Εξοπλιστικός πυρετός: Kαμία έκπτωση στην επιχειρησιακή ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnarD85XFcy-EYxYSqPO0eNwpgIFY7rUCejNJmKzxluG_dcX8Wxi3IC-dR3LpPeZ3SOQXuJCeel3O-xAEHzUkzcY5y8YmqWAFx8YJDR4mWYjX0_e0KU8YYmNLAprp2jyMFvBbmKz-HXQA/s1600/%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnarD85XFcy-EYxYSqPO0eNwpgIFY7rUCejNJmKzxluG_dcX8Wxi3IC-dR3LpPeZ3SOQXuJCeel3O-xAEHzUkzcY5y8YmqWAFx8YJDR4mWYjX0_e0KU8YYmNLAprp2jyMFvBbmKz-HXQA/w640-h426/%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582.webp" width="640" /></a></div><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Δεν υπάρχει άπλετος χρόνος και πρέπει να παρουσιάσουμε τις αποφάσεις για τα εξοπλιστικά ολοκληρωμένες στην πολιτική ηγεσία σημειώνουν ανώτατες πηγές</span></h3>Σε τρεις πυλώνες φαίνεται ότι κινείται το Επιτελείο, μετά τους δυο μήνες της πλήρους επιχειρησιακής ετοιμότητας. Αφού τα στελέχη σε όλη την επικράτεια πήραν λίγες ανάσες, η σκληρή δουλειά αποτελεί το βασικό μέλημα ώστε όλα τα μέσα να βρίσκονται σε ακόμη καλύτερη κατάσταση από εκείνη όταν ξέσπασε τον Ιούλιο η Ελληνοτουρκική κρίση.<br /><br />Τα αποτελέσματα της σκληρής δουλειάς για την επαρκή συντήρηση των υλικών φάνηκε αυτούς τους δυο μήνες, μέσα από χειροπιαστά αποτελέσματα επιχειρησιακών επιτυχιών που έγιναν στο πραγματικό πεδίο.<br /><br />Η πληροφορία που κάνει τη διαφορά…<br /><br />Ο πρώτος και βασικότερος πυλώνας είναι οι πληροφορίες και η παρατήρηση κάθε κίνησης που κάνει η Άγκυρα τόσο σε πολιτικό όσο και σε τακτικό επίπεδο.<br /><br />Για παράδειγμα οι τελευταίες navtex που εξέδωσε και είναι για ασκήσεις στον κόλπο της Σμύρνης αφορούν την άσκηση της Στρατιάς του Αιγαίου, του σχηματισμού που δημιουργήθηκε για ν’ απειλεί πάντοτε τ’ ακριτικά νησιά του Αν. Αιγαίου.<br /><br />Εκεί κάποιοι έχουν στραμμένο το βλέμμα τους και βλέπουν όλο αυτό το διάστημα τι κάνουν οι Τούρκοι στη φετινή άσκηση EFES ενώ απ’ εκεί προκύπτουν και συμπεράσματα για την επιχειρησιακή ετοιμότητα.<br /><br />Μέχρι στιγμής το Επιτελείο έχει φανεί ότι διαθέτει όλες εκείνες τις πρωτογενείς πηγές που θα τους μεταφέρουν την σαφή εικόνα των προθέσεων της Άγκυρας και με αυτό τον τρόπο υπάρχει ο χρόνος της αντίδρασης και της αναδιάταξης του σχεδιασμού.<br />Είναι χαρακτηριστικό ότι την πρώτη φορά που εξήλθε ο Τουρκικός στόλος στο Αιγαίο την 21η Ιουλίου και αναπτύχτηκαν τα Ελληνικά πολεμικά πλοία απέναντί τους, πριν τον απόπλου του ερευνητικού- όπου τελικά δεν βγήκε ποτέ σ’ ένδειξη …καλής θέλησης από τον Τούρκο πρόεδρο- η φρεγάτα ΚΑΝΑΡΗΣ που έπλεε ήδη στην Αν. Μεσόγειο, έλαβε την εντολή να μεταβεί στο σημείο της παράνομης navtex για σεισμικές έρευνες της Τουρκίας.<br /><br />Δηλαδή το Ελληνικό πολεμικό πλοίο βρίσκονταν στην «hot» περιοχή, όχι μόνο του, κι έκανε επίδειξη σημαίας εντός της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας αναμένοντας τις επόμενες εντολές αλλά και τυχόν τουρκικές κινήσεις, οι οποίες όμως δεν ήρθαν ή καλύτερα καθυστέρησαν περίπου ένα 15θημερο!<br /><br />Αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα πληροφοριών διότι αν ανατρέξουμε πιο πίσω στον χρόνο θα δούμε ότι τα έργα υποδομής και η αυξημένη παρουσία Ενόπλων Δυνάμεων στον Έβρο είχαν ξεκινήσει αρκετό χρονικό διάστημα πριν το ξέσπασμα της ασύμμετρης απειλής.<br /><br />Και το σημαντικό είναι ότι οι πληροφορίες αυτές έφταναν πριν καν ξεκινήσει η εμπρηστική απειλητική ρητορική των Τούρκων αξιωματούχων για τα συγκεκριμένα καθοδηγούμενα από την Άγκυρα περιστατικά .<div><br />Η Επιχειρησιακή εκπαίδευση και ετοιμότητα<br /><br />Εκπτώσεις στην επιχειρησιακή εκπαίδευση και ετοιμότητα δεν γίνονται, αυτό είναι ένα μήνυμα που ξεκινά από την πυραμίδα των Ενόπλων Δυνάμεων, δηλαδή από τον ίδιο τον Αρχηγ’ο ΓΕΕΘΑ και φτάνει στα Επιτελεία μέσω των Αρχηγών και του κλάδου εκπαίδευσης.<br /><br />Μπορεί ο Covid-19 να έκανε την κυβέρνηση να λάβει την απόφαση της ματαίωσης της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου ωστόσο η επιχειρησιακή ετοιμότητα και εκπαίδευση δεν σταματά, όπως και τα προληπτικά μέτρα για τον κορωνοϊό στις Ένοπλες Δυνάμεις. Μάλιστα δεν είναι ψέμα ότι από την ώρα που έχει ξεσπάσει η πανδημία έως σήμερα στη χώρα μας, ο Covid-19, σ’ έναν οργανισμό χιλιάδων στελεχών, δεν περνά εύκολα τις πύλες των Ενόπλων Δυνάμεων.<br /><br />Χαρακτηριστικές πάντως είναι οι εικόνες που είχαμε δημοσιεύσει προ ημερών από την άσκηση ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ του Πολεμικού Ναυτικού αλλά και τη ΛΟΓΧΗ, μέσα από την οποία και πάλι τα πληρώματα του Π.Ν. κλήθηκαν να επαναπιστοποιήσουν τις γνώσεις που έχουν αποκτήσει τόσα χρόνια πάνω σε όλα τα σενάρια ναυτικού πολέμου.<br /><br />Παράλληλα η επιχειρησιακή ετοιμότητα είναι και πάλι αυξημένη καθώς όλες οι κινήσεις οι οποίες γίνονται από πλευράς Τουρκίας μαρτυρούν ότι δεν πρόκειται να κάτσει σε κανένα τραπέζι διερευνητικού διαλόγου αν πρόκειται να «χάσει».<br /><br />Αυτό σημειώνουν ανώτατες πηγές και εξηγούν πως όσο η Αθήνα διατηρεί την ίδια στάση, δηλαδή συζητήσεις μόνο για οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας, τόσο η Άγκυρα θα προκαλεί ώστε να τινάξει αυτό τον διάλογο στον αέρα.</div><div><br />Εξοπλιστικός πυρετός…<br /><br />Δεν υπάρχει άπλετος χρόνος και πρέπει να παρουσιάσουμε τις αποφάσεις για τα εξοπλιστικά ολοκληρωμένες στην πολιτική ηγεσία σημειώνουν ανώτατες πηγές και γι’ αυτό όπως λέγεται σχεδόν κάθε Αξιωματικός που κινείται στο Επιτελείο, είναι επιφορτισμένος και σε μια επιτροπή η οποία ασχολείται με τα εξοπλιστικά. Είτε αυτά είναι της Πολεμικής Αεροπορίας, είτε του Πολεμικού Ναυτικού, είτε του Στρατού Ξηράς.<br /><br />Αλλά και ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Στρατηγός Κωνσταντίνος Φλώρος εκείνο που θέλει από τα Επιτελεία, είναι να ξεπερνιούνται οι «παραδοσιακές» γραφειοκρατικές διαδικασίες και τα πάντα να κινούνται σε ρυθμούς σπριντ. Δηλαδή να γίνονται όλες οι διαδικασίες αν είναι εφικτό και την ίδια μέρα τηρουμένων πάντοτε των προβλεπόμενων αλλά όχι σε ρυθμούς που στο παρελθόν έχουν στοιχίσει κυρίως σε χρόνο.<br /><br />Το ζήτημα των Rafale προχωρά σημαντικά ενώ το επόμενο ιδιαίτερα μεγάλο στοίχημα είναι το πλοίο που θα φέρει την μεγάλη αλλαγή σελίδας στο Πολεμικό Ναυτικό και ταυτόχρονα θα συμβαδίζει με στρατηγικές συμφωνίες που αφορούν την αναπτυξιακή πορεία της χώρας στο ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα και όχι μόνο.</div><div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Εξοπλιστικός πυρετός: Kαμία έκπτωση στην επιχειρησιακή ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων

Δεν υπάρχει άπλετος χρόνος και πρέπει να παρουσιάσουμε τις αποφάσεις για τα εξοπλιστικά ολοκληρωμένες στην πολιτική ηγεσία σημειώνουν ανώτατ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το “δάσος”, ο πόλεμος στον Καύκασο και η στρατηγική της Τουρκίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA-SH7C9oWBlAdOBY22P3q7bfj8hNCnPQdMZLr4VCS7e3CvO125r2Qs8F3lykiU4T7aM4Wa0kPkQB03z8ppEk55QKZtQRo7VoBsMqTSKo-zawJx00DweLYbjbyF_ip1oRtdcIAEMhXucA/s696/erdogan_turkey.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="418" data-original-width="696" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA-SH7C9oWBlAdOBY22P3q7bfj8hNCnPQdMZLr4VCS7e3CvO125r2Qs8F3lykiU4T7aM4Wa0kPkQB03z8ppEk55QKZtQRo7VoBsMqTSKo-zawJx00DweLYbjbyF_ip1oRtdcIAEMhXucA/w640-h384/erdogan_turkey.jpg" width="640" /></a></div><div><br /></div>Γράφει ο<b> ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΟΥΒΑΡΔΑΣ</b><br />PhD© Διεθνολόγος-Πολιτικός Επιστήμονας<br /><br />Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την επικίνδυνη όξυνση των διακρατικών ανταγωνισμών στην περιοχή που οριοθετούν Βαλκάνια-Αν. Ευρώπη-Καύκασος-Π. Κόλπος-Β. Αφρική, στο κέντρο της οποίας βρίσκονται Αν. Μεσόγειος-Μ. Ανατολή. Η συγκεκριμένη διαδικασία απορρέει:<br /><br />Από την κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ των παγκόσμιων δυνάμεων (ΗΠΑ-ΕΕ-Κίνα-Ρωσία) για τη θωράκιση-βελτίωση της θέσης τους στην κορυφή του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, γεγονός που εκφράζεται με την ένταση των αντιπαραθέσεων τους σε διάφορες περιφέρειες του πλανήτη, για τον έλεγχο των στρατηγικών χώρων-περασμάτων, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των αγορών, των εμπορικών και ενεργειακών οδών, των διαδρόμων μετακίνησης ανθρώπων κ.α.<br /><br />Από την εκδήλωση αντίστοιχων ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων ανάμεσα σε περιφερειακές δυνάμεις (π.χ. Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία), οι οποίες επίσης αποπειρώνται να εδραιώσουν-αναβαθμίσουν τη θέση τους στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, εκμεταλλευόμενες των ανταγωνισμό των “μεγάλων” δυνάμεων.<br />Από την εκδήλωση της νέας καπιταλιστικής κρίσης, η οποία υποκινεί τα κράτη να δράσουν εντονότερα για την ενίσχυση-θωράκιση της θέσης τους στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, ώστε να συντηρήσουν-διευρύνουν τα μερίδια των “εθνικών” τους μονοπωλίων στην εσωτερική και διεθνή αγορά, αλλά και να εκτονώσουν τη συντελούμενη όξυνση των εσωτερικών κοινωνικών αντιθέσεων προς το εξωτερικό.<br /><br />Την ίδια ώρα στο ευρύτερο “κάδρο” της περιοχής αυτή την περίοδο ξεχωρίζουν:<br /><br />Η προσπάθεια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ να περιορίσουν την επιρροή Ρωσίας-Κίνας-Ιράν. Κεντρικό στοιχείο αυτής της πολιτικής είναι η απόπειρα συμβιβασμού των ανταγωνιστικών συμφερόντων των συμμάχων τους, ώστε να συγκροτηθούν περιφερειακά μέτωπα ανάσχεσης των παραπάνω δυνάμεων. Σε αυτά τα πλαίσια, παράλληλα με την κριτική-πίεση που ασκούν σε Μόσχα-Πεκίνο-Τεχεράνη με αφορμή τη δηλητηρίαση του φιλοδυτικού Ρώσου πολιτικού Navalny, τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη Λευκορωσία (σύμμαχος της Μόσχας), την επιχείρηση εγκατάστασης του κινεζικού δικτύου 5G στην Ευρώπη, την αρχή της επαναποδοχης του καθεστώτος Assad από τη «διεθνή κοινότητα», την εδραίωση της Ιρανικής παρουσίας σε Συρία-Ιράκ και την απροθυμία των ισχυρών φίλο-Ιρανικών οργανώσεων σε Λίβανο-Ιράκ να αποδεχθούν την Ευρωατλαντικη απαίτηση για μείωση της Ιρανικής παρεμβατικότητας στις δύο χώρες, προωθούν: Α) Την ομαλοποίηση των σχέσεων Σερβίας-Κοσσόβου, Ελλαδας-Τουρκιας, Τουρκίας-Αιγύπτου, Τουρκίας-Ισραήλ και Ισραήλ-Αραβικών μοναρχιών (ΗΑΕ, Μπαχρέιν). Β) Τη συνεννόηση των φίλο-δυτικών συμμάχων των GNA (Τουρκία-Κατάρ) – LNA (Αίγυπτος, ΗΑΕ) για τη σταθεροποίηση της Λιβύης. Γ) Τη διευθέτηση του Κυπριακού Δ) Την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών στην Αν. Μεσόγειο, ιδιαίτερα μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας και Λιβάνου-Ισραήλ. Όλες οι παραπάνω διευθετήσεις προωθούνται στα πλαίσια μιας απόπειρας πλήρους ενσωμάτωσης της περιοχής στις Ευρωατλαντικες δομές, για την αποδοχή της οποίας προσφέρεται ως «τυρί» στις αστικές τάξεις και το αστικό πολιτικό προσωπικό των χωρών τους η συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών της πηγών και η περιφερειακή οικονομική συνεργασία με Ευρωατλαντικα κεφάλαια και καθοδήγηση, ενώ ζητείται η απομόνωση Μόσχας-Τεχεράνης-Πεκινου.<br /><br />Η περεταίρω ανάπτυξη της συνεργασίας Ρωσίας-Ιράν και Κίνας-Ιράν. Η τελευταία δρομολογείται με τις ανακοινώσεις περί αναβάθμισης της συμφωνίας Ρωσίας-Ιράν του 2001, με ιδιαίτερη αναφορά στο στρατιωτικό τομέα και μάλιστα με ανοιχτό το ενδεχόμενο εγκατάστασης τριών Ρωσικών βάσεων στον Π. Κόλπο, αλλά και με την επιβεβαίωση της πρόθεσης Πεκίνου-Τεχεράνης να συνάψουν μια κολοσσιαία συμφωνία, με έμφαση στην προώθηση της Κινεζικής “Πρωτοβουλίας Belt & Road (BRI)”, τις εξαγωγές Ιρανικών υδρογονανθράκων στην Κινεζική αγορά και την ενίσχυση των στρατιωτικών τους δεσμών. Όλα αυτά σε μία περίοδο όπου οι στοχεύσεις και η συνεργασία των 3 Ευρασιατικών δυνάμεων στη Μ. Ανατολή, εξυπηρετούνται από γεγονότα όπως: Α) Ο πειρασμός που νιώθουν πολλές χώρες της Μ. Ανατολής να συνάψουν μεγάλες συμφωνίες με την Κίνα, με την οποία άλλωστε οι περισσότερες έχουν ήδη ισχυρότατους οικονομικούς δεσμούς. Β) Η “ρυμούλκηση” του Ιράκ προς τη Ρωσία, με μοχλό τις επενδύσεις της Μόσχας στον ενεργειακό τομέα της Βαγδάτης, η ισχυροποίηση της θέσης της Ρωσίας έναντι του συμμάχου της Haftar-LNA στη Λιβυή ως αποτέλεσμα της ήττας του τελευταίου στην Τρίπολη, αλλά και οι Ρωσικές επιτυχίες σχετικά με τη σταθεροποίηση της Συρίας, μέσω της επανέναρξης των εργασιών της “Συνταγματικής επιτροπής” για την εκπόνηση νέου συντάγματος, αλλά και της έντασης των συνομιλιών μεταξύ του καθεστώτος και πολιτικών παραγόντων από την περιοχή ελέγχου των Κούρδων, οι οποίες καθιστούν δυσκολότερη την παραμονή των Αμερικανικών δυνάμεων στη χώρα. Γ) Οι διαδικασίες αποκλιμάκωσης του ανταγωνισμού ανάμεσα στο Ιράν και τις μοναρχίες του Π. Κόλπου.<br /><br />Η αναγνώριση της Τουρκίας από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ ως σύμμαχο «κλειδί» για να «ξεκλειδώσει» η «πόρτα» της συνεκμετάλλευσης και να «κλειδώσει» η πόρτα για την επιρροή των Ρωσία-Κίνα-Ιράν στην περιοχή. Συνακόλουθα διευκολύνουν την Τουρκία στην αντιπαράθεση της με τη Ρωσία σε Συρία-Λιβύη, ανέχονται την επιθετική της ρητορική ή και τις επιθετικές της ενέργειες απέναντι σε άλλους συμμάχους τους (Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο) και εμφανίζονται πρόθυμοι να τη «δωροδοκήσουν», «σπρώχνοντας» προς αυτή μεγαλύτερο «μερίδιο» από μια ενδεχόμενη συνεκμετάλλευση του πλούτου της περιοχής, αλλά και αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να της επιτρέψουν να καταστεί κύριος ή συνδιαχειριστής σε ζώνες κυριαρχίας-κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλων χωρών. Παράλληλα μέσω της καταδίκης τους προς την υποστήριξη της σε Ισλαμικές οργανώσεις, όπως η Hamas, της στήριξης τους σε σχήματα περιφερειακής συνεργασίας που απαρτίζονται από ανταγωνιστικές προς αυτήν χώρες και στα οποία η ιδία δε μετέχει (π.χ. Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ), της συμμετοχής των εταιρειών τους στην εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου αντίστοιχων χωρών, της καταφατικής στάσης τους στο ενδεχόμενο υλοποίησης αγωγών (π.χ. East Med) που παρακάμπτουν την επικράτεια της και την απειλή επιβολής κυρώσεων σε αυτήν στην περίπτωση ενεργοποίησης των S-400 ή περιοριστικών μέτρων στην περίπτωση συνέχισης των ερευνητικων-γεωτρητικων της δραστηριοτήτων σε μη οριοθετημένες περιοχές της Αν. Μεσογείου, επιχειρούν να την «πείσουν» να διευκολύνει τους σχεδιασμούς τους.<br /><br />Η προθυμία των Ρωσία-Κίνα-Ιράν να αξιοποιήσουν την Τουρκία για να προωθήσουν τους σχεδιασμούς τους, παρά τις σημαντικότατα διαφορετικές προσεγγίσεις τους σε ζητήματα, όπως είναι για τη Ρωσία, η Ουκρανία, η Συρία και η Λιβυή, για το Ιράν η Συρία και η Υεμένη, αλλά και για την Κίνα οι τουρκόφωνοι-Μουσουλμάνοι Ουιγούροι στη δυτική επαρχία της Xinjiang. Η πρόσφατη επίτευξη εκεχειρίας στη Λιβύη, την οποία ακολούθησε η επανεκκίνηση του πολιτικού διαλόγου για τη διευθέτηση της σύγκρουσης στη χώρα, όπως και η ηρεμία που επικρατεί στην επαρχία Idlib της Συρίας, η οποία επέτρεψε τη συνέχιση των εργασιών της “Συνταγματικής Επιτροπής”, αποτελούν προϊόν κυρίως της ρωσοτουρκικής συνεργασίας και ομολογούν ότι η Μόσχα εξακολουθεί να αποδέχεται-προτιμά την Άγκυρα ως ανταγωνιστή-συνομιλητή της σε μια σειρά από περιοχές που βρίσκονται στο πεδίο του ενδιαφέροντος της. Αντίστοιχα η Τουρκία φαίνεται να έχει περίοπτη θέση στην Κινεζική BRI, μιας και ο σιδηρόδρομος Kars-Tbilisi (Τιφλίδα)-Baku επιδιώκεται να λειτουργήσει ως το τελευταίο τμήμα της χερσαίας διαδρομής της πριν την έξοδο της στη Μεσόγειο, αλλά και στο σχέδιο εξάπλωσης των Κινεζικών εταιρειών υψηλής τεχνολογίας στην περιοχή, αξιοποιώντας τα διερευνόμενα μερίδια τους στην Τουρκική αγορά. Συνακόλουθα δεν είναι τυχαίες οι διευκολύνσεις στην πρόσβαση σε ρευστότητα που δέχεται η εξασθενημένη Τουρκική οικονομία από την Κίνα, ούτε οι επενδύσεις της τελευταίας στις διαμετακομιστικές υποδομές της Τουρκίας. Τέλος η πρόσφατη συμφωνία Ιράν-Τουρκίας για τον πολλαπλασιασμό του μεταξύ τους εμπορίου, η εχθρική ρητορική της Τουρκίας προς το Ισραήλ και η επιθετική συμπεριφορά της προς την προοπτική ισχυροποίησης του Κουρδικού παράγοντα στην περιοχή, διευκολύνουν το Ιράν να αντέξει στην πίεση που του ασκούν οι ΗΠΑ, η προσέγγιση Ισραήλ-Αραβικών μοναρχιών και το αποσχιστικό Κουρδικό κίνημα.<br /><br />Η απόπειρα της Τουρκίας να εδραιωθεί ως περιφερειακός ηγεμόνας και να αναδυθεί σε παγκόσμια δύναμη, εκμεταλλευόμενη τον ανταγωνισμό των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ-Ρωσία, Κίνα, Ιράν. Γι’ αυτό το λόγο η Άγκυρα αξιοποιεί τους πολιτιστικούς δεσμούς της με τους τουρκόφωνους και τους τουρανικούς λαούς, για να αποκτήσει επιρροή σε χώρες και περιοχές που εκτείνονται από την Κασπία Θάλασσα έως την Κίνα και τη Σιβηρία. Αντίστοιχα χρησιμοποιεί την κληρονομιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη στρατιωτική της ισχύ (Συρία, Ιράκ, Λιβύη, Κύπρος, Αιγαίο, Αν. Μεσόγειος) για να εδραιώσει μία δική της σφαίρα επιρροής στα πρώην εδάφη της. Τέλος εργαλειοποιεί την Ισλαμική θρησκεία στα πλαίσια της απόπειρας της να δημιουργήσει μία συμμαχία κρατών με δυνατότητες προβολής παγκόσμιας ισχύος, απευθυνόμενη στο Πακιστάν, τη Μαλαισία, την Ινδονησία, χώρες της Δυτ. Αφρικής και Αραβικές χώρες που παρεκκλίνουν από τις επιλογές της Σαουδικής Αραβίας και των ΗΑΕ, στην οποία φιλοδοξεί να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Συνακόλουθα επιχειρεί να επανασυστηθεί σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ ως ισότιμος πλέον εταίρος-μέλος, ο οποίος μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες στη συμμαχία αλλά με τρόπο που δε θα ακυρώνονται τα δικά του συμφέροντα. Ως τέτοιες θα μπορούσαν να προβληθούν μία ενδεχόμενη σημαντική συμβολή της στη συγκράτηση των διαδικασιών περιφερειακής ολοκλήρωσης στην Κεντρική Ασία, στον περιορισμό της Κίνας στην νοτιοανατολική Ασία και της Ρωσίας στα Βαλκάνια, στο μετριασμό του αποτυπώματος των ΗΠΑ-Κίνα-Ιράν στη Μ. Ανατολή και την Αφρική, αλλά και στη διατήρηση ισχυρού ρόλου για ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ σε όλες αυτές τις περιοχές. Αντίστοιχα παρουσιάζεται σε Κίνα-Ιράν-Ρωσία ως Νατοϊκός παράγοντας που δε μπορεί να αγνοηθεί, αλλά ταυτόχρονα είναι ικανός να απαλείψει σημαντικές ανησυχίες τους. Σε αυτές θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν η εξάλειψη του κινδύνου απομόνωσης τους στη Μ. Ανατολή, η θωράκιση της παρουσίας τους στην Αφρική, η απομάκρυνση του κινδύνου περικύκλωσης τους και για την Κίνα ο περιορισμός της Ινδίας. Τέλος προβάλλεται στη “διεθνή κοινότητα” ως εξισορροπητής που μπορεί να αποτρέψει μια γενικευμένη σύγκρουση στην Ευρασία και να συμβάλλει στην προώθηση της περιφερειακής συνεργασίας.<br /><br />Σε αυτά τα πλαίσια στα τέλη Σεπτέμβρη υπήρξε αναζωπύρωση της σύγκρουσης στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ μεταξύ των Αζερικών ενόπλων δυνάμεων και αυτών της Αρμενίας, καθώς οι τελευταίες συνδράμουν τις προσπάθειες των δυνάμεων της, αποσχισθείσας από το Baku και μη αναγνωρισμένης διεθνώς (ούτε από την Αρμενία), “Δημοκρατίας του Αρτσάχ” να αποκρούσουν την Αζερική επίθεση. Από τη μέχρι τώρα εξέλιξη των επιχειρήσεων προκύπτει ότι η επίθεση του Αζερμπαϊτζάν στοχεύει στην ανακατάληψη εδαφών που έχασε στη σύγκρουση στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και όχι απλά στην ενίσχυση της θέσης του στην περίπτωση επανεκκίνησης των διαπραγματεύσεων για τη διευθέτηση του status quo της περιοχής. Για την ώρα φαίνεται ότι στόχος του είναι η ανακατάληψη περιοχών όπου κατοικούσαν ή κατοικούν πληθυσμοί Αζέρων και οι οποίες δεν περιλαμβάνονται στο παραδοσιακό Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Ταυτόχρονα διακρίνεται η διάθεση της Τουρκίας να βοηθήσει ποικιλόμορφα το Baku στις προσπάθειες του, ενώ ούτε ο Ευρωατλαντικός παράγοντας, ούτε η Ρωσία εμφανίζονται διατεθειμένοι να αναλάβουν κάποιες δυναμικότερες πρωτοβουλίες για τον τερματισμό της σύγκρουσης, πέραν των «άσφαιρων» εκκλήσεων τους για ειρήνη και διάλογο. Ως εκ τούτου ο στρατός του Αζερμπαϊτζάν και με τη βοήθεια της Άγκυρας φαίνεται να καταγράφει πλέον διακριτές επιτυχίες.<br /><br />Παράλληλα γίνεται ορατό ότι οι εξελίξεις συμβαδίζουν (χωρίς να είναι γνωστό αν είναι υποκινούμενες) με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές του Ευρωατλαντικού συνασπισμού και της Ρωσίας στην περιοχή. ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ παρατηρούν να πολλαπλασιάζονται οι πιέσεις προς τη Ρωσία και μάλιστα στο μαλακό της υπογάστριο, δίχως ο ίδιοι να φανούν (σε αντίθεση με τη Λευκορωσία) ως υπαίτιοι της κατάστασης. Αντίστοιχα η Μόσχα παρακολουθεί την κυβέρνηση της Αρμενίας, η οποία έκανε σημαντική προσπάθεια το προηγούμενο διάστημα να μεταβάλλει το γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας προς τη “Δύση”, να αναγκάζεται να προσέλθει σε αυτή για βοήθεια. Μάλιστα το Κρεμλίνο δεν είναι υποχρεωμένο να συνδράμει στρατιωτικά το Erevan και να απωλέσει το ρόλο του ανεξάρτητου διαμεσολαβητή στη σύγκρουση, μιας και αυτή δε διεξάγεται στο έδαφος της Αρμενίας και έτσι δε το δεσμεύει η συμμετοχή των δύο χωρών στο στρατιωτικό “Οργανισμό για τη Συλλογική Ασφάλεια”. Πρόσθετα οι ζημιές που θα μπορούσε να υποστεί η Ρωσία από μια ορισμένη υποχώρηση της Αρμενίας στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ θα μπορούσαν να αναπληρωθούν από μια ενδεχόμενη εμβάθυνση της ρωσοτουρκικής συνεργασίας στον Καύκασο.<br /><br />Ως εκ τούτων προκύπτουν σημαντικά περιθώρια “δράσης” για την Τουρκία, η οποία εξυπηρετώντας, δια της αποσταθεροποίησης στην παρούσα συγκυρία, τους δύο πιο ισχυρούς παράγοντες, αποκτά την αποδοχή τους στις τρέχουσες στοχεύσεις της. Οι τελευταίες αφορούν την αύξηση της επιρροής της στο τουρκόφωνο Αζερμπαϊτζάν, διαφημίζοντας παράλληλα τις στρατιωτικές υπηρεσίες που του προσφέρει στα άλλα τουρκόφωνα κράτη.<br /><br />Πρόσθετα η επιρροή της Άγκυρας στο Μπακού μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο, ώστε το τελευταίο να περιορίσει τις επιχειρήσεις του σε πλαίσια που δεν ενοχλούν Ουάσιγκτον-Βρυξέλες-Μόσχα, διευκολύνοντας την Τουρκία να παρουσιάσει μία διπλωματική επιτυχία την κατάλληλη χρονική στιγμή. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η Άγκυρα θα επιβεβαίωνε τον ισχυρισμό της προς τη “διεθνή κοινότητα” ότι λειτουργεί ως σταθεροποιητικός παράγοντας, διεκδικώντας με αξιώσεις μία θέση στο Προεδρείο της “διαδικασίας του Μίνσκ”, η οποία είναι επιφορτισμένη με τη διευθέτηση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Συνακόλουθα δεν αποκλείεται από ένα σημείο και έπειτα η Τουρκία να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το “δάσος”, ο πόλεμος στον Καύκασο και η στρατηγική της Τουρκίας

Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΟΥΒΑΡΔΑΣ PhD© Διεθνολόγος-Πολιτικός Επιστήμονας Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την επικίνδυνη όξυνση των δια...

Διαβάστε την συνέχεια

“Ο πέμπτος πόλεμος του Ερντογάν θα βρει την Τουρκία ηττημένη”

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmn0gSUiQaeHw_n8TU5j4t4ftvEqi9Fu10GEHoXRnOmleffLJS5_ZpvfCUtfn7pVCaffYW97lSbZPW6SdAfcVv_9NnnQc7DR69LdlLKbGvDqI-bb_C_FvU5AO-cuJ5cC53gM3mZCaSY1k/s696/erdogan_niki.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="391" data-original-width="696" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmn0gSUiQaeHw_n8TU5j4t4ftvEqi9Fu10GEHoXRnOmleffLJS5_ZpvfCUtfn7pVCaffYW97lSbZPW6SdAfcVv_9NnnQc7DR69LdlLKbGvDqI-bb_C_FvU5AO-cuJ5cC53gM3mZCaSY1k/w640-h360/erdogan_niki.jpg" width="640" /></a></div><div><br /></div>Του <b>Burak Bekdil*</b><br />από το <a href="https://el.gatestoneinstitute.org/">Gatestone Intitute</a><br /><br />Κατά τον 20ό αιώνα, οι Τούρκοι και οι παραδοσιακοί αντίπαλοί τους στο Αιγαίο, οι Έλληνες, πολέμησαν σε τέσσερις συμβατικούς πολέμους: στον πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο (1912-1913), στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο (1919-1922) και στον πόλεμο της Κύπρου (1974). Δεν είναι λοιπόν η πρώτη φορά κατά τη διάρκεια μιας ειρηνικής περιόδου που οι εφημερίδες σε ολόκληρο τον κόσμο λένε στους αναγνώστες τους ότι το Αιγαίο πέλαγος βρίσκεται στα πρόθυρα του πολέμου. Η «ειρήνη» στο Αιγαίο ήταν πάντα εύθραυστη ―έως πολύ εύθραυστη― εκτός από σύντομες περιόδους σχετικής ύφεσης. Φαίνεται λες και οι Τούρκοι και οι Έλληνες ζουν σε γειτονικά σπίτια χτισμένα πάνω σε μια βεντέτα που διαρκεί αιώνες.<br /><br />Ο Charles King, στο βιβλίο του Midnight at the Pera Palace: The Birth of Modern Istanbul, έγραψε για τα πρώτα μετα-οθωμανικά χρόνια της Κωνσταντινούπολης και τις προσπάθειες οικοδόμησης του έθνους της νεοσύστατης Δημοκρατίας της Τουρκίας:<br /><br />«Οι μη μουσουλμανικές μειονότητες της Κωνσταντινούπολης μειώθηκαν από 56% το 1900 σε 35% στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Άλλες πόλεις είχαν πιο δραματικές μειώσεις. Το Izmir, η πρώην Σμύρνη, από 62% μη μουσουλμανική έγινε κατά 14% μη μουσουλμανική… Αλλά η δημογραφική επανάσταση άλλαξε σχεδόν τα πάντα στις παλιές μειονοτικές γειτονιές της Κωνσταντινούπολης. Πάνω στη βιασύνη τους να φύγουν, Έλληνες, Αρμένιοι και Εβραίοι εγκατέλειψαν το περιεχόμενο των σπιτιών και των διαμερισμάτων τους στα παλιατζίδικα, ελπίζοντας να πάρουν τουλάχιστον λίγα μετρητά πριν επιβιβαστούν σε κάποιο πλοίο ή τρένο…<br /><br />Η Τουρκία στο σύνολό της έγινε πιο μουσουλμανική και πιο τουρκική, πιο ομοιογενής και πιο αγροτική από ποτέ ―λόγω της φυγής των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων από τις πόλεις. Κάποιες οικογένειες που θα γίνονταν στήριγμα της οικονομίας της Κωνσταντινούπολης ανέβηκαν στην επιφάνεια… έχοντας στον νου να αλλάξουν μοίρα και να μετατρέψουν τις πολιτικές διασυνδέσεις τους σε οικονομικό πλεονέκτημα όταν οι ελληνικές και άλλες μειονοτικές επιχειρήσεις πωλήθηκαν. Δεν υπήρχε τίποτα απαραιτήτως ανέντιμο στις συναλλαγές τους, αλλά στηρίχθηκαν σε μια μαζική μεταφορά πλούτου του οποίου η προέλευση έγκειται στην προτίμηση της δημοκρατίας για εθνική αγνότητα έναντι του παλαιού κοσμοπολιτισμού της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας».<br /><br />Μετά από τρεις πολέμους στις αρχές του αιώνα, οι Τουρκοελληνικές εντάσεις θα εκραγούν στη συνέχεια στην Κύπρο, όπου οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι ζούσαν δίπλα-δίπλα και ειρηνικά μέχρι τη δεκαετία του 1950, όταν άρχισαν να αλληλοσφάζονται. Οι εθνικές διαμάχες οδήγησαν στην τουρκική στρατιωτική επιχείρηση τον Ιούλιο του 1974 που είχε ως κατάληξη την κατοχή του ενός τρίτου του νησιού στα βόρεια. Η Κύπρος έκτοτε παραμένει διαιρεμένη με εθνικές γραμμές.<br /><br />Το 1996, ο τουρκικός και ο ελληνικός στρατός κόντεψαν να εμπλακούν σε θερμό στρατιωτικό επεισόδιο για τα κυριαρχικά δικαιώματα ενός μικροσκοπικού νησιού στο νότιο Αιγαίο. Λίγα χρόνια μετά την επιτυχή διαμεσολάβηση των ΗΠΑ που απέτρεψε τον πόλεμο, λίγοι Τούρκοι ή Έλληνες θυμούνται το όνομα αυτού του νησιού έκτασης 40 στρεμμάτων: Ίμια (Kardak στα Τουρκικά).<br /><br />Οι σημερινές εντάσεις, που εκτείνονται από το Αιγαίο έως την Ανατολική Μεσόγειο, φαίνονται πιο σοβαρές από τη διεκδίκηση ενός βράχου από δύο έφηβους.<br /><br />Όταν ο επικεφαλής της ισραηλινής Μοσάντ, Yossi Cohen, φέρεται να δήλωσε τον Αύγουστο ότι «η εξουσία του Ιράν είναι πιο εύθραυστη, αλλά η πραγματική απειλή έρχεται από την Τουρκία», είχε δίκιο. Αυτές τις ημέρες, η Τουρκία εκτοξεύει πρωτοφανή μεγάλο αριθμό απειλών.<br /><br />Σε πρόσφατη <a href="https://www.yenisafak.com/gundem/aci-tecrubeyle-anlayacaklar-haritalari-yirtip-atacagiz-3556040">ομιλία</a> του στην Κωνσταντινούπολη, ο ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έκανε όχι και τόσο λεπτούς υπαινιγμούς σχετικά με τις αλυτρωτικές απόψεις του, με ιδιαίτερη αναφορά στη Συνθήκη των Σεβρών του 1923, η οποία, μαζί με άλλες συνθήκες, καθόρισε τα σύνορα της σύγχρονης Τουρκίας:<br /><br />«Θα καταλάβουν ότι η Τουρκία έχει την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη να σχίσει ανήθικους χάρτες και έγγραφα που της επιβλήθηκαν. Είτε θα το καταλάβουν αυτό με τη γλώσσα της πολιτικής και της διπλωματίας είτε θα το υποστούν με οδυνηρό τρόπο στο πεδίο της μάχης… Πριν από έναν αιώνα, άλλους τους θάψαμε στη γη και άλλους τους πετάξαμε στη θάλασσα. Ελπίζω να μην πληρώσουν με τον ίδιο τρόπο τώρα».<br /><br />Ο Robert Ellis, ο οποίος γράφει για την Τουρκία, υπενθύμισε στο κοινό τι είχε δηλώσει ο Abdullatif Şener, ένθερμος σύμμαχος του Ερντογάν κάποτε και τώρα βουλευτής της αντιπολίτευσης, σε μια συνέντευξη πριν από έξι χρόνια: ο Ερντογάν θα μπορούσε μέχρι και να σύρει την Τουρκία σε εμφύλιο πόλεμο για να παραμείνει στην εξουσία.<br /><br />Ο Metin Külünk, πρώην βουλευτής του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν, στις 28 Αυγούστου δημοσίευσε έναν χάρτη της «Μεγαλύτερης Τουρκίας», στον οποίο απεικονίζεται η έκταση των ρεβιζιονιστικών φιλοδοξιών της Τουρκίας. Περιλαμβάνει περιοχές της Ελλάδας, της Βουλγαρίας, της Κύπρου, της Συρίας, του Ιράκ, της Γεωργίας και της Αρμενίας.<br /><br />Σε μια παρόμοια απειλητική δήλωση, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Hulusi Akar συμβούλεψε με προκλητικό τρόπο την Ελλάδα να παραμείνει σιωπηλή «ώστε να μην γίνει μεζές στα συμφέροντα άλλων».<br /><br />Όλη αυτή η εμπρηστική συζήτηση περί πολέμου έστειλε πολλά μηνύματα σε διαφορετικά μήκη κύματος στη δυτική πλευρά του Αιγαίου και πέρα από αυτήν. Η Ελλάδα δήλωσε ότι ενισχύει το στρατιωτικό της οπλοστάσιο και τα στρατεύματά της ώστε να είναι προετοιμασμένη για ανοιχτή σύγκρουση με την Τουρκία. Στις 13 Σεπτεμβρίου, ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε ότι η Ελλάδα θα αγοράσει 18 νέα γαλλικά μαχητικά Rafale για να αντικαταστήσει τα παλιά μαχητικά Mirage 2000, θα αγοράσει τέσσερα ναυτικά ελικόπτερα και τέσσερις νέες φρεγάτες, και θα ανακαινίσει άλλες τέσσερις φρεγάτες. Ο Μητσοτάκης δήλωσε επίσης ότι η κυβέρνησή του σκοπεύει να παρατείνει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία στους 12 μήνες από τους εννέα μήνες που ισχύουν μέχρι σήμερα.<br /><br />Μια ανοιχτή σύγκρουση εντός και γύρω από το Αιγαίο είναι ενάντια στα δυτικά συμφέροντα. Τα δυτικά κράτη, ωστόσο, έχουν δίκιο όταν δεν παραμένουν αδιάφορα ή υποτακτικά στις τουρκικές απειλές. Την 1ηΣεπτεμβρίου, η Ουάσινγκτον ανακοίνωσε ότι άρει μερικώς ένα 33χρονο εμπάργκο όπλων στην (Ελληνική) Κυπριακή Δημοκρατία, μια κίνηση που καταδικάστηκε αμέσως από την Τουρκία. Σε σχετική κίνηση, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Mike Pompeo ταξίδεψε στην Κύπρο στις 12 Σεπτεμβρίου σε μια προσπάθεια μεσολάβησης για την εξεύρεση ειρηνικής λύσης στις εντάσεις με την Τουρκία στην ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />«Μας ανησυχούν βαθιά οι συνεχιζόμενες έρευνες της Τουρκίας για φυσικούς πόρους σε περιοχές ελληνικής και κυπριακής δικαιοδοσίας στην ανατολική Μεσόγειο», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο Pompeo στη Λευκωσία. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Κύπρου υπέγραψαν ένα μνημόνιο συμφωνίας το οποίο κατήγγειλε αδικαιολόγητα η Άγκυρα, ισχυριζόμενη ότι ενδεχομένως θα βλάψει την ειρήνη και τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Η σύγκρουση στο Αιγαίο και οι επιπτώσεις της αφορούν επίσης την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η σύνοδος κορυφής των χωρών του νότου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (MED7), που διοργανώθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου από τη Γαλλία, εξέφρασε την πλήρη υποστήριξη και την αλληλεγγύη της προς την Ελλάδα και την Κύπρο σχετικά με τις επανειλημμένες παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων τους από την Τουρκία. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα συνεδριάσει στις 24-25 Σεπτεμβρίου για να συζητήσει εάν θα επιβληθούν κυρώσεις στην Τουρκία.<br /><br />Η Ελλάδα έχει επίσης την υποστήριξη δύο άλλων ισχυρών χωρών της Μεσογείου, της Αιγύπτου και του Ισραήλ, καθώς επίσης και την υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και της Ιορδανίας.<br /><br />Ο Ερντογάν μπορεί να κερδίσει τον πέμπτο πόλεμο μόνο μέσα στη χώρα του. Εάν αποφύγει μια στρατιωτική σύγκρουση, θα έχει αποτρέψει έναν χαμένο πόλεμο για την Τουρκία. Μέσα στη χώρα του, η αποφασιστική εξωτερική πολιτική του, οι σκληροπυρηνικοί τρόποι και η ρητορική πρόκλησης προς πάσα κατεύθυνση ενδεχομένως να του φέρουν μερικές ακόμη ψήφους και επιπλέον δημοτικότητα. Ο πέμπτος πόλεμος του Ερντογάν δεν θα έχει νικητές. Ωστόσο, η Τουρκία του Ερντογάν θα είναι η μεγάλη ηττημένη.<br /><br /><b><i>*Ο Burak Bekdil, ένας από τους κορυφαίους δημοσιογράφους της Τουρκίας, πρόσφατα απολύθηκε από την πιο γνωστή εφημερίδα της χώρας μετά από 29 χρόνια, επειδή έγραψε στο Gatestone τι συμβαίνει στην Τουρκία. Είναι μέλος του Middle East Forum.</i></b><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

“Ο πέμπτος πόλεμος του Ερντογάν θα βρει την Τουρκία ηττημένη”

Του Burak Bekdil* από το Gatestone Intitute Κατά τον 20ό αιώνα, οι Τούρκοι και οι παραδοσιακοί αντίπαλοί τους στο Αιγαίο, οι Έλληνες, πολέμη...

Διαβάστε την συνέχεια

Τι γύρευε ο Ερντογάν στο Κουβέιτ

<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhh7ujMp3QJs1at_-2vm7nswHeEeAHvzmf8LBXAe_gmqWL9OKOicTtUtJL8YLu3_ycUCn1akefUMjysb9yj2ggZpLT7YnUg5x1BwvqYjREyJiRpsopFsfhGMGO-HlGYsicgUAXeoblpSg/s758/kuwait.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="338" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhh7ujMp3QJs1at_-2vm7nswHeEeAHvzmf8LBXAe_gmqWL9OKOicTtUtJL8YLu3_ycUCn1akefUMjysb9yj2ggZpLT7YnUg5x1BwvqYjREyJiRpsopFsfhGMGO-HlGYsicgUAXeoblpSg/w640-h338/kuwait.jpg" width="640" /></a><br /><br /><div><b>Λυκοκάπης Γιώργος</b><br />Την ίδια στιγμή που Τουρκία και Αζερμπαϊτζάν βομβαρδίζουν από κοινού το Ναγκόρνο Καραμπάχ, ο πρόεδρος Ερντογάν ξεκίνησε μία μίνι περιοδεία στον Κόλπο, που δεν περιλάμβανε μόνο την αναμενόμενη επίσκεψη του στο Κατάρ, που ως γνωστόν είναι σθεναρός υποστηρικτής της νεοοθωμανικής του ατζέντας στην Λιβύη και την Συρία, αλλά και μία επίσκεψη-αστραπή στο Κουβέιτ.<br /><br />Επισήμως η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε προκειμένου ο Τούρκος πρόεδρος να συλλυπηθεί για τον θάνατο του εμίρη του Κουβέιτ, Αλ Άχμαντ Αλ Τζαμπέρ Αλ Σαμπάχ. Τον Ερντογάν υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο ο διάδοχος του θρόνου, σεΐχης Ναουάφ Αλ Άχμαντ Αλ Τζαμπέρ Αλ Σαμπάχ, ετεροθαλής αδελφός του θανόντος εμίρη. Μετά το πέρας της επίσκεψης, ο Τούρκος πρόεδρος επισκέφτηκε το Κατάρ, το οποίο φέρεται ως ο βασικός χρηματοδότης των τουρκικών βάσεων που σχεδιάζει στην Λιβύη.<br /><br /><br />Ο Ερντογάν, όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξη του σε αραβόφωνο τηλεοπτικό δίκτυο το 2017, οραματίζονταν μία «ζώνη ελεύθερων συναλλαγών» με τις χώρες του Κόλπου, στην οποία περίοπτη θέση θα είχε το εμιράτο του Κουβέιτ, που έχει στενές οικονομικές σχέσεις με την Τουρκία. Η τουρκική εταιρεία Limak Holding είχε αναλάβει τότε την επέκταση του κεντρικού αεροδρομίου του εμιράτου, που αποτέλεσε το μεγαλύτερο συμβόλαιο που έκλεισε τουρκική εταιρεία στο Κουβέιτ.<br /><br />Οι ισορροπημένες σχέσεις Κουβέιτ-Ιράν<br /><br />Όμως αντί για την ζώνη ελεύθερων συναλλαγών που προσδοκούσε ο Ερντογάν, η Τουρκία βρίσκεται αντιμέτωπη με το γενικευμένο μποϋκοτάζ της Σαουδικής Αραβίας στα τουρκικά προϊόντα, μποϋκοτάζ που υποστηρίζει ένθερμα ο μόνιμος "πονοκέφαλος" του Ερντογάν στην Μέση Ανατολή, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Αυτό που επιδιώκει ο Ερντογάν είναι να καλλιεργήσει διαύλους επικοινωνίας με την νέα ηγεσία του Κουβέιτ, την στιγμή που θεωρείται "παρίας" στον Περσικό Κόλπο, εφάμιλλος με το σιϊτικό Ιράν.<br /><br />Πέραν όμως των στενών οικονομικών δεσμών Τουρκίας και Κουβέιτ, ο Ερντογάν βλέπει στο εμιράτο και έναν εν δυνάμει σύμμαχο της μεσανατολικής του πολιτικής, που τον έχει φέρει σε απομόνωση στον αραβικό κόσμο. Υπενθυμίζουμε πως το Κουβέιτ δεν είχε υποστηρίξει τον οικονομικό αποκλεισμό του Κατάρ, που επέβαλαν το καλοκαίρι του 2017 η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος, είχε μάλιστα αναλάβει τον ρόλο του μεσολαβητή των αντιμαχόμενων πλευρών.<br /><br />Το 2013 το Κουβέιτ ήταν η μόνη χώρα του Κόλπου (μαζί με το Κατάρ) που είχαν χαιρετήσει την ιστορική συμφωνία της κυβέρνησης Ομπάμα για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, συμφωνία που αποτέλεσε "casus belli" για την ηγέτιδα δύναμη του Κόλπου, την Σαουδική Αραβία. Μάλιστα τον Φεβρουάριο του 2017, ο Ιρανός πρόεδρος Χασάν Ρουχανί είχε πραγματοποιήσει επίσημη επίσκεψη στο Κουβέιτ, ενώ ο Τραμπ διακήρυττε την πολιτική «μέγιστης πίεσης» εις βάρος της Τεχεράνης.<br />Κοινός τόπος το Παλαιστινιακό<br /><br />Εκεί όμως που υπάρχει κοινός τόπος στις θέσεις Ερντογάν και Κουβέιτ είναι στο Παλαιστινιακό. Την στιγμή που θεωρείται θέμα χρόνου να ακολουθήσουν και άλλες αραβικές χώρες τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν στην εξομάλυνση των σχέσεων τους με το Ισραήλ, το Κουβέιτ είχε ανακοινώσει πως «θα είμαστε οι τελευταίοι που θα εξομαλύνουμε τις σχέσεις μας με το Ισραήλ». Μία δήλωση που ήχησε ως "μουσική στα αυτιά" του Τούρκου προέδρου.<br /><br />Το Παλαιστινιακό εξακολουθεί να κατέχει σημαίνουσα θέση στη κουβεϊτιανή εξωτερική πολιτική, παρά την "πισώπλατη μαχαιριά" που είχε δεχτεί η βασιλική οικογένεια από τον Γιασέρ Αραφάτ. Ο Παλαιστίνιος ηγέτης είχε υποστηρίξει την εισβολή του Σαντάμ Χουσείν στο Κουβέιτ το 1990, χαρακτηρίζοντας το «απελευθερωμένη επαρχία του Ιράκ». Ως απάντηση το Κουβέιτ απέλασε 400.000 χιλιάδες Παλαιστίνιους που ζούσαν στο εμιράτο, ενώ δεν άμβλυνε την σκληρή του στάση ούτε μετά την ιστορική «συγνώμη» του Μαχμούτ Αμπάς, διαδόχου του Αραφάτ, το 2014.<br /><br />Είναι ακριβώς η νεότερη ιστορία του εμιράτου, που είχε αποτελέσει το πεδίο για έναν από τους μεγάλους πολέμους στην ιστορία της Μέσης Ανατολής, που κάνουν την Σαουδική Αραβία να το θεωρεί ως μία "ειδική περίπτωση" στον Περσικό Κόλπο. Δεν αποκλείεται πάντως ο Ερντογάν να προσδοκά σε έναν μεσολαβητικό ρόλο του Κουβέιτ, καθώς κρατά ασυνήθιστα χαμηλούς τόνους στον οικονομικό πόλεμο που ξεκίνησε εναντίον του η Σαουδική Αραβία. Θεωρούμε πως ματαιοπονεί, καθώς η νεοοθωμανική του πολιτική έχει ξυπνήσει αρνητικά ιστορικά αντανακλαστικά στους Άραβες, τα οποία δύσκολα θα αμβλύνουν τα "παζάρια" και τα "ανατολίτικα" κόλπα του νεοσουλτάνου.<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div>

Τι γύρευε ο Ερντογάν στο Κουβέιτ

Λυκοκάπης Γιώργος Την ίδια στιγμή που Τουρκία και Αζερμπαϊτζάν βομβαρδίζουν από κοινού το Ναγκόρνο Καραμπάχ, ο πρόεδρος Ερντογάν ξεκίνησε μί...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί η υπό κατάρρευση τουρκική οικονομία δεν καταρρέει

<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLuiiH3YFs8BGBCxzo993AG8kut2y_zhjsn2tHGXeqGOv_YCUWnrRL3Xc1_Jsq1iVtOygi_Lie2u04Gh1Rn1nUZ8YrghgwskuB1OQm4mHp1KTEakzryMVz1IBP9wdcDCk41G6XB-eqIfU/s758/erdogan-ploia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="338" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLuiiH3YFs8BGBCxzo993AG8kut2y_zhjsn2tHGXeqGOv_YCUWnrRL3Xc1_Jsq1iVtOygi_Lie2u04Gh1Rn1nUZ8YrghgwskuB1OQm4mHp1KTEakzryMVz1IBP9wdcDCk41G6XB-eqIfU/w640-h338/erdogan-ploia.jpg" width="640" /></a><br /><br /><div><b>Μελάς Κώστας</b><br />Στο δημόσιο διάλογο όλο και πιο συχνά εμφανίζονται απόψεις οι οποίες πιστοποιούν με βεβαιότητα την επικείμενη "κατάρρευση" της τουρκικής οικονομίας. Το βασικό επιχείρημα εδράζεται στη σημαντική υποτίμηση του τουρκικού νομίσματος έναντι των νομισμάτων των βασικών εμπορικών εταίρων της Τουρκίας και κυρίως του αμερικανικού δολαρίου και του ευρώ, που έχει παρατηρηθεί ειδικά μετά το 2018. Αξίζει να σημειωθεί ότι από την 1η Ιανουαρίου 2005 που εισήχθη η νέα τουρκική λίρα με ισοτιμία έναντι του δολαρίου ίση με 1,325,7 καθ΄ όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης Ερντογάν το τουρκικό νόμισμα συνεχώς διολίσθαινε.<br /><br />Ο βασικός λόγος μπορεί να αναζητηθεί στην συνεχή ελλειμματικότητα του τουρκικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών η αναχρηματοδότηση, όμως του οποίου, με συνεχή εισροή πόρων από το εξωτερικό, καθιστούσε ελεγχόμενη σε σχετικό βαθμό τη διολίσθηση του νομίσματος. Είναι δεδομένο ότι η νομισματική αυτή διολίσθηση είχε ενταχθεί οργανικά στην χάραξη και άσκηση της οικονομικής πολιτικής της Τουρκίας με όλες τις αρνητικές αλλά και θετικές επενέργειες που αυτό συνεπάγεται.<br /><br />Οι εξελίξεις ως προς τη συνεχή διολίσθηση του νομίσματος είναι κάτι το συνηθισμένο σε χώρες με ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών στην προσπάθειά τους να καλύψουν μέρος της απώλειας ανταγωνιστικότητας της οικονομίας τους. Μη ξεχνάμε ότι η δραχμή διολίσθαινε συνεχώς την περίοδο 1974-2000. Συγκεκριμένα, η ισοτιμία έναντι του δολαρίου ήταν το 1974 30 δρχ. ενώ το 2000 όταν εισήλθε στο ευρώ ήταν 365,6 δρχ.<br /><br />Τα πράγματα στην Τουρκία αλλάζουν μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου 2016. Την τελευταία τριετία οι εισροές πόρων από το εξωτερικό έχουν μειωθεί δραματικά με αποτέλεσμα να υπάρχει όλο και μεγαλύτερη στενότητα συναλλάγματος για να αναχρηματοδοτηθούν οι υφιστάμενες υποχρεώσεις (μακροχρόνιες και βραχυχρόνιες) του ελλειμματικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Οι δύο βασικές αιτίες αυτής της κατάστασης είναι: τα γεωπολιτικά παιχνίδια και η ασκούμενη οικονομική πολιτική του προέδρου Ερντογάν.<div><br />To πρώτο μέλημα<br /><br />Μια σειρά εξελίξεων στην τουρκική πολιτική έχουν προκαλέσει ανησυχία και αβεβαιότητα στους επενδυτές με αποτέλεσμα να αποσύρουν τα κεφάλαιά τους από την χώρα. Οι εξελίξεις αυτές είναι:<br /><br />Η απομάκρυνση του Ερντογάν από τις "πολιτικές αρχές" της Δύσης,<br />Η εγκατάλειψη κάθε σκέψης ένταξης στην ΕΕ με την παράλληλη ανάδειξη από τμήμα του πολιτικού κατεστημένου της ασιατικής προοπτικής της χώρας,<br />Οι απειλές που εκστομίζει ο Ερντογάν σε όποιον διαφωνεί με τις απόψεις του, η στρατηγική προσέγγιση με Ρωσία και Ιράν και τελευταία με Κίνα,<br />Η εμπλοκή σε πολεμικές διαμάχες με στόχο την κατάκτηση εδαφών (Συρία) ή αποικιοποίηση χωρών (Λιβύη) ως κλασικός ευρωπαίος ιμπεριαλιστής πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και γενικότερα η ανάμειξή του σε όλο το φάσμα των προβλημάτων που αφορούν στον αραβικό κόσμο<br /><br />Συγχρόνως η ασκούμενη οικονομική πολιτική, δείχνει να είναι στον αντίποδα αυτής που θα έπρεπε να ασκείται στο συγκεκριμένο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που εξακολουθεί να λειτουργεί η τουρκική οικονομία. Η άσκηση αυτού του είδους της οικονομικής πολιτικής συνέβαλε παράλληλα και περισσότερο στην απόσυρση ξένων κεφαλαίων από την χώρα.<br />Ο Ερντογάν πιστεύει, απλά, ότι ο μόνος τρόπος να γίνει υπέρβαση των δυσκολιών είναι η συνεχής μεγέθυνση του ΑΕΠ, έστω και αν αυτό επιφέρει πρόσκαιρες δυσκολίες στην συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματος και όχι μόνο.<br /><br />Φαίνεται ότι η μεγέθυνση του εγχώριου (πραγματικού) τομέα ήταν πάντοτε το πρώτο μέλημα και ο παράγοντας που εξασφάλιζε σε βάθος χρόνου την επίλυση των προβλημάτων που γεννιούνται στο νομισματικό τομέα της οικονομίας. Η μεγέθυνση του ΑΕΠ θεωρητικά αποτελεί κριτήριο για την εισροή κεφαλαίων, δεδομένου ότι σε οικονομία με υψηλό και αυξανόμενο εισόδημα ασκεί θετικό κίνητρο για άμεσες και άλλου είδους επενδύσεις από το εξωτερικό. Θεωρεί, δηλαδή, ότι κλείνοντας τα μάτια στα υπαρκτά προβλήματα (συσσώρευση εξωτερικού χρέους, υποτίμηση του νομίσματος, αδυναμία ή δυσκολία αναχρηματοδότησης του χρέους) η μεγέθυνση του ΑΕΠ θα τα καλύψει. Έτσι, θα επανέλθει η ανθηρή περίοδος της πρώτης δεκαετίας της διακυβέρνησης του κόμματος Δημοκρατίας και Ανάπτυξης.</div><div><br />Στην κόψη του ξυραφιού<br /><br />Η συγκεκριμένη επιλογή θέτει την πορεία της τουρκικής οικονομίας στην κόψη του ξυραφιού, με την έννοια ότι η κρίση ρευστότητας συναλλάγματος κινδυνεύει να μετατραπεί σε κρίση φερεγγυότητας που σημαίνει πλήρη αποκοπή από τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Μέχρι σήμερα αυτό δεν έχει συμβεί. Επίσης λόγω της ολιγαρχικής φύσης του καθεστώτος η κυβέρνηση μπορεί να επεμβαίνει με αυταρχικά διοικητικό τρόπο στην οικονομία προκειμένου να αποκομίσει τους απαιτούμενους πόρους για την αναχρηματοδότηση των υποχρεώσεών της.<br /><br />Τα μέτρα αυτά, ως γνωστόν, είναι τα ακόλουθα: δάνεια από φιλικές χώρες, πράξεις ανταλλαγής νομισμάτων επίσης με φιλικές χώρες, δάνεια σε συνάλλαγμα της Κεντρικής Τράπεζας από τις ιδιωτικές τουρκικές τράπεζες, αγορά όλης της παραγωγής χρυσού της χώρας, υποθήκευση μελλοντικών στοιχείων του ενεργητικού (κυρίως υποδομές) του τουρκικού κράτους, αλλά και στοιχείων του ενεργητικού κρατικών και ιδιωτικών επιχειρήσεων σε ξένα κράτη (Κατάρ, Κίνα κτλ). Η έμμεση και άμεση πώληση των στοιχείων ενεργητικού του τουρκικού κράτους είναι σχεδόν βέβαιον ότι δεν αποτελεί μακροχρόνια λύση.<br /><br />Βέβαια αυτή η πολιτική έχει τα όρια της. Όμως χρονικά δεν μπορούμε να πούμε πότε θα φθάσει σε αυτά τα όρια και αν θα φθάσει καθώς οι μελλοντικές εξελίξεις είναι ανοικτές και απρόβλεπτες και μάλιστα με πρόεδρο τον Ερντογάν.</div><div><br />Γιατί ο Ερντογάν αγνοεί τους οίκους<br /><br />Γιατί, λοιπόν, ο Ερντογάν, παρά τις πολλαπλές παρατηρήσεις και προειδοποιήσεις των οίκων αξιολόγησης και των διεθνών αναλυτών ότι η ασκούμενη οικονομική πολιτική βρίσκεται στον αντίποδα αυτής που θα έπρεπε να ασκείται σύμφωνα με τα εγχειρίδια της οικονομικής θεωρίας, επιμένει να τους αγνοεί;<br /><br />Το κρίσιμο σημείο που ίσως αποτελεί ένα είδους απάντησης στο έμμεσο ερώτημα της παραπάνω παραγράφου θα μπορούσε να είναι το ακόλουθο: το ασκούμενο μείγμα οικονομικής πολιτικής από την τουρκική κυβέρνηση συνάδει με τη γενικότερη γεωστρατηγική προσπάθεια του Ερντογάν να καταστήσει την Τουρκία περιφερειακή δύναμη. Όπως καταβάλλει προσπάθειες αυτονόμησης στη γεωπολιτική σκακιέρα από τις μεγάλες δυνάμεις με στόχο να καταστήσει την Τουρκία ισότιμο συνομιλητή μαζί τους, έτσι επιχειρεί και στην οικονομική πολιτική. Δηλαδή, αποσκοπεί στο να απεγκλωβιστεί από τους περιορισμούς που επιβάλλονται από το διεθνές περιβάλλον στο οποίο ως γνωστόν κυριαρχούν οι μεγάλες δυτικές οικονομίες.<br /><br />Όμως, μία "φιλελεύθερη", στο πλαίσιο των δυτικών προτύπων, Τουρκία, θα μπορούσε εύκολα να αλλάξει οικονομική πολιτική όπως της δείχνουν όλοι οι δυτικότροποι πολυμερείς θεσμοί της παγκοσμιοποίησης. Όμως, αυτό θα σήμαινε, κατά τον Ερντογάν και την κυρίαρχη ομάδα του, ότι η Τουρκία θα βολοδέρνει ανάμεσα στη Σκύλα και στην Χάρυβδη των οικονομικών δεσμών που έχουν επιβάλει οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Το έχει δηλώσει άλλωστε επανειλημμένως: περιφερειακή δύναμη χωρίς βαθμούς ελευθερίας και δυνατότητα άσκησης αυτόνομης οικονομικής πολιτικής δεν νοείται.<br /><br />Από το 2002 μέχρι και το 2015-6, ο Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο όλες περιστάσεις που του παρουσιάστηκαν, στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, και με τη αμέριστη βοήθεια των δυτικών επιχειρήσεων κατάφερε να μεγεθύνει το ΑΕΠ της χώρας περίπου κατά 4 φορές (από 220 σε 850 δισ. δολάρια) με ότι αυτό συνεπάγεται για την γενικότερη ευημερία του τουρκικού λαού. Δηλαδή, το κατά κεφαλή ΑΕΠ σε όρους αγοραστική δύναμης το 2019 ήταν 28.167 από 15.469 το 2002. Ειρήσθω εν παρόδω το αντίστοιχο ελληνικό το 2019 ήταν 30.314 από 31.502 το 2002!</div><div><br />Τουρκική οικονομία και σκληρή ισχύς<br /><br />Όμως, παράλληλα, η Τουρκία ακολούθησε με επιμέλεια την μετατροπή της οικονομικής της μεγέθυνσης σε υλικούς παράγοντες σκληρής ισχύος. Το δείχνουν δύο στοιχεία:<br />Το πρώτο είναι η ανάπτυξη της τουρκικής αμυντικής τεχνολογίας και βιομηχανίας τα τελευταία περίπου 20 χρόνια, η οποία τελικά φαίνεται ότι έχει αποδώσει καρπούς. Αν και ο συγκεκριμένος τομέας δεν έχει αναπτυχθεί στον βαθμό που τον παρουσιάζει το τουρκικό κατεστημένο, ωστόσο είναι σε τέτοιο επίπεδο ώστε να ενδυναμώνει την ισχύ του στρατού και να προκαλέσει πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στην οικονομία. Εξάλλου, η συνεχής αύξηση των αμυντικών δαπανών και ιδιαίτερα την περίοδο μετά την απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, γέμισε τα βιβλία παραγγελιών και των τουρκικών επιχειρήσεων ενεργοποιώντας την τουρκική οικονομία.<br />Το δεύτερο είναι η συνεχής αύξηση των αμυντικών δαπανών και ιδιαίτερα την περίοδο μετά την απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, όπως φαίνεται από τα υπάρχοντα στοιχεία : από 13,0 το 2010 σε 22,0 δις δολάρια ΗΠΑ.<br /><br />Δεν πρέπει να θεωρούμε ότι η Τουρκία έχει αποκτήσει αυτονομία στην παραγωγή οπλικών συστημάτων, δεδομένου ότι μεγάλο μέρος της χρησιμοποιούμενης τεχνολογίας είναι εισαγόμενη (η προστιθέμενη αξία δεν πρέπει να υπερβαίνει το 40,0%) και επίσης εισαγόμενες είναι οι απαιτούμενες πρώτες ύλες, τα ημικατεργασμένα, και σειρά από προϊόντα απαραίτητα για τη δημιουργία των τελικών προϊόντων.<br /><br />Το ίδιο συμβαίνει και με την οικονομική της εξάρτηση από τη Δύση, την Κίνα και τη Ρωσία. Η Τουρκία εξάγει το 59,0% των αγαθών στις χώρες της Ευρώπης, το 25,0% στις χώρες της Ασίας, το 7,8% στις αφρικανικές χώρες και το 7,6% στις χώρες της Αμερικής. Αντίστοιχα εισάγει το 53,0% του συνόλου από τις ευρωπαϊκές χώρες, το 33,0% από τις χώρες της Ασίας και το 11,0% από τις χώρες της Αμερικής.<br /><br />Με την Ευρώπη το ισοζύγιο αγαθών το 2019 είναι πλεονασματικό, σε αντίθεση με την Κίνα και τη Ρωσία που είναι καθαρά ελλειμματικό (περίπου 19 δις δολάρια και με τις δύο χώρες το 2018). Όμως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι μεγάλο μέρος των εξαγομένων βιομηχανικών αγαθών προς την Ευρώπη οφείλεται ουσιαστικά στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που βρίσκονται εγκαταστημένες στην χώρα. Επίσης μεγάλο μέρος των λεγόμενων στρατηγικών αγαθών (τεχνολογία και πρώτες ύλες) εισάγονται από τη Δύση και τελευταία από την Κίνα. Η γεωοικονομική στροφή (;) που επιχειρεί η Τουρκία με τις Κίνα και Ρωσία ουσιαστικά μεγαλώνει την οικονομική της εξάρτηση με τις δύο αυτές χώρες.</div><div><br />Μετέωρο βήμα<br /><br />Η έντονη αύξηση της σκληρής ισχύος, την οποία επιχειρεί να χρησιμοποιήσει ο Ερντογάν, όπως οι παλιές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προκειμένου να αποκομίσει οφέλη (διπλωματικά, γεωπολιτικά και οικονομικά) σε μια απέλπιδα προσπάθεια να υπερβεί τις σημερινές του πάσης φύσεως δυσκολίες, κινδυνεύει να αποδειχθεί φενάκη και παράλληλα να επιβαρύνει τη σημερινές οικονομικές δυσκολίες. Όσο περισσότερο προσπαθεί η Τουρκία να μεγαλώσει την παραγωγική ικανότητα της βαριάς και σχετικής με την αμυντική βιομηχανία της, προετοιμαζόμενη για την επεκτατική πολιτική της τόσο περισσότερο θα εξαρτάται από την παγκόσμια αγορά και τις εισαγωγές πρώτων υλών και τεχνολογίας.<br /><br />Πρόκειται για ένα μετέωρο βήμα που οι πιθανότητες να πέσει στο κενό είναι πολύ μεγάλες, δεδομένου ότι η δύναμη ισχύος της (πολιτικής και οικονομικής) εξακολουθεί, παρά τις προόδους, να υπολείπεται κατά πολύ των δυτικών αναπτυγμένων χωρών. Όμως, έχω τη γνώμη ότι όλα τα παραπάνω ερμηνεύουν το πως πολιτεύεται ο Ερντογάν στην οικονομία την τελευταία περίοδο.<br /><br />Όλες οι αναλύσεις που στηρίζονται στην αυτονόμηση της Οικονομίας από την Πολιτική – κάτι αδύνατον εν τοις πράγμασι που αποτελεί μια παλαιά φιλελεύθερη προσέγγιση που δυστυχώς κυριαρχεί και σήμερα στην οικονομική σκέψη– επικεντρωμένες στους χρηματιστηριακού δείκτες, δεν μπορούν να ερμηνεύσουν την οικονομική πολιτική του Ερντογάν, εκτός του αν νομίζουν ότι ο Ερντογάν δεν ξέρει τι κάνει και βαδίζει στα τυφλά.<br /><br />Η πολιτική έκφραση των οικονομικών και βιομηχανικών συμφερόντων, αλληλένδετων με άλλους, μη οικονομικούς παράγοντες, αντανακλά την τεράστια δυναμική του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, η οποία υπερβαίνει τον απλουστευτικό αναγωγισμό όσων επιχειρούν να διαχωρίσουν τους πολιτικούς από τους οικονομικούς παράγοντες, και φανερώνει τη σφαιρική λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div>

Γιατί η υπό κατάρρευση τουρκική οικονομία δεν καταρρέει

Μελάς Κώστας Στο δημόσιο διάλογο όλο και πιο συχνά εμφανίζονται απόψεις οι οποίες πιστοποιούν με βεβαιότητα την επικείμενη "κατάρρευση...

Διαβάστε την συνέχεια