Νέο δόγμα για στρατό βλέπει η Άγκυρα: Η ομιλία-«μανιφέστο» του Ερντογάν και εκτίμηση για τις εξελίξεις στην περιοχή

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI-5oOtXRPuh3N97ciSI1-U5Emp6CtpYWQ46ye4g0l0pX-1Fmxn6Dsrnx_bGKXH_1ScbmZuqhz3HWaFPVohJc6jtAX4st88UwBmT-HODJ6ExuZX8Bj-75XV71slms4Y_GBmgN_9uzvEJYj/s1600/%25CE%259D%25CE%25AD%25CE%25BF+%25CE%25B4%25CF%258C%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B1+%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CF%2583%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2584%25CF%258C+%25CE%25B2%25CE%25BB%25CE%25AD%25CF%2580%25CE%25B5%25CE%25B9+%25CE%25B7+%25CE%2586%25CE%25B3%25CE%25BA%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B1.+%25CE%2597+%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1-%25C2%25AB%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2586%25CE%25AD%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25C2%25BB+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%2595%25CF%2581%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BD+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25B5%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BC%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25B7+%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25B9%25CF%2582+%25CE%25B5%25CE%25BE%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25BE%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2582+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CF%2580%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2587%25CE%25AE.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="313" data-original-width="611" height="326" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI-5oOtXRPuh3N97ciSI1-U5Emp6CtpYWQ46ye4g0l0pX-1Fmxn6Dsrnx_bGKXH_1ScbmZuqhz3HWaFPVohJc6jtAX4st88UwBmT-HODJ6ExuZX8Bj-75XV71slms4Y_GBmgN_9uzvEJYj/s640/%25CE%259D%25CE%25AD%25CE%25BF+%25CE%25B4%25CF%258C%25CE%25B3%25CE%25BC%25CE%25B1+%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CF%2583%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2584%25CF%258C+%25CE%25B2%25CE%25BB%25CE%25AD%25CF%2580%25CE%25B5%25CE%25B9+%25CE%25B7+%25CE%2586%25CE%25B3%25CE%25BA%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25B1.+%25CE%2597+%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25B9%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1-%25C2%25AB%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2586%25CE%25AD%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25C2%25BB+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%2595%25CF%2581%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BD+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25B5%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BC%25CE%25B7%25CF%2583%25CE%25B7+%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25B9%25CF%2582+%25CE%25B5%25CE%25BE%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25BE%25CE%25B5%25CE%25B9%25CF%2582+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CF%2580%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2587%25CE%25AE.jpg" width="640" /></a></div> <br />Του<b> Χρήστου Μηνάγια *</b><br /><br />Η στρατηγική εκτίμηση της Άγκυρας για τις εξελίξεις στην περιοχή εστιάζεται στην ακόλουθη φράση: «Οι Δυτικοί θα οπισθοχωρήσουν, οι Ανατολικοί θα ανακάμψουν, η Τουρκία θα ισχυροποιηθεί και οι διενέξεις θα ενταθούν».<br /><br />Μάλιστα οι Τούρκοι επισημαίνουν δύο θέματα, τα οποία, κατ’ αυτούς, θα τους ισχυροποιήσουν έτι περαιτέρω: πρώτον, η Τουρκία δεν πρέπει να απέχει από τις διενέξεις και, δεύτερον, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την τήρηση σε ετοιμότητα μιας στρατιωτικής ισχύος άμεσα διαθέσιμης, όπου και όποτε απαιτηθεί. <br /><br />Ας σημειωθεί ακόμη ότι οι επιτελικοί σχεδιασμοί των Τούρκων εστιάζονται σε 6,5 ενδεχόμενα μέτωπα σύγκρουσης ή πολέμου, τόσο σε βραχυπρόθεσμο όσο και σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. Ειδικότερα:<br /><br />α. Στον βραχυπρόθεσμο ορίζοντα περιλαμβάνεται το «μισό» μέτωπο που αφορά στο εσωτερικό της Τουρκίας για επιχειρήσεις εσωτερικής ασφάλειας, το μέτωπο της βόρειας Συρίας, καθώς επίσης το μέτωπο του βόρειου Ιράκ, συμπεριλαμβανομένων της Μοσούλης και του Κιρκούκ.<br /><br />Υπόψη ότι τα μέτωπα αυτά εντάσσονται σε ένα ενιαίο θέατρο επιχειρήσεων, το οποίο αφορά στην αντιμετώπιση της κουρδικής απειλής.<br /><br />β. Στον μεσοπρόθεσμο ορίζοντα περιλαμβάνονται τα μέτωπα του Ιράν, της Αρμενίας, της Κύπρου και της Ελλάδος.<br /><br />Για τον λόγο αυτό, εξετάζεται από την Άγκυρα η δημιουργία ενός νέου δόγματος για τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις και δυνάμεις ασφαλείας βάσει του οποίου, αφενός, θα προβλέπεται η τήρηση ισχυρών εφεδρειών και η δυνατότητα ταχείας μεταφοράς τους όπου απαιτηθεί, αφετέρου, θα δοθεί βαρύτητα στις επιχειρήσεις εντός κατοικημένων τόπων τόσο στο εσωτερικό όσο και πέραν των συνόρων.<br /><br />Αναφορικά με τις επιχειρήσεις πέραν των συνόρων, το νέο δόγμα θα εστιασθεί στην ευρεία χρησιμοποίηση των ειδικών δυνάμεων με την ταυτόχρονη υποστήριξή τους από τους τοπικούς πληθυσμούς που διάκεινται φιλικά προς την Τουρκία.<br /><br />Επιπρόσθετα, κρίνεται σκόπιμο να επισημανθεί μια σημαντική «λεπτομέρεια» για την προεδρική εκλογή στην Τουρκία τον Νοέμβριο του 2019.<br /><br />Ο Ταγίπ Ερντογάν τονίζει συνεχώς ότι, στον πρώτο γύρο της εκλογής, πρέπει να επιτευχθεί υπέρ αυτού το ποσοστό του 50+1. Ο λόγος που το επισημαίνει αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι το ποσοστό του πρώτου γύρου μπορεί να μην εκλέξει πρόεδρο, ωστόσο αυτό θα κρίνει την κατανομή των βουλευτικών εδρών. Δηλαδή εάν στον πρώτο γύρο ο Eρντογάν λάβει λιγότερο από 51% θα αντιμετωπίζει πρόβλημα με την ψήφιση των νόμων που θα επιθυμεί να περάσει όταν αυτός θα εκλεγεί πρόεδρος στον δεύτερο γύρο.<br /><br />Τούτο μας οδηγεί στην εκτίμηση ότι, μέχρι τις εκλογές του Νοεμβρίου 2019, η Τουρκία του Ερντογάν θα συνεχίσει να είναι ως έχει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο στο εσωτερικό της χώρας (Κουρδικό και «εκκαθαρίσεις» Γκιουλενιστών) όσο και στο εξωτερικό (Συρία, Ιράκ, ελληνοτουρκικές σχέσεις κ.λπ.).<br /><br />Επίσης, σε περίπτωση που ο Ερντογάν λάβει κάτω του 51% στον πρώτο γύρο, τότε θα επιζητήσει τη συνεργασία με το εθνικιστικό κόμμα ΜΗΡ για να έχει την αυτοδυναμία που απαιτείται μετεκλογικά.<br /><br />Τι σημαίνει αυτό; Προσπάθεια περαιτέρω ενεργοποίησης των εθνικιστικών αντανακλαστικών της τουρκικής κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ακόλουθο κείμενο του Τούρκου αρθρογράφου Rasim Ozan Kutahyalı της εφημερίδας Sabah/02-08-2017: «Kαι η αντίσταση της 30ής Αύγουστου (1922) και η αντίσταση της 15ης Ιουλίου (2016) αποτελούν μια νίκη του έθνους εναντίον των προδοτών και εισβολέων τρομοκρατών.<br /><br />Αυτό πρέπει να το μάθουν μερικοί χοντροκέφαλοι (ηλίθιοι) απόστρατοι ανώτατοι αξιωματικοί μας. Αυτά τα ηλίθια μυαλά προσπαθούν να νομιμοποιήσουν αυτόν τον φασισμό προσφεύγοντας προς άσυλο στον Ατατούρκ. Οι ανώτατοι αξιωματικοί που έκαναν πραξικοπήματα ή επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν πραξικόπημα σε αυτήν τη χώρα δεν έχουν καμία διαφορά για αυτό το έθνος από τον εισβολέα στρατηγό Χατζηανέστη του ελληνικού στρατού.<br /><br />Οι στρατηγοί Cemal Madanoglu και Cemal Gursel (σ.σ. ήταν πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος της 27ης Μαΐου 1960) δεν διαφέρουν καθόλου από τα καθάρματα (παλιοτόμαρα) εισβολείς Έλληνες στρατιωτικούς, τον στρατηγό Χατζηανέστη (σ.σ. αρχηγός του ελληνικού στρατηγείου της Μικράς Ασίας – 1922) και τον στρατηγό Τρικούπη (σ.σ. διοικητής του Α’ Σώματος Στρατού στο Αφιόν Καραχισάρ)».<br /><br /><b><i> * Ταξίαρχος ε.α., γεωστρατηγικός αναλυτής και συγγραφέας.</i></b><br /><br /><a href="https://www.apopseis.com/" target="_blank">πηγή </a><br /><br /><br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Νέο δόγμα για στρατό βλέπει η Άγκυρα: Η ομιλία-«μανιφέστο» του Ερντογάν και εκτίμηση για τις εξελίξεις στην περιοχή

Του Χρήστου Μηνάγια * Η στρατηγική εκτίμηση της Άγκυρας για τις εξελίξεις στην περιοχή εστιάζεται στην ακόλουθη φράση: «Οι Δυτικοί θα οπι...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί ηττηθήκαμε στην Μικρά Ασία

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3dKWnIT_26SktZW4tdf7UFjwuudCW2CT8oDkWigWI6lq5ORCYUhobM1HT2Hi2txytwGU2d95T9kGZAgcuqYA5LAc-cK36rKJxsh08XUygv52Jw-2hsP5fIA60Bjq080kp5kAPC8nDIr0c/s1600/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AF+%25CE%25B7%25CF%2584%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25B8%25CE%25AE%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BC%25CE%25B5+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%259C%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25AC+%25CE%2591%25CF%2583%25CE%25AF%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="319" data-original-width="625" height="326" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3dKWnIT_26SktZW4tdf7UFjwuudCW2CT8oDkWigWI6lq5ORCYUhobM1HT2Hi2txytwGU2d95T9kGZAgcuqYA5LAc-cK36rKJxsh08XUygv52Jw-2hsP5fIA60Bjq080kp5kAPC8nDIr0c/s640/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AF+%25CE%25B7%25CF%2584%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25B8%25CE%25AE%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25BC%25CE%25B5+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%259C%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25AC+%25CE%2591%25CF%2583%25CE%25AF%25CE%25B1.jpg" width="640" /></a></div> <br />Του <b><i>Δρ. Σπυρίδωνος Πλακούδα*</i></b><br /><br /><b>Ένα Αναπάντητο Ερώτημα</b><br />Ο Αύγουστος αποτελεί τον «μαύρο» μήνα του Ελληνισμού εξαιτίας δύο επετείων: της Μάχης του Αφιόν Καραχισάρ το 1922 (και κατ΄ επέκταση, της ήττας της Ελλάδας στην Μικρασιατική Εκστρατεία) και τον Αττίλα ΙΙ στην Κύπρο το 1974. Οι δύο επέτειοι σηματοδοτούν το τέλος της Μεγάλης Ιδέας και τη δραστική περιστολή του Ελληνισμού εντός των στενών ορίων του καχεκτικού νεοελληνικού κράτους από τον Έβρο έως το Καστελόριζο.<br /><br />Παρά ταύτα, δεν έχουν έως σήμερα εξαχθεί τα κατάλληλα διδάγματα για τις επονείδιστες ήττες του Ελληνισμού· ακριβέστερα, απουσιάζει μια εις βάθος μελέτη ως προς τα αίτια της ήττας μας στην Μικρά Ασία και την Κύπρο υπό το πρίσμα της υψηλής στρατηγικής. Τουναντίον, τα αναρίθμητα έργα (εκ των οποίων τα πλείστα αποτελούν πρωτογενείς πηγές όπως αυτοβιογραφίες και ημερολόγια) είτε διαπνέονται από άκρατη συνωμοσιολογία (πως δηλαδή οι «κακοί ξένοι» ευθύνονται αποκλειστικώς για τις εν λόγω ήττες) και/ή αυτομαστίγωση (πως δηλαδή ο δαίμων της διχόνοιας προεξοφλεί την ήττα για την Ελλάδα) είτε αποδίδουν μια υπερβολική έμφαση σε τακτικής φύσεως ζητήματα (πως δηλαδή θα είχε εξελιχθεί ο πόλεμος εάν η αεροπορία είχε δράσει κτλ). Με βάση την θεωρία της υψηλής στρατηγικής, θα ελεγχθούν ένα προς ένα τα «κριτήρια» περί της ορθότητας μιας υψηλής στρατηγικής ώστε να απαντηθεί το εξής ουσιαστικό ερώτημα: γιατί η Ελλάδα ηττήθηκε το 1922. <br /><br /><b>Τα Αίτια της Ήττας στην Μικρά Ασία </b><br /><br />Οι περισσότεροι στην Ελλάδα (επιστήμονες και μη) υποκύπτουν στον πειρασμό (εν πολλοίς ένεκα των πολιτικών πεποιθήσεών τους υπέρ ή εναντίον του Βενιζέλου) να εξετάζουν τον Μικρασιατικό Αγώνα αποσμασματικά και υποκειμενικά: δηλαδή, ερευνούν εάν η ήττα ήταν προεξοφλημένη (άρα «χρεώσιμη» στον Βενιζέλο) λόγω των αρνητικών συσχετισμών ισχύος (στρατός, πληθυσμός κτλ.) ή εάν οφειλόταν στην υπερεξάπλωση μετά τον Νοέμβριο του 1920 (άρα «χρεώσιμη» στους αντιβενιζελικούς). Ορισμένοι, βέβαια, εξετάζουν εάν οι όροι της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάνης ήταν απευκταίοι. Παρά ταύτα, δεν εξετάζεται η υψηλή στρατηγική αυτή καθεαυτή της Ελλάδας στον Μικρασιατική Εκστρατεία.<br /><br />Ως υψηλή στρατηγική (grand strategy) ή στρατηγική ορίζεται, εν συντομία, το τρίπτυχο «ends, ways, means»· δηλαδή, πως ένα κράτος χρησιμοποιεί τα διαθέσιμα μέσα (means) κατά μοναδικούς τρόπους (ways) ώστε να υλοποιήσει τους υπέρτατους στόχους του (ends) εν καιρώ ειρήνης ή πολέμου. Όπως ο μέγας θεωρητικός της στρατηγικής Κλαούζεβιτζ δήλωσε αξιωματικά, ο στόχος πρέπει να είναι πολιτικός και ρεαλιστικός. Ποιος ήταν, λοιπόν, ο στόχος της Ελλάδας κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία; Ήταν ο εν λόγω στόχος πολιτικός και ρεαλιστικός;<br /><br />Η Ελλάδα, κατόπιν έκτακτης πρόσκλησης των Αγγλο-Γάλλων, αποβίβασε μια ισχνή εκστρατευτική δύναμη στη Σμύρνη το 1919 για την τήρηση του νόμου και της τάξης εν αναμονή της συνθήκης ειρήνης. Ούτε καν τα όρια της ζώνης κατοχής («εντολής» κατά την ορολογία της εποχής) της Ελλάδας στη δυτική Μικρά Ασία δεν είχαν αποφασισθεί. Εξ αρχής η παγίωση της ελληνικής εξουσίας στη διαφιλονικούμενη ζώνη συνάντησε ισχυρή αντίσταση από εθνικιστές Τούρκους αντάρτες. Η Ελλάδα απάντησε με ευρείες αντιαντάρτικες επιχειρήσεις το δεύτερο ήμισυ του 1919 που επεξέτειναν τη ζώνη κατοχής της στο βιλαέτι του Αϊδινίου. Το θέρος του 1920 η Ελλάδα συνέδραμε τη Βρετανία στην εκστρατεία της εναντίον των εθνικιστών Τούρκων ανταρτών στην Προποντίδα και προωθήθηκε έως τη Νίκαια. Ποιος ήταν, λοιπόν, ο στόχος της Ελλάδας κατά την πρώτη φάση του πολέμου; στόχος της Αθήνας ήταν η απώθηση των ανταρτών και, ει δυνατόν, η επέκταση της ζώνης κατοχής – όχι η εξάλειψη ενός αντάρτικου εν τη γενέσει του. Επομένως, η Αθήνα δρούσε με οδηγό την τακτική – όχι την υψηλή στρατηγική. Αν και ισχυρότερη στρατιωτικά, η Ελλάδα αδυνατούσε να ειρηνεύσει τη δυτική Μικρά Ασία. Αφού υπήρχε μια ενδοχώρα φιλική προς τους αντάρτες, οι διαρκείς εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Ελλάδας παρήγαν αποτελέσματα μόνο προσωρινού χαρακτήρα.<br /><br />Τον Ιούλιο του 1920, υπογράφεται η Συνθήκη Ειρήνης των Σεβρών που επιδικάζει στην Ελλάδα, συν τοις άλλοις, τη Ζώνη της Σμύρνης υπό καθεστώς «εντολής». Η συνθήκη, εν ολίγοις, επικυρώνει de jure τις κατακτήσεις de facto της Ελλάδας στη δυτική Μικρά Ασία. Όμως η συνθήκη δεν αναγνωρίζεται από τον Κεμάλ Ατατούρκ – τον ηγέτη των εθνικιστών Τούρκων ανταρτών. Ήδη από τον Μάιο του 1919 ο Κεμάλ αψηφά τις αποφάσεις των νικητών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και οργανώνει την αντίσταση εναντίον τους σε τέσσερα μέτωπα: ανατολικά (εναντίον των Αρμενίων), νότια (εναντίον των Γάλλων και Αρμενίων της Κιλικίας), δυτικά (εναντίον των Ελλήνων και Βρετανών) και, τέλος, βόρεια (εναντίον των αυτονομιστών Ελλήνων ανταρτών στον Πόντο). Γιατί η Αθήνα δεν ανέλαβε νωρίτερα μια αποφασιστική εκστρατεία εναντίον του Κεμάλ ενόσω ο ίδιος δεν είχε ακόμη ισχυροποιηθεί ουσιαστικά; Eξαιτίας δύο κύριων παραγόντων: α) μόλις τον Δεκέμβριο του 1919 ο Ατατούρκ σταθεροποίησε την εξουσία του ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της αντίστασης εναντίον του Σουλτάνου και των Συμμάχων και β) η Ελλάδα υποτίμησε τον Κεμάλ ως στρατιωτικό ηγέτη. Ο Κεμάλ, όμως, είχε ήδη αποδείξει την αξία του στα πεδία της μάχης της Λιβύης (κατά τον Ιταλο-Τουρκικό Πόλεμο του 1911) και της Καλλίπολης (κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο). Οπότε η Ελλάδα διέπραξε ένα τραγικό σφάλμα: δεν εξουδετέρωσε το αντάρτικο του Κεμάλ εν τη γενέσει του – όπως διατείνονται οι διαπρεπείς στρατιώτες-φιλόσοφοι (π.χ. Sir Robert Thompson, David Galula κτλ.).<br /><br />Η ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 από τους αντιβενιζελικούς οδηγεί στην εντατικοποίηση του αγώνα. Οι μέχρι πρότινος υποστηρικτές του «οίκαδε» υιοθέτησαν μια στρατηγική εκμηδένισης (strategy of annihilation): εν ολίγοις, η Ελλάδα θα επιχειρούσε να εξουδετερώσει τον Κεμάλ δια της στρατιωτικής οδού. Ο αντικειμενικός σκοπός της Ελλάδας ήταν περιορισμένος: η καταστροφή των Κεμαλικών στρατιωτικών δυνάμεων δια της αποφασιστικής μάχης (decisive battle). Εξ ου η πλάνη της Αθήνας. Πρώτον, η Αθήνα δεν είχε ταυτοποιήσει ορθά το κέντρο βάρους του αντιπάλου. Το κέντρο βάρους δεν ήταν ο στρατός, αλλά ο ίδιος ο Κεμάλ. Η εξόντωσή του και όχι η ήττα του στρατού του θα ήταν ο καταλύτης. Δεύτερον, ο αντικειμενικός σκοπός δεν ήταν ρεαλιστικός αφού η ισορροπία δυνάμεων στα τέλη του 1920 ευνοούσε πλέον τον Κεμάλ. Πώς συνέβη αυτό όμως;<br /><br />Οι Σύμμαχοι, κατ’ αρχάς, δεν ήταν πρόθυμοι να υποστηρίξουν στρατιωτικά μια τέτοια στρατηγική εκ μέρους της Ελλάδας. Η Ιταλία, ανταγωνιστής της Ελλάδας στην Μικρά Ασία, είχε ήδη συνδιαλλαγεί με τον Κεμάλ. Οι Γάλλοι είχαν ηττηθεί στην Κιλικία από τον Κεμάλ και διατηρούσαν μετά δυσκολίας τον έλεγχο επί της Συρίας (λάφυρο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου), ενώ οι Άγγλοι είχαν απορροφηθεί με τον αυτονομιστικό αγώνα της Ιρλανδίας και τις εξεγέρσεις στο Ιράκ. Ύστερα από τις εκατόμβες κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Αγγλο-Γάλλοι δεν ήταν ούτε πρόθυμοι ούτε ικανοί να αναλάβουν μια υπερπόντια εκστρατεία υπέρ της Ελλάδας – η οποία, υποτίθεται, δρούσε ως εντολοδόχος των Συμμάχων στην Μικρά Ασία ώστε να μην υποχρεωθούν να εκστρατεύσουν αυτοί. Συν τοις άλλοις, η ΕΣΣΔ συμμάχησε με τον Κεμάλ και συνέπηξε ένα κοινό μέτωπο εναντίον τόσο των Αγγλο-Γάλλων (που είχαν επέμβει υπέρ των «Λευκών» κατά τον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο) όσο και των Αρμενίων (που αντιδρούσαν στην επέκταση της εξουσίας των Μπολσεβίκων στον Καύκασο). Το 1920, οι Αρμένιοι ηττήθηκαν αποφασιστικά και οι Γάλλοι συμβιβάστηκαν με τον Κεμάλ ενώ το αντάρτικο στον Πόντο υποχωρούσε εξαιτίας των θηριωδιών του Κεμάλ. Επιπρόσθετα, η «δύσκολη» γεωγραφία της κεντρικής Μικράς Ασίας (πενιχρό σιδηροδρομικό δίκτυο, υψηλά όρη, μη πλωτοί ποταμοί, αραιός πληθυσμός) και ο υπέρτερος πληθυσμός της Ανατολίας (σε αναλογία 2.5 προς 1) ήταν στην υπηρεσία του Κεμάλ. Συν τοις άλλοις, ο στρατός του Κεμάλ ήταν απείρως ισχυρότερος από ό,τι εσφαλμένα εκτιμούσαν οι επιτελείς του ΓΕΣ στην Αθήνα. Κατ’ αρχάς, ο Οθωμανικός Στρατός είχε ηττηθεί μόνο στο μέτωπο της Συρίας – Παλαιστίνης και της Μεσοποταμίας· ακριβέστερα, η καρδιά της Τουρκίας (Μικρά Ασία και ανατολική Θράκη) δεν είχαν υποστεί εισβολή και οι Τούρκοι προήλαυναν στον Καύκασο έως την υπογραφή της εκεχειρίας στον Μούδρο τον Οκτώβριο του 1918. Εν ολίγοις, ο Κεμάλ αναδιοργάνωσε έναν στρατό που δεν είχε εντελώς αποσυντεθεί όπως οι σύμμαχοι στρατοί της Αυστρο-Ουγγαρίας ή Γερμανίας. Χάρη στην υποστήριξη των Μπολσεβίκων, ο Κεμάλ συγκρότησε έναν στρατό υποδεέστερο του Ελληνικού μόνον ως προς τους αριθμούς.<br /><br />Τρίτον, τα διαθέσιμα εργαλεία προς επίτευξιν του (ήδη μη ρεαλιστικού) στόχου ήταν πενιχρά. Κατ’ αρχάς, ο Εθνικός Διχασμός μεταξύ βενιζελικών και αντιβενιζελικών είχε πλήξει ανεπανόρθωτα την αξία και το ηθικό του στρατεύματος. Η αντικατάσταση των ικανών βενιζελικών αξιωματικών από οπαδούς της αντιβενιζελικής παράταξης προοιωνιζόταν μόνο κακά. Επιπλέον, οι Σύμμαχοι δεν ήταν πρόθυμοι ή ικανοί να υποστηρίξουν μια εκστρατεία της Ελλάδας εναντίον του Κεμάλ. Ο τελευταίος μάλιστα είχε ήδη εντυπωσιακά αναβαθμίσει τη διεθνή θέση του, ιδίως εντός του Ισλαμικού Κόσμου όπου εκθειαζόταν ως ένας μοντέρνος «γαζής» (ήτοι, πολεμιστής της Ισλαμικής πίστης). Εν κατακλείδι, το πολιτικό σύστημα της χώρας ταλανιζόταν από διαρκείς κρίσεις (τρεις βραχύβιες κυβερνήσεις μεταξύ Νοεμβρίου 1920 και Σεπτεμβρίου 1922) ενώ η οικονομία παρέπαιε – όπως επίσης το ηθικό της κοινής γνώμης εξαιτίας της χρόνιας κόπωσης.<br /><br />Όταν, λοιπόν, εκδηλώθηκε η αρχική επίθεση της Στρατιάς της Μικράς Ασίας εναντίον του Κεμάλ στην περιοχή του Εσκί Σεχίρ (Δορυλαίου) τον Ιανουάριο του 1921, η επίθεση αποκρούστηκε. Όταν το θέρος του ίδιου έτους η Στρατιά της Μικράς Ασίας εξαπέλυσε την ισχυρότερη επίθεση για την εξόντωση του στρατού του Κεμάλ, απώθησε αλλά δεν εξουδετέρωσε τον αντίπαλο. Παρά τον ηρωισμό των οπλιτών και αξιωματικών της Στρατιάς της Μικράς Ασίας, η τελευταία απέτυχε να εγκλωβίσει και να εξοντώσει τους Κεμαλιστές στην Μάχη της Κιουτάχειας (Ιούλιος 1921) και να διατρήσει την αμυντική περίμετρο των Τούρκων στην Μάχη του Σαγγαρίου (Αύγουστος – Σεπτέμβριος 1922). Παρά ταύτα, τυχόν νίκη στον Σαγγάριο και κατάληψη της Άγκυρας δεν θα είχε ωφελήσει στρατηγικά την Ελλάδα. Ο Κεμάλ, όχι ο στρατός ή η πρωτεύουσά του, ήταν το κέντρο βάρους του εχθρού.<br /><br />Η Στρατιά της Μικράς Ασίας υποχώρησε από τον ποταμό Σαγγάριο αλλά δεν συμπτήχθηκε πλησίον της Ζώνης της Σμύρνης. Η στρατιά παρέμεινε διεσπαρμένη σε τεράστιο πλάτος και ευάλωτη σε τυχόν διείσδυση του εχθρού – όπερ εγένετο έναν χρόνο αργότερα. Αντιλαμβανόμενη τη διαρκώς επιδεινούμενη ισορροπία ισχύος, η Ελλάδα επεδίωξε μια ειρηνική διευθέτηση της σύγκρουσης χάρη σε διαμεσολάβηση των Συμμάχων από τα τέλη του 1921 έως το πρώτο ήμισυ του 1929· μολαταύτα, ο Κεμάλ απέρριπτε τα ειρηνευτικά διαβήματα ιταμώς. Τον Αύγουστο του 1922, η Μάχη του Αφιόν Καραχισάρ σηματοδότησε την αρχή της Μικρασιατικής Καταστροφής. <br /><br /><b>Lessons Learned </b><br /><br />Αρκετοί ιστορικοί ερίζουν εάν ήταν αναπόφευκτη η απώλεια της ανατολικής Θράκης και των νησιών Ίμβρος και Τένεδος ή εάν μια επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης θα ήταν επιτυχής. Οι Σύμμαχοι όμως είχαν ήδη a priori αποδεχθεί την εκκένωση της ανατολικής Θράκης από την Ελλάδα (ερήμην των διπλωματών της Αθήνας) κατά την υπογραφή της ανακωχής στα Μουδανιά τον Σεπτέμβριο του 1920. Η Ελλάδα σύστησε τη Στρατιά του Έβρου και σήμανε την πρόθεσή της για επανάληψη των εχθροπραξιών σε περίπτωση αδιαλλαξίας των Τούρκων. Παρά τις περί αντιθέτου εισηγήσεις από στρατιωτικούς όπως ο Πάγκαλος, ο Βενιζέλος δεν ήταν πρόθυμος να αντιπαρατεθεί εκ νέου με τον Κεμάλ δίχως την υποστήριξη των Συμμάχων – πρωτίστως της Βρετανίας. Ως εκ τούτου, η απόφαση για την εκκένωση της ανατολικής Θράκης (και των νησιών Ίμβρος και Τένεδος) ήταν πολιτικής φύσεως, όχι στρατιωτική.<br /><br />Η κρίση της ανατολικής Θράκης μεταξύ 1922 και 1923 απέδειξε πως η Ελλάδα δεν ήταν σε θέση να αντιπαρατεθεί επί ίσοις όροις εναντίον της Ελλάδας δίχως την υποστήριξη της Δύσης. Ιστορικά, η Ελλάς έχει σημειώσει μόνο ήττες όταν συγκρούεται με τους Τούρκους δίχως την υποστήριξη της Δύσης. Ως εκ τούτου, η Μικρασιατική Εκστρατεία μας διδάσκει το εξής: μια υψηλή στρατηγική εναντίον της Τουρκίας προϋποθέτει την εκπόνηση μιας υψηλής στρατηγικής με ρεαλιστικό(ούς) στόχο(υς) και την εξασφάλιση ισχυρών διεθνών συμμαχιών. Η εμπλοκή της Τουρκίας στη δίνη του Κουρδικού Ζητήματος και των περιφερειακών διενέξεων της Μέσης Ανατολής προσφέρει (υπό προϋποθέσεις) την ευκαιρία στην χώρα μας να ανασχέσει τον επεκτατισμό της Τουρκίας στο Αιγαίο Πέλαγος και την Κύπρο και, κατ’ επέκταση, τη διαρκή συρρίκνωση του Ελληνισμού. <br /><b><i><br />*Ο Δρ Σπυρίδων Πλακούδας είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Στρατηγικής και Διεθνών Σχέσεων στο American University in the Emirates και Επιστημονικός Συνεργάτης του ΚΕΔΙΣΑ.</i></b><br /><br /><a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Γιατί ηττηθήκαμε στην Μικρά Ασία

Του Δρ. Σπυρίδωνος Πλακούδα* Ένα Αναπάντητο Ερώτημα Ο Αύγουστος αποτελεί τον «μαύρο» μήνα του Ελληνισμού εξαιτίας δύο επετείων: της Μάχης ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η 4η Βιομηχανική Επανάσταση, μήπως ενδιαφέρει την ελληνική αεράμυνα;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4xiMPTFV9SlAp9seG3HX2KI199Aeihda93nhtG5A5LM2XgpxTI2ebsTnGn_kfCuR_Xokylcj0C3Ke8Oo6thwGkK9An1YCpv5HerMQajfaX8mvzGiY97oAwikcmc7ZLScbHt6Et6jqZweL/s1600/%25CE%2597+4%25CE%25B7+%25CE%2592%25CE%25B9%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25B7%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CE%2595%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B7%252C+%25CE%25BC%25CE%25AE%25CF%2580%25CF%2589%25CF%2582+%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AD%25CF%2581%25CE%25B5%25CE%25B9+%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CE%25B1%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25AC%25CE%25BC%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B1%253B.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="310" data-original-width="615" height="322" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4xiMPTFV9SlAp9seG3HX2KI199Aeihda93nhtG5A5LM2XgpxTI2ebsTnGn_kfCuR_Xokylcj0C3Ke8Oo6thwGkK9An1YCpv5HerMQajfaX8mvzGiY97oAwikcmc7ZLScbHt6Et6jqZweL/s640/%25CE%2597+4%25CE%25B7+%25CE%2592%25CE%25B9%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25B7%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CE%2595%25CF%2580%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B7%252C+%25CE%25BC%25CE%25AE%25CF%2580%25CF%2589%25CF%2582+%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AD%25CF%2581%25CE%25B5%25CE%25B9+%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25B7%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CE%25B1%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25AC%25CE%25BC%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B1%253B.jpg" width="640" /></a></div> <br />Το 2016 ο βασικός σύμβουλος για θέματα τεχνολογικών καινοτομιών του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ επί θητείας της Χίλαρι Κλίντον, Άλεκ Ρος, κυκλοφόρησε το βιβλίο «Οι βιομηχανίες του μέλλοντος», το οποίο πριν από λίγο καιρό βγήκε και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ίκαρος. Οι τεχνολογίες που εξετάζει ο Άλεκ Ρος στο βιβλίο του αναμένεται να έχουν σημαντικό «αποτύπωμα» και στη στρατιωτική ισχύ των επόμενων δεκαετιών.<br /><br />Του <b>Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα*</b><br /><br />Μεταξύ άλλων, οι τεχνολογίες αξιοποίησης μεγάλων όγκων δεδομένων (big data) και η δικτύωση επιμέρους πλατφορμών μάχης μέσω τεχνολογιών «νέφους» (cloud) αναμένεται να φέρουν μεγάλες αλλαγές και στην αεροπορική μάχη. Επίσης, οι τεχνολογίες αυτές προβλέπεται να συνδυαστούν και με άλλα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη λεγόμενη Δ’ Βιομηχανική Επανάσταση, όπως είναι η τρισδιάστατη εκτύπωση και η καταβαράθρωση του κόστους των πάσης φύσεως αισθητήρων, ανάμεσά τους και κάμερες που «βλέπουν» το περίγραμμα των αεροσκαφών από το θερμικό τους ίχνος.<br /><br />Ακόμη, οι τεχνολογίες αξιοποίησης «μεγάλων δεδομένων» θα επιτρέψουν τη δημιουργία σύνθεσης πληροφοριών από πλήθος διασπαρμένων μέσων συλλογής πληροφοριών, με αποτέλεσμα ακόμη και περιορισμένων δυνατοτήτων αισθητήρες να συνεισφέρουν στη διαμόρφωση μιας ενιαίας εικόνας εκτεταμένων χώρων μάχης, η οποία θα είναι διαθέσιμη στους πάντες διαμέσου τεχνολογιών νέφους.<br /><br />Οι δε «νεφελώδεις» δομές αναμένεται να είναι πιο ανθεκτικές στις όποιες προσπάθειες καταστολής και καταστροφής τους, είτε διαμέσου άμεσης επίθεσης είτε με συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου. Κατά συνέπεια, παρόμοιες «νεφελώδεις» αρχιτεκτονικές αεράμυνας θα είναι δύσκολο να καταστραφούν και θα δημιουργήσουν μεγάλες προκλήσεις για τα αεροσκάφη καταστολής και καταστροφής αεράμυνας (SEAD και DEAD αντιστοίχως) των επιτιθέμενων αεροπορικών δυνάμεων.<br /><br />Τα πράγματα καθίστανται ακόμη πιο δύσκολα για τους επιτιθέμενους, αν στην αρχιτεκτονική των αισθητήρων περιλαμβάνονται σε μεγάλο ποσοστό συστήματα ανίχνευσης που δεν θα προδίδουν την ύπαρξή τους στα μέσα αυτοάμυνας των αεροσκαφών, όπως θερμικές κάμερες και παθητικά ραντάρ, τα οποία θα τροφοδοτούν με δεδομένα στοχοποίησης βλήματα μεγάλου βεληνεκούς, που επίσης θα καθοδηγούνται από παθητικούς αισθητήρες, όπως θερμικοί απεικονιστές (thermal imagers).<br /><br />Στην εξέλιξη παρόμοιων συστημάτων μπορεί να συμβάλει σημαντικά η πρόοδος στην ανάπτυξη πυραυλοκινητήρων ολοένα και μεγαλύτερης απόδοσης, που επιτρέπουν την ανάπτυξη πυραύλων εδάφους – αέρος όλο και μεγαλύτερου βεληνεκούς. Και, φυσικά, οι τεχνολογίες αυτές χρειάζονται την αποδοχή των επιτευγμάτων μιας άλλης επανάστασης που βρίσκεται υπό εξέλιξη, της ρομποτικής.<br /><br /><b>Έφτιαξαν «πρωταθλητές»</b><br /><br />Είναι δεδομένο ότι σε αυτές τις αρχιτεκτονικές φθηνών όπλων και αισθητήρων, δικτυωμένων μεταξύ τους, η απάντηση δεν μπορεί να είναι οι ακριβές υπερπλατφόρμες, όπως είναι το πολυσυζητημένο μαχητικό αεροσκάφος Stealth F-35 Lightning II. Για να κατανοήσουμε τις πραγματικές δυνατότητες του F-35 θα πρέπει να εξετάσουμε τις τεχνολογικές και πολιτισμικές συνθήκες που ίσχυαν στην εποχή που άρχισε να σχεδιάζεται, όχι ως τεχνούργημα, αλλά ως «πακέτο ικανοτήτων».<br /><br />Τα μαχητικά Stealth, λοιπόν, ξεκίνησαν να αναπτύσσονται ως ιδέα τις τελευταίες δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου. Εκείνη την εποχή οι προηγμένες τεχνολογίες πληροφορικής και ο δικτυωμένος κόσμος και πολιτισμός μας, που στηρίχθηκε πάνω σε αυτές, σπάνιζαν ακόμη και στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας, ενώ μόνο κάποιοι προικισμένοι οραματιστές έκαναν τέτοιες αναφορές, όπως ο Άλβιν Τόφλερ στα ιστορικά έργα του Το σοκ του μέλλοντος και Τρίτο κύμα.<br /><br />Η αεροδιαστημική βιομηχανία λοιπόν, αποσκοπούσε στη δημιουργία «πρωταθλητών», δηλαδή εναέριων πλατφορμών μάχης που θα έπρεπε να επιβιώνουν σε ένα περιβάλλον ολοένα και πιο αντίξοο, με διαρκώς βελτιωμένα συστήματα αεράμυνας, συγκεντρώνοντας πάνω τους όλο και πιο σύνθετες ικανότητες αυτοπροστασίας, ελέγχου του χώρου και προβολής ισχύος.<br /><br />Αντιθέτως, η πιθανότητα δημιουργίας συνεργατικών «πολυσυστημάτων» (systems of systems), δηλαδή ομάδων «ατελών» εναέριων πλατφορμών που θα διασυνδέονταν μεταξύ τους δημιουργώντας ένα «ρευστό» υπερσύστημα, ήταν εκτός πραγματικότητας, αφενός γιατί οι σχετικές τεχνολογίες δεν είχαν ωριμάσει, αφετέρου επειδή δεν είχε αναπτυχθεί η σχετική κουλτούρα.<br /><br />Επιπροσθέτως, η «φυσιολογική» τάση στην εξέλιξη των οπλικών συστημάτων, όπως είχε καυτηριάσει και ο Άλβιν Τόφλερ, είναι η διαρκής βελτίωση των ήδη υπαρχόντων όπλων και όχι η εγκατάλειψή τους προς όφελος άλλων, νέας φιλοσοφίας, κάτι που συνεπάγεται αλλαγή κουλτούρας, μείωση του γοήτρου ομάδων υψηλής επιρροής στο στράτευμα κ.λπ. Κατά συνέπεια, αν δεν προκύψει κάποια μεγάλη πρόκληση, συνήθως οι ριζικές αλλαγές δεν γίνονται εύκολα αποδεκτές.<br /><br /><b>Το φαινόμενο και η συνέχεια</b><br /><br />Οι Ηνωμένες Πολιτείες, λοιπόν, προχώρησαν στη δημιουργία του F-35, το οποίο, όσο υψηλές τεχνολογίες κι αν ενσωματώνει και όσα συστήματα δικτύωσης και διαχείρισης μεγάλων δεδομένων κι αν διαθέτει, δεν παύει να είναι ένας μοναχικός πρωταθλητής, τη στιγμή που οι τεχνολογίες νέφους και μεγάλων δεδομένων, των πιο φθηνών αισθητήρων και των ολοένα και πιο εξελιγμένων ρομποτικών συστημάτων, ευνοούν την ανάπτυξη διασπαρμένων πολυπλατφορμικών «οντοτήτων» μάχης.<br /><br />Επομένως και οι αεροπορίες του μέλλοντος θα πρέπει να προσανατολιστούν, αργά ή γρήγορα στη δημιουργία υπερδικτύων, αποτελούμενων από πολλές και ατελείς πλατφόρμες χαμηλού κόστους, αξιοποιώντας τα επιτεύγματα της Δ’ Βιομηχανικής Επανάστασης.<br /><br />Με άλλα λόγια, η «απάντηση» στις πυκνές δικτυακές αρχιτεκτονικές αεράμυνας αναμένεται να είναι παρόμοιες δικτυακές αρχιτεκτονικές αεροπορικών συστημάτων, αποτελούμενες από σμήνη επανδρωμένων αεροσκαφών, μη επανδρωμένων αεροχημάτων (UAV) και βλημάτων, τα οποία θα διεισδύουν ανάμεσα από τις «ρωγμές» των εχθρικών αρχιτεκτονικών αεράμυνας, αξιοποιώντας όχι τόσο την ισχύ όσο τη ρευστή τους δομή.<br /><br />Οι σχετικές προσπάθειες ήδη έχουν αρχίσει. Για παράδειγμα, το 2016 τρία αμερικανικά μαχητικά F/A-18 συνδυάστηκαν με 103 μικρά αεροχήματα Perdix, ενώ στις 11 Ιουνίου 2017 η κινεζική εταιρεία China Electronics Technology Group Corporation (CETC) κατέγραψε νέο ρεκόρ, τοποθετώντας 119 μη επανδρωμένα αεροχήματα σε ένα σμήνος (swarm).<br /><br />Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα σμήνος δεν είναι απλώς μια ομάδα αεροχημάτων, αλλά μια πολυπλατφορμική ρομποτική ενότητα. Τα αεροχήματα επικοινωνούν διαρκώς μεταξύ τους και οι αποφάσεις αναφορικά με τη θέση και τη λειτουργία του καθενός ρυθμίζονται από λογισμικό που χρησιμοποιεί τεχνητή νοημοσύνη.<br /><br />Αυτή η αντιιεραρχική ενοποίηση προσφέρει μεγάλες ανοχές σε απώλειες, μια και δεν υπάρχουν κεντρικά ή αναντικατάστατα στοιχεία. Σημειωτέον ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία, η Κίνα και το Ισραήλ έχουν προγράμματα αναφορικά με τη χρήση σμηνών από μη επανδρωμένα αεροχήματα σε σύγχρονα πεδία μάχης.<br /><br /><b><i>*Ο Κωνσταντίνος Γρίβας είναι αναπληρωτής καθηγητής Γεωπολιτικής στη Σχολή Ευελπίδων. Διδάσκει επίσης Γεωγραφία της Ασφάλειας και των Αφοπλισμών στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.</i></b><br /><br /><a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η 4η Βιομηχανική Επανάσταση, μήπως ενδιαφέρει την ελληνική αεράμυνα;

Το 2016 ο βασικός σύμβουλος για θέματα τεχνολογικών καινοτομιών του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ επί θητείας της Χίλαρι Κλίντον, Άλεκ Ρος...

Διαβάστε την συνέχεια

Το σχέδιο της αντιπολίτευσης για τον πολιτικό «αποκεφαλισμό» του Ταγίπ Ερντογάν το 2019

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz2MNRVxJ5zH1j624BlWgMMrN4aVejYRleatoMoUYWZvLWKo6gC6A_BO1MCPillPWVuNxCOf26xqRJq1f7oG5cQoqCneCZY4otwxiXomkSNvn15mcnHlTlnEteVteeT10rTlH0woXjCRE2/s1600/%25CE%25A4%25CE%25BF+%25CF%2583%25CF%2587%25CE%25AD%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BF+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B9%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2585%25CF%2583%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BD+%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B9%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C+%25C2%25AB%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BA%25CE%25B5%25CF%2586%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25BC%25CF%258C%25C2%25BB+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%25A4%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25AF%25CF%2580+%25CE%2595%25CF%2581%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BD+%25CF%2584%25CE%25BF+2019.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="308" data-original-width="611" height="322" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz2MNRVxJ5zH1j624BlWgMMrN4aVejYRleatoMoUYWZvLWKo6gC6A_BO1MCPillPWVuNxCOf26xqRJq1f7oG5cQoqCneCZY4otwxiXomkSNvn15mcnHlTlnEteVteeT10rTlH0woXjCRE2/s640/%25CE%25A4%25CE%25BF+%25CF%2583%25CF%2587%25CE%25AD%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BF+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B9%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2585%25CF%2583%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BD+%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B9%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C+%25C2%25AB%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BA%25CE%25B5%25CF%2586%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25BC%25CF%258C%25C2%25BB+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%25A4%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25AF%25CF%2580+%25CE%2595%25CF%2581%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BD+%25CF%2584%25CE%25BF+2019.jpg" width="640" /></a></div> <br />Ο δημοσιογράφος της εφημερίδας <a href="http://www.hurriyetdailynews.com/"><b>HURRIYET</b></a>, A. SELVI, σε σημερινό του άρθρο με τίτλο: «H AKSENER και το SP θα είναι οι παράγοντες που θα επηρεάσουν τις Προεδρικές Εκλογές», αναφέρει ότι οι Εκλογές του 2019 για την ανάδειξη του Προέδρου της Δημοκρατίας θα αποτελέσει ορόσημο για την τουρκική πολιτική. Παράλληλα αποκαλύπτει την στρατηγική που θα ακολουθήσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης για να αναχαιτίσουν σε πολιτικό επίπεδο τον “τυφώνα” Ερντογάν.<br /><br />Ο λόγος που θεωρεί ο τούρκος δημοσιογράφος σημαντικές της εκλογές του 2019 είναι το γεγονός ότι θα γίνει και επισήμως η μετάβαση στην εφαρμογή του προεδρικού συστήματος. Ο SELVI επισημαίνει ότι ο Ερντογάν ο οποίος είναι ουσιαστικά ο «αρχιτέκτονας» του εν λόγω συστήματος, σκοπεύει με την εφαρμογή αυτού, να παραμείνει στην εξουσία για άλλα 10 χρόνια, κάτι το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά τα κόμματα της Αντιπολίτευσης.<br /><br />Ως εκ τούτου, ο SELVI υποστηρίζει , ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση, θα προσπαθήσει να αποτρέψει την εκλογή του Eρντογάν από τον πρώτο γύρο των εκλογών, και στο δεύτερο γύρο θα συνταχθούν να στηρίξουν από κοινού έναν άλλο υποψήφιο.<br /><br />Το 2019 θα είναι κρίσιμο καθώς θα ξεκινήσει μια νέα εποχή για την Τουρκία είτε με τον Ερντογάν στην ηγεσία του προεδρικού συστήματος, είτε με τον τερματισμό της κυριαρχίας του. Ο δημοσιογράφος υπενθυμίζει τις Προεδρικές Εκλογές του 2014, όπου CHP και ΜΗΡ είχαν κατέβει με κοινό υποψήφιο τον E. IHSANOGLU και το κουρδικό κόμμα είχε υποψήφιο τον S. DEMIRTAS, τονίζοντας ότι η επιλογή του DEMIRTAS είχε γίνει αιτία στο να χάσει ο ERDOGAN ψήφους από τους συντηρητικούς Κούρδους ψηφοφόρους.<br /><br />Υποστηρίζει επίσης ότι τα πολιτικά κόμματα που διαπίστωσαν ότι δεν είχε αποτέλεσμα η στρατηγική του κοινού υποψηφίου, στις Προεδρικές Εκλογές του 2019 θα αναδείξουν το καθένα το δικό του υποψήφιο.<br /><br />Θεωρεί επίσης, ό,τι καθοριστικό ρόλο στις προεδρικές εκλογές αναμένεται να διαδραματίσει η ΜERAL AKSENER, η υποψηφιότητα της οποίας για το εν λόγω αξίωμα είναι σχεδόν σίγουρη, καθώς και το ποιον υποψήφιο θα στηρίζει το κόμμα SP.<br /><br /><a href="http://mignatiou.com/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Το σχέδιο της αντιπολίτευσης για τον πολιτικό «αποκεφαλισμό» του Ταγίπ Ερντογάν το 2019

Ο δημοσιογράφος της εφημερίδας HURRIYET , A. SELVI, σε σημερινό του άρθρο με τίτλο: «H AKSENER και το SP θα είναι οι παράγοντες που θα επη...

Διαβάστε την συνέχεια