Κερδισμένος ο «επιτήδειος ουδέτερος» & χαμένος ο «πιστός και προβλέψιμος»

<h3 style="text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT9qFG9nL3uV-EhFLZ-s2_08pcGLr9u1PNriVNnHlzR-eJHldEIi5_khz-r-qYcGNbwD08VPOn2gdPuE_AsbXjZYvPf8jLNh0WAYMopyBUW494ard3e53_nMQqEeVWoeCQy1KTjO2aY3qfMhKZgA_esY0b2lJc4qzOGEqZylBLXyfHiUeGicOyFmCG/s749/NATO-Erdogan..jpg"><img border="0" height="392" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT9qFG9nL3uV-EhFLZ-s2_08pcGLr9u1PNriVNnHlzR-eJHldEIi5_khz-r-qYcGNbwD08VPOn2gdPuE_AsbXjZYvPf8jLNh0WAYMopyBUW494ard3e53_nMQqEeVWoeCQy1KTjO2aY3qfMhKZgA_esY0b2lJc4qzOGEqZylBLXyfHiUeGicOyFmCG/w747-h392/NATO-Erdogan..jpg" width="747" /></a></h3><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Πολλά έχουν ειπωθεί, πολλά έχουν γραφεί, αλλά το αποτέλεσμα μετράει: στο τέλος, κερδίζει η Τουρκία και η Ελλάδα χάνει.</span></h3>Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία έχει χαρακτηριστεί ως απρόβλεπτη, ως χώρα που δεν ακολουθεί τη γραμμή του ΝΑΤΟ, ως χώρα που κάνει αυτό που εκείνη τη βολεύει, ασχέτως εάν με τον τρόπο αυτό πλήττονται τα συμφέροντα άλλων «συμμαχικών» χωρών. Γενικώς, η Τουρκία εξυπηρετεί μόνο τα δικά της συμφέροντα. Και καλά κάνει!<br /><br />Στην πιο πρόσφατη εξέλιξη του «αντάρτικου», η Τουρκία αρνήθηκε να συνταχθεί στην γραμμή του ΝΑΤΟ και να επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία, αρνήθηκε να κλείσει τον εναέριο χώρο της για τα Ρωσικά αεροπλάνα και αρνήθηκε γενικώς να χαλάσει τις καλές της σχέσεις με τη Ρωσία, για χάρη της Ουκρανίας ή επειδή έτσι της ζήτησαν να κάνει οι «σύμμαχοί» της στο ΝΑΤΟ.<br /><br />Η Τουρκία, με την ουδετερότητα που τήρησε και τις ίσες αποστάσεις από την Ουκρανία και την Ρωσία, με τις οποίες διατηρεί πολύ καλές σχέσεις για διαφορετικούς λόγους, χαρακτηρίστηκε ως «επιτήδειος ουδέτερος», για ακόμη μία φορά.<br /><br />Χάρη στην επιτήδεια ουδετερότητά της, που εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, κατάφερε να αναδειχθεί σε «διαπραγματευτή» και να δημιουργήσει τις βάσεις ώστε η Ουκρανία και η Ρωσία να βρεθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να ξεκινήσει μια προσπάθεια ειρηνευτικής διαδικασίας.<br /><br />Οι Δυτικές χώρες, αντί να καταδικάσουν την «ουδετερότητα» της Τουρκίας, έτρεξαν να την συγχαρούν για το επίτευγμα της συγκέντρωσης των δύο αντιπάλων χωρών στο ίδιο τραπέζι. Ομόφωνα, οι «σύμμαχοι» της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, της έπλεξαν το εγκώμιο…<br /><br />Ταυτόχρονα, η Ελλάδα, που διαχρονικά υποτάσσεται στις διαταγές των «συμμάχων» της, έτρεξε να υποστηρίξει την Ουκρανία ακόμη και με αποστολή όπλων, τα οποία δήθεν ήταν «άχρηστα» γι’ αυτήν, καθώς ήταν Ρωσικής προέλευσης, ενώ κατέστρεψε με κάθε τρόπο τις σχέσεις της με την «κακιά» Ρωσία.<br /><br />Αλήθεια, πως θα μπορέσει ποτέ η Ελλάδα να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με Ρωσία όταν τελειώσει ο πόλεμος; Πως θα ζητήσει ανταλλακτικά για τα Ρωσικά οπλικά συστήματα που διαθέτει; Πως θα ζητήσει από τους Ρώσους να επισκέπτονται την Ελλάδα τα καλοκαίρια; Πως θα πουλήσει τα γεωργικά της προϊόντα στη Ρωσική αγορά; Πως θα εξασφαλίσει το μέλλον των ομογενών που θα ζουν στην Ρωσική επικράτεια;<br /><br />Η τελευταία θετική εξέλιξη για την «επιτήδεια ουδέτερη» Τουρκία ήρθε από τις ΗΠΑ, οι οποίες ξέχασαν τους S-400 και τις κυρώσεις του νόμου CAATSA και άναψαν το πράσινο φως για την πώληση στην Τουρκία 40 καινούριων F-16 Viper και τον εκσυγχρονισμό άλλων 80 ή 100 στο ίδιο επίπεδο. Και στο βάθος, φαίνονται και τα 100 F-35 που μπήκαν στο ψυγείο λόγω S-400.<br /><br />Τι κέρδισε «ο πιστός και προβλέψιμος σύμμαχος» των ΗΠΑ, κατά δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη μέσα στον Λευκό Οίκο, επειδή συντάχθηκε πλήρως με τα συμφέροντα της συμμαχίας στην οποία ανήκει (το ΝΑΤΟ) παρότι θίχθηκαν ανεπανόρθωτα αυτή τη φορά τα Ελληνικά συμφέροντα σε σχέση με τη Ρωσία;<br /><br />Μήπως κέρδισε την δίκαιη οριοθέτηση της ΑΟΖ σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο;<br /><br />Μήπως κέρδισε την άρση του Τουρκικού casus belli;<br /><br />Μήπως αναγκάστηκε η Τουρκία να σταματήσει την αμφισβήτηση της Ελληνικής κυριαρχίας επί Ελληνικών εδαφών;<br /><br />Μήπως υπήρξε ακύρωση του παράλογου μνημονίου Τουρκίας – Λιβύης;<br /><br />Μήπως συμφωνήθηκε η αποχώρηση των Τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο, η οποία επανήλθε στην πριν την εισβολή κατάσταση;<br /><br />Μήπως οι ΝΑΤΟϊκοί ξεφτίλες θα επιβάλλουν κυρώσεις στην Τουρκία επειδή εισέβαλε το 1974 στην ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία και κατέχει παράνομα το 37% της επικράτειά της;<br /><br />Μήπως εγκρίθηκε η κατασκευή του αγωγού EastMed για την μεταφορά του φυσικού αερίου του Ισραήλ, της Κύπρου και της Αιγύπτου μέσω Ελλάδας στην Ευρώπη; Μάλλον οι ΗΠΑ ακυρώνουν τον EastMed…<br /><br />Μήπως κέρδισε την αντικατάσταση των πολύτιμων Ρωσικών οπλικών συστημάτων που διαθέτει με σύγχρονα δυτικά;<br /><br />Τι κέρδισε η Ελλάδα που συντάχθηκε για ακόμη μία φορά «με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας;»<br /><br />Τι;<br /><br />Τον ήσυχο, το καλό, τον νομοταγή, δεν τον θυμάται κανείς και δεν τον λογαριάζει κανείς. Άσε που του ρίχνουν και καμιά σφαλιάρα για να μην πάρει αέρα...<br /><br />Αυτόν που όλοι θυμούνται, λογαριάζουν και φοβούνται, είναι ο άτακτος, ο απρόβλεπτος, ο μη δεδομένος, ο επιτήδειος.<br /><br />Μήπως είναι καιρός να αρχίσουν να μας φοβούνται, αντί να μας έχουν δεδομένους; Σίγουρα, πιο πολλά θε κερδίσουμε.<br /><br /><div><a href="http://cosmostatus.blogspot.com/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Κερδισμένος ο «επιτήδειος ουδέτερος» & χαμένος ο «πιστός και προβλέψιμος»

Πολλά έχουν ειπωθεί, πολλά έχουν γραφεί, αλλά το αποτέλεσμα μετράει: στο τέλος, κερδίζει η Τουρκία και η Ελλάδα χάνει. Τα τελευταία χρόνια η...

Διαβάστε την συνέχεια

Πού μπορεί να οδηγήσει η ένταξη Φινλανδίας-Σουηδίας στο ΝΑΤΟ

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/05/NATO.jpg" /><br /><br /><b>Γρίβας Κώστας</b><br />Ήταν την Άνοιξη του μακρινού 1995 και υπηρετούσα ακόμη την στρατιωτική μου θητεία στη 2η Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, όταν δημοσιεύτηκε το πρώτο μου άρθρο σε ένα από τα αρχικά τεύχη του αμυντικού περιοδικού «Στρατηγική», του οποίου αργότερα έγινα αρχισυντάκτης. Το άρθρο αυτό αναφερόταν στην επέκταση του ΝΑΤΟ και κυρίως στην είσοδο σε αυτό των τριών Βαλτικών Δημοκρατιών (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία). Ήταν δε η χρυσή εποχή των σχέσεων Δύσης και Ρωσίας. Ο Γιέλτσιν ήταν στην εξουσία, ο Πούτιν δεν υπήρχε ακόμη στον ορίζοντα και απείχαμε τέσσερα χρόνια από την περιβόητη «αναστροφή πάνω από τον Ατλαντικό» του Γεβγκένι Πριμακόφ, κατά τη διάρκεια της επίθεσης ενάντια στη Σερβία, η οποία σηματοδότησε μια νέα ανταγωνιστική εποχή στις σχέσεις Δύσης–Ρωσίας.<br /><br />Στο άρθρο εκείνο είχα υποστηρίξει ότι η είσοδος στο ΝΑΤΟ των τριών Βαλτικών Δημοκρατιών θα ήταν μια αρνητική εξέλιξη για τη Δύση. Όχι γιατί έτσι θα θιγόταν η Ρωσία ή γιατί θα παραβιαζόταν η υπόσχεση που είχαν δώσει οι δυτικοί ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν προς ανατολάς, αλλά γιατί αυτή η κίνηση θα αποδυνάμωνε τη Συμμαχία. Έγραφα συγκεκριμένα ότι οι τρεις αυτές χώρες θα θεωρούνταν από τη Ρωσία ως ένα επιθετικό προγεφύρωμα τη στιγμή που το προγεφύρωμα αυτό ήταν πολύ ρηχό και αδύναμο για να το υπερασπίσει η Δύση. Άρα, θα δημιουργούταν ένα σημείο αστάθειας στο ευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας. Επίσης, οι μικροσκοπικές στρατιωτικές δυνάμεις των χωρών αυτών, ελάχιστα πράγματα θα προσέφεραν στη συνολική στρατιωτική ισχύ της Συμμαχίας και δεν άξιζαν τον κόπο για το πρόβλημα που δημιουργούσαν.<br /><br />Όσο δε για τις καλές σχέσεις που υπήρχαν μεταξύ Δύσης και Ρωσίας εκείνη την εποχή, υποστήριζα ότι αυτές ήταν ένα απλό διάλειμμα το οποίο, αργά ή γρήγορα θα τελείωνε και ο ανταγωνισμός μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων θα επανερχόταν στην Ευρώπη, αναπόφευκτα και αδυσώπητα. «Η Ιστορία απεχθάνεται τα τέλματα», είχα γράψει χαρακτηριστικά. Και τότε, εκείνο το σημείο αστάθειας, θα δημιουργούσε μεγάλα προβλήματα.<div><br />Δεν είναι όλες οι αιτήσεις για αποδοχή<br /><br />Επισήμαινα επίσης ότι ήταν πολύ λογικό που οι Δημοκρατίες της Βαλτικής ανησυχούσαν για το μελλοντικό ξύπνημα της κοιμώμενης ακόμη ρωσικής άρκτου και θεμιτό ότι ζητούσαν να ενταχθούν στη Συμμαχία. Όμως, αυτό ήταν το δικό τους συμφέρον όχι αυτό του ΝΑΤΟ. Αντιθέτως, το συμφέρον της Συμμαχίας ήταν να αποφύγει να εγκλωβιστεί σε περιοχές τις οποίες δύσκολα θα μπορούσε να υπερασπίσει, ενώ η μεγάλη αύξηση των μελών του θα προκαλούσε δυσκολίες στη λήψη αποφάσεων. Επίσης, χώρες με έντονα αντιρωσικά στοιχεία θα μπορούσαν να παρασύρουν τη Συμμαχία σε ανεπιθύμητες εντάσεις με τη Μόσχα όταν η Ιστορία έβγαινε από το μεταψυχροπολεμικό τέλμα, οι οποίες δεν θα υπήρχαν με το παλιό συμπαγές ΝΑΤΟ της Δυτικής Ευρώπης.<br /><br />Τις απόψεις μου τις συμμεριζόντουσαν και πολλοί άλλοι στο εξωτερικό, όπως διαπίστωσα τα επόμενα χρόνια στη δημοσιογραφική μου καριέρα. Όχι “φιλορώσοι” αλλά ακριβώς το αντίθετο. Πολιτικοί, στρατιωτικοί και αναλυτές που πίστευαν ότι το “ροζ” διάλειμμα με τη Ρωσία θα τελείωνε σύντομα και τότε η Συμμαχία θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένη με τον καλύτερο τρόπο να αντιμετωπίσει τον νέο ανταγωνισμό. Και αυτό δεν επιτυγχάνονταν με το να εισέρχεται στο ΝΑΤΟ όποιος ήθελε γιατί θεωρούσε ότι απειλείται η ασφάλεια του από τη Ρωσία, εκτός και αν έφερνε μαζί του κάποια στοιχεία που συνεισέφεραν στη συλλογική ισχύ της Συμμαχίας.<br /><br />Παρενθετικά να πούμε ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν είναι κάποιο φυσικό δικαίωμα της μιας ή της άλλης χώρας, όπως φαίνεται να θεωρούν πολλοί σήμερα εν Ελλάδι, με αφορμή το θέμα της εισόδου της Σουηδίας και της Φινλανδίας. Φυσικά κάθε χώρα έχει το δικαίωμα να αιτηθεί την ένταξή της αλλά αυτό δεν συνεπάγεται υποχρέωση των άλλων μελών να αποδεχθούν αυτήν την αίτηση.<br /><br />Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα πρέπει να εξεταστεί κατά πόσον οι υποψήφιοι συνεισφέρουν στη συλλογική άμυνα της Συμμαχίας αλλά και αν θίγονται τα επιμέρους συμφέροντα κάποιων ή κάποιου κράτους μέλους. Επειδή το ΝΑΤΟ είναι ακριβώς μια συμμαχία κυρίαρχων κρατών και ισχύει η αρχή της ομοφωνίας, είναι απολύτως θεμιτό για ένα κράτος να ασκήσει βέτο αν κρίνει ότι θίγονται κάποια συμφέροντά του ή ότι δεν εξυπηρετείται η συνολική Άμυνα και αποτροπή της Συμμαχίας και σε καμία περίπτωση δεν υποχρεούται να υποχωρήσει επειδή το θέλουν οι υπόλοιποι.</div><div><br />Ιδεοληψίες αντί κριτηρίων ισχύος<br /><br />Επιστρέφοντας στο παρελθόν, η λογική αυτών των “επιφυλακτικών γερακιών” για την είσοδο των Βαλτικών Δημοκρατιών δεν πέρασε και αυτές εισήλθαν στη Συμμαχία. Αυτό έγινε γιατί η επέκταση του ΝΑΤΟ δεν έγινε με κριτήρια ισχύος αλλά με ιδεοληψίες, σύμφωνα με τις οποίες η Δύση “όφειλε” να επεκταθεί στις χώρες που πριν αποτελούσαν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης ή υπάγονταν στη σοβιετική σφαίρα επιρροής, για να επιβάλλει τις “δυτικές αξίες” και τη “δημοκρατία”, ενώ και οι χώρες αυτές δικαιούταν αξιωματικά να εισέλθουν στους δυτικούς θεσμούς. Δημιουργήθηκε λοιπόν ένα είδος “διεθνοπολιτικού δικαιωματισμού” που οδήγησε απροβλημάτιστα στην αθρόα είσοδο χωρών στο ΝΑΤΟ, των οποίων ελάχιστη έως αρνητική ήταν η συνεισφορά τους στη συλλογική ισχύ της Συμμαχίας.<br /><br />Τι προσέφερε για παράδειγμα η είσοδος στο ΝΑΤΟ της Σλοβενίας ή της Αλβανίας; Αντιθέτως, αυτό που προέκυψε ήταν ένας “πληθωρισμός” μελών, κάτι που αυτομάτως προκαλεί προβλήματα σε μια δομή όπου οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με ομοφωνία. Το πρόβλημα καθίστατο ακόμη μεγαλύτερο από τη στιγμή που οι χώρες της Συμμαχίας σήμερα έχουν πολύ διαφορετικές γεωπολιτικές ταυτότητες και ατζέντες, σε σχέση με το παλιό “συμπαγές” ΝΑΤΟ του Ψυχρού Πολέμου.<br /><br />Άρα, λοιπόν, πολλά από τα επιχειρήματα που ακούγονται από διαφόρους υποτιθέμενους “αντιρώσους” αυτόν τον καιρό, υπέρ της εισόδου της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, είναι τουλάχιστον αμφισβητήσιμα. Όπως είπαμε, η επιθυμία μιας χώρας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ δεν συνεπάγεται υποχρέωση των άλλων χωρών να τη δεχθούν. Ούτε βέβαια ισχύει το επιχείρημα ότι «αφού πάμε σε νέο Ψυχρό Πόλεμο τότε πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότεροι εναντίον της Ρωσίας». Τότε, με αυτήν τη λογική, να αρχίσουμε να χωρίζουμε τις χώρες στα διοικητικά τους διαμερίσματα, να τα ανακηρύξουμε μετά ανεξάρτητες χώρες και να ενταχθούν όλοι στο ΝΑΤΟ για να φαινόμαστε πολλοί… Το θέμα δεν είναι πόσα κράτη είναι στη δομή του ΝΑΤΟ αλλά τι ισχύ συγκεντρώνουν.<br /><br /></div><div>Κινδυνεύουν οι σκανδιναβικές χώρες;<br /><br />Επίσης, το επιχείρημα ότι η Φινλανδία και η Σουηδία είναι λογικό να θέλουν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ γιατί μετά την εισβολή στην Ουκρανία είναι σαφές ότι κινδυνεύουν από ρωσική εισβολή, δεν είναι σίγουρο ότι ισχύει. Στην πραγματικότητα μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Συγκεκριμένα, αν κάτι μας έδειξαν μέχρι στιγμής οι επιχειρήσεις στην Ουκρανία είναι ότι ο ρωσικός στρατός δεν είναι σε θέση να καταλάβει ολόκληρη τη χώρα, ή αν το κάνει θα υποστεί συντριπτικές απώλειες τις οποίες δύσκολα μπορεί να αντέξει. Άρα λοιπόν είναι μάλλον υπερβολικό να λέμε ότι η Φινλανδία και πολύ περισσότερο η Σουηδία, με τις ισχυρές στρατιωτικές τους δυνάμεις και τα απέραντα και δύσβατα εδάφη τους, κινδυνεύουν από ρωσική στρατιωτική επίθεση. Οι Ρώσοι, άλλωστε, έχουν πολύ πικρή πείρα από τις μαχητικές ικανότητες των Φινλανδών. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι το επιχείρημα του ρωσικού “οδοστρωτήρα” το προβάλλουν άνθρωποι που κατά κανόνα χλευάζουν το ρωσικό στρατό για τις επιδόσεις του στην Ουκρανία και υποστηρίζουν ότι είναι θέμα χρόνου για τους Ουκρανούς να επιτύχουν συντριπτική νίκη.<br /><br />Η Φινλανδία και η Σουηδία λοιπόν δύσκολα κινδυνεύουν από ρωσική επίθεση, όχι γιατί η Ρωσία είναι “καλή”, αλλά γιατί μάλλον δεν είναι σε θέση να πράξει κάτι τέτοιο. Ο μεγάλος κίνδυνος από πλευράς της Ρωσίας είναι το πυρηνικό της οπλοστάσιο. Και αυτό ακριβώς είναι το σημαντικότερο ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσει το ΝΑΤΟ. Θέλει σύγκρουση με τη Ρωσία ή σταθερότητα; Γιατί αν θέλει σταθερότητα δεν θα πρέπει να δημιουργεί διλήμματα ασφαλείας στη Μόσχα, εφόσον μπορεί να τα αποφύγει, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε αστάθεια. Αν από την άλλη θέλει σύγκρουση, τι είδους είναι αυτή; Γιατί, όντως, η είσοδος της Σουηδίας και, κυρίως της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, θα προσφέρει μια σειρά από επιχειρησιακά πλεονεκτήματα. Τόσο σε συμβατικό πόλεμο όσο και σε πυρηνικό.<br /><br />Ιδανικός τόπος για όπλα κατά Ρωσίας<br /><br />Η γειτνίαση των φινλανδικών εδαφών με τη Ρωσία καθιστά ιδανικό σημείο τοποθέτησης συστημάτων που αναμένεται να αναπτυχθούν στα επόμενα χρόνια, όπως hypersonic όπλα, που αποτελούν το τελευταίο στάδιο του μελλοντικού πυραυλικού οικοδομήματος του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως έχουμε εξετάσει σε παλαιότερο άρθρο στο Slpress και τα οποία μπορεί να χρησιμοποιηθούν σε μεθοδολογίες Counterforce πρώτου πλήγματος, με σκοπό τον πυρηνικό αφοπλισμό της Ρωσίας.Όμως, αυτή η εξέλιξη δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα μείνει αναπάντητη από τη Μόσχα και είναι πολύ πιθανόν να οδηγηθούμε σε πυρηνική κρίση, στο εγγύς μέλλον. Και αν οι ηγέτες της Δύσης (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης) έχουν μελετήσει ψυχρά όλα τα δεδομένα και έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έτσι πρέπει να γίνει και είναι έτοιμοι να διαχειριστούν αρμαγεδωνικά σενάρια, τότε έχει καλώς. Φοβάμαι, όμως, ότι οδηγούμαστε ανέμελα σε μια πυρηνική κρίση την οποία ούτε τη θέλουν οι ηγέτες της Ευρώπης, ούτε μπορούν να τη διαχειριστούν. Kαι πιθανώς ούτε καν μπορούν να σκεφτούν ότι ενδέχεται να προκύψει.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πού μπορεί να οδηγήσει η ένταξη Φινλανδίας-Σουηδίας στο ΝΑΤΟ

Γρίβας Κώστας Ήταν την Άνοιξη του μακρινού 1995 και υπηρετούσα ακόμη την στρατιωτική μου θητεία στη 2η Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, όταν δημοσιεύτη...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο πραγματικός λόγος του πολέμου μεταξύ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσίας στην Ουκρανία- Η άποψη ενός Γάλλου αξιωματικού

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/05/russia_ukriane.png"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/05/russia_ukriane-696x397.png" /></a><br /><br /><b>General Dom</b>. Delawarde, Reseau International <br /><br />Μετάφραση : <b><i>Μιχαήλ Στυλιανού</i></b><br />Εδώ είναι ένα κείμενο που πρέπει να διαβαστεί, ακόμη και να ξαναδιαβαστεί για εκείνους που έχουν το χρόνο. Από την αρχή της ρωσικής επέμβασης στην Ουκρανία, έχουν προταθεί πολλοί λόγοι για να εξηγηθεί αυτή η σύγκρουση, αλλά κανένας από αυτούς δεν βρίσκεται πραγματικά στην ρίζα του προβλήματος. Το παρακάτω κείμενο δείχνει πόσο κολοσσιαίο είναι το διακύβευμα και η μικρή Ουκρανία είναι εδώ μόνο ένα επεισόδιο αυτής της τιτανικής αντιπαράθεσης που ξεκίνησε πολύ πριν από τις 24 Φεβρουαρίου. Πρόκειται για έναν πραγματικό υπαρξιακό αγώνα, όχι μόνο για τη Ρωσία, όπως διαβάζουμε εδώ και εκεί, αλλά και κυρίως για τις Ηνωμένες Πολιτείες των οποίων ο πλούτος και η εξουσία προέρχονται αποκλειστικά από την απάτη του δολαρίου που τους επιτρέπει να έχουν τα πάντα δωρεάν. Γιατί πράγματι, τι είναι ένα χρέος που δεν χρειάζεται να αποπληρώσουμε (επειδή δεν επιστρέφεται) και ότι μπορούμε να πολλαπλασιάσουμε απείρως ανάλογα με τις ανάγκες; Είναι δωρεάν. Ένα χρέος 30 τρισεκατομμυρίων δολαρίων σημαίνει ότι τα πήραν όλα δωρεάν μέχρι αυτό το ποσό. Αν αύριο οι ανάγκες τους ήταν 50 τρισεκατομμύρια δολάρια, αυτό θα ήταν το νέο ποσό του χρέους τους. Σε αυτό το πλαίσιο, η αύξηση των τιμών, ο πληθωρισμός (ο οποίος στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται μόνο ως μεταβλητή προσαρμογής, διευθετήσιμη), κ.λπ., είναι απατηλή φλυαρία..<br /><br />Ανάλυση του πλοιάρχου Yves Maillard, πρώην ναυτικού ακόλουθου στη Μόσχα, ο οποίος ανταποκρίνεται στο μήνυμα του Jacques Myard, στο οποίο απάντησα ο ίδιος στην τελευταία μου μαρτυρία σχετικά με τη συγκριτική ποιότητα της ρωσικής και της Νατοϊκής ηγεσίας.<br /><br /><br />Ο πλοίαρχος Yves Maillard ασχολείται με την οικονομική και χρηματοπιστωτική πτυχή και δίνει ένα ενδιαφέρον συμπληρωματικό φως. Dominique. Delawarde<br /><br />Aπό Υβ Μέιλαρντ.<br /><br />Αγαπητέ κ. Δήμαρχε.<br /><br />Μοιραστήκατε μαζί μου το τελευταίο ενδιαφέρον μήνυμά σας για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Σας ευχαριστώ γι’ αυτό. Εδώ, αν μου επιτρέπετε, είναι οι σκέψεις που μου εμπνέει.<br /><br />Γράφετε:<br /><br />«Ο πόλεμος στην Ουκρανία εξελίσσεται εμφανώς σε άμεση αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι προφανές ότι η Ουάσιγκτον έχει οπλίσει εδώ και χρόνια τον ουκρανικό στρατό, εκπαίδευσε τους στρατιώτες τους, παρείχε όλες τις πληροφορίες που συγκέντρωσε η CIA και ειδικά μέσω της υποκλοπής που πραγματοποιήθηκε από την NSA. »<br /><br />Αλλά τότε, γιατί να μην πούμε ξεκάθαρα όλη την αλήθεια, την οποία φέρνετε ευκαιριακά εδώ, δηλαδή ότι εδώ και αρκετό καιρό οι Ηνωμένες Πολιτείες προετοιμάζουν, προφανώς όπως λέτε τόσο σωστά, τον πόλεμο κατά της Ρωσίας;<br /><br />Για ποιο λόγο; Τι θα μπορούσαν να έχουν κάνει οι Ρώσοι στους Αμερικανούς έτσι ώστε να τους δυσαρεστούν τόσο πολύ, ώστε να τους δυσανασχετούν μέχρι θανάτου, γιατί περί αυτού πρόκειται;<br /><br />Προφανώς δεν είναι η μοίρα του λαού της Ουκρανίας για την οποία ανησυχούν οι Αμερικανοί. Δεν τους νοιάζει. Οι Αμερικανοί, όπως πάντα, νοιάζονται μόνο για τα συμφέροντά τους. Οι Αμερικανοί δυσανασχετούν με τη Ρωσία μέχρι θανάτου, είτε πρόκειται για του Πούτιν είτε κάποιου άλλου για την αντικατάστασή , διότι αυτή η χώρα, τα τελευταία είκοσι χρόνια, έχει απαλλαγεί από τα κρατικά χρέη της σε δολάρια.<br /><br />Η πρώτη χώρα που το πράττει, άλλες, όπως η Κίνα, επίσης στη διαδικασία να το πράξει, έχει απαλλαγεί από τους αμερικανικούς τίτλους της σε αμερικανικό νόμισμα, περισσότερα από εκατό δισεκατομμύρια δολάρια. Αντικαθιστώντας τα με χρυσό ή άλλα νομίσματα που θεωρούνται ισχυρότερα. Επίσης, αλλά σε μικρότερο βαθμό έχει απελευθερωθεί από την καταχρηστική εξω-εδαφικότητα του αμερικανικού δικαίου που ισχυρίζεται ότι εφαρμόζεται σε οποιονδήποτε κάτοχο του δολαρίου σε όλο τον κόσμο.<br /><br />Η Ρωσία είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει αυτό. Το 1960 ο στρατηγός de Gaulle, του οποίου η λαμπρή εικόνα κοσμεί το γραφείο σας στον πρώτο όροφο του δημαρχείου σας Maisons-Laffitte, ένα γραφείο που βάλατε στη διάθεσή μου πριν από μερικά χρόνια, όταν ενεργούσα ως Μεσολαβητής της Δικαιοσύνης, ο Στρατηγός de Gaulle, ως εκ τούτου, κατόπιν συμβουλής του Jacques Rueff, έκανε ακριβώς το ίδιο, απαιτώντας από την Αμερική την αποπληρωμή σε χρυσό των δολαρίων που κατείχε η Γαλλία (Χρυσός που προέρχεται από σε μεγάλο βαθμό της Τράπεζας της Γαλλίας, που εκκενώθηκε σε καταστροφή από τα γαλλικά καταδρομικά την άνοιξη του 1940 με ζιγκ-ζαγκ μεταξύ των γερμανικών υποβρυχίων, και η οποία είχε χρησιμοποιηθεί για τη χρηματοδότηση του εξοπλισμού των οκτώ μεραρχιών της 1ης Στρατιάς της Ελεύθερης Γαλλίας Libre)<br /><br />Ρωσία το έκανε αυτό επειδή υπάρχει άφθονος λόγος να αμφισβητηθεί η ευρωστία του κρατικού χρέους των ΗΠΑ, πάνω από 30 τρισεκατομμύρια δολάρια, το οποίο συνεχίζει να αυξάνεται (5 δισεκατομμύρια δολάρια την ημέρα κατά μέσο όρο), χρέος που, ουσιαστικά, δεν μπορεί ποτέ να αποπληρωθεί σε αξία. Μπροστά σε αυτό το χρέος, οι πιστωτές που αργά ή γρήγορα σε παγκόσμια κλίμακα θα συνειδητοποιήσουν ότι η πίστωσή τους από την Αμερική είναι επισφαλής, για να μην πω μηδενισμένη.<br /><br />Για την Αμερική, η ρωσική επιθυμία για ανεξαρτησία από το αμερικανικό νόμισμα, επειδή δεν πρόκειται για τίποτα άλλο, θεωρείται, όχι ως εχθρική χειρονομία, αλλά ως πραγματική κήρυξη πολέμου, επειδή είναι όλη η παγκόσμια υπεροχή που η Αμερική καταχράται, με το μαζικά εκδιδόμενο χωρίς αντίκρισμα δολάριο της, με το οποίο πλημμυρίζει τον πλανήτη, υποστηριζόμενη από μια συντριπτική στρατιωτική δύναμη στην οποία κανείς που εμπλέκεται δεν είναι σε θέση να αντιταχθεί,.<br /><br />Αυτή η ρωσική νομισματική ανεξαρτησία έχει κάθε προοπτική να εξαπλωθεί σε παγκόσμια κλίμακα και για την Αμερική είναι απαράδεκτη. Έχει πολλά να χάσει όταν ο κόσμος συνειδητοποιήσει ότι εξαπατάται, κακοποιείται, κλέβεται από την Αμερική με το δολάριο που της κοστίζει μόνο με το οποίο το χαρτί που τυπώνεται και που αγοράζει τα πάντα, διαφθείρει τα πάντα, σαπίζει τα πάντα.<br /><br />Η Ρωσία πρέπει να εξοντωθεί!<br /><br /> Αυτό είναι που πολλές αμερικανικές προσωπικότητες, μέλη του Κογκρέσου, κυβερνήτες πολιτειών και γενικοί αξιωματούχοι φωνάζουν εδώ και αρκετά χρόνια. Και όχι για να το σκοτώσουμε με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά βομβαρδίζοντας, αν χρειαστεί, τη Ρωσία με πυρηνικά όπλα, διακηρύσσοντας ανοιχτά αυτή τη βούληση στα μέσα ενημέρωσης. Και αυτό δεν συγκινεί κανέναν. Και αυτό πολύ πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αυτοί είναι που θέλουν εσκεμμένα τον πόλεμο.<br /><br />Τρεις χώρες, τις τελευταίες δεκαετίες, προσπάθησαν να απαλλαγούν από τις αξιώσεις τους στο υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, για τον ίδιο λόγο, έχοντας αμφιβολίες σχετικά με την ισχύ του δολαρίου, απλά θέλοντας να εξασφαλισθούν, μετατρέποντάς σε χρυσό, τον πλούτο που παρέχουν τα έσοδά τους από το πετρέλαιο: το Ιράν, το Ιράκ και η Λιβύη. Και οι τρεις συνετρίβησαν με αγριότητα. Όπως οι Ινδιάνοι της Αμερικής. Εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν ήταν σε θέση να υπερασπισουν τον εαυτό τους.<br /><br />Με τη Ρωσία, είναι διαφορετικά, αυτή την ικανότητα, την έχει.<br /><br />Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να επιτεθούν κατάφωρα στη Ρωσία, όπως κάποιοι παράφρονες επιθυμούσαν, όχι μόνο επειδή οι Ρώσοι έχουν πιο ισχυρές πυρηνικές βόμβες, σε μεγαλύτερο αριθμό, που μεταφέρονται από ταχύτερους πυραύλους, όχι μόνο επειδή οι Αμερικανοί θα περνούσαν για τον επιτιθέμενο στα μάτια του κόσμου, αλλά επειδή αποκαλύπτοντας σε όλη τη γη την πραγματική αιτία του πολέμου, χρηματοπιστωτική και νομισματική, σίγουρα θα είχαν επιταχύνει τη διαδικασία -σε κάθε περίπτωση μακροπρόθεσμα αναπόφευκτη- της αποδόμησης των παγκόσμιων οικονομιών, της αποκάλυψης ότι το δολάριο είναι εγγενώς απάτη.<br /><br />Η Αμερική έπρεπε να βρει έναν τρόπο να διεξαγάγει πόλεμο στη Ρωσία, χωρίς να θεωρηθεί ως ο επιτιθέμενος. Αυτό σημαίνει, πιστεύει ότι έχει βρει, υποδαυλίζοντας για αρκετά χρόνια την ουκρανική υπόθεση.<br /><br />Ο Πούτιν έπεσε στην παγίδα που του έστησε η Αμερική, επιτιθέμενος σε μια χώρα με το πραγματικό επιχείρημα ότι οι ρωσικοί πληθυσμοί όχι μόνο υπέστησαν κακομεταχείριση εκεί (χιλιάδες θάνατοι αμάχων σε οκτώ χρόνια), αλλά και πιθανότερο να είναι ακόμη περισσότεροι βραχυπρόθεσμα (ο ουκρανικός στρατός συγκεντρώθηκε μπροστά από τις αυτονομιστικές επαρχίες και επρόκειτο να τους επιτεθούν).<br /><br />Δεν κινούμαστε «προς μια άμεση αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών». Αυτή η «άμεση αντιπαράθεση» υπάρχει ήδη και υπάρχει από την αρχή. Αυτός είναι ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία, και τίποτα άλλο.<br /><br />Είναι παράλογο, ακόμη και γελοίο, να περιορίζεται η ευθύνη για αυτόν τον πόλεμο στην προσωπικότητα του Πούτιν.<br /><br />Εάν ο Μπάιντεν αποφασίσει, τόσο γρήγορα, να δαπανήσει τόσο σημαντικά ποσά, δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια, για να διεξαγάγει αυτόν τον πόλεμο, μέσω των Ουκρανών, είναι επειδή αυτό που υπερασπίζεται εκεί είναι κάτι άλλο, ανείπωτο, άσχετο με τη μοίρα αυτών των φτωχών Ουκρανών.<br /><br />Θα δούμε πώς θα τα βγάλει πέρα ο Πούτιν, υποστηριζόμενος από το 90% του ρωσικού πληθυσμού.<br /><br />Οι πληροφορίες που λαμβάνουμε σχετικά με τη στρατιωτική κατάσταση επί τόπου είναι αντιφατικές. Για κάποιους ο ρωσικός στρατός προελαύνει αργά αλλά σταθερά παίρνοντας θέσεις που οι Ουκρανοί δεν θα μπορέσουν να πάρουν πίσω, για άλλους έχει εγκλωβιστεί και απέναντι σε έναν αποφασισμένο ουκρανικό στρατό και πολύ καλά οπλισμένο από τους Δυτικούς θα καταλήξει να χάσει, στην καλύτερη περίπτωση, στη χειρότερη περίπτωση όλα όσα έχει κατακτήσει.<br /><br />Στην πραγματικότητα, είτε η Ρωσία κατακτήσει τελικά, είτε όχι, οι «αποσχιστικές δημοκρατίες» της ανατολικής Ουκρανίας δεν είναι το κύριο πράγμα, είναι δευτερεύον, δεδομένου του πραγματικού κινήτρου του πολέμου. Αυτό το κίνητρο είναι η απαραίτητη σύνθλιψη, η καταστροφή της Ρωσίας, ένοχης για επίθεση στην υπεροχή του δολαρίου, του απόλυτου εργαλείου της παγκόσμιας ηγεμονικής κυριαρχίας της Αμερικής.<br /><br />Και δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν να μειωθεί στρατιωτικά η Ρωσία, η Αμερική έχει θέσει ως στόχο να τη μειώσει οικονομικά μέσω αυτού του συγκλονιστικού κύματος απεριόριστων, καταστροφικών, δρακόντειων οικονομικών και νομισματικών κυρώσεων που πέφτει σε αυτήν αυτή τη στιγμή, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τον στρατιωτικό πόλεμο στην Ουκρανία, ο οποίος χρησίμευσε μόνο ως πρόσχημα για να κηρυχθεί αυτός ο οικονομικός πόλεμος.<br /><br />Αυτός ο οικονομικός πόλεμος δεν είναι συνέπεια της ρωσικής επιθετικότητας, ήταν ο στόχος που επεδίωκαν κάνοντας ό,τι ήταν δυνατόν για να ωθήσουν τον Πούτιν να διαπράξει αυτή την επίθεση, καθώς ο Davy Croquett, ο ήρωας καουμπόι του 19ου αιώνα της παιδικής μας ηλικίας, ενθουσίασε τους Ινδιάνους προκειμένου να τους κάνει να διαπράξουν καταχρήσεις για τις οποίες «τιμωρήθηκαν» με το να σφαγιαστούν όλοι.<br /><br />Πώς θα αντιμετωπίσει η Ρωσία αυτόν τον οικονομικό πόλεμο; Αυτό είναι το πραγματικό θέμα, περισσότερο από τον πόλεμο στο Ντονμπάς. Κάθε νόμιμο συναίσθημα που προκαλείται από τις φρικαλεότητες που συμβαίνουν εκεί χώρια.<br /><br />Η Ρωσία έχει πραγματικά πλεονεκτήματα για να αντιμετωπίσει αυτόν τον οικονομικό και χρηματοπιστωτικό πόλεμο<br /><br />Όπως είχε μπροστά στον Ναπολέοντα ο οποίος, με το πρόσχημα της εισαγωγής των «αξιών» της Γαλλικής Επανάστασης (στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας υπάρχει μια βάση αγαλμάτων, χωρίς άγαλμα, και αν δεν υπάρχει, είναι επειδή σχεδιάστηκε να θέσει εκεί εκείνη του αυτοκράτορα που θα έβαζε τέλος στη δουλοπαροικία στη Ρωσία, και καθώς αυτός ο αυτοκράτορας είναι ο Ναπολέων, πάντα δεν βάλαμε κανέναν εκεί…) , επιδίωξε να κάνει τη Ρωσία να μην συμμορφωθεί με τον ηπειρωτικό αποκλεισμό που αποφάσισαν οι Βρετανοί μετά τη συντριπτική νίκη τους στο Τραφάλγκαρ. Με τους Αγγλοσάξονες, ο πόλεμος είναι πάντα, άμεσα ή έμμεσα, οικονομικός και χρηματοπιστωτικός.<br /><br />Καθώς ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει το “Barbarossa” του Χίτλερ που είχε φύγει για να κατακτήσει έναν «ζωτικό χώρο» αλλά τον οποίο κατάφερε να αποκρούσει με κόστος δεκάδων εκατομμυρίων θανάτων, πολιτών και στρατιωτικών.<br /><br />Η μάχη του Ντονμπάς, του οποίου οι αποτρόπαιες εικόνες μας παρουσιάζονται καθημερινά στα μέσα ενημέρωσης, αυτή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, ενώ το άλλο μέρος είναι η τρομερή μάχη που βρίσκεται σε εξέλιξη, σχεδόν σε πλανητική κλίμακα.<br /><br />Πιστεύω ότι οι Αμερικανοί υποτιμούν την ικανότητα των Ρώσων να αντισταθούν σε αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος θα είναι μακρύς και δύσκολος για όλους και φυσικά, και για εμάς τους Ευρωπαίους.<br /><br />Δεν είναι βέβαιο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα τον κερδίσουν, ακόμη και αν είναι οι ισχυρότερες, σχεδόν σε όλα.<br /><br />Η Ρωσία έχει υγιή οικονομικά. Έχει μικρό χρέος. Δεν έχει δημοσιονομικό έλλειμμα. Το εμπορικό της ισοζύγιο είναι πλεονασματικό. Αυτό δεν ισχύει, μακράν, για όλες τις χώρες που κινούνται γύρω και κάτω από την αναγκαστική κυριαρχία του δολαρίου. Έχει σχεδόν σε κάθε τομέα την ικανότητα να είναι αυτόνομη, μια ικανότητα που ενισχύεται με την πάροδο του χρόνου από προηγούμενες «κυρώσεις». Η «ρήξη» της με τον κόσμο, που επιδιώκεται από τους Αμερικανούς, είναι ιδιαίτερα με τους Δυτικούς, υποδουλωμένους στο δολάριο. Οι δύο γίγαντες που είναι η Κίνα και η Ινδία, για να μιλήσουν μόνο για τον εαυτό τους, είναι απρόθυμοι σε αυτές τις «κυρώσεις». Η επικοινωνία της Ρωσίας σε όλους τους τομείς με τον υπόλοιπο κόσμο θα περάσει από αυτούς, ασφαλώς, και σίγουρα θα συνεχιστεί.<br /><br />Ας ελπίσουμε ότι κανένας από τους δύο «τρελούς», τον Πούτιν και το ίδιο τον Μπάιντεν, δεν θα ενδώσει στον πειρασμό της χρήσης πυρηνικών όπλων. Το χειρότερο δεν είναι ποτέ σίγουρο, λέγεται, ευτυχώς.<br /><br />Υβ Μέιλλάρτ<br /><br />Επίτιμος Πλοίαρχος, Πρώην Ναυτικός Ακόλουθος στην Πρεσβεία της Γαλλίας στη Μόσχα, Μηχανικός Ατομικής Μηχανικής (Όπλα)<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο πραγματικός λόγος του πολέμου μεταξύ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσίας στην Ουκρανία- Η άποψη ενός Γάλλου αξιωματικού

General Dom . Delawarde, Reseau International Μετάφραση : Μιχαήλ Στυλιανού Εδώ είναι ένα κείμενο που πρέπ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο πόλεμος, η Τουρκία και η διεύρυνση του ΝΑΤΟ.

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2019/12/01/erdogan_nato.png"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2019/12/01/erdogan_nato-696x398.png" /></a><br /><br />Γράφει ο <b>Δρ Ευάγγελος Στεργιούλης</b><br />Η πρώτη φορά που η γείτονα χώρα αιφνιδίασε το ΝΑΤΟ ήταν η στάση ουδετερότητας που τήρησε απέναντι στη ρωσική εισβολή, προκαλώντας έντονες ανησυχίες και αντιδράσεις εντός της Συμμαχίας. Η Τουρκία, ωστόσο, συνέχισε όχι μόνο να εμμένει στη στάση ουδετερότητας, αλλά και να λαμβάνει διεθνείς πρωτοβουλίες διαμεσολάβησης για την κατάπαυση του πυρός επικεντρώνοντας το διεθνές ενδιαφέρον, ενώ το ΝΑΤΟ και η ΕΕ συνεχίζουν να παραμένουν αδρανείς και η αιματοχυσία να συνεχίζεται για τρίτο μήνα κατά σειρά.<br /><br />Κανείς όμως δεν μπορούσε να προβλέψει ότι η Τουρκία θα αιφνιδίαζε για δεύτερη φορά τη διεθνή έννομη τάξη με τις αντιρρήσεις της και τις επιφυλάξεις της για ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, που πιθανώς θα οδηγήσουν στην άσκηση τουρκικού βέτο.<br /><br />Και οι δύο πρωτοβουλίες της γείτονος καταδεικνύουν ότι η εξωτερική της πολιτική διέπεται από μία σταθερή εθνική στρατηγική που μακροπρόθεσμα εξυπηρετεί τον τουρκικό αναθεωρητισμό στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή και, βεβαίως, σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. <br /><br />Σε αντίθεση με τη στάση της Τουρκίας, η Ελλάδα πλήρως συντεταγμένη με τις αποφάσεις της Συμμαχίας, τάχθηκε ευθύς εξαρχής κατά της ρωσικής εισβολής και πρωτοστάτησε στην αποστολή πολεμικού εξοπλισμού στην Ουκρανία, γεγονός που προκάλεσε την όξυνση των ελληνορωσικών σχέσεων και μάλιστα για πρώτη φορά σε τέτοια βαθμό από συστάσεως του ελληνικού κράτους.<br /><br />Έτσι, η Τουρκία συνεχίζει να παραμένει ένα από τα ισχυρότερα μέλη του ΝΑΤΟ παρά το γεγονός ότι διαφοροποιήθηκε από τις αποφάσεις της Συμμαχίας στην καταδίκη της ρωσικής εισβολής, ενώ παράλληλα διατηρεί και μία εξαιρετικά βελτιωμένη σχέση με τη Ρωσία, σε αντίθεση με την Ελλάδα η οποία συντάχθηκε πλήρως με τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ και για το λόγο αυτό οι σχέσεις της με τη Ρωσία θα παραμείνουν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ιδιαιτέρως οξυμένες και προβληματικές. <br /><br />Τούτων δοθέντων, λοιπόν, εγείρονται τεράστια ερωτήματα και προκλήσεις για την ελληνική εξωτερική πολιτική στο άμεσο μέλλον αναφορικά με την προστασία των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως για παράδειγμα:<br />Πως θα αντιδράσει η Ελλάδα σε μία ενδεχόμενη ρωσική υποστήριξη των τουρκικών διεκδικήσεων στο ανατολικό Αιγαίο;Πως θα αντιμετωπίσει η Ελλάδα μία αλλαγή των ρωσικών θέσεων στο Κυπριακό πρόβλημα και πολύ περισσότερο πως θα αντιδράσει η Ελλάδα σε μία ενδεχόμενη ρωσική αναγνώριση του ψευδοκράτους;Και, τέλος, πως θα χειριστεί η Ελλάδα την ενδεχόμενη έγκριση από το Κογκρέσο των ΗΠΑ για την αναβάθμιση του στόλου των τουρκικών F-16, καθώς και το ενδεχόμενο εξομάλυνσης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων και επιστροφής της Τουρκίας στο πρόγραμμα των F-35, που θα επιφέρουν τεράστιες αλλαγές στην ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο;<br /><br />Αναμφίβολα, η πρόσκληση του Έλληνα πρωθυπουργού να μιλήσει στο Κογκρέσο των ΗΠΑ αποτελεί μία επιβράβευση των ελληνικών θέσεων στην καταδίκη της ρωσικής εισβολής, ωστόσο τα μείζονος σημασίας ζητήματα για την εθνική ασφάλεια της χώρας συνεχίζουν να παραμένουν υψηλά στην ατζέντα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και πιθανώς να επιδεινωθούν στο άμεσο μέλλον, γεγονός που επιβάλλει επαγρύπνηση και ετοιμότητα από ελληνικής πλευράς, καθώς και την κατάρτιση μιας αποτελεσματικής εθνικής στρατηγικής εν όψει των νέων γεωπολιτικών δεδομένων που θα προκύψουν μετά το πέρας του εν εξελίξει πολέμου.-<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο πόλεμος, η Τουρκία και η διεύρυνση του ΝΑΤΟ.

Γράφει ο  Δρ Ευάγγελος Στεργιούλης Η πρώτη φορά που η γείτονα χώρα αιφνιδίασε το ΝΑΤΟ ήταν η στάση ουδετερότητας που τήρησε απέναντι στη ρωσ...

Διαβάστε την συνέχεια

Αλλάζει δόγμα το ΝΑΤΟ; Επαναπροσδιορισμός έναντι Κίνας-Ρωσίας… Η Τουρκία;

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2018/04/NATO_EU_troops_Twitter-790x400.jpg" /><br /><br /><div>Δεύτερη μέρα της άτυπης συνόδου της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στο Βερολίνο με κύριο θέμα την πρόθεση ένταξης Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ στη σκιά του πολέμου στην Ουκρανία αλλά και πιθανά ρωσικά «αντίποινα». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κι ενώ η Φινλανδία έχει ήδη ανακοινώσει επίσημα ότι θα καταθέσει αίτημα ένταξης, και η Σουηδία είναι έτοιμη να πράξει το ίδιο εντός της Κυριακής, το μεγάλο αγκάθι, μέχρι το Σάββατο το βράδυ, ήταν οι ενστάσεις της Τουρκίας για την ένταξη των δύο χωρών εξαιτίας συγκάλυψης Κούρδων «τρομοκρατών» και Γκιουλενιστών.<br /><br />Προσερχόμενη στη σύνοδο το πρωί η Γερμανίδα υπ. Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ δήλωσε: «Το ΝΑΤΟ είναι μια συμμαχία που βασίζεται στην άμυνα και θα παραμείνει πάντα έτσι. Είναι όμως και μια συμμαχία ανοιχτών θυρών και γι’ αυτό καλωσορίζουμε τη Φινλανδία και Σουηδία, εάν τα κοινοβούλιά τους και οι κοινωνίες τους αποφασίσουν κάτι τέτοιο». Για την Μπέρμποκ ο επιθετικός πόλεμος του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία ήταν αυτός που «ώθησε» τις δύο αυτές χώρες να στραφούν στο ΝΑΤΟ.<br /><br />Αισιοδοξία για υπέρβαση των τουρκικών ενστάσεων<br /><br />Αισιόδοξος πάντως για την υπέρβαση του αδιεξόδου και εξεύρεση λύσης με την Τουρκία εμφανίστηκε ο Φινλανδός υπ. Εξωτερικών Πέκα Χααβίστο, ο οποίος μάλιστα είχε επαφές χθες στο Βερολίνο με τον Τούρκο ομόλογό του Μεβλούτ Τσαβούσογλου αλλά και τη Σουηδή ομόλογό του. «Είμαι σίγουρος ότι θα βρούμε μια λύση» ανέφερε ο Π. Χααβίστο, χωρίς όμως να μπορεί να εγγυηθεί γρήγορες διαδικασίες. Η Τουρκία υποστηρίζει μια πολιτική «ανοιχτών θυρών» για το ΝΑΤΟ, δήλωσε χθες από την πλευρά του Μ. Τσαβούσογλου, επαναλαμβάνοντας ωστόσο τις τουρκικές ενστάσεις για τις δύο χώρες.<br /><br /></div><div>Την είσοδο πάντως των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ υποστηρίζει η πλειοψηφία των μελών της Συμμαχίας. Για ιστορικής σημασίας απόφαση έκανε λόγο η υπ. Εξωτερικών της Νορβηγίας Ανίκεν Χούιτφελντ, ενώ ο Ολλανδός ομόλογός της Βόπκε Χέκστρα τόνισε την ανάγκη τα μέλη του ΝΑΤΟ «να επιδείξουν ενότητα».<br /><br />«Η Ελλάδα έχει διαχρονικά εξαιρετικές σχέσεις με αυτές τις δύο χώρες. Είναι επίσης μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατά συνέπεια, η ελληνική πλευρά έχει μια σαφέστατη τοποθέτηση: είμαστε έτοιμοι να καλοδεχθούμε τη Σουηδία και τη Φινλανδία στη νατοϊκή οικογένεια. Πιστεύουμε ότι έχουν πάρα πολλά να προσφέρουν» δήλωσε μεταξύ άλλων ο Έλληνας υπ. Εξωτερικών Νίκος Δένδιας στο Βερολίνο.<br /><br />Επανακαθορισμός της σχέσης με Ρωσία και Κίνα<br /><br />Το δεύτερο μεγάλο θέμα που απασχολεί στο Βερολίνο τους υπ. Εξωτερικών είναι η επεξεργασία της νέας «Στρατηγικής Αντίληψης» (Strategical Concent) του ΝΑΤΟ, με στόχο αυτή να ολοκληρωθεί στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούνιο στη Μαδρίτη. Πρόκειται για το «κατευθυντήριο έγγραφο» της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, το οποίο καθορίζει τις βασικές αρχές της Συμμαχίας, δίνοντας παράλληλα συντεταγμένες οδηγίες για την άμυνα και την ασφάλεια προς τις χώρες-μέλη.<br /><br />Το προηγούμενο αντίστοιχο έγγραφο είχε εγκριθεί το 2010. Έκτοτε όμως έχουν μεσολαβήσει σημαντικές αλλαγές. Αυτή τη φορά στο επίκεντρο βρίσκεται ο επανακαθορισμός των σχέσεων με τη Ρωσία και την Κίνα αλλά και η αντιμετώπιση υβριδικών τύπων πολέμου και κυβερνοεπιθέσεων. Το ίδιο το ΝΑΤΟ ορίζει μάλιστα τις βασικές περιόδους, οι οποίες επηρέασαν άμεσα τη διαμόρφωση του στρατηγικού δόγματός του: τον Ψυχρό Πόλεμο, την αμέσως μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου περίοδο καθώς και την περίοδο μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.<br /><br />Όπως διαβάζουμε τέλος στην ιστοσελίδα του ΝΑΤΟ: «Θα μπορούσε κανείς να πει ότι την περίοδο 1949 -1991, η στρατηγική του ΝΑΤΟ χαρακτηριζόταν κυρίως από την άμυνα και την αποτροπή, με αυξανόμενη όμως έμφαση στον διάλογο και την αποκλιμάκωση κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες αυτής της περιόδου. Από το 1991 κι έπειτα υιοθετήθηκε μια ευρύτερη προσέγγιση, όπου οι έννοιες της συνεργασίας και της ασφάλειας συμπλήρωναν τις βασικές έννοιες της αποτροπής και της άμυνας». Το μεγάλο στοίχημα τώρα είναι η αποτύπωση των νέων γεωστρατηγικών δεδομένων, μετά τον ρωσικό επιθετικό πόλεμο στην Ουκρανία.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Αλλάζει δόγμα το ΝΑΤΟ; Επαναπροσδιορισμός έναντι Κίνας-Ρωσίας… Η Τουρκία;

Δεύτερη μέρα της άτυπης συνόδου της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στο Βερολίνο με κύριο θέμα την πρόθεση ένταξης Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑ...

Διαβάστε την συνέχεια

Το αθέατο κόστος του πολέμου στην Ουκρανία ζορίζει τους Ρώσους… ίσως κι άλλους

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2022/05/SLAVS-790x400.jpg" /><br /><br />Θα καταστεί δυνατό τελικά να ξεπεραστεί η ρωσο-ουκρανική διαίρεση που καταστρέφει τους ανατολικούς Σλάβους; Αυτό τον προβληματισμό προσπαθεί να εξετάσει, χωρίς εθνικιστικές κορώνες, με απαισιοδοξία και έμμεση αλλά σαφή κριτική στον πόλεμο, με ψυχρά ρεαλιστικούς όρους, ο διακεκριμένος Ρώσος αναλυτής Βλαντίμιρ Τιμακόφ σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στις 15 Μαΐου.<br /><br />Η γνώμη του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα όχι μόνο επειδή είναι επιστήμονας-δημοσιογράφος, αλλά διότι συνιστά μια περίπτωση προσώπου με το οποίο θα μπορούσε να συζητήσει ορθολογικά και ψύχραιμα ο “δυτικός αντίπαλος”. Ο Βλαντίμιρ Τιμακόφ, είναι πλέον βουλευτής της Περιφερειακής Δούμας της Τούλα. Προσπαθεί να εισαγάγει κι άλλες παραμέτρους στη συζήτηση για τον πόλεμο στην Ουκρανία.<br /><br />Αναδεικνύει διαστάσεις που δεν απασχολούν αυτή την ώρα ούτε τη Μόσχα ούτε τις δυτικές πρωτεύουσες. Κι αυτό θα έχει συνέπειες για όλους. Γράφει για την εσωτερική διάσπαση που καταστρέφει τους Ανατολικούς Σλάβους. Μια εσωτερική διάσπαση που οδηγεί σε έναν άτυπο “πολιτισμικό εμφύλιο”, που αποτελεί ένα επικίνδυνο σύμπτωμα για κάθε πολιτισμό. Ας δούμε ένα μέρος της επιχειρηματολογίας του.<br /><br />Η παρακμή της αρχαίας Ελλάδας ήταν το αποτέλεσμα ενός μακροχρόνιου πολέμου μεταξύ Σπάρτης και Αθήνας. Της πτώσης της Ρώμης προηγήθηκε η διαίρεση σε δυτική και ανατολική αυτοκρατορία. Του θανάτου της βυζαντινής ορθόδοξης οικουμένης προηγήθηκε μια αιματηρή σειρά πολέμων μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Βουλγαρίας. Η “Χρυσή Ορδή” έσπασε λόγω της εχθρότητας μεταξύ του Σαράι και της Κριμαίας.<br /><br />Ένα από τα βασικά σημεία της παρακμής του οθωμανικού κόσμου ήταν ο κύκλος των τουρκοαιγυπτιακών πολέμων. Η θριαμβευτική πομπή της Δύσης διακόπηκε από τη σύγκρουση των δύο ισχυρότερων εθνών της -των Αγγλοσαξόνων και των Γερμανών- στον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Δύση μπόρεσε να σταματήσει την υποχώρησή της και μάλιστα να περάσει στην αντεπίθεση μόνο με την εδραίωση αυτών των δύο πόλων της στο ΝΑΤΟ.<br /><img src="" /><br /><br /><img src="" /><br />“Η αντιπαράθεση μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών είναι το σήμα συναγερμού για τον σλαβοορθόδοξο, κυριλλικό πολιτισμό μας”, αναφέρει ο Τιμακόφ. Ως εκ τούτου, το κύριο ερώτημα για τους Ρώσους είναι εάν θα καταστεί δυνατό να ξεπεραστεί τελικά η ρωσο-ουκρανική διαίρεση. Ή μήπως θα παραμείνει ανίατη, μια ανοικτή πληγή, καταστρέφοντας τους Ανατολικούς Σλάβους; Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα για τον 21ο αιώνα. Εντυπωσιακό…<br /><br />Και συνεχίζει: Τρεις λύσεις μπορεί να υπάρξουν σε αυτό το πρόβλημα.<br />ΠΡΩΤΗ ΛΥΣΗ, η Ουκρανία να γίνει φιλικό κράτος προς τη Ρωσία. Η εξέλιξη προς αυτή την κατεύθυνση είχε αποκλειστεί πριν από ένα χρόνο. Οι προοπτικές για φιλία με τη Ρωσία εξουδετερώθηκαν από την καταστολή όχι μόνο κατά του φιλορώσου Μεντβεντσούκ, αλλά ακόμη και κατά του ουδέτερου Σάρι. Και τώρα, όσο περισσότερο διαρκεί η αιματοχυσία, τόσο πιο κοντά στο μηδέν είναι η πιθανότητα η Ουκρανία να γίνει φιλικό κράτος κατά τη διάρκεια της ζωής της αντιμαχόμενης γενιάς.<br /><br />ΔΕΥΤΕΡΗ ΛΥΣΗ: Η Ουκρανία γίνεται μέρος της Ρωσίας και ενσωματώνεται σε αυτήν. Αυτό το αποτέλεσμα φαίνεται επίσης απίθανο. Πρώτον, οι Ουκρανοί είναι έτοιμοι να κάνουν μεγαλύτερες θυσίες για να αποτρέψουν ένα τέτοιο σενάριο.<br /><br />Δεύτερον, η κατάκτηση δεν θα οδηγήσει σε “συγχώνευση” (Βλ. απορρόφηση), αλλά το αντίθετο. Ένα πικραμένο “ουκρανικό υποέθνος” θα καταστεί ωρολογιακή βόμβα στο πλαίσιο της Ρωσικής Ομοσπονδίας, όπως κάποτε έγινε το “υποέθνος της Γαλικίας” στη Σοβιετική Ουκρανία.<br /><br />Τρίτον, η ολοκλήρωση μπορεί να είναι επιτυχής μόνο εάν η Ρωσία γίνει πιο ελκυστική από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τουλάχιστον από οικονομικής πλευράς, αυτό είναι απολύτως αδύνατο στο πλαίσιο τουλάχιστον των υφιστάμενων και επικείμενων μακροχρόνιων κυρώσεων.<br /><br />ΤΡΙΤΗ ΛΥΣΗ, είναι η Ρωσία να προσαρτήσει και να ενσωματώσει μόνον ένα μέρος της σημερινής Ουκρανίας, αλλά με τρόπο ώστε το υπόλοιπο να μην έχει επαρκείς δυνάμεις για να επιδιώξει μελλοντικά ρεβανσιστικό πόλεμο. Αυτό το σενάριο μοιάζουν με μια εξίσωση με δύο αγνώστους.<br /><br />“Η ιστορία, όπως και η Σφίγγα, έχει προσφέρει στον πολιτισμό μας έναν μοιραίο γρίφο που δεν μπορεί να λυθεί με καθαρά στρατιωτικά μέσα“, αναφέρει.. Τελικά, η συγκολλητική ουσία των πολιτισμών δεν είναι τα όπλα, αλλά μια κοινότητα αξιών για την οποία οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να ζήσουν και να πολεμήσουν.<br /><br />Η λύση δεν θα πρέπει να αναζητηθεί στο θέατρο των επιχειρήσεων, αλλά στον αγώνα για τις καρδιές και τα μυαλά του κόσμου. Και για αυτό είναι απαραίτητο να γίνει εκατέρωθεν κατανοητό, το αν οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί εξακολουθούν να μοιράζονται αξίες που μπορούν να τους μετατρέψουν από εχθρούς σε συμμάχους. Και το πιο σημαντικό: “Πώς ανταποκρίνεται ο δικός μας τρόπος ζωής σε αυτές τις αξίες;”<br /><br />Με απλά λόγια, ο συγγραφέας εκφράζει τον φόβο του ότι ο διακριτός ρωσικός πολιτισμός, όχι με την έννοια του στενά ρωσικού, αλλά ευρύτερου ανατολικοσλαβικού θα σβήσει, λόγω εσωτερικής διχόνοιας. Το αν αυτό αποτελεί επιθυμητή εξέλιξη για όλους τους υπόλοιπους, είναι μια μεγάλη συζήτηση. Τη στιγμή που “όλοι οι υπόλοιποι”, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο…<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Το αθέατο κόστος του πολέμου στην Ουκρανία ζορίζει τους Ρώσους… ίσως κι άλλους

Θα καταστεί δυνατό τελικά να ξεπεραστεί η ρωσο-ουκρανική διαίρεση που καταστρέφει τους ανατολικούς Σλάβους; Αυτό τον προβληματισμό προσπαθεί...

Διαβάστε την συνέχεια