Έφτασε η εποχή της παρακμής των ΗΠΑ; Τα 2 σημάδια της κατάρρευσης της Pax Americana.

<img height="404" src="https://www.bankingnews.gr/media/k2/items/cache/aa64961497484391a2d463229e75cf4a_XL.jpg" width="726" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Tο μέλλον της Pax Americana θα κριθεί στο εσωτερικό, παρά στη μαύρη γη της Ουκρανίας.</span></h3>Με τον όρο Pax Americana οι περισσότεροι αναλυτές αναφέρονταν στο ότι η Αμερική έχει γίνει η κυρίαρχη αυτοκρατορία, όπως ήταν κάποτε η Ρώμη, ή ίσως σε μια πιο συγκρίσιμη βάση, όπως ήταν κάποτε η Βρετανία.<br />Στις χρηματοπιστωτικές αγορές και αλλού, όμως, τίθεται πλέον το ερώτημα εάν έχουμε εισέλθει σε μια εποχή παρακμής για τις ΗΠΑ.<br />Οι συμβατικές σκέψεις για την Pax Americana συνδέουν την παρακμή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας με την άνοδο της Αμερικής.<br />Αυτή όμως η ανάλυση είναι λανθασμένη.<br /><br /><div>Η παρακμή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας ήρθε μετά την άνοδο δύο νέων αυτοκρατοριών, των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης.<br />Από στρατιωτική άποψη, η Σοβιετική Ένωση ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για την ήττα της Γερμανίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και η Σοβιετική Ένωση και η κινεζική βοήθεια στήριξαν τις αμερικανικές δυνάμεις να κάνουν τον πόλεμο της Κορέας από το 1950 έως το 1955 και εν τέλει να ηττώνται στον πόλεμο του Βιετνάμ.<br /><br />Το εμπόριο<br /><br />Το εμπορικό σύστημα με επίκεντρο τις ΗΠΑ περιλάμβανε μόνο τη Βόρεια Αμερική, τη Δυτική Ευρώπη και ορισμένα τμήματα της Ανατολικής Ασίας.<br />Το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου ήταν είτε σοσιαλιστικό είτε ανένταχτο.<br />Είναι κάτι που αναλύει στα βιβλία οτυ ο Eric Hobsbawm, Age of Capital 1848 -1875, Age of Empire 1875 - 1914 και Age of Extremes 1914 - 1991.<br />Ο Hobsbawm έχει μάλλον δίκιο όταν χαρακτηρίζει το 1991 ως την έναρξη της Pax Americana.<br />Δεν σηματοδότησε μόνο την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ήταν επίσης η εποχή που ο πρώτος πόλεμος του Κόλπου έδειξε στον κόσμο ότι η στρατιωτική ισχύς των ΗΠΑ ξεπερνούσε κατά πολύ τις δυνατότητες όλων των άλλων δυνάμεων, αλλά και την ενσωμάτωση του κόσμου σε ένα ενιαίο εμπορικό σύστημα - την παγκοσμιοποίηση.<br />Πρώτα η στρατιωτική κυριαρχία, μετά η οικονομική κυριαρχία.<br />Ή όπως στο Dark Knight Rises όταν ο Bain ρωτά τον Daggett: "Αισθάνεσαι υπεύθυνος;", η πολιτική και ο στρατός είναι πραγματικά υπεύθυνοι ή η οικονομία και οι επιχειρήσεις;<br />Οι πρώτοι είναι πραγματικά επικεφαλής.<br />Αν δούμε τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι οικονομικές κυρώσεις έχουν πολύ μικρότερη σημασία από τα πυρομαχικά που παρέχουν οι ΗΠΑ.<br /><img src="https://assets.zerohedge.com/s3fs-public/styles/inline_image_mobile/public/inline-images/federal%20exp%20pax.jpg?itok=C18GOEdS" /><br />Ο στρατός<br /><br />Το ερώτημα της Pax Americana είναι αν ο αμερικανικός στρατός μπορεί ακόμα να έχει ισχύ;<br />Η ήττα στην Ουκρανία θα σημάνει σχεδόν σίγουρα το τέλος της Pax Americana.<br />Αν η Ρωσία έπαιρνε τον έλεγχο της Ουκρανίας, η ικανότητα των ΗΠΑ να προστατεύσουν το παγκόσμιο εμπορικό σύστημα θα δεχόταν σοβαρή πίεση.<br />Θα μπορούσαν οι χώρες να βασίζονται πραγματικά στις εισαγωγές βασικών πόρων από αλλού;<br />Θα μπορούσαν η Ευρώπη και η Ιαπωνία να συνεχίσουν να έχουν υποστελεχωμένες ένοπλες δυνάμεις;<br />Οι βασικές αρχές της παγκοσμιοποίησης θα κατέρρεαν, και μαζί με αυτές και τα θεμέλια της Pax Americana.<br />Ωστόσο, μια συντριβή της Ρωσίας και η αλλαγή καθεστώτος εκεί θα προσέφερε τη δυνατότητα αύξησης της Pax Americana και μια νέα εποχή στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.</div><div><br /><img src="https://assets.zerohedge.com/s3fs-public/styles/inline_image_mobile/public/inline-images/life%20exp.%201.jpg?itok=6Di2hq_f" /><br /><br /></div><div>Εντός των ΗΠΑ<br /><br />Επίσης, το μέλλον της Pax Americana θα κριθεί στο εσωτερικό, παρά στη μαύρη γη της Ουκρανίας.<br />Για να αντιμετωπίσουν τις ανερχόμενες δυνάμεις, οι στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ θα πρέπει να αυξηθούν.<br />Η επιστροφή στα επίπεδα της δεκαετίας του 1980 συνεπάγεται τριπλασιασμό του σημερινού στρατιωτικού προϋπολογισμού.<br />Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα.<br />Στο εσωτερικό, οι ψηφοφόροι θα ανεχθούν την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών καθώς οι δικές τους εσωτερικές συνθήκες επιδεινώνονται;<br />Το μεγαλύτερο κονδύλι δαπανών για την κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι η κοινωνική ασφάλιση, αλλά είναι σαφές ότι οι δαπάνες αυτές δεν ωφελούν την πλειοψηφία των Αμερικανών.<br />Ενώ στις περισσότερες χώρες παρατηρήθηκε στασιμότητα στο προσδόκιμο ζωής κατά τη διάρκεια του Covid, οι ΗΠΑ είδαν τρία χρόνια πτώσης, εξαλείφοντας κέρδη τουλάχιστον δύο δεκαετιών.<br />Παρόμοια μείωση είναι ορατή και στο σχετικά καπιταλιστικό Ηνωμένο Βασίλειο.<br />Ωστόσο, σε σύγκριση με τη σχετικά πιο "σοσιαλιστική" Ιαπωνία, η ισοπέδωση του προσδόκιμου ζωής στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ είναι εντυπωσιακή.</div><div><br /><img src="https://assets.zerohedge.com/s3fs-public/styles/inline_image_mobile/public/inline-images/life%20exp%202.jpg?itok=EUeQ2SaN" /><br /><br /></div><div>Οι ενέργειες του Λευκού Οίκου<br /><br />Είναι πιθανό ότι οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στις ΗΠΑ κατανοούν αυτά τα ζητήματα, γι' αυτό και έχουν αυξηθεί οι έλεγχοι των εξαγωγών τεχνολογίας προς την Κίνα.<br />Πόσο αποτελεσματικό είναι αυτό;<br />Είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς.<br />Οι έλεγχοι των εξαγωγών είναι πολύ απίθανο να σταματήσουν την Κίνα από το να καλύψει την απόσταση από την ήδη υπάρχουσα τεχνολογία.<br />Για παράδειγμα, από τότε που οι ΗΠΑ εφηύραν τα πυρηνικά όπλα, εργάστηκαν πολύ σκληρά για να διατηρήσουν την τεχνολογία ως μονοπώλιο και να περιορίσουν την πρόσβαση άλλων χωρών σε αυτήν.<br />Η Σοβιετική Ένωση δοκίμασε με επιτυχία την πρώτη της ατομική βόμβα το 1949, η Κίνα ακολούθησε το 1964 και η Γαλλία το 1968.<br />Η Βόρεια Κορέα το 2006 δοκίμασε το πρώτο της ατομικό όπλο, παρά τις αυστηρές κυρώσεις και την πολύ χαμηλή τεχνολογική ανάπτυξη αλλού.</div><div><br />Μπορούν όμως οι ΗΠΑ να εμποδίσουν την Κίνα να αναπτύξει ένα τεχνολογικό προβάδισμα;<br />Ενδεχομένως, αλλά τελικά, η Pax Romana ή η Βρετανική Αυτοκρατορία δεν οδηγήθηκαν σε παρακμή λόγω της απώλειας του τεχνολογικού τους αποτυπώματος, αλλά περισσότερο λόγω της παρακμής της πολιτικής δομής της Αυτοκρατορίας.<br />Αυτό ήταν ότι η τοπική πολιτική οδήγησε στην παρακμή της αυτοκρατορίας, και κοιτάζοντας τις ΗΠΑ, με την υψηλή εισοδηματική ανισότητα, την πτώση του προσδόκιμου ζωής και ένα Ρεπουμπλικανικό κόμμα που είναι διχασμένο μεταξύ του ελεύθερου εμπορίου και της πολιτικής του Trump, η παρακμή της Pax Americana φαίνεται πιθανή.<br />Το βασικό συμπέρασμα από όλα αυτά, είναι ότι οι εταιρείες και οι χρηματοπιστωτικές αγορές αισθάνονται ότι έχουν το πάνω χέρι.<br />Η χρηματοπιστωτική αγορά υπέθεσε ότι η Ρωσία δεν θα εισέβαλε στην Ουκρανία και έκανε λάθος.<br />Η πολιτική είναι ο Bane, ενώ η χρηματοπιστωτική αγορά είναι ο Daggett.<br /><img src="https://assets.zerohedge.com/s3fs-public/styles/inline_image_mobile/public/inline-images/gold%20vs%20tsy%20index.jpg?itok=Rf3Z83uK" /><br /><br /></div><div><a href="http://www.bankingnews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Έφτασε η εποχή της παρακμής των ΗΠΑ; Τα 2 σημάδια της κατάρρευσης της Pax Americana.

Tο μέλλον της Pax Americana θα κριθεί στο εσωτερικό, παρά στη μαύρη γη της Ουκρανίας. Με τον όρο Pax Americana οι περισσότεροι αναλυτές αναφ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η επόμενη φάση του πολέμου στην Ουκρανία, που κανείς δεν έχει προβλέψει... Κυβερνοεπιθέσεις

<img height="336" src="https://www.bankingnews.gr/media/k2/items/cache/35201e43dba88ee88fd52e7e18c8dea2_XL.jpg" width="728" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Έχει δημιουργηθεί μια τεράστια, μη αμυνόμενη επιφάνεια απειλών.</span></h3>Μπορεί να ήρθε το 2023... αλλά οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει ο κόσμος παραμένουν.<br />Οι μεγάλες ανησυχίες για την παγκόσμια ασφάλεια είναι αρκετά προφανείς.<br />Σύμφωνα με ανάλυση του Bloomberg, θα πρέπει να ανησυχούμε για μια κλιμάκωση του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας την Άνοιξη, με την πιθανότητα ο Ρώσος ηγέτης Vladimir Putin να χρησιμοποιήσει ένα τακτικό πυρηνικό όπλο να είναι αυξημένη.<br />Αν και εξαιρετικά απίθανο, μια πυρηνική σύρραξη θα μπορούσε να διαστρεβλώσει περαιτέρω τα στρατιωτικά, οικονομικά και διπλωματικά θεμέλια του κόσμου. <br /><br />Ένας δεύτερος σαφής κίνδυνος είναι μια κινεζική επίθεση στην Ταϊβάν, η οποία θα ήταν ακόμη πιο σεισμική - από τον τεράστιο αντίκτυπο στην κατασκευή μικροτσίπ υψηλής τεχνολογίας έως την αναδιάταξη των παγκόσμιων εμπορικών προτύπων, καθώς επιβάλλονται κυρώσεις κατά του Πεκίνου. <br />Τρίτον, υπάρχει η έντονη λαϊκή αναταραχή στο Ιράν.<br />Τα πιθανά αποτελέσματα εκεί κυμαίνονται από την ανατροπή της θεοκρατίας μέχρι μια βίαιη καταστολή από τους μουλάδες και ένα ξέσπασμα εναντίον των περιφερειακών εχθρών Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας.<br /><br />Σενάρια πολέμου<br /><br />Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι αναλυτές των ΗΠΑ έχουν ήδη ξοδέψει πολύ χρόνο για να προβλέψουν και να σχεδιάσουν αυτά τα δραματικά σενάρια χαμηλής πιθανότητας.<br />Ειδικά στο μέτωπο μιας πυρηνικής κλιμάκωσης, η Ρωσία έχει χαμηλές πιθανότητες να παίξει το πυρηνικό χαρτί.<br />Ποτέ δεν θα είχε καλή κατάληξη για καμία από τις δύο πλευρές.<br />Ωστόσο, ο κόσμος των αξιωματούχων έχει επανειλημμένως αποτύχει να προβλέψει τα ακραία σενάρια;<br />Στην κορυφή της λίστας βρίσκεται η αυξανόμενη πιθανότητα μιας παγκόσμιας σειράς κυβερνοεπιθέσεων.<br />Κάθε χρόνο, ο αριθμός των συσκευών που συνδέονται στο διαδίκτυο αυξάνεται ραγδαία.<br />Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, ο αριθμός τους ξεπερνά τα 50 δισεκατομμύρια συσκευές, από περίπου 7 εκατομμύρια πριν από μια δεκαετία.<br />Τα οφέλη είναι πραγματικά και προφανή.<br />Αλλά το ίδιο ισχύει και για το γεγονός ότι κάθε μία από αυτές τις συσκευές αποτελεί ένα μοναδικό σημείο επίθεσης για τους χάκερ.<br />Με άλλα λόγια, έχει δημιουργηθεί μια τεράστια, μη αμυνόμενη επιφάνεια απειλών.<br /><br />Σε γραμμή άμυνας οι κυβερνήσεις<br /><br />Τα κράτη βελτιώνουν τις διαδικτυακές τους ικανότητες, τόσο για άμυνα όσο και για επίθεση.<br />Ενώ οι ΗΠΑ δεν διαθέτουν (ακόμη) μια καθορισμένη Δύναμη Κυβερνοχώρου όπως ο Στρατός, το Ναυτικό, οι Πεζοναύτες, η Πολεμική Αεροπορία και οι Διαστημικοί Φρουροί, πολλά έθνη ήδη διαθέτουν- και άλλα εξετάζουν το ενδεχόμενο δημιουργίας μιας τέτοιας εξειδικευμένης δύναμης.<br />Ο Putin δεν έχει μόνο "εσωτερικούς" κυβερνητικούς και στρατιωτικούς χάκερ, αλλά έχει επίσης δείξει μια τάση να επιστρατεύει τους Ρώσους εγκληματίες του ιδιωτικού τομέα, δίνοντάς τους ουσιαστικά το ισοδύναμο μιας "εγγυητικής επιστολής του 17ου αιώνα" για να ενεργούν ως πειρατές εναντίον των εχθρών της Ρωσίας.<div><br />Δεδομένης της υποστήριξης που παρέχει η Δύση στην Ουκρανία, ο Putin μπορεί να ετοιμάζει σοβαρές κυβερνοεπιθέσεις το 2023.<br />Πρόκειται για μια προσέγγιση χαμηλού εργατικού δυναμικού και κόστους - ακριβώς αυτό που χρειάζεται καθώς καίει άνδρες και εξοπλισμό στην εισβολή του.<br />Πιθανότατα θα κυνηγήσει τομείς ήδη ευάλωτους: αλυσίδες εφοδιασμού καταναλωτών για τρόφιμα, βενζίνη, ιατρικές προμήθειες και άλλους κρίσιμους αλλά ελάχιστα αμυνόμενους στόχους.<br />Οι Ρώσοι έχουν δείξει προθυμία να το κάνουν αυτό, όπως οι επιθέσεις που εξαπέλυσαν εναντίον της JBS που συσκευάζει κρέατα και του δικτύου φυσικού αερίου Colonial Pipeline το 2021.<br /><br />Η απειλή της Κίνας<br /><br />Η Κίνα διαθέτει επίσης πολύ ικανούς κυβερνοπολεμιστές, αν και τείνουν να είναι λιγότερο πρόθυμοι να χρησιμοποιούν επιθέσεις ωμής βίας υπέρ της βαθιάς κατασκοπείας, που συχνά στρέφεται κατά της εθνικής ασφάλειας και των κέντρων έρευνας και ανάπτυξης. <br />Το Ιράν και η Βόρεια Κορέα διαθέτουν επίσης πολύ ικανές ικανότητες στον κυβερνοχώρο.<br />Ο κόσμος οφείλει να σκεφτεί πολύ περισσότερο αυτούς τους κινδύνους και πώς να θα τους αντιμετωπίσει το επόμενο έτος, αναφέρει το Bloomberg.<br />Ένα γεγονός στον κυβερνοχώρο επιπέδου 11ης Σεπτεμβρίου θα μπορούσε να κατευθυνθεί κατά του ευάλωτου δικτύου μεταφορών της Αμερικής, των κλονισμένων ηλεκτρικών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος.</div><div><br />Ο δεύτερος δυνητικός παγκόσμιος κίνδυνος που βρίσκεται κάτω από το ραντάρ είναι η επανεμφάνιση κάποιας νέας παραλλαγής του Covid ή ενός εντελώς νέου παθογόνου.<br />Κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, έχουμε δει ξανά και ξανά τον κύκλο της θανατηφόρας πανδημίας, που ακολουθείται από την προσαρμογή του ανθρώπινου είδους.<br />Αλλά τελικά εμφανίζεται ένας άλλος θανατηφόρος ιός.<br />Δεδομένου του πόσο συμπιεσμένοι είναι οι ανθρώπινοι πληθυσμοί μας σε τεράστια αστικά κέντρα, μαζί με την πανταχού παρούσα παγκόσμια ταξιδιωτική κίνηση, υπάρχει κάθε λόγος να πιστεύουμε ότι αυτό θα συμβεί μάλλον νωρίτερα παρά αργότερα.<br /><br /><a href="http://www.bankingnews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η επόμενη φάση του πολέμου στην Ουκρανία, που κανείς δεν έχει προβλέψει... Κυβερνοεπιθέσεις

Έχει δημιουργηθεί μια τεράστια, μη αμυνόμενη επιφάνεια απειλών. Μπορεί να ήρθε το 2023... αλλά οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει ο κόσμος παραμέ...

Διαβάστε την συνέχεια

Εκλογές 2023: «Αδιάφοροι» οι έξω για την Ελλάδα . Όλα τα (ανήσυχα) βλέμματα στην Τουρκία.

<a href="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2023/01/XkA-scaled.jpeg"><img height="441" src="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2023/01/XkA-scaled.jpeg" width="697" /></a><br /><br /><b>Γιώργος Σκαφιδάς</b><br />Τα ερωτήματα αναφορικά με όσα θα πρέπει να περιμένουμε τη χρονιά που ξεκινά… πολλά, κρίσιμα και κάθε άλλο παρά θεωρητικά: Θα κερδίσει, άραγε, ο Ερντογάν τις εκλογές στην Τουρκία; Και αν ναι, πώς και με πόσο μεγάλη (ή μικρή) διαφορά; Θα επιδεινωθεί κι άλλο το κλίμα στα ελληνοτουρκικά; Θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία; Θα δώσει η Άγκυρα το τελικό ΟΚ για την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ; Θα γίνει η Ταϊβάν η επόμενη Ουκρανία; Θα καταφέρουν οι Λίβυοι να πάνε σε κοινά αποδεκτές εκλογές; Θα καταφέρουν τα Βαλκάνια να αποφύγουν νέες αναφλέξεις;<br /><br />Στα καθ’ ημάς όλα αναμένεται να περιστραφούν γύρω από τις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις που αναμένονται φέτος σε Ελλάδα (βουλευτικές), Κύπρο (προεδρικές) και Τουρκία (προεδρικές και βουλευτικές).<br /><br />Όσα θεωρούμε ωστόσο εμείς στην Ελλάδα κορυφαίας σημασίας δεν αντιμετωπίζονται απαραιτήτως ως κορυφαίας σημασίας και από τη διεθνή κοινότητα.<br /><br />Ελλάδα και Κύπρος απουσιάζουν από τις διεθνείς αναλύσεις για τις σημαντικότερες εκλογικές αναμετρήσεις του 2023.<br /><br />Το περιοδικό TIME ξεχωρίζει ως «περισσότερο σημαντικές» τις εκλογές που αναμένονται φέτος σε Νιγηρία (προεδρικές στις 25 Φεβρουαρίου), Πακιστάν (βουλευτικές κάποια στιγμή πριν από τις 12 Οκτωβρίου, με τον Ίμραν Χαν να κοντράρει τον Σ. Σαρίφ για την πρωθυπουργία), Τουρκία (προεδρικές και βουλευτικές ως τις 18 Ιουνίου), Αργεντινή (προεδρικές στις 29 Οκτωβρίου) και Μπανγκλαντές. Για τους συντάκτες του περιοδικού, αυτές θα είναι οι εκλογικές αναμετρήσεις που «πρόκειται να διαμορφώσουν την παγκόσμια πολιτική το 2023».<br /><br />Κινούμενοι στο ίδιο μήκος κύματος, οι συντάκτες του Gzero στρέφουν και εκείνοι το βλέμμα προς τη Νιγηρία (την πληθυσμιακά και οικονομικά μεγαλύτερη χώρα της Αφρικής), την Τουρκία, την Αργεντινή και το (ισλαμικό, εξοπλισμένο με πυρηνικά και στρατιωτικά ισχυρό πλην όμως υπερχρεωμένο) Πακιστάν.<br /><br />Ενώ και για τον ιστοχώρο Conversation, οι επερχόμενες εκλογές που αξίζουν πιο πολύ την προσοχή μας είναι εκείνες της Νιγηρίας, της Τουρκίας, της Αργεντινής, του Πακιστάν και της Ζιμπάμπουε.<br /><br />Μεγαλύτερη σε έκταση είναι η λίστα με τις «πιο σημαντικές» επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις του περιοδικού Foreign Policy. Ακόμη και από αυτήν την εκτενέστερη λίστα ωστόσο, η Ελλάδα και η Κύπρος απουσιάζουν. Οι κάλπες που θα κρίνουν τις εξελίξεις διεθνώς το 2023 είναι, σύμφωνα με το Foreign Policy, εκείνες που πρόκειται να διεξαχθούν τους επόμενους μήνες σε: Αργεντινή, Μπανγκλαντές, Εσθονία (βουλευτικές στις 5 Μαρτίου, που θα κρίνουν το μέλλον της Κάγια Κάλλας στην πρωθυπουργία), Φινλανδία (βουλευτικές στις 2 Απριλίου, που θα κρίνουν το μέλλον της Σάνα Μάριν στην πρωθυπουργία), Νέα Ζηλανδία, Πακιστάν, Πολωνία (βουλευτικές ως τις 11 Νοεμβρίου), Τουρκία, Ισπανία (βουλευτικές ως τις 10 Δεκεμβρίου, που θα κρίνουν το μέλλον του Πέδρο Σάντσεθ στην πρωθυπουργία), Σιγκαπούρη, Ταϊλάνδη, Νιγηρία, Γουατεμάλα και Κονγκό.<br /><br />Η απουσία της Ελλάδας από αυτές τις «elections to watch in 2023» λίστες θα μπορούσε να εξηγηθεί με όρους ποσοτικούς αλλά και ποιοτικούς. Θα μπορούσε να ιδωθεί ως μια στάση σχετικής «αδιαφορίας», ή τουλάχιστον «μη-ανησυχίας», απέναντι σε μια μικρή σε έκταση χώρα με πληθυσμό ολίγων εκατομμυρίων ψηφοφόρων το εκλογικό αποτέλεσμα της οποίας, όποιο και αν είναι αυτό, δεν πρόκειται να επιφέρει σημαντικές αλλαγές πολιτικής ή ρήξεις στη διεθνή σκηνή. Υπό το ίδιο πρίσμα, η «αδιαφορία» των «έξω» θα μπορούσε να ερμηνευτεί θετικά για την Ελλάδα, που δεν βρίσκεται πια στο επίκεντρο διεθνών κρίσεων ως ο πιο αδύναμος ή αποσταθεροποιητικός κρίκος, αλλά και αρνητικά, ως στάση αδιαφορίας δηλαδή απέναντι σε μια χώρα που δεν διαδραματίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις…<br /><br />Από την άλλη πλευρά, η «επιβλητική» παρουσία της Τουρκίας του Ερντογάν σε όλες αυτές τις «elections to watch» λίστες έρχεται να ρίξει βαριά τη σκιά της πάνω από την ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, εγκυμονώνοντας έτσι δυνητικούς κινδύνους για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα που έχουν μεν όφελος – τουλάχιστον θεωρητικό – από τη διεθνοποίηση των ελληνοτουρκικών αλλά δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να καταλήξουν να αποτελούν μόνο «υποσημείωση» ή απλώς άλλο ένα «κεφάλαιο» των όποιων τουρκικών εξελίξεων…<div><br /></div><div><a href="https://www.amynanet.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Εκλογές 2023: «Αδιάφοροι» οι έξω για την Ελλάδα . Όλα τα (ανήσυχα) βλέμματα στην Τουρκία.

Γιώργος Σκαφιδάς Τα ερωτήματα αναφορικά με όσα θα πρέπει να περιμένουμε τη χρονιά που ξεκινά… πολλά, κρίσιμα και κάθε άλλο παρά θεωρητικά: Θ...

Διαβάστε την συνέχεια

Πρόωρες και στην Τουρκία. Σε κατάρρευση ο Ερντογάν. Προεδρικές εκλογές στην Κύπρο. Τι πιστεύουν οι Τούρκοι για την Συνθήκη της Λωζάνης.

<img height="427" src="https://newpost.gr/wp-content/uploads/2022/11/ga0mma1665146674680.jpg" width="718" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Ένας ηττημένος Ερντογάν είναι ακόμη πιο επικίνδυνος.</span></h3><b>Χριστίνα Κοραή</b><br />Τρεις εκλογικές αναμετρήσεις που αφορούν την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τουρκία έρχονται μέσα στους επόμενους μήνες. Την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου θα διεξαχθούν οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο. Ο Νίκος Αναστασιάδης ολοκληρώνει και την δεύτερη θητεία του και αποχωρεί. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Νίκος Χριστοδουλίδης φαίνεται να έχει ένα προβάδισμα περίπου 10 μονάδων από τους αντιπάλους του, γεγονός που τον αναδεικνύει σε φαβορί. Εφόσον χρειαστούν δεύτερες εκλογές μεταξύ των δύο επικρατέστερων υποψηφίων του πρώτου γύρου, θα διεξαχθούν στις 12 Φεβρουαρίου.<br /><br />Το Καλοκαίρι<br /><br />Ο εκπρόσωπος του κόμματος του Ερντογάν Ομέρ Τσελίκ επιβεβαίωσε και δημοσίως ότι η Τουρκία θα πάει σε πρόωρες εκλογές. «Θέλουμε να γίνουν οι εκλογές στις 18 Ιουνίου» δήλωσε.«Όμως επειδή αυτή η ημερομηνία συμπίπτει με την περίοδο των θερινών διακοπών, όταν ο κόσμος ταξιδεύει, σκεφτόμαστε να μεταφέρουμε λίγο νωρίτερα την ημερομηνία» τόνισε.<br /><br />Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει μία ασάφεια στο τουρκικό Σύνταγμα ως προς το αν ένας πρόεδρος που έχει κλείσει δύο θητείες όπως ο Ερντογάν έχει δικαίωμα να ξαναθέσει υποψηφιότητα ενώ εάν γίνουν πρόωρες αυτό δεν αμφισβητείται. Ο Ερντογάν ήδη κινείται σε σε προεκλογικούς ρυθμούς. Μεταξύ άλλων ανακοίνωσε την αύξηση κατά 50% στο βασικό μισθό και συντάξεις σε 2,5 εκατομμύρια πολίτες χωρίς όριο ηλικίας.<br />Hμερομηνίες<br /><br />Οι ημερομηνίες που παίζουν στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης είναι η 30ή Απριλίου και η 14η Μαίου. Σύμφωνα με το τουρκικό Σύνταγμα η προεκλογική περίοδος κρατάει οκτώ εβδομάδες και αυτό σημαίνει ότι ο Ερντογάν μπορεί να προκηρύξει εκλογές προς τα τέλη Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου. Ο χρόνος πιθανόν να συμπέσει με την προκήρυξη των ελληνικών εκλογών εάν γίνουν στις 2 ή στις 9 Απριλίου, με βάση τα όσα είπε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα ότι “μετά τον Απρίλιο όλα είναι ανοιχτά“, “μία εβδομάδα πριν, μία εβδομάδα μετά τι σημασία έχει”.<br /><br />Ανησυχία<br /><br />Η παράμετρος των τουρκικών εκλογών προβληματίζει την κυβέρνηση. Ο Ερντογάν σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις έρχεται δεύτερος μετά από όλους τους υποψηφίους αντιπάλους του. Θα θέλει πάση θυσία να γαντζωθεί στην εξουσία καθώς μία ήττα θα τον οδηγούσε σε πολλά προβλήματα που δεν συνδέονται μόνο με την πολιτική του επιβίωση αλλά και λόγω της μεγάλης περιουσίας στην οποίαν απέκτησε η οικογένειά του.<br /><br />Ένας ηττημένος Ερντογάν είναι ακόμη πιο επικίνδυνος. Το κρίσιμο ερώτημα αφορά στο αν οι τουρκικές εκλογές συμπέσουν με την υπηρεσιακή κυβέρνηση η οποία και θα αναλάβει τα ηνία της χώρας, για το διάστημα των πέντε – έξι εβδομάδων που μεσολαβεί από τις κάλπες της απλής αναλογικής που όλα δείχνουν ότι δεν θα δώσουν κυβέρνηση μέχρι τις επόμενες που θα διεξαχθούν με το εκλογικό σύστημα που ψήφισε η ΝΔ.<br /><br />Σε ετοιμότητα<br /><br />Κορυφαία κυβερνητική πηγή με την οποία συνομίλησε το NEWPOST επισήμανε ότι οι ένοπλες δυνάμεις θα είναι σε ετοιμότητα μήπως ο Ερντογάν επιχειρήσει να «ανεβάσει» τα ποσοστά του επιδιώκοντας στρατιωτική <a href="https://newpost.gr/eidiseis/o-akar-mprostaris-stis-apeiles-dinei-to-stigma-tis-agkyras-gia-to-2023-to-ftino-sooy-me-to-achristo-anadolu-kai-o-pragmatikos-kindynos-sto-vytho-toy-aigaioy__trashed-2/">σύγκρουση</a> με την Ελλάδα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του περιόδου αλλά έχει σημάνει alert και την ώρα της κάλπης, αν τα αποτελέσματα δείξουν ήττα. Η εκτίμηση που υπάρχει είναι ότι δεν θα δεχθεί ένα τέτοιο αποτέλεσμα και κανείς δεν ξέρει πως θα αντιδράσει, όπως τόνισε η πηγή.<br /><br />Θεωρείται αυτονόητο ότι σε περίπτωση θερμού επεισοδίου οι πολιτικές δυνάμεις θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.<div><br />«…Το τομάρι του!»<br /><br />Με τον τίτλο ο Ερντογάν «σχεδιάζει πόλεμο για να σώσει το τομάρι του» το Politico αναφέρεται στην «αδίστακτη προσπάθεια του να προσκολληθεί στην εξουσία».<br /><br />«Απειλεί να χτυπήσει τη συμμαχική δύναμη του ΝΑΤΟ, την Ελλάδα, εν μέσω διαφωνιών για γεωτρήσεις φυσικού αερίου, το Κυπριακό και την υποτιθέμενη «στρατιωτικοποίηση» των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο» τονίζει. Αναφέρεται και στην Συρία. «Αφού συνέτριψε την τουρκική οικονομία και φτωχοποίησε τη μεσαία τάξη, που πλούτισε επί των ημερών του, ο Ερντογάν σέρνει τώρα τη χώρα του σε έναν μη αναγκαίο πόλεμο και χειραγωγεί τα δικαστήρια κατά των αντιπάλων του», γράφει το Politico κάνοντας αναφορά και στον Ιμάμογλου.<br /><br />Αφήνει αιχμές και για την Δύση. «Θα ανακουφιστεί αναμφίβολα αν χάσει τις εκλογές ο Ερντογάν, αλλά οι κυβερνήσεις της «διατηρούν ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τον ισχυρό άνδρα στον Βόσπορο και προσφέρουν απογοητευτικά ελάχιστη δημόσια στήριξη στην αντιπολίτευση, μολονότι προσεύχονται σιωπηλά για μια πιο μετριοπαθή, φιλοδυτική Τουρκία τον Ιούνιο» τονίζει.<div><br />Η… μηλιά<br /><br />Σε νέο παραλήρημα αναθεωρητισμού επιδόθηκε ο Τούρκος πρόεδρος με αφορμή τα 100 χρόνια από την ανακήρυξη του τουρκικού κράτους.<br /><br />Σε άρθρο του στην Yeni Safak με τίτλο «Ο αιώνας του λαού» στέλνει το μήνυμα ότι «το 2023, η Δημοκρατία της Τουρκίας, η οποία έχει μια βαθιά ριζωμένη ιστορία με 2000 χρόνια παράδοσης κράτους, 1400 χρόνια πολιτισμού και 1000 χρόνια ύπαρξης στην Ανατολία, θα φτάσει τα 100 χρόνια ζωής της και θα αποτελέσει το σημείο καμπής μιας νέας εποχής».<br /><br />«Ακυρώσαμε τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις απόπειρες πραξικοπήματος κατά της χώρας μας» τόνισε. «Καταστρέψαμε τα δεσμά της κηδεμονίας και τις παγίδες της εξάρτησης. Αγωνιστήκαμε με όλες μας τις δυνάμεις για να αντισταθμίσουμε τις απώλειες αιώνων. Ο αιώνας της Τουρκίας είναι η νέα Κόκκινη Μηλιά του έθνους μας» τόνισε.</div><div><br />Η Συνθήκη της Λωζάνης<br /><br />Σύμφωνα με ισχυρισμούς, μυστική ρήτρα της Συνθήκης της Λωζάνης απαγορεύει στην Τουρκία να εξορύσσει πολύτιμα μέταλλα όπως βόριο, πετρέλαιο και χρυσό στο έδαφός της μετά το 2023, όπως αναφέρει το Sigmalive. Εκατοντάδες χιλιάδες Τούρκοι αντέδρασαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προτρέποντας όσους ισχυρίζονται ότι η Τουρκία θα έχει πλέον πρόσβαση στις υπόγειες πηγές της να «πάρουν ένα φτυάρι και να αρχίσουν να σκάβουν».<br /><br />Ο ειδησεογραφικός ιστότοπος Odatv επισήμανε ότι σύμφωνα με την εταιρεία Konda poling, το 48% της Τουρκίας πιστεύει ότι η Συνθήκη της Λωζάνης θα λήξει το 2023. Ακόμη και το 43% των φοιτητών πανεπιστημίου πιστεύουν αυτό το ψέμα, τόνισε το Odatv.</div><div><br /></div><div><a href="https://newpost.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

Πρόωρες και στην Τουρκία. Σε κατάρρευση ο Ερντογάν. Προεδρικές εκλογές στην Κύπρο. Τι πιστεύουν οι Τούρκοι για την Συνθήκη της Λωζάνης.

Ένας ηττημένος Ερντογάν είναι ακόμη πιο επικίνδυνος. Χριστίνα Κοραή Τρεις εκλογικές αναμετρήσεις που αφορούν την Ελλάδα, την Κύπρο και την Τ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η εξωτερική πολιτική μηδενικού αθροίσματος της Τουρκίας. μέρος Β

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.tovima.gr/wp-content/uploads/2022/03/21/20075718_2014-11-22T175722Z_627450079_GM1EABN055301_RTRMADP_3_MIDEAST-CRISIS-TURKEY-USA.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="553" data-original-width="800" height="442" src="https://www.tovima.gr/wp-content/uploads/2022/03/21/20075718_2014-11-22T175722Z_627450079_GM1EABN055301_RTRMADP_3_MIDEAST-CRISIS-TURKEY-USA.jpg" width="640" /></a></div><br /><div>Το πρώτο μέρος <a href="https://elladasimera.blogspot.com/2023/01/blog-post_11.html"><b>ΕΔΩ</b></a></div>Γενικότερα, οι Τούρκοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής, πιστεύουν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.<a href="https://www.dailysabah.com/opinion/columns/whither-the-international-system-ideological-rivalries"></a> Αυτό σημαίνει ότι τα κράτη πρέπει να είναι ευκίνητα και να προσαρμοστούν στη νέα πολυπολική εποχή. Για την Τουρκία και τη Ρωσία, αυτό σημαίνει ότι και οι δύο πλευρές είναι πρόθυμες να συνεργαστούν με τρόπους που μειώνουν την επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης. Αυτό ήταν εμφανές κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων κατάπαυσης του πυρός μετά τον πόλεμο στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, τη σύγκρουση στη Συρία και καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου στην Ουκρανία. <br /><br />Τέλος, ο Ερντογάν βλέπει την Τουρκία ως ανερχόμενη δύναμη – και πιστεύει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη βρίσκονται σε παρακμή. Έτσι, ως ορθολογικός παράγοντας, είναι καθήκον του ως ηγέτης να ασχοληθεί με τον κόσμο ανεξάρτητα από τη Δύση. Ο Ερντογάν πιστεύει ότι η Δύση θα ωφεληθεί από την υποταγή της περιφερειακής της πολιτικής στην Τουρκία και ότι η Τουρκία μπορεί να λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής ισχύος για τα δυτικά συμφέροντα, αν το επιτρέψουν μόνο η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες. Αυτή η προσέγγιση έρχεται σε αντίθεση με το πόσοι στην Ουάσιγκτον βλέπουν την ιστορική συμμαχία με την Τουρκία, η οποία χτίστηκε γύρω από την κοινή βάση πρόσβασης για τις αμερικανικές δυνάμεις σε περίπτωση σύγκρουσης του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία. Ο Ερντογάν και οι γύρω του δεν βλέπουν τη σύγκρουση με τη Ρωσία ως τόσο πιθανή και διάκεινται ευνοϊκά προς τα ρωσικά σημεία συζήτησης για τον ρόλο της Δύσης στην πρόκληση της εισβολής στην Ουκρανία. Έτσι, ο Ερντογάν επιδιώκει να χαράξει έναν ανεξάρτητο δρόμο για την Τουρκία εντός της δυτικής συμμαχίας.<br /><br />Συμπέρασμα<br /><br />Αυτές οι δυναμικές υποδηλώνουν ότι το μέλλον της Τουρκίας στη Συρία θα τυλιχθεί στις δικές της συναλλαγές με τη Ρωσία και όχι θα καθοδηγείται από σεβασμό στις ανησυχίες για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δύση. Η Μόσχα και η Άγκυρα, επομένως, έχουν αναδειχθεί σε συμβιωτικούς παράγοντες στην περιοχή, που συνδέονται μεταξύ τους με σαφώς καθορισμένα συμφέροντα. Οι δύο χώρες δεν είναι σύμμαχοι. Οι αλληλεπιδράσεις τους δεν είναι πάντα αρμονικές. Ωστόσο, ευθυγραμμίζονται με την ευρύτερη κατανόησή τους για την παγκόσμια πολιτική. Και αυτή η ευθυγράμμιση είναι — σχεδόν σε κάθε περιφερειακή περίπτωση — αντίθετη με εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης. <br /><br />Εάν η Ουάσιγκτον ελπίζει να διαχειριστεί τη σχέση της με την Τουρκία, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να ξεκινήσουν αναγνωρίζοντας αυτήν την πραγματικότητα. Η Τουρκία έχει αλλάξει. Οι αλληλεπιδράσεις της Τουρκίας με την Ουάσιγκτον θα αντικατοπτρίζουν ορισμένα παρατεταμένα κοινά συμφέροντα σε τομείς όπως οι πωλήσεις όπλων, αλλά αυτά θα επισκιάζονται όλο και περισσότερο από αποκλίσεις σε θέματα όπως η Συρία και περιφερειακά ζητήματα όπως η τουρκο-ελληνο-σύγκρουση στο Αιγαίο. <br /><br />Αυτή η δυναμική σημαίνει ότι η σχέση ΗΠΑ-Τουρκίας είναι πλέον απροκάλυπτα συναλλακτική. Οι δύο πλευρές — τουλάχιστον προς το παρόν — δεν μοιράζονται μια κοινή κοσμοθεωρία ούτε έχουν πολλά αλληλεπικαλυπτόμενα περιφερειακά συμφέροντα. Επομένως, λίγα να χάσουμε χρησιμοποιώντας τον εξαναγκασμό για να προσπαθήσουμε να διαμορφώσουμε την τουρκική πολιτική σε περιοχές όπως η Συρία, η Ουκρανία και η Μεσόγειος. <br /><br />Υπάρχουν περιθώρια για θετικά κίνητρα και περιορισμένη συνεργασία, αλλά και περιθώρια για σκληροπυρηνικές διαπραγματεύσεις. Η Άγκυρα, για παράδειγμα, προχώρησε στην αγορά ενός ρωσικού πυραυλικού συστήματος S-400. Αυτό οδήγησε στην απομάκρυνση της Τουρκίας από το πρόγραμμα F-35 και τώρα έχει αφήσει την Άγκυρα χωρίς μαχητικό για να αντικαταστήσει τα γερασμένα F-16. Η Άγκυρα προσπάθησε να αγοράσει μια πιο σύγχρονη παραλλαγή F-16, μαζί με κιτ για την αναβάθμιση των παλαιότερων μοντέλων της, αλλά η συμφωνία καθυστερεί από τη διστακτικότητα του Κογκρέσου να εξάγει αυτά τα αεροσκάφη. Η Άγκυρα δεν κατάφερε να κερδίσει συμμάχους στο Κογκρέσο – αφήνοντας τη συμφωνία να κρέμεται από μια κλωστή. <br /><br />Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει εγκρίνει την πώληση, αλλά δεν έχει ασκήσει σοβαρή πίεση στους νομοθέτες να την εγκρίνουν. Αυτό δείχνει πώς οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους προχωρώντας προς τα εμπρός. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν χρειάζεται να πουλήσουν το F-16 στην Τουρκία, καθώς η εξαγωγική αγορά για το τζετ είναι ισχυρή. Αντ' αυτού, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να θέσει απτούς όρους για την πώληση, όπως η συμφωνία της Τουρκίας να άρει το μπλοκ της στην ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και να κάνει βήματα αποκλιμάκωσης στη Μεσόγειο.<br /><br />Η πρόοδος σε επιλεγμένα θέματα δεν πρέπει να συγχέεται με τη διαρκή βελτίωση των δεσμών. Σε μια συναλλακτική σχέση, οι τομείς αμοιβαίου ενδιαφέροντος είναι ακριβώς αυτό: τομείς αμοιβαίου ενδιαφέροντος. Εάν οι δύο πλευρές θέλουν πράγματα η μία από την άλλη, μπορούν να κάνουν επαγγελματικές - αν και άκαμπτες - συζητήσεις για την εξεύρεση ενός τρόπου να φτάσουν στο «ναι» χωρίς να αυταπατώνται ότι αναμένουν πραγματική προσέγγιση. <br /><br />Έχοντας αυτό κατά νου, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να είναι ειλικρινής σχετικά με τη χρήση τόσο καρότων όσο και μαστιγίων στην προσπάθεια να αποτρέψει μια άλλη τουρκική εισβολή στη Συρία. Τελικά, όμως, οι ενέργειες της Άγκυρας θα διαμορφωθούν από τις αλληλεπιδράσεις της με τη Μόσχα, με την οποία πρέπει να συγκρουστεί, και από τις ευρύτερες ιδέες της για το πώς να οργανώσει μια προσέγγιση με τον Μπασάρ αλ Άσαντ. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι θα διαμορφωθούν επίσης από ένα ηγετικό στέλεχος με μια πολύ συγκεκριμένη κοσμοθεωρία που δεν είναι φιλική προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη.<br /><br /><a href="https://warontherocks.com/2022/12/turkeys-zero-sum-foreign-policy/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η εξωτερική πολιτική μηδενικού αθροίσματος της Τουρκίας. μέρος Β

Το πρώτο μέρος ΕΔΩ Γενικότερα, οι Τούρκοι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής, πιστεύουν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. ...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι αγωγοί αερίου, οι τουρκόφωνοι, η απασχολημένη Ρωσία και η υπερδραστήρια Τουρκία

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXA5ap7l1hDq7Bn-uP4WfLyBBUga-A1uH9g5PqQz6bT0wPYwZ3NnSsJpBnjub5oIo8frtG09AwX4ZGOI5Kyc2-Ro6w9uY_EV4I7VVBa-fixOEnvhTMRkTPy5T8Lu93Bp56AHG3GOcubmL80taujPoZ_0ii4FWnsnbidolBQdlunVukiYuUt_Tt7glp/s639/Ribbon%20of%20energy%20projects%20in%20Central%20Asia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="392" data-original-width="639" height="392" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXA5ap7l1hDq7Bn-uP4WfLyBBUga-A1uH9g5PqQz6bT0wPYwZ3NnSsJpBnjub5oIo8frtG09AwX4ZGOI5Kyc2-Ro6w9uY_EV4I7VVBa-fixOEnvhTMRkTPy5T8Lu93Bp56AHG3GOcubmL80taujPoZ_0ii4FWnsnbidolBQdlunVukiYuUt_Tt7glp/w741-h392/Ribbon%20of%20energy%20projects%20in%20Central%20Asia.jpg" width="741" /></a></div><div><br /></div><div><b>Πέτρος Κράνιας</b></div>Η Κεντρική Ασία και ο Νότιος Καύκασος ​​βρίσκονται εδώ και καιρό στη γεωπολιτική τροχιά της Ρωσίας. Αλλά καθώς ο πόλεμος του Κρεμλίνου στην Ουκρανία σκοντάφτει σε περισσότερες δυσκολίες από ίσες φαινομενικά ανέμενε, η Τουρκία επιδίδεται σε μία προσπάθεια να επωφεληθεί αυξάνοντας την επιρροή της στις στρατηγικά σημαντικές περιοχές.<br /><br />Δεν είναι μυστικό το ότι η Άγκυρα βλέπει το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Τουρκμενιστάν και το Ουζμπεκιστάν ως χώρες που ανήκουν στον τουρκόφωνο κόσμο – μια ιδέα που ο πρώην πρόεδρος της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιούλ κάποτε διατύπωσε με τη φράση "ένα έθνος, έξι κράτη". Ωστόσο, οι πολιτιστικοί δεσμοί δεν είναι αυτό που καθοδηγεί τον διάδοχό του, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τώρα. Σήμερα, όλα είναι θέμα ενέργειας. <br /><br />Οι δεσμοί της Τουρκίας με το Τουρκμενιστάν είναι ιδιαίτερα σημαντικοί. Παρά το γεγονός ότι το Τουρκμενιστάν δεν είναι μέλος του Οργανισμού Τουρκογενών Κρατών – μιας περιφερειακής ομάδας με επιρροή τουρκόφωνων χωρών – το Τουρκμενιστάν διαδραματίζει βασικό ρόλο στη στρατηγική της Άγκυρας για την Κεντρική Ασία. Όπως το είπε ωμά τον περασμένο μήνα ο Ερντογάν , "ελπίζω ότι το αέριο του Τουρκμενιστάν θα αρχίσει σύντομα να ρέει προς την Τουρκία μέσω της Κασπίας Θάλασσας".<br /><br />Παρά το γεγονός ότι είναι ένα από τα πιο απομονωμένα καθεστώτα στον κόσμο, το Τουρκμενιστάν κατέχει την τέταρτη θέση παγκοσμίως όσο αφορά τα αποθέματα φυσικού αερίου μετά τη Ρωσία, το Ιράν και το Κατάρ. Αν και η Κίνα είναι ο κύριος αγοραστής φυσικού αερίου του Τουρκμενιστάν αυτή την στιγμή, η Άγκυρα σκοπεύει να αρχίσει να αγοράζει ενέργεια από την πρώην Σοβιετική δημοκρατία με στόχο να υλοποιηθεί το σχέδιο που θα καταστήσει την Τουρκία περιφερειακό κόμβο διαμετοκόμισης φυσικού αερίου.<br /><br />Να πώς θα λειτουργούσε αυτό: Επενδύοντας στις πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που απαιτούνται για την εισαγωγή μεγάλων ποσοτήτων φυσικού αερίου από τη Ρωσία, το Αζερμπαϊτζάν, το Ιράν και το Τουρκμενιστάν, η Τουρκία θα μπορούσε να ανακατευθύνει ενέργεια στην Ευρώπη και να γίνει μεσάζων στις πωλήσεις φυσικού αερίου. <br /><br />Ενώ το Κρεμλίνο υποστηρίζει αυτή την ιδέα κατ' αρχήν – ειδικά με δεδομένο το ότι δεν μπορεί πλέον να προμηθεύει την Ευρώπη με φυσικό αέριο μέσω των αγωγών Nord Stream – η ενεργειακή στρατηγική της Τουρκίας έχει προκαλέσει κάποιες αντιδράσεις από τη ρωσική πλευρά.<br /><br />Πιο αξιοσημείωτη είναι αυτή του γερουσιαστή Αλεξάντερ Μπασκίν, ο οποίος έγραψε πρόσφατα ότι η Μόσχα δεν θα επέτρεπε την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Trans-Caspian από το Τουρκμενιστάν στο Αζερμπαϊτζάν, ουσιαστικό μέρος οποιασδήποτε μελλοντικής σύνδεσης με την Τουρκία. Ο Μπασκίν επέρριψε την ευθύνη για την επικριτική και αρνητική στάση του σε περιβαλλοντικές ανησυχίες, αλλά το γεωπολιτικό παρασκήνιο είναι κάτι παραπάνω από σαφές.<br /><br />Ωστόσο, ακόμα κι αν το Κρεμλίνο συμμεριζόταν την άποψη του Μπασκίν, είναι απίθανο η Μόσχα να έχει τα μέσα να εκτρέψει την Τουρκία από την πορεία της. Απορροφημένη στην Ουκρανία, η Ρωσία δεν είναι σε θέση να υπαγορεύσει τακτικές σε άλλες χώρες, και ειδικά όχι στην Τουρκία. <br /><br />Υποθετικά, η Μόσχα θα μπορούσε να προσφέρει τους δικούς της αγωγούς φυσικού αερίου στο Τουρκμενιστάν, το Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν για εξαγωγή φυσικού αερίου στην Ευρώπη. Όμως, δεδομένης της απομόνωσης της Ρωσίας στην παγκόσμια αρένα και του γεγονότος ότι ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει μετατρέψει τη χώρα του σε κράτος παρία, είναι αμφίβολο ότι οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας θα ήταν πρόθυμες να συνεργαστούν με το Κρεμλίνο. <br /><br />Έτσι, η Άγκυρα σχεδόν σίγουρα θα συνεχίσει να επεκτείνει τους ενεργειακούς δεσμούς με το Τουρκμενιστάν, χωρίς να φοβάται τα ρωσικά αντίποινα.<br /><br />Η Τουρκία ήδη αγοράζει ενέργεια σε άλλα μέρη της περιοχής. Η Άγκυρα είναι μεταξύ των βασικών αγοραστών του φυσικού αερίου του Αζερμπαϊτζάν. Όμως, επειδή οι πόροι του Αζερμπαϊτζάν είναι περιορισμένοι, η Άγκυρα εξακολουθεί να βλέπει το Τουρκμενιστάν ως τον κρίκο στη γεωοικονομική στρατηγική της.<br /><br /><br />Ενώ τα ενεργειακά και οικονομικά συμφέροντα συνιστούν την πυξίδα στη στρατηγική της Τουρκίας στον μετασοβιετικό χώρο, ο Ερντογάν αναμφίβολα θα συνεχίσει να υπερτονίζει τη σημασία του παντουρκισμού, δεδομένου ότι τα περισσότερα τουρκικά έθνη μοιράζονται ιστορικούς, εθνοτικούς και πολιτιστικούς δεσμούς με την Τουρκία. Ο παντουρκισμός βοηθά την Τουρκία να προωθήσει τους φιλόδοξους στόχους της στην ευρασιατική καρδιά – δηλαδή να ανταγωνιστεί τη Ρωσία και την Κίνα στις χώρες που περιβάλλουν την Κασπία Θάλασσα. <br /><br />Η Τουρκία ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε την ανεξαρτησία των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας τη δεκαετία του 1990. Έκτοτε, η Τουρκία διατηρεί στενούς δεσμούς με την περιοχή, συμμετέχοντας σε οικονομικά και εκπαιδευτικά προγράμματα και ενισχύοντας τη στρατιωτική της συνεργασία . <br /><br />Η Τουρκία "επιδράμει" στο Κιργιστάν, ανοίγοντας τζαμιά και σχολεία και ενισχύοντας την ενεργειακή της συνεργασία. Ενώ το Κιργιστάν παραμένει σύμμαχος της Ρωσίας στον Οργανισμό Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO) και είναι μέλος της υπό τη Ρωσία της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης (EAEU), το Κρεμλίνο αγωνίζεται να διατηρήσει την πολιτιστική του επιρροή στη χώρα. <br /><br />Στο γειτονικό Καζακστάν – έναν άλλο σύμμαχο της Ρωσίας στον CSTO και την EAEU – η Τουρκία σχεδιάζει να επενδύσει περίπου 2 δισεκατομμύρια δολάρια, κυρίως στην ελαφριά βιομηχανία. Η οικονομική παρουσία της Άγκυρας στο πλούσιο σε πετρέλαιο έθνος της Κεντρικής Ασίας είναι μέτρια. Το εμπόριο μεταξύ Άγκυρας και Αστάνα ήταν λίγο πάνω από 5,3 δισεκατομμύρια δολάρια το 2021, ενώ ο εμπορικός κύκλος εργασιών μεταξύ Καζακστάν και Ρωσίας ξεπέρασε τα 11,6 δισεκατομμύρια δολάρια κατά τους πρώτους έξι μήνες του 2022.<br /><br />Πιο πρόσφατα, ωστόσο, το Καζακστάν έχει δείξει σημάδια αποστασιοποίησης από τη Ρωσία καθώς προσπαθεί να διαφοροποιήσει την εξωτερική του πολιτική. Για να επωφεληθεί, η Άγκυρα θα πρέπει να κινηθεί ώστε να γίνει σημείο διέλευσης για το πετρέλαιο του Καζακστάν και τα μέταλλα σπάνιων γαιών με προορισμό την Ευρωπαϊκή Ένωση και να δημιουργήσει έναν ενεργειακό διάδρομο που θα συνδέει την Τουρκία με την Κεντρική Ασία.<br /><br />Το timing της Τουρκίας θα μπορούσε να είναι τέλειο. Το Καζακστάν αναμένεται να εγκρίνει ένα σχέδιο συμφωνίας για έναν διάδρομο μεταφορών που θα συνδέει την Κίνα με την ΕΕ μέσω του Καζακστάν και της Τουρκίας. Η Trans-Caspian International Transport Route, πιο γνωστή ως Middle Corridor, θα παρακάμπτει τη Ρωσία και θα τοποθετεί την Τουρκία ως σημαντική χώρα διέλευσης.<br /><br />Θα χρειαστεί χρόνος για να κατασκευαστούν όλοι αυτοί οι διάδρομοι και οι αγωγοί. Καθώς η Τουρκία περιμένει να υλοποιηθεί η ενεργειακή της στρατηγική, φυσικά δεν χρειάζεται να επισημανθεί ότι ο Ερντογάν και ο πιθανός διάδοχός του στην προεδρία θα χρησιμοποιήσουν κάθε εργαλείο που έχουν στη διάθεσή τους για να επιτύχουν τους οικονομικούς και ενεργειακούς στόχους που επιθυμούν στην Κεντρική Ασία.<br /><br /><a href="https://www.capital.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Οι αγωγοί αερίου, οι τουρκόφωνοι, η απασχολημένη Ρωσία και η υπερδραστήρια Τουρκία

Πέτρος Κράνιας Η Κεντρική Ασία και ο Νότιος Καύκασος ​​βρίσκονται εδώ και καιρό στη γεωπολιτική τροχιά της Ρωσίας. Αλλά καθώς ο πόλεμος του ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η εξωτερική πολιτική μηδενικού αθροίσματος της Τουρκίας. μέρος Α

<img height="426" src="https://warontherocks.com/wp-content/uploads/2022/12/Biden_Erdogan_Mdrid-1024x682.jpg" width="738" /><br /><br /><b>ΆΑΡΟΝ ΣΤΆΙΝ</b><br />Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, τέσσερις στρατοί και ομάδες ανταρτών πυροβόλησαν αμερικανικές δυνάμεις που αναπτύχθηκαν στο εξωτερικό. Σε τρεις περιπτώσεις, αυτό τελείωσε άσχημα για τον επιτιθέμενο. Το Ισλαμικό Κράτος, οι Ταλιμπάν και η Ομάδα Βάγκνερ υπέφεραν από καταστροφικές αεροπορικές επιδρομές ως απάντηση, τιμωρώντας όσους επέλεξαν να ανοίξουν πυρ εναντίον αμερικανικών θέσεων. Ο τέταρτος στρατός, όμως, διέφυγε αλώβητος. Η Τουρκία είναι σύμμαχος του ΝΑΤΟ και έτσι η ιδέα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα απαντήσουν με δύναμη στα τουρκικά πυρά πυροβολικού είναι αδιανόητη. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης της Άγκυρας το 2019 στη βορειοανατολική Συρία, τουρκικές μονάδες πυροβόλησαν επανειλημμένα κοντά στις αμερικανικές δυνάμεις, διακινδυνεύοντας τη ζωή Αμερικανών στρατιωτών χωρίς επίσημη στρατιωτική απάντηση.<br /><br />Οι επιθετικές ενέργειες της Άγκυρας στη Συρία είναι ενδεικτικές μιας πολύ ευρύτερης τάσης στη λήψη αποφάσεων της Τουρκίας και ένα ενδεικτικό σημάδι για το πώς βλέπει η Άγκυρα τη σχέση της με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά από αυτά τα γεγονότα, η αφήγηση επικεντρώθηκε στις λεπτομέρειες του αρραβώνα. Η Ουάσιγκτον τιμώρησε ήσυχα την Άγκυρα. Οι Τούρκοι στρατιωτικοί ηγέτες επανέλαβανότι είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί κατά τη διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων και δεν σκοτώνουν ποτέ αμάχους. Τούρκοι ειδήμονες επεσήμαναν ότι αυτή η στοχοποίηση αμερικανικών θέσεων ήταν, στην πραγματικότητα, λάθος της Αμερικής που ήταν τόσο κοντά στις συριακές κουρδικές δυνάμεις. Αυτό το πλαίσιο δεν είναι λάθος. Η Τουρκία έχει εύλογα παράπονα για την πολιτική της Αμερικής στη Συρία. Η Ουάσιγκτον, επίσης, έχει εύλογα παράπονα για την προσέγγιση της Τουρκίας στο Ισλαμικό Κράτος. Ωστόσο, αυτή η εστίαση σε λεπτά, εφαπτόμενα ζητήματα κρύβει μια πολύ πιο ανησυχητική τάση: ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι πρόθυμος να διακινδυνεύσει τις ζωές αμερικανών στρατιωτών και να χρησιμοποιήσει επιθετικότητα για να προσπαθήσει να αποσπάσει παραχωρήσεις τόσο από εχθρούς όσο και από συμμάχους. <br /><br />Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, επομένως, έχει γίνει απροκάλυπτα συναλλακτική και μηδενικού αθροίσματος σχεδόν από κάθε άποψη. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ευρεία προσέγγιση στα σκαριά για τις τουρκοδυτικές σχέσεις. Αντίθετα, οι δυτικοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να προσαρμοστούν στο status quo, όπου η Άγκυρα θεωρεί τους δεσμούς της με τη Μόσχα, τις Βρυξέλλες, την Ουάσιγκτον και το Πεκίνο εξίσου σημαντικούς - και θα συνεργαστεί με παράγοντες όπου οι δεσμοί μεταξύ κυβερνήσεων θεωρούνται επωφελείς για τα συμφέροντα της Άγκυρας. <br /><br />Η Ουάσιγκτον δεν έχει ακόμη εσωτερικεύσει πλήρως αυτή τη μετατόπιση της τουρκικής πολιτικής και να κατανοήσει πώς η προσπάθεια της Άγκυρας για πολιτική αυτονομία επιτρέπει στον Ερντογάν να χρησιμοποιήσει την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ - και την ιστορική συμμαχία με τις Ηνωμένες Πολιτείες - για να αποκτήσει επιρροή. Η Άγκυρα υπολογίζει ότι οι δυτικοί ηγέτες θα χαθούν στις συζητήσεις για το πώς «θα χειριστούν την Τουρκία» και τελικά θα αποφασίσουν ότι κάποια καταναγκαστική απάντηση είναι απαραίτητη όταν η Άγκυρα κάνει πράγματα που υπονομεύουν τα δυτικά συμφέροντα. Αλλά αναπόφευκτα αυτή η καταναγκαστική απάντηση πρέπει να βαθμονομηθεί επειδή η Άγκυρα είναι σύμμαχος του ΝΑΤΟ. Η Τουρκία εκμεταλλεύεται αυτή την ασυμμετρία για να αμφισβητήσει τα δυτικά συμφέροντα όταν η Άγκυρα έχει αποφασίσει ότι μια τέτοια ενέργεια είναι επωφελής για τις δικές της περιφερειακές προτεραιότητες. <br /><br />Το απογοητευτικό για πολλούς στην Ουάσιγκτον στις Βρυξέλλες είναι ότι υπάρχουν λίγα — αν μη τι άλλο — που μπορούν να γίνουν για τη διαχείριση της Τουρκίας και των φιλοδοξιών της εξωτερικής πολιτικής. Ο Ερντογάν έχει αποδείξει ότι θα διακινδυνεύσει να σκοτώσει Αμερικανούς τόσο πολύ ώστε να μπορέσει να επιτύχει τις πολιτικές ασφαλείας της χώρας του. Όταν βρεθεί αντιμέτωπη με έναν ηγέτη απολύτως πρόθυμο να αγνοήσει την αντίδραση των συμμάχων της, η Ουάσιγκτον θα αναγκαστεί να απαντήσει στις τουρκικές ενέργειες. Το μακροχρόνιο αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών, ωστόσο, είναι η σωρευτική αποσύνθεση των βασικών πυλώνων, όπως η στρατιωτική συνεργασία, που στηρίζουν τη σχέση ΗΠΑ-Τουρκίας εδώ και δεκαετίες. Αυτό, με τη σειρά του, διασφαλίζει ότι το παράπονο και η διαφωνία θα υπαγορεύσουν τις καθημερινές αλληλεπιδράσεις μεταξύ της Τουρκίας και των ιστορικών δυτικών συμμάχων της στο μέλλον. <br /><br />Οι ρίζες της κρίσης<br /><br />Οι τουρκο-δυτικές σχέσεις δεν ήταν ποτέ εντελώς συμπαθητικές. Οι δύο πλευρές έχουν συγκρουστεί για την Κύπρο και για ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατίας. Ωστόσο, για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, η Άγκυρα και η Δύση ευθυγραμμίστηκαν με την ανάγκη συλλογικής προετοιμασίας για πόλεμο εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Για να γίνει αυτό, η Άγκυρα εξαρτιόταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες για όπλα, χρηματοδότηση και εξοπλισμό, ενώ η Ουάσιγκτον στράφηκε στην Τουρκία για να εντοπίσει σχηματισμούς του Συμφώνου της Βαρσοβίας κατά μήκος της ανατολικής πλευράς του ΝΑΤΟ. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου άλλαξε αυτή τη δυναμική. Η Τουρκία, φυσικά, προσπάθησε να επωφεληθεί από το μέρισμα ειρήνης και να χαράξει εξαγωγικές αγορές για τον αυξανόμενο αριθμό ιδιωτικών επιχειρήσεων και κατασκευών της. <br /><br />Ο κύριος, συστημικός λόγος για τις τρέχουσες τουρκο-δυτικές εντάσεις σήμερα πηγάζει από μια αναντιστοιχία κατανόησης των απειλών. Συγκεκριμένα, μεγάλο μέρος της Ευρώπης, μαζί με την Ουάσιγκτον, θεωρούσε την Αλ Κάιντα και τα πολλά παρακλάδια της, συμπεριλαμβανομένου του Ισλαμικού Κράτους, ως την κύρια απειλή για τις δυτικές κοινωνίες. Η Τουρκία, αντίθετα, παλεύει με μια εθνοτική εξέγερση και τις τρομοκρατικές επιθέσεις που έχει πραγματοποιήσει το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν στην Τουρκία από το 1984. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Ουάσιγκτον ήταν στην ευχάριστη θέση να υποστηρίξει την Τουρκία στον αγώνα της εναντίον αυτής της ομάδας. Κατά τη διάρκεια του «Παγκόσμιου Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας», ωστόσο, η απόκλιση μεταξύ της εστίασης της Ουάσιγκτον στην Αλ Κάιντα και τις παραφυάδες της και της νέας σύγκρουσης της Τουρκίας με το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν δημιούργησε την κρίση που αντιμετωπίζουν σήμερα οι δύο πλευρές.<br /><br />Αυτή η κρίση ήταν διαχειρίσιμη μέχρι τον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας και, ειδικότερα, την άνοδο του Ισλαμικού Κράτους. Η τουρκική πολιτική στη Συρία χτίστηκε αρχικά γύρω από μια βασική προϋπόθεση: Η εκκολαπτόμενη συριακή αντιπολίτευση, την οποία η Άγκυρα υποστήριξε με οικονομική και στρατιωτική βοήθεια, θα μπορούσε να ανατρέψει το καθεστώς. Η τουρκική ηγεσία υπέθεσε ότι τα δυτικά κράτη θα βοηθούσαν την αντιπολίτευση με άμεση υποστήριξη, καθώς και αεροπορική δύναμη, για να αναγκάσουν το καθεστώς να συνθηκολογήσει. Η Τουρκία προσπάθησε να χαράξει μια ασφαλή ζώνη κατά μήκος όλων των συνόρων της, η οποία θα μπορούσε να στεγάσει Σύρους εκτοπισμένους, ένοπλους μαχητές και την εκκολαπτόμενη συριακή κυβέρνηση που υποστήριζε η Άγκυρα. <br /><br />Η έναρξη της συριακής αντιπολίτευσης συνέπεσε με την ύφεση μεταξύ του τουρκικού κράτους και του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν. Το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν πίστευε κάποτε ότι ο καλύτερος τρόπος για να επιλυθεί η μακροχρόνια κουρδική εξέγερση στο εσωτερικό της Τουρκίας ήταν μέσω άμεσων συνομιλιών με τον φυλακισμένο ηγέτη της οργάνωσης, Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Η σχέση Ερντογάν-Οτσαλάν καθοδηγήθηκε, εν μέρει, από τις ευρύτερες φιλοδοξίες εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Στο εσωτερικό μέτωπο, το κόμμα τοποθετήθηκε ως η νέα εμπροσθοφυλακή μιας φιλελεύθερης Τουρκίας και επέμεινε ότι η ισλαμιστική ιστορία του ήταν στην πραγματικότητα ένα δημοκρατικό πλεονέκτημα. Αυτό οδήγησε σε μια σειρά αλληλένδετων πολιτικών, η πιο απτή από τις οποίες ήταν η διαδικασία προσχώρησης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στη Μέση Ανατολή, το κόμμα του Ερντογάν υποστήριξε ότι η ιστορική, αντιισλαμιστική στάση του κράτους εμπόδισε την τουρκική προσέγγιση στην αραβική πλειοψηφία μέση Ανατολή. Η Τουρκία, επομένως, είχε την ευκαιρία να αυξήσει την πολιτική και οικονομική της εμβέλεια στο εγγύς εξωτερικό της, αξιοποιώντας μια κοινή μουσουλμανική ταυτότητα. Αυτό, ήλπιζε ο Erodgan, θα κατέρριπτε τους φραγμούς μεταξύ της Μέσης Ανατολής και της Τουρκίας, παρέχοντας διευρυμένη πρόσβαση για τουρκικές εταιρείες - πολλές από τις οποίες είχαν δεσμούς με την κυβέρνηση - σε νέες και αναπτυσσόμενες αγορές. <br /><br />Η προσέγγιση της κυβέρνησης προς το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν ήταν αναπόσπαστο μέρος αυτής της στρατηγικής. Ο Ερντογάν πίστευε ότι θα μπορούσε να περιθωριοποιήσει την ομάδα μέσω της προσέγγισης των Κούρδων του Ιράκ και με αυτόν τον τρόπο να αποκτήσει επιρροή στον Αμπντουλάχ Οτσαλάν κατά τη διάρκεια της ειρηνευτικής συζήτησης που διεξήχθη μέσω μεσαζόντων. Ο Ερντογάν δεν απέκλεισε ποτέ το ενδεχόμενο να κάνει παραχωρήσεις σε αυτή τη διαδικασία. Αλλά αυτές οι παραχωρήσεις εξαρτώνταν από τον αφοπλισμό του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, ίσως σε αντάλλαγμα για κάποια μεγαλύτερη εξουσία που παραχωρήθηκε στους τοπικούς ηγέτες. <br /><br />Η ειρηνευτική διαδικασία κατέρρευσε για δύο βασικούς λόγους: Πρώτον, το κουρδικό κίνημα στο εσωτερικό της Τουρκίας κατάφερε να κερδίσει ψήφους και η αύξηση των ψήφων απείλησε να αμφισβητήσει μόνιμα την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του Ερντογάν. Δεύτερον, ο πόλεμος στη Συρία μεταξύ των κουρδικών δυνάμεων και του Ισλαμικού Κράτους επεκτάθηκε πέρα από τα σύνορα στην Τουρκία και πολλοί Κούρδοι στην Τουρκία έφτασαν να βλέπουν τον Ερντογάν ως βασικό καταλύτη του πολέμου του Ισλαμικού Κράτους εναντίον των Σύρων ομολόγων τους. Οι Κούρδοι της Συρίας πίστευαν πραγματικά ότι η Άγκυρα άφησε τα σύνορα ανοιχτά στους μαχητές του Ισλαμικού Κράτους, οι οποίοι στη συνέχεια έστρεφαν τα όπλα τους σε συριακές κουρδικές πόλεις. Η κατάσταση σιγόβραζε για χρόνια, με τις τοπικές συγκρούσεις να ξεσπούν συχνά, αλλά με το κράτος να έχει ακόμα την επιλογή να στραφεί στον Οτσαλάν για να κατευνάσει τις εντάσεις όταν τελείωναν. <br /><br />Όλα αυτά έληξαν το 2015, αφού το κόμμα του Ερντογάν έχασε για λίγο την κοινοβουλευτική του πλειοψηφία και ο Ερντογάν αγκάλιασε μια πιο γερακίσια εσωτερική πολιτική για να κερδίσει τους ακροδεξιούς εθνικιστές της χώρας. Αυτή η εταιρική σχέση έχει διαρκέσει, ακόμη και αν υπάρχουν εντάσεις εντός του συνασπισμού που κυβερνά τώρα τη χώρα. Το αποτέλεσμα ήταν μια διαρκής μιλιταριστική προσέγγιση απέναντι στο Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν. Κατά τη διάρκεια σχεδόν συνεχών συγκρούσεων για σχεδόν εννέα χρόνια, η Άγκυρα κατάφερε να εκκαθαρίσει τις κουρδικές δυνάμεις από τη νοτιοανατολική Τουρκία, μετατοπίζοντας έτσι το επίκεντρο των μαχών στο Ιράκ και τη Συρία. <br /><br />Πράγματι, από το 2015, η Άγκυρα εργάζεται με συνέπεια για να ελαχιστοποιήσει τα κέρδη των συριακών κουρδικών δυνάμεων. Το αφήγημα στην Τουρκία, το οποίο διατηρείται μέχρι σήμερα, είναι ότι η Άγκυρα έπρεπε να αποτρέψει τη δημιουργία ενός «διαδρόμου τρομοκρατίας» κατά μήκος των συνόρων της. Αυτός ο διάδρομος προήλθε από τα κέρδη που αποκόμισαν οι Κούρδοι της Συρίας, σε συνεργασία με τις Ηνωμένες Πολιτείες, στην εκστρατεία απομάκρυνσης του Ισλαμικού Κράτους από τα τουρκο-συριακά σύνορα. Για να αποτρέψει αυτόν τον διάδρομο, η Άγκυρα εισέβαλε στη Συρία τρεις φορές, κάθε φορά με τρόπο που εμπόδιζε τους στόχους των ΗΠΑ κατά του Ισλαμικού Κράτους. Ήταν η τελευταία επιδρομή, το 2019, που κινδύνευε να σκοτώσει Αμερικανούς στρατιώτες. <br /><br />Ο παράγοντας Ρωσία<br /><br />Η τουρκική εμπλοκή στη Συρία διαμορφώνεται επίσης από τη σχέση του Ερντογάν με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Οι δύο άνδρες δεν είναι ανταγωνιστικοί παράγοντες και η τουρκική πολιτική απέναντι στη Ρωσία έχει εξελιχθεί σημαντικά από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Οι δύο χώρες μοιράζονται θαλάσσια σύνορα στη Μαύρη Θάλασσα και οι οικονομικοί και ενεργειακοί δεσμοί έχουν ανθίσει εδώ και δεκαετίες. Η Ρωσία εξακολουθεί να θεωρείται απειλή για την ασφάλεια από πολλούς στην Άγκυρα, αλλά για αρκετούς βασικούς λόγους η σημασία αυτών των ανησυχιών για την τουρκική πολιτική έχει σταδιακά μειωθεί. <br /><br />Τον Νοέμβριο του 2015, αφού η Ρωσία επενέβη στη Συρία για να στηρίξει το καθεστώς Άσαντ, η Άγκυρα κατέρριψε ένα ρωσικό βομβαρδιστικό που παραβίαζε τον εναέριο χώρο της. Η σχέση επιδεινώθηκε σημαντικά μετά από αυτό, με την Τουρκία να υποφέρει από αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις μετά την επιβολή κυρώσεων από τη Μόσχα στη γεωργία και τον τουρισμό. Ωστόσο, οι δύο πλευρές επιδιόρθωσαν τις σχέσεις τους τον Ιούνιο του 2016, αφού ο Ερντογάν ζήτησε συγγνώμη από τη Ρωσία. Αυτή η συγγνώμη ξεκλείδωσε μια όλο και πιο συνεργιστική σχέση που χτίστηκε γύρω από ένα κοινό σύνολο συμφερόντων. Το πρώτο, και πιο στενά ερμηνευόμενο, είναι μια κοινή επιθυμία για τις Ηνωμένες Πολιτείες να εγκαταλείψουν τη Συρία. Η Τουρκία θεωρεί την παρουσία των ΗΠΑ στη Συρία ως απειλή για την εθνική ασφάλεια λόγω της σχέσης με τους Κούρδους της Συρίας. Η Μόσχα θεωρεί την αμερικανική παρουσία στη Συρία παράνομη και απόδειξη της περιφρόνησης των ΗΠΑ για το διεθνές δίκαιο. Έτσι, μαζί με το Ιράν, τόσο η Ρωσία όσο και η Τουρκία προσπάθησαν να ασκήσουν πίεση στις Ηνωμένες Πολιτείες να εγκαταλείψουν την περιοχή.<div><b>Η ΣΥΝΈΧΕΙΑ ΣΤΟ Β ΜΈΡΟΣ</b></div><div><b><br /></b></div><div><a href="https://warontherocks.com/2022/12/turkeys-zero-sum-foreign-policy/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η εξωτερική πολιτική μηδενικού αθροίσματος της Τουρκίας. μέρος Α

ΆΑΡΟΝ ΣΤΆΙΝ Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, τέσσερις στρατοί και ομάδες ανταρτών πυροβόλησαν αμερικανικές δυνάμεις που αναπτύχθηκαν στο εξωτ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η αντίθεση της Μόσχας και όχι της Ουάσιγκτον αποτρέπει συνήθως μια τουρκική εισβολή στη Συρία: Η ειδική σχέση Τουρκίας και Ρωσίας

<img height="427" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2022/08/220819144849_PUTIN-Vladivostok-Russia01.jpg" width="740" /><br /><br />Η έγκυρη αμερικανική ιστοσελίδα <a href="https://warontherocks.com/2022/12/turkeys-russian-red-light-in-syria/">War on the Rocks σε άρθρο του Sam Heller</a> με τίτλο Turkey’s Russian Red Light in Syria σημειώνει ότι οι υπουργοί Άμυνας της Τουρκίας και της Συρίας συναντήθηκαν στη Μόσχα την προηγούμενη Τετάρτη, μετά από περισσότερο από μια δεκαετία.<br /><br />Οι αρχηγοί Άμυνας και Πληροφοριών των δύο χωρών συναντήθηκαν μαζί με Ρώσους ομολόγους, όπου οι τρεις αρχηγοί Άμυνας συζήτησαν «τη συριακή κρίση, το προσφυγικό ζήτημα και τις κοινές προσπάθειες για την καταπολέμηση όλων των τρομοκρατικών ομάδων στη Συρία».<br /><br />Μόλις τον Δεκέμβριο, η Τουρκία φαινόταν στα πρόθυρα μιας άλλης χερσαίας επίθεσης κατά των υπό την ηγεσία των Κούρδων μαχητών στη Συρία. Στα τέλη Νοεμβρίου, ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είπε ότι μια τουρκική εκστρατεία αεροπορικών βομβαρδισμών ήταν μόνο η αρχή. Τότε η επαπειλούμενη εισβολή της Τουρκίας δεν συνέβη — αλλά όχι, κατά πάσα πιθανότητα, λόγω των αντιρρήσεων της Ουάσιγκτον. Αντίθετα, ήταν η αντίθεση της Μόσχας που πιθανότατα απέτρεψε μια τουρκική εισβολή.<br /><br />Τούρκοι αξιωματούχοι επέμειναν ότι δεν χρειάζονται την «άδεια» ή το «πράσινο φως» κανενός για να αναλάβουν αυτό που χαρακτηρίζουν ως αμυντική αντιτρομοκρατική δράση στη γειτονική Συρία.<br /><br />Οι προηγούμενες επεμβάσεις της Τουρκίας στη Συρία προχώρησαν με τη ρωσική συναίνεση και συχνά λόγω των αμερικανικών αντιρρήσεων.<br /><br />Εν τω μεταξύ, η ρωσική αντιπολίτευση φάνηκε αρκετή για να ανακόψει την τουρκική δράση — τον περασμένο χρόνο, αλλά και, εμφανώς, τον Μάρτιο του 2020. Το προηγούμενο δείχνει ότι μερικές φορές η Τουρκία κερδίζει τη συναίνεση της Ρωσίας για μια νέα επέμβαση στη Συρία. Μερικές φορές δεν το κάνει και η κλιμακωτή ρητορική των Τούρκων αξιωματούχων δεν οδηγεί πουθενά.<br /><br />Η πιο πρόσφατη μη επέμβαση της Τουρκίας και ορισμένες από τις προηγούμενες εισβολές της στη Συρία —πραγματικές ή απλώς απειλούμενες— συμβάλλουν στην αποσαφήνιση των ορίων της ελευθερίας δράσης της Τουρκίας στη γειτονική Συρία και των όρων της διμερούς της σχέσης με τη Ρωσία. Συνολικά, αυτά τα επεισόδια υποδεικνύουν τι πρέπει να αναζητήσουν και για ποια πράγματα πρέπει να ανησυχούν οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων των ΗΠΑ και άλλα ενδιαφερόμενα μέρη, όταν η Τουρκία απειλήσει στη συνέχεια να επιτεθεί.<br /><br />Η Τουρκία δεν φαίνεται να έχει τελειώσει τις προσπάθειες για μια νέα εισβολή στη Συρία, ακόμα κι αν αυτή η τελευταία κλιμάκωση ήταν μία βόμβα που έσκασε. Δεδομένου ότι η Ρωσία είπε πρόσφατα ότι μια νέα τουρκική στρατιωτική επέμβαση εξαρτάται από την ομαλοποίηση των σχέσεων Τουρκίας-Συρίας – μια διαδικασία που σημείωσε σημαντική νέα πρόοδο την τελευταία εβδομάδα – μια ανανεωμένη επίθεση δεν μπορεί να αποκλειστεί.<br /><br />Οι Ηνωμένες Πολιτείες απηύθυναν επανειλημμένα έκκληση για «αποκλιμάκωση» και εξέφρασαν την αντίθεσή τους σε νέα τουρκική εισβολή, ιδιαίτερα μετά από ένα τουρκικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος χτύπησε κοντά σε στρατεύματα των ΗΠΑ που σταθμεύουν κοντά στους τοπικούς εταίρους τους στη βόρεια Συρία. Ανώτεροι Αμερικανοί αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένου του Υπουργού Άμυνας Lloyd Austin και του επικεφαλής της CIA, Bill Burns, ανακοίνωσαν τις διαμαρτυρίες των ΗΠΑ για τις τουρκικές επιθέσεις, που έθεσαν σε κίνδυνο το αμερικανικό προσωπικό και αποθάρρυναν περαιτέρω μια άλλη τουρκική στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία.<br /><br />Η Ρωσία φαίνεται να έχει αντιταχθεί επίσης στην τουρκική δράση, αν και λιγότερο δημόσια. Μετά από μια συνάντηση στην Αστάνα στις 23 Νοεμβρίου, ο εκπρόσωπος της Ρωσίας είπε ότι η Μόσχα ζήτησε από την Άγκυρα να απόσχει από μια νέα χερσαία επίθεση στη Συρία.<br /><br />Από τις αρχές Δεκεμβρίου, τα τουρκικά επίσημα μηνύματα ήταν πιο συγκρατημένα. Τούρκοι αξιωματούχοι δεν προειδοποιούν πλέον για μια επικείμενη εισβολή, αν και έχουν τονίσει τη συνεχιζόμενη αποφασιστικότητά τους να δημιουργήσουν έναν «διάδρομο ασφαλείας» κατά μήκος των συριακών συνόρων τους. Και οι Τούρκοι αξιωματούχοι έχουν κάνει νέες χειρονομίες προς την ομαλοποίηση των σχέσεων Τουρκίας-Συρίας, με εμφανή τη ρωσική ενθάρρυνση.<br /><br />Η καταγραφή των προηγούμενων επεμβάσεων της Τουρκίας στη Συρία δείχνει ότι, τον περασμένο Νοέμβριο και Δεκέμβριο, η αντίθεση της Μόσχας — όχι της Ουάσιγκτον — ήταν αυτή που κατάφερε να εμποδίσει την τουρκική στρατιωτική δράση. Όλες οι προηγούμενες μεγάλης κλίμακας παρεμβάσεις της Τουρκίας προχώρησαν με προφανή ρωσική έγκριση. Η συναίνεση των ΗΠΑ, εν τω μεταξύ, φαινόταν προαιρετική.<br /><br />Όταν η Άγκυρα όντως αντιμετωπίζει διεθνή αντίθεση σε μια άλλη επέμβαση στη Συρία, μόνο οι αντιρρήσεις της Ρωσίας φαίνονται πραγματικά ανυπέρβλητες. Η Άγκυρα είναι προφανώς έτοιμη να αγνοήσει τις διαμαρτυρίες της Ουάσιγκτον – το είχε κάνει και πριν. Όμως, ενώ μπορεί να είναι αβέβαιο πώς, ακριβώς, η Ρωσία ασκεί βέτο στην τουρκική δράση, το γεγονός αυτού του βέτο φαίνεται ξεκάθαρο — υπάρχει. Και ενώ αυτό θα μπορούσε να αλλάξει στο μέλλον, μέχρι στιγμής δεν έχει αλλάξει, ακόμη και μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και όλες τις συνακόλουθες απαιτήσεις της για τη ρωσική στρατιωτική και οικονομική ισχύ.<br /><br />Μετά από μια σύνοδο κορυφής τον Αύγουστο του 2022 – μετά την ματαιωμένη επίθεση της Τουρκίας τον Μάιο και τον Ιούνιο – ο Ερντογάν είπε ότι ο Πούτιν τον ενθάρρυνε να συντονιστεί με την κυβέρνηση του Σύριου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ για την επίλυση των αντιτρομοκρατικών ανησυχιών της Τουρκίας. Ρώσοι αξιωματούχοι ενθαρρύνουν εδώ και χρόνια την ομαλοποίηση των σχέσεων Τουρκίας-Συρίας, με βάση τη Συμφωνία των Αδάνων του 1998 των δύο χωρών.<br /><br />Η ομαλοποίηση φαίνεται στην πραγματικότητα να είναι δημοφιλής στην τουρκική εσωτερική πολιτική λόγω του γεγονότος ότι αυτή η πολιτική έχει συνδεθεί, στον πολιτικό λόγο της Τουρκίας, με την επιστροφή των Σύριων προσφύγων, που βρίσκονται στην Τουρκία, στην πατρίδα τους. Ο Ερντογάν έχει ουσιαστικά δεσμευτεί να εξομαλύνει τους δεσμούς με τη Συρία και να οργανώσει μεγάλης κλίμακας επιστροφή προσφύγων, οικειοποιώντας μία από τις πιο επιτακτικές προτάσεις της αντιπολίτευσης του ενόψει των εκλογών στην Τουρκία το 2023.<br /><br />Σύριοι αξιωματούχοι, από την πλευρά τους, δεν απέκλεισαν το ενδεχόμενο εξομάλυνσης ή υπαγόρευσαν σκληρές προϋποθέσεις για τις διαπραγματεύσεις, αλλά παρόλα αυτά εμφανίστηκαν καχύποπτοι με την Άγκυρα. Επίσης, ήταν επιφυλακτικοί σχετικά με το να χρησιμοποιηθούν ως στήριγμα στις επερχόμενες εκλογές της Τουρκίας και να χαρίσουν στον Ερντογάν μια φωτογραφική χειραψία χωρίς πολλά απτά ανταλλάγματα.<br /><br />Ωστόσο, η Τουρκία φαινόταν αποφασισμένη να επιχειρήσει άλλη μια επέμβαση στη Συρία. Για τον Ερντογάν, υπάρχουν ισχυρά κίνητρα για να ξεκινήσει μια νέα εισβολή στη Συρία ενόψει των εκλογών του 2023. Ο Ερντογάν και άλλοι Τούρκοι αξιωματούχοι έχουν επισημάνει δημόσια και στους Ρώσους και Αμερικανούς ομολόγους τους ότι εξακολουθούν να σκοπεύουν να δημιουργήσουν έναν «διάδρομο ασφαλείας» στη βορειοανατολική Συρία.<br /><br />Όσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, μένει να παρακολουθήσουν τις τουρκο-ρωσικές διαπραγματεύσεις που θα μπορούσαν να επιτρέψουν μια τουρκική επέμβαση — που θα μπορούσε να απειλήσει την αποστολή των ΗΠΑ κατά του ISIS στη Συρία και ενδεχομένως να θέσει σε κίνδυνο το προσωπικό των ΗΠΑ. Για την Ουάσιγκτον, οι συνεχείς προσπάθειες για την αποθάρρυνση μιας τουρκικής εισβολής φαίνονται χρήσιμες. Δυστυχώς, φαίνεται επίσης ότι δεν θα είναι αρκετές.<br /><br />Ωστόσο, εάν η Τουρκία εισβάλει ξανά στη Συρία είναι μια απόφαση που πιθανότατα θα ληφθεί στη Μόσχα και όχι στην Άγκυρα. Έτσι, όταν οι Τούρκοι αξιωματούχοι απειλήσουν στη συνέχεια με εισβολή, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι πρέπει να έχουν το νου τους για μια ακόμη τουρκο-ρωσική σύγκλιση. Μια άλλη συμφωνία μεταξύ Ερντογάν και Πούτιν θα μπορούσε να σημαίνει όχι μόνο μια νέα στρατιωτική επίθεση στη βόρεια Συρία, αλλά επίσης – εάν συνεπάγεται εξομάλυνση μεταξύ Τουρκίας-Συρίας – μια τεράστια πολιτική αλλαγή στον πόλεμο της Συρίας.<br /><br />Ο Sam Heller είναι ένας ερευνητής και αναλυτής με έδρα τη Βηρυτό και την Αθήνα, ο οποίος επικεντρώνεται στην πολιτική και την ασφάλεια στον Λίβανο, τη Συρία και την περιφερειακή τους γειτονιά. Είναι μέλος του Century International, του κέντρου διεθνούς έρευνας και πολιτικής του Century Foundation<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η αντίθεση της Μόσχας και όχι της Ουάσιγκτον αποτρέπει συνήθως μια τουρκική εισβολή στη Συρία: Η ειδική σχέση Τουρκίας και Ρωσίας

Η έγκυρη αμερικανική ιστοσελίδα War on the Rocks σε άρθρο του Sam Heller με τίτλο Turkey’s Russian Red Light in Syria σημειώνει ότι οι υπου...

Διαβάστε την συνέχεια

Τ.Μπόλτον : “Ο Ερντογάν θα πάρει τις εκλογές στην χώρα μέσω μεγάλης νοθείας”.

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2023-01/105085518-GettyImages-936806502.jpg?itok=nyAA0xng" width="740" /><br /><br /><div><b>Γιώργος Μοτσάκος</b><br />Ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ αμφισβητεί την Τουρκία ως μέλος του ΝΑΤΟ ενώ μίλησε για μη συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία λόγω δυσαρέσκειας της ΕΕ<br /><br />Οπρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ <a href="https://euroweeklynews.com/2023/01/03/former-u-s-national-security-adviser-believes-turkeys-nato-membership-should-be-in-question/">Τζον Μπόλτον </a>πιστεύει ότι η συμμετοχή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ θα πρέπει να αμφισβητηθεί λόγω της θέσης της για την Ρωσία, ενώ προδικάζει ευρεία νοθεία στις επικείμενες προεδρικές εκλογές στην χώρα αυτή.<br /><br />Ο Τζον Μπόλτον, πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του 45ου προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, εξέφρασε τη γνώμη τη Δευτέρα 2 Ιανουαρίου, λέγοντας ότι η ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ θα πρέπει να τεθεί υπό αμφισβήτηση το 2023.<br /><img src="" /><br /><br /><img src="" /><br />Αυτό οφείλεται στη σαφή απροθυμία των τουρκικών αρχών να τηρήσουν μια σκληρή αντιρωσική στάση για τη σύγκρουση στην Ουκρανία, πρόσθεσε στο άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην Daily Telegraph το βράδυ της Δευτέρας.<br /><br />Τους επόμενους μήνες, ο Μπόλτον είπε ότι πιστεύει ότι: «η ενότητα και η αποφασιστικότητα της Δύσης θα δοκιμαστούν πραγματικά στην πράξη. Η Φινλανδία και η Σουηδία έχουν λάβει την εκπληκτική απόφαση να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, αλλά οι “οικονομικοί και στρατιωτικοί” εταίροι της Ρωσίας, δεν την έχουν εγκαταλείψει ακόμη σε μια ακόμη ώρα ανάγκης.<br />Δυστυχώς, αυτό περιλαμβάνει και την Τουρκία, της οποίας η ένταξη στο ΝΑΤΟ θα πρέπει να αμφισβητηθεί το 2023, εάν ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πιθανότατα μέσω νοθείας, θα επανεκλεγεί στις εκλογές που έχουν προγραμματιστεί για τον Ιούνιο».<br /><br />Σημείωσε επίσης ότι η ανακοίνωση της Γερμανίας για την πρόθεσή της να αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες δεν έχουν ακόμη υλοποιηθεί.<br />«Ο τακτικός αμυντικός προϋπολογισμός της Γερμανίας το 2023 θα είναι χαμηλότερος από το 2022», τόνισε ο Μπόλτον.<br /><br />Χρήματα από ένα ειδικά δημιουργημένο ταμείο για τον γερμανικό στρατό (Bundeswehr) ύψους 100 δισεκατομμυρίων ευρώ δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ακόμη για τον εκσυγχρονισμό των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων και του στρατιωτικού εξοπλισμού, τόνισε ο ίδιος.<br /><br />Την ίδια στιγμή, ο πρώην βοηθός του Τραμπ σημείωσε ότι η παράταση της σύγκρουσης στην Ουκρανία θα συνέβαλε στην αύξηση της δυσαρέσκειας στη Δύση.<br />Η Τουρκία τροφοδοτείται με φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο σε αντίθεση με την Ευρώπη που στενάζει ενεργειακά<br /><br />“Οι συμβάσεις προμήθειας φυσικού αερίου της Τουρκίας με τη Ρωσία είναι μακροπρόθεσμες, λαμβάνουν υπόψη τις παγκόσμιες τιμές και όγκους”, δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός Ενέργειας και Φυσικών Πόρων της Τουρκίας Φατίχ Ντονμέζ.<br /><br />Σημειώνεται ότι η Ρωσία είναι ένας από τους βασικούς προμηθευτές φυσικού αερίου στην Τουρκία (περίπου 44%).<br /><br />«Έχουμε μακροπρόθεσμα συμβόλαια με τη Ρωσία. Λόγω των συνθηκών της αγοράς, δεν μπορώ να αποκαλύψω την τιμή, αλλά λαμβάνουν υπόψη τις παγκόσμιες τιμές και ποσότητες», είπε ο Ντονμέζ σε συνέντευξή του στο TVnet, απαντώντας στο ερώτημα εάν η Τουρκία έχει προνόμια στην τιμή του φυσικού αερίου που προμηθεύεται από τη Ρωσία.<br /><br />Ο υπουργός τόνισε επίσης ότι η Τουρκία δεν έχει ενταχθεί στην πολιτική κυρώσεων κατά της Ρωσίας και, από αυτή την άποψη, «σήμερα δεν αναζητά εναλλακτικές πηγές προμήθειας φυσικού αερίου».<br /><br />Οι Τούρκοι ήδη παίζουν σε διπλό ταμπλό, ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία, κάτι που πολλά “ τσακάλια” τεχνοκράτες σε ΕΕ και Αμερική είτε αρνούνται να το αποδεχθούν, είτε το έχουν αποδεχθεί “σιωπηλά”.</div><div><br />Τι θα γίνει στην συνέχεια με την Τουρκία;<br /><br />Ο Ερντογάν θα κερδίσει τις εκλογές πιθανότατα με ευρεία καλπονοθεία, έχοντας στην φυλακή τους ηγέτες του κουρδικού κόμματος, εκτός υποψηφιότητας τον Ε.Ιμάμογλου. Έπειτα η Άγκυρα θα παίζει επίσημα σε τριπλό ταμπλό και με την Κίνα, γράφοντας στα "παλαιότερα των υποδημάτων της" την δύση. </div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τ.Μπόλτον : “Ο Ερντογάν θα πάρει τις εκλογές στην χώρα μέσω μεγάλης νοθείας”.

Γιώργος Μοτσάκος Ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ αμφισβητεί την Τουρκία ως μέλος του ΝΑΤΟ ενώ μίλησε για μη συνέχιση του πολέμου...

Διαβάστε την συνέχεια

Τα έως τώρα κέρδη της Τουρκίας, κατ’ αυτήν, στο Αιγαίο… ο 25ος.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2020/05/Greece_Turkey_Aegean-790x400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="790" height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2020/05/Greece_Turkey_Aegean-790x400.jpg" width="719" /></a></div><div><br /></div><b>Αλέξανδρος Δρίβας</b><br />Το πιο συνηθισμένο ερώτημα στα ελληνοτουρκικά εδώ και τρία περίπου χρόνια είναι το «Πού το πάει η Τουρκία;». Αυτό το ερώτημα δε θα έπρεπε να μας απασχολεί πλησιάζοντας στο πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα. Πρώτον, δε θα έπρεπε να μας απασχολεί δεκαετίες πριν και όχι απλώς επειδή ο Ερντογάν αποφάσισε από τα τέλη Φεβρουαρίου του 2020 να επιχειρήσει να υλοποιήσει όσα η Τουρκία σχεδιάζει ως συνέχεια της εισβολής του Αττίλα στην Κύπρο. <br /><br />Συχνά η «εχθρογνωσία» απέχει ελάχιστα από την ψυχολογική επιχείρηση και η υπερβολή καραδοκεί παντού. Τα ελληνοτουρκικά έχουν υπερπληθωριστεί επειδή ακριβώς δεν κάναμε εγκαίρως και με τον ορθό τρόπο τον ελληνοτουρκικό διάλογο εντός της Ελλάδας. Τι θέλει η Τουρκία από την Ελλάδα; Γιατί το 2023 είναι το πλέον καθοριστικό για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Πώς αντιμετωπίζεται η Τουρκία;<br /><br />Η νεοθωμανική πολιτική και ο 25ος μεσημβρινός<br /><br />Ο 25ος μεσημβρινός έχει ταυτιστεί με τις επιδιώξεις της Τουρκίας. Γιατί όμως η Τουρκία ενδιαφέρεται τόσο πολύ για αυτόν; Τι σχέση έχει με το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο και γιατί είναι τόσο επιθετική εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου μετά το 2017; <br /><br />Από το 1920 και μετά η Τουρκία είναι μια αναθεωρητική δύναμη. Με άλλα λόγια, από τη Συνθήκη των Σεβρών όπου η Τουρκία συνάντησε την ταπείνωσή της, προσπαθεί να ανατρέψει όλες εκείνες τις συνθήκες που τη μετέτρεψαν από διάδοχο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, σε ένα κράτος το οποίο σύμφωνα με τους Νταβούτογλου και Ερντογάν, δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί δυτικά συμφέροντα. <br /><br />Μια προσεκτική ματιά στην τουρκική εξωτερική πολιτική πρακτική αλλά και στη ρητορική, θα πείσει ακόμη και τους πιο δύσπιστους ότι η νεοθωμανική πολιτική είναι πρωτίστως «αντιδυτική». Το κέντρο της Βυζαντινής αλλά και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν το Αιγαίο, το οποίο συνιστά την «υδάτινη λεωφόρο» που ενώνει τα Στενά με την Ανατολική Μεσόγειο. Την Ευρώπη με την Αφρική και την Ασία. Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι όποια κίνηση και αν κάνουν στη Μέση Ανατολή και στα Βαλκάνια, δεν μπορεί να καταστεί βιώσιμη αν δεν ελέγχουν το Αιγαίο. Οι αξιώσεις των Τούρκων ξεκινούν από τον 25ο μεσημβρινό και φτάνουν στην Πάφο, στον 32ο. <br /><br />Ο 25ος μεσημβρινός συνιστά ουσιαστικά τη σύνοψη του μεγάλου λάθους της Ελλάδας στη Μαδρίτη όπου στις 8/7/1997 η Ελλάδα αποδέχτηκε έναν αρκετά πονηρό όρο που συνέφερε την Τουρκία. Σύμφωνα με αυτόν τον όρο, οι δύο πλευρές αποδέχονταν τα νόμιμα-ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο. Η ακολουθία ενός πολιτικού όρου μετά από έναν νομικό (νόμιμα) αντικατόπτριζε και τη μεγάλη μεθοδολογική διαφορά Ελλάδας και Τουρκίας. <br /><br />Η Ελλάδα ακολουθούσε νομικά επιχειρήματα ενώ η Τουρκία, πολιτικά επιχειρήματα. Όλα αυτά έγιναν 19 μήνες μετά την κρίση των Ιμίων όπου η Τουρκία, μέσα από μια βραχονησίδα κατάφερε να θέσει υπό αμφισβήτηση ζώνες του Αιγαίου που είναι εγγύτερα στον ηπειρωτικό κορμό της τουρκικής επικράτειας. Το 1995 η Τουρκία πλαισίωσε την ελληνοτουρκική διαμάχη με ένα παράνομο casus belli σε περίπτωση που η Ελλάδα ασκούσε το νόμιμο δικαίωμά της για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12ν.μ. Πώς όμως ο 25 μεσημβρινός περικλείει όλες τις ελληνοτουρκικές διαφορές ή μάλλον, όλες τις τουρκικές αξιώσεις;<br /><br />Ο 25ος μεσημβρινός μας εξηγεί όλες τις τουρκικές αξιώσεις<br /><br />Πολλές είναι οι φορές που λέμε πως η τουρκική έχει υιοθετήσει έναν μαξιμαλιστικό τρόπο θέσης των αξιώσεών της. Από τη στιγμή που επιθυμεί να αναθεωρήσει υπέρ της το καθεστώς του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, είναι εύλογο να έχει μια μεθοδολογία η οποία υπακούει στην επιθετικότητα αλλά και στη χρήση πολιτικών επιχειρημάτων. Όσο πιο παράλογες είναι νομικά οι αξιώσεις ενός κράτους στη διεθνή πολιτική, τόσο πιο έντονη είναι και η απειλή χρήσης βίας. <br /><br />Από τη στιγμή που η Τουρκία θεωρεί ότι έχει κατοχυρώσει: <br /><br />1. Την παράνομη κατοχή της ανατολικής Κύπρου, <br /><br />2. το casus belli του 1995 εναντίον της Ελλάδας, <br /><br />3. Το γκριζάρισμα ζωνών του Αιγαίου μετά την κρίση των Ιμίων του 1996,<br /><br />4. Την αναφορά της Συμφωνίας της Μαδρίτης του 1997 σε «ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα και των δύο χωρών στο Αιγαίο», <br /><br />προχωρά από το «γκριζάρισμα» στην ευθεία διεκδίκηση ελληνικής επικράτειας. <br /><br />Η «Γαλάζια Πατρίδα» των Μοστάνογλου, Οζέρ και Γιαϊτζί, (είναι γνωστή από το 2014 ως τέτοια αλλά ασχοληθήκαμε μετά το 2020) αποτελεί ουσιαστικά την επόμενη φάση του τουρκικού σχεδίου και το άθροισμα των τεσσάρων σημείων που θεωρεί ότι έχει υπέρ της η Τουρκία. Ο 25ος μεσημβρινός, χωρίζει ουσιαστικά τη Μακεδονία από τη Θράκη, τέμνει το Αιγαίο και την Κρήτη στα δύο και μέσα από αυτό, μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα «τι ξαφνικά ζητάει η Τουρκία στην Κρήτη;». Δεν ήταν κάτι ξαφνικό. <br /><br />Η Τουρκία με το τουρκολιβυκό σύμφωνο του 2019 έκανε ακριβώς αυτό που έκανε και το 1995. Πρώτα νομιμοποίησε μια απειλή πολέμου εναντίον της Ελλάδας και μετά προχώρησε στη δημιουργία της κρίσης των Ιμίων το 1996. Το 2019 η Τουρκία συνήψε το παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο και το 2020 προσπάθησε αποτυχημένα να επιτεθεί στην Ελλάδα σε δύο φάσεις. <br /><br />Η πρώτη ήταν η οπλοποίηση μεταναστών στον Έβρο και η άλλη, λίγους μήνες μετά στο Αιγαίο με πολιορκητικό κριό το Oruc Reis. Από τον 25ο μεσημβρινό και ανατολικά, βρίσκονται όλες οι αξιώσεις της Τουρκίας οι οποίες ονομάζονται «ελληνοτουρκικές διαφορές» λόγω της Μαδρίτης του 1997. Μεταξύ Ρόδου και Κύπρου, υπάρχει το μεγάλο αγκάθι για την Τουρκία που δεν είναι άλλο από το Καστελλόριζο. <br /><br />Στο Καστελλόριζο η Τουρκία προσπαθεί να νομιμοποιήσει τη μη υπογραφή της στη Σύμβαση του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας του 1982. Σύμφωνα με αυτήν, κάθε νησί έχει υφαλοκρηπίδα. Για την Τουρκία το Αιγαίο αποτελεί «περιοχή ειδικών συνθηκών» και δεν αναγνωρίζει στα νησιά υφαλοκρηπίδα. Αυτός είναι και ο λόγος που αναγνωρίζει μόνο χωρικά ύδατα (6ν.μ.). Η συνέχεια του ευφάνταστου επιχειρήματος είναι πως το Αιγαίο δεν μπορεί να γίνει «ελληνική λίμνη». Τα ύδατα του Καστελλόριζου, είναι αυτά που επιτρέπουν στην Ελλάδα να συνδεθεί με την Κύπρο. <br /><br />Η Τουρκία έχει κάθε συμφέρον να αποκοπεί η Ελλάδα από την Κύπρο και έτσι να μπορεί το Κυπριακό να το διαχωρίζει από τα θέματα του Αιγαίου και του Κρητικού Πελάγους, ζητώντας διαφορετικά πράγματα από τις δύο χώρες του Ελληνισμού για να κερδίζει και από τις δύο πλευρές. Ακόμη και η ειδική σχέση Τουρκίας-Αλβανίας και η προσπάθεια τορπιλισμού των ελληνοαλβανικών συζητήσεων για καθορισμό θαλασσίων ζωνών, εξυπηρετεί την Άγκυρα για όσα αξιώνει ανατολικά του 25ου μεσημβρινού.<br /><br />Η τουρκική αξίωση για αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών<br /><br />Όπως όμως αναφέρθηκε παραπάνω, ο 25ος μεσημβρινός χωρίζει τη Μακεδονία από τη Θράκη. Στη Θράκη, οι τουρκικές αξιώσεις μεγαλώνουν. Για την Τουρκία, από τον 25ο μεσημβρινό και ανατολικά, όλα πρέπει να αλλάξουν. Τα εμπόδια της Τουρκίας είναι τα νομίμως στρατικοποιημένα ελληνικά νησιά και αυτός είναι και ο λόγος που συνδέουν τη στρατικοποίηση με την κυριαρχία. <br /><br />Αν τα νησιά αποστρατικοποιηθούν, τότε οι τουρκικές αξιώσεις για πλήρη αλλαγή του καθεστώτος του Αιγαίου υπέρ της Τουρκίας, θα έχουν γίνει αποδεκτές καθώς «κυρίαρχα» νησιά χωρίς δικαίωμα άμυνας δεν υπάρχουν και η χώρα στην οποία αυτά ανήκουν, αν δεν μπορεί να υλοποιεί το δικαίωμα που απορρέει από το Διεθνές Δίκαιο (δικαίωμα στην άμυνα) τότε παύει να είναι κυρίαρχο. <br /><br />Αποστρατικοποιημένα νησιά ανατολικά του 25ου μεσημβρινού, σημαίνει ότι θα είναι σε ύδατα τα οποία θα ελέγχονται (στην καλύτερη περίπτωση) από την Τουρκία, άρα και τα ίδια τα νησιά.<br /><br />Το απαισιόδοξο συμπέρασμα: Δεν μπορεί να λάβει χώρα ένας γόνιμος ελληνοτουρκικός διάλογος<br /><br />Ο πληθωρισμός των ελληνοτουρκικών σχέσεων αγγίζει κάθε επιμέρους πτυχή τους. Ο «διάλογος» ως έννοια έχει κακοποιηθεί ιδιαίτερα στον ελληνικό δημόσιο διάλογο και δυστυχώς, έχει ιδεολογικοποιηθεί. Φράσεις όπως: «Η πίστη σε έναν ειλικρινή ελληνοτουρκικό διάλογο ο οποίος θα διευθετούσε τις όποιες διαφορές ανάμεσα σε δύο γείτονες που είναι υποχρεωμένοι λόγω της γεωγραφίας να συνυπάρχουν (...) Το Αιγαίο μπορεί να γίνει μια θάλασσα ειρήνης και ευημερίας (...)» αποτελούν πιο πολύ διακήρυξη καλών προθέσεων, ευσεβείς πόθους ή αποδείξεις μη κατανόησης των όσων αναφέρθηκαν στο παραπάνω κείμενο, που συνιστούν ουσιαστικά τα βήματα της τουρκικής στρατηγικής εναντίον της Ελλάδας και η οποία θέλει έναν διάλογο σαν αυτόν που επιθυμούσε ο Πούτιν με τον Ζελένσκι. <br /><br />Η Τουρκία του Ερντογάν δεν κάνει «παζάρια» όπως κακώς πιστεύουμε, απλώς επιθυμεί να υπαγορεύει όρους. Η Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997 εμπεριέχει και άρθρα για σεβασμό στην κυριαρχία τα οποία η Τουρκία ασφαλώς και δεν τα σέβεται. Με άλλα λόγια, δε δεσμευόμαστε από κάτι που η ίδια η Τουρκία δε σέβεται. <br /><br />Το 2023 είναι έτος εκλογών όχι μόνο για την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και για την Τουρκία. Η Άγκυρα θεωρεί ότι αν δεν κάνει κάποια επιθετική κίνηση τα επόμενα λίγα χρόνια, το παράθυρο ευκαιρίας θα κλείσει καθώς η Ελλάδα θα έχει ολοκληρώσει μεγάλο μέρος των εξοπλισμών της. Ο διάλογος οφείλει να έχει προϋποθέσεις για να είναι γόνιμος και να έχει πιθανότητες να φέρει καλά αποτελέσματα. <br /><br />Ωστόσο, πρέπει να αντιληφθούμε πως η Τουρκία θεωρεί ως προϋποθέσεις διαλόγου την απειλή χρήσης βίας, το μη σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, την περιφρόνηση της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας κ.α. Ένας τέτοιος διάλογος δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει, ειδικά όταν βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου αναμένεται πολιτική αβεβαιότητα και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. <br /><br /> Η διεθνής πολιτική μας διδάσκει πως η μη λύση δεν είναι κάτι υπέροχο. Είναι σίγουρα όμως συμφέρουσα από μια κακή λύση. Η Κύπρος μας δίδαξε ότι το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» δεν ευνοεί τα συμφέροντά μας και για τα προσεχή χρόνια και μέχρι να ακυρώσουμε τις τουρκικές αξιώσεις, δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε έναντι της Τουρκίας πέραν του να θυμόμαστε τέσσερις λέξεις: 1. ετοιμότητα, 2. αποτροπή, 3. άμυνα, 4. ανθεκτικότητα.<br /><br /><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Τα έως τώρα κέρδη της Τουρκίας, κατ’ αυτήν, στο Αιγαίο… ο 25ος.

Αλέξανδρος Δρίβας Το πιο συνηθισμένο ερώτημα στα ελληνοτουρκικά εδώ και τρία περίπου χρόνια είναι το «Πού το πάει η Τουρκία;». Αυτό το ερώτη...

Διαβάστε την συνέχεια

Rafale ή φάρμακα; Βιομηχανία άθλιας προπαγάνδας.

<div><br /></div><a href="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/06/RAFALE-HAF-790x400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="790" height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/06/RAFALE-HAF-790x400.jpg" width="735" /></a><br /><br />της <b>Γαλανού Κατερίνας</b><br />Η βιομηχανία της προπαγάνδας, είναι ακατάβλητη και ταχύτατη. Το συντονιστικό της κέντρο – και υποψιαζόμαστε από τη θεματολογία της, ποιους σκοπούς υπηρετεί – αρπάζει ένα υπαρκτό πρόβλημα, το διαστρέφει, το περιστρέφει και το επιστρέφει, με ένα εύληπτο για τις μάζες, σλόγκαν. Rafale ή φάρμακα; διερωτάται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο πονηρός ανθρωπότυπος, ιμάντας της προπαγάνδας.<br /><br />Αγοράζετε αεροπλάνα, την ίδια στιγμή που οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη φάρμακα, τα στερούνται. Το σλόγκαν μπορεί να ακούγεται παιδαριώδες, αλλά δεν είναι βλακώδες. Είναι πονηρά στοχευμένο, στο κοινό που μπορεί χωρίς σκέψη να το αναμηρυκάσει και αυτό το κοινό δυστυχώς, δεν είναι αμελητέο. Οι ελλείψεις στα φάρμακα μπορεί να είναι ένα οξύ παγκόσμιο πρόβλημα και να έχει αιτίες την πανδημία, τη μείωση της παραγωγής σε μεγάλες χώρες, την έλλειψη πρώτων υλών, κ.α. Στην Ελλάδα όμως βαφτίζεται πάλι ως πρόβλημα και επιλογή Μητσοτάκη και Πλεύρη.<br /><br />Στις ΗΠΑ επιστρατεύουν ρομπότ για την παρασκευή φαρμάκων επί 24/7 για να καλυφθούν οι ελλείψεις, στην Κίνα τα εκατομμύρια των Κινέζων στοκάρουν φάρμακα και δεν έχει μείνει ούτε ασπιρίνη, στη Γαλλία δεν υπάρχει αντιβιοτικό για δείγμα, στην Ισπανία ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων δεν έχει πρόσβαση σε φάρμακα για τις καρδιοαγγειακές παθήσεις.<br /><br />Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Προστασίας των Καταναλωτών σε έρευνά του διαπιστώνει ότι σε χώρες όπως η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Νορβηγία, ένας στους τρεις ασθενείς εμφανίζει επιπλοκές στην υγεία του επειδή δεν μπορεί να προμηθευτεί το φάρμακό του. Δεν αγόρασαν κι αυτές οι χώρες Rafale ούτε έχουν γείτονα την Τουρκία για να ξοδεύουν ένα σκασμό δισεκατομμύρια για την άμυνά τους.<br /><img src="" /><br /><br /><img src="" /><br />Δεν έχουν όμως ούτε ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ διεκδικεί την επιστροφή στην κυβέρνηση – και αν σπάσει ο διάβολος το πόδι του θα βρει το πρόβλημα μπροστά του – καταγγέλλει τεχνητή έλλειψη φαρμάκων και απαιτεί από την κυβέρνηση χρονοδιάγραμμα αντιμετώπισής της! Να χτυπήσει ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης το μαγικό ραβδί και να γεμίσει τα ράφια από τα φάρμακα που ψάχνει όλη η υφήλιος.<br /><br />Μαζί με το μαγικό ραβδί να χτυπήσει κάτω σαν χταπόδια τις πολυεθνικές των φαρμάκων, να επιβάλλει πρόστιμα και να τις στείλει στον εισαγγελέα. Έτσι θα λειτουργούσαν ο Παναγιώτης Κουρουμπλής και ο Παύλος Πολάκης για να επιλύσουν ένα παγκόσμιο πρόβλημα προβλέπεται να διαρκέσει όλο το 2023.<br /><br />Υπάρχει πάντα και ο τρόπος του Πάνου Καμμένου που έσπευσε να παράσχει την πολύτιμή του τεχνογνωσία. Οι Ένοπλες Δυνάμεις, ο στρατός δηλαδή, να διαθέσει τα αποθέματα και τις τεράστιες δυνατότητες παραγωγής που έχει για να καλυφθούν οι ελλείψεις και οι ανάγκες της χώρας!<br /><br />Σε κάθε μεγάλο πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση και ο κόσμος αναρωτιέται αν και πόσο θα τα καταφέρει να τα επιλύσει προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, υπάρχει ο κρυφός της άσσος: οι προσφερόμενες εναλλακτικές και εφεδρείες του Rafale ή φάρμακα. Και όλα τα σλόγκαν γίνονται ένα: Μητσοτάκης ή Τσίπρας;<div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Rafale ή φάρμακα; Βιομηχανία άθλιας προπαγάνδας.

της Γαλανού Κατερίνας Η βιομηχανία της προπαγάνδας, είναι ακατάβλητη και ταχύτατη. Το συντονιστικό της κέντρο – και υποψιαζόμαστε από τη θεμ...

Διαβάστε την συνέχεια

Πώς θα αντιδράσει η Ελλάς σε έναν τουρκικό τυχοδιωκτισμό

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2023/01/polemos-ellada-tourkia.jpg" /><br /><br /><div><b>Λυγερός Σταύρος</b><br />Εδώ και πολύ καιρό έχω επισημάνει ότι η τουρκική επιθετικότητα έχει “ανεβεί πίστα”. Το επιβεβαιώνει η πολεμική ρητορική της Άγκυρας με τα “θα έρθουμε νύχτα” και “θα βομβαρδίσουμε την Αθήνα”. Όλα αυτά συνιστούν ειδοποιό διαφορά σε σύγκριση με τους παραδοσιακούς όρους της ελληνοτουρκικής διένεξης, όπως τη βιώσαμε από τη μεταπολίτευση. Κατ’ επέκταση αλλάζει ποιοτικά η έννοια της τουρκικής απειλής, αλλά δεν έχει αλλάξει το αντίστοιχο δόγμα, με το οποίο πορεύεται η Ελλάς.<br /><br />Τα σημάδια είναι πολλά για να τα αγνοήσουμε. Στην κυπριακή ΑΟΖ, η Άγκυρα άρχισε με παράνομες σεισμικές έρευνες. Στη συνέχεια πραγματοποίησε παράνομη γεώτρηση σε θαλάσσια περιοχή που δεν είχε παραχωρηθεί προς εκμετάλλευση και μετά πραγματοποίησε γεωτρήσεις και σε θαλάσσια οικόπεδα παραχωρημένα σε δυτικές πετρελαϊκές εταιρείες. Αργότερα, επιχείρησε να παραβιάσει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Ανατολική Μεσόγειο, πάντα με τον ισχυρισμό ότι τα νησιά δεν δικαιούνται υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ. Με τον ίδιο ισχυρισμό συνήψε το φθινόπωρο 2019 το περιβόητο τουρκολιβυκό Μνημόνιο. Όλες αυτές οι ενέργειες πηγάζουν από το δόγμα της “Γαλάζιας Πατρίδας”.<br /><br />Τον Μάρτιο 2020 επιχείρησε την υβριδική εισβολή στον Έβρο με όργανο παράνομους μετανάστες και το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς παραβίασε ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, πραγματοποιώντας σεισμικές έρευνες με το Oruc Reis νότια του Καστελλορίζου. Στη συνέχεια, ο Ερντογάν μετέτρεψε την Αγία Σοφία σε τζαμί και ανέβασε ψηλά στην ατζέντα την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Μέχρι πρότινος αμφισβητούσε την ελληνική κυριαρχία στις νησίδες με βάση τη θεωρία περί “γκρίζων ζωνών”. Τον τελευταίο ενάμιση σχεδόν χρόνο αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία και στα μεγάλα νησιά του ανατολικού Αιγαίου με το πρόσχημα ότι είναι παρανόμως στρατιωτικοποιημένα.<br /><br />Η κλιμάκωση κατέστη δυνατή, ακριβώς επειδή όλο το προηγούμενο διάστημα κανείς δεν ήγειρε εμπόδια. Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι αδύναμη, αλλά και η ισχυρή Ελλάς απέφυγε να προασπίσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Κάποιες διπλωματικές αντιδράσεις εκ μέρους της Δύσης κι ορισμένες ανώδυνες κυρώσεις της ΕΕ δεν ήταν, βεβαίως, ικανές να αναχαιτίσουν τον Ερντογάν. Είναι αληθές ότι η Άγκυρα έχει με τις πολιτικές της προκαλέσει –περισσότερη ή λιγότερη– δυσαρέσκεια και στη Δύση και στα κράτη της Ανατολικής Μεσογείου.<br /><br />Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πολλά, αφού οι θιγόμενοι (Έλληνες) και οι δυσφορούντες (Ισραηλινοί, Αιγύπτιοι, αλλά και Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, κυρίως Γάλλοι) δεν ήταν διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν ανάλογα μέσα για να σταματήσουν την τουρκική επεκτατική αυθαιρεσία. Όσο, λοιπόν, οι υπόλοιποι παίκτες (και η Ελλάς) είναι καθηλωμένοι στο διπλωματικό επίπεδο, ο Ερντογάν χρησιμοποιεί το στρατιωτικό εργαλείο για να δημιουργεί μικρά τετελεσμένα και να κερδίζει πόντους. Η αλυσίδα μετράει ήδη αρκετούς κρίκους.<br />Μιλάει με πράξεις<br /><br />Η αποφασιστικότητα του Τούρκου προέδρου να μιλάει με πράξεις κι όχι μόνο με λόγια, ήταν αυτό που του έδινε τακτικό πλεονέκτημα έναντι όλων. Στη βόρεια Συρία έχει εδραιώσει τρεις ζώνες κατοχής και τώρα προετοιμάζεται για νέα επιχείρηση. Στη Λιβύη κατάφερε με την αποστολή όπλων και τζιχαντιστών να σταθεροποιήσει την υπό κατάρρευση τότε κυβέρνηση της Τρίπολης και σήμερα ασκεί αποφασιστική επιρροή. Στη Διάσκεψη που οργάνωσαν τόσο η Γερμανία όσο και η Ιταλία, η Τουρκία βεβαίως προσεκλήθη, ενώ η Ελλάς όχι. Η έμμεση πλην σαφής στρατιωτική παρέμβαση στον πόλεμο του Ναγκόρνο Καραμπάχ έδωσε τη νίκη στους Αζέρους, εκτοξεύοντας το κύρος της Τουρκίας.<br /><br />Μπορεί οι Δυτικοί να υπονόμευσαν την τουρκική λίρα, προκαλώντας μεγάλη νομισματική και κατ’ επέκταση οικονομική κρίση στην Τουρκία, αλλά στο πολιτικό-διπλωματικό επίπεδο αποφεύγουν επιμελώς να τραβήξουν το σκοινί. Αυτό ίσχυσε κι όταν η Άγκυρα εμπόδισε την ένταξη της Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Οι Δυτικοί έλαβαν κάποια μέτρα, αλλά ουσιαστικά έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες στο σενάριο ο Ερντογάν να χάσει τις εκλογές το 2023. Θεωρούν ότι με νέο πρόεδρο η Τουρκία θα επιστρέψει στο “δυτικό μαντρί”.<br /><br />Το εάν ο Ερντογάν θα εγκαταλείψει την εξουσία είναι ένα ερώτημα που θα απαντηθεί όταν πραγματοποιηθεί η προεδρική εκλογή τον Ιούνιο, ή τον Απρίλιο, όπως δείχνουν νέες πληροφορίες. Αλλά ακόμα κι αν βγει από το παιχνίδι είναι αμφίβολο εάν η Τουρκία θα ξαναγίνει αυτό που ήταν το 2002, όταν κέρδισαν τις εκλογές οι νεοοθωμανοί. Αυτή η προσδοκία των Δυτικών υποτιμά τις βαθιές αλλαγές που έχουν συντελεστεί την τελευταία 20ετία στην γειτονική μας χώρα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.</div><div><br />Οι τέσσερις κινήσεις της Αθήνας<br /><br />Η κλιμάκωση της τουρκικής επεκτατικής πίεσης υποχρέωσε την Αθήνα να προβεί σε ορισμένες κινήσεις:</div><div><ul style="text-align: left;"><li>Πρώτον, η κυβέρνηση Τσίπρα και κυρίως η κυβέρνηση Μητσοτάκη δρομολόγησε σημαντικά εξοπλιστικά προγράμματα, με στόχο την αναβάθμιση του αξιόμαχου των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.</li><li>Δεύτερον, με όχημα την αγορά των φρεγατών Belhara και των μαχητικών Rafale, η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνήψε το Σύμφωνο Αμοιβαίας Αμυντικής Συνδρομής με τη Γαλλία, το οποίο προβλέπει γαλλική στρατιωτική επέμβαση στο πλευρό της Ελλάδας σε περίπτωση σύρραξης με την Τουρκία.</li><li>Τρίτον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδωσε τα πάντα στις ΗΠΑ, ελπίζοντας ότι οι Αμερικανοί θα αποτρέψουν έναν τουρκικό στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό, ή θα παρέμβουν εγκαίρως για να τον σταματήσουν.</li><li>Τέταρτον, Την τελευταία δεκαετία καλλιεργήθηκαν οι τριγωνικές συνεργασίες Ελλάς-Κύπρος-Ισραήλ και Ελλάς-Κύπρος-Αίγυπτος στην Ανατολική Μεσόγειο, οι οποίες στη συνέχεια επεκτάθηκαν και σε συνεργασίες με τα Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία. Κοινός ανομολόγητος παρονομαστής αυτών των συνεργασιών ήταν το αντιτουρκικό πρόσημο. Για τους δικούς της λόγους η κάθε χώρα ήθελε να ανασχέσει τις τουρκικές δραστηριότητες στην ευρύτερη περιοχή. Ενώ οι συνεργασίες φαινόταν μέχρι ένα χρονικό σημείο ότι θα απομόνωναν γεωπολιτικά την Τουρκία, για να αντιστρέψει αυτή την τάση το καθεστώς Ερντογάν έκανε στροφή και πραγματοποίησε τολμηρά ανοίγματα προς το Ισραήλ και τις προαναφερθείσες αραβικές χώρες. Ανοίγματα που περισσότερο ή λιγότερο βρήκαν ανταπόκριση, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση της σημασίας των συνεργασιών με την Ελλάδα.</li></ul>Κατά τα άλλα, η επίσημη ελληνική ρητορική κάνει λόγο για αποτρεπτική στρατηγική. Στην πραγματικότητα, όμως, το δόγμα της Αθήνας –εδώ και πολλά χρόνια– είναι αυτό που δεν ομολογεί, αλλά εφαρμόζει με θρησκευτική ευλάβεια: “Δεν κάνουμε τίποτα που μπορεί να προκαλέσει τουρκική αντίδραση, ούτε καν τα αυτονόητα”. Για να το πούμε απλά και καθαρά: “προς Θεού μην ερεθίσουμε το θηρίο”!<br /><br />Το προαναφερθέν δόγμα εξηγεί γιατί η Ελλάς δεν επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, γιατί δεν ανακηρύσσει ΑΟΖ, γιατί δεν καταθέτει συντεταγμένες, γιατί ούτε καν κλείνει τους κόλπους με ευθείες γραμμές βάσης. Αποτέλεσμα της ολιγωρίας ήταν η επέκταση του τουρκικού casus belli και στην Κρήτη. Το δόγμα αυτό εξέφρασε –με άλλα λόγια– ο υπουργός Εξωτερικών Δένδιας σε συνέντευξή του (Real FM 6-5-2020), δηλώνοντας ότι η Ελλάδα δεν θα ακολουθήσει την Τουρκία στην κλιμάκωση. «Δεν πρόκειται να πάμε σε στρατιωτικοποίηση της κρίσης με την Τουρκία. Είναι η παγίδα, την οποία η Τουρκία στήνει για την Ελλάδα: να περάσουμε από το στάδιο του δικαίου στο στάδιο των ενεργειών αυτής τη μορφής. Η στρατιωτικοποίηση των διαφορών με την Τουρκία δεν θα οδηγήσει σε επίλυση, θα οδηγήσει σε επιδείνωση».<br /><br />Στην πραγματικότητα, η Ελλάς όχι μόνο δεν στρατιωτικοποιεί τα ελληνοτουρκικά προβλήματα, αλλά και εξαντλεί κάθε περιθώριο για να κρατάει χαμηλά τη θερμοκρασία στις διμερείς σχέσεις. Αυτό επιχείρησε και ο Μητσοτάκης, όταν συνάντησε τον Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 2022. Όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, όμως, δεν αρκεί η βούληση της μίας πλευράς και ούτε μπορεί η Ελλάδα να περιορίζεται στην άσκηση προσωπικής διπλωματίας από τον πρωθυπουργό της.<br /><br />Τί θα πράξει η Ελλάς εάν…<br /><br />Ας επιστρέψουμε, όμως, στο κρίσιμο ερώτημα: Τί θα πράξει εάν τουρκικό ερευνητικό σκάφος, συνοδευόμενο από φρεγάτες, πραγματοποιήσει σεισμικές έρευνες έξω από τα χωρικά ύδατα της Κρήτης, επικαλούμενο την προ μηνών συμφωνία Άγκυρας-Τρίπολης; Ισχύει η δήλωση Γεραπετρίτη ότι η κόκκινη γραμμή είναι στα έξι μίλια των χωρικών υδάτων; Τί θα πράξει η Ελλάδα εάν η Τουρκία πραγματοποιήσει και γεώτρηση σε σημείο της δυνάμει (δεν υπάρχει συμφωνία οριοθέτησης) ελληνικής υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ στην ίδια περιοχή; Τί θα πράξει εάν η Τουρκία πυκνώσει τις υπερπτήσεις πάνω και από τα μεγάλα νησιά του ανατολικού Αιγαίου; Τί θα πράξει εάν τουρκικά πολεμικά επιχειρήσουν να αποκλείσουν την πρόσβαση ελληνικών πλοίων σε κάποιο ελληνικό νησί;<br /><br />Θα μπορούσα να συνεχίσω, προσθέτοντας κι άλλα ερωτήματα, αλλά δεν έχει νόημα. Μέχρι τώρα, η Ελλάς έχει αντιδράσει με διαβήματα (οι Τούρκοι τα πετούν στο καλάθι των αχρήστων), με κινητοποίηση του στόλου, αλλά με σαφή εντολή να μην εμπλακεί ακόμα κι όταν οι Τούρκοι παραβιάζουν ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και βεβαίως με παραστάσεις στην ΕΕ. Οι προσδοκίες της Αθήνας για την επιβολή κάποιων ευρωπαϊκών κυρώσεων στην Τουρκία, όμως, αποδείχθηκαν φρούδες ελπίδες.<br /><br />Το κρίσιμο ερώτημα είναι απλό: Η πολιτική της Αθήνας κατευνάζει ή παροξύνει την τουρκική επιθετικότητα; Την απάντηση δίνουν τα γεγονότα, αλλά και ο ίδιος ο Δένδιας, ο οποίος έχει ομολογήσει το προφανές, ότι η Άγκυρα συνεχώς κλιμακώνει. Τα μικρά τουρκικά τετελεσμένα ενισχύουν την εκτίμηση της τουρκικής πλευράς πως όσο πιέζει τόσο θα κερδίζει πόντους στον ιδιότυπο αυτό “πόλεμο θέσεων”, στριμώχνοντας ολοένα και περισσότερο την Ελλάδα.<br /><br />Η κατάσταση αυτή όχι μόνο εξασφαλίζει στον Ερντογάν την πρωτοβουλία των κινήσεων, αλλά και του τροφοδοτεί την αλαζονεία. Δεδομένης και της προσωπικής πολιτικής σκοπιμότητας, λόγω των επικείμενων –κρίσιμων για την παραμονή του στην εξουσία– εκλογών, το ενδεχόμενο ενός τουρκικού τυχοδιωκτισμού καθίσταται πιθανότερο, χωρίς, βεβαίως, να είναι σίγουρο. Ο “σουλτάνος”, πάντως, συμπεριφέρεται σαν χείμαρρος, που είναι ασαφές εάν ξέρει πότε να σταματήσει. Είναι ακριβώς αυτό που έχει αλλάξει ποιοτικά τον χαρακτήρα της τουρκικής απειλής και ως εκ τούτου θέτει επί τάπητος το κρίσιμο ερώτημα, εάν ο Ερντογάν μπορεί με τις κινήσεις του να καταλήξει σε κάποιας μορφής τυχοδιωκτισμό.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πώς θα αντιδράσει η Ελλάς σε έναν τουρκικό τυχοδιωκτισμό

Λυγερός Σταύρος Εδώ και πολύ καιρό έχω επισημάνει ότι η τουρκική επιθετικότητα έχει “ανεβεί πίστα”. Το επιβεβαιώνει η πολεμική ρητορική της ...

Διαβάστε την συνέχεια