«Η πολιτική τάξη της χώρας να πάψει να αγοράζει προστασία αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας»

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/stolos_%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CC%81%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF-2021-01-04-21.34.22-1.png"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/stolos_%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CC%81%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF-2021-01-04-21.34.22-1.png" /></a><br /><br />Του <b>Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ</b><br />Η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Πολωνίας το οποίο αποφαίνεται ότι οι Ευρωπαϊκές νομολογίες και εν γένει το Δίκαιο της ΕΕ, δεν μπορεί να υπερβαίνει ή να συγκρούεται με το Σύνταγμα της χώρας, δεν είναι μια τυχαία απόφαση και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως μια επιπόλαια επιλογή, από μια χώρα που υποτίθεται ότι επιλέγει να «αυθαδιάζει» συστηματικά και να αμφισβητεί στην πράξη την ορθότητα και το αδιαπραγμάτευτο των επιλογών που υπαγορεύουν οι θεσμοί του Ευρωπαϊκού Ιερατείου…<br /><br />Μπροστά στις κυοφορούμενες εξελίξεις – και ανεξάρτητα από την όποια αμιγώς νομική προσέγγιση των Πολωνών Δικαστών – η συγκεκριμένη απόφαση συνιστά μεταξύ άλλων και ευθεία βολή απέναντι στις πολιτικές που επιδιώκουν την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής αυτονομίας. Από την άποψη αυτή, η συγκεκριμένη εξέλιξη, δεν μπορεί να υποβαθμιστεί στο επίπεδο μιας απλής νομικής και ερμηνευτικής διαφωνίας – έστω και διακεκριμένης – μεταξύ του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Πολωνίας. Πολύ δε περισσότερο που η αντιπαράθεση επί αυτών των ζητημάτων, ενσωματώνεται και διευρύνει έτι περαιτέρω την εξελισσόμενη εσωτερική σύγκρουση μεταξύ του άτυπου μπλοκ των πρώην Ανατολικών χωρών από την μια (οι οποίες θεωρούν ότι τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται πληρέστερα μέσα από τις Νατοϊκές δομές και με τον προσεταιρισμό των Αμερικανών) και των παραδοσιακών χωρών που συγκροτούν τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ από την άλλη.<br /><br />Με την Ευρωπαϊκή και την Νατοϊκή ηγεσία να βρίσκονται ήδη αντιμέτωπες με τα κρίσιμα στοιχήματα μιας εποχής κατά την διάρκεια της οποίας επαναπροσδιορίζονται οι όροι και η φυσιογνωμία που θα προσλάβει τελικά η νέα Αρχιτεκτονική ισχύος, είναι φανερό πως αυτό το συγκρουσιακό περιβάλλον δεν είναι μονάχα ένα περιβάλλον επιπρόσθετων δυσκολιών και νέων αντιπαραθέσεων μεταξύ των εμπλεκομένων «συμμάχων», όπου οι μεν εργαλειοποιούν ακόμη και την διαφορετικότητά τους ή την διαφωνία τους προκειμένου να αποσπάσουν ωφελήματα έναντι των υπολοίπων.<br /><br />Είναι πρωτίστως ένα περιβάλλον καινούριων ευκαιριών και ρόλων που αναδιανέμονται και αυτό το στοιχείο οφείλει να το συνυπολογίσει πάρα πολύ σοβαρά και η δική μας η χώρα, η οποία θα πρέπει επιτέλους να σταματήσει να παραμυθιάζεται με κατ’ ανάθεσην δήθεν «πρωταγωνιστικούς» ρόλους και να αρχίσει να διεκδικεί τα αυτονόητα και κυρίως έναν πραγματικά πρωταγωνιστικό ρόλο, στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης και πολυεπίπεδης – εθνικής εμπνεύσεως – περιφερειακής στρατηγικής.<br /><br />Μέσα σε αυτό το συγκρουσιακό περιβάλλον στο οποίο οι πάντες θα κληθούν να επαναπροσδιορίσουν θέσφατα αλλά και ισχύοντα δεκαετιών, η Ελλάδα θα πρέπει να οριοθετήσει τον ρόλο της ως σοβαρός μικρομεσαίος περιφερειακός δρων, που συνειδητοποιεί ότι τα πολύτιμα γεωπολιτικά της standards, συνιστούν έναν ανυπέρβλητο πολλαπλασιαστή ισχύος, που ήρθε η ώρα να ενεργοποιηθεί.<br /><br />Εγκαινιάζοντας αυτήν της απολύτως αναγκαία φυσιογνωμική της μεταστροφή… <br /><br />Το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει η πατρίδα μας, είναι να μετατρέψει το πλαίσιο των δεσμεύσεών της απέναντι στην ΕΕ, τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ, σε συγκριτικό πλεονέκτημα μιας χειραφετημένης χώρας, που είναι αποφασισμένη να σταματήσει να παραμυθιάζει τους πολίτες της και να παραδίδεται σούμπητη στο απατηλό παραμύθι του παρασιτικού προστατευτισμού. Και κυρίως να το μετατρέψει σε συγκριτικό πλεονέκτημα μιας χειραφετημένης χώρας, που είναι αποφασισμένη να προωθήσει την πραγματική γεωπολιτική της ενδυνάμωση, μέσα από το ξεδίπλωμα μιας φιλόδοξης περιφερειακής ατζέντας, που θα εκτείνεται πέραν των Νατοϊκών και Ευρωενωσιακών ιεραρχήσεων, και θα αποτελεί την βάση πάνω στην οποία θα δομούνται παράπλευρα συμμαχικά σχήματα, μακράς πνοής και με πραγματικό στρατηγικό βάθος.<br /><br />Στο περιθώριο αυτής της περιφερειακής ατζέντας, ο σκληρός πυρήνας της οποίας θα επικεντρώνεται στα ζητήματα που σχετίζονται με…<br />Την συλλογική ασφάλεια,<br />Την περιφερειακή σταθερότητα,<br />Τον σεβασμό της κυριαρχίας,<br />Την διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, και…<br />Την αποκατάσταση των Ιστορικών Δικαίων…<br /><br />Θα μπορεί να χτίζεται και ένα ευρύ σύστημα στοχευμένων διμερών και πολυμερών αναπτυξιακών, οικονομικών, παραγωγικών, εμπορικών και άλλων συμφωνιών σε επιλεγμένους τομείς περιφερειακού αλλά και διεθνούς ενδιαφέροντος, η στρατηγική επιδίωξη του οποίου θα είναι, να επιβεβαιώνει την αδιαπραγμάτευτη αναγκαιότητά του για την εύρυθμη λειτουργία του νέου Διεθνούς συστήματος και παράλληλα με αυτό, να πείθει για την ικανότητά του να διαχειρίζεται επιτυχημένα τις νέες προκλήσεις ισχύος, σε ένα περιβάλλον εξισορροπητικής σταθερότητας, «αιχμαλωτίζοντας» έτσι τους ισχυρούς «συμμάχους», σε επιλογές που θα στηρίζουν και θα τριτεγγυώνται την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος.<br /><br />Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν πως η πολιτική τάξη της χώρας αποφασίζει οριστικά και αμετάκλητα ότι σταματά πλέον να “αγοράζει” προστασία αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας, προσφέροντας Γην και ύδωρ και εκποιώντας ουσιαστικά την χώρα στο παρασκήνιο και προσανατολίζεται δυναμικά στον προσεταιρισμό διορατικών συνεταίρων, που διακρίνουν το ευφυές, το αναγκαίο και φυσικά το αναντικατάστατο του στρατηγικού της αφηγήματος.<br /><br />Προϋποθέτουν, πως η πατρίδα μας ανασχεδιάζει την Αμυντική της στρατηγική, συνειδητοποιώντας ότι η γραμμή της εν δυνάμει άμυνάς της, δεν ορίζεται από την δύναμη της συνήθειας, αλλά από το συνολικό εύρος του τόξου μέσω του οποίου κλιμακώνεται η πολυδιάστατη επίθεση σε βάρος της (συμπεριλαμβανομένης και της υβριδικής με όλη της την πολυμορφία). <br /><br />Και φυσικά στο πλαίσιο αυτού του ανασχεδιασμού, η πολιτική τάξη της χώρας μας οφείλει να συνειδητοποιήσει πως ένα σημαντικό κομμάτι του, θα πρέπει να αφορά και στην διασφάλιση της απαραίτητης επιθετικής της ετοιμότητας, με εργαλείο τον ρεαλισμό και την αντικειμενική αναγκαιότητα, αφήνοντας οριστικά πίσω της τις γνωστές αδιέξοδες, επικίνδυνες και αντιπαραγωγικές ιδεοληψίες.<br /><br />Πρόκειται για ένα κρίσιμο κεφάλαιο το οποίο δεν μπορεί να υποτιμηθεί, διότι είναι απαραίτητο να βάλει την δική του ανεξίτηλη σφραγίδα στο νέο κυρίαρχο Εθνικό Αμυντικό Δόγμα.<br /><br />Προϋποθέτουν πως τόσο η πολιτική τάξη του τόπου όσο και οι Έλληνες επιτελείς, συνειδητοποιούν επαρκώς πως η Αρχιτεκτονική ασφαλείας την οποία χτίζουν οι ΗΠΑ χρησιμοποιώντας την χώρα μας ως χώρο και ενίοτε ακόμη και ως αναλώσιμο, δεν ταυτίζεται με την Αρχιτεκτονική ασφαλείας την οποία οφείλει να χτίσει η χώρα, εργαλειοποιώντας την ανταποδοτική ανοχή των ΗΠΑ, σε ένα περιβάλλον διευρυμένων συμμαχιών και συγκεκριμένων περιφερειακών στοχεύσεων.<br /><br />Σε κάθε περίπτωση, η γεωστρατηγική ανασυγκρότηση της πατρίδας μας, είναι μια διεργασία σύνθετη, εξαιρετικά επείγουσα και ιδιαιτέρως σοβαρή. Ως τέτοια, θα πρέπει να αποκλειστεί πλήρως ακόμη και η ελάχιστη πιθανότητα να επενεργήσει σε αυτήν το δηλητήριο της κυρίαρχης συστημικής στρατηγικής σκέψης που αναπαράγει την ηττοπάθεια, τα φοβικά σύνδρομα και τον συμβιβασμό. Είναι μια σκέψη εξ ορισμού ανίκανη να προσδιορίσει τα κρίσιμα ερωτήματα στα οποία θα πρέπει να απαντά η διαδικασία αυτής της γεωστρατηγικής ανασυγκρότησης, γι’ αυτό είναι και κατ’ εξοχήν ακατάλληλη να αναζητήσει και τις ενδεδειγμένες απαντήσεις. Θα επανέλθουμε…<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

«Η πολιτική τάξη της χώρας να πάψει να αγοράζει προστασία αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας»

Ellada simera 0 14:47

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥΗ απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Πολωνίας το οποίο αποφαίνεται ότι οι Ευρωπαϊκές νομολογίες και εν γένει το Δίκαιο της ΕΕ, δεν μπορεί να υπερβαίνει ή να συγκρούεται με τ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Ελληνοαμερικανική συμφωνία: «Τι δώσαμε , τι πήραμε» αποτίμηση από τον Σ.Φενέκο

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/10/usa_greece.jpg"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/10/usa_greece-696x392.jpg" /></a><br /><br /><div>Ο Στέλιος Φενέκος, πρόεδρος της Κοινωνίας Αξιών και Υποναύαρχος ε.α κάνει την πρώτη αποτίμηση της συμφωνίας Ελλάδας-ΗΠΑ που χθες ανανεώθηκε.<br /><br />Γράφει:<br /><br />Απορώ με τους κραυγαλέους πανηγυρισμούς που εκφράσθηκαν για την συμφωνία με τις ΗΠΑ.<br /><br />Συγκεκριμένα παρατηρώ τα εξής:<br /><br />1. Σε σχέση με τις παλαιότερες συμφωνίες, τους παρέχουμε ευκολίες στην Αλεξανδρούπολη (στρατόπεδο Γιαννούλη), στον Βόλο (στρατόπεδο Γεωργούλα), και στο πεδίου Βολής Λιτόχωρου, πέραν της Λάρισας του Στεφανοβικείου, και της Σούδας που προβλεπόταν και στις προηγούμενες συμφωνίες.<br /><br />2. Πέραν τούτων υπάρχει άλλη μία σημαντικότατη αλλαγή, που είναι η επέκταση της ισχύος της συμφωνίας για 5 χρόνια, με δυνατότητα ισχύος επ’ αόριστο στην συνέχεια εκτός και αν καταγγείλει την συμφωνία κάποια από τις δύο πλευρές δύο χρόνια πριν.<br /><br />3. Εξαιρετικά μεγάλο χρονικό διάστημα για την καταγγελία και εύλογα αναρωτιέται κανείς, τι πήραμε ως αντάλλαγμα για την επέκταση ισχύος των 5 χρόνων και για τις νέες ευκολίες που διαθέσαμε.<br /><br />4. Υπάρχει επίσης η επανεπιβεβαίωση ότι οι δύο πλευρές μπορεί να συμφωνήσουν και για άλλες στρατιωτικές εγκαταστάσεις της Ελλάδος, εντός των οποίων θα μπορούν οι ΗΠΑ να αναπτύξουν στρατιωτικές και βοηθητικές ευκολίες.<br /><br />5. Όσον αφορά το άρθρο 1 παρ. 3 της νέας συμφωνίας τροποποίησης, για το οποίο άκουσα πανηγυρισμούς, αυτό δεν διαφέρει σε τίποτε από το αντίστοιχο άρθρο της συμφωνίας του 1990, το οποίο δεν απέτρεψε την Τουρκία από το να μας απειλεί και να κάνει καθημερινές επιθετικές ενέργειες (ένοπλες επιθέσεις θεωρούνται οι παραβιάσεις και υπερπτήσεις ένοπλων αεροσκαφών, που εγκλωβίζουν τα αεροσκάφη μας και υπερίπτανται της Ελληνικής Επικράτειας. Όπως ένοπλη επίθεση ήταν και στα Ίμια, αλλά και επίθεση μπορούν να χαρακτηρισθούν και οι εγκλωβισμοί και οι προσπάθειες εμβολισμού πολεμικών πλοίων και πλοίων ακτοφυλακής).<br />Συγκεκριμένα το άρθρο 1. Παρ. 3 (που επανεπιβεβαιώνει ακριβώς το παλιό αντίστοιχο άρθρο) λέει:<br />«Επανεπιβεβαιώνοντας την σταθερή απόφασή τους να περιφρουρούν και να προστατεύουν αμοιβαίως την ασφάλεια, την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα των αντιστοίχων χωρών τους κατά ενεργειών οι οποίες απειλούν την ειρήνη, περιλαμβανομένης της ένοπλης επίθεσης ή της απειλής επίθεσης και επιβεβαιώνοντας την απόφασή τούς να αντιταχθούν ενεργά και ανεπιφύλακτα σε κάθε τέτοια απόπειρα ή ενέργεια και τη δέσμευσή τους να καταβάλλουν τις κατάλληλες μείζονες προσπάθειες για να αποτρέψουν τέτοια πορεία δράσης.»<br /><br />Το αντίστοιχο άρθρο στην συνθήκη του 1990 λέει ακριβώς:<br />«Η Ελλάς και οι Ηνωμένες Πολιτείες διακηρύσσουν την αφοσίωσή τους στη διατήρηση της ειρήνης και τη δέσμευσή τους να σέβονται την αρχή της αποχής από ενέργειες, οι οποίες απειλούν την ειρήνη, επαναλαμβάνουν τη σταθερή απόφασή τους να περιφρουρούν και να προστατεύουν αμοιβαίως την ασφάλεια, την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα των αντιστοίχων χωρών τους κατά ενεργειών οι οποίες απειλούν την ειρήνη, περιλαμβανομένης της ένοπλης επίθεσης ή της απειλής επίθεσης και επιβεβαιώνουν την απόφασή τους να αντιταχθούν ενεργά και ανεπιφύλακτα σε κάθε τέτοια απόπειρα ή ενέργεια και τη δέσμευσή τους να καταβάλλουν τις κατάλληλες μείζονες προσπάθειες για να αποτρέψουν τέτοια πορεία δράσης.»<br /><br />Και επίσης η συμφωνία του 1990 λέει ότι:<br /><br />«Η Ελλάς και οι Ηνωμένες Πολιτείες επαναβεβαιώνουν την προσήλωσή τους στους σκοπούς και τις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και το πλαίσιο αυτό, στην άσκηση του εγγενούς δικαιώματος τους ατομικής και συλλογικής άμυνας που αναγνωρίζεται στο άρθρο 51 του Χάρτη», το οποίο θεωρώ σοβαρότατο, και θα έπρεπε να το επικαλούμαστε στα διεθνή επιχειρήματά μας και προς τις ΗΠΑ, σε κάθε απειλή πολέμου επιθετική ενέργεια της Τουρκίας.<br /><br />ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ – ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ<br /><br />1. Η συμφωνία εκτιμώ ότι είναι προς την σωστή κατεύθυνση με την επέκταση, και με τις παρατηρήσεις που προανέφερα.<br />2. Κατά την άποψή μου θα έπρεπε να ανανεωθεί η διαδικασία εκσυγχρονισμών των εγκαταστάσεων των ευκολιών, καθώς και της αλλαγής του αποτυπώματος των εγκαταστάσεων των ΗΠΑ, ώστε να προβλέπονται συγκεκριμένα ανταλλάγματα και οπωσδήποτε έγκριση από την απόλυτη πλειοψηφία του Κοινοβουλίου για την οιανδήποτε επέκταση.<br />3. Αναμένω να δω και τις επίσημες διακοινώσεις και των δύο πλευρών, που θα αποτελούν συνοδευτικό κείμενο στην συμφωνία και θα ενταχθούν στον νόμο που θα ψηφισθεί στο κοινοβούλιο.<br />4. Ελπίζω οι διακοινώσεις αυτές να αναφέρονται σε σαφέστερη δέσμευση των ΗΠΑ τόσο όσον αφορά τα ανταποδοτικά οφέλη για όσα παραπάνω τους δώσαμε, όσο και για τις αναμενόμενες προθέσεις τους και ενέργειες για διασφάλιση της ειρήνης στην περιοχή μας.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ελληνοαμερικανική συμφωνία: «Τι δώσαμε , τι πήραμε» αποτίμηση από τον Σ.Φενέκο

Ellada simera 0 14:43

Ο Στέλιος Φενέκος, πρόεδρος της Κοινωνίας Αξιών και Υποναύαρχος ε.α κάνει την πρώτη αποτίμηση της συμφωνίας Ελλάδας-ΗΠΑ που χθες ανανεώθηκε.Γράφει:Απορώ με τους κραυγαλέους πανηγυρισμούς που εκφράσθηκ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Πως διαμορφώνονται οι τουρκο-αμερικανικές σχέσεις μετά την συμφωνία Αθήνας-Ουάσινγκτον

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-10/F-16V.jpeg?itok=jVmMWSUT" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="800" height="480" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-10/F-16V.jpeg?itok=jVmMWSUT" width="800" /></a></div><div><br /></div><b>Ιωάννης Χάρχαρης</b><br />Τούρκοι αξιωματούχοι που μίλησαν υπό την προϋπόθεση της ανωνυμίας, δήλωσαν ότι στόχος της Τουρκίας είναι να εξασφαλίσει μαχητικά αεροσκάφη συμβατά με τον αεροπορικό στόλο των Νατοϊκών χωρών - Από αμερικανικής πλευράς, ο Λευκός Οίκος δεν απάντησε<br /><br />Να “ανακουφίσει” την Αεροπορία της χώρας του αγοράζοντας χρόνο, ώστε να μπορέσει η Τουρκία να αναπτύξει το εγχώριο μαχητικό πέμπτης γενιάς, αλλά και να παίξει ένα ισχυρό “χαρτί” στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, επιδιώκει ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν, με το αίτημα προμήθειας 40 νέων μαχητικών F-16 Block 70 και αναβάθμισης άλλων 80 στην ίδια διαμόρφωση.<br /><br />Στόχος της Τουρκίας είναι να εξασφαλίσει μαχητικά αεροσκάφη, συμβατά με τον αεροπορικό στόλο των Νατοϊκών χωρών.<br />Ωστόσο, οι ελπίδες ευτυχούς για την Τουρκία κατάληξης, εξαιτίας του προβλήματος με την προμήθεια του ρωσικού συστήματος S-400 από τη Ρωσία, είναι περιορισμένες... Πρόκειται για μια συμφωνία εκτιμώμενου ύψους 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων.<br /><br />Ο Ερντογάν, στοχεύει να συναντηθεί με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπάιντεν για να συζητήσει το θέμα στην επικείμενη Σύνοδο των G20, με στόχο να “σπάσει” το εμπάργκο πώλησης οπλικών συστημάτων τεχνολογίας αιχμής, που έχει επιβληθεί εξαιτίας των S-400. Η συνάντηση των δυο ηγετών όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη.<br /><br />Το ζήτημα των S-400, αποτελεί το μεγάλο “αγκάθι” σε οποιαδήποτε σκέψη πώλησης οπλικών συστημάτων στην Τουρκία, καθώς θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα μπλοκαριστεί από το Κογκρέσο. Χρησιμοποιώντας τα F-16, ένα λιγότερο εμβληματικό οπλικό σύστημα συγκριτικά με τα F-35, οι Τούρκοι ευελπιστούν να πετύχουν να αλλάξουν επί το ευνοϊκότερο τη στάση της Ουάσιγκτον.<br /><br />Ωστόσο, υπάρχουν παρατηρητές που πιστεύουν ότι αυτή η συμφωνία προτάθηκε από την Ουάσινγκτον, ως «συμβιβασμό» για να ξεπεραστεί η κρίση των μαχητικών αεροσκαφών F-35 και να μην θέσει σε κίνδυνο τη νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ, ακόμη και αν το επίσημο αίτημα προήλθε από την Άγκυρα.<br /><br />Οι δικαιολογίες που παρέχει η Ουάσινγκτον για την άρνηση της Τουρκίας να αποκτήσει μαχητικά F-35, δεν ισχύουν για μαχητικά F-16 και, ως εκ τούτου, η συμφωνία δεν έχει κανένα εμπόδιο εκτός από την αρνητική θέση του αμερικανικού Κογκρέσου. Οι Τούρκοι αξιωματούχοι πιστεύουν, ότι η θέση της κυβέρνησης Μπάιντεν σχετικά με το αίτημα της Άγκυρας είναι "θετική" και ότι το καθήκον να πείσει το Κογκρέσο για την αναγκαιότητα ολοκλήρωσης αυτής της συμφωνίας, πέφτει στους ώμους της αμερικανικής κυβέρνησης.<br /><br />Το αίτημα της Τουρκίας να αγοράσει μαχητικά F-16 από τις ΗΠΑ, είναι ένα νέο τεστ για τις ήδη τεταμένες τουρκοαμερικανικές σχέσεις, καθώς και τη στάση της Ουάσινγκτον, γενικά, απέναντι στον σύμμαχό της στο ΝΑΤΟ. Αναμένεται ότι η διαχείριση του αιτήματος από την κυβέρνηση Μπάιντεν είτε θα απομακρύνει την Τουρκία από τις ΗΠΑ, είτε θα βελτιώσει τις σχέσεις μεταξύ Άγκυρας και Ουάσινγκτον, αν και σε περιορισμένο βαθμό. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ, δεν έχουν κανένα λόγο να δικαιολογήσουν την απόρριψη του αιτήματος, εάν δεν είναι εχθρική προς την Τουρκία και το αντιμετωπίζουν ως απειλή για τα συμφέροντά τους. Με άλλα λόγια, η μπάλα είναι τώρα στο γήπεδο της Αμερικής.<br /><br />Η Τουρκία, μπορεί να στραφεί σε άλλες χώρες για να αγοράσει εναλλακτικά μαχητικά αεροσκάφη για την ενίσχυση της αεροπορίας της, εάν η Ουάσινγκτον απορρίψει το αίτημα της Άγκυρας. Πολλοί παρατηρητές πιστεύουν ότι η Τουρκία μπορεί να αγοράσει τα μαχητικά αεροσκάφη που χρειάζεται από τη Ρωσία, καθώς και το σύστημα αεράμυνας S-400, για να πλησιάσει τη Μόσχα. <br /><br />Ωστόσο, άλλοι επισημαίνουν ότι τα ρωσικά μαχητικά, δεν είναι η μόνη εναλλακτική λύση και ότι η Άγκυρα μπορεί να αγοράσει μαχητικά από τη Βρετανία ή τη Γαλλία!!. Ό, τι κι αν επιλέξει η Άγκυρα, η Αμερική δεν θα έχει κανένα λόγο να κατηγορήσει την Τουρκία, αφού αρνήθηκε να πουλήσει τα μαχητικά F-16 στην τελευταία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, παραδέχτηκε ότι η κρίση με την Τουρκία προκλήθηκε κυρίως από την απροθυμία της κυβέρνησης Ομπάμα, να πουλήσει το πυραυλικό σύστημα Patriot. Είπε ότι δεν κατηγορεί την Τουρκία για την αγορά του ρωσικού συστήματος S-400.<br /><br />Εκτιμάται ότι μια επικείμενη συνάντηση, μπορεί να γίνει μεταξύ του Τούρκου προέδρου Ερντογάν και του προέδρου των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, στο τέλος αυτού του μήνα στην ιταλική πρωτεύουσα, Ρώμη, ανάμεσα στις συζητήσεις της συνόδου κορυφής της G-20. Αναμένεται ότι αυτός ο φάκελος, θα βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τον καθορισμό της πορείας των τουρκο-αμερικανικών σχέσεων.<br /><br />Η Τουρκία εξακολουθεί να θέλει να αποκτήσει τα μαχητικά F-35 που πλήρωσε στις ΗΠΑ και ελπίζει, να επιστρέψει στο κατασκευαστικό της πρόγραμμα, το οποίο είναι η πρώτη επιλογή της Τουρκίας, όπως υποδείχθηκε από τον προεδρικό εκπρόσωπο, Ιμπραήμ Καλίν. Εάν η πρώτη της επιλογή δεν είναι δυνατή, η δεύτερη επιλογή θα ήταν να αγοράσει έναν αριθμό μαχητικών F-16 και να πάρει πίσω τα 1,4 δισεκατομμύρια δολάρια που πλήρωσε στην Ουάσινγκτον, έτσι με αυτόν τον τρόπο, δεν θα περιμένει να μεταφερθεί το ποσό που καταβλήθηκε για τα μαχητικά F-35 επιστροφή από τις ΗΠΑ στην Τουρκία.<br /><br />Ο τελικός στόχος της Τουρκίας, είναι να βασιστεί εξ ολοκλήρου στις εθνικές βιομηχανίες για την κάλυψη των αναγκών του στρατού της, και υπάρχουν πολλά έργα, που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση. Μεταξύ αυτών των έργων, είναι η παραγωγή ενός τουρκικού μαχητικού πέμπτης γενιάς που θα τεθεί σε υπηρεσία μέσα σε λίγα χρόνια. Ωστόσο, ο τουρκικός στρατός πρέπει να εκσυγχρονίσει τον αεροπορικό του στόλο, έτσι ώστε οι αμυντικές του δυνατότητες να μην επηρεάζονται από καμία αδυναμία ή ελάττωμα μέχρι να δεχτεί τα ''εθνικά'' μαχητικά.<br /><br />Ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Νεντ Πράις, αρνήθηκε να σχολιάσει μια ερώτηση σχετικά με το αίτημα της Τουρκίας να αγοράσει μαχητικά F-16, λέγοντας, ότι δεν είναι δυνατό να σχολιάσει τις συμφωνίες όπλων πριν υποβληθούν στο Κογκρέσο. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν λόμπι στις ΗΠΑ, όπως το λόμπι της Αρμενίας και το ελληνικό λόμπι, εκτός από την ομάδα Γκιουλέν, που επιδιώκει να εμποδίσει τη συμφωνία και να αποτρέψει την Τουρκία να αποκτήσει αυτά τα αεροπλάνα, ασκώντας πίεση μέλη του Κογκρέσου. Ωστόσο, η αμερικανική διοίκηση, τελικά, θα αποφασίσει πού θα μπει η Τουρκία στον κατάλογο των εκτιμήσεων, των προτεραιοτήτων και του χάρτη των εξωτερικών σχέσεών της.<br /><br />Κομβικό ζήτημα όμως παραμένει, ποιες υποχωρήσεις είναι διατεθειμένοι να κάνουν στους Αμερικανούς και αν αυτές θα πείσουν το Κογκρέσο για να ανάψει το πράσινο φως.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πως διαμορφώνονται οι τουρκο-αμερικανικές σχέσεις μετά την συμφωνία Αθήνας-Ουάσινγκτον

Ellada simera 0 14:41

Ιωάννης ΧάρχαρηςΤούρκοι αξιωματούχοι που μίλησαν υπό την προϋπόθεση της ανωνυμίας, δήλωσαν ότι στόχος της Τουρκίας είναι να εξασφαλίσει μαχητικά αεροσκάφη συμβατά με τον αεροπορικό στόλο των Νατοϊκών … Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Παρέμβαση Ν. Λυγερού: Τι σημαίνει η νέα συμφωνία Αθήνας-Ουάσινγκτον

<img src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2021-10/3024460.jpg?itok=3YXoTJRg" /><br /><br />Τα σημεία της νέας ελληνοαμερικανικής συμφωνίας ανέλυσε ο Στρατηγικός αναλυτής Νίκος Λυγερός, στον Δημήτρη Βενιέρη και το Status FM. Παράλληλα, διευκρίνισε πως ακριβώς η αυξημένη παρουσία των αμερικανικών δυνάμεων θα επηρεάσει τις τουρκικές κινήσεις στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο, τονίζοντας παράλληλα πως σε κανένα άλλο χρονικό σημείο της Μεταπολίτευσης, δεν ήταν η Ελλάδα τόσο ισχυρή διπλωματικά απέναντι στους Τούρκους.<br /><br /><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="359" src="https://www.youtube.com/embed/Jz7gqT-ohoc" width="745" youtube-src-id="Jz7gqT-ohoc"></iframe><br /><br /><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

Παρέμβαση Ν. Λυγερού: Τι σημαίνει η νέα συμφωνία Αθήνας-Ουάσινγκτον

Ellada simera 0 14:35

Τα σημεία της νέας ελληνοαμερικανικής συμφωνίας ανέλυσε ο Στρατηγικός αναλυτής Νίκος Λυγερός, στον Δημήτρη Βενιέρη και το Status FM. Παράλληλα, διευκρίνισε πως ακριβώς η αυξημένη παρουσία των αμερικαν… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Χακάν Φιντάν: Αρχηγός της ΜΙΤ και “φύλακας των μυστικών του Ερντογάν”

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/hakan-fidan-erdogan.jpg" /><br /><b><br /></b><div><b>Τσιλιόπουλος Ευθύμιος</b><br />Ο εκπαιδευμένος στις ΗΠΑ διευθυντής της τουρκικής υπηρεσίας πληροφοριών ΜΙΤ Χακάν Φιντάν είναι παλαιόθεν στενός συνεργάτης του Τούρκου προέδρου. Υπηρέτησε ως σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής όταν ο Ερντογάν ήταν πρωθυπουργός, πριν διοριστεί επικεφαλής της MIT το 2010. Αποτελεί το πραγματικό πρόσωπο της ακραίας ισλαμιστικής Τουρκίας, πίσω από τα όποια προσωπεία χαλκεύει η γείτονα χώρα για να βολεύει το δυτικό αφήγημα.<br /><br />Μια πιο ακριβής ανάγνωση της Τουρκίας του Ερντογάν μπορεί να βρεθεί κοιτάζοντας τον αρχηγό πληροφοριών της και όχι τους διπλωμάτες της, έγραψε σε άρθρο του ο πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου Μάικλ Ρούμπιν (American Enterprise Institute) στο περιοδικό National Interest. Πρόσθεσε ότι αξιωματούχοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήταν πολύ συχνά πρόθυμοι να δικαιολογήσουν τις ενέργειες της Τουρκίας βάσει της «δημόσιας εικόνας που κατασκευάστηκε από την προεδρία και τo υπουργείo Εξωτερικών»<br /><br />Σύμφωνα με τον Ρούμπιν, ο Φιντάν είχε επιβλέψει της ροή όπλων σε ομάδες που συνδέονται με την Αλ Κάιντα στη Συρία και παρείχε υποστήριξη στο ISIS. Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν ότι ο Φιντάν «αντιπροσωπεύει την πραγματική Τουρκία περισσότερο από την εικόνα που προβάλλεται κατά τις επισκέψεις αντιπροσωπειών του Κογκρέσου στην Κωνσταντινούπολη ή κοκτέιλ πάρτι στην τουρκική προεδρία».</div><div><br />Ποιος είναι ο Χακάν Φιντάν<br /><br />«Είναι ο φύλακας των μυστικών μου, είναι ο μυστικός φύλακας του κράτους», είχε πει ο Ερντογάν το 2012, περιγράφοντας τον Φιντάν ως έναν «πολύ καλά εκπαιδευμένο γραφειοκράτη». Ο Φιντάν έλαβε μέρος σε ειρηνευτικές συνομιλίες με ανώτερα στελέχη του ΡΚΚ στο Όσλο το 2009. Οι συνομιλίες αυτές κατέρρευσαν το 2011 όταν διέρρευσαν μυστικές ηχογραφήσεις στα ΜΜΕ. Μετά, η κυβέρνηση Ερντογάν ανέθεσε στον Φιντάν να διαπραγματευτεί με τον φυλακισμένο αρχηγό του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν.<br /><br />Το 2012, το τουρκικό Κοινοβούλιο ψήφισε νομοθεσία που απαιτεί την εξουσιοδότηση του πρωθυπουργού για οποιαδήποτε ανακριτική διαδικασία, προστατεύοντας πρακτικά τον Φιντάν από κάθε δίωξη. Ο Ερντογάν τον κάλυψε απολύτως με δημόσια δήλωσή του: «Εγώ τον έστειλα στο Όσλο και στο Ίμραλι [φυλακή όπου βρίσκεται ο Οτσαλάν]».<br /><br />Οι λεπτομέρειες για τη ζωή του Φιντάν παραμένουν σε μεγάλο βαθμό απόρρητες και στον ιστότοπο της MIT υπάρχει μόνο ένα πολύ λιτό βιογραφικό. Υπηρέτησε στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις ως υπαξιωματικός και εργάστηκε στο Συμμαχικό Σώμα Ταχείας Αντίδρασης στο ΝΑΤΟ. Είναι παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών. Έχει πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες από το University of Maryland στις ΗΠΑ. Κατέχει μεταπτυχιακό και διδακτορικό από το ιδιωτικό Πανεπιστήμιο Bilkent της Άγκυρας.<br /><br />Έχει διατελέσει επικεφαλής του δημόσιου οργανισμού ΤΙΚΑ, ο οποίος προσφέρει αναπτυξιακή βοήθεια σε χώρες με τουρανικό πληθυσμό στην Κεντρική Ασία, στην Αφρική και αλλού στο μουσουλμανικό κόσμο. Εκεί, δηλαδή, που η Τουρκία προσπαθεί να αποκτήσει επιρροή, στο πλαίσιο της στρατηγικής της να γίνει περιφερειακή δύναμη.<br /><br />Ο Φιντάν αποδείχτηκε άνθρωπος-κλειδί στη προσπάθεια αλλαγής του τουρκικού πολιτεύματος, όταν αυτό το ζήτημα προκάλεσε τη ρήξη του Ερντογάν με τον Αμπντουλάχ Γκιουλ, αλλά και με άλλα ανώτατα στελέχη του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Τότε είχε κυκλοφορήσει η πληροφορία πως ο σημερινός αρχηγός της ΜΙΤ προαλειφόταν για υφυπουργός Εξωτερικών. Είχε μάλιστα προσωρινά παραιτηθεί της θέσεως του για να κατέβει στον εκλογικό στίβο, αλλά ο Ερντογάν τον απέτρεψε.<br /><br />Η σχέση Φιντάν-Ιράν<br /><br />Ο Φιντάν είναι θαυμαστής του Ιράν και είχε προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει την επιρροή του για να υπονομεύσει τις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ. Αυτό υποστηρίζει μαζί με άλλους και ο Ρούμπιν. Το 2013, Ισραηλινοί αξιωματούχοι πληροφοριών φέρεται να κατηγόρησαν τον Φιντάν ότι αποκάλυψε μια ομάδα της Μοσάντ που λειτουργούσε από την Τουρκία εναντίον του Ιράν, ενδεχομένως ως αντίποινα για το περιστατικό του στολίσκου της Γάζας.<br /><br />Σύμφωνα με τον ιστότοπο Nordic Monitor, πράκτορας της Τουρκίας μέσα στη Δύναμη Κουντζ των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν ανέφερε στον χειριστή του ότι ο επικεφαλής της MIT Φιντάν ήταν ένας αξιόπιστος άνθρωπος που μοιράζεται το επαναστατικό όραμα των μουλάδων και τρέφει αισθήματα εναντίον των ΗΠΑ και του Ισραήλ.<br /><br />Σύμφωνα με εμπιστευτικά έγγραφα που έπεσαν στα χέρια της ιστοσελίδας, σε αντιτρομοκρατικές έρευνες της τουρκικής αστυνομίας σε δίκτυα της Δύναμης Κουντς στην Τουρκία, ανακαλύφθηκαν βιογραφικά σημειώματα που παραδόθηκαν στο Νασέρ Γκαφάρι, τον εκπρόσωπο της οργάνωσης στην Τουρκία. Μεταξύ των βιογραφικών υπήρχε και ένα σχετικό με τον Φιντάν, τότε αναπληρωτή διευθυντή της MIT.<br /><br />«Αυτός [ο Φιντάν] θέλει να εξαλείψει τις ΗΠΑ και το Ισραήλ από τη Γη, αγαπά την [ιρανική] επανάσταση, θέλει να πετύχει, πιστεύει ότι η [ιρανική] επανάσταση βρίσκεται υπό τον έλεγχο σιιτών μουσουλμάνων με παγκόσμιο όραμα, το βλέπει και την λατρεύει γι’ αυτό», σύμφωνα με το έγγραφο. Το έγγραφο υπογραμμίζει ότι ο Φιντάν ήταν γνωστός στους πράκτορες της Δύναμης Κουντς για 15 χρόνια, γεγονός που υποδηλώνει ότι ενδεχομένως ο Φιντάν είχε στενές σχέσεις με τις υπηρεσίες του Ιράν από το 1994, όταν υπηρετούσε στο ΝΑΤΟ.<br /><br />Πολυεργαλείο του Ερντογάν<br /><br />Στιος αρχές του 2021, η ισραηλινή εφημερίδα Makor Rishon, δημοσίευσε άρθρο, σύμφωνα με το οποίο ο Φιντάν διατηρούσε στενές σχέσεις με τον δολοφονηθέντα διοικητή της Δύναμης Κουντς Σουλεϊμανί: «είναι πολύ παρόμοιοι και αμφότεροι διαχειρίζονταν αντιπροσώπους στο Ιράκ και τη Συρία για λογαριασμό των χωρών τους… Τώρα που ο Κασίμ Σολεϊμάνι βρίσκεται κάτω από το χώμα, είναι καιρός να επικεντρωθούμε στις συνωμοσίες του δίδυμού του, του Διευθυντή της Τουρκικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (MIT) Χακάν Φιντάν».<br /><br />Τον Ιούλιο του 2020 αποκαλύφθηκε ότι ο Φιντάν πραγματοποίησε μυστική επίσκεψη στη Βαγδάτη, κατά την οποία συναντήθηκε με αρκετούς Ιρακινούς αξιωματούχους σχετικά με την έναρξη του πρώτου γύρου διαλόγου ΗΠΑ-Ιράκ. Προφανώς, ο Φιντάν προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις σχέσεις που είχε με τον πρωθυπουργό του Ιράκ Μουσταφά Αλ-Καζέμι, ο οποίος παλαιότερα ήταν επικεφαλής της ιρακινής υπηρεσίας πληροφοριών για να διασφαλίσει τα συμφέροντά της Τουρκίας στο Ιράκ.<br /><br />Ο Φιντάν έπαιξε και κομβικό ρόλο στο να πείσει τον Σάρατζ να αποδεχτεί την τουρκική παρουσία στη Λιβύη, καθώς και την μεταφορά οκτώ δισ. δολαρίων από τα λιβυκά κεφάλαια στην Κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας. Το ποσό αυτό θα παραμείνει εκεί άτοκο για τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, γεγονός που πιθανότατα θα επιτρέψει στην Τουρκία, δοθείσης της ευκαιρίας, να ιδιοποιηθεί την περιουσία της Λιβύης. Η ΜΙΤ του Φιντάν πρωτοστάτησε στην μεταφορά μισθοφόρων από την Συρία και στη Λιβύη και στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.<br /><br />Τον Σεπτέμβριο του 2020 αποκαλύφθηκε ότι η MIT παρενέβη στην διερεύνηση της υπόθεσης δολοφονίας του Ρώσου πρέσβη Αντρέι Κάρλοφ για να εξαπατήσει τη ρωσική αντιπροσωπεία που επρόκειτο να επισκεφθεί την Τουρκία για σχετική έρευνα. Το σχέδιο προφανώς είχε σκοπό να εκτροχιάσει τον έλεγχο και να αποσπάσει την προσοχή των ρωσικών αρχών από τα στοιχεία που στην πραγματικότητα έδειχναν ότι ηθικός αυτουργός ήταν κύκλοι της κυβέρνησης Ερντογάν και φυσικός τουρκικοί πυρήνες της Αλ Κάιντα. Πίσω από την ενορχήστρωση φαίνεται το χέρι του Φιντάν.<br />Ο Φιντάν σπέρνει την ΜΙΤ στην Ευρώπη<br /><br />Στις προ καιρού προσπάθειες της Τουρκίας για ομαλοποίηση των σχέσεων με το Ισραήλ, ο Φιντάν είχε συναντηθεί μυστικά με τον τότε επικεφαλής της Μοσάντ Γιόσι Κοέν, προσπαθώντας να πλασάρει το σχέδιο του ναυάρχου Γιαϊτζί για εφαπτόμενες ΑΟΖ Τουρκίας-Ισραήλ με παράκαμψη της Κύπρου. Η δράση του, όμως, εναντίον ισραηλινών συμφερόντων δεν τον κάνουν τον καταλληλότερο συνομιλητή για το Ισραήλ.<br /><br />Πέραν των δεσμών του με το Ιράν, η ΜΙΤ του Φιντάν παίζει κομβικό ρόλο στην καταστολή του κινήματος Γκιουλέν και στην Τουρκία και εκτός. Στο πλαίσιο αυτό έχει δραστηριοποιήσει πυρήνες της ΜΙΤ σε ευρωπαϊκές χώρες για να κατασκοπεύουν Τούρκους αντιφρονούντες και Κούρδους. Τα στοιχεία για εντεινόμενη δράση της ΜΙΤ στην Ευρώπη δείχνουν εναγκαλισμό της ΜΙΤ με το υπουργείο Εξωτερικών, καθώς αυτές οι προσπάθειες παρακολούθησης και υπονόμευσης εμπλέκουν πρεσβείες και προξενεία της Τουρκίας σε όλον τον κόσμο.<br /><br />Ο ρόλος του επικεφαλής μυστικών υπηρεσιών είναι παντού άχαρος και γεμάτος ηθικά διλήμματα. Σε ευνομούμενα κράτη, όμως, υπάρχει κάποιου είδους θεσμικός έλεγχος, έστω και κεκλεισμένων των θυρών. Η ΜΙΤ του Φιντάν, όμως, είναι ταυτισμένη με το καθεστώς Ερντογάν και κύρια αποστολή της είναι αφ’ ενός να το κρατάει εδραιωμένο, αφ’ ετέρου να υπηρετεί τον επεκτατισμό του.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Χακάν Φιντάν: Αρχηγός της ΜΙΤ και “φύλακας των μυστικών του Ερντογάν”

Ellada simera 0 14:28

Τσιλιόπουλος ΕυθύμιοςΟ εκπαιδευμένος στις ΗΠΑ διευθυντής της τουρκικής υπηρεσίας πληροφοριών ΜΙΤ Χακάν Φιντάν είναι παλαιόθεν στενός συνεργάτης του Τούρκου προέδρου. Υπηρέτησε ως σύμβουλος εξωτερικής … Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Γιατί οι ΗΠΑ αποφεύγουν τη ρήξη με την Άγκυρα – Η Ευρασία ως διακύβευμα

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/10/biden_erdogan_eurasia_slpress.jpg" /><br /><br /><b>Γρίβας Κώστας</b><br />Τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει ένας επικών διαστάσεων γεωπολιτικός μετασχηματισμός στην Ευρασία. Αυτή η διαδικασία προκύπτει ως προϊόν της σύνθεσης μιας σειράς παραγόντων και πολύ δύσκολα μπορούμε να προσδιορίσουμε με ασφάλεια το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον. Ένας από τους κρίκους αυτού του μετασχηματισμού είναι και η Τουρκία.<br /><br />Έχουμε εισέλθει ορμητικά σε έναν νέο κόσμο και μια νέα ιστορική περίοδο, η οποία προκαλεί ανασφάλεια ακόμη και στους πιο ισχυρούς πλανητικούς δρώντες, όπως είναι οι ΗΠΑ. Κατά την άποψη του γράφοντος, αυτή ακριβώς η ανασφάλεια των ΗΠΑ ενδέχεται να διαιωνίσει μια στενή στρατηγική σχέση με την Τουρκία, εις βάρος των τρεχουσών αντιλήψεων περί επερχόμενης ολοκληρωτικής ρήξης των σχέσεων Ουάσιγκτον-Άγκυρας.<br /><br />Ένας από τους παράγοντες που διαμορφώνουν μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα στην Ευρασία είναι η εξελισσόμενη τήξη των αρκτικών πάγων, εν παραλλήλω με την αύξηση του αριθμού και την ενίσχυση των ικανοτήτων των ρωσικών παγοθραυστικών. Ο συνδυασμός αυτός σταδιακά καθιστά τον Αρκτικό πλεύσιμο καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, προσθέτοντας έναν νέο θαλάσσιο δρόμο στο παγκόσμιο σύστημα συγκοινωνιών.<br /><br />Ακόμη περισσότερο, με την είσοδο του Αρκτικού στο παγκόσμιο δίκτυο θαλάσσιων οδών δημιουργείται ένα είδος διαδρόμου ταχείας κυκλοφορίας γύρω από την περιφέρεια της Ευρασίας, μειώνοντας τον ρόλο των ανοικτών ωκεάνιων εκτάσεων, όπου κυριαρχούν οι ΗΠΑ. Εν παραλλήλω, η Κίνα έχει ξεκινήσει να υλοποιεί ένα γιγάντιο σχέδιο για τη δημιουργία υποδομών στην περιφέρεια και το εσωτερικό της Ευρασίας που αναφέρονται ως Νέος Δρόμος του Μεταξιού. Οι Κινέζοι τις προσδιορίζουν με το αρκτικόλεξο OBOR (One Belt One Road / Μια Ζώνη Ένας Δρόμος).<br />Οι ψευδαισθήσεις της Δύσης<br /><br />Αυτό το πλέγμα υποδομών, όμως, δεν έχει μόνο οικονομική σημασία. Λειτουργεί και ως παράγοντας ενοποίησης της Ρωσίας και της Κίνας με συνδετικό στοιχείο του το “βαθύ εσωτερικό” της Ευρασίας, δηλαδή το αχανές πλέγμα των εκτάσεων στα βορειοδυτικά της Κίνας, τη Σιβηρία, τη Μογγολία και τις κεντροασιατικές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες.<br /><br />Αυτή η ενοποιητική τάση έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια ως αποτέλεσμα της υπερφίαλης πολιτικής της Δύσης, που εγκλωβίστηκε στην ψευδαίσθηση ενός “παγωμένου” χρόνου μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Οι Δυτικοί θεώρησαν ότι είχε φθάσει το “Τέλος της Ιστορίας”, ότι θα ήταν αιώνια νικητές και οι υπόλοιπες χώρες του πλανήτη όφειλαν να τους υπακούουν αενάως.<br /><br />Έτσι, με την πολιτική τους εξώθησαν τις μεγάλες ευρασιατικές δυνάμεις, με προεξάρχουσες την Κίνα και τη Ρωσία, σε έναν αντιαμερικανικό συνασπισμό. Αυτός απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη δυναμική τα τελευταία χρόνια, μετά την αυτοκαταστροφική επιλογή της Ευρώπης και των ΗΠΑ να εμπλακούν σε έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο με τη Μόσχα με αφορμή το θέμα της Κριμαίας.<br /><a href="https://slpress.gr/diethni/i-mystiki-synomilia-erntogan-gkioylen-oi-filoi-poy-eginan-adysopitoi-echthroi/"></a><br />Μια νέα υπερδύναμη<br /><br />Έτσι, η “απομονωμένη” από την Ευρώπη Ρωσία, εξωθείται προς την αγκαλιά της Κίνας. Ταυτοχρόνως, η Κίνα, εγκλωβισμένη μέσα στις σινικές θάλασσες από τη ναυτική ισχύ των ΗΠΑ και εξαρτώμενη πλέον από το εξωτερικό για την τροφοδοσία της με ενέργεια και πρώτες ύλες, αλλά και για την εξαγωγή των προϊόντων της, ωθείται κι αυτή προς την αγκαλιά της Ρωσίας.<br /><br />Επενδύει στη δημιουργία μιας ζωτικής αρτηρίας στο “βαθύ εσωτερικό” της Ευρασίας που θα την ενοποιεί με τον υπόλοιπο κόσμο και θα βρίσκεται μακριά από τις δυνατότητες παρέμβασης της ναυτικής ισχύος των ΗΠΑ. Έτσι, έχει δημιουργηθεί το πρόπλασμα ενός γεωπολιτικού συμπλόκου, που ενδέχεται να εξελιχθεί στην πρώτη υπέρ-υπερδύναμη (Hyper Power) στην ιστορία της Ανθρωπότητας. Κι αυτό, επειδή τα μεγέθη αυτής της γεωπολιτικής οντότητας, που θα περιλαμβάνει την Κίνα και τη Ρωσία, θα είναι μοναδικά στην παγκόσμια ιστορία.<br /><br />Εν παραλλήλω, φαίνεται πως υλοποιείται ο εφιάλτης του πατέρα της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής σκέψης Sir Halford Mackinder. Δημιουργείται μια υπερδύναμη στην “καρδιά” της Ευρασίας (Heartland), η οποία βρίσκεται μακριά από τους ωκεανούς και κατά συνέπεια εκτός των δυνατοτήτων ελέγχου αυτής της υπερδύναμης από τη μεγάλη ναυτική δύναμη του πλανήτη.<br />Tουρκικό “μαχαίρι” στην Ευρασία<br /><br />Στο σημείο αυτό είναι που μπαίνει στο παιχνίδι η Τουρκία. Ο μόνος τρόπος για να συνεχίσουν να ασκούν κάποια επιρροή οι Αμερικανοί στην ευρασιατική καρδιά είναι δια των τουρκογενών και μουσουλμανικών πληθυσμών της Ασίας. Αυτοί ξεκινάνε από την Τουρκία, περνάνε από τις κεντροασιατικές πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες και καταλήγουν στους Ουιγούρους στη Βόρειο Κίνα.<br /><br />Κατά κάποιον τρόπο, δηλαδή, οι τουρκογενείς μουσουλμανικοί πληθυσμοί είναι το “μαχαίρι” που χώνεται στην ευρασιατική καρδιά και η Τουρκία αποτελεί τη λαβή αυτού του “μαχαιριού”. Άρα, όσο οι αμερικανικές ελίτ διατηρούν έστω και ψήγματα ελπίδων ότι η Τουρκία μπορεί να λειτουργήσει με αυτόν τον τρόπο, δεν πρόκειται να επιλέξουν να αποσυρθούν από αυτήν την “αναγκαστική συμμαχία” μαζί της, γιατί πολύ απλά το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο.<br /><br /><br />Θα προτιμήσουν να επενδύσουν σε μια πολιτική ακραίου κατευνασμού έναντι της Άγκυρας, διατηρώντας την, έστω και εικονικά, στη δυτική γεωπολιτική αρχιτεκτονική. Κι αυτό για να μην οδηγηθούν σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις και ευελπιστώντας σε ένα καλύτερο μέλλον. Ας έχουμε υπόψη μας ότι η Τουρκία, που μπορεί να παίξει καλύτερα τον ρόλο της λαβής αυτού του γεωπολιτικού “μαχαιριού”, δεν είναι τόσο η δυτικοποιημένη Τουρκία των κεμαλιστών όσο η ισλαμοεθνικιστική Τουρκία του Ερντογάν.<br /><br /><div>Σε δύο ταμπλό η Τουρκία<br /><br />Από πλευράς της, η Μόσχα έχει επενδύσει σε μια επισφαλή συμμαχία με την Άγκυρα, δεδομένων των πολλαπλών και εντόνων ανταγωνιστικών στοιχείων στις γεωπολιτικές ταυτότητες των δύο χωρών. Έχει επενδύσει με την προοπτική να σπάσει αυτό το “μαχαίρι” που στρέφεται προς την κεντροευρασιατική καρδιά της. Γιατί αν η Τουρκία περάσει, έστω και για λίγο, υπό τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, τότε χάνεται και ο τελευταίος δίαυλος των κεντροασιατικών χωρών με τη Δύση και αυτές “χωνεύονται” μέσα στο διαμορφούμενο σινορωσικό σύμπλοκο.<br /><br />Ακόμη και αν η Τουρκία κατόπιν αλλάξει πορεία και έλθουν ξανά στο προσκήνιο οι ανταγωνισμοί της με τη Μόσχα, η ζημιά θα έχει γίνει. Η Άγκυρα, φυσικά, δεν θέλει να ταυτιστεί ολοκληρωτικά με κανέναν, γι’ αυτό και συνεχίζει την επισφαλή ισορροπία της μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Επιδιώκει να κεφαλαιοποιήσει τους ανταγωνισμούς και τους φόβους των δύο μεγάλων δυνάμεων και να προωθήσει τις δικές της στοχοθετήσεις. Βέβαια, αυτή είναι μια ισορροπία σχοινοβάτη και δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Επί του παρόντος, όμως, φαίνεται πως λειτουργεί.<br /><br />Σε κάθε περίπτωση, αυτήν τη στιγμή είναι πολύ δύσκολο να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα για το μέλλον των αμερικανοτουρκικών και ρωσοτουρκικών σχέσεων. Κατά συνέπεια, η υπεραισιοδοξία που έχει προκύψει εν Ελλάδι αναφορικά με τον ρόλο που θα αποκτήσει η χώρα μας ως ανατολικό σύνορο του ΝΑΤΟ μετά την υποτιθέμενη “αναπόφευκτη ρήξη” στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας, είναι τουλάχιστον πρόωρη.<br /><br />Στην πραγματικότητα, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, οι ΗΠΑ μάλλον θα επενδύσουν σε μια πολιτική ακραίου κατευνασμού προς την Άγκυρα, προσδοκώντας σε μια βελτίωση των σχέσεων μαζί της στο μέλλον. Άρα και σε τυχόν σύγκρουση, σε οποιοδήποτε επίπεδο, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, το βέλτιστο για εμάς σενάριο θα ήταν μια αυστηρή ουδετερότητα από πλευράς της Ουάσιγκτον και όχι κάτι περισσότερο.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Γιατί οι ΗΠΑ αποφεύγουν τη ρήξη με την Άγκυρα – Η Ευρασία ως διακύβευμα

Ellada simera 0 14:22

Γρίβας ΚώσταςΤα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει ένας επικών διαστάσεων γεωπολιτικός μετασχηματισμός στην Ευρασία. Αυτή η διαδικασία προκύπτει ως προϊόν της σύνθεσης μιας σειράς παραγόντων και πολύ δύσ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Καραμπόλες Υπερκαυκασίας που όμως συνδέονται με τη Μικρασιατική καταστροφή.

<img height="360" src="https://factcheck.ge/storage/media/image/2019-02-21/320x180/1a62d430-35aa-11e9-843f-6f87003b7a68.jpg" width="761" /><br /><br />Μεταφράσαμε το εκτενές κείμενο του Ρώσου στρατιωτικού αναλυτή και ιστορικού Γ. Κρούτικοφ σχετικά με την συνθήκη του Καρς το 1921, γιατί έχει οπωσδήποτε μια ιδιαίτερη σημασία για τον Έλληνα αναγνώστη. <br /><br />Αν και ο συγγραφέας προβάλλει, εύλογα, μια ρωσική ματιά στα γεγονότα, εντούτοις, περιγράφει με ενάργεια την σύνθετη κατάσταση που επικρατεί στην Ανατολία και στην Υπερκαυκασία, όπου απειλήθηκε η ίδια η ύπαρξη των Αρμενίων, καθώς διεξάγεται ταυτόχρονα η ελληνική Μικρασιατική Εκστρατεία. Κατά συνέπεια τα όσα συμβαίνουν εκεί έχουν άμεση συνέπεια στο ελληνικό μέτωπο. Επίσης, αφορούν άμεσα και την κατάσταση στον Πόντο, όπου διαβιούν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. <br /><br />Επιπλέον, αναδεικνύεται ακόμη μια φορά η σημασία της σοβιετικής βοήθειας στους κεμαλιστές, τόσο σε στρατιωτικό υλικό, χρηματική ενίσχυση και στρατιωτικούς συμβούλους, όσο και με το κλείσιμο του ανατολικού μετώπου για τον Κεμάλ. <br /><br />Αυτό που ίσως για πρώτη φορά επισημαίνεται, όμως, είναι η, πιθανή, εσωτερική διαφωνία που εκδηλώθηκε στην ηγεσία των μπολσεβίκων για τους όρους της συμφωνίας με τους Τούρκους. Ενώ οι Λένιν και Τρότσκι αποδέχονται τα τουρκικά αιτήματα με σχετική ευκολία, οι Στάλιν και Ορτονικίντζε διαφωνούν, θεωρώντας ότι τα «σοβιετο»-τουρκικά σύνορα θα έπρεπε να ήταν τα ρωσο-οθωμανικά του 1878. Ως απόδειξη των διαθέσεων του Στάλιν και της ομάδας που τον στήριζε, ο Κρούτικοφ παραθέτει τις εντατικές στρατιωτικές προετοιμασίες της Σοβιετικής Ένωσης ήδη από το 1944 με σκοπό την εισβολή στην Τουρκία και την απαίτηση της Μόσχας να αποκτήσει στρατιωτική βάση στην Κωνσταντινούπολη και τα εδάφη του Καρς, του Αρνταχάν, του Αραράτ, και της Τραπεζούντας! Μια προσπάθεια που αποτέλεσε την θρυαλλίδα για την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου. <br /><br />του <b>Yevgeniy Krutikov</b><br /><br />Πριν από εκατό χρόνια, στις 13 Οκτωβρίου 1921, υπογράφηκε η λεγόμενη Συνθήκη του Καρς. Οι τρεις υπερκαυκάσιες δημοκρατίες (Σοβιετική Γεωργία, Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν) από τη μία και η Τουρκία από την άλλη συνήψαν ειρήνη, και συμφώνησαν σε αιώνια φιλία. Αυτό το έγγραφο εξασφάλισε σημαντικά εδάφη για την Τουρκία - αλλά επίσης διατήρησε την Αρμενία ως τέτοια και διέσωσε ολόκληρο τον Αρμενικό λαό. Πώς έγινε αυτό?<br /><br />Αυστηρά μιλώντας, η Συνθήκη του Καρς δεν ήταν η κύρια, αλλά μόνον η τελευταία σε μια σειρά διεθνών συνθηκών, που τελικά καθόρισαν την εδαφική οριοθέτηση στην Υπερκαυκασία μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τη Ρωσική Επανάσταση, την επανάσταση των Νεότουρκων και μια σειρά τοπικών πολέμων με στοιχεία εθνοκάθαρσης. Η προηγούμενη και η κύρια - η Συνθήκη της Μόσχας - συνήφθη την άνοιξη του 1921 ως αποτέλεσμα του βραχύβιου τουρκο-αρμενικού πολέμου μεταξύ της κυβέρνησης των Μπολσεβίκων και των Κεμαλιστών. Και η Συνθήκη του Καρς υπογράφηκε αφενός από τους Τούρκους και αφετέρου από τους εκπροσώπους της Αρμενίας, της Γεωργίας και του Αζερμπαϊτζάν, σε ρόλο παρατηρητή την Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία (ΡΣΟΣΔ). Τα άρθρα της Συνθήκης του Καρς, αν προσεγγίσουμε το ζήτημα αυστηρά νομικά, απλώς επέκτειναν τις διατάξεις της Συνθήκης της Μόσχας "Περί Φιλίας και Αδελφότητας" στην ΣΣΔ του Αζερμπαϊτζάν, την ΣΣΔ Αρμενική ΕΣΔ και τη Γεωργιανή ΣΣΔ.<br /><br />Τι πήραν οι Τούρκοι; Τις πόλεις Καρς και Αρνταχάν, και όλη την ύπαιθρο στην περιοχή. Το όρος Αραράτ και την κοιλάδα γύρω απ’ αυτό. Το νότιο τμήμα της πρώην περιοχής του Μπατούμ (Αρτβίν), καθώς και την περιοχή Σουρμαλί της πρώην επαρχίας Εριβάν. Την Σαρικαμίς, την Ντογουμπαγιαζήτ, και το Ιγκντίρ, τα οποία τη στιγμή της αποχώρησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο ελέγχονταν από ρωσικά στρατεύματα. Ως προτεκτοράτο της Τουρκίας καθορίστηκε αυτό που σήμερα αποκαλούμε Ναχιτσεβάν, και ανήκει στο Αζερμπαϊτζάν. Η Τουρκία έλαβε προνόμια και για τη χρήση του λιμανιού του Μπατούμι [Ατζαρία].<br /><br />Επιπλέον, ακόμη νωρίτερα, οι Μπολσεβίκοι μετέφεραν, κρυφά, σχεδόν 700 κιλά χρυσού στους Κεμαλικούς μέσω του «Διαδρόμου Ναχιτσεβάν» από το σοβιετικό Αζερμπαϊτζάν. Μέσω του ίδιου καναλιού από τη Σοβιετική Ρωσία, οι κεμαλικοί εξοπίστηκαν με όπλα και άλλα εφόδια απαραίτητα για την αντεπίθεση εναντίον των Ελλήνων. Αλλά φυσικά, αυτό δεν ήταν στο κείμενο της συνθήκης. Εκεί αναφέρονταν μόνο τα σύνορα και τα βοσκοτόπια, αν και ήταν ζωτικής σημασίας για τους Τούρκους όχι μόνο να καταλάβουν το έδαφος, αλλά και να λάβουν φυσική βοήθεια για το ελληνικό μέτωπο. Στα εδάφη που παρέμειναν πίσω από τους Τούρκους, δεν υπήρχαν πλέον αρμενικοί και ρωσικοί πληθυσμοί. Συμπεριλαμβανομένου του Ναχιτσεβάν. Θα μπορούσε τα πράγματα να ήταν και χειρότερα.<br /><br />Οι Αρμένιοι το 1919-1920 βρίσκονταν σε μια κατάσταση εκστασιακής ευφορίας. Είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στον πρόεδρο των ΗΠΑ Γούντροου Γουίλσον. Και αυτός είχε προτείνει στη νεογέννητη Αρμενική Δημοκρατία να συμμετάσχει στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, υποσχόμενος βοήθεια σε χρήματα, όπλα και τρόφιμα, καθώς και αμερικανική διαιτησία στο θέμα των συνόρων της Αρμενίας. Θεωρήθηκε ότι οι Αμερικανοί θα συνέβαλαν στην επέκταση της Αρμενίας στα δυτικά και νότια, και για αρχή απλώς θα καταλάμβαναν τη Δυτική Αρμενία και το Κουρδιστάν. Χωρίς να περιμένουν καν την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης των Σεβρών (σύμφωνα με αυτήν, η Οθωμανική αυτοκρατορία διαμελίστηκε και καταλήφθηκε από τα στρατεύματα της Αντάντ), οι Αρμένιοι άρχισαν να καταλαμβάνουν τις παραμεθόριες περιοχές, στις οποίες εκείνη την εποχή η τουρκική κυβέρνηση δεν είχε τον έλεγχο.<br /><br />Οι Τούρκοι θεώρησαν ταπεινωτική την «αμερικανική διαιτησία» στο ζήτημα των ανατολικών και βορειοανατολικών συνόρων και απομάκρυναν τον Αμερικανό πρέσβη. Μέχρι τότε, οι Έλληνες είχαν καταλάβει την Κωνσταντινούπολη [στμ. προφανώς και δεν ισχύει, αφού η Πόλη τελούσε υπό συμμαχική κυριότητα], τη Σμύρνη και γενικά ολόκληρη την ακτή του Αιγαίου και ξεκίνησαν να κινούνται προς την Άγκυρα. Ο Κεμάλ Πασάς ανακοινώνει επιστράτευση στις ανατολικές επαρχίες. Δηλαδή, ακριβώς εκεί που οι Αρμένιοι σταδιακά αποσπούν από τους Τούρκους την μια πόλη μετά την άλλη. Η διέλευση από τους Αρμένιους των συνόρων, που ορίστηκαν με την ανακωχή του Μούδρου και τη Συνθήκη των Σεβρών, έγινε αντιληπτή από τους Τούρκους ως casus belli. Από τη Συρία και τη Μεσοποταμία, ένας στρατός 30 χιλιάδων με επικεφαλής τον στρατηγό Καραμπεκίρ Καζίμ Πασά, κινήθηκε προς το Αραράτ και το Ναχιτσεβάν. Σήμερα, υπάρχει ένα μνημείο του στο Ναχιτσεβάν του Αζερμπαϊτζάν (τα αποκαλυπτήρια τα έκανε ο Γκαϊντάρ Αλίεφ) και ήταν αυτός που θα υπογράψει στη συνέχεια τη Συνθήκη του Καρς για λογαριασμό των Τούρκων.<br /><br />Οι Αρμένιοι δεν μπορούσαν να στρατολογήσουν περισσότερους από 15 χιλιάδες, αλλά όμως ανήκαν σε εκπαιδευμένες μονάδες που είχαν πολεμήσει στο παρελθόν στο ίδιο θέατρο επιχειρήσεων ως μέρος του ρωσικού αυτοκρατορικού στρατού εναντίον των Τούρκων. Ήταν όμως ανάγκη να συμπεριφερθούν με τον κατάλληλο τρόπο. Αλλά ο στρατηγός Ντρο [στμ. Ντρασταμάτ Μαρτιροσόβιτς Καναγιάν, (1883-1956) Αρμένιος πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης, μέλος του κόμματος Ντασνάκ. Αργότερα συνεργάστηκε με το Τρίτο Ράιχ, και ήταν από τους ιδρυτές της ‘Αρμενικής Λεγεώνας’ που πολέμησε μαζί με τα ναζιστικά στρατεύματα] εκείνη την εποχή έκανε εκκαθαρίσεις στον τουρκόφωνο πληθυσμό, στο Ζανγκεζούρ και το Καραμπάχ.<br /><br />Οι μπολσεβίκοι, όμως, στη Μόσχα δεν χρειάζονταν έναν τουρκο-αρμενικό πόλεμο. Η Μόσχα κατάλαβε τέλεια την ισορροπία δυνάμεων και προέβλεψε ότι οι Τούρκοι θα μπορούσαν να αφανίσουν ολόκληρη την Αρμενία και, στο μέλλον, να καταλάβουν ολόκληρη την Υπερκαυκασία. Και αυτό θα ήταν ένα λάθος.<br /><br />Η σοβιετική παρέμβαση<br /><br />Πρώτα ο Λένιν έστειλε στον Κεμάλ Πασά (όχι ακόμη Ατατούρκ) «αδέρφια στο μυαλό» - τους Αμπχάζιους Νέστορα Λακόμπα και Εφραίμ Έσμπα. Η απόφαση ήταν λογική και πιθανότατα δεν ήταν ο Βλαντιμίρ Ίλιτς που την έλαβε, αλλά ο Στάλιν που γνώριζε την τοπική πραγματικότητα. Το γεγονός ήταν ότι δεν υπήρχε ούτε ένας εθνοτικά «Οθωμανός» [στμ. Τούρκος] στην κυβέρνηση του Κεμάλ και οι περισσότερες από τις καίριες θέσεις μεταξύ των Νεότουρκων καταλήφθηκαν από τους "Τσερκέζους" - τους απογόνους των Μοχατζίρ [στμ. μουσουλμάνων μεταναστών], Καυκάσιων λαών που κάποτε μετανάστευσαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία από την Ρωσική Αυτοκρατορία. Μεταξύ αυτών υπήρχαν πολλοί Αμπχάζιοι και Σάντζοι [στμ. αμπχαζική υποεθνότητα] ανάμεσά τους, και θεωρήθηκε ότι ο Λακόμπα θα μπορούσε να ενεργήσει ως διαμεσολαβητής, στηριζόμενος στην επιρροή της διασποράς. Ταυτόχρονα, η 11η στρατιά του Κόκκινου Στρατού κινούνταν σταδιακά προς τα τουρκικά σύνορα.<br /><br />Οι Αμπχάζιοι δεν τα κατάφεραν. Στη συνέχεια, έφτασε στην Άγκυρα ένας ένθερμος επαναστάτης και τροτσκιστής ο [Λιθουανός] Γιαν Ανγκάρσκι (Γιάνης Ουπμάλις, εκτελέστηκε το 1938). Για δύο μήνες προσπαθούσε να πείσει τον Κεμάλ να συμφωνήσει σε καθορισμό των συνόρων με την Αρμενία και μάλιστα του παραχωρούσε, επιπλέον, τις αρμενικές πόλεις Μπιτλίς και Βαν. Αλλά ο Κεμάλ είχε δώσει ήδη τον «Εθνικό του όρκο», ο οποίος απαριθμούσε ονομαστικά όλα τα εδάφη που θεωρούνταν, και εξακολουθούν να θεωρούνται, «εγγενώς τουρκικά». Λογικές δυνάμεις στη σοβιετική κυβέρνηση (πρώτα απ' όλα, ο Στάλιν και ο Ορτζονικίντζε, ό,τι κι αν πιστεύει κάποιος γι’ αυτούς) θεωρούσαν τα ρωσοτουρκικά σύνορα του 1878 ως "δίκαια" και τα είχαν ως αφετηρία για τις διαπραγματεύσεις. Μια εξασθενημένη Αρμενία, καθοδηγούμενη από αμερικανικές υποσχέσεις, δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στους Τούρκους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση των Ντασνάκ στο Ερεβάν ήταν εντελώς εκτός πραγματικότητας. Η διαπραγμάτευση μαζί τους ήταν ακόμη περισσότερο χωρίς νόημα, απ’ ότι η προσπάθεια να πειστεί ο Μουσταφά Κεμάλ.<br /><br />Στις 24 Οκτωβρίου 1920, η Τουρκία κηρύσσει επίσημα τον πόλεμο στην Αρμενία και ο στρατηγός Καραμπεκίρ Καζίμ Πασάς συντρίβει σε λίγες μέρες τον αρμενικό στρατό. Καταλαμβάνει το Καρς, το Αρνταχάν, την Αρτβίν, την Σαρικασμίς, το Ιγκντίρ και το Ντογουμπαγιαζήτ. Αρχίζει η εθνοκάθαρση και οι σφαγές των Αρμενίων στα κατεχόμενα εδάφη. Ο άμαχος πληθυσμός φεύγει μαζικά. Στις 7 Νοεμβρίου, ο Καζίμ Πασάς εισέρχεται στην Αλεξανδροπόλ, δηλαδή το σημερινό Γκιουμρί. Ο αρμενικός στρατός έπαψε να υφίσταται και το έδαφος της Αρμενίας περιορίστηκε στην πόλη του Ερεβάν και τα περίχωρά της, καθώς και στην ορεινή περιοχή κοντά στη λίμνη Σεβάν. Οι Τούρκοι πλησίαζαν την Ετσμιατζίν [στμ. γνωστή και ως Βαγαρσαπάτ, πνευματικό κέντρο των Αρμενίων, έδρα του Καθολικού, του επικεφαλής δηλαδή της Αρμενικής Αποστολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας]. Εμφανίστηκε ορατή η απειλή πλήρους καταστροφής του αρμενικού κράτους αλλά και των Αρμενίων ως έθνος, καθώς ο στρατός του Καραμπεκίρ, και των Κούρδων που προσχώρησαν σε αυτόν, άφηναν πίσω τους μόνο στάχτες και πτώματα.<br /><br />Η 11η στρατιά του Κόκκινου Στρατού υπό τη διοίκηση του Μιχαήλ Λεβαντόφσκι καταλαμβάνει το Ορντουμπάντ και το Ναχιτσεβάν, όπου συγκρούεται με τα στρατεύματα του Καραμπεκίρ.<br /><br />Ο Λεβαντόφσκι, αν και εκρωσισμένος Πολωνός, ήταν ντόπιος - γεννήθηκε στην Τιφλίδα και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Γκρόζνι [Τσετσενία] και το Βλαδικαβκάζ [Β.Οσετία]. Γνώριζε την τοπική πραγματικότητα και ήξερε πώς να συνεννοηθεί με τους κατοίκους. Σταμάτησε την προέλαση των Τούρκων και έπεισε τους Αρμένιους να διαπραγματευτούν. Όπως πάντα, οι Γεωργιανοί χτύπησαν στην πλάτη των Αρμενίων την «κατάλληλη» στιγμή. Ο γεωργιανός στρατός κατέλαβε την περιοχή Λόρι, όπου πραγματοποιήθηκε ένα βιαστικό δημοψήφισμα μεταξύ εκείνων των ντόπιων που καταλάβαιναν τα γεωργιανά γράμματα και προσάρτησε αυτό το έδαφος στη Γεωργία.<br /><br />Στις 14 Σεπτεμβρίου 1920, στο περικυκλωμένο Ερεβάν φθάνει μια σοβιετική αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Μπορίς Λεγκράντ, επίσης καταγόμενο από την Τιφλίδα, παιδικό φίλο του ποιητή Νικολάι Γκουμιλιόφ, και στη συνέχεια του Όσιπ Μαντελστάμ. Στη δεκαετία του 1930, ο Μπορίς Λεγκράντ έγινε διευθυντής του Ερμιτάζ και, σύμφωνα με μια εκδοχή, επέβλεπε προσωπικά την πώληση ανεκτίμητων έργων ζωγραφικής, όπως των Ρέμπραντ, Τιτσιάνο, Ραφαήλ και Μποτιτσέλι, στη Δύση, ενώ σύμφωνα με μια άλλη, τα διέσωσε. Ο Λεγκράντ επέδωσε ένα τελεσίγραφο στους Αρμένιους Ντασνάκ. «Αρνείστε να συμμετάσχετε στη Συνθήκη των Σεβρών για τη διαίρεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και αφήνετε να περάσουν τα σοβιετικά στρατεύματα από το υπόλοιπο έδαφός σας. Στο μέλλον, όλες οι διαφορές στα σύνορα θα επιλυθούν μόνο με τη συμμετοχή της Σοβιετικής Ρωσίας». Από τη πλευρά της η 11η στρατιά του Λεβαντόφσκι δεσμευόταν να ξεκαθαρίσει το Ζανγκεζούρ και το Καραμπάχ, να εκδιώξει τον Καραμπεκίρ από την Γκιουμρί και να εγγυηθεί την ακεραιότητα του εδάφους της Αρμενίας, όποιο κι αν ήταν αυτό.<br /><br />Οι Αρμένιοι αρνήθηκαν για μερικές μέρες. Δεν τους άρεσε το πρώτο σημείο - η απόρριψη της Συνθήκης των Σεβρών. Ας επαναλάβουμε: ο αρμενικός στρατός δεν υπήρχε, η αρμενική έκταση συρρικνώθηκε στην περιοχή του Ερεβάν και σε μερικά χωριά στα βουνά, οι Τούρκοι σκότωσαν χιλιάδες ανθρώπους και έδιωξαν δεκάδες χιλιάδες από τα εδάφη τους. Και οι Ντασνάκ παρέμεναν προσκολλημένοι στις υποσχέσεις του Γούντροου Γουίλσον να οικοδομήσουν την Αρμενία από θάλασσα σε θάλασσα. Συμπεριλαμβανομένου του Λιβάνου.<br /><br />Στις 15 Δεκεμβρίου, μια αντιπροσωπεία των Ντασνάκ έφτασε στην Αλεξανδροπόλ (Γκιουμρί), στην έδρα του Καραμπεκίρ, για να υπογράψει ειρηνευτική συμφωνία, η οποία έμεινε στην ιστορία ως Συνθήκη της Αλεξανδροπόλ. Ακόμα νωρίτερα, στις 4 Δεκεμβρίου, ο Κόκκινος Στρατός εισήλθε στο Ερεβάν, και έγινε δεκτός ως σωτήρας.<br /><br />Είναι αξιοσημείωτο ότι το πρώτο πράγμα που έκανε η νέα, σοβιετική κυβέρνηση της Αρμενίας, ήταν να αρνηθεί την αναγνώριση αυτής της συνθήκης. Έπρεπε να εξηγηθεί εκ νέου η πολιτική του κόμματος και της κυβέρνησης, καθώς και τι θα συνέβαινε σε όλους τους, εάν η 11η Στρατιά είχε καθυστερήσει τουλάχιστον μία εβδομάδα. Επομένως, από πολλές απόψεις, απαιτήθηκε η "διπλή" Συνθήκη του Καρς, βάσει της οποίας απαιτούνται και οι υπογραφές της αρμενικής πλευράς. Οι Τούρκοι στέλνουν τον υπουργό Εξωτερικών τους, Μπεκίρ Σάμι-μπέη, στη Μόσχα για να συνάψουν «συνθήκη αιώνιας φιλίας και αδελφοσύνης» με τη Σοβιετική Ρωσία.<br /><br />Ο Μπεκίρ Μουσάεβιτς Κουντούχοφ γεννήθηκε στο οσέτικο χωριό Σανίμπα. Ήταν γιος του Ρώσου Ταγματάρχη Μουσά Κουντούχοφ, μουσουλμάνου Οσετού που υπηρέτησε στο ρωσικό στρατό, και ηγήθηκε του κινήματος των ΜΟχατζίρ - της εγκατάστασης μουσουλμάνων Οσετών στην Τουρκία. Ο Μπεκίρ Σάμι-μπέης ήταν ένα εξαιρετικά μορφωμένο άτομο, μιλούσε επτά γλώσσες, και πέρασε όλη του τη ζωή στην Ευρώπη. Ένα όμως ήταν το πρόβλημα: ήταν σφόδρα αντιρώσος. Στη συνέχεια, ακόμη και τουρκικές πηγές ανέφεραν ότι ο Σάμι Μπέης παραπλάνησε τον Κεμάλ σχετικά με την πορεία των διαπραγματεύσεων στη Μόσχα και, γενικά, τις προοπτικές των τουρκορωσικών σχέσεων. Απολάμβανε την υποστήριξη των Βρετανών. Οι βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών τον είχαν στρατολογήσει στο τέλος του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο Μπεκίρ Σάμι Μπέης υπηρετούσε ως κυβερνήτης της Βηρυτού. Πιθανότατα, ο Σάμι Μπέης επρόκειτο να οργανώσει ένα αντιμπολσεβίκικο μέτωπο των λαών του Καυκάσου υπό την αιγίδα των Βρετανών. Η καταπολέμηση του μπολσεβικισμού είναι ένα πράγμα. Αλλά η επιθυμία να προσαρτηθεί ολόκληρος ο Καύκασος «απαλλαγμένος από μπολσεβίκους» στην Τουρκία ήταν ένα εντελώς διαφορετικό θέμα.<br /><br />Στη Μόσχα, ο Σάμι Μπέη έκανε διαπραγματεύσεις για κάθε κομμάτι γης, και ήταν έξαλλος για το γεγονός ότι ένας Αρμένιος (ο Λεβόν Καραχανιάν) εργαζόταν ως Αναπληρωτής Λαϊκός Επίτροπος Εξωτερικών Υποθέσεων της Σοβιετικής Ρωσίας και έπρεπε να ασχοληθεί μαζί του, και γι’ αυτό απαιτούσε συνάντηση με τον Λένιν. Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς δέχτηκε την τουρκική αντιπροσωπεία, μετά από επίμονα αιτήματα, και αμέσως μετά η υπόθεση προχώρησε. Είναι αξιοσημείωτο ότι δεν συμφωνούσαν όλοι στη σοβιετική κυβέρνηση να υπογράψουν αυτές τις συμφωνίες. Ως αποτέλεσμα, εκ μέρους της ΡΣΟΣΔ η Συνθήκη του Καρς υπογράφεται από τον Γιάκοβ Γκανέτσκι (Firstenberg). Ναι. Είναι αυτός - το δεξί χέρι του Πάρβους [στμ. Αλεξάντερ -μέλος του ΡΣΔΕΚ, συνεργάτης του Λένιν και του Τρότσκι, πράκτορας της Γερμανίας, επίσημος εκπρόσωπος της Krupp, οικονομικός σύμβουλος των Νεότουρκων, προμηθευτής όπλων στην Τουρκία κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων], του κύριου προσώπου που προωθούσε το ξέπλυμα χρήματος της γερμανικής υπηρεσίας πληροφοριών στην ιστορία της χρηματοδότησης του Λένιν και της "σφραγισμένου βαγονιού" [που τον μετέφερε από την Ελβετία στην Πετρούπολη]. Το 1919, παρεμπιπτόντως, έγινε διευθυντής του ΓΚΟΧΡΑΝ [Κρατικό ίδρυμα για το σχηματισμό του Κρατικού Ταμείου πολύτιμων μετάλλων και πολύτιμων λίθων της Ρωσικής Ομοσπονδίας]. Υπάρχουν ακόμη πολλά κενά στην ιστορία.<br /><br />Οι διαφωνούντες της σοβιετο-τουρκικής συμφωνίας<br /><br />Οι φωνές εκείνων που επέμεναν να διατηρήσουν τουλάχιστον κάποια μορφή αναφοράς στα σύνορα του 1878 στη συνθήκη πνίγηκαν από την «επαναστατική σκοπιμότητα».Ταυτόχρονα, οι Τούρκοι, παρατηρώντας την ρωσική αδυναμία, δεν βιάζονταν να εφαρμόσουν στην πράξη τις διατάξεις της Συνθήκης της Μόσχας, που αργότερα έγινε Συνθήκη του Καρς, οι οποίες δεν ήταν ευνοϊκές για αυτούς. Ο διοικητής Λεβαντόφσκι παραπονέθηκε στη Μόσχα ότι ο Καραμπεκίρ Καζίμ Πασάς αποχωρούσε από την Αλεξανδροπόλ με πολύ αργούς ρυθμούς. Τότε, ο Ορτζονικίντζε διέταξε να παραμείνει στο σταθμό το επίσημο τρένο, στο οποίο είχε επιβιβαστεί ήδη ο Μπεκίρ Σάμι-Μπέης με τις βαλίτσες γεμάτες με ράβδους χρυσού για να επιστρέψει στην Τουρκία. Και δεν το άφησε μέχρι που ο διοικητής της 11ης στρατιάς να επιβεβαιώσει ότι όλα τα τουρκικά στρατεύματα εγκατέλειψαν την πόλη Γκιουμρί και ολόκληρο το έδαφος της Αρμενίας.<br /><br />Η «ομάδα των διαφωνούντων» με την εξέλιξη των πραγμάτων στην Υπερκαυκασία, σιώπησε, αλλά όχι για πολύ. Τον Μάρτιο του 1945, όταν τα σοβιετικά στρατεύματα είχαν ήδη εισβάλει στο Βερολίνο, ο Στάλιν κατήγγειλε τη Σοβιετοτουρκική Συνθήκη Φιλίας και Αδελφοσύνης του 1925, η οποία υποστήριζε νομικά τις διατάξεις της Συνθήκης της Μόσχας του 1921. Στον Τούρκο πρέσβη στη Μόσχα, Σελίμ Σαρπέρ, δίνουν να καταλάβει ότι έφθασε το τέρμα. Αργότερα, στη Διάσκεψη του Πότσδαμ, ο Στάλιν εξήγησε στον Βρετανό πρωθυπουργό Ήντεν ότι οι Τούρκοι διατηρούσαν έως και 23 μεραρχίες στην περιοχή των Στενών. Δηλαδή, το «μικρό κράτος», το οποίο κατέχει τα Στενά και υποστηρίζεται από την Αγγλία, «κρατά από το λαιμό το μεγάλο κράτος και δεν του δίνει κανένα πέρασμα».<br /><br />Η πρώτη αντίδραση της Άγκυρας ήταν σχεδόν ένας πανικός. Την άνοιξη του 1945 πραγματοποιήθηκαν μόνο άτυπες «διαβουλεύσεις για τη σύναψη νέας συνθήκης φιλίας». Ο Σελίμ Σαρπέρ παρουσίασε την πρώτη τουρκική πρόταση στον Μολότοφ τον Μάιο του 1945. Η Τουρκία συμφωνεί «σε περίπτωση πολέμου» να παρέχει απρόσκοπτη διέλευση στα σοβιετικά στρατεύματα και το ναυτικό μέσω του εδάφους της. Αυτό σκέφτηκαν ως πρόταση. <br /><br />Μέχρι τώρα, κατά μήκος των πρώην σοβιετικοτουρκικών συνόρων στην Υπερκαυκασία, υπάρχει μόνο ένας «καθαρός» δρόμος - κατά μήκος της ακτής από το Μπατούμι στην Τραπεζούντα. Δεν υπάρχουν καθόλου δρόμοι στη Μεσχετία [στμ. συνοριακή περιοχή της Γεωργίας] και στο αρμενικό τμήμα και, προφανώς, δεν θα υπάρξουν. Στο σημερινό σύνορο Γεωργίας-Τουρκίας στο Σαρπί, το πέρασμα, από την άκρη της θάλασσας στο κάθετα ανερχόμενο βουνό, δεν υπερβαίνει τα εκατό μέτρα και όλο καταλαμβάνεται από ένα κατάστημα αφορολόγητων ειδών. Πώς θα έπρεπε, λοιπόν, να περάσουν τα στρατεύματα από εκεί «σε περίπτωση πολέμου»; Από το φθινόπωρο του 1944 (θυμίζουμε ότι εξακολουθούσε ο πόλεμος στην Ευρώπη και κάθε πόρος ήταν πολύτιμος), στην Ατζαρία [στμ. ηπεριοχή της Γεωργίας δίπλα στην Τουρκία] εκτυλίσσονται οδικά έργα μεγάλης κλίμακας. Χτίζονται τσιμεντένιες γέφυρες στον ποταμό Τσόροχ. Παραμένουν όρθιες μέχρι σήμερα, γιατί έπρεπε αρχικά να αντέξουν το βάρος των βαρέων αρμάτων μάχης IS-2 στην σχεδιαζόμενη απελευθερωτική εκστρατεία ενάντια στην Άγκυρα.<br /><br />Ο Μολότοφ ενημερώνει ανεπίσημα τον πρέσβη Σαρπέρ ότι η τουρκική πρόταση δεν είναι λειτουργική. Τα σοβιετικά στρατεύματα πρέπει να εγκατασταθούν μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη σε στρατιωτική βάση για τον πλήρη έλεγχο των Στενών. Λαμβάνεται ως πρότυπο συνθήκη Hünkâr İskelesi του 1833. Τότε, θυμίζουμε ότι ρωσικό στρατιωτικό σώμα των 30.000 ατόμων, μετά μια δακρύβρεχτη παράκληση του Σουλτάνου Μαχμούντ Β, αποβιβάστηκε μέσα και γύρω από την Κωνσταντινούπολη, παίρνοντας την οθωμανική πρωτεύουσα υπό προστασία ενάντια στα στρατεύματα του επαναστατημένου Αιγύπτιου ηγεμόνα Μωχάμετ Άλι. Αυτή την ιστορία σπάνια την θυμούνται τώρα, αλλά ήταν πρακτικά ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα: τα ρωσικά στρατεύματα κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη χωρίς μάχη, στρατοπέδευσαν εκεί (στην πραγματικότητα, δημιούργησαν μια "στρατιωτική βάση"), η Ρωσία απέκτησε τον πλήρη έλεγχο των Στενών και μόνο η στρατιωτική της δύναμη διατήρησε την ύπαρξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία διαλυόταν τότε μπροστά στα μάτια όλων. Η σύμβαση υπογράφηκε από τον ναύαρχο Λαζάρεφ (αυτό ήταν μια μορφή ταπείνωσης για τους Τούρκους) και ο Ρώσος πρέσβης, ο πρίγκιπας Αλεξέι Ορλόφ (ο μελλοντικός αρχηγός της χωροφυλακής) απλώς κυβερνούσε την αυλή του Σουλτάνου. Στους ευρωπαϊκούς διπλωματικούς κύκλους έλεγαν ότι δεν έμεινε ούτε ένας Τούρκος αξιωματούχος και πολιτικός στην Κωνσταντινούπολη που να μην είχε δωροδοκηθεί από τον Ορλόφ, εκτός ίσως από τον ίδιο τον Σουλτάνο Μαχμούντ. Και αυτό γιατί ο Ορλόφ το θεωρούσε περιττή δαπάνη. Αυτό το ειδύλλιο κράτησε οκτώ χρόνια, όσα είχαν υπολογιστεί στο συμβόλαιο. Υπό την πίεση του Λονδίνου και του Παρισιού το 1841, τα ρωσικά στρατεύματα εγκατέλειψαν την Κωνσταντινούπολη και σύμφωνα με τη νέα σύμβαση, απαγορεύτηκε ρητά στη Ρωσία ο έλεγχος των Στενών με στρατιωτικά μέσα. Στη συνέχεια έγινε ο πόλεμος της Κριμαίας ...<br /><br />Ο Μολότοφ εξέφρασε επίσης στους Τούρκους το καλοκαίρι του 1945 μια σχεδόν τελεσιγραφική απαίτηση: να επιστρέψουν τα πάντα όπως ήταν πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε συνομιλίες με τον πρέσβη Σαρπέρ και άλλους Τούρκους, ο Μολότοφ αποκαλεί τις συνθήκες της Μόσχας και του Καρς «λανθασμένες» και προτείνει να «διορθωθούνι». Στη Διάσκεψη του Πότσδαμ, ο Στάλιν το διατυπώνει με αυτόν τον τρόπο: η Σοβιετική Ένωση πρέπει να λάβει πίσω όλα τα εδάφη που ανήκαν στη Ρωσική Αυτοκρατορία στην Υπερκαυκασία από το 1878. Δηλαδή, ολόκληρη την περιοχή του Καρς, την περιοχή Σουρμαλί, την πρώην επαρχία Εριβάν, νότια της περιοχής Μπατούμι έως και την Τραπεζούντα, συμπεριλαμβανομένης. Όλα αυτά συμπεριλαμβανομένου του όρους Αραράτ και να λένε ευχαριστώ που το Ερζερούμ και το Βαν δεν απαιτούνται από κανέναν. Επιπλέον, ο Μολότοφ είπε στην Ήντεν ότι οι Τούρκοι πρέπει να «επιστρέψουν» ένα εκατομμύριο Αρμένιους στη Σοβιετική Αρμενία.<br /><br />Ο Στάλιν και ο Μόλοτοφ στην επίσημη ρητορική τους θα αποκαλούν όλα αυτά τα εδάφη "παρανόμως αφαιρεθέντα". Οι συνθήκες του 1921 (Μόσχα και Κάρσκ) με κάποιο τρόπο εξαφανίζονται από τη σοβιετική ιστοριογραφία, αν και ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν συμμετείχε προσωπικά, άμεσα ή έμμεσα, στην υπογραφή τους.<br /><br />Ταυτόχρονα, το 1945, ξεκίνησε μια άτυπη «κούρσα για έδαφος» στο Ερεβάν και την Τιφλίδα. Οι πρώτοι γραμματείς της Γεωργίας και της Αρμενίας (ειδικά ο Καντίντε Τσαρκβιάνι) γράφουν επιστολές στην Κεντρική Επιτροπή, επιμένοντας ότι ορισμένα εδάφη πρέπει να μεταβιβαστούν στις δημοκρατίες τους. Ο Τσαρκβιάνι και ο Κικνάτζε μάλιστα κάνουν ένα ειδικό ταξίδι στη Μόσχα για να επισκεφτούν τον προστάτη τους Λαβρέντι Μπέρια, φέρνοντας μαζί τους «έργα Γεωργιανών επιστημόνων» που τεκμηριώνουν τους ισχυρισμούς τους για την περιοχή του «Λαζιστάν» (ανατολικός Πόντος). Παραστάσεις, ακόμη και όπερες για τον ηρωικό αγώνα των Γεωργιανών ενάντια στους Τούρκους καταπιεστές ανεβαίνουν στην Τιφλίδα. Ένα μεθύσι ελπίδας λαμβάνει χώρα και στο Ερεβάν, πολλαπλασιασμένο από τον μαζικό επαναπατρισμό Αρμενίων της Διασποράς στη Σοβιετική Αρμενία που έχει ήδη ξεκινήσει. Ο Καθολικός Γκεβόργκ ΣΤ΄ γράφει μια επιστολή στον Στάλιν (υποστηρίζεται από τον πρώτο γραμματέα Γκριγκόρι Αρουτίνοφ), στην οποία λέει στον «πατέρα των λαών» ότι όλα αυτά ήταν αρχικά αρμενικά εδάφη, αλλά «μετά έπεσαν κάτω από τον τουρκικό ζυγό».<br /><br />Οι κεντρικές εφημερίδες, Πράβντα και Ιζβέστια, δημοσιεύουν άρθρα Σοβιετικών ακαδημαϊκών που απαξιώνουν τις συνθήκες της Μόσχας και του Καρς. Η επίσημη δικαιολογία είναι το γεγονός ότι η αρχική Συνθήκη της Αλεξανδροπόλ υπογράφηκε από την αρμενική κυβέρνηση των Ντασνάκ. Από την άποψη του σοβιετικού καθεστώτος, η κυβέρνηση των Ντασνάκ δεν υπήρχε πλέον και ο στρατηγός Ντρο και η ομάδα του απλώς δεν είχαν δικαίωμα να υπογράψουν τίποτα. Κανείς δεν ρώτησε τον ίδιο τον Ντρο - το 1945 βρισκόταν σε αμερικανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου ως άτομο που συνεργάστηκε με τη ναζιστική Γερμανία. Αν εκδιδόταν στην ΕΣΣΔ, θα είχε εκτελεστεί.<br /><br />Ένας αριθμός ιστορικών πιστεύει ότι ήταν ακριβώς η πίεση που άσκησε ο Στάλιν στην Τουρκία την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1945 που έγινε ο επίσημος λόγος για την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου και μάλιστα αποτέλεσε την αφορμή της ομιλίας του Τσώρτσιλ στο Φούλτον. Υπάρχει βέβαια μια υπεραπλούστευση σε αυτό. Υπήρχαν περισσότεροι από ένας λόγοι για τον Ψυχρό Πόλεμο. Αλλά σε γενικές γραμμές, όλες αυτές οι συμφωνίες του 1920-1921, όπως και τα ίδια τα δραματικά γεγονότα εκείνης της περιόδου της ιστορίας, δεν θα μπορούσαν να περάσουν χωρίς συνέπειες.<br /><br />Υπήρξαν, ωστόσο, περίεργες συνέπειες. Για παράδειγμα, ο Χρουστσόφ στο 20ο Συνέδριο συμπεριέλαβε τα γεγονότα του 1945 στο κατηγορητήριο εναντίον του Στάλιν. Ότι ήθελε να πυροδοτήσει έναν πόλεμο ενάντια στην Τουρκία. Τελικά, η ανεπίλυτη διαφωνία για τα σύνορα κράτησε την περιοχή υπό ένταση σχεδόν μέχρι την ύφεση που σημειώθηκε από το καθεστώς Μπρέζνιεφ, όταν ο σοβιετικός πρωθυπουργός Κοσίγκιν υπέγραψε μια νέα συμφωνία με τους Τούρκους για τη φιλία και την επίλυση των συνοριακών διαφορών.<br /><br />Τώρα, ολόκληρη αυτή η δομή έχει καταρρεύσει, αφού δεν υπάρχει οντότητα που υπέγραψε αυτές τις συνθήκες - η σοβιετική εξουσία, η μεγαλύτερη Ρωσία, ακόμη και αν αποτελεί εικόνα της ΕΣΣΔ. Και το Ερεβάν αποστασιοποιείται από τις συνθήκες της Αλεξανδροπόλ και του Καρς, γιατί δεν του είναι επωφελές. Κανείς δεν θυμάται τις ιδιαιτερότητες της ιστορίας, και ότι, στην πραγματικότητα, καμία Αρμενία και κανένα αρμενικό έθνος δεν θα υπήρχε σήμερα αν η 11η στρατιά δεν έφτανε εγκαίρως πριν από εκατό χρόνια. Είναι άλλο, βεβαίως, ζήτημα ότι το Καρς, το Αρνταχάν και το Μπαγιαζέτ είναι εδάφη ποτισμένα με άφθονο ρωσικό αίμα και κατακτήθηκαν στην εποχή τους για κάποιο λόγο. Αυτό πρέπει επίσης να το θυμόμαστε.<div><br /></div><div><a href="https://sotiriosdemopoulos.blogspot.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Καραμπόλες Υπερκαυκασίας που όμως συνδέονται με τη Μικρασιατική καταστροφή.

Ellada simera 0 14:19

Μεταφράσαμε το εκτενές κείμενο του Ρώσου στρατιωτικού αναλυτή και ιστορικού Γ. Κρούτικοφ σχετικά με την συνθήκη του Καρς το 1921, γιατί έχει οπωσδήποτε μια ιδιαίτερη σημασία για τον Έλληνα αναγνώστη. … Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Οι σχεδιασμοί Ερντογάν στην Κύπρο και οι νέες “εκλογές” στο ψευδοκράτος

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/07/ERDOGAN-TATAR-CYPRUS-PARELASI-790x400.jpg" /><br /><br />Σχεδόν ένα χρόνο μετά τον σχηματισμό του τρικομματικού συνασπισμού, ο οποίος κατέστη εφικτός μετά από πιέσεις της Άγκυρας για συνεργασία δύο κομμάτων της τουρκοκυπριακής Δεξιάς (Κόμμα Εθνικής Ενότητας, Δημοκρατικό Κόμμα) με το κόμμα των εποίκων (Κόμμα Αναγέννησης), η «κυβέρνηση» Σανέρ διαλύθηκε λόγω της αδυναμίας της «βουλής» να σχηματίσει απαρτία. Και αυτό γιατί μετά το μποϊκοτάζ των συνεδριάσεων της «βουλής» από «βουλευτές» των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ακολούθησε μποϊκοτάζ και από δυσαρεστημένους βουλευτές των κομμάτων της «συγκυβέρνησης».<br /><br />Πλέον, ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Ερσίν Τατάρ καλείται να λάβει αποφάσεις για την πορεία που θα ακολουθήσει, με τα τ/κ μέσα να μεταδίδουν ότι τα ενδεχόμενα είναι δύο: είτε θα δώσει εντολή στα κόμματα να διερευνήσουν το κατά πόσον μπορούν να σχηματίσουν «κυβέρνηση» είτε θα προκηρύξει άμεσα «βουλευτικές» εκλογές. Υπέρ της προκήρυξης πρόωρων εκλογών στις 6 Φεβρουαρίου τάσσονται και τα δύο μεγάλα κόμματα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, το κυβερνών κόμμα της Δεξιάς, το Κόμμα Εθνικής Ενότητας και το κόμμα της Αριστεράς, το Ρεπουμπλικανικό Τουρκικό Κόμμα.<br /><br />Ωστόσο, το κόμμα της Αριστεράς ζητά την άμεση εφαρμογή της νομοθεσίας για προεκλογικές απαγορεύσεις, αφού εκφράζει ανησυχίες ότι η υπό διάλυση «κυβέρνηση» θα προχωρήσει σε παραχώρηση νέων «υπηκοοτήτων» σε Τούρκους πολίτες για αλλοίωση του εκλογικού αποτελέσματος.<br /><br />Στόχος το Κυπριακό και η αλλαγή πολιτεύματος<br /><br />Πρέπει να σημειωθεί ότι το ενδεχόμενο προκήρυξης πρόωρων εκλογών αναμένεται να φέρει νέες εντάσεις στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, αφού ένα χρόνο μετά την εκλογή του Ερσίν Τατάρ στην προεδρία των Τουρκοκυπρίων, θεωρείται βέβαιο ότι η Άγκυρα θα επιχειρήσει να εδραιώσει την επιρροή της, μέσω της εκλογικής νίκης του κόμματος της τουρκοκυπριακής Δεξιάς και στις «βουλευτικές» εκλογές.<br /><br /><div>Μάλιστα, ενδεχόμενη επικράτηση του κόμματος Εθνικής Ενότητας και εξασφάλιση από μέρους του τού πλήρους ελέγχου της «βουλής» αναμένεται να επιταχύνει σχεδιασμούς που αφορούν στην αλλαγή του πολιτεύματος στα κατεχόμενα στο πρότυπο της αλλαγής πολιτεύματος στην Τουρκία το 2017. Πέραν τούτου η πολιτική αστάθεια που θα επιφέρει μια νέα εκλογική μάχη παραπέμπει την όποια συζήτηση για το Κυπριακό στις ελληνικές καλένδες, γεγονός που είναι προς όφελος του Τατάρ ο οποίος βρίσκεται στην ηγεσία των Τουρκοκυπρίων με ατζέντα την μη-διαπραγμάτευση μιας λύσης διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας.<br /><br />Νέες εργασίες στο Βαρώσι<br /><br />Η διάλυση της «κυβέρνησης» στα κατεχόμενα συμπίπτει χρονικά και με την έναρξη νέων εργασιών στην περίκλειστη πόλη των Βαρωσίων προς υλοποίηση των εξαγγελιών για διάνοιξη μιας περιοχής έκτασης 5 τετραγωνικών χιλιομέτρων, όπου βρίσκονται περιουσίες 37 Ελληνοκυπρίων. Χτες στην κατεχόμενη πόλη μπήκαν μπουλντόζες για καθαρισμό τμήματος της πόλης που περιλαμβάνει τη Λεωφόρο Ανεξαρτησίας και την οδού Ερμού. Μετά την δημοσιοποίηση σχετικού βίντεο από το τ/κ πρακτορείο ειδήσεων ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης επικοινώνησε τηλεφωνικώς με την Άγκελα Μέρκελ ζητώντας της να «ασκήσει την επιρροή της προς την κατεύθυνση της επανεκκίνησης της διαδικασίας των συνομιλιών στο Κυπριακό» και του τερματισμού των τουρκικών ενεργειών στην πόλη των Βαρωσίων.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Οι σχεδιασμοί Ερντογάν στην Κύπρο και οι νέες “εκλογές” στο ψευδοκράτος

Ellada simera 0 14:11

Σχεδόν ένα χρόνο μετά τον σχηματισμό του τρικομματικού συνασπισμού, ο οποίος κατέστη εφικτός μετά από πιέσεις της Άγκυρας για συνεργασία δύο κομμάτων της τουρκοκυπριακής Δεξιάς (Κόμμα Εθνικής Ενότητας… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Τέλος στο τουρκικό casus belli μετά την υπογραφή της MDCA… Ιδού η επιστολή

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/DENDIAS-BLINKEN-US-GREECE-MDCA-4-790x400.jpg" /><br /><br />“Πιστεύουμε ακράδαντα στον σεβασμό της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας καθώς και των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των δικαιοδοσιών σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας, η κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν δεσμεύεται να διασφαλίσει τη σταθερότητα και την ευημερία σε ολόκληρο την Ανατολική Μεσόγειο”. Τα παραπάνω τονίζει ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, στην επιστολή που του έστειλε και η οποία συνοδεύει τη Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA).<br /><br />Σημειώνει ο Αμερικανός υπουργός: “Η πρόσφατα ενημερωμένη MDCA εμφανίζει προφανώς την απόλυτη αποφασιστικότητα μας για αμοιβαία διασφάλιση και προστασία της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας των χωρών μας από ενέργειες που απειλούν την ειρήνη, συμπεριλαμβανομένης της ένοπλης επίθεσης ή της απειλής”. Γράφει: “Οι Ηνωμένες Πολιτείες βλέπουν την Ελλάδα ως σταθερό σύμμαχο και εταίρο του ΝΑΤΟ. Επικροτούμε τον ρόλο της Ελλάδας ως περιφερειακού ηγέτη και πυλώνα σταθερότητας. Οιι ΗΠΑ παραμένουν προσηλωμένες στην υποστήριξη της ευημερίας, της ασφάλειας και της δημοκρατίας της Ελλάδας”.<br /><br />Σύμφωνα με τον Αμερικανό υπουργό: “Η αναθεώρηση τhw MDCA επιβεβαιώνει τη δέσμευση για επέκταση της στρατηγικής αμυντικής εταιρικής σχέσης για τη διατήρηση ισχυρών, ικανών και διαλειτουργικών στρατών με σκοπό τη συμβολή στην ασφάλεια και των δύο χωρών καθώς και τη σταθερότητα στην περιοχή”.<br /><br />Στην επιστολή προς τον κ. Μητσοτάκη, ο κ. Μπλίνκεν χαρακτηρίζει τη χώρα μας «περιφερειακό ηγέτη» και «πυλώνα σταθερότητας», μια αναφορά που υποδηλώνει την πεποίθηση ότι η Ελλάδα μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στην προώθηση της ευρωπαϊκής προοπτικής των Δυτικών Βαλκανίων, αλλά και να ενεργήσει ως παράγων σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Παράλληλα, η επιστολή επιβεβαιώνει τις άριστες διμερείς σχέσεις, οι οποίες, όπως αναφέρει, «έχουν φτάνουν σε νέα ύψη».<br /><br />Δέσμευση για αμοιβαία προστασία της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας από απειλές ή ένοπλη επίθεση<br />Η συγκεκριμένη αμοιβαία δέσμευση περιλαμβάνεται και στο κείμενο της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας. Παρόλα όμως αυτά, διπλωματικές πηγές αναγνωρίζουν τη σημασία της στην επιστολή Μπλίνκεν, καθώς, όπως εξηγούν, επαναλαμβάνεται σε μονομερές πολιτικό κείμενο, που αυτή τη φορά δεσμεύει αποκλειστικά τις ΗΠΑ.<br /><br /><div>Μάλιστα, στην επιστολή αναφέρεται ότι η νέα συμφωνία «επεκτείνει την στρατηγική αμυντική μας εταιρική σχέση» και «έμπρακτα καταδεικνύει την σταθερή μας αποφασιστικότητα για προάσπιση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας ενάντιον απειλητικών δράσεων και ένοπλων επιθέσεων».<br /><br />Σεβασμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στη βάση του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας<br /><br />Η επιστολή Μπλίνκεν προχωρά ένα επιπλέον βήμα, καθώς για πρώτη φορά οι ΗΠΑ κάνουν ρητή αναφορά στην ανάγκη σεβασμού, όχι μόνο της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, αλλά και των κυριαρχικών δικαιωμάτων που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Διπλωματικές πηγές αξιολογούν τη συγκεκριμένη αναφορά ως ένα εξαιρετικά σημαντικό νέο στοιχείο, που αναγνωρίζει και ζητά τον πλήρη σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στην ΑΟΖ και στην υφαλοκρηπίδα της.<br /><br />Αν και οι ΗΠΑ δεν έχουν υπογράψει την σύμβαση για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, η ελληνική πλευρά εκτιμά ότι ο αμερικανικός παράγοντας αναγνωρίζει ότι το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας αποτελεί μέρος του εθιμικού δικαίου, είναι δεσμευτικό για όλες τις χώρες και διέπει την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών.<br /><br />Δυνατότητα ανάπτυξης αμερικανικών δυνάμεων σε ελληνικά νησιά πέραν της Κρήτης<br /><br />Οι ΗΠΑ τονίζουν ότι οι αμερικανικές δυνάμεις θα μπορούν να επιχειρούν και να πραγματοποιούν εκπαιδευτικές ασκήσεις, τόσο στην ηπειρωτική Ελλάδα όσο και στα νησιά. Διπλωματικές πηγές επισημαίνουν ότι πρόκειται για μια πολιτικά δεσμευτικά κίνηση, η οποία σημαίνει ότι οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν de facto την πλήρη κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά και τη δυνατότητα στρατιωτικοποίησής τους.<br /><br />Ουάσιγκτον-Αθήνα: Συνεργασία πάνω σε κοινές αξίες<br /><br />Τέλος, στην επιστολή γίνεται αναφορά στην κοινή αφοσίωση της Ελλάδας και των ΗΠΑ στις αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής προόδου. Όπως σημειώνεται, αυτό το κοινό αξιακό πλαίσιο αντικατοπτρίζεται στην ανανεωμένη Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας.<br /><br /><p style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 16px; line-height: 28px; margin: 0px 0px 18px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><a href="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-1.jpeg" style="border: 0px; color: blue; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><img alt="" class="wp-image-551917 aligncenter lazyloaded" data-sizes="(max-width: 869px) 100vw, 869px" data-src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-1-225x300.jpeg" data-srcset="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-1-225x300.jpeg 225w, https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-1.jpeg 768w" height="1159" sizes="(max-width: 869px) 100vw, 869px" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-1-225x300.jpeg" srcset="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-1-225x300.jpeg 225w, https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-1.jpeg 768w" style="border: 0px; clear: both; display: block; height: auto; margin: 0px auto; max-width: 100%; opacity: 1; padding: 0px; transition: opacity 400ms ease 0ms;" width="869" /></a></p><p style="background-color: white; border: 0px; color: #222222; font-family: "Open Sans", sans-serif; font-size: 16px; line-height: 28px; margin: 0px 0px 18px; outline: 0px; padding: 0px; text-align: justify; vertical-align: baseline;"><a href="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-2.jpeg" style="border: 0px; color: blue; font-family: inherit; font-style: inherit; font-weight: inherit; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;"><img alt="" class="wp-image-551918 aligncenter lazyloaded" data-sizes="(max-width: 861px) 100vw, 861px" data-src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-2-225x300.jpeg" data-srcset="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-2-225x300.jpeg 225w, https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-2.jpeg 768w" height="1148" sizes="(max-width: 861px) 100vw, 861px" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-2-225x300.jpeg" srcset="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-2-225x300.jpeg 225w, https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/epistoli-blinken-se-mitsotaki-2.jpeg 768w" style="border: 0px; clear: both; display: block; height: auto; margin: 0px auto; max-width: 100%; opacity: 1; padding: 0px; transition: opacity 400ms ease 0ms;" width="861" /></a></p><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τέλος στο τουρκικό casus belli μετά την υπογραφή της MDCA… Ιδού η επιστολή

Ellada simera 0 14:08

“Πιστεύουμε ακράδαντα στον σεβασμό της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας καθώς και των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των δικαιοδοσιών σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας, η κυβέρνηση του Τζ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια