Ο στόχος του Ερντογάν στη Λιβύη και η περικύκλωση της Ελλάδας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh97EQteTsNYFA_kZsgqZ_rEk0iQwKBJXo62mAJvFYs0STvql1hN5T7t2eUljGjeBsiaUGPPGQuslcXxKZOojcXfHZ6Ai1PQRQMMZ0I7HY7gzWq2t_yWNIRCKykYXY5cdysdr5R7A7qAZk/s1600/libya.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="700" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh97EQteTsNYFA_kZsgqZ_rEk0iQwKBJXo62mAJvFYs0STvql1hN5T7t2eUljGjeBsiaUGPPGQuslcXxKZOojcXfHZ6Ai1PQRQMMZ0I7HY7gzWq2t_yWNIRCKykYXY5cdysdr5R7A7qAZk/s640/libya.jpg" width="640" /></a></div> <br />Στη στρατηγική του προέδρου της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στη Λιβύη αναφέρεται ιταλικό δημοσίευμα, επισημαίνοντας το ενδιαφέρον του να αποκτήσει ναυτική βάση, πιθανόν στη μεσογειακή πόλη-«κλειδί» Μισράτα, απ’ όπου θα μπορεί να ελέγχει τη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης, περικυκλώνοντας την Ελλάδα και εδραιώνοντας την παρουσία του και στην κεντρική Μεσόγειο.<div> <br />Ήδη το αεροδρόμιο της πόλης, η οποία βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Κυβέρνησης Εθνικής Συνεννόησης του πρωθυπουργού και συμμάχου του Ερντογάν, Φαγέζ αλ-Σαράτζ, αποτελεί, σύμφωνα με τις δυνάμεις του Εθνικού Στρατού της Λιβύης του αντιπάλου του στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ, τουρκικό ορμητήριο για την προμήθεια όπλων και πυρομαχικών στις ριζοσπαστικές δυνάμεις.<br />Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που η Μισράτα έχει γίνει στόχος του Χαφτάρ από τον περασμένο Ιούνιο οπότε η Τουρκία κηρύχθηκε από αυτόν εχθρική χώρα. Ο στρατός του μάλιστα είχε καταστρέψει τον Αύγουστο αεροσκάφος ουκρανικής εταιρείας τύπου Il-76TD, μόλις προσγειώθηκε, το οποίο μετέφερε όπλα και πυρομαχικά από την Τουρκία.</div> <div> <br />Στα τέλη Ιουλίου, επίσης, ο Εθνικός Στρατός της Λιβύης είχε βομβαρδίσει τις αίθουσες επιχειρήσεων του αεροδρομίου, τις αποθήκες πυρομαχικών, την αεροπορική βάση και τη Στρατιωτική Ακαδημία.</div> <div> <br /><img height="380" src="https://i1.wp.com/www.onisilos.gr/wp-content/uploads/2020/01/1.jpg?resize=728%2C433&ssl=1" width="640" /><br /><i>Το αεροδρόμιο της Μισράτα</i></div> <div> <br />Σε ό,τι αφορά τους στόχους του Τούρκου προέδρου, η ιταλική ιστοσελίδα agi.it (μετάφραση echedoros-a.gr), αναφέρει πως ο ίδιος έκανε σαφές ότι δεν θα ανεχθεί καμία κίνηση που αποσκοπεί στον αποκλεισμό της Τουρκίας από τη διαχείριση των ενεργειακών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο.</div> <div> <br />Οι φιλοδοξίες της Τουρκίας</div> <div> <br />Πρόκειται για σαφή προειδοποίηση, σημειώνει η ιταλική ιστοσελίδα, προς την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία, η οποία προσθέτει ένα νέο στοιχείο στη συνεργασία που έχει ήδη συνάψει η Άγκυρα με το Κατάρ, τη Σομαλία, το Σουδάν και το Τζιμπουτί.<br />Η αποστολή τουρκικών στρατευμάτων, όπως ζητήθηκε ευθέως από την κυβέρνηση του Φαγιέζ αλ Σαράτζ, ευνοεί τα μέγιστα τις φιλοδοξίες της Τουρκίας να επιτύχει τους στόχους της στην περιοχή.<br />Ο Ερντογάν αντλεί τη «νομιμότητά του» από το γεγονός ότι πολλές παραστρατιωτικές ομάδες, τις οποίες η Άγκυρα χαρακτηρίζει ως τρομοκρατικές, μάχονται στο πλευρό του Χαλίφα Χαφτάρ. Είναι ένας προσφιλής χαρακτηρισμός που τον χρησιμοποίησε στη Συρία και το Ιράκ.</div> <div> <br />Εκτός από την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων, ο Τούρκος πρόεδρος σχεδιάζει να δημιουργήσει ναυτική βάση στη Λιβύη, (ενδεχομένως στη Μισράτα),αναφέρει το ιταλικό δημοσίευμα, η οποία θα του επέτρεπε να αυξήσει το βάρος του στην περιοχή, ακριβώς όπως συνέβη με τη στρατιωτική βάση στο Κατάρ, που προσφέρει ρόλο στην Τουρκία και δυνατότητα παρέμβασης στις εξελίξεις του Κόλπου.</div> <div> <br />Υποστήριξη και εκπαίδευση</div> <div> <br />Μια ναυτική βάση θα επέτρεπε, επίσης, στην Άγκυρα να παρέχει υλικοτεχνική υποστήριξη για την εκπαίδευση των ανδρών του Σάρατζ.<br />Επιλογή που ξεπερνά την απλή υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της και τα επιχειρήματα για πρόληψη της τρομοκρατίας ή αποτροπής μιας ανθρωπιστικής κρίσης, και επιβάλει τη σταθερή παρουσία της στην ανατολική και κεντρική Μεσόγειο, δίνοντάς της τη δυνατότητα να εξαπολύσει και στρατιωτική επίθεση για να υπερασπισθεί τα «συμφέροντά της», αποτρέποντας τον αποκλεισμό της από τη διαχείριση των ενεργειακών πόρων στην ευρύτερη περιοχή.</div> <div> <br /><img height="383" src="https://i1.wp.com/www.onisilos.gr/wp-content/uploads/2020/01/3.jpg?resize=709%2C425&ssl=1" width="640" /><br /><i>Άποψη του λιμανιού της Μισράτα</i></div> <div> <i><br /></i>Στο ίδιο θέμα είχε πριν λίγους μήνες αναφερθεί και ο Burak Tuygan, με άρθρο του στην ιστοσελίδα ahvalnews (μετάφραση Σάββα Καλεντερίδη στο infognomonpolitics.gr), επισημαίνοντας τον σημαντικό ρόλο που παίζει πάντα η Μισράτα στην ιστορία της Λιβύης, αλλά και το γεγονός ότι θεωρείται η πόλη στην οποία ζουν και οι περισσότεροι τουρκικής καταγωγής πολίτες της χώρας αυτής.<br />Μετά την κατάληψη της Περιφέρειας Τρίπολης, το 1551, οι Οθωμανοί εγκατέστησαν Τούρκους της Ανατολίας κυρίως στα παράλια της Λιβύης. Εκτός αυτού, οι Οθωμανοί αξιωματικοί που παντρεύτηκαν ντόπιες γυναίκες, δημιούργησαν μεγάλη τουρκική αποικία. Μάλιστα, μετά την απώλεια της Κρήτης και των νησιών, ορισμένες οικογένειες Τούρκων κατέφυγαν στη Λιβύη.</div> <div> <br />Η σύνθεση του πληθυσμού</div> <div> <br />Στην απογραφή του 1936 οι τουρκικής καταγωγής κάτοικοι της Λιβύης αποτελούσαν το 5% του πληθυσμού. Και τα δύο τρίτα αυτών κατοικούσαν στη Μισράτα. Ήταν περίπου 35 χιλιάδες.<br />Σήμερα, ορισμένοι λένε ότι η Μισράτα, που είναι η τρίτη πόλη μετά την πρωτεύουσα Τρίπολη και τη Βεγγάζη, κατοικείται κατά τα δύο τρίτα από τουρκικής καταγωγής πολίτες. Μετά τη Μισράτα ακολουθεί η Τρίπολη σε τουρκικής καταγωγής πληθυσμό.<br />Το αεροδρόμιο που βρίσκεται στο στόχαστρο του Χαφτάρ, κατασκευάστηκε το 1939 από τους Ιταλούς και οι Τουρκικές Αερογραμμές ήταν η πρώτη διεθνής εταιρεία που άρχισε πτήσεις, στις 15 Δεκεμβρίου 2011.</div> <div> <br />Ο λόγος για τον οποίο ο Ερντογάν έχει επικεντρωθεί τόσο πολύ στη Μισράτα είναι γιατί η πόλη κατοικείται κυρίως από Τούρκους, αλλά και γιατί οι κάτοικοι της περιοχής, σε μια Λιβύη που θα διαλυθεί, θεωρούν την Τουρκία ως πρώτη χώρα επιλογής.<br />Οι δυνάμεις ενόπλων της Μισράτα, που αποτελούν την πιο μεγάλη δύναμη η οποία στηρίζει και κρατάει όρθια την Κυβέρνηση Εθνικής Συνεννόησης της Τρίπολης, η οποία υποστηρίζεται από την Τουρκία και το Κατάρ, πολεμούν εναντίον των δυνάμεων του Χαφτάρ σε όλα τα μέτωπα της περιοχής που ελέγχει η κυβέρνηση της Τρίπολης.</div> <div> <br />Τουρκικά ονόματα</div> <div> <br />Εκτός αυτού, το γεγονός ότι ο Fethi Başağa, υπουργός Εσωτερικών και από τα ισχυρά ονόματα της κυβέρνησης της Τρίπολης, και ο Abdul Rauf Kara, διοικητής της Ταξιαρχίας Navasi που ελέγχει το αεροδρόμιο της Τρίπολης και αποτελεί την πιο ισχυρή δύναμη της Ειδικής Δύναμης Αποτροπής του υπουργείου Εσωτερικών, έχουν τουρκικά ονόματα, είναι ενδεικτικό της επιρροής που ασκεί η Τουρκία στην περιοχή.<br />Η Τουρκία που έχει εμπλακεί στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης από το 2011 και άρχισε να στέλνει όπλα σε ορισμένες ομάδες από το 2013, άρχισε να παίζει και ανοιχτά πλέον στο στρατιωτικό πεδίο από τότε που έστειλε τεθωρακισμένα τύπου Kirpi στη Λιβύη.</div> <div> <br /><img height="424" src="https://i0.wp.com/www.onisilos.gr/wp-content/uploads/2020/01/4.jpg?resize=728%2C483&ssl=1" width="640" /><br /><i>Τα τουρκικά τεθωρακισμένα τύπου Kirpi στη Λιβύη</i></div> <div> <i><br /></i>Όμως, όταν ο Χαφτάρ έχασε τη στρατηγικής σημασίας πόλη Giryan, λόγω της συμμετοχής στις μάχες των τουρκικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών, ξεκίνησε ακήρυκτος πόλεμος μη επανδρωμένων αεροσκαφών μεταξύ Τουρκίας και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΗΑΕ).<br />Στην καταστροφή του μεταγωγικού που μετέφερε όπλα και πυρομαχικά από την Τουρκία, ένα λεπτό μετά την προσγείωσή του στη Μισράτα, σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα ΗΑΕ.<br />Η αεροπορική βάση El Cuffa, που βρίσκεται στα νότια της Λιβύης και χρησιμοποιείται από τις δυνάμεις του Χαφτάρ ως βάση ανεφοδιασμού, έγινε στόχος μη επανδρωμένων αεροσκαφών (ΜΕΑ) της Τουρκίας. Μάλιστα στις 25 Ιουλίου τουρκικά ΜΕΑ κατέστρεψαν δύο μεταγωγικά αεροσκάφη του Χαφτάρ.</div> <div> <br />Οι τουρκικές βάσεις</div> <div> <br />Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημοσιεύονται συχνά φωτογραφίες που δείχνουν ότι το αεροδρόμιο της Μισράτα έχει μετατραπεί σε τουρκική αεροπορική βάση, με νέα καταφύγια για αεροσκάφη και για ΜΕΑ.<br />Η Τουρκία, που θέλει να αποκτήσει δυνατότητες να ασκεί επιρροή στη Μέση Ανατολή, έχει κατασκευάσει στρατιωτικές βάσεις στο Κατάρ, τη Σομαλία και είχε συμφωνήσει για βάση με τον Μπεσίρ στο Σουδάν, πριν ανατραπεί.<br /><br /><img height="365" src="https://i1.wp.com/www.onisilos.gr/wp-content/uploads/2020/01/5.jpg?resize=728%2C416&ssl=1" width="640" /><br /><i>Η κατάσταση στο πεδίο </i></div> <div> <i><br /></i>Η Τουρκία μέχρι στιγμής έχει μετατρέψει ντε φάκτο το αεροδρόμιο της Μισράτα σε βάση της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας και όσο συμβαίνει αυτό, δεν μπορούν η Αίγυπτος, τα ΗΑΕ και η Σαουδική Αραβία να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Τρίπολης.<br />Για την Άγκυρα λοιπόν και τους σχεδιασμούς της, η συγκεκριμένη λιβυκή πόλη αποκτά ιδιαίτερη στρατηγική σημασία, η οποία αναδεικνύεται από τη θέση της και την ιστορία της. Γι’ αυτό και ο Ερντογάν «καίγεται» και σπεύδει να στηρίξει τον σύμμαχό του αλ-Σαράτζ διότι η πτώση του θα σημάνει την ολοκληρωτική καταστροφή των σχεδίων του για επέκταση και κυριαρχία στην περιοχή.<br />Αντιθέτως, η επικράτηση Σαράτζ θα δώσει πνοή στο στρατηγικό σχέδιο του Ερντογάν, ο οποίος μέσω της αμυντικής συμφωνίας με την Τρίπολη θα εγκαταστήσει στη Μισράτα, που έχει και τουρκόφωνο πληθυσμό, ναυτική βάση από την οποία θα μπορεί και με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη του να επιτηρεί τη θαλάσσια ζώνη νότια της Κρήτης.<br /><br /><a href="https://i-epikaira.blogspot.com/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Ο στόχος του Ερντογάν στη Λιβύη και η περικύκλωση της Ελλάδας

Στη στρατηγική του προέδρου της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στη Λιβύη αναφέρεται ιταλικό δημοσίευμα, επισημαίνοντας το ενδιαφέρον του...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι εξοπλισμοί από τον ΑΒΕΡΩΦ μέχρι σήμερα – Συνεχίζοντας να “το ρισκάρουμε”

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfYR6fEjQ6CQQcheb6Dv9mu1jSrkLE4Li8cGsAQAAusWgJz7sBl5NSgmQMLbvUQphkuzTI3PW4rzmqoqDZtG1GgjouIelVlQ1L-C8RGo3hZ5XS6Zpqp4uR4OKshgF1UN01lWeAmQ0nc7c/s1600/aberof.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="405" data-original-width="780" height="332" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfYR6fEjQ6CQQcheb6Dv9mu1jSrkLE4Li8cGsAQAAusWgJz7sBl5NSgmQMLbvUQphkuzTI3PW4rzmqoqDZtG1GgjouIelVlQ1L-C8RGo3hZ5XS6Zpqp4uR4OKshgF1UN01lWeAmQ0nc7c/s640/aberof.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Του <b>Κωνσταντίνου Δ. Βλάσση </b><br /> Οι πρόσφατες εξελίξεις με την υπογραφή συμφωνίας της τουρκικής και λιβυκής κυβέρνησης για ανακήρυξη ΑΟΖ, όπως και οι τουρκικές εξαγγελίες για έρευνες στην περιοχή, ανέδειξαν μεταξύ άλλων και την διάσταση της ελληνικής στρατιωτικής ισχύος. <br /> <br /> Αν υποθέσουμε ότι η ιστορία πρέπει να διδάσκει, μια ιστορική έκθεση γεγονότων και γενικών παρατηρήσεων, θα μπορούσε ίσως να συμβάλλει σε κάποιον βαθμό στην απόκτηση ιστορικής συνείδησης για την εθνική Πολιτική Άμυνας ως προς τους εξοπλισμούς και στην αποβραχυκύκλωση ενός προβληματικού μηχανισμού παραγωγής σκέψης και ίσως δράσης· και ο μηχανισμός αυτός δεν είναι παρά η ίδια η κυβέρνηση ως όργανο, όσο και τα Γενικά Επιτελεία των Ενόπλων Δυνάμεων. Η προαναφερθείσα “βραχυκύκλωση” είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα διαχρονικής ανυπαρξίας ενδιαφέροντος από τις ελληνικές κυβερνήσεις για αναγωγή της Πολιτικής Άμυνας σε πραγματική κρατική προτεραιότητα, με εφαρμογή όχι εντατικής αλλά απλά διαρκούς και σταθερής πολιτικής εξοπλισμών, προς δημιουργία, συντήρηση και επαύξηση του εθνικού ενόπλου οργανισμού. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι, ενώ το επίσημο ελληνικό κράτος συμπληρώνει 189 έτη ύπαρξης, διαπιστώνεται ότι ουδέποτε ασκήθηκε σταθερή εξοπλιστική πολιτική με την συναφή ανάπτυξη παρελκομένων δραστηριοτήτων (ισχυρή αμυντική βιομηχανία), που σε προοπτική χρόνου εξασφαλίζει σταθερή επαύξηση ικανοτήτων. <br /> <br /> Ιδιαίτερα πρέπει να προβληματίζει η κρατική απραξία, όταν ολόκληρος ο ελληνικός λαός κατά τον 18ο αιώνα, ποθούσε την απελευθέρωση των υπολοίπων ελληνικών πληθυσμών, επιζητώντας την εθνική ολοκλήρωση μέσω της αναπτυχθείσης και αποδεκτής πανελληνίως ιδεολογίας της Μεγάλης Ιδέας. Προσεκτική εξέταση δείχνει ότι τον 18ο αιώνα, το ελληνικό κράτος βάσιζε κατ’ εξοχήν την Πολιτική Άμυνας σε ονειρώξεις περί διεξαγωγής ανταρτοπολέμου (κατά τα πρότυπα της Επανάστασης του 1821), επιτρέποντας ακόμη και εξωθεσμικές πρωτοβουλίες (βλέπε Εθνική Εταιρεία), αμελώντας τελικά την ανάγκη ύπαρξης ισχυρού τακτικού στρατεύματος. Η μόνη εξαίρεση στις παραπάνω ανεύθυνες αντιλήψεις ήταν η αποσπασματική Πολιτική Άμυνας πολιτική που εφήρμοσε την περίοδο 1882–1885 ο Χαρίλαος Τρικούπης και ενσωμάτωνε όχι μόνο την εκπαιδευτική διάσταση (Γαλλική Στρατιωτική και Γαλλική Ναυτική Αποστολές) αλλά συνοδεύθηκε και από σοβαρή ναυτική εξοπλιστική πολιτική (παραγγελία 3 θωρηκτών ΥΔΡΑ, ΣΠΕΤΣΑΙ, ΨΑΡΑ). <br /> <br /> Παρομοίως, σε όλο το διάστημα του 20ού αιώνα κι έκτοτε, επισταμένη έρευνα στα πεπραγμένα των κυβερνήσεων, καταδεικνύει ότι εντός 119 ετών και μετά το φιάσκο του 1897, συντεταγμένη πολιτική εξοπλισμών βάσει κεντρικού σχεδιασμού, εφαρμόσθηκε στις παρακάτω περιόδους: (1905-1914=10 έτη), (1922-1925=4), (1935-1940=6), (1967-1981=15), (1990-1993=3), (1997-2003=7), δηλαδή συνολικά επί 45 έτη.<br /> Η αποσπασματική αυτή εικόνα που χαρακτηρίζει την ελληνική Πολιτική Άμυνας για την περίοδο 1900–1940 (41 έτη) –οπότε και η Ελλάδα ενεπλάκη σε διαρκείς πολεμικούς αγώνες– κατόρθωσε να εφαρμόσει συνεπή εξοπλιστική πολιτική για περίοδο 20ετίας (περίπου το 50% της χρονικής περιόδου), ενώ για την περίοδο 1950–2019, μια διαδρομή 70 ετών, με εκδηλούμενη πλέον και διαρκώς αναβαθμιζομένη την τουρκική απειλή, θεώρησε ορθό να ασχοληθεί συστηματικά με εξοπλιστικό προγραμματισμό, μόνο για μια περίοδο 25 ετών! <br /> <br /> Απτό παράδειγμα προαναφερθείσης ανευθυνότητας των πολιτικών ηγεσιών στο θέμα των εξοπλισμών –απαραίτητος πυλώνας της Πολιτικής Άμυνας– είναι η πριν λίγα χρόνια απάντηση εκπροσώπου πολιτικού κόμματος, το οποίο διεκδικούσε και τελικά έλαβε εντολή για να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, ο οποίος σε σχετικό ερώτημα, απάντησε αφοπλιστικά: «Θα το ρισκάρουμε»! <br /> <br /> Το τέλος της Μεγάλης Ιδέας, με την Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, ενεργοποίησε ταυτόχρονα την σύσταση της σύγχρονης Τουρκίας, βασικό δόγμα της οποίας απετέλεσε –σε θεωρητικό επίπεδο– η ρήση «Ειρήνη στον κόσμο, ειρήνη στο εσωτερικό». Σημειώνουμε το θεωρητικό, καθώς με την έκλειψη του Κεμάλ Ατατούρκ, οι διάδοχοί του εκμεταλλευόμενοι την διεθνή ρευστότητα που προέκυψε από τον επερχόμενο Β΄ ΠΠ, άρχισαν σχεδόν αμέσως να εκδηλώνουν τις αναθεωρητικές ορέξεις τους, οι οποίες εκκινώντας από την διεκδίκηση της Αλεξανδρέττας, “άνοιξαν” στο επόμενο διάστημα: από την επιδίωξη ανάθεσης στην Τουρκία εντολής στην Αλβανία, παρουσίας στην Αίγυπτο, διεκδίκησης περιοχών της Βουλγαρίας, στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου αλλά και τα υπό ιταλική κατοχή Δωδεκάνησα, ως την επέκταση ανατολικά προς Ιράκ, μα και εις βάρος της ΕΣΣΔ! <br /> <br /> Ωστόσο, αν ο Κεμάλ ώθησε την χώρα προς τον καθολικό ασπασμό δυτικών πρότυπων, πλέον, με τον Πρόεδρο Ερντογάν, η Τουρκία υιοθέτησε σε όλον τον κρατικό μηχανισμό (και όχι μόνο) τον αγγλοσαξωνικό τρόπο σκέψης που ενσωματώνει έναν σταθερό εξωστρεφή προσανατολισμό, διαμέσου δυναμικής εφαρμογής των κλασσικών κανόνων του management και του marketing. Αυτός ο τρόπος σκέψης, εκδηλώνεται και εκτείνεται από την ανάπτυξη πυραυλικής τεχνολογίας, δορυφορικών δυνατοτήτων, πυρηνικής ενέργειας (αρχικά), μέχρι την διαφήμιση και εκτίναξη σε διεθνές επίπεδο των Τουρκικών Αερογραμμών, την στήριξη και εκτόξευση των δυνατοτήτων της αμυντικής βιομηχανίας, την κατασκευή του μεγαλυτέρου διεθνούς αερολιμένα στην Κωνσταντινούπολη, την παρουσία στην Ανταρκτική, αποστολή αστροναυτών, συμμετοχή ως μέλος των G-20 και εξοπλιστικά σχέδια για ναυπήγηση αεροπλανοφόρων, αλλά και “εθνικών” προγραμμάτων (από αυτοκίνητο, αεροκινητήρα, μονάδα επιφανείας, μαχητικό αεροσκάφος και άρμα μάχης). <br /> <br /> Όλα τα παραπάνω, στόχο έχουν όχι μόνο την ανάδειξη της Τουρκίας σε μια περιφερειακή δύναμη, αλλά σε παγκόσμιο ηγέτη! Ο στόχος αυτός θα ήταν “ακίνδυνος”, εάν η τουρκική πολιτική δεν ήταν βαθιά αναθεωρητική. Πράγματι, όπως προπολεμικά ο ιταλικός και γερμανικός εθνικισμός με την υιοθέτηση της φασιστικής ιδεολογίας, επεδίωξε την οικονομική ευρωστία και πρόοδο, εν τέλει απώτερο στόχο έθεσε την άσκηση αναθεωρητικής/ επεκτατικής πολιτικής. Παρομοίως, η ανάπτυξη της τουρκικής οικονομίας, εμπλουτισμένη και πλαισιωμένη με ένα μείγμα αίσθησης θρησκευτικής και οθωμανικής υπεροχής, αντικατοπτρίζει και μια γενικότερη ανάδειξη στο διεθνές προσκήνιο, με απώτατο όμως σκοπό και την επέκταση της χώρας εις βάρος των γειτόνων. <br /> <br /> Με εκκίνηση την αναθεώρηση της Συνθήκης των Βερσαλλιών του 1919, η Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ ανέπτυξε την θεωρία του “Lebensraum” (Ζωτικός Χώρος), παράλληλα με την Ιταλία του Μπενίττο Μουσσολίνι που διακήρυσσε το “Μare Nostrum”. Πάνω στα ίδια χνάρια, αφού υποθάλπονται παντουρανικές κινήσεις, ο Ερντογάν, υιοθετώντας ως προπομπό την θεωρία του “Stratejik Derinlik” (Στρατηγικό Βάθος), κατέληξε στην διακήρυξη περί “Mavi Vatan” (Γαλάζια Πατρίδα), έχοντας αρχίσει πλέον ανοικτά να εκφράζει την βούλησή του για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923! Παραδόξως, ενώ η Τουρκία δεν συμμετείχε στον Β΄ ΠΠ γιατί εν πολλοίς είχε κατορθώσει ήδη από το 1923 να άρει τις δυσμενείς επιπτώσεις που επέβαλλαν σε αυτήν οι όροι της Συνθήκης των Σεβρών του 1920, σήμερα εμφανίζεται να επιθυμεί την ανατροπή ολόκληρου του μεταπολεμικού εδαφικού status quo επικαλούμενη την Συνθήκη των Σεβρών! Δεν είναι τυχαίο, ότι βάσει της Συνθήκης των Σεβρών, για πρώτη φορά έγινε αποδεκτή συμβατικά η ενσωμάτωση των νήσων του Αιγαίου που είχαν απελευθερωθεί το 1912–1913 και περιοριζόμαστε σε αυτό, δεδομένων και των προνοιών που εμπεριείχε και για Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, οι οποίες δεν έγινε δυνατόν να αναθεωρηθούν στην Συνθήκη της Λωζάννης. <br /> <br /> Τα επόμενα βήματα που ακολούθησαν τις ιταλογερμανικές εξαγγελίες/στόχους (Ρηνανία, Αιθιοπία, Αυστρία, Τσεχοσλοβακία, Αλβανία, συνεννόηση με την ΕΣΣΔ) ήσαν τα προκαταρκτικά, που οδήγησαν στην μοιραία κίνηση, την επίθεση στην Πολωνία. Στα ίδια πρότυπα μπορούν να ιδωθούν και οι κινήσεις της Τουρκίας στα εδάφη Ιράκ, Συρίας, Λιβύης, αποτελώντας σταθμούς στην αλυσίδα κινήσεων στις οποίες πρόκειται να προβεί, έως ότου κάποια από αυτές υπερβεί τα εσκαμμένα και αναχαιτισθούν τα νεοοθωμανικά όνειρα από τις συνεγειρόμενες “Μεγάλες Δυνάμεις”, οπότε ο “σουλτάνος”, όπως ο Αδόλφος στις 3 Σεπτεμβρίου 1939, θα αναρωτηθεί αμήχανα «Και τώρα»; <br /> <br /> Προς το παρόν, η Τουρκία εκμεταλλεύεται την θεωρητικώς δεδομένη θέση της στο Δυτικό Σύστημα Ασφαλείας (μέσω του ΝΑΤΟ), ελισσόμενη, έχοντας ευκαιριακά αρχίσει να προσεγγίζει την Ρωσσία σε μια λυκοφιλική σχέση, στρεφόμενη κατά του ίδιου του συνασπισμού στον οποίον ανήκει. Η πάγια τακτική είναι η επί μονίμου βάσεως παροδική προσέγγιση πότε με μία, πότε με μια άλλη πλευρά, αποκομίζοντας οφέλη, δίχως όμως την πρόκληση ρήξεων με τους συμμάχους ή με ευκαιριακούς “συμμάχους”, που θα προβάλλουν εμπόδια στον τελικό σκοπό. Μοιραία, όμως, η παρουσίαση παρενεργειών δεν αποκλείεται (π.χ. επιλογή S-400 συνεπώς αποκλεισμός F-35). <br /> <br /> Το “παράθυρο ευκαιρίας” και ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ <br /> Διαθέσιμα στην ελληνική ιστορία είναι δύο υποδείγματα εξοπλιστικής πολιτικής. <br /> <br /> Το πρώτο αφορά την ΕΚΤΑΚΤΗ, εκτός οποιασδήποτε λογικής ή εισήγησης, απόφασης μείζωνος σημασίας για τον Ελληνισμό. Η Επανάσταση στο Γουδί, επέβαλλε στον πολιτικό κόσμο την σύνταξη και εκτέλεση στρατιωτικού και ναυτικού προγραμμάτων. Την εποχή εκείνη, εκκρεμούσε η εκτέλεση Ναυτικού Προγράμματος, το οποίο είχε εγκαινιασθεί το 1905-1906 με την παραγγελία 8 αντιτορπιλλικών, αλλά παρέμενε ανολοκλήρωτο, δεδομένης της αδυναμίας παραγγελίας θωρηκτών μονάδων. Εν μέσω στενών οικονομικών πλαισίων, αλλά κυρίως με την επιμονή των Επαναστατών και την ευγενική προσφορά ενός εθνικού ευεργέτη, έγινε δυνατή η παραγγελία τον Οκτώβριο του 1909 (εντός 45 ημερών από την εκδήλωση της Επανάστασης), του υπό ναυπήγηση στην Ιταλία θωρακισμένου καταδρομικού ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ. Η ειρωνεία της τύχης ήταν, ότι το συγκεκριμένο πολεμικό είχε απορριφθεί προηγουμένως από επιτροπή του Οθωμανικού Ναυτικού, που διεξήγαγε σχετική έρευνα στην Ευρώπη. <br /> <br /> Είναι όμως σημαντικό ότι το ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ, δεν ήταν ακριβώς αυτό που είχαν προδιαγράψει στις απαιτήσεις τους οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι ναυτικοί ιθύνοντες. Η απαίτηση ήταν για θωρηκτά, ενώ το εν λόγω πολεμικό ανήκε στην υποδεέστερη κατηγορία των θωρακισμένων καταδρομικών. Επιπλέον, ο οπλισμός του, παρέμενε υποδεέστερος σε διαμέτρημα από τον πρόσφατα αναβαθμισμένο των δύο θωρηκτών (TURGUT REIS, HAYREDDIN BARBAROSSA) σε υπηρεσία με το Οθωμανικό Ναυτικό, ενώ δεν ανέτρεπε και το αριθμητικό ισοζύγιο ισχύος. Ουσιαστικά, το μόνο πλεονέκτημα που παρουσίαζε, ήταν η ανάπτυξη υψηλότατης ταχύτητας (κατά τις δοκιμές στα ναυπηγεία του Λιβόρνο είχε καταμετρηθεί ταχύτητα 23,963 κόμβων), ενώ ευτύχησε να επιβαίνει αυτού ένας ικανός κυβερνήτης (Πλοίαρχος Σοφοκλής Δούσμανης) αλλά και ένας ορμητικός Αρχηγός Στόλου (Υποναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης). Τα δύο παραπάνω στοιχεία έδρασαν συνδυαστικά κατά τις ναυμαχίες του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, επιτρέποντας στον Έλληνα ναύαρχο «μεθ’ ορμής ακαθέκτου» να οδηγήσει το Ελληνικό Ναυτικό στην κυριαρχία εντός του Αιγαίου, απελευθερώνοντας το σύνολο των νήσων (πλην Δωδεκανήσων). Προέκταση των θαλασσίων αυτών νικών, υπήρξε η γενικότερη επιτυχής έκβαση του πολέμου από τα συνασπισμένα κράτη (Ελλάς, Σερβία, Βουλγαρία). <br /> <br /> Η λύση του ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ, ήταν εντελώς απρογραμμάτιστη και προσαρμοζόμενη στις αντικειμενικές οικονομικές δυνατότητες του κράτους, όμως η ιστορία έχει και συνέχεια. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, δεν αποδέχθηκε την απώλεια στο Αιγαίο και παρ’ όλη την λήξη των εχθροπραξιών και την υπογραφή ειρήνης, έθεσε ξεκάθαρα θέμα κυριαρχίας επί των νήσων Σάμου, Χίος, Λέσβος. Παραδόξως, η ελληνική κυβέρνηση αποδέχθηκε συζητήσεις και διαπραγματεύσεις! Τι είχε συμβεί; <br /> <br /> Η οθωμανική αντίδραση στην απόκτηση του ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ, ήταν η υπογραφή το καλοκαίρι του 1911 σύμβασης σε αγγλικά ναυπηγεία για την ναυπήγηση ενός υπερθωρηκτού που θα ονομαζόταν RESHADIYE (αρχικά είχε υπογραφεί σύμβαση για δύο). Η παραλαβή προγραμματιζόταν το καλοκαίρι του 1914 και η παρουσία του στο Αιγαίο, αυτομάτως θα ανέτρεπε την πρόσκαιρη ελληνική υπεροχή, δεδομένου, ότι το ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ ήταν εντελώς ανεπαρκές για να αντιμετωπίσει το απόλυτο αυτό όπλο. Ταυτόχρονα, η οθωμανική κυβέρνηση, εκβιάζοντας πολιτικά, εγκαινίασε την βίαιη απέλαση μεγάλων ελληνικών πληθυσμών, από την Ανατολική Θράκη και την Δυτική Μικρά Ασία. <img src="https://doureios.com/wp-content/uploads/2020/01/HMS_Erin_in_Moray_Firth_1915_IWM_SP_531.jpg" />RESHADIYE <br /> <br /> Σε γενικές γραμμές, το “παράθυρο ευκαιρίας” που είχε η ελληνική πλευρά με το ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ, προσδιοριζόταν από την παραλαβή του τον Μάιο του 1911 έως τον Αύγουστο του 1914, οπότε και θα ανατρεπόταν η ελληνική ναυτική υπεροχή. Η Ελλάδα ευτύχησε κατά το διάστημα αυτό να εκμεταλλευθεί απόλυτα το πλεονέκτημα που απέκτησε στο ναυτικό πεδίο κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Όμως από το 1914 η κατάσταση θα αναστρεφόταν και η απώλεια των νήσων θα ήταν βέβαιη. <br /> <br /> Η ελληνική κυβέρνηση έχοντας επίγνωση της πραγματικότητας, εξέτασε διαδοχικά τις επιλογές αγοράς ενός αντιστοίχου υπερθωρηκτού, από αυτά που ήταν υπό ναυπήγηση στην διεθνή αγορά. Ήδη τον Ιούλιο του 1912 είχε προβεί στην παραγγελία ενός καταδρομικού μάχης σε γερμανικά ναυπηγεία που θα ονομαζόταν ΣΑΛΑΜΙΣ –του οποίου η σύμβαση αναθεωρήθηκε τον Δεκέμβριο με την βελτίωση του οπλισμού και της θωράκισης– όμως η παραλαβή του προσδιοριζόταν τον Μάρτιο του 1915, ενώ η οθωμανική απειλή θα λάμβανε υπόσταση πολύ νωρίτερα. Το ελληνικό ενδιαφέρον στράφηκε προς το υπό ναυπήγηση στην Αγγλία για λογαριασμό της Βραζιλίας, υπερθωρηκτό RIO DE JANEIRO. Εν τέλει, η οθωμανική κυβέρνηση, μη αφήνοντας να επαναληφθεί το “λάθος” με το ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ, παρενέβη και τον Δεκέμβριο του 1913 αγόρασε το βραζιλιάνικο πλοίο που ενδιέφερε την Ελλάδα, το οποίο έλαβε το όνομα SULTAN OSMAN-I EVVEL. Ακολούθως, η ελληνική κυβέρνηση έγινε δέκτης επιτελικών σκέψεων περί προληπτικού κτυπήματος στα Στενά του Ελλησπόντου, σενάριο που δεν εγκρίθηκε για αντικειμενικούς λόγους. <br /> <br /> Εν τω μεταξύ, σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής, η Ελλάδα εξασφάλισε δάνειο από την Γαλλία, το οποίο επιθυμούσε να διοχετεύσει στην ανάπτυξη των Νέων Χωρών. Συμβιβαζόμενη με την πραγματικότητα, διέθεσε μέρος του δανείου και τον Μάιο του 1914 υπέγραψε σύμβαση για την ναυπήγηση σε γαλλικά ναυπηγεία ενός θωρηκτού (ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ), του οποίου η παράδοση προσδιοριζόταν το καλοκαίρι του 1916! Η κίνηση δεν έδιδε άμεση λύση στο φλέγον ζήτημα, με αποτέλεσμα η ελληνική κυβέρνηση να στραφεί στις ΗΠΑ και σε μια κίνηση κυριολεκτικά απελπισίας να αγοράσει τον Ιούνιο του 1914, δύο μικρά θωρηκτά, ήδη εν υπηρεσία στο Αμερικανικό Ναυτικό. <br /> <br /> Η οθωμανική κυβέρνηση προέβη σε έντονα διαβήματα προς την Ουάσιγκτον, ασκώντας και πιέσεις μέσω των λόμπι, προκειμένου να αποτρέψει την εξέλιξη αυτή, παρ’ όλο που ακόμα και με συνδυασμένη δράση τα θωρηκτά αυτά (ΚΙΛΚΙΣ, ΛΗΜΝΟΣ), δεν ήταν σε θέση να αντιπαρατεθούν μεμονωμένα με κάποιο από τα δύο οθωμανικά θωρηκτά. Ωστόσο, η Ελλάδα προέβη στην εσπευσμένη αγορά των δύο μικρών θωρηκτών, αφ’ ενός για ψυχολογικούς λόγους, αφ’ ετέρου για να στείλει ένα μήνυμα αποφασιστικότητας. Η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε να πείσει τον τότε υπουργό Ναυτικών των ΗΠΑ Franklin D. Roosevelt (μετέπειτα Πρόεδρο των ΗΠΑ), εξηγώντας ότι το ελληνικό αίτημα απέβλεπε στην διατήρηση του status quo και της ειρήνης στην περιοχή, σε αντίθεση με την πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον, η αμερικανική κυβέρνηση δέχθηκε την πώληση, προκειμένου με τα χρήματα που θα εισέπραττε να χρηματοδοτήσει την ναυπήγηση νεότερων μονάδων. Εν τέλει η παράδοση των πλοίων (hot transfer) έγινε με ταχύρρυθμη εκπαίδευση των ελληνικών πληρωμάτων από τα αμερικανικά, ξεπερνώντας σοβαρότατα προβλήματα, όπως το υψηλό τεχνολογικό επίπεδο που ενσωμάτωνε το προωστήριο σύστημα, που αποτελούσε κάτι εντελώς νέο για τα ελληνικά δεδομένα.<br /> <br /> <img src="https://doureios.com/wp-content/uploads/2020/01/RHS_Lemnos.jpg" />ΛΗΜΝΟΣ <br /> <br /> Η αγωνία όμως της ελληνικής πλευράς για την εντός του Αυγούστου παραλαβή των οθωμανικών θωρηκτών κορυφωνόταν και ενδεικτικό της αμηχανίας που την διακατείχε είναι το γεγονός ότι η ηγεσία του Ναυτικού, προέβη σε εισηγήσεις για εκτέλεση αποστολών αυτοκτονίας, περί τορπιλλισμού των επερχομένων RESHADIYE και SULTAN OSMAN-I EVVEL με το πέρασμα από το Γιβραλτάρ ή το Αιγαίο. Ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός μετέβη στην Ευρώπη προκειμένου να συζητήσει το θέμα των οθωμανικών διεκδικήσεων επί των ελληνικών νήσων, με τον Μέγα Βεζύρη, όμως μεσολάβησε η έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, γεγονός που είχε αποφασιστική σημασία στην ελληνο-οθωμανική αντιπαράθεση. Η Αγγλία δρώντας ως από μηχανής θεός, αποφάσισε εξαιτίας της πολεμικής της εμπλοκής, να κατακρατήσει τα δύο υπό ναυπήγηση θωρηκτά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι συνέπειες της δολοφονίας του Αυστριακού Διαδόχου στο Σεράγεβο, επέδρασαν λυτρωτικά για την Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος “πανηγύριζε”, αποδίδοντας την εξέλιξη στο προσωπικό του “άστρο”… <br /> <br /> Ο Ιωάννης Μεταξάς δεν “το ρίσκαρε” <br /> <br /> Το δεύτερο υπόδειγμα εξοπλιστικής πολιτικής, αφορά πλέον την εφαρμογή ενός σχεδιασθέντος, εγκριθέντος και προϋπολογισθέντος εφοδιαστικού προγράμματος στις παραμονές του Β΄ ΠΠ. Μεταξύ 1926–1934 οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν ασχολήθηκαν με την προώθηση του αμυντικού σχεδιασμού της χώρας, δίδοντας προτεραιότητα στην οικονομική ανάπτυξη και βασιζόμενες στην διπλωματία (ιδίως κατά την διακυβέρνηση Βενιζέλου 1928–1932). Το αποτέλεσμα ήταν, αφ’ ενός μεν να μην ολοκληρωθεί το πρόγραμμα ανασύνταξης των Ενόπλων Δυνάμεων που είχε εγκαινιασθεί μετά την καταστροφή στα μικρασιατικά πεδία μαχών, αφ’ ετέρου να νεκρώσει ακόμα και ο επιτελικός σχεδιασμός. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο μετά την Μικρασιατική Καταστροφή Σχέδιο Επιστράτευσης του Ελληνικού Στρατού, συντάχθηκε το 1934! <br /> <br /> Απόλυτα φυσιολογικά, από οργανωτικής πλευράς οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έφθιναν, εισερχόμενες σε μια διαρκή περιδίνηση απαξίωσης και παρακμής. Είναι χαρακτηριστικό, ότι κατά την διάρκεια του Κινήματος του 1935, οι κυβερνητικές δυνάμεις αδυνατούσαν να προβούν στην επιστράτευση μερικών χιλιάδων εφέδρων, καθώς οι στρατιωτικές αποθήκες στερούνταν κλινοσκεπασμάτων και άλλου βασικού υλικού, αναγκάζοντας τους αρμοδίους να στραφούν στην πολιτική αγορά των Αθηνών, ενώ η Αεροπορία έσπευσε να δανεισθεί από την Γιουγκοσλαβία 15 αεροπλάνα για να χτυπήσει τους κινηματίες! <br /> <br /> Η πρώτη αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης σε αυτόν τον ξεπεσμό καταγράφεται τον Δεκέμβριο του 1933, όταν έγινε φανερή η ανάδυση της αναθεωρητικής Γερμανίας του Αδόλφου Χίτλερ. Μετά την διάγνωση του επικειμένου κινδύνου, το επόμενο βήμα σημειώθηκε όταν το καλοκαίρι του 1935 η κυβέρνηση Τσαλδάρη, ενέκρινε τις πρώτες πιστώσεις για την χρηματοδότηση του εξοπλιστικού προγράμματος που είχαν εκπονήσει οι Ένοπλες Δυνάμεις. Οι πιστώσεις αυτές αυξήθηκαν σημαντικά, μετά την ιταλική επέμβαση στην Αβησσυνία, ενώ από το 1936 με την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον Ιωάννη Μεταξά, το ταχύρρυθμο πρόγραμμα ανεφοδιασμού εντατικοποιήθηκε, καθώς επρόκειτο να αποτελέσει τον βασικότερο πυλώνα, ενός ευρύτερου σχεδίου για ριζική σε όλους τους τομείς ανασύνταξη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. <br /> <br /> Η πρώτη όμως απόφαση που έλαβε η ελληνική κυβέρνηση, καθαρά για πρακτικούς λόγους, ήταν η αύξηση της στρατιωτικής θητείας στους 24 μήνες, δεδομένου ότι όχι μόνο αυτή είχε κατέλθει στο ανησυχητικό επίπεδο των 14 μηνών, αλλά παρουσιαζόταν μεγάλη διαρροή εξαιτίας της επιλογής των προκατόχων κυβερνήσεων να επιτρέψουν ανεξέλεγκτη και δίχως φειδώ παροχή κάθε είδους απαλλαγών και αδειών (π.χ. αγροτική άδεια ελάμβαναν και οι κληρωτοί που οι οικογένειές τους δεν δραστηριοποιούνταν σε αγροτικές εργασίες). Η αύξηση της θητείας, ήταν το απολύτως αυτονόητο πρώτο μέτρο. <img height="425" src="https://doureios.com/wp-content/uploads/2020/01/5108b0ca2eed78054d2975cb63791f3e_XL.jpg" width="640" />Μεταξάς – Παπάγος <br /> <br /> Ο Στρατηγός Παπάγος, είχε ξεκαθαρίσει με ωμό τρόπο στην πολιτική ηγεσία τα περιθώρια που υπήρχαν για ένοπλη δράση. Σε σχέση με την επιθυμητή ένταση του εξοπλιστικού προγράμματος, σημείωσε ότι στην παρούσα κατάσταση οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν ήσαν σε θέση να αμυνθούν ούτε για την τιμή των όπλων, δηλαδή η χώρα όχι μόνο ήταν ανυπεράσπιστη, αλλά θα υπέκυπτε με έναν εντυπωσιακό και ταχύ τρόπο σε οποιαδήποτε εισβολή δεχόταν. Συνεπώς, το εξοπλιστικό πρόγραμμα χωρίσθηκε σε «εφοδιαστικά άλματα» και συγκεκριμένα: <br /> <br /> • Το Α΄ Εφοδιαστικό Άλμα είχε στόχο την ενίσχυση του πολεμικού δυναμικού, ώστε αυτό να είναι σε θέση να προβάλλει μια στοιχειώδη αντίσταση για την τιμή των όπλων.<br /> • Το Β΄ Εφοδιαστικό Άλμα απέβλεπε να δώσει στην χώρα την δυνατότητα αντίταξης επιτυχούς άμυνας.<br /> • Το Γ΄ Εφοδιαστικό Άλμα με το πλέον προωθημένο σενάριο, θα επέτρεπε την αφ’ ενός μεν επιτυχή απόκρουση επίθεσης αλλά και την εν συνεχεία διεξαγωγή επιτυχών αντεπιθετικών επιχειρήσεων, μεταφέροντας τον πόλεμο στο εχθρικό έδαφος. <br /> <br /> Αν και η εξοπλιστική προσπάθεια που καταβλήθηκε έως το 1940 δεν κατέστη εφικτό να ολοκληρωθεί για ευνόητους λόγους (ενδεικτικά, αδυναμία παραλαβής παραγγελθέντων οπλικών συστημάτων εξαιτίας του διεθνούς πυρετού εξοπλισμών και της έκρηξης του Β΄ ΠΠ), γεγονός είναι ότι η Ελλάδα κατόρθωσε όχι μόνο την ανασύνταξη και παρουσίαση ενός πειθαρχημένου ενόπλου οργανισμού, αλλά και:<br /> α) την χερσαία οχύρωση στην Ανατολική Μακεδονία απ’ όπου προβλεπόταν η κύρια απειλή.<br /> β) την ανάπτυξη ενός πλήρους δικτύου παράκτιας οχύρωσης.<br /> γ) ενός μικρού αλλά ολοκληρωμένου δικτύου αντιαεροπορικής άμυνας (ενεργητικό και παθητικό).<br /> δ) μιας μικρής μα πλήρως εκσυγχρονισμένης και αξιόμαχης αεροπορικής δύναμης. <br /> <br /> Γενικότερα, το αποτέλεσμα ήταν η παράταξη τον Οκτώβριο του 1940, όχι μόνο του μεγαλυτέρου σε μέγεθος Ελληνικού Στρατού (500-500.000 άνδρες) σε όλη την ιστορία του ελληνικού κράτους, αλλά το κυριότερο, τον καλύτερο ποιοτικά πολεμικό οργανισμό, που ακόμα και σήμερα παραμένει αναλογικά αξεπέραστος. Συνεπώς, κατέστη δυνατή η επιτυχής αντιμετώπιση όχι μιας γειτονικής απειλής, αλλά μιας θεωρούμενης Μεγάλης Δύναμης της εποχής, ικανοποιώντας εν μέρει και την πρόνοια του Γ’ Εφοδιαστικού Άλματος για επιτυχή απόκρουση επίθεσης και εν συνεχεία αντεπίθεση απωθώντας τον αντίπαλο στο έδαφός του. <br /> <br /> Αναζητώντας το “ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ Β΄” <br /> <br /> Σήμερα, διαπιστώνουμε ότι έχει προηγηθεί η μεγαλύτερη σε διάρκεια εξοπλιστική απραξία, από την άποψη υλοποίησης συντεταγμένου και εγκεκριμένου σχεδιασμού των επιτελείων. Με άλλα λόγια τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα παίζει με την τύχη της. Κοινώς, «Το ρισκάρει»! <br /> <br /> Συγκεκριμένα, έχει διανυθεί μια 16ετής περίοδος (2004–2019) εξαιρετικά υποτονικής δραστηριότητας (προμήθειες 30 μαχητικών F-16, 4 πυραυλακάτων Super Vita, 183 μεταχειρισμένων αρμάτων Leopard 2A4, 10 μεταχειρισμένων ελικοπτέρων CH-47, 70 ελικοπτέρων αναγνωρίσεως OH-58D και εκσυγχρονισμοί 84 μαχητικών F-16, 4 αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας Ρ-3). <br /> <br /> Η περίοδος αυτή έπεται του τελευταίου ολοκληρωμένου μεσοπρόθεσμου προγράμματος (ΕΜΠΑΕ) που εγκρίθηκε ως αποτέλεσμα της κρίσης των Ιμίων, οπότε και έγινε αντιληπτή η υστέρηση σε ένοπλη ισχύ. Μάλιστα, το ενδιαφέρον είναι ότι αρχικά εγκρίθηκε και υλοποιήθηκε το ΕΜΠΑΕ 1996-2000, ενώ το αμέσως επόμενο της περιόδου 2001-2005, ανεστάλη τον Δεκέμβριο του 2003(!) όταν η ελληνική κυβέρνηση εν’ όψει των επερχομένων εκλογών υπέγραψε τις τελευταίες συμβάσεις, ενώ η νέα που προέκυψε αποφάσισε την εγκατάλειψη της προσπάθειας. <br /> <br /> Συνεπώς, από το 2004 έως σήμερα, η Πολιτική Άμυνας υλοποιείται σπασμωδικά, καθώς η χώρα δεν έχει εκπονήσει και δεν εφαρμόζει συντεταγμένο εξοπλιστικό πρόγραμμα. Η σύγκριση σε σχέση με την σταθερή και επιταχυνόμενη εξοπλιστική πολιτική της Τουρκίας που εγκαινιάστηκε πριν 60 χρόνια, είναι εκπληκτικά δυσανάλογη και απογοητευτική. <br /> <br /> Η παραπάνω αδράνεια, αντιστοιχεί με την 10ετή περίοδο 1982–1991, όταν η νέα κυβέρνηση που προέκυψε το 1981, λαμβάνοντας την υπηρεσιακή επιτελική εισήγηση για συνέχιση του εξοπλιστικού προγράμματος, προέβη στην περικοπή της χρηματοδότησης κατά 75%! Ως αποτέλεσμα, υλοποιήθηκαν τα απολύτως απαραίτητα (80 αντί απαιτουμένων 120-130 μαχητικά F-16/Mirage 2000, 4 φρεγάτες ΜΕΚΟ 200, 300 μεταχειρισμένα άρματα Μ48Α5, 344 τεθωρακισμένα Λεωνίδας 2). Το σοκ που προκλήθηκε από την κρίση των Ιμίων, έχει την ρίζα του, ακριβώς στην απραξία της περιόδου 1982–1991 (δεδομένου ότι το πρόγραμμα 1992-1993 που ακολούθησε όπως είναι ευνόητο δεν είχε αποδώσει ακόμη με την παραλαβή και αξιοποίηση των παραγγελθέντων οπλικών συστημάτων). <br /> <br /> Δεν είναι επίσης τυχαίο, ότι ακριβώς κατά την δεκαετία του 1980, τέθηκαν από την Τουρκία τα θεμέλια ανατροπής της ελληνικής αεροναυτικής υπεροχής (ενδεικτικό είναι, ότι η ελληνική κυβέρνηση προέβη στην παραγγελία μόλις 80 μαχητικών, όταν ήδη η Τουρκία είχε παραγγείλει 160), η οποία πολιτική άρχισε να αποδίδει από την δεκαετία του 1990 και συνεχίζει έως σήμερα. <br /> <br /> Δεδομένης της ανυπαρξίας σήμερα ενός ΕΜΠΑΕ, η κατάσταση προσομοιάζει με την εμπειρία των συνθηκών του 1909, όταν η ελληνική πλευρά προέβη στην αναζήτηση εκτάκτων λύσεων (επιλογές ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ, ΚΙΛΚΙΣ, ΛΗΜΝΟΣ). Επιπλέον, θα πρέπει να θεωρηθεί δεδομένο, ότι η έλλειψη πόρων προφανώς έχει επιδράσει και στην όλη επιτελική εργασία (κατά το προηγούμενο πρότυπο της περιόδου 1926-1934). Ένδειξη του παραπάνω, είναι η με δικαιολογία την έλλειψη οικονομικών πόρων, “βεβιασμένη” απόφαση των επιτελείων για απόσυρση από τον Στόλο μιας φρεγάτας και ενός υποβρυχίου το 2013, ενώ και στην Αεροπορία αισθητή είναι η έλλειψη των αποσυρθέντων Α-7 (τουλάχιστον) και F-4 (για να αναφερθούμε μόνο στο θέμα των οροφών). <br /> <br /> Ερχόμενοι στην ωμή πραγματικότητα, με τις τελευταίες προκλήσεις και απειλές της νεοοθωμανικής Τουρκίας, προβάλλει ανοικτά πλέον στην ελληνική κυβέρνηση η ανάγκη ύπαρξης μιας αληθοφανούς αποτρεπτικής μηχανής. Θεωρείται σίγουρο, ότι όπως ο Στρατηγός Παπάγος είχε εκθέσει ωμά την τραγικότητα της κατάστασης, έτσι και η σημερινή στρατιωτική ηγεσία, έχει ενημερώσει πλήρως για τις επιπτώσεις της χρόνιας υποχρηματοδότησης με περίπου 500 εκατ. ευρώ ετησίως, των εξοπλιστικών προγραμμάτων. <br /> <br /> Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν προ πολλού απωλέσει την ικανότητα επίδειξης επιχειρησιακής διαθεσιμότητας των οπλικών συστημάτων βάσει ΝΑΤΟϊκών προτύπων, παρουσιάζοντας σε ορισμένες περιπτώσεις εικόνα τριτοκοσμικής περίπτωσης. Οι οροφές και το επιθυμητά “εφοδιαστικά άλματα”, όπως αυτά που περιέγραψε ο Παπάγος, είναι βέβαιο ότι έχουν εξηγηθεί αναλυτικά στην κυβέρνηση από την στρατιωτική ηγεσία και αυτή θα πρέπει να αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες της. Όμως πλέον δεν υπάρχει χρόνος. Η κατάσταση κρίνεται άκρως επείγουσα. Το τι πρέπει να αναμένεται από τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις αν εξακολουθήσει η υποχρηματοδότηση σε εξοπλιστικές ανάγκες σε σχέση με “χρηματοδοτικά άλματα” αύξησης των πόρων στο 1 δισ. ευρώ ή άνω, έχουν καταγραφεί επίσημα από την στρατιωτική ηγεσία και η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοήσει το θέμα. <br /> <br /> Όπως είναι φυσικό, πρέπει να ορισθούν προτεραιότητες και αυτή πρέπει κατ’ εξοχήν να δοθεί στο αεροναυτικό πεδίο, ενώ θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν και τρεις παράγοντες της τουρκικής στρατιωτικής απειλής που μάλλον έχουν υποτιμηθεί από την ελληνική στρατιωτική ηγεσία (πόσω μάλλον την πολιτική). Αυτοί δεν είναι άλλοι από τα αναπτυχθέντα τακτικά βαλλιστικά πυραυλικά συστήματα, τον Ηλεκτρονικό Πόλεμο και τα πάσης φύσεως και ειδών UAV/Drone, των οποίων η εκμετάλλευση ολοένα και γενικεύεται. <br /> <br /> Η υπόδειξη ΕΚΤΑΚΤΩΝ εξοπλιστικών κινήσεων, δεν σημαίνει βέβαια αποκλεισμό μακροχρόνιου σχεδιασμού και μάλιστα μέσω της εμπλοκής και ελληνικών σχεδιαστικών/παραγωγικών μονάδων, είτε στην μορφή παρουσίασης ενός εθνικού σχεδίου κορβέτας/φρεγάτας, είτε στην εκδοχή ενός ελληνικού UAV, τεθωρακισμένου οχήματος ή πυραυλικού συστήματος. Είναι όμως ανάγκη να διασαφηνισθεί ότι για την ανασύνταξη των σημερινών Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ΠΡΟΕΧΕΙ πάνω απ’ όλα η πλήρης αξιοποίηση του υφισταμένου στόλου οπλοσυστημάτων που είναι σε υπηρεσία και των οποίων τα ποσοστά διαθεσιμότητας έχουν καταποντισθεί. <br /> <br /> Πέραν τούτων, κατ’ αντιστοιχία με τις έκτακτες εξοπλιστικές κινήσεις του 1909 ή 1914, σήμερα θα πρέπει να απασχολεί η ένταξη στο Πολεμικό Ναυτικό μιας λύσης “ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ Β΄”. Στο ναυτικό πεδίο θα μπορούσαν να αναζητηθούν λύσεις όπως της επείγουσας βραχυπρόθεσμης απόκτησης δύο μεταχειρισμένων μεγάλων μονάδων επιφανείας από τις ΗΠΑ, που εξαιτίας της εξεζητημένης τεχνολογίας αισθητήρων, ηλεκτρονικών συστημάτων μάχης και των αντιαεροπορικών όπλων που φέρουν, αντιπροσωπεύουν κάτι εντελώς νέο για το Αιγαίο, όπως αντιπροσώπευε ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ το 1912. Μια τέτοια λύση θα πρέπει να απασχολεί ως βραχυπρόθεσμη προσθήκη, όπως δεν πρέπει να εγκαταλειφθεί και η πιθανότητα απόκτησης φρεγάτας/ων FREMM από τις εν υπηρεσία μονάδες του γαλλικού Ναυτικού. <br /> <br /> Στον αεροπορικό τομέα, λύσεις που μπορούν να διερευνηθούν είναι μεταχειρισμένα μαχητικά Mirage 2000-5 (γαλλικά ή άλλης χώρας) και εναλλακτικώς τυχόν πλεονάζοντα F-15 από τις ΗΠΑ. <br /> <br /> Στον δε πυραυλικό τομέα, θα πρέπει να αυξηθούν τα αποθέματα πυραύλων ATACMS, γαλλικών SCALP-EG, να αποκτηθούν ρουκέτες αυξημένου βεληνεκούς και να αποκτηθούν ισραηλινά Harpy. <br /> <br /> Θεωρώντας απαράδεκτη την οποιαδήποτε αναμονή επέμβασης της θείας πρόνοιας και του υποτιθέμενου προσωπικού “άστρου” οποιουδήποτε πολιτικού ανδρός, όπως το 1914, είναι κρίσιμο να ενεργοποιηθούν άμεσα έκτακτοι μηχανισμοί δραστηριοποίησης στο ΥΠΕΘΑ. Απρόοπτα και περιπλοκές της γενικότερης κατάστασης στην ευρύτερη περιοχή –όπως η δολοφονία του Στρατηγού Σουλεϊμανί– που θα αποσπάσουν την παγκόσμια προσοχή από την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση για την ΑΟΖ και θα πυροδοτήσουν κάποια κρίση στην Μέση Ανατολή, πιθανόν προσφέρουν στην Ελλάδα χρόνο προκειμένου να ολοκληρώσει μια βραχυπρόθεσμη δέσμη εξοπλιστικών μέτρων. Η κυβέρνηση πρέπει να σπεύσει.<br /> <br /> <a href="https://doureios.com/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Οι εξοπλισμοί από τον ΑΒΕΡΩΦ μέχρι σήμερα – Συνεχίζοντας να “το ρισκάρουμε”

Του Κωνσταντίνου Δ. Βλάσση Οι πρόσφατες εξελίξεις με την υπογραφή συμφωνίας της τουρκικής και λιβυκής κυβέρνησης για ανακήρυξη ΑΟΖ, όπως...

Διαβάστε την συνέχεια

Πλησιάζει η ώρα οριοθέτησης της ΑΟΖ Ελλάδας-Λιβύης

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJNRFbj61-bdqiQsDdFpc2Yt9sYqGc4muHoN-rcxbYS1VnZYuYYLCUOcGaiWssOrAknKAAiO_kbhQfRrZ5V7zFldeoibJ4o6rMK3an-ciyTBdwPbvxXPm5GYqxaQ3k8GCvMOVy_34JMvs/s1600/aoz-livii-ellada.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJNRFbj61-bdqiQsDdFpc2Yt9sYqGc4muHoN-rcxbYS1VnZYuYYLCUOcGaiWssOrAknKAAiO_kbhQfRrZ5V7zFldeoibJ4o6rMK3an-ciyTBdwPbvxXPm5GYqxaQ3k8GCvMOVy_34JMvs/s640/aoz-livii-ellada.png" width="640" /></a></div> <br /> <b>Καρυώτης Θεόδωρος </b><br />Εάν την επόμενη χρονική περίοδο κινηθούμε σωστά, θα μπορέσουμε με νόμιμο τρόπο να ακυρώσουμε τον παράνομο χάρτη του Ερντογάν, που δείχνει ότι η Τουρκία έχει θαλάσσια σύνορα με την Λιβύη. Φαίνεται ότι σύντομα θα υπάρξει νέα κυβέρνηση στην Λιβύη και θα πρέπει άμεσα να προτείνουμε στον στρατηγό Χάφταρ την οριοθέτηση των ΑΟΖ των κρατών μας. Η Ελλάδα στην πράξη έχει ήδη οριοθετήσει την ΑΟΖ της με την Λιβύη από το 2011. <br /><br />Εκείνη την χρονιά, ο υφυπουργός Περιβάλλοντος, Ενεργείας και Κλιματικής Αλλαγής. Γιάννης Μανιάτης έκανε ένα σημαντικό βήμα για την κατοχύρωση των εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων με τον νόμο 4001/2011 για την έρευνα των υδρογονανθράκων. Ουσιαστικά, με αυτόν το νόμο, η Ελλάδα οριοθέτησε, μονομερώς, την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ με αυτή της Λιβύης, δίνοντας πλήρη επήρεια στην Γαύδο.<br /><br />Συγκεκριμένα, η παράγραφος 1 του άρθρου 156 περιέχει την εξής ιδιοφυή διατύπωση:<br /> «ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης με γειτονικά κράτη των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές ακτές, το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφής κηρυχθεί), είναι η μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποίας απέχει ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσης (τόσων ηπειρωτικών όσο και νησιωτικών) από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης».<br /> Ο χάρτης που ακολουθεί αντανακλά τις προβλέψεις του νόμου 4001/2011.<div> <br /> <img height="476" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2020/01/1-3.png" width="640" /><i>Χάρτης Υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ του Νόμου 4001/2011. </i><br /><br />Η Ελλάδα προσπάθησε αρκετές φορές στο παρελθόν να οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ στο Λυβικό Πέλαγος, αλλά η προσέγγιση των δύο κρατών είναι διαμετρικά αντίθετη. Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι η μέθοδος οριοθέτησης ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, πρέπει να είναι η μέση γραμμή, ενώ η Λιβύη υποστηρίζει τη μέθοδο της ευθυδικίας εμμένοντας στη νομιμότητα του κλεισίματος του κόλπου της Σύρτης. Με βάση τον παραπάνω χάρτη η τότε ελληνική κυβέρνηση δημιούργησε τον επόμενο χάρτη καθορίζοντας 20 οικόπεδα προς έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. </div> <div> <img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2020/01/2-3-534x462.png" /></div> <div> <i>Χάρτης Μανιάτη. Πρώτος και τελευταίος </i><br /><br />Έτσι δημοσιεύτηκε ο πρώτος και, δυστυχώς, τελευταίος χάρτης που έχουν σχεδιάσει οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1982 και δείχνει τα όρια της ελληνικής ΑΟΖ στο Ιόνιο Πέλαγος και στην Κρήτη. Αντίθετα με την Ελλάδα, οι Τούρκοι, από το 1973, έχουν δημοσιεύσει και κυκλοφορήσει δεκάδες χάρτες.<br /><br />Ο χάρτης αυτός λοιπόν προβλέπει, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, πλήρη επήρεια της Γαύδου (σε αναλογία με τα δικαιώματα του συμπλέγματος Καστελόριζου) και ανοιχτό τον Κόλπο της Σύρτης. <br /><br />Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι το άρθρο 156 του Ν.4001/2011, χρησιμοποιείται διαρκώς μετά το 2011, στις ρηματικές διακοινώσεις του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών στον ΟΗΕ, κάθε φορά που οι Τούρκοι παραβιάζουν τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αυτός ο χάρτης περιλαμβάνει και τα 20 θαλάσσια οικόπεδα του μεγάλου διεθνούς διαγωνισμού έρευνας υδρογονανθράκων, που προκήρυξε η Ελλάδα το 2014 κι επίσης δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της ΕΕ. <br /><br />Ο χωρισμός των οικοπέδων έγινε από τους διεθνείς συμβούλους PGS και BEICIP (Γαλλικό Ινστιτούτο Πετρελαίου), που αμφότεροι είναι επίσης σύμβουλοι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επίσης πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη παραχωρήσει τα οικόπεδα 12, 13, 16, 17, και 18 στην αμερικανική εταιρία ExxonMobil, στη γαλλική εταιρία TOTAL και στην ελληνική ΕΛΠΕ. </div> <div> <img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2020/01/3-3-623x1024.png" /><i>Χάρτης οριοθέτησης ΑΟΖ Λιβύης-Μάλτας.</i> <br /><br />Ο καθηγητής Αντώνης Φώσκολος, που ασχολείται επί πολλά χρόνια με τον πλούτο των υδρογονανθράκων μας, σε μια αναλυτική μελέτη του το 2011 ανέφερε μεταξύ άλλων: «Νοτίως της Κρήτης υπάρχουν 3-4 υπεράκτιες περιοχές (Εικόνα 2), που αξίζουν να γίνουν αντικείμενο έρευνας υδρογονανθράκων λόγω των μεγάλων ποσοτήτων που μπορούν να έχουν. Οι δύο περιοχές που έχουμε σοβαρές επιστημονικές ενδείξεις είναι νότια της Κρήτης, όπου υπάρχουν εννέα λασποηφαίστεια και νοτιοανατολικά της Κρήτης, στην ελληνική λεκάνη του Ηρόδοτου». <br />Το παράδειγμα Μάλτας-Λιβύης <br /><br />Πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι η Λιβύη διαθέτει τον μεγαλύτερο όγκο υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Λιβύη έχει εμπειρία οριοθετήσεων θαλασσίων ζωνών, διότι έχει προβεί σε οριοθετήσεις με την Ιταλία, την Τυνησία και την Μάλτα αλλά όχι με την Ελλάδα και την Αίγυπτο. Αξίζει εδώ να αναφερθούμε στην οριοθέτηση της Λιβύης με την Μάλτα, διότι μπορεί να έχει κάποια συνάφεια με την οριοθέτηση Ελλάδας-Λιβύης. <br /><br />Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπως φαίνεται από τον χάρτη, δεν έδωσε πλήρη επήρεια (full effect) στην Μάλτα και έτσι η οριοθετημένη γραμμή είναι βορειότερα της μέσης γραμμής και δίνει μεγαλύτερη ΑΟΖ στην Λιβύη.</div> <div> <br /></div> <div>   <img height="474" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2020/01/4-1-567x420.png" width="640" /><i>Χάρτης οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας-Λιβύης.</i> <br /><br />Όταν θα έρθει η ώρα να συζητήσουμε την οριοθέτηση της ΑΟΖ μας με αυτή της Λιβύης πρέπει να προτείνουμε στους Λίβυους οριοθέτηση βάσει του νόμου Μανιάτη, που ορίζει τα θαλάσσια σύνορά μας με βάση την μέση γραμμή-ίση απόσταση. Ουσιαστικά, ο ελληνικός χάρτης που θα καθορίζει τις ΑΟΖ των δυο κρατών θα είναι αυτός του διπλανού χάρτη. <br /><br />Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι η θέση της Λιβύης είναι ότι για μια τέτοια οριοθέτηση θα πρέπει η Ελλάδα να αναγνωρίσει ως νόμιμο το κλείσιμο του κόλπου της Σύρτης εύρους 177 ν.μ. (Η UNCLOS επιτρέπει κλείσιμο κόλπων μέχρι 50 ν.μ.) και να δεχθεί ότι η Γαύδος δεν μπορεί να υπολογισθεί σε μια τέτοια οριοθέτηση. <br /><br />Αυτή η αντιπρόταση δεν θα δημιουργήσει κανένα πρόβλημα για την Ελλάδα διότι, απλώς και τα δυο μέρη θα απευθυνθούν στην Χάγη. Η Λιβύη έχει ήδη προσφύγει δύο φορές στην Χάγη για την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας της με την Τυνησία και την Μάλτα. Το πιο σημαντικό θα είναι ότι η απόφαση της Χάγης θα είναι ένα ισχυρό χαστούκι στον Ερντογάν, διότι θα δείχνει ότι η Τουρκία δεν διαθέτει θαλάσσια σύνορα με την Λιβύη!<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Πλησιάζει η ώρα οριοθέτησης της ΑΟΖ Ελλάδας-Λιβύης

Καρυώτης Θεόδωρος  Εάν την επόμενη χρονική περίοδο κινηθούμε σωστά, θα μπορέσουμε με νόμιμο τρόπο να ακυρώσουμε τον παράνομο χάρτη του Ερ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκικοί Σχεδιασμοί και Διεθνείς προσανατολισμοί Παιχνίδια μέσα σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και ταραχώδες τοπίο.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3upyDRJn3IbOXnFz7WNL9JhnoKWFWPDLL9seltEXKbk43R4bbT-HDo3gHhXTYuNUCNA63BfQx8PAmtvmicJ5-e5ZDpXJ5kwJFpVaExlv0VCCOWwjVA-MWtMDgOwHdfgBmJsTKXCZHjKg/s1600/poutin_erdogan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="420" data-original-width="630" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3upyDRJn3IbOXnFz7WNL9JhnoKWFWPDLL9seltEXKbk43R4bbT-HDo3gHhXTYuNUCNA63BfQx8PAmtvmicJ5-e5ZDpXJ5kwJFpVaExlv0VCCOWwjVA-MWtMDgOwHdfgBmJsTKXCZHjKg/s640/poutin_erdogan.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b> Κωνσταντίνα Τσάκαλου*</b><br />Εν μέσω ραγδαίων εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία επιτυγχάνει για ακόμη μια φορά να στρέψει τα βλέμματα της διεθνούς προσοχής σε εκείνη, ύστερα και από την κοινή απόφαση με την Ρωσία να προτείνουν κατάπαυση του πυρός στη Λιβύη, αλλά και μέσω της επιχείρησης για εξόντωση της αρχηγού του PKK, Εσμέ Εράτ, η οποία και δολοφονήθηκε σε ιρακινό έδαφος.<br /><br />Τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν το τελευταίο διάστημα γύρω από το ζήτημα της Λιβύης, αλλά και η περίπτωση δολοφονίας της Εσμέ Εράτ φέρουν ως κοινό παρονομαστή την Τουρκία, ενώ ταυτόχρονα, εγείρουν ερωτηματικά σχετικά με τους προσανατολισμούς των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίοι δύνανται να επηρεάσουν σε μεγάλο βαθμό και τις αποφάσεις της Τουρκίας.<br /><br />Για ακόμη μια φορά η Άγκυρα, εκμεταλλευόμενη το ταραχώδες σκηνικό της Μέσης Ανατολής, επιδιώκει να αναμειχθεί εντός των γεγονότων, αποσκοπώντας σε ικανοποίηση εθνικών, στρατηγικών συμφερόντων.<br /><br />Η συνάντηση του Τούρκου Προέδρου με τον Ρώσο ομόλογό τουγια την εγκαινίαση του αγωγού TurkStream πιστοποίησε σε μεγάλο βαθμό το κλίμα συνεργασίας και αμοιβαίων συμφερόντων μεταξύ των δύο κρατών, μέσα από τα οποία παροτρύνεται και η τάση για σύμπλευση σε τομείς ποικίλου ενδιαφέροντος.<br /><br />Η κοινή απόφαση για πρόταση κατάπαυσης του πυρός στην περιοχή της Λιβύης αποτελεί μια επιτυχημένη στρατηγική κίνηση από μέρους της Τουρκίας, η οποία εντέχνως επιδιώκει την ανάδυσή της σε μεγάλη διαμεσολαβητική δύναμη στο διεθνές στερέωμα.<br /><br />Το ενδεχόμενο αποφυγής άμεσης στρατιωτικής εμπλοκής στην Λιβύη προσδίδει στην Άγκυρα το στρατηγικό πλεονέκτημα για έμμεση επέμβαση επί της υποθέσεως, χωρίς εν τέλει να κριθεί αναγκαία η υλοποίηση των υποσχέσεων για αποστολή τουρκικού στρατεύματος στην περιοχή, διακινδυνεύοντας με αυτό τον τρόπο την υποστήριξη ενός μετώπου, το οποίο μέρα με τη μέρα υφίσταται σημαντική απώλεια ισχύος.<br /><br />Ύστερα και από τα τελευταία γεγονότα, η Τουρκία φαίνεται πως επιδιώκει τη διατήρηση κοινών συμφερόντων με τη Μόσχα σε πάσης φύσεως ζητήματα, υπενθυμίζοντάς της με κάθε ευκαιρία την αμοιβαία δέσμευση που ενώνει τα δύο κράτη σε ό,τι αφορά το συριακό ζήτημα.<br /><br />Μάλιστα, η υπεροχή που έχει αποκτήσει η Ρωσία στη Συρία, η οποία και πιστοποιείται έτι περισσότερο, ύστερα και από το ταξίδι του Προέδρου Πούτιν στην περιοχή, ωθεί την Τουρκία στο να επιζητά περαιτέρω συνεργασία με τη Μόσχα.<br /><br />Το γεγονός αυτό επαληθεύεται και από την συνομιλία που πραγματοποίησαν πριν λίγες ημέρες ο Ρώσος Υπουργός Άμυνας με τον Τούρκο Επικεφαλής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, στην οποία και έγινε γνωστή η πιθανότητα για συντονισμένη δράση των δύο μερών προς αποκλιμάκωση των εντάσεων στην Μέση Ανατολή.<br /><br />Η διαρκής προθυμοποίηση της Τουρκίας για μεσολάβηση προς επίλυση τεταμένων καταστάσεων σε περιπτώσεις όπως είναι η Λιβύη, οι σχέσεις ΗΠΑ-Ιράν, αλλά και η Συρία, διαμορφώνει ένα μοτίβο πανομοιότυπων συμπεριφορών και αντιδράσεων σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, στο οποίο η Άγκυρα φανερώνει τις διαθέσεις της χώρας για διαχείριση κρίσιμων γεωπολιτικών διαφορών.<br /><br />Είναι κατανοητό πως στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού, η ύπαρξη Δυνάμεων με διαφορετικά συμφέροντα στο γεωπολιτικό πλάνο, όχι μόνο αυξάνει το βαθμό της επιθετικότητας από μέρους των κρατών, αλλά παροτρύνει και δρώντες με μηδαμινή ισχύ να αξιώνουν ηγεμονικές τάσεις.<br /><br />Τρανό παράδειγμα του σκεπτικού αυτού αποτελεί η Τουρκία, η οποία βρίσκεται στην κορύφωση του μαξιμαλιστικού της αφηγήματος. Οι αναμνήσεις του “στρατηγικού βάθους” που ανασύρονται μέσα από το Δόγμα Νταβούτογλου και ο διακαής πόθος του Ερντογάν να αναδειχθεί η χώρα του σε ηγεμονική Δύναμη βρίσκονται σε τροχιά ταχείας υλοποίησης, τόσο μέσα από τα γεγονότα της Συρίας, όσο και μέσα από την κατάσταση της Λιβύης.<br /><br />Αναμφισβήτητα, το “παγκόσμιο όνειρο” που οραματίζεται ο Τούρκος Πρόεδρος εδώ και χρόνια πραγματοποιείται μεταξύ σφύρας και άκμονος μιας και η πολιτική που ακολουθεί η Άγκυρα την θέτει διαρκώς στο επίκεντρο της προσοχής. Ο ατέρμονος αγώνας κατά του τρομοκρατικού στοιχείου, ο οποίος μνημονεύθηκε έτι μια φορά μετά από την βομβιστική επίθεση στη Σομαλία, η συνεχής αμφισβήτηση κανόνων διεθνούς δικαίου, η εργαλειακή αξιοποίηση του προσφυγικού, αλλά και οι απειλές προς στρατηγικούς εταίρους του ΝΑΤΟ σχετικά με το κλείσιμο κομβικών στρατιωτικών βάσεων είναι μόνο μερικά από τα χαρτιά που αξιοποιεί η Τουρκία για να ελιχθεί στο χώρο των εξελίξεων.<br /><br />Είναι προφανές πως η μαξιμαλιστική κουλτούρα της Άγκυρας δεν συνάδει σε καμία περίπτωση με τη θέση που κατέχει στο διεθνές στερέωμα. Αν λάβουμε υπ’ όψιν το ρητό πως το δίκαιο ερμηνεύεται από τους ισχυρούς, τότε επαγωγικά γεννάται και η υπόθεση πως ένα κράτος με το βεληνεκές της Τουρκίας δεν νομιμοποιείται να κάνει παρερμηνείες στο διεθνές δίκαιο, εκτός βέβαια κι αν λαμβάνει την υποστήριξη και την συγκατάθεση μίας ή περισσοτέρων των Μεγάλων Δυνάμεων.<br /><br />Στο εξής, σε περίπτωση που η αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ-Ιράν εξακολουθήσει να βρίσκεται σε έξαρση, η Άγκυρα ενδεχομένως κλιθεί να αναλάβει σαφή θέση στις στρατηγικές της προτιμήσεις, μιας και μέχρι στιγμής ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί μεταξύ Δύσης και Ανατολής, αλλά και ανάμεσα στη διεθνή ασφάλεια και τη διεθνή ανομία.<br /><br />Συμπερασματικά, τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα θα είναι ικανά να προσδιορίσουν τις τάσεις και τις διαθέσεις κάθε στρατηγικού παίκτη του Διεθνούς Συστήματος, μέσα σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και ταραχώδες τοπίο.<br /><br /><b><i> *Ερευνήτρια του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων, στον Τομέα Ρωσίας, Ευρασίας και Νότιο-Ανατολικής Ευρώπης, στην Ομάδα της Εξωτερικής Πολιτικής</i></b><div> <br /><a href="https://www.huffingtonpost.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Τουρκικοί Σχεδιασμοί και Διεθνείς προσανατολισμοί Παιχνίδια μέσα σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και ταραχώδες τοπίο.

Κωνσταντίνα Τσάκαλου* Εν μέσω ραγδαίων εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, η Τουρκία επιτυγχάνει για ακόμη μια φορά να στρέψει τα βλέμματα της δ...

Διαβάστε την συνέχεια

«Kάζο» για την Άγκυρα – Τρύπησε ο αγωγός που συνδέει την Τουρκία με τα κατεχόμενα

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1VBG9eplhsJsBj-F3a360moQmDm9YJJkMdaCX1fBPf1wFCzCMpgBIv5w6OqnbvaTl-RaxXBwgICF69tJvxOhTodl-w8ggKA9QmQTODE_T5dBZPDQUKghqPIKOrvsCZ6hVdC1otUwXW6g/s1600/Analog_medium.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="483" data-original-width="728" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1VBG9eplhsJsBj-F3a360moQmDm9YJJkMdaCX1fBPf1wFCzCMpgBIv5w6OqnbvaTl-RaxXBwgICF69tJvxOhTodl-w8ggKA9QmQTODE_T5dBZPDQUKghqPIKOrvsCZ6hVdC1otUwXW6g/s640/Analog_medium.jpg" width="640" /></a></div> <br />Σοβαρό πρόβλημα παρουσιάστηκε στο «έργο του αιώνα», όπως ονομάστηκε ο αγωγός που μεταφέρει νερό από την Τουρκία στην κατεχόμενη Κύπρο.<br /><br />Σύμφωνα με την τουρκική ιστοσελίδα T24, ο αγωγός «τρύπησε» σε συγκεκριμένο σημείο, 7-8 χιλιόμετρα από τις ακτές του Αναμουρίου κοντά στη Μερσίνα και εξερράγη. Το σημείο του αγωγού, λόγω της έκρηξης και του φρέσκου νερού, ανέβηκε στην επιφάνεια της θάλασσας.<br /><br />Όπως μεταδίδεται, η ζημιά στον αγωγό αναμένεται να επηρεάσει την κίνηση των πλοίων στην περιοχή. Η ανακατασκευή είναι εξαιρετικά δύσκολη και μπορεί να διαρκέσει πολλούς μήνες, αναφέρει το philnews.<br /><br />Προς το παρόν, το ψευδοκράτος δεν θα έχει πρόβλημα διοχέτευσης νερού.<br /><br />Υπενθυμίζεται ότι τον αγωγό εγκαινίασε στην κατεχόμενη Μόρφου ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν τον Οκτώβριο του 2015, χαρακτηρίζοντας «νερό ειρήνης» το νερό που μεταφέρει. Στην παρουσία του κατοχικού ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, ο Ερντογάν ανέφερε πως το νερό που μεταφέρεται, θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από τη Λευκωσία μετά τη λύση.<br /><br /><a href="https://pentapostagma.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

«Kάζο» για την Άγκυρα – Τρύπησε ο αγωγός που συνδέει την Τουρκία με τα κατεχόμενα

Σοβαρό πρόβλημα παρουσιάστηκε στο «έργο του αιώνα», όπως ονομάστηκε ο αγωγός που μεταφέρει νερό από την Τουρκία στην κατεχόμενη Κύπρο. Σύμ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκία: Μένουν «γυμνά» ATAK & ALTAY – Οργή στην Άγκυρα για το ενδεχόμενο απόκτησης των F-35 από την Ελλάδα

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAMKknNMMjQd_R1GuKaYrw0lowq1hGiLmq31lU_TwYuwoOGsODT97ZlH9OBtTppwcwHs1qjRREhJJUWetdO9dGtMRgct0a3zs2RnIR3_Gpw_ecLvZH5eUl7tM9tKbo2cMIFpVmLSKNvP4/s1600/F-35.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="464" data-original-width="696" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAMKknNMMjQd_R1GuKaYrw0lowq1hGiLmq31lU_TwYuwoOGsODT97ZlH9OBtTppwcwHs1qjRREhJJUWetdO9dGtMRgct0a3zs2RnIR3_Gpw_ecLvZH5eUl7tM9tKbo2cMIFpVmLSKNvP4/s640/F-35.jpg" width="640" /></a></div> <br />Του Ανδρέα Μουντζουρούλια<br />Οργή και πανικός ήταν το συναίσθημα που κυριάρχησε<a href="https://www.savunmasanayist.com/yunanistan-f-35-almayi-planliyor/"> στον τουρκικό αμυντικό τύπο</a>, μετά την ανακοίνωση του ΥΠΑΜ κ. Ν. Παναγιωτόπουλου ότι η Ελλάδα σχεδιάζει να αγοράσει 24 μαχητικά αεροσκάφη F-35 Lightning II με συνολικό κόστος 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων, συμπεριλαμβανομένης της αναβάθμισης 82 αεροσκαφών F-16 στο επίπεδο Viper, καθώς και την προμήθεια νέων πολεμικών πλοίων.<br /><br />Ο κ. Παναγιωτόπουλος πρόσθεσε ότι θα υπάρξουν διαπραγματεύσεις μεταξύ του Αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας και της ελληνικής πλευράς σχετικά και με την αγορά πολεμικών πλοίων.<br /><br /><a href="https://www.meta-defense.fr/el/2020/01/09/les-sanctions-occidentales-menacent-plusieurs-programmes-de-defense-turcs/">Την ίδια περίοδο</a> η ΕΕ εντείνει τις κυρώσεις στην τουρκική αμυντική βιομηχανία σχετικά με τις παραδόσεις όπλων και αμυντικών συστημάτων, μετά την εισβολή των Τούρκων στη βόρεια Συρία, και την απόκτηση συστημάτων S400.<br /><br />Οι εν λόγω κυρώσεις απειλούν τώρα την υλοποίηση πολλών σημαντικών αμυντικών προγραμμάτων της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας.<br /><br />Έχουμε ήδη αναφέρει τις συνέπειες μιας πιθανής άρνησης της Γαλλίας να παραδώσει τεχνολογία για την ανάπτυξη ενός συστήματος αντιαεροπορικής άμυνας πιο εξελιγμένου από το γαλλο-ιταλλικό SAMP-T M.<br /><br />Όμως δύο άλλα κρίσιμα προγράμματα αντιμετωπίζουν σήμερα πολύ σημαντικές καθυστερήσεις.<br /><br />Πρώτον, η γερμανική εταιρεία κατασκευής κινητήρων MTU έχει αναστείλει την παράδοση κινητήρων diesel για το νέο άρμα μάχης Altay που κατασκευάζει η Otokar με το Κατάρ με την βοήθεια της Νότιας Κορέας.<br /><br />Την ίδια στιγμή, η παράδοση συστημάτων μετάδοσης κινήσεως σχεδιασμένων στη Γερμανία από την RENK , επίσης έχουν ανασταλεί από το Βερολίνο.<br /><br />Η παραγωγή του επιθετικού ελικοπτέρου ATAK Τ-129, ενός συμβόλου της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας αντιμετωπίζει προβλήματα, αφού οι εταιρείες Rolls-Royce και Honeywell , αναστέλλουν την παράδοση των στροβίλων τύπου T800-4A που εξοπλίζουν το ελικόπτερο.<br /><br />Αυτό σημαίνει καθυστέρηση ή ακόμα και ακύρωση παραγγελιών σε πελάτες, συμπεριλαμβανομένου του Πακιστάν που έχει παραγγείλει 30 ελικόπτερα Τ-129 αξίας 1, 5 δισ δολαρίων.<br /><br />Το πρόγραμμα ανάπτυξης του νέου τουρκικού μαχητικού αεροσκάφους 5ης γενιάς TF-X, που θα κατασκευάζονταν από την Τουρκία με τη βοήθεια της British Aerospace και της Rolls-Royce στο Ηνωμένο Βασίλειο, θα υποστεί και αυτό κυρώσεις.<br /><br />Για αυτό οι Τούρκοι αναφέρουν ότι είναι σε συννόηση με Μόσχα και Πεκίνο για την κατασκευή του εν λόγω αεροσκάφους.<br /><br />Παρόλο που οι πληροφορίες είναι αντιφατικές σχετικά με αυτό, φαίνεται ότι αν ο Τραμπ διατηρήσει τις κυρώσεις , η Άγκυρα θα κάνει ολοκληρωτική μεταστροφή στη Μόσχα για την αγορά αεροσκαφών Su-35S σε σύντομο χρονικό διάστημα και ενδεχομένως Su-57, καλώντας παράλληλα την ρωσική βιομηχανία να συμμετάσχει στην ανάπτυξη του αεροσκάφους TF-X.<br /><br /><a href="https://www.pentapostagma.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br />  Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Τουρκία: Μένουν «γυμνά» ATAK & ALTAY – Οργή στην Άγκυρα για το ενδεχόμενο απόκτησης των F-35 από την Ελλάδα

Του Ανδρέα Μουντζουρούλια Οργή και πανικός ήταν το συναίσθημα που κυριάρχησε στον τουρκικό αμυντικό τύπο , μετά την ανακοίνωση του ΥΠΑΜ κ...

Διαβάστε την συνέχεια

Κοιτάσματα-«μαμούθ» σε Ιόνιο & Κρήτη μεγέθους «Λεβιάθαν» & «Ζορ»: Αριθμοί που «ζαλίζουν»

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1UDozo9ltHfGBsLKFeWSCS3cPk8AWIyEtfjjDQGwYkUkVIbKGUzmrocdkNDnpK4xMVRQry84qLo3AMyGer_ySF-TB8wn9lujdPybfcFIg2B6hdlkcJctlW0tIfxW_E1G2eucTfnHRLoM/s1600/1-239.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1UDozo9ltHfGBsLKFeWSCS3cPk8AWIyEtfjjDQGwYkUkVIbKGUzmrocdkNDnpK4xMVRQry84qLo3AMyGer_ySF-TB8wn9lujdPybfcFIg2B6hdlkcJctlW0tIfxW_E1G2eucTfnHRLoM/s640/1-239.jpg" width="640" /></a></div> <br />Κοιτάσματα-μαμούθ βρίσκονται στην χώρα μας. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ερντογάν βιάζεται, καθώς θέλει να προλάβει καταστάσεις που θα τον στριμώξουν στη γωνία.<br /><br />Εδώ όμως χρειάζονται έξυπνοι χειρισμοί από την Ελλάδα, καθώς δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα που θα θελήσουν να μας ρίξουν οι σύμμαχοί μας.<br /><br />Τι εννοούμε; Η Άγκυρα θα προσπαθήσει με οποιοδήποε τρόπο να μπλοκάρει τις κινήσεις της Αθήνας στο ενεργειακό πεδίο. Το θερμό επεισόδιο θα το επιδιώξει και η απάντησή μας σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα πρέπει να είναι δυναμική.<br /><br />Η Δύση όμως δεν θέλει σε καμία περίπτωση την σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας και εκεί ίσως μας προτείνουν να τα…βρούμε, δηλαδή να μοιραστούμε τα δικά μας αποθέματα με την Άγκυρα.<br /><br />Ένα ενδεχόμενο που παίζει αρκετά, καθώς μέχρι και Έλληνες Αξιωματούχοι έχουν φθάσει στο σημείο να πετάξουν την ιδέα περί συνεκμετάλλευσης!<br /><br />ΤΙ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ<br /><br />Ενθαρρυντικές ενδείξεις για μεγάλα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στο Ιόνιο, αλλά και νοτίως της Κρήτης, προκύπτουν από τις μελέτες της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων (ΕΔΕΥ), σύμφωνα με την Καθημερινή.<br /><br />Σύμφωνα με ανακοίνωση της εταιρείας, οι μελέτες σε ανεξερεύνητες περιοχές στη θαλάσσια περιοχή νοτίως της Κρήτης εντόπισαν γεωλογικές δομές που μοιάζουν με εκείνες των μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου Ζορ στην Αίγυπτο και Λεβιάθαν στο Ισραήλ.<br /><br />Η περιοχή στην οποία αναφέρεται η μελέτη γειτνιάζει με άλλη, που έχει παραχωρηθεί στην κοινοπραξία των ΕΛΠΕ – Τotal – Exxonmobil και στην οποία υπάρχουν επίσης ισχυρές ενδείξεις για μεγάλο κοίτασμα. Επίσης, βρίσκεται κοντά στην περιοχή που καλύπτει η άκυρη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης.<br /><br />Η κυβέρνηση, πάντως, κρατά χαμηλούς τόνους, δεδομένου ότι πρόκειται για μελέτες σε πρώιμο στάδιο, που δεν προδικάζουν το τελικό αποτέλεσμα. Εξάλλου, η ύπαρξη ή μη υδρογονανθράκων σε κάποια περιοχή μπορεί να επιβεβαιωθεί μόνο από γεωτρήσεις και η περιοχή στην οποία αναφέρεται η μελέτη δεν έχει ακόμη παραχωρηθεί.<br /><br />Θυμίζει Λεβιάθαν και Zoρ<br /><br />Σημαντικές ενδείξεις για την ύπαρξη αξιόλογων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην περιοχή νοτίως της Κρήτης αποκαλύπτουν μελέτες της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων (ΕΔΕΥ). Σύμφωνα, μάλιστα, με την ανακοίνωση της ΕΔΕΥ, η εμπεριστατωμένη μελέτη που έγινε για πρώτη φορά στην ανεξερεύνητη περιοχή νοτίως της Κρήτης, με τα πιο σύγχρονα γεωφυσικά δεδομένα, έχει αναδείξει «νέες δομές οι οποίες ομοιάζουν με τα δύο γνωστά γεωλογικά μοντέλα της Ανατολικής Μεσογείου, δηλαδή τύπου Λεβιάθαν και τύπου Zoρ».<br /><br />Πρόκειται για τα μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου που ανακαλύφθηκαν στις ΑΟΖ Ισραήλ και Αιγύπτου αντίστοιχα και άλλαξαν τα γεωπολιτικά δεδομένα στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η περιοχή στην οποία αναφέρεται η μελέτη της ΕΔΕΥ γειτνιάζει τουλάχιστον με τις περιοχές που καλύπτει η άκυρη συμφωνία Αγκυρας – Τρίπολης. Αποτελεί δε συνέχεια της περιοχής που έχει παραχωρηθεί στην κοινοπραξία των ΕΛΠΕ- Τotal-exxonmobil και στην οποία τα σεισμικά δεδομένα που αναλύθηκαν αποτυπώνουν ισχυρές ενδείξεις ύπαρξης κοιτάσματος τύπου Ζορ. <br /><br />Η ανάλυση των σεισμικών δεδομένων, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε προσφάτως στέλεχος των ΕΛΠΕ σε κλειστή συζήτηση για τους υδρογονάνθρακες, δείχνει κοίτασμα 280 δισ. κ.μ. αερίου, το οποίο εάν επιβεβαιωθεί θα μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της εγχώριας αγοράς για 70 χρόνια, δεδομένου ότι η Ελλάδα καταναλώνει ετησίως περί τα 4 δισ. κ.μ. αερίου.<br /><br />Στο Ιόνιο και στη θαλάσσια περιοχή δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης, η ΕΔΕΥ έχει εντοπίσει, με βάση γεωφυσικές-γεωλογικές μελέτες, περισσότερους από 30 στόχους με ποσότητες φυσικού αερίου που κυμαίνονται μεταξύ 70 και 90 τρισ. κυβ. ποδών (2-2,55 τρισ. Μ3). Αντίστοιχα, τα εκτιμώμενα αποθέματα αργού από τις θαλάσσιες παραχωρήσεις του Ιονίου και τις χερσαίες παραχωρήσεις της Δυτικής Ελλάδας εκτιμώνται σε 2 δισ. βαρέλια.<br /><br /><a href="https://www.pentapostagma.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Κοιτάσματα-«μαμούθ» σε Ιόνιο & Κρήτη μεγέθους «Λεβιάθαν» & «Ζορ»: Αριθμοί που «ζαλίζουν»

Κοιτάσματα-μαμούθ βρίσκονται στην χώρα μας. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ερντογάν βιάζεται, καθώς θέλει να προλάβει καταστάσεις που θα το...

Διαβάστε την συνέχεια

“Ποιο Καστελόριζο”, μας λέει στέλεχος του τουρκικού ΥΠΕΞ

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU6hLdY2JX59wxoEB3zu7Zn2VJ5OdDuSJYdIN4QqKgukWXDUObpd3jYrazy1JjTRc-fTc3ekhddyMVRFIBXrvzStSPYyusVukUSBDblNwaEvubCYPtBD5vs0FcZwRjTi6FNvP15OKiI0s/s1600/Meyisti.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="162" data-original-width="250" height="414" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU6hLdY2JX59wxoEB3zu7Zn2VJ5OdDuSJYdIN4QqKgukWXDUObpd3jYrazy1JjTRc-fTc3ekhddyMVRFIBXrvzStSPYyusVukUSBDblNwaEvubCYPtBD5vs0FcZwRjTi6FNvP15OKiI0s/s640/Meyisti.png" width="640" /></a></div> <br /> Περιμένοντας τον Αμερικανό ΥΠΕΞ Μάϊκλ Πομπέο και τους απεσταλμένους του να δώσουν “λύση” στα ελληντουρκικά, η Άγκυρα συνεχίζει το γαϊτανάκι των προκλήσεων. Ο Τσαφατάϊ Ερτζιγιές, διευθυντής του τμήματος αεροναυτιλίας του τουρκικού ΥΠΕ, έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το Καστελόριζο , δημοσιεύοντας και σχετικό χάρτη:<br /> <br /> <i>“Είναι γελοίο το γεγονός ότι 1 νησί με έκταση 10 τετρ. χλμ. σε απόσταση 2 χλμ (από τις τουρκικές ακτές) και σε απόσταση 570 χλμ. (από την ηπειρωτική Ελλάδα) παρέχει δικαιοδοσία σε περιοχή έκτασης 40.000 τετρ. χλμ.”</i>.<br /> <br /> <br /> <a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2020/01/03/kastelorizo_tourkia_ypex.png"><img height="640" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2020/01/03/kastelorizo_tourkia_ypex.png" width="531" /></a> <br /> <br /> Η ανάρτηση δεν γίνεται τυχαία και δεν αφορά μόνο εμάς αλλά κυρίως την Αίγυπτο, την οποία η Τουρκία προσπαθεί να προσεταιριστεί, υποστηρίζοντας ότι αν συμφωνήσει ΑΟΖ με την Ελλάδα, θα χάσει μια μεγάλη περιοχή .<br /> <br /> <a href="https://www.militaire.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br />  Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

“Ποιο Καστελόριζο”, μας λέει στέλεχος του τουρκικού ΥΠΕΞ

Περιμένοντας τον Αμερικανό ΥΠΕΞ Μάϊκλ Πομπέο και τους απεσταλμένους του να δώσουν “λύση” στα ελληντουρκικά, η Άγκυρα συνεχίζει το γαϊτανά...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Τουρκία ζητά 2,7 δις δολάρια από τη Λιβύη! Ετοιμάζεται να υπογράψει συμφωνία με τον “τοποτηρητή” της

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS8FX_H_3Awg4nK11p1CeASojTjkFhbLfCveZUdkJTcb97X55pYTDqSiFFUPa9TGhfu8WSm8iFAfnt6Ooelv4TbUaMNzOFlNhV4MfhvqiHsh0Nz14LkatslpvBOAqjJHi8hZ1VPVQDnqg/s1600/%25CE%25B1%25CE%25BF%25CE%25B6+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2582+%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B2%25CF%2585%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="960" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS8FX_H_3Awg4nK11p1CeASojTjkFhbLfCveZUdkJTcb97X55pYTDqSiFFUPa9TGhfu8WSm8iFAfnt6Ooelv4TbUaMNzOFlNhV4MfhvqiHsh0Nz14LkatslpvBOAqjJHi8hZ1VPVQDnqg/s640/%25CE%25B1%25CE%25BF%25CE%25B6+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2582+%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25B2%25CF%2585%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="640" /></a></div> <br />Η Τουρκία σχεδιάζει να υπογράψει μέχρι τον Φεβρουάριο μια προκαταρκτική συμφωνία για αποζημιώσεις ύψους 2,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων για εργασίες που είχε κάνει στη Λιβύη πριν από τον εμφύλιο πόλεμο του 2011, δήλωσε αξιωματούχος του τομέα, επιδιώκοντας να επαναληφθούν οι δουλειές των τουρκικών επιχειρήσεων στη χώρα αυτή που πλήττεται από συγκρούσεις.<br /><br />Τουρκικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνταν για καιρό στη Λιβύη, όμως οι δουλειές τους εκεί αναστατώθηκαν εξαιτίας της αναταραχής όταν οι αντάρτες ανέτρεψαν τον Μουάμαρ Καντάφι πριν από εννέα χρόνια, ενώ δέχθηκαν και πάλι πλήγμα εξαιτίας των μαχών που συνεχίζονται εκεί. <br /><br />Ένα σημαντικό εμπόδιο για να επαναληφθούν οι επενδύσεις ήταν η αβεβαιότητα σχετικά με τα απλήρωτα χρέη. Τώρα ο Μουζαφέρ Ακσόι, πρόεδρος του Τουρκολιβυκού Επιχειρηματικού Συμβουλίου, δήλωσε πως οι δύο χώρες πλησιάζουν στην υπογραφή ενός Μνημονίου Κατανόησης (MoU). <br /><br />«Η δουλειά για το MoU αναφορικά με τα παλιά συμβόλαια φθάνει στο τέλος. Τα προβλήματα των απλήρωτων χρεών, των αποζημιώσεων και μιας εγγυητικής επιστολής θα επιλυθούν», δήλωσε ο Ακσόι σε συνέντευξή του στο Ρόιτερ. <br /><br />Η συμφωνία, η οποία πρόκειται να υπογραφεί αυτόν τον μήνα ή τον Φεβρουάριο, θα περιλάβει μια εγγυητική επιστολή 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων, 500 εκατομμύρια για ζημιές σε μηχανές και εξοπλισμό και απλήρωτα χρέη 1,2 δισεκατομμυρίου δολαρίων, πρόσθεσε. <br /><br />Καθώς τα προγράμματα στη Λιβύη έχουν ανασταλεί εξαιτίας των μαχών, οι καθυστερούμενες πληρωμές για τουρκικές εργολαβίες στη Λιβύη αντιστοιχούν σε 16 δισεκατομμύρια δολάρια, ποσό που περιλαμβάνει 400-500 εκατομμύρια δολάρια για προγράμματα που δεν έχουν ακόμη αρχίσει, πρόσθεσε ο Ακσόι. <br /><br />Ο ίδιος υποστήριξε πως, παρά την αποδιοργάνωση, το εμπόριο μεταξύ της Λιβύης και της Τουρκίας παραμένει σε άνοδο, με τις τουρκικές εξαγωγές να φθάνουν τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως και με τις εισαγωγές στα 350 εκατομμύρια, δήλωσε ο Ακσόι. <br /><br />Εντούτοις τούρκοι εργολάβοι με προγράμματα στη Λιβύη δεν έχουν μπορέσει να ταξιδέψουν στη χώρα αυτή από τον Απρίλιο εξαιτίας των μαχών. <br /><br />«Νέα συμβόλαια υπογράφηκαν: προγράμματα όπως σταθμοί ενέργειας, στέγαση, επιχειρηματικά κέντρα. Έχουν μπει υπογραφές για εγγυητικές επιστολές για μερικά απ’ αυτά. Ωστόσο από τον Απρίλιο δεν έχουν καταφέρει να πάνε για λόγους ασφαλείας», δήλωσε ο Ακσόι.<br /><br /><a href="https://www.militaire.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η Τουρκία ζητά 2,7 δις δολάρια από τη Λιβύη! Ετοιμάζεται να υπογράψει συμφωνία με τον “τοποτηρητή” της

Η Τουρκία σχεδιάζει να υπογράψει μέχρι τον Φεβρουάριο μια προκαταρκτική συμφωνία για αποζημιώσεις ύψους 2,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων για ε...

Διαβάστε την συνέχεια