"Μποναμάς" για τα μικρά κράτη η εφαρμογή νέων τεχνολογιών κατά τη διαμόρφωση στρατιωτικών δυνατοτήτων

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-12/486182.jpg?itok=gtcc4QoO" width="780" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Το μέλλον του πολέμου: Πως η ενσωμάτωση της νέας τεχνολογίας επηρεάζει τα αποτελέσματα στο σύγχρονο πεδίο μάχης.</span></h3><b>Ιωάννης Χάρχαρης</b><br />Τα τελευταία χρόνια αρχίζει να γίνεται αντιληπτό ότι εισερχόμαστε σε αυτό που συνήθως αναφέρεται ως η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση , η οποία χαρακτηρίζεται από τη συγχώνευση τεχνολογιών και πλατφορμών με τη μορφή ενός «συστήματος συστημάτων». <br /><br />Νέα τεχνολογία χαρακτηρίζει αυτή την εξέλιξη, επιτρέποντας ταχύτερη μεταφορά δεδομένων μέσω βελτιωμένων δικτύων κινητής τηλεφωνίας (5G), διασυνδεδεμένων στοιχείων (το «διαδίκτυο των πραγμάτων»), αυτόνομων συστημάτων, κατασκευής προσθέτων (3D εκτύπωση), βιοτεχνολογίας και τεχνητής νοημοσύνης που υποστηρίζονται από μηχανική μάθηση με την ικανότητα για την επεξεργασία μεγάλων ποσοτήτων δεδομένων. <br /><br />Αυτές οι εξελίξεις και επαναστάσεις, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε δραματικό και γρήγορο μετασχηματισμό όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών επιχειρήσεων.<br /><br />Ένα παράδειγμα αποτελούν, οι μάχες μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν. Αντί για ένα παραδοσιακό πεδίο μάχης που διοικείται από κύρια άρματα μάχης και πυροβολικό, τα οπλισμένα drones αποδείχτηκαν ότι άλλαζαν το παιχνίδι.<br /><br />Ενώ οι ένοπλες δυνάμεις της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, ήταν σχεδόν ισοδύναμες σε αριθμό, ο τρόπος με τον οποίο και οι δύο πλευρές χρησιμοποίησαν διαφορετικές έννοιες και πλατφόρμες, προσφέρει σημαντικά μαθήματα για τα μικρότερα κράτη που αντιμετωπίζουν μεγαλύτερους εχθρούς. <br /><br />Σε προηγούμενες βιομηχανικές επαναστάσεις, η καινοτομία ενσωματώθηκε σε στρατιωτικές δυνατότητες , όπως τα οπλικά συστήματα, η επιμελητεία και η οργάνωση. Η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση δεν θα είναι διαφορετική. Ως εκ τούτου, οποιοσδήποτε είναι σε θέση να αναπτύξει διασυνδέσεις μεταξύ της καινοτομίας με γνώμονα τους πολίτες και της ανάπτυξης στρατιωτικών ικανοτήτων, πιθανότατα θα απολαύσει μια σειρά από επιχειρησιακά πλεονεκτήματα στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον.<br /><br />Θα μπορέσουν ποτέ τα μικρά και μεσαία κράτη να διαχειριστούν μια κρίση ή έναν πόλεμο που περιλαμβάνει έναν στρατιωτικά καλά εξοπλισμένο και ικανό αντίπαλο, εάν συνεχίσουν να ανταγωνίζονται εφαρμόζοντας μια πλήρως αμοιβαία προσέγγιση στην ανάπτυξη ικανοτήτων; <br /><br />Ένας οδηγός για τα μικρότερα κράτη<br /><br />Από την οπτική γωνία ενός μικρού ή μεσαίου κράτους, πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την εφαρμογή νέων τεχνολογιών κατά τη διαμόρφωση στρατιωτικών δυνατοτήτων. Η νέα τεχνολογία πρέπει να υιοθετηθεί σταδιακά και να βασίζεται σε υπάρχουσες πλατφόρμες και συστήματα.<br /><br />Η αποκτηθείσα γνώση, θα αποτελέσει στη συνέχεια ένα φυσικό θεμέλιο για αποφάσεις σχετικά με σημαντικές τεχνολογικές αλλαγές, για την υποστήριξη μιας πιο ολοκληρωμένης κίνησης για τη δημιουργία και την εφαρμογή νέων δυνατοτήτων.<br /><br />Η εξελικτική προσέγγιση θα πρέπει να συνεχίσει να είναι η προτιμώμενη προσέγγιση των μικρών και μεσαίων κρατών, για την εισαγωγή νέων και αναδυόμενων τεχνολογιών στις ένοπλες δυνάμεις τους.<br /><br />Καλά ισορροπημένες έννοιες και δόγματα, θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν την εισαγωγή της τεχνητής νοημοσύνης που υποστηρίζεται από μηχανική μάθηση για την υποστήριξη της λήψης στρατιωτικών αποφάσεων ή η χρήση μικρών δορυφόρων για την υποστήριξη ενισχυμένης κάλυψης αισθητήρων.<a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2021-12/b9ad0d61f7f0fa54be6ca34f3902ff3c24db9449.780.585.e4a7c54b136f90689b669a3258b39d4cc318e972.jpg"><img height="480" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-12/b9ad0d61f7f0fa54be6ca34f3902ff3c24db9449.780.585.e4a7c54b136f90689b669a3258b39d4cc318e972.jpg?itok=WuFq8dkF" width="640" /></a><br /><br />Αυτή η κατάσταση απαιτεί νέες μορφές συνεργασίας και δέσμευσης μεταξύ των κυβερνήσεων, των επιχειρήσεων, των κόμβων καινοτομίας και του ακαδημαϊκού κόσμου.<br /><br />Ωστόσο, αυτό θα απαιτούσε επίσης από τους κυβερνητικούς παράγοντες να αναπτύξουν σαφείς στρατηγικές και μεθοδολογική υποστήριξη, για να διευκολυνθεί η έγκαιρη λήψη αποφάσεων, σχετικά με το, εάν θα συνεχίσουν με διαφορετικά έργα. Το τελευταίο έχει μεγάλη σημασία. Οι ηγέτες μικρών κρατών πρέπει να έχουν την ικανότητα και το θάρρος να ακυρώσουν μεγάλα έργα, εάν είναι σαφές, ότι σύντομα θα είναι παρωχημένα.<br /><br />Στην ταχύτητα της συνάφειας<br /><br />Υπάρχουν καλοί λόγοι για τις μικρές και μεσαίες χώρες να είναι ανοιχτές στη νέα τεχνολογία. Ωστόσο, δεν πρέπει να προσπαθεί κανείς απλώς να αντικατοπτρίζει τις δυνατότητες άλλων χωρών και πιθανών αντιπάλων, χωρίς σωστή ανάλυση των απαιτήσεων ενός συγκεκριμένου στρατηγικού πλαισίου, καθώς και άλλων παραμέτρων στο πραγματικό επιχειρησιακό περιβάλλον.<br /><br /> Η ανάπτυξη της τεχνολογίας ως μέρος της ανάπτυξης στρατιωτικών ικανοτήτων, πρέπει να βασίζεται σε ισορροπημένες επιλογές και υπολογισμένη ανάληψη κινδύνων.<br /><br />Η οικοδόμηση γνώσεων σχετικά με τον αντίκτυπο των νέων και αναδυόμενων τεχνολογιών, παραμένει ένας βασικός παράγοντας που υπογραμμίζει τη σημασία της διεξαγωγής ερευνών, μελετών, πειραμάτων και δοκιμών προκειμένου να εντοπιστούν τα αδύναμα σημεία μιας μικρής χώρας, καθώς και αυτά των πιθανών αντιπάλων της.<br /><br />Αυτές οι δραστηριότητες, θα πρέπει επίσης να διεξάγονται με ρυθμό που αντανακλά την ταχεία ανάπτυξη σε τομείς που κυμαίνονται από τα αυτόνομα συστήματα έως τη βιοτεχνολογία. Αυτοί οι τομείς θα πρέπει να συνοδεύονται επίσης, από μάλλον μεγάλες και μακροπρόθεσμες οικονομικές δεσμεύσεις.<a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2021-12/05032020-1.jpg"><img height="426" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-12/05032020-1.jpg?itok=MQFqtvFy" width="640" /></a><br /><br />Ο προφανής κίνδυνος να επιτραπεί στην εθνική αμυντική βιομηχανία, να αναπτύξει το «σύνδρομο της παχιάς αγελάδας» μέσω μακροπρόθεσμων δεσμεύσεων από την κυβέρνηση, θα πρέπει να μετριαστεί μέσω ενός διαλόγου που θα υποστηρίζεται από συμβατικές σχέσεις με σαφή πρότυπα.<br /><br />Δύσκολες Επιλογές <br /><br />Οι στρατηγικές επιλογές είναι, από τη φύση τους, δύσκολες και περίπλοκες, και τα ερωτήματα που μας θέτουν οι νέες και αναδυόμενες τεχνολογίες είναι όλα μεμονωμένα προκλητικά. <br /><br />Ωστόσο, τα χαρακτηριστικά της λεγόμενης τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, με την προσέγγιση του «συστήματος συστημάτων», θα πρέπει να αντικατοπτρίζονται στον τρόπο με τον οποίο αυτές οι νέες τεχνολογίες, συγχωνεύονται σε νέες ή ενισχυμένες στρατιωτικές δυνατότητες. <br /><br />Αυτό δίνει επίσης περαιτέρω έμφαση στη σημασία μιας συνολικής προσέγγισης και υπογραμμίζει ότι, οι χώρες πρέπει να είναι ανοιχτόμυαλες και να μην αφήνουν τον εαυτό τους να εγκλωβιστεί από την παραδοσιακή σκέψη και τα ξεπερασμένα πρότυπα.<br /><br />Πολλές μικρές και μεσαίες χώρες, θα αντιμετωπίσουν πολλές στρατηγικές επιλογές στο σχετικά εγγύς μέλλον, οι οποίες θα βασίζονται στις απαιτήσεις που δημιουργούνται από, και μέσω, της συνεχιζόμενης καινοτομίας και τεχνολογικής ανάπτυξης. <br /><br />Ως εκ τούτου, είναι επίσης σημαντικό να προσδιοριστεί ο μακρύς κατάλογος των αναδυόμενων ευκαιριών που θα παραχθούν. <br /><br />Αυτές οι νέες τεχνολογίες δημιουργούν δυνατότητες αντιμετώπισης, τόσο υφιστάμενων όσο και μελλοντικών απειλών, ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό μέσω ασυμμετρίας και μη γραμμικών λύσεων. Η ικανότητα εξεύρεσης ρεαλιστικών ανταλλαγών και συμβιβασμών, θα συνεχίσει να αποτελεί αναγκαιότητα για την επιτυχή ανάπτυξη των εννοιών της αμυντικής πολιτικής των μικρότερων κρατών.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

"Μποναμάς" για τα μικρά κράτη η εφαρμογή νέων τεχνολογιών κατά τη διαμόρφωση στρατιωτικών δυνατοτήτων

Το μέλλον του πολέμου: Πως η ενσωμάτωση της νέας τεχνολογίας επηρεάζει τα αποτελέσματα στο σύγχρονο πεδίο μάχης. Ιωάννης Χάρχαρης Τα τελευτα...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο Ερντογάν και οι «Λευκοί Τούρκοι»

<a href="https://www.dw.com/el/%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%AC%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%BF%CE%B9/a-60307191#"><img height="394" src="https://static.dw.com/image/59609400_303.jpg" width="764" /></a><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Ψυχογράφημα του Ταγίπ Ερντογάν με τη διεισδυτική ματιά του τούρκου δημοσιογράφου Τζαν Ντουντάρ.</span></h3>Αυτοεξόριστος στο Βερολίνο ζει ο πρώην αρχισυντάκτης της Cumhuriyet Τζαν Ντουντάρ, ο οποίος είχε φυλακιστεί στην Τουρκία, ενώ το 2016 δέχθηκε επίθεση από ενόπλους στην Κωνσταντινούπολη. Σήμερα αρθρογραφεί τακτικά στη γερμανική εφημερίδα Die Zeit, αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές της τουρκικής κοινωνίας. Το τελευταίο του δημοσίευμα στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας έχει τίτλο «Οι λευκοί Τούρκοι και τα σκυλιά τους». Επίκαιρη αφορμή ήταν ο σοβαρός τραυματισμός ενός κοριτσιού από σκυλί πίτμπουλ στην πόλη Γκαζιαντέπ, αλλά κυρίως η ασυνήθιστη πολιτική αντίδραση που ακολούθησε, με τον πρόεδρο Ερντογάν να ξεσπαθώνει: «Βάλτε χαλινάρι στα σκυλιά σας, λευκοί Τούρκοι».<br /><br />Ο Τζαν Ντουντάρ εξηγεί: «Στην Τουρκία δεν υπάρχει ζήτημα που να μην προκαλεί πολύωρες συζητήσεις και οξεία πόλωση, οδηγώντας τελικά σε μία σύγκρουση πολιτισμών. Είτε πρόκειται για την κατανάλωση αλκοόλ σε τηλεοπτικές σειρές, είτε για τη χρήση μαντίλας σε σχολεία και πανεπιστήμια, την επιλογή τραγουδιού για την ‘Γιουροβίζιον' ή και τον εορταστικό στολισμό των δρόμων, όλα αυτά τα θέματα οδηγούν ένα κομμάτι της χώρας στην αγκαλιά της Ευρώπης και ένα άλλο στην Ασία, για να πυροδοτήσουν κάθε τόσο μία διηπειρωτική σύγκρουση πολιτισμών. Τις τελευταίες εβδομάδες του χρόνου η συζήτηση είχε αναζωπυρωθεί με αφορμή τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και τους Αγιοβασίληδες, που εμφανίστηκαν σε εμπορικά κέντρα και δέχθηκαν επίθεση από ακραιφνείς συντηρητικούς, οι οποίοι κάνουν λόγο για χριστιανικές συνήθειες της Δύσης. Αυτή τη χρονιά όμως η συζήτηση περί πολιτισμών ξεκίνησε με αφορμή ένα πίτμπουλ».<br /><br />Γιατί όμως εξεμάνη ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν; Ο δημοσιογράφος Τζαν Ντουντάρ υπενθυμίζει ότι «ο όρος ‘λευκοί Τούρκοι' χρησιμοποιείται τα τελευταία 40 χρόνια για να χαρακτηρίσει τις ελίτ, συνήθως με μία διάθεση απαξίωσης» και καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: «Ο Ερντογάν ανήλθε στην εξουσία άλλοτε προσεγγίζοντας και άλλοτε επιδιώκοντας τη σύγκρουση με τις αστικές ελίτ. Ποτέ όμως δεν κατάφερε να κρύψει τη μνησικακία του απέναντι στους ‘λευκούς Τούρκους'. Στα μάτια του οι ‘λευκοί Τούρκοι' είχαν εκφυλιστεί λόγω του συγχρωτισμού με την Ευρώπη, είχαν απομακρυνθεί από το Ισλάμ, είχαν αποξενωθεί από τον πολιτισμό τους. Την ίδια στιγμή ο ίδιος αυτοπροβάλλεται ως εκπρόσωπος των φτωχών που είχαν υποστεί διακρίσεις από τις ελίτ, των αμόρφωτων που είχαν δεχθεί την περιφρόνησή τους, των ευσεβών που ήθελαν να τους κρατήσουν μακριά από την εξουσία, της παραμελημένης επαρχίας».<div><br /></div><div><a href="https://www.dw.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο Ερντογάν και οι «Λευκοί Τούρκοι»

Ψυχογράφημα του Ταγίπ Ερντογάν με τη διεισδυτική ματιά του τούρκου δημοσιογράφου Τζαν Ντουντάρ. Αυτοεξόριστος στο Βερολίνο ζει ο πρώην αρχισ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ό,τι δούμε απ’ τον Ερντογάν θα είναι σχεδιασμένο”… πλησιάζει το τέλος του;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.xanthitimes.gr/wp-content/uploads/2020/05/image001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="348" data-original-width="488" height="456" src="https://www.xanthitimes.gr/wp-content/uploads/2020/05/image001.jpg" width="758" /></a></div><div><br /></div><b> Κώστας Βενιζέλος </b><br />«Τυχόν απόφαση του Ερντογάν για ένταση θα είναι προϊόν σχεδιασμού και όχι κάτι ευκαιριακό ή εφήμερο.» Αυτά αναφέρει στον «Φ» ο υφυπουργός Παιδείας, βουλευτής στην Α΄ Αθηνών, αν. καθηγητής Διεθνούς Δικαίου & Εξωτερικής Πολιτικής, Άγγελος Συρίγος, σημειώνοντας ότι «κατ’ ουσίαν, όμως, η Τουρκία βλέπει τη διαμάχη της με τον ελληνισμό ως στρατηγικού χαρακτήρα πρόβλημα». Ο Άγγελος Συρίγος αναφέρει πως ενώ κατά την πρώτη δεκαετία της διακυβερνήσεως Ερντογάν η τουρκική εξωτερική πολιτική είχε υιοθετήσει την πολιτική των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες, από αυτή την προσέγγιση εξαιρέθηκαν η Ελλάδα και η Κύπρος. Κι αυτό γιατί θεωρείται από τουρκικής πλευράς ότι παρεμβαίνουν στον «ζωτικό χώρο» της Τουρκίας. Κατ’ ακολουθίαν, η Τουρκία καλείται να ελέγξει αυτόν τον χώρο περιορίζοντας τις δύο αυτές χώρες από την άσκηση των δικαιωμάτων τους, αναφέρει ο κ. Συρίγος, παραπέμποντας στις πρόσφατες προσπάθειες της Τουρκίας να κυριαρχήσει στην ανατολική Μεσόγειο μέσω Λιβύης. Σημειώνει δε πως από όλες τις γειτονικές προς την Τουρκία χώρες, η μόνη που μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στα τουρκικά μεγαλοϊδεατικά σχέδια είναι η Ελλάδα και κατ’ επέκταση ο ελληνισμός. <br /><br />Στο ερώτημα κατά πόσο είναι ορατό το ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου, αναφέρει πως πάντα ένα επεισόδιο με τους Έλληνες, είτε στην Ελλάδα είτε στην Κύπρο, κρούει χορδές στην ψυχή της τουρκικής κοινωνίας. Στην τουρκική αντίληψη, είπε, Ελλάδα και Κύπρος είναι κάτι ενιαίο. Είναι, όμως, άποψη του πως στην παρούσα φάση η πιθανότητα να έχουμε κάποιο επεισόδιο στις ελληνικές θαλάσσιες ζώνες είναι μικρή. «Ξέρουν ότι θα υπάρχουν έντονες αντιδράσεις και δεν θέλουν να πυροδοτήσουν έναν νέο κύκλο διπλωματικών επιθέσεων εναντίον τους.» Δυστυχώς, συνεχίζει, δεν ισχύει το ίδιο για την κυπριακή ΑΟΖ, παρ’ ότι από πλευράς διεθνούς δικαίου της θάλασσας η θέση της Κύπρου είναι πιο ισχυρή εν συγκρίσει προς αυτήν της Ελλάδας, λόγω των τριών οριοθετήσεων με Αίγυπτο, Ισραήλ και Λίβανο. Οι Τούρκοι, προσθέτει, αισθάνονται ότι μπορούν να κινηθούν στην κυπριακή ΑΟΖ με μεγαλύτερη άνεση και χωρίς τόσες αντιδράσεις.<br /><br />- Δεν είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που γίνεται λόγος με έντονο τρόπο ότι η Τουρκία καταρρέει οικονομικά. Ποια είναι η δική σας εκτίμηση; Βρισκόμαστε κοντά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο;<br /><br />- Από το 2018 η Τουρκία βιώνει μία διαρκή οικονομική κρίση. Η κατάσταση έχει επιδεινωθεί λόγω πολιτικών επιλογών και παρεμβάσεων του ιδίου του Ερντογάν στην τουρκική οικονομία αλλά και των συνεπειών της πανδημίας. Ο επερχόμενος χειμώνας, που στην Τουρκία είναι βαρύς, θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών λόγω του πανάκριβου ρωσικού φυσικού αερίου. Αυτά δεν σημαίνουν, όμως, ότι η τουρκική οικονομία θα καταρρεύσει. Δεν πρέπει να μεταφέρουμε τις παραστάσεις από τις δικές μας οικονομικές κρίσεις της προηγούμενης δεκαετίας στα δεδομένα της Τουρκίας. Εν αντιθέσει προς τις οικονομίες Ελλάδας και Κύπρου, η Τουρκία έχει ισχυρότατες εταιρείες στη μεταποίηση αγροτικών προϊόντων, στον κατασκευαστικό τομέα και στις ηλεκτρικές συσκευές. Επιπλέον, η πτώση της τουρκικής λίρας θα ενδυναμώσει μέσα στο 2022 και τις τουρκικές εξαγωγές και τον τουρισμό. Εάν δεν υπήρχε ο κορωνοϊός, οι σημερινές τιμές της τουρκικής λίρας έναντι του ευρώ και του δολαρίου θα είχαν ήδη μετατρέψει την Τουρκία σε κύριο χειμερινό προορισμό για τον τουρισμό. Η Τουρκία θα περάσει δύσκολες ώρες αλλά ούτε θα πτωχεύσει ούτε και θα την αφήσουν να πτωχεύσει.<br /><br />- Τι σημαίνουν οι οικονομικές εξελίξεις στην Τουρκία για την Ελλάδα και την Κύπρο;<br /><br />- Μόνη η οικονομική κρίση δεν αρκεί για να αποτρέψει τον Ερντογάν από τις επιθετικές του διαθέσεις έναντι Ελλάδας και Κύπρου. Το διαπιστώσαμε μεταξύ Αυγούστου και Νοεμβρίου του 2020, όταν προχώρησε σε εκδήλωση ακραίας επιθετικότητας στην ανατολική Μεσόγειο. Και τότε αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα αν και όχι της σημερινής εντάσεως. Αντιθέτως, αποδεικνύεται πιο αποτελεσματικός ο συνδυασμός οικονομικής κρίσεως και των κυρώσεων που επέβαλαν οι ΗΠΑ στην τουρκική αμυντική βιομηχανία τον Δεκέμβριο του 2020. Η Τουρκία προτιμά να αποσιωπά το δεύτερο. Οι κυρώσεις, όμως, ήδη επηρεάζουν τις πολεμικές δυνατότητες του τουρκικού στρατού, ιδίως στα μαχητικά αεροσκάφη. Ας μην έχουμε αμφιβολίες ότι η παρούσα κατάσταση ικανοποιεί τις ΗΠΑ. Οι παγκόσμιες αγορές ασκούν τρομακτικές πιέσεις στον Ερντογάν, χωρίς να χρειάζεται να εκτεθούν περαιτέρω οι Αμερικανοί. Αφήνουν απλώς την κατάσταση να εξελίσσεται. Όλα αυτά κάνουν τον Ερντογάν να είναι εξαιρετικά προσεκτικός στις ενέργειές του. Ήδη αναζητεί σημεία επαφής με μία σειρά κρατών, από τα οποίο ο ίδιος αποξενώθηκε. Έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου μπορεί να έχει εξοκείλει ρητορικά. Από πλευράς πράξεων όμως είναι σαφές ότι αυτοσυγκρατείται. Στο παρελθόν χρησιμοποίησε ως αιχμή του δόρατος για τις επιθετικές κινήσεις του στην ανατολική Μεσόγειο τον στόλο των δύο σεισμογραφικών και των τριών γεωτρητικών πλοίων που απέκτησε σταδιακά μετά το 2013. Αυτή την περίοδο το ένα σεισμογραφικό και τα τρία γεωτρητικά βρίσκονται στη Μαύρη Θάλασσα, με τα δύο από αυτά να πραγματοποιούν γεωτρήσεις. Στην παρούσα φάση η τουρκική κοινή γνώμη κινητοποιείται περισσότερο από την προοπτική ανευρέσεως ενός μεγάλου κοιτάσματος φυσικού αερίου στη Μαύρη Θάλασσα παρά από έναν ακόμη κύκλο εντάσεως με την Ελλάδα. <br /><br />- Αυτό με υποχρεώνει να σας ρωτήσω εάν πιστεύετε πως όσο πιέζεται οικονομικά και πολιτικά ο Ερντογάν τόσο αυξάνεται και το ενδεχόμενο να εξωτερικεύσει την κρίση.<br /><br />- Σήμερα η Τουρκία εμφανίζεται να αντιμετωπίζει την Ελλάδα με τη λογική της παλαιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: είμαστε αρκετά μεγάλοι για να μας αγνοήσει και αρκετά μικροί για να την απειλήσουμε. Κατ’ ουσίαν, όμως, η Τουρκία βλέπει τη διαμάχη της με τον ελληνισμό ως στρατηγικού χαρακτήρα πρόβλημα. Κατά την πρώτη δεκαετία της διακυβερνήσεως Ερντογάν η τουρκική εξωτερική πολιτική είχε υιοθετήσει την πολιτική των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες. Υπήρχαν όμως δύο εξαιρέσεις: η Ελλάδα και η Κύπρος. Γιατί; Διότι Ελλάδα και Κύπρος θεωρείται ότι παρεμβαίνουν στον «ζωτικό χώρο» της Τουρκίας. Κατ’ ακολουθίαν, η Τουρκία καλείται να ελέγξει αυτόν τον χώρο περιορίζοντας τις δύο αυτές χώρες από την άσκηση των δικαιωμάτων τους. Αυτό διεφάνη και κατά τις πρόσφατες προσπάθειες της Τουρκίας να κυριαρχήσει στην ανατολική Μεσόγειο μέσω Λιβύης. Από όλες τις γειτονικές προς την Τουρκία χώρες, η μόνη που μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στα τουρκικά μεγαλοϊδεατικά σχέδια είναι η Ελλάδα και κατ’ επέκταση ο ελληνισμός. Επομένως, η τουρκική ιθύνουσα τάξη διακατέχεται από μία δομική αντιπαλότητα προς εμάς, ασχέτως των δικών μας αντιλήψεων ή ιδεοληψιών. Τυχόν απόφαση του Ερντογάν για ένταση θα είναι προϊόν σχεδιασμού και όχι κάτι ευκαιριακό ή εφήμερο.<br /><br />- Αυτό που λέτε σημαίνει ότι μπορεί να έχουμε θερμό επεισόδιο στην Ελλάδα ή στην Κύπρο;<br /><br />- Πάντα ένα επεισόδιο με τους Έλληνες, είτε στην Ελλάδα είτε στην Κύπρο, κρούει χορδές στην ψυχή της τουρκικής κοινωνίας. Στην τουρκική αντίληψη Ελλάδα και Κύπρος είναι κάτι ενιαίο. Στην παρούσα φάση η πιθανότητα να έχουμε κάποιο επεισόδιο στις ελληνικές θαλάσσιες ζώνες είναι μικρή. Ξέρουν ότι θα υπάρχουν έντονες αντιδράσεις και δεν θέλουν να πυροδοτήσουν έναν νέο κύκλο διπλωματικών επιθέσεων εναντίον τους. Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο για την κυπριακή ΑΟΖ, παρ’ ότι από πλευράς διεθνούς δικαίου της θάλασσας η θέση της Κύπρου είναι πιο ισχυρή εν συγκρίσει προς αυτήν της Ελλάδας, λόγω των τριών οριοθετήσεων με Αίγυπτο, Ισραήλ και Λίβανο. Οι Τούρκοι αισθάνονται ότι μπορούν να κινηθούν στην κυπριακή ΑΟΖ με μεγαλύτερη άνεση και χωρίς τόσες αντιδράσεις. Αφορμή θα είναι οι έρευνες που διεξάγει η αμερικανική Exxon Mobil στο τεμάχιο 10. Δεν πρόκειται οι Τούρκοι να παρενοχλήσουν τους Αμερικανούς. Θεωρητικώς έχουν τρεις δυνατότητες κινήσεων. Μπορούν να περιορισθούν σε διπλωματικές διαμαρτυρίες και στρατιωτικές ασκήσεις χωρίς άδεια. Μπορούν να προχωρήσουν σε σεισμογραφικές έρευνες με το Ορούτς Ρέις, που είναι το μοναδικό ερευνητικό σκάφος τους που εξακολουθεί να βρίσκεται στη Μεσόγειο. Τέλος, μπορεί να διεξάγουν νέες γεωτρήσεις σε ερευνητικά τεμάχια της κυπριακής ΑΟΖ, όπως αυτά που συμμετέχει η γαλλική TOTAL. Προς το παρόν, με δεδομένη την ενασχόληση των τριών γεωτρητικών σκαφών στη Μαύρη Θάλασσα, το τρίτο ενδεχόμενο δείχνει απομακρυσμένο. Το πιο πιθανό είναι να ξεκινήσουν σεισμογραφικές έρευνες. Αφού η Τουρκία δεν μπορεί να παρενοχλήσει την Ελλάδα, θα το κάνει στην Κύπρο που μετρά εξ ίσου καλά για την τουρκική κοινωνία, χωρίς να δημιουργεί την ίδια διακινδύνευση. <br /><br /><div>«Κανείς δεν ήλθε, ούτε βεβαίως και θα έλθει, να πολεμήσει τη δική μας επανάσταση, τον δικό μας πόλεμο»<br /><br />- Η πανδημία δεν επέτρεψε να γίνουν πολλές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια. Τα μηνύματα, ωστόσο, παραμένουν ιδιαίτερα σε αυτή τη δύσκολή περίοδο που διανύουμε. Ποια η δική σας «ανάγνωση» του μηνύματος των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821;<br /><br />- Το πιο σημαντικό μήνυμα είναι ότι η επανάσταση του 1821 υπήρξε αποκλειστικώς δική μας υπόθεση. Κανείς δεν ήλθε, ούτε βεβαίως και θα έλθει, να πολεμήσει τη δική μας επανάσταση, τον δικό μας πόλεμο. Εμείς ξεσηκωθήκαμε και εμείς οδηγήσαμε την πορεία προς την ελευθερία μας. Αυτό έχει ευθείες αναφορές στο σήμερα. Σας θυμίζω ότι το καλοκαίρι του 2020 πολλοί Έλληνες αναρωτιούνταν με αγωνία τι στάση θα κρατήσει το Ισραήλ ή η Γαλλία εν σχέσει προς την ένταση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, σαν να περίμεναν να πολεμήσουν οι συγκεκριμένες χώρες ανθ’ ημών. Το δεύτερο μήνυμα είναι ότι οι επαναστάτες πρόγονοί μας στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήσαν κτηνοτρόφοι, ψαράδες, γεωργοί και αγωγιάτες. Αυτοί οι ταπεινοί, απλοί και αγράμματοι ή ολιγογράμματοι άνθρωποι, οι χωριάτες όπως θα λέγαμε σήμερα, επαναστάτησαν εναντίον μίας πανίσχυρης αυτοκρατορίας και τη νίκησαν. Το τρίτο σημείο είναι ότι ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης, ο Μάρκος Μπότσαρης, οι επαναστάτες του 1821 δεν πολέμησαν για να δημιουργήσουν γενικώς και αορίστως ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Επαναστάτησαν για να δημιουργήσουν ένα ελληνικό κράτος που συγκροτήθηκε ως ο πολιτειακός φορέας ενός συγκεκριμένου πολιτισμού υπό συνθήκες ελευθερίας. Ένα κράτος που και τότε και τώρα δεν μπορεί να είναι ουδέτερο έναντι της ελληνικής ταυτότητας των κατοίκων του. Το κράτος αυτό που συχνά βρίζουμε και ελεεινολογούμε, δεν παύει να είναι το δικό μας κράτος που μας παθιάζει, μας ενοχλεί, μας ξεσηκώνει, μας εκνευρίζει. Το νόημα του 1821 εντοπίζεται στη λέξη ελευθερία. Είναι αυτό που κατάφερε αυτό το έθνος των τσοπάνηδων, των ψαράδων, των γεωργών και των αγωγιατών με το τεράστιο παγκόσμιο πολιτισμικό αποτύπωμα. Είναι αυτό που καλούμαστε να συνεχίζουμε.<br /><br />Η τουρκική πολιτική δεν αλλάζει χωρίς εξωτερικές πιέσεις<br /><br />- Παρακολουθείτε χρόνια την τουρκική πολιτική και συμπεριφορά. Πώς μπορεί ο ελληνισμός, Αθήνα και Λευκωσία να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα της Άγκυρας;<br /><br />- Αλλαγή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής χωρίς ισχυρή εξωτερική πίεση δεν θα υπάρξει. Περιστασιακές ρητορικές μετατοπίσεις, που ερμηνεύονται ως πιθανές αλλαγές της Τουρκίας, αποτελούν τους ευσεβείς πόθους ενός συστήματος που θέλει να ελπίζει ότι θα συμβεί κάποιο θαύμα και θα αποφύγουμε την επερχόμενη σκληρή αντιπαράθεση με τη γείτονα. Είμαι οπαδός μίας συμβουλής που έχει δώσει εδώ και αιώνες ο Νικολό Μακιαβέλι στον ηγεμόνα του: χρειαζόμαστε και ισχυρό στρατό και ισχυρούς συμμάχους. Στα 190 χρόνια βίου του ελληνικού κράτους εύκολα διαπιστώνεται ότι αντιμετωπίσαμε την Τουρκία με επιτυχία μόνον στο πλαίσιο ευρύτερων συμμαχιών. Τον ισχυρό στρατό αρχίσαμε και πάλι να τον χτίζουμε. Παράλληλα, σε διπλωματικό επίπεδο δουλέψαμε πάνω στην ενόχληση που δημιούργησε η τουρκική πολυπραγμοσύνη στα κράτη της περιοχής. Ανακαλύψαμε τη γειτονιά μας. Δίπλα στις υπάρχουσες συμμαχίες, δημιουργήσαμε νέες συμμαχίες με κράτη της γεωγραφικής περιοχής στη βάση του άξονα Ελλάδας-Κύπρου. Κάτι που δεν έχουμε αντιληφθεί είναι ότι μετά τη σύναψη του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου και την εξαγγελία της «Γαλάζιας Πατρίδας» κατέρρευσε το μεταπολιτευτικό πρότυπο διαχειρίσεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ξεφύγαμε από τη θεώρηση που ξεκίνησε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981: «η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα». Διεκδικούμε πλέον την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου που έως το 2019 το επικαλούμασταν διαρκώς χωρίς να το εφαρμόζουμε. Στο πλαίσιο αυτό είχαμε την υπογραφή της συμφωνίας οριοθετήσεως Ελλάδας-Αιγύπτου. Απώτερος στόχος όλων αυτών των κινήσεων είναι να αποδεχθεί η Τουρκία την ειρηνική επίλυση της μοναδικής αμοιβαία αποδεκτής διαφοράς μας βάσει του διεθνούς δικαίου. Πρόκειται για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο. Παραμένει βεβαίως το μεγάλο ερωτηματικό για το Κυπριακό. Δεν είμαι διόλου αισιόδοξος ότι μπορεί να υπάρξει κάποια ακτίνα φωτός σε αυτό το μέτωπο. <br /><br />- Μπορούν να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση, της αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού, οι τριμερείς συνεργασίες;<br /><br />- Το 2010 ξεκίνησαν τα δύο βασικά τριμερή σχήματα συνεργασίας στην ανατολική Μεσόγειο με Ισραήλ και Αίγυπτο. Βασίστηκαν στον άξονα Ελλάδα-Κύπρος που λειτούργησε πολλαπλασιαστικά δημιουργώντας μία πολύ ελκυστικότερη και δυναμική εικόνα για όποιον θέλει να συνεργασθεί μαζί μας. Ελλάδα και Κύπρος εμφανίστηκαν ως τα ακραία όρια της «ζώνης της ειρήνης» δίπλα στη «ζώνη του πολέμου», στην οποία βρίσκονται τα περισσότερα κράτη της περιοχής, περιλαμβανομένης πλέον και της Τουρκίας. Σταδιακά αναδείξαμε τον άξονα Ελλάδας-Κύπρου ως τον κύριο παράγοντα πολιτικής σταθερότητας και βάσεως συμμαχιών στο ευρύτερο ασταθές περιβάλλον της ανατολικής Μεσογείου. Στην περίπτωση της Κύπρου αυτό σημαίνει ότι τα ζωτικά συμφέροντα της Δύσεως περνούν μέσα από τη διατήρηση της ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι καλές σχέσεις με Ισραήλ και Αίγυπτο θέλουν εμβάθυνση. Θα γίνουν στρατηγικές μόνον όταν αποκτήσουν και αμυντική διάσταση. <br /><br />- Πιστεύετε πως εάν χάσει τις εκλογές ο Ερντογάν θα αλλάξει η τουρκική πολιτική;<br /><br />- Αστεία και ως σκέψη ακόμη. Στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων η τουρκική εξωτερική πολιτική θυμίζει τον λόγο που ήσαν διαβόητα τα ισπανικά πανδοχεία σε προηγούμενους αιώνες. Όποιος έμπαινε σε αυτά, έβρισκε μέσα όλα όσα είχαν αφήσει οι προηγούμενοι. Ας πάρουμε το παράδειγμα της θεωρίας των «γκρίζων ζωνών» κυριαρχίας στο Αιγαίο. Ακούσθηκε για πρώτη φορά το 1996 με την κρίση των Ιμίων. Ο Ερντογάν τότε ήταν ακόμη δήμαρχος Κωνσταντινουπόλεως. Αυτό δεν τον εμπόδισε να επικαλεσθεί επανειλημμένως τις «γκρίζες ζώνες» όταν έγινε ηγέτης της χώρας του. Το ίδιο ισχύει και με όλα όσα θέτει η Τουρκία. Ποιος θυμάται σήμερα πότε ακριβώς ετέθη η διαφορά μεταξύ 6 μιλίων χωρικών υδάτων και 10 μιλίων εναερίου χώρου; Είναι όμως κάτι που αντιμετωπίζουμε διαρκώς στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το ίδιο θα ισχύει σε μερικά χρόνια με το ιδεολόγημα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Αποτελεί ήδη σταθερά της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Επομένως, η τουρκική πολιτική δεν αλλάζει. Εκείνο που θα αλλάξει και πρέπει να μας απασχολήσει σε αυτή τη φάση είναι το τέλος της εποχής Ερντογάν που πλησιάζει με ταχύτητα. Ήδη χώρες όπως οι ΗΠΑ και το Ισραήλ προσαρμόζουν τη στάση τους σε αυτή την προοπτική. Ο Ερντογάν, ένας από τους πλέον ικανούς αρχηγούς κρατών παγκοσμίως, γνωρίζει ότι, εάν χάσει την εξουσία, δεν θα πάει σπίτι του. Ξέρει ότι θα ερευνηθεί ο αμύθητος πλούτος που έχουν σωρεύσει τα μέλη της οικογενείας του. Θυμάται και την τύχη του Μεντερές που απαγχονίσθηκε. Αυτή τη στιγμή προσπαθεί να διασφαλίσει την επόμενη ημέρα για τον ίδιο και κυρίως για την οικογένειά του. </div><div><br /></div><div><a href="https://www.philenews.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ό,τι δούμε απ’ τον Ερντογάν θα είναι σχεδιασμένο”… πλησιάζει το τέλος του;

Κώστας Βενιζέλος «Τυχόν απόφαση του Ερντογάν για ένταση θα είναι προϊόν σχεδιασμού και όχι κάτι ευκαιριακό ή εφήμερο.» Αυτά αναφέρει στον...

Διαβάστε την συνέχεια