Πολιτικό Ισλάμ και γεωπολιτικός αναθεωρητισμός μετά τον Ερντογάν

<img height="384" src="https://img.huffingtonpost.com/asset/61994a8e210000e79c6ffb8d.jpeg?cache=W7A80MNdNm&ops=scalefit_630_noupscale" width="807" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Για την Ελλάδα, το βασικό ζήτημα δεν μπορεί παρά να είναι οι αναθεωρητικές πεποιθήσεις του τουρκικού κατεστημένου.</span></h3><b>Κώστας Α Λάβδα</b>ς* <br />Σε τελική ανάλυση, παρά την προφανή δυσκολία να προσδιορίσει κανείς ένα κυρίαρχο σενάριο για την μετά-Ερντογάν εποχή, τέσσερις είναι οι βασικές παράμετροι που θα την επηρεάσουν καθοριστικά.<br /><br />Πρώτον, ο τρόπος μετάβασης σε αυτή. Μια ομαλή μετάβαση διαμορφώνει διαφορετικές συνθήκες σε σχέση με μια αλλαγή μέσω πολιτικής κρίσης και σύγκρουσης.<br /><br />Υπάρχουν πολλές ενδείξεις για την απροθυμία του Ερντογάν να εγκαταλείψει την εξουσία. Σε κάθε περίπτωση, μια φιλελεύθερη μεταρρυθμιστική κυβέρνηση που παράλληλα θα συγκρατήσει την αναθεωρητική δυναμική του τουρκικού κατεστημένου προς τα έξω είναι απίθανη μετά το 2023.<br /><br />Ακόμη και αν η μετάβαση είναι ομαλή, κάτι που δεν είναι σίγουρο, το πιθανότερο σενάριο είναι αυτό μιας συμμαχίας μεταξύ των Κεμαλικών (Ρεπουμπλικανικό Κόμμα), του Καλού Κόμματος της Ακσενέρ και άλλων δεξιών και κεντροδεξιών πολιτικών ομάδων.<br /><br />Με το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης αλλά και τον ακροδεξιό εθνικιστή Μπαχτσελί πιθανότατα στην αντιπολίτευση, η νέα κυβέρνηση θα υποφέρει από οξύτατη κριτική για τα διεθνή ζητήματα. Οξύτατη κριτική τόσο από την αντιπολίτευση όσο και από ισχυρούς θύλακες στο εσωτερικό της.<div>  <br />Διεθνές περιβάλλον και τουρκική στρατηγική <br /><br />Δεύτερον, πολλά θα εξαρτηθούν από το διεθνές συστημικό περιβάλλον. Η συστημική διάσταση μετασχηματίζεται με τρόπο αργό, ενίοτε παραπλανητικό, αλλά τελικώς σαφή για όσους γνωρίζουν να αναλύουν βάσει εξηγητικών σχημάτων και όχι εντυπώσεων.<br /><br />Εισερχόμαστε αργά σε έναν κόσμο παγιωμένα πολυκεντρικό, με μερικές συγκλίσεις σε επιμέρους θεματικά πεδία αλλά και τις αβεβαιότητες που είχε προ πολλών ετών επισημάνει τόσο εύστοχα ο Richard Rosecrance, αναλύοντας εν μέρει αντίστοιχες ιστορικές περιόδους και εξηγώντας ότι μια πολυπολική παγκόσμια τάξη αυξάνει τον αριθμό και την πιθανότητα των διεθνών συγκρούσεων, παρότι συνήθως μειώνει τη βαρύτητά τους. Τη μειώνει, φυσικά, ως προς τις ενδεχόμενες συστημικές επιπτώσεις τους. Όχι ως προς τις συνέπειες για τους άμεσα εμπλεκόμενους.<br />Δυστυχώς η Τουρκία γίνεται περισσότερο αναθεωρητική, επεκτατική και επικίνδυνη όταν ισχυροποιείται. Όχι, μόνον όταν έχει εσωτερικά προβλήματα, αλλά κυρίως όταν αποκτά ισχύ.<br /><br />Σε ένα διπολικό σύστημα υπάρχει μια βασική αντιπαλότητα, λόγω της οποίας ελέγχονται ή –σε ορισμένες συγκυρίες– μέσω της οποίας διαθλώνται και επανακαθορίζονται οι υπόλοιποι ανταγωνισμοί. Ένα πολυκεντρικό σύστημα μπορεί αντίθετα να συνδυαστεί με πολλαπλές εστίες συγκρούσεων. Πολυκεντρικό είναι το νέο περιβάλλον και ας μην μας αποπροσανατολίζουν οι τάσεις πολώσεων που θα έρχονται και θα παρέρχονται κατά καιρούς.<div><br />Κρίσιμες σχέσεις της Τουρκίας που διακυβεύονται την περίοδο 2021-2023: ΕΕ και ΗΠΑ.</div><div><br /></div><div>  <img src="https://img.huffingtonpost.com/asset/61994fe2260000af303ceba3.jpeg?ops=scalefit_630_noupscale" /><br /><br />Ως προς την ΕΕ, παρά τις ουσιαστικές και εν πολλοίς προβλέψιμες αποκλίσεις στρατηγικών μεταξύ των βασικών δυνάμεων, η συστηματική προώθηση της «θετικής ατζέντας» απέναντι στην Άγκυρα από το Βερολίνο κερδίζει έδαφος.<br /><br />Οι ουσιαστικές δυσκολίες του Ερντογάν βρίσκονται στις σχέσεις με τη νέα κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον, όπου στο κεντρικό πρόβλημα (S-400 και Ρωσία) έχει πια προστεθεί μια συνολικότερη, κριτική αποτίμηση των προβλημάτων της Τουρκίας ως αυταρχικού καθεστώτος. Οι αυξανόμενες εντάσεις μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας βάζουν την Τουρκία σε μια θέση ενός δυνητικά ριζικού διλήμματος. Το 2021-23, για λόγους που έχω εξηγήσει διεξοδικά κατά καιρούς, θα σφραγίσει τη σχέση της Τουρκίας με τη Δύση. Με πιθανότερο το σενάριο της ακόμη μεγαλύτερης απομάκρυνσης.<br /><br />Τρίτον, στο εσωτερικό μέτωπο της Τουρκίας, η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την προϊούσα αυταρχοποίηση του καθεστώτος διαμορφώνουν πολλαπλές γραμμές συγκρούσεων.<br /><br />Η οικονομική διαχείριση του καθεστώτος Ερντογάν έχει δείξει τα όρια της, όμως η τουρκική οικονομία έχει ως υπόβαθρο μια εντυπωσιακή δημογραφική δυναμική και μια εξελισσόμενη προοπτική βαθύτερων σχέσεων με την Κίνα αλλά και τις χώρες του Καυκάσου.<br /><br />Παρόλα αυτά, μια άμεση οικονομική επιδείνωση μπορεί να οδηγήσει σε μια εξίσου άμεση ανάγκη ενεργοποίησης και εκμετάλλευσης του εξωτερικού μετώπου. <br />Η μετά Ερντογάν εποχή θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από τις σχέσεις μεταξύ των κοσμικών και των θρησκευτικών στοιχείων στο τουρκικό πολιτικό σύστημα.<br /><br />Αυτό δεν θα συνιστά απλώς «εξαγωγή των εσωτερικών προβλημάτων», όπως ακούμε συχνά. Οι μετατοπίσεις στις εσωτερικές συνθήκες προφανώς διαδραματίζουν ρόλους, αλλά δεν αποτελούν αιτία της τουρκικής εξωτερικής συμπεριφοράς. Δυστυχώς η Τουρκία γίνεται περισσότερο αναθεωρητική, επεκτατική και επικίνδυνη όταν ισχυροποιείται. Όχι, μόνον όταν έχει εσωτερικά προβλήματα, αλλά κυρίως όταν αποκτά ισχύ.<br /><br />Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου (που όπως επισημαίνει εδώ και δεκαετίες ο François Géré της έδωσε την αίσθηση μιας νέο-οθωμανικής οπτικής) μέχρι την έκρηξη των οικονομικών μεγεθών σε μια χώρα με εντυπωσιακή δημογραφική δυναμική (το τουρκικό ΑΕΠ πλησίασε το 1 τρις δολάρια το 2013-14 και συγκρατήθηκε παρόλες τις μεγάλες δυσκολίες σχεδόν στα 700 δις το 2020), οι τουρκικές ελίτ συνάντησαν τα απωθημένα σχέδια του τουρκικού βαθέως κράτους σε ένα όραμα επέκτασης και ηγεμονικής αναρρίχησης. <br />Παραλλαγές της Ισλαμικής παραμέτρου <br /><br />Η τέταρτη διάσταση ίσως αποδειχθεί σημαντικότερη από όλες.<br /><br />Η μετά Ερντογάν εποχή θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από τις σχέσεις μεταξύ των κοσμικών και των θρησκευτικών στοιχείων στο τουρκικό πολιτικό σύστημα. <br />Το βασικό ζήτημα για το ΝΑΤΟ είναι κυρίως ο Ερντογάν. Όμως για την Ελλάδα το βασικό ζήτημα δεν μπορεί παρά να είναι οι αναθεωρητικές πεποιθήσεις του τουρκικού κατεστημένου.<br /><br />Σε αυτό το πλαίσιο, το παρόν και το μέλλον του Γκιουλενικού κινήματος αποτελούν κρίσιμη παράμετρο. Μόλις προ ημερών, στην Τουρκία κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο Γκιουλέν δολοφονήθηκε με δηλητήριο στη φάρμα του στην Πενσυλβάνια. Η φήμη διαψεύστηκε, αλλά τα συναισθήματα και η ένταση με την οποία έγινε δεκτή – ένταση θετική από κάποιους, αρνητική από άλλους – επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά το πόσο σημαντική και ταυτόχρονα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα είναι ο Γκιουλέν.<div><br /></div><div>  <img src="https://img.huffingtonpost.com/asset/6199512128000076317ead6f.jpeg?ops=scalefit_630_noupscale" /><br /><br />Η σύγκρουση των πρώην εταίρων Ερντογάν – Γκιουλέν βεβαίως προϋπήρχε του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 2016. Αλλά η απόπειρα πραξικοπήματος, την οποία ο Ερντογάν χωρίς αποδείξεις αποδίδει στους Γκιουλενιστές, αποτέλεσε πρόσχημα για την κατά μέτωπο επίθεση στο γκιουλενικό δίκτυο.<br /><br />Στη δεκαετία του 1980, η στρατιωτική δικτατορία του Εβρέν κατηγόρησε τον Γκιουλέν ότι σχεδίαζε την εγκαθίδρυση ενός Ισλαμικού καθεστώτος. Ο Γκιουλέν συνελήφθη αλλά αφέθηκε ελεύθερος από το νέο πρωθυπουργό (και μετέπειτα πρόεδρο) Τουργκούτ Οζάλ, ο οποίος μάλιστα αργότερα υποστήριξε τις μεταψυχροπολεμικές προσπάθειες του Γκιουλέν να ανοίξει σχολεία σε τουρκικές δημοκρατίες που είχαν μόλις ανεξαρτητοποιηθεί από τη Σοβιετική Ένωση.<br /><br />Το 2000, η τότε τουρκική κυβέρνηση κατηγόρησε και πάλι τον Γκιουλέν για απόπειρα υπονόμευσης της τουρκικής ανεξιθρησκίας, ενός βασικού στοιχείου του Κεμαλισμού. <br /><br />Αλλά η άνοδος του Ερντογάν και του Κόμματός του έφερε πάλι τον Γκιουλέν στο προσκήνιο. Ως γνωστόν, Γκιουλέν και Ερντογάν υπήρξαν και συνεργάτες. Το 2012, το New Yorker έγραψε ότι «ενώ ο ίδιος ο Ερντογάν μάλλον δεν είναι Γκιουλενιστής, ο [τότε] πρόεδρος Abdullah Gül (Αμπντουλάχ Γκιούλ) λέγεται ότι είναι Γκιουλενιστής, όπως και πολλά άλλα στελέχη της κυβέρνησης».<br /><br />Σε κάθε περίπτωση, η σχέση Ερντογάν – Γκιουλέν άρχισε να αλλάζει από τη στιγμή που ο Ερντογάν είχε παγιώσει την εξουσία του.<br /><br />Η προσπάθεια του καθεστώτος Ερντογάν να εξαλείψει την παρουσία του δικτύου Γκιουλέν στην Τουρκία έχει τρεις διακριτούς αλλά και συμπληρωματικούς στόχους.<br /><br />Πρώτον, στοχεύει σε ένα μονοπώλιο αντιπροσώπευσης της θρησκευτικής Σουνιστικής πολιτικότητας στην Τουρκία, σε συνεργασία με άλλες πολιτικές ομάδες που είναι πιο ριζοσπαστικές αλλά σε διάλογο με τον Ερντογάν.<br /><br />Δεύτερον, αποτελεί ξεκαθάρισμα λογαριασμών και αφορμή για διώξεις ενοχλητικών προς το καθεστώς προσωπικοτήτων – στα ΜΜΕ, τα πανεπιστήμια, το διπλωματικό σώμα, τις ένοπλες δυνάμεις – με το πρόσχημα ότι είναι «Γκιουλενιστές».<br /><br />Τρίτον, με δεδομένη την φυσική παρουσία του Γκιουλέν στις ΗΠΑ, αποτελεί και ένα από τα στοιχεία πίεσης που ο Ερντογάν επιθυμεί να υπάρχουν στις διαπραγματεύσεις με την εκάστοτε αμερικανική κυβέρνηση. Επί Τραμπ, ο Ερντογάν πίστευε ότι ο Γκουλέν θα εκδοθεί στην Τουρκία. Όμως η διάκριση των εξουσιών λειτούργησε στην αμερικανική δημοκρατία και ο Γκιουλέν εξακολουθεί να ζει στην Πενσυλβάνια.<br /><br />Ο Γκιουλενισμός καθρεφτίζει δυο διαφορετικά στοιχεία που αποτελούν και τα δυο διαφορετικού τύπου προκλήσεις για το τουρκικό καθεστώς.<br /><br />Το πρώτο αναφέρεται στη διάσταση του πλουραλισμού στο εσωτερικό της τουρκικής πολιτικής θρησκευτικότητας. Ο Γκιουλέν προωθεί ένα ανεκτικό Ισλάμ που δίνει έμφαση στον αλτρουισμό, τη σκληρή δουλειά, την εκπαίδευση και τον κεντρικό ρόλο της σύγχρονης επιστήμης. <br /><br />Το δεύτερο αναφέρεται στη διεθνική (transnational) διάσταση. Το όραμα του Ερντογάν στοχεύει σε εσωτερικό μονοπώλιο και σε εξωτερικό εναγκαλισμό (προσεκτικό αλλά σαφή) μορφών του περισσότερο ή λιγότερο ριζοσπαστικοποιημένου Πολιτικού Ισλάμ.<br />Πέρα από την κλιμακούμενη πίεση στην Ελλάδα και την Κύπρο, η Τουρκία θα συνεχίσει να αναζητά ρόλο ως μουσουλμανική ηγεμονική παρουσία στην περιοχή και στο σουνιτικό κόσμο πέρα από αυτή. Και αυτό ανεξαρτήτως του είδους του Πολιτικού Ισλάμ που θα ασκεί επιρροή, περισσότερο ή λιγότερο ήπιου.<br /><br />Αντίθετα, το όραμα του Γκιουλέν – παρά τις γκρίζες περιοχές που αφορούν τον ρόλο στελεχών με Γκουλενικές συμπάθειες στην εσωτερική πολιτική διαμάχη στην Τουρκία – υποτίθεται ότι έχει ως στόχο μεταξύ άλλων και την υποβοήθηση του Διαθρησκευτικού διαλόγου και την επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών πεποιθήσεων και δογμάτων.<div>  <br />Η Τουρκία θα παραμείνει δομική απειλή <br /><br />Όπως εξηγώ από χρόνια, το βασικό ζήτημα για το ΝΑΤΟ είναι κυρίως ο Ερντογάν. Όμως για την Ελλάδα το βασικό ζήτημα δεν μπορεί παρά να είναι οι αναθεωρητικές πεποιθήσεις του τουρκικού κατεστημένου. Πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το καθεστώς Ερντογάν. Η αναζήτηση νέου ρόλου για την Τουρκία ξεκίνησε στα πρώτα χρόνια της μετα-Ψυχροπολεμικής περιόδου και συμπληρώθηκε ως προς τα ισλαμιστικά στοιχεία της αργότερα, με την άνοδο του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης.<br /><br />Πέρα από την κλιμακούμενη πίεση στην Ελλάδα και την Κύπρο, η Τουρκία θα συνεχίσει να αναζητά ρόλο ως μουσουλμανική ηγεμονική παρουσία στην περιοχή και στο σουνιτικό κόσμο πέρα από αυτή. Και αυτό ανεξαρτήτως του είδους του Πολιτικού Ισλάμ που θα ασκεί επιρροή, περισσότερο ή λιγότερο ήπιου.<br /><br />Με δυο λόγια, η Τουρκία διεκδικεί:<br /><br />(α) ζωτικό χώρο στην περιοχή και<br /><br />(β) μερίδιο στην πολιτισμική ηγεμονία του σουνιτικού Ισλάμ σε παγκόσμιο επίπεδο.<br /><br />Σε αυτό το πλαίσιο, η Άγκυρα αμφισβητεί συνολικά τη Συνθήκη της Λωζάνης. Ακόμη και η ημέρα που καθορίστηκε για την τελετή αλλαγής του χαρακτήρα της Αγίας Σοφίας, η 24η Ιουλίου, επελέγη για να θυμίσει την ημέρα υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης το 1923.<br /><br />Η Τουρκία θα εξακολουθήσει να επιχειρεί να ισορροπήσει μεταξύ Δύσης και Ανατολής και παράλληλα να προβάλλει τον ρόλο της ως περιφερειακή μουσουλμανική δύναμη με ηγεμονικές τάσεις στο σουνιτικό κόσμο, ενισχύοντας παράλληλα την ετοιμότητα στο εσωτερικό εθνικιστικό μέτωπο.<br /><br />Στον αναδυόμενο πολυκεντρικό κόσμο, που διαθέτει ταυτόχρονα χαρακτηριστικά μιας εν εξελίξει και ασύμμετρα πολυεπίπεδης διακυβέρνησης, τα λιμάνια της θαλπωρής που γνωρίσαμε στη μορφή προηγμένων πολυμερών συνεργασιών και περιφερειακών ενοποιήσεων είναι ταυτόχρονα απαραίτητα αλλά και δυνάμει παραπλανητικά. Μόνο τα προτεκτοράτα έχουν μια κάποια «εγγύηση» από τις δυνάμεις που τα ορίζουν. Τα ανεξάρτητα κράτη βελτιώνουν τις πιθανότητές τους.<br /><br />Εθνική αυτοπεποίθηση, αύξηση των αποτρεπτικών δυνατοτήτων της χώρας με κάθε τρόπο και κάθε εταίρο, ενίσχυση της κοινωνικής και οικονομικής συνοχής, ισχυροποίηση της αντίληψης περί δημοσίου συμφέροντος, εγρήγορση και χάραξη στρατηγικής πέρα από τη Σκύλλα του αδιάφορου ή ναρκισσιστικού εφησυχασμού και τη Χάρυβδη των επικίνδυνων δημαγωγών του σπασμωδικού εθνικισμού.<br /><br />Μόνον έτσι θα επιβιώνει χωρίς απώλειες και θα ευημερεί η Ελλάδα σε μια δύσκολη γειτονιά που θα μετασχηματίζεται μέσα σε ένα πολυκεντρικό κόσμο προς ένα απρόβλεπτο μέλλον. <div><br /></div><div> <b><i>*Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.huffingtonpost.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div></div></div></div>

Πολιτικό Ισλάμ και γεωπολιτικός αναθεωρητισμός μετά τον Ερντογάν

Για την Ελλάδα, το βασικό ζήτημα δεν μπορεί παρά να είναι οι αναθεωρητικές πεποιθήσεις του τουρκικού κατεστημένου. Κώστας Α Λάβδα ς*  Σε τελ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τέσσερα ερωτήματα συν ένα δίλημμα στο μεταίχμιο της Ερντογανικής Τουρκίας

<br /><img src="https://img.huffingtonpost.com/asset/619241a2210000ca896ff3b0.jpeg?ops=scalefit_630_noupscale" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Ο τουρκικός ηγεμονισμός δεν είναι προσωποπαγής. Αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του πολιτικού συστήματος.</span></h3><b>Δρ. Χρήστος Ζιώγας*</b> <br />Σύμφωνα με πρόσφατη δήλωση του Τούρκου Πρόεδρου Ταγίπ Ερντογάν, οι επόμενες γενικές εκλογές θα πραγματοποιηθούν την προβλεπόμενη συνταγματικά ημερομηνία, ήτοι στις 14 Ιουνίου 2023. Ανεξαρτήτως αν θα τηρήσει εν τέλει τη δέσμευσή του - άρα απομένουν 20 μήνες μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, την πιο δύσκολη στην εικοσαετή περίοδο της πολιτικής του κυριαρχίας στη γειτονική χώρα- και υπό την προϋπόθεση πως θα είναι πολιτικά ενεργός, τέσσερα ερωτήματα διαγράφονται σχετικά με την πορεία της Τουρκίας, στον ούτως ή άλλως πυκνό πολιτικό χρόνο της ιστορικής συγκυρίας. <br /><br />Πρώτον, αν συνεχιστούν ή και αν ενισχυθούν οι αρνητικές δημοσκοπικές τάσεις στο μεσοδιάστημα έως τις προγραμματισμένες εκλογές γεννάται το ερώτημα: πώς ο Ερντογάν προσεγγίζει την πιθανότητα του πολιτικού του μέλλοντος μετά από μία πιθανή εκλογική ήττα;<br /><br />Η ιδιοσυγκρασία του δεν επιτρέπει στη μεγαλειότητά του το ρόλο του αντιπολιτευόμενου και τα πεπραγμένα του στενού πολιτικού, οικονομικού και οικογενειακού του περιβάλλοντος δύσκολα δεν θα τεθούν υπό την κρίση της μη ελεγχόμενης πλέον δικαιοσύνης.<br /><br />Συνδυαστικά, σύστημα πεποιθήσεων του ίδιου και η καθεστωτική νοοτροπία και πρακτική του κόμματός του δημιουργούν συνθήκες πολιτικού τέλους. Ο πολιτικός βολονταρισμός υψηλού ρίσκου που διαχρονικά ακολουθεί έως σήμερα κατά πάσα πιθανότητα θα καθοδηγήσει και πάλι τη σκέψη του και θα δρομολογήσει τη δράση του Τούρκου Προέδρου.<br /><br />Υπό αυτό το πρίσμα θα κινηθεί τόσο στο εσωτερικό πεδίο, όσο και στο εξωτερικό υιοθετώντας στρατηγικές πολιτικής επιβίωσης εξόχως ριψοκίνδυνες. <br /><br />Δεύτερον, καθ΄οδόν προς την εκλογική αναμέτρηση και δια μέσω αυτής θα προσδιοριστεί το μέγεθος της οικονομικής δυσπραγίας και ο βαθμός πολιτικής αυθαιρεσίας και αυταρχισμού που η τουρκική κοινωνία είναι διατιθέμενη να αποδεχθεί, για να εξυπηρετηθούν οι μεγαλοϊδεατικές επιζητήσεις του Ερντογάν και του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP). Θα τεθεί στη βάσανο της εμπειρικής διαπίστωσης ο βαθμός δημοκρατικής ή μη αυτεπίγνωσης της τουρκικής κοινωνίας.<br /><br />Επομένως, θα δείξουν την απαιτούμενη νομιμοφροσύνη οι κομματικοί οπαδοί και οι θεσμικοί θεματοφύλακες του ερντογανισμού στην περίπτωση εκλογικής ήττας του ΑΚΡ; <br /><br />Τρίτον και συναφές, αν επικρατήσει ξανά ο Ερντογάν το ερώτημα θα έχει ήδη απαντηθεί, αν προκύψει ερντογανική άμπωτη διαγράφεται ως εξής: πόσος από τον αυταρχικό μετασχηματισμό του τουρκικού πολιτικού συστήματος που επήλθε την τελευταία εικοσαετία θα επιβιώσει; Τι θα διατηρηθεί και τί θα αποκατασταθεί από το μεταρρυθμιστικό αριστούργημα (sic) του Ερντογάν;<br /><br />Στην Τουρκία καθ’ όλη την περίοδο της κεμαλικής διακυβέρνησης ο εκδημοκρατισμός ήταν δύσκολος, ονομαστικός και μερικός, εργαλειακά όμως χρήσιμος ως άλλοθι για τους δυτικούς συμμάχους της Αγκύρας και κυρίως τις Ηνωμένες Πολιτείες, ως προς τη διασφάλιση της φιλοδυτικής της πορείας. Η εκλογική επικράτηση της σημερινής αντιπολίτευσης κι ενός ανθυποψηφίου του Ερντογάν αρκεί για να αναστραφεί η αντι-δυτική πορεία της χώρας, κοινωνικά, πολιτικά και στρατηγικά; <br /><br />Τέταρτον, ακόμη κι αν υπάρξει μερική στρατηγική αναδίπλωση της Τουρκίας, αυτή σε ποιο βαθμό θα αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο;<br /><br />Ακολούθως και συναφώς πώς θα αντιδράσουν κυρίως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία, καθώς και οι άλλες δυτικές αλλά και όμορες χώρες, οι οποίες έως τώρα φαίνεται να ομονοούν για τον έλεγχο του τουρκικού ηγεμονισμού. Αναμφισβήτητα η αμερικανική και η γαλλική κυβέρνηση αποστρέφονται και επιθυμούν μέσω της εκλογικής διαδικασίας το τέλος της εποχής Ερντογάν και σ’ αυτή την επιλογή φαίνεται πως έχουν επενδύσει διπλωματικά.<br /><br />Βέβαια, γνωρίζουν πολύ καλά οι Ηνωμένες Πολιτείες ότι οποιαδήποτε περαιτέρω προσπάθεια παρέμβασης κατά την προεκλογική περίοδο, προς την κατεύθυνση της πολιτικής αποδόμησης του Ερντογάν, πιθανότατα να επιφέρει ακριβώς τα αντίθετα από τα επιθυμητά –εκλογικά- αποτελέσματα. <br /><br />Η ελληνική και κυπριακή κυβέρνηση (και κοινωνίες) βρίσκονται ενώπιον ενός εξαιρετικά σύνθετου διλήμματος. Είναι γεγονός ότι η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας επί Ερντογάν, με αυξανόμενη ένταση την τελευταία πενταετία, προκαλεί προς την μεν Αθήνα ασφυκτικές πιέσεις περιορισμού της κρατικής κυριαρχίας και απώλειας κυριαρχικών δικαιωμάτων, ενώ για τη δε Λευκωσία θέτει ζητήματα υπαρξιακής φύσεως.<br /><br />Στο ίδιο διάστημα ο επιταχυνόμενος και προς κάθε κατεύθυνση τουρκικός ηγεμονισμός δρομολόγησε περιφερειακές αντι-συσπειρώσεις και ενεργοποίησε ισχυρότατους δρώντες, όπως η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, με σκοπό το σωφρονισμό του επηρμένου Τούρκου Προέδρου.<br /><br />Η παρουσία του Ερντογάν και η συνέχιση της ίδιας πολιτικής θα διαιωνίσει την απόφαση κρατών της περιφέρειας να ελέγξουν τον τουρκικό αναθεωρητισμό και θα ανατροφοδοτήσουν την γαλλική κυρίως στάση να περιοριστούν δραστικά οι τουρκικές στοχοθεσίες. <br /><br />Η συσχέτιση του -πιθανού- πολιτικού τέλους του Ερντογάν και μίας λιγότερο αναθεωρητικής τουρκικής εξωτερικής πολιτικής από την επόμενη κυβέρνηση, εμφανίζεται από πολλούς ως αιτιώδης και προεγγράφεται ως θετική εξέλιξη για τα δύο κράτη του ελληνισμού.<br /><br />Μία στρατηγική αναδίπλωση της Τουρκίας θα επιδράσει ανασταλτικά και στις περιφερειακές δομές ασφάλειας, ευθέως ανάλογα από τις επιδιώξεις που η Άγκυρα θα εγκαταλείπει ή θα περιορίζει. Παραδείγματος χάριν, αν η Άγκυρα υποχωρήσει από την παρεμβατική της πολιτική στον αραβικό κόσμο, λογικά αναμένεται πως η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα θα επανατοποθετηθούν έναντι της Τουρκίας.<br /><br />Το ερώτημα πόσος από τον ανακύπτοντα τουρκικό αναθεωρητισμό αναλογεί στον Ερντογάν και πόσος στο τουρκικό πολιτικό σύστημα και κοινωνία ενδιαφέρει επιστημονικά και όλους όσοι ασχολούνται με το τουρκικό πολιτικό σύστημα και την εξωτερική πολιτική. Θα απαντηθεί συν τω χρόνω, στην περίπτωση που ηττηθούν ο Ερντογάν και το ΑΚΡ στις επόμενες εκλογές. <br /><br />Για την Ελλάδα και την Κύπρο το συγκεκριμένο ερώτημα είναι μάλλον περιττό και ίσως επικίνδυνο.<br /><br />Περιττό διότι κι ένας πιο περιορισμένος τουρκικός αναθεωρητισμός θα συνεχίζει να αφορά τις δύο χώρες λόγω εγγύτητας και των προσδιορισμένων τουρκικών συμφερόντων, τα οποία περιορίζονται από τα –ισχύοντα και δυνάμει- ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και την κυπριακή κυριαρχία.<br /><br />Επικίνδυνος, στην περίπτωση που η ήττα του Ερντογάν ερμηνευθεί με τρόπο που θα επαναφέρει ως κυρίαρχους διαμορφωτικούς παράγοντες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής τις προσφιλείς μας πρότερες κατευναστικές πρακτικές. Ας μην αυταπατόμαστε για μία ακόμη φόρα <a href="https://www.huffingtonpost.gr/entry/apotrepontas-ton-erntoyan-e-ten-toerkia_gr_5f5f4977c5b67602f607ba36">προσωποποιώντας</a> την τουρκική εξωτερική πολιτική.<br /><br />Ο τουρκικός ηγεμονισμός δεν είναι ούτε προσωποπαγής, ούτε συγκυριακός ούτε δευτερογενής αλλά αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του πολιτικού συστήματος, ανατροφοδοτούμενος από κυρίαρχες τάσεις της τουρκικής κοινωνίας.<div><br /></div><div><b><i>*Διδάσκων Διεθνείς Σχέσεις στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Παν/μιου Αιγαίου και εντεταλμένος Λέκτορας στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων</i></b><br /></div><div><br /></div><div>πηγή<br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τέσσερα ερωτήματα συν ένα δίλημμα στο μεταίχμιο της Ερντογανικής Τουρκίας

Ο τουρκικός ηγεμονισμός δεν είναι προσωποπαγής. Αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του πολιτικού συστήματος. Δρ. Χρήστος Ζιώγας*   Σύμφωνα με πρ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το γεωστρατηγικό πόκερ της Ρωσίας, η Ελλάδα και η Τουρκία

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2019/08/02/putin_soigu.jpeg"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2019/08/02/putin_soigu-696x487.jpeg" /></a><br /><br />Του <b>Μιχάλη Ψύλου</b><div>Μια περίπλοκη γεωπολιτική κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή, θα έχει να αντιμετωπίσει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης όταν θα επισκέπτεται για πρώτη φορά την Μόσχα στις 8 Δεκεμβρίου: Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει βρεθεί το τελευταίο διάστημα στο μάτι του κυκλώνα από πολλές δυτικές κυβερνήσεις: Κάτι η ενεργειακή πολιτική της Μόσχας έναντι της Ευρώπης, κάτι η πολιτική που ακολουθεί ο Πούτιν στη Λευκορωσία, την Ουκρανία, στη σύγκρουση Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας, αλλά και η πιθανή συμπαραγωγή ρωσικών πυραύλων S-400 με την Τουρκία, όπως τουλάχιστον εξήγγειλε ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν- όλα αυτά έχουν φέρει τη Ρωσία πλέον, στο επίκεντρο ενός γεωστρατηγικού «πόκερ», που αγγίζει και την Ελλάδα.<br /><br />Ουδείς γνωρίζει αν μέχρι την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Κρεμλίνο, θα έχει λυθεί για παράδειγμα, το πρόβλημα των χιλιάδων προσφύγων που έχουν εισρεύσει στα σύνορα Λευκορωσίας-Πολωνίας ,με την καθοδήγηση του Λευκορώσου δικτάτορα, Αλεξάντερ Λουκασένκο, αλλά και με την ανοχή,μέχρι πρόσφατα,του Ερντογάν. Η χώρα μας έχει βρεθεί αντιμέτωπη με ανάλογες «υβριδικές» επιθέσεις από την γειτονική Τουρκία και τα μέτρα που θα λάβει η ΕΕ για την επίλυση της κρίσης με τη Λευκορωσία, μπορεί να αποτελέσουν «μπούσουλα» και για την αντιμετώπιση πιθανών απειλών τέτοιου τύπου από την Αγκυρα.<br /><br />Ευρωπαίοι αξιωματούχοι τονίζουν ότι η Μόσχα θα μπορούσε να αναγκάσει τον Λουκασένκο να υποχωρήσει σε αυτό το ύπουλο παιχνίδι «εργαλειοποίησης» των μεταναστών. Ο Λευκορώσος δικτάτορας ,που προσπαθεί να παραμείνει με κάθε τρόπο στην εξουσία, λέει στη Μόσχα ότι η χώρα του αποτελεί μια «ζώνη ασφαλείας» ,απέναντι στη Δύση. Η κρίση στις πύλες της Ευρώπης είναι επίσης προς το συμφέρον του Κρεμλίνου: μπορεί να επιδείξει την ευρωπαϊκή διχόνοια με υποδειγματικό τρόπο – και εδώ, επίσης, προσφέρεται ως πιθανός μεσολαβητής.<br /><br />Δυτικές κυβερνήσεις κατηγορούν το Κρεμλίνο ότι συγκεντρώνει στρατεύματα στα σύνορα με την ανατολική Ουκρανία, καθώς ο μεγαλύτερος φόβος της ρωσικής ηγεσίας είναι η απώλεια επιρροής στις ρωσόφωνες περιοχές του Ντονμπάς και του Κουσμπάς. Η Μόσχα «ελέγχει» ήδη τις αυτονομιστικές περιοχές στην ανατολική Ουκρανία: διανέμει ρωσικά διαβατήρια ,το ρούβλι είναι το βασικό νόμισμα ,ενώ επιτρέπει επίσης την ελεύθερη εισαγωγή προϊόντων από το Ντονμπάς.<br /><br />Στους ρωσικούς στρατιωτικούς κύκλους, ο φόβος μιας επίθεσης από το ΝΑΤΟ θεωρείται μάλιστα υπαρκτός. Η Μόσχα βλέπει με ανησυχία την επιθυμία της Ουκρανίας να σφυρηλατήσει όλο και περισσότερους δεσμούς με τη Δύση. Σύμφωνα μάλιστα με Ρώσους αναλυτές, «η Δύση βλέπει την Ουκρανία ως ένα είδος «αντι-Ρωσίας».<br /><br />Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης – η οποία για τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν η «μεγαλύτερη καταστροφή του 20ου αιώνα» – οι περισσότερες ανεξάρτητες χώρες που δημιουργήθηκαν στην Κεντρική Ασία ,δεν έχουν καταφέρει να απελευθερωθούν πλήρως από την επιρροή της Μόσχας.Το Κρεμλίνο χρησιμοποιεί άλλωστε το ειδικό του βάρος στην περιοχή, για να ενισχύσει την γεωπολιτική του δύναμη ,όσο γίνεται, σε ισότιμη βάση με τις Ηνωμένες Πολιτείες.<br /><br />Ρωσική μεσολάβηση στην κρίση Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας<br /><br />Η Μόσχα βλέπει με ανησυχία επίσης την αναθέρμανση των συγκρούσεων ανάμεσα στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν , ένα ακριβώς χρόνο μετά την κατάπαυση του πυρός της 10ης Νοεμβρίου 2020, με την οποία υποτίθεται ότι είχε τερματιστεί ο δεύτερος πόλεμος για τον έλεγχο του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Στις μάχες που κράτησαν 44 ημέρες πέρυσι το φθινόπωρο , σκοτώθηκαν περισσότεροι από 6.500 άνθρωποι. Στις νέες συγκρούσεις έχασαν τη ζωή τους δεκάδες στρατιώτες και στις δύο πλευρές, πριν η Ρωσία κατορθώσει να επιβάλλει μια νέα, εύθραυστη εκεχειρία, καθώς η κατάσταση παραμένει τεταμένη. Η νέα κλιμάκωση ήταν προβλέψιμη και τα όπλα δεν θα σιωπήσουν όσο δεν υπάρχει πραγματική συνθήκη ειρήνης μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν.<br /><br />Η Ρωσία έχει αναπτύξει μια προστατευτική δύναμη στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ με 2.000 στρατιώτες ,που ελέγχουν την εμπόλεμη ζώνη μεταξύ των δύο χωρών. Η Μόσχα στηρίζει μεν την Αρμενία, αλλά δεν θέλει να διακόψει τους δεσμούς και με το Αζερμπαιτζάν, γνωρίζοντας και τις διαρκώς ενισχυόμενες σχέσεις του Μπακού με την Αγκυρα.Το Αζερμπαϊτζάν απολαμβάνει της πλήρους υποστήριξης της Τουρκίας, εξασφαλίζοντας έτσι σαφή στρατιωτική υπεροχή έναντι της Αρμενίας και σκοπεύει να το εκμεταλλευτεί για να επιτύχει τον κύριο στόχο του: Τη σύνδεση της αυτόνομης Αζέρικης περιοχής του Ναχετσιβάν με την υπόλοιπη εθνική επικράτεια, δημιουργώντας παράλληλα έναν διάδρομο προς τα σύνορα με την Τουρκία.</div><div><br />Ο ρόλος της Τουρκίας στον Καύκασο<br /><br />Η νέα έκρηξη των συγκρούσεων στον νότιο Καύκασο έχει επίσης μια περιφερειακή πτυχή: Η Τουρκία προσπαθεί να καθιερωθεί ως σημαντικός παίκτης στην περιοχή . Ο Πρόεδρος Ερντογάν ,εκμεταλλεύεται μάλστα το γεγονός ότι η Μόσχα δεν θέλει αυτή τη στιγμή την αντιπαράθεση με την Άγκυρα. Σε μια περίοδο μάλιστα ,που ο Ερντογάν δυναμιτίζει συνεχώς τις σχέσεις του με τη Δύση.<br /><br />Η Τουρκία δεν αποκλείεται να είναι η μεγάλη κερδισμένη. «Αν η Μόσχα ευλογήσει το άνοιγμα του διαδρόμου μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Ναχιτσεβάν, θα δώσει τη δυνατότητα στην Αγκυρα να κατοχυρώσει και γεωγραφικά τους δεσμούς της με την τουρκόφωνη Κεντρική Ασία», γράφει η ιταλική επιθεώρηση γεωπολιτικής, “Limes”.«Αν, από την άλλη, αυτή η πρωτοβουλία αποτύχει λόγω της ρωσικής απαγόρευσης, η Άγκυρα θα παρηγορηθεί, έχοντας εξασφαλίσει πλέον την οριστική διολίσθηση του Μπακού στην Τουρκική σφαίρα επιρροής».<br /><br />Στο γεωστρατηγικό αυτό πόκερ εξουσίας στην περιοχή, παρενέβη και η Ευρωπαϊκή Ενωση, με τον πρόεδρο του Συμβουλίου της ΕΕ Σαρλ Μισέλ να καλεί τις δύο εμπόλεμες χώρες να δεσμευτούν για «πλήρη κατάπαυση του πυρός, να επιλύσουν τις εντάσεις και να εργαστούν από κοινού για έναν ευημερούντα και σταθερό Νότιο Καύκασο».</div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το γεωστρατηγικό πόκερ της Ρωσίας, η Ελλάδα και η Τουρκία

Του Μιχάλη Ψύλου Μια περίπλοκη γεωπολιτική κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή, θα έχει να αντιμετωπίσει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης όταν...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ισπανοτουρκική συμμαχία βάζει φωτιά στην Ανατολική Μεσόγειο

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/11/Turkey-Spain-flags.jpg"><img height="400" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/11/Turkey-Spain-flags.jpg" width="769" /></a><br /><br />Γράφει ο <b>Νότης Μαριάς*</b><br /><div>Η πισώπλατη μαχαιριά της Μαδρίτης αιφνιδίασε την Αθήνα καθώς ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Ισπανίας Πέδρο Σάντσεθ συνοδευόμενος από το μισό υπουργικό του συμβούλιο και έχοντας δίπλα του το «πουλέν» των Ποδέμος Γιολάντα Ντίαθ τα έδωσε όλα στον Ερντογάν. Υποσχέσεις ότι δεν πρόκειται να επιβληθούν ευρωπαϊκές κυρώσεις κατά της Άγκυρας αλλά και πολιτική στήριξη για την μελλοντική ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, αναβάθμιση της τελωνειακής Ένωσης ΕΕ-Τουρκίας ακόμη και ελεύθερη χωρίς βίζα κυκλοφορία των Τούρκων πολιτών στην ΕΕ.<br /><br />Αυτά προκύπτουν από το σημείο 11 της ενδεκασέλιδης «Κοινής Δήλωσης της 7ης Συνόδου Τουρκίας-Ισπανίας» που εκδόθηκε στις 17/11/2021 συνολικής εκτάσεως 3742 λέξεων στα Ισπανικά.<br /><br />Και η ιστορία δεν σταματά βέβαια εδώ αλλά όπως προκύπτει από την Κοινή Δήλωση, σε σχέση με το Κυπριακό δεν γίνεται κουβέντα για εφαρμογή των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ως βάση για την επίλυση του Κυπριακού (σημείο 28), ενώ καθαγιάζεται ο ρόλος της Τουρκίας μιας και δηλώνεται ότι τα δύο «μέρη αναλαμβάνουν να εγγυηθούν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο» (σημ.29). Για τη Λιβύη ο Σάντσεθ έκανε γαργάρα τα περί απομάκρυνσης των ξένων στρατευμάτων και μισθοφόρων από την χώρα αυτή (σημ.30), ενώ για το ζήτημα της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αποχώρηση της Τουρκίας από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης ο σοσιαλιστής ηγέτης σε ερώτηση δημοσιογράφου πέταξε τη μπάλα στην εξέδρα. Και το άκρον άωτον της όλης υπόθεσης ήταν οι σπονδές της ισπανικής κυβέρνησης Σοσιαλιστών –Ποδέμος στον Ερντογάν για τον δήθεν θετικό ρόλο του σουλτάνου τόσο σε σχέση με την αγορά εργασίας και την υγιεινή και ασφάλεια των τούρκων εργαζομένων (σημ.7) όσο και σε σχέση με το μεταναστευτικό (σημ.39-41) αλλά και κατά της τρομοκρατίας!!! (σημ.19). <br /><br />Βέβαια το αντίτιμο που πήρε η Ισπανική πλευρά ήταν η παραπέρα διείσδυση των τραπεζών και των 600 επιχειρήσεών της στην τουρκική οικονομία και η αύξηση της πώλησης όπλων στον Ερντογάν.<br /><br />Έτσι παρά το τουρκικό casus belli και την Κοινή Θέση 2008/944 ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου της ΕΕ που δεν επιτρέπει την εξαγωγή όπλων που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για διεθνείς επιθετικές ενέργειες, τελικά από τις δηλώσεις του Ερντογάν παρουσία του Σάντσεθ προκύπτει ότι η Ισπανία θα συνεχίσει να εξοπλίζει σαν αστακό την Τουρκία, όπως άλλωστε είχε αποκαλύψει από την προηγούμενη ημέρα ο ισπανικός τύπος (elpais-com 16/11/2021). Με το αζημίωτο βέβαια. Έτσι μετά από το ελικοπτεροφόρο Anadolu που ήδη κατασκευάστηκε από κοινού από τα ισπανικά ναυπηγεία Navantia και τα τουρκικά ναυπηγεία Sedef, η Navantia θα προχωρήσει για λογαριασμό της Τουρκίας τόσο στην κατασκευή ενός νέου αεροπλανοφόρου όσο και στην συμπαραγωγή υποβρυχίων και φρεγατών. Ταυτόχρονα Μαδρίτη και Άγκυρα στην Κοινή Δήλωση εκδηλώνουν πρόθεση για πιο στενή συνεργασία της πολεμικής βιομηχανίας των δύο χωρών (σημ. 16-18). <br /><br />Στο πεδίο της οικονομίας και σε μια φάση όπου η έκθεση των ισπανικών τραπεζών στην τουρκική οικονομία κυμαίνεται ήδη στα 60 δις δολάρια (<a href="http://www.reuters.com/">www.reuters.com</a> 22/3/2021), Ισπανία και Τουρκία προσδοκούν αύξηση του διμερούς εμπορίου τους στα 20 δις δολάρια (σημείο 5). Ταυτόχρονα η ισπανική τράπεζα BBVA προχωρά πλέον στην εξαγορά και του υπόλοιπου 50,15% της μεγαλύτερης τουρκικής τράπεζας Garanti-BBVA αντί ποσού 2,24 δις ευρώ (elpais-com 15/11/2021) γεγονός που χαιρετίστηκε από τον τουρκικό τύπο με διθυράμβους (<a href="http://www.dailysabah.com/">www.dailysabah.com</a> 15/11/2021 και <a href="http://www.hurriyetdailynews/">www.hurriyetdailynews</a>, 16/11/2021). Στην ουσία η BBVA αξιοποιώντας την υποτίμηση της τουρκικής λίρας κατά 35% εξαγοράζει πλέον για ένα κομμάτι ψωμί τη μεγαλύτερη τουρκική τράπεζα. Το ίδιο αναμένεται να γίνει και με τις ισπανικές εταιρείες ΑΠΕ που έχουν πέσει σαν κοράκια πάνω στην τουρκική οικονομία αξιοποιώντας και αυτές με τη σειρά τους την υποτίμηση της τουρκικής λίρας.<br /><br />Καθώς λοιπόν οι οικονομικές σχέσεις Ισπανίας και Τουρκίας έχουν εδώ και χρόνια εξαιρετικό βάθος με αποτέλεσμα στο πολιτικό πεδίο να εκφράζεται πάντοτε η στήριξη της Μαδρίτης στην Άγκυρα, ήδη από τις αρχές του 2021 είχαμε έγκαιρα επισημάνει τα παρακάτω:<br /><br />«Βέβαια στην εξωτερική πολιτική πρυτανεύουν τα στενά οικονομικά συμφέροντα και αυτό αποδείχθηκε έκδηλα και σ΄ αυτήν την περίπτωση με την Ισπανία να θέτει βέτο σε οποιαδήποτε σκέψη για κυρώσεις στην Τουρκία σώζοντας τις ισπανικές τράπεζες από μια ενδεχόμενη κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας στην οποία είναι εκτεθειμένες με τουλάχιστον 62 δις δολάρια (Die Welt 17/9/2020). Επισημαίνεται ότι προ διετίας η έκθεση των ισπανικών τραπεζών στην τουρκική οικονομία είχε ανέλθει στο ποσό των 80 δις ευρώ (WolfStreet.com 10/8/2018). Μάλιστα η ισπανική τράπεζα BBVA παραμένει ο μεγαλομέτοχος της δεύτερης σε μέγεθος τουρκικής τράπεζας, της Turkiye Garanti Bankasi με ποσοστό 50%. Επιπλέον οι ισπανικές τράπεζες από το 2015 και μετά αγοράζουν συστηματικά κρατικά τουρκικά ομόλογα χρηματοδοτώντας έτσι το εξοπλιστικό πρόγραμμα του Ερντογάν ενώ ταυτόχρονα παρέχουν αφειδώς δάνεια και εγγυήσεις διευκολύνοντας τις ισπανικές επενδύσεις στην Τουρκία ιδίως στον τομέα της ενέργειας. Και το κερασάκι στην τούρτα αποτελεί η εμπλοκή των ισπανικών ναυπηγείων Navantia στην κατασκευή του τουρκικού αεροπλανοφόρου Anadolu» (Political 2/1/2021, σελ. 11). <br /><br />Τελικά με τέτοιους φίλους στην ΕΕ τι τους θέλεις πλέον τους εχθρούς;<div><br /></div><div><b><i>*Πρόεδρος του Κόμματος ΕΛΛΑΔΑ – Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, Καθηγητής Θεσμών της ΕΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, πρώην Ευρωβουλευτής.</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

Η Ισπανοτουρκική συμμαχία βάζει φωτιά στην Ανατολική Μεσόγειο

Γράφει ο  Νότης Μαριάς* Η πισώπλατη μαχαιριά της Μαδρίτης αιφνιδίασε την Αθήνα καθώς ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Ισπανίας Πέδρο Σάντσεθ σ...

Διαβάστε την συνέχεια

Γυρίζουν την πλάτη στα F-35 ενώ σε εμάς τα σερβίρουν ως "ιδανική λύση"

<img src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-11/161209-F-ZZ999-001.jpg?itok=tjc3343d" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Πωλήσεις του F-35: πολιτική και διπλωματία περιπλέκονται, έναντι άλλων Αμερικανών και διεθνών ανταγωνιστών.</span></h3><b>Ιωάννης Χάρχαρης</b><br />Ηανταγωνιστικότητα των εξαγωγών F-35 έχει πληγεί από τους διεθνείς αγοραστές, που βρίσκουν την εξαγωγική παραλλαγή του είτε πολύ δαπανηρή ανά μονάδα είτε "υπερβολική”.<br /><br />Ένα ζήτημα που επηρεάζει όλους τους διεθνείς συνεργάτες του F-35, αφορά την πρόσβαση στον κώδικα λογισμικού υπολογιστή για το αεροσκάφος. Το F-35 βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε λογισμικό για τη λειτουργία ραντάρ, όπλων, ελέγχου πτήσης και επίσης συντήρησης. Ο αμερικανικός στρατός δήλωσε, ότι «καμία χώρα που εμπλέκεται στην ανάπτυξη των τζετ δεν θα έχει πρόσβαση στους κωδικούς λογισμικού» και έχει επισημάνει ότι όλες οι αναβαθμίσεις λογισμικού θα γίνουν στις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναγνωρίζει ότι η Αυστραλία, η Βρετανία, ο Καναδάς, η Δανία, η Ιταλία, η Ολλανδία, η Νορβηγία έχουν εκφράσει τη δυσαρέσκειά τους για αυτή τη μονομερή απόφαση των ΗΠΑ.<br /><br />Τα επόμενα χρόνια, μια τριάδα ευρωπαϊκών εθνών θα λάβουν σημαντικές αποφάσεις για τα μελλοντικά μαχητικά αεροσκάφη τους, που σημαίνει πιθανό αντίκτυπο στη μακροπρόθεσμη αμερικανική/ευρωπαϊκή αγορά μαχητικών και κατά πόσον οι Ευρωπαίοι κατασκευαστές, μπορούν να κερδίσουν νίκες έναντι των σχεδόν αήττητων F-35.<br /><br /><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2021-11/Turkish_navy_ship_joined_drill_hosted_by_Ukraine-1024x784_0.jpg"><img height="360" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-11/Turkish_navy_ship_joined_drill_hosted_by_Ukraine-1024x784_0.jpg?itok=lBCGThRk" width="640" /></a><br /><br />Όπως πάντα, οι συνήθεις σκέψεις, πόση ικανότητα μπορεί να αποκτηθεί σε ποια τιμή, ποιο είναι το μακροπρόθεσμο κόστος ιδιοκτησίας, ποιος από τους κατασκευαστές μπορεί να προσφέρει το μεγαλύτερο μερίδιο εργασίας και την εγχώρια πολιτική, θα τεθούν σε εφαρμογή. Αλλά τα τρία εν λόγω έθνη, έχουν όλα τα μοναδικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να αποτελέσουν προκλήσεις για το αμερικανικό μαχητικό πέμπτης γενιάς.<br /><br />Η Τσεχική Δημοκρατία μπορεί να θεωρήσει το F-35 ως πολύ ακριβό, δεδομένου του σχετικά περιορισμένου προϋπολογισμού της. Η Φινλανδία, η οποία αναμένεται να κάνει μια επιλογή πριν από το τέλος του έτους, έχει στενούς πολιτικούς δεσμούς με τη γειτονική Σουηδία και την προσφορά της Saab και μπορεί να το θεωρήσει ως επιλογή λιγότερο πιθανό να εξοργίσει τη Ρωσία. Και η Ελβετία, η οποία ήδη επέλεξε το F-35 τον Ιούνιο, αντιμετωπίζει μια εσωτερική πίεση να επιστρέψει σε αυτή την απόφαση και να επιλέξει κάτι φθηνότερο.<br /><br />Εάν το stealth αμερικάνικο τζετ βγει νικητής σε αυτές τις πωλήσεις, τότε θα εδραιώσει την κυριαρχία του ως το κορυφαίο μαχητικό δυτικής κατασκευής. Εάν όχι, τότε οι ευρωπαϊκές προσφορές και το ανταγωνιστικό προϊόν του F-35 από την Boeing, το F/A18E/F Super Hornet, μπορεί να είναι αυτό που θα κλέψει την νίκη.<br /><br />Η τσεχική κυβέρνηση, αναζητά έναν νέο στόλο αεροσκαφών για όταν η τρέχουσα μίσθωση των 12 JAS-39C και δύο JAS-39D Gripen λήξει το 2027, αν και υπάρχει δυνατότητα επέκτασης για δύο χρόνια στη συμφωνία. Οι δύο κύριοι πλειοδότες είναι η υφιστάμενη εταιρεία, η Saab, η οποία προσφέρει Prague 24 είτε των μοντέλων JAS-39C/D είτε της νέας γενιάς E/F, και η Lockheed, η οποία προσφέρει υψηλή και χαμηλή τιμή: το ίδιο F- Τζετ 16V Block 70/72 που έχουν ήδη προμηθευτεί οι γειτονικές Σλοβακία και Βουλγαρία, ή το συμβατικό μοντέλο F-35A.<br /><br />Λόγω των ρυθμών παραγωγής και άλλων παραγόντων, οι τιμές των δύο πακέτων είναι κοντά το ένα στο άλλο, με την εταιρεία να προσφέρει 18 από τα F-16 ή F-35. Η Lockheed αποδίδει το F-35 στα 78,9 εκατομμύρια δολάρια ανά τζετ. Ενώ μια ανταγωνιστική τιμή ( περίπου 11 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, μικρότερη ανά μονάδα από την τιμή που συμφωνήθηκε για την προμήθεια του πολωνικού F-35), μια επιλογή F-35 έναντι του Gripen σημαίνει ότι οι Τσέχοι θα αγόραζαν ικανότητα έναντι της χωρητικότητας, ενώ επίσης, θα απορροφούσαν το κόστος της αλλαγής από τη Σουηδία στις ΗΠΑ.<br /><br />Μια σημαντική επιπλοκή, σύμφωνα με περισσότερους από έναν αναλυτές, είναι η μετάβαση από τη σουηδική σε αμερικανική υποδομή. Ένας πρώην αξιωματικός της Τσέχικης πολεμικής αεροπορίας με εμπειρία στη συνεργασία με το Gripen, σημείωσε ότι «το τίμημα της αλλαγής πολλών πρωτοκόλλων ασφαλείας και η ενσωμάτωση ενός νέου συστήματος για ασφαλείς συνδέσμους δεδομένων θα αποδεικνυόταν απαγορευτικό».<br /><br />Τα αεροσκάφη αμερικανικής κατασκευής έχουν πράγματι ένα πράγμα υπέρ τους: μια πρόσφατη πολιτική ύφεση στις σχέσεις μεταξύ της Τσεχικής Δημοκρατίας και της Ρωσίας.<div>  <a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2021-11/Gripen-E-768x432.jpg"><img height="360" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-11/Gripen-E-768x432.jpg?itok=RVys3QSg" width="640" /></a><br /><br />Τον Απρίλιο, η τσεχική κυβέρνηση ανακοίνωσε, ότι δύο Ρώσοι αξιωματικοί πληροφοριών της FSB ήταν ύποπτοι σε μια έκρηξη σε μια εγκατάσταση αποθήκευσης όπλων στο τσεχικό χωριό Vrbětice το 2014. Δύο Τσέχοι υπήκοοι σκοτώθηκαν στην έκρηξη, η οποία κατέστρεψε πυρομαχικά που υποτίθεται ότι θα αποστέλλονταν στην Ουκρανία.<br /><br />Η Πράγα κατηγόρησε επίσημα τη Ρωσία ως υπεύθυνη για την έκρηξη, και απαγόρευσε σε ρωσική κοινοπραξία υπό την ηγεσία της Rosatom, να συμμετάσχει σε διαγωνισμό για τον πυρηνικό σταθμό Dukovany της Τσεχίας.<br /><br />Το σύνολο αυτών των περιστατικών ενίσχυσε την αίσθηση στην Πράγα, ότι η Ρωσία είναι λιγότερο από μια φιλική περιφερειακή δύναμη. Μια αξιολόγηση του Ατλαντικού Συμβουλίου, χαρακτήρισε το περιστατικό «μια ευκαιρία για την Πράγα όχι μόνο να απολυμάνει και να επανεκτιμήσει τις σχέσεις της με τη Μόσχα, αλλά και να απευθύνει μια κλήση αφύπνισης σε χώρες που εξακολουθούν να τείνουν να παραβλέπουν την κακή συμπεριφορά της Ρωσίας στις αυλές τους». Πιθανώς, αυτό θα μπορούσε να ωθήσει τους Τσέχους προς μια στενότερη σχέση με τον πιο ισχυρό αντίπαλο της Ρωσίας, τις ΗΠΑ και να επιλέξουν ένα μαχητικό αμερικανικής κατασκευής.<br /><br />Αλλά ο ανταγωνισμός που μπορεί να έχει τις πιο εκτεταμένες επιπτώσεις, είναι ο διαγωνισμός για μαχητικά HX της Φινλανδίας, ο οποίος έχει προγραμματιστεί να ανακοινωθεί μέχρι το τέλος του 2021. Η αγορά των 64 αεροσκαφών, είναι επίσης μία από τις μεγαλύτερες εξαγορές του είδους της σε όλη την Ευρώπη.<br /><br />Η Φινλανδία είναι επίσημα ουδέτερη και δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αν και διατηρεί στενές σχέσεις με τη συμμαχία. Η αεροπορία της διαθέτει σήμερα στόλο 55 F/A-18C και 7 τζετ F/A-18D, καθιστώντας την Boeing την κυρίαρχο του παιχνιδιού.<br /><br />Ωστόσο, η προσφορά της Αμερικανικής Υπηρεσίας Συνεργασίας για την Άμυνα Ασφάλειας (DSCA) για τη Φινλανδία, στην πραγματικότητα τιμολογούσε τα δύο αεροσκάφη Boeing αρκετά εκατομμύρια δολάρια ανά μονάδα υψηλότερα από το F-35, γεγονός που πιθανότατα καθιστά τις πιθανότητές τους αμφισβητήσιμες. Αυτό αφήνει περιθώριο στο F-35 να θεωρηθεί ισότιμος παίκτης απέναντι στις ευρωπαϊκές δυνάμεις: το Dassault Rafale από τη Γαλλία, το Eurofighter και ίσως το πιο αξιοσημείωτο, το Saab Gripen από τη γειτονική Σουηδία.<br /><br />Η Φινλανδία έχει μακρά σύνορα, και μια ακόμη μεγαλύτερη και «δυστυχισμένη» ιστορία, με τη Ρωσία. Επομένως, ότι αεροσκάφος αποκτήσει η Φινλανδία πρέπει να είναι αποτελεσματικό, τόσο έναντι της ρωσικής αεράμυνας όσο και του τελευταίου μαχητικού αεροσκάφους της Μόσχας, γεγονός που καθιστά την επιβίωση το νούμερο ένα μέλημα. <br /><br />Από αυτή την άποψη, τόσο η Lockheed όσο και η Saab πιθανότατα πιστεύουν ότι έχουν ένα πλεονέκτημα λόγω του stealth του F-35 και της ικανότητας του Gripen να διεξάγουν διάσπαρτες επιχειρήσεις από αεροδιάδρομους αυτοκινητόδρομων, κάτι που σημειώνουν αξιωματούχοι της εταιρείας, σημαίνει ότι το αεροπλάνο απαλλάσσει τη Φινλανδία από το να βασίζεται σε αεροπορικές βάσεις που ενδέχεται να είναι πρώιμοι στόχοι σε οποιαδήποτε ρωσική σύγκρουση.<br /><br /> Όμως δεδομένης της τιμής, σχεδόν 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τον ανταγωνισμό, πολιτικοί ελιγμοί συμβαίνουν στα παρασκήνια. Στις 30 Οκτωβρίου, η φινλανδική εφημερίδα Helsingin Sanomat πραγματοποίησε μια εκτενή ανάλυση του προγράμματος HX, επισημαίνοντας την ανάγκη για ενδελεχή αξιολόγηση κόστους για όποιο αεροσκάφος επιλεχθεί. <br /><br />Ευρωπαίοι αναλυτές που εξετάζουν τον ανταγωνισμό, επισημαίνουν ότι αυτό θα μπορούσε να είναι μια απάντηση σε μια έκθεση της χρηματοδοτούμενης από το Πεντάγωνο RAND Corporation, που κυκλοφόρησε στις αρχές Οκτωβρίου. Αυτό το έγγραφο τόνιζε την ανάγκη για στενότερους δεσμούς ΗΠΑ-Φινλανδίας, κάτι που ερμηνεύεται ως ένδειξη, ότι ασκείται υψηλού επιπέδου πίεση της αμερικανικής κυβέρνησης στο Ελσίνκι για να επιλέξει το F-35 έναντι άλλων επιλογών.<br /><br />Η «μητέρα των μαχών» όμως παίζεται πολιτικώς πιο ανοιχτά στην Ελβετία, η οποία είναι μοναδική περίπτωση, καθώς έκανε την επίσημη επιλογή του F-35 το καλοκαίρι. Το μικρό, ουδέτερο έθνος είναι ένα από τα πλουσιότερα σε κατά κεφαλήν εισόδημα κράτη στην Ευρώπη, αλλά η απόφαση για την επιλογή του αμερικανικού τζετ έχει παρ' όλα αυτά καταγγελίες, ότι το αεροσκάφος είναι υπερβολικό για τις απαιτήσεις της Ελβετίας.<br /><br />Το F-35 επιλέχθηκε από ένα πεδίο ανταγωνιστών που περιελάμβανε το Eurofighter, το Dassault Rafale και τον τρέχοντα προμηθευτή της Ελβετικής Πολεμικής Αεροπορίας, την Boeing, η οποία προσέφερε το F/A-18E/F Super Hornet. Ωστόσο, ορισμένοι Ελβετοί νομοθέτες, ακόμη και μεταξύ εκείνων που πιστεύουν στην ανάγκη για μια σύγχρονη αεροπορία, έχουν δεσμευτεί να υποστηρίξουν ένα δημοψήφισμα που θα ανατρέψει την επιλογή των F-35.<br /><br />Ο συνασπισμός κατά των F-35 είναι μικτός. Μερικοί είναι νομοθέτες που πιστεύουν ότι το κόστος είναι πολύ υψηλό - μια περιττή επιλογή "Ferrari", όπως την περιέγραψε ένας Ελβετός βουλευτής - ενώ άλλοι έχουν εκφράσει ανησυχίες, για το εάν η ανάλυση τιμολόγησης του F-35 από την ελβετική κυβέρνηση ήταν σωστή ή υποβάθμισε το κόστος.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/2021-11/swiss_referndum-2048x1152.jpg"><img height="360" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/default/public/2021-11/swiss_referndum-2048x1152.jpg?itok=rzQ_XnIj" width="640" /></a><br /><br />Υπάρχει επίσης ένας ισχυρός φιλοευρωπαϊκός παράγοντας. Τα περισσότερα από τα γαλλόφωνα καντόνια της Ελβετίας, ευνοούσαν αναμενόμενα το Rafale. Όπως δήλωσε η Priska Seiler Graf, Ελβετός βουλευτής που εξέφρασε επίσης ανησυχίες για το κόστος, «Θα πρέπει να αναζητήσουμε μια ευρωπαϊκή λύση… . Δεν θέλουμε να εξαρτόμαστε από τις Ηνωμένες Πολιτείες».<br /><br />Τέλος, υπάρχουν αντιπολεμικές ομάδες όπως το Group for Switzerland Without an Army (GSoA), που δεν θέλει καμία επένδυση σε ένα νέο τζετ και ηγείται του παιχνιδιού εναντίον του.<br /><br />Άλλες φωνές της αντιπολίτευσης κατά της πώλησης, κατηγορούν ότι εάν η Ελβετική Πολεμική Αεροπορία καταλήξει να πετά με το F-35, «η CIA θα είναι πάντα στο πιλοτήριο» και ότι οι ενέργειες του αεροσκάφους και των πιλότων της θα ήταν πάντα είναι υπό την επιτήρηση της αμερικανικής κυβέρνησης.<br /><br />Ερωτηθείς για σχόλιο, εκπρόσωπος της Lockheed είπε: «είναι τιμή για την εταιρεία μας που επιλέχθηκε από την Ελβετία και ανυπομονεί να συνεργαστεί με την ελβετική κυβέρνηση, το κοινό, την αεροπορία και τη βιομηχανία για την παράδοση και τη συντήρηση του αεροσκάφους F-35. Με την επιλογή, η Ελβετία θα γίνει το πιο πρόσφατο έθνος που θα ενταχθεί στο πρόγραμμα των F-35, ενώνοντας πολλά ευρωπαϊκά έθνη για την περαιτέρω ενίσχυση της παγκόσμιας αεροπορικής ισχύος και ασφάλειας».</div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γυρίζουν την πλάτη στα F-35 ενώ σε εμάς τα σερβίρουν ως "ιδανική λύση"

Πωλήσεις του F-35: πολιτική και διπλωματία περιπλέκονται, έναντι άλλων Αμερικανών και διεθνών ανταγωνιστών. Ιωάννης Χάρχαρης Ηανταγωνιστικότ...

Διαβάστε την συνέχεια

Αναζωπυρώνεται ο εθνικισμός στα Βαλκάνια με χορηγό την Τουρκία

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/11/valkania_erntogan_SLpress.gr_.jpg" /><br /><br /><b>Καλογερίδου Κρινιώ</b><br />Τα Βαλκάνια ”μυρίζουν μπαρούτι” και πάλι. Η ιστορία τους, άλλωστε, είναι βεβαρημένη, από τους βαλκανικούς πολέμους μέχρι τους πολέμους της δεκαετίας 1990. Από την Άνοιξη του 2018 βρίσκονται σε εξέλιξη γεγονότα, στα οποία εμπλέκονται και οι μεγάλες δυνάμεις. Τα γεγονότα τα πυροδοτούν εθνοτικές αντιθέσεις, όπως η προετοιμασία επίθεσης των Κοσοβάρων κατά Σέρβων. Τα νήματα κινούσαν οι αλβανικές αρχές στην Πρίστινα, αλλά την αποσταθεροποίηση επιδιώκει και η Τουρκία η οποία, με το πρόσχημα του προστάτη των μουσουλμάνων, εκδηλώνει τους αναθεωρητικούς σχεδιασμούς της.<br /><br />Βαθιά, διαρκής, μεθοδευμένη και μεθοδική ήταν η διείσδυσή της στις αδύναμες χώρες των Βαλκανίων, χρησιμοποιώντας ”ήπια” ισχύ. Στόχος ο σχηματισμός μουσουλμανικού τόξου που σχεδιάστηκε για να αποτελεί εφαλτήριο προς πολλαπλασιασμό των τζαμιών και των σχολείων, απ’ όπου οι απόφοιτοι μουσουλμάνοι μειονοτικοί θα προωθούνται για σπουδές στα τουρκικά πανεπιστήμια.<br /><br />Το κακό για την Ελλάδα (πέρα απ’ την στρατηγική εργαλειοποίησης των τουρκόφρονων εθνικιστών της Θράκης από το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής), είναι ότι το μουσουλμανικό τόξο στα Βαλκάνια κινείται συνεργατικά με το “Μακεδονικό”, για την ακρίβεια με τις φαντασιώσεις των Σκοπίων για απελευθέρωση των ”σκλαβωμένων αδελφών” στην Ελλάδα! Η Άγκυρα χρησιμοποιεί τα Σκόπια εξ ου και η πενταετής στρατιωτική συμφωνία που προβλέπει ότι η Τουρκία θα συμβάλει στον εκσυγχρονισμό των Ενόπλων Δυνάμεων του γειτονικού κράτους.<div><br />Χειροκροτητές του Ερντογάν<br /><br />Αν τώρα στα παραπάνω δυσοίωνα για τη χώρα μας προσθέσουμε το θέμα των κλιμακούμενων μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών σε Αιγαίο και Έβρο και τα περί ”τουρκικής” μειονότητας στην Ελλάδα, τότε σχηματίζεται η εικόνα των τουρκικών κινήσεων στα Βαλκάνια. Στην αρχή του τρέχοντος χρόνου έφτασε να ενισχύει οικονομικά (από κοινού με το Κατάρ) βαλκανικές χώρες με σκοπό τη διείσδυση του πολιτικού Ισλάμ, ειδικά των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Ευρώπη.<br /><br />Η ”μακρά χειρ” της Άγκυρας στα Βαλκάνια αποδίδει καρπούς στην Αλβανία, στο Κόσοβο, στη Βόρεια Μακεδονία και στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, όπου οι εκεί μουσουλμάνοι ζητούν την τουρκική προστασία. Κι αυτή την ”ψήφο εμπιστοσύνης” ο Ερντογάν την πουλάει στο εκλογικό του ακροατήριο ενόψει των εκλογών του 2023. Στο ρυθμό του χορεύουν όχι μόνο οι μουσουλμάνοι των Βαλκανίων, αλλά και Ευρωπαίοι (λόγω μεταναστευτικού και ιδιοτελών συμφερόντων) και το ΝΑΤΟ του Γενς Στόλτενμπεργκ, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να πλέξει το εγκώμιο της Τουρκίας.<br /><br />Τον Ερντογάν τον φοβούνται πλέον πολλοί, αλλά τον χειροκροτούν λίγοι, όσοι ψάχνουν αφορμές για αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων με σκοπό την αναθεώρηση των συνόρων, επωφελούμενοι εθνοτικών διαφορών. Τον χειροκροτούν όσοι εκτρέφουν τον ακραίο ισλαμισμό, αλλά και οι εθνικιστές Αλβανοί που ονειρεύονται τη “Μεγάλη Αλβανία”.<br /><br />Τον χειροκροτούν, έστω επιτηδευμένα, οι προστατευόμενοι της Ρωσίας Σέρβοι (που αναβάθμισαν τη σχέση τους με την Τουρκία) και οι Σερβοβόσνιοι του Μίλοραντ Ντόνικ ο οποίος, επισκεπτόμενος την Τουρκία, απέσπασε υποσχέσεις για στρατιωτική βοήθεια απ’ τον Τούρκο Πρόεδρο για να αντιμετωπίσει τους Βόσνιους μουσουλμάνους του Μπακίρ Ιζετμπέκοβιτς, που ζήτησε και εκείνος με τη σειρά του τουρκική βοήθεια για να αντιμετωπίσει τους Σερβοβόσνιους!</div><div><br />Τουρκική προπαγάνδα<br /><br />Την ίδια ώρα στην Ελλάδα αφήνουμε αναξιοποίητη την ΕΑΒ, αφού την εγκαταλείψαμε προηγουμένως για χρόνια σε χέρια τυχοδιωκτών πλαστογράφων (ανακάλυψη από Σώμα Ελεγκτών το 2013 για μεγαλοστέλεχός της το οποίο είχε καταθέσει πλαστούς τίτλους σπουδών απ’ το πανεπιστήμιο Κολούμπια με κόστος για το κράτος 466.752,44 ευρώ την περίοδο 2004-13), ο Ερντογάν πουλάει όπλα και μοιράζει υποσχέσεις σαν ηγέτης περιφερειακής υπερδύναμης παλιάς κοπής.<br /><br />Στην Θράκη η τουρκική προπαγάνδα δουλεύει για την αποσταθεροποίηση της ελληνικής κυριαρχίας. Πρωτοστατεί το τουρκικό προξενείο και το κόμμα DEB. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο εκλεκτός της “κυβέρνησης των αρίστων” Ιωάννης Κτιστάκης (καθηγητής Νομικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου και δικαστής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου) στράφηκε κατά της τελεσίδικης απόφασης του Αρείου Πάγου, ο οποίος δεν έκανε δεκτό το αίτημα μειονοτικών συλλόγων για χρήση του όρου “τουρκικός” αντί “μουσουλμανικός”.<br /><br />Για να επανέλθω όμως στο θέμα των κεντροδυτικών Βαλκανίων με αφορμή την αναζωπύρωση των εθνικιστικών οραμάτων, όπως διαφαίνεται στον ορίζοντα θα γίνει πραγματικότητα το μουσουλμανικό τόξο στα βόρεια σύνορά μας. Ας μην ξεχνάμε Τούρκοι εκπαιδεύουν τις αλβανικές ένοπλες δυνάμεις και εν μέρει τις ένοπλες δυνάμεις της Βόρειας Μακεδονίας.<br /><br />Η τακτική του Ερντογάν “μια στο καρφί και μια στο πέταλο” έχει αποδειχθεί αποτελεσματική έναντι και της Ελλάδας και της ΕΕ. Τα δεδομένα σκιαγραφούν ανεπιφύλακτα την αναζωπύρωση του εθνικισμού στα Βαλκάνια με χορηγό την Τουρκία. Διαμορφώνεται μια κατάσταση εκρηκτική, η οποία θα επιβαρυνθεί περαιτέρω με την αναμενόμενη επικράτηση του εθνικιστικού VMRO στα Σκόπια.</div><div><br />Η παλιά πυριτιδαποθήκη<br /><br />Στην Μιτρόβιτσα (την αυτόνομη βόρεια επαρχία του Κοσσυφοπεδίου) οι συγκρούσεις των Σέρβων με την αστυνομία είναι καθημερινές. Ο Ράμα ονειρεύεται την ενσωμάτωση του Κοσσυφοπεδίου και των περιοχών της Βαλκανικής όπου κατοικούν Αλβανοί (Μαυροβούνιο, Νότια Σερβία, Βόρεια Μακεδονία). Από την άλλη, οι Σέρβοι της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης ζητούν την ένωσή τους με τη Σερβία. Το ίδιο επιθυμούν και οι Σέρβοι της Κράινα στην Κροατία, ενώ οι Βούλγαροι αρνούνται ακόμα να αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως “Βόρεια Μακεδονία”, ελπίζοντας στην αποσταθεροποίησή τους.<br /><br />Συνελόντι ειπείν, όλα δείχνουν ότι η παλιά πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης αποκτά και πάλι εκρηκτική ύλη, ειδικά στο χώρο της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Κι αυτό πρέπει να σημάνει συναγερμό στην Αθήνα, γιατί προοιωνίζεται ακόμα και αλλαγή συνόρων δια της αναθεώρησης Συνθηκών, η οποία θα δημιουργήσει επικίνδυνο προηγούμενο. Το πάντρεμα του εθνικισμού με τον μεγαλοϊδεατισμό είναι επικίνδυνος συνδυασμός…<br /><br />Η Ελλάδα, ως σταθεροποιητική δύναμη των Βαλκανίων, όπως επαίρεται ο Δένδιας, επωμίζεται ευθύνη και ίσως κληθεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και στα βόρεια σύνορά της, χωρίς τη στήριξη της Ευρώπης. Η ΕΕ είναι μάλλον απούσα παρ’ ότι οι άνεμοι στα Βαλκάνια αρχίζουν να αποκτούν ένταση που πιθανόν δεν θα βγει σε καλό.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Αναζωπυρώνεται ο εθνικισμός στα Βαλκάνια με χορηγό την Τουρκία

Καλογερίδου Κρινιώ Τα Βαλκάνια ”μυρίζουν μπαρούτι” και πάλι. Η ιστορία τους, άλλωστε, είναι βεβαρημένη, από τους βαλκανικούς πολέμους μέχρι ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκική αεράμυνα: Όπλα, διπλωματία και εσωτερικός ανταγωνισμός

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/11/tourkia_aeroporia_SLpress.gr_.jpg" /><br /><br /><b>Καραμπελιάς Γεράσιμος<br /></b>Είναι πλέον εμφανές στο παγκόσμιο στερέωμα ότι η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Έρντογαν έχει ακολουθήσει μια ιδιαίτερα επιθετική πορεία στην εξωτερική της πολιτική κατά την τελευταία δεκαετία, σε αντιδιαστολή με την πολιτική της ήπιας ισχύος που είχε υιοθετήσει την περίοδο του Αχμέτ Νταβούτογλου, με αποτέλεσμα η χώρα να έχει επιδιώξει την άμεση εμπλοκή της σε αρκετές περιφερειακές συγκρούσεις σε Μέση Ανατολή, Κεντρική Ασία και Βόρεια Αφρική.<div><br />Η διαδρομή αυτή έδειξε να αποτελεί μονόδρομο για τη διαιώνιση της πολιτικής κυριαρχίας του Ερντογάν, ιδιαίτερα μετά και τις εκκαθαρίσεις στις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις και την Πολεμική Αεροπορία ειδικότερα, ύστερα από την αποτυχημένη στρατιωτική απόπειρα πραξικοπήματος τον Ιούλιο του 2016.<br /><br />Σύμφωνα με τον Burak Bekdil, ο αριθμός των υψηλόβαθμων αξιωματικών της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας μειώθηκε άμεσα από τους 72 στους 44 και των πιλότων από 1.350 στους 680 και ύστερα από κύμα αναγκαστικών παραιτήσεων γύρω στους 400. Η εμπιστοσύνη του Ερντογάν στο ανθρώπινο δυναμικό της Πολεμικής Αεροπορίας έδειξε να είναι στο ναδίρ και η στροφή στο ρωσικό παράγοντα φάνταζε επιτακτική.<br /><br />Πράγματι, η άμεση εμπλοκή των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Συρία, τη Λιβύη και το Ναγκόρνο-Καραμπάχ κατάφερε να στρέψει την προσοχή πολιτών και στρατιωτικών στη λεωφόρο του ακραίου εθνικισμού. Ωστόσο, η αύξηση του βαθμού αστάθειας στις συγκεκριμένες περιοχές μπορεί να προκαλέσει οποιαδήποτε αλληλουχία γεγονότων με δυσάρεστες “εκπλήξεις” τόσο για τις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις όσο και για το ίδιο το πολιτειακό καθεστώς.</div><div><br />Η τουρκική αεράμυνα<br /><br />Η ψύχρανση των σχέσεων της Τουρκίας με τη Δύση, λόγω της απόφασης του Έρντογάν να “ενισχύσει” τον τομέα της αεράμυνας μέσω της ρωσικής “επένδυσης”, σε κάποιους αναλυτές φαντάζει ως μια δικαιολογία που προσπαθεί να καλύψει την απόπειρα απεξάρτησης της Τουρκίας από το στρατιωτικο-βιομηχανικό πλέγμα της Δύσης. Σε κάποιους άλλους φαντάζει ως η “εκδίκηση” του Στρατού Ξηράς και των οπαδών της πρωτοκαθεδρίας των “boots on the ground” έναντι συναδέλφων τους που είναι, λόγω του όπλου που υπηρετούν, τεχνολογικά και επιχειρησιακά σε ανώτερο επίπεδο.<br /><br />Μια σύντομη αλλά περιεκτική περιδιάβαση στην “αχίλλειο πτέρνα” της Τουρκίας, την αεράμυνα, ίσως προσφέρει τη δυνατότητα σχηματισμού καλύτερης οπτικής για το συγκεκριμένο θέμα. Η τουρκική αντιαεροπορική ασπίδα αποτελείται από πληθώρα συστημάτων με πυραύλους και πυροβόλα. Δεν έχουν, όμως, όλα την ίδια βαρύτητα ούτε και αποτελεσματικότητα. Τα σημαντικότερα από αυτά είναι τα συστήματα μεσαίου και μεγάλου βεληνεκούς, που λόγω των χαρακτηριστικών τους είναι πυραυλικά συστήματα.<br /><br />Το MIM-14 Nike Hercules είναι ένας αμερικανικός πύραυλος εδάφους-αέρος που εισήχθη σε υπηρεσία το 1953 και είναι τεχνικά απαρχαιωμένο. Το S-400 (SA-21 Growler) είναι ένα αντιαεροπορικό σύστημα κατευθυνομένων βλημάτων. Αυτά τα συστήματα έχουν σχεδιαστεί για να χτυπούν αναγνωριστικά αεροσκάφη, UAV, αεροσκάφη EW&C, τακτικά και στρατηγικά αεροσκάφη, βαλλιστικούς πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς, τακτικούς και επιχειρησιακούς βαλλιστικούς πυραύλους, υπερηχητικούς στόχους, καθώς και άλλα προηγμένα επιθετικά αεροπορικά μέσα.</div><div><br />Οι δυνατότητες του τουρκικού Στρατού<br /><br />Το σύστημα μπορεί να εκτελέσει επιχειρήσεις αυτόνομα ή διασυνδεδεμένο σε ευρύτερα δίκτυα με θέσεις διοίκησης ή εξωτερικά μέσα ανίχνευσης και καθοδήγησης ραντάρ. Το MIM-23 Hawk είναι ένα αμερικανικό αντιαεροπορικό πυραυλικό σύστημα μεσαίου βεληνεκούς. Ενώ έχει εκσυγχρονιστεί αρκετές φορές, η Τουρκία δεν έχει την ικανότητα να τα αντικαταστήσει. Επιπρόσθετα, η χώρα διαθέτει πυροβολαρχίες του συστήματος αεράμυνας PATRIOT που έχουν αναπτυχθεί για την προστασία των εκεί στρατιωτικών βάσεων του ΝΑΤΟ.<br /><br />Το κύριο αντιαεροπορικό πυραυλικό της σύστημα είναι το βρετανικό “Rapier 2000”, το οποίο έχει σχεδιαστεί για την κατάρριψη στόχων που πετούν χαμηλά, συμπεριλαμβανομένων πυραύλων Cruise, μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων και ελικοπτέρων. Επίσης, το Atılgan είναι ένα κινητό αντιαεροπορικό σύστημα πυραύλων εδάφους-αέρος το οποίο παράγεται στην Τουρκία και έχει σχεδιαστεί για να συνοδεύει φάλαγγες και να καλύπτει βάσεις στο πεδίο της μάχης.<br /><br />Το πολυπληθέστερο όμως κινητό σύστημα μικρής εμβέλειας στις τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι το αυτοκινούμενο αντιαεροπορικό πυροβόλο (SPAAG) Korkut, το οποίο αναπτύχθηκε από τις εταιρείες Aselsan και FNSS. Η Τουρκία χρησιμοποιεί μεγάλους αριθμούς αντιαεροπορικών πυροβόλων. Το Oerlikon GAI-D01 παράγεται από την εταιρεία MKEK, ενώ τον εκσυγχρονισμό του Oerlikon GDF-001/-003 έχει αναλάβει η εταιρεία Aselsan. Επίσης, η Τουρκία διαθέτει ακόμη μεγάλους αριθμούς αυτόματων αντιαεροπορικών πυροβόλων Bofors των 40 mm. Ο τουρκικός στρατός διαθέτει τις παραλλαγές L60 και L70.</div><div><br />Το Hisar U<br /><br />Το καμάρι της τουρκικής στρατιωτικής βιομηχανίας είναι η οικογένεια αντιαεροπορικών πυραυλικών συστημάτων Hisar [Hisar-A (μικρής εμβέλειας) και Hisar-O (μεσαίου βεληνεκούς)] που αναπτύχθηκαν από πολλές τουρκικές εταιρείες. Στόχος τους να παρέχουν αντιαεροπορική προστασία σε τεθωρακισμένες και μηχανοκίνητες μονάδες του τουρκικού στρατού, προστατεύοντάς τες περιμετρικά από εχθρικά αεροσκάφη και ελικόπτερα, πυραύλους και UAV.<br /><br />Τέλος, βρίσκεται σε εξέλιξη η ανάπτυξη του Hisar U, μιας παραλλαγής αεράμυνας μεγάλης εμβέλειας. Οι τουρκικές αρχές υπολογίζουν στη δημιουργία ενός εθνικού συστήματος αεράμυνας, ώστε να μην εξαρτώνται από εξωτερικούς προμηθευτές. Συμπερασματικά, οι τουρκικές δυνάμεις αεράμυνας βρίσκονται σε μια κατάσταση ρευστότητας με έναν ποικίλο συνδυασμό απαρχαιωμένων, αλλά και προηγμένων συστημάτων.<br /><br />Υπάρχει μια πληθώρα συστημάτων πυροβόλων μικρής εμβέλειας, ρυμουλκούμενων αεράμυνας και λίγα σύγχρονα συστήματα κατευθυνόμενων πυραύλων. Το μέγιστο βεληνεκές των συστημάτων αεράμυνας είναι τα 140 km, με εξαίρεση τους S-400, τους οποίους οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις δεν έχουν αξιοποιήσει πλήρως, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού βρίσκεται σε αποθήκευση.</div><div><br />Ενδοστρατιωτικός ανταγωνισμός<br /><br />Για τον Έρντογαν και την αυλή του, η αγορά των S-400 ήταν ζωτικής σημασίας κίνηση που θα τόνιζε την ανεξαρτησία τους στον στίβο της εξωτερικής πολιτικής. Στην κίνηση αυτή συμμετείχαν και συγκεκριμένες ομάδες της οικονομικής ελίτ του τουρκικού στρατιωτικού-βιομηχανικού συγκροτήματος που βρίσκονται πολύ κοντά στον Τούρκο πρόεδρο. Αυτοί αποσκοπούν στο να αυξήσουν τις δραστηριότητές τους στις τεχνολογίες σύγχρονων και ικανών συστημάτων αεράμυνας.<br /><br />Όμως, ούτε η Τουρκία διαθέτει τις τεχνολογικές δυνατότητες για να δημιουργήσει το δικό της σύστημα αεράμυνας ούτε είναι ισχυρή η θέληση της Ρωσίας και των κρατών της Δύσης να μοιραστούν “προχωρημένες” γνώσεις τεχνολογικής φύσεως με το καθεστώς Έρντογάν. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι η αγορά των ρωσικών συστημάτων αεράμυνας S-400 ήταν περισσότερο μια πολιτική πράξη παρά μια πραγματική επιθυμία για να αυξηθεί η αμυντική ικανότητα της χώρας.<br /><br />Επίσης, τονίζουν την ισχυροποίηση του Στρατού Ξηράς έναντι της Πολεμικής Αεροπορίας στον ενδοστρατιωτικό τους ανταγωνισμό, καθώς η Αεροπορία πολύ δύσκολα θα επέλεγε συστήματα αεράμυνας έναντι μαχητικών (π.χ. F-35). Άλλωστε, όπως αναφέρει και ο Sıtkı Egeli, η τουρκική Πολεμική Αεροπορία όταν είχε ένα αντίστοιχο δίλημμα στη δεκαετία του 1980, επέλεξε να λάβει μεγαλύτερο αριθμό μαχητικών F-16 και απέρριψε τις συστοιχίες των Pattriot που πρόσφεραν οι σύμμαχοι.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τουρκική αεράμυνα: Όπλα, διπλωματία και εσωτερικός ανταγωνισμός

Καραμπελιάς Γεράσιμος Είναι πλέον εμφανές στο παγκόσμιο στερέωμα ότι η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Έρντογαν έχει ακολουθήσει μια ιδιαίτερα επιθ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο Ερντογάν απέναντι στις εκλογές του 2023 και το «αύριο» της Τουρκίας.

<img src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=erdogan2_1.jpg" /><br /><br /><b>Κωνσταντίνος Λουκόπουλος</b><br />Καθώς πλησιάζει το 2023, έτος κρισίμων εκλογών στην Τουρκία που συμπίπτει με τα 100 χρόνια του νέου Τουρκικού Κράτους, αυξάνεται ο προβληματισμός για το μέλλον της, κάτι που αναμφίλεκτα επηρεάζει και τη γεωπολιτική κατάσταση της ευρύτερης περιφέρειας. Βέβαια, το πρόβλημα της Δύσης δεν είναι η ίδια η Τουρκία αλλά ο Ερντογάν ενώ το πρόβλημα της Ελλάδος είναι δυστυχώς η ίδια η Τουρκία με τον διαχρονικό αναθεωρητισμό της (είτε στην Άγκυρα κυριαρχούν οι Κεμαλιστές είτε οι Νέο-Οθωμανοί) και όχι αυτός καθαυτός ο Ερντογάν.<br /><br />Στις χώρες της Δύσης που «δυσκολεύονται» στις σχέσεις τους με την Τουρκία αλλά ακόμα και σε κάποιους κύκλους στην Ελλάδα, πιστεύεται ότι με το πολιτικό ή ακόμα και με το φυσικό τέλος του Τούρκου προέδρου θα επιλυθούν τα περισσότερα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στις σχέσεις με την Τουρκία. Είναι μάλλον αφελής αυτή η προσέγγιση καθόσον όλα μας δείχνουν ότι αυτή δεν πρόκειται να επιστρέψει εκεί που ήταν το 2001!<br /><br />Ο Ταγίπ Ερντογάν ευρισκόμενος 19 χρόνια στην εξουσία, είναι πλέον ο μακροβιότερος ηγέτης της Τουρκίας καταρρίπτοντας πέρσι το «ρεκόρ» του Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ), έχοντας κερδίσει όλες τις εκλογές και τα δημοψηφίσματα που αφορούν στην εξουσία του από το 2002. Όταν ίδρυσε το Κόμμα της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) το 2001 αναμορφώνοντας το πρόσωπο του πολιτικού Ισλάμ, είχε δηλώσει ότι στη Νέα Τουρκία (σλόγκαν) που θα φτιάξει «τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο»…. «Το ‘πε και το ‘κανε»!<br /><br /><img src="https://www.liberal.gr/ckfinderIMG/userfiles/images/erdogan(5).jpg" /><br /><br />Αφού κατόρθωσε με μία έξυπνη στρατηγική να «ξεδοντιάσει» τους Κεμαλιστές στα πρώτα δέκα χρόνια της διακυβέρνησης του, ταύτισε τον εαυτό του και το κόμμα του με το Κράτος. Με αυταρχισμό αντικατέστησε το βαθύ κεμαλικό κράτος με το …δικό του! Ιδιαίτερα μετά το αποτυχημένο εναντίον του «Πραξικόπημα Οπερέτα» της 15 Ιουλίου 2016 όπως, όπως από τις πρώτες ώρες το χαρακτηρίσαμε με άρθρο μας στο Liberal καθώς αυτό εξελισσόταν. Ο ίδιος αργότερα το παρουσίασε ως «δώρο Θεού»!<br /><br />Στις δηλώσεις του υπονοεί ότι αν φύγει αυτός από την εξουσία θα καταστραφεί το …Τουρκικό Κράτος και για αυτό για μία ακόμα φορά θεωρώ ότι και πάλι «διαβάστηκε λάθος» στην Ελλάδα η δήλωση του της προηγούμενης εβδομάδας ως παραδοχή ότι μπορεί να χάσει, ενώ διευκρίνισε ότι αν ηττηθεί θα καταστραφεί ότι «φτιάξαμε στη Νέα Τουρκία»! Παράλληλα ζητάει από το κόμμα του και τους κρατικούς λειτουργούς «πίστη και υποταγή» (sedakat ve teslimyet). Σε μία ανέκαθεν καχεκτική Τουρκική Δημοκρατία έχουμε πλέον το …«ερντογανικό καθεστώς».<br /><br />Το πρώτο βασικό λοιπόν ερώτημα είναι αν θα νικήσει. Και το δεύτερο που ακολουθεί είναι, αν χάσει τις εκλογές, αν θα αποδεχθεί άραγε την ήττα του ή θα επιδιώξει να παραμείνει στην εξουσία με κάθε τίμημα; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα. O νεαρός «Κατσίμπασαλί» (από το προάστιο Κατσίμπασα) που πουλούσε κουλούρια και λεμονάδες στην Πόλη για να ζήσει τη φτωχή και έντονα ισλαμική οικογένεια του, έχει εξελιχθεί σε έναν στρατηγιστή που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα άσχετα με τη ρητορική του. Ο Ερντογάν κόντρα στην όποια φθίνουσα δημοφιλία του, με αυξημένο το ένστικτο της πολιτικής του επιβίωσης δεν θα αφήσει τα πράγματα να «παιχτούν» στις εκλογές!<br /><br />Έχοντας εδραιώσει το καθεστώτος του με δημοκρατικό περιτύλιγμα και ελέγχοντας πλήρως το Δικαστικό Σύστημα της χώρας θα κάνει τα πάντα για τη νίκη ενώ προετοιμάζει και την πολιτική του αντεπίθεση. Αναντίρρητα μεγάλος αντίπαλος του όχι αυτή καθαυτή η αντιπολίτευση αλλά η κακή κατάσταση της Οικονομίας και η ανεξέλεγκτη πορεία της πανδημίας. Η αλλαγή του εκλογικού νόμου, ο επανακαθορισμός των εκλογικών περιφερειών και η ενδεχόμενη απαγόρευση καθόδου στις εκλογές του φιλοκουρδικού κόμματους HDP είναι τρία βασικά στοιχεία που το καθεστώς Ερντογάν εκτιμά ότι θα εξισορροπήσουν τις σημαντικές απώλειες που έχει στη μεσαία αστική τάξη.<br /><br />Όμως Τούρκοι πρώην αξιωματούχοι με τους οποίους διατηρώ ακόμα συχνή επικοινωνία, εκτιμούν ότι σε αρκετούς από τους δυσαρεστημένους τελικά θα υπερισχύσει η ισλαμική ταυτότητα και θα ψηφίσουν υπέρ Ερντογάν και ΑΚΡ. Την απαγόρευση του HDP την αφήνει για το τελευταίο εξάμηνο προκειμένου να μην να μην προλάβει ένα νέο φιλοκουρδικό κόμμα να κάνει συνέδριο και να έχει συμμορφωθεί με τις ημερομηνίες που προβλέπει ο σχετικός νόμος, ενώ μπορεί τελικά να το παζαρέψει προκειμένου να κερδίσει την υποστήριξη των Κούρδων.<br /><br />Πολλοί στη Δύση κάνουν το λάθος να «διαβάζουν» τα πράγματα στην Τουρκία με τα «δυτικά» γυαλιά. Δεν θα αναφερθούμε στα ποσοστά που καταγράφουν τα κόμματα και στους πιθανούς υποψηφίους. Υπάρχουν όμως μεγάλες μάζες των συντηρητικών θρησκευόμενων Τούρκων που σήμερα σιωπούν και δεν ξεχνούν ότι μέχρι πριν από 20 περίπου χρόνια αισθάνονταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και ότι ο Ερντογάν αποκατέστησε την αξιοπρέπεια τους και ενίσχυσε τη θρησκευτικότητα τους και τις ισλαμικές αρχές της κοινωνίας που επιζητούσαν.<br /><br />Ο τουρκικός λαός έχοντας οθωμανικές καταβολές είναι επιρρεπής στην προσωπολατρία. Οι κοσμικοί λάτρεψαν τον Ατατούρκ, οι συντηρητικοί θρησκευόμενοι που αποδείχθηκε ότι ήταν τελικά και η πλειοψηφία του τουρκικού λαού και αρνήθηκαν σιωπηλά τον αναγκαστικό εκδυτικισμό έχουν λατρέψει τον Ερντογάν. Οι θρησκευτικές αδελφότητες και η πανίσχυρη Διεύθυνση Θρησκευτικών Υποθέσεων (Diyanet) με επικεφαλής τον Αλή Ερμπάς ο οποίος έχει αναδειχθεί κάτι σαν «Ισλαμικός Αρχικομισάριος και de facto Αντιπρόεδρος, εργάζονται αθόρυβα αλλά συστηματικά έτσι ώστε το κατά το Γερμανικό Σπήγκελ «Φθινόπωρο του Ερντογάν» να μην …τελειώσει!<br /><br /><img height="379" src="https://www.liberal.gr/ckfinderIMG/userfiles/images/ERBAS.jpg" width="640" /><br /><br />Στην Τουρκία λένε όποιος κερδίζει στην Κωνσταντινούπολή και στην Άγκυρα κερδίζει τις εκλογές. Ο Ερντογάν και το καθεστώς του πήρε σκληρό μάθημα στις Δημοτικές Εκλογές του 2019 όπου τότε η ενωμένη Αντιπολίτευση κέρδισε αυτούς τους δύο μεγάλους δήμους υποστηριζόμενη όμως και από τους Κούρδους και το HDP.<br /><br />Η κυρία προσπάθεια του Τούρκου Προέδρου σήμερα αποσκοπεί στο να μην ενισχυθεί η «Συμμαχία του Έθνους» (Millet Ittifakı – MΙ) του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP) και του εθνικιστικού «Καλού Κόμματος» (İyi Parti) με τους αποσχισθέντες από το ΑΚΡ, Μπαμπατζάν και Νταβούτογλου που έχουν δικά τους κόμματα.<br /><br />Η δευτερεύουσα, να ενισχυθεί η «Λαϊκή Συμμαχία» (Cumhur İttifakı – Cİ) που απαρτίζεται από το ΑΚP, το εθνικιστικό MHP του Μπαχτσελί με το μικρό αλλά δυναμικό επίσης εθνικιστικό Κόμμα Μεγάλης Ενότητας (BBP) αλλά και το επίσης μικρό Kόμμα της Ευδαιμονίας (Saadet) του Τεμέλ Καραμολάγλου! Παράλληλα θα προσπαθήσει να κάνει όπως προαναφέρθηκε παζάρι με το HDP προκειμένου να μην υποστηρίξει τη «Συμμαχία του Έθνους». Ίσως μάλιστα παρά τις «κραυγές» του Μπαχτσελί, πολιτικός του Σύμμαχος από το 2007, όταν με τις ψήφους του εξελέγη Πρόεδρος ο Αμπντουλάχ Γκιούλ, να «προσφέρει την απελευθέρωση» του πρώην Αρχηγού του HDP Ντεμιρτάς που κρατείται στις φυλακές της Αδριανούπολης από το 2016.<br /><br />Τα όσα προαναφέραμε όμως είναι εκτιμήσεις αυτής της περιόδου. Έχουμε μπροστά μας 1,5 χρόνο και ενδεχομένως κάποια να αλλάξουν! Αλλά ακόμα και να υποστεί εκλογική ήττα ο Ερντογάν εκτιμάται ότι δεν θα αποδεχτεί το αποτέλεσμα. Το Συνταγματικό Δικαστήριο και η Ανωτάτη Εφορευτική Επιτροπή είναι ελεγχόμενα από αυτόν και το καθεστώς του και μπορούν να βγάλουν οποιαδήποτε απόφαση τον βολεύει.<br /><br />Με πλήρη έλεγχο στον κρατικό μηχανισμό (Στρατό και ιδιαίτερα Αστυνομία και στις Ειδικές Δυνάμεις της) αλλά και με τις παραστρατιωτικές ομάδες που έχει φτιάξει ο πολύς Σουλεϊμάν Σοϋλού όπως η «Takviye» (Ενισχύσεις) και η «Bekçi» (Νυχτοφύλακες) ίσως πάει και επίσημα σε ολοκληρωτική διακυβέρνηση και να δούμε τι θα λέει τότε ο ΓΓ/ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ που χαρακτήρισε την Τουρκία δημοκρατική χώρα. Ενώ δεν μπορεί να αποκλειστεί και προβοκάτσια!<br /><br />Τέλος, και κρίνεται σκόπιμο να σημειωθεί ότι ακόμα και αν υπάρξει μία ομαλή διαδοχή Ερντογάν, είτε από κάποια προσωπικότητα του κόμματος του, ή κάποιον «μετριοπαθή» φιλοδυτικό, από αυτές που ακούγονται τελευταία, ή από κάποιον ανεξάρτητο που θα νικήσει στις εκλογές η Τουρκία δεν πρόκειται να επιστρέψει εκεί που ήταν στις αρχές του 2000. Ούτε θα αλλάξει η πολιτική της έναντι της χώρας μας και στο Κυπριακό.<br /><br />Ο εμποτισμός της πολιτικής ελίτ και της κοινωνίας σε όλη της τη διάστρωση με τον συντηρητικό ισλαμοεθνικισμό, που όμως είχε αρχίσει δεκαετίες πριν, ιδιαίτερα με τον Οζάλ και τις συγκυβερνήσεις με τα Ισλαμικά Κόμματα, έγινε κατακλυσμιαίος στα χρόνια του ΑΚΡ. Η πολιτική και στρατηγική κουλτούρα που έχει εδραιωθεί και καθοδηγεί τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική της πολιτική της γειτονικής μας χώρας και αυτό δεν είναι εύκολο να αλλάξει.<br /><br /><b><i>* Ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Λουκόπουλος είναι Γεωστρατηγικός Αναλυτής και Εκτελεστικός Διευθυντής στο «Παρατηρητήριο Ευρωμεσογειακής Ασφάλειας και Συνεργασίας-ΠΕΜΑΣ».</i></b><div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο Ερντογάν απέναντι στις εκλογές του 2023 και το «αύριο» της Τουρκίας.

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος Καθώς πλησιάζει το 2023, έτος κρισίμων εκλογών στην Τουρκία που συμπίπτει με τα 100 χρόνια του νέου Τουρκικού Κράτο...

Διαβάστε την συνέχεια

Πώς η Ευρώπη βρέθηκε ξαφνικά όμηρος ενεργειακού εκβιασμού. Ο παράγοντας Τουρκία.

<img height="419" src="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/p/1000x563/crop/both/2d/2ddc04b5eeb14a13a0d9e839d442eb9f.jpg?quality=80&404=default&v=8" width="1000" /><br /><br />Του <b>Julian Lee</b><br />Τα σημεία τοποθέτησης ενεργειακών αγωγών διαμορφώνονταν πάντα με βάση πολιτικούς λόγους, συχνά σε βάρος των αντίστοιχων εμπορικών. Αλλά και η λειτουργία των υφιστάμενων γραμμών γίνεται ολοένα και περισσότερο με πολιτικά κριτήρια. Κι αυτό θα βλάψει τους πάντες.<br />Υπάρχουν πολλά παραδείγματα διαδρομών αγωγών οι οποίες επιλέχθηκαν για να εξυπηρετήσουν γεωπολιτικούς σκοπούς.<div><br />Έξαρση της πολιτικοποίησης του ενεργειακού<br /><br />Ο πετρελαιαγωγός Μπακού-Τιφλίδα-Τσεϊχάν από την Κασπία Θάλασσα προς έναν τερματικό σταθμό εξαγωγών στις μεσογειακές ακτές της Τουρκίας δεν ήταν η προφανής εμπορική επιλογή για την διακίνηση του αργού πετρελαίου του Αζερμπαϊτζάν, ωστόσο επιλέχθηκε επειδή πληρούσε τους στόχους της αποφυγής του Ιράν (παρόλο που θα ήταν φθηνότερο να κατασκευαστεί εκεί και να αποκτήσει καλύτερη πρόσβαση στις ασιατικές αγορές) και να είναι ανεξάρτητος από μια διέλευση από τη Ρωσία.<br /><br />Όπως έχω γράψει και παλαιότερα, η κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2 από τη Ρωσία προς τη Γερμανία είναι το αποκορύφωμα μιας 30χρονης στρατηγικής από πλευράς Μόσχας για την απόρριψη των κληρονομημένων διαδρομών διαμετακόμισης μεταξύ των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών και των συμμάχων χωρών της ΕΣΣΔ στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ωστόσο η χρήση ή η διακοπή λειτουργίας αγωγών οι οποίοι έχουν ήδη κατασκευαστεί έχει καταστεί το τελευταίο διάστημα ένα πιο ανησυχητικό παράδειγμα πολιτικοποίησης του ενεργειακού.<br /><br />Καθώς η Ευρώπη παλεύει με μια υποφώσκουσα χειμερινή ενεργειακή κρίση, φαίνεται να κατακλύζεται από όλες τις πλευρές με προμηθευτές και χώρες διέλευσης που χρησιμοποιούν αγωγούς για πολιτικούς σκοπούς.</div><div><br /><a href="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/d2/d2ae7a090a1b4bc9b6bf551fc0a1de37.PNG"><img src="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/d2/d2ae7a090a1b4bc9b6bf551fc0a1de37.PNG?v=1&maxwidth=650&&watermark=magnify" /></a></div><div><br /></div><div>Είναι ακριβώς στις δεξαμενές που συνδέονται με την ρωσική Gazprom που υπάρχει έλλειψη φυσικού αερίου στη Γερμανία<br /><br />Αν και ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν αρνείται ότι υπάρχουν πολιτικά κίνητρα πίσω από την "αποτυχία" της Ρωσίας να παραδώσει περισσότερο αέριο στην Ευρώπη, λίγοι - για την ακρίβεια ελάχιστοι - στην Ευρώπη τον πιστεύουν. Και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί.<br /><br />Το μονοπώλιο εξαγωγών φυσικού αερίου της Ρωσίας, Gazprom, ισχυρίζεται ότι έχει ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα παράδοσης από πελάτες του, ωστόσο οι τιμές έχουν εκτοξευθεί στα ύψη επειδή τα επίπεδα αποθήκευσης είναι χαμηλά και, τουλάχιστον στη Γερμανία, οι χώροι αποθήκευσης οι οποίοι είναι σχεδόν άδειοι είναι αυτοί που ελέγχονται από την Gazprom.<br /><br />Η ευρωπαϊκή τιμή του φυσικού αερίου αυξήθηκε ξανά τις τελευταίες ημέρες λόγω των φόβων ότι η Ρωσία θα συνεχίσει να συγκρατεί τις ροές σε αντίποινα για τις καθυστερήσεις στην πιστοποίηση του νέου αγωγού Nord Stream 2, κάτι που θα έπληττε πραγματικά τον χειμερινό εφοδιασμό.</div><div><br /><a href="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/92/9211f2fcacbd4adba01da6f3a5a7b5fd.PNG"><img src="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/92/9211f2fcacbd4adba01da6f3a5a7b5fd.PNG?v=1&maxwidth=650&&watermark=magnify" /></a></div><div><br /></div><div>Οι τιμές του φυσικού αερίου στην Ευρώπη εκτοξεύονται λόγω της πολιτικής χρήσης των αγωγών<br />Προβλήματα και από το Νότο<br /><br />Ωστόσο δεν είναι μόνο στη βορειοανατολική Ευρώπη που η πολιτική χρήση των αγωγών δημιουργεί αναταραχή τις αγορές.<br /><br />Στην άλλη άκρη της ηπείρου, η Ισπανία βρίσκεται παγιδευμένη σε μια πολιτική διαμάχη μεταξύ του μεγάλου προμηθευτή φυσικού αερίου της, της Αλγερίας και της χώρας διέλευσης του, του Μαρόκου. Αυτό προσθέτει περισσότερη ανοδική πίεση στις ευρωπαϊκές τιμές ενέργειας, καθώς η Ισπανία εντάσσεται στο κύμα βιασύνης για την εξασφάλιση φορτίων υγροποιημένου αερίου, σε μια αγορά όπου κυριαρχούν οι Ασιάτες πελάτες, οι οποίοι πληρώνουν υψηλές τιμές.<br /><br />Οι αυξημένες εντάσεις γύρω από τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης με αγωγούς έκαναν την ξαφνική διακοπή των ροών ρωσικού πετρελαίου από τη Λευκορωσία προς την Πολωνία στις αρχές της περασμένης εβδομάδας ακόμη πιο ανησυχητική.<br /><br />Η διακοπή οφειλόταν σε απρογραμμάτιστη συντήρηση στη γραμμή στη Λευκορωσία, ενώ οι ροές αποκαταστάθηκαν μετά από λίγες ημέρες. Ωστόσο, εν μέσω μιας "βιομηχανοποιημένης" μεταναστευτικής κρίσης στα σύνορα της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και των προηγούμενων απειλών του προέδρου της Λευκορωσίας Αλεξάντερ Λουκασένκο για διακοπή του ενεργειακού εφοδιασμού στην Ευρώπη, οι φόβοι ήταν έντονοι ότι η διακοπή θα αποδεικνυόταν κάτι πιο καταστροφικό.<br /><br />Μπορεί πράγματι να συμβεί ακριβώς έτσι. Η ΕΕ απειλεί με περαιτέρω κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας, ενώ ο ανατολικός γείτονάς της συνεχίζει να εισάγει αεροπορικώς επίδοξους μετανάστες προς την ΕΕ από χώρες που έχουν πληγεί από διάφορες κρίσεις, όπως το Ιράκ και η Συρία.<br /><br />Ο Πούτιν, του οποίου το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο ρέουν μέσω αγωγών που διασχίζουν τη Λευκορωσία, προειδοποίησε ότι "τίποτε καλό" δεν θα προέλθει από μια πιθανή διαταραχή των ροών ενέργειας από τη Λευκορωσία προς την Ευρώπη. Έχει κι εκείνος πολλά να χάσει. Η φήμη της Ρωσίας ως αξιόπιστου προμηθευτή ενέργειας στην Ευρώπη έχει αμαυρωθεί πολύ τους τελευταίους μήνες.<br /><br />Ενώ η διακοπή των ροών διαμετακόμισης θα ενίσχυε το επιχείρημά του υπέρ των αγωγών Nord Stream οι οποίοι συνδέουν τη Ρωσία απευθείας με τη Γερμανία, οι στενοί δεσμοί του με τον Λουκασένκο θα εγείρουν ερωτήματα για δική του συνενοχή σε οποιαδήποτε διαταραχή.</div><div><br />Ο παράγοντας Τουρκία<br /><br />Εν τω μεταξύ, στα νοτιοανατολικά σύνορα της Ευρώπης, η απομάκρυνση της Τουρκίας από τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ εγείρει φόβους ότι οι προμήθειες φυσικού αερίου προς την Ελλάδα, τις βαλκανικές χώρες και την Ιταλία θα μπορούσαν σύντομα να γίνουν πιο επισφαλείς.</div><div><br /><a href="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/75/7537b026222b41278bfb2da704c3e68d.PNG"><img src="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/75/7537b026222b41278bfb2da704c3e68d.PNG?v=1&maxwidth=650&&watermark=magnify" /></a></div><div><br /></div><div>Όλο και πιο εξαρτημένη από το εισαγόμενο φυσικό αέριο η Ευρώπη<br /><br />Η Ευρώπη γίνεται όλο και περισσότερο όμηρος της πολιτικοποίησης των αγωγών. Η ενεργειακή μετάβαση μακριά από τους υδρογονάνθρακες δεν μπορεί να γίνει πράξη όσο γρήγορα χρειάζεται για την ήπειρο, καθώς οι προμήθειες πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Βόρεια Θάλασσα μειώνονται.<br /><br />Ενώ οι άμεσοι κίνδυνοι επιβαρύνουν περισσότερο τους καταναλωτές παρά τους προμηθευτές ενέργειας της περιοχής, μακροπρόθεσμα αυτοί οι προμηθευτές θα υποφέρουν επίσης, καθώς η Ευρώπη θα επιταχύνει τις κινήσεις της για να γίνει πιο ενεργειακά αυτάρκης στην μετά τους υδρογονάνθρακες εποχή.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.capital.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πώς η Ευρώπη βρέθηκε ξαφνικά όμηρος ενεργειακού εκβιασμού. Ο παράγοντας Τουρκία.

Του Julian Lee Τα σημεία τοποθέτησης ενεργειακών αγωγών διαμορφώνονταν πάντα με βάση πολιτικούς λόγους, συχνά σε βάρος των αντίστοιχων εμπορ...

Διαβάστε την συνέχεια

ΡΩΣΙΑ – ΤΟΥΡΚΙΑ: Ευρασιανισμός… ποια συνεργασία; Μια θανάσιμη σύγκρουση Ρωσίας με την Τουρκία

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/11/PANTURKISM-BAHCELI-ERDOGAN-790x400.jpg" /><br /><br /><div>Του <b>Gevorg Mirzayan</b><br />μετάφραση: Σωτήρης Δημόπουλος</div><div><br />Στις διεθνείς σχέσεις, όταν κάποιος προσδιορίζει το στυλ συμπεριφοράς του προς έναν αντίπαλο, συχνά δεν είναι τόσο σημαντικό ποιος είναι ο αντίπαλος- πολύ πιο σημαντικό είναι πώς τον βλέπει, πώς τον αντιλαμβάνεται. Ο τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας καθίσταται μέρος της πραγματικότητας. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι για ορισμένους εκπροσώπους της τουρκικής ελίτ η αντίληψη της πραγματικότητας για τη Ρωσία είναι τέτοια που μπορεί να αντέξει διάφορες διπλωματικές προκλήσεις. Μια από αυτές τις προκλήσεις ήταν η φωτογράφιση «Ερντογάν και Μπαχτσελί με τον χάρτη».<br /><br />Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί [στμ. ο ίδιος είναι τουρκμενικής καταγωγής], είναι ο ηγέτης του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης, ακραίος εθνικιστής και ταυτόχρονα συνεργάτης του Ρετζέπ Ερντογάν στον κυβερνητικό συνασπισμό. Συνεργάτης όχι μόνο επειδή έλειπαν του Ερντογάν κάποιες ψήφοι για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά και επειδή έχουν παρόμοιες ιδεολογίες.<br /><br />Και οι δύο μοιράζονται τις θεωρίες του παντουρκισμού – αν όχι της εδαφικής, τότε τουλάχιστον της ιδεολογικής και πολιτισμικής ενοποίησης όλων των τουρκικών λαών υπό την ηγεσία της Άγκυρας [στμ. είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ότι στα ρωσικά οι τουρκικοί λαοί της Κεντρικής Ασίας αναφέρονται ως “Τιούρκοι”, σε αντίθεση με τους Τούρκους της Μικράς Ασίας, καθώς στη Ρωσία θεωρούν ότι οι τελευταίοι δεν είναι γνήσιοι συγγενείς των υπολοίπων, εφόσον μόνον μια μικρή μειοψηφία τουρκογενών έδωσε το όνομα και την γλώσσα στους λαούς της περιοχής].<br /><br />Και να που ο Μπαχτσελί, μετά από κοπιώδη εργασία, δημιούργησε, σύμφωνα με τα λόγια των εκπροσώπων του κόμματός του, «έναν χάρτη του τουρκικού κόσμου και τον παρέδωσε σαν σημαία στην επόμενη γενιά». Με απλά λόγια, σχεδίασε έναν χάρτη των τουρκικών εδαφών, στον οποίο σημείωσε με κόκκινο χρώμα τα ανεξάρτητα τουρκικά κράτη, με κίτρινο τις τουρκικές δημοκρατίες που περιλαμβάνονται σε άλλα κράτη και με πορτοκαλί τις τουρκικές κοινότητες σε άλλα κράτη.<br /><br />Ο ίδιος ο χάρτης ονομάζεται “Χάρτης του Τουρκικού Κόσμου” – και, κατά τη γνώμη όσων δεν βλέπουν τίποτα κακό σε αυτόν, δείχνει μόνο την περιοχή εγκατάστασης των τουρκόφωνων λαών. Και σ’ αυτόν δεν υπάρχουν ούτε επιθετικά σχέδια ούτε κάποια διπλωματική απρέπεια.<br /><br />Η Ρωσία, εξάλλου, έχει και αυτή τον δικό της χώρο του «ρωσικού κόσμου». Ωστόσο, αυτή η επιχειρηματολογία κομματιάζεται πάνω σε τρεις σημαντικούς κυματοθραύστες: τον γλωσσικό, της ορολογίας και τον διπλωματικό.<br /><br />Από γλωσσικής απόψεως, η λέξη «τουρκικός» δεν πρέπει να παραπλανήσει κανέναν. «Στην τουρκική γλώσσα δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των λέξεων “τιουρκική” και “τουρκική”. Αυτό καταδεικνύει πολλά – συμπεριλαμβανομένης της επιθετικής-επεκτατικής ουσίας της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.<br /><br />Η Τουρκία θεωρεί ότι τα τουρκικά κράτη είναι φέουδά της, επομένως, αποκαλώντας “τιουρκικές” τις όποιες οργανωτικές δομές, η Άγκυρα εννοεί ότι είναι ‘τουρκικές’. Και, κατά συνέπεια, μιλώντας για τον “τιουρκικό κόσμο”, η Τουρκία μιλά για τον τουρκικό κόσμο», εξηγεί στην εφημερίδα VZGLYAD ο Βλαντιμίρ Αβατκόφ, τουρκολόγος, ανώτερος ερευνητής στο IMEMO [Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας και Διεθνών Σχέσεων] της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, αναπληρωτής καθηγητής στη Διπλωματική Ακαδημία του Ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών. Δηλαδή, όχι για την περιοχή κατανομής των τουρκόφωνων λαών, αλλά για την επιθυμητή ζώνη επιρροής – βάσει των «αδελφικών δεσμών» – της Άγκυρας.<br /><br />Και πάλι, προκύπτει μια αναλογία με τον ρωσικό κόσμο, όπως το κατανοούν ορισμένοι Ρώσοι – ωστόσο, είναι λάθος από άποψη ορολογίας να συγκριθεί ο «τουρκικός» και ο «ρωσικός κόσμος». Η έννοια του ρωσικού κόσμου συνεπάγεται την ευθύνη της Μόσχας για τη μοίρα των Ρώσων ως λαού, ενώ ο Παντουρκισμός διακηρύσσει τον κεντρικό ρόλο της Τουρκίας στην εθνογλωσσική κοινότητα (που είναι οι Τιούρκοι).<br /><br />Για σύγκριση: η ιδεολογία του πανσλαβισμού μπορεί να συγκριθεί με τον παντουρκισμό. Ωστόσο, η Μόσχα ταυτίζει τον ρωσικό κόσμο και τον πανσλαβισμό; Οι ηγέτες του κυβερνώντος κόμματος στη Ρωσία σχεδιάζουν χάρτες στους οποίους ζωγραφίζουν την Τσεχία, τη Σλοβενία, τη Σερβία και την Πολωνία; Πιστεύουν ότι η μερίδα του λέοντος της Ανατολικής Ευρώπης (που κατοικείται από σλαβικούς λαούς) δεν πρέπει μόνο να κατευθύνεται από το Κρεμλίνο, αλλά ότι αυτοί οι λαοί πρέπει να αποκτήσουν ρωσική κουλτούρα;<br /><br />Αλλά στην Τουρκία το κάνουν. «Η Άγκυρα προσπαθεί να ενοποιήσει τη ζωή σε άλλα τουρκικά κράτη και περιοχές σύμφωνα με τις αρχές και τους κανόνες της», λέει ο Αβατκόφ. Και για αυτό χρησιμοποιεί διάφορα εργαλεία ήπιας ισχύος – από το εκπαιδευτικό σύστημα μέχρι τη μετάδοση τουρκικών τηλεοπτικών σειρών και κινούμενων σχεδίων στην Κεντρική Ασία, όχι μόνο προωθώντας τον τουρκικό τρόπο ζωής, αλλά και αντικαθιστώντας την τοπική γλώσσα με την τουρκική.<br /><br />Έτσι, στο Τουρκμενιστάν, οι αρχές ανακάλυψαν απροσδόκητα ότι στα νηπιαγωγεία τα παιδιά αρχίζουν να μιλούν στα τούρκικα και όχι στα τουρκμενικά (γλώσσες κοντινές μεταξύ τους, αλλά σε κάθε περίπτωση διαφορετικές), και στο Ουζμπεκιστάν, για να αποφύγουν τον κίνδυνο, ακύρωσαν εντελώς την μετάδοση μιας σειράς τουρκικών τηλεοπτικών σειρών.<br /><br />Ναι, οι τουρκικές προκλήσεις δεν είναι είδηση για τη Ρωσία. «Γενικά, αυτός ο χάρτης υπάρχει στα τουρκικά σχολικά εγχειρίδια εδώ και αρκετά χρόνια. Τα παιδιά -μαθητές της ένατης τάξης, απ’ όσο θυμάμαι – διδάσκονται ότι ο τουρκικός κόσμος τελειώνει στις ακτές του Αρκτικού Ωκεανού. Δεν είναι μυστικό», λέει ο Γιεβγκένι Σατανόφσκι [στμ. οικονομολόγος και ένας από τους κορυφαίους ειδικούς στον τομέα της πολιτικής και της οικονομίας των χωρών της Μέσης Ανατολής. Ιδρυτής και Πρόεδρος του Ερευνητικού Κέντρου «Ινστιτούτο για τη Μέση Ανατολή» (πρώην Ινστιτούτο Ισραηλινών και Μεσανατολικών Σπουδών). Πρώην πρόεδρος του Ρωσικού Εβραϊκού Κογκρέσου].<br /><br />Και ο Μπαχτσελί έχει επίσης τη φήμη ανθρώπου που, για να το θέσω ήπια, αιωρείται σε ριζοσπαστικά σύννεφα. Ωστόσο, είναι σημαντική εδώ η διπλωματική πτυχή. Γεγονός είναι ότι αυτός ο χάρτης παρουσιάστηκε δημόσια από τον Μπαχτσελί στον Ερντογάν, ο οποίος στη συνέχεια φωτογραφήθηκε μπροστά του παρέα με τον σύμμαχό του. Για όσους δεν γνωρίζουν το πρωτόκολλο, όλα τα δώρα στον αρχηγό του κράτους είναι εκ των προτέρων γνωστοποιημένα, οπότε ο Ερντογάν ήξερε τι θα του έδιναν. Ήξερε – και με την φωτογράφιση υπέγραψε στην πραγματικότητα κάτω από το μήνυμα του Μπαχτσελί.<br /><br />«Εδώ είναι σημαντικός ο παράγων του συμβολισμού- νωρίτερα ο Τούρκος πρόεδρος δεν επέτρεπε στον εαυτό του να κρατήσει έναν χάρτη στον οποίο εμφανίζεται ο πυρήνας της ένωσης και όλα τα άλλα μέρη που θα έπρεπε να προσχωρήσουν σε αυτόν τον πυρήνα. Συμπεριλαμβανομένων των περιοχών της Ρωσικής Ομοσπονδίας.<br /><br />Με αυτό το βήμα, επιδεικνύει τις πραγματικές του προθέσεις και στην πραγματικότητα παραβιάζει την εδαφική ακεραιότητα της Ρωσικής Ομοσπονδίας», πιστεύει ο Αβατκόφ. Αυτές οι (όπως και πολλές άλλες) αντιρωσικές χειρονομίες του Ερντογάν δεν συνδέονται μόνο με τις διαφορές στη Συρία, τον αγώνα για έλεγχο στον Νότιο Καύκασο και άλλες τοπικές αντιθέσεις.<br /><br />Το γεγονός είναι ότι η Ρωσία με την πολυπολιτισμικότητα και την ευρασιατική ιδεολογία της αποτελεί, σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς, μια υπαρξιακή απειλή για ολόκληρη την ιδεολογία του Παντουρκισμού, στην οποία βασίζεται τόσο η πολιτική όσο και η εκλογική επίδοση του Ερντογάν.<br /><br />«Η Τουρκία προσπαθεί να προωθήσει μια ψευδή θέση ότι είναι το κέντρο του τουρκικού κόσμου, ο μόνος σωστός τουρκικός λαός. Και επιβάλλει σε όλους να ακολουθούν αυτή τη λογική. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, η Ρωσία ήταν ο πυρήνας τόσο του σλαβικού όσο και του τουρκικού κόσμου. Στη Ρωσία συνυπήρξαν διάφοροι τουρκικοί λαοί και αυτή η συνύπαρξη τούς επέτρεψε να διατηρήσουν τις μοναδικές παραδόσεις και τα έθιμά τους που είναι εγγενή σε καθέναν από αυτούς τους λαούς», λέει ο Αβατκόφ.<br /><br />Και είναι σαφές ότι ένα τέτοιο όραμα για τον «τουρκικό κόσμο» είναι πολύ πιο ελκυστικό για τους τουρκόφωνους και έχοντες τουρκική κουλτούρα λαούς από την τουρκική ενωτική προσέγγιση. Πράγματι, η Μόσχα δεν βιάζεται να ανταγωνιστεί την Τουρκία για τον «τουρκικό κόσμο» – αυτό, σύμφωνα με τους ειδικούς, οφείλεται στο ανεπαρκές επίπεδο δεξιοτήτων της Μόσχας στον τομέα άσκησης ήπιας δύναμης.<br /><br />Ωστόσο, είναι πιθανό μετά από κάποιο χρονικό διάστημα η κατάσταση να αλλάξει, ειδικά επειδή το να αγωνιστούμε για το μυαλό και τις καρδιές του «τουρκικού κόσμου» (και αυτός είναι 10 ρωσικές δημοκρατίες [1] και πέντε χώρες [2] της πρώην ΕΣΣΔ) έπρεπε να το κάνουμε ήδη από χθες.<br /><br />«Μήπως θα έπρεπε η Ρωσία να αντιταχθεί στην τουρκική πολιτική του παντουρκισμού με την ίδια ακριβώς συμμετρική πολιτική; Είμαστε δυνατοί σε ασύμμετρες απαντήσεις – αλλά παρόλα αυτά, μερικές φορές αξίζει όχι μόνο να ανταποκρινόμαστε, αλλά και να διαμορφώνουμε. Να διαμορφώσουμε μια ελκυστική μελλοντική ατζέντα για τον μετασοβιετικό χώρο και για εκείνες τις περιοχές που η Τουρκία θα ήθελε να συμπεριλάβει στη σφαίρα επιρροής της», λέει ο Αβατκόφ.<br /><br />Σε κάθε περίπτωση, η Ρωσία πρέπει να κάνει τα πάντα ώστε ούτε ο Ερντογάν ούτε κανένας άλλος στην Τουρκία να σκεφτεί ότι θα μπορούσε ποτέ και με οποιονδήποτε τρόπο να επηρεάσει τις περιοχές που αποτελούν τμήμα ή ανήκουν στη ζώνη συμφερόντων της Ρωσίας.<br /><br />Οι «τουρκικές» Δημοκρατίες της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι:<br /><br />1. Δημοκρατία του Νταγκεστάν. Πρωτεύουσα είναι η Μαχατσκαλά. Πληθυσμός 2,9 εκατομμύρια. Περισσότερες από 42 διαφορετικές εθνικότητες ζουν στο έδαφος του Νταγκεστάν, συμπεριλαμβανομένων των τουρκόφωνων (Αζέροι, Νογκάις, Κουμίκοι).<br /><br />2. Δημοκρατία του Καρατσάι-Τσερκεσσία. Πρωτεύουσα είναι το Τσερκέσκ. Ο πληθυσμός είναι 478 χιλιάδες. Οι Τουρκικοί λαοί αντιπροσωπεύονται από τους Καρατσάι και Νογκάις.<br /><br />3. Η Δημοκρατία της Καμπαρντίνο-Μπαλκαρίας. Πρωτεύουσα είναι η Ναλτσίκ. Πληθυσμός 859 χιλιάδες.<br /><br />4. Δημοκρατία του Ταταρστάν. Πρωτεύουσα είναι το Καζάν. Πληθυσμός 3,7 εκατομμύρια.<br /><br />5. Δημοκρατία του Μπασκορτοστάν. Πρωτεύουσα είναι η Ούφα. Πληθυσμός 4 εκατομμύρια άνθρωποι. Οι τουρκικοί λαοί είναι οι Τάταροι και οι Μπασκίροι.<br /><br />6. Δημοκρατία του Αλτάι. Πρωτεύουσα το Γκόρνο-Αλτάισκ. Πληθυσμός 206 χιλιάδες.<br /><br />7. Η Δημοκρατία του Σάχα ή Γιακουτία. Πρωτεύουσα είναι το Γιακούτσκ. Πληθυσμός 958 χιλιάδες.<br /><br />8. Δημοκρατία της Τούβα. Πρωτεύουσα είναι το Κιζίλ. Πληθυσμός είναι 307 χιλιάδες.<br /><br />9. Δημοκρατία της Χακασίας. Πρωτεύουσα το Αμπακάν. Πληθυσμός είναι 532 χιλιάδες.<br /><br />10. Δημοκρατία της Τσουβάσια. Πρωτεύουσα είναι η Τσεμποξάρι. Πληθυσμός 1,2 εκατομμύρια.<br /><br /> Καζακστάν (19.009 εκ. κάτ.),<br />Ουζμπεκιστάν (34.558 εκ. κάτ.),<br />Τουρκμενιστάν (6.031 εκ. κάτ.),<br />Κιργισία (6.592 εκ. κάτ.),<br />Αζερμπαϊτζάν (10.110 εκ. κάτ.).<br />Το Τατζικιστάν, στην Κεντρική Ασία, κατοικείται από τους Τατζίκους που είναι ιρανικό και όχι τουρκικό φύλο.</div><div><br /></div><div><strong style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 16px; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"> <a href="https://vz.ru/opinions/2021/11/22/1129827.html" rel="noopener" style="border: 0px; color: blue; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;" target="_blank">https://vz.ru/</a></strong></div><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

ΡΩΣΙΑ – ΤΟΥΡΚΙΑ: Ευρασιανισμός… ποια συνεργασία; Μια θανάσιμη σύγκρουση Ρωσίας με την Τουρκία

Του Gevorg Mirzayan μετάφραση: Σωτήρης Δημόπουλος Στις διεθνείς σχέσεις, όταν κάποιος προσδιορίζει το στυλ συμπεριφοράς του προς έναν αντίπα...

Διαβάστε την συνέχεια