ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

1204 η Άλωση που γονάτισε την Βυζαντινή αυτοκρατορία-Η Πόλη έπεσε στους σταυροφόρους σχεδόν αμαχητί

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/cache/1204_alosi_stavroforoi2-474x307.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="207" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/cache/1204_alosi_stavroforoi2-474x307.jpg" width="320" /></a></div>Στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, επάνω στον γυναικωνίτη, κάτω από ένα παράθυρο που σήμερα βλέπει προς το Μπλε Τζαμί και κάποτε έβλεπε προς τον Ιππόδρομο, βρίσκεται στο μαρμάρινο πάτωμα, ένας τάφος. Αν δεν ξέρεις που είναι μπορεί και να τον πατήσεις. Δεν ξεχωρίζει εύκολα. Είναι ένα απλό τετράγωνο 80Χ80 εκατοστών. Επάνω του είναι χαραγμένη μια νεκροκεφαλή και από κάτω της τα εξής: HENRICUS DANDOLO 41ος Δόγης της Γαληνότατης Αυτοκρατορίας της Βενετίας-21 Ιουνίου 1205. 
<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_tafos_Dandolo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_tafos_Dandolo.jpg" width="320" /></a></div> 
</div><div>Ο τάφος του 41ου Δόγη της Βενετίας είναι κενός από το 1261, όταν η Βασιλεύουσα έπεσε πάλι στα χέρια των Ορθοδόξων. Το πλήθος δεν ξέχασε τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για την μεγαλύτερη ληστρική επιδρομή, στην ιστορία του κόσμου,για τη χειρότερη λεηλασία που υπήρξε ποτέ σε κατάληψη εξ'εφόδου μιας πόλης και εισέβαλε στον ναό της Αγίας Σοφίας. Μαινόμενος και αφηνιασμένος ο κόσμος από τα όσα είχε υποστεί από το 1204 μέχρι το 1261, ανέβηκε στον γυναικωνίτη, έσπασε τον τάφο πήρε τα κόκαλα τα έκαψε και τα διασκόρπισε βρίζοντας και φωνάζοντας κατάρες, στον Βόσπορο.</div><div></div><div>Το μίσος (δίκαιο σε πολλές περιπτώσεις) των ανθρώπων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για τους ομόθρησκους τους Δυτικούς Λατίνους και Φράγκους, θα παραμείνει άσβεστο για εκατοντάδες χρόνια και όταν κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει, τη θέση του θα πάρει η άρνηση και η αμφιβολία για τις προθέσεις της Δύσης.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi_dandolo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi_dandolo.jpg" width="257" /></a></div> 
</div><div>Πολλοί μελετητές ιστορικοί πιστεύουν ότι η λεηλασία που υπέστη η Κωνσταντινούπολη από τους Οθωμανούς το 1453, ωχριά μπροστά στη λεηλασία που οι (ξαναλέμε) ομόθρησκοι χριστιανοί σταυροφόροι, έκαναν το 1204. Οι Οθωμανοί σε πολλές περιπτώσεις σεβάστηκαν και τις ζωές των ανθρώπων και τις εκκλησιές και τα κτίρια. Οι Οθωμανοί δεν έβαλαν ποτέ πόρνες να γδυθούν, να χορέψουν και να κάνουν έρωτα ομαδικά με στρατιώτες πάνω στην Αγία τράπεζα της μεγαλύτερης εκκλησίας του κόσμου. Οι Λατίνοι και οι Φράγκοι τα έκαναν όλα.</div><div></div><div>Κατέσφαξαν αθώους νέους γέρους μικρά παιδιά, βίασαν γυναίκες, σύλησαν νεκροταφεία, έβαλαν πόρνες πάνω στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας, έβαλαν τα άλογα τους μέσα σε εκκλησιές και τις έκαναν στάβλους, άρπαξαν ιερά κειμήλια, έμπαιναν στα σπίτια δολοφονούσαν τον κόσμο και έκλεβαν τα χρυσαφικά. Ένας στρατός ισχυρός, πάνοπλος, διψασμένος για αίμα σάρκα και χρυσάφι. Ένας στρατός που η λέξη “ιπποσύνη” και “ιππότης” ήταν μόνο για τους τύπους.</div><div></div><div>Οκτακόσια χρόνια μετά, το 2001, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β στη συνάντηση του στην Αθήνα, με τον τότε Αρχιεπίσκοπο τον Μακαριστό Χριστόδουλο, εξέφρασε τη λύπη του για τις ωμότητες των Σταυροφόρων το 1204, οι οποίοι «εστράφησαν εναντίον των εν Χριστώ αδελφών μας». Το 2004 ο Πάπας ζήτησε πάλι ταπεινά “συγγνώμη”, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στη συνάντηση τους στο Βατικανό.</div><div></div><div>Οι ωμότητες, οι κλεψιές, οι βιασμοί, οι δολοφονίες, και η για 57 χρόνια διακυβέρνηση και διοίκηση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους γονάτισε και ισοπέδωσε ανεπανόρθωτα την Πόλη των πόλεων. Ποτέ δεν κατάφερε να ορθοποδήσει και να ακμάσει όπως πριν. Από το 1204 και μετά το Βυζάντιο καταστράφηκε οικονομικά και πληθυσμιακά συρρικνώθηκε. Το εμπόριο και οι πρώτες ύλες πέρασαν στα χέρια των Δυτικών, ενώ έχανε τη μία μετά την άλλη τις επαρχίες του που έπεφταν πια στα χέρια των Σελτζούκων και των Οθωμανών. Περίπου 200 χρόνια αργότερα θα προβάλει την ύστατη ηρωική αλλά και άνιση αντίσταση και θα καταληφθεί για πάντα το 1453.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="216" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi1.jpg" width="320" /></a></div> 
</div><div>Αυτά έγιναν από την πλευρά των Φράγκων. Οι ίδιοι οι Βυζαντινοί τι έκαναν για να αποτρέψουν τους σταυροφόρους; Ουσιαστικά τίποτε. Το αντίθετο. Τους ενθάρρυναν να έρθουν και να στρατοπεδεύσουν έξω από τη Βασιλεύουσα και ο ανταγωνισμός για την εξουσία και τον θρόνο ανάμεσα σε δύο διεκδικητές της δυναστείας των Αγγέλων, τον Αλέξιο Άγγελο και τον θείο του που ανέτρεψε τον πατέρα του Ισαάκιο Β, τον Αλέξιο Γ Άγγελο, ήταν καθοριστικός. Και όταν τα πράγματα ξεπέρασαν τα όρια και άρχισαν να μιλάνε τα όπλα, οι πανοπλίες, τα βέλη και τα σπαθιά, οι Βυζαντινοί δεν κράτησαν τις θέσεις τους στα θεοδοσιανά άπαρτα τείχη αλλά υποχώρησαν τρέχοντας. Έμεναν μόνο οι μισθοφόροι Βίκινγκς και Ρως, η επίλεκτη αυτοκρατορική φρουρά , οι πανύψηλοι Βάραγκοι με τα τεράστια τσεκούρια τους να “κατεβάζουν” τους πάνοπλους σταυροφόρους μέχρι που και αυτοί ηττήθηκαν και από τα θαλάσσια τείχη η Πόλη έπεσε.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi2.jpg" width="256" /></a></div> 
</div><div>Η τέταρτη σταυροφορία ξεκίνησε το 1198, όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ, άρχισε να συγκεντρώνει στρατό για την εκ νέου απελευθέρωση των Αγίων τόπων από τους μουσουλμάνους. Στην αρχή συνάντησε τη γενική αδιαφορία των εστεμμένων της Ευρώπης, που είχαν τα δικά τους προβλήματα να επιλύσουν. Τον επόμενο χρόνο, κάποιοι ευγενείς, κυρίως από τα εδάφη της σημερινής Γαλλίας, πείσθηκαν να συγκροτήσουν ένα εκστρατευτικό σώμα, με επικεφαλής τον Κόμη Τιμπό της Καμπανίας. Ο Τιμπό πέθανε τον επόμενο χρόνο και αρχηγός της Δ' Σταυροφορίας ανακηρύχθηκε ο κόμης Βονιφάτιος ο Μομφερατικός. Το σχέδιο προέβλεπε τη συγκέντρωση των Σταυροφόρων στη Βενετία και από εκεί με μισθωμένα πλοία από τους βένετους θαλασσοκράτορες, θα κατευθύνονταν στην Αίγυπτο, όπου θα άρχιζαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, με σκοπό την κατάληψη της Ιερουσαλήμ.</div><div></div><div>Τη δύναμη των Σταυροφόρων συγκροτούσαν 33.500 άνδρες και 4.500 άλογα. Βρισκόμαστε στο 1200. Οι Βενετοί σκληροί διαπραγματευτές και αδυσώπητοι έμποροι, ζήτησαν 85.000 αργυρά μάρκα, τα μισά εδάφη που θα κατακτούσαν οι Σταυροφόροι και προθεσμία ενός έτους για τις ετοιμασίες της φιλόδοξης εκστρατείας. Το 1201 το μεγαλύτερο μέρος των Σταυροφόρων έφθασε στη Βενετία. Όμως, οι ηγέτες τους δεν τήρησαν τη συμφωνία και μόλις και μετά βίας συγκέντρωσαν 51.000 αργυρά μάρκα. Οι Βενετοί εξοργίσθηκαν και τους φυλάκισαν στο νησάκι Λίντο, έως ότου αποφασίσουν για την τύχη τους. Η τύχη της Σταυροφορίας κρεμόταν σε μια κλωστή.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi3.jpg" width="320" /></a></div> 
</div><div>Ο υπέργηρος και τυφλός Δόγης Ερρίκος Δάνδολος αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την περίσταση και να χρησιμοποιήσει τους Σταυροφόρους για τους δικούς του σκοπούς. Στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, όπου έγινε η επίσημη τελετή υποδοχής τους, ο Δόγης πρότεινε στους αρχηγούς των σταυροφόρων να επιτεθούν πρώτα στο λιμάνι της Ζάρας στη Δαλματία (σημερινή Κροατία), προκειμένου να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Η Ζάρα, που προμήθευε με ξυλεία τον στόλο του δόγη, είχε αποσκιρτήσει από τη Βενετία και βρισκόταν υπό την προστασία του βασιλιά των Ούγγρων Έμερικ. Οι κάτοικοί της ήταν χριστιανοί και μάλιστα καθολικοί.</div><div></div><div>Ο Πάπας Ινοκέντιος, απείλησε με αφορισμό όσους σταυροφόρους στραφούν εναντίον χριστιανών. Τη σχετική επιστολή του όμως, φρόντισαν να την κρατήσουν μυστική οι επικεφαλής της εκστρατείας. Η επιχείρηση τελικά πραγματοποιήθηκε. Η πόλη της Ζάρας καταλήφθηκε, ύστερα από σύντομη πολιορκία και ο Πάπας Ινοκέντιος Γ' πραγματοποίησε την απειλή του. Η λεηλασία ήταν απίστευτη και ήταν προάγγελος του τι θα ακολουθούσε...</div><div></div><div>Και από εδώ η ιστορία γυρνάει την πλάτη της στην Πόλη. Ο αρχηγός των Σταυροφόρων Βονιφάτιος ο Μομφερατικός δεν πήρε μέρος στην εκστρατεία κατά της Ζάρα, φοβούμενος ίσως τις παπικές κυρώσεις. Πήγε λοιπόν να επισκεφθεί τον εξάδελφό του Φίλιππο της Σουηβίας, ο οποίος φιλοξενούσε τον συγγενή του βυζαντινό πρίγκηπα Αλέξιο Άγγελο, γιο του ανατραπέντος αυτοκράτορα Ισαάκιου Β' Άγγελου. Ο Αλέξιος Άγγελος ζήτησε βοήθεια από τον Βονιφάτιο για να ανατρέψει τον θείο του αυτοκράτορα Αλέξιο Γ' Άγγελο και να επαναφέρει στον θρόνο τον τυφλό πατέρα του. Στα ανταλλάγματα που προσέφερε ήταν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, στρατιωτικές δυνάμεις για την ενίσχυση της εκστρατείας των Σταυροφόρων στην Αίγυπτο και την υποταγή της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης στον Πάπα.!!!</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi4.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="271" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi4.JPG" width="320" /></a></div> 
</div><div>Ο Βονιφάτιος άλλο που δεν ήθελε και τελικά μαζί με τον Αλέξιο πήγαν στην Κέρκυρα όπου είχαν στρατοπεδεύσει οι δυνάμεις των σταυροφόρων μετά τη Ζάρα και αφού ανέλυσε στους άλλους αρχηγούς τις προτάσεις του νεαρού Αλέξιου, ξεκίνησαν οι γαλέρες του Θανάτου για την Κωνσταντινούπολη. Ο Δόγης σε μια σκοτεινή γωνιά της σκηνής που γινόταν το πολεμικό συμβούλιο, έτριβε από χαρά και ικανοποίηση τα χέρια του. Η Βενετία θα επέκτεινε το εμπόριο της στην Ανατολή και θα τσάκιζε μια και καλή του “υπερόπτες Βυζαντινούς”.</div><div></div><div>Ο στόλος των Ενετών και Σταυροφόρων έφθασε προ των τειχών της Κωνσταντινούπολης στις 23 Ιουνίου του 1203. Οι νεοφερμένοι έμειναν κατάπληκτοι από όσα έβλεπαν τα μάτια τους: «Δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι υπήρχε στον κόσμο τόσο οχυρή πόλη. Είδαν τα υψηλά τείχη, τους ισχυρούς πύργους, τα θαυμαστά παλάτια, τις μεγάλες εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές ώστε κανείς δεν θα το πίστευε αν δεν τις έβλεπε με τα μάτια του. Το μήκος της, το πλάτος της, έδειχναν πως ήταν βασιλεύουσα». Με τα λόγια αυτά περιγράφει τις πρώτες του εντυπώσεις ο ιστορικός και εκ των ηγετών της Σταυροφορίας Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi_stavroforoi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi_stavroforoi.jpg" width="320" /></a></div> 
</div><div>Αρχικός τους στόχος ήταν να αποκαταστήσουν στον θρόνο τον Ισαάκιο Β' Άγγελο. Οι κάτοικοι της Πόλης τους υποδέχθηκαν εχθρικά, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Αλέξιου Άγγελου. Στις 17 ιουλίου οι Σταυροφόροι αποβιβάσθηκαν στη στεριά και επιτέθηκαν από τη νοτιοανατολική πλευρά της Πόλης. Έβαλαν μία μεγάλη φωτιά, που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στην Πόλη. Οι κάτοικοι στράφηκαν κατά του αυτοκράτορα Αλέξιου Γ' Άγγελου, ο οποίος έφυγε την ίδια νύχτα από την Πόλη. Ο Ισαάκιος Β' Άγγελος αφέθηκε ελεύθερος και αποκαταστάθηκε στο θρόνο του. Την 1η Αυγούστου ο γιος του Αλέξιος Άγγελος αναγορεύθηκε σε αυτοκράτορα, ως Αλέξιος Δ' Άγγελος. Το Βυζάντιο βρισκόταν και πάλι σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου, αφού υπήρχαν δύο νόμιμοι αυτοκράτορες (Αλέξιος Γ' Άγγελος και Αλέξιος Δ' Άγγελος).</div><div>Ο νέος ηγεμόνας βρήκε τα ταμεία άδεια και γρήγορα συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις δεσμεύσεις του προς τους Σταυροφόρους. Διέταξε τότε να καταστραφούν εικόνες και αντικείμενα λατρείας, μόνο και μόνο για να πάρει τον χρυσό και τον άργυρο που περιείχαν. Ο λαός εξαγριώθηκε και θεώρησε ιεροσυλία την απόφαση αυτή του αυτοκράτορα. Ο αυλικός Αλέξιος Δούκας, γνωστός και ως Μούρτζουφλος, εξαιτίας των πυκνών φρυδιών του, εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση. Τον ανέτρεψε και τον στραγγάλισε. Ο Αλέξιος Δούκας ανέβηκε στο θρόνο ως Αλέξιος Ε'. Ο πρώην αυτοκράτορας Ισαάκιος Β' Άγγελος πέθανε ύστερα από λίγο, από φυσικά αίτια.</div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi_aloga1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/1204_alosi_aloga1.jpg" width="254" /></a></div> 
 
Στο προστώο του ναού του Αγίου Μάρκου, βρίσκονται τα τέσσερα χαλκόχρυσα άλογα που ο Μέγας Κωνσταντίνος έφερε στην Κωνσταντινούπολη και το 1204 τα έκλεψαν οι Βενετοι</div><div>Όταν οι σταυροφόροι κατάλαβαν ότι τα ταμεία ήταν άδεια και δεν επρόκειτο να πληρωθούν, άφρισαν. Στις 8 Απριλίου του 1204 επιτέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη για μια ακόμη φορά, προκειμένου να τιμωρήσουν τον δολοφόνο του Αλέξιου Δ' Άγγελου. Ο Αλέξιος Ε' αντέταξε ισχυρή άμυνα, με σύμμαχο τον άσχημο καιρό. Οι επιτιθέμενοι το θεώρησαν θεϊκό σημάδι και θέλησαν να λύσουν την πολιορκία. Οι καθολικοί κληρικοί που τους συνόδευαν κατόρθωσαν να τους πείσουν να παραμείνουν και να καταλάβουν την Πόλη, με τα επιχειρήματα ότι οι Βυζαντινοί είναι προδότες και δολοφόνοι επειδή σκότωσαν τον σεβαστό Αλέξιο Δ' και ότι είναι χειρότεροι από τους Εβραίους. Ο Πάπας Ινοκέντιος Γ', για μια ακόμη φορά, είχε διαμηνύσει στους Σταυροφόρους να μην επιτεθούν και να μην σκοτώσουν ούτε ένα χριστιανό, αλλά και πάλι η σχετική επιστολή του απεκρύβη από τους παπικούς απεσταλμένους.</div><div></div><div>Στις 12 Απριλίου1204, οι Σταυροφόροι πραγματοποίησαν την τελική τους έφοδο κατά της Κωνσταντινούπολης, βοηθούμενοι και από τον καλό καιρό. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Ε' Μούρτζουφλος την είχε εγκαταλείψει κι έτσι την κατέλαβαν με σχετική ευκολία, παρά την αντίσταση της αυτοκρατορικής φρουράς, που την αποτελούσαν οι σκανδιναβοί Βάραγγοι. Για τρεις μέρες οι «Στρατιώτες του Χριστού» επιδόθηκαν σε παντός είδους βανδαλισμούς και φρικαλεότητες. Δεν δίστασαν να βεβηλώσουν ακόμη και ιερούς χώρους, ανεβάζοντας στον πατριαρχικό θρόνο μία πόρνη, σύμφωνα με τον ιστορικό Νικήτα Χωνιάτη. Όταν ο Πάπας έμαθε για τις βδελυρές πράξεις των Σταυροφόρων εξέφρασε την ντροπή και τον αποτροπιασμό του...</div> 
<a href="http://www.onalert.gr/">ΠΗΓΗ</a>

1204 η Άλωση που γονάτισε την Βυζαντινή αυτοκρατορία-Η Πόλη έπεσε στους σταυροφόρους σχεδόν αμαχητί

Στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, επάνω στον γυναικωνίτη, κάτω από ένα παράθυρο που σήμερα βλέπει προς το Μπλε Τζαμί και κάποτε έβλεπε ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η ΓΑΛΛΙΑ ''ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ'' ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ .

Ellada simera 0 κόσμος 18:07

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://energia.gr/photos/flag%20france.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://energia.gr/photos/flag%20france.png" width="312" /></a></div>του Σταύρου Καρκαλέτση * 
H όλο και πιό έντονη ανάδειξη της μεσογειακής διάστασης της Γαλλίας, φέρνει κάτι καλό και ελπιδοφόρο στο κυπριακό; Ελλάδα και Κύπρος μπορούν να αντλήσουν οφέλη από μια ''επιστροφή'' των Γάλλων στην ανατολική Μεσόγειο; Τα παραπάνω ερωτήματα προκύπτουν στα πλαίσια ευρύτερου προβληματισμού, με αφορμή την κοινή γαλλο-κυπριακή στρατιωτική άσκηση, που διεξήχθη στα μέσα Μαρτίου, στα νότια κυπριακά παράλια. Είναι κατά την άποψή μας θετικό το γεγονός και θλιβερό ταυτόχρονα. 
 
Θετικό γιατί επιτέλους σπάει, έστω και σε επίπεδο σχεδιασμού, το ''αμυντικό εμπάργκο'' στα κεφάλαια άμυνα-αποτροπή-εξοπλισμοί. Για δεκαετίες, η ημικατεχόμενη Κύπρος δεν είχε το αναφαίρετο δικαίωμα στην άμυνα, αφού οι παρασκηνιακές παρεμβάσεις του αγγλοσαξονικού μπλοκ και της Τουρκίας ακύρωναν κάθε προσπάθεια της Λευκωσίας να ενισχυθεί αμυντικά. Η κατάληξη των ρωσικών συστοιχιών S 300 είναι η πιό γνωστή τέτοια περίπτωση. Κάποιες παλιότερες σκέψεις μεταφοράς από την Ελλάδα γαλλικών μαχητικών αεροσκαφών (Mirage F1 CG) στην Κύπρο προς δημιουργία μιας υποτυπώδους αεροπορικής δύναμης, επίσης δεν υλοποιήθηκαν, για παρεμφερείς προφανώς λόγους. 
 
Ταυτόχρονα, προκαλεί μελαγχολικές σκέψεις η στρατιωτική παρουσία της Γαλλίας στην Κύπρο, αν θυμηθούμε πως την ίδια ώρα η Ελλάδα, εγγυήτρια υποτίθεται δύναμη και κράτος ομοεθνές, λάμπει δια της απουσίας της. Ελληνικά πολεμικά αεροσκάφη και πλοία έχουν αρκετά χρόνια να φανούν στην ανατολική Μεσόγειο, στους κυπριακούς ουρανούς, αφού το δόγμα του ''ενιαίου'' Ελλάδος - Κύπρου υπάρχει μόνο στα χαρτιά. 
 
Η Λευκωσία λοιπόν αναζητά -και καλά κάνει- στρατηγικούς εταίρους, αφού η Αθήνα, λόγω του παγιωμένου τουρκοφοβικού συνδρόμου της, φοβάται να ανταποκριθεί. Και η Γαλλία εμφανίζεται εξαιρετικά πρόθυμη να θέλει έναν τέτοιο ρόλο, στα πλαίσια της νέας ενισχυμένης θέσης που επιδιώκει στη Μεσόγειο, όπως καταδείχθηκε και στην εμπλοκή της στη Λιβύη. 
 
Ο Πρόεδρος της Διακοινοβουλευτικής Ομάδας Φιλίας Γαλλίας-Κύπρου στη γαλλική Γερουσία Marc Massion, σε πρόσφατες δηλώσεις του στη Λευκωσία τόνισε ότι οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αξιολογηθούν εκ νέου, στη βάση του αν η Άγκυρα θα επιδείξει ουσιαστική πρόοδο σχέση με την Κύπρο. ''Για να επιτευχθεί μια λύση στο κυπριακό, πρέπει να υπάρχει βούληση και θέληση και από τις δύο πλευρές, και αυτή η θέληση είναι ελλιπής στον έναν από τους δύο εταίρους'', τόνισε ο Marc Massion, ''καρφώνοντας'' σαφώς την τουρκική αδιαλλαξία. 
 
Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών της κυπριακής Βουλής Αβέρωφ Νεοφύτου ανέφερε συμπληρωματικά ότι ''...η Γαλλία παραδοσιακά ήταν πάντα στο πλευρό του αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού για δικαίωση και στη γαλλική πολιτική αντικατοπτρίζεται η πραγματική ευρωπαϊκή πολιτική''. 
 
Η δυναμική ''επιστροφή'' των Γάλλων στη Μεσόγειο, φαίνεται πως συνιστά στρατηγική επιλογή βάθους για το Παρίσι. Και όπως ακριβώς και στη σχέση που οικοδομεί με το Ισραήλ, έτσι και με τη Γαλλία η μικρή Κύπρος παίρνει πρωτοβουλίες με συγκεκριμένες δράσεις. Η ελληνική εξωτερική πολιτική ταυτόχρονα κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που όφειλε: Αντί να στηρίξει την Λευκωσία και να γίνει πιό πολυδιάστατη και διεκδικητική, η Αθήνα λάμπει δια της απουσίας της. 
 
Το γεωστρατηγικό βάρος της ανατολικής Μεσογείου αυξάνεται ταχύτατα, ενεργειακά και όχι μόνο. Ανοίγονται δρόμοι και ευκαιρίες για νέες στρατηγικές επιλογές. Η Λευκωσία επιδεικνύει πολιτική τόλμη, η Αθήνα παραμένει σε πολιτικό τέλμα... 
 
* Ιστορικός-Αμυντικός αναλυτής, πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α. 
 
<a href="http://www.elkeda.gr/">ΠΗΓΗ</a>

Η ΓΑΛΛΙΑ ''ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ'' ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ .

του Σταύρου Καρκαλέτση * H όλο και πιό έντονη ανάδειξη της μεσογειακής διάστασης της Γαλλίας, φέρνει κάτι καλό και ελπιδοφόρο στο κυπριακό;...

Διαβάστε την συνέχεια

WIKILEAKS ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ .

Ellada simera 0 Ελλάδα, Πολιτική 18:01

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbRcaqm4BvHV8iqtMNibpjCl0Zkf5Uev4lHjM11L9BEq59wzdP_LFVMlyFzM08ZZ9lCHW25259DBsyz6ChUfZM3rIhdNrdr9m1DdtrSd8188CfSmsmzgT5is5yzhM2Gl73FKsHdgo_DA4K/s400/Hellas+Flag01.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbRcaqm4BvHV8iqtMNibpjCl0Zkf5Uev4lHjM11L9BEq59wzdP_LFVMlyFzM08ZZ9lCHW25259DBsyz6ChUfZM3rIhdNrdr9m1DdtrSd8188CfSmsmzgT5is5yzhM2Gl73FKsHdgo_DA4K/s320/Hellas+Flag01.gif" width="320" /></a></div>του Μάνου Καραγιάννη * 
Η πρόσφατη δημοσίευση των ελληνικών wikileaks από την ''Καθημερινή'', προσφέρει μία σπάνια ευκαιρία στη διεθνολογική επιστημονική κοινότητα να συνάγει ορισμένα ασφαλή συμπεράσματα για την ελληνική εξωτερική πολιτική και τις ελληνο-αμερικανικές σχέσεις. Η αξία των wikileaks έγκειται στο γεγονός ότι συνιστούν μία πρωτογενή πηγή πληροφοριών που δύναται να επηρεάσει καταλυτικά την επιστημονική μελέτη των Διεθνών Σχέσεων τα επόμενα χρόνια. 
 
Μέσα από τα αμερικανικά τηλεγραφήματα γίνεται φανερό, ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική πάσχει από έλλειψη μακροχρόνιου σχεδιασμού και ευκρίνεια στόχων. Στο μέτωπο του Κυπριακού, την περίοδο 2005-2008, η Ουάσινγκτον βρέθηκε συχνά αντιμέτωπη με την πολυγλωσσία της ελληνικής πλευράς, που οφείλεται στην έλλειψη εθνικής συνεννόησης μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας. 
 
Μεγάλο ενδιαφέρον, ακόμα, παρουσιάζει η αμερικανική αξιολόγηση της στάσης Ελλήνων πολιτικών στο ζήτημα των Σκοπίων πριν τη Σύνοδο του Βουκουρεστίου, τον Απρίλη του 2008. Οι Αμερικανοί διπλωμάτες σταδιακά αντιλαμβάνονται ότι το διακύβευμα για την ελληνική κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση είναι η προστασία του εθνικού συμφέροντος, αφού σχεδόν όλοι οι Έλληνες συνομιλητές παρουσιάζουν μία κοινή θέση. 
 
Παρά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί διπλωμάτες αποδίδουν στους περισσότερους κυβερνητικούς αξιωματούχους φιλοαμερικανικά αισθήματα, κανένας Έλληνας πολιτικός δεν φαίνεται διευθετημένος να περάσει ‘κόκκινες γραμμές’ σε ένα εθνικό θέμα. Το ελληνικό σύστημα λήψης αποφάσεων στην εξωτερική πολιτική διέπεται, λοιπόν, από ένα συμπεριφορισμό που ‘απαγορεύει’ μεγάλες διαφοροποιήσεις. 
 
Τα τηλεγραφήματα για τις αμερικανικές ενστάσεις στο διπλωματικό και ενεργειακό άνοιγμα της κυβέρνησης Καραμανλή προς τη Μόσχα ήλθαν απλώς να επιβεβαιώσουν τη διάχυτη φημολογία που υπήρχε εκείνη την περίοδο. Οι περισσότεροι Αμερικανοί διπλωμάτες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν με ψυχροπολεμική καχυποψία την ανάκαμψη της Μόσχας στη διεθνή σκηνή. Η ενέργεια θεωρείται ένας σημαντικός παράγοντας καθορισμού των διακρατικών σχέσεων. Η εκτίμηση ότι η ενεργειακή συνεργασία μεταξύ Αθήνας και Μόσχας δυνητικά μπορεί να επηρεάσει την ελληνική πολιτική έναντι του Ιράν κρίνεται σίγουρα ως υπερβολική, αλλά καταδεικνύει την σημασία που αποδίδει η Ουάσινγκτον στον ενεργειακό τομέα. 
 
Ωστόσο, το εγχείρημα της κυβέρνησης Καραμανλή φαίνεται τελικά να υπονομεύθηκε από ενδοκομματικούς ανταγωνισμούς. 
 
 
* Επίκουρος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Πανεπιστημίου Μακεδονίας 
 
<a href="http://www.elkeda.gr/">ΠΗΓΗ</a>

WIKILEAKS ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ .

του Μάνου Καραγιάννη * Η πρόσφατη δημοσίευση των ελληνικών wikileaks από την ''Καθημερινή'', προσφέρει μία σπάνια ευκαιρία...

Διαβάστε την συνέχεια

Τέλη Μαΐου ο απόπλους στολίσκου προς τη Γάζα

Ellada simera 0 Ισραήλ, κόσμος 17:55

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrWBVKgS_SlIBEBe0izWnRzHD7Lyj0qfneru8jpTfaFTONf8fCxJBizMGbzmiY4wgOximU5m0fA3VL31iJ73n5bweHP9DzvMdsfC-JUx0wdk5e3s5ZogU9k5BQMfeOMxEexVJWU60x0R8H/s1600/%25CE%25A7%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25BF3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="243" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrWBVKgS_SlIBEBe0izWnRzHD7Lyj0qfneru8jpTfaFTONf8fCxJBizMGbzmiY4wgOximU5m0fA3VL31iJ73n5bweHP9DzvMdsfC-JUx0wdk5e3s5ZogU9k5BQMfeOMxEexVJWU60x0R8H/s400/%25CE%25A7%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25BF3.jpg" width="400" /></a></div>Θα συμμετάσχουν εκπρόσωποι από τουλάχιστον πενήντα χώρες 
Στα τέλη Μαΐου αναμένεται να αποπλεύσει, με ανθρωπιστική βοήθεια, για τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, ο Στόλος «Ελευθερία ΙΙ» (Freedom Flotila II). Τη φορά αυτή θα είναι ένας «δυτικός», κυρίως ευρωπαϊκός, στόλος με τη συμμετοχή εκπροσώπων από περίπου 50 χώρες. 
Είναι χαρακτηριστικό ότι την περασμένη εβδομάδα η οργάνωση «Εβραίοι της Ευρώπης για μία Δίκαιη Ειρήνη», ανακοίνωσε ότι θα συμμετάσχει στον στόλο με αντιπροσωπεία, αλλά και αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα. 
Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσαν το μεσημέρι της Δευτέρας τα μέλη της συντονιστικής επιτροπής του «Στόλου Ελευθερίας ΙΙ», έπειτα από διήμερη συνάντηση, στις 9 και 10 Απριλίου, στην Αθήνα, έγινε σαφές ότι οι υπέρμαχοι της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Γάζα δεν πρόκειται να σταματήσουν έως ότου αρθεί ο αποκλεισμός των κατεχομένων. 
Όπως χαρακτηριστικά είπε ο εκπρόσωπος της κίνησης από τη Σουηδία, Ρορ Φέιλερ, Εβραίος, «αυτή τη φορά θα αποτύχουμε λιγότερο, αλλά θα ερχόμαστε ξανά και ξανά μέχρι να πετύχουμε. Μας λένε ισλαμιστές τρομοκράτες, αλλά το μόνο που θέλουμε είναι ειρήνη. Οι Ισραηλινοί δημιουργούν συνέχεια νέες υπηρεσίες για να μας κατασκοπεύουν, αλλά εμείς δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα». 
«Οι Ισραηλινοί δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε τον διεθνή νόμο. Επιτέθηκαν σε ανθρωπιστική αποστολή, σε διεθνή αποστολή», σημείωσε η εκπρόσωπος από τον Καναδά, Σάντρα Ρουχ, εβραία επίσης, και ο Ράμι Άμπντου, εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Καμπάνιας των Παλαιστινίων για το «Στόλο της Ελευθερίας», που αντιπροσωπεύει 35 οργανώσεις της παλαιστινιακής διασποράς, πρόσθεσε: «Μας αποκαλούν ακροαριστερούς, αλλά το μόνο που διεκδικούμε είναι το δικαίωμά μας να ζούμε ελεύθεροι με αξιοπρέπεια. Δεν θα παύσουμε μέχρι να σταματήσει η πολιορκία στη Γάζα». 
Οι ομιλητές αναφέρθηκαν σε απειλές που έχουν δεχθεί κατά της ζωής τους και στενή παρακολούθηση από υπηρεσίες ασφαλείας. Ακόμη, τόνισαν ότι στόχος αυτή τη φορά είναι υψηλότερης ποιότητας πλοία και καλύτερη σύνθεση των πληρωμάτων. Όπως σημειώθηκε, στόχος είναι τα πληρώματα να αντιπροσωπεύουν όσο το δυνατόν ευρύτερο φάσμα κοινωνικών ομάδων, ενώ ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη συμμετοχή βουλευτών από διάφορα κράτη. 
«Αυτή η επιδίωξη της ευρύτερης πολιτικής κάλυψης οδήγησε και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, να ζητήσει από τον γγ του ΟΗΕ να μπλοκάρει την αποστολή του «Στόλου της Ελευθερίας"», σημειώθηκε στη συνέντευξη. 
Πάντως, στις 10 Μαΐου οι συμμετέχοντες στο «Στόλο της Ελευθερίας ΙΙ» θα μεταβούν στο Ευρωκοινοβούλιο για να συναντηθούν με ευρωβουλευτές, εκπροσώπους του ΟΗΕ και άλλων διεθνών οργανισμών, προκειμένου να παρουσιάσουν την πρωτοβουλία και τους στόχους της. 
Εκ μέρους του ελληνικού «Ένα Καράβι για τη Γάζα» ο Βαγγέλης Πισσίας υποστήριξε ότι «η ελληνική κυβέρνηση δεν πίεσε, όπως θα έπρεπε, το Ισραήλ, προκειμένου να επιστρέψει τα δύο ελληνικά πλοία, τον εξοπλισμό τους και την ανθρωπιστική βοήθεια, που μετέφεραν σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στην περίπτωση του τουρκικού «Μαβί Μαρμαρά», που επιστράφηκε τον Αύγουστο του 2010». 
Επίσης, ο κ. Πισσίας τόνισε ότι αυτή τη φορά δεν θα υπάρξει ιδιαίτερη παρουσία από την πλευρά των τουρκικών οργανώσεων, αλλά «η τουρκική συμμετοχή θα είναι ισομερώς κατανεμημένη». «Αυτό είναι ηθελημένο», είπε, «για να μην αφήσουμε περιθώρια στην επιχειρηματολογία ότι πρόκειται για διαμάχη μεταξύ Ισραήλ και Αράβων ή μουσουλμάνων. Αυτή τη φορά θα υπάρξουν λιγότερα τέτοια επιχειρήματα για να γίνει σαφές ότι το εγχείρημα αφορά άλλους». 
Στη φετινή αποστολή αναμένεται να συμμετάσχουν 20 περίπου πλοία και τριψήφιος, όπως αναφέρθηκε, αριθμός επιβατών. 
<a href="http://www.voria.gr/">ΠΗΓΗ</a>

Τέλη Μαΐου ο απόπλους στολίσκου προς τη Γάζα

Θα συμμετάσχουν εκπρόσωποι από τουλάχιστον πενήντα χώρες Στα τέλη Μαΐου αναμένεται να αποπλεύσει, με ανθρωπιστική βοήθεια, για τα κατεχόμεν...

Διαβάστε την συνέχεια

Έγκριση Νέας Δομής Δυνάμεων: Ένοπλες Δυνάμεις-μινιατούρα!

Ellada simera 0 Αμυνα 13:48

<CENTER><img border="0" height="266" src="http://www.defencenet.gr/defence/images/stories/Aerokinisi_95ADTE_L.jpg" width="400" /></CENTER> 
Κατά 5% ονομαστικά, αλλά πραγματικά περί το 10-15% μειώνεται η δύναμη των Ενόπλων Δυνάμεων σε ότι αφορά την οροφή του προσωπικού τους όπως αυτή θα αποτυπωθεί στη Νέα Δομή Δυνάμεων 2011-2025, η οποία προωθείται στο ΚΥΣΕΑ για έγκριση, μετά την έγκρισή του από το ΣΑΜ. 
Ενώ επίσημα η δύναμη των Ε.Δ. σε προσωπικό μειώνεται στις 135.000, από τις 143.000 που προέβλεπε η Δομή Δυνάμεων 2005 – 2020 που είχε εγκριθεί από το ΚΥΣΕΑ το 2005, πρακτικά μιλάμε για Ένοπλες το πολύ 125.000 ανδρών (αξιωματικοί, υπαξιωματικοί ΕΠΟΠ και στρατεύσιμοι), αλλά ακόμα και αυτό το νούμερο είναι πολύ πιθανόν να μην επιτευχθεί ποτέ. 
 
Οι λόγοι είναι η επιβράδυνση του προγράμματος πρόσληψης ΕΠΟΠ και η μειωμένη απόδοση των κλάσεων, σε συνδυασμό με τη διάρκεια μόλις εννέα μηνών θητεία. Κατά μέσο όρο σήμερα υπάρχει έλλειμμα 5000-8000 ανδρών κάθε χρόνο από το 2005 και μετά και αυτή η κατάσταση αναμένεται να επιδεινωθεί τα επόμενα χρόνια: Ο πληθυσμός θα γερνάει, οι κλάσεις δεν θα αποδίδουν και φυσικά οι πιθανότητες να γίνουν προσλήψεις περισσότερων ΕΠΟΠ είναι επισtημονική φαντασία με τα σημερινά δεδομένα. 
 
Πρακτικά μιλάμε για ένα στράτευμα που στην καλύτερη περίπτωση θα μπορέσει να αναπτύξει περί τις 75-80.000 στον Στρατό Ξηράς για κάλυψη μιας τεράστιας περιοχής από το τριεθνές μέχρι το Καστελόριζο. Αλλά ούτε και αυτός ο αριθμός είναι πραγματικός: Λιγότεροι από τους μισούς μένουν αν εξαιρεθούν οι διοικητικοί τα επιτελεία και οι εφεδρείες. 
 
Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι μεγάλο νησί του Αιγαίου το 1986 είχε 10.000 άνδρες υπό τα όπλα και σήμερα λιγότερους από το ένα τρίτο! 
 
Σε σχέση με την απόφαση του 2005, τυπικά η οροφή του Ελληνικού Στρατού μειώνεται από τις 93.500 στις 90.000, του Πολεμικού Ναυτικού από τις 20.000 στις 19.000 και της Πολεμικής Αεροπορίας από 28.500 στις 25.000. Ούτε η απόφαση του 2005, ούτε η σημερινή είναι ρεαλιστική. 
 
Μόνη λύση είναι η αύξηση της θητείας τουλάχιστον κατά τρεις μήνες. Το δωδεκάμηνο είναι το μοναδικό που μπορεί να δώσει κάποια ανάσα στις μονάδες της παραμεθορίου που έχουν επάνδρωση της τάξεως του 40% και οι οπλίτες καταπονούνται σε καθήκοντα φύλαξης, αντί να εκπαιδεύονται. Περί το 2020 η θητεία θα πρέπει να αυξηθεί, επιπλέον, στους 15 μήνες. Αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική και όχι εικονική ασφάλεια... 
 
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Έγκριση Νέας Δομής Δυνάμεων: Ένοπλες Δυνάμεις-μινιατούρα!

Κατά 5% ονομαστικά, αλλά πραγματικά περί το 10-15% μειώνεται η δύναμη των Ενόπλων Δυνάμεων σε ότι αφορά την οροφή του προσωπικού τους όπως ...

Διαβάστε την συνέχεια

Έφτασε τα επίπεδα του Τσερνόμπιλ η καταστροφή στην Φουκουσίμα!

Ellada simera 0 κόσμος 13:44

<CENTER><img border="0" height="255" src="http://www.defencenet.gr/defence/images/stories/FUKUSHIMA1L.jpg" width="400" /></CENTER> 
Οι αρχές της Ιαπωνίας, αναβάθμισαν το επίπεδο της σοβαρότητας της πυρηνικής κρίσης στον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα, στην κατηγορία 7 από την κατηγορία 5, αξιολογώντας την πλέον ως ισότιμη με την πυρηνική καταστροφή στο Τσερνόμπιλ, το 1986. 
 Η βαθμολογία αντικατοπτρίζει την αρχική σοβαρότητα του συμβάντος και όχι τη σημερινή εξέλιξη της κρίσης, καθώς τα επίπεδα της ραδιενέργειας που καταμετρώνται καθημερινά έχουν πλέον υποχωρήσει σημαντικά. 
 
" Πρόκειται για μια καταρχήν αξιολόγηση και είναι ένα θέμα που απομένει να οριστικοποιηθεί από τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας ", ανέφερε αξιωματούχος της κρατικής Υπηρεσίας Πυρηνικής και Βιομηχανικής Ασφάλειας, που εξέδωσε την ανακοίνωση μαζί με την Επιτροπή Πυρηνικής Ασφάλειας, που είναι μη κυβερνητικός οργανισμός. 
 
Η Διεθνής Κλίμακα Πυρηνικών και Ραδιενεργών Συμβάντων, εκδίδεται από τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας και ασχολείται με την ταξινόμηση πυρηνικών και ραδιενεργών ατυχημάτων και συμβάντων, με κλίμακα βαθμολόγησης της σοβαρότητάς τους από το 1 έως το 7 κατά αύξοντα αριθμό. 
 
Μάλιστα η διαχειρίστρια εταιρία του πυρηνικού σταθμού της Φουκουσίμα, Νταϊτσί, εξέφρασε σήμερα ανησυχία ότι η διαρροή ραδιενέργειας μπορεί να ξεπεράσει σε μέγεθος εκείνη του πυρηνικού δυστυχήματος στο Τσερνόμπιλ το 1986. 
"Η διαρροή ραδιενέργειας δεν έχει σταματήσει και η ανησυχία μας είναι ότι τελικά θα ξεπεράσει εκείνη του Τσερνόμπιλ", είπε σήμερα στους δημοσιογράφους αξιωματούχος της TEPCO. Δεύτερος ισχυρός μετασεισμός μεγέθους 6,3 βαθμών σημειώθηκε στην περιφέρεια της Φουκουσίμα, μετέδωσε η ιαπωνική κρατική τηλεόραση NHK. Μέχρι τώρα δεν υπάρχουν πληροφορίες για θύματα ή ζημιές και δεν έχει εκδοθεί προειδοποίηση για τσουνάμι. 
Η εταιρία Tepco που διαχειρίζεται το πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα εκκένωσε τις κτίρια. Εκατοντάδες εργάτες και μηχανικοί βρίσκονταν στις εγκαταστάσεις προσπαθώντας να αποκαταστήσουν τη λειτουργία του εργοστασίου. 
Σύμφωνα με τη Μετεωρολογική Υπηρεσία, το επίκεντρο του μετασεισμού εντοπίστηκε ανοικτά των ανατολικών ακτών της Φουκουσίμα σε βάθος 10 χιλιομέτρων. 
Μετασεισμός μεγέθους 6,4 βαθμών σημειώθηκε λίγο νωρίτερα στην ανατολική Ιαπωνία. 
Την ίδια ώρα η διαχειρίστρια εταιρεία του πυρηνικού σταθμού της Φουκουσίμα, TEPCO, ανακοίνωσε ότι η φωτιά στον αντιδραστήρα 4 που είχε ξεσπάσει νωρίτερα τα χαράματα της Τρίτης, έχει πλέον κατασβεστεί. 
 
Ένας εργάτης είχε δει στις 6.38' τοπική ώρα, το πρωί της Τρίτης φλόγες σε κτήριο κοντά στις εγκαταστάσεις του αντιδραστήρα 4, καθώς και λευκό καπνό να σηκώνεται στον ουρανό. Όπως ενημέρωσε ο εκπρόσωπος της εταιρείας που διαχειρίζεται τον πυρηνικό σταθμό, αμέσως έσπευσε μονάδα της Υπηρεσίας Αυτοπροστασίας των συνεργείων που εργάζονται στο μισοκατεστραμμένο πυρηνικό εργοστάσιο, για να κατασβήσει την πυρκαγιά. 
"Οι φλόγες αλλά και ο καπνός δεν είναι πλέον ορατοί, αλλά θα πρέπει να περιμένουμε να επιβεβαιώσουμε ότι δεν υπάρχει ενδεχόμενο αναζωπύρωσης της πυρκαγιάς ", δήλωσε ο εκπρόσωπος της εταιρείας. 
 
Το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της Ιαπωνίας το Ναρίτα, σταμάτησε τη λειτουργία του προσωρινά, αμέσως με το που έγινε αισθητή και στην πρωτεύουσα Τόκιο η νέα ισχυρή σεισμική δόνηση των 6.3 βαθμών Ρίχτερ, που είχε το επίκεντρό της στη θάλασσα ανατολικά των ακτών της Τσίμπα. Όπως ανακοίνωσε το κρατικό Kyodo news, τέθηκαν εκτός λειτουργίας για σύντομο χρονικό διάστημα οι υπηρεσίες του αεροδρομίου, προκειμένου οι αρχές να ελέγξουν τις εγκαταστάσεις για πιθανές ζημιές.

Έφτασε τα επίπεδα του Τσερνόμπιλ η καταστροφή στην Φουκουσίμα!

Οι αρχές της Ιαπωνίας, αναβάθμισαν το επίπεδο της σοβαρότητας της πυρηνικής κρίσης στον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα, στην κατηγορία 7 ...

Διαβάστε την συνέχεια

Wikileaks: Βασικό εργαλείο των Αμερικανών η Σούδα

Ellada simera 0 Ελλάδα 12:52

<center><a href="http://news247.gr/ellada/article810313.ece/ALTERNATES/w620/souda-port-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="247" src="http://news247.gr/ellada/article810313.ece/ALTERNATES/w620/souda-port-2.jpg" width="400" /></a></center> 
Μίκα Κοντορούση 
Για τη σημασία της Σούδας στην επίτευξη των αμερικανικών στρατηγικών στόχων, αλλά και για το γεγονός ότι η χώρα μας θεωρείται ο καλύτερος σύμμαχος των ΗΠΑ, αποκαλύπτουν τα Wikileaks. Εμπόδιο θεωρούνται "οι πολίτες και οι διάφορες μορφές διαδηλώσεων, που θεωρούνται ωστόσο πολύ μικρής έκτασης και καθόλου οργανωμένες". Πολύτιμη η συμβολή Ελλάδας στο Ιράκ και το Αφγανιστάν 
Ως καλύτεροι συνεργάτες των Αμερικάνων αντιμετωπίζονται οι Έλληνες σε απόρρητα έγγραφα που διέρρευσαν μέσω Wikileaks αναφορικά με την εμπλοκή της Σούδας σε αμερικανικές επιχειρήσεις από το 2001 και μετά. 
Αμερικανοί αξιωματούχοι θεωρούν τη Σούδα σημαντικό κόμβο, ενώ τους Έλληνες πρόθυμους να παρέχουν κάθε βοήθεια και να δέχονται σχεδόν τα πάντα. 
Μοναδικό εμπόδιο στα σχέδια των Αμερικανών δεν είναι οι κυβερνήσεις, αλλά ο αρνητισμός των πολιτών και οι διάφορες μορφές διαδηλώσεων, που θεωρούνται ωστόσο πολύ μικρής έκτασης και καθόλου οργανωμένες. 
Αυτό αποκαλύπτεται από τα Wikileaks, σύμφωνα με τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα. Σύμφωνα με το τηλεγράφημα, η χώρα μας φαίνεται να έχει ρόλο διακοσμητικό στις επιδιώξεις των Ηνωμένων Πολιτειών, σε σχέση με τη χρήση της Σούδας, η οποία αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία των Αμερικανών για την επίτευξη στρατηγικών στόχων τους. 
 
"Δεν γνωρίζουμε απολύτως κανέναν περιορισμό από τους Έλληνες σε σχέση με την πρόσβαση, την εναέρια κυκλοφορία ή την ανάπτυξή μας εκεί ακόμη και στα πιο ευαίσθητα στρατιωτικά σημεία της Σούδας", σημειώνει σύμφωνα με το Wikileaks ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα το 2008, τονίζοντας πως η ελληνική συμβολή για τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ και το Αφγανιστάν ήταν ιδιαίτερα πολύτιμη. 
 
Τα τηλεγραφήματα δείχνουν ότι το θέμα αναβάθμισης της στρατιωτικής συνεργασίας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ είναι από τα κυριότερα στην ατζέντα σε κάθε επίσκεψη Αμερικανού αξιωματούχου. 
 
Κομβική από τους Αμερικανούς διπλωμάτες θεωρείται παράλληλα η ανάπτυξη επαφών με τους Έλληνες πολιτικούς, με στόχο να πείθονται για ολοένα και μεγαλύτερη συμμετοχή και παραχωρήσεις σε αποστολές αμερικανικών αμυντικών συμφερόντων. 
 
Όπως οι ίδιοι οι διπλωμάτες αναγνωρίζουν ωστόσο, η προσπάθειά τους αυτή προσκρούει διαρκώς στα αντιαμερικανικά αισθήματα της ελληνικής κοινής γνώμης, αλλά και τους φόβους της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας για πιθανές απώλειες σε στρατιωτικές αποστολές. 
<a href="http://news247.gr/">ΠΗΓΗ</a>

Wikileaks: Βασικό εργαλείο των Αμερικανών η Σούδα

Μίκα Κοντορούση Για τη σημασία της Σούδας στην επίτευξη των αμερικανικών στρατηγικών στόχων, αλλά και για το γεγονός ότι η χώρα μας θεωρεί...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι «Όφεις» της Χάγης και η ελληνική ΑΟΖ στο Καστελόριζο

Ellada simera 0 Εθνικά Θέματα 12:46

<center><img alt="" class="size-full wp-image-96151" height="373" src="http://www.antinews.gr/wp-content/uploads/2011/04/map-1.gif" title="map 1" width="600" /></center>χάρτης 1 
Επανέρχομαι με κίνδυνο να χαρακτηρισθώ μονομανής στο κατ’εμέ καίριο αυτό εθνικό θέμα με αφορμή δημοσίευμα του Γ. Αγγελόπουλου της Κυπριακής εφημερίδος «Φιλελεύθερος» την 10η Απριλίου. 
Ο Γ. Αγγελόπουλος αναφέρεται στην διαμάχη περί τα ορια της χωρικής θάλασσας μεταξύ Ουκρανίας και Ρουμανίας στην Μαύρη θάλασσα, διαμάχη που κράτησε περίπου 40 χρόνια και επιλύθηκε πρόσφατα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (Φεβρουάριος 2009). 
Οπως βλέπομε στον χάρτη 1 οι δυο χώρες εριζαν για την χάραξη των θαλασσίων συνόρων  τους λόγω της υπάρξεως της νησίδος «Νησί των Οφεων» απέναντι απο τις εκβολές του Δούναβη, περίπου 17 ν.μ. απο τις Ρουμανικές ακτές και η οποία ανήκει στην Ουκρανία που εχει εγκαταστήσει εκει στρατιωτική φρουρά. 
Κατά  το δίκαιο της θάλασσας  (UNCLOS 1983) η νησίδα εχει χωρική θάλασσα και ως εκ τούτου τροποποιεί την χάραξη των ορίων της ΑΟΖ οπως φαίνεται στον χάρτη. 
Η Ρουμανία ισχυρίσθηκε οτι η νησίδα είναι μέν Ουκρανική, αποκομμένη ομως απο τον ηπειρωτικό κορμό της Ουκρανίας και επικάθεται επί Ρουμανικής υφαλοκρηπίδος…Ο ισχυρισμός εγινε αποδεκτός απο το Διεθνές Δικαστήριο και τα ορια της ΑΟΖ ετροποποιήθησαν κατά το δοκούν. 
Πέραν της αναφοράς δυο χωρών λίαν προσφιλών για…ειδικούς λόγους στους νεοέλληνες, η διαμάχη αυτή «φωτογραφίζει» κατά κάποιους «διπλωματικούς κύκλους» την περίπτωση του Καστελόριζου και την δια χειλέων Νταβούτογλου διατυπωθείσα τουρκική θέση οτι βεβαίως το νησί (το σύμπλεγμα) είναι ελληνικό ΟΜΩΣ δεν εχει ΑΟΖ και ούτω πώς η τουρκική ΑΟΖ στην περιοχή εφάπτεται της Αιγυπτιακής τοιαύτης…Η δραστήρια Τουρκική διπλωματία ανακάλυψε νέο «ασσο» για την προβολή των εξωφρενικών απαιτήσεων της χώρας τους. 
Στον χάρτη 2 βλέπομε το σύμπλεγμα του Καστελορίζου και την συνοριακή γραμμή Ελλάδος – Τουρκίας που πάλι κατά το Δίκαιο της Θάλασσας αποτελεί και το οριο των ΑΟΖ των δυο χωρών σύμφωνα με την αρχή της μέσης γραμμής, αφού η απόσταση δεν επιτρέπει προφανώς την «κανονική» ΑΟΖ των 200 ν.μ. 
<div class="wp-caption alignnone" id="attachment_96152" style="width: 610px;"><a class="highslide" href="http://www.antinews.gr/wp-content/uploads/2011/04/map-2.jpg"><img alt="" class="size-full wp-image-96152" height="326" src="http://www.antinews.gr/wp-content/uploads/2011/04/map-2.jpg" title="map 2" width="600" /></a> 
<div class="wp-caption-text">Χάρτης 2</div></div>ΟΙ Τούρκοι βεβαίως αναγνωρίζουν τα σύνορα, οχι ομως και την ταύτιση τους με τα ορια της ΑΟΖ με σκεπτικό παρόμοιο με το Ρουμανικό για την «νήσο των Οφεων». Οτι δηλαδή το Καστελόριζο είναι αποκομμένο απο τον ελληνικό ηπειρωτικό κορμό  (ευρίσκεται στην …Μεσόγειο είπε ο πολύς Νταβούτογλου) και επικάθεται επί Τουρκικής υφαλοκρηπίδος. Ο ισχυρισμός διακηρύσσεται urbi et orbi με τους σχετικούς χάρτες οπως ο 3, “Probable Turkish EEZ” και λόγω  της σχετικής ελληνικής αδιαφορίας ακόμη και εγκυροι διεθνείς οργανισμοί οπως το Sea around us (περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις της Αλιείας κλπ) θεωρούν την περιοχή “disputed area”, βλ. χάρτη 4… 
Προφανώς μνημειώδεις ελληνικές διπλωματικές γκάφες οπως ο αθλιος χειρισμός της υποθέσεως του ερευνητικού πλοίου  “EXPLORA” (βλ. σχετικές αναρτήσεις Antinews) τεκμηριώνουν εν τοις πράγμασι τις Τουρκικές θέσεις και η συνεχιζόμενη  χρονική μετάθεση του ορισμού ΑΟΖ απο την Ελλάδα λειτουργεί σύμφωνα με το αξίωμα ‘’Natura vacuum aborrent’’,  και το κενό θα το συμπληρώσει ο ενδιαφερόμενος… 
Είναι ομως ετσι τα πράγματα ; Πρόκειται για «φωτογραφική» αναπαραγωγή της Ρουμανο- Ουκρανικής διαμάχης, ή με ταχυδακτυλουργικό τρόπο οι «διπλωματικοί κύκλοι» βαπτίζουν το κρέας ψάρι ; 
Η «Νήσος των Οφεων» είναι μια  ακατοίκητη  νησίδα  περίπου 0.170 τ.χλμ… Το Καστελόριζο είναι ενα νησί με 406 ατομα πληθυσμό (απογραφή 2001),  ενώ αλλα 15 διαβιούν στις νησίδες Ρώ και Στρογγύλη, τις μεγαλύτερες του συμπλέγματος. Το νησί εχει οικονομική δραστηριότητα και μετέχει της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής των Δωδεκανήσων. 
<div class="wp-caption alignnone" id="attachment_96153" style="width: 610px;"><a class="highslide" href="http://www.antinews.gr/wp-content/uploads/2011/04/map-3.jpg"><img alt="" class="size-full wp-image-96153" height="392" src="http://www.antinews.gr/wp-content/uploads/2011/04/map-3.jpg" title="map 3" width="600" /></a> 
<div class="wp-caption-text">Χάρτης 3</div></div>Συνεπώς οι δυο περιπτώσεις πάντα κατά το Δίκαιο της θάλσσας είναι διακριτές και το Καστελόριζο δικαιούται ΑΟΖ οπως ρητώς διατυπώνεται στην συνθήκη, αφού το αρθρο 121 ορίζει ως μή δικαιούμενα ΑΟΖ νησιά «ανίκανα να υποστηρίξουν οικονομική δραστηριότητα η ανθρώπινη παρουσία» (Αrt.121/3, “Rocks which cannot sustain human habitation or economic life of their own shall have no exclusive economic zone or continental shelf.”) 
Βεβαίως εδώ θα παρατηρήσωμε οτι η Τουρκία ΔΕΝ εχει κυρώσει την UNCLOS 1983, σε μια ομως επίδειξη Σουλτανικής αυθαιρεσίας ΕΧΕΙ ορίσει ΑΟΖ στην Μαύρη θάλασσα σύμφωνα με την Συνθήκη ! Φυσικά ανεξάρτητα απο την κύρωση η – μή απο την Τουρκία, η Ελλάδα οφείλει ως αποδεχθείσα την UNCLOS να ορίσει την ΑΟΖ της και να υποστηρίξει στα διεθνή Fora την ισχύ της. 
Το λέγω αυτό, γιατί «τρώγοντας ερχεται η ορεξη». Η Τουρκία εκτός απο την πάγια θέση της για το Καστελόριζο και την πετρελαιοφόρο κατά τα φαινόμενα ΑΟΖ του, που εισέρχεται ως «σφήνα» στην ιδανική για την Τουρκία ΑΟΖ που διεκδικεί (εφαπτόμενη με την Αιγυπτιακή) θέτει με τον γνωστό τρόπο της θέμα ΑΟΖ ΚΑΙ στο Β. Αιγαίο. Ολως τυχαίως πρόκειται και πάλι για μια «πετρελαιοφόρο» περιοχή γύρω απο την βραχονησίδα Ζουράφα, γνωστή με το εύγλωττο ονομα «Λαδόξερα», οχι βέβαια για τις …ελιές της ! 
Το νησάκι ευρίσκεται 6 ν.μ. ΒΔΔ της Σαμοθράκης (χάρτης 5), απέναντι απο την Αλεξανδρούπολη, σε μια περιοχή που πέραν του πετρελαίου είναι πλουσιώτατη σε αλιεύματα, και βεβαίως η υπαρξη του «τροποποιεί» την χάραξη των ορίων με μετατόπιση πρός Ανατολάς 
Αυτήν την φορά τον ρόλο των προβοκατόρων – δημοσιογράφων των Υμίων ανέλαβαν Τούρκοι «ψαράδες» που εισήλθαν εντός των Ελληνικών χωρικών υδάτων στην περιοχή της νησίδος. Υπήρξε αντίδραση του Λιμενικού Σώματος και αμέσως αντίδραση απο Τουρκικής πλευράς για «παρενόχληση» των τριών αλιευτικών. Ποιός νομίζετε οτι προέβη στην εντονη διαμαρτυρία και «εδωσε οδηγίες» στο τουρκικό ΥΠΕΞ να προβεί σε σχετικό διάβημα; Μα το Τουρκικό Γενικό Επιτελείο ! Τέτοια ευαισθησία για το ψάρεμα οι πασάδες ! 
Τα παραπάνω δεν είναι «ξεκάρφωτες» πρωτοβουλίες «θερμοκέφαλων» κρατικών υπαλλήλων, αμετανόητων νοσταλγών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η προβοκατόρων δημοσιογράφων. 
Πρόκειται για επεξεργασμένη στρατηγική, τεκμηριωμένη με αναλύσεις, μελέτες και διεθνείς παρεμβάσεις. Ιδού τι λέγει ο Bayram Ozturk, της Ανωτάτης Σχολής Αλιείας του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινουπόλεως : 
<div class="wp-caption alignnone" id="attachment_96154" style="width: 610px;"><a class="highslide" href="http://www.antinews.gr/wp-content/uploads/2011/04/map-4.jpg"><img alt="" class="size-full wp-image-96154" height="445" src="http://www.antinews.gr/wp-content/uploads/2011/04/map-4.jpg" title="map 4" width="600" /></a> 
<div class="wp-caption-text">Χάρτης 4</div></div>“Turkey has 1577 km long coastline in the Mediterranean Sea starting from Fethiye to Samandag border up to Syria. 1851 fishing boats fishing in the territorial waters and high sea areas. 
Turkey could not accepted de facto EEZ proclamations due to damage vital economical interests in the eastern Mediterranean Sea as limiting fishing rights in the high seas. Besides, the mineral and oil resources in the high seas are also substantial matter.” 
Και ιδού πώς «αναλύει» η τουρκική διπλωματική επιθεώρηση “Diplomatic Observer” την κατάσταση που διαμορφώνει στην Μεσόγειο η «Συμμαχία της Ελλάδος και της Νοτίου Κύπρου (sic)» : 
“Under the assumption that there is only one state on the island, the sea border between Turkey and Cyprus is drawn so as to encircle the entire island and to determine an exclusive economic zone that is about six or seven times greater than the land area of Cyprus! 
The zone established between Turkey and Cyprus not only takes in Northern Cyprus but also besieges the entire southern shore of Turkey. Many regions come under pressure from this exclusive economic zone, foremost among them the port of Mersin which is an important junction and terminal in world energy trade. Turkey is left with a very narrow strip of shoreline on the Mediterranean. 
Should a Turkish ship intend to sail south, for example to the Suez Canal, it will have to pass through either Greek Cypriot or Greek economic zones. Such exclusive economic zone policies intend to block Turkey in the Mediterranean and thereby to disadvantage it in regional markets, maritime transportation and security in primary ring regions. 
Thus the Southern Cypriot target of “one day taking up the geostrategic and geopolitical value and functions of Turkey” comes closer to conclusion through European planning and practices. It is possible that the French project “Union for the Mediterranean”, the value of which is known only to its creators, will be positioned differently to this end. 
The Project for Carving Up the Mediterranean. 
Should the exclusive economic zones be implemented as they are being planned, the Greece-Southern Cyprus alliance will become the basis of power in the Mediterranean. Indeed, both administrations are setting up an infrastructure for the perceived new era through developing cooperation projects with countries in the region. Of course, the international energy tenders in the region are also designed with the same target in mind.” 
<div class="wp-caption alignnone" id="attachment_96150" style="width: 610px;"><a class="highslide" href="http://www.antinews.gr/wp-content/uploads/2011/04/map-5.jpg"><img alt="" class="size-full wp-image-96150" height="409" src="http://www.antinews.gr/wp-content/uploads/2011/04/map-5.jpg" title="map 5" width="600" /></a> 
<div class="wp-caption-text">Χάρτης 5</div></div>Σαφέστερα δεν μπορεί να διατυπωθεί ! 
Θα πώ και πάλι οτι με προπέτασμα καπνού την δήθεν διαφωνία «Βαθέως Κράτους» και Ερντογάν  ως πρός τις Ελληνο – Τουρκικές σχέσεις, «διαφωνία» που κάποιοι δικοί μας αφελείς εχουν αναγάγει σε «δόγμα» εξωτερικής πολιτικής και αμυνας η Τουρκία ακολουθεί απαρέγκλιτα MIA γραμμή. 
Μια γραμμή που εχει στο επίκεντρο της την Θουκυδίδειο αντίληψη οτι μπορεί να διεκδικήσει οτι επιτρέπει η διαρκώς αναβαθμιζόμενη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική Ισχύς της απέναντι σε μια καταχρεωμένη και φοβική Ελλάδα που αναμασά το μικρονοικό και πτωχοπροδρομικό «Δεν παραχωρούμε τίποτε, δεν διεκδικούμε τίποτε» και περιμένει απο την «Διεθνή Κοινότητα», τους Συμμάχους, την …Θεία Πρόνοια η δεν ξέρω ποιόν  αλλο  ex deus machina να επιβάλλουν τα εθνικά της Δίκαια. 
Η Τουρκία θέτει ωμά και με ορους γεωπολιτικής Ισχύος το θέμα του συσχετισμού δυνάμεων και της κατανομής των οικονομικών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο, του Αιγαίου φυσικά συμπεριλαμβανομένου. Επωφελείται απο την Παναραβική κρίση, προβαίνει σε  εξαγωγή «βιώσιμης» Ισλαμο-Κοινοβουλευτικής πολιτικής λύσεως αποδεκτής και απο την Δύση και απο τους Αραβες και επιδιώκει την de facto διαμόρφωση του επιθυμητού status quo σε μια στιγμή αδυναμίας των μεγάλων «παικτών» οπως η Αίγυπτος και η Λιβύη. 
Η ιδια αραβική αδυναμία ισχύει και ως πρός την Ελλάδα, ηδη «ριγμένη» απο την σύγκλιση Αιγύπτου – Τουρκίας στον καθορισμό εφαπτόμενης μεταξύ τους ΑΟΖ, ηδη αντιμετωπίσασα δυσκολίες με την Λιβύη για την Γαύδο. Η Ελλάδα ομως, «των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς αδομεν» και αντί να εκμεταλλευθεί την νέα δυναμική στην περιοχή φλυαρεί ασύστολα για «μέτρα εμπιστοσύνης», «βελτίωση των σχέσεων» και εκχωρεί στρατιωτικές ευκολίες δωρεάν, με …γενικό επιβλέποντα τον Τουρκικό στόλο νότια της Κρήτης και το CAOC 5 της Νάπολης κατ’εξουσιοδότηση του CC Air  της Σμύρνης ! Eιρήσθω εν παρόδω οτι ο ελεγχος των αεροπορικών επιχειρήσεων στην Λιβύη γίνεται απο το Poggio Renatico, περίπου …1500 χλμ. απο την Λιβύη οταν οι Τούρκοι πέτυχαν να μήν ανατεθεί η ευθύνη στο CAOC 7 της Λάρισσας ! 
Τσάμπα τόση προθυμία να συνδράμουμε τους Συμμάχους ! 
 
<a href="http://www.antinews.gr/">ΠΗΓΗ</a>

Οι «Όφεις» της Χάγης και η ελληνική ΑΟΖ στο Καστελόριζο

χάρτης 1 Επανέρχομαι με κίνδυνο να χαρακτηρισθώ μονομανής στο κατ’εμέ καίριο αυτό εθνικό θέμα με αφορμή δημοσίευμα του Γ. Αγγελόπουλου της...

Διαβάστε την συνέχεια

Πώς και πότε η Θεοδοσιούπολη έγινε Erzerum και η Κωνσταντινούπολη İstanbul*;

Ellada simera 0 Ιστορία 12:35

<center><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdT2xeOOB6239tTCGC62ev3tQKXkcvE0BQMIdwmVTfX8VCW8Vlok9Zjo829bWOvo-Qj2j8FO9TNKPZrWQgQB0e9pxLd9iwyS3_C6ZgFfJ0m21KUQG0mgWuyt5E_xGiCw8kBy28hutuTWf6/s400/Untitled-1.jpg" width="400" /></center> 
Γράφει ο 
Βασίλης Κυρατζόπουλος 
Στις αρχές του 2011, εκτός της τρόικας, επικεντρωθήκαμε στην επίσκεψη του πρωθυπουργού της Ελλάδος στο Erzerum και ξαφνιαστήκαμε από την πρόσκληση συνάντηση του δημάρχου Αθηναίων προς τον δήμαρχο της İstanbul. 
 Και τα δύο γεγονότα έχουν την ιστορική τους σημασία. 
Σήμερα θα προσπαθήσουμε «επί της ουσίας» να αναλύσουμε πώς και πότε αλλάζουν οι τοπωνυμίες. Εξ άλλου κάθε τόπος, στη γνωστή ιστορία, έχει αλλάξει πολλές φορές ονομασίες (ετικέτα) βάσει του ποιος την κατέχει ή και του κυρίαρχου πολιτισμού. Είναι σύνηθες φαινόμενο διαφορετικές φυλές αναφερόμενες στην ίδια περιοχή να την αποκαλούν με διαφορετικούς τρόπους. Άρα δεν πρέπει να εστιαστούμε στην «ετικέτα» αλλά στην «επιβολή», διότι η επιβολή, με την πάροδο του χρόνου μετατρέπεται πρώτα σε συνήθεια και έπειτα σε status quo. 
 
Το Ερζερούμ 
 
Η πόλη ιδρύθηκε επάνω στους εμπορικούς δρόμους Ανατολής-Δύσης. Το πρώτο γνωστό της όνομα ήταν Θεοδοσιούπολη. Από τους Ρώσους αποκαλείται Καρίν και από τους Άραβες Καλικάλα. Τον 11ο αιώνα οι Σελτζούκοι την ονόμασαν Ερζεν Ρούμ, που μετατράπηκε σε Ερζερούμ. Μετά από την μογγολική επιδρομή του 13ου αιώνα, η πόλη κατοικήθηκε κυρίως από Αρμένιους. Την διεκδίκησαν και την κατέλαβαν πολλά πριγκιπάτα Σελτζούκων έως τον 16ο αιώνα, που κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς. 
 
Μέχρι και τα τέλη του 19ου αιώνα, υπήρχαν έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ Ελλήνων και Αρμενίων για τους θρησκευτικούς χώρους. Οι χώροι αυτοί, συμπεριλαμβανομένων και των αρχαίων μνημείων της Βυζαντινής περιόδου, εξαφανίστηκαν κατά την περίοδο του Ρώσο-Οθωμανικού πολέμου και της Γενοκτονίας των Αρμένιων. Ο πληθυσμός της πόλης αρχές του 20ου αιώνα, ανέρχονταν περίπου σε 150.000 και του νομού σε 640.000. Το 1930 ο πληθυσμός της πόλης περιορίστηκε στις 30.000. Το 1919 θεωρήθηκε «ασφαλής πόλη» από την οποία ο Κεμάλ ξεκίνησε τον εθνικό-απελευθερωτικό αγώνα κατά των «ξένων». Στην Τουρκική Δημοκρατία επικρατεί το όνομα Ερζερούμ, και μετατρέπεται σε χώρο εξορίας και καταναγκαστικών έργων των Ελλήνων την περίοδο 1942-1943 (με τον ληστρικό φόρο – varlık vergisi). 
 
Έτσι η περιοχή χαράσσεται στις μνήμες των χριστιανών κατοίκων της Ανατολίας γεμάτη πόνο και αίμα. Η «ετικέτα» με έντονα γράμματα παραμένει ως Ερζερούμ. 
 
Η Κωνσταντινούπολη 
 
Η Βασιλεύουσα διατηρεί το όνομά της στα δημόσια έγγραφα του Ελληνικού κράτους και γενικότερα στην μνήμη του Ελληνισμού μέχρι την υπογραφή της συνθήκης Σέγκεν ΙΙ. Έκτοτε «οι ελληνικές αρχές» αντιθέτως με την ελληνική νομοθεσία επιβάλουν την εγγραφή İstanbul. 
 
Η επιβολή εφαρμογής της Σέγκεν ΙΙ, γίνεται βάσει του άρθρου 28 παρ.1 του Ελληνικού Συντάγματος. Όμως η παράγραφος καταλήγει με την πρόταση «… Η εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.» (mütekabiliyet). Όπως και στο άρθρο 45 της Συνθήκης της Λοζάννης, με το οποίο η Ελλάδα αναλάμβανε να εφαρμόσει τα ίδια δικαιώματα στις «… εν τω εδάφει αυτής ευρισκομένας μουσουλμανικάς μειονότητας». Βάσει της υπογραφείσας συνθήκης η αμοιβαιότητα δεν ήταν διπλής κατευθύνσεως (όπως μας έχει επιβληθεί, όμως από ποιον;) αλλά μόνο η Ελλάδα δικαιούνταν εφαρμογή της αμοιβαιότητας. 
 
Στις ημέρες μας όλα «τα κακά» χρεώνονται στις μεταχουντικές κυβερνήσεις. Αλλά σ’ ότι αφορά την εξωτερική πολιτική με την εξ ανατολών γείτονά μας τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ας τα δούμε από τη αρχή: 
 
Αρχή «ηττοπάθειας» 
 
Το 1924 η Τουρκική Βουλή της Άγκυρας καταβάλει δύο προσπάθειες, προς τους πνευματικούς και υψηλά ιστάμενους Οθωμανούς. Η πρώτη, η χωρίς δίκη απελευθέρωση των συλληφθέντων για τις γενοκτόνες πράξεις κατά των χριστιανών της Ανατολίας και Μεσοποταμίας[1]. Η δεύτερη, αποξήλωση - διωγμός των υποστηρικτών του Οθωμανικού κατεστημένου και εν γένει των αντιπολιτευόμενων της Βουλής της Άγκυρας. 
 
Το 1924, η Βουλή της Άγκυρας αφαιρεί την υπηκοότητα από 150 Οθωμανούς και τους εξορίζει. Οι 25 – 30 εξ αυτών εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Κομοτηνής και συνέχισαν την αντιπολιτευτική τους δραστηριότητα από κει. Ο τότε πρόξενος Firuz Kesim (Φιρουζ Κεσίμ), στα απομνημονεύματά του, ομολογεί την δυσκολία που είχε να παρακολουθεί όλες τις επιτυχημένες δραστηριότητές τους στα πλαίσια της κοινότητας των μουσουλμάνων της Θράκης. 
Η δράση των εν λόγω ατόμων τερματίστηκε με την παρέμβαση του Ελευθερίου Βενιζέλου στα πρόθυρα της Ελληνοτουρκικής Συνθήκης της 30/10/1930. Όλοι εξορίστηκαν από τις ελληνικές αρχές σε διάφορες πόλεις νοτίως της Λαμίας (Πάτρα, Ηράκλειο Κρήτης, Αθήνα κ.ά.). 
 
Συνεχείς και ανενόχλητες παραβιάσεις (συνήθεια) 
 
Η Τουρκική Δημοκρατία, την περίοδο 1923 – 1930, εκτοπίζει τους Ασσύριους από την Νοτιοανατολική Τουρκία και το 1934 τους Εβραίους, από την Ανατολική Θράκη. Σ’ ότι αφορά την ελληνική εθνότητα, με συντονισμένες πρακτικές λύνει το «υλιστικό πρόβλημα», που προκαλεί αντίστοιχη τρομοκρατία στους κόλπους της κοινότητας όπως: 
 
Α)Με διωγμούς και απαγορεύσεις σε εργαζόμενους: 
1) 10/1923, απομάκρυνση όλων των εργατοϋπαλλήλων μελών της ελληνικής εθνότητας από τα κρατικοποιημένα μονοπώλια. 
2) 4/1924, απομάκρυνση του 75% των δικηγόρων μελών της ελληνικής εθνότητας από το Δικηγορικό Σύλλογο Κωνσταντινούπολης. 
3) 1925, επιβολή προφορικών και γραπτών εξετάσεων στους διδάσκοντες στα ελληνικά μειονοτικά σχολεία. 
4) 3/1926, απομάκρυνση από κάθε θέση του Δημοσίου, μελών της ελληνικής εθνότητας και θεσμοθέτηση ως απαραίτητου προσόντος δημοσίου υπαλλήλου το να είναι Τούρκος (και όχι Τούρκος υπήκοος). 
5) 4/1926, επιβολή χρήσης τουρκικής γλώσσας σε εσωτερική και εξωτερική αλληλογραφία σε κάθε είδος επιχείρηση ή εταιρία. 
6) 5/1929, θεσμοθέτηση ως απαραίτητου προσόντος χρηματιστή ή υπαλλήλου χρηματιστηρίου το να είναι Τούρκος (και όχι Τούρκος υπήκοος). 
7) 6/1932, με απαγόρευση εκτέλεσης 30 και πλέον επαγγελμάτων στους ξένους υπηκόους. 
8)1937, επιβολή χρήσης τουρκικής γλώσσας σε κάθε είδος κέντρου παραγωγής. 
 
) Με επιθέσεις και περιορισμούς σε επιχειρήσεις: 
1) 1923, απαγόρευση Οθωμανών υπηκόων μελών της ελληνικής εθνότητας να επιστρέψουν στην Κωνσταντινούπολη ή να διατηρήσουν τις εκεί δραστηριότητές τους. 
2) Στο πλαίσιο απαγόρευσης εκτέλεσης επαγγελμάτων κλείνουν μικρές επιχειρήσεις που τις διατηρούσαν τεχνίτες (όπως κρεοπωλεία, κουρεία κ.ά.). 
3) Ασφυκτικός περιορισμός σε εργασιακούς χώρους, τα περισσότερα μέλη της ελληνικής εθνότητας προσανατολίζονται στη διατήρηση μικρών επιχειρήσεων ως τεχνίτες ή στην προσφορά υπηρεσιών. Όλοι θα στοχοποιηθούν και θα χάσουν σε εκποιήσεις τα μέσα παραγωγής τους με το νόμο 4305 (11/11/1942 ληστρικός φόρος). 
 
Γ) Στον εκκλησιαστικό χώρο: 
1) Οι τουρκικές αρχές εκμεταλλευόμενες την διένεξη που δημιουργήθηκε (από ποιον και γιατί;) στον Πατριαρχικό Θρόνο την περίοδο 1918 – 1924 [2] χρησιμοποιώντας τον Ευθύμη Καραχισαρίδη πρώτα και Eftim Erenerol έπειτα (Παπά Ευθύμ) ως Τούρκο Ορθόδοξο Πατριάρχη, προσπαθούν να καταλάβουν την έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου τον Σεπτέμβριο του 1923. Μετά την απομάκρυνσή του από το Πατριαρχικό γραφείο, από αστυνομικές δυνάμεις, με τις ευλογίες των αρχών υφαρπάζει όλες τις εκκλησίες της περιοχής Γαλατά. 
 
Οι διενέξεις του Τούρκο Ορθόδοξου Πατριαρχείου , που δημιουργήθηκε με εντολή του Κεμάλ, συνεχίζονται μέχρι των ημερών μας. Η εγγονή του παπά Ευθύμ έχει συλληφθεί ως ενεργό μέλος της οργάνωσης Ergenekon (Εργενεκόν), η οποία χρησιμοποιούσε τις εναπομείνασες εκκλησίες του Γαλατά ως χώρο συνάθροισης των μελών της οργάνωσης. 
 
2) 12/1923, με εντολή του νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως, επιβάλλονται «αρχές υποψηφίου» Πατριαρχικού Θρόνου. Είναι η επίσημη ανακοίνωση κρατικού λειτουργού, με την οποία δεν αναγνωρίζεται η Οικουμενικότητα του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης. 
 
3) 1/1925, συλλαμβάνεται και εξορίζεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντίνος Στ’, ως ανταλλάξιμος. Οι αστυνομικές δυνάμεις «συνοδεύουν» τον Πατριάρχη, μέχρι το σταθμό του τρένου. 
 
 
4) 6/1926, μηνύεται ο Πατριάρχης Βασίλειος Γ’ και όλα τα μέλη της Οικουμενικής Συνόδου, από τουρκικές αρχές, επειδή συναθροίστηκε η Οικουμενική Σύνοδος στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης και όχι στο Πατριαρχικό γραφείο. Είναι η περίοδος «συζητήσεων» με την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος σ’ ότι αφορά «Αναθέσεις των εν Ελλάδι Επαρχιών του Οικουμενικού Θρόνου εις την Αυτοκέφαλον Εκκλησίαν της Ελλάδος». 
 
5) 12/1934, απαγορεύεται στους ιερείς να κυκλοφορούν με «θρησκευτική ενδυμασία και κόμμωση». 
 
Περίοδος Συμβάσεων φιλίας (1930 – 1940) και οικονομικές σχέσεις 
 
Με την Συνθήκη της Άγκυρας στις 30/10/1930, η Ελλάδα παραβλέποντας τα προαναφερόμενα, υποχωρεί από την απαίτηση αποζημίωσης των ανταλλάξιμων πληθυσμών και δεσμεύεται για τις καλές γειτονικές σχέσεις, με στόχο εμπορικές συναλλαγές  
 
 
Όπως και έγινε, στις 9/5/1933, υπογράφεται σύμβαση περί ανταλλαγής εμπορευμάτων και συμψηφισμού των πληρωμών, διάρκειας 6 μηνών.  
 
 
Η σύμβαση ανανεώνεται μέχρι και αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως έχοντας υπόψη τις συνθήκες εκείνων των ημερών ας δούμε το διακρατικό εμπορικό ισοζύγιο μέχρι αρχές του 1936 (σ’ εκατ. δρχ. και ελβετικά φράγκα): 
 
<img align="absMiddle" alt="" border="0" src="http://www.elzoni.gr//ast/cov/pi/pinakas1_2011_4_12_1_22_52_b.jpg" /> 
 
 
  
Οι διοικούντες την Ελλάδα εκτός που χάρισαν τα πλούτη των προσφύγων της Ανατολίας και των μη ανταλλάξιμων Κωνσταντινουπολιτών, με την Συνθήκη του 1930, δημιούργησαν επίσης επταπλάσιο εμπορικό ισοζύγιο υπέρ της Τουρκικής Δημοκρατίας.  
 
 
Τότε το συνολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας ανέρχονταν σε ένα δις και 353 εκατομμύρια Ελβετικά Φράγκα[3] (1,353 δις. SFr. μόνο!). 
 
Στην ίδια περίοδο συντελείται και η μεγάλη υφαρπαγή της ακίνητης περιουσίας των ιδρυμάτων της ελληνικής εθνότητας της Κωνσταντινουπόλεως.  
 
 
Όπως: 
 
1-) Περίοδος 1923 – 1924, στην ασιατική πλευρά με το αιτιολογικό «μη κατανόηση» Συνθήκης Λοζάννης στο εάν αναγράφονταν «νομός» ή «δήμος» Κωνσταντινούπολης. Βάσει νόμου Mahsub-î Umûmi Kanunu (3/4/1924, που παραμένει σε ισχύ μέχρι και τον 11/1988) και την υπ’ αριθ. 1092 Νομαρχιακή Απόφαση της 6/12/1923. 
 
2-) Ακίνητα που ανήκουν στα ιδρύματα (vakıf, βακούφια) των καταπατημένων εκκλησιών του Γαλατά από την οικογένεια Erenerol. 
 
3-) Ακίνητα που ανήκουν στα ιδρύματα στήριξης υφαρπαγμένων σχολείων (όπως, Εμπορική Σχολή Χάλκης, Ορφανοτροφείο Θηλέων Χάλκης κ.ά.). 
 
4-) 10/1926, ακίνητα που εμφανίζονται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, εφόσον απερρίφθη ως νομικό πρόσωπο από τις τουρκικές αρχές. 
 
5-) 1930, κατόπιν συνθήκης Βενιζέλου – Ατατούρκ, όλα τα «αδέσποτα ακίνητα». Την ίδια περίοδο τα νεκροταφεία και οι παρεμφερείς χώροι εντάσσονται στην αιγίδα των δημοτικών αρχών. (3/4/1930 - 1580 Belediye kanunu). 
 
6-) 1935 – 1937, με το περίφημο «δηλωτικό», στην συγκεκριμένη τριετία τα ακίνητα, που δεν παρουσιάζουν συνάφεια με το δηλωτικό. [(2762/1926 Vakıflar kanunuyla, 7/1936-2/5042 Vakıflar Genel Müdürlüğü karanamesi arasında uyuşmazlık görülen gayrı menkuler), όπως και (14/7/1934 - 2510 İskan Kanunu)]. 
 Η υφαρπαγή συνεχίστηκε μέχρι το 2005. 
 
Μετά το δηλωτικό του 1936 τα ακίνητα που απομένουν στα ιδρύματα της Ελληνικής Εθνότητας είναι περίπου 8.500 από 11.550 το 1912, ενώ το 2010 μαζί μ’ αυτά που επέτρεψε να διεκδικηθούν το Τουρκικό κράτος δεν ξεπερνούν τα 1.500. 
 
 
 Πρέπει να τονίσουμε ότι το 1927 στο Νομό της Κωνσταντινούπολης υπήρχαν συνολικά 135.444 νόμιμα κτίρια.  
Το ίδιο έτος ο πληθυσμός ανέρχεται στις 690.857, εκ των οποίων οι 447.851 είναι Μουσουλμάνοι, οι 65.335 μη Τούρκοι, που διαθέτουν ξένη υπηκοότητα και οι 177.671 ανήκουν στις μη μουσουλμανικές μειονοτικές ομάδες[4]. 
 
Μετά το 1934 αρχίζει η περίοδος ανόδου των εθνικοσοσιαλιστικών αυταρχικών καθεστώτων.  
 
 
 Οι Άγγλο-Γάλλοι από τα τέλη του 1935 προβαίνουν σε διάφορες διεθνείς συμβάσεις, υποχωρώντας από κυριαρχικά δικαιώματα στην Ανατολική Μεσόγειο[5], που είχαν αποκτήσει με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπέρ της Τουρκικής Δημοκρατίας. 
 
 
 Στις αρχές του 1938 οι κινήσεις του Άξονα έδειχναν ότι η ένταση δεν θα περιοριζόταν στα στενά πλαίσια της κεντρικής Ευρώπης. Αγγλία και Γαλλία μετά την Ελληνο–Τουρκική Σύμβαση στις 27/4/1938, πιστεύουν ότι έχουν αποκτήσει στρατηγική υπεροχή στα Βαλκάνια. 
 
 
 Με την εν λόγω Σύμβαση η Τουρκία δεσμεύονταν να υποστηρίξει την Ελλάδα, εάν της επιτίθονταν κάποια άλλη Βαλκανική χώρα. 
 
 
 Για να καλυφθούν οι βραχυπρόθεσμες στρατιωτικές ανάγκες της Τουρκίας, στηρίζεται η τουρκική οικονομία με την τριμελή σύμβαση του 1939 (Αγγλία – Γαλλία – Τουρκία).  
 
 
Με την σύμβαση αυτή η Τουρκία δανειοδοτείται χαμηλότοκα με 43,5 εκατομμύρια αγγλικές στερλίνες, που είχαν εικοσαετή περίοδο αποπληρωμής με αγαθά παραγωγής της Τουρκίας.  
 
 
Για να στηριχθεί περαιτέρω το μέτωπο των Βαλκανίων, στις 28/1/1940 στην Τουρκική Κεντρική Τράπεζα παραδίδονται 55 τόνοι χρυσού[6]. Ακριβώς τον μεθεπόμενο χρόνο η Ελλάδα εξαναγκάζεται να δανειοδοτήσει την Γερμανία με 1,5 δις. δρχ. ανά μήνα[7]. 
 
Όσο η πλάστιγγα των συρράξεων έγερνε υπέρ του άξονα, η Τουρκική Δημοκρατία επιστράτευε τον ανδρικό πληθυσμό των μη μουσουλμανικών ομάδων (25 έως 45 ετών) με πρότυπα amele tamburu (αμελέ ταμπουρού, τάγματα εργασίας) και παράλληλα επέβαλε τον ληστρικό φόρο (varlık vergisi) για να «καλύψει τις πολεμικές δαπάνες». 
 
Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η Ελλάδα μεταξύ των Συμμάχων έχει την πρώτη θέση σε ποσοστιαίες απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό, εκτός που δεν αποζημιώνεται για τις εν λόγω απώλειες δεν μπορεί να εισπράξει καν το «καταναγκαστικό δάνειο».  
 
 
Όμως η Τουρκία χωρίς τουφεκιά και χωρίς να τηρήσει την σύμβαση του 1938, ενώ είχε αμειφθεί πλουσιοπάροχα, συμμετέχει στη βοήθεια Marshall χωρίς να επιστρέψει τις παράνομες εισπράξεις του ληστρικού φόρου. 
 
Μεταπολεμική περίοδος 
 
Με την «αλλαγή» του πολιτικού κατεστημένου στην Τουρκία, η ελληνική πλευρά ξεχνά γρήγορα την «επιτήδεια ουδετερότητα»[8] της γείτονος χώρας και στο 1950 απλώνει ξανά «χέρι ειρήνης». 
 
 
 Οι τότε διοικούντες έλπιζαν, πως με την συμμετοχή της Τουρκίας στη Συνδιάσκεψη του San Francisco και όντας ιδρυτικό μέλος των Ηνωμένων Εθνών, τα «πράγματα» θα πήγαιναν καλύτερα.  
 
 
Οι ελπίδες αναπτερώνονται όταν τον Απρίλιο του 1951, οι Η.Π.Α. αποδέχονται την ανάγκη πλήρους ένταξης της Ελλάδος και της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και στις 18/2/1952 οι δύο χώρες εντάσσονται στη Συμμαχία. 
 
Η Τουρκία υπογράφει την απόφαση του ΟΗΕ σ’ ότι αφορά το έγκλημα της γενοκτονίας[9] και αδικήματα κατά της ανθρωπότητας στις 31/7/1950 και δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης στις 19/3/1954. 
 
 
 Όμως η Τουρκία εντάσσει το αδίκημα στο Ποινικό της Δίκαιο μόλις το 2005, ως τμήμα των «Νόμων Εξυγίανσης» στην ευρύτερη προσπάθεια ένταξής της στην Ε.Ε. Επίσης στις 18/5/1954 εντάσσεται στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων [10]. 
 
  
 
 
Όμως όλες οι προαναφερόμενες υπογραφές δεν επηρέασαν την εφαρμογή αποφάσεων του τότε Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος του 1944 (Cumhuriyet Halk Partisi), που έθεσε ως στόχο στην 500η επέτειο της Άλωσης, η Κωνσταντινούπολη θα έπρεπε να απαλλαγεί από τους Ρωμιούς[11].  
 
 
Στο Ειδικό Γραφείο Πολέμου (Özel Harp Dairesi πρώτα Seferberlik Tetkik Kurulu έπειτα)[12] σχεδιάζονται και εφαρμόζονται, οι γενοκτόνες πράξεις Σεπτεμβριανών (1955), Απελάσεων (1963 – 1965)[13] και η οργάνωση της τουρκικής αντίστασης στην Κύπρο. Απώτερος σκοπός είναι η στοχοποίηση του πνευματικού πλούτου της ελληνικής εθνότητας της Κωνσταντινούπολης και των κατεχομένων. 
 
Όταν κατά μεγάλο ποσοστό ευδοκιμεί το σχέδιο «άδειασμα της Κωνσταντινούπολης», η Τουρκία ξεκινά το σχέδιο εδαφικών και πολιτισμικών εξαπλώσεων.  
 
 
Παράλληλα στην ίδια περίοδο (1952 – 1964) με λιγότερη βία ο Νάσερ εφαρμόζει τις ίδιες τακτικές κατά της Ελληνικής Εθνότητας της Αιγύπτου.  
 
 
Με τις αντιπαραθέσεις Παλαιστινίων και Ισραηλινών (1947 – 1952) η Παλαιστίνη είχε ήδη αδειάσει από τους Έλληνες που την κατοικούσαν. Τον Σεπτέμβριο του 1964, ο Γεώργιος Παπανδρέου στη Λέσχη Αξιωματικών της Θεσσαλονίκης, απευθυνόμενος στους αξιωματικούς τονίζει: 
 
«… Ο Ελληνισμός θα συνεχίσει την πορεία του στην Μέση Ανατολή επί τα ίχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου…». 
 
Η δήλωση, σε διαφορετικό επίπεδο, μπορεί να παρομοιαστεί μ’ αυτή του εγγονού του «…Λεφτά υπάρχουν!» 
 
Ως προς τα εδάφη η Τουρκική Δημοκρατία: 
Α) Το 1939 προσαρτά την Αντιόχεια στην επικράτειά της. 
Β) Το 1974 κατακτά το 45% της Κυπριακής επικράτειας. 
 
Στο πολιτισμικό επίπεδο μετά το 1980 αρχίζει να εισχωρεί σε Βαλκάνια (Βοσνία, Μολδαβία, Αλβανία και Κοσσυφοπέδιο) και στις τέως δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης, που εκτείνονται πέριξ της Κασπίας Θάλασσας (Αζερμπαϊτζάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν), χρησιμοποιώντας ως εργαλείο την εθνικιστική ή/και την θρησκευτική ιδεολογία (κοίτα δραστηριότητες Fetullah Gülen). 
 
Παράδειγμα πολιτισμικής εξάπλωσης, Δυτική Θράκη 
 
Στη Θράκη οι προσηλυτισμοί στο Ισλάμ σημειώνονται για πρώτη φορά τον 12ο αιώνα από Σιίτες Δερβίσηδες.  
 
 
Οι έποικοι, που στον 14ο αιώνα ακολούθησαν τους Σελτζούκους Οθωμανούς και εγκαταστάθηκαν στην Θράκη, ήταν Σουνίτες. 
 
 
 Οι γηγενείς Πομάκοι[14] εξισλαμίστηκαν βιαία τον 17ο αιώνα. Οι Οθωμανοί, που ήταν Σουνίτες, από τον 16ο αιώνα διατηρούσαν και την θρησκευτική ηγεσία των απανταχού Μουσουλμάνων. 
 
 
 Οι ακατάπαυστες μάχες με το Ιράν βασίζονταν στις αιρετικές διαφορές (Σιίτες και Αλεβίτες κατά Σουνιτών).  
 
 
Ο κοσμικός χαρακτήρας της Τουρκικής Δημοκρατίας, που ιδρύεται από τον Κεμάλ δημιουργεί φανατικούς εχθρούς στους κόλπους των ισλαμιστών. 
 
Μετά τη Συνθήκη Λοζάννης, η υποομάδα των 150, που κατέφυγαν στην Ελλάδα, καταβάλλουν προσπάθειες «επιβίωσης και αναγέννησης» του Οθωμανικού κατεστημένου στις μουσουλμανικές περιοχές της Θράκης.  
 
 
Ιδρύουν ΜΜΕ (περιοδικά και εφημερίδες), δίνουν σημασία στη δίκαιη εφαρμογή του Αστικού Δικαίου (βάσει Κορανίου), που παραχωρήθηκε από τη Συνθήκη και αναδιαμορφώνουν την εκπαίδευση (μέσω θρησκευτικών χώρων). Οι προσπάθειες διακόπτονται, από τις ελληνικές αρχές, δημιουργώντας σύγχυση στους μουσουλμάνους Έλληνες πολίτες.  
 
 
Οι τουρκικές αρχές, που εδρεύουν επίσημα σε Θράκη και Μακεδονία, εκμεταλλευόμενες τη σύγχυση, καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να διατηρήσουν την τουρκική ταυτότητα σε μερίδα μουσουλμάνων. 
 
Η Ελλάδα μετά την ίδρυση του ΟΗΕ προβαίνει σε πανομοιότυπες μορφωτικές συμφωνίες με την Τουρκία στις 20/4/1951 (ΦΕΚ Α’ 1952 φύλ 103), με Ιράν στις 20/11/1956 (ΦΕΚ Α’ 1968 φύλ. 72) και άλλες ισλαμικές χώρες.  
 
 
Αν και η θρησκευτική εκπαίδευση μουσουλμάνου προϋποθέτει γνώση Αραβικής, η Ελλάδα επιτρέπει την είσοδο μόνο εντύπων της λατινογραφείσας τουρκικής γλώσσας. Εκτός αυτού, για ανεξήγητους λόγους το Υπουργείο Παιδείας μέχρι και των ημερών μας αρνείται την ύπαρξη της Πομάκικης γλώσσας[15]. 
 
Στις 28/1/1954, ο γενικός διοικητής Θράκης Γ. Φεσόπουλος ανακοινώνει την απόφαση: «Κατόπιν διαταγής του Προέδρου της Κυβερνήσεως (σ.σ. Παπάγος), παρακαλούμεν όπως εφ’ εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις του όρου ‘Τούρκος – Τουρκικός’ αντί του τοιούτου ‘Μουσουλμάνος – Μουσουλμανικός’». 
 
H Κωνσταντινούπολη στην περίοδο των απελάσεων (1961 – 1965), που προκαλούν μαζική έξοδο, βιώνει και ανοιχτές επιθέσεις κατά του πνευματικού πλούτου της. 
 
 
 Όπως: 
 
1) 1/1961, Τα μειονοτικά σχολεία συμπεριλαμβάνονται στη νομοθεσία ιδιωτικών σχολείων, 
2) 3/1964, απαγορεύεται στους ιερείς να διδάσκουν ή/και να εισέρχονται στα μειονοτικά σχολεία. Κλείνουν 3 λύκεια και 11 καθηγητές, 
3) 4/1964, απαγορεύεται η λειτουργία του Πατριαρχικού Τυπογραφείου. Σταματά η λειτουργία του Ορφανοτροφείου της Πριγκήπου, 
4) 9/1964, απαγορεύεται να συμπεριλαμβάνονται στις σχολικές βιβλιοθήκες οι ελληνικές εγκυκλοπαίδειες. 
 
 
 Επίσης απαγορεύεται ο εορτασμός Χριστουγέννων και Πάσχα στα σχολικά συγκροτήματα, 
5) 4/1965 απαγορεύεται η είσοδος του ελληνικού τύπου στην Τουρκία. Απαγορεύεται η έκδοση της ελληνόφωνης εφημερίδας της Κωνσταντινούπολης «Ελεύθερη Φωνή» και απελαύνεται ο αρχισυντάκτης και ιδιοκτήτης της εφημερίδας, 
6) 1967, Παύεται η λειτουργία 6 δημοτικών σχολείων και παύονται 39 γηγενείς εκπαιδευτικοί.  
 
 
Αποφασίζεται, κατά παράβαση και του Τουρκικού Συντάγματος, η απομάκρυνση όλων των μαθητών από τα ελληνόφωνα μειονοτικά σχολεία, εάν στην ένδειξη «θρήσκευμα» της ταυτότητάς τους δεν αναγράφεται Ρωμιός Ορδόδοξος (Rum Ortodoks). 
 
Το αποτέλεσμα των γενοκτόνων πράξεων (περιόδου 1955 – 1965) διαπιστώνεται από την μείωση των ελληνόφωνων μειονοτικών σχολείων από τα 51 του 1955 (45 Δημ., 5 Γυμ., 6 Λύκ.) με 6589 μαθητές, σε 19 το 1985 (14 Δημ., 5 Γυμ., 5 Λύκ.) με 574 μαθητές, και τέλος σε 9 το 2010 (6 Δημ., 3 Γυμ., 3 Λυκ.) με 233 μαθητές [16]. 
 
Η δικτατορική κυβέρνηση της Ελλάδας, στις 20/12/1968 υπογράφει νέο Ελληνοτουρκικό μορφωτικό πρωτόκολλο, που δεν επικυρώνεται ποτέ από την Ελληνική Βουλή.  
 
 
Οι προύχοντες της Ελλάδος, την περίοδο που αποψιλώνεται ο ελληνικός πολιτισμός στην Κωνσταντινούπολη αποδέχονται: ως μειονοτική γλώσσα την λατινογραφείσα τουρκική (παρ.1 του πρωτοκόλλου), την είσοδο εποπτικού υλικού και σχολικά εγχειρίδια προς χρήση στα μειονοτικά σχολεία (παρ.2 και 4) και δεσμεύεται για τον σεβασμό της θρησκευτικής, φυλετικής και εθνικής συνείδησης.  
 
 
Η 5η παράγραφος του πρωτοκόλλου έδωσε το δικαίωμα στην τουρκική πλευρά να αποκαλεί όλους τους μουσουλμάνους της Θράκης «Τούρκους». Παράλληλα από τις 7/12/1967 η ελληνική μεραρχία αρχίζει να εγκαταλείπει την Κύπρο. 
 
Από τουρκικής πλευράς δεν υφίσταται στους κόλπους των μουσουλμάνων θέμα συντήρησης τουρκικής συνείδησης. 
 
 
 Εξ άλλου ο βομβιστής νομάρχης Oktay Engin[17] είχε αποφοιτήσει από ελληνικό Λύκειο και ήταν φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. 
 
Για τριάντα συναπτά έτη η τουρκική πλευρά επικαλείται το εν λόγω πρωτόκολλο και κανείς Έλληνας δεν τους υπενθύμισε, ότι οι συμβαλλόμενοι ήταν φυλακή και το πρωτόκολλο δεν είχε επικυρωθεί ποτέ από την Ελληνική Βουλή. 
Επέρχεται η συνήθεια. 
 
Στη διάρκεια των προαναφερόμενων 30 χρόνων το Υπουργείο Παιδείας της Τουρκίας οργανώνεται ιδρύοντας ειδικά τμήματα με «ειδικά εκπαιδευμένους» εκπαιδευτικούς για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο εξωτερικό[18].  
 
 
 Αρχίζουν οι πιέσεις προς τις άλλες μουσουλμανικές ομάδες να αποδεχτούν και να ενταχθούν στην τουρκική εθνότητα. Αρωγός στην προσπάθειά τους ήταν η ελληνική πολιτική της «μπάρας» των ορεινών πομάκικων χωριών. 
 
Όταν αρχίζει η πορεία της Τουρκίας προς την ΕΕ, ο Γ. Παπανδρέου ξεκινά μία «νέα πορεία» ξεχνώντας όλα τα τεκταινόμενα και με το Ν.2929 (ΦΕΚ Α’ Φύλ. 142 6/2001) ξεκινά την νέα πολιτισμική συνεργασία.  
 
 
Βάσει της νέας συνεργασίας στο Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδος εδραιώνεται η ομάδα ΕΛΙΑΜΕΠ με τα γνωστά συγγράμματα (ιστορικό βιβλίο ομάδα Ρεπούση, Δραγώνα κ.ά.). 
 
Σταδιακά εισάγεται η λατινόγραφη τουρκική γλώσσα και στα δημόσια έγγραφα με: 
 
Α) Την Υπουργική Απόφαση 61539/Γ2 της 10/7/2006 (ΦΕΚ Β’ αριθ. φυλ. 867) αναγράφεται στα τουρκικά το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών, που προορίζει την Τουρκική ως Β’ ξένη γλώσσα επιλογής στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. 
 
) Τοποθέτηση τουρκόφωνου υπαλλήλου, αρχές του 2011, στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ). Δηλαδή αποδέχεται άμεσα ότι ο Έλληνας Μουσουλμάνος πολίτης δικαιούται να μην χρησιμοποιεί την Ελληνική. 
 
Όλα αυτά, όταν η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, τα σχολεία σε Ίμβρο και Τένεδο και το τυπογραφείο του Οικουμενικού Πατριαρχείου παραμένουν κλειστά, παραβιάζοντας βασικά άρθρα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και αν θέλετε και το ίδιο το πρόσφατα (9/2010) διαμορφωμένο Τουρκικό Σύνταγμα του 2010. 
 
Καταλήξαμε στο Status quo, το οποίο απεικονίζεται: 
 
<img align="absMiddle" alt="" border="0" src="http://www.elzoni.gr//ast/cov/pi/pinakas2_2011_4_12_1_23_49_b.jpg" /> 
 
 
Παράδειγμα εδαφικής εξάπλωσης, Μεσόγειος - Αιγαίο 
 
Με τα άρθρα 12, 13, 14 (ειδικά για την κατάσταση σε Ίμβρο και Τένεδο), 15 (με Ιταλία για Δωδεκάνησα), 16, 20, 21 (για Κύπρο), της Συνθήκης Λοζάννης, η Τουρκία ξεκαθαρίζει την θέση της σ’ ότι αφορά την Μεσόγειο και Αιγαίο.  
 
 
Ειδικά σ’ ότι αφορά τα Δωδεκάνησα, υπογράφονται επιπλέον δύο συμβάσεις με την Ιταλία: 
Α) Traité de Neutralité, de Conciliqtion et de Règlement Judiciqire entre la République Turque et la Royaume d’Italie. Στη Ρώμη στις 30/5/1928. 
Β) Convetion relative â la délimitation des eaux territoriαles entre la côte d’Anatolie et I’lle de Cαstellorize. Στην Άγκυρα στις 4/11/1932. 
 
Με τις εν λόγω συμβάσεις καθορίζονται τα πάντα περί νήσων και βραχονησίδων, που συμπεριλαμβάνονται στην επικράτεια των Δωδεκανήσων.  
 
 
Ειδικά με τις Συνθήκες Μοντρέ (1936), Γενεύης και Νιών (1937) αποκρυσταλλώνεται ο πολιτικός χάρτης των Στενών και της Μεσογείου.  
 
 
Από την άλλη, το εύρος των χωρικών υδάτων της Ελλάδας από το 1936 ανέρχεται σε έξι ναυτικά μίλια (6 ν.μ.) και του εναέριου χώρου από το 1931 σε 10 ν.μ., που ήταν σεβαστά από την Τουρκική Δημοκρατία μέχρι το 1974. 
 
Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και την αντικατάσταση της Κοινωνίας των Εθνών από τον ΟΗΕ, ωθούνται όλες οι εμπόλεμες πλευρές στο Παρίσι.  
 
 
Στις Συνθήκες του Παρισιού το 1947 η Ελλάδα υποκαθιστά την Ιταλία ως διάδοχο κράτος σε όλες τις υποχρεώσεις και συνθήκες που αφορούν τα Δωδεκάνησα. Η Τουρκική πλευρά ούτε επιφυλάσσεται αλλά ούτε ενίσταται σ’ οποιαδήποτε σύμβαση που υπογράφεται στο Παρίσι. 
 
Μετά το Παρίσι, ακολουθεί σειρά συμβάσεων Ελλάδας – Τουρκίας – Γιουγκοσλαβίας[19], σαν να μην έχει συμβεί τίποτα αξιοσημείωτο στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κατά των μη μουσουλμανικών ομάδων στην Κωνσταντινούπολη. 
 
 
 Η τουρκική πλευρά δείχνει ειδικό ενδιαφέρον για τις βραχονησίδες του Αιγαίου.  
 
 
Οι İnönü (Ινονού, τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας και βασικός διαπραγματευτής στην Λοζάννη) και Saraçoğlu (Σαράτσογλου, εμπνευστής ληστρικού φόρου), προσπαθούν να σημειώσουν σε χάρτες, νησιά που δεν συμπεριλαμβάνονται στις συνθήκες, ενώ ο στρατάρχης Fevzi Çakmak (Φεβζί Τσακμάκ) παρατηρεί «…Αυτά τα νησιά θα φέρουν αντιμέτωπες τις δύο χώρες…».  
 
 
Όμως την περίοδο των κυβερνήσεων των Peker (Πέκερ) και Saka (Σακα) με την προτροπή του Άγγλου πρωθυπουργού Eden (Ίντεν) το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην Κύπρο. Ειδικά επί πρωθυπουργίας Menderes (Μεντερές), επιστρατεύεται ο ακαδημαϊκός Nihat Erim (Νιχάτ Ερίμ) [20], για να προετοιμάσει τον πολιτικό σχεδιασμό κατοχής της Νήσου, πέντε χρόνια πριν την απελευθέρωσή της. 
 
Μετά τις Συνθήκες Ζυρίχης (6/2/1959) και Λονδίνου (12/2/1959), όπου εμφανίζεται η νομική διχοτόμηση της Νήσου, οι Δυτικοί που δεν εμπιστεύονται τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, βλέπουν ως εγγύηση την παραμονή της Νήσου στη ΝΑΤΟ’ϊκή σφαίρα.  
 
 
Από τον Απρίλιο του 1964 αρχίζει η μεταφορά της ελληνικής μεραρχίας και της Τουρκικής ΤΜΤ (Mücahit)[21], προς φύλαξη και των ΝΑΤΟ’ϊκών συμφερόντων. Αρχίζει η τουρκική απόβαση! 
 
Με την τουρκική παρουσία, αρχίζουν οι πληθυσμιακές μετακινήσεις. Με τα γεγονότα του 1964 «δημιουργούνται», κυρίως στον άξονα Λευκωσίας – Κυρήνειας, έξι τουρκικοί θύλακες, που: 
• καλύπτουν το 5% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας, 
• προστατεύονται από ένοπλους Τουρκοκύπριους παραστρατιωτικούς, 
• εντός τους λειτουργούν «ανεξάρτητοι» θεσμοί. 
 
Έχει ιδιαίτερη βαρύτητα να δούμε στην «ειρηνευτική» προσπάθεια Άτσεσον (11/7/1964 – 22/8/1964) τα συζητηθέντα και τις προτάσεις της ελληνικής πλευράς.  
 
 
Ο Nihat Erim από τουρκικής πλευράς προβάλλει τις θέσεις ή διχοτόμηση της Κύπρου ή τμήμα της Κύπρου και το Καστελόριζο (το νησί που συζητείται πολύ εντός των ημερών μας). 
 
 
 Ο Έλληνας ΥΠ.ΕΞ. Κωστόπουλος στην off the record συνομιλία που είχε με τον Πρέσβη των ΗΠΑ, δείχνει να δέχεται την παραχώρηση του Καστελόριζου με αντάλλαγμα την Ένωση[22].  
 
 
Ο δε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου δίνει το Καστελόριζο, 5% της Κύπρου για εγκατάσταση τουρκικών δυνάμεων και Νατοϊκές βάσεις [κοίτα σημ. 22]. Όμως το σχέδιο δεν προχωρά.  
 
 
Οι τουρκικές δυνάμεις με βομβαρδισμούς και λεονταρισμούς αποκτούν τους θύλακες, που επεκτείνονται στο 5% της Νήσου και θα χρησιμοποιηθούν 12 χρόνια αργότερα, ως χώρος υποδοχής αλεξιπτωτιστών. 
 
Σήμερα, το 45% της Νήσου είναι μια απέραντη τουρκική βάση, όπου εδρεύουν 60.000 μέλη ενόπλων δυνάμεων και άγνωστος αριθμός διεθνώς καταζητούμενων με άμεση σχέση με «διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις». Βέβαια και το Καστελόριζο υπ’ αμφισβήτηση! 
 
Η από ελληνικής πλευράς πρόταση των 13 αλλαγών του Κυπριακού Συντάγματος τον Ιανουάριο του 1964, καταλήγει στην αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Ανατολικό Αιγαίο, διατρύοντας τις συνθήκες Λοζάννης και Τουρκίας – Ιταλίας του 1932.  
 
 
Η δε επιλογή τσεχοσλοβάκικων όπλων και η πρόθεση τοποθέτησης των Σοβιετικών πυραύλων SA-2 στην Κύπρο, θέτει υπ’ αμφισβήτηση και τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Σε περίοδο αναδιαμόρφωσης πολιτικών θέσεων σε Suez και Παλαιστίνη η Ελλάδα θα έπρεπε να διοικούνταν από «πιστούς». Επέρχεται η χούντα! 
 
Η απαλλαγή από την χούντα (η οποία χούντα κόστισε την απώλεια του 45% της Μεγαλονήσου), επιφέρει την βραχυπρόθεσμα επιτυχημένη πολιτική τακτική «απόσυρση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από την ενοποιημένη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ» (14/8/1974), που μακροπρόθεσμα θα μετατραπεί σε (Ε)φιάλτη του Αιγαίου. 
 
Ο εναέριος χώρος: Βάσει άρθ. 3 του καταστατικού του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO)[23], κανένα σκάφος της πολεμικής αεροπορίας κάποιας συμβαλλόμενης χώρας, δεν μπορεί να πετάξει στον κυρίαρχο χώρο κάποιας άλλης συμβαλλόμενης χώρας.  
 
 
Ο χώρος αυτός καθορίζεται από τα χερσαία, υδάτινα και εναέρια σύνορα (για την Ελλάδα είχαν καθοριστεί από το 1931 και με τις υπόλοιπες προαναφερόμενες συνθήκες). Επίσης, για την ασφάλεια των πτήσεων ορίζεται και το FIR[24] κάθε συμβαλλόμενης χώρας.  
 
 
Δηλαδή το FIR δεν ορίζει σύνορα χώρας, αλλά περιοχές υπευθυνότητας μόνο για πολιτικά αεροσκάφη προς εξασφάλιση ασφάλειας επιβατών και πληρωμάτων. 
 
Το ΝΑΤΟ, ως ενιαίο αμυντικό σύστημα, παραβλέποντας τα εθνικά σύνορα κάθε χώρας, χαρτογραφεί συνολικά τον εναέριο χώρο της Οργάνωσης. Βάσει διαθέσιμου υλικού και υποδομών, τεμαχίζοντας τον ενιαίο εναέριο χώρο, ορίζει υπεύθυνο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας (ΑΤΑ) για κάθε τεμάχιο (ή περιοχή).  
 
 
Στην περιοχή 41, που συμπεριλαμβάνει όλη την Θράκη, ορίζεται υπεύθυνη η Ελλάδα και η άμυνα τμήματος του εναέριου χώρου των Δωδεκανήσων παραχωρείται στην Τουρκία. 
 
 
 Το γεγονός αυτό αντιφάσκει στις αρχές του ICAO, είναι όμως απαραίτητο για την εφαρμογή της αμυντικής τακτικής του ΝΑΤΟ. 
 
Μετά τις μαζικές παραβιάσεις των τουρκικών αεροσκαφών το 1964, η Ελλάδα απαιτεί πλήρη έλεγχο και άμυνα του εθνικού εναέριου χώρου της.  
 
 
Όμως με την απόσυρση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ, ο «χώρος παραμένει ακάλυπτος». 
 
 
 Κερδίζει έδαφος η παράνομη τουρκική ΝΟΤΑΜ 714[25], που εκδόθηκε στις 6/8/1974 και με την οποία η Τουρκία αναλαμβάνει την αεράμυνα της Συμμαχίας στο 50% του Αιγαίου.  
 
 
Αν και η Ελλάδα απαντά με ΝΟΤΑΜ 1157, δηλώνοντας το Αιγαίο «επικίνδυνη ζώνη», η εν λόγω αναγγελία επηρεάζει μόνο τα πολιτικά αεροσκάφη. Τα πολεμικά συνεχίζουν να αλωνίζουν το Αιγαίο. 
 
Κατόπιν πολλών «προσπαθειών» και όταν ήταν ορατό ότι στην Τουρκία επέρχεται η χούντα του Εβρέν, κατορθώνεται η «επανένταξη των Ελληνικών Ένοπλων Δυνάμεων στην ενοποιημένη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ».  
 
 
Η Τουρκία με ΝΟΤΑΜ 211 (22/2/1980) και η Ελλάδα με ΝΟΤΑΜ 267 (23/2/1980) ακυρώνουν αντίστοιχα τις 714/1974 και 1157/1974 ΝΟΤΑΜ’s.  
 
 
Με την Συμφωνία Ρότζερς στις 16/10/1980 υπογράφεται η επιστροφή μας στην Συμμαχία. Αν και οι ελληνικές αρχές πανηγύριζαν, ότι επιστρέψαμε με τους «ίδιους» όρους προ του 1974, δεν έλαβαν υπ’ όψιν δύο λεπτομέρειες: 
 
• Τα αεροεπιχειρησιακά σύνορα της Ελλάδος, ταυτίστηκαν με το FIR Αθηνών, με την προϋπόθεση ανταλλαγής πληροφοριών (δηλαδή κατάθεση σχεδίου πτήσεων προς την άλλη πλευρά). 
 
• Ο επιχειρησιακός έλεγχος ναυτικών επιχειρήσεων της Μεσογείου (και Αιγαίο), μεταβιβάζεται προς τους υφισταμένους (αναγράφεται σε πληθυντικό, άρα δίδεται λόγος στο στρατηγείο της Σμύρνης σ’ ότι αφορά και το Αιγαίο). 
 
Επέρχεται η συμβατική συνήθεια 
 
Η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία παύει να δίνει σχέδια πτήσεων, στις «ασκήσεις» που πραγματοποιεί στο Αιγαίο. 
 
 
 Όταν τα ελληνικά ραντάρ σημειώνουν εχθρικά ίχνη τουρκικών αεροσκαφών τα οποία επιβεβαιώνονται και οπτικά, το επιχειρησιακό κέντρο του ΝΑΤΟ, απαλείφει τις εν λόγω καταγγελίες, υποστηρίζοντας ότι «είναι φιλικά αεροσκάφη σε ΝΑΤΟϊκό χώρο».  
 
 
Η ελληνική πλευρά αρκείται να καταγγείλει την τουρκική πλευρά ως «ταραξία». Το κυνηγητό ενίοτε έχει θλιβερή κατάληξη: 
 
<img align="absMiddle" alt="" border="0" src="http://www.elzoni.gr//ast/cov/pi/pinakas3_2011_4_12_1_24_55_b.jpg" /> 
 
Την περίοδο συζητήσεων ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, τα ελληνικά σύνορα παραβιάστηκαν 6207 φορές[26], με αποκορύφωμα την δολοφονία του Έλληνα σμηναγού Κώστα Ηλιάκη [27] το καλοκαίρι του 2006. 
 
 
 Η «ανευθυνότητα» των τότε διοικούντων δεν ήταν ότι δεν μπόρεσαν να προβλέψουν την απεγνωσμένη κίνηση ενός πειρατή Τούρκου αεροπόρου, αλλά ότι επέτρεψαν να εισβάλλουν όλα τα τουρκικά μέσα διάσωσης σε ελληνικό εναέριο και υδάτινο χώρο για να απεγκλωβίσουν τον «ήρωα» τους. 
 
Για να μην επαναληφθεί το «τραγικό συμβάν», μέσω non paper αρχίζει η συζήτηση καθιέρωσης «σύνορα πτήσεων» να είναι ο 25ος μεσημβρινός[28]. 
 
 
 Τον Μάιο του 2010 εγκρίνεται από το ICAO η τουρκική πρόταση κατάργησης υποβολής σχεδίου πτήσης στο Αιγαίο[29]. 
 
Επέρχεται το status quo! 
 
Ο υδάτινος χώρος: Από ελληνικής πλευράς η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο αποτελεί την μόνη Ελληνο-Τουρκική διαφορά, η οποία ήταν γνωστή από το 1930. 
 
Μετά την «διαρροή» των αποτελεσμάτων έρευνας πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο Βόρειο Αιγαίο και την απόφαση της Ελλάδας να τα εξορύξει, η Τουρκία την 1/11/1973 δημοσιεύει χάρτη, στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και ελληνικά χωρικά ύδατα, και δίνει άδεια διεξαγωγής ερευνών στην Τουρκική Πετρελαϊκή Εταιρία (Türkiye Petrolleri A.Ş.).  
 
 
Στα ελληνικά διαβήματα το Υπ.Εξ. της Τουρκίας απαντά με Χιτλερική ορολογία περί «ζωτικών συμφερόντων»! [30].  
 
 
Εδώ πρέπει να αναρωτηθούμε, εάν τις ημερομηνίες εκείνες το «πρόβλημα» περιορίζονταν μόνο στα πετρέλαια του Βορείου Αιγαίου ή η Τουρκική Δημοκρατία προσπαθούσε να προκαταβάλει κάποιες διεθνείς εξελίξεις. 
 
Από αρχές του 20ου αιώνα, η διεκδίκηση και ο έλεγχος των θαλασσών (που καλύπτουν το 75% της γήινης σφαίρας) αρχίζουν να γίνονται αίτια προστριβών μεταξύ πολλών εθνοτήτων.  
 
 
 
 
Οι ΗΠΑ, με τον «αέρα» του νικητή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, δια στόματος Truman στις 28/9/1945 δηλώνουν ότι η χώρα τους έχει 200 ν.μ. (370 χ.μ) υφαλοκρηπίδα και διατίθεται προς εθνική αλιεία. Το 1947 Περού και Χιλή επίσης αναγγέλλουν ότι διαθέτουν 200 ν.μ. χωρικά ύδατα.  
 
 
Ο νεοϊδρυθέν ΟΗΕ, για να προκαταβάλλει τις επερχόμενες νέες μάχες καλεί τα μέλη του να συμβιβαστούν σε συγκεκριμένο πλαίσιο. 
 
 
 Έτσι το 1947 στην διάσκεψη του Καράκας συντάσσεται άρον-άρον το «Δίκαιο της Θαλάσσης». 
 
Όμως ο νέος θεσμός εμφανίζει πολλά κενά. Οι μάχες που διεξάγονται στην Παλαιστίνη (προς ίδρυση του Ισραήλ), αλλά και η περίεργη μορφή Μεσογείου, Ερυθράς Θάλασσας και Περσικού Κόλπου αναγκάζουν τα Αραβικά κράτη να θέσουν προβληματισμούς προς επίλυση, όπως: 
• Δικαιοδοσία προς υφαλοκρηπίδα και εξόρυξη πετρελαίου, 
• Διαβεβαίωση για ναυσιπλοΐα και αεροδιάδρομους, 
• Περί «βυθισμένων χώρων», 
• Οριοθέτηση και δικαιοδοσία παράκτιων περιοχών. 
 
Στο Santiago στις 18/8/1952, Χιλή, Εκουαδόρ και Περού συνυπογράφουν κοινή διακήρυξη που έλυνε τα εν λόγω προβλήματα για μερικά κράτη της Νότιας Αμερικής. 
 
 
 Όμως ο ψυχρός πόλεμος εμποδίζει την κοινή διακήρυξη της «παγκόσμιας κοινωνίας» και μέχρι την δεκαετία του 70 το «πρόβλημα παραμένει άλυτο».  
 
 
Το 1970 με την διακήρυξη Montovideo – Lima, και το 1972 με την διακήρυξη Santa Domingo, αρχίζει να εδραιώνεται η έννοια «Παγκόσμιο Δίκαιο της Θαλάσσης»[31]. Το 1972, η Κένυα εκφράζει ότι όλες οι χώρες του κόσμου έχουν δικαίωμα να ιδρύσουν την δική τους θαλάσσια οικονομική ζώνη. Πρωτοεμφανίζεται η έννοια της ΑΟΖ.  
 
 
Ο ΟΗΕ για να συμπεριλάβει όλες τις απόψεις, την περίοδο 1971 – 1973 συστήνει την επιτροπή «Βυθός της Θαλάσσης» (Sea-Bed Committee).  
 
 
Η επιτροπή θα πρότεινε την τελική μορφή «Συνθήκη Δικαίου της Θαλάσσης», που ψηφίζεται στις 10/12/1982 και τίθεται σ’ εφαρμογή το 1994. Άρα έκτοτε κάθε μέλος του ΟΗΕ, είχε το δικαίωμα να δηλώσει ότι διαθέτει ΑΟΖ. Οι ημερομηνίες συμπίπτουν με τις τουρκικές αυθαιρεσίες. Τυχαίο; 
 
Η Τουρκία είναι μια από τις 16 χώρες που ακόμα δεν έχει υπογράψει (άρα δεν την αποδέχεται) την Σύμβαση του 1982.  
 
 
Για να εξασφαλιστούν τα νότια θαλάσσια σύνορα, το 1983 ιδρύεται το ψευδοκράτος της Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου.  
Αμέσως μετά την αναγνώρισή του από την Τουρκική Δημοκρατία υπογράφεται διμερής σύμβασης σ’ ότι αφορά τα θαλάσσια σύνορα. 
 
 
 Το 1984 επίσης υπογράφεται διμερής σύμβαση με την Σοβιετική Ένωση σ’ ότι αφορά το φυσικό αέριο και την θαλάσσια διέλευση των αγωγών. Η σύμβαση αυτή, όπως και του 1987 (σ’ ότι αφορά τα χερσαία σύνορα) έχουν αναγνωριστεί σ’ άρτιο και από την Ρωσική Ομοσπονδία, που ιδρύεται το 1992. 
 
Μετά την επικύρωση από την Ελληνική Βουλή της Σύμβασης περί του Δικαίου Θαλάσσης[32], με την οποίο δηλώνεται ρητά ότι κάθε νησί που κατοικείται διαθέτει ΑΟΖ, από τον Νοέμβριο του 1995 άρχισαν οι μελέτες εποικισμού μικρονήσων του Αιγαίου. 
 
Στις 26/12/1995 το τουρκικό φορτηγό M/S Figen Akat προσάραξε στις βραχονησίδες Ίμια! Το σκάφος αρχικά αρνείται βοήθεια από τις ελληνικές αρχές. 
 
 
 Το θέμα αναβαθμίζεται και εμπλέκονται τα Υπ. Εξ. αμφότερων χωρών. Στις 29/12/1995 το Τουρκικό Υπ. Εξ. ανακοινώνει ότι τα Ίμια ανήκουν στην τουρκική επικράτεια.  
 
 
Το γεγονός λήγει με την «αμφίβολη» απώλεια τριών Ελλήνων του Πολεμικού Ναυτικού και με την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ με το σύνθημα «no ships, no troops, no flags» [33] 
 
H «άτακτη υποχώρηση» της ελληνικής κυβέρνησης συνεχίζεται και στην σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Μαδρίτη τον Ιούλιο του 1997. Κατόπιν πιέσεων της Υπ. Εξ. των ΗΠΑ Madeleine K. Albright, ο πρόεδρος της Τουρκίας Süleyman Demirel και ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Σημίτης διαβαίνουν σε κοινό ανακοινωθέν (press statement), στο οποίο, εκτός των άλλων τονίζεται: 
 
«… Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους». 
 
Η Τουρκία στις 8/10/1998 (ν.98/11860) αναλαμβάνει άμεσα τον έλεγχο τμήματος της αιγαιοπελαγίτικης θάλασσας (22.15Α, 40.15Β)[34], χωρίς καμία αντίρρηση από την ελληνική πολιτική ηγεσία. 
 
Επέρχεται η συνήθεια 
 
Η σιωπή δεν περιορίζεται, μόνο στην νομοθετική μας εξουσία, αλλά απλώνεται σ’ όλη την κοινωνία. Μετά το 1999 οι πάντες αρχίζουν να παρουσιάζουν το κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης, ως «Συνθήκη της Μαδρίτης».  
 
 
Έτσι η «απάτη της Συνθήκης της Μαδρίτης», μετατρέπεται σε προκάλυμμα μηχανισμού αδράνειας του ελλαδικού κράτους. 
 
Το αποκορύφωμα της «αφέλειας»! επέρχεται στο Ελσίνκι το Δεκέμβριο του 1999. Η ΕΕ εισπράττει από την Τουρκική Δημοκρατία την διαβεβαίωση, ότι: 
• Θα υπογράψει την Σύμβαση περί Δικαίου της Θαλάσσης 
• Θα λύσει, όποιο πρόβλημα υπάρχει με την Ελλάδα μέχρι το 2004, διαφορετικά αποδέχεται να φέρει το ζήτημα στο Διεθνές Δικαστήριο. 
• Θα μετατρέψει την χώρα με τρόπο που να εκπληρώνει τα κριτήρια της Κοπεγχάγης. 
 
Κατόπιν αυτών, η Ελλάδα δια στόματος του Πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, δηλώνει ότι με την Τουρκία εμφανίζονται «συνοριακά προβλήματα» στο Αιγαίο και δεν διεκδικούμε τίποτα άλλο! 
 
Αν και διανύθηκε μια δεκαετής πορεία της Τουρκίας προς την ΕΕ, εκτός του ότι δεν υλοποιήθηκαν τα «θα» της τουρκικής πλευράς, η Ελλάδα συνεχίζει να δέχεται πιέσεις περιορισμού των συνόρων της, όπως: 
 
• Χρησιμοποιώντας το τέχνασμα της Γαύδου, να ονομαστούν και από τις ΗΠΑ, περίπου 130 νησιά ως γκρίζα, και να ελέγχεται ο εναέριος χώρος του Αιγαίου από το στρατηγείο του ΝΑΤΟ, που εδρεύει στη Νάπολη της Ιταλίας[35]. 
 
• Παρ’ ότι η Τουρκία δεν έχει υπογράψει ούτε την Σύμβαση Δικαίου της Θαλάσσης, ούτε μέχρι το 2004 δέχθηκε να λυθούν τα «προβλήματα του Αιγαίου» δια μέσου δικαστικής οδού, όπως συμφωνήθηκαν στο Ελσίνκι το 1999, χωρίς να έχει υπογράψει και διμερή συμφωνία (Ελλάδα – Τουρκία), άρχισαν να συζητιούνται οι «περιοχές κοινού ενδιαφέροντος στο Αιγαίο», «κοινή κατηγοριοποίηση εναέριου χώρου» και «συνδιαχείριση του Αιγαίου», καταργώντας την λέξη «νόμιμα», όπως είχε ανακοινωθεί στην Μαδρίτη. 
 
• Η Τουρκία χωρίς να δικαιούται, άρχισε να δημοσιεύει χάρτες περί ΑΟΖ, χωρίς να λάβει υπ’ όψη την Κύπρο (ως ανεξάρτητο κράτος) και το Καστελόριζο (ως κατοικημένο νησί της ελληνικής επικράτειας) [κοίτα χάρτη]. 
• Με συνεχόμενες «ασκήσεις» δεσμεύει ελληνικά νησιά με ΝΟΤΑΜ’s[36] και πραγματοποιεί χαμηλές πτήσεις πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά (όπως, Φαρμακονήσι, Αγαθονήσι, Φούρνοι, Λεβιθά, Κίναρος κ.ά.) 
 
Μ’ όλα αυτά για να εδραιωθεί στην παγκόσμια κοινή γνώμη η θέση «ίσων αποστάσεων». 
Επέρχεται το status quo! 
 
<img align="absMiddle" alt="" border="0" src="http://www.elzoni.gr//ast/cov/ph/photo1_2011_4_12_1_26_12_b.jpg" />                     <img align="absMiddle" alt="" border="0" src="http://www.elzoni.gr//ast/cov/ph/photo2_2011_4_12_1_30_13_b.jpg" /> 
 
 
 
Ο 21ος αιώνας 
 
Μετά Ελσίνκι η Τουρκία επέρχεται σε ειδικό καθεστώς τελωνειακής ένωσης.  
 
 
Με πρωτοπόρους τους Σημίτη και Παπανδρέου, παραβλέποντας όλη την προϊστορία των 75 ετών, σημειώνονται «μπαράζ» οικονομικών συμβάσεων[37] και όχι μόνο. Ας δούμε, με αριθμούς, τα αποτελέσματα της λαϊκίστικης νοοτροπίας «ανοίγουμε δυο super market και τους κυβερνάμε»: 
 
<img align="absMiddle" alt="" border="0" src="http://www.elzoni.gr//ast/cov/pi/pinakas4_2011_4_12_1_27_31_b.jpg" /> 
 
Βάσει των στατιστικών δεδομένων (σε εκ. Δολ. ΗΠΑ) της Τουρκικής Στατιστικής Υπηρεσίας, την περίοδο υπογραφών οικονομικών συμφωνιών, το εμπορικό ισοζύγιο εμφάνιζε έλλειμμα 1,272 δις. Ευρώ κατά της Ελλάδος. 
 
 
 Όταν τέλος του 2004 το εξωτερικό δημόσιο χρέος της χώρας μας συμπεριλαμβανομένης της «δημιουργικής λογιστικής» ανέρχονταν στα 198 δις. Ευρώ. 
 
Το έλλειμμα δεν περιορίζεται στα εν λόγω ποσά. Διότι εάν αναλύσουμε τα προϊόντα θα δούμε ότι το πρώτο προϊόν που εξάγουμε στη γείτονα χώρα (το 25% της εξαγωγής) είναι το επιδοτούμενο από όλους τους Έλληνες φορολογούμενους, βαμβάκι (155 εκ $ το 2003 και 164 εκ. $ το 2004), η οποία επιδότηση δόθηκε κατόπιν παράλυσης του εθνικού οδικού δικτύου σε βάρος του υπόλοιπου ελλαδικού εμπορίου!  
 
 
Την ίδια περίοδο (τέλη του 2007) οι ελληνικές επενδύσεις στην Τουρκία ανέρχονταν σε 4 δις. Ευρώ έναντι των τουρκικών στην Ελλάδα 1,2 δις. Ευρώ[38]. Βέβαια εάν προστεθούν και οι πληρωμές της ΔΕΠΑ προς BOTAŞ (Ν.3246-2004, ΦΕΚ Α’117) λόγω των δέκα επτά ετών καθυστέρησης του αγωγού Μπουργκάζ – Αλεξανδρούπολης, όπως και το κόστος των εξ ανατολάς εισερχόμενων λαθρομεταναστών στην χώρα, το ποσό που επιβαρύνει τον Έλληνα φορολογούμενο θα ανέλθει σε απίστευτο ύψος. 
 
Την ίδια περίοδο, ενώ η Τουρκική Δημοκρατία εμποδίζει την δραστηριοποίηση της Alpha Bank, λόγω του ότι στο Διοικητικό Συμβούλιό της υπήρχε ένα πρώην στέλεχος της ΕΥΠ, η τουρκική κρατική Αγροτική Τράπεζα (Ziraat Bankası) ανοίγει υποκαταστήματα σε Κομοτηνή και Ξάνθη.  
 
 
 Εκτός του ότι στις εναρκτήριες προσκλήσεις παραλείπονται τα Ελληνικά (οι προσκλήσεις είχαν τυπωθεί στην Τουρκική και Αγγλική γλώσσα) και προκάλεσε την έντονη αντίδραση των τοπικών φορέων, η Ziraat Bankası, αρχίζει να χρηματοδοτεί χαμηλότοκα τα ευρωπαϊκά προγράμματα και την αγορά αγροτεμαχίων σε «επιλεγμένους πελάτες».  
 
 
Η περίπλοκη θέση επιβαρύνεται και με το σχέδιο Καλλικράτης[39] του κ. Ραγκούση, με το οποίο δημιουργούνται οι Δήμοι Ιάσμου και Αρριανών, με περίεργη χαρτογράφηση [κοίτα χάρτη], που μας θυμίζουν τους θύλακες της Κύπρου του 1964. 
 
 
 
  <img align="absMiddle" alt="" border="0" src="http://www.elzoni.gr//ast/cov/ph/photo3_b.jpg" />                                     <img align="absMiddle" alt="" border="0" src="http://www.elzoni.gr//ast/cov/ph/photo4_b.jpg" /> 
 
 
Κλ(ε)ίνοντας 
 
Η Τουρκική Δημοκρατία από την ίδρυσή της για να πετύχει την σταδιακή προσέγγιση των στόχων της ακολουθεί την ίδια πολιτική τακτική.  
 
 
Δηλαδή αναγάγει τις διεκδικήσεις της σε διμερή προβλήματα και αναμένει την κατάλληλη περίοδο προς επίλυσή των. 
 
 
 Όταν τα συμφέροντα των ισχυρών κλίνουν προς την στήριξη της Τουρκίας, τότε και μόνο τότε κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων (π.χ., ψυχρός πόλεμος, πόλεμος εφτά ημερών και Γιομ Κιπούρ, πόλεμος Ιράκ κ.ά.). 
 
 
 Οι ένοπλες δυνάμεις και οι παρεμφερείς οργανώσεις αυτών, χρησιμοποιούνται προς «δημιουργία διμερών προβλημάτων» σε κάθε επίπεδο. 
 
Όπως είδαμε οι επιθέσεις της Τουρκικής Δημοκρατίας κατά του Ελληνισμού ξεκινούν από την επομένη της υπογραφής της Συνθήκης Λοζάννης, ενώ κατά της Ελληνικής επικράτειας μετά το 1963.  
 
 
Από την άλλη, πολλοί «διακεκριμένοι» Έλληνες αναφερόμενοι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, που επιβιώνει για 16 αιώνες στην έδρα του, αρέσκονται να το αποκαλούν ως «όμηρο των καταστάσεων».  
 
 
Όμως με μία ματιά στην σύγχρονη ιστορία εύλογα μας δημιουργείται το ερώτημα: 
 
Ποιος είναι όμηρος τίνος; 
 
Κλείνοντας, στο πρόσωπο του Δημάρχου κ. Καμίνη, όπως και σε πολλούς συμπατριώτες αφιερώνω τους εξής στίχους μου: 
Και παράδες, και αίμα δώσαμε 
Όμως τίποτα δεν σώσαμΕ 
Eάν δεν ξέρεις στο ύψος σου να σταθείς 
Προ ζωή την υπερηφάνεια σου θα χάσεις 
βκ 
 
Σημειώσεις: 
 
[*] İstanbul (Εις την πόλη): η πόλη του Βύζα και του Μ. Κωνσταντίνου. Ήταν για πολλούς αιώνες κέντρο των δύο μονοθεϊστικών θρησκειών. Από την ίδρυσή της μέχρι των ημερών μας, έχει περάσει στην ιστορία με 24 διαφορετικές ονομασίες. 
 
[1] Κοίτα πρακτικά των μυστικών συνεδριάσεων της Βουλής της Άγκυρας TBMM gizli celse zabıtları, Türkiye İş Bankası yayınları, Ankara 1985. Δε για τους υπό κράτηση κατηγορούμενους στην Μάλτα, Κοίτα Vartkes Yeghiayan British Foreign Offfice Dossiers on Turkish War Criminals, 1991 AAIC. 
 
[2] Την περίοδο αυτή προκαθήμενοι ήταν: Γερμανός Ε’ (1913 – 1918), ??? (1918 – 1921), εξ Αμερικής ερχόμενος Μελέτιος Δ’ (1921 – 1923), Γρηγόριος Ζ’ (1923 – 1924), Κωνσταντίνος Στ’ (1925 – 1926). 
[3] Όλα τα στατιστικά στοιχεία προέρχονται από τα μηνιαία δελτία της Τράπεζας της Ελλάδος της περιόδου εκείνης. 
 
[4] 5ος τόμος της εγκυκλοπαίδεια Hayat του εκδοτικού ομίλου Cumhuriyet του 1932. Τότε φίλα κείμενη στο καθεστώς. 
[5] Όπως: 18/10/1935 Άγγλο-Τουρκική Συμμαχία Μεσογείου. 20/7/1936 Σύμβαση καθορισμού καθεστώτος των στενών του Ελλησπόντου (Montreux).  
 
 
Συμβάσεις μη ανάμιξης στα γεγονότα της Ισπανίας, Παρίσι (15/8/1936) και Nyon (14/9/1937). 1937–1939 Περίοδος υπογραφής διαφόρων συμβάσεων προς σύνδεση της περιοχής Αντιόχειας με την Τουρκία. 29/5/1937, 23/6/1939 Σύμβαση καθορισμού σχέσεων Συρίας-Τουρκίας. 
  
[6] Κοίτα İsmail Soysal, Türkiye’nin Siyasal Andlaşmaları (Οι διεθνείς Συμβάσεις της Τουρκίας), τόμος Ι σελ. 598. 
  
[7] Η Γερμανία δια μέσου του Άλτενμπουργκ με ρηματική διακοίνωση (160-23/3/1942) επιβάλει στην Ελλάδα από 1/1/1942 να καταβάλλει α)έξοδα κατοχής 1,5 δις. δρχ ανά μήνα, β)Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις Γερμανίας και Ιταλίας ως άτοκο σε δραχμές δάνειο κ.ά. Για το θέμα αυτό Κοίτα Σωτ. Γκοτζαμάνης, κατοχικό δάνειο και δαπάναι κατοχής, Θες/νίκη 1954. 
 
[8] Κοίτα Frank Weber, University of Missouri 1979, Ο Επιτήδειος Ουδέτερος, εκδόσεις Θετίλη, Αθήνα 1983. 
 
[9] Η έννοια «γενοκτονία» εκφράζεται για πρώτη φορά, το 1943, από τον Πολωνοεβραίο Νομικό Raphael Lemkin (Ραφαέλ Λέμκιν). Ο ορισμός ως παγκόσμιο έγκλημα καταγράφηκε από τα Ηνωμένα Έθνη στη Γενική Συνεδρίαση της 9/12/1948 και τέθηκε σε ισχύ από τις 12/1/1951. 
 
[10] Σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα της Τουρκίας (έγινε δεκτό 7/11/1982), τα άρθρα διεθνών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί από την Τουρκική Κυβέρνηση και έχουν κυρωθεί από τη Τουρκική Βουλή θεωρούνται νόμοι της χώρας και δεν προσβάλλονται στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας (άρθρο 90). 
 
[11] Κοίτα Fikret Başkaya, Sait Çetinoğlu, Resmi tarih çalışmaları 8 ‘Türkiye de Azınlıklar’ σελ. 23. Όπως Ομιλία Rıdvan Akar ‘Rumsuz İstanbul Projesi’ Ημερίδα Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών στις 11/9/2010 και στα έργα της Dilek Güven. 
 
[12] Από το ΝΑΤΟ ιδρυθέν ειδικό γραφείο ανορθόδοξου πολέμου, πλαισιωμένο από εθνικιστές και πιστούς στο ΝΑΤΟ’ϊκο δόγμα. Αντίστοιχο της κόκκινης προβιάς της Ελλάδος, Glaudio της Ιταλίας, S.A.C της Γαλλίας κοκ. 
 
[13]Κοίτα Η Άγραφη Γενοκτονία, Κυρατζόπουλος Βασίλης, εκδόσεις Τσουκάτου 12/2006, όπως Kayıt Olunmamış Soykırım, εκδοτικός οίκος Pencere, 9/2009. 
 
[14] Αρχαία Ελληνική φυλή, που ζούσε στα υψίπεδα της Θράκης. Αυτοαποκαλούνται «Αχριάν» που προέρχεται από Αγριάνες.  
 
 
Οι Μακεδόνες και Θράκες τους ονόμαζαν «Αγραίοι» ή «Αγριείς». Ήταν επιδέξιοι ακοντιστές και είχαν συνοδέψει τον Μ. Αλέξανδρο στις κατά Περσών εκστρατείες. 
 
 
 Στις Βυζαντινές περιόδους εκχριστιανίσθηκαν, διατηρώντας και τα παγανιστικά τους έθιμα. 
[15] Για την βιβλιογραφία γλώσσας, ιστορίας και παραδόσεις των Πομάκων κοίτα <a href="http://www.evrosblogs.gr/">www.evrosblogs.gr</a> 
 
[16] Εκτός της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, ως λύκειο και θεολογική σχολή πρώτα (μέχρι 8/1971, όπου απαγορεύθηκε η λειτουργία) και μόνο λύκειο έπειτα, τα γυμνάσια και τα λύκεια στεγάζονται στα ίδια συγκροτήματα ως ενιαία δευτεροβάθμια εκπαίδευση. 
 
[17] Είναι ο φοιτητής, που τοποθέτησε τα εκρηκτικά στο «σπίτι του Κεμάλ» στις 5/9/1955, που ταυτίζεται με το τουρκικό Προξενείο στην Θεσσαλονίκη.  
 
 
Με την πράξη αυτή ξεκινά η γενοκτόνος πράξη κατά της ελληνικής εθνότητας στην Κωνσταντινούπολη. Αν και είχε συλληφθεί από τις ελληνικές αρχές, η απελευθέρωση και η φυγή του στην Τουρκία είναι αξιοπερίεργη. Στην Τουρκία αναλαμβάνει υπεύθυνος γραφείου παρακολούθησης Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.  
 
 
Η σταδιοδρομία του λήγει ως Νομάρχης του Nevşehir. 
[18] Κοίτα Πολίτης τεύχος 479 (Μάρτιος 2007) σελ 9. Τουρκική γλώσσα στα ελληνικά σχολεία; του Β. Κυρατζόπουλου. Όπως και σε <a href="http://www.antibaro.gr/node/2794">http://www.antibaro.gr/node/2794</a> 
[19] Ν. 2347 ΦΕΚ. Α’ 90 (Συνθήκη Φιλίας & Συνεργασίας), Άγκυρα 28/2/1953 και πρόσθετα αυτού στο Βελιγράδι 7/11/1953 (Ν. 2849/1954 ΦΕΚ Α-95) και 20/9/1954 (ΝΔ. 3583/1956, ΦΕΚ α-243). Συνθήκη συμμαχίας, πολιτικής συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας Ελλάδος – Τουρκίας – Γιουγκοσλαβίας Βελιγράδι 9/8/1954 (Ν. 3128/1955, ΦΕΚ Α-31) κ.ά. 
 
[20] Έχει κουρδική καταγωγή. Γεννήθηκε το 1912 σε συνοικία της Κωνσταντινούπολης. Απόφοιτος Νομικής Κων/πολης. Έκανε την διατριβή του στη Νομική στο Παρίσι και το 1939 ξεκινά την ακαδημαϊκή καριέρα του ως Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας.  
 
 
Το 1941 του απονέμεται ο τίτλος του Καθηγητή. Διετέλεσε βουλευτής του CHP και υπουργός την περίοδο 1945 – 1950. Συνεργάστηκε στενά με τον Menderes, για την διαμόρφωση της τουρκικής πολιτικής όσον αφορά την Κύπρο.  
 
 
Διετέλεσε Πρωθυπουργός (26/3/1971 – 22/5/1972) στην Κυβέρνηση Ενόπλων Δυνάμεων του κινήματος του 1971. Το 1975 εκδίδει το βιβλίο του (Bildiğim ve Gördüğüm ölçüler İçinde Kıbrıs, Η Κύπρος στα μέτρα που ξέρω και είδα). Στις 19/7/1980 δολοφονείται από «αγνώστους». Είναι ο μοναδικός δολοφονηθείς πρωθυπουργός στην ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας. 
 
[21] Κοίτα, Νίκος Κουρής Ελλάδα – Τουρκία ο Πεντηκονταετής «Πόλεμος», Νέα Σύνορα – Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 1997.  
 
 
Ως προς τον συγγραφέα μέσα στις συμφωνίες Ζυρίχη – Λονδίνο υπογράφεται μυστική συμφωνία κυριών με δέσμευση « α) Ελλάδα – Τουρκία, θα προσπαθήσουν την είσοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας στο ΝΑΤΟ, β) Οι εγκαταστάσεις που θα γίνουν, πρέπει να συμφωνηθούν και από τις δύο κυβερνήσεις (σελ. 70). 
 
[22] Κοίτα Καθημερινή 24/8/2004, όπως αρχεία State Department, απομαγνητοφωνημένα τηλέφωνα περιόδου 1/7/1964 – 30/8/1964. 
[23] International Civil Organization (ICAO) ιδρύεται στις 7/12/1944 στο Chicago των Ηνωμένων Πολιτειών (Chicago Convention), σήμερα εδρεύει στο Montreal του Καναδά. 
 
 
 Στην ιδρυτική Συνέλευση παρευρέθηκαν 52 χώρες.  
Το πρώτο καταστατικό ψηφίζεται από την Ελλάδα (ψηφίστηκε στην Ελληνική Βουλή στις 13/3/1947) και από την Τουρκία (ψηφίστηκε από την Τουρκική Βουλή στις 20/12/1945). 
 
 
 Η τελευταία αναθεώρηση (9η κατά σειρά) του καταστατικού ψηφίστηκε το 2006. Από γένεσή του το άρθρο 3 αναφέρει «No state aircraft (used in military customs and police services ‘arti.2.’) of a contracting State shall fly over the territory of another State or land without authorization by special agreement or otherwise, and in accordance with the terms thereof». 
 
[24] Flight Information Region, Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεων. 
[25] ΝΟΤΑΜ, Notice to Airmen, Αναγγελία προς αεροναυτιλλόμενους. Δήλωση ΝΟΤΑΜ είναι εθνική υπόθεση κάθε κράτους μέλους του ICAO. 
 
[26] Τα Νέα 20/12/2002 
[27] Κοίτα Πολίτη αριθ. φύλου 471 Ιούλιος 2006. <a href="http://www.metarrythmisis.gr/">www.metarrythmisis.gr</a> 
[28] Κοίτα <a href="http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=139010">www.enet.gr/?i=news.el.article&id=139010</a> ή <a href="http://www.antibaro.gr/node/1299">www.antibaro.gr/node/1299</a> (8/3/2010) 
[29] Ελευθεροτυπία 7/7/2010, της Κύρας Αδάμ. 
[30] Κοίτα περιοδικό Στρατιωτική Επιθεώρηση Μάιος – Ιούνιος 2008, Η διαμάχη στο Αιγαίο & η Τουρκική Προκλητικότητα. 
[31] UNCLOS (United Nations Convention on the Law of Sea).  
 
 
Γίνονται τέσσερις προσπάθειες για την «δίκαιη» καταγραφή της, α)UNCLOS I 1956 στη Γενεύη β) UNCLOS IΙ, 1960 Γενεύη, διαφωνεί το Ανατολικό Μπλοκ, γ) UNCLOS IΙΙ, 1973 Νέα Υόρκη, δ)Τέλος με την σύμβαση του 1982, όπου θεσμοθετείται το Παγκόσμιο Δίκαιο της Θαλάσσης. 
 
 
 Το 5ο κεφάλαιο της σύμβασης αναφέρεται στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) Exclusive Economic Zone (EEZ). 
[32] Επικυρώνεται στις 31/5/1995. Στις 8/7/1995 η Βουλή της Άγκυρας εκχωρεί στην Τουρκική Κυβέρνηση χρήση δικαιώματος casus belli. 
 
[33] Κοίτα, Ίμια, τα Απόρρητα Τηλεγραφήματα των Αμερικάνων, Αθανάσιος Έλλις & Μιχάλης Ιγνατίου. Εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη, Αθήνα 2009. 
 
[34] Κοίτα Βασίλης Κυρατζόπουλος «Λύκου Ανάβασις», Εκδόσεις Τσουκάτου, Αθήνα 2006. 
[35] Κοίτα <a href="http://wikileaks.org/wiki/CRS-97-799">http://wikileaks.org/wiki/CRS-97-799</a>, Carol Migdalovitz, Greece and Turkey:Aegean Issues – Backgroung and Recent Developments. 
 
[36] Κοίτα ΝΟΤΑΜ Α0184/10 της 15/1/2010, δεσμεύεται η Μύκονος και τουρκικό σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού πλησιάζει στα 3 ν.μ. στην Μύκονο.  
 
 
Τουρκικό υποβρύχιο στις 13/1/2010 συλλαμβάνεται καταδυόμενο ανοιχτά της Κέας κ.ά. 
[37] Στην Άγκυρα στις 20/1/2000: Καταπολέμηση εγκλήματος, ιδιαίτερα της τρομοκρατίας, του οργανωμένου εγκλήματος, της παράνομης διακίνησης ναρκωτικών και λαθρομετανάστευσης (Ν.2926, ΦΕΚ Α’139), Ελληνο Τουρκική συμφωνία προστασίας επενδύσεων (Ν.2907, ΦΕΚ Α’82), Μνημόνιο Ελληνο Τουρκικής συνεργασίας προστασίας περιβάλλοντος (Ν.2902, ΦΕΚ Α’77), Ελληνο Τουρκική Τουριστική Συνεργασία (Ν. 2897, ΦΕΚ Α’69). Στην Αθήνα 4/2/2000: 
 Ελληνο Τουρκική συμφωνία για οικονομική συνεργασία (Ν.2906, ΦΕΚ Α’81), Ελληνο Τουρκική Συμφωνία Τελωνιακής Συνεργασίας (Ν.2895, ΦΕΚ Α’62), Πολιτιστική Συνεργασία με την Τουρκία (Ν.2929, ΦΕΚ Α’142), Ελληνο Τουρκική Συμφωνία για θαλάσσιες μεταφορές (Ν.2900, ΦΕΚ Α’75), Επιστημονική – Τεχνολογική συνεργασία με την Τουρκία (Ν.2896, ΦΕΚ Α’68).  
 
 
Στην Αθήνα 8/11/2001: Πρωτόκολλο σύστασης Ελληνο-Τουρκικής Εφεδρικής Μονάδας αντιμετώπισης καταστροφών (Ν.3339, ΦΕΚ Α’111), Μνημόνιο συνεργασίας Διπλωματικής Ακαδημίας με Εκπαιδευτικό κέντρο Υπ. Εξ. Τουρκίας (Ν.3110, ΦΕΚ Α’39), Πρωτόκολλο εφαρμογής αρθ.8 σύμβ. Ν.2929 (Ν.3030, ΦΕΚ Α’163), Ελληνο - Τουρκικής συμφωνίας αποφυγής διπλής φορολογίας (φόρος εισοδήματος) Άγκυρα 2/12/2003 (Ν.3228, ΦΕΚ Α’32) κ.ά. 
 
[38] Όπως ανακοινώθηκε από τον πρόεδρο του Εμπορικού και Βιομηχανικού Συλλόγου Ρουμελίας Vehbi Varlık (Βεχμπί Βαρλίκ) στην ομιλία του στην Μπούρσα τον 11/2009. 
[39] Κοίτα, Η Θράκη με το σχέδιο Καλλικράτης, 
<a href="http://www.votegreece.gr/archives/4666"></a><a href="http://kostasxan.blogspot.com/">http://kostasxan.blogspot.com</a> 
<a href="http://ellinilatris.blogspot.com/">ΠΗΓΗ</a>