Η Αθήνα αφήνει μόνη την Κύπρο στην τουρκική αρένα της ΑΟΖ

<img height="373" src="https://www.dimokratia.gr/wp-content/uploads/2021/12/%CE%A7%CE%91%CE%A1%CE%A4%CE%97%CE%A3-1068x623.jpg" width="757" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Η κυβέρνηση της Ν.Δ. εν κρυπτώ παραχώρησε την ελληνική ΑΟΖ και ταυτόχρονα «πούλησε» στην Τουρκία και τα κυπριακά δικαιώματα.</span></h3>Από την <b>Κύρα Αδάμ</b><br />Από τον Σεπτέμβριο του 2019, η Αγκυρα ξεκίνησε την οριοθέτηση της τουρκολιβυκής ΑΟΖ και τη διεκδίκηση της ΑΟΖ νοτιοδυτικά της Κύπρου, που περιλαμβάνει και τμήμα του οικοπέδου 5 της Κυπριακής ΑΟΖ. Για να μπορεί η Αγκυρα να διεκδικεί από τις τουρκικές ακτές τουρκική ΑΟΖ 158 ν.μ. μέχρι νοτιοδυτικά της Κύπρου και να φτάνει η διεκδίκησή της μέχρι τα οικόπεδα 5 και 10 της Κυπριακής ΑΟΖ, μία και μόνη περίπτωση υπάρχει:<br /><br />Να έχει καταστεί ανύπαρκτη η ΑΟΖ μεταξύ Ρόδου – Καστελόριζου, δηλαδή η ελληνική ΑΟΖ στην περιοχή. Με την εξαφάνιση της ελληνικής ΑΟΖ ανατολικά της Ρόδου και του Καστελόριζου, η Κύπρος είναι πλέον υποχρεωμένη να διεκδικήσει – διαπραγματευθεί την ΑΟΖ στα δυτικά και νοτιοδυτικά των κυπριακών ακτών, αποκλειστικά και μόνον με την Τουρκία, αφού η Ελλάδα με την κυβέρνηση της Ν.Δ. παραχώρησε την ελληνική ΑΟΖ ανατολικά του 28ου μεσημβρινού στην Τουρκία.<br /><br />Αυτό το «πέτυχε» η κυβέρνηση <a href="https://www.dimokratia.gr/tag/kyriakos-mitsotakis/">Μητσοτάκη</a> τον Σεπτέμβριο του 2019 και έστειλε στα άγραφα, όχι μόνον τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά και τα κυπριακά δικαιώματα επί της ΑΟΖ.<br /><br />Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ακόμα ενημερώσει τους πολίτες για την ενέργεια του ΥΠΕΞ τον Οκτώβριο του 2019 να αποδεχθεί και να συμφωνήσει με την Τουρκία ότι «η περιοχή ανατολικά της Ρόδου, συμπεριλαμβανομένου και του Καστελόριζου, ΚΕΙΤΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ και όχι στο Αιγαίο», όπως ίσχυε και είχε συμφωνηθεί στο πλαίσιο του ICAO1950, όταν καθορίστηκε το FIR Αθηνών – Κων/πολης.<br /><br />Με την απόφαση ICAO 1950 το FIR Αθηνών – Κων/πολης καθορίστηκε για το Αιγαίο ως εξής: «Από τις εκβολές του Εβρου ακολουθεί τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας (τα 6 ν.μ. χωρικά ύδατα) και καταλήγει 16 ν.μ. ανατολικά της Μεγίστης», όπως φαίνεται στον χάρτη με μπλε κουκκίδα, που είναι το σημείο στο οποίο ενώνονται τα τέσσερα FIR – της Αθήνας (Α), της Κων/πολης (Κ), της Αγκυρας (Α) και της Λευκωσίας (Λ).<br /><br />Σημειώνεται ότι το μισό FIR Λευκωσίας η Αγκυρα, με την αδιαφορία της Αθήνας, το μετέτρεψε σε FIR ERCAN (E) του ψευδοκράτους, το οποίο, μάλιστα, χρησιμοποιεί και ο ICAO και οι ΗΠΑ, υποδηλώνοντας έτσι ότι οι ΗΠΑ αποδέχονται κάτω από το τραπέζι την ύπαρξη δύο κρατών στη νήσο.<br /><br />H Τουρκία έχει με νόμο ορίσει 6 ν.μ. χωρικά ύδατα στο Αιγαίο στο FIR Κωνσταντινούπολης, ήτοι από τις εκβολές του Εβρου μέχρι 16 ν.μ. ανατολικά του Καστελόριζου, στο σημείο όπου ενώνονται τα FIR Αθήνας, Κων/πολης, Αγκυρας, Λευκωσίας (μπλε κουκκίδα). Με νόμο, επίσης, έχει ορίσει 12 ν.μ. χωρικά ύδατα στο FIR Αγκυρας, λόγω Μεσογείου. Δηλαδή, μέχρι το 2019 η Τουρκία έχει 6 ν.μ. χωρικά ύδατα στο Αιγαίο, στο FIR Αθηνών – Κων/πολης, και 12 ν.μ. στο FIR Αγκυρας, λόγω Μεσογείου. Επομένως, από τη Ρόδο και ανατολικά μέχρι 16 ν.μ. ανατολικά του Καστελόριζου, όπου τελειώνει το FIR Αθηνών – Κων/πολης, τα χωρικά ύδατα της Τουρκίας είναι 6 ν.μ. (βλέπε χάρτη).<br /><br />Με τα 6 ν.μ. χωρικά ύδατα η τουρκική ΑΟΖ προς τον Νότο, νοτιοανατολικά και νοτιοδυτικά, είναι αμελητέα, διότι «πνίγεται» από την ΑΟΖ στη Ρόδο και στο Καστελόριζο.<div><br />Η ανατροπή του 2019<br /><br />Όμως η σταθερά διαμορφωμένη και από κοινού συμφωνημένη κατάσταση από το 1950 ανατράπηκε τον Σεπτέμβριο του 2019, και οριστικοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2019 από την ίδια την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση εν κρυπτώ συμφώνησε – αποδέχθηκε με την Τουρκία ότι η περιοχή ανατολικά της Ρόδου κείται στη ΜΕΣΟΓΕΙΟ και όχι στο ΑΙΓΑΙΟ, με αποτέλεσμα στην περιοχή αυτή να αποκτήσει η Τουρκία 12 ν.μ. χωρικά ύδατα, λόγω Μεσογείου, όπως φαίνεται στο χάρτη με κόκκινο χρώμα.<br /><br />Με τα 12 ν.μ. χωρικά ύδατα της Τουρκίας «στραγγαλίζεται» η ΑΟΖ στο Καστελόριζο και η ΑΟΖ νοτιοανατολικά της Ρόδου.<br /><br />Η προσπάθεια της Τουρκίας να εντάξει την περιοχή ανατολικά της Ρόδου στη Μεσόγειο χρονολογείται από το 1993, όταν πίεζε μέσω αιτημάτων την Αθήνα να συμφωνήσει ότι η περιοχή ανατολικά της Ρόδου και το Καστελόριζο είναι Μεσόγειος και ως εκ τούτου δεν εμπίπτει στους περιορισμούς του μνημονίου Παπούλια – Γιλμάζ, που αφορούν το Αιγαίο. Πλην όμως όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις την απέρριπταν ως καταστροφική για τη χώρα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, όμως, δεν είχε παρόμοιους ενδοιασμούς και «πέταξε» τη Ρόδο και το Καστελόριζο στη Μεσόγειο. Eτσι από το 2019 η Τουρκία απέκτησε κυριαρχικά δικαιώματα επί της ελληνικής ΑΟΖ, δεδομένου ότι ή κυβέρνηση, με την αποδοχή της θέσης της Τουρκίας, απεμπόλησε την ΑΟΖ στη Μεγίστη και τη Ρόδο.<br /><br />Αυτό αποδεικνύεται εκ του γεγονότος ότι, όταν το Ορουτς Ρέις αλώνιζε στην ελληνική ΑΟΖ μεταξύ Ρόδου – Μεγίστης, ο Κυρ. Μητσοτάκης δήλωνε στη Βουλή ότι προστατεύει μόνον τα 6 ν.μ. χωρικά ύδατα, με τα υπόλοιπα ελληνικά συμφέροντα να πηγαίνουν στον Καιάδα και παράλληλα να ενταφιάζονται τα συμφέροντα της Κύπρου επί της ΑΟΖ, δυτικά και νοτιοδυτικά της νήσου, η οποία σκοπίμως δεν είχε οροθετηθεί, αναμένοντας επί ματαίω την Ελλάδα να προχωρήσει σε διαδικασίες οριοθέτησης. Δηλαδή η κυβέρνηση, όχι μόνον δεν τόλμησε να οριοθετήσει την ΑΟΖ Ελλάδας – Κύπρου, αλλά «πούλησε» τον Eλληνισμό, διαγράφοντας οριστικά την Κύπρο.</div><div><br />Τα ψεύτικα λόγια με την ελληνοαιγυπτιακή ΑΟΖ<br /><br />Η ελληνοαιγυπτιακή ΑΟΖ (που ακόμα… κλωσάει στον ΟΗΕ, ενώ η τουρκολιβυκή ΑΟΖ έχει επισημοποιηθεί και αναρτηθεί στον επίσημο Πίνακα 104 του ΟΗΕ από τις αρχές του 2021) ουδόλως διασφάλισε την ελληνική ΑΟΖ ανατολικά του 28ου μεσημβρινού, ενώ άφησε στην τύχη της την κυπριακή ΑΟΖ δυτικά της νήσου.<br /><br />Η ελληνοαιγυπτιακή ΑΟΖ είχε στόχο μόνον το εφήμερο κομματικό συμφέρον, για να μπορεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη να υποστηρίζει ότι έχει «κατακερματίσει» την τουρκολιβυκή ΑΟΖ. Και τούτο διότι η κυβέρνηση με την ελληνοαιγυπτιακή ΑΟΖ έθεσε για μία ακόμα φορά στα άχρηστα την ΑΟΖ μεταξύ Ρόδου – Καστελόριζου και παρέδωσε την ελληνική ΑΟΖ ανατολικά του 28ου μεσημβρινού στην Τουρκία (τουρκοποίηση της ελληνικής ΑΟΖ). Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση έθεσε υπό ελληνο-τουρκο-λιβυκή διαπραγμάτευση την ελληνική ΑΟΖ δυτικά του 28ου μεσημβρινού, όπως φαίνεται στον χάρτη.<br /><br />Δι’ αυτού του τρόπου έχει αφήσει το ελεύθερο στην Αγκυρα να διεκδικεί την ΑΟΖ της από τις ακτές της Ρόδου μέχρι τις δυτικές ακτές της Κύπρου, με τη Λευκωσία να βρίσκεται σε δύσκολη θέση και να γνωρίζει εκ των προτέρων ότι η Ελλάδα ούτε συμπαρίσταται ούτε συναποφασίζει, αλλά, κατά το κοινώς λεγόμενον, έχει γίνει άφαντη, μπουχός.<br /><br /><a href="https://www.dimokratia.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Αθήνα αφήνει μόνη την Κύπρο στην τουρκική αρένα της ΑΟΖ

Ellada simera 0 13:47

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. εν κρυπτώ παραχώρησε την ελληνική ΑΟΖ και ταυτόχρονα «πούλησε» στην Τουρκία και τα κυπριακά δικαιώματα.Από την Κύρα ΑδάμΑπό τον Σεπτέμβριο του 2019, η Αγκυρα ξεκίνησε την οριοθέτη… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Rafale, F-35 και φρεγάτες ενισχύουν την Αποτροπή αλλά μετά;

<img height="386" src="https://doureios.com/wp-content/uploads/2022/01/30-780x470.jpeg" width="748" /><br /><br />Από<b> Σάββας Δ. Βλάσσης</b><br />Η δρομολόγηση εξοπλιστικών προγραμμάτων από την κυβέρνηση, έχει δημιουργήσει μια θετική ατμόσφαιρα και αισιοδοξία για σταδιακή υπέρβαση των προβλημάτων των Ενόπλων Δυνάμεων σε ετοιμότητα, που συσσώρευσε η μακρά υποχρηματοδότησή τους τα προηγούμενα έτη. Οι αποφάσεις ταχείας προμήθειας μίας Μοίρας μαχητικών αεροσκαφών Rafale, η εξέλιξη του προγράμματος αναβαθμίσεως μαχητικών F-16V, η απόφαση προμήθειας νέων φρεγατών και σε εύλογο χρόνο κορβετών, υπογραμμίζουν ότι σε βραχυμεσοπρόθεσμο πλαίσιο, οι δύο Κλάδοι θα εκσυγχρονισθούν και ταυτοχρόνως θα ενισχυθούν σοβαρά.<br /><br />Σε μερικές ημέρες, τα πρώτα 6 Rafale F3R θα βρίσκονται ετοιμοπόλεμα στην 114 Πτέρυγα Μάχης και μέχρι το τέλος του 2022 θα καταφθάσουν 6 ακόμη. Επίσης, μέχρι την εκπνοή του έτους και εφόσον συνεχίσει ομαλά όπως σήμερα το πρόγραμμα με την ΕΑΒ, θα έχουν αποδοθεί σε υπηρεσία 8 αναβαθμισμένα F-16V. <br /><br />Το Πολεμικό Ναυτικό, το 2022 θα παραλάβει την 7η ΤΠΚ και τα πρώτα 2 ανθυποβρυχιακά ελικόπτερα MH-60R. Από το 2025, θα αρχίσει να εντάσσει σε υπηρεσία τις υπερσύγχρονες φρεγάτες FDI HN και αναλόγως αποφάσεων, ίσως την πρώτη νέα κορβέτα του. Στο μεταξύ, πιθανώς να έχουν υπάρξει εξελίξεις με ταχεία ένταξη άλλων μονάδων επιφανείας που θα παραχωρηθούν μεταχειρισμένες.<br /><br />Είναι σαφές δηλαδή ότι οι δύο Κλάδοι με την μεγαλύτερη δυναμική ταχείας αναπτύξεως και ελέγχου εναερίου και θαλασσίου χώρου και πέραν του Αιγαίου, θα έχουν νέα μέσα που θα εξασφαλίζουν ένα ποιοτικό πλεονέκτημα, σε επίπεδο καθαρά αντιπαραθέσεως με τα αντίστοιχα πολεμικά μέσα του εχθρού. Εξ αυτού του στοιχείου, είναι δεδομένο ότι θα ενισχυθεί σε έναν βαθμό η προβολή Αποτροπής που εκπέμπουν οι Ένοπλες Δυνάμεις.<br /><br />Η Αποτροπή όμως από μόνη της, όπως διδάσκει η ιστορία, δεν λειτουργεί πάντοτε ως παράγοντας αναστολής εφαρμογής επιθετικών σχεδίων του εχθρού. Σε όποιον βαθμό και αν υφίσταται Αποτροπή, εφόσον ο εχθρός κρίνει ότι θίγονται ζωτικής σημασίας εθνικά του συμφέροντα, μπορεί να αναλάβει πολεμική δράση χωρίς να παίρνει “τοις μετρητοίς”, τα Rafale, τις FDI HN κ.λπ. Επομένως, το ζήτημα δεν είναι τι Αποτροπή νομίζεις εσύ ότι εκπέμπεις αλλά εάν έχεις την στοιχειώδη βούληση να χρησιμοποιήσεις την ένοπλη ισχύ σου, τουλάχιστον για να απαντήσεις όταν ο εχθρός κινηθεί σε αυτό το πεδίο.<br /><br />Και το 1974 οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις διέθεταν συγκεκριμένο ποιοτικό πλεονέκτημα έναντι του εχθρού. Το Ναυτικό, χάρη στις 4 ΤΠΚ Combattante II με τα βλήματα επιφανείας – επιφανείας MM38 Exocet και πολύ περισσότερο με τα 4 υποβρύχια Type 209 ενώ η Αεροπορία χάρη στα 20 περίπου F-4E Phantom που είχε παραλάβει. Αλλά αυτά δεν απέτρεψαν την τουρκική κυβέρνηση να αποφασίσει την εισβολή στην Κύπρο, την οποία η Αθήνα περιορίσθηκε να… χαζεύει αδρανώντας. Ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν, ούτε για συμβολικούς λόγους, τα ανώτερα μαχητικά και πολεμικά πλοία και η τουρκική κατοχή στην Κύπρο εμπεδώθηκε.<br /><br />Συμπερασματικώς, η Αποτροπή ως μετρήσιμο μέγεθος είναι σχετικό και δεν εμποδίζει πάντα τον εχθρό να αναλάβει πολεμική δράση. Τότε, η έκβαση της κρίσεως ή της πολεμικής συρράξεως, θα εξαρτηθεί από την ύπαρξη βουλήσεως για απάντηση με ένοπλη ισχύ, ακόμη και αν δεν διαθέτεις ποιοτική υπεροχή.<br /><br />Η πραγματική πρόκληση στην διαχείριση της ποιοτικής υπεροχής σε στρατιωτική ισχύ και της ενισχυμένης Αποτροπής, είναι η εκμετάλλευσή τους για την άσκηση εθνικής πολιτικής σε συνθήκες ειρήνης. Αν δηλαδή η κυβέρνηση αποφασίσει σε τέτοιες συνθήκες να ασκήσει πολιτική που δεν ασκούσε προηγουμένως (ανακήρυξη ΑΟΖ, επέκταση εθνικών χωρικών υδάτων, γεωτρήσεις κ.λπ.) τότε η επένδυση στους εξοπλισμούς και σε συμμαχίες με τρίτους, αποφέρει μετρήσιμο και ουσιαστικό αποτέλεσμα. Εάν αγοράζονται όπλα, αποκτάται ποιοτική υπεροχή, συνάπτεις εντυπωσιακές συμμαχίες και εκπέμπεις ενισχυμένη Αποτροπή αλλά η χώρα έχει δεσμευθεί σε τρίτα μέρη ότι δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες αλλά επιθυμεί πολιτική συμφωνία με την άλλη πλευρά σε οτιδήποτε αφορά ΑΟΖ, εθνικά χωρικά ύδατα κ.λπ. (την οποία αυτή δεν επιθυμεί ώστε να εμφανίζεται ως επικυρίαρχός σου) τότε δεν εξαργυρώνεις την όποια επένδυση στην στρατιωτική ισχύ και την ενεργητική διπλωματία. Κι εξακολουθείς να εκπέμπεις εικόνα χώρας περιορισμένης ισχύος και κυριαρχίας, όπως θέλει ο εχθρός.<div><br /></div><div><a href="https://doureios.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Rafale, F-35 και φρεγάτες ενισχύουν την Αποτροπή αλλά μετά;

Ellada simera 0 13:42

Από Σάββας Δ. ΒλάσσηςΗ δρομολόγηση εξοπλιστικών προγραμμάτων από την κυβέρνηση, έχει δημιουργήσει μια θετική ατμόσφαιρα και αισιοδοξία για σταδιακή υπέρβαση των προβλημάτων των Ενόπλων Δυνάμεων σε ετο… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Η "Κρίση του Σουέζ" των ΗΠΑ: Ένα ακόμα στρατηγικό λάθος θα ήταν και το τελευταίο της υπερδύναμης.

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-12/2021%2520Review%2520copy.jpg?itok=09fBikiv" width="756" /><br /><br />Το 2021, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν θα δρέψει πραγματικά μια πικρή συγκομιδή από τα στρατηγικά λάθη της εξωτερικής πολιτικής τεσσάρων προκατόχων του. Αλλά η Ουάσινγκτον καλά θα κάνει να σκεφτεί πριν κάνει την επόμενη κίνησή της<br /><br />"ΗΑμερική μόλις πέρασε την δική της κρίση του Σουέζ", σχολίασε ένα μέλος της ιρανικής αντιπροσωπείας στις συνομιλίες για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα στη Βιέννη, σχετικά με την πτώση του Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν, "αλλά δεν την έχει δει ακόμα".<br /><br />Δεν είναι μόνο η πτώση της Καμπούλ.<br /><br />Το 2021, όπως αναφέρει ο αναλυτής David Hearst, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν θερίζει πραγματικά μια πικρή συγκομιδή από τα στρατηγικά λάθη της εξωτερικής πολιτικής τεσσάρων προκατόχων του. Καθώς ήταν αντιπρόεδρος ενός εξ αυτών, του Μπαράκ Ομπάμα, δυσκολεύεται να το δει και αυτό. Οι σπόροι για κάθε μία από τις σημαντικότερες ζώνες παγκόσμιας σύγκρουσης μετά - το Αφγανιστάν, την Ουκρανία, την Ταϊβάν και το Ιράν φυτεύτηκαν πριν από πολύ καιρό. <br /><br />Δεν είναι μόνο η πτώση της Καμπούλ. Αυτό που συνέβη φέτος ήταν κάτι όχι λιγότερο από τρεις δεκαετίες αδέξιας παγκόσμιας διακυβέρνησης των ΗΠΑ.<br /><br />Κάθε πρόεδρος των ΗΠΑ στη μετασοβιετική περίοδο μοιραζόταν την πεποίθηση ότι είχε την απόλυτη εξουσία. Δεν υπήρχε κάτι που έπρεπε να μοιραστεί στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ήταν ο αρχιστράτηγος της μεγαλύτερης, καλύτερα εξοπλισμένης και πιο κινητής ένοπλης δύναμης στον κόσμο, μιας δύναμης που μπορούσε να οργανώσει επιθέσεις με καταστροφική ακρίβεια. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ ελέγχει 750 στρατιωτικές βάσεις σε 80 διαφορετικές χώρες. Είχε επίσης τη μεγαλύτερη τσέπη, το ισχυρότερο νόμισμα, οπότε, ergo, μπορούσε πλέον να θέτει τους κανόνες.<br /><br />Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2021-12/000_Par6448984.jpg"><img height="269" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-12/000_Par6448984.jpg?itok=UICMpr6x" width="640" /></a><br /><br />Με αυτή την πεποίθηση προέκυψαν δύο υποθέσεις που αποδείχθηκαν μοιραία λανθασμένες: ότι το μονοπώλιο των ΗΠΑ στη χρήση βίας θα διαρκούσε για πάντα - έληξε με την επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία - και ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να συνεχίσουν να επιβάλλουν μια παγκόσμια τάξη που βασίζεται σε "κανόνες" - εφόσον συνέχιζαν να θέτουν τους κανόνες. Ο Μπάιντεν έθαψε αθόρυβα και τις δύο υποθέσεις, παραδεχόμενος ότι οι μεγάλες δυνάμεις θα αναγκαστούν να "διαχειριστούν" τον ανταγωνισμό τους για να αποφύγουν συγκρούσεις που κανείς δεν μπορεί να κερδίσει. <br />Η θεωρία της αιτίας και του αποτελέσματος<br /><br />Οι μεγάλες συγκρούσεις, οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν μάχες με τανκς που δεν έχουν ξαναγίνει από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως η Ουκρανία, δεν συμβαίνουν έτσι απλά.<br /><br />Υπάρχει αιτία και αποτέλεσμα. Η αιτία ήταν η μονομερής αλλά τότε μη αμφιλεγόμενη απόφαση να επεκταθεί το ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά τη δεκαετία του 1990, εγκαταλείποντας το μοντέλο μιας σε μεγάλο βαθμό αποστρατιωτικοποιημένης και χωρίς πυραύλους Ανατολικής Ευρώπης που είχε συζητηθεί με τον πρόεδρο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ μια δεκαετία νωρίτερα.<br /><br />Αυτό έγινε για να δοθεί νέο νόημα στο ΝΑΤΟ, ένα στρατιωτικό σύμφωνο του οποίου ο σκοπός πέθανε όταν πέθανε και ο εχθρός του. Πλήρεις ανοησίες ειπώθηκαν για το ΝΑΤΟ που "τσιμεντάρει" τη δημοκρατία στην Ανατολική Ευρώπη, εγγυώμενο την ανεξαρτησία της από τη Μόσχα. Αλλά θυμηθείτε το κλίμα που επικρατούσε εκείνη την εποχή. Ήταν θριαμβευτικό. Όχι μόνο ο καπιταλισμός ήταν το μόνο οικονομικό σύστημα που είχε απομείνει, αλλά η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του ήταν η μόνη μάρκα που άξιζε να προωθηθεί. <br /><br />Οι Αμερικανοί στη Μόσχα - εκείνη την εποχή - δεν ασχολήθηκαν πολύ με το τι σκέφτονταν ή τι έκαναν οι οικοδεσπότες τους. Η Ρωσία έγινε άσχετη με τη διεθνή σκηνή. Αμερικανοί σύμβουλοι καυχιόντουσαν ότι έγραφαν τα διατάγματα που εξέδιδε ο Ρώσος πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν. Και ο Γέλτσιν ανταπέδωσε τη χάρη παραδίδοντας τα σχέδια του τελευταίου ρωσικού άρματος μάχης και το διάγραμμα καλωδίωσης των κοριών που είχε τοποθετήσει η KGB στα τσιμεντένια θεμέλια μιας επέκτασης που χτιζόταν στην αμερικανική πρεσβεία. <br /><br />Για τους Ρώσους εθνικιστές, αυτό δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια πράξη προδοσίας. Αλλά οι πόρτες ήταν τόσο ανοιχτές προς τη Δύση που κυριολεκτικά που περνούσαν οι πάντες από μέσα τους - πυρηνικοί επιστήμονες, μηχανικοί πυραύλων, η αφρόκρεμα της KGB και βαλίτσες γεμάτες μετρητά. Από πού νομίζετε ότι πήραν τα χρήματά τους οι Ρώσοι που εγκαταστάθηκαν στο Χάιγκεϊτ του Βόρειου Λονδίνου, ή στα Χάμπτονς του Λονγκ Άιλαντ, ή στην Κύπρο, ή στο Ισραήλ;<br /><br />Για ένα διάστημα, ακόμη και η λέξη "Δύση" έπεσε από το ρωσικό πολιτικό λεξιλόγιο, επειδή οι νέοι Ρώσοι νόμιζαν ότι μόλις είχαν ενταχθεί σε αυτήν.</div><div><br />Ουκρανία, το θύμα της Δύσης<br /><br />Ο πρώτος πρεσβευτής των ΗΠΑ στη νεοσύστατη Ρωσική Ομοσπονδία, ο Ρόμπερτ Στράους, πέρασε περισσότερο χρόνο υπερασπιζόμενος τα όσα συνέβησαν στο Κρεμλίνο παρά στον Λευκό Οίκο. Οι δυτικές πρεσβείες έγιναν εκφραστές μιας Ρωσίας που νόμιζαν ότι πλέον τους ανήκε. <br /><br />Ο Στράους υποβάθμισε τις πρώτες αναφορές για την άνοδο του ρωσικού μαφιόζικου κράτους, ως απλή παραφιλολογία. <br /><br />Ο Μπιλ Κλίντον και ο Τόνι Μπλερ ήταν εξίσου αδιάφοροι για το τι έκαναν στη Ρωσία.<br /><br />Ο ρωσικός στρατός ήταν "ένα αστείο". Όταν οι Ρώσοι έστειλαν τις τεθωρακισμένες φάλαγγες τους στο Γκρόζνι τον Δεκέμβριο του 1994, η Δύση πίστευε ότι θα μπορούσε να σταματήσει από μικρές ομάδες αποφασισμένων Τσετσένων- οι πιλότοι τους είχαν μόνο τρεις ώρες πτήσης κάθε μήνα: οι φρεγάτες τους έπλεαν σε ζευγάρια - η μία για περιπολία, η δεύτερη για να ρυμουλκήσει την πρώτη όταν χάλασε- τα υποβρύχια τους βυθίστηκαν.<br /><br />Και έτσι το ΝΑΤΟ προωθήθηκε προς τα ανατολικά.<br /><br />Κανείς δεν πίστεψε τότε το επιχείρημα ότι το μόνο που θα έκανε το ΝΑΤΟ ήταν να σπρώξει τη γραμμή αντιπαράθεσης προς τα ανατολικά. Οι εκκλήσεις της Ρωσίας να διαπραγματευτεί μια αρχιτεκτονική ασφάλειας για την Ανατολική Ευρώπη έπεσαν στο κενό. Δεν πέφτουν στο κενό τώρα, με 90.000 Ρώσους στρατιώτες συγκεντρωμένους στα σύνορα της Ουκρανίας. <br /><br />Το θύμα αυτής της χονδροειδούς πράξης δυτικής βλακείας ήταν η Ουκρανία, η οποία για την πρώτη τουλάχιστον δεκαετία μετά την πτώση των Σοβιέτ είχε επιβιώσει ανέπαφη και σε μεγάλο βαθμό ειρηνικά. Γύρω της μαίνονταν εμφύλιοι πόλεμοι, αλλά η ίδια η Ουκρανία διατήρησε την πολιτική και κοινωνική της ενότητα παρά το γεγονός ότι αποτελούνταν από πολύ διαφορετικές κοινότητες. Με εξαίρεση τη Δυτική Ουκρανία, η οποία δεν ξέχασε ποτέ ότι είχε καταληφθεί από τους Μπολσεβίκους από την καταρρέουσα αυστροουγγρική αυτοκρατορία, οι ρωσόφωνοι και οι ουκρανόφωνοι ζούσαν ειρηνικά.<br /><br />Τώρα είναι διαιρεμένη για πάντα, φοβισμένη από έναν εμφύλιο πόλεμο από τον οποίο δεν θα συνέλθει ποτέ. Η Ουκρανία δεν θα ανακτήσει ποτέ τη χαμένη της ενότητα, και γι' αυτό οφείλονται τόσο οι Βρυξέλλες όσο και οι ''νταήδες'' από τη Μόσχα.</div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2021-12/ukraine-nato.jpg"><img height="469" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-12/ukraine-nato.jpg?itok=irRcaiIh" width="640" /></a><br /><br /></div><div>Ο νέος ψυχρός πόλεμος<br /><br />Υπάρχει και η Κίνα. Η στροφή προς τα ανατολικά σίγουρα δεν σήμαινε να τελειώσει ένας Ψυχρός Πόλεμος και να ξεκινήσει ένας νέος με την Κίνα, αλλά και αυτό συμβαίνει αναπόφευκτα. Ο Μπάιντεν δεν μπορεί να αποφασίσει αν πρέπει να κατευνάσει τον Κινέζο πρόεδρο Σι ή να τον αντιμετωπίσει, αλλά το να κάνει το καθένα διαδοχικά δεν θα λειτουργήσει. <br /><br />Για να πάρετε μια ιδέα του τι αισθάνεται η ηπειρωτική Κίνα όταν βρετανικά πολεμικά πλοία πλέουν μέσα από τα Στενά της Ταϊβάν, πώς θα αντιδρούσε η Βρετανία αν κινεζικά πολεμικά πλοία εμφανίζονταν στη Θάλασσα της Ιρλανδίας και έπλεαν μεταξύ Σκωτίας και Βόρειας Ιρλανδίας;<br /><br />Το παιχνίδι της "διαχείρισης" του ανταγωνισμού έχει ανθρώπινες συνέπειες εξίσου καταστροφικές με τον θριαμβευτισμό των υπερδυνάμεων της δεκαετίας του 1990, και αυτές παρατηρούνται σήμερα στο Αφγανιστάν. Το Αφγανιστάν του ανατραπέντος Αφγανού προέδρου Ασράφ Γάνι ήταν πραγματικά ένα «πουκάμισιο αδειανό», μια πρόσοψη ανεξάρτητης κρατικής οντότητας. <br /><br />Οι εκπληκτικοί 300.000 στρατιώτες και στρατιώτισσες στα βιβλία της κυβέρνησής του δεν υπήρχαν. "Στρατιώτες φαντάσματα" προστέθηκαν στους επίσημους καταλόγους, ώστε οι στρατηγοί να τσεπώνουν τους μισθούς τους, δήλωσε στο BBC ο πρώην υπουργός Οικονομικών του Αφγανιστάν Χαλίντ Παγιέντα. Η μαύρη τρύπα των οικονομικών του πρώην διεφθαρμένου καθεστώτος ήταν ένα ανοιχτό μυστικό πολύ πριν ο Μπάιντεν ορίσει ημερομηνία αποχώρησης. <br /><br />Μια έκθεση για τον ειδικό γενικό επιθεωρητή των ΗΠΑ για το Αφγανιστάν (SIGAR) προειδοποίησε το 2016: "Ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ούτε οι Αφγανοί σύμμαχοί τους γνωρίζουν πόσοι Αφγανοί στρατιώτες και αστυνομικοί υπάρχουν στην πραγματικότητα, πόσοι είναι πράγματι διαθέσιμοι για υπηρεσία ή, κατ' επέκταση, την πραγματική φύση των επιχειρησιακών τους δυνατοτήτων".<br /><br />Τώρα που η κάνουλα της αμερικανικής βοήθειας έχει κλείσει, το Αφγανιστάν βρίσκεται στα πρόθυρα ενός εθνικού λιμού. Αλλά, απίστευτα, οι ΗΠΑ κατηγορούν για την κατάσταση αυτή τους Ταλιμπάν. Παρακρατούν τα χρήματα με αφορμή τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις νυχτερινές εκδικητικές δολοφονίες πρώην κρατικών υπαλλήλων ή την καταστολή της εκπαίδευσης των γυναικών.<br /><br />Μεγάλο μέρος των περιουσιακών στοιχείων της κεντρικής τράπεζας του Αφγανιστάν ύψους 10 δισ. δολαρίων είναι σταθμευμένα στο εξωτερικό, συμπεριλαμβανομένων 1,3 δισ. δολαρίων σε αποθέματα χρυσού στη Νέα Υόρκη. Το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ χρησιμοποιεί αυτά τα χρήματα ως μοχλό πίεσης προς τους Ταλιμπάν για τα δικαιώματα των γυναικών και το κράτος δικαίου. Χορήγησε άδεια στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και στους εταίρους της να διευκολύνουν την ανθρωπιστική βοήθεια και έδωσε στην Western Union την άδεια να ξαναρχίσει να επεξεργάζεται προσωπικά εμβάσματα από μετανάστες στο εξωτερικό.<br /><br />Όμως οι ΗΠΑ δεν λογοδοτούν στον εαυτό τους για το γεγονός ότι καλλιέργησαν ένα κράτος που δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τα χρήματα που τώρα παρακρατούν. Οι ΗΠΑ έχουν άμεση ευθύνη για τον λιμό που λαμβάνει χώρα τώρα στο Αφγανιστάν. Η παρακράτηση χρημάτων από τους Ταλιμπάν επειδή κατέλαβαν την εξουσία στρατιωτικά, αντί να διαπραγματευτούν την επανείσοδό τους με άλλους Αφγανούς πολέμαρχους, είναι επίσης κάπως λεπτή.</div><div>  <br /></div><div>Ίδια ιστορία<br /><br />Οι Ταλιμπάν μπήκαν στην Καμπούλ χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός, επειδή όλα κατέρρευσαν μπροστά τους. Η ταχύτητα της κατάρρευσης των αφγανικών δυνάμεων αιφνιδίασε τους πάντες - ακόμη και την Πακιστανική Υπηρεσία Πληροφοριών (ISI), η οποία κατηγορείται από την Ινδία και τις δυτικές κυβερνήσεις ότι διευθύνει το δίκτυο Haqqani των Ταλιμπάν. Η μόνη χώρα που γνώριζε πραγματικά τι συνέβαινε ήταν το Ιράν, επειδή αξιωματικοί του Σώματος Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC) ήταν μαζί με τους Ταλιμπάν όταν μπήκαν μέσα, σύμφωνα με ιρανικές πηγές προσκείμενες στο IRGC.<br /><br />Ακόμη και η ISI αιφνιδιάστηκε από την ταχύτητα αυτής της κατάρρευσης. Μια ενημερωμένη πηγή ανέφερε στο Ισλαμαμπάντ: "Περιμέναμε ότι η NDS [Εθνική Διεύθυνση Ασφάλειας] θα έδινε μάχη στη Μαζάρ-ι-Σαρίφ, τη Χεράτ, την Κανταχάρ και την Κουντούζ. Αυτό θα είχε δημιουργήσει ένα αδιέξοδο και τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης μιας πιο περιεκτικής κυβέρνησης".<br /><br />Αλλά είμαστε εδώ που είμαστε. "Υπήρξαν κάποιες βελτιώσεις τα τελευταία 20 χρόνια. Υπήρξε μια μεσαία τάξη στην Καμπούλ, η εκπαίδευση των γυναικών. Αλλά αν θέλεις να χάσεις τα πάντα, αυτός είναι ο τρόπος για να το κάνεις. Οι Ταλιμπάν θα γίνουν σκληροπυρηνικοί αν ξεμείνουν από χρήματα. Αν θέλεις να προστατεύσεις τα φιλελεύθερα στοιχεία, πρέπει να κάνεις το Αφγανιστάν σταθερό".<br /><br />Η πακιστανική πηγή απαρίθμησε 10 τζιχαντιστικές ομάδες, σε αντίθεση με τη μία τζιχαντιστική ομάδα, την Αλ Κάιντα, που υπήρχε το 2001. Και η ISI δεν γνωρίζει τι απέγιναν τα όπλα που άφησαν πίσω τους οι Αμερικανοί.<br /><br />"Απλώς δεν ξέρουμε σε ποιανού τα χέρια κατέληξαν", είπε. Όταν πίεσαν τους Ταλιμπάν να σχηματίσουν μια κυβέρνηση χωρίς αποκλεισμούς, οι Ταλιμπάν τους ανταπέδωσαν τα πυρά: "Έχετε κυβέρνηση χωρίς αποκλεισμούς; Έχετε μια κυβέρνηση που να περιλαμβάνει το PML-N; Πώς νομίζετε ότι θα ήταν στο Πακιστάν αν έπρεπε να συμφιλιώσετε ομάδες μαχητών που είχαν σκοτώσει ο ένας τους γιους και τα ξαδέρφια του άλλου;".<br /><br />Χωρίς χρηματοδότηση, υπάρχει μόνο ένας δρόμος για τις αποσχισθείσες ομάδες: να πέσουν στα χέρια των τζιχαντιστών.<br /><br />Είναι πραγματικά προς το συμφέρον των ΗΠΑ να σταθεροποιήσουν το Αφγανιστάν; Αν άφηναν τα χρήματα να περάσουν, αυτό θα σήμαινε ότι θα υποστήριζαν τον ίδιο τον άξονα της Κίνας, της Ρωσίας και του Πακιστάν που ήταν τώρα αποφασισμένοι να απωθήσουν. Οι παραπαίουσες συνομιλίες στη Βιέννη, η κρίση στα σύνορα της Ουκρανίας, η αναζωπύρωση της έντασης και η στρατιωτική στάση στην Ταϊβάν, είναι όλα μέρος της ίδιας ιστορίας.<br /><br />Στρατηγικά λάθη<br /><br />Η Ουάσινγκτον καλά θα κάνει να κοιτάξει τον παγκόσμιο χάρτη και να σκεφτεί πριν κάνει την επόμενη κίνησή της. Χρειάζεται μια μακρά περίοδος περισυλλογής. Μέχρι στιγμής έχει αποκτήσει την ιδιαίτερη «διάκριση» να κάνει λάθος σε κάθε σύγκρουση στην οποία έχει εμπλακεί σε αυτόν τον αιώνα. <br /><br />Η πιθανότητα μιας παγκόσμιας σύγκρουσης με τη συμμετοχή πραγματικών στρατών και πραγματικών όπλων δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη και η πιθανότητα για τη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής δεν ήταν ποτέ πιο ορατή. Ούτε όλες οι στρατιωτικές δυνάμεις του κόσμου ήταν καλύτερα εξοπλισμένες, ικανές και πρόθυμες να ξεκινήσουν τις δικές τους εφευρέσεις.<br /><br />Ο Μπάιντεν θα πρέπει να το έχει αυτό κατά νου.<br /><br />Είναι πλέον προς το στρατηγικό συμφέρον των ΗΠΑ να σταματήσουν οποιαδήποτε άλλη αιματοχυσία στα πεδία μάχης που δημιούργησαν αυτόν τον αιώνα. Αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να έρθουν σε συμφωνία με το Ιράν, αίροντας τις κυρώσεις που επέβαλαν στην Τεχεράνη από την JCPOA του 2015. Αν θέλουν να εξισορροπήσουν την αυξανόμενη κινεζική και ρωσική επιρροή στη Μέση Ανατολή, αυτός είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να το πετύχουν.<br /><br />Το Ιράν δεν πρόκειται να εγκαταλείψει τους πυραύλους του, όπως και το Ισραήλ δεν πρόκειται να καθηλώσει την αεροπορία του. Αλλά μια συμφωνία στη Βιέννη θα μπορούσε να αποτελέσει προπομπό για περιφερειακές διαπραγματεύσεις για την ασφάλεια στον Κόλπο. Τα ΗΑΕ, οι Καταριανοί, οι Ομανοί και οι Κουβεϊτιανοί είναι όλοι έτοιμοι γι' αυτό. Αν η Ουάσινγκτον θέλει να εφαρμόσει κανόνες, ας το κάνει πρώτα με τους συμμάχους της, οι οποίοι έχουν εξαιρετική ατιμωρησία για τις βίαιες ενέργειές τους.<br /><br />Αν η Ουάσινγκτον είναι ο υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ισχυρίζεται ότι είναι, ας αρχίσει με τη Σαουδική Αραβία ή την Αίγυπτο. Αν είναι ο εφαρμοστής του διεθνούς δικαίου, ας κάνει το Ισραήλ να πληρώσει ένα τίμημα για τη συνεχιζόμενη πολιτική εποικισμού του, η οποία γελοιοποιεί τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και την πολιτική των ίδιων των ΗΠΑ για την επίλυση της παλαιστινιακής σύγκρουσης. <br /><br />Οι «Αβρααμικές Συμφωνίες» σχεδιάστηκαν για να καθιερώσουν το Ισραήλ ως δηλωμένο και ανοιχτό περιφερειακό υποκατάστατο της Αμερικής. Εάν ο Ντόναλντ Τραμπ είχε εξασφαλίσει μια δεύτερη θητεία, μια τέτοια πολιτική θα ήταν καταστροφή για τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Ήδη το Ισραήλ πιστεύει ότι έχει βέτο στη λήψη αποφάσεων των ΗΠΑ στην περιοχή. Με την πλήρη εφαρμογή αυτής της πολιτικής, θα ήταν υπεύθυνο γι' αυτήν, πράγμα που θα σήμαινε μόνιμη σύγκρουση που θα δημιουργούσε μια στρατιωτική δύναμη που χτυπά πάντα πρώτη.<br /><br />Το Ισραήλ ενεργεί με αδίστακτη λογική. Θα χρησιμοποιήσει κάθε ευκαιρία για να επεκτείνει τα σύνορά του μέχρις ότου ένα παλαιστινιακό κράτος καταστεί αδύνατο. Πιθανότατα έχει ήδη πετύχει αυτόν τον στόχο. Ωστόσο, αυτή δεν είναι η πολιτική των ΗΠΑ. Αλλά αυτή η επέκταση συνεχίζεται, σχεδόν κάθε εβδομάδα, επειδή κανείς στην Ουάσιγκτον δεν κουνάει το δαχτυλάκι του για να τη σταματήσει. Το να μην κάνει κανείς τίποτα για τις ένοπλες ομάδες λιντσαρίσματος εποίκων που επιτίθενται σε άοπλους Παλαιστίνιους χωρικούς στη Δυτική Όχθη είναι το ίδιο με το να συμφωνεί με αυτές. <br /><br />Αν θέλετε να είστε υπέρμαχος των κανόνων, εφαρμόστε τους κανόνες αυτούς πρώτα στον εαυτό σας.<br /><br />Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ανακτήσετε το χαμένο παγκόσμιο κύρος σας. Οι ΗΠΑ έχουν εισέλθει σε μια νέα εποχή όπου δεν μπορούν πλέον να αλλάξουν καθεστώτα με τη δύναμη των όπλων ή των κυρώσεων. Έχει ανακαλύψει την αχρηστία της βίας. Θα πρέπει να ασχοληθούν με το επείγον έργο της αποσυμφιλίωσης.<br /><br />Μετά τη ζημιά που προκάλεσαν αυτόν τον αιώνα οι συγκρούσεις που διέταξαν, δημιούργησαν και υποστήριξαν οι πρόεδροι των ΗΠΑ - Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Υεμένη, Λιβύη - αυτό δεν είναι μόνο ευθύνη αλλά και καθήκον. <br /><br />Ένα άλλο στρατηγικό λάθος των ΗΠΑ ή της Δυτικής Ευρώπης, θα ήταν και το τελευταίο τους.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η "Κρίση του Σουέζ" των ΗΠΑ: Ένα ακόμα στρατηγικό λάθος θα ήταν και το τελευταίο της υπερδύναμης.

Ellada simera 0 13:38

Το 2021, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν θα δρέψει πραγματικά μια πικρή συγκομιδή από τα στρατηγικά λάθη της εξωτερικής πολιτικής τεσσάρων προκατόχων του. Αλλά η Ουάσινγκτον καλά θα κάνει να σκεφτεί πριν κάνε… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Η γαλλική προεδρία, τα ελληνικά συμφέροντα και η Τουρκία.

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/01/makron_ee_gallia_ellada_tourkia_SLpress.gr_.jpg" /><br /><br /><b>Πρωτόπαπας Γιώργος</b><br />Η Γαλλία αναλαμβάνει από σήμερα την εκ περιτροπής εξάμηνη προεδρία της ΕΕ και μια από τις άμεσες προτεραιότητες του Εμμανουέλ Μακρόν είναι η στρατηγική αυτονομία του ευρωπαϊκού οργανισμού. Επιπλέον, οι κινήσεις της γαλλικής προεδρίας αναμένονται με ενδιαφέρον από την Ελλάδα, στο πλαίσιο του ελληνογαλλικού συμφώνου και του ότι το Παρίσι επικρίνει τις τουρκικές προκλήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Ενδιαφέρον έχουν και οι προτεραιότητες της προεδρίας για το μεταναστευτικό.<br /><br />Ο Μακρόν ποτέ δεν έκρυψε τις φιλοδοξίες του να αποκτήσει η ΕΕ στρατηγική αυτονομία και το επαναλαμβάνει συνέχεια στις δηλώσεις του. Η Γαλλία ηγήθηκε του πολιτικού λόγου και της πρωτοβουλίας για την ευρωπαϊκή κυριαρχία και τη στρατηγική αυτονομία. Έχοντας πλέον, την προεδρία της ΕΕ, σχεδιάζει να προχωρήσει στην ουσία των πραγμάτων με την παρουσίαση μιας Στρατηγικής Πυξίδας και τη διοργάνωση μια αμυντικής Συνόδου Κορυφής με την Κομισιόν.<br /><br />Ο Μακρόν θεωρεί ότι έχει γίνει σημαντική πρόοδο στον τομέα της άμυνας αναφέροντας την έναρξη του Ευρωπαϊκού Ταμείου Άμυνας το 2017. Επιπλέον, η γαλλική προεδρία θα επιδιώξει και έναν καλύτερο έλεγχο των συνόρων της Ευρώπης. Το επισήμανε και ο Μακρόν, όταν μίλησε για τις προτεραιότητες της γαλλικής προεδρίας. Επιχειρηματολόγησε ότι ο έλεγχος των συνόρων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της πρόκλησης της μετανάστευσης, την αντιμετώπιση “υβριδικών” πολέμων και την αποφυγή ανθρώπινων δραμάτων.<br /><br />Η αναφορά αυτή δείχνει έμμεσα την Τουρκία και εκφράζει αλληλεγγύη της προς την Ελλάδα για το θέμα του μεταναστευτικού. Ο τουρκικός υβριδικός πόλεμος με τους μετανάστες έγινε ιδιαίτερα εμφανής στον Έβρο και αποτελεί συνεχή απειλή και για τα νησιά του Αιγαίου. Ταυτόχρονα, είναι και μοχλός πίεσης του Ερντογάν προς τις Βρυξέλλες για να εκβιάσει καταστάσεις.<br /><br />Η Γαλλία έχει θέσει στόχο και τη δημιουργία ενός μηχανισμού έκτακτης υποστήριξης των συνόρων σε συνεργασία με την υπηρεσία συνόρων της ΕΕ, την Frontex, που θα παρέχει τη δυνατότητα για ταχεία ανάπτυξη των αρχών επιβολής του νόμου και του εξοπλισμού τους στα ευρωπαϊκά σύνορα σε περίπτωση ανάγκης. Ο στόχος αυτός εξυπηρετεί και πάλι τα ελληνικά συμφέροντα καθώς αν τελικά υλοποιηθεί θα έχει άμεση ανταπόκριση σε περιόδους μεταναστευτικής κρίσης με την Τουρκία.<br /><br />Τα ελληνικά σύνορα<br /><br />Τα ελληνικά σύνορα θα προτατευθούν απέναντι σε ορδές μεταναστών που ενδέχεται να εξαπολύσει εκ νέου ο Ερντογάν. Επιπλέον, ο Μακρόν αναφέρθηκε και στην ανάγκη μεταρρύθμισης της συνθήκης Σένγκεν, βάσει του μοντέλου της Ευρωζώνης, με τη σύσταση μιας πολιτικής συντονιστικής επιτροπής και τακτικές συναντήσεις μεταξύ των υπουργών.<br /><br />Η Γαλλία αποτελεί πλέον ένα στρατηγικό και αμυντικό εταίρο της Ελλάδας. Την στηρίζει στις προσπάθειες που κάνει μαζί με την Κύπρο για να επιβληθούν κυρώσεις από την ΕΕ στην Τουρκία. Η κυβέρνηση της Αθήνας έχει τη δυνατότητα να αναδείξει ακόμα περισσότερο, κατά τη διάρκεια της γαλλικής προεδρίας, τις παραβιάσεις και τις προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Η ελληνική διπλωματία μπορεί να προωθήσει και σε μέγιστο επικοινωνιακό βαθμό το πόσο επικίνδυνες είναι και για την ΕΕ οι στρατηγικές του Ερντογάν. Ωστόσο, η γαλλική προεδρία είναι δύσκολο, παρά την αντί-τουρκική πολιτική του Μακρόν να επιφέρει απτά αποτελέσματα. Η Γερμανία και άλλα κράτη-μέλη είναι αντίθετες στην εφαρμογή μέτρων που έχουν τη δυνατότητα να συνετίσουν τον Ερντογάν.<br /><br />Οι συμμαχίες<br /><br />Όμως, οι προτεραιότητες της γαλλικής προεδρίας για να γίνουν υλοποιήσιμες κατά τη διάρκεια της προεδρίας πρέπει να έχουν τη συναίνεση των κρατών-μελών της ΕΕ. Για να γίνει αποδεκτή η στρατηγική αυτονομία σε επίπεδο ΕΕ θα πρέπει ο Μακρόν να πείσει τους ηγέτες των κρατών-μελών ότι απαιτείται για να ενισχυθεί η ευρωπαϊκή κυριαρχία με τη βασική συμβολή της Γαλλίας και όχι να δώσει την εντύπωση ότι ο στόχος του είναι η εκπλήρωση φιλοδοξιών να ηγηθεί της ΕΕ.<br /><br />Επιπλέον, ο Μακρόν χρειάζεται και τη στήριξη της νέας γερμανικής κυβέρνησης συνασπισμού του Σοσιαλδημοκράτη Όλαφ Σολτς. Το Βερολίνο δήλωσε ότι θέλει να ενισχυθεί η στρατηγική κυριαρχία της ΕΕ καθώς οι ανταγωνισμοί μεταξύ παγκόσμιων δυνάμεων όπως τις ΗΠΑ με την Κίνα και την Ρωσία επηρεάζουν αρνητικά τον ευρωπαϊκό οργανισμό. Ωστόσο, Γαλλία και Γερμανία για να προχωρήσουν τα σχέδιά τους χρειάζονται και τη συμβολή άλλων βασικών κρατών-μελών, προσεγγίζοντας πρώτα τα πιο πρόθυμα, προκειμένου να συμβιβάσουν τις θέσεις τους και να δημιουργήσουν μια ομάδα υποστήριξης.<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η γαλλική προεδρία, τα ελληνικά συμφέροντα και η Τουρκία.

Ellada simera 0 13:33

Πρωτόπαπας ΓιώργοςΗ Γαλλία αναλαμβάνει από σήμερα την εκ περιτροπής εξάμηνη προεδρία της ΕΕ και μια από τις άμεσες προτεραιότητες του Εμμανουέλ Μακρόν είναι η στρατηγική αυτονομία του ευρωπαϊκού οργαν… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Πόσο εξαρτημένη από τη Δύση είναι η τουρκική πολεμική βιομηχανία;

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/03/altai.jpg" width="770" /><br /><br /><b>Τσιλιόπουλος Ευθύμιος</b><br />Πόσο επηρεάζεται η τουρκική πολεμική βιομηχανία από τις όποιες κυρώσεις της έχουν ήδη επιβληθεί από τη Δύση; Πόσο μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων σε σύγχρονα οπλικά συστήματα; Μπορεί ο Ερντογάν να κομπορρημονεί για την αυτονομία της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας, αλλά στην πραγματικότητα το σχετικό βιομηχανικό σύμπλεγμα της γείτονος βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε ξένη τεχνολογία και σε ξένα υποσυστήματα, σχεδόν όλα από δυτικές πηγές.<br /><br />Ο Τούρκος πρόεδρος συχνά δηλώνει ότι από το 2002 έχει μειώσει την εξάρτηση της Τουρκίας από ξένα οπλικά συστήματα από 80% σε 30%. Υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό, αν και τα πραγματικά ποσοστά παραμένουν άγνωστα, κυρίως λόγω της δυσκολίας να προσδιορίσουμε πόσο είναι πραγματικά τουρκικό ένα οπλικό σύστημα. Όλα σχεδόν τα σχεδιαζόμενα και παραγόμενα στην Τουρκία οπλικά συστήματα χρησιμοποιούν δυτικά υποσυστήματα.<br /><br />Ακόμη κι αν αυτά αντικατασταθούν από παρόμοια προερχόμενο από τρίτες μη-δυτικές χώρες θα απαιτήσουν τροποποιήσεις που είναι χρονοβόρες, κοστοβόρες και ενδέχεται να αποτύχουν. Για να γίνει κατανοητό, ένα αεροσκάφος σχεδιάζεται γύρω από έναν κινητήρα και όχι το αντίστροφο. Έντεκα δυτικές χώρες, όμως, επέβαλαν ελέγχους στις πωλήσεις όπλων στην Τουρκία. Η Τσεχία, η Φινλανδία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Ισπανία, η Σουηδία, το Ηνωμένο Βασίλειο και ο Καναδάς έχουν ανακοινώσει ότι σταματούν ή περιορίζουν τις εγκρίσεις αδειών εξαγωγής όπλων για την Τουρκία. Ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι η χώρα του θα συνεχίσει να πουλάει όπλα στην Τουρκία, αλλά δεν θα χορηγήσει νέες άδειες εξαγωγής για όπλα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία. Η Γερμανία και η Ισπανία δήλωσαν ότι το εμπάργκο τους ισχύει μόνο για νέες συμβάσεις.<div><br />Εξάρτηση από εισαγωγές<br /><br />Τα περισσότερα τουρκικά οπλικά συστήματα εξαρτώνται σε διάφορους βαθμούς από εισαγωγές κρίσιμων ανταλλακτικών που διατίθενται μόνο στο εξωτερικό. Το επιθετικό ελικόπτερο Τ129 είναι μια τουρκική παραλλαγή του ιταλικού-βρετανικού Agusta Westland A129 Mangusta. Η τουρκική βιομηχανία δεν διαθέτει τεχνολογία κατασκευής κινητήρων. Το πρώτο μίνι αεροπλανοφόρο ή ελικοπτεροφόρο της Τουρκίας, το TCG Anadolu, θα τεθεί σύντομα σε λειτουργία, αλλά το πλοίο κόστους ενός δισ. δολαρίων κατασκευάζεται με άδεια από τη Navantia της Ισπανίας.<br /><br />Ακόμη και η μεγαλύτερη τουρκική εμπορική επιτυχία, το drone Bayraktar TB-2, στηρίζεται σε εισαγόμενα ξένα υποσυστήματα. Ο Καναδός υπουργός Εξωτερικών το φθινόπωρο του 2020 ανακοίνωσε την αναστολή των αδειών εξαγωγής τεχνολογίας drone στην Τουρκία, λόγω της σύγκρουσης Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας. Η απόφαση αφορά κυρίως εξαγωγές αισθητήρων υψηλής τεχνολογίας και τεχνολογία στόχευσης που παράγεται από την L3Harris WESCAM. Χωρίς αυτά το τουρκικό drone δεν μπορεί να παραχθεί.<br /><br />Η αδυναμία της Τουρκίας να παράγει κινητήρα βλάπτει ορισμένα από τα κατά τα άλλα επιτυχημένα προγράμματα κατασκευής οπλικών συστημάτων. «Το είχαμε το πρόβλημα πριν από 15 χρόνια, το είχαμε πριν από 10 χρόνια και το έχουμε ακόμα. Είναι το χρόνιο πρόβλημα του κινητήρα», δήλωσε πρώην επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας. Ένας αξιωματούχος δημοσίων συμβάσεων συμφώνησε, λέγοντας ότι «στην καλύτερη περίπτωση το πρόβλημα προκαλεί μεγάλες καθυστερήσεις και στη χειρότερη περίπτωση μπορεί να είναι μια υπαρξιακή απειλή για τα προγράμματα».<br /><br />Η Τουρκία χρειάζεται έναν κινητήρα για το μαχητικό TF-X νέας γενιάς, καθώς και για τα εκεί κατασκευαζόμενα ελικόπτερα. Στο επίκεντρο των προσπαθειών βρίσκεται η κρατική εταιρεία παραγωγής κινητήρων Tusas Engine Industries. Αυτή ανακοίνωσε στις 19 Ιουνίου 2020 ότι δοκιμάζει με επιτυχία τον τοπικά κατασκευασμένο TJ300 μικρό στροβιλοκινητήρα (turbojet), τον οποίο η εταιρεία παρήγαγε για πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς κατά πλοίων.</div><div><br />Η σύμπραξη με την Rolls Royce<br /><br />Η εταιρεία λέει ότι οι πιο προηγμένες εκδόσεις του κινητήρα TJ300 θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε μεγαλύτερους πυραύλους κρουζ και πυραύλους επιφανείας-επιφανείας. Η προσπάθεια των Τούρκων είναι να σταματήσουν την εξάρτησή τους από εισαγωγές. Προς το παρόν εισάγουν μικροκινητήρες τζετ από τη Microturbo (θυγατρική της γαλλικής Safran) για να κατασκευάσουν πυραύλους. Ο όμιλος Kale αναπτύσσει έναν μεγαλύτερο, αν και πάλι αρκετά μικρό στροβιλοκινητήρα (KTJ-3200) για τους πυραύλους Atmaca και SOM. Ο ίδιος όμιλος φιλοδοξεί να αναπτύξει κινητήρα για το μαχητικό TF-X.<br /><br />Το 2017, ο Όμιλος Kale και η βρετανική Rolls-Royce ξεκίνησαν μια κοινοπραξία για την ανάπτυξη κινητήρων αεροσκαφών για την Τουρκία, αρχικά για το μαχητικό TF-X. Αλλά η συμφωνία των 100 εκατ. στερλινών τέθηκε σε αναστολή λόγω της αβεβαιότητας σχετικά με τη μεταφορά τεχνολογίας. Πριν έναν περίπου χρόνο, ο Τσαβούσογλου είχε δηλώσει ότι η Άγκυρα επιθυμεί νέες συνομιλίες με την Rolls-Royce.<br /><br />Ένα χρόνο πριν από τη συνεργασία του Όμιλου Kale με τη Rolls-Royce, η Turkish Aerospace Industries (αδελφή εταιρεία του Tusas Engine Industries) είχε υπογράψει συμβόλαια 125 εκατ. δολαρίων με την βρετανική εταιρεία BAE Systems για να συνεργαστεί στην πρώτη φάση ανάπτυξης του μαχητικού TF-X. Η Τουρκία προγραμμάτιζε την πρώτη πτήση του TF-X το 2023, αλλά τώρα την βλέπουν για το 2025.<br /><br />Η Tusas Engine Industries αναπτύσσει επίσης το TS1400, έναν στροβιλοαξονικό κινητήρα (turboshaft) για χρήση στο μεταφορικό ελικόπτερο T625 Gökbey, που κατασκευάστηκε από την Turkish Aerospace Industries. Το Gökbey πετά σήμερα με τον στροβιλοαξονικό κινητήρα CTS-800A που κατασκευάζεται από την Light Helicopter Turbine Engine Company (κοινοπραξία της αμερικανικής Honeywell και της Rolls-Royce). Το Gökbey έκανε την πρώτη του πτήση τον Σεπτέμβριο 2020. Η Tusas Engine Industries ανακοίνωσε ότι δοκίμασε με επιτυχία τον “πυρήνα” του κινητήρα TS1400 στα τέλη του 2020.</div><div><br />Το άρμα Altay<br /><br />Το πρόγραμμα ύψους πολλών δισ. δολαρίων για την παραγωγή του τουρκικού άρματος Altay έχει καθυστερήσει λόγω κινητήρα και κιβώτιου ταχυτήτων. Η BMC (κοινοπραξία τουρκικής και καταριανής εταιρείας), που το 2018 κέρδισε το συμβόλαιο παραγωγής του Altay, αλλά κόλλησε. Δυτικές χώρες με τεχνολογία κινητήρων και συστημάτων μετάδοσης κίνησης, ιδιαίτερα η Γερμανία, διστάζουν να πουλήσουν την τεχνολογία στην Τουρκία για πολιτικούς λόγους. Έτσι, η Άγκυρα στράφηκε στην Σεούλ, η οποία παρείχε στο παρελθόν τα σχέδια του Κ2 Μαύρου Πάνθηρα. Αλλά η Νότια Κορέα αντιμετώπισε παρόμοια προβλήματα με τη μαζική παραγωγή του άρματος K2.<br /><br />Οι πρώτες 100 μονάδες κατασκευάστηκαν με κινητήρα Doosan 1.500 ίππων και αυτόματο κιβώτιο S&T Dynamics. Μετά την αποτυχία του κιβωτίου της S&T Dynamics, η διεύθυνση του προγράμματος ανακοίνωσε ότι η δεύτερη παρτίδα θα είχε ένα “υβριδικό” πακέτο που αποτελείται από νοτιοκορεάτικο κινητήρα και το γερμανικό σύστημα μετάδοσης RENK.<br /><br />Σύμφωνα με τις πληροφορίες οι νοτιοκορεατικές εταιρίες θα προμηθεύσουν τον κινητήρα και το κιβώτιο και θα βοηθήσουν στην ένταξή του στο Altay. Θα ακολουθήσει μια δοκιμαστική φάση και αν όλα πάνε καλά, τα Altay θα κινούνται με το νοτιοκορεάτικο πακέτο το 2022. Η ειρωνεία είναι ότι οι Νοτιοκορεάτες θα πουλήσουν στους Τούρκους το σαζμάν που οι ίδιοι δεν εμπιστεύονται!</div><div><br />Η τουρκική πολεμική βιομηχανία<br /><br />Βλέποντας τις δυτικές αντιδράσεις για τις πολιτικές της, η Τουρκία κάνει ό,τι μπορεί για να “εθνικοποιήσει” την παραγωγή οπλικών συστημάτων. Σκοπός της να απογαλακτιστεί από δυτικές πηγές, κυρίως από τις ΗΠΑ. Οι προσπάθειες αυτές σηματοδοτούν ότι το καθεστώς Ερντογάν δεν μετριάζει τις νεοοθωμανικές επιδιώξεις του, παρά την οξύτατη οικονομική κρίση. Ακόμη και οι τουρκολάγνοι Γερμανοί αναγκάζονται να βάλουν περιορισμούς.<br /><br />Ο Ερντογάν το αντιλαμβάνεται και γι’ αυτό εντείνει τις προσπάθειες για απεξάρτηση. Ο πρώτος στόχος του είναι η απόκτηση σχεδίων από τρίτες χώρες, όπως τα σχέδια για το σύστημα πυροβολικού Firtina και το άρμα μάχης Altay που είναι ελάχιστα τροποποιημένες νοτιοκορεατικές σχεδιάσεις. Ο δεύτερος στόχος είναι η αντιγραφή (reverse engineering) συστημάτων που έχουν ήδη αποκτηθεί και oι πηγές των οποίων θα στερέψουν. Οι σχεδιαζόμενοι κινητήρες ελικοπτέρων είναι σχεδόν όμοιοι με αυτούς της αμερικανικής Honeywell.<br /><br />Η τεχνολογική επάρκεια, όμως, δεν χτίζεται σε δύο δεκαετίες. Η βιομηχανία μετάλλων, κραμάτων και συνθετικών υλικών στη Δύση έχει προϊστορία αιώνων. Η κατασκευή π.χ. προηγμένων κινητήρων για αεριωθούμενα απαιτεί την κατασκευή εσωτερικών πτερυγίων από κράματα και συνθετικά υλικά, τα οποία παραμένουν απόρρητα και δεν μπορούν να αντιγραφούν από την χημική ανάλυση υποδειγμάτων.<br /><br />Η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν είναι πρόθυμες να πουλήσουν όπλα στον Ερντογάν, αλλά απρόθυμες να μοιραστούν απόρρητες τεχνολογίες. Έτσι, αυξάνουν οι πιθανότητες πολλά από τα τουρκικά προγράμματα ανάπτυξης οπλικών συστημάτων να αποβούν άκαρπα. Από την άλλη, όμως, η τουρκική πολεμική βιομηχανία αποκτά τεχνογνωσία για το μέλλον και μαθαίνει ακόμη και από τις αποτυχίες της. Αλλά και εκεί υπάρχει ένα όριο. Όπως είπε εμπειρογνώμονας στο Λονδίνο, «αυτές οι προσπάθειες ενδέχεται τελικά να μην υλοποιηθούν χωρίς σημαντική ξένη τεχνογνωσία. Ή μπορεί να έχουν κόστος που καθιστά μη βιώσιμη τη μαζική παραγωγή».</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πόσο εξαρτημένη από τη Δύση είναι η τουρκική πολεμική βιομηχανία;

Ellada simera 0 13:29

Τσιλιόπουλος ΕυθύμιοςΠόσο επηρεάζεται η τουρκική πολεμική βιομηχανία από τις όποιες κυρώσεις της έχουν ήδη επιβληθεί από τη Δύση; Πόσο μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων σε σ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Το φάντασμα της ουκρανικής κρίσης

<img height="400" src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2021/12/c25c0f031d0c1ce7dd2cc7af0d144c65_25101681-1-768x480.jpg" width="790" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Οι επιδιώξεις και οι φόβοι του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος επιχειρεί διστακτικά διπλωματικά ανοίγματα προς τη Δύση.</span></h3><div>Το ουκρανικό ζήτημα αποτελεί εμμονή για τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος έχει συνδέσει τη μακρά του προεδρία με την τύχη της χώρας, ενώ συνειδητοποιεί ότι η κατάσταση είναι πια πολύ δύσκολη και δεν επιδέχεται λεονταρισμούς. </div><div><br /></div><div>Ενδείξεις ότι η Μόσχα είναι ανοικτή στην προοπτική διαλόγου με το ΝΑΤΟ προσφέρει η ανακοίνωση Αμερικανών και Ρώσων αξιωματούχων για τριήμερο διπλωματικών επαφών και συνομιλιών για θέματα ασφάλειας στις 10 Ιανουαρίου με την αμερικανική κυβέρνηση, στις 12 με το ΝΑΤΟ και στις 13 με εκπροσώπους χωρών της Ε.Ε. Η είδηση αναμένεται να βοηθήσει στην έστω και προσωρινή αποκλιμάκωση της έντασης μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ με αφορμή την Ουκρανία.<br /><br />Η ρωσική πλευρά προσέρχεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με μαξιμαλιστική ατζέντα, που αφορά την αναμόρφωση των ευρωπαϊκών γεωστρατηγικών δεδομένων, όπως αυτά διαμορφώθηκαν τις δεκαετίες του 1980 και 1990, και τη γεωγραφική απομάκρυνση του ΝΑΤΟ από τη ρωσική ζώνη επιρροής. Στο επίκεντρο του σχεδίου αυτού, που παρουσιάσθηκε δημόσια στις 17 Δεκεμβρίου, βρίσκεται η Ουκρανία, η μόνη χώρα που αναφέρεται ονομαστικά στο προσχέδιο συμφωνίας της Μόσχας. Η επιδιωκόμενη συμφωνία παρουσιάζεται από το Κρεμλίνο ως ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια της Ρωσίας, ενώ εξίσου μεγάλη είναι και η συμβολική της σημασία, όπως εξηγεί ο ανταποκριτής της Le Monde στο Κίεβο. Το ουκρανικό ζήτημα αποτελεί εμμονή για τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος έχει συνδέσει τη μακρά του προεδρία με την τύχη της χώρας, ενώ συνειδητοποιεί ότι η κατάσταση είναι πια πολύ δύσκολη και δεν επιδέχεται λεονταρισμούς.<br /><br />Παρότι η μελέτη της ρωσικής πολιτικής σκηνής πάσχει εξαιτίας της υπέρμετρης σημασίας που αποδίδεται στη βούληση του Πούτιν, σε αυτή την περίπτωση η παραπάνω προσέγγιση είναι ακριβής. Κανένα ζήτημα δεν έχει απασχολήσει τόσο πολύ τον Ρώσο πρόεδρο όσο η Ουκρανία. Ακόμη και η Γεωργία, εναντίον της οποίας η Μόσχα διεξήγαγε πόλεμο το 2008, δεν απέκτησε τέτοια στρατηγική σημασία και δεν προκάλεσε τόσο έντονη ανησυχία στον Ρώσο πρόεδρο και αυτό παρά το μίσος που, ως γνωστόν, τρέφει ο Πούτιν για τον πρώην πρόεδρο της Γεωργίας, Μιχαήλ Σαακασβίλι. Ο αναλυτής Αλεξάντρ Μπάουνοφ εξηγεί στη Le Monde: «Παρότι ο Πούτιν δεν έχει αποφασίσει εάν θα διατηρήσει την προεδρία μετά το 2024, γνωρίζει ότι δεν είναι αθάνατος και επιθυμεί να αφήσει πίσω του αξιόλογη κληρονομιά. Το ουκρανικό ζήτημα είναι αυτό που τον δυσκολεύει πιο πολύ, καθώς εμπεριέχει ζητήματα εθνικής ασφάλειας, αλλά και συναισθηματικούς δεσμούς, που έχουν να κάνουν με την ταυτότητα του ρωσικού έθνους. Παρότι ο Πούτιν είναι συνήθως ιδιαίτερα προσεκτικός, είναι σήμερα έτοιμος να καταφύγει σε στρατιωτικά μέσα».<br /><br />Κατά τη διάρκεια της ετήσιας χριστουγεννιάτικης συνέντευξης Τύπου στις 23 Δεκεμβρίου, ο πρόεδρος Πούτιν μίλησε για την «ίδρυση» της Ουκρανίας από τον Λένιν στα «ιστορικά εδάφη της Ρωσίας», υποστηρίζοντας ότι η παρούσα κρίση έχει τις ρίζες της στο «πραξικόπημα» της πλατείας Μαϊντάν του 2014, προτού καταλήξει στην αθέτηση των νατοϊκών δεσμεύσεων τη δεκαετία του 1990 για μη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή. Οι θέσεις του Πούτιν για την Ουκρανία συνοψίζονται στην πεποίθηση ότι Ρώσοι και Ουκρανοί είναι «ενιαίος λαός», απόγονοι του μεσαιωνικού βασιλείου του Κιέβου. Σε μακροσκελές θεωρητικό του άρθρο, που δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο στην ιστοσελίδα του Κρεμλίνου, ο Ρώσος πρόεδρος κάνει λόγο για «ιστορική ενότητα μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών». Πολλοί ιστορικοί αμφισβητούν την εκδοχή αυτή της ιστορίας της περιοχής, υπενθυμίζοντας τη μακρά ιστορία αντιπαλότητας μεταξύ των δύο εθνών και τις πολύ διαφορετικές τους πολιτικές επιλογές. Την ανησυχία του Πούτιν οξύνει επίσης το ενδεχόμενο ανάδειξης στην Ουκρανία εναλλακτικής πολιτικής οντότητας, η οποία θα αποτελέσει παράδειγμα μίμησης για τους Ρώσους πολίτες. Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιέται ο Πούτιν, η Ουκρανία να καταβάλλει προσπάθειες με στόχο την επιβολή κράτους δικαίου, την καταπολέμηση της διαφθοράς και τη δημοκρατική ομαλότητα; Δεν μπορεί να πρόκειται παρά για δυτική προπαγάνδα.<br /><br />Την ίδια στιγμή, η στροφή του Κιέβου προς τη Δύση προσφέρει μία ακόμη απόδειξη στον Πούτιν ότι η ουκρανική εθνική κυριαρχία είναι ένα μύθευμα. Στο άρθρο του Ιουλίου, ο Ρώσος πρόεδρος γράφει: «Οι δυτικές δυνάμεις που δραστηριοποιούνται πίσω από το αντιρωσικό αυτό σχέδιο, ελέγχουν την Ουκρανία. Για τις δυνάμεις αυτές δεν μπορεί να υπάρχει ανεξάρτητη Ουκρανία».<br /><br />Κρίσιμες επαφές αξιωματούχων του Κρεμλίνου ακόμη και με το ΝΑΤΟ τον Ιανουάριο.<br />Παραδοχή αποτυχίας<br /><br />Με το σκεπτικό αυτό, η Μόσχα αιτιολογεί την παρεμβατική της πολιτική και τη συνοριακή προκλητικότητα στη γειτονική της χώρα. Οι ρητορικές αυτές κορώνες αποτελούν, όμως, παραδοχή αποτυχίας. Τα αρχικά διπλωματικά σχέδια του Πούτιν έκαναν λόγο για δημιουργία «ευρασιατικής ένωσης», με την Ουκρανία σε περίοπτη θέση. Αντί γι’ αυτό, η Μόσχα αρκείται πια στην επιβολή ουδετερότητας στο Κίεβο, απειλώντας την ουκρανική κυβέρνηση με το σκιάχτρο της εξέγερσης των ρωσόφωνων πολιτών στα ανατολικά της χώρας. Η «απώλεια της Ουκρανίας» για τη Μόσχα αποτυπώνεται σε κάθε επίπεδο: στρατιωτική βοήθεια από το ΝΑΤΟ, στήριξη της δυτικής προοπτικής του Κιέβου από τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών, σταδιακή επικράτηση της ουκρανικής γλώσσας και μετατόπιση των εμπορικών σχέσεων προς τη Δύση.<br /><br />Στη συνέντευξη Τύπου, ο πρόεδρος Πούτιν απέδωσε τις ριζικές αυτές αλλαγές σε «πλύση εγκεφάλου», την οποία υπέστησαν οι Ουκρανοί στα χέρια των Δυτικών υποστηρικτών τους. Η επίμονη άρνηση του Πούτιν να αναθεωρήσει την πολιτική της Μόσχας απέναντι στο Κίεβο προέρχεται ίσως από τη βαθιά του πίστη σε ρομαντική, φαντασιακή θεώρηση της σλαβικής ιστορίας. Το 2014, το ξέσπασμα της εξέγερσης των ρωσόφωνων στην ανατολική Ουκρανία και η προσάρτηση της Κριμαίας έκανε πολλούς στο Κρεμλίνο να πιστεύουν ότι τα νοτιοανατολικά της χώρας θα περιέρχονταν υπό ρωσικό έλεγχο. Η εξέγερση, όμως, πέτυχε να επιβιώσει σε μικρή μόνο περιοχή της λεκάνης του Ντον.<br /><br />Ευθύνες στη Δύση επιρρίπτει, όμως, στις σελίδες της εφημερίδας Guardian, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, Τζόσουα Σίφρινσον, που επισημαίνει ότι τα δυτικά κράτη επέδειξαν αδιαφορία για τις θεμιτές ανησυχίες της Μόσχας για ανάπτυξη εχθρικών στρατιωτικών δυνάμεων στα σύνορα της Ρωσίας. «Η Μόσχα δεν θέλει την ύπαρξη πολιτικών αντιπάλων στα σύνορά της. Φανταστείτε τον αντίκτυπο στην Ουάσιγκτον αμυντικής συμφωνίας μεταξύ Καναδά και Κίνας. Τα ισχυρά κράτη δεν μπορούν να ανεχθούν τη σύναψη συμμαχιών κοντά στα σύνορά τους», λέει ο δρ Σίφρινσον.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.kathimerini.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το φάντασμα της ουκρανικής κρίσης

Ellada simera 0 13:26

Οι επιδιώξεις και οι φόβοι του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος επιχειρεί διστακτικά διπλωματικά ανοίγματα προς τη Δύση.Το ουκρανικό ζήτημα αποτελεί εμμονή για τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος έχ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Ακάρ σε Ερντογάν: Αφεντικό… πετάω για να τη σπάσω στους αφελείς Γκιαούρηδες.

<img height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/01/AKAR-FLIGHT-NEW-YEAR-790x400.jpg" width="762" /><br /><br />Με ένα τηλεοπτικό σόου ο υπουργός Άμυνας Ακάρ πετώντας με στρατιωτικό αεροσκάφος πάνω από την ανατολική Μεσόγειο και συνομιλώντας από αέρος με τον Ερντογάν για την τουρκική ισχύ επιχείρησε να συντηρήσει το ρεσιτάλ εθνικισμού για εσωτερική κατανάλωση στην Τουρκία. Συνολικά πέταξε 1.700 χιλιόμετρα σε τρεις ώρες στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.<br /><br />Παράλληλα, σε ένα ρεσιτάλ δουλοπρέπειας απέναντι στο μεγάλο αφεντικό, τον πρόεδρο Ερντογάν, ο οποίος πρέπει να πιστώνεται καθετί “πατριωτικό” που συμβαίνει στην Τουρκία, ο Ακάρ συνομίλησε σε μια σκηνοθετημένη παράσταση με τον πρόεδρο και απόλυτο ηγεμόνα της χώρας, ενημερώνοντάς τον ότι πετάει και επιτηρεί με τους φίλους του τους στρατιωτικούς τα θαλάσσια σύνορα της χώρας, δηλώνοντας ότι περιμένει διαταγές του…<br /><br />Σε διπλωματικό επίπεδο, ο Ακάρ υποτίθεται ότι έστειλε στην Ελλάδα μήνυμα υπέρ της ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών! Με διάλογο, στον οποίο όμως όπως έχει η Τουρκία δηλώσει κατ’ επανάληψη, δεν επιθυμεί εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Δηλώνοντας εκβιαστικά ότι εάν τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δεν είναι αποστρατιωτικοποιημένα τότε η κυριαρχία τους δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη και είναι… υπό συζήτηση!<br /><br />Οι προκλητικότατοι γείτονες καταθέτουν διαμαρτυρία και στον ΟΗΕ για την αδειοδότηση του “οικοπέδου 5” της κυπριακής ΑΟΖ που παραχωρείται σε αμερικανική κοινοπραξία υπό την ExxonMobil. Το πρόβλημά τους είναι ότι χάνουν τη δυνατότητα να βραχυκυκλώνουν τη διαδικασία αξιοποίησης των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Γι’ αυτό δεν τους αρέσει η παρουσία αμερικανικών πολεμικών πλοίων, ακόμα και αεροπλανοφόρου στη Μεσόγειο…<br /><br />Επιδιώκουν μάλιστα να βραχυκυκλώσουν τις διαδικασίες, σε περιοχές που δεν μπορεί καν να τεθεί υπό συζήτηση, καθώς αυτό που θέλουν να επιβάλουν είναι ότι τα νησιά δεν δικαιούνται θαλασσίων ζωνών πέραν των έξι ναυτικών μιλίων! Και να εμφανιστούν… μεγαλόψυχοι, παραχωρώντας δικαίωμα 12 ναυτικών μιλίων στη διαπραγμάτευση! Δηλαδή αμφισβητώντας ευθέως κυριαρχικό δικαίωμα. Και αλήθεια περιμένουν ότι η άλλη πλευρά θα θέσει τέτοια θέματα υπό συζήτηση!<br /><img src="" /><br /><br /><img src="" /><br />Το θέμα είναι κατά πόσον μπορεί και να εμπλακεί με τέτοιους όρους μια σοβαρή χώρα σε συζητήσεις. Ακόμα κι αυτές οι περίφημες διερευνητικές καταντούν απίστευτο φιάσκο και είναι θέμα προς διερεύνηση εάν η ελληνική πλευρά θα πρέπει να προσέρχεται, ή να δηλώσει ότι συζητήσεις με χώρα που αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα δεν μπορεί να υπάρξει.<br /><br />Μια χώρα που παριστάνει την υπερδύναμη ενώ βρίσκεται οικονομικά “στα γόνατα” διότι ο ηγέτης της επιμένει να δημιουργήσει καινούργια οικονομική θεωρία, την οποία μάλιστα οφείλουν όλοι να αποδεχτούν, κι εάν δεν το κάνουν σημαίνει ότι συνωμοτούν σε βάρος της Τουρκίας.<br /><br />Σε ένα τέτοιο παρανοϊκό σκηνικό, είναι δυνατόν να υπάρχει δυνατότητα λογικής συζήτησης, ακόμα και διαπραγμάτευσης για την εξεύρεση μιας λύσης όπως με τις υπόλοιπες χώρες της Μεσογείου; Όταν προσπαθούν να δελεάσουν την Αίγυπτο λέγοντας ότι εάν συμφωνήσει μαζί τους θα πάρει μεγαλύτερη ΑΟΖ, λες και είναι οι ιδιοκτήτες της που θα αποφασίσουν ποιος θα πάρει τι, είναι δυνατόν να υπάρξει ακόμα και συζήτηση;<br /><br />Είναι δυνατόν μια χώρα με τεκμηριωμένες επιδόσεις στον αντισημιτισμό και την αξιοποίησή του για εσωτερικούς λόγους, να παριστάνει ότι επιθυμεί καλές σχέσεις με το Ισραήλ, ενώ έχει αποδεδειγμένα περιθάλψει τη Χαμάς και κάθε είδους δυνάμεις που επιδιώκουν την καταστροφή του εβραϊκού κράτους; Με ποια αξιοπιστία να μπορέσει να μιλήσει και να πείσει για τις “αγαθές” της προθέσεις στην Ιερουσαλήμ και στο Κάιρο;<br /><br />Η Ελλάδα ίσως έφτασε η στιγμή να επιδιώξει μια απάντηση στην πολιτική των Τούρκων η οποία θα είναι πολύ πιο συγκεκριμένη και θα κατονομάζει την Άγκυρα. Διότι η εξαιρετικά ευφυής σύλληψη των τριμερών σχημάτων, προς το παρόν περιορίζεται σε σωστές μεν, αλλά έμμεση αναφορή και καταδίκη των πράξεων της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Μήπως πρέπει να ξεκινήσει η επεξεργασία ενός κειμένου που θα ζητά συγκεκριμένα πράγματα από την Τουρκία; Διότι όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να συμπεριληφθεί σε μια διευθέτηση για την περιοχή. Εξάλλου αυτό προβλέπει και το διεθνές δίκαιο. Η Τουρκία επιθυμεί να βραχυκυκλώνει τις διαδικασίες έως ότου λάβει μεγάλο μέρος από όσα επιθυμεί σε βάρος των υπολοίπων.<br /><br />Άρα, θα πρέπει κάποια στιγμή να ξεκαθαριστεί ότι αυτή της η στρατηγική δεν μπορεί να γίνει ανεκτή. Και ότι όλες μαζί οι χώρες της περιοχής θα υπερασπίσουν ακόμα και στρατιωτικά τα δικαιώματά τους τα οποία στηρίζονται στη διεθνή νομιμότητα. Διότι αλίμονο εάν επιτραπεί στην Άγκυρα να θέσει αυτή το πλαίσιο των συζητήσεων, βάζοντας στο τραπέζι οτιδήποτε παρανοϊκό.<br /><br />Χρειάζεται βούληση και ανάληψη πρωτοβουλιών. Διότι δεν φτάνει να δείχνεις πυγμή λέγοντας πως αν κάνει κίνηση θα το πληρώσει ακριβά. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι η “στρατηγική του βραχυκυκλώματος” των διαδικασιών, εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Τούρκων και στρέφεται πρωτίστως εναντίον του Ελληνισμού.<br /><br />Διότι στρατιωτικά “νταβατζιλίκια” δεν τόλμησαν να κάνουν ούτε στους Ισραηλινούς ούτε στους Αιγύπτιους. Απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο τα κάνουν. Θα συνεχίσουν για πολύ οι Έλληνες, οι Ιταλοί και οι Γάλλοι που έχουν συγκεκριμένα συμφέροντα να το ανέχονται;<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="393" src="https://www.youtube.com/embed/ln2uHjsSD4U" width="714" youtube-src-id="ln2uHjsSD4U"></iframe></div><br /><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a></div><div><div><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

Ακάρ σε Ερντογάν: Αφεντικό… πετάω για να τη σπάσω στους αφελείς Γκιαούρηδες.

Ellada simera 0 13:21

Με ένα τηλεοπτικό σόου ο υπουργός Άμυνας Ακάρ πετώντας με στρατιωτικό αεροσκάφος πάνω από την ανατολική Μεσόγειο και συνομιλώντας από αέρος με τον Ερντογάν για την τουρκική ισχύ επιχείρησε να συντηρήσ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια