ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Το γερμανικό ζήτημα υπό το πρίσμα της κρίσης της περιόδου 2009-12 και η πορεία της ΕΕ

Ellada simera 0 Ανάλυση, Ελλάδα, Ευρώπη 18:40

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.hellasontheweb.org/images/stories/news/2012A/GERMAN_Flag_deutschland.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="353" src="http://www.hellasontheweb.org/images/stories/news/2012A/GERMAN_Flag_deutschland.jpg" width="600" /></a></div> 
Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς 
 
60 ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ-30 ΧΡΟΝΙΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗΠανεπιστήμιο Πειραιώς – Ελληνική Βουλή 29-3-2012 
Αμφιθέατρο Ιδρύματος Ευγενίδου, Λ. Συγγρού 387, Π. Φάληρο 
Οι πυκνές και αναγκαστικά σύντομες επισημάνσεις μου θα περιστραφούν γύρω από 4 αλληλένδετους άξονες: 
• Το Γερμανικό ζήτημα. 
• Τις οντολογικές προϋποθέσεις της ΕΕ. 
• Την εγγενή πλην εύθραυστη αντί-ηγεμονική φύση της ΕΕ. 
• Τις αποφάσεις μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, ιδιαίτερα όσον αφορά τα νομισματικά δεσμά 
 
Ποιος είναι ο ρόλος και ποια η θέση του Γερμανικού κράτους στο κέντρο της Ευρώπης. Γερμανικού κράτους το οποίο όταν είναι οικονομικά αδύναμο η Ευρώπη είναι ρακένδυτη και όταν είναι πολύ ισχυρό έχουμε αστάθεια και πόλεμο. «Δεν με αφήνουν να κοιμηθώ οι εφιάλτες των αντι-γερμανικών συσπειρώσεων», συνήθιζε να λέει Καγκελάριος Μπίσμαρκ. 
Η Γερμανία επιδίωξε πολλές φορές την ηγεμονία αλλά ποτέ δεν κατάφερε να ηγεμονεύσει επί της Ευρώπης. Είτε είχαμε πόλεμο και ήττα της Γερμανίας είτε η σταθερότητα της Γηραιάς Ηπείρου εξαρτάτο τόσο από μια σειρά στρατηγικές, οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις όσο και από την κατανόηση εκ μέρους του Βερολίνου των ιστορικών στρατηγικών καταναγκασμών της εξωτερικής του πολιτικής. 
Η στρατηγική αποφυγής δημιουργίας αντί-γερμανικών αξόνων με το να υιοθετεί μια στρατηγική χαμηλών τόνων είναι βασικά η μόνη επιλογή της Γερμανίας. Ακόμη και η παραμικρή γερμανική ηγεμονική παράσταση προκαλεί διλήμματα ασφαλείας που σταδιακά συγκροτούν τις προϋποθέσεις αστάθειας. Παρά το γεγονός πως στις ανθρώπινες καταστάσεις και ιδιαίτερα στην διεθνή πολιτική κανείς ποτέ δεν πρέπει να λέει ποτέ, πολλοί εκτιμούν ότι η Γερμανία ποτέ δεν θα μπορέσει να ηγεμονεύσει επί της Ευρώπης. 
Μπορούμε να αντιληφτούμε πως φθάσαμε στην συγκαιρινή κρίση αν κατανοήσουμε την θέση του Γερμανικού ζητήματος στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία και αν γίνει κατανοητό ότι η νομισματική ένωση όπως αποφασίστηκε το 1992 ως τρόπος ελέγχου της Γερμανίας ήταν μια αναποτελεσματική προσέγγιση αλλά και ένα άλμα στο κενό. Όσον δε αφορά τις συναρτημένες με αυτό σκέψεις για οικονομική και πολιτική ένωση ενός πλέον αποδεδειγμένα διαφοροποιημένου εθνοκρατοκεντρικού ευρωπαϊκού χώρου ήταν και συνεχίζει να είναι ένα πολύ επικίνδυνο σχέδιο. 
Η πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μέχρι το Μάαστριχτ μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια προσεκτική θεμελίωση μιας «Ευρώπης των Πατρίδων». Μετά το 1945, βέβαια, ο ουτοπισμός ποτέ δεν έλειψε. Όμως, από το 1985 μέχρι το 1992 εντάθηκαν οι ουτοπικές φωνές για ολοκλήρωση της κοινής αγοράς με αποφάσεις που συνεπάγονταν μια νομισματική και οικονομική ένωση. Αυτό το κλίμα εντάθηκε λόγω μεγάλων ανακατατάξεων στην φάση μετάβασης από τον Ψυχρό Πόλεμο στην μεταψυχροπολεμική εποχή. 
Έτσι, εξήντα ακριβώς χρόνια μετά την έναρξη του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου που εν πολλοίς οφειλόταν στην ουτοπική πολιτική σκέψη, ο ουτοπισμός υπερίσχυσε και πάλιν αρχές της δεκαετίας του 1990. Αν ζούσε ο Edward H Carr, ίσως θα έγραφε ένα νέο αριστούργημα, το: The sixty year crisis. The consequences of lack in strategic and political thinking in European interstate relations. (Το βιβλίο του Carr The Twenty Year Crisis (<a href="http://www.piotita.gr/Edward_Carr.htm">μεταφρασμένο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ποιότητα: Η Εικοσαετής κρίση)</a> θεωρείται ότι είναι το εμβληματικό κείμενο που θεμελίωσε την επιστημονική μελέτη των διεθνών σχέσεων. Είναι ένα κλασικό έργο που τεκμηριώνει, μεταξύ πολλών άλλων, το πόσο επικίνδυνος είναι ο ουτοπισμός στις διεθνείς σχέσεις και τον κλασικό χαρακτήρα των ηγεμονικών διεθνιστικών μεταμφιέσεων). 
 
Εδώ και αιώνες το γερμανικό ζήτημα συναρτάται με τα πεδία της οικονομίας, της διπλωματίας, της στρατηγικής, των δημογραφικών δεικτών και με πιο σταθερά διαχρονικά γεωπολιτικά κριτήρια της Ευρωπαϊκής πολιτικής. 
Μετά το 1945 δεν υπάρχει ευρωπαϊκός και ευρωατλαντικός θεσμός ο οποίος να μην είχε αποφασιστεί, πρωτίστως και κυρίως, σε αναφορά με το γερμανικό ζήτημα. Επιγραμματικά υπενθυμίζω τα Σύμφωνα, τα σχέδια και τις ιδέες από το 1945 μέχρι και το 1955. Οι κυρίαρχες αξιώσεις κυμαίνονταν από ιδέες για διάλυση του σύγχρονου γερμανικού κράτους και την δημιουργία εκατοντάδων μικρών κρατιδίων μέχρι και την από-βιομηχανοποίηση, την αγροτικοποίησή και αποστρατικοποίηση του κράτους που δημιούργησε ο Μπίσμαρκ ένα αιώνα πριν. 
To 1955, λίγο πριν δημιουργηθεί η Ομόσπονδη Γερμανία, είχαμε το Σοβιετικό Σχέδιο για ολική επανένωση και ουδετεροποίηση του νέου κράτους. Κάτι ήξεραν οι Σοβιετικοί και κάτι ξέρουν οι Ρώσοι σήμερα τι σημαίνει για την κατανομή ισχύος, θέσης και ρόλων, η ύπαρξη ενός ενωμένου και ισχυρού Γερμανικού κράτους στο κέντρο της Ευρώπης. Σημαίνει, βασικά, κατάλυση του ιστορικού συνασπισμού των ναυτικών δυνάμεων και άνοιγμα της βεντάλιας των στρατηγικών παιγνίων που ευνοούν τις ηπειρωτικές δυνάμεις. 
Το 1955, το νέο γερμανικό κράτος αποτελούμενο από τα τρία μόνο κατεχόμενα κομμάτια, υποχρεώθηκε να δεχθεί μια σειρά δεσμεύσεων τα οποία λίγο πολύ επαναλήφθηκαν το 1994 και ισχύουν και σήμερα. Ο πολιτικοστρατηγικός σκοπός είναι ρητός και συχνά διακηρυγμένος: Ο στρατηγικός έλεγχος της Γερμανίας σε όλα τα νοητά πολιτικοοικονομικά και πολιτικοστρατηγικά πεδία, για «να υπάρχει μια Γερμανία της Ευρώπης και όχι μια Ευρώπη της Γερμανίας». 
Το 1955 η Ομοσπονδιακή Γερμανία εντάχθηκε σε όλους τους ευρωπαϊκούς και ευρωατλαντικούς θεσμούς. Η ΔΕΕ αποστολή είχε να ελέγχει τους γερμανικούς εξοπλισμούς. Η Βόννη υποχρεώθηκε επίσης να μην διαθέτει ανεξάρτητο γερμανικό στρατιωτικό επιτελείο και δεσμεύτηκε συνταγματικά να μην αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Υπέστη επιπλέον τον σφικτό εναγκαλισμό της Γαλλίας με την Συνθήκη του 1963, και με πιο πολιτικό τρόπο κατά την διάρκεια του μεταπολέμου υποχρεώθηκε να κρατάει χαμηλό προφίλ στην διπλωματία. Συχνά Γάλλοι ηγέτες δηλώνουν ότι ένας από τους σκοπούς που εξυπηρετούνται με την κατοχή πυρηνικών όπλων είναι η «ψυχολογική εξισορρόπηση της Γερμανίας». 
Μερικές διατυπώσεις συνοψίζουν γλαφυρά το γερμανικό ζήτημα. Για παράδειγμα, όταν την δεκαετία του 1980 συζητούσαν το ζήτημα της αυτόνομης ευρωπαϊκής άμυνας, και αφού το λογικό συμπέρασμα ήταν ότι το άλογο που θα μπορούσε να τραβήξει το άρμα μιας ευρωπαϊκής συμμαχίας ήταν η Γερμανία, ο τότε πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου ιδιοφυώς αποτύπωσε το ανυπέρβλητο δίλημμα: «Το ζήτημα είναι πως για να συμβεί αυτό η Γερμανία πρέπει να είναι τόσο δυνατή που να την φοβάται η Σοβιετική Ένωση αλλά και τόσο αδύναμη ούτως ώστε να μην την φοβάται το Λουξεμβούργο». 
Η πιο πολυσυζητημένη φράση στις ευρωστρατηγικές συζητήσεις, δικαίως, είναι του Josef Joffe. Υπενθυμίζοντας το γερμανικό ζήτημα και τα υποβόσκοντα διλήμματα ασφαλείας στην Γηραιά Ήπειρο, υπογράμμισε ακόμη πιο ξεκάθαρα το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της μεταπολεμικής στρατηγικής αρχιτεκτονικής άμυνας και ασφάλειας. Όπως έγραψε «η Αμερική με την παρουσία της στην Ευρώπη σώζει τους Ευρωπαίους από τους εαυτούς τους». Ερχόμαστε λοιπόν στην μεταψυχροπολεμική εποχή οπότε και βλέπουμε ότι ο Joffe επιβεβαιώθηκε και πάλιν. Κατά την μετάβαση στην μεταψυχροπολεμική εποχή παρατηρήθηκαν τα εξής: 
Πρώτον, είχαμε την εντονότερη εκδήλωση διλημμάτων ασφαλείας μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και η Ευρώπη διέτρεξε τον κίνδυνο μεγάλης αστάθειας ή ακόμη και πολεμικής σύγκρουσης. 
Δεύτερον, οι ΗΠΑ κράτησαν συγκρατημένη στάση μέχρι το τέλος του 1991 αναμένοντας τις αποφάσεις των Ευρωπαίων πλην παράλληλα πλασάροντας την διαιώνιση της Ατλαντικής Συμμαχίας ως τον εγγυητή της σταθερότητας, με τον όρο, όμως, των εκτός περιοχής δράσεων, οι οποίες μέχρι και σήμερα εξυπηρετούν τον αμερικανικό επεμβατικό σχεδιασμό. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε η υφυπουργός εξωτερικών Κοντολέσα Ράις που χειριζόταν την κρίση στην Ουάσιγκτον οι ΗΠΑ κράτησαν αποστάσεις μέχρι την στιγμή που ο Μιτεράν έχοντας πλέον συμφωνήσει την ΟΝΕ με τον Κολ δήλωσε ότι η επανένωση θέτει μεγάλα προβλήματα που θα αντιμετωπίζονται όπως θα επέρχονται. 
Τρίτον, οι σπασμωδικές και νευρικές Βρετανικές, Γαλλικές και άλλες κινήσεις οδήγησαν μεν στην επανένωση και σε νέες Συνθήκες πλην το Γερμανικό ζήτημα δεν έκλεισε αλλά άνοιξε. Αυτά που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια δεν είναι παρά η αρχή ενός μεγάλου ζητήματος που το 1992 μπήκε σε μια νέα αφετηρία. 
Τέταρτον, οι Γάλλοι, πάλεψαν για να εκπληρώσουν, τουλάχιστον, την επί δεκαετίες αξίωσή τους για επιβολή κάποιου είδους ευρωπαϊκού νομισματικού ελέγχου επί της Κεντρικής Γερμανικής Τράπεζας. Οι Γερμανοί τραπεζίτες ήταν μεν ανεξάρτητοι πλην λειτουργούσαν με εθνικούς γερμανικούς όρους και όχι κάποιας πολιτικής ανθρωπολογίας ενός ανύπαρκτου ευρωπαϊκού έθνους. 
Ο νομισματικός έλεγχος, ήλπιζαν οι Γάλλοι, θα επόπτευε τις Γερμανικές οικονομικές αποφάσεις. Μάταια, βέβαια, όπως ομολόγησε ο Ντελόρ το 1996, καθότι αυτό που μετράει δεν είναι μόνο οι νομισματικές αποφάσεις αλλά και η οικονομική ισχύς ενός κράτους που προκαλεί άνισο και αθέμιτο ανταγωνισμό και αθέμιτα πλεονάσματα. Στις διακρατικές σχέσεις αυτό που προστατεύει τα λιγότερο ισχυρά κράτη και τα συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης που συναρτώνται με τις κοινωνικές ισορροπίες είναι τα οικονομικά σύνορα. Η ΕΕ ως σχέδιο συνεργασίας κρατών δεν μπορεί να υπάρχει αν καταστεί μέσο συντριβής των λιγότερο ισχυρών, δεσποτείας του ισχυρότερου και κυριαρχίας μιας τεχνόσφαιρας στερούμενης πολιτικής νομιμοποίησης. 
Πάντως αυτά συζητήθηκαν εκτενώς στην Γαλλία το 1993 όταν έγινε το δημοψήφισμα για την Συνθήκη του Μάαστριχτ που υπερψηφίστηκε με μισή ποσοστιαία μονάδα, οι αντίπαλοί της ορθά, όπως αποδεικνύεται, δήλωναν ότι η Γαλλία με την ΟΝΕ «προσπαθεί να δέσει ένα γίγαντα με κλωστές». Αυτό που ζούμε τώρα, ακριβώς, είναι το σπάσιμο αυτών των κλωστών. Τώρα, στο πνευματικό πεδίο, αρκεί η γλαφυρή αναφορά του Mauriac που εξέφραζε πολλούς όταν έγραψε: «Αγαπώ τόσο πολύ τους γερμανούς που θέλω να είναι δύο», δηλαδή διαιρεμένοι μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας. 
 
Ο σκοπός ελέγχου της Γερμανίας δεν μπορούσε να επιτευχθεί με νομισματική ενοποίηση. Ούτε η οικονομική ή πολιτική ένωση με κατάλυση των εθνοκρατών είναι εφικτή. Σε ένα διαφοροποιημένο εθνοκρατοκεντρικό χώρο οι νομισματικές αποφάσεις δεν υπόθεση των τεχνοκρατών που χαίρομαι καθότι χθες οι συνάδελφοι Χατζηεμμανουήλ και Κότιος το υπογράμμισαν. 
Επηρεάζει τα μακροοικονομικά μεγέθη, τις κοινωνικές ισορροπίες εντός των κρατών, την διαχείριση των χρηματοοικονομικών ροών ενδοκρατικά, ευρωπαϊκά και διεθνώς, τα επιτόκια, τις ξένες επενδύσεις, βασικά τα πάντα. Είναι Υψηλή Πολιτική par excellence. 
 Απλή λογική οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι τα λιγότερο ανταγωνιστικά κράτη θα βυθίζονταν και ναυαγοσώστες δεν θα υπήρχαν. Αν βέβαια ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας τότε σε τι διαφέρει το Κοινοτικό σύστημα από το υπόλοιπο διακρατικό σύστημα! Προς τι να καλούμε για πολιτική ένωση; Αν αυτό είναι εφικτό με μια δήλωση γιατί να μην ενωθεί ο πλανήτης αύριο; 
 Τώρα, εδώ υπάρχει ένα μυστήριο! Γιατί το 2001 η Ελλάδα πριν είναι έτοιμη θεσμικά, οικονομικά, αναπτυξιακά και ανταγωνιστικά, πήδηξε μέσα σε αυτό τον τρικυμισμένο ωκεανό; Είπαμε, η ζωή των ανθρώπων και η πορεία των κρατών είναι ένα ταξίδι, μια οδύσσεια. Ο Οδυσσέας όμως εισήλθε στην σπηλιά των Κυκλώπων επειδή δεν γνώριζε. Το ίδιο και εμείς νομίζω πράξαμε με την ΟΝΕ. Δεν ξέραμε ότι είναι οι συμπληγάδες των στρατηγικών ανταγωνισμών Γαλλίας-Γερμανίας και ότι δεν ήταν ένας χλοερός τόπος γεμάτος αλληλεγγύη; 
 Πολλές ευθύνες εντοπίζονται στα πεδία των διεθνών και ευρωπαϊκών σπουδών και του κατασκευαστικού ιδεολογικού και δογματικού κανονιστικού λόγου που κυριαρχεί στις πολιτικές επιστήμης στην Ευρώπη. Του κανονιστικού ιδεολογικού λόγου όπως είπε χθες ο Κοντογιώργης που εμφανίζεται ως επιστήμη. Το ιδεαλιστικό κατασκευαστικό «ΘΑ» στην διεθνή πολιτική, πολλοί ιστορικοί θα πουν, αποδεικνύεται ότι ήταν πάντοτε τα δύο πρώτα ψηφία της λέξης «Θάνατος». Ο Πλάτωνας βέβαια από εκεί υψηλά συχνά μας ατενίζει και μειδιά σαρδόνια για τα πλατωνίζοντα ιδεαλιστικά καμώματά μας. 
 Εδώ, παρενθετικά μια λέξη για τους Γερμανούς. Κράτος είναι και μάλιστα πολύ φυσιολογικό που λογικά λειτουργώντας αξιώνει θέση και ρόλο που συνάδει με την εθνοκρατική του ισχύ. Μελετώντας τη περίοδο 1945-1990 είναι πράγματι να θαυμάσει κανείς την επιτυχή ισορροπία που επιτύγχαναν σημαντικοί Γερμανοί ηγέτες όπως οι Αντενάουερ, Μπράντ, Σμιτ και Κολ. Εν μέσω της δίνης που προκαλούσαν οι εναλλαγές ύφεσης και έντασης κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, πέτυχαν να επιβιώσει η Γερμανία, και, ευκαιρίας δοθείσης, να ενωθεί ξανά. Διόλου τυχαία, συχνά ακούγαμε τον Καγκελάριο Κολ να θυμίζει την ρήση του Μπίσμαρκ ότι δεν τον αφήνουν να κοιμηθεί οι εφιάλτες των αντί-γερμανικών συσπειρώσεων». Τα τελευταία χρόνια τέτοια λόγια δεν ακούγονται πια συχνά στην Γερμανία. Και αυτό είναι μια σημαντική αλλαγή. 
 
Τώρα, μερικές λέξεις για την κυριαρχία παμπάλαιων προμαρξιστικών δογμάτων του αρχαϊκού δογματικού φιλελευθερισμού που θεωρούσε την αναγωγή του πολιτικού και στρατηγικού αστερισμού στον οικονομικό αστερισμό ως γραμμική υπόθεση. Η οικονομία και οι ιδεολογικά εμπνευσμένοι θεσμοί, συνεχίζουν να πιστεύουν μερικοί, είναι ανεξάρτητοι διαμορφωτικοί παράγοντες που λειτουργούν απρόσκοπτα ως κινητήρια δύναμη ανθρωπολογικής και πολιτικής εξομοίωσης και ολοκλήρωσης που οδηγεί σε ένα λίγο πολύ ενιαίο πλανήτη. Οι άνθρωποι σύμφωνα με αυτή την λογική πειθαρχούν στους θεσμούς και διαμορφώνονται. Η πολιτική πάει περίπατο. 
 Παραμερίζοντας απροβλημάτιστα τα στρατηγικά ζητήματα σχετικού συμφέροντος και άνισης ανάπτυξης, αναμίχθηκαν δογματικά και συγκεχυμένα η οικονομία, το κράτος και η πολιτική. Πολλοί πείστηκαν ότι οι οικονομικές διαδράσεις είναι επαρκής προϋπόθεση αποδυνάμωσης ή και κατάργησης της πολιτικής και τρόπος μαγικής εξαφάνισης των διακρατικών στρατηγικών προβλημάτων. Πολλοί πίστεψαν ότι γραμμικά και απρόσκοπτα οι θεσμοί, το αόρατο οικονομικό χέρι και οι χαρούμενες αισθητικές σχέσεις θα συγκροτούσαν μια ευρωπαϊκή υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία που στην συνέχεια, όπως έγραψε ο Amitai Etzioni δεν θα είχε νόημα να υπάρχει μόνο στην Ευρώπη. Το εγχείρημα της ολοκλήρωσης, υποστήριξε, να επεκταθεί πλανητικά. 
 Βέβαια, όπως και άλλοι εισηγητές επισήμαναν χθες, συνέτειναν και άλλα γεγονότα τα οποία εξώθησαν τους πάντες προς τον ανορθολογισμό. Το 1985 εν μέσω πιέσεων για τον κορεσμό της διαδικασίας ολοκλήρωσης και των 300 κανονισμών ολοκλήρωσης της Ενιαίας Αγοράς που ολοκληρώθηκαν το 1992, απροβλημάτιστα ουκ ολίγοι αξίωναν αφόρητα μια πορεία προς οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση. 
 Δεν κυριάρχησε το θεμελιώδες ερώτημα για το πώς θα μπορούσε να πορευτεί η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αν δεν συνεκτιμήσει πλήρως το γεγονός ότι η ευρωπαϊκή υπερεθνική ανθρωπολογία είναι μηδέν. Υπερεθνικοί θεσμοί υπάρχουν. Υπερεθνικοί άνθρωποι, όμως, δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν. Και δεν κατασκευάζονται με την ελεύθερη κυκλοφορία προϊόντων όπως παρωχημένες λειτουργιστικές αντιλήψεις υποστήριζαν. Όμως, μηδέν πολιτική ανθρωπολογία, σημαίνει μηδέν ανθρωπολογικές προϋποθέσεις υιοθέτησης αμιγών υπερεθνικών θεσμών. Σημαίνει μηδενική δυνατότητα άσκησης λαϊκής κυριαρχίας σε υπερεθνικό επίπεδο. Σημαίνει μηδενική δημοκρατία, σημαίνει ανυπαρξία πολιτικοοικονομικού ορθολογισμού και κατά συνέπεια επιτάσσει μηδενικές ανεξάρτητες υπερεθνικές αρμοδιότητες. Οτιδήποτε το αντίθετο συμβολίζει μηδενική πολιτική σκέψη. 
 Όριο ο ουρανός, βέβαια, για αρμοδιότητες των υπερεθνικών θεσμών ως εντολοδόχων των εντολέων διακυβερνητικών θεσμών. Και σε αυτή την περίπτωση, όμως, πολιτικός ορθολογισμός σημαίνει ομόφωνες αποφάσεις στο διακυβερνητικό επίπεδο και ενδυνάμωση της δημοκρατίας στο εσωτερικό κάθε κράτους μέλους. 
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 36pt;">Όπως πολλοί πλέον παραδέχονται πλην πολύ αργοπορημένα, η ΟΝΕ ήταν το κύκνειο άσμα μιας παρωχημένης και πολιτικοστρατηγικά ελλειμματικής οικονομικίστικης αντίληψης για τον άνθρωπο, το κράτος και το διεθνές σύστημα. Πέραν του ότι πραγματολογικά δεν έχει κανένα ιστορικό έρεισμα, αγνοεί ή παρακάμπτει το γεγονός ότι το σύγχρονο διεθνές σύστημα είναι όλως ιδιαιτέρως εθνοκρατικά και ανθρωπολογικά διαφοροποιημένο. 
 Πέραν αυτού, θυμίζω ότι στο πεδίο της θεωρίας ολοκλήρωσης. Ήδη από το 1966, αυτή η συζήτηση τελείωσε με τις γνωστές παραδοχές του Ernst Haas στην διαμάχη του με τον Stanley Hoffman. Είχε ήδη γίνει φανερό ότι λειτουργική ολοκλήρωση ναι μεν συγκρότησε ένα σύστημα συναλλαγών, θεσμών και κοινών πολιτικών που διαχειρίζονταν υπερεθνικοί θεσμοί κατ’ εντολή των κρατών μελών, αλλά δεν αναίρεσε και αντίθετα ενίσχυσε την θεμελιώδη εθνοκρατική διαφοροποίηση της Ευρώπης. 
 Αυτή ίσως είναι και η ουσία των πάντων. Μετά τον Συμβιβασμό του Λουξεμβούργου του 1966 η θεμελίωση της ΕΕ σε εθνοκρατοκεντρική βάση ήταν μια συνειδητή από όλους και συμπεφωνημένη στάση. Συγκεκριμένα, ο ομόφωνος και σε κάθε περίπτωση συναινετικός χαρακτήρας των αποφάσεων που συγκρότησε τις πολιτικές, τις λειτουργίες, την φυσιογνωμία και τις εγγενείς ιδιότητες της ΕΕ προκάλεσε τα εξής: </div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 36pt;">α) Οι ανθρωπολογικές προϋποθέσεις δημοκρατικής συγκρότησης βρίσκονται εκεί όπου η πίστη και η νομιμοφροσύνη των πολιτών νομιμοποιεί το Πολιτικό γεγονός, δηλαδή εθνοκρατικά. 
</div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 36pt;">β) Η λαϊκή κυριαρχία μπορεί να ασκηθεί μόνο στο εθνοκρατικό επίπεδο. 
</div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 36pt;">γ) Οι υπερεθνικοί θεσμοί μπορούν να είναι μόνο εντολοδόχοι. Λογικά, αποστολή τους μπορεί να είναι μόνο να δρουν ως καταλύτες προτάσεων και ομόφωνων κοινοτικών αποφάσεων που συναρτούν ανταλλακτικά τα εθνικά συμφέροντα. Σωστά νοούμενη αυτή είναι η κοινοτική μέθοδος. 
</div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 36pt;">δ) Τα εθνοκράτη είναι εντολείς. Αυτό εξάλλου καταμαρτυρείται από την σταδιακή ενίσχυση των διακυβερνητικών θεσμών όπως το Συμβούλιο αρχηγών κρατών, το coreper, τα Συμβούλια Υπουργών και τις Διακυβερνητικές Διασκέψεις. 
</div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 36pt;">ε) Δεν είναι τυχαίο ότι ζητήματα διπλωματίας, άμυνας και ασφάλειας που αφορούν τον πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας ποτέ δεν είχαν υπερεθνικά χαρακτηριστικά 
</div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 36pt;">στ) Η δημοκρατία στην Ευρώπη εξαρτάται από τον βαθμό που οι αποφάσεις των συνελεύσεων των μελών είναι συναινετικές ή και ομόφωνες. 
Αυτά μόνο είναι συμβατά με την εθνοκρατική οντολογία των έξη τελευταίων δεκαετιών. Τα υπόλοιπα είναι ουτοπία, ίσως και θανατηφόρα. 
 
Χθες και σήμερα άκουσα πολλές εισηγήσεις που αναφέρθηκαν σε ορθολογικές επιλογές σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο. Σωστά νοούμενες αυτές οι θεωρήσεις εμπίπτουν απολύτως στο πεδίο που μόλις σκιαγραφήθηκε. Όροι και έννοιες όπως «λογική», «ορθός λόγος», «ορθώς διανοείσθαι», «λελογισμένως διανοείσθαι», «ορθολογισμός» «ανορθολογισμός» κτλ, αν και το μεταγενέστερο ύστερο περιεχόμενό τους ροκανίστηκε και στρεβλώθηκε από αναρίθμητα θεωρήματα και διακλαδώθηκαν σε πολλαπλάσια ιδεολογήματα διαφορετικού περιεχομένου, πολιτικά ανάγονται στην (πολιτικά) πολύ αναπτυγμένη κλασική εποχή. 
 Τότε όπως και σήμερα οι πολιτικοί όροι και έννοιες για να μην είναι μεταφυσικοί απαιτείται να διαθέτουν κοινωνική αναφορά. Πολιτική αναφορά με οντολογική υπόσταση ανθρωπολογικά περιεκτική. Οι ανθρωπολογικές προϋποθέσεις δεν κατασκευάζονται και μιας και δεν υπάρχει μια κοινωνική οντότητα αλλά πολλές, οι πολιτικοί όροι και έννοιες αποκτούν περιεκτικό περιεχόμενο αν ανταποκρίνονται στην αλήθεια μιας συγκεκριμένης κοινωνικής οντότητας και όχι όλων. Μονολεκτικά υπενθυμίζουμε τα ποικιλόμορφα διεθνιστικά ιδεολογικά δόγματα όλων των αποχρώσεων των τελευταίων τριών αιώνων τα οποία το κάθε ένα εξ αυτών υποστηρίζει πως υπάρχει δήθεν ένας μόνο «ορθολογισμός» ο οποίος είναι κοινός για όλους τους ανθρώπους όλου του πλανήτη. 
 Πέραν του γεγονότος ότι ποτέ δεν είχαμε ένα μόνο ορθολογισμό αλλά μια πανσπερμία πολλών «ορθών οικουμενικών λόγων», οι ίδιες οι κοινωνίες σε κάθε ένα ξεχωριστό εθνοκράτος υιοθετούν τον δικό τους πολιτικό ορθολογισμό. Απόδειξη: Η διαφοροποίηση καταγράφεται επακριβώς αν κανείς παρατηρήσει όλες τις συνταγματικές και ηθικοκανονιστικές δομές κάθε εθνοκράτους για να διαπιστώσει την κάθετη και οριζόντια διαφοροποίηση μεταξύ εθνοκρατών. Ούτε ενός εθνοκράτους οι κοσμοθεωρητικές και ηθικές δομές δεν είναι οι ίδιες με τις αντίστοιχες κάποιου άλλου. Κοντολογίς, οι άνθρωποι διεξάγοντας τον κοινό τους βίο στο εσωτερικό καθεμιάς ανεξάρτητης πολιτείας αποφασίσουν οι ίδιοι ποιος «ορθολογισμός» προσιδιάζει στις δικές τους ανθρωπολογικές προϋποθέσεις. 
 Επειδή, ακριβώς, ο ορθολογισμός ως ανθρώπινη συμπεριφορά μπορεί να είναι μόνο πολιτικά συναρτημένος και όχι ένας μεταφυσικός ορθολογισμός, οι ιδιότητες και οι αρμοδιότητες των υπερεθνικών δομών της ΕΕ μπορούν να προσδιοριστούν μόνο από τους ανεξάρτητα εθνοκράτη της Κοινότητας τα οποία ποτέ δεν αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την πολιτική τους κυριαρχία. Οι κοινοί υπερεθνικοί θεσμοί θα πρέπει να είναι συμβατοί με την υποκείμενη οντολογική εθνοκρατική διαφοροποίηση της ΕΕ. 
 Οι αιτιολογήσεις μια τέτοιας θέσης είναι πολλές και δεν αφορούν μόνο την ΕΕ αλλά κάθε άλλη διεθνή ρύθμιση στις διακρατικές σχέσεις. Για παράδειγμα, αν μια υπερεθνική διάταξη, για παράδειγμα οι διατάξεις ενεός διεθνούς θεσμού, δεν ανταποκρίνονται σε μια συμπεφωνημένη ταύτιση ή σύγκλιση εθνικών συμφερόντων, ο θεσμός αυτός θα ταλανίζεται από αντιφάσεις και αντιθέσεις. Αυτό επειδή για τα μέλη ενός έθνους ο «ορθολογισμός» των άλλων εθνών όπως απορρέει από μια άλλη πολιτική ανθρωπολογία ενδέχεται να είναι «ανορθολογισμός», και το αντίστροφο. Έτσι, στον ΟΗΕ, για παράδειγμα, συμφωνούν στην Υψηλή Αρχή της μη επέμβασης και της διακρατικής ισοτιμίας επειδή συνάδει με τα εθνικά συμφέροντα των μελών, αλλά για άλλους θα ήταν ορθολογικό και για κάποιους άλλους ανορθολογικό μια πιθανή διάταξη που θα όριζε ότι η θρησκεία διακρίνεται και διαχωρίζεται πλήρως από τους κρατικούς θεσμούς των μελών του ΟΗΕ. Στο πλαίσιο της ίδιας συλλογιστικής πολλά κράτη της Ευρώπης υπέγραψαν την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή την αντίστοιχη σύμβαση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου αλλά αυτό αφορά συγκεκριμένες κοινά αποδεκτές διατάξεις που δεν αναιρούν την εθνική τους ανεξαρτησία και την πολιτική τους κυριαρχία. Κοντολογίς, συγκροτείται μια κοινή διακρατική δημόσια σφαίρα η οποία ανταποκρίνεται στην εθνοκρατική ανεξαρτησία και στην αξίωση όλων των κοινωνικών οντοτήτων για πολιτική κυριαρχία και εσωτερική πολιτική αυτοδιάθεση. 
 Ο κάθε ορθολογισμός, επίσης, ιδιαίτερα αν αναφέρεται σε εκλογικεύσεις της πολιτικής καθημερινότητας κάθε εθνοκράτους, απαιτείται να είναι συμβατός με τα κοσμοθεωρητικά του θεμέλια. Για να θυμηθούμε τον Κονδύλη, «συλλογικές θεμελιώδεις στάσεις και έσχατες λογικές που εκλογικεύουν πολιτικά και ιδεολογικά συλλογικές στάσεις απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο βρίσκονται οι ίδιες πέραν κάθε λογικής αιτιολόγησης: Μονάχα η εκλογίκευση της θεμελιώδους στάσης ή απόφασης μπορεί να πραγματοποιηθεί με «λογική» συνέπεια όχι η ίδια η θεμελιώδης στάση: στα έσχατα ερωτήματα η απάντηση δίνεται με αξιωματικές αποφάνσεις. Υπάρχουν τόσες μορφές λογικής συνέπειας όσες και οι θεμελιώδεις στάσεις. Μολονότι τα τυπικά λογικά μέσα παραμένουν τα ίδια, ωστόσο υπηρετούν κάθε φορά την εκλογίκευση θεμελιωδών αποφάσεων με διαφορετικό περιεχόμενο». 
 Τουτέστιν, κάθε εθνοκρατική ανθρωπολογία παράγει τις δικές της πολιτικές εκλογικεύσεις και συγκροτεί τις δικές της συμβατές με αυτές πολιτικές δομές. Όσο και αν προκαλεί τα αισθήματα κάθε πλατωνίζουσας ιδεαλιστικής ύπαρξης που κινείται πάνω στο εκκρεμές των διεθνιστικών παραδοχών, η σκέψη και μόνο ότι ένα οντολογικά διαφοροποιημένο διακρατικό σύστημα μπορεί να διακυβερνηθεί εξισωτικά ως και να ήταν ανθρωπολογικά εξομοιωμένο, δεν είναι μόνο ουτοπική αλλά και επικίνδυνη για την σταθερότητα μεταξύ εθνικά ανεξάρτητων κρατών. Η ιστορία το καταμαρτυρεί καθημερινά τους τελευταίους αιώνες. 
 Μια υπερεθνική θεσμική δομή με οικονομικές προεκτάσεις, κατά συνέπεια, δεν μπορεί παρά να λάβει υπόψη την εθνοκρατική διαφοροποίηση και οι κοινοί (υπερεθνικοί) θεσμοί να αντιστοιχούν σε συγκλίσεις συμφερόντων που συγκροτούν μια συναινετικά θεμελιωμένη διακρατική σφαίρα. Οι δε θεσμοί μιας διακρατικά συμπεφωνημένης υπερεθνικής δομής να είναι εντολοδόχοι αυτής της δημόσιας σφαίρας. Έτσι, μόνο η υπερεθνική δημόσια σφαίρα της ΕΕ μπορεί να είναι συμβατή με την διαφοροποιημένη εθνοκρατοκεντρική πολιτική δομή της Ευρώπης. Τώρα, αυτά είναι αμιγείς αξιολογικά ελεύθερες περιγραφικές και ερμηνευτικές επισημάνσεις. Αν κανείς τις αμφισβητεί δεν έχει παρά να μελετήσει την πορεία της ΟΝΕ από το 1992 μέχρι το 2012 και ιδιαίτερα από το 2008 μέχρι το 2012. Μπορεί επίσης να ανατρέξει στην Σοβιετική εμπειρία για να διαπιστώσει ότι όλες οι περιπτώσεις υπερίσχυσης διεθνιστικών παραδοχών με ιδεολογικά πρόσημα είναι μορφικά πανομοιότυπες. Ο καθείς βέβαια είναι ελεύθερος να μην μιλά γήινα και να επιλέγει να μιλά εξωγήινα φτάνει να μην προκαλεί ανθρώπινες κακουχίες και θανάτους. 
 
Οι τελευταίες επισημάνσεις μας φέρνουν σε δύο ακόμη θεμελιώδη ζητήματα. Συγκεκριμένα, στα κτισμένα πλην εύθραυστα αντι-ηγεμονικά ερείσματα της ΕΕ και στις συναρτημένες με αυτά κοσμοθεωρητικές παραδοχές του Κοινοτικού εγχειρήματος. Το κυριότερο πολιτικοπνευματικό έρεισμα της εθνοκρατοκεντρικά δομημένης ΕΕ είναι η αντί-ηγεμονική της φύση που σφυρηλατήθηκε επί έξη δεκαετίες. Αν η ΕΕ δεν αποκτούσε αυτά τα εγγενή χαρακτηριστικά θα είχε από καιρό διαλυθεί. 
 Ο αντί-ηγεμονισμός είναι η κοσμοθεωρία της ΕΕ και η δύναμη που την κρατά όρθια τις τελευταίες δεκαετίες. Γι’ αυτό και η αναβίωση γερμανικών ηγεμονικών αντιλήψεων που δεν ελέγχονται είναι άκρως προβληματική εξέλιξη. Η επιβίωσή της ΕΕ είναι αντιστρόφως ανάλογη επίπλαστων θεσμών, ανορθολογικών οικονομικών πολιτικών και ηγεμονικών συμπεριφορών. Τόσο στην Ευρώπη όσο και στον υπόλοιπο εθνοκρατοκεντρικό κόσμο η σταθερότητα και η ειρήνη δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι υπόθεση αλτρουισμού ή κάποιας αγαθής ανθρώπινης πρόθεσης. Συναρτάται με τη φύση κάθε διακρατικού συστήματος κάθε εποχής: Σταθερότητα έχουμε μόνο όταν διασφαλίζεται ισορροπία ισχύος και συμφερόντων και η δυνατότητα γρήγορων αντί-ηγεμονικών συσπειρώσεων. 
 Για να συνδέσω αυτή την θέση με την συντρέχουσα κρίση, η εγγενής αντι-ηγεμονική κοσμοθεωρία της ΕΕ θα διασωζόταν και θα αποτελούσε τρόπο διεξόδου αν οι αντιπρόσωποι της Ελλάδας με ταχύτητα και συγκροτώντας ένα αξιόπιστο πολιτικό λόγο ευρωπαϊκών προδιαγραφών συμβατό με την ευρωπαϊκή νομιμότητα και τα βαθύτερα συμφέροντα διατήρησης των μεταπολεμικών ισορροπιών στην Ευρώπη, συνάσπιζε αντί-ηγεμονικά όχι μόνο πολλά ευρωπαϊκά κράτη αλλά και πολλούς πολιτικοστρατηγικά σκεπτόμενους Γερμανούς. Τα ευρωπαϊκά κράτη και οι κοινωνίες τους συμπεριλαμβανομένων των γερμανών έχουν πολλά να χάσουν αν αναβιώσουν ανεξέλεγκτες ηγεμονικές συμπεριφορές. 
 
Συνοψίζω λοιπόν για να τονίσω ότι όταν τερματίστηκε ο Ψυχρός Πόλεμος και άρχισαν διαδοχικές διευρύνσεις, ενώ οι στρατηγικές δομές άλλαζαν με καταιγιστικούς ρυθμούς, η μέριμνα όλων λογικά έπρεπε να είναι όχι άλματα τεχνοκρατικής εμβάθυνσης αλλά πολύ μικρά βήματα ή και βήματα σημειωτόν επί τόπου για να διατηρηθεί η συμβατότητα της οικονομικής σφαίρας με τις σφαίρες της πολιτικής, της στρατηγικής και της προαναφερθείσης υπαρκτής μεν πλην εύθραυστης κοινής αντί-ηγεμονικής υφής του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος. 
 Το ζήτημα που ετίθετο το 1990 δεν ήταν η Ευρώπη να τρέξει πριν μπορέσει να περπατήσει αλλά πατώντας πάνω σε στέρεα πολιτική και στρατηγική σκέψη να διασφαλίσει τα κεκτημένα. Δηλαδή, με σκεπτικό την εθνοκρατοκεντρική φύση της ΕΕ να κατοχυρωθεί το acquis communatauire με θεσμικοπολιτικές αναδιατάξεις που θα καθιστούσαν το νομικό και θεσμικό εποικοδόμημα συμβατό με την υποκείμενη εθνοκρατικά διαφοροποιημένη οντολογία. Αν κανείς ψάχνει για πολιτική δράση αυτό είναι το πεδίο. 
 Αντί αυτού, το 1992 δημιουργήθηκε μια νομισματική τεχνοκρατική σφαίρα αποκομμένη από τα εθνικά κοινωνικοπολιτικά συστήματα. Ενός κακού μύρια έπονται. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες διαδοχικές και άκρως ανορθολογικές αποφάσεις αντιστρέφουν τους όρους εντολέα – εντολοδόχου σε όλα τα ενδοκρατικά και διακρατικά επίπεδα συμπαρασύροντας τις εθνικές πολιτικές στην μια ανορθολογική απόφαση μετά την άλλη. Αν αυτά δεν είναι πολιτικός ανορθολογισμός τότε τι είναι; </div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 36pt;">Η δε εικόνα τεχνοκρατών που κηρύττουν ένα ξύλινο λόγο στερούμενο κάθε πολιτικής και στρατηγικής σκέψης δεν είναι μόνο αντί-αισθητικός αλλά στρατηγικά και πολιτικά και άκρως επικίνδυνος. </div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 36pt;"></div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 36pt;">Υστερόγραφο. 
Στην προφορική συζήτηση που ακολούθησε τις εισηγήσεις των μελών του πάνελ έγιναν ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Στέκομαι μόνο σε τρεις. 
Πρώτον, όσον αφορά την σταθερότητα στην Ευρώπη, δεν μπορεί να υπάρξει αντίρρηση ότι από το 1945 μέχρι το 1990 ο στρατηγικός σταθεροποιητής ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ήδη στην εισήγηση έγινε συνοπτική αναφορά στην σχετική σημαίνουσα ανάλυση του Josef Joffe. 
Δεύτερον, σε αναφορά και σε σχετική ανάλυση της εισήγησης του συναδέλφου Αθανάσιου Πλατιά η Γερμανία, υποστηρίχθηκε ότι η εξέλιξη της Γερμανικής στρατηγικής θα εξαρτηθεί από τον μελλοντικό πλανητικό συσχετισμό ισχύος. Λογικό είναι, όσο ανέρχεται οικονομικά και δυναμώνει πολιτικά να επιδιώξει αν οι περιστάσεις την υποχρεώσουν λόγω απειλών που προέρχονται από πυρηνικά κράτη, να οδηγηθεί στην απόκτηση πυρηνικών όπλων. Σχετικά είναι και τα άρθρα του Kenneth Waltz την δεκαετία του 1990 που προκάλεσαν μεγάλη συζήτηση. 
Τρίτον, σε αναφορά με την θέση των συναδέλφων Κουσκουβέλη και Αρβανιτόπουλου για την ΟΝΕ, τονίστηκε ότι το ζήτημα της συμμετοχής στην νομισματική (και όχι οικονομική και πολιτική) ένωση, θέτει επί τάπητος ζητήματα ορθολογικής συμπεριφοράς εκ μέρους της Ελλάδας. Συγκεκριμένα. 
α) Εισήλθε απροετοίμαστη και οπωσδήποτε πριν είναι θεσμικά και αναπτυξιακά έτοιμη να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό (δες και σχετική ανάλυση πχ στην διεύθυνση http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4077306 και http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4112419, και σε πολλά βιβλία που αναφέρονται πιο κάτω). 
β) Επειδή ακριβώς, πολλοί θεωρούσαν την ένταξη στην ΟΝΕ ως ιδεολογικά επιβεβλημένη, δεν έθεσε ασφαλιστικές δικλείδες ως όρο συμμετοχής. 
γ) Η Ελλάδα δεν πρόταξε όρους βελτίωσης των μηχανισμών όπως για παράδειγμα έγκαιρη προειδοποίηση που θα ενεργοποιεί συλλογικές διαβουλεύσεις και αποφάσεις. Τι εμπόδιζε κάτι τέτοιο; Πως τέλος πάντων βλέπουν μερικοί την συμμετοχή την ΕΕ; Ως στάση μαθητή προς δάσκαλο ή ως στάση ισότιμου και ανεξάρτητου κράτους, Χωρίς μια τέτοια στάση ανεξάρτητου κράτους δεν υπάρχει ορθολογισμός και δεν υπάρχουν σωστές αποφάσεις (εθνικές και κοινοτικές). 
δ) Η Ελλάδα πριν την ένταξη δεν έθεσε ζήτημα αλληλεγγύης αν αντιμετωπιστούν προβλήματα ανταγωνιστικότητας, αναπτυξιακών προγραμμάτων για εξίσωση των όρων παραγωγής και συνδρομής στο πεδίο του θεσμικού εξυγχρονισμού. 
ε) Η Ελλάδα δεν έθεσε ζήτημα κοινής διαχείρισης προκλήσεων όπως οι επιθέσεις των διεθνικών χρηματοοικονομικών δρώντων και κοινής διαπραγματευτικής στάσης έναντι τρίτων. 
στ) Δεν τέθηκε ζήτημα έκτακτης ανάγκης, δηλαδή ύστατης και υπέρτατης δικαιοδοσίας αν υπάρξουν προβλήματα. 
Και πολλά άλλα τα οποία θα μπορούσαν να ειπωθούν. 
 
Κατά συνέπεια, το ζήτημα που τίθεται δεν ήταν μεταξύ συμμετοχής ή όχι σε ένα διεθνές εγχείρημα αλλά ζήτημα σοβαρότητας τόσο του κράτους όσο και της ΕΕ. Ένα κυρίαρχο κράτος και ισότιμο μέλος της ΕΕ δεν διστάζει και δεν κωλύεται να συμπεριφέρεται με ορθολογιστικό τρόπο και δεν έχει αναστολές να θέσει όρους και προϋποθέσεις συμμετοχής. Το τι είναι ορθό εξάλλου κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Σωστή προεργασία και σωστοί όροι συμμετοχής ήταν προϋπόθεση ένταξης στην ΕΕ. Λάθος ήταν να προσχωρήσει η Ελλάδα ως και να ήταν κράτος-ζητιάνος, κάτι που εκ των υστέρων οδήγησε στο να γίνει ζητιάνος και κράτος αναξιοπρεπές και υποτιμημένο. Μια συνολική εκτίμηση, πάντως, σχετίζεται με αυτό που ειπώθηκε στην κυρίως εισήγηση, ότι δηλαδή οι διεθνείς και ευρωπαϊκές σπουδές δεν φάνηκαν αντάξιες της αποστολής τους με το να δημιουργήσουν ένα κλίμα γνώσης και σύνεσης όσον αφορά την διπλωματία της Ελλάδας και τους όρους συμμετοχής στην ΕΕ. Όσον αφορά την διπλωματία νομίζω ότι ο συνάδελφος Κουσκουβέλης ήταν πολύ διαφωτιστικός.</div><div class="MsoNormal" style="text-indent: 36pt;">Τέλος, όσον αφορά το πεδίο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αποδείχθηκε ότι στη διεθνή πολιτική η ιδεολογία και ο ουτοπισμός είναι θανατηφόρα δηλητήρια.  
</div> 
<a href="http://www.hellasontheweb.org/">πηγή</a>

Το γερμανικό ζήτημα υπό το πρίσμα της κρίσης της περιόδου 2009-12 και η πορεία της ΕΕ

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς 60 ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ-30...

Διαβάστε την συνέχεια

Πως βλέπουν οι Γερμανοί τα εγκλήματα πολέμου της Βέρμαχτ.Δείτε το βίντεο

Ellada simera 0 Ευρώπη 18:33

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" height="353" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/NAZI/cache/EKTELESI-474x262.png" width="600" /></div> 
 
 
Η επίσημη Γερμανία μπορεί να παριστάνει ότι δεν υπάρχει πια τίποτα που να πρέπει να θυμόμαστε απ΄ όσα έκανε η Γεμανία των ναζί και της Βέρμαχτ.Όμως οι ίδιοι οι Γερμανοί πολίτες και θυμούνται και θέλουν να μάθουν και θέλουν να βγάλουν από πάνω τους το βάρος του σκοτεινού παρελθόντος. Το βίντεο είναι εκλπηκτικό και δείχνει πως νέα παιδιά από τη Γερμανία είδαν μια έκθεση με φωτογραφίες που έδειχναν τα εγκλήματα της Βέρμαχτ,σ΄ όλη την Ευρώπη.Σε μια χώρα που φαινόμενα "ανάστασης" ακροδεξιών και φασιστικών απόψεων θεριεύουν,είναι παρήγορο ότι υπάρχουν κι αυτές οι συμπεριφορές 
 
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ 
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="366" src="http://www.youtube.com/embed/XnVOi22cw80" width="600"></iframe> 
 
<a href="http://www.onalert.gr/">πηγή</a>

Πως βλέπουν οι Γερμανοί τα εγκλήματα πολέμου της Βέρμαχτ.Δείτε το βίντεο

Η επίσημη Γερμανία μπορεί να παριστάνει ότι δεν υπάρχει πια τίποτα που να πρέπει να θυμόμαστε απ΄ όσα έκανε η Γεμανία των ναζί και της Βέ...

Διαβάστε την συνέχεια

ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ: Μήπως χτύπησε η «Βαριοπούλα» το F -16 του Ηλιάκη;

Ellada simera 0 Τουρκία 13:26

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a class="cboxElement" href="http://www.prionokordela.gr/wp-content/uploads/2012/04/efhme.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="alignnone size-medium wp-image-258289 colorbox-258244" height="350" src="http://www.prionokordela.gr/wp-content/uploads/2012/04/efhme-367x300.png" width="600" /></a></div> 
Σε εφιαλτικές σκέψεις έχει βάλει αρμόδιους στην Αθήνα – αλλά και σε άλλες πρωτεύουσες  -  η <a href="http://www.prionokordela.gr/diethnh/eisaggeleas-eixe-ksekinhsei-to-praksikophma-ths-bariopoulas/">διαπίστωση </a>των Τούρκων εισαγγελέων που συμμετέχουν στην δίκη ότι είχε ήδη τεθεί ήδη σε εφαρμογή στην Τουρκία το σχέδιο πραξικοπήματος   «Βαριοπούλα»! 
Η ελληνική  »εμπλοκή»  έγκειται στο ότι σχέδιο «Βαριοπούλα» περιλάμβανε και προβοκάτσιες<a href="http://www.prionokordela.gr/diethnh/ki-alli-profilakisi-stratigoy-stin-toyrkia/">  κατά της Ελλάδας</a>  όπως και στρατιωτικά επεισόδια για έναρξη ελληνοτουρκικής  σύρραξης, σύμφωνα με την ανάλυση που ακολουθεί:. 
Θυμίζουμε πως το τουρκικό σχέδιο των 5.000 σελίδων, που συντάχθηκε το Φεβρουάριο του 2003 από ομάδα τουλάχιστον 162 αξιωματικών -εκ των οποίων οι 29 ανώτατοι και είχε την υπογραφή του τότε αρχηγού της Πολεμικής Αεροπορίας Ιμπραχίμ Φιρτίνα- προέβλεπε, σύμφωνα με την αποκάλυψη της τoυρκικής φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «Ταράφ», τεχνητή ένταση με κατάρριψη τουρκικού μαχητικού στο Αιγαίο  προκειμένου να υπάρξει κλιμάκωση και οι Τούρκοι χειριστές να ανοίξουν πυρ κατά των ελληνικών αεροσκαφών. Ως συνέχεια της προβοκάτσιας στον αέρα, θα αυξανόταν η ελληνοτουρκική ένταση στη Θράκη και θα γινόταν εισβολή στον βόρειο Έβρο. 
Επίσης η  ναυτική εκδοχή του σχεδίου «Βαριοπούλα», που φέρει την κωδική ονομασία «Suga», σύμφωνα με την εφημερίδα «Γιενί Σαφάκ», προέβλεπε τουρκική απόβαση στις Οινούσσες, τους Φούρνους και τη Λέρο. Η εφημερίδα επικαλείται έγγραφα που βρέθηκαν στο επιτελείο του Στόλου στο Γκιολτζούκ, και κατόπιν διαταγής του τότε διοικητή ναύαρχου Οζντέν Ορνέκ θα γινόταν εκτεταμένη επιχείρηση με στόχο τα τρία ελληνικά νησιά. 
Όλα αυτά, μετά από διαταγή του τότε διοικητή του τουρκικού στόλου ναύαρχου Οζντέν Ορνέκ για πρόκληση κρίσης γύρω από τις βραχονησίδες στο Αιγαίο, οι οποίες αποκαλούνται στο έγγραφο, όπως ονομάζονται και επισήμως στην Τουρκία, “νησιά, νησίδες και βραχονησίδες η κυριότητα των οποίων δεν έχει μεταβιβαστεί με συμφωνίες στην Ελλάδα”. 
Στην εν λόγω διαταγή ζητείται να συσταθούν οι σχετικές επιτροπές μέχρι τις 3 Μαρτίου 2003, ημέρα κατά την οποία θα γινόταν συζήτηση επί του σχεδίου Βαριοπούλα. 
Σύμφωνα με την εφημερίδα, στη συνεδρίαση που έγινε το Δεκέμβριο του 2002 σχετικά με το σχέδιο “Suga” που ήταν το ναυτικό τμήμα της “Βαριοπούλας”, “προτάθηκε να αξιοποιηθούν οι προστριβές που προκύπτουν ορισμένες φορές μεταξύ τουρκικών και ελληνικών αλιευτικών, γύρω από το νησί<a href="http://www.prionokordela.gr/ellada/ti-sunebh-sth-braxonhsida-zourafa-me-thn-tourkikh-aktaiwro/"> Ζουράφα</a>”. 
Στο δημοσίευμα αναφέρεται επίσης ότι “σκοπός ήταν η πραγματοποίηση εκτεταμένης επιχείρησης με στόχο τη Λέρο, με τη συμμετοχή ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων. Έτσι, θα διασφαλιζόταν η αντίδραση της Ελλάδας και το ξέσπασμα της κρίσης”. 
«Για την Λέρο  θα χρειαστούν σημαντικές δυνάμεις και πιθανόν η κινητοποίηση να γίνει αντιληπτή από τις ελληνικές υπηρεσίες πληροφοριών. Προτείνεται η απ΄ευθείας μεταφορά ειδικών δυνάμεων από την Ανατολή και η στενή υποστήριξη από τις Αεροπορία μέχρι την άφιξη βαρέων τμημάτων. Πρώτα πρέπει να εξουδετερωθεί η μικρή στρατιωτική δύναμη του νησιού και εν συνεχεία να ελεγχθεί το λιμάνι για την άφιξη βαρέων δυνάμεων που θα αφιχθούν για να αποτρέψουν επιχειρήση ανακατάληψη¨» 
Σε άλλη έκθεση των επιτροπών που συστάθηκαν στο πλαίσιο του σχεδίου “Suga”,  αναφερ’οταν σχετικά με  τις Οινούσες ότι “ ελέγχουν από το βορρά το δίαυλο του Τσεσμέ κι από ανατολικά τη Χίο και ως εκ τούτου θα προσφέρουν σημαντικό πλεονέκτημα απέναντι στην αποκοπή και της Χίου, ενώ θα απαλειφθεί και ο κίνδυνος κατά του Τσεσμέ”. 
Επίσης αναφέρεται ότι «δεν διαθέτουν ισχυρές στρατιωτιές δυνάμεις, η μεταφορά ενισχύσεων είναι αδύνατη και ο πληθυσμός τους μικρός και δεν θα έχει δυνατότητα να συνεισφέρει στην αμυντική προσπάθεια, όμως θα συμβεί αν κάνουμε ενέργεια σε μεγαλύτερα νησιά». 
Σε άλλο σημείωμα που φέρει την υπογραφή του αντιπλοίαρχου Ερντίν Ινάλ και συντάχθηκε τον Ιανουάριο του 2003 αναφέρεται ότι στη μονάδα που θα δημιουργηθεί για την επιχείρηση στα νησιά θα πάρει μέρος μία ομάδα αμφίβιων καταδρομών η οποία θα προηγηθεί του κύριου επιθετικού κύματος και θα καταστρέψει τις υποδομές του νησιού, ενώ θα κτυπήσει τα βασικά κέντρα διοίκησης!<a class="cboxElement" href="http://www.prionokordela.gr/wp-content/uploads/2012/04/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B7.jpg"><img alt="" class="alignnone size-medium wp-image-258293 colorbox-258244" height="263" src="http://www.prionokordela.gr/wp-content/uploads/2012/04/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B7-400x263.jpg" width="400" /></a> 
Στην αερομεταφερόμενη κίνηση θα χρησιμοποιούσαν ελικόπτερα Super Puma και εν συνεχεία UH-60. Τον πληθυσμό θα τον συγκέντρωναν μετά την κατάληψη του νησιού σε στρατόπεδο και θα τον έστελναν στην ηπειρωτική Ελλάδα! 
«Πριν την έναρξη των αποβάσεων θα δοθούν στην δημοσιότητα επεισόδια σε βάρος των τουρκικών δυνάμεων» αναφέρεται χαρακτηριστικά σε άλλο σημείο.Υπήρχε δε μια γενικότερη βάση, που συνδύαζε εκτός από  προβοκάτσια σε βάρος της Ελλάδας, βομβιστικές επιθέσεις σε τζαμιά της Κωνσταντινούπολης  και σκηνοθετημένες αναταραχές, εντός της Τουρκίας από τους στρατηγούς με σκοπό να επέμβει ο στρατός για να ελέγξει την κατάσταση και να αποκαταστήσει την ηρεμία. 
<a class="cboxElement" href="http://www.prionokordela.gr/wp-content/uploads/2012/04/souga.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="alignnone size-full wp-image-258298 colorbox-258244" height="200" src="http://www.prionokordela.gr/wp-content/uploads/2012/04/souga.jpg" width="322" /></a>Υπό το πρίσμα όλων αυτών που είναι ήδη γνωστά , στην Ελλάδα  και αλλού γίνινται σκέψεις μήπως ορισμένα επεισόδια – όπως αυτό , στις 23 Μαίου 2006  ‘οπου ένα <a href="http://www.ellinikos-stratos.com/aeroporia/f-16_1.asp" title="Μαχητικό αεροσκάφος F-16 Fighting Falcon">F-16 Block 52+</a> συνετρίβη κοντά στην Κάρπαθο μετά από σύγκρουση με τουρκικό F-16, με αποτέλεσμα τον θάνατο του χειριστή Κ. Ηλιάκη – ΄ηταμ μέρος του σχέδίου. Και αυτό διότι τώρα αποκαλύπτεται από τους Εισαγγελέις ότι το σχέδιο ΕΦΑΡΜΟΖΟΤΑΝ ΗΔΗ!!! 
Οι Εισαγγελείς,θυμίζουμε<a href="http://www.prionokordela.gr/diethnh/eisaggeleas-eixe-ksekinhsei-to-praksikophma-ths-bariopoulas/">, ζήτησαν προχθές</a> ποινή φυλάκισης 20 ετών για κάθε κατηγορούμενο. Μεταξύ των κατηγορουμένων είναι οι απόστρατοι πτέραρχος Ιμπραχήμ Φιρτίνα, Ναύαρχος Οζντέν Ορνέκ , ο υπ αρ. 1 κατηγορούμενος Τσετίν Ντογάν και ο πρώην Διοικητής της Α’ Στρατιάς Εργκίν Σαϊγκούν. 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a class="cboxElement" href="http://www.prionokordela.gr/wp-content/uploads/2012/04/kostas.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="alignnone size-full wp-image-258300 colorbox-258244" height="190" src="http://www.prionokordela.gr/wp-content/uploads/2012/04/kostas.jpg" width="266" /></a></div>Μήπως αυτές οι αρχικές σκέψεις στην ελληνική πλευρά πρέπει να γίνουν πιο συστηματικές, να συσχετισθούν στοιχεία και από άλλες απόπειρες προβοκάτσιας σε Θράκη, Αιγαίο κλπ και να βγούν στην φόρα; 
 
<a href="http://www.prionokordela.gr/">πηγή</a>

ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ: Μήπως χτύπησε η «Βαριοπούλα» το F -16 του Ηλιάκη;

Σε εφιαλτικές σκέψεις έχει βάλει αρμόδιους στην Αθήνα – αλλά και σε άλλες πρωτεύουσες - η διαπίστωση των Τούρκων εισαγγελέων που συμμετέ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ηδύναμη της κάλπης και ο "σουρεαλισμός" στην Ελλάδα του μνημονίου

Ellada simera 0 Πολιτική 13:18

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-rGCOee4PGhA/T3h9KXSPo2I/AAAAAAAAMrk/GW5-CRh0U98/s1600/H_fwtografia_twn_eklogwn_apo_to_diadiktyo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="450" src="http://3.bp.blogspot.com/-rGCOee4PGhA/T3h9KXSPo2I/AAAAAAAAMrk/GW5-CRh0U98/s400/H_fwtografia_twn_eklogwn_apo_to_diadiktyo.jpg" width="600" /></a></div> 
του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου* 
 
«Ο σουρεαλισμός όλους μας ενώνει. Μπάτσοι, γουρούνια, ανεμώνη». Αυτό έγραψε ένας ανώνυμος σε έναν τοίχο στην Αλεξάνδρας, στη φοβερή αγγελία των μελλούμενων πούταν η μηδενιστική εξέγερση του 2008. Ο «σουρεαλισμός», δηλαδή ο ατομικός, ομαδικός και εθνικός παραλογισμός εκδηλώνεται ποικιλότροπα. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλοϋβρίζονται, ενώ συγκυβερνούν και θέλουν να συνεχίσουν. Ορισμένοι δεν θέλουν το μνημόνιο, θέλουν όμως τα κόμματά του. ‘Αλλοι ζητάνε συγνώμη για αυτό που έκαναν και μετά ψήφο για να συνεχίσουν να το κάνουν. 
Ορκισμένοι αντίπαλοι του μνημονίου κάνουν πρακτικά ότι μπορούν για να εμποδίσουν τη δράση εναντίον του, να αποθαρρύνουν και να απογοητεύσουν τον ελληνικό λαό. Ο «σουρεαλισμός», δηλαδή ο παραλογισμός, ενίοτε και η παραφροσύνη, χρειάζεται σε όσους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που θέτει η πραγματικότητα. Γι’ αυτό και παρουσιάζεται μαζικά την παραμονή μεγάλων καταστροφών και είναι προϋπόθεση γι’ αυτές. Πως θα μπορούσαν αίφνης οι Γερμανοί, αν παρέμεναν στα καλά τους, να πάνε στον Χίτλερ και τον πόλεμο; Δεν θα τόκαναν αν δεν είχαν το Μνημόνιο και τη Δανειακή τους Σύμβαση, δηλαδή τη Συνθήκη των Βερσαλλιών στη δική τους περίπτωση. 
 
Από μικρό κι από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια. Στη Λήμνο, οι μαθητές παρέλασαν με τα στρατιωτικά εμβατήρια της 25ης Μαρτίου και μαύρα περιβραχιόνια στα χέρια τους. Πενθούν τη χώρα πούχασαν. 
 
Ως λαός, ετοιμαζόμαστε να κάνουμε το όγδοο θαύμα του κόσμου. Να ξαναβγάλουμε μια κυβέρνηση που την αποδοκιμάζει το 90% του πληθυσμού, ποσοστό που δεν ξαναεμφανίσθηκε από τότε που εφευρέθηκαν τα γκάλοπ. Δεν θα είναι, αν γίνει, μικρό κατόρθωμα. 
 
Χρειάστηκε ο Γιώργος και η καταστροφή του ΠΑΣΟΚ για να μπούμε στην τροχιά της οικονομικής καταστροφής με το Μνημόνιο και να έρθει το ΔΝΤ στην Ευρώπη. Χρειάστηκε η καταστρεφόμενη ΝΔ για να αυτοαφοπλισθεί η χώρα από τα νομικά της όπλα στον πόλεμο χρέους, να γίνει ιδιοκτησία των πιστωτών και να μπουν τα θεμέλια για την εκδίωξή της από την ευρωζώνη ή και την ΕΕ. Τώρα, χρειάζονται οι αντιμνημονιακοί, ποικίλες δυνάμεις και πρόσωπα, για να μείνει ο ελληνικός λαός χωρίς το πολιτικό εργαλείο που χρειάζεται για να αντιπαλέψει το μνημόνιο. Για να μη δοθεί αξιόπιστη εναλλακτική πολιτική προοπτική στον ελληνικό λαό. 
 
Τι άλλο χρειάζονται οι Τόμσεν, Μέρκελ, Ρότσιλντ, Ροκφέλερ, Σόρος, που η Ελλάδα είναι τώρα στην πρώτη τους προτεραιότητα, από ένα κατακερματισμένο πλήθος αντιμνημονιακών κομμάτων, κομματιδίων και κινήσεων, αμφίβολης αποτελεσματικότητας και αξιοπιστίας, για να κάνουν τη δουλειά τους. Και μόνο ο κατακερματισμός τους, ομολογεί πόσο τρομοκρατημένοι και απρόθυμοι είναι, στην καλύτερη περίπτωση, από την προοπτική οι ίδιοι οι οπαδοί τους και ο ελληνικός λαός να τους ζητήσει να κυβερνήσουν, να πάνε να ξαναδιαπραγματευτούνε με τη Μέρκελ, τις τράπεζες και το ΔΝΤ, να οργανώσουν την άμυνα του ελληνικού λαού και κράτους. Αλλά μόνο διεκδικώντας την κυβέρνηση και την εξουσία μπορείς να σταματήσεις το πρόγραμμα. ‘Οπερ έδει δείξαι. 
 
Αν κατέβαιναν όλοι οι αντιμνημονιακοί σε μέτωπο, θα έπαιρναν σήμερα 200 βουλευτές, θα άλλαζε όλος ο πολιτικός συσχετισμός δύναμης στην Ελλάδα και διεθνώς και θα ετίθετο με διαφορετικούς όρους το πρόβλημα. Δεν θα ήταν ασφαλώς εύκολο, αλλά δοκίμασε κανείς να το κάνει και δεν το κατάφερε; Προσέκρουσε σε κάποιες πολιτικές δυσκολίες και ποιες ήταν; ‘Ηταν μεγαλύτερες από τη διαφορά που κάνει η καταστροφή της Ελλάδας από τον αγώνα για τη σωτηρία της; 
 
Ο πιο άνετος τρόπος να τα πετύχεις αυτά, να παριστάνεις ότι είσαι κατά του μνημονίου και να μην κάνεις τίποτα εναντίον του, είναι να καμώνεσαι τον υπερεπαναστάτη που αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία με τους «ρεφορμιστές» του «συστήματος» ή αδιαφορεί τάχα μου για τις εκλογές και μαζί για τις επιπτώσεις που θάχει το εκλογικό αποτέλεσμα στη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, εργαζόμενων και άνεργων, νέων και απόκληρων, συνταξιούχων και άρρωστων, στο μέλλον της Ελλάδας και των παιδιών της. Σε μια διαφορετική ασφαλώς, αλλά εξίσου τραγική στιγμή της ελληνικής ιστορίας, ο κορυφαίος αγωνιστής και διανοούμενος Δημήτριος Γληνός έγραφε, στο πολιτικό πρόγραμμα της μαχητικότερης και βαθύτερης αντίστασης που ευρωπαϊκός λαός αντέτεινε στον Χίτλερ, ένα απόσπασμα που δείχνει τη ψυχολογία ανθρώπου που αγωνίζεται: 
 
«’Οταν αφήσεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους, να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά, και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού. Γιατί είναι σα να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει» («Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», Αθήνα 1944) 
 
Κλασικό παράδειγμα δήθεν «υπερεπαναστατικής» πολιτικής το γερμανικό ΚΚ, που τόβαλε ο Στάλιν να πολεμάει λυσσασμένα τους Σοσιαλδημοκράτες κατά την «τρίτη περίοδο» της Τρίτης Διεθνούς, με αποτέλεσμα να πάρει ο Χίτλερ τις εκλογές του 1933. Πιθανώς ο Ιωσήφ τόκανε γιατί πίστευε βλακωδώς, αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ, ότι μπορούσε να επιβάλλει ένα condominium με τους Γερμανούς στην Ευρώπη. Παρολίγον να εξαφανισθεί τελικά η ΕΣΣΔ. 
 
Η Μέρκελ, ο Τόμσεν, η Goldman Sachs περιμένουν τώρα πως και πως τις ελληνικές εκλογές. Τους αποδίδουν την ίδια σημασία με τις γαλλικές. Αν βγει κυβέρνηση των μνημονιακών, ενισχυμένη και με άλλους προθύμους, θα είναι παγκόσμιας σημασίας θρίαμβος για τις «αγορές» και τις ανώτερες τάξεις της Γερμανίας, ιδίως όσες συμπλέουν με το χρηματιστικό κεφάλαιο. Θα θεωρηθεί εκ των υστέρων συγκατάθεση στα Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις, που κυρώθηκαν πραξικοπηματικά από την τωρινή Βουλή, χωρίς καμία προς τούτο εντολή. Στον οικονομικό και νομικό, θα προστεθεί και ο πολιτικός αφοπλισμός της Ελλάδας. Κοντεύουν να μας δηλητηριάσουν σε αυτή τη χώρα οι αναθυμιάσεις της αποσύνθεσης, να μας πνίξουν οι οσμές της προδοσίας, από τόσα σημεία του ελληνικού ορίζοντα που ξεπηδάνε. 
 
Οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα δεν αποκλείει μια κοινωνική εξέγερση ή άλλες ανώμαλες εξελίξεις, στο εσωτερικό ή στα εξωτερικά μέτωπα της χώρας. Το αντίθετο, αν η Ελλάδα δεν βρει τη δύναμη, τους ανθρώπους, τους τρόπους και τα επιχειρήματα για διακόψει έλλογα την καταστροφική πορεία που ξεκίνησε τον Μάιο του 2010, όλα αυτά θα γίνουν αναπόφευκτα. Μια εξέγερση όμως κατά μιας προσφάτως εκλεγμένης κυβέρνησης ηττάται ευκολότερα και ευκολότερα δικαιολογείται στη συνέχεια η επιβολή κατάστασης έκτακτης ανάγκης, μιας δικτατορίας δηλαδή. 
 
Αξίζει να θυμόμαστε την ιστορία μας. Για να φτάσει η Ελλάδα στον καταστροφικό εμφύλιο του 1946-49, χρειάστηκε να συμφωνήσει ο αστικός πολιτικός κόσμος στην αμερικανική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» κέντρου-δεξιάς, όπως καλή ώρα τώρα, και χρειάστηκε να πάει ένα ξημέρωμα στον Ριζοσπάστη ο Ζαχαριάδης να αλλάξει πραξικοπηματικά τη γραμμή του κόμματος ρίχνοντας τη γραμμή της αποχής στις εκλογές του 1946, όπως γράφει στο τελευταίο, συγκλονιστικό βιβλίο της, μια από τις ηρωϊκότερες και σεμνότερες φιγούρες της ελληνικής αριστεράς, η Μαρία Καραγιώργη. Με τον θερμό της, η Ελλάδα έγινε το δοκιμαστήριο ΗΠΑ και ΕΣΣΔ για τον ψυχρό τους πόλεμο, όπως καλή ώρα τώρα είμαστε το δοκιμαστήριο για όσα μέλλουν να συμβούν στην Ευρώπη, αν όχι και εργαλείο για τον επερχόμενο πόλεμο στη Μέση Ανατολή. 
 
Ας ελπίσουμε, αν και παγιδευμένοι, οι απόγονοι του Οδυσσέα να βρουν ένα τρόπο να φέρουν το λιγότερο κακό εκλογικό αποτέλεσμα, ανθιστάμενοι σε αυτούς που, όπως είχε δηλώσει ο Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Ντισραέλι, θέλουν να κάνουν τον ατίθασο λαό των Ελλήνων «μικρόψυχους σαν τους λαούς του Ινδουστάν». 
<a href="http://www.elkeda.gr/">πηγή</a>

Ηδύναμη της κάλπης και ο "σουρεαλισμός" στην Ελλάδα του μνημονίου

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου * «Ο σουρεαλισμός όλους μας ενώνει. Μπάτσοι, γουρούνια, ανεμώνη». Αυτό έγραψε ένας ανώνυμος σε έναν τοίχο...

Διαβάστε την συνέχεια

Ποιός είναι τελικά ο ρόλος του Παπαδήμου ;

Ellada simera 0 Πολιτική 13:09

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.elkeda.gr/images/stories/oikonomia---ptwsh-thumb-large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="357" src="http://www.elkeda.gr/images/stories/oikonomia---ptwsh-thumb-large.jpg" width="600" /></a></div> 
O κ. Λουκάς Παπαδήμος, στην πρώτη του δήλωση αφ’ ότου διορίστηκε πρωθυπουργός, μας υπενθύμισε ό,τι  δεν είναι πολιτικός. Προφανώς το θεωρούσε κακό να είναι  πολιτικός για αυτό και προέβη στη διευκρίνιση,  χωρίς μάλιστα να ερωτηθεί περί τούτου. Δυστυχώς, έκτοτε ο κ. Παπαδήμος έχει βαλθεί να διαψεύδει τον εαυτό του πολιτικολογώντας ασύστολα. Από που ν’ αρχίσει και που να τελειώσει κανείς; Από την κυβέρνηση «γίγας» που σχημάτισε; Από τους ατυχείς ανασχηματισμούς στους οποίους προέβη; Από την ακατάσχετη φλυαρία των στενών συνεργατών του για παράταση του βίου της κυβέρνησής του; 
Από το γεγονός ότι δεν έχει ακόμα καταφέρει να μας πεί την οριστική ημερομηνία των εκλογών; Από τα παζάρια που γίνονται για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών; Από τη διακριτική στήριξη που παρέχει στο ΠΑΣΟΚ; Ατελείωτος ο κατάλογος… 
Χθες, όμως, ο κ. Παπαδήμος υπερέβη  εαυτόν! Σε συνέντευξή του σε ιταλική εφημερίδα δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο η Ελλάδα να χρειαστεί και τρίτο  πακέτο οικονομικής βοήθειας! Επιπολαιότητα, άγνοια ή αποκάλυψη της αλήθειας; Να τα πάρουμε με τη σειρά: 
Σενάριο πρώτο: 
Αν  μας λέει την αλήθεια, τότε όλο αυτό το πανηγύρι θριάμβου (ο ίδιος ομίλησε για ιστορικές στιγμές) δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα σώου για να διασωθεί πολιτικά το ΠΑΣΟΚ, ενδεχομένως να πιστωθεί και ο ίδιος μια επιτυχία, που την είχε τόσο πολύ ανάγκη! Γιατί, αν όντως ήταν, επικών διαστάσεων, επιτυχία όσων έφερε σε πέρας ο κ. Παπαδήμος, τότε δεν χρειάζεται άλλο πακέτο στήριξης! Η χώρα θα βρει το δρόμο της, αφού όπως είπε  ο ίδιος η οικονομία μας το δεύτερο εξάμηνο του 2013 μπαίνει σε τροχιά ανάπτυξης. 
Αν, όμως, όσα έκανε ο κ. Παπαδήμος δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά μια προσωρινή ανάσα, για να επανακάμψουν τα προβλήματα στο άμεσο μέλλον, και μάλιστα οξύτερα, τότε ο πρωθυπουργός συμμετέχει σ΄ ένα οργανωμένο σχέδιο εξαπάτησης του ελληνικού λαού. 
Σενάριο δεύτερο: 
Την περασμένη εβδομάδα, οι «γύπες των αγορών» πετούσαν πάνω από την Ισπανία. Όλοι ομολογούν ό,τι το σενάριο μιας ισπανικής διάσωσης είναι εφιαλτικό για την ευρωζώνη (και όχι μόνο). Με το που φούντωσε, λοιπόν, η συζήτηση για την Ισπανία, αίφνης, η Τρόϊκα, με προεξάρχοντα τον αποτυχημένο Τόμσεν, επανέφερε τη συζήτηση στην Ελλάδα! Στους κινδύνους που ελλοχεύουν από τη μη πιστή εφαρμογή του προγράμματος. Το είπε ο Τόμπσεν, το παρέλαβαν άλλοι, το αναπαρήγαγαν και τα ξένα  ΜΜΕ. Η αμφιβολία επέστρεψε και  τα spreads του δεκαετούς έφτασαν τις 1923 μονάδες! Ήρθε και η δήλωση Παπαδήμου στην ιταλική εφημερίδα και το γλυκό έδεσε! Να υποθέσω ότι όλα αυτά, απλώς ήταν μια ..διαβολική σύμπτωση! 
Σενάριο τρίτο: 
O  κ. Παπαδήμος στο δεύτερο σκέλος της πρότασής του συμπληρώνει …πονηρά: «…όμως πρέπει να δουλέψουμε εντατικά για να αποφύγουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο»! Ο κ. Παπαδήμος δεν είναι κανένας άσχετος για να μην αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αυτό. Μήπως, λοιπόν, ήθελε να καλλιεργήσει ένα σκηνικό αβεβαιότητας για την επομένη των εκλογών στο οποίο θα κληθεί και πάλι να διαδραματίσει το ρόλο του σωτήρα; 
Μήπως η παρέμβαση του έγινε στοχευμένα για να ενισχύσει τα μετεκλογικά σενάρια συγκυβέρνησης; 
Μήπως ο απώτερος στόχος του ήταν να τρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό; Γιατί όλοι αντιλαμβάνονται ό,τι νέο πακέτο σημαίνει ….νέα μέτρα; 
Τελικά για ποιόν δουλεύει ο πολιτικός Λουκάς Παπαδήμος; 
 
Αναζητούνται απαντήσεις… 
 
<a href="http://www.elkeda.gr/">πηγή</a>

Ποιός είναι τελικά ο ρόλος του Παπαδήμου ;

O κ. Λουκάς Παπαδήμος, στην πρώτη του δήλωση αφ’ ότου διορίστηκε πρωθυπουργός, μας υπενθύμισε ό,τι δεν είναι πολιτικός. Προφανώς το θεω...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την Κύπρο

Ellada simera 0 κυπρος 12:28

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-Z6sSI5MRP2s/TxtO__1-gjI/AAAAAAAACKM/JZMuU-SEMSE/s320/Cyprus_map.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="http://3.bp.blogspot.com/-Z6sSI5MRP2s/TxtO__1-gjI/AAAAAAAACKM/JZMuU-SEMSE/s400/Cyprus_map.jpg" width="500" /></a></div> 
Μιχάλης Ιγνατίου: 
Στο τρίγωνο Αθήνα, Λευκωσία και Άγκυρα πάντα συνέβαιναν περίεργα πράγματα. Υπάρχουν φορές -και είναι ελάχιστες δυστυχώς- που οι Αμερικανοί υποστηρίζουν τις ελληνικές θέσεις, αλλά στις πλείστες των περιπτώσεων, ακόμα και όταν η Τουρκία έχει κραυγαλέα άδικο, η Ουάσιγκτον τάσσεται πλήρως με το μέρος της, αγνοώντας εντελώς το δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. 
Ακόμα και η υποστήριξη για την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, που αποτελεί πάγιο αίτημα όλων των Αμερικανών προέδρων, αναδείχθηκε από την Τουρκία ως το θέμα με το οποίο «ισοζυγίζει» όλες τις άλλες απαράδεκτες διεκδικήσεις της. Η ενέργεια είναι ένα μείζον ζήτημα που εσχάτως μπήκε στη ζωή μας, λόγω της επιτυχημένης συνεργασίας της Κύπρου με το Ισραήλ. Και η επιτυχία οφείλεται στο γεγονός ότι στη Λευκωσία πρώτα κάνουν έργα και μετά τα ανακοινώνουν, αντίθετα από την Αθήνα όπου οι ανακοινώσεις προηγούνται χωρίς να υπάρχει ποτέ υλοποίηση και αποτέλεσμα. 
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2012/03/US_Energy_Richard_Morningstar.jpg"><img alt="" class="alignleft size-medium wp-image-42227" height="225" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2012/03/US_Energy_Richard_Morningstar-300x225.jpg" title="US_Energy_Richard_Morningstar" width="300" /></a>Στο θέμα της ενέργειας οι Αμερικανοί υποστηρίζουν την Κύπρο, διότι στην ουσία υποστηρίζουν τα συμφέροντα του Ισραήλ και τα δικά τους. Πολλοί στην Ουάσιγκτον πιστεύουν ότι η ταύτιση των συμφερόντων θα επιτυγχανόταν και στον πολιτικό τομέα, εάν δεν ξεκινούσε ο εμφύλιος στη Συρία. Και θα έλεγα πως σκέφτονται σωστά, διότι οι Αμερικανοί γραφειοκράτες είναι έντονα προβληματισμένοι με τη γενικότερη στάση του Ταγίπ Ερντογάν, ιδιαίτερα στο θέμα του Ιράν, όπου είναι ολοφάνερο πως κοροϊδεύει τον άμοιρο Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος προσεύχεται να μην ξεκινήσει ιρανο-ισραηλινός πόλεμος εν μέσω της προεκλογικής περιόδου. 
Τις τελευταίες ημέρες διάβασα κριτικές για τις δηλώσεις του Ρίτσαρντ Μόρνινγκσταρ, αρμοδίου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την ενέργεια. Είναι η πρώτη φορά που θα βρεθώ στη δυσάρεστη θέση να υποστηρίξω Αμερικανό αξιωματούχο και να κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ «φιλοαμερικανός». Αλλά, όποιος μελετήσει την ομιλία του στην Αθήνα, ή όποιος παρακολουθεί τη δράση του στα θέματα αυτά, γνωρίζει πως αποδέχεται πλήρως το δικαίωμα της Κύπρου να ερευνά στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ από καιρό έχει καλύτερη θέση και από αυτόν τον πρόεδρο της Κύπρου στο θέμα του τι δικαιούνται ή όχι οι Τουρκοκύπριοι. Και η θέση είναι ξεκάθαρη. 
Πιστεύει, και αυτό είναι απόλυτα ορθόν, πως ΜΕΤΑ τη λύση του Κυπριακού, έχουν δικαίωμα στον φυσικό πλούτο της Κύπρου και όσοι Τουρκοκύπριοι είναι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όχι όσο διαρκεί η τουρκική κατοχή. Αυτή είναι η αμερικανική θέση και ο κ. Μόρνινγκσταρ δεν θα μπορούσε να την εκφράσει διαφορετικά. 
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2012/04/Obama-Netanyahu.jpg"><img alt="" class="alignleft size-medium wp-image-42583" height="200" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2012/04/Obama-Netanyahu-300x200.jpg" title="US President Barack Obama (R) speaks wit" width="300" /></a>Το πρόβλημα με τους διπλωμάτες, και τους Αμερικανούς ειδικά, είναι ότι δεν αλλάζουν εύκολα απόψεις ακόμα και εάν τους αποδείξουν ότι είναι λανθασμένη η πολιτική τους. Είναι ένα πρόβλημα που το έχουμε αντιμετωπίσει όλοι όσοι ασχολούμαστε με τα θέματα αυτά. Δεν γνωρίζουν ότι είναι εγκληματική η στάση τους απέναντι στην κατοχή της Κύπρου; Σίγουρα το γνωρίζουν αλλά έχουν «κολλήσει» στη γραμμή του Κίσιγκερ, μέχρι να αλλάξουν τα συμφέροντά τους. 
Για το θέμα της ενέργειας -αν θέλετε λόγω του Ισράηλ- δεν πρόκειται να αναλάβουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία που θα ενοχλήσει τον Νετανιάχου, ο οποίος έχει ανεξαρτητοποιηθεί από τη σχέση «ανάγκης» που είχε ιστορικά με τις ΗΠΑ. Η κουβέντα του Ισραηλινού πρωθυπουργού προς τον κ. Ομπάμα ότι «μπορούμε μόνοι μας, αποφασίζουμε εμείς για την τύχη μας», χαρακτηρίζει και τις σχέσεις, μόνο που η Αμερική δεν μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο. Αυτή έχει ανάγκη το Ισραήλ. 
Αν προειδοποίησε κάποιες χώρες ο κ. Μόρνινγκσταρ, αυτές δεν ήταν η Κύπρος και το Ισραήλ. Η προειδοποίηση αφορούσε στην Τουρκία, η οποία εάν συνεχίσει την ίδια τακτική αντιπαλότητας (πρώτιστα) προς το Τελ Αβίβ και τη Λευκωσία, αυτή θα είναι η χαμένη. 
 
<a href="http://www.defence-point.gr/">πηγή</a>

Γιατί οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την Κύπρο

Μιχάλης Ιγνατίου: Στο τρίγωνο Αθήνα, Λευκωσία και Άγκυρα πάντα συνέβαιναν περίεργα πράγματα. Υπάρχουν φορές -και είναι ελάχιστες δυστυχώ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Άγκυρα παραδέχεται πως απαγορεύει στους ομογενείς την αγορά κτημάτων στην Ίμβρο.

Ellada simera 0 Τουρκία 09:53

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" height="356" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/TOURKIA/cache/imbros_port1-474x316.jpg" width="600" /></div> 
 
 
 MANΩΛΗΣ ΚΩΣΤΙΔΗΣ 
 
      Την επίσημη πολιτική εναντίον της ελληνικής μειονότητας της Ίμβρου αποκαλύπτει η απάντηση του κτηματολογίου του νησιού προς το τουρκικό δικαστήριο και αναφέρει πως «είναι θέμα εθνικής πολιτικής η αναλυτική εξέταση  αγοράς κτημάτων των Ορθοδόξων από τους Μουσουλμάνους» 
 
  Την αποκάλυψη την έκανε η τουρκική εφημερίδα Taraf. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ  ο δικηγόρος Ερχάν Πέκτσε,  ο οποίος είχε καταθέσει ερώτηση στο κτηματολόγιο τονίζοντας πως « κάποιος Μουσουλμάνος Τούρκος υπήκοος μπορεί να αγοράζει άνετα κτήματα από τούρκο υπήκοο Ορθόδοξο πολίτη, αλλά αν συμβεί το αντίθετο υπάρχουν καθυστερήσεις και το θέμα παραπέμπεται στη γενική γραμματεία Κτηματολογίου, χωρίς αποτέλεσμα». 
 
  Το κτηματολόγιο της Ίμβρου, αρνήθηκε να ξεκαθαρίσει τους λόγους των καθυστερήσεων τονίζοντας πως «η επεξήγηση αυτού του θέματος αφορά την εθνική ασφάλεια, τις εξωτερικές σχέσεις και δεν μπορούν να αποκαλυφθούν». 
 
  Ο τούρκος δικηγόρος, δεν πτοήθηκε οδήγησε το θέμα στα δικαστήρια της Προύσας και το δικαστήριο ζήτησε τους λόγους αυτών των καθυστερήσεων. Η γενική γραμματεία κτηματολογίου της Τουρκίας με την απάντηση της παραδέχεται πως τίθενται εμπόδια στην αγορά κτημάτων στο νησί, από τούρκους υπηκόους Ορθοδόξους και συνδέει το θέμα και με την Μουσουλμανική μειονότητα της Δ.Θράκης την οποία την αποκαλεί «τουρκική». 
 
  «Η Ίμβρος και η Τένεδος βρίσκονται σε κρίσιμο σημείο και στρατηγικά και στρατιωτικά. Για την ασφάλεια των Στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων θα πρέπει να υπάρχει έλεγχος των πληθυσμιακών κινήσεων και των αγοροπωλησιών κτημάτων. Βλέποντας  και τις αδικίες εναντίων της τουρκικής μειονότητας της Δ.Θράκης πρέπει να ληφθούν υπ’όψιν και οι αποφάσεις που ελήφθησαν στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας, διάφορα υπουργεία και να εξεταστούν τα πρωτόκολλα που έχουν υπογράψει ο στρατός και η αστυνομία. Παράλληλα όλο το νησί είναι στρατιωτική ζώνη» αναφέρει ανάμεσα σε άλλα στο αιτιολογικό η γ.γ  κτηματολογίου  δείχνοντας πως παρ’όλο τον εκδιωγμό των χιλιάδων ομογενών από το νησί με τη συστηματική πολιτική της Άγκυρας ακόμη και σήμερα η τουρκική πολιτική δεν έχει αλλάξει στην Ίμβρο. 
 
  Ο τούρκος δικηγόρος δηλώνει πως «η αιτιολογία δείχνει πως στην Τουρκία δεν υπάρχει ισότητα για όλους τους πολίτες και πως ενώ οι τούρκοι μπορούν να αγοράσουν άμεσα κτήματα, οι έλληνες της Ίμβρου που έχουν την τουρκική υπηκοότητα ή δεν μπορούν να αγοράσουν ή οι διαδικασίες καθυστερούν έτσι ώστε  που ο πωλητής αλλάζει γνώμη. 
 
   Στην Ίμβρο μέχρι το 1964 ζούσαν περίπου 10.000 Έλληνες ενώ σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι ομογενείς είναι περίπου 500. Στη Δ.Θράκη που κάνουν αναφορά οι γείτονες μας ζουν 120.000 Μουσουλμάνοι. 
<a href="http://www.onalert.gr/">πηγή</a>

Η Άγκυρα παραδέχεται πως απαγορεύει στους ομογενείς την αγορά κτημάτων στην Ίμβρο.

MANΩΛΗΣ ΚΩΣΤΙΔΗΣ Την επίσημη πολιτική εναντίον της ελληνικής μειονότητας της Ίμβρου αποκαλύπτει η απάντηση του κτηματολογίου το...

Διαβάστε την συνέχεια

Πάντα θα υπάρχει θέμα αποζημιώσεων κ.Μέρκελ.Δείτε το βίντεο με τις γερμανικές φρικαλεότητες

Ellada simera 0 Ελλάδα, Ευρώπη 09:46

<img alt="" height="356" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/cache/KONTOMARI-474x286.png" width="600" /> 
 
Είτε τους αρέσει,είτε όχι,είτε είναι παντοδύναμοι οικονομικά ,είτε πολιτικά,οι Γερμανοί θα πρέπει να καταλάβουν ότι θέμα αποζημιώσεων για όσα φρικτά έκαναν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Κατοχής υπήρχε ,υπάρχει και πάντα θα είναι ανοιχτό.Δεν είναι θέμα που μπορεί να λυθεί μόνο από δικαστήρια και νομικούς. Θα είναι πάντα μια ανοιχτή πληγή,πρώτα απ΄ όλα για τους ίδιους τους Γερμανούς που κατά τ΄ άλλα ...ηθικολογούν αλλά ξεχνάνε ηθική και ανθρωπιά όταν αυτά μπορεί να έχουν σχέση μ΄ αυτό που τελικά φαίνεται ότι λατρεύουν:το χρήμα. 
 
Επειδή υπάρχουν "απόψεις" ότι δήθεν τα Γερμανικά στρατεύματα σκότωναν ακόμη  και αθώα παιδιά και έγκυες γυναίκες για να κάνουν...αντίποινα στις επιθέσεις των ανταρτών ,δείτε το βίντεο από το Κοντομάρι της Κρήτης. 
 
 
Στο Κοντομαρί Χανίων στις 12-6-1941 διαπράχτηκε η πρώτη μαζική εκτέλεση αμάχων στην κατεχόμενη Ευρώπη. 
 
Την επόμενη μέρα μετά την τελική επικράτηση των δυνάμεων του Άξονα στη Μάχη της Κρήτης, οι στρατιώτες της ναζιστικής Γερμανίας προχωρούν, για αντίποινα στην πρωτοφανή αντίσσηπου αντιμετώπισαν από τις δυνάμεις Ελλήνων και Συμμάχων, στην εκτέλεση όλων των ανδρών του χωριού Κοντομαρί Χανίων. 
 
Η Μάχη της Κρήτης υπήρξε ανελέητη και καταστροφική για τους Γερμανούς, οι οποίοι είχαν βαριές απώλειες, με σημαντικότερη συνέπεια την αχρήστευση ενός σημαντικού όπλου της ναζιστικής πολεμικής μηχανής: τους αλεξιπτωτιστές, οι οποίοι αν και είχαν παίξει καθοριστικό ρόλο στην ναζιστική επιτυχία στην ευρωπαϊκή ήπειρο, στη μάχη της Κρήτης είχαν τέτοιες απώλειες που πλέον δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε (σε τέτοιο βαθμό) μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. 
 
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ 
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="366" src="http://www.youtube.com/embed/TzjkOBPpxl0" width="600"></iframe> 
 
πηγή

Πάντα θα υπάρχει θέμα αποζημιώσεων κ.Μέρκελ.Δείτε το βίντεο με τις γερμανικές φρικαλεότητες

Είτε τους αρέσει,είτε όχι,είτε είναι παντοδύναμοι οικονομικά ,είτε πολιτικά,οι Γερμανοί θα πρέπει να καταλάβουν ότι θέμα αποζημιώσεων γι...

Διαβάστε την συνέχεια

Γερμανία προς Ελλάδα:"Ξεχάστε τις γερμανικές αποζημιώσεις"

Ellada simera 0 Ελλάδα, Ευρώπη 09:32

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" height="359" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/KALABRITA/kalavrita-thrinos-a.jpg" width="600" /></div> 
 
 
 
Δεν υπάρχει πλέον ζήτημα πολεμικών αποζημιώσεων για την Γερμανία, ξεκαθαρίζει το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών με αποκλειστική δήλωση προς το "ΑΜΠΕ". 
 
Σύμφωνα με την επίσημη θέση της γερμανικής κυβέρνησης, η Γερμανία "αναγνωρίζει την ευθύνη" της για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και "λυπάται βαθύτατα για την οδύνη των θυμάτων", ωστόσο, όπως επισημαίνεται, η Γερμανία έχει καταβάλει ήδη αποζημιώσεις στο πλαίσιο της Συμφωνίας του 1946, ενώ στήριξε έμπρακτα και την ανοικοδόμηση της Ελλάδας. 
 
Σύμφωνα με την ίδια δήλωση, για την Γερμανία "το ζήτημα των αποζημιώσεων δεν αποτελεί πλέον θέμα", 65 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου και έπειτα από δεκαετίες "ειρηνικής, γεμάτης εμπιστοσύνη" συνεργασίας με την Ελλάδα, τόσο σε διμερές επίπεδο όσο και στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. 
 
Διαβάστε το ακριβές κείμενο της δήλωσης του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας προς το "ΑΜΠΕ": 
 
"Η Γερμανία αναγνωρίζει την ευθύνη της για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και λυπάται βαθύτατα για την οδύνη των θυμάτων. Αυτό ισχύει και για την γερμανική κατοχή της Ελλάδας. 
 
Η Γερμανία κατέβαλε από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στο πλαίσιο της Συμφωνίας του 1946 για την Διασυμμαχική Υπηρεσία Αποζημιώσεων των Παρισίων, αποζημιώσεις και για την Ελλάδα και στήριξε την χώρα έμπρακτα στην ανοικοδόμησή της. 
 
Εξήντα πέντε χρόνια μετά το τέλος του Πολέμου και έπειτα από δεκαετίες ειρηνικής, γεμάτης εμπιστοσύνης, συνεργασίας της Γερμανίας με την Ελλάδα και στενής σχέσης μας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., το ερώτημα των αποζημιώσεων από την σκοπιά της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης δεν αποτελεί πλέον θέμα". 
<a href="http://www.onalert.gr/">πηγή</a>

Γερμανία προς Ελλάδα:"Ξεχάστε τις γερμανικές αποζημιώσεις"

Δεν υπάρχει πλέον ζήτημα πολεμικών αποζημιώσεων για την Γερμανία, ξεκαθαρίζει το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών με αποκλειστική δήλωση ...

Διαβάστε την συνέχεια

Mπλέξαμε άσχημα: Μας έβαλαν στην αντιπυραυλική - Δίνουμε Patriot - Oργή Μόσχας

Ellada simera 0 Εθνικά Θέματα, Ελλάδα 09:30

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://coto2.files.wordpress.com/2011/04/polyp_cartoon_arms_trade_profits.jpg?w=500&h=442" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="356" src="http://coto2.files.wordpress.com/2011/04/polyp_cartoon_arms_trade_profits.jpg?w=500&h=442" width="600" /></a></div> 
Είναι οριστικό: Η κυβέρνηση Παπαδήμου αποδέχθηκε την συμμετοχή της Ελλάδας στην αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ (βασικά των ΗΠΑ…) με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια της χώρας, καθώς η χώρα για πρώτη φορά μετά το τέλος του «ψυχρού πολέμου» θα στοχοποιηθεί με πυρηνικά όπλα από την Ρωσία αναγκαστικά. Και μάλιστα συμμετοχή όχι με σταθμό έγκαιρης προειδοποίησης, που εν πάση περιπτώσει είναι ένα παθητικό αμυντικό σύστημα, όπως έκανε η Τουρκία, αλλά με διάθεση ολόκληρης πυροβολαρχίας Patriot PAC-3! 
Η Μόσχα είχε δηλώσει στην ελληνική πλευρά, ότι τυχόν ένταξη της χώρας στην αντιπυραυλική ασπίδα θα οδηγήσει τη Ρωσία σε μία αναγκαστική κίνηση αυτοπροστασίας, αφού θεωρούν ότι η αντιπυραυλική ασπίδα δεν έχει στόχο το … Ιράν, αλλά την στρατηγική εξουδετέρωση των βαλλιστικών όπλων της Ρωσίας. 
Σύμφωνα με απόλυτα έγκυρες πληροφορίες του defencenet.gr, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος, λίγα 24ωρα πριν αναχωρήσει για τις ΗΠΑ ανακοίνωσε στην επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής, το «δώρο» προς την Ουάσιγκτον: «Στη σύνοδο προετοιμασίας, αλλά και στην σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Σικάγο θα συζητηθεί το θέμα της αντιπυραυλικής ασπίδας του ΝΑΤΟ. Η χώρα μας μετέχει στην αντιπυραυλική ασπίδα με μια πυροβολαρχία Patriot» είπε, επιβεβαιώνοντας τους φόβους της Μόσχας. 
Ταυτοχρόνως η κυβέρνηση Παπαδήμου αρνήθηκε να εντάξει στην αντιπυραυλική ασπίδα τους S-300PMU-1 που είχε αντιπροτείνει η Μόσχα προκειμένου να πειστεί ότι το όλο εγχείρημα στο οποίο ενεπλάκη η Ελλάδα, δεν αφορούσε την Ρωσία, αλλά το Ιράν, όπως είχαμε σημειώσει στο αποκαλυπτικό σημείωμά μας.  
Η συστοιχία των Patriot θα τύχει αναβάθμισης στο επίπεδο PAC-3 (σήμερα το σύστημα έχει βλήματα της έκδοσης PAC-2) το οποίο είναι προορισμένο για αντιβαλλιστική άμυνα. Το ρόλο του ραντάρ θα τον έχει πολεμικό πλοίο των ΗΠΑ εφοδιασμένο με σύστημα AEGIS και αντιβαλλιστικά βλήματα SM-3 (φωτό α' σελίδας), το οποίο θα μεταδίδει τα στοιχεία στην συστοιχία είτε από το Αιγαίο είτε από την Μαύρη Θάλασσα. 
Η Μόσχα έχει ανακοινώσει την πυρηνική στοχοποίηση Πολωνίας, Τουρκίας και Ρουμανίας που έχουν εγκαταστήσει βλήματα ή αντιβαλλιστικά ραντάρ… 
Σημειώνουμε απλώς ότι η κυβέρνηση Καραμανλή με προσωπική απόφαση του τότε πρωθυπουργού είχε αρνηθεί να μετάσχει η χώρα στην αντιπυραυλική ασπίδα, παρά την θετική άποψη για το θέμα της τότε υπουργού Εξωτερικών Ν.Μπακογιάννη… 
<a href="http://www.defencenet.gr/">πηγή</a>