Η Ελλάδα «επιστρέφει» στα Βαλκάνια. Τα Βαλκάνια όμως «κοιτούν» αλλού.

<a href="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/01/FJil3DYWYAIMD-K-scaled.jpeg"><img height="427" src="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/01/FJil3DYWYAIMD-K-scaled.jpeg" width="738" /></a><br /><br /><b>:Γιώργος Σκαφιδάς</b><br />Να καλύψει το χαμένο έδαφος των περασμένων (τριάμισι ή μήπως περισσοτέρων;) ετών επιχειρεί η ελληνική πλευρά, «επιστρέφοντας» στα Βαλκάνια, πλην όμως πλέον σε μια περίοδο ανησυχητικά ακανθώδη, καθώς οι συνθήκες έχουν εν τω μεταξύ επιδεινωθεί δραματικά στην περιοχή όχι μόνο σε σχέση με το μακρινό παρελθόν αλλά ακόμη και σε σύγκριση με το σχετικά πρόσφατο καλοκαίρι του 2018 οπότε υπεγράφη η Συμφωνία των Πρεσπών. <br /><br />Η ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων, που εξακολουθούσε να υπάρχει έστω ως επιχείρημα έως και πριν από ένα διάστημα (έως το 2019 ας πούμε και τα γαλλικά ενταξιακά βέτο), πλέον έχει ατονήσει-αποδυναμωθεί ακόμη περισσότερο. Πολλοί από όσους είχαν επενδύσει πολιτικό κεφάλαιο στην εν λόγω προοπτική (βλ. Ζάεφ, Ντιμιτρόφ, Σεκερίνσκα στη Βόρεια Μακεδονία για παράδειγμα) έχουν πια αποδυναμωθεί και εκείνοι, βγαίνοντας στο περιθώριο των πολιτικών εξελίξεων. <br /><br />Η Βοσνία Ερζεγοβίνη διανύει πια – κατά κοινή ομολογία – την πλέον «διαλυτική» φάση των τελευταίων σχεδόν 30 ετών (ο Νίκος Δένδιας την χαρακτήρισε «μαύρη τρύπα στην καρδιά της Ευρώπης», προσερχόμενος στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ στις 24 Ιανουαρίου στις Βρυξέλλες), χωρίς κανείς να μπορεί να εγγυηθεί ότι το συγκεκριμένο κρατικό μόρφωμα θα συνεχίσει να υπάρχει ως έχει. <br /><br />Και ενώ η ευρωπαϊκή επιρροή χάνει προς ώρας την όποια βαλκανική λάμψη της είχε απομείνει, χωρίς μάλιστα να είναι καθόλου βέβαιο πια ότι θα την ξαναβρεί, άλλες δυνάμεις σπεύδουν να καλύψουν το όποιο κενό «απλώνοντας» βάσεις προώθησης των δικών τους συμφερόντων στα πολύπαθα Βαλκάνια. <br /><br />Ο λόγος για χώρες όπως είναι: <br /><ul style="text-align: left;"><li>η Κίνα του Σι Τζινπίνγκ (που έχει αναπτύξει έντονη δράση σε Σερβία και Μαυροβούνιο), </li><li>η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (που έχει απλώσει νεο-οθωμανικές «ρίζες» σε Βοσνία Ερζεγοβίνη, Αλβανία και Σερβία – ενδεικτικές και οι πρόσφατες επισκέψεις των κ.κ. Ερντογάν και Ακάρ σε Τίρανα, Σεράγεβο και Κόσοβο, αλλά και του Σέρβου προέδρου Αλεξάνταρ Βούτσιτς στην Άγκυρα), </li><li>η Ρωσία του Βλάντιμιρ Πούτιν (που αποτελεί «παραδοσιακό» σημείο αναφοράς μεταξύ των Σλάβων), και οι Ηνωμένες Πολιτείες (μέσω ΝΑΤΟ, ενδεικτική η κίνηση της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη SOCEUR να αποκτήσει νέα βάση-αρχηγείο στην Αλβανία),</li><li>χωρίς να ξεχνά φυσικά κανείς και τους Άραβες αλλά και τους ιδίους τους Ευρωπαίους που συνεχίζουν μεν να διεκδικούν ερείσματα επιρροής στα Βαλκάνια πλην όμως μεμονωμένα, προωθώντας ο καθένας τη δική του ατζέντα. </li></ul>Μόνη φαινομενικώς θετική εξέλιξη (που μένει να φανεί που θα οδηγήσει και εάν θα έχει θετικές απολήξεις στην ευρωπαϊκή ενταξιακή πορεία των Σκοπίων): η προωθούμενη διαδικασία επαναπροσέγγισης ανάμεσα σε Βόρεια Μακεδονία και Βουλγαρία, με τις δύο πλευρές να ανταλλάσσουν επισκέψεις (ο Κίριλ Πετκόφ μετέβη στα Σκόπια και ο Ντιμίταρ Κοβάτσεφσκι στη Σόφια) και παράλληλα να προχωρούν στη σύσταση μικτών ομάδων εργασίας. <br /><br />Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η ελληνική κυβέρνηση πραγματοποιεί πια κινήσεις επιστροφής στα Βαλκάνια.<br /><br />Μπαράζ επισκέψεων <br /><br />Λίγα 24ωρα αφότου υποδέχθηκε στις 20 Ιανουαρίου στην Αθήνα την Κοσοβάρα υπουργό Εξωτερικών, Ντόνικα Γκερβάλα-Σβαρτς, ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας Νίκος Δένδιας είχε συνάντηση στις Βρυξέλλες, στο περιθώριο του ΣΕΥ την περασμένη Δευτέρα, 24 Ιανουαρίου, και με τον Σλοβάκο Ειδικό Εκπρόσωπο της ΕΕ για τον Διάλογο Βελιγραδίου – Πρίστινας, Μίροσλαβ Λάιτσακ. <br /><br />«Οι τακτικές μας επαφές κατά τον περασμένο χρόνο (σ.σ. βλ. επίσκεψη Δένδια στην Πρίστινα τον Ιούνιο του 2021) υποδηλώνουν τη βούληση της κυβέρνησης της Ελλάδος, της κυβέρνησης Μητσοτάκη, για την ενίσχυση των σχέσεων μεταξύ της Αθήνας και της Πρίστινας. Προς αυτήν την κατεύθυνση, εξάλλου, προβήκαμε τον περασμένο Μάιο (σ.σ. 2021) στην αναβάθμιση του Γραφείου του Κοσόβου εδώ στην Αθήνα, το οποίο μετονομάστηκε “Γραφείο Συμφερόντων του Κοσόβου στην Αθήνα”. Και ευελπιστούμε ότι τα βήματα αυτά θα βοηθήσουν στην ενίσχυση των οικονομικών και των εμπορικών μας δεσμών», δήλωσε ο Νίκος Δένδιας κατά τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε από κοινού με την Κοσοβάρα ομόλογό του στην Αθήνα στις 20 Ιανουαρίου. <br /><br />Με δεδομένη βέβαια τη μη-αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσόβου από την Ελλάδα (μια μη-αναγνώριση που καθιστά την Ελλάδα μειοψηφία μεταξύ των λοιπών δυτικών κρατών τα οποία έχουν στην πλειονότητά τους αναγνωρίσει την Πρίστινα), η ενίσχυση των δεσμών στην οποία αναφέρθηκε ο κ. Δένδιας δεν μπορεί παρά να περιορίζεται εκ των πραγμάτων στα μέτωπα εκείνα (χαμηλής πολιτικής) που δεν εξαρτώνται από την εν λόγω αναγνώριση. <br /><br />Λίγες ώρες αργότερα, στις 21 Ιανουαρίου, ο Έλληνας ΥΠΕΞ θα μετέβαινε στην Κροατία (μια χώρα που έχει «λόγο» αναφορικά και με τις εξελίξεις στη Βοσνία Ερζεγοβίνη), για να συναντήσει από κοντά τον Κροάτη ομόλογό του, Γκόρντον Ράντμαν. Ενώ για την επόμενη Παρασκευή, 28 Ιανουαρίου, είχε προγραμματιστεί επίσκεψη των κ.κ. Κ. Μητσοτάκη και Ν. Δένδια στο Βελιγράδι όπου επρόκειτο να λάβει χώρα το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας – Σερβίας, η οποία όμως τελικώς μετατέθηκε έπειτα από τις τελευταίες εξελίξεις στην Ελλάδα με την κακοκαιρία και πρόκειται να διεξαχθεί σε μεταγενέστερο χρόνο. <br /><br />Σημειωτέων πως ο κ. Δένδιας είχε βρεθεί στο Βελιγράδι και τον Απρίλιο του 2021. <br /><br />Ο κ.κ. Μητσοτάκης και Δένδιας είχαν τον περασμένο Δεκέμβριο επισκεφθεί μαζί και τη Σόφια της Βουλγαρίας, με την επίσκεψη του κ. Μητσοτάκη να είναι μάλιστα και η πρώτη που πραγματοποίησε στη Βουλγαρία ξένος ηγέτης έπειτα από την εκλογή εκεί νέας κυβέρνησης υπό τον Κίριλ Πετκόφ. Ενώ ο κ. Μητσοτάκης είναι προγραμματισμένο το προσεχές διάστημα να μεταβεί και στη νατοϊκή (και πολύ σημαντική για το ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα) Ρουμανία, οι «επαφές» με την οποία έχουν πρακτικά πολλαπλασιαστεί το τελευταίο διάστημα μέσω Αλεξανδρούπολης (όπως είχε δηλώσει και ο Κωνσταντίνος Χατζημιχαήλ, πρόεδρος Οργανισμού Λιμένος Αλεξανδρούπολης, στο Α&Δ, τεύχος Ιανουαρίου 2022). <br /><br />Υπενθυμίζεται πως ο κ. Δένδιας είχε υποδεχθεί στην Αθήνα τον περασμένο Νοέμβριο και τον Σέρβο ΥΠΕΞ, Νίκολα Σελάκοβιτς, ενώ τον ίδιο μήνα (Νοέμβριος 2021) είχε πραγματοποιήσει διήμερη επίσκεψη στο Βελιγράδι και ο υφυπουργός Εξωτερικών για την οικονομική διπλωματία Κώστας Φραγκογιάννης. <br /><br />«…ας μην κοροϊδευόμαστε, υπάρχουν χώρες στην περιοχή μας που δεν ασπάζονται απαραίτητα την ίδια θετική προσέγγιση της Σερβίας στην ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και άμυνα», είχε δηλώσει τότε ο Νίκος Δένδιας από την ελληνική πρωτεύουσα, έχοντας στο πλευρό του τον κ. Σελάκοβιτς, υπογραμμίζοντας μάλιστα «την επιρροή εξωγενών παραγόντων που με μανδύες όπως αναπτυξιακή βοήθεια και δήθεν ιστορικές πολιτιστικές, θρησκευτικές παραδόσεις προωθούν ακραίες ιδεολογίες και αποσταθεροποιητική ατζέντα στα Βαλκάνια». <br /><br />Η «επιρρεπής» Σερβία <br /><br />Η Σερβία είναι πάντως γεγονός πως έχει αποδειχθεί ιδιαιτέρως επιρρεπής στην επιρροή τέτοιων «εξωγενών παραγόντων», εάν κρίνουμε από τους στενότατους (στρατηγικούς) δεσμούς που έχει αναπτύξει με την Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (ενδεικτικές οι τρεις συναντήσεις Βούτσιτς – Ερντογάν μέσα σε διάστημα μόλις ενός έτους) αλλά και την Κίνα (η Σερβία ξεχωρίζει ως μια από τις χώρες με τα μεγαλύτερα χρέη προς την Κίνα διεθνώς). Υπό αυτήν την έννοια, διερωτάται κανείς ποια είναι ακριβώς αυτή η «θετική προσέγγιση της Σερβίας στην ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και άμυνα» στην οποία είχε αναφερθεί ο κ. Δένδιας τον περασμένο Νοέμβριο. <br /><br />Υπό το ίδιο πρίσμα ωστόσο, αποκτά νόημα και μια άλλη πρόσφατη δήλωση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, που διεμήνυσε στις 20 Ιανουαρίου πως ο νεο-οθωμανισμός και η επιστροφή στον 19ο αιώνα δεν μπορούν να αποτελούν επιλογές για τα Βαλκάνια εν έτει 2022. <br /><br />Αυτό, βέβαια, μένει να το καταλάβουν και οι ίδιοι οι Βαλκάνιοι… διότι στη Βοσνία Ερζεγοβίνη για παράδειγμα τόσο οι Σερβοβόσνιοι (του υποστηριζόμενου από το Βελιγράδι Μίλοραντ Ντόντικ) όσο και οι μουσουλμάνοι (του Μπακίρ Ιζετμπέκοβιτς) παρουσιάζονται πια να πλέκουν το εγκώμιο του… Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. <div><br /></div><div><a href="https://www.amynanet.gr/"> πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Ελλάδα «επιστρέφει» στα Βαλκάνια. Τα Βαλκάνια όμως «κοιτούν» αλλού.

:Γιώργος Σκαφιδάς Να καλύψει το χαμένο έδαφος των περασμένων (τριάμισι ή μήπως περισσοτέρων;) ετών επιχειρεί η ελληνική πλευρά, «επιστρέφοντ...

Διαβάστε την συνέχεια

FT : Η Ρωσία και η Κίνα υφαίνουν τη νέα παγκόσμια τάξη.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://i0.wp.com/infognomonpolitics.gr/wp-content/uploads/2022/01/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82-20-scaled.jpg?fit=2560%2C1865&ssl=1" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="583" data-original-width="800" height="368" src="https://i0.wp.com/infognomonpolitics.gr/wp-content/uploads/2022/01/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82-20-scaled.jpg?fit=2560%2C1865&ssl=1" width="763" /></a></div><div><br /></div>Ο Πούτιν και ο Σι πριονίζουν την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ. Πώς Ρωσία και Κίνα φιλοδοξούν να ανατρέψουν τα δεδομένα. Ποια είναι τα δυνατά τους σημεία και ποιες οι διαφορές στη νοοτροπία. Ο ρόλος της πιθανής επιστροφής Τραμπ στον Λευκό Οίκο.<br /><br />του <b>Gideon Rachman</b><br /><br />Για τη Μόσχα και το Πεκίνο, η κρίση στην Ουκρανία είναι μέρος ενός αγώνα για να μειωθεί η αμερικανική ισχύς και να καταστεί ο κόσμος ασφαλέστερος για τους αυταρχικούς ηγέτες.<br /><br />Η δυτική συμμαχία έχει απειλήσει το Κρεμλίνο με «τεράστιες» και «άνευ προηγουμένου» κυρώσεις, εάν η Ρωσία επιτεθεί στην Ουκρανία. Όμως, καθώς η κρίση στην Ουκρανία φτάνει στο σημείο βρασμού, οι δυτικές προσπάθειες για απομόνωση και τιμωρία της Ρωσίας είναι πιθανό να υπονομευθούν από την υποστήριξη της Κίνας -του γιγαντιαίου γείτονά της.<br /><br />Όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν ταξιδέψει στο Πεκίνο για την έναρξη των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στις 4 Φεβρουαρίου, θα συναντήσει τον ηγέτη που έχει μετατραπεί στον πιο σημαντικό σύμμαχό του, τον Κινέζο Σι Τζινπίνγκ. Σε τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ Πούτιν και Σι τον Δεκέμβριο, ο Κινέζος ηγέτης υποστήριξε την απαίτηση της Ρωσίας να μην ενταχθεί ποτέ η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ.<br /><br />Πριν από μια δεκαετία, μια τέτοια σχέση φαινόταν απίθανη: η Κίνα και η Ρωσία ήταν τόσο αντίπαλοι όσο και εταίροι. Αλλά μετά από μια περίοδο που και οι δύο χώρες έχουν επίμονα φιλομαχήσει με τις ΗΠΑ, η υποστήριξη του Σι στον Πούτιν αντανακλά μια αυξανόμενη ταυτότητα συμφερόντων και κοσμοθεωριών της Μόσχας και του Πεκίνου. Σύμφωνα με τα κινεζικά μέσα ενημέρωσης, ο Σι είπε στον Πούτιν ότι «ορισμένες διεθνείς δυνάμεις παρεμβαίνουν αυθαίρετα στις εσωτερικές υποθέσεις της Κίνας και της Ρωσίας, υπό το πρόσχημα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».<br /><br />Όπως κατέστησαν σαφές οι παρατηρήσεις του Σι προς τον Πούτιν, οι Ρώσοι και Κινέζοι ηγέτες έχουν την κοινή πεποίθηση ότι οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να υπονομεύσουν και να ανατρέψουν τις κυβερνήσεις τους. Στην ακμή του κομμουνισμού, η Ρωσία και η Κίνα υποστήριξαν επαναστατικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο. Αλλά σήμερα η Μόσχα και το Πεκίνο έχουν αγκαλιάσει τη ρητορική της αντεπανάστασης.<br /><br />Όταν ξέσπασαν πρόσφατα αναταραχές στο Καζακστάν, ο Πούτιν κατηγόρησε τις ΗΠΑ ότι προσπάθησαν να υποστηρίξουν μια «έγχρωμη επανάσταση» -όρος που δίνεται σε κινήματα διαμαρτυρίας που επιδιώκουν να αλλάξουν την κυβέρνηση- σε μια χώρα που συνορεύει με τη Ρωσία και την Κίνα. Ανώτεροι Κινέζοι υπουργοί επανέλαβαν αυτές τις παρατηρήσεις.<br />Το κρυφό χέρι της Ουάσιγκτον<br /><br />Όπως το βλέπουν η Ρωσία και η Κίνα, η εξέγερση στο Καζακστάν ταίριαζε με μια τυπική πρακτική. Το Κρεμλίνο έχει υποστηρίξει εδώ και καιρό ότι οι ΗΠΑ ήταν το κρυφό χέρι πίσω από την εξέγερση του Μαϊντάν στην Ουκρανία το 2013-14, κατά την οποία ανατράπηκε ο φιλορώσος ηγέτης. Η Κίνα επιμένει επίσης ότι ξένες δυνάμεις -δηλαδή οι ΗΠΑ- ήταν πίσω από τις τεράστιες διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ το 2019, οι οποίες τελικά έληξαν μετά την εντολή καταστολής τους που έδωσε το Πεκίνο.<br /><br />Τόσο ο Πούτιν όσο και ο Σι έχουν επίσης ξεκαθαρίσει ότι πιστεύουν πως ο απώτερος στόχος της Αμερικής είναι να ανατρέψει τις κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Κίνας και ότι οι τοπικές δυνάμεις που υποστηρίζουν τη δημοκρατία είναι ο δούρειος ίππος της Αμερικής.<br /><br />Το 1917, ο πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον των ΗΠΑ μίλησε για τη «δημιουργία ενός κόσμου όπου η δημοκρατία θα μπορούσε να είναι ασφαλής». Το 2022, ο Πούτιν και ο Σι είναι αποφασισμένοι να κάνουν τον κόσμο ασφαλή για την απολυταρχία.<br /><br />Οι φιλοδοξίες της Ρωσίας και της Κίνας, ωστόσο, απέχουν πολύ από το να είναι απολύτως αμυντικές. Τόσο ο Πούτιν όσο και ο Σι πιστεύουν ότι η ευαλωτότητά τους στις «έγχρωμες επαναστάσεις» πηγάζει από θεμελιώδη ελαττώματα στην τρέχουσα παγκόσμια τάξη πραγμάτων -ο συνδυασμός θεσμών, ιδεών και δομών εξουσίας που καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα εξελιχθεί η παγκόσμια πολιτική. Ως αποτέλεσμα, μοιράζονται μια αποφασιστικότητα να δημιουργήσουν μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων που θα ανταποκρίνεται καλύτερα στα συμφέροντα της Ρωσίας και της Κίνας -όπως ορίζονται από τους σημερινούς ηγέτες τους.<br /><br />Δύο χαρακτηριστικά της τρέχουσας παγκόσμιας τάξης στα οποία συχνά αντιτίθενται οι Ρώσοι και οι Κινέζοι είναι η «μονοπολικότητα» και η «οικουμενικότητα». Με απλά λόγια, πιστεύουν ότι οι τρέχουσες διευθετήσεις δίνουν στην Αμερική υπερβολική δύναμη -και είναι αποφασισμένοι να το αλλάξουν αυτό.<br /><br />«Μονοπολικότητα» σημαίνει ότι μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ο κόσμος έμεινε με μία μόνο υπερδύναμη -τις ΗΠΑ. Ο Fyodor Lukyanov, ένας Ρώσος μελετητής των υποθέσεων εξωτερικής πολιτικής, ο οποίος είναι κοντά στον πρόεδρο Πούτιν, πιστεύει ότι η μονοπολικότητα «έδωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες την ικανότητα και τη δυνατότητα να κάνουν ό,τι θεωρούν κατάλληλο στην παγκόσμια σκηνή». Υποστηρίζει ότι η νέα εποχή της αμερικανικής ηγεμονίας εγκαινιάστηκε από τον πόλεμο του Κόλπου το 1991 -στον οποίο οι ΗΠΑ συγκέντρωσαν έναν παγκόσμιο συνασπισμό για να διώξουν το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν από το Κουβέιτ.<br /><br />Τον πόλεμο του Κόλπου ακολούθησαν διαδοχικές στρατιωτικές επεμβάσεις υπό την ηγεσία των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο -συμπεριλαμβανομένης της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου κατά τη δεκαετία του 1990. Ο βομβαρδισμός του ΝΑΤΟ στο Βελιγράδι, την πρωτεύουσα της Σερβίας, το 1999, αποτελεί εδώ και καιρό μέρος του επιχειρήματος της Ρωσίας ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι μια αμιγώς αμυντική συμμαχία. Το γεγονός ότι βόμβες του ΝΑΤΟ έπληξαν και την κινεζική πρεσβεία στο Βελιγράδι δεν έχει ξεχαστεί στο Πεκίνο.<br /><br />Μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον, το ΝΑΤΟ επικαλέστηκε το Άρθρο 5 -τη ρήτρα αμοιβαίας άμυνας- και εισέβαλε στο Αφγανιστάν. Για άλλη μια φορά, σύμφωνα με τον Λουκιάνοφ, η Αμερική είχε επιδείξει τη διάθεση και την ικανότητά της να «αλλάξει τον κόσμο δια της βίας».<br /><br />Αλλά η ήττα της Αμερικής στο Αφγανιστάν, την οποία συμβολίζει η άτακτη απόσυρσή της από την Καμπούλ το καλοκαίρι του 2021, έδωσε στους Ρώσους ελπίδες ότι η παγκόσμια τάξη πραγμάτων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ καταρρέει. Ο Λουκιάνοφ υποστηρίζει ότι η πτώση της Καμπούλ στους Ταλιμπάν δεν ήταν «λιγότερο ιστορική και συμβολική από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου».<br /><br />Σημαντικοί Κινέζοι ακαδημαϊκοί σκέφτονται με παρόμοια τρόπο. Ο Yan Xuetong, κοσμήτορας της σχολής διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Tsinghua στο Πεκίνο (η παλιά σχολή όπου φοιτούσε ο Σι), γράφει ότι «η Κίνα πιστεύει πως η αναβάθμισή της σε καθεστώς μεγάλης δύναμης της δίνει το δικαίωμα σε ένα νέο ρόλο επί των παγκόσμιων υποθέσεων -ένα ρόλο που δεν μπορεί να συνυπάρχει με την παντοκυριαρχία των ΗΠΑ».<br /><br />Όπως και ο Λουκιάνοφ, ο Γιαν πιστεύει ότι «η παγκόσμια τάξη πραγμάτων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εξασθενεί… Στη θέση της θα έρθει μια πολυπολική τάξη». Ο ίδιος ο πρόεδρος Σι το έθεσε ακόμη πιο συνοπτικά με τον συχνά επαναλαμβανόμενο ισχυρισμό του ότι «η Ανατολή ανεβαίνει και η Δύση παρακμάζει».<br /><br />Για τη Ρωσία και την Κίνα, η δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας τάξης δεν είναι απλώς θέμα ωμής ισχύος. Είναι επίσης μια μάχη ιδεών. Ενώ η δυτική φιλελεύθερη παράδοση προωθεί την ιδέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι στοχαστές προβάλλουν το επιχείρημα ότι διαφορετικές πολιτιστικές παραδόσεις και «πολιτισμοί» πρέπει να επιτρέπεται να αναπτύσσονται με διαφορετικούς τρόπους.<br /><br />Ο Βλάντισλαβ Σουρκόφ, άλλοτε σημαντικός σύμβουλος του Πούτιν, έχει αποδοκιμάσει τις «επανειλημμένες άκαρπες προσπάθειες της Ρωσίας να γίνει μέρος του δυτικού πολιτισμού». Αντίθετα, σύμφωνα με τον Σουρκόφ, η Ρωσία θα πρέπει να ενστερνιστεί την ιδέα ότι έχει «απορροφήσει και την Ανατολή και τη Δύση» και έχει μια «υβριδική νοοτροπία».<br /><br />Με παρόμοιο τρόπο, φιλοκυβερνητικοί διανοητές στο Πεκίνο υποστηρίζουν ότι η συμπόρευση κομφουκιανισμού και κομμουνισμού σημαίνει πως η Κίνα θα είναι πάντα μια χώρα που δίνει έμφαση στα συλλογικά και όχι στα ατομικά δικαιώματα. Ισχυρίζονται ότι η επιτυχία της Κίνας στον περιορισμό της Covid-19 αντανακλά την ανωτερότητα της έμφασης που δίνουν οι Κινέζοι στη συλλογική δράση και στα ομαδικά δικαιώματα.<br /><br />Το Πεκίνο και η Μόσχα υποστηρίζουν ότι η τρέχουσα παγκόσμια τάξη χαρακτηρίζεται από την αμερικανική προσπάθεια να επιβληθούν δυτικές ιδέες για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες, εάν χρειαστεί ακόμα και μέσω στρατιωτικής επέμβασης. Η νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων που απαιτούν η Ρωσία και η Κίνα θα βασίζεται σε διακριτές σφαίρες επιρροής. Οι ΗΠΑ θα αποδέχονται τη ρωσική και την κινεζική κυριαρχία στις περιοχές τους και θα εγκαταλείψουν την υποστήριξή τους στη δημοκρατία ή τις έγχρωμες επαναστάσεις που θα μπορούσαν να απειλήσουν τα καθεστώτα Πούτιν ή Σι.<br /><br />Η κρίση για την Ουκρανία είναι ένας αγώνας για τη μελλοντική παγκόσμια τάξη πραγμάτων γιατί στρέφεται ακριβώς σε αυτά τα ζητήματα. Για τον Πούτιν, η Ουκρανία είναι πολιτισμικά και πολιτικά μέρος της σφαίρας επιρροής της Ρωσίας. Οι ανάγκες ασφαλείας της Ρωσίας θα πρέπει να της δώσουν το δικαίωμα να ασκήσει βέτο σε οποιαδήποτε επιθυμία της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, τη δυτική συμμαχία. Η Μόσχα απαιτεί επίσης να ενεργεί ως προστάτης των ρωσόφωνων. Για τις ΗΠΑ, αυτές οι απαιτήσεις παραβιάζουν ορισμένες βασικές αρχές της τρέχουσας παγκόσμιας τάξης -ειδικότερα, το δικαίωμα μιας ανεξάρτητης χώρας να ορίζει τη δική της εξωτερική πολιτική και να κάνει τις στρατηγικές της επιλογές.<br /><br />Η κρίση στην Ουκρανία αφορά επίσης την «παγκόσμια τάξη» επειδή έχει σαφείς παγκόσμιες επιπτώσεις. Οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι εάν η Ρωσία επιτεθεί στην Ουκρανία και δημιουργήσει τη δική της «σφαίρα επιρροής», θα δημιουργηθεί προηγούμενο για την Κίνα. Κατά τη διάρκεια της εποχής Σι, η Κίνα δημιούργησε στρατιωτικές βάσεις σε όλες τις αμφισβητούμενες περιοχές της Θάλασσας της Νότιας Κίνας. Οι απειλές του Πεκίνου για εισβολή στην Ταϊβάν -ένα αυτοδιοικούμενο δημοκρατικό νησί που η Κίνα θεωρεί εξεγερμένη επαρχία- έχουν επίσης γίνει πιο εμφανείς και συχνές. Εάν ο Πούτιν καταφέρει να εισβάλει στην Ουκρανία, ο πειρασμός για τον Σι να επιτεθεί στην Ταϊβάν θα αυξηθεί, όπως και η εσωτερική πίεση στον Κινέζο ηγέτη από εθνικιστές που θα τους έχει ανοίξει η όρεξη, καθώς θα διαισθάνονται το τέλος της αμερικανικής εποχής.<br /><br />Η Ρωσία και η Κίνα έχουν σαφώς παρόμοια παράπονα για την τρέχουσα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Υπάρχουν επίσης ορισμένες σημαντικές διαφορές μεταξύ των προσεγγίσεων της Μόσχας και του Πεκίνου. Η Ρωσία είναι αυτή τη στιγμή πιο πρόθυμη να αναλάβει στρατιωτικά ρίσκα από ό,τι είναι η Κίνα. Αλλά οι απώτεροι στόχοι της μπορεί να είναι πιο περιορισμένοι. Για τους Ρώσους, η χρήση στρατιωτικής δύναμης στη Συρία, την Ουκρανία και αλλού είναι ένας τρόπος να διαψεύσουν τον ισχυρισμό του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα ότι η Ρωσία δεν είναι πλέον παρά μια περιφερειακή δύναμη. Ο Ντμίτρι Τρένιν του Κέντρου Κάρνεγκι στη Μόσχα υποστηρίζει ότι «Για τους ηγέτες της χώρας, η Ρωσία δεν είναι τίποτα, αν δεν είναι μεγάλη δύναμη».<br /><br />Όμως, ενώ η Ρωσία φιλοδοξεί να είναι μία από τις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου, η Κίνα φαίνεται να σκέφτεται να εκτοπίσει τις ΗΠΑ ως την κατεξοχήν παγκόσμια δύναμη. Η Elizabeth Economy, συγγραφέας ενός νέου βιβλίου με τίτλο The world According To China, υποστηρίζει ότι το Πεκίνο στοχεύει σε μια «ριζικά διαφορετική διεθνή τάξη» στην οποία οι ΗΠΑ στην ουσία απωθούνται από τον Ειρηνικό και γίνονται απλώς μια δύναμη του Ατλαντικού. Δεδομένου ότι ο Ινδο-Ειρηνικός είναι πλέον ο πυρήνας της παγκόσμιας οικονομίας, αυτό θα άφηνε ουσιαστικά την Κίνα εκεί ως «νούμερο ένα». Ο Rush Doshi, ένας μελετητής της Κίνας που εργάζεται στον Λευκό Οίκο, προβάλλει ένα παρόμοιο επιχείρημα στο βιβλίο του, The Long Game. Επικαλούμενος διάφορες κινεζικές πηγές, ο Doshi υποστηρίζει ότι η Κίνα στοχεύει πλέον ξεκάθαρα σε παγκόσμια ηγεμονία αμερικανικού τύπου.<br />Μια προσπάθεια για παγκόσμια υπεροχή<br /><br />Η διαφορά στην κλίμακα των φιλοδοξιών της Κίνας και της Ρωσίας αντανακλά τη διαφορά των οικονομικών τους δυνατοτήτων. Η οικονομία της Ρωσίας έχει τώρα περίπου το μέγεθος της οικονομίας της Ιταλίας. Η Μόσχα απλά δεν έχει τον πλούτο για να υποστηρίξει μια προσπάθεια παγκόσμιας κυριαρχίας. Αντίθετα, η Κίνα είναι τώρα, από ορισμένες πλευρές, η μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο. Είναι επίσης ο μεγαλύτερος κατασκευαστής και εξαγωγέας στον κόσμο. Ο πληθυσμός του 1,4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων είναι περίπου δεκαπλάσιος από αυτόν της Ρωσίας. Ως αποτέλεσμα, είναι ρεαλιστικό για την Κίνα να φιλοδοξεί να είναι η πιο ισχυρή χώρα στον κόσμο.<br /><br />Όμως, ενώ οι διαφορές στο οικονομικό δυναμικό της Ρωσίας και της Κίνας καθιστούν τον Σι πιο φιλόδοξο από τον Πούτιν όσον αφορά το απώτερο μέλλον, βραχυπρόθεσμα τον κάνει και πιο επιφυλακτικό. Υπάρχει κάτι από την απόγνωση ενός τζογαδόρου στην προθυμία του Πούτιν να χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία για να προσπαθήσει να αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη. Ο Τρένιν υποστηρίζει ότι, έχοντας δει το ΝΑΤΟ να επεκτείνεται σε μεγάλο μέρος του σοβιετικού μπλοκ, ο Πούτιν βλέπει την Ουκρανία ως την «τελευταία γραμμή άμυνας».<br /><br />Στο Πεκίνο, αντίθετα, υπάρχει μια έντονη αίσθηση ότι ο χρόνος και η ιστορία είναι στο πλευρό της Κίνας. Οι Κινέζοι έχουν επίσης πολλά οικονομικά μέσα για να επεκτείνουν την επιρροή τους που απλά δεν είναι διαθέσιμα στους Ρώσους. Ένα έργο-υπογραφή των ετών Σι είναι το Belt and Road Initiative, ένα τεράστιο διεθνές πρόγραμμα υποδομής που χρηματοδοτείται από την Κίνα και εκτείνεται στην Κεντρική Ασία, την Αφρική, την Ευρώπη, την Βόρειο και την Νότιο Αμερική.<br /><br />Καθώς η Αμερική έκανε βήματα προς τον προστατευτισμό, η Κίνα χρησιμοποίησε και την εμπορική της δύναμη για να επεκτείνει την παγκόσμια επιρροή της. Αυτόν τον μήνα ξεκίνησε η Περιφερειακή Συνολική Οικονομική Συνεργασία, μια τεράστια νέα ζώνη ελεύθερων συναλλαγών στην Ασία-Ειρηνικό που περιλαμβάνει την Κίνα και αρκετούς στρατηγικούς συμμάχους της Αμερικής, όπως η Ιαπωνία και η Αυστραλία -στην οποία δεν συμμετέχουν οι ΗΠΑ. Η εκχώρηση ή η αποστέρηση πρόσβασης στην κινεζική αγορά δίνει στο Πεκίνο ένα εργαλείο επιρροής που απλά η Μόσχα δεν διαθέτει.<br /><br />Θα έχει αποτέλεσμα όμως η σταδιακή προσέγγιση ή μήπως η Ρωσία και η Κίνα χρειάζονται κάποια δραματική στιγμή για να δημιουργήσουν τη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων που επιδιώκουν;<br /><br />Η ιστορία δείχνει ότι νέα συστήματα διακυβέρνησης γενικά αναδύονται μετά από κάποιο γεγονός τεράστιας σημασία, όπως ένας μεγάλος πόλεμος.<br /><br />Μεγάλο μέρος της ασφάλειας και της θεσμικής αρχιτεκτονικής της τρέχουσας παγκόσμιας τάξης εμφανίστηκε καθώς τελείωνε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ή στα αποτελέσματα που παρήγαγε, όταν ιδρύθηκαν τα Ηνωμένα Έθνη, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, των οποίων τα κεντρικά γραφεία βρίσκονταν στις ΗΠΑ. Η Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (Gatt) τέθηκε σε ισχύ το 1948. Το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε το 1949. Η Συνθήκη Ασφαλείας ΗΠΑ-Ιαπωνίας υπογράφηκε το 1951. Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, ο πρόδρομος της ΕΕ, ιδρύθηκε επίσης το 1951.<br /><br />Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αντίπαλοι θεσμοί που υποστηρίζονταν από τη Σοβιετική Ένωση, όπως το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, κατέρρευσαν και το ΝΑΤΟ και η ΕΕ επεκτάθηκαν μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Η Κίνα εντάχθηκε το 2001 στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, τον διάδοχο του Gatt.<br /><br />Το ερώτημα τώρα είναι εάν οι φιλοδοξίες της Ρωσίας και της Κίνας για μια «νέα παγκόσμια τάξη» θα χρειαστούν επίσης έναν πόλεμο για να πραγματοποιηθούν. Μια άμεση σύγκρουση με τις ΗΠΑ είναι υπερβολικά επικίνδυνη στην πυρηνική εποχή και δεν θα συμβεί, εκτός εάν όλες οι πλευρές κάνουν λάθος υπολογισμούς (κάτι που είναι πάντα πιθανό να συμβεί).<br /><br />Η Ρωσία και η Κίνα μπορεί ωστόσο να αισθάνονται ότι θα μπορέσουν να επιτύχουν τις φιλοδοξίες τους μέσω πολέμων που θα διεξάγουν δι’ αντιπροσώπων. Μια αδιαμφισβήτητη ρωσική νίκη στην Ουκρανία θα μπορούσε να σηματοδοτήσει ότι μια νέα τάξη ασφαλείας αναδύεται στην Ευρώπη, η οποία σχετίζεται με μια de facto ρωσική σφαίρα επιρροής. Μια επιτυχημένη κινεζική εισβολή στην Ταϊβάν θα διαβαζόταν ευρέως ως σημάδι ότι η εποχή της αμερικανικής κυριαρχίας στον Ειρηνικό είχε τελειώσει. Σε εκείνο το σημείο, πολλές χώρες της περιοχής που επί του παρόντος προσβλέπουν στις ΗΠΑ για την ασφάλειά τους, όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, μπορεί να επιλέξουν να προσαρμοστούν σε μια νέα κατάσταση στην οποία κυρίαρχος είναι η Κίνα.<br /><br />Εναλλακτικά, μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων μπορεί να προκύψει μέσω της σιωπηρής συναίνεσης της Ουάσιγκτον. Αυτό το αποτέλεσμα δεν φαίνεται πιθανό με την κυβέρνηση Μπάιντεν στην εξουσία, εκτός και αν υπάρξουν κάποιες δραματικές παραχωρήσεις της τελευταίας στιγμής από τις ΗΠΑ για την Ουκρανία. Ωστόσο ο Ντόναλντ Τραμπ θα μπορούσε να επιστρέψει στον Λευκό Οίκο το 2024. Τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής, φαίνεται να συμπαθεί πτυχές της ρωσο-κινεζικής κοσμοθεωρίας.<br /><br />Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ αμαύρωσε μερικές φορές τη φήμη του ΝΑΤΟ και υπονόησε ότι οι σύμμαχοι της Αμερικής στην Ασία ήταν ελεύθεροι. Η φιλοσοφία του «Πρώτα η Αμερική» δεν περιλάμβανε την συνήθη ρητορική για μια αμερικανική αποστολή να υποστηριχθεί η ελευθερία σε όλο τον κόσμο. Κατά καιρούς, ο Τραμπ ήταν επίσης ειλικρινής όταν εξέφραζε θαυμασμό τόσο για τον Σι όσο και για τον Πούτιν. Άλλωστε ως αυτοαποκαλούμενος dealmaker, ο Τραμπ συμμερίζεται την ιδέα για σφαίρες επιρροής.<br /><br />Ωστόσο, η Ρωσία και η Κίνα δεν φαίνονται διατεθειμένες να μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια και να περιμένουν τον Τραμπ να επιστρέψει στον Λευκό Οίκο. Γνωρίζουν ότι ακόμη και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα του Τραμπ περιλαμβάνει πολλά «γεράκια», που έχουν σκοπό την αντιπαράθεση τόσο με τη Ρωσία, όσο και με την Κίνα. Σε κάθε περίπτωση, πολλά μπορούν να συμβούν από τώρα μέχρι τις επόμενες προεδρικές εκλογές τον Νοέμβριο του 2024.<br /><br />Η ανυπομονησία της Ρωσίας φαίνεται ξεκάθαρα από τη βούληση του Πούτιν να εξαναγκάσει μια κρίση στην Ουκρανία. Οι προοπτικές για μια νέα παγκόσμια τάξη πιο συμφέρουσα για τη Ρωσία, ενδεχομένως εξαρτώνται από το ποντάρισμα στην Ουκρανία του «βγει». Αλλά ακόμα κι αν ο Πούτιν δεν πετύχει τους στόχους του στην Ουκρανία, η απειλή για την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ δεν θα εξαφανιστεί.<br /><br />Η ανερχόμενη Κίνα, με επικεφαλής τον φιλόδοξο πρόεδρο Σι, σίγουρα θα φροντίσει για αυτό.<div><br /></div><div><a href="https://www.euro2day.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

FT : Η Ρωσία και η Κίνα υφαίνουν τη νέα παγκόσμια τάξη.

Ο Πούτιν και ο Σι πριονίζουν την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ. Πώς Ρωσία και Κίνα φιλοδοξούν να ανατρέψουν τα δεδομένα. Ποια είναι τα δυνατά ...

Διαβάστε την συνέχεια

Στους χώρους διασποράς 100 βαλλιστικοί πύραυλοι«Yars» με εφιαλτικά σενάρια-Που τα πάει ο Πούτιν με τις ΗΠΑ και την ΕΕ;

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-01/1643218542_bajden.jpg?itok=isOxM5Yv" width="760" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Το ΝΑΤΟ κάλεσε τη Ρωσία να αποσύρει τα στρατεύματά της από τη Γεωργία, την Ουκρανία και τη Μολδαβία.</span></h3>Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν, δήλωσε χθες ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν κάνει καμία παραχώρηση όσον αφορά στις κύριες ρωσικές απαιτήσεις σχετικά με την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ, και η κατάσταση.<br /><br />Μιλώντας σήμερα Πέμπτη για την επιστολή των ΗΠΑ, ο Ρώσος ΥΠΕΞ τόνισε τα εξής: «δεν υπήρξε θετική απάντηση» στις βασικές ανησυχίες του Κρεμλίνου στο έγγραφο που παρείχε η αμερικανική πλευρά μετά από εβδομάδες συνομιλιών με τους ομολόγους τους.<br /><br />«Το κύριο ζήτημα είναι η ξεκάθαρη θέση μας σχετικά με το απαράδεκτο της περαιτέρω επέκτασης του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή και την ανάπτυξη εξαιρετικά καταστροφικών όπλων που θα μπορούσαν να απειλήσουν το έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας», εξήγησε ο Λαβρόφ.<br /><br />Σύμφωνα με τον ίδιο το έγγραφο που υποσχέθηκε ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν μετά τις συνομιλίες την περασμένη εβδομάδα στην Ελβετία απέτυχε να αντιμετωπίσει αυτά τα σημεία. «Είναι σημαντικό ότι όταν οι δυτικοί συνάδελφοί μας αντιδρούν στις προτάσεις μας, ζητούν πάντα την εφαρμογή των συμφωνημένων αρχών στον Ευρωατλαντικό... λένε αμέσως ότι αυτό σημαίνει ότι το ΝΑΤΟ έχει το δικαίωμα να επεκταθεί και καμία χώρα δεν έχει το δικαίωμα να το απαγορεύσει ".<br /><br />Με δεδομένη αυτήν την κατάσταση, την οποία γνώριζε πριν την επίδοση της επιστολής των ΗΠΑ ο Ρώσος Πρόεδρος, έχουμε δύο σοβαρές κινήσεις από πλευράς Μόσχας: <br /><br />Πρώτον, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν συμφώνησε με τους ηγέτες της Κούβας, της Βενεζουέλας και της Νικαράγουας να αναπτύξουν συνεργασίες σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της ενίσχυσης της στρατιωτικής συνεργασίας, ανακοίνωσε ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ.<br /><br />Αυτό μπορεί να “μεταφραστεί” με πολλούς τρόπους, από την μετακίνηση ρωσικών πυρηνοκίνητων υποβρυχίων στην Κούβα, έως σενάρια που θα θυμίζουν την “κρίση” της Κούβας το 1962. <br /><br />Δεύτερον, σύμφωνα με ρωσικό βίντεο, 100 εποχούμενα συστήματα ρωσικών βαλλιστικών πυραύλων Yars, εξήλθαν των βάσεων τους και κινήθηκαν βάσει εντολών σε απόσταση 100 χλμ προς την περιοχή του Ιβάνοβο, βόρεια της Μόσχας.<div><br /><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="385" src="https://www.youtube.com/embed/BzImDI_yywE" width="765" youtube-src-id="BzImDI_yywE"></iframe><br /><br />Εκεί οι 1000 Ρώσοι στρατιώτες που υπηρετούν τα συστήματα διατάχθηκαν να παραλλάξουν τα τροχοφόρα οχήματα που μεταφέρουν τους πυραύλους, αφού τα θέσουν σε θέση….μάχης.<br /><br />Αμέσως ξεκίνησαν “ασκήσεις” των Στρατηγικών Πυραυλικών Δυνάμεων, ώστε οι στρατιώτες να αντιπαρέλθουν μολυσμένη περιοχή και να αποκρούσουν “επίθεση σαμποτέρ”, ως μέρος της εκπαίδευσης τους.<br />Συνολικά, στις ασκήσεις συμμετέχουν περισσότερα από 100 τεμάχια εξοπλισμού και περίπου χίλιοι στρατιωτικοί.<br /><br />Ο RS-24 Yars χρησιμοποιείται από τις ένοπλες δυνάμεις της Ρωσίας εδώ και περίπου 10 χρόνια και είναι ένα από τα πιο ισχυρά πυρηνικά όπλα του ρωσικού στρατού.<br />Ο πύραυλος Yars έχει βάρος σχεδόν 50 τόνους και βεληνεκές 12.000 χιλιόμετρα.<br /><br />Ο RS-24 Yars μπορεί να εξουδετερώσει κάθε αντιπυραυλικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των συστημάτων Aegis Ashore ABM των ΗΠΑ που βρίσκονται σε στρατιωτικές βάσεις στην Πολωνία και στη Ρουμανία.<br /><br /><div class="embed-media embed-media--rich-twitter" style="background-color: #f9faff; box-sizing: border-box; clear: both; color: #091c55; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px 0px 30px; padding: 0px;"><div class="twitter-tweet twitter-tweet-rendered" style="box-sizing: border-box; display: flex; margin: 10px 0px; max-width: 550px; padding: 0px; width: 550px;"><iframe allowfullscreen="true" allowtransparency="true" class="" data-tweet-id="1486456836249292806" frameborder="0" id="twitter-widget-0" scrolling="no" src="https://platform.twitter.com/embed/Tweet.html?dnt=false&embedId=twitter-widget-0&features=eyJ0ZndfZXhwZXJpbWVudHNfY29va2llX2V4cGlyYXRpb24iOnsiYnVja2V0IjoxMjA5NjAwLCJ2ZXJzaW9uIjpudWxsfSwidGZ3X2hvcml6b25fdHdlZXRfZW1iZWRfOTU1NSI6eyJidWNrZXQiOiJodGUiLCJ2ZXJzaW9uIjpudWxsfSwidGZ3X3NwYWNlX2NhcmQiOnsiYnVja2V0Ijoib2ZmIiwidmVyc2lvbiI6bnVsbH19&frame=false&hideCard=false&hideThread=false&id=1486456836249292806&lang=en&origin=https%3A%2F%2Fwww.pentapostagma.gr%2Fkosmos%2Frosia%2F7065736_stoys-horoys-diasporas-100-ballistikoi-pyrayloiyars-me-efialtika-senaria-poy&sessionId=ffaa7681425b613ae372054482fd06547b4a500a&siteScreenName=pentapostagma&theme=light&widgetsVersion=75b3351%3A1642573356397&width=550px" style="border-style: initial; border-width: 0px; box-sizing: border-box; display: block; flex-grow: 1; height: 790px; margin: 0px; padding: 0px; position: static; visibility: visible; width: 550px;" title="Twitter Tweet"></iframe></div></div>Τρίτον, η Ρωσία φέρεται να ετοιμάζει αναγνώριση των περιοχών των Ρωσόφωνων με πιθανό ψήφισμα στην Δούμα τον Φεβρουάριο.<br /><br />Τον Φεβρουάριο, η Κρατική Δούμα θα εξετάσει την έκκληση των Ρωσόφωνων προς τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν για την αναγνώριση των αυτοανακυρηγμένων περιοχών DPR και LPR, στην Α.Ουκρανία.<br /><br />Ήδη ρωσικές εταιρείες έχουν ενεργοποιηθεί στην περιοχή με την έλευση του Ρώσου επενδυτή Yevgeny Yurchenko στις βιομηχανικές επιχειρήσεις σε Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ, και αυτό αποτελεί σαφή ένδειξη των προθέσεων της Μόσχας για την περιοχή.<br /><br />Επίσης αποφασίστηκε ο εξοπλισμός των ρωσόφωνων με νέα όπλα από την Μόσχα, ενώ σίγουρα Ρώσοι στρατιώτες έχουν εισχωρήσει στην περιοχή.<br /><br />Τέταρτον, οι δυνάμεις του ρωσικού βόρειου στόλου ξεκινούν ασκήσεις, στις οποίες θα συμμετέχουν 1.200 άτομα προσωπικό και περίπου 140 πολεμικά πλοία, υποβρύχια κά.<br /><br />Τα ρωσικά στρατεύματα αεράμυνας του Βόρειου Στόλου κατευθύνθηκαν σε πεδία εκπαίδευσης στην περιοχή του Μούρμανσκ για ασκήσεις με την ομάδα αποστολής της Αρκτικής, ανέφερε το γραφείο Τύπου του Στόλου την Πέμπτη.</div><div><br />Αντίδραση του ΝΑΤΟ στις ρωσικές απαιτήσεις<br /><br />Το ΝΑΤΟ κάλεσε τη Ρωσία να αποσύρει τα στρατεύματά της από τη Γεωργία, την Ουκρανία και τη Μολδαβία όπου έχουν αναπτυχθεί χωρίς τη συγκατάθεση αυτών των χωρών.<br /><br />Το κάλεσμα ήρθε ως μέρος της απάντησης της δύσης στις ρωσικές απειλές στις γειτονικές του χώρες, εν μέσω φόβων για επικείμενη ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία.<br /><br />"Αντιμετωπίζουμε μια κρίσιμη στιγμή για την ευρωατλαντική ασφάλεια. Η στρατιωτική συγκέντρωση της Ρωσίας εντός και γύρω από την Ουκρανία συνεχίζεται, με περισσότερους από 100.000 στρατιώτες και ακόμα περισσότερους καθ' οδόν, συμπεριλαμβανομένων σημαντικών αναπτύξεων στη Λευκορωσία", δήλωσε ο Γενς Στόλτενμπεργκ, Γραμματέας του ΝΑΤΟ μιλώντας στις Βρυξέλλες την Τετάρτη (26 Ιανουαρίου).<br /><br />Αυτό σημαίνει ότι έχουμε κλιμάκωση της καταστάσεως ανάμεσα σε Μόσχα και Ουάσιγκτον, χωρίς να έχουμε σημεία επαφής, ή ανακοίνωση επικείμενων διαπραγματεύσεων. <br /><br />Όλα αυτά δείχνουν μια πολύ επικίνδυνη και περίεργη κατάσταση ενός μπραντεφέρ ανάμεσα σε Πούτιν και ΗΠΑ, το οποίο κανείς δεν γνωρίζει επακριβώς που θα οδηγήσει ότι και να λένε εκατοντάδες ειδικοί και δημοσιογράφοι. <br /><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 0px 20px; padding: 0px;"><br /></p><div class="embed-media embed-media--rich-twitter" style="background-color: #f9faff; box-sizing: border-box; clear: both; color: #091c55; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px 0px 30px; padding: 0px;"><div class="twitter-tweet twitter-tweet-rendered" style="box-sizing: border-box; display: flex; margin: 10px 0px; max-width: 550px; padding: 0px; width: 550px;"><iframe allowfullscreen="true" allowtransparency="true" class="" data-tweet-id="1486525151202140160" frameborder="0" id="twitter-widget-2" scrolling="no" src="https://platform.twitter.com/embed/Tweet.html?dnt=false&embedId=twitter-widget-2&features=eyJ0ZndfZXhwZXJpbWVudHNfY29va2llX2V4cGlyYXRpb24iOnsiYnVja2V0IjoxMjA5NjAwLCJ2ZXJzaW9uIjpudWxsfSwidGZ3X2hvcml6b25fdHdlZXRfZW1iZWRfOTU1NSI6eyJidWNrZXQiOiJodGUiLCJ2ZXJzaW9uIjpudWxsfSwidGZ3X3NwYWNlX2NhcmQiOnsiYnVja2V0Ijoib2ZmIiwidmVyc2lvbiI6bnVsbH19&frame=false&hideCard=false&hideThread=false&id=1486525151202140160&lang=en&origin=https%3A%2F%2Fwww.pentapostagma.gr%2Fkosmos%2Frosia%2F7065736_stoys-horoys-diasporas-100-ballistikoi-pyrayloiyars-me-efialtika-senaria-poy&sessionId=ffaa7681425b613ae372054482fd06547b4a500a&siteScreenName=pentapostagma&theme=light&widgetsVersion=75b3351%3A1642573356397&width=550px" style="border-style: initial; border-width: 0px; box-sizing: border-box; display: block; flex-grow: 1; height: 1563px; margin: 0px; padding: 0px; position: static; visibility: visible; width: 550px;" title="Twitter Tweet"></iframe></div></div><div class="embed-media embed-media--rich-twitter" style="background-color: #f9faff; box-sizing: border-box; clear: both; color: #091c55; font-family: Roboto, sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px 0px 30px; padding: 0px;"></div>Ρωσία: Αναπόφευκτη μια κρίση πυρηνικών πυραύλων με τις ΗΠΑ<br /><br />Η Ρωσία τέλος δήλωσε την Πέμπτη ότι μια κρίση πυρηνικών πυραύλων μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον ήταν αναπόφευκτη χωρίς μέτρα που να διασφαλίζουν τη συγκράτηση και την προβλεψιμότητα, μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων TASS.<br /><br />Ο Βλαντιμίρ Ερμάκοφ, ανώτερος αξιωματούχος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, δήλωσε ότι η Μόσχα πιστεύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες προετοιμάζονται να αναπτύξουν πυραύλους μικρού και μέσου βεληνεκούς στην Ευρώπη και την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, ανέφερε η έκθεση.<br /><br /><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2022-01/223_0.jpg"><img height="469" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2022-01/223_0.jpg?itok=sZvrWHwd" width="640" /></a><br /><br /><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div>

Στους χώρους διασποράς 100 βαλλιστικοί πύραυλοι«Yars» με εφιαλτικά σενάρια-Που τα πάει ο Πούτιν με τις ΗΠΑ και την ΕΕ;

Το ΝΑΤΟ κάλεσε τη Ρωσία να αποσύρει τα στρατεύματά της από τη Γεωργία, την Ουκρανία και τη Μολδαβία. Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μ...

Διαβάστε την συνέχεια

Νέα κομβική συνεργασία Ελλάδος-Αιγύπτου: Υπογραφή συμφωνίας Λιμένα Θεσσαλονίκης με Οικονομική Ζώνη του Σουέζ.

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-01/Port-of-Thessaloniki.png?itok=3VF-LLtt" width="706" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Οι οικονομικές και εμπορικές Αιγύπτου-Ελλάδος μεταβάλλουν ραγδαία και τις σχέσεις στον αμυντικό τομέα.</span></h3><div><b>Γιώργος Μοτσάκος</b><br />Νέος άνεμος “φυσάει” μεταξύ Ελλάδος και Αιγύπτου, με την υπογραφή συμφωνίας του Λιμένα Θεσσαλονίκης με τον αιγυπτιακό οργανισμό της Διώρυγας του Σουέζ, ανοίγοντας πλέον νέους δρόμους ανάμεσα στις δύο χώρες.<br /><br />Η ΟΛΘ ΑΕ – Λιμένας Θεσσαλονίκης και η Οικονομική Ζώνη της Διώρυγας του Σουέζ (SCZone) υπέγραψαν Συμφωνία Συνεργασίας με στόχο την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου και την αύξηση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων τους, προωθώντας τη θαλάσσια οδό μεταξύ Ευρώπης και Ασίας μέσω της Διώρυγας του Σουέζ.<br /><br />“Κύριος στόχος αυτής της συνεργασίας είναι η ανταλλαγή γνώσεων και επαγγελματικής εμπειρίας μεταξύ των δύο μερών και η ανάπτυξη κοινών πρωτοβουλιών με επίκεντρο εμπορικές και εκπαιδευτικές δράσεις στο πλαίσιο της λιμενικής δραστηριότητας”, αναφέρει σχετική ανακοίνωση.<br /><br />Η Συμφωνία Συνεργασίας υπεγράφη από τον Εκτελεστικό Πρόεδρο του ΔΣ της ΟΛΘ Α.Ε., κ. Αθανάσιο Λιάγκο και τον Aly Assem, Γενικό Διευθυντή του λιμένα East Port-Said, κατά τη διάρκεια διαδικτυακής τελετής παρουσία του Υπουργού Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, κ. Γιάννη Πλακιωτάκη, του Γενικού Γραμματέα Λιμένων, κ. Ευάγγελο Κυριαζόπουλο, ανώτατα μέλη της διοίκησης της ΟΛΘ ΑΕ και άλλα στελέχη των δύο πλευρών.<br /><br />Ο Υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Γιάννης Πλακιωτάκης δήλωσε: «Η συμφωνία αυτή δημιουργεί πρόσθετες ευκαιρίες για περαιτέρω ανάπτυξη του θαλάσσιου εμπορίου μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, οι οποίες ενισχύονται σημαντικά από τη στρατηγική θέση των δύο πλευρών. Είμαστε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι που το λιμάνι της Θεσσαλονίκης παρέχει ένα εξελισσόμενο, αποτελεσματικό και αξιόπιστο δίκτυο συνδυασμένων μεταφορών, που διασφαλίζει και αναβαθμίζει την εφοδιαστική αλυσίδα, προσφέροντας προστιθέμενη αξία σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο».<br /><br />Ο Πρόεδρος της SCZone Eng. Yehia Zaki, τόνισε: «Η συνεργασία αυτή έχει ως κίνητρο το αμοιβαίο ενδιαφέρον για την ανάπτυξη σημαντικών εμπορικών ροών και εφοδιασμού, καθώς και επαφές λιμένων όπως αυτές που αντιπροσωπεύουν η SCZone και ο Λιμένας Θεσσαλονίκης, οδηγώντας σε αυξημένη κίνηση για τα λιμάνια της SCZone.<br /><br />Με τέσσερις βιομηχανικές ζώνες και έξι λιμάνια, το SCZone βρίσκεται στο σταυροδρόμι μεταξύ Αφρικής, Ευρώπης και Ασίας και καταλαμβάνει 461 km2 κατά μήκος των όχθες της πρόσφατα επεκταθείσας Διώρυγας του Σουέζ, σε στρατηγική τοποθεσία στον κύριο εμπορικό δρόμο μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, διαδραματίζοντας βασικό ρόλο στο παγκόσμιο εμπόριο».<br /><br />Ο Εκτελεστικός Πρόεδρος του ΔΣ της ΟΛΘ Α.Ε., κ. Αθανάσιος Λιάγκος, δήλωσε: «Η υπογραφή της συμφωνίας συνεργασίας με την SCZone είναι μέρος της στρατηγικής μας να προωθήσουμε την περιφερειακή εφοδιαστική αλυσίδα σε μια νέα εποχή παρέχοντας συνδεσιμότητα που διευκολύνει την ανάπτυξη των επιχειρήσεων, ενισχύοντας οικονομική και κοινωνική προστιθέμενη αξία και σεβασμό της εντολής για ένα «πράσινο» μέλλον για τον πλανήτη μας και τις νεότερες γενιές.<br /><br />Η ΟΛΘ ΑΕ είναι κάτι παραπάνω από λιμάνι. Είναι ο πάροχος διατροπικών δικτύων πολλαπλών πυλών και λύσεων εφοδιασμού για τα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής, Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης».<br /><br />Η ουσία είναι ότι οι εμπορικές και οικονομικές σχέσεις Ελλάδος-Αιγύπτου μεγαλώνουν συνεχώς, και σε συνδυασμό με την μεταφορά ηλεκτρικής ενέργειας και πιθανόν την δημιουργία αγωγού φυσικού αερίου Αιγύπτου-Ελλάδος, μεταβάλλουν ραγδαία και τις σχέσεις στον αμυντικό τομέα, ειδικά στην ταραγμένη περιοχή της Α.Μεσογείου.<br /><br />Οι Αιγύπτιοι ενώ είχαν καλές σχέσεις παλαιότερα με την Τουρκία, σε όλους τους τομείς, κατανόησαν πολύ βαθιά που το πάνε οι Νεο-Οθωμανοί γενικώς στην περιοχή ( με Ερντογάν ή χωρίς), και θεωρούν την Ελλάδα αξιόπιστο εταίρο που μπορεί να δώσει διόδους να μεταφέρουν ενέργεια και προϊόντα στην ΕΕ.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Νέα κομβική συνεργασία Ελλάδος-Αιγύπτου: Υπογραφή συμφωνίας Λιμένα Θεσσαλονίκης με Οικονομική Ζώνη του Σουέζ.

Οι οικονομικές και εμπορικές Αιγύπτου-Ελλάδος μεταβάλλουν ραγδαία και τις σχέσεις στον αμυντικό τομέα. Γιώργος Μοτσάκος Νέος άνεμος “φυσάει”...

Διαβάστε την συνέχεια

Αρκεί μία χιονοθύελλα για να ρίξει την κυβέρνηση;

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/01/kakokairia-elpis.png" width="757" /><br /><br /><b>Γιομπαζολιάς Μάκης</b><br />Μπορεί αυτή η απίστευτη χιονοθύελλα, με το άθλιο μείγμα κυβερνητικών α(προ)νοησιών, να κάνει ό,τι δεν έκαναν η πανδημία και η ακρίβεια; Να ρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη; Θεωρητικά ναι, θα μπορούσε. Σίγουρα, η κυβερνητική αξιοπιστία και ικανότητα (;) έχει τραυματιστεί πολύ σοβαρά.<br /><br />Όμως οι κυβερνήσεις, όταν κινδυνεύουν, δεν κάνουν εκλογές, αν δεν έχει εξαντληθεί η θητεία τους. Το πολύ ανασχηματίζονται. Για να κερδίσουν πολιτικό χρόνο. Και όταν έρθει η ώρα των εκλογών; “Θαααα δούμε”, λένε..! Σημειώστε αυτά:<br />Ο χιονιάς θα φύγει. Και η οργή από τις κυβερνητικές αβελτηρίες δεν θα εξαφανιστεί βεβαίως, αλλά θα εξασθενήσει. Μετά από καιρό, θα θυμόμαστε <a href="https://www.defence-point.gr/news/kakokairia-diakopes-reymatos-se-polles-perioches-tis-athinas">την κακοκαιρία “Ελπίδα”</a> ( όνομα κι αυτό!) όσο και όπως θυμόμαστε την περυσινή “Μήδεια”.<br />Η πανδημία θα κοπάσει μετά από κάποιες εβδομάδες, λένε. Εκατό νεκροί την ημέρα και δημοσκοπική πρωτιά της κυβέρνησης, δεν το λες και μείζον πρόβλημα της. Προ χιονιά βεβαίως. Προσεχώς, θα δούμε…<br />Η ακρίβεια όμως ήρθε για να μείνει, εν όλω ή εν μέρει. Το θέμα είναι, εάν το “φούντωμα” της και οι καταλυτικές συνέπειες της θα συμβούν πριν από τις εκλογές, ή θα αφεθούν για μετά από αυτές.<br /><br />Για όλα αυτά, που όλα μαζί προκαλούν κυβερνητικό βέρτιγκο, οι πρωτοβουλίες, καλές ή κακές, ανήκουν πάντως στην κυβέρνηση. Την τραυματισμένη έστω. Αυτό το σύστημα έχουμε. Χιλιάδες πολίτες καταταλαιπωρήθηκαν. Και πολλοί παραμένουν ακόμη εγκλωβισμένοι στο παγωμένο χιόνι βασικών οδικών αρτηριών, κυρίως της Αττικής. Βγάλτε συμπέρασμα τώρα!<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Αρκεί μία χιονοθύελλα για να ρίξει την κυβέρνηση;

Γιομπαζολιάς Μάκης Μπορεί αυτή η απίστευτη χιονοθύελλα, με το άθλιο μείγμα κυβερνητικών α(προ)νοησιών, να κάνει ό,τι δεν έκαναν η πανδημία κ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ήταν προτεραιότητα η αγορά των Rafale;

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/01/rafale-aigaio.png" width="746" /><br /><br /><a href="https://slpress.gr/author/g.margaritis"><b>Μαργαρίτης Γιώργος</b></a><br />Τον παλιό εκείνο τον καιρό, πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα φασιστικά καθεστώτα λάτρευαν την πολεμική αρετή και ορκίζονταν στην ανδρεία των υπηκόων τους. Ανάμεσά τους φυσικά, πρωταγωνιστής, ο Μπενίτο Μουσολίνι. Την πρώτη δεκαετία της εξουσίας του, δυσκολεύτηκε να κερδίσει τον πρώτο του πόλεμο: την υποταγή της Λιβύης. Τα κατάφερε μόλις στα 1931. Με τον δεύτερο πόλεμο τα πήγε κάπως καλύτερα, κατέλαβε την Αιθιοπία σχετικά εύκολα, χωρίς να υπάρξει δεύτερη Άντουα! Στα 1935 ήταν σε θέση να διακηρύξει το Imperio. Η Ιταλία ήταν πλέον Αυτοκρατορία, κάτι ως ανασύσταση της αρχαίας Ρώμης, σε πιο μικρό μέγεθος είναι αλήθεια.<br /><br />Ως Αυτοκρατορία, η Ιταλία έπρεπε πλέον να πρωταγωνιστήσει στο μεγάλο παιχνίδι των ανταγωνισμών για την μοιρασιά του κόσμου. Η ευταξία -στο περίπου- που είχαν επιβάλει οι νικητές του προηγούμενου παγκόσμιου πολέμου κατέρρεε και τα πάντα θα μπορούσαν να μοιραστούν από την αρχή. Ο Μουσολίνι ήθελε την Μεσόγειο για να πάψει ο “εγκλεισμός” της Ιταλίας από τους Βρετανούς. Για να την αποκτήσει έπρεπε να εξοπλιστεί, να φτιάξει σύγχρονο αξιόμαχο στρατό. Αυτό επιθυμούσε ο Μουσολίνι και οι φασίστες του, το ζήτημα ήταν τι μπορούσε να δώσει η Ιταλία. Όχι πολλά πράγματα τελικά.<br /><br />Ο νέος στρατός που ο Μουσολίνι σχεδίαζε επηρεαζόταν από τις φουτουριστικές του ιδέες. Πίστευε στην μηχανή και στην τεχνολογία. Επιθυμούσε να έχει ισχυρή αεροπορία, καινοτόμα, ικανή από μόνη της να κερδίζει πολέμους. Ο νέος στρατός του βασιζόταν στο “celere”, στις ταχυκίνητες, μηχανοκίνητες μονάδες. Το ναυτικό του όφειλε να πλέει τουλάχιστον πέντε κόμβους πιο γρήγορα από εκείνο των αντιπάλων του και να φέρει περισσότερα πυροβόλα από τα δικά τους πλοία. Τα υποβρύχια τον εντυπωσίαζαν: περισσότερα από εκατό παρήγγειλε μέσα σε λίγα χρόνια.<br /><br />Αυτά ήθελε ο Μουσολίνι. Το τι μπορούσε να δώσει η Ιταλία ήταν άλλο ζήτημα. Η βιομηχανία της, εξαρτημένη ως προς τις ενεργειακές πηγές και τις πρώτες ύλες, μπορούσε να δώσει σχέδια, δυσκολευόταν όμως να δώσει προϊόντα. Στην κατασκευή αεροπλάνων αδυνατούσε να κατασκευάσει κινητήρες, με ισχύ πάνω από χίλιους ίππους. Η παραγωγή οχημάτων γινόταν ακόμα “χειροποίητα”, χωρίς δυνατότητες μαζικής παραγωγής, όπως ο φορντισμός και ο ταιηλορισμός είχαν επιβάλει. Οι δε Ιταλοί ήταν φτωχοί, δεν είχαν αυτοκίνητα. Ένα ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού ήξερε από μηχανές ή έστω, πολύ απλά, να οδηγεί αυτοκίνητο.<br /><br />Τα ιταλικά αυτοκίνητα κέρδιζαν στα ράλυ, αδυνατούσαν όμως να αλλάξουν την σχέση των Ιταλών με την μηχανή. Τα δε υποβρύχια ήταν “καρφωτά”, όπως και τα πρωτόγονα άρματα μάχης, η ηλεκτροσυγκόλληση δεν είχε γενικευθεί ως βιομηχανική μέθοδος στην Ιταλία. Έτσι λοιπόν ο Μουσολίνι νόμιζε ότι είχε και στην πραγματικότητα δεν είχε! Οι συμφορές που ακολούθησαν ήταν το αναγκαστικό προϊόν αυτής της παρανόησης!<br /><br />Η λατρεία του νέου<br /><br />Από εκείνη την εποχή και από αυτό το παράδειγμα ας έρθουμε στο σήμερα. Ας πάρουμε το παράδειγμα χωρών, οι οποίες δεν έχουν βιομηχανικό και τεχνολογικό υπόβαθρο, επιθυμούν όμως να εξοπλίζονται με την τελευταία λέξη της τεχνικής και της τεχνολογίας. Ας ασχοληθούμε με μία -γνωστή σε όλους μας- χώρα η οποία έχει απαρνηθεί το βιομηχανικό της υπόστρωμα, έχει τρέψει σε φυγή τους νεαρούς της επιστήμονες και τεχνικούς (οι περισσότεροι των τετρακοσίων χιλιάδων νέο-μεταναστών τέτοιοι είναι) και φτωχαίνει την μάζα των ανθρώπων της, τόσο σε υλικές δυνατότητες όσο και σε δεξιότητες. Που επίσης, στα επίπεδα των ελίτ έχει αποτάξει ως προϊόντα σατανικής έμπνευσης τόσο την παιδεία, στην γενική και ειδική της εκδοχή, όσο και τον ορθολογισμό, ως αφετηρία ανάλυσης, κατανόησης και σκέψης.<br /><br />Η χώρα αυτή όμως, όπως ο γραφικός ηγέτης της Ιταλίας του Μεσοπολέμου, έχει μια ιδιαίτερη έφεση και λατρεία στον φουτουρισμό. Παραγγέλνει ό,τι πιο σύγχρονο, ό,τι πιο προχωρημένο. Απεχθάνεται το παλιό, το απαξιώνει πριν ακόμα οι στα ξένα δημιουργοί του το τοποθετήσουν στο μουσείο. Αυτό φαίνεται σε κάθε επίπεδο δραστηριότητας: η χώρα ομνύει στην πράσινη ενέργεια -και πετά τις δικές της ενεργειακές πηγές στα σκουπίδια- πολύ πιο γρήγορα από τις όποιες τεχνολογικά προηγμένες χώρες. Επιθυμεί στους δρόμους της να κυκλοφορούν ηλεκτρικά αυτοκίνητα, πολύ πριν γενικευθεί στην πλούσια Δύση το νέο φαινόμενο. Α ναι! Μετατρέπει την διοίκηση και τα πάντα όλα σε ψηφιακά πολύ πριν αποκτήσει ένα αξιόπιστο διαδίκτυο.<br /><br />Η ίδια χώρα δε προετοιμάζεται για πόλεμο ή, τουλάχιστον, έτσι ισχυρίζονται οι ταγοί της. Θα ήταν ύβρις για αυτήν να κάνει πόλεμο με παλιά και τετριμμένα μέσα. Επιθυμεί να έχει το καινούργιο, το προχωρημένο. Στην αεροπορία, λόγου χάρη, τα F-16, πέρασαν στα ανεπιθύμητα, ακόμα και στην Viper εκδοχή τους. Τα Rafale ήδη φαίνονται ξεπερασμένα. Αν δεν έρθει το F-35 δεν υπάρχει εθνική αεροπορική ισχύς. Υποθέτουμε ότι μόλις φανεί στον ορίζοντα το F-45, τότε όλα τα προηγούμενα θα γίνουν “βάρος”, δεν θα μετράνε πλέον στα εθνικά πολεμικά σχέδια! Μιλούμε για την αγωνία, το άγχος του “νέου”. Και μερικές φορές το άγχος αυτό φαίνεται ότι από μόνο του χαράζει πολιτική.<br /><br />Ο φετιχισμός του υπερόπλου<br /><br />Το νέο, δεν λέμε, έχει σοβαρά πλεονεκτήματα. Το πλέον χειροπιαστό από αυτά είναι το κόστος του, τα χρήματα που χρειάζονται για να αποκτηθεί. Είναι τόσα πολλά τα χρήματα αυτά ώστε γεννιέται η ελπίδα ότι η χώρα που θα τα εισπράξει θα νοιώσει κάποιο βαθμό ευγνωμοσύνης για τον χρυσοφόρο της πελάτη. Αυτό στο σύγχρονο ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο το βαπτίζουμε “συμμαχία”! Και επειδή, λογικά, –απειλούμενη χώρα είναι η Ελλάδα-, θέλει να έχει πολλούς συμμάχους, αγοράζει απ’ όλους τα πάντα, τα πιο ακριβά και πιο σύγχρονα. Και προσμένει την ανταπόδοση. Εις μάτην….<br /><br />Το νέο έχει όμως και σοβαρά μειονεκτήματα. Το κυριότερο από αυτά είναι η πίστη που το συνοδεύει. Μαγικές ιδιότητες αποδίδονται στα υπερόπλα που αγοράζονται. Εκείνος ο τρομερός πύραυλος Meteor των Rafale, λένε, χτυπάει στόχο στα εκατό χιλιόμετρα. Πιθανόν, αν και όλα αυτά μόνο στην πράξη αποδεικνύονται. Πάντως οι S-400 των απέναντι λέγεται ότι εγκλωβίζουν τους στόχους τους στα διακόσια χιλιόμετρα. Άρα άτοπον! Θεωρητικά τα Rafale θα βρίσκονται στο στόχαστρο μόλις απογειωθούν από την Τανάγρα! Είναι και εκείνο το ψωμοτύρι περί “βαθέως πλήγματος”, κάτι από Tomahawk και από Kalibr. Για να πληγεί όμως το οτιδήποτε στο “βαθέως” πρέπει να στο καταδείξει ένα δορυφόρος. Υπάρχει όμως απάντηση. Θα ενοικιαστεί ένας -ίσως από την Τουρκία!<br /><br />Ο φετιχισμός των “υπερόπλων” θολώνει το μυαλό και μεταφέρει την στρατηγική σκέψη στον χώρο των ηλεκτρονικών war games, παιχνίδια στρατηγικής στα ελληνικά. Τα πιο αληθοφανή σενάρια εκτοπίζονται από τα πλέον ευφάνταστα. Μια συγκέντρωση δυνάμεων και εφεδρειών στην απέναντι από τα νησιά ακτή, ως μέσο πολιτικού-διπλωματικού εκβιασμού ή -ας ευχηθούμε να μην- προετοιμασία εισβολής και κατάληψης, πώς θα αντιμετωπιστεί;<br /><br />Με πυρά “βαθέως πλήγματος” ή με ένα όγκο πυρός που θα καταστρέψει αυτές τις συγκεντρώσεις πριν μεταβληθούν σε εισβολές; Ο όγκος δε πυρός δεν απαιτεί πανάκριβες επενδύσεις, πυροβολικό, ρουκετοβόλα, πυραυλικά όπλα χαμηλής τεχνολογίας μπορούν να πετύχουν τον στόχο αυτό. Το πλεονέκτημα; Από όπλα χαμηλής τεχνολογίας η Ελλάδα μπορεί να αντλήσει το 100% των δυνατοτήτων τους. Από τα “υπερόπλα” τι ποσοστό μπορεί να αντλήσει;<br /><br />Η αγορά των Rafale<br /><br />Ο πόλεμος είναι μια ολοπαγής κατάσταση. Δεν αρκεί να υπάρχουν σούπερ όπλα στην αιχμή του δόρατος. Πρέπει και η κοινωνία που στηρίζει το δόρυ, οι μηχανισμοί που επιτρέπουν στην κοινωνία αυτή να λειτουργεί, να υπάρχουν. Ο πόλεμος είναι μια έκτακτη ανάγκη. Οι μηχανισμοί κράτους, ιδιωτών, κοινωνίας αποδεικνύονται σταθερά ελλιπείς σε όποια ήπια “έκτακτη ανάγκη”.<br /><br />Ανύπαρκτοι στην τελευταία χιονόπτωση, ανύπαρκτοι σε πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμούς και όλες τις θεομηνίες. Μπροστά σε αυτές ένας πόλεμος είναι η απόλυτη θεομηνία, οι διαστάσεις της δεν είναι συγκρίσιμες. Ένα κράτος, μια κοινωνία, οι μηχανισμοί τέλος πάντων που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στο μικρό, θα ανταποκριθούν στο μεγάλο; Ως γνωστόν τα Rafale δεν έχουν φτιαχτεί για να ρυθμίζουν το κρατικό και κοινωνικό χάος. Τίποτε δε δεν θα μπορούν να κάνουν για αυτό, όταν έρθει η κακιά η ώρα.<br /><br />Τώρα, εάν στο πλαίσιο των “συμμαχικών μας υποχρεώσεων” χρειαστεί να ρίξουμε κάποιο βλήμα “μακρού πλήγματος” στην δυστυχισμένη Αφρική ή στην κακόμοιρη την Ουκρανία, α ναι εκεί τα υπερόπλα είναι τα κατάλληλα. Πιθανόν δε να μπορούν να πάρουν μέρος και σε επερχόμενο ίσως πόλεμο των άστρων! Ως προς την υπεράσπιση των νησιών του Αιγαίου θα χρειαστεί σκέψη ως προς το τι ακριβώς μπορούν να κάνουν.<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ήταν προτεραιότητα η αγορά των Rafale;

Μαργαρίτης Γιώργος Τον παλιό εκείνο τον καιρό, πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα φασιστικά καθεστώτα λάτρευαν την πολεμική αρετή και ορκ...

Διαβάστε την συνέχεια

Έχει η Ελλάδα υποχρέωση ή λόγο να βοηθήσει την Ουκρανία;

<img src="https://www.ptisidiastima.com/wp-content/uploads/2022/01/ukrainian-crisis-3-696x696.jpg" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Μια από τις πιο έντονες στιγμές της την τελευταία εικοσαετία ζει η Ευρώπη αυτές τις μέρες, με την πιθανολογούμενη (αλλά όχι δεδομένη) εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Και ήδη με πολλές χώρες να αποστέλλουν στρατιωτική βοήθεια στο Κίεβο αλλά και γενικότερα εφόδια, ενόψει της εκεί κινητοποίησης.</span></h3><b>Χρήστος Γ. Κτενάς</b><br />Το ερώτημα είναι προφανές: Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα; Αρχικά ας δούμε τις θεσμικές μας δεσμεύσεις, κυρίως τις πιο πρόσφατες. Από πλευράς ΝΑΤΟ, αυτό είχε εγκαθιδρύσει την Επιτροπή NATO-Ουκρανίας (NUK, NATO-Ukraine Commission) από το 1997, με στόχο να βελτιώσει τις σχέσεις των δυο μερών, και βέβαια σε θέματα κοινής ασφάλειας, καθώς η Ουκρανία προτίθεται να γίνει μέλος της συμμαχίας (το έχει διατυπώσει από το 2002). Ενώ, μετά την κρίση με τη Ρωσία το 2014, το όλο θέμα έχει πάρει για το Κίεβο χαρακτήρα πρώτης προτεραιότητας. Η Ουκρανία επίσης ήδη αρχίσει και τη διαδικασία νομοθετικών αλλαγών, ώστε να προσαρμοσθεί με το κεκτημένο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, καθώς αναζητά την ένταξη της εκεί ως ολοκλήρωση της στρατηγικής της στροφής, μακριά από τη Μόσχα.<br /><br />Η πρόθεση της Ουκρανίας να ενταχθεί άμεσα στο ΝΑΤΟ έγινε πιο έντονη τα δύο προηγούμενα χρόνια (2020-21) όπου είχε ζητήσει από κράτη-μέλη να τη στηρίξουν ώστε να λάβει ένα Membership Action Plan (MAP). Το τελευταίο, που ακόμη δεν την έχει δοθεί, είναι ένα πρόγραμμα θεσμικής οργάνωσης της ένταξης μιας χώρας στον συνασπισμό. Η αμφίσημη αυτή στάση των νατοϊκών χωρών -δηλαδή να μην της προσφέρουν το MAP αν και τη διαβεβαιώνουν πως είναι καλοδεχούμενη- εξηγείται καθώς γνωρίζουν πως μια ουκρανική ένταξη θα προκαλέσει την ρωσική αντίδραση η οποία κυοφορείται εδώ και δεκαετίες. Από την πλευρά της η Ρωσία, ήδη από εποχή Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν, εκτιμά πως η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς την ανατολική Ευρώπη έχει γίνει εις βάρος της, πως παραβιάζει τις όποιες άτυπες συζητήσεις είχαν γίνει στα πρώτα χρόνια της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ περί «ομαλής μετάβασης» στην νέα εποχή και πως είναι πλέον επικίνδυνη, από τη συσσώρευση οπλικών συστημάτων κοντά στα σύνορα της, σε μια τακτική που την αντιλαμβάνεται ως «ασφυκτική περικύκλωση».<br /><br />Με τις τελευταίες εξελίξεις της συσσώρευσης ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα, το ΝΑΤΟ σε συνεχόμενες συσκέψεις του έχει τονίσει τη στήριξη του στην Ουκρανία, στην εδαφική της ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της, ενώ από το 2014 συνεχώς καταδικάζει την ρωσική επιθετικότητα, την κατάληψη της Κριμαίας, την στήριξη των ρωσόφωνων αυτονομιστών στο Ντονμπάς και το Λουχάνσκ, τη απειλητική μετακίνηση στρατευμάτων κ.ο.κ. Με γενικόλογες δηλώσεις ότι θα “στηρίξει την Ουκρανική ανεξαρτησία”.<br /><br /><img height="360" src="https://www.ptisidiastima.com/wp-content/uploads/2022/01/ukrainian-crisis-2-scaled.jpg" width="640" /><br /><br />Στο ίδιο μοτίβο, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συστήσει συμφωνία σύνδεσης με την Ουκρανία, η οποία ισχύει από το 2014 (ως συνέχεια προηγουμένων συμφωνιών προσέγγισης από το 1998) και αποσκοπεί στην «εμβάθυνση των πολιτικών σχέσεων, την ενίσχυση των οικονομικών δεσμών και το σεβασμό των κοινών αξιών». Στο πλαίσιο αυτής έχουν ολοκληρωθεί μια σειρά συμφωνίες βελτίωσης των διμερών σχέσεων (π.χ. περί ελευθερίας μετακίνησης μεταξύ τους), με πρόγραμμα οικονομικής στήριξης της Ουκρανίας, ύψους 11 δις ευρώ για την επταετία 2014-2020, για την παροχή εξτρά πιστώσεων, κ.ο.κ. Στην πιο πρόσφατη σύνοδο κορυφής μεταξύ Ε.Ε. και Ουκρανίας, που έγινε τον περασμένο Οκτώβριο επιβεβαιώθηκε η σύγκλιση του Κιέβου με την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την τελευταία να καταδικάζει την «σαφή παραβίασης της κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας από τις επιθετικές ενέργειες των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων από το 2014».<br /><br />Άλλωστε η Ε.Ε. (όπως και οι ΗΠΑ) έχει ήδη σε ισχύ σειρά οικονομικών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, ακριβώς λόγω της προσάρτησης της Κριμαίας. Οι κυρώσεις βέβαια αυτές είναι μάλλον υποτονικές καθώς επικεντρώνονται στην προσωποπαγή «πίεση» Ρώσων πολιτικών, ουκρανών ρωσικής καταγωγής όπως και διαφόρων ρωσικών συμφερόντων οργανώσεων, δομών και εταιριών.<br /><br />Συνοψίζοντας τα παραπάνω η Ελλάδα, ως μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. έχει συνυπογράψει τις σχετικές ανακοινώσεις, έχει συμφωνήσει με το γενικότερο πνεύμα τους και έχει εκφράσει δημόσια τη στήριξη της στην Ουκρανική ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα.<br /><br />Στην Ελλάδα όμως στη σχετική συζήτηση έχει τεθεί έντονα το θέμα της «ποιότητας» της δημοκρατίας της Ουκρανίας. Έτσι κυκλοφορεί η αντίληψη πως η χώρα μας δεν πρέπει να εκτεθεί περαιτέρω υπέρ της (κάνοντας δηλαδή κάτι περισσότερο από πλειοδοσία δηλώσεων). Καθώς η Ουκρανία είναι μια χώρα με έντονη διαφθορά, χαοτικό πολιτικό σκηνικό στα όρια του τραγέλαφου, δείγματα καταπίεσης του μη ουκρανικού πληθυσμού, περιορισμού των ελευθεριών του Τύπου, με μάλιστα ανοχή αν όχι και αποδοχή εξτρεμιστικών συνθημάτων και κινήσεων που εμβαπτίζονται στο εθνικιστικό παρελθόν της, με «νότες» μάλιστα και νεοναζισμού.<br /><br />Το ζητούμενο όμως για την Ελλάδα είναι άλλο, μιλώντας πάντα σε πραγματιστική βάση, και τελικά πιο «εσωστρεφές». Η χώρα μας διεκδικεί πλέον μια ειδική θέση εντός δυτικής συμμαχίας επιδιώκοντας να υποκαταστήσει, ιδανικά να αντικαταστήσει, την Τουρκία, η οποία για πολλές δυτικές χώρες πλέον είναι «με το ένα πόδι εκτός». Έτσι η ελληνική τακτική, όπως αυτή έχει εκφραστεί τα τελευταία χρόνια, είναι να προβληθεί ως χώρα απόλυτα ενταγμένη στους διεθνείς -δυτικούς- θεσμούς, με συνέπεια και προβλεψιμότητα στις δράσεις της (βλέπε σχετικές πρωθυπουργικές δηλώσεις), για να τονιστεί η αντίθεση με την ριζοσπαστική-αναθεωρητική Άγκυρα.<br /><br />Η πολιτική αυτή βέβαια είναι υπό κρίση και συζήτηση καθώς ναι μεν διεκδικεί μια ισότιμη θέση στους διεθνείς θεσμούς, αλλά πάντα υπάρχει ο φόβος (και αυτός μεγεθύνεται στην εγχώρια κομματική αντιπαράθεση) ότι μπορεί να βρεθούμε σε καθεστώς «πειθήνιου υποτακτικού». Το φοβικό αυτό σχήμα δεν είναι παράδοξο στην Ελλάδα, γιατί δυστυχώς υπάρχει σχετικό παρελθόν πρόθυμης ξενοδουλείας, εξάρτησης και κολακείας προς τις εκάστοτε «μεγάλες δυνάμεις», σχεδόν ως συστατικό της ίδρυσης του νέου Ελληνικού κράτους. Από την εποχή δηλαδή του «Αγγλικού κόμματος» του Μαυροκορδάτου, του «Γαλλικού» του Κωλέττη και του «Ρωσικού» του Ανδρέα Μεταξά, έως τις σφοδρές ξένες παρεμβάσεις στην ελληνική πολιτική και Πολιτεία, που εξελίχθηκαν στην κορύφωση τους στα εμφυλιακά και μετεμφυλιακά χρόνια (και από όλες τις παρατάξεις).<br /><br />Είδαμε ότι θεσμικά και τυπικά η Ελλάδα έχει ταχθεί υπέρ της Ουκρανίας και δηλώνει την στήριξη της σε αυτή. Μπορεί αυτή όμως η θέση να μετουσιωθεί και σε κάτι πιο πρακτικό; Π.χ. να φθάσουμε σε αποστολή στρατιωτικών εφοδίων στο Κίεβο, σε παροχή στρατιωτικών «συμβούλων», ή κάτι ανάλογο; Πριν απαντήσουμε πρέπει να τονίσουμε πως το παραπάνω δίλημμα δεν είναι μόνο ελληνικό. Ήδη εντός ΝΑΤΟ και Ε.Ε. έχει εμφανιστεί το σχετικό σχίσμα, καθώς οι πιο κοντινές χώρες στην Ουκρανία και τη Ρωσία, φοβούμενες μια επέλαση της Μόσχας (που στις δικές τους περιοχές ξυπνά έντονα αρνητικές και τραγικές μνήμες) έχουν ξεκινήσει να στέλνουν οπλισμό στο Κίεβο. Από τις χώρες της Βαλτικής, την Πολωνία, έως τη Βρετανία, που εκπροσωπεί παγίως τον αμερικανικό άξονα, ενώ βέβαια στο ίδιο θέμα πρωταγωνιστεί η Ουάσιγκτον.<br /><br />Από την άλλη ο ευρωπαϊκός νότος, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία αλλά και στο ευρωπαϊκό κέντρο η Γερμανία, έχουν κρατήσει απόσταση από την πρακτική, στρατιωτική, στήριξη. Η Γερμανία μάλιστα ανοιχτά πλέον κατηγορείται ως «κακός σύμμαχος» από συντηρητικούς αμερικανικούς κύκλους, ότι δηλαδή και παρεμποδίζει τον εξοπλισμό της Ουκρανίας αλλά και πως κρατά «δίπορτο» στις σχέσεις της με τη Ρωσία (αξίζει εδώ να διαβαστεί σχετικό άρθρο στη <a href="https://www.wsj.com/articles/germany-reliable-american-ally-nein-weapon-supply-berlin-russia-ukraine-invasion-putin-biden-nord-stream-2-senate-cruz-sanctions-11642969767?mod=Searchresults_pos3&page=1">Wall Street Journal</a> στις 23 Ιανουαρίου με τίτλο «Is Germany a Reliable American Ally? Nein»).<br /><br />Τι μπορεί λοιπόν και τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα; Άποψη μας είναι πως πρέπει να ακολουθήσει την πιο προσεκτική τακτική των γειτονικών μας ευρωπαϊκών χωρών του Νότου, συντασσόμενη π.χ. με την αντίστοιχη γαλλική. Συμβολικές κινήσεις όμως μπορούμε να κάνουμε, π.χ. με παροχή ιατρικών ειδών ή τροφίμων (αλλά σαφώς όχι όπλων, πόσο μάλλον στρατευμάτων στο περίγυρο), ενώ θεωρείται δεδομένο πως η Αλεξανδρούπολη θα χρησιμεύει πάλι ως πύλη εισροής αμερικανικών ενισχύσεων. Οι τελευταίες δεν προορίζονται βέβαια για την Ουκρανία, αλλά για τις νατοϊκές χώρες στον περίγυρο της, ακριβώς γιατί και η ίδια η Ουάσιγκτον έχει δηλώσει πως «δεν θα στείλουμε στρατό στο Κίεβο να πολεμήσει».<br /><br />Ακούγονται τα παραπάνω ως άσκηση πραγματισμού; Είναι και πρέπει να το αναγνωρίσουμε χωρίς περιστροφές. Η Ελλάδα όμως στηρίζει την Ουκρανία όχι γιατί έχει τις ειδικά στενές σχέσεις μαζί της, ούτε γιατί έχει σε εκτίμηση την όποια δημοκρατική της οργάνωση. Αλλά γιατί είναι κρίσιμο να την στηρίξουμε καθώς εμείς έχουμε «χτίσει» την δική μας εξωτερική πολιτική στο σεβασμό βασικών διεθνών αξιών, τις οποίες επικαλούμαστε συνεχώς: Την εδαφική μας ακεραιότητα που κινδυνεύει από την Τουρκία, και ήδη είναι τραυματισμένη στην Κύπρο με την κατοχή, την ανεξαρτησία και αυτονομία μας χωρίς «πατρωνίες», την κυριαρχία μας εντός σαφώς καθορισμένων εθνικών συνόρων. Αυτά δηλαδή που τώρα κρίνονται στην Ουκρανία.<br /><br />Οπότε η δική μας ισορροπημένη στήριξη προς το Κίεβο, πρέπει να εμφανιστεί και να συνεχιστεί σε πολιτικό-ειρηνικό πεδίο, καθώς στην πράξη είναι συγκερασμός τριών δικών μας προβολών και τρεχουσών πολιτικών: Να επιβεβαιώσουμε την εικόνα μας ως δημοκρατικής δυτικής χώρας χωρίς αναθεωρητισμούς, να υπερασπιστούμε τις αξίες εκείνες που θίγονται εις βάρος μας από την Τουρκία και, τέλος, να διαφυλάξουμε, την απόσταση μας από «μαύρες τρύπες» γεωπολιτικής έντασης. Οι οποίες δημιουργούνται χωρίς τη δική μας ενέργεια και μπορεί να μας «καταπιούν» αν επιδιώξουμε επιπόλαια την περαιτέρω εμπλοκή μας.<br /><br />Ως υστερόγραφο να σχολιάσουμε την ελληνορωσική σχέση η οποία προφανώς θα περάσει από συμπληγάδες μέσα από το Ουκρανικό. Εδώ, είναι άποψη μας, πως τόσο η υπόκωφη αντιπαράθεση που ήδη κυοφορείται π.χ. στο εκκλησιαστικό πεδίο με την προσπάθεια της Μόσχας να “υποτάξει” το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, όσο και η ταύτιση (όπως υπόσχονται διάφοροι οπαδοί της θεωρίας του “Μόσκοβου που θα βοηθήσει την Ελλάδα”) είναι λάθος. Η Ρωσία παραμένει μεγάλη χώρα, έχουμε ιστορικά καλές σχέσεις, έχουμε πολλά σημεία πολιτισμικής και πολιτικής επαφής, πάγια μας στηρίζει σε ζητήματα όπως το Κυπριακό, το Αιγαίο, τα 12 μίλια, οπότε υπάρχει παρακαταθήκη “πολιτικού κεφαλαίου” αναμεταξύ μας. Στοιχείο που επιτρέπει να έχουμε καλές και κυρίως ξεκάθαρες σχέσεις, διατυπώνοντας την άποψη μας για εκεί που πιστεύουμε ότι η Μόσχα κάνει λάθος, ή έχει ιστορικά και γεωστρατηγικά δίκαια. Η Μόσχα άλλωστε από την σοβιετική της εποχή έως σήμερα είναι τόπος γεωστρατηγικού πραγματισμού και εκεί οφείλουμε να πατήσουμε και εμείς για να στηρίξουμε το μέλλον των σχέσεων μας.<div><br /></div><div><a href="https://www.ptisidiastima.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Έχει η Ελλάδα υποχρέωση ή λόγο να βοηθήσει την Ουκρανία;

Μια από τις πιο έντονες στιγμές της την τελευταία εικοσαετία ζει η Ευρώπη αυτές τις μέρες, με την πιθανολογούμενη (αλλά όχι δεδομένη) εισβολ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το συνολικό εμπόριο Ελλάδας-Τουρκίας στα 4 δισ… Αύξηση εισαγωγών.

<img height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/01/GREECE-TURKEY-EXPLORATORY-TALKS-790x400.jpg" width="745" /><br /><br />«Οι εμπορικές σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας, παρόλα τα πολιτικά προβλήματα, έφτασαν τα 4 δισ. ευρώ και επανήλθαν στα επίπεδα του έτους 2016». Αυτό σημειώνεται σε σημερινή ανακοίνωση του Ελληνο-Τουρκικού Εμπορικού Επιμελητηρίου (ΕΤΕΕ). Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ, (έως 31/09/2021, και εκτιμήσεις του ΕΤΕΕ για το τελευταίο τρίμηνο), οι ελληνικές εξαγωγές προς την Τουρκία αυξήθηκαν σε ποσοστό 39%, φτάνοντας στα τέλη του έτους 2021 το 1,8 δισ. ευρώ.<br /><br />Η Τουρκία πλέον κατατάσσεται στην 5η θέση ως χώρα προορισμού των ελληνικών προϊόντων. Επίσης, οι εισαγωγές τουρκικών προϊόντων, σημείωσαν αύξηση της τάξης του 46%, φτάνοντας στο ύψος των 2,3 δισ. ευρώ. Η Τουρκία κατατάσσεται στη 8η θέση των χωρών προμηθευτών μας. Το εμπορικό ισοζύγιο των δύο χωρών παραμένει ελλειματικό για την Ελλάδα, ενώ το συνολικό εμπόριο έφτασε τα 4 δισ. ευρώ.<br /><br />Το έτος 2020 οι ελληνικές εξαγωγές είχαν διαμορφωθεί σε 1,3 δισ. ευρώ, ενώ οι εισαγωγές σε 1,5 δισ. ευρώ. Συνεπώς, το συνολικό εμπόριο Ελλάδος – Τουρκίας για το έτος 2020 έφτασε τα 2,8 δισ. ευρώ. Συγκρίνοντας τις επιδόσεις του έτους 2021 με την προηγούμενη χρονιά, διαπιστώνεται ότι το συνολικό εμπόριο αυξήθηκε περίπου 40%.<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το συνολικό εμπόριο Ελλάδας-Τουρκίας στα 4 δισ… Αύξηση εισαγωγών.

«Οι εμπορικές σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας, παρόλα τα πολιτικά προβλήματα, έφτασαν τα 4 δισ. ευρώ και επανήλθαν στα επίπεδα του έτους 2016»....

Διαβάστε την συνέχεια