ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Ο λαός καταδικάζεται ερήμην του

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="tounel" class="alignnone size-large wp-image-14732" height="300" src="http://freepen.gr/wp-content/uploads/2013/01/tounel-500x227.jpg" width="550" /></div>
 
Μια κι από ότι βλέπουμε, δεν υπάρχουν πολίτες στη δίκη. Δεν ενδιαφέρονται να παραστούν ή είναι απλά φυγάδες. Φυγάδες στο κόσμο τους. Μέρες άγιες λένε, όπου η αγιοσύνη έχει ένα όριο μεταξύ λαχτάρας για τα σφαχτά του Πάσχα ή σε περίπτωση που δεν υπάρχει χρήμα για το πασχαλινό τραπέζι σ΄ενα μοιρολόι του τύπου “τι θα απογίνουμε” Κατασκευασμένες συνειδήσεις, διαγραμμένες μνήμες, είναι εύκολο να ξεριζωθεί ένα δέντρο που έχει ήδη σαπίσει. 
Είναι εύκολο σ΄ενα πλήθος που αναγνωρίζεται από τη γκρίνια του κι όχι τα έργα του. Την προσμονή του σ΄ενα Μεσσία που θα τον προσκυνήσει για να τον σώσει και στη συνέχεια θα τον σταυρώσει επειδή δεν του έκανε τα χατίρια. 
Το έργο των Παθών, της Σταύρωσης και της Ανάστασης  είναι σε συνεχή επανάληψη. Εκατομμύρια άνθρωποι σφάζονται για το Θεό που πιστεύει ο καθένας. Μαρτυρούν και σκοτώνουν σ΄ονομά του. Λατρεύουν και μισούν.  Το πρόβλημα είναι πως το κάνουν προσμένοντας , όπως και στην πολιτική τους ζωη, κάποιο αντάλλαγμα. Ενα μέσον σωτηρίας. Μια σωτηρία που θα έρθει τυλιγμένη σε πακέτο δώρου με κούριερ στο σπιτι. 
Ακόμα και το Θεό ρε γαμώτη μου σαν το βουλευτή που εκλέγουμε τον βλέπουμε. Μια ψήφο μπας και μας διορίσει στο παράδεισο. Μήπως χωρίς ιδιαίτερο κόπο,  και κάνοντας όλες τις γουρουνιές που μας περνάνε από το μυαλό, τη σκαπουλάρουμε στο τέλος. Κάποιος όμως , να θυμάμαι καλά, είχε πει πως ο Θεός μπορεί να σε συγχωρέσει αλλά το νευρικό σου σύστημα ποτέ. Αργά ή γρήγορα τις συνέπειες του δικαστηρίου της ζωής που έγινε ερήμην σου θα τις λουστείς. Η για να το πούμε καλύτερα ότι κάνεις θα το βρεις στη γωνιά να σε περιμένει πολλαπλασιασμένο, χωρίς έλεος. 
 
<a href="http://freepen.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Ο λαός καταδικάζεται ερήμην του

Μια κι από ότι βλέπουμε, δεν υπάρχουν πολίτες στη δίκη. Δεν ενδιαφέρονται να παραστούν ή είναι απλά φυγάδες. Φυγάδες στο κόσμο τους. Μέρε...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο θυμός της Γερμανίας, τρία χρόνια μετά.

Ellada simera 0 Ελλάδα, Ευρώπη 15:06

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="german-europe3" border="0" class="alignnone size-large wp-image-13991" height="426" src="http://freepen.gr/wp-content/uploads/2013/01/german-europe3-500x333.jpg" width="640" /></div>
 
Του Γιάννη Βαρουφάκη. 
 
Καθώς κλείνουν τρία χρόνια από το Μνημόνιο, οι επετειακές ανασκοπήσεις δίνουν και παίρνουν, όπως είναι φυσικό. Τρία χρόνια μετά, ίσως έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αντί να προβούμε σε μια ακόμα επισκόπηση του «κακού που μας βρήκε», να δούμε ξανά αυτά τα τρία χρόνια, μέσα από τα μάτια του μέσου Γερμανού. 
Διαβάζοντας τα ευρήματα του πρόσφατου Ευρωβαρόμετρου, παρατηρούμε μια θεαματική άνοδο του ποσοστού των Γερμανών πολιτών που δεν εμπιστεύονται τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ούτε και τους χειρισμούς της κυβέρνησής τους ως προς την ευρωπαϊκή κρίση. (Εκεί που το 2007 μόνον το 36% δήλωνε έλλειψη εμπιστοσύνης στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Γερμανίας, πέρσι, το 2012, το ποσοστό αυτό μετετράπη σε πλειοψηφία της τάξης του 59%.) Σε συνδυασμό με τη δημιουργία του νέου ευρω-σκεπτικιστικού κόμματος (Εναλλακτική για τη Γερμανία), καθώς και της όλο και πιο έντονης καμπάνιας από το Ifo του κ. Sinn και την Bundesbank του κ. Weidemann εναντίον της διάσωσης της Ευρωζώνης μέσα από μια πραγματική τραπεζική ενοποίηση, είναι πασιφανές ότι απομακρύνεται επικίνδυνα η προοπτική της απαραίτητης πολιτικής και οικονομικής συνεννόησης μεταξύ της γερμανικής ηγεσίας και της υπόλοιπης (ελλειμματικής) Ευρώπης. 
Μερικές μέρες μετά την υπογραφή του Μνημονίου 1, τον Μάιο του 2010, σε άρθρο εδώ στο protagon με τίτλο «Ο Θυμός της Γερμανίας», είχα χαρακτηρίσει τη δανειακή εκείνη συμφωνία «τιμωρητική» απέναντι στην Ελλάδα. Και αναρωτιόμουνα: «Μας αξίζει μια τέτοια τιμωρία; Μπορεί. Τουλάχιστον ο μέσος Γερμανός έτσι νομίζει. Δεν είναι όμως αυτό το ζήτημα. Το ερώτημα τίθεται αλλιώς: Αξίζει στον μέσο Γερμανό το αποτέλεσμα μιας τέτοιας εκδικητικής τιμωρίας; Νομίζω πως όχι. Έχει εργασθεί πολύ σκληρά ο μέσος Γερμανός για να του πρέπει μια Κρίση σαν αυτή που θα έρθει αν η κυβέρνησή του επιμείνει να μας επιβάλει τις Νέες Βερσαλλίες». 
Τρία χρόνια μετά είναι πλέον γενικώς αποδεκτό, ακόμα και για τους ιθύνοντες του ΔΝΤ, ακόμα και για τον κ. Τόμπσεν, ότι η δανειακή συμφωνία του Μαίου του 2008, και οι όροι που την ακολούθησαν, όντως εμπίπτει σε αυτό που ένας φίλος οικονομολόγος εδώ στην Αμερική ονομάζει Βιβλική Διαχείριση Κρίσης (Biblical Crisis Management) – δηλαδή μια αυστηρή, τιμωρητική πολιτική που, εν τέλει, αποτυγχάνει (σύμφωνα με τα δικά της τα κριτήρια) να σταθεροποιήσει την κοινωνική οικονομία των οποίων τους πολίτες τιμωρεί παραδειγματικά. Αυτό που δεν είναι πασιφανές, αλλά που νομίζω ότι ισχύει, είναι ότι, πράγματι, ο μέσος Γερμανός είδε τη ζωή του να χειροτερεύει λόγω των «τιμωρητικών» Νέων Βερσαλλιών που πρωτο-επιβλήθηκαν στην Ελλάδα και που, κατόπιν, επεκτάθησαν σε μεγάλο τμήμα της Ευρωζώνης. 
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης του Βερολίνου, ο μέσος Γερμανός βρέθηκε στο μάτι μιας συστηματικής οικονομικής επιδείνωσης. Μπορεί η ανεργία στη Γερμανία να κρατιέται, προς το παρόν, χαμηλά, αλλά το ποσοστό των εργαζόμενων-πτωχών (δηλαδή εργαζόμενων που βρίσκονται κάτω από το επίσημο γερμανικό όριο της φτώχειας – που δίδεται ως το 60% του μεσαίου εισοδήματος) αυξήθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια κατά 82%! Έτσι, οι σκληρά εργαζόμενοι Γερμανοί είτε βιώνουν πρωτοφανή οικονομική στενότητα είτε βλέπουν συναδέλφους τους, φίλους τους, να δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα χωρίς κρατικά επιδόματα. Παράλληλα, βλέπουν τις υπηρεσίες υγείας τους να πλήττονται από μεγάλες δόσεις κρατικής λιτότητας (καθώς η κυβέρνηση πασχίζει, στο πλαίσιο της αυτο-επιβολής αυστηρών δημοσιονομικών στόχων), και τα δημόσια σχολεία τους να υστερούν, την ώρα που ακούν από την τηλεόραση και διαβάζουν στην Bild για δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που πηγαίνουν ως δάνεια στις χώρες και στις τράπεζες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Φυσικό είναι, υπό αυτές τις συνθήκες, ο μέσος Γερμανός να μη θέλει να ακούσει για χαλάρωση της αυστηρής αντιμετώπισης εκείνων τους οποίους θεωρεί υπεύθυνους για τα δεινά του – τους Έλληνες, τους Πορτογάλους, τους Ιταλούς. Κι όποιος Γερμανός πολιτικός ή οικονομολόγος καταφερθεί εναντίον αυτών των Νέων Βερσαλλιών, χάνει αμέσως την εμπιστοσύνη του γερμανικού κοινού. 
Κάπως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, το SPD, δεν τολμά να δηλώσει (παρά μόνο κεκλεισμένων των θυρών) ότι συμφωνεί με όσους εξ ημών επιχειρηματολογούν υπέρ ευρωομολόγων, υπέρ μιας πραγματικής τραπεζικής ενοποίησης, υπέρ ενός ευρωζωνικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Κόμματα και πολίτες εγκλωβίζονται σε μια ισορροπία κατεστημένων στρεβλών απόψεων που αποκλείουν την οποιαδήποτε συζήτηση για γενναία βήματα προς ορθολογικές λύσεις σε επίπεδο Ευρωζώνης. Την ίδια στιγμή, οι γερμανικές τράπεζες κάνουν πάρτυ λόγω της συνεχιζόμενης κρίσης (βλέποντας τα κεφάλαια των αποταμιευτών της Περιφέρειας να ρέουν προς αυτές) ενώ το γερμανικό κράτος ποτέ του δεν μπορούσε να δανείζεται με χαμηλότερα επιτόκια. 
Κάπως ετσι, το default της γερμανικής κοινής γνώμης δεν είναι άλλο από την εμμονή στη γενικευμένη λιτότητα και στην κάθετη άρνηση οποιασδήποτε δημιουργίας μηχανισμού ανακύκλωσης των γερμανικών πλεονασμάτων που είναι απαραίτητος τόσο για τη διατήρηση και αναπαραγωγή τους, όσο και για τη διάχυσή τους σε πλατύτερα στρώματα της (χειμαζόμενης) γερμανικής κοινωνίας. Το χειρότερο είναι ότι όσο περισσότερους Γερμανούς εγκλωβίζει η ισορροπία αυτή στη (σχετική) φτώχεια, τόσο περισσότερο ενισχύεται, καθιστώντας ακόμα πιο δυσχερή την απόδραση του γερμανικού λαού από τη λογική των Νέων Βερσαλλιών που καταστρέφουν την Ευρωπαϊκή Περιφέρεια, πλήττοντας ταυτόχρονα τον μέσο Γερμανό εργαζόμενο. 
Αν αναφέρομαι ξανά και ξανά στη Συνθήκη των Βερσαλλιών (κάτι που έκανα για πρώτη φορά το 2010), το κάνω (α) επειδή ο παραλληλισμός με τα δικά μας ευρωζωνικά Μνημόνια είναι πολύ χρήσιμος και διαφωτιστικός, και (β) επειδή ο μέσος Γερμανός θα έπρεπε να μπορεί να καταλάβει το παράδοξο που ελλοχεύει σε μια τέτοιου είδους και φύσης Συνθήκη. Σημασία δεν είχε, τότε, μετά το πέρας του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, αν οι Γερμανοί άξιζαν να τιμωρηθούν συλλογικά για τον πόλεμο. Σημασία είχε, όπως προειδοποίησε ο Keynes τους Βρετανούς και τους Γάλλους νικητές, ότι η «τιμωρητική» Συνθήκη των Βερσαλλιών τελικά θα αποδεικνυόταν μπούμερανγκ για εκείνους (αγγλογάλλους) που την επέβαλαν με σκοπό την τιμωρία των Γερμανών. Όπως έγραφα σε εκείνο το άρθρο πριν από τρία χρόνια: «Από τη μία, οι Επανορθώσεις ποτέ δεν βοήθησαν τους νικητές αρκετά ενώ, από την άλλη, είχαν εφιαλτικά αποτελέσματα στη Γερμανία, την οικονομική ζωή της οποίας αφαίμαξαν τόσο που ο Χίτλερ βρήκε εύφορο έδαφος πάνω στο οποίο να σπείρει τα δηλητηριασμένα κηρύγματά του. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Το γεγονός ότι μια μεγάλη βιομηχανική χώρα αναγκάστηκε να εισάγει όλο και λιγότερα αγαθά από τη Γαλλία και τη Βρετανία, αποσταθεροποίησε τη βιομηχανία των δύο Ευρωπαίων νικητών. Την αποσταθεροποίησε τόσο που όταν “χτύπησε” το 1929, το χτύπημα ήταν ακόμα πιο επώδυνο». 
Κάτι αντίστοιχο ισχύει σήμερα στη Γερμανία και εξηγεί τους λόγους που ο μέσος Γερμανός υποφέρει πολύ περισσότερο τα τρία τελευταία χρόνια, ως αποτέλεσμα της επιβολής των Μνημονίων στην Περιφέρεια, από όσο του «άξιζε» να υποφέρει – από όσο «χρειαζόταν» να υποφέρει. Για να πάρουμε μια ιδέα του πόσο βασίζεται η γερμανική βιομηχανία, από την οποία εξαρτάται η διαβίωση του μέσου Γερμανού εργαζόμενου, το 2012, η Γερμανία παρουσίασε εμπορικό έλλειμμα €27 δισ. με χώρες από τις οποίες εισάγει ενέργεια – Ρωσία, Λιβύη και Νορβηγία. Παράλληλα, είχε έλλειμμα στο εμπορικό της ισοζύγιο της τάξης των €4,7 δισ. και €11,7 δισ., αντίστοιχα, με την Ιαπωνία και την Κίνα. Συνολικά, το γερμανικό εμπορικό έλλειμμα απέναντι στις υπόλοιπες πλεονασματικές (εξαγωγικές) χώρες (εκτός ΕΕ) έφτασε, για το 2012, τα €43,4 δισ. Και πώς κάλυψε αυτό το εμπορικό έλλειμμα; Το κάλυψε μέσω ενός γιγαντιαίου εμπορικού πλεονάσματος της τάξης των €54.6 δισ. που είχε με τις… ελλειμματικές χώρες της Ευρωζώνης (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Κύπρο και Ιρλανδία). Με άλλα λόγια, οι καθαρές εξαγωγές της Γερμανίας, σε χώρες που η επικρατούσα στη Γερμανία «ισορροπία απόψεων» θεωρεί ότι πρέπει να μείνουν στον Προκρούστη των Νέων Βερσαλλιών, μειώνοντας την αγοραστική τους δύναμη, ήταν εκείνες που κάλυψαν (με τις αγορές τους γερμανικών εξαγωγών) ολόκληρο το εμπορικό έλλειμμα της Γερμανίας προς την Κίνα, την Ιαπωνία, τη Νορβηγία, τη Ρωσία και τη Λιβύη, αφήνοντας μάλιστα ένα υπόλοιπο €11,2 δισ. το οποίο βοήθησε τη Γερμανία να καλύψει μεγάλο μέρος των μεταβιβάσεων των γερμανικών βιομηχανικών θηρίων (π.χ. τη VW-Audi) προς τις θυγατρικές και τους προμηθευτές τους στην Τσεχία-Σλοβακία (€3,4 δισ.) και την Ολλανδία (€15 δισ.). 
Το 2013, τι θα απογίνει αυτός ο ισολογισμός; Δεδομένου ότι οι Νέες Βερσαλλίες επιφέρουν μείωση της αγοραστικής δύναμης των ελλειμματικών χωρών, σε βαθμό που κόβει την ανάσα, από πού θα βρει η γερμανική βιομηχανία τη ζήτηση που απαιτεί ώστε να κρατηθεί πλεονασματική (για να μη χρειαστεί να προβεί σε απολύσεις); Από την Κίνα; Ήδη έχουμε εμφανή στοιχεία που δείχνουν μεγάλη πτώση των γερμανικών εξαγωγών στην Κίνα για το 2013. Από την Ιαπωνία; Αδύνατον, δεδομένης της επιθετικά επεκτατικής νομισματικής πολιτικής της Κεντρικής Τράπεζας του Τόκυο η οποία ρίχνει το γιεν. Από την Αμερική; Και πάλι η απάντηση μοιάζει αρνητική καθώς το δολάριο τείνει προς τα κάτω ως αποτέλεσμα της χαλαρής πολιτικής της Fed σε αντιδιαστολή με τη συστηματικά σκληρή πολιτική της ΕΚΤ. 
Το μόνο λογικό συμπέρασμα είναι ότι η τιμωρητική πολιτική εναντίον των ελλειμματικών Ευρωπαίων, που πρωτο-εφαρμόστηκε πριν τρία χρόνια στην Ελλάδα και επεκτείνεται στην Ευρωζώνη μέρα με τη μέρα (παρά τα λόγια του αέρα του κ. Μπαρόζο), η πολιτική που ονομάζω -τρία χρόνια τώρα- «Νέες Βερσαλλίες», θα πλήξουν κι άλλο, πολύ χειρότερα, τον μέσο, σκληρά εργαζόμενο Γερμανό – στον οποίο εξαρχής άξιζε καλύτερη τύχη. Κι όσο η νέα δυστυχία των νεόπτωχων Γερμανών γίνεται πιο εμφανής στη Γερμανία και τροφοδοτεί όλο και πιο πολύ την έφεση προς ακόμα αυστηρότερη τιμωρητική πολιτική απέναντι στους ελλειμματικούς λαούς, τόσο πιο μικρά θα είναι τα περιθώρια για μια ορθολογική λύση της Κρίσης του Ευρώ. Μια τέτοια διαδικασία δεν μπορεί να έχει αίσιο τέλος για την Ευρώπη – Βόρεια ή Νότια, ελλειμματική ή πλεονασματική. 
 
<a href="http://freepen.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Ο θυμός της Γερμανίας, τρία χρόνια μετά.

Του Γιάννη Βαρουφάκη. Καθώς κλείνουν τρία χρόνια από το Μνημόνιο, οι επετειακές ανασκοπήσεις δίνουν και παίρνουν, όπως είναι φυσικό. Τ...

Διαβάστε την συνέχεια

Έγγραφα - Φωτιά: Οι Γερμανοί αναγνώρισαν τη ληστεία στην κατοχή!

Ellada simera 0 Εθνικά Θέματα, οικονομία 15:00

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" height="344" src="http://www.e-afipnisi.gr/img/b988e88fd94a3b47434beeb650cff880hitler.jpg500.jpg" width="540" /></div>
 
Συγκλονιστικές πτυχές του ζητήματος των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα αποκάλυψε η Real news. Και αποκαλύπτει τις ανελέητες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές λεηλασίες που έγιναν από τους Γερμανούς στα χρόνια της κατοχής. Δεν είναι θέμα εκδίκησης. Είναι θέμα χρέους (άλλου από αυτό που εννοούν οι Γερμανοί) και Nεμέσεως. 
 
H «R» ζητεί επιτέλους, έπειτα από ανίερη σιγή 65 χρόνων, η ελληνική κυβέρνηση, με συμφωνία όλων των πολιτικών κομμάτων (πλην της Χρυσής Αυγής), όπως έγινε στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, να θέσει στη γερμανική κυβέρνηση το πελώριο ηθικό θέμα, που διογκώνεται καθημερινά. 
Αυτό αποτελεί στοιχειώδη οφειλή για τα βάσανα, την οργή και την απελπισία των Ελλήνων σήμερα και στοιχειώδη οφειλή για τις θυσίες του ελληνικού λαού εκείνα τα χρόνια. 
 
Ολες οι ελληνικές κυβερνήσεις -πλην δύο εξαιρέσεων, που και αυτές όμως εκφυλίστηκαν- άφησαν το μέγα θέμα ανέγγιχτο. Θέλουμε, κατ’ αρχάς, διάλογο με τις γερμανικές Αρχές. Οχι επαιτείες, ούτε δίσκο ελεημοσύνης, αλλά υπερήφανες απαιτήσεις, που δικαιολογούνται απόλυτα και ενισχύονται όσο περνούν τα χρόνια. 
 
Τα σημερινά ντοκουμέντα (έγγραφα της Τράπεζας της Ελλάδος του 1942 και του 1946) αποδεικνύουν περίτρανα ότι η Γερμανία του Χίτλερ(!) είχε αρχίσει να αποπληρώνει τις δόσεις του αναγκαστικού κατοχικού δανείου που συνέτριψε οικονομικά τη χώρα μας. Ιδιαίτερα σημαντικό ντοκουμέντο είναι ένα έγγραφο του υπουργείου Οικονομικών προς την Τράπεζα της Ελλάδος το 1942, στο οποίο αναφέρεται ρητά ότι θα πρέπει να ανοίξει λογαριασμό από τον οποίο οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής θα παίρνουν τα χρήματα του αναγκαστικού δανείου. 
 
Συγκλονιστικά ντοκουμέντα είναι και αυτά που αφορούν τις αρπαγές των ελληνικών αρχαιοτήτων, όπως καταγράφονται και πάλι σε έγγραφο της ελληνικής κυβέρνησης το 1946, με το οποίο ζητεί από δημάρχους και κοινοτάρχες όλης της χώρας να στείλουν λεπτομερή κατάλογο των κλαπέντων από τους Γερμανούς πάσης φύσεως αρχαιολογικών αντικειμένων. Ο αριθμός τους είναι ασύλληπτος, καθώς 8.500 τέτοια αντικείμενα -άλλα ανεκτίμητης και άλλα σπάνιας αξίας- έφυγαν στη Γερμανία! Αυτές οι λεηλασίες ήταν οργανωμένες από ανώτερους στρατιωτικούς, από αρχαιολογικές αποστολές και άλλους Γερμανούς αξιωματούχους. 
 
Αδιάσειστα ιστορικά ντοκουμέντα που αποκαλύπτουν το πώς μεθοδεύτηκε από τις δυνάμεις κατοχής η «μεγάλη κλοπή» του πλούτου του ελληνικού λαού με τη σύναψη του αναγκαστικού δανείου στις αρχές του 1942, αλλά και το πώς η γερμανική πλευρά αναγνώρισε την οφειλή -καταβάλλοντας μάλιστα 19 ολόκληρες δόσεις την περίοδο 1943-44- φέρνει στο φως η «R». 
 
Τα έγγραφα αυτά πιστοποιούν όχι μόνο τους «σκοτεινούς» και σκληρούς όρους με τους οποίους επιβλήθηκε η σύναψη του δανείου στην κατοχική ελληνική κυβέρνηση, αλλά και το γεγονός ότι ακόμη και η ναζιστική Γερμανία αναγνώριζε την οφειλή επιστρέφοντας μικρό μέρος των δανεικών... Πρόκειται για ντοκουμέντα που προέρχονται από τα αρχεία του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών και της Τράπεζας της Ελλάδος και έχουν ενταχθεί στην απόρρητη έκθεση που συνέταξε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και έχει στα χέρια της εδώ και λίγες εβδομάδες η ελληνική κυβέρνηση. 
 
<a href="http://www.e-afipnisi.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Έγγραφα - Φωτιά: Οι Γερμανοί αναγνώρισαν τη ληστεία στην κατοχή!

Συγκλονιστικές πτυχές του ζητήματος των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα αποκάλυψε η Real news. Και αποκαλύπτει τις ανελέητες οικονομικ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τρείς ήταν και τότε… και χάθηκε η Κύπρος. Τρείς είναι και τώρα…

Ellada simera 0 Ελλάδα 11:42

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-ULpysIGKuJM/UXjb0mAprFI/AAAAAAAA8vk/f1BsZotWGgY/Untitled_thumb%25255B1%25255D.jpg?imgmax=800" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="http://3.bp.blogspot.com/-ULpysIGKuJM/UXjb0mAprFI/AAAAAAAA8vk/f1BsZotWGgY/Untitled_thumb%25255B1%25255D.jpg?imgmax=800" width="540" /></a></div>
 
Πολλοί Ελληνες λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης έχουν αρχίσει να αναπωλούν την περίοδο που κυβερνούσε την Ελλάδα η στρατιωτική χούντα του Παπαδόπουλου, που δήθεν άφησε την Ελλάδα “νοικοκυρεμένη” και ισχυρή. 
Οπως και τότε έτσι και τώρα, αυτό που μετράει είναι ο λογαριασμός που θα έλθει στο τέλος. Επι xούντας η Ελλάδα μπήκε στο γύψο για μια επταετία. Σε μια μια περίοδο που όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι έκαναν ανάπτυξη η χώρα ήταν σε κατάσταση στρατιωτικής προσοχής, αποβλάκωσης και συντήρησης. Στο τέλος ήρθε ο λογαριασμός και η Κύπρος παραδόθηκε στο προσκεκλημένο βιαστή της την Τουρκία, που περίμενε το σήμα των ΗΠΑ για να εφορμήσει. Ο φάκελλος της προδοσίας της Κύπρου μέχρι τώρα δεν έχει ανοίξει. 
Η Ελλάδα δεν ξεπέρασε ποτέ το σόκ που υπέστη από τη χούντα ενώ η ψεύτικη μεταπολίτευση που ακολούθησε οδήγησε τη χώρα σε ένα νέο κύκλο βιασμού της δημοκρατίας. Η οικονομική ανάπτυξη στηρίχθηκε σε θαλασσοδάνεια, που σπαταλήθηκαν σε έργα βιτρίνας και υπέρ ημετέρων. Η παράδοση του Αιγαίου με μνημόνια που υπεγράφησαν μετά την άρνηση των θαλασσίων συνόρων της Ελλάδας με τη Τουρκία στο Αιγαίο, όπως είχαν καθορισθεί απο τις συνθήκες που είχαν υπογραφεί, ακολούθησε. Η Ελληνική ΑΟΖ  και η Ελλάδα μίκρυνε. 
 
Η χώρα τώρα και πάλι είναι στο γύψο για το καλό της... Δεν κουνιέται τίποτα. 
 
Με τους τρείς νέους Σωτήρηδες απο το Σείριο, τον δεξιό Σαμαρά, τον σοσιαλιστή Βενιζέλο και τον αριστερό και σοβαρό Κουβέλη, η Ελλάδα έχασε αυτή τη φορά την Εθνική της κυριαρχία χάριν ενός “νοικοκυρέματος” της Ευρωζώνης, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μεταμόρφωση της χώρας σε ένα κολαστήριο σωμάτων και ψυχών, πρίν αλλάξει η μορφή της εξουσίας στην περιοχή. 
Ο ανταγωνισμός στα κέρδη χάρην μιας δήθεν ανάπτυξης συνεχίζεται, ο λαός εξαθλιώνεται και ο θάνατος έχει γίνει ένας τρόπος λύτρωσης. 5,000 αυτοκτονίες δεν είναι λίγες. Οι στίχοι του Διονυσίου Σολωμού δίνουν μια άλλη μεταφυσική υπόσταση σε όσα υφίσταται η χώρα και οι πολίτες της. 
Η Ελλάδα πρέπει σιγά-σιγά να ετοιμάζεται για ένα νέο Πολυτεχνείο απο το οποίο όμως δεν πρέπει να προκύψουν στην εξουσία πολιτικά πρόσωπα, όπως αυτά που προέκυψαν μετά τη χούντα, οι εγκάθετοι που ακόμη και τώρα με θράσος και περισσή δήθεν αυτάρκεια παραμένουν σαν μπάστακες αλώβητοι στα κέντρα αποφάσεων, εμποδίζοντας τη λειτουργία της δημοκρατίας και διευκολύνοντας την εκμετάλλευση των ολιγαρχών που συνεχίζουν τη συνεργασία με τους κάθε είδους κατακτητές, όπως οι παλιοί οπλαρχηγοί επι Τουρκοκρατίας. 
Η Ελλάδα πράγματι δεν λειτούργησε ποτέ σαν κράτος αλλά έχει ευθύνη απέναντι στην ιστορία της και τον πολιτισμό της να αντιδράσει, να σπάσει τον κύκλο κέρδους μέσα στον οποίο την έχουν εισάγει. Η Ελλάδα καταστρέφεται. Ο λαός υποφέρει. Οι ένοχοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Οι ολιγάρχες συνεχίζουν να ευνοούνται όχι χάριν ευγενείας αλλά απο παράδοση και για παράδοση. 
Η ελπίδα όπως λένε πεθαίνει τελευταία. Ξέρετε γιατί το λένε αυτό; 
 
<a href="http://zcode-gr.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Τρείς ήταν και τότε… και χάθηκε η Κύπρος. Τρείς είναι και τώρα…

Πολλοί Ελληνες λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης έχουν αρχίσει να αναπωλούν την περίοδο που κυβερνούσε την Ελλάδα η στρατιωτική χού...

Διαβάστε την συνέχεια

Πίσω και μετά(;) από την απαγωγή των χριστιανών Ιεραρχών στη Συρία

Ellada simera 0 Ανατολική Μεσόγειος, Ελλάδα 10:28

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.voria.gr/filestore/modules/news/1/3/133812/pic-0-norm.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Picture 0 for Πίσω και μετά(;) από την απαγωγή των χριστιανών Ιεραρχών στη Συρία" border="0" src="http://www.voria.gr/filestore/modules/news/1/3/133812/pic-0-norm.jpg" width="470" /></a></div>
 
Φόβοι ότι η απαγωγή των δύο Ιεραρχών έχει βαθύτερες προεκτάσεις και ενδεχομένως, ιδιαίτερα σκοτεινά κίνητρα... 
 
Παρ’ όλες τις καθησυχαστικές δηλώσεις ότι πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, υπάρχουν φόβοι πως δεν είναι έτσι τα πράγματα, σχετικά με την απαγωγή των δύο χριστιανών ιεραρχών στη Συρία. Ήδη, αγνοείται η τύχη, εδώ και μήνες, άλλων δύο κληρικών. 
Ιδιαίτερα στην Συρία, οι μισθοφόροι-αντάρτες μουσουλμάνοι, πλην των θρησκευτικών λόγων, θεωρούν τους χριστιανούς και ως πολιτικούς αντιπάλους, επειδή οι τελευταίοι υποστηρίζουν το καθεστώς Άσαντ. Και το υποστηρίζουν εκ του λόγου ότι ο Άσαντ δεν προέβαινε σε θρησκευτικές διακρίσεις και συμμετείχαν απρόσκοπτα στα κοινά. 
Οι μισθοφόροι -το απέδειξαν- επιδιώκουν την εξάλειψη της χριστιανικής παρουσίας (το 10% του πληθυσμού, όπως και των Αλεβιτών,  με συνεχείς επιθέσεις σε χριστιανούς και καταστροφές ναών. 
Εκφράζονται λοιπόν φόβοι, μήπως η απαγωγή των δύο Ιεραρχών έχει βαθύτερες προεκτάσεις και ενδεχομένως, ιδιαίτερα σκοτεινά κίνητρα, με τελικό στόχο να γενικευτεί η σύρραξη μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Την απειλή του τζιχάντ την ακούμε πολύ συχνά τελευταία, ακόμη και στην περίπτωση της Βοστώνης από την μητέρα των δύο φερομένων ως δραστών. 
Και μπορεί μεν η διεθνής κοινότητα να αδιαφορεί για την τύχη των χιλιάδων άσημων χριστιανών (ενισχύοντας μάλιστα τους μισθοφόρους), οι δύο Ιεράρχες όμως είναι προβεβλημένες προσωπικότητες και η απαγωγή τους δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. 
Αν οι επιθέσεις κατά των χριστιανών συνέβαιναν μόνον στη Συρία, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι πρόκειται για τοπικό γεγονός. Όμως, συμβαίνουν παντού όπου πέρασε η διαβόητη «αραβική άνοιξη». Ακόμη και στην Λιβύη, όπου μέχρι πρότινος, τους Λίβυους δεν τους χαρακτήριζε ισλαμικός φανατισμός. 
Εκείνο δε που δημιουργεί υπόνοιες περί οργανωμένου σχεδίου θρησκευτικών συγκρούσεων, είναι ότι η χριστιανική Δύση εξοπλίζει τους φονταμενταλιστές μουσουλμάνους, και δεν δείχνει σημεία ενόχλησης των διωγμών κατά των χριστιανών από «τα παιδιά» της. 
Παρατηρείται δε και το φαινόμενο, να χάνουν οι Άραβες την υποστήριξη που τους παρείχε η διεθνής κοινή γνώμη ως προς το παλαιστινιακό ζήτημα, αφού λόγω αγνοίας θεωρούνται όλοι οι Παλαιστίνιοι πως είναι μουσουλμάνοι. 
Κοντά σε όλα, περιττό να σημειώσουμε, ότι τακτικά στη στήλη μας έχουμε εκφράσει την άποψη, ότι η απρόσκοπτη -καθοδηγούμενη κατ’ άλλους- εισροή λαθρομεταναστών στις ευρωπαϊκές χώρες συντελεί -με την ύπαρξη αντιπαραθέσεων κατ’ αρχήν, και συγκρούσεων μετέπειτα- στην αποδυνάμωση της κρατικής ισχύος. 
 
Υ.Γ. Οφείλω απαντήσεις σε δύο αναγνώστες που είχαν την καλοσύνη να σχολιάσουν το χθεσινό σημείωμα με τίτλο «Αμφισβητεί όλο το Αιγαίο η Τουρκία». 
Ο κ. Γ. Παπαδάκης αναρωτιέται «γιατί πρέπει να τρέχουμε πανικόβλητοι να δώσουμε εξηγήσεις σε μια στημένη κουτοπόνηρη ανοησία από αυτές που συνηθίζει ο Νταβούτογλου». Επειδή, κατά την δεκαετία του 1970 ακόμη, υπήρχαν Έλληνες που εξέφραζαν την ανησυχία τους για την πολιτική του Τίτο ως προς τον «μακεδονισμό» και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε «δεν ασχολούμαστε με ανοησίες, μη διογκώνετε το θέμα». Είδαμε πού κατέληξαν οι «ανοησίες». 
Ο ίδιος, θεωρεί πως η απάντηση του ΥΠΕΞ ήταν ικανοποιητική, όπως και ο «strategy» (δεν γνωρίζω αν πρόκειται για την αξιόλογη ιστοσελίδα strategyreports, την οποία εκτιμώ και παρακολουθώ, η οποία δεν κρύβει την πολιτική της τοποθέτηση) που θεωρεί επίσης την απάντηση άψογη, και ζητά από τον υπογραφόμενο «ένα υπόδειγμα ορθής απάντησης» (το strategyreports κρίνει «αποστομωτική» την απάντηση, αν και ασυνήθιστη στη διπλωματική γλώσσα). 
Κατ’ αρχήν οφείλω να πω, ότι η απάντηση «δεν υπάρχει οποιαδήποτε αμφισβήτηση και οποιοδήποτε σημείο αμφιβολίας ως προς το καθεστώς οποιουδήποτε νησιού ή νησίδας στο Αιγαίο», με γέμισε με πίκρα, αφού όλοι γνωρίζουμε την ανακρίβειά της. Θα ήταν ακριβής, αν μου επέτρεπε η χώρα μου να επισκεφθώ τις Ίμιες. 
Κατά δεύτερον, οι απαντήσεις δεν είναι ποτέ «απολογητικές». Δεν «παίζεις στο γήπεδο του αντιπάλου», αλλά φέρνεις το παιχνίδι στα δικά σου μέτρα. Αυτήν την τακτική χρησιμοποιούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος ποτέ δεν απαντούσε σε κατηγορία εναντίον του, αλλά «έβγαινε στην αντεπίθεση». 
Υποστηρίζω λοιπόν, πως κάθε απάντηση προς τους Τούρκους, πρέπει να είναι επιθετική και να υπενθυμίζει συνεχώς στα διεθνή φόρα την τουρκική επιβουλή όχι μόνο στα Κατεχόμενα, αλλά ιδίως στην Ίμβρο-Τένεδο και τους διωγμούς στην Κωνσταντινούπολη. Να είναι δηλαδή η Τουρκία μονίμως κατηγορούμενη, αντί να είμαστε εμείς απολογητές. Πρόκειται για απλούς κανόνες της προπαγάνδας. 
Ά, και κάτι ακόμη. Όταν συναντιούνται οι ημέτεροι με τους Τούρκους πολιτικούς, δεν είναι επιτρεπτό να «χαζογελάνε», αλλά να τους υποδέχονται με αυστηρό ύφος, που να καταδεικνύει την δυσφορία μας (αυτό ήταν το ύφος του κ. Α. Σαμαρά -ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης-, στην πρώτη του συνάντηση με τον κ. Ερντογάν στην Αθήνα). 
<a href="http://www.voria.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Πίσω και μετά(;) από την απαγωγή των χριστιανών Ιεραρχών στη Συρία

Φόβοι ότι η απαγωγή των δύο Ιεραρχών έχει βαθύτερες προεκτάσεις και ενδεχομένως, ιδιαίτερα σκοτεινά κίνητρα... Παρ’ όλες τις καθησυχαστ...

Διαβάστε την συνέχεια

Αδύναμοι, απρόθυμοι, ανίκανοι...

Ellada simera 0 Ελλάδα, κυπρος 10:22

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="http://www.elkeda.gr/images/stories/ce94cea1ce9fcea5cea4cea3ce91cea3ce9dcea4ce91ce92ce9fcea5cea4ce9fce93ce9bce9fcea5.jpg" /></div>
 
τoυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου. 
Είναι μόνο με πολύ μεγάλη θλίψη που διαπιστώνει κανείς την αδυναμία/απροθυμία των ποικίλων «ελίτ» σε Κύπρο-Ελλάδα να αντιληφθούν τι ακριβώς και γιατί συμβαίνει στις δύο χώρες και πως πρέπει να αντιμετωπισθεί. Κατάσταση που προκαλεί σύγχυση στον ελληνικό λαό, συμβάλλοντας στην κοινωνική, ηθική, ψυχολογική και εθνική αποσύνθεσή του. Αλλά και καθιστά αδύνατη την άμυνα έναντι του ακήρυκτου, μη συμβατικού, μη στρατιωτικού, αλλά πολύ πραγματικού πολέμου που δέχεται ο ίδιος, η δημοκρατία του, τα δύο κράτη του. Είναι εξόχως λυπηρό να βλέπει κανείς το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού της Κύπρου και τον κυπριακό λαό να έχουν πιαστεί σε βαθύτατο ύπνο, μη αντιλαμβανόμενοι, ακόμα και σήμερα, τι ακριβώς συμβαίνει. Κι όμως, εδώ και πάνω από μια δεκαετία επιχειρήθηκε, με άλλη μέθοδο, η αρπαγή του κυπριακού κράτους. Όχι από την Τουρκία, αλλά από την «Αυτοκρατορία». Οι Κύπριοι διέκριναν συνεχώς «τυριά» πίσω από διαδοχικές, κολοσσιαίες «φάκες» που στήθηκαν στο δρόμο τους... 
Για τους φέρουν τελικά εδώ που τους έφεραν, όπως την προτροπή Αγγλοαμερικανών στους «κομμουνιστές» να ανατρέψουν τον Παπαδόπουλο, ή τις εύκολες υποσχέσεις για υποθαλάσσιους θησαυρούς και νέους συμμάχους, για την αξία των οποίων, ο γράφων τουλάχιστον, εγκαίρως προειδοποίησε. Ούτε καν από την ελλαδική μνημονιακή καταστροφή δεν έβγαλαν συμπέρασμα! Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι. 
Μιλάμε φυσικά για το τμήμα των «ελίτ» Ελλάδας-Κύπρου, που διατηρεί ακόμα κάποια ψήγματα πατριωτισμού, μια επαφή και αναφορά στο λαό και τη χώρα του,  κάποια ηθική και ιδεολογία. Δεν μιλάμε για το δυστυχώς συντριπτικότερο,  πάμπλουτο τμήμα τους, που συμπεριφέρεται σήμερα, περί τον Αναστασιάδη στη Λευκωσία, την «τρικομματική» στην Αθήνα, όπως οι ολιγαρχίες των ελληνικών και ελληνιστικών πόλεων κατά τη ρωμαϊκή κατάκτηση. Δεν μιλάμε για τους ανθρώπους του Χρήματος, του Νταβός, που διοικούν σήμερα Ελλάδα-Κύπρο για λογαριασμό των ξένων, με στήριγμα τη διαφθορά ενός τμήματος της κοινωνίας, την απελπισία και αδυναμία ενός άλλου, με κατ’ εξοχήν όπλο τους την παραπλάνηση και την αποθάρρυνση του λαού, την εξατομίκευση, την ιδιώτευση, την πολιτική (ιδίως τηλεοπτική) αποβλάκωση και αποεθνικοποίηση της ελληνικής νεολαίας. 
Ζούμε σήμερα, λαός και «ελίτ», όλο και περισσότερο εντός εικονικότητος («virtuality») και όχι πραγματικότητος (reality). Ακούμε τα ραδιόφωνά μας να αναφέρονται δια μακρών σε τρεις νεκρούς μιας βόμβας στις ΗΠΑ, όχι όμως στους χιλιάδες αυτόχειρες, τα θύματα του Μνημονίου, δολοφονημένους από τις πολιτικές Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά. Οι παληές τάξεις που ξέραμε και αντιστοιχούσαν σε μια θέση σε ένα σύστημα που λειτουργούσε, μπαίνουν στο αποτρόπαιο «μίξερ»  του Μνημονίου που, όπως το Καθαρτήριο του Δάντη, θέλει να μας στριμώξει σε τρεις νέες βασικές τάξεις, προσδιορισμένες όλο και περισσότερο από τη θέση τους στη Δίνη του Θανάτου, μέσα σε ένα «κλίμα» που θυμίζει Κάφκα, ‘Οργουελ ή Ζαμιάτιν: 
α) τους «υπάνθρωπους», κατεστραμμένους συμπολίτες μας που παραιτήθηκαν πια από τη διεκδίκηση της ανθρώπινης ιδιότητας, 
β) τα «γαϊδούρια», όσους επιβιώνουν ακόμα προστατεύοντας όσο μπορούν τα λεφτά που τυχόν έχουν και ένα Εγώ όλο και φτωχότερο, καθώς το απαλλάσσουν βιαστικά από τα τελευταία ίχνη ανθρωπισμού, αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, συναισθηματικής και ηθικής νοημοσύνης, νομίζοντας ότι θα γλυτώσουν 
γ) τα «καθάρματα», αυτούς που εκμεταλλεύονται και οργανώνουν την καταστροφή. 
Μετά από τρία χρόνια Μνημονίου, η ελληνική οικονομία και το ελληνικό κράτος μοιάζουν κουφάρια, απομιμήσεις οικονομίας και κράτους, δέρμα ενός φιδιού που δεν υπάρχει πια. Τώρα, η Κύπρος κινδυνεύει να καταστραφεί πολύ πιο γρήγορα από την Ελλάδα. 
Ας υποθέσουμε ότι έχετε εισόδημα 2000 ευρώ που ανταποκρίνεται περίπου στις ανάγκες σας. Αν πληρώνετε 200 ή 300 ευρώ για αποπληρωμή δανείου, κανένα πρόβλημα. Αν πληρώνετε 1000 ευρώ τον μήνα, θα έχετε σοβαρά προβλήματα, αλλά μπορείτε ενδεχομένως να επιβιώσετε, πολύ φτωχότερος και πολύ στριμωγμένος. Αν πρέπει να πληρώνετε 3000 ευρώ τον μήνα και επιμένετε να τα πληρώνετε, τότε θα πουλήσετε ότι έχετε και δεν έχετε σε περιουσιακά στοιχεία, μετά το νεφρό σας, μετά θα βγάλετε την κόρη και τη γυναίκα σας στη Συγγρού. Την τελευταία επιλογή έκαναν για την Ελλάδα οι μνημονιακοί υπό τον έλεγχο των ξένων τον Μάιο του 2010 και επιβεβαιώνουν έκτοτε σε κάθε επίσκεψη της τρόικας. 
Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα. ‘Εχετε τρία σπίτια και χρωστάτε την αξία ενός. Πουλάτε ένα από τα τρία, κάτι που δεν σας ευχαριστεί και δίνετε τα λεφτά στην τράπεζα. Αν όμως χρωστάτε τρία και έχετε ένα τι πρέπει να κάνετε; Να το πουλήσετε, να κρύψετε τα λεφτά και να πείτε στην τράπεζα «δεν έχω να σε πληρώσω. ‘Ελα αν θες να δούμε τι θα κάνουμε». Αυτό σημαίνει μη βιώσιμο χρέος. Είναι η κλασική διαδικασία με την οποία οι τσιφλικάδες καταχρέωναν τους ακτήμονες, τους έπαιρναν τα χτήματα και τις κόρες και τους έκαναν δούλους. Κακώς η Ελλάδα έφτασε στη χρεωκοπία τον Μάιο του 2010, στην αδυναμία δηλαδή επαναχρηματοδότησης του χρέους της. Αυτή όμως είναι μια αντικειμενική κατάσταση, που δεν αλλάζει με τα λόγια. Από τη στιγμή που έφτασε έπρεπε να αναγνωρίσει την πραγματικότητα και να την αντιμετωπίσει ορθολογικά: να καλέσει τους πιστωτές σε διακανονισμό, ζητώντας νέα διευθέτηση. Αυτό για το οποίο περηφανεύονται Παπανδρέου, Παπαδήμος και Σαμαράς, ότι δηλαδή απέφυγαν τη χρεωκοπία, είναι ακριβώς το μείζον εθνικό έγκλημα το οποίο διέπραξαν. 
Μνημόνιο και Δανειακές δεν έκαναν μετά παρά να οργανώσουν όχι καν την «αποικία χρέους» που εγκαθιδρύθηκε έτσι, αλλά μια καταστρεφόμενη αποικία χρέους, μια κατά Σόρος «δίνη θανάτου». Αύξαιναν διαρκώς το χρέος, την πτώση του ΑΕΠ και την ανεργία, εξασθενώντας τη χώρα και καταργώντας κοινωνικά δικαιώματα, μελλοντικές δυνατότητες (αποθεματικά), εγκαθιδρύοντας διαρκή μηχανισμό μεταφοράς περιουσίας και κρατικής κυριαρχίας, διαλύοντας την κοινωνική-εθνική συνοχή και την ιδέα τους ακόμα! 
Γι’ αυτό η Κύπρος δεν πρέπει να δανειστεί για να «σώσει» τις ήδη νεκρές τράπεζές της. Δανειζόμενη θα καταργήσει το κράτος της, βασική προϋπόθεση επιβίωσης του πληθυσμού της, μετατρεπόμενη στο πρώτο «αεθνικό» «κράτος» της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτό η Ελλάδα πρέπει να διακόψει το Μνημόνιο. 
Προτού τα κάνουν αυτά, Ελλάδα και Κύπρος, και είναι πολύ κρίσιμο αυτό, οφείλουν να χρησιμοποιήσουν όλα τα πολιτικά-θεσμικά όπλα που απορρέουν από την ιδιότητά τους ως μελών ευρωζώνης/ΕΕ, αλλά και να εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια συμμαχιών με Ρωσία, Κίνα κ.α.. Δυστυχώς, η κυπριακή καταστροφή βρήκε, όπως ήδη σημειώσαμε, σε βαθύτατο ύπνο, πλήρη έλλειψη οποιασδήποτε κατανόησης/προετοιμασίας την Κύπρο, με τον Αναστασιάδη στη θέση Προέδρου... 
<a href="http://www.elkeda.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Αδύναμοι, απρόθυμοι, ανίκανοι...

τoυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου . Είναι μόνο με πολύ μεγάλη θλίψη που διαπιστώνει κανείς την αδυναμία/απροθυμία των ποικίλων «ελίτ» σε Κύ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ευρωπαική δικτύωση της Μουσουλμανικής αδελφότητας.

Ellada simera 0 Τουρκία 10:19

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="http://www.elkeda.gr/images/stories/fethullah_gulen.jpg" /></div>
 
του Ιωάννη Μιχαλέτου 
Η Μουσουλμανική Αδελφότητα (Μ.Α) λειτουργεί παγίως, μέσω ενός πολυπλόκαμου δικτύου οργανώσεων που σχετίζονται με φιλανθρωπικά, θρησκευτικά και ακαδημαϊκά κέντρα. Ο λόγος της δομής αυτής που προσομοιάζει με λαβύρινθο, είναι η παλαιόθεν αντίληψη της Μ.Α ως καταδιωκόμενης  από διάφορες κυβερνήσεις ως συνωμοτικής οργάνωσης. Τη σημερινή εποχή, αν και η ύπαρξη της θεωρείται νόμιμη σε πλείστες χώρες, εξακολουθεί να διώκεται είτε αμέσως είτε εμμέσως στη Ρωσία, το Ισραήλ, ενώ μεταξύ άλλων συμμετέχει ενεργά στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας. Σαφέστατα εξυπηρετεί σχεδιασμούς πολιτικό-θρησκευτικής υφής όπως το πρόγραμμα του Κατάρ, ή της παρούσας κυβέρνησης της Αιγύπτου, με δεκάδες συνεργαζόμενους θρησκευτικούς ηγέτες που αποβλέπουν ευθέως στον εξισλαμισμό κρατών, κυρίως στην Ευρώπη. Παρακάτω παρουσιάζονται συνοπτικά οι κυριότερες οργανώσεις της Μ.Α που λειτουργούν ως "ομπρέλα" για χιλιάδες μικρότερες ομάδες στην Ευρώπη. Το κέντρο συντονισμού είναι το Λονδίνο και στην περιοχή των Βαλκανίων το Σεράγεβο, σε συνδυασμό με την Κωνσταντινούπολη. 
•  Forum for European Muslim Youth and Student Organizations (FEMYSO). Η οργάνωση αυτή αντιπροσωπεύει 42 εθνικές και διεθνείς ομάδες φοιτητών και νέων και εδρεύει στις Βρυξέλλες, όπου αποτελεί επισήμως ομάδα "Λόμπινγκ" της Ε.Ε 
•  Federation of Islamic Organizations in Europe (FIOE). Η οργάνωση αυτή λειτουργεί ως κέντρο διαχείρισης 22 εθνικών ομάδων ανά την Ευρώπη. Έχει κεντρικά γραφεία στο Leicestershire της Βρετανίας και γραφεία στις Βρυξέλλες όπου και αυτή διεξάγει "Λόμπινγκ". Στην Ελλάδα διασυνδέεται με το Ελληνό-Αραβικό μορφωτικό κέντρο του Μοσχάτου Αθηνών. 
•  Union of Islamic Organizations in France (Union des Organisations Islamiques de France (UOIF). Η οργάνωση αυτή συντονίζει 200 μικρότερες ομάδες και διευθύνει 250 τζαμιά στη Γαλλία, εκ των οποίων είναι ιδιοκτήτης των 30 εξ'αυτών. Εδρεύει πλησίον του προαστίου του Αγίου Διονυσίου στο Παρίσι και στην πραγματικότητα αποτελεί παράρτημα του FIOE. 
•  Germany's Central Council of Muslims in Germany (Zentralrat der Muslime in Deutschland - ZMD) Islamic Society of Germany (Islamische Gemeinschaft Deutschland - IGD) and Milli Görüş (Islamische Gemeinschaft Milli Görüş). Οι τρεις αυτές οργανώσεις στη Γερμανία, αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα όσμωσης και συνεργασίας Αραβικού Σουνιτικού Ισλάμ και Τουρκικού. Η ZMD έχει 20.000 μέλη και εδρεύει στη Κολωνία. Εάν και αρχικά αποτελούσε οργάνωση με ποικιλία μελών, τα τελευταία έτη έχει προσχωρήσει ως επί το πλείστον στη Μ.Α. Η  IGD εδρεύει ομοίως στη Κολωνία, έχει ισχυρότερους δεσμούς με την Μ.Α και μέλη της κατά καιρούς έχουν εμπλακεί σε εξτρεμιστικές δράσεις. Η Milli Görüş  είναι Τουρκική οργάνωση με περίπου 300.000 μέλη και συνδέεται πλέον της Μ.Α και με το κυβερνών κόμμα ΑΚΠ της Τουρκίας. Η Γερμανία αποτελεί πλέον το κατεξοχήν γεωγραφικό χώρο όπου λαμβάνει ανοιχτά χώρα η συμμαχία Σουνιτών Αράβων που ελέγχονται από την Μ.Α με το Τουρκικό κράτος όπως αυτό εξελίσσεται πολιτικά με τη διακυβέρνηση Ερντογκάν. 
•  Italy's Union of the Islamic Communities and Organizations in Italy (Unione delle Comunita' ed Organizzazioni Islamiche in Italia). Η οργάνωση αυτή εδρεύει στη Ρώμη και έχει έντονη διασύνδεση με τους Μ.Α της Συρίας. Κατ'αντιστοιχία στη Βρετανία υπάρχει έντονη επιρροή Αιγυπτίων και στη Γερμανία Τούρκων. Λόγω του ότι το συντονιστικό κέντρο της Μ.Α εδρεύει στη Βρετανία, οι κάτωθι οργανώσεις αποτελούν τις πλέον ενεργές το τελευταίο διάστημα και σχετίζονται άμεσα με τα τεκταινόμενα της "Αραβικής Ανοίξεως" συμπεριλαμβανομένων και των συγκρούσεων στη Συρία. 
•  British Muslim Initiative (BMI), Centre for International Policy Studies, European Council for Fatwa and Research, Federation of Student Islamic Societies (FOSIS), Institute for the Study of Human Sciences, Institute of Islamic Political Thought, Interpal, Libyan Islamic Group, Mashreq Media Services, Muslim Aid, Muslim Welfare Trust, Palestine Return Centre, Palestine Times, Union of Good. Επίσης to School of Oriental and African Studies (SOAS) του Λονδίνου θεωρείτε το κατεξοχήν  ακαδημαϊκό κέντρο της Μουσουλμανικής αδελφότητας παγκοσμίως. Το Κατάρ αποτελεί εδώ και μια 15ετία, το κύριο χρηματοδότη της Μ.Α παγκοσμίως, όπως επίσης και κύριο προπαγανδιστικό στήριγμα μέσω του διεθνούς τηλεοπτικού σταθμού "Αλ Τζαζίρα" που ωσαύτως εδρεύει στο Λονδίνο. Σε αδρές γραμμές υπολογίζεται ότι οι ποικίλες χρηματοδοτήσεις ανέρχονται σε 3 δις. Δολάρια ανά έτος, εκτός από έκτακτες ανάγκες. 
Στην Ελλάδα η Μ.Α έχει αξιόλογη παρουσία.  Συνοπτικά αναφέρονται οι παρακάτω οργανώσεις και ομάδες: 
- Al Salam τζαμί , Γαλαξία 9 Νέος Κόσμος. 
- Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδος, Γαλαξία 9 Νέος Κόσμος, ιδρύθηκε το 2003, Τηλ. 6972838164, Φαξ 2109216639 
- Έλληνο-Αραβικό μορφωτικό κέντρο (Arab-Hellenic center for culture & civilization member of Federation of Islamic Organization in Europe), Κύπρου 2 Μοσχάτο, 
- Al Farouk τζαμί, Ζαγορίων 40, Αθήνα, Τηλ. 2106910460, 
- Αl-Andalus τζαμί, Φίλωνος 98 Πειραιάς, 
- Greeks Rethink, Ανενεργή προς το παρόν ομάδα απευθυνόμενη σε προσήλυτους στο ισλάμ. 
<a href="http://www.elkeda.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η Ευρωπαική δικτύωση της Μουσουλμανικής αδελφότητας.

του Ιωάννη Μιχαλέτου Η Μουσουλμανική Αδελφότητα (Μ.Α) λειτουργεί παγίως, μέσω ενός πολυπλόκαμου δικτύου οργανώσεων που σχετίζονται με ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η ΑΟΖ και οι παίκτες των εξοπλισμών. Ένας γρίφος για τη κυβέρνηση

Ellada simera 0 Αμυνα 09:58

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img alt="" height="340" src="http://www.onalert.gr/files/Image/ONALERTPHOTOS/GEA/MAXHTIKAAEROSKAFH/MIRAGE2000/cache/m_2000_12-630x420.jpg" width="540" /></div>
 
Η επερχόμενη ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, σε συνδυασμό με τις πρόσφατες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας (Αραβική Άνοιξη, Συρία, Ιράν, κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας), αλλά και την κορύφωση της οικονομικής κρίσης στην χώρα μας, συνθέτουν ένα πολύπλοκο γεωστρατηγικό παζλ, για την επίλυση του οποίου θα απαιτηθούν, από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης ιδιαίτεροι ελιγμοί και κρίσιμες αποφάσεις. 
 
Είναι πιθανό ότι την στιγμή αυτή οι περισσότεροι Έλληνες εγκλωβισμένοι στο διαρκές καθοδικό σπιράλ της οικονομικής κρίσης δεν έχουν την πολυτέλεια να σκεφθούν και να αξιολογήσουν την διαδικασία ανακήρυξης της ΑΟΖ και την σπουδαιότητα που θα διαδραματίσει στο εγγύς και απώτερο μέλλον για την χώρα μας. 
 
Οι κινήσεις που έχει κάνει μέχρι σήμερα η κυβέρνηση κάτω από την απόλυτη καθοδήγηση του πρωθυπουργού χαρακτηρίζονται θετικές, αλλά έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι το τέλος και είναι σίγουρο ότι ακόμα δεν έχουμε δει την τουρκική επιθετικότητα στην πλήρη ανάπτυξή της. Το γεγονός αυτό θα πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα την κυβέρνηση, η οποία και θα πρέπει να «κτίσει» συμμαχίες τέτοιες που θα ακυρώσουν τα οιαδήποτε σχέδια των γειτόνων μας. Η πρόσφατη προσέγγιση με την Γαλλία αποτελεί ένα θετικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά δεν μπορεί να είναι αρκετό, αφού στην περιοχή μας υπάρχουν και άλλοι, μεγαλύτεροι «παίκτες» με τους οποίους η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει μια κοινή συνισταμένη. Ποτέ σε τόσο μεγάλης έκτασης γεωπολιτικά παιχνίδια δεν γίνεται να κερδίσεις βασιζόμενος μόνο σε μια χώρα. Η αμερικανική και ρωσική πλευρά μετά την επίσκεψη Ολάντ έχουν τηρήσει μέχρι σήμερα μια διακριτική στάση και δεν έχουν εκδηλώσει καμία από τις προθέσεις τους ή τις εκτιμήσεις τους για αυτή την στενή συνεργασία μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας. Η γαλλική πλευρά προχώρησε σε μια ξεκάθαρη τοποθέτηση υπέρ της ελληνικής ΑΟΖ, έχοντας όμως ως απώτερο στόχο τόσο την εμπλοκή γαλλικών εταιρειών στην αξιοποίηση των υδρογονανθράκων όσο βέβαια και την προώθηση δικών τους αμυντικών εξοπλισμών. Χωρίς αυτό να είναι κατ’ ανάγκη κακό, η Ελλάδα θα πρέπει να αξιολογήσει με ιδιαίτερη προσοχή τις προτάσεις των Γάλλων, τόσο από επιχειρησιακής πλευράς όσο και οικονομικής, προκειμένου να διασφαλίσει ότι σε βάθος χρόνου δεν θα βγει χαμένη η χώρα. Αυτό γιατί μπορεί σήμερα μια προσφορά ενοικίασης αμυντικού εξοπλισμού να φαντάζει δελεαστική, λόγω των οικονομικών δυσκολιών, αλλά κάποιες μικρές λεπτομέρειες να προσδέσουν τη χώρα σε βάθος ετών με συστήματα που δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν στις μελλοντικές αυξημένες επιχειρησιακές απαιτήσεις. Στο πλαίσιο αυτής της αξιολόγησης θα πρέπει να αναζητηθούν και εναλλακτικές λύσεις ή προτάσεις, οι οποίες και να συγκριθούν. Μάλιστα στην περίπτωση που αυτές οι λύσεις προέρχονται από άλλες χώρες με στρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή μας (ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία, Αγγλία, Ισραήλ) θα πρέπει να αξιολογηθούν στο πλαίσιο αναζήτησης περισσότερων συμμάχων στην προσπάθεια ανακήρυξης της ΑΟΖ. Είναι πολύ πιθανό η συμμετοχή της Γαλλίας μόνον στο εγχείρημα της <a href="http://www.onalert.gr/tags/%CE%91%CE%9F%CE%96">ΑΟΖ</a> να μην αποδειχθεί αρκετή. Σε μια τέτοια περίπτωση το κόστος θα είναι τεράστιο τόσο από γεωπολιτικής πλευράς όσο και από οικονομικής αφού η οιαδήποτε εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων θα καταστεί αβέβαιη ενώ συγχρόνως η χώρα θα έχει πληρώσει την ενοικίαση σημαντικών αμυντικών συστημάτων χωρίς αποτέλεσμα. 
 
Σε όλα τα ανωτέρω θα πρέπει δε να εκτιμήσουμε σωστά την λεγόμενη εξοπλιστική διπλωματία, καθόσον τους τελευταίους μήνες διαβάζουμε συνέχεια (χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι τα γραφόμενα ευσταθούν) για πιέσεις, κυρίως των Ευρωπαίων εταίρων μας, για υλοποίηση εξοπλιστικών προγραμμάτων ευρωπαϊκής προέλευσης. Το σκεπτικό βάσει αυτών των δημοσιευμάτων είναι ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, ως δανειστές μας, απαιτούν να πάρουν πίσω μεγάλο ύψος από τα κονδύλια τους μέσω αυτών των εξοπλισμών, ενώ ταυτόχρονα υπόσχονται κατά καιρούς και διπλωματική υποστήριξη σε κρίσιμα εθνικά θέματα. Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, οι απαιτήσεις αυτές επεκτείνονται πλέον και σε άλλους τομείς (ενέργεια, πλουτοπαραγωγικές πηγές, κλπ). 
 
Η από πολλούς θρυλούμενη λοιπόν διπλωματία των εξοπλισμών δεν υφίσταται από την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και μετά. Η έννοια αυτή είχε νόημα την εποχή του ψυχρού πόλεμου σε έναν διπολικό καθαρά κόσμο, τότε που οι χώρες ήσαν πραγματικά υποχρεωμένες να αποκτούν οπλικά συστήματα ανατολικού ή δυτικού τύπου. Σήμερα σε έναν μονοπολικό σε παγκόσμιο επίπεδο κόσμο και ταυτόχρονα πολυπολικό σε τοπικό επίπεδο, η προσπάθεια δημιουργίας ισχυρών φίλων μέσω των εξοπλισμών είναι κατά το μάλλον ήττον αποτυχημένη, αφού δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθούν όλοι οι ισχυροί, ενώ συγχρόνως υπονομεύει τόσο την οικονομική κατάσταση της χώρας όσο και την αποτρεπτική της ικανότητα, αφού πολλές φορές αυτό που υπαγορεύει η διπλωματία των εξοπλισμών δεν ταυτίζεται με την καλύτερη και οικονομικότερη επιχειρησιακή λύση. Οι προφορικές δεσμεύσεις πολιτικών παραγόντων από χώρες - προμηθευτές σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής με αβέβαιη πορεία και αμφίβολή εξέλιξη δεν είναι φυσικά λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα θα πρέπει να εξαρτά τις αμυντικές προμήθειές της. Ελάχιστες φορές υπήρξαν παραδείγματα σε οποιαδήποτε χώρα όπου κάποιο εξοπλιστικό πρόγραμμα, είχε ως αποτέλεσμα την παροχή πραγματικών ανταλλαγμάτων σε πολιτικό-διπλωματικό επίπεδο. Άλλωστε όπως είναι γνωστό στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα, οι αποφάσεις στήριξης σε διπλωματικό επίπεδο επηρεάζονται πρωτίστως από τις γεωπολιτικές ισορροπίες, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους ενεργειακούς κόμβους. Αν θέλουμε να δούμε το ζήτημα ρεαλιστικά και όχι με συναισθηματισμούς, θα διαπιστώσουμε τελικά ότι σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, τα εξοπλιστικά προγράμματα χρησιμοποιούνται πρωτίστως ως μοχλός πίεσης για την εξασφάλιση μεταφοράς τεχνογνωσίας και βιομηχανικού έργου από την χώρα που είναι πελάτης, παρά για αμφιβόλου αξιοπιστίας διπλωματικά ανταλλάγματα που κινούνται στη σφαίρα του γενικού και του αόριστου. 
 
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι οι επόμενες κινήσεις και αποφάσεις της κυβέρνησης σε αυτή την επίθεση φιλίας από την Γαλλία θα πρέπει να αξιολογηθούν στο πλαίσιο που περιγράψαμε ανωτέρω και θα πρέπει να επιδιωχθεί και να εξασφαλισθεί η συμμετοχή και άλλων χωρών με ισχυρά γεωστρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή, αλλά και με μεγαλύτερη επιρροή τόσο στην Τουρκία όσο και στους διεθνείς οργανισμούς. Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ και Ρωσία (και το Ισραήλ, λόγω της συμμετοχής του ήδη στην ΑΟΖ της Κύπρου) δεν πρέπει να αγνοηθούν, παρά μόνον εάν δεν επιδείξουν την απαραίτητη συνεργασία ή εάν αξιολογηθεί από ελληνικής πλευράς ότι τα συμφέροντα τους είναι διαμετρικά αντίθετα με της χώρας μας (κάτι το οποίο δεν φαντάζει πιθανό αυτή την στιγμή) 
<a href="http://www.onalert.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η ΑΟΖ και οι παίκτες των εξοπλισμών. Ένας γρίφος για τη κυβέρνηση

Η επερχόμενη ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, σε συνδυασμό με τις πρόσφατες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας (Αραβική Άνοιξη, Συρία, Ιρά...

Διαβάστε την συνέχεια

Στρατηγική ήττα των ανταρτών γύρω από τη Δαμασκό

Ellada simera 0 Ανατολική Μεσόγειος 09:53

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.defencenet.gr/defence/sites/default/files/styles/in_article/public/GALLERY/SYRIAARMYXL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" height="340" src="http://www.defencenet.gr/defence/sites/default/files/styles/in_article/public/GALLERY/SYRIAARMYXL.jpg" width="540" /></a></div>
 
Οι ΗΠΑ φέρνουν Patriot στην Ιορδανία 
Σε κρίσιμη κατάσταση βρίσκονται πλέον οι αντάρτες οι μισθοφόροι και οι οργανώσεις της al-Qaeda που μάχονται τη κυβέρνηση της Συρίας. 
Έτσι και μετά την τελευταία νίκη των δυνάμεων του Bashar Al Assad στην Otaiba το σημαντικότερο κέντρο ανεφοδιασμού των ισλαμιστών ανταρτών στην Δαμασκό, οι τελευταίοι περιήλθαν σε τόσο δύσκολη θέση όχι μόνο για τη διατήρηση των θέσεών τους στην ευρύτερη περιοχή πέριξ της Δαμασκού, αλλά πρακτικά την δυνατότητα τους να συνεχίσουν περαιτέρω τον αγώνα τους. 
Οι νίκες του καθεστώτος Assad οδηγούν μοιραία στην ανατροπή των όποιων σχεδίων των δυτικών πατρόνων των  ισλαμιστών ανταρτών, με αποτέλεσμα οι Αμερικανοί να μεταφέρουν επειγόντως πυραύλους Patriot από τον Κόλπο στην Ιορδανία με τον προφανή σκοπό να επιβάλλουν κάποιου είδους απαγόρευσης πτήσεων στα σύνορα με την Συρία όπως αναφέρει το ισραηλινό Debka. 
Η δε μεταφορά των Patriot θα πραγματοποιηθεί από την δυτική Σαουδική Αραβία, και το Κουβέιτ. Η μεταφορά των πυραύλων δείχνει ότι οι ΗΠΑ θεωρούν την Συρία σημαντικότερη απειλή πλέον και από το Ιράν. 
Τον ίδιο ρόλο παίζουν και οι Νατοϊκοί Patriot που βρίσκονται στην Τουρκία αποκαλύπτοντας ένα κατά πολύ ευρύτερο σχεδιασμό για τη δημιουργία τουλάχιστον δύο ζωνών απαγόρευσης πτήσεων με τις οποίες το ΝΑΤΟ θα επιχειρήσει να «στραγγαλίσει»  κάθε προσπάθεια της Αεροπορίας της Συρίας να προσβάλλει τις άτακτες ομάδες ανταρτών και μισθοφόρων. 
Ταυτόχρονα Τουρκία και Ισραήλ συμφώνησαν οι μυστικές τους υπηρεσίες της ΜΙΤ και της Μοσάντ, να κάνουν ανταλλαγή πληροφοριών σε οτιδήποτε αφορά το συριακό ζήτημα, και μάλιστα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο δηλαδή μεταξύ των δύο αρχηγών Tamir Pardo (για την Μοσάντ) και Hakan Fidan (για την ΜΙΤ). 
Όπως εκτιμούν αναλυτές η ήττα που υπέστησαν οι αντάρτες στην Otaiba θα τους κοστίσει την παραμονή τους στα προάστια της Δαμασκού αν όχι την πλήρη ανατροπή των θέσεων που κατέχουν. Η ίδια η αντιπολίτευση παραδέχεται ότι επρόκειτο για ένα στρατηγικής φύσεως πλήγμα. 
Η ήττα αυτή θα προκαλέσει την οριστική συντριβή των ανταρτών στην περιοχή της Δαμασκού, οι οποίοι ήδη αντιμετώπιζαν ελλείψεις σε όπλα και άνδρες. 
"Εάν η Otaiba πέσει όλη η ανατολική Ghouta (γύρω από την Δαμασκό) θα πέσει" έλεγε μήνυμα προς τους ισλαμιστές αντάρτες."Ελάτε προς βοήθεια". 
«Είναι μια τεράστια καταστροφή για τους εξεγερμένους καθώς η Otaiba ήταν το μέρος όπου συγκεντρώνονταν ο οπλισμός που έρχονταν από την Ιορδανία» δήλωσε πηγή προερχόμενη από την αντιπολίτευση στην αμερικανική εφημερίδα World Tribune. 
Η κατάληψη της Otaiba έλαβε χώρα μετά από μάχες 40 ημερών στην μεγαλύτερη επίθεση εδώ και ένα χρόνο των δυνάμεων του Assad μετά αεροπορικής υποστηρίξεως. 
 
<a href="http://www.defencenet.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Στρατηγική ήττα των ανταρτών γύρω από τη Δαμασκό

Οι ΗΠΑ φέρνουν Patriot στην Ιορδανία Σε κρίσιμη κατάσταση βρίσκονται πλέον οι αντάρτες οι μισθοφόροι και οι οργανώσεις της al-Qaeda πο...

Διαβάστε την συνέχεια

Μπενουά Αμόν: Να τελειώνουμε με τη λιτότητα στην Ευρώπη - Μόνο η Γερμανία τη θέλει!

Ellada simera 0 Ευρώπη, οικονομία 09:47

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.defencenet.gr/defence/sites/default/files/styles/in_article/public/GALLERY/eurozoneLarge.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" height="400" src="http://www.defencenet.gr/defence/sites/default/files/styles/in_article/public/GALLERY/eurozoneLarge.jpg" width="640" /></a></div>
 
ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ Ο ΓΑΛΛΟΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΑΞΟΝΑΣ. 
 
Ρωγμές και στον Γαλλογερμανικό άξονα προκαλεί η εμμονή του Βερολίνου στην πολιτική λιτότητας για την Ευρώπη χωρίς ίχνος αναπτυξιακών μέτρων. Μετά από τρία χρόνια ισοπεδωτικής πολιτικής, έχοντας κάνει την Ελλάδα πειραματόζωο, επιβάλλοντας δήμευση των καταθέσεων στην Κύπρο και διαλύοντας οικονομίες ισχυρών χωρών του Νότου, όπως της Πορτογαλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, όλοι πλέον αντιλαμβάνονται πώς η πολιτική αυτή μόνο στην καταστροφή της Ευρωπαικής Ένωσης και της Ευρωζώνης μπορεί να οδηγήσει. Όλοι, πλην των Γερμανών. 
Ο Γάλλος υπουργός Προστασίας του Καταναλωτή, σοσιαλιστής Μπενουά Αμόν δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα «The Observer» πώς «θα πρέπει να τελειώνουμε με τις πολιτικές λιτότητας στην Ευρώπη», σημειώνοντας ότι, «ένας από τους λίγους που πιστεύουν ακόμη ότι οι πολιτικές αυτές λειτουργούν είναι η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, υποστηριζόμενη από ορισμένες χώρες του βορρά». 
«Η ενοχοποίηση της πολιτικής της λιτότητας θα προκαλέσει εντάσεις και πολιτικές διαφωνίες με τους Γερμανούς», είπε επίσης ο Γάλλος υπουργός στις δηλώσεις του στην βρετανική εφημερίδα και πρόσθεσε ότι «την απόρριψη της λιτότητας από την κοινή γνώμη την συμμερίζεται εφεξής η πλειονότητα των ηγετών και των οικονομολόγων. Η Γερμανία είναι η μόνη οικονομία που συνεχίζει να αντιστέκεται, να είναι αντίθετη, να ασκεί το βέτο της», κατέληξε. 
Ο Μπενουά Αμόν αποτελεί μία ακόμη φωνή σε αυτές που λένε τους τελευταίους μήνες πώς η πολιτική λιτότητας δεν βγαίνει στην Ευρώπη. Μάλιστα αρκετοί Γάλλοι πολιτικοί και όχι μόνο ζητούν από τον Φρανσουά Ολάντ να ηγηθεί της πολιτικής της ανάπτυξης κόντρα στη λιτότητα που θέλουν και υποστηρίζουν οι Γερμανοί εν’ όψει και των εκλογών του Σεπτεμβρίου. 
Είναι φανερό πλέον δηλαδή πώς σπάει ο Γαλλογερμανικός άξονας, καθώς όπως είπε και ο υπουργός Προστασίας του Καταναλωτή όλη η Ευρώπη απορρίπτει τη λιτότητα. Ίσως οι Γάλλοι βλέπουν τη στασιμότητα στην οικονομία τους και ανησυχούν, όπως και την καταβαράθρωση των ποσοστών της κυβέρνησης Ολάντ. 
Σημειώνεται πώς πολλοί αξιωματούχοι, Ευρωπαίοι και του ΔΝΤ, ενεπλάκησαν τις τελευταίες ημέρες σε έναν πόλεμο δηλώσεων γύρω από το κατά πόσον θα πρέπει να συνεχιστεί στην Ευρωζώνη η πολιτική της λιτότητας. Ακόμα και το σκληρό ΔΝΤ βλέπει τώρα ότι η Ευρώπη χρειάζεται μεταρρυθμίσεις για να ανακάμψει η ανάπτυξή της και για να αποφύγει τη στασιμότητα, όπως είπε ο 2ος στην ιεραρχία του Ταμείου, Ντέιβιντ Λίπτον. 
Στην καρδιά της Ευρώπης, στις Βρυξέλλες, ο επίτροπος Οικονομίας, Ολι Ρεν, αναγνώρισε ότι μπορεί να συνεχιστεί η δημοσιονομική προσαρμογή με ηπιότερους ρυθμούς. 
Στη Γερμανία, όμως, οι φωνές αυτές δεν είναι αρκετά ισχυρές. Μόνον ο αντίπαλος της Μέρκελ στις εκλογές του φθινοπώρου, Πέερ Στάινμπρουκ, συμφώνησε με την άποψη του προέδρου της Κομισιόν, Μπαρόζο, ότι η λιτότητα στην Ευρώπη έφτασε στα όριά της, ότι παγιδεύει χώρες όπως η Ελλάδα σε έναν φαύλο κύκλο και ότι χωρίς ανάπτυξη οι χώρες αυτές δεν θα γλιτώσουν από τα οικονομικά τους ελλείμματα. 
Οι ασκούντες την εξουσία στη Γερμανία, Μέρκελ, Σόιμπλε και Ρέσλερ, συνεπικουρούμενοι από τον αντιπρόεδρο της ΕΚΤ, Βίτορ Κοντσάντσιο, επιμένουν στην πολιτική λιτότητας και θεωρούν λάθος την αλλαγή πολιτικής σε Ευρωζώνη και Γερμανία. 
Το Βερολίνο πλησιάζει στις εκλογές, με την ύφεση όμως να «της χτυπάει την πόρτα». 
<a href="http://www.defencenet.gr/" target="_blank"> </a>
<a href="http://www.defencenet.gr/" target="_blank">πηγή</a>