Παγκόσμιος συναγερμός για την Αφρική. Ξαφνικά στην κόψη του ξυραφιού ΗΠΑ – Ρωσία για τη ναυτική βάση στο Σουδάν.

<img height="385" src="https://www.bankingnews.gr/media/k2/items/cache/fcc1fffe73caebed18bc3b1a423fbd22_XL.jpg" width="740" /><br /><br /><div>Η αυξανόμενη ρωσική παρουσία στην Αφρική προκαλεί εντάσεις μεταξύ των δύο στρατιωτικών υπερδυνάμεων<br /><br />Μεγάλος είναι ο κίνδυνος μίας σύγκρουσης ΗΠΑ – Ρωσίας λόγω των σχεδίων της Μόσχας να εγκαταστήσει ναυτική βάση στην Αφρική εκτιμούν Αμερικανοί αναλυτές, οι οποίοι εκφράζουν ανησυχίες για τις στρατηγικές κινήσεις του Vladimir Putin στην περιοχή.<br />Η Ρωσία και το Σουδάν έχουν συμφωνήσει για την εγκατάσταση ρωσικής ναυτικής βάσης στην Ερυθρά Θάλασσα, κοντά στο Port Sudan.<br />Το Port Sudan δεν απέχει πολύ από το Τζιμπουτί, όπου υπάρχουν βάσεις των ΗΠΑ και της Κίνας.<br />«Η Μόσχα βλέπει το Σουδάν, λόγω της στρατηγικής του θέσης, ως το πιθανότερο μέρος, προκειμένου να επεκτείνει το αποτύπωμα της Ρωσίας στην Αφρική, την οποία ο Putin θεωρεί ως βασικό σημείο γεωπολιτικής αντιπαράθεσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα», δήλωσε στο Fox News Digital η γεωπολιτική αναλύτρια Rebekah Koffler.<br />«Η Ρωσία βλέπει τις ΗΠΑ και την Κίνα ως τους κορυφαίους αντιπάλους της, με τους οποίους η Μόσχα μπορεί μακροπρόθεσμα να έχει μια σύγκρουση.<br />Ως εκ τούτου, ο Putin θέλει να αποκτήσει στρατιωτικά ερείσματα κοντά σε βάση των ΗΠΑ στο Τζιμπουτί και στις κινεζικές εγκαταστάσεις», πρόσθεσε.<br />«Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ και η Κίνα έχουν ήδη ναυτική παρουσία στο Κέρας της Αφρικής η Ρωσία βλέπει το Port Sudan ως κόμβο υλικοτεχνικής υποστήριξης για μεταφορές όπλων, αποθήκευση πυρομαχικών και κάθε είδους πολεμικές δυνατότητες.<br />Η πιθανή ρωσική ναυτική επιμελητεία στο Σουδάν θα υποστήριζε την προβολή ρωσικής ισχύος στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Ινδικό Ωκεανό», δήλωσε στο Fox News Digital ο αναλυτής John Hardy.<br />Πρόσθεσε ότι «το θέμα αυτό έχει αποκτήσει μεγαλύτερη σημασία για τη Μόσχα, δεδομένης της αβεβαιότητας για το μέλλον της ναυτικής εγκατάστασης στην Tartush της Συρίας».<br /><br />Τεράστια η γεωπολιτική σημασία της Αφρικής<br /><br />Μια ρωσική ναυτική βάση στον Ινδικό Ωκεανό έχει στρατηγικές στρατιωτικές επιπτώσεις - είναι μια σχετικά μικρή απόσταση πλεύσης από την Ερυθρά Θάλασσα και τη Διώρυγα του Σουέζ από την οποία υπολογίζεται ότι διέρχεται το 12% της παγκόσμιας ναυτιλίας, ενώ το 61% της παγκόσμιας κίνησης πετρελαιοφόρων λέγεται ότι χρησιμοποιεί επίσης το κανάλι.<br />Αυτή η συμφωνία επιτρέπει στη Ρωσία να αναπτύξει στρατιωτική παρουσία στην περιοχή, ενισχύοντας τη στρατηγική της θέση στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή.<br />Η συμφωνία αυτή θεωρείται σημαντική, καθώς προσφέρει στη Ρωσία μια εναλλακτική βάση στην Αφρική, αντικαθιστώντας εν μέρει τη βάση της στη Συρία, από την οποία αποσύρεται σταδιακά.<br />Οι ΗΠΑ ανησυχούν για την ενίσχυση της ρωσικής παρουσίας στην Αφρική, καθώς μπορεί να επηρεάσει τα στρατηγικά τους συμφέροντα στη Μαύρη Ήπειρο.<br />Η Ρωσία επενδύει σε στρατιωτικές και οικονομικές σχέσεις με πολλές αφρικανικές χώρες, προσφέροντας εξοπλισμό και τεχνογνωσία χωρίς να θέτει περιορισμούς σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα ή θέματα διακυβέρνησης.<br />Αυτό την καθιστά ελκυστική για πολλές αφρικανικές κυβερνήσεις, οι οποίες επιθυμούν να ενισχύσουν την ασφάλειά τους και να διαφοροποιήσουν τις διεθνείς τους σχέσεις.<br /><br />Έντονη ανησυχία στις ΗΠΑ για τη ρωσική παρουσία στην Αφρική<br /><br />Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει εκφράσει την ανησυχία της για την αυξανόμενη επιρροή της Ρωσίας στην Αφρική.<br />Ο πρώην Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας John Bolton τόνισε ότι οι πρακτικές της Ρωσίας στην Αφρική μπορούν να περιορίσουν την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής, να απειλήσουν την οικονομική ανεξαρτησία των αφρικανικών χωρών και να επηρεάσουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ.<br />Η Ρωσία, από την πλευρά της, χρησιμοποιεί μια στρατηγική που περιλαμβάνει διπλωματία, επενδύσεις σε ενέργεια και εκπαίδευση, προκειμένου να ενισχύσει την επιρροή της στην Αφρική.<br />Η συμφωνία για τη ναυτική βάση στο Σουδάν αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής της Ρωσίας να ενισχύσει την παρουσία της στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή.<br />Αυτή η κίνηση προκαλεί ανησυχία στις ΗΠΑ, οι οποίες βλέπουν την αυξανόμενη επιρροή της Ρωσίας ως απειλή για τα στρατηγικά τους συμφέροντα στην περιοχή.<br />Η κατάσταση αυτή ενδέχεται να οδηγήσει σε εντάσεις και να επηρεάσει τις διεθνείς σχέσεις στην Αφρική και πέρα από αυτήν.<br /><br /><a href="http://www.bankingnews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Παγκόσμιος συναγερμός για την Αφρική. Ξαφνικά στην κόψη του ξυραφιού ΗΠΑ – Ρωσία για τη ναυτική βάση στο Σουδάν.

Η αυξανόμενη ρωσική παρουσία στην Αφρική προκαλεί εντάσεις μεταξύ των δύο στρατιωτικών υπερδυνάμεων Μεγάλος είναι ο κίνδυνος μίας σύγκρουσης...

Διαβάστε την συνέχεια

Πυρηνικός εφιάλτης στην Ασία. Η Ινδία θέλει την... Κριμαία της πίσω, έτοιμη για σύγκρουση. κόλαση στο Kashmir κόντρα στο Πακιστάν.

<img height="360" src="https://www.bankingnews.gr/media/k2/items/cache/7da2fb31ae7dbf7e07d7d9203d89f1b1_XL.jpg" width="713" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Η σπίθα του πολέμου άναψε ξανά στο Haji Pir του Κασμίρ και κινδυνεύει να γίνει πυρηνικό... παρανάλωμα.</span></h3>Το Κασμίρ δεν είναι απλώς μια ορεινή περιοχή στρατηγικής σημασίας – είναι το πικρό μήλο της Έριδος που έχει χωρίσει την Ινδία και το Πακιστάν για πάνω από επτά δεκαετίες.<br />Από τη στιγμή της διαίρεσης του βρετανικού Ρατζ το 1947, οι δύο χώρες έχουν εμπλακεί σε τρεις πολέμους και αμέτρητα αιματηρά επεισόδια για τον έλεγχο αυτής της διεκδικούμενης γης.<br />Στο έδαφός της διασταυρώνονται εθνικά τραύματα, θρησκευτικές ταυτότητες και ψυχροπολεμικά κατάλοιπα.<br />Η Ινδία βλέπει στο Κασμίρ αναπόσπαστο τμήμα της επικράτειάς της.<br />Το Πακιστάν, από την άλλη, το προβάλλει ως «κατεχόμενο έδαφος», υποδαυλίζοντας – σύμφωνα με το Νέο Δελχί – ένα διαρκές κύμα αποσταθεροποίησης, που περιλαμβάνει χρηματοδότηση τρομοκρατικών ομάδων και υποστήριξη παραστρατιωτικών εισβολών μέσω περασμάτων όπως το Haji Pir.<br /><br /><img height="678" src="https://www.bankingnews.gr/image/oar2_1.png" width="527" /><br /><br />Η πρόσφατη αιματηρή επίθεση στο Pahalgam, με 26 νεκρούς, ήρθε ως υπενθύμιση του εύθραυστου status quo στην περιοχή.<br />Και όπως συχνά συμβαίνει στην υποήπειρο, οι λέξεις «αντίποινα» και «κλιμάκωση» δεν αργούν να εμφανιστούν στα διπλωματικά λεξιλόγια.<br /><br />Η σπίθα του πολέμου άναψε ξανά και κινδυνεύει να γίνει πυρηνικό... παρανάλωμα<br /><br />Μέσα σε λίγα 24ωρα, το Ισλαμαμπάντ προχώρησε σε πλήρη διακοπή των εμπορικών σχέσεων με το Νέα Δελχί, ανακοίνωσε το κλείσιμο του εναέριου χώρου του για τις ινδικές αεροπορικές εταιρείες και ακύρωσε μονομερώς όλες τις θεωρήσεις εισόδου για Ινδούς πολίτες.<br />Η απόφαση ήρθε ως απάντηση στη σειρά ενεργειών της Ινδίας που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, το κλείσιμο της κύριας συνοριακής διόδου, την αναστολή της ιστορικής Συνθήκης για τα Ύδατα του Ινδού (Indus Water Treaty) και την απέλαση Πακιστανών διπλωματών από το ινδικό έδαφος.<br />Περαιτέρω εντολή του New Delhi καλεί όλους τους Πακιστανούς πολίτες που διαμένουν στη χώρα να αποχωρήσουν έως τις 29 Απριλίου.<br />Διπλωματικοί αναλυτές εκφράζουν έντονο προβληματισμό για την ταχύτητα με την οποία οι ήδη τεταμένες σχέσεις ολισθαίνουν σε αχαρτογράφητο -ενδεχομένως πυρηνικό- έδαφος.<br />Η νέα αυτή σύγκρουση αποκαλύπτει, για ακόμη μία φορά, τον μόνιμο πυρήνα αστάθειας που παραμένει στο επίκεντρο κάθε κρίσης μεταξύ των δύο πυρηνικών δυνάμεων — το Κασμίρ.<br />Και όσο η κάθε πλευρά επιχειρεί να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, το φάντασμα του Haji Pir και τα λάθη του παρελθόντος συνεχίζουν να ρίχνουν βαριά σκιά στο παρόν.<br /><br />Το ιστορικό λάθος της Ινδίας - Πώς έχασε τη δική της... Κριμαία<br /><br />«Aμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα», υπενθυμίζουν οι αρχαοί στους Ινδούς.<br />Και σήμερα, μετά την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στο Pahalgam, στο Jammu και Kashmir, αυτή η προφητική ρήση επιστρέφει για να θυμίσει στους Ινδούς ένα ιστορικό λάθος επικών διαστάσεων: τη στρατηγική αυτοχειρία του Νέου Δελχί πριν από 60 χρόνια, όταν παρέδωσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ό,τι είχε κερδίσει με το αίμα των στρατιωτών του στο στρατηγικό πέρασμα του Haji Pir<br />Το πέρασμα Haji Pir, ενταγμένο στη σκληροτράχηλη οροσειρά Pir Panjal, συνδέει το Poonch του Jammu & Kashmir με το Rawalakot στο Κασμίρ.<br /><br /><img src="https://www.bankingnews.gr/image/cb2ab6d008175c0c58425d0deda5a3a0.jpg" /><br /><br />Σε υψόμετρο 2.637 μέτρων (8.652 πόδια), το πέρασμα κυριαρχεί οπτικά στην κοιλάδα του Παλιστανικού Κασμίρ και αποτελεί σήμερα μία από τις βασικές διόδους διείσδυσης Πακιστανών τρομοκρατών στην κοιλάδα του Kashmir.<br />Η Ινδία, διατηρώντας το Πέρασμα Haji Pir, θα μπορούσε να είχε στερήσει από το Πακιστάν την κύρια οδό εισχώρησης στο Jammu & Kashmir, περιορίζοντας δραματικά τη δυνατότητα της Ισλαμαμπάντ να υποδαυλίζει την αστάθεια στην περιοχή.<br /><br />Ο κομβικός ρόλος του Haji Pir στην Ινδοπακιστανική σύγκρουση<br /><br />Το πέρασμα πρόσφερε κι άλλες κρίσιμες ωφέλειες: μείωνε την απόσταση μεταξύ Poonch και Uri από 282 χλμ. σε μόλις 56 χλμ., ενισχύοντας την εσωτερική διασύνδεση μεταξύ του Jammu και της κοιλάδας του Kashmir και διευκολύνοντας την στρατιωτική και εμπορική κινητικότητα.<br />Πριν από τη διαίρεση της Ινδίας, ο κύριος δρόμος που ένωνε το Jammu με την κοιλάδα του Kashmir περνούσε από τον Haji Pir.<br />Ωστόσο, μετά την κατάληψη μέρους του Κασμίρ από το Πακιστάν το 1948, το πέρασμα τέθηκε εκτός χρήσης.<br />Πέρα από τη στρατηγική σημασία, το Πέρασμα Haji Pir θα μπορούσε να λειτουργήσει ως διαρκής υπενθύμιση στο Πακιστάν της επισφαλούς του θέσης στο ευρύτερο Κασμίρ.<br />Κι όμως, η Ινδία, επιδεικνύοντας τραγική έλλειψη διορατικότητας, επέστρεψε το πέρασμα στο Ισλαμαμπάντ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ενώ είχε εμφανώς το πάνω χέρι.<br />Αυτό το «προπατορικό αμάρτημα» συνεχίζει να στοιχειώνει την Ινδία τρεις γενιές αργότερα, καθώς το Πακιστάν εξακολουθεί να αιμορραγεί τη χώρα «με χίλιες μαχαιριές», χρησιμοποιώντας το πέρασμα ως πύλη τρομοκρατίας στην κοιλάδα του Kashmir.<br />Αναλογιζόμενος τα διδάγματα του πολέμου του 1965, ο υποστράτηγος D B Shekatkar (ε.α.) είχε προειδοποιήσει: «Το μάθημα είναι σαφές — αν χάνεις τα κέρδη του πολέμου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, υπονομεύεις κάθε μελλοντικό στρατηγικό πλεονέκτημα».<br />Και όντως, η παράδοση του Περάσματος Haji Pir υπήρξε αντικίνητρο για την Ινδία σε επόμενες στρατιωτικές αναμετρήσεις, όπως το 1971 και το 1999.<br /><br />Η Επιχείρηση που άνοιξε το πέρασμα: Πώς η Ινδία έφτασε μέχρι το Haji Pir<br /><br />Ενθαρρυμένο από την κατάληψη του ενός τρίτου του Kashmir το 1948 και την ταπεινωτική ήττα της Ινδίας στον πόλεμο του 1962 με την Κίνα, το Πακιστάν επιχείρησε εκ νέου να καταλάβει ολόκληρο το Kashmir το 1965.<br />Τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς, ο πρόεδρος Ayub Khan ενέκρινε την Επιχείρηση Gibraltar: μια μυστική διείσδυση μεγάλου αριθμού ανταρτών στο Kashmir, με στόχο την αποσταθεροποίηση της περιοχής και την εν συνεχεία κατάληψή της από τον στρατό του Πακιστάν.<br />Ο Ayub Khan προσδοκούσε ταχύτατη και θεαματική νίκη.<br />«Η ηθική αντοχή των Ινδουιστών δεν αντέχει πάνω από δυο χτυπήματα», έγραφε χαρακτηριστικά.<br />Ωστόσο, οι ελπίδες του διαψεύστηκαν: ο τοπικός πληθυσμός δεν εξεγέρθηκε. Μέχρι τα μέσα Αυγούστου, η Ινδία προειδοποίησε πως, αν δεν σταματήσει η διείσδυση, «ο πόλεμος θα περάσει στην άλλη πλευρά».<br />Στις 15 Αυγούστου 1965, ο ινδικός στρατός διέσχισε τη γραμμή εκεχειρίας και κατέλαβε τρεις λόφους.<br />Αμέσως αποφασίστηκε η κατάληψη του Haji Pir Bulge, η κύρια οδός εισβολής.<br />Η επιχείρηση ονομάστηκε Operation Bakshi.<br /><br />Το Haji Pir προστατευόταν από τα υψώματα Bedori (3760μ.), Sank (2895μ.) και Ledwali Gali (3140μ.).<br />Το Bedori βρισκόταν 14 χλμ. νοτιοανατολικά του Uri, και ο Haji Pir ακόμη 10 χλμ. μακρύτερα.<br />Η αποστολή ανατέθηκε στην 19 Μονάδα πυροβολικού υπό τον Στρατηγό Kalaan και την εφεδρεία του σώματος, την 68η Ταξιαρχία υπό τον Ταξιάρχο ZC Bakshi.<br />Στις 21 Αυγούστου, ο Bakshi δήλωνε στους αξιωματικούς του: «Από το 1947 γκρινιάζουμε ότι δεν μας αφήνουν να επιτεθούμε. Τώρα έχουμε εντολή να καταλάβουμε το Haji Pir πάση θυσία. Όχι με 100% απώλειες — αλλά αν δεν έχετε 40%, μην επιστρέψετε».<br />Στις 26 Αυγούστου, μια σκληροτράχηλη ομάδα στρατιωτών κινήθηκε προς το Sank, μέσα σε καταρρακτώδη βροχή και σφοδρή αντίσταση.<br />Την επόμενη μέρα, καταλήφθηκε και το Ledwali Gali.<br />Ο στόχος ήταν πλέον το Bedori.<br />Ωστόσο, ο Ταξίαρχος Bakshi εκτίμησε ότι το Πακιστάν είχε αντιληφθεί τις ινδικές προθέσεις και πήρε την απόφαση να χτυπήσει κατευθείαν στο Haji Pir.<br />Ανέθεσε την αποστολή στον Στρατηγό Ranjit Singh Dayal: «Αν τα καταφέρεις, θα είσαι ήρωας. Αν όχι, θα με συλλάβουν για την απόφαση».<br />Ο Dayal περπάτησε ολόκληρη τη νύχτα της 27ης Αυγούστου μέσα στη βροχή και στις 28 κατέλαβε το πέρασμα υπό αντίξοες συνθήκες.<br />Το Πακιστάν επιχείρησε αντεπιθέσεις την επόμενη μέρα, αλλά αποκρούστηκαν από τις ινδικές δυνάμεις.<br /><br />Ένα ιστορικό λάθος «επικών διαστάσεων» που θύμισε τη... γενναιοδωρία της ΕΣΣΔ προς την Ουκρανία<br /><br />Παρά ταύτα, αυτό που το Πακιστάν δεν κατάφερε να κερδίσει στο πεδίο της μάχης, το εξασφάλισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.<br />Η Συμφωνία της Τασκένδης, που υπεγράφη στις 10 Ιανουαρίου 1966, προέβλεπε την απόσυρση των ινδικών και πακιστανικών στρατευμάτων στις θέσεις που κατείχαν πριν από τις 5 Αυγούστου 1965.<br />Η επιστροφή στο status quo ante συμπεριελάμβανε και την παράδοση του περάσματος του Haji Pir — μιας τοποθεσίας που κατακτήθηκε με γενναιότητα, κόστος και αποφασιστικότητα.<br />Αξιοσημείωτο είναι ότι η Ινδία είχε υπό τον έλεγχό της 1.920 τετραγωνικά χιλιόμετρα πακιστανικού εδάφους, κυρίως στις γόνιμες περιοχές των τομέων Sialkot, Lahore και Kashmir, περιλαμβανομένου και του στρατηγικής σημασίας Haji Pir.<br />Το Πακιστάν, από την πλευρά του, είχε καταλάβει 550 τετραγωνικά χιλιόμετρα ινδικού εδάφους, κυρίως στην έρημο απέναντι από την επαρχία Sindh, καθώς και το Chhamb στην περιοχή Akhnoor.<br />Κι όμως, παρά το γεγονός ότι η Ινδία είχε στην κατοχή της σχεδόν τετραπλάσια έκταση, σε κρίσιμες γεωστρατηγικές ζώνες, δεν απέσπασε κανένα ουσιαστικό πλεονέκτημα από τη συμφωνία της Τασκένδης.<br />Ο ήρωας της επιχείρησης κατάληψης του Haji Pir, Αντιστράτηγος Ranjit Singh Dyal, τιμημένος με το παράσημο Maha Vir Chakra για τη γενναιότητα και την ηγεσία του, δήλωσε το 2002 σε συνέντευξή του:<br />«Το πέρασμα θα προσέφερε στην Ινδία σαφές στρατηγικό πλεονέκτημα… Ήταν λάθος που το επιστρέψαμε… οι άνθρωποί μας δεν διαβάζουν χάρτες.»<br />Σε παρόμοιο τόνο, ο Αντιστράτηγος Dr D. B. Shekatkar δήλωσε στο Rediff:<br />«Δεν γνωρίζουμε ποιοι ήταν οι λόγοι που μας οδήγησαν να επιστρέψουμε το Haji Pir, που είχε τεράστια στρατηγική σημασία. Σήμερα, ολόκληρη η διείσδυση στο Κασμίρ πραγματοποιείται από εκείνη την περιοχή. Αν είχαμε κρατήσει τη θέση που κατακτήσαμε, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Το Haji Pir δόθηκε στο Πακιστάν λόγω της γενναιοδωρίας της ινδικής κυβέρνησης.»<br />Ο ίδιος προειδοποίησε πως η απώλεια των κερδών του πολέμου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων λειτουργεί αποτρεπτικά για μελλοντικές στρατιωτικές νίκες.<div><br />Η προειδοποίησή του επιβεβαιώθηκε το 1971, όταν η Ινδία έχασε εκ νέου τον τομέα του Chhamb — μια περιοχή που το Πακιστάν είχε καταλάβει το 1965, αλλά αποχώρησε βάσει των όρων της συμφωνίας της Τασκένδης.<br />Η Ινδία όμως δεν επανέκτησε ποτέ το Πέρασμα του Haji Pir.<br />Ακόμα χειρότερα, το 1971, παρά το γεγονός ότι η Ινδία είχε στα χέρια της 93.000 Πακιστανούς αιχμαλώτους πολέμου, δεν άσκησε καμία πίεση στο Ισλαμαμπάντ για να αποσυρθεί από τον τομέα Chhamb.<br />Έτσι, ενώ η Ινδία νίκησε και επέστρεψε το Haji Pir το 1965, το Πακιστάν εξακολουθεί να κατέχει το Chhamb μέχρι και σήμερα.<br />Και σαν να μην έφτανε αυτό, το Πακιστάν χρησιμοποιεί σταθερά το Haji Pir για να διεισδύει στο ινδικό Κασμίρ και να υποστηρίζει τρομοκρατικές ενέργειες στην περιοχή.<br />Μετανιώνοντας για το ιστορικό αυτό σφάλμα, ο Υπουργός Άμυνας της Ινδίας, Rajnath Singh, δήλωσε τον Ιανουάριο πως, μετά τον πόλεμο του 1965, αν η ινδική κυβέρνηση είχε μετατρέψει τις «στρατιωτικές κατακτήσεις» σε «στρατηγικά οφέλη» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, το πρόβλημα της διασυνοριακής διείσδυσης θα είχε λυθεί οριστικά.<br />Μιλώντας στο Akhnoor της Jammu κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για την Ημέρα Βετεράνων των Ενόπλων Δυνάμεων στις 14 Ιανουαρίου, ο Rajnath υπογράμμισε ότι οι ινδικές δυνάμεις είχαν υψώσει την ινδική σημαία στο Haji Pir το 1965, και «αν δεν είχε επιστραφεί μέσω της διπλωματίας, οι δρόμοι διείσδυσης των εξτρεμιστών θα είχαν κλείσει».<div><br />Η Ινδία έχασε δύο ακόμη ιστορικές ευκαιρίες — το 1971 και το 1999 — να επανακτήσει το Haji Pir και να βάλει οριστικό τέλος στο βασικό διάδρομο διείσδυσης του Πακιστάν στο Κασμίρ.<br />Όμως η ώρα έχει φτάσει, λένε ορισμένοι, για να διορθωθεί αυτό το ιστορικό λάθος και να τιμωρηθεί το Πακιστάν για την υποστήριξη τρομοκρατίας σε ινδικό έδαφος, με την ανακατάληψη του Haji Pir.<br />Μετά και την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση, ένα πράγμα είναι πλέον ξεκάθαρο: αν θέλει η Ινδία να διορθώσει μια κρίσιμη ασυμφωνία ασφαλείας στο Κασμίρ, πρέπει να επανακτήσει τον έλεγχο της δικής της «Κριμαίας» — του Haji Pir — που χάρισε στο Ισλαμαμπάντ το 1966. <br />Όπως η Σοβιετική Ένωση δώρισε την Κριμαία στην Ουκρανία το 1954, έτσι και η Ινδία παραχώρησε το πέρασμα του Haji Pir στο Πακιστάν.<br />Ήρθε η στιγμή αυτό το ιστορικό λάθος να διορθωθεί, τονίζουν χαρακτηριστικά Ινδοί στρατιωτικοί αναλυτές.<br /><br /><a href="http://www.bankingnews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div></div>

Πυρηνικός εφιάλτης στην Ασία. Η Ινδία θέλει την... Κριμαία της πίσω, έτοιμη για σύγκρουση. κόλαση στο Kashmir κόντρα στο Πακιστάν.

Η σπίθα του πολέμου άναψε ξανά στο Haji Pir του Κασμίρ και κινδυνεύει να γίνει πυρηνικό... παρανάλωμα. Το Κασμίρ δεν είναι απλώς μια ορεινή ...

Διαβάστε την συνέχεια

Greenberg και δημοσκοπήσεις πίεσαν... για έκτακτα μέτρα. Σχεδιασμός για εκλογές αρχές του 2027 λόγω προεδρίας της ΕΕ.

<img height="360" src="https://www.bankingnews.gr/media/k2/items/cache/8ef8f39575b81ba55862864b67aecdfe_XL.jpg" width="712" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Για να έχει η ΝΔ πιθανότητα αυτοδυναμίας, πρέπει να αρχίσει παροχές και εξαγγελίες</span></h3>Η δημοσκοπική καθίζηση του κυβερνώντος κόμματος γύρω στο 25-26% (με αναγωγές) ήταν αυτή που μέτρησε περισσότερο προκειμένου να παρθούν τα έκτακτα μέτρα ύψους 1,1 δισ. ευρώ που ανακοινώθηκαν την Τρίτη 22 Απριλίου 2025.<br />Και μάλιστα, πιάνοντας στον ύπνο πολλούς ακόμα και υπουργούς της κυβέρνησης που δεν γνώριζαν τις προθέσεις του Πρωθυπουργού.<br /><br />Καμπανάκι από Greenberg και τελευταία ευκαιρία για ανάταση τον Σεπτέμβριο<br /><br />Όμως, συντέλεσε και ένα άλλο γεγονός.<br />Οι τελευταίες οδηγίες Greenberg στον Πρωθυπουργό προ καιρού που ουσιαστικά έδιναν το μήνυμα «ότι για να έχει η ΝΔ μία πιθανότητα βρεθεί κοντά σε ποσοστά αυτοδυναμίας» θα πρέπει να αρχίσει να κάνει παροχές και εξαγγελίες σχεδόν κάθε μήνα, σαν να βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο.<br />Μάλιστα, οι συμβουλές του αμερικάνου επικοινωνιολόγου τόνιζαν ότι αν μέχρι το Σεπτέμβριο του 2025 δεν υπάρξει μία δημοσκοπική ανάταση στο όριο του 30%, τότε η ΝΔ να ξεχάσει έστω και τη μικρή πιθανότητα να πιάσει ποσοστά αυτοδυναμίας, με συνέπεια να πρέπει να θεωρεί σίγουρες τις διπλές ή και τις τριπλές εκλογές. Βάσει, όλων των παραπάνω, τα έκτακτα μέτρα θεωρήθηκαν αναγκαία και άμεσα ανακοινώσιμα.<br /><br />Μεγάλες αμφιβολίες για αυτοδυναμία με την πρώτη αναμέτρηση<br /><br />Όμως, κανένας στο επιτελείο του Πρωθυπουργού δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν αυτά τα μέτρα και όσα ανακοινωθούν τον Σεπτέμβριο από το βήμα της ΔΕΘ, θα μπορέσουν να ανατάξουν δημοσκοπικά τη κυβέρνηση. Μάλιστα, πολλοί θέτουν και το εξής ζήτημα.<br />Ότι θα πρέπει το 2026 ο Πρωθυπουργός να πάει σε εκλογές διότι η ισχύς των μέτρων μέχρι το 2027 θα έχει μετριαστεί και σίγουρα δεν μπορεί η ΝΔ να μπει σε ένα παρατεταμένο προεκλογικό κύκλο που μπορεί να έχει και αρνητικές επιπτώσεις.<br /><br />Η προεδρία του Συμβουλίου της Ε.Ε. που φέρνει νωρίτερα εκλογές<br /><br />Πάντως, στο κυβερνητικό επιτελείο θεωρούν ότι τα έκτακτα μέτρα και οι ανακοινώσεις κάθε μήνα νομοθετικών πρωτοβουλιών, μέτρων αλλά και οι περιοδείες που ετοιμάζεται να κάνει ο Πρωθυπουργός όχι μόνο σε υπουργεία αλλά και σε περιοχές της επαρχίας, δίνουν την αίσθηση ότι προετοιμαζόμαστε για προεκλογική περίοδο.<br />Μάλιστα, κάποιοι θεωρούν ότι θα χρειαστούν πάνω από μία εκλογικές αναμετρήσεις για να υπάρξει αυτοδύναμο αποτέλεσμα.<br />Κανονικά οι εκλογές θα γίνονταν καλοκαίρι του 2027.<br />Όμως, τέλη Ιουνίου η Ελλάδα θα πρέπει να πάρει την προεδρία του Συμβουλίου της Ε.Ε. και δεν μπορεί να γίνει αυτό αν δεν έχει σχηματιστεί κυβέρνηση. Γι’ αυτό η πρώτη εκλογική αναμέτρηση θα πρέπει να γίνει αρχές άνοιξης του 2027, περίοδος που γενικά δεν είναι καλή για τέτοια γεγονότα.<br /><br />Άρα Μάρτιο 2027 είναι ο σχεδιασμός για τις πρώτες εκλογές και αν χρειαστεί να έχουμε δεύτερες και τρίτες εκλογές θα πρέπει να υπολογίζουμε και 2 μήνες επιπλέον άρα (Απρίλιος-Μάιος και ίσως Ιούνιο)…<br />Αυτό σημαίνει ότι η κύρια προεκλογική περίοδος θα πρέπει να ξεκινήσει ήδη από το φθινόπωρο του 2026…<br />Πάντως, σημαντικός παράγοντας στο Μαξίμου, δεν απέκλεισε και εκλογικό σχεδιασμό το φθινόπωρο του 2026 όπου θα έχουν τρέξει όλες οι παροχές της ΔΕΘ του 2025…<br /><br /><a href="http://www.bankingnews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.

Greenberg και δημοσκοπήσεις πίεσαν... για έκτακτα μέτρα. Σχεδιασμός για εκλογές αρχές του 2027 λόγω προεδρίας της ΕΕ.

Για να έχει η ΝΔ πιθανότητα αυτοδυναμίας, πρέπει να αρχίσει παροχές και εξαγγελίες Η δημοσκοπική καθίζηση του κυβερνώντος κόμματος γύρω στο ...

Διαβάστε την συνέχεια

Εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα η ρήξη Ελλάδας-Κύπρου με Ρωσία;

<img height="348" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2025/04/ellada-cyrpos-russia-bretania-SLpress-825x600.jpg" width="706" /><div><br /></div><div><b>MALLINSON WILLIAM</b><br />Σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, η Κύπρος έχει υπάρξει το πεδίο προβολής της απληστίας και των φιλοδοξιών των μεγαλύτερων δυνάμεων για εκατοντάδες χρόνια. Εν τούτοις, το νησί δεν διαιρέθηκε ποτέ γεωγραφικά ή εθνοτικά μέχρι την τουρκική εισβολή του 1974, η οποία απέκοψε το βόρειο τρίτο του νησιού από την υπόλοιπη επικράτεια, εκδιώχνοντας τους Ελληνοκυπρίους και εισάγοντας Τούρκους εποικιστές οι οποίοι έχουν σχεδόν πλημμυρίσει τους γηγενείς Τουρκοκυπρίους.<br /><br />Η επιχείρηση αυτή ήταν πράγματι μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις εθνικής εκκαθάρισης, από τότε που το Εβραϊκό Κράτος εκδίωξε περίπου 750,000 Παλαιστινίους το 1948. Σύγχρονη εκδήλωση της στρατηγικής σημασίας του νησιού είναι οι ΠΚΒ (Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων), στις οποίες βασίστηκε η υπό όρους ανεξαρτησία της Κύπρου το 1960. Καθώς οι διαπραγματεύσεις για την επανένωση του νησιού συνεχίζονται βασανιστικά, όπως έχουν κάνει για πάνω από πενήντα χρόνια, είναι πλέον καιρός να αναλογιστούμε τον πιθανό αντίκτυπο της τρέχουσας ρευστότητας και αναδιάταξης των διακρατικών σχέσεων.<br /><br />Η Κίνα, η Ουκρανία και η Μέση Ανατολή είναι τώρα στο στόχαστρο της αμερικανικής πολιτικής. Αλλά όταν και αν η Συρία και η Παλαιστίνη σταθεροποιηθούν – τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό – και όταν η ένταση στην Κίνα μειωθεί, η Κύπρος θα περιέλθει υπό προσεκτική εξέταση από τους διαχειριστές της.<br /><br />Σε αυτό το σύντομο σημείωμα, θα αναλογιστούμε την τρέχουσα ρευστότητα, στα όρια της αταξίας, των παγκόσμιων πραγμάτων, στο βαθμό που επηρεάζει την Κύπρο, τις βρετανικές βάσεις, τις ελληνορωσικές σχέσεις και το Ισραήλ και την Τουρκία, και θα ολοκληρώσουμε εξετάζοντας τον ενισχυμένο ρόλο και επιρροή της Ρωσίας στο φως της διαφαινόμενης νίκης της επί του ΝΑΤΟ στις εχθροπραξίες της Ουκρανίας και το πώς η ίδια μαζί με τις ΗΠΑ θα μπορούσαν να κόψουν το γόρδιο δεσμό.<br /><br />Επί του παρόντος<br /><br />Μαζί με την καινοφανή, επιχειρηματικά προσανατολισμένη προσέγγιση του Τραμπ στα διακρατικά τεκταινόμενα, και του εμφανούς ενδιαφέροντός του για τη Μέση Ανατολή και την υποστήριξη του Εβραϊκού Κράτους, συμπεριλαμβανομένου ενός κάπως αλλόκοτου σχεδίου για την επανεγκατάσταση των κατοίκων της Λωρίδας της Γάζας και τη δημιουργία ενός αμερικανικού επινείου, έχουμε το ρωσικό παράγοντα, και τις εντατικές διαπραγματεύσεις που λαμβάνουν χώρα μεταξύ Ρώσων και Αμερικανών διπλωματών με σκοπό την αποκατάσταση και ομαλοποίηση των σχέσεων των δύο χωρών.<br /><br />Παρόλη την στήριξη του Τραμπ προς τον Σιωνισμό, ο πρώτος θα μπορούσε κάλλιστα να ενοχλείται όλο και περισσότερο από τις υπόνοιες ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι αντικείμενο διαχείρισης του Εβραϊκού Κράτους, τουλάχιστον αναφορικά με τη Μέση Ανατολή.<br /><br />Και, δεδομένου του ενδιαφέροντός του για ομαλοποίηση των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας, ακόμα και σε βαθμό κατανόησης και δραστηριοποίησης υπέρ των εκπεφρασμένων ανησυχιών για την ασφάλεια της δεύτερης, δεν θα ήταν απίθανο, παρόλες τις πιθανές ισραηλινές ενστάσεις, να συζητηθεί η ρωσική προτίμηση για μια Κύπρο ουδέτερη, απαλλαγμένη από ξένα στρατεύματα, εξέλιξη που θα παρέκαμπτε την ΕΕ και το Ηνωμένο Βασίλειο, τουλάχιστον στα αρχικά της στάδια, παρόμοια με τις συνομιλίες Ουάσινγκτον-Μόσχας για το Ουκρανικό. Ας αρχίσουμε τώρα να μπαίνουμε στο ψαχνό.</div><div><br />Το ΝΑΤΟ και οι Βάσεις στην Κύπρο<br /><br />Είναι αρκετά κατανοητό ότι η υπό όρους ανεξαρτησίας της Κύπρου που επιτεύχθηκε το 1960 οφειλόταν κυρίως στις προσπάθειες του πρώτου προέδρου της χώρας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, καθώς και στις αμερικανικές πιέσεις για επίλυση εντός πλαισίων του ΝΑΤΟ, με άλλα λόγια την de facto προσάρτηση σχεδόν του 3% της Κύπρου προκειμένου να φιλοξενηθούν οι ΠΚΒ, τις οποίες ο Μακάριος υποχρεώθηκε να δεχθεί. Ίσως κάπως σουρεαλιστικά, πάνω από το μισό του κειμένου της Συνθήκης Εγκαθιδρύσεως είναι αφιερωμένο στις βρετανικές βάσεις και τα δευτερεύοντα δικαιώματα της Βρετανίας αναφορικά με τις στρατιωτικές μετακινήσεις και υπερπτήσεις.<br /><br />Η ίδια η δημιουργία του νέου κράτους εδράστηκε στη στρατηγική του ΝΑΤΟ. Αυτό τα λέει όλα. Οι βάσεις, τμήμα κυρίαρχου βρετανικού εδάφους, παραμένουν επ’ αόριστον, τουλάχιστον όσο διατηρεί την παρουσία του το Ηνωμένο Βασίλειο, ή μέχρι η ρωσική και αμερικανική πίεση οδηγήσουν στην απομάκρυνσή τους.<br /><br />Οι ΠΚΒ έχουν αποδειχθεί άβολες για τη Βρετανία: Πίσω στο 1964, το Υπουργείο Εξωτερικών παραδεχόταν ιδιωτικά ότι οι ΠΚΒ θα θεωρούνταν αυξανόμενα αναχρονιστικές από την παγκόσμια κοινή γνώμη. Μέχρι το 1975, σύμφωνα με το ίδιο υπουργείο, τα βρετανικά στρατηγικά συμφέροντα στην Κύπρο θεωρούνταν ελάχιστα, ενώ η Βρετανία κατέβαλλε εντατικές προσπάθειες για να τις εγκαταλείψει, αν και συνάντησε την ένσταση του Κίσιντζερ.<br /><br />Ακόμα και αφού ο τελευταίος δεν ήταν πλέον στο τιμόνι της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, το φάσμα του παρέμεινε, και, μέχρι το 1981, η Βρετανία είχε εγκαταλείψει τις προσπάθειες να παραιτηθεί από τις βάσεις: σε μία παράξενη μεταστροφή, το Υπουργείο Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας θεωρούσε τώρα τη διατήρηση των βάσεων ως μεγαλύτερης σημασίας από την εύρεση λύσης, διατεινόμενο ιδιωτικά ότι μια πρώιμη λύση μπορεί να μην ήταν εποικοδομητική (αφού μπορεί με τη σειρά της να αύξανε τις πιέσεις εναντίον των ΠΚΒ), και ότι τα βρετανικά συμφέροντα εξυπηρετούνταν καλύτερα από τη συνεχιζόμενη κίνηση προς μία λύση – χωρίς την προοπτική άμεσης επίτευξής της.<br /><br />Προφανώς, ο λόγος της Βρετανίας στο ζήτημα δε μετράει πια, και η τελευταία λαμβάνει τις εντολές της από την Ουάσινγκτον. Παρομοίως, ο λόγος της Ελλάδας, παρόλη τη θεωρητική στήριξη της τελευταίας για μια κυρίαρχη και ενωμένη Κύπρο, επίσης είναι μειωμένης σημασίας, με τη χώρα υποχρεωμένη να ακολουθεί τις πολιτικές της Ουάσινγκτον και να μην τολμάει να ζητήσει τη στήριξη της Μόσχας (όπως μπόρεσε να κάνει ο Μακάριος), με επίγνωση του ότι η Ουάσινγκτον, και επομένως το Λονδίνο, θεωρούν την Τουρκία πιο σημαντική στρατηγικά από την Ελλάδα.<br /><br />Δεδομένης της σύρραξης στην Ουκρανία, η Ελλάδα έχει μέχρι τώρα αναγκαστεί να υιοθετήσει μια εχθρικότερη στάση έναντι της Ρωσίας απ’ ό,τι προηγουμένως, ακολουθώντας πειθήνια τις Βρυξέλλες, φτάνοντας μέχρι και τις απελάσεις διπλωματών. Η Ελλάδα παραείναι άτολμη για να υιοθετήσει μια στάση παρόμοια με της Ουγγαρίας, της Σερβίας ή ακόμα και της Σλοβακίας, έναντι της Μόσχας. Η Ρωσία δεν έχει λόγο να εμπιστεύεται την Ελλάδα και όπως θα δούμε παρακάτω, θα μπορούσε να της προκαλέσει σημαντικά προβλήματα μέσω της Κύπρου.</div><div><br />Η Ρωσία και Ελλάδα<br /><br />Ο πρώτος ηγέτης της Ελλάδας, Ιωάννης Καποδίστριας, ήταν αναμφίβολα φιλικά διακείμενος προς τη Ρωσία, πράγμα ελάχιστα απρόσμενο, όχι μόνο επειδή είχε χρηματίσει υπουργός εξωτερικών της αλλά και επειδή η Ελλάδα όφειλε την ανεξαρτησία της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στη Μόσχα, η οποία είχε επεμβεί στρατιωτικά, επικρατώντας των Οθωμανών και αναγκάζοντας έτσι το φιλοοθωμανικό Λονδίνο να εγκαταλείψει τα σχέδιά του για μια “αυτόνομη” Ελλάδα υπό οθωμανικό έλεγχο.<br /><br />Εν τούτοις ο ελληνορωσικός μήνας του μέλιτος έλαβε απότομο τέλος όταν ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε – προς τέρψη του Λονδίνου – το 1831. Στο εξής η Ελλάδα, προτεκτοράτο της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, θα μετατρεπόταν σε πεδίο μάχης μεταξύ αγγλικών, γαλλικών, βαυαρικών και ρωσικών συμφερόντων. Η Βρετανία, που χρειαζόταν τη φιλία της με την Οθωμανική Αυτοκρατορία για στρατηγικούς λόγους, ήταν εμμονικά ανήσυχη για τη ρωσική επιρροή στην Ελλάδα, ειδικά αφού ο Τσάρος απειλούσε να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη. Πράγματι, όπως δήλωνε ο Έντμουντ Λάιονς, βρετανός πρεσβευτής στην Ελλάδα: «μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι κάτι παράλογο. Η Ελλάδα μπορεί να είναι είτε αγγλική είτε ρωσική, και αφού δε μπορεί να είναι ρωσική, οφείλει να είναι αγγλική».<br /><br />Ο Κριμαϊκός Πόλεμος υπογράμμισε τον αγγλικό φόβο για τη Ρωσία, που έφτασε μέχρι τον αποκλεισμό της Ελλάδας, για να αποτραπεί η αποστολή βοήθειας στη Ρωσία. Η “Μεγάλη Ανατολική Κρίση” αποτέλεσε επιπλέον τεκμήριο του αγγλικού φόβου για τη ρωσική ισχύ, όταν το Λονδίνο κρυφίως απέκτησε την Κύπρο για στρατηγικούς λόγους, οδηγώντας σε κυπριακά αιτήματα για ένωση με την Ελλάδα. Πηγαίνοντας στο 1919, όταν η Ελλάδα έστειλε χιλιάδες στρατεύματα στην Ουκρανία για να πολεμήσει τον Κόκκινο Στρατό, πρώτη κατάφερε όχι μόνο να εξοργίσει τη Μόσχα αλλά και να αποδυναμώσει τις ελληνικές προσπάθειες επικράτησης επί του στρατού του Ατατούρκ στη Μικρά Ασία.<br /><br />Η εμπιστοσύνη της Μόσχας προς το ελληνικό κράτος έλαβε ισχυρό πλήγμα και, μέχρι το 1944, η Σοβιετική Ένωση είχε συμφωνήσει με τον Τσώρτσιλ ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να περιέλθει στη σφαίρα επιρροής της Βρετανίας, συμφωνία την οποία η Μόσχα τήρησε. Έκτοτε και, παρόλο τον Ψυχρό Πόλεμο, οι ελληνικές κυβερνήσεις, με πιθανή εξαίρεση αυτήν του Ανδρέα Παπανδρέου, έχουν υπηρετήσει τη νατοϊκή ατζέντα, παρόλο που ο ελληνικός λαός στο σύνολό του είναι γενικά φιλικά διακείμενος προς τη Ρωσία. Οι ελληνορωσικές σχέσεις υπέστησαν άλλο ένα ισχυρό πλήγμα όταν το ρωσικής έμπνευσης σχέδιο για τον πετρελαϊκό αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης ακυρώθηκε, εξαιτίας αμερικανικών πιέσεων στην κυβέρνηση Καραμανλή.<br /><br />Εν ολίγοις, παρόλη την ιστορική εγγύτητα μεταξύ των λαών Ελλάδας και Ρωσίας, που θεμελιώνεται στην κοινή θρησκεία και τον αποφασιστικό ρόλο της Ρωσίας στον αγώνα για την ελληνική ανεξαρτησία, η Μόσχα δεν εμπιστεύεται πια τις ελληνικές κυβερνήσεις, πολλώ δε μάλλον αφού η Ελλάδα έχει καταστεί κόμβος της αμερικανικής στρατιωτικής στρατηγικής, χωρίς να λάβουμε υπόψη τις ΠΚΒ.<br /><br />Στο θρησκευτικό μέτωπο, το γεγονός ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι πια σε κοινωνία με το Πατριαρχείο Μόσχας, με το σχίσμα να έχει ξεκινήσει όταν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως αυθαίρετα ακύρωσε μια συμφωνία του 1685 με τη Μόσχα, που εξασφάλιζε τον έλεγχο από την τελευταία της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αναγνωρίζοντας τώρα την “Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας” – έχει δηλητηριάσει περαιτέρω τις σχέσεις μεταξύ της Αθήνας και της Μόσχας.<br /><br />Επιδεινώνοντας τα πράγματα, η Ελλάδα έγινε πρόσφατα η μόνη κυρίως Ορθόδοξη χώρα η οποία επιτρέπει τους κρατικούς γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων, πράγμα που είναι ανάθεμα για τη Μόσχα. Η απαξίωση της Μόσχας για την ελληνική ηγεσία σίγουρα θα μεγεθύνθηκε περαιτέρω όταν ο Έλληνας Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, χαιρέτησε την παράνομη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Σολεϊμανί, στο Ιράκ. Ακόμα και το Βερολίνο και το Παρίσι απέφυγαν να πράξουν το ίδιο.<br />Ρωσία και Κύπρος<br /><br />Όσο για την Κύπρο, παρόλο που ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου δεν αναγνωρίζεται, η τοπική Εκκλησία, όπως και η ελλαδική, δεν είναι πλέον σε κοινωνία με τη Μόσχα. Εν τούτοις, οι σχέσεις Κύπρου-Ρωσίας είναι πολύ διαφορετική υπόθεση από αυτές της Ελλάδας με τη Ρωσία, δεδομένων των ρωσικών στρατηγικών συμφερόντων στην Κύπρο. Η ρωσική επιρροή είναι πράγματι πολύ ισχυρότερη στη Λευκωσία απ’ ό,τι στην Αθήνα. Από την εποχή της υπό όρους κυπριακής ανεξαρτησίας, η Μόσχα έχει ακολουθήσει μια συνεπή γραμμή, την επιδίωξη, δηλαδή, μια ανεξάρτητης Κύπρου, απαλλαγμένης από ξένα στρατεύματα.<br /><br />Έχει έτσι απειλήσει με στρατιωτική δράση, προκειμένου να αποτρέψει τουρκική εισβολή το 1964 και το 1967. Ο λόγος για τον οποίο δεν επενέβη στρατιωτικά το 1974 ήταν η επιθυμία της να αποτρέψει την απόπειρα της ελλαδικής χούντας να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα και έτσι να ενισχύσει το ΝΑΤΟ. Αυτή υπήρξε η ρωσική πολιτική έκτοτε, εξ’ ου και η κριτική της για το Σχέδιο Ανάν, το οποίο δεν ήταν πολύ περισσότερο από μια μεταμφιεσμένη απόπειρα να διατηρηθεί η νατοϊκή επιρροή.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα η ρήξη Ελλάδας-Κύπρου με Ρωσία;

MALLINSON WILLIAM Σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, η Κύπρος έχει υπάρξει το πεδίο προβολής της απληστίας και των φιλοδοξιών των μεγαλύτερων ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το «αλλοπρόσαλλο δόγμα»

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlBraulH8NJNst2bOgNgxCTzfi6fBAMo_xcQ03Q2kBUKppbH6u3YP4WC-Kz7kvWXOxo1lvk9z1fK0F1239GDUOcjUO8nAcCWVgjmmfG84e0JwAZ7y7nhiVP_Kow8JAYVLArvdFDJTduv4ctvMdgZ8X6QVbg4rUj69M5qWGlg__pWPqcLgriPXke1cp1NQ/s400/4.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="238" data-original-width="400" height="380" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlBraulH8NJNst2bOgNgxCTzfi6fBAMo_xcQ03Q2kBUKppbH6u3YP4WC-Kz7kvWXOxo1lvk9z1fK0F1239GDUOcjUO8nAcCWVgjmmfG84e0JwAZ7y7nhiVP_Kow8JAYVLArvdFDJTduv4ctvMdgZ8X6QVbg4rUj69M5qWGlg__pWPqcLgriPXke1cp1NQ/w703-h380/4.webp" width="703" /></a></div><div><br /></div><b>Γεώργιος Π. Μαλούχος</b><br style="color: #333333; font-family: verdana, Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: 16.5px;" />Εχει κάτι από έκπληξη το να οπισθοχωρήσει ατάκτως η Ελλάδα στους «σχεδιασμούς» της που μάλιστα εμπλέκουν και τρίτες χώρες στην Ανατολική Μεσόγειο; Οχι βέβαια. Εκπληξη θα ήταν το ακριβώς αντίθετο: να ήταν πραγματικοί σχεδιασμοί, βασισμένοι σε σταθμίσεις δεδομένων και σε αποφάσεις έναντι των τουρκικών αντιδράσεων που νομοτελειακά θα προκαλούσαν. Ενα ιστορικό ετών εγγυάται ποια θα ήταν η ελληνική στάση όταν θα έφτανε η ώρα που οι Τούρκοι θα έκλειναν τον «δρόμο» με την παράταξη αρμάδας όπως έχουν ήδη κάνει πολλές φορές μέχρι τώρα.<br /><br />Εγείρεται συνεπώς αυτονόητο το ερώτημα, που όμως η λογική δεν μπορεί να το απαντήσει: γιατί; Γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη προκαλεί σειρά γεγονότων και εν συνεχεία, υπό τον τρόμο της Τουρκίας, βάζει την ουρά στα σκέλια και κάνει πίσω τρέχοντας, ενώ είναι εκ προοιμίου δεδομένο ότι αυτό θα συμβεί; Τι εξυπηρετεί αυτή η καινοφανής πολιτική αυτοεξευτελισμού της χώρας η οποία επιμένει να προκαλεί μόνη την τύχη της που δεν είναι άλλη από το να πιστοποιεί κατ’ επανάληψη, με δική της πρωτοβουλία, ότι όταν βήχει η Αγκυρα η Αθήνα παθαίνει πνευμονία; Ποιο νόημα έχει όλη αυτή η επαναλαμβανόμενη κατά τακτά διαστήματα σχιζοειδής συμπεριφορά; Που ίσως η πιο επιβλαβής πλευρά της δεν είναι καν ότι επιβεβαιώνει τον ακατάληπτο ελληνικό μικρομεγαλισμό έναντι της Τουρκίας στην ίδια. Αλλά, κυρίως, σε όλους τους άλλους ιδίως τους δυνητικούς συμμάχους. Ομως ποιος είναι δυνατόν να πάρει στα σοβαρά μια χώρα που συμπεριφέρεται έτσι ακόμα κι αν έχει πρόθεση να επενδύσει σε στρατηγική συνεργασία μαζί της; Πώς να την εμπιστευτεί; Είναι εντελώς αδύνατον.<br /><br />Αυτό το σύστημα, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τελικά ως «το αλλοπρόσαλλο δόγμα» είναι πρωτόγνωρο, τουλάχιστον στη μεταπολεμική ελληνική ιστορία. Και το δράμα είναι ότι εξελίσσεται απέναντι σε μία Τουρκία που ο ηγέτης της, ας ξεχάσουμε εν προκειμένω το πώς, δεν αυτό το θέμα εδώ, την ανέλαβε στα τάρταρα και την έχει καταστήσει κεντρικό διεθνή παράγοντα, κορυφαίο συνομιλητή των πάντων, που έχει καταφέρει να έχει ασυλία για συμπεριφορές τις οποίες οποιοσδήποτε άλλος ηγέτης θα τις είχε πληρώσει πολύ ακριβά και η χώρα του μαζί. Και από μόνη της αυτή η διαφορά μεγεθών και δυναμικού μεταξύ των δύο πλευρών προκαλεί τρόμο χωρίς να χρειάζεται να γίνει τίποτε άλλο – που ασφαλώς διαρκώς γίνεται.<br /><br />Ετσι, ξαφνικά, ενώ όλα υποτίθεται πήγαιναν ρολόι, ο υπουργός Εξωτερικών Γεραπετρίτης, ο οποίος επιμένει ότι η Ελλάδα δεν κάνει βήμα πίσω, ανακαλύπτει ότι η υπόθεση του καλωδίου με την Κύπρο θα προχωρήσει μεν, οπωσδήποτε, πλην όμως στον… κατάλληλο χρόνο. Πρόκειται για ιλαροτραγωδία. Μόνον που εδώ δεν (θα έπρεπε να) μιλάμε για περιοδεύοντα θίασο, αλλά για κάποιους που αντιλαμβάνονται ότι έχουν να κάνουν με την Τουρκία και μάλιστα ίσως στην πιο ισχυρή στιγμή της. Ετσι, κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, εδραιώνει όλο και περισσότερο την κυριαρχία της μέσα από τις ελληνικές τερατωδώς άστοχες πρωτοβουλίες που πείθουν άπαντες για το ποιος είναι το αφεντικό. Και, συνεπώς, με ποιον θα πρέπει να συνομιλούν.<br /><br />Η εξωτερική πολιτική ίσως μπορούσε να ασκείται ως παιδική χαρά αν η Ελλάδα ήταν νησί χαμένο στον… Ειρηνικό που μαζί με άλλα ζούσαν αρμονικά μοιράζοντας ό,τι είχαν και δεν είχαν. Δεν είναι. Βρίσκεται υπό συνεχή, διαρκώς οξύτερη απειλή, που με τη στάση της κυβέρνησης αποκτά όλο και πιο πολλά ερείσματα στο διεθνές περιβάλλον, οδηγεί τη χώρα στο πλήρες περιθώριο, σε περιθωριοποίηση που δύσκολα μπορείς να θυμηθείς ξανά τόσο εκκωφαντική. Ακόμα και αυτή η φαιδρότητα του υποτιθέμενου ευρωστρατού αγνοεί χωρίς αιδώ ανοικτά, δημοσίως την Ελλάδα την ώρα που κάνει τεμενάδες στην Αγκυρα… Τι κάνουν λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι; Και γιατί; Εχουν ιδέα; Πώς γίνεται να μην έχουν αντιληφθεί πόσο απομειώνουν καθημερινά με αυτά τα παιχνιδάκια την όποια ισχύ της χώρας;<div><br /></div><div><a href="https://www.tanea.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Το «αλλοπρόσαλλο δόγμα»

Γεώργιος Π. Μαλούχος Εχει κάτι από έκπληξη το να οπισθοχωρήσει ατάκτως η Ελλάδα στους «σχεδιασμούς» της που μάλιστα εμπλέκουν και τρίτες χώρ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Άγκυρα «γλεντάει» την Αθήνα με ένα καλώδιο.

<br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGlMUsQTkKLeEf1dsjoGBdINhJXmwtEJ-sjZzXp8tfKRAb-5XKNQosZg2y4d23mEY4x5qx8uQKM__WT1RXTVsAdFAel2P-NZPmBElBslEY6khgW-QkHbeDhRFqW3ZjISZu5xMlrF9lOJtRZerhD1DrawhpArP3YcWWJ95gFMctGxycgCnZWDvh0LnDUGI/s695/%CE%95%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%AC%CE%BD%20-%20%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80%20%CF%83%CE%BA%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BF%20(4).jpg"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGlMUsQTkKLeEf1dsjoGBdINhJXmwtEJ-sjZzXp8tfKRAb-5XKNQosZg2y4d23mEY4x5qx8uQKM__WT1RXTVsAdFAel2P-NZPmBElBslEY6khgW-QkHbeDhRFqW3ZjISZu5xMlrF9lOJtRZerhD1DrawhpArP3YcWWJ95gFMctGxycgCnZWDvh0LnDUGI/w701-h426/%CE%95%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%AC%CE%BD%20-%20%CE%A4%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%80%20%CF%83%CE%BA%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%BF%20(4).jpg" width="701" /></a><div><br /></div><div><b>Δημήτρης Μηλάκας</b><br />Σε πανηγυρικούς τόνους η Άγκυρα προβάλλει την υπαναχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης για τη συνέχιση του πρότζεκτ πόντισης του καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης μεταξύ Κρήτης, Κύπρου και Ισραήλ.<br /><br />Η ιστορία με την πόντιση του καλωδίου και την προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να εμπλέξει και άλλους ισχυρούς διεθνείς παράγοντες (Γαλλία, Ιταλία, Ισραήλ), προκειμένου να καμφθούν οι τουρκικές ενστάσεις, κρατά δύο χρόνια τώρα και, όπως όλα δείχνουν, για μια ακόμη φορά, η επιθυμία/διαταγή της Τουρκίας θα γίνει σεβαστή στην πράξη: τίποτε δεν πρόκειται να συμβεί στην ανατολική Μεσόγειο, ακόμη και εντός των ορίων της δυνάμει ελληνικής ΑΟΖ, χωρίς να συμφωνήσει ρητά η Άγκυρα.<br /><br />Η de facto επιβεβαίωση της απροθυμίας/αδυναμίας της Αθήνας να προχωρήσει στην έκδοση Νavtex για να συνεχιστούν οι εργασίες στις θαλάσσιες περιοχές μεταξύ Κρήτης, Κάσου και στη συνέχεια μέχρι την Κύπρο, προκάλεσαν ενθουσιώδη δημοσιεύματα στον τουρκικό Τύπο, που επισημαίνουν και υπογραμμίζουν ότι η ελληνική κυβέρνηση φοβάται την τουρκική δύναμη.<br /><br />Πώς μας βλέπουν…<br /><br />Η Ελλάδα, γράφει η «Hurriyet», αναγκάστηκε να αναβάλει το έργο της πόντισης υποβρυχίων ηλεκτρικών καλωδίων στο νότιο Αιγαίο χωρίς άδεια από την Τουρκία για δεύτερη φορά μέσα σε ενάμιση μήνα, υπολογίζοντας την πιθανή αντίδραση της Άγκυρας.<br /><br />Σύμφωνα με την ανταπόκριση από την Αθήνα της ίδιας τουρκικής εφημερίδας, οι έπαινοι του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ για τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατά τη συνάντησή του με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου και τα λόγια πηγών του τουρκικού υπουργείου Άμυνας, που αποκάλυψαν την αποφασιστικότητα της Τουρκίας να εμποδίσει οποιαδήποτε εργασία στις εν λόγω θαλάσσιες περιοχές, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη νέα αναβολή.<br /><br />Στη συνέχεια η τουρκική εφημερίδα επισημαίνει τα στάδια της ελληνικής υπαναχώρησης/υποχώρησης:<br /><br />● Εδώ και δύο εβδομάδες, στην Αθήνα καλλιεργείται η προσδοκία (από την κυβέρνηση) ότι είναι θέμα χρόνου το ιταλικό πλοίο «NG Worker» να συνεχίσει τις εργασίες του για την πόντιση των καλωδίων μεταξύ των νησιών Κάσου και Καρπάθου σε θαλάσσιες περιοχές, μέρος των οποίων (σύμφωνα με τις θέσεις της Άγκυρας) ανήκουν στην τουρκική δικαιοδοσία.<br /><br />● Οι κορυφαίες εφημερίδες και τηλεοράσεις της χώρας εκπέμπουν εδώ και ημέρες «θα δημοσιευθεί σήμερα» ή «θα δημοσιευθεί αύριο» για τη σχετική Navtex, ενώ υποστηρίζεται ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είναι «προετοιμασμένες για κάθε σενάριο».<br /><br />● Ωστόσο, αυτή η ατμόσφαιρα άρχισε ξαφνικά να αλλάζει όταν ο ΥΠΕΞ Γεραπετρίτης έδωσε το σύνθημα λέγοντας ότι «το έργο θα υλοποιηθεί σε ευνοϊκή χρονική συγκυρία»<br /><br />Οι πιο πάνω επισημάνσεις της τουρκικής εφημερίδας συνάδουν με τις εκτιμήσεις της τουρκικής κυβέρνησης, σύμφωνα με τις οποίες η Αθήνα δεν πρόκειται να προχωρήσει (όχι μόνο στην πόντιση του καλωδίου) σε τίποτε που μπορεί να προκαλέσει την (στρατιωτική) αντίδραση της Τουρκίας.<br /><br />Και φόβος…<br /><br />Την ίδια ώρα, ωστόσο, θα πρέπει να επισημανθεί η ανησυχία του τουρκικού υπουργείου Άμυνας, την οποία μεταφέρει ο τουρκικός Τύπος, σχετικά με το εξοπλιστικό πρόγραμμα που υλοποιεί η ελληνική κυβέρνηση.<br /><br />Η εφημερίδα «Turkiye» γράφει στο πρωτοσέλιδό της: «Συγκέντρωση πυραύλων στο Αιγαίο. Οι Exocet θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της Τουρκίας;», ενώ η «Hurriyet» σημειώνει ότι η Ελλάδα σχεδιάζει να αγοράσει και επιπλέον φρεγάτα Belharra. Αντίστοιχα, η «Haberturk» τονίζει την αγορά αντιπλοϊκών πυραύλων από τη Γαλλία, παρουσιάζοντας τις εξελίξεις ως μέρος μιας εχθρικής στρατηγικής απέναντι στην Άγκυρα.<br /><br />Σε αυτό το κλίμα γίνεται κατανοητό γιατί τόσο η Αθήνα όσο και η Άγκυρα αποφεύγουν προς το παρόν να ορίσουν το ραντεβού Μητσοτάκη – Ερντογάν που εκκρεμεί στο πλαίσιο της πολιτικής της προσέγγισης που οι δύο χώρες ακολουθούσαν πριν να εκλεγεί ο Τραμπ…<br /><br /></div><div><a href="https://www.topontiki.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Η Άγκυρα «γλεντάει» την Αθήνα με ένα καλώδιο.

Δημήτρης Μηλάκας Σε πανηγυρικούς τόνους η Άγκυρα προβάλλει την υπαναχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης για τη συνέχιση του πρότζεκτ πόντισης το...

Διαβάστε την συνέχεια

Ό,τι είχε να δώσει το έδωσε

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.newsbreak.gr/wp-content/uploads/2025/04/6245619-696x464.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="464" data-original-width="696" height="372" src="https://www.newsbreak.gr/wp-content/uploads/2025/04/6245619-696x464.jpg" width="704" /></a></div><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στην πατρίδα μας οι παροχές της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης του Σεπτεμβρίου να ανακοινώνονται Απρίλιο! Κάτι σημαίνει αυτό, και δεν είναι απαραιτήτως ευχάριστο για τις επερχόμενες οικονομικές εξελίξεις</span></h3><b>Μανώλης Κοττάκης</b><br />Εντάξει, και ο πρωτοετής φοιτητής σε σχολή δημοσιογραφίας θα προέβαινε σε αυτή την εκτίμηση: ότι τα μέτρα που ανακοίνωσε αιφνιδιαστικώς η κυβέρνηση προχθές είναι ίσως μέρος ενός ευρύτερου εκλογικού σχεδιασμού. Πριν από τις παροχές στους συνταξιούχους και τους ενοικιαστές, είχαν προηγηθεί οι παροχές στο προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας. Τα οποία ανήκουν κατά πλειοψηφία στην παραδοσιακή εκλογική βάση της Νέας Δημοκρατίας. Εάν δούμε παροχές και προς το προσωπικό του Εθνικού Συστήματος Υγείας, αλλά και προς τους δασκάλους και τους καθηγητές, τότε η πιθανότης θα γίνει βεβαιότης. Δοθέντος ότι η κυβέρνηση (έστω κι αν δεν το ομολογεί) θεωρεί αυτά τα ακροατήρια αριστερά και μη φιλικά προς αυτήν. Γι’ αυτό δυσκολεύεται να τα εντάξει στις προτεραιότητές της. Κακώς, βεβαίως, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Το ερώτημα είναι, εάν ισχύουν οι εκτιμήσεις για την πιθανότητα εκλογικού αιφνιδιασμού το αργότερο τον προσεχή Οκτώβριο, γιατί εκλογές τώρα;<br /><br />Μια πρώτη απάντηση θα ήταν ότι ο κύριος Μητσοτάκης, αναγνωρίζοντας και ο ίδιος με δηλώσεις του τη φθορά που έχει υποστεί η εκλογική δύναμη της Νέας Δημοκρατίας ύστερα από έξι χρόνια διακυβέρνησης, σπεύδει να προετοιμάσει μια αναμέτρηση στην οποία θα συγκρατήσει τα 3/4 τουλάχιστον της δυνάμεως που κατέκτησε στις εκλογές του 2023, μόλις δύο χρόνια πριν. Να στοχεύσει δηλαδή σε ένα ποσοστό περίπου 30%, συν – πλην, και ως κορμός να επιδιώξει κυβερνητική συνεργασία με το σπαρασσόμενο ΠΑΣΟΚ, το οποίο θα είναι ο βασικός του στόχος στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Αυτό θα «πυροβολήσει» με αποκαλύψεις ενδεχομένως, όχι τη Ζωή. Δεν κερδίζει τίποτα εάν στοχεύει την Πλεύση Ελευθερίας. <div><br /></div><div>Ο κύριος Μητσοτάκης επίσης βιάζεται να αιφνιδιάσει -ιδού μια δεύτερη απάντηση-, πριν αρχίσουν οι διαδικασίες ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί προς τα έξω να λέει ότι προσεύχεται να είναι αυτός ο βασικός αντίπαλός του, γιατί από το 2019 και μετά είναι «πελάτης» του σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις όπου τον νίκησε, ωστόσο η Ιστορία ποτέ δεν εξελίσσεται γραμμικά. «Πελάτη» του θεωρούσε και ο Τσίπρας τον κύριο Μητσοτάκη, όταν ευνόησε την εκλογή του στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας το 2016. Υπάρχει, όμως, και μια τρίτη εκτίμηση για τον λόγο που επισπεύδεται ο εκλογικός σχεδιασμός: τα διεθνή δεδομένα.<br /><br />Καταρχάς, μπορεί να υπάρξει παγκόσμια επιβράδυνση της οικονομικής ανάπτυξης μετά τη νέα πολιτική δασμών της Αμερικής, και αυτό ίσως έχει άμεση επίπτωση και σε χώρες με οικονομία χωρίς παραγωγικό βάθος, όπως είναι η Ελλάδα. Δίνουμε λοιπόν παροχές από τώρα με ορίζοντα τον Νοέμβριο, γιατί ενδεχομένως τον Σεπτέμβριο να είναι το κλίμα τέτοιο που να μην μπορούμε καν να εξαγγείλουμε οτιδήποτε άλλο. Ο,τι είχαμε να δώσουμε το δώσαμε. Ο,τι δώσαμε δώσαμε. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στην πατρίδα μας οι παροχές της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης του Σεπτεμβρίου να ανακοινώνονται Απρίλιο! Κάτι σημαίνει αυτό, και δεν είναι απαραιτήτως ευχάριστο για τις επερχόμενες οικονομικές εξελίξεις. Πέραν αυτού, όμως, η σύγκρουση Ευρώπης και Αμερικής μπορεί να έχει και επιπτώσεις στις θρυλούμενες φιλοδοξίες του κυρίου Μητσοτάκη για ευρωπαϊκό αξίωμα. Οχι μόνο γιατί τυχόν υποψηφιότητά του για την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου το 2026 θα συναντούσε αντιρρήσεις από κράτη και ηγέτες που είναι οι τοποτηρητές του Τραμπ στην ήπειρό μας, αλλά και για έναν απλούστατο λόγο: γιατί ο νυν πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Αντόνιο Κόστα, είναι εξαιρετικά δημοφιλής ακόμα και στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, και τυχόν μη ανανέωση της θητείας του θα εκλαμβανόταν ως αποτυχημένη επιλογή της ευρωπαϊκής ηγεσίας.<br /><br />Εάν βεβαίως δεν έχει συμφωνηθεί κάτι άλλο στο παρασκήνιο μεταξύ του πρωθυπουργού και της προέδρου της Κομισιόν, το οποίο αγνοούμε, η εκτίμηση είναι ότι, με τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας, το ευρωπαϊκό όνειρο ξεθωριάζει. Ισως εκεί βρίσκεται και ο πυρήνας της επίσπευσης των αποφάσεων του κυρίου πρωθυπουργού. Αν δεν έχει να περιμένει όντως κάτι από την Ευρώπη, τότε πρέπει να κάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί με τις εκλογές στην Ελλάδα, καθώς ο χρόνος λειτουργεί εναντίον του, παρά την έλλειψη αντιπάλου, και ίσως οδηγήσει στην ταχεία αποδυνάμωση της Νέας Δημοκρατίας. Αυτά για την ώρα.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.newsbreak.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Ό,τι είχε να δώσει το έδωσε

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στην πατρίδα μας οι παροχές της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης του Σεπτεμβρίου να ανακοινώνονται Απρίλιο! Κ...

Διαβάστε την συνέχεια

«Το μακεδονικό ζήτημα δεν έχει κλείσει» είπε ο Μίτσκοσκι. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του φοβικού Μητσοτάκη.

<img height="400" src="https://www.tribune.gr/wp-content/uploads/2025/04/MICKOSKI-630x400.jpg" width="714" /><br /><br />Ο μακεδονοκάπηλος ψευτοαρχαιομακεδόνας φιλορώσος πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας, Χρίστιαν Μίτσκοσκι, επανέλαβε τις απόψεις του ότι το «μακεδονικό ζήτημα» παραμένει ανοιχτό, μιλώντας σε εκδήλωση στα Σκόπια για την επέτειο ενός έτους της «Λέσχης-Αναγνωστηρίου της Λευκής Θάλασσας».<br /><br />Είπε ότι το ζήτημα θα συζητηθεί στο μέλλον από τις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις και εξέφρασε την πεποίθηση ότι, με βάση ισχυρά επιχειρήματα, θα αποκατασταθούν απώλειες που χρονολογούνται από χρόνια, δεκαετίες ή και αιώνες.<br /><br />Αν και δεν είναι βέβαιος ότι η δική του γενιά θα το επιτύχει, πιστεύει ότι η κυβέρνησή του θα θέσει τις βάσεις για τις επόμενες γενιές.<br /><br />«Το μακεδονικό ζήτημα δεν έχει κλείσει.<br /><br />»Το μακεδονικό ζήτημα θα τεθεί κάποια στιγμή στο τραπέζι των παγκόσμιων μεγάλων δυνάμεων και εγώ είμαι πεπεισμένος ότι με τη δύναμη των επιχειρημάτων θα αποκαταστήσουμε όλα εκείνα που όχι μόνον τα τελευταία χρόνια, αλλά ίσως και τις προηγούμενες δεκαετίες και αιώνες στο παρελθόν έχουμε απολέσει.<br /><br />»Δεν είμαι βέβαιος ότι είμαστε η γενιά αυτή, της οποίας ηγούμαι, που θα το καταφέρει αυτό, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα θέσουμε τα θεμέλια, ώστε οι επόμενες γενιές να μπορέσουν, βάσει των θεμελίων που θέτουμε σήμερα, να το καταφέρουν αυτό» ανέφερε ο Χρίστιαν Μίτσκοσκι, μιλώντας σε την Τετάρτη 23/04 εκδήλωση στα Σκόπια για τη συμπλήρωση ενός έτους λειτουργίας της «Λέσχης-Αναγνωστηρίου της Λευκής Θάλασσας».<br /><br />Απόγονοι Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων από τον ελληνικό εμφύλιο, καθώς και εθνικιστικοί κύκλοι στη Βόρεια Μακεδονία, αναφέρονται στην ελληνική Μακεδονία ως «Μακεδονία του Αιγαίου» ή «Μακεδονία της Λευκής Θάλασσας».<br /><br />Παρόμοιες δηλώσεις για «άλυτο μακεδονικό ζήτημα» είχε κάνει ο Μίτσκοσκι τον Ιανουάριο στο Νιού Τζέρσεϊ, απευθυνόμενος σε ομογενείς στις ΗΠΑ.<br /><br />Επικεφαλής του εθνικιστικού κόμματος VMRO-DPMNE, ο Μίτσκοσκι και οι υπουργοί του αποκαλούν συστηματικά τη χώρα τους «Μακεδονία» στις δημόσιες τοποθετήσεις τους.<br /><br />Αυτές οι εξελίξεις αποδίδονται από ορισμένους στην φοβική πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη στα Βαλκάνια, καθώς και στον μωροεθνικιστικό εκβιασμό που ασκούν πάνω του ο Αντώνης Σαμαράς και η ομάδα του.<br /><br />Επιπλέον, επικρίσεις αναφέρουν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ενώ παρέλαβε τη Βόρεια Μακεδονία ως στενό σύμμαχο και «προέκταση» της Ελλάδας, την έχει ουσιαστικά παραχωρήσει στην τουρκική επιρροή, μετατρέποντάς την σε τουρκικό προτεκτοράτο.<br /><br />Αυτό, σύμφωνα με τους επικριτές, αναζωπυρώνει την τουρκική απειλή βόρεια της Μακεδονίας και της Θεσσαλονίκης.<div><br /></div><div><a href="https://www.tribune.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

«Το μακεδονικό ζήτημα δεν έχει κλείσει» είπε ο Μίτσκοσκι. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του φοβικού Μητσοτάκη.

Ο μακεδονοκάπηλος ψευτοαρχαιομακεδόνας φιλορώσος πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας, Χρίστιαν Μίτσκοσκι, επανέλαβε τις απόψεις του ότι το «...

Διαβάστε την συνέχεια

Τούρκος καθηγητής: Ο πραγματικός σεισμός στην Κωνσταντινούπολη θα είναι μεγαλύτερος από 7 Ρίχτερ.

<img height="365" src="https://www.tribune.gr/wp-content/uploads/2023/02/constantinople-630x365.jpg" width="710" /><br /><br />Ένας καταξιωμένος καθηγητής στην Τουρκία προειδοποίησε για την αυξημένη σεισμική δραστηριότητα στην Κωνσταντινούπολη, προβλέποντας ότι ο κύριος σεισμός θα ξεπεράσει τα 7 Ρίχτερ.<br /><br />Ο Δρ. Νατζί Γκιουρούρ, καθηγητής γεωλογίας, υποστήριξε ότι υπάρχει σημαντική συσσωρευμένη πίεση στο ρήγμα Κουμπουργκάζ στη Θάλασσα του Μαρμαρά, γεγονός που αυξάνει την πιθανότητα ενός ισχυρού σεισμού.<br />Σε ανάρτησή του στην πλατφόρμα «Χ», ανέφερε:<br /><br />«Το ρήγμα Κουμπουργκάζ στη Θάλασσα του Μαρμαρά στην Κωνσταντινούπολη παρουσιάζει αυξημένη σεισμική δραστηριότητα με σεισμούς διαφόρων μεγεθών.<br /><br />»Αυτοί δεν είναι οι μεγάλοι σεισμοί που αναμένουμε στην περιοχή του Μαρμαρά.<br /><br />»Αντίθετα, αυξάνουν την πίεση που έχει συγκεντρωθεί σε αυτό το ρήγμα, ωθώντας το προς τη ρήξη.<br /><br />»Ο πραγματικός σεισμός στην περιοχή θα είναι μεγαλύτερος από 7 Ρίχτερ.<br /><br />»Η συζήτηση για τους σεισμούς είναι κρίσιμη όχι μόνο όταν συμβαίνουν, αλλά κυρίως όταν δεν υπάρχουν σεισμοί, ώστε να λαμβάνονται προληπτικά μέτρα.<br /><br />»Πρωτίστως, η κυβέρνηση, στη συνέχεια ο Δήμος και οι πολίτες πρέπει να συνεργαστούν για να προετοιμάσουν την πόλη για έναν σεισμό.<br /><br />»Ο αστικός μετασχηματισμός και οι μεμονωμένες κατασκευές δεν επαρκούν για την αντισεισμική θωράκιση μιας πόλης.<br /><br />»Μια αντισεισμική πόλη είναι κάτι πολύ διαφορετικό.<br /><br />»Οι πολίτες πρέπει τώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους, παρακολουθώντας και ελέγχοντας τις εξελίξεις».<div><br /></div><div><a href="https://www.tribune.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Τούρκος καθηγητής: Ο πραγματικός σεισμός στην Κωνσταντινούπολη θα είναι μεγαλύτερος από 7 Ρίχτερ.

Ένας καταξιωμένος καθηγητής στην Τουρκία προειδοποίησε για την αυξημένη σεισμική δραστηριότητα στην Κωνσταντινούπολη, προβλέποντας ότι ο κύρ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το σάπιο αφήγημα των απανταχού τουρκολάγνων της υποταγής.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2024/10/gerapetritis-erdogan-ypoklisi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="634" data-original-width="1007" height="403" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2024/10/gerapetritis-erdogan-ypoklisi.jpg" width="712" /></a></div><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">“Μέτωπο” κατά του νεο-Οθωμανικού “αναθεωρητισμού” της Τουρκίας δεν μπορεί να υπάρξει εύκολα χωρίς την Ελλάδα.: Το ολέθριο “κυρίαρχο αφήγημα” εύκολα “καίγεται”…</span></h3>Το “κυρίαρχο αφήγημα” στην Ελλάδα για την Τουρκία είναι συνοπτικά το εξής:<br /><br />— Η Τουρκία είναι μια “ισχυρή χώρα” με γεωπολιτικό βάρος μεγαλύτερο από εκείνο της Ελλάδας.<br /><br />— Άρα σε μια διαμάχη Τουρκίας- Ελλάδας, η διεθνής κοινότητα (και ιδιαίτερα η δυτική) θα στηρίξει τελικά την Τουρκία (ως “πιο σημαντική”, λέει).<br /><br />— Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στα πλαίσια της ίδιας της Ευρώπης, όπου ενώ η Τουρκία δεν ανήκει βέβαια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ωστόσο ο πιο “απαραίτητος” νατοϊκός σύμμαχος για την αντιμετώπιση της Ρωσίας στα ανατολικά – πολύ περισσότερο μετά την διαφαινόμενη άμεση “αποχώρηση” των Αμερικανών από την Ευρώπη…<br /><br />— Επίσης η Τουρκία επεκτείνει συνεχώς την επιρροή της και την προβολή ισχύος της στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, από τη Λιβύη ως τη Συρία…<br /><br />– Συμπέρασμα (του “αφηγήματος”): όταν η Τουρκία διεκδικεί κάτι από την Ελλάδα, η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να βρει κάποιον συμβιβασμό με την Τουρκία. Ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνει “οδυνηρές” παραχωρήσεις!<br /><br />“Ακόμα κι αν μας πουν μειοδότες” – που θα ‘λεγε κάποιος…<br /><br />Κάθε άλλη προσέγγιση είναι ΜΗ “ρεαλιστική” και αυτοχειριαστική για την Ελλάδα, μας λένε!<br /><br />Όλα αυτά βέβαια, είναι ένα συνονθύλευμα από “μισές αλήθειες”!<br /><br /><br />Κι όπως ξέρουμε, μισές αλήθειες ισοδυναμούν με ολόκληρο ΨΕΜΑ!<br /><br />Και να γιατί:<br /><br />— Η Τουρκία είναι πράγματι “μεγάλη χώρα” (γεωγραφικά 5,5 φορές πιο μεγάλη από την Ελλάδα και πληθυσμιακά 8 φορές πιο πολυπληθέστερη). Αλλά το γεωπολιτικό βάρος μιας χώρας δεν είναι μόνο συνάρτηση μετρήσιμων μεγεθών (εδάφους πληθυσμού κλπ.)<br /><br />Το Ισραήλ, για παράδειγμα, κατάφερε να γίνει η πιο ισχυρή χώρα της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, ενώ είναι δεκάδες φορές μικρότερη και σε έκταση και σε πληθυσμό από τα αραβικά κράτη με τα οποία συγκρούστηκε, κατά καιρούς, τα τελευταία 77 χρόνια. Και μάλιστα χωρίς να διαθέτει (μέχρι πρόσφατα) πλουτοπαραγωγικούς πόρους (πετρέλαιο αέριο) κλπ. όπως όλοι οι “εχθροί του¨, γύρω του…Για την ακρίβεια το Ισραήλ είναι πολύ μικρότερο και από την Ελλάδα! Έχει έκταση όσο η,,, Πελοπόννησος, με πληθυσμό το 80% του Ελληνικού περίπου…<br /><br />Πολύ μικρότερη και πολύ πιο “επισφαλής χώρα το Ισραήλ από την Ελλάδα – περικυκλωμένη από εχθρούς τριγύρω της.<br /><br />Και ταυτόχρονα, όμως – πολύ πιο ισχυρή και υπολογίσιμη γεωπολιτικά.<br /><br />— Δεύτερον η Τουρκία ούτε υπήρξε ιστορικά, ούτε παραμένει σήμερα “αξιόπιστος” σύμμαχος για τη Δύση.<br /><br />— Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πήγε με την πλευρά των “Κεντρικών δυνάμεων” (που τελικά συνετρίβησαν) Και τότε τελείωσε οριστικά – και διαμελίστηκε – η Οθωμανική Τουρκία.<br /><br />— Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η – Κεμαλική, πλέον – Τουρκία κράτησε αυστηρή ουδετερότητα (και φλέρταρε για κάποιο διάστημα με τον “Άξονα”).<br /><br />— Στον Ψυχρό Πόλεμο η Τουρκία βρισκόταν σταθερά στο πλευρό της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας. Τότε όμως, υπήρξε μακροχρόνια “αντιπαράθεση”, αλλά ΔΕΝ υπήρξε πολεμική σύγκρουση.<br /><br />— Μετά την κατάρρευση του ψυχροπολεμικού διπολισμού, η Τουρκία παρέμεινε τυπικά στο ΝΑΤΟ, αλλά αυτονομήθηκε από τη Δύση.Μάλιστα, κατά τη “συμμαχική επίθεση στο Ιράκ” (2003), η Τουρκία αρνήθηκε να προσφέρει “πέρασμα” στους δυτικούς συμμάχους από τα εδάφη της προς το Βόρειο Ιρακ – πράγμα που κλόνισε τότε την εμπιστοσύνη των Αμερικανών στην “συμμαχική αξιοπιστία” της Τουρκίας.<br /><br />— Αυτή η αυτονόμηση της Τουρκίας, εντάθηκε στο έπακρο μετά το 2010, όταν το καθεστώς Ερντογάν ταυτίστηκε με την “Αραβική Άνοιξη” (2010-11) και άρχισε να στρέφεται σταδιακά – προσεκτικά, αλλά σταθερά – προς τον “Ευρω-ασιατισμό”.<br /><br />— Η Δύση αρχικά στήριξε κι αυτή την “Αραβική Άνοιξη”, νομίζοντας ότι θα φέρει δημοκρατία στον αραβικό κόσμο, παραμερίζοντας τα “αυταρχικά κοσμικά καθεστώτα”.<br /><br />— Η Τουρκία διέβλεψε τότε σωστά, ότι η ανατροπή των “κοσμικών” καθεστώτων στην Μέση Ανατολή θα έφερνε στην επιφάνεια (και ενδεχομένως, στην εξουσία) Ισλαμιστικά καθεστώτα – όχι “εκδημοκρατισμό”.<br /><br />Αποδείχθηκε ότι τότε η Τουρκία είχε δίκιο!. Κι έκτοτε η Άγκυρα στράφηκε πια στην νεο-Οθωμανική στρατηγική, επιδιώκοντας να γίνει αυτή το κέντρο επιρροής σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο – κυρίως τον Σουνιτικό. Όπως ήταν επί Οθωμανικού Χαλιφάτου.<br /><br />Η Δύση κατάλαβε το λάθος της μόνο μετά την κλιμάκωση του εμφυλίου στη Συρία, όπου η Τουρκία στήριζε ποικιλοτρόπως τους τρομοκράτες του ΙΣΙΣ, ενώ η Δύση άρχισε να στρέφεται εναντίον τους (ιδιαίτερα μετά τις ανατριχιαστικές σφαγές αμάχων στις οποίες επιδόθηκαν).<br /><br />— Στη συνέχεια – και ιδιαίτερα μετά την απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Ερντογάν το 2016 – η Τουρκία άρχισε να στρέφεται πιο φανερά υπέρ της Ρωσίας. (Λέγεται άλλωστε, ότι από τη Μόσχα ειδοποιήθηκε ο Ερντογάν για το επικείμενο πραξικόπημα εναντίον του τότε).Η Ρωσία έφτιαξε πυρηνικό εργοστάσιο στην Τουρκία (η οποία ήδη παρήγγειλε και δεύτερο), η Τουρκία ζητάει στο μέλλον αυτή να διοχετεύει το ρωσικό αέριο στην Ευρώπη (αντικαθιστώντας του κατεστραμμένους αγωγούς από τη Βόρειο Θάλασσα), αγόρασε ρωσικούς πυραύλους S-400, και – τελικά μετά το 2022 – η Τουρκία αρνήθηκε να εφαρμόσει τις δυτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας για το Ουκρανικό.,.<br /><br />— Η Τουρκία φιλοδοξεί πια να γίνει αυτή ηγέτιδα δύναμη των ισλαμιστών παντού στην Μέση Ανατολή, πράγμα που εκφράστηκε ιδιαίτερα κατά την τουρκική παρέμβαση στην Συρία πριν λίγους μήνες, και την φέρνει σε τροχιά σύγκρουσης με όλα τα καθεστώτα της περιοχής που θεωρούν τους ισλαμιστές “θανάσιμο υπαρξιακό κίνδυνο” για τα ίδια.<br /><br />Δηλαδή με χώρες όπως το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα, η Ιορδανία και η Αίγυπτος του Σίσι. Όπως τη φέρνει σε τροχιά σύγκρουσης και με δυτικές χώρες που δεν θέλουν επιρροή των ισλαμιστών στην Ανατολική Μεσόγειο (όπως η Γαλλία).<br /><br />Η πολυπραγμοσύνη της Τουρκίας στην περιοχή της ΔΕΝ είναι στοιχείο “ισχύος”! Έχει φτάσει ήδη στα όρια της “υπέρ-επέκτασης” και εξελίσσεται ήδη σε Αχίλλειο πτέρνα της…<br /><br />— Και το πιο σημαντικό: η Τουρκία στρέφεται πια προς τον Ευρωασιατισμό! Πράγμα που την οδηγεί σε πλήρη στρατηγική απόκλιση από τη Δύση.<br /><br />Η πρόσφατη φυλάκιση του Ιμάμογλου, δείχνει ότι ο ίδιος ο Ερντογάν αρχίζει από τώρα να ελέγχει την “ΜΕΤΑ- Ερντογάν” εποχή. Η αντιπολίτευση προς τον Ερντογάν ΔΕΝ είναι “πιο δημοκρατική”, ΔΕΝ είναι λιγότερο “εθνικιστική”, απλώς πιθανολογείται πιο “φιλοδυτική”!<br /><br />Και εξουδετερώνοντας τον Ιμάμογλου, το καθεστώς Ερντογάν προσπαθεί να διασφαλίσει ότι και την επόμενη δεκαετία η Τουρκία θα συνεχίσει να απομακρύνεται από τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Δύσης και θα συνεχίσει να προσεγγίζει τον Ευρωασιατισμό.Άρα η Δύση δεν μπορεί να υπολογίζει πια στην Τουρκία! Κι αν, ιδιαίτερα η Ευρώπη, ποντάρει σε “αυτή” την Τουρκία ως “ασπίδα” κατά της Ρωσίας, σημαίνει ότι εξακολουθεί να μη βλέπει πέρα από τη μύτη της – όπως άλλωστε, το έχει αποδείξει πολλές φορές ως τώρα….<br /><br />Η Δύση χρειάζεται πλέον, άλλα ερείσματα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Που να παρακάμπτουν την Τουρκία γεωγραφικά – και να ανακόπτουν την επέκταση της Τουρκικής επιρροής γεωπολιτικά.<br /><br />Κι εκεί μπαίνουν στην “εικόνα”: και η Ελλάδα (μαζί με την Κύπρο) και το Ισραήλ και η Αίγυπτος (που ελέγχει το Σουέζ – μη το ξεχνάμε)<br /><br />* Το δυτικό αφήγημα υπέρ της Τουρκίας είναι στον αέρα. Μια επικίνδυνη φαντασίωση! ΜΗ ρεαλιστικό, αδιέξοδο, και αυτοκαταστροφικό…<br /><br />Γιατί αν η Δύση ταυτίζεται πολύ με την Τουρκία, ουσιαστικά “αποξενώνει” όλες τις υπόλοιπες φιλοδυτικές χώρες της περιοχής – κυρίως το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τελικά και την Ελλάδα. Αλλά και τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα.<br /><br />Και ταυτόχρονα ποντάρει σε μια Τουρκία ή οποία συνδέεται όλο και περισσότερο με Ρωσία, με Κίνα και με ισλαμιστές φονταμενταλιστές στην περιοχή, ενώ επιμένει να στέλνει κατά καιρούς εκατομμύρια παράνομους μετανάστες σε δυτικές χώρες. Και να τις αποσταθεροποιεί συνεχώς…<br /><br />* Κι εδώ έρχονται “υποστηρικτικά” οι “πληροφορίες” που κυριαρχούν για τη Τουρκία στο δυτικό τύπο – και επαναλαμβάνονται από τους δυτικούς προπαγανδιστές του “κυρίαρχου αφηγήματος” – και οι οποίες αποτελούν “μισές αλήθειες”.— Για παράδειγμα διαφημίζεται παντού ο “δυναμισμός” της Τουρκικής Οικονομίας. Όντως, το Τουρκικό ΑΕΠ αυξήθηκε δυόμιση φορές (σε σταθερές τιμές – δηλαδή πραγματική αύξηση χωρίς τον πληθωρισμό) από το 2003 μέχρι τώρα. Αληθινό επίτευγμα. Πράγματι…<br /><br />Εκείνο που ΔΕΝ μας λένε ωστόσο, είναι ότι την ίδια περίοδο η ισοτιμία της τουρκικής λίρας κατέρρευσε (και συνεχίζει να καταρρέει με επιταχυνόμενους ρυθμούς): από 1,5 – 2 λίρες προς δολάριο και ευρώ το 2023 σε σημερινές “αβυσσαλέες” ισοτιμίες: 38 λίρες το δολάριο και 44 το ευρώ! Δηλαδή διολίσθησε 22 φορές σε 22 χρόνια! Τέτοια ασταμάτητη νομισματική “κατολίσθηση”, επί 22 χρόνια συνεχώς, δεν έχει προηγούμενο (με εξαίρεση failed states, όπως η Βενεζουέλα).<br /><br />— Εκείνο που επίσης δεν λέγεται είναι ότι η Τουρκία με βάση τους αποδεκτούς διεθνείς κανόνες θα έπρεπε να έχει συναλλαγματικά αποθέματα σήμερα 150 με 200 δισεκατομμύρια δολάρια! “Θεωρητικά” διαθέτει γύρω στα 150 δισεκατομμύρια, αλλά πραγματικά “διαθέσιμα” δεν έχει πάνω από 30 δισ., ίσως και λιγότερα (κάποιες στιγμές φτάνει να έχει αρνητικά διαθέσιμα…)<br /><br />Τα υπόλοιπα είναι “δάνεια” από τρίτες χώρες, καταθέσεις τρίτων χωρών σε συνάλλαγμα και συμφωνίες swaps νομισμάτων. Δηλαδή τα έχει ως “λογιστικές εγγραφές” στα “αποθέματά” της, αλλά δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει – δεν είναι “διαθέσιμα”!<br /><br />Από αυτά, τα 100 δισεκατομμύρια περίπου προέρχονται από τη Ρωσία και την Κίνα! Με άλλα λόγια οι αντίπαλοι της Δύσης ήδη ΕΛΕΓΧΟΥΝ νομισματικά την Τουρκία και μπορούν να την αποσταθεροποιήσουν όποια στιγμή το θελήσουν.<br /><br />Κι αυτό δεν είναι “συγκυριακό ατύχημα” – που μπορεί αύριο να αντιστραφεί…Είναι “εξάρτηση” από τον Ευρωασιατισμό, που τον επέλεξε η Τουρκία εδώ και χρόνια. Είναι η ΑΝΤΙ-δυτική στρατηγική της σημερινής Τουρκίας, την οποία ο Ερντογάν προσπαθεί να διαιωνίσει – γι’ αυτό και εξοντώνει τους πολιτικούς αντιπάλους του, όπως ο Ιμάμογλου, που θα μπορούσαν μελλοντικά να αμφισβητήσουν αυτή τη στροφή.<br /><br />Συμπέρασμα:<br /><br />— Η Τουρκία δεν είναι πια “μέρος της Δύσης”. Ούτε μπορεί να παίξει ρόλο σε οποιαδήποτε μελλοντική δυτική στρατηγική. Όσο κι αν το προσπαθούν ή βαυκαλίζονται κάποιοι…<br /><br />— Η Τουρκία προσανατολίζεται σταθερά στον Ευρωασιατισμό και την ίδια στιγμή επιχειρεί “υπέρ-επέκταση” γύρω της, σε όλες τις κατευθύνσεις (από Βαλκάνια και Λιβύη μέχρι Συρία και Γάζα – και Ελλάδα και Κύπρο, βεβαίως).<br /><br />— Η “υπέρ-επέκταση” της Τουρκίας δημιουργεί εχθρούς για την Τουρκία παντού στην περιοχή.<br /><br />— Το Ισραήλ το έχει καταλάβει αυτό. Η Αίγυπτος το ίδιο. Η Σαουδαραβία το ίδιο. Οι χώρες αυτές επιχείρησαν κατά καιρούς να τα βρουν με την Τουρκία, αλλά τελικά όλες οι προσπάθειες απέτυχαν! Και μετά τα τελευταία γεγονότα της Συρίας η Τουρκία έχει πλέον περισσότερους εχθρούς στην περιοχή από ποτέ.<br /><br />— Η Ελλάδα, αν θέλει να βρει “δυνητικούς συμμάχους” κατά της Τουρκίας στην περιοχή της μπορεί εύκολα να το πετύχει. Σχεδόν την περιμένουν. Κάποιες φορές την “παρακαλάνε” κι όλα…<br /><br />Αντίθετα, αν η Ελλάδα συνεχίσει να “καλοπιάνει” την Τουρκία (η οποία την Ελλάδα απειλεί πρωτίστως και συνεχώς), θα απομονωθεί!<br /><br />— Η Δύση μπορεί κατά καιρούς να “καλοπιάνει” την Τουρκία, αλλά η καχυποψία της απέναντι στο καθεστώς Ερντογάν αυξάνεται σταδιακά. Εδώ οι συγκρουσιακές τάσεις Τουρκίας – Ισραήλ που έχουν αναπτυχθεί τους τελευταίους μήνες είναι χωρίς προηγούμενο (παρά δύο μεγάλες προσπάθειες να τα βρουν – το 2016 και ξανά το 2021-22).<br /><br />— Την Ελλάδα, αν εμφανίζεται ως “φίλη” της Τουρκίας, δεν την υπολογίζει πια κανείς! Αλλά αν εμφανιστεί ως “έτοιμη και αποφασισμένη” να αντισταθεί στις συνεχείς προκλήσεις της Τουρκίας, μπορεί να γίνει επίκεντρο των γεωπολιτικών ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειο.Γιατί “μέτωπο” κατά του νεο-Οθωμανικού “αναθεωρητισμού” της Τουρκίας δεν μπορεί να υπάρξει εύκολα χωρίς την Ελλάδα. Ενώ, αν υπάρξει, είναι η Ελλάδα που θα ωφεληθεί πρωτίστως…<br /><br />Γι’ αυτό η απροσχημάτιστος “Κατευνασμός”, η Πολιτική “φιλίας” με μια Τουρκία που συνεχώς μας προκαλεί, δεν είναι απλώς “φοβική” – είναι ΠΑΡΑΛΟΓΗ και αυτοχειριαστική!<br /><br />Το κυρίαρχο αφήγημα που εξακολουθεί να επικρατεί στην Ελλάδα – υποστηριζόμενο από το διαβόητο ΕΛΙΑΜΕΠ και όχι μόνο – έχει οδηγήσει την Ελλάδα σε απόλυτο γεωπολιτικό αδιέξοδο.<br /><br />Πάμε με τους…εχθρούς μας, απομακρύνουμε τους φίλους μας, αποξενώνουμε τους δυνητικούς συμμάχους μας, ενθαρρύνουμε όσους μας απειλούν, και διακηρύσσουμε την ετοιμότητά μας να κάνουμε “μείζονες παραχωρήσεις” φτάνει… να μην μας πολυ-ενοχλούν!<br /><br />Μια χώρα που έτσι συμπεριφέρεται, καταντάει να έχει ΜΗΔΕΝΙΚΟ γεωπολιτικό εκτόπισμα. Με απολύτως δική της επιλογή και ευθύνη!<br /><br />Χρειαζόμαστε ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ αλλαγή γραμμής.<br /><br />Και αλλαγή ΗΓΕΣΙΑΣ, εδώ που τα λέμε.<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Το σάπιο αφήγημα των απανταχού τουρκολάγνων της υποταγής.

“Μέτωπο” κατά του νεο-Οθωμανικού “αναθεωρητισμού” της Τουρκίας δεν μπορεί να υπάρξει εύκολα χωρίς την Ελλάδα.: Το ολέθριο “κυρίαρχο αφήγημα”...

Διαβάστε την συνέχεια

Γερμανία-Τουρκία… ο “πόνος” για τα Eurofigter.

<img height="360" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2024/12/TURKEY-EUROFIGHTER.bmp" width="713" /><br /><br />Γερμανία – Τουρκία, ο πόνος των Eurofigter… «Όπως πληροφορήθηκα, ενώ βρίσκομαι στις φυλακές της Σηλυβρίας, η γερμανική κυβέρνηση άσκησε βέτο στην πώληση μαχητικών αεροσκαφών Eurofighter στην Τουρκία. (…)<br /><br />“Θα ήθελα να απευθυνθώ στην εν αναμονή κυβέρνηση της Γερμανίας: Η Τουρκία δεν είναι μόνο ο Ερντογάν, η Τουρκία είναι μεγαλύτερη από τον Ερντογάν. Οι κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται. Τα εθνικά συμφέροντα της Τουρκίας υπερτερούν του Ερντογάν και του Ιμάμογλου. Σας προτρέπω να ανακαλέσετε την απόφαση αυτή». Με αυτό το ασυνήθιστο μήνυμα μέσω Χ, ο φυλακισμένος, αντιπολιτευόμενος Δήμαρχος Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου, καλεί το Βερολίνο να ανακαλέσει το φερόμενο «στοπ» του υπηρεσιακού καγκελάριου Όλαφ Σολτς στην άδεια για πώληση 40 μαχητικών αεροσκαφών Εurofighter, στην κατασκευή των οποίων συμμετέχει η Γερμανία ως συμπαραγωγός μαζί με τη Μ. Βρετανία (η οποία δίνει πράσινο φως), την Ιταλία και την Ισπανία.<br /><br />Σε ερώτηση του ελληνικού προγράμματος της DW στην κυβερνητική ενημέρωση στο Βερολίνο σχετικά με το αν η υπηρεσιακή κυβέρνηση μπλοκάρει την άδεια πώλησης Eurofighter μετά την φυλάκιση Ιμάμογλου και μετά τη δήλωσή του, ο Στέφεν Χέμπεστραϊτ, εκπρόσωπος της καγκελαρίας (του υπηρεσιακού καγκελάριου Όλαφ Σολτς), αρκέστηκε απλώς να σημειώσει ότι οι αποφάσεις για αποστολές εξοπλιστικών συστημάτων, εφόσον πρώτα ληφθούν, «κατά κανόνα κοινοποιούνται στο κοινοβούλιο», χωρίς όμως να προσδιορίζει χρονικό ορίζοντα για κάτι τέτοιο.<br /><br />Σημειωτέον ότι το άρθρο 26 του Γερμανικού Συντάγματος προβλέπει ρητά ότι: «τα όπλα που προορίζονται για πόλεμο μπορούν να κατασκευαστούν, μεταφερθούν και διατεθούν στην αγορά μόνο κατόπιν έγκρισης της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης. Οι περαιτέρω λεπτομέρειες ορίζονται από ομοσπονδιακό νόμο».<br /><br />Η λήψη της απόφασης για το ποια όπλα μπορούν και υπό ποιες προϋποθέσεις να εξαχθούν λαμβάνεται στην πράξη από το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο Ασφαλείας, μια ειδική επιτροπή που συνεδριάζει μυστικά υπό τον καγκελάριο, όπως σημειώνεται στην ιστοσελίδα της γερμανικής βουλής.<br /><br />Βάσει απόφασης του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου, η γερμανική κυβέρνηση υπό τον καγκελάριο υποχρεούται να ενημερώσει το γερμανικό κοινοβούλιο γιατί ενέκρινε μια εξαγωγή εξοπλιστικών συστημάτων ή γιατί την απέρριψε. Ταυτόχρονα και οι βουλευτές στο πλαίσιο άσκησης του κοινοβουλευτικού ελέγχου έχουν δικαίωμα ενημέρωσης από την κυβέρνηση.<br />Δυσαρέσκεια στους Χριστιανοδημοκράτες για το «όχι» Σολτς<br /><br />Σύμφωνα με πρόσφατο ρεπορτάζ της οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt, το οποίο επικαλείται κυβερνητικούς κύκλους, η απερχόμενη κυβέρνηση υπό τον Όλαφ Σολτς επιδιώκει να μπλοκάρει, στο διάστημα που διαθέτει μέχρι να ορκιστεί η νέα κυβέρνηση υπό τον Φρίντριχ Μερτς (CDU), την πώληση Eurofighter στην Άγκυρα εξαιτίας της σύλληψης και φυλάκισης του Εκρέμ Ιμάμογλου.<br /><br />Σύμφωνα την εφημερίδα η υπόθεση Ιμάμογλου είναι αυτή που έδρασε καταλυτικά στην αλλαγή στάσης του Όλαφ Σολτς, δεδομένου ότι ο ίδιος το φθινόπωρο του 2024 εμφανιζόταν θετικός προς μια τέτοια πώληση. Στους κόλπους των Σοσιαλδημοκρατών η φυλάκιση του Ιμάμογλου ερμηνεύεται ως πράξη «αντιδημοκρατική» και ως εκ τούτου αντίκειται στους όρους που θέτει η Γερμανία για αντίστοιχες εξαγωγές.<br /><br />Χθεσινό ρεπορτάζ της ίδιας εφημερίδας αναφέρεται όμως στη δυσαρέσκεια και την αντίθετη άποψη που φαίνεται να επικρατεί μεταξύ κορυφαίων στελεχών των Χριστιανοδημοκρατών. Σύμφωνα με τον Χριστιανοδημοκράτη Τόρστεν Φράι, όπως αναφέρει η HB, η «Τουρκία είναι εταίρος στο ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου είναι αυτονόητο ότι διευκολύνονται οι αποστολές όπλων σε νατοϊκούς εταίρους».<br /><br />Ο ίδιος μάλιστα δηλώνει ότι είναι «ακατανόητη» η στάση του Σολτς γιατί το κρίσιμο κριτήριο για τέτοιες αποφάσεις είναι ο σκοπός της χρήσης αυτών των όπλων, όπως σημειώνει. Όπως παρατηρεί η HB, η CDU υποστηρίζει ότι η Γερμανία μελλοντικά δεν θα πρέπει να συνεχίσει να παρεμποδίζει «κοινά ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα», όπως την κοινοπραξία για τα Eurofighter.<br /><br />Κλείνοντας, η οικονομική εφημερίδα παρατηρεί ότι «πολλά θα εξαρτηθούν πλέον από τον Μερτς. Σύμφωνα με κύκλους της Χριστιανικής Ένωσης, η πρώτη κατ’ ιδίαν συνάντηση μεταξύ του νέου, τότε, καγκελάριου Μερτς και του προέδρου Ερντογάν, πιθανώς να γίνει τον Ιούνιο στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ. Για τον μελλοντικό καγκελάριο η σχέση με την Τουρκία είναι ύψιστης σημασίας».<br /><br />Τυπικά πάντως μέχρι και την τελευταία στιγμή ο υπηρεσιακός καγκελάριος Όλαφ Σολτς διαθέτει την αρμοδιότητα βάσει Συντάγματος να μπλοκάρει μια τέτοια απόφαση. Από την άλλη πλευρά, το πνεύμα του κοινοβουλευτισμού επιτάσσει συνεννόηση με τις πολιτικές δυνάμεις, που ήδη έχουν συμφωνήσει ότι θα συγκροτήσουν την επόμενη κυβέρνηση.<br />Εν προκειμένω, πέρα από το κόμμα στο οποίο ανήκει και ο ίδιος δηλαδή τους Σοσιαλδημοκράτες, θα πρέπει να συνεννοηθεί πρωτίστως με τη Χριστιανική Ένωση και τον επόμενο καγκελάριο Μερτς, τους νικητές δηλαδή των εκλογών του Φεβρουαρίου.<div><br /></div><div><a href="https://www.dw.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Γερμανία-Τουρκία… ο “πόνος” για τα Eurofigter.

Γερμανία – Τουρκία, ο πόνος των Eurofigter… «Όπως πληροφορήθηκα, ενώ βρίσκομαι στις φυλακές της Σηλυβρίας, η γερμανική κυβέρνηση άσκησε βέτο...

Διαβάστε την συνέχεια

Ινδία – Πακιστάν ένα βήμα πριν τον πόλεμο.

<img height="325" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2019/02/india-pakistan-787x400.jpg" width="720" /><br /><br />Ραγδαία είναι η επιδείνωση στις σχέσεις Ινδίας – Πακιστάν στον απόηχο της επίθεσης μαχητών πριν δύο ημέρες στο ινδικό Κασμίρ που κόστισε τη ζωή σε 26 πολίτες, με τις δύο χώρες να προβαίνουν σε απελάσεις διπλωματών, διακοπή έκδοσης ταξιδιωτικών θεωρήσεων, κλείσιμο συνόρων και ανταλλαγές προειδοποιήσεων.<br /><br />Τουλάχιστον τρεις ένοπλοι, σύμφωνα με την ινδική αστυνομία, άνοιξαν πυρ την Τρίτη εναντίον τουριστών στην πόλη Παχαλγκάμ, στους πρόποδες των Ιμαλαΐων, σκοτώνοντας 25 Ινδούς και έναν Νεπαλέζο.<br /><br />Η ινδική αστυνομία έδωσε στη δημοσιότητα ονόματα τριών υπόπτων μαχητών της επίθεσης, αναφέροντας ότι δύο είναι Πακιστανοί, αλλά το Νέο Δελχί δεν έδωσε αποδείξεις για την κατηγορία του αυτή, ούτε κοινοποίησε περισσότερες λεπτομέρειες.<br /><br />Η Ινδία κατηγόρησε από την αρχή για την επίθεση αυτή –την πιο φονική εναντίον πολιτών από το 2000 σε αυτή την ινδική περιοχή όπου ζουν κυρίως μουσουλμάνοι– ισλαμιστές που υποστηρίζονται από το Πακιστάν. Το Πακιστάν αρνείται οποιαδήποτε ευθύνη για την επίθεση και συγκάλεσε σήμερα την Επιτροπή Εθνικής Ασφάλειας.<br /><br />Το Νέο Δελχί ανακοίνωσε πως διέταξε όλους τους Πακιστανούς υπηκόους στην Ινδία, εκτός από διπλωμάτες, να εγκαταλείψουν τη χώρα έως τις 29 Απριλίου. «Όλοι οι Πακιστανοί πολίτες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Ινδία πρέπει να εγκαταλείψουν την Ινδία πριν από τη λήξη της βίζας τους», η οποία έχει οριστεί να λήξει στις 27 Απριλίου για τις συνήθεις βίζες και στις 29 Απριλίου για τις ιατρικές βίζες, ανακοίνωσε το ινδικό υπουργείο Εξωτερικών.<br /><br />Επίσης το υπουργείο ενημέρωσε τους Ινδούς υπηκόους στο Πακιστάν να επιστρέψουν το νωρίτερο δυνατό. Είχαν προηγηθεί δηλώσεις σε υψηλούς τόνους από τον Ινδό πρωθυπουργό Ναρέντρα Μόντι που δεσμεύτηκε ότι οι αρχές θα κυνηγήσουν «ως την άκρη της γης» τους δράστες της φονικής επίθεσης.<br /><br />Το Ισλαμαμπάντ, μετά τη σύγκληση της Επιτροπής Εθνικής Ασφάλειας, απάντησε ανακοινώνοντας ότι κλείνει τα σύνορά του με την Ινδία και τον εναέριο χώρο του για τις ινδικές αερογραμμές, ενώ κήρυξε πολλούς Ινδούς διπλωμάτες ανεπιθύμητα πρόσωπα και ακύρωσε τις βίζες Ινδών υπηκόων.<br /><br />Η ινδική κυβέρνηση είχε ήδη ξεκινήσει σειρά διπλωματικών αντιποίνων. Μεταξύ των αποφάσεων αυτών, που έχουν κυρίως συμβολική σημασία, είναι η αναστολή της στρατηγικής συνθήκης με το Ισλαμαμπάντ που αφορά τους υδάτινους πόρους της λεκάνης του Ινδού ποταμού, το κλείσιμο του βασικού συνοριακού σταθμού με το Πακιστάν και την ανάκληση διπλωματών.<br /><br />Αντιδρώντας το Ισλαμαμπάντ δήλωσε σήμερα πως το Πακιστάν θα λάβει «σταθερή δράση» ενάντια σε κάθε «ινδική απειλή», υποστηρίζοντας ότι οποιαδήποτε προσπάθεια της γείτονάς της να μειώσει την παροχή νερού από τον Ινδό ποταμό θα θεωρηθεί «πράξη πολέμου».<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Ινδία – Πακιστάν ένα βήμα πριν τον πόλεμο.

Ραγδαία είναι η επιδείνωση στις σχέσεις Ινδίας – Πακιστάν στον απόηχο της επίθεσης μαχητών πριν δύο ημέρες στο ινδικό Κασμίρ που κόστισε τη ...

Διαβάστε την συνέχεια