Οι Ταλιμπάν της Καρπάθου.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5W-CXYxR1AJ9YX-FD-o9CYYd4S420PHsdT9i8XKkzSp22uubLQC-zmiVI5BmZu852_lHR9OFqO32B7rh8iwdEsmLSeBTMs2jqofaLzPhupst7YTPrI3Fj93vOhF18qOusf7-rGGO5xMqG/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF381.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5W-CXYxR1AJ9YX-FD-o9CYYd4S420PHsdT9i8XKkzSp22uubLQC-zmiVI5BmZu852_lHR9OFqO32B7rh8iwdEsmLSeBTMs2jqofaLzPhupst7YTPrI3Fj93vOhF18qOusf7-rGGO5xMqG/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF381.jpg" /></a></div> <br /> Mια βουτιά στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο<br /> <br /> <b><span style="color: #990000;">του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου</span></b><br /> Τον Σεπτέμβριο του 2001, η τρομοκρατική επίθεση κατά των Δίδυμων Πύργων και του Πενταγώνου «πάγωσε» την ανθρωπότητα (μαζί και την Ελλάδα), βυθίζοντας σε πρωτοφανή τρόμο τους μεν για το τι μπορεί να κάνουν οι τρομοκράτες, τους δε για το τι μπορεί να κάνει η Αμερική σε απάντηση του πλήγματος που δέχτηκε. Ο φόβος αγκάλιασε τον πλανήτη. Δεν υπήρχε σχεδόν πολιτικός στον κόσμο, που να μην έσπευσε να συλλυπηθεί τις ΗΠΑ και να εκφράσει τη συμπαράστασή του με τους πιο δραματικούς τόνους. «Είμαστε όλοι Αμερικανοί», διακήρυσσε ο διευθυντής της γαλλικής Μοντ Κολομπανί και το ίδιο επανελάμβανε στην Αθήνα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που δεν θα χρειαζόταν βέβαια καμιά τρομοκρατική επίθεση για να το πει, απλώς αυτή του έδωσε το πρόσχημα και την αφορμή που χρειαζόταν.<br /> <br /> ‘Άλλη άποψη σχεδόν δεν υπήρχε στα παγκόσμια Μέσα και την παγκόσμια πολιτική. Ελάχιστοι αποτολμούσαν να θέσουν καν το ερώτημα του τι σκέφτονταν πραγματικά οι κάτοικοι του πλανήτη ή να διερωτηθούν για το κατά πόσο η τρομοκρατική επιχείρηση μπορούσε να εξηγηθεί ενδεχομένως, έστω μερικά, από την ίδια την πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και παγκοσμίως.<br /> <br /> Τώρα βέβαια, είναι τελείως συζητήσιμο αν οι δηλώσεις των ηγετών αντανακλούσαν όντως το τι σκέφτονταν οι λαοί. ‘Ένα εμπεριστατωμένο άρθρο της παρισινής Λιμπερασιόν (17.9.2001) με προσεκτική καταγραφή των παγκόσμιων αντιδράσεων, φανέρωνε στον προσεκτικό παρατηρητή ότι, πίσω από την ένταση έως υστερία της παγκόσμιας «αντιτρομοκρατικής ομοφωνίας», παρέμεναν σοβαρότατες ενστάσεις για τον παγκόσμιο ρόλο των ΗΠΑ. Αργότερα, θα προστεθούν και οι αμφιβολίες για το τι πραγματικά έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου – ιδίως το αναπάντητο ερώτημα για ποιο λόγο, ενώ οι κρατικές αρχές είχαν μια τέτοια πληθώρα πληροφοριών για τις επικείμενες επιθέσεις, δεν έκαναν σχεδόν τίποτα για να τις εμποδίσουν.<br /> <br /> ‘Ότι όμως και αν συνέβη τον Σεπτέμβριο του 2001, οι επιπτώσεις των επιθέσεων είχαν κολοσσιαία σημασία και άλλαξαν τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας κατά τρόπο που μπορεί να συγκριθεί π.χ. με τη φωτιά στο Ράιχσταγκ, με το ψευτο-πραξικόπημα του 1991 στην ΕΣΣΔ και άλλα. Επέτρεψαν στους αμερικανούς νεοσυντηρητικούς να ξεκινήσουν σειρά πολέμων στη Μέση Ανατολή, που κατέστρεψαν όλη αυτή την περιοχή του κόσμου και συνεχίζονται και σήμερα, υπό άλλη μορφή, κατά της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράν, της Χεζμπολά κλπ. Ταυτόχρονα, επέτρεψαν στις ολοκληρωτικές δυνάμεις στο εσωτερικό της Δύσης να κάνουν γιγαντιαία βήματα για τον έλεγχο των κοινωνιών μας, καθιστώντας σταδιακά τραγική φάρσα την αστική δημοκρατία, όπως τη γνωρίσαμε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.  <br /> <br /> Εκείνη τη χρονιά άργησα να πάρω τις διακοπές μου. ‘Ηταν Οκτώβρης όταν έφτασα στην Κάρπαθο. Λίγες ώρες μετά την προσγείωσή μου, η Αμερική απαντούσε ξεκινώντας με μαζικούς βομβαρδισμούς του Αφγανιστάν την απάντησή της. Ακόμα και στην Κάρπαθο, το νευρικό μου σύστημα προσελάμβανε στην ατμόσφαιρα την απίθανη, παγκόσμια ένταση του Αρμαγεδδώνα που ξερνούσε φλόγες σαν τα τέρατα της αποκάλυψης.<br /> <br /> Δε μουρχόταν βολικό, στις συνθήκες αυτές, να αναζητήσω ξαπλώστρα και να διαβάζω αστυνομικά. Ο ρεπόρτερ μέσα μου πήρε λοιπόν ένα μπλοκάκι και, όπου πήγαινε, έπιανε κουβέντα με τους ντόπιους, προσπαθούσε να τους βγάλει αυτό που σκεφτόταν και κατέγραφε ότι φαινόταν πιο σημαντικό στις αντιδράσεις. Τα αποτελέσματα με σόκαραν. Φεύγοντας από την Κάρπαθο και την Κάσο, έγραψα ένα σύντομο ρεπορτάζ, που η εφημερίδα μου βέβαια δεν τόλμησε να δημοσιεύσει, φοβούμενη μήπως παρεξηγηθεί στο κλίμα της εποχής. Το ξαναβρήκα τις προάλλες και σκέφτηκα ότι παρουσιάζει ίσως ένα ενδιαφέρον που ξεπερνάει τα στενά πλαίσια της τότε συγκυρίας – συνιστά κατά τη γνώμη μου ένα ντοκουμέντο για τη βαθύτερη κοσμοαντίληψη του ‘Ελληνα που, κι εγώ ο ίδιος δεν θα μπορούσα να φανταστώ αν είχα μείνει στην Αθήνα. Γι’ αυτό και θεώρησα ότι ίσως δεν είναι άσκοπο να το δημοσιεύσω, με τη μορφή ακριβώς που γράφτηκε τότε, παρά τον χρόνο που πέρασε.<br /> <br /> Η αντίσταση της Ανεμόεσσας<br /> <br /> «Καλώς ήρθατε στον δροσερό αέρα», μας υποδέχεται ο μαγαζάτορας στα Σπα της Καρπάθου και προσθέτει: «στον καθαρό αέρα χωρίς άνθρακα» (1).<br /> Εδώ και μέρες το φάντασμα του Οσάμα Μπιν Λάντεν περιπλανιέται πάνω από το νησί. «Σιγά μην τον πιάσουνε», λέει ο Βασίλης, καθώς η τηλεόραση μεταδίδει κάποιες φήμες για σύλληψη του ‘Αραβα. «Εσύ ποιόν υποστηρίζεις;», τον ρωτάω προκλητικά. Αυτός κρύβει την ανεπαίσθητη αμηχανία του πίσω από τη σταθερότητα της απάντησής του: «Εγώ υποστηρίζω τον Μπιν Λάντεν».<br /> <br /> Στο Εμπορειό, το λιμανάκι της διπλανής Κάσου, η μέρα έφυγε. Ο ψαράς που μόλις γύρισε από τη θάλασσα, αποσταίνει στο μαγαζί ρίχνοντας καμιά ματιά στο χαζοκούτι που διηγείται τα πασοκικά. ‘Όταν ακούει για το Αφγανιστάν το μάτι του κολλάει στην οθόνη. Σιγανές βλαστήμιες βγαίνουν από το στόμα του, καθώς η τηλεόραση κάνει λόγο για βομβαρδισμούς στα νοσοκομεία. Καθώς πίνω τον καφέ μου στο «Ακταίο», στο λιμάνι της Καρπάθου, σχηματίζω την εντύπωση ότι πρέπει να βρίσκομαι στο Πακιστάν, ακούγοντας τον καλοστεκούμενο κύριο στο τραπέζι δίπλα μου να συνοψίζει δυνατά μια συζήτηση που βαστάει ώρα αναφωνώντας: «Οι Αμερικανοί είναι οι τρομοκράτες». Λίγο αργότερα, μια γυναίκα που τρώει μόνη της ακούγοντας τηλεόραση, σε ένα διάλειμμα της δουλειάς της, φωνάζει σε μια γειτόνισσα που περνάει: «Σκοτώσανε διακόσιους γιατί ήταν Μουσουλμάνοι»! Καλομίλητος κι ευγενικός, ο Μιχάλης, ακούγοντάς μας να μιλάμε για το αν πιάστηκε ή δεν πιάστηκε τελικά ο Μπιλ Λάντεν, λέει «να τον φέρουμε εδώ» και κυττάει γελώντας τα υψώματα γύρω του.<br /> <br /> Το «εδώ» του κυρ-Μιχάλη είναι η ‘Ολυμπος, στριμωγμένη στην κορφή της Καρπάθου. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι αυτό εν πολλοίς συνέβη εξαιτίας των επιδρομών των Αράβων, όλο και πυκνότερων από τον 5^ο αιώνα. Τα σπίτια και οι μύλοι της, θαρρείς, γαντζώθηκαν στις πέτρες, να μην τα πάρουν οι αέρηδες που λυσσομανάνε στην Ανεμόεσσα του Ομήρου, τρυπωμένα ανάμεσα στα σύννεφα που μπαινοβγαίνουν στα καλντερίμια της. Μόνο ένας άθλιος χωματόδρομος – και το καϊκι – συνδέουν το χωριό με το υπόλοιπο νησί. Η ομορφιά και η ιστορία του αντιστέκονται, αφομοιώνουν το τσιμέντο που ορμά, εδώ, όπως και σε όλη την Ελλάδα, να την τελειώσει.<br /> <br /> Δεν αντιστέκεται μονάχη της η ομορφιά – είναι κι οι άνθρωποι που εδώ κρατάνε καλύτερα στην Κίρκη της παγκοσμιοποίησης, που αγωνίζεται να μας γουρουνοποιήσει. Αφήνουνε τα κλειδιά στις πόρτες, σε χαιρετάνε πρόθυμα και σε καλάνε στο σπιτικό τους, δεν κυττάνε τον ξένο μόνο και πάντα στην τσέπη. Εδώ δεν θα ακούσεις τον διαρκή θόρυβο των ΙΧ που έγιναν από εθνικό μας όνειρο, ο εθνικός μας εφιάλτης.<br /> <br /> Βέβαια, όπως μου εξομολογείται η γιαγιά στο Λευκό, «όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. ‘Αμα ο ‘Ελληνας βγάλει μια δραχμή, νομίζει ότι έγινε κάποιος». Και στην Κάρπαθο, η συμπαθής τάξη των αλλοδαπών χειρονακτών έχει αρχίσει να απαλλάσσει τους ντόπιους από το μόχθο και μαζί από την ανθρωπιά τους, το φαινόμενο είναι όμως ακόμα στην αρχή του. Αλβανοί, Αιγύπτιοι και διάφοροι άλλοι αναζητούν τα προς το ζην στο μικρό ακριτικό νησί – ακόμα και μια Τατζίκα βρήκα από τη Σαμαρκάνδη. Δεν μιλάει γρι ελληνικά και παθαίνει σοκ όταν της μιλάω ρώσικα – δυο μήνες είχε να μιλήσει με άνθρωπο. Το «Γραφείο» στην Τασκένδη της παρουσίασε δύο επιλογές, Ελλάδα ή Κορέα. Αυτή διάλεξε την Ελλάδα και πρέπει να δουλέψει ένα χρόνο για να τους ξεπληρώσει. Και στην Κάρπαθο βρίσκει κανείς λογής-λογής επιδοτούμενους και μικρομεσαίους διαπλεκόμενους-κομπιναδόρους, τα λεφτά όμως είναι λίγα, ο τόπος φτωχός, αναλόγως και η διαφθορά.<br /> <br /> Καρπάθιοι και Κασσιώτες δεν χρειάζονταν την προτροπή του κ. Μητσοτάκη να «γίνουμε όλοι Αμερικανοί». Η φτώχεια τους έσπρωξε προ πολλού στη μετανάστευση, προς αναζήτηση καλύτερης μοίρας. Οι «Αμερικανοί της Καρπάθου» όμως παρέμειναν παιδιά του Αβραάμ, κοινού προγόνου των τριών μονοθεϊσμών της Μεσογείου. Εξηγούν με την Παλαιά Διαθήκη τη φωτιά που έκαψε το Μανχάτταν: «Μάχαιραν έδοκες, μάχαιραν θα λάβεις».  <br /> <br /> Η Κάσος είναι το νησί-ήρωας της επανάστασης του ’21. Τόκαψαν με προδοσία οι Τουρκοαιγύπτιοι το 1823. Ο γλυκός μαγαζάτορας έχει πιεί λίγο παραπάνω κι η πίκρα βγαίνει ευκολότερα από μέσα του. Με κόπο συγκρατεί τους λυγμούς του, καθώς αναθυμάται το πρώτο μπάρκο στα 15 του, τη μάνα του που δεν νοιάστηκε πως θα περνούσε, τα νοτισμένα από τα δάκρυα γράμματα που της έστελνε και τάχει ακόμα η γερόντισσα. Μόνο οργή έχει για τους 300 της Πλατείας Συντάγματος, που ξέχασαν το νησί του κι έρχονται μόνο στις επετείους να φάνε και να πιούνε. Μπάρκαρε ναυτικός, πήγε στην Αυστραλία, τρία χρόνια λαθρομετανάστης και πέντε νόμιμα στην Αμερική, ώσπου να πάρει την πολυπόθητη υπηκοότητα. <br /> <br /> «Εσύ με ποιόν είσαι; Με τους Αμερικανούς ή με τον Μπιν Λάντεν;», τον ρωτάω ευθέως κι ο πολυμήχανος Οδυσσέας το πάει από δω, το πάει από κει, ώσπου να καταλήξει, «στριφογυριστά», σε μια σαφή εν τη ασαφεία της απάντηση. «Εγώ είμαι Αμερικανός υπήκοος», αρχίζει την απάντησή του, συνεχίζει μια ιστορική ανασκόπηση της … ακμής και παρακμής των Αυτοκρατοριών, που θα τη ζήλευε και ο Πωλ Κένεντι, για να καταλήξει: «Σκέψου το για μια στιγμή. ‘Ενας άνθρωπος, τι έκανε στους, στους, πώς να το πω μωρέ, στους … παντοκράτορες. Το χωράει ο νους σου; ‘Ενας άνθρωπος μόνος του. Οι Ρώσοι είναι κάτω, οι Κινέζοι τρώνε με τα …, πως τα λένε μωρέ, με τα … ξυλάκια τους κι αυτός, ένας άνθρωπος, είδες τι έκανε στην υπερδύναμη, με τους δίδυμους; Χέστηκαν απάνω τους οι Αμερικανοί» λέει και η αγαλλίαση που διαγράφεται στο πρόσωπό του είναι πιο εύγλωττη από τα λόγια του. <br /> <br /> Πρώην ναυτικός και «παλαιοπασόκος» στα φρονήματα, ο μαγαζάτορας στο Λευκό είναι από τους ελάχιστους Καρπαθιώτες που ασκούν «πολιτική κριτική» στον Μπιν Λάντεν. Δεν αμφισβητεί ηθικά το δικαίωμα των τρομοκρατών να πλήξουν αμάχους, εκφράζει σεβασμό στην … πολεμική αρετή τους, αλλά εκτιμά ότι έπρεπε να διαλέξουν τον ίδιο τον …Λευκό Οίκο για την επίθεσή τους, ώστε να μη δώσουν «προσχήματα» στην Ουάσιγκτον για την αντιτρομοκρατική της σταυροφορία!<br /> <br /> Στους καφενέδες της Καρπάθου η γεωπολιτική επισκίασε τώρα το ενδιαφέρον για τον Ολυμπιακό. Οι Καρπαθιώτες ακούνε, όπως και οι υπόλοιποι ‘Ελληνες, τις βαθυστόχαστες αρλούμπες των τηλεοράσεων, διαβάζουν, όχι συχνά, τους καθώς πρέπει αρθρογράφους των αθηναϊκών εφημερίδων, όλα αυτά όμως ελάχιστα μοιάζουν να τους επηρεάζουν. Ο τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός κατακεραυνώνει, από πρωίας μέχρι εσπέρας, τον Πρόεδρο Μπους.<br /> <br /> «Δεν γίνονται όλα αυτά για τον Μπιν Λάντεν. Γίνονται για τα πετρέλαια που θέλουν να βάλουνε στο χέρι οι Αμερικανοί. Αλλά θέλουνε να πάνε εκεί και για να έχουνε στο χέρι τη Ρωσία. Γιατί η Ρωσία είναι κάτω, δεν μπορούνε όμως να τη νικήσουνε. Ας όψεται ο Γκορμπατσώφ που τα ξεκίνησε όλα αυτά. Ποιος ξέρει τι ανταλλάγματα πήρε κι αυτός», μας λέει, τρώγοντας τις μακαρούνες του, ο πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης Βασίλης. Αγράμματος και πρωτόγονος στις εκφράσεις του, αυτός ο ψαράς δεν φαίνεται να υστερεί ουδόλως του Τσάταμ Χάουζ ή του Μπρζεζίνσκι, ως προς την κατανόηση της στρατηγικής σημασίας του Αφγανιστάν και της Κεντρικής Ασίας για την παγκόσμια κυριαρχία – σε αντίθεση με τους ηλίθιους ημιμαθείς που, παριστάνοντας τους «ειδικούς» και τους «γεωπολιτικούς», «στελεχώνουν» τα «στρατηγικά ινστιτούτα» μας, προσπαθώντας να αντιγράψουν, σε μόλις υποφερτά ελληνικά, τις «οδηγίες» και «αναλύσεις» του ΝΑΤΟ και των φίλων του. <br /> <br /> Οι δημοσκόποι δεν ρωτάνε τους ‘Ελληνες αν είναι με τους Αμερικανούς ή με τον Μπιν Λάντεν, υποθέτω γιατί ξέρουν την απάντηση. Διαβάζω πάντως στην εφημερίδα ότι το 57% του ελληνικού πληθυσμού θεωρεί «άδικο» τον πόλεμο και έχει «αρνητική γνώμη» για τις ΗΠΑ. Καλώς. Διερωτώμαι όμως που είναι το … υπόλοιπο 43%, που τρύπωσε και δεν μπορώ να το συναντήσω; Δεκαπέντε μέρες που γύρισα όλη την Κάρπαθο και την Κάσσο, μόνο δυο φορές συνάντησα οπαδούς της αμερικανικής πολιτικής. Τη μια ήταν μια παρέα συνταξιούχοι στο καφενείο της Κάσσου που έβριζαν τον Μπιν Λάντεν γιατί ξοδεύει, ο «σημασμένος», τα λεφτά του στην τρομοκρατία, αντί να βοηθάει τους Αφγανούς. Την άλλη, ήταν ένας τύπος στο Μεσοχώρι πούβλεπε με τους άλλους τον Τέρενς Κουίκ να αραδιάζει από τηλεοράσεως βόμβες, άνθρακες, τρομοκρατία κάθε είδους, διαδηλώσεις στο Πακιστάν κλπ., και σχολίαζε: «Κύττα τους άθλιους. Δεν έχουν τι να κάνουν κι αφήνουν γένεια». ‘Εβλεπε Μουσουλμάνους διαδηλωτές και πέταγε σπόντες: «κύττα αθλιότητα». ‘Οσο οι άλλοι θαμώνες δεν τούδιναν σημασία, τόσο αυτός ξεθάρρευε εκλαμβάνοντας τη σιωπή ως συγκατάθεση: «Δεν ήταν μόνο Αμερικανοί στους πύργους, ήτανε και 300 ‘Ελληνες». Κάποιος τον βαρέθηκε στο τέλος να τον ακούει και τούπε: «’Ακου να δεις, δεν είναι μαλάκας ο άλλος να πέσει πάνω στον τοίχο. Τούχαν πιάσει τον κόλο. Δεν το κάνει κανείς αυτό, να πάει να πέσει πάνω στον τοίχο. Οι Αμερικανοί έχουν γαμήσει πολύ κόσμο».<br /> <br /> Θυμάμαι τον φίλο μου τον διπλωμάτη που συνάντησα τυχαία στο αεροδρόμιο (2), πόσο τρομοκρατημένος ήταν με την πιθανότητα να θυμώσει ο (αμερικανός πρέσβης) Μίλερ. Αυτό που με τρομάζει στην Ελλάδα είναι το χάσμα λαού και «ιθυνόντων». Φυσικά δεν μπορεί να βγει η κυβέρνηση και οι πολιτικοί, σε μια τέτοια κατάσταση, και να πει αυτά που λέει ο κόσμος. Αντί όμως να ντρέπονται για τον λαό τους, καλύτερα είναι να εκμεταλλευτούν ως διαπραγματευτικό χαρτί τις πεποιθήσεις των Ελλήνων. Αυτό βέβαια προϋποθέτει υποκείμενα με αυτοεκτίμηση, χωρίς τον απίστευτο βαθμό διαφθοράς και αμορφωσιάς των δικών μας και με μια αίσθηση πατριωτισμού και ιστορικότητας.<br /> <br /> Συνήθως, ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα αποδίδεται στην πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στη χώρα μας, στην αποφασιστικότητα της Ουάσιγκτον να ενώσει τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και να προχωρήσει τον εμφύλιο μέχρι το τέρμα του, ξεριζώνοντας ει δυνατόν κάθε επιρροή της αριστεράς και κάθε ανάμνηση της μεγαλειώδους Εθνικής Αντίστασης από τη χώρα, στις διαρκείς επεμβάσεις στην ελληνική πολιτική ζωή που κατέληξαν στη δικτατορία του 1967 και τη διχοτόμηση της Κύπρου. Η ερμηνεία είναι σωστή και προφανής, διερωτώμαι όμως μήπως παραμένει μερική, επιφανειακή.  <span lang="EN-US">H</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">K</span>άρπαθος και η Κάσσος, όπως και όλα τα Δωδεκάνησα, δεν ακολούθησαν την τυπική ιστορική διαδρομή της Ελλάδας – εδώ δεν ήταν δυνατή η Αριστερά ούτε είχαμε εμφύλιο πόλεμο. Κι όμως, τα αντανακλαστικά είναι τα ίδια. Δύο χιλιετίες μιας πολυκύμαντης ιστορίας επηρέασαν βαθιά το <span lang="EN-US">DNA</span><span lang="EN-US"> </span>του ‘Ελληνα, μοιάζουν να του άφησαν μια «παγκόσμια γεωπολιτική συνείδηση», δηλαδή μια συνείδηση των κανόνων και του παιχνιδιού της παγκόσμιας εξουσίας, που δεν τη συναντά κανείς στους περισσότερους λαούς, μαζί και μια προαιώνια «αντιεξουσιαστική» ροπή προς την ελευθερία. Δεν «μασάει» εύκολα τις επίσημες ρητορείες των εξουσιών.<br /> <br /> Η ταύτιση της Ελλάδας με τη Δύση είναι πολύ πρόσφατη. Επί πεντακόσια χρόνια, και παρά τις θρησκευτικές διαφορές, η ιστορία των Ελλήνων και των Αράβων έχει πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία, από όσα νομίζει κάποιος με την πρώτη ματιά. Μοιραζόμαστε την ίδια ανάμνηση αρχαίων και σπουδαίων κρατών και πολιτισμών, μας βασάνισε η υποταγή επί αιώνες στον οθωμανικό ζυγό. Είχαμε τις ίδιες δύσκολες σχέσεις με τους Δυτικούς, που κούρσεψαν την Πόλη προτού στραφούν κατά της Ανατολής, εξίσου περίπλοκες σχέσεις με έναν πολιτισμό πνευματικής και ηθικής αλλοτρίωσης και τεχνολογικού δυναμισμού, στον οποίο προσήλθαμε καθυστερημένοι, εν μέρει δάσκαλο και παράδειγμα, συχνότερα εχθρό και κατακτητή.<br /> <br /> Αυτά σκέφτομαι, μακριά από τα Μέσα της αποβλάκωσης, κυττώντας το μαγευτικό Γιαφάνι, ρουφώντας την ηρεμία του τοπίου και ψάχνοντας στους έξοχους «’Αραβες», του μεγάλου ισλαμολόγου Ζακ Μπερκ, τις ιστορικές και κοινωνικές εξηγήσεις ενός παγκόσμιου δράματος που, νοιώθω, πηγαίνει τώρα σε μεγάλο, πολύχρονο και αβέβαιης κατάληξης παροξυσμό. Ο Ντόναλντ Ράμσφελντ (3) θα προσέφερε ίσως, περισσότερες υπηρεσίες στη χώρα του, αν, εκτός από το να ρίχνει βόμβες, διέθετε και την ικανότητα να σκέφτεται.<br /> <br /> (1) Θυμίζουμε ότι τότε, εκτός των άλλων, υπήρξε και η υπόθεση της διαρροής και πιθανής χρήσης άνθρακα <br /> (2) Επρόκειτο για παληό στέλεχος του ΚΚΕ, σύμβουλο εκείνη την εποχή του Γιώργου Παπανδρέου<br /> (3) Υπουργός ‘Αμυνας των ΗΠΑ κατά την πρώτη θητεία του Προέδρου Μπους<br /> <br /> <a href="http://konstantakopoulos.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Οι Ταλιμπάν της Καρπάθου.

Mια βουτιά στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου Τον Σεπτέμβριο του 2001, η τρομοκρατική επίθεση κατά των Δί...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Αθήνα σε ρόλο ισότιμου συνομιλητή;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcS1MMbbx62v5pqMCXCX9vRc4pcBLjpL1iRG11VDxKEXrIyxowH0" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="321" src="https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcS1MMbbx62v5pqMCXCX9vRc4pcBLjpL1iRG11VDxKEXrIyxowH0" width="640" /></a></div> <div class="articleTitlos"> <br /></div> Tης Δωρας Αντωνιου<br /> «Οι πανδημίες και οι πόλεμοι δεν έχουν διαβατήριο» επαναλαμβάνει τις τελευταίες ημέρες στους συνομιλητές του κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης, θέλοντας να καταδείξει πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες στην περίπτωση της Συρίας, πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος διάχυσης της κρίσης και πόσο εύκολα μπορεί να επηρεασθεί η χώρα μας.<br /> Η Ελλάδα, εκ της γεωγραφικής θέσεώς της, βρίσκεται, είτε το επιθυμεί είτε όχι, εκτεθειμένη στις εξελίξεις στη Συρία. Ως εκ τούτου, είναι εξαιρετικά δύσκολο να παραμείνει αμέτοχη και, τελικά, η στάση ουδέτερου παρατηρητή μπορεί να ακυρώσει την ευκαιρία να βρεθεί ξανά η Αθήνα σε ρόλο ισότιμου συνομιλητή με ισχυρές χώρες, έπειτα από μακρά περίοδο απαξίωσης και παραγκωνισμού. Η ευκαιρία να συνδιαμορφώσει την επόμενη ημέρα στην ευρύτερη περιοχή θα πρέπει να αποτελεί μέγιστη προτεραιότητα, καθώς δεν θα είναι κάποια μακρινή γεωγραφικά χώρα που θα βιώσει άμεσα ή μακροπρόθεσμα το περιβάλλον που θα διαδεχθεί τη σημερινή κατάσταση, αλλά η χώρα μας. Το πόσο εκτεθειμένη θετικά και αρνητικά στις εξελίξεις στην περιοχή είναι η Ελλάδα έχει καταγραφεί. Η χώρα μας δέχθηκε ενίσχυση της μεταναστευτικής πίεσης μετά την επονομαζόμενη Αραβική Ανοιξη, που, παρά τα προσδοκώμενα, δεν επέφερε ηρεμία στις χώρες της Βορείου Αφρικής.<br /> Από την άλλη πλευρά, οι πρόσφατες ταραχές και συγκρούσεις στην Αίγυπτο άρκεσαν για αύξηση του αριθμού τουριστών στην Ελλάδα και παράταση της τουριστικής περιόδου σε μια εξαιρετικά δύσκολη οικονομικά συγκυρία.<br /> Η Αθήνα και η ελληνική κυβέρνηση βρίσκονται στο επίκεντρο σειράς διεργασιών που θα καθορίσουν τις εξελίξεις. Δεν είναι τυχαίο το ενδιαφέρον των τελευταίων 24ώρων από ξένες κυβερνήσεις να συνομιλήσουν με την ελληνική πλευρά. Το γεωγραφικό πλεονέκτημα, όσον αφορά ενδεχόμενες στρατιωτικές επιχειρήσεις, είναι σαφές και ξεκάθαρο.<br /> Η Τουρκία, που επιδίωξε τα προηγούμενα χρόνια να καταστεί κυρίαρχη στην περιοχή και προνομιακός συνομιλητής της Ουάσιγκτον και των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών, δεν κατάφερε να επιτύχει τους στόχους της και βλέπει τη μία μετά την άλλη τις πρωτοβουλίες της να ακυρώνονται από τις εξελίξεις. Την κρίσιμη ώρα για τη Συρία είναι σαφής η απροθυμία να αξιοποιηθεί η γεωγραφική εγγύτητα των τουρκικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων και αναζητούνται εναλλακτικές.<br /> Στην Αθήνα στρέφονται, προκειμένου να διαμηνύσουν τις θέσεις και τις προθέσεις τους έναντι των εξελίξεων στη Συρία, και αρκετές χώρες της ευρύτερης περιοχής, όπως οι χώρες του Κόλπου αλλά και το Ιράν, γεγονός που καταδεικνύει ότι η ελληνική πλευρά διατηρεί το ρόλο του αξιόπιστου συνομιλητή και έχει κάθε λόγο να συνεχίσει να τον διαδραματίζει.<br /> <br /> Η υπόθεση της Συρίας είναι εξαιρετικά σύνθετη και απρόβλεπτη, λόγω της πληθώρας ετερόκλητων δυνάμεων που εμπλέκονται. Ετσι, οι εξελίξεις δεν μπορούν να προβλεφθούν με ασφάλεια και μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές από τις αρχικές προθέσεις των εμπλεκομένων. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο ρόλος της χώρας που σέβεται εταίρους και συμμάχους και, ταυτόχρονα, υπηρετεί με συνέπεια παραδοσιακά καλές σχέσεις αποτελεί μεν δύσκολη άσκηση, προσδίδει, ωστόσο, μεγάλο ειδικό βάρος<br /> <a href="http://news.kathimerini.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η Αθήνα σε ρόλο ισότιμου συνομιλητή;

Tης Δωρας Αντωνιου «Οι πανδημίες και οι πόλεμοι δεν έχουν διαβατήριο» επαναλαμβάνει τις τελευταίες ημέρες στους συνομιλητές του κορυφαί...

Διαβάστε την συνέχεια

Η διασημότερη Ελληνοτουρκική αερομαχία στη Μικρά Ασία-ο άγραφος κώδικας τιμής των πιλότων

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"> <img alt="" height="330" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/mikrasia_tourkika_sintrimia.jpg" width="600" /></div> <br /> <br /> <br /> <strong>Γράφει ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΛΕΒΕΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ</strong><br /> Ο Λοχαγός του Τουρκικού στρατού, Αχμέτ Μπαχατίν, έπιασε με τα δυο του χέρια το πηδάλιο του αεροσκάφους του. Το τράβηξε προς το μέρος του και το έστρεψε στα αριστερά, αυξάνοντας ταυτόχρονα το γκάζι στον κινητήρα. Το Γαλλικής κατασκευής διπλάνο τύπου Breguet 14 B2, που οι Τούρκοι είχαν εξασφαλίσει σαν βοήθεια από τη «σύμμαχο» της Ελλάδας, με λεφτά των Σοβιετικών, πήρε μια μεγάλη κλίση προς τα αριστερά. Η μύτη του υψώθηκε και ξεκίνησε να διαγράφει ένα αόρατο κύκλο στον γαλάζιο και δίχως σύννεφα ουρανό του Μπαλ Μαχμούτ.<br /> <div> Το διθέσιο αεροπλάνο ήταν βαμμένο με ένα γκριζωπό μεταλλικό χρώμα ενώ ολόκληρη η ουρά του ήταν κατακόκκινη. Ξεχώριζαν από μακριά η ημισέληνος και το αστέρι… Ανάμεσα στον έλικα και την μπροστινή θέση ένα πολυβόλο Lewis των 7,7 <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> ήταν καρφωμένο και έτοιμο στη διάθεση του χειριστή του για οτιδήποτε μπορούσε να συμβεί. Στον τέταρτο μεγάλο κύκλο που διέγραψε, ο Μπαχατίν έσκυψε προς τη μπροστινή θέση του αεροπλάνου και έδειξε στον άλλο επιβάτη που ήταν ο διοικητής του στρατιωτικού αεροδρομίου του Τσάι, κάτι στο έδαφος.<br /> <img alt="" height="162" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/mikrasia_Breguet_14(1).jpg" width="400" /><br /> «Κεμάλ Μπέη!!» ούρλιαξε ο Μπαχατίν πίσω από το αυτί του συνεπιβάτη του για να τον ακούσει, αφού δεν υπήρχε καλύπτρα. Ο εκκωφαντικός και μονότονος  θόρυβος του κινητήρα, η ταχύτητα και ο αέρας που τους μαστίγωνε έκανε δύσκολη την επικοινωνία μεταξύ τους. Μόνο με νοήματα των χεριών. «Να οι Έλληνες . ακριβώς από κάτω μας. Τους βλέπεις;»<br /> Ο Κεμάλ Μπέης έγνεψε καταφατικά. «Εγώ είμαι έτοιμος» φώναξε σαν απάντηση στον πιλότο ο οποίος το κατάλαβε και πριν συμπληρωθεί ο κύκλος άρχισε να ευθυγραμμίζει το αεροσκάφος και να το χαμηλώνει πάνω από τους Έλληνες φαντάρους.<br /> Ο ανθυπολοχαγός Φουντουλάκης του 8ου Κρητών, άκουσε περισσότερο παρά είδε, τον θόρυβο από ένα αεροπλάνο που πλησίαζε. Το τάγμα που υπηρετούσε μόλις είχε απομακρυνθεί από το Μπαλ Μαχμούτ και κατευθυνόταν αργά, ανατολικότερα. Δεκάδες καμήλες, άλογα, γαϊδούρια, αραμπάδες όλα φορτωμένα με τρόφιμα και πολεμοφόδια, προχωρούσαν αργά σε σειρά ενός ζυγού, πάνω στον χωμάτινο δρόμο. Οι φαντάροι έσερναν τα πόδια τους από την κούραση και δημιουργούσαν ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης.<br /> "Αεροπλάνο" φώναξε ο ανθυπολοχαγός και αμέσως βγήκε από τον δρόμο και έτρεξε σε μια συστάδα θάμνων να προφυλαχθεί. Όπλισε και σημάδεψε. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μπορούσε πια να διακρίνει την ημισέληνο ζωγραφισμένη στην ουρά του σκάφους. Ο δρόμος άδειασε, όλοι οι φαντάροι βγήκαν από τον δρόμο και έτρεξαν να προστατευθούν. Έμειναν μόνο τα άλογα και οι καμήλες. Ακούνητα. Περίμεναν υπομονετικά κάτω από τον καυτό ήλιο.<br /> “Διάολος να μπει μέσα σου Βρωμότουρκε” μονολόγησε ο Φουντουλάκης και άρχισε να πυροβολεί, καλυμμένος πίσω από τους θάμνους, προς την γκρίζα φιγούρα που ερχόταν από τον ουρανό. Το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι φαντάροι και αξιωματικοί. Εκατοντάδες καυτές σφαίρες έφευγαν με στόχο το Τουρκικό αεροπλάνο που πλησίαζε γρήγορα.<br /> <img alt="" height="265" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/mikrasia_elliniko_breguet.jpg" width="400" /><br /> <strong>Ιούλιος του 1922, βορειοανατολικά του Αφιόν Καραχισάρ.</strong><br /> Τον τελευταίο καιρό είχε ξεκινήσει ένας άλλος πόλεμος. Αυτή τη φορά όχι στα πυρωμένα χώματα της Τουρκίας, ανάμεσα σε Έλληνες και Τούρκους, αλλά στον ουρανό. Οι Έλληνες πιλότοι πάντα πρωτοπόροι, με αρκετή τρέλα και γεμάτοι αδρεναλίνη, συχνά παράτολμοι, είχαν γίνει ο φόβος και ο τρόμος τόσο των άτακτων Κούρδων και Τσετών, όσο και του τακτικού στρατού του Κεμάλ Ατατούρκ. Συνήθιζαν να πετούν για όση ώρα το επέτρεπαν τα αεροπλάνα τους και να αποκαλύπτουν τις θέσεις των καλά κρυμμένων ατάκτων. Εάν τα καύσιμα το επέτρεπαν οι Έλληνες πιλότοι <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> άδειαζαν και καμιά δεσμίδα από ψηλά πάνω στους Τσέτες, ή στόχευαν και άφηναν χειροβομβίδες να σκάσουν στις γραμμές τους και να σκορπίσουν τον όλεθρο.<br /> Τελευταία όμως και οι Τούρκοι είχαν ξεκινήσει το ίδιο ακριβώς “παιχνίδι”. Γάλλοι και Ιταλοί εκπαιδευτές έκαναν τους πιο τολμηρούς από τους Τούρκους, να ξεπεράσουν τις φοβίες τους και να μπουν σε αεροπλάνα. Τούς έδειξαν όλες τις τεχνικές εμπλοκής και απεμπλοκής, τους έμαθαν πως θα παραπλανούν και πως θα ξεφεύγουν, τους δίδαξαν τι σημαίνει να ξέρεις να πετάς και να είσαι πιλότος. Και τώρα είχε ξεκινήσει ο πόλεμος και στον ουρανό...<br /> <img alt="" height="376" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/mikrasia_hellenic_plane2.jpg" width="500" /><br /> Οι Τούρκοι πιλότοι όπως ο Μπαχατίν χαμήλωναν τα αεροπλάνα τους πάνω από τις γραμμές των Ελλήνων και τις περισσότερες φορές πυροβολούσαν, σκορπώντας το θάνατο. Άλλες πάλι φορές άδειαζαν προκηρύξεις που είχαν σε μεγάλους ταχυδρομικούς σάκους.<br /> Ο Κεμάλ Μπεής, έβαλε το χέρι του βαθιά στον ένα από τους 2 σάκους που είχε ανάμεσα στα πόδια του, πήρε μια μεγάλη ποσότητα τυπωμένων προκηρύξεων και όταν βρισκόταν στο κατώτατο σημείο ακριβώς πάνω από τους Έλληνες, τις άφησε στο κενό. Οι σφαίρες λυσσασμένες σφύριζαν στα αυτιά του...</div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Τα τυπωμένα χαρτιά σαν νιφάδες χιονιού στροβιλίζονταν και μετά έπεφταν αργά στις γραμμές των φαντάρων. Ψυχολογικός πόλεμος...</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">“ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΗΝ ΠΟΛΕΜΑΤΕ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ. ΕΙΣΤΕ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ. ΜΟΝΟ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ. ΦΥΓΕΤΕ”</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">“Διάλε να τσι πάρει θα μου τροζάνουν τα κοπέλια μου. Εδά θα δουν τα μεμέτια” Ο Φουντουλάκης πυροβολούσε το αεροπλάνο που έκανε κύκλους και άφηνε προκηρύξεις και μονολογούσε. Ξαφνικά <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> φώναξε: “Νικολάου τον ασύρματο. Ενημέρωσε τη Β Μοίρα. Επαέ θα δούμε πόσα απίδια βάνει ο σάκος”. Άρπαξε ένα Mannlicher-Schönauer M1903 των 6,5 mm που είχε πάντα δίπλα του και συνέχιζε να πυροβολεί.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Το Τουρκικό διπλάνο έκανε άλλη μια στροφή και αυτή τη φορά με μεγαλύτερη ταχύτητα άρχισε να πυροβολεί αδιάκριτα στις ελληνικές γραμμές, σκορπώντας τον πανικό και τον θάνατο σε ανθρώπους και ζώα...</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;"><br /> </span> <span style="font-style: italic !important;"><img alt="" height="354" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/mikrasia_hellenic_plane3.jpg" width="500" /></span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">ΕΛΛΗΝΙΚΟ BREGUET</span><br /> <span style="font-style: italic !important;"><br /> </span> <span style="font-style: italic !important;">Στο πρόχειρο αεροδρόμιο στο Μπαλ Μαχμούτ, τη βάση της Β Μοίρας της στρατιωτικής αεροπορίας, η Ελληνική σημαία κυμάτιζε υπερήφανα δίπλα από τον υποτυπώδη πύργο ελέγχου, <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> ανάμεσα στους κοιτώνες των στρατιωτών. Στην άκρη του στρωμένου με σκληρό χώμα διαδρόμου προσγείωσης και απογείωσης, βρίσκονταν το ένα δίπλα στο άλλο 5 αεροπλάνα. Τέσσερα μονοθέσια και ένα διθέσιο. <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> Τα τρία από αυτά ήταν βαμμένα ασημί και τα άλλα δύο βαμμένα καφέ – χακί. Στην ουρά τους ξεχώριζαν οι δύο γαλάζιες κάθετες χοντρές γραμμές και η λευκή ανάμεσα τους. Στην άτρακτο και στο κάτω μέρος των φτερών φαινόταν ο γαλάζιος κύκλος μαζί με τον λευκό.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Ο ανθυπασπιστής Ευάγγελος Παπαδάκος στεκόταν μπροστά από το αεροπλάνο του, ένα Neuport <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> IV G και συνομιλούσε μαζί με έναν μηχανικό. “ Όχι όχι δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένα πρόβλημα με το Vickers. Έχω διπλοελέγξει το σύστημα συγχρονισμού. Μπορείτε να πυροβολείτε άνετα” Του έλεγε ο μηχανικός και ο Παπαδάκος μόλις είχε ανάψει ένα τσιγάρο και τον άκουγε προσεκτικά. Εκείνη τη στιγμή ένας φαντάρος ασθμαίνων έφτασε τρέχοντας από τον πύργο ελέγχου: “Το 8ο έχει πρόβλημα με ένα Τούρκο. Πετά από πάνω τους κάνει αναγνώριση, ρίχνει προκηρύξεις και πυροβολεί. Φεύγετε με τον λοχία Χριστόφορο Σταυρόπουλο προς καταδίωξη του”</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;"><img alt="" height="221" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/mikrasia_tourkiko_aerodromio.jpg" width="500" /></span><br /> <span style="font-style: italic !important;">ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΕΤΟΙΜΑ ΝΑ ΑΠΟΓΕΙΩΘΟΥΝ</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Ο Παπαδάκος είδε στην άκρη του διαδρόμου ένα Spad XIII να τροχοδρομεί ήδη, και τον πιλότο του να του κάνει νοήματα χαμογελώντας. Πέταξε το τσιγάρο του, κούμπωσε το δερμάτινο χοντρό μπουφάν του, σκαρφάλωσε και κάθισε στη θέση του. Ο μηχανικός του, γύρισε με δύναμη τον έλικα και το αεροπλάνο πήρε μπροστά. Την ώρα που ο ανθυπασπιστής έφτιαχνε το κασκόλ του και ετοιμαζόταν να βγει στον διάδρομο και να απογειωθεί, άκουσε τον μηχανικό του να ουρλιάζει: “ Από καύσιμα είστε μια χαρά. Προσοχή με τις σφαίρες. Έχετε κάμποσες, αλλά όχι πολλές και δεν προλαβαίνουμε να γεμίσουμε.” Του έγνεψε καταφατικά, οδήγησε το αεροπλάνο στην άκρη του διαδρόμου, έκανε τον σταυρό του και τράβηξε με δύναμη το γκάζι...</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Με κατεύθυνση ανατολικά τα δύο ελληνικά αεροπλάνα συναντήθηκαν λίγα λεπτά αργότερα. Οι δυο χειριστές με νοήματα “μοίρασαν” τους ρόλους τους. Ο Παπαδάκος θα “ανέβαινε” υψηλότερα και θα διέγραφε μεγάλους κύκλους για να εντοπίσει το Τουρκικό αεροπλάνο ενώ ο Σταυρόπουλος θα πετούσε γρήγορα και χαμηλά.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Σε ένα τέταρτο το ταχύτατο Spad του Σταυρόπουλου έφτανε ήδη στις γραμμές του 8ου. Οι φαντάροι είχαν βγει από τις θέσεις τους και ενθουσιασμένοι ούρλιαζαν και ζητωκραύγαζαν στον Έλληνα πιλότο που πετούσε από πάνω τους. Όλοι είχαν βγάλει τα κράνη και τα καπέλα τους τα πετούσαν στον αέρα και έδειχναν με νοήματα, προς μια κατεύθυνση: Ανατολικά προς το Έμπερκιόι.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Ο Τούρκος είχε εξαφανιστεί αλλά ο Σταυρόπουλος είχε καταλάβει που πήγαινε. Τράβηξε και άλλο το γκάζι και ο κινητήρας μούγκρισε μανιασμένα.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;"><br /> Η ΑΕΡΟΜΑΧΙΑ</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Ο ανθυπασπιστής Παπαδάκος πετούσε σε υψόμετρο 2800 μέτρων. Διέγραφε απαλά στον ουρανό μεγάλους κύκλους και σχεδόν απολάμβανε την μοναξιά του εκεί ψηλά. Είχε τα μάτια του ανοιχτά και έλεγχε δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω. Μέσα από το δερμάτινο κασκέτο του έφτανε στα αυτιά του το σφύριγμα του αέρα και ο μονότονος ήχος του κινητήρα του αεροπλάνου του. Η απόλυτη ηρεμία...Κάποια στιγμή που ο ήλιος ήταν πίσω του, του φάνηκε ότι είδε μια μεταλλική λάμψη λίγο πιο κάτω και αριστερά του. Ένα διπλάνο τον πλησίαζε από τα πλάγια...</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Ο Έλληνας πιλότος ένιωσε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Ίσως να είναι και ο Τούρκος που ψάχνει, εκείνη η μεταλλική λάμψη που διέκρινε. Αμέσως οι αισθήσεις του τέθηκαν σε επιφυλακή. Χωρίς να το πολυσκεφτεί τράβηξε απότομα το κλείστρο και όπλισε το μικρό θηρίο, το vickers του. Δεν αύξησε ταχύτητα. Συνέχισε την τροχιά που είχε για να μην καταλάβει ο Τούρκος ότι τον είχε αντιληφθεί, και να τον αιφνιδιάσει.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">“Κεμάλ Μπέη” ούρλιαξε ο Τούρκος πιλότος Αχμέτ Μπαχατίν στον συνεπιβάτη του: “ Έλληνας ψηλά και δεξιά μας. Δεν μας έχει δει. Ας τον κυνηγήσουμε. Να είσαι έτοιμος” Το breguet με την ημισέληνο στην ουρά αύξησε ταχύτητα και έσκισε τον ουρανό ανοδικά. Ο Μπαχατίν ήθελε να “πάρει” την ουρά του Έλληνα πιλότου και να τον στείλει μια ώρα αρχύτερα σακατεμένο πίσω στην χώρα του ή ακόμη καλύτερα να τον στείλει να συναντήσει τους προγόνους του, τους Ίωνες...</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;"><img alt="" height="533" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/Mikrasia_turkish_fighter.jpg" width="400" /></span><br /> <span style="font-style: italic !important;">ΣΠΑΝΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΕΡΟΜΑΧΙΑ.ΠΑΝΩ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΦΛΕΓΕΤΑΙ</span><br /> <span style="font-style: italic !important;"><br /> </span> <span style="font-style: italic !important;">Το διπλάνο των Τούρκων έπαιρνε την στροφή με ανοδική πορεία για να βγει πίσω από τον Έλληνα πιλότο. Ο Παπαδάκος συνέχιζε αμέριμνος να διαγράφει τους κύκλους του. Ή τουλάχιστον αυτό νόμιζε ο Μπαχατίν. Σε ελάχιστα λεπτά το τουρκικό σκάφος ήταν στις “7 η ώρα”. Έμενε μόνο να τραβήξει τη σκανδάλη και το Lewis να ξεράσει φωτιά. Το δάχτυλο του Κεμάλ Μπέη, χάιδεψε τη σκανδάλη. Με το άλλο του χέρι ίσιωσε το δερμάτινο του κασκέτο και έφτιαξε το λάστιχο από τα προστατευτικά του γυαλιά, πίσω από το κεφάλι του. Πάτησε τη σκανδάλη. Δεκάδες σφαίρες σαν λυσσασμένες μέλισσες έφυγαν καυτές, προς το αντίπαλο αεροπλάνο...</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">“Αλλάχ Αλλάχ” σκέφτηκε ο Μπαχατίν. Ένιωσε το τράνταγμα όταν το Lewis πυροβόλησε, είδε τις σφαίρες να φεύγουν προς τον στόχο τους και εκεί που περίμενε να δει τον Έλληνα γαζωμένο,... απλά τον έχασε.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Ο Παπαδάκος περίμενε, σαν να μην είχε καταλάβει το παραμικρό. Ο αέρας αυλάκωνε τα μάγουλα του. Το ένα του χέρι ήταν γαντζωμένο στο πηδάλιο και το άλλο κρατούσε απαλά τον μοχλό με το γκάζι. Παρακολουθούσε από το μικρό του καθρεφτάκι, τον Τούρκο να έρχεται αργά από πίσω του. Άφησε τον εαυτό του να χαλαρώσει, περίμενε και εμπιστεύτηκε το ένστικτό του. Κλάσματα του δευτερολέπτου πριν ο Τούρκος πυροβολήσει, ο Παπαδάκος τράβηξε όλο το γκάζι και πίεσε το πηδάλιο με δύναμη. Το αεροπλάνο του έχασε απότομα δεκάδες μέτρα ύψος. Έμοιαζε σαν κάποιος άνθρωπος που περπατάει και ξαφνικά παραπατάει και πέφτει από ένα βάραθρο... Οι σφαίρες από το Τούρκικο αεροπλάνο πέρασαν ξυστά από την άτρακτο και το κεφάλι του Έλληνα πιλότου.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;"><br /> </span> </div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Το Neuport του Παπαδάκου έχανε ύψος ελεγχόμενα. Ο Τούρκος πιλότος αιφνιδιάστηκε που δεν βρήκε το στόχο του και ξεκίνησε την καταδίωξη. Τώρα όμως δεν είχε εκείνος το πλεονέκτημα. Με δαιμονισμένη ταχύτητα το Ελληνικό αεροπλάνο έπεφτε , ο Τούρκος στο κατόπι του να πυροβολεί. Οι σφαίρες χάνονταν στο κενό. Τότε ο Έλληνας πιλότος έκανε κάτι παράτολμο για να ξεφύγει. Σαν βαρίδι κατηύθυνε το Neuport του πάνω από ένα δάσος. Ήξερε ότι ο Τούρκος δεν θα τολμούσε να τον ακολουθήσει. 'Έπεφτε με ταχύτητα προς τα δέντρα στρίβοντας δεξιά και αριστερά το πηδάλιο του για να αποφύγει τις σφαίρες. Ο Τούρκος ήταν πάντα κολλημένος πίσω του. Οι κορυφές των δέντρων πλησίαζαν επικίνδυνα γρήγορα.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">“Ανάθεμα σε γκιαβούρη στάσου να σε πετύχω” σκέφτηκε ο Κεμάλ Μπέης</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">“Κοίτα και αυτό Μεμέτη και τρέμε” σκέφτηκε ο Παπαδάκος και λίγο πριν οι ρόδες του αεροπλάνου του “γλείψουν” τις κορυφές των δέντρων τράβηξε και άλλο το γκάζι και έφερε το πηδάλιο να κολλήσει στο στέρνο του. Το αεροπλάνο σαν να το σήκωσε κάποιο αόρατο χέρι πήρε ύψος την τελευταία στιγμή. Δεκάδες φύλα και κλαδιά από τα δέντρα στροβιλίστηκαν διαλυμένα...</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Ο Μπαχατίν δεν πίστευε στα μάτια του. Σταμάτησε την...αυτοκτονική καταδίωξη του Έλληνα και προσπάθησε να συνέλθει. Αναρωτήθηκε τι θα έπρεπε να κάνει σε αυτή την περίπτωση. Οι Ιταλοί εκπαιδευτές του έμαθαν τα πάντα αλλά όχι πως να αντιμετωπίζει το απρόβλεπτο από τους τρελούς Έλληνες πιλότους. Τράβηξε το πηδάλιο δεξιά και το διπλάνο του άρχισε να παίρνει ύψος και να στρίβει. Μοιραίο λάθος</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">“Τώρα πράγματι θα τρέμεις μεμέτη” σκέφτηκε ο Παπαδάκος που με φουλ τον κινητήρα διέγραφε ένα αριστερό τόξο και σχεδόν αμέσως έφερε την ζωγραφισμένη κόκκινη ουρά, στο σκοπευτικό του. Το χέρι του ήταν σταθερό αλλά τα δάχτυλα του έτρεμαν από την υπερένταση. Το στομάχι του από τους ελιγμούς και την απότομη αύξηση ύψους κόντευε να αδειάσει. Ένιωθε όμως υπέροχα. Πάτησε τη σκανδάλη και το Vickers “τραγούδησε” μονότονα.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Τα δύο αεροπλάνα έμοιαζαν να σκαρφαλώνουν τώρα στον ουρανό το ένα πίσω από το άλλο. Ένας τρελός μανιασμένος χορός. Ο Τούρκος έβλεπε συνέχεια τον καθρέφτη του “γεμάτο” με την φιγούρα του Ελληνικού αεροπλάνου. Ήξερε ότι δύσκολα θα τα κατάφερνε. Ο Κεμάλ Μπέης γύρισε και κοίταξε με απόγνωση τον Μπαχατίν. Ήθελε μόνο να καταφέρει να έχει μπροστά του για άλλη μια φορά τον Έλληνα και τότε...</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;"><br /> </span> </div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Ο ανθυπασπιστής Παπαδάκος έλεγξε τα ρολόγια από το καντράν του αεροπλάνου. Τα καύσιμα είχαν πέσει αρκετά. Η αερομαχία είχε διαρκέσει ήδη 20 λεπτά. Έπρεπε σιγά σιγά να επιστρέψει στο Μπαλ Μαχμούτ: “Χαιρετίσματα στον Αλλάχ σου Τούρκε” είπε και πάτησε τη σκανδάλη για άλλη μια φορά. Το θηρίο του ανταποκρίθηκε για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Οι σφαίρες έφυγαν δαιμονικά προς το Τούρκικο αεροπλάνο και γάζωσαν τα φτερά και την ουρά του. Το είδε πεντακάθαρα. Μετά σιγή. Το στομάχι του σφίχτηκε και δυσκολεύτηκε να ανασάνει. Ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί του. Ξαναπάτησε τη σκανδάλη και ένα ξερό μεταλλικό “κλικ” τον έκανε να παγώσει. Οι σφαίρες τελείωσαν...</span><br /> <span style="font-style: italic !important;"><img alt="" height="375" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/mikrasia_vickers.jpg" width="500" /></span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">ΤΟ ΣΚΟΠΕΥΤΙΚΟ "ΑΡΑΧΝΗ" ΤΟΥ VICKERS</span><br /> <span style="font-style: italic !important;"><br /> </span> <span style="font-style: italic !important;">Περίμενε τώρα τον Τούρκο να γυρίσει και να τον γαζώσει ανυπεράσπιστο. Όμως έβλεπε το Breguet να συνεχίζει ευθεία. Μάλλον είχε πετύχει με τις τελευταίες σφαίρες του, το σύστημα κατεύθυνσης...</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα. Ήθελε να δει το πρόσωπο του Τούρκου που θα τον σκότωνε πριν λίγο. Το Ελληνικό αεροσκάφος πλησίασε. Έφτασε παράλληλα με το Τούρκικο και στο ίδιο ύψος. Ο Ανθυπασπιστής Παπαδάκος κοίταξε στα μάτια τον Λοχαγό Αχμέτ Μπαχατίν. Τους χώριζαν 10 μέτρα το πολύ. Ελάχιστα δευτερόλεπτα που έμοιαζαν αιώνας. Ο Τούρκος με σεβασμό χαιρέτησε στρατιωτικά ο Έλληνας με τον ίδιο σεβασμό για τον αντίπαλο έκανε το ίδιο, και έγνεψε το κεφάλι του καταφατικά.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Το Τουρκικό αεροπλάνο είχε πάθει ζημιά και δεν μπορούσε να τον καταδιώξει και εκείνος δεν είχε πλέον σφαίρες να το αποτελειώσει. Πριν τραβήξει το πηδάλιο για να απομακρυνθεί είδε τον συνεπιβάτη του Μπαχατίν στην μπροστινή θέση, τον Κεμάλ Μπεή, να έχει αγκαλιάσει το Lewis με το ένα του χέρι και το άλλο να κρέμεται άψυχο και να κουνιέται πέρα δώθε από τον αέρα. Οι σφαίρες τον είχαν γαζώσει...</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Μόλις είχε προλάβει να πάρει τη μισή στροφή όταν άκουσε το Τουρκικό αεροπλάνο να πυροβολεί. Ο Παπαδάκος έκανε μια “λούπα” και επανήλθε στην αρχική του θέση. Ο Τούρκος πυροβολούσε ένα Spad που μόλις είχε εμφανιστεί μπροστά του. Στην ουρά του ήταν βαμμένα τα ελληνικά χρώματα. Ήταν ο Λοχίας Χριστόφορος Σταυρόπουλος.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;"><img alt="" height="600" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/mikrasia_pilotos_stavropoulos.jpg" width="447" /></span><br /> <span style="font-style: italic !important;">Ο ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Το Τουρκικό αεροπλάνο ήταν καταδικασμένο. Ο Λοχίας Σταυρόπουλος με έναν ελιγμό απέφυγε τις σφαίρες έκανε στροφή και είδε το breguet με την ημισέληνο μπροστά του. Δεν το σκέφτηκε πολύ. Άδειασε όλη τη δεσμίδα του πάνω του. Το Γαλλικής κατασκευής ασημένιο διπλάνο τυλίχθηκε στις φλόγες και έπεσε αργά αφήνοντας μαύρο καπνό, σε μια πεδιάδα. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή...</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Μόλις οι 2 Έλληνες πιλότοι επέστρεψαν στο Μπαλ Μαχμούτ έδωσαν εντολή να μεταβεί άγημα στο σημείο πτώσης του Τουρκικού αεροπλάνου. Η αερομαχία τους είχε μεταφέρει μέσα στις Ελληνικές γραμμές. Πήγαν και οι ίδιοι μαζί. Την επόμενη ημέρα δίπλα στο σημείο της συντριβής οι 2 Τούρκοι πιλότοι ετάφησαν με στρατιωτικές τιμές και σύμφωνα με τα μουσουλμανικά έθιμα. Ένας ιμάμης διάβασε τις ευχές από το κοράνι. Τα προσωπικά τους είδη περισυνελέγησαν και τοποθετήθηκαν μέσα σε ένα σάκο.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Το επόμενο απόγευμα από το αεροδρόμιο του Μπαλ Μαχμούτ ένα ελληνικό διθέσιο Breguet <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> απογειώθηκε με προορισμό το Τουρκικό αεροδρόμιο του Εμπέρκιοι. Οι πιλότοι του, ανθυπολοχαγοί Νικόλαος Δέας και Ιωάννης Χατζηκαμάρης της Β Μοίρας, μετέφεραν ένα ασυνήθιστο φορτίο...</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;"><img alt="" height="384" src="http://www.onalert.gr/files/Image/NewOnAlert/ISTORIKA/mikrasia_tourkika_sintrimia.jpg" width="550" /></span><br /> <span style="font-style: italic !important;">ΤΑ ΣΥΝΤΡΙΜΙΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΥ, ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΤΑΦΗ ΤΩΝ 2 ΠΙΛΟΤΩΝ </span><br /> <span style="font-style: italic !important;"><br /> </span> <span style="font-style: italic !important;">Στο Εμπερκιοι οι Τούρκοι φαντάροι και αξιωματικοί μόλις είδαν το Ελληνικό αεροπλάνο να έχει φτάσει ακριβώς από πάνω τους δίχως κανείς να το έχει αντιληφθεί, πάγωσαν. Εάν μετέφερε βόμβες θα μπορούσε άνετα να διαλύσει όλα τα αεροσκάφη στο έδαφος. Αμέσως έτρεξαν στα ορύγματα να προφυλαχθούν. Έπιασαν τα όπλα και τα πολυβόλα και περίμεναν με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Οι Έλληνες διέγραψαν ένα αναγνωριστικό κύκλο στον ουρανό, σε απόσταση ασφαλείας και στη συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν φωτοβολίδες από το Breguet, γνωστοποιώντας στους Τούρκους να μην πυροβολήσουν διότι οι σκοποί τους δεν είναι εχθρικοί. Ο Διοικητής Τζελάλ Κιοπρουλού <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> έδωσε διαταγή να μην πυροβολήσει κανείς. Βγήκε αγέρωχος από το Διοικητήριο του και στάθηκε στην άκρη του διαδρόμου προσγείωσης, κοιτάζοντας συνέχεια το ελληνικό αεροπλάνο.</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;"><br /> </span> </div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Εκείνο χαμήλωσε, έφτασε στα 30 μέτρα και άφησε ένα σάκο να πέσει στο έδαφος ακριβώς μπροστά στα πόδια του Τζελάλ Κιοπρουλού, λες και τον είχε βάλει σημάδι. Οι ορντινάντσες και οι άλλοι Τούρκοι αξιωματικοί που ήταν δίπλα στον Τούρκο διοικητή τρομοκρατήθηκαν. Κάποιος φώναξε “βόμβα” και αμέσως έτρεξαν να καλυφθούν. Εκείνος δεν κουνήθηκε καθόλου. Σήκωσε τον ερματισμένο σάκο και τον άνοιξε. Μέσα βρισκόντουσαν τα προσωπικά είδη και οι στρατιωτικές ταυτότητες των 2 <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> Τούρκων πιλότων. Υπήρχε και ένας φάκελος. Έβαλε τον σάκο κάτω από τη μασχάλη του και έσκισε τον φάκελο: “ ΣΑΣ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΙΛΟΤΟΙ ΣΑΣ Ο ΚΕΜΑΛ ΜΠΕΗ ΚΑΙ Ο ΑΧΜΕΤ ΜΠΑΧΑΤΙΝ ΕΠΕΣΑΝ ΤΙΜΗΜΕΝΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΙΛΟΤΟΥΣ. ΕΠΙΣΤΡΕΨΤΕ ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΟΤΙ ΕΤΑΦΗΣΑΝ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΑΣ.”</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Το Ελληνικό αεροπλάνο διέγραψε άλλον ένα χαμηλό κύκλο και ξαναπέρασε μπροστά από τον Τούρκο Διοικητή. <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> Ο Τζελάλ Κιοπρουλού σε στάση προσοχής χαιρετούσε στρατιωτικά τους Έλληνες πιλότους, μέχρι που το αεροπλάνο με τις δύο γαλάζιες χοντρές κάθετες γραμμές στην ουρά <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> χάθηκε στον ορίζοντα...</span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;"><br /> </span> </div> <div> <span style="font-style: italic !important;"><b>Επιμύθιο:</b></span></div> <div> <span style="font-style: italic !important;">Στον πόλεμο της Μικράς Ασίας η Ελλάδα θρήνησε 23 νεκρούς πιλότους. Η Ελληνική αεροπορία συμμετείχε με 4 Μοίρες που ανέλαβαν αποστολές αναγνώρισης, βομβαρδισμών και αναχαίτισης. Κάλυψε επί 3 χρόνια ένα ευρύ μέτωπο 700 χιλιομέτρων. Ο Λοχίας Σταυρόπουλος προήχθη σε ανθυπολοχαγό. Ένα χρόνο μετά το 1923 σκοτώθηκε ενώ προσπαθούσε να προσγειώσει ένα αεροπλάνο στο αεροδρόμιο στο Γουδή... Οι πρώτοι Έλληνες πιλότοι είχαν έναν απίστευτο κώδικα τιμής τόσο για εκείνους, όσο και για τους εχθρούς τους. Οι Έλληνες πιλότοι συνεχίζουν και σήμερα να έχουν αυτόν τον άγραφο κώδικα τιμής...</span></div> <a href="http://www.onalert.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η διασημότερη Ελληνοτουρκική αερομαχία στη Μικρά Ασία-ο άγραφος κώδικας τιμής των πιλότων

Γράφει ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΛΕΒΕΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ Ο Λοχαγός του Τουρκικού στρατού, Αχμέτ Μπαχατίν, έπιασε με τα δυο του χέρια το πηδάλιο του αεροσκά...

Διαβάστε την συνέχεια

Το «Επιχειρησιακό Σχέδιο 1003V» και η σχέση με τα σχέδια για τη Συρία

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/08/syria-strike.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-83068" height="374" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/08/syria-strike.jpg" title="syria-strike" width="600" /></a></div> <br /> <strong>Καθώς η κρίση στη Συρία πλησιάζει στην κορύφωση της τόσο πιο ακατανόητη γίνεται η επιλογή δυνάμεων της διεθνούς κοινότητας που προκρίνουν στρατιωτική επέμβαση. Από τη σωρεία δηλώσεων και εκτιμήσεων είναι εύκολα αντιληπτό ότι οι ΗΠΑ και οι λιγότερο ή περισσότερο «πρόθυμοι» σύμμαχοι τους, παρουσιάζονται να μην έχουν σαφή στρατηγικό αντικειμενικό σκοπό.</strong><br /> <span style="color: maroon;"><strong>Με τη συνεργασία του Ινστιτούτου Αναλύσεων Ασφάλειας & Άμυνας (IAAA/ISDA)</strong></span><br /> Την ανατροπή του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ; Μα αυτή διαψεύδεται από όλους τους κύριους εμπλεκόμενους. Την επαναχάραξη των συνόρων της περιοχής; Τη δημιουργία γενικευμένης αστάθειας σε μία ήδη εύφλεκτη περιοχή; Την έμμεση προειδοποίηση προς το Ιράν για τον περιορισμό των φιλοδοξιών του; Την «έξωση» της Ρωσίας από τη Μεσόγειο;<br /> Όμως ακόμη και αν ισχύουν μερικά ή όλα από τα παραπάνω συνδυαστικά, εξαιρετικά ασαφές είναι το ΜΕΤΑ. Δηλαδή, μετά την κατάρρευση του καθεστώτος στη Συρία ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση; <strong>Πόσο πολύ επιθυμούν τελικά την απομάκρυνση του Μπασάρ Αλ Άσαντ; Οι φωνές που διαφωνούν πολλαπλασιάζονται. Όπως και να χαρακτηριστεί ο Σύρος ηγέτης, θα πρέπει η σύγκριση να γίνει όχι με τα δυτικά στάνταρ, αλλά με αυτά της Μέσης Ανατολής,</strong> όπου στην κατάταξη των αυταρχικών και καταπιεστικών ηγετών – καθεστώτων, ίσως και να μην ανεβεί… στο βάθρο.<br /> <br /> Υπενθυμίζεται, ότι από το 2001 μέχρι σήμερα <strong>οι ΗΠΑ κυρίως και σύμμαχοι τους εκτέλεσαν με επιτυχία επιχειρήσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, αλλά στην πράξη αποδείχθηκε ότι όχι μόνο δεν υπήρχε «στρατηγική εξόδου» (exit strategy), αλλά και η ανασυγκρότηση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) αποδείχθηκε πολύ χρονοβόρα και κοστοβόρα</strong> (σε οικονομικούς και ανθρώπινους πόρους) υπόθεση. Τα δε αποτελέσματα της είναι τουλάχιστον <strong>αμφίβολα </strong>μέχρι σήμερα.<br /> <div style="text-align: left;"> <span style="color: maroon;"><strong>Ταυτόχρονα, μέχρι σήμερα δεν έχει παρατηρηθεί συγκέντρωση σημαντικών αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στο ευρύτερη περιοχή του θεάτρου επιχειρήσεων. Για να μην αναφερθούμε και στο παραλογισμό της προσβολής… «με ραντεβού», αφού στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας εκτιμήσεις για τον χρόνο έναρξης και τη διάρκεια των επιχειρήσεων. </strong></span></div> Επιπρόσθετα, θα πρέπει να επισημανθεί και μία άλλη παράμετρος που είναι η προσέγγιση της «κόκκινης γραμμής» (όπου στην Ελλάδα πάρα πολλοί αρέσκονται να την υιοθετούν). <strong>Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα χαρακτηρίζοντας τη χρήση χημικών όπλων ως «κόκκινη γραμμή» αντιμετωπίζει ή όχι ζήτημα αξιοπιστίας;</strong> Η αποδεδειγμένα χρήση χημικών όπλων την 21η Αυγούστου τον αναγκάζει ή όχι να δράσει; Το κατά ποιων, είναι κομβικό ζήτημα αλλά και ζήτημα ερμηνείας αφού το συριακό καθεστώς χαρακτηρίστηκε προκαταβολικά ως ο βέβαιος ένοχος. <strong>Εφόσον όμως το ζήτημα τίθεται από δυτικής πλευράς επί αθρωπιστικής βάσης, τότε η υποχρέωση παρέμβασης υφίσταται αεξαρτήτως του ενόχου.</strong> Ή δεν είναι έτσι;<br /> Τυχόν έλλειμμα αξιοπιστίας των ΗΠΑ θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αυτόματα μεταδίδει <strong>λάθος μηνύματα σε σειρά χωρών</strong> (με κύρια παραδείγματα το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα) όπου οι ΗΠΑ βρίσκονται σε αντιπαράθεση. Η παραδοχή αυτή θεωρούμε ότι θα έχει σημαντική βαρύτητα στους αμερικανικούς σχεδιασμούς καθώς επηρεάζει συνολικά την αμερικανική εξωτερική πολιτική και προβολή ισχύος.<br /> Σε ότι αφορά αυτή καθαυτή την επέμβαση (εάν και όταν πραγματοποιηθεί), <strong>δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ΗΠΑ διαθέτουν τόσο τη στρατιωτική ισχύ όσο και τη μεθοδολογία για να επιφέρουν στο καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ συντριπτικό πλήγμα </strong>εφόσον αυτό αποφασιστεί και επιλυθεί το πολιτικό μέρος της εξίσωσης.<br /> <strong>Θα επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στη μεθοδολογία η οποία το 2003 δοκιμάστηκε με επιτυχία στο Ιράκ, καθώς οι ομοιότητες σε επίπεδο στρατιωτικού σχεδιασμού είναι σημαντικές.</strong> Υπενθυμίζεται, ότι η εισβολή των αμερικανικών δυνάμεων και των συμμάχων τους στο Ιράκ άρχισε στις 05.34 το πρωί της 20ης Μαρτίου 2003 και στις 9 Απριλίου (σχεδόν 3 εβδομάδες αργότερα) κατελήφθη η Βαγδάτη σηματοδοτώντας την πτώση του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν.<br /> <div style="text-align: left;"> <span style="color: maroon;"><strong>Η αυτοβιογραφία του στρατηγού Tommy Franks («American Soldier», Regan Books, 2004), διοικητή της Κεντρικής Διοίκησης των ΗΠΑ (US CENTCOM: Central Command) είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική της μεθοδολογίας που έχουν αναπτύξει οι ΗΠΑ για παρόμοιες περιπτώσεις. Επισημαίνεται, ότι το σημερινό καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ παρουσιάζει σημαντικές δομικές ομοιότητες με το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν. </strong></span></div> <div style="text-align: center;"> <span style="color: maroon;"><strong><a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/08/Gen.-Tommy-Franks_US-DoD.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-83069" height="335" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/08/Gen.-Tommy-Franks_US-DoD.jpg" title="Gen. Tommy Franks_US DoD" width="500" /></a></strong></span></div> <strong>Πρόκειται για προσωποπαγή καθεστώτα τα οποία στηρίζονται σε στενότερους και ευρύτερους οικογενειακούς και φυλετικούς δεσμούς που διασυνδέουν τον βασικό πυρήνα της εξουσίας, και εκτεταμένο σύστημα καταστολής που περιλαμβάνει τις δυνάμεις ασφαλείας, τις υπηρεσίες εσωτερικής ασφαλείας, τις υπηρεσίες πληροφοριών και φυσικά τις ένοπλες δυνάμεις συμπεριλαμβανομένων και επίλεκτων σχηματισμών που υπάγονται αποκλειστικά στον έλεγχο του ηγέτη.</strong> Ας σημειωθεί, ότι ο ίδιος ο Μπασάρ Αλ Άσαντ ως συνταγματάρχης, διετέλεσε διοικητής μίας από τις ταξιαρχίες της αποκαλούμενης Δημοκρατικής (ή Προεδρικής) Φρουράς της Συρίας.<br /> Στην αυτοβιογραφία του ο στρατηγός Franks περιγράφει αναλυτικά τη διανοητική διαδικασία εκπόνησης των κατευθυντήριων γραμμών του επιχειρησιακού του σχεδιασμού για το Ιράκ και μάλιστα περιλαμβάνει και τα ιδιόχειρα σκαριφήματα του.<br /> Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι συνομιλίες του με τότε υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Donald Rumsfeld που αφορούσαν <strong>τους στρατηγικούς αντικειμενικούς σκοπούς του πολέμου στο Ιράκ</strong>: την ανατροπή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσείν και την καταστροφή της επιθετικής ισχύος του Ιράκ, είτε συμβατικών δυνάμεων είτε όπλων μαζικής καταστροφής, ώστε να μην αποτελεί κίνδυνο για τις γειτονικές του χώρες αλλά να διαθέτει ισχυρή ικανότητα αυτοάμυνας. <strong>Οι σκοποί παρατίθενται εδώ χωρίς να εξεταστούν στη βασιμότητα ή ορθότητα τους αλλά για να επισημανθεί η εξαιρετικά κρίσιμη σημασία τους στον επιχειρησιακό σχεδιασμό</strong> αφού απετέλεσαν τη βάση ανάπτυξη τους.<br /> Από αυτή την αφετηρία ο στρατηγός Franks άρχισε να σχεδιάζει τον Δεκέμβριο του 2001 αυτό που περίπου 15 μήνες αργότερα θα ονομαζόταν <strong>Επιχειρησιακό Σχέδιο 1003V (Operational Plan – OPLAN 1003V)</strong>, που αντικατέστησε την προηγούμενη έκδοση OPLAN 1003 και τελικά εφαρμόστηκε στην πράξη ως επιχείρηση «Iraqi Freedom».<br /> <div style="text-align: left;"> <span style="color: maroon;"><strong>Ο Franks αρχικά καθόρισε τις «επιχειρησιακές γραμμές» (Lines of Operations – LOO) για την προσβολή ή επίδραση (επί) των εχθρικών «κέντρων βαρύτητας» (κατά Κλαούζεβιτς) και τα οποία χαρακτήρισε ως «φέτες» (slices). Οι κατά Franks «φέτες», δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι δομικοί πυλώνες που υποστηρίζουν την εξουσία του καθεστώτος αλλά και την επιβολή της στην καθημερινή κοινωνική και οικονομική ζωή.</strong></span></div> Οι <strong>επιχειρησιακές γραμμές (LOO)</strong>, που όπως σημειώνει ο στρατηγός Franks είναι «πολύ περισσότερο από στρατιώτες, άρματα και αεροσκάφη», στην περίπτωση του Ιράκ ήταν οι ακόλουθες:<br /> >Επιχειρησιακά Πυρά (<strong>Operational Fires</strong>)<br /> > Επιχειρήσεις δυνάμεων ειδικών επιχειρήσεων (<strong>SOF Operations</strong>)<br /> > Επιχειρησιακός Ελιγμός (<strong>Operational Maneuver</strong>)<br /> > Πληροφοριακές Επιχειρήσεις (<strong>Information Operations</strong>)<br /> > Ανορθόδοξος Πόλεμος / Υποστήριξη Δυνάμεων Αντιπολίτευσης (<strong>Unconventional Warfare / Support Opposition Groups</strong>)<br /> > Πολιτική – στρατιωτική (<strong>Political – Military</strong>)<br /> > Επιχειρήσεις πολιτικο-στρατιωτικές (<strong>Civil – Military Operations</strong>)<br /> <span style="color: maroon;"><strong>Ως «κέντρα βαρύτητας» («φέτες») του καθεστώτος καθόρισε τις:</strong></span><br /> >Ηγεσία (<strong>Leadership</strong>)<br /> > Εσωτερική Ασφάλεια / υπηρεσίες πληροφοριών του καθεστώτος (<strong>Internal Security / Regime Intelligence</strong>)<br /> > Υποδομή Όπλων Μαζικής Καταστροφής / έρευνας & ανάπτυξης (<strong>Weapons of Mass Destruction – WMD Infrastructure / Research & Development</strong>)<br /> > Δημοκρατική Φρουρά / Ειδικές Δυνάμεις Δημοκρατικής Φρουράς (<strong>Republican Guard / Special Republican Guard Forces</strong>)<br /> > Επιλεγμένες δυνάμεις των ενόπλων δυνάμεων (<strong>Selected Regular Army Forces</strong>)<br /> > Επικράτεια (νότος, βοράς, δύση) [<strong>Territory (South, North, West)</strong>]<br /> -Υποδομές (<strong>Infrastructure</strong>)<br /> > Πληθυσμός (<strong>civilian population</strong>)<br /> > Εμπορική (οικονομική) και Διπλωματική Επιρροή (<strong>Commercial and Diplomatic Leverage</strong>).<br /> <span style="color: maroon;"><strong>Στη συνέχεια δημιούργησε έναν πίνακα όπου οι LOO αποτελούσαν τις γραμμές και οι «φέτες» τις στήλες.</strong></span><br /> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/08/Matrix_Syria_Franks-01.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-83070" height="586" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/08/Matrix_Syria_Franks-01.jpg" title="Matrix_Syria_Franks 01" width="500" /></a><br /> Τα «<strong>αστεράκια</strong>» που σημείωσε ο στρατηγός Franks (αξιοσημείωτη η ημερομηνία που δημιουργήθηκε <strong>το ιδιόχειρο σκαρίφημα: 8 Δεκεμβρίου 2001)</strong>, στις διασταυρώσεις των γραμμών και των στηλών του πίνακα, αποτελούν <strong>σημεία εστίασης</strong> που θα αποτελέσουν τη βάση για τη λεπτομερειακή επιχειρησιακή σχεδίαση.<br /> <strong>Για παράδειγμα, τα Επιχειρησιακά Πυρά</strong> θα προσέβαλαν την ηγεσία, τους μηχανισμούς εσωτερικής ασφάλειας – υπηρεσίες πληροφοριών του καθεστώτος, τη Δημοκρατική Φρουρά και τις Ειδικές Δυνάμεις Δημοκρατικής Φρουράς και τις επιλεγμένες δυνάμεις των ενόπλων δυνάμεων.<br /> Ένα άλλο χαρακτηριστικό του σχεδιασμού του στρατηγού Franks ήταν <strong>η ταυτόχρονη εξέλιξη των επιχειρήσεων σε πέντε μέτωπα.</strong> «…Ένα νέο στρατηγικό και επιχειρησιακό παράδειγμα… εφαρμόζοντας στρατιωτική μάζα ταυτοχρόνως σε καίρια σημεία, αντί να προσπαθούμε να επιτύχουμε μία ευρεία, αργή συμβατική προέλαση αναγκάζουμε τον εχθρό να χάσει την ισορροπία του… ταχύτητα και ορμή είναι τα κλειδιά…». Στη βάση αυτής της λογικής ο ίδιος σχεδίασε το συνημμένο σκαρίφημα.<br /> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/08/Syria_Franks-02.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-83071" height="597" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/08/Syria_Franks-02.jpg" title="Syria_Franks 02" width="500" /></a><br /> <strong>Τα παραπάνω αποτελούν μικρό «στιγμιότυπο» από τη διαδικασία του επιχειρησιακού σχεδιασμού που ακολουθήθηκε αλλά αφορούν την εξαιρετικά σημαντική θεμελίωση των βάσεων για την ανάπτυξη του.</strong><br /> Όπως αναφέρθηκε στην περίπτωση της Συρίας, ο στρατηγικός αντικειμενικός σκοπός δεν φαίνεται, τουλάχιστον με όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα γνωστά, να έχει καθοριστεί. Όμως, οι «φέτες» που χρησιμοποίησε ο στρατηγός Franks για το Ιράκ είναι προφανές ότι μπορούν να εφαρμοστούν και στην περίπτωση της Συρίας.<br /> Τα μεγάλα ερωτήματα που προς το παρόν παραμένουν αναπάντητα είναι <strong>ποιες «φέτες» θα κριθεί σκόπιμο να προσβληθούν </strong>(άμεση συνέπεια του στρατηγικού αντικειμενικού σκοπού), <strong>τι επιχειρησιακές γραμμές θα επιλέξουν</strong> για να χρησιμοποιήσει ο αμερικανικός επιχειρησιακός σχεδιασμός και <strong>που θα τοποθετηθούν τα σημεία εστίασης</strong>.<br /> Αν μη τι άλλο, τα προαναφερθέντα βοηθούν να γίνει επαρκώς αντιληπτό, ότι <strong>τα καθεστώτα δεν πέφτουν μόνο με πυραύλους εκ του μακρόθεν, αλλά με στρατεύματα στο έδαφος, με μεγάλες στρατιωτικές θυσίες και σημαντικό ρίσκο</strong>. Επίσης, συναφώς με τα αρχικά – εισαγωγικά σχόλια, η αναφορά της Δύσης σε <strong>«τιμωρητικό</strong><strong> πλήγμα</strong><strong>»,</strong> εισαγάγει στην εξίσωση το στοιχείο του «<strong>ηθικού κριτηρίου</strong>».<br /> <!-- /metas --> <br /> <div style="text-align: left;"> <span style="color: maroon;"><strong>Κατά συνέπεια, η ορθολογική ανάλυση και ανάγνωση όσων έχουν συμβεί μέχρι τώρα, επιτρέπει το συμπέρασμα, ότι εάν αποδειχθεί εμπλοκή των αντικαθεστωτικών, θα πρέπει να αναμένεται «τιμωρητικό πλήγμα» εναντίον τους. Ή μήπως ο λογικός κατά την υποκειμενική μας γνώμη συνειρμός, δεν ισχύει;</strong></span></div> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Το «Επιχειρησιακό Σχέδιο 1003V» και η σχέση με τα σχέδια για τη Συρία

Καθώς η κρίση στη Συρία πλησιάζει στην κορύφωση της τόσο πιο ακατανόητη γίνεται η επιλογή δυνάμεων της διεθνούς κοινότητας που προκρίνουν...

Διαβάστε την συνέχεια

Συρία: Ηχηρό χαστούκι σε Κάμερον, αντήχησε στην Ουάσιγκτον…

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/08/Britain-Cameron-Syria.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-83086" height="330" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2013/08/Britain-Cameron-Syria.jpg" title="Britain-Cameron-Syria" width="600" /></a></div> <br /> <strong>Το ράπισμα του βρετανικού Κοινοβουλίου στον πρωθυπουργό, Ντέιβιντ Κάμερον για τους χειρισμούς του στο ζήτημα της Συρίας, είναι βέβαιο ότι θα ακουστεί σε όλο τον κόσμο, πιο δυνατά όμως από οπουδήποτε αλλού, στην Ουάσιγκτον.</strong>Οι Βρετανοί βουλευτές <strong>ψήφισαν εναντίον της εμπλοκής της χώρας στις επιχειρήσεις,</strong> εμμέσως προσυπογράφοντας ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) και οι επιθεωρητές του στη Συρία, να έχουν τον χρόνο που απαιτείται για τη συλλογή στοιχείων και αποδείξεων, αναφορικά με το αν ο Μπασάρ Αλ Άσαντ και το καθεστώς του εμπλέκονται στην επίθεση με χημικά όπλα στα προάστια της πρωτεύουσας Δαμασκού.<br /> <strong>Το εξωφρενικό στην υπόθεση, είναι ότι η απόρριψη των σχεδίων της κυβέρνησης Κάμερον, με ψήφους 285 κατά έναντι 272 υπέρ, ήρθε λίγη ώρα μετά την απόρριψη πρότασης των Εργατικών του Εντ Μίλιμπαντ, με αυτό περίπου το περιεχόμενο, να δοθεί δηλαδή χρόνος στον ΟΗΕ.</strong><br /> <strong></strong><br /> Είχε προηγηθεί η μετατροπή της βεβαιότητας της βρετανικής κυβέρνησης για την ευθύνη των δυνάμεων του Άσαντ, στη <strong>χρήση του όρου «πολύ πιθανό» (highly likely),</strong> ώστε να αποφευχθεί ενδεχόμενο φιάσκο όπως αυτό με τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής (WMD) του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ.<br /> Οι Αμερικανοί, ωστόσο, διαμηνύουν ότι θα μπορούσαν να προχωρήσουν και μόνοι τους, καθώς ο Ομπάμα φέρεται να θεωρεί ότι στο ζήτημα εμπλέκονται ζωτικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών. Πιθανότατα, η αναφορά υποκρύπτει την εντύπωση που θα αποκομίσουν Ιράν και Βόρεια Κορέα από τη στάση της χώρας του, προσθέτοντας μάλλον για λόγους «πολιτικής ορθότητας» το «σπάσιμο» του ταμπού κατά της χρήσης χημικών όπλων από την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου…<br /> <!-- /metas --> <br /> Αυτό που θα πρέπει να καταστεί σαφές, όμως, είναι ότι <strong>το διπλωματικό και πολιτικό κόστος για τις Ηνωμένες Πολιτείες πλέον είναι πολύ υψηλό,</strong> αφού οι «παραδοσιακοί» συνοδοιπόροι σε τέτοιες περιπέτειες, έχουν δηλώσει την επιθυμία τους να περιμένουν για τις αποδείξεις του ΟΗΕ. Πρόκειται για <strong>βαρύτατο πλήγμα στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ</strong> που τις έχει φέρει σε επικίνδυνο αδιέξοδο, αφού όλα τα σενάρια δράσης ή οπισθοχώρησης έχουν σοβαρό πολιτικό, διπλωματικό και στρατηγικό κόστος.<br /> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Συρία: Ηχηρό χαστούκι σε Κάμερον, αντήχησε στην Ουάσιγκτον…

Το ράπισμα του βρετανικού Κοινοβουλίου στον πρωθυπουργό, Ντέιβιντ Κάμερον για τους χειρισμούς του στο ζήτημα της Συρίας, είναι βέβαιο ότι...

Διαβάστε την συνέχεια

Δείτε πως ο Economist ζητάει πόλεμο

<br /> <div> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI9MrXYRa1z0qwvnB3SKzXCoLLBWsMiOqvoapU1bYo2iGMhPjeeHY__lq86yNdD628wcBZLCgFGm3FMN-9dksk8r6Jjh7WWh_NowkjeCOws_PUlVoL7qiNY_bc71Bk5k7EDDgHsSzKSqyG/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF380.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI9MrXYRa1z0qwvnB3SKzXCoLLBWsMiOqvoapU1bYo2iGMhPjeeHY__lq86yNdD628wcBZLCgFGm3FMN-9dksk8r6Jjh7WWh_NowkjeCOws_PUlVoL7qiNY_bc71Bk5k7EDDgHsSzKSqyG/s1600/%CE%A7%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82+%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF380.jpg" /></a></div> <strong><br /></strong> <strong>Στο βάθος τα πτώματα στη Συρία, σε πρώτο πλανο το πρόσωπο του Ασαντ και 3 λέξεις στο εξώφυλλο προκαλούν ανατριχίλα σε όσους βλέπουν τον Economist που κυκλοφορεί. Το βρετανικό περιοδικό χτυπά τα τύμπανα του πολέμου, σχεδόν τα επιβάλει.</strong></div> <div> </div> <div> «Χτυπήστε τον σκληρά» είναι ο τίλος πάνω στη φωτογραφία του Ασαντ, την ίδια ώρα που Ομπάμα και Κάμερον δυσκολεύονται να πείσουν για την αναγκαιότητα επέμβασης στη Συρία.  </div> <div> </div> <div> Στο άρθρο αναφέρεται μεταξύ άλλων<strong><em> «Ο Αμερικανός πρόεδρος και οι σύμμαχοί του έχουν τρεις επιλογές: να μην κάνουν τίποτα (ή έστω να κάνουν όσα έχει κάνει μέχρι σήμερα ο κ. Ομπάμα), να εξαπολύσουν περιορισμένη επίθεση με στόχο να ρίξουν τον Ασαντ από την εξουσία ή να χτυπήσουν τον δικτάτορα της Συρίας γρήγορα και με ένταση ως τιμωρία για τη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής. Κάθε επιλογή έχει το ρίσκο να κάνει χειρότερα τα πράγματα, όμως η τελευταία είναι σίγουρα η καλύτερη προοπτική.»</em></strong></div> <div> </div> <div> <strong>Όταν τα σχέδια των ισχυρών πρέπει να επιτύχουν, η δημοσιογραφική δεοντολογία "πηγαίνει περίπατο''</strong>.</div> <a href="http://www.defencenet.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Δείτε πως ο Economist ζητάει πόλεμο

Στο βάθος τα πτώματα στη Συρία, σε πρώτο πλανο το πρόσωπο του Ασαντ και 3 λέξεις στο εξώφυλλο προκαλούν ανατριχίλα σε όσους βλέπουν τον...

Διαβάστε την συνέχεια

Σύσκεψη στο Πεντάγωνο. Τι φοβούνται.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://news.princeoliver.com/wp-content/uploads/2012/03/%CF%86%CF%81%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%85%CE%B4%CF%81%CE%B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="330" src="http://news.princeoliver.com/wp-content/uploads/2012/03/%CF%86%CF%81%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%85%CE%B4%CF%81%CE%B1.jpg" width="600" /></a></div> <br /> Ενισχύουν την ασφάλεια των θαλασσίων συνόρων - Ετοιμάζονται για σχέδιο "Κόσμος"<br /> <strong>Στην ενίσχυση των θαλασσίων συνόρων για την αποτροπή κύματος μεταναστών προς την Ελλάδα, στο συντονισμό για τον έλεγχο του FIR Αθηνών και στην ενεργοποίηση του σχεδίου «Κόσμος» όποτε αυτό κριθεί απαραίτητο, αποσκοπεί η σημερινή ευρεία σύσκεψη που γίνεται στο Πεντάγωνο και αφορά στις εξελίξεις της Συρίας.</strong><br /> <strong>Θεωρείται δεδομένη δε η ενεργοποίηση της αντιαεροπορικής άμυνας της χώρας και η αύξηση της ετοιμότητας των Ένοπλων Δυνάμεων σε περίπτωση που ξεκινήσει μία επίθεση σε βάρος της Συρίας και η χώρα μας εμπλακεί με την παραχώρηση των Νατοικών βάσεων και την παροχή διευκολύνσεων προς τους Συμμάχους. Αυτό όμως, όπως τόνισε πηγή του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, δεν αποτελεί θέμα της σημερινής σύσκεψης.</strong><br /> Η σύσκεψη πραγματοποιείται υπό τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ στρατηγό Μιχάλη Κωσταράκο και συμμετέχουν οι Γενικοί Γραμματείς των υπουργείων Εξωτερικών, Εσωτερικών, Προστασίας του Πολίτη, Υγείας και Ναυτιλίας, οι αρχηγοί των Επιτελείων των τριών κλάδων (ΓΕΣ, ΓΕΝ και ΓΕΑ), της Ελληνικής Αστυνομίας, του Λιμενικού και Πυροσβεστικού Σώματος και ο Διοικητής της ΕΥΠ.<br /> Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες η ασφάλεια των θαλασσίων συνόρων είναι το βασικό θέμα, στο οποίο εμπλέκονται όλοι οι συμμετέχοντες της σύσκεψης. Μια ενδεχόμενη στρατιωτική επιχείρηση σε βάρος της Συρίας εκτιμάται πώς θα προκαλέσει κύματα μεταναστών, τα οποία θα «χτυπήσουν» και την Ελλάδα. <strong>Επρόκειτο λοιπόν να αυξηθούν οι περιπολίες, κυρίως εκ μέρους του Λιμενικού και του Πολεμικού Ναυτικού όπου απαιτηθεί. Στην επιτήρηση θα εμπλακεί και η Πολεμική Αεροπορία με πτήσεις αεροσκαφών.</strong><br /> <strong>Ήδη, έχουν δημιουργηθεί χώροι για μετανάστες σε Κρήτη και Ρόδο. Υπάρχουν όμως φόβοι μήπως μεταξύ των μεταναστών ταξιδέψουν στην Ελλάδα και κάποιοι Σύριοι οι οποίοι ενδεχομένως θελήσουν να προκαλέσουν αντίποινα στην Ελλάδα, λόγω πιθανής εμπλοκής της με διευκολύνσεις στους Συμμάχους. Εκεί μπαίνει η Ελληνική Αστυνομία και η ΕΥΠ.</strong><br /> <strong>Από τα παρατηρητήρια του Ναυτικού και του Στρατού και από τις μονάδες που βρίσκονται ανεπτυγμένες και πρόκειται να αναπτυχθούν στο Αιγαίο θα γίνεται και έλεγχος στη θάλασσα, ιδίως τις επόμενες ημέρες και όσο πλησιάζει ένα χτύπημα στη Συρία, αφού από το Αιγαίο θα περάσουν πολλά πλοία με κατεύθυνση την Ανατολική Μεσόγειο.</strong><br /> <strong>Ένα ακόμη σοβαρό θέμα της σύσκεψης είναι η ενεργοποίηση του σχεδίου «Κόσμος» που αφορά στην εκκένωση της Συρίας από τους Έλληνες που ζουν στη χώρα. Ο αριθμός τους υπολογίζεται περί τους 2.700, αλλά κανείς δεν γνωρίζει πόσοι και αν θελήσουν να φύγουν από τη Συρία.</strong><br /> Πρόκειται για μία αποστολή ιδιαίτερα δύσκολη και επικίνδυνη εφόσον απαιτηθεί, καθώς δεν μπορούν οι αρχές να γνωρίζουν που μπορούν να συγκεντρωθούν όσοι θέλουν να επαναπατρισθούν και πόσο ασφαλείς είναι η μεταφορά τους με πλοία ή με αεροσκάφη. Το σενάριο της Λιβύης, η αποχώρηση δηλαδή με εμπορικά πλοία, είναι στα σχέδια. Εκτιμάται όμως πως θα πρέπει να συνοδεύονται και από πολεμικά πλοία.<br /> <strong>Οι της σύσκεψης θα εξετάσουν ενδεχόμενα που μπορούν να επηρεάσει την Ελλάδα από μία επίθεση σε βάρος της Συρίας. Ποτέ όμως και κανείς δεν γνωρίζει πώς μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα, ιδίως όταν η κυβέρνηση φαίνεται να συντάσσεται με τους Συμμάχους κατά μίας χώρας που δεν έχει να χάσει τίποτα…</strong><br /> <a href="http://www.defencenet.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Σύσκεψη στο Πεντάγωνο. Τι φοβούνται.

Ενισχύουν την ασφάλεια των θαλασσίων συνόρων - Ετοιμάζονται για σχέδιο "Κόσμος" Στην ενίσχυση των θαλασσίων συνόρων για την απ...

Διαβάστε την συνέχεια

Μια μάταιη σύρραξη

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="http://www.efsyn.gr/wp-content/uploads/2013/08/londino_diamartyria-gia-syria.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="395" src="http://www.efsyn.gr/wp-content/uploads/2013/08/londino_diamartyria-gia-syria.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <strong>Του Βαγγέλη Πισσία*</strong><br /> <br /> Κήρυξη πολέμου ενάντια στο συριακό καθεστώς, νέα σελίδα πολέμου στη Μέση Ανατολή. Εις το όνομα του ανθρωπισμού, των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της ειρήνης και της ελευθερίας… σύμφωνα με την κατά Ομπάμα, Κάμερον, Ολάντ, Ερντογάν, Αλ Θάνι, Αμπντάλα, Νετανιάχου και άλλων ανθρωπιστών, δημοκρατική πολιτική πεποίθηση και ευαισθησία… Κι εμείς από την οθόνη μας θεατές, όπως τότε με τους πολέμους στο Ιράκ, στη Σερβία, στο Κοσσυφοπέδιο, στη Λιβύη, πολέμους μέγα θέαμα για τα ίδια πάντα μεγάλα της δυτικής μας δημοκρατίας ιδανικά…<br /> <br /> Η αιτιολογία της χρήσης χημικών μέσων από το συριακό καθεστώς πριν από έναν χρόνο θα ήταν εύλογα πειστική παρά την προφανή εγκληματική απρονοησία της. Τότε το καθεστώς παρέπαιε, η πτώση του φαινόταν προδιαγεγραμμένη. Συγχρόνως, στον ενδο-καθεστωτικό συσχετισμό ισχύος, οι εγκληματικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί είχαν την υπεροχή και το απονενοημένο διάβημα ήταν αρκετά πιθανό.<br /> <br /> Πέρασε όμως πολύς καιρός από τότε, τα δεδομένα στο πεδίο των συγκρούσεων άλλαξαν, ιδιαίτερα μετά την επιχείρηση στο Κουσέιρ. Τότε περίπου ο ενδο-καθεστωτικός συσχετισμός ανατράπηκε κι οι υποστηρικτές της (ανέφικτης) μιλιταριστικής τελικής λύσης παραχώρησαν την πρωτοκαθεδρία στους υποστηρικτές της ρεαλιστικότερης πολιτικής λύσης.<br /> <br /> Για τους λόγους αυτούς –και άλλους πολλούς ακόμη– η συριακή κυβέρνηση αποκρίθηκε θετικά στην πρόσκληση για συνδιάσκεψη στη Γενεύη, με σκοπό την εξεύρεση πολιτικής λύσης. Συνέβαλαν βέβαια σε αυτό και οι συμμαχικές πιέσεις.<br /> <br /> Οι τελευταίες εξελίξεις στην Αίγυπτο την ενθάρρυναν περισσότερο, το καθεστώς αισθανόταν έναν κάποιο ούριο άνεμο να το σπρώχνει, το μεγάλο, το δυσεπίλυτο πρόβλημα το είχε πλέον η άλλη πλευρά. Γιατί λοιπόν αυτό το καθεστώς να προσθέσει στους ήδη 80.000 νεκρούς αυτού του τόσο ανθρωποκτόνου πολέμου μερικές εκατοντάδες ακόμη νεκρούς, εξοντώνοντάς τους με τον πιο προκλητικό και εγκληματικό τρόπο; Ποιος ο λόγος να δώσουν με τόση απερισκεψία τη μεγάλη αφορμή στους αντιπάλους τους, υπερβαίνοντας την προαγγελθείσα από αυτούς «κόκκινη γραμμή»;<br /> <br /> Ομως για το ζήτημα αυτό γράφτηκαν ήδη πολλά, στο μέλλον θα αποκαλυφθούν πολύ περισσότερα. Τις επόμενες μέρες η ηθική της Δύσης θα απαντήσει στο υποτιθέμενο καθεστωτικό-συριακό έγκλημα. Σύντομο, καίριο πλήγμα, χειρουργικό, όπως η παγκόσμια κοινή γνώμη διαβεβαιώνεται.<br /> <br /> Πρώτος ρητός στόχος του χτυπήματος η Τιμωρία, δεύτερος η καταστροφή της στρατιωτικής υποδομής με σκοπό την επιχειρησιακή αποδυνάμωση του καθεστώτος, τρίτος η εξόντωση με πλήγμα ακριβείας του αντίπαλου αρχηγού (όπως ορίζουν τα αμερικανικά πολεμικά ήθη). Σκοπός, ο εξαναγκασμός σε απόλυτο συμβιβασμό, όμως και μια κάποια μέριμνα για την ελάσσονα επιβίωση της κρατικής μηχανής, ώστε να υπάρξει ασφαλής -και συνάμα επωφελής- για το προς εγκατάσταση αυριανό πολιτικό προσωπικό όσο και, προπαντός, για τους ξένους εντολείς του, διαχειριστική συνέχεια (στο Ιράκ τα ρήμαξαν όλα και πλήρωσαν το τίμημα γι’ αυτό).<br /> <br /> Είναι όμως δυνατόν το σχέδιο αυτό να πετύχει τους σκοπούς του μόνο με χειρουργικά χτυπήματα; Εάν ο Ασαντ, που συμβολίζει το καθεστώς, δεν εξοντωθεί ή δεν αποδυναμωθεί τόσο ώστε να εξαναγκαστεί σε πλήρη συνθηκολόγηση, αν δηλαδή αντέξει το κύμα των από αέρος επιθέσεων, δεν είναι λογικό ύστερα από αυτό να είναι ισχυρότερος; Πώς και γιατί τότε το καθεστώς του θα υποκύψει;<br /> <br /> Μήπως για τον λόγο αυτό το χειρουργικό πλήγμα διαρκέσει περισσότερο; Μήπως η μακρά του διάρκεια θα συνεπιφέρει εισβολή; Από ποια σύνορα, ποιας χώρας φαίνεται πιθανότερο αυτή να ξεκινήσει; Καβάλα σε τίνων τ’ άρματα θα εισέλθουν (αν εισέλθουν…) οι πολιτικοί απελευθερωτές του SNC, οι νικητές οπλαρχηγοί του FSA; Mε τους σαλαφιστές πολεμιστές της Τζαμπατ αλ Νούσρα απλά να παρακολουθούν, έχοντας κάπου καταχωνιάσει το ισλαμικό φαντασιακό τους; Σε αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν άραγε κάπως συνεκτικές και ολοκληρωμένες απαντήσεις; Κι αν δεν υπάρχουν, τότε, ποιος είναι άραγε ο πέραν του προφανούς (ήττα του καθεστώτος Ασαντ) αληθινός σκοπός;<br /> <br /> Να σταλούν διορθωτικά μηνύματα; Να ικανοποιηθούν μήπως αυτοί που τραυματίστηκαν από τις πρόσφατες εξελίξεις στην Αίγυπτο, περιφερειακοί και τοπικοί σύμμαχοί τους (Τουρκία, Κατάρ αλλά και Σύροι Αδελφοί Μουσουλμάνοι μετά το πλήγμα που δέχθηκαν οι Αιγύπτιοι αδελφοί τους); Να τεθεί κάποιο πλαίσιο στους άλλους, σήμερα περισσότερο ωφελημένους και ισχυρούς (Σαουδική Αραβία αλλά και Αιγύπτιοι στρατηγοί);<br /> <br /> Τις εξελίξεις στην Αίγυπτο –και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή– η πολιτική ηγεσία του τόπου μας δεν τις διάβασε καλά. Οι απλοϊκές-εργαλειακές-μηχανιστικές αναλύσεις των ειδικών, επί των εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων της αιγυπτιακής κρίσης, διέστρεψαν την πραγματική εικόνα. Η προσπάθεια ελάχιστων να προσεγγίσουν τις βαθύτερες υποστάσεις των πολιτικών πρωταγωνιστών (του στρατιωτικού ιδιαίτερα και βέβαια του μουσουλμανικού συμπλέγματος) και να αντιληφθούν τις πραγματικές σχέσεις του τριγώνου αμερικανοϊσραηλινός άξονας–Αδελφοί Μουσουλμάνοι–στρατός, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο περιφερειακό πεδίο, αντιμετωπίστηκε ως περίπου αίρεση. Οι κομματικές μικρο-πολιτικές και οι επιστημονικοφανείς παρα-πολιτικές ρουτίνες βολεύουν, φαίνεται, τους περισσότερους σε τούτη τη χώρα.<br /> <br /> ΗΑίγυπτος επέτρεψε σήμερα το πέρασμα της στρατιωτικής βοήθειας προς Συρία από το κανάλι του Σουέζ, έθεσε παράλληλα επιχειρησιακούς περιορισμούς στο αμερικανο-ΝΑΤΟϊκό εγχείρημα. Στην παλαιστινιακή Χαμάς εκδηλώνεται ήπια, όμως σημαντική, στροφή. Ηδη στον Λίβανο υπήρξε από μέρους της καταδίκη της επικείμενης επίθεσης. Στο ίδιο μήκος κύματος και η Ισλαμική Παλαιστινιακή Τζιχάντ.<br /> <br /> Μιλήσαμε, μιλάμε συνεχώς τούτες τις ώρες, με φίλους στις χώρες κάτω εκεί στη Μέση Ανατολή. Οι φίλοι μας κάτω εκεί, άνθρωποι που έζησαν τις μεταβολές του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα και συνεχίζουν, μαζί με τις νεότερες γενιές, να στοχάζονται πάνω στις νέες συγκλονιστικές βιωματικές τους εμπειρίες, μας είπαν ότι τώρα το επιχειρησιακό μέτωπο του αραβο-μουσουλμανικού κόσμου βρίσκεται στη Συρία, το πολιτικό μέτωπο βρίσκεται όμως στην Αίγυπτο. Μας είπαν ακόμη ότι ο κύκλος Ασαντ, όπως και να κλείσει, εάν κλείσει, τώρα πια, οι επίδοξοι νικητές έχουν μετατραπεί σε ηττημένους.<br /> <br /> Ο αραβο-μουσουλμανικός κόσμος είναι ένας εξαιρετικά πολύπλοκος και συνάμα συναρπαστικός στις μεταλλαγές του κόσμος. Δεν πρόκειται να σταθεροποιηθεί, κατά το δυτικό δοκούν, σήμερα ή αύριο. Ούτε πρόκειται και τελικά να του μοιάσει. Εχει όμως τις δικές του σταθερές –αυτές που δεν αντιλαμβάνεται καθώς δεν τις αισθάνεται η δυτική διπλωματία–, έχει και τις δικές του μεταβλητές – αυτές που μάταια προσπαθεί η ίδια διπλωματία με τις κανονιοφόρους της να τις χειραγωγήσει. Επί ματαίω. Κάτω εκεί πρυτανεύουν άλλες σκοπιμότητες και προπαντός άλλες αναγκαιότητες.<br /> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <br /> <em><strong>* Δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, συντονιστής πρωτοβουλίας «Ενα καράβι για τη Γάζα – FFC» και συντονιστής Διεθνούς Πρωτοβουλίας για την Ειρήνη στη Συρία</strong></em><br /> <a href="http://www.efsyn.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Μια μάταιη σύρραξη

Του Βαγγέλη Πισσία* Κήρυξη πολέμου ενάντια στο συριακό καθεστώς, νέα σελίδα πολέμου στη Μέση Ανατολή. Εις το όνομα του ανθρωπισμού, των...

Διαβάστε την συνέχεια