Στρατηγική κρούση με ΠΑ και ΠΝ… ψεύτικο δίλημμα το “Belh@rra ή MMSC”

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuRvrjBeFfrQ163g35ZKiDa0uZ6ebytN7z2eu35lPZ819W2D47CfHFmHy2big7KV3ku5o_k41J7YP9o2M5fSW4WlxzrETeKeSRWduKmXU4aiPvXs1QITcQZQmhQWZ5K_Ae6CE6ae2Skmc/s1600/MdcN_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="790" height="324" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuRvrjBeFfrQ163g35ZKiDa0uZ6ebytN7z2eu35lPZ819W2D47CfHFmHy2big7KV3ku5o_k41J7YP9o2M5fSW4WlxzrETeKeSRWduKmXU4aiPvXs1QITcQZQmhQWZ5K_Ae6CE6ae2Skmc/s640/MdcN_.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Επειδή το τελευταίο διάστημα έγινε πολύς λόγος για την πραγματική επιχειρησιακή αξία των όπλων οριζόντιας πλεύσης, μακρού πλήγματος – μεγάλης ακρίβειας με αφορμή την διακοπή των διαπραγματεύσεων για την προμήθεια των φρεγατών Belharra, επανερχόμαστε στο ίδιο ζήτημα σε μία απόπειρα να το δούμε όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα. Και να ξεκαθαρίσουμε πολλά πράγματα που συντελούν στο να αποκαλυφθεί το τι πραγματικά ισχύει και τι όχι…<br /> <br /> Του <b>Στέργιου Δ. Θεοφανίδη</b><br /> <br /> Ξεκινάμε από τον ορισμό: Τι είναι στρατηγική κρούση; Είναι η ταχεία μεταφορά πολεμικών επιχειρήσεων, ή η δυνατότητα πληγμάτων στο έδαφος και τις υποδομές του αντιπάλου. Πρώτοι διδάξαντες οι Γερμανοί…<br /> <br /> Κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου (θα έχετε ακουστά ή ίσως έχετε διαβάσει για τον από αέρος βομβαρδισμό της πόλης Γκουέρνικα…), αλλά και των επιχειρήσεων του κεραυνοβόλου πολέμου (Blitzkrieg) στην Ευρώπη (1939-1940), βομβάρδιζαν από τον αέρα πόλεις, προκαλώντας όχι μόνο την απώλεια αμάχων, αλλά και την άτακτη φυγή τους από αυτές.<br /> <br /> Συνέπεια αυτού ήταν να μπλοκάρονται οι κεντρικές και δευτερεύουσες οδικές αρτηρίες από ατελείωτα καραβάνια, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την ταχεία μετακίνηση στρατιωτικών δυνάμεων, η αυτοκινητοπομπών εφοδιασμού σε τρόφιμα, καύσιμο και πυρομαχικά.<br /> <br /> Πριν από το ξέσπασμα του Β΄Π.Π. Βρετανοί και Αμερικανοί, πήγαν αρκετά βήματα παραπέρα σε σχέση με τους Γερμανούς. Άρχισαν και ολοκλήρωσαν (όταν πλέον ο πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει στην Ευρώπη) την ανάπτυξη δικινητήριων και τετρακινητήριων βομβαρδιστικών αεροπλάνων μεγάλης ακτίνας και μεταφορικής ικανότητας φορτίου βομβών.<br /> <br /> Όσο και αν δεν θέλουν να το παραδεχθούν οι Ρώσοι (κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τεράστια και καθοριστική συμβολή του Κόκκινου Στρατού στην έκβαση του πολέμου), οι μαζικού χαρακτήρα βομβαρδισμοί από αέρος Βρετανών και Αμερικανών, εναντίον στόχων παραγωγής υλικού και εξοπλισμού, αλλά και επιχειρησιακών, βαθιά μέσα στο γερμανικό έδαφος, ήταν ο παράγοντας που σε πολύ μεγάλο βαθμό αποδυνάμωσε την πολεμική μηχανή του Χίτλερ.<br /> <br /> Επί δύο ολόκληρα χρόνια (1943 – 1945) σφυροκοπούσαν επί εικοσιτετραώρου βάσης λιμάνια, σιδηροδρομικούς σταθμούς και κόμβους, εργοστάσια, μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, αεροδρόμια, υποδομές, εγκαταστάσεις διύλισης και μεταφοράς πετρελαίου… Ότι περιλάμβανε η γερμανική εφοδιαστική και παραγωγική αλυσίδα.<br /> <br /> Οι Ρώσοι μπήκαν στην ίδια διαδικασία, της ανάπτυξης στρατηγικής Αεροπορίας, από το 1945, όταν έπεσε στα χέρια τους ένα αμερικανικό Β-29. Οι δε Βρετανοί και Αμερικανοί προσπάθησαν να κρατήσουν αυτή τη δυνατότητα αποκλειστικά δική τους, εντός του ΝΑΤΟ, μαζί φυσικά με την αξιοποίηση πυρηνικών όπλων.<br /> <br /> Οι Γάλλοι αντέδρασαν σε αυτή την προοπτική. Ο Ντε Γκωλ δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να του απαγορεύσει τη δημιουργία Στρατηγικής Αεροπορίας εξοπλισμένης με πυρηνικά όπλα. Αυτός ήταν και ο λόγος της ρήξης του με τους Αμερικανούς και της μετακόμισης της κεντρικής διοίκησης του ΝΑΤΟ από το Παρίσι στις Βρυξέλλες το 1958. Αυτά περί της γέννησης και της επιχειρησιακής αξίας της στρατηγικής κρούσης.<br /> <br /> Η οποία φυσικά εκτός από τα αεροπλάνα και τα όπλα, προϋπέθετε και πολλά άλλα πράγματα στις δεκαετίες του ‘50 και του ΄60. Ικανότητα εναέριου ανεφοδιασμού οπουδήποτε, οποτεδήποτε και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.<br /> <br /> Ικανότητα στρατηγικής αναγνώρισης, δηλαδή παρακολούθησης των κινήσεων του αντιπάλου, της παραγωγικής του δυνατότητας και της κατανομής των δυνάμεών του, ακόμα και εντός της επικράτειάς του. Τεράστιες εκπαιδευτικές και υποστηρικτικές υποδομές κ.ο.κ.<br /> <br /> Αυτός ο τεράστιος μηχανισμός, είχε φυσικά και τεράστιο κόστος. Οπότε απευθύνονταν σε λίγους. Η δε “ισορροπία του τρόμου” που πιθανότατα έχετε ακούσει ή διαβάσει, ήταν αυτό ακριβώς… Η γνώση δηλαδή των δύο μεγάλων αντιπάλων της Ψυχροπολεμικής περιόδου, ότι υπήρχε εκατέρωθεν η δυνατότητα ανταποδοτικού πλήγματος, άρα βεβαιότητα αμοιβαίας καταστροφής (MAD: Mutually Assured Destruction) σε ελάχιστο χρόνο.<br /> <br /> Κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου, η στρατηγική κρούση άλλαξε μορφή. Δεν βασιζόταν πλέον σε μεγάλης ακτίνας και μεταφορικής ικανότητας, υψηλών επιδόσεων (ταχύτητας και ύψους) βομβαρδιστικά αεροπλάνα, αλλά σε διηπειρωτικούς πυραύλους.<br /> <br /> Επίσης βασίζονταν εν μέρει πλέον σε φωτοαναγνωριστικά αεροπλάνα και περισσότερο σε δορυφόρους για τη συλλογή πληροφοριών. Τέλος, αξιοποιήθηκε και εναντίον στόχων τακτικού χαρακτήρα, χωρίς τη χρήση πυρηνικών όπλων.<br /> <br /> Οι Αμερικανοί πρώτοι χρησιμοποίησαν τέτοια όπλα (τους γνωστούς BGM-109 Tomahawk), εξοπλισμένα με συμβατικές κεφαλές, από βομβαρδιστικά αεροσκάφη (B-52 και B-1), μεγάλες μονάδες επιφανείας του USN, αλλά και υποβρύχια. Ακολούθησαν με σημαντική καθυστέρηση οι Ευρωπαίοι (SCALP-EG/Storm Shadow, Taurus KEPD 350) και οι Ρώσοι (Kalibr).<br /> <br /> Η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να συντηρήσει και να επαυξήσει την ικανότητα στρατηγικής κρούσης που έχει. Εισήλθε στην ομάδα των χωρών με δυνατότητες στρατηγική κρούσης τυπικά τον Αύγουστο του 2000. Τότε υπογράφηκαν οι συμβάσεις για την προμήθεια των Mirage 2000 και των όπλων τους.<br /> <br /> Η σύμβαση για τους στρατηγικούς SCALP-EG (υπήρξε και μία δεύτερη συμπληρωματική παραγγελία επί ΥΕΘΑ Παπαντωνίου το 2003) υπογράφηκε ξεχωριστά και υπό απόλυτη μυστικότητα στη Γαλλία από τον τότε ΥΕΘΑ, Α. Τσοχατζόπουλο.<br /> <br /> <a href="https://www.defence-point.gr/news/stratigiki-kroysi-me-pa-kai-pn-pseytiko-dilimma-to-quot-belh-rra-i-mmsc-quot/mirage-amp-scalp-eg"><img height="425" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2020/07/Mirage-SCALP-EG.jpg" width="640" /></a><br /> <br /> Αυτό απαντά στο ερώτημα γιατί οι ΗΠΑ δεν προσπάθησαν εξαρχής να εμποδίσουν την προμήθεια αυτού του όπλου από την Ελλάδα. Δεν το γνώριζαν, είναι η απάντηση. Όταν δημοσιοποιήθηκε η εν λόγω προμήθεια, υπήρξαν αντιδράσεις από την πλευρά της Τουρκίας. Οι Αμερικανοί κράτησαν χαμηλούς τόνους. Για τον πολύ απλό λόγο ότι οι υπογραφές είχαν ήδη μπεί.<br /> <br /> Στο πλαίσιο της πάγιας πολιτικής των “ίσων αποστάσεων” που εφαρμόζουν έναντι της Ελλάδας και της Τουρκίας, ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΑΝ αντίστοιχα όπλα (AGM-158 JASSM) στην τελευταία. Επομένως υπήρξαν ΕΝΤΙΜΟΙ και ΣΥΝΕΠΕΙΣ έναντι των επιλογών και τη πολιτικής τους.<br /> <br /> Που διαφοροποιούμαστε; Στο ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη αυτά τα ειδικά όπλα για να αντισταθμίσει δύο εις βάρος της παράγοντες. Την αριθμητική υπεροχή της Τουρκίας και το μεγάλο στρατηγικό της βάθος (από δύση προς ανατολή).<br /> <br /> Ας μην μπερδεύουμε τα πράγματα λοιπόν… Η Ελλάδα ΤΙΜΟΥΣΕ πάντα τη συμμαχική της σχέση με τις ΗΠΑ. Θεωρούμε ότι θα ήταν μεγάλη αχαριστία αν δεν το έκανε. Με έναν τέτοιο γείτονα όμως επιβάλλεται να έχει ΠΑΝΤΑ εναλλακτικές στη διάθεσή της. Για αυτόν ακριβώς το λόγο επιμένουμε στις δύο πηγές εξοπλισμών, σε κάθε περίπτωση.<br /> <br /> Ξαναγυρνάμε στο θέμα μας… Για να καταστεί δυνατή η αξιοποίηση των SCALP-EG από την Πολεμική Αεροπορία, δεν φτάνουν μόνο τα όπλα και τα αεροπλάνα (Mirage 2000-5Mk.2). Χρειάζεται και η πληροφορία.<br /> <br /> Αγοράστηκε λοιπόν από το ΥΠΕΘΑ στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000, συνδρομή στο ευρωπαϊκό δορυφορικό δίκτυο Helios ΙΙ. Μέσω σταθμού που δημιουργήθηκε στη χώρα μας, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις μπορούν να “κατεβάσουν” δορυφορικές φωτογραφίες (και γεωγραφικές συντεταγμένες…) υψηλής ανάλυσης, στόχων σε ελάχιστο χρόνο.<br /> <br /> Σαν αυτές των τουρκικών Hawk στην αεροπορική βάση Al Watiya που δημοσιεύθηκαν στο διαδίκτυο πριν και μετά την προσβολή τους (pre – strike & post – strike). Η Ελλάδα λοιπόν απέκτησε ΟΛΟ ΤΟ ΠΑΚΕΤΟ που απαιτεί ο ρόλος της στρατηγικής κρούσης. Πληροφορία, πλατφόρμα, όπλα… Πακέτο μη αποδεσμεύσιμο από την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, για τους λόγους που εξηγήσαμε.<br /> <br /> Η Γαλλία που μας το αποδέσμευσε και είναι έτοιμη να κάνει το ίδιο και στην περίπτωση των Belharra, πέρα από την καθαρά ανταγωνιστική της σχέση με τις ΗΠΑ στο κομμάτι των όπλων και των αμυντικών συστημάτων, έχει τελείως διαφορετική εξωτερική και εξοπλιστική πολιτική έναντι της Ελλάδας. Η οποία λέει ότι εφόσον η τελευταία είναι χώρα – μέλος του ΝΑΤΟ και χώρα – μέλος της Ε.Ε. ΔΕΝ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ σε περιορισμούς εξαγωγής όπλων και συστημάτων.<br /> <br /> To κόστος είναι μεγάλο, αλλά αυτό δεν απασχολεί τους Γάλλους. Το σκεπτικό τους είναι ότι από τη στιγμή που σου παρέχουν όλο το πακέτο μίας επιχειρησιακής δυνατότητας που ΠΟΛΥ ΛΙΓΕΣ χώρες στον κόσμο έχουν στη διάθεσή τους και που κανείς άλλος δεν σου παρέχει, θα πρέπει και να το πληρώσεις.<br /> <br /> Σωστό, λάθος, εκβιασμός ή όχι, δεν θα το εξετάσουμε. Είμαστε αναγκασμένοι να το δούμε μόνο ώς εναλλακτική. Βέβαια, τελευταία και οι Γάλλοι προσφέρουν τη δυνατότητα δανειοδότησης και στα εξοπλιστικά, αλλά και αυτό είναι κάτι με το οποίο θα ασχοληθούμε σε άλλο αφιέρωμα.<br /> <br /> Κατόπιν όλων αυτών, όπλα όπως το SCAL-EG και το SCALP- Naval (MdcN), μαζί με το πακέτο που τα συνοδεύει επιτρέποντας την αποτελεσματική αξιοποίησή τους, είναι ζωτικής σημασίας για την ελληνική αποτροπή.<br /> <br /> Ιδού με ποιο τρόπο: Όταν οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι θα τους ανταποδόσεις το πρώτο πλήγμα άμεσα και χωρίς σπατάλη δυνάμεων…. Όταν γνωρίζουν ότι μπορείς ανά πάσα στιγμή να τους “κόψεις” τις γέφυρες στοn Βόσπορο και να τους απαγορεύσεις ταχεία μεταφορά δυνάμεων στον Έβρο, προκειμένου να μην εξαπολύσουν μία ευρείας κλίμακας επιθετική ενέργεια, ή να μην σταματήσουν μία ελληνική αντεπίθεση…<br /> <br /> Όταν γνωρίζουν ότι μπορείς να τους “σπάσεις” δύο υδροηλεκτρικά φράγματα στην ανατολική Τουρκία και να βυθίσεις στο σκοτάδι ολόκληρες επαρχίες διακόπτοντας κάθε παραγωγική δραστηριότητα… Όταν γνωρίζουν ότι μπορείς να τους καταστρέψεις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες και εγκαταστάσεις διύλισης και μεταφοράς πετρελαίου…<br /> <br /> Όταν οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι όλα αυτά μπορείς να τα πετύχεις με όπλα που είναι πραγματικά πολύ δύσκολο (όχι αδύνατο…) να ανασχεθούν, τότε θα το σκεφτούν πολύ να χτυπήσουν πρώτοι ή να πατήσουν στο Καστελόριζο… Και ας είναι μακριά όπως λένε.<br /> <br /> Το να εγκαταστήσουμε τέτοια, ή άλλα, όπλα όπως γράφηκε, σε κάποια από τα εκατοντάδες νησιά μας, προϋποθέτει πολύ καλά στημένο και προστατευμένο (απρόσβλητο…) δίκτυο επιτήρησης, επικοινωνιών και διανομής πληροφοριών (που δεν έχουμε ακόμη αρχίσει να “στήνουμε”), σε συνδυασμό με ένα πολύ πυκνό δίκτυο αεράμυνας και παράκτιας άμυνας.<br /> <br /> Και πάλι όμως ζήτημα τρωτότητας θα υφίσταται (καταδρομικές ενέργειες…). Από την άλλη πλευρά χάνεται και το πλεονέκτημα της άμεσης κίνησης και αλλαγής θέσης – απόκρυψης.<br /> <br /> Μία φρεγάτα επι παραδείγματι μπορεί να εκτοξεύσει SCALP-Naval εναντίον στόχων βαθιά μέσα στην Τουρκία, ακόμη και όταν είναι κρυμμένη κάπου στο Ιόνιο, ή πλέει δυτικά της Κρήτης.<br /> <br /> Αυτή είναι εν κατακλείδι η υπόθεση “στρατηγική κρούση” για την Ελλάδα. Υπόθεση ζωτικής σημασίας κατά την άποψή μας, που έχουν γίνει ουκ ολίγες προσπάθειες (και εκ των έσω…) να υποβαθμιστεί και τελικά να απαξιωθεί και να αφανιστεί!<br /> <br /> Μία τέτοια προσπάθεια θεωρούμε ότι αποτελεί και το ΨΕΥΤΙΚΟ δίλημμα, “αμερικανικές MMSC, ή Belharra”. Για ποιόν ακριβώς λόγο το Πολεμικό Ναυτικό που είτε “εκσυγχρονίσει” τις τέσσερις ΜΕΚΟ είτε όχι, θα υποχρεωθεί εντός των επόμενων ετών να δρομολογήσει την αντικατάσταση 10 φρεγατών, δεν μπορεί να επιλέξει και τα δύο καράβια;<br /> <br /> Εξ όσων αντιλαμβανόμαστε είναι πλοία διαφορετικών κατηγοριών και ρόλου. Επίσης δεν μπορεί να τεθεί θέμα κόστους, γιατί τα αμερικανικά πλοία είναι σαφώς φθηνότερα… Έτσι δεν είναι; Για ποιον λόγο επομένως δεν μπορεί το ΠΝ να πάει σε μία αναλογία τεσσάρων Belharra και έξι MMSC εντός της δεκαετίας;<br /> <br /> Για ποιόν λόγο τέλος, δεν μπορεί να έχει στη διάθεσή του την εναλλακτική της παράλληλης αξιοποίησης ASTER 15/30 και ESSM/SM-2, ή Harpoon και Exocet; Δεν έχει ενταγμένα σε υπηρεσία ευρωπαϊκά και αμερικανικά όπλα τα τελευταία 50 χρόνια; Αυτά είναι που ανεβάζουν τα λειτουργικά κόστη και τα κόστη υποστήριξης;<br /> <br /> Πιστεύουμε ότι δεν έχουν καμία βάση όλα αυτά τα πράγματα, με τις “εναλλακτικές” για τις Belharra. Δεν θα έπρεπε καν να τα συζητάμε… Επιμένουμε λοιπόν στην πολιτική των δύο πηγών προμήθειας όπλων και συστημάτων, την οποία πρακτικά έχουμε εγκαταλείψει εδώ και χρόνια. Όπως επιμένουμε και στο ζήτημα της επαύξησης των δυνατοτήτων στρατηγικής κρούσης.<br /> <br /> Ελπίδα μας είναι ότι θα πρυτανεύσει η λογική και το εθνικό συμφέρον. Η παρούσα κυβέρνηση έχει άλλωστε δώσει τέτοια δείγματα γραφής…<br /> <br /> <a href="https://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Στρατηγική κρούση με ΠΑ και ΠΝ… ψεύτικο δίλημμα το “Belh@rra ή MMSC”

Επειδή το τελευταίο διάστημα έγινε πολύς λόγος για την πραγματική επιχειρησιακή αξία των όπλων οριζόντιας πλεύσης, μακρού πλήγματος – μεγ...

Διαβάστε την συνέχεια

“Ο Ελληνισμός μπροστά στον σύγχρονο τουρκοϊσλαμισμό”

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4nozxb_384XVdF0cW-UF11s6Svi2-tHs9XvymDH8N1IeKpRZhdCYJ7o4qHO9N2iNg2wZmwvIACZbnXTTOe6HiAk84vTnJt_3QWOhvqmxcXn9VSWoPE9MqraukYNzcJqMYja9kG-SIV3I/s1600/erdogan_armny.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="464" data-original-width="696" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4nozxb_384XVdF0cW-UF11s6Svi2-tHs9XvymDH8N1IeKpRZhdCYJ7o4qHO9N2iNg2wZmwvIACZbnXTTOe6HiAk84vTnJt_3QWOhvqmxcXn9VSWoPE9MqraukYNzcJqMYja9kG-SIV3I/s640/erdogan_armny.jpg" width="640" /></a></div> <br />Γράφει ο<br /><b>Διονύσης Παντής, Δικηγόρος στον Αρειο Πάγο</b><br />Η επιθετικότητα και ο αναθεωρητισμός της Ισλαμικής Τουρκίας απογειώθηκαν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016.<br /><br />Ανεξάρτητα του αν ο Ερντογάν γνώριζε ή ακόμη περισσότερο εάν ενορχήστρωσε από το σκοτεινό παρασκήνιο των μυστικών υπηρεσιών το αποτυχημένο (;) πραξικόπημα (Αμπντουλάχ Μποζκούρτ, Nordic Monitor) για να επιφέρει ένα κυριολεκτικά θανατηφόρο «τελικό» χτύπημα στους αντιπάλους του του «κοσμικού» κράτους και των φιλοδυτικών- φιλοαμερικανικών δικτύων στην χώρα, ένα είναι το σίγουρο:<br /><br />Μετά την νίκη του επί του κεμαλικού κατεστημένου είχε μόνον ένα εμπόδιο. Ένα εμπόδιο που μπορούσε να ενεργοποιηθεί εναντίον του και εναντίο του AKP ανά πάσα στιγμή για να αποτρέψει το ξεδίπλωμα της αυθεντικής τουρκοϊσλαμικής πολιτικής του: τα φιλοδυτικά/φιλοαμερικανικά δίκτυα στον στρατό, την κοινωνία, την εκπαίδευση, τη δημόσια διοίκηση και την δικαιοσύνη.<br /><br />Το δίκτυα αυτά περιελάμβαναν μεν εναπομείναντα κεμαλικά υπολείμματα, ιδίως στον στρατό, αλλά το κύριο σώμα τους αποτελούνταν από νέες δομές δικτύων που εν πολλοίς αντικατέστησαν τα κεμαλικά: φιλοαμερικανικές θρησκευτικές ισλαμικές κοινότητες ιδίως του κινήματος Γκιουλέν.<br /><br />Το ειρωνικό, μέσα σε αυτές τις τραγικές και σκοτεινές ιστορίες που δείχνουν τις έντονες και βαθιές διεργασίες που συνέβαιναν και συμβαίνουν στην Τουρκία, είναι ότι όλα αυτά τα δίκτυα αναπτύχθηκαν από τον ίδιο το Ερντογάν και τη μορφή που έλαβε το τουρκικό ισλαμικό κίνημα με το AKP, δίνοντας τους την πολιτική κάλυψη και προστασία για την ανάπτυξη τους.<br /><br />Βέβαια, για κάποιον προσεκτικό παρατηρητή, ερωτηματικά δημιουργούσε το γεγονός ότι, οι δομές αυτές δεν δημιουργούνταν από και μέσα στα υπάρχοντα ισλαμικά τάγματα σούφικης προέλευσης που αποτελούσαν τον μυστικό (και μυστικιστικό) χώρο όπου παράχθηκε η ιδεολογία και η στρατηγική του ΑΚP (και εν γένει τουρκικού ισλαμισμού και πριν το AKP) και μέσω των οποίων γίνονταν και η στρατολόγηση και ιδεολογικόθρησκευτική εκπαίδευση των στελεχών του (και των προηγούμενων ισλαμικών κομμάτων) αλλά έξω από αυτά .<br /><br />Αυτές οι δομές και τα δίκτυα ήταν το άλλοθι του AKP για την διάλυση των φιλοδυτικών –φιλοαμερικανικών κεφαλικών δομών αλλά και η υποτιθέμενη «εγγύηση» για την φαινόμενη φιλοδυτική – φιλοαμερικανική πολιτική του AKP.<br /><br />Οι Αμερικανοί έμειναν ευχαριστημένοι από την εξέλιξη αυτή ίσως και επειδή τους ήταν γνώριμη η λειτουργία παρόμοιων θρησκευτικών δικτύων από την προτεσταντική – Ευαγγελική κοινοτική τους παράδοση.<br /><br />Το τουρκικό ισλαμικό κίνημα, στην εξέλιξη του στην AKP του μορφή, προσεκτικά ενέταξε στην πολιτική στρατηγική του θεσμικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές αμερικανικής «προέλευσης» όπως : 1) προσαρμογή του τουρκικού πολιτικού συστήματος στο αμερικανικό προεδρικό σύστημα, 2) αντικατάσταση της ευρωπαϊκής (γαλλικής) αρχής της «κοσμικότητας» (ένα από τα κεμαλικά «βέλη») με τον αμερικανικό σεκιουλαρισμό , 3) Ο έντονος αντικομουνισμός, οι δηλώσεις και ρητορεία πίστης στην δημοκρατία με την ισλαμιστική εξίσωση ότι «Ισλάμ = πραγματική δημοκρατία», η θρησκεία είναι το θεμέλιο του κράτους και του ατόμου (όλα όπως .. η συντηρητική Αμερική).<br /><br />Στην οικονομία από το 1987 με πρωθυπουργό τον Τουργκούτ Οζάλ, το ισλαμικό κίνημα υιοθετεί τον νεοφιλελευθερισμό.<br /><br />Ο νεοφιλελευθερισμός αποτέλεσε πράγματι την ιδανική ευκαιρία για τους Τούρκους Ισλαμιστές, αφού (εκτός του ότι άρεσε στους Αμερικανούς) 1. ήταν το ικανό και αναγκαίο εργαλείο οικονομικής πολιτικής εναντίον του κρατικοκαπιταλιστικού κεμαλικού οικονομικού μοντέλου όπου το κράτος, με αιχμή του δόρατος τον στρατό, είχε την κυρίαρχη θέση, 2. βοηθούσε την ανάδυση του (ισλαμικού) κεφαλαίου της ανατολής στην οικονομία, 3. ενέτασσε τις τουρκικές επιχειρήσεις του αναδυόμενου «καταπιεσμένου» κεφαλαίου της ανατολής στο παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα και αγορά, εξασφαλίζοντας τους τις αναγκαίες πιστώσεις για την ανάπτυξη του, ενώ ταυτόχρονα 4. εξυπηρετούσε το ισλαμικό σχέδιο ανάπτυξης της τουρκικής οικονομίας και της ισλαμικής αγοράς και κατανάλωσης, με στόχο την απεξάρτηση από την αποικιοκρατική χριστιανική δύση, εξάρτηση στην οποία έβλεπαν ως αιτία της τουρκικής παρακμής και όλων τους των κακοδαιμονιών .<br /><br />Οι Αμερικανοί έμειναν ευχαριστημένοι από τις (μελετημένες σε βάθος από τους ισλαμιστές) εξελίξεις και πολιτικές αυτές, τους εμπιστεύτηκαν και συναίνεσαν – έστω σιωπηρά – στην πολιτική «αντικατάσταση» των κεμαλιστών από τους «επιχειρηματίες» και συντηριτικούς ισλαμιστές .<br /><br />Τους χαροποιούσε και εφησύχαζε η τουρκική προτίμηση στο «ανώτερο» αμερικανικό πολιτικό σύστημα και η ανυπομονησία τους για «δουλειές».<br /><br />Ανεξάρτητα λοιπόν από την «σκοτεινή» εμπλοκή του ή όχι στο πραξικόπημα τα φιλοδυτικά – φιλοαμερικανικά δίκτυα ήταν πλέον το τελευταίο εμπόδιο για την απελευθέρωση της «αυθεντικής» τουρκοισλαμικής ψυχής που συμπληρωματικά συγκεράζει σε ένα ιδιαίτερα εκρηκτικό μείγμα την επιθετικότητα της νομαδικής τουρκικής φυλής και του ισλαμισμού.<br /><br />Η ολοκληρωτική και υποδηλώνουσα ένα πολύ μελετημένο σχεδιασμό εξολόθρευσης των δικτύων αυτών (τελευταίων απομειναριών της αποικιοκρατικής εξάρτησης πριν την ισλαμική αναγέννηση του έθνους –milliet-), δεν μπορεί να έλαβε χώρα χωρίς να προϋπήρχε και περίμενε (;) μόνον μία αφορμή για το ξεδίπλωμα του, αφορμή η οποία και δεν άργησε να βρεθεί με το πραξικόπημα …<br /><br />Συνακόλουθα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα η επιρροή του αποτρεπτικού δυτικού παράγοντα και των εσωτερικών δικτύων του για την ανασύσταση του τουρκοϊσλαμικού οθωμανικού μεγαλείου του παρελθόντος ελαχιστοποιήθηκε. Το καθεστώς φρόντισε άλλωστε να υποδείξει ως υπεύθυνο για το πραξικόπημα πάλι την Δύση.<br /><br />Ο ισλαμικός / τουρκικός αναθεωρητισμός πλέον αναδύεται ανεμπόδιστος, ατόφιος, απροσχημάτιστος, με μία (τουρκοισλαμική) καθαρότητα γνώριμη από την επαναστατική και προεπαναστατική μας ιστορία.<br /><br />Ετσι η Συνθήκη της Λωζάννης είναι απόρροια της μαύρης, οδυνηρής εποχής της εξάρτησης της Τουρκίας από την Χριστιανική Δύση και του κεμαλισμού και πρέπει να αναθεωρηθεί. Αντίθετα, το ισλαμικό οθωμανικό παρελθόν είναι αυτό της «καρδιάς» τους, ένα παρελθόν που όχι μόνον αναπολούν αλλά αναθεωρητικά και στρατηγικά επιδιώκουν την αποκατάσταση του παντού: από την περιοχή του Καυκάσου (Αρμενία – Αζερμπαϊτζάν) στην αραβική χερσόνησο (ΙΡΑΚ, ΚΑΤΑΡ), στην ανατολική και κεντρική μουσουλμανική Αφρική (μέσω «εκπαίδευσης» και οικονομίας πχ Σουδάν), στην Βόρεια Αφρική (στην Αίγυπτο μέσω της μουσουλμανικής αδελφότητας, στην Τυνησία μέσω του μετριοπαθούς φιλοτουρκικού ισλαμισμού, στην Λιβύη μέσω του τουρκολίβυου Σαράτζ), στα Βαλκάνια (εκμεταλλευόμενη τις τουρκοϊσλαμικές μειονότητες Βουλγαρία και Ερζεγοβίνη και τις προβληματικές σχέσεις της Ελλάδας με τα Σκόπια, στην Αλβανία, στο Κόσοβο με την «πολιτιστική» θρησκευτική «συγγένεια» ), στην Συρία, την Παλαιστίνη, την Κίνα (Ουιγούροι), ακόμη και στην ίδια την Ευρώπη με τις τουρκοϊσλαμικές μειονότητες και την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού…<br /><br />Ο τουρκοϊσλαμικός γεωπολιτικός αναθεωρητισμός δεν βρίσκει όρια ούτε εντός των ακροτάτων ιστορικών ορίων του πάλαι ποτέ Ισλαμικού Χαλιφάτου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η τουρκοϊσλαμική ψυχή κινείται αχαλίνωτη φαντασιακά (γιατί όχι) και πέραν της Βιέννης, (γιατί όχι) και στις πατρογονικές κοιτίδες στην Απω Ανατολή.<br /><br />Η Δύση, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, παρατηρεί ανίκανη να καταλάβει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν δομικά επιθετικό – αναθεωρητικό δρώντα, παρότι οι αναλογίες με την Γερμανία του 33 – 39 γίνονται εμφανείς.<br /><br />Η Τουρκοϊσλαμική επιθετικότητα και πως αντιμετωπίζεται<br /><br />Οι Τούρκοι Ισλαμιστές είναι προσανατολισμένοι στον δομικό αναθεωρητισμό – επιθετικότητα. Επεμβαίνουν Βόρειο Ιράκ, Σουδάν, βοηθούν τουρκισλαμιστές ή μουσουλμάνους στον Καύκασο, πολιτικά στην Κίνα (ουιγούροι).<br /><br />Η επιθετικότητα της Τουρκίας επαναφέρει «παραδοσιακά» ισλαμικά και τουρκικά (Οθωμανικά) χαρακτηριστικά: οι εκφράσεις της γίνονται προσεκτικά μελετημένα, πιέζοντας και προλειαίνοντας επί μακρόν το έδαφος στο εν δυνάμει μέτωπο μέσω ανορθόδοξων μέσων (τακτική Ακιντσιλαρί), εγκληματικών στοιχείων και παραστρατιωτικών ομάδων που σπέρνουν τον τρόμο, ισοπεδωτικό και διαρκή ψυχολογικό πόλεμο, εκμετάλλευση στο έπακρον της οικονομικής πίεσης ή επικερδούς προστασίας, προσέγγιση αξιωματούχων, ενίσχυση της διαφθοράς στην περιοχή στόχο (μέσω λαθρεμπορίας και άλλων επικερδών εγκληματικών πράξεων κα).<br /><br />Όταν εκδηλώνεται η προσχεδιασμένη και κατάλληλα προετοιμασμένη στρατιωτική επέμβαση με τους αρχικά οριοθετημένους στόχους έχουν ήδη διαμορφωθεί οι συνθήκες της στρατιωτικής επιτυχίας με την συγκέντρωση και διάταξη δυνάμεων που εξασφαλίζουν την επιτυχία στην επιχείρηση και τις σχετικές διευθετήσεις μέσω μυστικών διμερών επαφών με τους πραγματικούς δρώντες (αυτούς με ισχύ και βούληση να χρησιμοποιηθεί, οι υπόλοιποι αγνοούνται). Η στρατιωτική επέμβαση με αλλεπάλληλες προσαρμογές εξαντλεί τις τακτικές δυνατότητες και οριοθετείται διπλωματικά στα πλαίσια και όρια που διαμορφώνουν σχεδόν αποκλειστικά πραγματικοί και μόνον παράγοντες ισχύος τρίτων δρώντων : Παράδειγμα η οριοθέτηση μετά την Τρίτη επέμβαση στην Συρία με την Ρωσία, δυνητικά όπως ίσως δούμε με την Αίγυπτο στο μέτωπο της Ανατολικής Λιβύης, στο Βόρειο Ιράκ με τον Αμερικανικό, σουνιτικό, σιιτικό και κουρδικό παράγοντα πάντα στα όρια των δυνατοτήτων αλλά χωρίς να ξεπεραστεί η γραμμή που μπορεί να καταστήσει την κατατριβή – οικονομική και στρατιωτική- ανεξέλεγκτη.<br /><br />Με την ελαχιστοποίηση της διακινδύνευσης και τον λεπτομερή επιχειρησιακό σχεδιασμό επιτυγχάνεται : 1. Η εδραίωση του ψυχολογικού «μύθου» της αήττητης δύναμης, 2. Ο περιορισμός απωλειών σε ανεκτό οικονομικό – κοινωνικό – ανθρώπινου δυναμικού – εμπλεκόμενων στρατιωτικών μέσων επίπεδο (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μία ανατολικού τύπου, ισλαμική κοινωνία, όπου τα ανεκτά όρια απωλειών είναι διαφορετικά από τα αντίστοιχα δυτικά) , 3. Ο περιορισμός του οικονομικού κόστους καθιστώντας την ίδια την επιχείρηση οικονομικά κερδοφόρα εκμεταλλευόμενη τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των περιοχών στόχων (εκεί όπου προβάλλει την ισχύ της) 4. την μεγιστοποίηση των κερδών (εδαφικών οικονομικών κα).<br /><br />Μετά λοιπόν την τρίτη (1) επέμβαση στην Συρία – εξαναγκάζοντας στην πραγματικότητα τους Αμερικανούς να την ανεχθούν – η Τουρκία οριοθετείται μόνον από την Ρωσική ισχύ στην περιοχή. Κατόπιν προβάλλει την επιθετικότητα της στην Λιβύη.<br /><br />Το ερώτημα είναι όταν δεν υπάρχει περαιτέρω χώρος επέκτασης στην Λιβύη που θα διοχετευτεί η εγγενής συστημική – ιδεολογική επιθετικότητα; Η απάντηση είναι απλή σύμφωνα με όσα αναφέραμε ήδη : όπου είναι εφικτό. Μπορεί να είναι στο Αιγαίο ή σε περιοχές της Αν. Μεσογείου όπου υπάρχουν συμφέροντα Ελληνικά και Κυπριακά; Η απάντηση πάλι είναι απλή: ναι εάν το κέρδος, ο αντικειμενικός σκοπός προβλέπεται ότι μπορεί να επιτευχθεί με ανεκτό κόστος. Όχι εάν το κόστος θα είναι δυσανάλογα μεγάλο. Μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία έχει απεριόριστες φιλοδοξίες, καταρχήν να καταστεί Περιφερειακή Δύναμη. Δεν θα διακινδύνευαν οι τούρκοι ισλαμιστές τις φιλοδοξίες αυτές καθώς επίσης και την πολιτική τους ηγεμονία που γνωρίζουν ότι πολλοί εχθροί αλλά και «φίλοι» καιροφυλακτούν να τους την στερήσουν.<br /><br />Οι παραπάνω συλλογισμοί δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ή φαντασιακού τύπου προσδοκία διατήρησης της ειρήνης με ΚΑΝΕΝΑ άλλο μέσο πλην του μόνου απολύτως κατανοητού και όχι μόνον θα έλεγα από την Τουρκία αλλά και γενικότερα στις μεταψυχροπολεμικές διεθνείς σχέσεις αποτρεπτικού μέσου: αυτής καθεαυτής της ισχύος και εν τέλει της στρατιωτικής ισχύος.<br /><br />Μόνον η «κλασική» αξιόπιστη αποτροπή, δηλαδή η δημιουργία πεποίθησης ότι ο επίβουλος θα πληρώσει δυσανάλογο και βαρύ κόστος σε περίπτωση εκτόνωσης της αρπακτικής ιδιοσυγκρασίας του προς τα … εδώ (προς τα ελληνικά κυριαρχικά και ζωτικά συμφέροντα) εξασφαλίζει την ειρήνη. Μόνον η αποτροπή θα εξασφαλίσει την Ειρήνη όπως και στο βαθμό που την εξασφάλισε και μέχρι και σήμερα.<br /><br />Για να γίνω ακόμη πιο σαφής: σε τελική ανάλυση την πολυπόθητη ειρήνη εξασφαλίζει στον Έλληνα και την Ελληνίδα η αποτρεπτική δύναμη του Ελληνικού Στρατού, ο οποίος έχει σήμερα την ισχύ που χρειάζεται για να λειτουργεί ως αξιόπιστο εργαλείο αποτροπής (αλλιώς μην ανησυχείτε θα το είχαμε … καταλάβει !) και η αποφασιστικότητα της πολιτικής ηγεσίας και κοινωνίας να προασπίσει και διαφυλάξει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα χρησιμοποιώντας ΟΛΟΥΣ τους διαθέσιμους παράγοντες ισχύος της χώρας. Έτσι προασπίζεται και η (οι) προσωπική ελευθερία (ελευθερίες). Και ο δικαιωματισμός προϋποθέτει την εθνική κυριαρχία και η εθνική κυριαρχία εξυπηρετεί τον ελληνικό τρόπο ζωής μας που συμπεριλαμβάνει θεμελιωδώς στον κεντρικό του πυρήνα τα ατομικά, κοινωνικά (ευημερία – βιοσυντήρηση) και πολιτικά (δημοκρατία) μας δικαιώματα. Χρειάζεται κοινωνική συνοχή και εθνική ενότητα: όχι όπως κάποιοι επανεμφανιζόμενοι μεταμφιεσμένοι πονηροί – αλλά όχι και έξυπνοι – αντιλαμβάνονται: ως έλλειψη ή «απαγόρευση» διαλόγου για την εθνική στρατηγική ενόψει μιας πραγματικής η τεχνητά διογκωμένης απειλής, αλλά αντίθετα ως δημοκρατική και πατριωτική ευθύνη και υποχρέωση όλων, ως η απολύτως απαραίτητη προϋπόθεση και για την διαμόρφωση της (απαραίτητης εθνικής στρατηγικής) , αλλά και για την διόρθωση τυχόν σφαλμάτων, αρκεί να γίνεται (ο διάλογος) με παράθεση επιχειρημάτων και ιδίως ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ. Οποιος έχει την τόλμη της κριτικής ( μιας ιδιότητας a priori επωφελούς για την δημοκρατική κοινωνία και πολιτεία), με την παράθεση των προτάσεων που δίνουν απτό περιεχόμενο στις απόψεις του, δίνει την δυνατότητα στους συμπολίτες του, στους οποίους απευθύνεται, να τις αξιολογήσουν ελέγχοντας τον πραγματισμό του (ή αντίθετα αιθεροβασία του).<br /><br />Ας θυμηθούμε το πολύ διδακτικό και για τους σημερινούς κυβερνώντες μάθημα του Μονάχου (Διάσκεψη του Μονάχου το 1938 όπου η Γαλλία και Βρετανία επέτρεψαν τη προσάρτηση της Σουδητίας από την χιτλερική Γερμανία υποτιμώντας τις χωρίς όρια «φιλοδοξίες» του Χίτλερ ) από τον απολύτως αρμόδιο να το περιγράψει Ουίνστον Τσώρτσιλ ως “κάποιον που ταΐζει ένα κροκόδειλο, ελπίζοντας ότι θα φαγωθεί τελευταίος.»<br /><br /><a href="https://www.militaire.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

“Ο Ελληνισμός μπροστά στον σύγχρονο τουρκοϊσλαμισμό”

Γράφει ο Διονύσης Παντής, Δικηγόρος στον Αρειο Πάγο Η επιθετικότητα και ο αναθεωρητισμός της Ισλαμικής Τουρκίας απογειώθηκαν μετά το αποτ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ναύαρχος Χρηστίδης προς Τουρκία: ''Οι ελληνικοί πύραυλοι μπορούν να σας βυθίσουν τον στόλο

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOdM0PRa-1V9SnLBa63xzuCV-tWMQquPjkUgt2rrboiVIVcRSmwV8lYtSMwN7R-lRBY8HHnX_R7FaOuav-3K9G0YsI-u1hyphenhypheno8FNW8jgCJIaYxlsYyrT6HU-O2-MKwAiLyTCRI6HLZqATs/s1600/%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%259B%25CE%2595%25CE%259C%25CE%2599%25CE%259A%25CE%259F+%25CE%259D%25CE%2591%25CE%25A5%25CE%25A4%25CE%2599%25CE%259A%25CE%259F.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1000" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOdM0PRa-1V9SnLBa63xzuCV-tWMQquPjkUgt2rrboiVIVcRSmwV8lYtSMwN7R-lRBY8HHnX_R7FaOuav-3K9G0YsI-u1hyphenhypheno8FNW8jgCJIaYxlsYyrT6HU-O2-MKwAiLyTCRI6HLZqATs/s640/%25CE%25A0%25CE%259F%25CE%259B%25CE%2595%25CE%259C%25CE%2599%25CE%259A%25CE%259F+%25CE%259D%25CE%2591%25CE%25A5%25CE%25A4%25CE%2599%25CE%259A%25CE%259F.jpg" width="640" /></a></div> <h3>  <span style="font-weight: normal;">   Ξεκάθαρο μήνυμα από τον Κοσμά Χρηστίδη</span></h3> Για τη νέα ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και τις προκλήσεις της Άγκυρας μίλησε στο Ράδιο Πρώτο της Κύπρου ο πρώην αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, Ναύαρχος Κοσμάς Χρηστίδης. Όπως είπε, η κίνηση της Τουρκίας για έκδοση παράτυπης Navtex έφερε το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό σε πλήρη ετοιμότητα μέσα σε 48 ώρες.<br /><br />"Θυμίζει λίγο η αντίδραση το 1987. Να θυμίσω πως τότε ο Τούρκος Πρόεδρος Οζάλ είχε βγει ο ίδιος στα ΜΜΕ λέγοντας ‘’Ιf it’s gonna be a war, is gonna be his fault (Αν θα γίνει πόλεμος θα είναι δική του ευθύνη). H κίνηση που έκανε το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, ο Ελληνισμός, δηλαδή ήταν μια πολύ δυναμική αντίδραση με αποτέλεσμα ο Καλίν να αιφνιδιαστεί και να πει ότι ‘’ήταν υπερβολική αντίδραση΄΄. Η αντίδραση ήταν φυσιολογική" τόνισε. Όπως σημείωσε, η τακτική που θα πρέπει να ακολουθηθεί είναι η τακτική της αποτροπής.<br /><br />"Δεν είναι θέμα να βυθιστεί το Χόρα ή το Γιαβούζ, αλλά να καταλάβει η Τουρκία ότι αυτό δεν είναι αποδεκτό. Μέσα σε αυτή την λογική υπάρχουν πολλές αντιδράσεις" υπογράμμισε ο Ναύαρχος . "Ενδιάμεσα από τα μηνύματα ότι κίνηση εντός υφαλοκρυπίδας/ΑΟΖ δεν γίνεται αποδεκτή, μέχρι το βυθίσατε το Χόρα, υπάρχουν τουλάχιστο 20 στάδια καταγεγραμμένα για το Πολεμικό Ναυτικό", συμπλήρωσε.<br /><br />"Αν οι Τούρκοι επιμένουν και εμείς θα πρέπει να επιμένουμε ότι αυτό δεν θα πρέπει να γίνει αποδεκτό. Θα υπάρξει άρα μια σταδιακή κλιμάκωση. Κατά την άποψή μου οι Τούρκοι θα επιμείνουν, αλλά το θέμα είναι να επιμείνουμε κι εμείς και να τους δώσουμε την αίσθηση ότι σαν Ελληνισμός, Κύπρος και Ελλάδα, έχουμε ισχυρή αποτροπή" ανέφερε.<br /><br />Ο Ναύαρχος Χριστίδης μίλησε για στρατιωτικές συνεργασίες στην περιοχή και τόνισε την ανάγκη να προχωρήσουμε από το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα στο Ενιαίο Δόγμα της Ανατολικής Μεσογείου με εμπλοκή και άλλων δυνάμεων όπως την Γαλλία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Πρέπει να σφυρηλατηθεί στην ψυχή μας ότι ναι είμαστε αποφασισμένοι να προχωρήσουμε».<br /><br />Ερωτηθείς αν υπάρχει κίνδυνος τα επόμενα χρόνια να ανατραπεί η ισορροπία ισχύος στο Αιγαίο και η υφιστάμενη υπεροχή των Ελλήνων ναυτικών δυνάμεων υπέρ της Τουρκίας, ο κ. Χρηστίδης είπε: "Η Ελλάδα για πολλά χρόνια δεν έχει επενδύσει στις ένοπλες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης και της περιόδου του μνημονίου. Δεν είναι θέμα αλλαγής ισχύος. Δεν πίστευα ποτέ στους αριθμούς. Δεν είμαι πολεμοχαρής - ασχέτως αν πρέπει να είμαστε απολύτως έτοιμοι- αλλά θα πω ένα περιστατικό: <br /><br />Οι πύραυλοι που έχει ο Ελληνισμός (Κύπρος-Ελλάδα) μπορούν να βυθίσουν τον τουρκικό στόλο δύο φορές. Είμαστε πολύ καλά εκπαιδευμένοι. Δεν πρέπει να υπάρχει ανησυχία, όμως η απαξίωση των Ενόπλων Δυνάμεων στο θέμα της αρνήσεως επενδύσεων στην Άμυνα από την Ελλάδα και Κύπρο σε μεγάλο βαθμό σημαίνει ότι ζητούμε τη διπλωματική λύση. Να το πω διαφορετικά ότι μπορεί να έχουνε γίνει συζητήσεις τύπου Ζυρίχης-Λονδίνου για να πάμε να βρούμε με τον Α ή Β΄τρόπο, συζητήσεις τέτοιες που στο παρελθόν ήταν καταστροφικές".<br /><br />Αναφορικά με την σύγκλιση του ΚΥΣΕΑ είπε πως αυτό συγκαλείται όταν η κατάσταση είναι κρίσιμη αλλά αυτό δεν σημαίνει αυτόματα την στρατιωτικοποίηση της κρίσης. «Σίγουρα όμως όταν μαζεύεται το ΚΥΣΕΑ στο ΓΕΕΘΑ σημαίνει ένα μεγάλο προβληματισμό αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανησυχεί. Εκτός και αν η φιλοσοφία της πολιτικής ηγεσίας είναι του τύπου Ίμια», είπε. <br /><br /><a href="https://www.pentapostagma.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Ναύαρχος Χρηστίδης προς Τουρκία: ''Οι ελληνικοί πύραυλοι μπορούν να σας βυθίσουν τον στόλο

    Ξεκάθαρο μήνυμα από τον Κοσμά Χρηστίδη Για τη νέα ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και τις προκλήσεις της Άγκυρας μίλησε στο Ράδι...

Διαβάστε την συνέχεια

Σύντομο μάθημα για όσους παπαγαλίζουν τους τουρκικούς ισχυρισμούς

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfLMWRrXOll-P45U1qjez3gT9U59s9GwzhyOm0T9NIAnkpotLcpk7OCm7kVG1vn-QYoMpvFnX30CBSCQTuAnhiiLkSEfBjAgjNn3mL7gDR5YXNS0xmaviUaVXWHfR2t40khRz7jXkbKgM/s1600/papandreou-karamanlis-tourkia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfLMWRrXOll-P45U1qjez3gT9U59s9GwzhyOm0T9NIAnkpotLcpk7OCm7kVG1vn-QYoMpvFnX30CBSCQTuAnhiiLkSEfBjAgjNn3mL7gDR5YXNS0xmaviUaVXWHfR2t40khRz7jXkbKgM/s640/papandreou-karamanlis-tourkia.jpg" width="640" /></a></div> <br /><b>Χατζηδημητρίου Δημήτρης</b><br />Εάν έχει επιτύχει κάτι η Τουρκία με την σταθερή προβολή της διεκδικητικής πολιτικής της αυτό είναι ότι έχει κατορθώσει να πείσει, εκτός από ενίους διεθνείς παράγοντες και ένα τμήμα Ελλήνων δημοσιολόγων, οι οποίοι διαθέτουν μεγάλη πρόσβαση σε εγχώρια ΜΜΕ. Επίσης, διαθέτουν και αξιοθαύμαστη επιμονή, στα όρια της εμμονής, στην προβολή των απόψεων τους ότι η Άγκυρα επιδιώκει τον διάλογο, τον οποίον απορρίπτει η Αθήνα, αν και ορισμένοι πηγαίνουν παραπέρα αποδεχόμενοι τους τουρκικούς ισχυρισμούς!<br /><br />Συναφώς, ως επιτυχία της Άγκυρας καταγράφεται και η κατίσχυση της εντύπωσης ότι μεταξύ των δύο χωρών υφίστανται διαφορές προς επίλυση κι όχι μονομερείς τουρκικές αξιώσεις, επί των οποίων καλείται η Αθήνα να συμφωνήσει πως αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Παρά την περί του αντιθέτου παγιωμένη εντύπωση, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, από το 1974 κι έκτοτε, δοκίμασαν την διαδικασία του διαλόγου και της διαπραγμάτευσης με την Τουρκία, την οποία η τελευταία αντιλαμβάνεται ως μέθοδο επιβολής της ατζέντας της, όπως απέδειξε η ζωή και η πραγματικότητα των διμερών σχέσεων.<br /><br />Τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στο πολύτομο Αρχείο του, όσο και ο Δημήτριος Μπίτσιος, ως υπουργός Εξωτερικών της περιόδου εκείνης, έχουν γράψει αναλυτικά για τις προσπάθειες τους να δεχθεί η Τουρκία να συζητηθούν και να αχθεί ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και έχουν αναδείξει τις τουρκικές δολιχοδρομίες (π.χ συμφωνία Καραμανλή-Ντεμιρέλ στις Βρυξέλλες και υπαναχώρηση Τσαγλαγιαγκίλ ενώπιον του Μπίτσιου στην Ρώμη).<br /><br />Ομοίως, διάλογος έγινε και κατά την δεκαετία του '80, με τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, όπως ασφαλώς και στη συνέχεια με τους διαδόχους του Ανδρέα Παπανδρέου (Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου), ενώ σταθερά υπέρ του ελληνοτουρκικού διαλόγου ήταν και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και πιο πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας. Στο, καλόπιστο, ερώτημα, «γιατί οι Έλληνες πρωθυπουργοί αποτυγχάνουν να συνεννοηθούν με τους γείτονες τους», η απάντηση προκύπτει από το περιεχόμενο της ατζέντας που επιχειρεί να επιβάλλει η Τουρκία σε έναν διμερή διάλογο.<br /><br />Μετά την κρίση στα Ίμια, το 1996, η Άγκυρα διαμήνυσε, με κάθε τρόπο (επισήμως κι ανεπισήμως) ότι σαν ελληνοτουρκικές διαφορές θεωρεί το εύρος των χωρικών υδάτων (6 ή 12 ν.μ), την υφαλοκρηπίδα, τον εναέριο χώρο, το F.I.R και την περιοχή ελέγχου του, τις επιχειρήσεις Έρευνας-Διάσωσης στο Αιγαίο., τον εξοπλισμό νησιών του ανατολικού Αιγαίου, το καθεστώς κυριαρχίας νησιών του Αιγαίου (γκρίζες ζώνες) και την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.<br /><br />Οι συνθήκες του 19ου αιώνα<br /><br />Στον κατάλογο έχει προστεθεί τώρα και η Ανατολική Μεσόγειος με φανερή την πρόθεση της Άγκυρας να αποκόψει την Ελλάδα, ένα έθνος κατ' εξοχήν ναυτικό, από μία περιοχή στην οποίαν οι Έλληνες υπάρχουμε από την αυγή της Ιστορίας. Η Άγκυρα επικαλείται, ως έχουσες άμεση ή έμμεση σχέση με το Αιγαίο, τις εξής συνθήκες-συμφωνίες: Την Συνθήκη της Ανδριανούπολης (1829), το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830), την Συνθήκη του Λονδίνου (1913), την Συνθήκη των Αθηνών (1913), την Συνθήκη της Λωζάννης (1923), την Συνθήκη του Μοντρέ (1936) και την Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων (1947).<br /><br />Παράλληλα, υπενθυμίζει ότι δεν έχει υπογράψει –αν και δεσμεύεται από την εθιμική τους διάσταση– την Συνθήκη της Γενεύης (1958) για τα χωρικά ύδατα και τις παράκτιες περιοχές, την Συνθήκη της Γενεύης (1958) για την υφαλοκρηπίδα και την Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ (1982) για το Δίκαιο της Θάλασσας.<br /><br />Η Άγκυρα επιμένει ότι στο Αιγαίο υπάρχουν πάνω από 2000 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες, «που επηρεάζουν άμεσα και καθοριστικά όλα τα προβλήματα του Αιγαίου», με το καθεστώς πολλών από αυτά να είναι ακαθόριστο κι άρα αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Κατηγορεί την Ελλάδα πως «επιθυμεί να εκμεταλλευθεί στο έπακρο τα δικαιώματα που απορρέουν από την κυριαρχία επί των νήσων αυτών που της παραχωρήθηκαν ως δώρο της γεωγραφίας και της Ιστορίας». (Sule Kut, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μαρμαρά).<br /><br />Κατά την Άγκυρα, «το Αιγαίο, κι αυτό είναι βασική θέση, αποτελεί μια ημίκλειστη θάλασσα, η οποία πρέπει να τεθεί υπό ειδικό καθεστώς και στα τυχόν προβλήματα που σχετίζονται με αυτήν να βρεθούν ειδικές λύσεις πέραν των γενικών κανόνων κι αρχών που προβλέπουν οι διεθνείς συνθήκες»(!), (ό.π). Τον ίδιο κατάλογο "διαφορών" προς επίλυση και την ίδια ακριβώς φρασεολογία επανέλαβε αυτές τις ημέρες και το δεξί χέρι του Ερντογάν, ο Ιμπραήμ Καλίν.<div> <br />Η απάντηση Οικονομίδη στους τουρκικούς ισχυρισμούς<br /><br />Στις αιτιάσεις της Τουρκίας έχει απαντήσει με κάθε λεπτομέρεια και με πιστή αναφορά στις διεθνείς Συνθήκες-Συμβάσεις ο αείμνηστος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου (προϊστάμενος της Νομικής Υπηρεσίας του υπουργείου Εξωτερικών), Κωνσταντίνος Οικονομίδης ("Οι νησίδες Ίμια στο Αιγαίο Πέλαγος, μια διαφορά που δημιουργήθηκε με τη βία", Εκδ. Σάκκουλα 1999). Ο Οικονομίδης υπενθύμισε ότι με την Συνθήκη της Λωζάννης, άρθρο 12, «υπό τουρκική κυριαρχία παραμένουν αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλλίων της ασιατικής ακτής» κι όλα τα υπόλοιπα νησιά σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο αποδίδονται στην Ελλάδα, «χωρίς καμμιά διάκριση ή περιορισμό».<br /><br />Σημαντικό βοήθημα για την κατανόηση του θέματος είναι και το βιβλίο που συνέγραψαν, ως προϊστάμενοι των Νομικών Υπηρεσιών των υπουργείων Εξωτερικών των δύο χωρών, οι Κωνσταντίνος Οικονομίδης και Χουσεΐν Παζαρτζί, (εκδόσεις ΓΝΩΣΗ 1989), με αντικείμενο το νομικό καθεστώς των νησιών του Αιγαίου. Η Ελλάδα διαθέτει ένα κράτος με ελλείπουσα θεσμική μνήμη, πολίτες που εύκολα διαβουκολούνται και δημοσιολόγους που εύκολα πείθονται από τα "επιχειρήματα" της άλλης πλευράς, πνευματικής οκνηρίας ένεκα.</div> <div> <br />Το έγγραφο του 1985<br /><br /><i>Κι όμως, η επικρινόμενη σαν "αδιάλλακτη και απορριπτική Ελλάδα" έχει ανακοινώσει το πλαίσιο του διαλόγου που θα ήταν διατεθειμένη να διεξάγει με την Τουρκία. Δεν αποκαλύπτεται κάποιο εθνικό μυστικό από την υπενθύμιση-κοινολόγηση, τώρα, της διακοίνωσης που επεδόθη στον πρέσβη της Τουρκίας Ναζμί Ακκιμάν, την 14η Νοεμβρίου 1985.<br /><br />Με εκείνη, η Αθήνα αποσαφήνιζε «τα στοιχεία που συναποτελούν το status quo, καθώς και τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και της διεθνούς πρακτικής που η Ελλάδα θεωρεί ως θέματα μη διαπραγματεύσιμα, δεδομένου ότι οποιαδήποτε μεταβολή θα έθιγε την εδαφική της ακεραιότητα και την εθνική της κυριαρχία». Όπως υπογραμμίζεται στο έγγραφο (πιστό αντίγραφο από το οικείο αρχείο) τα στοιχεία αυτά είναι:<br />Για τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου το status quo προσδιορίζεται από την Συνθήκη της Λωζάννης της 24ης Ιουλίου 1923, σε συνάρτηση με το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. (σ.σ δικαίωμα στην νόμιμη άμυνα, ενώπιον του οποίου κάμπτονται όλες οι άλλες διατάξεις του Χάρτη).<br />Για τη Λήμνο και την Σαμοθράκη το status quo προσδιορίζεται από την Συνθήκη της Λωζάννης, την Σύμβαση της Λωζάννης και την Σύμβαση του Μοντρέ του 1936, σε συνάρτηση με την δήλωση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Αράς ενώπιον της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης και την επιστολή του Τούρκου πρέσβη Εσρέφ, της 6ης Μαΐου 1936 προς τον τότε υπουργό Εξωτερικών Ι. Μεταξά.<br />Για τη Δωδεκάνησο, η συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, σε συνάρτηση με το άρθρο 51 του Χάρτη Ηνωμένων Εθνών.<br />Για την Αιγιαλίτιδα Ζώνη, οι διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου σε συνάρτηση με το Άρθρο 3 της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας και την επίσημη τουρκική δήλωση, το 1956. (σ.σ. εύρος 12 ν.μ).<br />Ιδιαίτερα για την οριοθέτηση, η μέση γραμμή όπως ορίζεται από το Εθιμικό Δίκαιο, την Σύμβαση της Γενεύης του 1958, άρθρο 12, παρ. 1 και την Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας, άρθρο 15.<br />Για την οριοθέτηση στα Δωδεκάνησα, οι δύο ιταλοτουρκικές συμφωνίες του 1932, με τις οποίες εφαρμόζεται η μέση γραμμή, διατηρουμένων των συμφωνιών που αποτελούν μέρος του εδαφικού καθεστώτος της Δωδεκανήσου (Σύμβαση του ΟΗΕ του 1978 για την διαδοχή των Κρατών στις Συνθήκες, άρθρο 11).<br />Για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, το Εθιμικό Δίκαιο και η Σύμβαση της Γενεύης του 1958, άρθρο 1 και η νέα Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας, καθώς και οι αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου για την υφαλοκρηπίδα της Βόρειας Θάλασσας (που) προσδιορίζουν σαφώς ότι τα νησιά έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και η οριοθέτηση είναι δυνατόν να νοηθεί μόνον επί τη βάσει της αρχής της μέσης γραμμής. Η Ελλάδα έχει δεχθεί σαν εναλλακτική λύση την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο.<br />Εναέριος Χώρος. Το Π.Δ. του Σεπτεμβρίου 1931, καθορίζει το πλάτος των 10 μιλίων. Η διαφορά μεταξύ θαλάσσιου και εναέριου εθνικού χώρου είναι απόλυτα σύμφωνη με το Διεθνές Δίκαιο, δεδομένου ότι η Ελλάδα είχε τότε και εξακολουθεί να έχει το δικαίωμα επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης.</i></div> <div> <br />Status quo<br /><br />Άλλο στοιχείο δημιουργίας του status quo είναι η μακροχρόνια παραδοχή εκ μέρους της Τουρκίας, όπως προκύπτει από τις υπάρχουσες διακοινώσεις. (σ.σ. Έλλην καθηγητής Διεθνών Σχέσεων έγραψε ότι είναι ντροπή να προβάλλουμε αυτό το επιχείρημα επικαλούμενοι την άγνοια των Τούρκων!).<br />Ειδικά για τον μερικό αμυντικό εξοπλισμό των νησιών, να υπομνησθεί και το άρθρο 2 παρ. 4 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών περί αντιμέτρων σε περίπτωση απειλής άσκησης βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.<br />Τέλος, το status quo στο Αιγαίο προσδιορίζεται και από το άρθρο 16 της Συνθήκης της Λωζάννης, με το οποίο η Τουρκία παραιτείται «παντός και οποιουδήποτε δικαιώματος ή τίτλου» έξω από τα σύνορα που της καθορίστηκαν.<br /><br />Η απάντηση της Άγκυρας δόθηκε μέσω καταιγισμού αρνητικών δημοσιευμάτων του ελεγχόμενου τουρκικού Τύπου. Στην διαδρομή των ετών έχει αποδειχθεί περίτρανα πως η Τουρκία εννοεί σαν διάλογο-διαπραγμάτευση την αποδοχή των επεκτατικών απαιτήσεων της, προσαρμόζοντας το διεθνές δίκαιο στις αναθεωρητικές βλέψεις της. Αλλά, αυτό είναι μια μικρή λεπτομέρεια που διαφεύγει από την προσοχή των θιασωτών του πάση θυσία διαλόγου-διαπραγμάτευσης.<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Σύντομο μάθημα για όσους παπαγαλίζουν τους τουρκικούς ισχυρισμούς

Χατζηδημητρίου Δημήτρης Εάν έχει επιτύχει κάτι η Τουρκία με την σταθερή προβολή της διεκδικητικής πολιτικής της αυτό είναι ότι έχει κατορθ...

Διαβάστε την συνέχεια

Για μια ιδέα και μια χούφτα χώμα – Αγία Σοφία και Αιγαίο

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOnIFnPQc9O4tNUs8hN4doDC3tYuO1VUO9gsJxk81cuugK9BBBdvT-LCDA6YAjzVTkNisLofNypojjcJNJuJKUxfQAXLIzI8F89sEVpm6MGtiAB2psT-JaD6l-Mv3_Dz1f_3qQ27xx5a4/s1600/hagia-sofia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="758" height="336" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOnIFnPQc9O4tNUs8hN4doDC3tYuO1VUO9gsJxk81cuugK9BBBdvT-LCDA6YAjzVTkNisLofNypojjcJNJuJKUxfQAXLIzI8F89sEVpm6MGtiAB2psT-JaD6l-Mv3_Dz1f_3qQ27xx5a4/s640/hagia-sofia.jpg" width="640" /></a></div> <br /><b>Ανδρεάδης Γιάγκος</b><br />Ο Ερντογάν αποφάσισε η Αγία Σοφία να γίνει αυτό που δεν είναι: Τζαμί. Η Αγία Σοφία όμως είναι κάτι άλλο: Κέντρο. Όχι «κέντρο του κόσμου», «ιερό κέντρο», αλλά, κάτι που περιέχει και υπερβαίνει όλα τα άλλα, Κέντρο. Μοναδικό αν και όχι το μόνο. Στο νου μου έρχονται τρία τουλάχιστον ακόμα: Ο Παρθενώνας, ο καθεδρικός ναός της Σαρτρ στην Γαλλία και το Τατζ Μαχάλ στην Ινδία. Το ότι είναι τόσα, ή περισσότερα, δεν αλλάζει την μοναδικότητά τους.<br /><br />Υπάρχουν εκφράσεις τους σε κείμενα και εικόνες τους σε βιβλία ή και καρτ ποστάλ. Αλλά τίποτε δεν συγκρίνεται με τον συγκλονισμό που γεννούν όταν κάποιος τα δει με τα μάτια του. Συγκλονισμός που σφραγίζει σώμα και ψυχή, συνείδηση και όνειρα. Και στα τέσσερα κυριαρχεί το φως. Εξωτερικό στον Παρθενώνα και στο Τατζ Μαχάλ. Εσωτερικό στην Αγία Σοφία και στην Σαρτρ, αλλά πάντοτε ίδιο: ένα και μοναδικό. Φως που οδηγεί τα βήματά μας. Τότε και τώρα.<br /><br />Ο Όμηρος χάραξε μια για πάντα τα ελεύθερα βήματα των ποιητών. Η Αγία Σοφία το ορατό που αιχμαλωτίζει το αόρατο. Η Αγία Σοφία είναι το κέντρο. Μοναδικό, ανεπανάληπτο και πολυώνυμο. Τέτοιος –ένας και μοναδικός– είναι και ο Θεός του οποίου την σοφία υμνεί. Υπό την ακριβώς αντίθετη έννοια από την μισαλλόδοξη ισλαμική ρήση "Ένας είναι ο Αλλάχ".<br /><br />Λέγοντας ότι ο Θεός είναι ένας δεν αποκλείουμε, αλλά αγκαλιάζουμε. Καταφάσκοντας τον θεό της Αγίας Σοφίας αγκαλιάζουμε τον θεό της κάθε θρησκείας. Και ακόμα και τον θεό των αθέων που, όταν δεν είναι ρηχοί, μοιράζονται κάτι από την λάμψη του Βούδα που ήταν –κι ας του έχτισαν ναούς– και αυτός άθεος.<br /><br />Ωστόσο, αυτό το ένα κέντρο ο καθένας το πλησιάζει από τον δρόμο που είναι γραμμένος μέσα του. Για τον Έλληνα τον δρόμο του Παρθενώνα και της Αγίας Σοφίας. Με δεδομένο ότι οι άλλοι, όταν αξίζουν, δεν μας ζητούν να τους μαϊμουδίσουμε, αλλά να τους συναντήσουμε, αποκαλύπτοντας με την σκέψη και την πράξη σε αυτούς και σε μάς του ίδιους από πού κρατούμε και τι είμαστε.<br /><br />Οι τόποι είναι σαν τους ναούς<br /><br />Οι τόποι είναι σαν τους ναούς. Τους αγαπάς ως ιδέα, αλλά ιδέες και καταστάσεις δεν πλανώνται ξεκάρφωτες, έχουν σώμα. Η Αγία Σοφία είναι ιδέα φωτός και τραυματισμένο σώμα. Η Ελλάδα έχει σώμα και δεν μπορεί να την αγαπάμε, αδιαφορώντας για το απειλούμενο σώμα της. Το σώμα αυτό στην υλική και την άυλη διάσταση του είναι ό,τι έχουμε. Και ό,τι έχουν όσοι Ευρωπαίοι και άλλοι κρατούν από αυτό που υπήρξε και είναι Ελλάδα, συνώνυμο της ελευθερίας, της δημοκρατίας, και της οικουμενικότητας.<br /><br />Σ' αυτούς δυστυχώς σε πολύ μικρό βαθμό περιλαμβάνονται όσοι σήμερα εξουσιάζουν τον κόσμο. Ο Κύριος Τραμπ και ο κύριος Πούτιν, η κυρία Μέρκελ και ο Πάπας, όπως και άλλοι, συναγωνίστηκαν –κρατώντας ή μη κρατώντας κάποια προσχήματα– σε αναλγησία και αδιαφορία για την μοίρα της Αγίας Σοφίας. Αποδεικνύουν έτσι ότι, τουλάχιστον στο επίπεδο του κυνισμού, η Δύση και η Ανατολή (τους) βρίσκουν εύκολα διάλογο.<br /><br />Με το δεδομένο αυτό, το ερώτημα πώς θα φερθούν και στο ζήτημα των επιβουλών του Ερντογάν κατά της Ελλάδας, γίνεται ακόμα πιο δραματικό. Και αυτό διότι η Αγία Σοφία μπορεί να είναι κέντρο του κόσμου, αλλά από μια χυδαία, βέβηλη, αλλά δυστυχώς πολύ πραγματική πλευρά, είναι σταθμός για την ολοκλήρωση ενός βάναυσου σχεδίου κατάκτησης εδαφών και υποδούλωσης ανθρώπων που μας περιλαμβάνει ως κεντρικό του σημείο. Με όσα πρόσφατα έπραξε ο Τούρκος πρόεδρος δοκίμασε τα ανακλαστικά αυτού που αποκαλούμε διεθνή κοινότητα και προφανώς θα αισθάνεται ότι ο δρόμος για τα υπόλοιπα σχέδιά του είναι ανοιχτός.<br /><br />Που οφείλεται η "σώφρων" ανοχή και οι θωπείες όσων εξουσιάζουν τον κόσμο έναντί του; Μήπως σε γεωπολιτικά συμφέροντα; Οι σχέσεις του με την Ρωσία και το Ιράν και το γεγονός ότι δεν εκπροσωπεί το κοσμικό Ισλάμ, αλλά αντιθέτως στοχεύει στο να κατακτήσει ξένη γη με κάθε μέσο (εισβολές σε διάφορες χώρες), θα έπρεπε να βάλουν όσους Δυτικούς ενισχύουν ή ανέχονται τον Ερντογάν σε σκέψεις, κάτι που για την ώρα δεν μοιάζει να συμβαίνει.<br />Δικτατορικής υφής καθεστώς<br /><br />Και ο ρωσικός ρεαλισμός που θεωρεί ότι η σύμπλευση με την Τουρκία εις βάρος της Ελλάδας μπορεί να παραμείνει ελεγχόμενη, ξεχνά χίλια χρόνια Ιστορίας και το γεγονός ότι συμπαγείς ισλαμικοί πληθυσμοί, βρίσκονται μέσα στα σύνορα της ρωσικής επικράτειας. Μένουν τα οικονομικά συμφέροντα. Και είναι γεγονός ότι, για σημαντικούς κύκλους στην Ιταλία, την Γερμανία την Ρωσία, τις ΗΠΑ και αλλού, η παραπαίουσα τουρκική οικονομία συνεχίζει να προσφέρει κέρδος ή και την ψευδαίσθηση ότι μέσα από οικονομικούς διαύλους η τουρκική βία μπορεί να παραμείνει σε ελεγχόμενα και επωφελή για τους κρατούντες στην Δύση και αλλού πλαίσια.<br /><br />Υπάρχει ωστόσο ένας παράγων που προφανώς υποτιμάται στην Δύση και όχι μόνον. Είναι η ίδια η υπό κοινοβουλευτικό μανδύα δικτατορική υφή του τουρκικού καθεστώτος, εφιαλτικά ανάλογη με τις "κοινοβουλευτικές" δικτατορίες του 20ου αιώνα. Παρ’ όλο ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, υπάρχει μια αναλογία ανάμεσα στην σημερινή σωφροσύνη" των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας, του Βατικανού κ.α. στο θέμα της τουρκικής απειλής, και στα όσα συνέβησαν με την συνθήκη του Μονάχου το 1938.<br /><br />Ο Ερντογάν δεν είναι ο Χίτλερ. Στη θέση του χιτλερικού ρατσισμού ο Τούρκος πρόεδρος προτάσσει τον ισλαμικό φανατισμό υπό τουρκική ηγεμονία. Για το Χίτλερ στόχος ήταν η αιματηρή κυριαρχία των Αρίων. Για τον Ερντογάν, που χρησιμοποιεί αδίστακτα τους δολοφόνους του ISIS, η ηγεσία των δύο δισεκατομμυρίων μουσουλμάνων στα πλαίσια της –υπό την ηγεσία του– Ούμα, δηλαδή της ισλαμικής μουσουλμανικής διεθνούς.<br /><br />Η αναβίωση του υποτιθέμενου ένδοξου ιστορικού παρελθόντος και η διεκδίκηση του "ζωτικού χώρου" και κατά κύριο λόγο των περιοχών που γνώρισαν την κυριαρχία των επίδοξων τότε και τώρα κατακτητών είναι στοιχεία κοινά στην Γερμανία του Χίτλερ,στην Ιταλία του Μουσολίνι και στην ερντογανική Τουρκία. Όπως και οι δικτάτορες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έτσι και ο Ερντογάν μπορεί να υπερτιμά τις δυνάμεις του. Αλλά, όπως συνέβη και με εκείνους, τα όσα θα συμβούν μέχρι να καταστρέψει την ίδια την χώρα του, θα έχουν ενδεχομένως κάνει μεγάλο κακό όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλους λαούς, κοινωνίες, πολιτισμούς.<div> <br />Αυτοί που κάνουν λάθος<br /><br />Όσοι ανέχονται μια χώρα που συνεχώς καταπατά άμεσα ή δι’ αντιπροσώπου ως εισβολέας τα σύνορα άλλων κρατών, πιστεύουν προφανώς ότι η απειλή δεν τους αφορά. Κάνουν όμως λάθος. Απειλούνται πολιτισμικά, διότι η εικόνες που σαβανώνονται σήμερα στην Αγία Σοφία, όπως κονιορτοποιήθηκαν στο Μαμπιγιάν και στην Παλμύρα είναι το θεμέλιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού και κάθε πολιτισμού που αξίζει το όνομά του. Επίσης, απειλούνται γεωπολιτικά, όχι μόνον διότι η εξάπλωση του φανατικού Ισλάμ είναι πλανητική, αλλά και διότι φανατικοί ισλαμικοί πυρήνες υπάρχουν πλέον στα σπλάγχνα κρατών της Ευρώπης, της Ασίας και άλλων ηπείρων.<br /><br />Να είναι μόνον η κακή εκτίμηση των συμφερόντων και αυτού που καλείται ρεάλ πολιτίκ ο λόγος της στάσης των δυνάμεων που ανέφερα; Υπάρχει πιστεύω και κάτι ακόμα. Η γοητεία που ασκούν διαχρονικά σε πολλούς η βία, η βαναυσότητα, το κίτς και το μίσος για την ομορφιά. Η γοητεία αυτή έπαιξε τον ρόλο της στην ανοχή που γνώρισαν ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ, όταν ο τελευταίος έκαιγε βιβλία και πίνακες. Σήμερα παίζει τον ρόλο της στην ανοχή της τουρκικής απειλής.<br /><br />Η παγκόσμια πολιτική, οικονομική, πολιτισμική κρίση, της οποίας η παγκοσμιοποίηση και ο νοεφιλελευθερισμός είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου, είναι σήμερα η μήτρα μέσα στην οποία έχει βλαστήσει μια δηλητηριώδης απάθεια. Απάθεια που με όλα τα γνωρίσματά της, ξεκινώντας από την αδιαφορία για την καταστροφή του πολιτισμού, στην περίπτωσή μας για τη νέα σύληση της Αγίας Σοφίας, καθιστά όσους την επιδεικνύουν τυράννους ή συνεργούς της τυραννίας.<br /><br />«Για μια ιδέα και μια χούφτα χώμα. Για αυτά αγωνιζόμαστε». Το έγραψε έξοχα στην "Φανέρωσίν" του ο Λάμπρος Κατσώνης, σε ένα υπόμνημα προς την Αικατερίνη της Ρωσίας, δεκαετίες πριν από την Επανάσταση του 1821. Η Αγία Σοφία είναι στην καρδία αυτής της ιδέας. Και η χούφτα χώμα που τότε κερδήθηκε, όπως κερδήθηκε, απειλείται άμεσα από τον επίγονο του Πορθητή. Ο καημός και ο αγώνας για το ένα και το άλλο δεν μπορεί παρά να είναι κοινοί.<br /><br /><a href="https://slpress.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Για μια ιδέα και μια χούφτα χώμα – Αγία Σοφία και Αιγαίο

Ανδρεάδης Γιάγκος Ο Ερντογάν αποφάσισε η Αγία Σοφία να γίνει αυτό που δεν είναι: Τζαμί. Η Αγία Σοφία όμως είναι κάτι άλλο: Κέντρο. Όχι «κέ...

Διαβάστε την συνέχεια

To «ως εδώ» των Γάλλων και ο δρόμος χωρίς επιστροφή του Ερντογάν

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyKXUBF_RaQTE_8lDQbVTU52EtMY6n2giv2J3bdux5p6PxXB16wR-kC1QqVkTJyXdekY-9CzQw7SZes3bRh8NntOG1Dfs6TiV87IDCzypXd07MzII05RlwlAHIpGOkigEHMvMmqD8I_dA/s1600/erd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="635" data-original-width="900" height="450" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyKXUBF_RaQTE_8lDQbVTU52EtMY6n2giv2J3bdux5p6PxXB16wR-kC1QqVkTJyXdekY-9CzQw7SZes3bRh8NntOG1Dfs6TiV87IDCzypXd07MzII05RlwlAHIpGOkigEHMvMmqD8I_dA/s640/erd.jpg" width="640" /></a></div> <b><br />Νίκος Μελέτης</b><br />Ημέρα οργής και θλίψης για τον ορθόδοξο κόσμο, ημέρα ανησυχίας και προβληματισμού για την διεθνή κοινότητα, είναι η σημερινή καθώς η μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί και η πραγματοποίηση της πρώτης προσευχής μετά από 86 χρόνια τραυματίζει το χριστιανικό κομμάτι της ταυτότητας του Μνημείου αλλά σηματοδοτεί συγχρόνως τον δρόμο χωρίς επιστροφή στον οποίο οδηγεί την χώρα ο Ταγιπ Ερντογάν. Ένα δρόμο που αλλοιώνει όχι μόνο την φυσιογνωμία της Αγιάς Σοφιάς αλλά ολόκληρης της Τουρκίας.<br /><br />Την ίδια στιγμή και ενώ η Άγκυρα επιχειρεί να θέσει υπό ομηρία την Αθήνα με μοχλό το Oruc Reis φαίνεται ότι η επεκτατική πολιτική του Τ.Ερντογάν και η απόπειρα του να ηγεμονεύσει στην ανατολική Μεσόγειο οδηγούν στην αφύπνιση των άλλων περιφερειακών και Μεγάλων δυνάμεων.<br /><br />Μετά την τοποθέτηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Βερολίνου ήταν η σειρά χθες της Γαλλίας να στείλει ηχηρό μήνυμα στην Τουρκία καθώς με δήλωση του Εμμανουελ Μακρόν μετά την συνάντηση του με τον πρόεδρο της Κύπρου Νικο Αναστασιάδη το Παρίσι δηλώνει «ως εδώ» στις βλέψεις της Τουρκίας.<br /><br />«Θα ήταν σημαντικό λάθος για την Ε.Ε. να αφήσει την ασφάλεια στην ανατολική Μεσόγειο στα χέρια άλλων παραγόντων κυρίως της Τουρκίας» δήλωσε ο κ. Μακρον καθώς πλέον είναι σαφές ότι οι επιδιώξεις της Τουρκίας ξεπερνούν τις προκλήσεις στην Μεσόγειο και τις απειλές εναντίον των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κυπρου ,ούτε περιορίζονται στην υπονόμευση του καθεστώτος Σισι στην Αίγυπτο και στην επιβολή των φιλικών δυνάμεων της στην Λιβύη ή στην εξουδετέρωση της Συρίας και της Αρμενίας. Ολες αυτές οι τουρκικές παρεμβάσεις είναι οι μικρές ψηφίδες μιας στρατηγικής επιλογής του Ταγιπ Ερντογάν να αλλαξει την αρχιτεκτονική ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή αναλαμβάνοντας η Τουρκία τον ρόλο της περιφερειακής δύναμης. <br /><br />Αυτό όμως πλέον ξεπερνά τα όρια ανοχής των άλλων δυνάμεων και η δήλωση Μακρόν δείχνει ότι τουλάχιστον η Γαλλία δεν πρόκειται να συμβιβαστεί με τις επιδιώξεις του Ερντογάν.. Ο Γάλλος πρόεδρος δεν παρέλειψε να στείλει μήνυμα στην Τουρκία και για τις προκλήσεις εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, και καθώς εκκρεμεί η απόφαση στο πλαίσιο της Ε.Ε. για το πως θα αντιδράσει εάν συνεχίσει την κλιμάκωση η Τουρκία. Η δήλωση του ότι «εκείνοι που παραβιάζουν θαλάσσιες ζώνες στην Μεσόγειο, πρέπει να υφίστανται κυρώσεις..» ενισχύει τις προσπάθειες Αθήνας και Λευκωσίας για την δρομολόγηση συγκεκριμένων κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας..<br /><br /><img src="https://www.liberal.gr/ckfinderIMG/userfiles/images/AP_20205644858723.jpg" /><br /><br />Η ιμπεριαλιστική αντίληψη του τουρκικού καθεστώτος εκφράστηκε με τον πιο απροκάλυπτό τρόπο στην χθεσινή ανάρτηση του Φαχρετιν Αλτουν διευθυντή επικοινωνίας της Τουρκικής Προεδρίας. «Η ασφάλεια της Τουρκικής Δημοκρατίας δεν εξασφαλίζεται μόνο στα δικά της σύνορα» είπε ο Αλτούν προσθέτοντας ότι η Τουρκία είναι αποφασισμένη να μετατρέψει την «πνευματική της γεωγραφία σε πεδίο σταθερότητας προωθώντας την ασφάλεια όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά και σε μια ευρεία περιοχή μεταξύ των Βαλκανίων και της Κεντρικής Ασίας μέχρι τον Κόλπο και το Στενό του Γιβραλτάρ..». <br /><br />«Δεν μπορεί να υπάρξει επιτυχημένο έργο ή πρωτοβουλία, οπουδήποτε μεταξύ της γειτονιάς της Τουρκίας και των πιο μακρινών τμημάτων της Μεσογείου, παρακάμπτοντας τις αντιρρήσεις μας. Δεν θα υπάρξει κανένα επίτευγμα σε αυτό το μέρος του κόσμου χωρίς την έγκριση της Τουρκίας. Σε μια εποχή που ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα μιας οδυνηρής αναγέννησης και η ανθρωπότητα χρειάζεται ειρήνη και σταθερότητα περισσότερο από ποτέ, η Τουρκία θα συνεχίσει να προστατεύει τους καταπιεσμένους λαούς και να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να προωθήσει την ατμόσφαιρα ευημερίας για την οποία η ανθρωπότητα λαχταρά….».<br /><br />Δεν είναι τυχαίο ότι η γραφειοκρατία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του αμερικανικού Πενταγώνου τοποθετούνται με σαφήνεια εναντίον της Τουρκίας και καταδικάζουν την προκλητική πολιτική της στην ανατολική Μεσόγειο, αν και όσο παραμένει στον Λευκό Οίκο ο Ν.Τραμπ είναι υπό αμφισβήτηση ο ρόλος που θα μπορούσε να διαδραματίσει η Ουάσιγκτον για την αποκλιμάκωση της έντασης.<br /><br /><img height="426" src="https://www.liberal.gr/ckfinderIMG/userfiles/images/AP_20205338070753.jpg" width="640" /><br /><br />Η Τουρκία σπανίως υποχωρεί όταν ασκείται φανερή πίεση πάνω της. Ο κ.Ερντογάν δεν πρόκειται να κάνει κάτι που θα δείξει ότι κλονίστηκε από τις προειδοποιήσεις του Εμ. Μακρόν, του Γερμανού ΥΠΕΞ, του Συμβουλίου Υπουργών της Ε.Ε. ή των υφυπουργών εξωτερικών των ΗΠΑ. Το ότι το Oruc Reis παρέμενε μέχρι χθες το βράδυ δεμένο στην Αττάλεια δεν σημαίνει ότι η Τουρκία εγκαταλείπει τον σχεδιασμό της και ότι υπάρχει λήξη συναγερμού. Η απόπειρα εμπέδωσης του σφετερισμού της ελληνικής και κυπριακής υφαλοκρηπίδας είναι κρίσιμο στοιχείο στην στρατηγική αυτή.<br /><br />Απλώς η Τουρκία ακολουθεί τα εναλλακτικά σενάριά της…<br /><br /><a href="https://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

To «ως εδώ» των Γάλλων και ο δρόμος χωρίς επιστροφή του Ερντογάν

Νίκος Μελέτης Ημέρα οργής και θλίψης για τον ορθόδοξο κόσμο, ημέρα ανησυχίας και προβληματισμού για την διεθνή κοινότητα, είναι η σημεριν...

Διαβάστε την συνέχεια

Project Syndicate: O Ερντογάν οδηγεί την Τουρκία στην καταστροφή

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKd_thl6UXcYrEfoT_eugqBx_kTpaV7Bri42htHeW6-msa_WtTX8LxtCA1_Yh3mZmAbR9EppgCt7q6dTFeqMqzHt0XYltMyeWn7N2GxUlpkc6SZIWvaAWmUvdKltQ2gtyC8vdJspUgbwo/s1600/erdogan-mercedes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="652" height="392" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKd_thl6UXcYrEfoT_eugqBx_kTpaV7Bri42htHeW6-msa_WtTX8LxtCA1_Yh3mZmAbR9EppgCt7q6dTFeqMqzHt0XYltMyeWn7N2GxUlpkc6SZIWvaAWmUvdKltQ2gtyC8vdJspUgbwo/s640/erdogan-mercedes.jpg" width="640" /></a></div> <br />Με την Αγία Σοφία ο Ερντογάν καταφεύγει σε δημόσια θεάματα για να αποσπάσει την προσοχή από τη μειωμένη δημοφιλία του και την οικονομική κακοδιαχείριση. Αλλά το αναπόφευχτο για αυτόν έχει δρομολογηθεί, γράφει ο πρώην πρωθυπουργός της Σουηδίας και επικεφαλής του European Council on Foreign Relations<br /><br />Με παρέμβαση του στον κομβο Project Syndicate, o Καρλ Μπιλντ*, ο πρώην πρωθυπουργός της Σουηδίας που διαπραγματεύτηκε την είσοδο της χώρας του στην ΕΕ και νυν επικεφαλής ενός από τα πλέον επιδραστικά ευρωπαϊκά think-tank για τις διεθνείς σχέσεις το European Council of Foreign Relations περιγράφει τον ολισθηρό κατήφορο της τουρκίας σε πολιτική και οικονομική έκρηξη.<br /><br />Με αφορμή τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, περιγράφει την ωρολογιακή βόμβα που είναι σήμερα η Τουρκία και αναλύει τις ζοφερές της προοπτικές λόγω του καταστροφικού μονόδρομου που έχει επιλέξει ο Ταγίπ Ερντογάν.<br /><br />Η ανάλυση του Μπιλντ επισημαίνει ότι τώρα που ο Ερντογάν γνωρίζει ότι οι μέρες του καθεστώτος του είναι μετρημένες, η Τουρκία θα μπορούσε να οδηγηθεί σε ένα δραματικό έως εφιαλτικό σενάριο.<br /><br />Γράφει ο Κάρλ Μπιλτ στο <a href="https://www.project-syndicate.org/commentary/turkey-erdogan-support-slipping-economic-crisis-by-carl-bildt-2020-07">Project Sundicate</a>:<br /><br /><i>«Μετατρέποντας την Αγία Σοφία σε τζαμί και προσκαλώντας τις κάμερες για εορταστικές προσευχές, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δείχνει αγχωμένος να αποσπάσει την προσοχή από το γεγονός ότι η χώρα του εισέρχεται σε μια νέα φάση οξείας πολιτικής και οικονομικής αναταραχής.<br /><br />Η Αγία Σοφία χρονολογείται από τον έκτο αιώνα, και για σχεδόν μια χιλιετία ήταν από τις πιο θαυμαστές και γνωστές εκκλησίες του χριστιανικού κόσμου, ενσωματώνοντας τις παραδόσεις τόσο των Ρωμαϊκών όσο και των Βυζαντινών Αυτοκρατοριών.<br /><br />Μετατράπηκε για πρώτη φορά σε τζαμί όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη το 1453, αλλά στη συνέχεια μετατράπηκε σε μουσείο από τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.<br /><br />Ο Ατατούρκ προσπάθησε να δημιουργήσει μια κοσμική Τουρκία που θα μπορούσε να ευημερήσει στον σύγχρονο κόσμο. Αυτό προϋπέθετε τη γεφύρωση των ιστορικών διαιρέσεων, πράγμα που σήμαινε ότι η Αγία Σοφία δεν θα ήταν ούτε εκκλησία ούτε τζαμί. Ως μουσείο, θα προσήλκυε επισκέπτες από όλο τον κόσμο, λειτουργώντας τόσο ως ενσάρκωση της τουρκικής ιστορίας όσο και ως σύμβολο του κοσμοπολιτισμού.<br /><br />Ανατρέποντας το ιδρυτικό όραμα του Atatürk από αυτή την άποψη, ο Ερντογάν προσπαθεί να σηματοδοτήσει μια θεμελιώδη αλλαγή κατεύθυνσης για τη χώρα. Σε τελική ανάλυση, δεν φαίνεται ότι η Κωνσταντινούπολη υποφέρει από έλλειψη τεράστιων, υπέροχων, ιστορικά σημαντικών τζαμιών. Αυτά που σχεδιάστηκαν από τον Οθωμανό αρχιτέκτονα Σινάν βρίσκονται κοντά.<br /><br />Για περισσότερο από μια δεκαετία, η Τουρκία ήταν σε καλό δρόμο να υιοθετήσει δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και να ευθυγραμμιστεί με την υπόλοιπη Ευρώπη, ακόμη και να αναθεωρήσει το σύνταγμά της και να ξεκινήσει επίσημες ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2005. Ο μετασχηματισμός της χώρας ήταν τότε εντυπωσιακός και βαθιά έμπνευση για όσους από εμάς βλέπουμε από έξω.<br /><br />Αλλά αυτές οι αισιόδοξες μέρες έχουν παρέλθει. Αντί να εκσυγχρονίζεται και να πλησιάζει πιο κοντά στην υπόλοιπη Ευρώπη, η Τουρκία υπό τον Ερντογάν βυθίστηκε στο μύλο της Μέσης Ανατολής. Αυτή η θεμελιώδης αλλαγή έχει πολλές αιτίες και δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο σε έναν άνθρωπο. Ο επίσημος διάλογος της χώρας σχετικά με το κουρδικό ζήτημα έχει καταρρεύσει και το καλοκαίρι του 2016 τμήματα του στρατεύματος, ευθυγραμμισμένα με το κίνημα του Γκιουλέν, προσπάθησαν να κάνουν πραξικόπημα.<br /><br />Η απόπειρα των Γκιουλενιστών – που κάποτε ήταν στρατηγικοί σύμμαχοι του Ερντογάν – να πάρουν την εξουσία έδωσε την αφορμή για τη στροφή της χώρας στον αυταρχισμό. Ο Ερντογάν γρήγορα άρχισε να συγκεντρώνει τις κυβερνητικές λειτουργίες και να ισχυροποιεί την προσωπική του εξουσία με εκτεταμένες εκκαθαρίσεις στο κράτους και την κοινωνία, και μια συνταγματική μεταρρύθμιση που θέσπισε ένα προεδρικό πολιτικό σύστημα.<br /><br />Περαιτέρω περιπλέκοντας τα πράγματα, ο εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται στη Συρία από το 2011 ξέφυγε εκτος συνόρων, σύροντας την Τουρκία στη σύγκρουση με πολλούς καταστροφικούς τρόπους.<br />Η επικείμενη πολιτική κατάρρευση του Ερντογάν<br /><br />Όμως, παρά τον κατήφορο, η Τουρκία εξακολουθεί να είναι μια χώρα όπου έχουν σημασία οι εκλογές και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) του Ερντογάν υπέστη σταδιακά μια απώλεια λαϊκής στήριξης.<br /><br />Στις δημοτικές εκλογές του περασμένου έτους, το κόμμα έχασε τον έλεγχο όλων των μεγάλων πόλεων της χώρας. Σεβαστοί πολιτικοί ηγέτες, τους οποίους ο Ερντογάν κάποτε μετρούσε ως συμμάχους – συμπεριλαμβανομένου του πρώην προέδρου Αμπντουλάχ Γκουλ, του πρώην αναπληρωτή πρωθυπουργού Αλί Μπαμπατσάν και του πρώην πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου – τον έχουν εγκαταλείψει και συγκροτούν νέα πολιτικά κόμματα που αμφισβητούν ανοιχτά το ΑΚΡ.<br /><br />Με την στήριξή του να διαβρώνεται, είναι απίθανο ο Ερντογάν να μπορέσει να κερδίσει άλλες εκλογές, ακόμη και με τη βοήθεια του τρέχοντος συνεργάτη του συνασπισμού του ΑΚΡ, του ακροδεξιού Κόμματος Εθνικιστικών Κινήσεων (MHP).<br /><br />Το χτίσιμο μιας θρησκευτικής, συντηρητικής, εθνικιστικής βάσης με τυχοδιωκτισμούς όπως η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί είναι απίθανο να τον βοηθήσει. Ούτε οι περαιτέρω επιδρομές στη Συρία, ούτε οι περιπέτειες στη Λιβύη θα το βοηθήσουν: όλα αυτά έχουν ημερομηνία λήξης για την ενίσχυση του προφίλ του. Οι κάτοικοι των πόλεων και οι νεότεροι ψηφοφόροι έχουν ήδη εγκαταλείψει η εγκαταλείπουν το ΑΚΡ.<br /><br />Αυτό σημαίνει ότι μια πολιτική ρήξη είναι πλέον αναπόφευχτη. Αυτό θα μπορούσε να φέρει μια ομαλή μετάβαση σε μια λιγότερο συγκεντρωτική και αυταρχική διακυβέρνηση και μια επιστροφή στην πορεία του εκσυγχρονισμού και της ευθυγράμμισης της Τουρκίας με την Ευρώπη, κάτι που πρέπει χαροποιεί τους φίλους της Τουρκίας.<br /><br />Όμως, τώρα που ο Ερντογάν γνωρίζει ότι οι μέρες του καθεστώτος του είναι μετρημένες, η Τουρκία θα μπορούσε να οδηγηθεί σε ένα πιο δραματικό έως εφιαλτικό σενάριο. Δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει το ενδεχόμενο ο Ερντογάν απλώς να αρνηθεί να δεχτεί μια αρνητική ετυμηγορία από το εκλογικό σώμα.<br />Η επερχόμενη οικονομική κρίση<br /><br />Εκτός από τις αυξανόμενες πολιτικές εντάσεις, η Τουρκία αντιμετωπίζει μια οικονομική κρίση, λόγω των αυξανόμενων δημοσιονομικών και εξωτερικών ελλειμμάτων, τα οποία κρύβονται κάτω από το χαλί με τη βοήθεια τεράστιων δανείων από κρατικές τράπεζες.<br /><br />Αλλά η επιβάρυνση του χρέους ήταν ήδη ένα μεγάλο πρόβλημα πριν από την πανδημία COVID-19 και είναι βέβαιο ότι θα επιδεινωθεί τώρα. Ένα πρόσφατο δάνειο ύψους 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το Κατάρ, κάποτε σύμμαχο της Τουρκίας, θα βοηθήσει για πολύ λίγο. Η τρέχουσα κατάσταση δεν μπορεί να διατηρηθεί για πολύ, και δε θα διατηρηθεί.<br /><br />Εκτός από αυτές τις άμεσες πηγές αστάθειας, η διαδικασία ένταξης στην ΕΕ παραμένει παγωμένη και οι σχέσεις της Τουρκίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες γίνονται όλο και πιο έντονες καθώς οι δύο χώρες σκοντάφτουν από τη μια διπλωματική κρίση στην άλλη.<br /><br />Ωστόσο, είναι σαφές ότι η τουρκική κοινωνία είναι έτοιμη για μια αλλαγή, και μια σημαντική, δραματική αλλαγή δεν θα ήταν άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη ιστορία της χώρας.<br /><br />Η Τουρκία εξακολουθεί να είναι μια κοινωνία με τεράστιες δυνατότητες ως προς το ανθρώπινο δυναμικό. Και κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τη γεωπολιτική της σημασία, δεδομένης της θέσης της στην Ευρώπη, την Ασία και τη Μέση Ανατολή.<br /><br />Προς το παρόν, είναι προφανές ότι η χώρα κατευθύνεται προς μια πολιτική και οικονομική αναταραχή. Με φόντο τα τελευταία χρόνια, αυτό είναι ουσιαστικά καλά νέα. Αργά ή γρήγορα, κάτι θα θέσει την πολιτική της Τουρκίας σε καλύτερη πορεία.<br /><br /><b>* Ο Καρλ Μπιλντ ήταν υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας από το 2006 έως το 2014 και πρωθυπουργός από το 1991 έως το 1994, όταν διαπραγματεύτηκε την ένταξη της Σουηδίας στην ΕΕ. Ένας διάσημος διεθνής διπλωμάτης, υπηρέτησε ως Ειδικός Απεσταλμένος της ΕΕ στην Πρώην Γιουγκοσλαβία, Ύπατος Εκπρόσωπος για τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Ειδικός Απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών στα Βαλκάνια και Συμπρόεδρος της Διάσκεψης Ειρήνης του Ντέιτον. Είναι συμπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων.</b></i><br /><a href="https://www.newmoney.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Project Syndicate: O Ερντογάν οδηγεί την Τουρκία στην καταστροφή

Με την Αγία Σοφία ο Ερντογάν καταφεύγει σε δημόσια θεάματα για να αποσπάσει την προσοχή από τη μειωμένη δημοφιλία του και την οικονομική κ...

Διαβάστε την συνέχεια