Η Αίγυπτος, η Τουρκία και ο Μπάιντεν: Ο στρατηγός αλ Σίσι της Αιγύπτου κρατά το κλειδί της ΑΟΖ…

<a href="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/p/334x262/pad/both/50/507d2a88d64e4fde84b517c3ac0f8741.jpg?quality=60&404=default&v=8" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="262" data-original-width="334" height="502" src="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/p/334x262/pad/both/50/507d2a88d64e4fde84b517c3ac0f8741.jpg?quality=60&404=default&v=8" width="640" /></a><br /><br />Του <b>ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ</b> <br />Η θάλασσα της ΑΟΖ μας κρέμεται από μια κλωστή. Την κλωστή αυτή την κρατάει ο στρατηγός Ελ Σίσι, κάτι που κατανοεί πολύ καλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης και επικοινώνησε για δεύτερη φορά με την Αιγύπτιο πρόεδρο, την ώρα που ολοκληρώθηκε ο 62ος γύρος των διερευνητικών επαφών Ελλάδας – Τουρκίας.<br /><br />Πρέπει να αντιληφθούμε ότι το πρόβλημά μας με την Αίγυπτο δεν πρωτοεμφανίσθηκε τώρα. Ξεκίνησε το 2003 και συνεχίζεται δυστυχώς για 17 χρόνια τώρα και δεν επιλύθηκε με την τμηματική οριοθέτηση ΑΟΖ μαζί της στις 6 Αυγούστου 2020.<br /><br />Η κυβέρνηση Κληρίδη, το 2003, είχε συμφωνήσει με την Αίγυπτο για μια πλήρη οριοθέτηση των ΑΟΖ τους αλλά με παρέμβαση της τότε ελληνικής κυβέρνησης έθεσε το όριο στα 24 ν.μ. πριν την πλήρη οριοθέτηση ,γιατί έτσι θα φαίνονταν τα δικαιώματα του συμπλέγματος του Καστελλόριζου, ότι δηλαδή η Ελλάδα έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο. Αυτό το σφάλμα το πληρώνουμε ακόμα και σήμερα.<br /><br />Ο επόμενος χάρτης δείχνει την σωστή οριοθέτηση ΑΟΖ των κρατών της Ανατολικής Μεσογείου, που από ό,τι φαίνεται δεν θα την δούμε ποτέ.<br /><br /><br /><i>ΧΑΡΤΗΣ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗΣ ΑΟΖ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ</i><img height="480" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/03/210321005958_KARYOTHS-AOZ-ELLADA011.jpg" width="640" /><i>Πηγή: Θεόδωρος Καρυώτης, Η ΑΟΖ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2014.</i><br /><br />Η Αίγυπτος από το 2003 μέχρι σήμερα έδειχνε ξεκάθαρα ότι δεν ήθελε να απομονώσει την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο και επιθυμούσε να έχει θαλάσσια σύνορα μαζί της. Επομένως δεν είχε κανένα λόγο να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με την Ελλάδα, με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται ότι δεν διαθέτει θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία.<br /><br />Η Ελλάδα, στη βιασύνη της να απαντήσει, με κάποιο τρόπο, στο τουρκολιβυκό μνημόνιο δυστυχώς έθεσε σε κίνδυνο τα δικαιώματά μας στον ορυκτό πλούτο που μας ανήκει στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Θέλαμε να εμβολίσουμε το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, όπως δείχνει ο επόμενος χάρτης, και καταλήξαμε σε ένα οδυνηρό συμβιβασμό με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία μερικής οριοθέτησης ΑΟΖ, που πολύ φοβούμαι ότι μπορεί να μας κοστίσει και άλλο μακροπρόθεσμα.<br /><br /><i><br /> ΧΑΡΤΗΣ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗΣ ΑΟΖ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ</i><img src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/03/210321010157_ELLADA-EGYPT-SYRIGOS09.jpg" /><i>Πηγή: Angelos Syrigos, Atlas of Greek-Turkish Relations, Newspaper Kathimerini</i><br /><br />Εκείνο, όμως, που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι ότι, παλαιότερα, κάθε φορά που διεξάγονταν συζητήσεις για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αίγυπτο, οι Αιγύπτιοι αντιπρότειναν στην ελληνική αντιπροσωπεία «Κάντε εσείς πρώτα οριοθέτηση ΑΟΖ με την Κύπρο και μετά εμείς θα ακολουθήσουμε.»<br /><br />Ξαφνικά όμως, πρόσφατα, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο πρόβλημα όταν η Αίγυπτος αποφάσισε να μοιράσει οικόπεδα για εξερεύνηση στην δική της ΑΟΖ ,που θεωρητικά ανήκει στην ελληνική ΑΟΖ. Ο παρακάτω χάρτης δείχνει το πρόβλημα.<br /><br /><i>ΧΑΡΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΩΝ ΟΙΚΟΠΕΔΩΝ</i><img src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/03/210321010336_EGYPT-OIKOPEDA98.jpg" />Πηγή: <i>Λεόντιος Πορτοκαλάκης, Παρέμειναν «κερκόπορτες» για την ελληνική ΑΟΖ και μετά την επίσκεψη Δένδια στην Αίγυπτο, slpress.gr, 18/3/2021.</i><br /><br />Η Αθήνα θορυβήθηκε από αυτή την εξέλιξη και με μια συντονισμένη προσπάθεια του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του ΥΠΕΞ Νίκου Δένδια, η οποία φαίνεται να έφερε κάποιο αποτέλεσμα και το Κάιρο δέχτηκε μια αναπροσαρμογή των συντεταγμένων του ενός μόνου οικοπέδου (EG-MED-W18) , που όπως δείχνει ο χάρτης βρίσκεται ανατολικά του 28ου μεσημβρινού. Εδώ βέβαια πρέπει να επισημάνουμε ότι η Αίγυπτος δεν δέχτηκε την εξαφάνιση του οικοπέδου EG-MED-W18, επειδή ανήκει στην ελληνική ΑΟΖ.<br /><br />Η Αίγυπτος δημιούργησε αυτό το οικόπεδο στην δική της ΑΟΖ και πιστεύει ότι έτσι συνορεύει με την τουρκική ΑΟΖ! Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η Αίγυπτος κάποια στιγμή θα οριοθετήσει ΑΟΖ με την Τουρκία και προετοιμάζεται γι’ αυτό το ενδεχόμενο.<br />Η διόρθωση του τεμαχίου EG-MED-W18 έγινε ανατολικά του 28ου μεσημβρινού και όχι του 27° 59´ 02° (όπως θα έπρεπε), που είναι το ανατολικό όριο της συμφωνίας μερικής οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας -Αιγύπτου.<br /><br />Μια πετρελαϊκή εταιρία που θα πάρει για εκμετάλλευση έστω και το τροποποιημένο τεμάχιο EG-MED-W18, θα μπορεί να κάνει γεώτρηση ανατολικά του 27° 59´ 02°, έξω από τα όρια της συμφωνίας και εντός της Ελληνικής ΑΟΖ.<br /><br />Αλλά δεν διόρθωσε καθόλου το οικόπεδο (EG-MED-W11) δυτικά του 26ου μεσημβρινού όπως δείχνει ο προηγούμενος χάρτης. Στην ουσία αυτή είναι η δεύτερη κερκόπορτα, διότι αν κάποιος πάρει για εκμετάλλευση το EG-MED-W11 θα έχει δικαιώματα και σε αυτό το τρίγωνο, δηλαδή θα μπορεί να κάνει μια γεώτρηση εντός της Ελληνικής ΑΟΖ που έχει ορισθεί με τον Ν. 4001/11 (Νόμο Μανιάτη). Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε εάν η Ελλάδα ζήτησε την αφαίρεση και αυτού του οικοπέδου και η Αίγυπτος αρνήθηκε.<br />Πως η σύγκρουση Μπάιντεν-Πούτιν μπορεί να επηρεάσει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις<br /><br />Ήταν μια πράξη που δεν περίμενε κανείς από ένα τόσο έμπειρο πολιτικό, όπως ο Τζο Μπάιντεν. Σε μία τηλεοπτική συνέντευξή του στον Ελληνοαμερικανό δημοσιογράφο Τζορτζ Στεφανόπουλο, ο Αμερικανός πρόεδρος υιοθέτησε μία ασυνήθιστα σκληρή γλώσσα κατά του Βλαντιμίρ Πούτιν.<br /><br />Όταν ο Στεφανόπουλος τον ρώτησε αν πιστεύει ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι «φονιάς», εκείνος απάντησε: «Ναι, το πιστεύω». Και συνέχισε : «Τον γνωρίζω αρκετά καλά. Το πιο σημαντικό στη διαπραγμάτευση με ξένους ηγέτες, με βάση την εμπειρία μου, είναι να γνωρίζεις καλά τι είναι ο άλλος απέναντί σου».<br /><br />Βέβαια η μετάφραση δολοφόνησε την λέξη «killer». Η ερώτηση ήταν: «Do you think that president Putin is a killer?». Η σωστή μετάφραση αυτής της ερώτησης θα ήταν «Πιστεύετε ότι ο πρόεδρος Πούτιν είναι αδίστακτος;» Σε αυτή την ερώτηση ο Μπάιντεν απάντησε καταφατικά.<br /><br />Bέβαια δεν άργησε να έρθει και η σκληρή απάντηση του Βλαντιμίρ Πούτιν. Έτσι, εντελώς ξαφνικά, επιστρέψαμε στον ψυχρό πόλεμο που δεν έχουμε δει για τρεις δεκαετίες. Όπως είναι γνωστό στην διάρκεια του ψυχρού πολέμου είχε αναβαθμιστεί ο ρόλος της Τουρκίας, διότι συνόρευε με την «κόκκινη αρκούδα».<br /><br />Δεν συμφωνώ με την ανάλυση το Ζαχαρία Μίχα που έγραψε ότι:<br /><br />«….αν επικρατήσει τέτοιο “πολεμικό” κλίμα στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, οι πιέσεις που θα ασκηθούν στην Άγκυρα θα είναι ασφυκτικές και θα έχουν στόχο όχι κάποιον συμβιβασμό, αλλά την παράδοσή της.»<br /><br />Έχω την εντύπωση ότι, ξαφνικά, η ρήξη Ουάσιγκτον-Μόσχας θα αυξήσει την επιρροή της προβληματικής Τουρκίας με την σημερινή νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ και ο πανούργος Ταγίπ Ερντογάν θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί την ρήξη των δυο υπερδυνάμεων προς όφελός του.<br />Χρειάζεται εδώ να αντιληφθούμε ότι η νέα αμερικανική κυβέρνηση αντιπαθεί τον Ταγίπ Ερντογάν και θα επιθυμούσε την εξαφάνισή του, αλλά δεν θα ήθελε ποτέ να χαθεί η Τουρκία για τη Δύση.<br />Ήδη ο Ερντογάν έκανε ένα σοβαρό σφάλμα επιτιθέμενος στον πρόεδρο Μπάιντεν χαρακτηρίζοντας τις δηλώσεις του ως “απαράδεκτες” και μη αρμόζουσες σε πρόεδρο”. Επιπλέον, ο Ερντογάν δήλωσε ικανοποιημένος με την αντίδραση του Πούτιν, χαρακτηρίζοντάς την “πολύ έξυπνη” και “κομψή”. Ο Λευκός Οίκος έχει ήδη καταγράψει την επιλογή στρατοπέδου από τον Ερντογάν.<br /><br />Έτσι η κυβέρνηση Μπάιντεν θα ζητήσει , άμεσα, την επιστροφή στο δυτικό μαντρί της νέο-οθωμανικής Τουρκίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Αμερική θα εγκαταλείψει την σφοδρή αντίθεση της στην απόκτηση από την Τουρκία των ρωσικων S-400, ούτε η Γερουσία θα σταματήσει τις κυρώσεις, που έχει επιβάλει στην Άγκυρα. Εάν η Αμερική είναι ικανοποιημένη από τη νέα στροφή στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις, δεν αποκλείεται αργότερα να επιτρέψει την προμήθεια και των F-35 από την Άγκυρα.<br /><br />Τέλος, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έκανε χθες ένα μεγάλο σφάλμα που μετράει πολύ στα μάτια του Τζο Μπάιντεν. Αποφάσισε να αποσύρει την χώρα του από την διεθνή σύμβαση για την καταπολέμηση της βίας σε βάρος των γυναικών. Ο Αμερικανός πρόεδρος υπήρξε πάντοτε θερμός οπαδός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θα σημειώσει και αυτή την νέα θέση του νέο-οθωμανού σουλτάνου.<br /><br />Αυτή η νέα πολύπλοκη σχέση ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Τουρκία θα έχει τραγικές συνέπειες για την Ελλάδα και την Κύπρο. Η Τουρκία για να επιστρέψει στο άρμα των Ηνωμένων Πολιτειών θα επιδιώξει ανταλλάγματα στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Εάν ο Μπάιντεν του δώσει αυτό, που δεν του προσέφερε ο φίλος του Τραμπ, τότε finito la musica!<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Η Αίγυπτος, η Τουρκία και ο Μπάιντεν: Ο στρατηγός αλ Σίσι της Αιγύπτου κρατά το κλειδί της ΑΟΖ…

Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ Η θάλασσα της ΑΟΖ μας κρέμεται από μια κλωστή. Την κλωστή αυτή την κρατάει ο στρατηγός Ελ Σίσι, κάτι που κατανοεί πολύ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τι σημαίνει για την Ελλάδα το “new look” της Αμερικής: Μεγάλο πρόβλημα για Γερμανία και Τουρκία η ένταση ΗΠΑ-Ρωσίας

<img height="427" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/03/210321053338_WHITE-HOUSE-PRASINOS09-1024x683.jpg" width="640" /><br /><br />Του <b>ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΡΙΒΑ*</b><br />Η αμερικανική εξωτερική πολιτική, υπακούει πολλές φορές σε μια παραδοξότητα η οποία σύμφωνα με τον Καθηγητή του Columbia Stephen Sestanovich προσδιορίζεται ως ″πολλές φορές κάνουμε πολύ λίγα και πολύ αργά και άλλες φορές πολλά και πολύ γρήγορα″.<br /><br />Πράγματι, οι ΗΠΑ μετά το Νέο Σύνδρομο του Βιετνάμ που εμφανίστηκε μετά το φιάσκο στο Ιράκ, παλεύουν να βρουν μια ισορροπία ανάμεσα σε τρεις έννοιες που παραδοσιακά καθορίζουν τη χάραξη της εξωτερικής τους πολιτικής.<br /><br />Παρεμβατικός μονομερισμός, επιλεκτικός παρεμβατισμός και απομονωτισμός, αποτελούν τις βασικές σχολές σκέψης των ΗΠΑ.<br /><br />Ο πρώην επικεφαλής του State Department Μάικ Πομπέο, έκανε πολύ σημαντική δουλεία βάζοντας ξανά την αμερικανική εξωτερική πολιτική σε ράγες.<br /><br />Σαφώς η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ δε θα έχει μεγάλες διαφορές. Ρωσία, Κίνα, Βόρεια Κορέα, Ιράν παραμένουν για τους Αμερικανούς μεγάλα αγκάθια.<br /><br />Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα για την Ουάσιγκτον είναι ο εναγκαλισμός της ΕΕ με τη Ρωσία και την Κίνα.<br /><br />Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί με τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ όπως είναι η Τουρκία και η Γερμανία.<br /><br />Ο Μπάιντεν ένα χρόνο πριν την εκλογή του στο Foreign Affairs είχε προαναγγείλει ότι η Αμερική θα επανέλθει για να διεκδικήσει τη θέση της στον κόσμο. Μόνο ο τρόπος και τα λόγια διέφεραν από όσα έλεγε ο Όλμπραϊτ περίπου 30 χρόνια πριν, όταν έλεγε οτι οι ΗΠΑ δε γίνεται να μην ηγούνται του κόσμου.<br />Γιατί τώρα ο Μπάιντεν έριξε το γάντι στον Πούτιν;<br /><br />Τι σημαίνει αυτό για χώρες σαν τη Γερμανία και την Τουρκία;<br /><br />Ήδη αμέσως μετά τις αμερικανικές εκλογές, από αυτήν την ιστοσελίδα είπαμε πως η απλοϊκή περιγραφή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, είναι πολύ κακός σύμβουλος για την Ελλάδα η οποία έχει επιλέξει από κοινού με τις ΗΠΑ να αναβαθμίσουν τις σχέσεις τους.<br /><br />Έχουν ακουστεί διάφορα κλισέ τα οποία δεν τιμούν την πραγματικότητα.<br /><br />Το πιο σημαντικό κλισέ έχει να κάνει με το ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ θα έχουν ξανά μια ενιαία αντίληψη.<br /><br />Το λάθος σκεπτικό εδράζεται στο ότι δεν ήταν μόνο ο Τραμππου με άκομψο τρόπο παρουσίαζε τα προβλήματα ΗΠΑ-ΕΕ. Αυτά υπάρχουν από την εποχή του Μπουςτου υιού.<br /><br />Ευρωατλαντικός κόσμος, δε νοείται μετά το τέλος της μονοπολικής στιγμής των ΗΠΑ. Είναι μια φυσιολογική εξέλιξη που ορίζεται από τη φύση της διεθνούς πολιτικής.<br />Για να υφίσταται μια συμμαχία, χρειάζεται η από κοινού συμφωνία για τον προσδιορισμό κοινών αντιπάλων.<div><br />Η μονομερής πολιτικής της Γερμανίας<br /><br />Η Γερμανία από την αρχή του 21ου αιώνα, αναβάθμισε εντυπωσιακά τις σχέσεις της με τη Ρωσία.<br /><br />Ο λόγος ήταν ότι η πεμπτουσία της γερμανικής υψηλής στρατηγικής, είναι η αύξηση των εξαγωγών. Η Γερμανία έχει ανάγκη από ενέργεια και οι ρωσικοί υδρογονάνθρακες είναι απαραίτητοι για τη γερμανική ανάπτυξη και εμμέσως, για την ευρωπαϊκή.<br /><br />Οι σχέσεις της Γερμανίας με τη Ρωσία έφτασαν σε τέτοιο σημείο ώστε οι δύο χώρες να συναποφασίσουν την κατασκευή του αγωγού Nord Stream IIτην ώρα που οι ΗΠΑ και η ΕΕ δηλώνουν ότι πρέπει να μειωθεί η ενεργειακή εξάρτηση της ΕΕ από τη Ρωσία.<br /><br />Παράδοξο; Όχι αν κάποιος εξετάσει τη μονομερή γερμανική πολιτική η οποία άλλα διακηρύσσει και άλλα κάνει (το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις Γερμανίας-Κίνας).<br /><br />Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, ο Μπάιντενεπιθυμεί να φέρει ταχύτατα το ΝΑΤΟ σε κατάσταση αυξημένης συνοχής. Το ΝΑΤΟ έχει κυριολεκτικά ξεκουρδιστεί.<br /><br />Η αμέλεια των ΗΠΑ και η πίστη του προέδρου Κλίντον ότι η παγκοσμιοποίηση αρκούσε για να προωθήσει και να κατοχυρώσει τα αμερικανικά συμφέροντα στην Ευρώπη και στον κόσμο, οδήγησε τις ΗΠΑ πλέον να τρέχουν να προλάβουν δυσάρεστες γεωπολιτικές εξελίξεις που συνοψίζονται στην αγαστή συνεργασία ΕΕ, Ρωσίας και Κίνας με ταυτόχρονο κίνδυνο την ουσιαστική διάλυση του ΝΑΤΟ το οποίο συνίσταται από πολλά κράτη-μέλη της ΕΕ.<br /><br />Η Γερμανία παρόλο που ειδοποιήθηκε από τις ΗΠΑ να περιμένει να γίνει η μετάβαση της εξουσίας και να αναλάβει ο Μπάιντεν , συμπεριφέρθηκε με τετελεσμένα.<br /><br />Όχι μόνο έσπευσε να προλάβει την υπογραφή εμπορικής συμφωνίας με την Κίνα, αλλά το χάος που έλαβε χώρα στις ΗΠΑ μετά τις αμερικανικές εκλογές, έσπευσε να το εκμεταλλευτεί συνεχίζοντας τις εργασίες προκειμένου να φέρει προ τετελεσμένων τη νέα αμερικανική κυβέρνηση στο θέμα του αγωγού Nord Stream II.<br /><br />Αυτή είναι η ″θέληση της ΕΕ να αποκτήσει ξανά σχέσεις εμπιστοσύνης με τις ΗΠΑ″.<br /><br />Άλλωστε η Γερμανίδα Καγκελάριος που αποχωρώντας αφήνει την ΕΕ επί ξύλου κρεμάμενη και το πολιτικό τοπίο στη Γερμανία θολό, είχε συγχαρεί τον Μπάιντενλέγοντας ουσιαστικά οι περιμένει από τις ΗΠΑ τα πάντα και σε αντάλλαγμα, το Βερολίνο θα προσπαθούσε να ενισχύσει το ΝΑΤΟ.<br /><br />Αυτοί είναι οι ″ευρωατλαντικοί δεσμοί″.<br /><br />Η περίπτωση της Τουρκίας<br /><br />Η Τουρκία είναι ακόμη ένα παράδειγμα χώρας που έδειξε να μην υπολογίζει πλέον την αμερικανική ισχύ.<br />Η Άγκυρα εκμεταλλεύτηκε την έλλειψη μιας συνεκτικής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ πριν το 2018 και απέκτησε ειδικές σχέσεις με τη Ρωσία που προκαλούν.<br /><br />Αγορά οπλικών συστημάτων S-400, προχωρημένες συζητήσεις για αγορά ρωσικών πολεμικών αεροσκαφών, κατασκευή πυρηνικών αντιδραστήρων με ρωσική τεχνογνωσία, σχέδια για τον Turkish Stream, αγωγό ρωσικών συμφερόντων.<br /><br />Χωρίς να χρειάζεται να αναφερθεί καν η κυνική συμπληρωματικότητα των δραστηριοτήτων Ρωσίας και Τουρκίας σε Καύκασο, Συρία και Λιβύη και σα να μη φτάνει αυτό, η τουρκική οικονομία στηρίζεται σε swaps της Κίνας και έχει έλθει σε τριπλή συνεννόηση με το Ιράν και τη Ρωσία, εμπλεκόμενη μάλιστα στο σκάνδαλο της HalkBankπου βοηθούσε παράνομα το Ιράν να αποφύγει αμερικανικές κυρώσεις.<br /><br />Μην αναρωτιόμαστε επομένως γιατί οι ΗΠΑ επιτίθενται στη Ρωσία.<br /><br />Δεν είναι μόνο ένα μήνυμα αλλαγής της αντιμετώπισης της Ρωσίας, η οποία εξετάζεται για κακόβουλη επιρροή στις αμερικανικές εκλογές.<br /><br />Η Ρωσία ετοιμάζει κινήσεις εναντίον της Ουκρανίας και αν η ένταση επιστρέψει στην Ουκρανία, τότε μια αχανής περιοχή (και η δική μας) θα κινδυνεύσει με απρόβλεπτες εξελίξεις.<br />Τα μηνύματα των ΗΠΑ<br /><br />Είναι μια άμεση ενημέρωση των ΗΠΑ προς χώρες σαν την Γερμανία και την Τουρκία, ότι οφείλουν να τηρούν τις δεσμεύσεις τους και ότι οι ΗΠΑ δεν αποτελούν πλέον τη χώρα που θα προστατεύει την ασφάλεια κρατών, όταν δεν γίνονται σεβαστά τα αμερικανικά συμφέροντα.<br /><br />Ο τελευταίος συλλογισμός, δεν αποτελεί ″πολιτική″ κάποιου συγκεκριμένοι προέδρου. Είναι κάτι που θα έκανε κάθε πρόεδρος των ΗΠΑ, δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν σε ένα χαοτικό διεθνές σύστημα το οποίο οι Αμερικανοί προσπαθούν ξανά να διευθετήσουν.<br /><br />Η επανεμφάνιση των ΗΠΑ με το ″New Look″ της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, φάνηκε στο Ιράν και τις επιθέσεις που έκαναν οι Αμερικανοί σε φιλοϊρανικές δυνάμεις με τον Αμερικανό πρόεδρο να λέει πως ″στέλνουμε μήνυμα οτι δεν έχουν καμία ασυλία οι Ιρανοί″.<br /><br />Το ίδιο με τη Σαουδική Αραβία, την οποία κατά πάσα πιθανότητα δε θα τιμωρήσουν περαιτέρω, όμως η ουσία είναι οτι η οργή και η αυστηρότητα ήλθαν ξανά στις ΗΠΑ και όχι από λαϊκιστές, αλλά από ανθρώπους με μεγάλη εμπειρία στη διαχείριση των εξωτερικών υποθέσεων του αμερικανικού κράτους.<br />Τι θα πράξουν τώρα Γερμανοί και Τούρκοι; Τι πρέπει να προσέξει η Ελλάδα<br /><br />Αν ο πρόεδρος Μπάιντεν δε δίστασε να πει ″φονιά″ τον Ρώσο ομόλογό του και να έρθουν και άλλες κυρώσεις, τότε τι θα τον σταματήσει να δείξει πολλαπλάσια πυγμή σε Γερμανία και Τουρκία;<br /><br />Ήδη οι Αμερικανοί και επίσημα πλέον ασχολούνται με την εσωτερική πολιτική κατάσταση της Τουρκίας και χαρακτηρίζουν ″εύθραυστο″ τη δημοκρατία του Ερντογάν, παίρνοντας ανοικτά το μέρος των Κούρδων.<br /><br />Ας είμαστε και στην Ελλάδα προσεκτικοί γιατί τέτοιες συγκρούσεις αφορούν κράτη σαν την Ελλάδα.<br /><br />Ας μελετήσουμε συσχετισμούς και τα δικά μας συμφέροντα και ας εξετάσουμε το αποτέλεσμα των εκλογών στη Γερμανία και να δούμε πιο καθαρά τι έρχεται και στο Βερολίνο αλλά και στην Άγκυρα.<br /><br />Άλλωστε ο αγαπημένος θεός των Ελλήνων στη Μυθολογία ήταν ο Προμηθέας.<br /><br /><b><i>* Ο κ. Αλέξανδρος Δρίβας είναι στρατηγικός αναλυτής, Ph.D. Cand. και Research Fellow στο Hellenic American Leadership Council (HALC).</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τι σημαίνει για την Ελλάδα το “new look” της Αμερικής: Μεγάλο πρόβλημα για Γερμανία και Τουρκία η ένταση ΗΠΑ-Ρωσίας

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΡΙΒΑ* Η αμερικανική εξωτερική πολιτική, υπακούει πολλές φορές σε μια παραδοξότητα η οποία σύμφωνα με τον Καθηγητή του Columb...

Διαβάστε την συνέχεια

“Η κυβέρνηση νομιμοποιεί την κερκόπορτα που άνοιξε στην Τουρκία από το 2019”

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/ellinotourkika2.png"><img height="371" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/ellinotourkika2-696x403.png" width="640" /></a><br /><br />Της Κύρας Αδάμ<br />Η κερκόπορτα που άνοιξε η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 2019, με την οποία η Τουρκία κατοχυρώνει όλες τις διεκδικήσεις της σε βάρος της Ελλάδας και οδηγεί τη χώρα σε επικίνδυνες διμερείς πολιτικές διαπραγματεύσεις , ο ΥΠΕΞ Ν Δένδιας την χαρακτηρίζει «βελτιωμένες σχέσεις». <br /><br />Και όλα αυτά διότι:<br /><br />Με την αποδοχή και ανακοίνωση της έναρξης του Πολιτικού Διαλόγου – αυτός ήταν ο όρος της Άγκυρας για να επιστρέψει στο τραπέζι των «χλωμών» διερευνητικών επαφών στην Αθήνα- η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανατρέπει σε βάρος της Ελλάδας και των συμφερόντων της την πάγια ελληνική πολιτική απέναντι στην Άγκυρα από το 1978. Και τούτο διότι δέχεται διμερείς πολιτικές διαπραγματεύσεις, παραμερίζοντας διεθνείς Συνθήκες και Συμβάσεις , οι οποίες διασφαλίζουν τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα ,όπως από μακρού χρόνου επιδιώκει η Άγκυρα και όπως καμμιά προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση δεν είχε δεχθεί. Και τούτο διότι Διεθνείς Συνθήκες και Συμβάσεις εφαρμόζονται πιστά και καταγγέλλονται διεθνώς όταν παραβιάζονται .<div><br />Η κυβέρνηση Μητσοτάκη γνωρίζει πάρα πολύ καλά από την πρώτη πολιτική συνάντηση Σουρανή- Καλίν στο Βερολίνο τον Αύγουστο 2020, ότι η Τουρκία έθεσε επισήμως και εγγράφως στο τραπέζι όλα τα θέματα που απαιτεί να λυθούν διμερώς με την Ελλάδα, (αποστρατιωτικοποίηση νήσων, θαλάσσια σύνορα, εναέριος χώρος, FIR Αθηνών, σχέδια πτήσης, ιδιοκτησιακό καθεστώς νήσων νησίδων και βραχονησίδων, περιοχή SAR, και μετά ΑΟΖ ), με διαπραγματεύσεις που οδηγούν σε παραβίαση Συνθηκών και Συμβάσεων. .</div><div><br />Η Τουρκία δεν δέχθηκε καν την πρόταση Μητσοτάκη η οποία απέβλεπε:<br /><br />α) να συζητηθεί και συμφωνηθεί η ΑΟΖ στην Αν Μεσόγειο, με την ελληνική ΑΟΖ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΑΠΟΤΟΜΑ ΣΤΟΝ 28ο μεσημβρινό, «χαρίζοντας» την υπόλοιπη ελληνική ΑΟΖ στην Τουρκία και<br /><br />β) μετά τη συμφωνία για την ΑΟΖ Ελλάδας – Τουρκίας στην Αν Μεσόγειο, η Τουρκία να καταργήσει το παράνομο τουρκο/λυβικό Σύμφωνο.<br /><br />Όπως είναι γνωστό, στη συνέχεια η Άγκυρα υπερασπίστηκε με νύχια και με δόντια το Σύμφωνο της ΑΟΖ με τη Λιβύη, ενώ παράλληλα θεώρησε δεδομένη την «τουρκοποίηση» της ελληνικής ΑΟΖ από τον 28ο μεσημβρινό και ανατολικά, έβγαλε γεωτρύπανα και πολεμικά πλοία, καταθέτοντας επίσημα μάλιστα και τις συντεταγμένες της παράνομης τουρκικής ΑΟΖ στην Αν Μεσόγειο ως διεκδίκηση στον ΟΗΕ.<br /><br />Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ΔΕΝ ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΕ ΠΟΤΕ ΕΠΙΣΗΜΩΣ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ- διότι δεν ζήτησε τη σύγκλιση του – την παράνομη τουρκική ΑΟΖ ανατολικά του 28ου μεσημβρινού , ούτε το Ορους Ρεις, ούτε το τουρκο/λυβικό σύμφωνο (σς οι ελληνικές «επιστολές» διαμαρτυρίας και παραπόνων προς τον γ γραμματέα του ΟΗΕ για τα θέματα αυτά αποτελούν αλληλογραφία ενημέρωσης και δεν συνιστούν επίσημη καταγγελία).<br /><br />Έτσι χωρίς επίσημη ελληνική καταγγελία των τουρκικών ενεργειών στην ΑΟΖ και χωρίς παράλληλη επίσημη κατάθεση ως διεκδίκηση των συντεταγμένων της ελληνικής ΑΟΖ στην Αν Μεσόγειο,( όπως έχει πράξει η Τουρκία), η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην πράξη και σιωπηλά αποδέχεται και αποδίδει στην Τουρκία την ΑΟΖ ανατολικά του 28ου μεσημβρινού. Δι’ αυτού του τρόπου η Τουρκία επιχειρεί να γίνει ο «αφέντης» της Αν Μεσογείου , δηλαδή να ελέγχει το Κυπριακό και να καθορίζει την τύχη του East Med και άλλων ενεργειακών σχεδίων, επειδή διέρχονται από την παράνομη «τουρκική υφαλοκρηπίδα» της Αν Μεσογείου.<br /><br />Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΊ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΊ Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΤΕ ΕΠΕΡΧΕΤΑΙ Η ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ.<br /><br />Ο ελλιμενισμός του Ορους Ρεις κατέστη εφικτός μόνον όταν ο πρωθυπουργός Κ Μητσοτάκης δεσμεύθηκε στο Βουλή ότι η Ελλάδα υπερασπίζεται μόνον τα 6νμ χωρικών υδάτων και τα 10νμ του εθνικού εναερίου χώρου, αφήνοντας έτσι προς νομή και βρώση τα ελληνικά εθνικά δικαιώματα και συμφέροντα στην Άγκυρα.<br /><br />Στην πραγματικότητα η ελληνική κυβέρνηση ψεύδεται, διότι η Τουρκία με στρατιωτικά μέσα και πυρά έχει καταλάβει ελληνική κυριαρχία χωρικών υδάτων και εναερίου χώρου από τη Σαμοθράκη μέχρι τη Ρόδο. Αυτό αποδεικνύουν καθαρά όλες οι σχετικές ελληνικές ΝΟΤΑΜ που αναφέρονται σε κατάληψη ελληνικής κυριαρχίας και οι οποίες έχουν νομική ισχύ στο πλαίσιο των Διεθνών Οργανισμών.<br />Οι ευρωτουρκικές σχέσεις έχουν πλέον πλήρως αυτονομηθεί από τις ελληνο/τουρκικές και κυπρο/τουρκικές σχέσεις, καθώς η Αθήνα από τον περασμένο Οκτώβριο έχασε -με πολιτική απόφαση της- τον μοχλό επιβολής κυρώσεων της ΕΕ σε βάρος της Τουρκίας. Έτσι αυτή την στιγμή Βερολίνο και Άγκυρα σχεδιάζουν βίον ανθόσπαρτο για τις διμερείς και ευρωτουρκικές σχέσεις, με την Αθήνα «παρκαρισμένη» στον επικίνδυνο για τα εθνικά συμφέροντα διμερή Πολιτικό Διάλογο με την Τουρκία.<br />Την κερκόπορτα που οδηγεί στην εφαρμογή των διεκδικήσεων της Άγκυρας στην Αν Μεσόγειο, άνοιξε μόνη της η κυβέρνηση Μητσοτάκη τον Σεπτέμβριο του 2019 , όταν συμφώνησε με την Τουρκία ότι η περιοχή ανατολικά της Ρόδου (28ος μεσημβρινός) κείται στη Μεσόγειο. Ευελπιστώντας ότι έτσι θα διατηρηθεί προφανώς πλασματικά η ηρεμία στην περιοχή. Η οποία δεν ήρθε ποτέ, αλλά προκάλεσε έκρηξη τουρκικών διεκδικήσεων. Είναι η πρώτη κυβέρνηση από την ίδρυση του ελληνικού κράτους που δέχθηκε την επιθετική θέση της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας. Αυτά αποδεικνύονται και πιστοποιούνται από σχετικό έγγραφο του Ν Δένδια στη Βουλή Οκτώβριος 2019, με το οποίο η περιοχή Ρόδου Καστελόριζου (28ος μεσημβρινός) κείται στη Μεσόγειο.<br /><br />Με άλλα λόγια η κυβέρνηση Μητσοτάκη πέταξε έξω από το νοτιοανατολικό Αιγαίο την περιοχή Ρόδος- Καστελόριζο- Στρογγύλη και τις παρακείμενες βραχονησίδες και την «έπνιξε» στην Μεσόγειο.<br /><br />Με αυτό το «θείο δώρο» από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, η ελληνική ΑΟΖ σταμάτησε απότομα στον 28ο μεσημβρινό, η Τουρκία «έστησε» την τουρκική ΑΟΖ στην Αν Μεσόγειο ανατολικά του 28ου μεσημβρινού, άνοιξε τον δρόμο για το τουρκο/λυβική ΑΟΖ, απέκοψε την οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας Κύπρου. <br /><br />Έτσι από τον Οκτώβριο του 2019, η κυβέρνηση Μητσοτάκη σε συμφωνία με την Τουρκία δώρισε τα ελληνικά συμφέροντα στην Αν Μεσόγειο. <br /><br />Όλα αυτά τεκμαίρονται από την τουρκική αγγελία Α1047/2021 με την οποία η Τουρκία μετατρέπει την περιοχή Ρόδου Καστελόριζου σε τουρκική επικράτεια και κυριαρχία.<br /><br /><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/03/notam_adam2.png"><img height="329" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/03/notam_adam2.png" width="640" /></a><br /><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

“Η κυβέρνηση νομιμοποιεί την κερκόπορτα που άνοιξε στην Τουρκία από το 2019”

Της Κύρας Αδάμ Η κερκόπορτα που άνοιξε η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 2019, με την οποία η Τουρκία κατοχυρώνει όλες τις διεκδικήσεις της σε βάρος...

Διαβάστε την συνέχεια

“Ευρώπη υπάρχει μια λέξη που λέγεται ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και την έχει κουρελιάσει ο Ερντογάν!”

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/03/Erdogan_Europe-870.jpg"><img height="360" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/03/Erdogan_Europe-870-696x391.jpg" width="640" /></a><br /><br />Της <b>ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ</b><br />Απορεί κανείς πως οι εγκέφαλοι, οι ταγοί της Ε.Ε σκύβουν το κεφάλι και προσκυνούν τον πολυχρονεμένο σουλτάνο. Όποια κι αν είναι τα συμφέροντα υπάρχει και μια λέξη που λέγεται αξιοπρέπεια. Μπορεί να είναι άγνωστη και να υπερκαλύπτεται από την αλαζονεία της εξουσίας, οι απλοί πολίτες όμως την αναζητούν και την θέλουν.<br /><br />1.Ο Ερντογάν που θέλει να βελτιώσει τις σχέσεις του με την Δύση και μάζεψε τα πλοία του προσωρινά στο μουράγιο, σε μια μόνο μέρα έκανε ανοσιουργήματα. 1-Υπαγόρευσε την άρση της ασυλίας του Κούρδου βουλευτή Γκεργκερλίογλου, τον οποίο απομάκρυναν βίαια από το Κοινοβούλιο.<br /><br /> 2-Άσκησε αγωγή για το κλείσιμο του φιλοκουρδικού κόμματος HADEP . Σίγουρα την ίδια τύχη επιφυλάσσουν και για το Κόμμα ΙΥΙ της λύκαινας Ακσενέρ. Ο απόλυτος άρχοντας δεν ανέχεται την αντιπολίτευση. Επιδιώκει να κλείσει όλες τις δυσάρεστες φωνές για να προχωρήσει σε εκλογές και να υποδεχθεί το 2023 ως ισχυρός Πρόεδρος.<br /><br />3-Το Πάρκο Γκεζί , στην Πλατεία Ταξίμ, όπου είχαν γίνει τα επεισόδια, αφαιρέθηκε από την ιδιοκτησία του Δήμου Κωνσταντινούπολης και μεταβιβάζεται σε ιδρύματα. Η συνέχεια γνωστή….<br /><br />4-Το κράτος εγγυήθηκε την κατασκευή της διώρυγας της Κωνσταντινούπολης<br /><br />5-Απομακρύνθηκα από τα καθήκοντα του ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας που είχε διοριστεί 4,5 μήνες πριν .<br /><br />6-Ακυρώθηκε η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης. Πρόκειται για μια διεθνή δεσμευτική σύμβαση που προστατεύει την ενδοοικογενειακή βία και τη βία έναντι των γυναικών.<br /><br />Η Σύμβαση ονομάσθηκε έτσι γιατί η χώρα που τη ζήτησε ήταν η Τουρκία την εποχή που ο Ερντογάν ήθελε να το παίξει δημοκράτης, ευρωπαίος, προστάτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Άλλα ,βέβαια, είχε η αλεπού στο μυαλό της…<br /><br />Η Σύμβαση υπογράφηκε στις 11. Μαίου του 2011 . Η Τουρκία ήταν η πρώτη χώρα που την επικύρωσε από την Εθνοσυνέλευση της στις 24.11.2011. Το Συμβούλιο της Ευρώπης την υιοθέτησε το 2011, τέθηκε σε ισχύ το 2014 και υπογράφηκε από την Ε.Ε το 2017.<br /><br />Στην Έκθεση του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε το 2014 αναφέρονται τραγικά στοιχεία για την Ευρώπη, όπου μια στις τρεις γυναίκες έχουν υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία, 55% δέχθηκαν σεξουαλική παρενόχληση και μια στις είκοσι έχουν βιαστεί.<br />Ο Ερντογάν ακύρωσε μονομερώς με προεδρικό διάταγμα αυτή τη Σύμβαση που προστάτευε τις γυναίκες. Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι Άγκυρας και Κωνσταντινούπολης υποστηρίζουν ότι η ακύρωση είναι ανυπόστατη . Για να είναι έγκυρη πρέπει να ακυρωθεί από την Εθνοσυνέλευση και να γνωστοποιηθεί στον Γενικό Γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η Σύμβαση ακυρώνεται μια μέρα μετά από την πάροδο τριμήνου από τη γνωστοποίηση αυτή.<br /><br />H Ε.Ε μπροστά σε όλα αυτά εκφράζει απλά τις ανησυχίες της…..<br /><br />Πώς μπορεί λοιπόν να εμπιστευτεί κανείς πολιτικούς ηγέτες αυτής της κατηγορίας; Δεν το αντιλαμβάνονται ή εθελοτυφλούν. Ο άνθρωπος δεν κρύβεται ούτε προσποιείται. Επιβάλλει την βούληση του με θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Εδώ τον πήραν χαμπάρι οι Άραβες και οι Ευρωπαίοι ακόμα κοιμούνται; Ο Ραμί Χαλιφέ Αλή έγραψε στην εφημερίδα Οκάζ της Σαουδικής Αραβίας άρθρο καταπέλτη για την Τουρκία, την “χώρα που δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανείς , που αυξάνει σαν τα μανιτάρια τις τρομοκρατικές οργανώσεις, γεμίζει ασφυκτικά τις Φυλακές με διανοουμένους και παραβιάζει ασύστολα τα ανθρώπινα δικαιώματα”.<br /><br />Το τελευταίο διάστημα ο λύκος μοιάζει να φόρεσε προβιά αρνιού μέχρι να σφυγμομετρήσει τις προθέσεις του νέου αμερικανού Προέδρου. Ήδη δραστηριοποιείται ο αρχιτέκτονας των σχέσεων Τράμπ –Ερντογάν , Μεχμέτ Αλή Γιαλτσίνταγ, ο πρόεδρος του μεγαλύτερου τουρκικού επιχειρηματικού ομίλου στις ΗΠΑ (ΤΑΙΚ). Ο πεθερός του μεγαλοεπιχειρηματίας Αϊντίν Ντογαν είναι συνεταίρος του Τράμπ, με τον οποίος κατασκεύασαν του Tramp Tower στην Κωνσταντινούπολη. Στις επιστολές που στέλνει σε αξιωματούχους της νέας κυβέρνησης επισημαίνει την πρόθεση της Άγκυρας να βοηθήσει τις ΗΠΑ να επεκτείνουν τις εμπορικές δραστηριότητες τους στην Αφρική, όπου ως γνωστόν η Κίνα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Πίσω από την προσφορά αυτή ασφαλώς κρύβεται ένας έμμεσος εκβιασμός, ότι μετά τη Ρωσία μπορεί να γίνει σύμμαχος και της Κίνας…..<br /><br />Όσο για εμάς δεν ξέρω τι να πει κανείς… Καλό Ταξίδι κύριε Δένδια.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

“Ευρώπη υπάρχει μια λέξη που λέγεται ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και την έχει κουρελιάσει ο Ερντογάν!”

Της ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ Απορεί κανείς πως οι εγκέφαλοι, οι ταγοί της Ε.Ε σκύβουν το κεφάλι και προσκυνούν τον πολυχρονεμένο σουλτάνο. Όποια κ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η μετατόπιση του κέντρου βάρους στην Ασία – Επιστροφή στην ιστορική κανονικότητα

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2019/08/trump-Xi-Jinping.jpg" /><br /><br /><b>Μαργαρίτης Γιώργος<br /></b>Ας ξεκινήσουμε από μακριά. Το μόνο εξάλλου εργαλείο που έχουμε για να ταξινομήσουμε και να κατανοήσουμε τα όσα σήμερα συμβαίνουν είναι αυτό το “μακριά”, η ιστορία. Στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας –στο τμήμα της που μας είναι σχετικά γνωστό, περίπου 5.000 χρόνια– η γεωγραφική κατανομή του πλούτου επικεντρωνόταν σταθερά στην Ασία. Αυτό ήταν η ιστορική κανονικότητα.<br /><br />Στα χρόνια της ρωμαϊκής ακμής οι μεγάλοι πολιτισμοί της Ασίας (Κίνα, Ινδία, Ιαπωνία κλπ.) αντιπροσώπευαν περισσότερο από το 60% της παγκόσμιας οικονομίας, αφήνοντας ένα 10% για τον Ρωμαϊκό Κόσμο, την πλούσια Μεσόγειο. Δεκαπέντε περίπου αιώνες αργότερα, στα 1500 μ.Χ., στην πρώτη αφύπνιση αυτού που αργότερα θα γινόταν ο καπιταλισμός, η Ασία συγκέντρωνε πάνω από 55% του παγκόσμιου πλούτου έναντι λιγότερο του 10% του υπό διαμόρφωση Δυτικού Κόσμου.<br /><br />Αυτή η διαχρονική σταθερά στην γεωγραφική κατανομή του πλούτου διαταράχτηκε δυναμικά με την είσοδο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στο ιστορικό προσκήνιο. Η δυναμική του νέου συστήματος έδωσε τρομερή ώθηση στις ζώνες που αποτέλεσαν το λίκνο του: εδώ γεννήθηκε ο λεγόμενος Δυτικός Κόσμος και ξεκίνησε η παγκόσμια κυριαρχία του.<br /><br />Στα 1820, στην αυγή της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης, η Ασία εξακολουθούσε να διατηρεί το 55% του παγκόσμιου πλούτου και ο Δυτικός Κόσμος περίπου το 16%. Πενήντα μόλις χρόνια αργότερα, στα 1870, οι ισορροπίες είχαν δραματικά ανατραπεί: ο Δυτικός Κόσμος ξεπερνούσε πλέον το 35% της παγκόσμιας οικονομίας, αφήνοντας πίσω την Ασία στο 30%.<br /><br />Ο δια του καπιταλισμού θρίαμβος του Δυτικού Κόσμου γνώρισε στη συνέχεια δύο “αιχμές”. Η πρώτη ήταν ευρωπαϊκή. Στα 1913, στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Δυτικός Κόσμος αντιπροσώπευε το 45-50% της παγκόσμιας οικονομίας με την μερίδα του λέοντα στην Δυτική Ευρώπη (περισσότερο από 25%). Το μερίδιο της Ασίας είχε συρρικνωθεί σε λιγότερο από 20%.<br /><br />Όταν ο Δυτικός Κόσμος μεσουρανούσε<br /><br />Στα 1950, μετά από δύο παγκόσμιους πολέμους, η κυριαρχία του Δυτικού Κόσμου μεσουρανούσε ακόμα, μόνο που αυτή τη φορά ο απόλυτος κυρίαρχος ήταν οι ΗΠΑ. Η Δύση αντιπροσώπευε περισσότερο από το 50% της παγκόσμιας οικονομίας (30% μόνες τους οι ΗΠΑ), ενώ η Ασία γνώριζε το ιστορικό της χαμηλό, μόλις 12% της παγκόσμιας οικονομίας. Η Σοβιετική Ένωση και ο Ανατολικός Συνασπισμός ποτέ, στην σύντομη ιστορία τους, δεν αντιπροσώπευαν ένα ανταγωνιστικό –στην παγκόσμια κλίμακα– οικονομικό μέγεθος. Αυτό φυσικά είχε πολιτικές επιπτώσεις και στο Ψυχρό Πόλεμο. Πρόκειται όμως για μια μεγάλη συζήτηση που θα μας απασχολήσει ίσως άλλη φορά.<br /><br />Αμέσως μετά, οι ισορροπίες άρχισαν να μεταβάλλονται σε δύο ταυτόχρονα παραμέτρους. Η πρώτη ήταν η άνοδος των μεριδίων της Ασίας στο παγκόσμιο οικονομικό χώρο και η δεύτερη, εξίσου σημαντική, η άνοδος του μεριδίου νέων οικονομικών δυνάμεων, πρώτα στη Λατινική Αμερική, αργότερα σε κάθε ήπειρο. Στα 1980, μετά την ολοκλήρωση της αποαποικιοποίησης, το μερίδιο της Ασίας άγγιζε το 20% (το 9% ανήκε στην Ιαπωνία) και αυτό του Δυτικού Κόσμου το 40%.<br /><br />Αμέσως μετά, ειδικά με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι ανατροπές (μάλλον η τάση αποκατάστασης των ιστορικών ισορροπιών) πήραν τεκτονική μορφή. Στα 2008, το μερίδιο της Ασίας έφτασε το 35% (το 20% ανήκε στην Κίνα), ενώ το αντίστοιχο του Δυτικού Κόσμου έπεσε στο 30%. Στα 2015, σε ισοδύναμο αγοραστικής δύναμης (PPP),το παγκόσμιο ΑΕΠ υπολογίστηκε σε 114 τρισ. δολάρια ΗΠΑ.<br /><br />Η Κίνα βρισκόταν στα 20, η Ινδία στα 8, η Ιαπωνία στα 5 και η Ινδονησία στα 2,8. Στην Δύση οι ΗΠΑ βρισκόταν στα 18, η Γερμανία στα 4 και η Γαλλία στα 2,7 τρισ. δολάρια. Στην περιφέρεια η Ρωσία στα 3,8 και η Βραζιλία στα 3,2 τρισ. Καθώς ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είχε πλέον εξίσου κατανεμηθεί σε ολόκληρο τον κόσμο, η αποκατάσταση των ιστορικών ισορροπιών επιταχύνθηκε. Η Ασία πλέον, κυρίως η Ασία που περιβρέχεται από τον Ειρηνικό και τον Ινδικό Ωκεανό, έγινε πλέον το νέο λίκνο και το νέο εργαστήρι του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.<br /><br />Η ποιοτική ανάλυση των ανατροπών έχει ακόμα περισσότερα να μας δείξει. Παρά τις φλυαρίες που ακούγονται μερί “μεταβιομηχανικής” εποχής, στην ουσία ο κόσμος μας ανήκει ακόμα (μάλλον για πολύ ακόμα) στο μεγάλο παραγωγικό πλαίσιο του ανθρώπινου πολιτισμού που ονομάζουμε συμβατικά “εποχή του σιδήρου”. Ο κόσμος μας, περισσότερο παρά ποτέ, στηρίζεται (κυριολεκτώ!) στην παραγωγή σιδήρου ή, για να ακριβολογήσουμε, στην παραγωγή ατσαλιού, χάλυβα. Στην οικονομία, όχι μόνο στην καπιταλιστική, ο τελικά ισχυρός είναι εκείνος που παράγει και μάλιστα εκείνος που παράγει τα βασικά υλικά.<div><br />Η παγκόσμια παραγωγή χάλυβα<br /><br />Πριν προχωρήσω, επιτρέψτε μου να σχολιάσω τις ανοησίες περί “μεταβιομηχανικού” κόσμου. Πρόκειται για πολιτικής υφής ανοησίες με στόχο την παραμυθία ενός Δυτικού Κόσμου που βλέπει την κυριαρχία του να συρρικνώνεται. Η παγκόσμια παραγωγή χάλυβα πέρασε από 500 περίπου εκατομμύρια μετρικούς τόνους στα 1967 σε 1.807 εκατομμύρια το 2018. Η δε ετήσια αύξηση της παραγωγής κυμαίνεται τα τελευταία χρόνια από 50 ως 100 εκατομμύρια πρόσθετους τόνους. Δεν φαίνονται ιδιαίτερα “μεταβιομηχανικά” αυτά τα μεγέθη!<br /><br />Από αυτά το 1.807 εκατομμύρια τόνους του 2018, τα 930 εκατ. (πάνω από το 50% της παγκόσμια παραγωγής) παρήχθησαν στην Κίνα. Πρόκειται για φαινόμενο που δεν έχει προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Το μόνο συγκρίσιμο ιστορικό προηγούμενο εντοπίζεται στον 19ο αιώνα, στην ακμή της βικτωριανής Βρετανικής Αυτοκρατορίας, στα 1875. Η βρετανική παραγωγή χάλυβα άγγιξε τότε το 40% της παγκόσμιας.<br /><br />Η διαφορά του τότε με το τώρα βρίσκεται στο ότι στην βρετανική περίπτωση επρόκειτο για μια αιχμή χωρίς διάρκεια, καθότι την ίδια στιγμή έμπαιναν στο παιχνίδι νέοι ανταγωνιστές: οι ΗΠΑ και η Γερμανία πρώτα απ’ όλα. Σήμερα, η κινεζική ηγεμονία σε αυτόν τον τομέα παρουσιάζει μια ανεξάντλητη ως τώρα δυναμική και μάλλον δεν βρισκόμαστε στην αιχμή του φαινομένου.<br /><br />Υπάρχει κάτι περισσότερο. Μετά την Κίνα οι χώρες που ακολουθούν στην παραγωγή χάλυβα, βρίσκονται στην Ασία. Η Ινδία με 106, η Ιαπωνία με 104, η Νότια Κορέα στην 5η θέση με 73 εκατομμύρια τόνους. ΟΙ ΗΠΑ βρίσκονται μόλις στην 4η θέση με 87 και ακολουθεί η Ρωσία με 72 εκατομμύρια τόνους. Εάν ψάχνετε για ευρωπαϊκά κράτη, θα τα βρείτε στην Β’ κατηγορία: η Γερμανία παράγει μια ποσότητα συγκρίσιμη με την παραγωγή της Τουρκίας (42 έναντι 37 εκατομμύρια τόνους αντίστοιχα και η Ιταλία βρίσκεται πολύ πιο πίσω από τη Βραζιλία (25 έναντι 35 εκατομμύρια αντίστοιχα). Στην ίδια απόσταση βρίσκεται η Γαλλία, πίσω από το Ιράν (15 έναντι 25 εκατομμύρια αντίστοιχα). Για να τελειώνουμε, το Βιετνάμ παράγει περισσότερο χάλυβα από τον Καναδά.</div><div><br />Επιστροφή στην ιστορική κανονικότητα<br /><br />Θα μπορούσαμε να εξετάσουμε μια σειρά από άλλα στρατηγικά-κομβικά προϊόντα. Για το ζήτημα που εδώ μας απασχολεί θα ήταν περιττό. Αρκούν, θεωρούμε τα στοιχεία που παραθέσαμε για να αποτυπώσουν την εικόνα του κόσμου μας και ειδικότερα των ανατροπών που συντελούνται. Ο παλιός Δυτικός Κόσμος, στις δύο συνιστώσες του, ΗΠΑ και Δυτική Ευρώπη, βλέπει την οικονομική του ισχύ και την παραγωγική του δυναμική να συρρικνώνονται.<br /><br />Το πλεονέκτημα που έδωσε σε αυτό το τμήμα της ανθρωπότητας η εμφάνιση του εκρηκτικά ριζοσπαστικού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής εξανεμίζεται. Οι ιστορικές κανονικότητες και ισορροπίες επιστρέφουν δυναμικά στο προσκήνιο. Σε τελευταία ανάλυση, οι τρεις σχεδόν αιώνες απόλυτης παγκόσμιας κυριαρχίας του Δυτικού Κόσμου ήταν μια παρένθεση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Λαμπρή παρένθεση οπωσδήποτε, παρένθεση όμως.<br /><br />Τα παραπάνω είναι αναγκαία για να κατανοήσουμε το υπόβαθρο, πάνω στο οποίο αρθρώνονται οι σημερινές στρατηγικές των δυνάμεων που κανοναρχούν τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Πιο ειδικά, σε ό,τι μας αφορούν η στρατηγική που υιοθετεί και οι στόχοι που επιδιώκει η κυρίαρχη στην περιοχή μας δύναμη, οι ΗΠΑ. Η στρατηγική αυτή έχει ως κύριο παρονομαστή της την ανάσχεση. Την αντιμετώπιση δηλαδή νέων κέντρων ισχύος που αναδύονται τόσο στη λεκάνη του Ειρηνικού, με την καλπάζουσα άνοδο της Κίνας, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, με την άνοδο περιφερειακών δυνάμεων. Πολλές από αυτές τις δυνάμεις ήδη δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν περιθωριακές. Αυτήν την στρατηγική, όμως, θα αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η μετατόπιση του κέντρου βάρους στην Ασία – Επιστροφή στην ιστορική κανονικότητα

Μαργαρίτης Γιώργος Ας ξεκινήσουμε από μακριά. Το μόνο εξάλλου εργαλείο που έχουμε για να ταξινομήσουμε και να κατανοήσουμε τα όσα σήμερα συμ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ελληνισμός και Ρωσία: Ιστορικές προσδοκίες και επώδυνες διαψεύσεις

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2018/04/rosia-emeis.jpg" width="640" /><br /><br /><b>Καραμπελιάς Γιώργος<br /></b>O ελληνισμός διατηρεί μια πολύ παλιά σχέση με τη Ρωσία, πάνω από χίλια χρόνια, από την εποχή του εκχριστιανισμού των Ρώσων από τον Βλαδίμηρο, το 988 μ.Χ. Έκτοτε οι τύχες των δύο λαών συνδέθηκαν στενά, για το καλύτερο ή το χειρότερο. Και οι δύο αντιμετώπισαν τις εισβολές και την επιθετικότητα τόσο των δυτικών, όσο και, κατ’ εξοχήν, των ανατολικών τους αντιπάλων: Στην Ελλάδα, τους σταυροφόρους, από τα δυτικά, και τα τουρκικά φύλα στα ανατολικά, που μετά από απόπειρες τετρακοσίων χρόνων, με αφετηρία το Ματζικέρτ το 1071, θα επιτύχουν την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης.<br /><br />Οι Ρώσοι θα αντιμετωπίσουν και αυτοί μια ανάλογη διττή επιβουλή. Από τους Τεύτονες ιππότες και τους Σουηδούς στα δυτικά και τους τουρκικής καταγωγής Μογγόλους στα ανατολικά. Και τόσο οι Έλληνες, όσο και οι Ρώσοι, δέθηκαν στενά με την Ορθοδοξία, που ταυτίστηκε οιονεί με την εθνική τους ταυτότητα, ενώ η κοινότητα των αντιπάλων τους διαμόρφωσε μία εθνική ευαισθησία ταυτόχρονα αντιδυτική και αντιισλαμική ή αντιτουρκική. Όμως, οι ιστορικές τύχες των δύο λαών υπήρξαν εντελώς διαφορετικές.<br /><br />Οι Ρώσοι, στο κέντρο μίας αχανούς πεδιάδας ηπειρωτικών διαστάσεων, θα συγκροτήσουν ένα ανάλογων διαστάσεων κράτος, το οποίο, από τον Ιβάν τον Τρομερό και στο εξής, θα επεκτείνεται, τόσο προς τα δυτικά, όσο και κυρίως προς τα νότια και τα ανατολικά, υποτάσσοντας και έναν μεγάλο αριθμό τουρκόφωνων και ισλαμικών πληθυσμών γενικότερα. Για πολλούς αιώνες, θα βρεθεί σε ανοικτή αντιπαράθεση με τις δύο μεγάλες ισλαμικές αυτοκρατορίες στα νότια σύνορά της, το Ιράν και κυρίως την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία, τη στιγμή της μεγαλύτερης εξάπλωσής της, έφτανε μέχρι τα νότια σύνορα της τότε Πολωνίας.<br /><br />Από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης, στους πολέμους που ξέσπασαν η Ρωσία θα εκδιώξει την Οθωμανική Αυτοκρατορία από τη νότια Ρωσία και τα βόρεια και βορειοανατολικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Την ίδια στιγμή, οι Έλληνες, ζώντας σε μια εντελώς διαφορετική γεωγραφική πραγματικότητα, στον διάσπαρτο χώρο του Αιγαίου και της ελλαδικής χερσονήσου, θα χάσουν, από τον ενδέκατο μέχρι τον δέκατο τρίτο αιώνα, το μόνο ηπειρωτικό βάθος που διέθεταν, δηλαδή τη Μικρά Ασία. Το επίκεντρο του ελληνισμού θα μεταφερθεί στα στενά όρια της ελλαδικής χερσονήσου, δηλαδή της αρχέγονης κοιτίδας του ελληνικού πολιτισμού. Έτσι κατέστη σχεδόν αναπόφευκτη η υποταγή των Ελλήνων, αρχικώς στους Δυτικούς (μετά το 1204), και στους Οθωμανούς (μετά το 1453).<br /><br />Πλέον, η σχέση Ρώσων και Ελλήνων θα αντιστραφεί και οι τελευταίοι, μετά τον 18ο αιώνα, θα προσβλέπουν σχεδόν αποκλειστικά στους πρώτους για την απελευθέρωση τους. Οι Δυτικοί, αντίθετα, που συγκρούονταν με τους Τούρκους (αρχικώς η Ισπανία και κυρίως η Βενετία) θα πάψουν να αποτελούν αντίπαλο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μπροστά στον “ρωσικό κίνδυνο”, από τον 18ο αιώνα και μετά θα στηρίζουν την ακεραιότητα της τελευταίας. Εξάλλου, η οικονομική ανάπτυξη των Ελλήνων, από τα μέσα του 18ου αιώνα, θα τους μεταβάλει σε άμεσους ανταγωνιστές των Άγγλων και Γάλλων στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Υπό αυτές τις συνθήκες, θα διαμορφωθεί η προσδοκία μιας πιθανής απελευθέρωσης των Ελλήνων στηριγμένης στα ρωσικά στρατεύματα, ενώ οι Ρώσοι θα θεωρούν τους Έλληνες προνομιακούς συμμάχους τους στην προσπάθεια καθόδου τους προς τις “θερμές θάλασσες” και την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, που θα άνοιγε τον δρόμο γι’ αυτές.<div><br />Από τα Ορλωφικά στην Επανάσταση<br /><br />Ωστόσο, η σχέση υπήρξε θεμελιωδώς ανισόμετρη. Η Ρωσία ήταν μία μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη, με τάσεις επέκτασης, ενώ οι Έλληνες παρέμεναν υποτελείς στους Οθωμανούς και εξαρτιόνταν σε μεγάλο βαθμό, ακόμα και οικονομικά, από τη Ρωσία, όπως φάνηκε και στη Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή και στην εγκατάσταση Ελλήνων στη νότια Ρωσία και την Οδησσό.<br /><br />Αυτή η θεμελιακή ανισότητα μεταξύ των δύο λαών θα καταφανεί στους δύο μεγάλους πολέμους εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που επιχείρησε η Ρωσία με τη συνδρομή των Ελλήνων, επί Μεγάλης Αικατερίνης (τέλη 18ου αιώνα): αρχικώς στα Ορλωφικά (1769-1774) και επιγενέστερα στον “Πόλεμο των τριών Ιμπερίων” (Αυστροουγγαρίας και Ρωσίας εναντίον Οθωμανών, 1788-1792).<br /><br />Και στις δύο περιπτώσεις, οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν. Μαζικότερα στην πρώτη με την επανάσταση της Πελοποννήσου και του Δασκαλογιάννη στην Κρήτη, αλλά και στη δεύτερη, κυρίως με τον Λάμπρο Κατσώνη. Ωστόσο, και στις δύο, η ρωσική συμμετοχή υπήρξε πολύ μικρή και η Ρωσία, αφού κέρδισε εδάφη στη Μαύρη Θάλασσα, εγκατέλειψε τους Έλληνες στην τύχη τους, οι οποίοι, ιδιαίτερα στη περίπτωση των Ορλωφικών, υπέστησαν μία κυριολεκτική εκατόμβη, με δεκάδες χιλιάδες θύματα και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες.<br /><br />Κατεδείχθη, λοιπόν, πως ναι μεν οι Ρώσοι αποτελούσαν στρατηγικούς συμμάχους των Ελλήνων, αλλά η σχέση ήταν ανισοβαρής και η συμμαχία έμενε στον αέρα όποτε τα κρατικά συμφέροντα της Ρωσίας το επέβαλλαν. Ακόμα πιο χαρακτηριστική υπήρξε η σχέση Ελλήνων και Ρώσων λίγο πριν και κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης.<br /><br />Η Ρωσία, ιδιαίτερα η νότια και οι ηγεμονίες της Μολδοβλαχίας, αποτέλεσαν τη βάση για την αρχική συγκρότηση της Φιλικής Εταιρείας (που, καθόλου τυχαία, ιδρύθηκε στην Οδησσό). Ωστόσο, με βάση τις ευρύτερες ευρωπαϊκές συμμαχίες της Ρωσίας (ιδιαίτερα μετά τους ναπολεόντειους πολέμους, το 1815), ο τσάρος Αλέξανδρος θα αρνηθεί να υποστηρίξει την Ελληνική Επανάσταση και θα επιτρέψει στα οθωμανικά στρατεύματα να εισέλθουν στη Μολδοβλαχία και να καταστείλουν βίαια τις δυνάμεις του Αλέξανδρου Υψηλάντη, δεδομένου ότι μόνο με αυτή την άδεια επιτρεπόταν η είσοδος του οθωμανικού στρατού στις ηγεμονίες.</div><div><br />Ο φόβος των Ρώσων<br /><br />Ο φόβος των Ρώσων να εμπλακούν ενεργά στην Ελληνική Επανάσταση είχε τρεις βασικές αφετηρίες:<br /><br />Πρώτον, στα πλαίσια της Ιεράς Συμμαχίας, τον γενικότερο φόβο των επαναστάσεων από τις ευρωπαϊκές αριστοκρατίες, μετά το τέλος των ναπολεόντειων πολέμων (1815) και τις επαναστατικές εκρήξεις στην Ιταλία, την Ισπανία και αλλού.<br />Δεύτερον, τη συμμετοχή της Ρωσίας στη πολιτική της Ιεράς Συμμαχίας και ιδιαίτερα του Μέτερνιχ ενάντια στην αποδυνάμωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.<br />Τρίτον, στον φόβο της όξυνσης των σχέσεων με τους τουρκόφωνους και μουσουλμανικούς πληθυσμούς στο εσωτερικό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (παράγοντας που συνήθως αγνοείται για την εκτίμηση της ρωσικής πολιτικής από τότε μέχρι σήμερα, και τον οποίο είχε αποκαλύψει ο τσάρος Αλέξανδρος στον Καποδίστρια από το 1815).<br /><br />Το αποτέλεσμα ήταν ότι, η Ελληνική Επανάσταση, όχι μόνο έμεινε αβοήθητη από τους Ρώσους, αλλά και η στάση της ουδετερότητας, που κράτησε η Ρωσία μέχρι το 1826 και τον θάνατο του τσάρου Αλεξάνδρου, υποχρέωσε σε μεγάλο βαθμό τους Έλληνες να στραφούν προς την Αγγλία για στήριξη, γεγονός που θα οδηγήσει και στο «ψήφισμα της υποτέλειας» του 1825.<br /><br />Θα χρειαστεί να ανέβει στην εξουσία ο τσάρος Νικόλαος, ώστε η Ρωσία, μπροστά στον κίνδυνο να στραφούν οι Έλληνες οριστικά προς τους Αγγλογάλλους, να μεταβάλει την πολιτική της και να πιέσει προς τη κατεύθυνση μίας ενεργότερης αντιμετώπισης των Οθωμανών, με πρώτο απτό αποτέλεσμα τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου και στη συνέχεια τον ρωσοτουρκικό πόλεμο που το 1829 (με τα ρωσικά στρατεύματα στις πόρτες της Αδριανούπολης) θα υποχρεώσει τον σουλτάνο να αναγνωρίσει την ελληνική ανεξαρτησία.<br /><br /></div><div>Από τον Κριμαϊκό πόλεμο στον πανσλαβισμό<br /><br />Για ορισμένες δεκαετίες, η Ρωσία θα λειτουργεί υποστηρικτικά προς τις ελληνικές διεκδικήσεις και ο βασιλιάς Όθωνας θα μετακινηθεί προς τη ρωσική πλευρά, με αποτέλεσμα να προκαλέσει τη μήνιν των Άγγλων και των Γάλλων. Αυτοί θα πραγματοποιήσουν εισβολή και κατοχή στην Ελλάδα (1854-1857) στο πλαίσιο του Κριμαϊκού Πολέμου, υποχρεώνοντας την ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλείψει τις εξεγέρσεις στην Ήπειρο και τη Θεσσαλία. Επιπλέον, την υποχρέωσαν να τους ακολουθήσει στη συμμαχία τους με την Οθωμανική Αυτοκρατορία εναντίον της Ρωσίας.<br /><br />Έκτοτε, η ρωσική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα θα μεταβληθεί άρδην για πολλές δεκαετίες. Στο πλαίσιο του πανσλαβισμού, που πλέον έχει εδραιωθεί, καθώς και της ενίσχυσης των εθνικών ταυτοτήτων των σλαβικών λαών (ιδιαίτερα της Βουλγαρίας), η ρωσική πολιτική θεωρεί τους Έλληνες ταυτισμένους με τη Δύση και υποστηρίζει τον βουλγαρικό εθνικισμό και επεκτατισμό, όχι μόνο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά και εναντίον των Ελλήνων.<br /><br />Τότε και παραχώρησε όλη τη βόρεια Ελλάδα στους Βουλγάρους με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, μετά τη συντριπτική ήττα των Οθωμανών στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-1878. Παρ’ ότι αυτή η συνθήκη θα αναιρεθεί με τη Συνθήκη του Βερολίνου λίγους μήνες αργότερα, η Βουλγαρία θα ενισχυθεί και η Ρουμανία θα καταστεί ανεξάρτητη. Τα νέα αυτά κράτη, σε συνεργασία με τους Ρώσους, θα εκδιώξουν ή θα περιορίσουν τους ελληνικούς πληθυσμούς.<br /><br />Έτσι η Ρωσία, από “προαιώνιος” προστάτης των Ελλήνων και των ορθοδόξων, θα μετακινηθεί προς μία πανσλαβιστική πολιτική, η οποία θα διαρκέσει για αρκετές δεκαετίες, μέχρις ότου οι Βούλγαροι εγκαταλείψουν τη Ρωσία και συμμαχήσουν με τους Γερμανούς (πριν και κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου). Με άλλα λόγια, αυτό που καταδείχτηκε ήταν πως η Ρωσία δεν ακολουθούσε μία πολιτική υπαγορευμένη κυρίως από την πολιτιστική και θρησκευτική συνάφεια με τους Έλληνες, αλλά, πολύ περισσότερο, με βάση τα άμεσα κρατικά συμφέροντά της και εν μέρει με τη φυλετική συνάφεια των Ρώσων με άλλους σλαβικούς πληθυσμούς. Αυτό παρ’ ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού παραμένει φιλορωσική.<br /><br />Οι Ρώσοι δεν ασκούν, όπως συνήθως συμβαίνει με τις μεγάλες δυνάμεις, μία πολιτική στηριγμένη, πρωτίστως, στη πολιτισμική συνάφεια, αλλά στα στενά κρατικά τους συμφέροντα και έτσι δημιουργείται μία παράδοξη συνθήκη, που μοιάζει να συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι Ρώσοι αντιμετωπίζουν τους Έλληνες ως μία φιλοδυτική κρατική οντότητα, ενώ οι Δυτικοί, από την πλευρά τους, δυσπιστούν απέναντι στους Έλληνες, τους οποίους θεωρούν φιλορώσους και ταυτισμένους μαζί τους, λόγω Ορθοδοξίας!<br /><br />Γι’ αυτό, ακόμα και μέχρι σήμερα, όλες οι δυτικές πρεσβείες παρακολουθούν με ιδιαίτερη επιμονή τα τεκταινόμενα στο Άγιον Όρος, και όπως ο Χάντιγκτον, θα κατατάσσουν τους Έλληνες πολιτισμικά στον ίδιο χώρο με τη Ρωσία. Η τελευταία μεγάλη αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπήρξε η σύγκρουσή τους κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, μέχρις ότου η επανάσταση των μπολσεβίκων και η κατάρρευση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας οδηγήσουν σε μία πρόσκαιρη συμμαχία μεταξύ τους και ταυτόχρονα σε αντιπαράθεση με την Ελλάδα, που ήταν σύμμαχος της Αντάντ.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ελληνισμός και Ρωσία: Ιστορικές προσδοκίες και επώδυνες διαψεύσεις

Καραμπελιάς Γιώργος O ελληνισμός διατηρεί μια πολύ παλιά σχέση με τη Ρωσία, πάνω από χίλια χρόνια, από την εποχή του εκχριστιανισμού των Ρώσ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ξημερώνει «Μαύρη Δευτέρα» για την Τουρκία

<img height="400" src="https://www.moneyreview.gr/wp-content/uploads/2021/01/turkeyREUTERS-768x480.jpg" width="640" /><br /><br />Μπροστά σε μία νέα νομισματική κρίση βρίσκεται η Τουρκία, έπειτα από την απόφαση-σοκ του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να απολύσει τον κεντρικό τραπεζίτη Νατσί Αγκμπάλ, μόλις τέσσερις μήνες αφότου ανέλαβε. «Είναι σαφές ότι ο πρόεδρος δεν μπορούσε να πάει κόντρα στις ανορθόδοξες οικονομικές απόψεις του άλλο», όπως εξηγεί ο οικονομολόγος της Capital Economics, Τζέισον Τάβεϊ. Οι εξελίξεις προβλέπονται ραγδαίες, καθώς οι αναλυτές εκτιμούν ότι η τουρκική λίρα θα σημειώσει βουτιά έως και 15% με το άνοιγμα των αγορών, τη Δευτέρα. <br /><br />«Αυτή η απόφαση είναι σχεδόν τόσο κακή όσο το Brexit, με την έννοια ότι είναι η χειρότερη απόφαση δημόσιας πολιτικής που μπορώ να θυμηθώ στην ιστορία της χώρας», λέει ο Τιμ Ας, στρατηγικός αναλυτής της Bluebay Asset Management. «Οι αγορές θα εκφράσουν τις απόψεις τους τη Δευτέρα και πιθανότατα θα είναι μία αρνητική αντίδραση», τονίζει. <br /><br />Η ξαφνική απομάκρυνση του Αγκμπάλ ήρθε έπειτα από την αύξηση των επιτοκίων της τουρκικής λίρας κατά 200 μονάδες βάσης την Πέμπτη, η οποία ήταν διπλάσια από ό,τι περίμεναν οι αναλυτές. Ως γνωστόν, ο Ερντογάν υποστηρίζει την αντισυμβατική θεωρία ότι τα υψηλά επιτόκια προκαλούν πληθωρισμό και συνηθίζει να επικρίνει την κεντρική τράπεζα εδώ και χρόνια, κάθε φορά που θεωρεί ότι το κόστος δανεισμού είναι πολύ υψηλό. <br /><br />Κατά τη σύντομη θητεία του, ο Αγκμπάλ αύξησε τα επιτόκια της λίρας συνολικά κατά 875 μονάδες βάσης (στο 19%, τα υψηλότερα επίπεδα ανάμεσα σε όλες τις μεγάλες οικονομίες), ενισχύοντας την κατεστραμμένη εμπιστοσύνη των επενδυτών. Επί των ημερών του, η λίρα ενισχύθηκε κατά 18%, καθώς δημιουργήθηκαν στην αγορά προσδοκίες για μία πιο ορθόδοξη νομισματική πολιτική. <br /><br />Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, η λίρα είναι ανάμεσα στα νομίσματα που πλήττονται περισσότερο από την αύξηση στις αποδόσεις των αμερικανικών ομολόγων, σημειώνοντας πτώση άνω του 7% από τα μέσα του Φεβρουαρίου. Με τον πληθωρισμό να φτάνει το Φεβρουάριο στο 16%, ο κεντρικός τραπεζίτης απάντησε με μία αύξηση των επιτοκίων διπλάσια από εκείνη που περίμενε η αγορά, σε μία προσπάθεια να ανακόψει την πτώση του νομίσματος και την αύξηση των τιμών. <br /><br />Αμέσως, ο Ερντογάν αντέδρασε απομακρύνοντας τον τρίτο κεντρικό τραπεζίτη σε διάστημα δύο ετών και διορίζοντας τον Σαχάπ Καβτζίογλου, πρώην βουλευτή του κόμματός του και τραπεζίτη της Halkbank, καθηγητή τραπεζικής στο Marmara University της Κωνσταντινούπολης, αρθρογράφο της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Yeni Safak και γνωστό υπέρμαχο των χαμηλών επιτοκίων. <br /><br />«Αυτή η απόφαση δείχνει την αλλοπρόσαλλη φύση των αποφάσεων πολιτικής στην Τουρκία, ειδικά στα νομισματικά θέματα», σημειώνει ο Κιστιάν Μάτζιο της TD Securities, σύμφωνα με τον Guardian, και προβλέπει ότι η λίρα θα ανοίξει με πτώση 10-15% τη Δευτέρα. <br /><br />Ο Τάβεϊ της Capital Economics θυμίζει ότι την τελευταία φορά που ο Ερντογάν απέλυσε τον κεντρικό τραπεζίτη, τον Ιούλιο του 2019, η λίρα έπεσε κατά 3% έναντι του δολαρίου. «Η πτώση θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη αυτή τη φορά», γράφει σε ανάλυσή του. <br /><br />Και εξηγεί ότι το ζήτημα είναι πολύ μεγαλύτερο από την όποια πτώση της Δευτέρας, καθώς υπάρχει πλέον ένας υπαρκτός κίνδυνος η Τουρκία να οδεύει προς μία κανονική κρίση πληρωμών. Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών διευρύνθηκε στο 5% του ΑΕΠ πέρυσι και τα βραχυπρόθεσμα εξωτερικά χρέη διαμορφώνονται περίπου στα 180 δισ. δολάρια (25% του ΑΕΠ), εξηγεί. Την ίδια στιγμή, τα αποθεματικά σε ξένο νόμισμα έχουν σε μεγάλο βαθμό εξαντληθεί, καθώς σήμερα δεν ξεπερνούν τα 11 δισ. δολάρια (1,5% του ΑΕΠ) και είναι πολύ χαμηλότερα σε σχέση με τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση του 2018. <br /><br />Εάν μία κρίση ισοζυγίου πληρωμών χτυπήσει τώρα, οι τράπεζες της Τουρκίας είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση για να την αντιμετωπίσουν από ό,τι ήταν κατά τη διάρκεια της κρίσης του 2018, τονίζει η Capital Economics. <br /><br />«Η τελική επισήμανση που πρέπει να γίνει είναι ότι αυτή η υπόθεση έχει και μία πολιτική πλευρά. Η στροφή πολιτικής του Νοεμβρίου φάνηκε να είναι το αποτέλεσμα εντεινόμενων ανησυχιών μέσα στο κόμμα του Ερντογάν για την οικονομική διαχείριση. Η απόλυση του διοικητή Αγκμπάλ κινδυνεύει να διχάσει το κόμμα, το οποίο έχει ήδη δει αρκετούς μεγάλους παίκτες να αποχωρούν τα τελευταία χρόνια», καταλήγει ο Τάβεϊ. <div><br /></div><div><a href="https://www.moneyreview.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ξημερώνει «Μαύρη Δευτέρα» για την Τουρκία

Μπροστά σε μία νέα νομισματική κρίση βρίσκεται η Τουρκία, έπειτα από την απόφαση-σοκ του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να απολύσει τον κεντρικό τραπ...

Διαβάστε την συνέχεια