Την αποστρατικοποίηση της… Αλεξανδρούπολης ζητάει ο θεωρητικός της «Γαλάζιας Πατρίδας»

<img height="360" src="https://i1.prth.gr/images/963x541/files/2021-01-22/alexandroupoli.png" width="640" /><br /><br /><div>Παναγιώτης Σαββίδης<br />Επικαλείται τη Συνθήκη του Μοντρέ<br />Να τεθεί θέμα αποστρατικοποίηση της… Αλεξανδρούπολης, στις επικείμενες διερευνητικές συνομιλίες Ελλάδας – Τουρκίας, ζητάει ο τέως αρχηγός του τουρκικού Γενικού Επιτελείου Ναυτικών Δυνάμεων, και επικεφαλής του Κέντρου Ναυτικών και Στρατηγικών Σπουδών του ιδιωτικού πανεπιστημίου Μπαχτσεσεχίρ της Κωνσταντινούπολης, Τζιχάτ Γιαϊτζί.<br /><br />Μ' ανάρτησή του στον λογαριασμό του Κέντρου, ο ιδεολογικός πατέρας του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας» επισημαίνει πως σύμφωνα με τη Συνθήκη του Μοντρέ, η: «Αλεξανδρούπολη έχει αποστρατικοποιημένο στάτους», οπότε δεν μπορούν να λειτουργήσουν στην περιοχή στρατιωτικές βάσεις, υπονοώντας το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για παρουσία στον Έβρο.<br /><br />Αναφέρει συγκεκριμένα: «Λέγεται πως η βάση στην Αλεξανδρούπολη είναι μία βάση για μεταφορές προς τη Ρουμανία και τη Μαύρη Θάλασσα. Η Τουρκία δεν έχει αντιρρήσεις σε αυτό. Κι όμως, σύμφωνα με τη συνθήκη του Μοντρέ, η Αλεξανδρούπολη έχει αποστρατικοποιημένο στάτους και πρέπει να είναι σε αποστρατικοποιημένο στάτους. Επομένως σύμφωνα με την συνθήκη του Μοντρέ, πρέπει να τεθεί εκ νέου και να συζητηθεί το ζήτημα της αποστρατικοποίησης της περιοχής».</div><div><br /></div><div><a href="https://www.protothema.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Την αποστρατικοποίηση της… Αλεξανδρούπολης ζητάει ο θεωρητικός της «Γαλάζιας Πατρίδας»

Παναγιώτης Σαββίδης Επικαλείται τη Συνθήκη του Μοντρέ Να τεθεί θέμα αποστρατικοποίηση της… Αλεξανδρούπολης, στις επικείμενες διερευνητικές σ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ομάδα εξωτερικής πολιτικής του Τζο Μπάιντεν: οι «καλοί», οι «κακοί» και οι «επίφοβοι»

<a href="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2021/01/Biden200121.jpg"><img height="335" src="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2021/01/Biden200121.jpg" width="640" /></a><br /><br /><div>Γιώργος Σκαφιδάς<br />Ο δρόμος που θα ακολουθήσει η διοίκηση Μπάιντεν στην εξωτερική πολιτική δεν θα μπορούσε να αποτελέσει απλώς μια επιστροφή στα πεπραγμένα της περιόδου Ομπάμα, τουλάχιστον όχι υπό τη μορφή της επανα-υιοθέτησης πολιτικών επιλογών που έχουν εν τω μεταξύ αποτύχει, ορισμένες εξ αυτών οικτρά (βλέπε Αραβική Άνοιξη, Κριμαία).<br /><br />Ο ίδιος ο Άντονι Μπλίνκεν, ο νέος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, δήλωνε μόλις τον περασμένο Οκτώβριο ότι μια νέα κυβέρνηση υπό τον Τζο Μπάιντεν πρόκειται να αντιμετωπίσει τον κόσμο με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, όπως είναι και όχι όπως ήταν το 2009 ή το 2017. «Η εξωτερική πολιτική του Μπάιντεν δεν θα είναι (σ.σ. τύπου) Ομπάμα 2.0», γράφουν από την πλευρά τους οι Los Angeles Times, υπογραμμίζοντας το προφανές: ότι εν τω μεταξύ «ο κόσμος έχει αλλάξει». Το προεδρικό σίκουελ στις ΗΠΑ δεν θα είναι, με άλλα λόγια, απλώς ένα αναμάσημα του πρίκουελ. Πολλοί από τους πρωταγωνιστές ωστόσο, θα είναι οι ίδιοι…<br /><br />Ο Τζο Μπάιντεν έχει διαμηνύσει πως θα σπεύσει, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του, να διορθώσει πολλά από τα «ζημιογόνα λάθη» της προεδρίας Τραμπ. Θα επαναφέρει-επανεντάξει τις ΗΠΑ στη Συμφωνία των Παρισίων για την κλιματική αλλαγή που είχε «αγκαλιάσει» ως πρόεδρος ο Ομπάμα το 2016, αλλά και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Θα επαναβεβαιώσει, παράλληλα, την προσήλωση των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ (υπέρ του οποίου ο Ομπάμα εγκαλούσε ως «τζαμπατζήδες» τους Ευρωπαίους με την κατηγορία ότι δεν προσφέρουν όσα θα έπρεπε στη Συμμαχία). Ενώ θα επιχειρήσει να προετοιμάσει το έδαφος και για την επιστροφή των ΗΠΑ στη διεθνή συμφωνία-JCPOA για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης (που επίσης είχε συνυπογράψει ο Ομπάμα το 2015). Και όλα αυτά, με απώτερο στόχο να αποκαταστήσει τη θέση των ΗΠΑ ως «αξιοσέβαστης» ηγέτιδας δύναμης στη διεθνή σκηνή πέρα από λογικές μονομέρειας και απομονωτισμού («Πρώτα η Αμερική»), έχοντας μάλιστα μαζί του στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ σειρά από βετεράνους της διοίκησης Ομπάμα. Βετεράνος (πάλαι ποτέ αντιπρόεδρος) της εν λόγω διοίκησης τυγχάνει, άλλωστε, και ο ίδιος ο Τζο Μπάιντεν.<br /><br />Ο δρόμος μπροστά αναμένεται, ωστόσο, ακανθώδης και οι ισορροπίες λεπτές για τον 46ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, η ομάδα του οποίου θα κληθεί να ισορροπήσει μεταξύ αντιφάσεων και αντιρροπιών. Ο ίδιος έχει διαμηνύσει πως θέλει να αποκαταστήσει τους δεσμούς των ΗΠΑ με τους παραδοσιακούς τους «συμμάχους», προωθώντας παράλληλα και τις δημοκρατικές αξίες (μέσα από μια διεθνή Ένωση Δημοκρατιών – league of democracies και/ή μια παγκόσμια Σύνοδο για τη Δημοκρατία – global Summit for Democracy) ως αντίβαρο στις αναδυόμενες τάσεις απολυταρχισμού.<br /><br />«Σήμερα γιορτάζουμε τον θρίαμβο όχι ενός υποψηφίου αλλά ενός ιδανικού, του ιδανικού της δημοκρατίας […] Θα αποκαταστήσουμε τις συμμαχίες μας και θα συνδεθούμε με την υφήλιο ξανά» («Today we celebrate the triumph, not of a candidate, but of a cause, the cause of democracy […] We will repair our alliances and engage with the world once again»), διεμήνυσε ο 46ος πρόεδρος των ΗΠΑ έπειτα από την ορκωμοσία του στις 20 Ιανουαρίου.<br /><br />Μεταξύ των συμμάχων της Αμερικής, ξεχωρίζουν όμως και καθεστώτα «αλλεργικά» στις αξίες της δημοκρατίας. Πως θα αντιδράσουν άραγε τέτοιου τύπου σύμμαχοι (το καθεστώς Ερντογάν στην Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, ακόμη και η κυβέρνηση του Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι στην Αίγυπτο, μεταξύ άλλων) στα δημοκρατικά «κηρύγματα» της διοίκησης Μπάιντεν (εάν φυσικά υπάρξουν τέτοια «κηρύγματα» συνοδευόμενα από νουθεσίες ή ακόμη και απειλές κυρώσεων), με δεδομένο πια και το τέλος της μονοπολικής κυριαρχίας των ΗΠΑ που είναι σαφές ότι αποτελεί παρελθόν όπως αποδέχονται άλλωστε και πολύπειροι Αμερικανοί διπλωμάτες.<br /><br />Μεταξύ των συμμάχων των ΗΠΑ, ξεχωρίζουν παράλληλα και χώρες όπως το Ισραήλ το οποίο, επί παραδείγματι, δεν βλέπει θετικά τις όποιες τάσεις επαναπροσέγγισης μεταξύ Μπάιντεν και Τεχεράνης.<br />Σέρμαν, Μπερνς, Μακ Γκερκ, Κάμπελ<br /><br />Εχθροί και σύμμαχοι παρακολουθούν τους διορισθέντες από τον Τζο Μπάιντεν νέους ιθύνοντες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής με… συγκρατημένη ανησυχία. Στο Ισραήλ μάλλον δεν ενθουσιάζονται βλέποντας να επιστρέφουν δυναμικά στην πρώτη γραμμή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής διπλωμάτες που είχαν πρωταγωνιστήσει στις διαπραγματεύσεις με το Ιράν (αν και γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Μπάιντεν δεν πρόκειται να πάρει πίσω αποφάσεις όπως για παράδειγμα την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ και την εκεί μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας). Ο λόγος για διπλωμάτες όπως η Γουέντι Σέρμαν (που αναλαμβάνει υφυπουργός Εξωτερικών) και ο Γουίλιαμ Μπερνς (που αναλαμβάνει επικεφαλής της CIA). Οι Τούρκοι, από την άλλη, προφανώς και δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την επιστροφή του «φιλοκούρδου» Μπρετ Μακ Γκερκ στο προσκήνιο ως νέο συντονιστή στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.<br /><br />Όσο για τους Ρώσους, εκείνοι το πιο πιθανό είναι πως «βγάζουν αφρούς» και μόνο στο άκουσμα του ονόματος της Βικτόρια Νούλαντ (που αναλαμβάνει υφυπουργός Εξωτερικών, αρμόδια για πολιτικές υποθέσεις). Ενώ ανάλογη είναι μάλλον και η αντίδραση εκ μέρους των Κινέζων όταν ακούν το όνομα του Κερτ Κάμπελ (που αναλαμβάνει νέος συντονιστής για την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας).<br /><br />Ο Κάμπελ ξεχωρίζει ως ένας από τους αρχιτέκτονες του περίφημου «πίβοτ» της δεύτερης τετραετίας Ομπάμα «προς την Ασία». Ως ένας διπλωμάτης που δεν το κρύβει πως αντιμετωπίζει την Κίνα ως «υπαρξιακή πρόκληση» για τις ΗΠΑ.<br /><br />Όσο για τη Βικτόρια Νούλαντ, οι Ρώσοι τη θυμούνται ως την Αμερικανίδα βοηθό υφυπουργό Εξωτερικών που είχε – ως αρμόδια τότε για τις Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές υποθέσεις – «πρωταγωνιστήσει» στις προσπάθειες ανατροπής του φιλορώσου Βίκτορ Γιανουκόβιτς από την εξουσία στην Ουκρανία την περίοδο 2013-2014. Οι Ευρωπαίοι, από την άλλη, μάλλον τη θυμούνται για εκείνο το «f*** the EU» που είχε τότε εκστομίσει, εκφράζοντας έτσι τη δυσαρέσκειά της για τη στάση της ΕΕ στο ουκρανικό. Η ίδια πάντως, μόλις το περασμένο καλοκαίρι, θα επανερχόταν στο θέμα μέσα από άρθρο που δημοσίευσε στο περιοδικό Foreign Affairs υπό τον τίτλο «καθηλώνοντας τον Πούτιν» («Pinning Down Putin»). Για την ιστορία και μόνο, αξίζει ίσως να σημειωθεί πως ο Τζον Μερσχάιμερ έχει αποκηρύξει εν τω μεταξύ εκείνη την ουκρανική κρίση ως «σφάλμα της Δύσης», μιλώντας για «φιλελεύθερες αυταπάτες»…<br /><br />Κατά την ακροαματική διαδικασία επικύρωσης του διορισμού του από τη Γερουσία, ο νέος υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν εμφανίστηκε, πάντως, έτοιμος να πιέσει την Τουρκία του Ερντογάν, ειδικά στο θέμα των S-400. Ο 58χρονος ωστόσο δεν θα περιοριζόταν εκεί. Δήλωσε ευθαρσώς ότι τάσσεται υπέρ του να προσκληθεί η Γεωργία στο ΝΑΤΟ, ενώ παράλληλα αποκήρυξε και τη μεταχείριση των Ουιγούρων από το κινεζικό καθεστώς ως «γενοκτονία».<br /><br />Οι σχέσεις του Τζο Μπάιντεν με το Πεκίνο ξεκινούν από τεταμένη βάση, με το ορατό ενδεχόμενο να εκτραχυνθούν κυρίως σε τομείς όπως είναι εκείνοι του εμπορίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο ίδιος ο Μπάιντεν μπορεί να έχει περάσει χρόνο στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν μαζί με τον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ, τον οποίο πρόσφατα όμως αποκάλεσε «τραμπούκο» («thug»).<br /><br />Οι εξελίξεις στο μέτωπο των αμερικανικών σχέσεων με τη Ρωσία και την Κίνα επηρεάζουν ωστόσο εκ των πραγμάτων και τις σχέσεις των ΗΠΑ με όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ο ίδιος ο Μπάιντεν μπορεί να έχει παρελθόν επαφών με τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ την οποία και γνωρίζει προσωπικά, πλην όμως τα προβλήματα στις σχέσεις Βερολίνου-Ουάσιγκτον παραμένουν, με τους Αμερικανούς να αντιδρούν στις «μπίζνες» των Γερμανών με τη Ρωσία (βλέπε αγωγό Nord Stream 2, μεταξύ άλλων) και την Κίνα (ενδεικτική η συνολική συμφωνία ΕΕ-Κίνας για τις επενδύσεις – CAI που επετεύχθη προ εβδομάδων, ενδεικτικός και ο όγκος των γερμανικών εξαγωγών στην Κίνα που γιγαντώθηκαν τα περασμένα χρόνια).</div><div><br />Βικτόρια Νούλαντ και Αμάντα Σλόουτ<br /><br />Σε ό,τι μας αφορά τώρα ως Ελλάδα, το πρόσωπο της Βικτόρια Νούλαντ γεννά προβληματισμούς. Άνθρωποι που έζησαν από πολύ κοντά τις εξελίξεις των περασμένων ετών στο υπουργείο Εξωτερικών θυμούνται την Αμερικανίδα ως μια αξιωματούχο με «έντονα παρεμβατική» συμπεριφορά και «προβληματικές» θέσεις για τα Βαλκάνια (όπου η Νούλαντ λέγεται πως στήριζε τον Νίκολα Γκρούεφσκι) και το Κυπριακό, όπως σημειώνουν στο Άμυνα & Διπλωματία. Προβληματισμό φέρεται να προκαλεί σε κάποιους και η Αμάντα Σλόουτ που αναλαμβάνει διευθύντρια Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στο νέο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας υπό τον Τζέικ Σάλιβαν. Η κυρία Σλόουτ έχει αρθρογραφήσει τα τελευταία χρόνια υπέρ της βελτίωσης των σχέσεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, συμμεριζόμενη σε έναν βαθμό κάποιες από τις ανησυχίες της Τουρκίας (ενάντια στους Κούρδους της Συρίας για παράδειγμα).<br /><br />Από εκεί και πέρα, βέβαια, Ελλάδα και ΗΠΑ έχουν καλύψει πολύ δρόμο τα τελευταία χρόνια, αναβαθμίζοντας, διευρύνοντας και εμβαθύνοντας σημαντικά τις σχέσεις τους (στρατηγικός διάλογος, MDCA, εμπορικές συμφωνίες και επενδύσεις, LNG, ναυπηγεία κ.ά.), με την αμερικανική πλευρά να υψώνει όμως έτσι εν παραλλήλω «εμπόδια» γύρω και από την κινεζική διείσδυση στην Ελλάδα (COSCO-Πειραιάς).<br /><br />«… βλέπουμε τον νέο χρόνο ως μια ευκαιρία να ανεβάσουμε τη σχέση μας σε νέα ύψη […] η Ομάδα (σ.σ. του Τζό Μπάιντεν) στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας θα συνεχίσει να χτίζει πάνω στην πρόοδο που έχουμε κάνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια», έγραφε ο πρέσβης των ΗΠΑ, Τζέφρι Πάιατ, στην Καθημερινή (φύλλο 17ης Ιανουαρίου), παρουσιάζοντας παράλληλα και την καμπάνια των ΗΠΑ για τον εορτασμό των διακοσίων χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση.<br /><br />«Φιλοδοξία μας είναι να συνεχίσουμε και να ενισχύσουμε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις μας με τις ΗΠΑ. Προσβλέπω στην πρώτη μου συνάντηση με τον νέο Αμερικανό ΥΠΕΞ, τον κ. Μπλίνκεν. Σκοπός μας είναι να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις για την προσαρμογή της συμφωνίας αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας ούτως ώστε, αφενός, να υπάρξει μια ιδιαίτερα μακροπρόθεσμη προοπτική –να μη χρειάζεται ανανέωση κάθε χρόνο– και, αφετέρου, να αυξηθεί το αποτύπωμα της αμερικανικής παρουσίας στην Ελλάδα, σε περιοχές που καταδεικνύουν τη στρατηγική σημασία της χώρας μας», είχε δηλώσει μερικές ημέρες νωρίτερα, επίσης μέσα από τις σελίδες της Καθημερινής, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, επιβεβαιώνοντας έτσι εν μέρει και παλαιότερο δημοσίευμα του Άμυνα & Διπλωματία, σύμφωνα με το οποίο Αθήνα και Ουάσιγκτον βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις «με στόχο την – εντυπωσιακά μεγάλη – αύξηση της παρουσίας στρατιωτικών αποστολών των ΗΠΑ σε εγκαταστάσεις και των τριών Κλάδων των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων σε ολόκληρη την επικράτεια»…</div><div><br /></div><div><a href="https://www.amynanet.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ομάδα εξωτερικής πολιτικής του Τζο Μπάιντεν: οι «καλοί», οι «κακοί» και οι «επίφοβοι»

Γιώργος Σκαφιδάς Ο δρόμος που θα ακολουθήσει η διοίκηση Μπάιντεν στην εξωτερική πολιτική δεν θα μπορούσε να αποτελέσει απλώς μια επιστροφή σ...

Διαβάστε την συνέχεια

Εξελίξεις στη Λιβύη: Συμφωνία για προσωρινή αρχή και εκλογές - Πώς αντέδρασε η Τουρκία

<img height="378" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf_kdn8XTNoy8CGN8gBRT2x4eEK1MRxD-u6jW5d9kY9PusKkObyRmwSeHFgUuObmXGc5y8Byyg2xFHWEdE4ws2b37T3BW5cze-lkv0Dpyvq2lViwmK8jxvp2ZU3NsOdsnHXEmWX6bgWCs/w640-h378/2.jpg" width="640" /><br /><br />Η Τουρκία, κύριος υποστηρικτής της κυβέρνησης της Τρίπολης στη σύγκρουση στη Λιβύη, εξέφρασε σήμερα την «ικανοποίησή» της για τη δημιουργία ενός μηχανισμού που αναμένεται ότι θα επιτρέψει την εγκαθίδρυση μιας προσωρινής εκτελεστικής εξουσίας στη χώρα.<br />«Είμαστε ικανοποιημένοι από τη συμφωνία, που επιτεύχθηκε, και από το χρονοδιάγραμμα με στόχο να διεξαχθεί αυτή η διαδικασία μέσα στις συντομότερες προθεσμίες, που ανακοινώθηκε», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών.<div><br />Οι συμμετέχοντες στον ενδολιβυκό πολιτικό διάλογο ενέκριναν την Τρίτη έναν μηχανισμό επιλογής των μελλοντικών ηγετών της μετάβασης μέχρι τις εκλογές που προβλέπεται να γίνουν τον Δεκέμβριο, σύμφωνα με την Αποστολή Υποστήριξης του ΟΗΕ στη Λιβύη.</div><div><br />Η συμφωνία αφορά την εγκαθίδρυση «μιας ενοποιημένης εκτελεστικής αρχής», την ώρα που η χώρα είναι διαιρεμένη ανάμεσα σε δύο αρχές, την κυβέρνηση της Τρίπολης, που αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ και υποστηρίζεται από την Τουρκία, και μια εξουσία την οποία ενσαρκώνει ο στρατάρχης Χαλίφα Χάφταρ, ο ισχυρός άνδρας της ανατολικής Λιβύης.</div><div><br />«Η Τουρκία, η οποία αποδίδει σημασία στην κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική ενότητα της Λιβύης, ελπίζει ότι η δομή της προσωρινής κυβέρνησης εθνικής ενότητας θα συγκροτηθεί το συντομότερο δυνατόν», πρόσθεσε το τουρκικό υπουργείο.<br />Κρίνοντας πως είναι «απαραίτητο» να «μην διακοπούν και πάλι» οι προσπάθειες καλών υπηρεσιών που καταβάλλονται από την Αποστολή Υποστήριξης του ΟΗΕ, η τουρκική διπλωματία σημειώνει πως παρακολουθεί «με ανησυχία τη σταθεροποίηση της στρατιωτικής παρουσίας και των παραβιάσεων της κατάπαυσης του πυρός από παράνομους παράγοντες στη χώρα».</div><div><br />Η Τουρκία «θα συνεχίσει να υιοθετεί μια εποικοδομητική προσέγγιση» και να «συνεργάζεται με αποφασιστικό τρόπο με τη νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης», τονίζει το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών.<br />Η τουρκική στρατιωτική υποστήριξη επέτρεψε στις δυνάμεις της κυβέρνησης της Τρίπολης να απωθήσουν τον Ιούνιο 2020 μια επίθεση που είχαν εξαπολύσει τον Απρίλιο του 2019 οι δυνάμεις του Χαφτάρ για να καταλάβουν τη λιβυκή πρωτεύουσα.</div><div><br />Τα δύο στρατόπεδα συμφώνησαν τον Οκτώβριο σε κατάπαυση του πυρός και επανήλθαν στην οδό του διαλόγου με την ενθάρρυνση του ΟΗΕ.<br />Εκτός από τον μηχανισμό για την εγκαθίδρυση μιας προσωρινής εκτελεστικής εξουσίας, οι συμμετέχοντες στον ενδολιβυκό πολιτικό διάλογο, οι οποίοι συνεδριάζουν στην Αίγυπτο, συμφώνησαν την Τετάρτη στη διοργάνωση ενός δημοψηφίσματος για το Σύνταγμα πριν από τις εκλογές που θα διεξαχθούν στη Λιβύη τον Δεκέμβριο του 2021.<br />ΑΠΕ-ΜΠΕ<br /><br /><a href="https://www.blogger.com/#">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Εξελίξεις στη Λιβύη: Συμφωνία για προσωρινή αρχή και εκλογές - Πώς αντέδρασε η Τουρκία

Η Τουρκία, κύριος υποστηρικτής της κυβέρνησης της Τρίπολης στη σύγκρουση στη Λιβύη, εξέφρασε σήμερα την «ικανοποίησή» της για τη δημιουργία ...

Διαβάστε την συνέχεια

Οφειλόμενη απάντηση στον εντιμότατο κύριο Ακσόι

<img src="https://img.huffingtonpost.com/asset/600ad8742500000a0fe236fb.jpeg?cache=WPe1XKk7LQ&ops=scalefit_630_noupscale" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Με αφορμή την επίθεση που έκανε στον Έλληνα ΥΠΕΞ για τις δηλώσεις του αναφορικά με την ελληνική μειονότητα στην Ίμβρο και την Τένεδο.</span></h3><b>Λεωνίδας Κουμάκης*</b>  <br />Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά: <br /><br />Την Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2021, κατά την διάρκεια της πρώτης Διαδικτυακής Κοπής της Βασιλόπιτας του Συλλόγου Ιμβρίων, ο Έλληνας ΥΠΕΞ απηύθυνε ένα χαιρετισμό στον οποίο τόνισε πως<i>«Η Τουρκία πρέπει επιτέλους να κατανοήσει ότι η Ελληνική Μειονότητα στην Ίμβρο, την Τένεδο και την Κωνσταντινούπολη δεν συνιστά εχθρό για την υπόλοιπη τουρκική κοινωνία», τονίζοντας πως η «Η Τουρκία θα πρέπει να σεβαστεί πλήρως τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας, συγκλίνοντας με τα διεθνή και ευρωπαϊκά πρότυπα σεβασμού δικαιωμάτων του ανθρώπου και των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες». </i><br /><br /><div>Απόλυτα σωστά και ήπια σχόλια αν λάβει κανείς υπ΄ όψη τον Γολγοθά του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου από τις φρικτές και απάνθρωπες πρακτικές της επίσημης Τουρκίας, οι οποίες ξεκίνησαν από την επομένη κιόλας της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης και οδήγησαν σε πρωτοφανή συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού από 120.000 περίπου άτομα το 1923, σε μόλις μερικές χιλιάδες που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός μόνο χεριού.<br /><br />Μόλις δύο ημέρες αργότερα (19/1/2021), ο Hami Aksoy, εκπρόσωπος του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών, εξέδωσε μια ανακοίνωση – μνημείο υποκρισίας και παραπληροφόρησης, η οποία προσπαθεί ξεδιάντροπα να εξαπατήσει κάθε καλόπιστο τρίτο, προσβάλλοντας την νοημοσύνη όσων έζησαν και γνωρίζουν από πρώτο χέρι την «συνεργασία» της επίσημης Τουρκίας με τους «Ρωμιούς ορθόδοξους πολίτες της» τους οποίους καταδίκασε σε ψυχρό και μεθοδικό, οικονομικό, θρησκευτικό και φυσικό αφανισμό.<br /><br />Ας δούμε λοιπόν τι ακριβώς λέει και τι ακριβώς «ξεχνάει» ο εντιμότατος κύριος Ακσόι, προκειμένου να παραμορφώσει την αλήθεια και να ποτίσει με χονδροειδή προπαγάνδα την αγράμματη ή αμόρφωτη εκλογική πελατεία του, η οποία είναι πρόθυμη να πιστέψει όλα τα ψεύδη που διαδίδουν συστηματικά οι φανατικοί ισλαμιστές και οι φασίστες που ελέγχουν ασφυκτικά την τουρκική εξουσία.<br /><br />Μας λέει λοιπόν ο εντιμότατος κύριος Ακσόι:<br /><br />«Είναι κωμικοτραγικό το ότι ο Υπουργός Εξωτερικών μιας χώρας, η οποία έχει καταδικαστεί τρεις φορές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ως αποτέλεσμα της πολιτικής αφομοίωσης και καταστολής που εφαρμόζεται στην ‘Τουρκική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης’, επικρίνει την χώρα μας σχετικά με τις μειονότητες. Τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει πολλά εποικοδομητικά βήματα με στόχο την επίλυση των προβλημάτων της Ρωμαίικης Ορθόδοξης Μειονότητας σε συντονισμό με τους Ρωμιούς Ορθόδοξους πολίτες μας. Όσον αφορά την επίλυση των προβλημάτων της “Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης” στην Ελλάδα, η οποία είναι μέλος της Ε.Ε. και θεωρεί τον εαυτό της ως το λίκνο της δημοκρατίας, δεν υπάρχει πρόοδος, αλλά αντίθετα υπάρχει οπισθοδρόμηση. Η Ελλάδα παραβιάζει επίμονα τα δικαιώματα της “Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης”, τα οποία απορρέουν από τη Συνθήκη της Λωζάνης και από πολυμερείς συμβάσεις. Εξακολουθεί να μην εφαρμόζει τις καταδικαστικές αποφάσεις που έλαβε το ΕΔ ΑΔ σχετικά με την άρνηση της “τουρκικής ταυτότητας” της μειονότητας. Πρόσφατες πρακτικές απέναντι στα ιεροσπουδαστήρια της “Δυτικής” Θράκης δείχνουν ότι στην Ελλάδα, όχι μόνο η έκφραση «Τουρκικός» δεν μπορεί πλέον να είναι ανεκτή, αλλά και η έκφραση «Μειονότητα».<br /><br />Τι υποκρίνεται πως «ξεχνάει» ο εντιμότατος κύριος Άκσοι:<br /><br />Πρώτον, στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Όταν έχεις στην πλάτη σου δύο περίπου εκατοντάδες αποφάσεις του ΕΔΑΔ τις οποίες αγνοείς προκλητικά, με τι θράσος επικαλείσαι τρείς αποφάσεις του ιδίου δικαστηρίου εναντίον της Ελλάδος που είναι και άσχετες με το θέμα για το οποίο μιλάς; Πόσες αποφάσεις του ΕΔΑΔ ζητούν από την Τουρκία να απελευθερώσει τον Σελαχετίν Ντεμιρτάς από τις φυλακές όπου κρατείται για χρόνια χωρίς λόγο; Πόσες δεκάδες αποφάσεις σχετικές με ανθρώπινα δικαιώματα απλά αγνοούνται και πετιούνται στον κάλαθο των άχρηστων από τους ίδιους ανθρώπους που δείχνουν υποκριτικά απέραντη «ευαισθησία» για τις ίδιες αποφάσεις όταν αφορούν τρίτους;<br /><br />Δεύτερον, μήπως η ίδια η Τουρκία δεν επέβαλε κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης πως οι μουσουλμάνοι που παρέμειναν στην Ελλάδα να μην χαρακτηριστούν «Τούρκοι», από τον τρόμο των δεκάδων εκατομμυρίων Κούρδων που ζουν ακόμα στην Τουρκία; Η ίδια η Τουρκία δεν επέβαλε τον θρησκευτικό χαρακτηρισμό και όχι τον εθνοτικό; Γιατί άραγε τώρα χύνει κροκοδείλια δάκρυα με τόση μανία, για δήθεν «επίμονη παραβίαση» της Συνθήκης της Λωζάνης ή δικαιωμάτων Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα;<br /><br />Τρίτον οι αποφάσεις του ΕΔΑΔ που θρασύτατα επικαλείται αφορούν ατομικό προσδιορισμό και φυσικά όχι ομαδικό. Και απορείς κανείς: Από τόσους χρυσοπληρωμένους πράκτορες των φανατικών ισλαμιστών και των γκρίζων λύκων μέσα στην Ελληνική Θράκη, μόνο τρείς βρέθηκαν να «δικαιωθούν» στο ΕΔΑΔ;<br /><br />Τέταρτον προφανώς ο κύριος Ακσόι θεωρεί σαν «εποικοδομητικά» βήματα της Τουρκίας απέναντι «στους Ρωμιούς πολίτες της» την φίμωση της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης εδώ και δεκαετίες, την συστηματική μετατροπή Βυζαντινών ναών σε τεμένη με αποκορύφωμα την «κατάκτηση» του παγκόσμιου μνημείου πολιτιστικής κληρονομιάς - του ιερού ναού της Αγίας του Θεού Σοφίας, την συστηματική αρπαγή αμύθητης ακίνητης περιουσίας των Ρωμιών της Τουρκίας, την επαπειλούμενη κατάρρευση του ελληνικού ορφανοτροφείου της Πριγκήπου το οποίο θεωρείται το μεγαλύτερο ξύλινο κτίσμα της Ευρώπης, την πεισματική άρνηση νομικής προσωπικότητας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως το οποίο αποτελεί τον θρησκευτικό θεσμό εκατοντάδων εκατομμυρίων χριστιανών σε ολόκληρο τον κόσμο, ριζωμένο στην Πόλη του Κωνσταντίνου εδώ και δέκα επτά ολόκληρους αιώνες κ.ο.κ. <br /><br />Πέμπτον ότι «αφομοίωση και καταστολή» δεν εφαρμόζεται στους Έλληνες πολίτες, μουσουλμάνους το θρήσκευμα στην Ελληνική Θράκη, οι οποίοι αυξάνονται και πληθύνονται μέσα σε καθεστώς θρησκευτικής και πολιτικής ελευθερίας. «Αφομοίωση και καταστολή» εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται συστηματικά από την Τουρκία στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου με αποτέλεσμα από 120.000 άτομα που ήταν κατά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, να απομείνουν σήμερα λίγες χιλιάδες που μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Αντίθετα οι Έλληνες πολίτες, μουσουλμάνοι το θρήσκευμα στην Ελληνική Θράκη, από 80.000 άτομα το 1923 αυξήθηκαν σε περισσότερα από 120.000 άτομα – όχι βέβαια από την δήθεν «καταπίεση» που ονειρεύεται η τουρκική προπαγάνδα. Επί πλέον, ο εντιμότατος κύριος Άκσοι «ξεχνάει» τις αυθεντικές πολιτικές «αφομοίωσης και καταστολής» που εφάρμοσε η Τουρκία όπως την απαγόρευση άσκησης δεκάδων επαγγελμάτων από Έλληνες της Κωνσταντινούπολης το 1932, την επιστράτευση στα τάγματα εργασίας όλων των ανδρών 18-45 ετών ελληνικής, αρμενικής και εβραϊκής μειονότητας το 1941, τον επιλεκτικό και εξοντωτικό φόρο περιουσίας μόνο σε χριστιανούς (βαρλίκι) το 1942, το φονικό πογκρόμ στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης το 1955, τις μαζικές και απάνθρωπες απελάσεις το 1964 και τόσα πολλά άλλα. (Σημ. συντ.: Μερικά από τα παραπάνω αναφέρονται στο 20λεπτο ντοκιμαντέρ του ιστορικού Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών - <a href="https://www.youtube.com/watch?v=LWu4j9KIsck&feature=youtu.be">κάντε κλικ εδώ</a>).<br /><br />Μας λέει ακόμα ο εντιμότατος κύριος Ακσόι:<br /><br />«Η Τουρκία έχει ανοίξει στην Ίμβρο σχολεία για μόνο τέσσερις μαθητές στο πλαίσιο των αιτημάτων των Ρωμιών, Ορθόδοξων πολιτών, ενώ η Ελλάδα συνεχίζει να κλείνει μειονοτικά σχολεία στη “Δυτική Θράκη”. Η μείωση του αριθμού των μειονοτικών σχολείων στη Δυτική Θράκη από 231 σε 115 από την Ελλάδα τα τελευταία 25 χρόνια είναι ο πιο απτός δείκτης της οπτικής των δύο χωρών έναντι των μειονοτήτων. Ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας πρέπει να κοιτάξει στον καθρέφτη πριν προβεί σε τέτοιες σοβαρές δηλώσεις και πρέπει πρώτα να φροντίσει τα του οίκου του».<br /><br />Τι «ξεχνάει» σκόπιμα ο εντιμότατος κύριος Άκσοι: <br /><br />Πρώτον ότι το 92% του πληθυσμού της Ίμβρου και της Τενέδου ήταν Έλληνες χριστιανοί, όταν παραδόθηκε στην Τουρκία στο πλαίσιο της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης, με πολλές και συγκεκριμένες υποχρεώσεις της Τουρκίας. Για να επιβληθεί «αφομοίωση και καταστολή» του ελληνικού πληθυσμού, το 1964 μεταφέρθηκαν στην Ίμβρο ανοικτές φυλακές βαρυποινιτών οι οποίοι σκότωναν, βίαζαν και έκλεβαν ελευθέρα, με αποτέλεσμα ο έντρομος ελληνικός πληθυσμός των νησιών να τραπεί σε άτακτη φυγή. <br /><br />Δεύτερον οι τέσσερις Έλληνες μαθητές της Ίμβρου και της Τενέδου και οι οικογένειες τους αντιστοιχούν (μαζί με τους ηλικιωμένους) μόλις στο 1% του συνολικού πληθυσμού των δύο πολύπαθων Ελληνικών νησιών. Αυτός είναι ο πιο κρυστάλλινος «δείκτης» της οπτικής των δύο χωρών έναντι των μειονοτήτων και όχι η ταχυδακτυλουργική «μείωση» 231 σχολείων Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα σε 115. Αλήθεια, πόσους μαθητές έχουν τα 115 κατά την τουρκική προπαγάνδα «μειονοτικά σχολεία»; Σίγουρα αρκετές χιλιάδες μαθητές και όχι τέσσερις που απέμειναν στην Ίμβρο και στην Τένεδο καθώς και λίγες δεκάδες μαθητών στην Κωνσταντινούπολη! <br /><br />Συμπεράσματα: Η θρασύτατη επίκληση, απέναντι σε ξένες χώρες, διάφορων «δικαιωμάτων» που καταπατώνται περιφρονητικά μέσα στην ίδια την Τουρκία, αποτελεί πάγια τουρκική, εξωτερική πολιτική ολόκληρων δεκαετιών που εφαρμόζεται από όλες της παραλλαγές των παντουρκιστών*. <br /><br />Αν λοιπόν σήμερα κάποιος θα πρέπει «να κοιτάξει στον καθρέφτη» τον εαυτό του, αυτός δεν είναι ούτε ο Έλληνας ΥΠΕΞ, ούτε φυσικά η Ελλάδα. <br /><br />Είναι η Τουρκία, ο εντιμότατος κύριος Άκσοι και όλοι οι παντουρκιστές που αποτελούν το πιο κραυγαλέο παράδειγμα της παροιμίας «Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης!». <br /><br />* Παντουρκισμός και τουρκική πολιτική απέναντι στον ελληνισμό περιγράφονται στο διαχρονικό, αυτοβιογραφικό βιβλίο «Το Θαύμα - Μια πραγματική ιστορία» που είναι διαθέσιμο εντελώς δωρεάν τόσο στην 5η Ελληνική έκδοση (2020) όσο και στην 3η Αγγλική έκδοση (2019) από την <a href="https://professors-phds.com/the-miracle-a-true-story/">Βιβλιοθήκη του International Hellenic Association</a>. Η δωρεάν ηλεκτρονική έκδοση του 2020 περιλαμβάνει επικαιροποιημένη βιβλιογραφία εκατοντάδων πηγών σε Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Τουρκικά βιβλία.<div><br /></div><div><b><i>*Νομικός, Συγγραφέας. Μέλος του International Hellenic Association (IHA)</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.huffingtonpost.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

Οφειλόμενη απάντηση στον εντιμότατο κύριο Ακσόι

Με αφορμή την επίθεση που έκανε στον Έλληνα ΥΠΕΞ για τις δηλώσεις του αναφορικά με την ελληνική μειονότητα στην Ίμβρο και την Τένεδο. Λεωνίδ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το Ισραήλ γνωρίζει ποιο είναι το συμφέρον του: Τι θα επιλέξει μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου, και Τουρκίας;

<img height="427" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2018/09/bd1f238c-israel-netaniaxou023-1024x683.jpg" width="640" /><br /><br />Στο δημοσίευμα της <a href="https://www.globes.co.il/news/article.aspx?did=1001357953">ιστοσελίδας GLOBES</a> αναφέρεται ότι ο Ταγίπ Ερντογάν έχει δηλώσει τελευταίως ότι η χώρα του ενδιαφέρεται να βελτιώσει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, υπαινισσόμενος ότι η Άγκυρα δεν αποκλείει την πιθανότητα να συμπεριληφθεί μεταξύ των χωρών που σκοπεύουν να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ παρά του παγώματος του παλαιστινιακού ζητήματος.<br /><br />Το κείμενο γράφει ο αρθρογράφος Dr. GABRIEL HARITOS (ερευνητής στο Azrieli Center for Israel Studies στο Ben-Gurion Institute for Israel Studies and Zionism στο Ben-Gurion University of the Negev. Είναι ειδικός στην ιστορία των σχέσεων Ισραήλ, Ελλάδας και Κύπρου).<br /><br />Τίτλος: «Σύγκριση μεταξύ της σχέσης Ισραήλ-Τουρκίας και της σχέσης του Ισραήλ με την Ελλάδα και την Κύπρο»<br />Υπότιτλος: «Μετά από μια δεκαετία στενής συνεργασίας μεταξύ Αθήνας, Λευκωσίας και Ιερουσαλήμ σε διάφορους τομείς, ο Ερντογάν προσπαθεί να πλησιάσει το Ισραήλ. Οι Έλληνες και οι Κύπριοι δεν έμειναν αδιάφοροι και κατά τους τελευταίους μήνες έχουν δημοσιεύσει άρθρα και αναλύσεις που τείνουν να εκφράζουν την εκ των προτέρων απογοήτευσή τους»<br /><br />Αναφέρει σχετικά:<br /><br />Δυτικά του Ισραήλ, στην Ελλάδα και την Κύπρο, παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον όλες τις ειδήσεις που αφορούν στην ανανέωση των σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και της Τουρκίας. Οι Έλληνες και οι Κύπριοι δεν μένουν αδιάφοροι και τους τελευταίους μήνες έχουν δημοσιευθεί άρθρα και αναλύσεις που τείνουν να εκφράζουν την εκ των προτέρων απογοήτευση της Αθήνας και της Λευκωσίας.<br /><br />Οι ανησυχίες τους δεν είναι υπερβολικές. Στη Μέση Ανατολή με τις «Συμφωνίες του Αβραάμ», η νέα δυναμική είναι απρόβλεπτη.<br /><br />Ωστόσο, μετά από μια δεκαετία στενής συνεργασίας μεταξύ Αθήνας, Λευκωσίας και Ιερουσαλήμ σε διάφορους τομείς, μπορεί κάποιος να καταλήξει σε τρία κύρια συμπεράσματα που περιγράφουν τα νέα γεγονότα, που ενδέχεται να επηρεάσουν τη στάση του Ισραήλ απέναντι στις δύο ευρωπαίες μεσογειακές συμμάχους του:<br /><br />1. Μέχρι το 2010, το Ισραήλ θεωρούσε την Τουρκία ως την πιο σημαντική ασπίδα της ενάντια στην αραβική εχθρότητα στην περιοχή, και για 60 χρόνια, η στρατηγική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών παρέμεινε ισχυρή, ακόμη και χωρίς την τήρηση των κανόνων του διπλωματικού πρωτοκόλλου.<br /><br />Υπενθυμίζεται ότι από τον Νοέμβριο του 1956, όταν η Τουρκία αποφάσισε να ανακαλέσει τον πρέσβη της από το Τελ Αβίβ ως διαμαρτυρία κατά της Επιχείρησης του Σινά και μέχρι την υπογραφή των Συμφωνιών του Όσλο, οι διπλωματικές σχέσεις δεν ήταν φυσιολογικές, όπως θα έπρεπε “by the book”.<br /><br />2. Τα πρώτα σημάδια κρίσης στις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας εμφανίστηκαν το 2007, όταν η Κύπρος καθόρισε την ΑΟΖ της σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και υπέγραψε συμφωνία για την επίλυση του θέματος των θαλάσσιων συνόρων της με τον Λίβανο πρώτα και μετά με το Ισραήλ.<br /><br />Ο στόχος ήταν σαφής: προσέλκυση διεθνών επενδυτών να εκμεταλλευτούν τα αποθέματα φυσικού αερίου που ανακαλύφθηκαν στην Ανατολική Μεσόγειο. Η άποψη του τότε Προέδρου του Ισραήλ, Shimon Peres – ότι το Ισραήλ και η Τουρκία μπορούν να συνεχίσουν να συνεργάζονται ενάντια στην αραβική και ιρανική απειλή, αφήνοντας όμως έξω από την κοινή ατζέντα το ζήτημα του φυσικού αερίου – εκλήφθηκε από την Άγκυρα ως προδοσία.<br /><br />Από την άλλη πλευρά, στην εποχή του «Οδικού Χάρτη του Όσλο», το Ισραήλ δεν ήθελε πλέον να συγκαταλέγεται στην ομάδα των «απείθαρχων» χωρών στο διεθνές δίκαιο, ώστε να μπορέσει να προσελκύσει ευκολότερα διεθνείς επενδυτές που θα ενδιαφέρονται να εκμεταλλευτούν τα ισραηλινά αποθέματα φυσικού αερίου.<br /><br />Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία δεν περιλαμβάνεται σήμερα στον περιφερειακό χάρτη ενέργειας, επειδή από το 1974 συνεχίζει να καταλαμβάνει το 33% της επικράτειας της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία είναι κυρίαρχο κράτος, πλήρες μέλος των Ηνωμένων Εθνών, της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.<br /><br />Πέραν τούτου, το 1983 η κυβέρνηση της Άγκυρας δημιούργησε στα κατεχόμενα εδάφη στα βόρεια του νησιού μια διοικητική οντότητα που ονομάζεται «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», η οποία δεν αναγνωρίζεται από καμία χώρα στον κόσμο. Η ανακάλυψη του φυσικού αερίου έρχεται να υπενθυμίσει σε κάθε παίκτη της περιοχής πόσο σημαντικό είναι να σέβεται το διεθνές δίκαιο προκειμένου να προωθήσει την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων.<br /><br />3. Οι διπλωματικές εντάσεις μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, από το επεισόδιο του Μαβί Μαρμαρά το 2010, ανάγκασαν το Ισραήλ να προωθήσει εναλλακτικές συνεργασίες στην περιοχή. Πράγματι, οι οικονομικές σχέσεις με την Τουρκία παρέμειναν φυσιολογικές, αλλά στον αμυντικό τομέα το Ισραήλ ανέπτυξε δεσμούς με τη Ρωσία (στην αρένα της Συρίας), με τη Σαουδική Αραβία (ενάντια στην ιρανική απειλή), με την Αίγυπτο (στο μέτωπο της Γάζας και στον τομέα της ενέργειας) και με την Ελλάδα και την Κύπρο (στους τομείς της ενέργειας, του τουρισμού και της ασφάλειας).<br /><br />Χάρη στη συνεργασία με την Αθήνα και τη Λευκωσία, το Ισραήλ απέκτησε ξαφνικά δύο φιλικές ψήφους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τώρα, στη νέα εποχή των «Συμφωνιών του Αβραάμ», το Ισραήλ εντάσσεται στο φυσικό του περιβάλλον. Αυτό το γεγονός υπενθυμίζει στο Ισραήλ ότι δεν έχει κανένα συμφέρον να ευθυγραμμιστεί με παίκτες της περιοχής που δεν σέβονται το διεθνές δίκαιο.<br /><br />Όσον αφορά στο ερώτημα εάν θα επανέλθει στο Ισραήλ Τούρκος πρέσβης, η απάντηση είναι θετική. Αργά ή γρήγορα αυτό θα συμβεί, όπως συνέβη μεταξύ των ετών 2016-2018 κατά τη διάρκεια των οποίων, ο άξονας μεταξύ Ισραήλ, Ελλάδας και Κύπρου δεν επλήγη. Αντίθετα – ο άξονας αυτός ενισχύθηκε, επεκτάθηκε και δυνάμωσε ακόμη περισσότερο, επειδή προφανώς στην Ιερουσαλήμ εμπέδωσαν τα τρία συμπεράσματα που περιγράφονται ανωτέρω.<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το Ισραήλ γνωρίζει ποιο είναι το συμφέρον του: Τι θα επιλέξει μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου, και Τουρκίας;

Στο δημοσίευμα της ιστοσελίδας GLOBES αναφέρεται ότι ο Ταγίπ Ερντογάν έχει δηλώσει τελευταίως ότι η χώρα του ενδιαφέρεται να βελτιώσει τις ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τα καλά κρυμμένα μυστικά των διερευνητικών συνομιλιών

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/aoz_direynitikes.png"><img height="450" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/aoz_direynitikes-1068x1485.png" width="640" /></a><br /><br />Της Κύρας Αδάμ<br />Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσέρχεται στις διερευνητικές συνομιλίες με την Τουρκία, με τη θέση ότι συζητά μόνον ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.<br /><br />Σύμφωνα με τον αποκαλυπτικό, κρατικό, ελληνικό χάρτη, με χωρικά ύδατα 6νμ,από τις εκβολές του Έβρου μέχρι και τη Χίο και Ψαρά( 38:30Ν παράλληλος) η Τουρκία δικαιούται ΑΟΖ στο Αιγαίο μέχρι 3%, λόγω της ύπαρξης της βραχονησίδας Τζουράφα και των νήσων Σαμοθράκης, Λήμνου, Λέσβου, Χίου Ψαρών και Αντίψαρων και Αη Στράτη.<br /><br />Σύμφωνα πάντα με τον ίδιο κρατικό χάρτη, με 6νμ ελληνικά χωρικά ύδατα, από τον 38:30Ν παράλληλο και νότια, μέχρι και τη Ρόδο (28ος μεσημβρινός) δεν τίθεται θέμα τουρκικής ΑΟΖ, ( ούτε 1 τοις χιλίοις), διότι η περιοχή είναι «μπετόν αρμέ» ελληνική αποκλειστική κυριαρχία, λόγω της ύπαρξης των νήσων και κυρίως των βραχονησίδων. <br /><br />Για οποιαδήποτε αμφιβολία για το «κενό» ανάμεσα σε Χίο και Σάμο- που θα επέτρεπε μεγαλύτερη τουρκική ΑΟΖ- επισημαίνεται η ύπαρξη της βραχονησίδας Καλόγεροι, που κρατάει γερή «κόντρα» στην επέκταση τουρκικής υφαλοκρηπίδας, σε συνδυασμό με τα 6νμ Χίου-Σάμου.<br /><br />Όπως φαίνεται στον ίδιο αποκαλυπτικό χάρτη, ειδικά από τη Χίο-Ψαρά και νότια μέχρι τη Ρόδο, οι βραχονησίδες αποτελούν τη φυσική θωράκιση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο. Ένα «μπετόν αρμέ» που δεν επιτρέπει καμμιά τουρκική ΑΟΖ στην περιοχή αυτή.<br /><br />Κι τούτο διότι οι βραχονησίδες, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας δεν έχουν ΑΟΖ. Έχουν όμως εθνική κυριαρχία στα 6νμ χωρικών υδάτων. Επομένως οποιοσδήποτε σχεδιασμός τουρκικής ΑΟΖ «χτυπάει» πάνω σε ελληνική κυριαρχία των 6νμ χωρικών υδάτων των βραχονησίδων, με αποτέλεσμα η τουρκική ΑΟΖ να καθίστε ανύπαρκτη. Ολοσχερώς. <br /><br />Σύμφωνα με αυτά τα επίσημα δεδομένα, οποιαδήποτε θέση της κυβέρνησης για προσφυγή στο ΔΔ Χάγης θα αποτελέσει καταστροφή ελληνικής αποκλειστικής κυριαρχίας, αν προηγουμένως δεν έχει διασφαλιστεί νομικά, η ελληνικότητα και το ιδιοκτησιακό καθεστώς των νήσων και βραχονησίδων στο Αν. Αιγαίο μέσα στο FIR Αθηνών.<br /><br />Με τη θέση ότι προσέρχεται στις συνομιλίες για την ΑΟΖ ,η κυβέρνηση δείχνει να δέχεται εκ προοιμίου ότι τα ελληνικά νησιά έχουν περιορισμένη επήρεια επι της ΑΟΖ. Όπως ακριβώς έχει δεσμευθεί, έχει συμφωνήσει, έχει πράξει και έχει καταστήσει νόμο του κράτους την περιορισμένη επήρεια των ελληνικών νήσων στο Ιόνιο ( Ελληνο-ιταλικη συμφωνία για την ΑΟΖ) αλλά και στη Μεσόγειο , (ελληνο-αιγυπτιακή συμφωνία για την ΑΟΖ). <br /><br />Επί μια εικοσαετία και πλέον οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις φλέρταραν με την ιδέα της «αυξομείωσης» των ελληνικών χωρικών υδάτων, δηλαδή της ελληνικής κυριαρχίας ως «λύση» για τις τουρκικές απαιτήσεις επι της ΑΟΖ του Αιγαίου , η οποία δεν ξεπερνά το 3%. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, παραλαμβάνοντας αυτή την κακή κληρονομιά/δέσμευση του παρελθόντος, ετοιμάζεται «να παίξει» και με την περιορισμένη επήρεια της ΑΟΖ των νήσων του Αιγαίου.<br /><br />Με βάση όμως τα επίσημα στοιχεία, αν η κυβέρνηση «αγγίξει» τα Δωδεκάνησα, τότε θα επιφέρει την καταστροφή της χώρας, δεδομένου ότι τα Δωδεκάνησα, νήσοι και βραχονησίδες αποτελούν το «μπετόν αρμέ» της ελληνικής αποκλειστικής κυριαρχίας .<br /><br />Από την πλευρά του ο Ερντογάν μένει σταθερός στην προκλητική πρόταση του να μοιραστεί η ΑΟΖ του Αιγαίου ανατολικά του 25ου μεσημβρινού (Καζάν- Καζάν), μισά- μισά. Η πλέον πρόσφατη εκδοχή της τουρκικής πρότασης είναι ότι η Τουρκία θα σεβαστεί ό,τι υπάρχει μέσα από τα 6νμ των ελληνικών χωρικών υδάτων των νήσων, αλλά τα υπόλοιπα θα μοιραστούν μισά- μισά ανάμεσα στις δυο χώρες . Σημειώνεται ότι ουδεμία αναφορά γίνεται στις βραχονησίδες και τα 6νμ χωρικών υδάτων τους, τα οποία η Τουρκία προσδοκά να εξαφανίσει από το χάρτη με «συναινετικές» διαδικασίες.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τα καλά κρυμμένα μυστικά των διερευνητικών συνομιλιών

Της Κύρας Αδάμ Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσέρχεται στις διερευνητικές συνομιλίες με την Τουρκία, με τη θέση ότι συζητά μόνον ΑΟΖ και υφαλοκρη...

Διαβάστε την συνέχεια

Καλά τα Rafale, αλλά έχουμε αχίλλειο πτέρνα στο Αιγαίο...

<a href="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/ellinikos-stratos-ges-slpress.gr_.jpg"><img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/ellinikos-stratos-ges-slpress.gr_-696x344.jpg" /></a><br /><br /><b>Γκαρτζονίκας Παναγιώτης</b><br />Η δημόσια συζήτηση για τα θέματα της άμυνας, επικεντρώνεται αφενός σε ζητήματα διεθνών σχέσεων και διπλωματίας, αφετέρου σε τεχνικά και τακτικά ζητήματα. Υπάρχει πληθώρα άρθρων για την Τουρκία, την Αρμενία και τους Κούρδους, όπως και για το είδος των φρεγατών και τα χαρακτηριστικά των Rafale. Ωστόσο, μεταξύ της υψηλής πολιτικής και του βεληνεκούς των βλημάτων MICA, υπάρχει ένας ενδιάμεσος χώρος που απασχολεί ελάχιστα τον δημόσιο λόγο.<br /><br />Ένα σημαντικό ζήτημα, το οποίο δεν τυχαίνει της προσοχής που του αναλογεί, είναι αυτό της διοίκησης και ελέγχου των ενόπλων δυνάμεων στο Αιγαίο. Το Αιγαίο αποτελεί ενιαίο χώρο. Έχουμε τη συνύπαρξη θαλάσσιου και χερσαίου περιβάλλοντος. Η ελληνική αμυντική ιδέα ενεργείας απέναντι στην τουρκική απειλή, πάσχει κυρίως στη θεώρηση της ενότητας του Αιγαίου και κατ’ επέκταση των ρυθμίσεων διοικήσεως και ελέγχου. Bασικές αδυναμίες υπάρχουν και στις αμφίβιες και αποβατικές δυνάμεις, που όμως δεν θα μας απασχολήσουν εδώ.<br /><br />Το Αιγαίο απαιτεί ένα ναυτικό διοικητή, ο οποίος θα έχει υπό τις διαταγές του και τις ναυτικές και τις χερσαίες δυνάμεις των νήσων και φυσικά την ευθύνη της άμυνας. Ο Στρατός και το Ναυτικό κινούμενοι στους παραδοσιακούς τους ρόλους, βλέπουν τον ρόλο τους περιχαρακωμένα στο στοιχείο που κυριαρχεί ο κάθε κλάδος. O Στρατός μετέφερε την αντίληψή του για τη διεξαγωγή επιχειρήσεων από τον χερσαίο χώρο στα νησιά.<br /><br />Εξαιτίας αυτού, η λογική της άμυνας εκεί είναι παρόμοια με εκείνη της οχυρωμένης τοποθεσίας. Τα οχυρά, δηλαδή τα νησιά, είναι επανδρωμένα και αμύνονται όταν δέχονται επίθεση. Το Ναυτικό το απασχολεί μόνο η θάλασσα και ό,τι έχει σχέση με ξηρά το θεωρεί ξένο. Η τουρκική απειλή όμως έχει δημιουργήσει μια μοναδική κατάσταση, την οποία μετά από 35 χρόνια εμπειρίας, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά.<div><br />Το αμερικανικό παράδειγμα προς αποφυγή του 1942 <br /><br />Λόγω αδυναμίας να ξεφύγουμε από παραδοσιακούς συμβατικούς ρόλους διατηρούμε την παράλογη κατάσταση, δύο διοικητές στον ίδιο χώρο να κάνουν ο καθένας τον δικό του πόλεμο! Η διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης στο Αιγαίο έχει τις παρακάτω συνέπειες:<br /><br />Πρώτον, παραβιάζουμε την αρχή της "Ενότητας της Διοικήσεως", η οποία δεν ικανοποιείται για τη συγκεκριμένη περίπτωση στο επίπεδο του αρχιστρατήγου. Αναλογικά, είναι σαν να έχουμε στην ξηρά για έναν τομέα δύο ξεχωριστούς διοικητές, έναν για τα οχυρά (νησιά), και έναν για τον μεταξύ τους χώρο (θάλασσα). Απουσιάζει η ενιαία διοίκηση, η οποία θα διαλέξει μεταξύ διαφόρων επιλογών, θα θέσει προτεραιότητες, θα μεταφέρει δυνάμεις από το ένα σημείο στο άλλο ή θα συγκεντρώσει όλα τα διαθέσιμα μέσα για την επίτευξη ενός αντικειμενικού σκοπού. Η ενότητα της προσπάθειας, η συνεργασία και ο συντονισμός των δύο διοικήσεων δεν επαρκεί. Είναι απαραίτητη η υπαγωγή υπό έναν διοικητή όλων των δυνάμεων και μέσων, ο οποίος να έχει την εξουσία και την ευθύνη που αρμόζει.<br /><br />Είναι διδακτικό το παράδειγμα της διοίκησης στον Ειρηνικό στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1942 οι Αμερικανοί Αρχηγοί των Επιτελείων ύστερα από διαβουλεύσεις πέντε εβδομάδων, αποφάσισαν να διαιρέσουν τον Ειρηνικό σε δύο θέατρα: ο στρατηγός MacArthur διορίσθηκε διοικητής της περιοχής του Νοτιοδυτικού Ειρηνικού που περιλάμβανε τις Φιλιππίνες, την Αυστραλία και τα μεγαλύτερα νησιά, ενώ ο ναύαρχος Nimitz διοικούσε το υπόλοιπο του ωκεανού. Ο καθένας από τους δύο διοικητές στρατολογούσε επιτελείς από τον αντίστοιχο κλάδο για το επιτελείο του.<br /><br />Μια τέτοια απόφαση ήταν αποτέλεσμα συμβιβασμού, καθόσον το Ναυτικό αρνιόταν να θέσει τον Στόλο υπό τις διαταγές άλλου πλην ναυάρχου, ο δε MacArthur ήταν αδιανόητο να τεθεί υπό διοίκηση ναυάρχου. Με δύο διοικήσεις στον Ειρηνικό ο έλεγχος ολοκλήρου του θεάτρου μεταφέρθηκε υποχρεωτικά στους ώμους των Αρχηγών Επιτελείων. Η διαίρεση αυτή δέχθηκε σωρεία κριτικών ήδη κατά τη διάρκεια του πολέμου.<br /><br />Μεταπολεμικά, και ο ίδιος ο MacArthur, που αποτέλεσε την κυριότερη αιτία της διαίρεσης του Ειρηνικού, παραδέχθηκε: «Από όλες τις λανθασμένες αποφάσεις στον πόλεμο, η πιο ανεξήγητη ήταν η αποτυχία να ενοποιήσουμε τη διοίκηση στον Ειρηνικό... Η αποτυχία να ενοποιήσουμε τη διοίκηση δεν μπορεί να στηριχθεί στη λογική, στη θεωρία ούτε ακόμη στον κοινό νου. Άλλα κίνητρα οδήγησαν σε μια τέτοια διευθέτηση. Το αποτέλεσμα ήταν η διασπάθιση των προσπαθειών, η σπατάλη των δυνάμεων με τη διάχυση και το διπλασιασμό τους και η επακόλουθη παράταση του πολέμου με επιπρόσθετες απώλειες και κόστος».<br /><br />Στην περίπτωση του Αιγαίου η διαίρεσή του πρέπει να αποδοθεί σε άλλα κίνητρα, πέραν της "λογικής, της θεωρίας και του κοινού νου". Η σύγκριση δε με τον Ειρηνικό γίνεται ακόμη δυσμενέστερη για το Αιγαίο για δύο επιπλέον λόγους: αφενός οι διαστάσεις του Ειρηνικού είναι τεράστιες, αφετέρου στο Αιγαίο δεν έχουμε δύο διακριτές περιοχές επιχειρήσεων τη μία δίπλα στην άλλη αλλά τη μία μέσα στην άλλη.</div><div><br />Διακλαδική Περιοχή Επιχειρήσεων<br /><br />Δεύτερον, σήμερα δεν υπάρχουν διακριτοί και "καθαροί" ρόλοι μεταξύ των κλάδων όπως παλιότερα. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι ναυτικές δυνάμεις ακόμα και των μεγάλων χωρών έστρεψαν την προσοχή τους από τους ωκεανούς στις παραθαλάσσιες περιοχές, για την υποστήριξη διακλαδικών επιχειρήσεων, των οποίων η κύρια προσπάθεια βρίσκεται στην ξηρά. Υπάρχει δηλαδή μια μεταβολή από τις επιχειρήσεις στη θάλασσα, που ισοδυναμούν με λειτουργίες θαλάσσιου ελέγχου, σε επιχειρήσεις από τη θάλασσα, που ισοδυναμούν με επιχειρήσεις προβολής δυνάμεως, όπως οι αμφίβιες επιχειρήσεις.<br /><br />Ακόμη και ο θεμελιώδης ναυτικός ρόλος, ο θαλάσσιος έλεγχος, υποστηρίζει το αμερικανικό Ναυτικό, επιτυγχάνεται με την «κατοχή νησιών, choke points, χερσονήσων και παράκτιων βάσεων κατά μήκος παραθαλάσσιων περιοχών». Το βρετανικό Ναυτικό, που διατηρεί την προσήλωση στο ναυτικό πνεύμα, στο βασικό του εγχειρίδιο σχετικά με το δόγμα, δεν αναφέρεται σε ναυτική δύναμη, αλλά στη ναυτική διάσταση των διακλαδικών επιχειρήσεων. Πηγαίνοντας μακρύτερα αναφέρει: «Ένα μαχητικό αεροσκάφος της αεροπορίας ή ένα τάγμα πεζικού του στρατού μπορούν άνετα να αποτελέσουν συστατικά στοιχεία μιας θαλάσσιας δύναμης επειδή η λέξη "θαλάσσια" αναφέρεται στο περιβάλλον στο οποίο ενεργούν και όχι στον κλάδο των ενόπλων δυνάμεων από τον οποίον προέρχονται».<br /><br />Στην "προ διακλαδικότητας εποχή" ο όρος "περιοχή επιχειρήσεων" αφορούσε χερσαίες δυνάμεις. Με την εισαγωγή του όρου "Διακλαδική Περιοχή Επιχειρήσεων", αυτός στο ΝΑΤΟ αναφέρεται πλέον σε χερσαία ή ναυτική περιοχή. Ο δε όρος "λειτουργικές διοικήσεις" αναφέρεται πλέον σε διοικήσεις που κυριαρχούν σε μια διάσταση ή περιοχή, ανεξάρτητα από τον Κλάδο που προέρχονται τα μέσα που ενεργούν σε αυτή την διάσταση. Εξάλλου αν έχουμε πρόθεση να εφαρμόσουμε σύγχρονες επιχειρησιακές αντιλήψεις περί Αντι-πρόσβασης και Απαγόρευσης Περιοχής (Antiaccess, Area Denial-A2/AD) στο Αιγαίο, χωρίς να περιμένουμε τον εχθρό στην ακτή, τότε είναι προϋπόθεση η ενιαία διοίκηση.</div><div><br />Ενιαίος τρόπος<br /><br />Τρίτον, με τη σημερινή διαίρεση του Αιγαίου στα δύο, διοικητής της περιοχής επιχειρήσεων καθίσταται ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ. Δηλαδή ο διοικητής στρατηγικού επιπέδου αναλαμβάνει μετατρέπεται κατ’ ουσίαν σε διοικητή του τακτικού επιπέδου. Για να μετακινηθεί σήμερα μια διμοιρία στο Αιγαίο, απαιτείται ο συντονισμός από το ΓΕΕΘΑ. Εκείνο που αποκλείουμε σε κατώτερα επίπεδα, όπως κατ’ αναλογία ένας ταξίαρχος να διοικεί απευθείας λόχους, το δεχόμαστε για τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ. Η δικαιολογία είναι ότι εμπλέκονται δύο Κλάδοι και μόνο εκείνος έχει την εξουσία να διευθύνει δυνάμεις από δύο Κλάδους. Η σημερινή κατάσταση οδηγεί ακόμη και τα ήσσονος σημασίας ζητήματα συνεργασίας στο Αιγαίο να διέρχονται και να επιλύονται μέσω ΓΕΕΘΑ!<br /><br />Τέταρτον, μια ενιαία διοίκηση θα αντιμετωπίζει και θα ενσωματώνει με ενιαίο τρόπο τις διάφορες λειτουργίες. Για παράδειγμα, πολύς λόγος γίνεται αν οι προς προμήθεια φρεγάτες πρέπει να διαθέτουν αντιαεροπορική άμυνα περιοχής, Στο Αιγαίο, ωστόσο, η αντιαεροπορική άμυνα οφείλει να αντιμετωπίζεται ως ενιαία λειτουργία και όχι κάθε Κλάδος να προσέρχεται με τα δικά του όπλα, τα οποία θα συντονίζονται εκ των υστέρων.<br /><br />Για όσους υποστηρίζουν την "καθαρότητα" του Ναυτικού, ας έχουν υπόψη ότι το Ναυτικό δεν είναι μόνο συνεχιστής της παράδοσης Κουντουριώτη όπως διατείνονται ορισμένοι. Δηλαδή, το Ναυτικό περιμένει τον τουρκικό στόλο να εξέλθει των Στενών και στη συνέχεια επιζητεί την καταναυμάχησή του με ευνοϊκούς όρους. Διαθέτει παράδοση διακλαδικότητας ήδη από το 1940. Τότε το ΓΕΝ δεν είχε μόνο το Αρχηγείο Στόλου υπό τις διαταγές του, αλλά και την Αεροπορία με την Ανώτατη Διοίκηση Αεροπορίας Ναυτικού και τη Διοίκηση Παράκτιας Άμυνας, που περιλάμβανε ένα σύνολο οχυρών, τορπιλοβόλων και αλιευτικών.</div><div><br />Μια είναι η λύση<br /><br />Για την περιοχή επιχειρήσεων του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου πρέπει να δημιουργηθεί η Διοίκηση Αιγαίου. Υπό τη Διοίκηση Αιγαίου, να υπάγονται οι χερσαίες δυνάμεις που τώρα αποτελούν την ΑΣΔΕΝ, οι ναυτικές δυνάμεις και μια διοίκηση αμφίβιων δυνάμεων που θα περιλαμβάνει τις αντίστοιχες μονάδες. Για να υλοποιηθεί κάτι τέτοιο χρειάζεται πολιτική απόφαση και οι πολιτικοί κάνουν λάθος αν πιστεύουν πως πρόκειται για στρατιωτικό ζήτημα, για το οποίο οι Κλάδοι οφείλουν να συμφωνήσουν μεταξύ τους.<br /><br />Ο Clausewitz μάς υπενθυμίζει ότι «είναι ζωτικής σημασίας η ανώτατη πολιτική ηγεσία να έχει συγκεκριμένη αντίληψη των στρατιωτικών ζητημάτων». Ως γνωστόν, η διακλαδικότητα στις ΗΠΑ υλοποιήθηκε με την επιμονή του Κογκρέσου, που ενέκρινε το 1986 τον σχετικό νόμο Goldwaters-Nichols. Η διακλαδικότητα, καθώς και η διοίκηση και ο έλεγχος των ενόπλων δυνάμεων πρέπει να απασχολήσουν και τη δική μας Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Καλά τα Rafale, αλλά έχουμε αχίλλειο πτέρνα στο Αιγαίο...

Γκαρτζονίκας Παναγιώτης Η δημόσια συζήτηση για τα θέματα της άμυνας, επικεντρώνεται αφενός σε ζητήματα διεθνών σχέσεων και διπλωματίας, αφετ...

Διαβάστε την συνέχεια

Απόπειρα ενεργού ένταξης της χώρας μας στο σχέδιο ελέγχου της ΝΑ Ευρώπης των ΗΠΑ, MMSC και το ΠΝ

<img height="427" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/Bush_CVN_77_Hellenic_Navy_2.jpg" width="640" /><br /><br />Το ρεπορτάζ για την πραγματική κατάσταση του προγράμματος νέας φρεγάτας για το Πολεμικό Ναυτικό και τη φημολογία περί εγκατάλειψης της αμερικανικής πρότασης για τις MMSC, επιβάλει να επανέλθουμε και να επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε το γεωστρατηγικό πλαίσιο που συνοδεύει το σκεπτικό. Το Πολεμικό Ναυτικό δείχνει ότι με τα κατάλληλα ανταλλάγματα είναι διατεθειμένο να αναλάβει συμμαχικές υποχρεώσεις, οι οποίες θα εκτόξευαν την “ελληνική μετοχή” στο γεωστρατηγικό “χρηματιστήριο”. Με τα κατάλληλα ανταλλάγματα, να τονιστεί ξανά…<br /><br />Το σκεπτικό είναι ξεκάθαρο. Ασφάλεια δεν “αγοράζεις” όταν κρύβεσαι. Στην ουσία η χώρα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο και σε έναν δεδομένο σύμμαχο, με αποτέλεσμα όταν κριθεί ότι για το “κοινό καλό” απαιτούνται υποχωρήσεις απέναντι στην Τουρκία, η Ελλάδα να είναι πρώτη στη λίστα και ουσιαστικά να εκβιάζεται για να συμμορφωθεί.<br /><br />Αυτό ακυρώνεται στην πράξη σε περίπτωση ενεργού εμπλοκής με στόχο τη μεγιστοποίηση -στην πράξη- της στρατηγικής σημασίας του ελληνικού χώρου και της Ελλάδας ως εταίρου-συμμάχου. Χωρίς τους εκβιασμούς της Τουρκίας, όχι όμως με νοοτροπία αφελούς που επενδύσει σε “στρατηγική καλού παιδιού”, συγκαλύπτοντας έτσι ανεπιτυχώς, την απροθυμία της να αντισταθεί και επιδεικνύοντας προδιάθεση “φιλανδοποίησης”.<br /><br />Φαίνεται πως η ελληνική πλευρά αρχίζει και αντιλαμβάνεται σταδιακά, ότι ζητώντας, ακόμα και απαιτώντας στο πλαίσιο της λογικής, όχι μόνο δεν θα σε… παρεξηγήσουν οι όποιοι σύμμαχοι, αλλά θα πειστούν ότι είσαι υπαρκτός και ενεργός γεωπολιτικός δρων που θα κάνεις τα πάντα για να αποφύγεις την παράκαμψή σου, καθώς αυτή είναι που οδηγεί σε εθνικές περιπέτειες…<br /><br />Δηλαδή, να εμφανίζεσαι ότι αντιλαμβάνεσαι το γεωστρατηγικό διακύβευμα της περιοχής σου και το ότι αυτή η περιοχή διέρχεται από μια μεταβατική περίοδο, αναζητώντας μια νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας, η οποία θα διατηρήσει την ειρήνη τις επόμενες δεκαετίες. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα ξεκαθαρίζει προς κάθε κατεύθυνση, ότι οι όποιες οριστικές διαρρυθμίσεις ΔΕΝ μπορούν να σε παρακάμψουν και ότι θα διεκδικήσεις= επιθετικά τον ρόλο της.<br /><br />Θα αναζητήσεις αυτό τον ρόλο έξυπνα, με τρόπο θα που θα επιτυγχάνεται στρατηγική σύζευξη (strategic coupling) των συμφερόντων του Ελληνισμού με αυτά του ισχυρού παράγοντα στην περιοχή σου, των ΗΠΑ εν προκειμένω, μεγιστοποιώντας τη σημασία της Ελλάδας. Σε έναν τέτοιο σχεδιασμό, αναβιβάζεται η χώρα στο επίπεδο της σημασίας του Ισραήλ και της Αιγύπτου και ξεπερνά δυναμικά την τάση “αποκλειστικού προσανατολισμού” της στα Δυτικά Βαλκάνια.<br /><br />Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα αναδειχθούν σε πολλαπλασιαστές ισχύος της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής οι σχέσεις με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, ενώ θα “συμπαρασύρει” θετικά και την Κυπριακή Δημοκρατία. Θα πρέπει να έχουν αποφασίσει να αυτοκτονήσουν γεωπολιτικά οι δυτικοί σύμμαχοι για να αποφασίσουν να παραδώσουν τον γεωστρατηγικό έλεγχο της Κύπρου στην Τουρκία. Λογικά, πρέπει να έχουν ήδη αντιληφθεί τη μωρία σχεδίων-πειραμάτων “τύπου Ανάν”…<br /><br />Ταυτόχρονα, η ελληνική εξωτερική πολιτική θα μπορέσει να διατηρήσει βαθμό αυτονομίας, όπως ακριβώς και οι αντίστοιχες του Ισραήλ και της Αιγύπτου. Η συμμαχική δέσμευση της Ελλάδας δεν μπορεί να αποβαίνει σε βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων. Ασφαλώς υπάρχει ένα σημείο αναφοράς, που είναι η συμμετοχή της χώρας στους δυτικούς θεσμούς συνεργασίας και ασφάλειας…<br /><br />Αυτό θα γίνει αποδεκτό από όλους όσοι ενδιαφέρονται να διατηρούν σχέσεις με την Ελλάδα και δρουν ορθολογικά και ρεαλιστικά. Θα δημιουργεί ένα πλαίσιο που για όλους επιτρέπει ένα επίπεδο αυτονομίας, υπό την προϋπόθεση μη παραβίασής του, ενώ η κόκκινη γραμμή για τους συμμάχους θα είναι ο σεβασμός των ΝΟΜΙΜΩΝ με βάση το διεθνές δίκαιο ελληνικών (ελλαδικών και κυπριακών) κυριαρχικών δικαιωμάτων.<br /><br /><a href="https://www.defence-point.gr/news/%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%b4%ce%b1-%ce%b7-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ac%ce%bb%ce%b7-%ce%b5%cf%85%ce%ba%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%ac%ce%b4%ce%b1/souda_bay_us_carrier"><img height="512" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/03/souda_bay_US_carrier.jpg" width="640" /></a><br /><br />Μιλώντας περί… ορίων και πλαισίων, να υπενθυμίσουμε ότι η τουρκική στάση γινόταν –έστω καταχρηστικά– αποδεκτή, μέχρι του σημείου προμήθειας ενός οπλικού συστήματος (S-400) όχι απλώς μη συμβατού με το οπλοστάσιο του ΝΑΤΟ, αλλά που συνιστούσε αυταπόδεικτα απειλή.<br /><br />Αυτό ήταν το σημείο διάσπασης του αποδεκτού πλαισίου συμπεριφοράς, αν και η… “ελαστικότητα” αυτού του πλαισίου δείχνει -κακώς- να ευνοεί τον “απείθαρχο” (Τουρκία), αδικώντας έτσι κατάφωρα τον “φυσιολογικό” (Ελλάδα), εναντίον του οποίου στρέφεται επί δεκαετίες η συμπεριφορά του πρώτου.<br /><br />Κι όχι μόνο, δεδομένης της προαναφερθείσας μεροληψίας στην ελαστικότητα του πλαισίου. Αυτό πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία και σήμερα, εάν η δυτική Συμμαχία θέλει να διατηρήσει την αξιοπιστία της. Δεν υπάρχει “ολίγον S-400 με ολίγη από F-35“.<br /><br />Η αμετροέπεια του Ερντογάν αποκάλυψε πέραν πάσης αμφιβολίας την πραγματική φύση των τουρκικών διεκδικήσεων και πρωτοβουλιών. Δηλαδή, τις απειλές εναντίον της ελληνικής κυριαρχίας, την προμήθεια των ρωσικών S-400, αλλά και την απειλή αγοράς περισσοτέρων συστοιχιών, εάν δεν γίνει αποδεκτή η αγορά της πρώτης και δεν επιστρέψει η χώρα στο πρόγραμμα του μαχητικού αεροσκάφους πέμπτης γενιάς F-35.<br /><br />Οι τουρκικές ενέργειες έχουν λάβει εδώ και καιρό επικίνδυνο αντισυμμαχικό περιεχόμενο και αυτό γίνεται σταδιακά συνείδηση στην Ουάσιγκτον, με τους Αμερικανούς να επεξεργάζονται πλέον πιο ψύχραιμα το “τουρκικό ταμπού“. Δηλαδή την ψυχροπολεμικής θεώρησης στερεοτυπική πεποίθηση της “αναντικατάστατης Τουρκίας“, που έδινε περιθώριο στους επαναλαμβανόμενους τουρκικούς εκβιασμούς.<br /><br />Αυτή η πραγματικότητα, αλλάζει τους γεωστρατηγικούς υπολογισμούς στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης συνολικά. “Όλα τριγύρω αλλάζουνε” και όσα θεωρούσαμε δεδομένα μέχρι σήμερα, αποδεικνύεται καθημερινώς ότι μπορεί και να μην ισχύουν πλέον.<br /><br /><a href="https://www.defence-point.gr/news/panagiotopoylos-kai-pait-mazi-me-a-geetha-stin-vasi-tis-soydas/souda-panagiotopoulos-payat-floros"><img height="366" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2020/06/SOUDA-PANAGIOTOPOULOS-PAYAT-FLOROS.jpg" width="640" /></a><br /><br />Το πόσο θα αλλάξουν μένει να αποδειχθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τα ανταλλάγματα των Αμερικανών προς την Ελλάδα για την εξαιρετικά προωθημένη διμερή αμυντική συμφωνία. Αισιοδοξία πρέπει ασφαλώς να έχουμε, αλλά να κρατούμε ταυτόχρονα και “μικρό καλάθι”.<br /><br />Οι διεθνείς σχέσεις εκτιμούν ενίοτε την εντιμότητα, διασκεδάζουν όμως με -και καταγράφουν– την αφέλεια. Ο δε εκάστοτε έντιμος, θα πρέπει να φροντίζει διαρκώς ώστε να μην αφήνει περιθώρια παρερμηνείας αυτής της εντιμότητας, είτε ως αφέλειας, είτε ως απροθυμίας προάσπισης των εθνικών συμφερόντων για να μην διαταραχθεί η ατζέντα της όποιας εκάστοτε “ελίτ” ή/και το “σύστημα ελέγχου” της χώρας.<br /><br />Οι κινήσεις της Ελλάδας πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικές, αλλά ταυτόχρονα θαρραλέες και να δείχνουν ετοιμότητα ανάληψης ευθυνών για την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής, επ’ ωφελεία όμως των εθνικών συμφερόντων. Κατά συνέπεια, πάντα υπό την προϋπόθεση εξασφάλισης των κατάλληλων ανταλλαγμάτων.<br /><br />Όσα θα κάνουμε, πρέπει να έχουν σημείο αναφοράς την επίπτωση στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Διότι και οι Ηνωμένες Πολιτείες τα συμφέροντά τους εξυπηρετούν όταν ασχολούνται με την αρχιτεκτονική ασφαλείας της τάδε ή της δείνα περιοχής. Το κίνητρό τους δεν είναι ο αλτρουισμός. Όπως πράττουν στο διεθνές περιβάλλον ΟΛΟΙ, δίχως εξαιρέσεις.<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Απόπειρα ενεργού ένταξης της χώρας μας στο σχέδιο ελέγχου της ΝΑ Ευρώπης των ΗΠΑ, MMSC και το ΠΝ

Το ρεπορτάζ για την πραγματική κατάσταση του προγράμματος νέας φρεγάτας για το Πολεμικό Ναυτικό και τη φημολογία περί εγκατάλειψης της αμερι...

Διαβάστε την συνέχεια