Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

Αρμαγεδδών προ των πυλών της Ευρώπης: Προδομένοι και εξαπατημένοι οι λαοί της Γηραιάς Ηπείρου

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0nfD-xADC8bDRYFNFBU3Ep0B0U-wSxtIiip5nZxpqpC5pHXho5kIDrQUZf0of5bpNY7x2VU76E8oOuk2QEg-eqZFaNptKz51yFmRrGbSaEjI66IDurPMr3D2y_RDg5FzHtezB4Vaxmp1Z/s1600/%25CE%2591%25CF%2581%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25B4%25CE%25B4%25CF%258E%25CE%25BD+%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25BF+%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD+%25CF%2580%25CF%2585%25CE%25BB%25CF%258E%25CE%25BD+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%2595%25CF%2585%25CF%2581%25CF%258E%25CF%2580%25CE%25B7%25CF%2582.+%25CE%25A0%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25B4%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25B5%25CE%25BE%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25BF%25CE%25AF+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%2593%25CE%25B7%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B9%25CE%25AC%25CF%2582+%25CE%2597%25CF%2580%25CE%25B5%25CE%25AF%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2585.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="326" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0nfD-xADC8bDRYFNFBU3Ep0B0U-wSxtIiip5nZxpqpC5pHXho5kIDrQUZf0of5bpNY7x2VU76E8oOuk2QEg-eqZFaNptKz51yFmRrGbSaEjI66IDurPMr3D2y_RDg5FzHtezB4Vaxmp1Z/s640/%25CE%2591%25CF%2581%25CE%25BC%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25B5%25CE%25B4%25CE%25B4%25CF%258E%25CE%25BD+%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25BF+%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD+%25CF%2580%25CF%2585%25CE%25BB%25CF%258E%25CE%25BD+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%2595%25CF%2585%25CF%2581%25CF%258E%25CF%2580%25CE%25B7%25CF%2582.+%25CE%25A0%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25B4%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25B5%25CE%25BE%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25BF%25CE%25AF+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%2593%25CE%25B7%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25B9%25CE%25AC%25CF%2582+%25CE%2597%25CF%2580%25CE%25B5%25CE%25AF%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2585.jpg" width="640" /></a></div>
 Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης Κάθε λαός μηδέ του ελληνικού εξαιρουμένου, έχει την ιστορία και τα βιώματά του κι από αυτά κρίνονται οι πράξεις και οι επιλογές του. Σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι να κατασκευάσει ένα άλλοθι για όλα όσα έχουν συμβεί μετά την Μεταπολίτευση και την πλήρη ένταξη της χώρας μας εις την Ευρωπαϊκή Ενωση. Σκοπός μας είναι να διερευνήσουμε και να εξηγήσουμε τους λόγους που συνέβησαν όσα συνέβησαν, για τα οποία, βεβαίως, κατηγορείται και διασύρεται τώρα ολόκληρος ο ελληνικός λαός. Να αποκαλύψουμε την αλήθεια αλλά και τους πραγματικούς υπεύθυνους, οι οποίοι όχι μόνον τολμούν να προσβάλλουν την τιμή και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων, αλλά έχουν, μάλιστα, το θράσος να απειλούν με έξοδο της πατρίδας μας από την Ευρωζώνη (Grexit), προμηνύοντας Αρμαγεδδών για τον ελληνικό λαό. Ο ελληνικός λαός δεν έχει ανάγκη ούτε από εθνικές εξάρσεις ούτε από πρόσκαιρους, υποβολιμαίους και κακόβουλους υποστηρικτές για να αποδείξει την ακεραιότητά του. Το πρόσφατο παρελθόν του, λίγο πριν από την ένταξή της χώρας μας εις την ΕΕ και την Ευρωζώνη, αποτελεί την αδιαμφισβήτητη απόδειξη αλλά και όπλο για την δικαίωση του. Ως λαός με δύναμη την ιστορία του, οι Έλληνες αντιμετωπίσαμε όλες τις εθνικές περιπέτειες και κακουχίες πάντα με το κεφάλι ψηλά και με αρετές την τιμιότητα, την εργατικότητα, την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, την ταπεινότητα, την πίστη εις τις εθνικές μας καταβολές, αξίες και αρχές. Αρετές και γνωρίσματα που κρατούσαν τον λαό μας όρθιο, προσγειωμένο, αφοσιωμένο εις την αυτάρκεια του και εις την εθνική του συνείδηση και υπερηφάνεια. Η αυτάρκεια ήταν η ασπίδα μας, η οποία προστάτευε τις ηθικές μας αρχές και αξίες. Είχαμε δημόσιο τομέα, δημόσιους φορείς, εθνική παιδεία, οργανισμούς, κυβερνήσεις, πολιτικούς να διαχειρίζονται τους πόρους του έθνους βάσει των δυνατοτήτων μας. Διαφθορά, διαπλοκή, σκάνδαλα, φοροδιαφυγή, εγκληματικότητα ήσαν άγνωστες έννοιες εις τον λαό μας. Ωστόσο, αυτή η αυτάρκεια του λαού μας ερμηνεύονταν από τους πρωταγωνιστές των Βρυξελλών και κυρίως από την Γερμανία και την Γαλλία ως φτώχεια, όταν, αρχές της δεκαετίας του 1960, η τότε ελληνική κυβέρνηση υπέβαλλε την αίτηση ένταξης της χώρας μας εις την τότε ΕΟΚ. Ως γνωστόν όμως η αίτηση εκείνη έγινε υπό την προϋπόθεση προσαρμογών και μεταβατικών περιόδων, όπως και κατεγράφησαν εις τις τότε Συμφωνίες, οι οποίες έθεταν ήδη τότε ως προαπαιτούμενα για την πλήρη ένταξή μας εις τους ευρωπαϊκούς θεσμούς τις διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Έννοιες, βέβαια, ύψιστης σημασίας από οικονομικής πλευράς, αλλά άγνωστες εις τις ελληνικές κυβερνήσεις και τον αυτάρκη λαό μας, ο οποίος είχε συνηθίσει να περιορίζεται εις τα ολίγα και να διαχειρίζεται με φειδώ όλα αυτά που ούτως ή άλλως προέρχονταν από τις δικές του δυνάμεις, τον δικό του μόχθο και εργατικότητα. Η όλως απρόσμενη πλήρης ένταξη της χώρας μας εις την ΕΟΚ (ΕΕ) το 1981, χωρίς την προηγούμενη εκπλήρωση των προϋποθέσεων για διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, σήμαινε ήδη τότε την έναρξη της κρίσης εις την Ελλάδα, η οποία, ως απόστημα, άρχισε να διογκώνεται και, όπως ήταν αναμενόμενο, «έσπασε» το 2008-2009. Διότι η ΕΕ, εν γνώσει των ολέθριων συνεπειών διοχέτευσης τεράστιων κεφαλαίων εις την χώρα μας, γνώριζε ήδη τότε το αποτέλεσμα και την κατάληξη της Ελλάδος. Όλα τα Όργανα της, τα οποία επί δεκαετίες είναι εγκατεστημένα εις την Αθήνα, αλλά και οι πρεσβείες των ευρωπαϊκών χωρών κατέγραφαν καθημερινώς τις αλλαγές των συμπεριφορών των ελληνικών κυβερνήσεων, πολιτικών και κομμάτων. Την τεράστια διόγκωση του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Τις τεράστιες αυξήσεις σε μισθούς του δημοσίου και σε αμοιβές του ιδιωτικού τομέα, όλως δυσανάλογες τόσο με την παραγωγικότητα, η οποία άρχισε να υποχωρεί εις την χώρα μας, όσο και με τις αντίστοιχες των παραγωγικών χωρών-μελών της ΕΕ. Την τεράστια αύξηση εισαγωγής καταναλωτικών αγαθών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως, με παράλληλη και επικίνδυνη για την χώρα μας υποχώρηση των εξαγωγών, η οποία αποτυπώνεται ακόμη και εις την αιφνίδια και πρωτόγνωρη εμφάνιση χιλιάδων χωματερών, για τις οποίες εισέπραττε η χώρα μας επί τρείς δεκαετίες ογκώδη πρόστιμα από τις Βρυξέλλες. Την δημιουργία χιλιάδων κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων εις τον ιδιωτικό τομέα, ως αποτέλεσμα της διαπλοκής και της διαφθοράς, οι οποίες με τα αποκαλούμενα «θαλασσοδάνεια» είτε έκλειναν λόγο μετά είτε μετέφεραν τις εργασίες τους εις το εξωτερικό. Τις σκανδαλώδεις υπερκοστολογήσεις δημοσίων έργων και παραγγελιών, για τις οποίες ενέχονται διαπλεκόμενες επιχειρήσεις όχι μόνον εγχώριες, αλλά και χωρών της ΕΕ, κυρίως της Γερμανίας και Γαλλίας. Οι εταιρείες των τελευταίων κατά κόρον, άλλωστε, χρησιμοποιούσαν μίζες για να διαφθείρουν το εγχώριο πολιτικό σύστημα, με επίσης υπέρμετρες κοστολογήσεις έργων και προϊόντων, ενεργώντας αναμφίβολα κατά παράβαση των διεθνών νόμων και κανόνων, καθώς και εν γνώσει των δικών τους κυβερνήσεων, που όχι μόνον τις διευκόλυναν, αλλά παράλληλα, μάλιστα, τις προστάτευαν, τις κάλυπταν, αρνούμενες, επί παραδείγματι, την έκδοση εις την χώρα μας των υπαιτίων της διαφθοράς και της εξαπάτησης του λαού μας. Γνωστός εις τους υπαίτιους της κατάρρευσης της χώρας μας είναι επίσης ο εντός μόλις μίας δεκαετίας δεκαπλασιασμός της εισαγωγής οχημάτων πάσης μορφής, καθώς και η υπέρογκη αύξηση της αξίας των ακινήτων ευθύς με την ένταξη μας εις την Ευρωζώνη. Όλα αυτά τα φαινόμενα διαφθοράς, διαπλοκής, δωροδοκίας, φοροδιαφυγής έχουν άμεση σχέση με το χρήμα, το οποίο, ως γνωστόν, χρησιμοποιείται από τους κατέχοντες αυτό για να χρεοκοπήσουν, φέρ’ ειπείν, μία χώρα και, σε συνέχεια αυτού, να γίνουν απόλυτα και εσαεί κυρίαρχοι του εθνικού πλούτου της. Ο γνωστός σε όλους μας και περιέργως συμπαθής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, πρόεδρος σήμερα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παραδέχθηκε δημοσίως προ τεσσάρων ετών ότι γνώριζε πολλά χρόνια πριν τις επιπτώσεις αυτής της χρηματοδότησης της Ελλάδος, όπως και που κατέληγαν τα κεφάλαια αυτά και οι κοινοτικές επιχορηγήσεις για την ανάπτυξη, ωστόσο δεν έκανε τίποτε μέσω των Βρυξελλών για να το σταματήσει «εξαιτίας των αντιδράσεων δύο εταίρων»! Υπαινισσόταν προφανώς την Γερμανία και την Γαλλία, οι οποίες επί δεκαετίες κέρδιζαν τεράστια ποσά από την συμπεριφορά και την συνενοχή του εν τη γενέσει του τότε σάπιου πολιτικού συστήματος της Ελλάδος. Με την ένταξη της χώρας μας εις την ΕΕ και την Ευρωζώνη ο ελληνικός λαός εμπιστεύτηκε την αξιοπρέπεια και το οικονομικό του μέλλον εις τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. ‘Όμως με όλα αυτά τα οποία αποκαλύπτονται και βγαίνουν κάθε τόσο εις την δημοσιότητα, ο λαός μας αισθάνεται όχι μόνον προδομένος και εξαπατημένος, αλλά και απέχθεια προς όλους εκείνους οι οποίοι τον απειλούν. Διότι ο Αρμαγεδδών δεν φοβίζει εμάς τους ‘Ελληνες, πρέπει, ωστόσο, να φοβίζει εκείνους οι οποίοι δια της εγκληματικής δράσης τους θα φέρουν τον Αρμαγεδδών εις όλους τους λαούς της αμετάκλητα γερμανικής Ευρώπης.<div>
 Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια.<a href="http://mignatiou.com/" target="_blank">πηγή </a> 
 
 
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

</div>

Αρμαγεδδών προ των πυλών της Ευρώπης: Προδομένοι και εξαπατημένοι οι λαοί της Γηραιάς Ηπείρου

Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης Κάθε λαός μηδέ του ελληνικού εξαιρουμένου, έχει την ιστορία και τα βιώματά του κι από αυτά κρίνονται οι π...

Διαβάστε την συνέχεια

Αποκωδικοποιώντας την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ

Ellada simera 0 κόσμος, Πολιτική 16:19

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl9efh68TgnEFy3TUxyCrjIIZnW4vJ_uVBbcY1TlB-NWizdhfPoZuDq1PpbLcsCo3KbfQlGBderGVQFvnyQod7ODiy7zwt4v25s6v8BPgDmmN6FPS32Y_feaS2q1nXup1eXYVni2Wlj0ef/s1600/%25CE%2591%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%2589%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25B9%25CF%258E%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%25B5%25CE%25BE%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B9%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD+%25CE%2597%25CE%25A0%25CE%2591.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="330" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl9efh68TgnEFy3TUxyCrjIIZnW4vJ_uVBbcY1TlB-NWizdhfPoZuDq1PpbLcsCo3KbfQlGBderGVQFvnyQod7ODiy7zwt4v25s6v8BPgDmmN6FPS32Y_feaS2q1nXup1eXYVni2Wlj0ef/s640/%25CE%2591%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%2589%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25B9%25CF%258E%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%25B5%25CE%25BE%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25BB%25CE%25B9%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD+%25CE%2597%25CE%25A0%25CE%2591.jpg" width="640" /></a></div>
 Μετά από μια πανσπερμία αντικρουόμενων προεκλογικών δηλώσεων και λεκτικών αμφισβητήσεων των σταθερών κατευθύνσεων της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ο νέος πρόεδρος καλείται να αντιμετωπίσει τα απτά προβλήματα και διλήμματα της ρέουσας πραγματικότητας. Του Ιπποκράτη Δασκαλάκη* Η πρώτη ένδειξη των διαθέσεων του Trump εκδηλώθηκε στη Συρία με την προσβολή με κατευθυνόμενα όπλα ακριβείας μιας αεροπορικής βάσεως του καθεστώτος του Assad που στοχοποιήθηκε λόγω της εμπλοκής της (κατά τις απόψεις των Δυτικών) στη χρήση χημικών όπλων εναντίον αμάχων. Η απόφαση του προέδρου για τη χρήση στρατιωτικής βίας, εκ πρώτης όψεως, αντιτίθεται στις προεκλογικές του δηλώσεις για αποφυγή εμπλοκών σε περιπτώσεις που δεν θίγονται ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα. Η δε τηλεοπτική εμφάνιση του ήταν γεμάτη από επικλήσεις σε πανανθρώπινες αξίες και ανάγκη σεβασμού του διεθνούς δικαίου θυμίζοντας ανάλογες τοποθετήσεις των προκατόχων του, Clinton και Bush, για τη δικαιολόγηση μιας παγκόσμιας επεμβατικής πολιτικής. Η πυραυλική προσβολή έθεσε μια σειρά ερωτημάτων που αφορούν ενδεχόμενη αλλαγή της αμερικανικής στάσεως στη συριακή κρίση και για την τύχη του προέδρου Assad. Παράλληλα φαίνεται ότι επιλέγεται μια σκλήρυνση στάσεως έναντι της Μόσχας με προειδοποίηση (προς πολλούς αποδέκτες) για μια περισσότερο δυναμική στάση της Ουάσινγκτον. Συγχρόνως εικάζεται ότι απετέλεσε μια ευκαιριακή επίδειξη της αμερικανικής αποφασιστικότητας, στο πλέον «ακίνδυνο» και λιγότερο ζωτικό –για τα συμφέροντα των ΗΠΑ- πεδίο. Συνήθως η αιτιολόγηση της επιλογής δεν είναι μονομερής καθώς οι αποφάσεις στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής, αποτελούν ένα συγκερασμό στόχων αλλά και τη συνισταμένη των απόψεων διαφόρων υπηρεσιών, οργανισμών και ατόμων μέσα στην κρατική μηχανή (που τείνει να θεωρείται ως «ορθολογιστικός διεθνής δρών»). Γεγονός είναι ότι παρά την επιτυχημένη –στρατιωτικά, διπλωματικά και πληροφοριακά- εκτέλεση της προσβολής, διαφαίνεται ότι ακόμη δεν έχει σχηματοποιηθεί μια συγκροτημένη και ολοκληρωμένη αμερικανική στρατηγική για το πρόβλημα της Συρίας. Το έλλειμμα της στρατηγικής της Ουάσινγκτον εξαπλώνεται στη γενικότερη αντιμετώπιση των προβλημάτων στη Μέση Ανατολή και συνδέεται και με την εκστρατεία εναντίον της ισλαμιστικής τρομοκρατίας. Ο Πρόεδρος Trump και το επιτελείο του γνωρίζουν ότι η περιοχή της Μέσης Ανατολής δεν αποτελεί πλέον προτεραιότητα για τα εθνικά τους συμφέροντα. Προεκλογικά καταδίκαζαν ως παθητική τη στάση της κυβέρνησης Obama ενώ ταυτόχρονα τάσσονταν υπέρ ακόμη μιας μεγαλύτερης αναδίπλωσης (αντίφαση). Ως κυβέρνηση όμως φαίνεται να αποκαλύπτουν ότι το κενό της αναδίπλωσης τους σύντομα θα καλυφθεί από κάποια άλλη δύναμη ή δυνάμεις. Το τελευταίο έρχεται σε αντίθεση με την ιδιοσυγκρασία οποιασδήποτε μεγάλης δύναμης ενώ παράλληλα απαγορευτικό είναι το οικονομικό και πολιτικό κόστος της εμπλοκής. Λογική λοιπόν η επιλογή της εκτόξευσης δεκάδων πυραύλων με τον αμερικανό υπουργό εξωτερικών να συναντάται αμέσως μετά με το Ρώσο Πρόεδρο και τον ομόλογο του. Η Μόσχα είχε προειδοποιηθεί, ώρες πριν για το κτύπημα. Αυτό όμως δεν την εμπόδισε να καταδικάσει έντονα την αμερικανική ενέργεια και να απειλήσει με αντίδραση σε τυχόν μελλοντική ανάλογη ενέργεια. Για την ώρα και οι δύο Πρόεδροι φαίνεται ότι «ορθώνουν το ανάστημα τους» υπερασπιζόμενοι τη «μεσσιανική» αποστολή που έχουν αυτόκλητα αναλάβει οι χώρες τους. Γύρω από αυτές τις δύο δυνάμεις, περιφερειακά κέντρα προσπαθούν να προωθήσουν τους στόχους και επιδιώξεις τους με συμμαχίες, εκβιασμούς, και πλάγιες ενέργειες. Η Άγκυρα έδειξε ότι παρά τα πολυάριθμα προβλήματα της, τολμά να ενεργεί ανεξάρτητα σε σημαντικό βαθμό και να αναλαμβάνει ρίσκα και το συνεπακόλουθο τίμημα των επιλογών της. Παρά τις διαφαινόμενες αποτυχίες της τουρκικής πολιτικής, αυτή ενεργεί πλέον ως μεγάλη δύναμη στην περιοχή και αυτό δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας. Επιπλέον, η κατάσταση είναι πολύπλοκη και οι ανατροπές συχνές. Αντίστοιχη και η στάση του Ιράν που έχει εμπλακεί βαθύτατα σε Ιράκ και Συρία και βλέπει συνεχείς οπισθοδρομήσεις και εμπόδια στις σχέσεις του με τη Δύση, δύο χρόνια μετά τη συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα. Η Τεχεράνη γνωρίζει ότι το μέγεθος της εμπλοκής της δεν επιτρέπει πλέον την απόσυρση της από τον αγώνα της επικράτησης στην περιοχή. Αυτό θα σήμαινε την υποχώρηση όχι μόνο του σιιτισμού αλλά και την ενδεχόμενη κατάρρευση και του καθεστώτος των «μουλάδων». Το Ισραήλ διατηρεί μια εμμονή έναντι της Τεχεράνης ενώ προχωρά σε επιλεκτικές προσβολές φιλοϊρανικών στόχων στο συριακό έδαφος. Τα κράτη του Κόλπου, εμφανίζουν μια μετριοπαθή στάση αλλά ταυτόχρονα ενισχύουν αθόρυβα κάθε αντισιϊτική οργάνωση και κίνηση. Σίγουρα το αμερικανικό κτύπημα κατέστησε τη συριακή κρίση ακόμη πιο πολύπλοκη και απρόβλεπτη. Η μακροχρόνια διάσταση της σύρραξης, η εμπλοκή δεκάδων πλευρών και οι ευμετάβλητες ισορροπίες θυμίζουν αρκετά τον εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου των δεκαετιών 1970 και 1980. Καίτοι δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα αδιάσειστα στοιχεία της συριακής εμπλοκής στη χρήση χημικών όπλων κατά αμάχων, εκτιμάται ότι το καθεστώς Assad έχει σκληρύνει τη στάση του σε όλα τα επίπεδα, ως συνέπεια της ενδυνάμωσης της θέσεως του. Με την πρόσφατη αμερικανική προσβολή, ενισχύεται το «προφίλ» του Trump ως αποφασιστικού ηγέτη. Καταρρέουν οι εναντίον του κατηγορίες για μια «χαλαρή» στάση έναντι της Μόσχας. Αναδεικνύονται οι «ανθρώπινες ευαισθησίες» του νέου Προέδρου ενώ αποδεικνύεται και η άριστη συνεργασία του με τους βασικούς συμμάχους, τους οποίους έσπευσε έγκαιρα να ενημερώσει. Ταυτόχρονα, διατήρησε ανοικτή και τη γραμμή επικοινωνίας με τη Μόσχα, ειδοποιώντας για την επίθεση και έχοντας λάβει όλα τα κατάλληλα μέτρα ώστε να αποφευχθούν ρωσικές απώλειες. Το βασικότερο όμως στοιχείο της ενέργειας του αποτελεί το μήνυμα που εξέπεμψε, επιλέγοντας τον ασθενέστερο αντίπαλο, προς Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Πιονγκγιάνγκ, αλλά και λοιπούς αποδέκτες. Το μήνυμα ξεκάθαρα αναφέρει ότι παρά τις διακηρύξεις περί επιστροφής σε μια ιδιόμορφη στάση «απομονωτισμού», οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι πανταχού παρούσες, ικανές και αποφασισμένες να υπερασπίσουν τον αυτόκλητο ρόλο του παγκόσμιου ρυθμιστή. Τα βλέμματα όμως τώρα στρέφονται στην Άπω Ανατολή. Στην περίπτωση της Βορείου Κορέας, ο αντίπαλος επιλέγει να ανταπαντήσει, όχι μόνο λεκτικά, αλλά και με επίδειξη ισχύος (παρά την αποτυχία της εκτόξευσης της 15ης Απριλίου). Παρά τις ακρότητες και τις προκλήσεις, το προσωποπαγές καθεστώς της Πιονγκγιάνγκ αντιδρά στα πλαίσια ψυχρών υπολογισμών και ενδιαφέρεται πρωταρχικά για τη μακροημέρευση του. Άρα, ως μη έχων ιδεολογική στόχευση ανατροπής του υπάρχοντος status quo, εκτιμάται ότι δεν θα ξεπεράσει τα όρια των προκλήσεων που θα καταστήσουν αναπόφευκτη την αντίδραση των ΗΠΑ. Το πρόβλημα για τους αντιπάλους της Πιονγκγιάνγκ είναι ότι μια ολόκληρη χώρα, η Νότιος Κορέα, έχει καταστεί όμηρος τυχόν ανταποδοτικών πληγμάτων των Βορείων. Κομβική και η στάση του Πεκίνου, που σίγουρα δυσανασχετεί με τον δύστροπο γείτονα και προστατευόμενο του και καθημερινά διαπιστώνει τη μείωση της επιρροής του σε αυτόν. Μέσα σε ένα τόσο ηλεκτρισμένο και ασταθές περιβάλλον έχουν ξαναρχίσει να ακούγονται έντονα οι φωνές για επανακαθορισμό «ζωνών επιρροής». Κάτι ανάλογο είχε αφήσει να εννοηθεί και ο Πρόεδρος Trump προ της εκλογής του. Πριν όμως από μια τόσο σημαντική διευθέτηση, αφενός οι μεγάλοι παίκτες σκληραίνουν τη στάση τους και αφετέρου υπάρχει μια μεγάλη κρίση που «νομιμοποιεί» (για τη διεθνή ασφάλεια και ειρήνη) τους εν συνεχεία διακανονισμούς των ισχυρών. Όμως καθημερινά ξεπροβάλλουν μεσαίες δυνάμεις που αμφισβητούν πλέον την αποκλειστικότητα των «μεγάλων». Συνάμα ανεξέλεγκτες, μη κρατικές δυνάμεις, εκμεταλλευόμενες τις περιστάσεις (ενίοτε υπό την υποστήριξη και κρατικών δρώντων) αποσταθεροποιούν ακόμη περισσότερο ορισμένα αδύνατα περιφερειακά υποσυστήματα. Το μεγάλο όμως πρόβλημα είναι η τάση μεγιστοποίησης της ισχύος των μεγάλων δυνάμεων που καθιστά προβληματική τη μεταξύ τους συνεννόηση όπως πολύ ορθά έχει περιγράψει στο έργο του «η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων» ο αμερικανός διεθνολόγος John Mearsheimer. *Ο Ιπποκράτης Δασκαλάκης είναι Υποστράτηγος (εα)<a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή </a> 
 
 
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Αποκωδικοποιώντας την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ

Μετά από μια πανσπερμία αντικρουόμενων προεκλογικών δηλώσεων και λεκτικών αμφισβητήσεων των σταθερών κατευθύνσεων της αμερικανικής εξωτερι...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί η «θερμοκρασία» στο Αιγαίο ήταν χαμηλότερη επί Ερντογάν

Ellada simera 0 Εθνικά Θέματα, Τουρκία 16:12

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3UcfVQW_yltvr9tuZrpXTGmfaqM9JU234dehKrao5g521nJWAsWR0N8MSWaCcPuK-3MC2yxLBcJqDSJomyj03hahouZ670iUCzohxpiKyXBw-Vg6ny8ny-9YwrXr3Z6uLUxRtEQmo7Cas/s1600/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AF+%25CE%25B7+%25C2%25AB%25CE%25B8%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25BC%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25AF%25CE%25B1%25C2%25BB+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%2591%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BF+%25CE%25AE%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD+%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BC%25CE%25B7%25CE%25BB%25CF%258C%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7+%25CE%25B5%25CF%2580%25CE%25AF+%25CE%2595%25CF%2581%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3UcfVQW_yltvr9tuZrpXTGmfaqM9JU234dehKrao5g521nJWAsWR0N8MSWaCcPuK-3MC2yxLBcJqDSJomyj03hahouZ670iUCzohxpiKyXBw-Vg6ny8ny-9YwrXr3Z6uLUxRtEQmo7Cas/s640/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AF+%25CE%25B7+%25C2%25AB%25CE%25B8%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25BC%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25AF%25CE%25B1%25C2%25BB+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%2591%25CE%25B9%25CE%25B3%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BF+%25CE%25AE%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BD+%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BC%25CE%25B7%25CE%25BB%25CF%258C%25CF%2584%25CE%25B5%25CF%2581%25CE%25B7+%25CE%25B5%25CF%2580%25CE%25AF+%25CE%2595%25CF%2581%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BD.jpg" width="640" /></a></div>
<blockquote class="tr_bq">
Είκοσι χρόνια μετά τα Ίμια, Ελλάδα και Τουρκία δεν ξαναέφτασαν κοντά σε πολεμική σύγκρουση. Μέχρι το 1996, τουλάχιστον ανά μία δεκαετία είχαμε κάτι σχετικό (1964, 1967 και 1974 με το Κυπριακό, 1976 και 1987 στο Αιγαίο). Τα 14 από αυτά τα τελευταία 20 χρόνια κυβερνά την Τουρκία ο Ερντογάν. Αυτό οδηγεί μερικές φορές στην εκτίμηση ότι ο Ερντογάν έχει επιλέξει να διατηρεί απέναντί μας πιο χαμηλούς τόνους εν αντιθέσει προς τους κεμαλικούς προκατόχους του. Είναι όμως έτσι;</blockquote>
Άγγελος Συρίγος  
Κατ’ αρχάς η Τουρκία ουδόλως έχει περιορίσει τις διεκδικήσεις της έναντι της Ελλάδος. Επί παραδείγματι, οι παράνομες δεσμεύσεις περιοχών εντός του FIR Αθηνών εξακολουθούν να ανακοινώνονται κάθε φθινόπωρο και οι τουρκικές αεροναυτικές ασκήσεις στο Αιγαίο παραμένουν οι ίδιες εδώ και δεκαετίες. Επιπλέον, η θεωρία των «γκρίζων ζωνών» ελληνικής κυριαρχίας σε νησίδες του Αιγαίου έχει επιστρέψει με ένταση. Παρομοίως, το τουρκικό ενδιαφέρον για τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη παραμένει αμείωτο, όπως φαίνεται αφ’ ενός από τις πολλαπλές επισκέψεις Τούρκων κυβερνητικών αξιωματούχων, αφ’ ετέρου από τα δίκτυα επιρροής εντός της μειονότητας που συντηρούνται και επεκτείνονται. 
 
Αντιθέτως, επί Ερντογάν οι διεκδικήσεις διευρύνθηκαν. Τον Απρίλιο του 2012 η τουρκική κυβέρνηση εκχώρησε στην τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίου όλη την υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου και μεγάλο μέρος της υφαλοκρηπίδας της Ρόδου και της Καρπάθου. Η τελευταία φορά που είχε γίνει κάτι ανάλογο ήταν το 1987. 
 
Θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί ότι οι διεκδικήσεις αυτές έμειναν στα χαρτιά και ότι επί Ερντογάν δεν υπήρχαν η ίδια ένταση και ακρότητες. Αυτό είναι εν μέρει αληθές κατά την τριετία 2011-13, οπότε τα αεροπορικά επεισόδια στο Αιγαίο περιορίσθηκαν σημαντικά. Η μείωση οφειλόταν, όμως, στην εσωτερική κατάσταση στην Τουρκία. Ο Ερντογάν είχε συγκρουσθεί με το Γενικό Επιτελείο και είχε στείλει εκατοντάδες αξιωματικούς στη φυλακή. Όταν το 2014 αποκατέστησε τις σχέσεις του με τους στρατηγούς ενώπιον του νέου εχθρού, του Γκιουλέν, ξαναγυρίσαμε στους «κανονικούς» ρυθμούς παραβάσεων και παραβιάσεων. Ακραία έκφανση αυτής της νοοτροπίας υπήρξε η πτήση Τούρκου αρχηγού ΓΕΑ που διέσχισε όλο το Αιγαίο στις 17 Φεβρουαρίου 2015. 
 
Δεν έλειψαν ούτε τα σοβαρά επεισόδια. Τον Μάιο του 2006 καταρρίφθηκε το μαχητικό αεροσκάφος του Κωνσταντίνου Ηλιάκη κοντά στην Κάρπαθο. Επί Ερντογάν, επίσης, καθιερώθηκε μία νέα προκλητική πρακτική. Μετά το 2009 ξεκίνησε η επίδειξη σημαίας από τουρκικά πολεμικά που πραγματοποιούν «αβλαβείς» διελεύσεις ανάμεσα στα νησιά του Αιγαίου. 
 
Παράλληλα, διαιωνίστηκε η αντίληψη της ασκήσεως πιέσεων στην Ελλάδα μέσω της τουρκικής στρατιωτικής μηχανής. Εντελώς ενδεικτικά υπενθυμίζεται το επεισόδιο με τις ακταιωρούς στα Ίμια κατά την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Πέτρου Μολυβιάτη στην Άγκυρα το 2005 και οι τουρκικές υπερπτήσεις σε Αγαθονήσι και Φαρμακονήσι, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, πήγε τον Ιανουάριο του 2011 στο Ερζερούμ. 
 
Είναι γεγονός ότι ο Ερντογάν δεν προσπάθησε να εκμεταλλευθεί την ελληνική οικονομική κρίση. Αποτρεπτικά λειτούργησε η εμπλοκή της Τουρκίας με τη Συρία και τους Κούρδους. Πρωτίστως, όμως, σημασία έπαιξε ότι η οικονομική κρίση έχει στρέψει τη διεθνή προσοχή στην Ελλάδα, στοιχείο που δεν επέτρεπε απροκάλυπτους τυχοδιωκτισμούς εκ μέρους της Τουρκίας. 
 
Κατόπιν αυτών το ερώτημα επανέρχεται: αφού τα πράγματα με την Τουρκία παραμένουν εν πολλοίς τα ίδια, γιατί δεν ξαναφθάσαμε κοντά σε πολεμική σύγκρουση; Μία πρώτη απάντηση είναι ότι προσαρμοσθήκαμε στη ζοφερή οικονομική πραγματικότητα, περιορίζοντας τις αντιδράσεις μας σε τουρκικές προκλητικές ενέργειες. Επί παραδείγματι, η μείωση των εμπλοκών (dogfights) μεταξύ μαχητικών (240 το 2009 έναντι 80 το 2015) οφείλεται στο ότι η ελληνική πλευρά παρεμβαίνει πλέον μόνον σε σοβαρά επεισόδια. Δευτερευόντως, αποφεύγουμε πλέον κάποιες ακρότητες στις οποίες, κακά τα ψέμματα, προβαίναμε και εμείς κατά το παρελθόν (ενδεικτικά οι αεροδιάδρομοι που είχαν χαραχθεί κατά μήκος της τουρκικής ακτογραμμής). 
 
Η πραγματική εξήγηση, όμως είναι ότι οι Τούρκοι επικεντρώνονται τα τελευταία χρόνια στην Ανατολική Μεσόγειο. Στόχος τους είναι να μετατρέψουν τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ρόδου-Κρήτης και Κύπρου σε ένα δεύτερο Αιγαίο, μία γκρίζα περιοχή αμφισβητήσεων. Ως προς το Αιγαίο αισθάνονται ικανοποιημένοι από την παρούσα κατάσταση. Είναι μία θάλασσα ξεχασμένη από τις εξελίξεις του διεθνούς δικαίου, «παγωμένη» στο 1974. Στα μάτια της διεθνούς κοινότητας δείχνει μία γκρίζα περιοχή με αδιευκρίνιστα σημεία δικαιοδοσίας, αμφισβητήσεις και προβλήματα. Η Ελλάδα αντιδρά με προβλέψιμο τρόπο και η Τουρκία απλώς συντηρεί αυτήν την κατάσταση. 
 
Συμπερασματικά, εάν ο Ερντογάν κρίνει ότι θίγονται τα συμφέροντά του θα αντιδράσει, όπως ακριβώς και οι προκάτοχοί του. Ο τρόπος που συμπεριφέρεται στους εσωτερικούς του αντιπάλους στην Τουρκία, δεν αφήνει αμφιβολίες. 
<div>
 
<a href="http://stavroslygeros.gr/" target="_blank">πηγή</a> 
 
 
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Γιατί η «θερμοκρασία» στο Αιγαίο ήταν χαμηλότερη επί Ερντογάν

Είκοσι χρόνια μετά τα Ίμια, Ελλάδα και Τουρκία δεν ξαναέφτασαν κοντά σε πολεμική σύγκρουση. Μέχρι το 1996, τουλάχιστον ανά μία δεκαετία ε...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Τουρκία του Ταγίπ μετά το δημοψήφισμα: Η ζωή και ο θάνατος δεν απέχουν ούτε μία κλωστή

Ellada simera 0 Πρωτοσέλιδα, Τουρκία 16:04

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBB5avQFSAbHFgUE1rfD6RB4MgVd8sSeEjua3ZIOrxT9IqzzUcWKDUc629e1I3YSsdXzR-U75LF9MAvmyXCIOoR9JY4L3HoSx4_zanVJoDHKwLWyTDdNkzDVgarkyXZIoixz1Ka6-fOTrr/s1600/%25CE%2597+%25CE%25A4%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%25A4%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25AF%25CF%2580+%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25AC+%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%25B4%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2588%25CE%25AE%25CF%2586%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25BC%25CE%25B1.+%25CE%2597+%25CE%25B6%25CF%2589%25CE%25AE+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25BF+%25CE%25B8%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%25B4%25CE%25B5%25CE%25BD+%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25AD%25CF%2587%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD+%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2584%25CE%25B5+%25CE%25BC%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25BB%25CF%2589%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25AE.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBB5avQFSAbHFgUE1rfD6RB4MgVd8sSeEjua3ZIOrxT9IqzzUcWKDUc629e1I3YSsdXzR-U75LF9MAvmyXCIOoR9JY4L3HoSx4_zanVJoDHKwLWyTDdNkzDVgarkyXZIoixz1Ka6-fOTrr/s640/%25CE%2597+%25CE%25A4%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%25A4%25CE%25B1%25CE%25B3%25CE%25AF%25CF%2580+%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25AC+%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%25B4%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2588%25CE%25AE%25CF%2586%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25BC%25CE%25B1.+%25CE%2597+%25CE%25B6%25CF%2589%25CE%25AE+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25BF+%25CE%25B8%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%25B4%25CE%25B5%25CE%25BD+%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25AD%25CF%2587%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25BD+%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2584%25CE%25B5+%25CE%25BC%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25BB%25CF%2589%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25AE.jpg" width="640" /></a></div>
Τις φωτογραφίες του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ κρατούσαν οι διαδηλωτές που κατέβηκαν στους δρόμους αντιδρώντας στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. ΚΥΠΕ/EPA/ TOLGA BOZOG Του Μιχάλη Ιγνατίου Είχα αποφασίσει να περιμένω «να κάτσει η σκόνη» στην Τουρκία μετά το σικέ δημοψήφισμα που ανέδειξε τον ισλαμιστή Ταγίπ Ερντογάν σε υπερ-ηγέτη της διχασμένης χώρας του, για να καταγράψω και εγώ την άποψή μου. Διάβασα πολλές αναλύσεις και στα ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και βεβαίως στα ελληνικά και τα κυπριακά. Και ειλικρινά το λέω, δεν έχασα καθόλου το χρόνο μου μελετώντας όλα αυτά τα κείμενα. Έγινα σοφότερος, ομολογώ… Ο διεφθαρμένος Ταγίπ Ερντογάν και οι ισλαμιστές συνεργάτες του θα συνεχίσουν να μας ταλαιπωρούν και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τους μελετούμε, ώστε να μπορούμε να βγάζουμε τα σωστά συμπεράσματα. Αυτοί που πάνω απ’ όλους πρέπει να αναλύσουν ορθά την κατάσταση είναι οι κυβερνώντες και οι πολιτικοί στην Ελλάδα και την Κύπρο και μέχρι της στιγμής δεν είμαι πολύ ενθαρρυμένος με τις τοποθετήσεις τους. Με λίγα λόγια δεν διάβασα τίποτα το σοβαρό σ’ αυτές τις ανακοινώσεις διότι στο τέλος-τέλος τι μας είπαν; Πως απέναντι σε ένα αυταρχικό και ακραίο ηγέτη της γειτονικής χώρας, οι δικοί μας θα βαδίσουν με τα ίδια μυαλά. Η πλέον ανάρμοστη φράση στην ελληνική και κυπριακή διπλωματία είναι αυτή η τετριμμένη βλακεία για την υποστήριξη στην «ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας», σε μία στιγμή μάλιστα που δεν πληροί κανένα εκ των κανόνων της Ε.Ε. Και η επιμονή στη φράση αυτή δείχνει τη δειλία των πολιτικών και των διπλωματών μας. Ξεκινώντας την ανάλυσή μου για το τουρκικό δημοψήφισμα, καταθέτω τη θέση ότι δεν κέρδισε ο Ερντογάν, αλλά έχασαν οι αντίπαλοί του. Δυστυχώς, δεν απέβαλαν αυτό που πιστεύουν τα τελευταία 16 τόσα χρόνια. Ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας είναι αήττητος. Δεν είναι και το έδειξε το αποτέλεσμα. Κέρδισε δια της βίας και με τη βοήθεια των Τούρκων μεταναστών, οι οποίοι και αλλοίωσαν ξεκάθαρα το αποτέλεσμα. Χωρίς να ζουν στην Τουρκία, αποφάσισαν για τους συμπατριώτες τους που επιμένουν να διαμένουν στη χώρα και να παλεύουν εναντίον σε μία δικτατορία, η οποία δεν είναι πλέον στα σπάργανα. Βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της επιβολής της. Σε ότι αφορά τις ψήφους του εξωτερικού λέγονται δικαιολογημένα πολλά. Οι αρμόδιοι που έστειλε η τουρκική κυβέρνηση και η συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων διπλωματών είναι αφοσιωμένοι οπαδοί του Ταγίπ Ερντογάν. Και πληροφορούμαι ότι οι ξένοι παρατηρητές εστίασαν -και πολύ ορθά- τις υποψίες του στην εκλογική διαδικασία του εξωτερικού. Προσωπικά πιστεύω ότι εκεί βρίσκεται το μεγάλο μυστικό της νοθείας. Πιστεύω, επίσης, ότι η τουρκική αντιπολίτευση, έπασχε και πάσχει σε επίπεδο ηγεσίας. Ο κ. Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου δεν εμπνέει και δεν μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στον Ερντογάν, ο οποίος -ως έτοιμος από καιρό- έβγαλε από τη μέση βασικούς του αντιπάλους χωρίς να συγκινηθεί η Δύση. Η φυλάκιση των Κούρδων ηγετών, ιδιαίτερα του Σελαχατίν Ντεμιρτάς, στέρησε από τον τουρκικό λαό πύρινες φωνές, που προκαλούσαν καταλυτική ζημία στον Πρόεδρο της Τουρκίας. Εάν δεν είχαν φυλακιστεί θα του είχαν κόψει τουλάχιστον τέσσερις μονάδες, σύμφωνα με τους πιο μέτριους υπολογισμούς των αναλυτών. Για τον Ερντογάν, ιδιαίτερα στον ξένο Τύπο, έχουν γραφτεί φρικτές κουβέντες και όλες είναι ορθές. Η Τουρκία και η περιοχή εισέρχεται σε μία πολύ ταραγμένη περίοδο και φάση και -θα με θυμηθείτε- θα χορέψουν πολλοί στους ρυθμούς του ισλαμιστή ηγέτη. Διότι καθοδηγείται από τον αυταρχισμό και την ψυχασθένειά του. Η ηττοπάθεια των «απέναντι» του τον θρέφει με αλαζονεία και επιθετικότητα. Και είναι εκεί που αναδεικνύεται και το βασικό του στοιχείο: ότι είναι απρόβλεπτος. Όπου βρίσκει αντίσταση, υποχωρεί. Και θα μπορούσα να σας αναφέρω πολλές περιπτώσεις. Όπου τον αντιμετωπίζουν με φόβο, ανοίγει την πόρτα του τρελοκομείου. Και σκοτώνει, λεηλατεί, καίει πόλεις και χωριά. Η κατάσταση στην νοτιοανατολική Τουρκία δεν είναι μόνο εκρηκτική. Η ζωή και ο θάνατος δεν απέχουν ούτε μία κλωστή. Η θέση μου είναι απλή και ρεαλιστική και δεν χρειάζονται περισπούδαστες αναλύσεις για το «φαινόμενο Ερντογάν». Εάν η τουρκική αντιπολίτευση αποφασίσει να βγεί από τα παλάτια της και να τον αντιμετωπίσει στους δρόμους με ειρηνικές διαδηλώσεις, αυτή θα βγει κερδισμένη. Ο αυταρχικός πρόεδρος της Τουρκίας χρειάζεται να συναντήσει αντίσταση στο γήπεδό του: Στους δρόμους. Όποτε δοκιμάστηκε στο πεδίο αυτό δεινοπάθησε. Αλλά, η όποια σύγκρουση θα αφήσει πολλούς νεκρούς. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Διότι γνωρίζει πως αν χάσει τον περιμένει η τύχη του Μεντερές. Είναι αυτή τη στιγμή η πλέον διεφθαρμένη πολιτική προσωπικότητα στον κόσμο όλο… Τους αναλυτές στην Ουάσιγκτον προβλημάτισε πολύ η συμπεριφορά του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και είναι πολλοί που θυμήθηκαν με νοσταλγία τον Μπάρακ Ομπάμα. Δεν υπήρχε περίπτωση, ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο, να «προσκυνούσε» τον αυταρχισμό του Ερντογάν, και ενώ το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε προηγηθεί με μία κριτική και πολύ ορθή ανακοίνωση. Δεν στέκει ο ισχυρισμός ότι υπήρξε ασυνεννοησία διότι έχουμε να κάνουμε με την υπερδύναμη. Δεν νοείται να δρα και να αντιδρά όπως η …Ζιμπάμπουε. Ο Πρόεδρος Τραμπ πρόσφερε κάκιστη υπηρεσία στη Δημοκρατία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Διότι δεν κατάργησε μόνο τον υπουργό του των Εξωτερικών, που επιδεικνύει συνέχεια σοβαρότητα, αλλά και τους παρατηρητές του ΟΑΣΕ που με κίνδυνο της ζωής τους επιτέλεσαν το έργο τους. Τα συμπεράσματά τους αποδέχονται οι πάντες. Για να «πέσει» ο Ερντογάν και το αυταρχικό καθεστώς του απαιτούνται συνεχείς μάχες στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Είναι διατεθειμένη η τουρκική αντιπολίτευση των παλατιών να παλέψει τον αυταρχισμό. Θα αντέξει η Ευρώπη και άλλο το μίσος του Ερντογάν, τις απειλές και τους εκβιασμούς του; Θα αντιδράσει; Ή οι άθλιοι Ευρωπαίοι θα του προσφέρουν πάλι την Κύπρο ως έπαθλο, όπως έπραξαν το 2004, για να τον καλοπιάσουν; Οι ηγεσίες στην Ελλάδα και στην Κύπρο θα συνεχίσουν να τον τρέμουν και να του προσφέρουν γη και ύδωρ, αλλά και τον έλεγχο του κατεχόμενου τμήματος του νησιού; Ή για να τον ηρεμήσουν θα του χαρίσουν και το Καστελόριζο… Και ο άλλος αυταρχικός ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πόσο θα αντέχει τις προσβολές του Σουλτάνου, νομίζοντας ότι διασπά το ΝΑΤΟ. Εάν είχαμε τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, θα γνωρίζαμε και το μέλλον του ισλαμο-εθνικιστή Ερντογάν… Όπως και να κάτσει η μπίλια, μιλάμε για ένα μέλλον που θα το χαρακτηρίζει η βία και το αίμα… 
 
<a href="http://www.apopseis.com/" target="_blank">πηγή</a> 
 
 
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η Τουρκία του Ταγίπ μετά το δημοψήφισμα: Η ζωή και ο θάνατος δεν απέχουν ούτε μία κλωστή

Τις φωτογραφίες του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ κρατούσαν οι διαδηλωτές που κατέβηκαν στους δρόμους αντιδρώντας στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσμα...

Διαβάστε την συνέχεια

Η κατάσταση μεγάλου ασθενούς στην Τουρκία, η Ε.Ε, η Ελλάδα και η Κύπρος

Ellada simera 0 Πρωτοσέλιδα, Τουρκία 15:58

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZGEOnDqJbV6tGTh05mw2_4YMlbCGPrGZJ-2LKumwtYkKrhlW0DShaayWb1f5OGwDyMBuws0FkK4g-nd5UFPAuTMMOHWbhxbf0ZIzZUMhNU-ljR3tyGqyQauV80F2JNLxv5v4mhn6__QYK/s1600/%25CE%2597+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B7+%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B8%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2582+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%25A4%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25AF%25CE%25B1%252C+%25CE%25B7+%25CE%2595.%25CE%2595%252C+%25CE%25B7+%25CE%2595%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25AC%25CE%25B4%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25B7+%25CE%259A%25CF%258D%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="330" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZGEOnDqJbV6tGTh05mw2_4YMlbCGPrGZJ-2LKumwtYkKrhlW0DShaayWb1f5OGwDyMBuws0FkK4g-nd5UFPAuTMMOHWbhxbf0ZIzZUMhNU-ljR3tyGqyQauV80F2JNLxv5v4mhn6__QYK/s640/%25CE%2597+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B7+%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B8%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2582+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%25A4%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25AF%25CE%25B1%252C+%25CE%25B7+%25CE%2595.%25CE%2595%252C+%25CE%25B7+%25CE%2595%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25AC%25CE%25B4%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25B7+%25CE%259A%25CF%258D%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" width="640" /></a></div>
 Το 1853 ο τσάρος Νικόλαος της Ρωσίας χαρακτήρισε την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως τον μεγάλο ασθενή της Ευρώπης. Ο φόβος ότι ο διαμελισμός της Τουρκίας θα απέφερε σημαντικά οφέλη σε κάποια από τις Μεγάλες Δυνάμεις, οδήγησε σε τεχνητή παράταση της ζωής της αυτοκρατορίας την οποία ουδείς τολμούσε να αγγίξει. Μέχρι που ήλθε η θύελλα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τα σάρωσε όλα. Του Άγγελου Συρίγου* Σε μία αντίστοιχη κατάσταση μεγάλου ασθενούς φαίνεται να εισέρχεται και η σημερινή Τουρκία. Τα σοβαρά προβλήματα με όλους τους γείτονές της, η μακροχρόνια υποστήριξη του Ισλαμικού Κράτους, η στάση της στο Συριακό, τα παιχνιδάκια των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών που θέλησαν να εμπλέξουν τις ΗΠΑ σε πόλεμο το 2013, όταν σκόρπισαν το θανατηφόρο αέριο σαρίν σε συνοικίες της Δαμασκού, η τρομοκράτηση και οι διώξεις στο εσωτερικό της χώρας οποιασδήποτε αντίθετης φωνής μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, φωνάζουν ότι η Τουρκία του Ερντογάν είναι προβληματικός και αναξιόπιστος εταίρος. Ουδείς, όμως, τολμά να θέσει επισήμως αυτή τη διάσταση του θέματος. Πιο χαρακτηριστική είναι η στάση της ΕΕ που ενοχλείται σφόδρα από τυχόν επαναφορά της θανατικής ποινής. Την ίδια ώρα καταπίνει αμάσητη τη συστηματική εξόντωση όλων των πολιτικών αντιπάλων του Ερντογάν, ή τον αεροπορικό βομβαρδισμό κουρδικών πόλεων στο εσωτερικό της Τουρκίας κατά τα δύο τελευταία χρόνια! Η Ευρώπη δεν μιλά διότι τρέμει τα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα που μπορούν να την ξαναπλημμυρίσουν, εάν ο Ερντογάν επιτρέψει εκ νέου τις ροές. Οι ΗΠΑ υπολογίζουν το μεγάλης γεωπολιτικής αξίας οικόπεδο της Τουρκίας. Παρά, όμως, τη σιωπή Ευρώπης και Αμερικής, ανατολικά της χώρας μας διαμορφώνεται μία ριζικά διαφορετική κατάσταση. Κατ’ αρχάς, ο εφιάλτης της ΕΕ για νέα προσφυγικά/μεταναστευτικά ρεύματα στοιχειώνει και το δικό μας ύπνο. Το ερώτημα είναι πόσο θα πιέσει τα πράγματα ο Ερντογάν για να επιτύχει περισσότερα ανταλλάγματα από την ΕΕ και κυρίως την πολυπόθητη απαλλαγή από τη βίζα για τους Τούρκους ταξιδιώτες. Έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι ξέρει να τραβά τα πράγματα στα άκρα αν και στο τέλος αποδεικνύεται πραγματιστής. Τις πιέσεις του, όμως, θα τις πληρώσουμε πρωτίστως εμείς. Πιο σοβαρό είναι το θέμα της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας. Το 1999 η Ελλάδα, θεωρώντας ότι το είδος των επιχειρημάτων της (επίκληση του διεθνούς δικαίου στο Αιγαίο και στην Κύπρο) δεν ήταν αρκετά πειστικό έναντι της τουρκικής ισχύος, μετέφερε στους ώμους της ΕΕ το σύνολο των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, περιλαμβανομένου και του Κυπριακού. Οι ελληνοτουρκικές διαφορές πέρασαν υπό την εποπτεία της ΕΕ, συνδέθηκαν με την εξέλιξη της τουρκικής υποψηφιότητας και έγιναν ευρω-τουρκικές διαφορές. Όσο η Τουρκία διατηρούσε ένα στοιχειώδες ευρωπαϊκό όραμα, η στρατηγική αυτή είχε κάποιο νόημα. Το Brexit και η στάση Ερντογάν μετά το πραξικόπημα κατέστησαν την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας τυπική διαδικασία χωρίς ορίζοντα. Είμαστε πλέον χωρίς στρατηγική. Στη Θράκη τα πράγματα εδώ και καιρό δείχνουν να έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο της ελληνικής Πολιτείας. Ασχέτως ευνοϊκής ή μη συγκυρίας, πρέπει επιτέλους να μπουν όρια στις δράσεις του παράλληλου κράτους που έχουν στήσει οι μηχανισμοί του τουρκικού προξενείου. Στην Κύπρο θα πρέπει να δούμε με θάρρος την πραγματικότητα. Είναι δυνατόν να βρεθεί μία στοιχειωδώς ευπρεπής λύση για το Κυπριακό όταν διαπραγματευόμαστε με ένα καθεστώς που μετατρέπει το πατρικό σπίτι του Γκιουλέν σε δημόσια ουρητήρια, απαγορεύει τη θρησκευτική ταφή στους αντιπάλους του και δημιουργεί νεκροταφείο προδοτών για να τους καταριούνται οι περαστικοί; Το μεγάλο ενδιαφέρον πετρελαϊκών κολοσσών, όπως εκδηλώθηκε στον πρόσφατο διαγωνισμό για θαλάσσια ερευνητικά τεμάχια νοτίως του νησιού δείχνει το δρόμο. Μόνον η ανακάλυψη και άλλων κοιτασμάτων μπορεί να αλλάξει το σταθερά αρνητικό για εμάς ισοζύγιο ισχύος. Τέλος, ακούγεται ότι η Ελλάδα (μαζί με την Κύπρο) μπορεί να αποτελέσει τον σταθερό πυλώνα ασφάλειας στην περιοχή μας. Οι εξελίξεις στην Τουρκία και στη Μέση Ανατολή προσφέρουν τη δυνατότητα να στήσουμε τη νέα στρατηγική μας πάνω σε αυτό το σχήμα. Δεν αρκεί, όμως, να λέμε ότι είμαστε σημεία σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή. Πρέπει να το δείξουμε κιόλας. Πρωτοβουλίες μας στα Βαλκάνια και όχι μόνο θα περάσουν αυτό το μήνυμα. *Ο Άγγελος Συρίγος είναι αναπληρωτής καθηγητής διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής.<a href="http://www.apopseis.com/" target="_blank">πηγή</a> 
 
 
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η κατάσταση μεγάλου ασθενούς στην Τουρκία, η Ε.Ε, η Ελλάδα και η Κύπρος

Το 1853 ο τσάρος Νικόλαος της Ρωσίας χαρακτήρισε την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως τον μεγάλο ασθενή της Ευρώπης. Ο φόβος ότι ο διαμελισμός τη...

Διαβάστε την συνέχεια

Σύγκριση East Med με τον αγωγό… της Μέρκελ στη Βαλτική!

Ellada simera 0 Ενέργεια, κόσμος 15:46

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYZTsmaKKuwfwyq8wiyeadD06N9GjnFQ_JGNi9dQ-SCEoG79s5oexKG6Qec2geduZ570WeaE5Jnv_biTFeDbO7rFZdUSYbzLWjjsaoI9VIYAxzAr-KXAYZpY8BnQ-9Dq-xzIMabWq3b-OU/s1600/%25CE%25A3%25CF%258D%25CE%25B3%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25B7+East+Med+%25CE%25BC%25CE%25B5+%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BD+%25CE%25B1%25CE%25B3%25CF%2589%25CE%25B3%25CF%258C%25E2%2580%25A6+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%259C%25CE%25AD%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25B5%25CE%25BB+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7+%25CE%2592%25CE%25B1%25CE%25BB%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE%2521+.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="396" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYZTsmaKKuwfwyq8wiyeadD06N9GjnFQ_JGNi9dQ-SCEoG79s5oexKG6Qec2geduZ570WeaE5Jnv_biTFeDbO7rFZdUSYbzLWjjsaoI9VIYAxzAr-KXAYZpY8BnQ-9Dq-xzIMabWq3b-OU/s640/%25CE%25A3%25CF%258D%25CE%25B3%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25B7+East+Med+%25CE%25BC%25CE%25B5+%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25BD+%25CE%25B1%25CE%25B3%25CF%2589%25CE%25B3%25CF%258C%25E2%2580%25A6+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%259C%25CE%25AD%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25B5%25CE%25BB+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B7+%25CE%2592%25CE%25B1%25CE%25BB%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE%2521+.jpg" width="640" /></a></div>
 Στο παρόν άρθρο θέλω να… «διασκεδάσω τις εντυπώσεις» που άφησε το άρθρο του Σιμόν Ταλιαπέτρα που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή… περί φαραωνικής κατασκευής του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου East Med. Υπενθυμίζω, ότι η κατασκευή του αγωγού East Med που θα μεταφέρει ετησίως περίπου 15 δις Μ3 φυσικού αερίου από την λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου προς την ΕΕ μέσω Ελλάδας θα στοιχίσει 6 δισεκατομμύρια δολάρια. Του καθηγητή Αντώνη Φώσκολου* Η κατασκευή του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου από την χερσόνησο Yamal της δυτικής Σιβηρίας μέσω της Βαλτικής με κατάληξη τα σύνορα Γερμανίας-Σλοβακίας, θα στοιχίσει 14,8 δισεκατομμύρια δολάρια (<a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Nord_Stream">Nord Stream Wikipedia</a>). Αν ο αγωγός Nord Stream II δεν είναι «φαραωνικός», γιατί η κατασκευή του αγωγού East Med να είναι «φαραωνική φαντασίωση της ΕΕ»; Την κατασκευή αυτού του αγωγού που θα ξεκινά από τη Δυτική Σιβηρία και θα φθάνει στο Vyberg, μήκους 917 χιλιομέτρων και μετά μέσω του υποθαλασσίου αγωγού μήκους 1.222 χιλιομέτρων θα φθάνει στο Greifswald της Γερμανίας με κατάληξη τα σύνορα Γερμανίας–Σλοβακίας, υπέγραψαν το 2011 εκ μέρους της Ρωσίας ο τότε πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ, η καγκελάριος της Γερμανίας Μέρκελ, και εκ μέρους της Γαλλίας, ο τότε πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν. Ο αγωγός Nord Stream II μήκους άνω των 2.500 χιλιομέτρων (1.220 χιλιόμετρα υποθαλάσσιος και 1280 χιλιόμετρα χερσαίος) συνολικού κόστους 14,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Το κόστος κατασκευής των χερσαίων αγωγών ανέρχεται σε $6 δις και το κόστος του υποθαλάσσιου αγωγού σε $ 8,8 δις δηλαδή πολύ περισσότερο από ότι θα στοιχίσει το χερσαίο και το υποθαλάσσιο τμήμα του East Med. Και όπως μου ανέφερε σε συνομιλία μας ο ειδικός στα ενεργειακά Δρ. Ηλίας Κονοφάγος, πόσοι γνωρίζουν ότι η Τεχνολογία έχει εξελιχθεί τόσο ώστε να μπορούμε πλέον σε 3.000 μέτρα βάθος να τοποθετήσουμε τριπλούς ή διπλούς αγωγούς ταυτόχρονα; Θεωρούν ότι η διάμετρος λόγω θαλάσσιου βάθους θα είναι η μισή σε σχέση με τον Τransbaltic λόγω των 300 Αtm του θαλάσσιου βάθους! Ούτε αυτό είναι όμως πρόβλημα, διότι τον αγωγό μπορείς να τον «κρεμάσεις» στα 2.000 μέτρα βάθους με πλωτήρες εάν θέλεις μεγαλύτερη διάμετρο! Ένας τριπλός αγωγός EastMed στο βυθό της θάλασσας δεν θα στοιχίσει 3 x $6 δις αλλά 10 δισεκατομμύρια δολάρια, άρα φθηνότερα ανά $/ΜΜcf (δολάρια / δισ. κυβικά πόδια φυσικού αερίου) του Nord Stream! Είναι ακριβός ή φθηνός λοιπόν ο East Med; Και ερχόμαστε στο κόστος της κατασκευής σταθμών υγροποίησης φυσικού αερίου σε σχέση με την ποσότητα που πρέπει ετησίως να μεταφέρεται με LNG πλοία. Για να μεταφέρω 15 δις Μ3 φυσικού αερίου ετησίως στην ΕΕ με LNG πλοία χρειάζονται δύο σταθμοί υγροποίησης συνολικού κόστους $ 8 δις. Άρα πάλι ο Φαραωνικός αγωγός East Med είναι προτιμητέος και αφήνω κατά μέρος τον κίνδυνο ανατίναξης των σταθμών υγροποίησης και μεταξύ άλλων, την συνεπακόλουθη οικολογική καταστροφή. <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2017/04/EastMed_Poseidon.jpg"><img height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEg0XImaV9PSW-WivzZGLDYSlv_7kVcPYxcChB5jZ-9jJBzTJxESAe3ovGDKjmfx52Dowue7DiHy7AHDKVdsZsArh4MxPBAYX-jf4QG1IIbnB4SQjXfDvyydtSt9mWUS8hSXFewWl2fXUtpGIODP9ejxHrYS9YdkRcXPGE9h0pdM11bDrDlpeUCE1o0tXKQCGB0=" width="640" /></a> Ο αγωγός East Med μήκους 1.700 χιλιομέτρων (1.200 χιλιόμετρα υποθαλάσσιος αγωγός και 500 χιλιόμετρα χερσαίος) συνολικού κόστους 6,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ειλικρινά, δεν αντιλαμβάνομαι ποιος ήταν ο απώτερος σκοπός του άρθρου που έγραψε ο κύριος Σιμόν Ταλιαπέτρα στην «Καθημερινή», ιδιαίτερα αν σκεφθεί κανείς ότι η ανάπλαση του Ελληνικού θα κοστίσει 4 δισεκατομμύρια δολάρια. Τα οποία λογικά δεν θα δοθούν καν από την τσέπη οποιουδήποτε, αφού η πολλαπλάσια αξία του ακινήτου εξασφαλίζει πλουσιοπάροχη δανειοδότηση από τα κορυφαία χρηματοπιστωτικά ιδρύματα παγκοσμίως. Πόσο μάλλον στην περίπτωση του αγωγού, όταν η ενεργειακή ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αποτιμάται μόνο σε οικονομικούς όρους και θα τροφοδοτήσει την ευρωπαϊκή οικονομία για τις δεκαετίες που έρχονται… *Ο καθηγητής κ. Αντώνης Φώσκολος, είναι ομότιμος καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης, Σχολή Μηχανικών Ορυκτών Πόρων, Τομέας Ανίχνευσης και Εντοπισμού Κοιτασμάτων και ομότιμος ερευνητής της Γεωλογικής Υπηρεσίας του Καναδά (Emeritus Research Scientist, Geological Survey of Canada-Calgary) / tfoscolo@NRCan.gc.ca (Natural Resources Canada = Υπουργείο Εθνικών Πόρων Καναδά)<a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a> 
 
 
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Σύγκριση East Med με τον αγωγό… της Μέρκελ στη Βαλτική!

Στο παρόν άρθρο θέλω να… «διασκεδάσω τις εντυπώσεις» που άφησε το άρθρο του Σιμόν Ταλιαπέτρα που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή… περί φαραων...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο θάνατος της τουρκικής δημοκρατίας

Ellada simera 0 Τουρκία 15:38

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsbPWhR07yGhRn98dEdmFDe9Dn_oxIKDz_8aP1lxM1Bmg1cP_Eoqrb2OrWDeRrBXt9dV-WGoWxv8Kp-ECyOwj9lVDvfBlzzyt4NMcxhOCSeTHejz5KKkIDTcR_rO37hu4SFE-_2NFVKB1l/s1600/%25CE%259F+%25CE%25B8%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE%25CF%2582+%25CE%25B4%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="324" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsbPWhR07yGhRn98dEdmFDe9Dn_oxIKDz_8aP1lxM1Bmg1cP_Eoqrb2OrWDeRrBXt9dV-WGoWxv8Kp-ECyOwj9lVDvfBlzzyt4NMcxhOCSeTHejz5KKkIDTcR_rO37hu4SFE-_2NFVKB1l/s640/%25CE%259F+%25CE%25B8%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE%25CF%2582+%25CE%25B4%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25BF%25CE%25BA%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25B1%25CF%2582.jpg" width="640" /></a></div>
<h3>
Oι ανώτατες εισοδηματικές τάξεις εγκαταλείπουν την Τουρκία, με κυριότερους προορισμούς την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα, σημειώνοντας πως πέρυσι 6.000 εκατομμυριούχοι μετανάστευσαν σε άλλα κράτη – η εμπειρία του ΔΝΤ.</h3>
.Ανάλυση 
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Τουρκία, μετά από σχεδόν 100 χρόνια και αφού κατάφερε να επιζήσει από πολέμους και πραξικοπήματα, κατέρρευσε – έχοντας κηδευτεί από εκείνους τους Πολίτες της χώρας που ψήφισαν ΝΑΙ με πλειοψηφία 51,4%. Οι ελάχιστοι ψήφοι, με τους οποίους κέρδισε ο πρόεδρος της χώρας το δημοψήφισμα, του δίνουν τη δυνατότητα να κυβερνήσει απολυταρχικά – αφού η ψήφιση του προεδρικού συστήματος που θα ακολουθήσει, επικεντρώνει όλες τις εξουσίες στον ίδιο. 
 
Εν προκειμένω δεν πρόκειται για μία συνταγματική αναθεώρηση, όπως ισχυρίζεται η τουρκική κυβέρνηση – αλλά για μία επανάσταση, για ένα πραξικόπημα εκ των άνω, το οποίο καταργεί τη δημοκρατία στην Τουρκία, μετατρέποντας την σε ένα δικτατορικό κράτος του ενός ανδρός. Λογικά λοιπόν θεωρείται πως η 16η Απριλίου θα καταγραφεί στην ιστορία ως η ημερομηνία που καταλύθηκε η δημοκρατία του <a href="https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%AC_%CE%9A%CE%B5%CE%BC%CE%AC%CE%BB_%CE%91%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA">Ατατούρκ</a> – ενώ τα αποτελέσματα της θα γίνονται αντιληπτά ακόμη και όταν θα έχει πάψει να υπάρχει ο σημερινός της πρόεδρος. 
 
Συνεχίζοντας, οι Πολίτες υποχρεώθηκαν να αποφασίσουν για μία συνταγματική αλλαγή στις συνθήκες εκτάκτου ανάγκης που επικρατούν σήμερα στην Τουρκία, με 40.000 ανθρώπους κλεισμένους στις φυλακές – εκ των οποίων οι 150 είναι δημοσιογράφοι, ενώ οι δύο αρχηγοί της δεύτερης μεγαλύτερης αντιπολιτευτικής παράταξης που στηρίζει τους Κούρδους. 
 
Παράλληλα ο Τούρκος πρόεδρος χρησιμοποίησε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό για να κερδίσει το δημοψήφισμα – την αστυνομία, τη Δικαιοσύνη και τη δημόσια διοίκηση, ενώ οι 17 μεγαλύτεροι τηλεοπτικοί σταθμοί της χώρας έδωσαν το 90% του τηλεοπτικού τους χρόνου στους οπαδούς του «ΝΑΙ», όταν στην αντιπολίτευση μόλις το 10%. Εν τούτοις κέρδισε με μία ελάχιστη διαφορά, κατηγορούμενος επί πλέον τεκμηριωμένα για εκλογική νοθεία – χάνοντας την πλειοψηφία στις τρεις σημαντικότερες πόλεις της Τουρκίας (Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη και Άγκυρα). 
 
Όλα αυτά είναι φυσικά αδιάφορα για το δικτάτορα, ο οποίος θα χρησιμοποιήσει το αποτέλεσμα για να ενισχύσει ακόμη περισσότερο το αυταρχικό του καθεστώς – αφού θα του δίνεται η δυνατότητα να διαλύει όποτε θέλει τη Βουλή, να μη δεσμεύεται από την κομματική ουδετερότητα, καθώς επίσης να διορίζει τους 12 από τους 15 συνταγματικούς δικαστές, ενώ καταργείται ταυτόχρονα η θέση του πρωθυπουργού. 
 
Η αντιπολίτευση τώρα αναφέρεται σε μία εκλογική απάτη, λέγοντας πως θα αμφισβητήσει νομικά το αποτέλεσμα – κάτι που δεν πρόκειται να έχει επιτυχία αλλά, αντίθετα, θα δηλητηριάσει ακόμη περισσότερο το πολιτικό κλίμα στη διαιρεμένη σε δύο ισάριθμες ομάδες χώρα. 
 
 
 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEjqPOYC2ka9fEfWjoQ32AFza8SNrnuHL0IRx6JjTyQGF8ZqgjrKxQU9OUGXGEzBtf7aWz2AJJhMN5vZWx5htixO4pNdegOgt8JsoZy9-xbQeEs9qfDTSCx77y1jVqG8hb2skVDkgHPiRO5wvBfly4U82Arl3TtzZV8=" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.analyst.gr/wp-content/uploads/2017/04/252.jpg" /></a>Την ίδια στιγμή οι ανώτατες εισοδηματικές τάξεις συνεχίζουν να εγκαταλείπουν την Τουρκία, με κυριότερους προορισμούς την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα – σημειώνοντας πως το 2016 περίπου 6.000 εκατομμυριούχοι μετανάστευσαν σε άλλα κράτη, έναντι μόλις 1.000 το 2010. Σε κάθε περίπτωση η Τουρκία, από μία πολλά υποσχόμενη αναπτυσσόμενη χώρα, μετατρέπεται σταδιακά σε μια περιοχή υψηλού ρίσκου – ενώ, παρά το ότι αναμένεται η σταθεροποίηση ή η άνοδος της ισοτιμίας της τουρκικής λίρας, επειδή οι αγορές τάσσονται πάντοτε υπέρ της πολιτικής σταθερότητας, η οικονομία της Τουρκίας θα συνεχίσει την καθοδική της πορεία. 
 
Η ίδια η χώρα θα κινδυνεύσει να διαμελισθεί στις τρεις περιοχές που έδειξαν πόσο διαφέρουν μεταξύ τους, με βάση τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος (<a href="http://www.analyst.gr/2013/09/14/1491/">ανάλυση</a>) – όπου ο πρόεδρος κέρδισε σχεδόν μόνο τις υποανάπτυκτες. Η κατάρρευση της οικονομίας της πάντως ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν (<a href="http://www.analyst.gr/2013/08/28/983/">άρθρο</a>), ως επακόλουθο των μέτρων που επιβάλλει στις χώρες το ΔΝΤ (<a href="http://www.analyst.gr/2013/04/06/1367/">ανάλυση</a>) – υπενθυμίζοντας τα εξής: 
Το ξεκίνημα της κρίσης 
 
Η μεγάλη χρηματοπιστωτική κρίση ξέσπασε ουσιαστικά στην Τουρκία το Φεβρουάριο του 2001 – με αφορμή τη στοχευμένη επίθεση του προέδρου της χώρας εναντίον του πρωθυπουργού της, στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας (ένα κρατικό όργανο, στο οποίο υπερίσχυε το στρατιωτικό καθεστώς). Ο τότε πρόεδρος είχε κατηγορήσει τον πρωθυπουργό, ισχυριζόμενος ότι έχει αποτύχει παταγωδώς στην καταπολέμηση της διαφθοράς – με το «σκάνδαλο» να αναπαράγεται και να μεγαλοποιείται από όλα σχεδόν τα τουρκικά και διεθνή ΜΜΕ. 
 
Αμέσως μετά τη διαμάχη της ανώτατης ηγεσίας, κατέρρευσαν οι μετοχές στο χρηματιστήριο της χώρας ενώ αργότερα, μετά την «απελευθέρωση» της συναλλαγματικής ισοτιμίας της τουρκικής λίρας, ακολούθησε η υποτίμηση της κατά 40% – επομένως και η αντίστοιχη, θανατηφόρα ασφαλώς μείωση των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων. 
 
«Θυμάμαι ακριβώς τι συνέβη τότε», αναφέρει χαρακτηριστικά ένας ξένος παρατηρητής, συνεχίζοντας: «Ήταν η 21η Φεβρουαρίου του 2001. Από τη μία ημέρα στην άλλη, το δολάριο δεν κόστιζε πια 690.000 λίρες, αλλά 850.000 – πριν ακόμη ανακοινωθεί επίσημα από την κυβέρνηση η απελευθέρωση της τουρκικής λίρας. Μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου του 2001, την κύρια ημέρα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, την ημέρα μηδέν, η ισοτιμία αναρριχήθηκε σχεδόν στις 900.000 λίρες. Αργότερα, έφτασε στο 1.300.000 λίρες». 
 
Σαν επακόλουθο των παραπάνω, η οικονομία της χώρας κατέρρευσε με τη σειρά της – με την ύφεση να ξεπερνάει το 3% και τον πληθωρισμό να πλησιάζει το 50%, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης (κατά την Morgan Stanley τότε, η ύφεση ήταν της τάξης του 7,2% και ο πληθωρισμός 70%). Παράλληλα, τα επιτόκια δανεισμού για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, έφτασαν στο 110% – ένα μέγεθος με το οποίο ήταν αδύνατον να επιβιώσουν. 
 
Κατά τη διάρκεια των επομένων εβδομάδων η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 10%, αρκετές χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις χρεοκόπησαν, ολόκληροι βιομηχανικοί κλάδοι (υποδήματα, κλωστοϋφαντουργίες) έπαψαν να λειτουργούν, ενώ περίπου 500.000 εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους – παρά το ότι η ανεργία ήταν ήδη στο 18%, πριν ακόμη ξεσπάσει η κρίση. Εκτός αυτού, τα φάρμακα σε όλα τα νοσοκομεία της Τουρκίας εξαντλήθηκαν, αφού οι ξένες φαρμακοβιομηχανίες σταμάτησαν να προμηθεύουν τη χώρα – λόγω της αβέβαιης ισοτιμίας του νομίσματος της. 
Η κατάληψη της εξουσίας 
 
Στις αρχές Μαρτίου του 2001, οι υπευθυνότητες για το μεγαλύτερο μέρος της Οικονομίας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ανατέθηκαν στον K.Dervis – στον μέχρι τότε αντιπρόεδρο δηλαδή της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο οποίος ήταν στο στελεχιακό δυναμικό της από τη δεκαετία του ’70. Ο K.Dervis, αρκετά χρόνια προηγουμένως, είχε διαχωρίσει το δρόμο του από τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό της Τουρκίας, όταν αυτός (B. Ecevit) είχε πολύ σωστά εναντιωθεί στη δραστική ιδιωτικοποίηση της οικονομίας – ιδρύοντας μαζί με άλλους πολιτικούς, το 1994, τη «Νέα Δημοκρατική Κίνηση». 
 
Η οργάνωση αυτή, υπό τη ηγεσία του προέδρου των εργοδοτών, ήταν υπέρ ενός συμβιβασμού στο κουρδικό θέμα, «προωθούσε» τη συνεννόηση με το πολιτικό Ισλάμ και σχεδίαζε τη ριζική φιλελευθεροποίηση της Οικονομίας – στα πλαίσια των αρχών των «παιδιών του Σικάγου». Εν τούτοις, μετά τα αποτελέσματα των εκλογών του 1995 η «οργάνωση», στην οποία συμμετείχε ο K. Dervis, εξαφανίσθηκε εντελώς από την πολιτική σκηνή. 
 
Στις 19 Μαρτίου του 2001, η κυβέρνηση συμφώνησε με το ΔΝΤ σε ένα «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα ριζικής «αναμόρφωσης» της τουρκικής οικονομίας – το οποίο προέβλεπε την αναδιάρθρωση του τραπεζικού τομέα, τον δραστικό περιορισμό των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, μέσα από τη μεγάλη μείωση των δημοσίων δαπανών, καθώς επίσης τις ιδιωτικοποιήσεις όλων των κρατικών εταιρειών. Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η τουρκική οικονομία είχε χαρακτηρισθεί ως «σοβιετικού τύπου» από τους ιθύνοντες του ΔΝΤ – οι οποίοι τοποθέτησαν αμέσως το δικό τους άνθρωπο, στην ισχυρότερη θέση της χώρας (Υπουργείο Οικονομικών). 
 
Συνεχίζοντας οι διεθνείς επενδυτές, οι τοκογλύφοι και το Καρτέλ δηλαδή, δεν εμπιστευόντουσαν ότι η τότε πολυκομματική κυβέρνηση, συναποτελούμενη από τη σοσιαλιστική, τη συντηρητική και την εθνικιστική παράταξη (Γκρίζοι Λύκοι), θα μπορούσε να επιβάλλει τις αλλαγές – πόσο μάλλον όταν τόσο οι κρατικές τράπεζες, όσο και οι δημόσιες επιχειρήσεις, ήταν οι βασικές «δεξαμενές» άντλησης πολιτικής δύναμης για τα κόμματα. 
 
Ακριβώς για το λόγο αυτό οι δυτικές κυβερνήσεις, το ΔΝΤ και οι τράπεζες (η πραγματική Τρόικα ουσιαστικά, σύμφωνα με την ευρηματική ονομασία που της έδωσαν πρώτοι οι Έλληνες), πίεζαν μαζικά και από κοινού την Τουρκία με απώτερο, κρυφό στόχο την «άλωση» και τη λεηλασία της. Έτσι λοιπόν, τα «παρακλητικά» γράμματα του τότε πρωθυπουργού για την παροχή οικονομικής βοήθειας στη χώρα του (δάνεια), είτε δεν γινόταν αποδεκτά, είτε συνδέονταν με απίστευτες απαιτήσεις ολοκληρωτικής αναδιάρθρωσης (ξεπουλήματος καλύτερα) της τουρκικής οικονομίας. 
 
Παράλληλα, τόσο τα διεθνή ή τοπικά ΜΜΕ, όσο και οι σύνδεσμοι των εργοδοτών, βιομηχάνων και επιχειρηματιών, ενισχυόμενοι σιωπηλά από τη στρατιωτική εξουσία (η οποία απειλούσε έμμεσα ακόμη και με πραξικόπημα), είχαν εξαπολύσει μία απίστευτη «γκεμπελική καμπάνια», κατηγορώντας με κάθε τρόπο την κυβέρνηση για ανικανότητα και διαφθορά. Ο δήθεν στόχος τους ήταν η μετατροπή της Τουρκίας σε μία σύγχρονη Δημοκρατία, μακριά από τον «κρατισμό» του παρελθόντος. 
Το μνημόνιο 
 
Συνεχίζοντας, παρά το ότι η κυβέρνηση είχε αποδεχθεί το πρόγραμμα του ΔΝΤ, δεν έκανε απολύτως τίποτα για να επιβάλλει της διαρθρωτικές αλλαγές του – περιοριζόμενη στις συνεχείς αυξήσεις των φόρων στη βενζίνη, στον καπνό, στο οινόπνευμα, στη ζάχαρη και σε πολλά άλλα είδη. Όταν όμως η πιστοληπτική ικανότητα της Τουρκίας υποτιμήθηκε από τις διεθνείς τράπεζες και τις εταιρείες αξιολόγησης, παράλληλα με τη νέα υποτίμηση του νομίσματος της, η κυβέρνηση αναγκάσθηκε να συναντηθεί, κατά τη διάρκεια ενός Σαββατοκύριακου, με τους αντιπροσώπους του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, υπογράφοντας ένα δεσμευτικό «μνημόνιο» συνεργασίας – με βάση το οποίο ήταν πλέον αναγκασμένη να υποκύψει σε όλες τις απαιτήσεις τους. 
 
Σύμφωνα με τους Financial Times της Γερμανίας τότε (09.04.2001), «Οι δαπάνες του δημοσίου έπρεπε να μειωθούν άμεσα κατά 25%, ενώ τα έσοδα να αυξηθούν κατά 10%. Από τις αρχές του 2002 έπρεπε να καταργηθούν οι επιδοτήσεις των αγροτών, καθώς επίσης να πουληθούν όλα τα δημόσια αγροτικά εργοστάσια. Η ανάπτυξη όφειλε, μετά την ύφεση του 2001, να είναι 4,5% το 2002 και 5,5% το 2003». 
 
Ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, οι (με απόσταση) δύο μεγαλύτεροι πελάτες της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας, η οποία είναι ένας από τους σημαντικότερους «διαφθορείς συνειδήσεων» διεθνώς, είναι η Ελλάδα και η Τουρκία – γεγονός που σημαίνει ότι δεν είναι εντελώς απίθανο να «υποδαυλίζει» η Γερμανία τις συνεχείς «αντιπαλότητες» μεταξύ τους, οι οποίες συμβάλλουν αφενός μεν στις εξαγωγές της Γερμανίας, αφετέρου δε στην υπερχρέωση της Ελλάδας και της Τουρκίας (εξοπλιστικά προγράμματα) 
 
Περαιτέρω, έπρεπε να καταργηθούν όλοι οι offshore-λογαριασμοί στις τράπεζες, ενώ οι ιδιοκτήτες των χρεοκοπημένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων θα ήταν υπεύθυνοι για τα χρέη τους, με την ιδιωτική τους περιουσία (οι πιστωτικές απώλειες των κρατικών τραπεζών υπολογίσθηκαν στα 20 δις $ – αν και τελικά δεν έκλεισε καμία τράπεζα). Το πρόγραμμα λιτότητας απαιτούσε επίσης την απόρριψη τουλάχιστον 5.000 κοινωφελών επενδυτικών σχεδίων της κυβέρνησης. Εκτός αυτού, η πλειονότητα των 230.000 υπαλληλικών κατοικιών έπρεπε να πουληθεί, ενώ ένα μεγάλο μέρος των 2,5 εκ. δημοσίων υπαλλήλων όφειλαν να απολυθούν. 
 
Συνεχίζοντας στη μεγάλη λεηλασία της Τουρκίας, οι ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων ήταν υποχρεωμένοι να νομιμοποιήσουν τα ακίνητα τους, πληρώνοντας ποσά, τα οποία θα απέφεραν συνολικά στα ταμεία του κράτους περί τα 5 δις $. Επίσης, οι δημόσιες επιχειρήσεις ήταν υποχρεωτικό να πουληθούν στις τότε εξευτελιστικές τιμές στο διεθνές κεφάλαιο – οι κρατικές τράπεζες δηλαδή, οι επιχειρήσεις ενέργειας, ύδρευσης και ηλεκτροδότησης, οι αεροπορικές εταιρείες, οι τηλεπικοινωνίες κλπ. Παράλληλα, η κεντρική τράπεζα της χώρας έπρεπε να ανεξαρτητοποιηθεί εντελώς από την Πολιτική. 
 
Μάλλον οφείλουμε να συμπληρώσουμε επίσης εδώ ότι, συνήθως αυξάνεται δυσανάλογα το δημόσιο χρέος με την είσοδο των συνδίκων του διαβόλου σε μία χώρα, επειδή τα αδύναμα κράτη υποχρεώνονται να συμπεριλάβουν τις εγγυήσεις προς τις τράπεζες, καθώς επίσης τις ζημίες των επιχειρήσεων του δημοσίου, όπως και αποζημιώσεις του προσωπικού που απολύουν – έτσι ώστε οι κρατικές επιχειρήσεις να πουληθούν στους ιδιώτες όχι μόνο σε εξευτελιστικές τιμές, αλλά και «ελεύθερες βαρών». 
 
Περαιτέρω το ΔΝΤ, μετά την υπογραφή του «μνημονίου υποτέλειας», αποφάσισε τελικά να δανείσει τα 6 δις $ στην Τουρκία, τα οποία είχε υποσχεθεί και δεν εκταμίευε (το σύνηθες τέχνασμα), ενώ η Παγκόσμια Τράπεζα υπολόγισε τις ανάγκες εξυγίανσης του τραπεζικού συστήματος στα 35 δις $ – καθώς επίσης τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα των επομένων τριών μηνών, τα οποία δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει η Τουρκία, στα 10,1 δις $ (το συνολικό δάνειο του ΔΝΤ προς την Τουρκία, μεταξύ των ετών 2002-2004, ήταν 31 δις $). 
 
Ολοκληρώνοντας, σύμφωνα με τις τότε δημοσκοπήσεις, κανένα από τα τρία κόμματα που συγκυβερνούσαν δεν ξεπερνούσε πλέον το ελάχιστο όριο εισαγωγής τους στη Βουλή (10%) – ενώ ο πρωθυπουργός δεν ήθελε (ίσως δεν του επιτρεπόταν από το ΔΝΤ) να παραιτηθεί, παρά το ότι είχε χαθεί εντελώς η εμπιστοσύνη τόσο των βουλευτών, όσο και των Πολιτών της χώρας απέναντι του. 
 
Όπως αποδείχθηκε δε στη συνέχεια, κανένα από τα παλαιότερα κόμματα δεν «επέζησε» ως είχε – χωρίς αυτό να σημαίνει δυστυχώς ότι, η νέα ηγεσία συμπεριφέρθηκε όπως μάλλον θα περίμεναν οι Πολίτες της χώρας. Αν μη τι άλλο, το κόμμα που διαδέχθηκε τα «συντρίμμια» που άφησε το ΔΝΤ, ήταν αυτό που τελικά «ξεπούλησε» τη δημόσια περιουσία της Τουρκίας, όσο και αν κάτι τέτοιο φαίνεται παράδοξο – κυρίως δε τις κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις, καθώς επίσης τις προσοδοφόρες, αποκλειστικές άδειες εκμετάλλευσης (τυχερών παιχνιδιών, τηλεοπτικών συχνοτήτων κλπ.). 
Η εξαθλίωση 
 
Ανακεφαλαιώνοντας, σαν αποτέλεσμα των τρομακτικών πιέσεων που ασκήθηκαν τόσο από τις τράπεζες, όσο και από τα υπόλοιπα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της δύσης, η τουρκική κυβέρνηση αναγκάσθηκε, εκείνο το Σάββατο του Απριλίου του 2001, δύο μόλις μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης και ενώ ο λαός ήταν ακόμη υπό την επήρεια του σοκ, να καταθέσει ένα αυστηρότατο πρόγραμμα μέτρων («μνημόνιο») – εν μέσω μαζικών διαδηλώσεων και διαμαρτυριών των εργαζομένων. Το πρόγραμμα αυτό προέβλεπε μία ευρύτατη αναδιάρθρωση της οικονομίας της χώρας, σε συνδυασμό με δραστικές μειώσεις του βιοτικού επιπέδου των Πολιτών της. 
 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEhyiYTcN-D4eOeqRz2OrfXaogP6HJSp8qzH2scWGeNu4WOg0G0NQMZ7PpAmLLOoo2cL2P9g4OnHEH-61jHg0oNpiAGniSpnKPQXQifN0Cg3jhevphPxXE5FtG4wIWh_FyPQKygndp-QGvswNLN43f3W2XT07vrIbtp2Tm_1ij6HEw=" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.analyst.gr/wp-content/uploads/2017/04/253-300x166.jpg" /></a>Ο βασικός λόγος, ο οποίος ανάγκασε την κυβέρνηση να λάβει τις συγκεκριμένες, οδυνηρές αποφάσεις ήταν, όπως αναφέραμε, οι «επιθετικές κινήσεις» της ισχυρότατης τουρκικής στρατιωτικής ηγεσίας, καθώς επίσης του τότε προέδρου της χώρας – σε στενή συνεργασία με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Όλοι μαζί οι παραπάνω είχαν σαν «επίσημο» στόχο, την ολοκληρωτική διάλυση του «εδραιωμένου δικτύου» των πολιτικών, των δημοσίων υπαλλήλων και των μεγάλων επιχειρηματιών, οι οποίοι κυριαρχούσαν για πολλές δεκαετίες στην τουρκική κοινωνία. 
 
Ο σύνδεσμος όμως των βιομηχάνων και επιχειρηματιών (Tusiad) ήταν επίσης μέλος της ομάδας που επεδίωκε την αλλαγή, με σύνθημα του την «κήρυξη του πολέμου εναντίον της διαφθοράς», καθώς επίσης τον «εκδημοκρατισμό της χώρας» – έτσι ώστε να ενισχυθούν, όπως τόνιζε, οι προσπάθειες του τόσο από το εσωτερικό, όσο και από το εξωτερικό. Επομένως, πως ήταν δυνατόν να απαιτούσε ο ίδιος την τιμωρία του; 
 
Κλείνοντας, σύμφωνα με ανεξάρτητους ξένους παρατηρητές της εποχής εκείνης, το αυστηρότατο πρόγραμμα μέτρων, το οποίο κατατέθηκε από την (σκιώδη) κυβέρνηση, θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο εάν εξαθλιωνόταν εντελώς ο ήδη φτωχός πληθυσμός της χώρας – ενώ δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Αντίθετα, ήταν εντελώς ασυμβίβαστο με τους κανόνες της Δημοκρατίας, η οποία βέβαια δεν θα μπορούσε να επιβιώσει σε συνθήκες άκρατου νεοφιλελευθερισμού και βασιλείας των αγορών. 
 
Απλούστερα, οι νέοι καπετάνιοι του τουρκικού υπερωκεανίου θα πετούσαν έναν μεγάλο αριθμό ταξιδιωτών στη θάλασσα, για να μπορέσει το καράβι να συνεχίσει το δρόμο του με τους υπόλοιπους – οι οποίοι, αφενός μεν θα αποδέχονταν δουλικά, αφετέρου δε θα ισχυροποιούσαν και θα έτρεφαν πλουσιοπάροχα τους νέους ιδιοκτήτες. 
Επίλογος 
 
Σε σχέση με το παραπάνω συμπέρασμα, υπενθυμίζοντας πως ο σημερινός πρόεδρος είναι αυτός που ξεπούλησε τη χώρα του μετά το 2004, είναι μάλλον χαρακτηριστική η παρακάτω διαπίστωση ενός ξένου δημοσιογράφου, όσον αφορά τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε στην Τουρκία: 
 
«Πως είναι δυνατόν να επιζήσει ένας φυσιολογικός άνθρωπος εδώ; Τα χαμηλά εισοδήματα είναι της τάξης των 175-250 €, ενώ τα μεσαία κυμαίνονται μεταξύ 350 € και 450 € μηνιαία. Ανάλογα με το εκάστοτε εισόδημα, το 35% πηγαίνει στο ενοίκιο, οπότε μένουν ελάχιστα χρήματα για τα υπόλοιπα έξοδα. 
 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEiK3DP6KaFql_M-BzSXtzpkB5PniZ0_oIovvZDxpvM8mxalSSuv-b3xkBiKcRMiaTVm0fhaFOCUP3lNnmhOSu2iID07JI5Ddmr1vZGpcgAppiqBroXsEA5iGmJOR8-aZf_4R3hneQv7O016-0bfap7wpyK6rIdDeBTODALclveF6g=" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.analyst.gr/wp-content/uploads/2017/04/254-225x145.jpg" /></a>Το κόστος διαβίωσης δεν είναι χαμηλό στην Τουρκία, όπως υποθέτουν πολλοί στην Ευρώπη – αντίθετα, είναι απερίγραπτα υψηλό. Ένα τηλεφώνημα κοστίζει τριπλάσια, από όσο στην Ευρώπη – δεκαπλάσια, εάν το μετρήσει κανείς με κριτήριο τα πραγματικά του εισοδήματα. Ένα ζευγάρι παπούτσια κοστίζει στην επαρχία περίπου 50 € – θα πρέπει δηλαδή να δουλέψει κανείς τουλάχιστον μία εβδομάδα για να τα αγοράσει. Το κρέας είναι ακριβότερο από τη Γερμανία, ενώ όλα τα υπόλοιπα τρόφιμα επίσης, με εξαίρεση μόνο τα φρούτα και τα λαχανικά. 
 
Για να μπορέσει μία τετραμελής οικογένεια να ζήσει με σχετική αξιοπρέπεια στην Τουρκία, χρειάζεται περίπου 900 € μηνιαία – ενώ συνήθως δεν διαθέτει ούτε τα μισά. Είναι πραγματικά μυστήριο το πως μπορεί και επιβιώνει ένας μέσος εργαζόμενος άνθρωπος εδώ – για τους άνεργους και τους συνταξιούχους, ένας άλυτος γρίφος. 
 
Πεθαίνουν στην κυριολεξία άνθρωποι στους σκουπιδότοπους και κανείς δεν τους δίνει την παραμικρή σημασία. Δεν είμαι πια σίγουρος εάν ο πόλεμος της φτώχειας είναι καλύτερος από το συμβατικό. Τουλάχιστον στον κανονικό πόλεμο, πεθαίνει κανείς με αξιοπρέπεια και με υπερηφάνεια για την πατρίδα του. Είναι πραγματικά οδυνηρή η εικόνα αυτού του κάποτε υπερήφανου, στρατιωτικού λαού, ο οποίος καθημερινά ζητιανεύει στους σκονισμένους, άθλιους δρόμους της λεηλατημένης χώρας του – δούλος μίας παγκόσμιας, αχόρταγης ολιγαρχίας που δεν πρόκειται ποτέ στη ζωή του να συναντήσει». 
<a href="http://www.analyst.gr/" target="_blank"> 
</a> <a href="http://www.analyst.gr/" target="_blank">πηγή</a> 
 
 
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.