Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

Η Τουρκία “τα βρίσκει” με Ισραήλ και η Σ.Αραβία μεσολαβεί για “να τα βρει” και με Αίγυπτο

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgRd4_lgCYRon7EImjsD9j9Jii1wB0rshpIfhoSljbEYcjeg27cAY27UWujurtiWwrQjC8kUUB8PJX9pMlIiFwyDPZRp4C8Pmq1GES4Y_vd5kXpM30UsqQs1jlPczHD57XlNRafy3s0eQ/s1600/h+toyrkia+ta+briskei+me+to+israil.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgRd4_lgCYRon7EImjsD9j9Jii1wB0rshpIfhoSljbEYcjeg27cAY27UWujurtiWwrQjC8kUUB8PJX9pMlIiFwyDPZRp4C8Pmq1GES4Y_vd5kXpM30UsqQs1jlPczHD57XlNRafy3s0eQ/s640/h+toyrkia+ta+briskei+me+to+israil.jpg" width="640" /></a></div>
 Της ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ Ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας Selman Bin Abdulaziz πραγματοποιεί πενθήμερη επίσκεψη στην Αίγυπτο. Ο Σαουδάραβας μονάρχης θα παραμείνει δυο μέρες στο Κάιρο , όπου θα έχει επίσημες συνομιλίες και μετά θα μεταβεί σε παραθαλάσσιο θέρετρο για διακοπές. Αμέσως μετά θα μεταβεί στην Τουρκία , όπου θα παραμείνει μεταξύ 11-13 Απριλίου. Σύμφωνα με πληροφορίες της αραβόφωνης εφημερίδας El Arabi El Cedid που εκδίδεται στο Λονδίνο, βασικό θέμα των συνομιλιών του Σαουδάραβα βασιλιά στο Κάιρο θα είναι η διαμεσολάβηση για τη βελτίωση των σχέσεων Αιγύπτου-Τουρκίας. Διπλωματικές πηγές δήλωσαν στην εφημερίδα ότι ο βασιλιάς θα προσπαθήσει να πείσει τον Πρόεδρο Σίσι να συμμετάσχει στη Σύνοδο Κορυφής της Οργάνωσης Ισλαμικής Συνεργασίας (ΙΙΤ) που θα πραγματοποιηθεί στην Κωνσταντινούπολη. Όπως είναι γνωστό οι σχέσεις του κ. Ερντογάν με τον κ. Σίσι κλονίστηκαν εξαιτίας της υποστήριξης του εκλεγμένου Προέδρου της Αιγύπτου κ. Μουρσι. Ο Τούρκος Πρόεδρος είχε κατηγορήσει τον κ. Σίσι για το Πραξικόπημα και τη φυλάκιση του Μουρσί. Η Άγκυρα ζητά απεγνωσμένα συμμάχους , γιατί αισθάνεται απομονωμένη από φίλους και συμμάχους, αφού έχει στο πλευρό της Μόνο το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία. Φυσικά επιθυμεί διακαώς να βελτιώσει τις σχέσεις της με την Αίγυπτο λόγω της Κυπριακής ΑΟΖ…. <div class="p1">
<a href="http://www.militaire.gr/" target="_blank">πηγή</a></div>

Η Τουρκία “τα βρίσκει” με Ισραήλ και η Σ.Αραβία μεσολαβεί για “να τα βρει” και με Αίγυπτο

Της ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ Ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας Selman Bin Abdulaziz πραγματοποιεί πενθήμερη επίσκεψη στην Αίγυπτο. Ο Σαουδάραβα...

Διαβάστε την συνέχεια

Ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών;

Ellada simera 0 κόσμος, Πρωτοσέλιδα 16:21

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX4KBgX8ygBukIcXrgDxaynO-_MBdhbB8RWK46SIlEGrtpZVQBTLIK76NePDwyUzhqvqAF6hVYubHrP7efZz3lW_VTkZXlY72gEw5eUgpQhPiocWuVYazoOryfeoILCtUXSBDzXZ_8bQg/s1600/oi+ypopsifioi+gia+tin+proedria+stin+ameriki.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="344" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgX4KBgX8ygBukIcXrgDxaynO-_MBdhbB8RWK46SIlEGrtpZVQBTLIK76NePDwyUzhqvqAF6hVYubHrP7efZz3lW_VTkZXlY72gEw5eUgpQhPiocWuVYazoOryfeoILCtUXSBDzXZ_8bQg/s640/oi+ypopsifioi+gia+tin+proedria+stin+ameriki.jpg" width="640" /></a></div>
 
Τιερί Μεϊσάν 
 
Ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) αναλύει εδώ το πολιτικό και εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ. Κατά τον ίδιο, το μοναδικό πραγματικό ζήτημα των προεδρικών εκλογών είναι να διατηρηθούν στην εξουσία οι WASP [W(hite) A(nglo-)S(axon) P(rotestant)], οι οποίοι δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ μετά την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Ενώ ο Τεντ Κρουζ και η Χίλαρι Κλίντον 
 
<a href="https://www.blogger.com/null"></a>φέρονται να είναι οι εγγυητές τους, η υποψηφιότητα του Ντόναλντ Τραμπ προαναγγέλλει μια βαθιά αναστάτωση του συστήματος που θα μπορούσε να συμβεί μόνο όταν οι Αγγλοσάξονες θα γίνουν μειοψηφία μέσα στο πληθυσμό. 
 
Οι προκριματικές αμερικανικές εκλογές προσφέρουν ένα θλιβερό θέαμα στο οποίο οι κύριοι υποψήφιοι φαίνονται να μην έχουν συνείδηση ότι οι επιπόλαιες κερδοσκοπικές και δημαγωγικές δηλώσεις τους θα έχουν συνέπειες, εσωτερικές και εξωτερικές, αν εκλεγούν πρόεδρος. 
 
Παρά τα φαινόμενα, ο προεδρικός θώκος δεν διαθέτει παρά μόνο περιορισμένες εξουσίες. Έτσι, ήταν προφανές σε όλους ότι ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους δεν είχε την ικανότητα να κυβερνήσει και ότι άλλοι το έκαναν γι 'αυτόν. Ομοίως σήμερα, είναι σαφές ότι ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δεν έχει καταφέρει να υπακουστεί από το σύνολο της κυβέρνησής του. Για παράδειγμα βλέπουμε στο έδαφος στην Ουκρανία και τη Συρία, οι άνδρες του Πενταγώνου να διεξαγάγουν έναν άγριο πόλεμο με εκείνους της CIA. Στην πραγματικότητα, η κύρια εξουσία του Λευκού Οίκου δεν είναι να διατάζει τους στρατούς, αλλά να διορίζει ή να επιβεβαιώσει το διορισμό 14.000 ανωτέρων υπαλλήλων –από τους οποίους 6.000 κατά την έναρξη της θητείας του προέδρου-. Πέρα από τα επιφαινόμενα, ο πρόεδρος είναι ο εγγυητής της διατήρησης της εξουσίας της άρχουσας τάξης· γι 'αυτό το λόγο, είναι η τελευταία και όχι ο Λαός που οργανώνει τις εκλογές. 
 
Υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 2, σημείο 1), ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία στο δεύτερο βαθμό όπως ισχυρίζονται ορισμένα μίντια σε πλήρη άγνοια, αλλά μόνο από τους 538 εκπρόσωπους των κυβερνητών. Το Σύνταγμα δεν υποχρεώνει τους κυβερνήτες να διορίσουν εκλέκτορες που αντιστοιχούν στις επιθυμίες των ψηφοφόρων τους κατά τη διάρκεια της συμβουλευτικής δημοσκόπησης που προηγείται. Έτσι, το 2000 το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών αρνήθηκε να ακυρώσει τους εκλέκτορες που διορίστηκαν από τον κυβερνήτη της Φλόριντας ενώ υπήρχε αμφιβολία για την εκφραζόμενη επιθυμία των ψηφοφόρων της εν λόγω πολιτείας. 
 
Υπενθυμίζουμε επίσης ότι οι "προκριματικές" δεν οργανώνονται από τα πολιτικά κόμματα, όπως στην Ευρώπη, αλλά και από τις πολιτείες -υπό την ευθύνη των κυβερνητών-, η καθεμία σύμφωνα με το δικό της σύστημα. Οι προκριματικές σχεδιάζονται έτσι ώστε, in fine , τα μεγάλα κόμματα να παρουσιάσουν έναν προεδρικό υποψήφιο που να είναι συμβατός με τα συμφέροντα των κυβερνητών. Οργανώνονται λοιπόν με το μοντέλο του σοβιετικού «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» έτσι ώστε να αποκλειστεί οποιοδήποτε άτομο φορέας μιας πρωτότυπης σκέψης ή απλώς ύποπτος ότι αμφισβητεί το σύστημα, υπέρ μιας «συναινετικής» προσωπικότητας. Σε περιπτώσεις όπου οι πολίτες που συμμετέχουν θα αποτύχουν να προτείνουν έναν υποψήφιο ή προπαντός αν διορίσουν έναν, αλλά δεν είναι συμβατός με το σύστημα, το συνέδριο του κόμματος που θα ακολουθήσει θα αποφασίσει, στην ανάγκη ανατρέποντας τη ψηφοφορία των πολιτών. 
 
Οι προκαταρτικές αμερικανικές εκλογές δεν αποτελούν συνεπώς μια «δημοκρατική στιγμή», αλλά αντίθετα μια διαδικασία η οποία, από τη μία πλευρά επιτρέπει στους πολίτες να εκφραστούν, και από την άλλη, μια διαδικασία που τους προτρέπει να εγκαταλείψουν τα συμφέροντά και τις ιδέες τους για να τοποθετηθούν πίσω από έναν υποψήφιο ο οποίος συμμορφώνεται με το σύστημα. 
 
Το 2002, ο Robert A. Dahle, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Yale, δημοσίευσε μια μελέτη σχετικά με το πώς γράφτηκε το Σύνταγμα το 1787 για να εξασφαλιστεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα ήταν ποτέ μια αληθινή δημοκρατία . Πιο πρόσφατα, το 2014, δύο καθηγητές Πολιτικών Επιστημών, ο Martin Gilens στο Πρίνστον και ο Benjamin I. Page στο Northwestern, έδειξαν ότι το σύστημα έχει εξελιχθεί έτσι ώστε σήμερα όλοι οι νόμοι ψηφίζονται κατόπιν αιτήματος και υπό τον έλεγχο μιας οικονομικής ελίτ χωρίς ποτέ να λαμβάνονται υπόψη οι απόψεις του πληθυσμού . 
 
Η προεδρία του Μπαράκ Ομπάμα επισημάνθηκε από την χρηματοπιστωτική, και, στη συνέχεια οικονομική κρίση, το 2008, της οποίας η κύρια συνέπεια είναι το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου. Μέχρι τώρα, αυτό που ένωνε τους Αμερικανούς, ήταν το «αμερικανικό όνειρο», η ιδέα ότι ο καθένας μπορούσε να βγει από τη φτώχεια και να γίνει πλούσιος από τον καρπό της εργασίας του. Μπορούσε ο καθένας να παραδεχθεί όλα τα είδη των αδικιών με τον όρο να έχει την ελπίδα ότι «μπορεί να τα καταφέρει». Από τούδε και στο εξής, με την εξαίρεση των «υπερ-πλουσίων» για τους οποίους ο πλουτισμός δεν έχει τέλος, το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει κανείς είναι να μη καταρρεύσει. 
 
Το τέλος του «αμερικανικού ονείρου» οδήγησε πρώτα στη δημιουργία κινημάτων της οργής στη δεξιά, το Tea Party το 2009 και στην αριστερά το Occupy Wall Street το 2011. Η γενική ιδέα ήταν ότι το άνισο σύστημα δεν ήταν πλέον αποδεκτό, όχι επειδή είχε φθαρεί, αλλά επειδή είχε γίνει σταθερό και μόνιμο. Οι υποστηρικτές του Tea Party υποστήριζαν ότι για να πάνε τα πράγματα καλύτερα, έπρεπε να μειωθούν οι φόροι και ο καθένας να τα καταφέρει μόνος του, αντί να περιμένει μια κοινωνική προστασία· ενώ εκείνοι του Occupy Wall Street πίστευαν ότι θα έπρεπε αντίθετα, να επιβληθεί φορολογία στους υπερ-πλουσίους και να αναδιανεμηθούν αυτά που θα τους είχαν πάρει. 
 
Ωστόσο, αυτό το βήμα ξεπεράστηκε το 2015 με τον Ντόναλντ Τραμπ, έναν δισεκατομμυριούχο που δεν αμφισβητεί το σύστημα, αλλά ισχυρίζεται ότι έχει ωφεληθεί από το "αμερικανικό όνειρο" και ότι μπορεί να το ανακινήσει. Έτσι, εν πάση περιπτώσει, κατάλαβαν οι πολίτες το σύνθημα του « America great again! » (Η Αμερική μεγάλη και πάλι!). 
 
Οι υποστηρικτές του δεν σκοπεύουν να σφίξουν λίγο περισσότερο τη ζώνη τους για να χρηματοδοτηθεί το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα και να αναζωογονηθεί ο ιμπεριαλισμός, αλλά ελπίζουν ότι θα τους δοθεί η δυνατότητα, με τη σειρά τους, να πλουτίσουν, όπως το έκαναν γενιές Αμερικανών πριν από αυτούς. 
 
Ενώ το Tea Party και το Occupy Wall Street νομιμοποίησαν αντίστοιχα τις υποψηφιότητες του Τεντ Κρουζ στους Ρεπουμπλικάνους και του Bernie Sanders στους Δημοκρατικούς, η υποψηφιότητα του Ντόναλντ Τραμπ απειλεί τις πάγιες θέσεις εκείνων που προστατεύτηκαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2008, κλειδώνοντας το σύστημα. Εμφανίζεται επομένως, όχι αντίθετος στους υπερ-πλούσιους, αλλά στους ανώτερους υπαλλήλους και επαγγελματίες πολιτικούς, σε όλους τους «βολεμένους έχοντες», που απολαμβάνουν μεγάλο εισόδημα χωρίς ποτέ να πάρουν προσωπικό ρίσκο. Αν θέλετε να συγκρίνετε τον Ντόναλντ Τραμπ με ευρωπαϊκές προσωπικότητες, δεν πρέπει να συγκριθεί ούτε με τον Ζαν-Μαρί Λεπέν ή τον Jörg Haider, αλλά με τον Bernard Tapie και τον Μπερλουσκόνι 
 
<img height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEj4enM9r6G_WUW2Vgl85geoEotUcHQpSPBhgciSnXF24Q-DYumJZJgxbPSfMOuqKnVUUiHn8R5WMOnBUSZ87-Pp6QAIkHkrlywVPD4Cy5SL8PFkplSdmSLZXch7ItTE2RiQhp-6Q3eCVyy96_8OjyN9kKK9PFoKYorj0lerKAunv5TFj4k8OafSFuhJ29pCyzg=" width="640" /> 
 
Πώς θα αντιδράσουν οι κυβερνήτες; 
Ποιον θα βάλουν να εκλεγεί πρόεδρος; 
 
Μέχρι στιγμής, η αμερικανική «αριστοκρατία» -σύμφωνα με την έκφραση του Alexander Hamilton αποτελούταν αποκλειστικά από WASP, δηλαδή από τους White Anglo-Saxons Protestants (λευκοί αγγλοσάξονες και προτεστάντες) [Αρχικά το "P" σήμαινε «Πουριτανοί», αλλά με το χρόνο, ο ορισμός επεκτάθηκε σε όλους τους «προτεστάντες»]. Ωστόσο, η πρώτη εξαίρεση συνέβη το 1961 με τον Ιρλανδό καθολικό Τζον Κένεντι, ο οποίος επέτρεψε να επιλυθεί ειρηνικά το πρόβλημα του φυλετικού διαχωρισμού. Και η δεύτερη το 2008 με τον μαύρο Κενυάτη Μπαράκ Ομπάμα, γεγονός που επέτρεψε να δοθεί η ψευδαίσθηση της φυλετικής ενσωμάτωσης. 
 
Παρ 'όλα αυτά, σε καμία από αυτές τις δυο περιπτώσεις, ο εκλεγμένος δεν έκανε χρήση της εξουσίας του για να ανανεώσει την άρχουσα τάξη. 
Κανένας από τους δυο, παρά την υπόσχεση για γενικό αφοπλισμό για τον πρώτο και πυρηνικό αφοπλισμό και για τον δεύτερο, δεν μπορούσε να αναλάβει τίποτα εναντίον του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος. Είναι αλήθεια ότι και στις δύο περιπτώσεις τους είχαν επιβάλει έναν από τους αντιπρόσωπους του ως αντιπρόεδρο, τον Λίντον Τζόνσον και τον Joe Biden· ένα εναλλακτικό μέτρο που ενεργοποιήθηκε στην περίπτωση του Κένεντι. 
Ο Ντόναλντ Τραμπ, από τη πλευρά του, ενσαρκώνει με το αντισυμβατικό λέγειν του, ένα λαϊκισμό σε αντίθεση με τους συμβατικούς τρόπους του "πολιτικά ορθού" που αγαπούν οι WASP. Είναι σαφές ότι η στραβή συμφωνία μεταξύ του πρόεδρου του National Governors Association (εθνική ένωση των κυβερνητών), του κυβερνήτη της Γιούτα Gary Herbert και του Ντόναλντ Τραμπ, δείχνει ότι μια συμφωνία μεταξύ του τελευταίου και της άρχουσας τάξης θα είναι πολύ δύσκολη να βρεθεί. 
 
Υπάρχουν άλλες δύο επιλογές: η Χίλαρι Κλίντον και ο Τεντ Cruz. Ο τελευταίος είναι ένας ισπανόφωνος που έγινε διανοητικά WASP μετά την "αλλαξόπιστη" του στο ευαγγελικό προτεσταντισμό. Ο διορισμός του μπορεί να επιτύχει μια παρόμοια επιχείρηση με αυτή της εκλογής του Ομπάμα, αυτή τη φορά, δείχνοντας προθυμία να ενταχθούν οι "Λατίνοι" μετά το χάιδεμα των "Μαύρων". Δυστυχώς, αν και ξεκίνησε από μια εταιρεία που εργάζεται τόσο για τη CIA όσο και για το Πεντάγωνο, πρόκειται για ένα εντελώς τεχνητό πρόσωπο που θα δυσκολευτεί να φορέσει το κοστούμι. 
 
Παραμένει η Χίλαρι Κλίντον, η φεμινίστρια δικηγόρος, της οποίας η εκλογή θα επέτρεπε να παρουσιαστεί ως θέληση της ενσωμάτωσης των γυναικών. Αλλά η παράλογη συμπεριφορά και οι κρίσεις υστερικής οργής της δεν μπορούν παρά να προκαλέσουν ανησυχία. Ωστόσο, βρίσκεται υπό σοβαρή δικαστική έρευνα που επιτρέπει να της ασκηθεί ένας διαρκής εκβιασμός και ως εκ τούτου να την ελέγχουν. 
 
Σε κανένα σημείο αυτής της ανάλυσης, δεν περίγραφα τα προγράμματα των υποψηφίων. Είναι επειδή δεν μετράνε στην πραγματικότητα, στην τοπική πολιτική φιλοσοφία. 
 
Από την εποχή της "Κοινοπολιτείας" του Όλιβερ Κρόμγουελ, η αγγλοσαξονική πολιτική σκέψη θεωρεί την έννοια του γενικού συμφέροντος ως σφετερισμό που στοχεύει να καλύψει δικτατορικές προθέσεις. Οι υποψήφιοι δεν έχουν λοιπόν πρόγραμμα για τη χώρα τους, αλλά «θέσεις» σε συγκεκριμένα θέματα, τα οποία τους επιτρέπουν να αποκτήσουν «υποστηρίξεις». Οι εκλεγμένοι -ο πρόεδρος, οι βουλευτές, οι κυβερνήτες, οι εισαγγελείς, οι σερίφηδες, κ.λπ.- δεν ισχυρίζονται ότι εξυπηρετούν το κοινό καλό, αλλά ικανοποιούν τη μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία των ψηφοφόρων τους. Σε μια προεκλογική συγκέντρωση, ένας υποψήφιος ποτέ δεν θα παρουσιάσει τη «κοσμοθεωρία» του, αλλά θα παραδώσει το κατάλογο των υποστηρίξεων που διαθέτει ήδη για να καλέσει και άλλες "κοινότητες" να τον εμπιστευτούν έτσι ώστε να τους υπερασπιστεί. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πολιτική προδοσία στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι να αλλάξει κόμμα, αλλά να δράσει εναντίον των υποτεθειμένων συμφερόντων της κοινότητας του. 
 
Η πρωτοτυπία αυτής της ιδέας είναι ότι οι πολιτικοί δεν έχουν την υποχρέωση για συνοχή στις ομιλίες τους, αλλά μόνο για τα συμφέροντα που υπερασπίζονται. Για παράδειγμα, μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι τα έμβρυα είναι ανθρώπινα όντα και να καταδικάσει την άμβλωση στο όνομα της προστασίας της ανθρώπινης ζωής, και στη συνέχεια, στην επόμενη πρόταση, να υποστηρίξει το υποδειγματικό χαρακτήρα της θανατικής ποινής. 
 
Δεν θα υπάρξει μεγάλη διαφορά μεταξύ της πολιτικής που θα ακολουθήσει ο ευαγγελιστής Τεντ Κρουζ, η φεμινίστρια Χίλαρι Κλίντον ή ο μαρξιστής Bernie Sanders. Και οι τρεις αναμένεται να περπατήσουν στα βήματα που ήδη περιγράφονται από τον George W. Bush και τον Μπαράκ Ομπάμα. 
 
Ο Τεντ Κρουζ αναφέρεται στη Βίβλο –στην ουσία σε εβραϊκές αξίες της Παλαιάς Διαθήκης- και απευθύνεται σε θρησκευτικό εκλογικό σώμα με επιστροφή στις θεμελιώδεις αξίες των «Πατέρων Ιδρυτών». Το ξεμπλοκάρισμα του συστήματος θα ήταν λοιπόν ένα προσωπικό ηθικό ζήτημα, και τα χρήματα υποτίθενται ότι θα ήταν «δώρο του Θεού σε εκείνους που τον φοβούνται». 
 
Από την πλευρά της, η Χίλαρι Κλίντον οδηγεί την εκστρατεία της προς τις γυναίκες και θεωρεί ως δεδομένη την ψήφο εκείνων που πλούτισαν υπό την προεδρία του συζύγου της. Για εκείνους, το ξεμπλοκάρισμα του συστήματος θα ήταν μόνο μια οικογενειακή υπόθεση. 
 
Ενώ ο Bernie Sanders καταγγέλλει τη υφαρπαγή του πλούτου από το 1% του πληθυσμού και ζητεί την αναδιανομή του. Οι υποστηρικτές του ονειρεύονται μια επανάσταση από την οποία θα επωφεληθούν, χωρίς να χρειαστεί να τη κάνουν. 
 
Μόνο η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια αλλαγή στο σύστημα. Σε αντίθεση με τις δηλώσεις του, είναι ο μόνος λογικός υποψήφιος, επειδή δεν είναι πολιτικός, αλλά ένας επιχειρηματίας, ένας dealmaker. Αγνοεί τα πάντα για τα θέματα που θα πρέπει να αντιμετωπίσει και δεν έχει κανένα a priori. Θα αρκεστεί να πάρει αποφάσεις σύμφωνα με τις συμμαχίες που θα σχηματίσει, βλέποντας και κάνοντας. Για το καλύτερο ή για το χειρότερο. 
 
 
<img height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEj8TWU5KuDEIEn3GoC6VZRMTzuo8fTDNJxDN8tTk7bXCtyHO_xk86kRd_er-gnPLGcbv0XbwC-dE0ACnCcsbfy0qpPHXTxySrKskRUXINQME2FMJmN7AlRFuq8oej7MdqSc8i5M6v_VZQPeQhoUKxoFv4aPUOpdKFRB0eInMTLf9AxlPTiHkKndS4QcvHJAdFI=" width="468" /> 
 
Περίεργα, οι πολιτείες όπου κέρδισε ο Bernie Sanders είναι σχεδόν οι ίδιες με εκείνες του Τεντ Κρουζ, ενώ εκείνες του Ντόναλντ Τραμπ περιλαμβάνουν σχεδόν το σύνολο αυτών της Χίλαρι Κλίντον. Είναι επειδή, ασυνείδητα, οι πολίτες συλλαμβάνουν το μέλλον τους, είτε μέσω της ηθικής που θα επιτρέψει την εξαγορά και μετά τον εμπλουτισμό (Σάντερς και Κρουζ) είτε μέσω της εργασίας και της υλικής επιτυχίας που φέρεται ότι θα φέρει (Τραμπ και Κλίντον). 
 
Σε αυτό το σημείο, είναι αδύνατο να προβλέψουμε ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος και αν αυτό έχει καμία σημασία. 
 
Αλλά για αναπόφευκτους δημογραφικούς λόγους, αυτό το σύστημα θα καταρρεύσει από μόνο του τα επόμενα χρόνια, δεδομένου ότι οι Αγγλοσάξονες θα γίνουν μειονότητα. 
 
<a href="http://www.analystsforchange.org/" target="_blank">πηγή</a>

Ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών;

Τιερί Μεϊσάν Ο Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan) αναλύει εδώ το πολιτικό και εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ. Κατά τον ίδιο, το μοναδικό πραγματι...

Διαβάστε την συνέχεια

Το "πιόνι" του Ναγκόρνο Καραμπάχ

Ellada simera 0 κόσμος 16:07

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjppXJHPNuojqfz-Qj7G9uaHeyFxqGDjQsNrMOaoHMpS0KAxN2kHL4666GXyfmgqeztxLAZwXaVAE9YSBPXaODE1-9ylMqMX-D2zfuDYPulcn-kLp9cfKeh2RP0aJGigWyKK_oHu83NF2o/s1600/nagorno-karabakh.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjppXJHPNuojqfz-Qj7G9uaHeyFxqGDjQsNrMOaoHMpS0KAxN2kHL4666GXyfmgqeztxLAZwXaVAE9YSBPXaODE1-9ylMqMX-D2zfuDYPulcn-kLp9cfKeh2RP0aJGigWyKK_oHu83NF2o/s640/nagorno-karabakh.jpg" width="640" /></a></div>
 Στη μεγάλη γεωπολιτική σκακιέρα, όπου κρίνεται η νέα παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων, μετακινήθηκε πρόσφατα ένα ακόμη εκρηκτικό πιόνι, αυτό του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Αν και η κατάσταση, τους τελευταίους μήνες, στην γραμμή αντιπαράθεσης τού, σχεδόν λησμονημένου, πολεμικού μετώπου, ήταν αρκετά ανήσυχη, λίγοι ανέμεναν την ιλιγγιώδη ανάφλεξή του. Η απόπειρα, στις 2 και 3 Απριλίου, ενός blitzkrieg που επιχείρησε το Μπακού, μπορεί να μην ολοκληρώθηκε, τού απέφερε ωστόσο εδαφικά και, κυρίως, γεωστρατηγικά κέρδη, ενώ έπιασε εξ απήνης τη διεθνή κοινότητα. <div>
 <div>
Της έκπληξης εξαιρέθηκαν μόνον ο Ερντογάν και συγκεκριμένα υπεραντλαντικά κέντρα αποφάσεων, που φαίνεται ότι έπαιξαν, παρασκηνιακά, καθοριστικό ρόλο στην αιφνιδιαστική επίθεση που διέταξε ο Ιλχάμ Αλίγιεφ. Ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν είχε συναντηθεί με τον νεο-σουλτάνο, στις 15 Μαρτίου, ενώ η έναρξη της επιχείρησης ανακατάληψης του Καραμπάχ τον βρήκε στις ΗΠΑ. Οι συμπτώσεις είναι πολλές για χαρακτηριστούν τυχαίες. Όπως επίσης το ότι η έκρηξη στην Υπερκαυκασία εκδηλώνεται τη στιγμή που στη Συρία καταρρέει η πολύχρονη εκστρατεία Ισλαμιστών-Τουρκίας-Σαουδικής Αραβίας και κάποιων δυτικών κέντρων που την υποστήριξαν. Είναι προφανές ότι, η αντιπαράθεση Αζερμπαϊτζάν-Αρμενία, ιδιαίτερα αν ξεφύγει και εξελιχθεί σε γενικευμένο πόλεμο, υπονομεύει πρωτίστως την ρωσική πολιτική σε όλη την περιφέρεια της Μέσης Ανατολής και Κεντρικής Ασίας.</div>
<div>
 </div>
<div>
 Ως εκ τούτου, η διατήρηση της εύθραυστης εκεχειρίας που επετεύχθη είναι αρκετά δύσκολο να διατηρηθεί, παρά τις τιτάνιες προσπάθειες της ρωσικής διπλωματίας που συνεπικουρείται και από το Ιράν. Δεν θα πρέπει, όμως, να αποκλειστεί και το ενδεχόμενο, η λύση του δράματος να είναι εντελώς διαφορετική απ’ αυτήν που υπολόγιζαν όσοι υποδαύλισαν την παρούσα κρίση.<a href="https://www.blogger.com/null"></a> Το Ναγκόρνο Καραμπάχ, ή Αρτσάχ, είναι μια αρμενική περιοχή που βρέθηκε σε καθεστώς αυτονομίας εντός των ορίων της σοβιετικής δημοκρατίας του Αζερμπαϊτζάν. Η μόνιμη εχθρότητα Αρμενίων και Αζέρων εκδηλώθηκε με σφοδρότητα το 1988, και οι συγκρούσεις που ξέσπασαν στάθηκαν ως μια από τις αφορμές της διάλυσης του σοβιετικού κράτους. Η ένδειξη απόλυτης αδυναμίας εκ μέρους του Γκορμπατσώφ να επιλύσει το πρόβλημα αποτέλεσε τη θρυαλλίδα της εκδήλωσης παρόμοιων, εν υπνώσει, εθνοτικών αντιθέσεων και διεκδικήσεων σε όλη τη σοβιετική επικράτεια. Ο πόλεμος Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας έληξε το 1994, και αφού άφησε πίσω του πάνω από 20 χιλιάδες νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Απόλυτη νικήτρια της αναμέτρησης αναδείχθηκε τότε η Αρμενία, η οποία όχι μόνον κέρδισε το Καραμπάχ αλλά και επτά επαρχίες που παρεμβάλλονται μέχρι αυτόν τον αρμενικό θύλακα. Από τότε, το μέτωπο βρισκόταν σε σχετική καταστολή, με εποχικές αναζωπυρώσεις, που δεν δημιουργούσαν ανησυχία. Στο Μπακού, όμως, ποτέ δεν συμφιλιώθηκαν με την ιδέα της αποδοχής των τετελεσμένων της πολεμικής περιπέτειας της δεκαετίας του 1990. Τα μυθικά έσοδα από τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου επέτρεψαν στον αζερικό στρατό να εξοπλισθεί με σύγχρονα οπλικά συστήματα.</div>
<div>
 </div>
<div>
 Μάλιστα, μια από τις σημαντικότερες πηγές των εξοπλιστικών προγραμμάτων του Αζερμπαϊτζάν είναι η Ρωσία, ενώ σοβαρό μερίδιο κατέχει και το Ισραήλ, που ασκεί έντονη επιρροή στην αζερική ηγεσία. Αντιθέτως, η Αρμενία, η οποία μαστίζεται από έλλειψη πόρων αλλά και εσωτερικές αντιθέσεις –έφθασε πρόσφατα στα πρόθυρα «έγχρωμης επανάστασης»- έχει αφεθεί στην απόλυτη προστασία της Μόσχας. Στο αρμενικό έδαφος λειτουργούν ισχυρές ρωσικές στρατιωτικές βάσεις, ενώ το Ερεβάν συμμετέχει και στην Ευρασιατική Ένωση και στον αμυντικό συνασπισμό -Οργανισμός Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας- που ηγείται η Ρωσία. Παρά το γεγονός ότι το Μπακού ανήκει εν πολλοίς στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, αλλά και της Τουρκίας, αποφεύγει συστηματικά την αντιπαράθεση με τον ρωσικό παράγοντα. Από την πλευρά της η Μόσχα, αν και προσφέρει αφειδώς την υποστήριξή του στο Ερεβάν, προσπαθεί ταυτοχρόνως να εκμεταλλευθεί τη διάθεση του Αλίγιεφ για στενή συνεργασία. Η πολιτική του Πούτιν στην Υπερκαυκασία στόχευε σταθερά στην ανάδειξη της Μόσχας ως εγγυήτρια δύναμη διατήρησης της ειρήνης μεταξύ των εχθρικών μερών. Οι ισορροπίες ωστόσο είναι πολύ λεπτές και η ρωσική στρατηγική είχε ακόμη δρόμο για να ολοκληρωθεί. Εν τω μεταξύ, οι εξελίξεις στο συριακό μέτωπο, και η προφανής ενίσχυση της Ρωσίας, σήμαναν συναγερμό στο αντι-ρωσικό στρατόπεδο, το οποίο αποφάσισε να απαντήσει και μάλιστα εις διπλούν. Η μία κίνηση ήταν τα «Panama Papers», τα οποία επιδιώκουν, μέσω μιας μακράς επικοινωνιακής διαδικασίας, την ηθική αποδόμηση του Πούτιν, και η άλλη το άνοιγμα ενός νέου μετώπου στην Υπερκαυκασία. Για την Ρωσία, αυτή την στιγμή, η αντιπαράθεση Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, αν μάλιστα εξελιχτεί σε γενικευμένο πόλεμο, θα είναι το χειρότερο δυνατό σενάριο. Σε μια τέτοια περίπτωση, η Μόσχα θα είναι υποχρεωμένη να χειριστεί ταυτόχρονα τρεις ανοιχτές συγκρούσεις: στην Ουκρανία, στη Συρία και στην Υπερκαυκασία. Αυτό σημαίνει ότι η παρουσία της Ρωσίας στη Συρία θα αποδυναμωθεί, όπως επίσης και η προσπάθεια επανασχεδιασμού της Μέσης Ανατολής, στους επόμενους μήνες, σε συνεργασία με την κυβέρνηση Ομπάμα. Για το λόγο αυτό, ο Ερντογάν, του οποίου τα σχέδια έχουν πλήρως ανατραπεί στη Συρία και την ίδια ώρα έχει κηρύξει τον πόλεμο στους Κούρδους του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, απέδειξε για μια ακόμη φορά πόσο επικίνδυνος και απρόβλεπτος είναι. Παρώθησε τον Αλίγιεφ στην πολεμική περιπέτεια, με τη αναμφίβολα σύμφωνη γνώμη αμερικανικών κύκλων, επιβεβαιώνοντας και επισήμως ότι η Τουρκία θα βοηθήσει το Μπακού να ανακαταλάβει το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Αμφιβολία δεν υπάρχει και για το ότι στις τάξεις του αζερικού στρατού έχουν ενταχθεί πολυάριθμοι Τούρκοι «σύμβουλοι». Η επίθεση του Αζερμπαϊτζάν δεν ήταν άριστα σχεδιασμένη. Εντούτοις, αιφνιδίασε τους Αρμένιους και ωφελήθηκε από τα αμυντικά τους κενά. Οι οχυρώσεις, όπως και τα ναρκοπέδια, αποδείχθηκαν ότι ήταν εύκολα προσβάσιμα για μεγάλες ομάδες δολιοφθοράς. Αρχικώς. ο αζερικός στρατός έκανε εύκολη προέλαση και κέρδισε κάποια εδάφη. Από την πλευρά τους οι Αρμένιοι ανταπέδωσαν με πυρά πυροβολικού, και αναχαίτισαν τη αζερική διείσδυση, ενώ γρήγορα λειτούργησε η στρατολόγηση εθελοντών. Οι απώλειες, ως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές ήταν πάνω από 60 άνθρωποι, μεταξύ αυτών και άμαχοι. Την παύση των εχθροπραξιών, εκτός της τουρκικής παραφωνίας, ζήτησε η διεθνής κοινότητα, και κυρίως η Μόσχα, η Ουάσιγκτον και το Παρίσι, τόσο σε επίπεδο υπ. Εξωτερικών όσο και στο πλαίσιο της ομάδας Μινσκ του ΟΑΣΕ. Βεβαίως, όπως σημείωσε ένας Ρώσος αναλυτής, οι εκκλήσεις για ειρήνη είναι άνευ αξίας, καθώς στο Αζερμπαϊτζάν «το κρατικό δόγμα έχει θεμελιωθεί στη δίψα για στρατιωτική ρεβάνς και τίποτε άλλο δεν υπάρχει εκτός από αυτό, τότε το να πείσεις και ακόμη να κηρύξεις το μήνυμα της ειρήνης, είναι επικίνδυνη αυταπάτη, ψευδαίσθηση. Είναι σαν να απαγορεύσεις στον λέοντα να κατασπαράξει την αντιλόπη. Θα την φάει οπωσδήποτε, μόλις στρέψουμε το βλέμμα μας αλλού». Το Ερεβάν από την πλευρά του, βλέποντας ότι έχει περιέλθει σε δύσκολη θέση, και αντιλαμβανόμενο ότι η Μόσχα εξακολουθεί να προσπαθεί να διατηρήσει κάποιες ισορροπίες στην περιοχή, απειλεί με την προσάρτηση του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Αυτό θα σήμαινε ότι σε περίπτωση επίθεσης από το Αζερμπαϊτζάν τα κράτη του ΟΣΣΑ θα έπρεπε να συνδράμουν στρατιωτικά την Αρμενία. Οι Αρμένιοι χρησιμοποιούν ως ανάλογο παράδειγμα την χερσόνησο της Κριμαίας, η οποία ενσωματώθηκε στη Ρωσική Ομοσπονδία, και θεωρείται απ’ όλα τα μέλη της συμμαχίας ως ρωσικό έδαφος. Από την άλλη το Μπακού, ενθαρρυμένο από την επιτυχία του, απειλεί με επανάληψη των επιθέσεων και διεκδικεί την επιστροφή, όπως διατείνεται, των εδαφών του. Βέβαια, γνωρίζει ότι αν επιχειρήσει ολοκληρωτικό πόλεμο δεν θα αφήσει στην Μόσχα άλλη επιλογή από το να βρεθεί στο πλευρό της Αρμενίας και τότε, ακόμη και με μια υποτιθέμενη τουρκική συνδρομή, έχει να χάσει πολύ περισσότερα απ’ όσα ίσως κερδίσει. Ο Αλίγιεφ γνωρίζει ότι αυτό το σενάριο ωφελεί πρωτίστως την Άγκυρα και τους κύκλους που επιδιώκουν ένα νέο αντιρωσικό μέτωπο. Αυτό που εμφανίζεται ως η πιο ρεαλιστική προοπτική είναι μόνον μια συμφωνία η οποία να δίνει πίσω στο Αζερμπαϊτζάν τα αζερικά εδάφη που κατέχει η Αρμενία, εκτός του Ναγκόρνο Καραμπάχ, και σε αντάλλαγμα να δημιουργηθεί ένας διάδρομος μεταξύ της Αρμενίας και της μικρής αυτής Δημοκρατίας. Ανάλογος διάδρομος μπορεί να δημιουργηθεί, σε αντάλλαγμα, από το Αζερμπαϊτζάν προς τον αζέρικο θύλακα του Ναχιτσεβάν στην Αρμενία. Τη λύση αυτή ωστόσο την απορρίπτουν τα δύο αντιμαχόμενα μέρη. Ιδιαίτερα για τους Αρμένιους επικρατεί ο εύλογος φόβος ότι ένας διάδρομος καταλαμβάνεται πολύ εύκολα σε μια πιθανή πολεμική σύγκρουση. Το μόνο επιχείρημα που θα μπορούσε να πείσει τους εμπλεκόμενους θα ήταν η εγγύηση ενός τρίτου παράγοντα. Αυτόν τον ρόλο ο μόνος που μπορεί να τον παίξει στην περιοχή είναι η Ρωσία. Κι αυτό το γνωρίζουν και το Ερεβάν και το Μπακού. Το γνωρίζουν όμως και όλοι οι υπόλοιποι παίκτες, πρωτίστως η Άγκυρα και η Ουάσιγκτον. Όπως είναι φυσικό, κανείς απ’ αυτούς δεν είναι διατεθειμένος να παραδώσει το υπερπολύτιμο για τα ενεργειακά του αποθέματα και τη στρατηγική του θέση Αζερμπαϊτζάν στον ρωσικό παράγοντα. Μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το πιθανότερο είναι να ρίξουν περισσότερο «λάδι στη φωτιά». <a href="http://sotiriosdemopoulos.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a></div>
</div>

Το "πιόνι" του Ναγκόρνο Καραμπάχ

Στη μεγάλη γεωπολιτική σκακιέρα, όπου κρίνεται η νέα παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων, μετακινήθηκε πρόσφατα ένα ακόμη εκρηκτικό πιόνι, αυτό τ...

Διαβάστε την συνέχεια

ΝΑΤΟ: Θέλουμε ή όχι τα πλοία στο Αιγαίο; - Επίσκεψη Στόλτενμπεργκ σε Ελλάδα και Τουρκία

Ellada simera 0 Εξωτερική Πολιτική, ΝΑΤΟ 15:59

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ2m9f8TL3NqxfSm8ekEWxzdBCu_quzBKHkNydZ3EuAcaMLGA_xWG_RmMqqvKq0mOEVDgo2vNv21Pud9sFrbNv5vIoAHiNV4Uwsf5wdQw8wDgCp0fU5yLBSgnlsqp8jH6fySL13Rq1ulE/s1600/SNMG2+h+poreia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="356" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZ2m9f8TL3NqxfSm8ekEWxzdBCu_quzBKHkNydZ3EuAcaMLGA_xWG_RmMqqvKq0mOEVDgo2vNv21Pud9sFrbNv5vIoAHiNV4Uwsf5wdQw8wDgCp0fU5yLBSgnlsqp8jH6fySL13Rq1ulE/s640/SNMG2+h+poreia.jpg" width="640" /></a></div>
 
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΗΛΙΑΔΗ 
 
 Θέλουμε ή όχι το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο; Το ερώτημα αυτό καλείται να απαντήσει η κυβέρνηση μέσα στις επόμενες ώρες, καθώς στις 11 Απριλίου λήγει η διπλωματική άδεια που έχει δοθεί στα πλοία του ΝΑΤΟ για να επιχειρούν στα ελληνικά χωρικά ύδατα. 
Αυτό που έχει φανεί από την έναρξη της “δράσης” του ΝΑΤΟ μέχρι σήμερα, είναι ότι δεν είχε καμία ουσιαστική συμμετοχή σε αυτό που όριζε η αποστολή του: στη μείωση των προσφυγικών ροών. 
 
Η ιδέα να ρίξουν μερικά πολεμικά πλοία στο Αιγαίο, για να συλλέγουν πληροφορίες για βάρκες, φαίνεται πως δεν ήταν καθόλου αποτελεσματική και ότι κυρίως εξυπηρετούσε άλλες σκοπιμότητες. 
<ul>
<li>Η Μέρκελ ήθελε να μπορεί να λέει στους ψηφοφόρους της “μέχρι και το ΝΑΤΟ έφερα στο Αιγαίο”, ώστε να σταματήσει την ελεύθερη πτώση που σημείωνε η δημοφιλία της.</li>
<li>Η Τουρκία ήθελε να κατοχυρώσει μέσω του ΝΑΤΟ όλες τις απαιτήσεις της στο Αιγαίο.</li>
<li>Και το ίδιο το ΝΑΤΟ ως Συμμαχία ήθελε να έχει μια δύναμη πολύ κοντά στη Συρία.</li>
</ul>
Ωστόσο όπως διαφάνηκε αυτό το διάστημα, αυτός που πραγματικά ελέγχει τις προσφυγικές ροές είναι η Τουρκία. Όποτε θεωρεί ότι τη συμφέρει, ανοίγει ελεγχόμενα την “κάνουλα” στο Αιγαίο, στα σημεία που η Άγκυρα επιθυμεί, ενώ στα άλλα που θέλει να κατοχυρώσει αξιώσεις, κλείνει εντελώς τις ροές, χρησιμοποιώντας τα επίσημα στατιστικά στοιχεία των προσφυγικών ροών.  
 
Αποτέλεσμα ήταν ένα πολύ σοβαρό πλήγμα στο γόητρο του ΝΑΤΟ το οποίο φαίνεται πλήρως αναποτελεσματικό στην αποστολή του. Είναι προφανές ότι η Τουρκία δεν κατάφερε να περάσει όλα όσα ήλπιζε σε επίπεδο στρατιωτικής επιτροπής και αποφάσισε να τα επιβάλει στην πράξη, επιχειρώντας ουσιαστικά να απομακρύνει τα συμμαχικά πλοία από το Αιγαίο, αφού δεν χρησιμεύουν σε κάτι. 
 
Και η Ελλάδα περιμένει αποτελέσματα από την επιχείρηση, τα οποία δεν τα έχει δει. Δεν είναι τυχαίο το τηλεφώνημα που είχε κάνει προ ημερών ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, όπου του είχε μεταξύ άλλων επισημάνει ότι το ΝΑΤΟ είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή ειδοποιήσει μόνο για τρία περιστατικά. 
 
Το ερώτημα που προκύπτει τώρα είναι “θέλουμε ή όχι το ΝΑΤΟ” ή μάλλον πιο καλά διατυπωμένο “συμφέρει ή όχι την Ελλάδα η ΝΑΤΟϊκή παρουσία στο Αιγαίο”; 
 
Οι Σύμμαχοι επίσης, μάλλον ψάχνουν τρόπο να απεμπλακούν προτού η εικόνα του ΝΑΤΟ υποστεί σοβαρή βλάβη από την απραξία. 
 
Όμως, μάλλον σε αυτή τη χρονική περίοδο, εάν η Ελλάδα δεν ανανεώσει τη διπλωματική άδεια στα πλοία και ουσιαστικά αποφασίσει το τέλος αυτής της δράσης, είναι πιθανό η Τουρκία να ανοίγει και πάλι την “κάνουλα” των μεταναστευτικών ροών στο Αιγαίο και οι Σύμμαχοι να επιρρίψουν ευθύνες στην Ελλάδα που ενδεχομένως θα έχει “μπλοκάρει” την ΝΑΤΟϊκή αποστολή. 
 
Επίσκεψη Στόλτενμπεργκ σε Ελλάδα και Τουρκία 
 
Αν και το τι θα γίνει θα κριθεί τις επόμενες ώρες, ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ έχει προγραματίσει επίσκεψη σε Ελλάδα κι Τουρκία για τις 22 Απριλίου. 
 
Σύμφωνα με το πρόγραμμά του ο κ. Στόλτενμπεργκ με 15μελή συνοδεία θα επισκεφθεί αρχικά την Ελλάδα και στη συνέχεια θα μεταβεί στην Τουρκία. 
 
Από εκεί με ελικόπτερα θα κατευθυνθεί προς τη ναυαρχίδα της ΝΑΤΟϊκής δύναμης SNMG2 στο Αιγαίο, το πλοίο ΒΟΝΝ όπου θα ενημερωθεί για την επιχείρηση, βγάλει φωτογραφίες και θα κάνει δηλώσεις. 
<a href="http://www.onalert.gr/" target="_blank">πηγή</a>