ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Γιατί η Τουρκία φοβάται τις εξελίξεις στην Κριμαία;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTccM4aYewS9unw-ONrqeBfabUjRlKBNkOCIXKy_krgbEBKuVUUkw" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTccM4aYewS9unw-ONrqeBfabUjRlKBNkOCIXKy_krgbEBKuVUUkw" width="640" /></a></div>
 
Η Ρωσική στρατιωτική παρουσία την Κριμαία καθώς επίσης και η ευδιάκριτη προοπτική προσάρτησή της από τη Μόσχα προκαλεί γεωστρατηγική αναταραχή και αμηχανία στην Τουρκία σε σχέση με την προσαρμογή της στα νέα δεδομένα. Θέματα όπως ο βαθύς και ιστορικώς ριζωμένος φόβος έναντι της στρατιωτικώς υπέρτερης Ρωσίας, η ενεργειακή εξάρτηση και η πολιτική για τις οδούς ναυσιπλοϊας στην Μαύρη Θάλασσα άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια και να αποτελούν κεντρικά σημεία της επανεξέτασης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Συνεπώς, οι εξελίξεις στην Κριμαία αποτελούν σημαντική στρατηγική πρόκληση για την Τουρκία. 
Η Ρωσία από τα τέλη του 18ου αιώνα έβλεπε την Κριμαία ως το ζωτικό χώρο που της εξασφάλιζε πρόσβαση στα θερμά ύδατα της Μεσογείου. Εκεί άρχισε να δημιουργεί το στόλο της Μαύρης Θάλασσας και στην πορεία εγκατέστησε μεγάλο αριθμό ρωσικού πληθυσμού για να σταθεροποιήσει την έλεγχο επί της περιοχής. 
Η Τουρκία καλύπτει σε ποσοστό περίπου το 55% των αναγκών της σε φυσικό αέριο και το 12% σε πετρέλαιο μέσω εισαγωγών από την Ρωσία. Επιπλέον, η Ρωσία αποτελεί τον πιο στενό συνεργάτη της Τουρκίας για το πυρηνικό της πρόγραμμα. Η ενεργειακή εξάρτηση, καθώς επίσης και η αύξηση επιρροής της Μόσχας στη συριακή κρίση, η οποία λειτουργεί ανταγωνιστικώς προς την Τουρκία, κάνει τον Ερντογάν πολύ συγκρατημένο έναντι της Ρωσίας. Ο Τούρκος πρωθυπουργός γνωρίζει πολύ καλά ότι η ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία είναι κομβικής σημασίας για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, ιδιαίτερα σε μία περίοδο κατά την οποία η τουρκική οικονομία πλήττεται λόγω της εν εξελίξει εσωτερικής κρίσης. 
Πέραν του ενεργειακού παράγοντα, θα πρέπει να προστεθεί και η ιστορικώς ριζωμένη απροθυμία των Τούρκων να εισέρχονται σε σύγκρουση με την Ρωσία. Από τον 16ο αιώνα μέχρι και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξαν δεκαεπτά ρωσο-τουρκικοί πόλεμοι, εκ των οποίων όλοι τελείωσαν με νίκες των Ρώσων. Αυτός υπήρξε και ένας από τους βασικούς λόγους που η Τουρκία επέλεξε την ένταξη στο ΝΑΤΟ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά συνέπεια η αποφυγή έντασής με τη Ρωσία αποτελεί σημαντικό στόχο τακτικής για την Τουρκική κυβέρνηση. 
Παρόμοιες προκλήσεις είχε να αντιμετωπίσει η Τουρκία και κατά την κρίση στη Γεωργία το 2008. Παρά το ότι η Άγκυρα ανεγνώριζε τότε ότι η ρωσική εισβολή στη Γεωργία έπληττε την πολιτική μεταφοράς ενέργειας από τον Καύκασο προς τη Δύση μέσω Τουρκίας, αντιλαμβανόμενη την ικανότητα και αποφασιστικότητα της Ρωσίας για αποτελεσματική αντίδραση σε περίπτωση υπόσκαψής της, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις ενεργειακές προμήθειες, η κυβέρνηση Ερντογάν αναγκάστηκε να υιοθετήσει μία πιο ισορροπημένη πολιτική. Ακόμη και όταν παρεχώρησε εναέριες και ναυτικές διευκολύνσεις στους αμερικανούς, το έκανε με την προϋπόθεση ότι εκείνη η κίνηση δεν θα την έσπρωχνε σε στρατιωτική ανάμειξη στα δρώμενα της Γεωργίας, καθιστώντας την μέρος της κρίσης και ούτε θα της προκαλούσε οποιοδήποτε άλλο κόστος έναντι της Ρωσίας. 
Όλα αυτά κάνουν την Τουρκία να μην μπορεί να υψώσει τους τόνους στο ζήτημα της Κριμαίας, αλλά να επιδιώξει πολιτική κατευνασμού της Μόσχας. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Τουρκία έβλεπε την Ουκρανία ως μία ασφαλή ενδιάμεση ζώνη μεταξύ της και της Ρωσίας. Εάν η Ρωσία προσαρτήσει τελικώς την Κριμαία, η Τουρκία θα βρεθεί κάτω από ασφυκτική γεωστρατηγική πίεση και θα βλέπει πάλι τη Ρωσία όπως την τσαρική αυτοκρατορία του παρελθόντος. Αυτό σημαίνει ηγεμονικές αξιώσεις του Κρεμλίνου επί της Μαύρης Θάλασσας και περισσότερη πίεση για ναυτική έξοδο προς τη Μεσόγειο. Τα πλεονεκτήματα που παρέχει στην Τουρκία η Σύμβαση του Μοντρέ του 1936 σχετικά με τον έλεγχο των στρατιωτικών ναυτικών δυνάμεων που διέρχονται των στενών του Βοσπόρου και των Δαρδανελλίων μπορούν να βρεθούν κάτω από ισχυρή πίεση, ιδιαίτερα αν οι ΗΠΑ επιδιώξουν να στείλουν ναυτικό στη Μαύρη Θάλασσα για να επιτηρούν τις κινήσεις των Ρώσων. 
Αυτό θα αποτελέσει σημείο έντονης αντίδρασης της Ρωσίας. Η εξέλιξη αυτή, σε συνδυασμό με την ρευστότητα στη Νοτιοανατολική Τουρκία και την αστάθεια νοτίως της Τουρκίας, θα καταστήσει την Τουρκία εξαιρετικώς ευάλωτη έναντι της Ρωσίας. Τέτοιο πιθανό σενάριο θα φέρει την τουρκική κυβέρνηση ενώπιον ενός σκληρού διλήμματος: 
Ή θα πρέπει η Τουρκία να γίνει πιο εξαρτημένη από την πολιτική των ΗΠΑ, συνεπώς βραχίονας της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή, ή να επιδιώξει περισσότερη σύγκλιση με τη Ρωσία, στο πλαίσιο κατευνασμού του Κρεμλίνου, κάτι που θα σημαίνει περισσότερη απομάκρυνση της Τουρκίας από τη Δύση, σενάριο καθόλου απίθανο με τους τούρκους ισλαμιστές στην εξουσία. 
<a href="http://agora-dialogue.com/" target="_blank">πηγή</a>

Γιατί η Τουρκία φοβάται τις εξελίξεις στην Κριμαία;

Η Ρωσική στρατιωτική παρουσία την Κριμαία καθώς επίσης και η ευδιάκριτη προοπτική προσάρτησή της από τη Μόσχα προκαλεί γεωστρατηγική ανατ...

Διαβάστε την συνέχεια

Αυτός είναι ο νέος γεωπολιτικός χάρτης της ενέργειας

Ellada simera 0 Ενέργεια, κόσμος 19:57

<img alt="Image" src="http://www.onalert.gr/image/?w=630&src=/files/Image/ONALERTPHOTOS/AOZ_ENERGEIA/ENERGY_505_355.JPG" width="630" /> 
 
Οι Financial Times εκτιμούν πως άλλαξε η παγκόσμια ισορροπία ενεργειακής ισχύος και οι χώρες που εισήγαγαν πετρέλαιο βρέθηκαν σε μία πρωτοφανή ευάλωτη θέση. 
 
Πώς ξανασχεδιάζεται ο γεωπολιτικός χάρτης της ενέργειας 
 
Αν δεν είστε πάνω από 50 ετών, δεν θα θυμάστε τις εποχές που οι ενεργειακές εξαγωγές αποτελούσαν ένα ισχυρό γεωπολιτικό όπλο. Όταν ξεκινούσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, οι ΗΠΑ παρείχαν το 63% του παγκόσμιου πετρελαίου με την τιμή του βαρελιού να αγγίζει μόλις το 1 δολάριο ανά βαρέλι (δηλαδή 17 δολάρια με τιμές 2014). Δεκαετίες αργότερα, έγινε μία σημαντική αλλαγή, όταν οι ΗΠΑ κορύφωσαν την πετρελαϊκή τους παραγωγή τη δεκαετία του 1970. Καθώς η παραγωγή μειωνόταν, η αγορά πετρελαίου δεν ήταν πλέον αγορά παραγωγών αλλά αγορά ζήτησης. 
 
Για αυτόν ακριβώς το λόγο, το πετρελαϊκό εμπάργκο του OPEC σε συνδυασμό με τον πόλεμο Γιόμ Κιπούρ το 1973 άλλαξαν τους όρους του παιχνιδιού. Λίγες εβδομάδες πριν την αραβο-ισραηλινή σύγκρουση, το πετρέλαιο διαμορφωνόταν στα 2,90 δολ. ανά βαρέλι (σε σημερινές τιμές, τα επίπεδα είναι ίδια με εκείνα προ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου). Κατά τη διάρκεια του πολέμου, το ενεργειακό καρτέλ έδειξε την οικονομική του ισχύ και η τιμή του πετρελαίου τετραπλασιάστηκε μέχρι το τέλος εκείνου του έτους. Ποτέ δεν επέστρεψε στα προ του 1973 επίπεδα. 
 
Ανέκυψε μία νέα δυναμική: οι εξαγωγείς ενέργειας ανακάλυψαν την επιρροή που ασκούσαν στις παγκόσμιες αγορές. Ετσι, άλλαξε η παγκόσμια ισορροπία ενεργειακής ισχύος και οι χώρες που εισήγαγαν πετρέλαιο βρέθηκαν σε μία πρωτοφανή ευάλωτη θέση. 
 
 
Η αμερικανική «επανάσταση» 
 
Είναι μάλλον απίθανο να επιστρέψουμε στις χαμηλές τιμές ενέργειας της δεκαετίας του 1960 και των αρχών της δεκαετίας του 1970, αλλά με τις εξελίξεις στις νέες τεχνολογίες άντλησης στις ΗΠΑ και την σημαντική ενίσχυση νέας παραγωγής στις ΗΠΑ και άλλες χώρες, η ισορροπία δυνάμεων αρχίζει και πάλι να αλλάζει. Το 2014 θα φανεί ο αντίκτυπος αυτής της τάσης στις παγκόσμιες πετρελαϊκές αγορές και τη διεθνή πολιτική. 
 
Σύμφωνα με την αμερικανική Energy Information Association, η παραγωγή αργού πετρελαίου στις ΗΠΑ προβλέπεται να αγγίξει τα 9,5 εκατ. βαρέλια ημερησίως το 2016, «πλησιάζοντας τα ιστορικά υψηλά επίπεδα που είχε πετύχει το 1970, στα 9,6 εκατ. βαρέλια ημερησίως» με σημαντική ενίσχυση από τα 5 εκατ. βαρέλια την ημέρα του 2008, που ήταν η τελευταία χρονιά κατά την οποία καταγράφηκε μείωση της αμερικανικής παραγωγής. Τον προηγούμενο χρόνο, με την ενεργειακή επανάσταση στις ΗΠΑ, οι ΗΠΑ εισήγαγαν το 37% των αναγκών τους σε πετρέλαιο. Αυτό το νούμερο εκτιμάται ότι θα υποχωρήσει στο 25% αν όχι χαμηλότερα, το 2016. Η ΕΙΑ προβλέπει επίσης – στο βασικό της σενάριο – ότι η τιμή πετρελαίου Brent θα υποχωρεί από τη μέση τιμή των 109 δολ. ανά βαρέλι το 2013, στα 92 δολ. το 2017. 
 
Εν τω μεταξύ, από τα τέλη του προηγούμενου έτους, οι ΗΠΑ έγιναν ο μεγαλύτερος παραγωγός φυσικού αερίου στον κόσμο και οι τιμές του φυσικού αερίου μειώθηκαν κατά περίπου 70% από τον Ιούνιο του 2008. 
 
Σήμερα, ένα εκατομμύριο βρετανικές θερμικές μονάδες φυσικού αερίου στις ΗΠΑ στοιχίζουν περίπου 5 δολ. (ακόμη και μετά την άνοδο των τιμών που προκλήθηκε από το πρόσφατο κύμα ψύχους στις ΗΠΑ), ενώ οι τιμές στην Ασία και την Ευρώπη είναι δύο ή τέσσερις φορές υψηλότερα. Η εξέλιξη αυτή προσφέρει τεράστιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε κλάδους όπως ο πετροχημικός που χρησιμοποιεί ως βασικό πόρο το φυσικό αέριο, ή το cloud computing που απαιτεί μεγάλες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας. 
 
Ο διεθνής γεωπολιτικός χάρτης 
 
Δεν είναι όμως, μόνο η αμερικανική ενεργειακή επανάσταση. Στο Μεξικό, ο πρόεδρος Enrique Peña Nieto προχωρά με ένα ιστορικό πρόγραμμα ενεργειακών μεταρρυθμίσεων. Αν και χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά, είναι σαφές ότι ο κρατικός ενεργειακός όμιλος Pemex θα αναγκαστεί τελικά να καταργήσει το μονοπώλιό του και να επιτρέψει συμβόλαια κοινής παραγωγής (ανατρέποντας έτσι την τάση μείωσης της παραγωγής των τελευταίων ετών). 
 
Θα χρειαστεί χρόνος για να υπάρξει μεγάλη αύξηση της παραγωγής, αλλά οι πολυαναμενόμενες μεταρρυθμίσεις στο Μεξικό είναι καλοδεχούμενες. 
 
Οι αλλαγές αγγίζουν και τον Καναδά. Ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος των ΗΠΑ συνεχίζει να αυξάνει την παραγωγή του, καθώς αναζητά τρόπους να διαφοροποιήσει τις διεξόδους του στις αγορές πετρελαίου και φυσικού αερίου, αν και είναι ξεκάθαρο ότι θα συνεχίσει να εξάγει το μεγαλύτερο μέρος των πετρελαϊκών του αποθεμάτων στις ΗΠΑ, όπου ήδη έχει το ένα τέταρτο της συγκεκριμένης αγοράς. 
 
Εκτός αυτού, μετά από σημαντικές αναβολές, η κυβέρνηση Obama στις ΗΠΑ πιθανότατα θα εγκρίνει φέτος τον αγωγό Keystone XL, παρέχοντας μία χρήσιμη εξαγωγική οδό από τις ενεργειακές εκτάσεις του Καναδά, στις αμερικανικές αγορές διύλισής. 
 
Ο αθροιστικός αντίκτυπος αυτών των εξελίξεων στην παραγωγή φυσικού αερίου και πετρελαίου στις ΗΠΑ, τον Καναδά και το Μεξικό θα είναι η ενίσχυση της ενεργειακής αυτονομίας της αμερικανικής ηπείρου. 
 
Εν τω μεταξύ, οι ανακαλύψεις κοιτασμάτων στη Βραζιλία, την Κολομβία, την ανατολική Αφρική και άλλες περιοχές θα μετατραπούν σε παραγωγή, επιτείνοντας την εκτίναξη της προσφοράς. 
 
Ακόμη και στην προβληματική Μέση Ανατολή, η πετρελαϊκή παραγωγική δυνατότητα θα αυξηθεί φέτος. Στο Ιράκ η επιδείνωση στις συνθήκες ασφαλείας στις περιοχές που ελέγχουν οι Σουνίτες Άραβες, απέχει πολλά μίλια από τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του Νότου, όπου παράγεται η συντριπτική πλειονότητα του πετρελαίου της χώρας. 
 
Η παραγωγή πετρελαίου στο υπόλοιπο Ιράκ εκπροσωπεί λιγότερο από το 15% του συνολικού όγκου και σχεδόν όλη η αύξηση των εξαγωγών της φετινής χρονιάς θα προέλθει από τα νότια κοιτάσματα –έστω και αν οι αγορές θα συνεχίσουν να παρακολουθούν τις εξελίξεις στις κουρδικές περιοχές του Ιράκ στον Βορρά. 
 
Στην Λιβύη, η κεντρική κυβέρνηση αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, αλλά οι ανταγωνιστικές φράξιες της χώρας προσέχουν να μην «σκοτώσουν την χρυσοτόκο όρνιθα», πλήττοντας τις πετρελαϊκές υποδομές. Και αν υποθέσουμε ότι θα επιτευχθεί κάποια συμφωνία ανάμεσα στις περιφερειακές δυνάμεις και την κεντρική κυβέρνηση, οι όγκοι των εξαγωγών θα αυξηθούν κατά το α' εξάμηνο του 2014, από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες βαρέλια ημερησίως, στο ήμισυ των προ της κρίσης όγκων στα 1,4 εκατ. βαρέλια ημερησίως, τουλάχιστον. 
 
 
Οι μεγάλοι αστάθμητοι παράγοντες 
 
Μέσα στην φετινή χρονιά, το σημαντικότερο «χαρτί» στο παιχνίδι θα είναι οι συνομιλίες για το μέλλον του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Για την ώρα, η εξαμηνιαία προσωρινή συμφωνία έχει αποφέρει χαλάρωση των κυρώσεων και μείωση του κινδύνου στρατιωτικής παρέμβασης, τουλάχιστον μέχρι το φθινόπωρο. Αν καταρρεύσουν οι συνομιλίες, οι ιρανικές εξαγωγές θα μπορούσαν να μείνουν εκτός αγοράς για πάντα. 
 
Οι αγορές φοβούνται ότι τυχόν επέμβαση των δυτικών δυνάμεων θα επαναφέρει το «ιρανικό risk premium» στις τιμές του πετρελαίου. Αλλά το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι περαιτέρω παράταση της προσωρινής συμφωνίας, που θα μεταθέσει το ζήτημα για την επόμενη χρονιά. Αν επιτευχθεί συμφωνία, η σταδιακή φύση της άρσης των κυρώσεων θα προκαλέσει καθυστέρηση στην πλήρη αποκατάσταση των όγκων παραγωγής μέχρι το 2015 τουλάχιστον, αλλά εν συνεχεία η προσφορά θα αυξηθεί κατακόρυφα. 
 
Ολες αυτές οι εξελίξεις είναι δυσμενείς για τις κυβερνήσεις που εξαρτώνται έντονα από τις ενεργειακές εξαγωγές για τα έσοδά τους. Οι Σαουδάραβες, για παράδειγμα, που ανησυχούν με την προοπτική βελτίωσης των αμερικανικών σχέσεων με το Ιράν, παρακολουθούν προσεκτικά τις αλλαγές στις ισορροπίες, γιατί αν πιεστούν από τις αγορές να περιορίσουν την παραγωγή, θα πρέπει μειώσουν τα κεφάλαια που έχουν να δαπανήσουν σε έργα υποδομών, με τα οποία στοχεύουν να διασφαλίσουν την σταθερότητα στο έθνος, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο. 
 
Πονοκεφάλους αντιμετωπίζει και η Ρωσία. Όταν ανέλαβε Πρόεδρος ο Vladimir Putin το 2000, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο κάλυπταν λιγότερα από τα μισά εξαγωγικά έσοδα της χώρας. Έκτοτε το ποσοστό έχει διαμορφωθεί στα δύο τρίτα. Επιπλέον, οι ενεργειακοί πελάτες της Ρωσίας στην Ευρώπη, τώρα θα έχουν νέες επιλογές καθώς προχωρούν τα έργα υγροποιημένου φυσικού αερίου στις ΗΠΑ και καθώς άλλοι δυνητικοί εξαγωγείς αναπτύσσουν την παραγωγή φυσικού πετρελαίου. Τα χαμένα έσοδα από τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου θα επιβαρύνουν ιδιαίτερα την κυβέρνηση Putin και την προσπάθεια της να παράσχει περισσότερα κεφάλαια για νέες, πιο ακριβές και δυσπρόσιτες πηγές ενέργειας. 
 
Τα προβλήματα της Βενεζουέλας είναι τα πιο επείγοντα. Η χώρα αυτή, που πλήττεται από την χειρότερη οικονομική κρίση των τελευταίων 30 ετών, μαστίζεται ήδη από εκτίναξη του πληθωρισμού, ελλείψεις σε καταναλωτικά αγαθά, περικοπές στην παροχή ενέργειας και ένα από τα χειρότερα επίπεδα εγκληματικότητας στον κόσμο. Και έχει προπωλήσει μεγάλο κομμάτι από την μελλοντική παραγωγή της στην Κίνα, για να λάβει κεφάλαια με τα οποία χρηματοδοτήθηκαν οι πρόσφατες εθνικές εκλογές. 
 
Εχουν συσσωρευθεί τόσες πολλές προκλήσεις, που το Καράκας έχει σταματήσει να κοινοποιεί στατιστικά στοιχεία για την παραγωγή ή τις εξαγωγές. Παράλληλα ο Πρόεδρος Nicolás Maduro έχει υιοθετήσει την συνήθεια του Hugo Chávez και συμπεριφέρεται στην κρατική εταιρία πετρελαίου PDVSA ως «κουμπαρά» με τον οποίο χρηματοδοτεί κοινωνικά έργα υποδομών. Γι' αυτό και η χαμηλότερη τιμή πετρελαίου συνιστά δυνητική καταστροφή για το κόμμα της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, καθώς και το κομμουνιστικό κόμμα της Κούβας που «την βγάζει» με φθηνές ενεργειακές εισαγωγές από τους φίλους της στο Καράκας. 
 
 
Οι καθοριστικοί «παίκτες» 
 
Τέλος, υπάρχει και ένας ακόμη σημαντικός δυνητικός «μπαλαντέρ» στο γεωπολιτικό παιχνίδι. Καμία χώρα δεν καταναλώνει περισσότερη ενέργεια από την Κίνα ή τις ΗΠΑ και καμία διακρατική σχέση δεν είναι τόσο σημαντική για την διεθνή ειρήνη και οικονομία, όσο η δική τους. Είναι γεγονός ότι η Κίνα διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα σχιστολιθικού αερίου στον κόσμο, αλλά η άντλησή τους είναι δύσκολη λόγω των απομονωμένων περιοχών όπου βρίσκονται και την έλλειψη της τεχνογνωσίας –και του νερού- που είναι απαραίτητα για την υδραυλική άντληση των σχιστολιθικών κοιτασμάτων. 
 
Την ίδια ώρα, οι ΗΠΑ αναδεικνύονται σε καθοδηγητική δύναμη στην άντληση σχιστολιθικού αερίου και την τεχνολογία παραγωγής. Αυτή η κατάσταση θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση για μια διαρκή εμπορική συνεργασία. Και εν τω μεταξύ, οι δυνητικές κινεζικές επενδύσεις στην αμερικανική παραγωγή ενέργειας, παρουσιάζει αμοιβαίες δυνατότητες κερδοφορίας. 
 
Επί πολλές δεκαετίες, οι μεταβολές στις ενεργειακές αγορές αναδιαμορφώνουν τον χάρτη των γεωπολιτικών νικητών και ηττημένων. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Η τωρινή τάση θα διατηρηθεί για μεγάλο διάστημα, και οι επιπτώσεις της μόλις αρχίζουν να εκδηλώνονται. 
<a href="http://www.onalert.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Αυτός είναι ο νέος γεωπολιτικός χάρτης της ενέργειας

Οι Financial Times εκτιμούν πως άλλαξε η παγκόσμια ισορροπία ενεργειακής ισχύος και οι χώρες που εισήγαγαν πετρέλαιο βρέθηκαν σε μία πρωτο...

Διαβάστε την συνέχεια

Έγινε το πρώτο βήμα: Μόσχα και Κίεβο κήρυξαν εκεχειρία

Ellada simera 0 κόσμος 19:54

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRF6lQ4nfZ80TsTIZjq2NnNEVQRIjmhUM97GtQmekd8oiB39Sac" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcRF6lQ4nfZ80TsTIZjq2NnNEVQRIjmhUM97GtQmekd8oiB39Sac" width="640" /></a></div>
 
Αχτίδα ελπίδας φαίνεται αχνά στον ορίζοντα για ταχεία αποκλιμάκωση ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, αφού πριν από λίγη ώρα καταγράφηκε μια εξέλιξη μεγίστης σημασίας, σύμφωνα με τηλεγράφημα του διεθνούς ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters. 
Τα υπουργεία Άμυνας της Ουκρανίας και της Ρωσικής Ομοσπονδίας συμφώνησαν για εκεχειρία στην περιοχή της Κριμαίας μέχρι τις 21 Μαρτίου. Την ανακοίνωση έκανε ο έχων το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Άμυνας της Ουκρανίας (μεταβατική κυβέρνηση), Ιγκόρ Τενιούχ, εκπλήσσοντας πολλούς, ιδίως όμως τους ανεγκέφαλους που ονειρεύονται… αρματομαχίες και θριαμβευτική επέλαση του πάλαι ποτέ «κόκκινου στρατού». 
Σύμφωνα με την εκεχειρία, οι ρωσικές δυνάμεις στη χερσόνησο της Κριμαίας δεν θα αναλάβουν δράση εναντίον των ουκρανικών δυνάμεων κι ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται επιχείρηση αναπλήρωσης – αντικατάστασης των δυνάμεων που βρίσκονται στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην περιοχή. 
Να σημειωθεί, ότι με την ενέργεια αυτή, πληρείται ένας κρίσιμος όρος που είχαν θέσει οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Ρωσία, αυτός της απευθείας επαφής με την Ουκρανία, με την εξέλιξη αυτή να δείχνει την επιθυμία της Ρωσίας να αποκλιμακώσει την κατάσταση, χωρίς φυσικά να επιτρέψει να θιγούν τα στρατηγικά της συμφέροντα. Σίγουρα όμως, δημιουργείται ελπίδα για την ειρήνη. 
 
Υπό το φως αυτών των ενθαρρυντικών εξελίξεων, ακούγονται εξαιρετικά περίεργες και… ανεπίκαιρες οι δηλώσεις του μεταβατικού πρωθυπουργού της Ουκρανίας, ότι θα προσαχθούν στη Δικαιοσύνη οι υπεύθυνοι της επιδίωξης για απόσχιση στην Κριμαία… 
<a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Έγινε το πρώτο βήμα: Μόσχα και Κίεβο κήρυξαν εκεχειρία

Αχτίδα ελπίδας φαίνεται αχνά στον ορίζοντα για ταχεία αποκλιμάκωση ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, αφού πριν από λίγη ώρα καταγράφηκε...

Διαβάστε την συνέχεια

Θα εμπλακεί στην κρίση της Κριμαίας η Τουρκία;

Ellada simera 0 Τουρκία 16:35

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://asset.tovima.gr/vimawebstatic//CB35DE1EAB015C5880126EBB8DC2C481.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="http://asset.tovima.gr/vimawebstatic//CB35DE1EAB015C5880126EBB8DC2C481.jpg" width="640" /></a></div>
 
Του Dimitar Bechev 
 
Αν και θα ευχόταν να είναι αλλιώς, η Τουρκία δεν μπορεί να αποφύγει την εμπλοκή της στην κρίση της Κριμαίας. Ο ισχυρός πληθυσμός των 260.000 Τατάρων της χερσονήσου, σχεδόν το 15% του συνολικού πληθυσμού, δημιουργεί έναν ισχυρό δεσμό. Εθνικά, γλωσσικά και με βάση τη θρησκεία (σουνίτες ισλαμιστές), οι Τατάροι είναι πολύ κοντά στους Τούρκους. Αρκετά εκατομμύρια Τούρκοι πολίτες μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν ρίζες Τατάρων λόγω των διαδοχικών κυμάτων μετανάστευσης, καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέλαβε την Khanate της Κριμαίας, τo 1783. O Yusuf Akcura, ένας από τους ιδρυτές του τουρκικού εθνικισμού, ήταν επίσης Τατάρος (προερχόμενος ωστόσο από την περιοχή του Βόλγα και όχι από την Κριμαία). 
 
Αυτές τις ημέρες, ο τουρκικός Τύπος είναι γεμάτος με άρθρα και σχόλια που ζητούν από την κυβέρνηση να σκληρύνει τη στάση της και να προστατέψει την μειονότητα των Τατάρων, που είναι φίλα προσκείμενη στην κυβέρνηση του Κιέβου, από την ρωσική εισβολή. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Ahmet Davutoglu, εισάκουσε την έκκληση, υποσχόμενος να επεκτείνει την προστασία. 
 
Ο δεύτερος λόγος που η Άγκυρα δείχνει ενδιαφέρον για την εν εξελίξει κρίση, είναι η αίσθηση της Τουρκίας ότι ανήκει στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, όσο θολό και εάν είναι αυτό. Αν και η εξωτερική της πολιτική είναι σταθερά συνδεδεμένη με την Μέση Ανατολή τα τελευταία πέντε χρόνια, η Ουκρανία θεωρείται γειτονική χώρα. Μια αλλαγή στο εδαφικό καθεστώς στην περιοχή, δεν πρόκειται να ληφθεί ελαφρά τη καρδία. Δεν είναι μόνο η χρόνια ανησυχία για τη δική της εδαφική ακεραιότητα που διακυβεύεται, αλλά ενδεχομένως άλλα σημεία έντασης σε όλη τη μετα-σοβιετική περιοχή, όπως το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Καθώς πλησιάζει η ώρα για το δημοψήφισμα στην Βουλή της Κριμαίας στις 16 Μαρτίου, οι προοπτικές για απόσχιση γίνονται πολύ αληθινές. Η Τουρκία θα πρέπει χωρίς αμφιβολία να απαντήσει και να αποκηρύξει την έκβαση του δημοψηφίσματος. Το ερώτημα είναι πόσο μακριά είναι έτοιμη να το πάει σε μια συντονισμένη αντιπαράθεση με την Ρωσία. 
 
Για πολλούς λόγους, δεν νομίζω ότι η Τουρκία είναι προετοιμασμένη να μπει σε μια ολομέτωπη σύγκρουση. Η ιστορία δείχνει ότι η στάση της απέναντι στον Putin είναι κυρίως χαλαρή. Στη διάρκεια του πολέμου στη Γεωργία το 2008, η Άγκυρα έκανε τα πάντα να κατευνάσει την ένταση μεταξύ Μόσχας και ΝΑΤΟ και να αποτρέψει την κλιμάκωση της κρίσης. Δεν είναι μόνο η προσωπική χημεία μεταξύ του πρωθυπουργού Recep Tayyip Erdogan και του προέδρου Vladimir Putin, που τους βοήθησε να κρύψουν κάτω από το χαλί τις διαφορές τους για τη Συρία κάθε φορά. Σε ένα πιο δομικό επίπεδο, το δίκτυο των οικονομικών δεσμών μεταξύ των δύο χωρών είναι ιδιαίτερα πυκνό. Η Τουρκία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό για τις ενεργειακές εισαγωγές της από τη Ρωσία καθώς και για τα έσοδα στις κατασκευές και στον τουρισμό. Ο κύριος όγκος των διμερών εμπορικών σχέσεων αξίας άνω των 30 δισ. δολαρίων ετησίως, αντιπροσωπεύει σε μεγάλο βαθμό το αέριο που διοχετεύεται από τη Gazprom για να ικανοποιήσει την αυξανόμενη ζήτηση από την Τουρκία. Οι τουρκικές κατασκευαστικές εταιρείες έχουν επωφεληθεί πολύ από τους Αγώνες του Σότσι, φέρνοντας εις πέρας έργα της τάξης των 1,6 δισ. δολαρίων, μεταξύ των οποίων ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα και ένα κέντρο Τύπου. 
 
Με λίγα λόγια, υπάρχουν πολλά που μπορεί να χάσει η Τουρκία από μια μεγάλη αντιπαράθεση της Δύσης με τη Ρωσία. Δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κάποιον να ακούει τον Τούρκο πρόεδρο Abdullah Gul να αναλώνεται στην προοπτική ενός νέου ψυχρού πολέμου. Ή να βλέπει την Άγκυρα να αντιδρά με έναν μάλλον συγκρατημένο τρόπο στις αποκαλύψεις ότι οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες δολοφονούσαν Τσετσένους ακτιβιστές στο έδαφός της. Εάν η Τουρκία ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα ήταν στην ίδια ομάδα με εκείνους που υποστηρίζουν τις κυρώσεις. Όπως ειρωνικά συμβαίνει με την Ελλάδα ή την Κύπρο. 
 
Ωστόσο, η είδηση αυτή την εβδομάδα ότι η Τουρκία επέτρεψε το αμερικανικό αντιτορπιλικό Truxturn να περάσει τα στενά χωρίς καθυστέρηση ή διαμαρτυρία, δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως δήλωση υποταγής. Στην καλύτερη περίπτωση είναι ένας ψίθυρος ένδειξης πίστης προς τη Δύση, σε αυτή την εξελισσόμενη σύγκρουση. Το αντιτορπιλικό ήταν εν πλω για μια προγραμματισμένη άσκηση με το βουλγαρικό και το ρουμανικό ναυτικό. Η Τουρκία θα συνεχίσει να περπατάει σε τεντωμένο σχοινί που αφορά το να είναι ένα αξιόπιστο μέλος του ΝΑΤΟ, διατηρώντας παράλληλα φιλικές σχέσεις με τη Μόσχα. Μια πιο ενεργή υποστήριξη από την Τουρκία στις προσπάθειες του ΝΑΤΟ να αντιμετωπίσει τη Ρωσία στην Κριμαία, θα έρθει μόνο όταν, και αν, έχουν εξαλειφθεί όλες οι άλλες επιλογές της Άγκυρας. 
 
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:<a href="http://ecfr.eu/blog/entry/no_crimean_wars_for_turkey">http://ecfr.eu/blog/entry/no_crimean_wars_for_turkey</a> 
<a href="http://www.geopolitics.com.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Θα εμπλακεί στην κρίση της Κριμαίας η Τουρκία;

Του Dimitar Bechev Αν και θα ευχόταν να είναι αλλιώς, η Τουρκία δεν μπορεί να αποφύγει την εμπλοκή της στην κρίση της Κριμαίας. Ο ισ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τα ελληνικά διλήμματα για ΗΠΑ-Γερμανία-Ρωσία

Ellada simera 0 Ελλάδα, Εξωτερική Πολιτική 16:05

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhygbbpIF2RSbe1oeotw3j3cQg_ya0gmKFLourzm23CSApqvAqiEujav7z2C3HfsfZGN8bCevKoM_czhW4t1JShpc-k_emxEDun5zmcB5lv6iU1Zk3wbZGSzWytvImthV_PUfmXTn3KSMs/s1600/german_usa_akropolis-630x472.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhygbbpIF2RSbe1oeotw3j3cQg_ya0gmKFLourzm23CSApqvAqiEujav7z2C3HfsfZGN8bCevKoM_czhW4t1JShpc-k_emxEDun5zmcB5lv6iU1Zk3wbZGSzWytvImthV_PUfmXTn3KSMs/s1600/german_usa_akropolis-630x472.jpg" width="640" /></a></div>
 
Αλέξανδρος Τάρκας 
Η διάσταση απόψεων ΗΠΑ - Ε.Ε. για την αντιμετώπιση της ρωσικής πολιτικής στην Ουκρανία και, ειδικά, για την επιβολή ή μη κυρώσεων στη Μόσχα δεν είναι πρωτοφανής στην ιστορία των συμμάχων στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. 
 
Στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, το 1981, η συμμετοχή ευρωπαϊκών εταιριών στην κατασκευή του -τεράστιας χωρητικότητας- Υπερσιβηρικού Αγωγού φυσικού αερίου είχε προκαλέσει την οργή της Ουάσινγκτον, καθώς το Κρεμλίνο πόνταρε στην ισορροπία του πυρηνικού τρόμου, για να προσφέρει (και να λάβει) οικονομικά οφέλη. 
 
«Ολως συμπτωματικώς», όπως και τώρα, η αιτία της ρήξης βρισκόταν στη Βόνη (τότε έδρα της κυβέρνησης της Δυτικής Γερμανίας, πριν από την επιστροφή στο Βερολίνο το 1994), καθώς ο καγκελάριος Χ. Σμιτ προωθούσε τη συμμετοχή γερμανικών εταιριών στην κατασκευή του έργου και, εν συνεχεία, στην εμπορία του ρωσικού αερίου. Ο Σμιτ, όπως στις μέρες μας η Α. Μέρκελ, κατάφερε να αποσπάσει, κατά περίπτωση, την ανοχή ή συνεργασία άλλων μελών της τότε ΕΟΚ, με αποτέλεσμα ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρ. Ρέιγκαν να αναφωνήσει, όπως αποκαλύφθηκε αργότερα: «They can have their damned pipeline» (Aς έχουν, ας κάνουν τον καταραμένο αγωγό τους). 
 
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά οι αναλογίες της δείχνουν ότι εκεί που απέτυχε ακόμα και ο κολοσσός Ρέιγκαν, και μάλιστα επί Ψυχρού Πολέμου, είναι σχεδόν αδύνατον να πετύχει ο Μπ. Ομπάμα, ο οποίος επικρίνεται, επί σειράν ετών, για ανεπάρκεια σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Η ουσία είναι ότι η Μόσχα κέρδισε την, ντε φάκτο, προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία και η ορολογία αυτή, όπως βεβαιώνουν εγκυρότατες διπλωματικές πηγές, χρησιμοποιείται ήδη, ατύπως, στα υψηλά κλιμάκια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. 
 
Ενώπιον του ψυχροπολεμικού σκηνικού, η ελληνική προεδρία της Ε.Ε., όπως αποδεικνύεται το τελευταίο εικοσαήμερο, έχει περιορισμένο, αν όχι μηδενικό ρόλο. Το κύριο ερώτημα για την Αθήνα δεν είναι πλέον τι πράττει με το «ευρωπαϊκό καπέλο» της προεδρεύουσας, αλλά ποιες θα είναι οι επιλογές με το «εθνικό καπέλο» της, ως μέλους του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. και ως χώρας που θέλει (και πρέπει!) να πρωταγωνιστήσει στο ενεργειακό πεδίο με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της ΝΑ Μεσογείου, αλλά και με τη διασύνδεση με τους αγωγούς της κεντρικής Ευρώπης. 
 
Η ελληνική διπλωματία σύντομα θα συνειδητοποιήσει ότι ο διάλογος της Δύσης με τον Β. Πούτιν θα είναι μακρύς και με πολλές διακυμάνσεις, όχι μόνον μεταξύ Ουάσινγκτον - Μόσχας αλλά και μεταξύ Ουάσινγκτον - Βερολίνου. Η δε στρατιωτική δραστηριότητα στην Κριμαία, δηλαδή μια ανάσα από την Τουρκία, προκαλεί νέα ερωτήματα για την πολιτική του Τ. Ερντογάν ή ενός (πιθανού πια) διαδόχου του ως προς την ευρύτερη περιοχή, με προφανείς επιπτώσεις για την Ελλάδα και την Κύπρο. 
 
Τους επόμενους μήνες η ελληνική κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει (όχι απαραίτητα δημοσίως) δύσκολα διλήμματα ως προς την αποδοχή των διαφορετικών απαιτήσεων των ΗΠΑ και της Γερμανίας έναντι της Ρωσίας. Ταυτόχρονα η Μόσχα θα «δοκιμάσει» την Αθήνα ως προς τις ιδιωτικοποιήσεις λιμένων και σιδηροδρομικών δικτύων, τα θέματα φυσικού αερίου και την απελευθέρωση ταξιδιωτικών θεωρήσεων (βίζες), όπως άλλωστε ζητεί, προσωπικά, ο Β. Πούτιν από το 2004. 
 
<a href="http://www.dimokratianews.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Τα ελληνικά διλήμματα για ΗΠΑ-Γερμανία-Ρωσία

Αλέξανδρος Τάρκας Η διάσταση απόψεων ΗΠΑ - Ε.Ε. για την αντιμετώπιση της ρωσικής πολιτικής στην Ουκρανία και, ειδικά, για την επιβολή ή ...

Διαβάστε την συνέχεια

Κριμαία: Το κρύο πιάτο της ρωσικής εκδίκησης για το Κοσσυφοπέδιο!

Ellada simera 0 κόσμος 15:51

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.dimokratianews.gr/sites/default/files/f5f098_0.jpg?1394976916" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="http://www.dimokratianews.gr/sites/default/files/f5f098_0.jpg?1394976916" width="640" /></a></div>
 
Η μεγάλη ρεβάνς της «κόκκινης αρκούδας» (χωρίς να πέσει ούτε τουφεκιά) απέναντι στις ίδιες δυνάμεις που τώρα απεργάζονται τη χειραφέτηση της Ουκρανίας. 
 
«Η προσάρτηση της Κριμαίας δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει δεκτή ως πολιτική απόφαση. Δεν είναι σοβαρή αυτή η στάση του Πούτιν!» κραύγαζε αλλόφρων στο… έγκυρο δελτίο των οκτώ ο εθνικός μας τηλεσχολιαστής, θεωρώντας προφανώς το δικαίωμα ένοπλης υπεράσπισης κυριαρχικών και εθνικών συμφερόντων αποκλειστικό προνόμιο των ΗΠΑ και των υπόλοιπων εταίρων της Εσπερίας… 
 
 Δυστυχώς οι κάτοικοι της ιστορικής χερσονήσου, όπως άλλωστε και ο Ρώσος πρόεδρος, ξέχασαν να ρωτήσουν τη γνώμη του. Και σήμερα ψηφίζουν την ένωσή τους με τη «μαμά Ρωσία», αποδεικνύοντας ότι ακόμη και στη μεταπολεμική Ιστορία της αδιαμφισβήτητης αμερικανικής ηγεμονίας… οι καιροί έχουν γυρίσματα. 
 
Η διαφορά 
 
 Αυτό που δεν μπορούν να χωνέψουν εύκολα οι Δυτικοί -ή…δυτικότροποι, όπως ο δικός μας- αναλυτές είναι ότι η περίπτωση της Κριμαίας δεν αποτελεί απλά ένα πεδίο προβολής γεωστρατηγικών ή οικονομικών επιδιώξεων της όμορης ρωσικής υπερδύναμης. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια απλή άσκηση στρατιωτικής επιρροής σε «ξένα χωράφια», όπως τα… ανέξοδα γυμνάσια των Αμερικανών σε Γρενάδα και Παναμά, οι «συμμαχικές» επιχειρήσεις στο Ιράκ και η επαίσχυντη νατοϊκή εκστρατεία «τιμωρίας» της Σερβίας που είχε ως αποτέλεσμα τον οριστικό διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. 
 
Εδώ τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι, όταν διεξάγεται μία ένοπλη εισβολή σε μια τρίτη χώρα και για ολόκληρες εβδομάδες δεν ανοίγει ρουθούνι, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Είτε ο τοπικός πληθυσμός έχει περιέλθει σε καθεστώς απόλυτης παραλυσίας, νιώθοντας τρόμο και δέος για τον εισβολέα, είτε αντίθετα ο «εισβολέας» είναι καλοδεχούμενος ως απελευθερωτής. 
 
Στην περίπτωση της Ουκρανίας συμβαίνουν και τα δύο ταυτόχρονα! Στο ανατολικό τμήμα της χώρας, και ιδιαίτερα στην Κριμαία, η συντριπτική πλειονότητα του ορθόδοξου ρωσόφωνου και ρωσόφιλου πληθυσμού βλέπει τους κομάντος του Πούτιν ως λυτρωτές, ενώ στο Κίεβο και στις δυτικότερες περιοχές, που συνορεύουν με την Πολωνία και την Ουγγαρία, οι κάτοικοι με φιλογερμανικό αίσθημα και ρωμαιοκαθολικά θρησκευτικά πιστεύω (γιατί περί αυτού πρόκειται, μην έχετε αμφιβολία) βλέπουν με τρόμο την «αρκούδα» να βρυχάται, απειλώντας να κλείσει λογαριασμούς που χρονολογούνται από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. 
Η λεγόμενη προσωρινή κυβέρνηση του Κιέβου, ένα συνονθύλευμα Ουκρανών εθνικιστών, φανατικών ουνιτών, νοσταλγών των Ες-Ες, φιλελεύθερων «ευρωπαϊστών», αλλά και τυχοδιωκτικών στοιχείων, όπως η Γιούλια Τιμοσένκο, που συναγωνίζεται τον Γιανουκόβιτς στη διασπάθιση δημόσιου χρήματος, γνωρίζει καλά ότι θα μείνει αβοήθητη. 
 
 Μπορεί η Αμερική και η Γερμανία να φωνάζουν, να απειλούν με κυρώσεις και διεθνή απομόνωση τη Μόσχα, αλλά είναι προφανές ότι δεν είναι σε θέση να κάνουν τίποτα ουσιαστικό για να αναχαιτίσουν τη ρωσική πολεμική μηχανή που τους έπιασε στον ύπνο. 
Ούτε μαχητικά αεροπλάνα του ΝΑΤΟ θα αποτολμήσουν να στείλουν για να υποστηρίξουν τις υπό διάλυση ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις ούτε, φυσικά, επίγειες ενισχύσεις, γιατί κανείς δεν διακινδυνεύει να ξεκινήσει τον Γ΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ουάσινγκτον και το Βερολίνο δεν είναι επίσης σε θέση να τιμωρήσουν οικονομικά τη Ρωσία που έχει αναδειχτεί σε παγκοσμιοποιημένη υπερδύναμη ούτε ασφαλώς να υιοθετήσουν απομονωτικές τακτικές που θα μπορούσαν να ερεθίσουν τα ανακλαστικά της «ευμενώς ουδέτερης» προς τον Πούτιν Κίνας. Γιατί τότε… ζήτω που καήκαμε! 
 
 Οι καιροί λοιπόν, δυστυχώς για κάποιους, έχουν αλλάξει, παρότι μερικοί από τους πρωταγωνιστές παραμένουν στη θέση τους. Οι ίδιες δυνάμεις που απεργάζονται την ευρωπαϊκή «χειραφέτηση» της Ουκρανίας… επιμελήθηκαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Μια αμερικανική κυβέρνηση «Δημοκρατικών», με μια φανατισμένη υπουργό Εξωτερικών (όπως και τότε), μια υπερφιλόδοξη γερμανική ηγεσία που θέλει πάση θυσία να επεκτείνει τον προς Ανατολάς «ζωτικό χώρο», και μια Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία που επίσης επιδιώκει (διακριτικότερα, είναι η αλήθεια) να ενισχύσει την επιρροή της στους σλαβικούς πληθυσμούς της πρώην ΕΣΣΔ. 
<a href="http://www.dimokratianews.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Κριμαία: Το κρύο πιάτο της ρωσικής εκδίκησης για το Κοσσυφοπέδιο!

Η μεγάλη ρεβάνς της «κόκκινης αρκούδας» (χωρίς να πέσει ούτε τουφεκιά) απέναντι στις ίδιες δυνάμεις που τώρα απεργάζονται τη χειραφέτηση ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Κομισιόν της ΕΕ «παγώνει» τον αγωγό South Stream…

Ellada simera 0 Ενέργεια, κόσμος, Πολιτική 15:44

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/nord-stream.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-98101" height="340" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/nord-stream.jpg" title="nord stream" width="640" /></a></div>
 
Σε στρατηγικό στόχο της Ουάσιγκτον και της ΕΕ, που μετά τις εξελίξεις στην Κριμαία αποκτά επείγοντα χαρακτήρα, αναδεικνύεται η προσπάθεια ενεργειακής απεξάρτησης της Ευρώπης από τη Μόσχα, καθώς το όπλο του ρωσικού φυσικού αερίου απειλεί να ανατρέψει τις γεωστρατηγικές ισορροπίες της μεταψυχροπολεμικής εποχής. 
Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗΗ Κομισιόν σε μια πρώτη κίνηση παγώνει τη διαδικασία για έγκριση δύο μεγάλων ενεργειακών σχεδίων της Gazprom, τον αγωγό South Stream αλλά και τον αγωγό OPAL, που παράλληλα με τα ανατολικά σύνορα της Γερμανίας θα καταλήγει στα γερμανοτσεχικά σύνορα. 
Το θέμα της μείωσης της ενεργειακής εξάρτησης από τη Ρωσία τίθεται πλέον επισήμως και στα Συμπεράσματα της επόμενης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, ενώ η προοπτική εξασφάλισης εναλλακτικών πηγών ενέργειας θα βρίσκεται στην κορυφή της ατζέντας της Συνόδου Κορυφής ΕΕ-ΗΠΑ, που είναι προγραμματισμένη για το τέλος Μαρτίου. 
 
Ο «ενεργειακός πόλεμος» έχει ήδη αρχίσει και το μεγάλο ερώτημα πλέον είναι το πώς οι ΗΠΑ και η ΕΕ θα μπορέσουν να καλύψουν τις ενεργειακές ανάγκες των χωρών της Ευρώπης. Ο αρμόδιος επίτροπος για την ενέργεια, Γκ. Ετινγκερ, σε συνέντευξή του στην «Die Welt», προειδοποίησε ότι με αφορμή τις εξελίξεις στην Κριμαία θα παγώσει η διαδικασία για την έγκριση του αγωγού South Stream. 
Η Ρωσία έχει ξεκινήσει ήδη την κατασκευή του αγωγού που θα παρακάμπτει την Ουκρανία και θα καλύπτει από το 2018 μέσω της Μαύρης Θάλασσας το 15% των ετήσιων αναγκών της Ευρώπης σε φυσικό αέριο. 
South Stream: Ο αγωγός αυτός αποτελεί το δεύτερο σκέλος, μετά τον Nord Stream στη Βαλτική Θάλασσα, του σχεδίου για παράκαμψη της Ουκρανίας, ώστε η Μόσχα να έχει απρόσκοπτη πρόσβαση στις αγορές της Ευρώπης. Για τον αγωγό South Stream απαιτείται και ουσιαστικά η έγκριση της Κομισιόν ώστε να μην παραβιάζεται η κοινοτική νομοθεσία που προβλέπει πλαφόν στο ποσοστό ιδιοκτησίας του αγωγού και εξασφάλιση πρόσβασης και σε άλλες εταιρείες παραγωγούς φυσικού αερίου. 
Η Κομισιόν και ο αρμόδιος επίτροπος για την ενέργεια, Γκ. Ετινγκερ, ανέβαλαν την απόφαση για τη διεύρυνση της πρόσβασης της Gazprom στον αγωγό OPAL, ο οποίος τροφοδοτείται από τον Nord Stream και μεταφέρει αέριο, διασχίζοντας κάθετα τη Γερμανία μέχρι την Τσεχία, καθώς σχετικό αίτημα για εξαίρεση από τους κανόνες του Γ’ Ενεργειακού Πακέτου έχουν υποβάλει και η Γερμανία και η Ρωσία. 
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/South_Stream.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-large wp-image-98100" height="246" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/South_Stream-1024x502.jpg" title="South_Stream" width="500" /></a> 
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
Ο OPAL, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, πρέπει να διαθέτει το 50% της χωρητικότητάς του σε ανεξάρτητους παραγωγούς. Αλλά η ποσότητα των 36 bcm (δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων) ανά έτος, δεν μπορεί να εξασφαλίσει παρά μόνο από τον αγωγό Nord Stream (που τροφοδοτεί με φυσικό αέριο τη Γερμανία μέσω της Βαλτικής Θάλασσας) και την Gazprom.</div>
</div>
Ακόμη και ο κ. Ετινγκερ, όμως, παρά τις κινήσεις αυτές, έσπευσε να δηλώσει ότι δεν θα πρέπει να πληγούν οι οικονομικές σχέσεις ΕΕ – Ρωσίας, γνωρίζοντας όχι μόνο ως Γερμανός αλλά και με την ιδιότητά του ως επιτρόπου ότι οι απειλές αυτές έχουν «κοντά πόδια», όσο η ΕΕ και οι ΗΠΑ δεν έχουν πειστική απάντηση για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της Ευρώπης. Η απάντηση ήρθε όμως αμέσως από τη Μόσχα και η Gazprom ανακοίνωσε ότι περιμένει μέχρι το τέλος του μήνα να υπογραφεί κανονικά η συμφωνία για τον South Stream. 
ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ: Τα «όπλα» ΗΠΑ – Ρωσίας και η μάχη με τον χρόνο 
Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον, παρά τη σπουδή τους να αμφισβητήσουν την ενεργειακή κυριαρχία της Μόσχας, αδυνατούν προς το παρόν να βρουν ελαστικές εναλλακτικές επιλογές που θα αντιμετωπίσουν άμεσα τις ενεργειακές ανάγκες όχι μόνο της Ουκρανίας αλλά και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. 
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/10/GAZPROM.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="alignright size-medium wp-image-24230" height="170" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2011/10/GAZPROM-300x170.jpg" title="GAZPROM" width="300" /></a>Η εξαγωγή φυσικού αερίου από τις ΗΠΑ, η εκμετάλλευση του σχιστολιθικού αερίου που υπάρχει στο υπέδαφος της Ευρώπης και το φυσικό αέριο από νέες πηγές όπως η Ανατολική Μεσόγειος είναι οι εναλλακτικές επιλογές που έχουν όμως ένα κοινό: απαιτούν χρόνο, τον οποίο όπως δείχνει και η εμπειρία της Κριμαίας η Ρωσία είναι αποφασισμένη να εκμεταλλευθεί, επιβάλλοντας με «όπλο» το φυσικό αέριο τετελεσμένα επί του εδάφους. </div>
Οι ΗΠΑ με τη γιγαντιαία πια επιχείρηση εκμετάλλευσης σχιστολιθικού αερίου παρακάμπτοντας τις εντονότατες αντιδράσεις λόγω των περιβαλλοντικών κινδύνων, το 2013 αναδείχτηκαν για πρώτη φορά η χώρα με τη μεγαλύτερη παραγωγή φυσικού αερίου παίρνοντας τα σκήπτρα από τη Ρωσία, η οποία όμως λόγω του πυκνού δικτύου αγωγών παραμένει η πρώτη σε εξαγωγές χώρα. 
Η εξαγωγή φυσικού αερίου από τις ΗΠΑ απαιτεί ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, καθώς η μοναδική βάση εξαγωγής LNG (ConocoPhillips στην Αλάσκα) έκλεισε το 2012 και τώρα μόλις κατασκευάζεται ο πρώτος μεγάλος LNG σταθμός στο Cameron Parish της Λουιζιάνα. 
Λόγω και εσωτερικών συγκρούσεων το αμερικανικό Υπουργείο Ενέργειας έχει εγκρίνει μόνον έξι άδειες εξαγωγής 9,07 bcf την ημέρα, ενώ αναμένουν προς εξέταση άλλες 24 αιτήσεις για ποσότητες που θα φθάνουν τα 31 bcf, όταν η συνολική αμερικανική παραγωγή φθάνει τα 69 bcf την ημέρα. Οι ενεργειακές ανάγκες της Ουκρανίας φθάνουν τα 5,1 bcf την ημέρα και της Ευρώπης σχεδόν στα 50 bcf. 
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/US_SHALE_GAS_Chesapeake-Energy.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-98102" height="267" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/US_SHALE_GAS_Chesapeake-Energy.jpg" title="US_SHALE_GAS_Chesapeake Energy" width="400" /></a> 
Οι Αμερικανοί ασκούν πιέσεις για εκμετάλλευση του σχιστολιθικού αερίου στην Ευρώπη καθώς σύμφωνα με την Αμερικανική Υπηρεσία Ενέργειας (US Energy Information Agency) μεγάλα κοιτάσματα βρίσκονται στη Γαλλία, στη Νορβηγία, στην ίδια την Ουκρανία, την Πολωνία, τη Ρουμανία και σε αρκετές ακόμη χώρες. 
Η Γαλλία και η Βουλγαρία όμως έχουν απαγορεύσει τη χρήση της υδραυλικής ρωγμάτωσης, η Ρουμανία και άλλες χώρες έχουν παγώσει τις διαδικασίες ενώ πρωτοπόρος αναδεικνύεται η Πολωνία, η οποία όμως είναι ακόμη στη φάση των ερευνών και των πρώτων γεωτρήσεων. 
Στην Ουκρανία από τα δυο μεγάλα κοιτάσματα το ένα που έχει αναλάβει η Chevron βρίσκεται στο δυτικό μέρος της χώρας, ενώ αντίθετα το άλλο κοίτασμα τα δικαιώματα του οποίου έχει η Shell βρίσκεται στη Yuzivska στην ανατολική Ουκρανία στα σύνορα με τη Ρωσία. 
Σχεδιασμοί 
Στους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών κατέχει σημαντική θέση και η ανακάλυψη σημαντικών αποθεμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, στην Κύπρο, στο Ισραήλ αλλά και στην Ελλάδα, που θα μπορούσαν να προσφέρουν μια εναλλακτική πηγή ενέργειας για την Ευρώπη είτε με αγωγό από την Κύπρο προς την Κρήτη είτε με αγωγό προς την Τουρκία, όπως φαίνεται να προτιμούν οι Αμερικανοί. 
 
Το «Σπίγκελ» αποκάλυψε χθες ότι η γερμανική εταιρεία RWE στο πλαίσιο της συμφωνίας που είχε υπογράψει το 2012 με την Ουκρανία μπορεί να προμηθεύσει το Κίεβο με φυσικό αέριο τόσο από τον αγωγό Nord Stream (αν και το απαγορεύει η συμφωνία με την Gazprom) όσο και από τη Νορβηγία και την Ολλανδία. Αλλά αυτές οι ποσότητες, ακόμη κι αν υλοποιηθεί αυτή η ιδέα, δεν θα αρκούν παρά για να εξασφαλισθούν τα βασικά αποθέματα ασφαλείας εν όψει του χειμώνα. 
<a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η Κομισιόν της ΕΕ «παγώνει» τον αγωγό South Stream…

Σε στρατηγικό στόχο της Ουάσιγκτον και της ΕΕ, που μετά τις εξελίξεις στην Κριμαία αποκτά επείγοντα χαρακτήρα, αναδεικνύεται η προσπάθεια...

Διαβάστε την συνέχεια

Το μέγα στρατηγικό πρόβλημα του Βλ. Πούτιν που γνωρίζει η Δύση…

Ellada simera 0 κόσμος 12:11

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/EU_US_Russia_flags.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-98110" height="340" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/EU_US_Russia_flags.jpg" title="EU_US_Russia_flags" width="620" /></a></div>
 
Η συμβατική σοφία θέλει τον Ρώσο ηγέτη, Βλαντιμίρ Πούτιν, να είναι κυρίαρχος των εξελίξεων και να έχει το «πάνω χέρι» στις εξελίξεις αναφορικά με το πρόβλημα της Ουκρανίας. Είναι όμως έτσι; Κατά πόσον η εικόνα απόλυτης ισχύος που με επιμέλεια προσπαθεί η ρωσική ηγεσία να περάσει στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ανταποκρίνεται στη στρατηγική πραγματικότητα; 
Του Ζαχαρία Μίχα 
(Διευθυντής Μελετών, Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας, IAAA-ISDA) 
Η ρωσική πλευρά έχει σε πολλά σημεία δίκιο να διαμαρτύρεται για τη «στρατηγική αναλγησία» που επιδεικνύει η Δύση. Όμως, η επιμονή κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών και δευτερευόντως της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην κατά μέτωπο σύγκρουση, δεν μπορεί παρά να έχει μια κάποια εξήγηση, αφού δεν είναι φυσιολογικό το σύνολο του δυτικού κόσμου να έχει αποφασίσει να «αυτοκτονήσει» στρατηγικά. Αυτή είναι η απάντηση που θα επιχειρήσει το παρόν σημείωμα να δώσει. 
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
Το βασικό επιχείρημα της ανάλυσης αυτής, είναι ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν αφενός ΔΕΝ επιθυμεί να προσαρτήσει την Κριμαία και αφετέρου ΔΕΝ επιθυμεί να καταστρέψει τις σχέσεις του με τη δύση. Εν ολίγοις, επιθυμεί ακριβώς αυτά που επιθυμεί και το δίπολο Ηνωμένων Πολιτειών – Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί όμως οι δυο πλευρές δείχνουν παγιδευμένες σε ένα «παίγνιο» διαρκούς κλιμάκωσης που οδηγεί νομοτελειακά στην αναβίωση του Ψυχρού Πολέμου, αλλάζοντας εκ νέου τη φύση των διεθνών σχέσεων σε πλανητικό επίπεδο;</div>
</div>
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/Putin.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-98107" height="193" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/Putin.jpg" width="400" /></a> 
Η απάντηση είναι, «διότι ακριβώς αυτό έχει διακρίνει η άλλη πλευρά στη διαπραγμάτευση που διεξάγεται και πιέζει ασφυκτικά». Γνωρίζει, ότι οι εναλλακτικές του Πούτιν έχουν πολλαπλά προβλήματα, ενώ ο Ρώσος ηγέτης έχει λόγους να ανησυχεί και για την οικονομία της Ρωσίας, παρά την εικόνα χαλαρότητας που δίδουν Ρώσοι αξιωματούχοι, παριστάνοντας ότι οι οικονομικές συνέπειες δεν τους προβληματίζουν. 
Ο Ρώσος ηγέτης γνωρίζει, ότι η πρώην ΕΣΣΔ κατέρρευσε όχι λόγω στρατιωτικής αδυναμίας, αλλά οικονομικής, ένα σενάριο που θα μπορούσε να επαναληφθεί σε περίπτωση ενός Ψυχρού Πολέμου. Γνωρίζει ότι η οικονομία της χώρας έχει αποτύχει σε όλους σχεδόν τους τομείς, πλην υδρογονανθράκων και είναι μονοσήμαντα εξαρτημένη. Υπάρχουν και εξαιρετικά επικριτικές δηλώσεις του ίδιου του Βλαντιμίρ Πούτιν για τις επιδόσεις στους άλλους τομείς. Και η προσέλκυση διεθνών κεφαλαίων που θα φέρει ανάπτυξη – διαφοροποίηση του οικονομικού μοντέλου, δεν εξυπηρετούνται από όσα διαδραματίζονται στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή. 
Εν ολίγοις, η δύση, κυρίως όμως οι ΗΠΑ που, σημειωτέον, έχουν σε επίπεδο κυβέρνησης Ομπάμα να αντιμετωπίσουν και την παγιωμένη σε πολλά επίπεδα δημόσια εικόνα ενός «υποχωρητικού προέδρου», θέτει τον Βλαντιμίρ Πούτιν προ του διλήμματος: «Αφού θεωρείς ότι δεν υπάρχει πρόβλημα σε περίπτωση διάρρηξης των δεσμών με τη δύση, ας το δοκιμάσουμε και ‘κάνουμε ταμείο’ στο τέλος». 
Πρόκειται για μια κλασική περίπτωση του αποκαλούμενου στη στρατηγική θεωρία «chicken game», με τις δυο πλευρές να έχουν «κλειδωθεί» σε μια πορεία σύγκρουσης πιστεύοντας αμφότερες ότι ο αντίπαλος θα κάνει πίσω πριν τη μετωπική σύγκρουση. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι, ότι το ενδεχόμενο «ατυχήματος» είναι υπαρκτό, όσο υπαρκτό είναι και το ενδεχόμενο η μια πλευρά να στείλει σήμα κάποια στιγμή στην άλλη ότι «πατάει φρένο» και να διαπραγματευθεί τον τρόπο με τον οποίο η «επιβράδυνση» στην πορεία της σύγκρουσης μέχρι την τελική «ακινητοποίηση» δεν θα φανεί ως υποχώρηση του ενός ή του άλλου. 
Αυτή είναι μια διαδικασία δίνω και παίρνω, από την οποία προφανώς θα αποφευχθούν όσα αποτέλεσαν «κόκκινες γραμμές» για τους δυο αντιπάλους κατά τη φάση της κλιμάκωσης. Να επισημανθεί βέβαια στο σημείο αυτό, ότι η φάση της επιβράδυνσης απαιτεί να υπάρχει αρκετή απόσταση από το «σημείο μηδέν», ώστε να αποφευχθεί η σύγκρουση. Εάν δε, η σύγκρουση έχει πλέον καταστεί αναπόφευκτη, η πραγματοποίησή της με «χαμηλότερη ταχύτητα», πάλι δημιουργεί την ελπίδα επιβίωσης των ανθρώπων, έστω κι αν οι «λαμαρίνες» στραπατσαριστούν… Η παρομοίωση θεωρούμε πως είναι σαφής. 
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/chicken-game1.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-98109" height="290" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/chicken-game1.jpg" title="chicken-game" width="400" /></a> 
Στο θέμα της Κριμαίας και μόνο η απάντηση που έδωσε η ρωσική πλευρά δια του υπουργού Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, όπως έγινε γνωστό από τις δηλώσεις του Αμερικανού ομολόγου του, Τζον Κέρι, ότι ο πρόεδρος Πούτιν δεν είναι έτοιμος να προβεί σε οποιαδήποτε ενέργεια προ της ολοκλήρωσης του δημοψηφίσματος, δείχνει δύο πράγματα: Αφενός την επιθυμία της ρωσικής πλευράς να διατηρήσει το διπλωματικό κανάλι επικοινωνίας αποφεύγοντας τη ρήξη, κερδίζοντας παράλληλα χρόνο και αφετέρου να έχει στα χέρια του και ένα συντριπτικό, όπως αναμένεται, αποτέλεσμα, το οποίο θα «νομιμοποιεί», εν μέρει τουλάχιστον, τη ρωσική ενασχόληση με την περιοχή. 
Το άλλο ενδιαφέρον σημείο, είναι ότι η αμερικανική πλευρά δείχνει να συνδέει τις κυρώσεις με την ενσωμάτωση της Κριμαίας, στέλνοντας μήνυμα στο Κρεμλίνο, ότι κατά βάθος θέλει να τις αποφύγει, αφήνοντας όμως έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο μη προσάρτησης της περιοχής στη Ρωσική Ομοσπονδία, η οποία στο εξής θα τελεί σε ένα διεθνές καθεστώς τύπου Αμπχαζίας – Νότιας Οσετίας. Αυτό βέβαια δεν είναι αποδεκτό στη δύση, όμως της δημιουργεί ένα ζήτημα στις σχέσεις με τη Γεωργία: Γιατί στην Κριμαία υπάρχει μια επιμονή που δεν υπήρξε στις άλλες δύο περιπτώσεις; 
Θεωρητικά μιλώντας, αυτό θα μπορούσε να είναι ένα προσωρινό σημείο ισορροπίας από το οποίο οι δύο πλευρές θα μπορούσαν να εμπλακούν πιο «εποικοδομητικά» στις διαπραγματεύσεις για την επίλυση της κρίσης. Εξάλλου, ανατρέχοντας πάλι στις δηλώσεις των επαφών Κέρι-Λαβρόφ, θα βρούμε αναφορά σε «πολλές εποικοδομητικές προτάσεις» που έχουν πέσει στο τραπέζι των συζητήσεων – διαπραγματεύσεων. 
Ενδεχομένως, η δύση θα μπορούσε να μεσολαβήσει προσφέροντας «καλές υπηρεσίες» για την αποκατάσταση σε ανώτατο επίπεδο (σε χαμηλότερο ήδη υπάρχει) των σχέσεων ανάμεσα στο Κρεμλίνο και τη νέα ηγεσία στο Κίεβο, η δε Ρωσία να ρίξει τους τόνους και στο στρατιωτικό επίπεδο. Η σαφέστατη «κόκκινη γραμμή» για το Κρεμλίνο θα είναι προφανώς η ασφάλεια των ρωσόφωνων πληθυσμών της Ανατολικής Ουκρανίας, ζητώντας με τον τρόπο αυτό και την ουκρανική συμβολή στη διαδικασία αποκλιμάκωσης. 
Η δε αναγνώριση από όλες τις πλευρές του κομβικού ρόλου του Βλαντιμίρ Πούτιν στο θέμα, παρότι κρατιέται τεχνηέντως μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τις δηλώσεις στο πλαίσιο διαχείρισης της κατάστασης, βάρος που έχει πέσει στον Σ. Λαβρόφ, εξασφαλίζει το ότι εάν και όταν ο Ρώσος πρόεδρος μιλήσει, θα μπορεί να κάνει τη διαφορά και να δώσει νέο νόημα στη διπλωματική προσπάθεια. Όλα αυτά βέβαια ισχύουν σε περίπτωση που οι δυο πλευρές βρουν «σημείο ισορροπίας», αποδεχόμενες ότι η σύγκρουση είναι η χειρότερη εξέλιξη για όλους και βρίσκοντας τρόπο να σταματήσουν τη διαδικασία κλιμάκωσης. 
 
Φεύγοντας από την περίπτωση της Κριμαίας για να εξετάσουμε τη «μεγάλη εικόνα», αυτή της ισορροπίας σε παγκόσμιο επίπεδο ανάμεσα στις ισχυρές δυνάμεις του διεθνούς συστήματος, μπορούμε να προβούμε σε ορισμένες παρατηρήσεις, σε σχέση πάντα με όσα αναφέρθηκαν εισαγωγικά στην παρούσα ανάλυση. 
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν γνωρίζει την εξάρτηση της δύσης από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες, γνωρίζει όμως παράλληλα τα όρια αυτού του «όπλου». Όπως η Ρωσία δεν επιθυμεί, κατά τη γνώμη του υπογράφοντος, να προσαρτήσει την Κριμαία, αφού εάν το πράξει θα απολέσει αυτομάτως τον μοχλό πίεσης που αξιοποιούσε επί τόσα χρόνια στην προσπάθεια ελέγχου της ουκρανικής διεθνούς συμπεριφοράς, έτσι γνωρίζει και ότι σε περίπτωση διάρρηξης των σχέσεων με τη δύση, το «ενεργειακό όπλο» θα έχει χάσει την ισχύ του. Είναι πανίσχυρο σε ρόλο αποτροπής ενεργειών που βλάπτουν τα ρωσικά συμφέροντα, εάν επέλθει όμως τελικά η ρήξη, αυτή η ισχύς τερματίζεται αυτόματα.</div>
</div>
Η αξία της αποτροπής τερματίζεται από τη στιγμή της κατάρρευσής της, σύμφωνα με τη σχετική θεωρία (deterence theory). Και μάλιστα, το πιο ενδιαφέρον, είναι ότι ποτέ δεν γνωρίζεις εάν όσα χρησιμοποιείς στην αποτρεπτική σου προσπάθεια απέναντι σε έναν αντίπαλο, έχουν το θετικό αποτέλεσμα που εκτιμάς. Γνωρίζεις το αποτέλεσμα με βεβαιότητα, μόνο όταν αυτό είναι αρνητικό, όταν η αποτροπή σου έχει καταρρεύσει, οπότε γνωρίζεις ότι η «συνταγή», τα «όπλα» που χρησιμοποίησες, δεν οδήγησαν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Και η απώλεια της δυτικής αγοράς από τη Ρωσία είναι σοβαρότατο πλήγμα, όχι μόνο οικονομικό, άρα μη επιθυμητή επιλογή. Θα εξηγήσουμε το γιατί. 
Θεωρητικά μιλώντας, η Ρωσία έχει τη δυνατότητα να κατευθύνει την παραγωγή της στον τομέα των υδρογονανθράκων προς την Κίνα. Έχει όμως λόγους, κατά τη γνώμη του υπογράφοντος, να μην επιθυμεί να το κάνει τόσο μαζικά. Ήδη, οι – οικονομικές κυρίως – σχέσεις των δυο χωρών βρίσκονται σε καλό επίπεδο, παρά τα προβλήματα που είχαν προκύψει στο παρελθόν. Έχουν υπογραφεί μεγάλες συμφωνίες στον τομέα των υδρογονανθράκων, με αυτή που αφορά στο πετρέλαιο να έχει ολοκληρωθεί. 
Στον τομέα του φυσικού αερίου όμως, οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν τελεσφορήσει, αφού οι Κινέζοι επιθυμούν να το προμηθευτούν σε εξαιρετικά χαμηλή τιμή (αρκετά χαμηλότερα των 300 δολαρίων ανά 1.000 κυβικά μέτρα), όπως η Ουκρανία όταν συμφωνήθηκε με τη Μόσχα «πακέτο» βοήθειας, ώστε να αποφύγει τη χρεοκοπία, ως επιβράβευση για τη μη υπογραφή της συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ και πριν την ανατροπή του φιλορώσου Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Το επιχείρημα είναι απλό, πέραν του ότι και οι δυο χώρες έχουν ταχθεί υπέρ της ανάδυσης ενός πολυπολικού (multipolar) κόσμου: Θα αδυνατίσει ή θα ενισχυθεί η διαπραγματευτική ισχύς του Πεκίνου έναντι της Μόσχας σε περίπτωση έστω και μερικής απώλειας της ευρωπαϊκής αγοράς από τη Ρωσία; Πόσο διατεθειμένος είναι ο Βλαντμίρ Πούτιν να ανεχθεί την εξάρτηση της χώρας του από τις διαθέσεις της Κίνας; 
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/russia-china.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-98111" height="225" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/russia-china.jpg" title="russia-china" width="400" /></a> 
Και να μην λησμονιέται, ότι όσα γράφτηκαν στο προηγούμενο άρθρο – ανάλυση περί της ρωσικής ανησυχίας λόγω γεωγραφίας στα δυτικά σύνορα (απουσία φυσικού συνόρου για αμυντικούς σκοπούς και ανάγκη διατήρησης ουδέτερης ζώνης ασφαλείας), ισχύει ακόμα περισσότερο στην περιοχή της Σιβηρίας, η οποία είναι και εξαιρετικά αραιοκατοικημένη (μέγα πρόβλημα το δημογραφικό για τη Ρωσική Ομοσπονδία), απέναντι σε ένα εξαιρετικά δυναμικό πληθυσμό. Ευτυχώς που υπάρχει και η Μογγολία (η Ουκρανία της περιοχής…) που παρεμβάλλεται ανάμεσα στην «αρκούδα» και τον «δράκο», περιορίζοντας τα κοινά τους σύνορα. 
Ηρεμία επικρατεί – προς το παρόν τουλάχιστον… – και στα σύνορα με το ταχέως αναπτυσσόμενο τα τελευταία χρόνια Καζακστάν. Υπενθυμίζεται, ότι η Κίνα επιδεικνύει τεράστιο ενδιαφέρον για την περιοχή της Κεντρικής Ασίας, ένα θέμα που μπορεί να δημιουργήσει σοβαρές τριβές μεταξύ Μόσχας-Πεκίνου στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. 
Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ρωσίας, όσο τουλάχιστον διαρκεί η εξάρτησή της από τους υδρογονάνθρακες, να είναι η προσπάθεια εξισορρόπησης και ελιγμού ανάμεσα στην Ευρώπη και την Κίνα. Το μέγα ερώτημα για τη Μόσχα είναι μάλλον, πως θα μπορούσε να διατηρήσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της και να διασφαλίσει ότι η άμυνα της αχανούς χώρας που είναι τόσο δύσκολο να κυβερνηθεί (μην το υποτιμούμε, εξηγείται το στιλ διακυβέρνησης Πούτιν, που ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι κατά το δυτικό πρότυπο) δεν θα απειληθεί και να επιλέξει με ποια πλευρά θα επιχειρήσει να συνεργαστεί για να αναπτύξει την οικονομία της. 
 
<div style="text-align: center;">
Η αίσθηση είναι, ότι σε περίπτωση που κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στην ΕΕ και την Κίνα, η επιλογή θα ήταν αναμφισβήτητα η πρώτη. Το ζητούμενο είναι όμως πως με κάποιον τρόπο θα πρέπει να αισθανθεί ότι δεν θα κινδυνεύσει η ασφάλειά της. Διότι πλήθος διακηρύξεων σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής από την πλευρά των δυτικών χωρών, ασχέτως του πόσο εκπροσωπούν την «πολιτική ορθότητα», ιδωμένα από τη ρωσική οπτική γωνία, προκαλούν εφιάλτες στο Κρεμλίνο. Κι έτσι, ευρύτερη οικονομική συνεργασία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει…</div>
<a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Το μέγα στρατηγικό πρόβλημα του Βλ. Πούτιν που γνωρίζει η Δύση…

Η συμβατική σοφία θέλει τον Ρώσο ηγέτη, Βλαντιμίρ Πούτιν, να είναι κυρίαρχος των εξελίξεων και να έχει το «πάνω χέρι» στις εξελίξεις αναφ...

Διαβάστε την συνέχεια

Μετά από 40 χρόνια εισβολής και κατοχής…εισέβαλαν σε λάθος πλευρά της Κύπρου.

Ellada simera 0 κυπρος 11:43

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.mlahanas.de/Cyprus/History/AOCKeryneia20July74.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="340" src="http://www.mlahanas.de/Cyprus/History/AOCKeryneia20July74.jpg" width="620" /></a></div>
 
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ   
 
Μετά από σαράντα χρόνια οι Τούρκοι διαπίστωσαν ότι εισέβαλαν σε λάθος γεωγραφική πλευρά της Κύπρου! Εισέβαλαν, το 1974, στις βόρειες ακτές όπου καλοκάθισαν για δεκαετίες διακηρύττοντας διεθνώς ότι το Κυπριακό πρόβλημα λύθηκε επί του εδάφους με την τουρκική εισβολή. Ωστόσο, οι Τούρκοι συμπεραίνουν σήμερα, ότι έπρεπε να είχαν εισβάλει στις γεωγραφικά νότιες ακτές και όχι στις βόρειες. Διότι είναι στις νότιες που τελικά εντοπίστηκαν υδρογονάνθρακες, ο πραγματικός πλούτος-ισχύς της Κύπρου. 
 
Επιπλέον, οι Τούρκοι διαπιστώνουν σήμερα, ότι κάθε άλλο παρά λύθηκε το πρόβλημα με την εισβολή του 1974. Τώρα επείγονται για λύση. Λέτε, να ‘‘ευθυγραμμιστούν τα άστρα’’ και να υπάρξει τελική λύση όπως πιστεύει ή θέλει να πιστεύει ο Ελληνοκύπριος διαπραγματευτής, ο κύριος Ανδρέας Μαυρογιάννης; 
 
Εάν θυμηθούμε και την τουρκική εκδοχή για την εισβολή, τότε η ιστορική ειρωνεία είναι διπλή. Κατά την Άγκυρα, οι Τούρκοι δεν εισέβαλαν στην Κύπρο, αλλά εκτέλεσαν μια ‘‘ειρηνευτική επιχείρηση’’. Αυτό το έπραξαν εξ ανάγκης ισχυρίστηκαν, για να αποτρέψουν την επαπειλούμενη ‘‘γενοκτονία’’ των ομοθρήσκων τους που φέρεται να είχε αρχίσει το 1963/64 με θύτες τους “αιμοσταγείς” συμπατριώτες τους, τους Ελληνοκύπριους. 
 
Εάν όντως έτσι είχαν τα πράγματα, τότε οι Τούρκοι έπρεπε πραγματικά να είχαν εισβάλει από τις νότιες ακτές, διότι η μεγάλη πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων διέμενε στις επαρχίες Λεμεσού και Πάφου. Δεν διέμεναν στην επαρχία της Κερύνειας και στις περιοχές Μόρφου και Καρπασίας. Αντίθετα, στις περιοχές αυτές, που σήμερα βρίσκονται υπό την στρατιωτική κατοχή 40 χιλιάδων νατοϊκά εκπαιδευμένων και αμερικανικά εξοπλισμένων τουρκικών στρατευμάτων, διέμεναν πριν το 1974, διακόσιες σχεδόν χιλιάδες αυτόχθονες Ελληνοκύπριοι. Ο αυτόχθων αυτός πληθυσμός ήταν διπλάσιος ολόκληρου του τουρκοκυπριακού πληθυσμού, ο οποίος, πριν την εισβολή ήταν διεσπαρμένος σε ολόκληρη την Κύπρο. 
 
Τον Ιούλιο του 1974, όταν η Χούντα των Αθηνών οργάνωσε το πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνησης, οι Τουρκοκύπριοι δεν διέτρεχαν κανένα κίνδυνο που να δικαιολογούσε και να επέβαλλε την τουρκική επιδρομική επίθεση. Αυτός, δεν είναι αυθαίρετος ισχυρισμός. Επιβεβαιώνεται από τον Ραούφ Ντενκτάς, στις 15 Ιουλίου, ημέρα του πραξικοπήματος. Δυστυχώς για όσους έχουν ελληνοποιήσει την τουρκική προπαγάνδα, οι δηλώσεις Ντενκτάς δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Κατεγράφησαν ζωντανά από τους, υπό την διοίκηση της CIA, αμερικανικούς σταθμούς παρακολούθησης στην Κύπρο (Foreign Broadcast Information Service), στις 15 Ιουλίου. Το πραξικόπημα, δήλωσε ο Τουρκοκύπριος ηγέτης, ήταν εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων και δεν αφορούσε τους Τουρκοκύπριους. Ωστόσο, πέντε μέρες αργότερα, εκδηλώθηκε η μαζική τουρκική επίθεση, άλλως πως ‘‘ειρηνευτική επιχείρηση’’, για την διάσωση δήθεν των Τουρκοκυπρίων. Μια από τις τραγικότερες συνέπειες της Τουρκικής αυτής επίθεσης υπήρξε ο βίαιος θάνατος, του ενός περίπου τοις εκατό, του συνόλου του κυπριακού πληθυσμού. 
 
Η τουρκική επιδρομική και όχι ειρηνευτική επιχείρηση, είχε διττό στόχο. Οργανώθηκε για να στηρίξει ένα έωλο τουρκικό επιχείρημα, αφού η γεωγραφία και η διασπορά του κυπριακού πληθυσμού δεν επέτρεπε στην Άγκυρα να διεκδικήσει αξιόπιστα, τον γεωγραφικό διαμελισμό της Κύπρου. 
 
Η εισβολή και η κατάκτηση εδαφών, υπήρξαν “ικανές και αναγκαίες συνθήκες” του τουρκικού στρατηγήματος, του 1974. Δεν ήταν, ωστόσο, αρκετές. Έπρεπε, ταυτόχρονα, να υπάρξει και εθνοκάθαρση κατά του πλειοψηφούντος αυτόχθονος ελληνοκυπριακού στοιχείου στις κατακτημένες περιοχές, ώστε οι Τουρκοκύπριοι που θα μεταφέροντο εκεί, να αποτελούν πλειοψηφία. Με άλλα λόγια, ο αυτόχθων ελληνοκυπριακός πληθυσμός της περιοχής δεν προσφυγοποιήθηκε λόγω της τραγωδίας του πολέμου, αλλά λόγω του σχεδιασμού της εισβολής. Διότι χωρίς την οργανωμένη εθνοκάθαρση, μετά τον τερματισμό των εχθροπραξιών, οι πρόσφυγες θα επέστρεφαν στις εστίες τους (όπως απαιτήθηκε από τους Δυτικούς να επιστρέψουν, και επέστρεψαν οι πρόσφυγες της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης στους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας) και θα συνέχιζαν να αποτελούν την πλειοψηφία στην περιοχή, με αναλογία δύο προς ένα. Το γεγονός αυτό, θα ακύρωνε τον πολιτικό στόχο της τουρκικής επιδρομής, έστω και αν η περιοχή παρέμενε υπό τουρκικό στρατιωτικό έλεγχο. 
 
Και πάλι, εάν ο τουρκικός στόχος δεν ήταν ο ανομολόγητος, αλλά ο διακυρηγμένος τής διασφάλισης των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι άρχισαν να θυματοποιούνται μαζικά όπως και οι Ελληνοκύπριοι, μετά την εκδήλωση της τουρκικής επίθεσης, οι εισβολείς θα έπρεπε να κινηθούν στον άξονα βορρά-νότου και όχι ανατολής-δύσης όπως έγινε στην δεύτερη εισβολή του Αυγούστου. Ακολουθήθηκε τότε, ο άξονας ανατολής-δύσης με αποτέλεσμα την ντε φάκτο διχοτόμηση της χώρας και την προγραμματισμένη εκδίωξη των αυτόχθονων κατοίκων. 
 
Ο κατ’ εξοχήν στρατηγικός στόχος της Άγκυρας το 1974, που είχε ήδη αρχίσει δέκα χρόνια νωρίτερα, ήταν βέβαια η κατάλυση του κράτους. Αντίθετα με τον πολιτικό στόχο της κατάκτησης και εθνοκάθαρσης, ο στρατηγικός αυτός στόχος της κατάλυσης του κράτους απέτυχε παταγωδώς. Αν και λαβωμένο, το κυπριακό κράτος επιβίωσε, απέτρεψε όλες τις λυσσώδεις προσπάθειες της Άγκυρας που ακολούθησαν, για την απονομιμοποίηση του, ενώ, το 2004 εντάχθηκε με όλη την επικράτεια του στην Ε.Ε. Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. υπήρξε περίτρανη απόδειξη της αποτυχίας του τουρκικού στρατηγικού στόχου. Μάλιστα, η συμμετοχή της Κύπρου στην Ε.Ε. στέφθηκε και με την εξάμηνη κυπριακή προεδρία της Ένωσης το 2012, γεγονός που σηματοδότησε το ναδίρ της τουρκικής πολιτικής έναντι της Λευκωσίας. Εξ’ ου, και το γεγονός ότι η Άγκυρα διέταξε την διακοπή των, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, ενδοκυπριακών συνομιλιών για την επίλυση του κυπριακού. 
 
Συνεχίζει να υφίσταται ωστόσο, το κυπριακό πολιτικό πρόβλημα εδώ και δεκαετίες. Και αυτό πρέπει να επιλυθεί επ’ ωφελεία του κυπριακού λαού, ο οποίος, μέσα σε δύο γενιές δοκιμάστηκε από ένα αντιαποικιακό αγώνα, ένα εμφύλιο πόλεμο, ένα πραξικόπημα και μια στρατιωτική εισβολή. 
 
Για να επιτευχθεί ειρήνη στήν Κύπρο πρέπει να υπάρξει πραγματική και όχι πλασματική ‘‘ευθυγράμμιση των άστρων’’. Για μια τέτοια εξέλιξη πρέπει να συνυπάρξουν δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη αφορά στην αναθεώρηση των περί Κύπρου αποικιακών και ψυχροπολεμικών θέσεων των ΗΠΑ και της Βρετανίας, χωρίς τις οποίες, η τουρκική ‘‘θέση’’ και ‘‘αφήγηση” θα είχε, προ πολλού, καταρρεύσει. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 και για στρατηγικούς κυρίως λόγους, η Ουάσινγκτον και το Λονδίνο παρεχώρησαν δικαίωμα βέτο στην Τουρκία επί της Κύπρου. Η συνθήκη αυτή συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας και εκδηλώθηκε, με ακραίο και κυνικό τρόπο, με το κρατοκτόνο σχέδιο Ανάν του 2004, το οποίο παραχωρούσε τον στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου στην Άγκυρα. 
 
Η δεύτερη προϋπόθεση για την πραγματική ‘‘ευθυγράμμιση των άστρων’’, αφορά στην Τουρκία. Η Άγκυρα πρέπει να εγκαταλείψει το μηδενικού αθροίσματος παιχνίδι της, όπως και τη συναφή με αυτό αντίληψη, ότι η Κύπρος δεν μπορεί να λειτουργεί ως συγκροτημένο κράτος, αυτόνομο και αυτεξούσιο, παρά μόνο ως σατραπεία της. Δεν είναι λύση μια τουρκική ειρήνη στην Κύπρο και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. 
 
Μπορεί οι παραπάνω δυο προϋποθέσεις να φαντάζουν εξωπραγματικές. Τίθεται, όμως, το ερώτημα: Γιατί οι ινδονησιακές δυνάμεις απεχώρησαν από το Ανατολικό Τιμόρ μετά από δεκαετίες κατοχής, γιατί οι Σοβιετικοί απεχώρησαν από το Αφγανιστάν (και πριν από αυτούς, οι Αμερικανοί από το Βιετνάμ και αργότερα από το Ιράκ), γιατί οι Ισραηλινοί απεχώρησαν από τον Λίβανο και γιατί πέντε χρόνια αργότερα, -το 2005-, θα αποχωρήσουν και οι συριακές δυνάμεις κατοχής από την ίδια χώρα και θα πρέπει να εξαιρείται η αποχώρηση του Αττίλα από την Κύπρο; 
 
Και, γιατί στο πλαίσιο μιας πιθανά διαφαινόμενης λύσης, θα πρέπει, όπως απαιτείται, να παραμείνουν τουρκικά ‘‘εγγυητικά’’ στρατεύματα στη Κύπρο; Γιατί όλοι, σήμερα, συμφωνούμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση στην ουκρανική-κριμαϊκή κρίση χωρίς την αποκατάσταση της νομιμότητας, χωρίς τη χρήση βίας και με σεβασμό για την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας; Γιατί αυτοί που πρωτοστατούν στην περίπτωση της Ουκρανίας-Κριμαίας, υποστηρίζουν με πάθος τα περί ‘‘κόκκινων γραμμών’’ της Τουρκίας στην Κύπρο, που συνεπάγονται την εσαεί παρουσία ξένων στρατευμάτων στο νησί; 
 
Το επιχείρημα, σήμερα, που φαίνεται να υιοθετείται ‘‘καθολικά’’ από την λεγόμενη Διεθνή Κοινότητα, όπως και από την κυβέρνηση Αναστασιάδη, είναι ότι το ‘‘αναπάντεχο’’ γεγονός της εντόπισης υδρογονανθράκων στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου θα λειτουργήσει ως ‘‘καταλύτης’’ για μια λύση, όχι μηδενικού αθροίσματος. Αφήνω αναπάντητο το θεμιτό ερώτημα κατά πόσον η Άγκυρα θα μετετρέπετο σε θιασώτη ‘‘ειρήνης’’ στην Κύπρο, όπως παρουσιάζεται σήμερα, εάν οι υδρογονάνθρακες εντοπίζοντο στις βόρειες ακτές της Κύπρου και όχι στις νότιες. 
 
Το υπό εξέλιξη σήμερα σενάριο ειρήνης στη Κύπρο, είναι ότι με τα καινούργια δεδομένα και μαζί με τις επάλληλες κρίσεις στην Μέση Ανατολή και τώρα στην Ουκρανία, επείγει όσο ποτέ, μια λύση του Κυπριακού η οποία με την ‘‘ευθυγράμμιση των άστρων’’ θα επιτρέψει την οικοδόμηση ενός υποσυστήματος ασφαλείας στην Ανατολική Μεσόγειο. Το υποσύστημα, αυτό, θα έχει επίκεντρο την Κύπρο και θα συμπεριλαμβάνει Ισραήλ, Τουρκία και Ελλάδα. Οψόμεθα. Ωστόσο, ένα τέτοιο υποσύστημα ασφαλείας θα πρέπει να οικοδομηθεί με τέτοια ευρηματικότητα ώστε να λειτουργήσει με όρους ισοτιμίας, με όρους αμοιβαιότητας, αλληλοσεβασμού και χωρίς να καταστρατηγεί τον ευρωπαϊκό νομικό και πολιτικό πολιτισμό. 
<a href="http://mignatiou.com/" target="_blank">πηγή</a>