Του Μιχάλη Ιγνατίου
Είχα αποφασίσει να περιμένω «να κάτσει η σκόνη» στην Τουρκία μετά το σικέ δημοψήφισμα που ανέδειξε τον ισλαμιστή Ταγίπ Ερντογάν σε υπερ-ηγέτη της διχασμένης χώρας του, για να καταγράψω και εγώ την άποψή μου. Διάβασα πολλές αναλύσεις και στα ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και βεβαίως στα ελληνικά και τα κυπριακά. Και ειλικρινά το λέω, δεν έχασα καθόλου το χρόνο μου μελετώντας όλα αυτά τα κείμενα. Έγινα σοφότερος, ομολογώ…
Ο διεφθαρμένος Ταγίπ Ερντογάν και οι ισλαμιστές συνεργάτες του θα συνεχίσουν να μας ταλαιπωρούν και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τους μελετούμε, ώστε να μπορούμε να βγάζουμε τα σωστά συμπεράσματα. Αυτοί που πάνω απ’ όλους πρέπει να αναλύσουν ορθά την κατάσταση είναι οι κυβερνώντες και οι πολιτικοί στην Ελλάδα και την Κύπρο και μέχρι της στιγμής δεν είμαι πολύ ενθαρρυμένος με τις τοποθετήσεις τους.
Με λίγα λόγια δεν διάβασα τίποτα το σοβαρό σ’ αυτές τις ανακοινώσεις διότι στο τέλος-τέλος τι μας είπαν; Πως απέναντι σε ένα αυταρχικό και ακραίο ηγέτη της γειτονικής χώρας, οι δικοί μας θα βαδίσουν με τα ίδια μυαλά. Η πλέον ανάρμοστη φράση στην ελληνική και κυπριακή διπλωματία είναι αυτή η τετριμμένη βλακεία για την υποστήριξη στην «ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας», σε μία στιγμή μάλιστα που δεν πληροί κανένα εκ των κανόνων της Ε.Ε. Και η επιμονή στη φράση αυτή δείχνει τη δειλία των πολιτικών και των διπλωματών μας.
Ξεκινώντας την ανάλυσή μου για το τουρκικό δημοψήφισμα, καταθέτω τη θέση ότι δεν κέρδισε ο Ερντογάν, αλλά έχασαν οι αντίπαλοί του. Δυστυχώς, δεν απέβαλαν αυτό που πιστεύουν τα τελευταία 16 τόσα χρόνια. Ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας είναι αήττητος. Δεν είναι και το έδειξε το αποτέλεσμα. Κέρδισε δια της βίας και με τη βοήθεια των Τούρκων μεταναστών, οι οποίοι και αλλοίωσαν ξεκάθαρα το αποτέλεσμα. Χωρίς να ζουν στην Τουρκία, αποφάσισαν για τους συμπατριώτες τους που επιμένουν να διαμένουν στη χώρα και να παλεύουν εναντίον σε μία δικτατορία, η οποία δεν είναι πλέον στα σπάργανα. Βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της επιβολής της.
Σε ότι αφορά τις ψήφους του εξωτερικού λέγονται δικαιολογημένα πολλά. Οι αρμόδιοι που έστειλε η τουρκική κυβέρνηση και η συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων διπλωματών είναι αφοσιωμένοι οπαδοί του Ταγίπ Ερντογάν. Και πληροφορούμαι ότι οι ξένοι παρατηρητές εστίασαν -και πολύ ορθά- τις υποψίες του στην εκλογική διαδικασία του εξωτερικού.
Προσωπικά πιστεύω ότι εκεί βρίσκεται το μεγάλο μυστικό της νοθείας. Πιστεύω, επίσης, ότι η τουρκική αντιπολίτευση, έπασχε και πάσχει σε επίπεδο ηγεσίας. Ο κ. Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου δεν εμπνέει και δεν μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στον Ερντογάν, ο οποίος -ως έτοιμος από καιρό- έβγαλε από τη μέση βασικούς του αντιπάλους χωρίς να συγκινηθεί η Δύση.
Η φυλάκιση των Κούρδων ηγετών, ιδιαίτερα του Σελαχατίν Ντεμιρτάς, στέρησε από τον τουρκικό λαό πύρινες φωνές, που προκαλούσαν καταλυτική ζημία στον Πρόεδρο της Τουρκίας. Εάν δεν είχαν φυλακιστεί θα του είχαν κόψει τουλάχιστον τέσσερις μονάδες, σύμφωνα με τους πιο μέτριους υπολογισμούς των αναλυτών. Για τον Ερντογάν, ιδιαίτερα στον ξένο Τύπο, έχουν γραφτεί φρικτές κουβέντες και όλες είναι ορθές.
Η Τουρκία και η περιοχή εισέρχεται σε μία πολύ ταραγμένη περίοδο και φάση και -θα με θυμηθείτε- θα χορέψουν πολλοί στους ρυθμούς του ισλαμιστή ηγέτη. Διότι καθοδηγείται από τον αυταρχισμό και την ψυχασθένειά του. Η ηττοπάθεια των «απέναντι» του τον θρέφει με αλαζονεία και επιθετικότητα. Και είναι εκεί που αναδεικνύεται και το βασικό του στοιχείο: ότι είναι απρόβλεπτος. Όπου βρίσκει αντίσταση, υποχωρεί. Και θα μπορούσα να σας αναφέρω πολλές περιπτώσεις.
Όπου τον αντιμετωπίζουν με φόβο, ανοίγει την πόρτα του τρελοκομείου. Και σκοτώνει, λεηλατεί, καίει πόλεις και χωριά. Η κατάσταση στην νοτιοανατολική Τουρκία δεν είναι μόνο εκρηκτική. Η ζωή και ο θάνατος δεν απέχουν ούτε μία κλωστή. Η θέση μου είναι απλή και ρεαλιστική και δεν χρειάζονται περισπούδαστες αναλύσεις για το «φαινόμενο Ερντογάν».
Εάν η τουρκική αντιπολίτευση αποφασίσει να βγεί από τα παλάτια της και να τον αντιμετωπίσει στους δρόμους με ειρηνικές διαδηλώσεις, αυτή θα βγει κερδισμένη. Ο αυταρχικός πρόεδρος της Τουρκίας χρειάζεται να συναντήσει αντίσταση στο γήπεδό του: Στους δρόμους. Όποτε δοκιμάστηκε στο πεδίο αυτό δεινοπάθησε. Αλλά, η όποια σύγκρουση θα αφήσει πολλούς νεκρούς. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Διότι γνωρίζει πως αν χάσει τον περιμένει η τύχη του Μεντερές. Είναι αυτή τη στιγμή η πλέον διεφθαρμένη πολιτική προσωπικότητα στον κόσμο όλο…
Τους αναλυτές στην Ουάσιγκτον προβλημάτισε πολύ η συμπεριφορά του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και είναι πολλοί που θυμήθηκαν με νοσταλγία τον Μπάρακ Ομπάμα. Δεν υπήρχε περίπτωση, ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο, να «προσκυνούσε» τον αυταρχισμό του Ερντογάν, και ενώ το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε προηγηθεί με μία κριτική και πολύ ορθή ανακοίνωση. Δεν στέκει ο ισχυρισμός ότι υπήρξε ασυνεννοησία διότι έχουμε να κάνουμε με την υπερδύναμη. Δεν νοείται να δρα και να αντιδρά όπως η …Ζιμπάμπουε.
Ο Πρόεδρος Τραμπ πρόσφερε κάκιστη υπηρεσία στη Δημοκρατία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Διότι δεν κατάργησε μόνο τον υπουργό του των Εξωτερικών, που επιδεικνύει συνέχεια σοβαρότητα, αλλά και τους παρατηρητές του ΟΑΣΕ που με κίνδυνο της ζωής τους επιτέλεσαν το έργο τους. Τα συμπεράσματά τους αποδέχονται οι πάντες.
Για να «πέσει» ο Ερντογάν και το αυταρχικό καθεστώς του απαιτούνται συνεχείς μάχες στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Είναι διατεθειμένη η τουρκική αντιπολίτευση των παλατιών να παλέψει τον αυταρχισμό. Θα αντέξει η Ευρώπη και άλλο το μίσος του Ερντογάν, τις απειλές και τους εκβιασμούς του; Θα αντιδράσει; Ή οι άθλιοι Ευρωπαίοι θα του προσφέρουν πάλι την Κύπρο ως έπαθλο, όπως έπραξαν το 2004, για να τον καλοπιάσουν; Οι ηγεσίες στην Ελλάδα και στην Κύπρο θα συνεχίσουν να τον τρέμουν και να του προσφέρουν γη και ύδωρ, αλλά και τον έλεγχο του κατεχόμενου τμήματος του νησιού; Ή για να τον ηρεμήσουν θα του χαρίσουν και το Καστελόριζο…
Και ο άλλος αυταρχικός ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πόσο θα αντέχει τις προσβολές του Σουλτάνου, νομίζοντας ότι διασπά το ΝΑΤΟ. Εάν είχαμε τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, θα γνωρίζαμε και το μέλλον του ισλαμο-εθνικιστή Ερντογάν… Όπως και να κάτσει η μπίλια, μιλάμε για ένα μέλλον που θα το χαρακτηρίζει η βία και το αίμα…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου