FT: H Ρωσία θα στραφεί στην Ελλάδα με την απώλεια της Συρίας;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4q9JRNlu3JnLP9MJVltU9vQAMKQY-_ovpqqG1dUtqJoQXKUBV0WG0qA3GehLSi20p37YJz1Ao_tNp-BTfmbBrdVgQWuuyQSBpHd9_f4Re7ewvTmBZVh3SYjO_zcNkCG_v6NtcsXMWWSX8/s1600/6415-financial.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" height="240" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5722629816007239746" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4q9JRNlu3JnLP9MJVltU9vQAMKQY-_ovpqqG1dUtqJoQXKUBV0WG0qA3GehLSi20p37YJz1Ao_tNp-BTfmbBrdVgQWuuyQSBpHd9_f4Re7ewvTmBZVh3SYjO_zcNkCG_v6NtcsXMWWSX8/s400/6415-financial.jpeg" style="height: 350px; margin-top: 0pt; width: 600px;" width="600" /></a></div><br /> Γιατί υπερασπίζεται με <strong>τόση θέρμη</strong> η<strong> Ρωσία</strong> τον Bashar al-Assad της Συρίας<strong>;</strong> Προς μεγάλη έκπληξη των ΗΠΑ και της Ευρώπης, η Μόσχα <strong>μπλόκαρε</strong> τις προσπάθειες κυρώσεων και περαιτέρω απομόνωσης του συριακού καθεστώτος που έγιναν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. <br /> <div style="text-align: justify;">Ο λόγος που η Ρωσία προστατεύει τον κ. Assad είναι γιατί<span style="text-decoration: underline;"> η Μόσχα θέλει την συριακή κυβέρνηση να μείνει στην θέση της.</span> Η Συρία είναι ο πιο<strong> αξιόπιστος εμπορικός εταίρος</strong> της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή. Μάλιστα ο κ. Assad, όπως και ο πατέρας του πριν από αυτόν, αγοράζει τον περισσότερο στρατιωτικό εξοπλισμό της χώρας από την Μόσχα. Μέσα στα χρόνια, πατέρας και γιός έχουν αναλάβει μεγάλο χρέος εξαιτίας αυτής της διαδικασίας.<strong> Η Ρωσία χάρισε περίπου το 75% αυτών των υποχρεώσεων το 2006</strong>, με αντάλλαγμα να μπορεί η Ρωσία να χρησιμοποιεί τις ναυτικές βάσεις στην Λατάκια και την Ταρτούς. Για την Ρωσία, η πρόσβαση στην Μεσόγειο έχει μεγάλη στρατηγική αξία.</div><div style="text-align: justify;">Η ρωσική κυβέρνηση <strong>έχει επενδύσει πολλά</strong> στα μακροχρόνια σχέδιά της για τις δύο βάσεις. Και προφανώς φοβάται ότι αν χάσει τον κ. Assad θα χάσει και αυτά τα πολύτιμα μεσογειακά λιμάνια της. Έχει δίκιο η Μόσχα; Η ιστορία θα το δείξει… Οι ημέρες του κ. Assad στην εξουσία μοιάζουν να είναι μετρημένες και η επόμενη κυβέρνηση της Συρίας θα μπορούσε να μην είναι τόσο ευνοϊκά διακείμενη απέναντι στην Μόσχα.</div><div style="text-align: justify;">Οπότε πού μπορεί η Ρωσία να στραφεί για να διατηρήσει την <strong>μεσογειακή βάση για το ναυτικό της</strong>; Μήπως στην Ελλάδα; Είναι μια προοπτική την οποία θα πρέπει να προσέξουν πολύ οι Γερμανοί και οι άλλες χώρες του πυρήνα της Ε.Ε.</div><div style="text-align: justify;">Η Ελλάδα χρειάζεται απεγνωσμένα μια <strong>αξιόπιστη μακροπρόθεσμη πηγή εσόδων.</strong>Οι Έλληνες αναρωτιούνται πώς θα μπορέσουν να πετύχουν οικονομική ανάπτυξη, όταν υιοθετούν τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Οι παράγοντες του εξωτερικού αναρωτιούνται τι έχει να πουλήσει η Ελλάδα.</div><div style="text-align: justify;">Ενώ όμως οι δυτικοί επενδυτές οπισθοχωρούν, οι κρατικές εταιρίες της Ρωσίας και της Κίνας αναζητούν ευκαιρίες. Οι Κινέζοι έχουν ήδη κάνει μεγάλη επένδυση στο λιμάνι του Πειραιά. Η ρωσική <strong>Gazprom</strong> φημολογείται ότι ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στην ιδιωτικοποίηση της <strong>ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ.</strong></div><div style="text-align: justify;">Μια <strong>30ετής ή 50ετής</strong> συμφωνία που θα δώσει στο ρωσικό ναυτικό δικαιώματα βάσης στο λιμάνι του Πειραιά, ίσως μια μέρα να είναι λογική σκέψη και για τις δύο πλευρές. Μέσα στον χρόνο, αυτή η συμφωνία θα απέφερε στην πεινασμένη ελληνική κυβέρνηση έως <strong>200 δισ. δολάρια.</strong></div><div style="text-align: justify;">Είναι αδύνατον για τον κ. Λουκά Παπαδήμο και την τεχνοκρατική του κυβέρνηση να υπογράψει τέτοια συμφωνία, εν μέρει επειδή οι σύμμαχοι της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ θα είχαν σθεναρές αντιρρήσεις. Όμως για μια μελλοντική κυβέρνηση συνασπισμού υπό την <strong>ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας</strong>, που θα αντιμετωπίσει ισχυρές λαϊκές πιέσεις για να αντλήσει κεφάλαια και να αντισταθεί στις πολιτικές και οικονομικές απαιτήσεις από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, θα είναι διαφορετικά τα πράγματα.</div><div style="text-align: justify;">Οι δυνητικές επιπτώσεις είναι ένα ζήτημα που <strong>αξίζει να μελετηθεί.</strong>Η μη ανταγωνιστική Ελλάδα μπορεί να έχει μεγαλύτερη οικονομική ελαστικότητα (και μόχλευση) απ’όσο της αναγνωρίζουν οι Ευρωπαίοι εταίροι της. Και αν ο συνδυασμός της ελληνικής απογοήτευσης και των ευρωπαϊκών απαιτήσεων ωθήσει μια μέρα την Ελλάδα έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το <span style="text-decoration: underline;">ΝΑΤΟ θα πρέπει να είναι έτοιμο για νέο γύρο εχθρότητας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.</span>Στην ουσία, αν οι εντάξεις στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ είχαν μερικό στόχο να δημιουργήσουν νέους δεσμούς ανάμεσα σε αυτούς τους παραδοσιακούς ανταγωνιστές, μια ελληνική έξοδος θα μπορούσε να ανατρέψει αυτή την τάση.</div><div style="text-align: justify;">Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να παραμείνει στην ΕΕ και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν πολύ μεγάλα ανοίγματα στην χώρα. Η Ελλάδα μόλις έλαβε 170 δισ. ευρώ από ΕΕ και ΔΝΤ για να καλύψει τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας ως το 2014. Η ΕΚΤ έχει διαθέσει 130 δισ. ευρώ για την στήριξη των ελληνικών τραπεζών. Η ΕΕ και το ΔΝΤ θα κατέχουν τα δύο τρίτα του ελληνικού χρέους. Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ προσφέρει κι άλλα πλεονεκτήματα. Αυτοί είναι ορισμένοι από τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα δύσκολα θα αποχωρήσει σύντομα από την ένωση.</div><div style="text-align: justify;">Μέσα στον χρόνο όμως, οι μακροχρόνιες επιπτώσεις της λιτότητας στην ελληνική οικονομία και η λαϊκή πικρία απέναντι στην Γερμανία και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, θα μπορούσε να αλλάξει τους παράγοντες της συζήτησης –τόσο εντός της Ελλάδας όσο και στην Ευρώπη. Γι’αυτό και<strong> η Ευρώπη πρέπει να δείξει μεγάλη προσοχή.</strong> Η Ελλάδα δεν έχει αλεξίπτωτο σήμερα, αλλά μ<span style="text-decoration: underline;">έσα στον χρόνο μπορεί να έχει περισσότερες επιλογές απ’όσες νομίζουμε.</span></div><br /> <a href="http://kostasxan.blogspot.com/">πηγή</a>

FT: H Ρωσία θα στραφεί στην Ελλάδα με την απώλεια της Συρίας;

Γιατί υπερασπίζεται με τόση θέρμη η Ρωσία τον Bashar al-Assad της Συρίας ; Προς μεγάλη έκπληξη των ΗΠΑ και της Ευρώπης, η Μόσχα μπλόκαρ...

Διαβάστε την συνέχεια

El Pais: Στρατιωτική επέμβαση στην Ελλάδα;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoJnftaYScf3BSJQhZm0Jb4VRPhRJmuP0MPHOgWs0h6bzA0kmLrKD4Hk-CxTfQlHv98qOEfIW8bZ0yjYyTqLBhdR79qTZctdi2eCUlSI6NApwsaGkz1mfxMEyYVSOGQZynaifvcZEqgfJ0/s400/87150-greek-crisis-hands-chaine-006.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="356" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoJnftaYScf3BSJQhZm0Jb4VRPhRJmuP0MPHOgWs0h6bzA0kmLrKD4Hk-CxTfQlHv98qOEfIW8bZ0yjYyTqLBhdR79qTZctdi2eCUlSI6NApwsaGkz1mfxMEyYVSOGQZynaifvcZEqgfJ0/s400/87150-greek-crisis-hands-chaine-006.jpg" width="600" /></a></div><br /> Η El Pais φιλοξενεί άρθρο γνώμης του πολιτικού επιστήμονα Ignacio Sotelo με τίτλο «Το γερμανικό στοίχημα και το ελληνικό δίλημμα» στο οποίο ο ισπανός αναλυτής εκτιμά ότι υπάρχει κίνδυνος στρατιωτικής επέμβασης στην Ελλάδα.<br /> <br /> Ο συγγραφέας αναφέρεται στο δεύτερο πακέτο διάσωσης της χώρας μας και στη διαδικασία ανταλλαγής των ομολόγων που κατέχουν οι ιδιώτες επενδυτές ύψους 107 δις ευρώ με νέα στο μισό της αξίας τους. Θεωρεί λογική την επιτυχία του εγχειρήματος καθώς οι δανειστές θα προτιμήσουν να πάρουν τα μισά από το να χάσουν όλα τα χρήματά τους σε περίπτωση που η Ελλάδα πτωχεύσει.<br /> <br /> Ουσιαστικά υποστηρίζει ότι το μεγαλύτερο μέρος του νέου δανείου των 130 δις ευρώ θα καταλήξει στις ξένες τράπεζες, κυρίως γαλλογερμανικές, και μόνο ένα μικρό ποσό θα δοθεί για την επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.<br /> <br /> Για τους γαλλικούς και γερμανικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς οι οποίοι κατείχαν και το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών ομολόγων, το ζήτημα δεν ήταν αν η Ελλάδα θα μπορούσε να πληρώσει το χρέος της, κάτι που ήξεραν πως δε μπορούσε να κάνει, αλλά πως θα μειώσουν τις απώλειές τους.<br /> <br /> Στη συνέχεια, αφού οι γαλλογερμανικές τράπεζες έχουν απελευθερωθεί από το βάρος τον ελληνικών ομολόγων, η Γερμανία συμφωνεί να ενισχύσει τα ευρωπαϊκά ταμεία διάσωσης, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα χωρών που είναι στο χείλος της αβύσσου, όπως η Ισπανία.<br /> <br /> Το ερώτημα που τίθεται τελικά για την Ελλάδα, είναι, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, πότε και υπό ποιες συνθήκες θα εγκαταλείψει η χώρα το ευρώ.<br /> <br /> Καθώς δεν υπάρχουν μηχανισμοί εξόδου μιας χώρας από την ευρωζώνη, οι Έλληνες θα πρέπει να διαλέξουν αν θέλουν να συνεχίσουν να υφίστανται δεκαετίες περικοπών ώστε να πληρώσουν ένα χρέος που είναι αδύνατον να πληρωθεί, ή αν θέλουν να κηρύξουν πτώχευση, βγαίνοντας από το ευρώ, αλλά παραμένοντας στην ΕΕ. Αυτή η δεύτερη επιλογή θα σημαίνει την άμεση κατάρρευση των θεσμών και της οικονομίας όπως και μια συντριπτική πτώση του ΑΕΠ.<br /> <br /> Αυτό το δίλημμα κατά τον Sotelo έχει διαιρέσει την ελληνική κοινωνία: από την μία οι ανώτερες τάξεις, έχοντας μεταφέρει τα χρήματά τους στο εξωτερικό, προτιμούν να μείνουν στο ευρώ επειδή θεωρούν ότι αυτό είναι το καλύτερο για τα συμφέροντά τους, ενώ από την άλλη, οι κατώτερες τάξεις, και μια αριστερά όλο και πιο ριζοσπαστική, ζητούν να χρησιμοποιηθεί η κατάρρευση ως ευκαιρία για να χτιστεί μια νέα Ελλάδα με ισχυρές βάσεις.<br /> <br /> Το πρόβλημα είναι, για τον συγγραφέα ότι μπορεί η χώρα να βρεθεί σε μια κατάσταση που η δημοκρατία θα κινείται στα όρια της κοινωνικής επανάστασης. Αυτή η ριζοσπαστική πορεία δεν είναι επιθυμητή ούτε από την ελληνική ανώτερη τάξη, και πιθανώς ούτε από τους άλλους ευρωπαίους εταίρους, και ίσως οδηγήσει σε κάποιου είδους στρατιωτική παρέμβαση.<br /> <a href="http://kostasxan.blogspot.com/">πηγή</a>

El Pais: Στρατιωτική επέμβαση στην Ελλάδα;

Η El Pais φιλοξενεί άρθρο γνώμης του πολιτικού επιστήμονα Ignacio Sotelo με τίτλο «Το γερμανικό στοίχημα και το ελληνικό δίλημμα» στο οποίο...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί η κρίση του 2008 ξεκίνησε πριν από 40 χρόνια! Ανάλυση

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" height="356" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ECONOMY/economic-crisis2.jpg" width="600" /></div><br /> <br /> <br /> <strong style="font-weight: bold !important;">του Wolfgang Streeck</strong><br /> <strong style="font-weight: bold !important;"><br /> Στην ανάλυσή του, ο Wolfgang Streeck ερμηνεύει την κρίση με όρους μετασχηματισμού του «δημοκρατικού καπιταλισμού». Υποστηρίζει δε, ότι </strong><strong style="font-weight: bold !important;">εφόσον αυτός παρουσιάζει ανυπέρβλητες δυσκολίες, είναι πιθανό, σύντομα, να αντιμετωπίσουμε μια νέα «φούσκα» εξαιτίας του. Ένα κείμενο για όσους θέλουν να κατανοήσουν την παρούσα ελληνική και παγκόσμια κρίση και για όσους βρίσκουν ανεπαρκείς τις μέχρι σήμερα πολιτικές ερμηνείες της. Το κείμενο αποτελεί σύντομη εκδοχή της ανάλυσης που δημοσιεύτηκε στο </strong><a href="http://www.newleftreview.org/?page=article&view=2914"><strong style="font-weight: bold !important;">«New Left Review», ν.71, Λονδίνο, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2011.</strong></a><br /> <br /> Μέρα με τη μέρα, τα γεγονότα που σημαδεύουν την κρίση μάς διδάσκουν ότι οι αγορές υπαγορεύουν πλέον τον νόμο τους στα κράτη. Τα κράτη, υποτίθεται δημοκρατικά και κυρίαρχα, βλέπουν να τους επιβάλλονται όρια ως προς το τι μπορούν να κάνουν για τους λαούς τους και να τους ανακοινώνονται χαμηλόφωνα οι θυσίες που πρέπει να ζητήσουν από τους πολίτες. Οι λαοί, από την πλευρά τους, καταλήγουν στην εξής διαπίστωση : οι πολιτικοί ηγέτες δεν υπηρετούν πια τα συμφέροντα των συμπολιτών τους, αλλά τα συμφέροντα άλλων κρατών ή και διεθνών οργανισμών που λειτουργούν εκτός των περιορισμών του δημοκρατικού παιχνιδιού -όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) ή η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.). Συνήθως, η κατάσταση αυτή περιγράφεται ως συνέπεια ενός μεμονωμένου απροόπτου στο πλαίσιο μιας γενικότερης σταθερότητας. Είναι, όμως, έτσι ;<br /> <br /> Μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τη «Μεγάλη Ύφεση» [1] και τη συνακόλουθη σχεδόν ολοσχερή κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών ως εκδήλωση μιας θεμελιώδους ανισορροπίας των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών, οι οποίες αμφιταλαντεύονται μεταξύ των απαιτήσεων της αγοράς και των απαιτήσεων της δημοκρατίας. Μια αντίφαση που καθιστά τις αναταράξεις και την αστάθεια μάλλον τον κανόνα παρά την εξαίρεση. Σε μια τέτοια περίπτωση, η σημερινή κρίση πρέπει να ερμηνευτεί στο φως του εγγενώς συγκρουσιακού μετασχηματισμού του λεγόμενου «δημοκρατικού καπιταλισμού».<br /> <br /> Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, τρεις λύσεις εφαρμόστηκαν διαδοχικά για να ξεπεραστεί η αντίφαση μεταξύ πολιτικής δημοκρατίας και καπιταλισμού της αγοράς. Η πρώτη λύση ήταν ο πληθωρισμός. Η δεύτερη λύση ήταν το δημόσιο χρέος. Και η τρίτη, το ιδιωτικό χρέος. Σε καθεμία από τις προσπάθειες αυτές αντιστοιχεί μια ιδιαίτερη διάταξη των σχέσεων ανάμεσα στα κέντρα οικονομικής ισχύος, το πολιτικό σύστημα και τις κοινωνικές δυνάμεις. Όμως, οι διευθετήσεις αυτές περιήλθαν η μία μετά την άλλη σε κρίση, επισπεύδοντας το πέρασμα στον επόμενο κύκλο. Έτσι, η χρηματοπιστωτική καταιγίδα του 2008 σφραγίζει το τέλος της τρίτης περιόδου και την ενδεχόμενη διαμόρφωση μιας νέας διευθέτησης, της οποίας ο χαρακτήρας παραμένει ασαφής.<br /> <br /> <strong style="font-weight: bold !important;">Διαμάχη για την κατανομή των εισοδημάτων</strong><br /> <br /> Ο δημοκρατικός καπιταλισμός της μεταπολεμικής περιόδου γνώρισε την πρώτη κρίση του στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν ο πληθωρισμός άρχισε να κάνει την εμφάνισή του στο σύνολο του δυτικού κόσμου. Η οικονομική επιβράδυνση απειλούσε ξαφνικά τη διαιώνιση ενός μοντέλου ειρήνευσης των κοινωνικών σχέσεων, το οποίο είχε βάλει τέλος στις μεταπολεμικές διαμάχες. Στην ουσία της, η συνταγή που είχε υιοθετηθεί μέχρι τότε ήταν η ακόλουθη : η εργατική τάξη αποδέχεται την οικονομία της αγοράς και την ατομική ιδιοκτησία, με αντάλλαγμα την πολιτική δημοκρατία, η οποία διασφαλίζει κοινωνική προστασία και διαρκή βελτίωση του επιπέδου ζωής. Πάνω από δύο δεκαετίες αδιάκοπης οικονομικής ανάπτυξης συνέβαλαν στην εδραίωση της πεποίθησης ότι η κοινωνικο-οικονομική πρόοδος αποτελούσε δημοκρατικό δικαίωμα άρρηκτα συνδεδεμένο με την έννοια του πολίτη. Η θεώρηση αυτή αποτυπωνόταν σε διεκδικήσεις που οι πολιτικοί ηγέτες αισθάνονταν υποχρεωμένοι να ικανοποιήσουν : διεύρυνση του κράτους πρόνοιας, δικαίωμα ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων για τους εργαζόμενους, πλήρης απασχόληση. Μέτρα που προώθησαν οι δυτικές κυβερνήσεις, χρησιμοποιώντας αφειδώς τα κεϊνσιανά οικονομικά εργαλεία.<br /> <br /> Όταν, όμως, στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η οικονομική ανάπτυξη άρχισε να χάνει τον δυναμισμό της, η συγκεκριμένη διευθέτηση κλυδωνίστηκε -αστάθεια που εκδηλώθηκε με ένα παγκόσμιο κύμα κοινωνικής διαμαρτυρίας. Οι εργαζόμενοι, τους οποίους δεν παρέλυε ακόμη ο φόβος της ανεργίας, δεν δέχονταν να παραιτηθούν από αυτό που θεωρούσαν δικαίωμά τους στην πρόοδο.<br /> <br /> Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών, όλες οι κυβερνήσεις του δυτικού κόσμου βρέθηκαν αντιμέτωπες με το ίδιο πρόβλημα : πώς να υποχρεωθούν τα συνδικάτα να μετριάσουν τις μισθολογικές διεκδικήσεις τους χωρίς να χρειαστεί να αμφισβητηθεί η κεϊνσιανή υπόσχεση της πλήρους απασχόλησης ; Στην πραγματικότητα, μολονότι σε ορισμένες χώρες η θεσμική συγκρότηση του συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων διευκόλυνε την υπογραφή τριμερών «κοινωνικών συμφώνων», στις υπόλοιπες χώρες η δεκαετία του 1970 σφραγίστηκε από την πεποίθηση (η οποία ήταν εδραιωμένη και στα ανώτατα κλιμάκια του κρατικού μηχανισμού) ότι ένα υψηλότερο ποσοστό ανεργίας ως μέσο πίεσης για να συγκρατηθούν οι αυξήσεις των μισθών θα αποτελούσε πολιτική αυτοκτονία, ίσως και τον θάνατο της ίδιας της καπιταλιστικής δημοκρατίας. Για να ξεπεραστεί το αδιέξοδο και, ταυτόχρονα, να προστατευτούν οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και η πλήρης απασχόληση, ένας δρόμος διαγραφόταν : η χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής, έστω και με τίμημα την αύξηση του πληθωρισμού.<br /> <br /> Στην αρχή, η άνοδος των τιμών δεν δημιουργούσε κανένα πρόβλημα στους εργαζόμενους : εκπροσωπούνταν από συνδικάτα αρκετά ισχυρά ώστε να επιβάλλουν τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών. Αντίθετα, ο πληθωρισμός διάβρωνε τις περιουσίες των πιστωτών και των κατόχων χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων, δηλαδή κοινωνικών ομάδων που αριθμούσαν στις τάξεις τους σχετικά λίγους εργαζόμενους. Στις συνθήκες αυτές, ο πληθωρισμός μπορεί να περιγραφεί ως η νομισματική αποτύπωση της διαμάχης για την κατανομή των εισοδημάτων : από τη μια πλευρά, η εργατική τάξη, η οποία ζητά σταθερή, ασφαλή απασχόληση και σημαντικότερο μερίδιο του εθνικού εισοδήματος και, από την άλλη, η αστική τάξη, η οποία αγωνίζεται για τη μεγιστοποίηση των επενδυτικών αποδόσεων. Αφού τα δύο μέρη διαπνέονται από ασύμβατες απόψεις ως προς το τι δικαιούνται, με τους εργαζόμενους να προβάλλουν τα δικαιώματα των πολιτών και τους καπιταλιστές να επικαλούνται την ιδιοκτησία και την αγορά, ο πληθωρισμός εκφράζει, στη συγκεκριμένη περίπτωση, την ανομική κατάσταση μιας κοινωνίας, της οποίας τα μέλη δεν κατορθώνουν να συμφωνήσουν σε κοινά κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης.<br /> <br /> Ενώ, αμέσως μετά τον πόλεμο, η οικονομική ανάπτυξη είχε επιτρέψει στις κυβερνήσεις να αμβλύνουν τους ταξικούς ανταγωνισμούς, ο πληθωρισμός τούς έδινε πλέον τη δυνατότητα να διατηρήσουν το επίπεδο κατανάλωσης και τη μέχρι τότε κατανομή των εισοδημάτων, αντλώντας από οικονομικούς πόρους που η πραγματική οικονομία δεν είχε ακόμη παραγάγει.<br /> <br /> Αυτή η στρατηγική αποκλιμάκωσης των εντάσεων υπήρξε αποτελεσματική, δεν μπορούσε, ωστόσο, να κρατήσει για πάντα. Τελικά, προκάλεσε την αντίδραση των κατόχων κεφαλαίων, οι οποίοι αποφάσισαν να προστατεύσουν τις περιουσίες τους. Έτσι, ο πληθωρισμός οδήγησε στην αύξηση της ανεργίας, τιμωρώντας τους εργαζόμενους, των οποίων τα συμφέροντα είχε αρχικά εξυπηρετήσει. Κάτω από την πίεση των αγορών, οι κυβερνήσεις θα εγκαταλείψουν τις αναδιανεμητικές μισθολογικές συμφωνίες για να επιστρέψουν στη δημοσιονομική πειθαρχία.<br /> <br /> Ο πληθωρισμός νικήθηκε μετά το 1979, όταν ο Πολ Βόλκερ, που είχε μόλις διοριστεί διοικητής της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας από τον πρόεδρο Τζέιμς Κάρτερ, αποφάσισε να προχωρήσει σε μια χωρίς προηγούμενο αύξηση των επιτοκίων, με αποτέλεσμα την άνοδο της ανεργίας σε επίπεδα που δεν είχαν εμφανιστεί από τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930. Το « πραξικόπημα » επικυρώθηκε από τις κάλπες : ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν, για τον οποίον λέγεται ότι, στην αρχή, φοβόταν τις πολιτικές επιπτώσεις των αποπληθωριστικών μέτρων του Βόλκερ, εξασφάλισε δεύτερη προεδρική θητεία το 1984.<br /> <br /> <strong style="font-weight: bold !important;">Η εγγύηση της κοινωνικής ειρήνης</strong><br /> <br /> Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία είχε ακολουθήσει τις αμερικανικές πολιτικές, επανεξελέγη και αυτή πρωθυπουργός το 1983, παρά την απότομη αύξηση της ανεργίας και τη γρήγορη αποβιομηχάνιση, συνέπειες, μεταξύ άλλων, της αυστηρής νομισματικής πολιτικής. Και στις δύο χώρες ο αποπληθωρισμός συνοδεύτηκε από συστηματική επίθεση κατά των συνδικάτων.<br /> <br /> Στη διάρκεια των επόμενων ετών, ο πληθωρισμός περιορίστηκε στο σύνολο του καπιταλιστικού κόσμου, τη στιγμή που η ανεργία κατέγραφε λίγο έως πολύ σταθερή άνοδο : από το 5% στο 9% μεταξύ 1980 και 1988. Ταυτόχρονα, το ποσοστό συνδικαλιστικής εκπροσώπησης των εργαζομένων υποχωρούσε και οι απεργίες έγιναν τόσο σπάνιες, που ορισμένες χώρες έπαψαν να τις καταγράφουν.<br /> <br /> Η εποχή του νεοφιλελευθερισμού ξεκίνησε τη στιγμή που τα αγγλοσαξονικά κράτη εγκατέλειψαν έναν από τους πυλώνες του μεταπολεμικού δημοκρατικού καπιταλισμού : την αντίληψη ότι η ανεργία θα εξανέμιζε την πολιτική υποστήριξη που απολάμβαναν όχι μόνο οι κυβερνήσεις, αλλά και ο ίδιος ο τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας. Παντού στον κόσμο, οι πολιτικοί ηγέτες παρακολουθούσαν με μεγάλη προσοχή τα πειράματα του Ρέιγκαν και της Θάτσερ. Ωστόσο, όσοι είχαν ελπίσει ότι το τέλος του πληθωρισμού θα σηματοδοτούσε και τον τερματισμό των οικονομικών αρρυθμιών, πολύ σύντομα διαψεύστηκαν. Ο πληθωρισμός υποχώρησε μόνο και μόνο για να δώσει τη θέση του στο δημόσιο χρέος, το οποίο απογειώθηκε κατά τη δεκαετία του 1980. Γεγονός που οφείλεται σε διάφορους λόγους.<br /> <br /> Η οικονομική στασιμότητα είχε κάνει τους φορολογούμενους -ιδιαίτερα όσους διέθεταν μεγαλύτερο πλούτο και επιρροή- ιδιαίτερα εχθρικούς απέναντι στη φορολογία. Ταυτόχρονα, ο περιορισμός του πληθωρισμού έβαλε τέλος στις αυτόματες αυξήσεις φόρων (φαινόμενο συνυφασμένο με την αύξηση των ονομαστικών εισοδημάτων). Η συγκράτηση του πληθωρισμού, εξάλλου, έφερε και το τέλος της διαρκούς υποτίμησης της πραγματικής αξίας του δημόσιου χρέους μέσω της αποδυνάμωσης των εθνικών νομισμάτων, η οποία, αρχικά, είχε συμπληρώσει την οικονομική ανάπτυξη, πριν την αντικαταστήσει σταδιακά ως προνομιακό εργαλείο μείωσης του χρέους. Η διόγκωση της ανεργίας που προκάλεσε η νομισματική σταθεροποίηση υποχρέωσε τα κράτη να αυξήσουν τις δαπάνες κοινωνικής πρόνοιας. Τέλος, ο λογαριασμός των κοινωνικών δικαιωμάτων που θεσπίστηκαν τη δεκαετία του 1970, ως αντάλλαγμα για να αποδεχθούν τα συνδικάτα τη συγκράτηση των μισθών (μια μορφή διαφοροποιημένων μισθών), άρχισε να συσσωρεύεται. Και βάραινε όλο και περισσότερο στα δημόσια οικονομικά.<br /> <br /> Αφού δεν ήταν πια δυνατόν να χρησιμοποιηθεί το χαρτί του πληθωρισμού για να περιοριστεί η απόσταση μεταξύ των απαιτήσεων των πολιτών και των απαιτήσεων των αγορών, η ευθύνη χρηματοδότησης της κοινωνικής ειρήνης πέρασε στο κράτος. Για κάποιο χρονικό διάστημα, το δημόσιο χρέος αποτέλεσε βολικό και λειτουργικό ισοδύναμο του πληθωρισμού. Στην πραγματικότητα, το δημόσιο χρέος, όπως ακριβώς και ο πληθωρισμός, επέτρεπε στις κυβερνήσεις να χρησιμοποιούν πόρους που δεν είχαν ακόμη παραχθεί, για να αμβλύνονται οι διαμάχες γύρω από την κατανομή των εισοδημάτων. Ή, για να το πούμε αλλιώς, τους επέτρεπε να αντλήσουν οικονομικούς πόρους από το μέλλον για να συμπληρώσουν τους πόρους του σήμερα. Στο μέτρο που η μάχη ανάμεσα στις απαιτήσεις των αγορών και τις απαιτήσεις της κοινωνίας μεταφερόταν από τους τόπους παραγωγής στην πολιτική αρένα, οι εκλογικές πιέσεις αντικατέστησαν τους συνδικαλιστικούς αγώνες. Οι κυβερνήσεις, αντί να τυπώνουν χρήμα, άρχισαν να δανείζονται όλο και περισσότερο. Διαδικασία που διευκολύνθηκε από τον χαμηλό πληθωρισμό, ο οποίος καθησύχαζε τους πιστωτές σχετικά με τη μακροπρόθεσμη αξία των κρατικών ομολόγων.<br /> <br /> Ωστόσο, ούτε και η συσσώρευση δημόσιου χρέους μπορούσε να κρατήσει αιώνια. Για πολύ καιρό, οι οικονομολόγοι έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου στις κυβερνήσεις σχετικά με το γεγονός ότι τα δημόσια ελλείμματα απορροφούσαν τους διαθέσιμους παραγωγικούς πόρους και στραγγάλιζαν τις ιδιωτικές επενδύσεις, προκαλώντας άνοδο των επιτοκίων και οικονομική επιβράδυνση. Οι ειδικοί, όμως, δεν ήταν σε θέση να προσδιορίσουν κάποιο κρίσιμο όριο δημοσίου χρέους. Στην πράξη, αποδείχτηκε δυνατό, τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα, να διατηρηθούν τα επιτόκια σε σχετικά χαμηλό επίπεδο μέσω της απορρύθμισης των χρηματοπιστωτικών αγορών και να συγκρατηθεί ο πληθωρισμός μέσω της περαιτέρω αποδυνάμωσης των συνδικάτων.<br /> <strong style="font-weight: bold !important;"><br /> Από το δημόσιο χρέος στο ιδιωτικό χρέος</strong><br /> <br /> Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο, μια χώρα όπου το επίπεδο αποταμιεύσεων αποδεικνύεται εξαιρετικά χαμηλό, αρχίζουν σύντομα να πωλούν τα κρατικά τους ομόλογα όχι μόνο στους αμερικανούς πολίτες, αλλά και σε ξένους επενδυτές, μεταξύ των οποίων και ξένα κρατικά επενδυτικά κεφάλαια. Επιπλέον, στο μέτρο που το βάρος του δημοσίου χρέους αυξανόταν, ένα μεγαλύτερο τμήμα των δημόσιων δαπανών διοχετευόταν για την πληρωμή των τόκων του. Και, κυρίως, σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, που ήταν αδύνατον να προσδιοριστεί εκ των προτέρων, οι ξένοι και εγχώριοι πιστωτές θα απαιτούσαν την επιστροφή των χρημάτων τους. Τότε, οι « αγορές » θα χρησιμοποιούσαν όλα τα μέσα για να επιβάλουν στα κράτη τη δημοσιονομική πειθαρχία και τη λιτότητα που ήταν απαραίτητες για τη διαφύλαξη των συμφερόντων τους.<br /> <br /> Το 1992, στον δημόσιο διάλογο που προηγήθηκε των αμερικανικών προεδρικών εκλογών κυριάρχησε το ζήτημα του διπλού ελλείμματος : δημόσιο έλλειμμα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και εμπορικό έλλειμμα της οικονομίας ως συνόλου. Η νίκη του Ουίλιαμ Κλίντον, ο οποίος είχε κάνει το ζήτημα της οικονομίας κεντρικό άξονα της προεκλογικής εκστρατείας του, σηματοδότησε την έναρξη μιας σειράς προσπαθειών δημοσιονομικής σταθεροποίησης [2]. Σε παγκόσμιο επίπεδο, οι πολιτικές δημοσιονομικής εξυγίανσης προωθήθηκαν με επιθετικό τρόπο από οργανισμούς όπως το ΔΝΤ ή ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), πάντα με την ενεργό υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην αρχή, η προεδρία των Δημοκρατικών εξέτασε το ενδεχόμενο να περιορίσει τα ελλείμματα τονώνοντας την οικονομική δραστηριότητα, μέσω σημαντικών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και αύξησης της φορολογίας. Στις ενδιάμεσες εκλογές του 1994, όμως, οι Δημοκρατικοί έχασαν την πλειοψηφία στο αμερικανικό Κονγκρέσο. Τότε, ο Κλίντον έκανε στροφή 180 μοιρών και υιοθέτησε πολιτική λιτότητας, με χαρακτηριστικό τις σημαντικές περικοπές των δημοσίων δαπανών. Επρόκειτο για μια πολιτική μεταστροφή που είχε ως στόχο, σύμφωνα με τη δική του διατύπωση, να δώσει τέλος « στην κοινωνική προστασία όπως τη γνωρίζουμε ». Μεταξύ 1998 και 2000, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, οι προϋπολογισμοί της αμερικανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης παρουσίασαν πλεονάσματα.<br /> <br /> Εντούτοις, η κυβέρνηση Κλίντον δεν κατάφερε να διευθετήσει την πολιτική οικονομία του δημοκρατικού καπιταλισμού με μόνιμο τρόπο. Η στρατηγική της για τη διαχείριση των κοινωνικών συγκρούσεων συνίστατο, σε μεγάλο βαθμό, στην περαιτέρω απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέα, η οποία είχε εγκαινιαστεί επί Ρέιγκαν. Η ταχύτατη αύξηση των εισοδηματικών ανισοτήτων, εξαιτίας της ακόμη μεγαλύτερης υποχώρησης της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης και των δραστικών περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες, καθώς και η μείωση της συνολικής ζήτησης [3] εξαιτίας των πολιτικών δημοσιονομικής προσαρμογής, αντισταθμίστηκαν από τη δυνατότητα που δόθηκε στους πολίτες και τις επιχειρήσεις να λάβουν δάνεια σε πρωτόγνωρη κλίμακα. Έτσι, γεννήθηκε η εύστοχη έκφραση « ιδιωτικοποιημένος κεϊνσιανισμός », ακριβώς για να περιγράψει την αντικατάσταση του δημόσιου χρέους από το ιδιωτικό χρέος. Η κυβέρνηση δεν δανειζόταν πια για να χρηματοδοτήσει την ισότιμη πρόσβαση σε αξιοπρεπείς κατοικίες ή την εκπαίδευση των εργαζομένων: στο εξής, τα μεμονωμένα άτομα καλούνταν τα ίδια (συνήθως χωρίς να έχουν πραγματικά άλλη επιλογή) να συνάψουν δάνεια με δικό τους κίνδυνο για να πληρώσουν τις σπουδές τους ή για να εγκατασταθούν σε λιγότερο φτωχές συνοικίες [4].<br /> <br /> Η πολιτική που εφάρμοσε η κυβέρνηση Κλίντον ευχαρίστησε πολύ κόσμο. Οι πλούσιοι πλήρωναν λιγότερους φόρους, ενώ όσοι, ανάμεσά τους, υπήρξαν αρκετά διορατικοί ώστε να επενδύσουν στον χρηματοπιστωτικό τομέα, αποκόμισαν τεράστια κέρδη. Αλλά και πολλοί από τους φτωχούς δεν είχαν λόγο να διαμαρτύρονται –τουλάχιστον όχι στην αρχή. Τα δάνεια «subprime» και η ψευδαίσθηση του πλούτου στην οποία ήταν στηριγμένα ήρθαν να αντικαταστήσουν τα κοινωνικά επιδόματα (που καταργούνταν) και τις αυξήσεις των μισθών (που, εκείνη την εποχή, ήταν ανύπαρκτες στα χαμηλότερα κλιμάκια μιας απορρυθμισμένης αγοράς εργασίας). Ιδιαίτερα για τους Αφρο-αμερικανούς, η απόκτηση κατοικίας δεν αποτελούσε απλώς την εκπλήρωση του «αμερικανικού ονείρου» : επρόκειτο, επίσης, για ουσιαστικό υποκατάστατο της σύνταξής τους, την οποία η εργασία τους, όταν υπήρχε, δεν εξασφάλιζε πια και την οποία δεν είχαν κανένα λόγο να περιμένουν από μια κυβέρνηση ταγμένη στη διαρκή λιτότητα.<br /> <br /> Έτσι, σε αντίθεση με την περίοδο όπου κυριαρχούσε το δημόσιο χρέος –κατά την οποία ο δημόσιος δανεισμός επέτρεπε να χρησιμοποιηθούν σήμερα οι παραγωγικοί πόροι του αύριο- ήταν πλέον οι ίδιοι οι πολίτες που μπορούσαν να αγοράσουν άμεσα ό,τι είχαν ανάγκη, αξιοποιώντας τη δέσμευσή τους να καταβάλλουν σημαντικό τμήμα των μελλοντικών εισοδημάτων τους στις αγορές.<br /> <br /> Επομένως, η απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού τομέα έδωσε τη δυνατότητα να αντισταθμιστούν η δημοσιονομική εξυγίανση και η λιτότητα. Το ιδιωτικό χρέος προστέθηκε στο δημόσιο χρέος, ενώ η ατομική ζήτηση -που είχε τροφοδοτηθεί με πακτωλούς δολαρίων από την ακμάζουσα βιομηχανία του χρηματοπιστωτικού καζίνο- πήρε τη θέση της συλλογικής ζήτησης, την οποία καθοδηγούσε το κράτος. Η ατομική ζήτηση υποστήριζε, λοιπόν, την απασχόληση και τα κέρδη, ιδιαίτερα στον κλάδο των ακινήτων. Η συγκεκριμένη δυναμική γνώρισε επιτάχυνση από το 2001, όταν η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα, με διοικητή τον Άλαν Γκρίνσπαν, μείωσε πολύ τα επιτόκια ώστε να προλάβει την ύφεση και τη συνακόλουθη αύξηση της ανεργίας. Όμως, ο «ιδιωτικοποιημένος κεϊνσιανισμός» δεν έδωσε απλώς τη δυνατότητα στον χρηματοπιστωτικό τομέα να αποκομίσει κέρδη χωρίς προηγούμενο, αλλά αποτέλεσε και τον στυλοβάτη μιας οικονομικής άνθησης που έκανε τα ευρωπαϊκά συνδικάτα να χλωμιάσουν από ζήλεια. Τα συνδικάτα της Γηραιάς Ηπείρου ανήγαγαν σε υπόδειγμα την πολιτική εύκολου χρήματος του Γκρίνσπαν, η οποία οδηγούσε στην ταχύτατη υπερχρέωση της αμερικανικής κοινωνίας. Επεσήμαιναν με ενθουσιασμό ότι η αμερικανική Fed, σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, είχε τη θεσμική υποχρέωση όχι απλώς να διασφαλίζει τη νομισματική σταθερότητα, αλλά και να διατηρεί σε χαμηλά επίπεδα την ανεργία. Φυσικά, όλα τελείωσαν το 2008, με την ξαφνική κατάρρευση της πυραμίδας των διεθνών πιστώσεων, στην οποία είχε στηριχθεί η ευημερία του τέλους της δεκαετίας του 1990 και των αρχών της δεκαετίας του 2000.<br /> <br /> Μετά τις διαδοχικές περιόδους του πληθωρισμού, των δημόσιων ελλειμμάτων και του ιδιωτικού χρέους, ο μεταπολεμικός δημοκρατικός καπιταλισμός εισέρχεται πια στο τέταρτο στάδιό του. Την ώρα που το σύνολο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος κινδύνευε να καταρρεύσει, τα κράτη προσπάθησαν να αποκαταστήσουν την οικονομική εμπιστοσύνη. Κοινωνικοποίησαν τα τοξικά δάνεια που τα ίδια είχαν παλαιότερα επιτρέψει να συναφθούν, προωθώντας τα τότε για να αντισταθμίσουν τις συνέπειες των πολιτικών δημοσιονομικής εξυγίανσης που ακολουθούσαν. Η συγκεκριμένη κίνηση κοινωνικοποίησης των ζημιών του χρηματοπιστωτικού τομέα, σε συνδυασμό με την απαραίτητη τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας για να αποσοβηθεί η κατάρρευση της «πραγματικής οικονομίας», προκάλεσε τη θεαματική διόγκωση των δημόσιων ελλειμμάτων. Ας σημειωθεί, με την ευκαιρία, ότι η εξέλιξη αυτή δεν απέρρεε διόλου από τις σπάταλες συνήθειες κάποιων καιροσκοπικών κυβερνήσεων ή από δυσλειτουργίες των πολιτικών θεσμών, όπως υποστήριζαν ορισμένες θεωρίες της δεκαετίας του 1990, οι οποίες διακινούνταν με τις ευλογίες κυρίως της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ.<br /> <br /> Η συνέχεια είναι γνωστή, από το 2008 και μετά : η διαμάχη για την κατανομή των εισοδημάτων, η οποία είναι εγγενές χαρακτηριστικό του δημοκρατικού καπιταλισμού, μετασχηματίστηκε σε λυσσαλέα μάχη ανάμεσα στους παγκόσμιους χρηματοπιστωτικούς επενδυτικούς ομίλους και τα κυρίαρχα εθνικά κράτη. Ενώ, στο παρελθόν, οι εργαζόμενοι αγωνίζονταν ενάντια στους εργοδότες, οι πολίτες ενάντια στους υπουργούς Οικονομικών και οι μεμονωμένοι οφειλέτες ενάντια στις ιδιωτικές τράπεζες, σήμερα τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα διασταυρώνουν τα ξίφη τους με τα κράτη. Τα ίδια κράτη που πρόσφατα οι τράπεζες είχαν εκβιάσει για να τα υποχρεώσουν να τις... σώσουν. Ωστόσο, ο συσχετισμός δυνάμεων στον οποίον στηρίζεται η κατάσταση αυτή δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα.<br /> <br /> Από την αρχή της κρίσης, για παράδειγμα, οι χρηματοπιστωτικές αγορές απαιτούν πολύ διαφορετικά επιτόκια από τα διάφορα κράτη. Επομένως, ασκούν διαφοροποιημένες πιέσεις στις κυβερνήσεις για να υποχρεώσουν τους πολίτες τους να δεχτούν δημοσιονομικές περικοπές χωρίς προηγούμενο. Όταν, σήμερα, τις πλάτες των κρατών βαραίνουν κολοσσιαία χρέη, οποιαδήποτε αύξηση των επιτοκίων, όσο μικρή κι αν είναι, μπορεί να προκαλέσει δημοσιονομική καταστροφή [5]. Την ίδια στιγμή, οι αγορές πρέπει να αποφύγουν να υποβάλλουν τα κράτη σε υπερβολικά ισχυρή πίεση, καθώς θα μπορούσαν κάλλιστα να τα ωθήσουν να κηρύξουν στάση πληρωμών στο χρέος τους. Επομένως, για να προφυλαχθούν από μια γενική αύξηση των επιτοκίων στα κρατικά ομόλογα, ορισμένα κράτη πρέπει να είναι έτοιμα να διασώσουν κάποια άλλα, τα οποία απειλούνται περισσότερο.<br /> <br /> Εξάλλου, οι αγορές δεν προσδοκούν μονάχα τη δημοσιονομική εξυγίανση. Απαιτούν, ταυτόχρονα, και ρεαλιστικές προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης. Πώς, όμως, να συνδυαστούν οι δύο απαιτήσεις ; Παρόλο που το επιτόκιο των κρατικών ομολόγων της Ιρλανδίας έπεσε όταν η χώρα δεσμεύτηκε να λάβει μέτρα δραστικής μείωσης του ελλείμματός της, σε λίγες εβδομάδες ανέβηκε ξανά, γιατί το σχέδιο προσαρμογής ήταν τόσο αυστηρό που καθιστούσε αδύνατη την οικονομική ανάκαμψη [6].<br /> <br /> <strong style="font-weight: bold !important;">Αποτυχία ρύθμισης των αγορών</strong><br /> <br /> Έτσι, εδώ και μερικά χρόνια, η πολιτική διαχείριση του συστήματος του δημοκρατικού καπιταλισμού αποδεικνύεται όλο και πιο λεπτή υπόθεση. Μάλιστα, οι πολιτικοί ηγέτες πιθανότατα δεν έχουν αντιμετωπίσει τόσο μεγάλη αβεβαιότητα από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης.<br /> <br /> Επιπλέον : είναι, άραγε, αδιανόητο να σχηματίζεται ήδη μια νέα χρηματοπιστωτική φούσκα, λόγω του πακτωλού φθηνού χρήματος που κυλάει ασταμάτητα ; Μολονότι δεν είναι πια δυνατόν να επενδύσει κανείς στα « subrime », τουλάχιστον για την ώρα, η αγορά των πρώτων υλών ή η νέα οικονομία του Διαδικτύου προσφέρουν δελεαστικές προοπτικές σε ορισμένους επενδυτές.<br /> <br /> Τίποτε δεν εμποδίζει τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να επενδύσουν τη ρευστότητα που τους προσφέρουν αφειδώς οι κεντρικές τράπεζες στους λεγόμενους « νέους κλάδους ανάπτυξης » -στο όνομα των προνομιούχων πελατών τους ή και, γιατί όχι, για δικό τους όφελος. Σε τελική ανάλυση, αφού οι μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να εφαρμοστούν στον χρηματοπιστωτικό τομέα απέτυχαν σχεδόν πλήρως, το κεφάλαιο μπορεί σήμερα να εμφανιστεί κάπως πιο απαιτητικό από πριν. Και οι τράπεζες, που ήδη το 2008 περιγράφονταν ως « πολύ μεγάλες για να πτωχεύσουν » (« too big to fail »), μπορούν να ελπίζουν ότι θα είναι ακόμη μεγαλύτερες το 2012 ή το 2013. Έτσι, θα μπορούν να επαναφέρουν τον εκβιασμό που τόσο επιδέξια κατάφεραν να ασκήσουν πριν από τρία χρόνια. Αυτή τη φορά, όμως, η διάσωση του ιδιωτικού καπιταλισμού από τα κράτη ίσως αποδειχτεί αδύνατη, απλούστατα επειδή τα δημόσια οικονομικά έχουν φθάσει στα όρια των δυνατοτήτων τους.<br /> <br /> Στη σημερινή κρίση, ο κίνδυνος για τη δημοκρατία αποδεικνύεται εξίσου μεγάλος, αν όχι μεγαλύτερος, από τον αντίστοιχο κίνδυνο για την οικονομία. Δεν τρίζει εκ θεμελίων μόνο η «συστημική ενσωμάτωση» των σύγχρονων κοινωνιών –δηλαδή η αποτελεσματική λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος- αλλά και η «κοινωνική ενσωμάτωσή» τους [7].<br /> <br /> Ο ερχομός μιας νέας περιόδου λιτότητας έχει υπονομεύσει σοβαρά τη δυνατότητα των κρατών να βρουν ισορροπία μεταξύ των δικαιωμάτων των πολιτών και των απαιτήσεων της συσσώρευσης κεφαλαίου. Επιπλέον, οι στενές σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ των διαφόρων χωρών καθιστούν αδύνατη τη λύση των αντιφάσεων μεταξύ οικονομίας και κοινωνίας (δηλαδή μεταξύ καπιταλισμού και δημοκρατίας). Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί πια να αγνοεί τους διεθνείς περιορισμούς και τις διεθνείς υποχρεώσεις, ιδιαίτερα εκείνες που επιβάλλουν οι χρηματοπιστωτικές αγορές. Οι κρίσεις και οι αντιφάσεις του δημοκρατικού καπιταλισμού έχουν σταδιακά διεθνοποιηθεί και ξεδιπλώνονται όχι μόνο στο εσωτερικό των διαφόρων κρατών, αλλά και στις διακρατικές σχέσεις, με συνδυασμούς και αναδιατάξεις που μένει να διερευνηθούν.<br /> <br /> Παρατηρώντας την εξέλιξη της κρίσης από τη δεκαετία του 1970, φαίνεται εύλογη η υπόθεση ότι ο δημοκρατικός καπιταλισμός θα βρει έναν καινούριο τρόπο -πάλι προσωρινό, φυσικά- να επιλύσει τις κοινωνικές διαμάχες. Αυτή τη φορά, όμως, σε κατευθύνσεις που πιθανότατα θα είναι αποκλειστικά προς όφελος των κυρίαρχων τάξεων, οι οποίες έχουν οχυρωθεί σε πολιτικά απόρθητο έδαφος: στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Σε τελική ανάλυση, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο οι κυρίαρχες τάξεις να προετοιμάζονται με αυτοπεποίθηση για την ύστατη μάχη τους ενάντια στην κρατική εξουσία, πριν επιβάλουν τον νόμο τους μια και καλή.<br /> <br /> <br /> <div style="text-align: right;">μετάφραση: Χάρης Λογοθέτης<br /> <a href="http://www.monde-diplomatique.gr/spip.php?article323">LE MONDE diplomatique</a></div><br /> <a href="http://www.onalert.gr/">πηγή</a>

Γιατί η κρίση του 2008 ξεκίνησε πριν από 40 χρόνια! Ανάλυση

του Wolfgang Streeck Στην ανάλυσή του, ο Wolfgang Streeck ερμηνεύει την κρίση με όρους μετασχηματισμού του «δημοκρατικού καπιταλισμού»....

Διαβάστε την συνέχεια

Παρελάσεις που έγραψαν ιστορία!Για διαφορετικούς λόγους.Βίντεο

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" height="353" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/PARELASEIS/MOSCOW1945.png" width="600" /></div><br /> <div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></div><br /> <br /> Αναμένοντας τη παράλεση-σήριαλ της 25ης Μαρτίου στην Αθήνα,ας θυμηθούμε μερικές παρελάσεις που πραγματικά άφησαν εποχή και γράφτηκαν στην ιστορία. Όχι πάντα για ευχάριστους λόγους. Όπως και η δική μας παρέλαση ,αυτή που τελικά δεν έγινε ποτέ στις 28 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη,πέρασε στην ιστορία ως μια "μαύρη ανάμνηση",έχουν υπάρξει κι άλλες στον κόσμο,με πολύ χειρότερα γεγονότα να τις σημαδεύουν.<br /> <br /> Ας ξεκινήσουμε από τις "θριαμβευτικές" όμως. Ιούνιος 1945.Μόσχα. Η παρέλαση της νίκης. Ο στρατηγός Ζούκοφ έφιππος,αποθεώνεται από τα στρατεύματά του ,που έφθασαν μέχρι το Βερολίνο.Οι επευφημίες τους προς το στρατηγό δεν άρεσαν και πολύ στον "πατερούλη" Στάλιν,όπως έδειξε η μετέπειτα ιστορία.<br /> <br /> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="366" src="http://www.youtube.com/embed/63A9caiYnLw" width="600"></iframe><br /> <br /> Μια παρέλαση που βάφτηκε με αίμα ήταν αυτή στην Αίγυπτο,όταν δολοφονήθηκε από ένοπλο τμήμα που συμμετείχε στην παρέλαση ο πρόεδρος Σαντάτ! Το βίντεο που είχαν καταγράψει οι κάμερες είναι συγκλονιστικό<br /> <br /> <iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="366" src="http://www.youtube.com/embed/Mb1niJFyVwU" width="600"></iframe><br /> <br /> <a href="http://www.onalert.gr/">πηγή</a>

Παρελάσεις που έγραψαν ιστορία!Για διαφορετικούς λόγους.Βίντεο

Αναμένοντας τη παράλεση-σήριαλ της 25ης Μαρτίου στην Αθήνα,ας θυμηθούμε μερικές παρελάσεις που πραγματικά άφησαν εποχή και γράφτηκαν στην...

Διαβάστε την συνέχεια

Το αντάρτικο του 1821.Ένας στρατηγός αναλύει τις τακτικές του πολέμου

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" height="355" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/1821/cache/agialavra2-474x345.jpg" width="600" /></div><br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><br /> Του ΝΙΚΟΥ ΤΟΣΚΑ<br /> Υποστράτηγος (ε.α)<br /> <br /> Ποιοι ήταν αυτοί που μετά από τετρακόσια χρόνια σκληρής σκλαβιάς εξεγέρθηκαν και μας χάρισαν την λευτεριά; Τι στρατιωτικές γνώσεις είχαν και πώς ήταν οργανωμένοι; Με ποιό τρόπο έκαναν πόλεμο και αντιμετώπισαν τον πανίσχυρο τουρκικό και αιγυπτιακό στρατό; Πόσο σημαντική ήταν η βοήθεια των εθελοντών φιλελλήνων που προσέτρεξαν;<br /> <br /> Οι προγονοί μας, στις αρχές του 19ου αιώνα, ήταν κτηνοτρόφοι και γεωργοί χωρίς καμία στρατιωτική εκπαίδευση, εκτός ελαχίστων που υπηρέτησαν στα αγγλικά στρατεύματα των Επτανήσων και ακόμη λιγότερων που υπηρέτησαν στο ρωσικό στρατό. Ουσιαστικά δεν υπήρχε στρατιωτική γνώση, πολύ λιγότερο πρότυπα οργάνωσης που να εξυπηρετούν τα πρώτα σκιρτήματα εξέγερσης. <br /> Η Ευρώπη μόλις είχε ξυπνήσει από τη μεγαλειώδη γαλλική επανάσταση (1789), τις εκστρατείες του Ναπολέοντα αλλά και την ήττα του στο Βατερλώ το 1815. <br /> <br /> <br /> Οι στρατοί στην Ευρώπη πριν τη γαλλική επανάσταση <span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: normal;">μάχονταν μόνο σε σχηματισμό παράταξης, δηλαδή ο ένας κατ΄ αγκώνα δίπλα στον άλλο, σε ζυγούς που απείχαν περί τα 10 μ. Απαγορευόταν και θεωρείτο λιποταξία η απομάκρυνση οπλίτη από την παράταξη. Ακόμη και η διανυκτέρευση γινόταν μακριά από δάση για να μη φύγουν οι φτηνά αμειβόμενοι στρατιώτες, που κατάγονταν από τις εξαθλιωμένες τάξεις. Η γαλλική επανάσταση επέβαλε την γενικευμένη υποχρεωτική θητεία (levee en masse), </span><span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: normal;">ο οπλίτης ήταν ελεύθερος πολίτης και πολεμούσε με μαζικές επιθέσεις (a la bayonette), έξω από σχηματισμούς παράταξης και γεωμετρικά σχήματα και με ελιγμούς που απαιτούσε η επιβίωσή του από τα πυροβόλα όπλα, το ηθικό του ελεύθερου ανθρώπου και η ανάγκη του για γρήγορη νίκη. <br /> <br /> <br /> </span><span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: normal;">Οι πρώτοι φιλέλληνες που ήρθαν για να βοηθήσουν τον απελευθερωτικό αγώνα, ήταν φιλελεύθεροι άνθρωποι, λάτρεις της γαλλικής επανάστασης και της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Οι άνθρωποι αυτοί </span><span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: normal;">θέλησαν να οργανώσουν τους ατίθασους και απείθαρχους έλληνες της εποχής εκείνης ώστε να πολεμούν με τακτικές που δεν άρμοζαν στην ελληνική ιδιοσυγκρασία, της γεωγραφία της περιοχής και που είχαν ξεπεραστεί ήδη στην Ευρώπη από τη φιλελεύθερη αντίληψη που σάρωσε τα συντηρητικά καθεστώτα. <br /> <br /> <br /> </span><span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: normal;">Η μάχη του Πέτα, κοντά στην Άρτα, τον Ιούλιο του 1822, </span><span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: normal;">οδήγησε στη θλιβερότερη ήττα της Επανάστασης και στην απώλεια του μεγαλύτερου μέρους των 93 αξιωματικών φιλελλήνων και τη διάλυση του πρώτου τακτικού τάγματος που αποτελείτο από 590 αξιωματικούς και στρατιώτες, ακριβώς λόγω της λανθασμένης τακτικής που εφαρμόσθηκε. Η παράταξή τους διαλύθηκε από το τουρκικό ιππικό του Ομέρ Βρυώνη. Λάθος συνταγή σε λάθος χρόνο. Στην περίπτωση του Πέτα ο Μαυροκορδάτος θέλοντας να παρακάμψει τις στρατιωτικές ηγεσίες του Αγώνα, υιοθέτησε τις τακτικές που οι φιλέλληνες προσπάθησαν να διδάξουν και αποδείχτηκαν ξεπερασμένες και αναποτελεσματικές. <br /> <br /> <br /> Μετά το πάθημα αυτό οι Έλληνες όταν πολεμούσαν </span><span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: normal;">συνέχισαν να εφαρμόζουν την τακτική των κλεφτών και του ανταρτοπολέμου. Δεν χρησιμοποίησαν ξανά σχηματισμούς παρατάξεως. Δεν πιάνανε τον κάμπο αλλά όπως στα Δερβενάκια (Ιούλιος 1922) ταμπουρώνονταν στα ριζά του βουνού και ενεδρευτικά αιφνιδίαζαν τον εχθρό. <br /> <br /> Κτυπούσαν τον εχθρό όταν μπορούσαν και τον απέφευγαν όταν ήταν σε αδύναμη θέση. </span><span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: normal;">Οι αρχηγοί ήταν πάντοτε μπροστά και γι αυτό ο αρχιστράτηγος στερεάς Ελλάδος Μάρκος Μπότσαρης σκοτώθηκε σε μάχη στο Καρπενήσι και ο αρχιστράτηγος Καραϊσκάκης στο Φάληρο.<br /> Είχε έρθει ο καιρός του ελεύθερου Ανθρώπου που θα σάρωνε τις συντηρητικές αντιλήψεις και τις στρατιωτικές τακτικές της φεουδαρχικής εποχής. </span><span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: normal;">Το ηθικό, ο αυθόρμητος ελιγμός και η ορμητικότητα των ελεύθερων ανθρώπων δεν έμπαινε σε καλούπια. Οι λαϊκοί ηγέτες σαν τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, πήγαιναν μπροστά στη μάχη, προκαλούσαν τον εχθρό, τον κτυπούσαν όπου μπορούσαν και τον ανάγκαζαν να υποχωρήσει. Τα δυο στοιχεία της τακτικής ήταν ο ελιγμός και η τριβή του εχθρού. Η ίδια τακτική εφαρμόσθηκε και στη θάλασσα όπου μετά την πρώτη ατυχή ναυμαχία έξω από την Πάτρα όπου έγινε μετωπική αντιπαράθεση, ο Κανάρης εφάρμοσε τις αιφνιδιαστικές προσβολές με τα μπουρλότα. Παράλληλα τα μικρά ελληνικά εμπορικά εφοδιασμένα με λίγα κλεμμένα πυροβόλα ήταν εύκολο να ελιχθούν ανάμεσα στα μεγάλα δυσκίνητα τουρκικά πλοία και να τα προσβάλουν όταν μπορούσαν ή να διαφύγουν όταν η αναλογία δεν τους ευνοούσε. <br /> <br /> </span><span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: normal;"><br /> Η ίδια τακτική, της φθοράς του αντιπάλου εφαρμόσθηκε με επιτυχία σε μεταγενέστερους πολέμους. Εφαρμόσθηκε στην Εθνική Αντίσταση 1941-1945. Ήταν η τακτική των ελεύθερων ανθρώπων, με τις ελάχιστες στρατιωτικές γνώσεις αλλά με την τεράστια ορμή και θέληση για Ελευθερία. <br /> </span><span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: normal;"><br /> Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι ο πόλεμος δεν είναι μόνο αντιπαράθεση στρατιωτική αλλά και πολιτιστική. Η ατομικότητα του Έλληνα αγωνιστή καθόριζε τον ελιγμό του. Δεν ήταν ο καταπιεσμένος κεντροευρωπαίος που πιστός στο φεουδάρχη του υποχρεωνόταν να μπει στο ζυγό. Αυτός καθόριζε την ώρα του κινδύνου για τη ζωή του (όχι του θανάτου του όπως ο Ιάπωνας καμικάζι) αλλά και την ώρα της ελευθερίας του στα βουνά. Φορούσε πλουμιστά ρούχα και κορόιδευε τον αντίπαλο. Αντέτασσε τους δικούς του τρόπους πολέμου στις ΄΄κεντρικές λογικές΄΄ της πειθαρχίας που επικρατούσαν στην Ευρώπη. Χωρίς να ξέρει από Διαφωτισμό αγαπούσε τις φιλελεύθερες απόψεις. <br /> <br /> </span><span style="font-weight: bold;"><span style="font-weight: normal;">Ήταν οι ταπεινοί που τους έλεγαν κλέφτες και τους κορόιδευαν οι φιλέλληνες γιατί ήταν άπλυτοι και αγράμματοι που εφάρμοσαν ΄΄ελεύθερες΄΄ τακτικές πολέμου και νίκησαν. Δεν φορούσαν φράκο ούτε ήξεραν από διπλωματίες και ΄΄σαλονάτες΄΄ συμπεριφορές ούτε είχαν διαβάσει τις τακτικές των Ολλανδών ή Σουηδών στρατηγών του Μεσαίωνα, όπως οι στρατιωτικοί της Ευρώπης εκείνης της εποχής. <br /> Αυτούς τους ‘’άπλυτους’’ και ‘’αγράμματους’’ αγωνιστές της Ελευθερίας του 1821, που ήξεραν να σκορπούν τα βόλια τους στο Δράμαλη αλλά και ‘’φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους’’ τιμούμε σήμερα και πάντοτε.</span><br /> <a href="http://www.onalert.gr/">πηγή</a></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span>

Το αντάρτικο του 1821.Ένας στρατηγός αναλύει τις τακτικές του πολέμου

Του ΝΙΚΟΥ ΤΟΣΚΑ Υποστράτηγος (ε.α) Ποιοι ήταν αυτοί που μετά από τετρακόσια χρόνια σκληρής σκλαβιάς εξεγέρθηκαν και μας χάρισαν την λε...

Διαβάστε την συνέχεια

Περιφερειακό πόλεμο στον Περσικό με μεγάλες απώλειες Αμερικανών βλέπουν οι ΗΠΑ

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://kartesios.com/wp-content/uploads/2012/03/polemos_USA_Persikos2303-300x170.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="356" src="http://kartesios.com/wp-content/uploads/2012/03/polemos_USA_Persikos2303-300x170.gif" width="600" /></a></div><br /> <strong>Περιφερειακό πόλεμο με τον θάνατο εκατοντάδων Αμερικανών προέβλεψε η απόρρητη προσομοίωση ισραηλινής επίθεσης κατά του Ιράν που πραγματοποίησαν οι Αμερικανοί πρόσφατα. Η άσκηση η οποία ονομάστηκε Ιnternal Look διήρκεσε δύο εβδομάδες.</strong> <br /> <span class="highlight">Το σενάριο περιελάμβανε την εξαπόλυση επίθεσης του Ισραήλ κατά του Ιράν και τα ιρανικά πυραυλικά αντίποινα κατά αμερικανικών στόχων και πιο συγκεκριμένα αμερικανικού πολεμικού πλοίου στον Περσικό, με αποτέλεσμα τον θάνατο 200 Αμερικανών. </span><br /> <span class="highlight">Στην άσκηση Ιnternal Look οι ΗΠΑ αντεπιτίθενται προχωρώντας και οι ίδιες σε βομβαρδισμούς των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων. Σύμφωνα με το σενάριο της άσκησης η ισραηλινή επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν θα καθυστερήσει το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα κατά ένα χρόνο περίπου.</span><br /> <span class="highlight"><strong>Στόχος της άσκησης Ιnternal Look ήταν να ελέγξει σε περίπτωση ισραηλινού πλήγματος κατά του Ιράν, τις αμερικανικές στρατιωτικές επικοινωνίες και τον συντονισμό ανάμεσα στα επιτελεία που εδρεύουν στη Φλόριντα και σε αυτά που εδρεύουν στον Περσικό.</strong> </span><br /> <span class="highlight"><strong>Από την άσκηση αυτή προκύπτει ότι οι Αμερικανοί δεν μπορούν να είναι σίγουροι για τις μελλοντικές κινήσεις των Ισραηλινών αναφορικά με το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Με λίγα λόγια με την άσκηση αυτή οι Αμερικανοί παραδέχονται ανοικτά πως δεν μπορούν πια να ελέγξουν τους Ισραηλινούς οι οποίοι διατηρούν την δυνατότητα τους να επιτεθούν στο Ιράν όποτε αυτοί το κρίνουν.</strong> </span><br /> <span class="highlight">Όπως φαίνεται όσες προσπάθειες και να έχουν καταβάλει μέχρι στιγμής οι Αμερικανοί για να καθυστερήσουν την ισραηλινή επίθεση έχουν αποτύχει και το μόνο που τους απομένει είναι να εμπεδωθεί στο αμερικανικό στράτευμα ο απρόβλεπτος και ανεξέλεγκτος χαρακτήρας ενός ισραηλινού πλήγματος και μιας ιρανικής αντεπίθεσης και φυσικά η κατάλληλη προετοιμασία του για αυτό το ενδεχόμενο. </span><br /> <span class="highlight">Με τους Ισραηλινούς να λένε δημοσίως ότι τα περιθώρια για να αποφευχθεί η κατασκευή ιρανικής πυρηνικής βόμβας στενεύουν επικίνδυνα, οι Αμερικανοί θεωρούν πιθανή την ισραηλινή επίθεση κατά του Ιράν μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα χωρίς όμως να υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την μελλοντική επίθεση παρά μόνο εκτιμήσεις. </span><br /> <span class="highlight">Κατ’ ιδίαν πάντως Αμερικανοί αξιωματούχοι δηλώνουν ότι περιμένουν το πλήγμα να γίνει με ελάχιστη ή και <br /> καθόλου προειδοποίηση όπως είχε συμβεί και πριν από 31 σχεδόν χρόνια το Ιούνιο του 1981 με την ισραηλινή αεροπορική επιχείρηση Opera η οποία αφορούσε την καταστροφή του υπο κατασκευή ιρακινού πυρηνικού αντιδραστήρα Οsirak. </span><br /> <span class="highlight">Το αποτέλεσμα της άσκησης ενέτεινε τους φόβους των ΗΠΑ ότι σε περίπτωση κλιμάκωσης δεν θα μπορέσουν να παραμείνουν έξω από τις συγκρούσεις και ενίσχυσε την πεποίθηση των αναλυτών που <br /> προειδοποιούν για τους κινδύνους που ενέχει ενδεχόμενο ισραηλινό πλήγμα για τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με την άσκηση τα επακόλουθα αμερικανικά πλήγματα μίας ιρανικής επίθεσης, τα οποία όπως φαίνεται δεν θα είναι «εκδικητικά» αλλά θα έχουν στόχο τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, θα μπορούσαν να καθυστερήσουν το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα κατά μόλις δύο χρόνια επιπλέον. </span><br /> <span class="highlight">Αναλυτές πάντως στο αμερικανικό Πεντάγωνο υποστηρίζουν ότι το αμερικανικό οπλοστάσιο θα μπορούσε να <br /> προξενήσει πολύ μεγαλύτερη ζημιά, αν ο πρόεδρος Ομπάμα έδινε το «πράσινο φως» για πλήρη αντεπίθεση. Από την άλλη πλευρά πολλοί ειδικοί αναλυτές έχουν προβλέψει ότι το Ιράν θα διαχειριστεί με προσοχή την κλιμάκωση έπειτα από ένα ισραηλινό πλήγμα, ώστε να αποφύγει να προσφέρει στις ΗΠΑ την αφορμή για να <br /> χρησιμοποιήσουν εναντίον του το δικό τους πολύ ισχυρότερο από το ισραηλινό οπλοστάσιο. </span><br /> <span class="highlight">Η κυβέρνηση του Ιράν θα μπορούσε να δώσει σε συμμάχους της και τις συνεργαζόμενες με αυτή οργανώσεις ανα τον κόσμο εντολή να ανατινάξουν παγιδευμένα αυτοκίνητα σε πρωτεύουσες χωρών ή να προμηθεύσει ισχυρά εκρηκτικά και περισσότερο εξελιγμένο οπλισμό στους αντάρτες στο Αφγανιστάν, ώστε να τα χρησιμοποιήσουν σε επιθέσεις κατά Αμερικανών. </span><br /> <span class="highlight">Σύμφωνα δε ομάδα αναλυτών στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ εκτιμάται ότι το τελευταίο που επιθυμεί το Ιράν με δεδομένη τον πολυφυλετικό του χαρακτήρα, τα ευάλωτα εκτεθειμένα του σύνορα και ενεργειακές υποδομές, είναι ένας ολοκληρωτικός πόλεμος στο έδαφός του. </span><br /> <span class="highlight">Με βάση αυτό το σκεπτικό το τελευταίο που θα επιθυμούσε το Ιράν θα ήταν να πλήξει αμερικανικούς στρατιωτικούς στόχους στον Περσικό και να προκαλέσει την δικαιολογημένη πια αντίδραση της Ουάσινγκτον, η οποία εν μέσω προεκλογικής περιόδου δεν θα μπορεί να μείνει απαθής υπό την πίεση της λαϊκής αντίδρασης για τις αμερικανικές απώλειες. </span><br /> <span class="highlight">Η συγκεκριμένη όμως ανάλυσή επισημαίνει ότι είναι αδύνατο να γνωρίζει κανείς τις αληθινές προθέσεις <br /> της ιρανικής ηγεσίας υπό τον πρόεδρο Ahmadinejad, παρά την πεποίθηση ότι το ιερατείο επιδιώκει την διατήρηση του στην εξουσία και τονίζει ότι ακόμη και οι πιο λεπτομερείς στρατιωτικές ασκήσεις των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων δεν μπορούν να προβλέψουν την αντίδραση κρατών και ηγεσιών μετά από επίθεση εχθρικού κράτους.</span><br /> <br /> <a href="http://www.defencenet.gr/">πηγή</a>

Περιφερειακό πόλεμο στον Περσικό με μεγάλες απώλειες Αμερικανών βλέπουν οι ΗΠΑ

Περιφερειακό πόλεμο με τον θάνατο εκατοντάδων Αμερικανών προέβλεψε η απόρρητη προσομοίωση ισραηλινής επίθεσης κατά του Ιράν που πραγματοπ...

Διαβάστε την συνέχεια

Με νέα Ίμια στην Αν.Μεσόγειο απειλεί η Άγκυρα - "Θα γίνει ό,τι έγινε στο Καρντάκ"!

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLD1Nz6TEXVWaoAvEm41jCldQTzOT2j19RJMzmCSUZYPBMkKu_PbSUrS9UqXzC8dzsjcpEVgOQ1BmLLOcOB0TBKskma8H6ruaa0ciplUmQU7_gE7JO7GCQBH1KvqGdLqdh-l0A1e9tqMvn/s1600/imia-20100826.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="354" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLD1Nz6TEXVWaoAvEm41jCldQTzOT2j19RJMzmCSUZYPBMkKu_PbSUrS9UqXzC8dzsjcpEVgOQ1BmLLOcOB0TBKskma8H6ruaa0ciplUmQU7_gE7JO7GCQBH1KvqGdLqdh-l0A1e9tqMvn/s640/imia-20100826.jpg" width="600" /></a></div><br /> <strong>Με νέα κρίση, ανάλογη με αυτή των Ιμίων ("Θα επαναλάβουμε ό,τι έγινε στο Καρντάκ" ειπώθηκε), προειδοποίησε Ελλάδα και Κύπρο η Τουρκία, αν επιχειρήσουν να αξιοποιήσουν τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου, δια του υποδιευθυντή του τμήματος Ναυσιπλοΐας και Αεροπλοΐας του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, Çağatay Erciyes. Και εννοούσε ότι θα προχωρήσουν σε γεωτρήσεις και αυτοί στην ίδια περιοχή των κυπριακών οικοπέδων την οποία θεωρούν ότι εμπεριέχει τουρκικά δικαιώματα ερευνών και εκμετάλλευσης!</strong><br /> Σε ομιλία του που έγινε την Πέμπτη 22 Μαρτίου σε Διεθνές Συμπόσιο για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο στην Κωνσταντινούπολη στο οποίο συμετείχαν εκπρόσωποι γνωστών διεθνών πετρελαϊκών εταιρειών, (BP, Chevron, Exxon, OMV, DNV) ο Çağatay Erciyes προς έκπληξη όλων σταμάτησε να μιλά στα τουρκικά (στην Τουρκία δεν επιτρέπεται σε διεθνείς συναντήσεις οι κρατικοί αξιωματούχοι να ομιλούν άλλη γλώσσα πέραν της τουρκικής η οποία βέβαια μεταφράζεται για τους ξένους σύνεδρους) και πλέον στην αγγλική γλώσσα, προφανώς θέλοντας να δώσει απευθείας μήνυμα στις εταιρείες αυτές, είπε με σκληρό ύφος:<br /> <strong><em>"Η Τουρκία δεν θα επιτρέψει την Κυπριακή Δημοκρατία να παραβιάσει τα δικαιώματα της στην θαλάσσια περιοχή νότια της Κύπρου. Πέντε μπλοκ (σ.σ. Οικόπεδα ή "βυθοτεμάχια") της περιοχής αυτής που οι Κύπριοι έχουν προγραμματίσει εξόρυξη φυσικού αερίου, συμπίπτουν με τις ίδιες περιοχές όπου η Τουρκία έχει δικαιώματα να προχωρήσει στην έρευνα και εξόρυξη του φυσικού αερίου. Αν προχωρήσουν σε εξόρυξη θα αντιδράσουμε. Θα αντιδράσουμε και κατά όσων θελήσουν να τους υποστηρίξουν και τα αποτελέσματα της αντίδρασής μας τα έζησε η Ελλάδα στο Καρντάκ (σ.σ. η ονομασία που δίνουν οι Τούρκοι στα ελληνικά νησιά Ίμια)"! </em></strong><br /> Ο Çağatay Erciyes απευθυνόμενος προσωπικά στους εκπροσώπους των ξένων εταιρειών, τους προειδοποίησε με έντονο ύφος, (μίλησε σε υψηλό τόνο όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά), να μην τολμήσουν να προχωρήσουν σε συνεργασία με την Κύπρο σε έρευνες στις περιοχές αυτές, διότι θα αντιμετωπίσουν την έντονη τουρκική αντίδραση. <strong><em>"Μέχρι να εξευρεθεί οριστική και μόνιμη λύση στο Κυπριακό πρόβλημα, η Κύπρος δεν έχει κανένα δικαίωμα να προβεί σε καμία έρευνα και εκμετάλλευση των πιθανών ενεργειακών κοιτασμάτων στην περιοχή".</em></strong><br /> <strong>Είναι πραγματικά εκπληκτικό το θράσος της Άγκυρας να επικαλείται "δικαιώματα" σε μία περιοχή που ούτε καν την... βλέπουν από την Τουρκία, αφού μεσολαβεί ο χερσαίος όγκος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά το θράσος αυτό όταν συνοδεύεται από απειλές του τύπου "Θα επαναλάβουμε τα Ίμια" εννοώντας ότι θα επιχειρήσουν γεωτρήσεις ακριβώς στην ίδια περιοχή με την προστασία του τουρκικού στόλου. </strong><br /> <strong>Το ερώτημα είναι αν θα βρουν εταιρεία να δεχθεί να κάνει κάτι τέτοιο (βέβαια έχουν παραγγείλει και δικά τους γεωτρύπανα, αλλά θα καθυστερήσουν περί τα δύο χρόνια να τους παραδοθούν). </strong><br /> <strong>Η Άγκυρα γνωρίζει ότι έχει αρχίσει να αποκτά τον πλήρη επιχειρησιακό έλεγχο της Αν. Μεσογείου, λόγω πλήρους απουσίας του ελληνικού Ναυτικού (ανυπαρξία κατάλληλων μέσων και πολιτικής βούλησης) και σε λίγο θα αναλάβει και τον έλεγχο του Αιγαίου. Έχει καταρτίσει ένα τεραστίων διαστάσεων ναυπηγικό πρόγραμμα με νέες κορβέτες, όπως η stealth MILGEM (φωτό α' σελίδας), νέες φρεγάτες και ένα μικρό αεροπλανοφόρο. Και απειλεί εκ του ασφαλούς...</strong><br /> <strong>Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η απειλή στην περιοχή γιγαντώνεται και το ίδιο θα ισχύσει αν επιχειρηθεί θέσπιση αρχικά και εν συνεχεία ανακήρυξη ελληνικής ΑΟΖ. Και το μόνο που θα μπορούσε νε τους σταματήσει είναι αυτό που οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται καλύτερα: Η γλώσσα της ισχύος.</strong> <br /> <strong>ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ</strong><br /> <br /> <a href="http://www.defencenet.gr/">πηγή</a>

Με νέα Ίμια στην Αν.Μεσόγειο απειλεί η Άγκυρα - "Θα γίνει ό,τι έγινε στο Καρντάκ"!

Με νέα κρίση, ανάλογη με αυτή των Ιμίων ("Θα επαναλάβουμε ό,τι έγινε στο Καρντάκ" ειπώθηκε), προειδοποίησε Ελλάδα και Κύπρο η Το...

Διαβάστε την συνέχεια

«Σουρωτήρι» τα ελληνικά χωρικά ύδατα από το «Πίρι Ρέις» – «Χαρτοπόλεμος» από το ΥΠΕΞ

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.panathinaikoskosmos.com/wp-content/uploads/2012/03/pirireis21312.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.panathinaikoskosmos.com/wp-content/uploads/2012/03/pirireis21312.jpg" /></a></div><br /> <strong>Απόλυτη παραδοχή από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών της παραβατικής συμπεριφοράς της Άγκυρας στο Αιγαίο με την «κρουαζιέρα» του «Πίρι Ρέις» από βορά προς νότο, επήλθε ύστερα από ανταλλαγή ανακοινώσεων σήμερα των υπουργείων εξωτερικών των δύο χωρών και αφού είχε προηγηθεί ένα χλιαρό ελληνικό διάβημα ενώ το τουρκικό σκάφος όπως αποκαλύπτει το defencenet.gr σε τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις έκανε έρευνες εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων.</strong> <br /> Τι σημαίνουν όλα αυτά. Ότι ενώ ομολογείται πλέον η παραβατική συμπεριφορά της Άγκυρας και αποκρύπτονται οι παραβιάσεις των ελληνικών χωρικών υδάτων ουδείς συγκινείται για να ανακαλέσει στην τάξη την Τουρκία. Ούτε καν το σκάφος του ΛΣ που απλά το παρακολουθεί έχει ζητήσει να πάψει τις έρευνες εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων. <br /> Πιο συγκεκριμένα τα γεγονότα έχουν ως εξής: Σε διάβημα του ελληνικού ΥΠΕΞ για την είσοδο του τουρκικού σκάφους «σε περιοχή ελληνικής υφαλοκρηπίδας βορειοδυτικά της Μυτιλήνης» το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών ανταπάντησε ότι κατά πρώτον το τουρκικό σκάφος δεν πραγματοποιεί έρευνες για πετρέλαιο ή φυσικό αέριο –επικαλούμενη τη συμφωνία της Βέρνης του 1976 η οποία προβλέπει αποχή των δύο χωρών από έρευνες για φυσικούς πόρους εκτός των 6ν.μ. και από τις δύο χώρες μέχρι να καθοριστεί το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας- και κατά δεύτερον ότι το «Πίρι Ρέις» εκτελεί επιστημονικές έρευνες σε διεθνή ύδατα για τις οποίες δεν απαιτείται ειδική άδεια. <br /> <strong>Αναφέρεται ειδικότερα στην ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου:</strong> <br /> «ακαδημαϊκές και ναυτικές έρευνες, γίνονται <strong>χωρίς κανέναν περιορισμό</strong> και από τις δύο χώρες <strong>στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου.</strong> Και οι δύο χώρες <strong>δεν χρειάζονται προηγούμενη άδεια</strong> ή συμφωνία ή ενημέρωση, η μία της άλλης, μέσω των επίσημων διαύλων για τη διενέργεια τέτοιων ερευνών πέραν των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο».<br /> Από την απάντηση του τουρκικού υπουργείου γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι η Άγκυρα <strong>αρνείται αφενός πως το «Πίρι Ρέις» εισήλθε σε «περιοχή ελληνικής υφαλοκρηπίδας», ενώ αφετέρου προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα αναφέρει ότι έρευνες που αφορούν «ναυτικές και ακαδημαϊκές» δραστηριότητες</strong> δεν υπόκεινται στην ανάγκη εξασφάλισης πρότερης άδειας –από την Αθήνα- ενόσω αυτές πραγματοποιούνται στα διεθνή ύδατα. <br /> <strong>Το θέμα όμως είναι πως το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών ψεύδεται</strong> καθώς το ερευνητικό σκάφος δεν κινήθηκε μόνο στα διεθνή ύδατα αλλά αντίθετα κινήθηκε και μέσα στα 6 ν.μ. – εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων δηλαδή - στις παρακάτω περιοχές: νότια της Πάτμου, στο στενό μεταξύ Λειψών-Λέρου, 2 ν΄μ. ανοικτά της Κω και στο στενό μεταξύ Σύμης και Τήλου. <br /> Το τουρκικό σκάφος κινείτο με ταχύτητα από 0,4 κόμβους - όπως συνέβαινε μέχρι και πριν από λίγη ώρα- μέχρι και 6 κόμβους ταχύτητες οι οποίες του επιτρέπουν την εκτέλεση ερευνών έστω και αν αυτές έχουν την ετικέτα των «επιστημονικών». <br /> Σε ανταπάντηση του ΥΠΕΞ που ακολούθησε της τουρκικής ανακοίνωσης και απόρριψης ουσιαστικά του ελληνικού διαβήματος η Αθήνα <strong>αναγνωρίζει ότι το τουρκικό σκάφος πραγματοποίησε και πραγματοποιεί έρευνες εντός περιοχής ελληνικής υφαλοκρηπίδας</strong>. Πιο συγκεκριμένα αναφέρεται: <br /> «<strong>Τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας στην υφαλοκρηπίδα υπάρχουν, ως γνωστόν, ab initio (εξ αρχής) και ipso facto (αυτόματα και εκ της ουσίας του πράγματος) , ενώ η γνωστοποίηση προς το παράκτιο κράτος, ήτοι την Ελλάδα, θαλασσίων επιστημονικών ερευνών στα υπερκείμενα ύδατα ελληνικής υφαλοκρηπίδας ζητείται σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και τη διεθνή πρακτική, ώστε να διασφαλιστεί ο σεβασμός των κυριαρχικών αυτών δικαιωμάτων</strong>».<br /> Επιπρόσθετα η το ΥΠΕΞ επικαλείται τη συνθήκη του Montego Bay περί επέκταση των χωρικών υδάτων από 6ν.μ. στα 12 ν. μ. και διευκρίνιση και αποδοχή της έννοιας ΑΟΖ. <br /> «Οι θέσεις μας είναι σταθερές και βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο και συγκεκριμένα στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Η στάση μας διαχρονικά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία είναι συνεπής και δεν επιδέχεται αυθαιρέτων ερμηνειών».<br /> <strong>Εν κατακλείδι η Τουρκία ισχυρίζεται πως το σκάφος της κινείται στα διεθνή ύδατα –που δεν κινείται- εκτελώντας επιστημονικές έρευνες, ενώ το ΥΠΕΞ ισχυρίζεται πως το τουρκικό σκάφος παραβιάζει «περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας» και για την πραγματοποίηση των ερευνών αυτών απαιτείται ειδική άδεια σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και τη διεθνή πρακτική. </strong><br /> <strong>Αποτέλεσμα; Το τουρκικό σκάφος συνεχίζει κανονικά το διάπλου του Αιγαίου, πραγματοποιώντας έρευνες εντός ελληνικών χωρικών υδάτων και ελληνικής υφαλοκρηπίδας, απλά παρακολουθούμενο από ένα σκάφος του ΛΣ!</strong> <br /> Τα χλιαρά διαβήματα της Αθήνας δεν έφεραν αποτέλεσμα όπως ήταν φυσικό. Με την κίνησή της αυτή η Τουρκία εξασφάλισε δύο πράγματα: Πρώτον αμφισβητεί –για άλλη μια φορά- στην πράξη ακόμη και τα ελληνικά Εθνικά Χωρικά Ύδατα και δεύτερον με την ανακοίνωσή της προειδοποίησε την Ελλάδα να μην διανοηθεί να προχωρήσει σε έρευνες πετρελαίου ή φυσικού αερίου στο Αιγαίο, ακόμη και αν αυτές είναι απόλυτα νόμιμες εφόσον προβλέπονται από την συνθήκη του Montego Bay. <br /> Για ακόμη μια φορά η παθητική και φοβική στάση της Ελλάδας επιτρέπει στην Τουρκία να παίζει το παιχνίδι της στο Αιγαίο, θεωρώντας το προέκταση του εθνικού της χώρου.<br /> <br /> <a href="http://www.defencenet.gr/">πηγή</a>

«Σουρωτήρι» τα ελληνικά χωρικά ύδατα από το «Πίρι Ρέις» – «Χαρτοπόλεμος» από το ΥΠΕΞ

Απόλυτη παραδοχή από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών της παραβατικής συμπεριφοράς της Άγκυρας στο Αιγαίο με την «κρουαζιέρα» του «Πίρι Ρέ...

Διαβάστε την συνέχεια