EastMed; Ναι, ευχαριστούμε!

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaLq_1P90j-p6iUkKolYQeEQJdyNK3EAjbAU2h3olqD7gRJm3v-B2AU1C-qOzfMKyFgXQNk98p-NVWg2E_bum3wYlNcOc0vbs-MyxCr1T-ovT-YXcv3pXINhrXKl2luBDljTFRZPBKVhk/s1600/eastmed.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="367" data-original-width="696" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaLq_1P90j-p6iUkKolYQeEQJdyNK3EAjbAU2h3olqD7gRJm3v-B2AU1C-qOzfMKyFgXQNk98p-NVWg2E_bum3wYlNcOc0vbs-MyxCr1T-ovT-YXcv3pXINhrXKl2luBDljTFRZPBKVhk/s640/eastmed.png" width="640" /></a></div> <br /> <b>Καμενόπουλος Σωτήρης </b> <br /> Ήταν το 2014 όταν ακούστηκε η πρώτη κινδυνολογία ενάντια στην προσέγγιση μεταξύ Ελλάδας-Ισραήλ. Το αφήγημα της τότε κινδυνολογίας περιελάμβανε απόψεις όπως «υποβάθμιση των σχέσεων [της Ελλάδας] με τον Αραβικό Κόσμο και τη δυναμική του, εμπεριέχουν κινδύνους και είναι πιθανό να οδηγήσουν σε εξελίξεις με σημαντικό κόστος». Σε εκείνο το κινδυνολογικό αφήγημα δόθηκε απάντηση το ίδιο έτος. Σήμερα, μετά από 5 χρόνια, η κινδυνολογία επαναλαμβάνεται. <br /><br />Ας δοθούν και πάλι οι δέουσες απαντήσεις. Υποστηρίζεται ότι ο αγωγός EastMed δεν θα είναι οικονομικά βιώσιμος. Λέτε οι Αμερικανοί νομοθέτες, οι οποίοι πρόσφατα επικύρωσαν τον EastMed Act να έχουν την ίδια άποψη; Προφανώς όχι. Χαζοί είναι οι Αμερικανοί νομοθέτες να ψηφίσουν ένα νομοθέτημα, το οποίο θα οδηγούσε σε ενεργειακές προτάσεις οικονομικά μη βιώσιμες; Ο άνθρωπος πήγε στο φεγγάρι από τη δεκαετία του ’60 και νομίζουν ορισμένα συμφέροντα ότι θα υπάρξουν θέματα, τα οποία δεν θα αντιμετωπισθούν; Δεν θα στοιχημάτιζα σε αυτό εάν ήμουν επενδυτής σε ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο.<br /> <br />Υποστηρίζεται ότι ο East Med θα καταπατά τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και των Λιβανέζων. Ποιοι πραγματικά το υποστηρίζουν αυτό και κυρίως, ποιοι θα ωφεληθούν από αυτό το αναληθές επιχείρημα; Μήπως η νεοοθωμανική Τουρκία, η οποία προσπαθεί να ελέγξει την Παλαιστίνη και το Λίβανο; Ενδιαφέρεται για την Παλαιστίνη και τον Λίβανο, όταν κατέχει τη βόρεια Κύπρο! <br />Ναι ευχαριστούμε! <br /><br />Υποστηρίζεται ότι ο East Med θα αντιμετωπίσει πρόβλημα ασφάλειας και ότι ουσιαστικά μόνο το Ισραήλ θα ωφεληθεί από αυτόν. Το θέμα της ασφάλειας λύνεται σιγά-σιγά με τις απαραίτητες συμμαχίες. Τα δε οφέλη θα είναι διάχυτα επί ίσοις όροις τηρουμένων του Διεθνούς Δικαίου, και όχι του οθωμανικού δικαίου, σε όλες τις μεσογειακές χώρες. Εάν η Τουρκία δεν επέμενε στην ηγεμονική της στάση θα μπορούσε να συμμετάσχει στο ενεργειακό παίγνιο της Ανατολικής Μεσογείου. Όμως, η Τουρκία τηρεί μαξιμαλιστική στάση. Τα θέλει όλα δικά της με μετατροπή της Ανατολικής Μεσογείου σε οθωμανική λίμνη. Αυτό να το ξεχάσει. Ποτέ ξανά Οθωμανική Αυτοκρατορία. <br /><br />Είναι σημαντικό πως ούτε το πυρηνικό Ισραήλ, αλλά ούτε η πανίσχυρη Αίγυπτος των 100 εκατομμυρίων κατοίκων (σήμερα) δεν τολμούν να απαιτήσουν ηγεμονικό ρόλο στη Μεσόγειο. Η Αίγυπτος το 2050 εκτιμάται ότι θα έχει πληθυσμό άνω των 158 εκατομμυρίων. Πώς τολμά και το κάνει ο Ερντογάν, χρησιμοποιώντας ως χειραγωγήσιμα υποχείρια-πιόνια παράγοντες στον Λίβανο και στην Παλαιστίνη;<br /> <br /><br />Προς τί η επανάληψη της κινδυνολογίας λοιπόν; Ας δοθεί η απάντηση στην κινδυνολογία από την Κρήτη: Η υπεύθυνη στάση μιας Ελλάδας που νοιάζεται για το δίκαιο και για το λαό της θα έπρεπε να είναι απλή και ξεκάθαρη: «EastMed; ΝΑΙ ευχαριστούμε!».<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

EastMed; Ναι, ευχαριστούμε!

Καμενόπουλος Σωτήρης Ήταν το 2014 όταν ακούστηκε η πρώτη κινδυνολογία ενάντια στην προσέγγιση μεταξύ Ελλάδας-Ισραήλ. Το αφήγημα της τότ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τι θα πάμε στη Χάγη;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMc-VTfLHeVkwvhyImtBxUvepbdaEpHTWGC1XALbJPnTYb_04G0Oah1BwoYtN8vxFRvlfiC0D6RNqkYcsdpcas-hwr4tJQRO0oDAquous74sicymIpkwYSL5sPZ7NFFiiwx8ik8AEs6rc/s1600/netherlands.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="960" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMc-VTfLHeVkwvhyImtBxUvepbdaEpHTWGC1XALbJPnTYb_04G0Oah1BwoYtN8vxFRvlfiC0D6RNqkYcsdpcas-hwr4tJQRO0oDAquous74sicymIpkwYSL5sPZ7NFFiiwx8ik8AEs6rc/s640/netherlands.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>ΑΓΓΕΛΟΣ Μ. ΣΥΡΙΓΟΣ*</b><br /> Η επίλυση των ελληνοτουρκικών σχέσεων διά της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προβάλλει ως η μόνη ρεαλιστική λύση στον ελληνικό δημόσιο λόγο. Υπάρχει όμως ένα σοβαρό πρόβλημα. Η Τουρκία έχει θέσει κατά καιρούς μία πλειάδα θεμάτων τα οποία παρατίθενται χρονολογικά:<br /> <br /> • Καθεστώς αποστρατιωτικοποιήσεως των ανατολικών νησιών του Αιγαίου (1964-1974).<br /> • Οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου (1974).<br /> • Ορια του FIR Αθηνών (1974).<br /> • Μη επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων πέραν του σημερινού ορίου των 6 ν. μιλίων (1974) που συνδέεται με την απειλή χρήσεως βίας - casus belli (1974) σε περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα αλλά και με τον ορισμό συγκεκριμένων θαλάσσιων περασμάτων στο Αιγαίο, από τα πολλά που υπάρχουν, ως «διεθνών στενών» ναυσιπλοΐας (1982).<br /> • Εύρος εναερίου χώρου 10 ν. μιλίων εν σχέσει προς χωρικά ύδατα 6 ν. μιλίων (1975).<br /> • Ορια της Ζώνης Ερευνας και Διασώσεως-SAR στο Αιγαίο (1980).<br /> • Οι λεγόμενες «γκρίζες ζώνες» κυριαρχίας απροσδιόριστου αριθμού ελληνικών νησιών στο Αιγαίο και πέριξ της Κρήτης (1996).<br /> • Μη αναγνώριση υφαλοκρηπίδας στα νησιά του συμπλέγματος του Καστελλόριζου (2012).<br /> • Μη αναγνώριση υφαλοκρηπίδας σε Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο και Κρήτη (2019).<br /> <br /> Το ερώτημα είναι τι ακριβώς από τα παραπάνω θέματα θα καταλήξει στη Χάγη προς επίλυση; Θα μπορούσαν να παραπεμφθούν συλλήβδην όλα στο Διεθνές Δικαστήριο; Η απάντηση είναι αρνητική. Η Ελλάδα με δήλωσή της από το 1994 (που επαναλήφθηκε αναδιατυπωμένη το 2015) έχει εξαιρέσει από την αρμοδιότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου τη στρατιωτικοποίηση των ανατολικών νησιών του Αιγαίου. Είναι ένα θέμα για το οποίο δεν μπορούν να υπάρξουν δεύτερες σκέψεις. Η παρουσία στρατού στα ανατολικά νησιά του Αιγαίου συνδέεται με την αυτονόητη ανάγκη προστασίας τους από έναν γείτονα που δεν έχει πρόβλημα, όποτε κρίνει ότι του προσφέρεται η ευκαιρία, να εισβάλει στα εδάφη των διπλανών του κρατών.<br /> <br /> Το ίδιο ισχύει και για τις «γκρίζες ζώνες». Από το 1996 οι Τούρκοι  κατά καιρούς έχουν αμφισβητήσει την ελληνική κυριαρχία άλλοτε σε 3.000, άλλοτε σε 1.000 και άλλοτε σε 150 νησιά. Την τελευταία δεκαετία μιλούν για 18 νησιά. Είναι δυνατόν να θέσουμε στην κρίση του Δικαστηρίου εάν οι Φούρνοι, οι Οινούσσες, το Αγαθονήσι, η Γαύδος, η Θύμαινα στη Σάμο, η Ψέριμος ή οι Αρκιοί ανήκουν στην Ελλάδα; Ερχεται ο γείτονας στο σπίτι μας και λέει ότι του ανήκει η κουζίνα, το ψυγείο και το κρεβάτι μας. Συζητάμε μαζί του το θέμα και εάν δεν τα βρούμε, πάμε στο δικαστήριο να μας λύσει τη διαφορά; Θέματα ελληνικής κυριαρχίας επί εδαφικών περιοχών είναι εκτός συζητήσεως.<br /> Ως προς το FIR Αθηνών και τη Ζώνη Ερευνας και Διασώσεως-SAR, οι αρμοδιότητες σε αυτές τις περιοχές είναι αποκλειστικώς διοικητικής φύσεως. Αφορούν μόνον την ασφάλεια και διευκόλυνση της διεθνούς αεροπλοΐας και τη διάσωση ανθρώπων που βρίσκονται σε κίνδυνο. Δεν έχουν καμία σχέση με κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα. Η Τουρκία όμως δεν θέτει θέμα ερμηνείας των συμφωνιών που έχουν καθορίσει τις συγκεκριμένες περιοχές. Ζητεί αλλαγή των συμφωνιών. Οπότε εκ των πραγμάτων ούτε και αυτό το θέμα μπορεί να πάρει την άγουσα προς το Δικαστήριο.<br /> <br /> Το θέμα του διαφορετικού εύρους χωρικών υδάτων και εναερίου χώρου είναι σοβαρό. Τα νομικά μας επιχειρήματα δεν είναι τόσο ισχυρά, όσο σε άλλους τομείς. Το θέμα, όμως, σχετίζεται άμεσα (και λύνεται…) με την αύξηση του εύρους των ελληνικών χωρικών υδάτων, όπου εκεί έχουμε ατράνταχτα επιχειρήματα που επιβεβαιώνονται και από το διεθνές δίκαιο, συμβατικό και εθιμικό, και από τη διεθνή πρακτική. Πρόκειται για δικαίωμα που ασκείται μονομερώς και αποτελεί το ισχυρό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα για την Ελλάδα. Χρειάζεται όμως εξαιρετικά προσεκτικούς χειρισμούς για να μην απολεσθεί. Ως αντικείμενο δικαστικής κρίσεως θα μπορούσε να είναι μόνον το σύννομο ή μη της αποφάσεως της Τουρκίας να θεωρεί ως casus belli την αύξηση των ελληνικών χωρικών υδάτων, δηλαδή την άσκηση νόμιμου δικαιώματος.<br /> <br /> Ετσι καταλήγουμε στη σταθερή από το 1975 και επίσημη ελληνική θέση ότι ουσιαστικά το μοναδικό θέμα προς δικαστική επίλυση είναι αυτό της οριοθετήσεως της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Επειδή ο προσδιορισμός του θέματος έγινε σε μία περίοδο κατά την οποία η έννοια της ΑΟΖ ήταν άγνωστη και ούτε είχαν προκύψει τα προβλήματα με το Καστελλόριζο και την Ανατολική Μεσόγειο, θα μπορούσαμε να επαναπροσδιορίσουμε τη διαφορά στο σήμερα ως: οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ας τα έχουμε όλα αυτά υπ’ όψιν την επόμενη φορά που θα ξαναμιλήσουμε για Χάγη.<br /> <br /> <b>* Ο κ. Αγγελος Μ. Συρίγος είναι βουλευτής Α΄ Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία, αν. καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο.</b><br /> <div class="context blog-standard"> <br /> <br /> <a href="https://www.kathimerini.gr/" target="_blank">πηγή</a></div> <br /> <br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Τι θα πάμε στη Χάγη;

ΑΓΓΕΛΟΣ Μ. ΣΥΡΙΓΟΣ* Η επίλυση των ελληνοτουρκικών σχέσεων διά της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προβάλλει ως η μόνη ρεαλι...

Διαβάστε την συνέχεια

Τι έχει οδηγήσει την Άγκυρα ν’ αναζητά τρόπους για τη δημιουργία επεισοδίου στο Αιγαίο

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8yMyutIxiRhkTHKUoW0QynGx7_89Z62hvrvI6pKfe9LmAb3cfYKFPtrKCuljGuLHiDN9eza8lUqgU2C7Y19PAodhyphenhypheni2QjYpCKAAMdEJdii1Bu9rMtUmGPC8PnaKyUYb-aPkGOQu95rhk/s1600/F16-1.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="797" data-original-width="1200" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8yMyutIxiRhkTHKUoW0QynGx7_89Z62hvrvI6pKfe9LmAb3cfYKFPtrKCuljGuLHiDN9eza8lUqgU2C7Y19PAodhyphenhypheni2QjYpCKAAMdEJdii1Bu9rMtUmGPC8PnaKyUYb-aPkGOQu95rhk/s640/F16-1.webp" width="640" /></a></div> <br /> Ο διπλωματικός τυχοδιωκτισμός που επιδεικνύει η Άγκυρα φαίνεται όλο το τελευταίο διάστημα με τις προσπάθειες που κάνει να δημιουργήσει κι εκείνη συμμαχίες στην Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο. <br /> <br /> Μπορεί να έχει πάρει διδάγματα από τις κινήσεις στις οποίες προχώρησαν η Ελλάδα και η Κύπρος, με την πρώτη να λαμβάνει το δαχτυλίδι του πυλώνα σταθερότητας ως μια «ήρεμη» δύναμη στην περιοχή και τη δεύτερη ως τον πρώτο ενεργειακό παράγοντα. Όμως, η ίδια η Τουρκία επιδεικνύει υπεροπτική συμπεριφορά απέναντι στο ενεργειακό άξονα. <br /> Και ενώ ο κλοιός για εκείνη στενεύει ολοένα και περισσότερο, το μόνο που πράττει είναι να προσπαθεί να δείξει τη στρατιωτική ισχύ και το κάνει έως σήμερα «μόνο εκεί που την παίρνει» έλεγαν με νόημα ανώτατες πηγές.<br /> <br /> Απέναντι στα τριμερή σχήματα Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και Ελλάδας, Κύπρου, Αιγύπτου- που τείνουν να μετατραπούν σε τετραμερή- η Τουρκία προσπαθεί με τον τρόπο να δημιουργήσει τον αντίποδα. <br /> <br /> Οι συμμαχίες ή καλύτερα το σχήμα που προσπαθεί να χτίσει η γείτονα είναι με το Κατάρ- το οποίο άλλωστε την έχει στηρίξει όσο κανείς άλλος οικονομικά- με την Τυνησία, το Πακιστάν και με την κυβέρνηση της Τρίπολης. <br /> <br /> Εκτός των τεράστιων διαφορών σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο όμως έχει παρατηρηθεί και κάτι σημαντικό: ότι η Τουρκία δεν λειτουργεί ως μια ισότιμη δύναμη απέναντι στις άλλες, αλλά ως ο ηγέτης της νέας αυτής προσπάθειας. <br /> Κι εδώ φαίνεται η σαφής διαφορά ανάμεσα στα τριμερή σχήματα στα οποία μετέχει η Ελλάδα. Ακόμη και από το πανίσχυρο στην περιοχή Ισραήλ η χώρα μας αντιμετωπίζεται ως ένα μέλος αυτής της συμμαχίας και δεν υπάρχουν ανάμεσα στις δυνάμεις ηγέτες, αλλά κοινή δράση.<br /> <br /> Αυτό άλλωστε έχει φανεί μέσα από ένα πλήθος ασκήσεων που έχουν λάβει χώρα εδώ και χρόνια, από τότε που επικυρώθηκαν οι συμφωνίες με τις οποίες δραστηριοποιήθηκαν οι στρατιωτικές δυνάμεις των χωρών. <br /> <br /> Αντιθέτως η Άγκυρα μόνο σε μια άσκηση, στην οποία πήρε μέρος το Πακιστάν, την πήρε από το χέρι ως συμμαχική δύναμη και της έδειξε τον τρόπο με τον οποίο θα προκαλεί. <br /> Και η απομόνωσή της από τις ισχυρές χώρες της ανατολικής Μεσογείου είναι ένα μέρος της αιτίας του εκνευρισμού που επιδεικνύει και προσπαθεί να «ξεσπά» στο Αιγαίο.<br /> <br /> Πάντως και λόγω των γεωστρατηγικών εξελίξεων στην περιοχή, αναμένεται πως θα προχωρήσει σ’ ένα ακόμη μπαράζ παραβατικών συμπεριφορών με σκοπό η Αθήνα να «σηκώσει» αυτό το γάντι. <br /> Και όσο βλέπει ότι δεν της γίνεται το χατίρι και δεν υπάρχουν Ελληνικά λάθη, χάνει την υπομονή της ακόμη πιο εύκολα.<br /> <br /> Ήδη οι προκλήσεις από την πλευρά της τουρκικής ακτοφυλακής δεν είναι λίγες στην περιοχή των Ιμίων. Άδραξε την ευκαιρία με την «μάχη της τσιπούρας». Ακόμη κι εκεί εγκυμονεί ο κίνδυνος κάποιο επεισόδιο ανάμεσα σε αλιείς και ακτοφυλακή να εξελιχθεί σε επίδειξη δυνάμεων στην περιοχή. <br /> Το γεγονός επίσης ότι ακόμη και τις ημέρες των Χριστουγέννων η Τουρκία δεν σταματά να πετά εντός Ελληνικού FIR, με τα μαχητικά της να μην φεύγουν αν πρώτα δεν υπάρξει σκληρή αερομαχία με τα Ελληνικά φτερά, φανερώνει την προαποφασισμένη πρόθεση της κλιμάκωσης.<br /> <br /> Μπορεί για το Ελληνικό επιτελείο να μην είναι καν ερωτηματικό το πότε θα θελήσουν οι γείτονες να δημιουργήσουν ακόμη κι ‘ένα προβοκατόρικο επεισόδιο στο Αιγαίο και είναι ο λόγος για τον οποίο ανώτατοι λένε ότι έχουν γνώση οι φύλακες…<br /> <br /> <br /> <a href="https://hellasjournal.com/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Τι έχει οδηγήσει την Άγκυρα ν’ αναζητά τρόπους για τη δημιουργία επεισοδίου στο Αιγαίο

Ο διπλωματικός τυχοδιωκτισμός που επιδεικνύει η Άγκυρα φαίνεται όλο το τελευταίο διάστημα με τις προσπάθειες που κάνει να δημιουργήσει κι...

Διαβάστε την συνέχεια

Η αρχή του πολιτικού τέλους ή κινήσεις τακτικής του Ερντογάν;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3xBx3XCIDt2bF6xjgiiwB4apeoJwRjiojJy7Hbj96rSysRy-verrvmPnmtaU3_ceA4WoR3sWbzv7imEx4oztgBtlXkqKJY3X7VugSdqr5GvYIeHSM9s64bI0kRX6t-c9kvlB4QAGa55E/s1600/erdogan4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="433" data-original-width="650" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3xBx3XCIDt2bF6xjgiiwB4apeoJwRjiojJy7Hbj96rSysRy-verrvmPnmtaU3_ceA4WoR3sWbzv7imEx4oztgBtlXkqKJY3X7VugSdqr5GvYIeHSM9s64bI0kRX6t-c9kvlB4QAGa55E/s640/erdogan4.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Του ΗΛΙΑ ΚΟΥΣΚΟΥΒΕΛΗ*<br />  Μετά και τις συμφωνίες με την κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη, ο νεοοθωμανός Πρόεδρος της Τουρκίας έχει πλέον αποκαλύψει πλήρως τα φιλόδοξα σχέδιά του. Ωστόσο μετά την μεγάλου κόστους περιπέτειά του στη Συρία, την αποστολή στρατευμάτων στο Κατάρ και την δημιουργία βάσης στη Σομαλία, η εμπλοκή του στον εμφύλιο της Λιβύης και η αποστολή στρατευμάτων με σκοπό τη διατήρηση της κυβέρνησης της Τρίπολης στην εξουσία, μπορεί να αποδειχθεί αρνητικά καταλυτική ως προς την υλοποίηση των φιλόδοξων σχεδίων του, ίσως δε και το σημείο καμπής στον πολιτικό βίο του Ερντογάν.<br /> <br /> Οι προσπάθειες της Τουρκίας για παρουσία και αύξηση της επιρροής στη Λιβύη είναι τουλάχιστον μίας δεκαετίας. Ωστόσο η υπογραφή των μνημονίων συνεργασίας για οριοθέτηση των ΑΟΖ και ταυτόχρονα για αμυντική συνεργασία με την κυβέρνηση της Τρίπολης, έδωσε μία νέα διάσταση στο νεοοθωμανικό της παρεμβατισμό.Πέραν όμως των ζητημάτων που λόγω της δήθεν οριοθέτησης δημιουργήθηκαν με την Ελλάδα και τα άλλα κράτη της Μεσογείου, η απόφαση για αποστολή στρατευμάτων στη Λιβύη, στις αρχές του επόμενου χρόνου, παρουσιάζει σειρά προβλημάτων, που καθιστούν αβέβαιη την έκβασή της:<br /> <br /> <br /> Στρατιωτικά είναι μία δύσκολη επιχείρηση, καθώς δεν πρόκειται για μία γειτνιάζουσα χώρα όπως η Συρία και η απόσταση είναι μεγάλη. Τούτο σημαίνει αυξημένες ανάγκες επιμελητείας και διοίκησης, αλλά και τρωτότητα του όποιου εκστρατευτικού σώματος μόνο και μόνο στη διαδρομή προς και από τη Λιβύη.<br /> Το κόστος μίας τέτοιας επιχείρησης είναι μεγάλο και θα επιβαρύνει περισσότερο την ήδη ασθενούσα και εύθραυστη Τουρκική οικονομία.<br /> Οι δυνάμεις του Χαφτάρ έχουν δημόσια εξαγγείλει ότι αναμένουν να πλήξουν τις Τουρκικές δυνάμεις, των οποίων η τρωτότητα θα είναι μεγαλύτερη κατά την μετακίνησή τους από και προς την Τουρκία.<br /> <br /> <br /> Είναι βέβαιο ότι και άλλοι, σημαντικοί διεθνείς παίκτες θα αντιδράσουν. Συμφέροντα στη Λιβύη υπάρχουν για την Ιταλία, τη Γαλλία, την Αίγυπτο, τη Ρωσία, τις ΗΠΑ. Είναι έτοιμα αυτά τα κράτη να δουν την Τουρκία να αναδύεται σε ρυθμιστή των εξελίξεων στη Λιβύη?Αν λοιπόν ισχύουν τα παραπάνω, μία εκστρατεία στη Λιβύη φαίνεται πως θα έχει σημαντικό ανθρώπινο, στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτικό κόστος για τον Ερντογάν και την Τουρκία.<br /> <br /> Συνεπώς, το ερώτημα είναι αν η Τουρκική ηγεσία θα προβεί σε μία καταφανώς λανθασμένη κίνηση ή αν μπλοφάρει (τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του 2020 που θα αποφασίσει η Βουλή της) με πρώτο σκοπό την επίτευξη εκεχειρίας, δεύτερο τη συμμετοχή της στις όποιες μελλοντικές διαπραγματεύσεις για τη Λιβύη, και τελικό σκοπό την διατήρηση στην εξουσία της κυβέρνησης της Τρίπολης. Διατηρώντας την στην εξουσία διασφαλίζει το νομικά ανυπόστατο μνημόνιο οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών, αλλά και τις προϋποθέσεις για αυξημένη παρουσία της στο μέλλον στα νότια παράλια της Μεσογείου.<br /> <br /> <i><b>* Ο Ηλίας Κουσκουβέλης είναι Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Κοσμήτορας της Σχολής ΚΑΕΤ του Πανεπιστημίου Μακεδονίας</b></i><br /> <br /> πηγή<br /> <br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η αρχή του πολιτικού τέλους ή κινήσεις τακτικής του Ερντογάν;

Του ΗΛΙΑ ΚΟΥΣΚΟΥΒΕΛΗ*  Μετά και τις συμφωνίες με την κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη, ο νεοοθωμανός Πρόεδρος της Τουρκίας έχει πλέον απ...

Διαβάστε την συνέχεια

Χριστούγεννα 1942: Η πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp9sSDKJCBqYB6rB6qWLXybSsMa_GLKkkDB8oKmyy8omuBA-SwR_nH4KCfWq1qSoJuzDhw_qLqsJqD7R_rudgHSARC0IGjDstfz18w-urfhSjERIllvOjLioGXa_JxylwnujRqDzOgFgo/s1600/atatoyrk.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp9sSDKJCBqYB6rB6qWLXybSsMa_GLKkkDB8oKmyy8omuBA-SwR_nH4KCfWq1qSoJuzDhw_qLqsJqD7R_rudgHSARC0IGjDstfz18w-urfhSjERIllvOjLioGXa_JxylwnujRqDzOgFgo/s640/atatoyrk.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <br /> <div style="background-color: inherit;"> <b>Λεωνίδας Κουμάκης</b><br />Η Ελλάδα γονατισμένη κάτω από τη ναζιστική Κατοχή βιώνει τον χειρότερο λιμό από την εποχή της Αρχαιότητας, με χιλιάδες νεκρούς από πείνα στα περισσότερα μεγάλα αστικά κέντρα.</div> Η Τουρκία από τον Ιούνιο του 1941 είχε υπογράψει «σύμφωνο φιλίας» με τη ναζιστική Γερμανία, και ένα χρόνο αργότερα (Ιούνιος 1942) εμπορική συμφωνία για την τροφοδοσία των ναζιστικών δυνάμεων με τα απαραίτητα για την κατασκευή όπλων μέταλλα (ιδίως χρώμιο).*<br /> <br /> <br /> Όσοι παρακολουθούν διαχρονικά την πορεία της Τουρκίας από το κίνημα των Νεότουρκων (1908) μέχρι σήμερα, θεωρούν πως όλες ανεξαιρέτως οι διαχρονικές, αποφασιστικές ενέργειες της Τουρκίας διαθέτουν κάποια ιδιαίτερα κοινά χαρακτηριστικά: Είναι ύπουλες (πισώπλατες), μεθοδευμένες, θρασύτατες και γίνονται συνήθως εκ του ασφαλούς μέσα σε ένα ήδη διαμορφωμένο πλαίσιο το οποίο θεωρούν ότι παρέχει την «κατάλληλη ευκαιρία». Αν αποτύχουν, δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να κάνουν «στροφή 180 μοιρών».<br /> <br /> <br /> <img border="0" height="614" src="https://66.media.tumblr.com/f0a3ba0a41bdf179bf307001bc84928e/tumblr_oov3noEbJh1u4tjqso1_400.png" width="640" /><br /> <i>Μουσταφά Κεμάλ και Ισμέτ Ινονού - Οι αιμοσταγείς Τούρκοι που μίσησαν όσο κανείς άλλος τον Ελληνισμό</i><br /> <br /> Ο Ισμέτ Ινονού είχε ήδη μυριστεί την «κατάλληλη ευκαιρία» προκειμένου να εξοντώσει όσους Έλληνες, Αρμένιους και Εβραίους είχαν καταφέρει να επιβιώσουν στην Κωνσταντινούπολη και ζούσαν ακόμα στην Τουρκία, όπως ακριβώς ένας καρχαρίας μυρίζεται το ανθρώπινο αίμα από κάποιο ναυάγιο.<br /> Ολόκληρος ο πλανήτης ήταν απασχολημένος με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα βρισκόταν σε πόλεμο, και η Τουρκία, κρυμμένη πίσω από την επιτήδεια ουδετερότητα και το «σύμφωνο φιλίας» με τη ναζιστική Γερμανία που ήταν ήδη έτοιμο από τις αρχές του 1941, είχε λυμένα τα χέρια της. Άρα, υπήρχε η «κατάλληλη ευκαιρία».<br /> <br /> Έτσι τον Μάιο του 1941, λίγες μόλις βδομάδες μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, η οποία είχε ξεκινήσει από τις 6 Απριλίου 1941, η Τουρκία κήρυξε γενική επιστράτευση των μη μουσουλμάνων νέων ηλικίας από 20 έως 45 ετών.<br /> <br /> Όλος ο ανθός, η αφρόκρεμα της μη μουσουλμανικής νεολαίας της Κωνσταντινούπολης οδηγήθηκε στα βάθη της Ανατολής με στόχο τη φυσική της εξόντωση. Η οξύτατη διαφωνία του δίδυμου Ινονού-Σαράτσογλου με τον στρατάρχη Φεβζί Τσακμάκ, ο οποίος φοβόταν τις πιθανές συνέπειες μιας νέας γενοκτονίας, δεν επέτρεψε την εν ψυχρώ εκτέλεση των επιστρατευμένων, έτσι η επιστράτευση περιορίστηκε στην εκτέλεση καταναγκαστικών έργων.<br /> <a href="https://cdn.islamansiklopedisi.org.tr/madde/8/cakmak-fevzi-1.jpg"><br /> <img border="0" src="https://cdn.islamansiklopedisi.org.tr/madde/8/cakmak-fevzi-1.jpg" /></a><br /> <i>Στρατάρχης Τσακμακ</i><br /> <br /> Ο πρόεδρος Ισμέτ Ινονού όμως δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος. Κάλεσε τον πρωθυπουργό Σουκρού Σαράτσογλου και του ανέθεσε το έργο της οικονομικής ή φυσικής εξόντωσης των μη μουσουλμανικών πληθυσμών με «όπλο» έναν έκτακτο φόρο περιουσίας που θα ήταν τόσο εξωφρενικός ώστε πρώτα οι «υπόχρεοι» θα αδυνατούσαν να πληρώσουν και στη συνέχεια θα τους δινόταν η μεγαλόψυχη «ευκαιρία» να τον εξοφλήσουν με καταναγκαστική εργασία. Υπολογίζεται ότι για την εξόφληση του φόρου που επιβλήθηκε σε κάθε Έλληνα, Αρμένη ή εβραίο αλλά δεν κατέστη δυνατό να πληρωθεί, απαιτείτο καταναγκαστική εργασία διακοσίων έως τριακοσίων ετών προκειμένου να εξοφληθεί!<br /> <br /> Ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν έχασε χρόνο. Σχεδίασε προσεκτικά τα βήματα που έπρεπε να γίνουν ένα προς ένα:<br /> <ul> <li> Πρώτα έπρεπε να προετοιμαστεί το κατάλληλο κλίμα στο εσωτερικό της Τουρκίας. Ο τουρκικός Τύπος άρχισε σταδιακά να εξαπολύει μια εκστρατεία μίσους και φανατισμού εναντίον των μη μουσουλμάνων – Ελλήνων, Αρμενίων, Εβραίων. Όλα τα δεινά της Τουρκίας φορτώνονταν στις πλάτες των μειονοτήτων, και βέβαια στην οικονομική ευημερία που απολάμβαναν.</li> </ul> <ul> <li>Δεύτερον, ανασύρθηκε ένας νόμος που είχαν ετοιμάσει το 1914 οι Νεότουρκοι για την «ανάπτυξη της τουρκικής οικονομίας» με πλιάτσικο των χριστιανικών περιουσιών της Τουρκίας. Ξεσκονίστηκε, καθαρογράφτηκε, συμπληρώθηκε και παρουσιάστηκε από τον υφυπουργό οικονομικών Εσαάτ Τεκελί στον πρωθυπουργό Σαράτσογλου. Ο τελευταίος ζήτησε από τον σεσημασμένο για σφαγές άμαχων Ελλήνων Fuat Agrali, τη δημιουργία ενός μικρού διευθυντηρίου που θα εφάρμοζε το νόμο. Μέλη του ορίστηκαν οι Faik Ökte, (έφορος Κωνσταντινούπολης) και Mumtaz Tarham τους οποίους ο Fuat Agrali παρουσίασε στον Τούρκο πρωθυπουργό με τα εξής λόγια: «Αυτά τα δύο παλληκάρια θα εφαρμόσουν το νόμο μας στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη».</li> </ul> Το επόμενο βήμα ήταν η μυστική συνεδρίαση του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Τούρκος πρωθυπουργός έδωσε εγγυήσεις πως ο νέος νόμος για τον έκτακτο φόρο περιουσίας, το βαρλίκι, στην πράξη θα εφαρμοστεί μόνο στις μειονότητες. Εξήγησε ότι έπρεπε, για τα μάτια, να υπάρχει και ένας φόρος για Τούρκους, αλλά θα ήταν μικρός και συμβολικός, έτσι για να τηρηθούν στοιχειωδώς τα προσχήματα. Αμέσως μετά, η τουρκική Βουλή ψήφισε σε μια συνεδρίαση το νόμο 4305 με 17 άρθρα, στις 12 Νοεμβρίου 1942.<br /> <br /> Ο νόμος 4305 διαχώρισε με επίσημο, ρατσιστικό τρόπο τους φορολογούμενους σε τέσσερις κατηγορίες: Μουσουλμάνους, Γκιαούρηδες (Έλληνες, Αρμένιους, Εβραίους), όσους άλλαξαν την πίστη τους και έγιναν μουσουλμάνοι (Donme), και τέλος όλους τους ξένους υπηκόους.<br /> Καθορίστηκαν επιτροπές με έξι μέλη που όριζαν το ποσό του φόρου για κάθε φορολογούμενο ξεχωριστά (δύο εφοριακοί, δύο μέλη Τοπικής Αυτοδιοίκησης που ήταν φανατισμένα μέλη του Λαϊκού Κόμματος, και δύο μουσουλμάνοι – μέλη του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Κωνσταντινούπολης).<br /> <br /> Στο βιβλίο Η συμφορά του φόρου Βαρλίκι (Varlık Vergisi Faciası) ο έφορος Κωνσταντινούπολης Faik Ökte μας περιγράφει με ποιον τρόπο οριζόταν το ποσό του φόρου, αφού πρώτα εξεταζόταν ο φάκελος του θύματος και βεβαιώνονταν το θρήσκευμα και η εθνικότητα του:<br /> Πόσο θα πληρώσει αυτός;<br /> 500.000 λίρες πρότεινε ένα μέλος της επιτροπής.<br /> Όχι, όχι. 1.000.000 λίρες, αντιπρότεινε ένα άλλο.<br /> Πείτε ένα ενδιάμεσο ποσό να τελειώνουμε, επενέβαινε ένας τρίτος.<br /> <br /> Αν σε έναν χριστιανό φορολογούμενο επιβαλλόταν 5.000 λίρες φόρος για ένα μικρό κατάστημα, στον μουσουλμάνο του διπλανού ακριβώς καταστήματος επιβαλλόταν φόρος μόνο 5 λιρών.<br /> Το ποσό του φόρου που επιβαλλόταν δεν επιδέχονταν καμία έφεση. H προθεσμία πληρωμής ορίστηκε σε 15 ημέρες. Τυχόν καθυστέρηση πληρωμής για τη μεν πρώτη εβδομάδα σήμαινε πρόστιμο 1%, για τη δεύτερη 2% κ.ο.κ. Μετά την παρέλευση ενός μηνός ακολουθούσε κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας, σύλληψη και εκτόπιση σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας με ημερήσια «αμοιβή» 2 λιρών η οποία «συμψηφιζόταν» με την οφειλή του εκτοπισθέντος.<br /> Οι φορολογικοί κατάλογοι δημοσιεύτηκαν από τις τουρκικές Αρχές τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1942. Ο πανικός απλώθηκε στην έντρομη μειονότητα που γέμισε όλες τις εφημερίδες με αγγελίες πώλησης ακινήτων Ελλήνων, Αρμενίων και εβραίων. Σύμφωνα με όσα καταγράφει στο βιβλίο του ο έφορος της Κωνσταντινούπολης Faik Ökte, στο τέλος του 1942 αγοραστή έψαχναν απεγνωσμένα μέσα από εφημερίδες 8 εργοστάσια, 7 στοές σε κεντρικά σημεία, 80 πολυκατοικίες, 230 σπίτια, 97 μαγαζιά και 190 οικόπεδα!<br /> Όπως ήταν φυσικό, οι τιμές κατρακύλησαν αμέσως με αποτέλεσμα να ξεπουλιούνται ολόκληρες περιουσίες για ένα κομμάτι ψωμί.<br /> <br /> Όσοι δεν κατάφεραν να εξοφλήσουν τον φόρο που τους επέβαλαν οι τουρκικές Αρχές άρχισαν, να βλέπουν, μετά την 7η Ιανουαρίου 1943, τα ονόματα τους στις εφημερίδες. Η περιουσία τους κατάσχονταν και οι «υπόχρεοι» οδηγούνταν σε καταναγκαστικά έργα στο Άσκαλε, που θεωρείται η Σιβηρία της Ανατολής, ώστε να επισπευστεί η φυσική τους εξόντωση από τις καιρικές συνθήκες και την καταναγκαστική εργασία που ξεκινούσε από τις 5 το πρωί και τέλειωνε στις 7 το απόγευμα.<br /> Τον Σεπτέμβριο του 1943 η εφημερίδα New York Times δημοσίευσε ένα άρθρο για την πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας, και η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, χωρίς καθυστέρηση, αποφάσισε την άμεση διαγραφή των φόρων που δεν είχαν εισπραχθεί ακόμα. Τρεις μήνες αργότερα (Δεκέμβριος 1943) αποφασίστηκε η διάλυση των ταγμάτων εργασίας και η επιστροφή των «οφειλετών» στα σπίτια τους. Όσοι άντεξαν τις κακουχίες και κατάφεραν να επιστρέψουν, ήσαν κυριολεκτικά αγνώριστοι. Από τους 1.229 πλούσιους μειονοτικούς που δεν μπόρεσαν να πληρώσουν τον υπερβολικό φόρο και βρέθηκαν στα τάγματα εργασίας, ένας στους τρεις δεν κατάφερε να γυρίσει πίσω. Πλήθος μαρτυρίες καταγράφουν συγκλονιστικές λεπτομέρειες μιας ακόμα μαύρης σελίδας στην ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας.<br /> <br /> Ο νόμος 4305 καταργήθηκε οριστικά στις 15 Μαρτίου 1944, όταν ο Ρωσικός στρατός έφθασε νικητής στα σύνορα της Ρουμανίας και η Τουρκία προσπάθησε να εξαφανίσει τα ίχνη του αποτρόπαιου εγκλήματος που διέπραξε.<br /> <br /> Συμπέρασμα<br /> Η μελέτη και η πλήρης γνώση των ιστορικών γεγονότων που σημάδεψαν και σημαδεύουν την σύγχρονη πορεία Ελλάδας και Τουρκίας, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κήρυγμα μίσους προς την απέναντι όχθη του Αιγαίου. Αντίθετα, ένα χέρι φιλίας μόνιμα απλωμένο, με ειλικρίνεια και αμοιβαίο σεβασμό, δίνει ελπίδα στις επόμενες γενιές να πετύχουν κάποτε αυτό που οι παλαιότερες δεν κατάφεραν.<br /> Η μελέτη όμως και η πλήρης ιστορική γνώση αποτελεί εθνική υποχρέωση γιατί η λήθη του κακού είναι η άδεια για την επανάληψή του. Και η Τουρκία στις μέρες μας, με εξωπραγματικές νεοοθωμανικές φαντασιώσεις, αποτελεί έναν μεγάλο κίνδυνο για τη σταθερότητα, την ασφάλεια και την ειρήνη σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια.<br /> Σε ό,τι πάντως μας αφορά, δεν υπάρχει πιο καταλυτικό, πιο ισχυρό όπλο των Ελλήνων εναντίον των προβληματικών μας γειτόνων, από την πλήρη γνώση της ιστορίας μας!<br /> <br /> *Μόλις η ήττα των Γερμανών κατέστη βέβαιη, η Τουρκία έσπευσε «να κηρύξει τον πόλεμο στην Γερμανία» (23 Φεβρουαρίου 1945).<br /> <br /> <br /> <a href="https://analyst.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Χριστούγεννα 1942: Η πισώπλατη μαχαιριά της Τουρκίας

Λεωνίδας Κουμάκης Η Ελλάδα γονατισμένη κάτω από τη ναζιστική Κατοχή βιώνει τον χειρότερο λιμό από την εποχή της Αρχαιότητας, με χιλιάδε...

Διαβάστε την συνέχεια

Άγγελος Συρίγος: Απόβαση στη Λιβύη θα είναι η «Σικελική Εκστρατεία» του Ερντογάν

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4ZvoFm3FvRAPrAjMsoQfWYevjVR1PTEeG3BH7bQ0C3JqxPGkm8HsimfWu_Qi4l-QN0uYcbq4t9ps3c2UnrSxrmYUzIC41VBNwj0rcPfNyImSH3qhLcntl06t0F6ucuQySy1TxQkefmu4/s1600/libya.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="366" data-original-width="650" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4ZvoFm3FvRAPrAjMsoQfWYevjVR1PTEeG3BH7bQ0C3JqxPGkm8HsimfWu_Qi4l-QN0uYcbq4t9ps3c2UnrSxrmYUzIC41VBNwj0rcPfNyImSH3qhLcntl06t0F6ucuQySy1TxQkefmu4/s640/libya.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Αν ο Ερντογάν κάνει πράξη τις απειλές του και αποστείλει πράγματι στρατεύματα στη Λιβύη, θα βιώσει τη δική του Σικελική Εκστρατεία, δηλώνει στο Liberal.gr ο Αγγελος Συρίγος, εξηγώντας ότι η Λιβύη δεν είναι Συρία όπου οι τουρκικές βάσεις γειτνιάζουν, παρά βρίσκεται πολύ μακριά από τα επιχειρησιακά κέντρα της Άγκυρας, και την τουρκική αεροπορία. <br /> <br /> Σχολιάζοντας τις πρόσφατες δηλώσεις Ερντογάν, ο βουλευτής της ΝΔ και καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πάντειο, εκτιμά ότι αυτές θα μείνουν στα λόγια ως μια ακόμη ένδειξη του μεγαλο-ιδεατισμού του Τούρκου Προέδρου, καθώς ο τελευταίος γνωρίζει ότι σε αντίθετη περίπτωση, θα διακινδυνεύσει πάρα πολλά, θα καταπονηθεί χωρίς αποτέλεσμα, και η στρατιωτική του επέμβαση, δεν θα έχει επιτυχία. <br /> <br /> Επισημαίνει ότι ο Ερντογάν φοβάται ότι αν πέσει η σημερινή κυβέρνηση στη Λιβύη, αυτή που θα την διαδεχθεί, θα καταγγείλει τη συμφωνία με την Τουρκία για τις θαλάσσιες ζώνες, κάτι που αν συμβεί, θα τινάξει στον αέρα τη νέα στρατηγική που θέλει να χαράξει για την Αν. Μεσόγειο, γι' αυτό και προσπαθεί να βάλει πόδι στη χώρα, προκειμένου να έχει ρόλο στην επόμενη ημέρα. <br /> <br /> Χαρακτηρίζει σημαντική την επικείμενη συνάντηση Μητσοτάκη-Τραμπ, προκειμένου να αποσαφηνιστούν οι προθέσεις του Αμερικανού Προέδρου ως προς τον Ερντογάν και ως προς τη στήριξη που του παρέχουν οι ΗΠΑ σε σειρά θεμάτων που μας αφορούν άμεσα. <br /> <br /> Όσο για τη συζήτηση περί έναρξης κάποιου είδους διαλόγου και περί Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, απαντά ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να προσφύγει σε αυτό, εκτός και αν πιεστεί από την Ελλάδα για να το κάνει, υπό την έννοια ότι διαφορετικά θα αντιμετωπίσει προβλήματα, δίχως -όπως προσθέτει- να είμαστε προς το παρόν, κοντά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. <br /> <br /> Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη <br /> <br /> Πόσο πιθανό είναι να κάνει πράξη ο Ερντογάν όσα προανήγγειλε, για αποστολή τουρκικών στρατευμάτων στη Λιβύη ; <br /> <br /> Σαν γενική αρχή, ο Ερντογάν απειλεί ότι θα κάνει πολλά, αλλά τελικά δεν εφαρμόζει όλα όσα λέει. Αν πράγματι αποστείλει στρατεύματα στη Λιβύη, θα πρόκειται για μια κατάφωρη παραβίαση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Θεωρητικά είναι πολύ δύσκολο να επιχειρήσει κάτι παρόμοιο, καθώς το Συμβούλιο Ασφαλείας, θα αναγκαστεί – ως οφείλει- να αντιδράσει αμέσως. Από εκεί και πέρα, η Λιβύη δεν είναι περίπτωση Συρίας, δεν διακυβεύονται δηλαδή στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας. Διακυβεύεται μόνο ο νέο-οθωμανισμός του Ερντογάν, η μεγάλο-ιδεατική του αντίληψη. Προσωπικά θεωρώ ότι θα αποτελέσει τεράστια αλαζονεία εκ μέρους του, να προχωρήσει σε αυτό το βήμα. <br /> <br /> Αν παρ' όλα αυτά σας ζητούσα να τολμήσετε μια πρόβλεψη, πόσο πιθανή είναι η αποστολή τουρκικών στρατευμάτων στη Λιβύη ; <br /> <br /> Μέχρι σήμερα ο Ερντογάν έχει αποστείλει στη χώρα πολεμοφόδια, drones, μουσουλμάνους τζιχαντιστές μισθοφόρους, που τους έχει μεταφέρει από τα εδάφη της Συρίας, ενώ απ' ότι φαίνεται υπάρχει και μια παραστρατιωτική οργάνωση η οποία δρα στο έδαφος της Λιβύης. Απαρτίζεται κατά πάσα πιθανότητα από αξιωματικούς και στελέχη της ΜΙΤ, και καθοδηγεί τους τζιχαντιστές μισθοφόρους. <br /> <br /> Προσωπικά θεωρώ δύσκολο για τον Ερντογάν να στείλει και στρατεύματα. Δεν θα μπορεί να τα υποστηρίξει, όπως στη Συρία, όπου οι τουρκικές βάσεις γειτνιάζουν, γι' αυτό και η Αγκυρα είχε τη δυνατότητα να φέρει σε πέρας εκείνες τις επιχειρήσεις. Διακινδυνεύει πάρα πολλά ο Τούρκος Πρόεδρος αν αποστείλει στρατεύματα στη Λιβύη. <br /> <br /> Δηλαδή θα μπορούσε στο σενάριο που πράγματι η Τουρκία έστελνε στρατεύματα στη Λιβύη, τα πράγματα να εξελίσσονταν για την ίδια σε ένα είδος Σικελικής Εκστρατείας ; Έχει βάσει αυτός ο συλλογισμός ; <br /> <br /> Ναι, έχει βάση αυτός ο συλλογισμός περί Σικελικής Εκστρατείας. Είναι πάρα πολύ μακριά η Λιβύη από τα επιχειρησιακά κέντρα της Τουρκίας. Δεν θα έχει αεροπορία για να υποστηρίξει τις δυνάμεις του, δεν μπορεί να πετύχει κανείς σπουδαία πράγματα μόνο με drones, δεν θα έχει επιτυχία αυτή η κίνηση. Και γι' αυτούς τους λόγους θεωρώ ότι ο Ερντογάν θα μείνει περισσότερο σε επίπεδο απειλών και δεν θα κάνει πράξη τα όσα εξαγγέλλει. <br /> <br /> Είτε στη μια περίπτωση που στείλει στρατεύματα, είτε στην άλλη που η παρουσία της Τουρκίας παραμείνει ως έχει (δηλαδή περιοριστεί στην αποστολή πολεμοφοδίων, drones, μισθοφόρων, κλπ), θα επιτρέψουν οι υπόλοιπες αραβικές χώρες της περιοχής, τη μετατροπή της Λιβύης σε ένα είδος "τουρκικού προτεκτοράτου" ; <br /> <br /> Η Αίγυπτος και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ήδη αντιδρούν απέναντι στη τουρκική πολιτική στη Λιβύη και τη νεο-οθωμανική αντίληψη του Ερντογάν, την οποία δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι. <br /> <br /> Από εκεί και πέρα, να έχουμε πάντα υπόψιν μας, ότι στόχος του Ερντογάν είναι η δημιουργία φίλα προσκείμενων καθεστώτων στα κράτη που αποτελούσαν στο παρελθόν εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. <br /> <br /> Η Λιβύη έχει ιδιαίτερη συναισθηματική σημασία για τους Τούρκους, καθώς είναι η πρώτη περιοχή, όπου η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποφάσισε το 1911 να αντιδράσει στη συρρίκνωση των εδαφών της. Το 1911 ξεκίνησε ο ιταλο-τουρκικός πόλεμος σε δύο μέτωπα : Το πρώτο στην Λιβύη - την Τριπολίτιδα και Κυρηναϊκή όπως ονομάζονταν τότε- και το δεύτερο στα Δωδεκάνησα. Οι Οθωμανοί έστειλαν στην περιοχή στρατεύματα, μεταξύ των οποίων και τον Κεμαλ, προκειμένου να πολεμήσουν τους Ιταλούς. <br /> <br /> Αυτός είναι ο λόγος που η Λιβύη έχει ιδιαίτερη ψυχολογική και συναισθηματική σημασία για τον μέσο Τούρκο, γιατί είναι η πρώτη φορά κατά τον 20ο αιώνα, που η Οθωμανική Αυτοκρατορία αντέδρασε στη συρρίκνωσή της. <br /> <br /> Τι σημαίνουν όλ’ αυτά για την Ελλάδα, είτε οι απειλές Ερντογαν για αποστολή στρατού στη Λιβύη μείνουν στα λόγια, είτε γίνουν πράξη ; <br /> <br /> Η καταπόνηση του Ερντογάν στη περίπτωση της Λιβύης δεν σχετίζεται με τα ελληνικά συμφέροντα. Δεν διακυβεύεται εκεί κάτι άμεσο για εμάς. Εκείνο όμως που προσπαθεί να κάνει ο Ερντογάν είναι να βάλει πόδι στη Λιβύη για την επόμενη ημέρα. <br /> <br /> Αυτή τη στιγμή φαίνεται ότι πηγαίνουμε προς μια κατεύθυνση όπου θα υπάρξει μια νέα κυβέρνηση εθνικής ενότητας, και θα παρέμβουν οι ξένες δυνάμεις, προκειμένου να σταματήσει η αιματοχυσία. Ο Ερντογάν λοιπόν θέλει να έχει στρατεύματα στη Λιβύη για την επόμενη ημέρα. Εκεί στοχεύουν τέτοιες δηλώσεις, που και πάλι επαναλαμβάνω ότι θεωρώ πως δύσκολα θα γίνουν πράξη. <br /> <br /> Κατά πόσο συνδέονται όλες αυτές οι κινήσεις της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή με την κλιμάκωση των τελευταίων μηνών από την Άγκυρα στην Αν.Μεσόγειο, καθώς επίσης με την επικείμενη συνάντηση Μητσοτάκη-Τραμπ ; <br /> <br /> Οχι, δεν συνδέονται με τη συνάντηση Μητσοτάκη-Τραμπ, είναι παράλληλες διεργασίες. Συνδέονται όμως με το περίφημο μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης. Είναι προφανές ότι ο Ερντογάν φοβάται ότι αν πέσει η σημερινή κυβέρνηση στη Λιβύη, αυτή που θα την διαδεχθεί, θα καταγγείλει το μνημόνιο. Προσπαθεί επομένως να βάλει πόδι στη χώρα, προκειμένου να έχει ρόλο στην επόμενη ημέρα, και να εμποδίσει την καταγγελία του μνημονίου, το οποίο αποτελεί βασικό σημείο της πολιτικής του. <br /> <br /> Πόσο κοντά είμαστε στο σενάριο να αλλάξει κυβέρνηση στη Λιβύη και να επικρατήσουν οι δυνάμεις του Στρατάρχου Χαφτάρ; <br /> <br /> Δεν μπορώ να το ξέρω. Ο Πρόεδρος του Λιβυκού κοινοβουλίου, ο οποίος επισκέφτηκε πρόσφατα την Αθήνα, εκτίμησε ότι μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου οι δυνάμεις του Χαφτάρ θα έχουν καταλάβει την Τρίπολη. <br /> <br /> Επειδή όμως είναι προφανές ότι ο Ερντογάν δεν θα εγκαταλείψει εύκολα τον Σαράτζ, σίγουρα τα σενάρια δεν είναι απλά, και για αυτό τον λόγο επιχειρεί να μπει στη χώρα και να εμποδίσει τις εξελίξεις. <br /> <br /> Ο Τούρκος Πρόεδρος έχει στόχο με το μνημόνιο που υπέγραψε με τη Λιβύη, να δημιουργήσει μια νέα στρατηγική στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν η νέα κυβέρνηση της Λιβύης καταγγείλει το μνημόνιο, η στρατηγική του θα βρεθεί στον αέρα, γι' αυτό και επιχειρεί να το αποτρέψει. Επιμένω πάντως στην εκτίμησή μου ότι δεν θα στείλει στρατεύματα στη χώρα, για τους λόγους που σας προανέφερα. <br /> <br /> Ας πάμε στις από εδώ και πέρα κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης. Σε λίγες ημέρες, και συγκεκριμένα στις 2 Ιανουαρίου, υπογράφεται στην Αθήνα, η διακρατική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου για τον EastMed, ενώ στις 5 Ιανουαρίου αναχωρεί για τις ΗΠΑ, όπου θα συναντηθεί με τον Πρόεδρο Τραμπ, ο Κ.Μητσοτάκης. Τι να περιμένουμε από αυτές τις δύο κινήσεις στη διπλωματική σκακιέρα ; <br /> <br /> Σχετικά με τις υπογραφές για τον East Med, αποτελούν τη συνέχεια μιας σειρά βημάτων που έχουν ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό προς την κατεύθυνση υλοποίησης αυτού του αγωγού. Ασφαλώς είναι πολύ θετικό ότι με την υπογραφή της συμφωνίας, τα άμεσα ενδιαφερόμενα κράτη στέλνουν έμπρακτα το μήνυμα ότι απορρίπτουν τις κινήσεις Ερντογάν και δίνουν μια έμμεση απάντηση στο μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης. <br /> <br /> Από εκεί και πέρα, η συνάντηση Μητσοτάκη-Τραμπ είναι πολύ σημαντική για να καταλάβουμε ποιες είναι οι προθέσεις του Αμερικανού Προέδρου. Διότι δυστυχώς έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου η αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν μοιάζει να είναι ενιαία. Διαφορετική αντίληψη δείχνει να έχει το αμερικανικό υπ. Εξωτερικών και διαφορετική ο Πρόεδρος Τραμπ. <br /> <br /> Τι μπορεί να περιμένουμε στο καλό σενάριο από τη συνάντηση Μητσοτάκη-Τραμπ ; <br /> <br /> Εκείνο που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι να αποσαφηνίσει ο Τραμπ τη θέση του ως προς τον Ερντογάν και ως προς τη στήριξη που του παρέχει σε σειρά θεμάτων που μας ενοχλούν άμεσα. <br /> <br /> Από εκεί και πέρα έχουμε κι εμείς τις δικές μας θεωρήσεις για τη στρατηγική θέση της Ελλάδας, οπότε θα συζητηθεί η επόμενη ημέρα στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις- που σαφώς και σχετίζεται με τη στάση των ΗΠΑ απέναντι στη Τουρκία- μαζί φυσικά με ζητήματα, όπως οι εξοπλισμοί. <br /> <br /> Ας μην ξεχνάμε ότι ο Τραμπ αρέσκεται όταν τελειώνει μια συνάντηση με ένα ξένο ηγέτη, να δηλώνει ποιες συμφωνίες υπέγραψε με τον συνομιλητή του και τι αποτελέσματα αυτές θα φέρουν, έχει δηλαδή πάντα και μια επιχειρηματική προσέγγιση στα θέματα. <br /> <br /> Τελευταίως, πέφτουν στο τραπέζι σκέψεις ή ιδέες σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά, από τα περί προσφυγής στο διεθνές Δικαστήριο της Χάγης- το οποίο δεν απέκλεισε και ο ίδιος ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μ.Τσαβούσογλου- έως άλλες προτάσεις για την έναρξη κάποιου είδους διαλόγου. Κινούνται τα πράγματα προς μια τέτοια κατεύθυνση ; <br /> <br /> Όχι. Αν θέλουμε να δούμε κατά κυριολεξία τι δήλωσε ο Τσαβούσογλου, έκανε λόγο για ένα διάλογο, όπου μια από τις πιθανότητες είναι αυτός να καταλήξει και στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αλλά από το 1975 και μετά, η Τουρκία δεν έχει πει ποτέ ότι θέλει να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο. <br /> <br /> Εξάλλου, το ζητούμενο δεν είναι να πάμε γενικώς και αορίστως στο Διεθνές Δικαστήριο και να συζητήσουμε όλες τις διεκδικήσεις της Άγκυρας. <br /> <br /> Το ζητούμενο είναι με ποια ατζέντα, και για ποιο λόγο θα προσφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο. Δεν μπορούμε για παράδειγμα, να πάμε στο Διεθνές Δικαστήριο για να συζητήσουμε το νομικό καθεστώς των νησιών, και κατά πόσο μας ανήκουν οι Οινούσσες ή το Αγαθονήσι. Αυτά είναι εκτός συζητήσεων. <br /> <br /> Στην πράξη επομένως δεν σημαίνει τίποτα όταν η Τουρκία λέει ότι μπορεί να δεχτεί να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο. Όσον αφορά στη δική μας πλευρά, έχουμε περάσει και κατά το παρελθόν από αυτή τη διαδικασία των ευσεβών πόθων. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Τουρκία θα πάει στο Διεθνές Δικαστήριο, σαν να έχουν τη βεβαιότητα ότι αυτό θα συμβεί. <br /> <br /> Επιμένω λοιπόν, ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο, παρά μόνο αν πιεστεί από την Ελλάδα για να το κάνει, υπό την έννοια ότι διαφορετικά θα αντιμετωπίσει προβλήματα. <br /> <br /> Είμαστε κοντά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, να πιεστεί η Τουρκία να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο ; <br /> <br /> Μέχρι στιγμής όχι, δεν είμαστε κοντά.<br /> <br /> <br /> <a href="https://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Άγγελος Συρίγος: Απόβαση στη Λιβύη θα είναι η «Σικελική Εκστρατεία» του Ερντογάν

Αν ο Ερντογάν κάνει πράξη τις απειλές του και αποστείλει πράγματι στρατεύματα στη Λιβύη, θα βιώσει τη δική του Σικελική Εκστρατεία, δηλών...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Αθήνα «τρέχει» για οριοθέτηση ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο: Οι ημερομηνίες «ορόσημο»

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuZcsSNspHtpkkpDWRpTqdXZ4IhiU7zoiGzSdc5Rx3k14bEynezVXiUGgaNN2Rv67TQSeKCVebClbFM3tKb0pHrqnvfHg0Ro8k67P-FIp1YeiuNtJ9yS-NSse7Z9BtGv859aiZPdYXjk8/s1600/aoz.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1366" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuZcsSNspHtpkkpDWRpTqdXZ4IhiU7zoiGzSdc5Rx3k14bEynezVXiUGgaNN2Rv67TQSeKCVebClbFM3tKb0pHrqnvfHg0Ro8k67P-FIp1YeiuNtJ9yS-NSse7Z9BtGv859aiZPdYXjk8/s640/aoz.jpg" width="640" /></a></div> <br />Η Αθήνα «τρέχει» για να προλάβει την οριοθέτηση ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο μετά το αίτημα από το καθεστώς της Λιβύης για την αποστολή τουρκικών στρατευμάτων στην Τρίπολη, προς υποστήριξη του GNA για να οδηγήσει Άγκυρα και Τρίπολη προ τετελεσμένων.<br /><br />Θα επιδιωχθεί να «στριμωχθεί» η Τουρκία διπλωματικά αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Ο Ρ.Τ.Ερντογάν πιστεύει περισσότερο στην δύναμη των όπλων και εν μέρει έχει δίκιο.<br /><br />Η Αθήνα, σύμφωνα με την εφημερίδα «Τα Νέα», αναλαμβάνει μια σειρά πρωτοβουλιών, με στόχο να εμποδιστούν τα σχέδια του Ρ.Τ.Ερντογάν αλλά με λόγια θα γίνει αυτο; Όταν η Τουρκία θα αποστείλει στρατεύματα στην Λιβύη έτσι θα την σταματήσει η Ελλάδα;<br /><br />Εναντίον της ξένης στρατιωτικής παρέμβασης στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβύης έχουν ταχθεί η Ρωσία και μάλλον οι Ηνωμένες Πολιτείες (λέμε μάλλον γιατί αν κάποιος παρατηρήσει την δήλωση Τραμπ για τις «ξένες επεμβάσεις στην Λιβύη» μπορεί εύκολα να θεωρήσει ότι μπορεί να αναφέρεται και στους... Ρώσους).<br /><br />Στο πλαίσιο αυτό, η Αθήνα θα επιχειρήσει να συγκροτήσει ένα κοινό «μέτωπο» με τις υπόλοιπες χώρες της Μεσογείου, όπως για παράδειγμα με την Κύπρο, την Ιταλία, το Ισραήλ, αλλά και τον Λιβυκό Εθνικό Στρατό (LNA), με έδρα της Βεγγάζη.<br /><br />Ως εκ τούτου:<br /><br />Στις 30 Δεκεμβρίου του 2019 θα πραγματοποιηθεί συνάντηση τεχνικών κλιμακίων μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, με στόχο την οριοθέτηση της ΑΟΖ στο Ιόνιο.<br /><br />Στις 2 Ιανουαρίου του 2020 θα υπογραφεί στην Αθήνα η διακρατική συμφωνία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – Ιταλίας για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου «EastMed».<br /><br />Στις 4 Ιανουαρίου του 2020 θα διεξαχθεί τριμερής συνάντηση Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου, με τη συμμετοχή και της Γαλλίας.<br /><br />Στις 7 Ιανουαρίου του 2020 θα υπάρξει συνάντηση στον Λευκό Οίκο μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και του Κυριάκου Μητσοτάκη.<br /><br />Στις 8 Ιανουαρίου του 2020 θα διεξαχθεί διμερής συνάντηση Ελλάδας – Αιγύπτου, σε επίπεδο τεχνικών κλιμακίων, για τον καθορισμό ΑΟΖ νότια της Κρήτης.<br /><br />Στις 15 και 16 Ιανουαρίου του 2020 θα λάβει χώρα το ενεργειακό φόρουμ «EastMed Gas», με τη συμμετοχή της Ελλάδας, της Κύπρου, της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Ισραήλ και της Παλαιστίνης.<br /><br />Στις 29 Ιανουαρίου του 2020 θα πραγματοποιηθεί στο Παρίσι διμερής συνάντηση μεταξύ του Εμανουέλ Μακρόν και του Κυριάκου Μητσοτάκη.<br /><br />Εδώ όμως γελάμε ακόμα και... διπλωματικά. Π.χ υποτίθεται ότι θα πρέπει να ενταχθεί στον ελληνικό «άξονα» και η Ιταλία. Πολύ ωραία, ας μας εξηγήσει τότε η Ρώμη πως έστειλε για δεύτερη φορά φρεγάτα για άσκηση με το τουρκικό Ναυτικό στα πλαίσια του ΝΑΤΟ βεβαίως.<br /><br />Πρόκειται για την ιταλική φρεγάτα ITS ZEFFIRO.<br /><br />Άν ήταν ο Μ.Σαλβίνι στην εξουσία αυτά πιθανότατα δεν θα γίνονταν.<br /><br />Οπότε μένουν και πάλι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, Ελλάδα και Αίγυπτος, πώς θα αντιδράσουν; Οι δύο χώρες έχουν κάθε δικαίωμα, βασισμένο στον διεθνή νόμο και την απόφαση του ΟΗΕ για εμπάργκο οπλισμού στις αντιμαχόμενες παρατάξεις της Λιβύης, να εμποδίσουν την μεταφορά οπλισμού και προσωπικού από την Τουρκία στην Λιβύη.<br /><br />Έχουν δικαίωμα air polising και sea polising στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο από τον οποίο πρέπει να περάσουν οι τουρκικές αεροναυτικές δυνάμεις για να φτάσουν στην Λιβύη.<br /><br />Αρα μπορούν να κλείσουν τον εναέριο χώρο τους και επιβάλουν θαλάσσιο εμπάργκο στις θαλάσσιες περιοχές που οδηγούν στην Λιβύη και ειδικά στον GNA και όλα αυτά «με την βούλα» του ΟΗΕ!<br /><br />Αν συμβεί αυτό, οι δυνάμεις του LNA μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου θα έχουν εκκαθαρίσει την Τρίπολη και μόνο τότε υπάρχει η ελπίδα να ακυρωθεί η συμφωνία για τις ΑΟΖ Τουρκίας και Λιβύης.<br /><br />Εάν η ελληνική κυβέρνηση δεν σταματήσει έμπρακτα την τουρκική εκστρατευτική δύναμη και περιμένει αυτό να συμβεί δια της διπλωματικής οδού τότε θα αφήσει την Άγκυρα να μετατρέψει την Μεσόγειο σε «οθωμανική λίμνη» και θα είναι και ευχαριστημένοι όλοι με αυτό!<br /><br />Να πούμε πως το καθεστώς της Λιβύης ξεκαθάρισε και τι είδους στρατιωτική υποστήριξη ζητάει από την Τουρκία.<br /><br />Όπως αποκάλυψε ο πρέσβης της Λιβύης Αμπντουρεζάκ Μουχτάρ Αχμέντ Αμπντουλκαντίρ η Λιβύη έχει ανάγκη κυρίως από αεροπορική στήριξη και εκπαίδευση από άνδρες των ειδικών δυνάμεων.<br /><br />Δεν ήταν τυχαία η αποστολή δυνάμεων SAS-SAT στην Λιβύη τις τελευταίες ημέρες.<br /><br /><a href="https://www.pronews.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η Αθήνα «τρέχει» για οριοθέτηση ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο: Οι ημερομηνίες «ορόσημο»

Η Αθήνα «τρέχει» για να προλάβει την οριοθέτηση ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο μετά το αίτημα από το καθεστώς της Λιβύης για την αποστολή τουρκ...

Διαβάστε την συνέχεια

Σε συναγερμό οι Τούρκοι: «Να προλάβουμε Έλληνες & Αιγύπτιους» – «Τα πλοία τους θα μας αποκλείσουν από την Λιβύη»

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6wQcgyO_6mC7gk8v24wI_b63p4_cFiWNncxf8Z0mE0H6bHgXETryd07SLO2w4qDg4MeQVjx4NR5E1WxyQ_kkC1MrrwfFzLrocJysAh0fVfE2-UGJ8Pib_kDIQM5X7aAOUq1n9E-Omfjk/s1600/toyrkika.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="368" data-original-width="1000" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6wQcgyO_6mC7gk8v24wI_b63p4_cFiWNncxf8Z0mE0H6bHgXETryd07SLO2w4qDg4MeQVjx4NR5E1WxyQ_kkC1MrrwfFzLrocJysAh0fVfE2-UGJ8Pib_kDIQM5X7aAOUq1n9E-Omfjk/s640/toyrkika.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Γ. Μοτσάκος Ειδικός σε Θέματα Άμυνας </b><br /> Ειλημμένη απόφαση φαίνεται είναι τελικά η αποστολή τουρκικού στρατιωτικού σώματος πεζοναυτών στην Λιβύη, βάζοντας “φωτιά» σε Ελλάδα, Κύπρο και Αίγυπτο. <br /> <br /> Μάλιστα πριν λίγο  η Τρίπολη έστειλε επίσημο αίτημα στην Άγκυρα και ζήτησε την απστολή στρατευμάτων στη Λιβύη. <br /> <br /> Ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε σήμερα Πέμπτη ότι η Τουρκία θα στείλει στρατεύματα στη Λιβύη, ενώ τόνισε ότι η νομοθεσία για την ανάπτυξη αυτών των δυνάμεων, θα παρουσιαστεί στο τουρκικό κοινοβούλιο τον Ιανουάριο. <br /> <br /> Την ίδια στιγμή ένας άλλος σύμβουλος του Τούρκου προέδρου, ο Αντιναύαρχος ε.α. Cem Gürdeniz, επεσήμανε ότι είναι σημαντικό για την Τυνησία να δώσει πρόσβαση σε ένα από τα λιμάνια της για να στηρίξει το τουρκικό ναυτικό, ενώ τόνισε ότι η λειτουργία της τουρκικής επιχείρησης «Ασπίδας της Μεσογείου» θα επεκταθεί, έτσι ώστε να συμπεριλάβει και τη Λιβύη, προκειμένου να αποφευχθούν οποιασδήποτε στρατιωτικές κινήσεις της Ελλάδας (αλλά και της Αιγύπτου). <br /> <br /> “Οι κινήσεις της Τουρκίας πραγματοποιούνται τόσο στον στρατιωτικό τομέα, όσο και στον διπλωματικό, ανοίγοντας μια νέα σελίδα στην Ανατολική Μεσόγειο”, τονίζει ο Τούρκος αντινάυαρχος. <br /> <br /> Ο Ερντογάν υλοποίησε μια αιφνιδιαστική επίσκεψη στην Τυνησία, κατά την οποία τόνισε ότι η συνεργασία της χώρας του με την Τυνησία για τη Λιβύη είναι πολύ σημαντική. <br /> <br /> «Τι είδους συνεργασία όμως μπορεί να επιτευχθεί με την Τυνησία την επόμενη περίοδο;» δηλώνει ο Gürdeniz μετά από τις σφοδρές αντιδράσεις του πολιτικού κόσμου στην χώρα αυτή, που δεν επιθυμεί καμία εμπλοκή σε πολεμικές επιχειρήσεις στην Λιβύη. <br /> <br /> Για αυτό ο Τούρκος πρώην ανώτατος αξιωματικός μας προαναγγέλλει ουσιαστικά την επέκταση της επιχείρησης «Ασπίδα της Μεσογείου» μέχρι τα λιβυκά λιμάνια, σε μια προσπάθεια νομιμοποίησης μιας παράνομης τουρκικής στρατιωτικής επέμβασης στην περιοχή. <br /> <br /> Ο Gürdeniz συνέχισε:«Για την Τουρκία, η Λιβύη είναι μια στρατηγική περιοχή της Μεσογείου, διότι αποτελεί την δυτική είσοδο στην δικαιοδοσία μας στην Ανατολική Μεσόγειο και είναι επίσης πολύ σημαντική όσον αφορά τη διασφάλιση του ελέγχου αυτής της τεράστιας περιοχής. <br /> <br /> Η αποτελεσματικότητα των λιβυκών λιμένων αποτελεί μέγα θέμα για τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις μέχρι το τέλος του εμφυλίου πολέμου στην Λιβύη. Δεν πρέπει να δημιουργήσουμε μια ναυτική βάση στη Λιβύη; <br /> <br /> Η Τουρκία αφού θα παρέμβει σε έναν εμφύλιο πόλεμο με μάχιμες μονάδες, θα πρέπει να συνεχίσει να παρέχει κάθε δυνατή βοήθεια στην χώρα αυτή. Επιπλέον η Ελλάδα θα κάνει τα πάντα για να αποκλείσει την δίοδο στις τουρκικές ναυτικές δυνάμεις στην Λιβύη στο μέλλον. Για αυτό θα πρέπει να προστατεύσουμε τα συμφέροντά μας, προκειμένου να αποφευχθούν ελληνικές (και αιγυπτιακές) κινήσεις, μέσω της επιχειρήσεως «Ασπίδα της Μεσογείου» για να καλύψουμε όλα τα ενδεχόμενα. <br /> <br /> Στο πλαίσιο αυτό μέχρι το τέλος του εμφυλίου πολέμου στη Λιβύη, η Τουρκία θα αποκτήσει μόνιμη ναυτική βάση, αντί να επωφελείται από μια προσωρινή χρήση ενός λιμένος ευκολίας”, κατέληξε ο ίδιος. <br /> <br /> Με λίγα και απλά λόγια η Τουρκία όχι μόνο ετοιμάζεται να παρέμβει στρατιωτικά στην Λιβύη, αλλά θα δημιουργήσει μια μόνιμη τουρκική ναυτική βάση νότια της Κρήτης για να ελέγχει τις όποιες μελλοντικές έρευνες ή εξορύξεις υδρογονανθράκων στην σχεδιαζόμενη τουρκική ΑΟΖ, αλλά και πιθανόν και στα δύο μεγαλύτερα κοιτάσματα στην Λιβυκή ΑΟΖ. <br /> <br /> Οι κινήσεις της ελληνικής διπλωματίας μέχρι τώρα ήταν υποδειγματικές, δεδομένου του χρόνου εμφάνισης του τουρκικού προβλήματος στην Α.Μεσόγειο με την ενεργοποίηση συμμαχιών και την διεθνοποίηση του προβλήματος, αλλά πολύ σύντομα πιθανόν λέμε θα κληθούν να δράσουν τόσο οι ελληνικές όσο και οι αιγυπτιακές ένοπλες δυνάμεις και για αυτό είμαστε απολύτως έτοιμοι, ότι και να διασπείρουν διάφορα τουρκικά και άλλα ΜΜΕ. <br /> <br /> <a href="https://www.pentapostagma.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Σε συναγερμό οι Τούρκοι: «Να προλάβουμε Έλληνες & Αιγύπτιους» – «Τα πλοία τους θα μας αποκλείσουν από την Λιβύη»

Γ. Μοτσάκος Ειδικός σε Θέματα Άμυνας Ειλημμένη απόφαση φαίνεται είναι τελικά η αποστολή τουρκικού στρατιωτικού σώματος πεζοναυτών στην Λ...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί η Χάγη είναι πρόσχημα κι όχι ασφαλές "καταφύγιο" - Μία ξεχασμένη συζήτηση

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi_doZrSaAGnFPi_LmEgNGIrzNv5UKt3J5S5VPY3JDiMV3Y0gWpkQleoreenjZcc5lIDroy4sb9xkZ0LMuBL0KdO5mWaaEHsbEnsHoE8zQ7JIvM_hgLS87BZssmJkNytxn2FJ-Uo3Yd14/s1600/chagi-dikastirio.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="367" data-original-width="696" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgi_doZrSaAGnFPi_LmEgNGIrzNv5UKt3J5S5VPY3JDiMV3Y0gWpkQleoreenjZcc5lIDroy4sb9xkZ0LMuBL0KdO5mWaaEHsbEnsHoE8zQ7JIvM_hgLS87BZssmJkNytxn2FJ-Uo3Yd14/s640/chagi-dikastirio.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <b>Λυγερός Σταύρος</b><br /> Το γεγονός ότι σύσσωμο σχεδόν τον ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει αναγάγει σε μονόδρομο την παραπομπή στη Χάγη είναι εξόχως αποκαλυπτικό του κλίματος που επικρατεί στις εγχώριες ελίτ. Εάν, μάλιστα, κάποιος διαβάσει-ακούσει τις σχετικές δηλώσεις Ελλήνων πολιτικών, δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών θα νομίσει ότι η Άγκυρα έχει προτείνει την παραπομπή και η Αθήνα συζητάει εάν θα την αποδεχθεί ή όχι! <br /> <br /> Πρόκειται για ψευδή εικόνα, την οποία φιλοτεχνεί και συντηρεί η στρατηγική αμηχανία όχι μόνο του εγχώριου πολιτικού συστήματος, αλλά και ευρύτερα των εγχώριων αρχουσών ελίτ. Είναι ενδεικτικό, μάλιστα, ότι έσπευσαν να "αρπαχτούν" από την πρόσφατη δήλωση Τσαβούσογλου. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, όμως, ήταν πολύ σαφής για να διαστρεβλώνουν τα λεγόμενά του.<br /> <br /> <br /> Στην πραγματικότητα επανέλαβε την πάγια θέση της Άγκυρας: πρέπει πρώτα να προηγηθεί μία διμερής εφ' όλης της ύλης διαπραγμάτευση, δηλαδή διαπραγμάτευση επί όλων των μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεων της Τουρκίας. Εάν αυτή δεν αποδώσει καρπούς ενδεχομένως και υπό προϋποθέσεις οι "διαφορές" να παραπεμφθούν στο Διεθνές Δικαστήριο. Φρόντισε, μάλιστα, να στείλει το μήνυμα πως θα παραπεμφθούν στη Χάγη τα πάντα, όχι μόνο η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ. <br /> <br /> Στην πραγματικότητα, ο Τσαβούσογλου πρόσφερε το "τυρί" της παραπομπής στη Χάγη (ως θεωρητική προοπτική) για να ρυμουλκήσει άμεσα την Αθήνα στο τραπέζι της διμερούς διαπραγμάτευσης. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι για την παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο απαιτείται συνυποσχετικό, επειδή η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει την δικαιοδοσία του, όπως έχει κάνει η Ελλάδα με μία εξαίρεση (για τον εξοπλισμό των νησιών του ανατολικού Αιγαίου).<br /> <br /> Οι δύο όροι της Άγκυρας για τη Χάγη <br /> <br /> Όπως έχουν αποδείξει οι κατά καιρούς ελληνοτουρκικές συνομιλίες, με πιο συστηματική προσπάθεια την αλυσίδα των άτυπων διερευνητικών επαφών, το εμπόδιο ήταν και παραμένει οι όροι που έθετε και θέτει η Άγκυρα για να υπογράψει συνυποσχετικό:<br /> <br /> <br /> Πρώτον, όπως προανέφερα, απαιτεί να παραπεμφθούν στη Χάγη όχι μόνο η νομική διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ, αλλά το σύνολο των τουρκικών μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεων. Χρησιμοποιεί, μάλιστα, τον όρο "παρεμπίπτοντα ζητήματα". Με άλλα λόγια, ζητάει να θέσουμε --μεταξύ των άλλων-- στην κρίση ξένων δικαστών το εάν κατοικημένα νησιά, όπως π.χ. οι Οινούσσες και οι Φούρνοι, θα παραμείνουν στην ελληνική επικράτεια ή θα παραδοθούν στην Τουρκία, η οποία ισχυρίζεται ότι είναι δικά της. <br /> <br /> Δεύτερον, απαιτεί το συνυποσχετικό να υποδεικνύει στο Διεθνές Δικαστήριο τον τρόπο που θα κρίνει τις ελληνοτουρκικές "διαφορές", δεσμεύοντάς το να εφαρμόσει την αρχή της "ευθυδικίας", η οποία εξυπηρετεί τα τουρκικά συμφέροντα. Η εν λόγω αρχή προβλέπεται για την περίπτωση που δύο κράτη θεωρούν πως είναι προς το αμοιβαίο συμφέρον τους μία διαφορά τους να μην κριθεί με βάση τους γενικούς κανόνες του διεθνούς δικαίου, αλλά κατά τρόπο που θα υποδείξουν στο Διεθνές Δικαστήριο. Για το πούμε απλά, η Άγκυρα ζητάει από την Αθήνα να συνυπογράψει ένα συνυποσχετικό για να παρακαμφθούν τα δικαιώματα, τα οποία παρέχει το διεθνές δίκαιο στην Ελλάδα!<br /> <br /> Νομική διαφορά και πολιτικά προβλήματα <br /> <br /> Η Αθήνα αναγνωρίζει παγίως ως μοναδική ελληνοτουρκική διαφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ, γιατί μόνο αυτή δεν καλύπτεται από τις διατάξεις του διεθνούς δικαίου, ή από τις υφιστάμενες συνθήκες και συμφωνίες. Αυτό δεν σημαίνει πως αρνείται την ύπαρξη των άλλων προβλημάτων στο Αιγαίο. Θεωρεί, όμως, ότι πρόκειται για πολιτικής φύσεως προβλήματα, με την έννοια ότι έχουν προκύψει από τις μονομερείς τουρκικές επεκτατικές διεκδικήσεις. Γι’ αυτό και επί δεκαετίες η επίσημη ελληνική θέση ήταν ότι στο Διεθνές Δικαστήριο πρέπει να παραπεμφθεί μόνο το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας. <br /> <br /> Εδώ και αρκετά χρόνια, η πάγια αυτή ελληνική θέση έχει ρηγματωθεί. Λόγω και του διάχυτου φοβικού συνδρόμου, η τουρκική επιμονή έχει κάμψει κύκλους του εγχώριου πολιτικού συστήματος και ευρύτερα των αρχουσών ελίτ, οδηγώντας τους --στο όνομα του ρεαλισμού-- σε μία αναθεώρηση προς την κατεύθυνση προσαρμογής στις θέσεις της Άγκυρας. <br /> <br /> Όσα πολλοί Έλληνες πολιτικοί ψιθύριζαν, ή εμπράκτως δρομολογούσαν, τα είπε δημοσίως ο πρώην Πρόεδρος Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος στα μέσα της δεκαετίας. Είχε γράψει, λοιπόν, ("Καθημερινή" 28-5-2006): η θέση πως «αναγνωρίζομε ως μόνη διαφορά τον καθορισμό των ορίων της υφαλοκρηπίδος, δεν φαίνεται σοβαρή. Oι διαφορές δημιουργούνται, όταν ένα κράτος διατυπώνει αξιώσεις, δίκαιες ή άδικες, κατά του άλλου». Με τη θέση του εκείνη ισοπέδωνε την κρίσιμη διάκριση μεταξύ νομικής και πολιτικής διαφοράς.<br /> <br /> Όλες οι "διαφορές" στη Χάγη, εκτός... <br /> <br /> Επαναφέρω στο προσκήνιο εκείνο το άρθρο του Κωστή Στεφανόπουλου, στο οποίο είχα απαντήσει άμεσα σημείο προς σημείο, επειδή η συζήτηση αυτή είναι σήμερα εξίσου και ίσως πιο επίκαιρη από τότε. Έγραφε, λοιπόν, τότε ο πρώην Πρόεδρος: «Συνήθως ερωτάται: Ποιες διαφορές θα υποβληθούν στο Δικαστήριο; Απαντώ, όλες: τα χωρικά ύδατα και η έκτασή τους, η υφαλοκρηπίδα των νήσων και ο καθορισμός της μεταξύ των δύο χωρών και η αποστρατιωτικοποίηση των νήσων. <br /> <br /> »Δεν γνωρίζω αν η είσοδος τουρκικών αεροπλάνων στο FIR Αθηνών, χωρίς την υποβολή σχεδίου πτήσεως, μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο κρίσεως του Δικαστηρίου ή του άλλου Διεθνούς Οργανισμού, του ICAO. Aν ναι, τότε και αυτή. Και οι γκρίζες ζώνες; Όχι αυτές. Oι γκρίζες ζώνες ανήκουν στη φαντασία της Τουρκίας μόνον, όπως αποδεικνύεται από τη Συνθήκη της Λωζάννης, τον τρόπο της μακράς εφαρμογής της και το Ιταλο-Τουρκικό Πρωτόκολλο καθορισμού των θαλασσίων ορίων του 1932. H δε διεθνής κοινότης έχει αποδεχθεί ανέκαθεν το υπάρχον εδαφικό καθεστώς των νησίδων και βραχονησίδων». <br /> <br /> Γιατί ο πρώην Πρόεδρος είχε αρνηθεί να παραπεμφθεί στη Χάγη και η τουρκική αξίωση για τις "γκρίζες ζώνες", όταν --σύμφωνα με τον δικό του ισχυρισμό-- κάθε τουρκική αξίωση είναι διαφορά και ως τέτοια πρέπει να κριθεί από το Διεθνές Δικαστήριο; Όπως είχε γράψει, «τα πάσης φύσεως δικαιώματα κρίνονται ανέκαθεν από τα δικαστήρια, διεθνή ή επιχώρια, η δε Ελλάς ως φιλειρηνικό κράτος προτιμά να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της όχι με τη βία, αλλά με δικαστικά μέτρα». <br /> <br /> Στην πραγματικότητα, ο Κωστής Στεφανόπουλος, όπως και τόσοι άλλοι σήμερα, εμμέσως πλην σαφώς αξιολογούν τις τουρκικές διεκδικήσεις σε θεμιτές και αθέμιτες, νομιμοποιώντας τες πολιτικά, πλην των "γκρίζων ζωνών". Το Διεθνές Δικαστήριο είναι δικαιοδοτικό όργανο, αλλά έχει αποδειχθεί ότι εμφυλοχωρεί το πολιτικό κριτήριο. Ειδικά εάν το συνυποσχετικό αφήνει περιθώρια, όπως επιδιώκει η Άγκυρα. Το πρόβλημα για την Ελλάδα είναι ότι στην κρίση του Δικαστηρίου θα τεθούν αποκλειστικά και μόνο ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Κανένα τουρκικό. Αυτό σημαίνει ότι η Αθήνα έχει μόνο να χάσει και η Άγκυρα μόνο να κερδίσει. <br /> Στη Χάγη πάει όποιος διεκδικεί... <br /> <br /> Υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα αναφορικά με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ. Σύμφωνα με την νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου (υπόθεση Κατάρ-Μπαχρέϊν) εάν η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας γίνει με βάση τα χωρικά ύδατα των έξι μιλίων, η Ελλάδα κατά πάσα πιθανότητα θα απολέσει το δικαίωμά της να τα επεκτείνει στη συνέχεια στα 12 μίλια. Η επέκταση είναι συμβατικό δικαίωμα κάθε κράτους και ασκείται μονομερώς. Το έχουν ασκήσει όλες οι παράκτιες χώρες, με εξαίρεση την Ελλάδα. <br /> <br /> Ο πρώην Πρόεδρος κατέληγε σ' εκείνο το άρθρο του: «αν δεν αναζητήσομε λύση μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου, όλες οι εκκρεμότητες θα παραμείνουν εκκρεμείς, με τις γνωστές συνέπειες και τον κίνδυνο θερμού επεισοδίου». Όπως έγραφα και τότε είναι εμφανής η καταλυτική επίδραση του φοβικού συνδρόμου, που έχει προσβάλλει τις εγχώριες ελίτ. Προφανώς και η Ελλάδα επιδιώκει την ύφεση και την ειρήνη. Για να επιτευχθούν αυτά, όμως, δεν αρκεί η πρόθεση της μίας πλευράς. Απαιτείται και η βούληση της άλλης. <br /> <br /> Τότε είχα εκφράσει την εξής θέση που υποστηρίζω μέχρι τώρα: Δεν είναι η Ελλάδα που διεκδικεί για να ζητήσει παραπομπή στη Χάγη. Το πρόβλημα το έχει όποιος διεκδικεί. Αν η Τουρκία θεωρεί ότι αδικείται από το σημερινό εδαφικό καθεστώς, ας αναγνωρίσει κι αυτή την δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου κι ας παραπέμψει τις διεκδικήσεις της εκεί. <br /> <br /> Μέχρι τότε είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε με τον κακό γείτονα και να τον χειριζόμαστε όσο καλύτερα μπορούμε. Εκτός κι αν αποφασίσουμε να εξαγοράσουμε με εθνικές παραχωρήσεις την ύφεση. Όποιος το υποστηρίζει αυτό, όμως, ας το πει ξεκάθαρα. Όλα τα άλλα, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις και τρόποι της εγχώριας πολιτικής ελίτ να απεκδυθεί των εθνικών ευθυνών της.<br /> <br /> <br /> <a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Γιατί η Χάγη είναι πρόσχημα κι όχι ασφαλές "καταφύγιο" - Μία ξεχασμένη συζήτηση

Λυγερός Σταύρος Το γεγονός ότι σύσσωμο σχεδόν τον ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει αναγάγει σε μονόδρομο την παραπομπή στη Χάγη είναι εξόχ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο “Θεός της Ελλάδος”: Αν η “Αδελφότητα” Ερντογάν και Κατάρ είχε επικρατήσει…

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrDvn7nrH3rICfNlVkVB2778MdiTDXhxEItpoFRhpe-G_RF7MyhkR48hxUF0mJOstYKP4BPG5aqDT0ns0dI9bLDceZNmsDK7pnp-1VLNpAu8-Ib6bZAW20zR5I83PSU-TIRDpCENQ-H1A/s1600/ERNTOGAN_MORSI.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="790" height="324" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrDvn7nrH3rICfNlVkVB2778MdiTDXhxEItpoFRhpe-G_RF7MyhkR48hxUF0mJOstYKP4BPG5aqDT0ns0dI9bLDceZNmsDK7pnp-1VLNpAu8-Ib6bZAW20zR5I83PSU-TIRDpCENQ-H1A/s640/ERNTOGAN_MORSI.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Η Λιβύη είναι μια χώρα διαιρεμένη. Στην Τρίπολη υπάρχει μια κυβέρνηση… ενός Φαγέντ Αλ Σάραζ, ο οποίος είναι εκλεκτός του Ερντογάν της Τουρκίας, με τον οποίο υπέγραψε σύμφωνο για τις θαλάσσιες ζώνες, ακολουθώντας τυφλά τον τουρκικό ισχυρισμό ότι τα νησιά δεν δικαιούνται τίποτα περισσότερο από χωρικά ύδατα. Παρότι στο επίκεντρο της υπόθεσης βρίσκεται η Κρήτη, είναι αμφίβολο εάν η ελληνική πολιτική ελίτ αντελήφθη εγκαίρως τις διακυβευόταν, όταν ξεσπούσαν “επαναστάσεις” στη Μεσόγειο και η Μουσουλμανική Αδελφότητα έμοιαζε να προελαύνει. <br /> <br /> Με την αμφισβήτηση του δικαιώματος των νήσων να έχουν θαλάσσιες ζώνες πλην χωρικών υδάτων, η κυβέρνηση της Τρίπολης και οι Τούρκοι, ετσιθελικά στερούν κάθε τέτοιο δικαίωμα ακόμα και σε νήσους όπως η Κρήτη. Τι κι αν ενδεχόμενη επικράτηση μιας τέτοιας “αλά Τούρκα” ερμηνείας του διεθνούς δικαίου της θάλασσας θα στερούσε από την Ιταλία και τη Γαλλία τις ΑΟΖ που ορίζονται από τη Σαρδηνία, τη Σικελία και την Κορσική; <br /> <br /> Για να μην πάμε σε ακόμα πιο κραυγαλέα παραδείγματα όπως αυτά των νησιωτικών κρατών. Βρετανία, Ιαπωνία, Ινδονησία, και αυτά είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα, Η Τουρκία “ντριπλάρει” την κακοτοπιά, επικαλούμενη ειδικές συνθήκες στις “ημίκλειστες θάλασσες”, όπως αποκαλεί τη Μεσόγειο. Δεν έχει όμως νόημα να εμπλακούμε σε τέτοια συζήτηση. <br /> <br /> Το μεγαλύτερο μέρος της Λιβύης ελέγχεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από το στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ, ένα πρόσωπο που κατοικούσε επί 38 συναπτά έτη στο Λάνγκλεϊ της Βιρτζίνια, στις ΗΠΑ, ενώ είναι κάτοχος και αμερικανικής υπηκοότητας. Δηλαδή, στην ίδια πόλη όπου βρίσκονται οι κεντρικές εγκαταστάσεις της αμερικανικής CIA (Central Intelligence Agency). <br /> <br /> Όποιος θεωρήσει όμως τον στρατάρχη “όργανο” των ΗΠΑ, θα έχει διαπράξει σφάλμα. Τουλάχιστον με βάση όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα. Ο στρατάρχης προελαύνει έχοντας στις τάξεις των δυνάμεών του μισθοφόρους της εταιρίας Wagner που ελέγχεται από το Κρεμλίνο και εμπλέκονται σε κάθε διένεξη στον πλανήτη όπου διακυβεύονται ρωσικά συμφέροντα. Συνέβησαν πολλά που δεν έχει νόημα να καταγραφούν εδώ. <br /> <br /> Θα μπορούσε ενδεχομένως να ισχυριστεί εύσχημα κανείς, ότι από την απαρχή της αναταραχής στον χώρο της Μεσογείου, ανάμεσα στα κίνητρα, κάπου πρέπει να υποκρυπτόταν και η διάσταση της αξιοποίησης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή. Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να λείπει από το πίσω μέρος του μυαλού είτε των Αμερικανών εμπνευστών, είτε των χρηματοδοτών στο Κατάρ… <br /> <br /> Όλοι θα θυμούνται τις “επαναστάσεις”… της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Βόρεια Αφρική, που ήταν αποτέλεσμα των “ιδιοφυών” σχεδιασμών του Μπάρακ Ομπάμα και της Χίλαρι Κλίντον. Θεώρησαν, ή χρησιμοποίησαν ως πρόσχημα, ότι αν στηριχτούν οι “επαναστάτες” από τις λαϊκές μάζες θα φέρουν τη δημοκρατία στις χώρες αυτές! Μουσουλμανική Αδελφότητα ίσον χρηματοδότηση Κατάρ, ίσον Ερντογάν, της οποίας είναι μέλος. Όπως και ο μακαρίτης ο Μόρσι στην Αίγυπτο. <br /> <br /> Άλλο ένα κίνητρο που οδήγησε στη χρήση της “Αδελφότητας” είναι η -κατανοητή στρατηγικά- επιθυμία των Αμερικανών να μειωθεί η εξάρτηση της Ευρώπης από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες, άρα και οι δυνατότητες εκβιασμών από την πλευρά του Κρεμλίνου, με στόχο να ευθυγραμμίζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση με αποφάσεις που δεν θα πλήττουν τα στρατηγικά συμφέροντα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. <br /> <br /> Υπάρχουν χώρες όμως όπου η μοιρολατρία δεν αποτελεί επιλογή. Που οι ελίτ δεν θεωρούν ότι είναι έρμαια στις ορέξεις των ισχυρών και πως κάθε προσπάθεια αντίστασης – αντίδρασης θα ήταν μάταιη. Κάπως έτσι το αιγυπτιακό στράτευμα ανέλαβε για μια ακόμη φορά στην ιστορία της χώρας τα ηνία, ανατρέποντας τον Μοχάμεντ Μόρσι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. <br /> <br /> Μπορούμε να φανταστούμε εδώ στην Ελλάδα που επιμένουμε να παπαγαλίζουμε αενάως ένα τετριμμένο επιχείρημα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τι θα συνεπαγόταν για τα ελληνικά (ελλαδικά και κυπριακά) εθνικά συμφέροντα, εάν παρέμενε και σταθεροποιούνταν ο Μόρσι στην εξουσία στην Αίγυπτο; Και ακολουθούσε την πορεία ισχυροποίησης του Ερντογάν στην Τουρκία, θέτοντας υπό τον έλεγχό του στράτευμα και μυστικές υπηρεσίες; <br /> <br /> Δεν θα είχαμε απλά ένα ζήτημα σαν αυτό της Λιβύης να έχει βρεθεί ως “καυτή πατάτα” στα χέρια της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Όσα διαπιστώνουμε ανάμεσα στην Τουρκία και την κυβέρνηση της Τρίπολης στη Λιβύη σήμερα, θα τα βλέπαμε ανάμεσα στην Τουρκία και την Αίγυπτο. Διότι ο Μοχάμεντ Μόρσι δεν θα ήταν απλώς ένας Σάραζ. <br /> <br /> Μήπως έστω και τώρα μπορούν οι -ουκ ολίγοι- αφελείς συμπατριώτες μας τι θα σήμαινε ενδεχόμενη επικράτηση των “Αδερφών Μουσουλμάνων” στην Αίγυπτο; Πώς να ψέξεις όμως τον απλό κόσμο όταν η ίδια η ηγεσία της χώρας μας, έπρεπε να ξεσπάσει η κρίση με τη Λιβύη για να κινητοποιηθεί. Τώρα άρχισε να τρέχει… προς τη σωστή κατεύθυνση. Άργησε βέβαια πολύ και την κρίσιμη στιγμή η χώρα δεν θα είναι όσο ισχυρή θα μπορούσε να είναι. <br /> <br /> Άργησε να επιχειρήσει να συνασπιστεί με τους φυσικούς αντιπάλους όλων όσοι προσπαθούν να αλλάξουν τις ισορροπίες στην περιοχή, πάντα προς όφελος της Τουρκίας. Αντί να έχει κινηθεί χρόνια πριν, παίζοντας δυνατά το χαρτί της πρώτης ζώνης άμυνας απέναντι στον αναθεωρητισμό της Τουρκίας. Αυτός ο αναθεωρητισμός υποκρύπτει ένα ευρύτερο σχέδιο, που θα οδηγούσε -νομοτελειακά σχεδόν- σε δραματικές εξελίξεις για τις μοναρχίες του Κόλπου… <br /> <br /> Αν κρατήσουμε τα θετικά από όλη αυτή την αναταραχή στην περιοχή, στην αφύπνιση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας θα πρέπει να προσθέσουμε την αφύπνιση της αίσθηση του κοινού συμφέροντος σε μια σειρά χωρών της περιοχής της Μεσογείου. Η ομάδα αυτή συμπεριλαμβάνει και την Αίγυπτο, και την Ιταλία και τη Γαλλία… <br /> <br /> Οι ευρωπαϊκές χώρες δεν επιθυμούσαν να επισημοποιήσουν τη ρήξη με τον Ερντογάν και προσπαθούσαν να διαχειριστούν διπλωματικά την κατάσταση, περιοριζόμενες, άλλη περισσότερο και άλλη λιγότερο, σε φραστικές καταδικαστικές διατυπώσεις, που όμως αποδείχθηκαν εντελώς αναποτελεσματικές για ένα πρόσωπο όπως ο Τούρκος ηγέτης. Ο εν λόγω δεν κατανοεί και δεν σέβεται ΤΙΠΟΤΑ άλλο πέραν της ισχύος. Όλοι οι υπόλοιποι είναι υποτελείς γι’ αυτόν. <br /> <br /> Οι Αιγύπτιοι από την πλευρά τους δεν επεδείκνυαν την απαραίτητη ευελιξία ώστε να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις με την ελλαδική πλευρά για τη χάραξη των θαλασσίων ζωνών. Μέχρι που ο Ερντογάν ακολουθώντας τα πρωτόγονα ένστικτά του προχώρησε στο αδιανόητο: Να επιχειρήσει “αλλάξει” το διεθνές δίκαιο, προσαρμόζοντάς το στα τουρκικά συμφέροντα. <br /> <br /> Όλα τα υπουργεία Εξωτερικών αντελήφθησαν άμεσα τη βαρύτητα αυτής της ενέργειας, ακόμα κι αν άπαντες διατυμπάνιζαν εξ αρχής ότι “δεν παράγει έννομα αποτελέσματα“. Η δήλωση προθέσεων όμως, είναι πολλές φορές απείρως ισχυρότερο μήνυμα από τα όποια έννομα αποτελέσματα. <br /> <br /> Ποιος άλλωστε, πλην Ελλήνων, προσδίδουν στο διεθνές δίκαιο τη διάσταση που του αποδίδουμε εμείς στην Ελλάδα; Όλοι αντιλαμβάνονται τα όρια. Μόνο εμείς το έχουμε μετατρέψει στο κεφάλι μας, σε κάτι παραπλήσιο των Ευαγγελίων για τον χριστιανισμό. <br /> <br /> Ξαφνικά παρατηρείται κινητικότητα. Ελλάδα-Ιταλία και Ελλάδα-Αίγυπτος δείχνουν να συζητούν με μεγαλύτερη σοβαρότητα και θέληση να κλείσουν επιτέλους οι διαπραγματεύσεις για τον -σύννομο προς το διεθνές δίκαιο- καθορισμό των θαλασσίων ζωνών τους και την κατάθεση των συντεταγμένων στον ΟΗΕ. Μήπως θα έπρεπε Ελλάδα και Κύπρος να έκαναν το ίδιο; <br /> <br /> Η διπλωματική απομόνωση του Ερντογάν είναι ασφαλώς ένα σημαντικό κομμάτι της εξίσωσης. Δεν θα έχει όμως αποτέλεσμα αν δεν υπάρξει και η στρατιωτική διάσταση. Σε αυτό, κύριος υπεύθυνος για την αρνητική στάση στις προτάσεις του Αιγύπτιου προέδρου για τη δημιουργία μιας κοινής ναυτικής δύναμης στη Μεσόγειο με αντικείμενο την προάσπιση των κοινών συμφερόντων στην περιοχή. <br /> <br /> Για να είμαστε δίκαιοι, δυνητικά αρνητικές συνέπειες υπάρχουν. Όμως, στη σημερινή συγκυρία, υπάρχουν επιλογές, διπλωματικές ή στρατιωτικές, δίχως κόστος; Άρα το βασικό κριτήριο που πρέπει η Ελλάδα να χρησιμοποιήσει, είναι αυτό της ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ. <br /> <br /> Να εξετάσει τι είναι αυτό που την ενισχύει και τι την αποδυναμώνει σε σχέση με την απειλή που αντιμετωπίζει. Εάν επιθυμεί η Ελλάδα να απωθήσει έστω και την τελευταία στιγμή το ενδεχόμενο ένοπλης σύρραξης. Διότι το να ξορκίζεις τα όπλα με λιβανιστήρι το διεθνές δίκαιο και γελοιοποιείσαι διεθνώς, αφού αντιμετωπίζεσαι ως αφελής και φέρνεις ένα βήμα πιο κοντά το χειρότερό σου σενάριο, προβάλλοντας τη χώρα ως εύκολο στόχο, ελέω ιδεοληψιών.<br /> <br /> <a href="https://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Ο “Θεός της Ελλάδος”: Αν η “Αδελφότητα” Ερντογάν και Κατάρ είχε επικρατήσει…

Η Λιβύη είναι μια χώρα διαιρεμένη. Στην Τρίπολη υπάρχει μια κυβέρνηση… ενός Φαγέντ Αλ Σάραζ, ο οποίος είναι εκλεκτός του Ερντογάν της Το...

Διαβάστε την συνέχεια