Η υστερία της Δύσης οφείλεται στην αναμενόμενη νίκη του Άσσαντ στο Χαλέπι

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEbxS1pDCIDB9FM9jXQ4GjQsynOvxMS3It4jaJrQ58dTmxGI51nXIYa4adpFD5iSkj72ZCOCjBBzCq0nFb-G9ATNz4ltxMijvhoDMETprHOW9HbYIyl7eZ86SykO_IEewFfSYRoy8sBks1/s1600/%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B5%25CF%2580%25CE%25B9.+%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BD+%25CE%25BA%25CE%25B9+%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25AC.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="334" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEbxS1pDCIDB9FM9jXQ4GjQsynOvxMS3It4jaJrQ58dTmxGI51nXIYa4adpFD5iSkj72ZCOCjBBzCq0nFb-G9ATNz4ltxMijvhoDMETprHOW9HbYIyl7eZ86SykO_IEewFfSYRoy8sBks1/s640/%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25B5%25CF%2580%25CE%25B9.+%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BD+%25CE%25BA%25CE%25B9+%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25AC.jpg" width="640" /></a></div> <br /> του <b>Γιεβγιένι Κρούτικωφ</b><br /> Οι «διπλωματικές μάχες» γύρω από τη Συρία, που το τελευταίο διάστημα έχουν λάβει χαρακτήρα εκτόξευσης συνεχών κατηγοριών της Δύσης εναντίον της Ρωσίας, έχουν σχέση με τις στρατιωτικές μάχες που γίνονται στη χώρα. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους παρακολουθούν την κατατρόπωση των Σύρων μαχητών στο Χαλέπι και γνωρίζουν ότι αυτό θα προκαλέσει θεμελιώδεις ανατροπές και όχι μόνον στη συγκεκριμένη περιοχή.<br /> <br /> Έχει γίνει κοινός τόπος να θεωρούμε ότι η μάχη για το Χαλέπι σχετίζεται αποκλειστικά με το μέγεθός και τη γεωγραφική του θέση. Πριν τον πόλεμο, το Χαλέπι, με τα περισσότερα από 2 εκατομμύρια κατοίκους, ήταν η μεγαλύτερη σε μέγεθος πόλη της χώρας, η οικονομική πρωτεύουσα, για να μην αναφέρουμε την πολιτιστική σημασία μιας από τις αρχαιότερες πόλεις του ανθρώπινου πολιτισμού. Λίγο πριν το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου το Χαλέπι, όπως, εξάλλου και όλη η Συρία, βίωνε ένα είδος «χρυσής εποχής». Είχε μάλιστα αναγνωριστεί και ως η «πρωτεύουσα του ισλαμικού κόσμου», παρά την πολυπολιτισμικότητα και πολυθρησκευτικότητά του.<br /> <br /> Τώρα είναι ένας σωρός από ερείπια, στα οποία σε άθλιες συνθήκες ζουν (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη) όχι περισσότεροι από 300-350 χιλιάδες άνθρωποι. Οικονομία στο Χαλέπι δεν υφίσταται, οι υποδομές έχουν καταστραφεί. Και ηχεί περίεργα το επιχείρημα ότι δήθεν η κατάληψη του ανατολικού ενός τρίτου του Χαλεπιού είναι αναγκαία για τον Άσσαντ για να ενισχύσει την οικονομία της χώρας και για να στρατολογήσει κόσμο για το στρατό του. Αντιθέτως, η επιστροφή του πλήρους ελέγχου του Χαλεπιού θα απαιτήσει τεράστιες επενδύσεις για την αποκατάσταση της πόλης, όπως συνέβη και με τις συνοικίες της Δαμασκού, οι οποίες καταλήφθηκαν εκ νέου από την κυβέρνηση αφού ήσαν για κάποια χρόνια υπό τον έλεγχο των τζιχαντιστών. Επίσης, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα υπάρξει μαζική επιστροφή στο Χαλέπι όλων των προσφύγων που το έχουν εγκαταλείψει. Πολλοί από αυτούς είναι ήδη στην Ευρώπη ή στην Τουρκία. Ο πληθυσμός δε, που για χρόνια έζησε υπό την εξουσία των τζιχαντιστών, πρέπει αρχικώς να «φιλτραριστεί» προσεκτικά, ενώ για καθαρά ψυχολογικούς λόγους δεν είναι σε θέση να συνεχίσει τον πόλεμο.<br /> <br /> Στην αρχή, την άνοιξη του 2012, ομάδες των τζιχαντιστών και της αντιπολίτευσης πυροδότησαν τον πόλεμο γύρω από το Χαλέπι. Τότε έγιναν πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις από βομβιστές αυτοκτονίας, ενώ το καλοκαίρι του ιδίου χρόνου άρχισαν οι οδομαχίες, αρχικώς στα προάστια και έπειτα στο ιστορικό κέντρο και στις γειτονιές των διαφόρων εθνοτήτων. Για την αντιπολίτευση, η οποία ήδη από τότε διέθετε βαρύ οπλισμό και τεθωρακισμένα, ο έλεγχος του Χαλεπιού και της Ιντλίμπ σήμαινε τη δημιουργία στα βόρεια της χώρας ενός συμπαγούς εφαλτηρίου, από το οποίο θα μπορούσε να προελάσει προς τη Δαμασκό. Επιπλέον, η διατήρηση ενός τέτοιου σημαντικού πληθυσμιακού κέντρου θα επέτρεπε τη δημιουργία κάθε είδους «κυβέρνησης», στο όνομα της οποίας και θα συνεχιζόταν ο πόλεμος με την κυβέρνηση Άσσαντ, λαμβάνοντας βοήθεια από το εξωτερικό. Ωστόσο, είχε μεγάλη διαφορά μια παρέα «απατεώνων» σε ένα εστιατόριο ξενοδοχείου στο Κατάρ από μια «κυβέρνηση» που δρα στην μεγαλύτερη πόλη της χώρας. <br /> <br /> Ο διάδρομος επίσης από το Ιντλίμπ έως το Χαλέπι επέτρεπε να υπολογίζουν σε μια σταθερή δίοδο εφοδιασμού από τα τουρκικά σύνορα.<br /> <br /> Όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο. Όμως, το επιμελημένο σχέδιο χάλασε από την απροσδόκητα ισχυρή αντίσταση μερικών τμημάτων του στρατού και των τοπικών πολιτοφυλακών, όπως για παράδειγμα στην περιοχή του αεροδρομίου και της στρατιωτικής αεροπορικής βάσης Kweiris. Ο εφοδιασμός της πόλης και του στρατού επανειλημμένως διακόπτεται. Τελικά οι μάχες για τον έλεγχο των στρατηγικών οδών, που οδηγούν στο Χαλέπι, έγιναν καίριο τμήμα της μάχης για την ίδια την πόλη, ακόμη και αν πραγματοποιούνταν αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Μια σημαντική ιδιαιτερότητα του πολέμου στη Συρία είναι ότι πάντοτε τα μεγέθη είναι μικρά –όλες οι πλευρές της σύγκρουσης διαθέτουν περιορισμένους ανθρώπινους και τεχνικούς πόρους, και γι’ αυτό στα μέτωπα χρησιμοποιούνται μικρές μονάδες. Ως αποτέλεσμα αυτής της πραγματικότητας απαιτείται μονίμως η μεταφορά σε κομβικά σημεία των μετώπων δυνάμεων από άλλες περιοχές. Επιπλέον, ένα απόσπασμα μερικών δεκάδων ανθρώπων που έχει καταλάβει ένα ύψωμα πάνω από το δρόμο, μπορεί να εγκλωβίσει μια πόλη ενός εκατομμυρίου. Έως και πρόσφατα οι τζιχαντιστές μπορούσαν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, απ’ ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις, να δημιουργήσουν ομάδες κρούσης και, διατρέχοντας την έρημο με τα κατάλληλα διαμορφωμένα αγροτικά τους αυτοκίνητα, να αποκλείουν τους δρόμους. Έτσι, όμως, σταδιακά στο Χαλέπι αντλήθηκαν σημαντικές για τα τοπικά δεδομένα δυνάμεις. Οι σκληρές οδομαχίες απαιτούσαν διαρκείς ενισχύσεις, και στη πόλη άρχισαν να μεταφέρονται τμήματα τζιχαντιστών από την έρημο, από τη Ράκκα, την Παλμύρα, ακόμη και από την Χάμα και την Χομς.<br /> <br /> Το αποτέλεσμα ήταν στο Χαλέπι να δρα τώρα η ισχυρότερη και η πιο αξιόμαχη ομάδα των τζιχαντιστών και των «μετριοπαθών» της αντιπολίτευσης, αλλά εντελώς περικυκλωμένη και στερημένη προφανών οδών εφοδιασμού. Η μαχητική της ικανότητα επιβεβαιώνεται και από τις τακτικές απόπειρες άρσης του αποκλεισμού, μεταξύ αυτών και των γνωστών μαχών στα νοτιο-δυτικά της πόλης, όπου για την αναχαίτιση της επιχείρησης διάνοιξης διαδρόμου απαιτήθηκαν σοβαρές προσπάθειες των κυβερνητικών στρατευμάτων και της ρωσικής αεροπορίας. Περισσότερο ισχυρά, εμπειροπόλεμα και πειθαρχημένα στρατιωτικά τμήματα η αντιπολίτευση, όλων των αποχρώσεων, δεν διαθέτει σε όλη τη Συρία.<br /> <br /> Η εξολόθρευση αυτής της ομάδας θα σημάνει αν όχι την νίκη στον εμφύλιο πόλεμο, σίγουρα τη ριζική στροφή του υπέρ της Δαμασκού. Και είναι κατανοητός ο πειρασμός του Συριακού Γενικού Επιτελείου να επιλύσει το πρόβλημα με ένα μόνο κτύπημα. Ο πόλεμος κράτησε πολύ καιρό, και η διάλυση των κύριων δυνάμεων των ανταρτών τώρα είναι μια προφανής ευκαιρία. Για τη Δαμασκό, για κάποιο χρονικό διάστημα, υπήρχε η δυνατότητα επιλογής. Μπορούσε να επιλέξει μια μακρύτερη διαδρομή. Για παράδειγμα, να προέλαυνε από την Παλμύρα στην Ντέιρ αλ Ζορ και στη συνέχεια να περικυκλώσει τη Ράκκα, ώστε να απέκλειε εντελώς τις δυνάμεις των τζιχαντιστών, αλλά το σχέδιο αυτό θα απαιτούσε την διενέργεια εχθροπραξιών για ακαθόριστο ακόμη διάστημα. <br /> Το στρατιωτικό δυναμικό τζιχαντιστών και «μετριοπαθών» μετά από την εξολόθρευση της ομάδας στο Χαλέπι δεν πρόκειται ποτέ να ανακάμψει. Και ο κυβερνητικός στρατός με τη σειρά του, θα απελευθερώσει γιγαντιαίες, για τα τοπικά δεδομένα δυνάμεις, τις οποίες θα μπορέσει να χρησιμοποιήσει σε οποιοδήποτε άλλο σημείο. Από πρακτικής απόψεως το αποτέλεσμα αυτό είναι αναπόφευκτο – δεν έχουν καμία πιθανότητα επιβιώσουν και να ξεφύγουν οι τρομοκράτες από το ανατολικό Χαλέπι.<br /> <br /> Η συνειδητοποίηση του αναπόφευκτου και των μόνιμων συνεπειών του έπιασαν εξ απήνης τους Δυτικούς και τη Τουρκία, γεγονός που οδήγησε στην εκρηκτική αύξηση της πολιτικής και στρατιωτικής δραστηριότητας για τη διάσωση της εγκλωβισμένης ομάδας. Η κατάληψη του Χαλεπιού θα οδηγήσει στην κατάρρευση όλου του συστήματος της «βόρειας ζώνης» και θα ανοίξει το δρόμο για τα κυβερνητικά στρατεύματα προς την Ιντλίμπ και στη συνέχεια στα τουρκικά σύνορα. <br /> Στην πραγματικότητα, η Ιντλίμπ έχει μετατραπεί σήμερα στο επιτελικό κέντρο των τζιχαντιστών και των «μετριοπαθών» και ο δρόμος προς αυτή την πόλη ανοίγει μόνον μετά από την κατάληψη του Χαλεπιού. Οι παρατεινόμενες μάχες τον περασμένο χρόνο στην ορεινή περιοχή της Λαττάκειας και της Ιντλίμπ έδειξαν ότι η προώθηση από τον νότο προς το βορρά και την Ιντλίμπ τεχνικά είναι πολύ δύσκολη να πραγματοποιηθεί και συνεπάγεται σοβαρές ανθρώπινες απώλειες. Το Χαλέπι, μεταξύ άλλων, είναι ακόμη το διαμετακομιστικό κέντρο του βορείου τμήματος της Συρίας και σε αυτόν τον πόλεμο, όπως και στην εποχή των ναπολεόντειων εκστρατειών, οι δρόμοι παίζουν έναν κομβικό ρόλο.<br /> <br /> Η εξολόθρευση του τζιχαντιστικού θύλακα στο ανατολικό Χαλέπι θα οδηγήσει και στην αποκατάσταση της επικοινωνίας με το συριακό Κουρδιστάν, κάτι που θα έχει και πολιτικές συνέπειες. Οι Κούρδοι δεν είναι πάντοτε ρεαλιστές στην επιλογή των συμμάχων τους, αλλά σε αυτήν την περίπτωση δεν θα έχουν επιλογή, παρά να στραφούν εκ νέου σε μια συμμαχία με την Δαμασκό. Και αυτό με τη σειρά του θα σημάνει ένα πλήγμα για τις ΗΠΑ.<br /> <br /> Αλλά εκτός των προφανών στρατιωτικών και στρατηγικών συνεπειών η μάχη του Χαλεπιού έχει και ψυχολογική συνιστώσα. Η Δαμασκός επανειλημμένως δίστασε να επιλέξει στόχο για την κύρια επίθεση, και αρκετές φορές αστόχησε. Το 2015 έφερε αρκετές απογοητεύσεις με τη μορφή των αποτυχημένων προσπαθειών να καταστείλει τα μέτωπα στη Χάμα και στη Χομς, τη στασιμότητα μετά την απελευθέρωση της Παλμύρας και τις μάχες χαμηλής έντασης στα ορεινά. Μόνον το τελευταίο εξάμηνο η πλειοψηφία των δευτερευόντων σημείων αντιπαράθεσης έχουν εξαλειφθεί, κάτι που επέτρεψε να μιλάμε για την υπεροχή του κυβερνητικού στρατού. Αλλά ριζική στροφή του πολέμου ακόμη δεν έχει συμβεί. Απαιτείται κάτι χειροπιαστό, κάτι που να το επιδείξει στους αμφιταλαντευόμενους και σε όλον τον κόσμο. Και μετά την Παλμύρα τέτοια ζωντανή απόδειξη μπορεί να γίνει η απελευθέρωση του Χαλεπιού. Αν συμβεί αυτό δεν γίνεται καν λόγος για ανατροπή του Άσσαντ, και όλη η στρατηγική της Δύσης στη Συρία γίνεται θρύψαλα.<br /> <br /> Η ομαδική υστερία που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες ημέρες στους δυτικούς εταίρους συνδέεται αποκλειστικά με αυτήν την εξέλιξη. Οι αναφορές για την «ανθρωπιστική κρίση» και τα ατελείωτα ρεπορτάζ του CNN, στα οποία οπωσδήποτε θα υπάρχει κάποιο μωρό, κυρίως κοριτσάκι με κοτσίδες, οφείλεται αποκλειστικά σε αυτό το γεγονός. Ένα μεγάλο ποσοστό ανάμεσα στους Σύρους στρατηγούς, όπως και μεταξύ των συμμάχων τους, ήσαν ενοχλημένοι από τις συνεχείς παύσεις στην επίθεση στο Χαλέπι λόγω πολιτικών και ανθρωπιστικών λόγων. Πρόσφατα, το σύστημα των «διαδρόμων» θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξουδετέρωση του θύλακα των τζιχαντιστών στα ανατολικά προάστια της Δαμασκού, όμως η πλειοψηφία των μαχητών μεταφέρθηκε με την άνεσή της στα ιδεολογικά της αδέλφια στην Ιντλίμπ. Οι Σύροι στρατιωτικοί έχουν εξοργιστεί με αυτήν την εξέλιξη.<br /> <br /> Με τη σειρά της η Δύση ήδη από τότε άρχισε να κατηγορεί τη συριακή κυβέρνηση για «απαράδεκτες τακτικές», που συμπεριελάμβαναν τον αποκλεισμό κατοικημένης περιοχής και εν συνεχεία την πρόταση για εθελοντική αποχώρηση των ανταρτών. Κατά τους Δυτικούς, το διάστημα που οι περικυκλωμένοι τρομοκράτες σκέφτονταν την πρόταση που τους είχε γίνει, υπέφερε ο άμαχος πληθυσμός. Δηλαδή αν είχε αρχίσει μετωπική επίθεση προς την κατοικημένη περιοχή, ο άμαχος πληθυσμός θα υπέφερε λιγότερο;<br /> <br /> Ως αποτέλεσμα όλων αυτών των παραγόντων η μάχη για το Χαλέπι έχει αναχθεί σε αποφασιστική μάχη όχι μόνον για τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία αλλά και για την παγκόσμια αντιπαράθεση στην Μέση Ανατολή, στην οποία συμμετέχουν οι ισχυρότεροι παίκτες του πλανήτη. Από στρατιωτικής απόψεως το αποτέλεσμα είναι προφανές, ωστόσο τα πολιτικά και στρατηγικά παιχνίδια μπορούν να το αναπροσανατολίσουν. Οι ηττημένοι επιδιώκουν να καθυστερήσουν την βέβαιη έκβαση της μάχης, και ο κυβερνητικός στρατός με τους συμμάχους του έχουν εξαγριωθεί, μεταξύ άλλων, και για την υποκρισία της «ομάδας υποστήριξης» των αντιπάλων τους. Η κλασσική συνέργεια είναι το αποτέλεσμα του συνδυασμού πολλαπλών παραγόντων οι οποίοι στο Χαλέπι είναι εκατοντάδες φορές ισχυρότερος από τον κάθε παράγοντα χωριστά. <span style="font-family: "verdana" , "sans-serif";">     </span><br /> <div class="post-body entry-content" id="post-body-2351546619126263312" itemprop="description articleBody"> <div dir="ltr" style="text-align: left;"> <div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"> <br /></div> <div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"> <br /></div> <br /> <div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"> <span style="font-family: "verdana" , "sans-serif";">Πηγή: <a href="http://www.vz.ru/world/2016/9/26/687153.html">http://www.vz.ru/world/2016/9/26/687153.html</a></span></div> </div> </div> <br /> πηγή<br /> <br /> <br />  Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η υστερία της Δύσης οφείλεται στην αναμενόμενη νίκη του Άσσαντ στο Χαλέπι

Ellada simera 0 18:16

του Γιεβγιένι Κρούτικωφ Οι «διπλωματικές μάχες» γύρω από τη Συρία, που το τελευταίο διάστημα έχουν λάβει χαρακτήρα εκτόξευσης συνεχών κατηγοριών της Δύσης εναντίον της Ρωσίας, έχουν σχέση με τις στρα… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί ο Ερντογάν βάζει τώρα ζήτημα Λωζάνης και νησιών του Αιγαίου

<br /> <br /> Η ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης από τον «σουλτάνο της Αγκύρας», η απροκάλυπτη εκδήλωση των νεο-οθωμανικών του εμμονών και ο ωμός τρόπος που τις εξέφρασε έπεσαν ως κεραυνός στα σαλόνια της αθηναϊκής ελίτ. Και είναι απολύτως φυσιολογικό να συμβαίνει τούτο, καθώς οι ψευδαισθήσεις με τις οποίες για χρόνια τρέφουν τον ελληνικό πληθυσμό έχουν μετατραπεί για τα μέλη της ιθύνουσας τάξης μας σε δεύτερη φύση. Ως εκ τούτου, κάθε φορά που το σκηνικό που έχουν στήσει καταρρέει, εκπλήσσονται σφόδρα, αν και πάντα παροδικά. Σύντομα ανακτούν τη ψυχραιμία τους για να κατασκευάσουν ένα νέο «αφήγημα», και έτσι να συνεχιστεί ο ύπνος του δικαίου. Αυτό συνέβη, στην ουσία, και σε αυτή τη περίπτωση. Λένε λοιπόν, για εσωτερική κατανάλωση και για να πικάρουν τους κεμαλιστές είναι οι βρυχηθμοί του Τούρκου, που απειλεί να καταβροχθίσει από τα Δωδεκάνησα μέχρι την Λήμνο και τη Σαμοθράκη κάθε νησί από το οποίο ακούγονται ήχοι μέχρι τις ακτές της Μικράς Ασίας! Έτσι, εμείς μπορούμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι για να συνεχίσουμε τις καθημερινές μας ασχολίες.<br /> <br /> Δυστυχώς, όμως, η παρούσα συγκυρία είναι απείρως πιο δραματική για την ελληνική πλευρά. Και γι’ αυτό εκπέμπεται και ένας κεκαλυμμένος πανικός στα υψηλά δώματα της εξουσίας. <br /> <br /> Γιατί ο Ερντογάν, ο πάντα παρορμητικός, φανατικός και κατακτητικός, δεν συνηθίζει να αστειεύεται. Αποφάσισε ψύχραιμα και μεθοδικά να αναβαθμίσει τον τουρκικό αναθεωρητισμό, βασιζόμενος σε υπαρκτά, θετικά για τον ίδιον, δεδομένα ώστε να επιτύχει συγκεκριμένους και πολλαπλούς στόχους.<br /> <br /> Ποια είναι τα δεδομένα και ποιοι οι στόχοι του;<br /> <br /> <b>Η αίσθηση της απόλυτης παντοδυναμίας που απολαμβάνει στο εσωτερικό της χώρας</b>, και η οποία ψυχολογικά τον εξωθεί στη ανοιχτή διατύπωση των βαθύτερων επιδιώξεών του, που άλλωστε δεν είναι μόνον δικές του. Ο σχεδιασμός του κινείται σταθερά επί του άξονος της αποκατάστασης, με κάθε μέσο, της οθωμανικής τάξης. Το όραμά του συνεπαίρνει όχι μόνον τις ισλαμιστικές μάζες της Ανατολίας, που τον λατρεύουν ως τον μεγάλο πατέρα, αλλά και το ισχυρό εθνικιστικό κίνημα, που συντάσσεται δι’ αυτού του τρόπου στο πολιτικό του άρμα. Η σωβινιστική εξωτερική πολιτική δίνει συνάμα και εντός του στρατού, που το κύρος του επλήγη από το φιάσκο του στρατιωτικού πραξικοπήματος, αφορμή ταύτισής του με την εκτελεστική εξουσία.<br /> <br /> Η μεταπραξικοπηματική πραγματικότητα επιτρέπει <b>στην Άγκυρα να κινείται με πρωτοφανή ευχέρεια στο διεθνές πεδίο.</b> Η Τουρκία χρησιμοποιεί εντέχνως προς όφελός της την αντιπαράθεση Αμερικής-Ρωσίας αλλά και την αντίθεση Αμερικής-Γερμανίας, που δεν πρέπει καθόλου να την υποτιμούμε, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τον ελληνοτουρκικό χώρο. Κατόρθωσε ο Ερντογάν να βρεθεί σε μια θέση, σχεδόν στο απυρόβλητο, που όλα να του επιτρέπονται ώστε να μην χολωθεί και συνταυτιστεί με τον αντίπαλο. Ωστόσο, ο ίδιος γνωρίζει ότι αυτή η ιδανική για τη Τουρκία κατάσταση έχει ημερομηνία λήξεως. Αργά ή γρήγορα το τοπίο θα ξεκαθαρίσει και θα πρέπει να διαλέξει με ποιόν θα πάει και ποιόν θα αφήσει – αν και είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα πέσει και πάλι στην αγκαλιά των Αμερικανών. Οπότε, βιάζεται να βάλει όλα τα θέματα πάνω στο τραπέζι, αφού προς ώρας κανείς δεν θα του τραβήξει το αυτί, αλλά αντιθέτως θα βρει ευήκοα ώτα...<br /> <br /> <b>Ιδιαίτερα εύστοχα ο νεοσουλτάνος χειρίζεται τη σχέση του με τη Μόσχα</b>. Οι «αταξίες» της Άγκυρας προς το ΝΑΤΟ, οι υποσχέσεις της για τη δημιουργία του «Turkish Stream», και η όποια συμφωνία υφίσταται για τη Συρία, είναι θεμιτά πλεονεκτήματα για τη Ρωσία, έστω και πρόσκαιρα, ώστε να προωθήσει τους στόχους της σε τρία μέτωπα –το συριακό, το ουκρανικό, αλλά και της Υπερκαυκασίας. Και μόνον το γεγονός ότι ο Πούτιν επέτρεψε, κατ’ ουσίαν, την εισβολή και κατοχή της σημαντικής αυτής λωρίδας της βόρειας Συρίας από το τουρκικό στρατό, καταδεικνύει τη σημασία που δίνει στη σχέση αυτή. Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι και στις δύο περιπτώσεις που κατανίκησαν τους Έλληνες στον 20ό αιώνα, στην Μικρά Ασία το 1922 και στην Κύπρο το 1974, οι Ρώσοι ήταν ή σύμμαχοί τους –σύμφωνο Λένιν-Κεμάλ- ή έμειναν αμέτοχοι –λόγω του φόβου η Κύπρος να γίνει νατοϊκό έδαφος. Ασφαλώς, σήμερα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, γιατί ακόμη, ευτυχώς, οι σχέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου με τη Ρωσία παραμένουν στενές και φιλικές. Ο Ερντογάν, όμως, αντιλαμβάνεται ότι έστω και αυτή τη σχετική ρωσική ανοχή τουλάχιστον στις ρητορικές του υπερβάσεις, την ώρα που διεξάγεται η καθοριστική μάχη του Χαλεπιού, δεν είναι βέβαιος ότι θα την ξαναβρεί στο μέλλον.<br /> <br /> <b>Από την πλευρά των ΗΠΑ, η αγωνία να επαναφέρουν τον αγριεμένο πρόεδρο στα νερά τους</b> δημιουργεί μια αξιοκαταφρόνητη εικόνα για την Ουάσιγκτον. Εμφανίζονται οι Αμερικανοί να του προσφέρουν «γη και ύδωρ» σε κάθε επίπεδο, λόγω της γεωπολιτικής αξίας της Τουρκίας, και ιδιαίτερα σε μια στιγμή που προωθείται ένα νέο σύστημα ασφαλείας και ενεργειακών δικτύων που μπορούν να εξασφαλίσουν στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ την αύξηση της επιρροής τους στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και, εν μέρει, στην Ευρώπη. Το πρόβλημα είναι, ωστόσο, ότι οι χουβαρντάδικες παραχωρήσεις των Αμερικανών γίνονται σε βάρος των αδυνάμων αντιπάλων της Τουρκίας δηλαδή: Κούρδων, Κυπρίων και Ελλαδιτών, που συμπτωματικά είναι όλοι σύμμαχοι των ΗΠΑ. Επιπλέον, οι Τούρκοι λαμβάνουν υπ’ όψιν τους ότι το πολιτικό κατεστημένο στην Αμερική βρίσκεται προσηλωμένο στις επικείμενες προεδρικές εκλογές και οι αποφάσεις ενός απερχόμενου προέδρου είναι πάντοτε πολύ συγκρατημένες.<br /> <br /> <b>Η Γερμανία, έχει επίσης τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή</b>, ενώ οι ελληνοτουρκικές σχέσεις επηρεάζονται άμεσα από το μεταναστευτικό, για το οποίο έχει τον πρώτο λόγο. Το Βερολίνο δεν είναι καθόλου διατεθειμένο να πιέσει τον Ερντογάν για το ζήτημα της Ελλάδας. Αντιθέτως, ευνοεί τις οθωμανικές επιδιώξεις στο δικό του παζάρι με την Άγκυρα. Και για όποιον αμφιβάλει ας ανατρέξει στην είδηση ότι τίθεται ζήτημα από τη Γερμανία για τους μετανάστες που βρίσκονται στα νησιά, ότι αυτοί δεν περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα μετεγκατάστασης. Δίνει δηλαδή το σήμα ότι άλλο τα νησιά του Αιγαίου και άλλο η ηπειρωτική Ελλάδα. Και ας έχουμε επίσης στο νου μας ότι ο τουρκικός εκβιασμός έρχεται σε μια βολική για τη Γερμανία στιγμή που ΗΠΑ και ΔΝΤ πιέζουν το Βερολίνο, για τους δικούς τους λόγους, να ανοίξει η συζήτηση για το ελληνικό χρέος.<br /> <br /> <b>Η όξυνση στο Αιγαίο αφορά, αναμφίβολα, και στο σχεδιασμό της Άγκυρας στο συριακό Κουρδιστάν</b>. Κάθε απόπειρα να δημιουργηθεί μια κουρδική οντότητα στη Ροτζάβα, ή η πρόθεση των Κούρδων να παραμείνουν δυτικά του Ευφράτη, δημιουργεί ιδιαίτερο εκνευρισμό στους Τούρκους. Οπότε ας μην υπάρχει αμφιβολία ότι το παζάρι έναντι του ελληνισμού, συνδέεται με το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων και τις εξελίξεις στη Συρία. <br /> Η επιθετική ρητορεία για το <b>Αιγαίο </b>σχετίζεται και με το Κυπριακό. Σήμερα, όλοι παρακαλούν τον Ερντογάν να βάλει λίγο νερό στο κρασί του, ώστε να καταφέρουν να παρουσιάσουν ένα κάπως ευπρεπές σχέδιο επίλυσης, έστω κι αν αυτό θα είναι τρισχειρότερο από το «Ανάν». Ο σουλτάνος, όμως, που δεν μπορεί να ακούει φωνές από περιοχές που ανήκαν στην οθωμανική αυτοκρατορία και αυτές οι περιοχές να μην του ανήκουν, πώς θα κάνει την παραμικρή παραχώρηση, έστω και για τα μάτια του κόσμου; Τα θέλει, λοιπόν, όλα: και μεγαλύτερο μερίδιο στην εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων, που θα περνούν εννοείται από την Τουρκία, και ουσιαστικό έλεγχο όλης της Κύπρου, και πρόεδρο Τουρκοκύπριο, και στρατό πάνω στο νησί.<br /> <br /> <b>Επομένως η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο, ανεβάζει και το μερίδιό του στην Κύπρο</b>. Προς συμμόρφωση, βεβαίως, και όσων αλόγιστα μπήκαν σε μια διαπραγμάτευση, με μόνο εφόδιο τις διαβεβαιώσεις ισχυρών διεθνών παραγόντων. Γιατί λησμόνησαν, επηρμένοι από τις κολακείες των ισχυρών, ότι στη μόνη ισχύ που μπορείς να βασίζεσαι είναι η δική σου…<br /> <br /> Άλλη μια ευνοϊκή συγκυρία για τον Ερντογάν, που σχετίζεται με τη διαδικασία της επίλυσης του Κυπριακού, είναι και η φαεινή ιδέα εκ μέρους του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών να αντικατασταθεί το σύστημα εγγυήσεων του 1960, <b>με ένα σύμφωνο φιλίας και συμμαχίας Ελλάδος-Κύπρου-Τουρκίας</b>. Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Ότι μέσω αυτού του συμφώνου μπορούμε να πάμε σε μια συνολικότερη διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών, ουσιαστικά δηλαδή να συζητήσουμε τις τουρκικές διεκδικήσεις. Άρα ο Ερντογάν, μιας και του προσφέρουμε αυτήν την ευκαιρία, και μάλιστα τον παρακαλούμε μαζί με τον κ. Έιντε, την κα Νούλαντ κ.λπ., ξεκινάει το πάρε-δώσε ή μάλλον το πάρε-πάρε, ανεβάζοντας τον πήχη των απαιτήσεών του.<br /> <br /> Η συζήτηση για τα νησιά του Αιγαίου έρχεται τη στιγμή που επί ενάμιση έτος<b> το Αιγαίο έχει καταστεί θάλασσα μειωμένης κυριαρχίας</b>. Οι μεταναστευτικές ροές και κυρίως η ομολογημένη αδυναμία του ελληνικού κράτους να τις ελέγξουν ή να τις διαχειριστούν έχουν δημιουργήσει στην παγκόσμια κοινότητα την αίσθηση ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτε, δεν υπάρχουν σύνορα, όπως είχε πει και ο κ. Τσίπρας, δεν υπάρχει οργανωμένη πολιτεία, παρά μόνο ένα κενό. Που γεμίζει από τη δράση δεκάδων ΜΚΟ, μυστικών υπηρεσιών, πλοίων του ΝΑΤΟ κ.λπ.. Το έδαφος, λοιπόν, είναι καλά οργωμένο για τις τουρκικές διεκδικήσεις.<br /> <br /> Απέναντι από την αναθεωρητική Τουρκία, των 75 εκατομμυρίων, βρίσκεται <b>μια χώρα διαλυμένη δημογραφικά, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά, πολιτικά</b>. Απέναντι στον ιμπεριαλιστή Ερντογάν, βρίσκεται μια ελληνική κυβέρνηση αδύναμη, ανίκανη και ιδεοληπτική, που διέπεται από ψευδοειρηνόφιλες διεθνιστικές αρχές, ικανές μόνον για να παίξει κάποιος τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου». Πού θα βρεθεί, λοιπόν, καλύτερη συγκυρία για να εγερθούν οι τουρκικές απαιτήσεις στην ολότητά τους. Πολλώ δε μάλλον, που το κυβερνητικό σχήμα στην Ελλάδα έχει χάσει δια παντός την αρχική αίγλη του στο διεθνές στερέωμα ως εξωτικό εναλλακτικό φρούτο, και αντιμετωπίζεται με απαξίωση, ενώ και στο εσωτερικό πνέει τα λοίσθια.<br /> <br /> Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, ο Ερντογάν έβγαλε από το συρτάρι τη Λωζάνη και το Αιγαίο. Και για να μην μείνει στα λόγια δέσμευσε και το μισό Αιγαίο με δύο ΝΟΤΑΜ για να ασκηθεί ο τουρκικός στρατός και να προχωρήσει στην πράξη ο εκβιασμός του. Η κατάσταση τους επόμενους μήνες, που διακυβεύονται πολλά –αμερικανικές εκλογές, πόλεμος στη Συρία, κυπριακό, συμφωνία για το μεταναστευτικό- θα είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Άραγε απέναντι σε όλα αυτά, εμείς θα συνεχίσουμε να παίζουμε τις στρουθοκαμήλους<br /> <br /> <a href="http://sotiriosdemopoulos.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Γιατί ο Ερντογάν βάζει τώρα ζήτημα Λωζάνης και νησιών του Αιγαίου

Ellada simera 0 18:12

Η ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης από τον «σουλτάνο της Αγκύρας», η απροκάλυπτη εκδήλωση των νεο-οθωμανικών του εμμονών και ο ωμός τρόπος που τις εξέφρασε έπεσαν ως κεραυνός στα σαλόνια τ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Η Τουρκία έχει παραιτηθεί από την Κύπρο με τα άρθρα 20 & 27 της Συνθήκης της Λωζάνης

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXSZhz6__VqvU6TP0CzYSetjYsn4msEKbgBC20YB6awhO3CwJrsHIy-iml5h3_pnW6j6UbhtU_mjrOmuZggA1jcHtKYqsDh2Y1hwD8fQXwQ7LdMHWYe1_Z8Tt7ruvzg8LpWCNL1F-5Vrwp/s1600/%25CE%2597+%25CE%25A4%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25AD%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25B9+%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B9%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25B8%25CE%25B5%25CE%25AF+%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C+%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%259A%25CF%258D%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25BF+%25CE%25BC%25CE%25B5+%25CF%2584%25CE%25B1+%25CE%25AC%25CF%2581%25CE%25B8%25CF%2581%25CE%25B1+20+%2526+27+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25A3%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25AE%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%259B%25CF%2589%25CE%25B6%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="310" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXSZhz6__VqvU6TP0CzYSetjYsn4msEKbgBC20YB6awhO3CwJrsHIy-iml5h3_pnW6j6UbhtU_mjrOmuZggA1jcHtKYqsDh2Y1hwD8fQXwQ7LdMHWYe1_Z8Tt7ruvzg8LpWCNL1F-5Vrwp/s640/%25CE%2597+%25CE%25A4%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25AD%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25B9+%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B9%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25B8%25CE%25B5%25CE%25AF+%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%258C+%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%259A%25CF%258D%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25BF+%25CE%25BC%25CE%25B5+%25CF%2584%25CE%25B1+%25CE%25AC%25CF%2581%25CE%25B8%25CF%2581%25CE%25B1+20+%2526+27+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25A3%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25AE%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%259B%25CF%2589%25CE%25B6%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="640" /></a></div> <br /><b>Λεωνίδας Κουμάκης</b><br />Και ξαφνικά σεισμός: Ο ψευτο-χαλίφης Ερντογάν δήλωσε πως δεν του αρέσει πλέον η Συνθήκη της Λωζάνης. Γιατί η Τουρκία «ζημιώθηκε από την συμφωνία του 1923», γιατί «μας ανάγκασαν να δεχθούμε τη Συνθήκη της Λωζάνης» και γιατί «Παραχωρήσαμε τα νησιά μας» (εννοεί τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου). Έτσι απλά.<br /><br />Μετά από ένα σχεδόν αιώνα από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923) – μια πολυμερή Διεθνή Σύμβαση, η οποία τίθεται υπό την προστασία της Τουρκίας από την μια μεριά και υπό την προστασία της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, της Ιταλίας, της Σερβίας, της Ρουμανίας και της Ελλάδος από την άλλη.<br /><br />Με άλλα λόγια, η Τουρκία, μόνη αντισυμβαλλόμενη απέναντι σε 6 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, άρπαξε όσα εδάφη εξασφάλισε με την υπογραφή της συνθήκης (Ανατολική Θράκη, τα Ελληνικά νησιά Ίμβρος και Τένεδος, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με την Συρία και «φουσκωμένα» σύνορα της Τουρκίας με το Ιράκ), «απαλλάχτηκε» από εκατομμύρια χριστιανών της Μικράς Ασίας, υποχρέωσε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως να εγκαταλείψει την επίσημη ιδιότητα του Εθνάρχη των Ελλήνων, «μάντρωσε» πολλά εκατομμύρια Κούρδων και άλλων εθνοτήτων μέσα στην «Τουρκική ταυτότητα», κατεξευτέλισε συστηματικά όλες ανεξαιρέτως τις υποχρεώσεις που ανέλαβε από την Συνθήκη, αλωνίζει προκλητικά μέσα στο Αιγαίο, καθοδηγεί με εντεινόμενη επιθετικότητα τους πράκτορες της ΜΙΤ τους οποίους έχει σκορπίσει μέσα στην Ελληνική Θράκη, δεν έχασε ευκαιρία πισώπλατης μαχαιριάς όταν αισθανόταν ασφαλής και μετά από όλα αυτά, και πάρα πολλά άλλα, έρχεται ο ψευτο-χαλίφης της Άγκυρας ένα πρωινό του Σεπτεμβρίου 2016 και μας λέει τώρα πως δεν «συμφέρει» πλέον στην Τουρκία η Συνθήκη της Λωζάνης!!<br /><br />Η επικίνδυνη αυτή κλιμάκωση της Τουρκικής προκλητικότητας και η ξαφνική έκρηξη του ψευτο-χαλίφη της Άγκυρας μόνο τυχαία δεν είναι.<br /><br />Η ανατολίτικη πονηριά του γνωρίζει πολύ καλά ότι η Τουρκία έχει παραιτηθεί πανηγυρικά, με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάνης, από κάθε δικαίωμα στην μαρτυρική Κύπρο ενώ η λύση του Κυπριακού πλησιάζει, με ορατό το ενδεχόμενο απόσυρσης των Τουρκικών στρατευμάτων κατοχής αλλά και σημαντικού αριθμού εποίκων.<br /><br />Γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι η Συνθήκη της Λωζάνης επιβάλλει στην Τουρκία αποστρατικοποίηση της ζώνης των στενών, κάτι που της φάνηκε ιδιαίτερα επώδυνο της περίοδο της κρίσης των σχέσεων Ρωσίας – Τουρκίας μετά την κατάρριψη του Ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους.<br /><br />Τέλος –και πιο σημαντικό- γνωρίζει πως η Αιγυπτιακή κυβέρνηση έχει καταλήξει στην απόφαση να προχωρήσει σε υπογραφή συμφωνίας με την Ελλάδα για την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων ανάμεσα στις δυο χώρες σύμφωνα με την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο της θάλασσας η οποία επιβάλλει τον συνυπολογισμό της επήρειας του Καστελόριζου στις θαλάσσιες ζώνες. Το γεγονός αυτό βάζει ταφόπετρα στα όνειρα της Τουρκίας να καταστεί αυτόκλητος συνέταιρος της Ελληνικής και Κυπριακής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br /><b>ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: </b>Στις 7 Σεπτεμβρίου 2016 το άρθρο μας «Η «προσέγγιση» Ρωσίας – Τουρκίας» κατέληγε με την πρόβλεψη πως «η ώρα που η Ελλάδα και η Κύπρος θα έχουν την «κατάλληλη ευκαιρία» να αντιμετωπίσουν άπαξ διαπαντός την διαρκή νέο-οθωμανική επιθετικότητα και τον παράλογο επεκτατισμό της Ισλαμικής Τουρκίας, πλησιάζει. Και η χώρα μας πρέπει να είναι έτοιμη σε όλα τα «μέτωπα» που η Τουρκία κρατάει ανοιχτά με την απειλή χρήσης βίας εδώ και δεκαετίες».<br /><br />Οι δηλώσεις Ερντογάν για την Συνθήκη της Λωζάνης, η απόπειρα «εξαγωγής κρίσης» προς την Ελλάδα και «συσπείρωσης» του εσωτερικού μετώπου της Τουρκίας με ένα διαχρονικά δημοφιλή «στόχο» ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενος από όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις στην περιοχή μας. Άλλωστε η γενικότερη κατάσταση του γειτονικού γίγαντα με τα γυάλινα πόδια είναι σε όλους γνωστή:<br /><br />Η Τουρκία βρίσκεται απομονωμένη από εχθρούς και φίλους. Οι γερές «πλάτες» των «συμμάχων» μας που της επέτρεψαν να εισβάλλει εκ του ασφαλούς στην μαρτυρική Κύπρο, δεν υπάρχουν πλέον.<br /><br />Επί πλέον, αντιμετωπίζει ένα αιματηρό εμφύλιο πόλεμο με ολοένα και μεγαλύτερες απώλειες νέων, αθώων, ανθρώπων.<br /><br />Μπήκε στην κόλαση της Συρίας ελπίζοντας σε εδαφικά και πολιτικά οφέλη, παραγνωρίζοντας όμως τους τεράστιους κινδύνους να εγκλωβιστεί με δυσανάλογα μεγάλες απώλειες.<br /><br />Η Τουρκική οικονομία μετά το τεράστιο πλήγμα στον τουρισμό και την αστάθεια από την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2016, υποβαθμίζεται συνεχώς από όλους τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης.<br /><br />Η εσωτερική κατάσταση οδεύει επικίνδυνα σε μια ολοκληρωτική δικτατορία με συλλήψεις δεκάδων χιλιάδων Τούρκων κάθε «επαγγέλματος» – από στρατιωτικούς, πανεπιστημιακούς και δικαστικούς μέχρι δημοσιογράφους, δημόσιους υπάλληλους ή υπαλλήλους της ΜΙΤ.<br /><br />Ένας Τούρκος πολιτικός που μπήκε στην πολιτική πριν από 20 περίπου χρόνια «ξυπόλητος», σήμερα θεωρείται από τους πλουσιότερους πολιτικούς του κόσμου (περιοδικό Forbes), έχοντας μετατρέψει ολόκληρη την Τουρκία σε μια προσοδοφόρα οικογενειακή επιχείρηση, χωρίς να μπορεί να τον καταγγείλει κανείς.<br /><br />Συνεπώς όλες οι γενικότερες συνθήκες είναι ώριμες και κατάλληλες από κάθε άλλη φορά.<br /><br />Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν έχουμε προετοιμαστεί σωστά ώστε να βάλουμε επί τέλους ένα τέλος στην διαρκή επιθετικότητα της Τουρκίας που εγκαινιάστηκε μετά την εισβολή στην Κύπρο του 1974.<br /><br />Ευχόμαστε ολόψυχα πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας μας να αποδειχτούν άξιοι των περιστάσεων που παρουσιάζονται όχι συχνότερα από κάθε 100 χρόνια.<br /><br />Ευχόμαστε ολόψυχα να αξιοποιήσουν με επιτυχία την θετική συγκυρία που βρίσκεται διαμορφωμένη. Αυτό άλλωστε, είναι κάτι που θα το ανακαλύψουμε στην πράξη πολύ σύντομα…<br /><br /> <a href="http://www.tribune.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η Τουρκία έχει παραιτηθεί από την Κύπρο με τα άρθρα 20 & 27 της Συνθήκης της Λωζάνης

Ellada simera 0 16:54

Λεωνίδας ΚουμάκηςΚαι ξαφνικά σεισμός: Ο ψευτο-χαλίφης Ερντογάν δήλωσε πως δεν του αρέσει πλέον η Συνθήκη της Λωζάνης. Γιατί η Τουρκία «ζημιώθηκε από την συμφωνία του 1923», γιατί «μας ανάγκασαν να δε… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια