Η Σχέση των ΗΠΑ με τους Κούρδους της Συρίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8q-qDwSJMzN8-D4tuUB0bLbn6UGX8eKyMBc4R7Ji4mRXwcO0hZRfGCvLNCB4VbIRW1RjmJ0m5eAKWviuQfXaRXKkGWj3W7dD10t7W9t3WrcwrT6k7g7O7JKaMQWKfyfB41LZ-yfrQic88/s1600/h+sxesi+twn+USA+me+toys+koyrdoys.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8q-qDwSJMzN8-D4tuUB0bLbn6UGX8eKyMBc4R7Ji4mRXwcO0hZRfGCvLNCB4VbIRW1RjmJ0m5eAKWviuQfXaRXKkGWj3W7dD10t7W9t3WrcwrT6k7g7O7JKaMQWKfyfB41LZ-yfrQic88/s640/h+sxesi+twn+USA+me+toys+koyrdoys.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Οι Κούρδοι της Συρίας ανησυχούν για την στάση που θα κρατήσουν απέναντι τους οι ΗΠΑ, καθώς η Τουρκία έχει αρχίσει να συνεργάζεται με τις ΗΠΑ εναντίον του ISIS στην Συρία. Ούτε η Τουρκία, ούτε ο σύμμαχος των Ρώσων στην Συρία, ο Bashar al Assad, θέλουν να δουν ένα Κουρδικό κρατίδιο στην Συρία. Ο Κούρδοι της Συρίας φοβούνται ότι αν ηττηθεί ο ISIS στην Συρία, οι ΗΠΑ δεν θα χάσουν το ενδιαφέρον τους για αυτούς, προκειμένου να μην πληγώνουν την σχέση τους με την Τουρκία.<br /> <br /> <div class="MsoNormal" style="line-height: 24px; text-align: justify;"> <b><span style="font-size: 14pt; line-height: 28px;">Al</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 28px;"> </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 28px;">Monitor</span></b><span style="font-size: 14pt; line-height: 28px;"> </span></div> <div class="MsoNormal" style="line-height: 24px; text-align: justify;"> <span style="font-size: 14pt; line-height: 28px;"><b>“<a href="http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2016/04/turkey-united-states-syria-kurds-cooperation-against-isis.html" target="_blank">US and <st1:place w:st="on"><st1:country-region w:st="on">Syria</st1:country-region></st1:place>'s Kurds: Love on the rocks</a>”?</b></span></div> <div class="MsoNormal" style="line-height: 24px; text-align: justify;"> <span style="font-size: 14pt; line-height: 28px;"><b><br /> </b></span></div> Δεν ξέρω τι ισχύει, αλλά σίγουρα η συνεργασία των Κούρδων της Συρίας με τους Κούρδους της Τουρκίας, και οι τρομοκρατικές επιθέσεις των Κούρδων στην Τουρκία, φέρνουν τους Αμερικανούς σε πολύ δύσκολη θέση, αφού έχουν να αντιμετωπίσουν την σε κάποιο βαθμό δικαιολογημένη γκρίνια του Ερντογάν. <br /> <br /> Όσο η Τουρκία και η Ρωσία βρίσκονται σε πόλεμο, θα είναι για την Ρωσία πολύ πιο εύκολο να έχει καλές σχέσεις με τους Κούρδους της Συρίας, γιατί η Ρωσία υποστηρίζει έτσι κι αλλιώς τους Κούρδους του PKK στην Τουρκίας, ενώ οι ΗΠΑ τους έχουν αναγνωρίσει ως τρομοκρατική οργάνωση. Από την άλλη πλευρά βέβαια, όσο περισσότερο οι Ρώσοι υποστηρίζουν τους Κούρδους της Συρίας, τόσο περισσότερο θα δυσαρεστούν τον σύμμαχο τους Bashar al Assad στην Συρία, ενώ οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την γνώμη του Άσαντ. Είναι μπέρδεμα η Συρία.<br /> <br /> Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο οι Κούρδοι να ανησυχούν για την στήριξη των Αμειρκανών, σίγουρα όμως είναι δύσκολη η θέση των ΗΠΑ, και αν οι Τούρκοι συμβάλλουν στο να πάρουν τον έλεγχο της Σουνιτικής Συρίας πιο μετριοπαθείς Σουνίτες Σύριοι, ώστε να ηττηθεί ο ISIS, θα είναι πιο εύκολο για τους Τούρκους να πείσουν τους Αμερικανούς να μην είναι τόσο ενθουσιώδεις με τους Κούρδους της Συρίας, που μέχρι τώρα είναι το βασικό εργαλείο των ΗΠΑ εναντίον του ISIS στην Συρία.<br /> <br /> Οι Αμερικανοί από την πλευρά τους λένε ότι έχουν αποδείξει το ενδιαφέρον τους για τους Κούρδους της Συρίας, και ότι χωρίς την υποστήριξη τους τα πράγματα στο Κομπάνι θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Επίσης οι ΗΠΑ ενέκριναν πρόσφατα την αποστολή 250 Αμερικανών κομάντος στο Κουρδιστάν της Συρίας, οι οποίοι θα εκπαιδεύουν τους Κούρδους της Συρίας. Οι Αμερικανοί λένε επίσης ότι δεν προβλέπουν ότι στο άμεσο μέλλον υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει τους Κούρδους της Συρίας.<br /> <br /> Από την άλλη πλευρά πάλι, οι ΗΠΑ, για να μην δυσαρεστήσουν την Τουρκία, δεν δέχονται να πάρουν μέρος οι Κούρδοι της Συρίας στις διαπραγματεύσεις για την κατάπαυση του πυρός, ενώ η Ρωσία το δέχεται.<br /> <br /> Έχει πάντως ενδιαφέρον ο συναγωνισμός ΗΠΑ-Ρωσίας για επιρροή στους Κούρδους της Συρίας, με τις ΗΠΑ όμως να προσπαθούν να μην δυσαρεστήσουν τους Τούρκους, και την Ρωσία να προσπαθεί να μην δυσαρεστήσει τον Άσαντ. Το μεγάλο πλεονέκτημα φυσικά της Ρωσίας είναι ότι δεν την ενδιαφέρει αν οι Κούρδοι της Συρίας συνεργάζονται με το PKK στην Τουρκία. Μάλλον την εξυπηρετεί να συμβαίνει αυτό την Ρωσία. Άρα όσο οι Κούρδοι της Συρίας και ο Άσαντ δεν αρπάζονται τα πράγματα είναι πιο απλά για τους Ρώσους.<br /> <br /> Ένα άλλο μεγάλο μειονέκτημα που έχουν οι ΗΠΑ, είναι ότι δεν δέχονται το αίτημα των Κούρδων της Συρίας, οι οποίοι θέλουν να πάρουν από τον ISIS το τμήμα που χωρίζει τα δύο τμήματα που ελέγχονται από τους Κούρδους της Συρίας. Αυτό είναι κάτι που δεν δέχονται σε καμία περίπτωση οι Τούρκοι, γιατί θα σφράγιζε τα σύνορα της Τουρκίας με την Σουνιτική Συρία. <br /> <br /> Είναι όμως κάτι που θα εξυπηρετούσε πολύ τους Ρώσους, ώστε να μην υπάρχει ο Σουνιτικός διάδρομος που θα κατεβαίνει από την Τουρκία στον Περσικό Κόλπο, στον οποίο η Τουρκία έχει πλέον και στρατιωτική βάση (Κατάρ), και θα μπορούσε στο μέλλον να χρησιμοποιηθεί για την δημιουργία του αγωγού Κατάρ-Τουρκίας. Οι Τούρκοι έχουν δηλώσει πως αν οι Κούρδοι της Συρίας προσπαθήσουν να πάρουν αυτό το τμήμα της Συρία από τον ISIS, ο Τουρκικός στρατός θα μπει στην Συρία. Στον χάρτη με κίτρινο βλέπετε τα δύο τμήματα που ελέγχουν οι Κούρδοι της Συρίας, και με μαύρο το τμήμα που ελέγχει ο ISIS.<br /> <br /> Το σίγουρο είναι ότι όσο οι Τούρκοι μειώνουν την στήριξη τους στον ISIS, και όσο αυξάνουν την στήριξη τους σε πιο μετριοπαθή Σουνιτικά στοιχεία της Συρίας, τόσο πιο εύκολο θα είναι να συνεργάζονται με τους Αμερικανούς στην Συρία. Μην ξεχνάτε ότι ο ISIS του Ιράκ είναι σε μεγάλο βαθμό οι πρώην άνθρωποι του Σαντάμ Χουσέιν, ορκισμένοι εχθροί των ΗΠΑ, τους οποίους οι ΗΠΑ ανέτρεψαν και έφεραν στην εξουσία του Ιράκ την Σιιτική πλειοψηφία της χώρας και τους Κούρδους. <br /> <br /> Προφανώς ο ISIS του Ιράκ συνεργάζεται με τον ISIS της Συρίας. Οι Τούρκοι, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, είχαν λειτουργικές σχέσεις με τον Σαντάμ Χουσέιν, από τον οποίο αγόραζαν και πετρέλαιο, από την εποχή των Κεμαλικών ακόμη, και είχαν μάλιστα συμφωνήσει να μπαίνουν τα στρατεύματα του ενός στην χώρα του άλλου για να κυνηγάνε του Κούρδους της Τουρκίας και του Ιράκ. Τώρα βέβαια η Τουρκία τα έχει βρει με τους Κούρδους του Ιράκ που πλέον ελέγχουν το πετρέλαιο και το αέριο του Βορείου Ιράκ (Ιρακινού Κουρδιστάν).<br /> <br /> <br /> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhX7sPbwASbGEJGS96scq1PWVYXYs8QDDTPCzKqQSzeKfTPnc5jPHhgjvxTEdQLgOJSbmRAkK3vQXXxKbnTAp-4sFV-jHPHit8kINA5adaABZ3FMeHkGL6-3ElB5Ga-C7U93RPyJIMVZk/s1600/Map+Kurdistan+Pipelines.JPG"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhX7sPbwASbGEJGS96scq1PWVYXYs8QDDTPCzKqQSzeKfTPnc5jPHhgjvxTEdQLgOJSbmRAkK3vQXXxKbnTAp-4sFV-jHPHit8kINA5adaABZ3FMeHkGL6-3ElB5Ga-C7U93RPyJIMVZk/s640/Map+Kurdistan+Pipelines.JPG" /></a><br /> <br /> <br /> Επίσης, οι Αμερικανοί γνωρίζουν ότι και οι Ρώσοι είναι υποχρεωμένοι να υποστηρίζουν τους Κούρδους της Συρίας, γιατί μέσω των Κούρδων της Συρίας υποστηρίζεται σε μεγάλο βαθμό το PKK στην Τουρκία, το οποίο σφυροκοπούν οι Τούρκοι. Επομένως και οι ΗΠΑ και οι Ρώσοι έχουν ένα κίνητρο να αφήνουν ο ένας τον άλλο να κάνει την “βρώμικη” δουλειά του να βοηθάει τους Κούρδους της Συρίας, τους οποίους χρειάζονται και οι δύο, ώστε ο ένας να προστατεύει την σχέση του με την Τουρκία και ο άλλος να προστατεύει την σχέση του με το καθεστώς του Άσαντ.<br /> <br /> Να πω επίσης ότι οι Κούρδοι του PKK στην Τουρκία είναι κομμουνιστές. Βλέπετε μεγάλη υποστήριξη από το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς το PKK? Εγώ δεν λέω ότι μπορεί η Ελλάδα να στηρίζει το PKK, αλλά σκεφτείτε τι χαμό θα έκαναν οι κομμουνιστές σήμερα για το PKK αν τα έπαιρναν ακόμη από τους Σοβιετικούς, και αν η Τουρκία εξακολουθούσε να είναι το καλό παιδί του ΝΑΤΟ.<br /> <div> <br /></div> <div> <a href="http://iakovosal.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br />  Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Η Σχέση των ΗΠΑ με τους Κούρδους της Συρίας

Οι Κούρδοι της Συρίας ανησυχούν για την στάση που θα κρατήσουν απέναντι τους οι ΗΠΑ, καθώς η Τουρκία έχει αρχίσει να συνεργάζεται με τις ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τιμώντας την φωνή των "άφωνων" της Τουρκίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_MF1V9R0i09mX13N90fIOUpcc_2VJBHhvuBJU0ZKfN0etUuv0KqFDTBailH1BmmxaE8_2lixBqrpN9I1Lr70gPf5MQghucJifu0KlJDlpwb1D3QFMUdyzMb4SlmFWGJsTTBkBCe5EuatQ/s1600/TIMWNTAS+TIN+FWNI+TWN+AFWNWN+STIN+TOYRKIA.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="392" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_MF1V9R0i09mX13N90fIOUpcc_2VJBHhvuBJU0ZKfN0etUuv0KqFDTBailH1BmmxaE8_2lixBqrpN9I1Lr70gPf5MQghucJifu0KlJDlpwb1D3QFMUdyzMb4SlmFWGJsTTBkBCe5EuatQ/s640/TIMWNTAS+TIN+FWNI+TWN+AFWNWN+STIN+TOYRKIA.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> του <a href="http://carnegieeurope.eu/strategiceurope/?fa=63439" target="_blank"><b>Thomas de Waal</b></a><br /><br />Μετά από ένα άνευ προηγουμένου "ανοιγμα” στον κόσμο, η Τουρκία κλείνεται και πάλι. Δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί διώκονται. Ο πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan έχει ξεκινήσει πόλεμο για άλλη μία φορά με τους μαχητές του ΡΚΚ, αποκηρύσσοντας την διαδικασία ειρήνευσης την οποία ο ίδιος ξεκίνησε. Ο Erdogan επιτίθεται κατά των αποκαλούμενων τρομοκρατών, με γλώσσα παρόμοια με αυτή που χρησιμοποιούσαν οι στρατιωτικοί στη δεκαετία του ’80, τους οποίους πάλεψε σκληρά να αποδυναμώσει, σκιαγραφώντας σχεδόν οποιονδήποτε που συμπάσχει με το κουρδικό ζήτημα, τρομοκράτη.<br /><br />Είναι μια επώδυνη αντίθεση με τα πρώτα χρόνια της ηγεσίας του Erdogan στα μέσα της δεκαετίας του 2000, όταν υπήρξε συζήτηση για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, της ελευθερίας του Τύπου, και για την ένταξη στην ΕΕ. Η οπισθοδρόμηση της τελευταίας δεκαετίας μπορεί να συνοψιστεί ως ότι οι ηγέτες της Τουρκίας χαράμισαν την κληρονομιά του Hrant Dink.<br /><br />Μια μέρα στην Κωνσταντινούπολη πριν από εννέα χρόνια, υπήρξε μια στιγμή τραγωδίας που επίσης λέει πολλά για τις ελπίδες που υπήρχαν την συγκεκριμένη περιοδο. Ο Hrant Dink, ένας τουρκό-αρμένιος δημοσιογράφος και ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δολοφονήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2007, από έναν έφηβο ριζοσπάστη εθνικιστή. Τέσσερις ημέρες αργότερα, ως αντίδραση στην δολοφονία, χιλιάδες απλοί Τούρκοι πολίτες διαδήλωσαν στην Κωνσταντινούπολη στην κηδεία του Dink φέροντας πλακάτ που έγραφαν: "είμαστε όλοι Hrant Dink” και "είμαστε όλοι Αρμένιοι”.<br /><br />Δεν ήταν μια απλή λαϊκή κατακραυγή. Ο Erdogan καταδίκασε έντονα την δολοφονία, και Τούρκοι υπουργοί παραβρέθηκαν στην κηδεία. Ο Ahmet Davutoglu, τωρινός πρωθυπουργός, έχει επανειλημμένως επαινέσει τον Dink ως άνθρωπο με θάρρος, ειρηνικό.<br /><br />Ωστόσο τώρα, η κυβέρνηση Davutoglu όχι μόνο πολεμά τους Κούρδους ξανά αλλά επίσης προβάλλει αξιώσεις στην αρμένικη εκκλησία της κατοικημένης από Κούρδους πόλης Ντιγιάρμπακιρ, την οποία η τοπική κοινότητα είχε επαναφέρει στην αρμένικη κοινότητα ως τόπο λατρείας.<br /><br />Οι κατασταλτικές πολιτικές εναντίον των Κούρδων, αντικατοπτρίζουν πολιτικές μισαλλοδοξίας που ασκήθηκαν σε όλη την ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας εναντίον των πολύ μικρότερων χριστιανικών μειονοτήτων: οι εναπομείναντες Αρμένιοι, Ασσύριοι και Έλληνες που επιβίωσαν από τις εκστρατείες του τελευταίου οθωμανικού καθεστώτος να τους καταστρέψουν.<br /><br />Στην Τουρκία (και όχι μόνο εκεί), ένα παρελθόν που δεν έχει εξεταστεί σε βάθος, νομιμοποιεί ένα μη ανεκτικό παρόν. Ο Dink έκανε περισσότερα από κάθε μεμονωμένο άνθρωπο για να καταπολεμήσει τις αδικίες τόσο του παρελθόντος όσο και του παρόντος. Εκμεταλλεύτηκε την στιγμή για να μιλήσει για την μικρή και άτολμη αρμένικη κοινότητα της Κωνσταντινούπολης -και όχι μόνο για αυτούς. Απλά, εύγλωττα και θαρραλέα, απελευθέρωσε απόψεις που άλλοι δεν μπορούσαν να προφέρουν -ή που φοβόταν να το κάνουν- ενώ την ίδια στιγμή κατανοούσε τα τρωτά σημεία της Τουρκίας. Για παράδειγμα, για την κληρονομιά της γενοκτονίας των Αρμενίων το 2015, δήλωσε αξέχαστα ότι: "Τούρκοι και Αρμένιοι και ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν η μία πλευρά την άλλη, αποτελούν δυο κλινικές περιπτώσεις. Οι Αρμένιοι με τα τραύματά τους, οι Τούρκοι με την παράνοιά τους”.<br /><br />Ο Dink ήταν ένας ήρωας στην Τουρκία. Τώρα, επιτέλους, ο αναγνώστης στην αγγλική γλώσσα μπορεί να διαβάσει για αυτόν, με την έκδοση της αγγλικής εκδοχής της φανταστικής βιογραφίας του 2010 Tuba Candar.<br /><br />Ο αγγλικός τίτλος είναι Μια αρμένικη φωνή όσων δεν έχουν φωνή στην Τουρκία. Η λαμπρή μέθοδος του Candar είναι να καταστήσει αυτό, ένα βιβλίο φωνών. Είναι ένα ηχηρό μωσαϊκό που αποτελείται από δεκάδες φωνές της οικογένειας του Dink, των φίλων του, των συναδέλφων, μια βιογραφία ως μια πολυφωνική προφορική ιστορία. Η προσωπική εξέλιξη του Dink προχωράει παράλληλα με την ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας. Το βιβλίο αρχίζει με την λιτότητα της επαρχιακής ζωής στη δεκαετία του ’50. Ο Dink ενηλικιώνεται ως αριστερός μέσα στην αναταραχή των πολιτικών συγκρούσεων της δεκαετίας του 1970. Ο ίδιος, μαζί με άλλους ακτιβιστές πολιτικών δικαιωμάτων, φυλακίζεται και βασανίζεται μετά από το πραξικόπημα του 1980. Εδώ, η πολυφωνία γίνεται κακοφωνία καθώς ο Dink και οι συγκρατούμενοί του συμμετέχουν σε αυτό που ο ίδιος χαρακτήρισε μια "θαυμάσια χορωδία τουαλέτας” στην φυλακή, τραγουδώντας τον τουρκικό εθνικό ύμνο δυνατά, για να μην τους χτυπήσουν οι φρουροί.<br /><br />Ο αναγνώστης (στην αγγλική γλώσσα), μπορεί να χαθεί παρά το ότι του παρέχεται ένα γλωσσάριο και ένα χρονολόγιο και παρά την όμορφη μετάφραση του Maureen Freely. Η πληθώρα των ονομάτων και αναφορών, είναι δύσκολο για οποιονδήποτε που δεν είναι γνώστης της ιστορίας της σύγχρονης Τουρκίας.<br /><br />Αλλά αξίζει να επιμείνει κανείς. Η ιστορία της προσωπικής ζωής του Dink είναι αντάξια ενός μυθιστορήματος του 19ου αιώνα. Ήταν ένα παιδί του δρόμου, μαθητής, ριζοσπάστης, πατέρας, φυλακισμένος, επιχειρηματίας, τζογαδόρος. Όλα αυτά εξανθρωπίζουν τον ήρωα προτού ο αναγνώστης φτάσει στο δημόσιο πρόσωπο, που αναγνωρίζεται ως ο δημοσιογράφος της τουρκό-αρμενικης εφημερίδας Agos.<br /><br />Η Agos ήταν κάτι περισσότερο από μια εφημερίδα. Ήταν επίσης, όπως λέει μια φωνή στο βιβλίο, "ένα κέντρο αστικής κοινωνίας” και όπως αναφέρεται σε ένα κεφάλαιο, "ένας κόσμος” στον οποίο πολλοί άνθρωποι μπορούσαν να εκφράσουν για πρώτη φορά τα ζητήματα που τους ανησυχούσαν.<br /><br />Στο βιβλίο του Candar, ένας συνάδελφος Αρμένιος της Κωνσταντινούπολης, ο Etyen Mahcupyan, λέει:<br /><br />Οι πόρτες άνοιξαν τόσο στις εφημερίδες όσο και στα ΜΜΕ αναμετάδοσης, ανοίγοντας τον δρόμο για έναν ζωντανό διάλογο για την ταυτότητα. Και μέσω αυτός των θυρών ήρθε ο Hrant, με την ζεστή, ειλικρινή του φωνή. Και μετέβαλε το αρμενικό ζήτημα σε κάτι που θα μπορούσαν να ακούσουν οι άνθρωποι. Μέχρι τώρα, κατέλαβε τις ευρύτερες προοπτικές ενός πολυπολυτισμικού κόσμου με πολλαπλές ταυτότητες. Στη διάρκεια αυτών των τελευταίων ετών, δεν μιλούσε πλέον για το αρμένικο ζήτημα. Μιλούσε για τους αλεβίτες και τους Κούρδους. Ήταν υπέρ των κοριτσιών που φορούσαν μαντίλες όταν τα πανεπιστήμια αρνήθηκαν να τις δεχθούν λόγω της μαντήλας.<br /><br />Όπως προέβλεψε ο Dink, η οπισθοχώρηση της Τουρκίας από την δημοκρατία έχει επίσης μειώσει την προθυμία του τουρκικού κράτους να συμβιβαστεί με την ιστορία της και με τις μειονότητες που υπέφεραν από αυτή την ιστορία. Αυτό με την σειρά του έχει σκληρύνει την στάση μέρους της αρμένικης διασποράς εναντίον της Τουρκίας και διαιωνίζει μια αιτία που εξόργιζε τον Dink: την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας. Κατά την άποψή του, τα χτυπήματα στην Τουρκία από το εξωτερικό για το αρμενικό ζήτημα είχαν μικρή επίδραση και σχολίαζε "δυσκολεύτηκα να αποδεχθώ την φυλάκιση της ανθρώπινης εμπειρίας μέσα σε ένα νομικό όρο (γενοκτονία), που ο ίδιος είναι σχεδιασμένος για να παράγει ένα πολιτικό αποτέλεσμα”.<br /><br />Για τον Dink, το να έχει το ένα πόδι στον τουρκικό κόσμο και το άλλο στον αρμένικο, ήταν ένα δύσκολο προνόμιο.Μία από τις φωνές στο βιβλίο επισημαίνει ότι "κάποιες φορές, μου θύμιζε ένα παιδί που προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να φέρει σε επαφή τις δύο πλευρές μια αποξενωμένης οικογένειας”.<br /><br />Το βιβλίο του Candar είναι μια υπενθύμιση του πόσο πολύ λείπει αυτό το όραμα στην Τουρκία.<div style="text-align: justify;"> <br /> <br /> <a href="http://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Τιμώντας την φωνή των "άφωνων" της Τουρκίας

του Thomas de Waal Μετά από ένα άνευ προηγουμένου "ανοιγμα” στον κόσμο, η Τουρκία κλείνεται και πάλι. Δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί...

Διαβάστε την συνέχεια

«Πεδία σύγκρουσης» στην…κακοφτιαγμένη Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ελλάδα

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho2hsdcf_0ZqSCunyxuqlOsv6-tkC0TO7XT3vIHtFdKg0shbvFNpKk3gxMyVY5FE1vPkyatc96PSgZ58fuAf7Xq_e8iuMyJ8-R_DVk-XuUR03Sf2_k8rAc2bej-ds-mng0etziPKVY-QLZ/s1600/pedia+sygkroysis+stin+kakoftiagmeni+EE.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="294" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho2hsdcf_0ZqSCunyxuqlOsv6-tkC0TO7XT3vIHtFdKg0shbvFNpKk3gxMyVY5FE1vPkyatc96PSgZ58fuAf7Xq_e8iuMyJ8-R_DVk-XuUR03Sf2_k8rAc2bej-ds-mng0etziPKVY-QLZ/s640/pedia+sygkroysis+stin+kakoftiagmeni+EE.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Πολλοί θα έχετε αναρωτηθεί γιατί υπάρχει τόσος θυμός και οργή κατά της Ε.Ε. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη της Ε.Ε. Δε μιλάμε ασφαλώς για την οργή που εκφράστηκε π.χ από τη σημερινή κυβέρνηση η οποία, μέσα σε 9 μήνες έγινε πιο «φιλοευρωπαϊκή» και από τον μέσο Βέλγο. Δε μιλάμε ούτε για τον «αντευρωπαϊσμό» που εκφράστηκε πολιτικά και επίσημα στην Αυστρία. (χώρα που δεν έχει τα ελληνικά προβλήματα, μόνο στη σκέψη ότι το προσφυγικό θα την αφορά, έβγαλε 35% ακροδεξιά...).<br /> <br /> Του <b>Αλέξανδρου Δρίβα</b>*<br />Ας θέσουμε ως κριτήριο λοιπόν, αυτό που η «πολιτική ορθότητα» ερμηνεύει ως «γόνιμο ευρωσκεπτικισμό». Η Ε.Ε λοιπόν, σύμφωνα με αυτό το «ρεύμα», είναι κακοφτιαγμένη. Όχι από το 2008. Από τα γεννοφάσκια της σταδιακής της χειραφέτησης από την ατλαντική της εξάρτηση, ήτοι από το Μάαστριχτ και μετά. Σήμερα, οι εξελίξεις έχουν «ξεπεράσει» τις πιθανότητες βελτίωσης και γι’ αυτό οφείλουμε να έχουμε υψηλό βαθμό βεβαιότητας. Που είναι όμως οι κακοτεχνίες, ποιές είναι οι εγγενείς αδυναμίες της Ε.Ε και ποιοί οι κίνδυνοι που έχουν ήδη αρχίσει να λαμβάνουν χώρα στην πραγματικότητα και γιατί η Ε.Ε γίνεται μια Box Arena;<br /><br /><b>Το παράδοξο</b><br /><br />Σήμερα, εκφράζεται με τρεις τρόπους, κάτι που ίσχυε και στην προ-κρίσης-Ε.Ε. Η λεγόμενη Ευρώπη των τριών (ή πολλών τελοσπάντων) ταχυτήτων, προϋπήρχε της ευρω-κρίσης. Το σκεπτικό-επιχείρημα είναι απλό: Σε έναν οργανισμό όπως είναι η Ε.Ε, τα κράτη εισέρχονται σε αυτόν, μαζί με την ισχύ τους. Ένας από τους λόγους που η Ε.Ε, έφτασε στο να διαπιστώνει με ανοικτό το στόμα πράγματα που ήταν σχεδόν ταυτολογικές διαπιστώσεις, είναι το ότι επικράτησαν τα λεγόμενα πλουραλιστικά αφηγήματα. Με απλά λόγια, ο πολιτικός ρεαλισμός, περιφρονήθηκε και αντιμετωπίστηκε σαν πνεύμα αντιλογίας. Σήμερα, παίρνει την εκδίκησή του. Η φιλελεύθερη σχολή στις διεθνείς σχέσεις θεωρεί πως τα κράτη περισσότερο συνεργάζονται και λιγότερο συγκρούονται, ή έστω, όσο περισσότερο συνεργάζονται, τόσο λιγότερο συγκρούονται. Ένας ρεαλιστής, δε θα διαφωνήσει τόσο με τη διαπίστωση, θα διαφωνήσει όμως με τον τρόπο (πνεύμα) της σκέψης. Ο ρεαλισμός δέχεται τη συνεργασία. Πιστεύει όμως ότι αυτή έχει τρία βασικά χαρακτηριστικά: 1) είναι βραχύβια, 2) και να μην είναι βραχύβια, τα κράτη αναγκάζονται να συνεργαστούν μόνο όταν δεν μπορούν μόνα τους να αποκτήσουν κάτι. 3) τα κράτη που συνεργάζονται περισσότερο, είναι κράτη που έχουν ανάγκη να διαπραγματευτούν, άρα τα λιγότερο ισχυρά κράτη. Ο ισχυρός, δεν έχει ανάγκη να διαπραγματευτεί. Του αρκεί η αποτρεπτική του φήμη και η ισχύς του για να κατακτήσει αυτό που θέλει. Για τον ισχυρό, το ευκταίο και το εφικτό, συγκλίνουν και τέμνονται. Απόρροια αυτού του τρίτου χαρακτηριστικού, είναι οτι ο ισχυρός, σε ένα win-win, θα έχει μακροπρόθεσμα ανάλογα κέρδη με αυτά που ορίζει η ισχύς του, πριν αποκομίσει τα κέρδη. Η υφιστάμενη ισχύς, είναι πολλαπλασιαστής. Ως ήταν φυσιολογικό, η Ε.Ε συμπεριέλαβε κράτη που είχαν μεγάλες ανισότητες μεταξύ τους από τη δεκαετία του 1980’ και μετά.<br /><br />Μια πραγματικότητα, λογίζεται ως τέτοια, όταν μπορεί να επαληθευθεί ή έστω, όταν δεν μπορεί να διαψευσθεί. Σαν Ήπειρος, η Ευρώπη (ειδικά η ηπειρωτική) πάσχει από ενέργεια. Η ενέργεια, είναι η ατμομηχανή της προόδου. Η Ε.Ε πρέπει λοιπόν να αγοράζει ενέργεια. Ακριβώς επειδή η ενέργεια είναι η δομή-βάση της παραγωγής, συνιστά πολιτικό όπλο. Η εξάρτηση λοιπόν από περιοχές και χώρες που πωλούν ενέργεια στην Ε.Ε, είναι μεγάλη. Η συζήτηση που έγινε «σύνθημα» αναφορικά με την ενεργειακή εξάρτηση της Ε.Ε, αφορά την «απεξάρτησή της από τη ρωσική ενέργεια». Στην πραγματικότητα, η Ε.Ε, είναι αναγκασμένη να εξαρτάται ενεργειακά. Το αν εξαρτάται από τις ΗΠΑ, τις χώρες της Μέσης Ανατολής ή τη Ρωσία, σαφώς και διαφέρει σε πολιτικό επίπεδο, όμως ο ρεαλισμός, την εξάρτηση τη βλέπει στο τέλος ως αδυναμία.<br /><br />Η επιλεκτική «κακοδιαχείριση» της Ε.Ε φαίνεται και στην εμπορική-οικονομική της πολιτική στα πλαίσια της Ενιαίας Αγοράς. Η κατανομή της παραγωγικότητας, δεν έγινε με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε χώρας ώστε κάθε χώρα-μέλος της να αναπτυχθεί με βάση τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Ακόμη και ο οικονομικός φιλελευθερισμός στην Ε.Ε έχει τα όριά του. Όρια που μόνο με την έναρξη της κρίσης της Ευρωζώνης φάνηκαν, ποιόν εξυπηρετούν. Η Συμφωνία της Βαρκελώνης για την Ευρωμεσογειακή Συνεργασία το 1995, μπορεί να εντάχθηκε στις προσπάθειες για ομαλοποίηση των σχέσεων της Ένωσης με τη γειτονιά της, όμως, έβαλε την αγροτική παραγωγή των κρατών-μελών της σε δεύτερη μοίρα. Κάποιες φορές τα φτηνά προϊόντα λοιπόν, (ή τα πιο «ανταγωνιστικά» αν θέλετε) μπορούν να δολοφονήσουν το συγκριτικό πλεονέκτημα ενός κράτους-μέλους της Ε.Ε, το οποίο μάλιστα μπήκε ή για να το διαφυλάξει αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα ή να του δώσει πολλαπλασιαστική ώθηση. Τραγική ειρωνεία: Η κακή απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων από κράτη-μέλη της Ε.Ε για την αγροτική παραγωγή, ήταν και η ταφόπλακα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, όπως την ξέραμε.<br /><b><br />Όλοι για έναν, αλλά όχι...ένας για όλους</b><br /><br />Ο κερδισμένος αυτής της κακοδιαχείρισης, είναι η Γερμανία. Η Γερμανία φρόντισε να μην πέσει στην παγίδα που έπεσαν ολόκληρες ΗΠΑ. Δεν αποβιομηχανοποιήθηκε. Στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο, το προϊόν, έγινε όπλο. Η Γερμανία κέρδισε στην ανταγωνιστικότητα προϊόντων ακόμη και τις ΗΠΑ. Μέσα από την Ενιαία Αγορά της Ε.Ε, εξασφάλισε ένα –χυδαϊστί- duty free το οποίο της κατοχύρωνε ρόλο εργολάβου για όλες τις οικονομικές δραστηριότητες που λάμβαναν χώρα στην Ε.Ε. Έτσι, με το κοινό νόμισμα (ένα καθρέπτισμα της ισχύος του γερμανικού μάρκου) κατέστησε ακριβή την παραγωγική δραστηριότητα κάθε κράτους-μέλους και παράλληλα κατέστη ακόμη πιο ανταγωνιστική τη γερμανική παραγωγή.<br /><br />Η «ισοδύναμη και ισόρροπη Ε.Ε με αειφόρο ανάπτυξη» όπως και άλλες φράσεις του Κοινοτικού Δικαίου που πολύ πίστεψαν και άλλοι τόσοι προώθησαν, ήταν εξόχως προβληματικές για τον ρεαλισμό. Σχεδόν πρόκληση για τον μέσο νου ενός ρεαλιστή. Στον ρεαλισμό, γνωρίζουμε για την ηγεμονική σταθερότητα. Στο διεθνές σύστημα, από το 1945 και μετά, μέσα από τον Ψυχρό Πόλεμο, οι ΗΠΑ ανέλαβαν την ηγεμονική σταθερότητα του δυτικού κόσμου. Το σκεπτικό της ηγεμονικής σταθερότητας, είναι απλό. Ο ισχυρός αναλαμβάνει την ευθύνη της λειτουργίας του συστήματος που θέτει και έτσι οι ευθύνες του για παροχή απρόσκοπτης λειτουργίας του συστήματος, είναι δικές του. Με απλά λόγια, οι ΗΠΑ «πλήρωναν» σε ένα βαθμό, αυτούς που συμμετείχαν στο δικό τους σύστημα. Δούναι και λαβείν.<br /><br />Η Γερμανία, στο κοινοτικό περιβάλλον, δοκίμασε μια άλλη φόρμουλα. Την ηγεμονική σταθερότητα, χωρίς κόστος. Η συγκεκριμένη φόρμουλα, δεν είναι κάτι το καινοτόμο. Εν πολλοίς, σε αυτήν τη φόρμουλα οφείλεται η μη ανάδειξη της αρχαίας Σπάρτης σε υπερδύναμη μετά τη νίκη της στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Η διαχείριση και η ηγεμονία, χρειάζεται παροχή οφελών και όχι –στην καλύτερη- μοίρασμα ζημιών...Οι αιτίες που οδηγούν σε αυτήν την πολιτική συμπεριφορά τη Γερμανία είναι πάμπολλες και θα χρειαζόταν μια ξεχωριστή κουβέντα για την κάθεμιά απ’ αυτές. Όμως το ζήτημα είναι άλλο. Πώς από αυτές τις εγγενείς αδυναμίες (φυσικές και λειτουργικές) η Ε.Ε αντί να γίνει η «δύναμη» που πίστευαν αρκετοί ότι μπορεί να γίνει, εξελίσσεται σε ένα ρινγκ, σε μια αρένα διαμάχης συμφερόντων άλλων.<br /><br /><b>ΤΤΙΡ και Silk Road, ή αλλιώς, Mission Impossible</b><br /><br />Εδώ, δεν υπάρχει λύτρωση που θα προσφέρει ο Tom Cruise. Στη διεθνή πολιτική, μπορείς να κάνεις ακροβατικά και να ακολουθείς πολιτικές που έχουν αντινομίες, μόνο για ένα βραχυπρόθεσμο χρονικό διάστημα. Η Κίνα, «απάντησε» στο ΤΡΡ (στη νέα αμερικανική εμπορική πολιτική στην Ασία) με το Silk Road. Αν οι ΗΠΑ κάναν «εμπορικό pivot» στην Ασία, η Κίνα βάζει το Silk Road προς Δυσμάς, και μαντέψτε! Στόχος του είναι η Ε.Ε!<br /><br />Ο Μπάρακ Ομπάμα, στην πρόσφατη συνομιλία του με την Μέρκελ τόνισε την ανάγκη επίσπευσης των διαπραγματεύσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε για το ΤΤΙΡ. Μη νομίζετε, τα Panama Papers και τα απόνερα αυτών, έχουν σε μεγάλο βαθμό σχέση με αυτό το εγχείρημα. Αν μιλάμε για την πιθανότητα μια δημιουργίας –πραγματικής ζώνης εμπορικής ελευθερίας- μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε, η δεσπόζουσα θέση εταιρειών, πρέπει –επίσης πραγματικά- να καταργηθεί. Επομένως, το δίκαιο του ανταγωνισμού, πρέπει στην Ε.Ε να λάβει χώρα στην πράξη και όχι στις διακηρύξεις, πολλώ δε μάλλον, όχι μόνο για μερικούς που μπήκαν κράτη-μέλη ενός ελπιδοφόρου διεθνούς-περιφερειακού οργανισμού και κατέληξαν...κομπάρσοι.<br /><br />Πιστεύετε στα αλήθεια ότι Κίνα και ΗΠΑ θα «συγκατοικήσουν» αρμονικά στην Ευρώπη; Πιστεύετε ότι οι δύο χώρες που έχουν κάνει το G-20 και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου ρινγκ σύγκρουσης για τα εμπορικά θέματα, θα ξεχάσουν τις διαφορές τους; Μήπως κάποια ευφάνταστη «διαρκής ειρήνη» Καντιανής προέλευσης, θα πείσει την Κίνα να αφήσει τις πρακτικές dumping ή σε χρόνο dt θα την πείσει να προχωρήσει σε εκδημοκρατισμό των εμπορικών της πρακτικών; Μην ξεχνάμε πως και η Ρωσία έχει βάλει στο μάτι συγκεκριμένες υπο-περιφέρειες της Ευρώπης, μην ξεχνάμε ότι για δεκαετίες ακόμη, η Ρωσία θα είναι ο βασικός προμηθευτής φυσικού αερίου της Ε.Ε. Τέλος, μην ξεχνάμε πως την τελευταία φορά που η Ευρώπη έγινε πεδίο γεωστρατηγικής και γεωοικονομικής αντιπαράθεσης, ήταν από το 1947 μέχρι το 1991 και... χωρίστηκε στα δύο...<br /><br />Όποιοι ονειρεύονται ότι η ευρω-κρίση, αν δεν σκοτώσει την Ε.Ε θα την κάνει ισχυρότερη, μη βιαστούν να πιστέψουν πως έρχεται με αυτόν τον τρόπο το πέμπτο στάδιο ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ήτοι η Πολιτική Ένωση. Άλλωστε είπαμε πως στον ρεαλισμό, αν εξαρτάσαι, δεν δικαιούσαι να «ονειρεύεσαι» πόσο μάλλον να αποφασίζεις μόνος σου για το μέλλον σου. Πρόκειται μάλλον να παρακολουθήσουμε μποξ υψηλού επιπέδου μεταξύ ΗΠΑ-Κίνας και Ρωσίας. Το «καλή απόλαυση του θεάματος», ίσως να είναι και η μόνη ευχή, μέχρι αποδείξεως και εμφανίσεως του απρόβλεπτου, που κυριαρχεί στην Ιστορία...<br /><br />* <i><b>Υποψήφιος Διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων στο Παν/μιο Πελοποννήσου - συντονιστής στο Παρατηρητήριο Ανατολικής Μεσογείου στον Τομέα Ρωσίας Ευρασίας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης (ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ)</b></i><br /> <br /> <a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

«Πεδία σύγκρουσης» στην…κακοφτιαγμένη Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ελλάδα

Πολλοί θα έχετε αναρωτηθεί γιατί υπάρχει τόσος θυμός και οργή κατά της Ε.Ε. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη τ...

Διαβάστε την συνέχεια

Επείγουσα η ανάγκη μιας νέας φιλοσοφία ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ…

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwysxeGupP8TkhHvBapVuqiZ3-1BQuEwO26dZ2xxv_OPvpzJs7h5SNTRzHWs39iPR6bEdbKTDjU8Ko9oDIJ1rbczXJaf5USZF1r2RZkZ6LnlVGBCPhyaYZSY0gXJCuhzj8BH9kH9k_oHVR/s1600/anagki+alagis+tis+filosofias+apotropis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="364" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwysxeGupP8TkhHvBapVuqiZ3-1BQuEwO26dZ2xxv_OPvpzJs7h5SNTRzHWs39iPR6bEdbKTDjU8Ko9oDIJ1rbczXJaf5USZF1r2RZkZ6LnlVGBCPhyaYZSY0gXJCuhzj8BH9kH9k_oHVR/s640/anagki+alagis+tis+filosofias+apotropis.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <i><b>Επικίνδυνα ψεύδη ότι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις «δεν έχουν ανταλλακτικά», «δεν έχουν καύσιμα» και όλα τα συναφή, δεν μπορούν κατά συνέ¬πεια να πολεμήσουν…. Στο προηγούμενο άρθρο στα «Επίκαιρα» είχαμε εξετάσει την εντεινόμενη τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο υπό το φως των γεωπολιτικών δεδομένων που διαμορφώνονται στην περιοχή, στο πλαίσιο ενός αναδυόμενου πολυπολικού διεθνούς συστήματος, μέσα στο οποίο η Τουρκία επιδιώκει να έχει πρωτεύοντα ρόλο. </b></i><br /> <br /> <b><span style="color: maroon;">Του Δρ.Κωσταντίνου Γρίβα</span><span style="color: blue;"></span><span style="color: maroon;">*</span></b><br /> <b><br /><span style="color: #666699;"></span></b> Υποστηρίξαμε ότι είναι σχεδόν αναπόφευκτο η Άγκυρα να επιχειρήσει να κυριαρχήσει περίπου ολοκληρωτικά στο Αιγαίο, αφήνοντας στην Ελλάδα κάποιου είδους «συμβολική» κυριαρχία. Είχαμε επίσης εξετάσει την πολιτική διαδοχικών «μικρών βημάτων» που ακολουθεί η Τουρκία στο Αιγαίο, αναβαθμίζοντας σταδιακά τις προκλήσεις της και σταματώντας μόλις η Ελλάδα αντιδράσει, για να ξεκινήσει από ένα νέο και πιο προωθημένο σημείο αφετηρίας. Απ’ ό,τι φαίνεται, η μέχρι τώρα αποτρεπτική στρατηγική της Ελλάδας δεν μπορεί να αντιδράσει επαρκώς σε αυτή τη μεθοδολογία «σαλαμοποίησης».<br /> <br /> <i>Ένα πρόβλημα της ισχύουσας ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής είναι ότι λειτουργεί αντανακλαστικά στις τουρκικές προκλήσεις, αφήνοντας την πρωτοβουλία στην αντίπαλη πλευρά, η οποία αποκτά έτσι τη δυνατότητα να επιτυγχάνει κάθε φορά μικρά κέρδη, τα οποία όμως αθροιζόμενα είναι πολύ μεγάλα, χωρίς, μάλιστα, να κινδυνεύει να εμπλακεί σε πολεμικό επεισόδιο, αφού εκείνη αποφασίζει σε ποιο βαθμό θα κλιμακώσει.</i><br /> <br /> Απαιτείται, λοιπόν, μια νέα φιλοσοφία αποτροπής η οποία θα πρέπει να είναι πιο ενεργητική έναντι της γείτονος. Κατά την άποψη του γράφοντος, η Ελλάδα θα πρέπει να αυξήσει αποφασιστικά τον βαθμό απροβλεπτότητας των ενεργειών της έναντι της Τουρκίας έτσι ώστε η τελευταία να χάσει τη βεβαιότητα ότι οι προκλήσεις της είναι απολύτως ασφαλείς όσο η ίδια δεν αποφασίζει να οδηγήσει τα πράγματα σε επίπεδο πολεμικής αντιπαράθεσης και θεωρεί δεδομένο ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να το πράξει.<br />  <i> </i><br /> <i>Βέβαια, παρόμοιες αντιλήψεις είναι περίπου σίγουρο ότι θα αντιμετωπιστούν με θυμηδία και περιφρόνηση απ’ όσους θεωρούν (και είναι πολλοί) ότι η Ελλάδα δεν έχει καμιά τύχη σε περίπτωση πολεμικής αναμέτρησης με την Τουρκία και ακόμη κι αν κάτι μπορούσε να κάνει στο παρελθόν σήμερα είναι απλά αδύνατον λόγω των οικονομικών προβλημάτων της χώρας, που αντανακλώνται και στις Ένοπλες Δυνάμεις. Τείνει να επιβληθεί ως αναντίρρητη πραγματικότητα από διάφορους κύκλους ότι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις «δεν έχουν ανταλλακτικά», «δεν έχουν καύσιμα» και όλα τα συναφή, δεν μπορούν κατά συνέπεια να πολεμήσουν.</i><br /> <br /> Όπως όλα τα επικίνδυνα ψέματα, η άποψη αυτή εμπεριέχει ψήγματα αλήθειας. Πράγματι, οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις σήμερα αντιμετωπίζουν πολύ περισσότερα προβλήματα σε σύγκριση με το κοντινό παρελθόν. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν χάσει το αξιόμαχό τους. Απεναντίας… Επιπροσθέτως, ούτε και το τουρκικό στράτευμα βρίσκεται στην καλύτερη κατάσταση. Αντιμετωπίζει κι αυτό πολλά προβλήματα, αν και διαφορετικού είδους από το ελληνικό.<br /> <br /> Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι θα πρέπει να γνωρίζουμε πως εξαιρετικά σπάνιες ήταν οι περιπτώσεις στην ιστορία που κάποιος στρατός ξεκίνησε μια πολεμική αντιπαράθεση επαρκώς προετοιμασμένος και εξοπλισμένος. Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ξεφύγει από αυτό τον κανόνα.<br /> Τέλος, ας έχουμε υπόψη ότι, αν και ορισμένες ελλείψεις μπορεί να υπάρχουν σε κάποια υλικά στο ελληνικό στράτευμα, σε κάποια άλλα υπάρχει περίσσεια σε τέτοιο βαθμό που να επιτρέπουν ακόμη και πολεμικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας παρατεταμένης χρονικής διάρκειας.<br /> <br /> <div style="text-align: left;"> <i><span style="color: #003366;">Φυσικά, παρόμοιο ενδεχόμενο δεν είναι επιθυμητό. Κανενός είδους πολεμική αντιπαράθεση με την Τουρκία, ή με οποιονδήποτε άλλο, δεν είναι επιθυμητή. Όμως κάθε αξιόπιστη αποτρεπτική στρατηγική εδράζεται σε μια πειστική απειλή πολεμικής δράσης έναντι του εκάστοτε αντιπάλου, που να εξασφαλίζει ότι σε περίπτωση επιθετικής ενέργειας από πλευράς του αφενός μεν δεν θα του επιτρέψει να επιτύχει τους σκοπούς του («αποτροπή διά της άρνησης» / «deterrence by denial»), αφετέρου δε, ακόμη κι αν τους επιτύχει, θα καταβάλει δυσανάλογα μεγάλο τίμημα γι’ αυτό («αποτροπή διά της τιμωρίας» / «deterrence by punishment»).</span></i><br /> </div> Βασικό δε στοιχείο κάθε αξιόπιστης απο¬τρεπτικής πρότασης είναι ότι θα πρέπει να είμαστε σε θέση όχι μόνο να επιφέρουμε μεγάλα πλήγματα στον αντίπαλο, αλλά να υποστούμε κι εμείς βαριές απώλειες.<br /> <br /> <i>Για παράδειγμα, η αποτρεπτική στρατηγική των ΗΠΑ στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου περιλάμβανε την αποδοχή της ολοκληρωτικής καταστροφής της χώρας -και ολόκληρου του πλανήτη, εδώ που τα λέμε- από μαζικές ανταλλαγές πυρηνικών πληγμάτων σε περίπτωση που η Σοβιετική Ένωση πρόσβαλλε όχι αμερικανικό έδαφος, αλλά τη Δυτική Ευρώπη.</i><br /> <br /> Άρα οι αιτιάσεις ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εμπλακεί αυτή τη στιγμή σε κά¬ποια αντιπαράθεση με την Τουρκία λόγω των οικονομικών της προβλημάτων είναι πολύ απλά εκτός πραγματικότητας. Υπενθυμίζεται επίσης, ότι εδώ και μερικά χρόνια το επίσημο ελληνικό δόγμα Άμυνας έχει μετονομαστεί σε αποτρεπτικό. Αν, λοιπόν, οι ηγετικές ελίτ της χώρας θεωρούν ότι δεν είναι σε θέση να καλύψουν τις στοιχειώδεις απαιτήσεις της αποτροπής, τότε καλό θα ήταν να αλλάξουν και το αμυντικό δόγμα, να το χαρακτηρίσουν με κάποιο άλλο τρόπο που θα κρίνουν ότι είναι «ρεαλιστικός» και να πάψουμε να ασχολούμαστε με αυτό.<br /> <br /> <i>Όσο όμως επιμένουν στην αποτροπή θα πρέπει να έχουν υπόψη ότι στα θεμελιώδη στοιχεία αυτής ανήκει και η αποδοχή ακραίων συνεπειών ακόμη και για φαινομενικά «μικρά» διακυβεύματα έτσι ώστε να αποφευχθούν ακριβώς οι κίνδυνοι «σαλαμοποίησης».</i><br /> <br /> Βεβαίως, θα πρέπει να ξανατονίσουμε ότι σκοπός της αποτροπής δεν είναι ο πόλεμος, αλλά η αποφυγή του. Αντιθέτως, μεθοδολογίες πολλαπλών υποχωρήσεων είναι περίπου επόμενο ότι θα οδηγήσουν σε πολεμική αντιπαράθεση.<br /> <br /> <span style="color: maroon;"><b>Πιο τρωτή από την Ελλάδα</b></span><br /> Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, βασικό στοιχείο της αποτροπής είναι οι συνέπειες που είσαι σε θέση να επιφέρεις στον αντίπαλό σου. Αυτό δεν εξαρτάται μόνο από τις δικές σου ικανότητες, αλλά και από τις τρωτότητες του αντιπάλου. Στο ελληνοτουρκικό σύστημα, λοιπόν, σε πλήρη αντίθεση με την εν Ελλάδι κυριαρχούσα άποψη, η Τουρκία είναι αυτή που είναι πιο τρωτή. Κι αυτό γιατί αντιμετωπίζει πολύ περισσότερα προβλήματα από την Ελλάδα τόσο στο εξωτερικό της όσο και στο εσωτερικό.<br /> <br /> <i>Ας αναλογιστούμε μόνο ότι, σε περίπτωση ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, η δομή του ΝΑΤΟ και, κατά συνέπεια, η αποτρεπτική του λειτουργία, τουλάχιστον για το διάστημα που η σύγκρουση διαρκεί, ουσιαστικά παύει να υφίσταται. </i><br /> <br /> Ως εκ τούτου, η «παγωμένη» ρωσοτουρκική αντιπαράθεση τοποθετείται σε ένα νέο πλαίσιο. Αν, μάλιστα, η σύγκρουση αυτή διαιωνιστεί, τότε οι συνέπειες για τη συνοχή της νατοϊκής συμμαχίας μπορεί να είναι μόνιμες. Και τότε η Τουρκία θα βρεθεί ενώπιον των συνεπειών που έχει δημιουργήσει η πολιτική της, η οποία έχει οδηγήσει σε πλήθος ανοιχτών μετώπων σε όλα της τα σύνορα.<br /> <br /> <i>Κυρίως όμως είναι το ζήτημα των Κούρδων που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε εσωτερική πολεμική αντιπαράθεση μεγάλης κλίμακας σε περίπτωση που η Τουρκία εμπλέκονταν σε πόλεμο με κάποια άλλη χώρα, ενώ και οι υπόλοιπες αντιφάσεις στην εσωτερική της δομή θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις.</i><br /> <br /> Με άλλα λόγια, η Τουρκία θα κινδύνευε να βρεθεί ενώπιον καταστάσεων που θα απειλούσαν ακόμη και την ίδια της την ύπαρξη αν εμπλεκόταν σε πολεμική αναμέτρηση με την Ελλάδα, κάτι που δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί για τη χώρα μας. Άρα η Τουρκία έχει περισσότερα πράγματα να φοβάται από την Ελλάδα σε περίπτωση ανεξέλεγκτης πολεμικής αναμέτρησης μεταξύ των δύο χωρών. Κατά συνέπεια, μια ρεαλιστική αποτρεπτική πρόταση από πλευράς της χώρας μας, που θα έχει στόχο ακριβώς να αποφύγει την πολεμική αναμέτρηση, θα πρέπει να περιλαμβάνει και αυτή την πιθανότητα.<br /> <br /> <i>Επιπροσθέτως, μια αποτρεπτική πρόταση δεν είναι ανάγκη να στρέφεται μόνο εναντίον του αντιπάλου. Μπορεί να έχει αποδέκτες και άλλους ισχυρούς δρώντες του διεθνούς συστήματος. Για παράδειγμα, το καθεστώς του Απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική είχε κατασκευάσει και διατηρούσε ένα μικρό πυρηνικό οπλοστάσιο, αποτελούμενο από έξι ατομικές βόμβες, όχι τόσο για να το χρησιμοποιήσει κατά κάποιου εξωτερικού εχθρού, αλλά, σε περίπτωση που δεχόταν μείζονα απειλή, να απειλούσε με τη σειρά του με πυρηνική κλιμάκωση που θα είχε αποσταθεροποιητικές συνέπειες σε ολόκληρο το διεθνές σύστημα και να εκβίαζε με τον τρόπο αυτό την παρέμβαση των ΗΠΑ.</i><br /> <br /> Στη δική μας περίπτωση, το γεγονός ότι και οι δύο χώρες ανήκουν στο ΝΑΤΟ σημαίνει ότι μια αναμέτρηση μεταξύ τους θα είχε επιπτώσεις στη συνοχή της Συμμαχίας και επομένως σε όλο το πλέγμα των παγκόσμιων ισορροπιών. Βέβαια, αν η σύρραξη αυτή είχε πολύ μικρή διάρκεια οι συνέπειες μάλλον θα ήταν διαχειρίσιμες. Αυτή ακριβώς τη βεβαιότητα θα πρέπει η ελληνική αποτρεπτική στρατηγική να υπονομεύσει.<br /> <br /> <div style="text-align: left;"> <i>Κατά την άποψη του γράφοντος, οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρόλο που οι σχέσεις τους με την Τουρκία ολοένα επιδεινώνονται, σε περίπτωση ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης θα παρέμβουν πυροσβεστικά, επιδιώκοντας να λήξουν όσο το δυνατόν πιο σύντομα το επεισόδιο, λειτουργώντας όμως ετεροβαρώς υπέρ της Τουρκίας στα ανταλλάγματα που θα της προσφέρουν ακριβώς επειδή τη φοβούνται, ενώ θεωρούν την Ελλάδα δεδομένη. Αυτό επιτρέπει στην Άγκυρα να σχεδιάζει σενάρια «λελογισμένων» πολεμικών αναμετρήσεων μικρής έντασης και διάρκειας που θα της προσφέρουν γεωπολιτικά κέρδη με ελάχιστο έως ανύπαρκτο ρίσκο.</i></div> <div style="text-align: left;"> <br /></div> Σε περίπτωση, λοιπόν, που η Ελλάδα καταφέρει να περάσει το μήνυμα ότι υπάρχει η πιθανότητα να επιλέξει ακόμη και την εμπλοκή σε παρατεταμένη πολεμική αντιπαράθεση αν έτσι κρίνει σκόπιμο, τότε η συνοχή του ΝΑΤΟ θα απειληθεί σοβαρά<b> και οι ΗΠΑ πιθανόν να αναγκαστούν να αλλάξουν τις επιλογές τους και να κινηθούν προς την αποφασιστική στήριξη της Ελλάδας ή ακόμη και σε πλήρη περιθωριοποίηση της Τουρκίας</b> πριν ξεσπάσει κάποια κρίση. Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα συμβεί αλλά, σε κάθε περίπτωση, η ενίσχυση της απροβλεπτότητας των ελληνικών αντιδράσεων στην τουρκική εντεινόμενη επιθετικότητα μόνο κέρδη μπορεί να έχει για τη χώρα μας τόσο έναντι της Τουρκίας αυτής καθαυτής όσο και έναντι των ΗΠΑ και των άλλων χωρών της Δύσης.<br /> <br /> <i><b>*Ο Δρ. Κωνσταντίνος Γρίβας <i>διδάσκει το μάθημα της Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και Γεωγραφία της Ασφάλειας και των Αφοπλισμών στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.</i></b></i><br /> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank"><br /></a> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Επείγουσα η ανάγκη μιας νέας φιλοσοφία ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ…

Επικίνδυνα ψεύδη ότι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις «δεν έχουν ανταλλακτικά», «δεν έχουν καύσιμα» και όλα τα συναφή, δεν μπορούν κατά συνέ...

Διαβάστε την συνέχεια