Το Αδιέξοδο των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και η Στροφή προς το Ιράν

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwcF1iVnoXZc-W_AXMQGqv-zqW7TCw-23Z6FeWcpnw7L_MVayD93LZuy9eT1UekH3dyxYG-lZDP1NMyYIkpSiQP4AW5M0hTgolBJtfs3bBH8RSNrAIVR7upductdbSPWRj8usivGRjbMgy/s1600/to+adiexodo+twn+USA+stin+mesi+anatoli+kai+h+strofi+pros+iran.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwcF1iVnoXZc-W_AXMQGqv-zqW7TCw-23Z6FeWcpnw7L_MVayD93LZuy9eT1UekH3dyxYG-lZDP1NMyYIkpSiQP4AW5M0hTgolBJtfs3bBH8RSNrAIVR7upductdbSPWRj8usivGRjbMgy/s640/to+adiexodo+twn+USA+stin+mesi+anatoli+kai+h+strofi+pros+iran.jpg" width="640" /></a></div> <br /><br />Ο παραπάνω χάρτης εμφανίζει το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή, και την στροφή τους προς το Ιράν, ή προς μία πιο ουδέτερη στάση σε σχέση με τις χώρες του Κόλπου. <br /><br />Ο παραδοσιακός σύμμαχος των ΗΠΑ στον Περσικό Κόλπο ήταν η Σαουδική Αραβία, τουλάχιστον μετά την άνοδο των φιλοσοβιετικών σοσιαλιστών στο Ιράκ, και την άνοδο των ισλαμιστών σοσιαλιστών στο Ιράν. Η Σαουδική Αραβία συμφώνησε να διασφαλίζει την απρόσκοπτη προμήθεια της Αμερικανικής οικονομίας με πετρέλαιο, και οι ΗΠΑ συμφώνησαν να εγγυώνται την ασφάλεια της Σαουδικής Αραβίας (security for oil agreement). <br /><br />Όταν οι ΗΠΑ μείωσαν τις εισαγωγές τους από τον Περσικό Κόλπο, λόγω της αύξησης της παραγωγής πετρελαίου των ΗΠΑ από σχιστόλιθο, και λόγω της αύξησης των εισαγωγών τους από τις επίσης πλούσιες σε σχιστόλιθο Καναδά και Μεξικό, η Σαουδική Αραβία άρχισε να λοξοκοιτάει προς την Κίνα, και Σαουδαραβικά κεφάλαια άρχισαν να υποστηρίζουν τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον των ΗΠΑ. Άσχετα αν ο εκάστοτε βασιλιάς δεν τολμούσε να έχει συμμετοχή σε τέτοιες επιθέσεις.<br /><br />Οι ΗΠΑ, μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, μετέφεραν τις βάσεις τους από την Σαουδική Αραβία στο Κατάρ, το οποίο είδε αυτές τις βάσεις πολύ θετικά, λόγω της πίεσης που δέχεται από την Σαουδική Αραβία και το Ιράν. Αλλά το Κατάρ, παρά την τεράστια ρευστότητα του και την μεγάλη επιρροή που έχει η εξωτερική του πολιτική στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, είναι μία πολύ μικρή χώρα, και σε καμία περίπτωση δεν έχει στον Περσικό Κόλπο το εκτόπισμα που έχουν η Σαουδική Αραβία, το Ιράν και το Ιράκ. Άλλωστε και το Κατάρ στις χώρες τις Ασίας εξάγει κυρίως.<br /><br />Από την άλλη πλευρά, το Ιράν από την άνοδο των Ισλαμιστών το 1979, και την κρατικοποίηση των Δυτικών εταιρειών πετρελαίου, είχε ήδη πολύ εχθρικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και την Δύση. Άλλωστε μετά την άνοδο της Κίνας, και γεωγραφικά το Ιράν ανήκει στην Κίνα, στην οποία άλλωστε προσβλέπει κυρίως το Ιράν για τις εξαγωγές του, μέσω του οικονομικού διαδρόμου Ιράν-Πακιστάν-Κίνας.<br /><br />Στο Ιράκ η κατάσταση για τις ΗΠΑ ήταν περίπου η ίδια με το Ιράν, αφού ο Σουνίτης σοσιαλιστής και σύμμαχος των Σοβιετικών Σαντάμ Χουσέιν ήταν ορκισμένος εχθρός των ΗΠΑ, και όπως και οι Ιρανοί είχε υποστηρίξει πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον των ΗΠΑ.<br /><br />Μέσα σε αυτό το εχθρικό για τις ΗΠΑ κλίμα, που λόγω της μείωσης των εισαγωγών τους από τον Κόλπο γινόταν όλο και εχθρικότερο, οι ΗΠΑ άρχισαν να μένουν χωρίς συμμάχους. Και μέσα σε όλα αυτά υπήρχε και η στενή συνεργασία της Τουρκίας και της Ρωσίας στον τομέα του φυσικού αερίου, αλλά και της πυρηνικής ενέργειας. Επίσης, η Τουρκία ευελπιστεί σε μεγάλες Κινεζικές επενδύσεις λόγω της ένταξης της στους Δρόμους του Μεταξιού.<br /><br />Άρα από την μία η στροφή της Σαουδικής Αραβίας προς την Κίνα, αλλά και η συνεργασία Τουρκίας-Ρωσίας στον τομέα του αερίου και της πυρηνικής ενέργειας, και η συνεργασία Τουρκίας-Κίνας στον τομέα των επενδύσεων, άφησαν τις ΗΠΑ χωρίς κανέναν στρατηγικό σύμμαχο. Άρα δεν είχαν πλέον οι ΗΠΑ την πολυτέλεια, ούτε και το κίνητρο, να υποστηρίζουν όπως έκαναν στο παρελθόν με σθένος κάποια πλευρά έναντι κάποιας άλλης, αφού δεν υπήρχε καμία πλευρά που να είναι στρατηγικός τους σύμμαχος.<br /><br />Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η επίθεση των ΗΠΑ στον Σαντάμ Χουσέιν, με την οποία οι Αμερικανοί ανέτρεψαν την Αραβική Σουνιτική μειοψηφία που κυβερνούσε την χώρα, και έφεραν στην εξουσία την Αραβική Σιιτική πλειοψηφία που καταπιέζονταν από τον Σαντάμ Χουσέιν, αλλά και τους Κούρδους του Ιράκ, τους οποίους επίσης καταπίεζε ο Σαντάμ Χουσέιν, και οποίοι αποτελούν ίσως τον μοναδικό πλέον στρατηγικό σύμμαχο των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή, αν και ακόμη και για την φιλία των Κούρδων οι Αμερικανοί πρέπει να συναγωνίζονται με τους Ρώσους, έναν άλλο παραδοσιακό σύμμαχο των Κούρδων. <br /><br />Οι Αμερικανοί μάλιστα λόγω της συμμαχίας τους με την Τουρκία αναγνωρίζουν το PKK ως τρομοκρατική οργάνωση, ενώ οι Ρώσοι θεωρούν το PKK εταίρο και συνομιλητή τους, και το PKK έχει γραφεί στην Ρωσία, και αυτό οπωσδήποτε δίνει στην Ρωσία ένα πλεονέκτημα.<br /><br />Από τα παραπάνω φαίνεται ότι η λύση που έχουν επιλέξει οι ΗΠΑ, που ουσιαστικά είναι να παίζουν με όλους, είναι προς το συμφέρον τους. Από την προσέγγισης τους με το Ιράν δεν έχασαν τίποτα απολύτως οι Αμερικανοί. Οι Άραβες του Κόλπου εξαγριώθηκαν, αλλά δεν μπορούν να κόψουν τους δεσμούς με τις ΗΠΑ, αφού η Κίνα έχει πιο στενούς δεσμούς με το Ιράν, και η Ρωσία είναι ο αντίπαλος τους στις αγορές πετρελαίου και αερίου, και αν βασιστούν στην Ρωσία θα πρέπει να ακούνε τους Ρώσους όταν τους λένε που και πόσο να πουλάνε. <br /><br />Οι Ισραηλινοί επίσης εξαγριώθηκαν από την προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν, αλλά και αυτοί είναι εξαρτημένοι από τις ΗΠΑ. Παρά την συμμαχία Ισραήλ-Ρωσίας εναντίον της Τουρκίας, οι Ισραηλινοί δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς τις ΗΠΑ.<br /><br />Άρα μπορεί οι σύμμαχοι των ΗΠΑ να εξαγριώθηκαν από την προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν, αλλά δεν έχουν και κάπου αλλού να πάνε. Και τώρα το Ιράν θα είναι πολύ πιο διστακτικό στο να στηρίζει τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον των ΗΠΑ, στην στιγμή που θα ξέρει ότι αν το κάνει αυτό, οι ΗΠΑ θα υποστηρίξουν ξανά οικονομικές κυρώσεις εναντίον του. Βέβαια με την συμμαχία τους με την Ινδία οι ΗΠΑ ανοίγουν μέτωπο με το Πακιστάν, και με την συμμαχία τους με τους Κούρδους της Συρίας ανοίγουν μέτωπο με την Τουρκία, αλλά άλλη ιστορία αυτή. Τώρα μιλάω για το Ιράν.<br /><br />Επίσης, όσο οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι τους είχαν εχθρικές σχέσεις με το Ιράν, το Ιράν δεν μπορούσε να εξάγει αέριο μέσω της Τουρκίας, και άρα δεν απειλούσε την Ρωσία, και αυτοί οι δύο φυσικοί αντίπαλοι στις αγορές πετρελαίου και αερίου έγιναν σύμμαχοι λόγω της κόντρας τους με τις ΗΠΑ. Μετά την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, οι Ιρανοί συζητάνε με τους Τούρκους την εξαγωγή αερίου προς την Ευρώπη, και αρχίζει να σπάει η συμμαχία Ρωσίας-Ιράν, αλλά και η συμμαχία Τουρκίας-Ρωσίας, αφού η Τουρκία έχει και άλλη λύση εκτός από την Ρωσία. <br /><br />Γιατί η παρουσία των ΗΠΑ πολλές φορές ενώνει αντιπάλους, όπως γίνεται και με την περίπτωση Κίνας-Ρωσίας, που δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα και συνεργάζονται εναντίον των ΗΠΑ. <br /><br />Επομένως όσο και αν ακούγεται περίεργο, με την αποχώρηση τους από την Μέση Ανατολή, με την μείωση των δυνάμεων τους για την ακρίβεια, και την άρση των κυρώσεων εναντίον των Ιρανών, οι ΗΠΑ παύουν να μετατρέπουν φυσικούς αντιπάλους σε συμμάχους που δρουν εναντίον τους.<br /><br />Θα πούνε τώρα οι θολοκουλτουριαραίοι “διαρει και βασίλευε”. Δεν πρόκειται φίλοι μου θολοκουλτουριαραίοι για διαίρει και βασίλευε. Οι Τούρκοι, οι Πέρσες και οι Ρώσοι σκοτώνονται αιώνες στην περιοχή του Καυκάσου και της Μέσης Ανατολής. Μιλάμε για τρεις παραδοσιακές αυτοκρατορίες που υπήρχαν πολύ πριν να υπάρχει Αμερική. Οι Αμερικανοί απλά είδαν ότι η έχθρα τους με το Ιράν τους κάνει μεγαλύτερο κακό παρά καλό, και τα βρήκαν με το Ιράν. Για την ακρίβεια οι Αμερικανοί δεν τα βρήκαν με το Ιράν. Δεν είναι φίλοι οι Αμερικανοί και οι Ιρανοί. Απλά έπαψαν να τσακώνονται, προς το παρόν τουλάχιστον.<br /> <a href="http://iakovosal.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Το Αδιέξοδο των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και η Στροφή προς το Ιράν

Ο παραπάνω χάρτης εμφανίζει το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή, και την στροφή τους προς το Ιράν, ή προς μία πιο ουδέ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τύμπανα πολέμου! Νατοϊκές ασκήσεις σε Γεωργία και Εσθονία 20 χλμ από τα ρωσικά σύνορα

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKSeQH6zWNxbA-7hO1oUmEZiiod5gg4esrfIkENZbpQ7A4PRuZWRfsUVjtsBxr-F6IZoli4oFGnHIPS_4C88JZFZtsWmzrqYPTWM6kCtw3BvSdR-Z0oXrk1qMrMAuZw7aZeSWpWxa-3SQH/s1600/gymnasia+stin+esthonia+me+to+NATO.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="362" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKSeQH6zWNxbA-7hO1oUmEZiiod5gg4esrfIkENZbpQ7A4PRuZWRfsUVjtsBxr-F6IZoli4oFGnHIPS_4C88JZFZtsWmzrqYPTWM6kCtw3BvSdR-Z0oXrk1qMrMAuZw7aZeSWpWxa-3SQH/s640/gymnasia+stin+esthonia+me+to+NATO.jpg" width="640" /></a></div> <br /><br />Όσο κι αν η Νέα Τάξη θα ήθελε να επιβάλλει με τρόπο… «ειρηνικό» τις επιδιώξεις της, δεν μπορεί να συναγωνιστεί την Ρωσία σε γεωοικονομικό επίπεδο.<br /><br />Ως εκ τούτου προκρίνεται το σενάριο της πολεμικής σύγκρουσης. Αρχικά βέβαια δημιουργούνται πολλά μέτωπα κατά της Ρωσίας, προκειμένου αυτή να έχει στραμμένη την προσοχή της σε πολλά σημεία.<br /><br />Μέχρι στιγμής πάντως η «Αρκούδα» έχει καταφέρει να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις, ακόμα και μακριά από τα σύνορά της (βλ. Συρία).<br /><br />ΗΠΑ και σύμμαχοι προσπαθούν να περικυκλώσουν την Ρωσία από όλες τις πλευρές.<br /><br />Έτσι, προχώρησαν σε μία άκρως προκλητική κίνηση που βάζει σε κίνδυνο την περιφερειακή αλλά και την παγκόσμια ασφάλεια,<br /><br />Συγκεκριμένα, ξεκινούν ΝΑΤΟϊκές ασκήσεις σε Γεωργία και Εσθονία «αγγίζοντας» μάλιστα τα σύνορα της Ρωσίας. Οι ασκήσεις γίνονται 20 (!) χλμ από τα ρωσικά σύνορα και σε αυτές λαμβάνουν μέρος χιλιάδες στρατιώτες από συνολικά δέκα χώρες του ΝΑΤΟ.<br /><br />Χαρακτηριστικό είναι πως η ρωσική βάση στην Ν.Οσσετία έχει τεθεί σε ύψιστο συναγερμό. Οι Δυτικοί ενδεχόμενα να πρέπει να θυμηθούν τι είχε συμβεί στην Γεωργία το 2008, όταν τα ρωσικά άρματα μάχης σταμάτησαν λίγο πριν την Τυφλίδα.<br /><br />Πιο αναλυτικά οι ΗΠΑ μεταφέρουν άρματα μάχης από μέσω του λιμανιού της Varna στην Βουλγαρία στο Batumi στην Γεωργία και προετοιμάζονται για στρατιωτικές ασκήσεις.<br /><br />«Είμαστε εδώ στο Batumi για να ελέγξουμε τί απαιτείται για τη μετακίνηση οπλισμού και πόσο γρήγορα μπορούμε να προχωρήσουμε σε κινητοποίηση. Είναι μέρος της μελέτης υποστήριξης εφοδιασμού.<br /><br />Ήρθαμε επίσης για να δείξουμε στην Γεωργία ότι έχουμε δεσμευτεί να εργαστούμε μαζί και να βελτιώσουμε τη μαχητικότητα μας», ανέφερε ο Στρατηγός Ben Hodges του Αμερικανικού Στρατού στην Ευρώπη.<br /><br />Στα πολεμικά γυμνάσια παίρνουν μέρος 650 άντρες του Αμερικανικού Στρατού, 150 Βρετανοί, 500 στρατιώτες του Γεωργιανού Στρατού.<br /><br />Ταυτόχρονα το ΝΑΤΟ ξεκινά στρατιωτικές ασκήσεις στην Εσθονία 20 χλμ από τα σύνορα με την Ρωσία, με αποστολή περίπου 1.500 στρατιωτών, οι οποίοι θα συμμετέχουν στην Spring Storm, την μεγαλύτερη στρατιωτική άσκηση της Εσθονίας.<br /><br />Συνολικά στην άσκηση θα λάβουν μέρος περίπου 6.000 άτομα στρατιωτικό προσωπικό και η διάρκειά της θα είναι από τις 2 μέχρι τις 20 Μαΐου, σύμφωνα με εκπρόσωπο του εσθονικού στρατού.<br /><br />Όπως αντιλαμβάνεστε ο κλοιός σφίγγει γύρω από την «Αρκούδα», η οποία αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να ορμήσει, αρχικά γύρω από τα σύνορά της, όπου είναι ανίκητη.<br /><br /><a href="http://www.triklopodia.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Τύμπανα πολέμου! Νατοϊκές ασκήσεις σε Γεωργία και Εσθονία 20 χλμ από τα ρωσικά σύνορα

Όσο κι αν η Νέα Τάξη θα ήθελε να επιβάλλει με τρόπο… «ειρηνικό» τις επιδιώξεις της, δεν μπορεί να συναγωνιστεί την Ρωσία σε γεωοικονομικό ...

Διαβάστε την συνέχεια

Μόνο τρία πράγματα έχουν σημασία στον σημερινό κόσμο;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6L8AuMuWDMFIPIfxYa5q9jodxOtm4QhVA26XXezsrFg0DTnxpUu3EFx4TMJokkHZRfVHT0pwwx6Qx_GFK8iHgGiUeFmrudMKCECABD3YaBX42JdnFEJCcIPpBFE2oooe-ay9-SWfxiMN6/s1600/xrima.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="390" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6L8AuMuWDMFIPIfxYa5q9jodxOtm4QhVA26XXezsrFg0DTnxpUu3EFx4TMJokkHZRfVHT0pwwx6Qx_GFK8iHgGiUeFmrudMKCECABD3YaBX42JdnFEJCcIPpBFE2oooe-ay9-SWfxiMN6/s640/xrima.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Τι θα συνέβαινε αν μόνο τρία θέματα είχαν σημασία στη διεθνή πολιτική σκηνή; Δεν θα ήταν τέλειο αυτό; Αν προσπαθήσεις να παρακολουθήσεις τις εξελίξεις στη διεθνή πολιτική σκηνή στις αρχές του 21ου αιώνα, και δεν είναι σούπερ-ταλαντούχος εκπαιδευμένος να ασχολείσαι με πολλά πράγματα ταυτόχρονα, έχεις χαθεί. Γίνονται πάρα πολλά, ακόμη και επιφανειακά, από τη Συρία στην Κίνα και στον Trump και στην Ουκρανία και στην Βρετανία (Brexit) - για να αναφέρουμε μερικά μόνο από τα εμφανή στοιχεία.<br /> <div> <br /> <div> του <b><span style="color: #990000;"><a href="http://carnegieeurope.eu/strategiceurope/?fa=63503" target="_blank">Jan Techau</a></span></b><br /> <br /> Μόλις αρχίσεις να το εξετάσεις λίγο βαθύτερα από τον κύκλο ειδήσεων, τα πράγματα γίνονται πραγματικά συγκλονιστικά. Πολλές μαζικές τάσεις, πολλά μικρά events, πολλές δομικές αλλαγές και οι άπειροι τρόποι με τους οποίους εκδηλώνονται όλα αυτά. Τι θα συμβεί εάν κάποιος μπορούσε να απλοποιήσει όλα αυτά και να έχει ένα φίλτρο -one-size-fits-all για να ξεχωρίζει τα σημαντικά από τον σωρό;<br /> <br /> Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, συνάντησα κάποιον που ισχυρίζεται ότι έχει κάνει ακριβώς αυτό. Είναι ένας investment strategist σε μια μεγάλη τράπεζα με έδρα το Λονδίνο. Η δουλειά του είναι να συμβουλεύει τους πελάτες της τράπεζας για το που να τοποθετήσουν τα λεφτά τους και να τους πει πόσο επικίνδυνες μπορεί να είναι οι επενδύσεις, δεδομένης της πολιτικής κατάστασης ανά τον κόσμο και του τρόπου με τον οποίο αναπτύσσονται οι αγορές.<br /> <br /> Μου είπε πως στα αλήθεια ενδιαφέρεται μόνο για τρία πράγματα. Πρώτον, θα επιβιώσει το ευρώ; Δεύτερον, τι θα κάνει η Κίνα; Τρίτον, ποια είναι η κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας; Όλα τα άλλα έχουν ενδιαφέρον μόνο σε σχέση με αυτά τα τρία. Επομένως, αν θέλεις να μάθεις την γνώμη αυτού του strategist για, ας πούμε, την Ρωσία, ή την Βραζιλία ή την κατάσταση με τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Τουρκία, θα ενδιαφερόταν μόνο εάν μπορούσες να τον πείσεις πως οποιοδήποτε από αυτά τα θέματα έχει επίδραση σε ένα (ή και περισσότερα) από τα παραπάνω μεγάλα τρία θέματα. Είσαι τυχερός αν είσαι αναλυτής για την Ρωσία. Αλλά μην κάνεις καν τον κόπο εάν ασχολείσαι με την Αφρική, το Αφγανιστάν ή την κλιματική αλλαγή.<br /> <br /> Ας υποθέσουμε για ένα λεπτό ότι έτσι λειτουργεί η διεθνής πολιτική στα αλήθεια. Τι μας λέει το matrix αυτού του τραπεζικού αναλυτή για τον σημερινό κόσμο;<br /> <br /> Είναι ένας κόσμος στον οποίο η εξουσία καθορίζεται αποκλειστικά από την άποψη της αξίας της αγοράς. Η ήπια δύναμη δεν υπάρχει, αλλά η στρατιωτική δύναμη έχει επίσης πολύ μικρότερη αξία από ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι. Ο συνδυασμός της Ευρώπης με την ενιαία αγορά τους 500 εκατ. καταναλωτές, μια ενοποιημένη εμπορική πολιτική και το κοινό νόμισμα, την καθιστούν μια υπέρ-δύναμη, αλλά μία που βρίσκεται υπό εποπτεία, διότι η ΕΕ δεν διαχειρίζεται το status της με την αρμόζουσα πολιτική ωριμότητα. Αυτή είναι μια πτυχή μεγάλης σημασίας: εάν έχεις δύναμη στην αγορά, καλύτερα να πράττεις αναλόγως. Το να είσαι δυνατός στις αγορές και στη συνέχεια να συμπεριφέρεσαι ανόητα στην πολιτική, είναι η υπέρτατη αμαρτία. ΤΟ μήνυμα είναι πως όταν έχεις λεφτά, ωρίμασε. Το ακούς αυτό Ευρώπη; Το έπιασες το νόημα Σαουδική Αραβία;<br /> <br /> Στην ουσία, είναι ένας κόσμος εμπορικής realpolitik. Μόνο λίγα μέρη σε όλο τον κόσμο, αυτά με επίδραση στις αγορές, έχουν σημασία. Μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς αυτό ως μια υγιής αίσθηση της προτεραιότητας ή μπορεί να το χαρακτηρίσει βάναυση αναλγησία, αλλά έτσι είναι. Τα ανθρώπινα ζητήματα δεν επηρεάζουν όλους με τον ίδιο τρόπο. Οι τρεις μεγάλοι πλούσιοι -Αμερική, Κίνα και Ευρώπη- αξίζουν την προσοχή σας. Οι υπόλοιποι είναι απλώς πολιτικά παράγωγα.<br /> <br /> Κατά συνέπεια, είναι ένας κόσμος στον οποίο η Ρωσία είναι πολύ λιγότερο σημαντική από ό,τι θα ισχυριζόταν πολλοί από εμάς σήμερα. Το οποίο σημαίνει πως είναι ένας κόσμος στον οποίο το να έχει κανείς πετρέλαιο και πυρηνικά και μικρά πράσινα ανθρωπάκια, μπορούν να σε κάνουν κάπως σημαντικό, αλλά όχι πραγματικά σημαντικό. Ο Putin μπορεί να διαφωνούσε, και η Πολωνία, και οι χώρες της Βαλτικής πιθανώς θα το έκαναν επίσης, αλλά δεν κινούν πολύ τις αγορές, οπότε τι να ξέρουν;<br /> <br /> Είναι ένας κόσμος που κυβερνάται από βραχυπρόθεσμες σκοπιμότητες. Οι επενδυτές θέλουν αποδόσεις στις επενδύσεις τους. Πολλοί από αυτούς τις θέλουν σε τριμηνιαία βάση, κάτι που τοποθετεί το εύρος της προσοχής τους στο ένα 16ο από αυτή ενός πολιτικού που έχει έναν εκλογικό κύκλο τεσσάρων ετών. Αν νομίζετε ότι οι δυτικές πολιτικές είναι βραχυπρόθεσμες, καταπιείτε, πάρτε αναπνοή, και καλωσορίσατε στον κόσμο της εμπορικής realpolitik! Τα πάντα εδώ συμβαίνουν τόσο γρήγορα, που όλα αυτά τα υπόγεια ρεύματα της ανθρώπινης ανάπτυξης, τα βραδυφλεγή μεγάλα ζητήματα, μετά βίας καταγράφονται.<br /> <br /> Ή μάλλον, αυτά τα ρεύματα έχουν σημασία, αλλά πολλή διαφορετική από τον συμβατικό τρόπο που περιγράφουν οι αναλυτές. Διότι ο κόσμος της εμπορικής realpolitik δεν είναι ο κόσμος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Είναι ο κόσμος του μόνιμου συλλογικού δημοψηφίσματος των καταναλωτών, των επενδυτών, των commodity traders, των κερδοσκόπων στην αγορά συναλλάγματος, των equity managers, και ίσως, εάν είναι τυχεροί, των κεντρικών τραπεζιτών. Όλες οι μεγάλες υποκείμενες εξελίξεις, όπως οι δημογραφικές τάσεις, η τεχνολογική καινοτομία, η υπερθέρμανση του πλανήτη και ούτω καθεξής, μονίμως συνυπολογίζονται μαζί με την ογκώδη πόνο τους. Σε αυτόν τον κόσμο, το μεγάλο παζάρι των ανθρώπινων αναγκών παίρνει τις πραγματικές αποφάσεις, μακροπρόθεσμες και βραχυπρόθεσμες. Οι πολιτικοί, εκλεγμένοι και μη, έχουν απλώς το έργο του να διαχειρίζονται αυτές τις αλλαγές. Οι φορείς χάραξης πολιτικής ενδιαφέρονται μόνο στο βαθμό που είναι καλό ή κακό στη δουλειά τους. Δεν ενδιαφέρονται per se.<br /> <br /> Είναι ένας κόσμος στον οποίο οι καθημερινές ανησυχίες των ηγετών έχουν σημασία μόνο στο περιθώριο: πώς να εκκενώσουν τόσους τουρίστες από μία χώρα σε εμφύλιο πόλεμο; Πώς θα διασφαλίσουν ότι αυτοί οι πρόσφυγες δεν θα περάσουν τα σύνορά μου; Πώς να παραμείνω σταθερός με αυτόν τον γείτονά μου χωρίς να ακουστώ τρομαγμένος;<br /> <br /> Είναι ένας κόσμος που έχει βγάλει την πολιτική έξω από τα πολιτικά. Είναι ένας κόσμος στον οποίο μόνο τα μεγάλα πράγματα έχουν σημασία και τα μικρά αφορούν μόνο τους παράγοντες που δεν κινούν τις αγορές. Τελικά είναι ένας κόσμος στον οποίο οι άνθρωποι μετρούν μόνο ως συλλογικότητες: πελάτες, ικανοποιημένοι και ως εκ τούτου ήρεμοι ή ανικανοποίητοι και ως εκ τούτου απείθαρχοι. Είναι ένας κόσμος στον οποίο η οικονομία και η πολιτική είναι το ίδιο πράγματα.<br /> <br /> ΟΙ μεγάλες τράπεζες μπορεί να νομίζουν ότι μπορούν να ξεφύγουν με αυτή την άποψη του κόσμου. Αλλά εικάζω ότι δεν μπορούν. Όλοι ποθούμε την απλότητα σε μια εποχή υψηλής πολυπλοκότητας, αλλά η συρρίκνωση της διεθνούς πολιτικής σε τρία ζητήματα, πηγαίνει πολύ μακριά. Εάν αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι επενδυτές κοιτάνε τον κόσμο, δεν είναι να απορεί κανείς που βγαίνουν τόσο συχνά λάθος. Εκτός αυτού: πόσο πληκτικός θα ήταν ο κόσμος εάν είχαν δίκιο. Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν περισσότερα πράγματα που έχουν σημασία από απλώς αυτά τα τρία.<br /> <div> <br /> <a href="http://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div> </div> </div>

Μόνο τρία πράγματα έχουν σημασία στον σημερινό κόσμο;

Τι θα συνέβαινε αν μόνο τρία θέματα είχαν σημασία στη διεθνή πολιτική σκηνή; Δεν θα ήταν τέλειο αυτό; Αν προσπαθήσεις να παρακολουθήσεις...

Διαβάστε την συνέχεια

Εξαφανίζονται και τα τελευταία ψήγματα ισορροπίας στην Τουρκία

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq-Vd7QLjx-KT8spfFGBMqTAaW1fKkcdMDP-yTuUPqXmR0093j8A8jsqXOBu6hiu4e18vAIHf4awkLs3qySqoqABOFPrGkMh1fwDQnwUbtTJqKRRoOPKOyhl4JHcq0J-NCueKcDR8QUQFi/s1600/Recep+Tayyip+Erdogan%252C+and+Ahmet+Davutoglu.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="316" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhq-Vd7QLjx-KT8spfFGBMqTAaW1fKkcdMDP-yTuUPqXmR0093j8A8jsqXOBu6hiu4e18vAIHf4awkLs3qySqoqABOFPrGkMh1fwDQnwUbtTJqKRRoOPKOyhl4JHcq0J-NCueKcDR8QUQFi/s640/Recep+Tayyip+Erdogan%252C+and+Ahmet+Davutoglu.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> Του <a href="http://www.bloombergview.com/contributors/AQtgrnA1PQs/marc-champion"><b>Marc Champion</b></a><br /> <br /> Στην αρχή, πριν από σχεδόν 14 χρόνια, ο Recep Tayyip Erdogan επέλεξε μια ομάδα έξυπνων και καταρτισμένων ανθρώπων να κυβερνήσουν μαζί του την Τουρκία. Τώρα εξαναγκάζει σε φυγή ένα από τα τελευταία μέλη της ομάδας εκείνης -τον πρωθυπουργό Ahmet Davutoglu- για να τον αντικαταστήσει με κάποιον πιο ευέλικτο. Αυτό είναι καταστροφικό για την Τουρκία, καθώς οι αγορές τό πήραν χαμπάρι.<br /> <br /> Αν θέλετε να μάθετε γιατί, δείτε τα ζητήματα που προκάλεσαν ρήξη στη σχέση του Erdogan και του Davutoglu -ο οποίος δεν είναι επαναστάτης ή ήρωας μιας τουρκικής κοσμικής δημοκρατίας- οδηγώντας την πάλαι ποτέ πιο στενή και πιο υποτακτική πολιτική σχέση σε οριακό σημείο.<br /> <br /> Η πρώτη διαμάχη ξέσπασε ήδη λίγο μετά το διορισμό του Davutoglu ως πρωθυπουργού, όταν εκείνος πρότεινε μια δέσμη μέτρων για την καταπολέμηση της διαφθοράς ως απάντηση στους ισχυρισμούς για διαφθορά εναντίον της οικογένειας του Erdogan και στενών πολιτικών συμμάχων. Ο Εrdogan θεώρησε ότι η ιδέα ήταν πρόωρη και έτσι αποσύρθηκε.<br /> <br /> Ο Davutoglu ήταν πρόθυμος να διατηρήσει σε ένα βαθμό την εμπιστοσύνη της αγοράς στην ανεξαρτησία της Κεντρικής Τράπεζας της Τουρκίας, προστατεύοντάς την από τις παράξενες πεποιθήσεις του Erdogan περί νομισματικής πολιτικής (έχει πει ότι τα υψηλότερα επιτόκια ωθούν τον πληθωρισμό, μια θεωρία που διαψεύδεται από αρκετούς αιώνες οικονομικής θεωρίας και εμπειρικών δεδομένων). Όταν τον προηγούμενο μήνα επρόκειτο να διοριστεί ο νέος διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, ο Erdogan ήθελε κάποιον που να ανταποκρίνεται περισσότερο στις απαιτήσεις του για χαμηλότερα επιτόκια.<br /> <br /> Επίσης, ο Davutoglou τηρούσε λιγότερο επιθετική στάση στον καταστροφικό πόλεμο με τους μαχητές από τη μεγάλη κουρδική μειονότητα της Τουρκίας, ο οποίος αναζωπυρώθηκε το προηγούμενο έτος. Μίλησε ανοιχτά υπέρ της στήριξης εκατοντάδων ακαδημαϊκών, οι οποίοι συνελήφθησαν υπό τον αντιτρομοκρατικό νόμο επειδή συνέταξαν μια δημόσια επιστολή που ασκούσε κριτική στις πολιτικές του Erdogan στο κουρδικό.<br /> <br /> Και παρόλο που υποστήριξε δημοσίως το σχέδιο του Erdogan να ξαναγράψει το σύνταγμα της Τουρκίας και να μεταφέρει σχεδόν όλες τις εξουσίες στην προεδρία, οι ενέργειες του Davutoglou στο πλαίσιο της προσπάθειάς του να εδραιώσει τη δική του εξουσία έδωσαν στον Erdogan λόγο να πιστέψει πως ήταν ανειλικρινής. Πράγματι, δεν υπάρχει κανένα ειλικρινές επιχείρημα να στηρίξει πως ένα προεδρικό σύστημα το οποίο παραχωρεί σχεδόν ανεξέλεγκτη εξουσία σε κάποιον που ήδη ανατρέπει τους τουρκικούς θεσμούς, από το δικαστικό σώμα έως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, θα ήταν καλό για την τουρκική δημοκρατία. Για το λόγο αυτό, οι περισσότεροι Τούρκοι -που σημαίνει και πολλοί από τους ψηφοφόρους του Erdogan- αντιτίθενται στην αλλαγή.<br /> <br /> Το κερασάκι στην τούρτα φαίνεται πως ήταν η προσπάθεια του Davutoglou να διαπραγματευτεί μια συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο της οποίας η Τουρκία θα δέχεται πίσω πρόσφυγες από την Ελλάδα, σε αντάλλαγμα για οικονομική στήριξη 6 δισ. δολαρίων και ελεύθερη μετακίνηση των Τούρκων στη ζώνη Σένγκεν. Ο Erdogan ήταν πιο χλιαρός απέναντι στη συμφωνία, η οποία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει εμπόδια στην ΕΕ. Στο πλαίσιο αυτής, η Τουρκία καλείται να υιοθετήσει μια σειρά από αλλαγές στην πολιτική της, περιορίζοντας, μεταξύ άλλων, την κατάχρηση της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, σε αντάλλαγμα για την απελευθέρωση της βίζας στα ταξίδια εντός της ΕΕ -μια κίνηση που θα ήταν εξαιρετικά δημοφιλής μεταξύ των Τούρκων. Με άλλα λόγια, περιορίζει την ελευθερία δράσης του Erdogan και δίνει στην ΕΕ περιθώριο ευελιξίας.<br /> <br /> Ακόμη χειρότερα, η ΕΕ ήταν σαφώς πιο πρόθυμη να συνεργαστεί με τον Davutoglou από ό,τι με τον Erdogan (διαβάστε τα πρακτικά των συναντήσεων μεταξύ της Τουρκίας και των προέδρων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και θα καταλάβετε γιατί). Ο Davutoglou, από την πλευρά του, φρόντισε οι Τούρκοι να δουν τη συμφωνία ως προσωπική του επιτυχία. Η συζήτηση κατά την οποία οι Erdogan και Davutoglou συζήτησαν για το μέλλον του τελευταίου έγινε την Τετάρτη το βράδυ, λίγες ώρες μετά το "πράσινο φως" που έδωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην απελευθέρωση των θεωρήσεων για τους Τούρκους.<br /> <br /> Πράγμα που μας φέρνει πίσω στην αρχή, όταν ο τότε Πρωθυπουργός Erdogan και το κυβερνών κόμμα του ήταν με κάθε αντικειμενικό μέτρο καλή επιλογή για την Τουρκία. Είχε τότε ως συνεργάτη του τον Abdullah Gul, που αργότερα έγινε πρόεδρος. Οι Ali Babacan και Mehmet Simsek -και οι δύο καταρτισμένοι και έμπιστοι στα μάτια των ξένων επενδυτών- ανέλαβαν τα ηνία της οικονομίας. Ο Ertugrul Gunay, φιλελεύθερος πολιτικός και πρώην μέλος του κοσμικού Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, ανέλαβε επικεφαλής του ευαίσθητου υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού. Στο κοινοβούλιο, οι βουλευτές του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης περιλάμβαναν έναν σημαντικό αριθμό κοσμικών φιλελευθέρων. Και όταν ο Gul έγινε πρόεδρος, ο Erdogan πήρε έναν ακαδημαϊκό, τον Davutoglou να διαχειριστεί την εξωτερική πολιτική.<br /> <br /> Από αυτή την ομάδα, μόνο ο Simsek θα παραμείνει στη θέση του όταν ο Davutoglou θα έχει φύγει. Στη Βουλή, οι βουλευτές του κόμματος έχουν όλοι επιλεγεί από τον Erdogan. Με τον Erdogan στη θέση του πρωθυπουργού, η ελευθερία του Simsek να προστατέψει την τουρκική οικονομία των 270 δισ. δολαρίων από την πολιτική ζημία θα περιοριστεί περαιτέρω. Ο νέος διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας θα μπορούσε επίσης να εκτεθεί σε μεγαλύτερη πολιτική πίεση.<br /> <br /> Ο Davutoglou υπέφερε από ύβρη και υπερβολική ιδεολογία ως υπουργός Εξωτερικών. Αλλά η βασική του ιδέα -να αποκαταστήσει την ισορροπία στις εξωτερικές υποθέσεις της Τουρκίας, από την εστίαση και την εξάρτηση από τη Δύση, προς τις πρώην οθωμανικές κτήσεις της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, τον Καύκασο και τα Βαλκάνια -ήταν σωστή.<br /> <br /> Ως πρωθυπουργός, επίσης, ο Davutoglou αποτελούσε ένα προσεκτικό αντίβαρο σε έναν ολοένα πιο ριζοσπαστικό πρόεδρο, ο οποίος τοποθετούνταν όλο και περισσότερο κατά των δυτικών αξιών και στόχων. Αντικαθιστώντας τη δική του επιλογή στον πρωθυπουργικό θώκο με κάποιον που θα είναι ακόμη πιο πολύ του χεριού του, ο Erdogan θα κερδίσει τα αποτελέσματα ενός προεδρικού συντάγματος, ακόμη και αν δεν καταφέρει να το αναθεωρήσει. Και ένα από τα τελευταία ψήγματα ισορροπίας στην πολιτική ζωή της Τουρκίας θα εξαφανιστεί για το άμεσο μέλλον.<br /> <br /> <a href="http://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br />  Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Εξαφανίζονται και τα τελευταία ψήγματα ισορροπίας στην Τουρκία

Του Marc Champion Στην αρχή, πριν από σχεδόν 14 χρόνια, ο Recep Tayyip Erdogan επέλεξε μια ομάδα έξυπνων και καταρτισμένων ανθρώπων να...

Διαβάστε την συνέχεια

Ίσως η αποχώρηση Νταβούτογλου να μην ήτο και τόσο αποπομπή…

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFkwruqNsiDiExkk6T2fLfldBLvt8TupJYpgEGe9PCd5-B0mkS-qOUBFTlJo3kr5zTDaN3wwcKRGKkEQapbDiNfn6f9QWepTYrj8tB6gSVj8oPMm3AX09YFrxkZ-JhVMVuH3sepPCdgIpe/s1600/erdogan+ntaboyntogloy1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="342" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFkwruqNsiDiExkk6T2fLfldBLvt8TupJYpgEGe9PCd5-B0mkS-qOUBFTlJo3kr5zTDaN3wwcKRGKkEQapbDiNfn6f9QWepTYrj8tB6gSVj8oPMm3AX09YFrxkZ-JhVMVuH3sepPCdgIpe/s640/erdogan+ntaboyntogloy1.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> <em><strong>Η αποχώρηση του Αχμέτ Νταβούτογλου από την προεδρία του ΑΚΡ και από την πρωθυπουργία, πιθανότατα υλοποιείται στο πλαίσιο προσχεδιασμένης συμφωνίας με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Ταγίπ Ερντογάν, χωρίς αυτό να σημαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο την πρόκληση διχασμού ή άλλης ουσιαστικής δυσλειτουργίας στην κορυφή της νέο-οθωμανικής πυραμίδος. </strong></em><br /> <em><strong><br /> </strong></em> <strong>Γράφει ο Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος</strong><br /> <strong> Δημοσιογράφος-Αμυντικός αναλυτής</strong><br /> Μετά από 20 μήνες παραμονής στην πρωθυπουργία, ο αναβαθμισμένος πρώην υπουργός των εξωτερικών, ο οποίος σημειωτέον είχε ελάχιστη απήχηση στον κομματικό μηχανισμό, ολοκλήρωσε τον κύκλο του, έχοντας αντιμετωπίσει δύο δύσκολες εκλογικές αναμετρήσεις.<br /> <br /> <strong><i>Θυμίζουμε, ότι ο ακαδημαϊκός συγγραφέας του «Στρατηγικού Βάθους» και πατήρ του αναθεωρητικού δόγματος του Νέο-οθωμανισμού ανέλαβε τα καθήκοντα του προέδρου του ΑΚΡ και του πρωθυπουργού με διαδικασίες ευθείας «πολιτικής αναθέσεως», καθ’ υπόδειξη του παντοδυνάμου προέδρου Ερντογάν.</i></strong><br /> <strong><br /> </strong> Εξαιρετικώς δεικτικό είναι άλλωστε το σχόλιο του ηγέτου του κόμματος της αντιπολιτεύσεως CHP Κιλιντσντάρογλου, ο οποίος δήλωσε πως ο Νταβούτογλου: «Δεν έφυγε εξ’ αιτίας της βουλήσεως 21 εκατομμυρίων ψηφοφόρων, αλλά εκ της αποφάσεως ενός μόνον…».<br /> <br /> <strong><i>Η αντικατάσταση του Νταβούτογλου δεν συνιστά έκπληξη ή ρήξη, καθώς φαίνεται πως αποτελεί τμήμα του ευρύτερου σχεδίου, που φέρει την σφραγίδα του απολύτου κυριάρχου της τουρκικής πολιτικής σκηνής Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος μεθοδεύει την πολιτειακή μετατροπή της Τουρκικής Δημοκρατίας από προεδρευομένη προς ένα σύστημα προεδρικής (αμερικανικό) ή ημι-προεδρικής (γαλλικό) δημοκρατίας.</i></strong><br /> <strong><br /> </strong> <strong></strong><br /> Ο ίδιος ο Νταβούτογλου σε δηλώσεις του ευχαριστεί τον φίλο του Ταγίπ, δηλώνει μέλος της οικογένειάς του (!) και απομακρύνεται από την θέση του πρωθυπουργού συντεταγμένως χωρίς καμία άμεση ή έμμεση μομφή, η οποία μετά από την αλλαγή που θα τεθεί σε δημοψήφισμα το προσεχή Φθινόπωρο (σ.σ. Ισως να προκύψουν και πρόωρες εκλογές), θα έχει μετατραπεί σε ένα αξίωμα χωρίς ουσιαστικές εξουσίες.<br /> <br /> <strong><i>Όπως έχει φανεί μέσω τουρκικών δημοσιευμάτων και δηλώσεων επισήμων, οι προτάσεις για την μετάβαση στο νέο πολιτειακό σύστημα αποκαλύπτουν πως ο νέος πρωθυπουργός θα είναι εξαιρετικώς αποδυναμωμένος έως και ανύπαρκτος. </i></strong><br /> <strong><br /> </strong> Το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου δεν έχει υποστεί καμία ρωγμή, ούτε υπέφωσκε κάποια κρίση δυσαρέσκειας, καθώς ο Νταβούτογλου υλοποιούσε κατά γράμμα την από κοινού σχεδιασμένη νέο-οθωμανική στρατηγική, φροντίζοντας ωστόσο να προτάσσει -όπως ανέδειξε με εξαιρετικό τρόπο ήδη από πέρυσι σε σχετικά προφητικά δημοσιεύματα-αναλύσεις ο Χρ. Μηνάγιας– την αναλυτική ικανότητα εξισορροπώντας την διαισθητική του Ερντογάν.<br /> <br /> <strong><i>Ο Νταβούτογλου υπογράμμισε πως εργάστηκε επί της βάσεως: «Ισχυρός πρόεδρος – ισχυρός πρωθυπουργός», παραχωρώντας στον Ερντογάν την πρωτοκαθεδρία αποφάσεων επί των στρατηγικών χειρισμών (σ.σ. και αποδεχόμενος πλήρως τα αποτελέσματά τους) σε όλα τα φλέγοντα ή κύρια ζητήματα, γεγονός που δεν συνάδει με τις υφιστάμενες προεδρικές εξουσίες.</i></strong><br /> <strong><br /> </strong> Συνεπώς, εάν ο Νταβούτογλου ασκούσε τις προβλεπόμενες από το νόμο εξουσίες αγνοώντας τον πρόεδρο, τότε θα είχαν από νωρίς εμφανισθεί σημεία συγκρούσεων. Όμως κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη και ο Ερντογάν παρενέβαινε επί της ουσίας ασκώντας από πάνω προς τα κάτω την εξουσία, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να αναλάβει και την προεκλογική καθοδήγηση του ΑΚΡ! Σημειώνουμε επίσης πως για πρώτη φορά στην τουρκική πολιτική ιστορία ο πρόεδρος μετείχε ως επικεφαλής σε έξι (!) συνεδριάσεις του υπουργικού συμβουλίου, παρουσία του πρωθυπουργού.<br /> <br /> <strong><i>Συνεπώς, το νέο-οθωμανικό παραϊσλαμιστικό (σ.σ. παραϊσλαμιστής αυτός που δρα παράλληλα με τον ισλαμισμό) ζεύγος συμφωνούσε επί της αρχής και στη συνέχεια μεταβίβαζε τις εντολές προς τα αρμόδια κυβερνητικά όργανα με επίκεντρο το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, εκεί όπου παρουσία των δύο ανδρών κεκλεισμένων ή μη των θυρών, λήφθηκαν σοβαρότατες αποφάσεις σε γεωστρατηγικό επίπεδο.</i></strong><br /> <strong><br /> </strong> Η αποσταθεροποίηση της Συρίας και του Άσαντ, η υποστήριξη του Daesh, η χρήση των ροών προσφύγων και λαθρομεταναστών ως εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής, η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, η εμπλοκή στις αγαστές τουρκο-ρωσικές σχέσεις, η τακτική της επιθετικής επαναπροσεγγίσεως με το Ισραήλ, η άσκηση γεωστρατηγικής πιέσεως έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου, η μεγιστοποίηση και υλοποίηση σοβαρότατων επιθετικών εξοπλιστικών προγραμμάτων, η διεύρυνση του «Στρατηγικού Βάθους» σε Ασία-Αραβική Χερσόνησο και Αφρική (σ.σ. Συμφωνίες για δημιουργία στρατιωτικών βάσεων σε Κατάρ, Σομαλία, Αλβανία) και πολλές άλλες ενέργειες, αποτελούν συναποφάσεις τις οποίες εκφωνούσε ο Ερντογάν και υπέγραφε ο Νταβούτογλου.<br /> <br /> <strong><i>Εκεί όπου η τουρκική θέση έπρεπε να εμφανιστεί δήθεν διαλλακτική αναλάμβανε ο Νταβούτογλου και όταν απαιτείτο η σκληρή γραμμή τότε έσφιγγε τα ηνία ο Ερντογάν. Στις ΗΠΑ, η αποχώρηση Νταβούτογλου δεν προκάλεσε έκπληξη, όμως η δήλωση των Αμερικανών ήταν σαφής αναφορικά με την αναμονή συνέχισης και από τον διάδοχό του της πολιτικής κατά του Daesh.</i></strong><br /> <strong><br /> </strong> Στην Ουάσιγκτον είναι γνωστός ο «συμβουλευτικός» ρόλος της Εμινέ (συζύγου του Ερντογάν) όπως και η επιθυμία προώθησης στον πρωθυπουργικό θώκο του γαμπρού Αλμπαϊράκ σημερινού υπουργού Ενέργειας και Φυσικών Πόρων. Οι πέραν του Ατλαντικού αλλά και οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πως η συμπάθεια προς τους Τζιχαντιστές μπορεί να αναθερμανθεί στο εγγύς μέλλον (σ.σ. Επισημαίνεται το «κρυφό φως» των πραγματικών προθέσεων πίσω από τις τρέχουσες εξελίξεις) και λαμβάνουν εγκαίρως τα μέτρα τους.<br /> <br /> <strong>Στην Ελλάδα ακούστηκαν και γράφτηκαν διάφορες αναλύσεις περί διαφωνιών, ενώ κάποιοι σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση αλλά και αλλού έφθασαν να αποδίδουν την επιθετικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο στη σύγκρουση μεταξύ των δύο ισχυρών ανδρών! Όσον αφορά τη χώρα μας η νέο-οθωμανική απειλή είναι πάγια, σταθερά προσανατολισμένη και συνεχώς αναβαθμίζεται, αναμένοντας την ιστορική ευκαιρία ή την ευνοϊκή γεωστρατηγική συγκυρία.</strong><br /> <strong><br /> </strong> Η γνώμη μας είναι εντελώς διαφορετική, καθώς η γειτονική χώρα ετοιμάζεται να εξελιχθεί σε κάτι το πολιτικώς πρωτόγνωρο από ότι έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα. Το προσωπείο του δημοκρατικού μουσουλμάνου ηγέτου (σ.σ. islam light) έχει απορριφθεί και μετά από 14 χρόνια εξουσίας, οι νέο-οθωμανοί έχουν πια μετατραπεί σε καθεστώς. Η ανάδειξη του Ερντογάν στη θέση του υπερ-προέδρου με εξουσίες που αν τελικώς ψηφιστούν, θα παραπέμπουν στην παντοδυναμία όχι του Κεμάλ, αλλά των σουλτάνων δεν απέχει πολύ χρονικώς.<br /> <br /> <strong><i>Εφόσον υλοποιηθεί η «προεδρική θέληση» τότε πλέον θα έχει ανοίξει οριστικώς το μπουκάλι απελευθερώνοντας το ισλαμιστικό τζίνι, ο ασκός του Αιόλου θα ανοίξει και θα προκληθεί γεωπολιτική θύελλα. Ο αναλυτικός νους ήταν και συνεχίζει να είναι ο Νταβούτογλου και το εκτελεστικό εξουσιαστικό χέρι ανήκει στον Ερντογάν. Οι εξελίξεις καταδεικνύουν πως έκλεισε ο κύκλος του «Ερντογανικού ΑΚΡ» και άνοιξε ο κύκλος της «Ερντογανικής Τουρκίας».</i></strong> <br /> Στο νέο-οθωμανικό σκάκι εκτελέστηκε κίνηση ροκέ. Ο βασιλιάς άλλαξε θέση με τον πύργο και προστατεύτηκε. Ο Νταβούτογλου είναι ο βασιλιάς, αλλά μην αναζητήσετε τον Ερντογάν στον πύργο ή σε άλλο πιόνι του σκακιού. <strong><i>Ο παρα-ισλαμιστής Τούρκος πρόεδρος είναι εκείνος που κινεί τα πιόνια, ορίζει τις κινήσεις της βασίλισσας, των ίππων και κυρίως των αξιωματικών και των στρατιωτών…</i></strong><br /> <strong><br /> </strong><a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank"> πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Ίσως η αποχώρηση Νταβούτογλου να μην ήτο και τόσο αποπομπή…

Η αποχώρηση του Αχμέτ Νταβούτογλου από την προεδρία του ΑΚΡ και από την πρωθυπουργία, πιθανότατα υλοποιείται στο πλαίσιο προσχεδιασμένη...

Διαβάστε την συνέχεια

Π. Ήφαιστος, «παραίτηση» Νταβούτογλου: ο «ερντογανισμός» μόνος μέσα στο τρελό λεωφορείο Τουρκία...

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXC3Kr3B4bhSmntyzHOF7qNbHCahKdFhGumWdbTwYVS3rKzldXiayDk817zrZb0d-eNPqXl2KfResbB6iPZEzeMCf1UtFqsZqjR10IfUc18rtaM5U967uevRcf6cg4j06rsSotbEgVxtcp/s1600/davoydogloy+kai+ergontanismos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXC3Kr3B4bhSmntyzHOF7qNbHCahKdFhGumWdbTwYVS3rKzldXiayDk817zrZb0d-eNPqXl2KfResbB6iPZEzeMCf1UtFqsZqjR10IfUc18rtaM5U967uevRcf6cg4j06rsSotbEgVxtcp/s640/davoydogloy+kai+ergontanismos.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <span style="color: blue; font-size: large;">... πίσω από το οποίο βρίσκονται η Κύπρος, η Ελλάδα, η περιφέρειά μας και η τουρκική κοινωνία.</span><br /> <span style="color: blue; font-size: large;"><br /> </span> <br /> <br /> <br /> <section class="entry"><u></u><strong>Ο ένας μετά τον άλλο φεύγουν ή εκδιώκονται</strong>: Αμπντουλάχ Γκιούλ, Φετουλάχ Γκιουλέν, και τώρα ο πνευματικός και επιστημονικός μέντορας του Ερτογάν ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Μένει τελικά μόνος του ο Ερντογάν μαζί και κάποιοι αλλοπρόσαλλοι φανατικοί ομοϊδεάτες; Πόσο βιώσιμο μπορεί να είναι πλέον το νεοτουρκικό κράτος;<br /> <strong>Η δίνη πλέον μεγαλώνει και αναμιγνύει άναρχα εάν όχι με χαώδη τρόπο προγενέστερα συγκλίνουσες ή αποκλίνουσες τάσεις</strong> τις οποίες η νέο-ισλαμική ηγεσία των δύο τελευταίων δεκαετιών προσπάθησε να συγχωνεύσει και ολοκληρώσει.<br /> <strong>Οι «προβλέψεις» δεν εμπίπτουν στην δική μας αρμοδιότητα</strong>. Αποτελούν προνόμιο των μελλοντολόγων, αστρολόγων και φαντασιόπληκτων. Γι’ αυτό μόνο προσανατολιστικά μπορούμε να μιλήσουμε. Δηλαδή,  μπορούμε μόνο να περιγράψουμε προδιαγραμμένες τάσεις, σταθεροποιημένες τάσεις και τάσεις που αποσταθεροποιούνται ραγδαία. Σε αυτή την προσανατολιστική προσέγγιση, επίσης, μπορούν να φωτιστούν κάποιες ορατές προϋποθέσεις όπως είναι και όπως εξελίσσονται. <strong>Υπό αυτό το πρίσμα η πολιτική ηγεσία ενός κράτους σταθμίζει</strong>, εκτιμά και αποφασίζει στην βάση πολλών άλλων κριτηρίων και παραγόντων που αφορούν το κράτος, την ισχύ του, τις συμμαχίες του και κυρίως στην βάση του έσχατου κριτηρίου της εθνικής επιβίωσης. Σε πρώτη φάση λοιπόν καταγράφουμε μερικές πτυχές και λογικά πολλά έπονται.<br /> Αφού <strong>στην αφετηρία του τουρκικού κράτους πριν ένα αιώνα εκτελέστηκαν ανείπωτες θηριώδεις «ομογενοποιητικές» εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες</strong>, επί πολλές δεκαετίες ο νεοτουρκικός προσανατολισμός ήταν «κοσμικός» / «μοντερνιστικός».<br /> <strong>«Κοσμικός» βέβαια υπό αίρεση, με πολλούς ειδοποιούς διαφορές και ιδιομορφίες που αφορούν την θρησκευτική, πολιτισμική και ευρύτερα ανθρωπολογική δίνη Ανατολικά του Αιγαίου</strong>. Καλά είναι να δώσουμε μερικά στοιχεία η συμπλοκή των οποίων θα προσδιορίσει την πορεία και την ένταση της δίνης μέσα στην οποία βρίσκεται το νεοτουρκικό κράτος:<br /> <ul> <li>Μοντερνιστικό κοσμικό κράτος το οποίο <strong>επιχείρησε και εν μέρει πέτυχε να διαθέτει ισχυρή διοίκηση συμπεριλαμβανομένων ΕΔ</strong> ούτως ώστε να διασφαλίζεται η «κρατική συνοχή».</li> <li><strong>«Κρατική συνοχή» που διασφαλιζόταν δυναστικά κα δεσποτικά</strong>. Ανελέητοι μηχανισμοί επιχειρούσαν ακατάπαυστα εθνοκάθαρση, συγχώνευση και αφομοίωση όσων μελών μειονοτήτων επέζησαν των γενοκτονιών.</li> <li>«<strong>Μοντερνιστικό» επίσης ως προς τις ειδοποιούς διαφορές της κρατικής δομής και κρατικής τάξης</strong> που ενοποιούσε την πολιτική και την στρατιωτική ηγεσία ως εγγυητή του κεμαλικού καθεστώτος.</li> <li>Επί μακρόν <strong>εκτέλεση μιας κυριολεκτικά κτηνώδους καταστολής ενός ολόκληρου έθνους</strong> (του Κουρδικού, το οποίο εντός της Τουρκικής Επικράτειας αριθμεί τουλάχιστον δύο δεκάδες εκατομμύρια).</li> <li><strong>Προσεκτική και συχνά «επιδέξια ουδέτερη» εξωτερική πολιτική</strong> ούτως ώστε το επισφαλές κρατικό οικοδόμημα που καθόταν πάνω σε διαφοροποιημένα ανθρωπολογικά θεμέλια δεν θα αντιμετώπιζε σοβαρούς εξωγενείς κλονισμούς.</li> <li><strong>«Κοσμικό», επίσης, όχι με την έννοια της απουσίας θρησκείας αλλά με την έννοια της πατερναλιστικής ένταξής της στο κοινωνικοπολιτικό, πολιτικοοικονομικό σύστημα του νεοτουρκικού κράτους.</strong> Μπορεί το Κεμαλικό καθεστώς να έθρεψε «κοσμικούς» που πιθήκιζαν τους δυτικούς μοντερνιστές, πλην μεγάλο μέρος των μελών της νεοτουρκικής κοινωνίας είναι πιστοί στα θεοκεντρικά και ενίοτε θεοκρατικά δόγματα του Αλλάχ. <ul> <li><strong>Τι έκαναν οι Κεμαλικοί;</strong> Δεν είμαι ο πιο αρμόδιος, άλλοι πρέπει να γράψουν ενώ η μεγάλη αυθεντία ο Νεοκλής Σαρρής άφησε τα εγκόσμια πριν λίγα χρόνια. Από ότι όμως κατάλαβα –και βρίσκεται υπό την αίρεση εξειδικευμένης γνώσης– η κεμαλική πολιτική απέναντι στο Ισλάμ ήταν εξεζητημένη: Αφενός υπήρχε μέριμνα να μην αμφισβητηθεί ο κοσμικός / μοντερνιστικός χαρακτήρας του κράτους. Αφετέρου δινόταν ένας μεγάλος και εξεζητημένος αγώνας για διασφάλιση νομιμοποίησης με τρόπους που δεν θα έφερνε σε σύγκρουση το κράτος με την ισλαμική πίστη. [Για παράδειγμα το άρθρο 136 του Συντάγματος το οποίο επιβάλλεται στην πίστη σε αντίθεση, πχ, με την Γαλλία η οποία τηρεί αποστάσεις από τις θρησκευτικές υποθέσεις – οφειλή ΝΡ].</li> </ul> </li> </ul> Γράφοντας τα πιο πάνω μου έρχονται στο μυαλό <strong>οι δεξιοτεχνικά διατυπωμένες περιγραφές του Κονδύλη για την σχέση του μοντερνιστικού ευρωπαϊκού κράτους με την χριστιανική πίστη.</strong><br /> Περίπου ως εξής: Τον Θεό συχνά τον έβαζαν στις <strong>σημαίες</strong> και τις ανέμιζαν για να επιτύχουν πολύ μεγάλη νομιμοποίηση. Όταν η πίστη φούντωνε τον κατέβαζαν στο <strong>υπόγειο</strong>, όταν ήθελαν να τηρούν τα νομιμοποιητικά προσχήματα τον έβγαζαν στην <strong>βιτρίνα</strong> και όταν και αυτό γινόταν επικίνδυνο αλλά δεν μπορούσαν να τον ξανακατεβάσουν στο υπόγειο τον έβαζαν <strong>στον προθάλαμο και το διέδιδαν</strong>.<br /> <strong>Κάπως έτσι, νομίζω, και το μοντερνιστικό νεοτουρκικό κράτος</strong>. Η επιτυχία του έγκειται στο ότι πέτυχε <strong>μια ιεραρχική σχέση κεμαλικού κράτους και ισλάμ με έσχατο κριτή το πρώτο ούτως ώστε να διασφαλίζεται η συνοχή και επιβίωση του κράτους</strong>. Σίγουρα έξυπνα δεν τόλμησε να συγκρουστεί μετωπικά με την πίστη ενώ το πιο σύνηθες είναι να χρησιμοποιείται η πίστη εξεζητημένα εργαλειακά.</section><section class="entry"><br /></section><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://ekdoseispiotita.files.wordpress.com/2016/01/davutoglou-cover.jpg?w=200&h=300" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://ekdoseispiotita.files.wordpress.com/2016/01/davutoglou-cover.jpg?w=200&h=300" /></a></div> <section class="entry">Ξανά λοιπόν τίθεται το κρίσιμο ερώτημα: <strong>Πώς και πόσο η παρουσία των Νταβούτογλου και Ερντογάν χάραξε μια νέα τροχιά</strong> και ένα νέο προσανατολισμό και πως η «αποχώρηση» του πολιτικού και πνευματικού μέντορα θα επηρεάσει τον Ερντογάν, τους ομοϊδεάτες του και την εξέλιξη του τουρκικού κράτους;<br /> <strong>Εκτιμάται ότι οι μεταβλητές είναι πολλές για ασφαλείς προβλέψεις</strong>. Ιδιαίτερα από ένα μόνο αναλυτή. Ούτως ή άλλως σε όλα τα βιώσιμα κράτη η προσπάθεια εξειδικευμένων σταθμίσεων και εκτιμήσεων που σχετίζονται με τις αποφάσεις της στρατηγικής είναι έργο του ίδιου του κράτους και των κρατικών λειτουργών που διαθέτουν ή πρέπει να διαθέτουν την αναγκαία δομή, τις αναγκαίες πληροφορίες και την αναγκαία εξειδικευμένη γνώση. Όπως ήδη είπαμε, εδώ καταγράφουμε προσανατολισμούς και τάσεις φωτίζοντας μόνο μερικές προϋποθέσεις και θέτοντας ερωτήματα.<br /> <strong><em>Εάν οι πιο πάνω προσανατολιστικές περιγραφές είναι  στοιχειωδώς σωστές σημαίνει ότι διαχρονικά μοντερνισμός / κεμαλισμός και ισλαμική πίστη πορεύονταν παράλληλα και συχνά έσμιγαν με κυρίαρχο όμως τον κεμαλισμό. </em></strong><br /> <strong><em>Πάντοτε επίσης ο τουρκικός ισλαμισμός σε κάποιο βαθμό ήταν και νέο-Οθωμανισμός. </em></strong>Με την έννοια μεγαλόπνοων ιδεών αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με άξονα το νεοτουρκικό κράτος και προσαρμοσμένα πρότυπα διακυβέρνησης.<br /> Η<strong>γέτες όπως ο Οζάλ ή ο Ερμπαρκάν «ξεμύτισαν» με κίνδυνο να ανατραπούν αυτές οι λεπτές ισορροπίες. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τελικά έχαναν την εξουσία</strong>. <em>Ο κεμαλισμός και ο στρατός ξανά  και ξανά κυριαρχούσε διαιωνίζοντας ενός αιώνα αμφιλεγόμενη αλλά σταθερά προσανατολισμένη αμφίδρομη σχέση κράτους και πίστης</em>.<br /> Στο σημείο αυτό αναφέρεται παρενθετικά ότι <strong>ο Νταβούτογλου στο «Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες» υιοθετώντας μια στάση που μπορεί πλέον να είναι πολύ δυνατή στην Τουρκία αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία του κράτους επί της πίστης</strong>:<br /> «Συνεπώς, οι απόπειρες εκσυγχρονισμού στις μουσουλμανικές κοινωνίες αποσκοπούν στο να αλλάξει η παραδοσιακή Selbstverständnis του ισλαμι­κού πολιτισμού προς την κατεύθυνση της Selbstverständnis του δυτικού ανθρώπου, την οποία ο Husserl περιέγραψε ως τη βασική αιτία για την κυριαρχία του δυτικού πολιτισμού.6 Το βασικό φαινόμενο της αντίθεσης προκύπτει μεταξύ της Selbstverständnis του Μουσουλμάνου η οποία είναι συνδεδε­μένη με οντολογικές προϋποθέσεις και της υποθετικής/υλικής Selbstverständnis των εκσυγχρονιστών σε μια εποχή κυριαρ­χίας του δυτικού πολιτισμού. Μια τέτοια σύγκρουση οδηγεί σε διχασμένες προσωπικότητες στις μουσουλμανικές κοινωνί­ες οι οποίες μπορούν να ονομαστούν επίσημες [η] / κοσμικές [ή] τακίγια (προσποιήσεις). <strong><u>Η τουρκική κοινωνία μπορεί να θεωρηθεί ως πρότυπο μιας τέτοιας εκτεταμένης σύγκρουσης</u></strong>.», σελ. 32. [έμφαση δική μου]<br /> Ερώτημα λοιπόν: <strong>Πόσο η έντονη παρουσία του Νταβούτογλου τις δύο τελευταίες δεκαετίες και ο τρόπος που επηρέασε τον Ερντογάν, τους διανοούμενους και την Τουρκική κοινωνία</strong>, έθρεψε την «διχασμένη προσωπικότητα» του νεοτουρκικού κράτους και πόσο αυτό θα επηρεάσει τις εξελίξεις τους μήνες και χρόνια που έρχονται;<br /> <strong></strong>Λόγω παραίτησης του Αχμέτ Νταβούτογλου, μια καταρχήν θέση είναι ότι <strong>συγκριτικά με τις προγενέστερες τάσεις κατά την διάρκεια ενός αιώνα διαδρομής του τουρκικού κράτους, η είσοδος των Φετουλάχ</strong><strong> </strong><strong>Γκιουλέν, </strong><strong>Αμπντουλάχ Γκιούλ και Αχμέτ Νταβούτογλου στην πολιτική αρένα και η επικράτησή τους αποτέλεσε «<u>επανάσταση»</u></strong>.<br /> «<strong>Επανάσταση</strong>» όχι γιατί πέτυχαν ή επειδή ενδεχομένως επειδή θα αποτύχουν οδηγώντας την Τουρκία και την περιοχή προς την άβυσσο –και την περιφέρειά μας προς καταστάσεις που κανένα φανταστικό σενάριο δεν θα μπορούσε να προβλέψει αλλά σίγουρα ακραία επικίνδυνες για όλους–, αλλά <strong>επειδή έθεσαν το νεοτουρκικό κράτος σε μια νέα ριψοκίνδυνη τροχιά</strong>.<br /> <strong>Για τους νέο-ισλαμιστές νέο-οθωμανούς αυτό ήταν ένα «στοίχημα»</strong> συμβατό εάν όχι επιβαλλόμενο από την πίστη τους. Κανείς δεν έχει παρά να μελετήσει το κατά τα άλλα πολύ σημαντικό βιβλίο «Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες» του Νταβούτογλου για να το κατανοήσει.<br /> <strong>Για να είμαστε πιο ακριβείς, όποια και να είναι η εξέλιξη των πραγμάτων στην Τουρκία το «Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες»</strong> περισσότερο από το «<strong>Στρατηγικό βάθος</strong>» προσδιορίζει τον πνευματικό και θρησκευτικό προσανατολισμό των νέο-ισλαμιστών οι οποίοι φιλοδόξησαν να ωθήσουν το νεοτουρκικό κράτος προς ένα ηγεμονισμό νέο-Οθωμανικών προδιαγραφών και πλανητικής εμβέλειας.<br /> Εάν κάτι μπορούμε να πούμε ακόμη είναι το εξής: <strong>Στην πλάστιγγα ο Ερντογάν κλίνει περισσότερο προς την πλευρά του Αλλάχ/θεοκρατείας ενώ οι τάσεις που έθρεψαν οι νέο-ισλαμιστές τις δύο τελευταίες δεκαετίες ενδέχεται να φούντωσαν στην τουρκική κοινωνία σε βαθμό που ίσως πολλοί θα εκπλαγούν</strong>.<br /> Στην Δύση, γράψαμε ξανά πρόσφατα, επί αιώνες <strong>πολλοί έμαθαν να ακούνε την φράση «μεταφυσική πίστη» και να αποστρέφουν το πρόσωπό τους</strong>. Όχι οι μουσουλμάνοι όμως οι οποίοι είναι κοντά δισεκατομμύριο και στην Δύση αποικιοκρατικές ιδεοληψίες εμποδίζουν την καθαρή θέαση:<br /> Κονδύλης: «Οι πραγματιστές δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την απτή χρησιμότητα των “μεταφυσικών” κατασκευών μέσα στον κοινωνικό αγώνα για ισχύ. Ίσως να είναι “καθ’ αυτό” (διάβαζε: από την σκοπιά φιλελεύθερων ωφελιμιστικών αντιλήψεων) αδιάφορο, ποια ιδέα περί Θεού πρεσβεύει κάποιος, ωστόσο η πρακτική διαφορά γίνεται τεράστια, αν υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι για την ιδέα τους περί Θεού είναι πρόθυμοι να πεθάνουν ή να σκοτώσουν, αφού συνδέουν μαζί της τη δική τους ταυτότητα».<br /> Αυτό βέβαια υπό ορισμένες προϋποθέσεις <strong>ισχύει για όλες τις θρησκείες, ιδιαιτέρως όμως για το Ισλάμ λόγω ιδιομορφιών της «θεοκεντρικής» υφής του</strong>, όπως ο ίδιος ο Νταβούτογλου την περιγράφει.<br /> <strong><em>Οι νέο-ισλαμιστές λοιπόν της Τουρκίας πίστεψαν βαθιά για την μουσουλμανική τους αποστολή,</em></strong><em> συγκρότησαν ένα ολόκληρο πνευματικό σύστημα, κοσμοαντιλήψεων, κοσμοθεωριών, θεοκεντρικών δογμάτων, οικονομικών δογμάτων γύρω από αυτά και προχώρησαν σε εξωτερικά ανοίγματα στην βάση μιας ισλαμικής κοσμοαντίληψης που ήθελε το νεοτουρκικό κράτος τον ηγεμόνα-σωτήρα των μουσουλμάνων όλου του πλανήτη και μια εκτεταμένη τουρκοκεντρική γεωπολιτική θεώρηση του κόσμου</em>.<br /> <strong>Δύο ολόκληρες δεκαετίες οι νεοισλαμιστές πάλευαν στην μια πλευρά εσωτερικά για να κυριαρχήσουν και το πέτυχαν και στην άλλη πλευρά εξωτερικά για να ανοίξουν λεωφόρους μιας ηγεμονικής εξωτερικής πολιτικής</strong>. Αυτό που θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε με έμφαση είναι ότι διάνυσαν πολύ δρόμο και με μεγάλη ταχύτητα.<br /> <strong>Η τροχιά τους ακόμη και αν σύντομα αποχωρήσουν άφησε αποτυπώματα ενδεχομένως ανεξίτηλα.</strong> Για να το πούμε διαφορετικά, όλα δείχνουν ότι <strong>ΑΝΟΙΞΑΝ ΤΟΝ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΑΣΚΟ ΤΟΥ ΑΙΟΛΟΥ</strong> μέσα σε ένα κράτος όπου η μέριμνα των κρατούντων ήταν να μην υπάρχουν άνεμοι στο πλαίσιο μιας εύθραυστης πλην επί μακρόν βιώσιμης τάξης.<br /> <strong>Άλλως πως, άλλαξαν την τροχιά του κεμαλικού κράτους στα πεδία των πνευματικών δρώμενων:</strong> Επί δύο δεκαετίες ανέμιζαν την θρησκεία πάνω σε μεγάλες σημαίες –και για να μιλήσουμε ξανά με τους παραστατικούς Κονδύλειους τρόπους, σε βαθμό που ίσως πλέον είναι δύσκολο να κατεβάσουν κάποιοι άλλοι τον Αλλάχ στο υπόγειο αλλά ούτε καν στον προθάλαμο ή την βιτρίνα– και προκάλεσαν σημαντικές αλλαγές στην οικονομία που έβγαλαν την Τουρκία από το προ-νέο-ισλαμικό βάλτο.<br /> <strong>Για τον τουρκικό στρατό όπως κινήθηκε και όπως δομήθηκε την τελευταία δεκαετία ένας ακριβής προσανατολισμός δεν είναι εύκολο να αναγνωριστεί</strong>. Σίγουρα οι νέο-ισλαμιστές έκαναν πολλές αλλαγές για να κατεδαφίσουν τους ελέγχους του κεμαλικού κατεστημένου και την ασφυκτική εποπτεία των τουρκικών ΕΔ ως θεματοφυλάκων του κράτους όπως δημιουργήθηκε και όπως εξελίχθηκε.<br /> Όμως, <strong>ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, ιδιαίτερα όταν οι αξιωματικοί ενός από τους μεγαλύτερους στρατούς του κόσμου επί δύο αιώνες έμαθαν να είναι όχι μόνο το κράτος αλλά και οι εντολείς της πολιτικής και της κοινωνίας, καθώς επίσης και σημαντικός οικονομικός παράγων</strong>.<br /> <strong>Στην εξωτερική πολιτική λίγα χρειάζεται να ειπωθούν για πράγματα που καταμαρτυρούνται καθημερινά και πασίδηλα</strong>:<br /> <ul> <li>Τα περιβόητα «<strong>μηδενικά προβλήματα</strong>» πολλαπλασίασαν τα προβλήματα σε βαθμό και σε έκταση που είναι αμφίβολο αν μπορούν, έστω και στοιχειωδώς, να ελεγχθούν στοιχειωδώς.</li> <li><strong>Η δε κατάσταση στα Ανατολικά της σύνορα εν πολλοίς και λόγω απίστευτα λανθασμένων επιλογών της Άγκυρας εξελίσσεται σε ριζικές ανακατατάξεις</strong> ιδιαίτερα όσον αφορά τους Κούρδους, σε βαθμό που είναι πλέον αμφίβολο εάν μπορεί να επιβιώσει το νεοτουρκικό κράτος στην παρούσα του μορφή.</li> </ul> <strong><em>Για να αντιληφθούμε στοιχειωδώς το πώς κινείται η Τουρκία και γιατί εκτιμάται ότι βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε τους προσανατολισμούς των νέο-οθωμανών νέο-ισλαμιστών που όπως είπαμε επηρέασαν ανεξίτηλα πλέον την τροχιά του νεοτουρκικού κράτούς</em></strong>.<br /> Σκοπός του παρόντος υπογραμμίζεται ξανά δεν είναι να εξαντλήσει τα μεγάλα ζητήματα του τίθενται. Αντίθετα σκοπός είναι να υπογραμμιστεί αυτό που επί δύο δεκαετίες γράφουμε εμείς και άλλοι, ότι δηλαδή η Τουρκία <strong>λόγω έλευσης των νέο-ισλαμιστών και ανεξαρτήτως του πως θα εξελιχθούν τα πράγματα βρίσκεται σε μετάβαση</strong>.<br /> Στην Ελλάδα «είχαμε την τύχη» ή καλύτερα την ευκαιρία να κατανοήσουμε την τις εξελίξεις Ανατολικά του Αιγαίου διότι μετά από παραίνεση πολλών –Ν. Σαρρή, Σπ. Μαρκεζίνη, Σ. Καλεντερίδη, ο υποφαινόμενος, ο Γ. Μάζης κ.α.– έγινε στην Ελληνική γλώσσα η πρώτη μετάφραση του «<a href="https://www.facebook.com/%CE%A4%CE%BF-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B2%CE%AC%CE%B8%CE%BF%CF%82-%CE%91%CF%87%CE%BC%CE%AD%CF%84-%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85-627638243961842/">Στρατηγικού Βάθους</a>». Ακολούθησαν μεταφράσεις σε πολλές άλλες γλώσσες.<br /> <strong></strong>Σχεδόν ταυτόχρονα μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε το προγενέστερο αλλά ακόμη σημαντικότερο βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου «<a href="https://www.facebook.com/Davutoglu.enallaktikes/">Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες</a>». Στην συνέχεια αυτές οι αναλύσεις υπό το πρίσμα και εμπειρικών μελετών έγιναν το κύριο αντικείμενο του συλλογικού έργου <a href="https://piotita.gr/%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1/804-2/https:/ekdoseispiotita.wordpress.com/%ce%b2%ce%b9%ce%b2%ce%bb%ce%af%ce%b1/804-2/"><em>Το στρατηγικό βάθος και η Τουρκία επιμ.: Η. Κουσκουβέλης, Σ. Λίτσας, </em></a><br /> Στο τελευταίο, έγραψαν κείμενα που σήμερα γίνονται πολύ επίκαιρα. ο Ηλίας Κουσκουβέλης, <em>Πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες ή προβληματική πολιτική; </em>Ο Ιωάννης Μάζης, <em>Νταβουτογλιανή προσέγγιση και γεωπολιτική ανάλυση: Κριτική παρουσίαση. Ο ισραηλινός </em>Amikam Nachmani,<br /> <em>Η ανατολική Μεσόγειος: Δραματικές αλλαγές, δραματικές ευκαιρίες. Ο </em>Νικόλαος Ραπτόπουλος, <em>Η θέση του ισλαμικού κόσμου στη στρατηγική της ισλαμικής κυβέρνησης ΑΚΡ. Μια περίπτωση εργαλειακής χρήσης των «προνομιακών» σχέσεων. Ο </em>Σάββας Καλεντερίδης, <em>Η Τουρκία σε κρίσιμο σταυροδρόμι: Από τον Κεμαλισμό στο μετριοπαθές (;) Ισλάμ. Ο </em>Σπυρίδων Ν. Λίτσας, <em>H θεωρία της ήπιας ισχύος στο πλαίσιο των νέο-οθωμανικών προσανατολισμών: Μια ενδοσκόπηση στο Στρατηγικό βάθος. </em>Και ο υποφαινόμενος, <em>Νέο-οθωμανισμός και τουρκική στρατηγική μετά το 2002. Συγκριτική ανάλυση της ελληνικής και της τουρκικής στρατηγικής.</em><br /> Στην αρχή της παραγράφου γράψαμε «<strong>είχαμε την τύχη και την ευκαιρία</strong>» να διαβάσουμε έγκαιρα αυτά τα κείμενα. Αυτό γιατί ο στρατηγικός προσανατολισμός μιας χώρας και ο πολιτικός και στρατηγικός ορθολογισμός των αποφάσεων απαιτεί σωστή γνώση. Επιπλέον, καλά κάνουμε να θυμόμαστε πάντα τον <strong>Sun Zu: </strong>“Εάν γνωρίζεις τον εχθρό σου και τον εαυτό σου, δεν έχεις ανάγκη να φοβάσαι το αποτέλεσμα ακόμη και εκατό μαχών. Εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά όχι τον εχθρό, για κάθε νίκη που κερδίζεις θα έχεις και μια ήττα. Εάν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου, ούτε τον εχθρό, θα νικηθείς σε κάθε μάχη.»<br /> <strong>Βασικά, μπορεί ο Νταβούτογλου να αποχώρησε από την πρωθυπουργία</strong> –σε συνεννόηση με Ερντογάν; παραμένει στην εφεδρεία; Θα αντικρούσει τον Ερντογάν ανοικτά; κτλ, όλα είναι ερωτήματα, το πρώτο βέβαια είναι το πιο απίθανο και πιο αμφιλεγόμενο– αλλά η μελέτη των έργων του και το γεγονός ότι ήταν ο μέντορας του Ερντογάν πολύ πριν ανέλθουν στην εξουσία, θα βρίσκεται στην επικαιρότητα ως ο «καθοδηγητής» των τάσεων των δύο τελευταίων δεκαετιών.<br /> <strong>Αυτές είναι τάσεις και προσανατολισμοί, υπογραμμίζουμε, οι οποίες εντοπίζονται τόσο στην πράξη όσο  και σε μια συγκριτική μελέτη του «Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες» με το «Στρατηγικό βάθος»</strong>. Στο πρώτο, ο Νταβούτογλου έδωσε το «Επαναστατικό» ισλαμικό στίγμα των παραδοχών του. Στο δεύτερο ολοφάνερα έκανε ένα τεράστιο και αυθαίρετο άλμα: <strong>Αφού συγκράτησε την ισλαμική ρητορική πρότεινε με κλασικό τρόπο την ανάδειξη του Τουρκικού κράτους ως του ηγεμόνα των εκατοντάδων εκατομμυρίων πιστών μουσουλμάνων</strong>.<br /> <strong>Λίγοι πρόσεξαν αυτοί την λεπτή διαφορά η οποία στην επιστημονική έρημο στην οποία ζούμε έμεινε επιστημονικά ανεξέλεγκτη</strong>. Παραμένει όμως ότι το εγχείρημα των Νταβούτογλου και Ερντογάν τις δύο τελευταίες δεκαετίες ήταν να «παντρέψουν» την ισλαμική πίστη (εργαλειακά ή όχι είναι ένα μεγάλο ζήτημα άλλης τάξης) με το ισχυρό και από άποψη κρατικής οργάνωσης εύρωστο κεμαλικό κράτος.<br /> <strong><em>Μπορεί ο Ερντογάν ή κάποιοι άλλοι αντίθετοί του να αλλάξουν αυτές τους προσανατολισμούς αυτών των τάσεων και προς τα πού; </em></strong><br /> <em> </em><strong>Ο Νταβούτογλου, σε κάθε περίπτωση στην ιστορική συγκυρία των τριών τελευταίων δεκαετιών δεν είναι τυχαίο πρόσωπο </strong>καθότι ως διανοούμενος και στην συνέχεια ως πολιτικός χάραξε το όνομά του πάνω σε συγκεκριμένους προσανατολισμούς μέσα στους οποίους πλέον αναπόδραστα κινείται το νεοτουρκικό κράτος.<br /> <strong>Περισσότερο ο Νταβούτογλου και λιγότερο ο Ερντογάν</strong>. Ο τελευταίος λογικά θα πρέπει να βρει νέο-Οθωμανό αντικαταστάτη των ίδιων προδιαγραφών.<br /> <strong>Ισλαμισμός, νέο-Οθωμανισμός, τουρκικός εθνικισμός και ο ύστερος νέο-ισλαμισμός είναι συγγενείς τάσεις</strong> που πάντοτε συνευρίσκονταν μέσα στο τουρκικό κράτος. Σημασία έχει εδώ να υπογραμμίσουμε την σύνθεση που επιχείρησαν οι νέο-ισλαμιστές με μέντορα τον Νταβούτογλου και πολιτικό ηγήτορα τον Ερντογάν.<br /> <strong>Κάνουμε λοιπόν τις εξής σύντομες επισημάνσεις</strong>:<br /> <ul> <li><strong>Ο Νταβούτογλου επηρέασε βαθιά την ηγεσία των νέο-ισλαμιστών και μεγάλου μέρους της κοινωνίας και τον κρατικών λειτουργών προσανατολίζοντάς τους προς την δική κοσμοαντίληψη</strong>.</li> <li>Αυτό κάνοντας, <strong>ένωσε τα νήματα</strong> –ή τουλάχιστον προσπάθησε να τα ενώσει– των προγενέστερων σκόρπιων ισλαμικών / νέο-οθωμανικών ρευμάτων, συνάμα και τα ενέταξε σε ένα νέο μεγάλο ρεύμα που φούντωσε εκτινάσσοντας την Τουρκία εκεί που είναι τώρα.</li> <li><strong>Ο Νταβούτογλου και το σύστημα ιδεών, θέσεων, δογμάτων και εκλογικεύσεων που παρήγαγε</strong> στα κατά τα άλλα σημαντικά κείμενά του, εκτός του ότι πολλούς επηρέασε, συνθέτουν ένα κρίκο μιας μεγάλης νέο-ισλαμικής / νέο-Οθωμανικής αλυσίδας που όπως είπαμε πιο πάνω ποτέ δεν έπαυσε να υποβόσκει στο υπόβαθρο του νεοτουρκικού κράτους επί ένα αιώνα.</li> <li><strong>Το ποτάμι ως προς τούτα δεν αντιστρέφεται</strong> ενώ πολλές εναλλακτικές συγκρουόμενες ή συγκλίνουσες τάσεις είναι πιθανές:</li> <li><strong>Προσπάθεια αρπαγής της εξουσίας από πιο φονταμενταλιστές</strong> / εθνικιστές που πάντοτε είχαν ισχυρά ερείσματα στα θεμέλια.</li> <li>Σε πρόσφατο συνέδριο υποστήριξα ότι <strong>λόγω φύσης της ισλαμικής πίστης</strong> –και στο «Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες» ο Νταβούτογλου είναι πολύ κοντά στον θεοκεντρικό φονταμενταλισμό περιγράφοντας το γεγονός ότι οτιδήποτε μεταξύ Αλλάχ και πιστού, όπως πχ οι κρατικές δομές, αναφέροντας και το μοντερνιστικό τουρκικό κράτος, είναι ασύμβατο– <strong>η προώθηση ενός μείγματος τουρκικού ηγεμονικού εθνικισμού, ισχυρών δογμάτων ισλαμικής πίστης και νέο-Οθωμανικών μεγαλομανιών, </strong>ενδέχεται υπό ορισμένες προϋποθέσεις να έχει πάνω στο Τουρκικό κράτος <strong>ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΔΟΣΕΙΣ</strong> τύπου ISIS.</li> <li>Όποιος διαβάσει το κοράνι γνωρίζει ότι <strong>σε μια πιθανή κατάσταση εσωτερικών διενέξεων και από-νομιμοποίησης του νέο-τουρκικού κράτους</strong> ενδέχεται να οδηγήσει σε ανάλογες και αντίστοιχες καταστάσεις με αυτές που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στα Ανατολικά σύνορα της Τουρκίας.</li> <li><strong>Ο Νταβούτογλου, επιπλέον, παρήγαγε ένα ολόκληρο σύστημα στρατηγικών εκλογικεύσεων για την θέση και τον ρόλο της Τουρκίας ως ενός ισχυρού και ηγεμονικού κράτους συμπαρασύροντας σε αυτή την λογική την πλειονότητα της κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου</strong>. Το κατά πόσο αυτό είναι εφικτό ή κατά πόσο βιάστηκαν και σκόνταψαν είναι ζήτημα άλλης τάξης. Παραμένει γεγονός ότι η Τουρκία είναι σε αυτή την τροχιά ενώ οι συνέπειες στον περίγυρό της και στο εσωτερικό της χρήζουν αντιμετώπισης ανεξαρτήτως εσωτερικών εξελίξεων.</li> <li><strong>Μια πιθανή συρρίκνωση της εσωτερικής νομιμοποίησης</strong>, ιδιαίτερα εάν συνοδεύεται με «<strong>εμφύλιους» ποικίλων ειδών και βαθμίδων</strong> μεταξύ των νέο-ισλαμιστών / νέο-Οθωμανών, κοσμικών και τούρκων εθνικιστών, ενδέχεται να οδηγήσει τον εκάστοτε επικεφαλής πολύ περισσότερο δε τον μεγαλομανή Ερντογάν στο να αναζητήσει «εκτόνωση» στο εξωτερικό της χώρας.</li> <li><strong>Λογικά το πιθανότερο πεδίο εκτόνωσης είναι Δυτικά, δηλαδή στο Αιγαίο και στην Θράκη</strong>.</li> <li>Κανείς θα πρέπει να ξέρει ότι η Τουρκία εκτός και εάν εισέλθει σε ένα μεγάλο εμφύλιο, <strong>όποιος και εάν κυριαρχεί στην Άγκυρα θα διαθέτει ένα από τους ισχυρότερους στρατούς του κόσμου</strong>.</li> <li>Αν και αυτό λέγοντας κάνουμε μια παρένθεση πιθανολογώντας, κανείς θα μπορούσε να εξετάσει την Τουρκική προκλητικότητα των τελευταίων μηνών συν κάποιες προειδοποιήσεις της Μόσχας ως τάσεις που αναπτύσσονται και που γνωρίζουν τα επιτελεία των μεγάλων δυνάμεων. [Επί αυτού όπως και για μερικά ακόμη ζητήματα θα επανέλθουμε. Για την Ρωσία πολλά λέγονται, εκτιμάται συχνά υπερβολικά και συναισθηματικά. Η στρατηγική όμως απαιτεί πολιτικό και στρατηγικό ορθολογισμό σύμφωνα με τις κρατοκεντρικές λογικές]</li> </ul> Δεν θα επεκταθούμε στην ανάλυση των εξέταση των νέο-ισλαμικών και νέο-Οθωμανικών αντιλήψεων, στάσεων και προσανατολισμών καθότι τόσο ο υπογράφων όσο και πολλοί άλλοι το έκαναν τα τελευταία χρόνια και ο ενδιαφερόμενος δύναται να ανατρέξει (Για <strong>μια συλλογή μερικών κειμένων</strong> βλ. <a href="http://www.ifestosedu.gr/109%20%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85%20%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B2%CE%AC%CE%B8%CE%BF%CF%82.htm">Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος</a> και <a href="http://www.ifestosedu.gr/109%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82.htm">Νταβούτογλου, Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες</a>).<br /> Υπογραμμίζουμε μόνο αυτό που ήδη υπαινιχθήκαμε, ότι δηλαδή οι τάσεις και προσανατολισμοί των δύο τελευταίων δεκαετιών κατά την διάρκεια των οποίων πρωταγωνίστησαν οι ύστερες πλην συγκριτικά πολύ πιο πλούσιες και συγκροτημένες εκδοχές νέο-ισλαμιστών / νέο-Οθωμανών, τούρκων και νεοτούρκων<strong>, έθεσε το νέο-τουρκικό κράτος πάνω σε μια τροχιά ενδεχομένως χωρίς επιστροφή. </strong><br /> <strong></strong>Τουλάχιστον χωρίς επιστροφή με την έννοια ότι είναι πλέον πολύ δύσκολο να επαναληφθεί αυτό που γινόταν στο παρελθόν: <strong>Ο στρατός καιροφυλακτούσε και πέραν μιας γραμμής απλά ανέτρεπε την πολιτική εξουσία και έβαζε την πολιτική στον γύψο για πολλά χρόνια</strong>. Βέβαια, όπως υπαινιχθήκαμε πιο πάνω, οι μεταβλητές είναι πολλές και ο Τουρκικός στρατός είναι οργανικά ενταγμένος στο κράτος, την κοινωνία και την οικονομία.<br /> Τα πιο πάνω μπορούμε, συνοψίζοντας, να τα πούμε και διαφορετικά.<br /> <ul> <li>Το νέο-ισλαμικό / νέο-Οθωμανικό / νεοτουρκικό εγχείρημα των δύο τελευταίων δεκαετιών <strong>χάραξε μια νέα σελίδα</strong> και μια νέα τροχιά για το Τουρκικό κράτος.</li> <li>Η αποχώρηση του Νταβούτογλου εκτός και εάν είναι απολύτως συμφωνημένη με τον Ερντογάν (επισφαλής όπως είπαμε εκτίμηση και υποθετική) <strong>δεν μπορεί παρά να εντείνει αντιφατικές και αντιθετικές τάσεις τόσο στο εσωτερικό των ισλαμιστών όσο και όλων με όλους</strong>.</li> <li><strong>ΜΕΤΑΛΛΑΧΘΗΚΕ ΤΟ ΚΕΜΑΛΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ;</strong> Κατά κάποιο τρόπο ναι, με την έννοια ότι έγινε ένα ολοένα και πιο φανερό τερατώδες (μιλώντας για την κρατική του υπόσταση) <strong>ΝΕΟΙΣΛΑΜΙΚΟΚΕΜΑΛΙΚΟ ΤΕΡΑΣ</strong>. Εκτιμήσεις περί αυτό είναι και ειδοποιός διαφορά του πως κινείται το νεοτουρκικό κράτος όπως κινούμαστε στην τρίτη δεκαετία του 21^ου αιώνα.</li> <li><strong><em><u>Έχουμε ένα μείγμα αξεδιάλυτων και μη εύκολα αναγνωρίσιμων συμπλοκών αναρίθμητων μεταβλητών ενώ ένας εύρωστος κεμαλικός μηχανισμός σταθεροποίησής τους φαίνεται να είναι πλέον απών</u></em></strong>. Είναι όντως απών;</li> <li>Αβασάνιστα μπορούμε να πούμε ότι στην ύστερη αυτή φάση της ισλαμικής / νέο-Οθωμανικής έξαρσης <strong>το αποτέλεσμα ήταν μια σκέτη και οικτρή αποτυχία</strong>.</li> <li>Βασικά, η κρίση ή «κρίση» στις σχέσεις Νταβούτογλου – Ερντογάν που ακολούθησε αυτές του Γκιουλέν και του Γκιουλ <strong>μετάλλαξε το νεοτουρκικό κράτος δημιουργώντας μια ρευστή, ασαφή, μπερδεμένη και ακατάστατη δομή που γίνεται ολοένα και πιο προβληματική,</strong> ιδιαίτερα εάν λάβουμε υπόψη ότι αποδεσμεύτηκαν δυνάμεις όπως οι Κούρδοι που επί δύο αιώνες βρίσκονταν υπό πλήρη έλεγχο και σε καταστολή.</li> <li><strong>Ταυτόχρονα, και επειδή τα επιτελεία των μεγάλων δυνάμεων συμπεριλαμβανομένων και των ισραηλινών ξέρουν πολύ περισσότερα από όσα εδώ γράφονται</strong>. Οι μόνοι που φαίνεται να μην ξέρουν είναι από οι καιρό «αποχαυνωμένοι» «παγκοσμιόπληκτοι» νεοέλληνες λόγω κυριαρχίας κατευναστών κάθε είδους. Είναι τα λεγόμενα «πνευματικά και πολιτικά ελίτ» και όσα μέλη της κοινωνίας έχουν πληγεί πνευματικά και γνωστικά από τους ειδικούς της «διπλωματίας των ζεϊμπέκικων» και των «κουμπάρων».</li> <li>Ο πιο κρίσιμος παράγων για κάθε κράτος, δηλαδή η διεθνής δομή, η κατανομή ισχύος και <a href="http://www.ifestosedu.gr/130MearsheimerSyria.htm">οι στρατηγικές των μεγάλων δυνάμεων</a> ενδέχεται να αποδειχθούν αποφασιστική εισροή [«<em>Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων. Η σύρραξη στη Συρία και ο ανελέητος ηγεμονικός ανταγωνισμός ως καθοριστικός παράγων των περιφερειακών διενέξεων</em>» <a href="http://www.ifestosedu.gr/130MearsheimerSyria.htm">http://www.ifestosedu.gr/130MearsheimerSyria.htm</a>].</li> <li>Πιο απλά, <strong>παρόμοια με την Ελλάδα, μια ταχύρρυθμη αύξηση των εντάσεων και απώλεια ελέγχου στο εσωτερικό θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα εκκρεμές το οποίο θα κυμαίνεται από εμφύλιο μέχρι πολιτική αστάθεια</strong>. Εκκρεμές το οποίο θα μπορούσε να επηρεάσει τα τουρκικά δρώμενα με τρόπους που οι νεότουρκοι ούτε καν φαντάστηκαν.</li> </ul> <strong> </strong><strong>Εν τέλει, όσο πιο ατελές είναι το εγχείρημα των νέο-ισλαμιστών / νέο-Οθωμανών τόσο ατελέστερο θα είναι το νεοτουρκικό κράτος όπως διαμορφώθηκε τις δύο τελευταίες δεκαετίες και τόσο ατελέστερα θα πορεύεται</strong>.<br /> <strong>Οι συνέπειες για το καταβυθισμένο νεοελληνικό κράτος</strong> (βασικά πλέον κατεδαφισμένο οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά) θα είναι βαθύτατες όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα.<br /> Για την <strong>ανευθυνότητα των ανώτατων εξουσιών στην Ελλάδα και Κύπρο</strong>, βέβαια, κανείς δεν έχει παρά να εκφράσει τον πολιτικό και πνευματικό αποτροπιασμό του.<br /> Ενώ από καιρό όπως γράψαμε ξανά η Τουρκία είναι ένα τρελό λεωφορείο τα νεοελληνικά και (νεο)κυπριακά «ελίτ» ακάθεκτα πορεύονται προς «λύση». <strong>Δέσιμο δηλαδή της Κύπρου πάνω στο τρελό λεωφορείο-Τουρκία, στρατηγική παγίδευση των Ελλήνων με ομηρεία εκατοντάδων χιλιάδων ομοεθνών και συνέχιση του κατευνασμού στο Αιγαίο και στην Θράκη</strong>. Συν όλα τα υπόλοιπα αυτονόητα και πασίδηλα.<br /> Υστερόγραφο.<br /> <ol> <li>Στην Ελλάδα στα πεδία της μελέτης των διεθνών σχέσεων και της γεωπολιτικής υπάρχει μια κρίσιμη μάζα Ελλήνων διεθνολόγων που μπορούν να αναλύσουν με ψυχραιμία και επαρκή γνώση τις εξελίξεις στην περιφέρειά μας. Τόσο Ανατολικά του Αιγαίου όσο και στα Βαλκάνια. Πιο πάνω ανέφερα τους συντελεστές του βιβλίου «<a href="https://piotita.gr/%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1/804-2/https:/ekdoseispiotita.wordpress.com/%ce%b2%ce%b9%ce%b2%ce%bb%ce%af%ce%b1/804-2/"><em>Το στρατηγικό βάθος και η Τουρκία.</em></a>». Ως επιστήμονες που με κόπο και μόχθο απέκτησαν ειδική γνώση θα μπορούσα να αναφέρω ενδεικτικά τους Διονύση Τσιριγώτη, Ευαγόρα Ευαγόρου, πολλούς νέους επιστήμονες στο Τμήμα Τουρκικών και Ανατολικών σπουδών του ΕΚΠΑ (Πρόεδρος του Τμήματος Ι. Μάζης, Κ. Γώγος, Α. Στογιάννος, Μ. Σαρλής, Ι. Σωτηρόπουλος, Κ. Νικολάου Πατραγάς, Α. Θεμοπούλου, Ελ. Σελλά), ασφαλώς τον εκ της Πόλεως ορμώμενο Νικόλαο Ραπτόπουλο και τον Μάρκο Τρούλη. Οι δύο τελευταίοι διέτρεξαν προσχέδιο του παρόντος και συνεκτίμησα δεόντως μερικές επισημάνσεις τους, ιδιαίτερα όσον αφορά τις ρίζες του ισλαμισμού και νέο-Οθωμανισμού. Την ευθύνη φέρει βέβαια ο υπογράφων.</li> <li>Οι τάσεις που διαμορφώθηκαν στην Τουρκία όπως τις σκιαγραφήσαμε πιο πάνω δεν έχουν ως αφετηρία την παραίτηση Νταβούτογλου. Σίγουρα όπως εξελίσσονται τα πράγματα αποτελούν πλέον σημαντική εισροή στα στρατηγικά δρώμενα της περιοχής και αναπόδραστα επηρεάζουν τόσο τα γειτονικά με την Τουρκία κράτη όσο και τις στρατηγικές των μεγάλων δυνάμεων. Η διαρκής μελέτη των φαινομένων αυτών και των προσανατολισμών είναι κάτι από αναγκαία προϋπόθεση για όλα τα κράτη, συμπεριλαμβανομένων του Ελλαδικού και Κυπριακού.</li> </ol> </section><a href="https://piotita.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <div> <br /></div> <div> <br /></div> <div> <br /></div> <div>  Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Π. Ήφαιστος, «παραίτηση» Νταβούτογλου: ο «ερντογανισμός» μόνος μέσα στο τρελό λεωφορείο Τουρκία...

... πίσω από το οποίο βρίσκονται η Κύπρος, η Ελλάδα, η περιφέρειά μας και η τουρκική κοινωνία. Ο ένας μετά τον άλλο φεύγουν ή εκδιώ...

Διαβάστε την συνέχεια