Ο Θάνατος της ΑΟΖ: Τι ακολουθεί; Η πρόταση για «συνδιαχείριση» της Ανατολικής Μεσογείου;

<a href="https://fonirodopis.gr/press/wp-content/uploads/2020/08/%CE%95%CE%9B%CE%9B%CE%91%CE%94%CE%91-%CE%A5%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%9F%CE%9A%CE%A1%CE%97%CE%A0%CE%99%CE%94%CE%91.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="505" data-original-width="800" height="404" src="https://fonirodopis.gr/press/wp-content/uploads/2020/08/%CE%95%CE%9B%CE%9B%CE%91%CE%94%CE%91-%CE%A5%CE%A6%CE%91%CE%9B%CE%9F%CE%9A%CE%A1%CE%97%CE%A0%CE%99%CE%94%CE%91.jpg" width="716" /></a><br /><br />Του <b>ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ </b><br />Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ήταν η πρώτη κυβέρνηση που ασχολήθηκε σοβαρά με την ΑΟΖ, προχωρώντας σε πρακτικά βήματα. Οριοθέτησε ΑΟΖ με την Ιταλία και μετά προέβη σε μια προβληματική, τμηματική οριοθέτηση με την Αίγυπτο.<br /><br />Όλα έδειχναν ότι, επιτέλους, η ΑΟΖ ετοιμαζόταν να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στο γεωπολιτικό τοπίο της Ανατολικής Μεσογείου.<br /><br />Αλλά ξαφνικά όλα άλλαξαν. Ο Νίκος Δένδιας αποφάσισε ότι πρέπει να σταματήσουμε τις έρευνες στις θάλασσές μας για τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου.<br /><br />Μέσα στην τραγωδία της πανδημίας και των πυρκαγιών, η ελληνική κοινωνία δεν έχει συνειδητοποιήσει την τραγωδία της ΑΟΖ.<br /><br />Ποιος ήταν ο λόγος που οριοθετήσαμε ΑΟΖ με την Αίγυπτο; Ποιος είναι ο λόγος που θέλουμε να οριοθετήσουμε ΑΟΖ με την Λιβύη και την Αλβανία; Μόνο για να υπονομεύσουμε του Τουρκολιβυκό μνημόνιο;<br /><br />Σε συνέντευξή του πέρυσι στο Arab News ο Έλληνας ΥΠΕΞ τόνισε με στόμφο:<br /><br /><i>«Το Αιγαίο είναι ένας παράδεισος στη γη. Η Ελλάδα δεν σχεδιάζει στο άμεσο μέλλον να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου. Δεν σκοπεύουμε να το μετατρέψουμε σε Κόλπο του Μεξικού.»</i><br /><br />Ανακηρύσσεις και οριοθετείς ΑΟΖ για να προστατέψεις και εκμεταλλευτείς τον πλούτο της, αλλά όλα αυτά ανατράπηκαν με τη δήλωση του Έλληνα ΥΠΕΞ, ότι η Ελλάδα δεν σκοπεύει στο άμεσο μέλλον να γίνει παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου.<br /><br />Όπως έγραψε ο Κώστας Βενιζέλος:<br /><br /><i>«Έπεσε η αυλαία για το έργο κατασκευής του αγωγού EastMed με την κίνηση που έκαναν οι Αμερικανοί με το γνωστό non paper (ούτε καν paper δεν έστειλαν). Το αποτελείωσαν. Είναι σαφές πως ο σχεδιασμός θα υλοποιείτο εάν και εφόσον ήταν το έργο βιώσιμο, που φαίνεται πως δεν είναι. Ο σχεδιασμός θα υλοποιείτο εάν και εφόσον οι εμπλεκόμενες χώρες θεωρούσαν πως τις εξυπηρετούσε πολιτικά, γεωστρατηγικά.»</i><br /><br />Η συμφωνία EastMed υπογράφηκε από την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ τον Ιανουάριο του 2020 στην Αθήνα και υποτίθεται ότι θα μετέφερε υδρογονάνθρακες από τα κοιτάσματα Ισραήλ και Κύπρου στην ηπειρωτική Ελλάδα μέσω Κύπρου και Κρήτης και μακροπρόθεσμα πιθανώς ακόμη και στην Ιταλία.<br /><br />Έτσι μέσα σε αυτή την τραγική εξέλιξη, δεν αποτελεί έκπληξη η απόφαση της ExxonMobil, της TOTAL και των ΕΛΠΕ να εγκαταλείψουν το πιο σημαντικό οικόπεδο της ΑΟΖ νοτιοδυτικά της Κρήτης όπου, όπως έχουν επισημάνει επί πολλά χρόνια οι ειδικοί για τους υδρογονάνθρακες, βρίσκεται το μεγαλύτερο κοίτασμα υδρογονανθράκων στην ελληνική επικράτεια.<br /><br />Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι μόνο ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος όρθωσε το ανάστημά του δηλώνοντας ουσιαστικά «εμείς ομιλούμε για ΑΟΖ και τίποτε άλλο», χωρίς ο Ερντογάν να αντιληφθεί τη σημασία της ιδιοφυούς κίνησης της Κύπρου το 2004.<br />Μέχρι σήμερα, 138 χώρες έχουν ανακηρύξει ΑΟΖ 200 ν.μ. μιλίων ή έχουν δημιουργήσει μια Αποκλειστική Αλιευτική Ζώνη (ΑΑΖ) 200 ν.μ. Μόνο δύο κράτη παραβιάζουν την ΑΟΖ άλλων κρατών: η Κίνα και η Τουρκία!<br /><br />Οι Κινέζοι παραβιάζουν τις ΑΟΖ πέντε κρατών στην Νότια Σινική Θάλασσα και οι Αμερικανοί δυσανασχετούν και στέλνουν την Αντιπρόεδρό τους και το πολεμικό τους στόλο στην περιοχή.<br /><br />Αλλά όταν οι Τούρκοι συμπεριφέρονται σαν τους Κινέζους στην Ανατολική Μεσόγειο παραβιάζοντας τις ΑΟΖ των κρατών της περιοχής, οι Αμερικανοί σφυρίζουν αδιάφορα.<br /><br />Η μεγάλη και μοναδική ευκαιρία της ΑΟΖ<br /><br />Ο Ανδρέας Παπανδρέου, κατά την γνώμη μου ο κορυφαίος πολιτικός της μεταπολίτευσης, έχασε μια μεγάλη ευκαιρία ανάδειξης της γεωστρατηγικής αξίας της ΑΟΖ την δεκαετία του 1980, όταν δεν ζήτησε από την Αίγυπτο και την Λιβύη να οριοθετήσουν τις ΑΟΖ τους.<br /><br />Τότε είχε άριστες σχέσεις με τον Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης και τον Χόσνι Μουμπάρακ της Αιγύπτου.<br /><br />Δεν θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο για τον ιδιοφυή Ανδρέα να πείσει τους άλλους δύο φίλους του να οριοθετήσουν τις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες τους βάσει της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS).<br /><br />Δυστυχώς δεν το έπραξε.Ο επόμενος χάρτης δείχνει την οριοθετημένη μέση γραμμή ανάμεσα στα τρία κράτη και φυσικά θα ήταν πολύ εύκολο στη συνέχεια να προκύψει οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου. Η Τουρκία θα είχε χάσει από τότε το παιχνίδι.<br /><br />ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΑΟΖ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ<br /><br /><img height="468" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2022/01/220120040943_AOZ-ANATOLIKH-MESOGEIOS09.jpg" width="640" /><br /><br />Επίλογος<br /><br />Η προτεραιότητα των Ηνωμένων Πολιτειών, τα τελευταία 70 χρόνια στην Ανατολική Μεσόγειο, ήταν και παραμένει πρώτα το Ισραήλ, μετά η Τουρκία και μετά η Ελλάδα.<br /><br />Οι πολεμικές βάσεις που μας γέμισαν οι Αμερικανοί στην ελληνική επικράτεια δεν αποσκοπούν στην προστασία μας από τους Τούρκους, αλλά κυρίως στην εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων ασφαλείας με την προστασία του Ισραήλ.<br /><br />Αυτό μάλιστα επιβεβαίωσε, πρόσφατα, το Εβραϊκό Ινστιτούτο Εθνικής Ασφάλειας της Αμερικής (JINSA) που ζήτησε μεγαλύτερη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Ελλάδα ως λύση για την κάλυψη των αμερικανικών κενών στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Ο γράφων δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη, διότι σε μια συζήτηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πριν πολλά χρόνια, στην Νέα Υόρκη μου έδωσε την εντύπωση ότι είχε κατανοήσει την αξία της ΑΟΖ και δεν απορούσε εάν η Ελλάδα έχει θαλάσσια σύνορα, όπως ο προκάτοχός του.<br /><br />Έτσι φτάσαμε σήμερα ουσιαστικά στον θάνατο της ΑΟΖ από ένα πρωθυπουργό που μας έδωσε την εντύπωση ότι ήξερε που βάδιζε στα θέματα εξωτερικής πολιτικής.<br /><br />Ως εκ τούτου μην εκπλαγείτε αν οι Αμερικανοί προωθήσουν για άλλη μια φορά την πρόταση για «συνδιαχείριση» της Ανατολικής Μεσογείου.<br /><br />Βέβαια, πέρασε αρκετός καιρός για να αντιληφθούμε ότι οι Αμερικανοί δεν μιλούσαν για συνεκμετάλλευση αλλά για συνδιαχείριση! Συνδιαχείριση σημαίνει η συνεκμετάλλευση μιας περιοχής ανεξάρτητα σε τίνος κράτους ΑΟΖ ανήκει αυτή η περιοχή.<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div>

Ο Θάνατος της ΑΟΖ: Τι ακολουθεί; Η πρόταση για «συνδιαχείριση» της Ανατολικής Μεσογείου;

Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΡΥΩΤΗ Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ήταν η πρώτη κυβέρνηση που ασχολήθηκε σοβαρά με την ΑΟΖ, προχωρώντας σε πρακτικά βήματ...

Διαβάστε την συνέχεια

Νερό το νέο "λάφυρο"! Υδροπολιτικός "πυρετός" Αιγύπτου & Αιθιοπίας-Στα "σκαριά" περιφερειακή σύγκρουση

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-01/Nile%20Dispute.jpg?itok=0blfK-iq" width="739" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Μπορεί η υδροπολιτική σύγκρουση Αιθιοπίας-Αιγύπτου για το Νείλο να μετατραπεί σε πολεμική σύγκρουση;</span></h3><b>Ευάγγελος Δ. Κόκκινος</b><br />Οι εντάσεις ανάμεσα σε Αίγυπτο και Αιθιοπία οδεύουν προς κορύφωση το τελευταίο διάστημα, καθώς το πρόγραμμα για το νερό της Αιθιοπίας εξακολουθεί να θεωρείται από το Κάιρο ως απειλή για την εθνική του ασφάλεια. Η διαμάχη περιλαμβάνει μέρος των υδάτων του Νείλου, και απέχει πολύ από το να είναι η μόνη υδροπολιτική διαμάχη στον κόσμο.<br /><br />Ο υπουργός Άρδευσης της Αιγύπτου Mohamed Abdel-Aty κατήγγειλε αυτή την εβδομάδα ότι οι αρχές της Αιθιοπίας στην Αντίς Αμπέμπα αρνούνται να δεχτούν μηχανισμό συντονισμού για το Μεγάλο Αιθιοπικό Φράγμα Αναγέννησης (GERD) που σχετίζεται με επιχειρήσεις με το Αιγυπτιακό Υψηλό Φράγμα του Καΐρου. Ο Abdel-Aty ισχυρίζεται ότι η χώρα του δεν έχει αντίρρηση για την GERD αυτή καθεαυτή (τη μεγαλύτερη παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας στην ήπειρο) και έχει συμφωνήσει σε άλλα έργα φράγματος από χώρες της λεκάνης του Νείλου, όπως η Ουγκάντα, ωστόσο απαιτείται συμφωνία. Σε κάθε περίπτωση, οι συνομιλίες έχουν σταματήσει και η Αιθιοπία αρνείται να καταλήξει σε συμβιβασμό με την Αίγυπτο.<br /><br />Το GERD ήταν στόχος της Αιθιοπίας από τη δεκαετία του 1950. Έχει γίνει θέμα τιμής και εθνικής υπερηφάνειας για την Αιθιοπία (ακόμα και εθνικής επιβίωσης), που φιλοδοξεί να γίνει ο μεγαλύτερος παραγωγός ηλεκτρικής ενέργειας στην Αφρική.<br /><br />Το έργο αναμένεται να βελτιώσει τρομερά την πρόσβαση σε ηλεκτρική ενέργεια, παράγοντας πάνω από 6.000 μεγαβάτ ισχύος, διπλασιάζοντας έτσι την ηλεκτρική παραγωγή της χώρας και αυξάνοντας το βιοτικό επίπεδο. Για να γίνει αυτό, ωστόσο, θα διατηρήσει, όπως όλα τα φράγματα, τεράστιους όγκους νερού που δεν θα ρέουν πλέον, προκαλώντας έτσι πιθανή μείωση της στάθμης του νερού του ποταμού.<br /><br />Ενώ η Αίγυπτος ανησυχεί για τις ξηρασίες (ήδη υποφέρει από λειψυδρία), το Σουδάν, με τη σειρά του, ανησυχεί για την πιθανότητα υπερχείλισης του φράγματος της Αιθιοπίας, με αποτέλεσμα να πλημμυρίσουν οι δικές του πεδιάδες. Επιπλέον, η πρωτοβουλία της Αιθιοπίας μπορεί να ενθαρρύνει άλλες χώρες της λεκάνης του Νείλου να κατασκευάσουν ακόμη περισσότερα φράγματα σε ένα είδος θαλάσσιου "μαραθωνίου".<br /><br />Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η διπλωματία του νερού ήταν ο πυρήνας της εξωτερικής πολιτικής της Αιγύπτου. Ο Ηρόδοτος περιέγραψε την ίδια την Αίγυπτο ως «δώρο του Νείλου» τον 4ο αιώνα π.Χ. και πράγματι ο ποταμός ήταν ο ίδιος ο αέρας που αναπνέει ο αιγυπτιακός πολιτισμός, με περίπου το 90% του πληθυσμού του να ζει στις εύφορες ζώνες που τον περιβάλλουν. Η Αίγυπτος υπήρξε ο περιφερειακός υδροηγεμόνας στη λεκάνη του Νείλου για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέσω μιας σειράς καταναγκαστικών μέτρων και στρατηγικών περιορισμού, αλλά αυτή η ηγεμονία αμφισβητείται τώρα. Η λεκάνη του ποταμού Νείλου εκτείνεται σε όλη την Ερυθραία, την Κένυα, το Κονγκό, το Μπουρούντι, τη Ρουάντα, την Τανζανία και την Ουγκάντα, εκτός από την Αίγυπτο, το Σουδάν, το Νότιο Σουδάν και την Αιθιοπία.<br /><br />Για το Κάιρο, ωστόσο, η υδρολογική του στρατηγική είναι θέμα εθνικής επιβίωσης, αφού το 97 τοις εκατό των αιγυπτιακών αναγκών σε νερό καλύπτονται από την πρόσβαση στον ποταμό Νείλο. Η Έκθεση Ανθρώπινης Ανάπτυξης του Καΐρου για το 2021, η οποία εκπονήθηκε σε συνεργασία με το Αναπτυξιακό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών, εκτιμά ότι η λειτουργία του GERD θα μπορούσε να επηρεάσει σοβαρά τη διαθεσιμότητα νερού στην Αίγυπτο, μειώνοντας έτσι το κατά κεφαλήν μερίδιο νερού και επηρεάζοντας αρκετές οικονομικές δραστηριότητες.<br /><br />Σε αυτή την περίπτωση, η διαφάνεια είναι το κλειδί για την αποκλιμάκωση των εντάσεων και εναπόκειται στην Αντίς Αμπέμπα να επιτρέψει τη διεξαγωγή ανεξάρτητων μελετών για τον αντίκτυπο του φράγματος. Επιπλέον, απαιτείται μια αναθεωρημένη Συμφωνία Πλαισίου Συνεργασίας.<br /><br />Εν τω μεταξύ, η Αιθιοπία αντιμετωπίζει τις δικές της εσωτερικές εντάσεις σχετικά με τη σύγκρουση στην περιοχή Τιγκράι. Τον Δεκέμβριο του 2021 το κυβερνητικό ραδιοφωνικό πρακτορείο της Αιθιοπίας Fana Broadcasting ανέφερε ότι το Σουδάν υποστήριζε ενεργά το Απελευθερωτικό Μέτωπο του Τιγκράι, μια κατηγορία που η κυβέρνηση του Χαρτούμ αρνήθηκε. Ωστόσο, νωρίτερα το 2021, το Σουδάν είχε αφήσει να εννοηθεί πολλές φορές ότι μπορούσε να παράσχει την υλικοτεχνική και στρατιωτική υποστήριξή του στους Αιθίοπες αντάρτες ως ένα είδος αντεκδίκησης κατά των πολιτικών της Αντίς Αμπέμπα για το νερό.<br /><br />Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο ίδιος ο εμφύλιος πόλεμος των Σουδανών ξέσπασε λόγω της απόφασης της κυβέρνησης να χτίσει το φράγμα Kajbar στο Νείλο. Πολλές υδροπολιτικές συγκρούσεις σχετίζονται επίσης με τον Τίγρη και τον Ευφράτη ποταμό (και τους δευτερεύοντες παραποτάμους τους). Η ιδέα ότι οι μελλοντικοί πόλεμοι μπορεί να είναι για το νερό (και όχι το πετρέλαιο) αποτελεί πλέον πάγια σκέψη των αναλυτών. Οι συγκρούσεις για το νερό αυξάνονται παγκοσμίως και κυρίως σε ενδοεθνικό τοπικό επίπεδο αλλά συχνά και σε διεθνές επίπεδο.<br /><br />Από το 1950 έως το 2000 υπήρξαν 1831 συγκρούσεις για το νερό, σύμφωνα με άρθρο του Διεθνούς Υδρολογικού Προγράμματος της UNESCO το 2003.<br /><br />Στο Ιράκ, για παράδειγμα, υπάρχουν έντονες συγκρούσεις που σχετίζονται με το νερό μεταξύ φυλετικών ομάδων στις επαρχίες, ενώ η Βαγδάτη ανησυχεί πάντα για τις κατασκευές φραγμάτων τόσο από το Ιράν όσο και από την Τουρκία.<br /><br />Στην Κεντρική Ασία, υπάρχουν συνεχείς εντάσεις σχετικά με τη λεκάνη της Θάλασσας της Αράλης που περιλαμβάνει το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν, το Ιράν, το Αφγανιστάν, το Καζακστάν, το Τουρκμενιστάν και το Ουζμπεκιστάν, ενώ τον Απρίλιο του 2021, έλαβε χώρα η χειρότερη συνοριακή σύγκρουση από την ανεξαρτησία του 1991 μεταξύ Κιργιστάν και Τατζικιστάν για τη διαμάχη τους για το νερό.<br /><br />Ωστόσο, οι υδάτινοι πόλεμοι δεν περιορίζονται στη Βόρεια Αφρική, την Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή... Στο πλαίσιο της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης, το 2020, το Κίεβο απέκλεισε τη Διώρυγα της Βόρειας Κριμαίας, προκαλώντας έτσι σοβαρά ανθρωπιστικά προβλήματα και κρίση νερού, καθώς το κανάλι παρέχει περίπου το 85% του πόσιμου νερού της Κριμαίας.<br /><br />Υπάρχει μια πολύ προφανής σχέση μεταξύ του νερού, της ενέργειας, ακόμη και των τροφίμων. Η βιωσιμότητα του νερού από την άποψη των εμπορικών πόρων περιλαμβάνει την αλιεία, τη γεωργία, τον τουρισμό, τη ναυσιπλοΐα και μια σειρά από άλλες δραστηριότητες – στην πραγματικότητα μπορεί να θεωρηθεί τόσο πολύτιμο όσο το πετρέλαιο (ή ακόμα περισσότερο), αφού το χρειάζεται σχεδόν κάθε κλάδος.<br /><br />Αντί για την πυκνότητα του πληθυσμού, ή ακόμα και για τεχνικές πτυχές που σχετίζονται με το επίπεδο ανάπτυξης, το κλειδί για την αποφυγή των συγκρούσεων για το νερό μπορεί να βρεθεί σε θεσμικό επίπεδο, όσον αφορά τις συνθήκες, τους φορείς συνεργασίας και διαχείρισης, και φυσικά την καλή διπλωματία – εκτός αυτού διαφάνεια.<br /><br />Η διαχείριση της ισότητας πρόσβασης στο νερό είναι επομένως μία από τις μεγάλες προκλήσεις του εικοστού πρώτου αιώνα, και θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε πολλές περισσότερες διαμάχες και συγκρούσεις, τόσο εθνοεσωτερικές όσο και διεθνείς, να αναδύονται σχετικά με αυτόν τον πόρο.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Νερό το νέο "λάφυρο"! Υδροπολιτικός "πυρετός" Αιγύπτου & Αιθιοπίας-Στα "σκαριά" περιφερειακή σύγκρουση

Μπορεί η υδροπολιτική σύγκρουση Αιθιοπίας-Αιγύπτου για το Νείλο να μετατραπεί σε πολεμική σύγκρουση; Ευάγγελος Δ. Κόκκινος Οι εντάσεις ανάμε...

Διαβάστε την συνέχεια

Γέφυρα Χαφτάρ με Τουρκία – Χάνει έδαφος η Ελλάδα στη Λιβύη

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/01/xaftar_tourkia_slpress.jpg" width="758" /><br /><br /><b>Τάρκας Αλέξανδρος</b><br />Τις τελευταίες ημέρες πυκνώνουν οι πληροφορίες ότι ο κύριος σύμμαχος της Ελλάδας στη Λιβύη Χαλίφα Χαφτάρ εδραιώνει δίαυλο επικοινωνίας με την Τουρκία. Ο απολογισμός της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής για το 2021 είναι θετικός, λόγω της Συμφωνίας Στρατηγικής Εταιρικής Σχέσης με τη Γαλλία και της αναθεώρησης της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) με τις ΗΠΑ, αλλά οι πρώτοι οιωνοί του 2022 δείχνουν αρνητική πορεία, απαιτώντας άμεση κυβερνητική δράση.<br /><br />Με την αλλαγή του χρόνου, η Ελλάδα υπέστη μεγάλη στρατηγική ήττα ως προς τον αγωγό φυσικού αερίου EastMed, μετά την απόσυρση της υποστήριξης των ΗΠΑ –μέσω του γνωστού non paper– που είχε και την ανεπίσημη στήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Δυστυχώς, η υποβάθμιση του θέματος από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη (στη συνέντευξή του στον Αντέννα), με την εκτίμηση ότι η αμερικανική απόφαση θα εξισορροπηθεί με την καλωδιακή ηλεκτρική διασύνδεση EuroAsia Interconnector και τη μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), είναι εξωπραγματική.<br /><br />Πρώτον, επειδή ο ίδιος δήλωνε στις 2 Ιανουαρίου 2020 ότι ο EastMed «έχει οικονομική, αναπτυξιακή, διπλωματική και γεωστρατηγική διάσταση, αναβαθμίζοντας τη γεωστρατηγική υπεραξία και τον περιφερειακό ρόλο Ελλάδας και Κύπρου και δίνοντας στρατηγικό βάθος στην πολυεπίπεδη συνεργασία με το Ισραήλ». Προσέθετε ο Κυριάκος Μητσοτάκης πως ο αγωγός «συμβάλλει στη διαμόρφωση νέου ενεργειακού τοπίου, που σέβεται το Διεθνές Δίκαιο και γι’ αυτό υποστηρίζεται σθεναρά από τις ΗΠΑ». Απολύτως κατανοητή και επιβεβλημένη η διαφύλαξη, εκ μέρους του πρωθυπουργού, των σχέσεων Αθήνας-Ουάσινγκτον, αλλά δεν είναι δυνατόν να φτάνει στο άλλο άκρο, ισχυριζόμενος ότι «δεν θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό» το non paper. Πότε έλεγε αλήθεια ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Με τις δηλώσεις του 2020 ή με τις φετινές;<br /><br />Δεύτερον, το non paper θα μπορούσε ενδεχομένως να παραβλεφθεί, αν περιοριζόταν στο σκέλος της αμερικανικής πολιτικής για το περιβάλλον και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αντί του αγωγού. Από τη στιγμή, όμως, που η Ουάσινγκτον έκρινε σκόπιμη την ένταξη του δίδυμου σκέλους, περί αποφυγής εντάσεων με την Τουρκία και επικίνδυνων συνεπειών των ερευνών του πλοίου “Nautical Geo”, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα.<br /><br />Γιατί πολύ απλά, όπως ακριβώς συνέβη με τον EastMed, η Άγκυρα σύντομα θα επικαλεστεί βλάβη των δικαιωμάτων και συμφερόντων της στη Μεσόγειο από τον –ίδιας όδευσης– EuroAsia Interconnector και τη μεταφορά LNG. Θα επιδιώξει πάλι να αδρανοποιήσει τα ελληνικά δικαιώματα στις θαλάσσιες ζώνες της Ανατολικής Μεσογείου μέσω αεροναυτικών παρενοχλήσεων και τεχνητών εντάσεων, ωθώντας για πολλοστή φορά τις ΗΠΑ να παρέμβουν, τονίζοντας την ανάγκη αποφυγής κλιμάκωσης. Η διακομματική αμφισβήτηση, εκ μέρους του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και της τουρκικής αντιπολίτευσης, δεν αφορά το είδος της ενέργειας (φυσικό αέριο, LNG ή ηλεκτρισμός), αλλά τα ελληνικά δικαιώματα σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές.<br /><br />Δίαυλος επικοινωνίας Χαφτάρ με Τουρκία<br /><br />Παράλληλα, πυκνώνουν τις τελευταίες ημέρες οι πληροφορίες (ειδικά από ξένες διπλωματικές πηγές) ότι ο κύριος σύμμαχος της Ελλάδας στη Λιβύη, ο στρατάρχης Χαλίφα Χαφτάρ, που ελέγχει τον Λιβυκό Εθνικό Στρατό (LNA) και το ανατολικό τμήμα της χώρας, εδραιώνει δίαυλο επικοινωνίας και –στενές ή μη– σχέσεις με την Τουρκία. Προηγήθηκε η απόφαση ενός άλλου σημαντικού παράγοντα της Λιβύης (επίσης προσκείμενου στην Αθήνα), του προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων Αγκίλα Σαλέχ, να αναστείλει την άσκηση μέρους των καθηκόντων του εν όψει της διεκδίκησης της προεδρίας της χώρας στις εκλογές της 24ης Δεκεμβρίου 2021.<br /><br />Όπως είναι γνωστό, οι εκλογές αναβλήθηκαν μέχρι τις 24 Ιανουαρίου 2022 και θα ξανααναβληθούν για άγνωστο χρονικό διάστημα. Ο εθελοντικός παραμερισμός του Αγκίλα Σαλέχ, σε συνδυασμό με τη διαφοροποίηση του Χαλίφα Χαφτάρ, οδήγησε πρόσφατα στην επίσκεψη λιβυκής κοινοβουλευτικής αντιπροσωπίας στην Τουρκία, αρχίζοντας την υπονόμευση της ελληνικής θέσης περί μη κύρωσης του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου του Νοεμβρίου 2019.<br /><br />Όσο διαρκεί η ρευστή προεκλογική κατάσταση στη Λιβύη, η Ελλάδα μάλλον δεν θα υποστεί την ήττα ξαφνικής κύρωσης του μνημονίου, καθώς όλες οι ανάλογες κοινοβουλευτικές διαδικασίες παραμένουν παγωμένες, αλλά οι συσχετισμοί αρχίζουν να μεταβάλλονται επικίνδυνα. Επιπλέον, ο φιλότουρκος πρωθυπουργός Αμπντέλ Χαμίντ Ντμπεϊμπά ενισχύεται και καταπάτησε τη δέσμευση περί μη υποψηφιότητάς του για το προεδρικό αξίωμα (χωρίς αντίδραση των ΗΠΑ, Ρωσίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας), ενώ ο –προσκείμενος στην Ελλάδα– επικεφαλής του Προεδρικού Συμβουλίου Mοχάμεντ Μένφι δεν δείχνει ικανότητες αύξησης της επιρροής του.<br /><br />Μένει να δούμε αν, όπως στην περίπτωση του EastMed, o Κυριάκος Μητσοτάκης θα υποβαθμίσει τη σημασία και του προβλήματος της Λιβύης. Άλλωστε, αν δίναμε βάση στις διαρροές του Μαξίμου μετά την πρωθυπουργική επίσκεψη στην Τρίπολη στις 6 Απριλίου πέρυσι, o Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ήδη πετύχει την αναβίωση των τεχνικών διαβουλεύσεων Ελλάδας-Λιβύης για την ΑΟΖ και ήταν θέμα λίγου χρόνου να εξουδετερώσει το τουρκολιβυκό μνημόνιο!<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γέφυρα Χαφτάρ με Τουρκία – Χάνει έδαφος η Ελλάδα στη Λιβύη

Τάρκας Αλέξανδρος Τις τελευταίες ημέρες πυκνώνουν οι πληροφορίες ότι ο κύριος σύμμαχος της Ελλάδας στη Λιβύη Χαλίφα Χαφτάρ εδραιώνει δίαυλο ...

Διαβάστε την συνέχεια

Μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς ως σύμμαχοι των ΗΠΑ;

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/01/aleriki_syrioi_kourdoi_.jpg" width="739" /><br /><br /><b>Καλογερίδου Κρινιώ</b><br />Γνώριζα ανέκαθεν ότι οι λαϊκές παροιμίες (αποφθέγματα αλληγορικά ή ειρωνικά που διαιωνίζουν τη σοφία των λαών και απεικονίζουν τις διαπροσωπικές ή διακρατικές συμπεριφορές τους) εκφράζουν απόλυτες αλήθειες σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Στο επίπεδο ειδικά της εξωτερικής πολιτικής τα γεγονότα επιβεβαιώνουν ”φωτογραφικά” την αλήθεια των παροιμιών στη σύγχρονη ιστορία, σε ό,τι αφορά κυρίως τις σχέσεις των ισχυρών με τους ανίσχυρους, των Αμερικανών φερ’ ειπείν με τους Κούρδους.<br /><br />Τους Κούρδους τους οποίους λογάριαζαν οι Αμερικανοί (ως τον Οκτώβριο του 2019) για εξαίρετους συμμάχους στη Μέση Ανατολή και γι’ αυτό τους παρείχαν εξοπλιστικά την πλήρη υποστήριξή τους. Ας μην ξεχνάμε ότι το 2014 οι Κούρδοι της Συρίας μαζί με 400 Άραβες μαχητές υπερασπίστηκαν με αυταπάρνηση το Κομπάνι. Χάρη στην αμερικανική αεροπορική κάλυψη αντεπιτέθηκαν κατά των τζιχαντιστών του ISIS με στόχο την ανακατάληψη των βορειοανατολικών επαρχιών της Συρίας.<br /><br />Αλλά, φευ!.. Πάνω που η αμερικανική υποστήριξη και φερεγγυότητα πήγαν να ακυρώσουν την ελληνική παροιμία ”Ο λύκος κι αν εγέρασε…” (σ.σ. οι Κούρδοι είχαν εξαπατηθεί απ’ τους Αμερικανούς το 1920, το 1923, το 1963, το 1970, τη δεκαετία του 1980, το 1990-91 και το 2007) και την κουρδική ”Να μην έχεις κανένα φίλο πέρα από τα βουνά”, αυτές επιβεβαιώθηκαν δραματικά το 2019 με την εισβολή των Τούρκων στη Συρία.<br /><br />Και επιβεβαιώθηκαν με τον πλέον αδίστακτο τρόπο, αφού ο ”θείος Σαμ” έκοψε κάθε παροχή βοήθειας στους βαλλόμενους από τουρκικά πυρά Κούρδους. Τους έπεισε μάλιστα να παραδώσουν αμυντικά φυλάκια κοντά στις συριακές πόλεις Τελ Αμπιάντ και Ρας αλ Άϊν (σύνορα Τουρκίας-Συρίας), έστω κι αν χάρη σ’ αυτούς (στο αίμα χιλιάδων Κούρδων μαχητών) οι σύμμαχοι γονάτισαν τους μαινόμενους τζιχαντιστές.<br /><br />Τώρα θα μου πείτε ότι τότε ήταν πρόεδρος ο Τραμπ. Εγώ θα σας έλεγα ότι καλό είναι να αποβάλλουμε την ψευδαίσθηση ότι τα πρόσωπα αλλάζουν την πολιτική στην Αμερική, αφού έχουμε ιδίαν αντίληψη. Τα συμφέροντα των ΗΠΑ τροχοδρομούν στις ίδιες ράγες της ασύμμετρης αβεβαιότητας με τις ανθρώπινες σχέσεις. Στο πλαίσιο αυτής κάποιοι δίνουν μονίμως και κάποιοι άλλοι λαμβάνουν μονίμως, χωρίς να αναπτύσσουν κανένα συναίσθημα που να τους δεσμεύει.<br /><br />Σχέσεις ΗΠΑ και Τουρκίας<br /><br />Εξάλλου, όπως είπε κι ο Άγγλος λόρδος Πάλμερστον «Τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς». Έχουν μόνο σταθερά συμφέροντα”. Κι αυτό το τηρούν απαρέγκλιτα οι μεγάλες δυνάμεις όσο αποδυναμωμένες κι αν είναι. Ας το θυμόμαστε αυτό, διότι σβήσαμε ως δια μαγείας ό,τι μας κρατούσε σε ψυχική απόσταση απ’ τους Αμερικανούς. Κι ας ήταν το ”ό,τι” βαρύ κι ασήκωτο σαν ιστορία, συνδεδεμένο με την προδοσία της Κύπρου και την τουρκική εισβολή. Αρκούσε η “στοργή” του Αμερικανού προέδρου, για να γίνουμε… “Αμερικανάκια” δεξιοί και αριστεροί.<br /><br />Αυτήν την αφελή οπτική μας περί φιλελληνικής πολιτικής της αμερικανικής ηγεσίας (έκρυβε τεχνηέντως πρακτικές ιδιοτέλειας, όπως φάνηκε αργότερα) ανέτρεψαν φιλοτουρκικές κινήσεις της Ουάσινγκτον που μας προσγείωσαν στην ωμή πραγματικότητα. Μετά την αφερέγγυα στάση της έναντι των Κούρδων και μετά τους υποστηρικτικούς χειρισμούς της προς τουρκικά συμφέροντα, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε φωναχτά: «Μπορεί, πλέον, να εμπιστευτεί κανείς την Αμερική και να νιώθει ασφαλής ως σύμμαχός της;»<br /><br />Η Αμερική αποφεύγει σε κάθε περίπτωση να αντιμετωπίσει δυναμικά την Τουρκία, η οποία εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του δερβέναγα της Ανατολικής Μεσογείου, εκφοβίζοντας ή δελεάζοντας τα γύρω κράτη, όπως ο καθένας που αισθάνεται πανίσχυρος όταν μένει ατιμώρητος. Κάτι οι προτροπές του Πομπέο το 2020, που επί Μπάιντεν συνεχίζονται, περί μείωσης του στρατιωτικού αποτυπώματος στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, κάτι η ακμάζουσα διάθεση του Ταγίπ Ερντογάν για δημιουργία τετελεσμένων σε Ελλάδα και Κύπρο, κάτι τα τύμπανα του πολέμου που ηχούν στην Ουκρανία, το σκηνικό γύρω μας (και το σκηνικό των ελληνοαμερικανικών σχέσεων) έχει μετατραπεί σε κινούμενη άμμο.<br /><br />Έτσι εξηγείται γιατί πρόσφατα σε ραδιοφωνική του συνέντευξη ο διεθνολόγος υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Άγγελος Συρίγος υποστήριξε υπαινικτικά ότι «η Ελλάδα σε κάθε ιστορική περίοδο επιλέγει πάντα με ποιον να θερμάνει τις σχέσεις της στο συμμαχικό πλαίσιο του ΝΑΤΟ». Έτσι εξηγείται και το “καρφί” του Κυριάκου Μητσοτάκη («έχει σημασία ότι αποφασίσαμε να αγοράσουμε ευρωπαϊκά όπλα, σε αυτή την περίπτωση φρεγάτες, αντί να κοιτάξουμε πέρα από τον Ατλαντικό για σημαντικές αμυντικές προμήθειες»).<div><br />Ελληνογαλλικό σύμφωνο<br /><br />Εξ ου και η στροφή προς τη Γαλλία, αφού αυτή αποδεικνύει εμπράκτως την αξιοπιστία της ως συμμάχου αποφασισμένης να σταθεί στο πλευρό μας στα δύσκολα, κάτι που δεν συμβαίνει με τις ΗΠΑ. Η απόσυρση της στήριξής τους στον αγωγό EastMed είναι άλλη μια ένδειξη ότι η Τουρκία εξακολουθεί να αποτελεί για τους Αμερικανούς προτεραιότητα στους στρατηγικούς σχεδιασμούς τους.<br /><br />Και τα δύσκολα που μας φέρνουν στο πλευρό της Γαλλίας είναι οι συνεχιζόμενες προκλήσεις εκ μέρους της Τουρκίας σε βάρος μας και σε βάρος της Κύπρου, τις οποίες δείχνουν να κατανοούν χωρίς “ναι μεν αλλά”, τόσο ο Εμμανουέλ Μακρόν, όσο και η βασική αντίπαλός του στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του Απριλίου (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) Valérie Pécresse. Η ηγέτιδα του γαλλικού συντηρητικού κόμματος δήλωσε δυόμισι μήνες πριν από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών (κατά την επίσκεψή της στην Ελλάδα) ότι η Γαλλία θα είναι πάντα στο πλευρό της Ελλάδας.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς ως σύμμαχοι των ΗΠΑ;

Καλογερίδου Κρινιώ Γνώριζα ανέκαθεν ότι οι λαϊκές παροιμίες (αποφθέγματα αλληγορικά ή ειρωνικά που διαιωνίζουν τη σοφία των λαών και απεικον...

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί το ΕΛΙΑΜΕΠ εμμένει στο συμβιβασμό με τον τουρκικό επεκτατισμό

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/01/eliamep_-ellinotourkika_-slpress.jpg" width="753" /><br /><br /><b>Μελετόπουλος Μελέτης</b><br />Παρακολουθώ με προσοχή την γενικευμένη απαξίωση του ΕΛΙΑΜΕΠ στην κοινή γνώμη, στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης. Τα μέλη του θεωρούνται φορείς εθνομηδενιστικών απόψεων, καταγγέλλονται ως προπομποί και εισηγητές εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας κλπ.<br /><br />Μένω μακρυά από ακραίους χαρακτηρισμούς και αστήρικτες προσωπικές επιθέσεις αυτού του είδους που δεν υιοθετώ. Άλλωστε, η σύνθεση του ΕΛΙΑΜΕΠ δεν είναι ιδεολογικά ομοιογενής, αφού έχουν συμμετάσχει προσωπικότητες με αποδεδειγμένο πατριωτισμό και προσήλωση στην έννοια του εθνικού συμφέροντος, όπως για παράδειγμα ο καθηγητής κ. Θεόδωρος Κουλουμπής. Δέχομαι, όμως, ότι ο Κουλουμπής και άλλοι επιστήμονες με αντίστοιχα χαρακτηριστικά δεν έδωσαν τελικά τον τόνο, διότι άλλοι συνεργάτες του ΕΛΙΑΜΕΠ εξέπεμψαν απόψεις που δημιούργησαν μία εικόνα σχολής σκέψης αδιάφορης ή και αντίθετης προς το ελληνικό εθνικό συμφέρον. Σε αυτό συνέβαλε καθοριστικά ο δημόσιος λόγος ακόμα και το ύφος τους.<br /><br />Εδώ επικεντρώνομαι στο κατά πόσον σήμερα μία προσέγγιση με την αναθεωρητική και επεκτατική Τουρκία, όπως αυτή που προτείνει το ΕΛΙΑΜΕΠ, είναι ρεαλιστική. Και κατά πόσον αυτή είναι πλέον αποδεκτή από την ίδια την Δύση. Θεωρώ ότι η απάντηση και στα δύο αυτά ερωτήματα είναι αρνητική και εξηγούμαι. Το ΕΛΙΑΜΕΠ, από συστάσεώς του, λειτούργησε όχι τόσο ως μηχανισμός χάραξης μίας ελληνικής εθνικής στρατηγικής, όσο ως forum συζητήσεων και χώρος αναζήτησης συγκλίσεων μεταξύ της ελληνικής, της τουρκικής και της υπερκείμενης δυτικής πολιτικής, με σκοπό την αποφυγή ρήξεων στο εσωτερικό της δυτικής συμμαχίας, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.<br /><br />Αυτό είχε αξία κατά τον Ψυχρό Πόλεμο και όσο η Τουρκία αποτελούσε ένα έστω και ιδιόρρυθμο μέλος του δυτικού συστήματος ασφαλείας. Αλλά έπαψε να έχει έννοια από την στιγμή που το τουρκικό πολιτικό σύστημα αυτονομήθηκε από το δυτικό πλαίσιο. Η επιχείρηση ανασύστασης μίας νεο-οθωμανικής περιφερειακής υπερδύναμης είναι εντελώς αντίθετη με τα συμφέροντα του δυτικού κόσμου και ανατρέπει τις παγκόσμιες ισορροπίες, πολύ περισσότερο που η Τουρκία προσεγγίζει καιροσκοπικά την Ρωσία ή άλλες αντιδυτικές δυνάμεις.<div><br />Η εμμονή του ΕΛΙΑΜΕΠ<br /><br />Οπότε η εμμονή στην συνεργασία-συνεννόηση-εξεύρεση συμβιβασμού με την Τουρκία δεν υπηρετεί πλέον την αμερικανική και ευρωπαϊκή πολιτική, η οποία προφανώς δεν εμπιστεύεται την καιροσκοπική, αυτονομημένη και υπερφιλόδοξη Τουρκία, που δεν διστάζει να καταστεί γεωστρατηγικός εταίρος της Ρωσίας, να λειτουργεί αποσταθεροποιητικά στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Εγγύς Ανατολή.<br /><br />Επίσης δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι ΗΠΑ ή η Γαλλία π.χ. θα έβλεπαν με καλό μάτι μία υποχώρηση της Ελλάδας, που θα έδινε στην Τουρκία μεγαλύτερη επιρροή στο Αιγαίο ή στην Θράκη. Και φυσικά δεν είναι η Ελλάδα εκείνη που πρέπει να πασχίσει να αποκαταστήσει τις σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και της Δύσης. Ελπίζει κανείς να μην υπάρχουν παρόμοιες άρρωστες σκέψεις στις κεφαλές ορισμένων προθύμων.<br /><br />Η Ελλάδα καλείται, λοιπόν, σήμερα να αναλάβει τον ρόλο του σταθερού και αξιόπιστου πυλώνα της δυτικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο και όχι να φινλανδοποιηθεί ή να συρρικνωθεί γεωπολιτικά από την Τουρκία. Αίφνης, η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, που επιδιώκει για προφανείς λόγους η Τουρκία, ακυρώνει ολόκληρο το αμυντικό πλέγμα του ΝΑΤΟ.</div><div><br />Τα 12 ναυτικά μίλια<br /><br />Η επέκταση της τουρκικής επιρροής στην Δυτική Θράκη περιπλέκει την εκεί ήδη υφιστάμενη αμερικανική στρατιωτική παρουσία. Η δε “διζωνική-δικοινοτική” ψευδο-λύση στην Κύπρο επεκτείνει την ανεπιθύμητη τουρκική παρουσία σε ολόκληρη την Μεγαλόνησο και την Ανατολική Μεσόγειο, διασπώντας το γεωστρατηγικό άνυσμα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, αναγκαία προέκταση του δυτικού μηχανισμού ασφαλείας στο μαλακό υπογάστριο της Ευρασίας.<br /><br />Όσον αφορά τα 12 μίλια, η εκούσια παραίτηση της ελληνικής πλευράς και ο αυτοπεριορισμός στα έξι (Γεραπετρίτης) ή στα οκτώ (Ροζάκης) μίλια, ακυρώνει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και δημιουργεί επικίνδυνο προηγούμενο και για άλλα κράτη. Είναι εξ άλλου απολύτως βέβαιο ότι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ επ’ ουδενί λόγω δεν θα ήθελαν το Αιγαίο να καταστεί τουρκική θάλασσα, με προφανές αποτέλεσμα η Τουρκία να ελέγχει πλήρως την διέλευση από τον Εύξεινο Πόντο στην Ανατολική Μεσόγειο.<br /><br />Οι θεωρητικοί των διεθνών σχέσεων που εργάζονται ή συνεργάζονται με το ΕΛΙΑΜΕΠ γνωρίζουν ασφαλώς ότι όλο το σύστημα των διεθνών σχέσεων βασίζεται στην έννοια της αμυντικής ισχύος, χωρίς την οποία κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει πιθανότητες επιβίωσης. Επίσης ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να διατηρηθεί ακέραιο εάν δεν είναι έτοιμο να συγκρουσθεί, προκειμένου να υπερασπιστεί ενόπλως τα συμφέροντά του.<br /><br />Κορυφαίο παράδειγμα αποτελεί το Ισραήλ, το οποίο έχει επιβιώσει με επιτυχία εν μέσω πολύ μεγαλύτερων εδαφικά και πολυπληθέστερων δημογραφικά εχθρικών κρατών και μάλιστα έχει υπερισχύσει σε αλλεπάλληλες στρατιωτικές αναμετρήσεις. Πολλοί αναλυτές της σχολής σκέψης του ΕΛΙΑΜΕΠ αποκλείουν εκ των προτέρων την σύγκρουση ως ύστατο μέσον προάσπισης της εθνικής ακεραιότητας, ή θεωρούν δεδομένη την δυνατότητα της Τουρκίας να επιβάλει τους στόχους της. Αυτή η πεποίθηση είναι όχι μόνον ηττοπαθής αλλά ανιστόρητη και λανθασμένη.</div><div><br />Έλλειψη γεωπολιτικού δόγματος<br /><br />Το μέγεθος ή το θράσος ενός κράτους ουδόλως εγγυώνται την στρατιωτική του επιτυχία, όπως γνωρίζουν όσοι μελετούν την στρατιωτική ιστορία. Σημασία έχει ο σωστός σχεδιασμός, οι εξοπλισμοί, η εκπαίδευση, η προετοιμασία και κυρίως το φρόνημα. Το οποίο δεν προάγεται με φοβικά σύνδρομα, ούτε με προσπάθεια κατευνασμού και εξευμενισμού του εχθρού, ούτε με ιδεολογική απέχθεια προς τον πατριωτισμό.<br /><br />Το ΕΛΙΑΜΕΠ, παρά την συμβολή του στην γεωπολιτική ανάλυση, έχει αποτύχει να διαμορφώσει μία συνολική και συνεκτική εθνική στρατηγική, με συγκεκριμένους στόχους και επεξεργασμένους τρόπους επίτευξής τους. Ουδέποτε διατύπωσε ένα ολοκληρωμένο γεωπολιτικό δόγμα που να συμπεριλαμβάνει νόμιμες ελληνικές απαιτήσεις, πχ την εφαρμογή των προβλέψεων της Συνθήκης της Λωζάννης για την Ίμβρο και την Τένεδο (προ ετών, μάλιστα, σε τηλεοπτική εκπομπή κορυφαίο στέλεχος του ΕΛΙΑΜΕΠ εξέφρασε δημοσίως την άποψη ότι θα ήταν “γραφικό” η Ελλάδα να θέσει θέμα Ίμβρου και Τενέδου).<br /><br />Επίσης το ΕΛΙΑΜΕΠ θα μπορούσε να σχεδιάσει μία διεθνή εκστρατεία για την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και εποίκων από την Κύπρο, αντί να υπερασπίζεται το Σχέδιο Ανάν, που θα κατέληγε στην νομιμοποίηση της τουρκικής κατοχής. Τέλος, θα ήταν καλύτερα το ΕΛΙΑΜΕΠ, να παύσει να υπερασπίζεται μία ατέρμονη και αδιέξοδη διαδικασία “διαλόγου” με την Τουρκία για το Αιγαίο για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ήμουν αυτόπτης σε ημερίδα όπου άλλο κορυφαίο στέλεχος του ΕΛΙΑΜΕΠ πρότεινε επί λέξει «να διαπραγματευθούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα». Και αντ’ αυτού να εισηγηθεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο διπλωματικής και στρατιωτικής αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής ή και αντιστροφής της σε γεωπολιτικό πλεονέκτημα για την Ελλάδα.</div><div><br />Απαιτείται νέος προσανατολισμός<br /><br />Οι αναλύσεις του ΕΛΙΑΜΕΠ έχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Εμπνέονται από τις ισορροπίες και τους συσχετισμούς του 20ού αιώνα και του Ψυχρού Πολέμου. Σήμερα, η εικόνα έχει αλλάξει δραματικά, έχει διαμορφωθεί ένας πολυπολικός, ασταθής και συγκρουσιακός κόσμος, στον οποίον η Τουρκία επιχειρεί ένα νεο-οθωμανικό come-back απειλητικό όχι μόνον για την Ελλάδα, αλλά και για ολόκληρο τον δυτικό κόσμο.<br /><br />Ένας ουσιώδης ρόλος του ΕΛΙΑΜΕΠ θα ήταν να διαπλάσει για την Ελλάδα έναν γεωστρατηγικό ρόλο πυλώνα του δυτικού συστήματος ασφαλείας στην Ανατολική Μεσόγειο στην θέση του τουρκομογγολικής εμπνεύσεως νεο-οθωμανικού χαλιφάτου που επιχειρεί να ξαναστήσει η τουρκική ιθύνουσα τάξη. Η Ελλάδα, μέλος της ΕΕ, πατρίδα σημαντικού μέρους της αμερικανικής ακαδημαϊκής και επιχειρηματικής ελίτ και πολυάριθμου στελεχιακού δυναμικού των ευρωπαϊκών κρατών πλήρως εντεταγμένου στις κοινωνίες υποδοχής του, ασφαλώς θα είναι πιο αξιόμαχος σύμμαχος από την τριτοκοσμική, ασιατική Τουρκία.<br /><br />Αντί να επιμένει στην αναγκαιότητα «να τα βρούμε με την Τουρκία», πιο εύστοχο θα ήταν το ΕΛΙΑΜΕΠ να προσανατολιστεί στην διπλωματική και γεωστρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας ως εναλλακτικού πόλου έναντι της ασταθούς και αβέβαιης Τουρκίας. Ο μόνος ουσιώδης ρόλος που θα είχε σήμερα ένα ινστιτούτο γεωπολιτικής ανάλυσης θα ήταν ένα μεγα-σχέδιο αντιμετώπισης της υπαρξιακής τουρκικής απειλής και ταυτόχρονα ριζικής εθνικής ανασυγκρότησης και γεωστρατηγικής αναβάθμισης της Ελλάδας σε στρατηγικό πυλώνα της Δύσης στην θέση της υπερφιλόδοξης αλλά χαοτικής Τουρκίας. Αυτόν τον ρόλο καλείται να αναλάβει μεταλλασσόμενο το ΕΛΙΑΜΕΠ ή ένα νέο ΕΛΙΑΜΕΠ.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί το ΕΛΙΑΜΕΠ εμμένει στο συμβιβασμό με τον τουρκικό επεκτατισμό

Μελετόπουλος Μελέτης Παρακολουθώ με προσοχή την γενικευμένη απαξίωση του ΕΛΙΑΜΕΠ στην κοινή γνώμη, στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύω...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκία: «Πωλούνται όλα …μία λίρα»

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2018/05/tourkiki_lira1.jpg"><img height="400" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2018/05/tourkiki_lira1-696x435.jpg" width="734" /></a><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Εκλεψε την παράσταση στα social media στην Τουρκία, το σκίτσο στο εξώφυλλο του εβδομαδιαίου σατιρικού περιοδικού Uykusuz (Αγρυπνος): Ένα ζευγάρι είναι στο σούπερ μάρκετ , έχοντας στο καροτσάκι μόνο μία …φρατζόλα ψωμί! Στη λεζάντα: «Δόξα τω Θεώ τα ράφια είναι γεμάτα! ».</span></h3>Του <b>Μιχάλη Ψύλου</b><br />Το περιοδικό χλευάζει με αυτόν τον τρόπο, δήλωση του προέδρου Ερντογάν για τον πληθωρισμό: «Κοιτάξτε την Αμερική, καταστροφή, το ίδιο και η Ευρώπη. Εκεί, οι άνθρωποι δεν βρίσκουν φαγητό στα ράφια. Δόξα τω Θεώ, η Τουρκία δεν έχει τέτοιο πρόβλημα», ισχυρίστηκε ο Τούρκος Προέδρος, προκαλώντας τεράστια αντίδραση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.<br /><br />Με τον πληθωρισμό στο υψηλότερο ποσοστό εδώ και 20 χρόνια, το κυρίαρχο θέμα στη Γείτονα είναι πλέον η κατάρρευση της οικονομίας και η μαζική φτωχοποίηση του πληθυσμού. Οι φυσιολογικές αγορές προϊόντων της καθημερινότητας, έχουν γίνει πλέον πολυτέλεια. Οι τιμές των βασικών τροφίμων όπως το ηλιέλαιο, τα αυγά και το βούτυρο έχουν σχεδόν διπλασιαστεί σε ένα χρόνο. Σύμφωνα με το σωματείο Αρτοποιών, η τιμή του αλευριού εκτινάχθηκε κατά 85% μεταξύ Απριλίου και Νοεμβρίου και το ψωμί έγινε επίσης ακριβότερο. Στην Κωνσταντινούπολη και την Αγκυρα, σχηματίζονται καθημερινά τεράστιες ουρές στα ειδικά, δημοτικά κιόσκια, που πωλούν το λεγόμενο halk ekmek (λαϊκό ψωμί). Η «λαική» φρατζόλα των 250 γραμμαρίων κοστίζει 1,25 τουρκικές λίρες (περίπου έξι λεπτά του ευρώ), ενώ τα κανονικά αρτοποιεία την πωλούν στη διπλάσια τιμή- 2,50 λίρες και πάνω.<br /><br /><br />Με τη λίρα σε ελεύθερη πτώση έναντι των ξένων νομισμάτων, μπορεί να επωφελούνται οι εξαγωγείς, καθώς τα προϊόντα τους γίνονται φθηνότερα στην παγκόσμια αγορά, αλλά ταυτόχρονα, οι εισαγωγές από τις οποίες εξαρτάται η τουρκική βιομηχανία, γίνονται πιο ακριβές. Και οι τιμές στα ύψη…<br /><br />Βασική αιτία της εξέλιξης αυτής, είναι η ανορθόδοξη χρηματοπιστωτική και οικονομική πολιτική του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Ο Τούρκος Πρόεδρος ασκεί συνεχώς τεράστιες πιέσεις στην Κεντρική Τράπεζα για να μειώνει συνεχώς τα επιτόκια. Ο λόγος για την αποστροφή του Ερντογάν για τα υψηλά επιτόκια είναι ότι, κατά την άποψή του, όχι μόνο επιβραδύνουν την ανάπτυξη, αλλά λειτουργούν και ως επιταχυντές του πληθωρισμού. Επιπλέον, ο Τούρκος Πρόεδρος, επικαλείται συνεχώς το Κοράνι, διακηρύσσοντας ότι τα επιτόκια είναι «ανήθικα εργαλεία εκμετάλλευσης». Όποιος αψηφά τις δοξασίες και τις εντολές Ερντογάν, διώκεται. Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια, απέλυσε τρεις διοικητές κεντρικών τραπεζών. Το γεγονός ότι ο σημερινός Διοικητής ,Σαχάπ Καβτσιόγλου εξακολουθεί να είναι στη θέση του μετά από περίπου ένα χρόνο, οφείλεται στο ότι συμμορφώνεται πλήρως με τις επιθυμίες του Ερντογάν.<br /><br />Τον “αγοράζουν” τα Εμιράτα<div><br />Με τα συναλλαγματικά αποθέματα να μειώνονται μήνα με το μήνα και τη λίρα να έχει χάσει το 44% της αξίας της, η Κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας έσπευσε να υπογράψει συμφωνία με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για την ανταλλαγή νομισμάτων αξίας σχεδόν 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων.<br />Η συμφωνία ανταλλαγής, η οποία συνήφθη σε τοπικά νομίσματα, θα διαρκέσει για τρία χρόνια. Τα συναλλαγματικά αποθέματα της Τουρκίας μειώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια κατά 57 δισεκατομμύρια δολάρια, μετά τις συνεχείς παρεμβάσεις της κεντρικής τράπεζας -με τη βοήθεια κρατικών τραπεζών- στις αγορές συναλλάγματος για να ενισχύσει την αξία της λίρας Η Τουρκική κεντρική τράπεζα είχε υπογράψει προηγουμένως συμφωνίες ανταλλαγής νομισμάτων με την Κίνα, τη Νότια Κορέα και το Κατάρ αξίας περίπου 23 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οπως δήλωσε στους «Financial Times» ο Μοχάμεντ Χασάν αλ Σουβάιντι, διευθύνων σύμβουλος του κρατικού επενδυτικού ταμείου (ADQ) των Εμιράτων, η συγκυρία είναι ιδανική για αγορές και επενδύσεις στην τουρκική αγορά και σε διάφορους κλάδους. </div><div><br /></div><div>Ετσι, εκτός των άλλων, φαίνεται να δικαιώνει τις κατηγορίες που έχει εξαπολύσει η τουρκική αντιπολίτευση σε βάρος του Ερντογάν, ότι για να επιβιώσει πολιτικά έχει βγάλει στο… σφυρί τα «διαμάντια» των κρατικών επιχειρήσεων, μην εξαιρώντας και στρατηγικούς κλάδους, όπως είναι η πολεμική βιομηχανία.Ο Σουβάιντι πρόσθεσε ότι η ADQ βρισκόταν ήδη σε «συζητήσεις με το τουρκικό κρατικό ταμείο (TWF) για μερικές εξαιρετικές ευκαιρίες, όπως επιχειρήσεις τροφίμων ,που σίγουρα μας ενδιαφέρουν». Τόνισε ακόμη οτι το Ταμείο των Εμιράτων ενδιαφέρεται επίσης «πολύ» για τις τουρκικές χρηματοοικονομικές υπηρεσίες. «Αυτό που μου αρέσει στην Τουρκία είναι ότι λόγω της γεωγραφικής της θέσης, η παράδοση των προϊόντων μας θα γίνει ,για παράδειγμα, στη Γερμανία σε 12 ώρες,ενώ η χώρα έχει 84 εκατομμύρια κατοίκους», τόνισε. Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης την Τουρκία του Σεΐχη Μοχάμεντ, η ADQ υπέγραψε μνημόνιο κατανόησης με το TWF, το οποίο έχει συμμετοχές σε 28 εταιρείες, συμπεριλαμβανομένων τραπεζών που ελέγχονται από το κράτος, εταιρειών εξόρυξης, μεταφορών και ενέργειας.</div><div><br />Ραγδαία πτώση<br /><br />Όλα αυτά ελάχιστα επηρεάζουν τον πληθυσμό, με αποτέλεσμα η δημοτικότητά του Τούρκου Προέδρου να πέφτει ραγδαία και πολλοί πλέον να τον θεωρούν προσωπικά υπεύθυνο για την κρίση. Επιπλέον, πολλοί Τούρκοι πιστεύουν επίσης ότι η σημερινή ηγεσία είναι ανίκανη να ξεπεράσει την κρίση. Για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια, στις δημοσκοπήσεις το κόμμα AKP του Ερντογάν έχει υποχωρήσει στο 24% και βρίσκεται πλέον πίσω από το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης , το Κεμαλικό CHP,που προηγείται με 26,4%.<br /><br />Σύμφωνα με το ινστιτούτο έρευνας κοινής γνώμης Metropoll, ο Ερντογάν είναι στην… τέταρτη θέση ,μεταξύ των πιο δημοφιλών πολιτικών στη Γείτονα. Προηγείται ο δήμαρχος της Αγκυρας, Μανσούρ Γιαβάς με 60% και ακολουθούν: ο δήμαρχος Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου με 51% και η επικεφαλής του συντηρητικού κόμματος İyi, Μεράλ Ακσενερ με 38,5% και πιο πίσω ο Ερντογάν με 37,9%.<br /><br />Ο πρώην υπουργός Οικονομίας και νυν επικεφαλής του αντιπολιτευόμενου κόμματος Deva,Αλί Μπαμπατζάν , προειδοποιεί ότι η χώρα βρίσκεται «στη μέση της χειρότερης κρίσης ,στην πρόσφατη ιστορία. Η Τουρκία έχει γίνει σχεδόν σαν τα καταστήματα των γειτονικών χωρών που πωλούν «τα πάντα για ένα ευρώ-εδώ είναι τα πάντα για μία λίρα», λέει ο Μπαμπατζάν.<br /><br />Δεκαοκτώ μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές στην Τουρκία τον Ιούνιο του 2023, ο Ερντογάν βρίσκεται σε ένα δύσκολο δίλημμα: πρέπει να λύσει πάρα πολλά προβλήματα ταυτόχρονα, σε όλο και λιγότερο χρόνο. Ξαφνικά η εκλογική του ήττα δεν αποτελεί πλέον έκπληξη. Το αντίθετο. Αυτή τη στιγμή είναι πιο αποδυναμωμένος από ποτέ και επιπλέον –για πρώτη φορά –έχει να ανταγωνιστεί μια ενωμένη αντιπολίτευση. Τούρκοι δημοσιογράφοι επισημαίνουν μάλιστα ότι «ο Ερντογάν έχει αρχίσει να γίνεται βάρος για το ίδιο του το κόμμα, το AKP, το οποίο, στις δημοσκοπήσεις αποσπά μεγαλύτερα ποσοστά δημοτικότητας από τον Πρόεδρο”.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τουρκία: «Πωλούνται όλα …μία λίρα»

Εκλεψε την παράσταση στα social media στην Τουρκία, το σκίτσο στο εξώφυλλο του εβδομαδιαίου σατιρικού περιοδικού Uykusuz (Αγρυπνος): Ένα ζευ...

Διαβάστε την συνέχεια

Να ανησυχήσει η Ελλάδα από τις κινήσεις Ερντογάν με ΗΑΕ, Ισραήλ, Σερβία & Αίγυπτο;

<img height="356" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2018/12/Greece_US_EU_flags_YPEKS-720x400.jpg" width="755" /><br /><br />Του ΖΑΧΑΡΙΑ Β. ΜΙΧΑ*<br />Η είδηση ότι οι κεντρικές τράπεζες της Τουρκίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων προχώρησαν σε συμφωνία ανταλλαγής νομισμάτων ύψους 5 δισ. δολαρίων, ήρθε να ταράξει την ελληνική επικαιρότητα, σπέρνοντας αμφιβολίες για τη δέσμευση της πλούσιας χώρας του Κόλπου στη στρατηγική συνεργασία με την Ελλάδα. Η ίδια ανησυχία διατυπώνεται από πολλές πλευρές για τη συνολικότερη προσπάθεια του καθεστώτος Ερντογάν να εξομαλύνει τις σχέσεις με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία, αλλά και την ευδιάκριτη κινητικότητα των τελευταίων ετών στις σχέσεις Τουρκίας-Σερβίας. Έχει λόγους η Ελλάδα για να ανησυχεί;<br /><br />Η απάντηση είναι η ίδια με αυτή της εποχής που όσοι σήμερα ανησυχούν κόμπαζαν για τις στρατηγικές σχέσεις που είχε δημιουργήσει η Ελλάδα με τις ίδιες χώρες: Και ναι και όχι! Διότι στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν στρατηγικές συνεργασίες που αναπτύσσονται εξαιτίας αγάπης και εκτίμησης. Αυτές είναι αιτίες δημιουργίας δεσμών σε διαπροσωπικό επίπεδο. Αυτό που καθορίζει τις σχέσεις ανάμεσα στα σύγχρονα κράτη, όπως συμβαίνει από την εποχή της Συνθήκης της Βεσταφαλίας (1648), είναι τα συμφέροντα.<br /><br />Αυτά είναι, που σε συνδυασμό με τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά ενός λαού και τις παραστάσεις της εκάστοτε ηγεσίας, καθορίζουν το ύφος και το βάθος της προσέγγισης ανάμεσα στις χώρες. Όσο “στρατηγικού χαρακτήρα” και να είναι οι διακρατικές σχέσεις, υπόκεινται σε διαρκείς μεταλλάξεις με βάση την αλλαγή του διεθνούς περιβάλλοντος, το οποίο καθορίζει τις τακτικές κινήσεις στο γεωστρατηγικό καμβά. Στη μεγάλη εικόνα δηλαδή που περιγράφει για κάθε κράτος τα εθνικά συμφέροντα.<br /><br />Ελληνική επιτυχία<br /><img src="" /><br /><br /><img src="" /><br />Τούτων λεχθέντων εισαγωγικά ας υπεισέλθουμε στην ουσία με μια θεμελιακή παρατήρηση: Προτού απογοητευθούμε και μας καταλάβει ο πανικός, καλό θα ήταν να κατανοήσουμε ότι οι κινήσεις Ερντογάν προς χώρες που διάκεινται φιλικά προς την Ελλάδα, επιβεβαιώνει την ορθότητα του γενικού πλαισίου της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής την τελευταία πενταετία τουλάχιστον. Η προσέγγιση με τις χώρες αυτές έδειξε ότι η Αθήνα κατανόησε την κομβική σημασία τους για την ελληνική ασφάλεια. Εξ ου και η σταθερότητα και συνέπεια με την οποία επιδιώχθηκε η ανάπτυξη σχέσεων.<br /><br />Με τη διεθνή συμπεριφορά της, η Ελλάδα κατόρθωσε να επηρεάσει τη συμπεριφορά και την πολιτική της Τουρκίας. Ο Ερντογάναν αναγκάστηκε από την πραγματικότητα να “ρίξει τα μούτρα του” και να αλλάξει ρότα. Αυτό συνιστά επιτυχία και δείχνει ότι η ελληνική διπλωματία πρέπει να συνεχίσει στο ίδιο πνεύμα.<br /><br />Ο Ερντογάν αναφέρθηκε πολλές φορές στις συμμαχίες που δημιούργησε η Ελλάδα, ως αντίδραση στην παρόξυνση του τουρκικού αναθεωρητισμού που είχε και στρατιωτικό περιεχόμενο. Η απρόσμενη –με βάση την παρελθούσα εμπειρία– ελληνική στάση αιφνιδίασε την Τουρκία και υποχρέωσε τον ηγέτη της να προσαρμόσει τη στρατηγική του. Πλέον, προσπαθεί εμφανώς να σπάσει τα διπλωματικά ερείσματα που οικοδόμησε ο Ελληνισμός. Μόνο με τη Γαλλία δεν έχει καταφέρει να βρει προς το παρόν πρόσχημα επαναπροσέγγισης. Για την ακρίβεια το επιχείρησε κάποια στιγμή, αλλά η σύγκρουση συμφερόντων κυρίως στη Λιβύη, αλλά και στη Συρία, οδήγησε την προσπάθεια σε ναυάγιο.<br /><br />Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την εποχή που ο Ερντογάν απευθυνόταν με βαρύτατες εκφράσεις εναντίον των ηγεσιών της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων. Δεν σταμάτησε να υποστηρίζει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα όταν επιχειρεί επαναπροσέγγιση με την Αίγυπτο. Δεν έπαψε να είναι φορέας αντισημιτικών θέσεων ή να υποστηρίζει τη Χαμάς στη Γάζα και ενίοτε την Χεζμπολάχ στον Λίβανο, όταν επιχειρεί να σπάσει τον πάγο με το Ισραήλ.<br /><br />Απλά, ο ίδιος και ο κύκλος των συμβούλων του κατανόησαν ότι η Ελλάδα χρησιμοποίησε την αμετροεπή τουρκική πολιτική για να οικοδομήσει την απαντητική δική της. Όλες οι χώρες αυτά τα γνωρίζουν. Πιο κραυγαλέο παράδειγμα η Αίγυπτος, που επιμένει στη στάση της και θέτει όρους για την επαναπροσέγγιση, παρότι η Τουρκία της υπόσχεται διαμοιρασμό της Ανατολικής Μεσογείου και των πλουτοπαραγωγικών της πόρων! Κατά συνέπεια, το φαινόμενο που καταγράφεται δεν συνιστά εγκατάλειψη της Ελλάδας.<br /><br />Η ελληνική πλευρά που ανέπτυξε όλες αυτές τις πρωτοβουλίες, άλλωστε, δεν έχει πάψει να καλεί την Τουρκία να λογικευθεί και να συναινέσει στην από κοινού αναζήτηση διεξόδου εντός του γενικού πλαισίου που ορίζει το διεθνές δίκαιο. Θα έπρεπε δηλαδή, όλοι όσοι είχαν σοβαρά προβλήματα με το καθεστώς Ερντογάν να συμπεράνουν ότι η απόπειρα προσέγγισης της Αθήνας με την Άγκυρα συνιστά υπαναχώρηση από τις δικές τους σχέσεις με την Αθήνα;<br /><br />Προσαρμογή στις νέες συνθήκες<br /><br />Άρα, το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Η Ελλάδα οφείλει να ακολουθήσει την ίδια στρατηγική και να προσαρμόσει την τακτική της στη νέα πραγματικότητα. Η Τουρκία προσπαθεί να μειώσει τον αρνητικό αντίκτυπο των ελληνικών κινήσεων στα συμφέροντά της. Με την ίδια ακριβώς λογική, οι χώρες τις οποίες προσεγγίζει ο Ερντογάν, εξακολουθούν να γνωρίζουν ότι δεν εξέλειπαν αιφνιδίως οι συνθήκες που υπαγόρευσαν την προσέγγισή τους με την Αθήνα.<br /><br />Απλώς, επιχειρούν να αξιοποιήσουν την τουρκική στροφή για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Επί της ουσίας επιχειρούν να ελέγξουν τη διεθνή συμπεριφορά της Τουρκίας, ώστε να μην λαμβάνει τουλάχιστον προδήλως εχθρικά χαρακτηριστικά, κρατώντας χαμηλά τη θερμοκρασία στις μεταξύ τους σχέσεις. Υπάρχει, όμως, ένα κοινό χαρακτηριστικό ανάμεσα στις χώρες-στόχους του Ερντογάν. Υιοθετούν μια στάση όσο το δυνατόν ανεξάρτητη, διατηρώντας περιθώρια κινήσεων ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις. Άρα αποφεύγουν τη μονοσήμαντη εξάρτησή τους από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία ή την Κίνα.<br /><br />Οι μοναρχίες του Κόλπου, παρότι έχουν διαφορές μεταξύ τους, παρότι η ασφάλειά τους έχει ιστορικά στηριχθεί στην αμερικανική στρατιωτική ισχύ, την οποία έχουν χρυσοπληρώσει, παίρνουν αποστάσεις από τις ΗΠΑ και δεν αποδέχονται χωρίς ενστάσεις την αμερικανική “κηδεμονία”. Τα Εμιράτα δεν δίστασαν να προβούν σε κολοσσιαία προμήθεια μαχητικών Rafale όταν οι ΗΠΑ έθεσαν πλήθος ζητημάτων (αφορούσαν και τις σχέσεις των Εμιράτων με Ρωσία και Κίνα) για να αποδεσμεύσουν τα F-35 Lightning II.<br /><br />Η Σαουδική Αραβία προσπαθεί να ευθυγραμμίσει την ενεργειακή της πολιτική με τη Ρωσία, ενώ όταν υπάρχει ψύχρανση των σχέσεων με την Ουάσινγκτον, εμφανίζονται δημοσιεύματα περί διαβουλεύσεων με τη Μόσχα για την απόκτηση του γνωστού συστήματος αντιαεροπορικής και αντιβληματικής προστασίας S-400 Triumf.<br /><br />Η Αίγυπτος του προέδρου Σίσι, είναι ίσως ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος χώρας που αρνείται να ταυτιστεί με την πολιτική των ΗΠΑ ή της Ρωσίας. Έχει προχωρήσει σε προμήθειες μαχητικών και άλλων οπλικών συστημάτων από τη Ρωσία, διαθέτει κύρια οπλικά συστήματα αμερικανικής προέλευσης (μαχητικά F-16, άρματα μάχης M1 Abrams) και δημιουργεί ένα πανίσχυρο Ναυτικό, στηριζόμενο σε γαλλικές και γερμανικές σχεδιάσεις.<br /><br />Στην ιστορία θα μείνει η ρήση του Σίσι στον τότε Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, Τζον Κέρι, ο οποίος επιχειρώντας να τον πιέσει, τον απείλησε με διακοπή της ετήσιας δωρεάν στρατιωτικής βοήθειας ύψους περίπου δύο δισ. δολαρίων, για να εισπράξει την απάντηση: «Εσείς θέλετε περισσότερο να μας δώσετε αυτά τα χρήματα από όσο θέλουμε εμείς». Ο ορισμός του ελληνικού “υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές“…<br /><br />Το βαλκανικό “σκάκι”<br /><br />Στο ίδιο μήκος κύματος και η ορθόδοξη Σερβία, που δεν δίστασε να επιχειρήσει να βρει σημείο ισορροπίας με το ισλαμικό καθεστώς Ερντογάν. Κι αυτό, επειδή η Τουρκία είναι χώρα που ασκεί επιρροή στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς στα Βαλκάνια, συνιστώντας σημαντική δυνητική απειλή. Η Σερβία, ενώ διατηρεί προνομιακές σχέσεις με τη Ρωσία, συζητά παράλληλα σε προωθημένο επίπεδο με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, βασικούς σπόνσορες του αλβανικού αναθεωρητισμού, ο οποίος δεν έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του.<br /><br />Με τις ανακατατάξεις στα Βαλκάνια να μην έχουν τελειώσει, το Βελιγράδι επιχειρεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά των βασικών πρωταγωνιστών, ώστε την κρίσιμη στιγμή να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα, επηρεάζοντας τη σκέψη πάλαι ποτέ εχθρών του και δημιουργώντας προσδοκίες για ένα διαφορετικό μέλλον. Κι αυτό, χωρίς να εγκαταλείπει τη Μόσχα και τη σλαβική πολιτισμική κοιτίδα.<br /><br />Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τα Εμιράτα που συμφώνησαν για επενδύσεις στην Τουρκία ύψους 10 δισ. δολαρίων. Έτσι, μεταξύ άλλων, παρεμβάλλονται και στην προνομιακή σχέση της Τουρκίας με το Κατάρ, σε ένα πολύπλοκο διεθνοπολιτικό “τρίγωνο” που χρήζει ξεχωριστής ανάλυσης. Το ίδιο θα έκαναν και οι Σαουδάραβες εάν τα προβλήματα ήταν λιγότερα.<br /><br />Υπενθυμίζουμε πως το ίδιο ποσό έχουν οι Εμιρατινοί δεσμεύσει και για επενδύσεις στην Ελλάδα. Δίνουν δε προφορικές διαβεβαιώσεις στην Αθήνα ότι η διμερής σχέση όχι μόνο δεν θα επηρεαστεί, αλλά θα αναπτυχθεί περαιτέρω. Η Τουρκία, εξάλλου, αποτελεί πλέον επενδυτική ευκαιρία. Και η καθοριστική οικονομική παρουσία δημιουργεί προϋποθέσεις ελέγχου της τουρκικής συμπεριφοράς στη διεθνή σκηνή.<br /><br />Αυτό θα μπορούσε δυνητικά να είναι ενδιαφέρον για την ελληνική εξωτερική πολιτική, στο μέτρο που διακηρυγμένα είναι φιλειρηνική και δεν επιχειρεί τον αποκλεισμό οποιουδήποτε. Την ίδια ή παρεμφερή ευκαιρία οφείλει να αναζητήσει η ελληνική διπλωματία στην πολιτική των άλλων χωρών.<br /><br />Προϋπόθεση επιτυχούς έκβασης του εγχειρήματος, το να μην δίνει η Αθήνα την εντύπωση ότι η πολιτική της αποτελεί παρακολούθημα των γεωπολιτικών επιλογών του οποιουδήποτε. Τέτοιες ταυτίσεις δεν επιτρέπουν την προάσπιση και προώθηση των εθνικών συμφερόντων. Ο αντισυμβαλλόμενος λαμβάνει ατύπως το μήνυμα ότι η σχέση του με την Ελλάδα ρυθμίζεται αυτόματα διά της δικής του σχέσης με το “αφεντικό” της.<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Να ανησυχήσει η Ελλάδα από τις κινήσεις Ερντογάν με ΗΑΕ, Ισραήλ, Σερβία & Αίγυπτο;

Του ΖΑΧΑΡΙΑ Β. ΜΙΧΑ* Η είδηση ότι οι κεντρικές τράπεζες της Τουρκίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων προχώρησαν σε συμφωνία ανταλλαγής νο...

Διαβάστε την συνέχεια

5+1 λόγοι για ένα «θερμό» ελληνοτουρκικό το 2022.

<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2020/06/ekpaideush_nautikou-aeroporias-karpathos-geetha_6-790x400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="790" height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2020/06/ekpaideush_nautikou-aeroporias-karpathos-geetha_6-790x400.jpg" width="814" /></a></div></div><div><br /></div><b>ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΜΟΥΤΣΑΚΟΣ*</b><br />Οι τελευταίες ημέρες προαναγγέλλουν μια δύσκολη χρονιά για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Στην εκτίμηση αυτή συνηγορούν:<br /><br />1. Η εσωτερική κατάσταση στην Τουρκία. Καθώς η τουρκική οικονομία βρίσκεται σε δίνη χωρίς ορατή διέξοδο, ο πρόεδρος Ερντογάν δύσκολα θα αναστηλώσει την έντονα τραυματισμένη εικόνα του με κινήσεις στο εσωτερικό. Ωθούμενος και από τον εθνικιστή συνοδοιπόρο του, Μπαχτσελί, θα την αναζητήσει στην τόνωση της τουρκικής περηφάνιας. Το Κουρδικό, το Κυπριακό και οι σχέσεις με την Ελλάδα, λόγω της φόρτισης που εμπεριέχουν, ήταν ανέκαθεν θέματα δεκτικά πολιτικής και ψηφοθηρικής εκμετάλλευσης στην Τουρκία.<br /><br />2. Η σκλήρυνση των τουρκικών θέσεων έναντι Ελλάδας και Κύπρου. Τον περασμένο Ιούλιο η τουρκική διπλωματία προχώρησε σε διεύρυνση της «διαπραγματευτικής ύλης» έναντι της Ελλάδας. Με επιστολές του Τούρκου Αντιπροσώπου στον ΟΗΕ, κ. Σινιρλίογλου, προστέθηκε σε αυτήν και η νομικά απολύτως έωλη και πολιτικά απαράδεκτη θέση ότι η αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών νησιών είναι προϋπόθεση για την αναγνώριση της ελληνικής κυριαρχίας επ’ αυτών. Συνδέθηκε έτσι το τουρκικό αίτημα για αποστρατιωτικοποίηση με την αμφισβήτηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος ελληνικών νησιών, όπως της Λέσβου, Σάμου, Χίου, Λήμνου και Σαμοθράκης! Πρόκειται για πρωτοφανή παραμόρφωση των διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάννης. Την τακτική της μετατόπισης σε ακραίες θέσεις, που συνειδητά υποσκάπτουν τις προοπτικές ουσιαστικού διαλόγου, έχει υιοθετήσει η Αγκυρα και στο Κυπριακό, με την προβολή της «λύσης των δύο κρατών».<br /><br />3. Ο εκλογικός χρονισµός σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία. Το 2023 είναι και για τις τρεις χώρες εκλογικό έτος. Η συγκυρία αυτή θα δυσχεράνει κατά το προεκλογικό 2022 τη δυνατότητα μετριοπαθών κινήσεων στην πολιτικοδιπλωματική σκακιέρα. Την ευθύνη έχει η τουρκική πλευρά. Το επιβεβαιώνουν η σκλήρυνση των θέσεων, οι συνεχιζόμενες υπερπτήσεις με αεροσκάφη και drones σε ελληνικά νησιά και η οξύτητα δηλώσεων ακόμα και ευθέως κατά του πρωθυπουργού κ. Κ. Μητσοτάκη, του υπουργού Εξωτερικών κ. Ν. Δένδια και, πρόσφατα, της Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κ. Σακελλαροπούλου. Η προσωποποίηση των πολιτικών διαφορών και η «δαιμονοποίηση» του αντιπάλου είναι πρόσθετη επιβάρυνση στο ήδη βαρύ κλίμα.<br /><br />4. Η ένταση στη δηµόσια ρητορική και διπλωματία. Η ήδη οξεία δημόσια ρητορική στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αναμένεται να ενταθεί με αφορμή την εκατοστή επέτειο από την Καταστροφή της Σμύρνης και τη βίαιη εκδίωξη των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, που η άλλη πλευρά βλέπει ως νίκη επί «σκληρών εισβολέων». Θα πρέπει επίσης να συνεκτιμηθεί ότι το 2023 θα είναι διπλή επέτειος εκατό χρόνων, αφενός από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφετέρου από τη Συνθήκη της Λωζάννης· του θεσμικού θεμελίου του status quo στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο που αμφισβητεί η Τουρκία. Η σημειολογία είναι σοβαρό συστατικό στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής. Ακόμα περισσότερο σε αυτή την περιοχή του κόσμου και για ηγέτες με τα χαρακτηριστικά του προέδρου Ερντογάν, που επίμονα διεκδικεί μια υψηλότερη θέση από τον Κεμάλ Ατατούρκ «στας δέλτους» της τουρκικής Ιστορίας.<br /><br />5. Η τουρκική θεώρηση για την αμυντική θωράκιση της Ελλάδας. Η Ελλάδα, ως όφειλε μετά την επικίνδυνη μεταναστευτική κρίση που προκάλεσε η Τουρκία τον Μάρτιο του 2020 στα σύνορα του Εβρου και την παρατεταμένη ένταση το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, προχώρησε σ’ ένα εξελισσόμενο στιβαρό πρόγραμμα ενίσχυσης των αμυντικών της δυνατοτήτων. Ουδείς γνωρίζει πώς θα μπορούσαν να αξιολογήσουν το γεγονός αυτό ορισμένοι θερμοκέφαλοι στην Αγκυρα.<br /><br />6. Το μεταναστευτικό. Το τελευταίο διάστημα, πέραν των επαναλαμβανόμενων τουρκικών συκοφαντιών κατά της Ελλάδας περί επαναπροωθήσεων, παρατηρείται επανεκκίνηση παράνομων μεταναστευτικών ροών που ενδέχεται να αυξηθούν, ιδίως εάν υπάρξει ύφεση της πανδημίας.<br /><br />Ο συνδυασμός όλων αυτών υποχρεώνει την Ελλάδα σε διαρκή ψύχραιμη εγρήγορση. Απέναντι σε μια πολιτική αντίληψη που στον πυρήνα της έχει το «casus belli», η ενεργός διπλωματική και επιχειρησιακή ανάσχεση που συστηματικά εφαρμόζει η κυβέρνηση γίνεται η μόνη επιλογή. Μόνον έτσι μπορεί να διαμορφωθούν ουσιαστικές συνθήκες ενός αυστηρά οριοθετημένου διαλόγου με την Τουρκία. Εως τότε, ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. <br /><br /><b><i>* Ο κ. Γ. Κουμουτσάκος είναι βουλευτής Β1 Βόρειου Τομέα Αθηνών με τη Ν.Δ.</i></b><div><br /></div><div><a href="https://www.kathimerini.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

5+1 λόγοι για ένα «θερμό» ελληνοτουρκικό το 2022.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΜΟΥΤΣΑΚΟΣ* Οι τελευταίες ημέρες προαναγγέλλουν μια δύσκολη χρονιά για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Στην εκτίμηση αυτή συνηγορούν:...

Διαβάστε την συνέχεια