Η Τουρκία απαγορεύει σε μη επανδρωμένα αεροσκάφη αναγνώρισης των ΗΠΑ να πετούν στο Ντονμπάς μέσω του εναέριου χώρου της.

<a href="https://avia.pro/sites/default/files/northropgrummancompletessuccessfulfirstflightofjapansrq-4bglobalhawk-1_1.jpg"><img height="355" src="https://avia.pro/sites/default/files/styles/news_photo/public/northropgrummancompletessuccessfulfirstflightofjapansrq-4bglobalhawk-1_1.jpg?itok=vhZcJyiy" width="750" /></a><br /><br />Η Τουρκία δεν επιτρέπει σε αμερικανικά αναγνωριστικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη να πετούν μέσω του εδάφους της.<br /><br />Ο τουρκικός στρατός απαγόρευσε στα αμερικανικά αναγνωριστικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη να πετούν αποστολές στο Ντονμπάς μέσω του τουρκικού εναέριου χώρου. Αυτό έγινε γνωστό όταν το αμερικανικό στρατηγικό αναγνωριστικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος RQ-4 Global Hawk για άλλη μια φορά έπρεπε να πετάξει σε κύκλο. Την ίδια στιγμή, παρά την απουσία επίσημων δηλώσεων, έγινε γνωστό ότι αυτό οφειλόταν στις υποψίες της Άγκυρας ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να συλλέξουν πληροφορίες σχετικά με τη λειτουργία των συστημάτων S-400 που είχαν προηγουμένως αγοραστεί από τη Ρωσία.<br /><br />Πρόσφατα, οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν όλο και περισσότερο να χρησιμοποιούν τα στρατηγικά μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα αναγνώρισης για αναγνώριση στο Ντονμπάς και στα ανοικτά των ακτών της Κριμαίας. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αξιολογούν τους κινδύνους ότι η Ρωσία ή οι αυτοαποκαλούμενοι δημοκρατίες του Ντονμπάς μπορούν να επιτεθούν σε αεροσκάφη εάν οι τελευταίες παραβιάζουν τα σύνορα αυτών των κρατών. Από την άποψη αυτή, αποφασίστηκε να μειωθούν οι κίνδυνοι για τη δική μας Πολεμική Αεροπορία στέλνοντας μη επανδρωμένα αεροσκάφη για αναγνώριση.<br /><br />Ωστόσο, οι πτήσεις αμερικανικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών εκτός του τουρκικού εναέριου χώρου δείχνουν ότι η Άγκυρα δεν ενδιαφέρεται ακόμα να συνεργαστεί ενεργά με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο, ένας από τους πιο πιθανούς λόγους είναι επίσης η ανάπτυξη ρωσικών συστημάτων αεράμυνας S-400 στην Τουρκία, για τα οποία τα αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη μπορούν κάλλιστα να παρακολουθούν.<br /><br /><div><a href="https://avia-pro.net/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Τουρκία απαγορεύει σε μη επανδρωμένα αεροσκάφη αναγνώρισης των ΗΠΑ να πετούν στο Ντονμπάς μέσω του εναέριου χώρου της.

Η Τουρκία δεν επιτρέπει σε αμερικανικά αναγνωριστικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη να πετούν μέσω του εδάφους της. Ο τουρκικός στρατός απαγόρευσε...

Διαβάστε την συνέχεια

Το Ουκρανικό μικραίνει την Ευρώπη και δημιουργεί “ΥπερΑσία”

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/01/europi_yperasia_slpress.jpg" width="735" /><br /><br /><b>Γρίβας Κώστας</b><br />Η πρωτοφανής ένταση που έχει προκύψει μεταξύ της ευρωατλαντικής Δύσης και της Ρωσίας με αφορμή το θέμα της Ουκρανίας και της πιθανής εισόδου της στο ΝΑΤΟ ενδέχεται να χαρακτηριστεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος, ως προς το ορόσημο που σηματοδοτεί, το τέλος της μεταψυχροπολεμικής εποχής και το πέρασμα της ανθρωπότητας σε ένα νέο Ψυχρό Πόλεμο, που θα μικρύνει την Ευρώπη και θα δημιουργήσει την “ΥπερΑσία”.<br /><br />Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Κι αυτό γιατί η συγκεκριμένη εξέλιξη ενδέχεται να σημάνει και το τέλος της Ευρώπης όπως την ξέραμε. Αναλυτικότερα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Ευρώπη απειλείται με έναν ακρωτηριασμό μεγάλης κλίμακας και συγκεκριμένα με την αποκοπή της Ρωσίας από το συλλογικό ευρωπαϊκό φαντασιακό. Η τοποθέτηση όλων σχεδόν των ευρωπαϊκών χωρών σε έναν αντιρωσικό σχηματισμό (με την εξαίρεση της Λευκορωσίας) δημιουργεί μια αντίληψη “Ευρώπη εναντίον Ρωσίας”, με τη Ρωσία να θεωρείται ολοένα και περισσότερο εξωευρωπαϊκός παράγοντας.<br /><br />Αυτή είναι μια πρωτοφανής κατάσταση στην ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου. Πάντοτε η Ρωσία αποτελούσε μέρος του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, ακόμη και στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης και αναντίρρητο μέρος της αυτοανάγνωσης που είχαν οι Ευρωπαίοι για τον εαυτό τους. Την κατάσταση επιδεινώνει το γεγονός ότι η Ρωσία δεν μπορεί να “απομονωθεί” όπως πιστεύουν πολλοί στη Δύση. Οι ίδιοι φαίνεται να πιστεύουν ότι στα ανατολικά της Ρωσίας υπάρχει κενό!<br /><br />Αυτό που μπορεί να γίνει όμως, όπως ήδη συμβαίνει, είναι η Ρωσία να “μετακινηθεί” προς την Ασία δια της σύζευξης με την Κίνα και με άλλες ασιατικές χώρες. Προκύπτει, λοιπόν, ο κίνδυνος να δημιουργηθεί μια μικρή, αλλά και αδύναμη Ευρώπη, τόσο μικρή και αδύναμη που δύσκολα θα μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται, αλλά και να ετεροπροσδιορίζεται, ως ξεχωριστό γεωπολιτικό μέγεθος. Δηλαδή, ενδέχεται να προκύψει μια θνησιγενής μικρή Ευρώπη και μια γιγαντιαία “ΥπερΑσία”.<br /><br />Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι υπάρχουν κάποια φυσικά όρια μεταξύ Ευρώπης και Ασίας και συνακόλουθα η Ρωσία δεν μπορεί να “μετακινηθεί” προς την Ασία. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Από μικροί στο δημοτικό, στο μάθημα της γεωγραφίας, μαθαίνουμε ότι ο πλανήτης μας χωρίζεται σε κάποιες ηπείρους και δύο εξ αυτών είναι η Ευρώπη και η Ασία. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που θεωρούμε ως γεωγραφικό θέσφατο δεν είναι παρά μια αυθαίρετη ανάγνωση, η οποία προέκυψε στο πέρασμα της Ιστορίας.<br /><br />Πως διαχωρίστηκε η Ευρώπη<br /><br />Κι αυτό γιατί από αυστηρά γεωγραφικής άποψης πουθενά δεν υπάρχει κάποιο όριο που χωρίζει την Ευρασία σε Ευρώπη και Ασία, δηλαδή σε δύο ξεχωριστές ηπείρους. Ο διαχωρισμός της Ευρασίας σε Ευρώπη και Ασία είναι το αποτέλεσμα μιας ιστορικής δυναμικής που προέκυψε από μια ευρωκεντρική θεώρηση του κόσμου. Συγκεκριμένα, μια ιδιόρρυθμη γεωπολιτική δυναμική, η οποία συνδύαζε με διαλεκτικά συνθετικό τρόπο τα συνδετικά, αλλά και τα ανταγωνιστικά στοιχεία των ευρωπαϊκών εθνών, ήταν αυτή που δημιούργησε την έννοια της Ευρώπης ως ξεχωριστή ήπειρο.<br /><br />Πράγματι, το δυτικό άκρο της Ευρασίας έχει μια ιδιαίτερη γεωπολιτική ταυτότητα που το ξεχωρίζει από την υπόλοιπη Ευρασία. Μεταξύ των άλλων, από γεωγραφικής άποψης, έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το υδάτινο στοιχείο, η οποία δεν υφίσταται στα υπόλοιπα σημεία της Ασίας. Η Ευρώπη είναι ουσιαστικά μια υβριδική δομή, η οποία προκύπτει από τη “ζύμωση” της στεριάς με μια σειρά από περιφερειακές “λίμνες”, δηλαδή τις κλειστές θάλασσες στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, καθώς και με το δίκτυο των πλωτών ποταμών στο εσωτερικό της.<br /><br />Επίσης, η Ευρώπη είχε μια εθνοφυλετική ενιαία ταυτότητα, αποτελώντας τον χώρο της Λευκής -Καυκάσιας φυλής, αλλά κυρίως διέθετε μια πολιτισμική ενότητα, μιας και όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί δημιουργήθηκαν με βάση τρεις πυλώνες: τον Χριστιανισμό και τη ρωμαϊκή και ελληνική πολιτισμική και ιστορική κληρονομιά. Άρα, η Ευρώπη είχε μια ενότητα που δεν την είχαν τα υπόλοιπα κομμάτια της Ευρασίας.<br /><br />Την ίδια στιγμή, όμως, ήταν και άκρως διασπασμένη. Μετά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο γεωπολιτικός χάρτης της Ευρώπης ήταν απίστευτα κατακερματισμένος σε διαφορετικά έθνη. Αν και ήταν κομμάτια μιας ευρύτερης πολιτισμικής, εθνοφυλετικής και ιστορικής ενότητας , βρίσκονταν σε διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ τους, ενώ δεν δίσταζαν να συμμαχήσουν με δυνάμεις εκτός Ευρώπης για να προωθήσουν στενούς εθνικούς σκοπούς.<div><br />Το μέγεθος “ΥπερΑσία”<br /><br />Αυτή η διαλεκτική σύνθεση συγγένειας και αντιπαλότητας αποτέλεσε τον πρώτο από τους δύο βασικούς παράγοντες που οδήγησαν την Ευρώπη σε γεωπολιτικό διαχωρισμό από την Ευρασία. Ό δεύτερος ήταν η δραματική άνοδος της ευρωπαϊκής ισχύος. Τα ευρωπαϊκά έθνη- κράτη, ακόμη και τα πιο μικρά, όπως ήταν το Βέλγιο, επέτυχαν να κυριαρχήσουν στον υπόλοιπο πλανήτη, διαμορφώνοντας έναν ευρωκεντρικό κόσμο.<br /><br />Αποτέλεσμα ήταν η Ευρώπη να αποτελέσει και να λειτουργήσει ως ένα ξεχωριστό μέγεθος μέσα στην Ευρασία. Κι αυτό που περίσσεψε, ονομάστηκε από τους Ευρωπαίους Ασία. Αν λοιπόν η Ευρώπη έχει στοιχεία που την ενοποιούν, η Ασία δεν έχει κανένα. Δεν υπάρχει κάποιο γεωγραφικό, πολιτισμικό ή εθνοφυλετικό στοιχείο που να συνδέει όλα τα ασιατικά κράτη. Αν σε κάποιον φαίνεται παράδοξη αυτή η άποψη ας σκεφτεί, πολύ απλά, τί κοινό έχει η Ιαπωνία με το Μπαγκλαντές ή το Βιετνάμ με τη Συρία, για παράδειγμα.<br /><br />Με άλλα λόγια, η έννοια της Ασίας δημιουργήθηκε για να διαχωριστεί φαντασιακά η Ευρώπη από την Ευρασία και να καταστεί ξεκάθαρο ότι η Ευρώπη ήταν ένα ξεχωριστό τμήμα του κόσμου. Αυτός ο διαχωρισμός ήταν απαραίτητος για την αναγόρευση της Ευρώπης ως της κυρίαρχης δύναμης του πλανήτη. Όμως, αυτός ο αυθαίρετος διαχωρισμός δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορεί να συνεχιστεί στο μέλλον.<br /><br />Μεταξύ των άλλων, η ίδια η έννοια της Ευρώπης τείνει να ταυτιστεί με την ΕΕ. Όμως, αυτή η “ενωμένη” Ευρώπη χάνει ένα από τα βασικά στοιχεία που της επέτρεπαν να θεωρείται και να λειτουργεί ως ξεχωριστή ήπειρος, δηλαδή τον γεωπολιτικό της πλουραλισμό. Με τη δε φαντασιακή αποκοπή της Ρωσίας από τον ευρωπαϊκό κορμό, η Ευρώπη πριονίζει τον ίδιο τον εαυτό της.</div><div><br />Έρχεται η ΥπερΑσία<br /><br />Η δε Ρωσία πολύ εύκολα μπορεί να “μετακινηθεί” προς την Ασία, από τη στιγμή που –όπως είπαμε– η Ασία είναι απλώς το κομμάτι της Ευρασίας που δεν θεωρήθηκε Ευρώπη από τους Ευρωπαίους στα χρόνια της παντοδυναμίας τους. Άρα, δεν έχει όρια που να δυσκολεύουν την είσοδο νέων χωρών. Είναι ένα “ανοιχτής αρχιτεκτονικής” σχήμα που μπορεί να απορροφήσει την απέραντη Ρωσία.<br /><br />Οδηγούμαστε δηλαδή προς τη δημιουργία του μεγέθους “ΥπερΑσία”, που θα καταλαμβάνει το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι της Ευρασίας, ενώ η Ευρώπη θα έχει παραμείνει μια ασήμαντη απόληξη στα δυτικά. Θα έχει χάσει τον γεωπολιτικό της πλουραλισμό, που αποτελούσε βασικό κομμάτι της ταυτότητάς της, καθώς και την ισχύ της. Με άλλα λόγια, θα αντιλαμβάνεται τον εαυτό της μόνον μέσα στα εννοιολογικά όρια της “Δύσης”, δηλαδή του ευρωατλαντικού κόσμου.<br /><br />Αυτό σημαίνει ότι θα λειτουργεί ολοένα και περισσότερο σαν “προγεφύρωμα” των ΗΠΑ στην Ευρασία, σύμφωνα με την ωμά κυνική ορολογία του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι. Πιθανώς ζούμε την αρχή του τέλους της Ευρώπης, όπως την ξέραμε. Αυτός είναι και ο πραγματικά μεγάλος κίνδυνος που προκύπτει από τη σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης που ζούμε σήμερα. Έναν κίνδυνο που είναι μεγαλύτερος και από αυτόν της πολεμικής αναμέτρησης. Οι πολεμικές αναμετρήσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών αποτελούσαν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση στην ιστορία τους.<br /><br />Όμως, πάντοτε διεξάγονταν μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πρέπει να αντιληφθούμε, λοιπόν, ότι τα γεωπολιτικά δρώμενα, ειδικά αυτής της κλίμακας, δεν είναι διαγωνισμός δημοφιλίας. Δεν είναι ψηφοφορία στο Survivor, όπως φαίνεται να πιστεύουν πολλοί στην Ευρώπη γενικά και στην Ελλάδα ειδικότερα. Η Ρωσία δεν είναι ούτε “καλή” ούτε “κακή”. Είναι, όμως, σημαντικότατο κομμάτι της Ευρώπης και θα πρέπει να παραμείνει ως τέτοιο, αν θέλουμε η Γηραιά Ήπειρος να μην αυτοχειριαστεί.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το Ουκρανικό μικραίνει την Ευρώπη και δημιουργεί “ΥπερΑσία”

Γρίβας Κώστας Η πρωτοφανής ένταση που έχει προκύψει μεταξύ της ευρωατλαντικής Δύσης και της Ρωσίας με αφορμή το θέμα της Ουκρανίας και της π...

Διαβάστε την συνέχεια

Η μεγάλης παρτίδα: Οι πραγματικές επιδιώξεις του Πούτιν και η εμμονή του με την Ουκρανία.

<img height="420" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2022/01/220126050445_PUTIN-NSC-RUSSIA-MOSXA02-1024x672.jpg" width="740" /><br /><br />του <b>Νίκου Μελέτη </b><br />Στην διαμόρφωση μιας νέας Τάξης Πραγμάτων που θα αποκαθιστά τον ρόλο της Ρωσίας στο παγκόσμιο σύστημα και θα συντηρεί τις ζώνες ασφαλείας, έναν ιδιότυπο ζωτικό χώρο γύρω από την σημερινή Ρωσία, έχει στραφεί η προσπάθεια του Βλαντιμίρ Πούτιν.<br /><br />Ο Ρώσος ηγετης τώρα εκμεταλλεύεται το κενό που αφήνουν τρεις διαδοχικοί Αμερικανοί πρόεδροι, τις προφανείς διχογνωμίες μεταξύ των Ατλαντικών Συμμάχων και φυσικά με μεγάλο όπλο το φυσικό αέριο και την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από την Μόσχα.<br /><br />Η κρίση στην Ουκρανία αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα για τον Ρώσο ηγέτη καθώς θεωρεί ότι τώρα είναι η ευκαιρία για την οριστική διαμόρφωση κόκκινων γραμμών, σχετικά με το πόσο κοντά στην Ρωσία θα επεκταθεί η Δύση, αλλά προκύπτουν και μια σειρά άλλων προκλήσεων.<br /><br />Ο εκδημοκρατισμός και η μεταστροφή προς την Δύση χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που αποτελούν τις ζώνες ασφαλείας της Ρωσίας, όπως η Ουκρανία, ή η Γεωργία θα αποτελέσουν «κακό παράδειγμα» και για τις ρωσικές πολιτικές δυνάμεις που αμφισβητούν την ηγεμονία του στο εσωτερικό της Ρωσίας, ενόψει μάλιστα και των εκλογών του 2024 που θα τον καταστήσουν σχεδόν «ισόβιο ηγέτη» της πυρηνικής υπερδύναμης.<br /><br />Ο Ρώσος ηγέτης έχει ζυγίσει καλά την Δύση και θεωρεί ότι η ατιμωρησία που απολαμβάνει μετά και την εισβολή και προσάρτηση της Κριμαίας, του αφήνει ελεύθερο το πεδίο για να υλοποιήσει τα σχέδια του, να εκβιάσει και να απειλήσει την Δύση σε ένα παιγνίδι υψηλού ρίσκου το οποίο γνωρίζει να το παίζει καλά μέχρι τέλους.<br /><br />Απέναντι του μια αδύναμη και σε σύγχυση αμερικανική ηγεσία που προσπαθεί να διασώσει το κύρος της αλλά και το κύρος της υπερδύναμης, που χωρίς να δηλώνει βεβαίως ότι επίκειται η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, δεν μπορεί για λόγους και γεωπολιτικούς αλλά και ιδεολογικούς να αποδεχθεί ότι η Ρωσία θα αποκτήσει δικαίωμα βέτο στις επιλογές μιας ανεξάρτητης χώρας την οποία ακόμη εκλαμβάνει ως «προτεκτοράτο» της Σοβιετικής Ένωσης.<br /><br />Και μεγάλος απών από αυτή την προσπάθεια διαμόρφωσης μιας νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας για την Ευρώπη, η ίδια η Ευρώπη που στοιχίζεται πίσω από την Ουάσιγκτον, την ώρα που η Γερμανία κάνει «παιγνίδι» πάνω και κάτω από το τραπέζι με την Μόσχα και ενώ η Ιταλία και η Γαλλία θα προτιμούσαν τον διάλογο με τον Πούτιν παρά την θερμή αυτή αντιπαράθεση.<br /><br />Οι απαιτήσεις της Μόσχας με το έγγραφο ασφαλείας που έχει επιδοθεί στους Αμερικανούς, για δέσμευση μη περαιτέρω επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, απομάκρυνση εξοπλισμών και στρατευμάτων από χώρες όπως η Ρουμανία, διακοπή της στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία, απαγόρευση εγκατάστασης πυραύλων μέσου βεληνεκούς στην Ευρώπη, είναι όροι που δεν είναι εύκολο να γίνουν αποδεκτοί από την αμερικανική ηγεσία και απλώς μεγαλώνουν το αδιέξοδο.<br /><br />ΗΠΑ και Ρωσία έχουν εμπλακεί και σε μια αντιπαράθεση γοήτρου, που θα μπορούσε να εξελιχθεί στην μεγαλύτερη σύγκρουση συμβατικών δυνάμεων στην Ευρώπη μετά τον Β παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πρόεδρος Μπάιντεν κρατά στα χέρια του την αξιοπιστία της Δύσης, και το ίδιο το κύρος των ΗΠΑ ως Παγκόσμιας Δύναμης, ενώ διακινδυνεύει μια βαθιά οικονομική κρίση στην Δύση λόγω του ενεργειακού χαρτιού που κρατά στα χέρια του ο Β. Πούτιν.<br /><br />Ο Πούτιν που θέλει να αποκαταστήσει το παγκόσμιο κύρος της Ρωσίας πιθανόν μπλοφάρει με την ενίσχυση των δυνάμεών του στα σύνορα με την Ουκρανία, όμως θα είναι θετική εξέλιξη για τον ίδιο η αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας που θα την καταστήσει πιο ευάλωτη σε πιέσεις και θα του δώσει «πόντους» στο εσωτερικό της χώρας του.<br /><br />Όμως η αντιφατική πολύ συχνά ρητορική της Ουάσιγκτον (η γκάφα του Μπάιντεν για «μικρή εισβολή» δεν πέρασε απαρατήρητη από τους Ρώσους), η διστακτικότητα που έχει επιδείξει ο αμερικανός πρόεδρος για δυναμική αντίδραση σε κάθε προσπάθεια παρέμβασης στην Ουκρανία, καθώς και η σαφώς διχασμένη Ευρώπη, μπορεί να ανοίξουν την όρεξη της Μόσχας, θεωρώντας ότι τώρα είναι η ώρα να τελειώσει οριστικά με την υπόθεση της Ουκρανίας αλλά και των ζωνών επιρροής γύρω από την Ρωσία.<br /><br />Η Δύση απειλεί με κυρώσεις, από τις οποίες θα πληγεί η ρωσική οικονομία, συγχρόνως όμως πλήττονται και οικονομίες των χωρών της Ευρώπης που έχουν υψηλές εμπορικές ανταλλαγές με την Ρωσία και είναι σχεδόν αποκλειστικά εξαρτημένες ενεργειακά από την GAZPROM. Η δυνατότητα αποκλεισμού της Ρωσίας από το διεθνές σύστημα οικονομικών συναλλαγών SWIFT θα αποτελούσε ένα ισχυρό πλήγμα για την Ρωσία, αλλά συγχρόνως θα της έδινε την αφορμή για να αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις με πιθανότερη την σύμπραξη με την Κίνα, κάτι που θα οδηγούσε τελικά σε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκουν οι Αμερικανοί με τις κυρώσεις.<br /><br />Μια εισβολή στην Ουκρανία βεβαίως θα έχει σημαντικά μεγαλύτερο κόστος παρά όφελος για τον Πούτιν, ο οποίος δεν διστάζει να προχωρήσει σε υψηλού ρίσκου επιχειρήσεις υπολογίζοντας όμως πάντοτε την σχέση κόστους /οφέλους.<br />Εξάλλου αντί της ευθείας ρωσικής επίθεσης θα μπορούσε να εκδηλωθεί στρατιωτική δράση από τους αυτονομιστές της Ανατολικής Ουκρανίας που έχουν την στήριξη της Μόσχας. Και ενδεχόμενη παρέμβαση του Κίεβου εναντίον τους θα μπορούσε να προκαλέσει την ρωσική αντίδραση.<br /><br />Η Ουκρανία κέρδισε την ανεξαρτησία της πριν από 30 χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και από τότε παλεύει να αντιμετωπίσει την διαφθορά και τις εσωτερικές διαιρέσεις. Αν και η πλειοψηφία των Ουκρανών υποστηρίζει την πρόσδεση της χώρας με την Δύση, η Ανατολική Ουκρανία που φιλοξενεί και την πλειοψηφία των 8 εκατομμυρίων ρωσόφωνων είναι σταθερά προσανατολισμένη στην Ρωσία. Το 2014 μετά την ανατροπή του ρωσόφιλου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ο Β. Πουτιν έδωσε εντολή για την εισβολή και κατάληψη της Κριμαίας την οποία προσάρτησε στην Ρωσία, ενώ στην περιοχή του Ντονμπας, οι υποστηριζόμενοι από την Ρωσία αντάρτες ξεκίνησαν την αναμέτρηση τους με τις ουκρανικές δυνάμεις που άφησε πίσω 14.000 νεκρούς.<br /><br />Τα γεγονότα αυτά δυνάμωσαν ακόμη περισσότερο την θέληση της Ουκρανίας να προσδεθεί στην Δύση και η ουκρανική κυβέρνηση έχει δηλώσει ότι θα υποβάλει αίτημα για ένταξη στην Ε.Ε. το 2024, ενώ συγχρόνως επιδιώκει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, δυο αιτήματα που πέραν της ρητορικής στήριξης, μικρή απήχηση έχουν μεταξύ ευρωπαίων εταίρων και συμμάχων.<br /><br />Ο Πούτιν εκτός της ατιμωρησίας που απολαμβάνει μέχρι τώρα, έχει εξασφαλίσει και έναν ευρύτατο κύκλο πολιτικών της Ευρώπης, οι οποίοι είναι στενά συνδεδεμένοι με την Ρωσία.<br /><br />Ο πρώην Γερμανός καγκελάριος Γ. Σρέντερ, υποστηρικτής της στρατηγικής συνεργασίας με την Ρωσία, προσλήφθηκε από την Rosneft ως πρόεδρος το 2017, ο πρώην Γάλλος πρωθυπουργός Φ. Φιγιό και η πρώην αυστριακή υπουργός εξωτερικών Κ. Κνέισλ προσλήφθηκαν στα Δ.Σ μεγάλων ρωσικών κρατικών εταιριών. Ο Πούτιν βλέπει την Ουκρανία σαν σφαίρα επιρροής ,και λιγότερο σαν ανεξάρτητο κράτος και έτσι θεωρεί ότι μπορεί και έχει λόγο για τις επιλογές της χώρας αυτής.<br /><br />Ο Ρώσος ηγέτης το 2014 μετά την εισβολή στην Κριμαία δήλωνε: «Ρώσοι και Ουκρανοί είναι ο ίδιος λαός. Το Κίεβο είναι η Μητέρα των Ρωσικών Πόλεων. Οι αρχαίοι Ρως είναι η κοινή προέλευση μας και δεν μπορούμε να ζήσουμε ο ένας χωρίς τον άλλον..». Ίσως και αυτές οι εθνικιστικές – ιδεολογικές προσεγγίσεις, μαζί με τις γεωπολιτικές επιδιώξεις εξηγούν ακόμη καλύτερα την εμμονή του Πούτιν με την Ουκρανία…<br /><br />Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Ρώσος πρόεδρος συνήθισε τα τελευταία χρόνια από τέτοιες αντιπαραθέσεις να μην φεύγει ποτέ με άδεια χέρια…Μένει να αποδειχθεί αν ο Τζο Μπάιντεν παρά τα στραβοπατήματα, θα μπορέσει να ανατρέψει αυτή την παράδοση.<div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η μεγάλης παρτίδα: Οι πραγματικές επιδιώξεις του Πούτιν και η εμμονή του με την Ουκρανία.

του Νίκου Μελέτη  Στην διαμόρφωση μιας νέας Τάξης Πραγμάτων που θα αποκαθιστά τον ρόλο της Ρωσίας στο παγκόσμιο σύστημα και θα συντηρεί τις ...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι Τούρκοι κινδυνεύουν να τα χάσουν όλα λόγω Μόσχας-Η κρίση ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ ξεκαθαρίζει την στάση της Άγκυρας.

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-01/NATO-turkey-erdogan.jpg?itok=YIMPgbaj" width="761" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Οι πωλήσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών της Άγκυρας στο Κίεβο έχουν εξοργίσει τη Μόσχα. Μια στρατιωτική κλιμάκωση μέσα και γύρω από την Ουκρανία θα έθετε σε κίνδυνο τη σχέση της Τουρκίας με τη Ρωσία, θα μείωνε τη συμμετοχή της σε επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, ή και τα δύο.</span></h3><div>Για την Τουρκία, η επίτευξη μιας νέας ισορροπίας μεταξύ Ρωσίας και Δύσης είναι μια λεπτή πράξη που μπορεί να οδηγήσει σε πλήρη καταστροφή στην Μαύρη θάλασσα.<div>Η στρατιωτική βιομηχανία της Τουρκίας έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο τα τελευταία χρόνια και έχει αρχίσει να παράγει μερικούς από τους πιο κρίσιμους εξοπλισμούς της. Πρόθεση είναι να επιτευχθεί αυτάρκεια το συντομότερο δυνατό και να χρησιμοποιηθεί ή να εξαχθεί αυτό το όπλο ως εργαλείο επιρροής στη διεθνή σκηνή.<br />"Όσο κατανοητό κι αν είναι αυτή η πολιτική, είναι δύσκολο να είναι διαχειρίσιμη σε ταραχώδεις καιρούς, και ειδικά στην Κρίση Ρωσίας-ΗΠΑ, την οποία βιώνουμε τώρα", αναφέρει ο Μαρκ Πιερίνι ειδικός του ινστιτούτου <a href="https://carnegieeurope.eu/strategiceurope/86251">Carnegie Europe.</a><br /><br />Η Τουρκία, επειδή είναι χώρα του ΝΑΤΟ και επειδή η Ρωσία έχει μια στρατηγική σχέση μαζί της από το 2016 για να αντιμετωπίσει την αντιπυραυλική άμυνα του ΝΑΤΟ, οι αποφάσεις της Άγκυρας παρακολουθούνται προσεκτικά στη Μόσχα, την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες σε περίπτωση κλιμάκωσης της κρίσης Ουκρανίας-Ρωσίας.<br /><img src="" /><br /><br />Πρώτον, η Ουκρανία αγόρασε τουρκικής κατασκευής εξοπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar TB2 και τα έχει ήδη χρησιμοποιήσει για να χτυπήσει τις φιλορωσικές αυτονομιστικές δυνάμεις στο Ντονιέντσκ.<br /> <br />Αυτό προκάλεσε έντονη αντίδραση από τη Μόσχα. Η συνέχιση τέτοιων πωλήσεων, συμπεριλαμβανομένων των πυρομαχικών και των αποστολών συντήρησης, δημιουργεί πλέον τον πρόσθετο κίνδυνο ρωσικών επιδρομών εναντίον ουκρανικών βάσεων που χρησιμοποιούν τα τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη.<br />Από την άλλη πλευρά, ως επιβεβαίωση της υποστήριξης της Τουρκίας προς την Ουκρανία, αυτό το είδος στρατιωτικής συνεργασίας ενισχύει τη θέση της Τουρκίας ως μέλους του ΝΑΤΟ.<br /><br />Δεύτερον, μια πιθανή συμμετοχή της Τουρκίας σε κυρώσεις του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, θα επηρέαζε βαθιά την αντίληψη του Κρεμλίνου για τη θέση της Άγκυρας.<br />Όπως φαίνεται σε άλλες αποφάσεις του ΝΑΤΟ, η Τουρκία θα είχε φυσικά το δικαίωμα να περιορίσει τη συμμετοχή της σε ορισμένες πτυχές του καθεστώτος κυρώσεων ή ακόμη και να εξαιρεθεί, αλλά η πολιτική ζημιά θα ήταν ακόμα σημαντική στα μάτια τόσο της Μόσχας όσο και της Ουάσιγκτον.<br /><br />Τρίτον, οι δραστηριότητες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα και πάνω από την Ουκρανία είναι βέβαιο ότι θα ενταθούν για σκοπούς πληροφοριών και αποτροπής, θέτοντας το ζήτημα της συμμετοχής της Τουρκίας, για παράδειγμα, σε συνδυασμένες επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ στη θάλασσα ή στον αέρα.<br /><br />Θα επιτρέψει η Άγκυρα στις φρεγάτες ή στα αεροσκάφη της να συμμετάσχουν σε τέτοιες επιχειρήσεις;<br />Αυτή η ερώτηση αντικατοπτρίζει την πολύπλευρη σχέση μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας, που περιγράφεται επίσης ως «σύνθετη», αφού η Άγκυρα θα υπέφερε με πολλούς τρόπους από την επιδείνωση της κρίσης Ουκρανίας-Ρωσίας.<br /><br />Η Μόσχα έχει τις εξής επιλογές:<br /><br />Α. Δράση κατά του τουρκικού στρατιωτικού εξοπλισμού που χρησιμοποιεί η Ουκρανία.<br /><br />Β. οικονομικές κυρώσεις στην Τουρκία (απαγόρευση Ρώσων τουριστών και εισαγωγών γεωργικών προϊόντων).<br /><br />Γ. Μια πιο σκληρή στάση στη βόρεια Συρία κατά των τουρκικών στρατευμάτων και των φιλότουρκων Σύριων κοντά στα τουρκικά σύνορα.<br /><br />Οι ταχυδακτυλουργικές σχέσεις με το Κρεμλίνο, τον Λευκό Οίκο και το ΝΑΤΟ έχουν περιγραφεί εύστοχα ως «η μεγαλύτερη πρόκληση του Ερντογάν μέχρι τώρα» και έχουν προκαλέσει αρκετά προβλήματα.<br /><br />Υπάρχει όμως και η μεγαλύτερη εικόνα. Η Άγκυρα έχει κάνει μια πολιτική επιλογή για να επιτύχει μια νέα ισορροπία μεταξύ της εβδομήνταχρονης συμμετοχής της στη Βορειοατλαντική Συμμαχία και των νέων στρατηγικών της δεσμών με τη Μόσχα.<br /><br />Μια ανοιχτή αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας θα έθετε αναπόφευκτα υπό αμφισβήτηση αυτή την πολιτική εξισορρόπησης.<br /><br />Ο επιδιωκόμενος διπλωματικός ρόλος της Άγκυρας διακυβεύεται σοβαρά, διότι ποια θα ήταν η απάντηση στο ερώτημα, στο εάν η Μόσχα θα δεχόταν τον μεσολαβητικό ρόλο της Άγκυρας, εφόσον ο τουρκικός στρατός συνέβαλε στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, στη Μαύρη Θάλασσα;<br /><br />Σύμφωνα με την αντίληψή της για εχθρική περικύκλωση από το ΝΑΤΟ, η Ρωσία χρησιμοποίησε επιτυχώς την Τουρκία την περίοδο 2019-21 για να κερδίσει πόντους εναντίον του ΝΑΤΟ πουλώντας στην Άγκυρα ρωσικούς πυραύλους S-400, και εμποδίζοντας οποιαδήποτε μελλοντική πώληση συστημάτων Patriot, αποτρέποντας και την προγραμματισμένη πώληση τουλάχιστον 100 μαχητικών stealth F-35.<br /><br />Για το Κρεμλίνο, αυτό ήταν μια θετική αλλαγή του παιχνιδιού στη νότια πλευρά του, αλλά τώρα βλέπει τουρκικής κατασκευής μη επανδρωμένα αεροσκάφη να χρησιμοποιούνται εναντίον του στο Ντονιέτσκ και σύντομα θα μπορούσε να δει την Τουρκία να συνδέεται με κυρώσεις και στρατιωτικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ.<br /><br />Η Μόσχα πιθανότατα θα αντιμετωπίσει τις κινήσεις της Άγκυρας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, για παράδειγμα ασκώντας πίεση κατά της αυξημένης τουρκικής ναυτικής παρουσίας στη Μαύρη Θάλασσα.<br /><br />Θα θελήσει όμως να συνεχίσει τη σχέση της με την Τουρκία στην αντιπυραυλική άμυνα, αλλά και σε τομείς όπως η Λιβύη, οι χώρες της υποσαχάριας Αφρικής ( Μάλι);<br /><br />Στα μάτια των συμμάχων του ΝΑΤΟ, η Τουρκία χρειάζεται να επιλύσει το θέμα των πυραύλων S-400, ενώ θεωρείται ότι παίζει το ρόλο ενός πιστού συμμάχου στην αντιπαράθεση για την Ουκρανία ως μέσο αποκατάστασης των προβλημάτων με την Ουάσιγκτον.<br /><br />Η αξιοσημείωτη πρόοδος των Τούρκων στην κατασκευή drone, με αποδεδειγμένες επιδόσεις στη Λιβύη, τη Συρία, το Αζερμπαϊτζάν και την Ουκρανία, αποδεικνύεται ταυτόχρονα πολιτική ευλογία και κατάρα.<br />Ενώ ενισχύει τη θέση της χώρας στη διεθνή σκηνή, προκαλεί κριτική και προκαλεί εκκλήσεις για μια προσεκτικά σχεδιασμένη πολιτική.<br /><br />Πιο ουσιαστικά, δεδομένης της λεπτής οικονομικής και πολιτικής κατάστασης, ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πιθανότατα θα χρησιμοποιήσει την κρίση Ουκρανίας-Ρωσίας για να καυχηθεί για τις αυξημένες στρατιωτικές δυνατότητές της χώρας του, την πολιτική της σχέση τόσο με τη Δύση όσο και με τη Ρωσία και τις διαμεσολαβητικές του ικανότητες.<br /><br />Τα πιθανά εγχώρια οφέλη είναι εύκολα κατανοητά, αλλά οι κίνδυνοι στη διεθνή σκηνή είναι τεράστιοι.<br />Για την Τουρκία, η επίτευξη μιας νέας ισορροπίας μεταξύ Ρωσίας και Δύσης εξακολουθεί να είναι μια λεπτή πράξη που απαιτεί ταχυδακτυλουργικές κινήσεις και η Ουκρανία είναι τώρα μια κρίσιμη δοκιμασία”, αναφέρει ο ίδιος.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div></div>

Οι Τούρκοι κινδυνεύουν να τα χάσουν όλα λόγω Μόσχας-Η κρίση ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ ξεκαθαρίζει την στάση της Άγκυρας.

Οι πωλήσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών της Άγκυρας στο Κίεβο έχουν εξοργίσει τη Μόσχα. Μια στρατιωτική κλιμάκωση μέσα και γύρω από την Ουκρα...

Διαβάστε την συνέχεια

Κλείνει το μάτι σε Κίνα-Νότια Κορέα η Τουρκία εάν οι ΗΠΑ βάλουν "ταφόπλακα" στα F-16.

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-01/13-turkish-air-force-f-16-in-flight-giovanni-colla.jpg?itok=6nI_Et_s" width="769" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Σε αδιέξοδο η τουρκική πολεμική αεροπορία.</span></h3><b>Ιωάννης Χάρχαρης</b><br />Ητουρκική Πολεμική Αεροπορία πληρώνει βαρύ τίμημα για την αγορά από την Άγκυρα ρωσικών πυραυλικών συστημάτων αεράμυνας S-400. Έχασε την ευκαιρία να αποκτήσει μαχητικά stealth F-35 Lightning II πέμπτης γενιάς, ως άμεσο αποτέλεσμα αυτής της προμήθειας. Κατά συνέπεια, δεν είναι πιθανό να διαθέτει ικανό αεροσκάφος πέμπτης γενιάς, είτε εγχώριας είτε εισαγόμενης, για τουλάχιστον μια δεκαετία.<br /><br />Η τουρκική κυβέρνηση έχει επανειλημμένα προτείνει ότι εάν οι ΗΠΑ αρνηθούν αυτό το αίτημα, θα απευθυνθούν στη Ρωσία για τζετ Su-35 Flanker-E. Ωστόσο, μια τέτοια κίνηση σίγουρα θα πυροδοτούσε πρόσθετες κυρώσεις των ΗΠΑ, βάσει του νόμου Countering America’s Adversaries Through Sanctions (CAATSA) στην Τουρκία για αγορά προηγμένου ρωσικού στρατιωτικού υλικού και θα ανταγωνιζόταν περαιτέρω το ΝΑΤΟ, κάτι που θα μπορούσε να περιορίσει περαιτέρω τις ευρωπαϊκές επιλογές της Άγκυρας για σύγχρονα μαχητικά.<br /><br />Οι ευρωπαϊκές επιλογές της Τουρκίας είναι ήδη πολύ περιορισμένες. Η Βρετανία είναι απίθανο να πουλήσει Eurofighter Typhoons προς το παρόν, καθώς έχει κυρώσεις στην Άγκυρα για τις διασυνοριακές στρατιωτικές της επιθέσεις στη Συρία.<br /><br />Η Γαλλία δεν θα πουλήσει στην Άγκυρα κανένα Dassault Rafales , αφού πουλάει αυτά στην Ελλάδα . Αυτό μπορεί να σημαίνει, ότι η μόνη πιθανή επιλογή της Τουρκίας για ένα ευρωπαϊκής κατασκευής τζετ 4,5 γενιάς θα μπορούσε να είναι το σουηδικό Saab Gripen E.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2022-01/Croatia_Second-Hand_Rafale_top.jpg"><img height="357" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2022-01/Croatia_Second-Hand_Rafale_top.jpg?itok=--yHv4J4" width="640" /></a><br /><br />Εάν η Τουρκία αρνείται διαρκώς να συμβιβαστεί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για τους S-400, θα υποστεί αναπόφευκτα τις συνέπειες.<br />Υπάρχουν άλλες βιώσιμες επιλογές για την Άγκυρα;<br /><br />Σύμφωνα με το Forbes, το αίτημα της Άγκυρας για τα μαχητικά αεροσκάφη F-16, η οποία αντιμετωπίζει κυρώσεις από τις ΗΠΑ μετά την απόφαση αγοράς των S-400 από τη Ρωσία, εκκρεμεί ακόμη από τις ΗΠΑ. Όπως σημειώνεται η Τουρκία, της οποίας οι επιλογές εξαντλούνται, μπορεί να αγοράσει αεροπλάνα από την Κίνα ή τη Νότια Κορέα.<br /><br />J-10C<br /><br />Η Άγκυρα θα μπορούσε να στραφεί στην Κίνα για το Chengdu J-10C «Firebird». Το Πακιστάν έλαβε πρόσφατα τα πρώτα J-10C που παρήγγειλε ως απάντηση στην απόκτηση από την Ινδία αεριωθούμενων αεροσκαφών Rafale F3R, αν και οι ειδικοί λένε ότι το Rafale παραμένει ένα πολύ πιο προηγμένο και ικανό τζετ 4,5 γενιάς από το J-10C.<br /><br />Η αγορά J-10C θα είχε νόημα για την Τουρκία εάν δεν έχει άλλες δυτικές εναλλακτικές. Ο Justin Bronk, ο ερευνητής για την Αεροπορική Δύναμη και την Τεχνολογία στην ομάδα Στρατιωτικών Επιστημών στο Royal United Services Institute (RUSI) στο Λονδίνο, είπε τα ίδια σε μια συνέντευξη στο Ahval News πέρυσι.<br /><br />Είπε επίσης ότι η Κίνα, είναι πολύ πιο ανταγωνιστική στην πώληση μαχητικών αεροσκαφών από τη Ρωσία.<br /><br />Το J-10C είναι ένα αρκετά φθηνότερο και αναμφισβήτητα πιο προηγμένο τζετ 4,5 γενιάς από το ρωσικό Sukhoi Su-35, αφού διαθέτει ραντάρ AESA. Το Su-35 εξακολουθεί να βασίζεται σε λιγότερο προηγμένο ραντάρ παθητικής ηλεκτρονικής σάρωσης (PESA). Το J-10C είναι επίσης συμβατό με τον κινεζικό πύραυλο αέρος-αέρος μεγάλου βεληνεκούς PL-15 πέρα ​​από το οπτικό βεληνεκές.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2022-01/960x0%20%281%29.jpg"><img height="426" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2022-01/960x0%20%281%29.jpg?itok=ZIx3Lwlu" width="640" /></a><br /><br />Εκτός από το κόστος περισσότερο, η προμήθεια Su-35 θα συνεπαγόταν αναμφίβολα και πιο σοβαρές κυρώσεις CAATSA.<br /><br /> Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ όμως σίγουρα δεν θα ήταν ευχαριστημένοι με την Τουρκία να αγοράζει κινεζικά μαχητικά αεροσκάφη. Το πρώτο μισό της δεκαετίας του 2010, χρόνια πριν υπάρξει το CAATSA, η Τουρκία αναζήτησε πυραυλικά συστήματα αεράμυνας FD-2000 από την Κίνα. Οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές αμυντικές εταιρείες, προειδοποίησαν την Άγκυρα τότε, ότι «οι συνεργασίες τους σε ορισμένους τομείς δεν θα μπορούσαν να συνεχιστούν εάν η Τουρκία αγοράσει πυραύλους από την Κίνα».</div><div><br />KF-21<br /><br />Η Νότια Κορέα αναπτύσσει ένα νέο εθνικό μαχητικό που ονομάζεται KF-21 Boramae. Αν και είναι ακόμα πρωτότυπο, το KF-21 πιθανότατα θα γίνει ένα μαχητικό αεροσκάφος αιχμής 4,5 γενιάς.<br /><br />Η Άγκυρα εξέφρασε αρχικά έντονο ενδιαφέρον για το έργο, πριν από μια δεκαετία και έχει ήδη, εκτεταμένους αμυντικούς δεσμούς με τη Νότια Κορέα. Η Τουρκία διαθέτει πολλές παραλλαγές νοτιοκορεατικών συστημάτων που έχουν κατασκευαστεί με άδεια χρήσης, όπως το οβιδοφόρο T-155 Fırtına, που βασίζεται στο K9 Thunder. Το κύριο άρμα μάχης Altay που αναπτύσσει η Τουρκία, βασίζεται επίσης σε μεγάλο βαθμό στη σχεδίαση αρμάτων μάχης K2 Black Panther της Νότιας Κορέας.<br /><br />Με άλλα λόγια, οι αμυντικοί δεσμοί μεταξύ Άγκυρας και Σεούλ δεν είναι κάτι καινούργιο.<br /><br />Το Forbes αναφέρει ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, δύσκολα θα αντιταχθούν στην επέκταση των αμυντικών δεσμών της Τουρκίας με τη Νότια Κορέα. Και η Σεούλ αναμφίβολα θα καλωσορίσει όσο το δυνατόν περισσότερους πελάτες για το τζετ, το οποίο σχεδιάζει να αρχίσει να εξάγει το 2028 για 65 εκατομμύρια δολάρια ανά μονάδα.<br /><br />«Εάν η Σεούλ μπορέσει να κυκλοφορήσει και να αρχίσει να εξάγει το KF-21 για αυτήν την ανταγωνιστική τιμή, η οποία είναι φθηνότερη από την τρέχουσα τιμή για τα Rafales και Typhoon, μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας, τότε η Τουρκία θα μπορούσε να γίνει πελάτης και να αρχίσει να αντικαθιστά τα παλαιότερα F-16 της, ειδικά το ήδη γερασμένο Block 30s», αναφέρει το Forbes και συνεχίζει:<br /><br />«Σε αντίθεση με τους Ρώσους και Κινέζους ομολόγους του, το KF-21 θα είναι επίσης συμβατό με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς πυραύλους όπως οι AIM-120 AMRAAM, AIM-9X Sidewinder και MBDA Meteor».</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Κλείνει το μάτι σε Κίνα-Νότια Κορέα η Τουρκία εάν οι ΗΠΑ βάλουν "ταφόπλακα" στα F-16.

Σε αδιέξοδο η τουρκική πολεμική αεροπορία. Ιωάννης Χάρχαρης Ητουρκική Πολεμική Αεροπορία πληρώνει βαρύ τίμημα για την αγορά από την Άγκυρα ρ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ρωσία-Ιράν-Κίνα το ταχέως προωθούμενο στρατηγικό όραμα

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/01/russia_iran.png"><img height="257" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/01/russia_iran-696x279.png" width="768" /></a><br /><b><br />PEPE ESCOBAR</b><br />Μετάφραση : <b>Μ. Στυλιανού</b><br />Τρεις δεν είναι πλήθος: Η σύνοδος κορυφής Ιράν-Ρωσίας αυτή την εβδομάδα, παράλληλα με στρατιωτικές ασκήσεις Ρωσίας- Ιράν-Κίνας στη Θάλασσα του Ομάν, εν όψει συνάντησης Σι-Πούτιν σε δύο εβδομάδες, υποδηλώνει ένα ταχέως προωθούμενο στρατηγικό όραμα για τις τρεις Ευρασιατικές δυνάμεις.<br /><br />Η επίσημη επίσκεψη του Ιρανού προέδρου Ιμπραήμ Ραϊσί στη Ρωσία, μετά από πρόσκληση του Βλαντιμίρ Πούτιν, προκάλεσε μια από τις πιο εντυπωσιακές γεωπολιτικές εικόνες του 21ου αιώνα: Τον Ραϊσί να κάνει τις απογευματινές προσευχές του στο Κρεμλίνο.<br /><br />Αναμφισβήτητα, περισσότερο από τις ώρες των σταθερών συζητήσεων για τους γεωπολιτικούς, γεωοικονομικούς, ενεργειακούς, εμπορικούς, γεωργικούς, μεταφορών και αεροδιαστημικούς φακέλους, αυτή η απεικόνιση θα αποτυπωθεί σε όλο τον Παγκόσμιο Νότο ως ένα εύγλωττο σύμβολο της συνεχιζόμενης, αδυσώπητης διαδικασίας ευρασιατικής ολοκλήρωσης.<br /><br />Ο Ραϊσί πήγε στο Σότσι και στη Μόσχα έτοιμος να προσφέρει στον Πούτιν ουσιαστική συνέργεια για να αντιμετωπίσει μια παρακμάζουσα, μονοπολική αυτοκρατορία όλο και πιο επιρρεπή στον παραλογισμό. Κατέστησε σαφές στην αρχή των τριών ωρών των συζητήσεών του με τον Πούτιν ότι: Η ανανεωμένη σχέση μας δεν πρέπει να είναι «βραχυπρόθεσμη ή τακτική – θα είναι μόνιμη και στρατηγική».<br /><br />Ο Πούτιν πρέπει να απολάμβανε τους χειμάρρους νοήματος που δημιουργήθηκαν σε μία από τις δηλώσεις του Ραϊσί: «Αντιστεκόμαστε στους Αμερικανούς για περισσότερα από 40 χρόνια».<br /><br />Ωστόσο, πολύ πιο παραγωγικό, ήταν «ένα έγγραφο στρατηγικής συνεργασίας» μεταξύ του Ιράν και της Ρωσίας, το οποίο ο Ραϊσί και η ομάδα του παρουσίασαν σε Ρώσους αξιωματούχους.<br /><br />Ο Ραϊσί τόνισε ότι αυτός ο οδικός χάρτης «μπορεί να καθορίσει την προοπτική για τουλάχιστον 20 χρόνια μπροστά», ή τουλάχιστον να διευκρινίσει «τη μακροπρόθεσμη στρατηγική αλληλεπίδραση μεταξύ της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν και της Ρωσικής Ομοσπονδίας».<br /><br />Ο υπουργός Εξωτερικών Χοσεΐν Αμίρ-Αμπντολαχιάν επιβεβαίωσε ότι και οι δύο πρόεδροι ανέθεσαν στους κορυφαίους διπλωμάτες τους να εργαστούν για τον οδικό χάρτη. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για την επικαιροποίηση προηγούμενης 20ετούς συνθήκης συνεργασίας που υπεγράφη το 2001, η οποία αρχικά προοριζόταν να διαρκέσει 10 χρόνια και στη συνέχεια παρατάθηκε δύο φορές για πέντε χρόνια.<br /><br />Βασικό στοιχείο της νέας 20ετούς στρατηγικής εταιρικής σχέσης μεταξύ των δύο γειτόνων είναι βέβαιο ότι θα είναι ένα ευρασιατικό δίκτυο εκκαθάρισης, που θα έχει σχεδιαστεί για να ανταγωνίζεται το SWIFT, το παγκόσμιο σύστημα ανταλλαγής μηνυμάτων μεταξύ τραπεζών.<br /><br />Ξεκινώντας από τη Ρωσία, το Ιράν και την Κίνα (RIC), ο μηχανισμός αυτός έχει τη δυνατότητα να ενώσει τα κράτη μέλη του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), της Οικονομικής Ένωσης Εurasia (EAEU), του ASEAN, του BRICS και άλλων περιφερειακών οργανισμών εμπορίου/ασφάλειας. Το συνδυασμένο γεωοικονομικό βάρος όλων αυτών των παραγόντων θα προσελκύσει αναπόφευκτα πολλούς άλλους σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο, ακόμη και από την Ευρώπη.<br /><br />Η βάση υπάρχει ήδη. Η Κίνα εγκαινίασε το διασυνοριακό διατραπεζικό σύστημα πληρωμών (CIPS) το 2015, χρησιμοποιώντας το γουάν. Η Ρωσία ανέπτυξε το σύστημα μεταφοράς οικονομικών μηνυμάτων (SPFS). Η οικοδόμηση ενός ανεξάρτητου, ρώσο-κινεζικού χρηματοπιστωτικού συστήματος με τη σύνδεση των δύο δεν θα πρέπει να αποτελεί πρόβλημα. Το κύριο ερώτημα είναι της επιλογής του τυποποιημένου νομίσματος – ενδεχομένως του γουάν. <br /><br />Μόλις το σύστημα τεθεί σε λειτουργία, αυτό θα είναι ιδανικό για το Ιράν, το οποίο θέλει πολύ να αυξήσει το εμπόριο με τη Ρωσία, αλλά παραμένει ανάπηρο από τις κυρώσεις των ΗΠΑ. Το Ιράν έχει ήδη υπογράψει εμπορικές συμφωνίες και συμμετέχει σε μακροπρόθεσμη στρατηγική ανάπτυξη τόσο με τη Ρωσία όσο και με την Κίνα.<br /> <br />Ο νέος χάρτης πορείας<br /><br />Όταν ο Amir-Abdollahian περιέγραψε την επίσκεψη του Raisi στη Ρωσία ως «σημείο καμπής στην πολιτική της καλής γειτονίας και κοιτάζοντας προς την Ανατολή», έδινε τη σύντομη εκδοχή του οδικού χάρτη που ακολούθησε η νέα ιρανική κυβέρνηση: «μια γειτονική πολιτική, μια πολιτική με επίκεντρο την Ασία με επίκεντρο την Ανατολή και μια διπλωματία με επίκεντρο την οικονομία».<br /><br />Αντίθετα, η μόνη de facto «πολιτική» που ανέπτυξε η συλλογική Δύση κατά τόσο της Ρωσίας όσο και του Ιράν είναι οι κυρώσεις. Συνεπώς, η εκμηδένισή τους βρίσκεται στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης για τη Μόσχα και την Τεχεράνη. Το Ιράν και τα ΕΑΕ έχουν ήδη προσωρινή συμφωνία. Αυτό που χρειάζονται, αργά ή γρήγορα, είναι να γίνουν πλήρεις εταίροι σε μια ζώνη ελεύθερων συναλλαγών.<br /><br />Ενώ ο Amir-Abdollahian επαίνεσε την επίλυση διαφορών με γείτονες όπως το Ιράκ και το Τουρκμενιστάν, και την αναδιαμόρφωση της διπλωματικής σκακιέρας με το Ομάν, το Κατάρ, το Κουβέιτ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ακόμη και τη Σαουδική Αραβία, ο Πρόεδρος Raisi – απευθυνόμενος στη ρωσική Βουλή – επέλεξε να περιγράψει λεπτομερώς πολύπλοκα ξένα σχέδια για την αποστολή δικτύων τρομοκρατών Takfiri σε «νέες αποστολές από τον Καύκασο στην Κεντρική Ασία».<br /><br />Όπως είπε ο Ραϊσί, “η εμπειρία έχει δείξει ότι μόνο η καθαρή Ισλαμική σκέψη μπορεί να αποτρέψει το σχηματισμό εξτρεμισμού και τρομοκρατίας Τακφιρί”.<br /><br />Ο Raisi ήταν αμείλικτος για την Αυτοκρατορία: «Η στρατηγική της κυριαρχίας έχει πλέον αποτύχει, οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται στην πιο αδύναμη θέση τους και η δύναμη των ανεξάρτητων εθνών βιώνει ιστορική ανάπτυξη». Και σίγουρα γοήτευσε τη ρωσική Βουλή με την ανάλυση του ΝΑΤΟ:<br /><br />“Το ΝΑΤΟ συμμετέχει σε διείσδυση στους γεωγραφικούς χώρους διαφόρων χωρών με το πρόσχημα της προστασίας. Και πάλι, απειλούν ανεξάρτητα κράτη. Η εξάπλωση του δυτικού μοντέλου, η αντίθεση στις ανεξάρτητες δημοκρατίες, η αντίθεση στην αυτοπροσδιορισμό των λαών – αυτό ακριβώς περιλαμβάνεται στην ημερήσια διάταξη του ΝΑΤΟ. Είναι μόνο μια εξαπάτηση, βλέπουμε την εξαπάτηση στη συμπεριφορά τους, η οποία τελικά θα οδηγήσει στη διάλυσή τους.”<br /><br />Το κύριο θέμα του Raisi ήταν η «αντίσταση», και αυτό αποτυπώθηκε σε όλες τις συναντήσεις του. Τόνισε ιδιαίτερα τις αφγανικές και ιρακινές αντιστάσεις: «Στη σύγχρονη εποχή, η έννοια της αντίστασης διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στις εξισώσεις αποτροπής».<br /><br />Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν έχει να κάνει με αυτή την αντίσταση: «Σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους ανάπτυξης του Ιράν, κάθε φορά που το έθνος μας έχει υψώσει το λάβαρο του εθνικισμού, της ανεξαρτησίας ή της επιστημονικής ανάπτυξης, έχει αντιμετωπίσει κυρώσεις και πιέσεις από τους εχθρούς του ιρανικού έθνους», τόνισε ο Ραϊσί.<br /><br />Σχετικά με τη πυρηνική συμφωνία, με το νέο γύρο διαπραγματεύσεων στη Βιέννη, που για όλους τους πρακτικούς σκοπούς εξακολουθεί να έχει ακυρωθεί, ο Ραϊσί δήλωσε, “η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν εξετάζει σοβαρά την επίτευξη συμφωνίας εάν τα άλλα μέρη σοβαρολογούν για την αποτελεσματική και λειτουργική άρση των κυρώσεων”.<br /><br />Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Τεχεράνης Mohammad Marandi, τώρα στη Βιέννη ως υψηλόβαθμος σύμβουλος της ιρανικής αντιπροσωπείας, συγκρίνει την εμπειρία του με τις αρχικές διαπραγματεύσεις JCPOA το 2015, όπου ήταν παρατηρητής. Ο Μαράντι σημειώνει ότι όσον αφορά τους Αμερικανούς, «είναι η ίδια νοοτροπία: Είμαστε το αφεντικό, έχουμε ειδικά προνόμια.” “Δεν επίκειται συμφωνία”, τονίζει. Οι Αμερικανοί αρνούνται να παράσχουν εγγυήσεις: «Το κύριο πρόβλημα είναι το πεδίο εφαρμογής των κυρώσεων, θέλουν να διατηρήσουν πολλές από αυτές στη θέση τους. Στην πραγματικότητα δεν θέλουν τη JCPOA. Βασικά έχουν την ίδια στάση όπως κατά τη προεδρία του Τραμπ.»<br /><br />Ο Marandi προτείνει πρακτικές λύσεις. Κατάργηση όλων των κυρώσεων μέγιστης πίεσης. Αποδεχτείτε “μια λογική διαδικασία επαλήθευσης, εάν δεν έχετε καμία πρόθεση να εξαπατήσετε ξανά τον ιρανικό λαό”. Δώστε εγγυήσεις ώστε “Οι Ιρανοί να γνωρίζουν ότι δεν θα παραβιάσετε ξανά τη συμφωνία. Το Ιράν δεν θα δεχθεί απειλές ή προθεσμίες κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων”. Είναι απίθανο οι Αμερικανοί να δεχτούν ποτέ κάτι από τα παραπάνω.<br /><br />Η αντίθεση μεταξύ των διοικήσεων Raisi και του προκατόχου του Rouhani είναι έντονη: “Με την ελπίδα να πάρει κάτι από τη Δύση, η προηγούμενη κυβέρνηση σπατάλησε σοβαρές ευκαιρίες τόσο με την Κίνα όσο και με τη Ρωσία. Τώρα είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία», λέει ο Marandi.<br /><br />Η κινεζική πλευρά είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Ο Marandi σημειώνει πώς ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών Amir-Abdolliahan μόλις επέστρεψε από την Κίνα και πως το μόνο έθνος στη Δυτική Ασία από το οποίο μπορούν να εξαρτώνται αξιόπιστα οι Κινέζοι είναι το Ιράν. Αυτό είναι ενσωματωμένο στην 20ετή στρατηγική συμφωνία τους, πολλές θετικές πτυχές της οποίας θα πρέπει να υιοθετηθούν από τον μηχανισμό Ρωσίας-Ιράν.<div><br />Οι γενεαλόγοι ενός νέου κόσμου<br /><br />Η ουσία της έκθεσης του Raisi στη Δούμα (Ρωσική Βουλή) είναι ότι το Ιράν κερδίζει μάχες σε δύο διαφορετικά μέτωπα: κατά της τρομοκρατίας Salafi-τζιχάντ και κατά της αμερικανικής εκστρατείας μέγιστης οικονομικής πίεσης.<br /><br />Και αυτό τοποθετεί το Ιράν σε πολύ καλή θέση ως εταίρο της Ρωσίας, με το «εκτεταμένο οικονομικό δυναμικό του, ειδικά στους τομείς της ενέργειας, του εμπορίου, της γεωργίας, της βιομηχανίας και της τεχνολογίας».<br /><br />Γεωοικονομικά, ο Ραϊσί σημείωσε πως “η προνομιακή γεωγραφική θέση του Ιράν, ειδικά στο διάδρομο Βορρά-Νότου, μπορεί να καταστήσει το εμπόριο από την Ινδία στη Ρωσία και την Ευρώπη λιγότερο ακριβό και πιο ανθηρό”.<br /><br />Ήδη από το 2002, η Ρωσία, το Ιράν και η Ινδία υπέγραψαν συμφωνία για τη δημιουργία του Διεθνούς Διαδρόμου Μεταφορών Βορρά-Νότου (INSTC), ενός πολύτροπου δικτύου μεταφοράς 7.200 χιλιομέτρων/σιδηροδρομικού/οδικού φορτίου που συνδέει την Ινδία, το Ιράν, το Αφγανιστάν, το Αζερμπαϊτζάν, τη Ρωσία και την Κεντρική Ασία μέχρι την Ευρώπη ως εναλλακτικό διάδρομο μεταφορών προς τη διώρυγα του Σουέζ. Τώρα ο Πούτιν και ο Ραϊσί θέλουν μέγιστη ώθηση για το INSTC.<br /><br />Η επίσκεψη του Ραϊσί πραγματοποιήθηκε λίγο πριν ξεκινήσει στη Θάλασσα του Ομάν μια κρίσιμη κοινή άσκηση, με την κωδική ονομασία «Ζώνη Θαλάσσιας Ασφάλειας του 2022», η οποία ξεκίνησε στη Θάλασσα του Ομάν, στην πραγματικότητα βόρεια του Ινδικού Ωκεανού, με θαλάσσιες και αερομεταφερόμενες μονάδες του ιρανικού, κινεζικού και ρωσικού ναυτικού.<br /><br />Η Θάλασσα του Ομάν συνδέεται με το στρατηγικής σπουδαιότητας Στενό του Χορμούζ, το οποίο συνδέεται με τον Περσικό Κόλπο. Οι κάτοικοι του Πενταγώνου της στρατηγικής “Ινδο-Ειρηνικός” δύσκολα θα το καταπιούν.<br /><br />Όλα τα παραπάνω σημαίνουν βαθύτερη διασύνδεση. Η συνάντηση Πούτιν-Ραϊσί προηγείται κατά δύο εβδομάδες της συνάντησης Πούτιν-Σι κατά την έναρξη των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο – και αναμένεται να φέρουν τη στρατηγική εταιρική σχέση Ρωσίας-Κίνας στο επόμενο επίπεδο.<br /><br />Μια νέα Ευρασιατική τάξη που περιλαμβάνει τη συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ένα έργο σε ταχεία πρόοδο. Η Κίνα χρησιμοποιώντας την Ευρασία ως το μεγαλύτερο στάδιο για να αναβαθμίσει τον παγκόσμιο ρόλο της, παράλληλα με την ταχέως εξελισσόμενη σίνο-ρώσο-ιρανική αλληλεπίδραση, έχει μεγαλύτερες επιπτώσεις στη ζωή των δυτικών φρουρών της αυτοκρατορικής «τάξης που βασίζεται σε κανόνες».<br /><br />Η από-δυτικοποίηση της παγκοσμιοποίησης, από κινεζικής πλευράς, περιλαμβάνει μια εντελώς νέα ορολογία («κοινότητα κοινού πεπρωμένου»). Και δεν υπάρχουν πιο κραυγαλέα παραδείγματα “κοινού πεπρωμένου” από τη βαθύτερη διασυνδεσή του τόσο με τη Ρωσία όσο και με το Ιράν.<br /><br />Ένα από τα κρίσιμα γεωπολιτικά ερωτήματα της εποχής μας είναι πώς μια αναδυόμενη, δήθεν κινεζική ηγεμονία θα αρθρωθεί. Εάν οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια, τότε η σινική ηγεμονία φαίνεται χαλαρή, εύπλαστη και χωρίς αποκλεισμούς, εντελώς διαφορετική από την αμερικανική ποικιλία. Πρώτον, αφορά την απόλυτη πλειοψηφία του Παγκόσμιου Νότου, ο οποίος θα συμμετέχει και θα την εκφράζει.<br /><br />Το Ιράν είναι ένας από τους ηγέτες του Παγκόσμιου Νότου. Η Ρωσία, βαθιά ενεπλάκη στην από-δυτικοποίηση της παγκόσμιας διακυβέρνησης, κατέχει μια μοναδική θέση – διπλωματικά, στρατιωτικά, ως πάροχος ενέργειας – ως ειδικός αγωγός μεταξύ Ανατολής και Δύσης: Η αναντικατάστατη ευρασιατική γέφυρα και εγγυήτρια της παγκόσμιας σταθερότητας του Νότου.<br /><br />Όλα αυτά παίζονται τώρα. Δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι οι ηγέτες των τριών βασικών ευρασιατικών δυνάμεων συναντώνται και διεξάγουν συζητήσεις αυτοπροσώπως, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Καθώς ο ατλαντικός άξονας πνίγεται σε ύβρεις, αλαζονεία και ανικανότητα. Καλώς ήρθατε στις γενεές του ευρασιατικού, μετά-δυτικού κόσμου.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ρωσία-Ιράν-Κίνα το ταχέως προωθούμενο στρατηγικό όραμα

PEPE ESCOBAR Μετάφραση : Μ. Στυλιανού Τρεις δεν είναι πλήθος: Η σύνοδος κορυφής Ιράν-Ρωσίας αυτή την εβδομάδα, παράλληλα με στρατιωτικές ασκ...

Διαβάστε την συνέχεια

Foreign Policy: Η Δύση έπεσε στην παγίδα του Πούτιν.

<a href="https://www.in.gr/wp-content/uploads/2022/01/putin-ukraine.jpg"><img height="368" src="https://www.in.gr/wp-content/uploads/2022/01/putin-ukraine-1024x691.jpg" width="754" /></a><br /><br />Ανάλυση του Foreign Policy εξηγεί γιατί η Δύση έχει παρασυρθεί στο ουκρανικό ζήτημα από την πολιτική του προέδρου της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος αναζητά ερείσματα στη διεθνή σκηνή για να εξωραΐσει τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει στο εσωτερικό της χώρας του. Και, το έχει καταφέρει....<br /><br />Oποιο και εάν είναι το τελικό σχέδιο του προέδρου της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τους τελευταίους μήνες κατάφερε να κρατήσει απασχολημένους τους διπλωμάτες της Δύσης.<div><br />Τα στρατεύματα στα σύνορα<br /><br />Oλα άρχισαν όταν συγκέντρωσε στρατεύματα στα σύνορα με την Ουκρανία, ισχυριζόμενος (ορθά) ότι βρίσκονται στα όρια της επικράτειας της χώρας του και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει.<br /><br />Αλλά είναι αδύνατο να περάσουν απαρατήρητες αυτές οι κινήσεις όταν η Ρωσία έχει εισβάλει στην Ουκρανία ήδη δύο φορές την τελευταία δεκαετία – στην Κριμαία και το Ντονμπάς – και παρέμεινε σε κατάσταση πολέμου από το 2014.<br /><br />Σύμφωνα με ανάλυση του Foreign Policy, δεν αποτέλεσε έκπληξη ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στην Ευρώπη αντέδρασαν έντονα στις κινήσεις της Μόσχας, προειδοποιώντας ότι εισβολή στην Ουκρανία θα οδηγούσε στην επιβολή «πρωτοφανών» κυρώσεων.<br /><br />Επίσης, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, προειδοποίησε, κατά την «ψυχροπολεμική» διμερή συνάντηση, τον ρώσο ομόλογό του να μην προχωρήσει σε μια τέτοια κίνηση.<br /><br />Εντούτοις, η αρθρογράφος του FP, Caroline de Gruyter, διερωτάται μήπως αυτή η διπλωματική κινητοποίηση ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν ο Πούτιν και εάν τελικά οι δυτικοί στην προσπάθεια τους να τον αποτρέψουν, έπεσαν στην καλοστημένη του παγίδα.<br />Τα προβλήματα της οικονομίας<br /><br />Σύμφωνα με αυτήν τη θεώρηση, το τελευταίο διάστημα δεν ήταν καλό για το καθεστώς του Πούτιν. Η οικονομία, η οποία στηρίζεται κυρίως στις εξαγωγές εμπορευμάτων, δεν παρουσιάζει ανάπτυξη και δεν φαίνεται να υπάρχει πραγματική προσπάθεια να αλλάξει ώστε να μοιάζει λιγότερο με αυτήν μιας αναπτυσσόμενης χώρας.<br /><br /><img height="426" src="https://www.in.gr/wp-content/uploads/2022/01/russia-ukraine.jpg" width="640" /><br /><i>Ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις σε απόσταση σχεδόν 300 χιλιομέτρων από τα σύνορα της Ουκρανίας (φωτογραφία Reuters)</i><br /><br />Η Ρωσία είναι τεράστια, αλλά η επικράτειά της είναι σε μεγάλο βαθμό άδεια και το ΑΕΠ της συγκρίνεται μόνο με αυτό μιας μεσαίας οικονομίας όπως η Ισπανία.<br /><br />Ο πληθυσμός της και, το πιο σημαντικό, το επίπεδο των δεξιοτήτων του, μειώνονται. Το Κρεμλίνο φαίνεται να έχει παραιτηθεί από πολιτικές που θα ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες του πληθυσμού. Αντίθετα, φαίνεται να επικεντρώνεται στη μεσοπρόθεσμη αυτοσυντήρηση του καθεστώτος Πούτιν.<br /><br />Σε αυτό το πλαίσιο, το καθεστώς αναζητά άλλα μέσα για να στηρίξει τη νομιμότητά του. Για παράδειγμα, αυτοπαρουσιάζεται ως διάδοχος της Σοβιετικής Ενωσης.<br /><br />Επίσης, κατευθύνει την κοινή γνώμη κατά της «εχθρικής» Δύσης μέσω της προπαγάνδας και το σημαντικότερο καλλιεργεί στον λαό της χώρας την πεποίθηση ότι η Ρωσία είναι μια «υπερδύναμη».<br /><br />Ειδικά για το τελευταίο, η Caroline de Gruyter έχει αμφιβολίες. Εξηγεί ότι, στη διεθνή σκηνή, η Ρωσία μπορεί να καταστρέψει αλλά δεν μπορεί να οικοδομήσει. Υποστηρίζει δικτάτορες και τους βοηθά στην καταστολή του λαού τους.</div><div><br />Υπερδύναμη εξαιτίας των… ΗΠΑ<br /><br />Βοηθά ορισμένες κυβερνήσεις – αλλά όχι τους πολίτες τους. Πέρα από αυτό, η ικανότητα να εμφανίζεται ως υπερδύναμη πηγάζει από τον τρόπο που οι ΗΠΑ την αντιμετωπίζουν.<br /><br />Συγκεκριμένα, η Ουάσιγκτον φαίνεται να παίρνει τη Μόσχα στα σοβαρά και ενεργεί με τρόπο που δίνει αξιοπιστία στην υπολογιζόμενη προκλητικότητα του Πούτιν.<br /><br />Στις ρωσικές τηλεοπτικές οθόνες, μια συνάντηση κορυφής μεταξύ Μπάιντεν και Πούτιν παρομοιάζεται με τη συνάντηση δύο ενηλίκων, οι οποίοι συζητούν πώς να αντιμετωπίσουν τα παιδιά (δηλαδή τον υπόλοιπο κόσμο), συμπεριλαμβανομένων των ενοχλητικών μικρότερων χωρών όπως η Ουκρανία.<br /><br />Ολα αυτά είναι γνωστά. Γιατί λοιπόν η Δύση συνεχίζει να το ξεχνά; Γιατί πέφτει συνέχεια στην παγίδα του Πούτιν;<br /><br />Οι τελευταίες εβδομάδες ήταν εξαιρετικά ωφέλιμες για το καθεστώς Πούτιν. Πρώτον, ο ρώσος πρόεδρος έχει πάρει την πρωτοβουλία και φιγούραρε στα πρωτοσέλιδα. Εχει υπενθυμίσει στον κόσμο και στους πολίτες της χώρας του τι μπορεί να κάνει αν το θελήσει.<br /><br />Μπορεί να εισβάλει στην Ουκρανία αν το επιθυμεί, η απόδειξη αυτού είναι πόσο φοβάται η Δύση για τον Πούτιν. Για ένα καθεστώς που βασίζεται τόσο πολύ στη δύναμη, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, μια τέτοια επιβεβαίωση από τους «εχθρούς» του είναι πολύ σημαντική.<br /><br />Στη συνέχεια, μεταφέροντας τα στρατεύματά του κοντά στα ουκρανικά σύνορα, ο Πούτιν έχει προκαλέσει σοκ σε όλη την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, προκαλώντας συζητήσεις για το πώς θα αντιδρούσαν αν όντως εισβάλει στην Ουκρανία.</div><div><br />Η Δύση είναι διχασμένη<br /><br />Πιθανότατα θα επιβάλλονταν κυρώσεις, όπως και πριν. Ομως, από αυτές τις συζητήσεις η Μόσχα θα εξαγάγει ένα βασικό συμπέρασμα: η Δύση είναι διχασμένη. Αντί για αποτρεπτική ισχύ, δεν έχει κάνει τίποτα περισσότερο από το να αποκαλύπτει τις αδυναμίες της.<br /><br />Οι διαιρέσεις είναι ορατές μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα περισσότερα από τα οποία συμμετέχουν στο ΝΑΤΟ. Μερικές φορές, εμφανίζονται ακόμη και διαιρέσεις εντός των κυβερνήσεων, όπως στη Γερμανία.<br /><br />Ο Πούτιν βγήκε επίσης κερδισμένος, δείχνοντας στην Ουκρανία και σε άλλους πρώην σοβιετικούς δορυφόρους που μπαίνουν στον πειρασμό ή σε συμμαχία με τη Δύση ότι οι δυτικοί σύμμαχοί τους είναι αδύναμοι και αναποφάσιστοι απέναντι σε υπαρξιακές απειλές.<br /><br />Η Δύση θα συνεδρίαζε επειγόντως, θα συζητούσε τις κυρώσεις, ίσως ακόμη και θα τις επέβαλλε όπως έκανε μετά την προηγούμενη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία – αλλά τίποτα περισσότερο.<br /><br />Και πάλι όμως αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Αλλά είναι μια υπενθύμιση που βοηθά το ρωσικό αφήγημα: Ουκρανία, είσαι μόνη σου. Σε αυτό σε οδήγησε η απομάκρυνση από τη ρωσική σφαίρα επιρροής. Την ίδια στιγμή, ο Πούτιν έσπευσε να βοηθήσει τον «συνάδελφό» του στο Καζακστάν να παραμείνει στην εξουσία. Αυτό κάνουν οι αληθινοί φίλοι.<br /><br />Επιπλέον, οι εξελίξεις αυτές έδειξαν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο στην ευρωπαϊκή ασφάλεια. Αυτό συμφέρει επίσης τη Μόσχα.</div><div><br />Εξαφανισμένη η ΕΕ<br /><br />Ο Πούτιν λατρεύει να προβάλλεται ως ο μόνος συνομιλητής με τις ΗΠΑ, όπως τον παλιό καλό «ψυχροπολεμικό» καιρό. Η ΕΕ, την οποία ο Πούτιν προσπαθεί συνεχώς να υπονομεύσει, δεν φαίνεται πουθενά.<br /><br />Το FP αναφέρει ότι εξάγεται και ένα θετικό συμπέρασμα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ ηγούνται των διπλωματικών προσπαθειών με τη Ρωσία, επέμειναν ότι όλες οι ενέργειές τους συντονίζονται με τους ευρωπαίους συμμάχους τους και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Η Ευρώπη πρέπει να είναι ευγνώμων για αυτό.<br /><br />Τις τελευταίες εβδομάδες, η Ρωσία κατάφερε επίσης να επαναφέρει στο τραπέζι το «αφήγημά» της για την ευρωπαϊκή ασφάλεια ότι δηλαδή «η Δύση ενεργεί επιθετικά εναντίον της από τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, αναγκάζοντάς την να βρίσκεται σε αυτοάμυνα».<br /><br />Γι’ αυτό παρουσίασαν τις προτάσεις τους για νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας που θα απαγόρευε περισσότερες χώρες να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Η Μόσχα γνωρίζει πολύ καλά ότι τίποτα από αυτά δεν θα γίνει δεκτό.<br /><br />Αλλά και πάλι, αυτό το αφήγημα τροφοδοτεί την προπαγάνδα που το Κρεμλίνο έχει ως πυλώνα της εξουσίας του. Για τη Μόσχα, η διατήρηση του ουκρανικού ζητήματος στην επικαιρότητα είναι από μόνο του θετικό.<br />Οσα γίνουν ή δεν γίνουν τελικά τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, σε κάθε περίπτωση θα αποφέρουν σημαντικά κέρδη για τον Πούτιν, κυρίως στον τρόπο που η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες αντέδρασαν στην απειλή του.</div><div><br />Μπορούσε να το αποφύγει;<br /><br />Τίθεται το ερώτημα εάν η Ευρώπη θα μπορούσε να το είχε αποφύγει όλο αυτό. Ισως όχι, αλλά θα μπορούσε σίγουρα να είχε δυσκολέψει τον Πούτιν με διάφορους τρόπους.<br /><br />Πρώτον, η Δύση έπρεπε να έχει χαμηλώσει τους τόνους. Γνωρίζαμε ότι οι συζητήσεις για πιθανές κυρώσεις από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν δύσκολες και αυτό θα αποδυνάμωνε την αποτροπή τους.<br /><br />Ακόμη και η λέξη «κυρώσεις» ακούγεται αδύναμη σε σύγκριση με τη σοβαρότητα μιας στρατιωτικής εισβολής σε άλλη χώρα. Η Δύση δεν έπρεπε να έχει συζητήσει δημόσια τις κυρώσεις. Αντί να δείχνει τις διαιρέσεις της, θα έπρεπε να κρατά κλειστά τα χαρτιά της απέναντι στον Πούτιν.<br /><br />Τα μηνύματα θα έπρεπε να περάσουν στο Κρεμλίνο διακριτικά, μέσω διπλωματικών οδών, έτσι ώστε η Μόσχα να μην έχει κανένα πολιτικό όφελος από αυτά.<br /><br />Δεύτερον, αντί να μιλά για κυρώσεις, η Δύση θα πρέπει να μιλήσει για τους κανόνες που διέπουν το διεθνές σύστημα, όπως η εδαφική ακεραιότητα και το δικαίωμα των χωρών να κάνουν τις δικές τους επιλογές.<br /><br />Μιλώντας για κυρώσεις, απλώς ενισχύεται η ιδέα ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι πινγκ πονγκ μεταξύ δύο αντιπάλων, ιδέα που είναι βολική για τη ρωσική πλευρά.<br />Αντίθετα, εάν χρησιμοποιούσαν το επιχείρημα των κανόνων, όπως έκανε η γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών αυτήν την εβδομάδα στη Μόσχα, θα ήταν πολύ πιο έξυπνο, κάτι που επιβεβαίωσε η γλώσσα του σώματος του ρώσου υπουργού Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, δηλαδή εξωθεί τη Ρωσία στο περιθώριο και έξω από τον κύκλο των «σοβαρών» χωρών.</div><div><br />Η ανταμοιβή…<br /><br />Τρίτον, η Δύση πρέπει να σκεφτεί περισσότερο τα οφέλη που αναμένει ο Πούτιν και να χρησιμοποιήσει τις προσδοκίες του εναντίον του. Δεν μπορεί να επιβραβεύσει την κακή συμπεριφορά, όπως έκανε σε αυτήν την περίπτωση.<br /><br />Αλλά μπορεί να ανταμείψει την καλή συμπεριφορά – ή τουλάχιστον το αντίστροφο της κακής συμπεριφοράς. Για παράδειγμα, εφόσον ο ρώσος πρόεδρος θέλει να τον δουν στη σκηνή με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, ας του το δώσει η Δύση μόνο ως ανταμοιβή.<br /><br />Πρέπει να περάσει το μήνυμα, διακριτικά, ότι μόνο εάν ο Πούτιν ενεργήσει «σωστά» θα ανταμειφθεί με μια συνάντηση με τον Μπάιντεν. Ο Πούτιν θα καταλάβει αυτήν τη γλώσσα.<br /><br />Η ρωσική διπλωματία λειτουργεί ως εξής: Ποτέ μην δίνετε κάτι που μπορείτε να πουλήσετε. Και πάλι, όλα αυτά πρέπει να γίνουν παρασκηνιακά, ώστε ο Πούτιν να μπορεί να αλλάξει πορεία χωρίς να δείχνει ότι υποχώρησε.<br /><br />Αυτό οδηγεί σε ένα διαφορετικό ερώτημα, το οποίο σχετίζεται άμεσα με αυτό το ζήτημα. Μπορεί η αποτελεσματική διπλωματία να διεξαχθεί δημόσια;<br /><br />Εχει γίνει σχεδόν αδύνατο να κάνεις σοβαρές δουλειές χωρίς να το γνωρίζει όλος ο κόσμος. Αυτό είναι θετικό καθώς αυξάνει την υπευθυνότητα, αλλά από την άλλη δυσκολεύει τον ουσιαστικό συντονισμό και την έξυπνη στρατηγική.<br /><br />Ετσι, το τίμημα που πρέπει να πληρώσει η Δύση είναι μια μεγάλη νίκη για τον Πούτιν.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.in.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Foreign Policy: Η Δύση έπεσε στην παγίδα του Πούτιν.

Ανάλυση του Foreign Policy εξηγεί γιατί η Δύση έχει παρασυρθεί στο ουκρανικό ζήτημα από την πολιτική του προέδρου της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτ...

Διαβάστε την συνέχεια

Είναι λίγα τα έξι Rafale κύριε Ακάρ; Υπομονή! Δείξε τον φόβο σας, μας αρέσει…

<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/p/680x374/crop/both/a1/a149898a503e49c7bc606e027b3e260d.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="374" data-original-width="680" height="352" src="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/p/680x374/crop/both/a1/a149898a503e49c7bc606e027b3e260d.jpg" width="746" /></a></div><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Μάλιστα συνεχίζει να θέτει θέμα αποστρατικοποίησης νησιών αλλά και casus belli.</span></h3><div>Στην εξοπλιστική ενίσχυση της Ελλάδας, αναφέρθηκε ο Χουλουσί Ακάρ δείχνοντας την ενόχλησή του για την απόκτηση των 6 μαχητικών Rafale από το ελληνικό κράτος.</div><div><br /></div><div>Όπως διαμηνύει ο Τούρκος Υπουργός Άμυνας «τα όπλα» που αποκτήθηκαν είναι πάρα πολλά για κανονική άμυνα, ωστόσο όπως υποστηρίζει είναι «πολύ λίγα για την Τουρκία». Σχολιάζοντας παράλληλα ότι δεν έχει κερδηθεί κάτι από την απόκτηση, έξι μεταχειρισμένων αεροπλάνων.</div><div><br /></div><div>Μάλιστα συνεχίζει να θέτει θέμα αποστρατικοποίησης νησιών αλλά και casus belli για τρίτη φορά σε 3 εβδομάδες.</div><div><br /></div><div>Ακολουθούν οι δηλώσεις του:</div><div><br /></div><div><i>«Οι εξοπλιστικές προσπάθειες της Ελλάδας είναι μια καταστροφική, προκλητική αντίληψη και προσέγγιση όσον αφορά στις σχέσεις των δύο συμμάχων. Νομίζουν ότι έχουν κερδίσει κάτι αγοράζοντας έξι μεταχειρισμένα αεροπλάνα. Τα όπλα που αγόρασαν είναι πάρα πολλά για κανονική άμυνα, πολύ λίγα για την Τουρκία. Συνεχίζουν να προχωρούν με αξιώσεις που ξεπερνούν το μπόι τους. Eνήργησαν ενάντια σε όλες τις συμφωνίες, ιδιαίτερα στη Λωζάνη και στρατικοποίησαν τα νησιά κατά παράβαση της συμφωνίας. Τώρα λένε 12 μίλια είναι αποδεκτό αυτό; Το 1995 η Εθνοσυνέλευση στην Τουρκία εξουσιοδότησε την κυβέρνηση να λάβει κάθε είδους μέτρα, συμπεραλαμβανομένων και των στρατιωτικών. Δεν θέλουμε ένταση».</i></div><div><br /></div><div><a href=" https://www.skai.gr/">πηγή</a></div></div><div><br /></div><div><br /></div><div>Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Είναι λίγα τα έξι Rafale κύριε Ακάρ; Υπομονή! Δείξε τον φόβο σας, μας αρέσει…

Μάλιστα συνεχίζει να θέτει θέμα αποστρατικοποίησης νησιών αλλά και casus belli. Στην εξοπλιστική ενίσχυση της Ελλάδας, αναφέρθηκε ο Χουλουσί...

Διαβάστε την συνέχεια