Η Ναυτική Βάση «3η Ιουλίου» και οι χαμένες ευκαιρίες του Ελληνισμού.

<a href="https://amynageostratigiki.eu/2022/02/12/%ce%b7-%ce%bd%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b2%ce%ac%cf%83%ce%b7-3%ce%b7-%ce%b9%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%cf%87%ce%b1%ce%bc%ce%ad%ce%bd/"><img height="319" src="https://i0.wp.com/amynageostratigiki.eu/wp-content/uploads/2022/02/Screenshot-2022-02-12-230845.jpg?fit=1157%2C547&ssl=1" width="754" /></a><br /><br />Στις 3 Ιουλίου 2021, ο Αιγύπτιος Πρόεδρος εγκαινίασε τη νέα Ναυτική Βάση της Αιγύπτου στη Μεσόγειο θάλασσα, που φέρει μάλιστα για όνομα την ημερομηνία που ο Σίσι ανέλαβε την εξουσία στην εν λόγω χώρα.<br /><br />Για την Αίγυπτο, η σημασία της συγκεκριμένης Ναυτικής Βάσης είναι τεράστια. Εκτός του ότι ακολουθεί την φαραωνική αρχιτεκτονική που ο Σίσι θέλει να προβάλλει προς τα έξω (μην ξεχνάμε και το νέο Μουσείο Αιγυπτιακής Ιστορίας), προκειμένου να δηλώσει πως η Αίγυπτος μεγαλώνει επιστρέφοντας στις ρίζες της, είναι μια εγκατάσταση που μπορεί να υποστηρίξει από πλευράς διοικητικής μέριμνας ολόκληρο τον αιγυπτιακό στόλο της Μεσογείου καθώς και μεγάλα εμπορικά.<div><br /><img src="https://i0.wp.com/amynageostratigiki.eu/wp-content/uploads/2022/02/2021-637612125863359282-335.jpg?resize=584%2C1000&ssl=1" /><br /><br />Η τοποθεσία που επιλέχθηκε είναι στο κέντρο του μεσογειακού μετώπου της Αιγύπτου που στοιχίζεται ανατολικώς από τον ποταμό Νείλο και δυτικά από τα Αιγυπτολιβυκά σύνορα. Δεν είναι βεβαίως τυχαία, διότι από εκεί μπορούν να καλυφθούν τα σημεία από τα οποία εκσπώνται ο Euroafrica και ο GREGY Interconnector (δείτε τις φωτό πιο κάτω) έργα πνεύμονες για το μέλλον της Αιγύπτου, με τον εκπληκτικό ρυθμό πληθυσμιακής αύξησης και με τον ίσκιο του φράγματος της Αναγέννησης (Αιθιοπία) να σκεπάζει τη χώρα.</div><div><img height="417" src="https://i0.wp.com/amynageostratigiki.eu/wp-content/uploads/2022/02/2019EuroAfrica-Map2.jpg?resize=900%2C587&ssl=1" width="677" /></div><div><i>Η όδευση του Euroafrica Interconnector</i></div><div><br /><img src="https://i0.wp.com/amynageostratigiki.eu/wp-content/uploads/2022/02/271041882_290994696424028_5576032094528285501_n.jpg?resize=900%2C617&ssl=1" /><i>Η όδευση του GREGY Interconnector που οι περισσότεροι συγχίζουν με τον Euroafrica</i></div><div><i><br /></i><img height="1024" src="https://i0.wp.com/amynageostratigiki.eu/wp-content/uploads/2022/02/info.jpg?resize=290%2C1024&ssl=1" width="414" /></div><div><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="336" src="https://www.youtube.com/embed/sRxdk6N-hIM" width="736" youtube-src-id="sRxdk6N-hIM"></iframe><i>Το φράγμα της Αναγέννησης στην Αιθιοπία, μια θηλιά στο λαιμό της Αιγύπτου, κατά πολλούς το βασικό αίτιο της προμήθειας Rafale-Scalp</i><br /><br />Παρακολουθώντας το βίντεο από τα εγκαίνια της βάσης, τολμούμε να πούμε ότι μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Πληρότητα και μεγαλοπρέπεια. Παρακολουθείστε το μέχρι τέλους (διάρκεια 8 λεπτά).<br /><br /><br />Υπάρχουν όμως δυο σκοτεινά σημεία.<br />Στο βίντεο κυριαρχούν οι σιλουέτες των “θηρίων ” Fremm και φυσικά των Mistrals, Gowinds, MEKO, Type 209. Αν συγκρίνει κανείς το Αιγυπτικό ναυτικό του 2015 με αυτό του 2022, θα εντυπωσιαστεί από την πρόοδο πολύ περισσότερο από οτι εντυπωσιάστηκε από τα κτήρια της βάσης. Αυτό που πέτυχαν οι Αιγύπτιοι είναι ένας άθλος. Εμείς γιατί χάσαμε την ευκαιρία;<br />Το σλόγκαν με το οποίο κλείνει το βίντεο είναι το εξής: ” Masters of the Seas”. Για την Ελλάδα, η Ναυτική Βάση “3η Ιουλίου” είναι ένα δίκωπο μαχαίρι. Στο χάρτη που ακολουθεί, φαίνεται ξεκάθαρα οτι η “3η Ιουλίου” είναι ένα αντίβαρο απέναντι στη Σούδα (και το Ακσάζ). Από την άλλη όποιος συμμαχεί (πλεον) με την Αίγυπτο, μπορεί να σχηματίζει το τρίγωνο της κυριαρχίας στην Αν.Μεσόγειο (γαλάζιο τρίγωνο για τη Συμμαχία Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος και με κόκκινο για τη συμμαχία Τουρκία – Αίγυπτος). Ας φανταστούμε οτι κάποια στιγμή η Αίγυπτος περνάει στη σφαίρα επιρροής της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Οι Masters of the Seas χέρι χέρι με τη Mavi Vatan. Πως θα μπορέσει το ΠΝ να αντιμετωπίσει τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο (deja vous) ;;;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div><br /><img height="359" src="https://i0.wp.com/amynageostratigiki.eu/wp-content/uploads/2022/02/Screenshot-2022-02-12-225523.jpg?resize=900%2C505&ssl=1" width="640" /><br /><br />δείτε ολόκληρη την τελετή εγκαινίων, πιο κάτω:</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="353" src="https://www.youtube.com/embed/N3hwzvxYQEc" width="675" youtube-src-id="N3hwzvxYQEc"></iframe></div><br /><div><a href="https://amynageostratigiki.eu/">πηγή</a></div><div><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Ναυτική Βάση «3η Ιουλίου» και οι χαμένες ευκαιρίες του Ελληνισμού.

Στις 3 Ιουλίου 2021, ο Αιγύπτιος Πρόεδρος εγκαινίασε τη νέα Ναυτική Βάση της Αιγύπτου στη Μεσόγειο θάλασσα, που φέρει μάλιστα για όνομα την ...

Διαβάστε την συνέχεια

Όταν “ανήκομεν εις την Δύσιν” και όχι στην Ελλάδα…

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/02/tsabousoglou-nhsia-1.jpg" width="790" /><br /><br /><b>Μαργαρίτης Γιώργος</b><br />Τις προηγούμενες μέρες, σε μία συγχορδία σημαδιακή, εξελίχθηκαν ταυτόχρονα δύο επίσημες παρεμβάσεις που είχαν άμεσο στόχο την Ελλάδα. Η πρώτη προήλθε από τον γνωστό Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Ο υπουργός ήταν περισσότερο σαφής στα λεγόμενά του απ’ ότι συνήθως –για τα ίδια ζητήματα– είναι. Η Ελλάδα, δήλωσε, έχει παραβιάσει τις συνθήκες της Λωζάννης του 1923 και των Παρισίων του 1947.<br /><br />Οι συνθήκες αυτές έδωσαν τα νησιά του Αιγαίου στην Ελλάδα υπό τον όρο της αποστρατιωτικοποίησής τους. Η Ελλάδα παραβιάζει αυτόν τον όρο. Η Τουρκία προσέφυγε γι’ αυτό στον ΟΗΕ με δύο επιστολές. «Σε περίπτωση –τόνισε– που η Ελλάδα δεν αλλάξει στάση τότε είναι συζητήσιμη η κυριαρχία των νησιών αυτών». Εξάλλου, διευκρίνισε, «οι τελευταίες προειδοποιήσεις έχουν σταλεί»…<br /><br />Οι δηλώσεις αυτές πέρασαν ένα ακόμα κατώφλι στην μεθόδευση των τουρκικών διεκδικήσεων. Η γειτονική χώρα έχει ξεκινήσει τις “νομικές”, διπλωματικές αν θέλετε, διαδικασίες που ανοίγουν το κεφάλαιο της κυριαρχίας επί των νησιών του Αιγαίου. Δεν πρόκειται εδώ για “γκρίζες ζώνες” και για “μη αναφερόμενες ονομαστικά” στις συνθήκες νησίδες και βραχονησίδες του Αιγαίου. Εδώ πρόκειται για καθολική αμφισβήτηση όλου του καθεστώτος που διέπει –για ένα ολόκληρο αιώνα– τα σύνορα στην περιοχή.<br /><br />Ως δε πρόσθετη απόδειξη της συνεκτικότητας και της μεθοδικότητας που χαρακτηρίζει την τουρκική επιθετική πολιτική, άρχισαν να εκδίδονται στην γείτονα “δελτία” παραβιάσεων των όρων των συνθηκών από την ελληνική πλευρά. Αυτό προστέθηκε στο γενικό πλαίσιο των ποικιλόμορφων κατηγοριών ενάντια στην Ελλάδα: για παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων, κακομεταχείριση και θανάτωση προσφύγων, υπόθαλψη τρομοκρατίας και πολλά άλλα.<div><br />Όλους μαζί!<br /><br />Την ίδια όμως ημέρα που ο κ. Τσαβούσογλου έκανε τις δηλώσεις αυτές, αξιωματούχος μιας άλλης ισχυρής δύναμης της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής μας, έκανε επίσης δηλώσεις για την Ελλάδα. Ο Ρώσος πρέσβης στην Αθήνα τόνισε με νόημα ότι η Ελλάδα «θα πρέπει να ανησυχεί» για τις διευκολύνσεις και τις βάσεις που προσφέρει στην ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ για τις επιθετικές τους κινήσεις κατά της Ρωσίας.<br /><br />Σε ημιεπίσημες δημοσιογραφικές ή άλλες πληροφορίες προστέθηκαν λεπτομέρειες για το είδος των ανησυχιών που πρέπει να ταράζουν τον ύπνο όσων συντάσσονται με τα επιθετικά σχέδια κατά της Ρωσίας. Τυχόν χρήση των βάσεων και των διευκολύνσεων για πλήγματα ή για ενέργειες κατά της Ρωσίας θα τις καθιστούσε αυτονόητα στόχους των ρωσικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από το έδαφος της χώρας στην οποία αυτές βρίσκονται.<br /><br />Θα μπορούσε κανείς να σημειώσει –πιθανόν με κάποια δόση αυτοϊκανοποίησης– ότι η μικρή Ελλάδα πέτυχε το εν δυνάμει ακατόρθωτο: Να δέχεται δηλαδή ταυτόχρονα ευθείες απειλές από τις δύο ισχυρότερες χώρες της περιοχής όπου η χώρα υπάρχει. Δεν αμφιβάλλουμε ότι τα τελευταία 10-15 χρόνια ειδικά η Ελλάδα, βαδίζοντας από επιτυχία σε επιτυχία, έχει γίνει “πόλος σταθερότητας” και “ισχυρός παράγοντας” στην στρατηγική της περιοχή!<br /><br />Βασικός, όμως, παράγοντας της διπλωματίας, που τον υιοθετούν ισχυρές και ανίσχυρες χώρες, είναι να αντιμετωπίζεις τους εχθρούς σου κατά σειρά προτεραιότητας, όχι όλους μαζί. Φαίνεται πως η ισχύς της Ελλάδας της δίνει την ευχέρεια να τελειώνει μια και καλή με όλους μαζί, Τούρκους και Ρώσους! Εφόσον το έπραξε επί Αλεξάνδρου του Μέγα, γιατί να μην το επαναλάβει και σήμερα!<br /><br />Ανήκομεν εις την Δύσιν…<br /><br />Το πώς βρέθηκε η χώρα μας σε αυτή την ασυνήθιστη θέση θα μπορούσε να γίνει θέμα ιδιαίτερης μελέτης, είμαι σίγουρος ότι θα γίνει σε μελλοντικά Τμήματα Πολιτικών Επιστημών. Ουδείς έχει καταλάβει τι ακριβώς κέρδισε η Ελλάδα από την μετατροπή της (με συντονισμένα μέτρα της προηγούμενης, του ΣΥΡΙΖΑ, και της παρούσας, της ΝΔ, κυβερνήσεων) σε άνευ ορίων και όρων βάση και ορμητήριο των ΗΠΑ, σε τέτοιο βαθμό που να εμπεριέχει σαφή παραίτηση από εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα.<br /><br />Ουδείς έχει καταλάβει σε τι βοήθησε την Ελλάδα η εντυπωσιακά παθητική της στάση απέναντι στην Τουρκία: η ανοχή των παραβιάσεων, η απάθεια στις εκτοξευόμενες κατηγορίες, η εγκατάλειψη της Κύπρου και όλα τα συναρτώμενα. Ουδείς έχει καταλάβει γιατί η χώρα μας δεν “ενοχλεί” με τα ζητήματα αυτά ούτε τους Διεθνείς Οργανισμούς, ούτε τις Συμμαχίες και τις Ενώσεις στις οποίες ανήκει – υποθέτουμε ακριβώς για να μην απειλεί κανείς την ασφάλειά της. Ουδείς έχει καταλάβει τον τρόπο που σκέφτονται οι ένοικοι του Μαξίμου, σημερινοί και χθεσινοί, και το τι είδους πολιτική εφαρμόζουν.<br /><br />Με ποια λογική έχει εμπλακεί η χώρα μας στην υπόθεση της Ουκρανίας και μάλιστα στην πρώτη γραμμή; Τι έχει να κερδίσει η χώρα μας από την ταπείνωση ή την ήττα της Ρωσίας; Τη στιγμή, μάλιστα, που έχει αποδειχθεί ότι ο μόνος παράγοντας στην περιοχή που μπορεί να συγκρατήσει ή να περιορίσει την Τουρκία είναι ακριβώς η Ρωσία. Εκτός πλέον εάν η στήριξη της τότε Σοβιετικής Ένωσης στον “Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας” στην διάρκεια του Ελληνικού Εμφυλίου, όπως πρόσφατα την “αποκάλυψε” ο “διαπρεπής” “εμβολιασμένος” κατά του κομμουνισμού “ιστορικός”, αποτελεί διαχρονική περίπτωση casus belli, η οποία και πρέπει να απαντηθεί –ετεροχρονισμένα έστω– μόνο με πόλεμο και αίμα!<br /><br />Εάν στα όσα συμβαίνουν στην εξωτερική πολιτική προσθέσουμε τα επιτεύγματα των ελληνικών κυβερνήσεων στην εσωτερική αντίστοιχη, τότε, παρηγορούμεθα μεν καθότι διακρίνουμε σταθερή σχέση και συνέπεια του έσω και του έξω. Τρέμουμε δε διότι και το μεν και το δε είναι εξόχως καταστροφικά. Δεν είναι πρόβλημα κυβερνήσεων. Πρόβλημα καθεστώτος είναι και ποιότητας της άρχουσας τάξης και των ελίτ που συνθέτουν το καθεστώς αυτό.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Όταν “ανήκομεν εις την Δύσιν” και όχι στην Ελλάδα…

Μαργαρίτης Γιώργος Τις προηγούμενες μέρες, σε μία συγχορδία σημαδιακή, εξελίχθηκαν ταυτόχρονα δύο επίσημες παρεμβάσεις που είχαν άμεσο στόχο...

Διαβάστε την συνέχεια

«Η εξουδετέρωση της τουρκικής αμφισβήτησης κυριαρχίας νησιών του Αιγαίου».

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/09/strategy_chess-5516468_1280.jpg"><img height="331" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/09/strategy_chess-5516468_1280-1068x601.jpg" width="730" /></a><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε εκφραστεί αυτό το επιχείρημα από την Τουρκία για όλα σχεδόν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.</span></h3>Γράφει ο <b>ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΕΝΕΚΟΣ</b><br />Πρόεδρος Κοινωνίας Αξιών<br />Υποναύαρχος ε.α<br /><br />Η αποστρατιωτικοποίηση μέχρι προχθές παρουσιαζόταν ως μία συμβατική υποχρέωση μας και ως εκεί. Τώρα το πάει πολλά βήματα πιο πάνω, με νέα ρητορική διαστρέβλωσης και ετεροχρονισμού των αρχών του Διεθνούς Δικαίου.<br /><br />Το κακό είναι ότι εάν μπούμε στην λογική να ανταπαντήσουμε με τον ίδιο τρόπο και να πούμε ότι παραβιάζει κι αυτή τις συνθήκες, με τις υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά και στις ακτές της Τουρκίας, είτε με την στρατιά του Αιγαίου και την απειλή πολέμου, τότε στην ουσία ανοίγουμε την συζήτηση προς την κατεύθυνση που θέλει και επιδιώκει.<br /><br />Και αυτό που επιδιώκει είναι η παρελκυστική νομιμοποίηση του σαθρού επιχειρήματος της, που είναι: “Δεν τηρείς έναν όρο της συνθήκες της Λωζάννης και των Παρισίων; Τότε αμφισβητείται η κυριαρχία σου επί των νήσων, που η κυριαρχία τους αναγνωρίσθηκε σε σένα με αυτές τις συνθήκες¨.<br /><br />Ή όπως λέει στο ΝΑΤΟ: “Εάν αποστρατιωτικοποιήσεις τα νησιά που με απειλούν θα αποσύρω στην ενδοχώρα την στρατιά του Αιγαίου” (που σημειωτέον μπορεί να την αναπτύξει όταν θελήσει σε λίγες ώρες, ενώ τα νησιά θα είναι απροστάτευτα λόγω αδυναμίας αντίστοιχης ταχείας ενίσχυσής τους).<br /><br />Αλλά το κυριότερο είναι ότι επιδιώκει με αυτήν την παρελκυστική τακτική δημόσιου διαλόγου και πρόκλησης για δημόσια εξωτερική πολιτική, να αναγνωρίζουμε έμμεσα καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας στα νησιά μας, μας πιέζει για να το αποδεχθούμε έμμεσα, πέφτοντας στην παγίδα να το συζητήσουμε (και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο και ΝΑΤΟ) κατ’ αντιστοιχία των όσων λέει.<br /><br />Ας δούμε όμως τον ουσιαστικό αντίλογο:<br /><br />1. Τα νησιά έχουν ενισχυθεί λόγω της ανάγκης και του δικαιώματος αυτοάμυνας τους (άρθρο 51 κατ. Χάρτη ΟΗΕ), όπως προκύπτει από το ότι ήδη δέχθηκαν επίθεση χωρίς υπαιτιότητά μας σε πόλεμο (Β’ΠΠ), αλλά και σήμερα κυριαρχεί το ίδιο δικαίωμα, από τις συνεχείς απειλές εκ μέρους της, τις υπερπτήσεις πάνω από αυτά, τις συνεχείς παραβιάσεις των χωρικών μας υδάτων και την προσπάθεια κατάληψης νησιού μας στα Ίμια με στρατιωτικές δυνάμεις που αποβιβάσθηκαν σε αυτά.<br /><br />2. Μάλιστα η παρ. 30.6 της Συνθήκης της Βιέννης για το Δίκαιο των συνθηκών, σαφώς ορίζει ότι σε περίπτωση διαστάσεως μεταξύ των υποχρεώσεων που απορρέουν από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και των υποχρεώσεων που απορρέουν από συνθήκη, υπερισχύουν οι πρώτες. (δηλαδή το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων εθνών περί αυτοάμυνας σε περίπτωση απειλής, υπερισχύει έναντι κάθε άλλης υποχρεώσεώς μας που μπορεί να υπάρχει από συνθήκες). Και η απειλή υπάρχει ((πέραν των λοιπών σημερινών διεθνών απειλών).<br /><br />3. Όλες οι περιοχές σε όλη την Ευρώπη αλλά και σε όλο το κόσμο, που είχαν κηρυχθεί αποστρατικοποιημένες ή περιορισμένων εξοπλισμών και οχύρωσης είτε πλήρους αφοπλισμού (χώρες), και μάλιστα με νεώτερες συνθήκες (π.χ. συνθήκη Παρισίων μετά τον Β’ΠΠ), αλλά και με τις ίδιες συνθήκες που έχουν συνυπογράψει οι χώρες αυτές, το καθεστώς αυτό έχει πάψει να υπάρχει. Π.χ. στην Ιταλία, στα σύνορα Γαλλίας-Ιταλίας, στην Τεργέστη, στον Τάραντα, στην Γερμανία, στην Ιαπωνία αλλά και στην Τουρκία.<br />Πέραν τούτων η ίδια η Ιταλία με την οποία συνυπογράψαμε την συνθήκη των Παρισίων, έχει αναγνωρίσει το δικαίωμά μας να ενισχύσουμε την άμυνα των Δωδεκανήσων, και ούτε κι εμείς αμφισβητήσαμε την δυνατότητα επανεξοπλισμού της.<br />Δηλαδή σύμφωνα με την στρεβλή λογική των Τούρκων τα νησιά μας θα έπρεπε να μην αμυνθούν κατά τον Β’ΠΠ και να είναι ανοχύρωτα, ούτε τα πλοία μας να τα προστατεύσουν για να καταληφθούν άνετα από τους Γερμανούς, ούτε να επιχειρούν από αυτά μαζί με τα συμμαχικά πλοία εναντίον των Γερμανών στο Αιγαίο.<br /><br />Η γελοιότητα της θέσης τους βέβαια φαίνεται και από το ότι δεν παραπονέθηκαν ποτέ τότε και πολύ μετά, (επιτήδειοι ουδέτεροι γαρ), ούτε στους Γερμανούς για τον στρατό, τα πλοία και τις οχυρώσεις τους στα νησιά του ΒΑ Αιγαίου.<br /><br />3. Τα νησιά του Αιγαίου δεν παραχωρήθηκαν έτσι απλά (ως παραχώρηση) από την Τουρκία και την Ιταλία, αλλά τα ανακτήσαμε μετά από νικηφόρο πόλεμο! (Όπως και χάσαμε εδάφη από πόλεμο). Και το καθεστώς κυριαρχίας επιβεβαιώθηκε από την κατάκτηση αυτή. Η Συνθήκη απλά είναι η τελική πράξη διευθέτησης της κυριαρχίας αυτής.<br />Μέχρι και το 1945, η διάθεση του εδάφους που αποκτήθηκε βάσει της αρχής της κατάκτησης έπρεπε να διεξάγεται σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους του πολέμου.<br />Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να υπάρξει στρατιωτική νίκη και κυριαρχία επί των εδαφών ακολουθούμενη από ειρηνευτική διευθέτηση, με μια επίσημη Συνθήκη Ειρήνης που είχε και ως σκοπό να «αποκαθιστά τυχόν ελαττώματα στον τίτλο».<br />Μια συνθήκη ειρήνης ήταν το μόνο μέσο για να νομιμοποιηθεί η κατάκτηση σε καιρό πολέμου.<br /><br />Το δικαίωμα κτήσης που κατοχυρώθηκε από την κατάκτηση δεν εξαρτιόταν από τη συναίνεση του αποστερημένου κράτους.<br /><br />Ουσιαστικά, η ίδια η κατάκτηση ήταν μια νομική πράξη εξάλειψης των νόμιμων δικαιωμάτων άλλων κρατών χωρίς τη συγκατάθεσή τους.<br /><br />Το δόγμα της κατάκτησης και οι εξ αυτού παραχθέντες κανόνες αμφισβητήθηκαν κυρίως μετά τον Β’ΠΠ από την ανάπτυξη της αρχής ότι ο επιθετικός πόλεμος είναι αντίθετος με το διεθνές δίκαιο. Η αρχή αυτή εκφράστηκε και στο καταστατικό της Κοινωνίας των Εθνών, στο Σύμφωνο Kellogg-Briand του 1928, στην συνέχεια στο “Δόγμα Stimson» το 1932 (και τα δύο αποδυναμώθηκαν στην πράξη τότε) και αργότερα στις αποφάσεις των διεθνών στρατιωτικών δικαστηρίων που δημιουργήθηκαν στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για να δικάσουν όσους κατηγορούνται για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ειρήνης, ως Αρχές της Νυρεμβέργης.<br /><br />Το Σχέδιο Διακήρυξης για τα Δικαιώματα και τις Υποχρεώσεις των Κρατών, που διατυπώθηκε το 1949 από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ, περιείχε (στο άρθρο XI) τον κανόνα ότι τα κράτη υποχρεούνται να μην αναγνωρίζουν εδαφικές κατακτήσεις που επιτυγχάνονται με επιθετικό πόλεμο.<br /><br />Η απαγόρευση των εδαφικών κατακτήσεων επιβεβαιώθηκε και διευρύνθηκε από τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος προβλέπει στο άρθρο 2, παράγραφος 4, ότι «όλα τα μέλη πρέπει να απέχουν στις διεθνείς τους σχέσεις από την απειλή ή τη χρήση βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους, ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο που δεν συνάδει με τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών.”<br />Συνεπώς ακόμη και αν ισχυρίζεται η Τουρκία στην περίπτωση της Κύπρου ότι κατέκτησε το κατεχόμενο τμήμα γιατί κέρδισε στον πόλεμο εν τούτοις δεν ευσταθεί το επιχείρημα λόγω των εξελίξεων στο Διεθνές Δίκαιο (προαναφέρθηκαν) όπως άλλωστε έχει ήδη κριθεί και αποφασισθεί από το ΣΑ/ΟΗΕ ως παράνομη κατοχή και ως διαρκές έγκλημα κατά της ειρήνης.<br /><br />4. Σύμφωνα με το άρθρο 31.3.α.β. της Συνθήκης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών:<br />« Μαζί με το σύνολο της συνθήκης, θα λαμβάνεται υπόψη:<br />β) κάθε μεταγενέστερη πρακτική που ακολουθείται κατά την εφαρμογή της συνθήκης, από την οποία προκύπτει συμφωνία των μερών ως προς την ερμηνεία της συνθήκης.»<br />ΣΧΟΛΙΟ : Επί πολλές δεκαετίες μετά την Συνθήκη της Λωζάννης, η πρακτική μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος δείχνει ότι αφενός δεν αμφισβητήθηκε το καθεστώς των νήσων, αφετέρου αναγνωρίσθηκε με δηλώσεις του Υπεξ της Τουρκίας ότι η Συνθήκη του Μοντρέ για τα Στενά του 1923 είχε σαν αποτέλεσμα και την κατάργηση των διατάξεων για το καθεστώς των μη οχυρώσεων στην Λήμνο και στην Σαμοθράκη.<br />Συγκεκριμένα:<br /><br />Στις 6 Μαΐου 1936, ο πρεσβευτής της Τουρκίας στην Αθήνα Ρουσέν Εσρέφ, έστειλε στον τότε πρωθυπουργό και ΥΠΕΞ Ιωάννη Μεταξά, την εξής επιστολή:<br />«Κατ’ εντολήν της κυβερνησεώς μου… είμαστε εξ ολοκλήρου σύμφωνοι όσον αφορά στη στρατιωτικοποίηση αυτών των δύο νησιών (Λήμνου και Σαμοθράκης), ταυτόχρονα με τον εξοπλισμό των Στενών».<br /><br />Ενώ ο Τούρκος ΥΠΕΞ Ρουστού Αράς, κατά τη διαδικασία κύρωσης της Σύμβασης του Μοντρέ στην τουρκική εθνοσυνέλευση, δήλωσε τα εξής (Παρασκευή 31 Ιουλίου 1936).<br />«Οι διατάξεις που αναφέρονται στα νησιά Λήμνος και Σαμοθράκη, τα οποία ανήκουν στη φίλη και γείτονα Ελλάδα και ήσαν αποστρατιωτικοποιημένα βάσει των σχετικών διατάξεων της Συμβάσεως της Λωζάννης, καταργούνται και αυτές από τη Σύμβαση του Μοντρέ». (5η Σύνοδος τουρκικής εθνοσυνέλευσης, 81η συνεδρίαση). Και η Τουρκία προχώρησε στην οχύρωση της Ίμβρου και της Τενέδου, τις οποίες χαρακτήρισε επιτηρούμενες ζώνες.<br />ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ<br /><br />1. Τα επιχειρήματα της Τουρκίας διαστρεβλώνουν τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, επιχειρείται επιλεκτική ερμηνεία με επίκληση αβάσιμων ετεροχρονισμών του Διεθνούς Δικαίου (διαμορφώνει επιχειρήματα επικαλούμενη επιλεκτικά άρθρα πολύ μεταγενέστερων συνθηκών, για ζητήματα που είχαν διαμορφωθεί με άλλες συνθήκες που ίσχυαν πολλές δεκαετίες πριν).<br /><br />2. Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να οξύνουμε τις αντιδράσεις μας απαντώντας κι εμείς σπασμωδικά σε κάθε ρήση Τούρκων κυβερνητικών παραγόντων, με αόριστα και απροετοίμαστα επιχειρήματα<br /><br />3. Και οπωσδήποτε όχι μέσω επιπόλαιων τοποθετήσεων πολλών διαφορετικών κυβερνητικών και κομματικών στελεχών. Δεν κάνουμε πλειοδοσία πατριωτισμού με αυτά τα θέματα, πόσο μάλλον όταν όσοι μιλάνε δεν τα γνωρίζουν καλά.<br /><br />4. Φαίνεται για μία ακόμη φορά η αδυναμία μας να προνοήσουμε επί των Τουρκικών διεκδικήσεων και να διαμορφώσουμε σοβαρά νομικά επιχειρήματα, εξαντλητικά ερευνημένα και δομημένα, ως απαντήσεις στην Τουρκική πλευρά, που θα δίνονται από συγκεκριμένους θεσμικούς εκπροσώπους με πρωτοβουλία δική μας και κεντρικό κυβερνητικό έλεγχο και μόνον όταν εμείς αποφασίζουμε εάν, πότε και πως πρέπει να δοθούν.<br /><br />5. Η υπόθεση της αμφισβήτησης της κυριαρχίας μας επί νήσων του Αιγαίου δεν είναι μία συνηθισμένη υπόθεση για να την αποκρύψουμε, να μην την εξετάσουμε εξαντλητικά και να μην προετοιμασθούμε από όλες τις πλευρές για αυτό (Πολιτικές, νομικές, διπλωματικές και άμυνας)<br /><br />6. Ο θεσμός του Εθνικού Συμβούλου Ασφαλείας έχει αποδειχθεί και αποδεικνύεται καθημερινά, ότι δεν ,μπορεί να λειτουργήσει προσωποπαγώς.<br />7. Χρειάζεται άλλη δομή, διαφορετική οργάνωση, σκοπούς και λειτουργία από αυτά που έχουν προβλεφθεί και «η κοινωνία αξιών» έχει ήδη κάνει συγκεκριμένη μελέτη και έχει προτείνει στην κυβέρνηση συγκεκριμένη πρόταση δημοσιευμένη ευρύτατα.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

«Η εξουδετέρωση της τουρκικής αμφισβήτησης κυριαρχίας νησιών του Αιγαίου».

Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε εκφραστεί αυτό το επιχείρημα από την Τουρκία για όλα σχεδόν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Γράφει ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΦΕΝ...

Διαβάστε την συνέχεια

Περιμένοντας την Τουρκία να καταρρεύσει και τους συμμάχους να μας επιβραβεύσουν!

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="393" src="https://www.youtube.com/embed/9byuRAEBJ7I" width="729" youtube-src-id="9byuRAEBJ7I"></iframe></div><div><br /></div> <b>Δημ. Σταθακόπουλος<br /></b>Η Τουρκία που όλο καταρρέει αλλά μένει όρθια έχοντα τη στήριξη της «σκοτεινής πλευράς» της οικονομίας της και φυσικά την εξωτερική βοήθεια που ποτέ δεν έλειψε στον διαχρονικά επιτήδειο ουδέτερο…<br />Ο Ερντογάν που όλο φεύγει, αλλά όπως όλα δείχνουν η αναχώρηση του δεν θα ΄ναι καθόλου απλή υπόθεση.<br /><br />Ο Δρ Δημήτρης Σταθακόπουλος μας παρουσιάζει τη σημερινή Τουρκία χωρίς τα «φίλτρα» μέσα από τα οποία πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν για πολλά το τελευταίο διάστημα.<br /><br />Ο κ. Σταθακόπουλος που έχει επιβεβαιωθεί σε όσα έχει πει, για τις εξελίξεις στην Τουρκία προβλέπει ποιος μπορεί να ΄ναι ο αντίπαλος του Ερντογάν στις επόμενες εκλογές. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αναζητούν ένα κοινό υποψήφιο και ο κ.Σταθακόπουλος με στοιχεία εκτιμά ποιος θα ΄ναι.<br /><br />Ο κ.Σταθακόπουλος υπενθυμίζει ακόμη ότι είναι καιρός να καταλάβουμε ότι τα «καλά παιδιά» δεν επιβραβεύονται πάντα. Κάτι που το βλέπουμε στον τρόπο με τον οποίο η «διεθνής κοινότητα» αντιμετωπίζει τη «δύστροπη» Τουρκία και την υπάκουη Ελλάδα.<br /><br /><b><i>Ο Δημήτρης Σταθακόπουλος είναι Δρας Παντείου Πανεπιστημίου ( Οθωμανική Κοινωνία –ιστορία και πολιτισμός ) Συνεργάτης του Εργαστηρίου Τουρκικών και Ευρασιατικών Μελετών ( ΕΤΕΜ ) του Παν.Πειραιά (ΠΑ.ΠΕΙ) Δικηγόρος παρ’Αρείω Πάγω. Διπλωματούχος Βυζαντινής Μουσικής.</i></b><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Περιμένοντας την Τουρκία να καταρρεύσει και τους συμμάχους να μας επιβραβεύσουν!

  Δημ. Σταθακόπουλος Η Τουρκία που όλο καταρρέει αλλά μένει όρθια έχοντα τη στήριξη της «σκοτεινής πλευράς» της οικονομίας της και φυσικά τη...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο νέος “διπλός” Ψυχρός Πόλεμος των ΗΠΑ με Ρωσία και Κίνα και η εβραϊκή διασπορά

<img height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/02/RUSSIAN-TROOPS-UKRAINE-BORDER-790x400.jpg" width="749" /><br />Του<b> Ζαχαρία Μίχα*</b><br />Η κατάσταση στην Ουκρανία εξελίσσεται σε έναν “διάλογο κωφών”. Αυτό παραπέμπει σε περαιτέρω κλιμάκωση και ενδεχομένως σε σύγκρουση, την οποία υποτίθεται πως όλοι θέλουν να αποτρέψουν. Λέω “υποτίθεται”, διότι η εκτόνωση της σημερινής έντασης, προϋποθέτει εκατέρωθεν υποχωρήσεις. Το σκηνικό που έχει όμως στηθεί δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.<br /><br />Εάν ΗΠΑ και Ρωσία επιθυμούν αποκλιμάκωση υπό τον όρο να επιτευχθούν οι στόχοι τους, αυτό είναι συνταγή εκτροπής. Τα θεμελιώδη ερωτήματα που αφορούν Ρωσία και Δύση για το “πρόβλημα Ουκρανία”, πάντως, παραμένουν αναπάντητα. Η τηλεφωνική επικοινωνία των δύο προέδρων δεν απέφερε τίποτα κατά τα φαινόμενα. Εξ ου και ο “διάλογος κωφών“. Οι δυο πλευρές φέρονται να περιορίστηκαν στην διατύπωση απειλών και όχι στην εξέταση προτάσεων που θα οδηγήσουν σε αποκλιμάκωση και επανέναρξη ουσιώδους διπλωματικής διαδικασίας. Ο πρόεδρος Μπάιντεν προειδοποίησε για την εφαρμογή σκληρών κυρώσεων σε περίπτωση εισβολής και ο Ρώσος ομόλογός του ζήτησε τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και τη μη ανάπτυξη στρατευμάτων στο έδαφός της.<br /><br />Αυτά προκύπτουν από την δήλωση του Κρεμλίνου, αναφορικά με την τηλεφωνική συνομιλία. Το θεμελιώδες πρόβλημα όμως παραμένει ποια είναι η οπτική της Δύσης στο Ουκρανικό. Θα είναι η Ουκρανία προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στο πλαίσιο του νέου Ψυχρού Πολέμου, ή χώρα που θα παρεμβάλλεται ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα, ώστε να αποφεύγεται η απευθείας επαφή των δυο πλευρών; Ας μην τρέφουμε βέβαια αυταπάτες για τη δυνατότητα της ΕΕ να αρθρώσει λόγο που θα διαφοροποιείται από τις ΗΠΑ. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εάν δεν απαντηθεί με σαφήνεια το παραπάνω ερώτημα, τα υπόλοιπα στερούνται νοήματος. Ακόμα και να υπάρξει αποκλιμάκωση για κάποιον λόγο, αυτή θα συνιστά τακτική κίνηση που θα αφήνει το στρατηγικό ερώτημα αναπάντητο. Άρα, ανά πάσα στιγμή μπορεί η κρίση να ενσκήψει εκ νέου.<br /><br />Το πρόβλημα είναι μεγάλο διότι τα σήματα της Ουάσιγκτον είναι αντιφατικά. Αποσύρει στρατεύματα από την Ουκρανία, αλλά στέλνει επιπλέον δυνάμεις σε ευρωπαϊκό έδαφος, τη στιγμή που η Ρωσία έχει παρατάξει δύναμη 130.000 στρατιωτών με κάθε λογής οπλισμό. Χωρίς να υπολογίζεται η ικανότητα της Μόσχας στον κυβερνοπόλεμο (cyberwarfare) που πιθανότατα θα προηγηθεί κάθε επιχείρησης. Ίσως αυτό είναι το μόνο σημείο πιθανής δυτικής αντίστασης, καθώς γίνεται εκ του μακρόθεν…<br /><img src="" /><br /><br /><img src="" /><br />Δύναμη 3.000 στρατιωτών της αμερικανικής 82ης αερομεταφερόμενης μεραρχίας (82nd Airborne Division) λοιπόν, θα αναπτυχθεί σε ευρωπαϊκό έδαφος. Την ίδια στιγμή, 160 στελέχη της αμερικανικής Εθνοφυλακής, που ανήκουν στην 53η Ταξιαρχία Πεζικού (53rd Infantry Brigade), τα οποία εκπαίδευαν τις ουκρανικές δυνάμεις, “μετακινούνται προσωρινά” από τη χώρα. “Temporarily repositioning” αναφέρει η σχετική ανακοίνωση του Πενταγώνου. Μήπως μοιάζει με προσπάθεια των ΗΠΑ να πείσουν τη Ρωσία ότι θα πετύχει τους στόχους της ανεμπόδιστη επί της ουσίας, εάν πραγματοποιήσει εισβολή;<br /><br />Αυτό θα μπορούσε να ταιριάξει με το βασικό σενάριο ενός νέου Ψυχρού Πολέμου. Και επειδή η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών χρησιμοποίησε τον όρο “Αγγλοσάξονες” που θέλουν πόλεμο, είναι αναπόφευκτη η σύνδεση και με τη συμφωνία AUKUS στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, μεταξύ ΗΠΑ, Βρετανίας και Αυστραλίας. Προφανής ενδιαφερόμενος να συμμετάσχει είναι και η Ιαπωνία. Μήπως θα υπάρξει και δεύτερος Ψυχρός Πόλεμος που θα αφορά την Κίνα;<br /><br />Επειδή όμως η πλανητική εικόνα παραμένει αδιαίρετη, ένας διπλός Ψυχρός Πόλεμος είναι φυσικό να φέρει ακόμα πιο κοντά τις δυο κορυφαίες δυνάμεις της Ευρασίας, τη Ρωσία και την Κίνα. Αυτό όμως αποτελούσε πάντα ανάθεμα για τους πατέρες της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής σκέψης. Διότι τέτοια συνεργασία στην καρδιά (Heartland) της Ευρασίας, συνεπάγεται κυριαρχία στην “παγκόσμια νήσο” (World-island).<br /><br />Η Ουκρανία, σε περίπτωση που η Δύση προωθήσει έμπρακτα νέο Ψυχρό Πόλεμο, θα διαιρεθεί, καθώς οι περιοχές όπου ζουν συμπαγείς ρωσόφωνοι πληθυσμοί θα περάσουν υπό τον έλεγχο της Ρωσίας. Η Δύση θα κομπάζει ότι η επιθετικότητα των Ρώσων είναι αποδεδειγμένη και σταδιακά θα επιδιώξει την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Φαίνεται πως συνυπολογίζεται αυτή τη στιγμή το ενδεχόμενο ρωσικού τελεσιγράφου, ότι σε περίπτωση τέτοιας εξέλιξης η Δύση θα διακινδυνεύσει μια νέα επιχείρηση με σκοπό τον περαιτέρω εδαφικό ακρωτηριασμό της Ουκρανίας.<br /><br />Εάν τα ανωτέρω ισχύουν και επειδή τα επιτελεία ΗΠΑ και Ρωσίας έχουν συλλογικά υψηλό επίπεδο στρατηγικής κατανόησης της κατάστασης, αναρωτιέται κανείς εάν κέντρα εξουσίας στις ΗΠΑ έχουν ως στόχο μία τέτοια εξέλιξη για να δαιμονοποιήσουν τη Ρωσία. Είτε διότι αυτό βολεύει το αποκαλούμενο “στρατοβιομηχανικό σύμπλεγμα“, είτε διότι οφείλεται στη γνωστή ιδεοληπτική προσέγγιση των Δημοκρατικών.<br /><br />Ίσως είναι τυχαίο ότι εμπλεκόμενα πρόσωπα με θέσεις-κλειδιά στον ευρύτερο αμερικανικό τομέα που λαμβάνει αποφάσεις για την εθνική ασφάλεια (Μπλίνκεν, Νούλαντ, Χόκσταϊν) έλκουν την καταγωγή τους από την εβραϊκή διασπορά της Ουκρανίας! Παίζει ρόλο αυτό άραγε; Ας σημειωθεί ότι οι Εβραίοι έχουν ιστορικές σχέσεις με το πρώην σοβιετικό χώρο λόγω της διασποράς τους εκεί.<br /><br />Οι Ισραηλινοί έχουν ιστορικές σχέσεις με τον πρώην σοβιετικό χώρο, λόγω της εβραϊκής διασποράς. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, πολλοί από τους ολιγάρχες σε Ρωσία και Ουκρανία ήταν μέλη της εβραϊκής διασποράς: Μπόρις Μπερεζόφσκι, Βλάντιμιρ Γκουζίνσκι, Αλεξάντερ Σμολένσκι, Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, Μιχαήλ Φρίντμαν, Βάλερι Μάλκιν, Ρόμαν Αμπράμοβιτς, Μιχαήλ Προχόροφ, είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που ανήκαν εξ ολοκλήρου ή εν μέρει σε εβραϊκές οικογένειες.<br /><br />Αυτό αποτελούσε μια ανεκτίμητη “περιουσία” για την ισραηλινή διπλωματία και όχι μόνο. Η χώρα την αξιοποίησε στο μέγιστο και σε πολλαπλά επίπεδα. Στην περίπτωση της Ουκρανίας ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι (και ο πρώτος πρωθυπουργός του) ανήκαν επίσης στην εβραϊκή διασπορά. Ο Ουκρανός πρόεδρος δε, είχε αντιμετωπίσει σφοδρές επικρίσεις ότι αποτελεί τον αχυράνθρωπο του δισεκατομμυριούχου, επίσης Εβραίου, Ίγκορ Κολομόισκι.<br /><br />Ας σημειωθεί, ότι αν και οι ΗΠΑ παραμένουν υπερδύναμη, η σχετική ισχύς τους έχει υποχωρήσει επειδή άλλες δυνάμεις έχουν ενισχυθεί. Η αλλαγή του περιβάλλοντος ασφαλείας στη Μέση Ανατολή και η προσέγγιση του Ισραήλ με αραβικές χώρες, αφήνει χώρο στο εβραϊκό κράτος για αυξημένο ρόλο στην παγκόσμια εξίσωση ασφαλείας.<div><br /></div><div><b><i>*Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ/ISDA</i></b></div><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο νέος “διπλός” Ψυχρός Πόλεμος των ΗΠΑ με Ρωσία και Κίνα και η εβραϊκή διασπορά

Του Ζαχαρία Μίχα* Η κατάσταση στην Ουκρανία εξελίσσεται σε έναν “διάλογο κωφών”. Αυτό παραπέμπει σε περαιτέρω κλιμάκωση και ενδεχομένως σε ...

Διαβάστε την συνέχεια