HO - PIO via Getty Images
Φαίνεται ότι το ίδιο διάστημα, η Τουρκική κυβέρνηση προχώρησε στην μεταφορά των οστών των υπολοίπων εκτελεσμένων αιχμαλώτων του χωριού Άσσια, σε περιοχή όπου, όπως
παραδέχθηκαν πριν λίγους μήνες οι Τουρκοκύπριοι εκπρόσωποι, στην συνέχεια έγιναν έργα διαμόρφωσης πρασίνου με συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έκτοτε, οι Τουρκικές αρχές όχι μόνο συνέχισαν να μην συνεργάζονται, μη παρέχοντας πληροφορίες από τα στρατιωτικά αρχεία τους και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε «στρατιωτικές περιοχές» της κατεχόμενες Κύπρου, αλλά και καταγγέλλεται ότι:
- προβαίνουν σε παραπλανητικές δηλώσεις σε διεθνείς Οργανισμούς και εκφοβίζουν όσους γνωρίζουν, για να μην μιλήσουν για τα σημεία όπου βρίσκονται τα λείψανα αγνοουμένων.
- μέχρι και πρόσφατα συνεχίζουν την μεταφορά οστών αγνοουμένων σε στρατιωτικές περιοχές, ώστε να μην είναι δυνατός ο εντοπισμός τους, όπως
κατήγγειλε με στοιχεία η Κύπρος.
- ως αποτέλεσμα της πιο πάνω συμπεριφοράς, αποτελεί πλέον συνήθη πρακτική, να ταυτοποιούνται και επιστρέφονται στους οικείους τους, όχι ολόκληροι σκελετοί, αλλά μικρό μέρος τους, ενώ και ο αριθμός των νέων ευρημάτων μειώνεται με γρήγορους ρυθμούς, τείνοντας πρακτικά να μηδενιστεί.
Παρά το γεγονός ότι το θέμα της τύχης των αγνοουμένων (και γενικότερα της Τουρκικής εισβολής) δεν προσελκύει τα φώτα της δημοσιότητας, κατά διαστήματα επανέρχεται στην επικαιρότητα με έμμεσο, αλλά σαφή τρόπο:
Στις 07.07.2016, ο Σενέρ Λεβέντ, θαρραλέος Τουρκοκύπριος εκδότης της εφημερίδας Αφρίκα και επανειλημμένα
στόχος των Τουρκικών κατοχικών αρχών, δημοσίευσε
μαρτυρίες από την εποχή της Τουρκικής εισβολής για εκτελέσεις αιχμαλώτων στην Τουρκία. Παρόμοιες πληροφορίες είχαν δει το φως της δημοσιότητας και παλιότερα.
Στις 26.05.2017
μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα, με τιμές, οι σωροί των καταδρομέων που είχαν ταφεί στο σημείο συντριβής του αεροπλάνου που τους μετέφερε στην Κύπρο, στα πλαίσια συμβολικής αλλά ανεπαρκούς βοήθειας της Ελλάδας εναντίον της τουρκικής εισβολής, ενώ πριν λίγους μήνες (18.03.2018), ο θάνατος του Διοικητή της Ά’ Μοίρας καταδρομών
Γιώργου Παπαμελετίου, που αγωνίστηκε γενναία κατά της Τουρκικής εισβολής, έδωσε την ευκαιρία να παρουσιαστεί από τα ΜΜΕ μια σχετικά άγνωστη ηρωική σελίδα του Ελληνισμού.
Υπάρχει όμως περίπτωση να ζουν ακόμη, κάποιοι έστω αγνοούμενοι; Σύμφωνα με σχετικό βιβλίο (1), οι τελευταίοι 13 αιχμάλωτοι αγνοούμενοι κρατούνταν μέχρι τις αρχές του 1990 σε Τουρκικές φυλακές και η Ελλάδα εξέτασε (χωρίς περαιτέρω συνέχεια) το ενδεχόμενο παρέμβασης για την απελευθέρωσή τους. Έκτοτε
δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι κάποιοι βρίσκονται ακόμα εν ζωή.
Σημειώνεται ότι, όσες από τις εκτελέσεις αιχμαλώτων Ελληνοκυπρίων και Ελλήνων δεν έγιναν από μέλη του Τουρκικού Στρατού, πραγματοποιήθηκαν (με την ανοχή του) από μέλη των παραστρατιωτικών ταγμάτων Τουρκοκυπρίων, των
ΤΜΤ, που είχε στελεχώσει και εξοπλίσει η Τουρκία στην δεκαετία του 1960. Συνιδρυτής και αρχηγός των Ταγμάτων αυτών διετέλεσε ο Ντενκτάς, ενώ μέλος τους (χωρίς να υπάρχουν καταγγελίες για βίαιη δράση του) φέρεται να ήταν στην νεότητά του και ο συνομιλητής του Προέδρου Χριστόφια, Αλί Ταλάτ.
Σε ότι αφορά τους υπεύθυνους, διακρίνουμε τρεις περιπτώσεις:
1. Αυτούς που ειλικρινά έχουν μετανοήσει για την
συμμετοχή ή και απλή παρουσία τους σε ένα έγκλημα (2)(3). Από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, η
αποδοχή της μετάνοιας και συγνώμης τους αποτελεί καθήκον, αντί της αγνόησής τους από τους κατά καιρούς επικοινωνιακούς υπερασπιστές μιας «πάσει θυσία λύσης».
2. Αυτούς που επαίρονται για τις πράξεις τους. Μια τέτοια περίπτωση δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα, με καθυστέρηση ενός έτους, όταν 84χρονος Τουρκοκύπριος, σε ντοκυμαντέρ τουρκικού καναλιού, υπερηφανεύτηκε για τις εκτελέσεις αιχμαλώτων που διέπραξε. Η Κυπριακή Κυβέρνηση
εξετάζει τρόπους δίωξής του (χωρίς όμως πιθανότητα προσαγωγής του στην Δικαιοσύνη, όπως δεν έγινε κατορθωτό ούτε για τους δολοφόνους των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού).
3. Αυτούς που, ενώ γνωρίζουν την αλήθεια, την
διαστρεβλώνουν ή την προσαρμόζουν στα μέτρα τους.
Κρίνουμε σκόπιμο να αναφερθούμε συνοπτικά και στο θέμα των Τουρκοκύπριων αγνοουμένων, από την περίοδο του 1963-1964 ή κατά την εισβολή του 1974, για το οποίο, τα τελευταία ιδίως χρόνια, έχουν δημοσιευτεί ορισμένα κείμενα, στον γραπτό και ηλεκτρονικό τύπο της Κύπρου, που απηχούν κυρίως απόψεις
«αριστερών» ή
«δεξιών» Κυπρίων πολιτικών και δημοσιογράφων. Είναι σαφές ότι παρόμοια γεγονότα σε βάρος Τουρκοκυπρίων είναι επίσης καταδικαστέα, σημειώνουμε όμως ότι κάποιες φορές τα δημοσιεύματα αντανακλούν ένα περίεργο σκεπτικό σύγκρισης ανόμοιων πραγμάτων. Ο αντικειμενικός ιστορικός του μέλλοντος δεν θα παραβλέψει κανένα γεγονός, ούτε όμως θα συσχετίσει, αντισταθμίσει και εν τέλει «δικαιολογήσει» μαζικές οργανωμένες εκτελέσεις αιχμαλώτων που κρατούνταν από τον Τουρκικό στρατό ή βρίσκονταν υπό την δική του ευθύνη, με μεμονωμένες πράξεις βίας μιας μικρής ομάδας προσώπων «της δικής μας πλευράς». Σύμφωνα με τις υπάρχουσες εκτιμήσεις,
η νέα πραγματικότητα για τους Τουρκοκύπριους είναι ότι η Τουρκία αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για την ύπαρξη και το μέλλον τους, παρά ο δήθεν κίνδυνος από τους Ελληνοκύπριους, όπως δείχνουν και οι δεκάδες χιλιάδες Τουρκοκύπριοι μετανάστες που εγκατέλειψαν την Κύπρο μετά την Τουρκική εισβολή, ενώ στην θέση τους ήρθαν πολλαπλάσιοι Τούρκοι έποικοι.
Μερικά ακόμη σημεία αξίζουν τον σχολιασμό μας:
- Η Τουρκία επανέλαβε την τακτική των «αγνοουμένων», στο Κουρδιστάν, την δεκαετία του 1990, όταν δεκάδες χιλιάδες διακεκριμένοι Κούρδοι «εξαφανίστηκαν» από τα τάγματα θανάτου που οργανώθηκαν από την ΜΙΤ. Γενικότερα, η ανοχή στην διάπραξη τέτοιων εγκλημάτων, συνεπάγεται στην ουσία την βέβαιη επανάληψή τους.
- Οι Τουρκικές κατοχικές δυνάμεις, κατά την εισβολή τους το 1974, διέπραξαν εγκλήματα και κατά Τουρκοκυπρίων, θεωρώντας ότι πρόκειται για τον ίδιο λαό με τους Ελληνοκύπριους. Πράγματι, έρευνες έχουν επιβεβαιώσει την κοινή καταγωγή των δύο Κοινοτήτων, οι οποίες συμβίωναν ειρηνικά, μέχρις ότου η Αγγλία, για να κάμψει την επιθυμία του κυπριακού λαού για ελευθερία, «έβαλε στο παιχνίδι» την Τουρκία.
- Η υποχωρητική στάση του συνόλου των εκπροσώπων των Ευρωπαϊκών χωρών στο Συμβούλιο της Ευρώπης είναι ανεξήγητη. Η επιβολή ποινής στην Τουρκία, για την μη καταβολή του ποσού των 90 εκατομμυρίων Ευρώ που της έχει καταλογιστεί το 2014 για τις παρανομίες της στην Κύπρο, οδηγείται διαρκώς από
παράταση σε παράταση. Υποθέτουμε ότι αυτό συμβαίνει λόγω της υποτιθέμενης προσέγγισης των δύο Κοινοτήτων στην Κύπρο, ή και του «εποικοδομητικού» (επικοινωνιακά) ρόλου της Τουρκίας, όπως κάποια lobbys υποστηρίζουν και προβάλλουν σε
Ευρωπαϊκό και όχι μόνο επίπεδο.
Σημειώνουμε ακόμα ότι για πρώτη φορά επιχειρήθηκε μια εικαστική προσέγγιση του θέματος των αγνοουμένων, στην
πολύ ενδιαφέρουσα Έκθεση που παρουσιάζεται από τις 5 έως τις 8 Ιουνίου στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης». Ο μεγάλος Κύπριος σκηνοθέτης (με ταινίες όπως η «Στέλλα» ή ο «Ζορμπάς») είχε γυρίσει το 1974 ένα αξιόλογο ντοκυμαντέρ για την Τουρκική εισβολή (
Αττίλας ’74: Ο βιασμός της Κύπρου), ενώ και η Μελίνα Μερκούρη γύρισε το 1975 ένα ντοκυμαντέρ για την Κύπρο, το οποίο μόλις το 1997
ανευρέθηκε και παρουσιάστηκε.
Ο ρόλος της πνευματικής πρωτοπορίας, στο Κυπριακό ζήτημα, δεν εξαντλείται με τις πιο πάνω αναφορές. Ενδεικτικά, παραπέμπουμε στους
στίχους από το τραγούδι του Σαββόπουλου
«Για την Κύπρο», που κατά την γνώμη μου συμπυκνώνουν παραστατικά το Κυπριακό ζήτημα μετά την Τουρκική εισβολή και που παραμένουν πάντα επίκαιροι, υποδεικνύοντας τα λάθη στην μέχρι τώρα ακολουθούμενη πολιτική, αλλά και τις δυνατότητες μιας νέας πορείας του Κυπριακού Ελληνισμού.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.