ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

ΕΛΛΑΔΑ, η χώρα των… 10 ΟΣΚΑΡ, ζητείται συναίσθηση

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2Ks50bKGBUBVu8SNi17lDOY8fZpfnCR27pjqjvAg9FH-xeqGzXBHeuO5CZW6rBw232kIOO6AQy8Jg4l7dIC1bxP8Ofn0CgV6h-VejUiU01H7wn8E2XFPa6LCTB7iKeX6_OaxQtsIg6yv7/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF685.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2Ks50bKGBUBVu8SNi17lDOY8fZpfnCR27pjqjvAg9FH-xeqGzXBHeuO5CZW6rBw232kIOO6AQy8Jg4l7dIC1bxP8Ofn0CgV6h-VejUiU01H7wn8E2XFPa6LCTB7iKeX6_OaxQtsIg6yv7/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF685.jpg" width="640" /></a></div>
 
Σε κρουαζιερόπλοιο ο πλοίαρχος κάνει την ακόλουθη ανακοίνωση: 
«Αγαπητοί επιβάτες και πλήρωμα, έχω να σας ανακοινώσω μία δυσάρεστη και μία ευχάριστη είδηση. Ποια από τις δύο προτιμάτε να ακούσετε πρώτα;»  
«Την ευχάριστη, την ευχάριστη», απάντησαν οι πιο πολλοί. 
«Πολύ καλά, το ευχάριστο είναι ότι πάμε για 10 Όσκαρ»… λέει ο πλοίαρχος και συνεχίζει: 
«Και τώρα η δεύτερη… το πλοίο βυθίζεται». 
Αντίστοιχη είναι και η κατάσταση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα. 
Αφού επί σχεδόν 40 χρόνια η χώρα, ή για την ακρίβεια οι κυβερνήσεις που εξέλεγε κάθε φορά ο ελληνικός λαός έφτιαξαν και φόρεσαν γύρω από τον λαιμό της (χώρας) μια θηλιά και στη συνέχεια τριγυρνούσε στο διεθνές περιβάλλον ως χαζοχαρούμενη, άνετη και ξέγνοιαστη, το τράβηγμα της θηλιάς και η θανατηφόρα ασφυξία που αυτό προκάλεσε, αιφνιδίασε τους πάντες, το πολιτικό προσωπικό και τους ψηφοφόρους. 
Από ότι αποδεικνύεται όμως, ούτε αυτό το σοκ αποδείχθηκε αρκετό ώστε να μην επαναλαμβάνονται οι δοκιμασμένες για 40ετία πρακτικές 
«Στα τέλη του 2014 βγαίνουμε από το μνημόνιο», θριαμβολογούσε η κυβέρνηση μέχρις ότου η έξοδος αποδείχθηκε μάλλον… του Μεσολογγίου, καθώς οι αγορές (που καλώς ή κακώς περιμένουμε να μας δανείσουν, αλλιώς… τραβιέται αυτόματα η θηλιά που λέγαμε παραπάνω) έδειξαν με πολύ εμφανή τρόπο την άποψη τους. 
«Υποτελείς και προσκυνημένοι δεν διαπραγματεύεστε καλά, θα βάλουμε τη χώρα στη σωστή πορεία», αντέτεινε η αντιπολίτευση, η οποία παρουσιάζεται να έχει στο τσεπάκι τη σούπερ λύση που θα διαλύσει τον εφιάλτη που η χώρα βιώνει την τελευταία πενταετία. 
Τι και αν η υποδοχή των αγορών στους σχεδιασμούς ήταν τουλάχιστον χλιαρή, ή αν οι κυβερνήσεις των χωρών που έχουν σήμερα στα χέρια τους το ελληνικό χρέος θα πρέπει να αυτοχειριασθούν ομαδικώς ζητώντας από τους φορολογούμενους πολίτες τους διαγραφή ή κούρεμα του ελληνικού χρέους, ή όπως αλλιώς μπορεί να ονομαστεί, σε εφαρμογή των ιδεών της μείζονος αντιπολίτευσης. 
Τη στιγμή μάλιστα που ουδείς δείχνει να συγκινείται από τη «συνταγή ανάκαμψης» που προτείνεται από ελληνικής πλευράς. Εδώ κόντεψε να γίνει επανάσταση στην Ολλανδία και τη Βρετανία – δεν την απέφυγαν ακόμα… – όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση τους ανακοίνωσε ότι θα πρέπει να καταβάλουν στον προϋπολογισμό της από μερικές εκατοντάδες έως 2 δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον! 
Σοβαρά πιστεύουμε ότι υπάρχει σήμερα «εταίρος» διατεθειμένος να χαρίσει λεφτά; Ας το δούμε και ανάποδα: Εάν εμείς ήμασταν στη θέση Ολλανδών και Βρετανών, τι ακριβώς θα κάναμε; Ας μη βιαστούμε να πούμε ότι θα συμπεριφερόμασταν διαφορετικά. Αν και με τη νοοτροπία που επικρατεί στη χώρα, με την πλειοψηφία να νομίζει ότι το χρήμα τυπώνεται δίχως επιπτώσεις κατά το δοκούν και μοιράζεται, τίποτα δεν μπορείς να αποκλείσεις. 
 <a href="http://www.defence-point.gr/" rel="nofollow">http://www.defence-point.gr</a> 
 
<a href="http://mignatiou.com/" target="_blank">πηγή</a>

ΕΛΛΑΔΑ, η χώρα των… 10 ΟΣΚΑΡ, ζητείται συναίσθηση

Σε κρουαζιερόπλοιο ο πλοίαρχος κάνει την ακόλουθη ανακοίνωση: «Αγαπητοί επιβάτες και πλήρωμα, έχω να σας ανακοινώσω μία δυσάρεστη και μί...

Διαβάστε την συνέχεια

O Νταβούτογλου θέλει λύση του “Αγίου Ποτέ”!

Ellada simera 0 Τουρκία 13:03

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLvf2tEH_leiGfuhXU9MtkKir-XjbWIzf8DF9rmmX5hz5alMqvMsULmizvQE1_9kKBWjeqfkyN8gGVzfz92jPfJA-4RmOyBFIGlH4k8k7P7mDucISAdcxigTh-iJcY3PLqgR2dyg4I2GCB/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF684.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLvf2tEH_leiGfuhXU9MtkKir-XjbWIzf8DF9rmmX5hz5alMqvMsULmizvQE1_9kKBWjeqfkyN8gGVzfz92jPfJA-4RmOyBFIGlH4k8k7P7mDucISAdcxigTh-iJcY3PLqgR2dyg4I2GCB/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF684.jpg" width="640" /></a></div>
 
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ 
Ο Τούρκος Πρωθυπουργός Αχμέτ (γνωστός επίσης και ως ο κ. “Μηδενικά Προβλήματα με τους Γείτονες”) Νταβούτογλου θέλει, μας πληροφόρησε πρόσφατα, “άμεση” λύση του κυπριακού. Την θέλει σήμερα. Ή το αργότερο αύριο. Θα προτιμούσε να ήταν “χθές”. Αλλοιώς απειλεί θα υπάρξουν συνέπειες. Διότι η Τουρκία είναι “μπουγιούκ” δηλαδή “μεγάλη” και δεν θα επιτρέψει τον αποκλεισμό της από την “μπονάτζα” των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα μεταφέρει, δήλωσε, το μήνυμα για “άμεση” λύση και στον Πρωθυπουργό Σαμαρά, όταν θα τον συναντήσει στην επικείμενη συνάντηση τους στην Αθήνα. Και μας συμβουλεύει όλους ο κ. Νταβούτογλου ότι δεν είναι σωστό, πρέπον αλλά και ηθικό, ένα αγαθό, όπως είναι η ενέργεια, να χρησιμοποιείται ως “όπλο” σε διαπραγματεύσεις. 
Επειδή σε κάθε τουρκικό επιχείρημα πρέπει να επικρατεί η θέση “ο τούρκος έχει πάντα δίκιο” κανείς δεν δικαιούται να ρωτήσει τον κ. “Μηδενικά Προβλήματα με τους Γείτονες” εάν, με την δική του λογική, δεν ισχύει και το ίδιο για τις 40,000 κατοχικό στρατό στην Κύπρο. Ότι δηλαδή δεν πρέπει και δεν είναι σωστό οι νατοϊκά εκπαιδευμένοι και αμερικανικά εξοπλισμένοι τούρκοι στρατιώτες να χρησιμοποιούνται ως διαπραγματευτικό “όπλο”. Ούτε βέβαια η προέκτασή τους, το τουρκικό πολεμικό ναυτικό. Όχι, το δικό μας πρόβλημα κατά την Νταβουτογλειανή λογική είναι ότι δεν κατανοήσαμε, εδώ και σαράντα χρόνια, ότι ο τουρκικός στρατός δεν χρησιμοποιήθηκε και δεν χρησιμοποιείται ως διαπραγματευτικό “όπλο”. Και πώς θα ήταν αυτό ποτέ δυνατόν, αφού ο τουρκικός στρατός είναι όπλο ειρήνης και όχι πολέμου; 
Βέβαια το πρόβλημα για την Κύπρο δεν είναι ο κάθε Νταβούτογλου και η “λογική” του. Το πρόβλημα για την Κύπρο είναι οι πολιτικοί της ταγοί. Είναι κυρίως η ηγετική τάξη των δύο μεγάλων κομμάτων, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ. Οι εξουσιαστές αυτοί δεν κατανοούν ή αρνούνται πεισματικά να παραδεχθούν ότι τα σχέδια και “οράματα” της Τουρκίας για την Κύπρο δεν ξεπερνούν αυτά μίας ανατολίτικης σατραπείας. Παραμυθιάζεται η ηγετική τάξη των δύο κομμάτων, με κύριους εκφραστές σήμερα τους κκ. Νεοφύτου και Κυπριανού, ότι μπορεί να υπάρξει λύση που να ικανοποιεί μεν τα στρατηγικά συμφέροντα της Άγκυρας και, ταυτόχρονα, αυτά της καταπληκτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού. 
Πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν οι άνθρωποι αυτοί ότι οι λεγόμενες συνομιλίες, όπως είναι δομημένες, θα καταλήξουν σε μια “λύση” που θα αφήνει “και τον σκύλο χορτασμένο και την πίτα ολόκληρη”. Πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν ότι στο διαπραγματευτικό τραπέζι δεν παρακάθεται και ο τουρκικός ελέφαντας παρά μόνο πρόσφατα με την μορφή του “Βάρβαρου”. Και ότι όταν ο “Βάρβαρος” αυτός αποχωρήσει από την ΑΟΖ θα φύγουν μαζί του και οι υπόλοιποι βάρβαροι. Έτσι τα πράγματα θα επανέλθουν στις, κατ’ αυτούς και κατά Χριστόφια, “κυπριακήςιδιοκτησίας” συνομιλίες. 
Πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν ότι ο κάθε Έρογλου, ο κάθε Ναμί, ο κάθε Οζερσαΐ και ο κάθε Ολγκούν είναι ανεξάρτητοι δρώντες που έχουν κατά νού τα συμφέροντα της Κύπρου και ότι δεν ειναι ογλάνια της Άγκυρας. Όπως ακριβώς ογλάνι αποκάλεσε ευθέως ένα απο αυτούς, τον Κουντρέτ Οζερσαΐ, ο Διονύσης Διονυσίου στον “Πολίτη” (στις 14 Νοεμβρίου 2014). Το ενδιαφέρον αλλά και αποκαλυπτικό είναι γιατί έτσι τον αποκάλεσε. Ήταν κάποτε ο Οζερσαΐ (ο οποίος μαζί με τον Ναμί είναι ανερχόμενοι “πολιτικοί αστέρες” με φιλοδοξίες και δικές τους αλλά και των πρεσβειών, να προεδρεύσουν σύντομα της “μισής” ή ακόμη και ολόκληρης της Κύπρου) προσκεκλημένος του “Πολίτη”, μας πληροφορεί ο ΔΔ σε μια ανοικτή συζήτηση. Και τον ρώτησε. Γιατί στις “διαπραγματεύσεις σας” με την Άγκυρα της χαρίσατε τα 80% της ΑΟΖ στις βόρειες ακτές και εσείς κρατήσατε το 20%, ενώ η “μοιρασιά” έπρεπε, όπως παντού γίνεται, να ήταν 50:50; Και ο ΔΔ εισέπραξε την εξής απάντηση: «Όταν… κάθε μήνα πληρώνομαι τον μισθό μου από την τουρκική πρεσβεία, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω σε κάτι διαφορετικό από αυτό που έβαλε το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών στο τραπέζι». 
Ο Κουντρέτ ´Οζερσαϊ, με τέτοια απτά δείγματα γραφής, είναι δυνητικά ένας μελλοντικός σατράπης της Άγκυρας στην Κύπρο. Και επειδή όπως καθημερινά πλέον διακηρύττει το τζιχαντιστικό δίδυμο Ερτογάν-Νταβούτογλου, η “απονομή δικαιοσύνης” είναι το κυρίαρχο γνώρισμα του Ισλάμ, σατράπηδες θα υπάρξουν και άλλοι. Και από την “άλλη” πλευρά, την δική μας, ώστε να ικανοποιηθεί το “περί δικαίου αίσθημα”. Καζάδες θα υπάρξουν πολλοί στην Κύπρο και ο κάθε σατράπης της ´Αγκυρας θα έχει τον δικό του καζά. Απτά δείγματα γραφής χρειάζονται, μόνο. 
Επείγονται στην Άγκυρα να “επαναρχίσουν” οι διαπραγματεύσεις. Επείγεται και ο “ic oglan” της Άγκυρας στην Λευκωσία, ο Έρογλου. Επείγονται διότι έγιναν ξαφνικά θιασώτες της ειρήνης; Επείγονται διότι γνωρίζουν το αποτέλεσμα. Γνωρίζουν ότι όπως είναι δομημένες οι λεγόμενες συνομιλίες, οδηγούν νομοτελειακά σε ένα και μόνο αποτέλεσμα. Και αυτό είναι η κατάλυση του κράτους του 1960 -της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό που ο τουρκικός Αττίλας απέτυχε να ολοκληρώσει το 1974, ο λεγόμενος “διεθνής παράγοντας” το 2004 και που ο “Βάρβαρος” επιχειρεί το 2014, θα επιτευχθεί εάν επαναρχίσουν οι συνομιλίες με την υφιστάμενη ατζέντα. 
Γιατί επείγονται, μαζί με Νταβούτογλου και Έρογλου, και τα δυό μεγάλα κόμματα να βρεθεί μια “φόρμουλα” (έτσι την λένε σε κατ’ ιδίαν επαφές με τον “ξένο παράγοντα”) ώστε να διατηρήσει τα προσχήματα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης (“to save face”, έτσι το λένε) και να επιστρέψει στις συνομιλίες, είναι το ερώτημα. 
Ναι, οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να ξαναρχίσουν κάποτε. Όχι όμως με τον τουρκικό ελέφαντα στην αίθουσα των διαπραγματεύσεων και με όλους τους συμμετέχοντες να προσποιούνται ότι δεν τον βλέπουν, ενώ ο έντιμος πρέσβης των ΗΠΑ, ο “βασιλιάς” κ. Κοένιγκ, μαζί με τον Εγγλέζο παρακοιμώμενό του να διατυμπανίζουν ότι η λύση θα βρεθεί στη Κύπρο, ότι το “κλειδί” βρίσκεται εκεί και ότι η Τουρκία είναι άσχετη με το πρόβλημα. Και προφανώς είναι. Ας ρωτήσει το φιλαράκι του τον ´Οζερσαϊ να του το επιβεβαιώσει. Και να του πεί πόσο ορθή είναι η θέση του αυτή, πόσο δεινός αναλυτής είναι. Και πόσο ορθά έχει αποδικωποιήσει το “Cyprus problem”. Ή ακόμη καλύτερα ας ρωτήσει τον επίσης “κολλητό” του κύριο Ναμί, που μόλις πρόσφατα αυτός και ο ομόλογος του στο Τέλ Αβιβ, ο κ. Σιαπίρο, “κόπηκαν” να “εξυπηρετήσουν”, ώστε να παρευρεθεί και να μιλήσει πραξικοπηματικά στο συνέδριο για την ενέργεια (“it is indeed a small world, dear Ambassador). 
Οι εξελίξεις και τα πράγματα στην Ανατολική Μεσόγειο, στη ευρύτερη Μέση Ανατολή αλλά και στη Ευρώπη επιτρέπουν στη Κύπρο να αυξήσει την διαπραγματευτική της θέση μέσα στο διακρατικό σύστημα. Με τα πράγματα να σπρώχνουν, αυτό είναι θέμα πολιτικής βούλησης και μόνο. Και όταν και εφόσον ο Πρόεδρος αποφασίσει να επιστρέψει στις συνομιλίες, ψιλά στην ατζέντα θα πρέπει να τεθεί και να ξεκαθαρίσει το ζήτημα της ασφάλειας. Όλα έπονται της ασφάλειας. Και δεν μπορεί η άμαξα να τοποθετείται μπροστά από το άλογο. 
 
<a href="http://mignatiou.com/" target="_blank">πηγή</a>

O Νταβούτογλου θέλει λύση του “Αγίου Ποτέ”!

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ Ο Τούρκος Πρωθυπουργός Αχμέτ (γνωστός επίσης και ως ο κ. “Μηδενικά Προβλήματα με τους Γείτονες”) Νταβούτογλου θέλει...

Διαβάστε την συνέχεια

Ποιός ο στόχος; Ευρω-Ισλάμ ή εξισλαμισμός της Ευρώπης;

Ellada simera 0 Απόψεις, κόσμος 12:59

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDNtVrHEonli9LbhvIAwWtIeV0GqahkwfdtDbQb60Ac6GJPhO2VvmdRDVOTqZJg2hrckDGKuLDoZcAHSEWqLWGFUPhPzpL21lxscEEsFuh4y9BPHaOoZXlNpBcSZ6CVhNHN-URBj0d5MiO/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF683.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDNtVrHEonli9LbhvIAwWtIeV0GqahkwfdtDbQb60Ac6GJPhO2VvmdRDVOTqZJg2hrckDGKuLDoZcAHSEWqLWGFUPhPzpL21lxscEEsFuh4y9BPHaOoZXlNpBcSZ6CVhNHN-URBj0d5MiO/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF683.jpg" /></a></div>
 
Του Χρήστου Ιακώβου 
Οι εικόνες μασκοφόρων αποκεφαλιστών εν ονόματι του Ισλάμ, με ευρωπαϊκή προέλευση, οι οποίοι εξανίστανται αντιδυτικώς όπισθεν δυτικών ομήρων και με αντίληψη ισλαμικώς μεσσιανική άρχισαν να γίνονται εσχάτως μόνιμο φαινόμενο τηλεοπτικής και διαδικτυακής βοράς προς κατανάλωση. Το φαινόμενο αυτό έφερε στην επιφάνεια το θέμα της ισλαμικής παρουσίας στην Ευρώπη, το οποίο μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν περιορισμένο σε ακαδημαϊκές συζητήσεις. Μέσα από το θέμα αυτό προκύπτει ένα σοβαρό ερώτημα. Τι κάνει μέρος των μουσουλμάνων της Ευρώπης να εχθρεύεται τόσο πολύ τις δυτικές χώρες αλλά και τον πολιτισμό των κοινωνιών μέσα στις οποίες γεννήθηκαν και μεγάλωσαν; 
Σήμερα, το Ισλάμ αποτελεί μέρος του δημογραφικού και πολιτιστικού τοπίου της Ευρώπης. Οι μουσουλμάνοι της Ευρώπης δεν είναι πλέον οι εποχιακοί εργάτες που θα επιστρέψουν στις χώρες τους αλλά, το μεγαλύτερο μέρος από αυτούς, είναι ευρωπαίοι πολίτες που θα παραμείνουν ως μόνιμο τμήμα της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτό το καθεστώς μονιμότητας σε συνδυασμό με την σταδιακή δημογραφική έκρηξη, που συντελείται με τη δεύτερη και τρίτη γενεά, και την κοινωνική απομόνωση, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, έχουν εγείρει πολλά ερωτήματα αναφορικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις αυτής της μεταφύτευσης του Ισλάμ στην Ευρώπη. 
Από πλευράς ενός πολύ μεγάλου μέρους Ευρωπαίων, η πραγματικότητα αυτή αντιμετωπίζεται ως απειλή για το μελλοντικό χαρακτήρα της Ευρώπης, τόσο τον κοινωνικό όσο και τον πολιτικό. Από την άλλη πλευρά, οι μουσουλμάνοι αντιμετωπίζουν την παρουσία τους στον Ευρωπαϊκό χώρο με ανασφάλεια και περιχαράκωση, αφού βλέπουν την πιθανότητα απώλειας της θρησκείας, της κουλτούρας και κατ’ επέκταση της διαφορετικής τους ταυτότητας. 
Το κεντρικό σημείο για την κατανόηση αυτής της σχέσης είναι ότι το Ισλάμ αποτελεί πρωτίστως μία εξ αποκαλύψεως θρησκεία με ισχυρή πίστη στην παγκόσμια εγκυρότητά της και παράλληλα ένα τρόπο ζωής. Ως εκ τούτου, το Ισλάμ δεν είναι, και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται, απλώς ως ένα ιδιαίτερο πολιτιστικό χαρακτηριστικό μίας ομάδας ανθρώπων που προέρχονται από χώρες έξω από την Ευρώπη. Επιπλέον, η ανάλυση για τους μουσουλμάνους στην Ευρώπη πρέπει να στηρίζεται, εν πολλοίς, στον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι αυτοπροσδιορίζονται και πως αντιλαμβάνονται το Ισλάμ μέσα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον και όχι στο πως οι Ευρωπαίοι τους εκλαμβάνουν. Από αυτά τα ερωτήματα προκύπτει ένα ευρύ φάσμα απαντήσεων που καταδεικνύουν μία προβληματική σχέση μεταξύ των μουσουλμάνων και των ευρωπαϊκών κοινωνιών μέσα στις οποίες ζουν, με πιο ανησυχητική απάντηση την αδυναμία διαμόρφωσης κοινής αντίληψης, εκ μέρους των μουσουλμάνων, για μία σειρά ουσιαστικών θεμάτων που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα (όπως πχ τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία). 
Η βασική ανάγκη που αναδύεται για τους μουσουλμάνους σήμερα είναι να αποκτήσουν την αυτοπεποίθηση ότι η ευρωπαϊκή χώρα στην οποία ζουν είναι το σπίτι τους μέσα στο οποίο θα πρέπει να οικοδομήσουν την κοινωνική τους πραγματικότητα με βάση τις στοιχειώδεις αντιλήψεις που καθορίζει η ΕΕ. Μέχρι στιγμής, η πραγματικότητα είναι πολύ απογοητευτική σε σχέση με τον πιο πάνω ευσεβοποθισμό. Η αντιδραστική περιχαράκωση και, πολλές φορές, βίαιη αντίδραση είναι ασυμβίβαστα με την προσπάθεια οικοδόμησης αμοιβαίας εμπιστοσύνης και συνεργασίας με τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο έντονο ενόσω αυξάνεται ραγδαία ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ευρώπης και το χάσμα αυτό δεν φαίνεται να αμβλύνεται. Εδώ είναι ένα σημείο από το οποίο προκύπτουν σοβαρές αμφιβολίες, έως αντιδράσεις, για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, αφού πιθανή ένταξή της θα αυξήσει σημαντικά τον μουσουλμανικό πληθυσμό της ΕΕ. 
Η εξέλιξη αυτού του ζητήματος θα καθορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό το κατά πόσο θα υπάρξει μία νέα κοινωνική εκδοχή του Ισλάμ στην Ευρώπη. Με άλλα λόγια, θα υπάρξει η δημιουργία του Ευρω-Ισλάμ ή θα συνεχιστεί η σημερινή προβληματική σχέση, δηλαδή, τόσο κοντά αλλά τόσο μακριά, με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αλλά και για τον ίδιο το χαρακτήρα της Ευρώπης. 
Είναι επιτακτικά αναγκαίο, οι μουσουλμάνοι στην Ευρώπη να παύσουν να στηρίζονται αποκλειστικά στις ασιατικές και βορειοαφρικανικές εκδοχές της θρησκείας τους και να αναζητήσουν ένα νέο τρόπο σύζευξης θρησκείας και καθημερινής ζωής μέσα στις βιομηχανοποιημένες κοινωνίες της Ευρώπης. Το Ισλάμ, σίγουρα, θα αποτελέσει μία από τις μεγάλες προκλήσεις στη διαδικασία μετασχηματισμού της Ευρώπης που θα αγγίξει το ευαίσθητο ερώτημα, τι σημαίνει να είναι κάποιος ευρωπαίος. 
* Ο Χρήστος Ιακώβου είναι Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών  
 
<a href="http://mignatiou.com/" target="_blank">πηγή</a>

Ποιός ο στόχος; Ευρω-Ισλάμ ή εξισλαμισμός της Ευρώπης;

Του Χρήστου Ιακώβου Οι εικόνες μασκοφόρων αποκεφαλιστών εν ονόματι του Ισλάμ, με ευρωπαϊκή προέλευση, οι οποίοι εξανίστανται αντιδυτικώς...

Διαβάστε την συνέχεια

Eμπλοκή υψηλού κόστους

Ellada simera 0 κόσμος 12:56

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg16tJYXaH4VxF1hLQAVGxjopS16Wr3QknX_aoLWRtGCtiE0Zn9-jVZcnJyB4C9TlOecjuzqTzZUVQVQ56Bq7pkSMv7JqvPnn5tnVqMcdvlNm6S1bBM_E7kwULCi0OuiUFzLirF8qKqCwAQ/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF682.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg16tJYXaH4VxF1hLQAVGxjopS16Wr3QknX_aoLWRtGCtiE0Zn9-jVZcnJyB4C9TlOecjuzqTzZUVQVQ56Bq7pkSMv7JqvPnn5tnVqMcdvlNm6S1bBM_E7kwULCi0OuiUFzLirF8qKqCwAQ/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF682.jpg" width="640" /></a></div>
 
Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ 
H επίσκεψη του προέδρου της Aιγύπτου Σίσι στην Iταλία και στη Γαλλία αυτή την εβδομάδα είναι μια εξέλιξη με βαρύνουσα σημασία. 
Tον Iούλιο του 2013, η αλληλεγγύη του Eρντογάν προς τον ανατραπέντα από τον Σίσι Mόρσι είχε τα εχέγγυα πολιτικής ορθότητας: O Mόρσι ήταν ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Aιγύπτου και επιπλέον μετά το πραξικόπημα ακολούθησε βίαιη καταστολή. 
Tην ώρα που οι διαδηλωτές στην Kωνσταντινούπολη και στις μεγάλες πόλεις διαδήλωναν κατά της αυταρχικής εξουσίας, ο Eρντογάν γινόταν πρόμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον Aραβικό Kόσμο. Tα όποια, όμως, κέρδη ήλπιζε να εισπράξει ο Eρντογάν σαρώνονται από τις παρενέργειες: 
H Aίγυπτος στηρίζει πλέον χωρίς επιφυλάξεις την ενεργειακή σύμπλευση Eλλάδας, Kύπρου, Iσραήλ, και μάλιστα πλειοδοτεί σε σκληρή στάση απέναντι στην Aγκυρα σε σχέση με το Tελ Aβίβ. 
Στην Aίγυπτο, ο Eρντογάν και ο Nταβούτογλου βρίσκονται σε μετωπική σύγκρουση με τη Σαουδική Aραβία και τα Eμιράτα του Kόλπου, αλλά και με την Iορδανία που στηρίζουν τον Σίσι. Έτσι μέσω Kαΐρου η Aγκυρα βλέπει να περιορίζεται το εύρος και το βάθος της συνεργασίας της με το Pιάντ και τα υπόλοιπα κράτη της Aραβικής Xερσονήσου στη Συρία. 
H απειλή μετατροπής της Λιβύης σε Iσλαμικό Kράτος, με την Tουρκία να κλείνει το μάτι στην «κυβέρνηση» της Tρίπολης, ενώ η Δύση αναγνωρίζει τη νόμιμη, που έχει καταφύγει στο Tομπρούκ, φέρνει κοντά στην Aίγυπτο την Iταλία και τη Γαλλία, αλλά και την Tυνησία, την Aλγερία και το Mαρόκο. Mία στρατιωτική επέμβαση της Aιγύπτου στην πλούσια σε πετρελαϊκά κοιτάσματα Kυρηναϊκή προβάλλει ολοένα και πιο πιθανή. 
Mε άλλα λόγια, το χθεσινό άρθρο των Financial Times με τίτλο «H Tουρκία απομονώνεται στην Aνατολική Mεσόγειο» δεν φωτίζει πλήρως της διαστάσεις του προβλήματος: O Eρντογάν και ο Nταβούτογλου απομόνωσαν τη χώρα τους στο σύνολο της Mεσογείου, από το Aραβικό Mαγκρέμπ, τη Γαλλία, την Iταλία, τη Mέση Aνατολή αλλά ακόμη και την Aραβική Xερσόνησο. 
Tο αντίτιμο αυτού του δυσθεώρητου κόστους είναι υποθετικό: Tο ηγεμονικό κύρος της Aγκύρας και του Eρντογάν προσωπικά στην κοινή γνώμη του αραβομουσουλμανικού κόσμου, σε ένα ευρύτατο και πλειοψηφικό κομμάτι που καλύπτει τον χώρο που ξεκινά από οργανώσεις τύπου Mουσουλμανικής Aδελφότητας και φθάνει μέχρι στις πιο ακραίες εκφάνσεις του φονταμενταλισμού. 
Aν ο Eρντογάν είχε κρατήσει την αλληλεγγύη του μόνο για οργανώσεις τύπου Mουσουλμανικής Aδελφότητας, η Xαμάς θα μπορούσε να προσδοκά να αντλήσει κέρδη στο μέλλον. H εμπλοκή, όμως, της Aγκυρας στη Συρία, με ακραίες οργανώσεις όπως η Aλ Nούσρα και η ISIS, κατέστρεψε ανεπανόρθωτα το προφίλ του ισλαμοδημοκράτη που είχε οικοδομήσει ο Tούρκος ηγέτης στη δεκαετή σύγκρουσή του με το κεμαλικό κατεστημένο και το «βαθύ κράτος». 
Eπιπλέον οι απερίγραπτες φρικαλεότητες του ISIS στη Συρία και το Iράκ δαιμονοποίησαν συλλήβδην και αθρόως κάθε έκφραση και έκφανση του Πολιτικού Iσλάμ στη Δύση, χαλάρωσαν την πίεση και την απομόνωση του Aσαντ στη Δαμασκό, ενώ νομιμοποίησαν πλήρως και αναβάθμισαν σε στρατηγικό σύμμαχο των HΠA και της E.E. το καθεστώς του στρατηγού Σίσι στην Aίγυπτο. 
Eτη φωτός μοιάζουν να μας χωρίζουν από την άνοιξη του 2009, όταν ο νεοεκλεγείς τότε Oμπάμα πρώτα στην Kωνσταντινούπολη και μετά στο Kάιρο σε δύο ομιλίες-μηνύματα έκανε σαφή ανοίγματα στο μετριοπαθές πολιτικό Σουνιτικό Iσλάμ τύπου AKP ή Mουσουλμανικής Aδελφότητας, μια εξέλιξη που είχε τότε καταγραφεί ως νέος κοινός παρονομαστής ζωτικών συμφερόντων HΠA - Tουρκίας στην ευρύτερη Mέση Aνατολή. 
Mε άλλα λόγια ο Eρντογάν δεν απομόνωσε μόνον τη χώρα του, αλλά ενίσχυσε τη δυτική ισλαμοφοβία που αρνείται την ύπαρξη μετριοπαθούς πολιτικού Iσλάμ. 
Aνατροπή σκηνικού 
Oι απερίγραπτες φρικαλεότητες του ISIS στη Συρία και το Iράκ δαιμονοποίησαν συλλήβδην και αθρόως κάθε έκφραση και έκφανση του πολιτικού Iσλάμ στη Δύση, χαλάρωσαν την πίεση και την απομόνωση του Aσαντ στη Δαμασκό, ενώ νομιμοποίησαν πλήρως και αναβάθμισαν σε στρατηγικό σύμμαχο των HΠA και της E.E. το καθεστώς του στρατηγού Σίσι στην Aίγυπτο. 
<a href="http://www.imerisia.gr/">πηγή</a>

Eμπλοκή υψηλού κόστους

Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ H επίσκεψη του προέδρου της Aιγύπτου Σίσι στην Iταλία και στη Γαλλία αυτή την εβδομάδα είναι μια εξέλιξη με βαρύνουσα σημα...

Διαβάστε την συνέχεια

Ηταν κάποτε δύο κράτη που τα έλεγαν Ιράκ και Συρία

Ellada simera 0 κόσμος, Μέση Ανατολή 12:04

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLBRUb4WWKcAUnwGTzOdnBYqSHf8y-OYoEnqZGAHVbT8f_UgoU_lIv192RNvmXyLIg28QDTLo6MsHzEphwaXrSzJWY4sCw8sbbOR3uz1Q4o-VK2q4S2QkMxv0fzMx5UoYL4vhugwb3bgRv/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF681.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLBRUb4WWKcAUnwGTzOdnBYqSHf8y-OYoEnqZGAHVbT8f_UgoU_lIv192RNvmXyLIg28QDTLo6MsHzEphwaXrSzJWY4sCw8sbbOR3uz1Q4o-VK2q4S2QkMxv0fzMx5UoYL4vhugwb3bgRv/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF681.jpg" width="640" /></a></div>
 
ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ 
Ο διεθνούς φήμης δημοσιογράφος Πάτρικ Κόκμπερν καλύπτει τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή από το 1979, ως ανταποκριτής αρχικά των Financial Times και στη συνέχεια του Independent. Εχει τιμηθεί για τις ανταποκρίσεις του από τον πόλεμο του 2003 στο Ιράκ και τις αιματηρές συγκρούσεις που συνόδευσαν την αμερικανική κατοχή. Αφορμή γι’ αυτή τη συνέντευξη στάθηκε η ελληνική έκδοση του βιβλίου του «Η επιστροφή των τζιχαντιστών», από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Είναι το τέταρτο βιβλίο του για το Ιράκ, επικεντρωμένο, αυτή τη φορά, στο «Ισλαμικό Κράτος» (ISIS), που αναστατώνει την ευρύτερη περιοχή, έχοντας καταλάβει μεγάλες εκτάσεις της χώρας, όπως και της γειτονικής Συρίας. 
 
Επικοινωνήσαμε τηλεφωνικά με τον Πάτρικ Κόκμπερν στο Λονδίνο, όπου είχε μόλις επιστρέψει από την τελευταία του αποστολή στη Βαγδάτη. Τον ρωτήσαμε αν έχει μείνει κάτι σε αυτή τη χώρα που να μοιάζει με ενιαίο κράτος. 
 
«Κάτι έχει μείνει, αλλά βρίσκεται σε πολύ κακή κατάσταση», θα μας πει. «Οι τρεις βασικές κοινότητες του Ιράκ, δηλαδή οι σιίτες, οι σουνίτες και οι Κούρδοι, βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση και έχουν χαράξει άτυπα σύνορα μεταξύ τους. Σύνορα που διατρέχουν και την ίδια την πρωτεύουσα και διαμορφώθηκαν στον εμφύλιο μεταξύ σιιτών και σουνιτών, το 2006-07. Αν βρίσκεσαι στη Βαγδάτη, δεν μπορείς να μετακινηθείς λίγα μίλια δυτικά, γιατί από εκεί αρχίζει η επικράτεια του ISIS, που ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας Ανμπάρ. Στον Βορρά βρίσκεται το ιρακινό Κουρδιστάν, σε εμπόλεμη κατάσταση με το “Ισλαμικό Κράτος”, και στο Νότο η σιιτική επικράτεια. Πάντως, η διατήρηση κάποιας μορφής κρατικής οντότητας δεν αμφισβητείται άμεσα από κανέναν. Ακόμη και οι σουνίτες, που αποτελούν περίπου το 20% του πληθυσμού και αισθάνονται σήμερα καταπιεσμένοι από τη σιιτική κυβέρνηση, φιλοδοξούν κάποια μέρα να ξανάρθουν στα πράγματα, όπως επί Σαντάμ Χουσεΐν». 
 
Υπάρχει στ’ αλήθεια κίνδυνος να πέσει στα χέρια του ISIS η Βαγδάτη; «Δεν το νομίζω», απαντά ο κ. Κόκμπερν. «Η Βαγδάτη διαθέτει ισχυρότατες παραστρατιωτικές δυνάμεις των σιιτών, που αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού, πέρα από τα αμερικανικά στρατεύματα. Το ISIS θα μπορούσε να προκαλέσει χάος με μια εξέγερση των σουνιτών στη δυτική Βαγδάτη, αλλά θεωρώ εντελώς απίθανο να καταλάβει ολόκληρη την πόλη. 
 
Σε κάθε περίπτωση, η αμερικανική στρατηγική αποδεικνύεται ατελέσφορη. Παρά τους βομβαρδισμούς, το ISIS διατηρεί ή και επεκτείνει τις θέσεις του σε Συρία και Ιράκ. Ο περίφημος διεθνής συνασπισμός που έφτιαξαν οι Αμερικανοί περιλαμβάνει κράτη που δεν πολεμούν το ISIS, όπως η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, ενώ δεν περιλαμβάνει τις κατεξοχήν εχθρικές του δυνάμεις, όπως το Ιράν, η Συρία και η Χεζμπολάχ. Η αποτυχία μιας τέτοιας τραγελαφικής στρατηγικής είναι προδιαγεγραμμένη». 
Οταν οι στρατηγοί φεύγουν με ελικόπτερο... 
Πώς εξηγεί ο Πάτρικ Κόκμπερν τη μυστηριώδη διάλυση ενός μεγάλου στρατού, του ιρακινού, εξοπλισμένου και εκπαιδευμένου από τους Αμερικανούς, μπροστά σε 1.000 ή έστω 2.000 ελαφρά οπλισμένους, τζιχαντιτές αντάρτες; 
 
«Εχετε δίκιο να εκπλήσσεσθε. Κι εγώ δεν μπορώ να βρω κάποιο ιστορικό προηγούμενο, όπου μια μικρή ανταρτική οργάνωση να οδήγησε ουσιαστικά σε διάλυση έναν μεγάλο κυβερνητικό στρατό, όπως έγινε στη Μοσούλη. Οι Αμερικανοί είχαν δαπανήσει 41,6 δισ. δολάρια τα προηγούμενα τρία χρόνια για να φτιάξουν αυτόν το στρατό, ο οποίος υποτίθεται ότι αριθμούσε 350.000 στρατιώτες, εκ των οποίων οι 60.000 βρίσκονταν στη Βαγδάτη. 
 
»Η απάντηση σ’ αυτό το μυστήριο βρίσκεται κυρίως σε τρεις λέξεις: διαφθορά, διαφθορά και πάλι διαφθορά! Οι αξιωματικοί του στρατού που έφτιαξαν οι Αμερικανοί ήταν περισσότερο επενδυτές, παρά δημόσιοι λειτουργοί. Η διανομή των προμηθειών είχε ιδιωτικοποιηθεί. Ετσι, ο διοικητής ενός τάγματος 200 ανδρών είχε συμφέρον να εμφανίζει εικονικά δύναμη 600 ανδρών ώστε να τσεπώνει τη διαφορά, αναφορικά με τις προμήθειες τροφίμων, καυσίμων, φαρμάκων και πάει λέγοντας. Οι υπόλοιποι 400, που υποτίθεται ότι είχαν προσληφθεί, κρατούσαν μόνο τον μισό μισθό τους, δίνοντας τον άλλο μισό στους αξιωματικούς. Ετσι, όταν οι τζιχαντιστές έφτασαν στις πύλες της Μοσούλης, αντί για τις 60.000 που έπρεπε να βρίσκονται εκεί, είναι ζήτημα αν υπήρχαν 20.000, ίσως και 10.000. 
 
»Με αυτά τα δεδομένα, δεν είναι περίεργο που οι αξιωματικοί δεν είχαν καμία διάθεση να πολεμήσουν. Αλλωστε δεν είχαν κερδίσει το αξίωμά τους στο πεδίο της μάχης, αλλά το είχαν αγοράσει, ως επένδυση που έπρεπε να φέρει κέρδος. Ενας από τους τρόπους που χρησιμοποιούσαν ήταν τα σημεία ελέγχου, τα οποία συχνά δεν εξυπηρετούσαν καμία ανάγκη ασφαλείας, απλώς λειτουργούσαν σαν άτυπα τελωνεία, όπου οι στρατιώτες επέβαλλαν “δασμούς” στα διερχόμενα φορτηγά, προς όφελος κυρίως των αξιωματικών τους. 
 
Το πόσο βαθιά ήταν η διαφθορά του κυβερνητικού στρατού το μαρτυρεί το εξής περιστατικό: όταν οι δυνάμεις του ISIS έφτασαν στη μία όχθη του Τίγρητα, στη Μοσούλη, οι τρεις στρατηγοί που είχαν το γενικό πρόσταγμα στην πόλη έβγαλαν τις στρατιωτικές στολές και δραπέτευσαν με ελικόπτερο για το Αρμπίλ, την πρωτεύουσα του ιρακινού Κουρδιστάν. Η πλήρης διάλυση του στρατεύματος ήταν αναπόφευκτη. Τι να περιμένεις από τον απλό φαντάρο όταν οι διοικητές του γίνονται λαγοί;». 
 
Επιτυχής διοίκηση 
 
Το επόμενο «μυστήριο» που ζητήσαμε από τον συνομιλητή μας να διαλευκάνει ήταν πώς καταφέρνει το ISIS να διοικεί μεγάλες πόλεις, όπως η Μοσούλη, διατηρώντας κάποια υποτυπώδη κανονικότητα στην καθημερινή ζωή. 
 
«Το ISIS παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του, ως οργάνωση που φιλοδοξεί όχι μόνο να επιφέρει τρομοκρατικά πλήγματα στον εχθρό, αλλά και να οικοδομήσει ισλαμικό κράτος, χαλιφάτο. Ηδη, προτού έρθει στο Ιράκ, είχε αποκομίσει εμπειρίες από τη διοίκηση αστικών κέντρων στην ανατολική Συρία. Μέχρι στιγμής, καταφέρνουν να λειτουργούν τα σχολεία (το πανεπιστήμιο έχει κλείσει), τα νοσοκομεία, τις τράπεζες και τη διοίκηση, φυσικά όχι μόνοι τους. Σε μεγάλο βαθμό, η όποια επιτυχία τους οφείλεται στη συνεργασία πρώην στελεχών του Μπάαθ (του παράνομου σήμερα κόμματος του Σαντάμ Χουσεΐν), αλλά και στο γεγονός ότι η κεντρική κυβέρνηση της Βαγδάτης συνεχίζει να πληρώνει δημοσίους υπαλλήλους». 
 
Σε ποιο βαθμό, όμως, το ISIS διατηρεί λαϊκή υποστήριξη από τους σουνίτες Αραβες; Ο κ. Κόκμπερν είναι επιφυλακτικός: «Εκείνοι που το υποστηρίζουν ιδεολογικά, 100%, είναι λίγοι. Ωστόσο, υπάρχουν πολύ περισσότεροι που το στηρίζουν ενώ δεν τους αρέσει, ως το μη χείρον. Πολλοί σουνίτες Αραβες έχουν υποστεί ωμές διώξεις από την προηγούμενη σιιτική κυβέρνηση του Μαλικί και έχουν εμπειρίες πραγματικής τρομοκρατίας και βασανιστηρίων σε βάρος τους από σιιτικές πολιτοφυλακές ή και από δυνάμεις των Κούρδων Πεσμεργκά, στα σύνορα με την αυτόνομη κουρδική περιοχή. Παράλληλα, το ISIS φροντίζει να αποθαρρύνει, με τρομοκρατικές πρακτικές, οποιαδήποτε ανταρσία στις περιοχές που ελέγχει. Οταν μια σουνιτική φυλή στην επαρχία Ανμπάρ εξεγέρθηκε για να βοηθήσει τον κυβερνητικό στρατό, το ISIS τους κατέστειλε διά πυρός και σιδήρου, εξοντώνοντας 181 μέλη της φυλής μέσα σε λίγες ημέρες». 
Ο ρόλος της Τουρκίας και των Σαουδαράβων 
«Κομβικός» ήταν κατά τον Πάτρικ Κόκμπερν ο ρόλος των αραβικών κρατών του Κόλπου και της Τουρκίας στη δημιουργία του ISIS. 
 
«Από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και το Κουβέιτ προέρχονταν τα χρήματα και τα όπλα, ενώ η Τουρκία βοήθησε καθοριστικά κρατώντας ανοιχτά τα σύνορα για να μπαινοβγαίνουν τζιχαντιστές, αντίπαλοι του καθεστώτος Ασαντ στη Συρία. 
 
Οταν ξέσπασε, το 2011, το κίνημα εναντίον του Ασαντ, επρόκειτο για μια γνήσια λαϊκή, δημοκρατική εξέγερση. Ωστόσο, τα σουνιτικά κράτη που επενέβησαν έγειραν από την αρχή την πλάστιγγα στην πλευρά των τζιχαντιστών, μεταξύ των οποίων και το ISIS. 
 
Σήμερα, οι χώρες αυτές, αλλά και η Ουάσιγκτον, μιλάνε περί μετριοπαθούς συριακής αντιπολίτευσης, ως τρίτης δύναμης, εχθρικής, υποτίθεται, τόσο εναντίον του Ασαντ όσο και εναντίον των τζιχαντιστών. Πρόκειται για μύθο. Η λεγόμενη “μετριοπαθής αντιπολίτευση” έχει κάποια παρουσία μόνο γύρω από τη Δαμασκό, ενώ στην υπόλοιπη χώρα είναι ανύπαρκτη. Αφήστε που αυτή η “μετριοπαθής αντιπολίτευση” συμμαχεί με το Μέτωπο Νούσρα, δηλαδή το επίσημο συριακό τμήμα της Αλ Κάιντα». 
 
<a href="http://www.kathimerini.gr/" target="_blank">πηγή</a>