Η δυσανεξία για την εθνική ταυτότητα
Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε πρωτίστως να αναρωτηθούμε γιατί οι ελλαδικές ηγετικές ελίτ επιμένουν να προχωρήσουν σε μια παρόμοια επιλογή, η οποία θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα στη χώρα.
Όμως, η Ελλάδα δεν είναι μια φυσιολογική χώρα.Όπως ο γράφων έχει υποστηρίξει σε προηγούμενο άρθρο του στο SLpress.gr («
Το φράγμα και η εξωτερική πολιτική χωρίς ιθαγένεια»), το ελλαδικό κράτος δημιουργήθηκε ως «κράτος πελάτης» (client state) της Δύσης, σκοπός του οποίου ήταν να λειτουργήσει ως φράγμα έναντι της Ρωσίας. Όμως, οι λαϊκές μάζες ήταν ταυτισμένες συναισθηματικά και υπαρξιακά με τη Ρωσία λόγω Ορθοδοξίας και ιστορικών μνημών.
Η αντίφαση αυτή οδήγησε στη δημιουργία ενός εγχώριου εξουσιαστικού πλέγματος, το οποίο περιφρονούσε και εχθρεύονταν τη λαϊκή βούληση. Απεχθανόταν την εθνική ανεξαρτησία γιατί αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει σε γεωπολιτικές επιλογές που θα στρέφονταν ενάντια στον πρωταρχικό ρόλο της Ελλάδας ως φράγμα έναντι της Ρωσίας. Για τον λόγο αυτό το ελλαδικό εξουσιαστικό κατεστημένο θεωρούσε και θεωρεί επικίνδυνη και ανεπιθύμητη την εθνική ταυτότητα, αφού αυτή θα μπορούσε να λειτουργήσει ως βάση έδρασης για την απαίτηση εθνικής ανεξαρτησίας.
Διαχρονικά, λοιπόν, το μόνιμο μέλημα των ηγετικών ελίτ στην Ελλάδα, στις οποίες εντάσσονται μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος, του μιντιακού και ακαδημαϊκού κατεστημένου και του «πνευματικού κόσμου», καθώς και το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι μιας μεταπρατικής, παρασιτικής και αντιπαραγωγικής αστικής τάξης, ήταν να υπακούουν προθύμως και άνευ αντιλογίας τας διαταγάς του Δυτικού Παράγοντα και να τις επιβάλλουν στο λαό. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούν διάφορα πολιτικά ενδύματα ανάλογα την περίσταση και την ιστορική περίοδο.
Από το τέλος του Εμφυλίου μέχρι τη Μεταπολίτευση επένδυσαν στην αντικομμουνιστική «εθνικοφροσύνη», εν συνεχεία στο «Ανήκομεν εις την Δύσιν» και στο απατηλό όραμα της ενσωμάτωσης σε μια προηγμένη και πλούσια ΕΕ. Σήμερα επενδύουν στον «αντιεθνικισμό». Κάθε φορά, όμως, ο στόχος παραμένει ο ίδιος και είναι η επιβολή της θέλησης του Δυτικού Παράγοντα στον ελληνικό λαό.
Γιατί οι ΗΠΑ θέλουν δυσλειτουργικό ΝΑΤΟ
Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει λοιπόν η παντελής έλλειψη εθνικής στρατηγικής από πλευράς των ηγετικών ελλαδικών ομάδων. Το ερώτημα είναι για ποιον λόγο οι ΗΠΑ και η Δύση γενικότερα, θέλουν ένα τέτοιο δυσλειτουργικό ΝΑΤΟ που θα προκύψει με την ένταξη των Σκοπίων, μετά την «επίλυση» του ζητήματος της ονομασίας; Και αυτό τη στιγμή που το ΝΑΤΟ είναι ήδη δυσλειτουργικό μόνο και μόνο λόγω μεγεθών, για να μην μιλήσουμε για την τουρκική «ιδιαιτερότητα».
Ακόμη και με μια «πειθαρχημένη» Τουρκία, ο μεγάλος αριθμός των χωρών που έχουν στριμωχτεί μέσα στο ΝΑΤΟ καθιστά ιδιαίτερα δύσκολη την επίτευξη ομοφωνίας σε περίπτωση που προκύψει κάποια ρωσική «επιθετική» δραστηριότητα στις Δημοκρατίες της Βαλτικής, για παράδειγμα. Και αν μια τέτοια ομοφωνία είναι, έτσι και αλλιώς, δύσκολο να επιτευχθεί, καθίσταται ακόμη πιο αμφίβολη από τη δημιουργία και άλλων ανταγωνιστικών υποσυστημάτων μέσα στο ΝΑΤΟ, επιπροσθέτως αυτού της Ελλάδας-Τουρκίας.
Μια αρχική ερμηνεία αυτής της φαινομενικά λανθασμένης πολιτικής από πλευράς των ΗΠΑ, θα μπορούσε να είναι η διαβόητα κοντόθωρη αμερικανική στρατηγική σκέψη. Η Ουάσιγκτον απλά θέλει να γεμίσει τον χάρτη των Βαλκανίων με τα χρώματα του ΝΑΤΟ, αδιαφορώντας για το τι μέλλει γενέσθαι. Όμως, μπορεί να υπάρχει και μια άλλη ανάγνωση, που να ταιριάζει καλύτερα στον πολύπλοκο διεθνή γεωπολιτικό χάρτη που διαμορφώνεται σήμερα.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.