Δύο κόσμοι σε σύγκρουση

<a href="https://amynageostratigiki.eu/2021/10/18/%ce%b4%cf%8d%ce%bf-%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%bf%ce%b9-%cf%83%ce%b5-%cf%83%cf%8d%ce%b3%ce%ba%cf%81%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b7/"><img height="684" src="https://i0.wp.com/amynageostratigiki.eu/wp-content/uploads/2021/10/%CF%82%CE%BE%CE%B8.jpg?fit=1188%2C672&ssl=1" width="1233" /></a><br /><br />του <b>Αλέξανδρου Ιτιμούδη*</b><br />Υπάρχει ένα ρητό βγαλμένο από τους αρχαίους μας πρόγονους που λέει πως «αποτελεί σοφία το να μπορείς να κατανοείς το νόημα των λέξεων και των ονομάτων», το ίδιο ακριβώς θεωρώ πως πρέπει να συμβαίνει και στην εξωτερική πολιτική.<br /><br />Δεν μπορείς δηλαδή να προχωράς με γνώμονα αυτό που θα ήθελες να συμβαίνει, αλλά αντιθέτως θα πρέπει να αναλύεις τα πάντα υπό ένα συστημικό πρίσμα, ώστε να αντιλαμβάνεσαι πραγματικά το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα τουλάχιστον στο πεδίο των ελληνοτουρκικών είναι όχι απλώς ξεκάθαρη, αλλά ισώς από τις πιο απλές διαπιστώσεις στο πεδίο της γεωπολιτικής ανάλυσης.<br /><br />Υπό το πρίσμα αυτό λοιπόν, αποφάσισα να γράψω ορισμένες σκέψεις μου, οι οποίες κατά την γνώμη μου αποτελούν κρίσιμα σημεία στην κατανόηση του πως πρέπει να ειδωθούν αυτοί οι δύο υποσυστημικοί δρώντες, του ευρύτερου συστήματος της Ανατολικής Μεσογείου. Η σκέψη μου αναπτύσσεται σε δύο θεμελιώδεις συνιστώσες του ζητήματος: την γεωγραφική και την πολιτισμική. Κοντολογίς, μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, οι οποίοι όσο και να θέλουν μερικοί, δεν πρόκειται ποτέ να έρθουν σε συμφιλίωση, και μάλιστα είναι καταδικασμένοι σε σύγκρουση και αστάθεια, μέχρι ο ένας πόλος να υπερισχύσει του άλλου.<br /><br />Το γεωγραφικό ζήτημα<br /><br />Ο Όμηρος από τα έπη του ακόμα μας δίνει να καταλάβουμε πως το σύστημα του Αιγάιου μαζί με τα Στενά, αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του χώρου που περιλαμβάνει τόσο την ηπειρωτική Ελλάδα, όσο και τα παράλια της Μικράς Ασίας. Κάνενα από τα δύο δεν έχει αξία χωρίς το άλλο, καθώς το ένα αλληλοσυμπληρώνει το άλλο, και ως εκ τούτου αυτός που ασκεί έλεγχο και στις δύο πλευρές του Αιγαίου κατέχει ίσως ένα από τα σημαντικότερα και στρατηγικότερα σημεία του πλανήτη.<br /><br />Ο ποιητής λοιπόν, βάζει τους Αχαιούς να πολεμάνε τους Τρώες για τον έλεγχο τόσο των Στενών όσο και γενικότερα του Αιγαίου, διότι ο νικητής θα ελέγχει τόσο τα σημεία πνιγμού, όσο και τις εμπορευματικές ροές, κάτι που ισχύει μέχρι και τις μέρες μας, με την Ελλάδα να ασκεί έλεγχο επί του Αιγαίου, και την Τουρκία να κατέχει τα Στενά. Η κλειδαριά έχει μοιραστεί στα δύο, προς όφελος φυσικά των κυρίαρχων θαλάσσιων δυνάμεων, που αντιπροσωπέυονται από τους Αγγλοσάξονες, και γενικότερα του δυτικού συστήματος ασφαλείας.<br /><br />Σε όλο το φάσμα της ιστορίας παρατηρούμε πως η απέναντι ακτή του Αιγαίου αποτελεί μια πηγή κινδύνων για τους ‘Ελληνες, οι οποίοι καθόλη την διάρκεια προσπαθούν να ασκούν έλεγχο στις Μικρασιατικές ακτές, μέσω των πολλών αποικιών τους, και της ευρύτατης διάδοσης του πολιτισμικού τους κεφαλαίου. Πάντα η Μικρά Ασία αντιπροσωπεύει το όριο ανάμεσα στον Ελληνικό – Μεσογειακό κόσμο και τον Ασιατικό δεσποτισμό.<br /><br />Ο ασιατικός αυτός δεσποτισμός που έρχεται σε ολική σύγκρουση με το ελληνικό πνεύμα, έχει ως πρώτο του αντιπρόσωπο την Αχαιμενική Αυτοκρατορία. Η κατάκτηση των ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας από τους Πέρσες, θα αποτελέσει το εφαλτήριο μιας σύγκρουσης πολιτισμών, η οποία διατρέχει όλη την ελληνική ιστορία από την Αρχαία Ελλάδα, μέχρι και την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όπου τους Πέρσες σταδιακά έρχονται να αντικαταστήσουν κάποιοι νέοι αντίπαλοι από την κεντρική Ασία, τα πρώτα τουρκικά φύλα.<br /><br />Η γεωγραφία είναι αμείλικτη.Κάθε δυνητικός κυρίαρχος του συστήματος της Μέσης Ανατολής, νομοτελειακά θα επιδιώξει την έξοδο του προς την θάλασσα, κυρίως μέσω της κατάκτησης της Μικράς Ασίας, όμως σε εκείνο ακριβώς το σημείο έρχεται ένα εμπόδιο. Το ελληνικό εθνοπολιτισμικό σύστημα της κυρίως Ελλάδας. Ο έχων, επομένως, το ένα κλειδί της κλειδαριάς του Αιγαιακού Συστήματος, ουσιαστικά δεν έχει τίποτα. Μόνο ένας δρων μπορεί να επωφεληθεί από την στρατηγική θέση που προσφέρει το Αιγαίο, και αυτό απαιτεί πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό, και πολιτισμικό έλεγχο και στις δύο ακτές της συγκεκριμένης θάλασσας.<br /><br />Στην σύγχρονη ελληνική ιστορία δυστυχώς υπήρξαν πολύ λίγοι που μπόρεσαν να κατανοήσουν την γεωγραφική κατάσταση, και το κόστος που απαιτείται προκειμένου αυτή να δουλέψει υπέρ των ελληνικών συμφερόντων. Ένας από αυτούς ήταν και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Αυτός μόνο είχε κατανοήσει πως για να εκμηδενίσει τελείως τον υποσυστημικό δρώντα που ακούει στο όνομα Οθωμανική αυτοκρατορία/Τουρκία, θα έπρεπε να ολοκληρώσει την αποκοπή του από τα Μικρασιατικά Παράλια. Η Συνθήκη των Σεβρών έφερε ουσιαστικά την Ελλάδα ένα βήμα από την ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, καθώς η περιοχή της Σμύρνης θα αποτελούσε το εφαλτήριο για την αποσύνθεση του οθωμανικού μορφώματος, και υπό προϋποθέσεις την απόδοση στην Ελλάδα, του δεύτερου κλειδιού, δηλαδή των Στενών. Δεν θα αναλύσουμε επί του παρόντος το γιατί αυτό απέτυχε.<div><br /><img height="362" src="https://i0.wp.com/amynageostratigiki.eu/wp-content/uploads/2021/10/%CF%82%CE%BE%CE%B8.jpg?resize=900%2C509&ssl=1" width="640" /><br /><br />Παραθέτω εδώ ένα πολύ όμορφο χάρτη για να μπορέσει να κατανοήσει ο αναγνώστης τι θα σήμαινε στην πράξη η κατοχή του Αιγαιακού Συστήματος, από την πλευρά της Ελλάδας. Ουσιαστικά το γεωγραφικό στοιχείο αποδίδει στον κάτοχο του στρατηγικές δυνατότητες που μπορούν να τον καταστήσουν ως περιφερειακή δύναμη μεγάλης ισχύος. Τα βασικότερα σημεία που θα περιελάμβανε ένας τέτοιος γεωγραφικός ενοποιημένος χώρος θα ήταν τα Στενά, η θάλασσα του Αιγαίου, η Κρήτη, και φυσικά η Κύπρος, εφόσον αποτελεί φυσική συνέχεια του ελληνικού πολιτισμικού συστήματος.<br /><br />Συμπερασματικά αυτά που μπορούμε να πούμε είναι πως η γεωγραφική αξία της περιοχής δεν αφήνει κανένα περιθώριο εφησυχασμού στην Ελλάδα, ούτε φυσικά περιθώρια συμφιλίωσης με την Τουρκία.<br /><br />Πρόκειται για ένα σύστημα όπου μόνο ένας από τους δύο ανταγωνιστές θα υπερισχύσει και ο άλλος είναι καταδικασμένος είτε να απορροφηθεί από τον άλλο, είτε να δορυφοροποιηθεί και ουσιαστικά να απονευρωθεί γεωπολιτικά.<br /><br />Για τους Έλληνες όπως αναφέραμε είναι η πηγή των κινδύνων από αρχαιοτάτων χρόνων, ενώ για την ασιατική δύναμη, είτε λέγονται Πέρσες είτε Τούρκοι, αποτελεί ένα πεδίο στο οποίο επιζητούν τον έλεγχο και την κυριαρχία. Κυριαρχία που έρχεται μόνο αν κατακτηθεί η ακτή της ηπειρωτικής Ελλάδας. Επομένως για τους Έλληνες δεν υπάρχει άλλη επιλογή, παρά μόνο η αναχαίτιση της απειλής.<br /><br />Το πολιτισμικό/θρησκευτικό ζήτημα<br /><br />Βασικό χαρακτηριστικό της θρησκευτικής – ιδεολογικής ετερότητας ανάμεσα στον ελληνικό κόσμο και τις δεσποτείες της Ανατολής, ήταν το έντονο αντιστικτικό στοιχείο της αντιπαράθεσης καλού και κακού που επικρατούσε στα θρησκευτικά ιδεώδη των Περσών, και τα οποία ισχύουν και σε μεγάλο βαθμό και στο Ισλάμ, το οποίο κληροδότησαν τα τουρκικά φύλα όταν έφτασαν στην περιοχή.<br /><br />Η ζωροαστρική παράδοση ήταν η πρώτη που έδωσε τα θεμέλια για τον λεγόμενο «ιερό πόλεμο» ο οποίος σαν θρησκευτικό και ιδεολογικό δρώμενο, αποτέλεσε βασικό χαρακτηριστικό των λαών της Ανατολής, και στην περίπτωση μας και των Τούρκων. Αντιλαμβανόμαστε βεβαίως πως κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε ευθεία αντιπαράθεση με το ελληνικό ιδεώδες, το οποίο εκτός του ότι ήταν περισσότερο ατομικιστικό, ενείχε μέσα του και χαρακτηριστικά ανθρωπισμού.<br /><br />Οι Έλληνες ακόμα και όταν μεταστράφηκαν από τον αρχαιοελληνικό πολυθεϊσμό προς την Χριστιανική Πίστη, διαμόρφωσαν ένα δόγμα το οποίο συνέχισε, λόγω της μορφής του, να έρχεται προς ευθεία αντιπαράθεση με τον ισλαμικό δεσποτισμό, που είχε πλέον αναλάβει τα πρωτία στο σύστημα της Μέσης Ανατολής.<br /><br />Όπως οι πιστοί του Ζωροαστρισμού επιζητούσαν την θεϊκή παγκόσμια τάξη του Άχουρα Μάζντα, έτσι και οι μουσουλμάνοι ξεχώριζαν με σαφή όρια τον Οίκο του Θεού με τον Οίκο του Πολέμου. Παρατηρούμε δηλαδή μια αξιοσημείωτη ταύτιση των δύο θρησκευτικών συστημάτων, τα οποία με την σειρά τους διαμορφώνουν τον πυλώνα ισχύος του Πολιτισμού για κάθε λαό. Και τα δύο γεωστρατηγικά δόγματα Περσών και μετέπειτα Τούρκων, διαμορφώθηκαν στην αντίληψη της καθολικής κυριαρχίας.<br /><br />Δεν είναι όμως μόνο ο θρησκευτικός παράγοντας που διαμορφώνει την απειλή που αντιμετωπίζει πάνω από μία χιλιετία ο Ελληνισμός. Βασικό χαρακτηριστικό της νομαδικής κουλτούρας, την οποία φέρουν μέχρι και σήμερα οι Τούρκοι, είναι αφενός μεν η κλίση προς την αυξημένη πολεμική βία, και αφετέρου ο ληστρικός χαρακτήρας. Αυτό με την σειρά του διαμόρφωνε ένα ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο υψηλού πολιτισμού, και από την άλλη τροφοδοτούσε ένα συναίσθημα αρπαγής και λεηλασίας, τον αγροτικών πληθυσμών οι οποίοι εξ ορισμού λόγω μόνιμης εγκατάστασης, είχαν αναπτύξει όπως οι Έλληνες, υψηλά ιδανικά για αυτό που σήμερα λέμε «πατρίδα» και «οίκος».<br /><br />Οι Τούρκοι επομένως ως κατεξοχήν λαός με νομαδική νοοτροπία, είχαν και έχουν έντονο το συναίσθημα της παρασιτικής θα λέγαμε εκμετάλλευσης και επικυριαρχίας επί των πληθυσμών, οι οποίοι είχαν την ατυχία να βρεθούν στο ιστορικό τους διάβα. Δεν είναι τυχαίο πως το τουρκικό κράτος δεν έχει δομηθεί πάνω σε καμία κοινωνική και εθνική συναίνεση, αλλά αντίθετα στις γενοκτονίες, τους βίαιους εκτουρκισμούς, και τις εκτοπίσεις γηγενών πληθυσμών.<br /><br />Αυτή λοιπόν η κουλτούρα της στέπας, είχε ως αποτέλεσμα, από κοινού με τον θρησκευτικό παράγοντα, την δημουργία έντονης αντιστικτικής οπτικής κατά των πληθυσμών αυτών, από τους γηγενείς αγροτικούς πληθυσμούς, οι οποίοι διέβλεπαν μια οικονομική και πολιτισμική διασάλευση της ζωής τους από τον νομαδικό παρασιτισμό. Οι Τούρκοι λοιπόν προέκυψαν ως πολιτισμικός παράγων στην περιοχή από τον συγκερασμό της νομαδικής κουλτούρας και της θεοκρατικής αντίληψης του Ισλάμ.<br /><br />Η ελληνική κοσμοαντίληψη επομένως αποδείχτηκε πως ήταν εξ ορισμού αδύνατο να συνυπάρξει με την αντίστοιχη τουρκική, καθώς η μία κουλτούρα θα έπρεπε είτε να απορροφήσει την άλλη, είτε να την καταστρέψει.<br /><br />Συμπερασματικά<br /><br />Η διαμάχη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποτελεί τον κλασσικό ορισμό του ανταγωνισμού μεταξύ ναυτικής και χερσαίας δύναμης. Τυπολογικά η Τουρκία ως χερσαία μάζα προσπαθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να «πνίξει» την Ελλάδα, και από την πλευρά της η Ελλάδας ως θαλάσσια δύναμη να ανασχέσει την Τουρκία μέσω του ελέγχου των θαλασσίων οδών στην περιοχή του Αιγαίου, στρέφοντας την προσοχή στην περιοχή των Στενών και των Μικρασιατικών παραλίων.<br /><br />Η Τουρκία μάλιστα έχει επιδοθεί τα τελευταία ειδικά χρόνια στην «νομαδική τακτική» της συνεχούς πολιορκίας, χρησιμοποιώντας κυρίως υβριδικά μέσα, προκειμένου να «φθείρει» την Ελλάδα, χωρίς όμως να διακινδυνεύσει άμεσα μια στρατιωτική εμπλοκή. Εξάλλου η Τουρκία ως πολιτισμικός δρων ανέκαθεν διεξήγαγε επιχειρήσεις κατά παρηκμασμένων και ευρισκώμενων σε καθεστώς αποσύνθεσης αυτοκρατοριών.<br /><br />Δεδομένου λοιπόν του γεγονότος πως ο γεωπολιτισμικός παράγοντας παίζει καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση των σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, γίνεται απόλυτα κατανοητό πως δεν υπάρχει περιθώριο συννενόησης μεταξύ των δύο, όπως συχνά πυκνά ακούμε από διάφορους «αναλυτές» και «δεξαμενές σκέψεις».<br /><br />Το κλειδί για την ασφάλεια της Ελλάδας βρίσκεται στον έλεγχο του Αιγαίου, και σε δεύτερο επίπεδο, στην ανάσχεση της χερσαίας δύναμης πέρα από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Εαν τώρα σε αυτό συνυπολογίσουμε και την πολιτισμική και ιδεολογική απόσταση που χωρίζει τις κοινωνίες, οδηγούμαστε με ακρίβεια στο συμπέρασμα πως το δίλλημα ασφαλείας για την Ελλάδα δεν πρόκεται να εκλείψει ούτε εύκολα, ούτε και σύντομα.<br /><br /><b><i>*Ο Αλέξανδρος Ιτιμούδης, είναι μεταπτυχιακός φοιτητής Γεωπολιτικής Ανάλυσης, Γεωστρατηγικής Σύνθεσης και Σπουδών Άμυνας και Ασφάλειας.</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://amynageostratigiki.eu/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Δύο κόσμοι σε σύγκρουση

του Αλέξανδρου Ιτιμούδη* Υπάρχει ένα ρητό βγαλμένο από τους αρχαίους μας πρόγονους που λέει πως «αποτελεί σοφία το να μπορείς να κατανοείς τ...

Διαβάστε την συνέχεια

Για να προλάβουμε τις καζάν-καζάν ''συνευρέσεις'' του ''σουλτάνου'' με τα νησιά μας...

<a href="https://www.iefimerida.gr/sites/default/files/styles/medium_article_image/public/2018-10/erdogan-klimakwsi-708_1.jpg?itok=vMVawOfe"><img border="0" height="496" src="https://www.iefimerida.gr/sites/default/files/styles/medium_article_image/public/2018-10/erdogan-klimakwsi-708_1.jpg?itok=vMVawOfe" width="1056" /></a><div><br /></div><div><b>Κρινιώ Καλογερίδου </b>(Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)</div><div>Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα πορεύεται χρόνια τώρα έναντι της Τουρκίας επί τη βάσει της ''κατευναστικής'' εθνικής στρατηγικής της. Μιας στρατηγικής η οποία δε θέλει να προκαλέσει το θυμοειδές της τουρκικής ηγεσίας και των παροικούντων την Ιερουσαλήμ ΝΑΤΟϊκών βακτηρίων της.<br /><br />Για τον λόγο αυτό η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη απαρνήθηκε συνειδητά την εκμετάλλευση του γεωπολιτικού ρόλου της χώρας μας, ενώ δείχνει πέραν το δέον ανεκτική στις τουρκικές προκλήσεις (όχι επέκταση στα 12 νμ, όχι εξορύξεις των ενεργειακών κοιτασμάτων μας, όχι βίαιη παρεμπόδιση των τουρκικών αλιευτικών που αλωνίζουν ανενόχλητα απ' άκρη σε άκρη στο Αιγαίο).<br /><br />Είναι ηλίου φαεινότερο, δηλαδή, πως η πολιτική ηγεσία απαρνήθηκε τα γεωπολιτικά κέρδη που δικαιωματικά ανήκουν στην Ελλάδα, για να μην προκαλέσει το ''θηρίο'' εξ Ανατολών και πέσει θύμα ''θερμού επεισοδίου'' με αρνητικά για την εδαφική μας ακεραιότητα αποτελέσματα.<br /><br />Ωστόσο για όλα υπάρχει η πρώτη φορά που σου δίνει την αφορμή να αλλάξεις έστω και ευκαιριακά, αρκεί το ''παράθυρο ευκαιρίας'' να συνδυαστεί με το ''το σωστό τάιμινγκ'' που λένε και οι Άγγλοι. Η αφορμή, στην περίπτωσή μας, δόθηκε με την μετατόπιση του κέντρου βάρους του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ προς την λεκάνη του Ειρηνικού και τον Ινδικό (ΝΔ Ασία).<br /><br />Το δεδομένο αυτό πίεσε, προφανώς, τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών κ. Δένδια να βάλουν προς ώρας στην άκρη την ''κατευναστική'' πολιτική χάριν της ενεργητικής, για να διασφαλίσουν την ακεραιότητα της πατρίδας που κινδυνεύει απ' την άκρως επιθετική πολιτική του Ταγίπ Ερντογάν και της Τουρκίας (''χθες'', μόλις, ο Τούρκος αντιπρόεδρος Φουάτ Οκτάι έκανε λόγο για επικείμενες τουρκικές έρευνες στην ''τουρκική υφαλοκρηπίδα'').<br /><br />Η διασφάλιση της ακεραιότητας της Ελλάδας απαιτούσε, προφανώς, ''παράθυρο ευκαιρίας'' για την κάλυψη των εξοπλιστικών αναγκών της όσο το δυνατόν γρηγορότερα, αφού ο κίνδυνος ''θερμού επεισοδίου'' με την Τουρκία επί του πεδίου ήταν ορατός.<br /><br />Το ''παράθυρο ευκαιρίας'' για μας δόθηκε με την τριμερή συμφωνία Αυστραλίας-Βρετανίας - ΗΠΑ(AUKUS), βάσει της οποίας η πισώπλατα μαχαιρωμένη Γαλλία (μετά την ακύρωση απ' την Αυστραλία της αγοράς 12 πυρηνοκίνητων γαλλικών υποβρυχίων) επέσπευσε το κλείσιμο αμυντικής συμφωνίας με την Ελλάδα (με αφορμή την αγορά γαλλικών εξοπλιστικών) δίνοντάς της το πλεονέκτημα της υπεροπλίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Στην όλη ευνοϊκή για μας ιστορία βέβαια υπάρχουν και δυο αρνητικά στοιχεία που δεν πρέπει να τα προσπεράσουμε, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να βρεθούμε προ δυσάρεστων εκπλήξεων στο μέλλον. Το πρώτο είναι ότι οι φρεγάτες Belharra δεν είναι πλήρως εξοπλισμένες (ελλείψει πυραύλων SCALP NAVAL), ώστε να θεωρούνται ''υποστρατηγικά'' όπλα.<br /><br />Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, σε περίπτωση σύγκρουσης Ελλάδας-Τουρκίας, να μη μπορούν τα πληρώματά τους να επιφέρουν συντριπτικά πλήγματα στο έδαφος του εχθρού σε μεγάλο βάθος. Κι αν σε αυτό προστεθεί το γεγονός ότι και τα Rafale στερούνται της εμβέλειας βάθους και τη δυνατότητα καίριων ''χτυπημάτων αφανισμού'' του εχθρού, τότε θα αντιληφθούμε ότι υπάρχουν και ''μειονεκτήματα'' που θα πρέπει να συνυπολογιστούν στους στρατηγικούς σχεδιασμούς μας, όσο τουλάχιστον δεν μας επιτρέπεται η πλήρης αξιοποίηση με επιπρόσθετα συστήματα των εξοπλιστικών που αγοράσαμε.<br /><br />Ωστόσο, με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι η ελληνογαλλική συμφωνία πέτυχε κάτι το οποίο είχαμε ξεχάσει ό,τι υπήρχε. Και δεν μιλώ μόνο για τη δυνατότητα συνεργασίας των Belharra με τα Rafale η οποία μπορεί να τρέψει σε φυγή τα τουρκικά πλοία και αεροπλάνα από το Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο. Μιλώ και για τη δυνατότητα επίτευξης ισοζυγίου στρατιωτικής ισχύος με την Τουρκία χάρη στα εν λόγω εξοπλιστικά αποκτήματα, απ' τη στιγμή που θα ενταχθούν συνολικά στο δυναμικό των ΕΔ της χώρας.<br /><br />Παρ' όλα αυτά, η καταφανώς θετική ''αγορά του 21ου αιώνα'' για την Ελλάδα μπορεί να εξαερωθεί, αν δεν φροντίσει το πολιτικό προσωπικό - εν προκειμένω η παρούσα κυβέρνηση - να εγγράψει μια σοβαρή υποθήκη στη διακομματική σταθερότητα της εθνικής πορείας της χώρας θεσμοθετώντας το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας, το οποίο θα έπρεπε ήδη να έχει ιδρυθεί.<br /><br />Όπως θα έπρεπε ήδη να έχουν ληφθεί και άλλες βαρύνουσας σημασίας για τα εθνικά μας συμφέροντα κυβερνητικές αποφάσεις (δικαιωματική επέκταση των ΕΧΥ στα 12 νμ, οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μας με την Κύπρο και κήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ πριν προλάβουν και ανακηρύξουν οι Τούρκοι - βάσει του τουρκολιβυκού μνημονίου - τη δική τους ΑΟΖ στη Μεσόγειο, οποία θα επεκτείνεται από τα έξι μίλια των Ελληνικών ακτών των νήσων Ρόδου, Καρπάθου, Κάσου, Κρήτης, μέχρι τα έξι μίλια της Κύπρου).<br /><br />Δυστυχώς, αντ' αυτών που θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί εκ μέρους μας των συμφωνιών τις οποίες υπογράψαμε με Γαλλία και ΗΠΑ, εμείς σπεύσαμε - δια στόματος του πρωθυπουργού - να προβούμε σε δηλώσεις περί αμοιβαίων υποχωρήσεων, τη στιγμή που υπερβήκαμε ήδη τα εσκαμμένα.<br /><br />Αυτός είναι και ο λόγος που νιώθουμε ανησυχία στη σκέψη ότι ούτε τα Rafale και τα Belharra της ελληνογαλλικής συμφωνίας ούτε η υπογραφή της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας (MDCA) που μας φιλοδώρησε με νέες βάσεις σε τέσσερις ακόμα ελληνικές περιοχές (Λιτόχωρο, Στεφανοβίκειο, Σούδα β' και Αλεξανδρούπολη, με Αμερικανικό Στρατηγείο) μπορούν να διασφαλίσουν την εδαφική κυριαρχία μας, αν η πολιτική εξουσία δεν αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και δεν αντιμετωπίσει με ωριμότητα και σωφροσύνη τον νέο γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδας.<br /><br />Αν δεν ακολουθήσει, ουσιαστικά, τη δική μας στρατηγική κόντρα στις επιδιώξεις των Τούρκων και τα άδηλα σχέδια των ''Μεγάλων'' συμμάχων μας, αν λάβουμε υπόψη ότι οι Γάλλοι δεν κάλυψαν την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα μας στην μεταξύ μας συμφωνία (ως μη εντασσόμενες στην ελληνική κυριαρχία), ενώ οι Αμερικανοί αρνήθηκαν να καλύψουν με βάσεις τη Σκύρο και τα Δωδεκάνησα τα οποία (τυχαία;) θεωρούν διαφιλονικούμενα οι Τούρκοι.<br /><br />Και η δική μας στρατηγική δε θα πρέπει να στηρίζεται στις μερικώς επιτυχείς συμμαχικές Αμυντικές Συμφωνίες μας, αλλά να κινείται σε δύο επίπεδα: στο διπλωματικό-ενημερωτικό, και σε εκείνο της υλοποίησης των εθνικών στόχων.<br /><br />Στην πρώτη φάση, τη διπλωματική-ενημερωτική, αφού επεξεργαστούμε και ξεκαθαρίσουμε όλες τις λεπτομέρειες της ελληνογαλλικής και της ελληνοαμερικανικής συμμαχίας, θα πρέπει να ξεκινήσουμε άμεσα αγώνα ενημέρωσης της διεθνούς κοινής γνώμης για την επιθετικότητα της Τουρκίας και την προκλητικά διεκδικητική και αναθεωρητική στάση της σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου.<br /><br />Στη δεύτερη φάση, αυτή της υλοποίησης των εθνικών στόχων, θα πρέπει να επιταχύνουμε την ανακήρυξη της ΑΟΖ και την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μας με την Κύπρο και την Τουρκία έχοντας σαν πρώτιστο μέλημα την ''ελληνοποίηση'' των θαλασσίων ζωνών μας (θέμα που έθεσε ορθώς ως ζητούμενο ο πρωθυπουργός, γιατί - αν δεν γίνει αυτό - η Τουρκία θα συνεχίσει να θεωρεί διαφιλονικούμενες τις ζώνες και τις νησιωτικές κτήσεις μας επ' αυτών μαζί με τον υποθαλάσσιο πλούτο τους).<br /><br />Και η επιτάχυνση επίλυσης των προβλημάτων μας έχει έναν δρόμο: τον δρόμο του δικαστηρίου του Αμβούργου (με βάση την αρχή της μέσης γραμμής στην ανατολική πλευρά των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου) και όχι του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.<br /><br />Κι αυτό όχι μόνο γιατί όσες φορές βρεθήκαμε στη Χάγη σηκωθήκαμε ηττημένοι απ' το Τραπέζι των διαπραγματεύσεων με οποιονδήποτε αντίδικο απέναντί μας λόγω του ότι παρενέβαιναν πολιτικές σκοπιμότητες και συμφέροντα, αλλά γιατί σ' αυτήν είναι ευρύτερο το πλαίσιο εκδίκασης διαφορών, κάτι που συμφέρει πρωτίστως την Τουρκία η οποία ψάχνει να βρει αφορμή για να ανοίξει τη βεντάλια όλων των εδαφικών της διεκδικήσεων σε βάρος της χώρας μας.<br /><br />Αντίθετα στο Αμβούργο (το οποίο κρίνει με καθαρά νομικούς όρους όλες τις προσφυγές) δεν μπορούν να τεθούν προς συζήτηση οι εκτός θέματος υφαλοκρηπίδας αναθεωρητικοί μεγαλοϊδεατισμοί της Τουρκίας που έχουν σαν στόχο τη διαμόρφωση τετελεσμένων προς ικανοποίηση του ονείρου του Ερντογάν για την ''Γαλάζια Πατρίδα'' του.<br /><br />Με δεδομένα αυτά η πολιτική ηγεσία θα πρέπει να βρίσκεται σε ύψιστη επαγρύπνηση και εγρήγορση, καθώς ο χρόνος κυλά σε βάρος μας και η Τουρκία δεν δείχνει καμιά διάθεση συμβιβασμού. Αντίθετα επαυξάνει περαιτέρω την ένταση με την Ελλάδα και απειλεί να υψώσει τείχος άμυνας στο Αιγαίο (ADIZ), για να απομονώσει τα γειτνιάζοντα σε αυτήν ελληνικά νησιά από τον εθνικό τους κορμό.<br /><br />Όλα δείχνουν ότι σχεδιάζει απόβαση και το μόνο εμπόδιο για την πραγματοποίησή της είναι η μη αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, που θα διευκόλυνε τις συνθήκες απόβασής της. Έπειτα γνωρίζει καλά ότι το πυραυλικό ρωσικό σύστημα S-400 Triumf που διαθέτει έχει βεληνεκές που φτάνει στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια αλλά δεν μπορεί να ''αντιπαλέψει'' τα Rafale και Belharra τα οποία μπορούν να αναχαιτίσουν τους πυραύλους του, γιατί έχουν δυνατότητα αποτρεπτική.<br /><br />Έτσι, με επίγνωση της αδυναμίας της να κάνει πράξη εδώ και τώρα τα σχέδιά της, περιορίζεται στο να προκαλεί Ελλάδα και Κύπρο αποστέλλοντας δύο ερευνητικά πλοία, το BILIM-2 και το YUNUS-S, ανατολικά του 28ου μεσημβρινού (μεταξύ Ρόδου-Καστελόριζου) και νοτιοανατολικά της Κύπρου (για το διάστημα μέχρι την 21η Οκτωβρίου).<br /><br />Αυτά, δυστυχώς, προοιωνίζονται ότι τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Ο προαιώνιος αντίπαλος είναι δόλιος, απρόβλεπτος, αναξιόπιστος και δεν ορρωδεί προ ουδενός. Γι' αυτό και επιχειρεί δια της στρατιωτικής του ισχύος και της γεωπολιτικής του πυγμής να επιβάλει τα σχέδια της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' του σε Ελλάδα και Κύπρο.<br /><br />Ήδη έχει αρχίσει τις προειδοποιητικές βολές ρίχνοντας, απ' την μια, ''στην πυρά'' τη Συνθήκη της Λωζάνης (λόγω της παρουσίας αμερικανικών στρατευμάτων στην Αλεξανδρούπολη) και των Παρισίων (λόγω της ανάπτυξης βαρέων όπλων στα νησιά του Α. Αιγαίου) και από την άλλη ετοιμάζει στην Κύπρο αεροδρόμιο για την φιλοξενία οπλισμένων UAV, ενώ παράλληλα επισπεύδει την κατασκευή μεγάλης ναυτικής βάσης στην Καρπασία για τον έλεγχο της Α. Μεσογείου.<br /><br />Δεδομένων αυτών -- στα οποία θα πρέπει να προστεθεί η ειλημμένη απόφαση των Τούρκων να στείλουν γεωτρύπανο βόρεια της οριοθετημένης γραμμής A-B-C-D-E μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου (για να σπάσουν την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία περί ΑΟΖ της 6ης Αυγούστου 2020, η οποία αντίκειται στο τουρκολιβικό μνημόνιο της 27ης Νοεμβρίου 2019) -- ευχής έργο θα ήταν η επίσπευση της παράδοσης των νέων εξοπλιστικών από τη Γαλλία, για να προλάβουμε τις καζάν καζάν ''συνευρέσεις'' που ονειρεύεται ο ''σουλτάνος'' με τα νησιά και τον υποθαλάσσιο πλούτο μας.<br /><br /><a href="https://i-epikaira.blogspot.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Για να προλάβουμε τις καζάν-καζάν ''συνευρέσεις'' του ''σουλτάνου'' με τα νησιά μας...

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας) Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα πορεύεται χρόνια τώρα έναντι της Τουρκίας επί τη βάσει της '...

Διαβάστε την συνέχεια

Το ελληνοτουρκικό σκάκι στην Αίγυπτο και ο κίνδυνος να βρεθούμε ξανά προ δυσάρεστων εκπλήξεων.

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/09/strategy_chess-5516468_1280.jpg"><img height="392" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/09/strategy_chess-5516468_1280-696x392.jpg" width="747" /></a><br /><br />Η Αίγυπτος είναι η χώρα κλειδί των εξελίξεων στην περιοχή σ΄ ότι αφορά τις επιδιώξεις Ελλάδας και Τουρκίας. Η Άγκυρα δεν κρύβει ότι «καίγεται» να επαναφέρει τις σχέσεις της με το Καϊρο σε επίπεδα του παρελθόντος και να εκμεταλλευθεί όσο μπορεί απ αυτή την επαναπροσέγγιση.<br /><br />Η Ελλάδα έδωσε πολλά στην Αίγυπτο στη συμφωνία που υπέγραψε μαζί της, δεχόμενη πρώτα απ΄ όλα να αφήσει «ανοιχτή» την περιοχή ανατολικά του 28ου μεσημβρινού, όπου βρίσκεται και το Καστελόριζο. Αυτόν τον «ανοιχτό χώρο» η Τουρκία τον εκμεταλλεύεται και προσπαθεί να τον αρπάξει.<br /><br />Η Αθήνα προχώρησε σε μία πολύ σημαντική συμφωνία με την Αίγυπτο για μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας. Όπως επισημαίνει σε ανάλυση του ο Υποναύαρχος ε.α και πρόεδρος της Κοινωνίας Αξιών Στέλιος Φενέκος «οι προσπάθειες της Ελλάδος για κάλυψη των ενεργειακών της αναγκών με τον αγωγό μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας από την Αίγυπτο είναι εξαιρετικές, όχι μόνο γιατί θα καλύπτουν ενεργειακά την χώρα μας αλλά θα ενισχύουν και την ενεργειακή επάρκεια και άλλων χωρών της ΕΕ και θα δημιουργούν ένα δίκτυο συνεργασίας με την Κύπρο, με πολλές άλλες χώρες της ΕΕ και με την Αίγυπτο…Κατά συνέπεια η δημιουργία τέτοιων δικτύων συνεργασίας ενισχύει το δίκτυο ασφαλείας για τις χώρες της περιοχής. Η λογική δικτύων αυτής της μορφής σε πολλά πεδία συνεργασίας είναι σημαντικός γεωπολιτικός παράγων που προάγει την σταθερότητα σε μείζονες περιοχές του κόσμου.<br /><br />Όπως επισημαίνει όμως ο κ.Φενέκος «το κακό είναι ότι σε αυτήν την αντίληψη δεν εντάσσεται η Τουρκία, η οποία εάν είχε ακολουθήσει μία πολιτική βελτίωσης των σχέσεων της με τους γείτονές της, θα είχε μία πορεία σημαντικής ανάπτυξής της, ως χώρα κομβική γεωπολιτικά, όπως ακριβώς συμβαίνει με την ταχύτατα αναπτυσσόμενη Αίγυπτο, υπό την στιβαρή διακυβέρνηση Σίσι.<div><br />Μία τέτοια αλλαγή στην πολιτική της Τουρκίας θα ήταν εξαιρετική για την περιοχή και θα καθιστούσε την Ανατολική Μεσόγειο περιοχή σταθερότητας και συνεργασίας για την εκμετάλλευση των πολλαπλών φυσικών πόρων της περιοχής.<br />Μία περιοχή ευλογημένη, που πάντα ήταν κομβική γεωπολιτικά για τις παγκόσμιες εξελίξεις, και της οποίας η επεκτατική, απειλητική και επιθετική πολιτική της Τουρκίας διασπά την δυνητική ενότητα, δυσχεραίνει μέχρι σημείου καθηλώσεως τις συνεργασίες και υποβαθμίζει την οικονομική και γεωπολιτική δυναμική της.</div><div><br />Μία συμφωνία συνεργασίας, του τύπου των κρατών της Νοτιοανατολικής Ασίας, θα καθιστούσε την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου το κέντρο των γεωπολιτικών εξελίξεων στην ΕΕ και στην διευρυμένη Μέση Ανατολή .<br />Δυστυχώς η Τουρκία έχει πάρει λάθος δρόμο, ενώ η Ελλάδα δείχνει τον δρόμο, ηγούμενη στις εξελίξεις με τις συνεργασίες που επιτυγχάνει.</div><div><br />Την Τουρκία θα την συνέφερε να ενταχθεί κι αυτή στο πρόγραμμα εκμετάλλευσης των τεράστιων ενεργειακών πόρων που μπορούν να αντληθούν από την Αίγυπτο και την ερημική ηλιόλουστη Σαχάρα, πέραν του ότι με την συνεργασία θα μπορούσε και η ίδια να αποτελέσει εξαγωγέα πράσινης ενέργειας, λόγω του ποικίλου και μεγάλου γεωφυσικού της περιβάλλοντος.</div><div><br />Όμως πολύ φοβάμαι ότι θα προσπαθήσει να αποτρέψει την εξέλιξη της διασύνδεσης της Κύπρου και της Ελλάδος με την Αίγυπτο, ισχυριζόμενη ότι έχει αποκλειστικό δικαίωμα στην ΑΟΖ από την οποία θα διέλθει ο αγωγός, που καταχρηστικά ισχυρίζεται ότι της ανήκει.<br />Θα απαιτήσει, με πρόσχημα την όδευση του αγωγού, να δημιουργήσει δια της ισχύος τετελεσμένα στο ζήτημα των θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο και να υποχρεώσει τις χώρες να της αναγνωρίσουν καταχρηστικά δικαιώματα τα οποία δεν την ανήκουν”.<br /><br />Την ίδια ώρα η Τουρκία προσπαθεί να πείσει την Αίγυπτο ότι είναι προς το συμφέρον της να προτιμήσει τη δική της «προσφορά» για καθορισμό ΑΟΖ, αφού θα κερδίσει πολύ περισσότερο χώρο απ΄ αυτόν που θα ελέγχει αν συμφωνήσει με την Ελλάδα. Δεν σημαίνει ότι η Αίγυπτος δεν το συζητά και δεν το σκέπτεται σοβαρά. Οι πολύ καλές σχέσεις Ελλάδας-Αιγύπτου δεν θα εμποδίσουν τον στρατηγό Σίσι να εκμεταλλευθεί τη συγκυρία και να συμφωνήσει με την Τουρκία. Η εξομάλυνση των σχέσεων Τουρκίας-Αιγύπτου θα ικανοποιήσει και τους Αμερικανούς που την επιδιώκουν. Ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών Γιάννης Βαληνάκης έχει δηλώσει στη συνέντευξη του στο Militaire.gr ότι είναι ανήσυχος για τις εξελίξεις με την Αίγυπτο. Στο απόσπασμα της συνέντευξης εξηγεί το γιατί και αναφέρει τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να προλάβει δυσάρεστες εξελίξεις.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το ελληνοτουρκικό σκάκι στην Αίγυπτο και ο κίνδυνος να βρεθούμε ξανά προ δυσάρεστων εκπλήξεων.

Η Αίγυπτος είναι η χώρα κλειδί των εξελίξεων στην περιοχή σ΄ ότι αφορά τις επιδιώξεις Ελλάδας και Τουρκίας. Η Άγκυρα δεν κρύβει ότι «καίγετα...

Διαβάστε την συνέχεια

Πώς ο Ερντογάν χάνει τον πόλεμο στον αέρα – Χωρίς λύσεις η Τουρκία

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/10/erdogan-rafale-.png" /><br /><br /><b>Αδαλής Γιώργος</b><br />Το πώς έφτασε ο Ερντογάν να είναι από θέση ισχύος απέναντι στην Ελλάδα, σε θέση επαίτη για την τουρκική Πολεμική Αεροπορία, είναι ένα από τα μεγαλύτερα γεωπολιτικά παίγνια που παίχτηκαν στην γειτονιά μας. Οι αξιωματικοί της πολεμικής αεροπορίας του είναι σε απόγνωση μιας και ο Ερντογάν αυξάνει τις απαιτήσεις του, αλλά οι πτέραρχοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν όπως παλιά!<br /><br />Τι ψάχνει η (πολεμοχαρής) “αλεπού” στο (αεροπορικό) “παζάρι” λοιπόν; Σήμερα ο Ερντογάν παίζει τα ρέστα του και εξαρτάται από τί πολιτική θα ακολουθήσουν Ελλάδα, Αίγυπτος και Ισραήλ απέναντί του. Παλιότερα στηριζόταν πρωτίστως στην Πολεμική Αεροπορία! Σήμερα στηρίζεται πολύ στο Πολεμικό Ναυτικό και στα drones. Η Πολεμική Αεροπορία έχει αποψιλωθεί από στελέχη και τα τουρκικά μαχητικά γερνάνε. Οι ικανότητές τους αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Σήμερα, πάντως, η τουρκική αεράμυνα θα αναβαθμιστεί πολύ εάν ενεργοποιηθούν οι S-400.<br /><br />Η ελληνογαλλική συμφωνία, παρότι άργησε να υπογραφεί, βάζει την Ελλάδα σε νέα εποχή. Θα ανασχέσει τον επεκτατισμό των νεοοθωμανών. Το ελληνικό πλεονέκτημα ξεκινά από τον αέρα και θα επεκταθεί στην θάλασσα. Οι Τούρκοι τρέμουν τα Rafale κυρίως γιατί είναι το μοναδικό αεροσκάφος που μπορεί να πετάξει με τρεις δεξαμενές καυσίμων και χωρίς ανεφοδιασμό να κάνει απευθείας πτήση από την Ελλάδα στην ανατολική Τουρκία. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να πλήξει στόχους στα βάθη της Τουρκίας. Με την έλευση των Rafale και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είναι οι νούμερο ένα “κυνηγοί” των S-300 και S-400, κάνει τoυς Τούρκους να χάνουν τον ύπνο τους!<br /><br />Στα τουρκικά ΜΜΕ έχουν γραφτεί πολλά για τις διαδραστικές ικανότητες Rafale και Belh@rra, όπως και για το γεγονός ότι γέρνουν την ζυγαριά υπέρ της Ελλάδας. Για τον Ερντογάν οι επιλογές δεν είναι πολλές. Τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του για την ανασύσταση της οθωμανικής αρμάδας μπορεί να πήγαν καλά μέχρι ένα σημείο, αλλά σήμερα πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το “Anadolu” από μίνι-αεροπλανοφόρο θα γίνει “dronoφόρο” ή ελικοπτεροφόρο!<br />Ο Ερντογάν χάνει τον πόλεμο στον αέρα<br /><br />Τώρα που οι ΗΠΑ τον απέκλεισαν από τα F-35, με τη ναυτική έκδοση των οποίων (F-35C καθέτου προσνηώσεως-απονηώσεως) θα εξόπλιζε το “Anadolu”, έχει στραφεί στους Βρετανούς, με τους οποίους συζητά την κατασκευή κανονικού αεροπλανοφόρου! Η λύση των καθέτου απογειώσεως βρετανικών αεροσκαφών Sea Harriers δεν ικανοποιεί τους Τούρκξους ναυάρχους. Του λένε ότι αυτή η λύση θα ήταν καλή για τη δεκαετία του 1980 όχι για του 2020.<br /><br />Ο “σουλτάνος” έβαλε χέρι στο μυστικό ταμείο, τον “χαζινέ”, και αρχίζει και μοιράζει χρήμα σε λομπίστες, μήπως βρει λύση, όπως θα δούμε παρακάτω. Τον απασχολεί τόσο το αρχικό κόστος της απόκτησης ενός κατάλληλου μαχητικού, όσο και το κόστος ανά ώρα πτήσης. Σκέφτεται ότι μπορεί να καλύψει μέτωπα, τα οποία δεν χρειάζονται και τόσο προηγμένα αεροσκάφη, αφού οι αντίπαλοί του (Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Αρμενία) δεν διαθέτουν σοβαρές Αεροπορίες!<br /><br />Στην Άγκυρα συζητούν ακόμα και αγορά χαμηλού κόστους αεροσκάφη, προκειμένου να αντισταθμίσουν την “ποιότητα” με την ποσότητα. Ποια είναι σήμερα τα κόστη απόκτησης και πτήσης των αεροσκαφών που υπάρχουν στην αγορά; Ας συγκρίνουμε αρχικά τα δύο αεροσκάφη, για τα οποία έχουν χυθεί τόνοι μελάνης σε Ελλάδα και Τουρκία: Το Rafale και το F-35.<br /><br /><img height="278" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/10/raf-f35-b-1.jpg" width="640" /><br /><br />To Rafale είναι ένα μαχητικό ανάμεσα στην 4η και 5η γενιά και το F-35 είναι ένα stealth 5ης γενιάς. Αν το Rafale ήταν και stealth, τότε θα θεωρούνταν μαχητικό 5ης γενιάς. Στον αντίποδα αξίζει να δούμε άλλους δυο πασίγνωστους μαχητές που κυριαρχούν στους αιθέρες:<br /><br /><img height="278" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/10/f-16-mirage2000-b-1.jpg" width="640" /><br /><br /><div>Συγκρίσεις <br /><br />Όπως βλέπετε, τα πλέον πολυσυζητημένα αεροσκάφη σε Ελλάδα και Τουρκία, έχουν πολύ διαφορετικά κόστη απόκτησης! Αυτός που θα απευθυνθεί στη γαλλική Dassault πρέπει να γνωρίζει ότι το ένα Rafale κοστίζει όσο 4,5 Mirage 2000. Ενώ το κόστος ανά ώρα πτήσης του Rafale είναι σχεδόν 3,5 φορές μεγαλύτερο από του Mirage. Φυσικά οι δυνατότητες των δύο αεροσκαφών είναι ασύγκριτες. Αν συγκρίνουμε τα αντίστοιχα της Lockheed Martin, βλέπουμε ότι ένα F-35 κοστίζει όσο πέντε F-16/Block60. Επιπρόσθετα, κάθε ώρα που πετά ένα F-35 ισούται με τις ώρες που πετούν 3,5 F-16 μαζί.<br /><br />Οι δύο ντίβες λοιπόν, για τις οποίες μιλούν όλοι στην Ελλάδα και στην Τουρκία, είναι το F-35 και το Rafale.Το Rafale, είναι ένα πάρα πολύ σταθερό αεροσκάφος, για το οποίο δεν έχουν αναφερθεί παρατράγουδα όπως για το F-35 και είναι αυτό που έψαχνε η ελληνική Πολεμική Αεροπορία για να κάνει την διαφορά. Η Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει Mirage 2000 και Rafale, λόγω της συμφωνίας της Ελλάδας με την Dassault.<br /><br />Σήμερα ο τουρκικός στόλος F-16 είναι ελάχιστα πιο αναβαθμισμένος από τον δικό μας! Με την συμφωνία, όμως, για αναβάθμιση ελληνικών F-16 σε Viper, θα υπερέχουν έναντι των τουρκικών. Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα μαχητικά που φλερτάρει ο “σουλτάνος”, κυρίως με τα ρωσικά; Το παρακάτω σχεδιάγραμμα συγκρίνει σε κόστος πτήσης όλα τα γνωστά μαχητικά:<br /><br /><img height="367" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/10/Fuel-Chart.jpg" width="685" /><br /><br />Aν συγκρίνουμε το Sukhoi SU-35, για το οποίο ξερογλείφεται ο Ερντογάν, θα διαπιστώσουμε ότι το κόστος ανά ώρα πτήσης συγκριτικά με το F-35 δεν διαφέρει πολύ, αλλά είναι μεγαλύτερο από του Rafale. Tο τουρκικό ενδιαφέρον για αγορά Sukhoi PAK-FA (γνωστό ως SU-57 Felon) θα προκαλέσει οριστική ρήξη της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ, αλλά επιπλέον το ρωσικό αυτό αεροσκάφος δεν έχει ακόμα γραμμή παραγωγής. Ας ρίξουμε μια ματιά και στις τιμές απόκτησης, όπως διαμορφώνονται με τα επικαιροποιημένα στοιχεία του 2021:<br /><br /><img height="367" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/10/Cost-Chart.jpg" width="696" /><br /><br />Όπως βλέπετε στο παραπάνω σχεδιάγραμμα, διατηρείται η ταξινόμηση των μαχητικών ανά κόστος ώρας πτήσης, προκειμένου να διαπιστωθεί με ευκολία, ότι δεν ισχύει ο μύθος που λέει ότι «τα ακριβά σε καύσιμα αεροσκάφη κοστίζουν ακριβότερα για να τα αποκτήσεις». Το τελικό κόστος ενός μαχητικού στην αγορά προκύπτει από άλλους παράγοντες. Καλό είναι, όμως, να γνωρίζουμε ποιες είναι οι πραγματικές τιμές των μαχητικών ανεξαρτήτως γενιάς και κατασκευάστριας χώρας.<br />Μίσθωσε λομπίστα κολοσσό<br /><br />Από τα παραπάνω προκύπτει ότι ο Ερντογάν αυτοπαγιδεύτηκε στην μεγαλομανία του. Προσπαθεί τώρα να αποκτήσει μια μοίρα της ναυτικής έκδοσης των F-35, προκειμένου να μην καταρρεύσει το φαραωνικό του σχέδιο με τα ισπανικής σχεδίασης μίνι-αεροπλανοφόρο. Γνωρίζει ότι άλλες επιλογές δεν έχει σε αυτό. Από τη μία εκβιάζει το ΝΑΤΟ, απειλώντας ότι θα αγοράσει ρωσικά Sukhoi, αλλά στην πραγματικότητα καίγεται για τα F-35 καθέτου απονηώσεως.<br /><br />Υπενθυμίζουμε ότι τον περασμένο Απρίλιο οι ΗΠΑ απέκλεισαν επίσημα την Τουρκία από το πρόγραμμα παραγωγής του F-35, αλλά ο Ερντογάν το γνώριζε από πριν. Έτσι, από τον Φεβρουάριο 2021 είχε προσλάβει λομπίστες για άσκηση πίεσης σε μέλη του Κογκρέσου, προκειμένου να αλλάξει την σε βάρος της Τουρκίας κατάσταση. Προσέλαβε λοιπόν μια από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως δικηγορικές εταιρείες, προκειμένου να επιτύχει την άρση του αποκλεισμού από το πρόγραμμα των F-35.<br /><br />Πρόκειται για την Arnold & Porter Kaye Scholer LLC που εδρεύει στην Ουάσινγκτον και έχει γραφεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Ασίας. Ούτε η Τουρκία ούτε η αμερικάνικη εταιρεία έχουν γνωστοποιήσει επισήμως τις προθέσεις τους, αλλά η σύμβασή τους είναι καταχωρημένη στον πίνακα του αμερικανικού υπουργείου Δικαιοσύνης. Ψάξαμε και βρήκαμε στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία η Arnold & Porter έχει συνυπογράψει “σύμβαση πίεσης” προς όφελος της SSTEK Defense Industry Techologies, η οποία είναι θυγατρική της τουρκικής Savunma Sanayii Başkanlığı (SSB), η οποία από το 2018 και μετά με ειδικό νόμο έχει υπαχθεί στον άμεσο έλεγχο του Τούρκου προέδρου.<br /><br />To πρώτο συμβόλαιο υπογράφτηκε τον Φεβρουάριο 2021, ήταν ύψους 750.000 δολαρίων και διάρκειας έξι μηνών. Η αμερικάνικη εταιρεία αναφέρει στο συμβόλαιο επί λέξει ότι: «η εταιρεία θα παράσχει στρατηγικές συμβουλές για την συνέχιση της συμμετοχής στο πρόγραμμα Joint Strike Fighter (F-35) καθώς επίσης και συμβουλές σχετικά με κυρώσεις και σχετικά νομικά ζητήματα». Τον Αύγουστο που το συμβόλαιο έληξε, με εντολή Ερντογάν ανανεώθηκε αυτή τη φορά για 12 μήνες έναντι 1.500.000 δολαρίων.</div><div><br />Οι λομπίστες πιέζουν<br /><br />Σύμφωνα με αμερικανικές πηγές, η Τουρκία πιάνεται από μια “τρίχα” της αρχικής συμφωνίας για τα F-35, η οποία έλεγε ότι «καμιά συμβαλλόμενη χώρα δεν μπορεί να εκδιωχτεί μονομερώς». Και με βάση αυτό προσπαθεί να χτίσει μια νομική αξίωση, η οποία θα της επιτρέψει να διαπραγματευτεί την επιστροφή της στο πρόγραμμα, παρά το ότι έχει αγοράσει τους S-400.<br /><br />Για λογαριασμό της Άγκυρας, η Arnold & Porter ασκεί τεράστιες πιέσεις σε μέλη του Κογκρέσου, αξιώνοντας ή την άμεση επιστροφή των χρημάτων που δαπάνησε η Τουρκία (1,4 δισ. δολάρια περίπου), ή την απόκτηση οκτώ F-35 (ναυτική έκδοση) ως αποζημίωση. Kαθυστερεί, μάλιστα, την καθέλκυση του “Anadolu”, ελπίζοντας ότι μπορεί να αποκτήσει τα F-35 . Προ ημερών, η Arnold & Porter έβαλε στο τραπέζι και τρίτη option, την εξόφληση των τουρκικών απαιτήσεων με την αγορά 40 καινούργιων F-16 και την αναβάθμιση 80 παλαιών σε Viper.<br /><br />Η υπόθεση αυτή έχει μεγάλο βάθος, αφού οι λομπίστες της Άγκυρας πιέζουν προς όλες τις κατευθύνσεις στο Κογκρέσο όχι μόνο υπέρ των τουρκικών συμφερόντων, αλλά και κατά της Ελλάδας, υπονομεύοντας και μέλη του που στηρίζουν την Ελλάδα, όπως ο γερουσιαστής Ρόμπερτ Μενέντεζ! Οι άνεμοι που φυσάνε στην Ουάσινγκτον, όμως, είναι αρνητικοί για το καθεστώς Ερντογάν.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πώς ο Ερντογάν χάνει τον πόλεμο στον αέρα – Χωρίς λύσεις η Τουρκία

Αδαλής Γιώργος Το πώς έφτασε ο Ερντογάν να είναι από θέση ισχύος απέναντι στην Ελλάδα, σε θέση επαίτη για την τουρκική Πολεμική Αεροπορία, ε...

Διαβάστε την συνέχεια

Παιχνίδια κατασκόπων: ΜΙΤ εναντίον Μοσάντ-Συλλήψεις και απειλές σε ένα απρόβλεπτο γαϊτανάκι.

<img src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-10/kyriakos-mitsotakis-anastasiadis-sisi-xeria_0.jpg?itok=vzuHlOUj" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Κατάσκοποι διέρρευσαν στο Ισραήλ πληροφορίες για τουρκικά οπλικά συστήματα</span></h3><div><b>Ιωάννης Χάρχαρης</b><br />Σχεδόν από το πουθενά, φαίνεται ότι οι σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ οδηγούνται σε νέα επιδείνωση, παρά τις προσπάθειες της Άγκυρας να βρει ένα modus viventi με το Τελ Αβίβ.<br /><br />Συγκεκριμένα, δημοσιεύματα τουρκικών ΜΜΕ αναφέρουν ότι δίκτυο κατασκόπων στην Τουρκία, έχει διαρρεύσει πληροφορίες για τεχνολογικά έργα σε ισραηλινές εταιρείες τη στιγμή που ο εισαγγελέας της χώρας, ερευνούσε 11 άτομα για διαρροή πληροφοριών σχετικά με τις αμυντικές βιομηχανίες της Τουρκίας σε διεθνείς εταιρείες.</div><div><br />Στο «στόχαστρο» τα τουρκικά drones<br /><br /></div><div>Η τουρκική φιλοκυβερνητική εφημερίδα Yeni Şafak, ανέφερε σε ρεπορτάζ της ότι οι αμυντικές βιομηχανίες της Τουρκίας έχουν αναπτυχθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, με τα drones της να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του διεθνούς εμπορίου όπλων. Η εφημερίδα ανέφερε ότι ως αποτέλεσμα τούτου, η Τουρκία έγινε στόχος τεχνολογικής και εμπορικής κατασκοπείας, αναφερόμενη στην εξάρθρωση κατασκοπευτικών πυρήνων που είχαν στόχο βιομηχανικά έργα στον αμυντικό τομέα.<br /><br />Πάντως, σύμφωνα με τη Yeni Şafak, η έρευνα που ξεκίνησε από την Εισαγγελία της Άγκυρας για την επ’ αμοιβή διαρροή πληροφοριών, που σχετίζονται με έργα Άμυνας και Ναυτικού της προεδρίας της Τουρκίας έχει κλείσει. Υπενθυμίζεται ότι το τελευταίο διάστημα η Τουρκία προσπαθεί -σχεδόν απεγνωσμένα- να βρει τρόπο συνεννόησης με το Ισραήλ, σε μια απόπειρα να ανακτήσει τις επαφές της με τον βασικό σύμμαχο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή.<br /><br />Ο ιστότοπος turkiyegazetesi.com.tr, έγραψε ότι Τουρκικά μέσα αναφέρουν ότι εντοπίστηκε ισραηλινός κατασκοπευτικός πυρήνας, ο οποίος “έκλεβε” μυστικά της τουρκικής στρατιωτικής τεχνολογίας. Όπως αναφέρει η εφημερίδα του Ερντογάν Γενί Σαφάκ, η τουρκική αμυντική βιομηχανία έχει προοδεύσει δραματικά τελευταία και κατά συνέπεια η Τουρκία καθίσταται στόχος κατασκοπείας…</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2021-10/mossad-ajanlarina-mit-vurgunu--1634804514.jpg"><img src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-10/mossad-ajanlarina-mit-vurgunu--1634804514.jpg?itok=WkV6xg4a" /></a><br /><br /></div><div> Δίκτυο της Mossad 15 ατόμων που εργάζονταν εναντίον της Τουρκίας σε 4 επαρχίες συνελήφθη από τη MIT.<br /><br />«Το δίκτυο της Mossad 15 ατόμων, που δραστηριοποιούνταν στην κατασκοπεία στην Τουρκία , αιφνιδιάστηκε από την επιχείρηση της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (MIT) μετά από έναν χρόνο μυστικής καταδίωξης». ανέφερε η εφημερίδα <br /><br />Έγινε γνωστό, ότι το ισραηλινό δίκτυο πληροφοριών, το οποίο είχε μπει στον στόχο της τουρκικής ΜΙΤ ήταν σε «στενό κλοιό» και στόχο είχε να κατασκοπεύει, συλλέγοντας βιογραφικές πληροφορίες για άτομα που είναι Τούρκοι πολίτες και άριστοι ξένοι φοιτητές που διαμένουν στην Τουρκία.<br /><br />Αποκαλύφθηκε ότι 5 ξεχωριστά δίκτυα των 3 ατόμων το καθένα, παρακολουθήθηκαν «σαν σκιά» για ένα χρόνο από μια ομάδα των 200 ατόμων της MIT. Οι πληροφορίες μοιράζονταν με ασφαλή κωδικοποιημένο τρόπο και η αποκάλυψή τους στις 7 Οκτωβρίου, οδήγησε την αντιτρομοκρατική αστυνομία να συλλάβει 15 κατασκόπους σε 4 επαρχίες.</div><div><br />ΣΤΟΧΕΥΑΝ ΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΑΜΥΝΑΣ<br /><br />Σύμφωνα με τα νέα του Abdurrahman Şimşek από την εφημερίδα Sabah, έχουν επιτευχθεί σημαντικές λεπτομέρειες σχετικά με τις δραστηριότητες 15 μισθωμένων κατασκόπων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων αραβικής καταγωγής.<br /><br />Οι κατάσκοποι παρείχαν στη Mossad πληροφορίες ξένων φοιτητών από πανεπιστήμια της Τουρκίας, ειδικά εκείνων, που θα μπορούσαν να αναλάβουν θέσεις στην αμυντική βιομηχανία στο μέλλον.<br /><br />Διαπιστώθηκε επίσης ότι οι πράκτορες της Μοσάντ, διεξήγαγαν μια μελέτη πληροφοριών σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους Παλαιστίνιοι φοιτητές, εισήλθαν στα πανεπιστήμια της Τουρκίας και τι είδους εγκαταστάσεις και διευκολύνσεις είχαν οι Παλαιστίνιοι φοιτητές, από την τουρκική κυβέρνηση και τους δήμους.<br /><br />Το δίκτυο της Μοσάντ, αποτελούμενο από πέντε ομάδες πληροφοριών, μετέτρεψε αυτές τις πληροφορίες σε βιογραφικές αναφορές πληροφοριών, που περιείχαν αρχεία επισήμανσης και στη συνέχεια τις έστειλε κρυφά σε αξιωματούχους της Μοσάντ στο εξωτερικό, με προγράμματα κρυπτογράφησης που βασίζονται στο Διαδίκτυο.<br /><br />Το δίκτυο πραγματοποίησε έρευνα, σε διάφορες ενώσεις και οργανώσεις που λειτουργούσαν στην Τουρκία και έδωσε τις πληροφορίες που έλαβε, σε αξιωματούχους της ισραηλινής μυστικής υπηρεσίας.<br /><br />Έγινε γνωστό ότι το δίκτυο κατασκοπείας, το οποίο στρατολογήθηκε με χρήματα, μοιράστηκε τις πληροφορίες με την ισραηλινή Mossad για δεκάδες χιλιάδες δολάρια και ευρώ.<br /><br />Να σημειώσουμε ότι λίγες εβδομάδες πριν, η εφημερίδα Shehab που σχετίζεται με τη Χαμάς, ανέφερε ότι επτά Παλαιστίνιοι που είχαν αναφερθεί ως αγνοούμενοι στην Τουρκία, συνελήφθησαν για κατασκοπεία «Παλαιστινίων εθνικών προσώπων» στην Τουρκία για τις Γενικές Υπηρεσίες Πληροφοριών της Παλαιστινιακής Αρχής και τη Μοσάντ. Η έκθεση ισχυρίστηκε, ότι οι τουρκικές υπηρεσίες πληροφοριών συνέλαβαν τους κατασκόπους.<br /><br />Δεν είναι σαφές, εάν οι εκθέσεις της Τουρκίας και της συνδεδεμένης με τη Χαμάς σχετίζονται. Ο στόχος των κατασκόπων ήταν να προετοιμαστούν για επιχειρήσεις δολοφονίας εναντίον κορυφαίων Παλαιστινίων στην Τουρκία, σύμφωνα με τον Shehab. Η έκθεση υποστήριζε ότι το Ισραήλ ήταν απρόθυμο να πραγματοποιήσει επιχειρήσεις στην Τουρκία λόγω ανησυχιών για αντίδραση του Τούρκου προέδρου Ερντογάν.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2021-10/le-materiel-dont-nous-disposons_ci3.jpg"><img src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-10/le-materiel-dont-nous-disposons_ci3.jpg?itok=HqbzeOLU" /></a><br /><br />Να υπενθυμίσουμε ότι πέρυσι, με ένα «παράξενο» δημοσίευμα που αφορούσε «αποκαλύψεις» και ονόματα για την δράση της ισραηλινής Μοσάντ κατά της Τουρκίας, η Άγκυρα επιχείρησε όχι μόνο να ενοχοποιήσει το Ισραήλ για την αρνητική εικόνα της χώρας, αλλά και να στείλει μήνυμα στην νέα ισραηλινή κυβέρνηση.<br /><br />Σημειωτέον ότι ολόκληρο το δημοσίευμα, εστιάζεται στην προσπάθεια προστασίας του αρχηγού της ΜΙΤ Χακάν Φιντάν, από τις «επιχειρήσεις σπίλωσης» του από το Ισραήλ…<br /><br />Το δημοσίευμα με τίτλο «Πως η Ισραηλινή Μοσάντ συνδέεται με το Ριάντ και την FETO (το κίνημα Φ.Γκιουλέν) για να στοχεύσουν την Τουρκία», δημοσιεύθηκε λίγες ώρες αφότου στο Ισραήλ ανακοινώθηκε η Συμφωνία για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, που έδινε τέλος στην πολύμηνη πολιτική κρίση. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Sabah, η οποία δεν είναι απλώς φιλοκυβερνητική αλλά και ανήκει στην οικογένεια του γαμπρού του τούρκου ηγέτη και πρώην υπουργού Οικονομικών Μ. Αλμπαϊρακ .<br /><br />Η «αποκάλυψη» επιχειρήσεων αλλά και του τρόπου δράσης της Μοσάντ, από την τουρκική εφημερίδα, θέλει να αναδείξει βεβαίως τις συνωμοσιολογικές θεωρίες ότι όλοι συνασπίζονται με το Ισραήλ, προκειμένου, να στραφούν κατά της Τουρκίας- ακόμη και η FETO, όπως αποκαλεί το καθεστώς Ερντογάν το κίνημα Γκιουλέν- αλλά ίσως στέλνει και κρυφά μηνύματα της Άγκυρας προς τις Ισραηλινές Μυστικές Υπηρεσίες, θέλοντας να δείξει ότι γνωρίζει το δίκτυο τους…<br /><br />Το Δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης έχει εκδώσει από το 2014 ένταλμα σύλληψης εναντίον του νέου ισραηλινού ΥΠΕΞ, ως υπεύθυνου από την θέση του ΑΓΓΕΘΑ, για την επίθεση των ισραηλινών δυνάμεων εναντίον του πλοίου Μαβί Μαρμαρά, επεισόδιο που έκτοτε ρίχνει την βαριά του σκιά στις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας. Συγχρόνως η Τουρκία, ήταν από τις πρώτες χώρες που καταδίκασε το βασικό στοιχείο στην προγραμματική Συμφωνία Νετανιάχου -Γκαντζ, που δεν είναι άλλο από τον εποικισμό της Δυτικής Όχθης.<br /><br />Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι τυχαίο ότι οι ισχυρισμοί της υπόθεσης συνωμοσίας Selam-Tevhid που ξεκίνησε η FETΟ και οι επιχειρήσεις σπίλωσης κατά του Φιντάν, μέσω των μέσων ενημέρωσης για 10 χρόνια, αλληλεπικαλύπτονται πλήρως. Επιπλέον, πολλές εκθέσεις πληροφοριών επιβεβαιώνουν ότι η FETO εξασφάλισε την συνεργασία με το Ισραήλ, μέσω της εβραϊκής διασποράς στις ΗΠΑ και χρηματοδότησε την Haaretz, μια από τις κορυφαίες πολιτικές εφημερίδες του Ισραήλ στη διεθνή σκηνή, για την αντί-τουρκική προπαγάνδα.<br /><br />Επίσης περιγράφεται, ο τρόπος που η Μοσάντ ιδρύει επιχειρήσεις σε Βαλκανικές η κεντροευρωπαϊκές χώρες (π.χ. την BDC στην Σερβία). Σύμφωνα με αυτό, φτιάχνει ειδικά websites μέσω των οποίων οι πράκτορες της με ψεύτικα ονόματα προσεγγίζουν και στρατολογούν πράκτορες τους. Σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, οι παραπάνω προσεγγίζουν με ενδιάμεσους τους στόχους τους, και κατόπιν αποκτώντας την εμπιστοσύνη τους υποκλέπτουν στοιχεία, ενώ σε άλλες περιπτώσεις τους παρασύρουν υποτίθεται για επαγγελματικά ταξίδια σε κάποια χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας , όπου εκεί τους «ανακρίνουν ή και τους εκτελούν».<br /><br />Επίσης σύμφωνα με το δημοσίευμα, η Μοσάντ στρατολογεί δημοσιογράφους κάνοντας ειδική αναφορά στους δημοσιογράφους Adi Lieberman και Neda Amin, σε επιχειρήσεις όπου συγκέντρωναν πληροφορίες από Ιρανούς αντικαθεστωτικούς. Ειδικά ο δεύτερος, ως πρόσφυγας αρχικά στην Τουρκία, συγκέντρωνε πληροφορίες και έκανε «προπαγάνδα» εναντίον της Τουρκίας, μέχρι που απελάθηκε και ζήτησε και πήρε άσυλο στο Ισραήλ..<br /><br />Τόσο το δημοσίευμα, όσο και οι πολύ κακές σχέσεις των δυο χωρών δείχνουν ότι ο πόλεμος των Μυστικών Υπηρεσιών τους, της ΜΙΤ και της Μοσάντ, συνεχίζεται αμείωτος με πολλά άγνωστα «επεισόδια»…</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Παιχνίδια κατασκόπων: ΜΙΤ εναντίον Μοσάντ-Συλλήψεις και απειλές σε ένα απρόβλεπτο γαϊτανάκι.

Κατάσκοποι διέρρευσαν στο Ισραήλ πληροφορίες για τουρκικά οπλικά συστήματα Ιωάννης Χάρχαρης Σχεδόν από το πουθενά, φαίνεται ότι οι σχέσεις τ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η μεθόδευση της τουρκικής προπαγάνδας για την Κύπρο περνά κι από τη Ρωσία

<img height="563" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/03/cyprus_sat.jpg" width="933" /><br /><br />Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ<div>Κατά καιρούς διαβάζουμε πως η Ρωσία θα αναγνωρίσει τα αποσχιστικά δεδομένα της κατοχικής Τουρκίας στην Κύπρο, με αντάλλαγμα την αναγνώριση από την Τουρκία της ενσωμάτωσης της Κριμέας στην Ρωσική Ομοσπονδία. Και κάθε φορά η Ρωσική κυβέρνηση κατηγορηματικά διαψεύδει την υπάρξει ενός τέτοιου αλισβερισιού. Η τελευταία τοποθέτηση της εκπροσώπου του Ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρίας Ζαχάροβα (Maria Zakharova), ήταν πως οι πληροφορίες αυτές είναι ψεύδη (“fake information”) που διαδίδουν “ελληνικά και τουρκικά μέσα”.<br /><br />Ναι, δεν υπάρχει ένα γιώτα αλήθειας σε όσα γράφονται. Το αλισβερίσι μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας με επίκεντρο την Κύπρο, τάχατες, αποτελεί στοχευμένη τουρκική προπαγάνδα. Στόχος της είναι να θολώσει τα νερά στην Ανατολική Μεσόγειο και να δημιουργήσει ψυχολογική ταραχή ως προς το ποιο άλλο “λάθος” κάνει η δική μας πλευρά, με τη Ρωσία αυτή τη φορά, ώστε να βρει τον τόπο μια ακόμη συμφορά.<br /><br />Δυστυχώς η οφθαλμοφανής αυτή προπαγάνδα αναπαράγεται άκριτα σε Κύπρο και Ελλάδα. Συνάμα, όμως, αποτελεί και ένα κατεξοχήν δείγμα γραφής του στρατηγικού τρόπου με τον οποίο τουρκικά καθεστώτα προωθούν, διαχρονικά, τα συμφέροντά τους. Και το πράττουν χωρίς απολύτως καμιά αποτελεσματική απάντηση και αντι-προπαγάνδα, σε ό,τι αφορά στα δικά μας θέματα.<br /><br />Προσπάθησα να εντοπίσω την πιο “σοβαροφανή” αρχική πηγή της παραπληροφόρηση αυτής και κατέληξα πως αυτή είναι ο Τούρκος καθηγητής Χασάν Ουνάλ (Hasan Unal) σε μια σε “βάθος” συνέντευξη του που έδωσε στον δημοσιογράφο Πέπε Εσκομπάρ (Pepe Escobar) στην εφημερίδα Asia Times.<br /><br />Εκεί πριν τρία χρόνια, στις 30 Νοεμβρίου 2018, διαβάζουμε κείμενο του Εσκομπάρ από την Πόλη που φέρει τίτλο “The trials and tribulations of Turkish foreign policy” και υπότιτλο, “Professor Hasan Unal, a top political scientist based in Istanbul, explains the geopolitics of his region, the eastern Mediterranean and into the Black Sea”.<br /><br />Κάπου στην μακροσκελή συνέντευξη, ο Εσκοπάρ ρωτά: “Πες μας για Τουρκία, Ρωσία, Κύπρο και Κριμέα”. Αφήνω στον αναγνώστη να αποφασίσει αν αυτή η ερώτηση είναι ή δεν είναι “πάσα” για να συνδυαστεί η Κύπρος με την Κριμέα. Έχουμε εδώ, δηλαδή, μια στημένη ερώτηση.<br /><br />Απάντηση Ουνάλ: “Στο τέλος ίσως η κατάληξη να είναι οι Ρώσοι να αναγνωρίσουν τη (κατεχόμενη) βόρεια Κύπρο και εμείς να αναγνωρίσουμε την Κριμέα ως μέρος της Ρωσίας. Εγώ θα έφτιαχνα και μια αεροναυτική βάση… που να χρησιμοποιείται από από Ρωσία και Τουρκία. Μη ξεχνάς πως η γεωπολιτική της Ανατολικής Μεσογείου άλλαξε ολοσχερώς με τη διένεξη στη Συρία. Πρέπει να υπάρξουν συμβιβασμοί. Όταν τα κράτη επιδιώκουν κάτι, διαμορφώνουν μια πολιτική με ολίγον διεθνές δίκαιο, λίγα ιστορικά επιχειρήματα, πολιτική, πληθυσμιακά, γεωγραφία και οικοδομείς ένα επιχείρημα. Και αν δεν θες να γίνει κάτι, όλα αυτά τα χρησιμοποιείς για να οικοδομήσεις το ακριβώς αντίθετο επιχείρημα”.<br /><br />Θαυμάστε εδώ τον κυνικό “επαγγελματισμό” – ρεαλισμό θα τον έλεγαν οι απανταχού ομοϊδεάτες του – του πολιτικού επιστήμονα και επαΐοντα, κατά τον Εσκομπάρ, Ουνάλ. Βάζει λίγο από όλα. Και φτιάχνει, στην περίπτωση Κύπρου και Κριμέας, μια “ρωσική σαλάτα”. Και όταν δεν σου αρέσει, συμβουλεύει αυτάρεσκα τον Εσκομπάρ, αναποδογυρίζεις τα ίδια υλικά και φτιάχνεις μια “κινεζική”.<br /><br />Όπως ακριβώς κάνει ο Ερντογάν τις μέρες μας με την περιοδεία του σε Αφρικανικές χώρες. Εκεί παρουσιάζει την Τουρκία ως συνεχιστή της Οσμανλικής Αυτοκρατορίας και ως “απελευθερωτή” και “αλληλέγγυο” των μαύρων, ενώ στην πραγματικότητα οι Οθωμανοί υπήρξαν οι πρώτοι διδάσκοντες, πολύ πριν από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές και αποικιοκράτες της Αφρικής.<br /><br />Οι Τούρκοι υπήρξαν και οι πρώτοι δουλοκτήμονες και δουλέμποροι στην Αφρική. Και όταν έχασαν από τους Δυτικούς, συνέχισαν να λειτουργούν ως διευκολυντές (enablers) του εμπορίου μαύρων δούλων, σε αγαστή προσοδοφόρο συνεργασία με τους Δυτικούς, εξασφαλίζοντας τους μαύρους σκλάβους για τις σκλαβοφυτείες, στην Αμερική. Τίποτε από την ιστορία αυτή δεν αναφέρεται στην Αφρικανική περιοδεία του Ερντογάν. Τόσο επιτυχημένη είναι η Τουρκική προπαγάνδα.<br /><br />“Για να μην καταλήγετε ποτέ σε λάθος συμπεράσματα”, μας συμβούλευε ένας καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο – πρόσφυγας από τους Ναζί του Β´ΠΠ – να “διαβάζεται τον συγγραφέα, όχι το βιβλίο” (“read the author not the book”).<br /><br />Για τον Χασάν Ουνάλ από που να αρχίσω; Σε ένα κράτος όπου οι καθηγητές πανεπιστημίων εκπαραθυρώνονται, διώκονται, φυλακίζονται, εξορίζονται κατά εκατοντάδες, ακόμη και δολοφονούνται, ο Ουνάλ ζει και βασιλεύει στην Πόλη και είναι συνδαιτήμονας αναγνωρισμένων δημοσιογράφων.<br /><br />“Διέπρεψε” ως κεμαλιστής καθηγητής με καριέρα στην Άγκυρα. Στα γερατειά του πήγε στη Πόλη για να αφιερωθεί, λέει, στο διάβασμα και στους φοιτητές του. Παρόλο που κάνει κριτική στους ισλαμιστές του Ερντογάν -τους κατηγορεί πως “έχασαν” την Αίγυπτο χαρίζοντας την στους Έλληνες και τους Ισραηλινούς- έχει ασυλία από τους ισλαμιστές του Ερντογάν.<br /><br />Ο λόγος; Διότι είναι κεμαλοφασίστας και προστατευόμενος των Γκρίζων Λύκων του Δεβλέτ Μπαχτσελί του φασίστα συμμάχου του Ερντογάν. Από τη “συνέντευξη” με τον Εσκομπάρ προκύπτει επίσης και το κοινό στοιχείο Ουνάλ, Μπαχτσελί και Ερντογάν. Είναι και οι τρεις παν-τουρκιστές.<br /><br />Όσο για τον συνδαιτήμονα του, ο Πέπε Εσκομπάρ, από την Βραζιλία – αλλά θα προτιμούσε να ήταν από την Αργεντινή για να είναι ο Τσε Γκαβέρα του 21ου αιώνα – είναι ο “περιπατικός” δημοσιογράφος της Asia Times, των Ρωσικών Russia Tv (RT), Sputnik, Al Jazeera, κ.λπ., που αναλύει τα παγκόσμια δρώμενα με “επαναστατικές” και αριστερίζουσες, “εκ καθέδρας”, αναλύσεις.<br /><br />Κατά τον Πέπε, ο κόσμος πάει κατά διαβόλου και η σωτηρία είναι οι αναδυόμενες ευρωασιατικές δυνάμεις τύπου Κίνας με ολίγον τι “Τουρκίες” δηλ. αντιδημοκρατικά και αυταρχικά καθεστώτα στην Ευρασία και Λατινική Αμερική.<br /><br />Δεν γνωρίζω κατά πόσο ο Πέπε Εσκομπάρ υπήρξε φιλοξενούμενος του καθεστώτος Ερντογάν δηλαδή, τον “κάλεσαν, τον τάισαν και τον πότισαν”, ή αν πήγε εκεί με δικά του έξοδα ή με έξοδα των ΜΜΕ που τον εργοδοτούν. Όπως και να έχει το θέμα, πέραν της Κύπρου, η συνέντευξη (διαθέσιμη στο Διαδίκτυο) είναι αποκαλυπτική του εκλεπτυσμένου τρόπου με τον οποίο η τουρκική προπαγάνδα διαχέεται στον κόσμο.<br /><br />Είναι σίγουρο πως με την επίσκεψη του στη Μόσχα ο Κύπριος υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Χριστοδουλίδης θα πάρει από τον Ρώσο ομόλογό του τις ίδιες διαβεβαιώσεις που κατά καιρούς ακούμε από το Ρωσικό υπουργείο των Εξωτερικών για την παραπληροφόρηση σχετικά με το προαναφερόμενο αλισβερίσι. Αλλά δεν πρέπει να επαναπαυθούν αυτός και οι υφιστάμενοι του.<br /><br />Η τουρκική προπαγάνδα είναι ασταμάτητη. Μια αναγκαία απάντηση είναι η σε βάθος ενίσχυση των Κύπρο- Ρωσικών σχέσεων. Η Κύπρος δεν έχει την πολυτέλεια της επιλογής σε ζωτικά για αυτήν ζητήματα. Και δεν σώζεται μόνο με διακηρύξεις.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η μεθόδευση της τουρκικής προπαγάνδας για την Κύπρο περνά κι από τη Ρωσία

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ Κατά καιρούς διαβάζουμε πως η Ρωσία θα αναγνωρίσει τα αποσχιστικά δεδομένα της κατοχικής Τουρκίας στην Κύπρο, με αντάλλ...

Διαβάστε την συνέχεια

Και τώρα τι; Ο νέος ρόλος της Ελλάδας, οι Συμμαχίες και η ανάγκη «κόκκινων γραμμών» απέναντι στην Τουρκία

<img height="600" src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=5404338.jpg" width="943" /><br /><br /><b>Νίκος Μελέτης</b><br />Μετά από ένα διπλωματικό μπαράζ η χώρα είναι σαφώς σε καλύτερη θέση από ότι πριν μερικούς μήνες έχοντας στα χέρια δύο σημαντικές συμφωνίες, αλλά πλέον και μια διευρυμένη παρουσία στην ευρύτερη περιοχή, η οποία δίνει και άλλο προφίλ στην ελληνική εξωτερική πολιτική και δημιουργεί ευκαιρίες συνεργιών με μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις.<br /><br />Η δήλωση του Αμερικανού πρεσβευτή Τ.Πάϊατ ότι η Ουάσιγκτον χαιρετίζει τη «νέα διαφορετική γεωμετρία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που δεν εστιάζεται σε έναν γείτονα, αλλά στρέφεται στην προώθηση της σταθερότητας σε μια ευρύτερη περιοχή από τα Βαλκάνια και τη Μαύρη Θάλασσα, μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τον Ινδικό...», αποτυπώνει αυτό το νέο στίγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που οικοδομήθηκε αργά και σταθερά από το 2012, αλλά πήρε εντατική μορφή τα τελευταία δυο χρόνια. Τότε που το τουρκολυβικό Μνημόνιο και η πρωτόγνωρη απειλή από την Τουρκία ξύπνησε από την αμεριμνησία της την Αθήνα.<br /><br />Η Συμφωνία με τη Γαλλία και η ρήτρα αμοιβαίας συνδρομής, η MDCA με τους Αμερικάνους και η επιστολή Μπλίνκεν, οι τριμερείς, με την Αίγυπτο, το Ισραήλ, τα Εμιράτα και τα πιο διευρυμένα περιφερειακά σχήματα συνεργασίας, στα οποία συμμετέχει και η Γαλλία, η Ιορδανία, το Μπαχρέιν αλλά ακόμη και η Παλαιστινιακή Αρχή, και στα οποία η Ελλάδα έχει κεντρική θέση ως μεσογειακή ευρωπαϊκή χώρα, διαμορφώνουν μια σημαντική δυναμική, η οποία είχε ξεκινήσει τα προηγούμενα χρόνια αλλά τόσο ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης αλλά κυρίως ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας έδωσαν νέα προοπτική και νέες διαστάσεις.<br /><br />Η στροφή της Ελλάδας στον Αραβικό κόσμο και στη Μέση Ανατολή δεν έχει καμιά σχέση με τη «παραδοσιακή» σχέση με τους Άραβες, όπως τη βίωσε η χώρα τη δεκαετία του 80, όταν μάλλον είχε κόστος για την Ελλάδα η σχέση με τον Αραφάτ, τον Καντάφι και τον Χαφεζ Άσαντ.<br /><br />Τώρα ο αραβικός κόσμος με ατμομηχανή τα Εμιράτα κυρίως μετά τις ιστορικές συμφωνίες Αβραάμ, αλλά και με τη Σ.Αραβία, βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση ισορροπιών μετά την προφανή μείωση του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ για άμεση εμπλοκή στην ευρύτερης περιοχή, ώστε να εξασφαλισθεί ένα πλαίσιο όχι μόνο οικονομικής συνεργασίας αλλά κυρίως η δημιουργία πλαισίου ασφαλείας.<br /><br />Σε αυτό το νέο μεγάλο παιγνίδι, σημαντικοί παράγοντες παραμένουν η Αίγυπτος ως η μεγαλύτερη αραβική χώρα με κομβική γεωγραφική θέση, φυσικά το Ισραήλ ενώ ενεργά εισέρχεται πλέον και η Ινδία. Σε αυτή τη νέα γεωγραφία ασφαλείας η Ελλάδα και η Κύπρος μπορούν και διεκδικούν σημαντικό ρόλο ως απόληξη αυτού του μεγάλου τόξου ασφάλειας και εμπορικού δρόμου που καλύπτει τον Ινδικό Ωκεανό, τον Περσικό Κόλπο, την Ερυθρά Θάλασσα και την Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Σε αυτό το περιβάλλον η Ελλάδα επιχειρεί όχι μόνο να επωφεληθεί από την εμπορική και ενεργειακή διάσταση αυτού του τόξου, αλλά και σε επίπεδο ασφαλείας η εμπλοκή τόσων συμφερόντων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου προϋποθέτει σταθερότητα, καθαρές σχέσεις βασισμένες στον σεβασμό των δικαιωμάτων των άλλων χωρών και του διεθνούς δικαίου, ώστε να αποτρέπονται συγκρούσεις που αποσταθεροποιούν την περιοχή.<br /><br />Και εκεί πλέον η συζήτηση φθάνει στην Τουρκία.<br /><br />Με τη σωστή ανάγνωση της Τουρκίας και του Ερντογάν, η Ελλάδα δεν έχει αμφιβολίες πλέον ότι έχει δίπλα της μια μόνιμη απειλή η οποία δεν κατευνάζεται ούτε αντιμετωπίζεται εύκολα, καθώς η Τουρκία θα λειτουργεί διαρκώς όλο και πιο επιθετικά θέλοντας να μετατρέψει την Ελλάδα και άλλες γειτονικές χώρες φυσικά (απλώς η Ελλάδα της δημιουργεί το πρόβλημα της «ασφυξίας» στις ακτές της), χώρες υποτελείς που ακόμη και για την παραμικρή ενέργεια και άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων τους θα πρέπει να έχουν την άδεια της Τουρκίας.<br /><br />Επίσης, τα τελευταία τουλάχιστον δυο χρόνια διαλύονται και οι οιεσδήποτε ψευδαισθήσεις είχαν απομείνει ότι υπάρχει περιθώριο διαλόγου με την Τουρκία προκειμένου να λυθεί το μείζον θέμα της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών, που με τη σειρά του θα οδηγούσε σε αντιμετώπιση και άλλων προβλημάτων που δημιουργούνται καθημερινά. Όσο για το Κυπριακό, η υιοθέτηση της ακραίας θέσης για λύση με «πολιτική ισότητα και ισότιμο διεθνές καθεστώς», που παραπέμπει φυσικά στα δυο κράτη, έχει σφραγίσει την πόρτα σε κάθε προσπάθεια για την επίλυση του προβλήματος.<br /><br />Η Τουρκία επίσης αναπτύσσει μια μιλιταριστική ιδεολογία, ενισχύοντας συγχρόνως μια πολεμική βιομηχανία η οποία θα χρειασθεί να «καταναλώσει» τα προϊόντα της. Είτε θα πρόκειται για εξαγωγές είτε για δικούς της, είτε για πολέμους δια πληρεξουσίων.<br /><br />Η Ελλάδα δεν είναι η πρώτη προτεραιότητα της Τουρκίας όμως μπορεί να αποτελέσει τον πρώτο στόχο της<br /><br />Οι Συμμαχίες που συνάπτει η Ελλάδα και οι εξοπλισμοί που προωθεί, ενισχύουν σημαντικά την αποτρεπτική ισχύ της χώρας μας. Όμως δεν λύνουν το πρόβλημα «Τουρκία». Έγινε μεγάλη συζήτηση για το εάν η Γαλλία θα συνδράμει σε μια επίθεση στην Ελληνική ΑΟΖ, ή εάν αρκεί η δήλωση του Ά. Μπλίνκεν για σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων, για να δημιουργηθεί αίσθημα ασφάλειας στην Ελλάδα, και ότι οι δυο χώρες εγγυώνται ρητά την ασφάλεια της. Όλα αυτά θα κρίνονται κάθε φορά από τις συγκυρίες και του κατά πόσον τα στρατηγικά συμφέροντα της Γαλλίας ή των ΗΠΑ θα ταυτίζονται με εκείνα της Ελλάδας και πάντως δεν θα εξυπηρετούνται από την επιθετικότητα της Τουρκίας.<br /><br />Δεν μπορεί να δημιουργούντα όμως νέες ψευδαισθήσεις, ότι πλέον εάν προκληθεί ένα επεισόδιο μεγάλης κλίμακας θα είναι από μηχανής θεός το αεροπλανοφόρο Ντε Γκωλ ή το Αϊζενχάουερ που θα έρθουνε και θα δώσουν λύσεις.<br /><br />Όπως δεν πρέπει να υποβαθμίζεται η σημασία των δυο συμφωνιών. Προφανώς, και όσοι διαπραγματεύτηκαν την Ελληνοαμερικανική θα ήθελαν να αποσπάσουν ε περισσότερα από τους Αμερικανούς, αλλά θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τις τάξεις μεγέθους και το τι θα ήταν διατεθειμένοι να δώσουν οι Αμερικανοί. Και αλλαγή πολιτικής που θα συνεπάγεται εγκατάλειψη της Τουρκίας δεν υπάρχει διάθεση να υπάρξει από πλευράς Ουάσιγκτον, καθώς η βαθιά γραφειοκρατία αλλά και η πολιτική τάξη της υπερδύναμης θεωρούν ότι ακόμη αξίζει να δίνονται μάχες για να κρατηθεί η Τουρκία στη Δύση.<br /><br />Πάντως, εάν η αποτροπή είναι σημαντική καθώς εμποδίζει την Τουρκία να κάνει μια απερίσκεπτη πρόκληση, το μεγάλο ερώτημα είναι πως η Ελλάδα θα αποτινάξει από πάνω της τη φιλανδοποίηση που επιχειρεί να της επιβάλει η Τουρκία, αποφεύγοντας συγχρόνως μια στρατιωτική κλιμάκωση στην οπό και η Τουρκία θα έχει κόστος γιατί οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις παραμένουν ισχυρές, όμως θα υπάρχουν σοβαρές συνέπειες για την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία.<br /><br />Αυτές τις δύσκολες ισορροπίες πρέπει να αναζητήσει η κυβέρνηση. Και φυσικά το τεστάρισμα της Τουρκίας δεν πρέπει να γίνει με ιδέες που ακούστηκαν για άμεση κήρυξη ΑΟΖ με την Κύπρο, ή για επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο.<br /><br />Ίσως, για την Ελλάδα πιο φρόνιμο θα ήταν να τεστάρει η ίδια τις διαθέσεις Γάλλων και Αμερικανών. Με κινήσεις που καλύπτονται από το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της θάλασσας και σε περιοχές που η Τουρκία δεν έχει και δεν μπορεί να έχει λόγο. Τέτοιες κινήσεις, όπως η επέκταση των χωρικών υδάτων νοτίως της Κρήτης, το κλείσιμο των Κόλπων έχουν εξαγγελθεί από την κυβέρνηση αλλά παραμένουν παγωμένες… Και κυρίως θα πρέπει να χαραχθούν ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές, και επιχειρησιακά σχέδια που θα βάζουν απαγορευτικό σε κάθε προσπάθεια επανάληψης της προσέγγισης του Oruc Reis στην ελληνική ΑΟΖ ή τη μη οριοθετημένη υφαλοκρηπίδα και παρεμπόδισης ελληνικών ερευνών στις ίδιες περιοχές…<br /><br />Έτσι θα αποκτά περιεχόμενο και ουσία, το «γράμμα» των Συμφωνιών και των Συμμαχιών…<div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Και τώρα τι; Ο νέος ρόλος της Ελλάδας, οι Συμμαχίες και η ανάγκη «κόκκινων γραμμών» απέναντι στην Τουρκία

Νίκος Μελέτης Μετά από ένα διπλωματικό μπαράζ η χώρα είναι σαφώς σε καλύτερη θέση από ότι πριν μερικούς μήνες έχοντας στα χέρια δύο σημαντικ...

Διαβάστε την συνέχεια