Ο Πούτιν μπορεί να υποχωρήσει από την ένταση με την Ουκρανία χωρίς να φανεί αδύναμος, αλλά θα το κάνει;

<div><a href="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2020/10/RUSSIA-PUTIN-STRATOS-720x400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="720" height="356" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2020/10/RUSSIA-PUTIN-STRATOS-720x400.jpg" width="683" /></a></div><br />Οι εντάσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης παραμένουν υψηλές μετά την άρνηση των ΗΠΑ να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, αλλά αναλυτές λένε - σύμφωνα με το CNBC - ότι δεν είναι πολύ αργά για να υποχωρήσει από μια στρατιωτική αντιπαράθεση με την Ουκρανία.<br /><br />Ο κόσμος αναμένει την απάντηση της Μόσχας μετά την άρνηση της Ουάσινγκτον να υποκύψει στις απαιτήσεις της Μόσχας σχετικά με την Ουκρανία, μεταξύ των οποίων είναι να μην γίνει ποτέ δεκτή η χώρα στο ΝΑΤΟ και να μειωθεί η ανάπτυξη της στρατιωτικής συμμαχίας στην ανατολική Ευρώπη.<br /><br />Ενώ η Ρωσία εξετάζει την επόμενη κίνησή της, εξακολουθούν να υπάρχουν αυξημένες ανησυχίες ότι ο Πούτιν θα μπορούσε να είναι έτοιμος να δώσει στα ρωσικά στρατεύματα το "πράσινο φως" για να εισβάλουν στην Ουκρανία.<br /><br />Παρά το γεγονός ότι επιμένει επανειλημμένα στο ότι δεν σχεδιάζει στρατιωτική εισβολή, η Ρωσία έχει συγκεντρώσει περίπου 100.000 στρατιώτες σε διάφορες τοποθεσίες κατά μήκος των συνόρων με την Ουκρανία, ενώ παράλληλα έχει συγκεντρώσει στρατεύματα και στη γειτονική Λευκορωσία.<br /><br />Τις τελευταίες εβδομάδες έχουν διεξαχθεί δεκάδες διπλωματικές συνομιλίες μεταξύ Ρώσων και Δυτικών αξιωματούχων με στόχο τη λύση του αδιεξόδου σχετικά με την Ουκρανία και τη μείωση του ενδεχόμενου στρατιωτικής αντιπαράθεσης, αλλά μέχρι στιγμής δεν είναι σαφές ποια πλευρά θα υποχωρήσει.<br />Το πόσο μακριά θα φτάσει ο Πούτιν - και αν θα υποχωρήσει - όταν διακυβεύονται η υπερηφάνεια και τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Ρωσίας (ή τουλάχιστον θεωρείται ότι διακυβεύονται στη Μόσχα) είναι αβέβαιο.<br /><br />Ο Πούτιν μπορεί να υποχωρήσει, αν το θελήσει<br /><br />Ο Πούτιν είναι γνωστός για την εικόνα του ισχυρού άνδρα στη Ρωσία, και με την καταπίεση των αντίθετων φωνών και των ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης, το Κρεμλίνο ελέγχει την εγχώρια αφήγηση για την εικόνα του Ρώσου προέδρου.<br /><br />Επομένως, οι αναλυτές υποστηρίζουν ότι ο Πούτιν έχει περιθώρια κινήσεων χωρίς να χαλάσει η εικόνα του, αλλά μόνο αν το επιλέξει.<br /><br />Ο Maximilian Hess, συνεργάτης του Foreign Policy Research Institute, δήλωσε στο CNBC ότι "ο Πούτιν έχει καλλιεργήσει μια εικόνα ισχυρού άνδρα, αλλά έχει επαρκή έλεγχο της εικόνας και της ικανότητας διαμόρφωσης αφηγήσεων που σημαίνει ότι η αποκλιμάκωση δεν θα εκληφθεί ως αδυναμία από την πλειοψηφία του ρωσικού κοινού".<br />Κατά ειρωνικό τρόπο, υποστήριξε ο Hess, όσο περισσότερο στρατιωτικό εξοπλισμό και δυνάμεις αναπτύσσει το ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη και όσο περισσότερο η Δύση απειλεί τη Ρωσία με κυρώσεις, τόσο πιο δύσκολο είναι για τον Πούτιν να υποχωρήσει.<br /><br />"Ο Πούτιν μπορεί ακόμα να υποχωρήσει χωρίς σημαντικές εγχώριες επιπτώσεις, αν και όσο περισσότερο εξοπλισμό και δυνάμεις μεταφέρει η Δύση στην Ανατολική Ευρώπη γενικά, αναμφισβήτητα αυτό γίνεται κάπως πιο δύσκολο", τόνισε.<br /><br />"Οι μεγάλες νέες κυρώσεις θα το έκαναν επίσης πολύ πιο δύσκολο και λιγότερο επιθυμητό από την άποψη του Πούτιν, αν και μέχρι στιγμής η Δύση έχει τονίσει ότι αυτές θα είναι μια απάντηση στη ρωσική δράση, όχι προληπτικές (το επιχείρημα γίνεται πιο περίπλοκο γύρω από τον Nord Stream 2 φυσικά)".<br /><br />Ο Hess πρόσθεσε ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν θύλακες εντός του μηχανισμού εξουσίας της Ρωσίας που προτιμούν τον πόλεμο με την Ουκρανία, "αλλά το σύστημα του Πούτιν είναι αρκετά ανθεκτικό στις πολιτικές διαφωνίες μεταξύ της ελίτ".<br /><br />Όπως είναι φυσικό, η πίστη της Δύσης στη Ρωσία είναι πολύ χαμηλή, δεδομένης της προσάρτησης της Κριμαίας από την Ουκρανία το 2014 και της υποστήριξής της προς τους φιλορώσους αυτονομιστές στο Ντονμπάς στα ανατολικά της Ουκρανίας, μια κίνηση που ενισχύει περαιτέρω τη δυσπιστία.<br /><br />Πολλοί αναλυτές πιστεύουν ότι μια μικρότερη εισβολή της Ρωσίας στο Ντονμπάς είναι πιθανή. Κάτι τέτοιο και θα έσωζε τα προσχήματα και θα αποσταθεροποιούσε την Ουκρανία, ενώ ενδεχομένως θα κέρδιζε φιλορωσικά εδάφη. Ο Hess σημείωσε επίσης ότι μια απόπειρα προσάρτησης του Ντονμπάς αποτελεί το βασικό του σενάριο.<br /><br />"Νομίζω ότι ο Πούτιν μπορεί να ανταποκριθεί σε μια αποτυχία των συνομιλιών ή σε άλλο "αρνητικό" πολιτικό αποτέλεσμα (από την οπτική ματιά του Κρεμλίνου) περιορίζοντας τη δράση στο Ντονμπάς χωρίς να προκαλέσει τις πιο δραματικές κυρώσεις που έχει σχεδιάσει η Δύση", τόνισε ο Hess.<br /><br />Μικρή η όρεξη για πόλεμο<br /><br />Φαινομενικά, οι στόχοι της Ρωσίας είναι να διατηρήσει τη σφαίρα επιρροής της στα πρώην σοβιετικά κράτη και να σταματήσει την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Η Ρωσία τονίζει ξανά και ξανά από την πλευρά της ότι δεν έχει καμία πρόθεση να εισβάλει στην Ουκρανία και θέλει απλώς να προστατεύσει τα δικά της συμφέροντα περί ασφάλειας.<br /><br />Ο Πούτιν εξάλλου έχει περιγράψει την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης ως μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές του 20ού αιώνα και έχει εκθειάσει την ενότητα της Ρωσίας και της Ουκρανίας, τονίζοντας τους κοινούς ιστορικούς, γλωσσικούς και πολιτιστικούς δεσμούς των δύο χωρών.<br /><br />Αυτή η φαινομενική "εγγύτητα" των δύο χωρών θα μπορούσε να είναι ένας λόγος για τον οποίο φαίνεται να υπάρχει μικρή όρεξη για πόλεμο στο ρωσικό κοινό.<br /><br />"Δεν υπήρχε καμία κοινωνική απαίτηση για τον Πούτιν να ασκήσει τόσο σκληρή εξωτερική πολιτική όπως κάνει από την αρχή, δεν υπήρχε καθόλου απαίτηση για κλιμάκωση. Οπότε οποιαδήποτε αποκλιμάκωση θα ήταν ευπρόσδεκτη από τους Ρώσους πολίτες", δήλωσε στο CNBC ο Anton Barbashin, διευθυντής σύνταξης του περιοδικού για ρωσικές υποθέσεις Riddle.<br /><br />"Είναι αυτονόητο ότι η επίσημη ρητορική και τα μέσα ενημέρωσης μπορούν να παρουσιάσουν σχεδόν οποιαδήποτε επίλυση της σύγκρουσης ως νίκη του Πούτιν, χωρίς να αμφισβητηθεί η θέση του στο εσωτερικό, τουλάχιστον μεταξύ του ρωσικού κοινού", πρόσθεσε.<br /><br />Ωστόσο, ο Barbashin σημείωσε ότι υπάρχει ένας διχασμός μεταξύ της ρωσικής κοινής γνώμης που δεν επιθυμεί να δει έναν πόλεμο με την Ουκρανία (ιδιαίτερα αν αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε θάνατο Ρώσων κατά τη διάρκεια οποιασδήποτε σύγκρουσης) και των στρατιωτικών και συντηρητικών ελίτ της Ρωσίας. "Για τους στρατιωτικούς και γενικά τις συντηρητικές ελίτ της Ρωσίας, το να υποχωρήσουν τώρα δεν θα είχε νόημα αν κανένας από τους μεγάλους στόχους δεν έχει επιτευχθεί. Τείνουν να περιμένουν από τον Πούτιν να συνεχίσει να παραμένει σταθερός ή ακόμη και να ανεβάζει τους τόνους", συμπλήρωσε.<br /><br />Ο Hess συμφωνεί ότι, σε αντίθεση με την προετοιμασία για την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, όταν το ρωσικό δημόσιο αίσθημα υποστήριξε την εισβολή, αυτή τη φορά έχει υπάρξει λιγότερη αντι-ουκρανική προπαγάνδα.<br /><br />"Δεν νομίζω ότι η ρωσική κοινή γνώμη επιθυμεί πόλεμο, ούτε η προπαγάνδα του Κρεμλίνου έχει επικεντρωθεί στη δαιμονοποίηση των Ουκρανών στον ίδιο βαθμό όπως το 2014, ακόμη και αν παραμένει πολύ εχθρική προς την κυβέρνηση του Κιέβου", σημείωσε ο Hess.<br /><br />Προς το παρόν, ο κόσμος μένει να μαντεύει πώς θα αντιδράσει ο Πούτιν στις γραπτές απαντήσεις των ΗΠΑ για τα αιτήματα της Ρωσίας, που παραδόθηκαν στο Κρεμλίνο την περασμένη εβδομάδα από τον πρέσβη των ΗΠΑ στη Μόσχα. Αν και οι ακριβείς λεπτομέρειες της απάντησης των ΗΠΑ προς τη Ρωσία δεν έχουν δημοσιευτεί, η Μόσχα τόνισε ότι δεν ικανοποιήθηκαν τα αιτήματά της.<br /><br />Ωστόσο, οι δύο πλευρές συνεχίζουν τις συζητήσεις. Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν πρόκειται να μιλήσει με τον Ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Λαβρόφ την Τρίτη, ενώ και άλλοι δυτικοί ηγέτες προσπαθούν να πείσουν τον Πούτιν να μειώσει τις εντάσεις αυτή την εβδομάδα.<div><br />Δεν πιστεύουν όμως όλοι ότι ο Πούτιν είναι έτοιμος να υποχωρήσει όσον αφορά την Ουκρανία.<br />Ο Ian Bremmer, ιδρυτής και διευθυντής του Eurasia Group, εξέφρασε την πεποίθηση ότι ο Πούτιν προετοιμάζει το ρωσικό κοινό για μια εισβολή δαιμονοποιώντας την Ουκρανία και τη Δύση.<br /><br />"Ο Πούτιν ελέγχει την αφήγηση στο εσωτερικό (ιδίως δεδομένης της δύναμης των κρατικών μέσων ενημέρωσης), οπότε δεν είναι πραγματικά θέμα του τι μπορεί να πουλήσει", δήλωσε στο CNBC και συμπλήρωσε: "Αλλά αυτό τον διευκολύνει επίσης να πάρει την απόφαση για κλιμάκωση. Έχει πείσει τους Ρώσους ότι έρχεται πόλεμος και για όλα φταίνε η Ουκρανία και το ΝΑΤΟ".<br /><br />Ο Bremmer σημείωσε επίσης ότι ο Πούτιν θα χάσει την αξιοπιστία του σε παγκόσμιο επίπεδο αν υποχωρήσει, ιδίως μεταξύ ορισμένων κύκλων, όπως οι χώρες που παραδοσιακά συμμαχούν με τη Ρωσία.<br /><br />Για το λόγο αυτό, είπε, "είναι σημαντικό για τον Πούτιν να έχει επιλογές κλιμάκωσης που δεν αφορούν μόνο την εισβολή στην Ουκρανία". Αυτές θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν την αποστολή μόνιμης στρατιωτικής παρουσίας και πυρηνικών όπλων στη Λευκορωσία, ή ακόμη και τη δημιουργία βάσεων στο δυτικό ημισφαίριο (Κούβα, Βενεζουέλα), όπως πρότεινε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών".</div><div><br /></div><div><a href="https://www.capital.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Ο Πούτιν μπορεί να υποχωρήσει από την ένταση με την Ουκρανία χωρίς να φανεί αδύναμος, αλλά θα το κάνει;

Οι εντάσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης παραμένουν υψηλές μετά την άρνηση των ΗΠΑ να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις του Ρώσου προέδρου Βλαν...

Διαβάστε την συνέχεια

Τι λέει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για το αίτημα της Τουρκίας για F-16

<img height="360" src="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/p/1000x563/crop/both/15/155735c5136b4ebe97bdc5e1c6b25bc4.jpg?quality=80&404=default&v=8" width="705" /><br /><br />Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ βρίσκεται στα πρώτα στάδια της εξέτασης του αιτήματος της Τουρκίας για την αγορά νέων μαχητικών F-16 και για την αναβάθμιση του υπάρχοντος στόλου της. Ωστόσο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναγνωρίζει τον ρόλο που καλείται να παίξει το Κογκρέσο σε αυτή τη διαδικασία και διευκρινίζει ότι δεσμεύεται να εφαρμόσει τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν εναντίον της Τουρκίας για την απόκτηση των ρωσικών S-400 στο πλαίσιο του Νόμου για την Αντιμετώπιση των Αντιπάλων της Αμερικής Μέσω Κυρώσεων (CAATSA).<br /><br />"Το υπουργείο (Εξωτερικών) γνωρίζει ότι η Τουρκία υπέβαλε Επιστολή Αίτησης στο υπουργείο Άμυνας. Το υπουργείο (Εξωτερικών) βρίσκεται στα πρώτα στάδια της διαδικασίας εξέτασης της προτεινόμενης πώλησης, η οποία απαιτεί την ειδοποίηση του Κογκρέσου στην περίπτωση που την εγκρίνουμε. Το υπουργείο Εξωτερικών επιβεβαιώνει τη δέσμευσή μας στις καθιερωμένες διαδικασίες αδειοδότησης του αμυντικού εμπορίου, συμπεριλαμβανομένης της επίβλεψης του Κογκρέσου και της πολιτικής για τη μεταφορά συμβατικών όπλων".<br /><br />Η συγκεκριμένη τοποθέτηση έγινε από ανώτερη αξιωματούχο του Γραφείου Νομοθετικών Υποθέσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, η οποία απάντησε στην επιστολή που είχε στείλει για το συγκεκριμένο θέμα ο βουλευτής Κρις Πάπας. Όπως σημειώνει η Αμερικανίδα αξιωματούχος στην επιστολή της, το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ εκφράζει με συνέπεια στο ανώτερο επίπεδο την έντονη αντίρρησή του για την απόφαση της Άγκυρας να αγοράσει τους S-400. Παράλληλα σημειώνει ότι οι ΗΠΑ έχουν υπογραμμίσει στην Τουρκία τη σημασία της χρήσης των στρατιωτικών της δυνατοτήτων για την ενίσχυση των προσπαθειών του ΝΑΤΟ και την προώθηση των αμοιβαίων στόχων.<br /><br />"Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ συνεχίζει να εκφράζει την έντονη αποδοκιμασία μας για την απόφαση της Άγκυρας να αποκτήσει τους S-400 και να προειδοποιεί ότι περαιτέρω αγορές ρωσικού στρατιωτικού εξοπλισμού θα μπορούσαν να προκαλέσουν πρόσθετες κυρώσεις. Η κυβέρνηση συνεχίζει να πιέζει την Τουρκία να ευθυγραμμίσει την εξωτερική της πολιτική με τους στόχους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ", αναφέρεται στην επιστολή.<br /><br />Επιπλέον, η αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναγνωρίζει ότι η Τουρκία είναι ένας μακροχρόνιος σύμμαχος του ΝΑΤΟ με τον οποίο οι ΗΠΑ μοιραζόνται πολλά στρατηγικά συμφέροντα. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, "η Άγκυρα συνεχίζει να συνεισφέρει σημαντικά στις αποστολές της Συμμαχίας, συμπεριλαμβανομένων πρόσφατα στην Ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στο Αφγανιστάν. Η υποστήριξη της Τουρκίας για την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και οι αμυντικές σχέσεις συνεργασίας αποτελούν σημαντικό αποτρεπτικό παράγοντα εναντίον της κακής επιρροής στην περιοχή, ενώ οι δραστηριότητες της Τουρκίας βοηθούν πολλές από τις προσπάθειές μας στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και στην Κεντρική Ασία. Παρά τις πολύ πραγματικές προκλήσεις που υπάρχουν στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας, η Τουρκία παραμένει ένας σημαντικός σύμμαχος, ενεργώντας ταυτόχρονα ως γέφυρα και ως ανάχωμα σε μια περιοχή που μεταβάλλεται συνεχώς".<br /><br />Ωστόσο, στην επιστολή επισημαίνεται ότι υπάρχουν τομείς με τους οποίους το Στέιτ Ντιπάρτμεντ διαφωνεί βαθύτατα, αναφέροντας ως παράδειγμα ότι "η εμπλοκή της Άγκυρας σε ορισμένες πρόσφατες συγκρούσεις δεν βοηθάει και υπονομεύει την περιφερειακή ασφάλεια".<div><br /></div><div><a href="https://www.capital.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τι λέει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για το αίτημα της Τουρκίας για F-16

Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ βρίσκεται στα πρώτα στάδια της εξέτασης του αιτήματος της Τουρκίας για την αγορά νέων μαχητικών F-16 και για...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί η παγκόσμια ηγεμονία κρίνεται στην Ουκρανία.

<br /><img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/01/pagosmia_igemonia_ukrania_slpress.jpg" width="767" /><br /><br /><b>Μπινιάρης Νίκος</b><br />Ο Halford Mackinder Άγγλος γεωγράφος, ιστορικός και πολιτικός δημοσίευσε το 1904 το διάσημο πια βιβλίο του, <a href="https://www.iwp.edu/wp-content/uploads/2019/05/20131016_MackinderTheGeographicalJournal.pdf">“Ο Γεωγραφικός άξονας της Ιστορίας”</a>. Ο συγγραφέας αναλύει τη γεωγραφία μιας παγκόσμιας υπερδύναμης λέγοντας: «Όποιος ελέγχει την Ανατολική Ευρώπη ελέγχει το Κέντρο, όποιος ελέγχει το Κέντρο ελέγχει την Παγκόσμια Νήσο και όποιος ελέγχει την Παγκόσμια Νήσο ελέγχει τον Κόσμο.»<br /><br />Το Κέντρο η κεντρική γη εκτείνεται από το Βόλγα έως το Γιανγκ-Τσε, και είναι περίπου η τότε Ρωσική Αυτοκρατορία και η μετέπειτα ΕΣΣΔ. Η Παγκόσμια Νήσος είναι οι ήπειροι, Ευρώπη, Ασία και Αφρική. Την εποχή της συγγραφής του βιβλίου η Αγγλική Αυτοκρατορία, η μεγαλύτερη πλανητική δύναμη, βρισκόταν σε συνεχή προστριβή με τη Ρωσία για τον έλεγχο της Κεντρικής Ασίας, από το Αφγανιστάν έως το Θιβέτ και με τον πόλεμο του Οπίου κατά της Κίνας.<br /><br />Η χρονιά της πρώτης έκδοσης του κειμένου είναι σημαντική γιατί είναι η χρονιά που η Τσαρική Ρωσία ηττάται από μια ασιατική δύναμη, την Ιαπωνία στη ναυμαχία της Τσουσίμα. Η Μεγάλη Βρετανία προσπαθoύσε να κυριαρχήσει παγκοσμίως ακολουθώντας αυτό που επρέσβευε ο Mackinder. Ήρθε όμως μια άλλη αναδυόμενη αυτοκρατορία, η Γερμανική με τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο να διακόψει αυτό το σχέδιο το οποίο βέβαια εμφανίστηκε de facto μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.<br /><br />Το βιβλίο επανέφερε στη δημόσια συζήτηση ο Zbigniew Brzezinski με το βιβλίο του “Η Μεγάλη Σκακιέρα το 1999”. Εκεί παρουσιάζει το σχέδιο για την παντοκρατορία των ΗΠΑ, εφόσον εκπέσει η Ρωσία από το επίπεδο της κεντρικής δύναμης, δηλαδή του ελέγχου του Κέντρου. Από τότε πολλά έχουν γραφεί πάνω σε αυτό το βιβλίο αλλά αυτό που θα μας απασχολήσει είναι η έννοια της παγκόσμιας κυριαρχίας, μια έννοια που το βιβλίο προσπαθεί να δείξει πως μπορεί να έχει πραγματική υπόσταση στον πλανήτη με φορέα τις ΗΠΑ.<br /><br />Η πτώση της ΕΣΣΔ και η ενδημική φτώχια της Κίνας, της Ινδίας ως χωρών με τεράστιους πληθυσμούς και ατομικά όπλα δεν επέτρεπαν να υπάρχει στον παγκόσμιο ορίζοντα κάποιος ανταγωνιστής των ΗΠΑ για παγκόσμια κυριαρχία. Οι ΗΠΑ από το 1991 έως και την εισβολή στο Ιράκ ήταν πράγματι de facto η μόνη κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο. Εξ ου και η εγελιανή αισιόδοξη ρήση του Fukuyama για το “τέλος της ιστορίας”.<br /><br />H ηγεσία έναντι της ηγεμονίας<br /><br />Η πτώση του κομμουνισμού είχε οριστικά φέρει τη νίκη της φιλελεύθερης δημοκρατίας, έτσι πίστευαν πολλοί διανοούμενοι και αναλυτές και πάνω σε αυτήν την υπόθεση έχτισαν τις κινήσεις των ΗΠΑ στην παγκόσμια σκακιέρα τα επόμενα χρόνια. Η θεωρία του Mackinder έγινε ένα είδος χάρτη για τις διεθνείς σχέσεις των όσων είχαν ενστερνησθεί την ιδέα πως η κυριαρχία των ΗΠΑ έπρεπε να γίνει μόνιμη με διαδικασίες που θα επέτρεπαν την κατάληψη του κέντρου και της Παγκόσμιας Νήσου.<br /><br />Μια τέτοια άποψη της ιστορίας του ανθρώπου πρέπει να έχει μερικές εμπειρικές αρχές ή κάποιες υποθέσεις που θα μπορούσαν να δοκιμαστούν στην πράξη. Η ιστορική εμπειρία όμως αποκλείει μια τέτοια περίπτωση γιατί ουδέποτε στην μέχρι τούδε ιστορία υπήρξε κάποιος παγκόσμιος κυρίαρχος ή άλλως ηγεμών.<br /><br /><img height="383" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/01/nm.jpg" width="686" /><br /><br />Ο Brzezinski επανέρχεται στο θέμα, το 2004 με το βιβλίο του “Η Επιλογή: Παγκόσμια Κυριαρχία ή Παγκόσμια Ηγεσία”. Σε αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας θεωρεί πως είναι προτιμότερη η ηγεσία από την ηγεμονία και πώς η τελευταία μπορεί να μετατραπεί στην πρώτη. Πρέπει να διαχωρίσουμε αυτές τις δύο έννοιες ώστε να κατανοήσουμε προς τα πού οδεύουν οι διεθνείς σχέσεις και πως διαδραματίζεται στην παρούσα περίοδο η σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας στο Ουκρανικό ζήτημα.<br /><br />Η ηγεμονία, όχι με την γκραμσιανή έννοια της συναίνεσης, αποτελεί μια έννοια η οποία αναφέρεται στην εφαρμογή ωμής βίας για την επίτευξη του σκοπού μιας τάξης πραγμάτων η οποία θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κυρίαρχου κράτους. Η ηγεσία όμως είναι υπόθεση παραδείγματος, ήθους, αξιοπιστίας, πολιτισμού και θετικών και ισότιμων διεθνών σχέσεων. Η ηγεσία λαμβάνει υπόψη της τις επιδιώξεις των άλλων κρατών και αποτελεί στοιχείο σταθερότητας και δημιουργίας.<br /><br />Οι ΗΠΑ είναι η αλήθεια πως μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ταυτόχρονα και ηγεμών και ηγέτης για μια περίοδο της ιστορίας κυρίως μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και την κατάρριψη του μύθου των σοσιαλιστικών παραδείσων. Είναι προφανές πως αυτές οι δύο έννοιες αποτελούν μια σύγχυση στην οποιαδήποτε στρατηγική αυτής της υπερδύναμης η οποία θεωρεί πως το παράδειγμά της είναι ηγετικό σε παγκόσμιο επίπεδο και οφείλει να το διευρύνει και να διασφαλίσει διατηρώντας την κυριαρχία της επί πολλών κρατών και την ισχύ της ως βάση μιας ηγεμονίας η οποία ιδεολογικά μπορεί και έχει σοβαρά και οφθαλμοφανή προβλήματα.<div><br />Ιδεολογία και ηγεμονία<br /><br />Οι λεγόμενες πλούσιες φιλελεύθερες αστικές δημοκρατίες αποτελούν το πρότυπο πάνω στο οποίο έχει χτιστεί η ιδεολογία της αμερικανικής ηγεμονίας αλλά και η αντίληψη πως αυτό αποτελεί το πρότυπο για μια ηγεσία της για το μέλλον. Η ιδεολογία αυτή η οποία συμπεριλαμβάνει την άλλη ιδιότυπη έννοια του “κράτους εξαίρεση” στην ιστορία θυμίζει πολύ την Εγελιανή θέση για την ανερχόμενη Γερμανία του 19ου αιώνα.<br /><br />Θυμίζει επίσης την Μεσσιανική άποψη της εβραϊκής ιδεολογίας σε σχέση με τον περιούσιο λαού του Θεού, όπως και την Χριστιανική Οικουμενικότητα της Βασιλείας των Ουρανών. Και βεβαίως είναι όμοια με την Ισλαμική Οικουμενικότητα η οποία ήρθε να βάλει τέλος στις δύο προηγούμενες διατυπώσεις της ηγεμονίας.<br /><br />Οι Εβραίοι δεν χρησιμοποίησαν την πρακτική της κυριαρχίας πέραν της περιοχής τους. Οι Χριστιανοί έφτασαν να ταυτίσουν θρησκευτική οικουμενικότητα με την παγκόσμια κυριαρχία από τον 15ο αιώνα και το Ισλάμ πιο πρακτικό ταύτισε την σωτηριολογική του ηγεμονία με την κυριαρχία ασκώντας ωμή βία στη διάρκεια της τεράστιας επέκτασής του σε Ασία, Ευρώπη και Αφρική.<br />Τί συμβαίνει σήμερα<br /><br />Το δράμα της Ουκρανικής κρίσης το οποίο άρχισε το 2014 με την “επανάσταση” και την πτώση ενός νόμιμα εκλεγμένου Προέδρου, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Είναι αλήθεια πως η Νατοϊκή Συμμαχία είχε γίνει στα πλαίσια μιας συναίνεσης μεταξύ ΗΠΑ και των ευρωπαϊκών δυνάμεων οι οποίες ένοιωθαν την απειλή της ΕΣΣΔ ως μιας υπερδύναμης η οποία κατά πολύ ξεπερνούσε τις δικές τους αμυντικές και οικονομικές δυνάμεις. Είναι επίσης αλήθεια πως και μετά το 1991 χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ έγιναν με συναινετικές διαδικασίες μέλη του ΝΑΤΟ. Αυτό όμως το οποίο ξεχάστηκε ήταν πως η Ευρώπη χρειαζόταν μια συλλογική ασφάλεια της οποίας μέρος θα έπρεπε να ήταν και η Ρωσία.<br /><br />Τώρα πια η Ρωσία δεν ήταν μια υπερδύναμη αλλά ένας οικονομικός νάνος ο οποίος όμως διέθετε μια τεράστια πυρηνική ισχύ την οποίαν η Ευρώπη έπρεπε να συνυπολογίσει σε μια συμφωνία συλλογικής ασφάλειας. Αντ’ αυτού η συναίνεση, αποτέλεσμα της πρωτοεμφανιζόμενης ηγεσίας της ΕΕ, έμεινε μόνον στην ενδυνάμωση ενός γιγάντιου αμυντικού μηχανισμού, του ΝΑΤΟ το οποίο από τις πράξεις του έδειχνε πως παρέμενε ένα εργαλείο για την απόκρουση ενός εχθρού στην Ευρώπη, της Ρωσίας.<br /><br />Στην Χάρτα όμως για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια το 1999 η οποία υπογράφηκε στην Κωνσταντινούπολη πέραν από το δικαίωμα της κάθε χώρας να διαλέγει ελεύθερα τις συμμαχίες της, υπήρχαν και δύο άλλοι όροι οι οποίοι έκαναν ένα αδιαίρετο όλον με τον προαναφερθέντα, τη συμφωνία που δεσμεύει τις χώρες να μην αυξάνουν τη δική τους ασφάλεια εις βάρος μιας άλλης.<br /><br />Επίσης υπάρχει ο όρος ο οποίος λέει πως καμία χώρα, οργανισμός ή ομάδα κρατών δεν μπορεί μόνη να είναι υπεύθυνη για την ασφάλεια και την ειρήνη στην ευρώ-ατλαντική περιοχή και δεν μπορεί να θεωρεί κανένα μέρος της ως σφαίρα επιρροής της. Είναι προφανές πως οι ΗΠΑ θεωρούν, ως ηγεμονική δύναμη, πως η Ευρώπη και η Ουκρανία και η Γεωργία αποτελούν σφαίρα επιρροής τους, μέσω του ΝΑΤΟ ως αμυντικός μηχανισμός κατά μιας επιθετικής Ρωσίας.</div><div><br />Οι κινήσεις του ΝΑΤΟ προς ανατολάς<br /><br />Αυτό όμως ήρθε να αμφισβητήσει ο κινέζος ΥΠΕΞ Γουάνγκ Λι στον αμερικανό ΥΠΕΞ όταν ο τελευταίος τον κάλεσε στις 26/1 για να του υπογραμμίσει την “ρωσική επιθετικότητα”, ο Κινέζος τόνισε: «όλα τα μέρη πρέπει να εγκαταλείψουν την νοοτροπία του Ψυχρού Πολέμου και να δημιουργήσουν ένα ισορροπημένο, αποτελεσματικό και διαρκή ευρωπαϊκό μηχανισμό ασφαλείας μέσω διαπραγματεύσεων» Και με μια κίνηση αποδοχής των ανησυχιών της Μόσχας για την επέκταση του ΝΑΤΟ ο Γουάνγκ συμπλήρωσε: «δεν μπορεί να εγγυηθεί κανείς την περιφερειακή ασφάλεια με το να ισχυροποιούμε ή ακόμη και να επεκτείνουμε στρατιωτικά μπλοκ.»<br /><br />Είμαστε μάρτυρες μιας, δυστυχώς επιβεβαίωσης της προσπάθειας των ΗΠΑ για μια παγκόσμια ηγεμονία μέσα στα πλαίσια λίγο πολύ της θεωρίας Mackinder. Αυτό καταδεικνύει η όλη κίνηση προς ανατολάς του ΝΑΤΟ. Υπάρχει βέβαια και η άποψη η οποία υποστηρίζεται από πολλούς πως η Ρωσία με τον Πούτιν έχει πλήρως αναθεωρητικές βλέψεις επί της ανατολικής Ευρώπης και της ίδιας της Δυτικής Ευρώπης γενικότερα. Ειδικά στο ζήτημα της Ουκρανίας ο Πούτιν θεωρώντας πως η Ουκρανία η οποία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Ρωσικής ιστορίας και κουλτούρας δεν μπορεί παρά να είναι μέρος μιας νέας Ρωσικής Αυτοκρατορίας τύπου Μ. Πέτρου.<br /><br />Η άποψη αυτή βέβαια περιορίζει ή ακυρώνει ουσιαστικά το μεταπολεμικό status quo το οποίο έθετε τις ΗΠΑ ως τον κεντρικό παίκτη στην Ευρώπη. Θα μπορούσε κανείς να σταθεί σε αυτό το σενάριο για τις προθέσεις των ΗΠΑ και να τις δικαιώσει ως προς το εύρος των προθέσεών τους για παγκόσμια ηγεμονία. Ίσως οι ΗΠΑ θα ήθελαν να περιοριστούν ως παίκτης ηγέτης λειτουργώντας με συναινετικές διαδικασίες. Δεν το δείχνουν επαρκώς στην Ευρώπη. Αλλά δυστυχώς υπάρχει και ένα δεύτερο ζήτημα το οποίο κάνει πιο πιστευτό το πρώτο σενάριο, αυτό της παγκόσμιας ηγεμονίας. Η επαπειλούμενη σύγκρουση με την Κίνα για την Ταϊβάν.</div><div><br />Μπρα-ντε-φερ<br /><br />Οι ΗΠΑ στέκονται με δημιουργική ασάφεια στο πρόβλημα με την Ταϊβάν, από την μία εξοπλίζοντας την και από την άλλη μη αρνούμενοι την πολιτική της “μίας Κίνας”. Από αυτήν την πολιτική προς Ρωσία και Κίνα ταυτόχρονα απορρέει το συμπέρασμα πως η Μόσχα θα αντιδράσει στο Ουκρανικό γιατί η υποχώρηση θα σημάνει πως αποδέχεται τους κανόνες των ΗΠΑ υποδεικνύοντας και στην Κίνα τον ίδιο δρόμο, δηλαδή δεχόμενη πως οι ΗΠΑ είναι Παγκόσμια ηγεμονική δύναμη.<br /><br />Είναι προφανές πως η σημερινή κατάσταση είναι ένα μπρα-ντε-φερ ηγεμονικών δυνάμεων οι οποίες στόχο έχουν την κυριαρχία και όχι την ηγεσία μέσω συναίνεσης και αποδοχής κανόνων ασφαλείας σε παγκόσμιο επίπεδο όπως και κανόνες οικονομικής συνεργασίας οι οποίοι θα ευνοήσουν μια παγκόσμια ανάπτυξη και ευημερία. Βρισκόμαστε ακόμη μακριά από μια τέτοια συγκρότηση παγκόσμιας ηγεσίας και παραμένουμε δέσμιοι της νοοτροπίας της παγκόσμιας ηγεμονίας και κυριαρχίας. Θεωρίες τύπου Mackinder, βγαλμένες από τις εμπειρίες της ευρωπαϊκής παγκοσμίου επέκτασης από τον 15ο έως τον 20ο αιώνα παραμένουν δυστυχώς ακόμη μέσα στο σκεπτικό των δεξαμενών σκέψεως και πολιτικών της Δύσης.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί η παγκόσμια ηγεμονία κρίνεται στην Ουκρανία.

Μπινιάρης Νίκος Ο Halford Mackinder Άγγλος γεωγράφος, ιστορικός και πολιτικός δημοσίευσε το 1904 το διάσημο πια βιβλίο του, “Ο Γεωγραφικός ά...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκία με και χωρίς το ΝΑΤΟ! Είναι τα μέλη δεσμευμένα στο Άρθρο 5 της Συμμαχίας για συλλογική άμυνα έναντι της Ρωσίας;

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-02/178767.jpg?itok=I-UWJF0G" width="759" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Οι Τούρκοι απειλούν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ ότι θα χάσουν ολοκληρωτικά την Τουρκία.</span></h3><b>Παναγιώτης Νάστος</b><br />Οι υπηρεσίες πληροφοριών αναφέρουν ότι η Ρωσία μπορεί σύντομα να εισβάλει στην Ουκρανία καθώς η Μόσχα συνεχίζει τη στρατιωτική συγκέντρωση δυνάμεων κατά μήκος των ουκρανικών συνόρων.<br /><br /><div>Υπολογίζεται ότι 100.000 Ρώσοι στρατιώτες εξοπλισμένοι με προηγμένα όπλα περιμένουν στα σύνορα για να εισβάλουν στη χώρα.<br /><br />Αυτό συμβαίνει επειδή ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν θεωρεί την πιθανή ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ως κόκκινη γραμμή, υποστηρίζοντας ότι η κίνηση αυτή απειλεί την εθνική ασφάλεια της χώρας του, ενώ δεν είναι μυστικό ότι οι δυτικές δυνάμεις υποστήριξαν την Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας κατά τη διάρκεια και μετά τις διαδηλώσεις του 2014.<br /><br />Ωστόσο, η πιθανότητα της Ουκρανίας να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ διακυβεύεται, καθώς άλλα μέλη δεν επιθυμούν να δεχτούν τη χώρα στη συμμαχία. Από την άλλη πλευρά, η έκκληση του Πούτιν προς το ΝΑΤΟ να αποσύρει τα όπλα του από την Ανατολική Ευρώπη θα είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτή καθώς θα κλονίσει την εμπιστοσύνη των κρατών μελών στην περιοχή.<br /><br />Παράλληλα η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας έχει μετουσιωθεί σε δοκιμασία της δέσμευσης των μελών της Συμμαχίας στο Άρθρο 5 της ιδρυτικής συνθήκης του ΝΑΤΟ, περί συλλογικής άμυνας. <br /><br />Την τελευταία δεκαετία, όλα τα φώτα της δημοσιότητας ήταν στραμμένα στην Τουρκία όσον αφορά κατά πόσο είναι πιστή στο ΝΑΤΟ ή όχι. Η τουρκική κυβέρνηση κατηγορήθηκε ότι αποστασιοποιήθηκε από τη συμμαχία και πλησίασε περισσότερο τη Ρωσία, ιδιαίτερα μετά την αγορά των πυραύλων S-400. Εκτός από τις κατηγορίες, η τουρκική αμυντική βιομηχανία αντιμετώπισε επισήμως και ανεπισήμως εμπάργκο από τους συμμάχους της.<br /><br />Η καιροσκοπική στάση της Τουρκίας<br /><br />Η τουρκική πλευρά εξέφρασε την άποψη ότι η αρνητική στάση των συμμάχων της, ήταν εκείνη που την ανάγκασε να αγοράσει συστήματα αεράμυνας ρωσικής κατασκευής, τονίζοντας ότι η κυβέρνηση της διαμαρτυρόταν συνεχώς για την μη πώληση από τις ΗΠΑ πυραύλων Patriot, μη επανδρωμένων αεροσκαφών, πυρομαχικών, ακόμη και όπλων.<br /><br />Επιπλέον, οι σχέσεις με τις ΗΠΑ έφτασαν στο ιστορικό χαμηλό όταν η αμερικανική κυβέρνηση κήρυξε σύμμαχο τους SDF, μια οργάνωση που είναι σύμφωνα με την Τουρκία το συριακό παρακλάδι της τρομοκρατικής οργάνωσης PKK, YPG.<br /><br />Βλέποντας την εν λόγω οργάνωση να αναφέρεται ως "Σύμμαχος των ΗΠΑ SDF (YPG)" στα μέσα ενημέρωσης ,η Τουρκία αποστασιοποιήθηκε ακόμη περισσότερο από τις ΗΠΑ<br /><br />Τώρα η Τουρκική κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη την κρίση μεταξύ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσίας στην Ουκρανία, προσπαθεί να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και να πείσει ότι πάντα ήταν σταθερός σύμμαχος και εταίρος στο ΝΑΤΟ<br /><br />Βέβαια η σύνοδος της Αστάνα και η συμφωνία της Τουρκίας με τη Ρωσία και το Ιράν για τη Συρία, η σύμπλευση και συνύπαρξη με τη Ρωσία σε Συρία-Λιβύη , η συνδυαλλαγή με Ερντογάν- Πούτιν για το Ναγκόρνο Καραμπάχ και η εγκατάλειψη της Αρμενίας από τη Ρωσία την ώρα του πολέμου με τους Αζέρους , δείχνουν ότι η Τουρκία είχε γυρίσει την πλάτη για τα καλά σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ συνεργαζόμενη ευρέως με Μόσχα και Τεχεράνη, που είναι εχθροί της Δύσης. <br />Τώρα η Τουρκία βλέποντας ότι κινδυνεύει άμεσα από έναν πόλεμο στην Ουκρανία, ξαναθυμήθηκε το ΝΑΤΟ και επιχειρεί να διαδραματίσει βασικό ρόλο στην επίλυση του ρήγματος μεταξύ Ρωσίας και Συμμαχίας.</div><div>  <br />Η στάση κρατών μελών του ΝΑΤΟ σε σχέση με τη Ρωσία<br /><br />Οι αντιφατικές συμπεριφορές ορισμένων μελών του ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα της Γερμανίας, προκάλεσαν ερωτηματικά στο ΝΑΤΟ. <br /><br />Πολλοί άνθρωποι σοκαρίστηκαν όταν άκουσαν ότι η Γερμανία δεν θα παρείχε όπλα στην Ουκρανία καθώς και από τα λόγια του αρχηγού του γερμανικού ναυτικού, ο οποίος είπε: "Ενδιαφέρεται πραγματικά η Ρωσία να έχει μια μικροσκοπική λωρίδα εδάφους της Ουκρανίας; Όχι. Ή να την ενσωματώσει στη χώρα; Όχι , αυτό είναι ανοησία. Ο Πούτιν μάλλον ασκεί πίεση γιατί ξέρει ότι μπορεί να το κάνει και ξέρει ότι διχάζει την Ευρωπαϊκή Ένωση... Αυτό που πραγματικά θέλει ο Πούτιν είναι ο σεβασμός στη Ρωσία". <br /><br />Αφού είδε κανείς την πολιτική της Γερμανίας για τη Ρωσία, αναπόφευκτα θυμάται ότι οι Γερμανοί ήταν στο αντίπαλο μέτωπο κατά της Δύσης κατά τη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων, αν και όχι δίπλα στη Ρωσία.<br /><br />Μπορεί να υπάρξει απόκλιση μεταξύ της υπόλοιπης Δύσης και της Γερμανίας;<br /><br />Μάλλον όχι. Εκτός από τη Γερμανία και τη Γαλλία, η Κροατία ανακοίνωσε επίσης ότι θα αποσύρει όλα τα στρατεύματα από το ΝΑΤΟ σε περίπτωση πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Γνωρίζουμε επίσης ότι η απάντηση των ΗΠΑ σε μια πιθανή εισβολή δεν θα είναι κάτι περισσότερο από οικονομικές κυρώσεις, οι οποίες δεν θα έχουν μεγάλη επιρροή.<br /><br />Το "Ενας για όλους όλοι για έναν" δεν ισχύει<br /><br />Φαίνεται ότι η ρωσική απειλή δεν έχει ενώσει τα μέλη του ΝΑΤΟ όπως αναμενόταν.<br /><br />Υπενθυμίζεται ωστόσο ότι η Ουκρανία δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Παρόλα αυτά, δηλώσεις ορισμένων κρατών μελών της Συμμαχίας δείχνουν ότι το σύνθημα «ένας για όλους, όλοι για έναν» δεν φαίνεται να μπαίνει στο παιχνίδι εκτός εάν ένας εχθρός επιτεθεί σε πολλά μέλη του ΝΑΤΟ ή σε όλα μαζί<br /><br />Με άλλα λόγια, οι μικρές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης θα πρέπει πράγματι να ανησυχούν για τη στάση των λίγων κρατών μελών που αναφέρθηκαν παραπάνω.</div><div><br />Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα<br /><br />Η καιροσκοπική Τουρκία πάλι προσπαθεί να εκμεταλλευτεί καταστάσεις, αφού τώρα που κινδυνεύει να ξεσπάσει πόλεμος στη γειτονιά της , προσπαθεί να φορέσει το μανδύα της Νατοϊκής χώρας, διασφαλίζοντας την από την Ρωσική επιθετικότητα και απειλή. <br /><br />Προσπαθεί μάλιστα να υπερτονίσει τις δικαιολογημένες επιφυλακτικές προσεγγίσεις Γερμανίας-Γαλλίας και Κροατίας απέναντι στην κρίση ΝΑΤΟ-ΗΠΑ και Ρωσίας. <br /><br />Οι επιφυλάξεις των τριών αυτών κρατών , αλλά και άλλων χωρών της ΕΕ είναι απόλυτα δικαιολογημένες, αφού εάν υιοθετηθεί σκληρή γραμμή έναντι της Ρωσίας για την Ουκρανία, η Μόσχα θα επιβάλλει δικά της αντίποινα που ακόμη και αν περιοριστούν στον οικονομικό και ενεργειακό τομέα, αποδέκτης θα είναι η ΕΕ της οποίας οι χώρες θα παγώσουν από την έλλειψη ενέργειας, ενώ ο πληθωρισμός θα καλπάσει σε αυτές. <br /><br />Η δόλια Τουρκία επιχειρεί στην παρούσα φάση να πείσει την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ, ότι θα πρέπει να αναθεωρήσουν τις πολιτικές τους κατά της Τουρκίας και να στηρίξουν την τουρκική κυβέρνηση στην περιοχή. Μπορούν να ξεκινήσουν με την άρση των εμπάργκο στην τουρκική αμυντική βιομηχανία.<br /><br />Εάν επιμείνουν στη διατήρηση των ίδιων πολιτικών, τότε εμμέσως πλην σαφώς οι Τούρκοι απειλούν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, ότι θα χάσουν ολοκληρωτικά την Τουρκία. <br /><br />Ωστόσο η τουρκική απειλή αυτή κατά την εκτίμησή μας στερείται βάσης, αφού όποια συνδυαλλαγή έκανε μέχρι τώρα ο Ερντογάν με τον Πούτιν , είχε ως υπόβαθρο ότι η Τουρκία ανήκε στο ΝΑΤΟ.<br /><br />Αν η Τουρκία- υποθετικά λέμε-στραφεί ολοκληρωτικά στη Ρωσία και φύγει από το ΝΑΤΟ, τότε φαντάζεται κανείς ότι ο Πούτιν θα συνδιαλλάσσεται με τον Ερντογάν επί ίσης βάσης.<br /><br />Όχι βέβαια. Χωρίς την ομπρέλα του ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΕΕ, η Τουρκία θα είναι έρμαιο στις διαθέσεις του Πούτιν που έχει την Τουρκία για πρόγευμα, κάτι που το ξέρει πολύ καλά ο Ερντογάν και οι Τούρκοι. <br /><br />Η ώρα της κρίσεως πλησιάζει για την Τουρκία, αφού πραγματικά βρίσκεται σε πολύ δυσμενή θέση. Είναι αυτό που λέει ο σοφός λαός μας, "μπρος βαθύ και πίσω ρέμα". </div><div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τουρκία με και χωρίς το ΝΑΤΟ! Είναι τα μέλη δεσμευμένα στο Άρθρο 5 της Συμμαχίας για συλλογική άμυνα έναντι της Ρωσίας;

Οι Τούρκοι απειλούν ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ ότι θα χάσουν ολοκληρωτικά την Τουρκία. Παναγιώτης Νάστος Οι υπηρεσίες πληροφοριών αναφέρουν ότι η Ρωσία μπο...

Διαβάστε την συνέχεια

Ποιος έκανε “μάγκα” τον Μένιο Φουρθιώτη

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/01/menios-fourfiotis.png" width="730" /><br /><b><br />Λυκοκάπης Γιώργος</b><br />Αλήθεια, ποιο είναι το “θλιβερό” στην υπόθεση Φουρθιώτη; Στο ότι ένας πρώην πρωθυπουργός αξιοποιεί ως «πολιτικό επιχείρημα την trash TV και υπόδικο εκπρόσωπο της» (όπως υποστήριξε γνωστός δημοσιογράφος), ή το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης εμφανίστηκε στην Βουλή «να καλύπτει Φουρθιώτηδες», όπως υποστήριξε με ανάρτησή του ο Κύρτσος;<br /><br />Αλήθεια, ποιος ευθύνεται που φτάσαμε να βλέπουμε ένα σίριαλ, με την προαναγγελία μηνυμάτων-συνομιλιών (και ποιος ξέρει τι άλλο) ενός υπόδικου τηλεπαρουσιαστή της trash tv με σειρά κυβερνητικών στελεχών; Σίγουρα, όχι όσοι δυσφορούν γι’ αυτές τις ανάρμοστες σχέσεις που αποδεικνύεται ότι είναι μάλλον ο κανόνας παρά η εξαίρεση. Κι αν δεν ήταν τα social media όλη αυτή η υπόθεση θα είχε “θαφτεί” από τα συστημικά ΜΜΕ, παρόλο που είναι πολύ “σέξι” από την άποψη της τηλεθέασης.<br /><br />Από όταν έγινε για πρώτη φορά γνωστή η σκοτεινή σχέση του (υπόδικου πλέον) τηλεπαρουσιαστή με το Μαξίμου, το ζήτημα έχει κρατηθεί χαμηλά από τα συστημικά ΜΜΕ. Το ίδιο βλέπουμε και τώρα που ο Φουρθιώτης ξεκίνησε να δημοσιεύει σειρά μηνυμάτων με κορυφαίους υπουργούς.<br /><br />Θυμίζουμε πως οι “σκοτεινές μπίζνες” του Φουρθιώτη είχαν έρθει αρχικά στο προσκήνιο έπειτα από τις δηλώσεις του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ Γιάννη Βρούτση. Σε δηλώσεις του στην αντιπολιτευόμενη εφημερίδα “Documento”, τον περασμένο Απρίλιο, είχε περιγράψει πως είχε έρθει (ως υπουργός Εργασίας) αντιμέτωπος με τον μαινόμενο τηλεπαρουσιαστή και τους μπράβους του, οι οποίοι είχαν μπουκάρει στο υπουργικό γραφείο του!<br /><br />Ο Γιάννης Βρούτσης είχε ισχυριστεί πως είχε εμποδίσει τον Μένιο Φουρθιώτη να εισπράξει χρήματα από το πρόγραμμα “Συνεργασία”, μέσω μιας φάμπρικας πλασματικών μισθών που είχε στήσει, γεγονός που είχε προκαλέσει την οργή του παρουσιαστή. Την ίδια στιγμή, είχε γίνει γνωστή η σκανδαλώδης αστυνομική προστασία που είχε ο Φουρθιώτης. Τελικώς, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αφαίρεσε τη φρουρά του υπόδικου τηλεπαρουσιαστή, όταν το θέμα έλαβε διαστάσεις και δεν μπορούσε πλέον να υποβαθμιστεί. Για την ιστορία, ας αναφέρουμε ότι ο Γιάννης Βρούτσης απομακρύνθηκε από το υπουργείο Εργασίας, στον αμέσως επόμενο ανασχηματισμό.<br /><br />Φουρθιώτης και “επιτελικό κράτος”<br /><br />Επομένως, όταν ο Βρετανός πρωθυπουργός είναι στα όρια παραίτησης επειδή παρευρέθηκε σε “κορονοπάρτι” με συνεργάτες του εν μέσω lockdown, απολογούμενος το αν αυτοί φορούσαν κοστούμια (οπότε είχαν παρευρεθεί σε γεύμα εργασίας) ή αν είχαν “χαλαρή” ενδυμασία (οπότε μαζεύτηκαν για “γλεντάκι”) προφανώς και αποτελούν ζήτημα οι οικειότητες ενός υπόδικου με το Μέγαρο Μαξίμου και δη τον αρχιτέκτονα του “επιτελικού κράτους” κ. Γιώργο Γεραπετρίτη. Υπενθυμίζουμε πως στο παρελθόν έχουν παραιτηθεί υπουργοί για πιο ήσσονος σημασίας ζητήματα, όπως την μεταγραφή του παιδιού τους σε πανεπιστήμιο.<br /><br />Γιατί προφανώς “επιτελικό κράτος” δεν σημαίνει το κλασικό “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε”, ή αλλιώς τις “γερές πλάτες”, όπως αυτές που ισχυρίζονταν πως διέθετε ο (επίσης υπόδικος για μία σειρά σκοτεινών υποθέσεων) καθηγητής της ΑΣΟΕΕ, που συνέχιζε να διδάσκει σαν μην συμβαίνει τίποτα, την στιγμή που το υπουργείο Παιδείας ήταν προ πολλού ενήμερο για τις ποινικές του υποθέσεις.<br /><br />Αυτές προφανώς ήταν αυτές οι “πλάτες” που έκαναν τον Φουρθιώτη να αποκτήσει το θράσος να μπουκάρει σε υπουργεία, φτάνοντας να μισθώσει μέχρι και ποινικούς για να “στήσει” τρομοκρατικές επιθέσεις έξω από το σπίτι του, προκειμένου να μην στερηθεί την αστυνομική του φρουρά (την υπόθεση για την οποία προφυλακίστηκε). Σύμφωνα με πολλά δημοσιεύματα ο τηλεπαρουσιαστής είχε ευνοϊκή μεταχείριση στις φυλακές, δημοσιεύματα τα οποία η πρώην Γενική Γραμματέας Αντιεγκληματικής Πολιτικής είχε χαρακτηρίσει «συκοφαντικά»…<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ποιος έκανε “μάγκα” τον Μένιο Φουρθιώτη

Λυκοκάπης Γιώργος Αλήθεια, ποιο είναι το “θλιβερό” στην υπόθεση Φουρθιώτη; Στο ότι ένας πρώην πρωθυπουργός αξιοποιεί ως «πολιτικό επιχείρημα...

Διαβάστε την συνέχεια

Πίσω από τον Πολάκη ο ΣΥΡΙΖΑ – Τί σηματοδοτεί το επεισόδιο στη Βουλή

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/02/polakis-athanasiou.png" width="734" /><br /><br /><b>Γκουτζάνης Σπύρος</b><br />Το κλίμα πόλωσης τείνει να μονιμοποιηθεί στην πολιτική σκηνή, καθώς η ένταση συνεχίζεται και μετά την συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας, στοιχείο που παραπέμπει σε μία οιονεί προεκλογική περίοδο. Το κυβερνών κόμμα, που βρέθηκε στριμωγμένο από την τριήμερη συζήτηση στην Βουλή, εκμεταλλεύτηκε για μία ακόμη φορά τον “συνήθη ύποπτο” Παύλο Πολάκη για να περάσει στην αντεπίθεση, με τον ΣΥΡΙΖΑ να απαντά με ανακοινώσεις σε εξαιρετικά υψηλούς τόνους.<br /><br />Η συνέχεια δόθηκε με αφορμή το επεισόδιο ανάμεσα στον Παύλο Πολάκη και τον προεδρεύοντα κατά την συζήτηση του αναπτυξιακού νομοσχεδίου, Χαράλαμπο Αθανασίου. Ο Πολάκης ανέβηκε στο βήμα της Βουλής και άρχισε να μιλά για την υπόθεση Novartis, απευθυνόμενος προς τον Άδωνη Γεωργιάδη. Ο κ. Αθανασίου τον ανακάλεσε και εν συνεχεία του αφαίρεσε τον λόγο, ενώ μετά από συνεννόηση με τον πρόεδρο της Βουλής, Κώστα Τασούλα, διέκοψε την συνεδρίαση. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι παρόμοιο στην αίθουσα της Ολομέλειας.<br /><br />Ο κ. Αθανασίου επικαλέστηκε σαν λόγο ότι ο κ. Πολάκης μιλούσε για άσχετο θέμα και όχι για το αναπτυξιακό νομοσχέδιο που ήταν το αντικείμενο της συνεδρίασης. Ωστόσο πριν ακριβώς τον κ. Πολάκη στο βήμα ήταν ο βουλευτής της ΝΔ Βασίλης Υψηλάντης, ο οποίος και εκείνος μιλούσε για την υπόθεση Novartis και για την «πανηγυρική δικαίωση των πολιτικών που είχε παραπέμψει ο ΣΥΡΙΖΑ». Ο κ. Αθανασίου δεν έδειξε την ανάλογη ευαισθησία και δεν διέκοψε τον βουλευτή του δικού του κόμματός, παρότι και εκείνος μιλούσε για άσχετο θέμα.<br /><br />Αν και ο Πολάκης επί της ουσίας έχει δίκιο (αφού ο προεδρεύων επέτρεψε στον προηγούμενο βουλευτή να μιλήσει για άσχετο θέμα, θα έπρεπε να επιτρέψει και σε εκείνον), εντούτοις αποτελεί τον αδύναμο κρίκο του ΣΥΡΙΖΑ και τον καθιστά εύκολο στόχο από την πλευρά του κυβερνώντος κόμματος. Οι προκλήσεις του όπως η προχθεσινή του αναφορά προς τον Άδωνη Γεωργιάδη –«να έρθεις με τσίγκινο σωβρακάκι»-, δίνουν αφορμή στην κυβέρνηση να μεταφέρει την συζήτηση στο προσφιλές θέμα της “συμπεριφοράς του Παύλου Πολάκη” και να αναγκάζει τον ΣΥΡΙΖΑ να αμύνεται.<br /><br />Κάλυψη Πολάκη από ΣΥΡΙΖΑ<br /><br />Είναι σαφές ότι το ύφος και το ήθος του Πολάκη προκαλούν αντιδράσεις και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και φέρνουν σε δύσκολη θέση τον Αλέξη Τσίπρα, αφού τον φέρνουν σε θέση απολογούμενου για την ανοχή που επιδεικνύει. Ο δε κ. Πολάκης, παρότι φέρνει σε δύσκολη θέση τον αρχηγό του, επιμένει στην ίδια συμπεριφορά. Δεν είναι δίχως σημασία ότι πρόσωπα εντός του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν ότι «αποτελεί βαρίδι που πρέπει να απομακρύνει ο πρόεδρος».<br /><br />Αυτή την φορά πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ κάλυψε πλήρως τον Παύλο Πολάκη, με μία σκληρή ανακοίνωση κατά του «καθεστώτος Μητσοτάκη που υποβαθμίζει την Δημοκρατία». Ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε «πρωτοφανή κοινοβουλευτική εκτροπή» και στελέχη του κάνουν λόγο για σκόπιμη πόλωση από την πλευρά της κυβέρνησης με επίκεντρο το κοινοβούλιο, στο πλαίσιο μίας στρατηγικής που παραπέμπει σε προετοιμασία εκλογών.<br /><br />Θεωρούν ότι έρχεται σε συνέχεια της άρνησης από την πλευρά του προέδρου της Βουλής να διαθέσει στον Νίκο Ανδρουλάκη την αίθουσα της Γερουσίας την ώρα που την ζήτησε την Κυριακή, κάτι που δεν είχε πράξει στην αντίστοιχη συζήτηση του προϋπολογισμού. Στο ίδιο πλαίσιο εκτιμούν ότι εντάσσεται η επίθεση που εξαπέλυσε ο πρωθυπουργός στο ΚΙΝΑΛ, όπως και η «απρέπεια του πρωθυπουργού προς τον Κώστα Σκανδαλίδη», κατά την ομιλία του στην Βουλή.<br /><br />Σε υψηλούς τόνους όμως συνεχίζεται και η αντιπαράθεση ανάμεσα στο Μέγαρο Μαξίμου και στον Βαγγέλη Βενιζέλο, με αφορμή την αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Βουλή για τους δύο πρώην πρωθυπουργούς και τους τέσσερις υπουργούς της ΝΔ που «αποτέλεσαν στόχο της σκευωρίας της Novartis». Μετά την πρώτη αντίδραση του κ. Βενιζέλου, που σημείωσε ότι είναι θεσμικό ατόπημα ότι ο πρωθυπουργός δεν αναφέρθηκε και στα υπόλοιπα πρόσωπα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επέμεινε λέγοντας ότι είναι αρμοδιότητα του κ. Ανδρουλάκη να καλύψει τα δικά του στελέχη.<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πίσω από τον Πολάκη ο ΣΥΡΙΖΑ – Τί σηματοδοτεί το επεισόδιο στη Βουλή

Γκουτζάνης Σπύρος Το κλίμα πόλωσης τείνει να μονιμοποιηθεί στην πολιτική σκηνή, καθώς η ένταση συνεχίζεται και μετά την συζήτηση της πρόταση...

Διαβάστε την συνέχεια

“Κάτι ψήνεται” στο τρίγωνο Αθήνα-Σκόπια-Σόφια

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/02/athina_skopia_voulgaria_slpress.jpg" width="784" /><br /><br /><b>Βιτάλης Αλφόνσος</b><br />Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, “ψάχνει” δύσκολες ισορροπίες για το θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, που κλυδώνισε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ προκαλώντας της φθορά.<br />Ο πρωθυπουργός που δεν την ψήφισε τότε στη Βουλή, αλλά δεσμεύτηκε ότι δεν θα την καταργήσει αν ψηφιστεί και ο ίδιος στη συνέχεια αναλάβει την εξουσία, έχει στα χέρια του την “καυτή πατάτα”, που είναι η κύρωση των μνημονίων συνεργασίας με την “ Βόρεια Μακεδονία”<br /><br />Και αν αυτό το εγχείρημα ήταν εξ’ αρχής δύσκολο, λόγω των αντιδράσεων που προκαλεί στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος η οποιαδήποτε ανακίνηση του πάλαι ποτέ επονομαζόμενου “Σκοπιανού” τώρα καθίσταται ακόμα πιο περίπλοκο και δύσκολο καθώς όλο το επόμενο χρονικό διάστημα, χαρακτηρίζεται ως “προεκλογικό” (ανεξαρτήτως αν τελικά οι εκλογές θα γίνουν εντός του 2022 ή το 2023).<br /><br />Επιπλέον, το πολιτικό κλίμα βαραίνει, υπάρχει κυβερνητική φθορά (οι δημοσκοπήσεις επισημαίνουν ότι είναι μικρότερη, απ΄ότι συμβαίνει για μια κυβέρνηση που έχει κλείσει την μισή της θητεία) και κυρίως υπάρχει το “άγχος” μέχρι το που μπορεί να φτάσουν οι αντιδράσεις του Αντώνη Σαμαρά κατ΄αρχήν. Επίσης ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής δεν ήταν εξ αρχής θετικός στη Συμφωνία των Πρεσπών και δεν προτίθεται, όπως έχει διαμηνύσει, να ψηφίσει τα μνημόνια συνεργασίας.<br /><br />Η κατάρρευση του Ζόραν Ζάεφ, μετά την βαριά ήττα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στις δημοτικές εκλογές, δημιούργησε πρόσθετο “άγχος” στην Αθήνα, καθώς ήταν ο αρχιτέκτονας (από την πλευρά της γειτονικής χώρας) της Συμφωνίας των Πρεσπών και με καλούς διαύλους επικοινωνίας με την Αθήνα.<br /><br />Ο ίδιος μπορούσε πολιτικά τουλάχιστον και όσο ήταν στην εξουσία να “ κρατήσει ζωντανή” την Συμφωνία των Πρεσπών και να βρει τον δρόμο , μέσα από δυσκολίες, για να ξεκινήσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. Παρά τα προβλήματα και τα “αγκάθια” της Συμφωνίας, η Αθήνα ήταν εξαιρετικά προβληματισμένη και ανήσυχη και προβληματισμένη για το ενδεχόμενο επανόδου του VMRO-DPMNE στην εξουσία, καθώς η Συμφωνία θα έμπαινε σε περιδίνηση.<br /><br />Τρίγωνο Αθήνα-Σκόπια-Σόφια<br /><br />Οι Σοσιαλδημοκράτες στη Βόρεια Μακεδονία, επιβίωσαν πολιτικά και με την στήριξη του μικρού Αλβανόφωνου Κόμματος “Alternativa” αλλά και την “προσθήκη” ενός ακόμα Αλβανού βουλευτή από την αντιπολίτευση. O Ντιμιτάρ Κοβατσέφσκι, που αναλαμβάνει πρωθυπουργός στη γειτονική χώρα, θεωρείται άνθρωπος του Ζόραν Ζάεφ και αυτό βοηθά να παραμερίσει το μεγάλο “άγχος” η Αθήνα, καθώς σε γενικές γραμμές εκτιμά πως θα υπάρχει συνέχεια στη πολιτικική του Ζόραν Ζάεφ σε σχέση με την Ελλάδα και την Συμφωνία των Πρεσπών.<br /><br />Υπ΄αυτή την έννοια η τηλεφωνική επικοινωνία του Έλληνα πρωθυπουργού με τον κ. Κοβατσέφσκι, δεν ήταν απόλυτα τυπική, μόνο δηλαδή για τα συγχαρητήρια. Έστω και υπό μορφή περαιτέρω διερεύνησης των προθέσεων του νέου πρωθυπουργού της γειτονικής χώρας, ο κ. Μητσοτάκης έθεσε το θέμα της πλήρους και συνεπούς εφαρμογής της Συμφωνίας των Πρεσπών ως αναπόσπαστο μέρος της ενταξιακής διαδικασίας των Σκοπίων και της στήριξης της Αθήνας στην Ευρωπαϊκή προοπτική της γειτονικής χώρας και συνολικά των Δυτικών Βαλκανίων.<br /><br />Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες οι κ.κ. Μητσοτάκης και Κοβατσέφσκι “έκλεισαν ραντεβού” για κατ΄ιδίαν συνάντηση τον Απρίλιο στο περιθώριο του Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών.<br />Ναι μεν στο εσωτερικό μέτωπο, ο κ. Μητσοτάκης θα συναντήσει αντιδράσεις μέσα στο Κόμμα του, αν θελήσει να φέρει προς κύρωση στη Βουλή τα μνημόνια συνεργασίας (διαδικασία που για την ώρα έχει παγώσει), ωστόσο πιθανά να υπάρξουν “παραινέσεις” από Ευρωπαίους εταίρους και Η.Π.Α, τουλάχιστον για τη Βόρεια Μακεδονία να “ξεπαγώσουν” οι ενταξιακές διαδικασίες .<br /><br /><br />Και αυτό γιατί, φαίνεται ότι πιθανά να καμφθούν οι αντιδράσεις της Βουλγαρίας, που ουσιαστικά είπε “μπλοκάρει” τις ενταξιακές διαδικασίες με την Βόρεια Μακεδονία, καθώς ο νέος πρωθυπουργός της Βουλγαρίας, που βγήκε μέσα από μια μεγάλη εσωτερική ανατροπή, Κιρίλ Πέτκοφ, δείχνει να αποδέχεται την ονομασία Βόρεια Μακεδονία, που ενδεχομένως να οδηγήσει στην αναθέρμανση των σχέσεων των δύο χωρών.<div><br />Τι λέει τα Σκόπια<br /><br />Η ανακοίνωση που εξέδωσε η Κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας, μετά την τηλεφωνική συνομιλία Μητσοτάκη- Κοβατσέφσκι αναφέρει : «Ο πρωθυπουργός Κοβάτσεφσκι ευχαρίστησε τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη για τη συνεχή υποστήριξή του στην έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων μεταξύ της Βόρειας Μακεδονίας και της ΕΕ και τον ενημέρωσε για ορισμένα από τα αποτελέσματα της επίσκεψης του πρωθυπουργού της Βουλγαρίας, Κίριλ Πέτκοφ στα Σκόπια και την ανταποδοτική επίσκεψη και την κοινή συνεδρίαση των κυβερνήσεων των δύο χωρών (Βουλγαρίας- Βόρειας Μακεδονίας) στη Σόφια».<br /><br />»Οι πρωθυπουργοί Κοβάτσεφσκι και Μητσοτάκης συζήτησαν επίσης για την οικονομική συνεργασία, τη συνεργασία στους τομείς της ενέργειας, του πολιτισμού και σε άλλους σημαντικούς τομείς και συμφώνησαν να συναντηθούν στο πλαίσιο του Φόρουμ των Δελφών στην Αθήνα που θα πραγματοποιηθεί τον Απρίλιο του 2022».</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

“Κάτι ψήνεται” στο τρίγωνο Αθήνα-Σκόπια-Σόφια

Βιτάλης Αλφόνσος Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, “ψάχνει” δύσκολες ισορροπίες για το θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών, που κλυδώνισε την κυβέρνηση ΣΥΡΙ...

Διαβάστε την συνέχεια