Η συμβατική κούρσα στρατιωτικών εξοπλισμών με την Τουρκία είναι αδιέξοδη για την Ελλάδα - Που πρέπει να επενδύσουμε;

<img height="361" src="https://bankingnews.gr/media/k2/items/cache/a9ebf07c57d249993afeb6c8e3d0f1d0_XL.jpg" width="640" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Το παράδειγμα του Ισραήλ και όχι της Σαουδικής Αραβίας θα μπορούσε να είναι διδακτικό για την Ελλάδα.</span></h3><div><b>Χριστόφορος Ζηριάδης</b><br />Κοιτώντας το χάρτη, οι νουνεχείς αντιλαμβάνονται ότι άσχετα από τις οικονομικές θυσίες ή τις πανάκριβες αγορές όπλων, ένας συμβατικός αγώνας εξοπλισμών με την Τουρκία είναι άσκοπος για την Ελλάδα. <br />Αλλά ταυτόχρονα επιζήμιος επειδή δεσμεύει πολύτιμα κεφάλαια, συνεχίζει να επιβαρύνει μια χρεοκοπημένη δημόσια οικονομία και -το κυριότερο - εγκλωβίζει την ηγεσία της χώρας σε μια στρεβλή λογική ταύτισης της πολεμικής ισχύος με τα δισεκατομμύρια που δαπανώνται για αγορές συμβατικών όπλων.</div><div><br />Αν αυτό ίσχυε η Σαουδική Αραβία θα ήταν υπερδύναμη.<br />Διαθέτει 200 F15, 80 βρετανικά Tornado IDS, 72 Eurofighter, 120 επιθετικά ελικόπτερα AH 64 Apache και 180 εκτοξευτήρες MLRS. <br />Αντί αυτού, πολλοί χαρακτηρίζουν την Σαουδική Αραβία ως «το ακριβότερο parking πολεμικού υλικού στον Κόσμο»<br /><br />Η περίπτωση του Ισραήλ<br /><br />Συγκριτικά, το μικροσκοπικό Ισραήλ κατέχει ένα μίγμα από 80 παλιότερα F15, 220 μονοκινητήρια F16, 48 Apache και πρόσφατα άρχισε να αξιοποιεί τα πρώτα 50 από τα F35 που θα αποκτήσει.<br />Κι όμως ουδείς αμφιβάλλει ότι οι δεύτεροι είναι ισχυρότεροι των πρώτων και διαθέτουν την πρωτοβουλία στη γεωπολιτική σκακιέρα.<br /> Τι λείπει από αυτή την αραβική συνταγή;</div><div><br />Μα φυσικά δόγμα και πολιτική άμυνας συνδεμένες με το μακρόπνοο μέλλον της χώρας και ένας συμπαγής λαός με ιδανικά που ενστερνίζεται το εθνικό όραμα.<br />Οι ισραηλινοί αντισταθμίζουν το μικρό πληθυσμό και λιγότερα κεφάλαια με «έξυπνες» επενδύσεις στην αμυντική στρατηγική της χώρας τους. <br />Στρατεύουν το σύνολο της νεολαίας τους διατηρώντας αξιόμαχες εφεδρικές δυνάμεις, αντί ενός παρωχημένου «δημοσιοϋπαλληλικού» στρατού. <br />Επικεντρώνονται στις ειδικές επιχειρήσεις και τις πληροφορίες για να έχουν πρωτοβουλία κινήσεων και έγκαιρη προειδοποίηση. Επενδύουν στον ηλεκτονικό/κυβερνο-πόλεμο για να χτυπήσουν τα δίκτυα, το ηθικό και τις υποδομή του αντιπάλου χωρίς απώλειες ζωής για εκείνους.<br />Σχεδιάζουν φθηνά αναλώσιμα UAV (drones) και όπλα μακρού πλήγματος (stand-off weapons) για να επιτύχουν κορεσμό και καταστροφή εχθρικών θέσεων με χαμηλό ρίσκο και κόστος για τα δικά τους μέσα.<br />Είναι έτοιμοι να χτυπήσουν πρώτοι και εκτός συμβατικών ορίων.<br />Έτσι «κλέβουν» την πρωτοβουλία από τους δυνητικούς εχθρούς και επιλέγουν τις περιστάσεις και συνθήκες σύγκρουσης.<br /><br />Που πάσχει η Ελλάδα;<br /><br />Στον υβριδικό πόλεμο που και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι κάποια στιγμή να διεξάγουμε, οι επενδύσεις σε κομάντος/πράκτορες και ικανότητες παραγωγής λογισμικού/έξυπνων όπλων θα μας έδιναν αυτονομία αποφάσεων και δράσης.<br />Αλήθεια, πόσα διδακτορικά PhD στην πληροφορική δικτύων και τον κυβερνοπόλεμο ή πόσους νοσοκόμους-διασώστες που εξασφαλίζουν την επιβίωση των στρατιωτών ενός έθνους αγοράζει ένα F 35;<br />Πόσα αναλώσιμα drones και πυρομαχικά ακριβείας (ικανά να βουλιάξουν ένα συμβατικό στόλο από φρεγάτες Meko 200T με ελάχιστο κόστος σε πολύτιμους έλληνες χειριστές) θα αγόραζε το κόστος μια Belhara;<br />Πόσοι πολλαπλοί εκτοξευτές ρουκετών και «έξυπνα» βλήματα απαιτούνται για καταστραφεί μια αποβατική δύναμη πριν εκκινήσει; Αυτές οι ικανότητες θα μας εξασφαλίσουν διαπραγματευτική ισχύ και εντέλει αποτροπή, γιατί πλήττουν τον πυρήνα του μύθου της τουρκικής πολεμικής μηχανής.<br /><br />Λάθος ο αέναος πόλεμος φθοράς<br /><br />Είναι λογικότερο να σταματήσουμε να κυνηγάμε την ουρά μας σε έναν αέναο πόλεμο φθοράς απέναντι σε αντιπάλους που πάντοτε θα διαθέτουν «περισσότερα κορμιά και περισσότερα κανόνια» για να ρίξουν στη μάχη.<br />Για κάθε άρμα, πλοίο και F16 που διαθέτουμε, εκείνοι θα έχουν πολλαπλάσια.<br />Αυτή είναι η δύναμη τους.<br />Αντί να ακολουθούμε ασθμαίνοντας τις κινήσεις τους, μπορούμε να επενδύσουμε σε ανθρώπους, υλικά και υποδομές που θα κλέψουν την πρωτοβουλία κινήσεων.<br />Τότε, ο μεγάλος στρατιωτικός όγκος θα γίνει το βαρίδι που θα τους παρασύρει στον πάτο της θάλασσας - στην κυριολεξία.<br />Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δε χρειάζεται να ναυμαχήσουν με τον τουρκικό στόλο, ούτε να νικήσουν τον στρατό σε αρματομαχίες και αποβάσεις.<br />Αρκεί να μπορούν να αχρηστεύσουν το στόλο αυτό μέσα στα αγκυροβόλια του με επιθέσεις κορεσμού και να επηρεάσουν τα δίκτυα υποδομών (ηλεκτρισμός. επικοινωνίες, υπολογιστές, κλπ), στέλνοντας τον αντίπαλο στη δεκαετία του 1920.<br />Για να πραγματοποιηθούν όμως απαιτείται μια επανασύλληψη του αμυντικού δόγματος της χώρας, με κέντρο την απόκτηση μη συμβατικών ικανοτήτων.<br />Το καταπληκτικότερο όλων είναι ότι τελικά και το οικονομικό κόστος θα είναι χαμηλότερο.<br /><br /><a href="www.bankingnews.gr">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η συμβατική κούρσα στρατιωτικών εξοπλισμών με την Τουρκία είναι αδιέξοδη για την Ελλάδα - Που πρέπει να επενδύσουμε;

Το παράδειγμα του Ισραήλ και όχι της Σαουδικής Αραβίας θα μπορούσε να είναι διδακτικό για την Ελλάδα. Χριστόφορος Ζηριάδης Κοιτώντας το χάρτ...

Διαβάστε την συνέχεια

Έξι φρεγάτες αυξημένων Α/Α δυνατοτήτων ήθελε το ΠΝ – Αδιάφορο για την κυβέρνηση

<img height="386" src="https://doureios.com/wp-content/uploads/2021/01/alvaros-780x470.jpg" width="640" /><br /><br />Από <b>Σάββας Δ. Βλάσσης</b><br />Η απότομη στροφή της κυβερνήσεως Μητσοτάκη στο πρόγραμμα νέας φρεγάτας για το Πολεμικό Ναυτικό (ΠΝ) τον περασμένο Ιούλιο – Αύγουστο, δεν έχει δικαιολογηθεί επισήμως. Επικρατεί βασίμως η εντύπωση ότι η απόφαση ελήφθη όχι με γνώμονα τις επιχειρησιακές απαιτήσεις του Κλάδου αλλά τις προσωπικές αποφάσεις ενός στενού κυβερνητικού κύκλου με άλλα προτάγματα.<br /><br />Κατά την επικρατούσα άποψη, η κυβέρνηση προτιμά να αναθέσει το πρόγραμμα σε αμερικανική εταιρεία, συνδέοντάς το άμεσα με την τύχη των ναυπηγείων Σκαραμαγκά (“προίκα”) όπου η κυβέρνηση προωθεί αμερικανική υποψηφιότητα επενδυτού. Σε επιχειρησιακό επίπεδο η διαφοροποίηση σήμανε την υποβάθμιση των απαιτήσεων της νέας φρεγάτας, από αυξημένων δυνατοτήτων Αντιαεροπορικής Αμύνης (Α/Α), σε “πολλαπλού ρόλου”, όπως ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός.<br /><br />Προκειμένου αυτές οι σαφώς πολιτικές αποφάσεις να ενδυθούν με κάποιον υποτυπώδη μανδύα επιχειρησιακής αντιλήψεως, κυβερνητικοί κύκλοι έχουν διαρρεύσει μια “γραμμή” που αναμασούν διάφορα μέσα και υποτίθεται εξηγεί ότι η απόφαση εξακολουθεί να καλύπτει τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού. Η “γραμμή” αυτή βασίζεται στα παρακάτω επιχειρήματα:<br />Το ΠΝ θέλει να αντικαταστήσει φρεγάτες πολλαπλού ρόλου, συνεπώς η αγορά νέων φρεγατών ίδιας κατηγορίας εξυπηρετεί την απαίτηση.<div><br />Το ΠΝ θέλει “πλώρες”, επειδή τα πλοία του είναι πολύ παλαιά και κατά συνέπεια προέχουν οι αριθμοί (και τα οικονομικά στοιχεία); Επιπλέον, με απόκτηση 2 πλοίων ως “ενδιάμεση λύση” και το πρόγραμμα αναβαθμίσεως 4 φρεγατών ΜΕΚΟ 200, συνολικώς αποδίδονται 10 μονάδες στο ΠΝ.<br />Η “ενδιάμεση λύση” με πλοία που θα παραχωρήσουν οι Αμερικανοί, θα καλύπτει την απαίτηση αυξημένων Α/Α δυνατοτήτων.<br /><br />Τα επιχειρήματα, όπως και άλλα δευτερεύοντα που χρησιμοποιούνται προσχηματικώς, παρουσιάζουν κενά λογικής που φανερώνουν ότι αποτελούν προϊόν συμβιβασμών προς εξυπηρέτηση άλλων επιδιώξεων, ξένων ως προς τις πραγματικές απαιτήσεις του ΠΝ.<br /><br />Το εφεύρημα ότι φρεγάτες πολλαπλού ρόλου αντικαθίστανται αποκλειστικώς από φρεγάτες πολλαπλού ρόλου είναι επιεικώς αστείο. Η αντικατάσταση φρεγατών πολλαπλού ρόλου με φρεγάτες ανωτέρων επιχειρησιακών χαρακτηριστικών, είναι φυσιολογική εξέλιξη ενός ναυτικού το οποίο καλείται να υποστηρίξει έργα τα οποία προηγουμένως δεν υφίσταντο ή δεν υπήρχε δυνατότητα να καλυφθούν για διαφόρους λόγους. Η εθνική πολιτική όπως διαμορφώνεται, επιτάσσει κύριες μονάδες κρούσεως με αυξημένες Α/Α δυνατότητες, επειδή ο Στόλος καλείται πλέον να έχει παρουσία σε ανοικτές θάλασσες όπου η προστατευτική ομπρέλα της Πολεμικής Αεροπορίας δεν είναι δεδομένη. Από ναυτικό “κλειστών θαλασσών”, το ΠΝ καλείται να εξορμήσει προς τις ανοικτές θάλασσες εθνικού ενδιαφέροντος (Κρήτη – Κύπρος).</div><div><br />Η αντίληψη ότι το ΠΝ χρειάζεται περισσότερα πλοία, συνεπώς και χαμηλότερου κόστους, επίσης δεν υπακούει στις επιχειρησιακές απαιτήσεις του Κλάδου. Τις επιχειρησιακές απαιτήσεις τις καθορίζει ο επιχειρησιακός φορέας και όχι ο υπουργός Οικονομικών. Η κυβέρνηση απλώς “διαφημίζει” περίπου ότι με το ίδιο ύψος δαπάνης θα αποκτηθεί μεγαλύτερος αριθμός πλοίων αλλά παραβλέπεται ότι θα πρόκειται για μειωμένων επιχειρησιακών ικανοτήτων φρεγάτες. Αυτό όμως, χωρίς να έχει τα οικονομικά στοιχεία της αμερικανικής προτάσεως, δεδομένου ότι το ΓΕΝ δεν έχει προσδιορίσει ακόμη τις προδιαγραφές και τροποποιήσεις που κρίνει επιθυμητές στο βασικό σχέδιο της αμερικανικής φρεγάτας που προτείνεται και είναι σαφές ότι δεν καλύπτει τις ελληνικές απαιτήσεις. Τέλος, η υπόθεση ότι δεν υπάρχουν άλλες προτάσεις που προσφέρουν “ενδιάμεση λύση”, υποτιμά την νοημοσύνη όλων.</div><div><br />Η πολυδιαφημισμένη “ενδιάμεση λύση” των Αμερικανών με παραχώρηση δύο αντιτορπιλλικών κλάσεως ARLEIGH BURKE, ήταν εξαρχής αμφίβολο ότι μπορεί να ικανοποιηθεί. Στην καλύτερη περίπτωση, οι Αμερικανοί θα προτείνουν καταδρομικά κλάσεως TICONDEROGA (όπως συζήτησε τον Φεβρουάριο του 2020 ο ΥΕΘΑ με Αμερικανούς αξιωματούχους) μεγαλύτερης ηλικίας και μεγαλυτέρων απαιτήσεων από πλευράς ανάγκης αναβαθμίσεως και λειτουργικών δαπανών. Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική πλευρά έχει δείξει ότι κρατά “μικρό καλάθι”, παρουσιαζόμενη έτοιμη να συμβιβασθεί και με ένα μόνο πλοίο, για διαφόρους λόγους. Αυτό σημαίνει ότι πρακτικώς θα ισχύει ο κανόνας “ένα ίσον κανένα”, οπότε η εξασφάλιση αυξημένων Α/Α δυνατοτήτων θα είναι μόνο συμβολική.<br /><br />Συνολικώς, η “αμερικανική λύση”, αποδίδει στο ΠΝ απλώς σύγχρονες φρεγάτες για να αντικαταστήσει παλαιότερες, όχι όμως αυξημένων Α/Α δυνατοτήτων. Με εξασφάλιση μιας ή δύο μεταχειρισμένων κυρίων μονάδων κρούσεως ικανότητος Α/Α Περιοχής ως “ενδιάμεση λύση”, το εξελικτικό βήμα του ΠΝ αφήνεται απλώς για την επομένη δεκαετία.<br /><br />Τι πραγματικά ζητούσε το ΠΝ<br /><br />Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ αποκαλύπτει σήμερα ότι μέχρι και την αλλαγή της αποφάσεως από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, οι επιχειρησιακές απαιτήσεις του ΠΝ όπως ήταν αποτυπωμένες εγγράφως, αφορούσαν μέχρι και 6 κύριες μονάδες κρούσεως αυξημένων Α/Α δυνατοτήτων. Επρόκειτο για το κυρίαρχο πρόγραμμα από πλευράς ΠΝ, στον κατάλογο των διακλαδικών εξοπλιστικών προτεραιοτήτων. <br /><br />Αυξημένες Α/Α δυνατότητες σε σχέση με τις υφιστάμενες μονάδες, σημαίνει αριθμός κατευθυνομένων βλημάτων μεγάλου βεληνεκούς και σύνολο ραντάρ-αισθητήρων υψηλών επιδόσεων για ικανότητα πολλαπλών ταυτοχρόνων εμπλοκών αεροπορικών και πυραυλικών απειλών. Το βασικό σχέδιο αμερικανικής φρεγάτας που προτείνεται, δεν καλύπτει τα ανωτέρω και είναι ερώτημα αν ως φρεγάτα “πολλαπλών ρόλων”, θα μπορεί να τα καλύψει ικανοποιώντας απαιτήσεις τροποποιήσεων που θα θέσει το ΠΝ.<br /><br />Η απόκτηση μέχρι και 6 φρεγατών που επιθυμεί το ΠΝ, περιγράφεται στο συγκεκριμένο έγγραφο τιτλοφορημένη ως εξοπλιστική προτεραιότητα που θα εξασφαλίσει:<br /><br />α) “νέες δυνατότητες”,<br />β) κάλυψη “κρισίμων ελλείψεων”.<br /><br />Προκύπτει το θεμελιώδες ερώτημα για την κυβέρνηση: Με ποιο κριτήριο αναλαμβάνει την ευθύνη της μη αποκτήσεως “νέων δυνατοτήτων” που επιθυμεί το ΠΝ και η ίδια τις υποβαθμίζει από “κρίσιμη έλλειψη”;<br /><br />Είναι σωστό στο όνομα της όποιας στρατηγικής σχέσεως με μια χώρα ή της εξυπηρετήσεως συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων, να υποχρεώνονται οι επιχειρησιακοί φορείς να υποβαθμίζουν τις επιχειρησιακές απαιτήσεις τους; Όπως στην περίπτωση της ΕΛΒΟ το ΓΕΣ υποχρεώθηκε να καταρτίσει κατά προτεραιότητα πρόγραμμα αποκτήσεως οχημάτων Γενικής Χρήσεως, αντί ενδεικτικώς φορτηγών, επειδή αυτό μπορεί να προσφέρει ο επενδυτής, σειρά παίρνει το ΓΕΝ που με πρόσχημα τα ναυπηγεία, ρυθμίζει “προς τα κάτω” τις επιχειρησιακές απαιτήσεις της νέας φρεγάτας, επειδή το προτιμητέο μέρος δεν έχει αυτό που ζητούσε εξαρχής το ΠΝ. Η προσαρμογή των επιχειρησιακών αναγκών των Γενικών Επιτελείων σε αυτό που έχουν να προσφέρουν οι προτιμητέοι αντιπρόσωποι, είναι σοβαρή αιτία προβληματισμού περί των πραγματικών κυβερνητικών επιδιώξεων.<br /><br />Συνοψίζοντας, οι κυβερνητικές μεθοδεύσεις ταυτίσεως του προγράμματος νέων φρεγατών με τις επιδιώξεις της ως προς τα ναυπηγεία, μόνο καθυστερήσεις προκαλούν, συμπαρασσύροντας σε καθυστέρηση την αναβάθμιση των ΜΕΚΟ 200, για να αποδοθούν στο τέλος νέες φρεγάτες υποβαθμισμένων δυνατοτήτων σε σχέση με αυτές που επιθυμεί ο επιχειρησιακός φορέας. Ήδη, έτσι όπως τα “κατάφερε” η κυβέρνηση, οι προτάσεις που καταθέτουν πλέον και άλλοι ενδιαφερόμενοι για το πρόγραμμα, δεν αφορούν φρεγάτες αυξημένων Α/Α δυνατοτήτων…</div><div><br /></div><div><a href="https://doureios.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Έξι φρεγάτες αυξημένων Α/Α δυνατοτήτων ήθελε το ΠΝ – Αδιάφορο για την κυβέρνηση

Από Σάββας Δ. Βλάσσης Η απότομη στροφή της κυβερνήσεως Μητσοτάκη στο πρόγραμμα νέας φρεγάτας για το Πολεμικό Ναυτικό (ΠΝ) τον περασμένο Ιούλ...

Διαβάστε την συνέχεια

Να δούμε πώς θα αντιδράσει η Τουρκία στην γεώτρηση της αμερικανικής ExxonMobil στο οικόπεδο 10 της κυπριακή ΑΟΖ

<img height="361" src="https://infognomonpolitics.gr/wp-content/uploads/2021/01/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF-4.png" width="640" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Δεύτερο εξάμηνο του 2021 η γεώτρηση της ExxonMobil στο οικόπεδο 10 της ΑΟΖ</span></h3><b>Μάριος Πούλλαδος</b><br />Τo τεμάχιο όπου αναμένεται να πραγματοποιηθεί η επόμενη γεώτρηση στην Κυπριακή ΑΟΖ μέσα στο δεύτερο εξάμηνο του 2021 αποκάλυψε η Υπουργός Ενέργεια Νατάσα Πηλείδου.<br /><br />Μιλώντας στην Πρώτη Εκπομπή του Ράδιο Πρώτο η κα. Πηλείδου είπε πως πρόκειται για το τεμάχιο 10 της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας όπου έχει παραχωρηθεί στην κοινοπραξία Exxon Mobil/Qatar Petroleum. «Δεν νομίζω να είχαμε καθυστερήσει στο ενεργειακό πρόγραμμα το 2020 αν δεν είχαμε τα προβλήματα με τον κορωνοϊό. Ευελπιστούμε και έχουμε προγραμματίσει να γίνουν γεωτρήσεις το δεύτερο μισό του 2021. Μάλλον ξεκινάμε με το τεμάχιο 10 της Exxon Μοbil/Qatar Petroleum. Δεν γνωρίζουμε το ακριβές χρονικό πλαίσιο αλλά θα ακολουθήσουν και τα τεμάχια της Eni/Total».<br /><br />Σε διευκρινιστική ερώτηση κατά πόσο η Exxon Mobil θα κάνει επιβεβαιωτική γεώτρηση ή θα επιχειρήσει να εντοπίσει νέο στόχο στο τεμάχιο 10, η κα. Πηλείδου είπε πως πρόκειται για νέα γεώτρηση.<br /><br />Υπενθυμίζεται ότι σύμφωνα με πληροφορίες από τον Ε/κ Τύπο, η ΕΝΙ και ΤΟΤΑL αναμένεται να ανακοινώσουν προσεχώς την ενοικίαση του γεωτρύπανου για τις επόμενες γεωτρήσεις τους στην κυπριακή ΑΟΖ.<br /><br />Eρωτηθείσα παράλληλα κατά πόσο υπάρχουν σκέψεις από άλλα κράτη που συμμετέχουν στο East Med Gas Forum να ενταχθεί η Τουρκία, η κα. Πηλείδου απάντησε πως μέχρι στιγμής δεν έχει προκύψει μια τέτοια συζήτηση.<br /><br />«Ωστόσο το καταστατικό και η Κύπρος είναι υπέρ της πρόνοιας πως όλες οι χώρες, ιδιαίτερα οι γειτονικές, θα μπορούσαν να γίνουν μέλη και έχουν το δικαίωμα να υποβάλουν το ενδιαφέρον αν συμμερίζονται τις αξίες των υπολοίπων. Αυτό όμως σημαίνει ότι το να ενταχθεί μια χώρα πρέπει να σέβεται το Δίκαιο της Θάλασσας και πρέπει να μοιράζεται τους στόχους που έχουν τεθεί για αξιοποίηση του αερίου. Βεβαίως η Τουρκία θα μπορούσε να γίνει μέλος αν ήταν διατεθειμένη να ακολουθήσει αυτή την πρακτική. Βέβαια πρέπει να πούμε πως τα ιδρυτικά μέλη του EMGF διαθέτουν δικαίωμα άσκησης βέτο αν κρίνουν πως μια χώρα δεν τηρεί αυτές τις προδιαγραφές ή υπάρχει οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα.»<div><br /></div><div><a href="https://infognomonpolitics.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Να δούμε πώς θα αντιδράσει η Τουρκία στην γεώτρηση της αμερικανικής ExxonMobil στο οικόπεδο 10 της κυπριακή ΑΟΖ

Δεύτερο εξάμηνο του 2021 η γεώτρηση της ExxonMobil στο οικόπεδο 10 της ΑΟΖ Μάριος Πούλλαδος Τo τεμάχιο όπου αναμένεται να πραγματοποιηθεί η ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τι κρύβει ο «τσακωμός» στα Τίρανα για τα 12 ν.μ. στο Ιόνιο και το επιβεβλημένο επόμενο βήμα της Αθήνας

<img height="417" src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=ALBANIAGREECE_1.jpg" width="640" /><br /><br />Το πολιτικό σκηνικό της Αλβανίας και η πολιτική κουλτούρα δεν απέχουν πολύ από εκείνες της Ελλάδας.<br /><br />Έτσι δεν προκαλεί εντύπωση το πόσο εύκολα η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση στην Αλβανία εναλλάσσονται σε ρόλους, «προδότη» και «πατριώτη» και πόσο σύνηθες είναι οι σημαντικές για την χώρα ελληνοαλβανικές σχέσεις να γίνονται αντικείμενο εσωτερικής αντιπαράθεσης και αντικείμενο κομματικής πλειοδοσίας.<br /><br />Έτσι ο κ. Ράμα ο οποίος ως αρχηγός της Αντιπολίτευσης με προσφυγή του στο Συνταγματικό Δικαστήριο οδήγησε στην ακύρωση την διμερή συμφωνία Ελλάδας-Αλβανίας που είχε υπογράψει η τότε κυβέρνηση του Σ. Μπερίσα με ΥΠΕΞ τον νυν αρχηγό του αντιπολιτευόμενου Δημοκρατικού Κόμματος Λ. Μπάσα, τώρα δέχεται την κριτική του κ. Μπερίσα και του Λ. Μπάσα, επειδή συμφώνησε με την Ελλάδα στην παραπομπή της διαφοράς για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στο Δ.Δ. της Χάγης, εφόσον δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία και επειδή «ανέχθηκε» την απόφαση της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ.<br /><br /><img src="https://www.liberal.gr/ckfinderIMG/userfiles/images/showthumb%20(19).jpg" /><br /><br />Η παθογένεια του αλβανικού πολιτικού συστήματος και η ροπή προς έναν όχι πάντοτε λανθάνοντα ανθελληνισμό είναι γνωστή και ήταν προφανές ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από το στόχαστρο, οποιαδήποτε πτυχή των ελληνοαλβανικών σχέσεων. Ακόμη περισσότερο όταν αφορά ζητήματα όπως των θαλασσίων ζωνών που έχουν φορτιστεί πολιτικά και συνδέονται με την ισχυρή τουρκική επιρροή στο αλβανικό πολιτικό σύστημα.<br /><br />Όμως η συζήτηση είναι περί όνου σκιάς.<br /><br />Η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. δεν αφορά την Αλβανία και δεν επηρεάζει την μελλοντική οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ των δυο χωρών. Η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών θα γίνει όταν έρθει η ώρα από το ΔΔ της Χάγης (βάσει της αρχής της μέσης γραμμής και της επίτευξης δίκαιης λύσης) και απλώς η περιοχή μέχρι τα 12 ν.μ. όπου το επιτρέπουν οι γεωγραφικές συνθήκες (η απόσταση μεταξύ των δυο ακτών είναι 24 ν.μ. και περισσότερο) η περιοχή αυτή θα είναι ζώνη κυριαρχίας και όχι απλώς ΑΟΖ. Συνεπώς δεν επηρεάζεται καθόλου η μελλοντική οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ των δυο χωρών η οποία οριοθετείται με βάση όχι το εξωτερικό όριο των χωρικών υδάτων, αλλά τις γραμμές βάσης από τις οποίες προσμετρώνται τα χωρικά ύδατα. (Η Αλβανία εδώ και χρόνια έχει κλείσει κόλπους και έχει χαράξει ευθείες γραμμές βάσης και έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ.). Οι δημόσιες δηλώσεις του Αλβανού πρωθυπουργού Ε. Ράμα με τις οποίες δηλώνει ότι γίνεται σεβαστό το δικαίωμα της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών υδάτων της βάσει του Δικαίου της Θάλασσας, όπως έχει ήδη πράξει η Αλβανία, έχει την σημασία της.<br /><br />Εξάλλου η Συμφωνία των δυο πλευρών για παραπομπή στην Χάγη της διαφοράς για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, λύνει εκ των πραγμάτων και την όποια παρεξήγηση για το εάν οι ευθείες γραμμές βάσης και το κλείσιμο των κόλπων με το προεδρικό διάταγμα που δημοσιεύθηκε πριν λίγες ήμερες «αδικεί» την Αλβανία. Καθώς το Δικαστήριο έχει δικαίωμα να προχωρήσει σε οριοθέτηση λαμβάνοντας υπόψη η αγνοώντας τις ευθείες γραμμές βάσης, όχι όμως μόνο τις Ελληνικές αλλά και εκείνες της Αλβανίας.<br /><br />Η περιοχή μάλιστα που απομένει για οριοθέτηση και διαμοιρασμό είναι εξαιρετικά μικρή βορειοδυτικά των Οθωνών.<br /><br />Ο κ. Ράμα με την δέσμευση που ανέλαβε για την Χάγη επιχειρεί να ξεφύγει από την πίεση και της Αθήνας για επίλυση της διαφοράς, καθώς έτσι μετατίθεται στην Χάγη η ευθύνη για τις όποιες αποφάσεις. Και μάλιστα θα παρακαμφθεί και η οποιαδήποτε ένσταση του Συνταγματικού Δικαστηρίου για την συνταγματικότητα ενδεχόμενης συμφωνίας.<br /><br />Όμως ο δρόμος είναι μακρύς. Καθώς η διαπραγματευτική ομάδα όταν και όποτε αποφασίζει να την ορίσει ο κ. Ράμα (και πάντως μετά τις εκλογές της Άνοιξης) θα λάβει εντολή που πιθανότατα θα πρέπει να εγκριθεί και από τον πρόεδρο της χώρας Ιλίρ Μέτα ο οποίος θέλει να κάνει την ζωή δύσκολη στον πρωθυπουργό. Και έτσι δεν θα πρέπει να αποκλειστεί ότι στην εντολή την οποία θα λάβουν οι διαπραγματευτές θα δεσμεύονται να μην εγκρίνουν συνυποσχετικό το οποίο έρχεται σε αντίθεση με την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου το 2010 όταν ακύρωσε την Συμφωνία Ελλάδας- Αλβανίας, προβάλλοντας όλη την τουρκικής εμπνεύσεως αυθαίρετη ερμηνεία του Δικαίου της Θάλασσας. Και σε μια τέτοια περίπτωση είναι προφανές ότι θα είναι απίθανη η κατάληξη των συνομιλιών για το συνυποσχετικό.<br /><br /><img height="213" src="https://www.liberal.gr/ckfinderIMG/userfiles/images/albania%20greece3.jpg" width="640" /><br /><br />Πάντως ακόμη και έτσι είναι στα θετικά ότι η Ελλάδα έχει κερδίσει την δήλωση μιας γειτονική χώρας ότι είναι σεβαστό το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., ότι αποδέχεται τον διάλογο για επίτευξη συμφωνίας για οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών βάσει του Δίκαιου της Θάλασσας και ότι σε περίπτωση μη επίτευξης συμφωνίας οι δυο πλευρές θα προσφύγουν από κοινού στην Χάγη.<br /><br />Είναι ένα ακόμη όπλο στην ελληνική φαρέτρα, καθώς η Τουρκία όχι μόνο δεν αποδέχεται το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά ούτε συναινεί στην παραπομπή μια διαφοράς οριοθέτησης στην Χάγη. Επίσης η Τουρκία όχι μόνο δεν αποδέχεται το δικαίωμα της Ελλάδας για επέκταση των χωρικών υδάτων της στο Αιγαίο (casus belli), αλλά απαιτεί η οποιαδήποτε κίνηση της Ελλάδας σε αυτή την κατεύθυνση που αποτελεί απόλυτο κυριαρχικό δικαίωμα, να έχει και την «έγκρισή» της.<br /><br />Μέχρι τώρα η Ελλάδα γενικώς επιφυλασσόταν για την άσκηση των δικαιωμάτων που της προσφέρει η Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας, που επικυρώθηκε από την χώρα μας το 1995, σε όποια στιγμή στο μέλλον η ίδια το κρίνει. Τώρα πλέον που έγινε το πρώτο βήμα, το επόμενο βήμα δεν μπορεί να έρθει μετά από άλλα… 25 χρόνια, χωρίς αυτό να εκληφθεί ως παραίτηση εκ του δικαιώματος και συνεπώς αποδοχή ενός διευρυμένου casus belli που θα αφορά όχι μόνο την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. στο Αιγαίο που σε ορισμένα σημεία προφανώς επηρεάζει τις τουρκικές βλέψεις ,αλλά ακόμη και στον Ευβοϊκό η στον Αργολικό Κόλπο…<br /><br />Γι' αυτό η Ελλάδα θα πρέπει σύντομα να ολοκληρώσει την προεργασία και να προωθήσει την διαδικασία για το κλείσιμο των Κόλπων και την χάραξη ευθειών γραμμών βάσης όχι μόνο στην Κρήτη, αλλά και σε ολόκληρη την ανατολική Ηπειρωτική ακτή της χώρας, από το Ταίναρο μέχρι τον Έβρο...<div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τι κρύβει ο «τσακωμός» στα Τίρανα για τα 12 ν.μ. στο Ιόνιο και το επιβεβλημένο επόμενο βήμα της Αθήνας

Το πολιτικό σκηνικό της Αλβανίας και η πολιτική κουλτούρα δεν απέχουν πολύ από εκείνες της Ελλάδας. Έτσι δεν προκαλεί εντύπωση το πόσο εύκολ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η στρατηγική του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και η ελληνογαλλική συμμαχία

<img height="426" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2020/08/200812191231_mitsotakis.jpg" width="640" /><br /><br />Του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Λ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ<br />Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο τούρκος υπουργός Άμυνας δεν μπόρεσε να κρύψει τη δυσαρέσκειά του για την εξοπλιστική προσπάθεια της Ελλάδας, την οποία, σε αντίθεση με τους τούρκους στρατηγικούς αναλυτές, που διαπιστώνουν με την προμήθεια των Rafale αεροπορική υπεροχή της Ελλάδας, θεωρεί ανεπαρκή προφανώς, για να αντιμετωπίσει την τουρκική υπεροπλία.<br /><br />Τις δηλώσεις αυτές έκανε σε ξένο έδαφος στη Λιβύη, χωρίς καμία από τις Μεγάλες Δυνάμεις να του συστήσει, αν όχι του απαγορεύσει, να αναμιγνύεται στα εσωτερικά ξένων κρατών κατά ρητή παράβαση των Διεθνών Συνθηκών και πολύ περισσότερο να απαιτήσει την απόσυρση των τουρκικών δυνάμεων εισβολής. Περιμένουμε βέβαια όλοι τη δυναμική απάντηση του στρατάρχη Χαφτάρ, που θα αναγκάσει σε αναδίπλωση τις τουρκικές φιλοδοξίες στην περιοχή.<br /><br />Όσον αφορά στο αν αρκούν ή όχι οι ελληνικοί εξοπλισμοί για την ανατροπή της ισορροπίας των δυνάμεων, αυτό θα αποδειχθεί σύντομα, όταν ολοκληρωθεί η εξοπλιστική προσπάθεια της χώρας μας, οπότε η Ελλάδα θα είναι σε θέση να απαγορεύσει την αμφισβήτηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων δυναμικά, όπως καταλαβαίνουν οι Τούρκοι άλλωστε και όχι διπλωματικά.<br /><br />Στην περίπτωση που ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν παραχωρήσει άμεσα εντός του 2020-2021 το αιτούμενο προηγμένο αεροπορικό υλικό, που μάλλον δεν πρόκειται να εγκρίνει, για να μη δυσαρεστήσει την προστατευόμενη από το ΝΑΤΟ Τουρκία, τότε η Ελλάδα έχει μόνο μία διέξοδο:<br /><br />Να συμπληρώσει την αεροπορική της ισχύ με μία νέα Μοίρα Rafale, να αποδεχθεί τη γαλλική πρόταση της Naval Group για 4 φρεγάτες Belh@rra με το συνοδευτικό πακέτο φρεγατών της ενδιάμεσης λύσης και ταυτόχρονα να ζητήσει τη σύναψη μιας μακρόχρονης στρατηγικής αμυντικής συμμαχίας με τη Γαλλία για άμεση σημαντική ναυτική παρουσία στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο και συνδρομή σε περίπτωση που της ζητηθεί.<br /><br />Μια τέτοια προοπτική θα προσφέρει σε μια φοβική Ελλάδα την απαραίτητη αυτοπεποίθηση να αγνοήσει το casius belli της Τουρκίας και να προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών της υδάτων στο Αιγαίο, όπως έκανε και στο Ιόνιο, έστω και με καθυστέρηση πολλών δεκαετιών. Έτσι θα λυθεί η επανειλημμένα διατυπούμενη απορία της Τουρκίας πώς είναι δυνατόν μια χώρα να έχει 5 ναυτικά μίλια θαλάσσια κυριαρχία και 10 εναέρια.<br /><br />Η άμεση ωστόσο εξοπλιστική προσπάθεια της χώρας μας για δραστική ενίσχυση του Πολεμικού Ναυτικού δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελέσει άλλοθι για την αποφυγή επαναδραστηριοποίησης της εγχώριας ναυτικής βιομηχανίας, στην οποία άλλωστε είχαμε διακριθεί από αρχαιοτάτων χρόνων.<br /><br />Η δουλοπρέπεια των κυβερνήσεών μας, η μόνιμη πρόσδεσή τους σε ξένα κέντρα αποφάσεων και συμφερόντων, η ανυπαρξία της απαραίτητης διπλωματικής και αμυντικής διπλωματίας στην κατάλληλη προετοιμασία της χώρας, την οδήγησε στην κατάσταση του παθητικού θεατή των εξελίξεων και όχι του δυναμικού διεκδικητή των δικαίων της, όπως είναι η απώθηση των τουρκικών δυνάμεων από την Κύπρο, σύμφωνα με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, τα οποία οι Μεγάλες Δυνάμεις αγνοούν και εμείς αποσιωπούμε.<br /><br />Η κατάσταση αυτή έχει αποθρασύνει την Τουρκία, η οποία απαιτεί από την Ελλάδα να προσέλθει σε έναν διάλογο υπό την αιγίδα της Γερμανίας και του ΝΑΤΟ, για να επικυρώσει στην ουσία τα τετελεσμένα, όπως διχοτόμηση της Κύπρου, διανομή των θαλασσίων ζωνών, διανομή του Αιγαίου.<br /><br />Ο νεοοθωμανός σουλτάνος από την άλλη πλευρά με διπλωματικούς χειρισμούς εφαρμόζει σχέδια προσεταιρισμού των Μεγάλων Δυνάμεων, για να εξασφαλίσει την ανοχή τους, αν όχι τη συναίνεσή τους στο Αιγαίο, τη Λιβύη, τη Συρία και το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, όπως ακριβώς του εδίδαξε η περίπτωση της εισβολής και κατοχής της Κύπρου.<br /><br />Η προβολή μάλιστα του επιχειρήματος της αποστρατικοποίησης των νήσων αποτελεί μια ψιμυθιωμένη φενάκη, αφού γνωρίζει καλά η Τουρκία ότι τα επιχειρήματα που επικαλείται δεν ερείδονται επί των διεθνών Συμβάσεων, όσον αφορά στη Λήμνο και Σαμοθράκη, αλλά και στο καθεστώς των Δωδεκανήσων.<br /><br />Σχετικά όμως με το καθεστώς των νησιών του Αιγαίου (Μυτιλήνης, Σάμου, Ικαρίας), η Συνθήκη της Λωζάννης δεν ομιλεί περί αποστρατικοποιήσεως των νήσων με την έννοια που την εκλαμβάνουν οι Τούρκοι. Αλλά και αυτό να συνέβαινε, το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών για το αυτονόητο δικαίωμα άμυνας μιας χώρας έναντι απειλής άλλης χώρας υπερισχύει αδιαμφισβήτητα της παρερμηνευμένης παρ. 13 της Συνθήκης της Λωζάννης.<br /><br />Για πολλοστή φορά τονίζουμε ότι η στρατηγική του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου απαιτεί στενή συνεργασία Κύπρου και Ελλάδας με κοινές προσπάθειες στους εξοπλισμούς, στα σχέδια και στην εκπαίδευση. Οι ηγέτες που είναι υπεύθυνοι έναντι της ιστορίας των λαών τους έχουν ιερή υποχρέωση να το πράξουν, για να αντιμετωπίσουν έναν προαιώνιο εχθρό, που στοχεύει στην υποδούλωσή μας.<br /><br /><b><i>*Καθηγητής Πανεπιστημίου, Πρόεδρος του Φ. Σ. ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ</i></b><div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η στρατηγική του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και η ελληνογαλλική συμμαχία

Του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Λ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο τούρκος υπουργός Άμυνας δεν μπόρεσε να κρύψει τη δυσαρέσκειά του για την εξοπ...

Διαβάστε την συνέχεια

Επανέναρξη διερευνητικών με την Τουρκία στον ορίζοντα

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVL2WSZNcQ47RKZ1Svywhk0QcVSGQK_QOiSfHWLbvQomfZwYMYZIHSARV7n_OaQghYHkccJRG3jw-lAUZlG37YWxl237n1OWcWv4rqE3AzTxULwgYRt_gywXYpGbf0zM4ip0e5g6fWhho/s650/%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B4.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="456" data-original-width="650" height="448" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVL2WSZNcQ47RKZ1Svywhk0QcVSGQK_QOiSfHWLbvQomfZwYMYZIHSARV7n_OaQghYHkccJRG3jw-lAUZlG37YWxl237n1OWcWv4rqE3AzTxULwgYRt_gywXYpGbf0zM4ip0e5g6fWhho/w640-h448/%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B4.png" width="640" /></a></div><h3 style="text-align: left;">     <span style="font-weight: normal;">Αναμένεται μετά τις γιορτές η πρόσκληση από την Αγκυρα</span></h3><b>Κωστής Π. Παπαδιόχος</b><br />Εάν επαναρχίσουν οι διερευνητικές, η πρώτη συνάντηση, όπως είναι η σειρά, θα πραγματοποιηθεί στην Κωνσταντινούπολη, οπότε η πρόσκληση πρέπει να προέλθει από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών. <br /><br />Μήνας εξελίξεων στα ελληνοτουρκικά αναμένεται να είναι ο Ιανουάριος ενώ, παράλληλα, την ίδια περίοδο θα ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις για την επανεκκίνηση της οικονομίας μετά το πρώτο κύμα των εμβολιασμών στη χώρα.<br /><br />Σύμφωνα με πληροφορίες, η Αθήνα έχει λάβει μηνύματα ότι η Τουρκία θα τηρήσει τη δέσμευση να απόσχει τους επόμενους μήνες από έρευνες και κινήσεις αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων καθώς και ότι το «Ορούτς Ρέις» θα παραμείνει σε τουρκικά χωρικά ύδατα. Υπ’ αυτήν την έννοια τηρείται ο βασικός όρος που έχει θέσει η ελληνική πλευρά για επενέναρξη του διαλόγου, ενώ αναμένεται ότι μετά την εορταστική περίοδο η Τουρκία θα απευθύνει την πρόσκληση για τη δρομολόγηση των διερευνητικών επαφών μεταξύ των δύο χωρών. Οπως υπογραμμίζουν κυβερνητικές πηγές, «κλειδί» είναι η λέξη «αναμένεται», καθώς η ελληνική πλευρά έχει διαμηνύσει προς κάθε κατεύθυνση ότι το «μπαλάκι» βρίσκεται στην πλευρά της Αγκυρας, τόσο από διαδικαστικής απόψεως, όσο και από απόψεως ουσίας. Υπενθυμίζεται πως εάν επαναρχίσουν οι διερευνητικές, η πρώτη συνάντηση, όπως είναι η σειρά, θα πραγματοποιηθεί στην Κωνσταντινούπολη, οπότε η πρόσκληση πρέπει να προέλθει από το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών. <br /><br />Βεβαίως, από την Αθήνα δεν έχει περάσει απαρατήρητο ότι το τελευταίο διάστημα έχει σημειωθεί κλιμάκωση της ρητορικής της Αγκυρας: Ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας κ. Ντολμέζ ήγειρε ζήτημα επαναδιαπραγμάτευσης της Συνθήκης της Λωζάννης, ενώ ο υπουργός Αμυνας κ. Ακάρ σε σταθερή βάση «αξιώνει» την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Επίσης, στα άλλα «αγκάθια» των διμερών σχέσεων έχει προστεθεί η υπόθεση της κατασκοπείας στη Ρόδο, που πλέον θα αποτελεί μία ακόμα σταθερά στις διμερείς σχέσεις, αφού έχει επιληφθεί η Δικαιοσύνη. Ομως, παρά την εμπρηστική τουρκική ρητορική, η Αθήνα εκτιμά πως ο Ταγίπ Ερντογάν τελικώς θα επιλέξει τον δρόμο των διερευνητικών επαφών, συνεκτιμώντας: Πρώτον, την ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Τζο Μπάιντεν και, δεύτερον, ότι το θέμα των ευρωτουρκικών σχέσεων θα επιστρέψει στο τραπέζι των ηγετών της Ε.Ε. τον προσεχή Μάρτιο.<br /><br />Εξελίξεις όμως αναμένονται, όπως προαναφέρθηκε, και στο πεδίο της οικονομίας. Η κυβέρνηση κατόπιν σχετικής απόφασης του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη επεξεργάζεται σχέδιο στήριξης των επιχειρήσεων και επανεκκίνησης της οικονομίας και πέραν του Απριλίου, οπότε εκτιμάται πως η χώρα θα έχει επανέλθει σε σχετική «κανονικότητα» μετά την πολλαπλή κρίση που πυροδότησε ο κορωνοϊός.<br /><br />Σύμφωνα με πληροφορίες, επιδίωξη του Μεγάρου Μαξίμου αποτελεί η στήριξη να είναι ουσιαστική, στοχευμένη, αλλά όχι και οριζόντια: Να μην επωφεληθούν δηλαδή εις βάρος του κρατικού ταμείου επιχειρήσεις προβληματικές που νομοτελειακά θα οδηγηθούν σε λουκέτο ή άλλες που δεν επλήγησαν σε μεγάλο βαθμό από τα διαδοχικά lockdowns του προηγούμενου έτους. Υπό την έννοια, δε, αυτή, είναι προφανές πως χάνουν έδαφος εργαλεία όπως η γενική ρύθμιση για 120 δόσεις ή η μη επιστρεπτέα προκαταβολή.<br /><br />Οπως αναφέρουν στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού, εντός των επόμενων τριών μηνών θα έχουν εμβολιαστεί στην πλειονότητά τους τα άτομα υψηλού κινδύνου και μεγάλης ηλικίας που όταν νοσήσουν προκαλούν και τη μεγαλύτερη πίεση στο σύστημα υγείας. Η συγκεκριμένη εξέλιξη αναμένεται ότι θα επιτρέψει την επαναλειτουργία όλων των κλάδων της οικονομίας, με σαφώς λιγότερους περιορισμούς. Κατά τις ίδιες πηγές, μέχρι τότε η κυβέρνηση θα συνεχίσει να στηρίζει πληττόμενους εργαζομένους και επιχειρήσεις με όλα τα υφιστάμενα εργαλεία, από την επιδότηση της αναστολής εργασίας μέχρι την επιστρεπτέα προκαταβολή και τις μειώσεις ενοικίων.<br /><br />Στη συνέχεια όμως θα είναι αναγκαία μια νέου τύπου στήριξη, καθώς είναι προφανές ότι για πολλές εξ αυτών θα έχουν σωρευτεί σοβαρές υποχρεώσεις, ενώ θα απαιτηθούν κεφάλαια επανεκκίνησης. Οπως προαναφέρθηκε, η στήριξη θα δοθεί αλλά μόνον όπου είναι βέβαιο ότι θα έχει αποτέλεσμα, δηλαδή θα γίνεται «α λα καρτ», ώστε να μην κατευθυνθούν κρατικά κονδύλια σε σχήματα που μαθηματικά οδεύουν σε λουκέτο.<br /><br />Με άλλους λόγους, η προσέγγιση θα είναι διαφορετική ανά κλάδο και ενδεχομένως ανά επιχείρηση. Ειδικότερα, μεταξύ των κριτηρίων που, όπως λέγεται, θα εξετάζονται από το υπουργείο Οικονομικών, προκειμένου να αποφασιστεί εάν θα δοθούν και σε ποιο βαθμό ενισχύσεις, θα είναι τα κέρδη ή οι ζημίες που κατέγραψε μια επιχείρηση τα τρία προηγούμενα χρόνια, εάν μια επιχείρηση έχει αρνητικά ίδια κεφάλαια, το ύψος του δανεισμού της, το ποσοστό τζίρου που απώλεσε, αλλά και το εύρος της στήριξης που έλαβε κατά το τελευταίο έτος. Οσο για τα εργαλεία ενίσχυσης όσων αξιολογηθούν θετικά, αυτά αναμένεται να είναι μεταξύ άλλων δανεισμός με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους ή και απαλλαγή από φορολογικές υποχρεώσεις. <br /><br />Παράλληλα, στόχος της κυβέρνησης είναι η στήριξη της αγοράς εργασίας. Στην κατεύθυνση αυτή θα δοθούν κίνητρα στις επιχειρήσεις για νέες προσλήψεις, ενώ έμφαση θα δοθεί στην κατάρτιση των ανέργων με προτεραιότητα την απόκτηση ψηφιακών δεξιοτήτων.<div><br /></div><div><a href="https://www.kathimerini.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Επανέναρξη διερευνητικών με την Τουρκία στον ορίζοντα

      Αναμένεται μετά τις γιορτές η πρόσκληση από την Αγκυρα Κωστής Π. Παπαδιόχος Εάν επαναρχίσουν οι διερευνητικές, η πρώτη συνάντηση, όπως...

Διαβάστε την συνέχεια

QUO VADIS AOΖ; Η Ελλάδα να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματα που της παρέχει το Διεθνές Δίκαιο…

<img height="418" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/01/210104030326_AOZ-KARYOTHS03.jpg" width="640" /><br /><br />Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ<br />Καθώς ανέτειλε το 2021, καλό θα ήταν να προβούμε σε μια ανασκόπηση της αξίας της ΑΟΖ για την χώρα μας και το διεθνές πολιτικοοικονομικό σύστημα.<br /><br />Το 1967, ο Πρέσβης της Μάλτας στα Ηνωμένα Έθνη Άλβιν Πάρντο, ζήτησε τη σύγκληση διεθνούς διάσκεψης για την θέσπιση ενός νέου νόμου για τις θάλασσες κάνοντας έκκληση οι ωκεανοί να αποτελέσουν “κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας”.<br /><br />Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, στις 10 Δεκεμβρίου 1982, σχεδόν 120 χώρες υπέγραψαν τη νέα Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, ολοκληρώνοντας μια από τις σημαντικότερες διεθνείς διασκέψεις.<br />Ακόμα θυμάμαι όταν ο Πρεσβευτής Tommy Koh της Σιγκαπούρης, Πρόεδρος της Διάσκεψης δεν υπερέβαλε καθόλου δηλώνοντας, στις 30 Απριλίου 1982, πως “σήμερα έχουμε ένα ραντεβού με την ιστορία”.<br />Η Τρίτη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (The Third United Nations Conference on the Law of the Sea ή UNCLOS (από τα αρχικά της στην αγγλική γλώσσα) υπήρξε πραγματικά ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Καμία άλλη παγκόσμια διάσκεψη δεν κράτησε τόσα χρόνια με τη συμμετοχή τόσων πολλών κρατών.<br /><br />Οι εργασίες της UNCLOS διήρκεσαν από τον Δεκέμβριο του 1973 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1982, οπότε ετέθη για υπογραφή και επικύρωση η νέα Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας. Η Σύμβαση του 1982 διαιρείται σε 17 μέρη (Μέρη Ι-XVII), περιλαμβάνει 320 άρθρα και εννέα παραρτήματα (Παραρτήματα Ι-ΙΧ). Επίσης στην Τελική Πράξη της Διάσκεψης προστίθενται τέσσερις Αποφάσεις (Αποφάσεις I – IV) και έξη Παραρτήματα.<br /><br />Το κείμενο της νέας Σύμβασης υιοθετήθηκε στις 30 Απριλίου του 1982 με μεγάλη πλειοψηφία: 130 κράτη ψήφισαν υπέρ (ανάμεσά τους η Ελλάδα και η Κύπρος), τέσσερα κράτη ψήφισαν κατά (ΗΠΑ, Τουρκία, Ισραήλ και Βενεζουέλα) και 17 κράτη απέσχον. Αργότερα, στις 10 Δεκεμβρίου 1982 την UNCLOS υπέγραψαν 120 κράτη (μεταξύ των οποίων η Ελλάδα και η Κύπρος) στο Montego-Bay της Τζαμάικα.<br /><br />Τέλος, η Σύμβαση προέβλεπε ότι θα ετίθετο σε ισχύ 12 μήνες μετά την επικύρωσή της από 60 κράτη (άρθρο 308). Η UNCLOS τέθηκε σε ισχύ στις 16 Νοεμβρίου 1994, και στο τέλος του 2020 την έχουν επικυρώσει 168 κράτη και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπάρχουν 14 κράτη που έχουν υπογράψει, αλλά δεν έχουν επικυρώσει την Σύμβαση ενώ άλλα 15 κράτη δεν την έχουν υπογράψει. Ανάμεσα σε αυτά είναι η Τουρκία, η Συρία, το Ισραήλ, η Βενεζουέλα και το Περού.<br /><br />Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η UNCLOS αποτελεί ιστορικό ορόσημο, καθώς συμβολίζει μια ριζική αλλαγή στην διάρθρωση των διεθνών οικονομικών σχέσεων εισάγοντας στο διεθνές οικονομικό δίκαιο μια σειρά νέων εννοιών οι οποίες, εξεταζόμενες στο σύνολό τους, προσφέρουν το υπόβαθρο για μία νέα διεθνή τάξη πραγμάτων.<br />Η ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ<br /><br />Ένα από τα πιο σημαντικά επιτεύγματα της Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας ήταν η δημιουργία και κωδικοποίηση του θεσμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Έτσι, δόθηκε ένα τέλος στην χαώδη κατάσταση που επικρατούσε μέχρι τότε στο Διεθνές Δίκαιο Αλιείας.<br /><br />Με βάση τα άρθρα 55, 56, 57 της νέας Σύμβασης (1982), ως Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας μπορεί να φθάσει τα 200 ναυτικά μίλια (ν.μ.) από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης.<br /><br />Εντός της ΑΟΖ το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση, την διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη, των υδάτων, του βυθού και υπεδάφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αφορούν στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων.<br />Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των παράκτιων και άλλων κρατών που αφορούν στα θέματα της αλιείας μέσα στην ΑΟΖ καθορίζονται στην Σύμβαση από τα άρθρα 51, 55, 56, 58-73, 115 και 123, ενώ στις περιοχές της ανοικτής θάλασσας η αλιεία ρυθμίζεται από τα άρθρα 116-120.<br />Επιπλέον, στο Παράρτημα Ι της Σύμβασης αναφέρονται τα αποδημητικά είδη ψαριών που βρίσκονται μέσα ή έξω από αυτή την ζώνη.<br /><br />Εάν όλα τα παράκτια κράτη κάνουν χρήση των δικαιωμάτων τους σε ΑΟΖ 200 ν.μ., τότε η περιοχή των ωκεανών που θα ανήκει σ’ αυτά τα κράτη θα καλύπτει γύρω στα 37,7 εκατ. τετρ. ν.μ. ή το 35,8% της παγκόσμιας θαλάσσιας επιφάνειας. Μέσα στην επικυριαρχία αυτών των ζωνών περιλαμβάνονται πάνω από το 90% της παγκόσμιας αλιείας, πάνω από το 87% των υδρογονανθράκων και γύρω στο 10% των πολυμεταλλικών κονδύλων.<br /><br />Επομένως, εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί την κρίσιμη σημασία που έχει η ΑΟΖ όχι μόνο για το Δίκαιο της Θάλασσας αλλά γενικότερα για την παγκόσμια οικονομία και τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις.<br /><br />H ΑΟΖ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ<img src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/01/210104025843_AOZ-THS-ELLADOS01.jpg" /><div><i>Πηγή: Global Marine Boundaries Data Base, General Dynamics, Herndon, Virginia, USA<br /></i><br />H ΑΟΖ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ<img height="391" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/01/210104055451_AOZ-TURKEY-KARYOTHS09.jpg" width="640" /><i>Πηγή: Global Marine Boundaries Data Base, General Dynamics, Herndon, Virginia, USA</i><br /><br />Αυτοί οι αμερικανικοί χάρτες καταδεικνύουν το μεγάλο πρόβλημα της Τουρκίας, που ο Ταγίπ Ερντογάν δεν μπορεί να σκεπάσει προβάλλοντας την θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας», που ουσιαστικά είναι η «Κόκκινη Πατρίδα» του, μια και η «Γαλάζια Πατρίδα» είναι δικιά μας για τουλάχιστον τέσσερις χιλιάδες χρόνια.<br /><br />Τα κέρδη που μπορούν να προκύψουν από τη δημιουργία ΑΟΖ μπορεί να είναι σημαντικά , αν π.χ. ένα πολύ μικρό κατοικήσιμο νησάκι βρίσκεται στρατηγικά τοποθετημένο σε απόσταση πέραν των 400 ν.μ. από οποιαδήποτε γειτονική χώρα.<br /><br />Έτσι, θα μπορεί επί παραδείγματι να εξασφαλίσει αποκλειστική ζώνη για αλιεία και εκμετάλλευση του θαλάσσιου βυθού που να ξεπερνάει τα 125.000 τετραγωνικά μίλια, δηλαδή έκταση μεγαλύτερη από τη Γαλλία! Τέτοιου είδους περιπτώσεις παρουσιάζονται κυρίως στον Ειρηνικό Ωκεανό αλλά και στον Ατλαντικό. Στο Νότιο Ειρηνικό ένα νησιωτικό κράτος, το Κιριμπάτι (πληθυσμός 60,000), που παλαιότερα είχε την ονομασία Νησιά του Γκίλμπερτ, διαθέτει σήμερα ΑΟΖ 770.000 τ.ν.μ.<br /><br />Η λέξη “αποκλειστική” που προηγείται της “οικονομικής ζώνης” δεν είναι απολύτως ακριβής, εφόσον για ορισμένα θέματα, όπως η αλιεία, η Ζώνη δεν είναι εντελώς αποκλειστική. Ο πρώτος Πρόεδρος της 2ης Επιτροπής Galino Pohl εισηγήθηκε την προσθήκη αυτής της λέξης κατά την διάρκεια της Διάσκεψης και ο όρος επικράτησε μέχρι το τέλος. Η έννοια της αποκλειστικότητας συζητήθηκε αρκετές φορές στην Διάσκεψη, αλλά δεν υπήρξε ευρεία συναίνεση για την ακριβή σημασία της. Πάντως, αναγνωρίζεται η προτεραιότητα που έχει το παράκτιο κράτος σε θέματα που εμπίπτουν στην οικονομική σφαίρα και ανήκουν στα κυριαρχικά του δικαιώματα, τα οποία μπορούν να αποκληθούν “οικονομική κυριαρχία”.<br />Τo βασικό επιχείρημα στο οποίο μπορεί να βασισθεί κανείς για να αποδείξει ότι η ΑΟΖ είναι sui generis, προκύπτει από την ανάλυση των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των κρατών σ’ αυτή τη ζώνη. Στην ΑΟΖ, ένα μόνο κράτος, το παράκτιο κράτος, στο οποίο ανήκει η ζώνη, έχει κυριαρχικά δικαιώματα για οικονομικούς σκοπούς και δικαιοδοσία για ορισμένες άλλες δραστηριότητες.<br /><br />Έτσι από την μια μεριά η ΑΟΖ δεν μπορεί να ανήκει στην αιγιαλίτιδα ζώνη όχι μόνο διότι η Σύμβαση ξεκάθαρα αναφέρει ότι η ΑΟΖ αρχίζει μετά την αιγιαλίτιδα ζώνη, αλλά και διότι τα άλλα κράτη διαθέτουν ορισμένα δικαιώματα στην ΑΟΖ, που δεν θα μπορούσαν να επικαλεστούν, εάν η ΑΟΖ αποτελούσε μέρος της αιγιαλίτιδας ζώνης.<br /><br />Επίσης, η ΑΟΖ δεν μπορεί να ανήκει ούτε στην ανοικτή θάλασσα, για τον απλούστατο λόγο ότι το νομικό καθεστώς της ανοικτής θάλασσας χαρακτηρίζεται από τη συνολική επικράτηση της αρχής της ελευθερίας. Η ανοικτή θάλασσα είναι μια ζώνη, όπου δεν υφίσταται “κυριαρχία”, δηλαδή είναι μια ζώνη κοινής χρήσης από όλα τα κράτη, που βέβαια δεν ισχύει για την ΑΟΖ.<br /><br />Ένα εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι γατί προτάθηκε και τελικά υιοθετήθηκε ΑΟΖ με πλάτος 200 ν.μ. Δηλαδή, γιατί δεν προτιμήθηκε μια απόσταση 50 ν.μ. ή 100 ν.μ. ή 150 ν.μ. ή 500 ν.μ.; Η πιο αποδεκτή ερμηνεία είναι ότι όταν άρχισε η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, ορισμένα κράτη είχαν ήδη υιοθετήσει απόσταση 200 ν.μ. για την αιγιαλίτιδα ζώνη τους.<br /><br />Τα κράτη αυτά (της Λατινικής Αμερικής και μερικά της Αφρικής) δεν θα δέχονταν να περιορίσουν την κυριαρχία τους σε πλάτος μικρότερο των 200 ν.μ. και πολύ σωστά στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας πολλές αντιπροσωπείες αποφάσισαν να προτείνουν τα 200 ν.μ. ως πλάτος της ΑΟΖ, γιατί έτσι αυξανόταν η πιθανότητα υιοθέτησης από την παγκόσμια κοινότητα.<br /><br />Επιπλέον, η έννοια της ΑΟΖ είχε γίνει κατανοητή ως μια προστατευτική ζώνη, όπου το παράκτιο κράτος θα διέθετε σοβαρό έλεγχο των ζώντων και μη πλουτοπαραγωγικών πηγών του. Επίσης, η απόσταση των 200 ν.μ. θα περιλάμβανε στις περισσότερες περιπτώσεις όλη την υφαλοκρηπίδα του παράκτιου κράτους, που μέχρι τότε είχε ορισθεί ως η απόσταση όπου το βάθος της θάλασσας φτάνει τα 200 μέτρα.<br />Είναι φυσιολογικό διάφορα κράτη να διαχειρίζονται κατά διαφορετικούς τρόπους την δική τους ΑΟΖ ανάλογα με το πολιτικό τους σύστημα, καθώς επίσης για κοινωνικοοικονομικούς, μορφωτικούς και περιβαλλοντολογικούς λόγους. Ανεξάρτητα, όμως, από αυτό, υπάρχουν μερικά γενικά μέτρα που όλα τα παράκτια κράτη πρέπει να υιοθετήσουν για να υπάρξει σωστή διαχείριση.<br /><br />Έτσι, κάθε κράτος με ΑΟΖ πρέπει να πράξει τα ακόλουθα:<br /><br /><ul style="text-align: left;"><li>1. Να καθορίσει ποιές περιοχές του θαλασσίου χώρου περιλαμβάνονται στην δική του ΑΟΖ.</li><li>2. Να εκτιμήσει, κατά το καλύτερο δυνατόν τρόπο, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της ΑΟΖ καθώς και τις οικολογικές ισορροπίες αυτής της ζώνης.</li><li>3. Να εκτιμήσει, κατά το καλύτερο δυνατό τρόπο, τις διαφορετικές χρήσεις των πλουτοπαραγωγικών πηγών καθώς και την αλληλεπίδρασή τους στην ΑΟΖ.</li><li>4. Να θέσει στόχους και προτεραιότητες υιοθετώντας πολιτικές που προάγουν αυτούς τους στόχους και ενσωματώνουν αυτές τις προτεραιότητες.</li><li>5. Να ρυθμίσει τις διάφορες δραστηριότητες που θα πραγματοποιηθούν εντός της ΑΟΖ, ώστε αυτές οι δραστηριότητες να προσαρμόζονται στις εθνικές επιλογές και δραστηριότητες.</li><li>6. Να συστήσει θεσμικό μηχανισμό για την διαμόρφωση των αποφάσεων και την διαχείριση της ΑΟΖ.</li><li>7. Να προσδιορίζει τα προβλήματα που δεν μπορούν να επιλυθούν ή τις ευκαιριες που δεν μπορεί να επωφεληθεί (λόγω των περιορισμών που υφίστανται στην ΑΟΖ) και να αναπτύξει στρατηγική για να ξεπερασθούν τέτοιου είδους ατέλειες.</li></ul>Κανείς δεν αμφισβητεί τέσσερις βασικές θέσεις σε σχέση με την ΑΟΖ:<br />Η ΑΟΖ αποτελεί πλέον αναμφισβήτητα μέρος του εθιμικού διεθνούς δικαίου από τότε που η UNCLOS τέθηκε σε ισχύ στις 16 Νοεμβρίου 1994.<br />Η ΑΟΖ, σε αντίθεση με την υφαλοκρηπίδα, δεν ανήκει στο παράκτιο κράτος ipso jure, αλλά πρέπει σαφώς να ανακηρυχθεί από αυτό. Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, ΑΟΖ απλώς δεν υφίσταται. Η θαλάσσια περιοχή (η επιφάνεια και τα υπερκείμενα ύδατα) που δεν θα ανακηρυχθεί ως ΑΟΖ, αποτελεί νομικώς μέρος της ανοικτής θάλασσας.<br />3. Το νομικό περιεχόμενο αυτού του νέου θεσμού του διεθνούς δικαίου, ορίζεται από το 5ο Μέρος της Σύμβασης. Τα παράκτια κράτη δεν μπορούν να υπερβαίνουν τους περιορισμούς που τους έχουν επιβληθεί από το 5ο Μέρος της Σύμβασης σχετικά με τα δικαιώματά, τις δικαιοδοσίες και τις υποχρεώσεις τους. Έτσι “άλλα” κράτη έχουν δικαιώματα στην ΑΟΖ ενός παράκτιου κράτους και το παράκτιο κράτος δεν μπορεί να δημιουργήσει ΑΟΖ που να υπερβαίνει τα 200 ν.μ.<br />4. Κανένα κράτος ή ομάδα κρατών δεν έχει το δικαίωμα να ισχυρισθεί ότι κάποιο παράκτιο κράτος δεν μπορεί να ανακηρύξει την δική του ΑΟΖ. Αν και πότε ένα παράκτιο κράτος ανακηρύξει τη δική του ΑΟΖ ανήκει εντελώς στη δική του δικαιοδοσία.<br /><br />Το φάντασμα της υφαλοκρηπίδας<br /><br />Η έννοια της Υφαλοκρηπίδας που ισχύει από το 1945, διατηρήθηκε και στη νέα Σύμβαση του 1982, παρά την αποδοχή της νέας έννοιας της ΑΟΖ και παρότι η ΑΟΖ των περισσότερων κρατών υπερκαλύπτει την υφαλοκρηπίδα τους.<br /><br />Επιπλέον η υιοθέτηση της αρχής της απόστασης αντί αυτής της γεωλογίας φέρνει την έννοια της υφαλοκρηπίδας ακόμη πιο κοντά σ’ αυτή της ΑΟΖ. Κατά την διάρκεια της UNCLOS κυριάρχησαν δυο διαφορετικές θέσεις σχετικά με το θέμα της διατήρησης της υφαλοκρηπίδας μετά την δημιουργία της ΑΟΖ.<br /><br />Η πρώτη, που ήταν και η πιο λογική, υποστήριξε την συγχώνευση των δυο ζωνών σε ένα νέο καθεστώς, που θα ρύθμιζε τους ζωντανούς και μη πόρους μέχρι την απόσταση των 200 ν.μ. Η δεύτερη θέση, που τελικά επικράτησε, ήθελε τα δυο καθεστώτα να διατηρήσουν την αυτονομία τους.<br /><br />Χρειάζεται εδώ να δούμε τους λόγους γιατί αυτή η θέση επικράτησε.<br /><br />Το άρθρο της UNCLOS για την ΑΟΖ αναφέρει:<br /><br />Άρθρο 56 Δικαιώματα, δικαιοδοσίες και υποχρεώσεις του παράκτιου κράτους στην αποκλειστική οικονομική ζώνη<br />Στην αποκλειστική οικονομική ζώνη το παράκτιο κράτος έχει:<br /><br />α) κυριαρχικά δικαιώματα που αποσκοπούν στην εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πόρων, ζωντανών ή μη, των υπερκειμένων του βυθού της θάλασσας υδάτων, του βυθού της θάλασσας και του υπεδάφους αυτού, ως επίσης και με άλλες δραστηριότητες για την οικονομική εκμετάλλευση και εξερεύνηση της ζώνης, όπως η παραγωγή ενέργειας από τα ύδατα, τα ρεύματα και τους ανέμους.<br /><br />Το άρθρο αυτό εξαφάνισε την υφαλοκρηπίδα αλλά όχι και τους οπαδούς της. Η πλειοψηφία των αντιπροσώπων των περισσοτέρων κρατών είχαν γράψει διδακτορικές διατριβές, άρθρα και βιβλία για την υφαλοκρηπίδα και δεν ήθελαν να πάνε χαμένες οι εργασίες τους. Δυστυχώς οι νομικοί της ελληνικής αντιπροσωπείας, για τους ίδιους λόγους, υιοθέτησαν την ίδια στάση.<br /><br />Νομίζω ότι ήταν σφάλμα της ελληνικής αντιπροσωπείας να υποστηρίξει την δεύτερη θέση και όχι την πρώτη, που υιοθέτησαν οι χώρες της Λατινικής Αμερικής. Έτσι θα αφαιρούσαμε το θέμα της υφαλοκρηπίδας από τις ατέρμονες συζητήσεις που διεξαγουμε για πάνω από 40 χρόνια με την Τουρκία.<br /><br />Έτσι γράφεται μερικές φορές η διπλωματική ιστορία. Ο βυθός ανήκει στην ΑΟΖ και στην υφαλοκρηπίδα.<br /><br />Επίλογος<br /><br />Η Τουρκία με επιθετικότητα και ασύστολο θράσος συνεχίζει για 40 χρόνια μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο και τα τελευταία χρόνια και στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου, προβάλλοντας συνεχώς αβάσιμες διεκδικήσεις παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.<br /><br />Όπως έγραψε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Οικονομίδης, νομικός σύμβουλος του ΥΠΕΞ:<br /><br />«Η επεκτατική συμπεριφορά της Τουρκίας, η οποία εμφανώς δεν συνάδει με την σύγχρονη εποχή, στηρίζεται κυρίως σε τρεις παράγοντες:<br />στην ισχύ έναντι της χώρας μας,<br />στην αδυναμία του διεθνούς συστήματος να επιβάλει την εφαρμογή των διεθνών κανόνων και<br />στην αδιαφορία των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες εξακολουθούν πάντοτε να τοποθετούν το ατομικό τους συμφέρον υπεράνω του γενικού συμφέροντος της διεθνούς κοινότητας ως συνόλου.<br /><br />Από την άλλη πλευρά, η χώρα μας, χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί αμυντική πολιτική, πολλές φορές πυροσβεστικού χαρακτήρα. Μόνιμο χαρακτηριστικό της είναι η ατολμία με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασκήσει νόμιμα δικαιώματα που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και μερικές φορές και η υποχωρητικότητα.»<br /><br />Αυτές οι λέξεις γράφτηκαν πριν δέκα χρόνια και ισχύουν απολύτως και σήμερα.</div><div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

QUO VADIS AOΖ; Η Ελλάδα να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματα που της παρέχει το Διεθνές Δίκαιο…

Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ Καθώς ανέτειλε το 2021, καλό θα ήταν να προβούμε σε μια ανασκόπηση της αξίας της ΑΟΖ για την χώρα μας και το διεθνές πο...

Διαβάστε την συνέχεια

Κρητική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/aoz1.png"><img height="416" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/aoz1-696x452.png" width="640" /></a><br /><br />Γράφουν οι <b>Χρήστος Κηπουρός </b>και <b>Πασχάλης Χριστοδούλου*</b><br /><br /><div>Εισαγωγή<br />Εδώ και αρκετό καιρό φημολογείται ότι η Κυβέρνηση πρόκειται να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στο Νότιο Κρητικό Πέλαγος στα 12 μίλια, σύμφωνα άλλωστε με το δίκαιο της θάλασσας. Μόνο αν κανείς το ψάξει, εύκολα διαπιστώνει: “Καλή η κίνηση αλλά λίγη, αν παραμείνει σκέτη.” Τόσο κατά μήκος εκατοντάδων μιλίων, στα αριστερά μέχρι το Ταίναρο, και στα δεξιά έως τη Στρογγύλη, όσο και κατά πλάτος του Νότιου Κρητικού Πελάγους. Όπου η μη ύπαρξη της ΑΟΖ, καθιστά τα 12 μίλια, δώρο σαν αυτά που περικόπηκαν επί μνημονίων. <br /><br />Ο λόγος έγκειται στο ότι τα Τουρκικά ερευνητικά σκάφη θα μπορούν να βολτάρουν έξω από τα δώδεκα μίλια και εκείθεν ανενόχλητα να αλωνίζουν, στην ευρύτερη θάλασσα. Μέχρι σε γειτονικά νερά της πιο πλούσιας στην Ανατολική Μεσόγειο, σε υδρογονάνθρακες, λεκάνης του Ηροδότου!! <br /><br /> Μεταξύ Ταινάρου και Τυράννου<br /><br />Δεν πρόκειται για κάποια επανάληψη των γραμμάτων: “ταυ”, “ρο” και “νι”, στις δύο αυτές λέξεις. Κυρίως πρόκειται από τη μια μεριά, για την αρχή της ταύτισης του γνωστού Ελληνικού σεισμικού τόξου με τη θαλάσσια βεράντα του στην Ανατολική Μεσόγειο, και από την άλλη, με το γειτονικό Τούρκο τύραννο. Ο οποίος μετά μεγάλου θράσους πλασάρεται ως ιδιοκτήτης, επισημαίνοντας ότι δεν είναι μουσαφίρης! Ενώ επί της ουσίας είναι ένας απρόσκλητος επισκέπτης, όταν δεν είναι μπάστακας και εισβολέας. <br /><br />Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την Αγγέλα Χιτλέρινα, που λόγω των ημερών καθώς και του τέλους της Γερμανικής Προεδρίας, να της ευχηθούμε καλό ταξίδι και να μη ξαναπατήσει το πόδι της ούτε να ξαναβάλει χέρι, σε υποθέσεις του Ελληνισμού. Άλλωστε δεν είναι λίγοι οι πρώην, όσο και οι νυν Έλληνες πρωθυπουργοί και η πολιτική απομείωση την οποία υπέστησαν και υφίστανται ακόμη από τη συγκεκριμένη κυρία. Τύχη αγαθή που, και τα πολιτικά της ψωμιά, οσονούπω τελειώνουν. <br /><br /> Τόξο σεισμικό και γεωοικονομικό μήκους 426,28 μιλίων <br /><br />Όπως έχουμε γράψει και άλλες φορές, η σύμπτωση των δύο αυτών τόξων παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για συγκεκριμένη θαλάσσια έκταση: Από το Ταίναρο, το Νότιο Κρητικό, το επίσης Νότιο Καρπάθιο, έως τη νήσο Στρογγύλη, εκ του συμπλέγματος του Καστελόριζου και με πρώτη κίνηση την επέκταση αυτής της σκάλας μαζί και μπαλκονιού της θαλάσσιας Ελλάδας και Ευρώπης, στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο λόγος για τη ζώνη πλάτους δώδεκα μιλίων, όσα και τα σύννομα, με το δίκαιο της θάλασσας, χωρικά ύδατα. <br /><br />Στην ουσία μιλάμε για τη νόμιμη και νομιμότατη 12μίλια θαλάσσια Ευρώπη και Ελλάδα, στην Ανατολική Μεσόγειο, από τη μία, από δε την άλλη, την αδυναμία υπεράσπισης, απέναντι στον Τούρκο τύραννο. Και όχι μόνο αυτό. Επιπλέον Ελλάδα και Κύπρος σύρονται σε στημένες διαδικασίες, όπως η λεγόμενη πολυμερής διάσκεψη για την ίδια θάλασσα. <br /><br />Το μόνο που έχει να πει κανείς είναι ότι ούτε αυτό είναι Ελλάδα. Ούτε είναι Ευρώπη. Μάλιστα η τελευταία, παρά τους περί του αντιθέτου λόγους, στην πράξη όχι μόνο αλληθωρίζει προς την πλευρά του Τυράννου αλλά σχεδόν έχει καταστεί υποχείριό του. Μιλούσαν πολλοί περί της Γερμανικής Ευρώπης αλλά εδώ έχουμε μια διάχυτη φιλοτουρκική Ευρώπη. <br /><br /> Όχι στην πολυμερή διάσκεψη<br /><br />Γι αυτό και πρέπει να προλάβουμε τα των εξελίξεων στην εξαγγελθείσα διάσκεψη που στην ουσία συνιστά το χρονικό μιας προαναγγελθείσας έξωσης. Εννοείται του Ελληνισμού, από τη γαλανή κάποτε θάλασσα της Ανατολικής Μεσογείου. <br /><br />Μπορεί σε πρόσφατο γραπτό μας να προτείναμε την απουσία της Ελλάδας και της Κύπρου, αν δεν ματαιωθεί η λεγόμενη πολυμερής διάσκεψη, με νομοθέτηση ΑΟΖ, από τα Κοινοβούλια των δύο αυτών κρατών μελών τη Ε. Ε. {βλ. Ελλαδοκυπριακό Μνημόνιο}, όμως χρειάζεται και μια άλλη νομοθετική προετοιμασία. <br /><br /> 12 μίλια σε Κύθηρα και Αντικύθηρα <br /><br />Η ζώνη με τα 12 μίλια ανάμεσα στην Κρήτη και το Ταίναρο, να περιληφθεί επίσης στην ψήφιση της επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης των πέντε Ελληνίδων νήσων: Καστελόριζο, Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο και Κρήτη, μετά των πελάγων, όπως λέμε, σε κάθε διεύθυνση του ορίζοντα. <br /><br />Από το Ταίναρο ως τη νήσο Στρογγύλη, μήκους 426,28 μιλίων, θα οικοδομηθεί το ενιαίο, χωρίς ενδιάμεσα κενά, θαλάσσιο γεωοικονομικό σώμα. Εννοείται ότι θα περιληφθούν τα ευρισκόμενα στα μετόπισθεν δύο νησιά: Κύθηρα και Αντικύθηρα, με επέκταση των 12 μιλίων και σε αυτά. Με την απόσταση της Νότιας Κρήτης, από το ύψος του 26ου Μεσημβρινού, από όπου αρχίζει η λεγόμενη συμφωνία με την Αίγυπτο, μέχρι το Ταίναρο να ανέρχεται 284,64 μίλια. Απλά μένουν δύο πράγματα να γίνουν: <br /><br /> Επιπλέον κινήσεις<br /><br />Πρώτον, η ολοκλήρωση και θαλάσσια θωράκιση στο γεωοικονομικό αυτό τόξο Ταινάρου Στρογγύλης. Επίσης το κλείσιμο του κάθε κόλπου και η χρήση της ευθείας γραμμής, ως βάσης για τη μέτρηση των 12 μιλίων, όπως προβλέπει το δίκαιο της θάλασσας. Και με το πλάτος αρκετών σημείων των Νότιων Κρητικών ακτών, να γίνεται μεγαλύτερο των 12 μιλίων. <br /><br />Δεύτερον, η γνωστή Κρητική ΑΟΖ, που είναι η μονομερής ανακήρυξη {βλέπε ενδεικτική εικόνα Α΄, } έως τα μισά μεταξύ Νότιου Κρητικού Πελάγους και Λιβυκών ακτών, ολοκληρώνει στην πράξη, τη φημολογούμενη επέκταση των 12 μιλίων, κάτω από την Κρήτη. Όσο για την οριστική οριοθέτηση, αυτή είναι συνυφασμένη με την επίλυση του Λιβυκού. <br /><br /> Επίλογος<br /><br />Θα αποτελούσε μεγάλη παράλειψη αν δεν αναφερθούν και κάποια από τα πολλά δώρα. Από την καθοριστική συμβολή της ΑΟΖ, μετά των δώδεκα μιλίων, στη γεωναυτική προσέλκυση ως προς τους Μεσογειακούς πλόες και τη νέα επιβεβαίωση της ιστορικής Ελληνικής κεντρικότητας, έως τη διεύρυνση του Κρητικού αεροπλανοφόρου μετά της αμυντικής και γεωστρατηγικής ικανότητας της χώρας, και μέχρι το νέο γεωοικονομικό πεδίο δόξης λαμπρό. Επίσης τη συνδρομή των δυο Ελληνικών σκαφών, του ερευνητικού και του πλωτού γεωτρύπανου, όταν τα προμηθευτεί η Ελλάδα. <br /><br />Πέραν των άλλων, η Κρητική ΑΟΖ, που προτείνουμε, κόβει με το μαχαίρι τους Τουρκικούς βήχες, σαν αυτόν της 3ης Ιανουαρίου 2021, που αποπειράται να αμφισβητήσει! τις δυο Ελληνικές NAVTEX, με την επίκληση Τουρκικής δικαιοδοσίας!! για τις επικείμενες Ελληνικές ασκήσεις στις 4 και 8 του μηνός, στο Ελληνικό Ελληνικότατο ΝΑ Κρητικό Πέλαγος .<br /><br /><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/tourkikes_navtex.jpg"><img height="286" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/tourkikes_navtex.jpg" width="640" /></a><br /><br /></div><div>Με την ευκαιρία αυτή, το αρμόδιο Υπουργείο, μάλλον πρέπει να είναι το Υπουργείο Παιδείας, που θα συνυπογράψει το σχετικό Ν/Σ, πέραν των 12 μιλίων, οφείλει επιτέλους να προωθήσει το όνομα: “Νότιο Κρητικό Πέλαγος” σε όλα τα σχολικά βιβλία και δημόσια έγγραφα, αντί του: “Λιβυκό”. Εμείς από τη Θράκη, το έχουμε γράψει και άλλες φορές. Όπως και άλλοι από την Κρήτη, το ζητούν από πολλών ετών. Όμως η πρωτεύουσα κωφεύει. Ίσως δεν ακούει, επειδή η Αθήνα κείται μακράν…. <br /><br /><b><i>*Ο πρώτος διετέλεσε Βουλευτής Έβρου 1993-2000, ο δε δεύτερος, Δήμαρχος Σουφλίου 1994-1998<br /></i></b><br /><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Κρητική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη

Γράφουν οι Χρήστος Κηπουρός και Πασχάλης Χριστοδούλου* Εισαγωγή Εδώ και αρκετό καιρό φημολογείται ότι η Κυβέρνηση πρόκειται να επεκτείνει τα...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκία: Δυνητικός σύμμαχος ή 5η φάλαγγα που απειλεί ευθέως τον Δυτικό κόσμο

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2020/10/04/turkey_nato.png"><img height="475" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2020/10/04/turkey_nato-696x517.png" width="640" /></a><br /><br />Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ<br />Η Αμερική βιώνει έναν ιδιότυπο θεσμικό εκφυλισμό, με τον ηττημένο πρόεδρο Τραμπ να αρνείται να αναγνωρίσει την ήττα του, στέλνοντας έτσι ουσιαστικά στον Καιάδα την ναυαρχίδα των διαχρονικών υποκριτικών ισχυρισμών των Αμερικανών, για την χώρα δήθεν προστάτιδα της Δημοκρατίας, στο όνομα της οποίας εξαπολύθηκαν φονικοί πόλεμοι με εκατόμβες θυμάτων σε ολόκληρο τον πλανήτη και φυσικά στην ευρύτερη γεωπολιτική μας γειτονιά…<br /><br />Πρόκειται για μια ακόμη νοσηρή κατάσταση η οποία αργά ή γρήγορα θα διευθετηθεί με εντελώς συστημικό τρόπο, παραδίδοντας την σκυτάλη σε πολιτικές επιθετικής εξωστρέφειας, τις οποίες έχει ανάγκη η Αμερικανική εξωτερική πολιτική στο πλαίσιο της αμφιλεγόμενης προσπάθειάς της να επαναβεβαιώσει τον ηγετικό πλανητικό της ρόλο.<br /><br />Οι κεντρικοί άξονες αυτής της προσπάθειας, όπως είναι αναμενόμενο, θα στραφούν σε τρεις τουλάχιστον κυρίαρχες κατευθύνσεις:<br /><br />Α. Στον επαναπροσδιορισμό της σχέσης και του ρόλου των ΗΠΑ στο πλαίσιο των παραδοσιακών συμμαχικών δομών (ΝΑΤΟ, ΕΕ κλπ) και των νέων συμμαχικών δογμάτων (βλέπε ΝΑΤΟ 2030 κοκ)…<br /><br />Β. Στην προσπάθεια επικαιροποίησης της περιφερειακής τους στρατηγικής, δίνοντας έμφαση και ιδιαίτερη βαρύτητα – όπου αυτό απαιτείται – προκειμένου να ανακοπεί το φαινόμενο της στρατηγικής υποχώρησης των ΗΠΑ. Και…<br /><br />Γ. Στην οριστικοποίηση του κεντρικού στρατηγικού δόγματος γύρω από το οποίο θα επιχειρηθεί να χοροθετηθούν σύμμαχοι και ανταγωνιστές με κυρίαρχο ζητούμενο την ανάγκη διαμόρφωσης μιας νέας ισορροπίας ισχύος.<br /><br />Αυτή η διαδικασία δεν θα είναι ευθύγραμμη, αφού για πρώτη φορά στην μεταπολεμική ιστορία των ΗΠΑ, το μονοπώλιό τους στον στρατηγικό σχεδιασμό δεν είναι διόλου δεδομένο. <br />Παραδοσιακοί σύμμαχοι έχουν σε σημαντικό βαθμό αυτονομηθεί ή διεκδικούν αναβαθμισμένο λόγο και ρόλο στο πλαίσιο των ιδιαίτερων δικών τους στρατηγικών επιδιώξεων.<br />Η λίστα των στρατηγικών αντιπάλων έχει διευρυνθεί και μαζί της έχει διευρυνθεί σημαντικά και το στρατηγικό αποτύπωμα ενός εκάστου εξ αυτών, με τις περιφερειακές και άλλες γεωπολιτικές συμφύσεις που έχουν μεσολαβήσει κατά την διάρκεια τουλάχιστον της τελευταίας δεκαετίας.<br />Η φυσιογνωμία των στρατηγικών απειλών έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά και αυτή η εξέλιξη συνιστά μια συνολικά καινούρια κατάσταση την οποία ουδείς δικαιούται πλέον να αγνοήσει.<br /><br />Το κρίσιμο ερώτημα…<br /><br />Είναι αν οι ΗΠΑ διαθέτουν την ετοιμότητα και την βούληση να αξιολογήσουν με νηφαλιότητα τα πραγματικά δεδομένα και τους αντικειμενικούς όρους που διέπουν την πραγματική αλληλεξάρτηση όλων των παραπάνω. Η απάντηση προφανώς δεν είναι εύκολη. Όχι γιατί υπάρχει έλλειμμα στην αμερικανική στρατηγική σκέψη που δεν επιτρέπει καθαρές και νηφάλιες αναγνώσεις, αλλά διότι η σύγκρουση αντιλήψεων, η διαφορετικότητα των ιεραρχήσεων και μια σειρά από διαχρονικές εμμονές και ακρότητες που διαμόρφωσαν σχολές σκέψεις στην στρατηγική των ΗΠΑ, παραμένουν υπαρκτές… εμφανίζονται να είναι εξ ίσου ισχυρές… Και εξ αυτού του λόγου συνεχίζει να παραμένει ασαφής η αντίληψη που επίκειται τελικά να κυριαρχήσει.<br /><br />Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως η Αμερικανοτουρκική διένεξη, για την έκβαση της οποίας πολλοί επένδυσαν πολλά – εξόχως αυθαίρετα – στην εκλογή Μπάιντεν (πράγμα που παρατηρείται να συμβαίνει και στην δική μας την χώρα), δεν είναι παρά μια παράμετρος που ενσωματώνεται άρρηκτα στην διαχείριση της συγκεκριμένης εξίσωσης, η οποία όπως όλα δείχνουν δεν εγκλωβίζεται σε έναν συγκεκριμένο μονόδρομο σε ότι αφορά στην αμερικανική στρατηγική σκέψη.<br /><br />Η ίδια η Τουρκία…<br /><br />Αντιλαμβάνεται το μέγεθος του γεωπολιτικού ειδικού της βάρους, και επενδύει τα μέγιστα σε αυτό διεκδικώντας αυξημένο, αυτοτελή και ιδιαίτερα δυναμικό ρόλο στην αρχιτεκτονική της επόμενης μέρας. Τον διεκδικεί και αυτοτελώς αλλά και έναντι τρίτων – εν προκειμένω της Ρωσίας, των ΗΠΑ αλλά και της Κίνας – στο πλαίσιο πολλών παράλληλων στρατηγικά συνεργατικών σχέσεων, στις οποίες ο καθένας ξεχωριστά επενδύει τις δικές του ιδιαίτερες στρατηγικές προσδοκίες έναντι των υπολοίπων. Και φυσικά τον διεκδικεί έχοντας ανεβάσει πάρα πολύ ψηλά τον πήχη των προσδοκιών, διεκδικώντας ακόμη και μια ηγεμονική ως προς τον χαρακτήρα της εκπροσώπησης παρουσία ακόμη και στα ύπατα αξιώματα του Συμβουλίου Ασφαλείας.<br /><br />Για την Τουρκία και για την επιτυχημένη προώθηση του στρατηγικού της σχεδιασμού, κρίσιμο στοίχημα παραμένει η προσπάθειά της να προσδώσει συγκεκριμένα ταυτοτικά χαρακτηριστικά στην κυρίαρχη αντίληψη για την περιφερειακή ασφάλεια στον χώρο της Ευρασίας.<br /><br />Οι Αμερικανοί, τόσο επί Τραμπ όσο και επί Μπάιντεν (όπως τουλάχιστον διαφαίνεται), δεν δείχνουν να έχουν αντιληφθεί επαρκώς τον τουρκικό στρατηγικό σχεδιασμό και αυτήν την γενική διαπίστωση δεν την αναιρούν ΟΥΤΕ οι επιμέρους χειρισμοί που κυριάρχησαν κατά την περίοδο Τραμπ, ΟΥΤΕ πολύ περισσότερο αυτοί που διαφαίνεται πως θα κυριαρχήσουν με την επερχόμενη διοίκηση Μπάιντεν.<br /><br />Η Τουρκία πουλά στους Αμερικανούς ακριβή διαμεσολάβηση σε περιβάλλον μιας πολυμερούς ισορροπίας μεταξύ των ιδίων και των κορυφαίων στρατηγικών τους αντιπάλων Ρωσίας και Κίνας. Η διοίκηση Τράμπ με την μονομέρεια του οικονομισμού στην οποία διέπρεψε, τσίμπησε το σχετικό δόλωμα θεωρώντας πως η χαλαρή εργαλειοποίηση της Τουρκικής παρουσίας, θα μπορούσε να διευκολύνει την έκβαση των ανταγωνιστικών της σχεδιασμών έναντι του κίτρινου γίγαντα.<br /><br />Η διοίκηση Μπάιντεν εμφανίζεται περισσότερο επιρρεπής στην αναβίωση μιας νεοψυχροπολεμικής αντίληψης, και από αυτήν την άποψη ο συνδυασμός μιας διττής τακτικής καρότου και μαστιγίου απέναντι στην Τουρκία, φαίνεται πως προκρίνεται ως τακτική σε μια προσπάθεια να ριχτεί η Ρωσία στο γεωπολιτικό καναβάτσο και να αναβιώσει έτσι η απολεσθείσα ιστορική «αίγλη» των ΗΠΑ.<br /><br />Και όσο οι ΗΠΑ, με όποια κυρίαρχη αντίληψη στην διοίκηση, συνεχίζουν να παγιδεύονται στην λογική της αντιμετώπισης του ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ αντιπάλου, με την ψευδαίσθηση ότι μια δήθεν εργαλειοποιημένη Τουρκία μπορεί να αποτελεί εις το διηνεκές το πολύτιμο δεκανίκι τους για μια νικηφόρα έκβαση αυτής της αντιπαράθεσης, τόσο η στρατηγικά χειραφετημένη Τουρκία θα συνεχίσει να επενδύει ανενόχλητα στην ενδυνάμωση του ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΥ αντιπάλου και αυτός δεν είναι ΟΥΤΕ η Ρωσία, ΟΥΤΕ η Κίνα.<br /><br />Ο πραγματικός ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ αντίπαλος είναι το ΙΣΛΑΜ. Για την ακρίβεια ο ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ αντίπαλος είναι το φονταμενταλιστικό κοινωνικό Ισλάμ, το οποίο εργαλειοποιεί πολιτικά η Τουρκία και το οποίο ενέχει ιδιαίτερη θέση και ρόλο στην Τουρκική αναθεωρητική στρατηγική, και μάλιστα σε έκταση και σε βαθμό ικανό να εκβιάσει ανατροπές, που θα φέρουν την Ευρασία αντιμέτωπη με πολύ δυσάρεστα και επώδυνα τετελεσμένα.<br /><br />Από αυτήν την άποψη, η Τουρκία δεν μπορεί να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται ως δυνητικός σύμμαχος στο περιβάλλον της όποιας Δυτικής στρατηγικής. Η Τουρκία είναι η πέμπτη φάλαγγα που απειλεί ευθέως τον Δυτικό κόσμο και ναρκοθετεί την περιφερειακή ασφάλεια προς ίδιον όφελος, και μόνο ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται.<br /><br />Σε ότι αφορά στην πατρίδα μας επομένως…<br /><br />Καλό θα είναι να δραπετεύσει από τις αυταπάτες της, και να σταματήσει να εναποθέτει την δική της Νιρβάνα δίπλα στην Νιρβάνα που διαφαίνεται πως κυριαρχεί μεταξύ άλλων ΚΑΙ στον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι οι Αμερικανοί προσεγγίζουν τις σύνθετες προκλήσεις της εποχής μας.<br /><br />Και φυσικά είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσει, πως η νομή ρόλων μεταξύ των παραδοσιακών συμμάχων στην οποία προσφεύγουν οι ΗΠΑ προκειμένου να τονώσουν τις γεωστρατηγικές τους αυταπάτες, τυφλώνει και δελεάζει το γερμανικό συμμαχικό μας δεκανίκι, ενώ για την ίδια την χώρα μας, δεν προβλέπεται ρόλος σε αυτό το προσωρινό αυτοκτονικό συμμαχικό «πάρτι» που παραβλέπει με τρόπο προκλητικό κρίσιμους γεωπολιτικούς κανόνες. Και αν θα πρέπει απαραίτητα να μιλήσουμε για κάποιον ρόλο, αυτός δεν είναι άλλος από τον ρόλο της Ιφιγένειας και καλό θα είναι να μην εφησυχάζουμε.<br /><br />Η ρήξη στις Αμερικανοτουρκικές σχέσεις είναι βέβαιο πως ΔΕΝ θα προκύψει εξ αιτίας της προμήθειας των S-400 από τους Τούρκους, ούτε καν ως συνέπεια της ισχυρής γεωστρατηγικής αυτονόμησης στην οποία επιδίδεται σταθερά και μεθοδικά η «απείθαρχη» Τουρκία. ΟΙ ΗΠΑ έχουν πολλούς λόγους να συντηρούν και να ανατροφοδοτούν τις αυταπάτες τους και φυσικά η Τουρκία διαθέτει πολλά και εξόχως λειτουργικά εργαλεία για να κλιμακώνει τους γεωπολιτικούς της εκβιασμούς ΚΑΙ απέναντι στις ΗΠΑ.<br /><br />Η Ελλάδα λοιπόν αντί να «χουζουρεύει» περιμένοντας την έξωθεν σωτηρία, οφείλει με την δική της γεωπολιτική χειραφέτηση που θα ταράξει οριστικά τα λιμνάζοντα ύδατα, να εκβιάσει τον συλλογικό ορθολογισμό σε ότι αφορά στην προσέγγιση των πραγματικών προκλήσεων, ενισχύοντας αντίστοιχες λογικές μεταξύ των «συμμάχων» της και ταυτόχρονα – υλοποιώντας έναν σχεδιασμό επιθετικής διπλωματίας στο πλαίσιο μιας συνολικά αναβαθμισμένης εξωτερικής πολιτικής – να εμποδίσει να αναβιώσουν με τον γνωστό εμμονικό τρόπο τα αναχρονιστικά και ξεπερασμένα ψυχροπολεμικά μοντέλα που θα τροφοδοτήσουν εξελίξεις αδιέξοδες και καταστροφικές, ενώ την ίδια στιγμή θα διασφαλίσουν πολύτιμο περιβάλλον ανοχής στους πραγματικούς συστημικούς κινδύνους που δυναμώνουν.<br /><br />Τέλος, καθοριστική σημασία για την χώρα μας, αναφορικά με την θέση της στο γεωπολιτικό παζλ της επόμενης μέρας, θα έχει η αποφασιστικότητά της να εγκαταλείψει τις παραδοσιακές συναισθηματικές και λοιπές παρασιτικές αντιλήψεις, και η συνακόλουθη ικανότητά της να προσεγγίσει τις νέες σύνθετες προκλήσεις με ρεαλισμό, διεκδικώντας ρόλο και λόγο πρωταγωνιστικό, ακόμη και στην αποτύπωση των κανόνων για την νέα περιφερειακή ασφάλεια και την νέα ισορροπία ισχύος.<br /><br />Πρόκειται για μια πραγματικά σύνθετη πρόκληση, που η επιτυχημένη διαχείρισή της θα έχει γενικότερη εποικοδομητική συμβολή στην περιφερειακή και στην Ευρωπαϊκή ασφάλεια. Η πατρίδα μας αυτό το γάντι οφείλει να το σηκώσει και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να επαναπαυθεί σε αυταπάτες που ενδέχεται να καλλιεργεί η επιχειρούμενη επαναπροσέγγιση του Ισραήλ με Αραβικές χώρες. Η Ελλάδα οφείλει να είναι παρούσα με λόγο και σθένος σε αυτές τις περιφερειακές ανακατατάξεις διότι οφείλει να θυμάται πως η στοχοπροσήλωσή τους παραμένει ευμετάβλητη και υπό προϋποθέσεις μπορεί εν τέλει να καταστεί ακόμη και επιζήμια για την χώρα μας, ένα οι στρατηγικές σκοπιμότητες τροποποιηθούν και εάν η πατρίδα μας δεν είναι δυναμικά παρούσα με ισχυρό ρόλο και χειραφετημένο λόγο.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τουρκία: Δυνητικός σύμμαχος ή 5η φάλαγγα που απειλεί ευθέως τον Δυτικό κόσμο

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Η Αμερική βιώνει έναν ιδιότυπο θεσμικό εκφυλισμό, με τον ηττημένο πρόεδρο Τραμπ να αρνείται να αναγνωρίσει την ήττα του...

Διαβάστε την συνέχεια

Πλοίο-δόλωμα(;) Ερντογάν, από το Αιγαίο κατευθύνεται στη Λιβύη

<img height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/01/KAPTAN-AYTAC-790x400.jpg" width="640" /><br /><br />Μια πολύ περίεργη -σε πρώτη “ανάγνωση”- υπόθεση βρίσκεται σε εξέλιξη στο Αιγαίο τις τελευταίες ώρες, καθώς σύμφωνα με εξαιρετικά αξιόπιστες πηγές, η ευρωπαϊκή επιχείρηση ΕΙΡΗΝΗ (IRINI) που επιτηρεί την τήρηση του εμπάργκο όπλων στη Λιβύη, παρακολουθεί πλοίο, ονόματι “Kaptan Aytac” (εκ των σεσημασμένων…), το οποίο οδεύει προς λιμένα της Λιβύης, έχοντας ξεκινήσει από την Τουρκία. Η υπόθεση όμως δεν δείχνει πανομοιότυπη με τον προηγούμενο Ιούνιο, με το φορτηγό πλοίο “Τσίρκιν”, με σημαία Τανζανίας. Υπενθυμίζεται ότι μετέφερε απαγορευμένο πολεμικό υλικό συνοδευόμενο από το τουρκικό Ναυτικό, το οποίο και αρνήθηκε τη διενέργεια νηοψίας στην “Ειρήνη”…<br /><br />Όπως πληροφορείται το DP, η καχυποψία είναι όμως διάχυτη. Παρότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει οτιδήποτε, εφόσον η εμπειρία από την τουρκική ψυχοσύνθεση και συμπεριφορά είναι πλούσια, σε όλα τα επίπεδα, η περίπτωση θα μπορούσε να υποκρύπτει την επιθυμία επίτευξης ύπουλων τουρκικών επικοινωνιακών στόχων, μέσω σκηνοθεσίας, με βάση ένα ευφάνταστο σενάριο.<br /><br />Το Επιτελείο της επιχείρησης “Ειρήνη” έχει ασφαλώς κινητοποιηθεί. Υπενθυμίζεται, ότι επικεφαλής παραμένει Έλληνας, έμπειρος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Ακόμα κι αυτό το στοιχείο από μόνο του, θα αποτελούσε κίνητρο για τους Τούρκους για να στήσουν ένα επικοινωνιακό φιάσκο για τους Ευρωπαίους, επιχειρώντας να του δώσουν “ελληνική διάσταση”, ενώ πρόκειται για θέμα αμιγώς ευρωπαϊκό!<br /><br />Ας εξηγηθούμε: Οι πιθανότητες να κινηθεί τις επόμενες ώρες η διεθνής δύναμη “IRINI” να κινηθεί για να ελέγξει το ύποπτο πλοίο, είναι εξαιρετικά αυξημένες. Η υπάρχουσα εμπειρία θέλει του Τούρκους να αντιδρούν. Οι πιθανότητες είναι δύο:<br /><br />Η πρώτη να μην υπάρξει καμία αντίδραση από τους Τούρκους, αφήνοντας να εξελιχθεί η νηοψία. Προφανώς δεν θα βρεθεί τίποτα απολύτως και στην Άγκυρα θα γελούν “κάτω από τα μουστάκια τους”. Η δεύτερη πιθανότητα είναι οι Τούρκοι να εγείρουν ξανά αντιρρήσεις…<br /><br />Σε αυτή την περίπτωση στόχος θα είναι να ενισχυθεί η πεποίθηση ότι το πλοίο κάτι κρύβει και απλώς η νηοψία να μην ανακαλύψει απολύτως τίποτα. Με τον τρόπο αυτό, οι Τούρκοι θα επιχειρήσουν να εγείρουν αμφιβολίες για τις ενέργειες και τις προθέσεις τους, ισχυριζόμενοι ότι οι αντιρρήσεις τους είναι για “λόγους αρχής“! Δεν έχουν στόχο να συγκαλύψουν την ευθύνη στην παράνομη διακίνηση όπλων προς τη Λιβύη, όπως τους κατηγορούν.<br /><br />Φυσικά, στη συνέχεια θα κάνουν τα πάντα για να αξιοποιήσουν ακόμα και διπλωματικά, πέρα από επικοινωνιακά το θέμα, προσπαθώντας να στηρίξουν την εικόνα των “καχύποπτων, κακόπιστων και υπερβολικών” Ευρωπαίων… Χωρίς να αποκλείεται εκ προοιμίου οτιδήποτε, όλα δείχνουν ότι ισχύει το “έχουν οι φύλακες τη γνώση”.<br /><br /><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πλοίο-δόλωμα(;) Ερντογάν, από το Αιγαίο κατευθύνεται στη Λιβύη

Μια πολύ περίεργη -σε πρώτη “ανάγνωση”- υπόθεση βρίσκεται σε εξέλιξη στο Αιγαίο τις τελευταίες ώρες, καθώς σύμφωνα με εξαιρετικά αξιόπιστες ...

Διαβάστε την συνέχεια