Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Huffington Post: Φοβού τους απελπισμένους Ελληνες

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicWljGmjpkjUmCWOs03jsoghixiVnvhEt0sQQTRh4ULutSbobaWHqesDrApC4As_jLu8dQKnhFUscFtJrloEYl3OrwBmrrfVgyzG6LCwZ0SffCsP3dRGyx6OizEFTX7lWSO7LcL6DPODfZ/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF768.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="328" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicWljGmjpkjUmCWOs03jsoghixiVnvhEt0sQQTRh4ULutSbobaWHqesDrApC4As_jLu8dQKnhFUscFtJrloEYl3OrwBmrrfVgyzG6LCwZ0SffCsP3dRGyx6OizEFTX7lWSO7LcL6DPODfZ/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF768.jpg" width="640" /></a></div>
 
Η Ευρώπη είτε δεν καταλαβαίνει το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσε το πρόγραμμα λιτότητας, είτε δεν ενδιαφέρεται, αναφέρει εμφατικά η Justine Frangouli-Argyris σε άρθρο γνώμης στη HUFFINGTON POST με τίτλο «Beware of Greeks in Despair!», σημειώνοντας ότι η απελπισία των Ελλήνων είναι πλέον σε τέτοιο βαθμό που δεν φοβούνται ούτε τις αντιδράσεις των αγορών, ούτε μια ενδεχόμενη χρεοκοπία, ούτε την επιστροφή στη δραχμή. Η πλειοψηφία των Ελλήνων, όπως επισημαίνεται, έχει χάσει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων του αυτοσεβασμού, της υπερηφάνειας και πάνω απ’ όλα την αισιοδοξία ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. 
Ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, με μια ξαφνική κίνηση, την προηγούμενη εβδομάδα, ανακοίνωσε την επίσπευση της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, από την προγραμματισμένη ημερομηνία του Φεβρουαρίου, με ενδεχομένως απρόβλεπτα αποτελέσματα για τι μέλλον της Ελλάδας και της Ευρωζώνης. Από την ανάληψη της εξουσίας το 2012 ο επικεφαλής του συντηρητικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, που κυβέρνησε σε συνεργασία με τον σοσιαλιστή εταίρο του, Ευάγγελο Βενιζέλο, συνέχισε να ασκεί πιέσεις στο υπερχρεωμένο εκλογικό σώμα της Ελλάδας με ένα μίγμα περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, με αύξηση της φορολογίας και άλλα σκληρά μέτρα. Το αποκαλούμενο «μνημόνιο» λιτότητας βύθισε την ελληνική οικονομία σε πενταετή ύφεση, αύξησε την ανεργία στο μεγαλύτερο ποσοστό της Ευρώπης, ενώ αφάνισε σχεδόν την μεσαία τάξη της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν να παγιδευτεί ο κ. Σαμαράς σε ένα πολιτικό αδιέξοδο, να επισπεύσει την εκλογή ΠτΔ και ενδεχομένως να εξαναγκασθεί στην προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών στην περίπτωση που το Κοινοβούλιο δεν θα μπορέσει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. 
Οι κυβερνητική συμμαχία Σαμαρά-Βενιζέλου δεν διέθετε πολλές επιλογές καθώς ανέμενε μια επίδειξη στήριξης από τους Ευρωπαίους εταίρους από τη στιγμή που η χώρα είχε περιορίσει δραστικά το δημοσιονομικό της έλλειμμα και παρουσίαζε μια αναπτυσσόμενη οικονομία. Αντίθετα η Τρόικα συνεχίζει να επιμένει σε νέα μέτρα για την κάλυψη ενός ασήμαντου και αμφισβητούμενου δημοσιονομικού κενού 2 δις ευρώ για το δημοσιονομικό έτος 2015, όταν το συνολικό χρέος της χώρας προσεγγίζει τα 350 δις ευρώ. 
Στην πραγματικότητα η Γερμανία εξωθεί την Ελλάδα σε ένα νέο «μνημόνιο» για να δεσμεύσει την όποια μελλοντική κυβέρνηση, κυρίως το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ. Πρόθεση είναι να δεσμευθεί ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, που βρίσκεται μπροστά στις δημοσκοπήσεις και τάσσεται κατά της λιτότητας, σε μια συνέχιση του status quo, αφαιρώντας την όποια ενδεχόμενη διαπραγματευτική δυνατότητα θα του παρείχε το εκλογικό σώμα. 
Οι κκ Σαμαράς και Βενιζέλος ανέτρεψαν τα σχέδια των Ευρωπαίων ηγετών με την επίσπευση της προεδρικής εκλογής, εξαναγκάζοντας ενδεχομένως τους Γερμανούς σε απευθείας διαπραγματεύσεις με τον κ. Τσίπρα, ο οποίος διαμόρφωσε το προφίλ του με την υπόσχεση ότι θα απαλλάξει τη χώρα, με οποιοδήποτε κόστος, από το καταστροφικό «μνημόνιο». 
Δυστυχώς όμως η Ευρώπη δεν κατανοεί το μέγεθος της καταστροφής του προγράμματος λιτότητας ή απλά δεν ενδιαφέρεται. Οι διάφοροι Ευρωπαίοι ηγέτες που επισκέφθηκαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό, κάτω από αυξημένα μέτρα ασφαλείας, δεν βρήκαν τον χρόνο να περπατήσουν στους δρόμους της Αθήνας για να αποκτήσουν μια ιδέα από πρώτο χέρι για το μέγεθος της πείνας και της φτώχιας. Δεν έχουν ίσως ιδέα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η μεσαία τάξη, μετά την περικοπή μισθών και συντάξεων και την αύξηση των φόρων. Δεν επισκέφθηκαν επίσης, πιθανότητα, τα ορφανοτροφεία και τους βρεφονηπιακούς σταθμούς όπου αφήνουν οι γονείς τα παιδιά τους καθώς δεν μπορούν να τα προσφέρουν τροφή, ούτε περπάτησαν στις πλατείες της Αθήνας για να δουν άνεργους απόφοιτους πανεπιστημίων να περιφέρονται άσκοπα. Δεν είδαν επίσης τους χιλιάδες πολίτες που τοποθέτησαν όλες τους τις οικονομίες σε ένα σπίτι και κινδυνεύουν να το χάσουν, ούτε επισκέφθηκαν τις γειτονιές όπου εκατοντάδες άστεγοι Έλληνες και μετανάστες ζουν στους δρόμους, τρεφόμενοι από τις σούπες που διανέμει η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία. 
Οι Έλληνες είναι απελπισμένοι, υποφέροντας για χρόνια χωρίς καμιά ελπίδα. Δεν φοβούνται πλέον ούτε τις αναταράξεις των αγορών, ούτε την αύξηση των spreads, ούτε την χρεοκοπία, ούτε την επιστροφή στη δραχμή. Στην πλειοψηφία τους έχουν χάσει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων του αυτοσεβασμού, της υπερηφάνειας και πάνω απ’ όλα την αισιοδοξία ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει. 
Αυτό εξηγεί γιατί, εάν δεν εκλεγεί ΠτΔ, θα ψηφίσουν τον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του, όχι γιατί πιστεύουν στις εξαγγελίες του, αλλά γιατί δεν τους έμεινε τίποτα να χάσουν. 
Κατά συνέπεια οι Ευρωπαίοι θα υποχρεωθούν σύντομα να διαπραγματευτούν απευθείας με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος το οποίο δεν διαθέτει ένα σαφές οικονομικό και πολιτικό πρόγραμμα, πέρα από την άρνησή του στη συνέχιση της λιτότητας. Θα βρεθούν δηλαδή αντιμέτωποι με την ελληνική πραγματικότητα και την αγανάκτηση ενός λαού που δεν θέλει πλέον να παραβλέπουν την προσωπική του αξιοπρέπεια. 
<a href="http://www.huffingtonpost.com/justine-frangouliargyris/beware-of-greeks-in-despa_b_6339912.html">http://www.huffingtonpost.com/justine-frangouliargyris/beware-of-greeks-in-despa_b_6339912.html</a> 
 
<a href="http://mignatiou.com/" target="_blank">πηγή</a>

Huffington Post: Φοβού τους απελπισμένους Ελληνες

Η Ευρώπη είτε δεν καταλαβαίνει το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσε το πρόγραμμα λιτότητας, είτε δεν ενδιαφέρεται, αναφέρει εμφατικά ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ελλάδα καταρρέει και η Τουρκία επεκτείνεται στην Αφρική.

Ellada simera 0 Τουρκία 14:57

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiSiVzuxasnif-990Jg_Ki1kzUtHUI7ay26M6SHvFoHmghfuNhLf2v_Qu9SbkMxkt7Pb-sJvtwxIDmgkFfujFK2mGOS2YhkOSYcUS2TVfQ9nXldQOnBmIZOx_ms-vcJIgx1F9T47_FNvP4/s1600/toyrkia+afriki.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiSiVzuxasnif-990Jg_Ki1kzUtHUI7ay26M6SHvFoHmghfuNhLf2v_Qu9SbkMxkt7Pb-sJvtwxIDmgkFfujFK2mGOS2YhkOSYcUS2TVfQ9nXldQOnBmIZOx_ms-vcJIgx1F9T47_FNvP4/s1600/toyrkia+afriki.jpg" width="640" /></a></div>
 
<blockquote class="tr_bq">
Την ίδια ώρα που η Ελλάδα έχει πάρει την κατιούσα χωρίς φρένο, η αιώνια αντίπαλος Τουρκία ολοένα και εξελίσσεται… </blockquote>
Και πολλές φορές έχοντας χείρα βοηθείας από την ίδια τη χώρα μας, ελέω των ανθελλήνων πολιτικών που βρίσκονται στην εξουσία… Πόσο επιτυχής θα είναι η πολιτική της Τουρκίας προς την Αφρική τα επόμενα χρόνια; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα είναι ένας δείκτης της προόδου της Άγκυρας προς το στρατηγικό στόχο της – να γίνει μια παγκόσμια δύναμη. Στο πλαίσιο αυτό, η «κατάκτηση» της αφρικανικής ηπείρου, κάτι που η Τουρκία επιδιώκει ενεργά, στο ίδιο επίπεδο με χώρες όπως η Κίνα, η Βραζιλία και η Ινδία, αναλαμβάνει έναν σημαντικό ρόλο. 
 
Το τελευταίο επίτευγμα της Άγκυρας πραγματοποιήθηκε στα τέλη Νοεμβρίου 2014 κατά τη διάρκεια της δεύτερης τουρκικό-αφρικανικής συνόδου κορυφής, στην οποία η Τουρκία έχει αναδειχθεί ως εταίρος ολόκληρης της ηπείρου. Τα μέλη ενέκριναν το σχέδιο κοινής δράσης για την περίοδο μέχρι το 2019, και επιβεβαίωσαν ότι η ανάπτυξη της σχέσης τους φθάνει στο επίπεδο στρατηγικής εταιρικής σχέσης. 
 
Η επιτυχία της Τουρκίας στην Αφρική είναι πράγματι εντυπωσιακή. Ενώ το επίκεντρο της διεθνούς κοινότητας εναπόκειται στην τουρκική εξωτερική πολιτική στη Μέση Ανατολή, η Άγκυρα «έχει εισχωρήσει βαθιά στην » αφρικανική ήπειρο, σε όλες τις κατευθύνσεις, αυξάνοντας την επικοινωνία στον τομέα της πολιτικής, της οικονομίας, και του κοινωνικο-πολιτιστικού τομέα. 
 
Η Τουρκία αναπτύσσει με ταχείς ρυθμούς τη διπλωματική παρουσία της στην αφρικανική ήπειρο. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών 27 νέες τουρκικές πρεσβείες έχουν εμφανιστεί σε χώρες της Αφρικής (έτσι, ο συνολικός αριθμός τους έχει αυξηθεί σύνολο σε 39). Με τη σειρά του, ο αριθμός των αφρικανικών διπλωματικών αποστολών στην Άγκυρα έχουν αυξηθεί από 16 σε 30. Η ανταλλαγή επισκέψεων έχει ενταθεί σημαντικά. 
 
Κατά τη διάρκεια των δέκα τελευταίων ετών ο όγκος συναλλαγών της Τουρκίας με τις αφρικανικές χώρες αυξήθηκε από 5,5 στα 20 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι Τουρκικές επενδύσεις στην Αφρική ανήλθαν σε 6 δις δολάρια. Επιπλέον έχουν υπογραφεί Δεκάδες διεθνείς συμφωνίες για το εμπόριο και την οικονομική συνεργασία, καθώς και τη δημιουργία επιχειρηματικών συμβουλίων Οι αεροπορικές συνδέσεις μεταξύ της Τουρκίας και της Αφρικής αναπτύσσονται με ταχύτητα ρεκόρ. Επί του παρόντος, η εταιρεία «Turkish Airlines» έχει 46 απευθείας πτήσεις σε διάφορες πόλεις σε 28 χώρες στην Αφρική. 
 
Επίσης, ο ανθρωπιστικός παράγοντας σχέσεων με την αφρικανική ήπειρο δεν διέφυγε της προσοχής της Άγκυρας. Η Τουρκική Υπηρεσία Διεθνούς Συνεργασίας (TICA) έχει ανοίξει γραφεία αντιπροσωπείας σε 11 χώρες στην Αφρική για να παρέχει βοήθεια προς τις φτωχότερες χώρες. Εκατοντάδες Αφρικανοί φοιτητές είτε έχουν ήδη λάβει τριτοβάθμια εκπαίδευση ή συνεχίζουν να σπουδάζουν στην Τουρκία σε βάρος της χώρας υποδοχής. 
 
Όλα αυτά επιτρέπουν στην τουρκική ηγεσία να συλλαμβάνει την Αφρική ως μια επιτυχημένη και πολλά υποσχόμενη κατεύθυνση για την εξωτερική πολιτική της. 
 
Την ίδια στιγμή, κάποιες «παγίδες» των σχέσεων της τουρκικής Αφρικής έχουν προκύψει πρόσφατα, γεγονός που υποδηλώνει ότι η «κατάκτηση» της Αφρικής δεν είναι ένα εύκολο έργο, παρά το σύνολο του τουρκικού πάθος και της πολιτικής θέλησης. 
 
Δυνητικά, ο «αδύναμος κρίκος» στις τουρκο-αφρικανικές υποθέσεις είναι το γεγονός ότι η «ατμομηχανή» της συνεργασίας είναι η πολιτική, όχι ο οικονομικός τομέας. Οι Τούρκοι επιχειρηματίες φοβούνται τις δυσκολίες, το κόστος και τους κινδύνους της οργάνωσης των επιχειρήσεων σε υπανάπτυκτες χώρες της Αφρικής. Στο πλαίσιο αυτό, η τουρκική ηγεσία είναι αναγκασμένη να τονώσει τη δραστηριότητα των τουρκικών εταιρειών στην Αφρική, επιβλέποντας την οργάνωση ειδικών προγραμμάτων για την ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ των τουρκικών και αφρικανικών επιχειρήσεων. 
 
Υπάρχουν ερωτήματα σχετικά με την τύχη των τουρκικών σχολείων, πολλά εκ των οποίων λειτουργούν σε χώρες της Αφρικής από τους επιχειρηματίες της κοινότητας του Fethullah Gülen – ιδρυτή του σημαντικού για την Τουρκία «cemaat» και το δίκτυο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε όλο τον κόσμο. Τα ιδιωτικά τουρκικά σχολεία στην Αφρική δεν έχει σχεδιαστεί τόσο για τους Τούρκους της διασποράς, όσο για τους κατοίκους της περιοχής, και εκτελούν το καθήκον της «πολιτιστικής διείσδυσης» της Τουρκίας στην Αφρικανική ήπειρο. Επί του παρόντος, σε 34 χώρες στην Αφρική άνοιξαν 60 τουρκικά σχολεία, η δραστηριότητα των οποίων πληροί τα στρατηγικά συμφέροντα της Άγκυρας. 
 
Ωστόσο, έχει ξεσπάσει μια απότομη σύγκρουση, συνοδευόμενη από την καταδίωξη των σχολείων «cemaat» στην Τουρκία μεταξύ της τουρκικής κυβέρνησης και του Fethullah Gülen , κατοίκου των ΗΠΑ. Σε αυτήν την περίπτωση, η Άγκυρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια δύσκολη επιλογή: να λύσει το δύσκολο έργο της, είτε αναλαμβάνοντας το »αυτοκρατορικό σχολείο» του Gülen στην Αφρική, είτε αφήνοντας ένα ισχυρό »πολιτιστικό όπλο» στα χέρια του ιδεολογικού αντιπάλου του. 
 
Ένα δυσάρεστο γεγονός ανέμενε την Τουρκία τον Οκτώβριο του 2014. Παρ “όλα τα επιτεύγματα της «αφρικανικής πολιτικής» της, η Άγκυρα είχε αποτύχει να επιστρατεύσει την υποστήριξη της Αφρικής στον αγώνα της για μια θέση ως προσωρινό μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την περίοδο 2015-2016 . Όμως ήταν ακριβώς η φωνή της συντριπτικής πλειοψηφίας των αφρικανικών κρατών που είχαν ψηφίσει για την υποψηφιότητα της Τουρκίας, η οποία ήταν ο κρίσιμος παράγοντας που επέτρεπε στην Άγκυρα να συμμετάσχει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το 2009. Ακόμη και οι προσπάθειες της Άγκυρας να ενεργήσει ως «η φωνή της Αφρικής» σε διεθνή φόρουμ (συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Εθνών και της G-20) και η προώθηση »αφρικανικών λύσεων που προτείνονταν από τους ίδιους τους Aφρικανούς» δεν βοήθησαν. 
 
Η αποτυχία της Τουρκίας συνδέεται με την απογοήτευση ορισμένων αφρικανικών χωρών, η οποία αποδόθηκε στην πολιτική της Άγκυρας για τη Συρία. Κάνουμε λόγο για τη στήριξη της Τουρκίας προς την ένοπλη αντιπολίτευση στον εν ενεργεία Πρόεδρος Β. Assad , ο οποίος λογαριάζεται από πολλούς ως ο άμεσος παρεμβαινόμενος στις εσωτερικές υποθέσεις της περιοχής. 
 
Η Τουρκία συμμετέχει ενεργά στην »Μάχη για την αφρικανική ήπειρο», η οποία έχει αρχίσει να ξεδιπλώνεται εν μέσω προσδοκιών για την επικείμενη αυξανόμενη σημασία αυτής της «περιφέρειας» του σύγχρονου κόσμου. Οι υπάλληλοι στην Τουρκία την αποκαλούν ακόμα και «Αφρο-Ευρασιακή χώρα». Η Άγκυρα ισχυρίζεται ότι έχει τέσσερα επίπεδα συνεργασίας με την Αφρική: διμερή, περιφερειακή, ηπειρωτική άλλα και παγκόσμιου επιπέδου. Ωστόσο, είναι σαφές ότι οι περιφερειακοί και παγκόσμιοι παράγοντες είναι επίσης σε θέση να παρέμβουν στις αναπτυσσόμενες σχέσεις Τουρκίας-Αφρικής, παρουσιάζοντας την Άγκυρα με προκλητικά διλήμματα. 
 
<a href="http://www.triklopodia.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η Ελλάδα καταρρέει και η Τουρκία επεκτείνεται στην Αφρική.

Την ίδια ώρα που η Ελλάδα έχει πάρει την κατιούσα χωρίς φρένο, η αιώνια αντίπαλος Τουρκία ολοένα και εξελίσσεται… Και πολλές φορές έχον...

Διαβάστε την συνέχεια

Ερντογάν: «Κολλητός» του Πούτιν και ταυτόχρονα σύμμαχος του Ομπάμα;

Ellada simera 0 κόσμος, Τουρκία 13:46

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0ET9P8VsiY6f_1MFw2jaBoAHV1-jLT68qn1vg9puQpSp92zYAV3t6pq4usNYVYjvl-esIze5SLMB92GARxPkd8ZIT5JHbTuZAr4wdI_S4VfjhXYEf8V2uFFdjs1NEmvk3SsrwgbTHQXDK/s1600/erdogan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="356" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0ET9P8VsiY6f_1MFw2jaBoAHV1-jLT68qn1vg9puQpSp92zYAV3t6pq4usNYVYjvl-esIze5SLMB92GARxPkd8ZIT5JHbTuZAr4wdI_S4VfjhXYEf8V2uFFdjs1NEmvk3SsrwgbTHQXDK/s1600/erdogan.jpg" width="640" /></a></div>
 
Το παιχνίδι του τούρκου προέδρου επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει η «Χουριέτ» 
Τους στόχους που παίρνει και τους κινδύνους που αψηφά ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν επιχειρεί η εφημερίδα Χουριέτ να αποκωδικοποιήσει. 
 
Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, που θεωρείται ένας από τους πιο σκληρούς ηγέτες του κόσμου, τον αποκαλεί «σκληρό άντρα». 
 
Έκανε «μποϋκοτάζ» στο επίσημο δείπνο των Ηνωμένων Εθνών που παρέθεσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ, και ο Ομπάμα τον αποκαλεί «στρατηγικό εταίρο». 
 
Ζητά από την γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ να επιτρέψει στην Τουρκία να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το κοινό καλό και αμέσως μετά διατείνεται ότι δεν λαμβάνει σοβαρά υπ' όψιν του την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Αγνόησε την αντίδραση της ΕΕ για την συνεργασία του με την Τουρκία, που αποδυνάμωσε τις ευρωπαϊκές κυρώσεις. 
 
Υποστήριζει πως είναι η «φωνή του δρόμου» του μουσουλμανικού κόσμου, αλλά αυτό το διάστημα η Άγκυρα δεν έχει και πολλά κοινά στην αντιμετώπιση των μεγάλων ζητημάτων (όπως της Συρίας και του Ιράκ) με άλλες μεγάλες μουσουλμανικές χώρες όπως η Αίγυπτος, το Ιράν και η Σουδική Αραβία. 
 
Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν παίζει το δικό του παιχνίδι δύναμης στην πολιτική της περιοχής, όχι πάντα σε πλήρη αρμονία με την παράδοση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας και τους στόχους που είχε στη σύγχρονη ιστορία. 
 
Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, δεν είναι όμως ένα απλό μέλος. Εκτείνεται στα νοτιοανατολικά της Συμμαχίας, κρατά σφιχτά τα Στενά (ως τη μόνη διέξοδο της Ρωσίας στις «θερμές θάλασσες»), φιλοξενεί μια σημαντική βάση του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη, μια επίσης σημαντική αεροπορική βάση στο Ιντσιρλίκ και από το 2012, φιλοξενεί τα ραντάρ της «Αμυντικής Ασπίδας» (με βάσεις πυραύλων στην Πολωνία και τη Ρουμανία). 
 
Στην πολιτική σκηνή, η Τουρκία είχε στόχο την ένταξη στην ΕΕ εδώ και τουλάχιστον 50 χρόνια. Προσάρμοσε το Σύνταγμά της πλήρως εδώ και δέκα χρόνια, αλλά όταν κοιτά κανείς πώς εφαρμόζεται στην πράξη, τότε η χώρα σε τομείς όπως η ελευθερία του Τύπου, η Δικαιοσύνη και η διάκριση των εξουσιών, τότε μοιάζει πολύ περισσότερο με τη Ρωσία, με μια μουσουλμανική «εσάνς». 
 
Η Ρωσία αν και παραδέχεται πως έχει πληγεί από τις κυρώσεις της Δύσης, εν τούτοις κρατά συντηριτική στάση, όσο τα πνεύματα δεν οξύνονται. Η Γερμανία, ως ο μεγαλύτερος πελάτης φυσικού αερίου της Ρωσίας βρίσκεται στο «μάτι» της Μόσχας, όπως και οι συζητήσεις για τα πυρηνικά με το Ιράν, δεν μπορούν να συνεχιστούν χωρίς τη Ρωσία - κάτι που η Τεχεράνη γνωρίζει. 
 
Ο Ομπάμα από την άλλη, αφού έθεσε τη Βενεζουέλα εκτός παιχνιδιού, συνέχισε με την έξυπνη κίνησή του στην Κούβα να «κόβει» τα στηρίγματα της Ρωσίας στη Δύση. 
 
Σ' αυτή την περίπλοκη εικόνα, η Δύση γνωρίζει ότι δεν μπορεί να ρισκάρει τα στρατηγικά και στρατιωτικά της συμφέροντα με την Τουρκία, παίζει το δικό της παιχνίδι με τη Ρωσία για να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους, σε περίπτωση που η ένταση κλιμακωθεί περισσότερο. 
 
Είναι ένα διαφορετικό ζήτημα πάντως, το πόσο θα κρατήσει το παιχνίδι αυτό... 
 
<a href="http://www.protothema.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Ερντογάν: «Κολλητός» του Πούτιν και ταυτόχρονα σύμμαχος του Ομπάμα;

Το παιχνίδι του τούρκου προέδρου επιχειρεί να αποκωδικοποιήσει η «Χουριέτ» Τους στόχους που παίρνει και τους κινδύνους που αψηφά ο πρόεδ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η επιστροφή του εθνικισμού

Ellada simera 0 Απόψεις 13:33

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeg6JBWp6aL-XDy7AhyphenhyphenGNk7IAwIwX7lqZ-SYWs4r4Nl-UWkzydrWvadNCfXg1Hutx4GnPTZaLM8Sm6LgL5eLOYPGbFTmdXVc_a6gE3z8jiG7dBOF1Z6wyNDdk8my8QUvWdsWV1FKGyrYEA/s1600/i+epistrofi+toy+ethnikismoy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeg6JBWp6aL-XDy7AhyphenhyphenGNk7IAwIwX7lqZ-SYWs4r4Nl-UWkzydrWvadNCfXg1Hutx4GnPTZaLM8Sm6LgL5eLOYPGbFTmdXVc_a6gE3z8jiG7dBOF1Z6wyNDdk8my8QUvWdsWV1FKGyrYEA/s1600/i+epistrofi+toy+ethnikismoy.jpg" width="640" /></a></div>
 
Η διόγκωση του νέου γερμανικού κινήματος με την ονομασία «Πατριώτες Ευρωπαίοι εναντίον του εξισλαμισμού της Δύσης», η άνοδος του γαλλικού εθνικού μετώπου, κυρίως όμως η απομόνωση της Ρωσίας, αποτελούν δυσοίωνες εξελίξεις. 
Τα σκοτεινά, βαριά και ζοφερά σύννεφα του εθνικισμού, ο οποίος οδηγεί με γρήγορα βήματα στον ολοκληρωτισμό, φαίνεται να καλύπτουν σταδιακά τον ουρανό της Ευρώπης - ενώ έχουν ήδη προηγηθεί οι Η.Π.Α., στις οποίες οικοδομείται ένα βίαιο, αστυνομικό, απολυταρχικό κράτος, με στόχο να ελέγξει η ελίτ το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού (99%) που απειλείται από τη φτώχεια και την εξαθλίωση. 
 
Ειδικότερα, στη Γερμανία διαπιστώνεται πως οι άνθρωποι μπορούν να κατεβούν στους δρόμους, κάτι που δεν είχε γίνει μέχρι στιγμής, παρά το ότι αναμενόταν οι αντιδράσεις τους απέναντι στην πολιτική εξαθλίωσης που τους έχει επιβληθεί από την πρωσική τους κυβέρνηση - με αποτέλεσμα το 20,3% του πληθυσμού να απειλείται από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό . 
 
Η αιτία όμως της καθόδου τους στους δρόμους δεν είναι η καγκελάριος, αλλά ένα καινούργιο κίνημα, το οποίο συγκέντρωσε πρόσφατα στη Δρέσδη 15.000 διαδηλωτές, από 5.000 προηγουμένως, ενώ απέκτησε αμέσως μιμητές στην Ελβετία - εξαγόμενο ουσιαστικά. Αν και πολλοί βέβαια πιστεύουν πως δεν έχει καμία σχέση με το ναζισμό του παρελθόντος, παρά το ότι συμμετέχει το επίσημο ναζιστικό κόμμα της χώρας (NPD), ενώ ισχυρίζονται ότι δεν είναι ρατσιστικό, δεν είναι απίθανο να κάνουν λάθος. 
 
Οι «Πατριώτες Ευρωπαίοι εναντίον του εξισλαμισμού της Δύσης», όπως αποκαλείται το κίνημα (PEGIDA), διεξάγουν θεωρητικά έναν πολιτισμικό πόλεμο - με εχθρό τον ισλαμισμό, ο οποίος επεκτείνεται σταδιακά σε πολλές πόλεις της ηπείρου μας. Κανένας όμως δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι, καλυπτόμενος πίσω από τη συγκεκριμένη κίνηση, δεν αναβιώνει ο ναζισμός στη χώρα - με τυπικό εχθρό του «γερμανικού έθνους» αυτή τη φορά τους Μουσουλμάνους, όπως στο παρελθόν τους Εβραίους. 
 
Άλλωστε το γεγονός ότι, η Γερμανία έχει αποφύγει πλέον την εξόφληση των πολεμικών επανορθώσεων, παρά το ότι ήταν υποχρεωμένη να το κάνει μετά την ένωση της, η αποδοχή της από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, οι οποίοι φαίνεται πως έχουν ξεχάσει πια τα εγκλήματα των δύο παγκοσμίων πολέμων, καθώς επίσης η άνοδος της στην ηγεσία της ηπείρου μας, έχουν ενδεχομένως αποθρασύνει την πρωσική της κυβέρνηση - οπότε τίποτα δεν είναι απίθανο. 
 
Πόσο μάλλον όταν επεμβαίνει πλέον κυριαρχικά στα εσωτερικά των μεγάλων χωρών της Ευρώπης, όπως της Γαλλίας και της Ιταλίας, αφού προηγήθηκαν τα μικρότερα - με κυριότερη την Ελλάδα, την οποία είχε θεωρήσει από την αρχή ως το ιδανικότερο θύμα, για τον παραδειγματισμό όλων των υπολοίπων κρατών της ΕΕ . 
 
Από την άλλη πλευρά η Γαλλία, η μοναδική ίσως χώρα της Ευρωζώνης που τήρησε ακριβώς τις συμφωνίες, χωρίς να τις χρησιμοποιήσει εις βάρος των εταίρων της όπως η Γερμανία, ευρίσκεται σε διαρκή υποχώρηση - λόγω των αδύναμων οικονομικών μεγεθών της, ενώ ποτέ μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να ανταγωνισθεί τη γειτονική της χώρα. 
 
Αρκεί κανείς να δει το ελλειμματικό της εμπορικό ισοζύγιο (γράφημα), για να κατανοήσει τα αδιέξοδα της - τα οποία μάλλον δεν μπορούν να επιλυθούν εντός μίας νομισματικής ζώνης που κυριαρχείται σχεδόν ολοκληρωτικά από τη Γερμανία. 
 
<div style="text-align: center;">
<img src="https://lh6.googleusercontent.com/-P8nwLID0cX3cR0x6fCLTNIrwWh_N-IodhCj5_iViLBbzsUw9TinDaKusUqDFpr9k-wtXsnuyPWmVu9t9ntImj_xwOmKhIctnWc0YcIlSJk-j8_M1njHaqehWUWuzZgvl5GTJ6yFvj8" /></div>
 
Περαιτέρω, με δεδομένο το ότι η κυβέρνηση της αδυνατεί να την οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση, διογκώνεται συνεχώς η αντιπολίτευση - η οποία, στο συγκεκριμένο κράτος, έτυχε να είναι η άκρα δεξιά, το εθνικιστικό κόμμα. Το «Εθνικό Μέτωπο» λοιπόν, όπως αποκαλείται, σχεδιάζει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις επιστροφής της Γαλλίας στο δικό της νόμισμα, ενώ αντιμετωπίζει εχθρικά τη Γερμανία - όταν την ίδια στιγμή αυξάνεται ο ρατσισμός στο εσωτερικό της χώρας, με θύματα κυρίως τους Εβραίους. 
 
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει ουσιαστικά και στην Ιταλία, παρά το ότι δεν υπάρχουν εμφανή δείγματα αναβίωσης του εθνικισμού - αλλά μόνο «φραστικές επιθέσεις» εναντίον της καγκελαρίου, η οποία όμως δεν φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα, επιμένοντας να επιβάλλει δικτατορικά τις δικές της απόψεις. Σε ορισμένες άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως για παράδειγμα στην Ουγγαρία, ο εθνικισμός είναι πολύ πιο εμφανής - ενώ είναι αποδεκτός από τη συντριπτική πλειοψηφία των Πολιτών. 
 
Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι βέβαια η Ρωσία που εξωθείται στα άκρα από τις Η.Π.Α., σε συνεργασία με τη Γερμανία - οι οποίες εξοπλίζουν και δανείζουν την Ουκρανία, μετά το πραξικόπημα που δρομολόγησαν, αντικαθιστώντας την εκλεγμένη της κυβέρνηση, όταν παράλληλα κλιμακώνουν τις οικονομικές κυρώσεις και επιτίθενται με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεση τους. 
 
Για να μπορέσει να αντισταθεί ο Ρώσος πρόεδρος, μάλλον δεν έχει άλλη επιλογή από το να «συσπειρώσει» το λαό του - όπου όμως απαιτείται η καλλιέργεια εθνικιστικών συναισθημάτων, η οποία κάποια στιγμή θα μπορούσε να ξεφύγει από τον έλεγχο. Η τελευταία τρομακτική επίθεση εναντίον του ρουβλίου , ήταν ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μία χώρα - ενώ η αντιμετώπιση της με τον «παλαιομοδίτικο» τρόπο της αύξησης των βασικών επιτοκίων από την κεντρική τράπεζα, θα έχει μόνο βραχυπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα. 
 
Μακροπρόθεσμα θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στην οικονομία της χώρας, ενώ τυχόν επανάληψη της, λόγω των μαζικών εκροών συναλλάγματος, θα την υποχρεώσει να επιβάλλει ελέγχους στην διακίνηση κεφαλαίων - οπότε θα την απομονώσει εντελώς από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, όπως ακριβώς τη Σοβιετική Ένωση στο παρελθόν. 
 
Αυτό σημαίνει με τη σειρά του πως θα απομονωθεί ολόκληρη η οικονομία της Ρωσίας, ο πρόεδρος της θα εντείνει τη δημιουργία εθνικιστικών συνθημάτων και θα γίνει περισσότερο αυταρχικός - έτσι ώστε να μπορέσει να ελέγξει την αχανή χώρα του, καθώς επίσης να προστατευθεί από τυχόν κινήσεις ανατροπής του. 
 
Ένα τέτοιο ενδεχόμενο αυξάνει βέβαια τις πιθανότητες να βυθιστεί η Ευρώπη σε έναν καινούργιο παγκόσμιο πόλεμο - επειδή είναι γνωστό από το παρελθόν πως όταν τα εμπορεύματα δεν μπορούν να διέλθουν από τα σύνορα, διέρχονται τα τανκς. Κανένας βέβαια δεν είναι τόσο ανόητος να πιστεύει ότι, σκοπός των κυρώσεων και των επιθέσεων εναντίον της Ρωσίας είναι η αποχώρηση της από την Κριμαία - αφού πρόκειται για την αφορμή και όχι για την αιτία. 
 
Βασικός στόχος ήταν από την αρχή ο Ρώσος πρόεδρος, ο οποίος τόλμησε να αμφισβητήσει την ηγεμονία του τοκογλυφικού κεφαλαίου που κυβερνάει απολυταρχικά τη Δύση - σχεδιάζοντας να αποδεσμευθεί από το δολάριο, καθώς επίσης από το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα, το οποίο υπηρετεί την παγκόσμια ελίτ . 
 
Η συνεργασία του δε με τις υπόλοιπες χώρες της BRICS , οι οποίες έχουν υποφέρει τα πάνδεινα στο παρελθόν, ειδικά από τις επιδρομές του ΔΝΤ, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι - ενώ οι Η.Π.Α. δεν θα σταματήσουν τις επιθέσεις εάν δεν υποταχθεί πλήρως. Επειδή όμως αποκλείουμε να συμβεί κάτι τέτοιο, εκτός εάν ανατραπεί ο κ. Putin, θεωρούμε πως η σύγκρουση μόλις ξεκίνησε - σε ένα πεδίο, στο οικονομικό, που ασφαλώς δεν είναι ιδανικό για τη Ρωσία. 
 
Περαιτέρω, αν και το ρούβλι σταθεροποιήθηκε, ενώ ο δείκτης του ρωσικού χρηματιστηρίου εκτινάχθηκε στα ύψη (+17%), πρόκειται ενδεχομένως για ένα μικρό διάλλειμα στη μάχη - από την οποία, όσον αφορά τους συμμάχους των Η.Π.Α., ζημιώνεται κυρίως η Γερμανία, λόγω της κατάρρευσης των εξαγωγών της προς τη Ρωσία. 
 
Η συνέχεια θα εξαρτηθεί κυρίως από την τιμή του πετρελαίου - η οποία, εάν παραμείνει σε καθοδική πορεία, με βάση τις συνεχώς μειούμενες εισαγωγές των Η.Π.Α. (γράφημα), θα οδηγήσει το ρούβλι σε νέες, μεγάλες περιπέτειες. 
 
<div style="text-align: center;">
<img src="https://lh4.googleusercontent.com/WF-8AUyE2xXUes-x15a6Pa3gDzBIU3moZITz2Hn_5CUf1C9eWLumn4p5MwElj-aBhc3XdvshIiqXPRoFLFVGwm_29IbRy5qQ4v7uNy7x8BzkA3Fsh4hvy0AfzKrgGH_4b44LZhv5W-U" /></div>
 
Σε κάθε περίπτωση, όλα τα παραπάνω οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, ο εθνικισμός θα ακολουθήσει μία έντονα ανοδική πορεία στην Ευρώπη - παράλληλα με το ρατσισμό, ο οποίος θα κλιμακώνεται διαρκώς. Με δεδομένη δε την κατάληξη τέτοιου είδους δυσμενών εξελίξεων, είναι πολύ δύσκολο να παραμένει κανείς αισιόδοξος. 
 
Σημείωση 
 
Υπενθυμίζουμε ότι, για πάρα πολλές δεκαετίες οι δραστηριότητες της Fed γινόντουσαν, περισσότερο ή λιγότερο σιωπηρά, αποδεκτές - ενώ ήταν ελάχιστοι αυτοί, οι οποίοι είχαν την ικανότητα να διακρίνουν τον «ανίερο» σκοπό της «κατασκευής» της. 
 
Μεταξύ των ανθρώπων αυτών συμπεριλαμβάνεται και ο Henry Ford, ο οποίος είχε πει τα εξής: «Είναι μάλλον θετικό το ότι, οι Πολίτες του Έθνους δεν κατανοούν το νομισματικό μας σύστημα – επειδή, εάν καταλάβαιναν πώς λειτουργεί, θα ξεσπούσε επανάσταση την αμέσως επόμενη ημέρα, αύριο το πρωί». 
 
Σήμερα βέβαια είναι γνωστές στους περισσότερους οι επεμβάσεις των κεντρικών τραπεζών – ειδικά μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, όπου ανέλαβαν, φανερά πια, τα ηνία από την πολιτική, υπό το φόβο της κατάρρευσης του νομισματικού μας συστήματος. Φυσικά ηγείται η Fed, ενώ όλες οι υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες, συμπεριλαμβανομένης της BIS , ακολουθούν πιστά τα βήματα της – είτε φανερά, είτε κρυφά, για να αποφευχθεί η δημόσια «κατακραυγή». 
 
Η τεχνητή διατήρηση των βασικών επιτοκίων παγκοσμίως σε μηδενικά σχεδόν επίπεδα από τις κεντρικές τράπεζες, όπου ουσιαστικά τα πραγματικά επιτόκια (αφαιρουμένου του πληθωρισμού) είναι αρνητικά, οι μεγάλες ποσότητες νέων χρημάτων, με τις οποίες πλημμυρίζονται οι αγορές, καθώς επίσης η απομύζηση των μαζών από την ελίτ με τη βοήθεια τους, αποτελούν ενέργειες όλο και περισσότερο γνωστές στην κοινή γνώμη – ενώ τεκμηριώνουν το γεγονός ότι, το σημερινό σύστημα έχει γίνει πολύ πολύπλοκο για να είναι πια διατηρήσιμο, αφού απαιτούνται πλέον μεγάλες ποσότητες τεχνητής ενέργειας (νέα χρήματα από το πουθενά), για να μην καταρρεύσει απότομα. 
 
Η ερώτηση που οφείλει να διατυπωθεί εδώ, είναι ποιόν ακριβώς ωφελεί η πολιτική του φθηνού χρήματος – το οποίο παράγεται από το πουθενά σε δυσθεώρητες ποσότητες, τροφοδοτώντας σε σταθερή βάση όλες τις αγορές. 
 
Η απάντηση είναι μάλλον αυτονόητη, αφού όλοι γνωρίζουν πως ωφελημένοι είναι οι τράπεζες και τα κράτη - τα οποία μπορούν να αναχρηματοδοτούνται απεριόριστα και φθηνά. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δε αναζωογονούν την πραγματική οικονομία – αν και μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα. 
 
Η αναζωογόνηση αυτή, όταν συμβαίνει, ωφελεί επίσης τις τράπεζες – οι οποίες κερδίζουν από τα καταναλωτικά ή επενδυτικά δάνεια αρκετά χρήματα. Εάν δε τα χρήματα δεν κατευθυνθούν στην πραγματική οικονομία, αλλά στα χρηματιστήρια, εκτοξεύοντας τις τιμές των μετοχών, των εμπορευμάτων ή των λοιπών παγίων περιουσιακών στοιχείων στα ύψη, τότε κερδίζουν ξανά οι τράπεζες – είτε παρέχοντας υπηρεσίες στους συναλλασσομένους, είτε ως επενδυτές. 
 
Αυτό που ισχύει λοιπόν στα κανονικά καζίνο, ισχύει και στα χρηματιστηριακά: Το τραπέζι (η τράπεζα) κερδίζει πάντοτε – αυτοί που χάνουν είναι μόνο οι περισσότεροι παίχτες. Όταν δε καταρρέει ο χάρτινος πύργος, όπως συνέβη το 2007, τότε όλοι χάνουν εκτός από τις τράπεζες – οι οποίες διασώζονται. 
 
Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο δημιούργησαν πανέξυπνα τη Fed – για να κερδίζουν πάντοτε, «βρέξει ή χιονίσει», απομυζώντας την ενέργεια εκατομμυρίων ανθρώπων (πλούτος), καθώς επίσης για να διοικούν δικτατορικά ολόκληρο τον πλανήτη. 
 
<a href="http://www.analyst.gr/">www.analyst.gr</a> 
 
<a href="http://www.logiosermis.net/" target="_blank">πηγή</a>

Η επιστροφή του εθνικισμού

Η διόγκωση του νέου γερμανικού κινήματος με την ονομασία «Πατριώτες Ευρωπαίοι εναντίον του εξισλαμισμού της Δύσης», η άνοδος του γαλλικού...

Διαβάστε την συνέχεια

Τι έγινε στην παγκόσμια πολιτική το 2014

Ellada simera 0 κόσμος, Πρωτοσέλιδα 13:25

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqxjIdEi7BNZG2X6PPsnfovOhFdhU8F6oaMGw2-WU5CrTkKAdNq3LdnDDiBNiL7YtGLaUo1ELXXig_WTq_wfOk1go5sTGPZ6VcQspjAantzPEyS09xkdPqz1Akp-Jrq32BMUGvQHYYWalL/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF767.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="330" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqxjIdEi7BNZG2X6PPsnfovOhFdhU8F6oaMGw2-WU5CrTkKAdNq3LdnDDiBNiL7YtGLaUo1ELXXig_WTq_wfOk1go5sTGPZ6VcQspjAantzPEyS09xkdPqz1Akp-Jrq32BMUGvQHYYWalL/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF767.jpg" width="640" /></a></div>
 
Του Jan Techau 
 
Το 2014 ήταν αναμφισβήτητα μια από τις χειρότερες χρονιές για τις διεθνείς σχέσεις στην πρόσφατη ιστορία. Δεν ήταν εύκολο να παρακολουθεί κανείς όλες τις μεγάλες και μικρές κρίσεις, καθώς και τις απότομες ανατροπές των γεγονότων όπως αυτές συνέβησαν. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να τις θυμάται κανείς όλες μετά την πάροδό τους. Αλλά ακόμα και σε έναν πλούσιο καμβά όπως αυτός, μερικά πράγματα ξεχωρίζουν. Έτσι, για να μπορέσουμε να βγάλουμε κάποιο νόημα από όλα αυτά, παρακάτω παρουσιάζω τη λίστα μου με τα βραβεία εξωτερικής πολιτικής για το 2014. 
 
Νικητής της χρονιάς: Ο Ρώσος Πρόεδρος Vladimir Putin, ο άνθρωπος που έδωσε στην ανάπτυξη ένα νέο νόημα φέτος προσθέτοντας εδάφη στο βασίλειο όπου προεδρεύει. Βρίσκεται στο απόγειο της δύναμής του, οπότε θα πρέπει να την απολαύσει, όσο αυτή διαρκέσει. Επειδή τα πράγματα είναι πιθανό να πάρουν την κάτω βόλτα από εδώ και πέρα. 
 
Χαμένος της χρονιάς: ο μέσος Γερμανός. Οι Γερμανοί δεν επωφελήθηκαν από την οποιαδήποτε ουσιαστική εγχώρια πολιτική ή οικονομική μεταρρύθμιση το τρέχον έτος, αλλά έπρεπε να μάθουν, προς μεγάλη τους φρίκη, ότι η καγκελάριος Angela Merkel έχει μια μεγάλη όρεξη για εξωτερική πολιτική. Και είναι καλή σε αυτό κι όλας. Αυτό σημαίνει πως οι άνετες ημέρες που έμεναν στην απ’ έξω έχουν τελειώσει. Επιτέλους. 
 
Διορατικότητα της χρονιάς: η ψήφος του Όχι στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας. Οι Καληδόνιοι ψήφισαν να μείνουν εντός του Ηνωμένου Βασιλείου και όλοι ανέπνευσαν με ανακούφιση, μόνο και μόνο για να δουν στη συνέχεια τον αριθμό των μελών του αυτονομιστικού Σκωτσέζικου Εθνικού Κόμματος να αυξάνεται πολλάκις. Τώρα ο αγώνας γίνεται μεταξύ ενός διαφαινόμενου Brexit και της πτώσης των τιμών του πετρελαίου: μια Βρετανική αποχώρηση από την ΕΕ θα μπορούσε να αναγκάσει τους Σκωτσέζους να φύγουν από το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά τα χαμηλότερα έσοδα από το πετρέλαιο θα μπορούσαν να τους αναγκάσουν να μείνουν. Τί από τα δύο θα υπερισχύσει; 
 
Απώλεια της Χρονιάς: ο Ariel Sharon. Ο πρώην Ισραηλινός πρωθυπουργός ήταν σε κώμα για οκτώ χρόνια πριν πεθάνει στις 11 Ιανουαρίου. Ορισμένοι πιστεύουν ότι ήταν ένας εγκληματίας πολέμου, άλλοι τον έβλεπαν ως τον μόνο εναπομείναντα οξυδερκή πολιτικό βαρέων βαρών του Ισραήλ. Εν πάσει περιπτώσει, ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός του Ισραήλ με πραγματικά κότσια, καθώς και ο τελευταίος που είχε την απαραίτητη προσωπική αξιοπιστία στη χώρα του για να μπορέσει να πετύχει την επικράτηση της ειρήνης. Δεν είναι λοιπόν περίεργο το γεγονός πως ο σημερινός επικεφαλής φαίνεται μικροσκοπικός συγκριτικά. 
 
Ειρωνεία της Χρονιάς: ότι η Γερμανία ψηφίστηκε και πάλι η πιο δημοφιλής χώρα του κόσμου σε μια περίοπτη ψηφοφορία του BBC, αλλά πως ψηφίστηκε, επίσης, σε μια ξεχωριστή δημοσκόπηση, ως η χώρα με τη μικρότερη αίσθηση του χιούμορ. Υπάρχει κάτι που να προκύπτει από αυτό; Πώς η πολύ καλή μπύρα και τα λαμπερά αυτοκίνητα είναι πιο σημαντικά από τη χαμηλών τόνων ειρωνεία; Ότι οι λαοί σε όλο τον κόσμο εκτιμούν πραγματικά τους ανθρώπους που πρώτα δεν καταλαβαίνουν το αστείο και, στη συνέχεια, δεν συνειδητοποιούν τί είναι ακριβώς αυτό που το κάνει τόσο αστείο; Ότι η νίκη 7-1 εναντίον της Βραζιλίας στο ποδόσφαιρο είναι τρομακτική, αλλά και κατά κάποιον τρόπο cool; Ότι ακόμα και όταν δεν έχεις αίσθηση του χιούμορ, εξακολουθείς να θες να γελάσεις; Δεν έχει σημασία. Οι ψηφοφόροι έχουν μιλήσει. 
 
Άμλετ της χρονιάς: ο Barack Obama, ο άνθρωπος του οποίου η σύνεση και η προσοχή έσπειρε την ανασφάλεια. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι μια τραγική φιγούρα. Η διπλωματική και στρατιωτική του επιφυλακτικότητα είναι δικαιολογημένη και μπορεί κάλλιστα να δικαιολογηθεί σε κάθε μεμονωμένη περίπτωση. Και όμως προκύπτει η εικόνα ενός ηγέτη του ελεύθερου κόσμου που δεν το καταλαβαίνει. Στη Συρία, είναι πάρα πολύ ασαφής, στο Ισλαμικό Κράτος, είναι πάρα πολύ ταλαντευόμενος, στο ΝΑΤΟ, πολύ δειλός, σχετικά με την Ισραηλινο-Παλαιστινιακή διένεξη, πάρα πολύ συγκρατημένος, στην Κίνα, πάρα πολύ παθητικός. 
 
Κανείς δεν θέλει πραγματικά να επιστρέψει στον W. Αλλά φαίνεται ότι ο Obama δεν καταλαβαίνει το πόσο πολύ εξαρτάται από τη σταθερότητα της Αμερικής, χωρίς να έχει σημασία το πόσο μη δημοφιλής μπορεί αυτή να είναι τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. 
 
Επική Αποτυχία της Χρονιάς: η συλλογική ανικανότητα όλων στον τομέα ανάλυσης να προβλέψουν τη δραματική πτώση των τιμών του πετρελαίου. Αυτό είναι ήδη αρκετά κακό για τους οικονομολόγους και γεωπολιτικούς ατσίδες. Αλλά είναι καταστροφικό όταν το όνομά σου είναι Vladimir Putin και η βάναυση αξίωση της χώρας σου στο μεγαλείο, η ευημερία των τσιρακιών σου και η ικανότητά σου να παραμείνεις στο αξίωμά σου τελικά εξαρτώνται από το πετρέλαιο. 
 
Είναι μαγευτικό το να συνειδητοποιήσουμε ότι ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες της δύναμης στην παγκόσμια πολιτική, ένα παράγοντας που παρακολουθείται τόσο στενά και αναλύεται τόσο διεξοδικά σε όλο τον κόσμο, θα μπορούσε να αλλάξει τόσο μαζικά και τόσο γρήγορα, χωρίς κανείς να έχει την παραμικρή ιδέα. Το ίδιο ισχύει και για το Ισλαμικό Κράτος, φυσικά. Ας αποκαλέσουμε τη διεθνή πολιτική λαχείο από τώρα και στο εξής και ας πάμε για μπόουλινγκ. 
 
Αναβάθμιση της Χρονιάς: Αυτό το βραβείο πηγαίνει στη διαβόητα εγωκεντρική φούσκα των Βρυξελλών αφού το Politico, ένα επιτυχημένο Αμερικανικό ειδησεογραφικό και κουτσομπολίστικο outlet, έκρινε πως η Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα είναι μια αρκετά ώριμη αγορά για να κάνει μια τεράστια δημοσιογραφική επένδυση σε αυτήν. Το Politico Europe θα ξεκινήσει στις αρχές του 2015 και ουδείς ξέρει αν θα είναι κερδοφόρο ή όχι. Αλλά το να θεωρούνται ως μια ώριμη αγορά εξέπληξε ευχάριστα το Ευρωπλήθος. 
 
Μύθος της Χρονιάς: η αναποτελεσματικότητα της εξωτερικής πολιτικής της Ευρώπης. Σε μια δημοσκόπηση των μελετητών του Carnegie που διεξήχθη στο σύνολο των πέντε παγκοσμίων κέντρων του, η εξωτερική πολιτική της ΕΕ κρίθηκε πως είναι η λιγότερο αποτελεσματική από αυτή όλων των μεγάλων δυνάμεων ανά τον κόσμο. Η εξέλιξη αυτή αντανακλά σε μεγάλο βαθμό τη συναίνεση που υπάρχει στη φούσκα της Ουάσιγκτον ότι η ΕΕ είναι το πιο άχρηστο πράγμα υπό τον ήλιο. 
 
Αυτοί στις Βρυξέλλες διαφωνούν. Ενώ η εξωτερική πολιτική της ΕΕ είναι γενικά μια τρελή υπόθεση, το 2014 ήταν το ακριβώς αντίθετο. Όχι μόνο απετέλεσε η Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας την αιτία, ακουσίως, φυσικά, για την επανάσταση Euromaidan στην Ουκρανία και τη φοβισμένη και υπερβολική αντίδραση τόσο του Putin, όσο και του πρώην προέδρου της Ουκρανίας, Viktor Yanukovych. Η ΕΕ αντέδρασε επίσης γρήγορα και στην επακόλουθη κρίση, δημιούργησε ένα εκπληκτικά ισχυρό καθεστώς κυρώσεων, έθεσε μεγάλα χρηματικά ποσά στο τραπέζι για την Ουκρανία και κατάφερε να διατηρήσει την ενότητα μεταξύ των 28 κρατών-μελών της. 
 
Η ΕΕ ενεργοποίησε ακόμη και τη Γερμανική ηγεσία στην εξωτερική πολιτική, τον σπανιότερο των Ευρωπαϊκών πόρων. Η ηγεσία των ΗΠΑ ήταν - και είναι - εντυπωσιακά απούσα από το ζήτημα Ουκρανίας/Ρωσίας. Το αν η Ευρώπη μπορεί να κρατήσει τη μπάλα είναι ένα άλλο θέμα. Αλλά το 2014, κρατούσε την μπάλα όσο καμιά άλλη δύναμη. 
 
Αλτσχάιμερ της Χρονιάς: Αυτό το βραβείο απονέμεται σε όλους εμάς για την τεράστια ταχύτητα με την οποία έχουμε ήδη ξεχάσει όλα τα άλλα τρελά πράγματα που συνέβησαν φέτος: τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στο Σότσι, την εξαφάνιση της πτήσης 370 της Malaysia Airlines, το πραξικόπημα στην Ταϊλάνδη, τις διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας στο Χονγκ Κονγκ, τους πυροβολισμούς στο Καναδικό κοινοβούλιο, την επιδημία του Έμπολα, τους 298 θανάτους από την πτήση 17 της Malaysia Airlines που βρίσκεται σε ένα μια πεδιάδα στην ανατολική Ουκρανία, την απαγωγή και τη δολοφονία των Μεξικανών φοιτητών, τους ραβίνους που δολοφονήθηκαν σε μια συναγωγή στην Ιερουσαλήμ, τον θάνατο του Harold Ramis. 
 
Θα έπρεπε να ειπωθούν περισσότερα. Αλλά απλά δεν υπάρχει αρκετός χώρος σε αυτό το ιστολόγιο. Ας ελπίσουμε ότι το 2015 θα χρειαστεί λιγότερο χώρο. 
 
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: <a href="http://carnegieeurope.eu/strategiceurope/?fa=57524">http://carnegieeurope.eu/strategiceurope/?fa=57524</a> 
<a href="http://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Τι έγινε στην παγκόσμια πολιτική το 2014

Του Jan Techau Το 2014 ήταν αναμφισβήτητα μια από τις χειρότερες χρονιές για τις διεθνείς σχέσεις στην πρόσφατη ιστορία. Δεν ήταν εύκολ...

Διαβάστε την συνέχεια

Γερμανία-Ρωσία: Να μην κάνουμε ένα μοιραίο λάθος

Ellada simera 0 κόσμος 13:20

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidUQlTaKilFscbbVrobl_lWq7oYw5cSb7zPEzX6T7eqiNOdwHLL1PTUuv1VJMKnpzr6gZfCASq1BdYZ-laxyBQHtNNvb5Ndxo9CNYSxWsCUcrLQDdNbdwdhbExEl90gNKfUHAE1_2j12EQ/s1600/germania+rwsia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidUQlTaKilFscbbVrobl_lWq7oYw5cSb7zPEzX6T7eqiNOdwHLL1PTUuv1VJMKnpzr6gZfCASq1BdYZ-laxyBQHtNNvb5Ndxo9CNYSxWsCUcrLQDdNbdwdhbExEl90gNKfUHAE1_2j12EQ/s1600/germania+rwsia.jpg" width="640" /></a></div>
 
Του Timofei Bordachev 
 
Στις 5 Δεκεμβρίου, η Der Tagesspiegel δημοσίευσε μια επιστολή με τίτλο «Όχι στο Όνομά μας». Σε αυτή, δεκάδες δημόσια πρόσωπα, συνταξιούχοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, καθώς και απλοί Γερμανοί πολίτες έκαναν έκκληση στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, στο κοινοβούλιο και στα μέσα ενημέρωσης να ζητήσουν μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση στις σχέσεις με τη Ρωσία σχετικά με την κρίση στην Ουκρανία. Για πρώτη φορά από την έναρξη των τραγικών γεγονότων στην προαναφερθείσα χώρα, ακούσαμε μια έκκληση για αποχή από τη δαιμονοποίηση της Ρωσικής ηγεσίας και για την εξέταση των εθνικών συμφερόντων της Ρωσίας στη Γερμανική εξωτερική πολιτική. 
 
Αυτή η έκκληση για λογική και αυτοσυγκράτηση έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση της Ομοσπονδιακής Καγκελαρίου. Μέχρι στιγμής, το επίσημο Βερολίνο δεν έχει σπεύσει να παραδεχθεί τα λάθη και τους λανθασμένους τους υπολογισμούς όσον αφορά την Ουκρανία. Η ριζοσπαστική θέση του έρχεται δεύτερη μόνο μετά από εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών, μια χώρα της οποίας οι ανώτεροι αξιωματούχοι συζητούν ανοιχτά την ανάγκη για αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα. Οπότε, ποιοι είναι οι λόγοι για αυτόν τον ριζοσπαστισμό; Και γιατί η Ρωσο-γερμανική σύμπραξη αποδείχθηκε πως είναι τόσο εύθραυστη; Εν τέλει, πολλοί στη Ρωσία και τη Γερμανία πίστευαν ότι η ιερότητα αυτής της εταιρικής σχέσης εγγυόταν τη σταθερότητα του συνόλου των Ρωσο-Ευρωπαϊκών σχέσεων. 
 
Η ιστορική συμφιλίωση μεταξύ Ρώσων και Γερμανών, που ξεκίνησε πριν από σαράντα χρόνια, έχει γίνει ένα μοναδικό φαινόμενο στις διεθνείς υποθέσεις. Η Ρωσία έχει ουσιαστικά συγχωρέσει τη Γερμανία για τα φοβερά εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους Ναζί και τον Γερμανικό στρατό στο έδαφός της. Η Γερμανία και οι πολιτικοί της αντιμετώπιζαν τη Ρωσία με μεγάλη προσοχή, προσπαθώντας να κατανοήσουν τα εθνικά της συμφέροντα και να αναπτύξουν διόδους οικονομικής συνεργασίας. Η Γερμανία παρείχε σημαντική βοήθεια προς τη Ρωσία και τους Ρώσους κατά την περίοδο της παρακμής μας στη δεκαετία του 1990, ενώ κατά την τελευταία δεκαετία, η Ρωσία συμφώνησε να κάνει τη Γερμανία τον κύριο κόμβο των Ευρωπαϊκών της εξαγωγών φυσικού αερίου με την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου North Stream. 
 
Αλλά όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Η Ευρώπη του 2014 μοιάζει ελάχιστα με την κατάστασή της πριν από είκοσι ή τριάντα χρόνια. Οι κρίσεις στην παγκόσμια οικονομία και στην Ευρωζώνη την περίοδο 2008-2012 άλλαξαν την Ευρωπαϊκή δυναμική. Η επιρροή της Γαλλίας στις Ευρωπαϊκές υποθέσεις έχει φτάσει σε πρωτοφανή χαμηλά επίπεδα. Όντας επιβαρυμένη από μια συστηματική κοινωνικο-οικονομική κρίση, η Γαλλία έχει χάσει την ικανότητα να αντισταθμίζει τη Γερμανία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, ιστορικά, αυτό που εξασφάλιζε τη σταθερότητα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ήταν ο συμβιβασμός μεταξύ του Γαλλικού κρατικιστικού και του Γερμανικού φιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης. Για πρώτη φορά, ορισμένες χώρες της ΕΕ, η «συμμαχία της λιτότητας» υπαγορεύουν απευθείας σε άλλους, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Κύπρος, το πώς θα πρέπει να ασκήσουν τις οικονομικές πολιτικές τους. Πάνω-κάτω, κατά την πάροδο του περασμένου έτους, ορισμένοι αναλυτές άρχισαν να συζητούν για τη «γερμανοποίηση» της Ευρώπης, των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, καθώς και του συνόλου του έργου ολοκλήρωσης της ΕΕ. 
 
Ο Ευρωπαϊκός μηχανισμός αναδιανομής έχει παρουσιάσει βλάβη, προκαλώντας την άνοδο μιας νέας Γερμανίας από τα ερείπια του «Ευρωπαϊκού ονείρου». Το Βερολίνο έχει μετατραπεί σε μια τεράστια ηλεκτρική σκούπα που ρουφάει πόρους από την αδύναμη Ευρωπαϊκή περιφέρεια και υπαγορεύει τους κανόνες της οικονομικής της πολιτικής. Η Γερμανία χρειάζεται επίσης σε μεγάλο βαθμό πρόσβαση σε νέες αγορές. Η Ουκρανία, ως αγορά για βιομηχανικά αγαθά και ως πηγή φθηνού εργατικού δυναμικού, θεωρείται ολοένα και περισσότερο ως ένα φυσικό στοιχείο στη σφαίρα των ζωτικών συμφερόντων της Γερμανίας. Με τον αγώνα της για την Ουκρανία, η Μόσχα υπονομεύει σαφώς τα σχέδια της Γερμανίας για το μέλλον της. 
 
Η πολιτική της ΕΕ σχετικά με την Ουκρανία που έχει χαράξει το Βερολίνο ήταν κοντόφθαλμη και λανθασμένη. Ανάγκασε την κυβέρνηση μιας διαιρεμένης χώρας να επιλέξει μεταξύ δύο αλληλοαποκλειόμενων έργων. Η πολιτική αυτή έχει ήδη επιφέρει ένα μεγάλο τίμημα για τον Ουκρανικό λαό. Αλλά αποτελούσε τη μόνη διαθέσιμη προσέγγιση για τη σύγχρονη Ευρώπη. Το οικονομικό της μοντέλο απαιτεί μια όλο και μεγαλύτερη επέκταση της ρυθμιστικής του βάσης, καθώς και την απορρόφηση ανθρώπινων και οικονομικών πόρων. Ως αποτέλεσμα, ο Γερμανικός παράγοντας, ο οποίος θεωρείτο για καιρό πως ήταν η σταθεροποιητική δύναμη στις Ρωσο-Ευρωπαϊκές σχέσεις, ουσιαστικά αποδείχθηκε πως είναι ο σαμποτέρ τους. 
 
Ωστόσο, η προαναφερθείσα έκκληση από αυτούς που διαμορφώνουν τη Γερμανική κοινή γνώμη αφήνει κάποια ελπίδα για το μέλλον. Η Ρωσία και η Ευρώπη έχουν πλέον έναν «χειμώνα ευκαιριών» στην Ουκρανία και θα πρέπει να αξιοποιήσουν αυτή τη στιγμή και να προσπαθήσουν να διορθώσουν τα λάθη τους. Η ιστορία μας διδάσκει ότι η σύγκρουση δεν είναι μια φυσική κατάσταση των Ρωσο-Γερμανικών σχέσεων. Υπάρχει ανάγκη για μεγαλύτερη ενδοσκόπηση και για μετριοπάθεια στη χρήση βίας, τόσο της στρατιωτικής, όσο και της οικονομικής. 
 
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: <a href="http://carnegie.ru/eurasiaoutlook/?fa=57494">http://carnegie.ru/eurasiaoutlook/?fa=57494</a> 
 
<a href="http://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Γερμανία-Ρωσία: Να μην κάνουμε ένα μοιραίο λάθος

Του Timofei Bordachev Στις 5 Δεκεμβρίου, η Der Tagesspiegel δημοσίευσε μια επιστολή με τίτλο «Όχι στο Όνομά μας». Σε αυτή, δεκάδες δημό...

Διαβάστε την συνέχεια

Πικρές αλήθειες στο δρόμο προς τη δραχμή!

Ellada simera 0 οικονομία 11:25

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfn9fA5NlxrJqz-vsIj7fE5iA5UlIDWdg7LE35GLhs95ApbdQqCIpP3HjPLK4oG2ZksAZRiKWWIiu9q6ySJxb_LK41wqs63xYY4HOYy7g1PG-tEAXIZ9N5iIzgMNM1p0ROvdiNGraqV4IM/s1600/draxmi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="364" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfn9fA5NlxrJqz-vsIj7fE5iA5UlIDWdg7LE35GLhs95ApbdQqCIpP3HjPLK4oG2ZksAZRiKWWIiu9q6ySJxb_LK41wqs63xYY4HOYy7g1PG-tEAXIZ9N5iIzgMNM1p0ROvdiNGraqV4IM/s1600/draxmi.jpg" width="640" /></a></div>
 
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: justify;">
Το παραμύθι πλησιάζει σιγά - σιγά στο τέλος του! Η Ελλάδα φαίνεται να μην αντέχει στη μεγάλη κατηγορία του ευρώ και κινδυνεύει να αποχαιρετήσει τα σαλόνια και να επιστρέψει στα αλώνια.</blockquote>
 Η χώρα είναι κατεστραμμένη και η αίτηση για την εγκατάλειψη της ζώνης του ευρώ -εφόσον τελικά γίνει- θα είναι μόνο το πιστοποιητικό του θανάτου. Η ελπίδα της διάσωσης δεν κρύβεται στην προεδρική εκλογή ή στις εθνικές εκλογές. Αλλά στην αλλαγή νοοτροπίας ενός ολόκληρου λαού. Θανάσης Μαυρίδης Θα μπορούσε να αποτραπεί μία τέτοια εξέλιξη; Η απάντηση είναι θετική. Ναι, αλλά με μεγάλη προσπάθεια. Κάτι τέτοιο, όμως, θα απαιτούσε μία ευρύτατη συναίνεση. Ένα εθνικό πρόγραμμα για την επανεκκίνηση της μηχανής της Οικονομίας. Θα απαιτούσε, επίσης, ένα ικανό πολιτικό προσωπικό για να διαχειριστεί αυτή την υπόθεση. Για να μην λέμε παραμύθια μεταξύ μας! Τέτοιο ενδεχόμενο δεν υπάρχει στο ορατό μέλλον! Τους μιλάς για συναίνεση και νομίζουν ότι αναφέρεσαι στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας! Πρωί, μεσημέρι και βράδυ οι άνεργοι κοιμούνται και ξυπνάνε με αυτή την αγωνία. Οι πολιτικοί μας έχουν τόση επαφή με την πραγματικότητα όση έχουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι με την πυρηνική φυσική. Μας λένε ότι καταλαβαίνουν καλά τα προβλήματα της ελληνικής Οικονομίας κι ότι έχουν λύση. Ρωτήστε, λοιπόν, τους ξενοδόχους! Αν γνωρίζουν τόσο καλά την Οικονομία όσο γνωρίζουν τα τεκταινόμενα στον τουρισμό, θα τους παρακαλούσαμε να ασχοληθούν καλύτερα με την Οικονομία μιας άλλης χώρας. Άκουσαν στην κυβέρνηση ότι πήγε καλά ο τουρισμός και είπαν να αυξήσουν τον ΦΠΑ στα ξενοδοχεία. Μόνο που η αύξηση θα ισχύσει από την τρέχουσα περίοδο. Οι ξενοδόχοι έχουν κλείσει τις τιμές τους το περασμένο καλοκαίρι. Δεν μπορούν, λοιπόν, να μετακυλήσουν το κόστος στους πελάτες. Κατά συνέπεια, η αύξηση του ΦΠΑ θα επιβαρύνει αυτούς και μόνο αυτούς! Ποιό είναι το μήνυμα που τους στέλνει; Ότι στη χώρα αυτή δεν ξέρουν οι επιχειρηματίες τι τους περιμένει. Κι ότι το κράτος στην αγωνία του να βρει έσοδα μπορεί να πυροβολεί με άνεση τα πόδια του... Αλλά το ίδιο ... εύστοχος ήταν και ο κ. Τσίπρας. Ο οποίος υποσχέθηκε με το πρόγραμμα για τον τουρισμό να ζήσουν μόνο τα παραδοσιακά ενοικιαζόμενα δωμάτια. Επιστροφή στην παράδοση και απώλεια δισεκατομμυρίων ευρώ. Οι προτάσεις Τσίπρα για τον τουρισμό ήταν υπερβολικά πρόχειρες και επιπόλαιες και αποκάλυψαν  τη γύμνια του κόμματος στον τομέα αυτόν. Όπως  αντίστοιχα οι θέσεις του κ. Μηλιού και του κ. Σταθάκη για την Οικονομία στο Λονδίνο αποκάλυψαν τη γύμνια και για όλα εκείνα που τόσο καιρό μας  λένε ότι έχουν έτοιμες λύσεις. Η πιθανότητα να βγούμε από το ευρώ δεν έχει να κάνει με το χρέος, ούτε με το ύψος των μισθών, ούτε με κάποια συνωμοσία που εξυφαίνεται σε ένα από τα σκοτεινά "ξένα κέντρα αποφάσεων". Είναι αποτέλεσμα μιας νοοτροπίας που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι μία δήθεν διεκδικητική αντίληψη, η οποία επιτρέπει στους Έλληνες να είναι και με το χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα! Θέλουν την Ελλάδα μέσα στη ζώνη του ευρώ, αλλά δεν θέλουν τις μεταρρυθμίσεις εκείνες που χαρακτηρίζουν ένα σύγχρονο δημοκρατικό και δυτικό κράτος. Θέλουν μισθούς Βρυξελλών, αλλά οποιαδήποτε προσπάθεια να περάσει η αξιολόγηση στο δημόσιο, για παράδειγμα, εκλαμβάνεται ως παραβίαση των... εργατικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ακόμη και εντός της κυβέρνησης που έχει κληθεί να εφαρμόσει μία μεταρρυθμιστική πολιτική, οι μεταρρυθμιστές μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού! Πως μπορεί να εφαρμόσει κάποιος κάτι που δεν πιστεύει; Κοιτάξτε τι προσπαθούν να περάσουν την τελευταία στιγμή βουλευτές της συμπολίτευσης από τη Βουλή! Αντί για μεταρρυθμιστικό οίστρο οι τροπολογίες τους μυρίζουν παλαιοκομματισμό και μπαγιατίλα. Κι οι πολίτες; Να μην τους βγάλουμε από το κάδρο. Αν οι πολίτες αυτής της χώρας ήθελαν μεταρρυθμίσεις θα τις είχαν επιβάλλει! Αλλά στην πραγματικότητα δεν θέλουν κάτι να αλλάξει. Θέλουν μόνο να γυρίσουμε το χρόνο στο 2008! Αυτό δεν γίνεται. Σήμερα τους φταίει ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, επειδή δεν το έκαναν. Αύριο θα τους φταίει και ο Τσίπρας για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Αν ο κόσμος δεν συνειδητοποιήσει πόσο λάθος είναι ο δρόμος που ακολουθούμε, δεν πρόκειται αυτός να αλλάξει. Ήδη κάποιοι αναγνώστες σκέφτονται αν ο τίτλος περί κινδύνου εξόδου της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ είναι... τρομοκρατικός! Βλέπετε, σε αυτή τη χώρα έχουμε μάθει να ρίχνουμε ανάθεμα, αλλά έχουμε ξεχάσει να σκεφτόμαστε. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα μπορέσει η Βουλή να βγάλει Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή όχι. Αλλά η πορεία της πραγματικής οικονομίας σε μία χώρα που τους τελευταίους μήνες υπάρχει επενδυτική ανομβρία. Χάσαμε άλλους έξι μήνες σε τσακωμούς για το αν θα εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή όχι κι αν θα έχουμε εκλογές ή όχι. Χάσαμε έξι μήνες που θα μπορούσαμε να δουλεύουμε σκληρά για να καταφέρουμε την επιστροφή της χώρας σε συνθήκες ομαλότητας. Ας πούμε, λοιπόν, ότι γίνονται εκλογές και τις κερδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πως θα λύσει τα προβλήματα; Διάβασα προχτές τον εν... αναμονή υπουργό Οικονομίας ή Ανάπτυξης κ. Σταθάκη να αναφέρει ως μοχλό ανάπτυξης της Οικονομίας τις δημόσιες επενδύσεις. Κύριε Σταθάκη, αυτό διδάσκετε στους φοιτητές σας και το καταλαβαίνουμε. Μόνο που δεν μας λέτε που θα βρεθούν τα χρήματα για να γίνουν οι δημόσιες επενδύσεις. Εκτός κι αν αναφέρεστε στο ΕΣΠΑ! Θεωρείτε, δηλαδή, δεδομένο ότι θα παραμείνουμε στην Ευρώπη, κι αυτό είναι ευχάριστο, διότι σημαίνει ότι θα εφαρμόσετε τα μνημόνια. Δημόσιες επενδύσεις δίχως ΕΣΠΑ και δίχως Ευρώπη, δεν υπάρχουν. Εκτός κι αν κόψετε δραχμές! Βγείτε, λοιπόν, και ξεκαθαρίστε την κατάσταση. Τι ακριβώς θα κάνετε και με ποιόν ακριβώς τρόπο. Εμείς ειλικρινά θα θέλαμε να ακούσουμε θετικά πράγματα. Το ίδιο και οι επενδυτές στο Λονδίνο! Να πούμε και κάτι ακόμη; Όποια και αν είναι η αυριανή κυβέρνηση θα αναγκαστεί να πάρει μέτρα από 1,5 ως 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ και ανάλογα με το πόσο θα έχει φτάσει μέχρι τότε το προβλεπόμενο δημοσιονομικό κενό. Το κενό θα αυξάνεται όσο διαψεύδονται οι προβλέψεις για αύξηση του ΑΕΠ. Και πως θα έχουμε αύξηση του ΑΕΠ πηγαίνοντας σε εκλογές και με δεδομένη τη ζημιά στον τουρισμό; Δεν λέμε κάτι άλλο πέρα από το ότι το ΑΕΠ δεν θα αυξηθεί όσο λένε οι προβλέψεις, επειδή οι εκλογές μέσα στον Ιανουάριο θα πλήξουν τα πακέτα του τουρισμού. Δεν μας προκαλεί εντύπωση ότι τα δύο μεγάλα κόμματα δεν δίνουν δεκάρα γι’ αυτό. Αν τους ένοιαζε θα είχαν ήδη επιβάλλει ένα πολιτισμένο κλίμα... Θα ψηφίσει η αυριανή κυβέρνηση νέα μέτρα 1,5 ή 4,5 δισεκατομμυρίων ευρώ; Ούτε για αστείο! Ποιοί θα πληρώσουν τους νέους φόρους; Εκείνοι που οφείλουν ακόμη το ΕΝΦΙΑ; Όταν θα έρθει, λοιπόν, η ώρα του λογαριασμού, τότε θα τα ξαναπούμε. Αλλά με τον πρόχειρο τρόπο με τον οποίο γίνονται όλα τα πράγματα σε αυτή την χώρα, σιγά μην έχουν φτάσει τον "προγραμματισμό" τους τόσο μακριά. Είναι αμφίβολο αν ξέρουν τι θα συμβεί την επομένη της δεύτερης ψηφοφορίας. Υπάρχει, όμως, και κάτι πιο σοβαρό! Αυτή τη στιγμή ένας εργαζόμενος καλείται να πληρώσει όλους τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές για να μπορέσει να συντηρηθεί ένας συνταξιούχος. Είναι θέμα χρόνου να φτάσουμε σε ένα σημείο που το δημόσιο θα έχει πρόβλημα να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Εκτός κι αν το 100% των εσόδων του πάει για μισθούς και συντάξεις. Τότε και πάλι θα έχουν δύο επιλογές: Η μία θα είναι να μειώσουν δραματικά τις συντάξεις. Η άλλη να πληρώνουν σε ένα άλλο νόμισμα. Εσείς τι λέτε ότι θα κάνουν; Να είμαστε ξεκάθαροι! Η συναίνεση είναι το ζητούμενο. Αλλά συναίνεση δεν σημαίνει ότι καταλήγουν σε μία συμφωνία για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και για την ημερομηνία της διεξαγωγής των επόμενων εθνικών εκλογών. Αυτό ενδιαφέρει μόνο τους ίδιους. Η συναίνεση χρειάζεται για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Εκεί βρίσκεται το κλειδί της ιστορίας: Δουλειές, δουλειές, δουλειές. Προσωπικά θεωρώ τις εκλογές μία θανάσιμη παγίδα. Επειδή δεν είναι εκείνο που χρειάζεται ο τόπος. Από την άλλη μεριά, δεν υπάρχει άλλη λύση. Αν υπήρχε λύση, αν υπήρχε περιθώριο για τη δημιουργία ενός εθνικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση, θα το γνωρίζαμε ήδη. Αν πρέπει να πέσουμε στο γκρεμό για να μάθουμε ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, τότε μοιραία θα πέσουμε. Η δραχμή δεν είναι λύση, αλλά και οι σημερινές ακραίες λογικές είναι αδιέξοδες. Οι πολίτες θα πρέπει να ζητήσουν πρώτα απ΄ όλους τις μεταρρυθμίσεις. Αν κρίνουμε από τις ευρωεκλογές, αυτό είναι ακόμη μία μακρινή μουσική. Δίχως μεταρρυθμίσεις, η δραχμή είναι προ των πυλών και ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση θα είναι στην εξουσία. Αντί επιλόγου να κάνουμε μία επισήμανση που μας έρχεται από το Βερολίνο: Μέχρι χτες η κυρία Μέρκελ δεν ήθελε συζητήσεις με τους ευρωσκεπτικιστές που συνεχώς αυξάνουν τη δύναμή τους στη Γερμανία και οι οποίοι ζητούν την υιοθέτηση παράλληλων νομισμάτων. Με άλλα λόγια, ζητούν τον θάνατο του ευρώ. Τον τελευταίο καιρό είναι θέμα συζήτησης στους χριστιανοδημοκράτες αν θα πρέπει να ανοίξουν ένα δίαυλο επικοινωνίας με τους "αντάρτες" ή όχι. <a href="http://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Πικρές αλήθειες στο δρόμο προς τη δραχμή!

Το παραμύθι πλησιάζει σιγά - σιγά στο τέλος του! Η Ελλάδα φαίνεται να μην αντέχει στη μεγάλη κατηγορία του ευρώ και κινδυνεύει να αποχαι...

Διαβάστε την συνέχεια

Η αποδοχή γενοκτονιών περιφρουρεί την ειρήνη

Ellada simera 0 Απόψεις 11:12

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFSHndexbAeJCLtdPny6aZm2BRWFquTQSEX1V4wU17XCo1O6W5pHF5oIF57WYkSZQaLR3CbeQueaHo60KHF-KyUQSvXwcRFLJuFCqMDbc45ZRRL8oSVjzTRRtAN41Ezw7xLsAce8oNNaJ8/s1600/genoktonia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="366" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFSHndexbAeJCLtdPny6aZm2BRWFquTQSEX1V4wU17XCo1O6W5pHF5oIF57WYkSZQaLR3CbeQueaHo60KHF-KyUQSvXwcRFLJuFCqMDbc45ZRRL8oSVjzTRRtAN41Ezw7xLsAce8oNNaJ8/s1600/genoktonia.jpg" width="640" /></a></div>
 
Σάββας Καλεντερίδης 
Τις προηγούμενες ημέρες έγινε κάτι πολύ σημαντικό στη μακρινή Σουηδία, που όμως αφορά την ειρήνη και την ασφάλεια της ανατολικής Μεσογείου, της Κύπρου και της Ελλάδας. Ο δήμος της πόλης Σίγτουνα (βρίσκεται βορειοανατολικά της Στοκχόλμης, κοντά στη σουηδική πρωτεύουσα) διοργάνωσε εκδήλωση στην οποία συζητήθηκε το ζήτημα της γενοκτονίας των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Γεζίντι και της συμμετοχής των Κούρδων σ’ αυτές. 
 Στο πλαίσιο της εκδήλωσης, που έγινε με πρωτοβουλία του Gun Eriksson, δημάρχου της προαναφερθείσης πόλης, κλήθηκαν να μιλήσουν, μεταξύ άλλων, ο Ασσύριος βουλευτής Γιλμάζ Κερίμο, που ζει και εκλέγεται στη Σουηδία, ο αρμενικής καταγωγής Τούρκος συγγραφέας Ραγκίπ Ζαράκολου, που εδώ και έναν χρόνο φιλοξενείται στον Δήμο Σίγτουνα λόγω του κινδύνου που διατρέχει στην Τουρκία, και ο Αχμέτ Τουρκ, παλαίμαχος πολιτικός, επί σειράν ετών βουλευτής και στενός φίλος και έμπιστος του Οτζαλάν, ο οποίος τώρα είναι δήμαρχος του μητροπολιτικού δήμου της πόλης Μαρντίν. 
 Επειδή στην Ελλάδα επικρατεί μια διαδεδομένη άποψη, σύμφωνα με την οποία «οι Κούρδοι μας έσφαξαν και άρα δεν αξίζουν τη συμπάθειά μας, ούτε πρέπει να εξετάζουμε συμμαχίες μαζί τους», η οποία χρησιμοποιείται δεόντως από διαφόρους κύκλους για να παρεμποδιστεί η πολιτική προσέγγιση της Ελλάδας με τους Κούρδους, κρίναμε σκόπιμο να κάνουμε μια αναφορά στην εκδήλωση αλλά και στο θέμα. Κι αυτό γιατί πιστεύουμε ότι οι γεωπολιτικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή καθιστούν επιβεβλημένη αφενός μεν την καταδίκη και την ανάληψη ευθυνών για εγκλήματα που έγιναν στο παρελθόν και αφετέρου τη συνεννόηση μεταξύ των λαών, για να κατανικηθούν οι πολιτικές που προκαλούν γενοκτονίες και τρέφουν την επιθετικότητα της Τουρκίας εις βάρος των λαών και εις βάρος της Κύπρου και της Ελλάδας. 
 Ο Αχμέτ Τουρκ τόνισε ότι η γενοκτονία ήταν υλοποίηση της σχετικής απόφασης που έλαβε το Κόμμα Ενωση και Πρόοδος το 1911, υπογραμμίζοντας ότι η συγκεκριμένη αντίληψη που επικράτησε τότε στην Τουρκία για τις άλλες εθνικές και θρησκευτικές ομάδες εφαρμόστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα και συνεχίζεται να εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα από το τουρκικό κράτος. 
 Σε μια αποστροφή της ομιλίας του, αφού πρώτα υπογράμμισε ότι ο κουρδικός απελευθερωτικός αγώνας που συνεχίζεται τα τελευταία 30 χρόνια δεν αφορά μόνο τους Κούρδους αλλά το σύνολο των λαών της Μέσης Ανατολής, ο Κούρδος πολιτικός είπε: «Την περίοδο 1914-1915, όταν εφαρμόζονταν από το τουρκικό κράτος οι αποφάσεις που έλαβε το Κόμμα Ενωση και Πρόοδος το 1911, χρησιμοποιήθηκε ανοιχτά και ο κουρδικός λαός στο όνομα του Ισλάμ. Τον πόνο και τις τύψεις της συμμετοχής των γονιών και των παππούδων μας σε εκείνα τα εγκλήματα τα υποφέρουμε εμείς τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, μα ποτέ τον πόνο που προκαλέσαμε στους αδελφούς λαούς μας, και δεν πρέπει να ξεχαστούν αυτά ποτέ. Ελπίζουμε κάποια στιγμή να μας συγχωρέσουν τα αδέλφια μας οι Ασσύριοι, οι Αρμένιοι και οι Γεζίντι γι’ αυτό». 
 Εξαιρετικά σημαντική ήταν η επισήμανση του Ραγκίπ Ζαράκολου, ο οποίος τόνισε την ανάγκη παραδοχής των εγκλημάτων και έκφρασης συγγνώμης από πλευράς της Τουρκίας. Συγκεκριμένα, είπε ότι ακριβώς επειδή δεν έχει γίνει καμία παραδοχή από την πλευρά της Τουρκίας των εκτοπισμών του 1914 και της γενοκτονίας του 1915, έρχεται σήμερα στο προσκήνιο και πάλι ο «τζιχαντισμός», ο οποίος ήταν μια πτυχή και βασική κινητήριος δύναμη της γενοκτονίας. Ο Ζαράκολου είπε ότι η Τουρκία το 1914 έλαβε επισήμως μια απόφαση για «τζιχάντ» εναντίον των απίστων, ενώ και σήμερα το δίδυμο Ερντογάν - Νταβούτογλου ασκεί πολιτικές υποστήριξης των τζιχαντιστών, οι οποίοι διαπράττουν φρικτές σφαγές και γενοκτονία εναντίον των Ασσυρίων και των Γεζίντι. 
 Με άλλα λόγια, η πολιτική των γενοκτονιών της Αγκυρας συνεχίζεται μέσω υπεργολάβων. Από την πλευρά του, ο Ασσύριος βουλευτής Γιλμάζ Κερίμο ευχαρίστησε το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP), το οποίο ζητεί από την Τουρκία να αναγνωρίσει τη γενοκτονία. Εμείς, από την πλευρά μας, να σημειώσουμε ότι το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP), που ζητεί την αναγνώριση της γενοκτονίας από την Τουρκία, είναι ένα κόμμα που έφτιαξε ο Οτζαλάν για να συνασπιστούν γύρω από αυτό όλοι οι λαοί που υπέστησαν γενοκτονία και συνεχίζουν να καταπιέζονται από το τουρκικό κράτος και τη σουνιτική πλειονότητα. Αραγε, υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα που έλαβαν το μήνυμα; 
 
<a href="http://www.dimokratianews.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η αποδοχή γενοκτονιών περιφρουρεί την ειρήνη

Σάββας Καλεντερίδης Τις προηγούμενες ημέρες έγινε κάτι πολύ σημαντικό στη μακρινή Σουηδία, που όμως αφορά την ειρήνη και την ασφάλεια τη...

Διαβάστε την συνέχεια

Το πολιτικό "φαρ ουέστ" απειλεί την χώρα με εθνική περιπέτεια - Καραδοκεί η Τουρκία για τετελεσμένα

Ellada simera 0 Εθνικά Θέματα, Πολιτική 11:01

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2LgE1t6UHrhErbNql4Ug1S_wgFMeOjdP_r3RPYrafRpBHm-qqtjao40a5bHZc-yu2GkzPAVeKYUxS0SSAFyKBsG8iN68fEtSGR3CL1V5-wqoJnoLSnJF-C9gKztUJdNcywksJZCHsa5_0/s1600/elliniki+fregata.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="408" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2LgE1t6UHrhErbNql4Ug1S_wgFMeOjdP_r3RPYrafRpBHm-qqtjao40a5bHZc-yu2GkzPAVeKYUxS0SSAFyKBsG8iN68fEtSGR3CL1V5-wqoJnoLSnJF-C9gKztUJdNcywksJZCHsa5_0/s1600/elliniki+fregata.jpg" width="640" /></a></div>
 
Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ 
 
Ζητείται εθνική ψυχραιμία, μήπως και μπορέσουμε ένα βήμα πριν από τον γκρεμό να εξασφαλίσουμε το μίνιμουμ της εθνικής συναίνεσης και να αποκλείσουμε κάθε ενδεχόμενο εθνικής τραγωδίας. 
 
Δεν έχουμε καμία διάθεση κινδυνολογίας . Δεν προσφέρονται οι ώρες που ζούμε για υπερβολές. Δυστυχώς αυτό το ΄χουν καταλάβει μόνο οι πολίτες της χώρας. Οι περισσότεροι θέλουμε να πιστεύουμε. Όσοι είναι σε θέσεις εξουσίας ,ενεργοί “παίκτες” του πολιτικού παιχνιδιού δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση να κινηθούν προς την συνεννόηση και την συναίνεση. Η πολιτική ζωή της χώρας κατάντησε φαρ ουέστ με μονομάχους για γέλια. Ή μήπως για κλάματα; 
Γράφαμε πριν από καιρό ,πολύ πριν αρχίσει η κλιμάκωση της κομματικής διαμάχης για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τις εκλογές ότι δεν έχει υπάρξει άλλη περίοδος στην μεταπολίτευση τουλάχιστον που ο πρωθυπουργός δεν συνομιλούσε με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης! Έτυχε να το ζήσουμε κι αυτό στην χειρότερη δυνατή συγκυρία για την χώρα. 
 
Σ΄ όλη τη διάρκεια της πολύχρονης πλέον κρίσης που βιώνει κάθε μέρα και σκληρότερα το σύνολο σχεδόν των πολιτών της χώρας αντί να αναζητηθούν τα σημεία εκείνα που θα μπορούσαν να ενώσουν τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας αναδείχτηκαν όλα όσα τις έφερναν διαρκώς σε μετωπική σύγκρουση. Αντί να αναδειχτούν οι ψύχραιμες και νηφάλιες φωνές <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> προβλήθηκαν όσοι “νοσταλγούσαν” τον εμφύλιο που γι΄ αυτούς ακόμη και σήμερα είναι “συμμοριτοπόλεμος”. Κι όσο αυτοί τσακώνονταν για θέματα που ούτε με την κρίση είχαν να κάνουν ,ούτε με τα προβλήματα των πολιτών , η χώρα βυθιζόταν όλο και περισσότερο. 
 
Έχουμε φθάσει στο μη περαιτέρω! Σ΄ όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου οι εκλογές ακόμη και οι πρόωρες δεν δημιουργούν τόσο εκρηκτική ατμόσφαιρα, τόσο σκληρές συγκρούσεις ,τόση ένταση και πάθος! Μόνο εδώ υπάρχει αυτός ο παραλογισμός! Θα εκλεγεί ή δεν θα εκλεγεί Πρόεδρος ,θα πάμε ή δεν θα πάμε σε εκλογές δεν είναι αυτά που καίνε τους πολίτες. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι επιτέλους να τους δοθεί μια ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει έξοδος από τον τυφώνα στον οποίο αναγκάζονται όχι να ζουν αλλά να επιβιώνουν. Είναι δευτερεύον αν θα ΄ναι πρωθυπουργός ο Σαμαράς, ο Τσίπρας ή κάποιος άλλος. Κανείς δεν δικαιούται να πιστεύει ούτε καν να σκέφτεται ότι θα είναι αιωνίως πρωθυπουργός και κανείς δεν μπορεί να θεωρεί βέβαιο ότι θα γίνει έτσι κι αλλιώς …Προτάσεις ρεαλιστικές και κυρίως εφαρμόσιμες που θα τον απεγκλωβίσουν απο την δύσκολη κατάσταση θέλει να ακούσει ο κόσμος. 
 
Για να φθάσουμε και στα περί εθνικής τραγωδίας. Από την αρχή αυτής της τραγωδίας που την λέμε οικονομική κρίση πολλοί έλεγαν ότι θα πρέπει πάση θυσία να μην την αφήσουμε να εξελιχθεί και σε κρίση εθνικών θεμάτων. Να μην επιτρέψουμε την οικονομική μας αδυναμία να την εκμεταλλευθούν όσοι θέλουν να δημιουργήσουν τετελεσμένα στην περιοχή μας εις βάρος των συνεφερόντων μας. Δυστυχώς πέντε χρόνια μετά σ΄ αυτή την φάση φαίνεται ότι βρισκόμαστε. Η γειτονική μας Τουρκία γίνεται όλο και πιο επιθετική, όλο και πιο προκλητική. Μας έχει “μετρήσει”, έχει “εισπράξει” το μέγεθος της “αυτοδιάλυσής” μας, έχει καταλάβει τις “αυτοκτονικές” μας τάσεις και κινείται υπόπτως . 
 
Είναι ευτύχημα ότι στο ΥΠΕΘΑ ανησυχούν σοβαρά και πραγματικά. Και αυτό περιλαμβάνει και τον Δένδια. Είναι καλό ότι στο ΥΠΕΘΑ έχουν συναίσθηση της κατάστσσης και έχουν κάνει πολλά για να προετοιμαστούν για ότι προκύψει. Δεν αρκούν αυτές οι προετοιμασίες και οι σχεδιασμοί βέβαια αν συνεχιστεί αυτό το αρρωστημένο κλίμα <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> διχόνοιας,διχασμού και πολιτικού …κουτσαβακισμού που πολλές φορές τα τελευταία δύο χρόνια τον είδαμε ακόμη και στο βήμα της Βουλής. 
 
Ας σοβαρευτούν λοιπόν όσοι δηλώνουν τουλάχιστον πολιτικοί. Δεν έχουν και τόσο δύσκολη δουλειά να κάνουν. Έναν Πρόεδρο καλούνται να εκλέξουν ή <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> να μην εκλέξουν . Κι αν επιλέξουν το δεύτερο μια εκλογική αναμέτρηση έχουν να διεκπεραιώσουν. Τίποτα περισσότερο,τίποτα λογότερο. Τα σοβαρά είναι άλλα. Τα προβλήματα του κόσμου και οι επιλογές της χώρας για το αύριο που όλο και λιγοστεύουν. 
 
<a href="http://www.onalert.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Το πολιτικό "φαρ ουέστ" απειλεί την χώρα με εθνική περιπέτεια - Καραδοκεί η Τουρκία για τετελεσμένα

Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ Ζητείται εθνική ψυχραιμία, μήπως και μπορέσουμε ένα βήμα πριν από τον γκρεμό να εξασφαλίσουμε το μίνιμουμ της ε...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκία: Ένταλμα σύλληψης για τον Φετουλάχ Γκιουλέν

Ellada simera 0 Τουρκία 10:53

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgew5ZH2dN-SdMF8TFEDJOguq_tyPOpQtfbTh0Whv4dY7E6vfRoKaiQJ8uXx5eCq-cjBLjZS9Poc_u63CDIV0qnxJMw_tmENHLDqI24juIQEZ6V7p-ctidgBD1ZEj05pDlE2BVoqQmBvxhP/s1600/%CE%A6%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC%CF%87+%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AD%CE%BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgew5ZH2dN-SdMF8TFEDJOguq_tyPOpQtfbTh0Whv4dY7E6vfRoKaiQJ8uXx5eCq-cjBLjZS9Poc_u63CDIV0qnxJMw_tmENHLDqI24juIQEZ6V7p-ctidgBD1ZEj05pDlE2BVoqQmBvxhP/s1600/%CE%A6%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AC%CF%87+%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AD%CE%BD.jpg" width="640" /></a></div>
 
 
Διεθνές ένταλμα σύλληψης εξέδωσε σήμερα τουρκικό δικαστήριο, σε βάρος του αυτοεξόριστου, στις ΗΠΑ, ιμάμη και πολιτικού αντιπάλου του Τούρκου προέδρου, Φετουλάχ Γκιουλέν. 
Οι υποστηρικτές του Γκιουλέν, όπως επανειλημμένως τους έχει κατηγορήσει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, συνωμοτούν για την ανατροπή του. 
Την περασμένη Κυριακή, τουλάχιστον 24 άτομα συνελήφθησαν, σε μία μεγάλη επιχείρηση της αστυνομίας εναντίον των υποστηρικτών του Γκιουλέν. 
Το διεθνές αυτό ένταλμα δίνει διεθνή διάσταση στην εκστρατεία του Ερντογάν για την πάταξη του δικτύου του Γκιουλέν, στο πλαίσιο της οποίας έχουν υπάρξει μαζικοί διωγμοί στις τάξεις της αστυνομίας και του δικαστικού σώματος. 
Είναι επίσης πιθανό να οδηγησει σε δοκιμασία τις σχέσεις της Άγκυρας και της Ουάσινγκτον, οι οποίες είναι ήδη τεταμένες. Σύμφωνα με τουρκικές εφημερίδες ο εισαγγελέας, ο οποίος ζήτησε να εκδοθεί το ένταλμα σύλληψης, κατηγορεί τον Γκιουλέν ότι είναι ο ηγέτης μιας τρομοκρατικής οργάνωσης. 
Ο ηγέτης του θρησκευτικού τάγματος Χιζμέτ, άλλοτε θερμός υποστηρικτής του Ερντογάν, ζει αυτοεξόριστος στην Πενσιλβάνια από το 1999. 
Παρέμεινε στενά συνδεδεμένος με τον Ερντογάν και το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AK) μετά το 2002, όταν το ισλαμοσυντηρητικό κόμμα αυτό κατέλαβε την εξουσία, αλλά πλέον βρίσκεται σε ανοικτή σύγκρουση με την κυβέρνηση, αφότου άρχισε μια έρευνα για υποθέσεις διαφθοράς πριν από ένα χρόνο—στο επίκεντρο της οποίας βρίσκονταν πρόσωπα από τον στενό κύκλο του τότε πρωθυπουργού. 
 
<a href="http://www.newsbomb.gr/" target="_blank">πηγή</a>