Το βουλγαρικό δίλημμα με τα Σκόπια

<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiGBlOyJIGsLZvA506wfdAZ1WphPXCIZOKQm1Gx3ADpVemR_5ZPp_BdhanoD6I5_wyTJCXSbVtmnIFr8RzLlO3ocAPn-S-wd696kWZD2KapH6bhXQQWqOIH1hAstGYdY1HCLj4OkS__438JZj8Ecswn9NqeZWeABbA51Ilw5AMZ1Ph9Z89iqR7iSL-j=s1048"><img border="0" height="368" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiGBlOyJIGsLZvA506wfdAZ1WphPXCIZOKQm1Gx3ADpVemR_5ZPp_BdhanoD6I5_wyTJCXSbVtmnIFr8RzLlO3ocAPn-S-wd696kWZD2KapH6bhXQQWqOIH1hAstGYdY1HCLj4OkS__438JZj8Ecswn9NqeZWeABbA51Ilw5AMZ1Ph9Z89iqR7iSL-j=w790-h368" width="790" /></a><br /><br />Η Βουλγαρία βρίσκεται σε διαδικασία χάραξης νέας πολιτικής έναντι της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας. Αυτό κατέστη σαφές τις τελευταίες εβδομάδες, όταν ο Πρόεδρος Ρούμεν Ράντεφ και η υπηρεσιακή κυβέρνηση αναγνώρισαν: Η ΕΕ και οι εταίροι μας μας πιέζουν να βρούμε μια γρήγορη λύση στη διαφωνία με τα Σκόπια. Είναι η αλλαγή στην πορεία της εξωτερικής μας πολιτικής μια στροφή ή μια λογική συνέχεια;<br /><br />Οι δύο μεγάλες διατριβές<br /><br /><div>Στην εξωτερική μας πολιτική, μεταξύ της διπλωματικής και εξειδικευμένης κοινότητας -σιωπηρά- υπάρχουν δύο διατριβές σχετικά με την πιο επαρκή πολιτική έναντι των Σκοπίων.<br /><br />Μέχρι πρόσφατα, η επικρατούσα αντίληψη ήταν ότι η γλώσσα, ο πολιτισμός, η ιστορία και η διαμόρφωση των ριζών της σημερινής ιθαγένειας στη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας αποτελεί άμεση συνέπεια και συνέχιση της ανάπτυξης της βουλγαρικής ιστορίας, γλώσσας και πολιτισμού. Σύμφωνα με αυτή τη διατριβή, η Βουλγαρία δεν πρέπει να αναζητήσει μειονότητες νοτιοδυτικά του Γκέσεβο. Στο πλαίσιο αυτού του πολιτικού μαθήματος, η Βουλγαρία δεν αναγνωρίζει τη λεγόμενη "μακεδονική γλώσσα", αλλά έναν λογοτεχνικό κανόνα, η ανάπτυξη του οποίου σχετίζεται άμεσα με τη βουλγαρική γλώσσα. Δεν αναζητά μειονότητες επειδή πιστεύει ότι ο πληθυσμός γύρω από το Βαρντάρ έχει κοινές ρίζες με τους Βούλγαρους. Η βουλγαρική εξωτερική πολιτική δεν επιδιώκει τίποτα λιγότερο από την αναγνώριση της "ολότητας" του κοινού μας παρελθόντος με τους Μακεδόνες.<br /><br /><img height="360" src="https://bnt.bg/f/news/b/299/8a15e683e48931dd0461184284962e5d.jpeg" width="640" /><br /><br />Σύμφωνα με τη δεύτερη διατριβή, η Βουλγαρία θα πρέπει να δώσει έμφαση στην προστασία των δικαιωμάτων των ατόμων με βουλγαρική ταυτότητα στη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, να εργαστεί για την ένταξή τους στο Σύνταγμα ως κράτους, για την εξάλειψη της ρητορικής μίσους και τη διατήρηση της πολιτιστικής και ιστορικής κληρονομιάς. Οι ειδικοί που υποστηρίζουν αυτή τη διατριβή δεν αρνούνται το κοινό μας παρελθόν με τον λαό του Βαρντάρ, ούτε αρνούνται τη σύγχρονη πραγματικότητα ότι μετά το 1944 το γιουγκοσλαβικό καθεστώς άρχισε να δημιουργεί ένα νέο έθνος εκεί. Η διαφορά είναι στην προσέγγιση: οι υποστηρικτές της δεύτερης διατριβής πιστεύουν ότι η Βουλγαρία πρέπει να προσπαθήσει να σώσει ό,τι μπορεί στη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας.<br /><br />Σύμφωνα με την πρώτη διατριβή, οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω από το Βαρντάρ είναι ένας πληθυσμός βουλγαρικής καταγωγής, γλώσσας, ιστορίας και πολιτισμού. Το δεύτερο δεν αρνείται την αλήθεια του πρώτου, αλλά πιστεύει ότι είναι αντιπαραγωγικό και δεδομένου ότι δεν έχει αποφέρει αποτελέσματα εδώ και 30 χρόνια, είναι καιρός για μια νέα προσέγγιση: να επικεντρωθούμε στους ζωντανούς Βούλγαρους στη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, όχι στην ιστορία.<br /><br />Ένα σημείο καμπής<br /><br /></div><div>Οι δύο διατριβές είναι σχετικά αποκλίνουσες, τα σύνορα μεταξύ τους είναι συχνά θολά, αλλά ανεπίσημα αυτά είναι τα δύο μαθήματα σκέψης στη βουλγαρική διπλωματία και την κοινότητα εμπειρογνωμόνων σχετικά με την υπόθεση με τα Σκόπια. Τους τελευταίους πέντε μήνες, ο Πρόεδρος Ρούμεν Ράντεφ παραδέχθηκε δύο πράγματα: ότι υπάρχει τεράστια πίεση στη Βουλγαρία να κάνει πίσω και να ψηφίσει υπέρ της σύγκλησης της πρώτης διακυβερνητικής διάσκεψης μεταξύ Σκοπίων και ΕΕ (έναρξη διαπραγματεύσεων)· και ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια νέα προσέγγιση στα Σκόπια (έμφαση στους ζωντανούς Βούλγαρους, όχι μόνο στην ιστορία).<br /><br />Οι εκπρόσωποι των πολιτικών κομμάτων και οι οργανώσεις των Βουλγάρων στη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας δεν είναι ενωμένοι ποια γραμμή εξωτερικής πολιτικής πρέπει να ακολουθήσει η Βουλγαρία, όπως ακριβώς η εξειδικευμένη και διπλωματική μας κοινότητα δεν είναι ενωμένη. Σύμφωνα με κάποιους, δεν υπάρχει "μακεδονικό έθνος" και τα Σκόπια θα "καθηλωθούν" υπό σοβαρές αλλά συνεχείς πιέσεις μέσω βέτο από τη Σόφια. Σύμφωνα με άλλους, η «πολιτική βέτο» οδηγεί σε περαιτέρω επιδείνωση των διμερών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα: από τις συνήθεις διαπροσωπικές σχέσεις έως εκείνες που βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδο. Σύμφωνα με άλλους, τονίζοντας τα δικαιώματα των ζώντων Βουλγάρων, η Σόφια έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει κατανοητή στις Βρυξέλλες, όπου όσο και αν εξηγείτε γιατί ο Γκότσε Ντέλτσεφ και ο Τσάρ Σάμιουελ είναι Βούλγαροι, δεν θα σας καταλάβουν. Αλλά αν μιλάμε για σχέσεις καλής γειτονίας, κριτήρια της Κοπεγχάγης και διώξεις των Βουλγάρων - αυτή είναι η γλώσσα των Βρυξελλών, η οποία θα ήταν κατανοητή.<br /><br /><img height="360" src="https://bnt.bg/f/news/b/299/1eacda40e37bf5ffe712f379bc68e76e.jpeg" width="640" /><br /><br />Η παρεξήγηση μεταξύ των Βουλγάρων της πΓΔΜ μπέρδεψε περαιτέρω την ήδη διστακτικά και κακώς εξηγούμενη Βουλγαρική θέση. Αν κοιτάξουμε πίσω στην πορεία της βουλγαρικής εξωτερικής πολιτικής, η τρέχουσα αλλαγή προσέγγισης αποτελεί σημείο καμπής. Αν και μεταμφιεσμένη ως συνέχεια της προηγούμενης πορείας.<br /><br />Πολλοί κίνδυνοι<br /><br />Τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη διατριβή είναι πιθανώς εξίσου αληθινές. Το ερώτημα είναι ποιος από τους δύο θα φέρει ένα πραγματικό αποτέλεσμα για τη Βουλγαρία. Και είναι: αναγνώριση της ιστορικής αλήθειας στα Σκόπια, αλλαγή στα προγράμματα σπουδών, διακοπή της γλώσσας του μίσους, προστασία των δικαιωμάτων των Βουλγάρων της πΓΔΜ, τερματισμός των ιστορικών κλοπών.<br /><br />" νέα προσέγγιση, εάν βρίσκεται σε εξέλιξη και θα επιβληθεί, θέτει δύο τεράστιους κινδύνους. Το πρώτο αφορά την Πιρίν πΓΔΜ και την ακόμα ενεργή UMO-Ilinden Pirin. Το δεύτερο - στην ενδεχόμενη πτώση των συνόρων μεταξύ βουλγαρίας και Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, εάν και όταν η τελευταία ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση.<br /><br />Εάν οι Βούλγαροι εγγραφούν στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας ως "λαός που σχηματίζει το κράτος", ανεξάρτητα από το πόσο αποφεύγουν τη λέξη "μειονότητα", η Βουλγαρία δεν θα είναι σε θέση να αποφύγει αμοιβαία αιτήματα. Και ακόμα και αν δεν προέρχονται από τις επίσημες αρχές στα Σκόπια, θα προέρχονται από την UMO-Ilinden-Pirin. Απαγορευμένη από το Συνταγματικό Δικαστήριο το 1999, η UMO-Ilinden είναι μια αυτονομιστική οργάνωση, χρηματοδοτούμενη από ξένες υπηρεσίες και εξαιρετικά ενεργή. Το πιο σημαντικό: η UMO-Ilinden έχει κερδίσει 17 υποθέσεις κατά της Βουλγαρίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο. Είναι η UMO που θέτει το ζήτημα της "μακεδονικής μειονότητας" στη χώρα μας και, σύμφωνα με ανεπίσημες πληροφορίες, ειδικοί κύκλοι στα Σκόπια εργάζονται μέσω αυτής της οργάνωσης στη Βουλγαρία.<br /><br />Εάν τα ιστορικά προγράμματα σπουδών στα Σκόπια παραμείνουν τα ίδια και υιοθετηθεί η προσέγγιση της "πολυεπίπεδης" προσέγγισης σε αυτόν τον τομέα (το ίδιο ιστορικό γεγονός επιτρέπει δύο διαφορετικές - εξίσου αληθείς - ερμηνείες από δύο διαφορετικές χώρες), κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς τι θα εξηγηθεί στους φοιτητές και στις δύο πλευρές των συνόρων μόλις τα Σκόπια γίνουν μέλη της ΕΕ. Καθώς τα σύνορα πέφτουν, το ίδιο θα κάνουν και τα πολιτιστικά σύνορα, τα οποία τώρα χρησιμεύουν ως «υγειονομικός κλοιός» στον τομέα της ιστορίας και του πολιτισμού. Ένα σύνορο που επιβλήθηκε τεχνητά από τους γιουγκοσλάβους κομμουνιστές, αλλά διαδραματίζει σημαντικό ρόλο σήμερα στην υπεράσπιση της βουλγαρικής ιστορικής αλήθειας.<br /><br />Το ερώτημα είναι το εξής:η Βουλγαρία προφανώς αλλάζει τακτική, διατηρώντας τη στρατηγική (που υιοθετήθηκε μέσω της θέσης πλαισίου του 2019), αλλά ποιος έδωσε διαβεβαιώσεις στον Πρόεδρο ότι οι νέες τακτικές θα είναι πιο επιτυχείς;</div><div><br /></div><div><a href="https://southeast-europe.blogspot.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το βουλγαρικό δίλημμα με τα Σκόπια

Η Βουλγαρία βρίσκεται σε διαδικασία χάραξης νέας πολιτικής έναντι της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας. Αυτό κατέστη σαφές τις τελευταίες ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το Ελληνο-Αμερικανικό-Γαλλικό Σύμφωνο αποτελεί αποτρεπτικό όπλο για την τουρκική επιθετικότητα

<img border="0" src="https://www.gatestoneinstitute.org/pics/1689.jpg" /><br /><br />από <b>Μπουράκ Μπεκντίλ</b><br />Το στρατηγικό μέρος της συμφωνίας αναφέρει ότι η Γαλλία θα σπεύσει να βοηθήσει στρατιωτικά την Ελλάδα σε περίπτωση επίθεσης τρίτης χώρας στην Ελλάδα. Η ρήτρα προσθέτει ότι "ακόμα και αν ο επιτιθέμενος είναι μέρος της συμμαχίας του ΝΑΤΟ".<br /><br />Το σύμφωνο σήμανε συναγερμό στην Άγκυρα. Η Τουρκία καταδίκασε τη συμφωνία, μαζί με "τις μαξιμαλιστικές αξιώσεις της Ελλάδος" και ανέφερε ότι το σύμφωνο αποτελεί απειλή για την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα. Ωστόσο, η Άγκυρα δεν ανέφερε γιατί η Τουρκία δεν αποτελεί ποτέ απειλή για την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα όταν αγοράζει φρεγάτες, υποβρύχια και άλλες ναυτικές πλατφόρμες.<br /><br />Θα πρέπει κανείς να ρωτήσει τους Τούρκους γιατί είναι αναστατωμένοι για μια στρατιωτική συμφωνία μεταξύ δύο συμμάχων του ΝΑΤΟ. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της Ελλάδας που αγοράζει φρεγάτες από τη Γαλλία και της Τουρκίας, εδώ και δεκαετίες, αγοράζοντας φρεγάτες και υποβρύχια από τη Γερμανία;<br /><br />Το αναδυόμενο στρατιωτικό σύμφωνο εντός του ΝΑΤΟ, στο οποίο συμμετέχουν οι σύμμαχοι Ελλάδα, Ηνωμένες Πολιτείες και Γαλλία, είναι άσχημα νέα για την Τουρκία -- δηλαδή, εάν ο Πρόεδρός της Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σκοπεύει να πυροδοτήσει εντάσεις στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, στο πλαίσιο της προεκλογικής στρατηγικής του πριν τις προεδρικές εκλογές του 2023.<br /><br />Τους τελευταίους μήνες, η ελληνική διπλωματία έχει κάνει μια σειρά από έξυπνες κινήσεις στη δύσκολη σκακιέρα που ονομάζεται Αιγαίο. Οι κινήσεις αυτές, σε συνδυασμό με τα ολοένα και πιο πιεστικά προβλήματα της Τουρκίας στο εσωτερικό και στα ξένα μέτωπα, θα περιορίσουν την επιθετικότητα του Ερντογάν μόνο σε «επιθετική ρητορική» και θα αποκλείσουν την «επιθετική δράση».<br /><br />Στις αρχές Οκτωβρίου, Ελλάδα και Γαλλία υπέγραψαν στρατηγική στρατιωτική συμφωνία με την οποία η Ελλάδα θα αγοράσει από τη Γαλλία τρεις υπερσύγχρονες φρεγάτες κλάσης Μπελχάρα και τρεις κορβέτες κλάσης Gowind. Η παράδοση των πλοίων, πιο προηγμένη από οποιαδήποτε άλλη στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει το 2024. Αυτό είναι το μέρος απόκτησης πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ. Το στρατηγικό μέρος της συμφωνίας αναφέρει ότι η Γαλλία θα έρθει στη βοήθεια της Ελλάδας στρατιωτικά (και αντίστροφα) σε περίπτωση επίθεσης από τρίτη χώρα -- ακόμα και αν ο επιτιθέμενος είναι μέρος της συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Αυτό είναι το όνομα της Τουρκίας χωρίς να το κατονομάσει. Το ελληνικό κοινοβούλιο επικύρωσε το σύμφωνο στις 7 Οκτωβρίου.<br /><br />Το σύμφωνο σήμανε συναγερμό στην Άγκυρα. Η Τουρκία καταδίκασε τη συμφωνία, μαζί με "τις μαξιμαλιστικές αξιώσεις της Ελλάδος" και ανέφερε ότι το σύμφωνο αποτελεί απειλή για την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα. Ωστόσο, η Άγκυρα δεν ανέφερε γιατί η Τουρκία δεν αποτελεί ποτέ απειλή για την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα όταν αγοράζει φρεγάτες, υποβρύχια και άλλες ναυτικές πλατφόρμες. Αντίθετα, η επίσημη τουρκική δικαιολογία για την απόκτηση των ρωσικών πυραύλων εδάφους-αέρος S-400 ήταν ότι «κάθε κυρίαρχο έθνος πρέπει να έχει την ελευθερία να αγοράσει κάθε οπλικό σύστημα της επιλογής του».<br /><br />Θα πρέπει κανείς να ρωτήσει τους Τούρκους γιατί είναι αναστατωμένοι για μια στρατιωτική συμφωνία μεταξύ δύο συμμάχων του ΝΑΤΟ. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της Ελλάδας που αγοράζει φρεγάτες από τη Γαλλία και της Τουρκίας, εδώ και δεκαετίες, αγοράζοντας φρεγάτες και υποβρύχια από τη Γερμανία;<br /><br />Στις 16 Οκτωβρίου, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, επισκεπτόμενος την Ουάσιγκτον, υπέγραψε την ανανέωση της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ και συναντήθηκε με τον υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Μπλίνκεν για τον τρίτο γύρο του στρατηγικού διαλόγου ΗΠΑ-Ελλάδας. Το νέο σύμφωνο επεκτείνεται σε αυτό που υπέγραψε στην Αθήνα πριν από δύο χρόνια ο τότε υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο και θα δώσει στις ΗΠΑ αυξημένη πρόσβαση σε δύο βάσεις στην κεντρική Ελλάδα και μία στην Αλεξανδρούπολη κοντά στα ελληνοτουρκικά σύνορα.<br /><br />Εκτός από αυτά, οι ΗΠΑ λειτουργούν επίσης μια μόνιμη ναυτική βάση στη Σούδα, στην Κρήτη, μια βασική ικανότητα προβολής δυνάμεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Στον επόμενο γύρο διαπραγματεύσεων MDCA, Έλληνες αξιωματούχοι ενδέχεται να πείσουν το μέχρι στιγμής απρόθυμο στρατιωτικό κατεστημένο των ΗΠΑ να δημιουργήσει βάσεις σε κάποια από τα ελληνικά νησιά που συνορεύουν με την Τουρκία.<br /><br />Η ανανέωση του Ελληνο-Αμερικανικού. Το MDCA έλαβε χώρα 17 μήνες μετά από μια από τις μεγαλύτερες ασκήσεις των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη στη Θράκη, κοντά στα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Το νέο MDCA ενδέχεται να ανεβάσει τη στρατιωτική συνεργασία ΗΠΑ-Ελλάδας σε πρωτοφανές επίπεδο.<br /><br />Αλλά η Ουάσιγκτον δεν θεώρησε ισχυρή τουρκική αντίδραση;<br /><br />"Δεν θα παρασυρθεί σε θεωρίες συνωμοσίας του είδους "οι Αμερικανοί φοβόντουσαν την αντίδραση της Τουρκίας", δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος Δένδιας. "Εάν η αντίδραση της Τουρκίας ήταν τόσο σημαντική, δεν θα επέλεγαν την Αλεξανδρούπολη για στρατιωτική βάση, μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα ελληνοτουρκικά σύνορα, ούτε θα είχαν ναυτική βάση στη Σούδα της Κρήτης, ένα νησί στην καρδιά της Ανατολικής Μεσογείου".<br /><br />Υπάρχουν αποδείξεις για να υποστηρίξεις την εξήγηση του Δένδια. Οι αμερικανικές δυνάμεις προετοιμάζονται για τη μεγαλύτερη στρατιωτική άσκηση προσγείωσης στην Ελλάδα, η οποία έχει προγραμματιστεί για το Νοέμβρη στην Αλεξανδρούπολη -- την ίδια τοποθεσία που απέχει "λίγα χιλιόμετρα" από τα τουρκικά σύνορα. Η κίνηση του αμερικανικού στρατού φαίνεται να έχει δύο στόχους: Χτίζει μια αντιρωσική παρουσία στα Βαλκάνια και στοχεύει επίσης να στείλει ένα μήνυμα ότι οι ΗΠΑ θα προστατεύσουν την Ελλάδα από την τουρκική επιθετικότητα.<br /><br />Μεγάλος αριθμός ελικοπτέρων, μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων (UAV), αρμάτων μάχης και τμημάτων πυροβολικού αναμένεται να φτάσουν στο ελληνικό λιμάνι τις επόμενες εβδομάδες, στο πλαίσιο εκτεταμένου στρατιωτικού φορτίου πρωτοφανούς κλίμακας, σύμφωνα με ελληνικά ΜΜΕ. Η αποστολή θα αποτελέσει μέρος άσκησης αλληλεγγύης του ΝΑΤΟ η οποία θα λάβει χώρα σε Ρουμανία, Βουλγαρία, Βαλκάνια και Κεντρική Ευρώπη για αύξηση της στρατιωτικής επιρροής στα Βαλκάνια.<br /><br />Επιπλέον, στις 25 Οκτωβρίου, ο Δένδιας συνυπέγραψε διμερή συμφωνία συνεργασίας με τη Βρετανίδα ομόλογό του, Λιζ Τρους, στο Λονδίνο. Η συμφωνία καλύπτει ένα ευρύ φάσμα τομέων, συμπεριλαμβανομένης της άμυνας και της εξωτερικής πολιτικής.<br /><br />Η δυτική αμυντική ασπίδα για την Ελλάδα αναδύεται σε μια εποχή που τα εσωτερικά και ξένα προβλήματα της Τουρκίας βαθαίνονται. Η τουρκική λίρα, από τα τέλη Μαρτίου, έχει υποτιμηθεί κατά ένα τρίτο έναντι του αμερικανικού δολαρίου. Ο πληθωρισμός και τα επιτόκια εκτοξεύονται κοντά στο 20%. Υπάρχουν 10 εκατομμύρια άνεργοι στη χώρα. Από αυτούς που κερδίζουν μισθό, σχεδόν οι μισοί παίρνουν τον κατώτατο μισθό των 294 δολαρίων το μήνα.<br /><br />Στρατιωτικά μιλώντας, η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία δεν ήταν ποτέ τόσο αδύναμη σε δύναμη πυρός. Απομαγνητευμένα από το πρόγραμμα μαχητικών αεροσκαφών F-35, η Άγκυρα αμφιταλαντώνεται μεταξύ των παλαιότερων F-16 και μιας επιλογής ρωσικών μαχητικών αεροσκαφών. Και οι δύο είναι μεγάλοι άγνωστοι.<br /><br />Η στρατιωτική ισορροπία στο Αιγαίο μετατοπίζεται προς όφελος της Ελλάδας. Ναι, ο Ερντογάν θα «γαβγίζει» πάντα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας. Αλλά με τη νέα ισορροπία να διαμορφώνει τη γεωστρατ στρατηγική, δεν θα είναι πλέον σε θέση να δαγκώσει.<br /><br /><b><i>*Ο Μπουράκ Μπεκντίλ, ένας από τους κορυφαίους δημοσιογράφους της Τουρκίας, απολύθηκε πρόσφατα από την πιο γνωστή εφημερίδα της χώρας μετά από 29 χρόνια, επειδή έγραψε στο Gatestone τι λαμβάνει χώρα στην Τουρκία. Είναι συνεργάτης στο Φόρουμ της Μέσης Ανατολής.</i></b><div><br /></div><div><a href="https://www.gatestoneinstitute.org/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το Ελληνο-Αμερικανικό-Γαλλικό Σύμφωνο αποτελεί αποτρεπτικό όπλο για την τουρκική επιθετικότητα

από Μπουράκ Μπεκντίλ Το στρατηγικό μέρος της συμφωνίας αναφέρει ότι η Γαλλία θα σπεύσει να βοηθήσει στρατιωτικά την Ελλάδα σε περίπτωση επίθ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Γαλλία θα αποφασίσει για τη «Μεγάλη Αντικατάσταση» του Δυτικού Πολιτισμού;

<a href="https://ardin-rixi.gr/wp-content/uploads/2021/10/f1238b91d8f7a5911e7ab4ef1c7f5b0f-scaled.jpg"><img src="https://ardin-rixi.gr/wp-content/uploads/2021/10/f1238b91d8f7a5911e7ab4ef1c7f5b0f-scaled.jpg" /></a><br /><br />Του <b>Giulio Meotti </b>για το <b>Gatestone Institute</b><br />Μετάφραση <b>Γιάννης Ταχόπουλος<br /></b><br />«Όπου επικρατήσει το ισλάμ, η επικράτηση διαρκεί για πάντα. Ο ισλαμισμός βασίζεται στο ισλάμ, στο οποίο δεν έχει κανείς δικαίωμα να ασκεί κριτική. Αλλά στις χώρες σας, επίσης παίζει έναν ρόλο στη δημοκρατία και στο κράτος δικαίου. Ο ισλαμισμός εκμεταλλεύεται αυτές τις αξίες. Εφόσον η δημοκρατία αποδέχεται όλες τις απόψεις, από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά, είναι υποχρεωμένη να αποδεχτεί και το ισλάμ. Όλοι αυτοί που δεν διαπράττουν επιθέσεις ή βίαιες πράξεις είναι, καταρχήν, προστατευμένοι από το κράτος δικαίου. Ο ισλαμισμός, έτσι, αμέσως βρίσκεται σε ένα κατακτημένο πεδίο. Είναι απαραίτητο να καταπολεμηθεί ο ισλαμισμός από την αρχή. Γιατί είναι σαν την υγρασία μέσα σε ένα σπίτι. Αρχικά, η απειλή είναι αόρατη, διεισδύει στους τοίχους, οι οποίοι σιγά σιγά καταρρέουν. Όταν συνειδητοποιείς ότι είναι πολύ αργά, πρέπει να καταστρέψεις τα πάντα προκειμένου να καθαρίσεις. Αυτό μετατρέπεται σε μια επικίνδυνη αποστολή. Η Γαλλία βρίσκεται στο στάδιο στο οποίο μόλις έχει ανακαλύψει ότι το ισλάμ διαβρώνει το σπίτι της».<div><br />Mε αυτόν τον τρόπο ο Αλγερινός συγγραφέας Μπουαλέμ Σανσάλ περιέγραψε πρόσφατα στη L’Express το μέγεθος της ισλαμοποίησης της Γαλλίας. «Το 2050 θα είμαστε μία κατά το ήμισυ ισλαμική χώρα, το 2100 θα είμαστε μια ισλαμική δημοκρατία», σύμφωνα με τον Ερίκ Ζεμούρ, δημοσιογράφο και επίδοξο υποψήφιο για τις προεδρικές εκλογές το 2022. Αυτή η δύσκολη αλλά και συγκλονιστική πραγματικότητα την οποία αποκηρύσσει ο Ζεμούρ έχει γίνει συνείδηση από όλους, ακόμη και την Αριστερά. Ο ηγέτης της ριζοσπαστικής Αριστεράς Ζαν-Λυκ Μελανσόν προέβλεψε την ίδια εξέλιξη, αποκαλώντας την «κρεολοποίηση έως το 2050».<br />Στο βιβλίο Grand Manipulateur ο δημοσιογράφος Μαρκ Εντεβέλντ αποκαλύπτει τι λέει κατ’ ιδίαν ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν για το ευαίσθητο θέμα της μετανάστευσης: «Οι εργαζόμενοι στο Μέγαρο των Ηλυσίων (σημ.: κατοικία του Γάλλου προέδρου) μου εκμυστηρεύτηκαν ότι στους πρόσφατους μήνες, ειδικά όσον αφορά το θέμα της μετανάστευσης, ο Μακρόν δεν έχει διστάσει να χρησιμοποιήσει, μπροστά στους συνεργάτες του, τις απόψεις του Ζεμούρ περί Μεγάλης Αντικατάστασης. Είναι κολλημένος σε αυτές».</div><div><br />Το φαινομενικό «λάθος» του Γάλλου ιστορικού Ζορζ Μπενσουσάν ήταν να διακηρύξει στο ραδιόφωνο ότι οι μετανάστες από τις χώρες της Μέσης Ανατολής αναθρέφονται με τον αντι-σημιτισμό από μικρή ηλικία, όπως «με το γάλα της μητέρας». Δικάστηκε για πρόκληση μίσους και τελικά απαλλάχθηκε μετά από τέσσερα χρόνια. Ο Μπενσουσάν πρόσφατα είπε στην Le Figaro τι συμβαίνει στη χώρα του: «Για λόγους ασφαλείας, τα Εβραιόπουλα έχουν εγκαταλείψει μαζικά την δημόσια εκπαίδευση. Στα προάστια, υπάρχει μια ατμόσφαιρα που ανακαλεί τις χειρότερες αναμνήσεις του εβραϊκού Μαγκρέμπ. Είναι μία γαλλική και όχι εβραϊκή ήττα, γιατί το σύνολο της γαλλικής κοινωνίας απειλείται από αυτό που σήμερα απειλεί τους Εβραίους. Η περιοχή Σεν-Σαιν Ντενί έχει απολέσει το 80% του εβραϊκού πληθυσμού της μέσα σε 20 χρόνια».</div><div><br />Ο Μπενσουσάν παρέχει κι άλλα εντυπωσιακά αριθμητικά στοιχεία: «Περισσότερες από πεντακόσιες περιοχές στη Γαλλία έχουν ανακηρυχθεί «ευαίσθητες». Για να το πούμε απερίφραστα, μιλάμε για αρκετά εκατομμύρια ανθρώπους που υπόκεινται στον ισλαμικό νόμο». Αυτό είναι το σοκ που θα κρίνει τις επόμενες προεδρικές εκλογές.</div><div><br />Η Γενική Διεύθυνση της Γαλλίας για την Εσωτερική Ασφάλεια (DGSI) έχει χαρτογραφήσει 150 περιοχές «υπό κατοχή» ισλαμιστών. Αυτές οι γειτονιές έχουν γίνει θύλακες στα χέρια των φονταμενταλιστών, οι οποίοι διαμορφώνουν τις περιοχές σύμφωνα με την ιδεολογία τους. Όπως η ίδια η λέξη «ισλάμ» υποδηλώνει, πρόκειται για μια ιδεολογία υποταγής. Σε μέρη όπως το Ρουμπαί, «η κατάσταση λαμβάνει ανησυχητικές διαστάσεις», σύμφωνα με δηλώσεις του νομάρχη στη Le Figaro. Ή το κέντρο του Περπ[ινιάν, όπου «η επιθετικότητα, η διακίνηση ναρκωτικών, ο μουσουλμανικός κοινοτισμός, οι φυλετικές εντάσεις και βία» αναγκάζουν τους μη μουσουλμάνους να μετακομίσουν σε άλλα μέρη. Ή το Λεζ Ιζάρντ, ένα προάστιο της Τουλούζης, «όπου οι αραβικές συμμορίες ελέγχουν τους δρόμους μέσα σε μια ατμόσφαιρα φόβου». Ή το Γκρινί, μια περιοχή στα νότια προάστια του Παρισιού, «μια έκταση ανομίας». Ή στην Γκρενόμπλ.</div><div><br />Το εβδομαδιαίο Valeurs Actuelles περιγράφει την πόλη Τραπ: «Έχει 32.000 κατοίκους, 70% εκ των οποίων είναι μουσουλμάνοι, 40 με 50 διαφορετικών εθνικοτήτων. Οι περισσότεροι γεννήθηκαν εδώ, φορούν χιτζάμπ, κιαμί, σαρουέλ, τις παραδοσιακές μεσανατολίτικες ενδυμασίες. Η υποταγή είναι πλήρης. Η εκκλησία δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τα πέντε τζαμιά». Ήδη από το 1997, η Le Monde Diplomatique δήλωνε ότι μια πόλη όπως η Ρουμπαί είναι κατά κύριο λόγο μουσουλμανική. Η Le Figaro κάνει λόγο για το Σερβάν, ένα τμήμα του Σεν-Σαιν Ντενί, κατοικία 50.000, το 90% των οποίων είναι ξένοι, και μια γειτονιά, το Επέλ, όπου η πλειονότητα είναι ήδη μουσουλμανική.<br />«Κάθε δύο εβδομάδες στη Γαλλία ένα τζαμί ιδρύεται και μια εκκλησία εξαφανίζεται», είπε ο Εντουάρ ντε Λαμάζ, πρόεδρος του «Παρατηρητηρίου για τη θρησκευτική κληρονομιά».</div><div><br />Γράφοντας στην L’Incorrect, ο Φρεντερίκ Σαιν Κλαιρ, πολιτικός αναλυτής, θύμισε ότι εάν, κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970, υπήρχαν περίπου 200 τζαμιά στην χώρα, τώρα υπάρχουν περισσότερα από 2.500. «Με τον τρέχοντα ρυθμό, στο τέλος του αιώνα θα υπάρχουν 10.000 τζαμιά…»<br />Δύο χιλιάδες στρατιωτικοί αξιωματούχοι υπέγραψαν μια επιστολή στον πρόεδρο Μακρόν και την κυβέρνηση, προειδοποιώντας ότι η Γαλλία είναι στο χείλος της κατάρρευσης και του εμφυλίου πολέμου, επειδή το κράτος έχει παραδοθεί στους ακραίους Μουσουλμάνους. Η επιστολή κυκλοφόρησε μετά από μια δημόσια έκκληση είκοσι απόστρατων στρατηγών και εκατοντάδων πρώην αξιωματικών, στην οποία κάνουν λόγο για «αποσύνθεση και εξισλαμισμό» σε εξέλιξη, καθώς και μετά από ένα έγγραφο που εστάλη στο κοινοβούλιο από άλλους στρατηγούς και αξιωματικούς, το οποίο διακήρυσσε ότι «είμαστε σε έναν υβριδικό πόλεμο, είναι πολύπλευρος και θα τελειώσει στην καλύτερη περίπτωση με έναν εμφύλιο πόλεμο και, στη χειρότερη, με μια βάρβαρη ήττα χωρίς γυρισμό».</div><div><br />Η Μασσαλία, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γαλλίας, σύμφωνα με το τελευταίο τεύχος του γαλλικού μηνιαίου περιοδικού Causeur, «είναι ήδη μουσουλμανική κατά το ένα τέταρτο. Η αναλογία των ανθρώπων μεταξύ 0-18 ετών με τους δύο γονείς μη Ευρωπαίους αυξάνεται ραγδαία σε αστικές περιοχές σε όλη τη Γαλλία, είναι μια ιστορική δημογραφική αλλαγή».</div><div><br />Μέσα σε μια περίοδο είκοσι ετών, μεταξύ 1998 και 2018, και σε όλη τη Γαλλία: «Ο αριθμός των γεννήσεων με τουλάχιστον έναν ξένο γονέα αυξήθηκε κατά 63,6%. Ο αριθμός των γεννήσεων με ξένους και τους δύο γονείς αυξήθηκε κατά 43%. Ο αριθμός των γεννήσεων με Γάλλους και τους δύο γονείς μειώθηκε κατά 13,7%». Η μελέτη επίσης αποκαλύπτει: «Οι μετανάστριες έχουν δείκτη γονιμότητας 2,73 παιδιά, ενώ οι ντόπιες γυναίκες 1,9. Η αντίθεση είναι ακόμη πιο έντονη αν λάβουμε υπόψη τα 3,6 παιδιά για τους Αλγερινούς, τα 3,5 των Τυνήσιων, τα 3,4 των Μαροκινών και τα 3,1 των Τούρκων, μεγέθη που είναι υψηλότερα από ό,τι στις χώρες καταγωγής τους…».</div><div><br />Η πόλη της Λυών είναι ήδη κατά το ένα τρίτο ισλαμική. Το 18% των νεογέννητων παιδιών στη Γαλλία έχει μουσουλμανικά ονόματα. Κατά τη δεκαετία του 1960, το αντίστοιχο μέγεθος ήταν 1%.<br />Ένα μέλος του «Παρατηρητηρίου για την Εκκοσμίκευση» αποκάλυψε ότι η περιοχή του Σαίν Ντενί μαστίζεται «από ένα σχέδιο ο σκοπός του οποίου είναι να επιβληθούν οι αρχές του πολιτικού ισλαμισμού». Το Bfmtv πήρε συνέντευξη από τον Φεουζί Μπενχαμπίμπ, κάτοικο του Σαίν Ντενί. Από την άφιξή του από την Αλγερία 25 χρόνια πριν, βρήκε στη Γαλλία την ιδεολογία από την οποία έφυγε από την πατρίδα του. «Για τους ισλαμιστές, είναι ζήτημα εξισλαμισμού της νεωτερικότητας, όχι εκσυγχρονισμού του ισλάμ». Ο Μπενχαμπίμπ ήθελε να δείξει στον δημοσιογράφο χειροπιαστά παραδείγματα της ισλαμοποίησης της πόλης του. Σε ένα κατάστημα παιχνιδιών στο Σαίν Ντενί, μπορείς να βρεις κούκλες τελείως καλυμμένες. Ένα αόμματο αρκουδάκι διακοσμεί τη βιτρίνα. «Στο ισλάμ, η εικόνα είναι ταμπού», εξήγησε. Σε βιβλιοθήκη στην ίδια περιοχή, τα ράφια είναι γεμάτα βιβλία όπως το La voie du musulman, ένα βιβλίο που αφήνουν στο κομοδίνο του κρεβατιού τους πολλοί τζιχαντιστές, το οποίο περιέχει λεπτομέρειες για τις ποινές που πρέπει να επιβάλλονται στους ομοφυλόφιλους: «Πέτα τους από το ψηλότερο κτήριο και αποτέλειωσέ τους με λιθοβολισμό».</div><div><br />Ο βαθμός εξισλαμισμού ξεπερνά το σημείο από το οποίο είναι πραγματικά αδύνατο να σταματήσει η διαδικασία της κοινωνικής και πολιτισμικής αποσύνθεσης. Η Γαλλία, σύμφωνα με τον Αλγερινό συγγραφέα Μπουαλέμ Σανσάλ, είναι εξαιρετικά κοντά στο σημείο αυτό: «Η μυστηριώδης αυτή απειλή, πραγματικά εξαερώνει την κοινωνία. Στο σημείο αυτό, εξαντλημένη, αποθαρρημένη, εισέρχεται σε μια διαδικασία σχετικής υποταγής, επειδή πιστεύει ότι θα κατευνάσει τον εχθρό δίνοντάς του όλο και περισσότερο έδαφος, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις του και τελικά μετατρεπόμενη σε υποστηρικτή του. Σε ανθεκτικές κοινωνίες, η διαδικασία αυτή διαρκεί δέκα έτη, σε χαλαρές κοινωνίες όπως η Γαλλία, ένα έτος είναι αρκετό»</div><div>.<br />Ο Μισέλ Ουελμπέκ, στο πρόσφατο δοκίμιό του, προβλέπει ένα είδος αυτοκτονίας, στο οποίο «προσφέρεις τον λαιμό σου στο μαχαίρι του χασάπη». Ο συγγραφέας Αλαίν Φινκελκρώ έγραψε ότι «η ασταμάτητη πρόοδος αυτού του συστήματος με κάνει να σκέφτομαι ένα πάρτυ τσαγιού στο κατάστρωμα του Τιτανικού».<br />Το παγόβουνο είναι μπροστά στη Γαλλία. Το επόμενο έτος, η Γαλλία θα αποφασίσει αν θα προσπαθήσει να σώσει τον εαυτό της ή να συνεχίσει να βουλιάζει. Είτε έτσι είτε αλλιώς, θα εξαπολύσει ένα τσουνάμι που δεν θα σταματήσει στα σύνορά της, αλλά αντιθέτως θα πλημμυρίσει όλη τη Δυτική Ευρώπη.</div><div><br /></div><div><a href="https://ardin-rixi.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Γαλλία θα αποφασίσει για τη «Μεγάλη Αντικατάσταση» του Δυτικού Πολιτισμού;

Του Giulio Meotti για το Gatestone Institute Μετάφραση Γιάννης Ταχόπουλος «Όπου επικρατήσει το ισλάμ, η επικράτηση διαρκεί για πάντα. Ο ισλα...

Διαβάστε την συνέχεια

Το σχέδιο του Ερντογάν για να μην χάσει την εξουσία -Ανοίγματα σε Νταβούτογλου-Μπαμπατζάν

<img src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-10/ntous.jpg?itok=1rbHhV9g" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Με την απειλή να απελάσει ξένους διπλωμάτες που στηρίζουν τον Οσμάν Καβαλά, ο Ερντογάν ανεβάζει για μία ακόμη φορά τους τόνους απέναντι στη Δύση. Που οφείλεται αυτό;</span></h3><b>Ιωάννης Χάρχαρης</b><br />Το Πενταπόσταγμα, έγραψε ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν, έδωσε εντολή στο υπουργείο Εξωτερικών να κηρύξει «ανεπιθύμητα πρόσωπα» (persona non grata) τους πρεσβευτές δέκα χωρών της Δύσης. Μία τέτοια απόφαση συνήθως συνεπάγεται την απέλαση των ανεπιθύμητων διπλωματών, κάτι που ωστόσο δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής. Και οι δέκα είχαν προηγουμένως ζητήσει, από κοινού, την απελευθέρωση του Οσμάν Καβαλά, ο οποίος επί τέσσερα χρόνια παραμένει στη φυλακή στην Τουρκία, χωρίς να του έχουν απαγγελθεί κατηγορίες. Την αποφυλάκιση του Καβαλά έχει ζητήσει από το 2019 και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.<br /><br />Ο λόγος για την πρόκληση Ερντογάν είναι εμφανής: ο πρόεδρος της Τουρκίας, θέλει να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα του. Εκτιμάται, ότι ο Ερντογάν βρίσκεται υπό μεγάλη πίεση, καθώς φθίνει συνεχώς η δημοτικότητά του στις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών. Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει το ανεξάρτητο ινστιτούτο ερευνών Avrasya στην Τουρκία, καθώς εκτιμά ότι το κυβερνών κόμμα AKP δεν συγκεντρώνει πλέον ούτε το 30% στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων. <br /><br /><div>Για πρώτη φορά μάλιστα μετά από δεκαετίες, η δημοσκοπική υποχώρηση του AKP φαίνεται να σφυρηλατεί την ενότητα των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Το κεμαλικό κόμμα CHP και το συντηρητικό, εθνικιστικό Iyi θα συγκέντρωναν από κοινού πάνω από το 40% των ψήφων. Εάν συνυπολογίσουμε ότι υπάρχουν και άλλα, μικρότερα κόμματα που διάκεινται εχθρικά στον Ερντογάν, συν το φιλοκουρδικό HDP που κυμαίνεται γύρω στο 10%, ο Τούρκος πρόεδρος έχει κάθε λόγο να προδικάζει από τώρα την ήττα του στις επικείμενες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2021-10/erdogansavala-600x329.jpeg"><img src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-10/erdogansavala-600x329.jpeg?itok=6_bEd-Og" /></a><br /><br />Δεν είναι μόνο ο εντεινόμενος αυταρχισμός και η αποδόμηση του κράτους δικαίου στην Τουρκία, αλλά κυρίως η κάκιστη οικονομική κατάσταση της χώρας, που μειώνει συνεχώς τα ποσοστά δημοτικότητας του Τούρκου προέδρου. Ο πληθωρισμός έχει φτάσει στο 20%, η διαφθορά προελαύνει και ο κατήφορος της τουρκικής λίρας δεν έχει τέλος. Το πρωί της προηγούμενης Δευτέρας, η ισοτιμία της λίρας είχε υποχωρήσει σε επίπεδα-ρεκόρ 9.8545 έναντι του αμερικανικού δολαρίου.<br /><br /> Οι συνέπειες είναι οδυνηρές: Εισαγόμενα αγαθά, τα οποία έχει ανάγκη η Τουρκία, είναι πλέον απλησίαστα. Πολλοί Τούρκοι είχαν δανειστεί χρήματα με ρήτρα δολαρίου, αλλά αδυνατούν τώρα να τα αποπληρώσουν. Ακόμη και στα καθημερινά καταναλωτικά αγαθά γίνονται συνεχείς ανατιμήσεις. Ο ίδιος ο Ερντογάν, με τη συμπεριφορά του επιδεινώνει την κατάσταση. Συνεχίζει τις πιέσεις προς την κεντρική τράπεζα της Τουρκίας για να μειωθούν τα επιτόκια, αν και οι περισσότεροι ειδικοί προειδοποιούν ότι αυτή η τακτική είναι αναποτελεσματική.<br /><br />Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ερντογάν ποντάρει σε ένα διπλωματικό «φιάσκο», επιχειρώντας να συσπειρώσει τους οπαδούς του. Το ίδιο είχε επιχειρήσει στην υπόθεση του συλληφθέντος ανταποκριτή της γερμανικής εφημερίδας Die Welt Ντενίζ Γιουτσέλ, τον οποίο αποκαλούσε «τρομοκράτη», αλλά και στη διπλωματική σύγκρουση με ΗΠΑ και Γαλλία για τις μαζικές δολοφονίες των Αρμενίων στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.<br /><br />Συνήθεις στόχοι του Ερντογάν σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι οι χώρες εκείνες που «δεν καταλαβαίνουν την Τουρκία» ή που «θέλουν να την περιορίσουν στα όρια μίας μικρής χώρας», αλλά και τα μέσα ενημέρωσης που «δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους». Η τακτική πόλωσης που ακολουθεί είναι πάντα η ίδια: με μία συγκρουσιακή τακτική θέλει να ξυπνήσει τα εθνικιστικά αντανακλαστικά πολλών Τούρκων, αναγκάζοντας έτσι και την αντιπολίτευση να συστρατευθεί σε μία «εθνική γραμμή».<br /><br />Επίσης στα σχέδια του Ερντογάν είναι τα πολιτικά ανοίγματα στον Αχμέτ Νταβούτογλου και στο Αλί Μπατατζάν, κίνηση που ο δημοσιογράφος İsmail Saymaz, ανέλυσε την κατάσταση στην οποία ο Πρόεδρος Ερντογάν, κάλεσε τον Πρόεδρο του Κόμματος του Μέλλοντος Αχμέτ Νταβούτογλου και το κόμμα του στα εγκαίνια του AKΜ .<br /><br />Ο Πρόεδρος του Κόμματος ΑΚ Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ένας πολύ έμπειρος πολιτικός: «Ο Ερντογάν δεν θα περιμένει να χάσει τις εκλογές. «Το να υποτιμάς τον πρόεδρο Ερντογάν σημαίνει να χάσεις τις εκλογές», είπε.<br /><br />Υποστηρίζοντας ότι η πρόσκληση του Προέδρου Ερντογάν στον Αχμέτ Νταβούτογλου στα εγκαίνια του AKM στο Ταξίμ ήταν σχέδιο, ο Ισμαήλ Σαϊμάζ είπε: «Θα είμαστε μάρτυρες του Προέδρου Ερντογάν να καλεί τον Αχμέτ Νταβούτογλου σε άλλες εκδηλώσεις τις επόμενες ημέρες. Θα δούμε επίσης τον Ali Babacan σε εκδήλωση. Μην το κοιτάς καν! . Στην τουρκική πολιτική ιστορία, δεν υπήρξε ποτέ ένα πολιτικό κόμμα που να έκανε πολιτικά «ανοίγματα», όπως το Κόμμα ΑΚ. Όλες αυτές τις τακτικές θα τις δούμε τις επόμενες μέρες. Αύριο, μια μέρα, θα πουν στον Νταβούτογλου : « Τι κάνεις με το HDP; » είπε</div><div><br /></div><div>Ωστόσο, αυτή τη φορά η τακτική του δεν φαίνεται να αποδίδει, τουλάχιστον όσον αφορά την αντιπολίτευση. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν υποχωρούν. Ο επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης CHP, Κεμάλ Κιλιντζάρογλου, κατηγορεί τον Ερντογάν ότι «προσπαθεί να επινοήσει λόγους για την κατάρρευση της οικονομίας, ενώ η ευθύνη βαρύνει τον ίδιον».<br /><br />Στο ίδιο μήκος κύματος μέχρι στιγμής κινείται και ο Αχμέτ Νταβούτογλου, άλλοτε υπουργός Εξωτερικών αλλά και πρωθυπουργός επί Ερντογάν, ο οποίος ακολουθεί πλέον τη δική του πορεία, έχει ιδρύσει το «Κόμμα του Μέλλοντος» στην Τουρκία και θεωρεί ότι στην πραγματικότητα ο Ερντογάν δεν ενδιαφέρεται ούτε για τον Οσμάν Καβαλά, ούτε για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η πόλωση. «Χρησιμοποιεί τη γλώσσα του δρόμου και όχι τη στρατηγική σκέψη του ηγέτη και αυτό είναι ντροπή για τη χώρα μας», τονίζει ο Νταβούτογλου.<br /><br />Κι όμως, είναι νωρίς ακόμη για να ξεγράψει κανείς τον Ερντογάν, ο οποίος διαθέτει πολλούς μοχλούς πίεσης. Για παράδειγμα μπορεί να στρέψει την Τουρκία, μία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, ακόμη πιο κοντά στη Ρωσία. Ήδη έχει αγοράσει ρωσικούς πυραύλους S-400, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των Αμερικανών, με αποτέλεσμα οι ΗΠΑ να σταματήσουν την σχεδιαζόμενη πώληση πολεμικών αεροσκαφών F-35 στην Τουρκία. Τώρα ο Ερντογάν εξετάζει το ενδεχόμενο να προμηθευθεί ακόμη και ρωσικά πολεμικά αεροσκάφη.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το σχέδιο του Ερντογάν για να μην χάσει την εξουσία -Ανοίγματα σε Νταβούτογλου-Μπαμπατζάν

Με την απειλή να απελάσει ξένους διπλωμάτες που στηρίζουν τον Οσμάν Καβαλά, ο Ερντογάν ανεβάζει για μία ακόμη φορά τους τόνους απέναντι στη ...

Διαβάστε την συνέχεια

Γερμανικές οφειλές στην Ελλάδα: Οι πέντε διάτρητοι ισχυρισμοί του Βερολίνου

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2019/04/apozimioseis_slpress.gr_.png" /><br /><br /><b>Λυγερός Σταύρος</b><br />Αν και ένοχη για πρωτοφανή εγκλήματα, η ηττημένη Γερμανία ευνοήθηκε γενναιόδωρα από τους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ίδια, ωστόσο, δεν ανταποκρίθηκε στην ηθική και συμβατική υποχρέωσή της προς την Ελλάδα για την εξόφληση του αναγκαστικού κατοχικού δανείου και την καταβολή επανορθώσεων. Ακολούθησε παρελκυστική τακτική. Παρέπεμψε την ικανοποίηση των ελληνικών απαιτήσεων, όσον αφορά τις γερμανικές γερμανικές οφειλές, μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών. Όταν αυτή πραγματοποιήθηκε, το Βερολίνο ισχυρίσθηκε ότι το θέμα έχει κλείσει!<br /><br />Ο πρώτος γερμανικός ισχυρισμός είναι ότι το ζήτημα έχει κλείσει με υπογραφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1960 και την καταβολή εκ μέρους της Γερμανίας 115 εκατ. μάρκων. Η αλήθεια είναι πως για να επιτύχουν την αποφυλάκιση του δημίου των 54.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν, που είχε καταδικαστεί σε 25 χρόνια φυλάκιση, η γερμανική κυβέρνηση κατέβαλε 115 εκατ. μάρκα ως αποζημίωση, την οποία «δικαιούνται Έλληνες υπήκοοι διωχθέντες από 6 Απριλίου 1941 μέχρι τέλους του 1945, υπό οργάνων του γερμανικού εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος δια λόγους φυλετικούς, θρησκευτικούς ή αντιθέσεως προς την εθνικοσοσιαλιστικήν κοσμοθεωρίαν». Δηλαδή για αποζημίωση κυρίως των Εβραίων θυμάτων του Γ’ Ράιχ.<br /><br />Για να μην υπάρξει, μάλιστα, η οποιαδήποτε παρεξήγηση, σε επιστολή του (αποτελεί μέρος της συμφωνίας) προς τον υφυπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας ο τότε Έλληνας πρεσβευτής στη Βόννη Θωμάς Υψηλάντης αναφέρει: «(η Ελλάδα) επιφυλάσσεται εντούτοις όπως προβάλη νέας απαιτήσεις, αίτινες προέρχονται εξ εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως κατά τη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής». Με άλλα λόγια, η Αθήνα δεν έχει ποτέ παραιτηθεί από τις αξιώσεις της, κάτι που ομολογεί και η Γερμανία σε απαντητική ρηματική διακοίνωσή της στις 31-3-1967.<br />Διάσκεψη των Παρισίων και Συνθήκη 2+4<br /><br />Ο δεύτερος γερμανικός ισχυρισμός είναι ότι μετά από τόσες δεκαετίες, οι ελληνικές διεκδικήσεις έχουν χάσει τη νομιμοποιητική τους βάση. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, όμως, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται. Ειδικά για το κατοχικό δάνειο υπάρχει σύμβαση που δεσμεύει τη Γερμανία. Ας σημειωθεί ότι η ναζιστική Γερμανία είχε αρχίσει να πληρώνει τις δόσεις γι’ αυτό το δάνειο.<br /><br />Το ζήτημα των αποζημιώσεων ετέθη από την ελληνική πλευρά στη Διάσκεψη των Παρισίων (τέλη 1945-αρχές 1946). Η διάσκεψη είχε προσδιορίσει κατά προσέγγιση το ύψος των αποζημιώσεων προς την Ελλάδα σε 7,5 δισ. δολάρια. Η συμφωνία του Λονδίνου το 1953 δεν χάρισε στη Γερμανία τις οφειλές λόγω πολεμικών αποζημιώσεων. Απλώς τις πάγωσε έως την υπογραφή συμφώνου ειρήνης μεταξύ της ηττημένης και των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για να μπορέσει η Γερμανία να ανακάμψει οικονομικά.<br /><br />Μετά την επανένωση της Γερμανίας (31-8-1990) με την υπογραφή της “Συνθήκης 2+4”, το εμπόδιο έχει εκλείψει. Πολύ περισσότερο που η ηττημένη του πολέμου είναι η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης. Το Βερολίνο, όμως, αντιστρέφει την πραγματικότητα και επικαλείται τη “Συνθήκη 2+4” για να υπεκφύγει, ισχυριζόμενο αυθαιρέτως ότι το θέμα των αποζημιώσεων έχει γενικά κλείσει.<br /><br />Εάν το ζήτημα των αποζημιώσεων είχε χάσει τη νομιμοποιητική του βάση και είχε κλείσει, γιατί τον Μάιο 2013 το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών με υπογραφή Σόιμπλε ανέλαβε την υποχρέωση πρόσθετης αποζημίωσης των Εβραίων που επέζησαν του Ολοκαυτώματος; Στους Εβραίους δόθηκαν 772 εκατ. ευρώ για παροχή ιατρικής φροντίδας, καθώς και σύνταξη για το υπόλοιπο του βίου τους ύψους 300 ευρώ το μήνα! Ας σημειωθεί ότι και το 2000, η κυβέρνηση Σρέντερ είχε αποζημιώσει εκατοντάδες χιλιάδες ομήρους που είχαν μαρτυρήσει στα ναζιστικά στρατόπεδα.<div><br />Η απόφαση της Χάγης<br /><br />Ο τρίτος γερμανικός ισχυρισμός είναι ότι η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης το 2012 έκλεισε οριστικά το θέμα των αποζημιώσεων. Η αλήθεια είναι πως εκείνη η απόφαση αναγνώρισε την ετεροδικία, αλλά δεν αναφέρει πουθενά ότι οι αποζημιώσεις είναι αβάσιμες. Αντίθετα, αναγνωρίζει ότι το ζήτημα δεν παραγράφεται κι ότι αποτελεί διακρατική διαφορά, για την επίλυση της οποίας προτρέπει τα κράτη να συνεργαστούν.<br /><br />Υπενθυμίζουμε ότι η δίκη εκείνη αφορούσε την προσπάθεια των κατοίκων του Διστόμου να αποζημιωθούν μέσω απόφασης ιταλικού δικαστηρίου. Με άλλα λόγια, αφορούσε διεκδικήσεις ιδιωτών κι όχι του ελληνικού κράτους. Τον Οκτώβριο 2014, μάλιστα, το ιταλικό Συνταγματικό Δικαστήριο αποφαίνεται ότι η ετεροδικία δεν ισχύει όταν πρόκειται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Επίσης ότι πολίτες μπορούν να εγείρουν ατομικές αξιώσεις εναντίον κράτους. Η απόφαση αυτή των Ιταλών δικαστών ανοίγει νέους δρόμους για τη δικαίωση των θυμάτων του ναζισμού.<br /><br />Ο τέταρτος γερμανικός ισχυρισμός είναι πολιτικός κι όχι νομικοφανής. Προσπαθεί να αποδώσει τις ελληνικές διεκδικήσεις στην κρίση και ειδικότερα σε μία προσπάθεια της Αθήνας να συμψηφίσει τις αποζημιώσεις με τις οφειλές προς τη Γερμανία. Είναι αλήθεια ότι πιεζόμενες από τη γερμανική διπλωματία οι ελληνικές κυβερνήσεις ολιγώρησαν. Καμία εξ αυτών, όμως, δεν παραιτήθηκε απ’ αυτές. Εάν είχε συμβεί αυτό το Βερολίνο θα είχε, βεβαίως, προσκομίσει το σχετικό έγγραφο.<br /><br />Η επαναφορά του ζητήματος του κατοχικού δανείου και των αποζημιώσεων από την κυβέρνηση Τσίπρα το 2015 μπορεί να συμπίπτει χρονικά με τις διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με την Ευρωζώνη, αλλά ποτέ η Αθήνα δεν συνέδεσε τα δύο αυτά ζητήματα. Το γεγονός ότι η ίδια κυβέρνηση μετά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου έβαλε το ζήτημα στο ράφι για να μην ενοχλεί το Βερολίνο δεν σημαίνει τίποτα στο νομικό επίπεδο. Απλώς δείχνει το πως ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβανόταν αυτή την υπόθεση και βεβαίως μας υποψιάζει βασίμως ότι η ανακίνησή του λίγο πριν τις εκλογές του 2019 είχε προεκλογικό χαρακτήρα.</div><div><br />Γερμανικές οφειλές – Υπολογισμός<br /><br />Ο πέμπτος γερμανικός ισχυρισμός είναι αβάσιμος σε βαθμό γελοιότητας. Ισχυρίζονται ότι τα κοινοτικά κονδύλια που έλαβε η Ελλάδα από την ΕΕ είναι μία μορφή αποζημίωσης! Τα κοινοτικά κονδύλια δεν είναι, βεβαίως, γερμανικά χρήματα και ούτε έχουν την παραμικρή σχέση με τις αποζημιώσεις για τα ναζιστικά εγκλήματα. Γι’ αυτό και κοινοτικά κονδύλια έλαβαν χώρες-μέλη που δεν συμμετείχαν στον πόλεμο, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία. Το προφανές επιβεβαιώνεται και από απάντηση της Κομισιόν το 1995 σε σχετική ερώτηση του τότε ευρωβουλευτή Αλαβάνου.<br /><br />Η τελευταία προσπάθεια του Βερολίνου να προβάλει ένα νέο επιχείρημα προήλθε από διαρροή στην εφημερίδα Die Welt. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της, στον υπ’ αριθμόν R27320 φάκελο του (γερμανικού) υπουργείου Εξωτερικών υπάρχει έγγραφο που αναγνωρίζει «γερμανικό υπόλοιπο χρέους ύψους 476 εκατομμυρίων… Δεν πρόκειται, όμως, ούτε για δάνειο, ούτε για πίστωση, αλλά απλώς για ποσό που έχει υπολογιστεί»!<br /><br />Ειδικά μετά τη συγκέντρωση και την ταξινόμηση όλων των επισήμων εγγράφων που συνδέονται με το κατοχικό δάνειο και τις κάθε είδους αποζημιώσεις, οι ελληνικές διεκδικήσεις είναι όχι μόνο ηθικά ισχυρές, αλλά και νομικά τεκμηριωμένες. Αυτό που πρέπει να προσδιορισθεί με διμερείς διαπραγματεύσεις είναι το ύψος των οφειλών της Γερμανίας αφενός λόγω του κατοχικού δανείου, αφετέρου λόγω των αποζημιώσεων. Η Επιτροπή του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους για το κατοχικό δάνειο εκτιμάει το ύψος της γερμανικής οφειλής στα 11 δισ ευρώ.<br /><br />Η εκτίμηση θεωρήθηκε πολύ χαμηλή, αφού σύμφωνα με άλλους μάλλον μετριοπαθείς υπολογισμούς το ύψος της οφειλής κυμαίνεται γύρω στα 60 δισ. ευρώ. Ο υπολογισμός, ωστόσο, είναι υπόθεση μίας επόμενης φάσης. Πρώτα, το Βερολίνο πρέπει να υποχρεωθεί να αναγνωρίσει την οφειλή του και στη συνέχεια να διαπραγματευθεί το ύψος της. Το ίδιο ισχύει και για τις κάθε είδους αποζημιώσεις, το ύψος των οποίων υπολογίζεται ότι είναι αρκετά πάνω από 100 δισ.</div><div><br />“Πρωτίστως ηθικό ζήτημα”!<br /><br />Η απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Λειβαδιάς (1997) για την αποζημίωση των κατοίκων του Διστόμου, την οποία επικύρωσε και κατέστησε τελεσίδικη η απόφαση της Ολομελείας του Αρείου Πάγου (2000) άνοιξε τον δρόμο για τις διεκδικήσεις ιδιωτών και επανέφερε στο προσκήνιο το ευρύτερο ζήτημα των ελληνικών διεκδικήσεων. Από τότε, όμως, έχουμε αλλάξει και φάση και γήπεδο.<br /><br />Η μπάλα έδειξε το 2015 να φεύγει από τα χέρια των ιδιωτών και την υπόθεση να αναλαμβάνει το κράτος. Αυτό τουλάχιστον είχε φανεί τότε από τις διακηρύξεις της κυβέρνησης Τσίπρα. Η δήλωσή του ενώπιον της Μέρκελ για πρωτίστως ηθικό ζήτημα, όμως, άφησε πολύ γρήγορα πικρή γεύση. Δεν άλλαξε, ωστόσο, ούτε κατά κεραία την ισχύ των ελληνικών διεκδικήσεων.<br /><br />Το νεοαποικιακού χαρακτήρα σύμφωνο ελληνογερμανικής συνεργασίας, που υπέγραψαν οι Γιώργος Παπανδρέου και Άγκελα Μέρκελ τον Μάιο 2010, και που επέτρεψε στον Γερμανό υφυπουργό Φούχτελ να αλωνίζει την Ελλάδα δεν ήταν, βεβαίως, ο τρόπος για να εκκαθαρισθεί το ναζιστικό παρελθόν. Ούτε, βεβαίως, το “Γερμανοελληνικό Ταμείο για το Μέλλον” (με προϋπολογισμό μόλις 1.000.000 ευρώ!), στόχος του οποίου ήταν –κατά ομολογία του ίδιου του Γερμανού πρεσβευτή Πέτερ Σόοφ– «η αναζήτηση ενδεδειγμένων δράσεων για την επεξεργασία του παρελθόντος»! Με άλλα λόγια, στόχος του ήταν να χρηματοδοτήσει το ξαναγράψιμο της ιστορίας…<br /><br />Αυτά για να μην ξεχνάμε την αφόρητη γερμανική υποκρισία, την οποία πολλαπλώς διευκολύνουν διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γερμανικές οφειλές στην Ελλάδα: Οι πέντε διάτρητοι ισχυρισμοί του Βερολίνου

Λυγερός Σταύρος Αν και ένοχη για πρωτοφανή εγκλήματα, η ηττημένη Γερμανία ευνοήθηκε γενναιόδωρα από τους νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. ...

Διαβάστε την συνέχεια

“Μην ελπίζετε σε εξαφάνιση της τουρκικής απειλής μαζί με τον Ερντογάν”

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/08/TURKEY-ERDOGAN-790x400.jpg" /><br /><br />O Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Πολιτικός Αναλυτής και Πτυχιούχος Διεθνών Σχέσεων κ. Σωτήρης Δημόπουλος, σχολιάζει το πεδίο που διαμορφώνεται μέσα από τις διεθνείς συμφωνίες που έχουν συναφθεί με βασικότερη όλων αυτή της Ελλάδας με τη Γαλλία.<br /><br />Τοποθετείται για όλα όσα έχουν γίνει ως σήμερα στη σχέση της Ελλάδας με την Τουρκία, αλλά και σε όσα πιθανά ακολουθήσουν στο μέλλον, ενώ εξηγεί το σημείο που βρίσκεται η Ελλάδα στο γεωπολιτικό χάρτη, παρουσιάζοντας τα δεδομένα από το παρελθόν ως σήμερα, τα οποία έχουν καθορίσει τη χώρα μας φτάνοντας στο παρόν.<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="417" src="https://www.youtube.com/embed/vqlIt-PIqHU" width="715" youtube-src-id="vqlIt-PIqHU"></iframe></div><br /><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a></div><div><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

“Μην ελπίζετε σε εξαφάνιση της τουρκικής απειλής μαζί με τον Ερντογάν”

O Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Πολιτικός Αναλυτής και Πτυχιούχος Διεθνών Σχέσεων κ. Σωτήρης Δημόπουλος, σχολιάζει το πε...

Διαβάστε την συνέχεια

Απίθανο παράδοξο! Η Αεροπορία της Τουρκίας μπορεί να πάρει F-16V μόνο… εκτός ΝΑΤΟ!

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/TURKISH-F-16-with-POLISH-F-16-NATO-790x400.jpg" /><br /><br />Περισσότερα στοιχεία γιατί Ινδία και Τουρκία ΔΕΝ είναι ίδιες περιπτώσεις σε ότι αφορά την αγορά μαχητικών F-16V από τις ΗΠΑ. Σε συνέχεια όσων αναφέρθηκαν στο προηγούμενο αφιέρωμα του DP στο ίδιο ζήτημα, επιχειρούμε ορισμένες διευκρινίσεις που αιτιολογούν απολύτως και την “ασυμβατότητα” F-16V και S-400 για την Τουρκία… OXI για την Ινδία.<br /><br />Του <b>Στέργιου Δ. Θεοφανίδη</b><br /><br />Η διαφορά σε σχέση με την Ινδία εντοπίζεται στο ότι η Τουρκία είναι χώρα – μέλος του ΝΑΤΟ. Η Ινδία επομένως, ακριβώς λόγω αυτού του γεγονότος είναι ασφαλές (για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ) να αξιοποιεί επιχειρησιακά τον συνδυασμό F-16V (F-21) και S-400. Εξηγούμε τεχνικά το γιατί.<br /><br />Σε όλα τα μαχητικά των αεροπορικών δυνάμεων των χωρών – μελών του ΝΑΤΟ, αλλά και σε άλλα αεροπλάνα και ελικόπτερα, υπάρχουν συγκεκριμένα συστήματα επικοινωνιών, αναγνώρισης φίλου ή εχθρού (IFF) και ανταλλαγής (λήψης και μετάδοσης) δεδομένων (data link).<br /><br />Και όταν λέμε “συγκεκριμένα” εννοούμε ότι για λόγους καθαρά συμβατότητας και διαλειτουργικότητας μεταξύ ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων, τα συστήματα αυτά χρησιμοποιούν συγκεκριμένο λογισμικό, συγκεκριμένο πρωτόκολλο επικοινωνίας μεταξύ τους και συγκεκριμένα απάρτια (τυπωμένα κυκλώματα κυρίως).<br /><br />Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ΔΕΝ είναι διαθέσιμα για λόγους ασφαλείας σε αεροσκάφη χωρών οι οποίες δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Οι Ισραηλινοί δηλαδή χρησιμοποιούν δικά τους data link και τροποποιημένα IFF και το ίδιο συμβαίνει και με τους Ινδούς ή την Αεροπορία των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.<br /><br />Η Αεροπορία των ΗΑΕ πλήρωσε πακτωλό δισ. δολαρίων για να αναπτύξει δύο “δικά” της μαχητικά. Το F-16E/F Desert Falcon, την κορυφαία κατά κοινή ομολογία έκδοση του μαχητικού, ακόμη και σε σχέση με το -V, και το Mirage 2000-9.<br /><br />Όλες αυτές οι χώρες, παρά το ότι έχουν επενδύσει δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε σύγχρονα μαχητικά, με πρώτη και σημαντικότερη την Σαουδική Αραβία (ο μεγαλύτερος χρήστης F-15 νέας γενιάς παγκοσμίως !), ΔΕΝ έχουν πρόσβαση σε συστήματα νατοϊκών προδιαγραφών από πλευράς πρωτοκόλλου επικοινωνίας, λογισμικού λειτουργίας και διαμόρφωσης εξοπλισμού. Για αυτό και όλα αυτά τα συστήματα στη νατοϊκή ορολογία χαρακτηρίζονται από μία και μόνο λέξη… Crypto (cryptographic equipment).<br /><br />Πρόκειται για εξοπλισμό η εξαγωγή του οποίου απαιτεί, πέρα από το να είναι η χωρά – αγοραστής, μέλος του ΝΑΤΟ, και την άδεια της κυβέρνησης της χώρας – πωλητή. Τα IFF Mode 5 και Link–16, καθώς και οι ασύρματοι ασφαλών επικοινωνιών (Have Quick) των F-16V και Rafale της Πολεμικής Αεροπορίας επί παραδείγματι, θα παραδοθούν ξεχωριστά από αεροσκάφη και συστήματα.<br /><br />Με ειδική διαδικασία ασφαλείας μετά από έγκριση (και ευθύνη ασφαλούς μεταφοράς και παράδοσης!) από την αμερικανική και τη γαλλική κυβέρνηση αντίστοιχα. IFF Interogator Mode 5 θα αποκτήσουν και τα F-16C/D Block 50 εφόσον εκσυγχρονιστούν…<br /><br />Λέγεται ότι Ρώσοι (και Κινέζοι…) έχουν ήδη αποκωδικοποιήσει το πρωτόκολλο επικοινωνίας των συστημάτων αναγνώρισης φίλοι ή εχθρού, IFF Interrogator, Mode 4 του ΝΑΤΟ. Δεν γνωρίζουμε αν είναι αλήθεια ή όχι. Αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι η αξιοποίηση τέτοιων συστημάτων σε συνεργασία με εξελιγμένα αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα όπως το S-400, όχι μόνο διασφαλίζει, αλλά και επιταχύνει την επιτυχή διαδικασία αποκρυπτογράφησης του πρωτοκόλλου επικοινωνίας τους.<br /><br />Το σύστημα S-400 θεωρείται δεδομένο ότι έχει δυνατότητες καταγραφής επικοινωνιών και εκπομπών (SIGnal INTelligence – SIGINT), άγνωστο ποιου βαθμού και δυνατοτήτων, αλλά πέρα από αυτό έχει το δικό του IFF Interrogator.<br /><br />Αυτό υπό κανονικές συνθήκες θα πρέπει να καταστεί ικανό να “συνεργαστεί” με το IFF Mode 5 που θα διαθέτουν τα τουρκικά F-16, για σκοπούς ασφαλούς αναγνώρισης. Ή, στο πλαίσιο ενός άλλου σεναρίου, θα πρέπει να μπορεί να μεταδίδει και να λαμβάνει (μέσω ζεύξης δεδομένων – data link) στοιχεία θέσης, ύψους και ταχύτητας στόχων στα (και από τα…) τουρκικά F-16V.<br /><br />Για την “ασυμβατότητα” S-400 και F-35 συντρέχουν περισσότεροι λόγοι που σίγουρα αφορούν και την ανάπτυξη τακτικών αποτελεσματικού εντοπισμού και αντιμετώπισης του 5ης γενιάς μαχητικού, οπότε θεωρείται απολύτως δικαιολογημένη η “έξωση” της Τουρκίας από το πρόγραμμα, από την πλευρά των ΗΠΑ. Και στην περίπτωση του F-16V όμως, τα πράγματα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ. Όσες εγγυήσεις και αν παράσχουν οι Τούρκοι.<br /><br />Επομένως, η μόνη ασφαλής λύση σε περίπτωση που οι ΗΠΑ αποφασίσουν την αποδέσμευση του F-16V στην Τουρκία, είναι να παραδοθούν τα αεροσκάφη χωρίς ΝΑΤΟΪΚΑ crypto συστήματα. Επιλογή που θα θέσει όμως, εμμέσως μεν αλλά επί της ουσίας, την τουρκική Αεροπορία εκτός επιχειρησιακού σχεδιασμού του ΝΑΤΟ!<br /><br />Υποτίθεται όμως ότι η Ουάσιγκτον “χαϊδεύει” τη χώρα του Ερντογάν αποκλειστικά και μόνο για τη γεωστρατηγική της αξία. Πόσο λογικό στρατηγικά θα ήταν και να της δώσει τα πιο προηγμένα F-16, όπως π.χ. προσφέρονται στην Ινδονησία και να την απομακρύνει από τον σχεδιασμό του ΝΑΤΟ; Η απάντηση ότι θα την “κρατάει” στο ζήτημα της συντήρησης έχει ως προϋπόθεση να είναι αφελείς οι Τούρκοι. Που δεν είναι…<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Απίθανο παράδοξο! Η Αεροπορία της Τουρκίας μπορεί να πάρει F-16V μόνο… εκτός ΝΑΤΟ!

Περισσότερα στοιχεία γιατί Ινδία και Τουρκία ΔΕΝ είναι ίδιες περιπτώσεις σε ότι αφορά την αγορά μαχητικών F-16V από τις ΗΠΑ. Σε συνέχεια όσω...

Διαβάστε την συνέχεια