Πώς θα άλλαζε η Ρωσία εάν γινόταν πόλεμος

<img height="360" src="https://i0.wp.com/infognomonpolitics.gr/wp-content/uploads/2022/02/089214b834af4a00b052e632d8d4851b.jpg?fit=1000%2C563&ssl=1" width="712" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Εάν συμβεί μια στρατιωτική σύγκρουση, θα επιφέρει σοβαρές εσωτερικές αλλαγές στη Ρωσία.</span></h3>Της T<b>atiana Stanovaya<br /></b>Δύο μήνες αφότου ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν ζήτησε από το υπουργείο Εξωτερικών να λάβει “σοβαρές, μακροπρόθεσμες εγγυήσεις ασφάλειας” από τη Δύση, έχει γίνει προφανές ότι δεν θα υπάρξει σημαντική επιτυχία. Έχοντας υποσχεθεί μια “στρατιωτικό-τεχνική” απάντηση εάν οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν, η Ρωσία συγκεντρώνει επί του παρόντος τον στρατό της στα ουκρανικά σύνορα.<br /><br />Εάν συμβεί μια στρατιωτική σύγκρουση, οι επιπτώσεις της δεν θα ήταν λιγότερο σημαντικές για την εσωτερική ρωσική πολιτική από ό,τι για τις εξωτερικές σχέσεις. Η καταστολή θα αυξανόταν και οι δυνάμεις του συντηρητισμού θα κέρδιζαν το πάνω χέρι.<br /><br />Ορισμένοι πιστεύουν ότι ένας πόλεμος θα οδηγούσε σε εσωτερική αναταραχή στη Ρωσία. Υποστηρίζουν ότι οι σκληρές νέες δυτικές κυρώσεις και η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών θα επιδείνωνε την οικονομικό-κοινωνική κατάσταση και θα αύξανε τον κίνδυνο οι αρχές να χάσουν τον έλεγχο. Αυτό θα κατέληγε σε αύξηση της υποστήριξης για τις διαδηλώσεις, στη ριζοσπαστικοποίηση της αντιπολίτευσης (τα κόμματα που είναι γενικώς επιφυλακτικά πολιτικά), και σε σύγκρουση εντός της κυβερνώσας ελίτ.<br /><br />Αν και αυτό φαίνεται σίγουρα λογικό, υπάρχουν στην πραγματικότητα περισσότερα στοιχεία που υποδηλώνουν ότι τα πράγματα θα εξελισσόταν πολύ διαφορετικά. Αντί να χάσουν τον έλεγχο, οι αρχές θα μπορούσαν στην πραγματικότητα να ενισχύσουν την δύναμη τους. Και σε αντίθεση με τον απόηχο της προσάρτησης της Κριμαίας το 2014, δεν θα συνοδευόταν από λαϊκή ευφορία, αλλά από καταστολή και εξαναγκασμό.<br /><br />Μια στρατιωτική κλιμάκωση θα ενίσχυε την αίσθηση μιας εθνικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης, στην οποία οι νόμοι μπορούν να αγνοηθούν. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, και δεν υπάρχει χώρος για συμβιβασμούς με τους αντιπάλους. Θα εστιάζει την προσοχή του προέδρου στη γεωπολιτική ατζέντα και θα έδινε στους siloviki περισσότερη ελευθερία ελιγμών εντός της Ρωσίας.<br /><br />Αναπόφευκτα, ο πόλεμος θα οδηγούσε σε αυξημένη απομόνωση, στενότερο έλεγχο των ΜΜΕ και του διαδικτύου, και αυστηρότερο έλεγχο των πολιτικών κομμάτων. Σίγουρα θα υπήρχε περισσότερη καταστολή: όχι εναντίον της πραγματικής πολιτικής αντιπολίτευσης, η οποία έχει ήδη αποδεκατιστεί, αλλά ενάντια σε προσωπικότητες του πολιτισμού, μπλόγκερς, μη πολιτικοποιημένους ακτιβιστές, δημοσιογράφους, εμπειρογνώμονες. Οι αρχές θα αγανακτούσαν με οποιαδήποτε άσκηση επιρροής που δεν θα ήτανε εγκεκριμένη, είτε μέσω αναρτήσεων σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τραγουδιών, άρθρων ή συνεντεύξεων. Ασφαλώς, αυτή η διαδικασία βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, αλλά θα γινόταν ευρέως διαδεδομένη, ρουτίνα και χαοτική.<br /><br />Αντιμέτωπη με οικονομικές δυσκολίες, η κυβέρνηση αναπόφευκτα θα αύξανε το φόρο στις επιχειρήσεις. Μια πρόσφατη πρωτοβουλία της ομοσπονδιακής αντιμονοπωλιακής υπηρεσίας ήταν να εξετάσει την επίταξη μεριδίων ξένων επενδυτών σε “στρατηγικές επιχειρήσεις”: μια σαφής ένδειξη ότι οι ξένες επιχειρήσεις στη Ρωσία θα γίνουν πιο ευάλωτες.<br /><br />Υπάρχει η αίσθηση μεταξύ της ρωσικής ηγεσίας ότι η χώρα έχει αρκετά λεφτά για να τα βγάλει πέρα. Σε αντίθεση με την περιβόητη δήλωση του τότε πρωθυπουργού Ντμίτρι Μεντβέντεφ το 2016 -“δεν υπάρχουν λεφτά, αλλά περιμένετε”- το υπουργείο Οικονομικών σήμερα δηλώνει δημοσίως ότι υπάρχουν αρκετά χρήματα. Ενώ το μέγεθος των συναλλαγματικών αποθεμάτων της Ρωσίας έφθασε σε ιστορικό υψηλό το 2021, δεν πρόκειται για αντικειμενικά δεδομένα αλλά για υποκειμενικές απόψεις: οι ομιλίες του Πούτιν για την οικονομική κατάσταση στη Ρωσία είναι γεμάτες αισιοδοξία, δημιουργώντας την εντύπωση ότι η χώρα είναι σε αρκετά καλή θέση.<br /><br />Το Κρεμλίνο έχει δείξει ότι είναι πρόθυμο να προβεί σε ευκαιριακές κοινωνικές δαπάνες για να κατευνάσει το δημόσιο αίσθημα ή να διευκολύνει να περάσουν οι πολιτικές αλλαγές, όπως εν όψει της πανεθνικής ψηφοφορίας για την αλλαγή του συντάγματος το 2020 και τις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2021. Οι αρχές είναι έτοιμες να κάνουν οικονομικές επενδύσεις για να διατηρήσουν ένα ελάχιστο επίπεδο πίστης στο καθεστώς.<br /><br />Ένα νέο σπιράλ διεθνούς κλιμάκωσης θα επιτάχυνε και θα ενίσχυε τις κατασταλτικές τάσεις που είναι σε έξαρση στη δημόσια ζωή της Ρωσίας τα τελευταία χρόνια. Οποιαδήποτε δυσαρέσκεια θα συντριβεί με διπλή δύναμη, ακόμη και όταν εμφανιστεί στην αντιπολίτευση εντός του κινήματος. Οι πολιτικοί διευθυντές του Κρεμλίνου θα μπορούσαν επίσης να βρεθούν αντιμέτωποι με ανασχηματισμό, ο οποίος πιθανότατα θα οδηγήσει σε αυξημένο ρόλο των siloviki στην εσωτερική πολιτική.<br /><br />Σε ό,τι αφορά στην κοινωνία πιθανότατα θα υπάρχει κάποιου είδους αναγκαστική πατριωτική κινητοποίηση. Αντί για μια φυσική συσπείρωση, όπως το 2014, θα χαρακτηριζόταν από εξαναγκασμό και επίδειξη ψευδούς πίστη. Η απόκλιση μεταξύ ενός ψεύτικου συστήματος που συσπειρώνεται και μιας διάθεσης καταστροφής και κατήφειας, θα γινόταν γρήγορα ένα γιγαντιαίο χάσμα, με όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται.<div><br /></div><div><a href="https://infognomonpolitics.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πώς θα άλλαζε η Ρωσία εάν γινόταν πόλεμος

Εάν συμβεί μια στρατιωτική σύγκρουση, θα επιφέρει σοβαρές εσωτερικές αλλαγές στη Ρωσία. Της T atiana Stanovaya Δύο μήνες αφότου ο Ρώσος πρόε...

Διαβάστε την συνέχεια

Η προστασία των συνόρων και οι εκ του πονηρού μύθοι

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2020/03/evros-polemos.jpg" width="756" /><br /><br /><b>Γρίβας Κώστας</b><br />Οι κατηγορίες που εξαπέλυσε ο Ερντογάν εναντίον της Ελλάδας ότι ευθύνεται για τον θάνατο και την κακοποίηση προσφύγων, επαναφέρει στο προσκήνιο τη συζήτηση για το εάν η χώρα μας και όποια άλλη, έχει δικαίωμα να χρησιμοποιήσει θεμιτά μέσα για την προστασία των συνόρων της, ή την εμποδίζουν διεθνείς συμφωνίες που έχει υπογράψει. Γι’ αυτό πρέπει να θυμηθούμε τα βασικά του Διεθνούς Δικαίου, ώστε να μην υποκύπτουμε σε παραπλανητικές απόψεις, οι οποίες –κατά την άποψη του γράφοντος– είναι εκ του πονηρού και αποτελούν μέρος της ιδιόρρυθμης ολοκληρωτικής επίθεσης που δέχεται η Ελλάδα.<br /><br />Πριν και πάνω απ’ όλα θα πρέπει να θυμηθούμε ότι το βασικό υποκείμενο του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και το βασικό δομικό του στοιχείο είναι τα κράτη. Οι χώρες είναι αυτές που δίνουν υπόσταση και έννοια στο Διεθνές Δίκαιο. Χωρίς τα κράτη αυτό δεν υφίσταται καν. Επίσης, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι το διεθνές σύστημα αποτελείται από χώρες και δεν υπάρχει κάποια ανώτερη υπερεθνική αρχή πάνω από αυτές.<br /><br />Ο ΟΗΕ (Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών), όπως λέει και το όνομά του, αποτελεί απλώς μια γραφειοκρατική δομή που επιτρέπει στις χώρες να αλληλεπιδρούν και να συνεννοούνται. Δεν λειτουργεί υπεράνω αυτών και οι χώρες που συμμετέχουν σε αυτόν του δίνουν την όποια υπόσταση έχει. Και για να του δίνουν υπόσταση πρέπει και οι ίδιες να έχουν υπόσταση.<div><br />Προστασία των συνόρων<br /><br />Ο έλεγχος των συνόρων είναι αναγκαίος για την υπόσταση των χωρών και η υπόσταση των χωρών είναι αναγκαία για το Διεθνές Δίκαιο. Συνακόλουθα, για να υπάρχει Διεθνές Δίκαιο και για να υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα, πρέπει να υπάρχουν κράτη. Και για να υπάρχουν τα κράτη θα πρέπει να μπορούν να προστατεύουν την υπόστασή τους. Για την ακρίβεια, θα πρέπει να έχουν υπόσταση.<br /><br />Υπόσταση μιας χώρας σημαίνει, μεταξύ των άλλων, έλεγχος του εδάφους της από τις νόμιμες κρατικές αρχές. Και για να υπάρχει έλεγχος του εδάφους θα πρέπει να υπάρχουν σύνορα. Και σύνορο, εξ ορισμού, σημαίνει γραμμή, από την οποία δεν μπορεί να διέρχεται όποιος θέλει, χωρίς την άδεια των νόμιμων αρχών. Δηλαδή, αν δεν υπάρχει έλεγχος δεν υπάρχουν σύνορα και αν δεν υπάρχουν σύνορα δεν υπάρχει κράτος. Και αν δεν υπάρχουν κράτη δεν υπάρχει Διεθνές Δίκαιο και ό,τι απορρέει από αυτό, όπως είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τόσο απλά.<br /><br />Άρα, οι χώρες δεν δικαιούνται απλώς, αλλά υποχρεούνται να προστατεύουν τα σύνορά τους για να προστατεύουν την υπόστασή τους και με βάση την υπόσταση αυτή να προστατεύουν και το Διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το δικαίωμα στην αυτοπροστασία των χωρών είναι ο θεμέλιος λίθος του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και σε αυτό βασίζεται ολόκληρο το διεθνές σύστημα.<br />Στο παρά ένα<br /><br />Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν έχει απλώς το δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση να ασκήσει όποιο μέσον κρίνει αναγκαίο, ώστε να προστατεύσει τα σύνορά της. Ιδιαίτερα όταν δέχεται τόσο μεγάλους αριθμούς παρανόμως εισερχομένων μεταναστών, οι οποίοι απειλούν, όχι απλώς την εθνική ασφάλεια, αλλά την ίδια την επιβίωση της χώρας σε βάθος χρόνου.<br /><br />Άρα, όλες οι απόψεις σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα δεσμεύεται από «διεθνείς συμβάσεις», «διεθνείς συμφωνίες», ή οτιδήποτε άλλο και δεν μπορεί να λάβει τα μέτρα που κρίνει αναγκαία για να προστατεύσει τα σύνορά της, είναι εκτός πραγματικότητας και προωθούνται εκ του πονηρού. Αποτελούν μέρος του μηχανισμού του “επαυξημένου πολέμου” που έχει εξαπολυθεί αυτήν τη στιγμή ενάντια στην Ελλάδα και στον ελληνικό λαό.<br /><br />Όμως, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για αβλεψίες, ατολμίες και διαστρεβλωμένες αναγνώσεις της πραγματικότητας. Η Ελλάδα ως γεωπολιτική οντότητα έχει δεχθεί συντριπτικά πλήγματα τα τελευταία χρόνια στην εθνική της ανεξαρτησία και υπόσταση και δεν αντέχει ένα ακόμη. Για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται, αυτήν την στιγμή βρισκόμαστε στο παρά ένα και παλεύουμε για την ίδια την επιβίωση της χώρας. Και στον αγώνα του αυτόν ο ελληνικός λαός έχει στο πλάι του και το Διεθνές Δίκαιο, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να τον πείσουν για το αντίθετο.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η προστασία των συνόρων και οι εκ του πονηρού μύθοι

Γρίβας Κώστας Οι κατηγορίες που εξαπέλυσε ο Ερντογάν εναντίον της Ελλάδας ότι ευθύνεται για τον θάνατο και την κακοποίηση προσφύγων, επαναφέ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκικό ANKA της ΜΙΤ “αλωνίζει” στο Αιγαίο χαρτογραφώντας την ελληνική αεράμυνα .

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-02/ANKA-S.jpg?itok=si_gP4Ej" width="725" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Τουρκικά «μάτια» πάνω από το Αιγαίο από "ειδικό" UAV ΤΗς ΜΙΤ που «σαρώνει» τα πάντα</span></h3>Χθες όπως αναφέρθηκε από το ΓΕΕΘΑ, ένα ακόμη μη επανδρωμένο τουρκικό εναέριο όχημα υλοποίησε υπερπτήση πάνω από τη νησίδα Αστακίδα, διαγράφοντας μια μεγάλη καμπύλη στο ελληνικό Αρχιπέλαγος.<br />Η πτήση καταγράφηκε στις 9:17 και έγινε στα 19.000 πόδια πάνω από την Αστακίδα.<br /><br />Επιπρόσθετα στις 15:18 το ίδιο μη επανδρωμένο Α/Φ UAV πραγματοποίησε υπερπτήση άνωθεν Ν.Κανδελιούσσας στα 19.000 πόδια κάτι που επανέλαβε τόσο στις 15:44 αλλά και στις 18:27.<br /><br />Το ζήτημα δεν αφορά μόνο τις δύο ελληνικές νησίδες μόνο όπως αναφέρθηκε στο σύνολο του ελληνικού τύπου, αλλά κάτι πιθανότατα πολύ πιο επικίνδυνο, το οποίο υλοποιεί εδώ και μεγάλο διάστημα το τουρκικό γενικό επιτελείο.<br /><br />Ποιο είναι το ύποπτο σχέδιο της Άγκυρας στο ελληνικό Αρχιπέλαγος <br /><br />Οι Τούρκοι μεθοδικά και σταθερά, εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον, υλοποιούν πτήσεις μη επανδρωμένων εναερίων οχημάτων, με σκοπό την καταγραφή των ελληνικών δυνάμεων στα νησιά, ( μετακινήσεις δυνάμεων, πλοίων, φρουρών κά) ενώ “χαρτογραφούν” και την ελληνική αεράμυνα.<br /><br />Στεκόμαστε ειδικά στην χθεσινή υπερπτήση τουρκικού UAV ANKA στο Αιγαίο, η οποία κατέληξε άνωθεν της νησίδας Αστακίδα. <br /><br />Οι Τούρκοι χρησιμοποιούν πιθανότατα ειδικό μη επανδρωμένο εναέριο όχημα τύπου ANKA, το οποίο διαθέτει η ΜΙΤ, στην οποία έχουν δοθεί έξι συνολικά “μετασκευασμένα” UAV , για ειδικές αποστολές.<br /><br />Το UAV ANKA-I της ΜΙΤ μπορεί να επιχειρεί σε πολύ μεγάλες αποστάσεις, ενώ είναι εξοπλισμένο με πολυβόλο και είναι δορυφορικά ελεγχόμενο.<br /><br />Το όχημα αυτό από αέρος μπορεί να μεταδώσει δεδομένα σε ζωντανό χρόνο, υλοποιώντας συλλογή πληροφοριών και ταυτόχρονα διεξάγει αποστολές ηλεκτρονικού πολέμου.<br /><br />Η μέθοδο SIGINT (σηματοδοσία πληροφοριών) είναι η πληροφορία που αποκτάται από τη συλλογή και ανάλυση των σημάτων και των επικοινωνιών ενός συγκεκριμένου στόχου.<br /><br />Στα χέρια των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών ευρίσκονται σε σε ζωντανή μετάδοση, συνομιλίες, σήματα, και οτιδήποτε θα εξέρχεται από συσκευές επικοινωνιών της ελληνικής πλευράς.<br /><br />Εννοείται, ότι στο πλαίσιο αυτό, οι παρεχόμενες πληροφορίες θα παρέχουν μεγάλη οργανωτική ή ατομική υποστήριξη για τη λήψη αποφάσεων και ενδεχομένως την απόκτηση στρατηγικού πλεονεκτήματος.<br /><br />Ο όρος είναι συχνά συντετμημένος ως "intel." Οι υπηρεσίες πληροφοριών παγκοσμίως χρησιμοποιούν το SIGINT τόσο σε ξένη όσο και σε εγχώρια συλλογή δεδομένων.<br /><br />Το Anka-I είναι εφοδιασμένο με ραντάρ επιτήρησης εδάφους συνθετικής απεικόνισης, σύστημα ακριβούς προσδιορισμού κατεύθυνσης και γεωγραφικού εντοπισμού, αναλογικό και ψηφιακό σύστημα κωδικοποίησης και αποκωδικοποίησης δεδομένων και πολύ-διαυλικό σύστημα παρακολούθησης και καταγραφής εκπομπής σημάτων. Το Anka-I έχει 18 ώρες αυτονομία, επιτυγχάνει μέγιστη ταχύτητα 217 χιλιόμετρα την ώρα και μέγιστο επιχειρησιακό ύψος 35.000 πόδια.<br /><br />To ΑΝΚΑ-Ι, συλλέγει και μεταφέρει σήματα ραντάρ και ηλεκτρονικές πληροφορίες από την ανίχνευση σημάτων από πυραυλικά συστήματα καθοδήγησης, ραδιοεπικοινωνίες και δεδομένα που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια πτήσης πάνω από την περιοχή-στόχο, αναβαθμίζοντας κατακόρυφα τις δυνατότητες της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας.<br /><br />Έτσι, σε περίπτωση οποιασδήποτε πιθανής τουρκικής επιχείρησης πολλές στρατιωτικές μονάδες μας στα νησιά και τον Έβρο, αποτελούν στόχους του εν λόγω μη επανδρωμένου αεροχήματος.<br /><br />Οι σωρεία παραβιάσεων των τουρκικών UAV, σε συνδυασμό με το “τυχαίο” περιστατικό στην βραχονησίδα Ζουράφα, έχουν σημάνει συναγερμό στο ελληνικό γενικό επιτελείο, για τις προθέσεις των Τούρκων, οι οποίοι σήμερα μέσω του Τούρκου αντιπροέδρου Οκτάι, αμφισβητούν την επιπλέον παρουσία Ελλήνων πολιτών σε Οινούσες και Καστελόριζο.<br /><br />Τίποτα δεν είναι τυχαίο, ειδικά αυτήν την περίοδο που οι Τούρκοι “παίζουν” τα “βρώμικα” παιχνίδια τους από τα σύνορα Ρωσίας-Ουκρανίας, μέχρι την Συρία, το Ιράκ και την Λιβύη.<br /><br />Ίσως για αυτό και το αμερικανικό αντιτορπιλικό κατευθυνόμενων πυραύλων USS "Bainbridge" (DDG 96) βρίσκεται εντός του Αιγαίου πελάγους εδώ και κάποιες ώρες.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τουρκικό ANKA της ΜΙΤ “αλωνίζει” στο Αιγαίο χαρτογραφώντας την ελληνική αεράμυνα .

Τουρκικά «μάτια» πάνω από το Αιγαίο από "ειδικό" UAV ΤΗς ΜΙΤ που «σαρώνει» τα πάντα Χθες όπως αναφέρθηκε από το ΓΕΕΘΑ, ένα ακόμη μ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ποιοι επενδύουν σε έναν αγωγό που θα λύσει το Κυπριακό και μιλούν για “μέρισμα ειρήνης“.

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-02/Pipeline-segments-for-transporting-Cypruss-gas-to-Turkey.png?itok=jl2F4x2w" width="708" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">“Ένας αγωγός μέσω της Κύπρου προς την Τουρκία και από εκεί προς την Ελλάδα και την Ιταλία είναι η προφανής λύση. Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ένας πεισματάρης Τούρκος πρόεδρος” αναφέρει γνωστός αναλυτής.</span></h3><b>Άγγελος Ρούσσος</b><br />Σε προηγούμενο του άρθρο ανελκύσαμε εκ νέου αυτό που είχε αποκαλύψει πρόσφατα, δηλαδή πως χτίζει στο ναυάγιο του East Med ο Ερντογάν και ρίχνει δίχτυα για ισραηλινό αέριο στην ΕΕ μέσω Τουρκίας.<br /><br />Σχετικά με τα σχέδια Ερντογάν για το Ισραήλ αναφέρεται σε άρθρο του ο Robert Ellis για το ανεξάρτητο πρακτορείο Ahval, ενώ πρέπει πρωτίστως να σταθούμε στην άποψη πως δύναται να προωθηθεί η λύση του Κυπριακού μέσω της διπλωματίας των αγωγών!<br /><br />Ο Robert Ellis είναι αναλυτής της Τουρκίας και σχολιαστής τουρκικών θεμάτων στον δανικό και διεθνή Τύπο. Νωρίτερα ήταν σύμβουλος της Ομάδας Αξιολόγησης της Τουρκίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής της Vocal Europe στις Βρυξέλλες.<br /><br />Συγκεκριμένα γράφει μεταξύ άλλων: <br /><br />Η αλλαγή του παιχνιδιού ήταν η ανακάλυψη τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στη λεκάνη του Λεβάντε το 2010. Η Κύπρος είχε ήδη οριοθετήσει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της σύμφωνα με την αρχή της μέσης γραμμής και είχε συνάψει συμφωνίες με την Αίγυπτο, τον Λίβανο και το Ισραήλ. Η Τουρκία, ωστόσο, η οποία δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), επιμένει ότι η έκταση της υφαλοκρηπίδας και της ακτογραμμής της υπερισχύει αυτής της αρχής.<br /><br />Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η Κύπρος έχει παραχωρήσει παραχωρήσεις σε ξένες εταιρείες για έρευνα υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της, έχει οδηγήσει σε συνεχείς συγκρούσεις με την Τουρκία. Μια απάντηση ήταν η τριμερής συνεργασία μεταξύ Κύπρου, Ελλάδας και Ισραήλ, η οποία περιλαμβάνει και στρατιωτική διάσταση. Μια άλλη είναι το Φόρουμ Φυσικού Αερίου της Ανατολικής Μεσογείου, που ιδρύθηκε στο Κάιρο το 2019 και στο οποίο συμμετέχουν η Αίγυπτος, το Ισραήλ, η Κύπρος, η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ιορδανία και η Παλαιστινιακή Αρχή. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ είναι παρατηρητές.<br /><br />Την ίδια χρονιά το αμερικανικό Κογκρέσο ψήφισε τον νόμο για την ασφάλεια και την ενεργειακή εταιρική σχέση στην Ανατολική Μεσόγειο, για να υποστηρίξει την Ελλάδα ως πολύτιμο μέλος του ΝΑΤΟ, το Ισραήλ ως σταθερό σύμμαχο και την Κύπρο ως βασικό στρατηγικό εταίρο. Τον περασμένο Οκτώβριο, η Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας ΗΠΑ-Ελλάδας (MDCA) επικαιροποιήθηκε για να ενισχύσει τη συνεργασία τους στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας, η οποία είναι ήδη εκτεταμένη.<br /><br />Υπήρξε ένα πισωγύρισμα. Πριν από δύο χρόνια, η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ συμφώνησαν να κατασκευάσουν έναν υποθαλάσσιο αγωγό 2.000 χιλιομέτρων προς την Ιταλία μέσω της Κρήτης και της ηπειρωτικής Ελλάδας, ο οποίος θα παρείχε στην Ευρώπη μια εναλλακτική πηγή φυσικού αερίου για να μειώσει την εξάρτηση από τη Ρωσία. Με κόστος περίπου 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων, η τεχνική πρόκληση ήταν τεράστια.<br /><br />Τώρα, ένα non paper από το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών έβαλε τέλος στο έργο, επικαλούμενο περιβαλλοντικές ανησυχίες, την έλλειψη οικονομικής και εμπορικής βιωσιμότητας και την πηγή περιφερειακής έντασης. Το τελευταίο αναφέρεται στις αντιρρήσεις της Τουρκίας, οι οποίες περιλαμβάνουν τη συμφωνία της με την GNA (Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας) της Λιβύης για τη δημιουργία ΑΟΖ στη Μεσόγειο<br /><br />Κατά συνέπεια, ο πρόεδρος Ερντογάν εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση για να προσφέρει ενεργειακή συνεργασία με το Ισραήλ. Εξέδωσε πρόσκληση στον πρόεδρο Ισαάκ Χέρτσογκ και μάλιστα κήρυξε τον αντισημιτισμό ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.<br /><br />Αλλά ούτε λέξη για το γεγονός ότι η Χαμάς έχει εγκαταστήσει την έδρα της στην Κωνσταντινούπολη.<br /><br />Σε πρόσφατο διαδικτυακό σεμινάριο που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Στρατηγικής και Ασφάλειας της Ιερουσαλήμ, ο αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου, δρ Eran Lehrman, δήλωσε ότι ο Ερντογάν έχει αποθρασυνθεί σε κάποιο βαθμό από έναν συνδυασμό παραγόντων, συμπεριλαμβανομένης της τουρκικής οικονομίας. Ωστόσο, όταν πρόκειται να βασιστούμε στην Τουρκία ως ενεργειακό κόμβο ή ως αγωγό για την εξαγωγή ισραηλινού, αιγυπτιακού και κυπριακού φυσικού αερίου, πολύ γρήγορα ερχόμαστε αντιμέτωποι με το κυπριακό ζήτημα.<br /><br />Αν δεν υπάρξει λύση, υπάρχουν γεωπολιτικές και φυσικές δυσκολίες που μπορούν να ξεπεραστούν μόνο μέσω της Κύπρου, γεγονός που καταρρίπτει αμέσως την ιδέα ενός ισραηλινοτουρκικού αγωγού. Εν ολίγοις, καταλήγει ο Δρ Lehrman: "Θα πρέπει να είμαστε πολύ, πολύ επιφυλακτικοί απέναντι στις τουρκικές σειρήνες".<br /><br />Παρ' όλα αυτά, ένας αγωγός μέσω της Κύπρου προς την Τουρκία και από εκεί προς την Ελλάδα και την Ιταλία είναι η προφανής λύση. Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι ένας πεισματάρης Τούρκος πρόεδρος. Αλλά, όπως έχει επισημάνει ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, το συνολικό μέρισμα ειρήνης θα ήταν τεράστιο.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ποιοι επενδύουν σε έναν αγωγό που θα λύσει το Κυπριακό και μιλούν για “μέρισμα ειρήνης“.

“Ένας αγωγός μέσω της Κύπρου προς την Τουρκία και από εκεί προς την Ελλάδα και την Ιταλία είναι η προφανής λύση. Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι...

Διαβάστε την συνέχεια

Τί κρύβει η παρέμβαση Οκτάι για Καστελλόρίζο Οινούσσες

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/02/ergo.jpg" width="701" /><br /><b><br />Βιτάλης Αλφόνσος</b><br />Η Άγκυρα, δια του αντιπροέδρου Φουάτ Οκτάι, “στοχοποιεί” και πάλι τα νησιά, πρωτίστως το Καστελλόριζο και τις Οινούσες, επαναφέροντας με ένταση το θέμα των “γκρίζων ζωνών” στο Αιγαίο. Ισχυρίστηκε ο κ. Οκτάι, ότι η εγγύτητα στην Τουρκία των δύο αυτών νησιών, αποτελεί λόγο ώστε να μην έχουν αυτά τα νησιά υφαλοκρηπίδα. Το γεγονός ότι η οικονομική κρίση “ροκανίζει” τον Ερντογάν και η χώρα οδεύει προς εκλογές, δεν συνιστά τον μοναδικό ή και τον ουσιαστικότερο λόγο που η Άγκυρα κλιμακώνει την επιθετική ρητορική της και προβαίνει σε συνεχείς και έμπρακτες κινήσεις αμφισβήτησης, “γκιζαρίσματος” ελληνικής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων.<br /><br />Οι επιδιώξεις της Άγκυρας και η “αναθεωρητική πολιτική” της για το καθεστώς του Αιγαίου, είναι διαχρονικές και σταθερές. Το ερώτημα όμως στη παρούσα φάση, είναι τελικά “πού το πάει ο Ερντογάν” και “μέχρι πού μπορεί να φτάσει”. Η Αθήνα έχει μια σειρά από λόγους να προβληματίζεται για την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Το μεγαλύτερο βέβαια θέμα που την απασχολεί και μέσα από την συνεχή κλιμάκωση της επιθετικής τουρκικής ρητορικής, είναι τι γίνεται στη Τουρκία και πού μπορεί να οδηγήσει η κατάσταση και η εσωτερική αναταραχή.<br /><br />Δύσκολα πάντως μπορούν να προβλεφθούν, τουλάχιστον αυτές τις ώρες, οι πολιτικές εξελίξεις στην Τουρκία, όπως σημειώνουν αξιόλογοι παρατηρητές και γνώστες των καταστάσεων στη γείτονα χώρα, που επιπρόσθετα επισημαίνουν πως δεν έχει ξεχωρίσει ακόμα από την αντιπολίτευση κάποιο πρόσωπο που θα σταθεί με αξιώσεις (εκλογικές/πολιτικές) απέναντι στον Ερντογάν και να τον οδηγήσει σε καθαρή εκλογική ήττα.<br /><br />Πολύ δε περισσότερο, σημειώνουν, ότι «κανείς δεν ξέρει, αν τουλάχιστον στην πολιτική έναντι της Ελλάδας, ο ενδεχόμενος διάδοχος του Ερντογάν θα είναι ηπιότερος, ή θα οξύνει ακόμα περισσότερο τις καταστάσεις». Έθεταν δε το ερώτημα «ο δαίμονας που δεν ξέρεις ακόμα, θα είναι καλύτερος;» Μετά την ένταση επί του πεδίου το καλοκαίρι του 2020, με τις “βόλτες” του Όρουτς Ρέις , ακόμα και μέσα από τα 12 ναυτικά μίλια και το “άπλωμα” ισχυρών ναυτικών δυνάμεων της Ελλάδας και της Τουρκίας στην περιοχή.<br /><br />Η Άγκυρα έχει μεν μια κλιμακούμενη επιθετική ρητορική, αλλά επί του πεδίου, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν έχει προβεί σε “εμπρηστικές κινήσεις”. Η κατάσταση δεν έχει προφανώς τις διαστάσεις μιας ανοιχτής κρίσης που εγκυμονούσε ακόμα και “θερμό επεισόδιο”, όπως το καλοκαίρι του 2020. Ωστόσο μόνο ηρεμία δεν υπάρχει στα ελληνοτουρκικά, καθώς η Τουρκία με κάθε τρόπο επαναφέρει την ατζέντα των μονομερών διεκδικήσεων της και συντηρεί σταθερά ένα κλίμα τεχνητής έντασης.<br /><br />“Σφήνα” για Καστελλόριζο, Οινούσσες<br /><br />Ο αντιπρόεδρος της Τουρκίας Φουάτ Οκτάι, έβαλε στο “στόχαστρο” εκ νέου Καστελλόριζο και Οινούσσες. Σε τηλεοπτική του συνέντευξη αναφορικά με το Καστελλόριζο σημείωσε :«Είχαμε αναφερθεί στο Καστελλόριζο. Μιλάμε για ένα μικροσκοπικό νησί. Απέχει 580 χιλιόμετρα από την ηπειρωτική χώρα της Ελλάδας. Ενώ από την Τουρκία απέχει, νομίζω, περίπου 4 μίλια. Δηλαδή φωνάζει ο κόκορας στο νησί και τον ακούτε» λέει ο Οκτάι.<br /><br />«Δηλαδή αν είναι να αγοράσουν ψωμί και γάλα θα έρθουν στην Τουρκία. Είναι τόσο κοντά. Κι έρχονται και διεκδικούν υφαλοκρηπίδα από αυτό το νησί. Δεν είναι τίποτα άλλο αυτό από εγωιστική και κακομαθημένη στάση. Η Τουρκία δεν μπορεί να υποχωρεί». Σε ό,τι αφορά στις Οινούσσες, το “δεξί χέρι” του Ερντογάν σημείωσε ότι «αν φωνάξετε θα σας ακούσουν απέναντι, δε χρειάζεται να χρησιμοποιήσετε τηλέφωνο. Από τέτοια κοντινά νησιά έρχονται ακριβώς μπροστά μας και διώχνουν και τους ψαράδες. Δεν έχουν όριο».<br /><br />Παράλληλα, ο Φουάτ Οκτάι επανέφερε το θέμα των “γκρίζων ζωνών” σημειώνοντας ότι η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει τόσο τη στρατιωτικοποίηση όσο και την εγκατάσταση ανθρώπων στα νησιά. «Η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει αυτές τις στάσεις, να σταματήσει αυτή τη διαταραγμένη συμπεριφορά. Σε αυτό περιλαμβάνεται και το θέμα της εγκατάστασης ανθρώπων σε νησιά, όπως και της στρατιωτικοποίησης των νησιών. Αν η Ελλάδα νομίζει ότι θα νικήσει με τετελεσμένα, αφήνοντας τα ζητήματα στη διάρκεια του χρόνου, θα δει πως δε θα νικήσει. Η Τουρκία ξεκίνησε τα απαραίτητα βήματα, έχει δει το παιχνίδι και θα κάνει αυτό που πρέπει», επισήμανε.<br /><br />Η “σφήνα” Οκτάι, εν μέσω κλιμάκωσης της επιθετικής ρητορικής της Άγκυρας και συνεχών προκλήσεων, για απ’ ευθείας διάλογο με την Ελλάδα για επίλυση των προβλημάτων, έχει την δική της βαρύτητα καθώς η Άγκυρα επιχειρεί να εμπλέξει την Αθήνα σε ένα εφ΄όλης της ύλης απ΄ευθείας πολιτικό διάλογο, χωρίς ατζέντα και προϋποθέσεις. Η τουρκική πλευρά επιθυμεί μέσα από μια συνάντηση κορυφής να “εγκλωβίσει” την Ελλάδα σε συζήτηση για την αποστρατιώτικοποίηση των νησιών που η ελληνική πλευρά έχει όχι μόνο αντικρούσει κατ΄επανάληψη αλλά το έχει θέσει και στον ΟΗΕ ξεκάθαρα ως θέμα εθνικής ασφαλείας, ενώ επιδιώκει και συζήτηση για αυτό που αποκαλεί “γκρίζες ζώνες” στο Αιγαίο.<br /><br />Η Τουρκία σε κεντρικό πλάνο θέτει και το κρίσιμο ζήτημα του Καστελλορίζου καθώς υποστηρίζει πως η υφαλοκρηπίδα του αφορά τη Μεσόγειο και πως το συγκεκριμένο νησί δεν είναι στο σύμπλεγμα του Αιγαίου και δεν επιθυμεί να ενταχθεί στα ζητήματα του Αιγαίου. Η Ελλάδα έχει αντίθετη άποψη και υπενθυμίζει πως το Καστελλόριζο ανήκει στα Δωδεκάνησα και βρίσκεται στο Αιγαίο, άρα το θέμα αφορά την υφαλοκρηπίδα από την Αλεξανδρούπολη μέχρι και το Καστελλόριζο.<div><br />Ψάχνει ραντεβού με Μπάιντεν<br /><br />Το πακέτο με τα “θέματα αγκάθια’ της Άγκυρας (αποστρατιωτικοποίηση νησιών, γκρίζες ζώνες Καστελλόριζο κ.α) έχει τεθεί από την τουρκική πλευρά και στις περιβόητες διερευνητικές συνομιλίες, που παρά την καλή διάθεση που δείχνει η Αθήνα, είναι μετέωρες και χωρίς αποτέλεσμα, λόγω των εμμονών της Τουρκίας, αν και παραμένουν ακόμα ζωντανές.<br /><br />Η Τουρκία δεν φαίνεται να έχει την πρόθεση και την διάθεση να δείξει ευελιξία και ελαστικότητα καθώς οι στοχεύσεις και τα κίνητρα της είναι ευρύτερα γεωστρατηγικά και αφορούν πλέον όχι μόνο το Αιγαίο, αλλά και την Ανατολική Μεσόγειο και για αυτό η ατζέντα της περιλαμβάνει και τις βασικές μονομερείς διεκδικήσεις της στο Αιγαίο, αλλά και όσα θεωρεί κεκτημένα από τις έκνομες ενέργειες της στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br /></div><div>Στο πλαίσιο αυτό, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα το αν θα κλειδώσει οριστικά μια συνάντηση του Αμερικανού προέδρου Τζό Μπάϊντεν με τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον μέσα στο πρώτο τρίμηνο-τετράμηνο του 2022. Και κυρίως θα είναι καθοριστικές για τις εξελίξεις στη περιοχή, αλλά και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις οι παράμετροι που θα τεθούν επί τάπητος στην πιθανή συνάντηση των δύο ηγετών.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τί κρύβει η παρέμβαση Οκτάι για Καστελλόρίζο Οινούσσες

Βιτάλης Αλφόνσος Η Άγκυρα, δια του αντιπροέδρου Φουάτ Οκτάι, “στοχοποιεί” και πάλι τα νησιά, πρωτίστως το Καστελλόριζο και τις Οινούσες, επα...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί οι ΗΠΑ επιδιώκουν να γονατίσουν τη Ρωσία

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/03/russia-usa.jpg" width="702" /><br /><br /><b>Τσιλιόπουλος Ευθύμιος</b><br />Πριν ένα χρόνο, ο Αμερικανός πτέραρχος Γκλεν Βαν Χερκ, διοικητής της Βόρειας Διοίκησης που είναι επιφορτισμένη με την υπεράσπιση των ΗΠΑ από επίθεση, είχε αναφέρει ότι η Ρωσία παραμένει η πιο «οξεία πρόκληση για την άμυνα της πατρίδα μας», ακόμη και όταν η προσοχή της Ουάσιγκτον έχει εδώ και καιρό επικεντρωθεί στην Κίνα ως τη μεγαλύτερη αναδυόμενη απειλή.<br /><br />«Οι Ρώσοι ηγέτες επιδιώκουν να διαβρώσουν την επιρροή μας, να διεκδικήσουν την περιφερειακή τους κυριαρχία και να ανακτήσουν το καθεστώς τους ως παγκόσμιας δύναμης μέσω μιας συνολικής στρατηγικής που περιλαμβάνει επιχειρήσεις πληροφοριών, εξαπάτηση, οικονομικό εξαναγκασμό και απειλή στρατιωτικής ισχύος», είχε αναφέρει ο πτέραρχος στην Επιτροπή Ένοπλων Δυνάμεων της Γερουσίας.<br /><br />Οι συνεχιζόμενες στρατιωτικές προκλήσεις που θέτει η Ρωσία μπήκαν “στο ψυγείο” κατά τη διάρκεια της προεδρίας Τραμπ. Η δε Κίνα συνεχίζει να χαρακτηρίζεται από τον νυν υπουργό Άμυνας Λόιντ Όστιν ως “απειλή βηματοδότησης”, δηλαδή είναι ο αντίπαλος βάσει του οποίου καθορίζονται οι επόμενες κινήσεις των ΗΠΑ και ο οποίος θα καθορίσει τις δυνατότητες που χρειάζονται οι Αμερικανοί για να την αντιμετωπίσουν.<br /><br />Αυτή δεν είναι μια ρητορική η οποία εξέλειπε την προηγούμενη τετραετία. Απλά, ο Τραμπ είχε διαφορετική άποψη από το αμερικανικό κατεστημένο της εθνικής ασφάλειας. Η πεποίθηση ότι η Ρωσία αποτελεί τη μεγαλύτερη άμεση απειλή για την γεωστρατηγική υπόσταση των ΗΠΑ είναι διάχυτη στις ΗΠΑ. Μια δημοσκόπηση στα τέλη του 2020 από το περιοδικό Economist κατέδειξε ότι 51% των Αμερικανών πιστεύουν ότι η Ρωσία ενεπλάκη στις εκλογές του 2016, ενώ πάνω από 30% θεωρούν τη Μόσχα ως το Νο 1 αντίπαλο.<br /><br />Μια μελέτη <a href="https://www.rand.org/">της δεξαμενής σκέψης RAND</a> εξετάζει διεξοδικά τις μη βίαιες επιλογές που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους έχουν μπροστά τους σε οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς τομείς για να περιορίσουν την «υπερβολική επέκταση και ανισορροπία» της Ρωσίας, πλήττοντας την οικονομία, τις ένοπλες δυνάμεις της και την πολιτική ισχύ του καθεστώτος εντός της ρωσικής επικράτειας και στο εξωτερικό.<br /><br />Ψυχροπολεμικές αντιλήψεις για Ρωσία<br /><br />Αναγνωρίζοντας ότι κάποιο επίπεδο ανταγωνισμού με τη Ρωσία είναι αναπόφευκτο, οι ερευνητές της RAND διεξήγαγαν μια ποιοτική αξιολόγηση των «επιλογών επιβολής κόστους» που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν υπεροχή έναντι της Ρωσίας. Τέτοιες επιλογές που επιβάλλουν κόστος θα μπορούσαν να φέρουν νέα βάρη στη Ρωσία, κατά το δυνατόν μεγαλύτερα βάρη από όσα θα υποστούν οι ΗΠΑ με την εφαρμογή αυτών των επιλογών.<br /><br />Η μελέτη βασίζεται στην έννοια του μακροπρόθεσμου στρατηγικού ανταγωνισμού που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και η οποία είχε προταθεί τότε από την RAND. Μια έκθεσή της του 1972 πρότεινε ότι οι ΗΠΑ έπρεπε να μετατοπίσουν τη στρατηγική τους σκέψη από την προσπάθεια να παραμείνουν μπροστά από τη Σοβιετική Ένωση σε όλους τους τομείς.<br /><br />Αντ’ αυτού να προσπαθήσουν να ελέγξουν τον ανταγωνισμό και να τον διοχετεύσουν σε τομείς που οι ΗΠΑ είχαν πλεονέκτημα. Εάν αυτή η μετατόπιση μπορούσε να γίνει επιτυχώς, κατέληγε η έκθεση, οι Αμερικανοί θα μπορούσαν να ωθήσουν την τότε Σοβιετική Ένωση να στρέψει τους περιορισμένους οικονομικούς και άλλους πόρους της σε τομείς που αποτελούσαν μικρότερες απειλές για τις ΗΠΑ.<br /><br />Ο φόβος της “αρκούδας”<br /><br />Αυτή η προσέγγιση διαπότισε βαθειά την αμερικανική στρατηγική σκέψη, με αποτέλεσμα να επανέλθει εύκολα στην μετά-Γέλτσιν εποχή, επί προεδρία Πούτιν. Το χάος στο οποίο βυθίστηκε η Ρωσία μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού” προκάλεσε κρυφή ικανοποίηση στην Ουάσιγκτον. Η ανάδυση ενός ισχυρού καθεστώτος υπό τον Πούτιν έφερε ξανά στην επιφάνεια την αμερικανική φοβία για τη “ρωσική αρκούδα”. Η φοβία αυτή, την οποία ο Τραμπ είχε εν μέρει καταστείλει, τέμνει την αμερικανική κοινωνία, αλλά είναι ιδιαίτερα διάχυτη στους κόλπους των Δημοκρατικών, οι οποίοι έχουν και ένα ιστορικό πιο δυναμικών παρεμβάσεων στην εξωτερική πολιτική και εμπλοκών σε υπερπόντιες πολεμικές περιπέτειες.<br /><br />Η ιδέα “περικύκλωσης” της Ρωσίας ποτέ δεν έφυγε από το μυαλό του αμερικανικού βαθέως κράτους. Ακόμη και όταν ο Τραμπ διέταζε την CIA να βρει ένα modus vivendi με την Ρωσία, τμήματα της αμερικανικής γραφειοκρατίας, όπως το Πεντάγωνο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ακόμα και ο διορισμένος από τον ίδιο Μάικ Πομπέο συνέχιζαν να καταγγέλλουν τη Ρωσία και τον ρόλο που παίζει παγκοσμίως. Το ίδιο και το Κογκρέσο.<br /><br />Το αμερικανικό κατεστημένο ποτέ δεν εγκατέλειψε την ιδέα της περαιτέρω επέκτασης της κυριαρχίας των ΗΠΑ είτε ευθέως, είτε μέσω αντιπροσώπων (π.χ. ΝΑΤΟ). Με τον τρόπο αυτό η Πολωνία και χώρες των Βαλκανίων μπήκαν στην Συμμαχία, ενώ με μια σειρά από “βελούδινα” πραξικοπήματα ή “πορτοκαλί επαναστάσεις” οι ΗΠΑ προσεταιρίστηκαν την Ουκρανία και αποσταθεροποίησαν το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας σε χώρες του Καυκάσου. Αυτό συνεχίστηκε ακόμη και υπό την προεδρία Τραμπ, παρόλη την ρητορική του τελευταίου που για δικούς του λόγους έβγαζε τον Πούτιν από το κάδρο.<div><br />Γεωπολιτική από τον 19ο αιώνα<br /><br />Δεν θα ήταν άδικο να πούμε ότι το αμερικανικό κατεστημένο δεν έχει απογαλακτιστεί από τις γεωπολιτικές θεωρίες του ναυάρχου Alfred Thayer Mahan και του Sir Halford John Mackinder. Θέτοντάς το απλουστευτικά, από τη μια θεωρούν ότι η παγκόσμια κυριαρχία μπορεί να επιτευχθεί μέσω της θαλάσσιας ισχύος και της εφαρμογής αποκλεισμών για τον πειθαναγκασμό όσων αμφισβητούν την αμερικανική ισχύ κι από την άλλη ότι η ευρασιατική ήπειρος αποτελεί την “καρδιά” του παγκοσμίου συστήματος.<br /><br />Στη βάση αυτών των θεωριών στηρίζεται η θεώρηση ότι εφόσον η Ρωσία κατέχει το μεγάλο μέρος της Ευρασίας, κάπως πρέπει να ποδηγετηθεί από τις ΗΠΑ. Ο Πούτιν αποτελεί φραγμό στα αμερικανικά αυτά σχέδια. Αντίθετα με το τι λένε οι Αμερικανοί ιθύνοντες, στην προκειμένη περίπτωση, δεν εφαρμόζουν φιλελεύθερη πολιτική εμπορικών-οικονομικών σχέσεων, με την οποία να συνδέσουν τα συμφέροντα της Ρωσίας με εκείνα της Δύσης, κάτι που η Γερμανία, έχει καταλάβει καλύτερα μετά από δύο αποτυχημένες εκστρατείες εναντίον της Ρωσίας.<br /><br />Προφανώς, οι ΗΠΑ θέλουν να αποκόψουν την Ρωσία από τις αγορές και να οδηγήσουν το καθεστώς Πούτιν (και όποιο το διαδεχθεί) σε αδιέξοδο, μέσω του οικονομικού μαρασμού. Όπως έχει με επανειλημμένα άρθρα καταδείξει το Slpress.gr αυτή η στρατηγική το μόνο που θα επιτύχει είναι να σπρώξει τη Ρωσία προς την Κίνα, παρά τις μεταξύ τους σημαντικές διαφορές.<br /><a href="https://slpress.gr/diethni/o-polemos-ton-lexeon-ipa-vretanias-kata-tis-rosias/"> </a><br /></div><div>Το αμερικανικό κατεστημένο<br /><br />Το αμερικανικό κατεστημένο είναι ένα γραφειοκρατικό τέρας με πλοκάμια σε όλη την δημόσια και ιδιωτική ζωή. Οι πολυεθνικές πλέον εταιρείες χρηματοδοτούν και τα δύο κόμματα εξουσίας για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Από την πλευρά τους, και τα δύο κόμματα βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με τα συμφέροντα αυτά και οι επαγγελματίες λομπίστες κρατούν όλες τις πλευρές σε επαφή, ώστε το δούναι και λαβείν να μην διακόπτεται ασχέτως του ποιος βρίσκεται στον Λευκό Οίκο.<br /><br />Οι κυβερνητικές θέσεις χρησιμοποιούνται σαν περιστρεφόμενη πόρτα από την οποία μπαινοβγαίνουν στελέχη από τον ιδιωτικό τομέα στο κράτος και επιστρέφουν σ’ αυτόν άμα τη λήξει της θητείας τους. Πρόκειται για κοινή δεξαμενή, η οποία τροφοδοτεί κράτος και ιδιωτικό τομέα, μεταφέροντας πληροφορίες προς τις δύο κατευθύνσεις. Σίγουρα δεν λείπουν οι μεμονωμένες φωνές μέσα στο σύστημα, οι οποίες καλούν για κοινωνική δικαιοσύνη και ικανοποίηση λαϊκών αιτημάτων. Αυτές, όμως, είναι μειοψηφικές και τελικώς δίνουν μια επίφαση ότι το “αμερικανικό όνειρο” δεν έχει πεθάνει.<br /><br />Η ιδέα, ή ψευδαίσθηση, ότι με σκληρή δουλειά και αφοσίωση ο κάθε πολίτης μπορεί να προοδεύσει, χρησιμοποιείται κατά κόρον για να δικαιολογήσει τις κατά τα άλλα αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζουν και τα δύο κόμματα. Αυτό το αίσθημα πρόθυμα καλλιεργεί η τεράστια βιομηχανία του θεάματος που με τεράστια κέρδη υπηρετεί στο ιδεολογικό επίπεδο το αφήγημα του αμερικανικού κατεστημένου.</div><div><br />Ο ρόλος του Μπάιντεν<br /><br />Ο Μπάιντεν έχει ένα παρελθόν ψήφισης νομοσχεδίων κατά των παροχών προς τις χαμηλότερες τάξεις, εναντίον της αύξησης των μισθών, εναντίον των δικαιωμάτων των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ, κατά της δημόσιας δωρεάν υγείας, κλπ. Σήμερα προβάλλεται σαν προστάτης των αδυνάτων. Δίνει μαθήματα δημοκρατίας στο εξωτερικό πλαισιωμένος από τις προτομές αγωνιστών για τα δικαιώματα του αμερικανικού λαού.<br /><br />Το Δημοκρατικό Κόμμα είναι κόμμα-ομπρέλα, που έχει υπό την σκέπη του οργανώσεις εθνοτικών ομάδων που έχουν καταπιεστεί από την Ρωσία (κυρίως Πολωνοί, Ουκρανοί και Ασκεναζί Εβραίοι). Επίσης, οργανώσεις που δραστηριοποιούνται πολιτικά με “δικαιωματικές” πλατφόρμες. Όλες αυτές οι οργανώσεις δεν είναι σχεδιαστές πολιτικής, αλλά η κοινωνική βάση, στην οποία “πουλιέται” εύκολα το αφήγημα της “κακής Ρωσίας” που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα.<br /><br />Οι δεξαμενές σκέψης, οι οποίες ζουν από δωρεές και αναθέσεις εκ μέρους μεγάλων εταιρειών και του κράτους προτείνουν τρόπους για την προώθηση των αμερικανικών στόχων, αλλά σπανίως ασκούν δημοσίως κριτική για τη στρατηγική, για τους αντικειμενικούς σκοπούς. Έτσι, δεν εξετάζεται εάν π.χ. είναι σωστή ή όχι η δαιμονοποίηση της Ρωσίας, αλλά πως αυτή επιτυγχάνεται.<br /><br />Υπό αυτό το πρίσμα, πρέπει να επανεξεταστεί η προσπάθεια της Ουάσινγκτον να χρησιμοποιήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα σαν όχημα για την προώθηση της αμερικανικής στρατηγικής. Η Ρωσία του Πούτιν, όμως, είναι ένα συμπαγές και στιβαρό καθεστώς, το οποίο δεν κλονίζεται από τροφοδοτούμενη “πορτοκαλί” επανάσταση. Το αμερικανικό κατεστημένο, όμως, δεν πτοείται. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση Μπάιντεν θα συνεχίσει να ερεθίζει τη “ρωσική αρκούδα”, ελπίζοντας ότι έτσι θα την υποχρεώσει να σπαταλήσει τους περιορισμένους πόρους της.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί οι ΗΠΑ επιδιώκουν να γονατίσουν τη Ρωσία

Τσιλιόπουλος Ευθύμιος Πριν ένα χρόνο, ο Αμερικανός πτέραρχος Γκλεν Βαν Χερκ, διοικητής της Βόρειας Διοίκησης που είναι επιφορτισμένη με την ...

Διαβάστε την συνέχεια

Δίπολο Τουρκίας–Ρωσίας: Πολύ δυνατό για να σπάσει

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.efsyn.gr/sites/default/files/styles/default/public/2020-05/putin-erdogan-libya.jpg?itok=IfAuWhN1" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="424" data-original-width="800" height="339" src="https://www.efsyn.gr/sites/default/files/styles/default/public/2020-05/putin-erdogan-libya.jpg?itok=IfAuWhN1" width="695" /></a></div><div><br /></div>Του αντιναύαρχου ε.α. <b>Αλέξανδρου Διακόπουλου</b><br />Στην Ουκρανία τον τελευταίο καιρό εκτυλίσσεται ένα πολιτικοστρατιωτικό θρίλερ, το οποίο ενδέχεται να διαταράξει τις ισορροπίες και να έχει μακροχρόνιες συνέπειες στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας. Ένας παράγοντας που επηρεάζεται, αλλά και επηρεάζει, την κατάσταση αυτή είναι η δυναμική ισορροπία των σχέσεων της Τουρκίας με τη Ρωσία και τη Δύση. Αυτή επηρεάζει άμεσα αλλά και εξ αντανακλάσεως και τη χώρα μας. Για να κατανοήσουμε τη δυναμική αυτή και τις επιπτώσεις της, πρέπει να εξετάσουμε ολιστικά τη φύση των τουρκο-ρωσικών σχέσεων μέσα από το πρίσμα της στρατηγικής των χωρών αυτών.<br /><br />Παρότι η Τουρκία και η Ρωσία θεωρούνται ιστορικοί ανταγωνιστές, οι σχέσεις τους είναι πολύ πιο σύνθετες, τουλάχιστον τον τελευταίο αιώνα. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ο Λένιν στήριξε πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά τον Κεμάλ. Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, παρότι σε αντίπαλα στρατόπεδα, η Τουρκία ήταν η χώρα που ελάμβανε τη μεγαλύτερη σοβιετική βοήθεια, εκτός Συμφώνου Βαρσοβίας. Από το 2016 και μετά όμως η σχέση εξελίχθηκε σχεδόν σε συμβιωτική, με τη συντονισμένη παρουσία των δύο χωρών σε όλα τα μέτωπα, από τη Συρία στη Λιβύη, από τον Καύκασο στο Μάλι. Αν και φαινομενικά βρίσκονται συχνά σε αντίθετες πλευρές, ο συγχρονισμός τους είναι εντυπωσιακός και θυμίζει τις κινήσεις, «pas de deux», ενός ντουέτου στο μπαλέτο.<br /><br />Στην ουσία, αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι δύο χώρες επωφελήθηκαν του γεωπολιτικού κενού που άφησαν η υποχώρηση του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ και η ευρωπαϊκή αδυναμία, για να αυξήσουν την επιρροή τους και να εδραιώσουν την παρουσία τους στην περιοχή της ευρύτερης Μέσης Ανατολής και υποσαχάριας Αφρικής. Παρόλο που τα συμφέροντά τους δεν είναι πάντοτε κοινά, η στρατηγική τους ευθυγραμμίζεται και το κοινό όφελος τού να παραγκωνίσουν τη Δύση, διαμοιράζοντας μεταξύ τους και στη βάση της σχετικής τους ισχύος την επιρροή τους στις περιοχές αυτές, υπερκαλύπτει τις όποιες διαφορές. Οι δύο χώρες διάκεινται αρνητικά προς μια φιλελεύθερη διεθνή τάξη, που διέπεται από κανόνες δικαίου, γιατί τις περιορίζει.<br /><br />Γενικότερα υπάρχει μια ομοιότητα τόσο στον αυταρχισμό των πολιτικών τους συστημάτων στο εσωτερικό, όσο και στην επιθετικότητα των διεθνών τους σχέσεων. Η φυλάκιση του Ναβάλνι στη Ρωσία δεν διαφέρει από την αντίστοιχη του Καβαλά στην Τουρκία. Έχουν και οι δύο χώρες στρατιωτικοποιήσει την εξωτερική τους πολιτική. Δεν διστάζουν να εισβάλλουν σε γειτονικές χώρες δημιουργώντας υποτελείς οντότητες (Ντόνετσκ, Αμπχαζία, Βόρεια Συρία), διεξάγουν υβριδικούς πολέμους και ασκούν πειθαναγκασμό στις χώρες που τους αντιστέκονται. Η συμμετρία είναι εντυπωσιακή. Η Ρωσία απαιτεί την απόσυρση των νατοϊκών όπλων και η Τουρκία την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Η Ρωσία απειλεί με πόλεμο στην περίπτωση προσχώρησης Ουκρανίας και Γεωργίας στο ΝΑΤΟ, και η Τουρκία στην περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα.<br /><img src="" /><br /><br /><img src="" /><br />Έτσι, οι δυο τους στη Συρία παραμέρισαν τη Δύση μέσω της «Διαδικασίας της Αστάνα», ενώ κατάφεραν τη σχεδόν ολική αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων. Η μεν Ρωσία διασώζοντας το καθεστώς Ασαντ εδραίωσε την παρουσία της στη χώρα, η δε Τουρκία κατέλαβε περιοχές στη βόρεια Συρία, κάνοντας εθνοκάθαρση και εκτοπίζοντας τους κουρδικούς πληθυσμούς από τα σύνορά της. Η αποδυνάμωση των ελεγχόμενων από τους Κούρδους «Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων», που ήταν ο μόνος ενεργός σύμμαχος των Δυτικών, ευνόησε αντικειμενικά το Ισλαμικό Κράτος.<br /><br />Στη Λιβύη, η παρουσία των μισθοφόρων της μιας χώρας «νομιμοποιεί» την αντίστοιχη της άλλης. Ρωσία και Τουρκία έχουν αγκιστρωθεί για τα καλά διατηρώντας τη δυνατότητα να υπονομεύσουν οποιαδήποτε λύση δεν είναι προς το συμφέρον τους. Η διατήρηση της παρούσας κατάστασης εξυπηρετεί και τις δύο και ας είναι προβληματική για την Ευρώπη. Στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ έβαλαν στο περιθώριο την «Ομάδα Επαφής Μινσκ» ελαχιστοποιώντας έτσι κάθε δυτική επιρροή. Στο Μάλι, η πολιτική και θρησκευτική διείσδυση της Τουρκίας σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της ρωσικής ομάδας Wagner συντείνουν στην αποχώρηση της Γαλλίας και της Ευρώπης.<br /><br />Τα κοινά τους συμφέροντα δεν περιορίζονται στην απομείωση της δυτικής επιρροής. Σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και η αντίθεσή τους στη στρατηγική ενοποίηση της Ε.Ε. (προτιμούν να συναλλάσσονται με τα κράτη-μέλη ξεχωριστά), καθώς και η κοινή τους αντίθεση στον Eastern Mediterranean Gas Forum (EMGF), γιατί θέλουν την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από αγωγούς που διέρχονται από το έδαφός τους.<br /><br />Με την πώληση των S-400 στην Τουρκία, η Ρωσία κατάφερε να διεμβολίσει τη Δύση και να δημιουργήσει ρήγμα στο ΝΑΤΟ. Τα στρατηγικά οφέλη που αποκομίζει είναι πολλά και σημαντικά, γι’ αυτό και ανέχεται κάποιες κινήσεις της Τουρκίας που την ενοχλούν. Αν απαιτηθεί, άλλωστε, έχει «μοχλούς πιέσεως» για να την επαναφέρει στην τάξη.<br /><br />Στην Τουρκία, η ιθύνουσα πολιτική τάξη αντιλαμβάνεται τις διεθνείς σχέσεις μέσα από μια συναλλακτική λογική. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, το διεθνές σύστημα είναι πλέον «μετα-δυτικό» και πολυπολικό, και αυτό τους παρέχει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και περιθώριο ελιγμών. Από αυτή την άποψη, τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται καλύτερα από την ανάδειξη της Τουρκίας σε ρόλο γεωπολιτικού εξισορροπιστή των μεγάλων δυνάμεων. Επιδιώκει δηλαδή η Τουρκία να αναδειχθεί σε «διαπεριφερειακή» δύναμη που θα συντάσσεται κατά περίπτωση με όποιον της προσφέρει περισσότερα. Σκοπός της είναι να ανακτήσει τον ιστορικό της ρόλο του ρυθμιστή της περιφερειακής τάξης και του κρίσιμου διαμεσολαβητή. Όσο αυξάνεται η ισχύς της αυξάνονται και η διαπραγματευτική της θέση και ο βαθμός αυτονομίας της. Επιθυμεί να συναλλάσσεται ως ίσος προς ίσον με τις μεγάλες δυνάμεις όπως τον καιρό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.<br /><br />Η Τουρκία ποτέ δεν υπήρξε πραγματικά μέρος της Δύσης, ούτε πολιτικά, ούτε πολιτιστικά, και, με εξαίρεση την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ούτε γεωπολιτικά. Οι πολλαπλές της ταυτότητες, πραγματικές ή φαντασιακές, συνυπάρχουν και εργαλειοποιούνται κατάλληλα. Με τη Δύση παίζει το χαρτί του αναχώματος της Ρωσίας. Με τη Ρωσία παίζει το ευρασιανικό χαρτί. Στη Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή, το ισλαμικό χαρτί. Στην Κεντρική Ασία, το τουρανικό χαρτί. Στα Βαλκάνια, το οθωμανικό χαρτί. Στην Αφρική, το ισλαμικό και αντιαποικιακό χαρτί. Με μια έντονη μάλιστα αντι-δυτική ρητορική προβάλλεται ως προστάτης των αδύναμων και καταφρονεμένων της «Περιφέρειας». Όλα αυτά κατά περίπτωση και ταυτοχρόνως.<br /><br />Ιστορικά, από την οθωμανική εποχή έπαιζε τη «μία δύναμη εναντίον της άλλης». Θέλει, ως «επιτήδειος ουδέτερος», να κάθεται πάνω στον φράκτη (fence sitting) περιμένοντας να πάει στην πλευρά που θα προσφέρει τα περισσότερα. Όποτε έχει πρόβλημα με τη Ρωσία καταφεύγει στο ΝΑΤΟ. Όποτε έχει πρόβλημα με τη Δύση απειλεί ότι θα πάει με τη Ρωσία – και αυτό πιάνει: Είναι χαρακτηριστικό πως όταν τουρκικά πλοία απείλησαν τη γαλλική φρεγάτα Courbet, παραβιάζοντας κατάφωρα τις αρχές της Συμμαχίας, μόνο οκτώ χώρες συντάχθηκαν με τη Γαλλία. Οι υπόλοιπες φοβήθηκαν «μη χαθεί η Τουρκία» και πάει με τους Ρώσους…<br /><br />Συμπερασματικά, το δίπολο Τουρκίας – Ρωσίας είναι πολύ δυνατό για να σπάσει και έχει βαθιές ρίζες στη στρατηγική των δύο χωρών. Γι’ αυτό και δεν θα διαρραγεί με την ουκρανική κρίση, ακόμα και αν δοκιμαστεί. Το πιο πιθανό είναι πως θα έχουν βγει και οι δύο χώρες ωφελημένες, όταν θα τελειώσει αυτή η κρίση!<br /><br /><b><i>* Ο κ. Αλέξανδρος Διακόπουλος είναι αντιναύαρχος ε.α. Π.Ν.,τέως σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας</i></b><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Δίπολο Τουρκίας–Ρωσίας: Πολύ δυνατό για να σπάσει

Του αντιναύαρχου ε.α. Αλέξανδρου Διακόπουλου Στην Ουκρανία τον τελευταίο καιρό εκτυλίσσεται ένα πολιτικοστρατιωτικό θρίλερ, το οποίο ενδέχετ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο ξεριζωμός των Ελλήνων, τα ψηφιακά ίχνη του

<img height="400" src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2022/02/c7385cadc80cea8f857baaf98695d9fd_fot012-1-768x480.jpg" width="702" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Ερευνα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Μέσα στο 1922 ο Γιάννης Σουµελίδης παίρνει µια πληροφορία από ένα φίλο του στον τουρκικό στρατό. Δεν είναι γνωστό τι ακριβώς του είπε ή σε ποια χρονική στιγμή, αλλά η πληροφορία έκανε τον Σουμελίδη και την οικογένειά του να αφήσουν τις δουλειές τους στα χάνια της Λαραχανής του Πόντου και να φύγουν.</span></h3><div><b>Σάκης Ιωαννίδης</b><br />Μέσα στο 1922 ο Γιάννης Σουµελίδης παίρνει µια πληροφορία από ένα φίλο του στον τουρκικό στρατό. Δεν είναι γνωστό τι ακριβώς του είπε ή σε ποια χρονική στιγμή, αλλά η πληροφορία έκανε τον Σουμελίδη και την οικογένειά του να αφήσουν τις δουλειές τους στα χάνια της Λαραχανής του Πόντου και να φύγουν. Διήνυσαν τα 50 χιλιόμετρα που χωρίζει το χωριό της Λαραχανής, το σημερινό Ακαρσού της Τουρκίας, από την παραθαλάσσια Τραπεζούντα και έφυγαν εν πλω για τη Θεσσαλονίκη. «Εκεί τους είχαν σε καραντίνα για μερικούς μήνες και μετά έφυγαν για το Ροδοχώρι της Νάουσας. Σύμφωνα με την Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων, το Ροδοχώρι, επειδή ήταν ορεινό, έμοιαζε με τον τόπο καταγωγής τους», μας λέει σήμερα η 22χρονη τελειόφοιτη του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Ζωή Σουμελίδου για την ιστορία των προγόνων της.<br /><br />Αρκετά χιλιόμετρα νοτιότερα, από το χωριό Σατί της Καππαδοκίας, ο Αθανάσιος Ανδρέου ξεκινούσε στα 25 του χρόνια το μακρύ ταξίδι του ξεριζωμού. Από την Καππαδοκία βρέθηκε πρώτα στην Αργεντινή, πριν φθάσει στην Ελλάδα και εγκατασταθεί στον Νέο Μυλότοπο Γιαννιτσών. Εκεί του παραχωρήθηκε καλλιεργήσιμη γη και συνέχισε τις αγροτικές εργασίες που άφησε στην Καππαδοκία. Κάποια στιγμή, το «Ανδρέου» έγινε «Ανδρέας» και άλλαξε το επώνυμό του σε «Παπαδόπουλος». «Δεν ξέρω γιατί το άλλαξε, αλλά θέλω να μάθω περισσότερα», λέει η Δήμητρα Παπαδοπούλου, φοιτήτρια στο ίδιο τμήμα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, η οποία κατάγεται από την οικογένεια Ανδρέου από την πλευρά του πατέρα της. Προσφυγική ήταν και η οικογένεια της μητέρας της, με τον προπάππου της, Κωνσταντίνο Τσομπάνογλου, να έρχεται στην Ελλάδα από την Καλλίπολη της Μικράς Ασίας. Μεγάλωσε με τις ιστορίες της γιαγιάς της για το πόσο δύσκολη ήταν η ζωή και η επιβίωση τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασης στην Ελλάδα. Από τα λίγα πράγματα που έφερε μαζί της η προγιαγιά της από την Καλλίπολη ήταν μια εικόνα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης που ήταν στην οικογένειά της –και παραμένει– για πέντε γενιές. «Οταν ήμουν μικρότερη δεν έδειχνα μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά τώρα καταλαβαίνω τη σημασία αυτών των ιστοριών», μας λέει η 20χρονη φοιτήτρια.<br /><br />Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο αποφάσισε να συμμετάσχει στο μεγάλο ερευνητικό πρόγραμμα που εκπονείται στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και επιχειρεί να αποτυπώσει ψηφιακά την πρώτη μεγάλη μετακίνηση πληθυσμού του 20ού αιώνα, με στόχο να δώσει μια σαφή εικόνα για τους τόπους προορισμού και εγκατάστασης των προσφύγων που ήρθαν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923. Η κ. Παπαδοπούλου συμμετέχει στη συγκέντρωση στοιχείων για τον εμπλουτισμό των μεγάλων βάσεων δεδομένων που έχει δημιουργήσει το Εργαστήριο Εφαρμογών Πληροφορικής και Υπολογιστικών Οικονομικών του πανεπιστημίου με τα ονόματα και την πορεία περίπου 600.000 αγροτών και αστών προσφύγων. Το ενδιαφέρον για την οικογενειακή της ιστορία έσπρωξε και την κ. Σουμελίδου να καταπιαστεί με το ερευνητικό πρόγραμμα, εντοπίζοντας τα χωριά της Ανατολίας απ’ όπου προήλθαν οι πρόσφυγες και σημειώνοντάς τα όχι με μια πινέζα σε ένα χάρτη, αλλά με γεωχωρικές συντεταγμένες. Οι δύο φοιτήτριες είναι μέλη μιας ευρύτερης ομάδας σπουδαστών με επικεφαλής τον διευθυντή του Εργαστηρίου και αναπληρωτή καθηγητή Υπολογιστικής Προσομοίωσης Θανάση Σταυρακούδη. «Αν δούμε το πρότζεκτ σαν ένα πλοίο, εμείς είμαστε οι Α΄ μηχανικοί», μας λέει σχηματικά. Η ομάδα του οργανώνει τις βάσεις δεδομένων ψηφιοποιώντας καταλόγους και λίστες προσφύγων που έχουν εντοπιστεί σε διάφορα δημόσια ιστορικά αρχεία και συνδέει τους οικισμούς καταγωγής των προσφύγων, όπως εμφανίστηκαν στην απογραφή του 1928, με τους σημερινούς. Ενας από τους στόχους του προγράμματος είναι η δημιουργία μιας ιστοσελίδας, όπου οι χρήστες θα μπορούν να «ακολουθούν» την πορεία ενός πρόσφυγα μέσα στα χρόνια.<br /><br />Τα δεδομένα που συγκεντρώνει το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων αναλύονται και ερμηνεύονται από τον επικεφαλής και συντονιστή της έρευνας, τον αναπληρωτή καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Μπράουν Στέλιο Μιχαλόπουλο. Στη βιντεοκλήση μας, ο κ. Μιχαλόπουλος θυμάται ότι η Ιστορία που έμαθε στο σχολείο τελείωνε με τη Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά δεν γνωρίζουμε, σημειώνει, με στοιχεία και δεδομένα ποια ήταν η συμβολή των προσφύγων του ’22 στην πολιτική, οικονομική και πολιτισμική ιστορία της Ελλάδας. «Είναι σαν να υπάρχει ένα δίκτυο με τις ιστορίες των προσφύγων αλλά να μην υπάρχουν οι αρμοί που θα το ενώσουν. Ελπίζω ότι με την έρευνά μας θα δημιουργήσουμε τους αρμούς που θα ενώσουν αυτά τα κύτταρα της κοινωνίας», μας λέει.<br /><br />Για πρώτη φορά θα αποκτήσουμε σαφή εικόνα για τους τόπους αφετηρίας και εγκατάστασης όσων ήρθαν στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923.<br /><br />Από το 2017 που οι ερευνητές βούτηξαν στον βυθό χιλιάδων σελίδων και καταλόγων, κυρίως χειρόγραφων, έχουν προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό την καταγραφή και ψηφιοποίηση των δύο μεγάλων προσφυγικών ομάδων, των αγροτών και των αστών προσφύγων. Μάλιστα, όπως μας λέει ο κ. Μιχαλόπουλος, έχουν ολοκληρώσει την ψηφιοποίηση των αγροτών προσφύγων αποτυπώνοντας πρώτη φορά 1.754 κωμοπόλεις και πόλεις προέλευσής τους στην Ανατολία. «Για πρώτη φορά έχουμε μια πλήρη, λεπτομερή καταγραφή των περιοχών προέλευσης. Οπως προκύπτει, πρόσφυγες από τον Πόντο και την Ανατολική Θράκη έλαβαν αγροτικό κλήρο με μεγαλύτερη συχνότητα από τους πρόσφυγες με καταγωγή από τα μικρασιατικά παράλια. Οι τελευταίοι εγκαταστάθηκαν ως επί το πλείστον σε πόλεις, συχνά στις παρυφές του αστικού ιστού. Οι πρόσφυγες από την Καππαδοκία φαίνεται να έχουν μοιραστεί σε πόλεις και χωριά», σημειώνει. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα εύρημα της έρευνας σε σχέση με τις συνθήκες εγκατάστασης των αστών προσφύγων. Από την ψηφιοποίηση της απογραφής που διενήργησε η Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων το 1927, η οποία ήταν στο ιστορικό αρχείο της Κοινωνίας των Εθνών στην Γενεύη, οι ερευνητές αποτύπωσαν το μεγάλο ποσοστό των οικογενειών που έμεναν σε παραπήγματα.<br /><br />Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 124.483 προσφυγικές οικογένειες που απογράφηκαν, μόνο το 18% έμενε σε ενοικιαζόμενα σπίτια για τα οποία δεν σημειώθηκαν διευθύνσεις. Από τις υπόλοιπες 101.406 οικογένειες, το 39% ζούσε σε καταλύματα τύπου Α, που θεωρήθηκαν «υγιεινά και επαρκή». Ωστόσο, το 50% του συνόλου των αστών προσφύγων, δηλαδή σχεδόν 62.000 οικογένειες, έμενε σε καταλύματα τύπου Β και Γ, δηλαδή «ξύλινα παραπήγματα αμφιβόλου στερεότητας» και «κατηρειπωμένας κατοικίας, σκηνάς, τενεκεδοκαλύβας, εγκαταλελειμμένα δημόσια κτίρια, φυλακές, τζαμιά, σχολεία και εκκλησίες». Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς βελτιώθηκαν οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων, καθώς δεν διενεργήθηκε ποτέ ξανά παρόμοια απογραφή. «Το πρόβλημα βαίνει μειούμενο αλλά παραμένει οξύ κατά τη δεκαετία του ’30, ενώ υφίσταται κατά τόπους και μετά τον πόλεμο στις μεγάλες πόλεις», μας λέει ο καθηγητής του London Business School και συνεργάτης της έρευνας, Ηλίας Παπαϊωάννου.</div><div><br /></div><div><img src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2022/02/85b0e4c81d12c09198051752b61ad97e_fot032-1.jpg" /><i>Πανόραμα της προκυμαίας της Σμύρνης με τα εμβληματικά της κτίρια, πριν από την καταστροφή του 1922, τη μεγάλη πυρκαγιά και τους διωγμούς του ελληνικού πληθυσμού. Φωτ. ΣΥΛΛΟΓΗ Α. ΜΑΪΛΛΗ</i><br />Αττική και Πελοπόννησος<br /><br />Η πλειονότητα των προσφύγων, λένε οι ερευνητές, εντοπίζεται στην επαρχία της Αττικής. Από τους συνολικά 867.000 κατοίκους του 1928, το 31,3% είναι προσφυγικής καταγωγής. Οι πρόσφυγες της Αττικής αποτελούν το 22,2% του συνόλου των προσφύγων που ήρθαν στην Ελλάδα. Σύμφωνα με την απογραφή του ’28, η Πελοπόννησος έλαβε τους λιγότερους πρόσφυγες, ενώ μόλις δύο δηλώθηκαν στην επαρχία Βιάννου στην Κρήτη.<br /><br />Παρέμειναν άραγε οι πρόσφυγες στις περιοχές όπου εγκαταστάθηκαν; Τα εμπειρικά δεδομένα λένε μάλλον ναι. Τόσο ο Γιάννης Σουμελίδης όσο και ο Αθανάσιος Ανδρέου έμειναν για πάντα στους τόπους της αρχικής τους εγκατάστασης όταν έφθασαν στην Ελλάδα. Η Ζωή Σουμελίδου ζει με την οικογένειά της στην Εδεσσα, πολύ κοντά στο Ροδοχώρι, ενώ η Δήμητρα Παπαδοπούλου και η οικογένειά της μένουν στον Νέο Μυλότοπο. Στην πραγματικότητα το ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί, όπως λέει ο κ. Μιχαλόπουλος, διότι η πρώτη και τελευταία απογραφή του ελληνικού κράτους με ερώτηση περί προσφυγικής καταγωγής είναι του 1928. Πάντως, από τα στοιχεία που ανέλυσαν οι ερευνητές από την απογραφή του 2001 (που περιλάμβανε ερώτηση για τον τόπο μόνιμης κατοικίας της μητέρας κατά τη γέννηση του κάθε ατόμου, και έτσι απομόνωσαν όσους είχαν γεννηθεί πριν από το 1923 και δήλωσαν μόνιμη κατοικία μητέρας την Τουρκία) είδαν ότι, παρά τις μαζικές μετακινήσεις και την πάροδο 70 ετών, το αποτύπωμα της προσφυγικής εγκατάστασης παρέμενε έντονο.<br /><br /><img height="218" src="https://www.kathimerini.gr/wp-content/uploads/2022/02/DOC-20220201_.jpg?1644222042548" width="685" /><br /><br /></div><div>Το αποτύπωμά τους σε πολιτική, οικονομία<br /><br />Σήμερα, περίπου 84 εκατοµµύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσµο είναι «αναγκαστικά εκτοπισµένοι», σύµφωνα µε τα στοιχεία της Υπατης Αρµοστείας. Εχουν εγκαταλείψει τον τόπο καταγωγής τους εξαιτίας διώξεων, πολέμων, βίας, παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο κ. Μιχαλόπουλος λέει με σιγουριά ότι αυτό το κύμα μετακινήσεων θα γιγαντωθεί στο μέλλον και εκτιμά πως η μελέτη του αποτυπώματος των προσφύγων του 1922 στην πολιτική και οικονομική ιστορία της χώρας μπορεί να δώσει ενδιαφέροντα διδάγματα για το μέλλον.<br /><br />Μέσα σε 30 κούτες των Αρχείων Εκτιμητικών Επιτροπών Ανταλλαξίμων του υπουργείου Γεωργίας, που βρίσκονται στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, υπάρχουν στοιχεία για τις περιουσίες που άφησαν πίσω τους οι πρόσφυγες. Τα περίπου 4.000 χειρόγραφα πρακτικά περιέχουν αναλυτικές δηλώσεις για τα ακίνητα και τις εκτάσεις γης που είχαν οι δικαιούχοι στην Ανατολία, για τα εισοδήματα που έχασαν από την καλλιέργεια της γης, τα έπιπλα, τα κοσμήματα, τα εργαλεία και τα ζώα που άφησαν πίσω τους. Οι περιουσίες δηλώνονταν σε λίρες από τον κάθε πρόσφυγα και δίπλα η επιτροπή σημείωνε τη δική της εκτιμώμενη αξία. «Για να ψηφιοποιηθεί αυτός ο όγκος πληροφοριών χρειάζεται τιτάνια προσπάθεια», επισημαίνει ο κ. Μιχαλόπουλος. Ενα μέρος της ανέλαβε η Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών, που φωτογράφισε το σύνολο των αρχείων, δηλαδή ένα εκατομμύριο σελίδες, αλλά για να συνεχιστεί η ψηφιοποίηση χρειάζονται πόροι.<br /><br />Πάντως, ένα εύρημα που δείχνει την επένδυση των προσφύγων στο ανθρώπινο κεφάλαιο είναι το επίπεδο εκπαίδευσης στις αγροτικές περιοχές. Τα στοιχεία δείχνουν ότι το χάσμα των πρώτων χρόνων μεταξύ προσφύγων και γηγενών γεφυρώθηκε γρήγορα – ακόμα στην πρώτη γενιά προσφύγων. «Μάλιστα, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα προσφυγικά χωριά ξεπερνούν σε ποσοστό αποφοίτων γυμνασίου τα γειτνιάζοντα χωριά γηγενών», μας λέει ο καθηγητής του Μπράουν.<br /><br />«Αυτή η τάση», λένε οι ερευνητές, «είναι πολύ ενδιαφέρουσα για τη διεθνή βιβλιογραφία, καθώς και σε άλλες περιπτώσεις φαίνεται ότι οι πρόσφυγες που χάνουν την περιουσία τους, κινητή και ακίνητη, στρέφονται σε ανθρώπινο κεφάλαιο». Στις ίδιες περιοχές καταγράφεται και αύξηση της απασχόλησης στη βιοτεχνία και ειδικά στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας μετά το 1950.<br /><br />«Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα προσφυγικά χωριά ξεπερνούν σε ποσοστό αποφοίτων γυμνασίου τα γειτνιάζοντα χωριά γηγενών».<br /><br />Μέχρι το τέλος του επετειακού έτους για τη συμπλήρωση 100 ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή οι ερευνητές θα είναι έτοιμοι να δώσουν απαντήσεις σε τρία σημαντικά ζητήματα. Το ένα αφορά στη συμβολή των προσφύγων στον δομικό μετασχηματισμό της οικονομίας των αστικών περιοχών, το δεύτερο εξετάζει τη συνεισφορά των προσφύγων στη μουσική και κατά πόσον οι συνθέτες προσφυγικής καταγωγής διαφοροποιούνται θεματικά (μιλάνε τα τραγούδια τους πιο συχνά για τον «ξενιτεμό»;) και το τρίτο έχει σχέση με την πολιτική συμπεριφορά των προσφυγικών περιοχών. Είναι γνωστό ότι οι πρόσφυγες στήριξαν την πολιτική του Βενιζέλου και το Κόμμα των Φιλελευθέρων μέχρι το 1930, αλλά τα αποτελέσματα των εκλογών του 1932 (ο Βενιζέλος έχασε την πλειοψηφία) έδειξαν την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών.<br /><br />Η έρευνα όμως αποτυπώνει ότι οι μεγάλοι προσφυγικοί οικισμοί σε Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη υποστήριξαν τον Βενιζέλο στις εκλογές του ’32 παρότι είχε προηγηθεί το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας του 1930. Οι ερευνητές ψηφιοποίησαν και συνέκριναν τα αποτελέσματα των εκλογικών τμημάτων, τα οποία βρήκαν σε εφημερίδες της εποχής, και είδαν ότι στα εκλογικά τμήματα μέσα στις προσφυγικές γειτονιές τα ποσοστά του Λαϊκού Κόμματος υπό τον Τσαλδάρη πέφτουν από το περίπου 40% στο 10%, ενώ τα ποσοστά των Φιλελευθέρων υπό τον Βενιζέλο αυξάνονται από περίπου 40% σε πάνω από το 60% σε σχέση με τα τμήματα που ήταν μακριά από αυτές τις γειτονιές. «Πού πάνε όμως οι πρόσφυγες πολιτικά μετά την πτώση του βενιζελισμού; Εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να υπάρχει ξεχωριστή πολιτική συμπεριφορά στα “προσφυγικά”; Εάν όντως ισχύει, γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο; Αυτά τα ερωτήματα αναλύουμε αυτή την περίοδο», μας λένε οι καθηγητές Ηλίας Παπαϊωάννου και Στέλιος Μοσχόπουλος.<br /><br />Στην έρευνα συνεργάζονται ακόμη οι Σεϊγιούν Σακαλί, επίκουρος καθηγητής Οικονομικών στο King’s College, Ελι Μουράρντ, επίκουρος καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Αλικάντε της Ισπανίας, Νίκος Μπένος, αναπληρωτής καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, και Στέλιος Καραγιάννης, ερευνητής στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.kathimerini.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο ξεριζωμός των Ελλήνων, τα ψηφιακά ίχνη του

Ερευνα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Μέσα στο 1922 ο Γιάννης Σουµελίδης παίρνει µια πληροφορία από ένα φίλο του στον τουρκικό στρατό. Δεν είν...

Διαβάστε την συνέχεια

Το τουρκικό “βαθύ κράτος δείχνει” στον Ρ.Τ Ερντογάν να αναγνωριστούν αμοιβαία Κριμαία και Κατεχόμενα!

<img height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/02/PERINCEK-ERDOGAN-790x400.jpg" width="790" /><br /><br />Η Τουρκία πρέπει να αποδεχθεί την επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία, δήλωσε ο Ντόγκου Πέριντσεκ, γενικός γραμματέας του τουρκικού κόμματος Vatan. Μεγάλο λάθος θεωρεί επίσης την προμήθεια drone Bayraktar στην Ουκρανία. Οι αναφορές αυτές του αριστερού πυλώνα του τουρκικού βαθέος κράτους, στηρίγματος των ισλαμοεθνικιστών του Ερντογάν, <a href="https://vz.ru/news/2022/2/7/1142332.html">αναπαράγεται από τα ρωσικά μέσα</a> ενημέρωσης…<br /><br />«Υπάρχει μια σταθερή βάση για συνεργασία μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας στη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο. Είναι απαραίτητο η Μόσχα να αναγνωρίσει την “Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου” και η Άγκυρα πρέπει να αποδεχθεί ότι η Κριμαία είναι έδαφος της Ρωσίας», παραθέτει το Ria Novosti τα λόγια του Πέριντσεκ.<br /><br />Όπως δήλωσε: «Η προμήθεια των Μη επανδρωμένων αεροσκαφών Bayraktar από την Τουρκία στην Ουκρανία είναι μεγάλο λάθος, το κόμμα μας το έχει επανειλημμένα δηλώσει αυτό. Αυτά τα όπλα θα χρησιμοποιηθούν τελικά όχι μόνο εναντίον της Ρωσίας, αλλά και εναντίον της ίδιας της Τουρκίας».<br /><br />Ο Πέριντσεκ σημείωσε ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά θα οδηγήσει στον «θάνατο» της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. «Στην πραγματικότητα, η επέκταση της συμμαχίας αποτελεί απειλή για το ίδιο το ΝΑΤΟ, θα οδηγήσει στον “θάνατό” του. Υπάρχει μια τρύπα, μια άβυσσος για το ΝΑΤΟ. Οι επισκέψεις του Πούτιν στην Κίνα και την Τουρκία είναι ένα είδος “τάφου” για το ΝΑΤΟ, επομένως είναι ιστορικά σημαντικές», πιστεύει ο πολιτικός.<br /><br />«Η επίσκεψη του Πούτιν στην Κίνα, και στη συνέχεια στην Άγκυρα, συμβολίζει τον οδικό χάρτη όχι μόνο για την περιοχή, αλλά και για τον κόσμο, με στόχο την ειρήνη και την αμοιβαία κατανόηση. Η επίσκεψη, κατά κάποιο τρόπο, γίνεται κατεύθυνση ενάντια στην απειλή πολέμου από τις Ηνωμένες Πολιτείες στη Μαύρη Θάλασσα, τη Μεσόγειο, την Αραβική Θάλασσα, τα Στενά του Ορμούζ.<br /><img src="" /><br /><img src="" /><br /><br /><img src="" /><br />Αυτό είναι ένα είδος μηνύματος ότι η Ρωσία, η Τουρκία, η Κίνα και το Ιράν συνεργάζονται. Μόνον αυτές οι τέσσερις χώρες μπορούν να αποτρέψουν την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά αποτελεί απειλή για τη Ρωσία, την Τουρκία, το Ιράν και την Κίνα», είπε ο Πέριντσεκ.<br /><br /><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Το τουρκικό “βαθύ κράτος δείχνει” στον Ρ.Τ Ερντογάν να αναγνωριστούν αμοιβαία Κριμαία και Κατεχόμενα!

Η Τουρκία πρέπει να αποδεχθεί την επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία, δήλωσε ο Ντόγκου Πέριντσεκ, γενικός γραμματέας του τουρκικού κόμματος ...

Διαβάστε την συνέχεια