Πόσο εφικτή είναι μία συμφιλίωση Τουρκίας-Αιγύπτου ενόσω Ερντογάν και αλ-Σίσι είναι στο τιμόνι;

<img height="360" src="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/p/1000x563/crop/both/36/36a2d7374aa245048a8d86546e4b54e2.jpg?quality=80&404=default&v=8" width="640" /><br /><br />Οι συνεχιζόμενες εντάσεις μεταξύ Αιγύπτου και Τουρκίας προσφέρουν μια αποκαλυπτική εικόνα για το πώς διαδραματίζονται οι αρχές και οι παθολογίες της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής υπό τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε όλη την περιοχή. Η σταδιακή εξατομίκευση της χάραξης πολιτικής στο παλάτι του Ερντογάν φαίνεται ίσως πιο ξεκάθαρα στην μορφή της αντιπαράθεση που έχει λάβει η Άγκυρα απέναντι στο Κάιρο από τότε που ο Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι ανέλαβε την εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα τον Ιούλιο του 2013. Καταγγέλλοντας επανειλημμένα το Σίσι ως δικτάτορα, ο Ερντογάν έριξε όλο το βάρος της υποστήριξής του πάνω στην εκδιωγμένη και τώρα παράνομη Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου. Όποιος συνδυασμός ψυχολογικής συμπάθειας, ισλαμιστικής ιδεολογίας και επιλεκτικών δημοκρατικών αξιών αντιπροσωπεύει αυτή η πολιτική, έχει καταφέρει όχι μόνο να αποξενώσει την κυβέρνηση Σίσι, αλλά και να συγκροτήσει ένα αντι-τουρκικό συνασπισμό κρατών στην Ανατολική Μεσόγειο. Αφ' ότου οι παρατηρητές άρχισαν να μιλούν για την πιθανότητα άμεσης σύγκρουσης μεταξύ των αιγυπτιακών και των τουρκικών δυνάμεων στη Λιβύη το περασμένο καλοκαίρι, η Άγκυρα φαίνεται πλέον πρόθυμη να επιδιορθώσει τους δεσμούς. Ωστόσο, το βάθος των διαφορών μεταξύ των δύο χωρών θα καταστήσει δύσκολη την πραγματική προσέγγιση όσο ο Ερντογάν και ο Σίσι να παραμείνουν στην εξουσία.<br /><br />Οι διμερείς σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου πιθανότατα θα παραμείνουν σε κακό επίπεδο, επειδή τα γεωπολιτικά ρήγματα σε ολόκληρη τη Μεσόγειο εντείνονται, έγραψε ο Νίκολας Ντάνφορθ, Επισκέπτης Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ, σε άρθρο, που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα με τίτλο "Μια μεσογειακή μονομαχία: Ερντογάν, Σίσι και η τύχη των αιγυπτοτουρκικών σχέσεων", λέγοντας ότι η ρήξη Ερντογάν - Σίσι είναι μεν προσωπική και ιδεολογική, αλλά ξεπερνά τους δύο άνδρες. <br /><br />Ο Ερντογάν στην εξουσία<br /><br />Τα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) στην Τουρκία προσέφεραν ελάχιστες ενδείξεις για την ιδεολογική σύγκρουση που στη συνέχεια θα έθετε την Άγκυρα και το Κάιρο σε αντιπαράθεση μεταξύ τους. Από την πλευρά της, η Μουσουλμανική Αδελφότητα της Αιγύπτου αρχικά ήταν λιγότερο φιλική προς τον Ερντογάν από ό,τι αργότερα, όταν αναγκάστηκε. Το 2007, για παράδειγμα ο Μοχάμεντ Μόρσι, τότε μέλος του "Γραφείου Προσανατολισμού της Αδελφότητας", επέκρινε το AKP για την αποδοχή της "δυτικής έννοιας του κοσμικού κράτους", αντί να αγκαλιάσει τον "απώτερο στόχο της ίδρυσης ενός Ισλαμικού Κράτους". Οι ρίζες της έχθρας τους ξεκίνησαν με την Αραβική Άνοιξη του 2011. Η Τουρκία υποστήριξε με θέρμη την κυβέρνηση του Προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι υπό την ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που αντικατέστησε τον Πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ.<div>  <br />Ο αλ-Σίσι παίρνει τα ηνία και οι φόβοι του Ερνογάν παίρνουν σάρκα<br /><br />Όμως όλα άλλαξαν, όταν την εξουσία ανέλαβε ο αλ-Σίσι. Το χειρότερο, το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Μόρσι πυροδότησε πολλούς από τους φόβους του Ερντογάν και φάνηκε να επιβεβαιώνει τις υποψίες του για τους δικούς του πολιτικούς εχθρούς. Από τότε που ήρθε στην εξουσία, ο Ερντογάν φοβόταν -όχι χωρίς λόγο- ότι ο κοσμικός στρατός της Τουρκίας θα επιδίωκε να τον απομακρύνει από την εξουσία, ενδεχομένως σε συντονισμό με λαϊκές διαμαρτυρίες. Οι αιγυπτιακές διαδηλώσεις το καλοκαίρι του 2013 που παρείχαν το πρόσχημα για την κατάληψη της εξουσίας από τον Σίσι συνέβη ταυτόχρονα με διαδηλώσεις μεγάλης κλίμακας εναντίον του Ερντογάν στο πάρκο Γκεζί της Κωνσταντινούπολης.</div><div><br />Το περιφερειακό σκάκι<br /><br />Αφότου ο Σίσι ανέλαβε την εξουσία, ο Ερντογάν απογοητεύτηκε ιδιαίτερα από την άρνηση της Δύσης να καταδικάσει τις πράξεις του. Αυτή η εχθρότητα βάθυνε, αφού οι δυτικοί πολιτικοί ηγέτες τάχθηκαν υπέρ των διαδηλώσεων στο πάρκο Γκεζί το 2013 στην Τουρκία που συνέπεσαν με το αιγυπτιακό πραξικόπημα. Για τον Ερντογάν, τα σημεία στον καμβά της συνωμοσίας ενώθηκαν όταν η κυβέρνηση Ομπάμα αρνήθηκε κατηγορηματικά να αποκαλέσει την απομάκρυνση του Μόρσι ως πραξικόπημα. Η οργή του Ερντογάν για τη Δύση έφτασε "σε νέα ύψη" μετά από την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία του 2016, που καταδικάστηκε με χλιαρότητα, τροφοδοτώντας την ιδέα οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη ήθελαν να τον δουν να πέφτει όπως ο Μόρσι είχε πέσει τρία χρόνια νωρίτερα. <br /><br />Κατόπιν τούτου, ο Σίσι υποστήριξε τους αντιπάλους της Τουρκίας, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στον αποκλεισμό του Κατάρ το 2017 και αντιτάχθηκε στους θαλάσσιους ισχυρισμούς της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο, υπογράφοντας μια συνοριακή συμφωνία με την Ελλάδα. <br /><br />Παράλληλα, από το 2009, που άρχισαν να ανακαλύπτονται τα κοιτάσματα φυσικού αερίου αναδιαμορφώνει ριζικά τις σχέσεις μεταξύ Αιγύπτου, Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας. Από την πλευρά της η Τουρκία, από τη μία πυροδοτεί νέα επίπεδα έντασης, όταν αρνείται στην Κύπρο το δικαίωμα να εκμεταλλευθεί μονομερώς τα κοιτάσματα στην ΑΟΖ της, ενώ συζητάει με το Ισραήλ για την πιθανότητα δημιουργίας αγωγού μεταφοράς του φυσικού αερίου του, προς την Ευρώπη. Οι σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας παρέμειναν τεταμένες λόγω της υποστήριξης της Άγκυρας προς τη Χαμάς και τις δραστηριότητές της στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, με αποτέλεσμα να αποσύρουν και οι δύο πλευρές τους πρεσβευτές τους τον Μάιο του 2018 μετά τη δολοφονία Παλαιστινίων διαδηλωτών στη Γάζα. Στη συνέχεια ήρθε το Φόρου για το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου, το οποίο με την υποστήριξη των ΗΠΑ, συγκροτήθηκε με μέλη την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Ελλάδα, το Ισραήλ, την Ιταλία, την Ιορδανία και την Παλαιστινιακή Αρχή σε μια προσπάθεια να εκμεταλλευτούν και να εξάγουν από κοινού τα ευρήματα φυσικού αερίου της περιοχής. Οι ΗΠΑ, η Γαλλία και τα ΗΑΕ προσχώρησαν επίσης ως παρατηρητές, ενώ η Τουρκία αποκλείστηκε.<br /><br />Επόμενη στάση στο πολεμικό ταξίδι των δύο ηγετών στάθηκε η Λιβύη. Οι δύο χώρες υποστηρίζουν τις αντιτιθέμενες πλευρές στη σύγκρουση της Λιβύης, και σχεδόν μπήκαν σε άμεση αντιπαράθεση το περασμένο καλοκαίρι, όταν ο Σίσι απείλησε να επέμβει στρατιωτικά εάν η φιλο-τουρκική κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης (GNA), υπό τον Φαγέζ αλ-Σάρατζ επιμείνει με μια αντεπίθεση στα ανατολικά της χώρας, κοντά στα αιγυπτιακά σύνορα, κατά των δυνάμεων του Χαλίφα Χαφτάρ που υποστηρίζεται από το εκλεγμένο κοινοβούλιο της χώρας με έδρα το Τομπρούκ. Η Αίγυπτος προσέγγισε επίσης τη Γαλλία και την Ελλάδα, οι οποίες αντιτάχθηκαν έντονα στις πολιτικές του Ερντογάν στη Λιβύη και στην ανατολική Μεσόγειο.</div><div>  <br />Τι μέλλει γενέσθαι<br /><br />Συμπερασματικά ο Ερντογάν και ο Σίσι μπορεί, για δικούς τους λόγους, να φτάσουν σε ένα modus vivendi που να ρίξει την ένταση των σχέσεων Αιγύπτου-Τουρκίας. Ωστόσο, δεδομένου του βάθους των διαφορών τους, αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο που θα μπορούσε να αναμένεται ενόσω οι δύο άνδρες παραμένουν στην εξουσία. Φυσικά, ο καθένας θα προτιμούσε αναμφίβολα να χάσει ο αντίπαλός του την εξουσία. Αν το καθεστώς του Σίσι έπεφτε και αντικαθίστατο από μια νέα κυβέρνηση περισσότερο εναρμονισμένη με την Αδελφότητα, το πείσμα του Ερντογάν θα μπορούσε να προσφέρει μια απροσδόκητη γεωπολιτική απόδοση. Εν τω μεταξύ, τα μέλη του κοσμικού κόμματος των κεμαλιστών, του CHP, είπαν ότι αν έρθουν στην εξουσία, θα επιδιώξουν να αποκαταστήσουν τις σχέσεις με χώρες όπως η Αίγυπτος που πιστεύουν ότι ο Ερντογάν έχει αποξενωθεί άσκοπα στην επιδίωξη της ισλαμικής ατζέντας του. Και όμως οποιαδήποτε μορφή προσέγγισης, είτε υπό τον Ερντογάν είτε από μελλοντική τουρκική κυβέρνηση, θα αποδειχθεί πολύ πιο περίπλοκη στο βαθμό που οι περιφερειακές έριδες χωρίζουν τις δύο χώρες. Καθώς οι αλληλοσυνδεόμενες διπλωματικές, στρατιωτικές και οικονομικές εταιρικές σχέσεις της Αιγύπτου με τους αντιπάλους της Τουρκίας ενοποιούνται περαιτέρω, η σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των δύο χωρών θα πάρει σάρκα και οστά και ενδεχομένως να επιβιώσει από την ιδεολογική σύγκρουση που την προκάλεσε.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.capital.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πόσο εφικτή είναι μία συμφιλίωση Τουρκίας-Αιγύπτου ενόσω Ερντογάν και αλ-Σίσι είναι στο τιμόνι;

Οι συνεχιζόμενες εντάσεις μεταξύ Αιγύπτου και Τουρκίας προσφέρουν μια αποκαλυπτική εικόνα για το πώς διαδραματίζονται οι αρχές και οι παθολο...

Διαβάστε την συνέχεια

Αγκάθια και παράθυρα στη σχέση Ελλάδας - Τουρκίας

<img height="360" src="https://www.capital.gr/Content/ImagesDatabase/p/1000x563/crop/both/60/607b66aba4214c0b8d014e6ed88336cb.jpeg?quality=80&404=default&v=8" width="640" /><br /><br />Του <b>Κώστα Ράπτη</b><br />Τι ζητά η Τουρκία από την Ευρώπη – και αντιστρόφως; Μόνο αν απαντηθεί το ερώτημα αυτό θα δοθούν και τα κατάλληλα συμφραζόμενα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, οι οποίες την εβδομάδα αυτή πέρασαν σε μια νέα φάση με την αναβίωση των διερευνητικών συνομιλιών για το Αιγαίο, υπό την "ενθάρρυνση" του διεθνούς παράγοντα, και δη της Γερμανίας.<br /><br />Στο ιδιόμορφο κλίμα που δημιουργεί η αλλαγή κυβερνητικής σκυτάλης στην Ουάσινγκτον, αλλά και η πίεση στην τουρκική οικονομία, ο Ταγίπ Ερντογάν και οι συνεργάτες του ανακάλυψαν εκ νέου τη ρητορική της ευρωπαϊκής προοπτικής της γείτονος. Κανείς, ωστόσο, από τους ενδιαφερόμενους δεν φαντάζεται και δεν επιθυμεί όντως την ευόδωση αυτής της προοπτικής με την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.<br /><br />Το ενδεχόμενο αυτό έχει στην πραγματικότητα ακυρωθεί από δεκαπενταετίας, όταν ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας, Ζακ Σιράκ, ξεκαθάριζε ότι στο τέλος των ενταξιακών διαπραγματεύσεων θα αποφαινόταν επί της τουρκικής ένταξης ο γαλλικός λαός σε δημοψήφισμα. Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι – και η ίδια η Τουρκία ανοίχτηκε σε προσανατολισμούς περισσότερο ακροβατικούς.<br />Η "συναλλακτική σχέση"<br /><br />Η σχέση με την Ε.Ε. που έχει κατά νου ο Ταγίπ Ερντογάν είναι αυστηρά "συναλλακτική" ή "α λα καρτ". Η διεύρυνση της Τελωνειακής Ένωσης, η κατάργηση της βίζας και η ανανέωση της ευρωτουρκικής συμφωνίας για το προσφυγικό (με τα κατάλληλα χρηματικά ανταλλάγματα) αποτελούν τις προτεραιότητές του – όχι η συμμόρφωση με το κανονιστικό πλαίσιο, και δη τα πολιτικά κριτήρια της Ε.Ε. Από την απέναντι πλευρά, η διατήρηση της Τουρκίας σε ρόλο αναχώματος στις προσφυγικές ροές, η πρόσβαση στην τουρκική αγορά και η ευθυγράμμιση στα μεγάλα γεωπολιτικά ερωτήματα είναι ό,τι κυρίως ενδιαφέρει τους Ευρωπαίους από μια Τουρκία την οποία έχουν χαρακτηρίσει "πολύ μεγάλη, πολύ φτωχή και πολύ διαφορετική" για να ενταχθεί ως πλήρες (και λόγω του όγκου της, ηγετικό) κράτος-μέλος στην Ε.Ε.<br /><br />Προϋπόθεση, όμως, για να λειτουργήσει αυτή τη συναλλακτική σχέση είναι η αποκλιμάκωση των εντάσεων στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο – ή έστω η οριοθέτηση των θεμάτων σε ένα πλαίσιο διαπραγμάτευσης που να απαλλάσσει το ευρωπαϊκό κέντρο από την ανάγκη να τοποθετηθεί.<br /><br />Κινητικότητα και στο Κυπριακό<br /><br />Και σε ό,τι μεν αφορά το Κυπριακό, το οποίο αποτελεί τη λυδία λίθο όλων των εντάσεων της περιοχής, η κινητικότητα της Γενικής Γραμματείας του ΟΗΕ προς την κατεύθυνση της σύγκλησης νέας πενταμερούς διάσκεψης δεν μπορεί παρά να ικανοποιεί τόσο τον διεθνή παράγοντα όσο και την Άγκυρα – σε μια φάση κατά την οποία η ελληνοκυπριακή πλευρά, αποδυναμωμένη από τα σκάνδαλα διαφθοράς του πολιτικού κόσμου και το οιονεί σχίσμα στους κόλπους της Εκκλησίας Κύπρου, δύσκολα θα προβάλει αντιστάσεις. Την ίδια στιγμή η Άγκυρα, με την επιβεβαίωση του πολιτικού ελέγχου της στα Κατεχόμενα διά της εκλογής Τατάρ, με παράνομες πρωτοβουλίες όπως το άνοιγμα των Βαρωσίων και με την καλλιέργεια της φιλολογίας για αλλαγή του πλαισίου διαπραγμάτευσης (προς διχοτομική κατεύθυνση), ετοιμάζεται να κεφαλαιοποιήσει σημαντικά διαπραγματευτικά κέρδη.<br />Αναθεωρητισμός με άλλα μέσα<br /><br />Στην ελληνοτουρκική ατζέντα, η διεξαγωγή τη Δευτέρα στην Κωνσταντινούπολη, έπειτα από σχεδόν πενταετή διακοπή, του 61ου γύρου των διερευνητικών διαπραγματεύσεων που έχουν ξεκινήσει από το 2002 δίνει την ευκαιρία στην Τουρκία να προβάλει ως συνεργάσιμη και να αποφύγει τη συζήτηση περί επιβολής κυρώσεων εις βάρος της από την Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου.<br /><br />Στην πραγματικότητα, η "ειρηνοποιός" διάθεση που προβάλλει η Τουρκία δεν είναι παρά η προώθηση της αναθεωρητικής πολιτικής με άλλα μέσα: Τα "προβλήματα" που έχει κατά νου η ηγεσία της γείτονος πηγαίνουν πολύ πέρα από τα θέματα του Αιγαίου (μοναδικό αντικείμενο διαπραγμάτευσης που αναγνωρίζει η ελληνική πλευρά). Εξού και κατά τη συνάντηση των τρεισήμισι ωρών τη Δευτέρα η τουρκική αντιπροσωπία έθεσε ζητήματα εκτός της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών, όπως η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, οι "διαμφισβητούμενες νησίδες", ο εναέριος χώρος, αλλά και η "συνεργασία" στη διαχείριση του μεταναστευτικού (μέσω κοινών περιπολιών;) − αν και αυτό δεν αποτελεί "πρωτιά" στη μακρά ιστορία των διερευνητικών.<br /><br />Αν κάτι αξίζει να αποκληθεί έκπληξη, αυτό ήταν η μεταφορά των συνομιλιών από το προβλεπόμενο ξενοδοχείο στο ανάκτορο του Ντολμάμπαχτσε (το γραφείο Κωνσταντινουπόλεως του Ταγίπ Ερντογάν) με οικοδεσπότη τον Ιμπραχίμ Καλίν, εκπρόσωπο και εξ απορρήτων σύμβουλο του Τούρκου προέδρου. Πρόκειται για μια χειρονομία "γαλαντομίας", αλλά και εκβιασμένης αναβάθμισης των άτυπων τεχνικών συνομιλιών προς υψηλό πολιτικό επίπεδο, εναρμονισμένη με το σχήμα "πλειοδοσία καλής θέλησης – διεύρυνση της ατζέντας".<div><br />Η επιθετική εξωτερική πολιτική<br /><br />Σε κάθε περίπτωση, όπως προειδοποιεί ο Γιαβούζ Μπαϊντάρ του Ahval News, οι διερευνητικές επαφές "δεν είναι τίποτε περισσότερο από διάλογος. Ενώ η τύχη των διαπραγματεύσεων θα εξαρτηθεί από την τακτική των δύο πλευρών, οι βασικές παράμετροι, τις οποίες κάποιοι μεγάλοι παίκτες της Ε.Ε. κυνικά αποδέχθηκαν, παραμένουν αμετάβλητες. Για τον Ερντογάν, η επιθετική εξωτερική πολιτική είναι αναγκαία για την πολιτική του επιβίωση, και η ιστορία μάς διδάσκει ότι όταν ένας ηγέτης μπαίνει σε αυτό το μονοπάτι είναι σχεδόν αδύνατο να κάνει μεταβολή. Οι διερευνητικές επαφές με την Ελλάδα θα παραμείνουν ακριβώς ένας επιφυλακτικά χρησιμοποιούμενος, δίχως σκοπό, μηχανισμός αναζήτησης, ενώ η πραγματική αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού, αν προκύψει, θα προέλθει από την κυβέρνηση Μπάιντεν και την πολιτική χορογραφία της για την περιοχή. Αλλά για αυτό θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο παραπάνω".</div><div><br /></div><div><a href="https://www.capital.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Αγκάθια και παράθυρα στη σχέση Ελλάδας - Τουρκίας

Του Κώστα Ράπτη Τι ζητά η Τουρκία από την Ευρώπη – και αντιστρόφως; Μόνο αν απαντηθεί το ερώτημα αυτό θα δοθούν και τα κατάλληλα συμφραζόμεν...

Διαβάστε την συνέχεια

EastMed: Η γεωστρατηγική αξία και οι τρεις μεγάλες προκλήσεις

<a href="https://static.euronews.com/articles/stories/04/41/42/96/1440x810_cmsv2_59f69406-496e-5996-806c-856f2946401e-4414296.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="800" height="360" src="https://static.euronews.com/articles/stories/04/41/42/96/1440x810_cmsv2_59f69406-496e-5996-806c-856f2946401e-4414296.jpg" width="640" /></a><br /><br />Τι σηματοδοτεί για την εξωτερική πολιτική της χώρας η στάση της υπερδύναμης απέναντι στον αγωγό. Οι σχεδιασμοί για την κατασκευή και οι τρεις μεγάλες προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Γράφει ο Σάββας Πούλος.<br /><br />Του <b>Σάββα Πούλου*</b><br />Η απρόθυμη συναίνεση του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ για να εγκρίνει την χρηματοδότηση του EastMed Act τον Δεκέμβριο του 2019, σημαίνει και νομικά ότι οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν το παράνομο Τουρκολυβικό μνημόνιο. Διότι όταν κάποιος σχεδιάζει να κατασκευάσει έναν υποθαλάσσιο αγωγό που περνάει από την ΑΟΖ κάποιου κράτους, είναι απαραίτητο να λάβει άδεια από το συγκεκριμένο κράτος.<br /><br />Το γεγονός ότι τα κράτη που υποστηρίζουν επίσημα την κατασκευή του αγωγού EastMed (δηλαδή το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα) έχουν κοινά θαλάσσια σύνορα, σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να λάβουν άδεια από κανένα άλλο κράτος για την κατασκευή του εν λόγω αγωγού. Αυτό ακριβώς είναι που αναγνωρίζουν επίσημα οι ΗΠΑ. Δηλαδή, ότι δεν χρειάζεται να ερωτηθεί η Τουρκία για την κατασκευή του αγωγού. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι η παράνομη ΑΟΖ που έχει συμφωνήσει η Τουρκία με την Λιβύη, δεν αναγνωρίζεται από τις ΗΠΑ, καθότι ο αγωγός EastMed διασχίζει κάθετα αυτή την ΑΟΖ.<br /><br />Στα πολύ σημαντικά οφέλη που πρέπει να εστιάσουμε, είναι ότι πρόκειται για ένα σχέδιο που στηρίζεται από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις και ότι πολλά κράτη που έχουν προβλήματα με την Τουρκία συνεργάζονται με στόχο την υλοποίηση αυτού του έργου.<br /><br />Εκτός λοιπόν από τα πολύ σημαντικά πολιτικά μηνύματα που στέλνει προς πάσα κατεύθυνση η προοπτική κατασκευής του EastMed, ας δούμε και τα δεδομένα που αφορούν αυτόν καθαυτό τον αγωγό. Ο αγωγός EastMed θα έχει μήκος +/- 1.900 χλμ και το υποθαλάσσιο τμήμα θα είναι +/- 1.300 χλμ. Λόγω δε της ιδιομορφίας του βυθού της Μεσογείου θα κατέρχεται σε βάθος έως 3.000 μέτρα (αυτό τεχνικά μπορεί να υλοποιηθεί).<br /><br />Η πρώτη πρόκληση για την κατασκευή του αγωγού είναι το κόστος. Ας συγκρίνουμε τον EastMed με ένα γειτονικό παρόμοιο έργο που είναι ο υποθαλάσσιος αγωγός Greenstream που ενώνει την Σικελία με την Λιβύη και έχει μήκος 520 χιλιόμετρα, χωρητικότητα 8 bcm (με προοπτική να γίνουν 11 bcm) και κόστισε περίπου 6,6 δισ. δολάρια. Με ποια μεθοδολογία λοιπόν κάποιοι αναλυτές έχουν υπολογίσει ότι το κόστος του EastMed θα ανέρχεται περίπου στο ίδιο κόστος με τον Greenstream, ενώ μόνο το υποθαλάσσιο τμήμα του θα είναι περίπου τρείς φορές μεγαλύτερο;<br /><br />Η δεύτερη πρόκληση είναι οι μεταφερόμενες ποσότητες φυσικού αερίου. Τον Δεκέμβριο του 2019 ο Υπουργός ενέργειας του Ισραήλ κ. Γιουβάλ Στάινιτς ανακοίνωσε ότι τον μήνα που διανύουμε (12ος 2019) θα ξεκινήσουν οι εξαγωγές φυσικού αερίου από τα κοιτάσματα Ταμάρ και Λεβιάθαν του Ισραήλ προς την Αίγυπτο και ότι αυτή είναι η πιο σημαντική οικονομική συνεργασία του Ισραήλ και της Αιγύπτου μετά την ειρηνευτική συμφωνία του 1979. Ανακοινώθηκε δε ότι οι συμφωνίες αφορούν περίπου 60 δισ. κ.μ. αερίου από το Λεβιάθαν και 25 δισ. κ.μ. από το Ταμάρ. Ποιες λοιπόν θα είναι οι ποσότητες που θα γεμίσουν τον EastMed;<br /><br />Η τρίτη πρόκληση αφορά την εξαιρετικά σημαντική απόφαση που έλαβε η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), να σταματήσει την χρηματοδότηση όλων των έργων στο πεδίο των ορυκτών καυσίμων συμπεριλαμβανομένου και του φυσικού αερίου, από το 2021. Αυτή η απόφαση της ΕΤΕπ φαίνεται ότι βγάζει από το σχέδιο EastMed την πιο σημαντική πηγή χρηματοδότησης.<br /><br />Παρ’ όλα αυτά, αυτό που πρέπει να διαφυλάξει η Ελλάδα είναι η ακλόνητη προσήλωση στο έργο EastMed, η στήριξη του από όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας και η διεύρυνση των συμμετεχόντων κρατών. Η μελλοντική ανακάλυψη επιπλέον κοιτασμάτων θα δείξει εάν και πότε θα μπορούσε να υλοποιηθεί και ο αγωγός.<br /><br /><div><b><i>* Ο Σάββας Πούλος είναι Σύμβουλος Ενεργειακής Διπλωματίας & Ανάπτυξης Αγοράς Φυσικού Αερίου.</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.euro2day.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

EastMed: Η γεωστρατηγική αξία και οι τρεις μεγάλες προκλήσεις

Τι σηματοδοτεί για την εξωτερική πολιτική της χώρας η στάση της υπερδύναμης απέναντι στον αγωγό. Οι σχεδιασμοί για την κατασκευή και οι τρει...

Διαβάστε την συνέχεια

Τι σημαίνει για τις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ ο Λευκός Οίκος του Μπάιντεν;

<img height="426" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/02/210202012123_WHITE-HARRIS-KAMALA-HARRIS-BIDEN87-1024x682.jpg" width="640" /><br /><br />Καθώς ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζο Μπάιντεν, εισέρχεται στο Οβάλ Γραφείο, οι περιφερειακοί παίκτες της Μέσης Ανατολής προσπαθούν να επαναπροσανατολίσουν τις πολιτικές τους με την ελπίδα να διατηρήσουν στενούς δεσμούς ή να βελτιώσουν τις σχέσεις με τις ΗΠΑ.<br /><br />Ένας τέτοιος παίκτης είναι η Τουρκία, η οποία ανησυχεί ότι μια κυβέρνηση του Μπάιντεν θα υιοθετήσει από την αρχή μια πιο σκληρή προσέγγιση απέναντί της.<br /><br />Τα παραπάνω αναφέρονται σε άρθρο του Dan Arbell (1), με τίτλο What will a Biden White House mean for Turkey–Israel relations?, που δημοσιεύεται στον ιστότοπο της δεξαμενής σκέψης International Institute for Strategic Studies (IISS). Επιχειρεί να διερευνήσει τη στάση της Άγκυρας προς το Ισραήλ, υπό τη νέα διοίκηση του Joe Biden.<br /><br />Στα τέλη Δεκεμβρίου 2020, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν εξέπληξε πολλούς όταν έκανε συμφιλιωτικές δηλώσεις, εκφράζοντας την ελπίδα για βελτιωμένες σχέσεις με τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δήλωσε επίσης δημοσίως ότι η Τουρκία θα ήθελε να φέρει τις σχέσεις με το Ισραήλ σε «καλύτερο επίπεδο» και ότι οι σχέσεις μεταξύ μεταξύ των λαών της Τουρκίας και του Ισραήλ δεν θα ήταν προβληματικές, εάν οι Ισραηλινοί πολιτικοί αναγνώριζαν τις κόκκινες γραμμές της Τουρκίας όσον αφορά την πολιτική του Ισραήλ για τους Παλαιστινίους.<br /><br />Τα πρόσφατα σχόλια του Erdogan έρχονται μετά από μια δεκαετία αυξημένων εντάσεων μεταξύ της Άγκυρας και της Ιερουσαλήμ, κατά τη διάρκεια της οποίας οι δύο πλευρές ανέστειλαν τον πολιτικό διάλογο, ανακάλεσαν τους πρεσβευτές τους και κατέφυγαν σε σκληρή ρητορική, με μόνο τα οικονομικά συμφέροντα να διατηρούν τη σχέση.<br /><br />Μετά από μια στενή στρατηγική εταιρική σχέση τη δεκαετία του 1990, οι δύο χώρες έγιναν αντίπαλες στη δεκαετία του 2010, σε συνέχεια επιχείρησης των Ισραηλινών δυνάμεων σε τουρκικό πλοίο στη Γάζα κατά την οποία σκότωσαν εννέα Τούρκους. Το 2016, υπογράφηκε συμφωνία ομαλοποίησης μεταξύ των δύο πλευρών, αλλά κατέρρευσε γρήγορα καθώς η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτό που περιέγραψε ως φιλο-Ισραηλινές πολιτικές του Donald Trump εις βάρος του παλαιστινιακού λαού.<br /><br />Ο Erdogan ήταν από τους πρώτους που επέκριναν την υπογραφή των Συμφωνιών Αβραάμ από το Ισραήλ, τα ΗΑΕ και το Μπαχρέιν, κατηγορώντας τα δύο έθνη του Κόλπου ότι προδίδουν την Παλαιστινιακή υπόθεση.<br />Παράγοντες πίσω από τα ανοίγματα του Erdogan<br /><br />Οι πολιτικοί και οι αναλυτές των ΗΠΑ και του Ισραήλ βλέπουν τα τελευταία σχόλια του Erdogan με μεγάλο σκεπτικισμό και δεν τα παίρνουν τοις μετρητοίς. Ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, τόνισαν την ανάγκη για «τουρκικές ενέργειες και όχι μόνο λόγια».<br /><br />Υπάρχει, ωστόσο, ευρεία συναίνεση ότι η έκφραση της επιθυμίας εκ μέρους του Erdogan να βελτιώσει τους δεσμούς με το Ισραήλ είναι μια προσπάθεια να κερδίσει την εύνοια της κυβέρνησης Biden και του νέου υπό τον έλεγχο των Δημοκρατικών Κογκρέσου.<br /><br />Ο Erdogan θέλει να αποφύγει τη σύγκρουση με τον Biden, ο οποίος είναι πολύ επικριτικός απέναντί του και ελπίζει να μετριάσει τις μελλοντικές πρόσθετες κυρώσεις των ΗΠΑ είτε για τη συμφωνία S-400 είτε για την παραβίαση των κυρώσεων κατά του Ιράν από την Τουρκική κρατική τράπεζα Halkbank.<br /><br />Ο Erdogan ελπίζει ότι τα σχόλιά του για το Ισραήλ θα έχουν επίσης θετική απήχηση στο ισχυρό φιλο-Ισραηλινό λόμπι στην Ουάσινγκτον, του οποίου η υποστήριξη θα μπορούσε να είναι ανεκτίμητη, εάν η Τουρκία αντιμετωπίσει περαιτέρω προβλήματα στο μέλλον.<br />O επί μακρόν πολυπόθητος περιφερειακός ηγετικός ρόλος<br /><br />Τα σχόλια του Erdogan σχετίζονται επίσης με τουρκικά περιφερειακά ζητήματα στη Μέση Ανατολή. Το 2011, ο Erdogan ήλπιζε ότι η Αραβική Άνοιξη θα παρείχε μια πλατφόρμα για την Τουρκία ώστε να αυξήσει την επιρροή της στην περιοχή και να της δώσει το περιθώριο να αναλάβει ηγετική θέση στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο.<br /><br />Αυτή η ελπίδα κατερρίφθη αμέσως μετά με το στρατιωτικό πραξικόπημα υπό τον Abdel Fattah al-Sisi στην Αίγυπτο και την εντατικοποίηση του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, ωστόσο ο Erdogan πάντα προσπαθεί να επαναφέρει την Τουρκία σε ηγετικό ρόλο στην περιοχή.<br /><br />Με τις πρόσφατες περιφερειακές τάσεις, κυρίως τις συμφωνίες ομαλοποίησης μεταξύ τεσσάρων αραβικών χωρών και Ισραήλ, η Τουρκία αντιλαμβάνεται ότι η αντι-Ισραηλινή στάση της θα μπορούσε να οδηγήσει στην περιθωριοποίησή της.<br /><br />Καθώς περισσότερες αραβικές χώρες ενδέχεται να ενταχθούν στον διευρυνόμενο κύκλο ομαλοποίησης τους επόμενους μήνες και χρόνια, συμπεριλαμβανομένου ακόμη και του συμμάχου της Τουρκίας, Κατάρ, ο Erdogan δεν θέλει να μείνει απ’ έξω.<br /><br />Η συμφωνία για τον τερματισμό της διαμάχης τρεισήμισι ετών στον Κόλπο με το Κατάρ, που υπεγράφη στη Σαουδική Αραβία στις αρχές του μήνα, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για μια τουρκική προσπάθεια ώστε να αποκαταστήσει επίσης τις σχέσεις με το Ριάντ και το Αμπού-Ντάμπι και η οποία με τη σειρά της μπορεί συμβάλλει στη μείωση των περιφερειακών εντάσεων.<br />Το εμπόριο διατηρεί τις διμερείς σχέσεις<br /><br />Ο Erdogan ενδιαφέρεται να διατηρήσει στενούς οικονομικούς δεσμούς μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ. Κατά τη διάρκεια της δεκαετούς κρίσης, το εμπόριο συντήρησε τη σχέση. Το 2018, η αξία του διμερούς εμπορίου ανήλθε στα 6,2 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, ενώ το 2019 μειώθηκε στα 5,5 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ.<br /><br />Η Τουρκία ήταν ο έκτος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Ισραήλ. Το εμπόριο έχει αναπόφευκτα πληγεί λόγω του COVID-19. Η τουρκική οικονομία πάσχει και ο Erdogan αγωνιά να διασφαλίσει ότι δεν θα υποφέρει περαιτέρω.<br /><br />Καθώς οι εντάσεις για το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου μεταξύ Τουρκίας, Ελλάδας και Κύπρου αυξάνονται, το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα (μαζί με την Ιταλία) προωθούν το έργο του αγωγού EastMed, το οποίο προβλέπεται να μεταφέρει φυσικό αέριο από το Ισραήλ στη νότια Ευρώπη μέσω Κύπρου και Ελλάδας.<br /><br />Το σχέδιο για αγωγό φυσικού αερίου Ισραήλ-Τουρκίας, το οποίο οι ειδικοί πιστεύουν ότι είναι η πιο βιώσιμη επιλογή οικονομικά και διαχειριστικά, έχει σταματήσει τα τελευταία χρόνια λόγω των εντάσεων μεταξύ των δύο ηγεσιών. Αποδίδοντας μεγάλη σημασία στη διαφοροποίηση του ενεργειακού μείγματος της χώρας του, ο Erdogan ελπίζει ότι οι βελτιωμένες σχέσεις με το Ισραήλ ενδέχεται να επαναφέρουν το σχέδιο του αγωγού (και ταυτόχρονα να ακυρώσουν το έργο του αγωγού EastMed).<br /><br />Τέλος, παρά την εχθρότητα που ο Τούρκος πρόεδρος αισθάνεται απέναντι στον πρωθυπουργό του Ισραήλ Benjamin Netanyahu και την σκληρή κριτική του για τις ισραηλινές πολιτικές, ο Erdogan αντιλαμβάνεται την αξία της συνεχιζόμενης ανταλλαγής πληροφοριών και συνεργασίας σε θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος όπως τη Συρία και την αντιτρομοκρατία, η οποία θα μπορούσε να εμβαθύνει εάν οι σχέσεις βελτιωθούν.<br /><br />Το Ισραήλ έχει τις δικές του ανησυχίες όσον αφορά την Τουρκία, κυρίως τις φιλικές σχέσεις του Erdogan με τη Χαμάς (καθώς φιλοξενεί γραφείο της Χαμάς στην Κωνσταντινούπολη) και άλλες ομάδες που συνδέονται με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα στην περιοχή, τη συμμαχία της Τουρκίας με το Κατάρ (που υποστηρίζει επίσης τη Χαμάς) και τέλος τη σκληρή ρητορική του Erdogan προς το Ισραήλ, την οποία πολλοί θεωρούν αντισημιτική.<br /><br />Αναμφίβολα, εάν το Ισραήλ επιδιώκει μια προσέγγιση με την Τουρκία, θα θέσει πολύ σαφείς προϋποθέσεις για να συναντηθεί με τον πρόεδρο της Τουρκίας. Η προεδρία του Biden μπορεί να προσφέρει στις δύο χώρες την ευκαιρία να διερευνήσουν αυτή τη δυνατότητα.<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Τι σημαίνει για τις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ ο Λευκός Οίκος του Μπάιντεν;

Καθώς ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζο Μπάιντεν, εισέρχεται στο Οβάλ Γραφείο, οι περιφερειακοί παίκτες της Μέσης Ανατολής προσπαθούν ν...

Διαβάστε την συνέχεια

Μία απίστευτη ανάλυση: «Από τη Γερμανία μέχρι την Τουρκία όλοι είναι τρελοί με την Αλβανία»!

<a href="https://spoilers.gr/wp-content/uploads/2021/01/486426/bild-70-204481052945-5220664214-512904309097-00499529-48076325-5329-115402-735x400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="735" height="348" src="https://spoilers.gr/wp-content/uploads/2021/01/486426/bild-70-204481052945-5220664214-512904309097-00499529-48076325-5329-115402-735x400.jpg" width="640" /></a><br /><br />“Η Αλβανία είναι το κλειδί για την ηγεμονία στην Βαλκανική Χερσόνησο. Η άσκηση αποφασιστικής επιρροής σε αυτό το αρχαίο έθνος ισοδυναμεί με την ανάληψη του ελέγχου της λεγόμενης “ζώνης των αετών” – του τριγώνου Τίρανα-Πρίστινα-Σκόπια, ικανό να προβάλλει τον ενίοτε παίκτη ταυτόχρονα στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία , τη Σερβία , τη Βοσνία και την Αδριατική”.<br /><br />Τα παραπάνω σημειώνονται στην ιστοσελίδα <a href="https://it.insideover.com/politica/dalla-germania-alla-turchia-tutti-pazzi-per-lalbania.html">Insideover.com</a>, σε εκτενή ανάλυση του Emanuel Pietrobon με τίτλο «Από τη Γερμανία μέχρι την Τουρκία όλοι είναι τρελοί με την Αλβανία».<br /><br />Δημοσιεύουμε επί τούτου την ανάλυση. Διότι μερικά πράγματα που γράφονται δεξιά και αριστερά, είναι η αποκάλυψη σχεδιασμών των Γερμανών κυρίως… Και πρέπει να τα γνωρίζουμε.<br /><br />Επιπλέον, η Αλβανία είναι μια ακμάζουσα και ταχέως αναπτυσσόμενη οικονομία, μια γη ανοιχτή σε ξένες επενδύσεις, αλλά επίσης και πάνω απ ‘όλα περιμένει να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να γίνει μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας. Η Γερμανία , λόγω του ρόλου της κινητήριας δύναμης της Ευρώπης και των παραπάνω σημείων, στοιχηματίζει σημαντικά στο μέλλον της καρδιάς της «ζώνης των αετών».<br /><br />«Η Ιταλία εξακολουθεί να είναι η πρώτη από τις αγορές-στόχους της Αλβανίας όσον αφορά τις εισαγωγές και τις εξαγωγές, αλλά η εμπορική θέση κυριαρχίας, το αποτέλεσμα της γεωγραφικής εγγύτητας και του ιστορικού παρελθόντος, διαβρώνεται με την πάροδο του χρόνου υπέρ μιας πιο ποικίλης κατάστασης και αντανακλά την εμφάνιση νέων πόλων και ισορροπιών μεταξύ των Βαλκανίων και της Αδριατικής.<br /><br />Οι αριθμοί είναι αυτονόητοι: το ιταλο-αλβανικό εμπόριο βρίσκεται σε συνεχή πτώση από το 2017, ενώ η διείσδυση της Τουρκίας και της Κίνας αυξάνονται συνεχώς, χωρίς διαστήματα, παύσεις ή επιβράδυνση, από το 2005. Μεταξύ 2018 και 2019, ενώ οι εισαγωγές από τη Ρώμη σημείωσαν μείωση 6,3%, εκείνες από την Άγκυρα και το Πεκίνο αυξήθηκαν αντίστοιχα κατά 14% και 11%. Εάν η τάση συνεχιζόταν και κρυσταλλώθηκε, στα μέσα της δεκαετίας του 2020 η Ιταλία θα μπορούσε να χάσει τον τίτλο του πρώτου εμπορικού συνεργάτη της Αλβανίας.<br /><br />Η Γερμανία διαδραματίζει βασικό ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία διάβρωσης: εισήλθε στην κατάταξη των πέντε κορυφαίων εμπορικών συνεργατών της Αλβανίας το 2015, καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση και, έκτοτε, έχει δείξει την προθυμία της να υπερασπιστεί επίμονα αυτό το καθεστώς . Πέρυσι, το σημείο καμπής: η εξαιρετική αύξηση των εξαγωγών αλβανικών προϊόντων στη γερμανική αγορά – + 12,8% σε σύγκριση με το 2019 · η μεγαλύτερη αύξηση μεταξύ όλων των εμπορικών εταίρων των Τιράνων – επιταχύνει την αναπόφευκτη άνοδο του Βερολίνου από την τέταρτη στην τρίτη θέση.<br /><br />Εκτός από τις εμπορικές συναλλαγές, η Γερμανία χρησιμοποιεί επενδύσεις και πολιτιστική διπλωματία για να αυξήσει το βάρος της στην αλβανική σκηνή. Όσον αφορά τη σπουδαιότητα, το Βερολίνο είναι ο ενδέκατος άμεσος επενδυτής στο εθνικό σύστημα Aquiline, όπου έχει ιδιαίτερα ισχυρή παρουσία στην ενέργεια, τις υποδομές και τον τουρισμό. τρεις τομείς που στις 27 Ιανουαρίου αποτέλεσαν αντικείμενο σειράς συμφωνιών.<br /><br />Στο τέλος του μήνα, πραγματοποιήθηκε διμερής εκδήλωση στα Τίρανα, μεταξύ του επί τόπου Γερμανού πρέσβη, Peter Zingraf , και του υπουργού Ενέργειας και Υποδομών της Αλβανίας, Belinda Balluku , κατά την οποία υπογράφηκαν τρία αξιόλογα έγγραφα τα ενεργειακά πεδία – η αποκατάσταση του υδροηλεκτρικού σταθμού Fierza, του μεγαλύτερου στη χώρα, από Γερμανούς ειδικούς – επενδύσεις – η γερμανική εκταμίευση πενήντα εκατομμυρίων ευρώ για τέσσερα χρόνια για την προώθηση της ολοκληρωμένης περιφερειακής ανάπτυξης και τουρισμού μέσω της ενίσχυσης του δικτύου υποδομών – και το περιβάλλον – ή υποστήριξη στη “βιώσιμη διαχείριση των αποβλήτων”.<br /><br />Τα Γερμανικά ομιλούνται στα Τίρανα (όλο και περισσότερο):Τέλος, υπάρχει ο πολιτισμός, μια σφαίρα στην οποία επικεντρώνεται πολύ η Γερμανία. Χάρη στο μεταναστευτικό κίνημα από τα Τίρανα στο Βερολίνο, ξεκινώντας από το 2018 τα γερμανικά πανεπιστήμια αναγνωρίζουν επίσημα τα προσόντα του αλβανικού συστήματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και η κινητικότητα των φοιτητών έχει βελτιωθεί μέσω προγραμμάτων ανταλλαγών. Το θέμα συνδέεται με την προώθηση της γερμανικής γλώσσας, ένα επίσημο μάθημα που διδάσκεται σε έξι σχολεία που συμμετέχουν στην Πρωτοβουλία Συνεργάτες για το Μέλλον και ένα αντικείμενο αυξανόμενου ενδιαφέροντος από τους Αλβανούς νέους . Για να δώσουμε μια ιδέα για το μέγεθος του φαινομένου, σκεφτείτε ότι το Ινστιτούτο Γκαίτε των Τιράνων το 2016 έπρεπε να μεταφέρει τις δραστηριότητές του σε ένα μεγαλύτερο κτίριο για να αντιμετωπίσει επαρκώς μια εκρηκτική ζήτηση: τέσσερις χιλιάδες μαθητές είχαν εγγραφεί εκείνη τη στιγμή, αυξάνοντας τους 22 % σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος.<br /><br />Η αντιμετώπιση του γλωσσικού παράγοντα με τη δέουσα προσοχή είναι θεμελιώδης: οι σφαίρες επιρροής διατηρούνται επίσης μέσω έργων ρύθμισης και πολιτιστικής μετάδοσης, και το ενδιαφέρον και η γοητεία ενός λαού προς μια γλώσσα είναι ενδεικτικά της κατάστασης της υγείας ενός δεσμού μεταξύ των εθνών. Η τρέχουσα κατάσταση, και πάλι, θα πρέπει να ανησυχεί τη Ρώμη: ενώ γλώσσες όπως η αγγλική, η γερμανική και η τουρκική κερδίζουν μετά, πίστωση και δημοτικότητα, τα τελευταία χρόνια υπήρξαν φοιτητικές διαμαρτυρίες κατά της επιβολής της υποχρεωτικής διδασκαλίας των ιταλικών .<br /><br />Η σημασία της Αλβανίας: Όποιος ελέγχει τη ζώνη των αετών αυξάνει τις πιθανότητες να μπορέσει να οικοδομήσει μια ηγεμονική θέση στα Βαλκάνια δεκαπλάσια, η οποία, με τη σειρά της, ως η ιστορική Αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης, είναι θεμελιώδους σημασίας για τον καθορισμό της πολιτικής δυναμικής της Γηραιάς Ηπείρου. Εξαιτίας αυτού του λόγου, που συχνά παρερμηνεύεται ή / και παραμελείται στον κόσμο της γεωπολιτικής ανάλυσης, οι μεγάλες περιφερειακές και εξω περιφερειακές δυνάμεις ενδιαφέρονται για τη μοίρα των Τιράνων και της αδερφής τους Πρίστινα, από το τέλος του ψυχρού πολέμου, εκμεταλλευομενου τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και την απώλεια εξουσίας και επιρροής του ιστορικού εγγυητή, της Ιταλίας.<br /><br />Η Τουρκία και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι οι παίκτες που κατάφεραν να αξιοποιήσουν περισσότερο τη δυναμική της μετα-πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, η πρώτη στο πλαίσιο της νεο-οθωμανικής επέκτασης στα Βαλκάνια και η δεύτερη στο πλαίσιο της διεύρυνσης η Ατλαντική Συμμαχία και η συγκράτηση της Σερβίας (δηλαδή της Ρωσίας ), αλλά ένα πλήθος συμμετέχει στον διαγωνισμό για τον έλεγχο της καρδιάς της ζώνης του αετού: Κίνα , Ισραήλ , Ιράν , μοναρχίες πετρελαίου του Κόλπου, Γαλλία , Γερμανία, Βατικανό.<br /><br />Ο ορίζοντας του αλβανικού λαού δεν φαίνεται να μιλά ιταλικά, επίσης και κυρίως λόγω λανθασμένων επιλογών, παραμέλησης και έλλειψης προοπτικής εκ μέρους της άρχουσας τάξης της χώρας. Το θέμα είναι, ωστόσο, ότι η απομάκρυνση των Τιράνων ισοδυναμεί με απώλεια ενός πολύτιμου φυλακίου στην Αδριατική και στα Δυτικά Βαλκάνια: προειδοποίηση για τη Ρώμη». <br /><br /><div> <a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /></div>

Μία απίστευτη ανάλυση: «Από τη Γερμανία μέχρι την Τουρκία όλοι είναι τρελοί με την Αλβανία»!

“Η Αλβανία είναι το κλειδί για την ηγεμονία στην Βαλκανική Χερσόνησο. Η άσκηση αποφασιστικής επιρροής σε αυτό το αρχαίο έθνος ισοδυναμεί με ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ελληνοτουρκικά: “Τι οφείλει να κάνει η υγιής στρατηγική σκέψη της χώρας”

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/02/yavuz2.png"><img height="356" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/02/yavuz2-696x387.png" width="640" /></a><br /><br />Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ<br />Οι εξελίξεις αναμένεται να είναι ραγδαίες, με επίκεντρο την διαχείριση της κρίσιμης εθνικής ατζέντας, σε ένα περιβάλλον που επιβαρύνεται δραματικά μεταξύ άλλων ΚΑΙ από την απροκάλυπτη παρέμβαση των «συμμάχων», που απαιτούν να κλείσουν όπως – όπως τα «ανοικτά» περιφερειακά ζητήματα στα οποία εμπλέκεται η χώρα μας, λόγω των απαράδεκτων απαιτήσεων της επιθετικά αναθεωρητικής Τουρκίας…<br /><br />Αυτή η πιεστική «συμμαχική» παρέμβαση, προφανώς δεν είναι τυχαία. Είναι η φυσική συνέχεια της διαχρονικής εμπλοκής των Αμερικανονατοϊκών στα περιφερειακά δρώμενα. Μόνο που στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, αυτή η παρέμβαση συνδέεται ευθέως με την γενικότερη περιφερειακή ανασύνταξη που επιχειρείται στο πλαίσιο της νέας ισορροπίας ισχύος, γι’ αυτό και οι πιέσεις θα είναι ισχυρές, αλλά και τα κέντρα που τις ενορχηστρώνουν θα είναι αμείλικτα.<br /><br />Η ντόπια αστική τάξη, έχοντας εκφυλιστεί φυσιογνωμικά στο πλαίσιο του κομπραδόρικου χαρακτήρα της, φαίνεται ότι έχει αποσυνδέσει ολοκληρωτικά την παρασιτική πορεία της και τους κοντόφθαλμους βηματισμούς της από το μέλλον της χώρας για το οποίο αδιαφορεί πλήρως. Και αυτό το εκφυλιστικό φαινόμενο, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους ενορχηστρωτές αυτής της επικίνδυνης χορογραφίας, αλλά και για την ευόδωση των απροκάλυπτων και πιεστικών παρεμβάσεών τους σε βάρος του τόπου μας.<br /><br />Η πρόσφατη αντίδραση Σαμαρά στην επικίνδυνη αλληλουχία των πρωθυπουργικών χειρισμών που εγκλωβίζουν την χώρα σε πολλαπλά αδιέξοδα… Η περαιτέρω κλιμάκωση αυτής της αντίδρασης από τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, ο οποίος είναι στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού, αλλά και οι λοιπές μεμονωμένες φωνές που ακούγονται μεν αλλά στην συνέχεια ατονούν, πιστοποιούν ότι υπάρχει ακόμη ένα τμήμα – περιθωριοποιημένο κατά βάσην και αποκομμένο από την νομή της εξουσίας – το οποίο αντιδρά στις πολιτικές του καθολικού εθνικού αποσυμβολισμού στις οποίες πρωταγωνιστούν οι συγκεκριμένης κοπής πολιτικοί διαχειριστές αυτής της εξουσίας.<br /><br />Σε κάθε περίπτωση πάντως, η ευθεία εμπλοκή του περιβάλλοντος του πρώην πρωθυπουργού αλλά και του ιδίου προσωπικά, στην δημόσια καταγγελία της αδιέξοδης διαχείρισης την οποία υιοθετεί επισήμως η Ελληνική κυβέρνηση, καθιστά τις ανησυχητικές εξελίξεις μάλλον αυτονόητες, και πιθανότατα προδιαθέτει για διεργασίες που ενδέχεται να ανασυντάξουν το πολιτικό σκηνικό. Η βαρύτητα αυτής της πολιτικής διαπίστωσης, είναι φανερό πως δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί. Σε ότι αφορά τώρα στην ουσία των εξελίξεων…<br /><br />Η κυβέρνηση <a href="https://www.militaire.gr/i-ellada-syzita-ton-geopolitiko-tis-akrotiriasmo-amp-i-kypros-tin-oysiastiki-kai-typiki-aytokatargisi-tis/">ψεύδεται</a>. Όχι μονάχα γιατί αποκρύπτει συνειδητά πως στο περιθώριο των παραδοσιακών διερευνητικών συναντήσεων, συνυπάρχουν πολιτικές και στρατιωτικές διαβουλεύσεις οι οποίες καταλήγουν σε ΜΟΕ τα οποία κατ’ αποκλειστικότητα «κλειδώνουν» σταδιακά αλλά σταθερά συγκεκριμένα σημεία από το συνολικό πακέτο των Τουρκικών απαιτήσεων. Ψεύδεται και διότι αποσιωπά το γεγονός πως αυτές καθ’ εαυτές οι διερευνητικές, έχουν προσλάβει ήδη χαρακτήρα ουσιαστικής διαπραγμάτευσης. Το επιβεβαιώνει το αναβαθμισμένο κύρος που προσέδωσε σε αυτές η συμμετοχή του Καλίν (το τονίσαμε ήδη από την πρώτη μέρα) και φυσικά το πιστοποιούν οι δηλώσεις Τσαβούσογλου τις οποίες ουδείς απετόλμησε να διαψεύσει.<br /><br />Οι διαπραγματεύσεις αυτές θα οδηγήσουν με την σειρά τους και ταχύτατα, σε συγκεκριμένες ανατροπές του status δεκαετιών και αυτές οι μεταβολές θα είναι επί της ουσίας μη αναστρέψιμες.<br /><br />Πρόκειται για ανατροπές που δεν θα σηματοδοτήσουν απλά μια διαφορετική (εμφανώς υποβαθμισμένη) θέση της χώρας μέσα στο ζωτικό γεωπολιτικό της περιβάλλον, αλλά θα εγκαινιάσουν παράλληλα με αυτό και μια συνολικά νέα κατάσταση, που θα ενεργοποιήσει μια σειρά από ουσιαστικές μεταβολές στην φυσιογνωμία της χώρας, στην περιφερειακή της υπόσταση, στο μοντέλο μιας ακόμη πιο βαθιάς και εκφυλιστικής εξάρτησης που θα της επιβληθεί και θα διαπεράσει το σύνολο των ζωτικών της λειτουργιών, από τον καθολικό οικονομικό της μεταμορφισμό μέχρι την ολοκληρωτική παραγωγική της αποδιάρθρωση.<br /><br />Μέσα από αυτές τις ανατροπές, η Ελλάδα οδηγείται σε μια καθολική υποβάθμιση και αυτό το διαβλέπει η μερίδα εκείνη της αστικής τάξης που επιμένει να ταυτίζει την δική της επόμενη μέρα με την στρατηγική επιβίωση της χώρας.<br /><br />Είναι όμως δεδομένο πως, όσο και αν συνειδητοποιείται αυτή η ολέθρια πορεία, δεν θα γίνει κατορθωτό τελικά να ανακοπεί αυτή η εξέλιξη, εάν η απολύτως δικαιολογημένη οργή, δεν συνδυαστεί με την παρουσία ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος, προσανατολισμένου και αποφασισμένου να βάλει την δική του σφραγίδα στις εξελίξεις.<br /><br />Ο Σαμαράς και η ομάδα του, δεν βαρύνονται μονάχα με την βαριά σκιά του «αμαρτωλού» από την μαύρη εποχή των μνημονιακών κυβερνήσεων, που τους καθιστά ομήρους ενός ερμαφρόδιου παρελθόντος, άρα και εν τοις πράγμασι ανίκανους να διαχειριστούν επιθετικά την πολιτική άρνηση ενός συγκεκριμένου τμήματος της αστικής τάξης, που αντιδρά σε αυτήν την ξέφρενη πορεία του εθνικού αυτοχειριασμού στην οποία σύρεται η χώρα…<br /><br />Διακατέχονται παράλληλα με αυτό, και από την απόλυτη έλλειψη προσανατολισμού σε πρακτικές και αντιλήψεις που θα μπορούσαν να ενισχύσουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο της κοινωνίας σε μια τέτοια κατεύθυνση. Και αυτό συνιστά θεμελιώδες πρόβλημα που είναι αδύνατον να ξεπεραστεί, αφού οι ίδιοι παραμένουν δέσμιοι μιας ελιτίστικης αντίληψης που περιχαρακώνει τα πάντα στο γνώριμο παιχνίδι των κοινοβουλευτικών συμψηφισμών που είναι κατά κανόνα και αδιέξοδο.<br /><br />Την ίδια στιγμή… Η πλειοψηφία της υγιούς στρατηγικής σκέψης στην χώρα, δυστυχώς επιμένει να αρκείται στην διατύπωση προτάσεων, λες και οι πολιτικοί διαχειριστές της καταστροφής, δεν γνωρίζουν το σωστό και το λάθος ή δεν ξέρουν επακριβώς τι πρέπει να κάνουν και περιμένουν να τους υποδειχτεί το σωστό για να αλλάξουν την καταστροφική ρότα που επέλεξαν.<br /><br />Τα πράγματα όμως, έχουν ήδη οδηγηθεί σε σημείο οριακό. Η διατύπωση προτάσεων δυστυχώς δεν αρκεί. Αυτό που απαιτείται είναι η ανάγκη δημιουργίας πολιτικής δυναμικής που θα είναι ικανή να επιβάλει λύσεις.<br /><br />Αυτό που απαιτείται, είναι η μεγάλη συνάντηση όλων εκείνων που μπορούν να οριοθετήσουν το πλαίσιο της πολιτικής αντίστασης… Όλων εκείνων που δεν ικανοποιούνται επειδή βγήκε ο Σαμαράς (σάρκα από τις σάρκες αυτής της κυβέρνησης) να καταγγείλει και να προδιαγράψει τον καταστροφικό κατήφορο στον οποίο σύρεται η χώρα κατ’ απαίτηση των «συμμάχων» της.<br /><br />Το απαραίτητο πολιτικό βήμα, ΔΕΝ μπορεί να το κάνει ο Σαμαράς. ΚΑΙ εξ αιτίας του παρελθόντος που τον βαραίνει…. ΚΑΙ γιατί είναι περιορισμένο το εθνοκεντρικά προσανατολισμένο τμήμα της αστικής τάξης που εκπροσωπεί… Αλλά ΚΑΙ γιατί η αδυναμία του να εκλάβει την διαδικασία της ανατροπής της κυρίαρχης αντίληψης με όρους κινήματος πολιτικής ανατροπής, είναι δεδομένη…<br /><br />Η πρόκληση είναι πραγματικά ιστορική και μας αφορά όλους…<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ελληνοτουρκικά: “Τι οφείλει να κάνει η υγιής στρατηγική σκέψη της χώρας”

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Οι εξελίξεις αναμένεται να είναι ραγδαίες, με επίκεντρο την διαχείριση της κρίσιμης εθνικής ατζέντας, σε ένα περιβάλλον...

Διαβάστε την συνέχεια

Η αιγιαλίτιδα ζώνη των 12 μιλίων και η παραπομπή στη Χάγη

<a href="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/Unclos.jpg"><img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/Unclos-696x367.jpg" /></a><br /><br /><b>Καρυώτης Θεόδωρος</b><br />Ασχολούμαι με το Δίκαιο της Θάλασσας τα τελευταία 38 χρόνια και αυτό είναι το συντομότερο άρθρο που έχω γράψει. Τον τελευταίο καιρό που Αθήνα και Άγκυρα προσπαθούν να αποκαταστήσουν κάποιες διερευνητικές επαφές, έχει αρχίσει στην Ελλάδα ένας ιδιότυπος εμφύλιος πόλεμος από ειδικούς και μη, εάν πρέπει να προσφύγουμε στην Χάγη για την ελληνοτουρκική διαφορά.<br /><br />Έχουν ακουστεί και βαριές κουβέντες περί προδοσίας κ.λ.π, καθώς εισήλθαμε στο εορταστικό έτος για την 200η επέτειο από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.<br />Ένα πρόσφατο άρθρο στην εφημερίδα "Το Βήμα" με τίτλο<a href="https://www.tovima.gr/2021/01/29/opinions/i-aigialitida-zoni-kai-i-prooptiki-tis-xagis/"> «Ελληνοτουρκικά: Η αιγιαλίτιδα ζώνη και η προοπτική της Χάγης»</a> μου έδωσε την αφορμή να γράψω αυτό το άρθρο.<br /><br />Ο αρθρογράφος αναφέρει συγκεκριμένα: «Ας υποτεθεί ότι η Ελλάδα πείθει την Τουρκία να προσφύγουν από κοινού στη Χάγη για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ, ανακύπτει, μεταξύ άλλων, το ερώτημα ποιο θα είναι το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης της Ελλάδος στην προς οριοθέτηση περιοχή, ζήτημα καθ’ όλα επίκαιρο, λόγω και της πολύ πρόσφατης αντίστοιχης επέκτασης της αιγιαλίτιδας στο Ιόνιο Πέλαγος». Στην ίδια γραμμή κινούνται και πολλοί άλλοι ειδικοί στα θέματα Δικαίου Θάλασσας, χωρίς όμως να έχουν διαβάσει προσεκτικά την Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS);<br /><br /><br />Θαλάσσιες Ζώνες Δικαίου Θάλασσας<br /><br /><img height="373" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/01/kariotis-300x175.jpg" width="640" /><br /><br />Όπως βλέπετε από τον παραπάνω χάρτη όλες οι θαλάσσιες ζώνες ξεκινούν από τις γραμμές βάσης! Στο ΜΕΡΟΣ V που αναφέρεται στην ΑΟΖ το άρθρο 57 της UNCLOS διευκρινίζει για το πλάτος της ΑΟΖ: Η ΑΟΖ δεν εκτείνεται πέραν των 200 ναυτικών μιλίων από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Ιδού και το επίσημο κείμενο του ΟΗΕ: «Article57, Breadth of the exclusive economic zone: The exclusive economic zone shall not extend beyond 200 nautical miles from the baselines from which the breadth of the territorial sea is measured».<br />Διεθνές Δικαστήριο Χάγης<br /><br />Η UNCLOS περιέχει παρόμοιες προβλέψεις και για την υφαλοκρηπίδα. Δηλαδή επισημαίνει ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θα οριοθετήσει την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα ανάμεσα σε δύο παράκτια κράτη, εκκινώντας από την ακτογραμμή ή από τις ευθείες γραμμές βάσης, χωρίς δηλαδή να λάβει υπόψη το υφιστάμενο μήκος της αιγιαλίτιδας ζώνης αυτών των κρατών.<br /><br />Και για όσους επιμένουν να μη κατανοούν τη διαφορά, ας γνωρίζουν ότι στο Διεθνές Δικαστήριο της Xάγης και στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας του Αμβούργου, δεν ενδιαφέρει το μήκος της αιγιαλίτιδας ζώνης των εμπλεκόμενων κρατών. Η οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας και οι γεωγραφικές συντεταγμένες που τα διεθνή δικαστήρια αποφασίζουν, εκκινούν από την ακτογραμμή ή από τις ευθείες γραμμές βάσης των εμπλεκόμενων κρατών. Άρα ένα κράτος μπορεί να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη του από 6 ναυτικά μίλια σε 12 και μετά την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η αιγιαλίτιδα ζώνη των 12 μιλίων και η παραπομπή στη Χάγη

Καρυώτης Θεόδωρος Ασχολούμαι με το Δίκαιο της Θάλασσας τα τελευταία 38 χρόνια και αυτό είναι το συντομότερο άρθρο που έχω γράψει. Τον τελευτ...

Διαβάστε την συνέχεια

Μπορεί η Ελλάδα να κατασκευάσει πυραυλικά συστήματα που χρειάζεται;

<a href="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/02/pyravlos-dokimi.jpg"><img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/02/pyravlos-dokimi-696x367.jpg" /></a><br /><br /><b>Τσιλιόπουλος Ευθύμιος</b><br />Σε προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στο πως η μετατροπή των νησιών σε αβύθιστα πυραυλοφόρα μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο, καθιστώντας απαγορευτικό το κόστος για την Τουρκία. Το κρίσιμο ερώτημα, που θα απαντήσουμε σ' αυτό το άρθρο, είναι εάν η Ελλάδα μπορεί να μετατραπεί από χώρα-αγοραστή σε χώρα ικανή να παράγει πυραυλικά συστήματα που χρειάζεται.<br /><br />Μπορεί η Ελλάδα αφενός να αποκτήσει την τεχνολογία, αφετέρου να σηκώσει το κόστος μελετών, βιομηχανικών υποδομών και το κόστος ανά παραγόμενη μονάδα; Προφανώς, ένα κράτος που έχει επενδύσει στην ανάπτυξη τέτοιων τεχνολογιών επί δεκαετίες, όπως η Τουρκία, ήδη αποσβένει το κόστος υποδομών, ενώ το κόστος ανά μονάδα μειώνεται καθώς αυξάνεται ο όγκος παραγωγής. Το κόστος ανά μονάδα περιλαμβάνει τα κόστη πρώτων υλών, μεθόδων κατασκευής τμημάτων, τρόπου κατεύθυνσης προς τον στόχο και επιθυμητού βεληνεκούς. Μικρότερο βεληνεκές σημαίνει μικρότερο σε διαστάσεις πυραυλικό σύστημα, άρα λιγότερα υλικά, λιγότερα καύσιμα, κ.ο.κ..<br /><br />Ένας κατευθυνόμενος πύραυλος, οποιαδήποτε και να είναι η αποστολή του, αποτελείται από τρία επιμέρους τμήματα. Μπροστά φέρει συνήθως το σύστημα πλοήγησης. Ακολουθεί το φορτίο μάχης και καταλήγει στο σύστημα πρόωσης. Από αυτά τα τμήματα το φθηνότερο είναι ο κώνος μάχης. Στα συστήματα εδάφους-εδάφους το “ωφέλιμο” εκρηκτικό φορτίο δεν πρέπει να είναι κατώτερο των 500 κιλών. Η κατασκευή είναι εντελώς εντός των ελληνικών δυνατοτήτων. Όσο μεγαλύτερη είναι η ευστοχία τόσο μπορεί να μειωθεί το εκρηκτικό φορτίο.<br /><br />Τα συστήματα καθοδήγησης μπορούν να είναι απλά, δηλαδή αδρανιακής πλοήγησης, με υποβοήθηση δορυφορικών συστημάτων (GPS). Μπορούν να είναι πολύπλοκα με ενσωματωμένους αισθητήρες, όπως κάμερες, ακόμη και να έχουν δυνατότητα να κατευθύνονται από μεγάλες αποστάσεις. Όσο πιο πολύπλοκο τόσο πιο ακριβές, αλλά και πιο ακριβό. Οι στόχοι που προσφέρονται για επίθεση από πυραύλους καθοδηγούμενους από το σχετικά απλό σύστημα INS/GPS είναι κυρίως στατικοί. Οι συντεταγμένες τους φορτώνονται στον υπολογιστή του ενσωματωμένου INS/GPS.<br /><br />Το σύστημα πρόωσης παρουσιάζει διαφοροποιήσεις ως προς ορισμένες παραμέτρους: Πρώτον, αναφορικά με το είδος του καυσίμου, υγρό ή στερεό. Δεύτερον, με το σύστημα (πυραυλικό, αυλοωθητή, ή και μικτό και ίσως ένα πιο πολύπλοκο με συνδυασμό οποιουδήποτε στοιχείου με ένα υπεραντωτικό σώμα).<br /><br />Πόσο κοστίζουν τα πυραυλικά συστήματα<br /><br />Ας πάρουμε ως παράδειγμα για τα υψηλών δυνατοτήτων πυραυλικά συστήματα, τον αμερικανικό πύραυλο κρουζ Τόμαχοκ. Ένα μέσο κόστος ανά μονάδα κυμαίνεται (ανάλογα με το μοντέλο) από 850.000 μέχρι 1.500.000 δολ. Το Τόμαχοκ είναι υποηχητικό σύστημα με προηγμένο σύστημα πλοήγησης παντός καιρού που ακολουθεί το ανάγλυφο του εδάφους για την αποφυγή εντοπισμού. Φέρει εκρηκτικό φορτίο 450 κιλών.<br /><br />Μια μελέτη του ΝΑΤΟ το 2000 έδειχνε ότι μπορούσε το κόστος για αντίστοιχα σχεδιαζόμενα τότε συστήματα μπορεί να πέσει στα 40.000 δολ. μετά από δέκα χρόνια. Αυτό δεν έγινε για λόγους, οι οποίοι ελάχιστη σχέση έχουν με τις πραγματικές ανάγκες του Πενταγώνου και την ύπαρξη υποδομών. Αντίθετα, αναβαθμίστηκαν οι ικανότητες του Τόμαχοκ, αυξάνοντας αντί να μειώνουν το κόστος.<br /><br />Λιγότερο πολύπλοκα συστήματα που δεν είναι τόσο ευέλικτα στην αντιμετώπιση χρονικά κρίσιμων στόχων, έχουν έως και μισό κόστος, καθώς δεν χρειάζεται να φέρουν συστήματα επανυπολογισμού της πορείας ενός στόχου και να διορθώνουν την πορεία τους. Μελέτη του 2010, η οποία προκλήθηκε λόγω του τέλους της συμφωνίας INS, έδειξε ότι με κόστος ανάπτυξης περίπου 750.000.000 οι ΗΠΑ μπορούσαν να σχεδιάσουν ανώτερης απόδοσης πυραυλικά συστήματα, με βεληνεκές μεγαλύτερο των 700 χλμ, με επιδόσεις ανάλογες του Τόμαχοκ και κόστος κάτω των 800.000.<br /><br />Οι ανταγωνιστές των ΗΠΑ έχουν μειωμένα εργατικά κόστη, αλλά το συνολικό κόστος ελάχιστα επηρεάζεται από το εργατικό κόστος, αφού αναγκαστικά οι μηχανικοί είναι υψηλού επιπέδου. Το κύριο κόστος είναι η υψηλή ποιότητα των υλικών (ειδικά συνθετικά, κράματα τιτανίου, χάλκινα χυτευτά με εσωτερικές σωληνώσεις, κλπ). Οι ΗΠΑ δεν αρκούνται σε απλές εκρηκτικές γομώσεις, αλλά κατασκευάζουν πυραύλους που είναι φορείς άλλων όπλων, η σχεδιασμένοι για να διατρήσουν οχυρούς στόχους. Όλα αυτά αυξάνουν το κόστος αναπτυξιακά και ανά μονάδα. Αν απλά θες να πέσει ο πύραυλος σου να πλήξει ένα σταθερό στόχο το κόστος μειώνεται σημαντικά.<br /><br />Το κόστος των ηλεκτρονικών και των ηλεκτρονικών γυροσκοπίων για το INS έχει φτάσει σε αστείο κόστος (μερικές χιλιάδες ευρώ), αλλά ο σχεδιασμός της συνέργειας τμημάτων από εμπορικά αποθέματα απαιτεί κάποιο χρόνο, όχι απαγορευτικό. Μιλάμε για έναν τομέα στον οποίο εισήλθε η Τουρκία πριν δύο δεκαετίες και πιο δυναμικά τα τελευταία χρόνια, χρησιμοποιώντας μάλιστα τις διάφορες στρατιωτικές επεμβάσεις της ως πεδία δοκιμών.<div><br />Πόσο κοστίζει η παραγωγή πυραύλων<br /><br />Αν η Ελλάδα θέλει να γίνει παραγωγός πυραυλικών συστημάτων πρέπει να αναμορφώσει πλήρως τις σχέσεις κράτους, ενόπλων δυνάμεων και βιομηχανίας κατανοώντας ότι η συνεργασία πρέπει να έχει σταθερό πλαίσιο και διάρκεια δεκαετιών. Γίνεται αυτό; Υπό όρους ναι. Πρώτα, απαιτείται μια γενναία επένδυση για την δημιουργία υποδομών μακριά από μεγάλα αστικά κέντρα.<br /><br />Εκτός των κτηρίων, απαιτούνται όλα εκείνα τα όργανα με τα οποία οι επιστήμονες θα πραγματοποιήσουν τα πειράματα και τις προσομοιώσεις τους. Το κόστος αυτών θα κινείται στο ύψος των δύο δισ. ευρώ. Τα πρώτα πέντε χρόνια η παραγωγή θα απορροφά επιπλέον κονδύλια από 500 έως 1000 εκατ. ετησίως. Στο κόστος αυτό συνυπολογίζονται και οι μισθοί του επιστημονικού προσωπικού και των εξειδικευμένων μηχανουργών.<br /><br />Στην πρώτη πενταετία μπορεί να αναπτυχθεί ένα μικρού βεληνεκούς πρωτότυπο ή και να αρχίσει παραγωγή κατόπιν άδειας προηγμένων μη κατευθυνομένων συστημάτων για την απόκτηση ή/και ανάκτηση τεχνολογίας στην γραμμή παραγωγής για χρήση από υπάρχοντα συστήματα των Ενόπλων Δυνάμεων. Γενικά είναι πολύτιμη η συνέργεια με ξένες εταιρίες που είναι πρόθυμες έναντι τιμήματος να παραχωρήσουν πεπαλαιωμένη γι' αυτές τεχνολογία, την οποία, όμως, η ελληνική πλευρά χρειάζεται.</div><div><br />Η ανάπτυξη πολεμικής βιομηχανίας είναι "γάμος"<br /><br />Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για πολύ δύσκολο εγχείρημα, ειδικά εάν παρακαμφθούν τα συνήθη προβλήματα (εργασιακά, νομικές αντεγκλήσεις, αμφισβητήσεις διαγωνισμών, όλα όσα μαστίζουν την πολεμική βιομηχανία 50 χρόνια τώρα). Η μαζική παραγωγή πυραύλων μπορεί να ρίξει την τιμή ανά μονάδα κάτω των 400.000 ευρώ. Η όλη επένδυση θα επιβαρυνθεί και κατά ένα δισ. για την προμήθεια ειδικού υλικού, όπως μονάδων κατεύθυνσης πυρών.<br /><br />Το επιστημονικό προσωπικό υπάρχει, ή μπορεί να επιστρέψει εάν δει προοπτική. Η παραγωγή πυραύλων είναι “γάμος”, είναι επιλογή που την “παντρεύεσαι”. Ο δρόμος αυτός δεν έχει οπισθοδρόμηση. Είναι για την Ελλάδα μια επένδυση που θα έχει επιπτώσεις όχι μόνο στο επίπεδο της άμυνας, αλλά και συνολικά της τεχνολογίας για χρήση σε πολλές βιομηχανικές κατευθύνσεις.<br /><br />Συνολικά, πρόκειται για μία επένδυση που υπερβαίνει κάτι περισσότερο από έξι 6 δισ. ευρώ. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι απαιτεί προσήλωση στον στόχο, όχι πολιτικάντικες παρεμβάσεις και απόλυτα συντονισμένη εργασία. Δεν εξετάσαμε πολύπλοκα σχήματα τεχνολογίας αιχμής, όπως τα υπεραντωτικά σώματα, καθώς αυτά είναι προς το παρόν πέραν των ελληνικών δυνατοτήτων. Επιφυλασσόμαστε για μια αποκλειστική συνέντευξη με Αμερικανό βιομήχανο που κατασκευάζει πυραύλους για το Πεντάγωνο και τη NASA.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Μπορεί η Ελλάδα να κατασκευάσει πυραυλικά συστήματα που χρειάζεται;

Τσιλιόπουλος Ευθύμιος Σε προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε στο πως η μετατροπή των νησιών σε αβύθιστα πυραυλοφόρα μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμ...

Διαβάστε την συνέχεια