Οι διεθνείς “ίντριγκες” στο κυπριακό.Το κυπριακό μέσα απο το γιουγκοσλαβικά αρχεία.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1BwL2NCaqYba2Bqoej-F8xJx3kYeMYYpVli7Jqm9FuUs7MNVA_F3ko5nh1XeDjVp5ksl0R04pwHCHHcTeqo3S7GxfH4RnI-n-WDGsZ5ydz2kkFouBwHP6l02NaPivV5gWjFLmjS90gMzr/s1600/%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%25BA%25CF%2585%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BA%25CE%25BF+%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2583%25CE%25B1+%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF+%25CF%2584%25CE%25B1+%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2583%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B1+%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="354" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1BwL2NCaqYba2Bqoej-F8xJx3kYeMYYpVli7Jqm9FuUs7MNVA_F3ko5nh1XeDjVp5ksl0R04pwHCHHcTeqo3S7GxfH4RnI-n-WDGsZ5ydz2kkFouBwHP6l02NaPivV5gWjFLmjS90gMzr/s640/%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%25BA%25CF%2585%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BA%25CE%25BF+%25CE%25BC%25CE%25B5%25CF%2583%25CE%25B1+%25CE%25B1%25CF%2580%25CE%25BF+%25CF%2584%25CE%25B1+%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B3%25CE%25BA%25CE%25BF%25CF%2583%25CE%25BB%25CE%25B1%25CE%25B2%25CE%25B9%25CE%25BA%25CE%25B1+%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" width="640" /></a></div> <br /> Ένας λαμπρός ιστορικός, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Σπυρίδων Σφέτας, ανοίγει ξανά το κεφάλαιο «Κύπρος» διερευνώντας τα γιουγκοσλαβικά αρχεία και προσεγγίζοντας τα ταραγμένα χρόνια από τη ματιά των «Αδεσμεύτων».<br /> <br /> Οι «Αδέσμευτοι», ήταν μια ομάδα χωρών, στις οποίες πρωταγωνιστούσαν η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, η Αίγυπτος του Νάσερ, η Ινδία του Νεχρού, η Ινδονησία του Σουχάρ. Περιλαμβάνονταν και αρκετές άλλες χώρες και όλες μαζί, προσπαθούσαν να ακολουθήσουν μια εξισορροπητική πολιτική μεταξύ των δύο ψυχροπολεμικών πόλων, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ.<br /> <br /> <br /> Μέσα από τα σχόλια και τα έγγραφα που παρουσιάζει ο κ. Σφέτας, επιβεβαιώνεται η διαπίστωση ότι ο Μακάριος ήταν ένας ρεαλιστής πολιτικός ο οποίος προσπαθούσε να ελιχθεί στο πολύ περιορισμένο πεδίο που του επέτρεπαν οι δύο δυνάμεις του ψυχρού πολέμου. Η αποκορύφωση της αντιπαράθεσής τους, με την κρίση των πυραύλων της Κούβας, και οι γεωπολιτικές επιδιώξεις τους στη Μέση Ανατολή, στένεψαν ακόμη περισσότερο το περιορισμένο αυτό πλαίσιο.<br /> <div> <br /> Ο Μακάριος, δεν εντάχθηκε στους «Αδέσμευτους» λόγω αντιδυτικών φρονημάτων ή, διότι ήθελε να κάνει την Κύπρο «Κούβα της Μεσογείου» και να αναδείξει τον εαυτό του ως Κάστρο, όπως τον κατηγορούσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Το έκανε για να έχει την υποστήριξη των «Αδεσμεύτων» χωρών, στην προσπάθειά του να αλλάξει το Σύνταγμα της άρτι γεννηθείσης, δυστυχώς με καισαρική τομή, κυπριακής δημοκρατίας και να διασφαλίσει την ανεξαρτησία της χώρας του.</div> <div> <br /> Ο Μακάριος και η πολιτική του παρουσία δεν μπορεί διερευνηθούν δίχως να προσεγγισθεί η θρησκευτική πίστη και οι φιλοσοφικές του θεωρήσεις. Επιχείρησε να διασφαλίσει την ανεξαρτησία, ελευθερία και το αυτεξούσιον του κυπριακού λαού. Ήθελε να οδηγήσει την αποικιοκρατούμενη πατρίδα του στην εθνική της ολοκλήρωση. Ποτέ δεν αποκήρυξε αυτόν το στόχο και όσοι τον γνώρισαν υποστηρίζουν πως η σχετική συκοφαντία τον ενοχλούσε περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο.<br /> Τον Ιούνιο του 1962 επισκέφθηκε επισήμως τις Ηνωμένες Πολιτείες και έτυχε θερμής υποδοχής στο Λευκό Οίκο από τον πρόεδρο Κένεντυ. Αναγνωρίσθηκε ο ρόλος της Κύπρου ως μετριοπαθούς χώρας στο Κίνημα των Αδεσμεύτων.</div> <div> <br /> Καθ’ οδόν προς τις ΗΠΑ επισκέφθηκε τη Δυτική Γερμανία και το Βερολίνο, όπου καταδίκασε απερίφραστα το διαμελισμό τόσο της χώρας όσο και της πρώην πρωτεύουσάς της.<br /> Οι Συμφωνίες Ζυρίχης- Λονδίνου είχαν ένα γεωπολιτικό παρασκήνιο το οποίο τις επηρέασε και καθόρισε τη μοίρα του κυπριακού από τότε μέχρι σήμερα. Λονδίνο και Άγκυρα είχαν παρασκηνιακές συνομιλίες που οδήγησαν στο διχοτομικό σχέδιο Μακ Μίλλαν, το 1958.</div> <div> <br /> Η μεγάλη ρευστότητα στη Μέση Ανατολή, με το αντιδυτικό πραξικόπημα στο Ιράκ, το βρετανικό φιάσκο στο Σουέζ και άλλες εξελίξεις, οδήγησαν σε αναθεώρηση της βρετανικής πολιτικής παγκοσμίως και αναβάθμισαν, στην περιοχή, το ρόλο της Τουρκίας. Με το δόγμα Αϊζενχάουερ εκδηλώθηκε και το αμερικανικό ενδιαφέρον για τη Μέση Ανατολή.</div> <div> <br /> Αντιθέτως, ο ρόλος της Ελλάδας ήταν γεωπολιτικά εκμηδενισμένος. Το μόνο που ενδιέφερε τις δυνάμεις σε σχέση με την Ελλάδα, ήταν η πολιτική εξουσία της εποχής να ελέγξει τη ροπή του λαού προς την αριστερά.</div> <div> <br /> Οι Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου διαπνέονται από αυτή τη γεωπολιτική ανισορροπία.<br /> Με την αναθεώρηση του συντάγματος που ανακίνησε (τα γνωστά 13 σημεία) και με τις επισκέψεις που πραγματοποίησε σε διάφορες χώρες, ο Μακάριος θέλησε να εδραιώσει τη διεθνή υπόσταση του κυπριακού κράτους και να διαφυλάξει την ανεξαρτησία του.</div> <div> <br /> Η πρώτη επίσημη επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ως Προέδρου, ήταν στην Αίγυπτο, τον Ιούνιο του 1961 (μια δεύτερη ακολούθησε το 1966). Τον Σεπτέμβρη του ιδίου έτους συμμετείχε στην πρώτη Διάσκεψη των Αδεσμεύτων στην Γιουγκοσλαβία και ακολούθησαν οι Ινδίες τον Οκτώβριο.<br /> Τη στρατηγική του αυτή δεν την ανέτρεψαν ούτε η Τουρκία, ούτε οι μηχανορραφίες της Δύσης. Αλλά, το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας και των ενεργουμένων της στην Κύπρο.</div> <div> <br /> Στα πρώτα χρόνια της ένταξής του στους «Αδέσμευτους» τάχτηκε με την δεξιά πτέρυγα, των χωρών, δηλαδή, που έβλεπαν θετικότερα τη Δύση και τις ΗΠΑ, από ότι τη Σοβιετική Ένωση.<br /> Η πορεία των πραγμάτων, όμως, και η απόκλιση της πολιτικής των ΗΠΑ προς την Τουρκία, ανάγκασαν τον Μακάριο να αναζητήσει υποστήριξη από τη Μόσχα.</div> <div> <br /> Τόσο η υποστήριξη των «Αδεσμεύτων» όσο και της Σοβιετικής Ένωσης ήταν, ουσιαστικά, μόνον ηθική. Από τους «Αδέσμευτους», ο Μακάριος δεν περίμενε και περισσότερα πράγματα. Γνώριζε τι ήθελε και μέχρι που έφταναν τα όριά τους. Από τη Σοβιετική Ένωση, όμως, την κρίσιμη στιγμή, ίσως να περίμενε κάτι διαφορετικό. Οι Σοβιετικοί δεν του το έδωσαν.<br /> Από την ανάγνωση του βιβλίου του κ. Σφέτα, φαίνεται μια ουσιαστική διαφορά απόχρωσης στην πολιτική της ΕΣΣΔ επι εποχής Χρουτσώφ, από την εποχή Μπρέζνιεφ.</div> <div> <br /> Ο Χρουτσώφ, εμφανίζεται πιο σθεναρός υποστηρικτής της κυπριακής υπόθεσης σε σχέση με τον Μπρέζνιεφ και τον Γκρομύκο (Γενικό Γραμματέα του ΚΚΣΕ και υπουργό εξωτερικών αντίστοιχα). Οι δύο τελευταίοι, που ανέλαβαν μετά την καθαίρεση του Χρουτσώφ τα ηνία της ΕΣΣΔ, θέλησαν να ακολουθήσουν μια πιο εξισορροπητική πολιτική μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας. Δεν εγκατέλειψαν την Κύπρο και το Μακάριο, δεν μπορούσαν να το κάνουν, άλλωστε, διότι τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα επέβαλαν ανάμιξη στις κυπριακές εξελίξεις, αλλά λάμβαναν υπόψη και τις αντιδράσεις και τα συμφέροντα της Τουρκίας.</div> <div> <br /> Η εικόνα που παρουσιάζεται κατά την ανάγνωση του βιβλίου, είναι πως ο Μακάριος, από ένα σημείο και πέρα αγωνιζόταν μόνος, με την υποστήριξη εσωτερικών κυπριακών δυνάμεων, για να προωθήσει την πολιτική του. Θα έλεγα πως ακροβατούσε σε τεντωμένο σκοινί. Είχε απέναντί του εσωτερικές κυπριακές δυνάμεις που δεν συμφωνούσαν με την πολιτική του (ΕΟΚΑ Β!), τον ελλαδικό παράγοντα με τον οποίο βρισκόταν σε μόνιμη, σχεδόν, αντιπαράθεση, την καχυποψία των ΗΠΑ και της Αγγλίας και τις απειλές της Τουρκίας, η οποία καθοδηγούσε πολιτικά και σε επίπεδο τακτικής, και παρείχε οικονομική υποστήριξη στους τουρκοκυπρίους. Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς πως υπάρχει δυνατότητα και τότε- αλλά και σήμερα- αυτόνομης τουρκοκυπριακής πολιτικής στο κυπριακό πρόβλημα.</div> <div> <br /> Ο Μακάριος επεδίωξε επιμόνως την Γιουγκοσλαβική πολιτική και ηθική υποστήριξη – και προσωπικά του Τίτο τον οποίο θαύμαζε για τον δυνατό χαρακτήρα του και το κουράγιο του να αντιπαρατεθεί στον Στάλιν. Η Γιουγκοσλαβία παρείχε αυτήν την υποστήριξη, ήταν, άλλωστε, στο πλαίσιο των ιδεολογικών της αρχών. Επιγραμματικά, η υποστήριξη του Βελιγραδίου διατυπωνόταν στις αρχές της αυτοδιάθεσης, ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας της Κύπρου με παροχή δικαιωμάτων στην τουρκοκυπριακή κοινότητα.</div> <div> <br /> Η Γιουγκοσλαβία αυτοπροβαλλόμενη ως χώρα που είχε επιλύσει τα εθνικά και μειονοτικά της προβλήματα, καλούσε το Μακάριο να προβεί σε παραχωρήσεις προς τους Τουρκοκύπριους, αλλά δεν θεωρούσε πως το δικό της ομοσπονδιακό σύνταγμα ήταν εφαρμόσιμο στην Κύπρο.<br /> Κυρίως, όμως, αντιτασσόταν στις επεμβάσεις της Ελλάδας στη μεγαλόνησο και στην υπόθαλψη αντιμακαριακού (τρομοκρατικού) κινήματος υπό το σύνθημα της Ένωσης διότι αυτό προκαλούσε τους Τουρκοκύπριους με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να θέτουν απαράδεκτα αιτήματα.</div> <div> <br /> Η θέση αυτή ικανοποιούσε το Μακάριο. Ο Αρχιεπίσκοπος, από ένα σημείο και πέρα εγκατέλειψε- δημοσίως- τη άποψη της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα και διαμόρφωσε μια πολιτική ανεξαρτησίας του νησιού με παροχή ειδικών μειονοτικών δικαιωμάτων στους τουρκοκυπρίους.<br /> Στα κατά καιρούς σχέδια που προτάθηκαν, δεν διαφωνούσε με την παροχή ανταλλαγμάτων στην Τουρκία, εκτός Κύπρου, (Καστελόριζο, κατά το δεύτερο σχέδιο Άτσεσον), αλλά δεν υπέγραφε τίποτε που θα παραχωρούσε κυριαρχικά δικαιώματα στην Τουρκία, εντός της νήσου.</div> <div> <br /> Επισημαίνεται η παραπάνω διάσταση, διότι η σταθερή ελλαδική θέση, που έβρισκε υποστηρικτές και εντός της μεγαλονήσου, ήταν Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, με την παροχή μιας νατοϊκής βάσης στην Τουρκία. Κατά καιρούς η θέση αυτή μεταβαλλόταν και η βάση παρεχωρείτο είτε με 50ετές ενοίκιο στην Τουρκία, είτε μόνιμα αλλά με την προϋπόθεση ότι ο χαρακτήρας της θα ήταν νατοϊκός.</div> <div> <br /> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJnEZzCT1JZF0Ucp34bz4sTMvBwvpJ80qN4N6fTUDVHQa8U6lFzgEK2NPBgSovkH8UgSihLUYJOqfLHKT-M_cJO-IowYePUFNGMWP4L7n6Fdoq0tkAkvl7_fmJBbXYA9C3AyLVAZ-dDPU/s1600/savvidis-cyprus-ammoxostos-1974.jpg"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJnEZzCT1JZF0Ucp34bz4sTMvBwvpJ80qN4N6fTUDVHQa8U6lFzgEK2NPBgSovkH8UgSihLUYJOqfLHKT-M_cJO-IowYePUFNGMWP4L7n6Fdoq0tkAkvl7_fmJBbXYA9C3AyLVAZ-dDPU/s640/savvidis-cyprus-ammoxostos-1974.jpg" width="640" /></a><br /> <br /> <i>Η Αμμόχωστος πριν την τουρκική εισβολή</i><br /> <br /> Ο Μακάριος δεν εγκατέλειψε -κατά βάθος- τη θέση της Ένωσης με την Ελλάδα. Ελισσόταν για λόγους τακτικής. Αυτή η διάσταση έκανε, κατά καιρούς, επιφυλακτική τη Γιουγκοσλαβία απέναντί του και απέναντι στην Κύπρο.</div> <div> <br /> Αξιοσημείωτη διάσταση της εξιστόρησης είναι ότι σε κάποια στιγμή, όταν το Βελιγράδι αντιλήφθηκε σε πόσο κρίσιμη θέση περιήλθαν Αθήνα και Λευκωσία, έθεσε, υπο την πίεση της ηγεσίας των Σκοπίων, θέμα «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα.<br /> Η ιστορία του κυπριακού είναι η μοιραία αποτύπωση της ελληνικής συνέχειας. Ηρωϊσμός, ίντριγκες, διχόνοια, λάθη.</div> <div> <br /> Άρχισε με τον αγώνα της ΕΟΚΑ για την αποτίναξη των αποικιακών δεσμών και την Ένωση με την Ελλάδα, συνεχίσθηκε με έναν συμβιβασμό που επιβλήθηκε με τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου (1959 και οι δύο). Ακολούθησε η λανθασμένη-όπως αποδείχτηκε- ανακίνηση από το Μακάριο της αναθεώρησης του Συντάγματος, λανθασμένη από την άποψη της χρονικής συγκυρίας και της εκτίμησης των διεθνών ισορροπιών. Κατά τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας αντί να συσπειρωθούν οι ελληνικές δυνάμεις και να αναζητήσουν τον καλύτερο τρόπο διαχείρισης μιας δύσκολης υπόθεσης, όχι μόνο διασπάστηκαν αλλά, οδηγήθηκαν σε μια προδοσία της κυπριακής υπόθεσης.</div> <div> <br /> Ένας άνθρωπος τον οποίο έπνιγε το αντικομμουνιστικό του μίσος και με μειωμένες αντιληπτικές ικανότητες, ο Ιωαννίδης, ήλεγξε τις ελληνικές δυνάμεις στην Κύπρο και τις οδήγησε σε ένα πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Το πραξικόπημα, από μόνο του ήταν προδοτικό, διότι άνοιγε την πύλη της τουρκικής εισόδου στο νησί. Ο τότε αμερικανός ΥΠΕΞ Χένρυ Κίσσιγκερ, ενεργοποίησε τις αμερικανικές δυνάμεις για να αποφευχθεί -και μόνο- ένας ελληνοτουρκικός πόλεμος και αυτό οδήγησε σε παρέμβαση προς την ελληνική πλευρά. Δόθηκαν διαταγές με σαφές το στοιχείο της προδοσίας, αλλά, ο σχετικός φάκελος παραμένει ακόμη κλειστός.</div> <div> <br /> Από την ανάγνωση του βιβλίου διαμορφώνεται η εικόνα μιας αμερικανικής πολιτικής μη ενιαίας στα διάφορα κέντρα της.</div> <div> <br /> Όταν στο State Department, επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες για τα σχέδια του Ιωαννίδη, μέσω έκθεσης της CIA, ο υφυπουργός Εξωτερικών Τζόζεφ Σίσκο, στις 29 Ιουνίου, προέτρεψε τον αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Χένρυ Τάσκα, να επισκεφθεί τον δικτάτορα και να τον αποτρέψει από την καταφυγή στη βία στην Κύπρο. Το ίδιο πρότεινε και ο υπεύθυνος τουρκικών υποθέσεων στο State Department Ρόμπερτ Ντήλον. Το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ απέρριψε την πρόταση. Ο Τάσκα, υπο το πρόσχημα ότι ο ακριβοθώρητος Ιωαννίδης δεν εκπροσωπούσε την κυβέρνηση δεν τον αναζήτησε και αναχώρησε για διακοπές. Η πολιτική σύμβουλος της Αμερικανικής πρεσβείας Ελίζαμπεθ Μπράουν μετέφερε υποτονικά το μήνυμα στον πρωθυπουργό Ανδρουτσόπουλο και στον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, φίλο του Ιωαννίδη. Ηχηρό μήνυμα στον Ιωαννίδη για τις συνέπειες της πολιτικής του δεν δόθηκε. Η στάση του Κίσσιγκερ και του Τάσκα είναι αινιγματική.</div> <div> <br /> Ο Ιωαννίδης «μπλοφάρει», διαβεβαιώνοντας ότι δεν θα επέμβει στην Κύπρο, αλλά την επομένη, πράττει ακριβώς το αντίθετο. Η σχέση του με τον ελληνοαμερικανό πράκτορα της CIA Γκάστ Αβράκωτος είναι πολυσυζητημένη. Το ίδιο και η παρασκηνιακή ανάμιξη του Κίσσινγκερ στο πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή.</div> <div> <br /> Μέσα από την ανάγνωση των γιουγκοσλαβικών αρχείων αποτυπώνονται οι εξελίξεις της κρίσιμης περιόδου από την ένταση της κρίσης Μακαρίου και ελλαδιτών δικτατόρων. Ο χρόνος που πέρασε και τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας, επιβεβαιώνουν τις γιουγκοσλαβικές εκτιμήσεις.<br /> Την κρίσιμη στιγμή και ο Μακάριος ως ηγέτης και ο ελληνισμός (κυπριακός και ελλαδικός) έμειναν χωρίς διεθνή υποστήριξη. Είτε από τη Δύση είτε από την Ανατολή. Η στάση της Ρωσίας υπήρξε και αυτή αινιγματική. Λίγους μήνες πριν το πραξικόπημα και την εισβολή Κίσσιγκερ και Γκρομίκο συναντήθηκαν στη Λευκωσία και το μήνυμα που εξέπεμψαν ήταν η αμερικανική επικυριαρχία στο νησί.</div> <div> <br /> Στην Κύπρο επιβλήθηκε μια κατάσταση που εξυπηρετούσε τα αμερικανικά γεωπολιτικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή με την ικανοποίηση των τουρκικών βλέψεων. Ο πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ που ακολούθησε, ερμηνεύει τη στάση και την πολιτική συμπεριφορά του Κίσσιγκερ, ο οποίος επεδίωκε να διαμορφώσει έναν άξονα Αιγύπτου, Ισραήλ, Τουρκίας.</div> <div> <br /> Χρόνια μετά, διαπιστώνουμε πως και οι τρείς χώρες, Ελλάδα, Τουρκία, ΗΠΑ, γνώριζαν τη σημασία του Καστελόριζου για την ενότητα του γεωπολιτικού χώρου Ελλάδας- Κύπρου, αν και η διάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας, κατέληξε στα συμπεράσματά της το 1982. Γνώριζαν, επίσης, τη μεγάλη γεωπολιτική σημασία που θα προσέδιδε στην Ελλάδα η παρουσία της, μέσω μιας ευνοϊκής λύσης του κυπριακού, στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Τουρκία φρόντισε, γι' αυτό, να διαμορφώσει ανάλογα τη θέση της. Επεδίωξε διχοτόμηση του νησιού αλλά, όχι Ένωση, έστω και διπλή. Μια τέτοια λύση ικανοποιούσε το πρόβλημα ασφαλείας το οποίο ήγειρε, και κρατούσε μακριά την Ελλάδα από την περιοχή. Αυτήν τη λύση επιδιώκει και σήμερα, έστω και αν δεν έχει άμεσα διχοτομικά χαρακτηριστικά. Επιδιώκει μια χαλαρή ομοσπονδία, στην ουσία συνομοσπονδία, με μεγάλες και ισχυρές αρμοδιότητες στα δύο μέρη τα οποία θα αποτελέσουν τα συστατικά, ιδρυτικά στοιχεία ενός νέου κράτους.</div> <div> <br /> Η τουρκοκυπριακή κοινότητα είναι ελάχιστη και οι τουρκοκύπριοι ηγέτες πολύ αδύναμοι για να έρθουν σε αντιπαράθεση με τη βούληση της «μητέρας- πατρίδας».</div> <div> <br /> Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η όποια λύση επιδιωχθεί θα έχει τη σύμφωνη γνώμη της Άγκυρας. Αυτό το επιθυμεί και η ελληνοκυπριακή πλευρά διότι θα προσδώσει σταθερότητα στις εξελίξεις.<br /> Ολόκληρη η περιοχή της Μέσης Ανατολής, στην οποία σημαντικό γεωπολιτικό ρόλο διαδραματίζει η Κύπρος βρίσκεται σε αναταραχή. Νέες ισορροπίες διαμορφώνονται και νέες κρατικές οντότητες αναδύονται. Στα συριακά παράλια φαίνεται να εξελίσσεται σε μόνιμη η ναυτική και αεροπορική παρουσία της Ρωσίας, κάτι που δεν αφήνει ανεπηρέαστες τις ΗΠΑ. Η Συρία διαλύεται ως ενιαία οντότητα που γνωρίζαμε και ένα κουρδικό κρατικό μόρφωμα βρίσκεται υπο εξέλιξην. Η μεγάλη διακύβευση είναι αυτό το κουρδικό μόρφωμα να βρει διέξοδο προς τη θάλασσα.</div> <div> <br /> Οι εξελίξεις ανησυχούν την Άγκυρα η οποία θα επιδιώξει την ικανοποίηση των μέγιστων δυνατών στόχων της στην Κύπρο.</div> <div> <br /> Υπάρχει ένα μεγάλο κεφάλαιο εμπειρίας στο κυπριακό που η σημερινή πολιτική ηγεσία μπορεί να αξιοποιήσει.</div> <div> <br /> Τα λάθη της πρόσφατης ιστορίας θα μπορέσουν να γίνουν μαθήματα;<br /> <br /> <a href="http://pylitonfilon.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Οι διεθνείς “ίντριγκες” στο κυπριακό.Το κυπριακό μέσα απο το γιουγκοσλαβικά αρχεία.

Ένας λαμπρός ιστορικός, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Σπυρίδων Σφέτας, ανοίγει ξανά το κεφάλαιο «Κύπρος» διερευνώντας τα γιο...

Διαβάστε την συνέχεια

Το τουρκικό πραξικόπημα με φόντο την ευρύτερη περιοχή: Το ολέθριο σφάλμα Ερντογάν

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ-8XSK4PdyoFHdI4X4q5-qHJ-S-L1HoOHqoBSiz8-L-gXH7DzbZD5dsGyQ30ePHr7GKgfAHdnomVdHv2J8hxgSzIaQVRkJNf6tPXz_NHHZX1D61jRQ_fLD5SZv8ha49_oaN8hyFUGYs4i/s1600/erdogan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="338" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ-8XSK4PdyoFHdI4X4q5-qHJ-S-L1HoOHqoBSiz8-L-gXH7DzbZD5dsGyQ30ePHr7GKgfAHdnomVdHv2J8hxgSzIaQVRkJNf6tPXz_NHHZX1D61jRQ_fLD5SZv8ha49_oaN8hyFUGYs4i/s640/erdogan.jpg" width="640" /></a></div> <br /><br />Γράφουν οι <b>Αλέξανδρος Θ. Δρίβας και Δημήτριος Τσαϊλας, Ναύαρχος ε.α. </b><br /><br /> To τρέχον έτος, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το έτος της Τουρκίας, αν δεν είχαμε τόσες εξελίξεις που αφορούν τον άλλον, μεγαλύτερο ασθενή των καιρών μας, την Ε.Ε. Παρόλα αυτά, οι εξελίξεις στην Τουρκία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, σηματοδοτούν άλλες, οι οποίες θα δημιουργήσουν τη βάση για το μέλλον, όχι μόνο μιας χώρας (Τουρκία) αλλά και ολόκληρης της περιοχής.<br /><br />Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και μετά, το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε μετάβαση και έτσι, οτιδήποτε γίνεται σε διεθνές επίπεδο, οφείλει να εξετάζεται με βάση αυτές τις τεκτονικές αλλαγές που λαμβάνουν χώρα σταδιακά. Το διεθνές σύστημα ισορροπίας ισχύος, στηρίζεται διαχρονικά, στην αλλαγή (Βλ. Gilpin, Πόλεμος και Αλλαγή στη Διεθνή Πολιτική). Η αλλαγή, κατανείμει διαφορετικά την ισχύ και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνονται «σεισμοί», ανάλογοι με την απώλεια-μεταφορά μεριδίων ισχύος. Η διεθνής πολιτική, δεν μπορεί να είναι μια δραστηριότητα που βρίσκεται σε σημείο ακινησίας. Αποφεύγοντας τη «δημοσιογραφική» παγίδα της ενασχόλησης με το πραξικόπημα (και όλες τις εύλογες απορίες που φέρει) μπορούμε να δούμε την τάση των συνεπειών που θα προκληθούν από αυτό το μεγάλο γεγονός, το οποίο δεν είναι τόσο το πραξικόπημα, όσο οι γεωπολιτικές αιτίες που επηρεάζουν εδώ και καιρό την περιοχή.<br /><br /><b>Η Τουρκία που μετά το 2000 αντιλήφθηκε πως είναι ο δρόμος για το Μετάξι.</b><br /> Από τη φιλόξενη ιστοσελίδα του Κυρίου Σαββίδη, έχουμε αναφέρει πως η Τουρκία, μόνο απρόβλεπτη δεν είναι. Κάποιος που θέλει να μελετήσει το πραξικόπημα από την αντίθετη πλευρά (με φορά προς τα πίσω) θα δει πως η Τουρκία, «δένει τη θηλιά» της επιμελώς από το 2003 και μετά. Τι έκανε το 2003 η Τουρκία; Αρνήθηκε το πέρασμα αμερικανικών δυνάμεων που είχαν προορισμό το Ιράκ. Η αμερικανική πολιτική, στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, είχε θέσει στόχο το να «περικυκλώσει» το Ιράν, δεδομένης και της στοχοποίησης του Αφγανιστάν. Πέραν των κινδύνων που μέχρι και πριν λίγο καιρό απέρρεαν από το Ιράν, οι ΗΠΑ, ανησυχούσαν για τις σχέσεις του Ιράν με την Κίνα και την επιθυμία του Πεκίνου για την επιρροή του στη Μέση Ανατολή, που θα της εξασφάλιζε φυσικούς πόρους για την οικονομία της και δυτικό γεωστρατηγικό βάθος. Η Τουρκία, αντελήφθη πως θα αύξανε την αξία της, ακολουθώντας μια πιο ευέλικτη πολιτική η οποία πολλές φορές ήταν αντίθετη με τις νατοϊκές της υποχρεώσεις. Όταν το διεθνές σύστημα ισορροπία ισχύος βρίσκεται σε μετάβαση, τότε είναι και το κατάλληλο χρονικό σημείο για να αναθεωρήσει ένα κράτος (έστω να επαναπροσδιορίσει) την εξωτερική του πολιτική.<br /><br /><b>Μηδενικές τριβές, ή αλλιώς «δορυφοριοποίηση» ενός αχανούς και ετερογενούς χώρου.</b><br />Η περιβόητη πολιτική των μηδενικών τριβών, είχε ως στόχο την ανάδειξη της Τουρκίας σε μια περιφερειακή δύναμη ενός χώρου που περιλαμβάνει τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, και μέρος της Κεντρικής Ασίας (Μαύρη & Κασπία Θάλασσα). Όλες αυτές οι υποπεριοχές, αποτελούσαν από τότε (και συνεχίζουν να αποτελούν) όχι μόνο περιοχές πλούσιες σε υδρογονάνθρακες αλλά και περιοχές μεταφοράς υδρογονανθράκων. Η διπλωματία των αγωγών, έφερε μια θεμελιώδη αντίφαση στις ΗΠΑ οι οποίες ξεκίνησαν κατά το δόγμα Μπους να προσπαθούν να απεγκλωβιστούν από τους πετρελαϊκούς εκβιασμούς της Μέσης Ανατολής και σήμερα, προσπαθούν να απεγκλωβίσουν την Ε.Ε από την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία. Αυτό το σημαντικό δίλημμα, το εκμεταλλεύτηκε η Τουρκία του Ερντογάν. Η Τουρκία, πάντα, όταν βρίσκει τον δυτικό κόσμο διχασμένο, βγαίνει στο «παζάρι», θέτει εαυτόν διακύβευμα και περιμένει έναν καλό πλειστηριασμό.<br /><br />Το νεο-οθωμανικό αφήγημα, προτιμήθηκε καθώς ήταν το μόνο που κάλυπτε όλες αυτές τις υπο-περιφέρειες. Το Ισλάμ, πολύ απλά κάλυπτε περισσότερο πληθυσμό (συμπεριλαμβανομένων και μειονοτήτων σε τρίτες χώρες) και ταυτόχρονα, προωθήθηκε ο ευρασιανισμός καθώς η Τουρκία έχει πάγιες και συγγενικές σχέσεις με τουρκογενείς πληθυσμούς της περιοχής. Η Δύση, έκανε ένα θεμελιώδες λάθος στην ανάγνωση αυτής της τουρκικής πολιτικής, ένα λάθος το οποίο σήμερα το ονομάζει «σοκ». Η Τουρκία, δεν είχε σκοπό να ξαναγίνει η γέφυρα της Δύσης (ειδικά των ΗΠΑ) με τον ισλαμικό κόσμο. Ήθελε να γίνει το διακύβευμα ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα καθώς όλες οι υποπεριοχές που αναφέραμε, για διαφορετικούς λόγους αποτελούν πνεύμονες για τις μεγάλες αυτές δυνάμεις. Οι διαδικασίες «πλειστηριασμών» ευνοούν μόνο το διακύβευμα μεσοπρόθεσμα. Η Τουρκία ήθελε να γίνει δύναμη και όχι μεταφορέας βαρών.<br /><br /><b>Τουρκία και η γεωπολιτική. </b><br /> Δεδομένων των πάγιων γεωστρατηγικών επιταγών της Τουρκίας, σε συνδυασμό με την ασίγαστη φιλοδοξία του Ερντογάν, η Τουρκία μπήκε στον «χάρτη» του Halford Mackinder. Η μεγάλη φιλοδοξία του Ερντογάν, συνεπικουρούμενη από τη γεωγραφική θέση της Τουρκίας, ήθελε την «ένωση» του Halford Mackinder με την αντίστοιχη του Nicholas Spykman, που αφορά το Rimland (εσωτερικό γεωγραφικό τόξο – σε ελεύθερη μετάφραση). Αυτή η περιοχή, περιλαμβάνει το 70% των φυσικών πόρων, περιλαμβάνει το μεγαλύτερο πληθυσμιακό κομμάτι μουσουλμανικών πληθυσμών (γι’ αυτό ενδιαφερόταν ο Ερντογάν για τους Ουιγούρους της Κίνας και τους μουσουλμάνους της Ινδονησίας).<br /><br /><a href="http://i1.wp.com/mignatiou.com/wp-content/uploads/2016/07/DRIVAS-XARTHS01.gif"><img src="http://i1.wp.com/mignatiou.com/wp-content/uploads/2016/07/DRIVAS-XARTHS01.gif?resize=500%2C282" /></a><br /><br /><a href="http://i2.wp.com/mignatiou.com/wp-content/uploads/2016/07/DRIVAS-XARTHS02.gif.jpg"><img height="367" src="http://i2.wp.com/mignatiou.com/wp-content/uploads/2016/07/DRIVAS-XARTHS02.gif.jpg?resize=777%2C446" width="640" /></a><br /><br /><br /><div> Στην τεράστια αυτή περιοχή που ο «Δακτύλιος του Κόλπου» (Gulf Ring) ενώνεται με τον Ινδικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό μέσα από το Σουέζ και την Ερυθρά Θάλασσα, και μέσα από τον Εύξεινο Πόντο, τον Καύκασο και την Κασπία, η Τουρκία επιχείρησε να γίνει μια ηγέτιδα δύναμη στον «ακέφαλο» και πολυθρυμματισμένο μουσουλμανικό κόσμο. Αυτό το εγχείρημα, εντός Ελλάδας, πολλοί το είδαν ως «chance of liberties» για την Τουρκία και μεγάλη ευκαιρία να βρεθούν λύσεις στα ελληνοτουρκικά. Η αλήθεια, είναι πολύ διαφορετική. Οτι μια κεμαλική Τουρκία ήταν πολύ πιο ελεγχόμενη (λόγω σχέσεων του στρατιωτικού κατεστημένου με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ) από την «ερντογανική» Τουρκία η οποία ανά πάσα στιγμή, μπορεί να επιχειρήσει να στρέψει μουσουλμανικούς πληθυσμούς εναντίον της Δύσης ή εναντίον όποιου κράτους θεωρήσει οτι καταπιέζει μουσουλμάνους.<br /><b><br />Το «Μετά» του «Μετά».</b><br /><br /> Δεδομένων όλων των εξελίξεων που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή, (κρίση στην Ουκρανία- δείγματα αναζωπύρωσης αυτής αμέσως μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία χωρίς να σχετίζεται με αυτήν- στη Συρία και στο πώς αντιμετωπίζεται το προσφυγικό, η επέλαση του ΙΚ και της τρομοκρατικής του δραστηριότητας στην Ευρώπη) η είσοδος της Τουρκίας σε μια εποχή (και τυπικά πλέον) συνεχούς αστάθειας, αλλάζει μια ολόκληρη περιοχή.<br /><br />Ο Ερντογάν κατάφερε να συνδέσει το πολιτικό του μέλλον με αυτό το λαού του. Η τρίμηνη διάρκεια της κατάστασης «εκτάκτου ανάγκης», εξασφαλίζει στον Ερντογάν μηδενικό πολιτικό κόστος ώστε να προβεί στις όποιες «μεταρρυθμίσεις» (βάσει ορισμένων ανθρώπων που τον θεωρούσαν «μεταρρυθμιστή») χωρίς πρακτικά η Δύση να μπορεί να πράξει κάτι ουσιαστικό. Η χρονική συγκυρία, συμπέφτει με τις αμερικανικές εκλογές (παρά έναν μήνα) και το πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ε.Ε, (από τη φιλόξενη ιστοσελίδα του Κυρίου Σαββίδη είχαμε αναφέρει πως «βιάζονταν» πολύ και πολλοί για την περιβόητη συμφωνία του Ερντογάν με τη Γερμανία και την Ε.Ε, οι οποίες εξετέθησαν ανεπανόρθωτα) δεν συνιστά απώλεια για τον Ερντογάν, ο οποίος χρησιμοποίησε την Ε.Ε για να κερδίσει στήριξη και χρόνο, όπως έκανε και το 2004-2005.<br /><br />Για τη σταθεροποίησή του, ο Ερντογάν, δε θα είναι απίθανο να «απελευθερώσει» προβοκάτσιες ενορχηστρωμένες από τη δική του ΜΙΤ και να κρατά την Τουρκία όμηρο επερχόμενου χάους, εμφυλιακού. Οι πιέσεις κατά των Κούρδων θα αυξηθούν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οι Αλεβίτες δε θα έχουν και εκείνοι τις καλύτερες μέρες. Ωστόσο, η Τουρκία ξαναγίνεται «Ανατολικό Ζήτημα» για τη Δύση, η οποία –δυστυχώς- αντιδρά πάντα μόνο όταν πέσει το ποτήρι και ποτέ προληπτικά. Ο χάρτης της Μέσης Ανατολής, πρόκειται να είναι αρκετά διαφορετικός κατά τα επόμενα έτη και η Ελλάδα, με στοιχειώδη προσοχή και ανάγνωση συμμαχιών μπορεί να αδράξει στήριξη πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που περιέγραψε ο Jack Lew κατά τις προηγούμενες μέρες. Η Ρωσία, πιθανόν να προσπαθήσει να στηρίξει έστω και ήπια τον Ερντογάν (καθόλου παράδοξο) καθώς γνωρίζει πως μια «κεμαλική Τουρκία» θα είναι στα μάτια της μια πλήρως νατοϊκή Τουρκία. Η Ρωσία, δεν ενδιαφέρεται να γίνει «φιλο-τουρκική». Η Ρωσία ενδιαφέρεται να χαλάσει τον συντονισμό του ΝΑΤΟ και το πετυχαίνει επαρκώς εδώ και αρκετό καιρό. Η Μόσχα, αν ικανοποιηθεί στο ζήτημα της Ουκρανίας και σε ρόλο την επαύριον της Συρίας, δε θα επιμείνει σε κάποια στήριξη προς την Τουρκία. Αυτό σημαίνει, πως ο δυτικός κόσμος, θα συσπειρωθεί περαιτέρω.<br /><br />Αυτό ήταν και το τελικό, ολέθριο σφάλμα του Ερντογάν, ανεξάρτητα αν ήταν το πραξικόπημα «δικής του έμπνευσης», «ελεγχόμενο», «γκιουλενικό» ή οτιδήποτε άλλο. Συσπείρωσε τον δυτικό κόσμο εναντίον του και έτσι η Τουρκία, δεν θα μπορεί να αδράξει –όπως παραδοσιακά έκανε- οφέλη από την πολυδιασπασμένη Δύση. Οι κίνδυνοι πλέον, είναι διαφορετικοί και για την Ελλάδα, σε καμία περίπτωση δεν εξαλείφονται. Αρκεί να τους διαγνώσουμε καθώς ο Ερντογάν δικαιώνει τον Bernard Lewis ο οποίος το 2011, λίγο-πολύ προέβλεψε πως η Τουρκία βαδίζει το δρόμο που βάδιζε παλαιότερα το Ιράν. Γνωρίζοντας πλέον την αδίστακτη ιδιοσυγκρασία του «φιλελεύθερου» Ερντογάν, μπορούμε με ασφάλεια να μην απορρίψουμε το να τείνει χείρα φιλίας στο ΙΚ, μιας και είναι ο μόνος πιθανός σύμμαχος που του απέμεινε.<br /><br /><a href="http://mignatiou.com/" target="_blank">πηγή </a><br /><br /><br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Το τουρκικό πραξικόπημα με φόντο την ευρύτερη περιοχή: Το ολέθριο σφάλμα Ερντογάν

Γράφουν οι Αλέξανδρος Θ. Δρίβας και Δημήτριος Τσαϊλας, Ναύαρχος ε.α. To τρέχον έτος, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το έτος της ...

Διαβάστε την συνέχεια

Erdoğan ή Τανκς; Το ελληνικό δίλημμα

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXzONGRk6_YH5tSRimG07oNUgn-O4Yk_ArHO198geffT9umj_-SYXIKk46Chczexi3VNh_xIO8Wn7-ypRFirb-xfWgc4uaf_qMojDT1JT7A7bGUbBEKJJ1VbbRm4hyphenhyphenMLaUnpwXOgicNVNw/s1600/erdogan_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="380" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXzONGRk6_YH5tSRimG07oNUgn-O4Yk_ArHO198geffT9umj_-SYXIKk46Chczexi3VNh_xIO8Wn7-ypRFirb-xfWgc4uaf_qMojDT1JT7A7bGUbBEKJJ1VbbRm4hyphenhyphenMLaUnpwXOgicNVNw/s640/erdogan_.jpg" width="640" /></a></div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Του<strong> Δρ. Σπυρίδωνος Πλακούδα*</strong></div> <div style="text-align: justify;"> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: center;"> <strong>So What? (Ε Και;)</strong></div> <div style="text-align: center;"> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Τον τελευταίο καιρό ουκ ολίγο μελάνι έχει χυθεί για την ανάλυση του (αποτυχημένου) στρατιωτικού πραξικοπήματος στη γείτονα χώρα· επαΐοντες και μη επί των τεκταινομένων στη γείτονα κορυβαντιούν για την «κρίση των 8» (ήτοι των 8 πραξικοπηματιών εντός εθνικού εδάφους) και τα τοιαύτα. Πλην όμως ορισμένων εξαιρέσεων, δεν έχει συζητηθεί ψύχραιμα το εξής ζήτημα στις εγχώριες αναλύσεις: τι εν τέλει συμφέρει την χώρα μας. Δεν έχει απαντηθεί ακόμη εμπεριστατωμένα εάν οι εξελίξεις στη γείτονα χώρα μας ωφελούν εθνικά ή όχι –πέραν των αναπόδραστων στρατιωτικών και διπλωματικών περιπλοκών που κάθε τέτοια κρίση εμπεριέχει.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: center;"> <strong>What If? (Και Εάν;)</strong></div> <div style="text-align: center;"> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Θα μας ωφελούσε η επικράτηση των πραξικοπηματιών; Παρόλο που οι 100% σίγουρες προβλέψεις στην επιστήμη των διεθνών σχέσεων αποτελούν ένα είδος εν ανεπαρκεία, μια πρόχειρη ανάλυση του προφίλ των έως τώρα συλληφθέντων (ή παυθέντων) υψηλόβαθμων αξιωματικών στις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (ΤΕΔ) επιτρέπει τη διεξαγωγή ορισμένων ασφαλών συμπερασμάτων ως προς τον εν δυνάμει προσανατολισμό των επίδοξων κινηματιών την επαύριο του πραξικοπήματος.</div> <div style="text-align: justify;"> Μεταξύ των συλληφθέντων (που υπερβαίνουν τους 8.000 στρατιωτικούς και 9.000 αστυνομικούς) περιλαμβάνονται (προς ώρας) οι εξής υψηλόβαθμοι αξιωματικοί:</div> <ul> <li style="text-align: justify;">οι 2 εκ των 4 διοικητών στρατιάς</li> <li style="text-align: justify;">ο 1 εκ των 10 διοικητών σωμάτων στρατού</li> <li style="text-align: justify;">οι 20 εκ των 39 ταξίαρχων τεθωρακισμένων - πεζικού - πυροβολικού</li> <li style="text-align: justify;">οι 9 εκ των 10 ταξίαρχων καταδρομών</li> <li style="text-align: justify;">ο διοικητής της μεραρχίας εκπαιδεύσεως ορεινών καταδρομών</li> <li style="text-align: justify;">ο διοικητής της ταξιαρχίας πεζοναυτών</li> <li style="text-align: justify;">ο διοικητής της ακτοφυλακής</li> <li style="text-align: justify;">οι διοικητές των ναυτικών βάσεων του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου</li> <li style="text-align: justify;">ο διοικητής της ναυτικής αεροπορίας</li> <li style="text-align: justify;">οι 7 εκ των 12 διοικητών των κύριων αεροπορικών βάσεων</li> <li style="text-align: justify;">ο διοικητής της στρατοχωροφυλακής</li> <li style="text-align: justify;">οι 2 υποστράτηγοι και 9 ταξίαρχοι της στρατοχωροφυλακής</li> </ul> <div style="text-align: justify;"> Εν συνόλω, 2.000 αξιωματικοί όλων των βαθμίδων έχουν συλληφθεί ή παυθεί εκ των καθηκόντων τους – το 15% εξ αυτών άνω του βαθμού του ταγματάρχη. Ενδεικτικά, έως τώρα 118 στρατηγοί εκ των 358 των ΤΕΔ έχουν συλληφθεί.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Μια εις βάθος ανάλυση του προφίλ των υψηλόβαθμων αξιωματικών αποκαλύπτει πως η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών είχε υπηρετήσει (και διακριθεί) σε επιτελικά και επιχειρησιακά καθήκοντα. Ειδικά ο διοικητής της Β’ Στρατιάς (με ζώνη επιχειρησιακής ευθύνης τη νοτιο-ανατολική Τουρκία), ο διοικητής της στρατοχωροφυλακής, ο διοικητής της μεραρχίας εκπαιδεύσεως ορεινών καταδρομών, καθώς επίσης και οι διοικητές των ταξιαρχιών καταδρομών είχαν διεξάγει επιτυχώς τις αντι-αντάρτικες επιχειρήσεις κατά των αυτονομιστών Κούρδων ανταρτών το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Συν τις άλλοις, αρκετοί εκ των υψηλόβαθμων αξιωματικών είχαν υπηρετήσει σε καίριες επιτελικές θέσεις στο ΝΑΤΟ και είχαν, ως εκ τούτου, αναπτύξει αγαστές επαφές με συναδέλφους τους εξ Αμερικής και εξ Ισραήλ.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Εν ολίγοις, η κατάληψη της εξουσίας από τους κινηματίες κατά το μάλλον ή ήττον θα ωφελούσε την Τουρκία στρατιωτικά και διπλωματικά. Ως ικανοί αξιωματικοί με ευρείες διασυνδέσεις στο εξωτερικό (και δη στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ και το Ισραήλ), οι πραξικοπηματίες θα επεδίωκαν να αποκαταστήσουν τις στενές σχέσεις με τους παραδοσιακούς συμμάχους της Τουρκίας επί ηγεμονίας των Κεμαλιστών (ήτοι, το Ισραήλ και τις ΗΠΑ) και να εξασφαλίσουν μια στρατιωτική λύση στη χρόνια σύγκρουση με το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PPK).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: center;"> <img alt="" data-pagespeed-url-hash="471101183" height="376" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/860x506x23131489879_b73aa47960_b.jpg.pagespeed.ic.i5Cfi0Vpcb.jpg" width="640" /></div> <h5 style="text-align: center;"> Αντάρτες του PKK. Photo by <a href="https://www.flickr.com/photos/kurdishstruggle/23131489879" target="_blank">Kurdishstruggle.</a></h5> <div style="text-align: justify;"> Ως εκ τούτου, θα εξουδετέρωναν δια σιδηράς πυγμής την ομολογουμένως βίαιη αντίδραση της λαϊκής βάσης του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) και θα επεδίωκαν να εξασφαλίσουν την υποστήριξη (ή έστω χλιαρή νομιμοποίηση) του νέου καθεστώτος από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ με επιχείρημα τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας (ήτοι, Ισλαμικό Κράτος και PPK) και κατά του μεγαλοϊδεατισμού του Τούρκου Προέδρου, Recep Tayyip Erdoğan, και των συν αυτώ (νεο-Οθωμανισμός). Εν ολίγοις, θα επαναλαμβανόταν μάλλον το πολιτικό σενάριο της Αιγύπτου το 2013, όταν ανέτρεψε ο στρατάρχης Abdel Fattah el-Sisi τον νόμιμα εκλεγμένο (πλην όμως ισλαμιστή) πρωθυπουργό Mohamed Morsi με την ανοχή, βεβαίως, τόσο της Δύσης, όσο και των μοναρχικών του Περσικού Κόλπου.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Αναμφίλεκτα, μια τέτοια εξέλιξη θα ζημίωνε καίρια τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας μας στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα βραχυκύκλωνε την προσέγγιση της Ελλάδας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο και θα απομόνωνε επικίνδυνα την Κύπρο. Συν τις άλλοις, η Τουρκία θα αποκτούσε ενδεχομένως ενεργή δράση (άρα και εδάφη) στη βόρεια Συρία κατά του ISIS εις βάρος των Κούρδων και θα εξουδετέρωνε το PKK με την ανοχή της Δύσης κατά το πρότυπο του 1999 (ήτοι το άγος της παράδοσης του Abdullah Öcalan και της ήττας του PKK).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: center;"> <strong>Now What? (Και Τώρα;)</strong></div> <div style="text-align: center;"> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Η επικράτηση του Erdoğan προοιωνίζεται μεγάλων κακών για την Τουρκία. Ο σουλτάνος ήδη έχει εξαπολύσει έναν απηνή διωγμό εναντίον πραγματικών ή φανταστικών κινηματιών και έχει εκκαθαρίσει άνω των 60.000 υπαλλήλων του δημοσίου τομέα και ενστόλων. Δίχως αμφιβολία, το «κυνήγι μαγισσών» του εκδικητικού και εμμονικού Erdoğan θα αποβεί εις βάρος της σταθερότητας της Τουρκίας όχι μόνο στον οικονομικό, αλλά και στον πολιτικό και στρατιωτικό τομέα.</div> <div style="text-align: justify;"> Η απαίτηση σε αυστηρό ύφος για την έκδοση του <strong>ιμάμη Fethullah Gülen (ΦΩΤ., στο πλακάτ)</strong>  και η επιδοκιμασία της δήθεν λαϊκής απαίτησης για επαναφορά της θανατικής ποινής έχουν ήδη εξοργίσει τους συμμάχους της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: center;"> <img alt="" data-pagespeed-url-hash="1449650103" height="404" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/860x543xGettyImages-577711018.jpg.pagespeed.ic.qsae7wvsFt.jpg" width="640" /></div> <h5 style="text-align: center;"> <strong>Photo by Anadolu Agency / Contributor / Getty Images / Ideal Image</strong></h5> <div style="text-align: justify;"> Το αντι-πραξικόπημα του Erdoğan έχει ήδη προκαλέσει τους πρώτους οικονομικούς κλυδωνισμούς (ελεύθερη πτώση της λίρας και του χρηματιστηρίου, καθώς και υποβάθμιση από τον οίκο αξιολόγησης S&P, μαζική φυγή τουριστών και επενδυτών κτλ). Όμως, οι αρνητικές επιπτώσεις θα επεκταθούν στον πολιτικό και στρατιωτικό τομέα.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Οι εκκαθαρίσεις στις ΤΕΔ κατά πάσα πιθανότητα θα αποδυναμώσουν δραματικά τη στρατιωτική ισχύ και αποτελεσματικότητά τους. Η αποψίλωση των ΤΕΔ από ικανούς αξιωματικούς με εμπειρία στο πεδίο της μάχης του Τουρκικού Κουρδιστάν μόνο καλά δεν προοιωνίζεται για τον αγώνα κατά του PKK στις πόλεις και την ύπαιθρο της νοτιο-ανατολικής Τουρκίας. Όπως ακριβώς ο Joseph Stalin το 1938 εκκαθάρισε τη συντριπτική πλειοψηφία των υψηλόβαθμων αξιωματικών στην ΕΣΣΔ με ολέθρια αποτελέσματα κατά την πρώτη φάση της Επιχείρησης Βαρβαρόσσα το 1941, έτσι ακριβώς και ο Erdoğan υποσκάπτει την ίδια την αποτελεσματικότητα των ΤΕΔ με το εκδικητικό ανθρωποκυνηγητό του. Συν τις άλλοις, η ισχύς μιας χώρας στη διεθνή κονίστρα υπολογίζεται ως το άθροισμα αρκετών μεταβλητών, με προεξέχουσα τη στρατιωτική ισχύ. Οι εκκαθαρίσεις σε αξιόμαχα στελέχη των ΤΕΔ θα υπονομεύσουν έτι περαιτέρω την αξιοπιστία της Άγκυρας ως ενός ισχυρού περιφερειακού παίκτη και, συν τις άλλοις, θα δυσχεράνουν τη συνεργασία της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Πέραν του ενδεχομένου της ήττας από το PΚΚ ή άλλης περιφερειακής δύναμης (π.χ. Συρία) λόγω της απομείωσης της ισχύος των ΤΕΔ, οι εκκαθαρίσεις στο στράτευμα και, προπαντός, οι ευτελισμοί, π.χ. <strong>η απογύμνωση των αξιωματικών από πολίτες (ΦΩΤ.)</strong>, των ενστόλων κινδυνεύουν να θέσουν εν αμφιβόλω την ίδια τη συνοχή της Τουρκίας.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: center;"> <img alt="" data-pagespeed-url-hash="1176986306" height="424" src="http://www.liberal.gr/admin/uploads/860x571xGettyImages-576542906.jpg.pagespeed.ic.IraA34diI1.jpg" width="640" /></div> <h5 style="text-align: center;"> <strong>Photo by Anadolu Agency / Contributor / Getty Images / Ideal Image</strong></h5> <div style="text-align: justify;"> H Τουρκία ανέκαθεν ήταν μια «ιδιαίτερη» χώρα. Ο (μέχρι τις υποθέσεις Εργκένεκον και Μπαλιόζ/Βαριοπούλα) πανίσχυρος στρατός κηδεμόνευε τη χώρα και διαφύλαττε όχι μόνο την κοσμικότητα, αλλά και την ίδια τη συνοχή του πολυφυλετικού και πολυθρησκευτικού κράτους. Ο στρατός και η ιδεολογία του Κεμαλισμού, δηλαδή, καθυστέρησαν τόσο τη «βαλκανοποίηση», όσο και την «ισλαμοποίηση» της Τουρκίας για αρκετές δεκαετίες. Η αποκαθήλωση του στρατού από τη θέση του ειδώλου στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας της γείτονος κατά πάσα πιθανότητα υποσκάπτει την ισχύ της ιδεολογίας του Κεμαλισμού και, κατ’ επέκταση, της αρχής του Mustafa Kemal Atatürk «ένα κράτος, μια σημαία, μια γλώσσα».</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> O Erdoğan άδραξε την ανέλπιστη (!) ευκαιρία του πραξικοπήματος για να εφαρμόσει την ισλαμική ατζέντα του –τη μετατροπή, δηλαδή, της Τουρκίας από ένα φιλοδυτικό και κοσμικό (ως προς τις ελίτ και τις πολιτικές των) κράτος σε μια ισλαμική δημοκρατία αλά Τούρκα. Αξίζει να επισημανθεί, βέβαια, πως το Ιράν ακολούθησε τον ίδιο δρόμο το 1979 και παρ’ ολίγον να ηττηθεί από το απείρως μικρότερο (πλην όμως υποστηριζόμενο από ΗΠΑ και ΕΣΣΔ) Ιράκ του Saddam Hussein στον αιματηρό οκταετή πόλεμο (1980-1988).</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Θα αντιτείνουν ορισμένοι πως η εκδικητική πολιτική του Erdoğan ενέχει κινδύνους για την Ελλάδα λόγω της υψηλής πιθανότητας για «εξαγωγή» της κρίσης στο Αιγαίο Πέλαγος ή την Κύπρο. Όσο, όμως, η Τουρκία απομακρύνεται από τη Δύση (π.χ. με τη στάση της στο Συριακό ή Κουρδικό Ζήτημα), τόσο περισσότερο ανεβαίνουν οι «μετοχές» της Ελλάδας στο γεωπολιτικό «χρηματιστήριο» –αρκεί, βέβαια, η χώρα μας να «διαφημίσει» σωστά τη θέση και τον ρόλο της ως πυλώνας σταθερότητας και ασφάλειας έναντι των «υποψήφιων επενδυτών» στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <em><strong>* Ο Δρ. Σπυρίδων Πλακούδας είναι μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και ερευνητής στο ΚΕΔΙΣΑ. Λέκτορας μερικού χρόνου στη ΣΕΘΑ και το Πάντειο Πανεπιστήμιο</strong></em></div> <div style="text-align: justify;"> <em><strong><br /></strong></em></div> <a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Erdoğan ή Τανκς; Το ελληνικό δίλημμα

Του Δρ. Σπυρίδωνος Πλακούδα* So What? (Ε Και;) Τον τελευταίο καιρό ουκ ολίγο μελάνι έχει χυθεί για την ανάλυση του (αποτυχημέν...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί κλείνει στην Τουρκία ο κύκλος της περιόδου 1908-2016

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZDUuLRNpTVXtfjdz9TO7gVypah2DJyON7sZi8WIaZuONZERjJ9lYxIv5n229vCMkL0RE6_5u8Q_wbrbYyP6yP4qO6FiuSHhqU44tjK8kauYHAnsaDF3lGZREU3tB1sYAfRRZT4azaqHxZ/s1600/toyrkia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="352" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZDUuLRNpTVXtfjdz9TO7gVypah2DJyON7sZi8WIaZuONZERjJ9lYxIv5n229vCMkL0RE6_5u8Q_wbrbYyP6yP4qO6FiuSHhqU44tjK8kauYHAnsaDF3lGZREU3tB1sYAfRRZT4azaqHxZ/s640/toyrkia.jpg" width="640" /></a></div> <br />Δεν είναι εύκολο να αποτιμήσει κάποιος τη σημασία των εξελίξεων στη γειτονική μας χώρα. Η αποτυχία του πραξικοπήματος των κεμαλιστών σίγουρα αποτελεί θετικό γεγονός, μιας και ο φορέας της στρατοκρατικής, επεκτατικής πολιτικής εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου υπήρξε η στρατιωτική ελίτ. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι ο τουρκικός στρατός δεν αποτελεί ένα θεσμό δυτικού τύπου, αλλά το δημιουργό και θεματοφύλακα της εθνικιστικής-κοσμικής Τουρκίας, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την συντριπτική νίκη που κατήγαγε κατά των Ελλήνων την περίοδο 1919-1922.<br /><br />Του<b> Βλάση Αγτζίδη</b><br />Το επόμενο θύμα του τουρκικού εθνικισμού, μετά από τις χριστιανικές κοινότητες που εξόντωσε συστηματικά από το 1914, υπήρξε το Ισλάμ. Η συστηματική και σκληρή καταστολή βιώθηκε ως τραύμα που μεταφέρεται έως σήμερα στους πολιτικούς απογόνους του οθωμανικού Ισλάμ. Αυτή η ιστορική παράδοση και αυτό το τραύμα αποτελούν τη βάση της σύγχρονης διαίρεσης της τουρκικής κοινωνίας και ενός εμφύλιου διχασμού που φαίνεται ότι οδηγείται στα άκρα.<br /><b><br />Κλείνει ο κύκλος: 1908-2016</b><div> <br />Με την αποτυχία του πραξικοπήματος και το ξήλωμα κάθε μορφής κεμαλικής-κοσμικής έκφρασης από τον Ερντογάν φαίνεται να κλείνει ο ιστορικός κύκλος 100 και πλέον ετών. Ένα κύκλος που άνοιξε το 1908 με την άνοδο των εθνικιστών στην εξουσία (Νεότουρκοι) που πολιτεύτηκαν κατά των Οθωμανών (αλλά και κατά των φιλελεύθερων Τούρκων και των μειονοτήτων) και κορυφώθηκε με την επικράτηση του Μουσταφά Κεμάλ, και σήμερα οι μεταμοντέρνοι απόγονοι των παλιών Οθωμανών επιχειρούν να πάρουν -και την παίρνουν όπως φαίνεται- τη ρεβάνς…<br /><br />Ας θυμηθούμε σε αυτή την πρώτη ανάρτηση κάποια στοιχεία του μεγάλου ηττημένου, του τουρκικού εθνικισμού, γνωρίζοντας παράλληλα ότι σημαντικά στοιχεία του έχουν ενσωματωθεί πλέον και στην κοσμοαντίληψη των ισλαμιστών, που φαίνεται να κυριαρχούν πλήρως στην Τουρκία. Τα παρακάτω στοιχεία προέρχονται από το βιβλίο μου που εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος υπό τον τίτλο «Μικρά Ασία. Ένας οδυνηρός μετασχηματισμός (1908-1923)»: Η εμφάνιση του τουρκικού εθνικισμού και η απόφαση για τις γενοκτονίες των χριστιανικών λαών.<br /><br />Η εμφάνιση του επαναστατικού κινήματος στην Κρήτη απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα και η αυτονόμηση του νησιού, όπως επίσης οι ελληνικές και βουλγαρικές επαναστάσεις στη Μακεδονία, θα ευνοήσουν την ισχυροποίηση των εθνικιστικών απόψεων στο εσωτερικό του οθωμανικού στρατού. Παράλληλα, η κοινωνική θέση των αστών των ραγιάδων στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα τροφοδοτήσει με ανασφάλεια και μίσος τα παραδοσιακά μουσουλμανικά κυρίαρχα στρώματα της.<br /><br />Έτσι θα εμφανιστεί ο ακραίος τουρκικός εθνικισμός στο πρόσωπο των Νεότουρκων στρατιωτικών. Το ενδιαφέρον στην τουρκική περίπτωση είναι ότι εξαιτίας της απουσίας μουσουλμανικών αστικών στρωμάτων, οι στρατιωτικοί επιφορτίστηκαν το ρόλο της αστικής τάξης. Η διεκδίκηση της οικονομικής ισχύος από τους αστούς των ραγιάδων ήταν μια από τις βασικές αιτίες της στρατιωτικής παρέμβασης στην πολιτική ζωή της Αυτοκρατορίας.<br /><br />Ο τουρκικός εθνικισμός υπήρξε ο καταλύτης των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή της Εγγύς Ανατολής. Ήταν ο κύριος παράγοντας που εμπόδισε την πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και απόδοσης ίσων δικαιωμάτων σ’ όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως θρησκεύματος και εθνικής καταγωγής. Με την εμφάνισή του ο όρος «Τούρκος» άρχισε να αποκτά θετική σήμανση, ενώ για πρώτη φορά ο χώρος που καταλάμβανε η Οθωμανική Αυτοκρατορία αρχίζει να περιγράφεται ως «Τουρκία».<br /><br />Ο νέες εθνικιστικές απόψεις που εμφανίζονται καθορίζουν ως εθνικό χώρο των Τούρκων μια εκτεταμένη περιοχή από το Αιγαίο έως τη θάλασσα της Κίνας. Το παντουρκιστικό κίνημα στοχεύει ακριβώς στη δημιουργία αυτής της νέας τουρκικής αυτοκρατορίας, όπου δεν θα υπάρχει θέση για κανένα άλλο έθνος, εκτός απ’ αυτό των Τούρκων.<br /><br />Ένας από τους πατέρες του παντουρκισμού, ο Ζιγιά Γκιοκάλπ (Ziya Gökalp) πρότεινε ανοιχτά την υπέρβαση της χαλαρής, πολυεθνικής και θρησκευτικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη μετατροπή των ομάδων που ζούσαν σ’ αυτήν σ’ ένα συμπαγές ομοιόμορφο τουρκικό σώμα (compact body). Ο Τούρκος ιστορικός Taner Aksam στο βιβλίο του A Shameful Act, υποστηρίζει ότι ο Gökalp, επηρεασμένος από τον γερμανικό εθνικισμό, διαμόρφωσε ένα θεωρητικό πλαίσιο, το οποίο παρείχε την ιδεολογική βάση για την επίδειξη της συγκεκριμένης βίαιης πολιτικής συμπεριφοράς. Στόχος του Gökalp ήταν η διαμόρφωση «εθνικής οικονομίας», η οποία θα μπορούσε να δημιουργηθεί μόνο με την «εθνική ομοιογένεια».<br /><br />Tις απόψεις αυτές υλοποίησαν οι Οθωμανοί αξιωματικοί που είχαν βρεθεί στη Γαλλία, και προσπάθησαν να ντύσουν με τις αξίες του διαφωτισμού τις ρατσιστικές επιδιώξεις του παντουρκισμού. Ο Τζελάλ Μπαγιάρ (Celal Bayar) αναφέρει ότι οι Νεότουρκοι αντιμετώπιζαν τους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως «εσωτερικά καρκινώματα». Το αντιχριστιανικό κλίμα και η τάση για ισλαμικό Τζιχάντ (Ιερό πόλεμο κατά των μη μουσουλμάνων) που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται, επηρεάζει και τις συνθήκες στον Πόντο.<br /><br />Στο άρθρο με τίτλο «Οθωμανοί εις τα όπλα» που δημοσιεύτηκε στις 13 Οκτωβρίου 1911 στην τουρκική εφημερίδα της Σαμψούντας Ηχώ διακηρύσσεται:<br /><br />«Ο ιερός πόλεμος είναι θεία εντολή, της οποίας η εγκατάλειψις εις τοιαύτην εποχήν είναι αδύνατος… Εμπρός αδελφοί, ας ετοιμασθώμεν από σήμερον να συγκρουσθώμεν μετά των εχθρών, να πίωμεν το αίμα των.»<br /><br />Τον Οκτώβριο του 1911 αποφασίστηκε και επισήμως, σε συνέδριο των Νεότουρκων που έγινε στην οθωμανική Θεσσαλονίκη, η εξόντωση των μη τουρκικών εθνοτήτων. Σε μια ανταπόκριση του περιοδικού «The Times of London» με τίτλο «Οι Νεότουρκοι και το πρόγραμμά τους», παρακολουθούμε την επικράτηση των ακραίων σωβινιστικών επιλογών στο συνέδριο του κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος» που βρισκόταν ήδη στην εξουσία. Η αφομοίωση δια της βίας όλων των κατοίκων, αποφασίζεται τελεσίδικα. Το μέσο θα ήταν οι εξοπλισμένοι Μουσουλμάνοι. Την κατάσταση που επικρατούσε στη Μικρά Ασία περιγράφει γλαφυρά το 1909 η σοσιαλιστική εφημερίδα «Ο Λαός», που εκδιδόταν στην Κωνσταντινούπολη.<br /><br /><b>Λούξεμπουργκ VS Λένιν</b><br /><br />Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η αντιμετώπιση του τουρκικού εθνικισμού από το σοσιαλδημοκρατικό (κομμουνιστικό) κίνημα και τους πολιτικούς του ηγέτες. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ υποστήριζε ότι η «Τουρκία» δεν μπορούσε να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελούνταν από διαφορετικές χώρες. Η Λούξεμπουργκ κατέληγε με τη διαπίστωση: «Η κρίση της ιστορίας για την Τουρκία είχε βγει: βάδιζε πια προς τη διάλυση…» Καλούσε τους σοσιαλιστές να υποστηρίξουν τα χριστιανικά κινήματα που διεκδικούσαν την πολιτική τους χειραφέτηση με την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού.<br /><br />Όσον αφορά τους Νεότουρκους, η Λούξεμπουργκ -σε αντίθεση με τον Βλαδίμηρο Ίλιτς Λένιν που τους θεωρούσε υπόδειγμα επαναστατών- είχε καταγγείλει «την εσωτερική κοινωνική ανωριμότητα της νεοτουρκικής κυβέρνησης και τον αντεπαναστατικό της χαρακτήρα». Αλλά και οι σοβιετικοί θα αλλάξουν αργότερα άποψη. Στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια θα καταχωρηθούν, μερικές δεκαετίες αργότερα, ως «πλαστογράφοι της ιστορίας» και εμπνευστές του «σωβινιστικού δόγματος» του παντουρκισμού.<br /><br />Η σκλήρυνση της πολιτικής των Νεοτούρκων εξαφάνισε κάθε αυταπάτη για δυνατότητα ειρηνικής μετεξέλιξης σ’ ένα νέο δημοκρατικό κράτος. Η συνεννόηση των βαλκανικών λαών και η καλή πολεμική προετοιμασία της Ελλάδας -λόγω της ανάληψης της εξουσίας από τον Βενιζέλο, που ερχόταν από τον επαναστατημένο εξωελλαδικό ελληνισμό- θα οδηγήσει στη συντριπτική ήττα των Νεοτούρκων, οι οποίοι θα επιχειρήσουν να πάρουν τη ρεβάνς με τη συμμετοχή τους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων. Πίστεψαν ότι με την τουρκογερμανική συμμαχία ήρθε η ώρα για την υλοποίηση των παντουρανικών τους σχεδίων.<br /><br />Ενδιαφέρον έχουν οι γαλλικές εκτιμήσεις για τη συμμαχία αυτή και για τις αιτίες της γενοκτονίας: «…το κυριότερο κίνητρο που η Τουρκία βγήκε στον πόλεμο είναι ότι η Γερμανία της υποσχέθηκε να επανακτήσει Αίγυπτο, Λιβύη και Σουδάν. Όταν οι πολεμικές επιχειρήσεις δεν ήταν ευνοϊκές, κυρίως λόγω της ρωσικής προέλασης στην Τουρκία, τότε οι Γερμανοί, για να συγκρατήσουν την τουρκική αγανάκτηση, τους έστρεψαν εναντίον των Αρμενίων και Ελλήνων, των οποίων άρχισαν τη συστηματική εξόντωση με κατασχέσεις, βιασμούς, εξορίες, σφαγές…»<br /><br /><b>Εσωτερική καταστολή και εθνικές εκκαθαρίσεις</b><br />Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους η γραμμή του 1911 εκφράστηκε με τη δημιουργία συγκεκριμένων θεσμών, όπως το Γραφείο Εγκατάστασης Φυλών και Μεταναστών. Ο Taner Aksam γράφει:<br /><br />«Υπάρχουν αποδείξεις ότι ο Gökalp συνέταξε ειδικές μελέτες για τις μειονότητες της αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένων και των Αρμενίων. Αυτές ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου να συγκεντρωθεί λεπτομερής γνώση για την εθνικοθρησκευτική δομή της Ανατολίας. Ένα ειδικό τμήμα, το Γραφείο Εγκατάστασης Φυλών και Μεταναστών, το οποίο συστάθηκε το 1913, ασχολούνταν ειδικά με ζητήματα διασκορπισμού και επανεγκατάστασης πληθυσμών».<br /><br />Για την υλοποίηση των σχεδιασμών είχε δημιουργηθεί μια παρακρατική οργάνωση με την επονομασία Ειδική Επιτροπή (Teskilat i Mahsusa), για να φέρει εις πέρας τις εκτοπίσεις. Η δράση της Επιτροπής θα ξεκινήσει τη δράση της με τους Ελληνες της Ιωνίας. Ο Taner Aksam γράφει:<br /><br />«Η δράση της εναντίον του “εσωτερικού εχθρού” είχε αρχίσει πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εκτόπιση του ελληνικού πληθυσμού του Αιγαίου, μέσω τρομοκρατίας και απαλλοτρίωσης των ιδιοκτησιών του, είχε πραγματοποιηθεί ως μέρος του σχεδίου για την ομογενοποίηση της Ανατολίας».<br /><br />Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισε η «εκκαθάριση θυλάκων μη τουρκικών πληθυσμών που είχαν συγκεντρωθεί σε στρατηγικά σημεία» (Celal Bayar, “Ben Yazdim”). Το σχέδιο είχε την απόλυτη υποστήριξη των Γερμανών συμμάχων των Νεότουρκων και κάποια σημεία του υλοποιήθηκαν από κοινού.<br /><br />O Taner Aksam αναφέρει: «Συντάχθηκαν λεπτομερή σχέδια για τον εκτουρκισμό της Ανατολίας μέσω της εκκαθάρισης των χριστιανικών πληθυσμών. Τα ίδια μέτρα εφαρμόστηκαν στην περιοχή του Αιγαίου από την άνοιξη του 1914. Η Επιτροπή Ένωση και Πρόοδος πήρε μια ξεκάθαρη απόφαση. Η πηγή των προβλημάτων στη δυτική Ανατολία θα απομακρυνόταν, οι Έλληνες θα εκδιώκονταν με πολιτικά και οικονομικά μέτρα. Πριν από οτιδήποτε άλλο ήταν ανάγκη να αποδυναμωθούν οι οικονομικά ισχυροί Έλληνες… Αποφασίστηκε να επικεντρωθούν οι δραστηριότητες γύρω από τη Σμύρνη που θεωρείτο κέντρο της υπονομευτικής δραστηριότητας».<br /><br />Από το 1916 η πολιτική αυτή θα εφαρμοστεί με ιδιαίτερη ένταση στον Δυτικό Πόντο. Ήταν τέτοια η ένταση και η έκταση των διωγμών, ώστε ακόμη και οι σύμμαχοι των Τούρκων διατύπωσαν εγγράφως τις αντιρρήσεις τους. Ο μαρκήσιος Pallavicini (Παλαβιτσίνι) έγραφε τον Ιανουάριο του 1918: «Είναι σαφές ότι οι εκτοπισμοί του ελληνικού στοιχείου δεν υπαγορεύονται ουδαμώς από στρατιωτικούς λόγους και επιδιώκουν κακώς εννοουμένως πολιτικούς σκοπούς.»<br /><br />Την ίδια άποψη εξέφραζαν και σώφρονες Τούρκοι, όπως ο Βεχίπ πασά (Vehib pacha), ο οποίος υποστήριζε ότι ο εκτοπισμός των Ελλήνων ήταν περιττός από στρατιωτικής άποψης. Σχεδόν συγχρόνως ο Αυστριακός πρόξενος της Αμισού Κβιατόφσκι (Kwiatkowski) ανέφερε σε υπηρεσιακή επιστολή του ότι ο εκτοπισμός των Ελλήνων της ποντιακής παραλίας βρισκόταν στο πλαίσιο του προγράμματος των Νεοτούρκων, με το οποίο επιδιωκόταν η εξασθένηση του χριστιανικού στοιχείου. Θεωρούσε ο ίδιος ότι η καταστροφή αυτή θα είχε μεγαλύτερη απήχηση στην Ευρώπη απ’ ότι οι σφαγές που είχαν διαπράξει κατά των Αρμενίων.<br /><br />Οι φόβοι του Κβιατόφσκι εδράζονταν στη διαπίστωσή του ότι η καθολική εξόντωση του ελληνικού στοιχείου ήταν επιθυμία του τουρκικού λαού. Εξάλλου του είχε ειπωθεί από υψηλόβαθμους αξιωματούχους ότι: «Τελικά πρέπει να κάνουμε με τους Έλληνες ό,τι κάναμε με τους Αρμένιους… Πρέπει με τους Έλληνες, τώρα να τελειώνουμε.» Και ο ίδιος ο Tαλαάτ (ο οποίος είχε λάβει τους τίτλους του πασά και του μεγάλου βεζύρη) είχε αναφέρει ότι: «βλέπει να πλησιάζει η αναγκαιότητα, να ξοφλήσει με τους Έλληνες, ακριβώς όπως παλαιότερα και με τους Αρμένιους.»<br /><br />Οι Αυστρογερμανοί διαπίστωναν ότι η πολιτική της γενικευμένης εθνικής εκκαθάρισης υπαγορεύτηκε από την παντουρκιστική ιδεολογία που τότε κυριαρχούσε στους τουρκικούς πληθυσμούς, καθώς και από «… τη βουλιμία των Τούρκων για την πλούσια ελληνική περιουσία.»<br /><br />Έτσι θα πραγματοποιηθεί η πρώτη φάση της γενοκτονίας. Στο τέλος του Πολέμου θα επιχειρηθεί η καταγραφή των αποτελεσμάτων αυτής της πολιτικής. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα εκδώσει το 1919 τον απολογισμό με τίτλο «Μαύρη Βίβλος διωγμών και μαρτυριών του εν Τουρκία Ελληνισμού (1914-1918)». Η «Μαύρη Βίβλος», συντάχθηκε από την Κεντρική Επιτροπή υπέρ των Μετατοπισθέντων Ελληνικών Πληθυσμών. Εκδόθηκε στα ελληνικά και στα γαλλικά.<br /><br />Η συνέχεια θα καθοριστεί στα Συνέδρια Ειρήνης των νικητών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και στις εσωτερικές αντιδικίες της Αθήνας. Η εμπλοκή της Ελλάδας με την Μικρασιατική Εκστρατεία θα διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο. Με τη Συνθήκη των Σεβρών στους Έλληνες -που το 1914 το ποσοστό τους με τις διάφορες εκτιμήσεις κυμαινόταν από το 13% έως 25% – θα αποδοθεί το 6% περίπου του πάλαι ποτέ κοινού οθωμανικού εδάφους.<br /><br />Σημαντικά εδάφη της Ανατολίας θα αποδοθούν στους Αρμένιους, ενώ θα υπάρξει και κουρδική αυτονομία. Οι Τούρκοι διατηρούσαν την κυριαρχία τους στο μεγαλύτερο μέρος του παλιού οθωμανικού εδάφους, καθώς και στην έδρα του ισλαμικού Χαλιφάτου, την Κωσταντινούπολη. Με τον τρόπο αυτό διαμορφωνόταν ο γεωπολιτικός χάρης της επόμενης μέρας και στη θέση της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που πλέον διαλυόταν οριστικά, δημιουργούνταν εθνικά κράτη με τη γνωστή επώδυνη διαδικασία που είχε γνωρίσει η Ανατολή από το 1821 και εντεύθεν.<br /><br /><b>Επίλογος</b><br /><br />Η περίοδος που ακολούθησε την ήττα των Κεντρικών Δυνάμεων ήταν η πλέον αποφασιστική ιστορική στιγμή για τη διαμόρφωση του μεταοθωμανικού γεωπολιτικού κόσμου. Όμως ο ελληνικός Διχασμός, η αντίδραση και το αντιμικρασιατικό πνεύμα που κυριαρχούσαν στο Λαϊκό Κόμμα και τη φιλομοναρχική παράταξη, μαζί με την ασυνέπεια του βενιζελισμού που προκήρυξε εκλογές εν μέσω του μικρασιατικού πολέμου και τη διαμόρφωσης μιας μικρής ντεφετιστικής Αριστεράς (ΣΕΚΕ) που συνεργάστηκε με τους μοναρχικούς σε μια αντιμικρασιατική πλατφόρμα, οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή και την κυριαρχία του τουρκικού εθνικισμού στο σύνολο των παλιών οθωμανικών πολυεθνικών εδαφών.<br /> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή </a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Γιατί κλείνει στην Τουρκία ο κύκλος της περιόδου 1908-2016

Δεν είναι εύκολο να αποτιμήσει κάποιος τη σημασία των εξελίξεων στη γειτονική μας χώρα. Η αποτυχία του πραξικοπήματος των κεμαλιστών σίγου...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί ο Ερντογάν εύλογα ανησυχεί για ενδεχόμενο δολοφονικής απόπειρας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO1QcQQmv759A9kYo-2dNO1WRvCWkNHtj7e1b86SrnQxmoHw4BTECdaxfnflX32waeBPFKSKzRYRGlZfVXKIlcKqegMmm_0nGoDnfb7iw79sorSv4q4wO1UsReYd65xwAsQ0VoOa6o2Izq/s1600/toyrkos+eleytheros+skopeytis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="523" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO1QcQQmv759A9kYo-2dNO1WRvCWkNHtj7e1b86SrnQxmoHw4BTECdaxfnflX32waeBPFKSKzRYRGlZfVXKIlcKqegMmm_0nGoDnfb7iw79sorSv4q4wO1UsReYd65xwAsQ0VoOa6o2Izq/s640/toyrkos+eleytheros+skopeytis.jpg" width="640" /></a></div> <br /><b><br />Η νίκη του προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας κατά των κινηματιών της 15ης Ιουλίου προκαλεί μια αλυσίδα τιμωρητικών γεγονότων, τα οποία φέρουν έντονα τα σημεία της αντεκδικήσεως.</b><br /><br /><b><i>Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος<br />Δημοσιογράφος-Αμυντικός αναλυτής</i></b><br /><br />Η κήρυξη καταστάσεως έκτακτης ανάγκης στην χώρα και για περίοδο τριών μηνών σε συνδυασμό ότι η ΜΙΤ δεν έχει κατορθώσει να χαρτογραφήσει και προσδιορίσει επακριβώς και πλήρως όλες τις απειλές, επιτείνει την κατάσταση αβεβαιότητος αναφορικώς με το εάν και πότε θα εκδηλωθεί νέα ενέργεια κατά του καθεστώτος.<br /><br />Την ίδια στιγμή αυξάνεται ακόμη περισσότερο ο κίνδυνος για την ασφάλεια του Τούρκου προέδρου, καθώς εκτιμάται πως εάν έχει διασωθεί και διαφύγει της συλλήψεως ένας ολιγάριθμος αλλά πλήρως αποφασισμένος, εκπαιδευμένος και καταλλήλως οπλισμένος πυρήνας στελεχών των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ) πιθανόν θα προσπαθήσει εκ νέου να υλοποιήσει τον αρχικό αντικειμενικό στόχο της Επιχειρήσεως «Yildirim»: Τη δολοφονία του Ερντογάν χρησιμοποιώντας μεθόδους ανορθοδόξου πολέμου, με σοβαρή πιθανότητα ο δράστης ή και η ομάδα πέριξ αυτού να έχουν αποδειχθεί ακόμη και την αυτοθυσία προκειμένου να επιτύχει ο σκοπός τους.<br /><br />Η απηνής καταδίωξη και η σε πολλές περιπτώσεις καταγραφείσα εκδικητική και βάρβαρη συμπεριφορά των τουρκικών αρχών έναντι των πραξικοπηματιών, κορυφώνεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα, ξεπερνώντας ακόμη και ορισμένα γενικώς αποδεκτά όρια, τα οποία θυμίζουν έντονα την αρχαιοελληνική ύβρι. Οι ηττημένοι της 15ης Ιουλίου προπηλακίζονται, βασανίζονται και κακοποιούνται, ενώ οι νεκροί με απόφαση της Διευθύνσεως Θρησκευτικών Υποθέσεων απαγορεύεται να ταφούν συμφώνως των παραδοσιακών ισλαμικών κανόνων.<br /><br />Οι εικόνες ομαδικών και ατομικών διασυρμών εμπείρων στελεχών, ορισμένα εκ των οποίων θεωρούνται «ήρωες» λόγω της μακροχρόνιας δράσεώς τους κατά του ΡΚΚ, ικανοποιούν το αίσθημα των πιστών ισλαμιστών λεγεωναρίων του ΑΚΡ καθώς εντάσσονται στο πλαίσιο σχεδίου ψυχολογικών επιχειρήσεων με σκοπό την κάμψη του ηθικού των κινηματιών και κυρίως των υποστηρικτών τους εντός και εκτός στρατεύματος.<br /><br />Όμως, εκτιμάται ότι θα προκαλέσουν την αντίδραση ιδιαιτέρως μεταξύ των μη συλληφθέντων (σ.σ. αγνώστου αριθμού διαφυγόντων μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και οι ασύλληπτοι μέχρι σήμερα άνδρες της ειδικής ομάδος, η οποία επιχείρησε να δολοφονήσει τον πρόεδρο Ερντογάν στο ξενοδοχείο) αλλά και μεταξύ εκείνων, οι οποίοι είτε δίστασαν να συμμετάσχουν, είτε ετάχθησαν με την πλευρά των κυβερνητικών δυνάμεων ελλείψει άλλης επιλογής (σ.σ. όπως π.χ. διοικητής Α’ Στρατιάς).<br /><br />Ωστόσο, πέραν των πάσης φύσεως συναισθηματικών κινήτρων – τα οποία ουδόλως σχετίζονται με τους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς των κινηματιών – η εξέγερση του 1/3 περίπου των ΤΕΔ απέτυχε όταν δεν κατέστη δυνατή η εξουδετέρωση του Τούρκου προέδρου.<br /><br />Συνεπώς, εάν και εφόσον συνεχίζει να υπάρχει και να παραμένει ασύλληπτος πυρήνας ή πυρήνες στασιαστών, θα πρέπει να έχουν εγκαταλείψει τους αρχικούς πολυσύνθετους σχεδιασμούς και πιθανόν να επικεντρωθούν σε μια και μόνη απλή αποστολή, αυτήν δηλαδή που έπρεπε να ολοκληρώσουν την 15η Ιουλίου και αφορά την δολοφονία του Ερντογάν. Η παραμονή του Τούρκου προέδρου στην Κων/πόλη για λόγους ασφαλείας αποδεικνύει ότι το επιτελείο του λαμβάνει πλέον πολύ σοβαρά υπόψη την πιθανότητα εκδηλώσεως μιας απόπειρας από έναν ή περισσότερους μετέχοντες.<br /><br />Στο σημείο αυτό πρέπει να θεωρήσουμε, ότι εάν οι οργανωτές και σχεδιαστές του πραξικοπήματος διαφεύγουν της συλλήψεως, ή εάν ίσως κάποιοι εξ αυτών θα συνεχίζουν να το πράττουν με επιτυχία για κάποιο ακόμη χρονικό διάστημα – καθώς θα εντείνεται το δίκτυο ανιχνεύσεως και εντοπισμού τους – το χρονικό περιθώριο εκδηλώσεως μιας τέτοιας πιθανής ενέργειας θα στενεύει. <br /><br />Συνεπώς ότι είναι να συμβεί θα πρέπει να αναμένεται συντόμως. Η ΜΙΤ εκτιμάται ότι θα έχει επικεντρώσει και εντείνει τις προσπάθειές της με την βοήθεια και άλλων κυβερνητικών υπηρεσιών και δυνάμεων με σκοπό την αποκάλυψη και εξουδετέρωση των ύστατων αυτών θυλάκων.<br /><br />Υπάρχει όμως και ένα άλλο ενδεχόμενο, αυτό της χρησιμοποιήσεως στο εγγύς μέλλον ανδρών των Ειδικών Δυνάμεων και συγκεκριμένως ελευθέρων σκοπευτών, οι οποίοι θα παραμένουν «εν υπνώσει» μέχρις ότου ενεργοποιηθούν την κατάλληλη στιγμή.<br /><br />Τουρκικά μέσα ανέφεραν ότι κατά τη διάρκεια ερευνών από τις αρχές μετά από την εκπνοή του κινήματος βρέθηκαν κάλυκες από σφαίρες σε περιοχές όπου σημειώθηκαν ανθρώπινες απώλειες, οι οποίες στη συνέχεια ταυτοποιήθηκαν ότι προέρχονταν από τυφέκια ελευθέρων σκοπευτών. Σε όλα τα προαναφερόμενα δυνητικά σενάρια, η όποια πιθανή ενέργεια εκτελεστεί με στόχο τον Τούρκο πρόεδρο ή ενδεχομένως και κατά επιφανών μελών της κυβερνήσεως, θα ενέχει χαρακτηριστικά τρομοκρατικού πλήγματος.<br /><br />Εάν όντως συνεχίζουν να διαφεύγουν στελέχη των ΤΕΔ – όπως οι άνδρες της δυνάμεως που επιχείρησε να δολοφονήσει τον Ερντογάν στη Μαρμαρίδα – και με δεδομένο της υψηλότατης εμπλοκής των διοικήσεων των ταξιαρχιών καταδρομών/πεζοναυτών και άλλων ειδικών τμημάτων, ο κίνδυνος εκτελέσεως μιας τέτοιας ενέργειας (σ.σ. η οποία θα μπορούσε και να στηριχθεί ακόμη και σε προσωπικά κίνητρα αντεκδικήσεως) από επίλεκτα μέλη των Ειδικών Δυνάμεων, παραμένει αρκετά υψηλός.<br /><br />Μια πιθανή επιτυχής επιχείρηση κατά του Ερντογάν θα προκαλούσε ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση στο εσωτερικό της Τουρκίας και θα οδηγούσε στην επαναχαρτογράφηση των διαφόρων εσωτερικών μετώπων και πολιτικών συμμαχιών. Σε μια τέτοια περίπτωση ο ρόλος των ΤΕΔ θα αναβαθμιζόταν καθέτως, καθώς σε αντίθετη περίπτωση το ακέφαλο ΑΚΡ εκτιμάται ότι δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί ευκόλως μια ρευστή κατάσταση, η οποία θα οδηγούσε στην ταχεία πολιτική αποσύνθεσή του ελλείψει του φυσικού και απόλυτου ηγέτου.<br /><br />Η αντίδραση του κουρδικού στοιχείου και οι αμερικανικοί χειρισμοί στη Συρία θα συνέτειναν στην επαναφορά των ΤΕΔ στον κλασσικό ρόλο του εγγυητού της εσωτερικής ειρήνης και ασφάλειας της Τουρκικής Δημοκρατίας.<br /><br />Συνεπώς, εκτιμάται ότι θα πρέπει να αναμένουμε ακόμη λίγες εβδομάδες, προτού θέσουμε οριστικώς τέλος στην επιχείρηση «Yildirim», καθώς όπως κατέδειξαν οι πρόσφατες επιχειρήσεις στην περιοχή της Σύμης στα Δωδεκάνησα, οι αρχές ασφαλείας έχουν δώσει απόλυτη προτεραιότητα στην εξάρθρωση των τελευταίων θυλάκων και την πλήρη εξουδετέρωση των επιχειρησιακών τους δυνατοτήτων.<div> <br /><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/mNjW_eC00V0" width="560"></iframe><br /> <br /> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /> <br /> <br /> Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Γιατί ο Ερντογάν εύλογα ανησυχεί για ενδεχόμενο δολοφονικής απόπειρας

Η νίκη του προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας κατά των κινηματιών της 15ης Ιουλίου προκαλεί μια αλυσίδα τιμωρητικών γεγονότων, τα οποία φέ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκία: Το πραξικόπημα που δεν άλλαξε τίποτα και άλλαξε τα πάντα

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVmffULtKylXegjMBO_HaNtiFO3eE9XREbzWxelKAe8VN1XXCVAE5R_qbaLt-_Pe3KaQdN__uqSysKkyzCDbF4eVKKqqD2m1LeN-52bEOvlmqZtWWsVy3FXAuhQvbnkEaPqyTg6XQ1tfyV/s1600/astynomikoi+kai+stratiwtes+apenanti+o+enas+ton+allon.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVmffULtKylXegjMBO_HaNtiFO3eE9XREbzWxelKAe8VN1XXCVAE5R_qbaLt-_Pe3KaQdN__uqSysKkyzCDbF4eVKKqqD2m1LeN-52bEOvlmqZtWWsVy3FXAuhQvbnkEaPqyTg6XQ1tfyV/s640/astynomikoi+kai+stratiwtes+apenanti+o+enas+ton+allon.jpg" width="640" /></a></div> <br /><br />της<b> <a href="http://www.ecfr.eu/article/commentary_turkeys_failed_coup_changes_nothing_and_yet_everything7081" target="_blank">Asli Aydintasbas</a></b><br /><br />Ο απόηχος της αποτυχημένης απόπειρας πραξικοπήματος στην Τουρκία στις 15 Ιουλίου, αποδεικνύεται ότι έχει εκτεταμένες και ανησυχητικές συνέπειες για την Τουρκία, καθώς ο κρατικός μηχανισμός προσπαθεί να ξεριζώσει τους συνωμότες- πραξικοπηματίες και την πιθανή βάση στήριξής τους, σε μια μαζική επιχείρηση καταστολής. Έχει κηρυχθεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τρεις μήνες, επιτρέποντας στην κυβέρνηση να αποφασίζει με διατάγματα και να συνεχίζει τις εκκαθαρίσεις στον στρατό. De facto και de jure, το αποτυχημένο πραξικόπημα τώρα συγκεντρώσει όλη την κρατική δύναμη στα χέρια του Τούρκου προέδρου, Tayyip Erdogan. Η κυβέρνηση αποδίδει το πραξικόπημα στους μυστικούς οπαδούς του -με έδρα στις ΗΠΑ- κληρικού Fethullah Gulen εντός του στρατού και έχει ζητήσει την έκδοσή του. Αυτό έχει δημιουργήσει εντάσεις με την Ουάσιγκτον, ενώ η σύλληψη ή απόλυση δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων σημαίνει ότι οι ανησυχίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα θα επηρεάσουν πολύ τις τουρκικές σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση.<br /><br /><b>Υπηρεσίες ασφαλείας σε αναταραχή</b><br />Η απόπειρα πραξικοπήματος στις 15 Ιουλίου είναι η πιο σοβαρή προσπάθεια από το 1980 και περιλάμβανε μονάδες του στρατού, του αέρα, του ναυτικού και της χωροφυλακής, καθώς και την κινητοποίηση μέχρι και 10.000 στρατιωτών. Απέτυχε διότι έπρεπε να διεξαχθεί νωρίτερα (από την προγραμματισμένη ώρα), καθώς οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες αντιλήφθηκαν ασυνήθιστη δραστηριότητα μεταξύ των στρατιωτικών μονάδων και κάποιων μονάδων, θέτοντας σε κίνηση μια σειρά από αντίμετρα. Η επαύριο του πραξικοπήματος καταλήγει σε μια μεγάλη αναδιοργάνωση του τουρκικού μηχανισμού ασφαλείας και του στρατού. Η δεκαετής πολιτική ενίσχυσης της αστυνομίας ως ένα αντίβαρο στον στρατό αποδείχθηκε σωτήριο για την κυβέρνηση το βράδυ της 15ης Ιουλίου, όταν ένοπλοι αστυνομικοί κατάφεραν να αντισταθούν στους πραξικοπηματίες σε διάφορες μάχες- κλειδιά.<br /><br />Αν και ανώτεροι διοικητές και ο Αρχηγός του Επιτελείου δεν συμμετείχαν στο πραξικόπημα και πιάστηκαν όμηροι από τους πραξικοπηματίες, οι υποψίες για μια ευρύτερη βάση υποστήριξης από τον στρατό, έχει μια επίδραση στις αποφάσεις της κυβέρνησης για τις τρέχουσες κινήσεις και τα μελλοντικά της σχέδια για τον στρατό. Μεταξύ των 7.000 συλληφθέντων στρατιωτών, περισσότεροι από 100 είναι στρατηγοί -περίπου το ένα τρίτο της διοικητικής δομής. Το νευραλγικό κέντρο της χούντας ήταν μια αεροπορική βάση στην Άγκυρα και υπήρξε σημαντική συνεργασία από πιλότους αεροσκαφών και διοικητές της Πολεμικής Αεροπορίας. Επιπρόσθετα, τα ερωτήματα για μια αποτυχία των μυστικών υπηρεσιών να αντιληφθούν την διοργάνωση του πραξικοπήματος εγκαίρως, συζητιούνται δυνατά μέσα στο κυβερνών κόμμα και μπορεί να οδηγήσουν στη δημιουργία νέων δομών ασφάλειας ή σε ένα δεύτερο κύμα αναδιοργάνωσης πέρα από τους πραξικοπηματίες. Αυτή τη στιγμή, η κυβέρνηση της Τουρκίας αναλώνεται πρώτα και κύρια στις έρευνες και στην ασφάλεια.<br /><br /><b>Η δημοκρατία διακόπηκε</b><br />Ένα επιτυχημένο πραξικόπημα θα είχε θέσει ένα τέλος στην τουρκική δημοκρατία, αλλά η μετά το πραξικόπημα απάντηση έχει επίσης παραμορφώσει σοβαρά την διακυβέρνηση. Η κυβέρνηση κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης την Τετάρτη το βράδυ, προλαβαίνοντας νομικές αμφισβητήσεις σε συλλήψεις και απολύσεις και επιτρέποντας στον πρόεδρο Erdogan να αναλάβει όλες τις εκτελεστικές εξουσίες και να κυβερνά με διατάγματα -εγείροντας ερωτήματα για την τεράστια συγκέντρωση της εξουσίας.<br /><br />Η μετά το πραξικόπημα καταστολή έχει διεισδύσει σε κάθε κρατικό φορέα και κυβερνητικό γραφείο. Υπήρξαν ήδη σχεδόν 8.000 συλλήψεις στρατιωτικών, αστυνομιών και δικαστικών στελεχών. Επιπλέον, περίπου 60.000 δημόσιοι υπάλληλοι έχουν απολυθεί, μεταξύ των οποίων και 35.000 δάσκαλοι, 1.500 καθηγητές Πανεπιστημίου, και 2.745 δικαστές και εισαγγελείς -το ένα τρίτο του δικαστικού σώματος. Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δεν επιτρέπεται να εγκαταλείψουν την χώρα, για την ώρα. Με τέτοιες ευρείς συλλήψεις, υπάρχουν φόβοι για κατάρρευση των κρατικών υπηρεσιών στην ασφάλεια και την εκπαίδευση, και της διακοπής των διαδικασιών της δικαστικής εξουσίας.<br /><br /><b>Ένας σκιώδης εχθρός</b><br />Οι τουρκικές αρχές πιστεύουν ότι ο πυρήνας της προσπάθειας πραξικοπήματος ήταν ένα δίκτυο υποστηρικτών του Fethullah Gulen, ενός κληρικού με έδρα τις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, ήταν πιθανότατα ένα ευρύτερο δίκτυο. Το πραξικόπημα περιλάμβανε μια εκτεταμένη κινητοποίηση στον πυρήνα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένου και του επικεφαλής του στρατού, και των βοηθών όλων των διοικητών και του Αρχηγού του Επιτελείου Hulusi Akar και των στρατιωτικών βοηθών του προέδρου Tayyip Erdogan. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αυτοί ήταν κρυφά πιστοί στον Gulen, οι οποίοι κατόρθωσαν να κρύψουν την πραγματική τους ταυτότητα για δεκαετίες.<br /><br />Ο Gulen είναι ένας πρώην σύμμαχος του Erdogan και διοικεί μια αδιαφανή θρησκευτική τάξη με ομόκεντρους κύκλους πίστης -με σχολεία, Πανεπιστήμια, media και ΜΚΟ σε ακραίο επίπεδο. Η οργάνωση ακολουθεί μια μετριοπαθή εκδοχή του Ισλάμ και πιστεύει στην κοσμική εκπαίδευση, με βάση τις διδασκαλίες του Fethullah Gulen. Ο 75χρονος ζει σε ένα απομονωμένο συγκρότημα στην αγροτική Πενσυλβάνια. Στο αποκορύφωμα της δύναμής του, η οργάνωση του Gulen φέρεται να ήλεγχε ένα δίκτυο αξίας 25 δισ. δολαρίων (μέσω ενός δικτύου εθελοντών και επιχειρηματιών) και περισσότερα από χίλια σχολεία σε όλο τον κόσμο. Οι Gulenists παραδοσιακά ενθαρρύνονται να εισέλθουν στο δημόσιο και να επικεντρωθούν στην αστυνομία, στο δικαστικό σώμα και στις μυστικές υπηρεσίες.<br /><br />Ενώ ο Erdogan τώρα δαιμονοποιεί τους Gulenists, ήταν υπό την ομπρέλα του ΑΚΡ που η οργάνωση έγινε μια σημαντική δύναμη εντός του κράτους. Στο μεγαλύτερο μέρος της προηγούμενης δεκαετίας, οι υποστηρικτές του Gulen παρείχαν τους "ανθρώπινους πόρους” που χρειαζόταν το ΑΚΡ στην προσπάθειά του να εκκαθαρίσει τους κεμαλιστές, τους σκληροπυρηνικούς κοσμικούς και τους Αλαουίτες από το στρατό και την γραφειοκρατία. Με υψηλού προφίλ δίκες όπως η Βαριοπούλα, οι Ergenekon, Poyrazkoy, και Military Espionage μεταξύ 2009-2013, η συμμαχία ΑΚΡ-Gulen απομάκρυνε χιλιάδες από τις τάξεις των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων σε συνθήκες που δημιούργησαν ερωτήματα για τις δικαστικές διαδικασίες και την αυθεντικότητα των στοιχείων. Ενώ οι δίκες μείωσαν την επιρροή του στρατού στην τουρκική πολιτική, εισήγαγαν επίσης ένα σημαντικό βαθμό χειραγώγησης μέσα στο δικαστικό σύστημα και άλλαξαν σημαντικά την διοικητική δομή του στρατού σε όλα τα επίπεδα.<br /><br />Η συνεργασία ΑΚΡ-Gulen άνθισε παρά τις μακροχρόνιες ανησυχίες των επικριτών ότι η παράνομη φύση της οργάνωσης του Gulen και η συγκέντρωσή του στο δικαστικό σώμα, στην αστυνομία, στις μυστικές υπηρεσίες, και στα τμήματα ΙΤ, παρουσίαζαν μια απειλή εθνικής ασφάλειας. Από τα μέσα του ’90, Τούρκοι αξιωματούχοι έχουν εγείρει ανησυχίες για το ότι οι Gulenists έχουν δημιουργήσει μια παράλληλη δομή στον κρατικό μηχανισμό που δουλεύει για να ελέγχει τους κρατικούς θεσμούς. Αλλά δεν υπήρχε μέχρι το 2014, που εμφανίστηκε μια σκιά μεταξύ του ΑΚΡ και της οργάνωσης του Gullen σε δημόσια θέα, όταν ο Erdogan είδε πως οι έρευνες για διαφθορά εκείνων στον εσωτερικό κύκλο, ως πισώπλατο μαχαίρωμα από τον gullen. Ο Erdogan έχει αρχίσει να εκκαθαρίζει τους γνωστούς υποστηρικτές του έκτοτε. ΟΙ αξιωματικοί που τώρα κατηγορούνται για το πραξικόπημα, είναι σε μεγάλο βαθμό από τις τάξεις εκείνων που προάχθηκαν για να αντικαταστήσουν τους κοσμικούς αξιωματικούς κατά τη διάρκεια της συνεργασίας ΑΚΡ-Gulen.<br /><br /><b>Διατλαντική συμμαχία υπό πίεση</b><br />Ο Erdogan υποπτεύεται ότι οι ΗΠΑ γνώριζαν ή υποστήριξαν το δημοψήφισμα -στη βάση του ότι κάποια αεροσκάφη που συμμετείχαν στην απόπειρα πραξικοπήματος τους επετράπη να ανεφοδιαστούν στο Ινσιρλίκ) μια σημαντική βάση του ΝΑΤΟ που χρησιμοποιήθηκε στον αγώνα κατά του ISIS) και στο ότι η αμερικανική κυβέρνηση δεν καταδίκασε το πραξικόπημα την βραδιά που συνέβη. Η δημοσίευση των Wikileaks με emails του ΑΚΡ και το γεγονός ότι διάφορα μεγάλα αμερικανικά μέσα έχουν εστιάσει στον σφετερισμό από τον Erdogan στην μετά το πραξικόπημα κάλυψή τους, τροφοδοτούν την παράνοια ότι οι πραξικοπηματίες συνωμότες υποστηριζόταν από εξωτερικές δυνάμεις.<br /><br />Οι εντάσεις με την Ουάσιγκτον τώρα έχουν ενισχυθεί από το δημόσιο αίτημα του Erdogan να παραδώσει η Ουάσιγκτον τον Gulen. Ένα μήνυμα που μεταδόθηκε και ιδιωτικά στον πρόεδρο Obama κατά τη διάρκεια μιας τηλεφωνικής συνομιλίας αυτή την εβδομάδα. Η Ουάσιγκτον δεν μπορεί απλώς να στείλει "πακετο” τον Gulen χωρίς να υπάρξει η κατάλληλη διαδικασία ή χωρίς αποδείξεις και να τον στείλει στην Τουρκία. ΕΝώ η διαχείριση αυτής της διαδικασίας θα είναι έργο της επόμενης αμερικανικής κυβέρνησης, η Ουάσιγκτον πιθανότατα θα προσπαθήσει να το αντιμετωπίσει αυτό ως ένα νομικό ζήτημα. ΕΝώ η τουρκική κυβέρνηση θεωρεί ότι η έκδοση είναι πολιτικό ζήτημα. Η Τουρκία έχει απαιτήσει πολλές φορές την επιστροφή του Gulen αλλά δεν υπέβαλε νομικό αίτημα με επαρκείς αποδείξεις νομιμότητας. Τώρα έχουν καταθέσει ένα αίτημα. Αλλά η απαραίτητη απόδειξη είναι δύσκολο να παραχθεί εξαιτίας της άτυπης φύσης των δεσμών μεταξύ των υποστηρικτών του Gulen, εκατομμύρια εκ των οποίων έχουν εμπνευστεί από τα κηρύγματά του και έχουν φοιτήσει στα σχολιά του αλλά δεν έχουν τώρα δεσμούς με την οργανωτική ιεραρχία.<br /><br />Η σχέση με τις ΗΠΑ θα επηρεαστεί επίσης από την πιθανή μειούμενη συμμετοχή της Τουρκίας στον πόλεμο εναντίον του ISIS στην Συρία, με τις μυστικές υπηρεσίες και τη μονάδα αντί-τρομοκρατίας να εστιάζουν στο ξερίζωμα των πραξικοπηματιών αντί στη διεθνή συνεργασία εναντίον της τρομοκρατίας.<br /><br />Παρόλα αυτά, μια σοβαρή ρήξη στις σχέσεις Τουρκίας -ΗΠΑ ή η αποχώρηση της Άγκυρας από το ΝΑΤΟ είναι απίθανα, παρά τις προτάσεις από κάποιους συμβούλους του ΑΚΡ. Η Τουρκία σύντομα περιόρισε την χρήση της βάσης Ινσιρλίκ στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, αλλά έχει έκτοτε επιτρέψει την επανέναρξη των πτήσεων. Και ο Erdogan επανέφερε το αντιαμερικανικό αίσθημα στις προηγούμενες δηλώσεις του, υπογραμμίζοντας τη σημασία της εταιρικής σχέσης Τουρκίας -ΗΠΑ και υποστηρίζοντας ότι "οι σχέσεις μεταξύ κρατών δεν βασίζονται σε συναισθήματα” στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ.<br /><br />Ωστόσο, είναι λογικό να περιμένουμε να δούμε την Τουρκία να επιστρέφει σε μια πιο ανεξάρτητη πορεία και για άλλη μία φορά να ψάχνει συμμάχους εκτός της διατλαντικής συμμαχίας -συμπεριλαμβανομένων και στενότερων δεσμών με τη Ρωσία και το Ιράν. Ο Ρώσος πρόεδρος, Vladimir Putin, καταδίκασε το πραξικόπημα το Σάββατο και τηλεφώνησε στον Erdogan την Κυριακή, αναθερμαίνοντας ακόμη περισσότερο την σχέση που είχε "χαλάσει” όταν η Τουρκία κατέρριψε ένα ρωσικό πολεμικό αεροσκάφος τον περασμένο Νοέμβριο. Οι δύο Τούρκοι πιλότοι που συμμετείχαν στο περιστατικό, συνελήφθησαν και αυτοί στις πρόσφατες εκκαθαρίσεις.<br /><br /><b>Σε αναμονή οι ευρωπαϊκές φιλοδοξίες</b><br />Οι ευρωπαϊκές χώρες θα δυσκολευτούν να ισορροπήσουν τις ανησυχίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία σε σχέση με τις συμμαχίες τους με την Τουρκία. Η απελευθέρωση της βίζας για τους Τούρκους πολίτες από τον Οκτώβριο, μοιάζει λιγότερο πιθανή, αν όχι αδύνατη, υπό τις παρούσες συνθήκες, αλλά οι αρχικές ενδείξεις υποδηλώνουν ότι η Τουρκία θα συνεχίσει να τηρεί την προσφυγική συμφωνία που υπογράφτηκε με την ΕΕ τον περασμένο Μάρτιο. Η Τουρκία ωστόσο, θα μπορούσε να ζητήσει από της ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να δώσουν τα 3 δισ. ευρώ που έχουν υποσχεθεί σε βοήθεια, άμεσα στο τουρκικό κράτος ως αντάλλαγμα για την τήρηση της συμφωνίας, αντί να χρηματοδοτούν projects των πολιτών για να βελτιώσουν τις ζωές των Σύριων προσφύγων.<br /><br />Στις δύσκολες ημέρες μετά από το πραξικόπημα, ο Τούρκος πρόεδρος Erdogan παρουσίασε την ιδέα της θανατικής ποινής και συνεχίζει να ξεσηκώνει τις μάζες σε ομιλίες του που μεταδίδονται σε μεγάλες οθόνες σε πλατείες της πόλης. Ωστόσο, αυτό δεν είναι πιθανό να συμβεί και φαίνεται ότι είναι περισσότερο κάτι για να ευχαριστήσει τις μάζες που συγκεντρώνονται στις ομιλίες του παρά ένα θέμα της ημερήσιας διάταξης. ΟΙ αξιωματούχοι της ΕΕ και Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν καταστήσει σαφές ότι η καθιέρωση της θανατικής ποινής θα έδινε τέλος στη διαδικασία ένταξης της Τουρκίας. Δεδομένου ότι ο νόμος δεν μπορεί να εφαρμοστεί αναδρομικά και θα περιέπλεκε την έκδοση του Gulen, η κυβέρνηση είναι απίθανο να το συνεχίσει αυτό. Παρόλα αυτά, η κλίμακα των ανησυχιών για τα ανθρώπινα δικαιώματα σημαίνει ότι η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας με την ΕΕ θα παγώσει για κάποιο διάστημα -στην πράξη, αν όχι στα χαρτιά.<br /><br /><b>Τα κίνητρα των πραξικοπηματιών</b><br />Ξέρουμε λίγα για τα ιδεολογικές καταβολές του πραξικοπήματος, εάν υπήρχαν τέτοιες. Δεν ήταν κεμαλιστές, αν και υπήρχαν σίγουρα κοσμικοί που έχουν ευθυγραμμιστεί με τους Gulenists. Στην ανακοίνωση που αναγνώστηκε από την κρατική τηλεόραση τη νύχτα του πραξικοπήματος, υπήρχαν οι συνήθεις αναφορές στο ΝΑΤΟ, τη δημοκρατία, τις ελευθερίες του Τύπου και τις φιλικές σχέσεις με τους γείτονες -αλλά τίποτα δεν υποδείκνυε μια συγκεκριμένη πολιτική ταυτότητα. Ορισμένοι υποθέτουν ότι ι διαφωνίες για τις σχέσεις με την Ρωσία ή για τον χειρισμό του κουρδικού ζητήματος, είναι πιθανά κίνητρα, αλλά ο στρατός και η κυβέρνηση είναι ενωμένοι σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και έχουν μια σκληροπυρηνική στάση εναντίον του ΡΚΚ. Μια πιο λογική εξήγηση είναι ότι το πραξικόπημα ήταν μια απάντηση στον αυξανόμενο συγκεντρωτισμό εξουσίας από τον Erdogan και ότι οι πραξικοπηματίες είδαν μία ευκαιρία να τον απομακρύνουν πριν από μια πιθανή τελική μεταρρύθμιση του συντάγματος, υπολογίζοντας ότι η διεθνής κοινότητα δεν θα αντιδρούσε στην απομάκρυνση του ΑΚΡ. Μετά από το πραξικόπημα, ακολούθησαν εκτεταμένες ανακατατάξεις στο δικαστικό σώμα και ήρθε πριν από μια προγραμματισμένη εκκαθάριση των Gulenists εντός του στρατού, η οποία θα λάμβανε χώρα τον Αύγουστο. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι υπόγειοι οπαδοί του Gulen περίμεναν αυτή τη στιγμή δεκαετίες και είχαν διατηρήσει μυστικές συνδέσεις με την οργάνωση, παρέχοντας συχνά πληροφορίες στις επαφές τους ή τοποθετώντας εξοπλισμό υποκλοπών στα γραφεία των στρατηγών και των επικεφαλής του προσωπικού.<br /><br /><b>Τι θα γίνει στη συνέχεια στην τουρκική πολιτική;</b><br />Λίγο πριν από την απόπειρα πραξικοπήματος, ο Erdogan είε αναβάλει τα σχέδια για ένα συνταγματικό δημοψήφισμα σχετικά με το προεδρικό σύστημα, καθώς οι προτάσεις δεν διέθεταν επαρκή στήριξη στη βουλή ή γενικότερα στην κοινωνία. Όλα αυτά μπορεί να αλλάξουν τώρα. Με το αποτυχημένο πραξικόπημα, ο Erdogan όχι μόνο εδραίωσε την εξουσία του, αλλά επίσης δημιούργησε ένα νέο αφήγημα αντίστασης και ηρωισμού, που κινητοποιεί την βάση του. Αυτοί που απάντησαν στο κάλεσμα του Erdogan και βγήκαν στους δρόμους για να αντισταθούν στους πραξικοπηματίες, ήταν κυρίως ισλαμιστές και ο πυρήνας των πιστών του ΑΚΡ, αλλά τις τελευταίες ημέρες, οι συνεχιζόμενες εκδηλώσεις και τα σταθερά συλλαλητήρια έχουν προσελκύσει μεγαλύτερα πλήθη από τους συντηρητικούς και τους εθνικιστές.<br /><br />Ακόμη δεν θα υπάρξει βιασύνη για νέες εκλογές και είναι πολύ νωρίς να πούμε εάν ο Erdogan θα εκμεταλλευτεί την στιγμή μετά το πραξικόπημα για να προωθήσει ένα δημοψήφισμα σχετικά με το προεδρικό σύστημα ή να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα είναι σε ισχύ για τρεις μήνες και προτεραιότητα θα είναι η "εκκαθάριση” του στρατού, του δικαστικού σώματος και της ακαδημαϊκής κοινότητας "από ιού”. Η μελλοντική πολιτική πορεία πιθανότατα θα προκύψει μετά από αυτό.<div> <a href="http://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή</a><br /><br /><br />  Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div>

Τουρκία: Το πραξικόπημα που δεν άλλαξε τίποτα και άλλαξε τα πάντα

της Asli Aydintasbas Ο απόηχος της αποτυχημένης απόπειρας πραξικοπήματος στην Τουρκία στις 15 Ιουλίου, αποδεικνύεται ότι έχει εκτεταμένες...

Διαβάστε την συνέχεια