Προς έναν νέο χειμώνα διχόνοιας διεθνώς: Τα στοιχήματα για Δύση. Ρωσία και οι… τέλειες καταιγίδες που έπονται.

<a href="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/08/CIT9.jpeg"><img height="390" src="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2022/08/CIT9.jpeg" width="759" /></a><br /><br /><b>Γιώργος Σκαφιδάς</b><br />Χειμώνες «διχόνοιας» («discontent») και μεγάλων κρίσεων υπήρξαν αρκετοί τις περασμένες δεκαετίες. Όσο για τον επερχόμενο, όλοι πλέον διερωτώνται όχι εάν εκείνος θα είναι δύσκολος αλλά πόσο δύσκολος θα είναι στην πράξη, καθώς η διχόνοια πια εξαπλώνεται διεθνώς προετοιμάζοντας το έδαφος για μια σειρά από… τέλειες καταιγίδες.<br /><br />Στο επίκεντρο των εξελίξεων, ως ουσιαστική πηγή αστάθειας, τριγμών και αρρυθμιών αλλά και ως… αφορμή ή ευκαιρία για ανατροπές, αναδιαμορφώσεις και ανασυντάξεις, βρίσκεται – προφανώς – ο πόλεμος στην Ουκρανία. <br /><br />Μαζί με τον πόλεμο έχουν έρθει, βέβαια, και άλλες προκλήσεις, με κυρίαρχη την ενεργειακή κρίση: μια κρίση ενεργειακής επάρκειας αλλά και κόστους-τιμών. <br /><br />Καλή (στη θεωρία) η μετάβαση σε μια κλιματικά ουδέτερη ΕΕ, όπως είναι εκείνη που έχουν οραματιστεί στις Βρυξέλλες με ορίζοντα το 2050. Καλή και η διαφοροποίηση των πηγών της ενέργειας, με την απεξάρτηση από τα μονοπώλια των ρωσικών υδρογονανθράκων τα οποία οι Γερμανοί τις περασμένες δεκαετίες τροφοδοτούσαν και τώρα αποκηρύττουν. Το θέμα είναι όμως τι γίνεται μέχρι τότε; Τι γίνεται μέχρι να επιτευχθούν δηλαδή όλα αυτά τα «καλά»; Διότι η μετάβαση θα είναι, όπως φαίνεται, δύσβατη. <br /><br />Από το βήμα του 2022 Bled Strategic Forum στη Σλοβενία, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας εξέφρασε μια σειρά από ανησυχίες. «Αν θέλουμε να κρατήσουμε τις κοινωνίες μας μαζί μας σε περιόδους πληθωρισμού και αύξησης της ανισότητας», είπε ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, τότε «πρέπει να δράσουμε, αλλιώς θα δούμε μια λαϊκιστική αντίδραση και όλο το πολιτικό περιβάλλον στην Ευρώπη θα αλλάξει ουσιαστικά». <br /><br />Με το βλέμμα στραμμένο στο ράλι των τιμών του φυσικού αερίου, οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη δαπανήσει περί τα 280 δισεκατομμύρια ευρώ σε μέτρα κοινωνικής στήριξης, πλην όμως το κόστος της ενέργειας εξακολουθεί να βαίνει ραγδαία αυξανόμενο για τους Ευρωπαίους καταναλωτές ενόψει του χειμώνα. <br /><br />Από τις εξελίξεις εντός των ευρωπαϊκών κοινωνιών τους επόμενους μήνες, αναμένεται να κριθούν πολλά. Εάν ο επερχόμενος χειμώνας τελικώς «βγει» χωρίς πρωτοφανώς μεγάλες κοινωνικές εντάσεις, αναταράξεις ή ανατροπές εντός των ευρωπαϊκών συνόρων, τότε η πλευρά του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν θα έχει χάσει ένα μέρος της διαπραγματευτικής της ισχύος έναντι της Δύσης. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο ενεργειακός εκβιασμός του Πούτιν θα έχει, εν μέρει τουλάχιστον, πέσει στο κενό. <br /><br />Κάλπες στην σκιά της κρίσης <br /><br />Αξίζει, βέβαια, να σημειωθεί πως οι επόμενοι μήνες θα είναι παράλληλα και μήνες εκλογών: στη Σουηδία (στις 11 Σεπτεμβρίου), στην Ιταλία (πρόωρες στις 25 Σεπτεμβρίου), στη Λετονία (την 1η Οκτωβρίου), στη Βουλγαρία (πρόωρες στις 2 Οκτωβρίου), στην Αυστρία (προεδρικές στις 9 Οκτωβρίου), στις ΗΠΑ (ενδιάμεσες για τις νέες πλειοψηφίες σε Βουλή των Αντιπροσώπων και Γερουσία, στις 8 Νοεμβρίου), στην Βραζιλία (για την εκλογή προέδρου στις 2 Οκτωβρίου), στη Βοσνία (επίσης στις 2 Οκτωβρίου), στο Ισραήλ (πρόωρες την 1η Νοεμβρίου), στην Τσεχία (προεδρικές τον Ιανουάριο του 2023) και στην Κύπρο (προεδρικές τον Φεβρουαρίου του 2023). <br /><br />Εν τω μεταξύ, στο Ηνωμένο Βασίλειο θα έχει ανακοινωθεί (ήδη από τον Σεπτέμβριο) και το όνομα του διαδόχου του Μπόρις Τζόνσον στην πρωθυπουργία, ενώ με ενδιαφέρον αναμένεται και το επόμενο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας τον Νοέμβριο. <br /><br />Εάν κρίνουμε από τις δημοσκοπήσεις, τότε μέσα στους επόμενους μήνες θα δούμε ανατροπές εντός των ευρωπαϊκών συνόρων, καθώς λαϊκιστικές δυνάμεις προερχόμενες από την άκρα δεξιά ανεβαίνουν στην Ιταλία (τα Αδέλφια της Ιταλίας της Τζόρτζια Μελόνι) αλλά και στη Σουηδία (οι Σουηδοί Δημοκράτες του Τζίμι Άκεσον). <br /><br />Σε αντίθεση ωστόσο με το παρελθόν, αυτές οι πιθανές ανατροπές δεν φαίνεται να συνεπάγονται αυτομάτως και μια φιλορωσική στροφή από την πλευρά των αναδυόμενων ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων της δεξιάς. Στην Ιταλία για παράδειγμα, η Μελόνι έχει πάρει θέση υπέρ της Ουκρανίας. Ενώ και στη Σουηδία, το θέμα της προωθούμενης ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ σε μεγάλο βαθμό απουσιάζει από την προεκλογική εκστρατεία στην οποία αντιθέτως κυριαρχούν άλλα ζητήματα όπως είναι εκείνα της εγκληματικότητας, της μετανάστευσης και του κόστους ζωής. <br /><br />Το πολεμικό μέτωπο <br /><br />Οι προσεχείς (χειμερινοί) μήνες αναμένεται να δείξουν, όμως, και την κατεύθυνση προς την οποία πρόκειται να κινηθούν οι εξελίξεις στο αμιγώς πολεμικό μέτωπο της Ουκρανίας. <br /><br />Θα καταφέρουν, άραγε, οι Ουκρανοί να ανακτήσουν εδάφη στον ουκρανικό νότο (βλ. Χερσώνα), απομακρύνοντας από εκεί τις ρωσικές δυνάμεις, ή να επιτείνουν τις ρωσικές απώλειες; Και από την άλλη πλευρά, θα καταφέρουν, άραγε, οι Ρώσοι να παγιώσουν την κυριαρχία τους στα εδάφη που έχουν ήδη καταλάβει εντός της Ουκρανίας ή ακόμη και να επεκτείνουν τις κτήσεις τους; <br /><br />Δυσβάσταχτα κόστη και κόπωση <br /><br />Σημειώνεται, πάντως, ότι από τον περασμένο Μάιο και έπειτα, είναι μάλλον λίγα τα εδάφη που έχουν αλλάξει χέρια εντός των ουκρανικών συνόρων, ενώ ο πόλεμος όμως συνεχίζει να «τρέχει» με μεγάλα κόστη για όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές: τις άμεσα εμπλεκόμενες (Ρωσία, Ουκρανία) αλλά και τις έμμεσα (ΗΠΑ, ΕΕ). <br /><br />Εάν το διακύβευμα δεν ήταν τόσο μεγάλο ή «υπαρξιακό», η κόπωση ίσως να είχε ήδη αλλάξει τα δεδομένα υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς. Ακόμη και υπό τις τρέχουσες συνθήκες ωστόσο, τα κόστη φαντάζουν μεσομακροπρόθεσμα δυσβάσταχτα για όλους, της Ρωσίας συμπεριλαμβανομένης (παρά την αύξηση των τιμών της ενέργειας, οι μεσομακροπρόθεσμες προοπτικές για τη ρωσική οικονομία είναι αρνητικές και το κόστος του πολέμου στην Ουκρανία σε ζωές, χρήματα, οπλικά συστήματα διόλου ευκαταφρόνητο). Το θέμα είναι ποιος θα λυγίσει πρώτος και ως προς αυτό ο προσεχής χειμώνας θα είναι ενδεικτικός.<div><br /></div><div><a href="https://www.amynanet.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Προς έναν νέο χειμώνα διχόνοιας διεθνώς: Τα στοιχήματα για Δύση. Ρωσία και οι… τέλειες καταιγίδες που έπονται.

Γιώργος Σκαφιδάς Χειμώνες «διχόνοιας» («discontent») και μεγάλων κρίσεων υπήρξαν αρκετοί τις περασμένες δεκαετίες. Όσο για τον επερχόμενο, ό...

Διαβάστε την συνέχεια

National Interest: Βαριά σκιά αβεβαιότητας στην Τουρκία ενόψει εκλογών. Εκρηκτική συνταγή που επιφυλάσσει το ξέσπασμα.

<img height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIuNH5RT5SyBFxQgWvzhLDIP8ZE6etoUx02J2NP5QBgNZEWtB-NgRBEdanoHmUK69ssLqY51xu4R1yeF7_henOEGuxrWWW5odbgCFq8n2e_N7JTa4-EsO-CxKekJ1KseeDk8gaUlVbB5jwtl1PVWFLKT6cipYPYcoSzZh8zf8CmZHcoM9K-ewX8WhB/w787-h384/Erd.jpg" width="787" /><br /><br /><div>Του<b> Κώστα Ράπτη</b><br />Down but not out: Αποδυναμωμένος, αλλά όχι εκτός παιδιάς. Αυτός είναι στην παρούσα συγκυρία, σύμφωνα με ανάλυση που δημοσίευσε στο αμερικανικό The National Interest ο Σινάν Τζιντί του Foundation for Defense of Democracies, ο Ταγίπ Ερντογάν, δέκα μήνες (το περισσότερο) πριν από τη διεξαγωγή των προεδρικών και βουλευτικών στην Τουρκία.</div><div><br />Η αβεβαιότητα περιβάλλει κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής στη γείτονα, καθώς το αποτέλεσμα της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης θα αποτελέσει σε κάθε περίπτωση ιστορικό ορόσημο για τη χώρα.<br />Η λογική του αυτονόητου θα προεξοφλούσε δεινή ήττα για τον Ερντογάν και το κόμμα του, σε ένα περιβάλλον που σημαδεύεται από την εκτίναξη του πληθωρισμού στο 78%, ήτοι στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 24 ετών, και την υποχώρηση της ισοτιμίας της λίρας έναντι του δολαρίου κατά 55% το τελευταίο δωδεκάμηνο. Για να μην μιλήσει κανείς για τη φυσιολογική "κόπωση” από είκοσι χρόνια κυριαρχίας του Ερντογάν και την αποστασιοποίηση μιας νέας γενιάς η οποία δεν έχει γνωρίσει άλλη εξουσία.</div><div><br />Και πράγματι οι δημοσκοπήσεις (όσες και όσο μπορεί κανείς να εμπιστεύεται στην Τουρκία) δείχνουν ότι το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης οδεύει προς την ήττα. Σύμφωνα με την Metropoll, η υποστήριξη των ψηφοφόρων προς το κυβερνών κόμμα υποχώρησε τον Ιούλιο στο 33,8%, έναντι 42,6% στις εκλογές του 2018. Το μονοψήφιο, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ποσοστό των εθνικιστών συμμάχων του Ερντογάν, ήτοι του κόμματος του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, δεν αρκεί για να αναπληρωθεί η απώλεια της πλειοψηφίας.</div><div><br />Ωστόσο, ο ισχυρός άνδρας της Άγκυρας δεν είναι αφοπλισμένος. Έχει άλλωστε κάθε κίνητρο να πολεμήσει μέχρις εσχάτων, καθώς ενδεχόμενη απομάκρυνσή του από την εξουσία θα φέρει πιθανότατα το περιβάλλον του ή και τον ίδιο αντιμέτωπο με κατηγορίες διαφθοράς και κατάχρησης εξουσίας. Ένα ισχυρό πλέγμα συμφερόντων (με αποφύσεις ακόμη και στο οργανωμένο έγκλημα) έχει οικοδομηθεί γύρω από το προεδρικό μέγαρο, ενώ ο έλεγχος του συστήματος ενημέρωσης, η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού από "νομιμόφρονες” και η κατασταλτική αντιμετώπιση των πιο ενοχλητικών μορφών της αντιπολίτευσης (από το φιλοκουρδικό κόμμα HDP μέχρι την επικεφαλής του CHP της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Κωνσταντινούπολη) καθιστούν εξαιρετικά ασύμμετρη την αναμέτρηση. Και στο φόντο, η συγκρότηση ένοπλων ομάδων οπαδών του κυβερνώντος κόμματος ανοίγει τον δρόμο για κάθε είδους σενάρια ανωμαλίας την επόμενη μέρα.</div><div><br />Περισσότερο όμως και από τα πλεονεκτήματα που έχει συγκεντρώσει ο Ερντογάν, την αδυναμία μίας ομαλής δημοκρατικής εναλλαγής εντείνουν οι υστερήσεις των αντιπάλων του. Η εξακομματική "Εθνική Συμμαχία” της αντιπολίτευσης είναι εξαιρετικά ετερόκλητη και μοιάζει να έχει παραδοθεί σε μια λογική "ώριμου φρούτου”, η οποία δεν ενθαρρύνει την οργανωτική κινητοποίηση ή την εμβάθυνση της προγραμματικής της συμφωνίας. Με κύριο συνεκτικό στοιχείο την επιδίωξη επανόδου από το προεδρικό σύστημα του Ερντογάν στο πρότερο κοινοβουλευτικό σύστημα, τα έξι κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν λιγοστά σημεία συμφωνίας σε ό,τι αφορά την οικονομική πολιτική ή την εξωτερική πολιτική, όπου συχνά πλειοδοτούν έναντι των κυβερνώντων σε εθνικιστική επιθετικότητα.<br />Επιπλέον, το HDP, καίτοι τρίτο σε δύναμη κοινοβουλευτικό κόμμα, έχει αποκλεισθεί από τη συμμαχία, αφενός διότι η συνάφεια με τις κουρδικές πολιτικές και πολιτιστικές διεκδικήσεις παραμένει πολιτικά απαγορευτική, αφετέρου διότι οι ψηφοφόροι του θεωρούνται (λανθασμένα) "δεδομένοι” από την "Εθνική Συμμαχία”.</div><div><br />Και δεν βοηθά τα πράγματα η εμμονή του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, ηγέτη του CHP από το 2010, να είναι αυτός που θα αντιμετωπίσει για λογαριασμό της αντιπολίτευσης τον Ερντογάν στην προεδρική κάλπη, όταν οι πάντες αναγνωρίζουν ότι ο εκ του κόμματός του προερχόμενος, νεότερος και περισσότερο χαρισματικός δήμαρχος Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου, ο οποίος ταπείνωσε τους κυβερνώντες με την εκλογή του το 2019, θα αποτελούσε έναν ισχυρότερο προεδρικό υποψήφιο.<br />Μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να διαιωνίσει την ηγεμονία της και μία αντιπολίτευση που δεν μπορεί να επιτύχει την ανάδυσή της: πρόκειται για εκρηκτική συνταγή, που επιφυλάσσει το ξέσπασμα αλλεπάλληλων εντάσεων τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στις σχέσεις με τον περίγυρό της.<br /><br /></div><div><a href="https://www.capital.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

National Interest: Βαριά σκιά αβεβαιότητας στην Τουρκία ενόψει εκλογών. Εκρηκτική συνταγή που επιφυλάσσει το ξέσπασμα.

Του Κώστα Ράπτη Down but not out: Αποδυναμωμένος, αλλά όχι εκτός παιδιάς. Αυτός είναι στην παρούσα συγκυρία, σύμφωνα με ανάλυση που δημοσίε...

Διαβάστε την συνέχεια

Η μεγάλη στρατηγική της Αμερικής και της Κίνας.

<a href="https://i0.wp.com/www.anixneuseis.gr/wp-content/uploads/2022/08/6_carte_eu_rec-1600-1.jpg?fit=1600%2C1604&ssl=1"><img height="640" src="https://i0.wp.com/www.anixneuseis.gr/wp-content/uploads/2022/08/6_carte_eu_rec-1600-1.jpg?resize=696%2C698&ssl=1" width="752" /></a><br />Απο τον Άτλαντα Στρατηγικής του FMES βλέπετε τρείς χάρτες :<br /><br />Ο πρώτος που δημοσιεύεται στο γαλλικό site Diploweb Geopolitique et Strategie δείχνει:<br /><br /><ul style="text-align: left;"><li>Με την μπλέ γραμμή τα όρια της αμερικανικής εντολής (commendement)</li><li>Με το σχήμα του αεροπλάνου τις αεροπορικές βάσεις που διαθέτουν οι ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.</li><li>Με την άγκυρα, τις ναυτικές βάσεις των ΗΠΑ</li><li>Με το ραντάρ, τα συστήματα αντιβαλλιστικών πυραύλων που διαθέτουν οι ΗΠΑ.</li></ul>Βλέπετε πως τα περισσότερα, σε όλη αυτήν την περιοχή, βρίσκονται στην Ελλάδα. Τέσσερις αεροπορικές βάσεις (Σούδα, Λάρισα, Στεφανοβίκειο και Αλεξανδρούπολη), μία ναυτική (Σούδα).<br />Στην Τουρκία υπάρχει μια αεροπορική (Ινσιρλίκ) και ένα σύστημα ραντάρ για αναχαίτηση βαλλιστικών πυραύλων (Κιούρετσικ).<div><br />Για να βρείτε την πυκνότητα τη αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας που εμφανίζει η Ελλάδα πρέπει να κατεβείτε στην περιοχή Συρίας, Ιράκ, Ισραήλ, Μέση Ανατολή, δηλαδή, η οποία φλέγεται.<br />Ο τίτλος του σχετικού δημοσιεύματος είναι “Ενημερωτικό δελτίο και χάρτης χώρας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Στρατηγικοί στόχοι για την περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής<br /><br />Ο δεύτερος χάρτης του Άτλαντα τιτλοφορείται La grande stratégie américaine. Η Μεγάλη Στρατηγική της Αμερικής.<br />Πριν παραθέσω την μετάφραση που συνοδεύει τον χάρτη, επισημαίνω:<br /><br /><ul style="text-align: left;"><li>την κάθετη γραμμή που ενώνει τον Βερίγγειο Πορθμό και την Αλεξανδρούπολη για να καταλάβετε την σημασία της ελληνικής παραχώρησης στις ΗΠΑ. Είναι η νέα γραμμή μετώπου ανάσχεσης της Ρωσίας και εν μέρει της Κίνας. Η Κίνα διασπά το μέτωπο νοτιότερα, όπως θα προσέξετε σε άλλον χάρτη με την Κινεζική Στρατηγική. Παρατηρείστε ότι το μέτωπο αυτό αφήνει ένα μέρος της Τουρκίας στη ρωσική και κινεζική επιρροή, στις δυνάμεις, δηλαδή της Heartland.</li></ul>Θα ήθελα να σημειώσω ότι για την γραμμή αυτή σας έχω μιλήσει και εγώ σε δική μου ανάλυση αλλά την τραβούσα ως τις Βλτικές χώρες και τη επεξέτεινα ως το Σουέζ.<br /><ul style="text-align: left;"><li>Απο το κείμενο που συνοδεύει τον χάρτη αξίζει, επίσης να υπογραμμιστεί ότι οι αναλυτές θεωρούν την Συμμαχία AUKUS που συνήψαν οι ΗΠΑ με τη Μεγάλη Βρετανία και την Αστραλία και την Quad ( με την Ινδία, την Αυστραλία και την Ιαπωνία) ως συμμαχίες που αποβλέπουν στην αντιμετώπιση της Κίνας, ενώ το NATO ως Συμμαχία που αποβλέπει στην ανάσχεση της Ρωσίας. Όταν οι ΗΠΑ με τις δύο συμμαχίες θα ασχολούνται με την αντιμετώπιση της Κίνας, το ΝΑΤΟ θα ανασχαίνει τη Ρωσία.</li></ul><ul style="text-align: left;"><li>Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι ότι το κείμενο θεωρεί ως σημαντικότερους συμμάχους των ΗΠΑ τις οποίες θα πρέπει να υποστηρίξουν, την Ευρώπη, την Ιαπωνία, την Ινδία και την Αραβική Χερσόνησο, ενώ τα Five Eyes (Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία) τα θεωρεί ως τη ζωτική βάση που κανένας άλλος δρων δεν μπορεί να ελπίζει να ενσωματώσει.</li></ul><img src="https://i0.wp.com/www.anixneuseis.gr/wp-content/uploads/2022/08/2022-08-29-17_25_01-AtlasStrategique_Interactif_Low_V5.pdf-Adobe-Acrobat-Reader-DC-64-bit.png?resize=640%2C648&ssl=1" /><br />ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕΤΑΦΡΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ<br /><br /><br />Υποκινημένες από τη δεδηλωμένη φιλοδοξία της Κίνας, η οποία επιθυμεί να επιβληθεί ως η πρώτη παγκόσμια δύναμη, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιδρούν και αναδιοργανώνουν τη στάση τους σε πλανητική κλίμακα. Γνωρίζουν ότι έχουν τη δυνατότητα να διατηρήσουν την ηγεσία τους: οικονομική ανάπτυξη, νέος και δυναμικός πληθυσμός, επαρκής ενέργεια και στρατηγικοί πόροι,<br />βιομηχανικά εργαλεία, τεχνολογική υπεροχή, ικανότητα προσέλκυσης επιστημονικών ελίτ, οιονεί νησιωτική γεωγραφική θέση, ένοπλες δυνάμεις, πολυάριθμες και έμπειρες ανώτερες από αυτές των δεδηλωμένων αντιπάλων τους.</div><div><br />Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ωστόσο, έχουν επίγνωση των τρωτών σημείων τους: εσωτερικά, πρώτα, μέσω του αυξανόμενου κατακερματισμού και διαίρεσης της κοινωνίας τους. Εξωτερικά, με τη διασπορά των δυνάμεών τους στα πολλά θέατρα επιχειρήσεων στα οποία βρίσκονται<br />που δημιουργήθηκαν μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, από φιλελεύθερο ιδεαλισμό ή νεοσυντηρητική ιδεολογία, εκμεταλλευόμενες τη θέση τους ως μοναδικής υπερδύναμης.<br />Οι αμερικανικές ελίτ γνωρίζουν επίσης την υποβάθμιση του ηθικού και επιχειρησιακού κύρους των Ηνωμένων Πολιτειών, συνεπεία της βαρβαρότητας, της ασυνέπειας και της αποτυχίας της εξωτερικής τους πολιτικής για δύο δεκαετίες. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής, όπου η Αμερική θεωρείται, πλέον, ως αναξιόπιστη δύναμη και ως ανασταλτικό και άστατο στοιχείο, απειλητικό, εν γνώσει τους ή όχι, για τα αυταρχικά καθεστώτα και όχι, πλέον, ως παράγοντας ικανός να σταθεροποιήσει την περιοχή.</div><div><br />Από τον Μπαράκ Ομπάμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες επανεκτιμούν τη μεγάλη στρατηγική τους που τώρα επικεντρώνεται στη ζώνη Ινδο-Ειρηνικού προκειμένου να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικότερα τον κινέζο ανταγωνιστή. Εναπόκειται σε αυτές να επαναπροσδιορίσουν τη γραμμή υπεράσπισης των κρίσιμων συμφερόντων τους που τις επιτρέπει να υπερασπιστούν τους σημαντικότερους συμμάχους τους (Ευρώπη, Ιαπωνία, Ινδία, Αραβική Χερσόνησο) που βρίσκονται στο επίμαχο τμήμα<br />Rimland (Spykman, Kissinger, Brzezinski), ενόψει της επιθετικής ρητορικής και των λεπτά καλυμμένων απειλών από την Κίνα και τη Ρωσία, ηπειρωτικές δυνάμεις της Χάρτλαντ αγαπητές στον Μάκιντερ. Αυτή η νέα γραμμή άμυνας προστατεύει τις κύριες θαλάσσιες διαδρομές που εγγυώνται Αμερικανική στρατηγική υπεροχή, αλλά συνεπάγεται απόσυρση απο περιοχές όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν εμπλακεί για αρκετές δεκαετίες (βόρειο τμήμα της Μέσης Ανατολής, Πακιστάν…) αφήνοντας το ζήτημα της Ταϊβάν σε εκκρεμότητα. Ίσως οι Αμερικανοί στρατηγοί να ελπίζουν ότι θα ωθήσουν τους Κινέζους και τους Ρώσους να κάνουν λάθη, δελεάζοντάς τους με φημολογημένα εύκολα κέρδη σε αυτή τη ζώνη ασφαλείας που εγκαταλείπουν;<br />Εν τω μεταξύ, αγοράζουν παντού τεχνολογία για να διατηρήσουν το προβάδισμά τους σε αυτόν τον κρίσιμο τομέα.</div><div><br />Σε αυτήν την γεωπολιτική ενημέρωση, το Σύμφωνο AUKUS (με την Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο) και το QUAD (με την Ινδία, την Ιαπωνία και την Αυστραλία) βοηθούν το Πεντάγωνο να συγκρατήσει την ώθηση της Κίνας, ενώ η δουλειά του ΝΑΤΟ είναι να περιορίσει τη Ρωσία στη Δύση, το διάστημα που θα είναι απαραίτητο για τις Ηνωμένες Πολιτείες να αντιμετωπίσουν την κινεζική επέκταση στη ζώνη INDOPACOM (Ινδοειρηνικός). Χωρίς αμφιβολία η Ουάσιγκτον θα καλλιεργήσει καλύτερα τη ιερή συμμαχία για τις αγγλοσαξονικές δημοκρατίες, τα Five Eyes (Ηνωμένες Πολιτείες, Ηνωμένο Βασίλειο, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία) που θεωρεί ως τη ζωτική βάση που κανένας άλλος δρων δεν μπορεί να ελπίζει να ενσωματώσει.</div><div><br />Η λεκάνη της Μεσογείου και το νότιο τμήμα της Μέσης Ανατολής δεν είναι πλέον απλώς ένας διάδρομος διέλευσης που επιτρέπει την ταχεία αναδιάταξη των αμερικανικών δυνάμεων στον Ινδικό Ωκεανό, καθώς και δεξαμενή υδρογονανθράκων της Κίνας που καλό είναι να μπορεί να κλειδώσει. Προσεκτικές, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν, ωστόσο, εκσυγχρονίσει τις στρατιωτικές τους βάσεις επί τόπου, προκειμένου να μπορέσουν να αναπτυχθούν εκ νέου εκεί πολύ γρήγορα αν χρειαστεί.<br /><br />Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ<br /><br />Η δύναμη της Κίνας και των ηγετών της είναι να έχουν μια τριακονταετή μακροπρόθεσμη στρατηγική, που γίνεται δυνατή από τη σταθερότητα του καθεστώτος<br />και των θεσμών, μια φυσική μορφή στρατηγικής υπομονής και σύνεσης, αλλά κυρίως από την εντύπωση της ανθεκτικότητας της εξουσίας χωρίς ανοιχτές εκλογικές προθεσμίες στον ορατό ορίζοντα. Ήδη από το 2019, ο Κινέζος πρόεδρος Xi Jinping δήλωσε ξεκάθαρα πως  στρατηγικός στόχος είναι: η Κίνα πρέπει να γίνει και πάλι η κορυφαία παγκόσμια δύναμη το 2049 κατά τη διάρκεια του εορτασμού της εκατοστής επετείου της Κομμουνιστικής Λαϊκής Δημοκρατίας.</div><div><br />Για να επιτευχθεί αυτό, οι Κινέζοι ηγέτες γνωρίζουν ότι πρέπει πρώτα να ανταποκριθούν στις βασικές φιλοδοξίες ενός πληθυσμού 1,4 δισεκατομμυρίων κατοίκων που κάνουν την Κίνα την πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον πλανήτη: φαγητό, σπίτι και δουλειά για όλους και ένα επίπεδο ζωής για να είναι δυνατή η κατανάλωση σε ένα βιώσιμο περιβάλλον που δεν είναι πολύ μολυσμένο. Γιατί η Κίνα έχει γίνει με τα χρόνια το εργοστάσιο του κόσμου, ακόμα κι αν αυτός ο ρόλος της ξεφεύγει σταδιακά. Αυτοί οι ίδιοι ηγέτες γνωρίζουν επίσης ότι η χώρα τους γερνάει και ότι διχάζεται μεταξύ των αυτονομιστικών δυνάμεων καθώς και από την επιθυμία των μεγαλουπόλεών της, που έχουν γίνει πλούσιες, να αποκτήσουν αυτονομία.<br />Επομένως, βασιστείτε σε ένα ισχυρό ενιαίο κόμμα, που παίζει τόσο ρόλο κοινωνικής ανύψωσης όσο και καταναγκαστικού εργαλείου για τη διατήρηση της εθνικής συνοχής.<br /><br />Αυτό είναι που κάνει το ζήτημα της Ταϊβάν να παραμένει αναμφίβολα το πιο κρίσιμο για τους Κινέζους ηγέτες που δεν θα ανεχτούν να δουν το νησί να δηλώνει ανεξαρτησία. Εάν είναι πεπεισμένοι ότι δεν μπορούν να διατηρήσουν το σημερινό status quo, είναι πιθανό να εκμεταλλευτούν την πρώτη ευκαιρία να αναλάβουν, άμεσα ή έμμεσα, τον έλεγχο της Ταϊβάν, κάτι που θα τους έδινε εγγυημένη πρόσβαση στον Ειρηνικό.<br />Γεωπολιτικά, η μεγάλη στρατηγική της Κίνας στοχεύει να συγκρατήσει και να απομονώσει τους αντιπάλους της, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα προμήθειες ενέργειας, πρώτων υλών και στρατηγικών πόρων.<br /><br />Φαίνεται να καταλήγει σε πέντε στάδια ακολουθίες που περιγράφονται στον συνημμένο χάρτη.</div><div><br /><img src="https://i0.wp.com/www.anixneuseis.gr/wp-content/uploads/2022/08/2022-08-29-18_32_49-AtlasStrategique_Interactif_Low_V5.pdf-Adobe-Acrobat-Reader-DC-64-bit.png?resize=633%2C636&ssl=1" /><br /><br /><br />Οι Κινέζοι ηγέτες παίζουν Go και τοποθετούν τα πιόνια τους στον πλανητικό πίνακα με μια<br />μακροπρόθεσμη λογική, προσπαθώντας να μην τρομάξουν τους αντιπάλους τους. Από αυτή την οπτική γωνία, η ιδέα τους για νέους δρόμους μεταξιού ξηράς και θάλασσας εξυπηρετεί τη διείσδυση στις αγορές της Κεντρικής Ασίας, της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της Ανατολικής Ευρώπης, καταπνίγοντας, σταδιακά, τον περιφερειακό της αντίπαλο, την Ινδία.<br />Η Μέση Ανατολή και η λεκάνη της Μεσογείου αντιπροσωπεύουν για την Κίνα μια δεξαμενή ενέργειας που προμηθεύει το ήμισυ της κατανάλωσής της σε πετρέλαιο και ένα στρατηγικό σταυροδρόμι που της επιτρέπει να συνεχίσει την οικονομική και πολιτική της επέκταση προς την Ευρώπη, Αφρική και Λατινική Αμερική. Για να εξασφαλίσει τον εφοδιασμό της με υδρογονάνθρακες, η Κίνα θα πρέπει αναμφίβολα να δεσμεύσει περισσότερα στη Μέση Ανατολή.</div><div><br />Στρατιωτικά, πέρα ​​από τη θεαματική ανάπτυξη των αεροπορικών και ναυτικών της δυνάμεων, η Κίνα αντιμετωπίζει ένα δίλημμα. Επιδιώκει πάση θυσία να αποφύγει μια μεγάλη σύγκρουση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ινδία και τη Ρωσία, που διαθέτουν και οι τρεις πυρηνικά όπλα, αλλά επίσης να αποφύγει έναν πόλεμο και με την Ιαπωνία (ιστορικός αντίπαλος) από τον οποίο δεν είναι βέβαιο ότι θα βγει νικήτρια. Αλλά για να αναβαθμίσει την αξιοπιστία της, γνωρίζει ότι, αναμφίβολα, θα πρέπει να δεχτεί περιορισμένες αντιπαραθέσεις. Αυτές θα μπορούσαν να συμβούν, φυσικά, στην Ταϊβάν, καθώς και στη Νοτιοανατολική Ασία, τη Θάλασσα της Κίνας και τον Ινδικό Ωκεανό.</div><div><br />Εν τω μεταξύ, η Κίνα έχει μπει στη μάχη, ενσωματώνοντας την απειλή της στρατιωτικής δύναμης σε μια συνολική προσέγγιση που περιλαμβάνει τα πληροφοριακά, πολιτιστικά, οικονομικά, χρηματοοικονομικά, πολιτικά, νομικά, κανονιστικά, οικολογικά, βιολογικά, πεδία του κυβερνοχώρου…προτεραιότητά της να καλυφθεί η τεχνολογική της υστέρηση, προκειμένου να ελπίζει ότι θα ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε αυτόν τον τομέα. Η κατάκτηση του διαστήματος αντιπροσωπεύει για εκείνη ένα ιδανικό πεδίο που συνδυάζει κύρος και επιστημονική πρόοδο.<br /><br /></div><div><a href="anixneuseis.gr ">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η μεγάλη στρατηγική της Αμερικής και της Κίνας.

Απο τον Άτλαντα Στρατηγικής του FMES βλέπετε τρείς χάρτες : Ο πρώτος που δημοσιεύεται στο γαλλικό site Diploweb Geopolitique et Strategie δε...

Διαβάστε την συνέχεια

Κ. Μητσοτάκης: Ο Πούτιν θέλει αστάθεια και ο Ερντογάν θέλει άλλη κυβέρνηση.

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/08/mitsotakis-ypourgiko-720x400.jpg" /><br /><br /><div>«Η τακτική μας συνεδρίαση πραγματοποιείται εν μέσω μιας επικαιρότητας με δύο όψεις», ανέφερε ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης κατά την εισαγωγική τοποθέτησή του στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου. «Το καλοκαίρι συνεχίζει ευτυχώς να είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο για τον Τουρισμό μας αλλά και για τις εξαγωγές μας και για τα δημόσια έσοδα. Το ίδιο και εις ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των πυρκαγιών αλλά και την αποκλιμάκωση της ανεργίας. Το διεθνές περιβάλλον όμως δυστυχώς σκεπάζουν μαύρα σύννεφα που προοιωνίζουν έναν εξαιρετικά δύσκολο χειμώνα», ανέφερε.<br /><br />Είπε χαρακτηριστικά ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει συμπληρώσει ήδη έξι μήνες, «η Ρωσία επιτίθεται συνολικά πλέον στην Ευρώπη, με όπλο το φυσικό αέριο» επισημαίνοντας ότι οι τιμές του φυσικού αερίου έχουν αυξηθεί κατά 1000 τοις εκατό, και είναι δέκα φορές υψηλότερες απ’ ό,τι ήταν πριν ξεκινήσει η κρίση, εκτινάσσοντας μαζί το κόστος του ρεύματος αλλά τροφοδοτώντας και πρωτόγνωρες πληθωριστικές πιέσεις.<br /><br />Έκανε λόγο για μια «απειλή στρατηγικού χαρακτήρα» γιατί όλα δείχνουν ότι η Μόσχα επιδιώκει μέσω της οικονομικής πίεσης να δημιουργηθεί και κοινωνική αναταραχή αλλά και πολιτική αστάθεια στο εσωτερικό των χωρών που αντιδρούν στα σχέδιά της. «Είναι το κόστος που αναλαμβάνει το μέτωπο της ελευθερίας, του διεθνούς δικαίου και της Δημοκρατίας», υπογράμμισε.<br /><br />Είπε ότι «όσοι αμφιβάλλουν δεν έχουν παρά να δουν πόσο οργανωμένοι είναι οι ρωσικοί εκβιασμοί στην ενέργεια και πώς η ακρίβεια επιχειρείται να γίνει καταλύτης, ώστε να μεγενθύνονται επιμέρους ζητήματα και να αμφισβητούνται, ενίοτε συνολικά, εθνικές κυβερνήσεις. Πού; Στα κράτη εκείνα που στο όνομα της Ουκρανίας υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται την ειρήνη, το απαραβίαστο των συνόρων και τη δημοκρατική ομαλότητα στην ήπειρό μας. Ο κύριος Πούτιν δεν το κρύβει, ούτε όμως το κρύβει και ο κύριος Ερντογάν, που δημοσίως έχει δηλώσει ότι θα ήθελε άλλη κυβέρνηση στην Αθήνα».<br /><br />Ανέφερε στη συνέχεια πως σε ό,τι αφορά την Ελλάδα θα πρέπει στις γενικότερες προκλήσεις να προσθέσουμε την επιθετικότητα των γειτόνων μας και ασφαλώς το μεταναστευτικό. «Σώζουμε ανθρώπους, φυλάμε τα σύνορά μας και ας κοιτάξει η άλλη πλευρά τα δικά της ξέφραγα σύνορα», είπε για την τακτική που ακολουθεί και θα εξακολουθήσει να ακολουθεί η ελληνική πλευρά. Επεσήμανε ότι σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχει έρθει η ώρα να υλοποιηθούν όσα ο ίδιος είχε εισηγηθεί προ επτά μηνών, δηλαδή μια κοινή ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση.<br /><br />Πρόσθεσε ότι σε εθνικό επίπεδο «η κυβέρνηση έχει αποδείξει και ξέρει και μπορεί να υψώνει αναχώματα στις αυξήσεις, το είπε και το έκανε και το κάνει στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος, το λέει και θα συνεχίσει να το κάνει όπου και όπως χρειάζεται. Προσοχή όμως οι πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι», τόνισε. Προειδοποίησε ότι τα μέτρα θα είναι μετρημένα χωρίς οι πρόσκαιρες ανάγκες να ναρκοθετούν τις εθνικές αναγκαιότητες και τόνισε ότι το κράτος πρέπει να δείξει τόλμη και ευαισθησία και η κοινωνία να δείξει υπευθυνότητα, όσον αφορά την ανάγκη αναζήτησης τρόπων εξοικονόμησης ρεύματος.<br /><br />Έκλεισε την εισαγωγική τοποθέτησή του με αναφορά στα λόγια του Γάλλου προέδρου Μακρόν ότι μέσα σε ένα περιβάλλον ασταθές «ισχυρά κράτη είναι μόνο τα σταθερά κράτη». Όπως είπε «το μήνυμα, εξάλλου, έχει σταλεί και εντός και εκτός συνόρων: η Ελλάδα δεν γυρίζει πίσω, ούτε και αλλάζει τις ιστορικές της επιλογές. Μένει σταθερή στην τροχιά της Ευρώπης και της φιλελεύθερης δημοκρατίας, με μία κυβέρνηση που απαντά στις προκλήσεις της συγκυρίας, με σύμμαχο την κοινωνία, χωρίς να υποκύπτει ούτε σε πιέσεις, αλλά ούτε και στις όποιες δικές της αδυναμίες». «Πρώτος εγώ δεν ανέχομαι ούτε υποβολείς ούτε συμβιβάζομαι με τα λάθη μας», είπε επίσης ο πρωθυπουργός.<br /><br /></div><div><a href="https://i-epikaira.blogspot.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Κ. Μητσοτάκης: Ο Πούτιν θέλει αστάθεια και ο Ερντογάν θέλει άλλη κυβέρνηση.

«Η τακτική μας συνεδρίαση πραγματοποιείται εν μέσω μιας επικαιρότητας με δύο όψεις», ανέφερε ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης κατά την ει...

Διαβάστε την συνέχεια

“Ξαφνικά ένα βράδυ” οι νταήδες του Ερντογάν…

<img height="360" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/08/Erdogan-ena-vradi....jpg" width="784" /><br /><br /><b>Ευρυβιάδης Μάριος</b><br />Με τη μορφή της ευθείας απειλής εναντίον των εχθρών της Τουρκίας ακούγεται πυκνά συχνά το ρεφρέν ενός τουρκικού τραγουδιού: <a href="https://youtu.be/LMU6PPYTFJY">“Μπορεί να έρθω ξαφνικά ένα βράδυ”</a>. Ολοκληρωμένη, η φράση του τραγουδιού είναι: “μην με καλείς τόσο παθιασμένα (από το βάθος της ψυχής σου), μπορεί να έρθω ξαφνικά ένα βράδυ”. Το τραγούδι γράφτηκε το 1974 από τον Ουμίτ Γιασάρ Ογούζτζαν και από τότε τραγουδήθηκε από πολλούς με την σημαντική τραγουδίστρια Γκιονούλ Γιαζάρ την τελευταία και σημερινή ερμηνεύτρια.<br /><br />Η ερωτική διάσταση του τραγουδιού είναι προφανής και για δεκαετίες στο ρεφρέν δεν αποδίδονταν καμιά άλλη ερμηνεία. Πόσο δε μάλλον μια πολεμοχαρής ερμηνεία. Όχι όμως τα τελευταία δέκα χρόνια. Ξαφνικά από ένα τραγούδι αγάπης το έργο του Ογούζτζαν μετατράπηκε σε απειλή και σε πολιτικό-πολεμικό θούριο. Και με τη σημερινή του προσαρμογή το ρεφρέν, που μετετράπη “θα ρθούμε ξαφνικά ένα βράδυ”, συμπεριλαμβάνει όλους τους εχθρούς του καθεστώτος Ερντογάν, ξένους και ντόπιους: Έλληνες, Κούρδους, Αρμένιους, Άραβες, κεμαλιστές, γκιουλενιστές, γιαζίτες σιίτες, Τουρκοκύπριους πρόσφατα και, κυριολεκτικά, κάθε αντικαθεστωτικό.<br /><br />Η απειλή αυτή εκφράζεται πάντοτε με ύφος καπάνταη από τον Ερντογάν και τα ογλάνια του, στη διάρκεια παροξυστικών εθνικοφασιστικών παραληρημάτων. Η πιο πρόσφατη τέτοια περίπτωση ήταν με τον καπάνταη Ερντογάν να απειλεί Κούρδους, Έλληνες και Σύρους, με αφορμή τη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071: πως θα έρθει ξαφνικά ένα βράδυ να τους σφάξει, εφόσον δεν ξέρουν τη θέση τους και δεν συμπεριφέρονται με ταπεινοφροσύνη και υποτέλεια απέναντι στον ίδιο και στο καθεστώς του.<br /><br />Με αναπαραγωγή από τον τουρκικό Τύπο γράφτηκε –άκριτα και χωρίς περαιτέρω τεκμηρίωση– πως το ρεφρέν χρησιμοποιήθηκε ως απειλή-προειδοποίηση πριν την εισβολή το 1974 και πως το μετέδιδε ο παράνομος τουρκοκυπριακός σταθμός “Μπαϊράκ”. Δεν νομίζω να ισχύει κάτι τέτοιο. Μάλλον ως συνηθίζεται, στόχος σήμερα είναι να ξαναγραφτεί η ιστορία της εισβολής, ώστε να εξυμνείται, εκ των υστέρων, η τότε σοφία και προβλεψιμότητα του “έθνους-προστάτη” αλλά και πιο επίκαιρα να ασκείται η σημερινή καθεστωτική πολιτική.<br /><br />Παράφραση του μηνύματος<br /><br />Είναι γεγονός πως η χρήση του ρεφρέν ως απειλή-προειδοποίηση και ως μορφή ψυχολογικής επιχείρησης πήρε έντονες διαστάσεις επί Ερντογάν. Όμως, αρχικά τουλάχιστον, δεν περιορίζονταν για τους ισλαμιστές. Τουλάχιστον σε μια περίπτωση, τον Μάρτιο 2012, χάκερ που εισέβαλαν στον ιστότοπο της ισλαμιστικής ΜΚΟ IHD/IHH –βρισκόταν πίσω από το επεισόδιο του Μαβί Μαρμαρά (31 Μαΐου-1 Ιουνίου 2010) με το Ισραήλ– άφησαν ως προειδοποίηση το συγκεκριμένο ρεφρέν.<br /><br />Αποδέκτες της απειλής ήταν οι ισλαμιστές οργανωτές του επεισοδίου, αλλά και το καθεστώς Ερντογάν, χωρίς την ενθάρρυνση και χρηματοδότηση του οποίου δεν θα είχε συμβεί το επεισόδιο. Το επεισόδιο υπήρξε καταλυτικό στη διάρρηξη των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ, οι οποίες αποτελούσαν το ακρογωνιαίο επίτευγμα των κεμαλιστών στη Μέση Ανατολή. Ήταν ισλαμιστές οι χάκερς; Μάλλον όχι.<br /><br />Τον Σεπτέμβριο 2017, παραμονές του δημοψηφίσματος στο Βόρειο Iράκ, ο Ερντογάν απείλησε τους αυτόνομους Κούρδους του Αρμπίλ με το ρεφρέν, κάτι που έπραξε και τον Φεβρουάριο 2020 με αναφορά και πάλι στους αυτονομιστές Κούρδους της Βόρειας Συρίας. Από τότε και πάντα με τον Ερντογάν πρωταγωνιστή, ο κάθε ισλαμιστής νταής του καθεστώτος έχει το ρεφρέν στη ημερήσια διάταξη, στοχοποιώντας ανάλογα εξωτερικούς ή εσωτερικούς εχθρούς.<br /><br />Οι ακατάπαυστες παρεμβάσεις-επεμβάσεις του ισλαμιστικού καθεστώτος μέσα και έξω από τη χώρα υποδηλώνουν βούληση για επεμβάσεις και χρήση βίας. Σε ψυχολογικό επίπεδο φραστικές απειλές, όπως το συγκεκριμένο ρεφρέν, αποσκοπούν στο να καμφθεί η άλλη πλευρά δια του εκφοβισμού της. Έχουμε δηλαδή την άσκηση ψυχολογικής τρομοκρατίας. Υποτίθεται ότι ο αντίπαλος θα τρομάξει, διότι ενδέχεται να αιφνιδιαστεί και να υποστεί τις συνέπειες. Γι’ αυτό συμμορφώνεται στη βάση των υποδείξεων! Και ο τρομοκράτης –το καθεστώς Ερντογάν– κερδίζει χωρίς κόστος. Και καταχειροκροτούμενο από πλήθη ισλαμιστών, χαριεντίζεται δημόσια.<div><br />Από ερωτικό σκίρτημα… απειλή<br /><br />Σήμερα το ρεφρέν του τραγουδιού “Μπορεί να έρθω ξαφνικά ένα βράδυ”, παραπέμπει σε νταϊλίκια και πολεμοχαρείς συμπεριφορές. Νοηματοδοτεί ακριβώς το αντίθετο από αυτό που εννοούσε ο ποιητής. Αποτελεί μέρος του πλέγματος των ψυχολογικών επιχειρήσεων του ισλαμοφασιστικού καθεστώτος. Η αποτελεσματική αντιμετώπιση ψυχολογικών επιχειρήσεων μπορεί στον μέσο πολίτη να φαντάζει δύσκολη, ακόμη ίσως και αδύνατη. Όμως δεν είναι και ποτέ δεν υπήρξε.<br /><br />Κάθε σοβαρό κράτος –το μέγεθος του δεν έχει καμία σχέση με τις δυνατότητές του να ανταποκριθεί– μπορεί να αντιμετωπίσει, να εξουδετερώσει αλλά και να αντιστρέψει τις ψυχολογικές επιχειρήσεις που στρέφονται εναντίον του. Και συγκριτικά με τα πολλαπλά έξοδα για να αντιμετωπιστεί ένας εχθρός, όπως π.χ. η Τουρκία, τα ποσά που χρειάζονται είναι πραγματικά αμελητέα.<br /><br />Οι ισλαμιστές γενικά πάσχουν από τα σύνδρομα της γελωτοφοβίας και της σάτιρας. Σε αυτό ο Ερντογάν και οι αυλικοί του κρατούν τα σκήπτρα. Έτσι το πεδίο χειρισμού τους σε ψυχολογικό επίπεδο προσφέρεται λαμπρό. Πίσω, βέβαια, από την εξαιρετικά δυνατή προπαγανδιστική εικόνα που προσπαθεί να προβάλει το καθεστώς σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, κρύβεται η αδυναμία του. Δεν θέλει να εμπλακεί σε ανοιχτή σύγκρουση, διότι γνωρίζει ότι θα διακινδυνέψει και ίσως χάσει περισσότερα.<br /><br />Μετά το απειλητικό ρεφρέν…<br /><br />Μέχρι τώρα, όμως, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως η πολιτική των απειλών και εκβιασμών του Ερντογάν έχει παραγάγει αρκετά θετικά γι’ αυτόν αποτέλεσμα. Παράγει δηλαδή την “συνήθεια” της υπακοής και του συναφούς κατευνασμού, στον επίδοξο ηγεμόνα από τους πολιτισμένους, αλλά τρομοκρατημένους, Ευρωπαίους, ή/και από τους ανήμπορους γείτονες που αδυνατούν να αντισταθούν ή/και να αντιδράσουν.<br /><br />Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την συνήθεια που επηρεάζει την νοοτροπία ενός λαού. Οι μεν Τούρκοι συνηθίζουν να εκφοβίζουν ή/και να προσφεύγουν σε χρήση βίας όπου μπορούν –όταν και όπου τους παίρνει– ενώ οι άλλοι υποχωρούν και αντιδρούν όλο και λιγότερο. Ερώτημα: θα δεχόμασταν τα σίριαλ τους τη δεκαετία του 1980, ή τις κινήσεις με τα γεωτρύπανά τους στην Ανατολική Μεσόγειο; Προφανώς όχι.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

“Ξαφνικά ένα βράδυ” οι νταήδες του Ερντογάν…

Ευρυβιάδης Μάριος Με τη μορφή της ευθείας απειλής εναντίον των εχθρών της Τουρκίας ακούγεται πυκνά συχνά το ρεφρέν ενός τουρκικού τραγουδιού...

Διαβάστε την συνέχεια

Πού κρύβεται η τουρκική Πέμπτη Φάλαγγα στα νησιά

<img height="360" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/08/metanastes.jpg" width="717" /><br /><br /><b>Τσιλιόπουλος Ευθύμιος</b><br />Οι μεταναστευτικές ροές, που μέσω και της Ελλάδας, κινούνται προς την Ευρώπη δεν περιλαμβάνουν μόνο πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες. Ανάμεσα τους βρέθηκαν και βρίσκονται, άτομα με αλλότριους σκοπούς. Πολλοί από όσους έφυγαν από τη Συρία, άλλωστε, ήταν μαχητές του ISIS και της Αλ Κάιντα, που μετά την ήττα τους κατέφυγαν στην Τουρκία και κάποιοι εξ αυτών εκπαιδεύτηκαν και εκεί. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, είναι σε συντονισμό με άλλους πυρήνες φανατικών στην Ευρώπη. Όπως, μάλιστα, έχει αποκαλυφθεί από εκθέσεις υπηρεσιών πληροφοριών στην ΕΕ, κινούνται σαν Πέμπτη Φάλαγγα.<br /><br />Το πρώτο ηχηρό σήμα κινδύνου είχε δοθεί το 2016, όταν η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών προειδοποίησε για το γεγονός την ΕΕ και την Ουάσιγκτον. Ήταν νωπές τότε οι εικόνες από τους βιντεοσκοπημένους αποκεφαλισμούς που είχαν σοκάρει τη διεθνή κοινή γνώμη. Τότε, που η Ευρώπη δεχόταν τρομοκρατικά πλήγματα, οι μυστικές της υπηρεσίες έψαχναν για ισλαμιστές τρομοκράτες και κατηχητές, όχι για κατασκόπους.<br /><br />Από τότε, η υφή των μεταναστευτικών ροών έχει αλλάξει. Η ήττα του ISIS και η κατάλυση του Χαλιφάτου μαζί με την ανάκαμψη του καθεστώτος Άσαντ άλλαξε την ανθρωπογεωγραφία των μεταναστευτικών ροών τουλάχιστον από τη Συρία. Δεν έφευγαν άμαχοι για να γλυτώσουν από τις μάχες, αλλά –όπως προαναφέραμε– πολλοί τζιχαντιστές, αρκετοί εκ των οποίων ήταν και εκπαιδευμένοι τρομοκράτες.<br /><br />Η νέα πίεση που ασκήθηκε και συνεχίζει να ασκείται στον Έβρο και στα νησιά του Αιγαίου απασχολεί την Αθήνα. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Τάκης Θεοδωρικάκος, χαρακτήρισε ιδιόμορφη απειλή κατά της ακεραιότητας της χώρας και της ασφάλειάς μας, τις προσπάθειες παράνομης εισόδου στην Ελλάδα μεταναστών από την Τουρκία, την οποία κατηγόρησε για συστηματική, μεθοδική και σύνθετη εργαλειοποίησή τους. Μπορεί να μη μίλησε για Πέμπτη Φάλαγγα, αλλά οι διατυπώσεις του προκαλούν προβληματισμό, όπως και η δήλωση ότι μόνο κατά τον φετινό Αύγουστο, ο οποίος ακόμα δεν έχει τελειώσει, 25.000 παράτυποι μετανάστες επιχείρησαν να περάσουν τα σύνορα μας.<br /><br />Άντρες στρατεύσιμης ηλικίας<br /><br />Είναι προφανές ότι η τουρκική ΜΙΤ εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να στείλει μέσα στο μεταναστευτικό πλήθος και αριθμό ανθρώπων, τους οποίους έχει εκπαιδεύσει να παίξουν ρόλο κατασκόπου ή και προβοκάτορα, μία τουρκική Πέμπτη Φάλαγγα. Η κάλυψη του πρόσφυγα-μετανάστη, άλλωστε, είναι πειστική. Οι δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών έχουν εντοπίσει πράκτορες όχι μόνο της Τουρκίας, αλλά και άλλων κρατών, τα οποία έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τις μεταναστευτικές ροές. Μέχρι και η Ρουάντα έσπειρε δίκτυα πρακτόρων μέσω των ροών!<br /><br />Το φύλο, η οικογενειακή κατάσταση και η ηλικία των περισσοτέρων μεταναστών είναι ενδείξεις. Η μέση ηλικία των μεταναστών μεταξύ 2013 και 2019 ήταν τα 29 χρόνια, ενώ πάνω από 70% ήταν άντρες. Η μεγάλη πλειονότητα, δηλαδή είναι άντρες στρατεύσιμης ηλικίας. Αυτό από μόνο του είναι προβληματικό. Όσοι από αυτούς προέρχονται από εμπόλεμες ζώνες ή κράτη που μαστίζονται από βία και ανομία, ενδέχεται να έχουν συμμετάσχει σε εγκλήματα πολέμου, ή σε πράξεις βίας και στη συνέχεια μεταμορφώθηκαν σε πρόσφυγες-μετανάστες για να διαφύγουν.<br /><br />Παράλληλα, η Άγκυρα προσέλκυσε ένα ισχυρό ρεύμα οικονομικών μεταναστών αφενός επιδοτώντας την Turkish Airlines, ώστε να παρέχει φτηνά εισιτήρια από μουσουλμανικές χώρες της Ασίας και της Αφρικής, αφετέρου καταργώντας τη βίζα. Αυτούς τους μουσουλμάνους οικονομικούς μετανάστες στη συνέχεια διοχετεύει προς την Ευρώπη μέσω της Ελλάδας. Σταδιακά, λοιπόν, άρχιζαν να μειώνονται οι Σύριοι, Ιρακινοί και Αφγανοί και να έρχονται μουσουλμάνοι από την Αφρική. Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, οι εκκαθαρίσεις οδήγησαν και πολλούς Τούρκους να εισέλθουν στην Ελλάδα.<br /><br />Μετανάστες από χώρες με πολύ διαφορετικά από τα δυτικά πολιτισμικά πρότυπα ως προς την βία, την συμπεριφορά προς τις γυναίκες, τον σεβασμό της διαφορετικότητας και της της περιουσίας, την κοινωνική ευθύνη κλπ. προκαλούν αναπόφευκτα προβλήματα στον κοινωνικό ιστό της χώρας υποδοχής, μη εξαιρουμένης βέβαια της Ελλάδας. Για την Ελλάδα ειδικότερα, όμως, υπάρχει και η πτυχή που αφορά στην εθνική ασφάλεια.<br />Και Τούρκοι πρόσφυγες<br /><br />Μετά το πραξικόπημα του 2016, λόγω των διώξεων, χιλιάδες Τούρκοι έχουν περάσει στην Ελλάδα, αιτούμενοι άσυλο. Κάποιοι εξ αυτών ήταν στελέχη των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και των υπηρεσιών ασφαλείας. Η μεγάλη πλειονότητα εξ αυτών είναι πράγματι διωκόμενοι, αλλά ανάμεσά τους βρίσκονται κατά πάσα πιθανότητα και πράκτορες της ΜΙΤ, όπως έχει καταγγελθεί δημοσίως και από γνωστούς Τούρκους αντιφρονούντες.<br /><br />Δεδομένου ότι οι Τούρκοι νέοι πρόσφυγες αριθμούν πάνω από 6.000 μπορούμε να συνάγουμε ότι ανάμεσα τους βρίσκονται τουλάχιστον δεκάδες αν όχι εκατοντάδες πράκτορες της ΜΙΤ, κυριολεκτικά μία Πέμπτη Φάλαγγα. Αυτοί, λοιπόν, ναι μεν κατασκοπεύουν τους επικριτές του Ερντογάν, αλλά ταυτόχρονα κατασκοπεύουν με όποιον τρόπο μπορούν και την Ελλάδα, λειτουργώντας σαν Πέμπτη Φάλαγγα. Σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης πιθανότατα θα δράσουν και σε ρόλο σαμποτέρ. Το ίδιο ισχύει και για μη Τούρκους ισλαμιστές, οι οποίοι έχουν εκπαιδευθεί και σταλεί από τη ΜΙΤ στην Ελλάδα.<br /><br />Τα τελευταία χρόνια οι ελληνικές αρχές έχουν βρει φορτία όπλων, κυρίως λειόκανων, προερχομένων από Τουρκία. Πιθανότατα άλλα διέφυγαν. Δεν είναι γνωστό αν αυτά προορίζονταν για απόκρυψη και διανομή κάποια στιγμή σε τζιχαντιστές ή Τούρκους πράκτορες, ή αν απλά ήταν για διακίνηση προς τρίτες χώρες. Πάντως η ικανότητα της Τουρκίας να διοχετεύει όπλα μέσω λαθρεμπορίου στα Βαλκάνια είναι επιβεβαιωμένη από σχετικά περιστατικά και στην Ελλάδα και σε γειτονικές χώρες.<br /><br />Πέμπτη Φάλαγγα<br /><br />Στο πρόσφατο παρελθόν μετανάστες έχουν αποδεδειγμένα παίξει ρόλο προβοκάτορα στις δομές φιλοξενίας με σκοπό την πρόκληση ταραχών. Δεν είναι του παρόντος να αναφερθούμε στη διασάλευση της δημόσιας τάξης. Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι τα δίκτυα πρακτόρων που μπορούν στην κρίσιμη στιγμή να μεταδώσουν με κινητά σε πραγματικό χρόνο κρίσιμες πληροφορίες για τις κινήσεις στρατιωτικών μονάδων και για τις θέσεις διασποράς των ελληνικών δυνάμεων ειδικά στα νησιά, ώστε αυτές να γίνουν στόχοι βομβαρδισμού.<br /><br />Δεν χρειάζεται καν να κρυπτογραφούνται τα μηνύματα, καθώς θα μεταδίδονται άμεσα σε γλώσσα άγνωστη και με χρήση απλών συνθηματικών. Ακόμη και αν οι ελληνικές υπηρεσίες υποκλέπτουν τα μηνύματα είναι απίθανο να βγάλουν εγκαίρως άκρη. Η ιδιότυπη αυτή Πέμπτη Φάλαγγα μπορεί να ακυρώσει τη δυνατότητα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων να υπερασπίσουν τα νησιά. Γι’ αυτό και είναι ο εφιάλτης των στρατιωτικών, οι οποίοι, όμως, δεν έχουν υψώσει τη φωνή τους στις κυβερνήσεις.<br /><br />Όπως έχει αποδειχθεί ρόλο κατασκόπου δεν παίζουν μόνο μετανάστες, αλλά και μέλη ξένων ΜΚΟ, οι οποίες λειτουργούν ακόμα ασύδοτες και συχνά σε συνεργασία με δουλεμπορικά κυκλώματα και τουρκικές υπηρεσίες. Τέτοια περιστατικά είναι αρκετά και πιστοποιημένα από τις αστυνομικές-λιμενικές αρχές, αλλά και από τις εισαγγελίες. Αν εν καιρώ ειρήνης μπορούν κάποιοι προβοκάτορες να προκαλούν με σχετική άνεση επεισόδια, ας αναρωτηθούμε τί μπορούν να κάνουν εν καιρώ πολέμου. Σε μια τέτοια περίπτωση είναι πιθανό να ανοίξουν ένα δεύτερο εσωτερικό μέτωπο, χρησιμοποιώντας είτε τη μέθοδο της εξέγερσης με προβοκάτσιες, είτε πραγματοποιώντας δολιοφθορές. Αυτό ισχύει κυρίως για τα νησιά και λιγότερο για την ενδοχώρα.<br /><br />Αδιάκριτες επιθέσεις εναντίον πολιτών στην ύπαιθρο θα δημιουργήσουν κλίμα φόβου και θα αποσπάσουν δυνάμεις για την καταδίωξη των ταραχοποιών. Μπορεί όμως και να ερημώσουν απομονωμένες περιοχές και να διαταράξουν την αγροτική οικονομία. Στο δωδέκατο κεφάλαιο του βιβλίου του “Η τέχνη του Πολέμου”, με τίτλο “Η επίθεση με φωτιά”, ο Σουν Τσου γράφει: «Υπάρχουν πέντε τρόποι επίθεσης με φωτιά. Ο πρώτος είναι να κάψετε στρατιώτες στο στρατόπεδο τους. Ο δεύτερος να κάψετε εφόδια. Ο τρίτος να κάψετε τα καραβάνια επιμελητείας. Ο τέταρτος να κάψετε οπλοστάσια και ο πέμπτος να κάψετε αποθήκες».<br /><br />Η φωτιά είναι ένα απίθανα καταστρεπτικό μέσο και δίκαια ο Κινέζος στρατηγός την αναφέρει. Με κατάλληλη προετοιμασία ο εμπρησμός μπορεί να καταστεί ανεξέλεγκτος, ιδίως σε περιόδους σχετικής ξηρασίας, όπως οι καλοκαιρινοί μήνες, που είναι και οι πλέον πρόσφοροι για απρόσκοπτες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Στρατόπεδα, αεροπορικές βάσεις, αποθήκες, κλπ, μπορούν να καταστραφούν χωρίς απευθείας εχθρική επίθεση, αλλά από εμπρηστές που θα δράσουν οργανωμένα.<div><br />Καταστροφή υποδομών<br /><br />Η φωτιά μπορεί να κατακάψει στρατηγικές υποδομές, καταστρέφοντας την ηλεκτροδότηση, επικοινωνιακές δομές και περιουσίες. Μπορεί να δημιουργήσει προσφυγικές ροές Ελλήνων πολιτών που θα έχουν καταστεί άστεγοι, αφού ο οικισμός τους θα έχει καεί. Στο παρελθόν, όπως έχουν ομολογήσει δημοσίως και ο Τούρκος πρώην πρωθυπουργός Μεσούτ Γιλμάζ, αλλά και δράστες από το παρακράτος, η Άγκυρα προκάλεσε επανειλημμένως εμπρησμούς σε ακριτικά νησιά. Αν τα κατάφερε, χωρίς να διαθέτει τους πράκτορες που διαθέτει σήμερα, φανταστείτε σε τί έκταση μπορεί να πλήξει τα νησιά, αλλά και τον Έβρο, σε περίπτωση σύρραξης.<br /><br />Η επίθεση εναντίον υποδομών, όχι τόσο μεγάλων και καλά φυλασσόμενων μονάδων, αλλά μικρών και διεσπαρμένων τμημάτων των δικτύων συγκοινωνιών, ύδρευσης, μεταφοράς ενέργειας και επικοινωνιών μπορούν να σπείρουν χάος στα μετόπισθεν και να προκαλέσουν αντιδράσεις ποικίλων διαστάσεων και αποχρώσεων, από θυμό και πολιτική αστάθεια μέχρι απόγνωση και ηττοπάθεια.<br /><br />Τα προβλήματα που δημιουργεί η παραμονή στην χώρα και ειδικά στις παραμεθόριες περιοχές τόσων πολλών μεταναστών-προσφύγων λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής όλων των προβλημάτων, μικρών και μεγάλων, που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Εξ αντιδιαστολής λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής της τουρκικής επιθετικής ισχύος. Η δραστηριοποίηση μεταναστών που έχουν στρατολογηθεί από τη ΜΙΤ για την πρόκληση ανεξέλεγκτων καταστάσεων στα ελληνικά μετόπισθεν σε περίπτωση στρατιωτικής εμπλοκής, θα καταστήσει τη θέση της Ελλάδας από δυσχερή έως δραματική.<br /><br />Αυτός είναι ο λόγος που απαιτείται εγκαίρως η λήψη δραστικών μέτρων με σκοπό να συρρικνωθεί και εάν είναι δυνατόν να μηδενιστεί η παρουσία μεταναστών στις παραμεθόριες περιοχές και ειδικά στα νησιά. Δυστυχώς, το ελληνικό πολιτικό σύστημα κινείται προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Αντί να εξουδετερώσει τη δυνατότητα να υπάρξει Πέμπτη Φάλαγγα, ουσιαστικά όχι μόνο τη διευκολύνει, αλλά κυριολεκτικά την εγκαθιστά. Πρώτον, με την επιμονή για την κατασκευή ολόκληρων χωριών για τους μετανάστες-πρόσφυγες στην καρδιά των νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Δεύτερον, με την πρόσφατη απόφαση ότι ακόμα κι αν κάποιου μετανάστη η αίτηση για παροχή ασύλου έχει απορριφθεί και στον δεύτερο βαθμό, μπορεί να κάνει αενάως αίτηση, εξασφαλίζοντας τα σχετικά προνόμια!</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πού κρύβεται η τουρκική Πέμπτη Φάλαγγα στα νησιά

Τσιλιόπουλος Ευθύμιος Οι μεταναστευτικές ροές, που μέσω και της Ελλάδας, κινούνται προς την Ευρώπη δεν περιλαμβάνουν μόνο πρόσφυγες και οικο...

Διαβάστε την συνέχεια

Βόμβα Παυλόπουλου: «Ο πρωθυπουργός ΔΕΝ μπορεί να μεταβιβάσει την πολιτική ευθύνη του σε κανέναν»!

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/02/paulopoulos.png"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/02/paulopoulos-696x350.png" /></a><br /><br />Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος με άρθρο του στην ιστοσελίδα <b><a href="http://constitutionalism.gr/">Constitutionalism</a><a href="http://constitutionalism.gr/">.</a><a href="http://constitutionalism.gr/">gr</a> </b>παρεμβαίνει εκ νέου, γράφοντας και εξηγώντας με σαφήνεια για την πολιτική ευθύνη των μελών της κυβέρνησης.<br /><br />Αυτές τις ημέρες το άρθρο του έχει μεγάλη σημασία και βαρύτητα…<br /><br />Μεταξύ άλλων γράφει:<br /><br />•«Για να έλθουμε στα καθ’ ημάς, αναφορικά με τα ζητήματα παραβίασης του κατά τις διατάξεις του άρθρου 19 του Συντάγματος απορρήτου του επικοινωνιών, εφόσον ο Πρωθυπουργός, όπως είχε αρμοδιότητα να το πράξει, επιφύλαξε υπέρ αυτού την αρμοδιότητα ελέγχου λειτουργίας της ΕΥΠ – και, e contratio, δεν την εκχώρησε σε άλλο μέλος της Κυβέρνησης, π.χ. στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη – ουδόλως και καθ’ οιονδήποτε τρόπο νομιμοποιείται να μεταθέσει την ανακύπτουσα πολιτική ευθύνη, λόγω ελλιπούς άσκησης του προαναφερόμενου ελέγχου επί της ΕΥΠ, σε οποιοδήποτε άλλο μέλος της Κυβέρνησης. Πολύ δε περισσότερο σε μη μέλος της Κυβέρνησης, όπως π.χ. στον Γενικό Γραμματέα του Πρωθυπουργού».<br /><br />•«…πολιτική είναι εκείνη η ευθύνη των μελών της Κυβέρνησης – του Πρωθυπουργού, των λοιπών μελών του Υπουργικού Συμβουλίου και των Υφυπουργών – η οποία τους επιβάλλει ν’ ανταποκρίνονται πλήρως στην εμπιστοσύνη της Βουλής. Ιδίως με το ν’ ασκούν τις αρμοδιότητες που τους ανατίθενται κατά περίπτωση τηρώντας, απαρεγκλίτως, πρωτίστως τις επιταγές του Κράτους Δικαίου και της Αρχής της Νομιμότητας».<br /><br />•«…Όμως οι αρμοδιότητες αυτές δεν ανατίθενται στην Κυβέρνηση άνευ όρων – αφού κατά τις θεμελιώδεις αρχές της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας εντός αυτής δεν νοείται κρατικό όργανο, το οποίο συμπεριφέρεται ως «princeps legibus solutus» – δοθέντος ότι, όπως προεκτέθηκε, πρέπει ν’ ασκούνται κατά τρόπο απολύτως σύμφωνο ιδίως με τις επιταγές του Κράτους Δικαίου και της Αρχής της Νομιμότητας».<br /><br />•«…για κάθε αρμοδιότητα που ασκεί ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, είτε σύμφωνα με το Σύνταγμα και την εκτελεστική του νομοθεσία είτε επειδή έχει, στο μέτρο που τούτο επιτρέπεται κατά νόμο, επιφυλάξει υπέρ αυτού την συγκεκριμένη αρμοδιότητα και δεν την έχει εκχωρήσει σε άλλο μέλος της Κυβέρνησης, η πολιτική ευθύνη κατά την άσκησή της βαρύνει αυτόν και μόνο».<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Βόμβα Παυλόπουλου: «Ο πρωθυπουργός ΔΕΝ μπορεί να μεταβιβάσει την πολιτική ευθύνη του σε κανέναν»!

Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος με άρθρο του στην ιστοσελίδα Constitutionalism . gr παρεμβαίνει εκ νέου, γράφοντας και...

Διαβάστε την συνέχεια

«Πως και γιατί με παρακολουθούσαν»! Ο δημοσιογράφος Θ.Κουκάκης αποκαλύπτει ότι ουδείς μπορεί να αισθάνεται ασφαλής.

<iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="365" src="https://www.youtube.com/embed/eOgaqUAVwgs" width="750" youtube-src-id="eOgaqUAVwgs"></iframe><br /><br />Αποκαλυπτικός ο δημοσιογράφος Θανάσης Κουκάκης για τους λόγους που τον παρακολουθούσαν επειδή ερευνούσε τις υποθέσεις απιστίας τραπεζικών στελεχών και τον τρόπο που ανακάλυψε ότι είχαν παγιδεύσει το τηλέφωνό του στο Kontra24 με την Αναστασία Γιάμαλη.<br /><br />Από αυτά που λέει προκύπτει ότι ουδείς στην Ελλάδα σήμερα μπορεί να αισθνάνεται ασφαλής. Ο κ.Κουκάκης όπως προκύπτει δεν ήταν ένας δημοσιογράφος που η κυβέρνηση θεωρούσε «εχθρικό», μέχρι που η δουλειά του ενόχλησε! Αυτό ήταν φαίνεται αρκετό για όσα ακολούθησαν.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

«Πως και γιατί με παρακολουθούσαν»! Ο δημοσιογράφος Θ.Κουκάκης αποκαλύπτει ότι ουδείς μπορεί να αισθάνεται ασφαλής.

Αποκαλυπτικός ο δημοσιογράφος Θανάσης Κουκάκης για τους λόγους που τον παρακολουθούσαν επειδή ερευνούσε τις υποθέσεις απιστίας τραπεζικών στ...

Διαβάστε την συνέχεια

Κύπρος 1974: εκτελέσεις Ελλήνων αιχμαλώτων και το “έγκλημα πολέμου” με τους ναυαγούς του KOCATEPE

<img height="456" src="https://doureios.com/wp-content/uploads/2022/08/43-yil-donumunde-kibris-baris-harekatindan-709332_9437_4_b-660x470.jpg" width="781" /><br /><br />Από <b>Σάββας Δ. Βλάσσης</b><br />Προ μερικών ημερών, στην Κύπρο αναγνωρίστηκε o έφεδρος ανθυπολοχαγός Ανδρέας Λοϊζίδης που έχει καταγραφεί στους αγνοουμένους της τουρκικής εισβολής, μέσω σειράς τουρκικών φωτογραφιών που απαθανάτισαν την παράδοση Κυπρίων σε Τούρκους στρατιώτες στις 7 Αυγούστου 1974. Η αναγνώριση έγινε κατόπιν αναδείξεως του φωτογραφικού υλικού και τοπογραφικής συσχετίσεως από τον ερευνητή Οδυσσέα Χρίστου ο οποίος με την εργασία του προκάλεσε κινητοποίηση και ευαισθητοποίησε την κοινή γνώμη.<br /><br />Η ιστορία είναι μία από τις περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν ότι τακτικές δυνάμεις του τουρκικού στρατού και όχι απλώς Τουρκοκύπριοι ένοπλοι, δεν σεβάστηκαν τους αιχμαλώτους (στρατιώτες και πολίτες) και τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Ενώ όμως η γενική εικόνα τέτοιων τραγικών καταστάσεων είναι κατά κανόνα συνδεδεμένη με στρατιωτικό προσωπικό μονάδων στρατού ξηράς, όπως και στην περίπτωση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, υπάρχει και μια άγνωστη παρόμοια πράξη “εγκλήματος πολέμου” που διαπράχθηκε από τους Τούρκους. Αυτή όμως είχε ως εκτελεστές, ιπταμένους της τουρκικής αεροπορίας.<br /><br />Μία πράξη η οποία, από ένα παιχνίδι της μοίρας διαπράχθηκε εις βάρος Τούρκων και γι’ αυτό δεν έχει απασχολήσει τόσο την ελληνική πλευρά ενώ από την τουρκική έχει συγκαληφθεί. Παρά το ότι η πράξη είχε ως θύματα Τούρκους, δεν παύει να αναδεικνύει ότι και το προσωπικό της τουρκικής αεροπορίας, ιπτάμενοι επαγγελματίες αξιωματικοί, παρουσίασε συμπεριφορές κτηνωδίας και αντίθετες με κάθε έννοια τιμής και ηθικής, έναντι ανυπεράσπιστων ανθρώπων που καθώς είχαν ηττηθεί στο πεδίο της μάχης, απλώς πάλευαν για την επιβίωσή τους.<br /><br />Η περίπτωση, αφορά την γνωστή ιστορία της βυθίσεως του αντιτορπιλικού KOCATEPE (D 354) στις 21 Ιουλίου 1974. Σε γενικές γραμμές, είναι γνωστό ότι προβλήματα διοικήσεως και ελέγχου οδήγησαν σε σοβαρή παρεξήγηση και αδυναμία αναγνωρίσεως μεταξύ τουρκικών αεροπορικών και ναυτικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα την εκ λάθους εκδήλωση αεροπορικής επιθέσεως σε τρία τουρκικά αντιτορπιλικά, ανοικτά της Πάφου.<br /><br />Χωρίς να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες για την εκδήλωση της αεροπορικής επιθέσεως, αυτό που έχει σημασία να τονιστεί είναι ότι τα δύο άλλα αντιτορπιλικά που συνόδευαν το KOCATEPE, έσπευσαν να παράσχουν βοήθεια και να περισυλλέξουν ναυαγούς. Όμως όπως φαίνεται, τα τουρκικά αεροπλάνα συνέχισαν τις επιθέσεις και δεν δίστασαν να πολυβολήσουν μέχρι και τις σωστικές λέμβους με τις οποίες επιχειρούσαν να σωθούν οι ναυαγοί. <br /><br />Ο Μεμέτ Αλί Μπιράντ, εκ των πλέον αναγνωρισμένων και έγκυρων Τούρκων δημοσιογράφων που περιέγραψε με επάρκεια τα πολιτικοδιπλωματικά, σε συνδυασμό με την γενική πορεία των στρατιωτικών επιχειρήσεων του 1974, έχει δώσει μια περιγραφή των γεγονότων, που μάλλον οι Τούρκοι θέλουν να ξεχάσουν. Καθώς όμως τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί στην ελληνική εδώ και δεκαετίες, δίνεται μια ευκρινής εικόνα του δράματος που έζησαν οι ναυαγοί του KOCATEPE και του “εγκλήματος πολέμου” που διέπραξαν εναντίον τους οι αεροπόροι συνάδελφοί τους.<br /><br /><img src="https://doureios.com/wp-content/uploads/2022/08/ji7NUt4x62LxI6UD-637012117996329728.jpg" /><br /><br />Την περίπτωση του KOCATEPE περιέγραψε ο Μπιράντ στο βιβλίο του “30 Sicak Gün” που εκδόθηκε το 1976 και εκδόθηκε στην ελληνική από τις εκδόσεις Ιωάννης Φλώρος, υπό τον τίτλο “Απόφαση Απόβαση“.<br /><br />Όπως περιγράφει ο Μπιράντ, οι σωστικές λέμβοι συγκεντρώθηκαν και δέθηκαν μεταξύ τους προκειμένου να μειωθούν οι πιθανότητες διασκορπισμού από το θαλάσσιο ρεύμα που τις παρέσυρε νότια. Η επίθεση των αεροπλάνων εναντίον των ανυπεράσπιστων λεμβών, περιγράφεται ως εξής: “Εκείνοι που βρίσκονταν μέσα στις λέμβους άρχισαν να κόβουν έντρομοι τα σκοινιά που τις κρατούσαν ενωμένες. Οι νεκροί πλήθαιναν. Τα κύματα που ανέβαιναν σαν βουνά άρχισαν να ανατρέπουν τις βάρκες. Αυτοί που ήθελαν να ξεφύγουν από τα πολυβόλα των αεροπλάνων έπεφταν στη θάλασσα και χάνονταν για πάντα… Τίποτε δεν μπορούσε να εμποδίσει την καταστροφή. Μέσα στον άνεμο και τη φασαρία δεν άκουγαν ούτε τις οδηγίες του κυβερνήτη ούτε τα λόγια των άλλων”.<br /><br />Οι ναύτες επεδίωξαν να κόψουν τα σκοινιά που κρατούσαν τις λέμβους δεμένες, προφανώς για να μειώσουν τον στόχο που προσέφεραν στους αιμοδηψείς αεροπόρους. Μπορούμε όλοι να φανταστούμε τις σκηνές τρόμου που έζησαν, αφού επεδίωκαν να βρουν σωτηρία πέφτοντας πάλι στο νερό.<br /><br />Με κάποια αοριστία περιγραφής, ο Μπιράντ διαχωρίζει τις αεροπορικές επιθέσεις σε δύο: μία αρχική και μία δεύτερη, εναντίον των αντιτορπιλικών που επιχειρούσαν διάσωση των ναυαγών. Στην πρώτη αναφέρει, “Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν σκοτωθεί 20-25 άτομα” και στην δεύτερη, “Με συντριβή έβλεπαν από το “Τσακμάκ” και τις λέμβους να χάνονται μπροστά στα μάτια τους 15-20 σύντροφοί τους, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα”.<br /><br />Βεβαίως, ο έμπειρος δημοσιογράφος και συγγραφέας, θέλοντας προφανώς να αποφύγει κατηγορίες και ενέργειες διώξεως εις βάρος του, στην συνέχεια του κειμένου του επιχειρεί κάποια αποστασιοποίηση, γράφοντας ότι κανείς αεροπόρος δεν σκέφτηκε να πολυβολήσει τις λέμβους…<br /><br /><img src="https://doureios.com/wp-content/uploads/2022/08/TOURKIKOS_CHARTIS.png" /><br /><br />Από τα 242 μέλη του πληρώματος του αντιτορπιλικού, 54 άνδρες (3 αξιωματικοί, 14 υπαξιωματικοί, 37 ναύτες) έχασαν την ζωή τους. <br /><br />Ο αριθμός είναι εντυπωσιακός, ιδίως εάν ληφθεί υπ’ όψιν ότι το πλοίο δεν εξαϋλώθηκε από κάποια ισχυρή έκρηξη, που προκάλεσε έναν τόσο μεγάλο αριθμό απωλειών. Όμως η δράση των τουρκικών αεροπλάνων, αφενός εμπόδισε τα άλλα δύο αντιτορπιλικά να συνδράμουν στην περισυλλογή κι υποχρεώθηκαν να απομακρυνθούν (αφήνοντας τους ναυαγούς στην θάλασσα για να περισυλλεχθούν από ξένα καράβια) αφετέρου οι πολυβολισμοί των λέμβων φόνευσαν αρκετούς από τους ναυαγούς. Καθίσταται αντιληπτό δηλαδή, ότι οι απώλειες που προκλήθηκαν από τα πλήγματα που υπέστη το KOCATEPE ήταν περίπου ίδιες με τις απώλειες από την εγκληματική συμπεριφορά των αεροπόρων εναντίον των σωστικών λέμβων. <br /><br />Σήμερα, οι αναφορές στα τουρκικά μέσα για το KOCATEPE είναι γενικόλογες και αποφεύγουν λεπτομέρειες. Αποκρύπτεται φυσικά η πράξη των Τούρκων αεροπόρων που συνιστά “έγκλημα πολέμου”, σοβαρή συμβολή στις αντίστοιχες εγκληματικές πράξεις εις βάρος Ελλήνων αιχμαλώτων, που πραγματοποίησαν οι τακτικές δυνάμεις του τουρκικού στρατού εκείνο το καλοκαίρι.<div><br /></div><div><a href="https://doureios.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Κύπρος 1974: εκτελέσεις Ελλήνων αιχμαλώτων και το “έγκλημα πολέμου” με τους ναυαγούς του KOCATEPE

Από Σάββας Δ. Βλάσσης Προ μερικών ημερών, στην Κύπρο αναγνωρίστηκε o έφεδρος ανθυπολοχαγός Ανδρέας Λοϊζίδης που έχει καταγραφεί στους αγνοου...

Διαβάστε την συνέχεια

“Χωρίς την Αλεξανδρούπολη, η Διατλαντική Ασφάλεια είναι νεκρή”

<a href="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/07/usa-alexandroupoli-limani-evros-news-790x400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="790" height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/07/usa-alexandroupoli-limani-evros-news-790x400.jpg" width="745" /></a><br /><br />Tο περιοδικό The National Interest δημοσιεύει άρθρο των Jonathan Ruhe και Ari Cicurel (ο πρώτος είναι διευθυντής εξωτερικής πολιτικής και ο δεύτερος πολιτικός αναλυτής της δεξαμενής σκέψης (Jewish Institute for National Security of America–JINSA), για την Αλεξανδρούπολη, η οποία εξελίσσσεται σε σημαντικό παράγοντα για τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα.<br /><br />Όπως γράφουν, η Αλεξανδρούπολη βρίσκεται σε ιδανικό σημείο ώστε να βοηθήσει τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της να διευθετήσουν καθυστερήσεις -οφειλόμενες σε επιμελητειακές αδυναμίες- στην αποστολή υλικού προς τα ανατολικά, προερχόμενου από την Κεντρική Ευρώπη.<br /><br />Τίτλος του κειμένου: «<a href="https://nationalinterest.org/feature/without-alexandroupolis-transatlantic-security-dead-water-204440">Without Alexandroupolis, Transatlantic Security Is Dead in the Water</a>» (“Χωρίς την Αλεξανδρούπολη, η Διατλαντική Ασφάλεια είναι νεκρή”)<br /><br />Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ανεβάζει ταχύτατα το στρατηγικό προφίλ και τις δυνατότητες της Αλεξανδρούπολης, μιας κάποτε παραμελημένης ελληνικής πόλης στο Βόρειο Αιγαίο, δίπλα στην Τουρκία και τη Βουλγαρία, σημειώνεται στο άρθρο.<br /><br />Μέσω της εμβληματικής ανάπτυξης της Ελλάδας ως ενεργειακού κόμβου και εταίρου ασφαλείας των ΗΠΑ, η Αλεξανδρούπολη προσφέρει μοναδικές ευκαιρίες για την επίτευξη κοινών διατλαντικών στόχων για τη μείωση της ευρωπαϊκής εξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο, την ενίσχυση της ευάλωτης ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και τη διασφάλιση ότι οι σοδειές της Ουκρανίας θα μπορούν να συνεχίσουν να τροφοδοτούν τον κόσμο.<br /><br />Όμως οι ΗΠΑ πρέπει να ενεργήσουν, σε συνεννόηση με τους συμμάχους τους, με σκοπό να εξασφαλίσουν αυτούς τους στόχους βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, καθώς η Ευρώπη δεν μπορεί να απεξαρτηθεί άμεσα από το ρωσικό αέριο χωρίς την εισαγωγή LNG από τα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου.<br /><br />Δεδομένων των σοβαρών συμφορήσεων που παρουσιάζονται στη διακίνηση προϊόντων προς τα ανατολικά, από το κέντρο της ηπείρου, σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη του ιστορικού ρόλου της Τουρκίας ως του νοτιοανατολικού σημείου αναφοράς της συμμαχίας, το ΝΑΤΟ χρειάζεται νέες διαδρομές από το Νότο για να επιδείξει την ισχύ του έναντι της Ρωσίας και της Κίνας, καθώς και οι δύο έχουν διεισδύσει στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα.<br /><br />Ταυτόχρονα, τα ουκρανικά σιτηρά πρέπει να παρακάμψουν τον ρωσικό ναυτικό αποκλεισμό και τα τουρκικά Στενά καθώς κατευθύνονται Νότια προς τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Ασία, τονίζεται.<br /><br />Η Αλεξανδρούπολη βρίσκεται σε ιδανική τοποθεσία για να συμβάλει (σ.σ. προς αυτή την κατεύθυνση), όπως επεξηγείται σε μια νέα έκθεση του JINSA, σημειώνεται ακολούθως στο άρθρο Τα πλοία μπορούν να εκφορτώσουν και απευθείας να φορτώσουν σε σιδηροδρομικές συνδέσεις που διασχίζουν τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία προς Βορρά μέχρι την Πολωνία.<br /><br />Εκτός από αεροδρόμιο και στρατιωτικές εγκαταστάσεις, η πόλη αποτελεί επίσης κόμβο δικτύου αυτοκινητοδρόμων, καθώς και μιας υποστηριζόμενης από τις ΗΠΑ εγκατάστασης εισαγωγής LNG που συνδέεται με την ενδοχώρα μέσω ενός διευρυνόμενου πλέγματος αγωγών φυσικού αερίου. Αυτή η υποδομή επιτρέπει στο ΝΑΤΟ να παρακάμψει το Βόσπορο και τη Μαύρη Θάλασσα και να αυξήσει πιο αποτελεσματικά τις δυνάμεις προς Βορρά, μέσω της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας και μέχρι τα σύνορα της Ουκρανίας και της Μολδαβίας.<br /><br />Εκτός από τη δημιουργία μιας διεξόδου για τις εξαγωγές τροφίμων του Κιέβου και μιας νέας εμπορικής εναλλακτικής λύσης αναφορικά με το υπό κινεζική διαχείριση λιμάνι του Πειραιά, θα μπορούσε επίσης να μειώσει τη βαθιά εξάρτηση των Βαλκανίων και της Ιταλίας από τη ρωσική ενέργεια διοχετεύοντας, με αξιόπιστο τρόπο, φορτεία από την Ανατολική Μεσόγειο και όχι μόνο.<br /><br />Ενώ η αμερικανική στήριξη ήταν ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της Αλεξανδρούπολης μέχρι σήμερα, πρέπει επειγόντως να γίνουν περισσότερα για να αξιοποιηθεί η σημαντική δυναμική του.<br /><br />Για να επιταχυνθεί η ενεργειακή ανεξαρτησία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης από τη Ρωσία, οι ΗΠΑ θα πρέπει να προωθήσουν την επέκταση του αγωγού Trans Adriatic Pipeline (TAP) και του αγωγού Interconnector Greece–Bulgaria (IGB), καθώς και να διερευνήσουν την οικονομική βιωσιμότητα αντιστροφής του τεράστιου διαβαλκανικού αγωγού ώστε να μεταφέρει φυσικό αέριο από την Ελλάδα προς Βορρά, μέσω της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και πιθανώς της Ουκρανίας και της Μολδαβίας.<br /><br />Παράλληλα, η Ουάσιγκτον θα πρέπει να καταστήσει σαφές ότι υποστηρίζει την ανάπτυξη πρόσθετης ελληνικής δυνατότητας, όσον αφορά την τροφοδοσία αυτών των αγωγών με εισαγόμενο LNG, πέρα ​​από την πλωτή μονάδα αποθήκευσης και επαναεριοποίησης (FSRU) που κατασκευάζεται αυτή τη στιγμή στην Αλεξανδρούπολη, σημειώνεται.<br /><br />Αυτά τα βήματα μπορούν να αποτελέσουν τον πυρήνα μίας τόσο αναγκαίας σειράς ενεργειών για να υπογραμμιστεί η στήριξη των ΗΠΑ, και να προωθηθεί, η ειρηνική εκμετάλλευση του άφθονου φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου, ως άμεσου υποκατάστατου των ρωσικών προμηθειών στην Ευρώπη. Αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει τον διορισμό ειδικού απεσταλμένου των ΗΠΑ για να συμβάλλει στις πρόσφατες προσπάθειες της Ε.Ε., μεταφοράς LNG στην ήπειρο από την Αίγυπτο και το Ισραήλ.<br /><br />Η αμερικανική εμπλοκή πρέπει επίσης να εμβαθύνει στην αμυντική πλευρά. Σε συνεργασία με τους συμμάχους τους, οι ΗΠΑ θα πρέπει να διερευνήσουν την επέκταση του αγωγού καυσίμου του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα, από την Καβάλα στην Αλεξανδρούπολη, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, για να διευκολυνθεί η διευρυνόμενη παρουσίας της συμμαχίας στα ανατολικά Βαλκάνια και την παράκτια περιοχή της Μαύρης Θάλασσας.<br /><br />Η Ουάσιγκτον θα πρέπει επίσης να διασφαλίσει ότι η επικείμενη σύμβαση ιδιωτικοποίησης του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης θα ανατεθεί σε μια αμερικανική εταιρεία—τόσο για να αποτραπεί η ρωσική επικράτηση στον διαγωνισμό, όσο και για να καθησυχάσει τους συμμάχους ότι οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τον αυξανόμενο έλεγχο της Μόσχας και του Πεκίνου σε υποδομές ζωτικής σημασίας σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη.<br /><br />Στο πλαίσιο του φιλόδοξου νέου στόχου του ΝΑΤΟ να διευρύνει τις δυνάμεις ταχείας αντίδρασης του, ο στρατός των ΗΠΑ θα πρέπει να δει την Ελλάδα ως μια ιδανική τοποθεσία, τόσο γεωστρατηγικά όσο και τοπογραφικά, για συνδυασμένες και κοινές ασκήσεις.<br /><br />Για να πετύχει τα ανώτατα όρια (σ.σ. δυνατοτήτων) της Αλεξανδρούπολης όσον αφορά τους τομείς της ενέργειας και της ασφάλειας, ειδικά μέσω της ανάπτυξης καλύτερων αγωγών, σιδηροδρομικών και οδικών υποδομών για τη διασύνδεση της Ανατολικής Ευρώπης, η Διοίκηση Biden θα πρέπει επίσης να αυξήσει το δάνειο της ύψους 300 εκατ. δολαρίων, που χορήγησε τον Ιούνιο του 2022, στο Επενδυτικό Ταμείο της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών (Three Seas Initiative), γνωστό ως 3SIIF.<br /><br />Πολλές από αυτές τις ενέργειες θα συμβάλουν άμεσα στην παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια, καθιστώντας την Αλεξανδρούπολη βασικό τερματικό σταθμό για τις χερσαίες αποστολές ουκρανικών σιτηρών.<br /><br />Η βάναυση επιθετικότητα της Ρωσίας στην Ουκρανία ήδη μεταμορφώνει τη διατλαντική ασφάλεια και θα συνεχίσει να το κάνει στο άμεσο μέλλον. Ευτυχώς, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη έχουν ένα άμεσα διαθέσιμο πλεονέκτημα στην Αλεξανδρούπολη προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι η συμμαχία μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτές τις σημαντικές προκλήσεις, καταλήγει το άρθρο.<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />

“Χωρίς την Αλεξανδρούπολη, η Διατλαντική Ασφάλεια είναι νεκρή”

Tο περιοδικό The National Interest δημοσιεύει άρθρο των Jonathan Ruhe και Ari Cicurel (ο πρώτος είναι διευθυντής εξωτερικής πολιτικής και ο ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ελληνικοί S-300 έναντι τουρκικών S-400 Triumf… και ένα σενάριο για ελληνική εμπλοκή.

<img height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/03/S-300-PMU-HAF-GREECE-790x400.jpg" width="782" /><br /><br />Του <b>Ζαχαρία Μίχα</b><br />Εάν η τουρκική ηγεσία λειτουργεί ορθολογικά θα πρέπει να αντιλαμβάνεται πλέον τη μεγάλη ζημία που έχει υποστεί κυρίως στο στρατιωτικό πεδίο με την απόφαση απόκτησης του ρωσικού συστήματος αντιαεροπορικής και αντιβληματικής προστασίας, μακρού βεληνεκούς S-400 Triumf. Εάν ισχύει αυτό, αργά ή γρήγορα θα επιχειρήσει να το διορθώσει. Πιθανότατα θα το επιχειρήσει, εμπλέκοντας και την Ελλάδα με μοχλό την παρουσία των S-300 στην Κρήτη, ίσως για να «πουλήσει» ο Ερντογάν πιο βολικά στο εσωτερικό ακροατήριο την υποχώρησή του.<br /><br />Το παρόν σχόλιο εστιάζει στη ζημία που έχει υποστεί η Τουρκία στον στρατιωτικό τομέα, καθώς στο γεωπολιτικό επίπεδο η κατάσταση είναι σαφώς πιο περίπλοκη. Ισχυρές ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι Τούρκοι έχουν σαλπάρει για άλλους γεωπολιτικούς λιμένες, έχοντας αποφασίσει ότι η παραμονή εντός του δυτικού στρατοπέδου δεν επιτρέπει στη χώρα τους να αναδείξει με πιο ανεξάρτητο τρόπο το γεωπολιτικό της δυναμικό, αποσπώντας παράλληλα περισσότερα οφέλη.<br /><br />Ήταν λογικό να εκπλήξει πολλούς ο τουρκικός ισχυρισμός ότι οι ελληνικοί S-300 «κλείδωσαν» τουρκικά F-16, τα οποία βρίσκονταν για εκπαιδευτικούς σκοπούς δυτικά της Ρόδου. Φυσικά δεν υπήρξε καμία αναφορά για το αν εκεί βρέθηκαν εντός ελληνικού FIR και ελληνικού εναέριου χώρου, χωρίς να έχει προηγηθεί κατάθεση σχεδίων πτήσεων. Αυτό από μόνο του θα δικαιολογούσε κάθε ενέργεια αντιμετώπισης της παρουσίας τους, όπως πειστικά εξήγησε ο Σταύρος Λυγερός σε πρόσφατο σχόλιο του.<br /><br />Ωστόσο, ανακύπτει ο προβληματισμός για ποιον λόγο οι Τούρκοι, αιφνιδιαστικά, θέτουν θέμα S-300 σε συνδυασμό με τη παραβατική δράση των μαχητικών τους στο Αιγαίο. Το ζήτημα του ρωσικού συστήματος έχουν και στο παρελθόν επιχειρήσει να αξιοποιήσουν για να δικαιολογήσουν την εκ μέρους τους προμήθεια των S-400. Αποκρύπτουν βολικά ότι ήταν οι Δυτικοί που ζήτησαν από την Ελλάδα να εγκαταστήσει στο έδαφος της τους S-300 για να μην εγκατασταθούν στην Κύπρο, η οποία και τα είχε αγοράσει. Επίσης, δεν ασχολούνται με τα προβλήματα διασύνδεσης του ανατολικής προέλευσης συστήματος με τα δυτικά συστήματα, στο πλαίσιο μιας ενοποιημένης ελληνικής αεράμυνας.<br /><br />Ο γράφων έχει διατυπώσει και στο παρελθόν την εκτίμηση ότι είναι θέμα χρόνου οι Τούρκοι να αναζητήσουν διέξοδο από το αδιέξοδο, στο οποίο τους έχει οδηγήσει η αγορά των S-400. Η αποβολή από το πρόγραμμα του μαχητικού πέμπτης γενιάς F-35 και η άρνηση του Κογκρέσου να αδειοδοτήσει την πώληση 40 νέας γενιάς F-16 (Block 70/72) με παράλληλη αναβάθμιση άλλων 80 στην ίδια διαμόρφωση, είναι επαρκείς λόγοι αναζήτησης απεμπλοκής από τους S-400, προτού η αδυναμία της τουρκικής Αεροπορίας καταστεί εμφανής.<br /><br />Η απεμπλοκή αυτή δεν θα αποτελέσει στρατηγική επιλογή, αλλά θα κινείται στο τακτικό επίπεδο, διότι η Τουρκία δεν θα εγκαταλείψει τη δυνατότητα να συνδιαλέγεται ανεξάρτητα από τη συμμαχική πολιτική με τη Ρωσία και την Κίνα τουλάχιστον. Στόχος θα είναι η απεμπλοκή να επιτευχθεί, χωρίς να πληγούν οι σχέσεις Άγκυρας-Μόσχας. Επίσης, ελαχιστοποιώντας την πολιτική ζημία για τους ισλαμοεθνικιστές του Ερντογάν στο εσωτερικό της Τουρκίας, καθώς οι εκλογές βρίσκονται πλέον πολύ κοντά και τα εθνικιστικά πάθη περισσεύουν…<br /><br />Η εκτίμηση είναι, λοιπόν, ότι η αναφορά των Τούρκων σε «κλείδωμα» των μαχητικών τους από τους ελληνικούς S-300 συνδέεται με αυτή την υπόθεση. Το σενάριο, λοιπόν, θέλει την Τουρκία να προετοιμάζει το αφήγημα, με το οποίο θα επιχειρήσει να απαλλαγεί από τους S-400, ζητώντας ταυτόχρονα την απομάκρυνση και των ελληνικών S-300! Αυτό φυσικά δεν θα γίνει με δημόσιες δηλώσεις, αλλά θα τεθεί πίσω από κλειστές πόρτες, ενώ η αξιοποίηση του επιχειρήματος από την πλευρά της τουρκικής ηγεσίας θα κλιμακωθεί.<br /><br />Προς το παρόν, η σκέψη αυτή παραμένει μια υπόθεση εργασίας, την οποία όμως η ελληνική πλευρά πρέπει να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει, έχοντας μελετήσει διεξοδικά τις απαντήσεις της. Έτσι γίνεται σε όλες τις οργανωμένες χώρες που παίρνουν στα σοβαρά την εθνική τους ασφάλεια. Επ’ αυτού του σεναρίου όμως πρέπει να γίνουν ορισμένες παρατηρήσεις.<br /><br />Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι αποκλειστικός γνώμονας της ελληνικής αντίδρασης πρέπει να είναι το ελληνικό εθνικό συμφέρον κι όχι το συμμαχικό. Διότι σε περίπτωση που τεθεί τέτοιο θέμα από την Τουρκία, πολλοί σύμμαχοι θα βρουν την πρόταση ενδιαφέρουσα, αφού θα νομίζουν ότι συμβαδίζει με την εκπλήρωση της επιθυμίας τους για επαναφορά του ΝΑΤΟ στα δεδομένα του Ψυχρού Πολέμου.<br /><br />Αδυνατώντας –ή απλά μη επιθυμώντας– να διακρίνουν τον τακτικό χαρακτήρα μιας τέτοιας τουρκικής κίνησης, θα στραφούν στην Ελλάδα, πιέζοντας ασφυκτικά «για το καλό της Συμμαχίας»! Αυτό διευκολύνεται από το γεγονός ότι πανομοιότυπη αναφορά έχει καταγραφεί και ως δήλωση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.<br /><br />Θα επαναλάβω στο σημείο αυτό, ότι η εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος πρέπει να είναι προϋπόθεση ενασχόλησης με το συμμαχικό κι ότι η εξυπηρέτηση του τελευταίου επ’ ουδενί δεν συνεπάγεται αυτομάτως εξυπηρέτηση του πρώτου.<br /><br />Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα συμφέρον να διευκολύνει την Τουρκία να εξέλθει από το αδιέξοδο, στο οποίο την έφερε η ηγεσία της. Άρα, η άρνηση σύνδεσης των δυο θεμάτων οφείλει να είναι θέση αρχής για την Αθήνα. Η Τουρκία, διασυνδέοντας δύο άσχετα ζητήματα, θα προσπαθήσει να καταστήσει την Ελλάδα μέρος του προβλήματος, το οποίο η ίδια κατ’ αποκλειστικότητα δημιούργησε.<br /><br />Η Άγκυρα θα προσπαθήσει να δημιουργήσει την εντύπωση ότι το πρόβλημα δεν επιλύεται λόγω της ελληνικής στάσης! Δικολαβίστικο επιχείρημα, το οποίο όμως μπορεί να παράξει επικίνδυνο επικοινωνιακό αποτέλεσμα, παρότι πρόκειται για μια πρακτική που δεν θα έχει χρησιμοποιήσει για πρώτη φορά η Άγκυρα.<br /><br />Η τρίτη παρατήρηση είναι ότι σε περίπτωση που η Ελλάδα αποδεχόταν τέτοια «λύση» θα υπονόμευε, χωρίς λόγο και αιτία, ένα πολύτιμο πλεονέκτημα που της χάρισε η τουρκική αμετροέπεια: Με την αδυναμία της Άγκυρας να αντιληφθεί ότι οι ρωσικοί S-400 αποτελούν κόκκινη γραμμή για τις ΗΠΑ, η Αθήνα «αγόρασε» από το πουθενά χρόνο στην προσπάθεια να επανεξοπλιστεί, καλύπτοντας τα τεράστια κενά που άφησε η υπερδεκαετής εξοπλιστική απραξία. Γι’ αυτό και η συναίνεση της Ελλάδας ελαφρά τη καρδία θα συνιστούσε αυτοκτονική απόφαση.<br /><br />Η τέταρτη παρατήρηση είναι ότι ακόμα και μια πρόταση ανταλλαγής των ρωσικών S-300 με το αμερικανικής κατασκευής σύστημα Patriot PAC-3, παρότι στρατιωτικά έχει νόημα, δεν θα πρέπει να γίνει βεβιασμένα και ενθουσιωδώς αποδεκτή από ελληνικής πλευράς. Το πρόβλημα της διασύνδεσης ανατολικής με δυτικής προέλευσης συστημάτων είναι μεγάλο. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, ο υπολογισμός είναι πολύ διαφορετικός.<br /><br />Το πρόβλημα δεν περιορίζεται απλά και μόνο στην απώλεια χρόνου για την κάλυψη των κενών ή μέχρι την παραλαβή και επιχειρησιακή ένταξη των νέων οπλικών συστημάτων που έχουν παραγγελθεί (Rafale, Belharra και F-16V). Θεωρητικά, από τη στιγμή που θα εκλείψει από το κάδρο το «αγκάθι» των S-400 για την Τουρκία, θα έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την απόκτηση νέων F-16 και για την αναβάθμιση παλαιότερων. Πιθανόν να τεθεί και ζήτημα ολικής επαναφοράς της Τουρκίας στο πρόγραμμα των F-35 Lightning II. Το βέβαιο είναι ότι η θέση της Ελλάδας θα γίνει πολύ πιο δύσκολη.<br /><br />Οι προσπάθειες του ελληνικού λόμπι στην Ουάσιγκτον θα καταστούν μάχες οπισθοφυλακής, στο μέτρο που θα έχει ενισχυθεί η πτέρυγα των γραφειοκρατών του αμερικανικού κατεστημένου που επιμένει ότι η Τουρκία πρέπει να διατηρηθεί πάση θυσία στο δυτικό στρατόπεδο. Το σίγουρο είναι ότι η Άγκυρα θα έχει βρεθεί ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο της υπέρβασης του σημερινού αδιεξόδου. Η Ελλάδα δεν έχει κανένα συμφέρον να της το προσφέρει στο πιάτο.<br /><br />Όλα αυτά θα επηρεάσουν το ισοζύγιο ισχύος στην περιοχή και θα οδηγήσουν σε μια κούρσα εξοπλισμών, την οποία η Ελλάδα έχει λόγους να αποφύγει, αφού δεν πρέπει κανείς να λησμονεί ότι η βέλτιστη εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος προϋποθέτει το να συμβαδίζουν οι εξοπλιστικές πρωτοβουλίες με την ανάπτυξη της οικονομίας. Και οι εποχές υπαγορεύουν σύνεση στις αποφάσεις και παράλληλη έμφαση σε κοινωνικές προτεραιότητες.<br /><br />Το πρόβλημα αυτό είναι πολύ σοβαρότερο σήμερα, επειδή, επιμένω, χάθηκαν αδικαιολόγητα πολλά χρόνια στην αξιοποίηση των ελληνικών υδρογονανθράκων. Αυτή θα είχε δημιουργήσει σήμερα μια εντελώς διαφορετική οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, η οποία θα είχε ευεργετική αντανάκλαση και στα εξοπλιστικά, όπου υπάρχουν αρκετές ακόμα κρίσιμες ανάγκες και εκκρεμότητες (κορβέτες, αεράμυνα, βλήματα κ.λπ.).<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ελληνικοί S-300 έναντι τουρκικών S-400 Triumf… και ένα σενάριο για ελληνική εμπλοκή.

Του Ζαχαρία Μίχα Εάν η τουρκική ηγεσία λειτουργεί ορθολογικά θα πρέπει να αντιλαμβάνεται πλέον τη μεγάλη ζημία που έχει υποστεί κυρίως στο σ...

Διαβάστε την συνέχεια