Ιταλία, το δημοψήφισμα και το μεγάλο στοίχημα του Renzi

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1Tz3LIhMEy_AW1aMeTDhlRnfwFs1ff5MopVRV-MXuFhPe8Nd9g7gug1GCK7OvCSjkTHY6oPPpkcPpoL3amRqMhsis7Gl4llcMMWg-RQlhaVyXvxhudqANZmTIUh4kjhn0jJ_1kyae5idn/s1600/%25CE%2599%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1%252C+%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%25B4%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2588%25CE%25AE%25CF%2586%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25BC%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25BF+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25AF%25CF%2587%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+Renzi+.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="372" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1Tz3LIhMEy_AW1aMeTDhlRnfwFs1ff5MopVRV-MXuFhPe8Nd9g7gug1GCK7OvCSjkTHY6oPPpkcPpoL3amRqMhsis7Gl4llcMMWg-RQlhaVyXvxhudqANZmTIUh4kjhn0jJ_1kyae5idn/s640/%25CE%2599%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1%252C+%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%25B4%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2588%25CE%25AE%25CF%2586%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25BC%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25B3%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25BF+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CE%25AF%25CF%2587%25CE%25B7%25CE%25BC%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+Renzi+.jpg" width="640" /></a></div> <br />Του<b> Δημήτρη Γ. Απόκη*</b><br /><br />Την ερχόμενη Κυριακή, η Ιταλία διεξάγει δημοψήφισμα για συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, το οποίο έχει πάρει τη μορφή ψήφου εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού, Matteo Renzi, και της κυβέρνησής του. Μια επικράτηση του ΝΑΙ, θα οδηγήσει σε μια ενίσχυση της κεντρικής κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού, ενώ μια επικράτηση του ΟΧΙ, θα προκαλέσει αστάθεια και αναστάτωση στο ήδη εύθραυστο πολιτικό σύστημα της χώρας.<br /><br /><b>Οι Μεταρρυθμίσεις…</b><br /><br />Η Ευρώπη και ο υπόλοιπος κόσμος έχουν στραμμένη την προσοχή τους στην Ιταλία και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Μια σειρά θεσμικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων τις οποίες προωθεί η κυβέρνηση του κ. Renzi αντιμετωπίζονται με θετική ματιά από τις Βρυξέλλες, αλλά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στην Ουάσιγκτον.<br /><br />Το δημοψήφισμα, αποτελεί μια κρίσιμη στιγμή όχι μόνο για την κυβέρνηση του κ. Renzi και τον ίδιο, αλλά και για το πολιτικό σύστημα της χώρας γενικότερα. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα θα έχει δραματική επιρροή στη θεσμική διάταξη του πολιτικού συστήματος της Ιταλίας, αλλά το ποιο θα είναι, θα κρίνει και την κατεύθυνση της αλλαγής.<br /><br />Οι ψηφοφόροι καλούνται να εκφράσουν την άποψή τους, επί μιας μεταρρύθμισης που ενέκρινε το Κοινοβούλιο τον περασμένο Απρίλιο, επί του δεύτερου μέρους του Συντάγματος. Η μεταρρύθμιση αυτή έχει δυο βασικά σημεία. Το πρώτο έχει να κάνει με μια προσπάθεια να ξεπεραστεί το δίπολο που υπάρχει μεταξύ Γερουσίας και Κοινοβουλίου, μέσω μείωσης των εξουσιών της Γερουσίας και της μετατροπής της σε ένα όργανο εκπροσώπησης τοπικών θεσμών, με 100 μέλη, σε αντίθεση με 315 που είναι σήμερα. Το δεύτερο βασικό σημείο έχει να κάνει με την ενίσχυση των εξουσιών της κεντρικής εξουσίας, έναντι αυτών της τοπικής.<br /><br />Η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση φέρει τη σφραγίδα του Πρωθυπουργού, Matteo Renzi. Στην αρχή συγκέντρωνε την υποστήριξη και μεγάλου μέρους της Αντιπολίτευσης, όπως της Forza Italia του Silvio Berlusconi. Σήμερα παρόλα αυτά το συγκεκριμένο κόμμα τάσσεται υπέρ του ΟΧΙ, ενώ ακόμη και μέσα στο κόμμα του κ. Renzi (Δημοκρατικό Κόμμα), έχουν αρχίσει να υπάρχουν διασπαστικές τάσεις. Τη σημαία του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, σηκώνει το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Beppe Grillo.<br /><br />Σε επίπεδο αναλυτών και ακαδημαϊκών οι απόψεις έναντι των μεταρρυθμίσεων διίστανται. Οι υποστηρικτές αντιμετωπίζουν τις μεταρρυθμίσεις ως το κτύπημα που θα βάλει τέλος σε ένα σύστημα που κρατά τη χώρα για δεκαετίες σε μια πολιτική αβεβαιότητα και αστάθεια, και θα την οδηγήσει σε μια εποχή αποφασιστικής δημοκρατίας.<br /><br />Οι αντίπαλοι των μεταρρυθμίσεων, χαρακτηρίζουν το πακέτο μεταρρυθμίσεων επικίνδυνο. Στο στόχαστρο της κριτικής κυριαρχεί η ενίσχυση της δύναμης της κεντρικής εξουσίας και του Πρωθυπουργού, το οποίο όπως λένε οδηγεί σε αυταρχισμό.<br /><br />Την ίδια στιγμή υπάρχει και ένα δεύτερο μέρος στο πακέτο μεταρρυθμίσεων, το οποίο έχει να κάνει με τον νέο εκλογικό νόμο ο οποίος ισχύει από τον Ιούλιο του 2016 και καθιερώνει ένα αναλογικό σύστημα κατανομής των εδρών, με ταυτόχρονη πριμοδότηση των κομμάτων που ξεπερνούν το 40% στον πρώτο γύρο των εκλογών ή του κόμματος που επικρατεί στο δεύτερο γύρο μεταξύ των δυο πρώτων κομμάτων. Ο νόμος έχει ως στόχο να διασφαλίσει ότι το εκλογικό σώμα θα γνωρίζει το νικητή των εκλογών αμέσως μετά το τέλος της εκλογικής διαδικασίας σε αντίθεση με την αβεβαιότητα που μονίμως επικρατεί μετά από εκλογές στην Ιταλία.<br /><br />Αυτή η θετική πρόβλεψη του εκλογικού νόμου, στην περίπτωση επικράτησης του ΟΧΙ, θα καταρρεύσει, με δεδομένο ότι ο νόμος αφορά το Κοινοβούλιο.<br /><b><br />Το Μεγάλο Στοίχημα του Renzi …</b><br />Με βάση τα παραπάνω το δημοψήφισμα έχει πάρει διαστάσεις ενός μεγάλου προσωπικού στοιχήματος για τον Matteo Renzi. Αρχικά, ο Ιταλός Πρωθυπουργός συνέδεσε το αποτέλεσμα με την τύχη της κυβέρνησής του, αλλά και το προσωπικό του πολιτικό μέλλον, αφήνοντας να εννοηθεί ότι σε περίπτωση επικράτησης του ΟΧΙ, θα παραιτηθεί. Συνδέει την επικράτηση του ΝΑΙ, με ενίσχυση της ηγεσίας του, υποδηλώνοντας ότι αυτός θα είναι ο ιδρυτής μιας Νέας Ιταλικής Δημοκρατίας. Βάζει το πολιτικό στοίχημα σε ένα πλαίσιο αντιπαράθεσης μεταξύ μεταρρυθμιστών κα συντηρητικών, της Ιταλίας του ΝΑΙ και της Ιταλίας του ΟΧΙ.<br /><br />Θέτει διλλήματα όπως η απλοποίηση του πολιτικού συστήματος, και η δημιουργία ενός ευέλικτου θεσμικού συστήματος. Αυτό κατά τον Ιταλό Πρωθυπουργό, περιλαμβάνει την επιστροφή της απόφασης για την κυβέρνηση στα χέρια των ψηφοφόρων και όχι σε μυστικές διεργασίες και αλισβερίσι μέσα στο Κοινοβούλιο, τη μείωση των μελών του Κοινοβουλίου, και σαν αποτέλεσμα τη μείωση του κόστους της πολιτικής.<br /><br />Συμπερασματικά στην περίπτωση που επικρατήσει το ΝΑΙ, οι μεταρρυθμίσεις θα ενισχύσουν σημαντικά την κυβέρνηση, οδηγώντας σε μια νέα ισορροπία στις σχέσεις με το Κοινοβούλιο. Η κυβέρνηση θα στηρίζεται στην στήριξη του Κάτω Βουλής, που βάση του νέου εκλογικού νόμου το μεγαλύτερο κόμμα και ο ηγέτης του θα έχει καθαρή πλειοψηφία., με δυνατότητα να περνάει νομοσχέδια σύντομα μέσα σε εβδομήντα ημέρες.<br /><br /><b>Ο Ελέφαντας στο Δωμάτιο…</b><br /><br />Ο κ. Renzi τις τελευταίες ώρες βλέποντας τα μηνύματα να είναι αρνητικά ενόψει της Κυριακής, επισείει την απειλή της κυβέρνησης τεχνοκρατών, με στόχο να προκαλέσει φόβο στους ψηφοφόρους ότι σε περίπτωση που ηττηθεί και αποχωρήσει, θα βρεθούν ενώπιον σκληρότερων πολιτικών βασισμένων στα κελεύσματα των Βρυξελλών.<br /><br />Την ίδια στιγμή, όπως επεσήμαναν σε άρθρο τους οι Financial Times, λόγω των ενδείξεων επικράτησης του ΟΧΙ, την Κυριακή, οκτώ συστημικές τράπεζες της Ιταλίας κρέμονται από μια κλωστή. Βρυξέλλες και Βερολίνο, ανησυχούν για ένα νέο κτύπημα τύπου Brexit, το οποίο θα στείλει σε μια νέα σοβαρή κρίση την ΕΕ, μόνο που αυτή τη φορά σε αντίθεση με το Brexit, θα περιλαμβάνει και την Ευρωζώνη.<br /><br />Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, αυτό που δεν κατάλαβαν και δεν καταλαβαίνουν στις Βρυξέλλες, και κατ’ επέκταση στο Βερολίνο, είναι ότι οπουδήποτε και για οποιοδήποτε θέμα στήνεται κάλπη, η εκλογή αντιμετωπίζεται από τις κοινωνίες και το εκλογικό σώμα ως μια ευκαιρία απόρριψης του συστήματος. Ενός συστήματος πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης, το οποίο η πλειοψηφία των κοινωνιών σε όλο τον πλανήτη, αλλά ειδικά στην ΕΕ ακόμη πιο πολύ, πιστεύει ότι δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντας τους και έχει κάνει την καθημερινότητα τους καθόλου ευχάριστη.<br /><br />Στην περίπτωση της Ιταλίας, αυτό το έχει αντιληφθεί ο Beppe Grillo και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, και εκτός απρόοπτου και μεγάλης έκπληξης, θα είναι ο μεγάλος κερδισμένος της ερχόμενης Κυριακής. Ο χαμένος θα είναι για μια ακόμη φορά οι πολιτικές και το στυλ διακυβέρνησης που προωθεί, αρνούμενο να καταλάβει τα σημεία των καιρών, το σύστημα των Βρυξελλών και η ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης η Γερμανία.<br /><br />Παράπλευρη απώλεια, θα αποτελέσει ο Matteo Renzi και ένα πακέτο θετικών μεταρρυθμίσεων για την Ιταλία.<br /><br /><b><i>*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University και Δημοσιογράφος</i></b><br /><a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Ιταλία, το δημοψήφισμα και το μεγάλο στοίχημα του Renzi

Του Δημήτρη Γ. Απόκη* Την ερχόμενη Κυριακή, η Ιταλία διεξάγει δημοψήφισμα για συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, το οποίο έχει πάρει τη μορφή ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Γαλλία και η Τουρκία εναντίον των Κούρδων

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPO9Wyej768HRA1R6v6F1VvURCMIduT4HflwiFmdFK-R2etzhbUPmKPDLKUFzOs8Cgm2OLwMzIWsyQZG0x2ywo7LkP4XPrwJ-LNA-MplALZF2HsibCx0Bz9FDoOyM5-C0AdCCIxICeg2P_/s1600/%25CE%2597+%25CE%2593%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25B7+%25CE%25A4%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BF%25CE%25BD+%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD+%25CE%259A%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2581%25CE%25B4%25CF%2589%25CE%25BD+.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPO9Wyej768HRA1R6v6F1VvURCMIduT4HflwiFmdFK-R2etzhbUPmKPDLKUFzOs8Cgm2OLwMzIWsyQZG0x2ywo7LkP4XPrwJ-LNA-MplALZF2HsibCx0Bz9FDoOyM5-C0AdCCIxICeg2P_/s640/%25CE%2597+%25CE%2593%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25B7+%25CE%25A4%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25B1%25CE%25BD%25CF%2584%25CE%25AF%25CE%25BF%25CE%25BD+%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BD+%25CE%259A%25CE%25BF%25CF%258D%25CF%2581%25CE%25B4%25CF%2589%25CE%25BD+.jpg" width="640" /></a></div> <br /> <i>Ο Κούρδος της Συρίας Σαλίχ Μουσλίμ, συνεργάτης του προέδρου Ερντογάν, οδήγησε μέρος της κοινότητάς του στην ήττα. Ο ίδιος σήμερα το μετάνιωσε με αποτέλεσμα να εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης της Άγκυρας εναντίον του.</i><br /> <div> <br /> <b>Τιερί Μεϊσάν</b><br /> Τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης αδυνατούν να εξηγήσουν τους πολέμους που ταράζουν τη «περίπλοκη Ανατολή» επειδή αρνούνται να ενημερωθούν επί της ουσίας. Αντί να συζητάμε αν τα γεγονότα στη Συρία είναι μια επανάσταση, ένας εμφύλιος πόλεμος ή μια εξωτερική επίθεση, ή αν η καταστολή στην Τουρκία είναι δικαιολογημένη ή όχι, ο Τιερί Μεϊσάν προτείνει μια άλλη ανάγνωση των γεγονότων μέσω του παραδείγματος των Κούρδων.<br /> <br /> <div style="text-align: center;"> <b>Δίκτυο Βολταίρος </b>| Δαμασκός (Συρία) | 29 Νοεμβρίου 2016</div> <div style="text-align: center;"> <a href="http://www.voltairenet.org/article194264.html">français</a> <a href="http://www.voltairenet.org/article194289.html">ελληνικά</a> <a href="http://www.voltairenet.org/article194268.html">Español</a> <a href="http://www.voltairenet.org/article194296.html">Português</a> <a href="http://www.voltairenet.org/article194297.html">русский</a> <a href="http://www.voltairenet.org/article194290.html">Deutsch</a> </div> <br /> Τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης ερμηνεύουν τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή σαν προστριβές κρατών. Οι αναγνώστες τους, οι οποίοι αγνοούν οι περισσότεροι την ιστορία αυτής της περιοχής, δεν εκπλήσσονται, αλλά και δεν κατανοούν αυτή τη «περίπλοκη Ανατολή» που βρίσκεται διαρκώς σε πόλεμο.<br /> <br /> Όμως, η Μέση Ανατολή δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με την Ευρώπη, για παράδειγμα, αλλά μάλλον περισσότερο με την Αφρική, επειδή τα σύνορά της δεν βασίζονται σε γεωγραφικές πραγματικότητες, αλλά σε σχετικές ρυθμίσεις που έγιναν από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις. Κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, τα Κράτη της Μέσης Ανατολής εργάστηκαν για να μεταμορφώσουν τους πληθυσμούς τους σε πραγματικούς λαούς. Εν τέλει, μόνο η Αίγυπτος, η Συρία και το Ιράκ τα κατάφεραν.<br /> <br /> Κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών, ο δυτικός Τύπος μίλησε για μια υποτιθέμενη «δημοκρατική επανάσταση» στην Τυνησία, την Λιβύη, την Αίγυπτο και την Συρία, για δήθεν «ιρανική ανάμιξη» στο Μπαχρέιν, τον Λίβανο και την Υεμένη και για «τρομοκρατία» στο Ιράκ. Αντίθετα, όλες οι δυνάμεις που εμπλέκονται, με μοναδική εξαίρεση τις πετρελαϊκές δικτατορίες του Κόλπου, κατήγγειλαν αυτήν την ανάγνωση των γεγονότων και παρουσίασαν μια εντελώς διαφορετική περιφερειακή ερμηνεία.<br /> <br /> Για παράδειγμα, ας παρατηρήσουμε την κατάσταση των Κούρδων. Θα μπορούσα με τον ίδιο τρόπο να εξηγήσω εδώ την κατάσταση του Νταές/Daesh, αλλά αυτό το δεύτερο παράδειγμα θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να γίνει κατανοητό από τους δυτικούς αναγνώστες μου.<br /> <br /> Σύμφωνα με το δυτικό Τύπο, οι Κούρδοι ζουν ευτυχισμένοι στο Ιράκ, όπου διαθέτουν σχεδόν απόλυτη αυτονομία στο πλαίσιο ενός ομοσπονδιακού συστήματος που επιβλήθηκε επιτυχώς από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αγωνίζονται στη Συρία τόσο εναντίον της αλαουτικής δικτατορίας της οικογένειας Άσαντ όσο και της σουνιτικής εξτρεμιστικής καταπίεσης του Νταές και είναι υπερβολικά καταπιεσμένοι στην Τουρκία. Είναι δηλαδή ένα έθνος που ενώ έχει το δικαίωμα να ζει αυτόνομα σε ένα ανεξάρτητο κράτος στη Συρία, δεν έχει το ίδιο δικαίωμα στην Τουρκία.<br /> <br /> Για τους ίδιους τους Κούρδους, η πραγματικότητα είναι διαφορετική.<br /> <br /> Οι Κούρδοι είναι ένα έθνος που δεν μοιράζεται την ίδια γλώσσα, αλλά ούτε και την ίδια πρόσφατη ιστορία. Για να το απλοποιήσω, εκείνοι του Ιράκ ήταν γενικά υπέρ των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, εκείνοι της Τουρκίας και της Συρίας ήταν φιλοσοβιετικοί. <br /> Ανησυχώντας για την ισχυρή λαϊκή υποστήριξη της ΕΣΣΔ στην Τουρκία, οι Ηνωμένες Πολιτείες οργάνωσαν πρώτα μια μετανάστευση προς τη Γερμανία, έτσι ώστε οι Τούρκοι να μη μπαίνουν στον πειρασμό να κόψουν τους δεσμούς τους με το ΝΑΤΟ, και αργότερα ενθάρρυναν τη καταστολή των Κούρδων του PKK. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της δεκαετίας του '80, οι Κούρδοι της Τουρκίας κατέφυγαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στη Συρία με τον ηγέτη τους, Αμπντουλάχ Οτζαλάν, και βρήκαν εκεί προστασία. Το 2011, πήραν τη συριακή υπηκοότητα.<br /> <br /> Ας μπούμε τώρα στην καρδιά του θέματος. <br /> Κανείς δεν μίλησε για «κουρδικό ζήτημα» κατά τη διάρκεια του Πρώτου Πολέμου στη Συρία. Στόχος ήταν να επεκταθεί η «Αραβική Άνοιξη», με τις τεχνικές πολέμου 4ης γενιάς. Όλα ξεκίνησαν με τον Δεύτερο Πόλεμο στη Συρία, ο οποίος άνοιξε με τη Διάσκεψη των αυτοαποκαλούμενων «Φίλων της Συρίας» στο Παρίσι τον Ιούλιο του 2012.<br /> <br /> Οι δηλώσεις των ηγετών των χωρών του ΝΑΤΟ άφηναν να πιστέψουμε ότι η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας θα ανατρεπόταν σύντομα και ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι θα προσχωρούσαν στην εξουσία, όπως είχε πετύχει στην Τυνησία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο. <br /> Με την ευκαιρία, η Τουρκία κάλεσε τους Σύρους της Βόρειας Συρίας να έρθουν στην επικράτεια της για να προστατευτούν από τα δεινά της «επανάστασης». Τον Σεπτέμβριο, διορίστηκε ένας "Βαλής», Βεϊσέλ Dalmaz, δηλαδή ένας Τούρκος νομάρχης - ο όρος χρονολογείται από την οθωμανική περίοδο και αναφέρεται συνεπώς στη υποτέλεια του Σουλτάνου – ο οποίος θα ήταν υπό την άμεση εποπτεία του πρωθυπουργού Ερντογάν. Ο ίδιος μοίρασε στους "πρόσφυγες" δισεκατομμύρια δολάρια από τα χρήματα που διέθεσαν οι πετρελαϊκές δικτατορίες. <br /> <br /> Εκείνη την εποχή ο καθένας είδε την προσπάθεια να αποδυναμωθεί η Συρία, αλλά κανείς δεν κατάλαβε το κίνητρο αυτής της μεταφοράς πληθυσμού. <br /> <br /> Ωστόσο, η Kelly Μ Greenhill, από τον κύκλο της πρέσβειρας Σαμάνθα Πάουελ, είχε δημοσιεύσει ένα ακαδημαϊκό άρθρο για τη στρατηγική της μετανάστευσης ως όπλο πολέμου [ <a href="http://www.voltairenet.org/article194264.html?var_mode=preview#nb1">1</a> ], το οποίο δεν θα έπρεπε να περάσει απαρατήρητο. Η Τουρκία έχτιζε νέες πόλεις για να φιλοξενήσει τους Σύρους, αλλά περιέργως δεν τις παρέδωσε. Είναι ακόμα άδειες. Η ίδια ξεκίνησε τη διαλογή των προσφύγων ανάλογα με τις πολιτικές τους απόψεις και τους κράτησε είτε σε καταυλισμούς όπου μπορούσαν να λάβουν στρατιωτική εκπαίδευση πριν να σταλούν για να πολεμήσουν στη πατρίδα τους, είτε τους ενέταξε στον τούρκικο πληθυσμό και σ’ αυτή την περίπτωση εκμεταλλεύτηκε την εργατική τους δύναμη.<br /> <br /> Στη βόρεια Συρία, οι απομένοντες πληθυσμοί ήταν κυρίως Χριστιανοί, Κούρδοι και Τουρκμένοι. Οι τελευταίοι που πέρασαν μαζικά στην υπηρεσία της Τουρκίας πλαισιώθηκαν από τους «γκρίζους λύκους», δηλαδή μια φασιστική πολιτοφυλακή που δημιουργήθηκε το 1968 για λογαριασμό του ΝΑΤΟ. Από την πλευρά της, η Δαμασκός δημιούργησε χριστιανικές και κουρδικές πολιτοφυλακές για να εξασφαλιστεί η ασφάλεια της επικράτειας. <br /> Για δύο χρόνια, όλοι οι Κούρδοι της Συρίας πολέμησαν υπό τις διαταγές της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.<br /> <br /> Ωστόσο, ένας εξ αυτών, ο Σύρος Σαλέχ Μουσλίμ προδίδοντας τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν -ιδρυτή του PKK- και τους Κούρδους αδελφούς του, επανασυνδέθηκε με τη Τουρκία, η οποία όμως, είχε σφαγιάσει ένα μέρος της οικογένειάς του στη δεκαετία του '80. Συναντήθηκε μυστικά με τους προέδρους Ερντογάν και Ολάντ, στις 31 Οκτωβρίου 2014 στα Ηλύσια, και σύναψε μια συμφωνία μαζί τους. Η Γαλλία και η Τουρκία ανέλαβαν την δέσμευση να αναγνωρίσουν ένα ανεξάρτητο κράτος στη βόρεια Συρία, του οποίου θα ήταν πρόεδρος. Σε αντάλλαγμα, έπρεπε να "καθαρίσει" το έδαφος σφαγιάζοντας τον χριστιανικό πληθυσμό, όπως άλλωστε το έκαναν άλλοι Κούρδοι, πριν έναν αιώνα, όταν σφάγιασαν Χριστιανούς για λογαριασμό των Οθωμανών. Στη συνέχεια, έπρεπε να δεχθεί στα εδάφη του τα εκδιωχθέντα από τη Τουρκία μέλη του κουρδικού PKK, ενώ οι Σύροι σουνίτες πρόσφυγες θα εγκαθίσταντο στις νυν κουρδικές περιοχές της Τουρκίας.<br /> <br /> Το σχέδιο αυτό έχει μια μακρά ιστορία: γράφτηκε από τον Ahmet Davutoğlu και τον Γάλλο ομόλογο του Ζιπέ, το 2011, πριν από την ένταξη της Τουρκίας στο πόλεμο κατά της Λιβύης και πριν από τα γεγονότα στη Συρία. Είχε εγκριθεί δημοσίως από το Πεντάγωνο τον Σεπτέμβριο του 2013, όταν ο Ρόμπιν Ράιτ δημοσίευσε στην εφημερίδα New York Times τον χάρτη αυτού του μελλοντικού Κράτους και εκείνου που έγινε το Χαλιφάτο του Νταές. Το πρώτο Κράτος θα ονομαζόταν «Κουρδιστάν», ενώ δεν βρισκόταν καθόλου στην επικράτεια του ιστορικού Κουρδιστάν, όπως ορίστηκε από την Επιτροπή King-Crane (1919) και αναγνωρίστηκε από το Συνέδριο των Σεβρών (1920). Το δεύτερο κράτος θα ονομαζόταν «Σουνιστάν» και θα βρισκόταν σε επικάλυψη του Ιράκ και της Συρίας, κόβοντας οριστικά το «Δρόμο του Μεταξιού».<br /> <br /> Το σχέδιο είναι το ίδιο με αυτό του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β και των Νεότουρκων, που οδήγησε την Τουρκία στη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923. Δηλαδή να δημιουργηθεί μια αποκλειστικά σουνιτική Τουρκία που θα διώξει ή θα σφαγιάσει όλους τους άλλους πληθυσμούς. Γι αυτήν ακριβώς την πολιτική ο Raphael Lemkins εισήγαγε την έννοια την «γενοκτονίας» για να καταδικαστούν αυτοί που έσφαξαν τους Αρμένιους και τους Έλληνες του Πόντου. Μια πολιτική που εφαρμόζεται σήμερα από τους κκ Ζιππέ και Ολάντ από την πλευρά των Χριστιανών και κ.κ. Davutoğlu & Erdoğan από την πλευρά της Τουρκίας.<br /> <br /> Συνεχίζω και παρακαλώ μην παρεξηγήσετε αυτό που γράφω: όσο το Παρίσι και η Άγκυρα θέλουν να δημιουργήσουν μια αποκλειστικά σουνιτική Τουρκία, τόσο αντίθετη είναι η πλειοψηφία των Σουνιτών. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που γινόμαστε μάρτυρες μιας άγριας ​​καταστολής τόσο στη Τουρκία όσο και στο Χαλιφάτο του Νταές.<br /> <br /> Τον Ιούλιο 2015, η κυβέρνηση Ερντογάν έβαλε το Νταές να επιτεθεί στο Suruç (Τουρκία), σκοτώνοντας ταυτόχρονα Κούρδους και Αλεβίτες. (Τούρκοι αντίστοιχοι των Σύρων Αλαουιτών οι οποίοι εξέφραζαν την υποστήριξή τους στην Αραβική Δημοκρατία της Συρίας). Ακύρωσαν μ αυτόν τον τρόπο τη κατάπαυση του πυρός του 1999. Ταυτόχρονα, έκοψε τις προμήθειες σ’ ένα προσεκτικά επιλεγμένο τμήμα των Σύρων προσφύγων. Αυτή ήταν το ξεκίνημα της εκτέλεσης της τουρκικής πλευράς του σχεδίου. Και η αρχή της καθόδου της Τουρκίας στην κόλαση.<br /> <br /> Τον Αύγουστο, η Τουρκία εξώθησε τους Σύρους πρόσφυγες, που δεν είχαν πλέον πόρους, να διαφύγουν προς την ΕΕ. Τον Οκτώβριο, στη Συρία, οι άνδρες του Σαλέχ Μουσλίμ επιτέθηκαν σε χριστιανικές ασσυριακές κοινότητες και προσπάθησαν να κουρδοποιήσουν με τη βία τα σχολεία τους, ενώ στην Τουρκία, το ΑΚΡ του Ερντογάν λεηλατούσε 128 πολιτικά κέντρα του φιλο-κουρδικού HDP και περισσότερα από 300 επιχειρήσεις Κούρδων επιχειρηματιών. Οι τουρκικές ειδικές δυνάμεις έσφαξαν περισσότερους από 2.000 Τούρκους και Κούρδους και ισοπέδωσαν εν μέρει τις πόλεις της Cizre και Σιλόπι. Αν οι αναγνώστες μας έχουν παρακολουθήσει αυτά τα γεγονότα βήμα με βήμα, θα γνωρίζουν ότι τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν τα ανέφεραν και μόλις ξεκινούν, πάνω από έναν χρόνο αργότερα, να αναφέρουν το μαρτύριο των Cizre και Σιλόπι.<br /> <br /> Με τη βοήθεια του Μασούντ Μπαρζανί –«ισόβιου» πρόεδρου του ιρακινού Κουρδιστάν- ο Σαλίχ Μουσλίμ επέβαλε την υποχρεωτική στράτευση των νεαρών Κούρδων της Συρίας ώστε να αυξήσει τις δυνάμεις του και να επιβάλει τον τρόμο. Και πάλι, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν έχουν μιλήσει για αυτά, προτιμώντας να ομιλούν ρομαντικά για τη δημιουργία του Κράτους της Ροζάβας. Ωστόσο, αυτοί οι νεαροί Σύροι επαναστάτησαν και εντάχθηκαν στις Συριακές Δυνάμεις Άμυνας.<br /> <br /> Τον Σεπτέμβριο του 2016 ο πρόεδρος Ερντογάν ανακοίνωσε ότι η Τουρκία θα δώσει την υπηκοότητα σε μέρος των Σύρων προσφύγων που παραμένουν στη χώρα του -σε εκείνους που υποστηρίζουν το σχέδιο για μια αποκλειστικά σουνιτική Τουρκία -Θα τους προσφέρει τα διαμερίσματα που έχει κατασκευάσει εδώ και τέσσερα χρόνια και που τους περιμένουν.<br /> <br /> Παγιδευμένος μεταξύ των προσωπικών φιλοδοξιών του και της αλληλεγγύης των στρατευμάτων του με τους Τούρκους αδελφούς τους, ο συνεργάτης Σαλίχ Μουσλίμ στράφηκε εναντίον της Άγκυρας η οποία εξέδωσε ένταλμα σύλληψης εναντίον του τον Νοέμβριο. Μετά τη συνάντηση με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, ο πρόεδρος Ερντογάν ανακοίνωσε ότι θα «επαναδιαπραγματευθεί» τη Συνθήκη της Λωζάννης. Σκοπεύει να προσαρτήσει ορισμένα ελληνικά νησιά, τη Βόρεια Κύπρο, μέρος της Συρίας και του Ιράκ και το 2023 να ιδρύσει τη 17η τουρκο-μογγολική αυτοκρατορία.<br /> <br /> Ήδη, ο τουρκικός στρατός ροκανίζει τη Συρία (Τζαραμπλούς) και το Ιράκ (Baachiqa). Όταν ο Ιρακινός πρωθυπουργός Χαϊντάρ αλ-Αμπαντί, προειδοποίησε την Τουρκία για αυτή την πράξη πολέμου, ο πρόεδρος Ερντογάν ανταπάντησε αλαζονικά ότι «δεν είναι του επίπεδου του» και τον διέταξε να «κρατήσει τη θέση του». Κατηγορούμενος δύο φορές ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας, ο Τούρκος πρέσβης και πρώην υπουργός Εξωτερικών Feridun H. Sinirlioglu απάντησε ότι η χώρα του ενεργεί για το καλό των λαών και ότι το Ιράκ δεν πρέπει να καταφύγει στο διεθνές δίκαιο, ούτε να διαμαρτύρεται.<br /> <br /> Σε ένα πεδίο μάχης, μπορεί εν τέλει να υπάρχουν μόνο δύο πλευρές, όχι τρεις. Ο σημερινός πόλεμος είναι ανάμεσα, στη μια πλευρά, της Τουρκίας, η οποία σκοπεύει να διαιρέσει τους λαούς με βάση την κοινότητα που ανήκουν και να διασφαλίσει την υπεροχή μιας εξ αυτών πάνω σε όλες τις άλλες. Από την άλλη, η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, που προωθεί την ειρήνη και την ισότητα όλων των κοινοτήτων.<br /> <br /> Εσείς με ποιο στρατόπεδο είστε;<br /> <br /> <a href="http://infognomonpolitics.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Η Γαλλία και η Τουρκία εναντίον των Κούρδων

Ο Κούρδος της Συρίας Σαλίχ Μουσλίμ, συνεργάτης του προέδρου Ερντογάν, οδήγησε μέρος της κοινότητάς του στην ήττα. Ο ίδιος σήμερα το μετάν...

Διαβάστε την συνέχεια

Μετά την Τουρκία , Αλβανία και οι Βούλγαροι εθνικιστές ζητούν την Δυτική Θράκη και την ακύρωση της συνθήκης του Νεϊγύ!

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSxtUFxKXSjKcsxGtlZxADVqcmsEg3IZ5JWR0vl1Uw_d3XS6Q2x53DY6yfn957JkJ2JPIjJb3AqFIVP_QNkvVfP226Byj52m7Tb_woTQArBNOs8taqxFRWHm52BuuHdlDRQ8GrIQpLkXPE/s1600/%25CE%259C%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25AC+%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%25A4%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25AF%25CE%25B1+%252C+%25CE%2591%25CE%25BB%25CE%25B2%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CE%2592%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B3%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CE%25B5%25CE%25B8%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25AD%25CF%2582+%25CE%25B6%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BD+%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%2594%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CE%2598%25CF%2581%25CE%25AC%25CE%25BA%25CE%25B7+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%25B1%25CE%25BA%25CF%258D%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B7+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CF%2583%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25AE%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%259D%25CE%25B5%25CF%258A%25CE%25B3%25CF%258D%2521.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="342" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSxtUFxKXSjKcsxGtlZxADVqcmsEg3IZ5JWR0vl1Uw_d3XS6Q2x53DY6yfn957JkJ2JPIjJb3AqFIVP_QNkvVfP226Byj52m7Tb_woTQArBNOs8taqxFRWHm52BuuHdlDRQ8GrIQpLkXPE/s640/%25CE%259C%25CE%25B5%25CF%2584%25CE%25AC+%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%25A4%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BA%25CE%25AF%25CE%25B1+%252C+%25CE%2591%25CE%25BB%25CE%25B2%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CE%2592%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B3%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CE%25B5%25CE%25B8%25CE%25BD%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25AD%25CF%2582+%25CE%25B6%25CE%25B7%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BD+%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%2594%25CF%2585%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25AE+%25CE%2598%25CF%2581%25CE%25AC%25CE%25BA%25CE%25B7+%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9+%25CF%2584%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%25B1%25CE%25BA%25CF%258D%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2583%25CE%25B7+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CF%2583%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25AE%25CE%25BA%25CE%25B7%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%259D%25CE%25B5%25CF%258A%25CE%25B3%25CF%258D%2521.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Προοίμιο πολεμικών εξελίξεων στην βαλκανική χερσόνησο αποτελούν οι ανεκδιήγητες και προκλητικές απαιτήσεις των Βουλγάρων εθνικιστών από Ελλάδα-Σερβία και ΠΓΔΜ με την διοργάνωση συλλαλητηρίου σε όλη την Βουλγαρία.<br /> <br /> Οι Βούλγαροι του εθνικιστικού κόμματος VMRO διοργάνωσαν συλλαλητήρια σε όλη τη Βουλγαρία, καθώς σηματοδοτείται η επέτειο 97 χρόνων από τη Συνθήκη του Νεϊγύ, η οποία είχε υπογραφεί μετά την ήττα της χώρας κατά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο.<br /> <br /> Η συνθήκη αυτή πρέπει να ακυρωθεί σύμφωνα με τους Βουλγάρους εθνικιστές, διότι «παραχώρησε παρανόμως την Δυτική Θράκη, μια περιοχή με έκταση 8 578 τετραγωνικών χιλιομέτρων στην Αντάντ, (η οποία την παραχώρησε στην συνέχεια στην Ελλάδα κατά τη διάσκεψη του Σαν Ρέμο) μειώνοντας έτσι την άμεση πρόσβαση της Βουλγαρίας στο Αιγαίο Πέλαγος». !!<br /> <br /> <img src="https://cdn-pentapostagma.pressidium.com/wp-content/uploads/2016/11/photo_verybig_177666.jpg" /><br /> <br /> Στη Βάρνα, ένα αντίγραφο της Συνθήκης του Νεϊγύ κάηκε από τα μέλη του VMRO στο κέντρο της πόλης.<br /> <br /> Οι ίδιοι πιστεύεται ότι η ημερομηνία υπογραφής της συνθήκης Neuilly-sur-Seine (ευρέως γνωστή ως συνθήκη Νεϊγύ) είναι μια από τις «μαύρες» σελίδες στην ιστορία της χώρας, διότι «διέλυσε» την Βουλγαρία της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, λόγω του ρόλου της χώρας ως συμμάχου των κεντρικών δυνάμεων στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.<br /> <br /> Υπεγράφη στις 27 Νοεμβρίου του 1919 στο Neuilly-sur-Seine στην Γαλλία, και θεωρείται για την Βουλγαρία ως η απόλυτη καταστροφή για την διαμέλιση του βουλγαρικού έθνους που ζητάει την «εθνική απελευθέρωση και ενοποίηση» της δυτικής Θράκης .<br /> <br /> Με την συνθήκη αυτή η Βουλγαρία έχασε εδάφη στην ΠΓΔΜ ( τότε Σερβία) , την Ελλάδα (δυτική Θράκη) και την νότια Δοβρουτσά , που σε μεγάλο βαθμό κατοικούνταν από Βούλγαρους, δεχόμενη μια τρομερή ήττα, τονίζει το βουλγαρικό άρθρο .<br /> <br /> Επίσης μια ακόμη περιοχή 2 563 τετραγωνικών χιλιομέτρων στα δυτικά σύνορα της Βουλγαρίας εκχωρήθηκε στο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων.<br /> <br /> Η Βουλγαρία ήταν επίσης υποχρεωμένη να μειώσει το στρατό της σε 20.000 άνδρες, να πληρώσει αποζημιώσεις και να αναγνωρίσει την ύπαρξη του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Η τελετή υπογραφής πραγματοποιήθηκε στο δημαρχείο της πόλης Neuilly στην Γαλλία.<br /> <br /> <img src="https://cdn-pentapostagma.pressidium.com/wp-content/uploads/2016/11/maxresdefault-8-700x394.jpg" /><br /> <br /> Στη Βουλγαρία, τα αποτελέσματα της συνθήκης είναι ευρέως γνωστά ως η «δεύτερη εθνική καταστροφή». Η Βουλγαρία ανέκτησε την νότια Δοβρουτσά ως αποτέλεσμα της Συνθήκης της Κραϊόβα το 1940.<br /> <br /> Έτσι, μετά τις παράλογες απαιτήσεις του Ερντογάν για την συνθήκη της Λωζάνης και τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου και την δυτική Θράκη , τις απαιτήσεις των Αλβανών με τους Τσάμηδες και την διεκδίκηση εδαφών της Ηπείρου , Καστοριάς και Κέρκυρας για την «Μεγάλη Αλβανία», σειρά παίρνουν οι Βούλγαροι , οι οποίοι αν και επισήμως δεν αναφέρουν κάτι, πάντοτε θεωρούν ότι τα εδάφη της Θράκης τα κατέχει η Ελλάδα παράνομα.<br /> <br /> Αυτό όμως που διαφαίνεται ξεκάθαρα πλέον στον ορίζοντα είναι ότι έρχεται ενδεχόμενα πόλεμος στα Βαλκάνια , διότι «ξύπνησαν» πολλές μνήμες από το μακρινό και αιματοβαμμένο παρελθόν της περιοχής μας.<br /> <br /> Οι συμμαχίες της Ελλάδος θα πρέπει να επαναπιβεβαιωθούν με τους ίδιους τότε συμμάχους μας τους Σέρβους και Μαυροβούνιους , διότι έρχεται ο Γ’ Βαλκανικός πόλεμος για λύσει οριστικά όλα αυτά τα «ζητήματα».<br /> <br /> <a href="http://www.pentapostagma.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Μετά την Τουρκία , Αλβανία και οι Βούλγαροι εθνικιστές ζητούν την Δυτική Θράκη και την ακύρωση της συνθήκης του Νεϊγύ!

Προοίμιο πολεμικών εξελίξεων στην βαλκανική χερσόνησο αποτελούν οι ανεκδιήγητες και προκλητικές απαιτήσεις των Βουλγάρων εθνικιστών από ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο στρατός της Συρίας επιτέθηκε στους Τούρκους και στους μισθοφόρους τους

Ο <strong>Συριακός Αραβικός Στρατός</strong> (κυβερνητικοί) βρίσκεται στο χείλος μιας απευθείας στρατιωτικής σύγκρουσης με τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις που έχουν εισβάλλει στην επαρχία του <strong>Χαλεπιού</strong>, στη βορειοδυτική <strong>Συρία</strong>, μεταδίδει το προσκείμενο στη Δαμασκό Al Masdar News.<br /> <br /> Σύμφωνα με την ιστοσελίδα, οι κυβερνητικές δυνάμεις της Συρίας κατέλαβαν τη Δευτέρα το απόγευμα ένα χωριό που τον είχαν υπό τον έλεγχό τους οι μισθοφόροι των Τούρκων που συμμετέχουν στην τουρκική εισβολή <strong>Ασπίδα του Ευφράτη</strong>.<br /> <br /> Κινούμενες προς τα ανατολικά της πόλης του Χαλεπιού, η συριακή <strong>Ρεπουμπλικανική Φρουρά</strong> και η νεοσυσταθείσα <strong>Συριακή Εθνική Αντίσταση</strong> κατάφεραν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους το χωριό <strong>Αζράκ</strong>, που κατείχαν οι φιλότουρκοι, φτάνοντας στα πέντε χιλιόμετρα δυτικά από την κατεχόμενη από το Ισλαμικό Κράτος πόλη <strong>Αλ Μπαμπ</strong> που επιθυμεί να καταλάβει ο Ερντογάν.<br /> <h3> <img alt="map_albab" class="aligncenter size-full wp-image-305232" height="513" sizes="(max-width: 782px) 100vw, 782px" src="http://www.tribune.gr/wp-content/uploads/2016/11/map_albab.jpg" width="782" /> Πολεμικός χάρτης της μάχης-πολιορκίας γύρω από την Αλ Μπαμπ. Με κόκκινο χρώμα οι οι κυβερνητικοί, με κίτρινο οι Κούρδοι των SDF, με μαύρο το Ισλαμικό Κράτος, με πράσινο οι Τούρκοι και με πορτοκαλί η κατά τα φαινόμενα συνεργασία Κούρδων και κυβερνητικών.</h3> Η Συριακή Εθνική Αντίσταση συγκροτήθηκε από την <strong>Ταξιαρχία Μαρτύρων του Καφρ Σαγκίρ</strong>, μια κυρίως φιλοκυβερνητική κουρδική μονάδα που πολεμά με σθένος υπέρ του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Η συγκεκριμένη ένοπλη δύναμη θεωρείται και «γέφυρα» μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και των υπό κουρδική διοίκηση <strong>Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων</strong> (<strong>SDF</strong>) της βόρειας Συρίας.<br /> <br /> Το Al Masdar News ισχυρίζεται ότι οι υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ υπό κουρδική διοίκηση Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) παρείχαν και υποστήριξη με πυρά ώστε να καταλάβει ο κυβερνητικός στρατός την Αζράκ από τους μισθοφόρους της Τουρκίας.<br /> <br /> Σε κάθε περίπτωση η μάχη γύρω από την Αλ Μπαμπ εξελίσσεται ως εξής. Κυβερνητικοί, Τούρκοι εισβολείς και Κούρδοι τη θέλουν δικοί τους. Οι πολιορκητές πολεμάνε το Ισλαμικό Κράτος αλλά και μεταξύ τους. Οι Κούρδοι συγκρούονται με τους μισθοφόρους των Τούρκων ανατολικά της πόλης, οι κυβερνητικοί πλησιάζουν από τα νότια-νοτιοανατολικά επιτιθέμενοι και αυτοί με τη σειρά τους στις φιλοτουρκικές δυνάμεις.<br /> <br /> Μια πιθανή εξέλιξη θα ήταν, έτσι φαίνεται να πηγαίνει το πράγμα αυτή τη στιγμή, οι συριακές κυβερνητικές δυνάμεις και οι Κούρδοι να χτυπήσουν από κοινού τους Τούρκους εισβολείς σε ευρύτερη αναμέτρηση.<br /> <br /> <a href="http://www.tribune.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Ο στρατός της Συρίας επιτέθηκε στους Τούρκους και στους μισθοφόρους τους

Ο Συριακός Αραβικός Στρατός (κυβερνητικοί) βρίσκεται στο χείλος μιας απευθείας στρατιωτικής σύγκρουσης με τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις πο...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ1n6keZH9br9xu3E4uwx78K5srbzVuAlcteqGt7FJT9s-D-0jQwYK-PwzOnzYQ0YHEGE9TFQVjGOTFhOExNAbkaQbcC1pq-3voQNIfQv9vyKF4eEP5RdK2j3nVhoOzcsMe_dVwMarZRPX/s1600/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AF+%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BB%25CF%258D%25CE%25B8%25CE%25B7%25CE%25BA%25CE%25B5+%25CE%25B7+%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2583%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25AF%25CE%25B1%253B.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="330" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ1n6keZH9br9xu3E4uwx78K5srbzVuAlcteqGt7FJT9s-D-0jQwYK-PwzOnzYQ0YHEGE9TFQVjGOTFhOExNAbkaQbcC1pq-3voQNIfQv9vyKF4eEP5RdK2j3nVhoOzcsMe_dVwMarZRPX/s640/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AF+%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BB%25CF%258D%25CE%25B8%25CE%25B7%25CE%25BA%25CE%25B5+%25CE%25B7+%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2583%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25AF%25CE%25B1%253B.jpg" width="640" /></a></div> <strong><br /></strong> <strong>Γιώργος Στάμκος</strong><br /> Σαν σήμερα, πριν 73 χρόνια, και συγκεκριμένα στις 29 Νοεμβρίου 1943 γεννήθηκε μια χώρα που επί μισό αιώνα διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στα Βαλκάνια και στον ψυχροπολεμικό κόσμο, αλλά τελικά διαλύθηκε με τον πλέον επώδυνο τρόπο: <strong>η Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (</strong><strong>SFRJ)</strong>.<br /> <div class="region region-in-node-ad"> <div class="esi_alt_block block-google_admanager first region-odd odd region-count-1 count-1" id="block-google_admanager-cbe6d94a50e256b632acf2aa5b0f4052"> <div class="content"> <div class="gam-holder" id="gam-holder-google_internal_300x250_arthro_A"> </div> </div> </div> <!-- /.block --> </div> <br /> Συγκεκριμένα στις 29 Νοεμβρίου του 1943 το αντιφασιστικό Συμβούλιο Εθνικής Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας (Antifašističko Vijeće Narodnog Oslobođenja Jugoslavije) συνεδρίασε στην πόλη Jajce της Βοσνίας, με επικεφαλείς τους παρτιζάνους του Τίτο.<br /> Εκεί θεσπίστηκε ένα πολιτικό πρόγραμμα που ανάμεσα στ' άλλα προέβλεπε και τη συγκρότηση ενός γιουγκοσλαβικού κράτους, που θα έπαιρνε τελικά τη μορφή μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδιακής ένωσης με αρχηγό της τον Στρατάρχη Τίτο...<br /> <a class="colorbox colorbox-insert-image initColorbox-processed cboxElement" href="http://im2ns5.27210.gr/sites/default/files/article/2016/48/215660g-screen_shot_2016-11-29_at_7.43.36_p.m..jpg" rel="gallery-all" title=""><img alt="" class="imagecache imagecache-node_image" src="https://im2ns5.27210.gr/sites/default/files/imagecache/node_image/article/2016/48/215660g-screen_shot_2016-11-29_at_7.43.36_p.m..jpg" title="" /></a><br /> Η Γιουγκοσλαβία είχε 22 εκατομμύρια κατοίκους, αποτελούνταν από έξι ομόσπονδες δημοκρατίες, με τέσσερις επίσημες γλώσσες (Σέρβικα, Κροάτικα, Σλοβένικά και Σλαβομακεδόνικα), τρεις κύριες θρησκείες (Ορθοδοξία, Καθολικισμός, Μουσουλμανισμός) και πάνω από 30 επίσημα καταγεγραμμένες εθνικές μειονότητες.<strong> </strong><br /> Ήταν ίσως ο γνησιότερος κληρονόμος της πολυεθνικής Αψβουργικής Αυτοκρατορίας, στην ουσία μια μίνι Αψβουργική Αυτοκρατορία σε βαλκανική, ομοσπονδιακή και σοσιαλιστική εκδοχή.<br /> <strong>Η φυσιογνωμία της ήταν βαλκανική και κεντροευρωπαϊκή, Μεσογειακή και ηπειρωτική, Δυτική και ανατολική ταυτόχρονα. Ήταν αυτό που ονομάζουμε μια “χώρα-γέφυρα”. </strong><br /> Πλέον η Γιουγκοσλαβία υπάρχει μόνο στα βιβλία της Ιστορίας, καθώς διαλύθηκε αιματηρά, και στη θέση της δημιουργήθηκαν επτά ανεξάρτητα εθνικά κράτη.<br /> <br /> Για έναν αγεωγράφητο κι ακόμη χειρότερα για έναν μαθητή σχολείου η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν ένα σκληρό κτύπημα: <strong>Αντί για μία χώρα με μία πρωτεύουσα, τώρα πρέπει να μάθει για επτά χώρες με επτά πρωτεύουσες</strong>. Έχοντας μεγαλώσει στην απλότητα της παλιάς γεωγραφίας χάνουμε την υπομονή μας με την πολυπλοκότητα της καινούργιας.<br /> <strong>Η “Βαλκανοποίηση” μας κυνηγά συνεχώς: Στη θέση ενός μωσαϊκού από έθνη που υπήρχαν στα Βαλκάνια τα τέλη του 19ου αιώνα, δημιουργήθηκε ως τις αρχές του 21ου αιώνα ένα μωσαϊκό από εθνικά κράτη.</strong> Ο κατακερματισμός και η πολυπλοκότητα συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει στα Βαλκάνια.<br /> Υπάρχουν πολλοί κάτοικοι της πρώην Γιουγκοσλαβίας που αναρωτιούνται συχνά τι έφταιξε και γιατί η πανέμορφη χώρα τους, που ήταν κάποτε χώρα-πρότυπο στο λεγόμενο Αδέσμευτο Κόσμο, κι ένας “παράδεισος” για το μέσο Γιουγκοσλάβο πολίτη, ο οποίος ζούσε με ασφάλεια, ευημερία και σχετική ελευθερία, έπρεπε να διαλυθεί και μάλιστα με τόσο επώδυνο και αιματηρό τρόπο.<br /> Πως ξεχάστηκαν με μιας όλα τα καλά του προηγούμενου συστήματος και ειδικά το σύνθημα “<strong>Αδελφότητα και Ενότητα” (</strong><a href="http://www.leksikon-yu-mitologije.net/read.php?id=152"><strong>BRATSTVO I JEDINSTVO</strong></a><strong>)</strong><strong>;</strong> Έφταιγαν οι ξένοι ή μήπως έφταιγαν οι ίδιοι; Τι ήταν αυτό που επανέφερε στην επιφάνεια εθνοτικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές διαφορές, έπειτα από μισόν αιώνα ολοκληρωτικής κομουνιστικής παρασιώπησής τους;<br /> Το εγχείρημα της Γιουγκοσλαβίας ηττήθηκε τόσο από τις δυνάμεις της Ιστορίας, όσο κι από τα λάθη και τις παραλείψεις των ηγετών της, και ειδικά του ίδιου του Τίτο (1892-1980).<br /> <strong>Φτάνοντας στον ανώτατο ρόλο του “εθνάρχη-μονάρχη” της χώρας όταν ήταν ήδη πάνω από ογδόντα ετών, ο Τίτο περιέπεσε σε μια κατάσταση απραξίας κι ακινησίας, απρόθυμος να προχωρήσει στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, αποξενωμένος από την πραγματική κατάσταση στη χώρα του. </strong><br /> <strong><br /></strong> <a class="colorbox colorbox-insert-image initColorbox-processed cboxElement" href="http://im1ns5.27210.gr/sites/default/files/article/2016/48/215660g-yugoslavia_2.jpg" rel="gallery-all" title=""><img alt="" class="imagecache imagecache-node_image" height="359" src="https://im1ns5.27210.gr/sites/default/files/imagecache/node_image/article/2016/48/215660g-yugoslavia_2.jpg" title="" width="640" /></a><br /> <br /> Όταν ο Τίτο πέθανε η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο, αφότου άρχισε να ισχύει ο νέος κανονισμός διακυβέρνησης της χώρας, σύμφωνα με τον οποίο στην κορυφή της χώρας και του ΚΚΓ δεν υπήρχε ένα άτομο, αλλά ένα συλλογικό όργανο αποτελούμενο από εκπροσώπους των έξι ομόσπονδων δημοκρατιών και των δύο αυτόνομων περιοχών (Βοϊβοντίνα και Κόσοβο).<br /> Ως πρόεδρος αυτού του οργάνου αναλάμβανε κάθε χρόνο κι ένας από τα μέλη αυτού του προεδρείου, με προκαθορισμένη σειρά. Αυτό περιόριζε τη δυνατότητα να ολοκληρώνονται έργα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και δημιούργησε ένα δυσκίνητο όργανο, ακατάλληλο για περιπτώσεις κρίσεων.<br /> <strong>Η μεσαία τάξη της χώρας ήταν επίσης όλο και πιο δυσαρεστημένη, αν και κρατούσε τα κλειδιά λειτουργίας του κράτους. </strong><br /> Κρυφακούοντας τον πατέρα του, που ήταν ανώτατο στέλεχος της Βοσνίας & Ερζεγοβίνης κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο νεαρός Έμιρ Κούστουριτσα τον άκουσε να παραπονιέται ένα βράδυ στους φίλους του: “Όλο αυτό θα καταρρεύσει μια μέρα. Παντού στον κόσμο οι γιατροί και οι δικηγόροι ζουν σε βίλες, σ' εμάς συμβαίνει το αντίθετο. Οι δικηγόροι και οι γιατροί μουχλιάζουν σε ουρανοξύστες και οι πρωτόγονοι φτιάχνουν βίλες. Ούτε αγρότες, ούτε εργάτες. Δε θα κρατήσει πολύ!” (Έμιρ Κούστουριτσα, <em>Κι Εγώ που Είμαι σ' αυτή την Ιστορία;</em> εκδ. Πατάκης, 2012, σελ. 53).<br /> Αν και για κάποια χρόνια μετά το θάνατο του Τίτο (4.5.1980) το γιουγκοσλαβικό πολιτικοοικονομικό μοντέλο λειτούργησε, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, τα άλυτα όμως προβλήματα συσσωρεύονταν.<br /> <a class="colorbox colorbox-insert-image initColorbox-processed cboxElement" href="http://im2ns5.27210.gr/sites/default/files/article/2016/48/215660g-yugoslavia-1974.jpg" rel="gallery-all" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;" title=""><img alt="" class="imagecache imagecache-thumbnail_250_inside" height="400" src="https://im2ns5.27210.gr/sites/default/files/imagecache/thumbnail_250_inside/article/2016/48/215660g-yugoslavia-1974.jpg" title="" width="400" /></a><br /> <br /> Η οικονομική ανάπτυξη έδωσε τη θέση της στη στασιμότητα και τα τεράστια δάνεια από το εξωτερικό, κυρίως από το ΔΝΤ, μαζί με τα ελλείμματα, άρχισαν να τροφοδοτούν τον πληθωρισμό, που σύντομα έγινε ανεξέλεγκτος. Στο βιοτικό επίπεδο οι διαφορές βορρά-νότου διευρύνθηκαν, με το βιοτικό επίπεδο στο Κόσοβο να φτάνει μόλις το 1/8 εκείνου της Σλοβενίας. Στην ουσία η άλλοτε ενιαία οικονομία είχε διασπαστεί σε έξι, όσες ήταν και οι ομόσπονδες δημοκρατίες της χώρας.<br /> Οι διαφορές αυτές έγιναν μετά το 1985 πιο έντονες, τη στιγμή που ο Γκορμπατσόφ προωθούσε τη Γκλάσνοστ στη Σοβιετική Ένωση και τα κομμουνιστικά καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης άρχισαν να διαβρώνονται και να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο, αρχής γινομένης από τη γειτονική Ρουμανία.<br /> Το γεωπολιτικό περιβάλλον στην Ευρώπη άλλαξε ριζικά. Ενώ η πρώην κομμουνιστική ανατολική Ευρώπη κλονίζονταν, το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης προχωρούσε δυναμικά, φιλοδοξώντας να απορροφήσει στο μέλλον και τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες.<br /> <strong>Η Δύση δεν χρειαζόταν πλέον μια ουδέτερη και μάλιστα σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία, που έμοιαζε ανήμπορη να αντιμετωπίσει τις κοσμογονικές αλλαγές και τα εσωτερικά της προβλήματα.</strong> Η κάθε ομόσπονδη δημοκρατία υπερασπίζονταν με ζήλο αποκλειστικά τα συμφέροντα της.<br /> Άρχισε τότε να εμφανίζεται ένα είδος εσωτερικού ανταγωνισμού μέσα στη Γιουγκοσλαβία, υποβοηθούμενου από τις εθνικιστικές και αποσχιστικές τάσεις της κάθε περιοχής, που υποθήκευε το μέλλον της. Το κέντρο (Βελιγράδι) δεν μπορούσε εύκολα να συγκεντρώσει φόρους και δασμούς, ώστε να ξεπληρώσει τα εξωτερικά δάνεια της χώρας.<br /> Κοντολογίς ο θάνατος του Τίτο άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Οι ηγέτες που τον διαδέχθηκαν, όπως ο Σέρβος Σλομπόνταν Μιλόσεβιτς, αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και υπέκυψαν στον ολέθριο εθνικισμό.<br /> <strong>Το 1988 η Γιουγκοσλαβία των 22 εκατομμυρίων κατοίκων χρωστούσε συνολικά 13,5 δισεκατομμύρια δολάρια και το ΔΝΤ έλεγε πως ήταν ήδη υπερχρεωμένη και δεν μπορούσε να πάρει άλλα δάνεια</strong>. Η ειρωνεία πάντως είναι πως το 2010, οι έξι δημοκρατίες που προέκυψαν από την αιματηρή διάλυση της Γιουγκοσλαβίας (με συνολικό πληθυσμό που δεν ξεπερνά πλέον τα 20 εκατομμύρια) -χωρίς να υπολογιστεί και το Κόσοβο- χρωστούσαν όλες μαζί 184 δισεκατομμύρια δολάρια και κανείς δεν τις έλεγε πως είναι υπερχρεωμένες και ότι δεν μπορούν να πάρουν άλλα δάνεια.<br /> Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες για τον πολιτικοοικονομικό και διαλυτικό ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν “διεθνείς σωτήρες”, όπως το περιβόητο ΔΝΤ, κάτι που γνωρίζουμε πολύ καλά και στην περίπτωση της Ελλάδας.<br /> Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον στα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισαν να εμφανίζονται στη Γιουγκοσλαβία έντονες διαλυτικές τάσεις.<br /> <strong>Οι τρεις πυλώνες του Τιτοϊσμού, δηλαδή η “Αδελφότητα και Ενότητα” των λαών της Γιουγκοσλαβίας, ο θεσμός της Αυτοδιαχείρισης και το Κίνημα των Αδεσμεύτων, κλονίστηκαν, ενώ δεν υπήρχε πλέον και το φόβητρο μιας επέμβασης του Σοβιετικού Στρατού, που συγκρατούσαν τις φυγόκεντρες τάσεις.</strong> Οι επιλογές τότε ήταν βασικά δύο για τη Γιουγκοσλαβία.<br /> Η μία ήταν να μετατραπεί σε συγκεντρωτικό κράτος με ισχυρό κέντρο εξουσίας, πιθανώς υπό τον έλεγχο των Σέρβων που ήταν και ο μεγαλύτερος και ο πιο διασκορπισμένος λαός της Γιουγκοσλαβίας.<br /> Η άλλη ήταν να μετατραπεί σε μια χαλαρή συνομοσπονδία κυρίαρχων κρατών, όπως επιθυμούσαν η Κροατία και η Σλοβενία. Τελικά δεν επιλέχθηκε τίποτε από τα δύο. Η βαθιά και πολύπλευρη κρίση τροφοδοτούσε παντού την άνοδο των εθνικισμών, που σχεδίαζαν ένα μέλλον καθαρά εθνικό και χωρίς ομοσπονδιακή διάσταση.<br /> <strong>Έτσι, στις πρώτες “ελεύθερες” εκλογές σε όλες σχεδόν τις ομόσπονδες δημοκρατίες αναδείχθηκαν κόμματα και πολιτικοί με εθνικιστική, δημαγωγική και λαϊκιστική ρητορική. </strong><br /> Συμπερασματικά η προσπάθεια ενοποίησης των Νότιων Σλάβων των Βαλκανίων, που ξεκίνησε το 1918 με ρομαντικά θα έλεγε κανείς αρχικά κίνητρα, αποδείχθηκε ένα αποτυχημένο εγχείρημα. <strong>Ούτε η κοινή τους καταγωγή, ούτε η γλωσσική τους συγγένεια, αποδείχθηκαν αρκετά ισχυρές απέναντι στις πολιτισμικές, θρησκευτικές και πολιτικές τους διαφορές.</strong><br /> Το πρώτο γιουγκοσλαβικό κράτος (1918-1941), που βρισκόταν κάτω από την πολιτική ηγεμονία των Σέρβων και της βασιλικής δυναστείας των Καρατζόρτζεβιτς, διαλύθηκε εξαιτίας διαμαχών για την εσωτερική του δομή, ώσπου η γερμανική εισβολή, μαζί με τους εγχώριους φασίστες (π.χ. Κροάτες Ούστασι), έβαλε την ταφόπλακά του.<br /> Ωστόσο η κοινή αντίσταση των λαών της Γιουγκοσλαβίας απέναντι στο φασισμό και η άνοδος του Τιτοϊκού κομουνισμού, ξαναζωντάνεψαν την ιδέα του κοινού κράτους, αυτή τη φορά με τη μορφή μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας. Στις 29 Νοεμβρίου 1943 γεννήθηκε μια χώρα που επί μισό αιώνα διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στα Βαλκάνια και στον ψυχροπολεμικό κόσμο, αλλά τελικά διαλύθηκε με τον πλέον επώδυνο τρόπο: η Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (SFRJ).<br /> Συγκεκριμένα στις 29 Νοεμβρίου του 1943 το αντιφασιστικό Συμβούλιο Εθνικής Απελευθέρωσης της Γιουγκοσλαβίας (Antifašističko Vijeće Narodnog Oslobođenja Jugoslavije) συνεδρίασε στην πόλη Jajce της Βοσνίας, με επικεφαλείς τους παρτιζάνους του Τίτο.<br /> Εκεί θεσπίστηκε ένα πολιτικό πρόγραμμα που ανάμεσα στ' άλλα προέβλεπε και τη συγκρότηση ενός γιουγκοσλαβικού κράτους, που θα έπαιρνε τελικά τη μορφή μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδιακής ένωσης με αρχηγό της τον Στρατάρχη Τίτο.<br /> Ωστόσο και η δεύτερη Γιουγκοσλαβία (1941-1992), γνωστή και με τα αρχικά SFRJ (Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας), κατέρρευσε τελικά κυρίως από εσωτερικές αιτίες, όπως η οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1980, η έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης, η άνοδος των εθνικισμών και η αδυναμία των πολιτικών ελίτ να βρουν κοινώς αποδεκτές λύσεις.<br /> Το αποτέλεσμα ήταν η διάλυση της χώρας μέσα σε ένα λουτρό αίματος που προκάλεσε ένας αδελφοκτόνος εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος έφερε στην επιφάνεια μίση και πάθη, δαίμονες του παρελθόντος, που όλοι πίστευαν πως είχαν θαφτεί για τα καλά στο απέραντο νεκροταφείο της Ιστορίας.<br /> Σήμερα η χώρα αυτή δεν υπάρχει πλέον. Διαλύθηκε έπειτα από μακροχρόνιους αιματηρούς πολέμους τη δεκαετία του 1990 και στη θέση της δημιουργήθηκαν επτά ανεξάρτητα εθνικά κράτη (Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία & Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, ΠΓΔΜακεδονίας, Κόσοβο), ορισμένα από αυτά προτεκτοράτα, κι άλλα μη βιώσιμα, που παλεύουν να σταθούν στο σύγχρονο κόσμο.<br /> <!-- /.region --> <br /> Η Γιουγκοσλαβία, η “χώρα των Νότιων Σλάβων”, αποτελεί πια παρελθόν, μια ανάμνηση σε πολλούς δυσάρεστη αλλά σε αρκετούς όμως ευχάριστη. Υπάρχει σε μια σημαντική μερίδα των λαών των Δυτικών Βαλκανίων, που συγκατοικούσαν στα πλαίσια του κοινού σπιτιού της Γιουγκοσλαβίας, η αίσθηση μιας κοινής ιστορικής εμπειρίας που, μετά από τις περιπέτειες των πρόσφατων πολέμων, αρχίζει και πάλι να τους ενώνει.<br /> <i><br /></i> <strong><i>*Ο Γιώργος Στάμκος είναι συγγραφέας (το τελευταίο του βιβλίο είναι το “Άγνωστη Σερβία”, που έγραψε μαζί με τη Μίλιτσα Κοσάνοβιτς) και δημιουργός του Ζενίθ</i></strong><br /> πηγή<br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Γιατί διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία;

Γιώργος Στάμκος Σαν σήμερα, πριν 73 χρόνια, και συγκεκριμένα στις 29 Νοεμβρίου 1943 γεννήθηκε μια χώρα που επί μισό αιώνα διαδραμάτιζε σ...

Διαβάστε την συνέχεια