Ο αρχιμαφιόζος φίλος του Ερντογάν – “Η Τουρκία έχει ποινικό μητρώο όχι ιστορία”

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/04/erogan-peker.jpg" width="640" /><br /><br /><b>Τσιλιόπουλος Ευθύμιος</b><br />Ο βαρώνος της τουρκικής μαφίας Σεντάτ Πεκέρ, ο οποίος απελάθηκε τον περασμένο Ιανουάριο από τη Βόρεια Μακεδονία στο Κοσσυφοπέδιο, είχε βρεθεί στα Σκόπια με πλαστά έγγραφα. Το σκοτεινό του παρελθόν δείχνει συνεχή κάλυψη από τις τουρκικές υπηρεσίες, που του επιτρέπουν να γλιστράει από τα χέρια της Δικαιοσύνης, ή να “πέφτει στα μαλακά”. Ο ίδιος, πάντως, εκτοξεύει απειλές κατά των επικριτών του Ερντογάν, δικαιώνοντας όσους λένε ότι «η Τουρκία δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο».<br /><br />Η ιστοσελίδα Balkan Insight ανέφερε ότι τουλάχιστον εννέα αστυνομικοί συνελήφθησαν στη Βόρεια Μακεδονία με την κατηγορία ότι ανήκουν σε εγκληματική ομάδα που εξέδωσε ψεύτικα διαβατήρια και έγγραφα ταυτότητας σε αλλοδαπούς πολίτες, ανάμεσα στους οποίους είναι και ο Πεκέρ. Η σχετική έρευνα διεξάγεται σε συντονισμό με την Ιντερπόλ και το Γραφείο Ερευνών της Πρεσβείας των ΗΠΑ στα Σκόπια.<br /><br /><img height="384" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/04/peker-300x180.jpg" width="640" /><br /><br />Ο Πεκέρ διέμεινε εκεί με πλαστό διαβατήριο στο όνομα Ξαντίν Αντεμόφσκι. Απελάθηκε στο Κοσσυφοπέδιο στις 18 Ιανουαρίου, αλλά οι αρχές των Σκοπίων δεν εξηγήσαν γιατί ένας Τούρκος πολίτης απελάθηκε στο Κοσσυφοπέδιο, όπως ο ίδιος ζήτησε, κι όχι στην Τουρκία. Ας σημειωθεί ότι οι Τούρκοι μπορούν να ταξιδεύουν στο Κοσσυφοπέδιο χωρίς βίζα.<br /><br />Στο παρελθόν, ο Πεκέρ ήταν τακτικός επισκέπτης στις επίσημες εκδηλώσεις του Τούρκου προέδρου. Οι φωτογραφίες του με τον Ερντογάν έχουν προκαλέσει αντιπαραθέσεις λόγω της εγκληματικής του φήμης. Ο Πεκέρ είχε επίσης δημοσιεύσει βιντοσκοπημένες ομιλίες, στις οποίες απειλούσε οπαδούς του κινήματος Γκιουλέν (ορκίστηκε να τους κρεμάσει στις πλατείες), καθώς και τους “Ακαδημαϊκούς για την Ειρήνη”, μια ομάδα καθηγητών που υπέγραψε έκκληση για ειρηνική διευθέτηση του Κουρδικού. Ο Πεκέρ είπε ότι θα «λουστεί στο αίμα» τους. Μεταξύ των ετών 2014 και 2019, δημοσιογράφοι στην Τουρκία δέχτηκαν σωματική επίθεση από άντρες του Πεκέρ. Ωστόσο, δεν διώχθηκε ούτε για τις απειλές ούτε για τη βία.<br /><br /><img height="361" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/04/peker-erdogan-300x169.jpg" width="640" /><br /><br /><div>Η δράση του Πεκέρ<br /><br />Ο Πεκέρ γεννήθηκε το 1971, στο Ανταπαζάρι, στην τουρκική επαρχία Σακάρια. Πέρασε πολύ χρόνο στη Γερμανία. Είναι γνωστός παντουρκιστής. Είχε δικαστεί για τη δολοφονία του λαθρέμπορου ναρκωτικών Αμπντουλά Τοπτσού, αλλά αθωώθηκε. Οι δύο άλλοι κατηγορούμενοι στην ίδια υπόθεση, που θεωρούνται υπάλληλοι του Πέκερ, καταδικάστηκαν σε ισόβια.<br /><br />Μετά από αυτό, κατέφυγε στη Ρουμανία και αναζητήθηκε, μεταξύ άλλων, για εκβιασμό, “προστασία”, εξαναγκασμό και υποκίνηση σε δολοφονία. Εκείνη την περίοδο ο Πεκέρ είχε συμφωνήσει με έναν υπουργό και ένα βουλευτή από το Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας (Γιλμάζ) να τους κάνει μια άγνωστη εξυπηρέτηση με αντάλλαγμα να φυλακιστεί μόνο για σύντομο χρονικό διάστημα.<br /><br />Έτσι, στις 17 Αυγούστου 1998 ο Πεκέρ μετέβη στην Τουρκία και παραδόθηκε στις αρχές. Ομολόγησε την ενοχή του για τα εγκλήματα που τον κατηγορούσαν και κρίθηκε ένοχος για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Κατά τη διάρκεια της δίκης του, ο Πεκέρ είπε κάτι που ποτέ δεν ξεκαθάρισε: «Ένα παλαιότερο μέλος του Κοινοβουλίου μου έστειλε SMS που είπε ότι δεν πρέπει να συμπεριφέρομαι πολύ αλαζονικά. Θα ήθελα να σας πω (στο δικαστήριο) τα πάντα, γιατί εάν δεν το κάνω μπορεί να αυτοκτονήσω κάτω από ύποπτες συνθήκες». Οι εισαγγελείς ζήτησαν φυλάκιση τουλάχιστον 7,5 ετών, αλλά ο Πεκέρ καταδικάστηκε σε οκτώ μήνες και 29 ημέρες! Απελευθερώθηκε στις 24 Μαΐου 1999.<br /><br /></div><div>Η Δικαιοσύνη είναι τυφλή!<br /><br />Στις 12 Μαΐου 2005 συνελήφθη κατά την “Επιχείρηση Πεταλούδα”. Στις 31 Ιανουαρίου 2007 κρίθηκε ένοχος ως ηγέτης εγκληματικής οργάνωσης για ληστεία, πλαστογραφία και ψευδορκία. Καταδικάστηκε σε 14 χρόνια και πέντε μήνες. Στις 30 Μαΐου 2008, όντας φυλακισμένος, παντρεύτηκε την δικηγόρο του Οζγκέ Γιλμάζ. Ο Πεκέρ συμμετείχε στην υπόθεση “Εργκενεκόν”, στη συνωμοσία του βαθέος κεμαλικού κράτους κατά της κυβέρνησης Ερντογάν.<br /><br />Ο ταξίαρχος Βελί Κιουτσούκ, που καταδικάστηκε δις ισόβια για την υπόθεση και ο οποίος σχετιζόταν και με το “σκάνδαλο Σουσουρλούκ”, είπε το 2008 ότι ο Πεκέρ ήταν «γιος ενός φίλου». Ο Κιουτσούκ υπήρξε πράγματι φίλος του Αχμέτ Πεκέρ, πατέρα του μαφιόζου. Τον είχε προσλάβει το 1992 ως πράκτορα της υπηρεσίας πληροφοριών της στρατοχωροφυλακής της οποίας προΐστατο.<br /><br />Στις 5 Αυγούστου 2013 ο Πεκέρ καταδικάστηκε σε 10 χρόνια για την υπόθεση “Εργκενεκόν”. Ωστόσο, αυτός και κάποιοι άλλοι κατάδικοι αφέθηκαν ελεύθεροι λίγους μήνες αργότερα, το 2014, προφανώς έχοντας παίξει τον ρόλο τους ως πράκτορες του Ερντογάν. Σε τηλεφωνική συνομιλία στις 21 Ιουλίου 2004, ο Πεκέρ παραδέχτηκε πώς συμμετείχε σε δολοφονίες με εντολή της υπηρεσίας πληροφοριών του στρατού.<br /><br />Η αστυνομική έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Πεκέρ αναφερόταν σε ένα περιστατικό στις 12 Μαρτίου 1995, κατά τη διάρκεια του οποίου πυροβολήθηκαν τρία καφενεία και ένα ζαχαροπλαστείο με αυτόματο. Στο επεισόδιο είχε σκοτωθεί ο αλεβίτης θρησκευτικός ηγέτης Χαλίλ Καγιά και δεκάδες άλλοι είχαν τραυματιστεί. Ο Πεκέρ είχε επίσης στρατολογηθεί στην MIT από τον Γιαβούζ Ατάτς, ο οποίος ηγείτο του τμήματος εξωτερικών επιχειρήσεων της μυστικής υπηρεσίας. Ο Ατάτς παραιτήθηκε όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε παράσχει διπλωματικό διαβατήριο στον Αλαατίν Τσακιτζί, <a href="https://slpress.gr/diethni/ektos-fylakis-o-toyrkos-al-kapone-me-entoli-erntogan/">έναν άλλο ηγέτη της μαφίας</a> και αντίπαλο του Πεκέρ στον υπόκοσμο.<br /><br /></div><div>Κηρύγματα μίσους<br /><br />Το όνομα του Πεκέρ εμφανίστηκε επίσης κατά τη διάρκεια έρευνας για απόπειρα δολοφονίας Κούρδων πολιτικών και του βραβευμένου με Νόμπελ Τούρκου συγγραφέα Ορχάν Παμούκ. Στις 13 Ιανουαρίου 2016 ο Πεκέρ δήλωσε ότι οι ακαδημαϊκοί που υπέγραψαν το διάβημα για ειρήνη με τους Κούρδους θα σφαγιαστούν: «Θα αφήσουμε το αίμα σας να ρέει και θα παρακολουθούμε ενώ πνίγεστε στο αίμα σας». Γι’ αυτό το κήρυγμα μίσους αθωώθηκε τον Ιούλιο 2018.<br /><br />Στις παραμονές των τελευταίων δημοτικών εκλογών, όταν φαινόταν ότι τον Δήμο Κωνσταντινούπολης θα κέρδιζε ο Ιμάμογλου, ο Πεκέρ δήλωσε αναφερόμενος στον κεμαλικό υποψήφιο: «Θα μπούμε και στις φυλακές, αφού κρεμάσουμε όποιον πιάσουμε στα δέντρα και στους ιστούς της σημαίας. Θα τους κρεμάσουμε και στις φυλακές. Θα τους κρεμάσουμε στους στύλους από το λαιμό». Το δικαστήριο τον αθώωσε, με την αιτιολογία ότι η επίμαχη δήλωση ήταν απλή έκφραση πατριωτικών απόψεων! Και πως να μην τον αθωώσει, όταν ο Ερντογάν έχει αγκαλιάσει δημοσίως πολλές φορές τον αρχιμαφιόζο.<br /><br />Την ίδια εποχή, ο Πεκέρ είχε δηλώσει στα εγκαίνια εστιατορίου στην Κωνσταντινούπολη για τις ίδιες εκλογές: «Ένα όπλο είναι ασφάλεια στα χέρια καλών ανθρώπων… Λένε ήδη ότι δεν θα αναγνωρίσουν το Ανώτατο Εκλογικό Συμβούλιο, ότι τα μέλη του κόμματος και οπαδοί θα βγουν στους δρόμους ανάλογα με τα αποτελέσματα των εκλογών… Η αστυνομία και ο στρατός μας είναι ισχυροί, αλλά και τα παιδιά αυτής της χώρας πρέπει να βγουν στους δρόμους για να προστατεύσουν το έθνος… Ως εκ τούτου, όσοι έχουν τα μέσα πρέπει να αποκτήσουν άδεια πυροβόλων όπλων και να τα έχουν έτοιμα».</div><div><br />Ανασύσταση των μαφιών<br /><br />Με νόμο του Ερντογάν απελευθερώθηκαν 90.000 κρατούμενους στην Τουρκία για να μειωθεί ο υπερπληθυσμός στις φυλακές. Οι θεωρούμενοι “εχθροί του καθεστώτος”, βέβαια, εξαιρέθηκαν. Αντίθετα αποφυλακίστηκαν δολοφόνοι, βιαστές, ναρκέμποροι και άλλοι εγκληματίες. Ένας από αυτούς ήταν ο διαβόητος μαφιόζος Αλαατζίν Τσακιντζί, γνωστός για τους στενούς του δεσμούς με τους Γκρίζους Λύκους.<br /><br />Οι οπαδοί του Τσακιντζί άρχισαν να καταφέρονται εναντίον του Πεκέρ, λόγω του ανταγωνισμού στους κόλπους του οργανωμένου εγκλήματος. Η κόντρα των μαφιόζων απέκτησε και πολιτική διάσταση, δεδομένου ότι ο Πεκέρ είναι διαπλεκόμενος με το κόμμα του Ερντογάν, ενώ ο Τσακιντζί με το κόμμα του Μπαχτσελί. Δεδομένου, όμως, ότι τα πολιτικά αφεντικά των αρχιμαφιόζων είναι σύμμαχοι, οι αντίπαλοι αρχιμαφιόζοι υποχρεώθηκαν να μην τραβήξουν το σκοινό. Στο κάτω-κάτω υπάρχει δουλειά και για τους δύο. Εκτός των άλλων, κάποιος πρέπει να ξεπλένει τις παράνομες δραστηριότητες των ισλαμιστικών συμμοριών που λυμαίνονται Συρία και Ιράκ.<br /><br />Ο Πεκέρ, ως εγκληματίας, ενεργεί σαν σκυλί του Ερντογάν κάθε φορά που αυτός χρειάζεται να “τρίξει τα δόντια” κάποιου. Δεδομένου ότι δεν συνδέεται επίσημα με την Προεδρία, κάνει τη βρώμικη δουλειά, χωρίς να έχει τυπική ευθύνη ο “σουλτάνος”. Ο Πεκέρ, άλλωστε, λειτουργεί και σαν σύνδεσμος με τζιχαντιστές στη Συρία. Τους στέλνει αλεξίσφαιρα γιλέκα και φορτία όπλων, ξεπλένοντας ταυτόχρονα τα κέρδη τους.<br /><br />Επειδή, όμως, ο αρχιμαφιόζος δεν είναι και συνηθισμένος με τις πολιτικές ισορροπίες, για κάποιον άγνωστο λόγο “πάτησε τον κάλο” του Αλμπαϊράκ. Η σύγκρουσή τους πήρε διαστάσεις σε βαθμό που ο Πεκέρ να τον κατηγορήσει δημοσίως πέρυσι ότι ήθελε τον αφανισμό του. Κι από ότι φαίνεται το εννοούσε, αφού μετά από αυτή τη δήλωση το έσκασε και κατέφυγε με ψεύτικο όνομα στη Βόρεια Μακεδονία. Κι όπως αναφέραμε στην αρχή, όταν αποκαλύφθηκε απελάθηκε στο Κοσσυφοπέδιο κι όχι στην Τουρκία, προφανώς με τη σύμφωνη γνώμη του καθεστώτος Ερντογάν.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο αρχιμαφιόζος φίλος του Ερντογάν – “Η Τουρκία έχει ποινικό μητρώο όχι ιστορία”

Ellada simera 0 17:13

Τσιλιόπουλος ΕυθύμιοςΟ βαρώνος της τουρκικής μαφίας Σεντάτ Πεκέρ, ο οποίος απελάθηκε τον περασμένο Ιανουάριο από τη Βόρεια Μακεδονία στο Κοσσυφοπέδιο, είχε βρεθεί στα Σκόπια με πλαστά έγγραφα. Το σκοτ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Παίκτης ή θήραμα η Ελλάδα; – Γιατί έχουμε ανάγκη μια νέα Μεγάλη Ιδέα

<br /><br /><img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2019/06/ellines_slpress.png" width="640" /><br /><br /><b>Γρίβας Κώστας</b><br />Μάλλον δεν κομίζουμε γλαύκας εις Αθήνας, αν επισημαίναμε ότι μία από τις μεγάλες παθογένειες της Ελλάδας είναι η έλλειψη υψηλής στρατηγικής. Η έλλειψη αυτή εδράζεται σε μια διάχυτη στην κοινωνία φαταλιστική άποψη περί ανύπαρκτης, “τελειωμένης”, Ελλάδας και αυτή με τη σειρά της στηρίζεται πάνω σε μια άτυπη αντίληψη περί “τέλους της Ιστορίας”, που κυριαρχεί στις ελληνικές ελίτ. Δηλαδή στην πίστη ότι τα έθνη έχουν παρακμάσει ως διεθνοπολιτικά υποκείμενα και ότι πλέον ο έλεγχος στο παγκόσμιο σύστημα ασκείται και θα ασκείται από τις απρόσωπες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης ή από μεταεθνικά γεωπολιτικά σχήματα όπως είναι η ΕΕ.<br /><br />Άρα, η Ελλάδα καλώς έχει επιλέξει την γεωπολιτική αυτοεξάλειψή της, αφού “αυτό είναι το σωστό” ή έστω το “αναπόφευκτο”. Όμως, ο πραγματικός κόσμος δεν έχει καμία σχέση με αυτές τις φαντασιώσεις. Το πραγματικό παγκόσμιο σύστημα είναι σκληρά, αδυσώπητα και ανελέητα εθνοκεντρικό και ανταγωνιστικό. Για την ακρίβεια, είναι περισσότερο εθνοκεντρικό και ανταγωνιστικό από ό,τι ήταν στο παρελθόν. Ο ανταγωνισμός μάλλον θα ενταθεί παρά θα κοπάσει, γιατί βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά μεταβατική περίοδο. Αυτή θα αναδείξει τους ηγεμόνες του δεύτερου μισού του 21ου αιώνα και θα προσδιορίσει ποιοι θα επιζήσουν και ποιοι θα περάσουν στην ιστορική μνήμη.<br /><br />Έτσι, αν η Ελλάδα θέλει να επιβιώσει, πολλώ δε μάλλον να ευημερήσει, οφείλει να εναρμονιστεί με τον ιστορικό χρόνο και να αντιληφθεί τον πραγματικό κόσμο, μέσα στον οποίο υπάρχει και λειτουργεί. Όμως, αυτό δεν αρκεί. Μια ακαδημαϊκού τύπου κατανόηση της πραγματικότητας δεν αρκεί για να βγάλει την Ελλάδα από το τέλμα. Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Ένα μακρόπνοο στρατηγικό όραμα. Ένας μακρινός ιδεατός στόχος. Μια νέα Μεγάλη Ιδέα.<br />Μία νέα Μεγάλη Ιδέα<br /><br />Αυτή η νέα Μεγάλη Ιδέα μπορεί να είναι η στόχευση της Ελλάδας να εξελιχθεί σε μια από τις σημαντικότερες χώρες του πλανητικού συστήματος των επόμενων δεκαετιών. Να αποτελέσει, θα μπορούσαμε να πούμε, μέλος ενός άτυπου G20 που θα περιλαμβάνει, όχι τις χώρες με τα μεγαλύτερα ΑΕΠ του πλανήτη, αλλά αυτές με τη μεγαλύτερη επιρροή και σημασία.<br /><br />Βέβαια, είναι αναμενόμενο ότι αυτός ο στόχος θα προκαλέσει θυμηδία και χλευασμό, αν όχι και οργή, των πολυποίκιλων εθνομηδενιστών εν Ελλάδι. Εθνομηδενιστών όλων των πολιτικών αποχρώσεων και κατηγοριών, ιδιαίτερα δε αυτών που ενδύουν τον εθνομηδενισμό τους κάτω από έναν μανδύα “καταγγελτικού εθνικισμού”. Και όμως, δεν είναι ένας στόχος που δεν μπορεί να επιτευχθεί.<br /><br />Η Ελλάδα, με γνώμονα την κρισιμότατη γεωγραφική της θέση στο διαμορφούμενο διεθνές σύστημα, την τεράστια ιστορική και πολιτισμική της παράδοση (την καθιστά μια εν υπνώσει πολιτισμική υπερδύναμη), αλλά και για μια σειρά από δευτερεύοντες παράγοντες, έχει βάση έδρασης, πάνω στην οποία θα μπορούσε να στηρίξει την προσπάθεια της να επιτύχει έναν παρόμοιο στόχο.<br /><br />Βέβαια η επίτευξη αυτού του στόχου δεν είναι αυτοσκοπός. Μια παρόμοια στόχευση μπορεί να λειτουργήσει σαν το γύρισμα του κλειδιού στη μίζα για να επανεκκινήσει η ελληνική γεωπολιτική μηχανή, αλλά και σαν φάρος για να την κατευθύνει προς το μέλλον. Όμως, το ταξίδι είναι αυτό που μετράει περισσότερο, παρά ο τελικός προορισμός. Για να διεκδικήσει μια παρόμοια θέση η Ελλάδα πρέπει να μάθει να ξαναλειτουργεί εθνοκεντρικά.<br /><br />Πρέπει να αναπτύξει κάποια στοιχειώδη υψηλή στρατηγική, έτσι ώστε να μπορεί να ελίσσεται ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις. Να εκμεταλλεύεται τις συνέργειες και τις συνεργασίες μεταξύ τους, αλλά και τα ήρεμα νερά που προκύπτουν μεταξύ των ανταγωνισμών τους. Πρέπει, με δυο λόγια, να μάθει να σκέφτεται για τον εαυτό της. Και το κυριότερο να θυμηθεί ότι πρέπει να προστατεύει τον εαυτό της.<br /><br />Αντίσταση στον τουρκικό ηγεμονισμό<br /><br />Σημείο έναρξης αυτής της μακρόπνοης πολιτικής μπορεί και πρέπει να είναι μια αποφασιστική προσπάθεια της Ελλάδας να υπερασπίσει τη γεωπολιτική της υπόσταση, ακεραιότητα και συνέχεια έναντι της απόπειρας ακρωτηριασμού που δέχεται από την Τουρκία. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί το Αιγαίο και η Ανατολική Μεσόγειος είναι από τα πιο κρίσιμης σημασίας σημεία του πλανήτη. Η κυρίαρχη θέση σε αυτά θα αποτελέσει ένα από τα κλειδιά για να εξελιχθεί κάποιος σε σημαντικό παίκτη των διεθνών εξελίξεων στο μέλλον.<br /><br />Η αποφασιστική αντίσταση κατά της Τουρκίας είναι έτσι και αλλιώς θεμελιώδες ζήτημα για την ίδια την επιβίωση της Ελλάδας σε βάθος χρόνου, ανεξαρτήτως του τι διακυβεύεται. Έχουμε φτάσει σε σημείο που αν υποχωρήσουμε και εδώ δια κάποιου “συμβιβασμού” τότε δύσκολα θα βρούμε σύντομα σημείο στήριξης. Θα κινδυνεύσουμε να εγκλωβιστούμε σε έναν ολισθηρό δρόμο “υποχωρήσεων”, “συμβιβασμών” και “επίδειξης ρεαλισμού” που περίπου αναπόφευκτα θα οδηγήσει στη γεωπολιτική εξάλειψη της Ελλάδας.<br /><br />Με άλλα λόγια, έχουμε φθάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή. Οφείλουμε να το καταλάβουμε. Αν, όμως, επιδείξουμε μια πολιτική αποφασιστικής και ανυποχώρητης αντίστασης και καταφέρουμε και αντιμετωπίσουμε επιτυχώς τον τουρκικό ηγεμονισμό, τότε θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα σε μια πορεία εθνικής αναγέννησης. Έτσι θα κινηθούμε προς έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή και σημαντικό ρόλο στο διεθνές σύστημα.<br /><br />Η ίδια δε η ύπαρξη της Τουρκίας δίπλα μας αποτελεί δυνάμει στοιχείο αναβάθμισης της Ελλάδας. Όπως ο γράφων έχει υποστηρίξει σε προηγούμενο άρθρο του στο SLpress, στις διεθνείς σπουδές σήμερα έχει εμφανιστεί μια νέα αντίληψη για το τι σημαίνει Μεσαία Δύναμη (Middle Power). Μια Μεσαία Δύναμη, λοιπόν, δεν αναγορεύεται ως τέτοια χάρη στα μεγέθη της, αλλά για τη θέση που βρίσκεται, για τις ευρύτερες δυνατότητές της και κυρίως για το αν γειτνιάζει με μια φιλόδοξη αναθεωρητική χώρα, της οποίας μπορεί να λειτουργήσει ως ρυθμιστικός παράγοντας. Και η Τουρκία είναι ακριβώς μια τέτοια χώρα.<br /><br />Αδιαίρετη ενότητα Ελλάδα-Κύπρος<br /><br />Και όταν λέμε ότι η Ελλάδα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο και να εξελιχθεί σε μέλος ενός άτυπου γεωπολιτικού G20 του πλανήτη, εννοούμε την “πλήρη” Ελλάδα, αυτήν που προκύπτει από τη σύνθεση των δύο κρατικών συνιστωσών του Ελληνισμού. Του ελλαδικού κράτους και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτά τα δύο, ναι μεν είναι ξεχωριστά κράτη, πλην όμως είναι και τα οργανικά στοιχεία μιας αδιαίρετης γεωπολιτικής ενότητας μεγάλων δυνατοτήτων.<br /><br />Άρα, η επίθεση που δέχεται σήμερα η Κύπρος είναι ξεκάθαρα και αναντίρρητα επίθεση στην Ελλάδα εν συνόλω. Και η αντιμετώπιση της Τουρκίας θα πρέπει να ξεκινήσει από εκεί. Το πώς θα γίνει αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Όμως, αυτό είναι ένα τακτικό πρόβλημα, για το οποίο υπάρχουν λύσεις. Για να εξεταστούν, όμως, αυτές οι λύσεις πρέπει να υπάρχει ένας στρατηγικός στόχος, ένα όραμα, το οποίο οι τακτικές επιλογές θα υπηρετούν. Και αυτό το όραμα μπορεί να είναι η διεκδίκηση από την Ελλάδα ενός πρωταγωνιστικού ρόλου στην ευρύτερη περιοχή μας.<br /><br />Αυτή η προσπάθεια μπορεί να αποτελέσει τον καταλυτικό παράγοντα που θα οδηγήσει στην ανάπτυξη πολιτικών και στρατηγικών εθνικής αναγέννησης και προκοπής σε όλα τα πεδία. Φυσικά, θα είναι μια δύσκολη πορεία και κανείς δεν εγγυάται την επιτυχία της. Όμως, από μόνη της, μια παρόμοια προσπάθεια θα επιτρέψει στην Ελλάδα να διεκδικήσει εκ νέου τον εαυτό της και τον έλεγχο της μοίρας της. Να ανακαλύψει ξανά τις δυνατότητές της και να επενδύσει σε αυτές. Κι αυτά είναι πολύ σημαντικά. Το εν υπνώσει γεωπολιτικό δυναμικό της Ελλάδας είναι τεράστιο και αν έλθουν στην επιφάνεια ακόμη και κομμάτια του, οι θετικές συνέπειες μπορεί να είναι μεγάλες.<br /><br />Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι η διεκδίκηση αυτού του πρωταγωνιστικού ρόλου ενδέχεται να μην είναι πολυτέλεια, αλλά υπαρξιακή αναγκαιότητα για τη χώρα μας στα χρόνια που έρχονται. Κι αυτό, πολύ απλά, γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σε μια τόσο μεγάλης σημασίας περιοχή του διεθνούς συστήματος που μόνο με δύο τρόπους μπορεί να συμμετάσχει στο νέο μεγάλο παιχνίδι για την παγκόσμια ηγεμονία που στήνεται στην ευρασιατική σκακιέρα. Ή ως παίκτης-διεκδικητής ή ως θήραμα. Η επιλογή είναι δική της.<div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Παίκτης ή θήραμα η Ελλάδα; – Γιατί έχουμε ανάγκη μια νέα Μεγάλη Ιδέα

Ellada simera 0 17:09

Γρίβας ΚώσταςΜάλλον δεν κομίζουμε γλαύκας εις Αθήνας, αν επισημαίναμε ότι μία από τις μεγάλες παθογένειες της Ελλάδας είναι η έλλειψη υψηλής στρατηγικής. Η έλλειψη αυτή εδράζεται σε μια διάχυτη στην κ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Το σχέδιο των ΗΠΑ για το μεγάλο Κουρδιστάν

<img height="360" src="https://infognomonpolitics.gr/wp-content/uploads/2021/04/11-4-21.jpg" width="640" /><br /><br />Ο γεωπολιτικός αναλυτής, συγγραφέας, αρθρογράφος, εκδότης και επικεφαλής του infognomonpolitics.gr, Σάββας Καλεντερίδης μιλά στην εκπομπή “Point Zero” του Pagenews.gr με τον Λάμπρο Καλαρρύτη.<div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="366" src="https://www.youtube.com/embed/1SVYnqVby_Y" width="680" youtube-src-id="1SVYnqVby_Y"></iframe></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><a href="https://infognomonpolitics.gr/">πηγή</a><div><br /></div><div>Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. </div></div>

Το σχέδιο των ΗΠΑ για το μεγάλο Κουρδιστάν

Ellada simera 0 14:30

Ο γεωπολιτικός αναλυτής, συγγραφέας, αρθρογράφος, εκδότης και επικεφαλής του infognomonpolitics.gr, Σάββας Καλεντερίδης μιλά στην εκπομπή “Point Zero” του Pagenews.gr με τον Λάμπρο Καλαρρύτη.πηγήΟι απ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Η παγκόσμια ειρήνη διακυβεύεται στην Ουκρανία – Ο ρόλος της Ελλάδας και της Τουρκίας

<img height="385" src="https://infognomonpolitics.gr/wp-content/uploads/2021/04/Untitled-1-1.png" width="640" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Όλα θα παιχθούν στην Ουκρανία</span></h3>Του <b>Σάββα Καλεντερίδη</b><br />Μετά την τηλεφωνική συνομιλία που είχε ο Έλληνας Πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης με τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, τις 25 Μαρτίου, εκδόθηκε ενημερωτικό σημείωμα από το πρωθυπουργικό γραφείο, σύμφωνα με το οποίο, εκτός των άλλων, «ο Τζο Μπάιντεν τόνισε ότι σήμερα η Ελλάδα είναι ένας κρίσιμος σύμμαχος στο ΝΑΤΟ, με ενεργή δράση για την ειρήνη και την ευημερία στις περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου, της Μαύρης Θάλασσας και των Δυτικών Βαλκανίων υπογραμμίζοντας τη σημασία της αμυντικής συνεργασίας των δύο χωρών, με αιχμή τη φιλοξενία των αμερικανικών δυνάμεων στη Σούδα.»<br /><br />Τότε πολλοί παραξενεύθηκαν όταν διάβασαν ότι η Ελλάδα είναι σύμμαχος των ΗΠΑ με ενεργή δράση για την ειρήνη και στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου, καθότι η Ελλάδα δεν διαθέτει ακτές και πρόσβαση σ’ αυτήν την ιστορική θάλασσα, στην οποία οι Έλληνες δώσαμε το όνομά της, πρώτα Άξενος και μετά Εύξεινος Πόντος, μέχρι που ήλθαν οι Τούρκοι και οι Σκύθες και την έκαναν Μαύρη Θάλασσα, όνομα και πράμα, που λέει ο λαός μας.<br /><br />Η απορία λύθηκε όταν λίγες μέρες μετάτ, τις 1 Απριλίου, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Όστιν, σήκωσε το τηλέφωνο και συνομίλησε πρώτα με τον ομόλογό του στην Άγκυρα, αμετροεπή Χουλουσί Ακάρ και μετά με τον εν Αθήναις ομόλογό του, Νίκο Παναγιωτόπουλο.<br /><br />Το θέμα της ταυτόχρονης επικοινωνίας ήταν τι άλλο, η Ουκρανία, αφού την ίδια μέρα ο Λόιντ Όστιν συνομίλησε με τον Ουκρανό ομόλογό του Αντρίι Ταράν και «καταδίκασε την πρόσφατη κλιμάκωση των επιθετικών και προκλητικών ενεργειών στην ανατολική Ουκρανία», ανακοίνωσε το Πεντάγωνο.<br /><br />Σημειώνεται ότι τις ίδιες ώρες που συνομιλούσε ο κ. Όστιν με τους ομολόγους του στην Ελλάδα και την Τουρκία, είχαμε κινητοποίηση σε πολεμικές αεροπορίες 7 νατοϊκών χωρών. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Θανάση Αυγερινό, ανταποκριτή του OPEN TV στη Μόσχα, ο οποίος στηρίχθηκε σε αποκαλύψεις νορβηγικών ΜΜΕ, οι πολιτικές αεράμυνες και οι αεροπορίες της Νορβηγίας, Βρετανίας, Βελγίου, Τουρκίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας και Ιταλίας, υποχρεώθηκαν να σηκώσουν αεροσκάφη τους για αναγνώριση και αναχαίτιση ρωσικών βομβαρδιστικών που μπορεί να μεταφέρουν πυρηνικά και πέταξαν στον Βόρειο Ατλαντικό και τον Βόρειο παγωμένο ωκεανό, τον Εύξεινο Πόντο και τη Βαλτική. <br /><br />Το ίδιο βράδυ είχαν νυχτερινή τηλεφωνική συνομιλία οι αρχηγοί των γενικών επιτελείων ΗΠΑ και Ρωσίας με πρωτοβουλία μάλιστα της αμερικάνικης πλευράς, λόγω της αύξησης της έντασης στην Ουκρανία καθώς Μόσχα και Κίεβο αλληλοκατηγορούνται πως ακινητοποιούν στρατιωτικές τους δυνάμεις στα σύνορα των δυο χωρών.<br /><br />Η Μόσχα «έχει τώρα περισσότερο στρατό στα σύνορα με την Ουκρανία από οποιαδήποτε άλλη στιγμή, μετά το 2014», είπε η η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου κατά την ενημέρωση των δημοσιογράφων, αναφερόμενη στην εποχή που η Ρωσία προσάρτησε τη χερσόνησο της Κριμαίας, και πρόσθεσε ότι η Ουάσινγκτον συζητά με τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ τις ανησυχίες της για τις περιφερειακές εντάσεις και τις παραβιάσεις της εκεχειρίας.<br /><br />Άρα, με βάση τα παραπάνω δικαιούμαστε να πούμε ότι η αναφορά του κ. Μπάϊντεν στην ενεργή δράση της Ελλάδας στον Εύξεινο Πόντο αφορά τη δράση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στις κινήσεις που γίνονται ή θα γίνουν στην Ουκρανία από το ΝΑΤΟ, μια που η θάλασσα αυτή θα παίξει τον κεντρικότερο και σημαντικότερο ρόλο σε ό,τι είναι να γίνει στη χώρα αυτή.<br /><br />Την Παρασκευή, 9 Απριλίου το Στέιτ Ντιπάρτμεντ επιβεβαίωσε ότι δύο πολεμικά πλοία των ΗΠΑ θα περάσουν από τα Στενά με κατεύθυνση τον Εύξεινο Πόντο.<br /><br />Στη δήλωση αναφέρεται ότι οι ΗΠΑ ειδοποίησαν «μέσω διπλωματικών καναλιών 15 ημέρες νωρίτερα ότι 2 πολεμικά πλοία των ΗΠΑ θα εισέλθουν (από τα Στενά) στον Εύξεινο Πόντο, σύμφωνα με τη Σύμβαση του Μοντρέ. Τα πλοία θα παραμείνουν στη Εύξεινο Πόντο μέχρι τις 4 Μαΐου».<br /><br />Μιλώντας στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης σχετικά με το θέμα, αξιωματούχος των ΗΠΑ είπε ότι το αμερικανικό ναυτικό ασκεί συστηματικά συνεχείς δραστηριότητες στον Εύξεινο Πόντο και ότι η αποστολή δύο πολεμικών πλοίων στην περιοχή «θα δώσει στη Μόσχα το μήνυμα ότι οι ΗΠΑ παρακολουθούν κατάσταση πολύ στενά».<br /><br />Να σημειωθεί ότι περισσότεροι από 13.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο μεταξύ της φιλο-ρωσικής ομοσπονδιακής πολιτείας της Νοβορόσια και των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων από τις 6 Απριλίου 2014 στην περιοχή Ντομπάς.<br /><br />Όσον αφορά την επίλυση της κρίσης στην περιοχή αυτή, η Τριμερής Ομάδα Επαφής που αποτελείται από τη Ρωσία, την Ουκρανία και τον ΟΑΣΕ είχε λάβει απόφαση κατάπαυσης του πυρός από τις 27 Ιουλίου 2020, μια απόφαση που δεν ήταν δυνατόν να εφαρμοστεί χωρίς προβλήματα.<br /><br />Τις τελευταίες ημέρες του Μαρτίου ξέσπασαν και πάλι συγκρούσεις στην περιοχή του Ντομπάς, μετά τις οποίες ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου της Ουκρανίας, Ρούσλαν Χόματς, μιλώντας ομιλία του στο κοινοβούλιο στις 30 Μαρτίου, είπε ότι η Ρωσία έστειλε στρατεύματα κοντά στα σύνορα της Ουκρανίας, για διεξαγωγή άσκησης, κινητοποιώντας έτσι τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.<br /><br />Μετά από όλα αυτά αυξήθηκε η κινητικότητα στο θέμα της Ουκρανίας στους κόλπους του ΝΑΤΟ, εξ ου και τα προαναφερθέντα τηλεφωνήματα.<br /><br />Μετά από όλα αυτά και την κινητικότητα που παρατηρήθηκε για το θέμα, ο Ντμίτρι Κοζάκ, Αναπληρωτής Επικεφαλής της Προεδρικής Διοίκησης της Ρωσίας, δήλωσε ότι μπορούν να παρέμβουν στις εξελίξεις στην περιοχή Ντόμπας στην ανατολική Ουκρανία, για να βοηθήσουν τους πολίτες τους εάν είναι απαραίτητο. Ο Ντμίτρι Κοζάκ είπε: «Όλα εξαρτώνται από το πόσο μεγάλη θα είναι η φωτιά. Η κλιμάκωση της σύγκρουσης θα μπορούσε να είναι η αρχή του τέλους για την Ουκρανία». οι λέξεις ερμηνεύθηκαν ως η πιο σκληρή δήλωση που έκανε η Ρωσία σχετικά με την κρίση της Ουκρανίας.<br /><br />Μετά τη δήλωση αυτή η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου Τζεν Ψάκη, εξέφρασε για άλλη μια φορά τις ανησυχίες την για την συσσώρευση στρατευμάτων της Ρωσίας στα ουκρανικά σύνορα και ανακοίνωσε ότι έγιναν συζητήσεις με συμμάχους του ΝΑΤΟ για αυτό το θέμα.<br /><br />Τέλος, να σημειωθεί ότι ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ξεπερνώντας μια από τις «κόκκινες γραμμές» της Μόσχας, είπε στον ΓΓ της Συμμαχίας, Γενς Στόλτενμπεργκ ότι «το ΝΑΤΟ είναι ο μόνος τρόπος για να τελειώσει ο πόλεμος στο Ντονμπάς», προαναγγέλοντας την υποβολή αίτησης για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.<br /><br />Προσπαθήσαμε να κάνουμε μια συνοπτική παρουσίαση της κατάστασης που επικρατεί στο θέμα της Ουκρανίας, όπου πλέον είναι καταφανές ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να έλθουν σε κατάσταση σύγκρουσης το ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.<br /><br />Αν η Ρωσία, για να προλάβει τις εξελίξεις και πριν η Ουκρανία γίνει μέλος του ΝΑΤΟ, κινηθεί να προσαρτήσει την περιοχή Ντομπάς, κατά τα πρότυπα της Κριμαίας, μένει να δούμε πώς θα αντιδράσει το ΝΑΤΟ.<br /><br />Αν η Ουκρανία κινηθεί να καταλάβει την Κριμαία, με την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, τότε θα πρέπει να θεωρείται σίγουρη η αντίδραση της Ρωσίας.<br /><br />Σε όλο αυτό το σκηνικό αποκτά πράγματι τεράστιο ενδιαφέρον η στάση που θα κρατήσει η Τουρκία, αφού μια ενεργός συμμετοχή της σε μέτωπα της Ουκρανίας, στο πλευρό του Κιέβου και του ΝΑΤΟ, θα φέρει αντιμέτωπη την Τουρκία με τη Ρωσία στα μέτωπα του Ιντλίμπ, της Αλ Μπαμπ και του Γκίρε Σπι-Σερεκάνιγιε.<br /><br />Όσο για την Ελλάδα, καλό είναι οι κυβερνώντες να ανοίξουν κανένα βιβλίο να διαβάσουν τι έγινε το 1919, τότε που αντί να στείλουν το καλύτερο σώμα στρατού που είχε ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός να προστατεύσει τον Ελληνισμό του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Θράκης που σφαγιαζόταν από τους κεμαλικούς, το έστειλαν στην Κριμαία, όπου υπέστη άπειρες προσβολές από τους τότε συμμάχους μας, οι οποίοι ένα χρόνο μετά μας πούλησαν για τον αιμοσταγή Κεμάλ.<div><br /></div><div><a href="https://infognomonpolitics.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η παγκόσμια ειρήνη διακυβεύεται στην Ουκρανία – Ο ρόλος της Ελλάδας και της Τουρκίας

Ellada simera 0 14:25

Όλα θα παιχθούν στην ΟυκρανίαΤου Σάββα ΚαλεντερίδηΜετά την τηλεφωνική συνομιλία που είχε ο Έλληνας Πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης με τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, τις 25 Μαρτίου,… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Η Τουρκία είναι το πρόβλημα, όχι ο Ερντογάν: Είναι ψευδαίσθηση και παγίδα ότι χωρίς αυτόν θα πάψει η απειλή

<img height="448" src="https://hellasjournal.com/wp-content/uploads/2021/04/210410235932_erdogan-emine-mouseio-gialiou.jpg" width="640" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Η ψευδαίσθηση ότι αν εκλείψει ο Ερντογάν θα πάψει και η τουρκική απειλή, αποτελεί παγίδα αποπροσανατολισμού του ελληνικού λαού.</span></h3>Του <b>ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ</b><br />Στη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, το 1945, ένας ευπατρίδης Αμερικανός πολιτικός που έβλεπε πολύ μπροστά, υπουργός Οικονομικών τότε και επιστήθιος φίλος του προέδρου Ρούζβελτ, εξέδωσε ένα βιβλίο με τον επιγραμματικό τίτλο: «Το πρόβλημα είναι η Γερμανία».<br /><br />Ο Χένρι Μόργκενταου τζούνιορ, γιός του φιλέλληνα πρέσβη των ΗΠΑ στη Κωσταντινούπολη που πρώτος αποκάλυψε και κατήγγειλε στα διεθνή μέσα την γενοκτονία των Αρμενίων, εξηγούσε ότι ο κόσμος, μπορεί να ξεφορτώθηκε τους Ναζί, αλλά δεν απαλλάχθηκε από τους Γερμανούς. Και προέβλεψε ότι αν δεν τους επιβληθούν σκληρά μέτρα, θα ξανασηκώσουν ανάστημα. Με ή χωρίς κάποιον Χίτλερ. Γιατί απλούστατα αυτή είναι η ιδιοσυγκρασία τους.<br />Ο Ρούσβελτ πέθανε νωρίς, ο Μόργκενταου παροπλίστηκε και γρήγορα υπερίσχυσαν οι φωνές που υποστήριζαν ότι οι Γερμανοί… «είναι φίλοι μας, γιατί οι Ρώσοι είναι εχθροί μας».<br /><br />Σήμερα δυστυχώς έχει αποδειχτεί ότι η Γερμανία είναι το μεγάλο πρόβλημα της Ευρώπης. Ασκεί την ανέμπνευστη δεσποτεία της με την οικονομική της ισχύ, αλλά και με στοχοπροσήλωση που θυμίζει αυτή του Χίτλερ.<br /><br />Αμερικανοί και Ευρωπαίοι δεν θέλησαν να αντιληφθούν ότι η γερμανική παθογένεια δεν περιοριζόταν στην «ατυχή παρένθεση» της Ναζιστικής περιόδου, αλλά αποτελεί διαχρονικό χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου έθνους.<br /><br />Κατά την ίδια έννοια, στην σημερινή Ελλάδα κυριαρχούν ανεύθυνες φωνές που ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα, δεν είναι η Τουρκία γενικώς, αλλά ο Ερντογάν και ο δεσποτικός του χαρακτήρας. Αν απαλλαγούμε από αυτόν, σωθήκαμε. Η Τουρκία θα γίνει ένα «φυσιολογικό κράτος» με το οποίο θα μπορέσουμε να διευθετήσουμε πολιτισμένα την γειτονική μας συνύπαρξη. Σε απλά ελληνικά αν εκλείψει ο Ερντογάν, η διπλανή χώρα θα εξανθρωπιστεί και οι διμερείς σχέσεις θα μπουν σε μήνα του μέλιτος.<br /><br />Αυτή την ψευδαίσθηση καλλιεργούν σήμερα ξεδιάντροπα τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, χοροστατούντος βεβαίως, του «τουρκολαγνικού» ΣΚΑΪ, ο οποίος όσο λούστρο και αν προσθέσει στις ειδησεογραφικές «αναλύσεις» του, συναγωνίζεται σε χυδαιότητα τις ευτελείς παραγωγές, made in Turkey, που σερβίρει σε καθημερινή βάση.<br /><br />Καθημερινά λοιπόν, τα ελληνικά τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων προβάλουν εκτενείς ανταποκρίσεις από την Τουρκία, λες και αυτή είναι η «χώρα αναφοράς» για την διαμόρφωση της επικαιρότητας. «Κλονίζεται η λίρα, καταρρέει η τουρκική οικονομία, ξεσηκώνονται οι πολιτικές δυνάμεις κατά του δικτάτορα-Σουλτάνου». Οσονούπω δηλαδή ο Ερντογάν γκρεμίζεται και έρχεται η δική μας λύτρωση. Σα να ακούμε την ελεύθερη φωνή του… Κουρδιστάν, τον πειρατικό σταθμό του Φετουλάχ Γκιουλέν ή τα εκτός νόμου κανάλια της τουρκικής αντιπολίτευσης να εκπέμπουν από την Γερμανία!<br /><br />Δεν γνωρίζω πραγματικά αν πρόκειται περί πλάνης ή περί σκόπιμης πλύσης εγκεφάλου. Αλλά σε κάθε περίπτωση η εμμονική προσωποποίηση της τουρκικής απειλής στον Ερντογάν αποτελεί παγίδα αποπροσανατολισμού του ελληνικού λαού. Γιατί υπηρετεί την ευρω-γερμανική και την αμερικανική προτεραιότητα. Όχι την δική μας.<br />Οι δυτικές δυνάμεις έχουν κάθε λόγο να ξεφορτωθούν έναν δύστροπο και απρόβλεπτο Τούρκο ηγέτη που ορκίζεται στην σημαία του Ισλάμ και αλληθωρίζει προς τον Πούτιν. Όμως η αποκαθήλωση του δεν θα σημάνει την δική μας σωτηρία.<br /><br />Σήμερα οι Ευρωπαίοι κάνουν τούμπες στο σουλτανικό παλάτι με έναν Τούρκο ηγέτη που τους φτύνει στα μούτρα, τους προσβάλει και τους χλευάζει. Φανταστείτε τι έχει να γίνει αν αυτός γκρεμιστεί και αντικατασταθεί από ένα περισσότερο «φιλο-ευρωπαικό» έστω και κατ΄όνομα, πολιτικό σχήμα. Θα πνιγούμε από τα σορόπια και η πίεση θα μεταφερθεί αυτόματα στην ελληνική πλευρά: «Να βοηθήσουμε την Τουρκία να βρει τη δυτική περπατησιά της…».<br /><br />Μόνο που σε ότι αφορά την Ελλάδα, οι θέσεις της «φιλοευρωπαϊκής» αντιπολίτευσης στην Τουρκία είναι ίδιες και χειρότερες από αυτές του Ερντογάν. Αν εξαιρέσουμε ίσως το φιλοκουρδικό ΗDP που σήμερα βρίσκεται σε καθεστώς ημι-παρανομίας κανένα πολιτικό κόμμα στην Τουρκία δεν αμφισβητεί την πολιτική του Ερντογάν στο Αιγαίο. Μπορεί να ακούγονται διαφωνίες για την ανάμιξη του σε άλλες περιοχές του πλανήτη, αλλά δεν βρέθηκε Τούρκος κοινοβουλευτικός να αμφισβητήσει την «Γαλάζια Πατρίδα» και την πρόθεση της Άγκυρας να υφαρπάξει τις ελληνικές θαλάσσιες ζώνες.<br /><br />Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πλέον «μετριοπαθής» πτέρυγα στην τουρκική πολιτική σκηνή. Και φυσικά δεν υπάρχουν «εθνομηδενιστές» και «δωσίλογοι», όπως στην Ελλάδα των μνημονίων.<br /><br />Με μια μοναδική πολιτική μαεστρία ο Ερντογάν πέτυχε να προκαλέσει ένα τεράστιο ρήγμα στον χώρο της παραδοσιακής τουρκικής κεντροδεξιάς, μπολιάζοντας την με το στοιχείο του Ισλάμ. Στην πραγματικότητα έστησε ένα ευρύ «πατριωτικό μέτωπο» με έντονα θεοκρατικά χαρακτηριστικά. Υφάρπαξε την αναθεωρητική ατζέντα από τους Κεμαλιστές και την εμπλούτισε με μια νέα επεκτατική ματιά που εκτός από τις παραδοσιακές βλέψεις στο Αιγαίο, εγείρει αξιώσεις και σε άλλες «ιστορικές κοιτίδες» της Οθωμανικής κυριαρχίας.<br /><br />Τα πάντα μπορούν να προσάψουν οι επικριτές της αντιπολίτευσης στον σημερινό Τούρκο πρόεδρο, αλλά όχι ότι στερείται πατριωτισμού. Γι αυτό και δυσκολεύονται να τον «κοντράρουν» στο γήπεδο του.<br /><br />Η πολιτική ατζέντα στην σημερινή Τουρκία καθορίζεται πλέον από το ποίος θα φανεί πιο «πατριώτης». Και η αμηχανία της ρεπουμπλικανικής μείζονος αντιπολίτευσης, με αρχηγό έναν παλαιομοδίτη «μπάρμπα» είναι μνημειώδης. Η κριτική που ασκεί για τα εξωτερικά θέματα αναγκαστικά γίνεται… εκ δεξιών. Εξαντλείται στο ότι ο Ερντογάν αναλώνεται σε ματαιόδοξες «λεβαντίνικες» περιπέτειες και δεν κοιτάει να πάρει πίσω τα νησιά που έχουν «κλέψει» οι Ελληνες!<br />Κάπως έτσι τοποθετείται και η ανερχόμενη «Λύκαινα» Μεράλ Ακσενέρ. Εψεξε τους συνταξιούχους ναυάρχους που την έπεσαν στον Ερντογάν για την αδράνεια τους απέναντι στην Ελλάδα. «Δεν είδα να αντιδράσατε όταν οι Ελληνες κατέλαβαν τα νησιά μας», είπε και ένας Θεός ξέρει τι εννοούσε.<br /><br />Η Ακσενέρ άλλωστε που ανήκει στην αντιπολίτευση προέρχεται από το εθνικιστικό κόμμα των Γκρίζων Λύκων που σήμερα συγκυβερνά με τον Ερντογάν. Και από το κόμμα του Ερντογάν προέρχονται οι νέοι σχηματισμοί που θα διεκδικήσουν την τουρκική ψήφο στις ερχόμενες εκλογές. Στενοί του συνεργάτες τα έφτιαξαν, όπως ο Αχμέντ Νταβούτογλου.<br /><br />Φανταστείτε λοιπόν να φύγει από το προσκήνιο ο Ερντογάν και να αναλάβει κάποιος από αυτούς τους επίγονους που έχουν ακριβώς τις ίδιες επιθετικές βλέψεις απέναντι στην Ελλάδα και θα θέλουν να φανούν βασιλικότεροι του βασιλέως.<br /><br />Η Δύση θα τρέξει να τους αγκαλιάσει, στον ΣΚΑΙ οι «Καιρίδηδες» θα πανηγυρίζουν ότι γλυτώσαμε και τα νησιά που (ακόμη) δεν χάσαμε επί Ερντογάν θα κινδυνεύουν από τους «φιλοευρωπαίους» διαδόχους του.<br /><br />Ας το καταλάβουμε λοιπόν πριν είναι αργά. Το πρόβλημα μας είναι η Τουρκία. Με ή χωρίς τον Ερντογάν. Και αυτό θα αργά ή γρήγορα να αντιμετωπίσουμε…<div><br /></div><div><a href="https://hellasjournal.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Η Τουρκία είναι το πρόβλημα, όχι ο Ερντογάν: Είναι ψευδαίσθηση και παγίδα ότι χωρίς αυτόν θα πάψει η απειλή

Ellada simera 0 14:18

Η ψευδαίσθηση ότι αν εκλείψει ο Ερντογάν θα πάψει και η τουρκική απειλή, αποτελεί παγίδα αποπροσανατολισμού του ελληνικού λαού.Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑΣτη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, το 1945, έν… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Ο Ντράγκι, ο «δικτάτορας» Ερντογάν και οι business των 18 δισ. ευρώ

<br /><br /><img height="427" src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=shutterstock_1536058832_1.jpg" width="640" /><br /><br /><b>Κωσταντίνος Μαριόλης</b><br />Την ώρα που ο Μάριο Ντράγκι αποκαλούσε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «δικτάτορα», γιατί… «αυτό είναι», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Ιταλός πρωθυπουργός, ένα μεγάλο κύμα υποστήριξης στο πρόσωπο του «Super Mario» δημιουργείται στην Ευρώπη.<br /><br />Άλλοι λένε ότι ο Ντράγκι είπε αυτό που σκέφτονται πολλοί στη Γηραιά Ήπειρο αλλά κανείς δεν έχει τολμήσει να δηλώσει, ενώ πολλοί δεν χάνουν την ευκαιρία να εκφράσουν τις γνωστές και δικαιολογημένες σε μεγάλο βαθμό επικρίσεις για τη στάση της Γερμανίας.<br /><br />Αν προσθέσουμε και την «πληρωμένη» απάντηση από την τουρκική πλευρά που κάλεσε την Ιταλία να ψάξει για δικτάτορες στη δική της ιστορία, έχουμε μία νέα κρίση, της οποίας δύσκολα μπορεί να προβλέψει κάποιος τη συνέχεια. Μία κρίση που εκτός από πολιτικές έχει και οικονομικές προεκτάσεις.<br /><br />Το ξέσπασμα του Ντράγκι έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί η Ιταλία είναι ο 2ος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά τη Γερμανία. Η Γερμανία είναι η χώρα με τα μεγαλύτερα οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία, με το διμερές εμπόριο να ξεπερνά τα 30 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με τον οργανισμό εμπορίου και επενδύσεων της Ιταλίας, οι εμπορικοί δεσμοί μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας διαμορφώνονται σήμερα στα 15 δισ. ευρώ, εξαιτίας της πανδημίας, ενώ πριν την κρίση είχαν ανέρχονταν στα 18 δισ. ευρώ.<br /><br />Η ανησυχία στον επιχειρηματικό κόσμο της Ιταλίας είναι έκδηλη, κάτι που μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς με μία απλή επίσκεψη στις μεγαλύτερες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες της χώρας. Παρά ωστόσο τη σφοδρή επιδείνωση των σχέσεων μετά τις δηλώσεις Ντράγκι, έχει σημασία να πούμε ότι οι Ιταλοί επιχειρηματίες ανησυχούσαν και πριν για την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην τουρκική οικονομία, κάτι που αποδεικνύεται από τη μείωση των εμπορικών συναλλαγών.<br /><br />Στην παρούσα φάση δραστηριοποιούνται στην Τουρκία περί τις 1.500 ιταλικές επιχειρήσεις και όπως προαναφέρθηκε οι εμπορικές συναλλαγές μεταξύ των δύο χωρών είναι στα 15 δισ. ευρώ, παρά τη μείωση εξαιτίας της πανδημίας. Άλλωστε ο ίδιος ο Ντράγκι πρόσθεσε ότι η Ιταλία πρέπει να συνεργαστεί με την Τουρκία παρά το γεγονός ότι έχουν εντελώς διαφορετικές απόψεις και πρεσβεύουν εντελώς διαφορετικές αξίες και αρχές.<br /><br />Είναι βέβαια πολύ νωρίς για να εκτιμήσει κανείς τον αντίκτυπο που θα έχουν οι δηλώσεις Ντράγκι στις διμερείς σχέσεις και ακόμη περισσότερο στις επιχειρηματικές και οικονομικές σχέσεις, οι οποίες πολλές φορές δεν κινούνται παράλληλα με τις πολιτικές σχέσεις.<br /><br />Οι εξαγωγές της Ιταλίας προς την Τουρκία κορυφώθηκαν το 2017, έτος κατά το οποίο πωλήθηκαν ιταλικά προϊόντα αξίας 10 δισ. ευρώ. Από κει και πέρα ξεκίνησε μία απότομη πτώση καθώς ο Ερντογάν προκαλούσε έντονες αναταράξεις στην οικονομία με τις ανορθόδοξες πολιτικές του επιλογές, ενώ και η δραστηριότητά του σε γεωπολιτικό επίπεδο ενίσχυε την αβεβαιότητα.<br /><br />Έτσι το 2018 σημειώθηκε μεγάλη πτώση 13,2% στις εξαγωγές ιταλικών προϊόντων προς την Τουρκία. Η τάση αυτή συνεχίστηκε και στο 2019 όπου καταγράφηκε μείωση εξαγωγών της τάξης του 5%, ενώ το 2020 είχαμε νέα μείωση 7,4%.<br /><br />Στον αντίποδα, οι εισαγωγές τουρκικών προϊόντων στην Ιταλία έχουν σημειώσει άνοδο τα τελευταία 10 χρόνια καθώς οι ιταλικές επιχειρήσεις εκμεταλλεύτηκαν τη μεγάλη πτώση της τουρκικής λίρας (κυρίως την τελευταία 5ετία), που καθιστούσε πολύ φθηνά τα τουρκικά προϊόντα. Η αξία των εισαγωγών τουρκικών προϊόντων κατέγραψε ιστορικό υψηλό στα 9,45 δισ. ευρώ το 2019 αλλά κατέρρευσε εξαιτίας της πανδημίας το 2020 σημειώνοντας πτώση 21,2%.<br /><br />Η Ιταλία είναι ο 5ος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας σε παγκόσμιο επίπεδο και ο 2ος στην Ευρώπη, που σημαίνει ότι η τουρκική αγορά είναι μία πολύ σημαντική αγορά για την Ιταλία και ειδικότερα για ορισμένους κλάδους, κάτι που αποδεικνύεται και από την παρουσία 1.500 επιχειρήσεων.<br /><br />Ο κλάδος του μηχανολογικού εξοπλισμού είναι αυτός που κυριαρχεί στις εμπορικές σχέσεις των δύο χωρών με πάνω από 1,7 δισ. ευρώ σε εξαγωγές από την Ιταλία προς την Τουρκία το 2020. Μάλιστα, παρά τη μεγάλη πτώση του εμπορίου εν καιρώ πανδημίας, ο συγκεκριμένος κλάδος είδε αύξηση στις εξαγωγές προς την Τουρκία της τάξης του 11%. Ακολουθεί ο κλάδος των αυτοκινήτων που σημείωσε άνοδο 5,3% το 2020 και των χημικών.<br /><br />Ταυτόχρονα, η Τουρκία θεωρεί την Ιταλία μία κρίσιμη πύλη εισόδου στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά των 500 εκατ. καταναλωτών και γι’ αυτό το λόγο οι τουρκικές επενδύσεις στην Ιταλία παρουσιάζουν σταθερή αύξηση.<div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο Ντράγκι, ο «δικτάτορας» Ερντογάν και οι business των 18 δισ. ευρώ

Ellada simera 0 13:56

Κωσταντίνος ΜαριόληςΤην ώρα που ο Μάριο Ντράγκι αποκαλούσε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «δικτάτορα», γιατί… «αυτό είναι», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Ιταλός πρωθυπουργός, ένα μεγάλο κύμα υποστήριξης στο π… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Tι υποκρύπτει η νέα επίθεση της Άγκυρας κατά της Ελλάδας

<img height="425" src="https://media.liberal.gr/showthumb.aspx?maxsize=900&img=shutterstock_4622577523.jpg" width="640" /><br /><br /><b>Κώστας Λάβδας</b><br />Όταν ο υπεύθυνος επικοινωνίας της τουρκικής προεδρίας καταγγέλλει την Ελλάδα ως χώρα που αποτελεί καταφύγιο τρομοκρατών, ένα μειδίαμα μπορεί να είναι η αντίδραση πολλών παρατηρητών εκτός της περιοχής μας.<br /><br />Η σημερινή Τουρκία, με τη χρήση σε πολεμικά μέτωπα μισθοφόρων που προέρχονται από τζιχαντιστικές ομάδες, την ενίσχυση ριζοσπαστικοποιημένων ισλαμιστικών δικτύων στη Δύση, τις σχέσεις με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, την υπόθαλψη μαχητών του Ισλαμικού Κράτους, αυτή η Τουρκία κατηγορεί την Ελλάδα.<br /><br />Όμως –πέρα από τη γελοιότητα του πράγματος– τόσο οι διατυπώσεις που επιλέγονται όσο και η στιγμή που εξαπολύονται εκ νέου οι κατηγορίες περί «τρομοκρατίας» θα πρέπει να μας βάλουν σε σκέψεις. «Είναι ώρα να σταματήσουμε την ατιμωρησία της Ελλάδας», προτρέπει ο υπεύθυνος επικοινωνίας της τουρκικής προεδρίας.<br /><br />Οι κατασκευασμένες κατηγορίες για υποστήριξη της τρομοκρατίας που εκτοξεύονται από την Άγκυρα εναντίον της Ελλάδας προμηνύουν επιδείνωση των σχέσεων, ίσως και ραγδαία.<br /><br />Και είναι επιπόλαιη η εκτίμηση που ακούγεται ότι «το βαθύ κράτος» της Τουρκίας επιχειρεί να δυναμιτίσει τις συνομιλίες Δένδια – Τσαβούσογλου. Οι κατηγορίες περί τρομοκρατίας εκτοξεύτηκαν από την τουρκική προεδρία, όχι από τους γκρίζους λύκους ούτε από κάποιους απροσδιόριστους μιλιταριστικούς κύκλους.<br /><br /><img height="411" src="https://www.liberal.gr/ckfinderIMG/userfiles/images/Untitled(89).png" width="640" /><br /><br />Η πραγματικότητα είναι περισσότερο ανησυχητική. Όπως ακριβώς εξηγούσα προ ημερών από το Liberal, το καθεστώς της Άγκυρας ενδέχεται να προσεγγίσει ως απολύτως επιθυμητό το σενάριο μιας σύγκρουσης με την Ελλάδα, εάν δεν καταφέρει να κρατήσει τα ελληνοτουρκικά περιχαρακωμένα σε ένα διμερές πλαίσιο που δεν θα επηρεάζει τις ευρύτερες σχέσεις της Τουρκίας με τη Δύση.<br /><br />Από αυτή την άποψη, οι ημέρες είναι πλήρεις εξελίξεων αλλά και κινδύνων. Και η γεωπολιτική ανυπαρξία της ΕΕ θα έχει άθελά της ενθαρρρύνει ένα νέο, εξαιρετικά επικίνδυνο κύκλο τουρκικής αδιαλλαξίας.<br /><br />Ο σπασμένος καθρέφτης της Ευρώπης<br /><br />Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τα προφανή: η Ευρώπη στερείται σοβαρών ηγετικών προσωπικοτήτων. Σε μια πορεία που πρωταγωνίστησαν μεγέθη όπως ο Αντενάουερ, ο Κολ, ο Ντε Γκωλ, ο Μιτεράν, σήμερα περιφέρουν την μετριότητά τους προϊόντα πολιτικής τακτοποίησης σε πολυτελείς επικοινωνιακές συσκευασίες. Με την μοναδική εξαίρεση του Μακρόν, ο οποίος όμως αντιμετωπίζει ένα δύσκολο εσωτερικό στοίχημα στη Γαλλία, δεν υπάρχουν σήμερα φορείς οράματος και στρατηγικής στις χώρες κλειδιά της ΕΕ, ούτε οι θεσμοί της Ένωσης στελεχώνονται από πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους.<br /><br />Γι αυτό και η αυτονόητη αναφορά του Μάριο Ντράγκι στον Ερντογάν ως δικτάτορα προκάλεσε τέτοια εντύπωση. Βέβαια ο Ντράγκι – που άλλωστε απέδειξε το σθένος του κατά τη διάρκεια της θητείας του ως κεντρικός τραπεζίτης μιας ευρωζώνης σε περιδίνηση – πρόσθεσε και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό αν και ίσως λιγότερο γοητευτικό. Είπε ότι δεν μπορεί κανείς παρά να συνεργάζεται και με τέτοιους δικτάτορες για να προωθήσει τα συμφέροντά του.<br /><br />Κάτι που πράττει ήδη η Ιταλία. Μέχρι τώρα, χάρη στις καλές εμπορικές σχέσεις με την Τουρκία αλλά και ένα αμφιλεγόμενο πλέγμα αντιλήψεων για την ανάγκη εξισορρόπησης της Γαλλίας, της μοναδικής, πια, στρατιωτικής δύναμης της ΕΕ που τυγχάνει και θαλάσσια δύναμη και Μεσογειακή, η Ρώμη – τασσόμενη επ’ αυτού με τη Γερμανία και την Ισπανία – αντιστέκεται σε προτάσεις για μια περισσότερο σθεναρή αντιμετώπιση της Άγκυρας.<br /><br />Μήπως η Ρώμη του Ντράγκι αντιλαμβάνεται σήμερα ότι τα συμφέροντά της στην Λιβύη προϋποθέτουν πια μια κάπως λιγότερο αλαζονική Τουρκία; Τα ιταλικά αλλά και γερμανικά σχέδια για την Λιβύη αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η τουρκική υπερέκταση θα πρέπει να μετριαστεί, όχι απαραίτητα γενικώς αλλά επί του συγκεκριμένου.<br /><br />Είναι σαφές ότι στην επίσκεψη στην Άγκυρα των Μισέλ και φον ντερ Λάϊεν, η έμφαση σε πτυχές της «θετικής ατζέντας» διανθίστηκε απλώς από παρατηρήσεις για την σημασία σεβασμού του κράτους δικαίου και των δικαιωμάτων. Όλα αυτά μερικές μόνον ώρες μετά την αποχώρηση της Τουρκίας από την Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας, γνωστής και ως Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης όπου υπογράφτηκε το 2011.<br /><br />Η επίσκεψη των δυο θεσμικών πρωταγωνιστών της ΕΕ στον Ερντογάν, πέρα από το θλιβερό αλλά και βαθύτατα συμβολικό ζήτημα που προέκυψε με την ταπείνωση της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, επιβεβαίωσαν εκ νέου το γεγονός ότι τα καρότα για την Τουρκία παραμένουν ορατά, σε αντίθεση με τα μαστίγια.<br /><br />Βέβαια οι αιτίες πάνε βαθύτερα και αφορούν τους όρους συνύπαρξης στην ΕΕ, πριν και πέρα από τις σχέσεις με αυταρχικά καθεστώτα όπως το τουρκικό. Τα σημάδια υπάρχουν και όσοι τα αγνοούν αυταπατώνται: βιώνουμε τη νοσταλγία της ιδεολογίας του έθνους-κράτους και μάλιστα σε συνδυασμό με την αδυναμία των πολιτικών τάξεων να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Σε αυτή τη συγκυρία, μια συστηματικά αναθεωρητική Τουρκία ενθαρρυνόμενη μέχρι πρότινος από τις σχέσεις Τραμπ – Ερντογάν και ισορροπώντας μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τον χώρο που αφήνει μια αμήχανη και άνευρη ΕΕ.<br /><br />Τίθενται πια ορισμένα ερωτήματα που όμως δεν θα καταστεί δυνατό να απαντηθούν πληρέστερα ούτε μετά και την επόμενη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τον Ιούνιο:<br /><br />Θα προκληθεί κάποτε ένα σοκ στις ευρωπαϊκές κοινωνίες από τις θλιβερές επιδόσεις των ηγεσιών τους;<br /><br />Θα τεθούν και σε ποια σημεία κάποια όρια στην αναθεωρητική συμπεριφορά της Άγκυρας;<br /><br />Πόσο θα εξακολουθήσει η ΕΕ να παραμένει αμυντικά ανίσχυρη αλλά παράλληλα να αξιολογεί αρνητικά τους αμυντικούς προϋπολογισμούς κρατών-μελών με δημοσιονομικά προβλήματα και υπαρκτούς εξωτερικούς κινδύνους;<br /><br />Πως θα αξιολογήσει η ΕΕ τις εξελισσόμενες ρωσο-τουρκικές σχέσεις;<br /><br />Πως θα εξελιχθεί η καταρχήν επικριτική προσέγγιση της νέας διοίκησης στις ΗΠΑ στην Άγκυρα και πόσο θα επηρεάσει τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες;<br /><br />Η δύσβατη πορεία προς μια βιώσιμη ειρήνη<br /><br />Σήμερα η Άγκυρα επιμένει ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ ενώ εντείνει τις πιέσεις για αποστρατικοποίηση. Επιμένει, επίσης, ότι το μέλλον του Κυπριακού θα πρέπει να αναζητηθεί σε λύση δυο κρατών. Συνολικά, το «στρατηγικό βάθος» της Τουρκίας και οι «πολλαπλές περιφερειακές ταυτότητές» της που προσπαθούσε να αναδείξει ο Νταβούτογλου, εκφράζονται σήμερα με τρόπο ταυτόχρονα πιο εξειδικευμένο αλλά και πιο επικίνδυνο.<br /><br />Στη θέση του υπερ-φιλόδοξου παγκόσμιου ρόλου στο οικονομικό πλαίσιο του G-20 και πιο πέρα, ο Ερντογάν εστιάζεται σε ένα αμεσότερα μιλιταριστικό παιχνίδι, αναβαπτίζοντας τις παραδόσεις του κεμαλικού μιλιταρισμού σε ένα νέο πλαίσιο οθωμανικής προβολής της ισχύος της χώρας ως προστάτιδας των καταπιεσμένων μουσουλμάνων.<br /><br />Η Άγκυρα αμφισβητεί συνολικά τη Συνθήκη της Λωζάνης. Ακόμη και η ημέρα που καθορίστηκε για την τελετή αλλαγής του χαρακτήρα της Αγίας Σοφίας, η 24η Ιουλίου, επελέγη για να θυμίσει την ημέρα υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης το 1923.<br /><br />Θα πρέπει να είναι σαφές σε όλους ότι μια στρατηγική «Ελσίνκι 2» δεν είναι πια εφικτή, όσο και αν γοητεύει η απατηλή ασφάλεια των επαναλήψεων.<br /><br />Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ελσίνκι (Δεκέμβριος 1999) σήμανε την έναρξη μιας – τελικώς ατελέσφορης – ελληνικής προσπάθειας να χρησιμοποιηθεί θετικά η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας ως μέσον πίεσης επί της Άγκυρας ώστε να τροποποιήσει τις θέσεις της στα ειδικότερα ζητήματα που αφορούν την Ελλάδα και την Κύπρο. Όμως σήμερα η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας είναι κατ’ ουσίαν όχι απλώς παγωμένη αλλά νεκρή. Άλλωστε η στάση της επίσημης Τουρκίας απέναντι στην ΕΕ είναι πλέον καταφανώς προσχηματική.<br /><br />Αυτό σημαίνει ότι το εγχείρημα διατήρησης στενών σχέσεων ΕΕ – Τουρκίας τίθεται σήμερα σε άλλη βάση (όχι στην ένταξη) και είναι πολύ περισσότερο σύνθετο: θα πρέπει η Τουρκία να πειστεί για ένα καθεστώς σχέσεων το οποίο να αποτελέσει, ταυτόχρονα, κίνητρο και για συμμόρφωση ως προς τα ειδικότερα θέματα που μας απασχολούν.<br /><br />Με άλλα λόγια, το ζήτημα σήμερα είναι κατά πόσον μια νέα συνολική προσέγγιση της σχέσης ΕΕ-Τουρκίας στο νέο περιβάλλον και με τα νέα δεδομένα μπορεί να περιλαμβάνει και όρους για τα ελληνοτουρκικά και πώς αυτοί οι όροι θα καταστεί δυνατό να τύχουν εφαρμογής.<br /><br />Πέρα από την Γαλλία και την Αυστρία, ήδη σε ηγετικούς κύκλους της CDU-CSU διατυπώνονται και επιχειρήματα για την ανάγκη υιοθέτησης εναλλακτικών σεναρίων για τη μελλοντική σχέση ΕΕ – Τουρκίας. Αυτή η προσέγγιση θα μπορούσε να αποτελέσει ενδιαφέρον σημείο εκκίνησης ή, αντίθετα, να λειτουργήσει και εντελώς αποπροσανατολιστικά.<br /><br />Διότι η Τουρκία δεν είναι απλώς χώρα με την οποία η ΕΕ επιθυμεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο περαιτέρω εμπορικής και οικονομικής σύμπλευσης. Είναι μια χώρα η οποία συστηματικά απειλεί το status quo στην περιοχή και διατηρεί σχέσεις έντασης και δυνητικά σύγκρουσης τουλάχιστον με δυο κράτη-μέλη της Ένωσης. Δεν μπορεί να είναι αποδεκτή από την Ελλάδα μια ειδική σχέση που θα επιτρέπει στην Τουρκία – εκτός πια ενταξιακής πορείας και προοπτικής – πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αγορά χωρίς να της επιβάλλει (α) στοιχειώδεις υποχρεώσεις για το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα και (β) πλήρως διασαφηνισμένες υποχρεώσεις για τους όρους καλής γειτονίας και την απόρριψη προσφυγής στη βία ως μέσον επίλυσης διαφορών.<br /><br />Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να βοηθήσει το κλίμα που έχει διαμορφωθεί εξαιτίας των τουρκικών επιδιώξεων και χειρισμών. Ακόμη και οι πλέον προσεκτικοί διεθνείς αναλυτές συγκλίνουν στην άποψη ότι η ΕΕ δεν μπορεί πια να προσεγγίσει την τουρκική επιθετικότητα μόνον με μέσα ήπιας ισχύος, προκρίνοντας ένα συνδυασμό αποφασιστικότητας και θετικής υποβοήθησης των τάσεων συνεργασίας.<br /><br />Παρότι η συμβολή στη διαμόρφωση ενός ειδικού ευρωπαϊκού πλαισίου για την Τουρκία οφείλει να είναι ανάμεσα στις βασικές στρατηγικές βλέψεις μας, θα πρέπει να παραμείνει σαφής η γενικότερη προσέγγισή μας στη διάσταση του χρόνου.<br /><br />Εφόσον τον αξιοποιήσουμε σωστά, με άμεση και ουσιαστική ενίσχυση των αποτρεπτικών ικανοτήτων της χώρας και παράλληλη ενδυνάμωση επιμέρους συμμαχιών, ο χρόνος ευνοεί την ανάδειξη της σχετικής υπεροχής της θεσμικά ωριμότερης Ελλάδας απέναντι σε μια Τουρκία που γίνεται περισσότερο αυταρχική, θεσμικά απαξιωμένη και εισέρχεται σε φάση βαθύτερης και απρόβλεπτης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.<br /><br />Όπως έχω εξηγήσει κατ’επανάληψη, αυτό που στρατηγικά έχει λόγο να επιθυμεί η Ελλάδα για τις σχέσεις με την Τουρκία είναι μια βιώσιμη ειρήνη που δεν υποκρύπτει φινλανδοποίηση. Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε αποκλιμάκωση είναι προφανώς καλοδεχούμενη, αλλά η επίτευξη σχετικής ισορροπίας δυνάμεων απέναντι σε μια γείτονα με αναθεωρητικές τάσεις αποτελεί προϋπόθεση για διάλογο και –εάν οι εξελισσόμενες συνθήκες ευνοήσουν– για βιώσιμη ειρήνη.<br /><br />Τώρα είναι ώρα για εγρήγορση, για εντατικοποίηση των διπλωματικών προσπαθειών, για κτίσιμο συμμαχιών του αύριο και για ενίσχυση της αποτροπής. Η Ελλάδα είναι αλλά και πρέπει να φαίνεται ότι είναι προσανατολισμένη στην ειρηνική διευθέτηση των διαφορών με κάθε χώρα, οπότε δεν μπορεί να είναι γενικώς αρνητική απέναντι στις διερευνητικές συνομιλίες. Όμως μπορεί και οφείλει να επιμείνει ανοικτά και με στιβαρότητα στη θέση ότι, σε αυτή τη συγκυρία, η Τουρκία πρέπει οπωσδήποτε κάτι να δώσει, σε κάτι να υποχωρήσει.<br /><br />Σε διαφορετική περίπτωση η Άγκυρα θα έχει πετύχει τους στόχους της με τον προ-διαπραγματευτικό μαξιμαλισμό που επιδεικνύει και την πρόσθετη νομιμοποίηση μιας δήθεν εποικοδομητικής διαδικασίας συνομιλίων με την Αθήνα.<br /><br />Η Ελλάδα χρειάζεται περαιτέρω εμβάθυνση περιφερειακών συνεργασιών σε κάθε επίπεδο – να συγχαρούμε π.χ. την κυβέρνηση για την εξαιρετική συμφωνία με τα Εμιράτα – αλλά και ουσιαστική εμβάθυνση της σχέσης με την Γαλλία εντός του ευρωατλαντικού πλαισίου, χτίσιμο της αποτρεπτικής ικανότητας και ανάδειξη του ρόλου της Ελλάδας ως αξιόπιστου και αξιόμαχου συνόρου της Δύσης στα ανατολικά. Το 2021-23 θα σφραγίσει τη σχέση της Τουρκίας με τη Δύση, με πιθανότερο το σενάριο μιας ακόμη μεγαλύτερης απομάκρυνσης μεταξύ των δυο μερών. Κατά πάσα πιθανότητα, η απομάκρυνση της Τουρκίας από τη Δύση και οι επικίνδυνες αναζητήσεις με νεο-οθωμανικό πέπλο θα συνεχιστούν.<br /><br />Η Ευρώπη όπως είναι<br /><br />Ενώ υφίσταται σήμερα στην ΕΕ μια μινιμαλιστική αλλά σχετικά σταθερή συναίνεση σε επίπεδο ηγεσιών για την μη-διάλυση της Ένωσης, στις εξωτερικές σχέσεις και το περιφερειακό και διεθνές περιβάλλον υποβόσκουν σοβαρές προκλήσεις. Στην ΕΕ χρειαζόμαστε μια άλλη αντίληψη περί εξωτερικών συνόρων – πέραν της κρίσης – αναφορικά π.χ. (όπως επισημαίνω από χρόνια) και με ειδικές πρόνοιες για τον αμυντικό προϋπολογισμό των συνοριακών κρατών ως κρατών. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να αναφερθούμε σε μερική, έστω, κάλυψη των αναγκών της Ελλάδας ως προς την ασφάλεια.<br /><br />Έχουμε κάθε λόγο να επιθυμούμε να επιτύχει η ΕΕ. Όμως η επιτυχία δεν είναι δεδομένη και οι ισορροπίες σήμερα τείνουν σαφώς να ενθαρρύνουν εθνικές στρατηγικές στο εσωτερικό της Ένωσης. Για μια χώρα όπως η Ελλάδα σε μια συγκυρία όπως η παρούσα, η κατανόηση του τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας – χωρίς πολιτικάντικα φτιασιδώματα ή ιδεολογικές παραμορφώσεις – είναι όρος εθνικής επιβίωσης. Γι αυτό και πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την Ευρώπη σήμερα όπως είναι, όχι όπως την φανταζόμαστε.<br /><br /><b><i>* Ο Κώστας Α. Λάβδας είναι Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έχει διατελέσει, μεταξύ άλλων, Senior Research Fellow στη London School of Economics και Καθηγητής στην Έδρα Ελληνικών και Ευρωπαϊκών Σπουδών «Κωνσταντίνος Καραμανλής» στο Fletcher School of Law and Diplomacy στη Μασαχουσέτη.</i></b><div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Tι υποκρύπτει η νέα επίθεση της Άγκυρας κατά της Ελλάδας

Ellada simera 0 13:53

Κώστας ΛάβδαςΌταν ο υπεύθυνος επικοινωνίας της τουρκικής προεδρίας καταγγέλλει την Ελλάδα ως χώρα που αποτελεί καταφύγιο τρομοκρατών, ένα μειδίαμα μπορεί να είναι η αντίδραση πολλών παρατηρητών εκτός … Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια

Ο γκρίζος κόσμος των εξοπλιστικών και οι συνήθεις μεθοδεύσεις στην “καμπούρα” της γεωπολιτικής

<img height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/04/YPETHA-1-790x400.jpg" width="640" /><br /><br />Το κεντρικό επιχείρημα του σχολίου που ακολουθεί, είναι ότι το “σύστημα” των εξοπλισμών της Ελλάδας, αφήνει σκοπίμως τα πάντα να κινούνται σε μια “γκρίζα” περιοχή, χωρίς ξεκάθαρους κανόνες. Αυτό διασφαλίζει περιθώρια κινήσεων με στόχο την παράκαμψη όσων θα επέτασσε ένα πραγματικά διαφανές σύστημα, με το οποίο καλύπτονται (γεω)πολιτικές ή άλλες επιθυμίες. Παρότι αν υπήρχε σοβαρότητα, οποιοδήποτε νομικό πλαίσιο θα μπορούσε να επιτρέπει ευελιξία.<br /><br />Γράφει ο <b>ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ<br /></b><br />Σήμερα έχει γίνει “του συρμού” στα εξοπλιστικά, ο περίφημος “γεωπολιτικός παράγοντας“. Χωρίς κανείς να διευκρινίζει εάν έχει στάθμιση και πόση στη διαδικασία λήψης αποφάσεων! Δειλιάζουν ακόμα και να κάνουν χρήση του δικαιώματος μιας χώρας να επιλέξει να συνεργαστεί με αυτόν που επιθυμεί γι’ αυτούς ακριβώς του γεωπολιτικούς λόγους.<br /><br />Υπό την προϋπόθεση ότι καλύπτονται οι επιχειρησιακές ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων, είναι από μόνο του ένα ισχυρότατο επιχείρημα. Ακόμα και η περίφημη υποχρέωση που απορρέει από το Ενωσιακό Δίκαιο και υποχρεώνει τη διενέργεια διαγωνισμού στις προμήθειες, έχει τα δικά της “παραθυράκια“. Ας δούμε όμως τα χαρακτηριστικά αυτής της “γκρίζας ζώνης” στην οποία κινούνται τα εξοπλιστικά.<br /><br />Δεν αποτελεί μυστικό το ότι οι προτεραιότητες των Κλάδων “ανεβοκατεβαίνουν” στον σχετικό αριθμημένο κατάλογο, αναλόγως των επιθυμιών της πολιτικής και της στρατιωτικής ηγεσίας. Καθένας μπορεί να έχει λόγους άλλους από την επιχειρησιακή αξιοπιστία των Ενόπλων Δυνάμεων για να επιθυμεί την κατά προτεραιότητα υλοποίηση κάποιου εξοπλιστικού προγράμματος.<br /><br />Όχι βέβαια ότι οι προτεραιότητες δεν μπορούν να αλλάζουν. Αυτό όμως πρέπει να είναι το αποτέλεσμα μιας διαρκούς ζωηρής και γόνιμης συζήτησης εντός των Γενικών Επιτελείων με γνώμονα την αμυντική επάρκεια. Η οποία απαίτηση βέβαια μπορεί να αξιοποιηθεί προσχηματικά για να αξιοποιηθούν άλλες προτεραιότητες. Αυτά είναι όμως εν πολλοίς θεωρητικά. Το βέβαιο είναι ότι στην “πραγματική ζωή”, η ιδιοτέλεια είναι ιδιότητα συνυφασμένη με την ίδια την ανθρώπινη φύση.<br /><br />Ας πάμε όμως στα δυο τελευταία παραδείγματα εξοπλιστικών προγραμμάτων που έχουν απασχολήσει την επικαιρότητα. Αυτό του προγράμματος των φρεγατών και της ίδρυσης Διεθνούς Κέντρου Αεροπορικής Εκπαίδευσης για λογαριασμό της Πολεμικής Αεροπορίας στην Καλαμάτα.<br /><br />Πρώτη παρατήρηση αφορά το επίπεδο της “προτεραιότητας” των προγραμμάτων. Αυταπόδεικτα, αμφότερα αποτελούν κορυφαίες προτεραιότητες. Το δε επιχείρημα της αντιπολίτευσης περί δυνατότητας της Πολεμικής Αεροπορίας να προχωρήσει μόνη στην ίδρυση Διεθνούς Κέντρου Αεροπορικής Εκπαίδευσης, στερείται σοβαρότητας.<br /><br />Εάν η χώρα διέθετε τα χρήματα θα το είχε ήδη κάνει. Τουλάχιστον δεν θα είχε αντιμετωπίσει τα σοβαρότατα προβλήματα στον τομέα της εκπαίδευσης των Ιπταμένων που αντιμετώπισε την τελευταία δεκαετία. Χωρίς να επεκταθούμε για ευνόητους λόγους. Το κέντρο θα γίνει με την Ελλάδα δανειζόμενη από τον εταίρο που επέλεξε, χρήματα τα οποία θα αποπληρώσει σε βάθος δύο και πλέον δεκαετιών.<br /><br />Ποια είναι όμως η ομοιότητα στα δυο προγράμματα; Η “ανεπαρκής διαδικασία“. Η απουσία συγκεκριμένων “προδιαγραφών” που θα περιγράφουν αυτό που η Ελλάδα επιθυμεί να παραλάβει. Όχι πως αυτό διασφαλίζει 100% την ακεραιότητα της διαδικασίας. Πόσες φορές δεν έχει γίνει εκτεταμένη συζήτηση για “φωτογραφικούς διαγωνισμούς” όπου οι προδιαγραφές περιγράφουν επακριβώς το σύστημα που θέλουν να αγοράσουν οπωσδήποτε, το οποίο συχνά είναι υποδεέστερο τεχνολογικά του ανταγωνισμού;<br /><br />Εάν για παράδειγμα σε μια προμήθεια συστήματος ηλεκτρονικού πολέμου τεθεί ως απαράβατος όρος το να είναι “αναλογικό“, θα αποκλειστούν… “νόμιμα” τα ψηφιακά συστήματα, παρότι είναι τεχνολογικά πολύ πιο προηγμένα. Ακραίο παράδειγμα για να αντιληφθούν οι αναγνώστες την έννοια “φωτογραφικός διαγωνισμός”.<br /><br />Τι συνέβη λοιπόν με τις φρεγάτες; Δεν υπάρχει πουθενά λίστα προδιαγραφών, ή τουλάχιστον δεν δημοσιοποιείται. Ακόμα και να υπάρχει, η μη δημοσιοποίηση είναι “ύποπτη” και οι αναφορές περί “απορρήτου” αστείες. Διότι το δήθεν απόρρητο, εμποδίζει τη δυνατότητα έγκυρης έκφρασης οποιασδήποτε τεκμηριωμένης ένστασης, προστατεύοντας τη “μοναδική αλήθεια” της πολιτικής επιλογής.<br /><br />Στην περίπτωση του Αεροπορικού Κέντρου, πάλι η διαδικασία ήταν αστεία. Πάλι προσπαθούν να πείσουν ότι έκαναν διαγωνισμό! Δεν έκαναν διότι εξ αρχής δεν ήθελε κανείς! Επί ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης απευθύνθηκαν στους Καναδούς της CAE. Η διαδικασία έφτασε μέχρι και την κατάρτιση της σύμβασης! Κι εκεί εμφανίστηκε ο “γεωπολιτικός παράγοντας”.<br /><br />Έπρεπε όμως να αιτιολογηθεί η υπαναχώρηση. Χωρίς οποιαδήποτε “προδιαγραφή” ζήτησαν προσφορά και από την ισραηλινή Elbit Systems, εταιρία τεχνολογικός κολοσσός, εκ των κορυφαίων του κόσμου. Η εμπειρία της ισραηλινής Αεροπορίας απαράμιλλη. Η δε αξία της στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ την οποία όψιμα ανακάλυψαν πολλοί, εξαιρετικά υψηλή.<br /><br />Για ποιον λόγο θα πρέπει να εισέρχεται η χώρα σε αυτό το “γκρίζο περιθώριο” προσπαθώντας να πείσει ότι η απόφαση ελήφθη με κριτήριο του ποια πρόταση είναι φθηνότερη; Κινήθηκαν με την κλασική μέθοδο της δήθεν αξιολόγησης των προσφορών, χωρίς όμως να υπάρχουν συγκεκριμένοι απαράβατοι κανόνες τους οποίους θα τηρούσαν κατά την κατάρτιση της προσφοράς του οι προμηθευτές. Για να ξέρουμε τι συγκρίνουμε!<br /><br />Από τη στιγμή που η χώρα είχε εκτεθεί απέναντι στους Καναδούς -ας μην ξεχνάμε την επιστολή και του Αμερικανού πρεσβευτή Τζ. Πάιατ με την οποία στήριζε την πρόταση της CAE λίγο πριν την τελική απόρριψή της- θα μπορούσε η ίδια η κυβέρνηση να ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ συνεργασία ανάμεσα στις δυο πλευρές, ώστε να μην υπάρχουν δυσαρεστημένοι.<br /><br />Διαφορετικά, οι εκάστοτε προμηθευτές, είναι απολύτως λογικό να επιδιώκουν να εξασφαλίσουν το σύνολο της σύμβασης! Είναι απολύτως φυσικό και το να “στρατολογήσουν” για υποστήριξη τις κυβερνήσεις των χωρών από τις οποίες προέρχονται! Θα ήταν ανόητο εάν δεν γινόταν, αφού η επικράτηση του ενός ή του άλλου συνεπάγεται κέρδη για την οικονομία της χώρας προέλευσης του νικητή!<br /><br />Άρα ας σταματήσουμε επιτέλους να δουλευόμαστε μεταξύ μας. Είναι απογοητευτική η εικόνα που εκπέμπει η χώρα στο διεθνές περιβάλλον. Δυστυχώς, αυτοί που αντιλαμβάνονται σε βάθος τους χειρισμούς και τις επιδιώξεις είναι λίγοι, λόγω της τεχνοκρατικής φύσεως του αντικειμένου!<br /><br />Όπως στις φρεγάτες που δεν μπορεί κανείς να αποφανθεί παρά μόνο πολύ γενικά για την καταλληλότητά τους, έτσι και στο Διεθνές Αεροπορικό Κέντρο οι ελληνικές αρχές ΑΠΕΦΥΓΑΝ ΣΚΟΠΙΜΩΣ να καθορίσουν τις παραμέτρους που θα έπρεπε να ικανοποιούν οι προτάσεις. Με αποτέλεσμα ο ένας να συνυπολόγιζε στην προσφορά του την “τιμαριθμική αναπροσαρμογή” και ο άλλος όχι. Που ούτε αυτό είναι απόλυτα διευκρινισμένο! Όμως, ΔΕΝ ενοχλούσε τους αρμόδιους το ότι θα σύγκριναν ανόμοια πράγματα!<br /><br />Η ελληνική πλευρά, εάν υποτεθεί ότι επιθυμούσε να διεξάγει πραγματικό διαγωνισμό, θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει το πως θα κατέθεταν οι υποψήφιοι κάθε πρόταση! Να συμπεριλαμβάνεται ή όχι το “καπέλο” στην τελική τιμή; Ή να κατατεθούν δυο τιμές, η μία χωρίς το “καπέλο” και η άλλη με αυτό! Τόσο απλό!<br /><br />Διότι πλέον είναι εκτεθειμένοι στην κριτική ότι έβαλαν την Πολεμική Αεροπορία (κλασικό κόλπο να κρύβονται πίσω από τα Επιτελεία) να ενημερώσει τη Βουλή για ύψος σύμβασης 1,375 δισ. ευρώ και θα φέρουν για υπογραφή άλλη, η οποία προέκυψε από τη διμερή διαπραγμάτευση για την κατάρτιση της σύμβασης, η οποία θα κινηθεί τελικά γύρω στο 1,8 δισ. ευρώ.<br /><br />Και για να πείσουν για τη διαπραγματευτική τους… δεινότητα, θα ισχυριστούν ότι από το 3,5% ετήσιας επιβάρυνσης (μετά την παρέλευση πενταετίας για την ισραηλινή πρόταση) έριξαν το ποσοστό σε αρκετά κάτω του 3%! Ένα πρόβλημα που δεν θα υπήρχε εάν εξ αρχής συγκρίναμε την τελική πρόταση στην οποία θα ζητούνταν τα ίδια και από τους δυο!<br /><br />Για να μην ζητήσουμε να εξηγήσουν πόθεν προκύπτει το 3,5% ή οποιοδήποτε άλλο νούμερο και τι ακριβώς καλύπτεται από αυτό! Όχι π.χ. εκκαθάριση ανά πενταετία ή δεκαετία, με βάση τις αποκλίσεις που θα προκύψουν από τις γενικές παραδοχές της σύμβασης, λόγω των παγκόσμιων οικονομικών εξελίξεων!<br /><br />Η πενταετής περίοδος χάριτος ζητήθηκε και από τις δυο πλευρές; Ναι ή όχι; Αυτό θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε. Διότι υπάρχει και άλλο “μυστικό“! Εάν το ποσοστό της “αναπροσαρμογής” το υπολογίζεις επί του συνολικού ποσού του συμβατικού τιμήματος, θα είναι μεγαλύτερο από το το υπολογίζεις κάθε χρονιά ξεχωριστά, αφαιρώντας από το συνολικό ποσό της σύμβασης όσα η Ελλάδα θα έχει στο μεταξύ αποπληρώσει!<br /><br />Περίπλοκο; Ναι; Έξυπνο; Επίσης! Υπό την προϋπόθεση ότι στόχος είναι να τα μπερδέψουν με τρόπο που ο απλός καθημερινός πολίτης δεν θα μπορεί να τα παρακολουθήσει, Έτσι, θα πει στο τέλος “δεν ασχολούμαι” και το σύνηθες “όλοι τα ίδια κάνουν”! Να πεταχτεί δηλαδή άλλη μια φορά “η μπάλα στην εξέδρα” και άκρη να μη βρεθεί! Η πολιτική ηγεσία θα έχει όμως περάσει αυτό που επιθυμεί.<br /><br />Όποιος θεωρεί ότι τιμά την Ελλάδα τέτοια μεθόδευση και εκπέμπει μήνυμα οργάνωσης και σοβαρότητας στο διεθνές περιβάλλον, ας βγει ευθαρσώς να το υποστηρίξει. Το DP υποστηρίζει, ότι ΔΕΝ υπάρχει ανάγκη να καταφεύγει η χώρα σε τέτοια γελοία “μαγειρέματα”. Σοβαρότητα θέλει.<br /><br />Στην περίπτωση των φρεγατών γράφαμε ότι ΕΑΝ υπάρχει όντως πρόθεση αμυντικού συμφώνου με τη Γαλλία με ρήτρα αμυντικής συνδρομής, τότε αυτό συνιστά ΠΡΟΣΤΙΘΕΜΕΝΗ ΑΞΙΑ η οποία δικαιολογεί επιπρόσθετη δαπάνη, αρκεί το προϊόν που θα παραλάβει να καλύπτει τις επιχειρησιακές ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού.<br /><br />Στην περίπτωση του Διεθνούς Αεροπορικού Κέντρου ισχύει κάτι ανάλογο! Η ένταξη του προγράμματος στο πλαίσιο της στρατηγικής συμμαχίας Ελλάδας-Ισραήλ έχει επίσης ξεκάθαρη γεωπολιτική και αποτρεπτική προστιθέμενη αξία! Η οποία επίσης δικαιολογεί επιπρόσθετη δαπάνη! Πόσο πιο απλά να το διατυπώσουμε…<br /><br />Κατά συνέπεια, το επιχείρημα είναι ότι η Ελλάδα ΔΕΝ έχει ανάγκη να καταφεύγει σε “λογιστικά τρικ” για να δικαιολογήσει τις επιλογές της, διότι το οικονομικό δεν μπορεί να είναι το μοναδικό κριτήριο. Εκτός κι αν υπάρχουν άλλα “πολιτικά” κριτήρια που δε γνωρίζουμε.<br /><br />Η κάλυψη των επιχειρησιακών απαιτήσεων είναι η μία “απολύτως ανελαστική” παράμετρος και ο “γεωπολιτικός παράγοντας” η άλλη. Η δε στάθμιση του δεύτερου παράγοντα μπορεί να ποικίλλει αναλόγως της συγκυρίας. Δεν μπορούν όμως να παραβιάζονται απλοί κανόνες της λογικής που προσδιορίζουν μια “νοικοκυρεμένη” διαδικασία. Όλα τα υπόλοιπα είναι για τις -γνωστής ποιότητας- πολιτικές “κραυγές” στο Κοινοβούλιο, όπου οι περισσότεροι μιλούν χωρίς να καταλαβαίνουν τι λένε.<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο γκρίζος κόσμος των εξοπλιστικών και οι συνήθεις μεθοδεύσεις στην “καμπούρα” της γεωπολιτικής

Ellada simera 0 13:44

Το κεντρικό επιχείρημα του σχολίου που ακολουθεί, είναι ότι το “σύστημα” των εξοπλισμών της Ελλάδας, αφήνει σκοπίμως τα πάντα να κινούνται σε μια “γκρίζα” περιοχή, χωρίς ξεκάθαρους κανόνες. Αυτό διασφ… Διαβάστε την συνέχεια

Διαβάστε την συνέχεια