Γράφει ο Δρ Ευάγγελος Στεργιούλης
Η πρώτη φορά που η γείτονα χώρα αιφνιδίασε το ΝΑΤΟ ήταν η στάση ουδετερότητας που τήρησε απέναντι στη ρωσική εισβολή, προκαλώντας έντονες ανησυχίες και αντιδράσεις εντός της Συμμαχίας. Η Τουρκία, ωστόσο, συνέχισε όχι μόνο να εμμένει στη στάση ουδετερότητας, αλλά και να λαμβάνει διεθνείς πρωτοβουλίες διαμεσολάβησης για την κατάπαυση του πυρός επικεντρώνοντας το διεθνές ενδιαφέρον, ενώ το ΝΑΤΟ και η ΕΕ συνεχίζουν να παραμένουν αδρανείς και η αιματοχυσία να συνεχίζεται για τρίτο μήνα κατά σειρά.
Κανείς όμως δεν μπορούσε να προβλέψει ότι η Τουρκία θα αιφνιδίαζε για δεύτερη φορά τη διεθνή έννομη τάξη με τις αντιρρήσεις της και τις επιφυλάξεις της για ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, που πιθανώς θα οδηγήσουν στην άσκηση τουρκικού βέτο.
Και οι δύο πρωτοβουλίες της γείτονος καταδεικνύουν ότι η εξωτερική της πολιτική διέπεται από μία σταθερή εθνική στρατηγική που μακροπρόθεσμα εξυπηρετεί τον τουρκικό αναθεωρητισμό στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή και, βεβαίως, σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Σε αντίθεση με τη στάση της Τουρκίας, η Ελλάδα πλήρως συντεταγμένη με τις αποφάσεις της Συμμαχίας, τάχθηκε ευθύς εξαρχής κατά της ρωσικής εισβολής και πρωτοστάτησε στην αποστολή πολεμικού εξοπλισμού στην Ουκρανία, γεγονός που προκάλεσε την όξυνση των ελληνορωσικών σχέσεων και μάλιστα για πρώτη φορά σε τέτοια βαθμό από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Έτσι, η Τουρκία συνεχίζει να παραμένει ένα από τα ισχυρότερα μέλη του ΝΑΤΟ παρά το γεγονός ότι διαφοροποιήθηκε από τις αποφάσεις της Συμμαχίας στην καταδίκη της ρωσικής εισβολής, ενώ παράλληλα διατηρεί και μία εξαιρετικά βελτιωμένη σχέση με τη Ρωσία, σε αντίθεση με την Ελλάδα η οποία συντάχθηκε πλήρως με τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ και για το λόγο αυτό οι σχέσεις της με τη Ρωσία θα παραμείνουν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ιδιαιτέρως οξυμένες και προβληματικές.
Τούτων δοθέντων, λοιπόν, εγείρονται τεράστια ερωτήματα και προκλήσεις για την ελληνική εξωτερική πολιτική στο άμεσο μέλλον αναφορικά με την προστασία των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως για παράδειγμα:
Πως θα αντιδράσει η Ελλάδα σε μία ενδεχόμενη ρωσική υποστήριξη των τουρκικών διεκδικήσεων στο ανατολικό Αιγαίο;Πως θα αντιμετωπίσει η Ελλάδα μία αλλαγή των ρωσικών θέσεων στο Κυπριακό πρόβλημα και πολύ περισσότερο πως θα αντιδράσει η Ελλάδα σε μία ενδεχόμενη ρωσική αναγνώριση του ψευδοκράτους;Και, τέλος, πως θα χειριστεί η Ελλάδα την ενδεχόμενη έγκριση από το Κογκρέσο των ΗΠΑ για την αναβάθμιση του στόλου των τουρκικών F-16, καθώς και το ενδεχόμενο εξομάλυνσης των αμερικανοτουρκικών σχέσεων και επιστροφής της Τουρκίας στο πρόγραμμα των F-35, που θα επιφέρουν τεράστιες αλλαγές στην ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο;
Αναμφίβολα, η πρόσκληση του Έλληνα πρωθυπουργού να μιλήσει στο Κογκρέσο των ΗΠΑ αποτελεί μία επιβράβευση των ελληνικών θέσεων στην καταδίκη της ρωσικής εισβολής, ωστόσο τα μείζονος σημασίας ζητήματα για την εθνική ασφάλεια της χώρας συνεχίζουν να παραμένουν υψηλά στην ατζέντα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και πιθανώς να επιδεινωθούν στο άμεσο μέλλον, γεγονός που επιβάλλει επαγρύπνηση και ετοιμότητα από ελληνικής πλευράς, καθώς και την κατάρτιση μιας αποτελεσματικής εθνικής στρατηγικής εν όψει των νέων γεωπολιτικών δεδομένων που θα προκύψουν μετά το πέρας του εν εξελίξει πολέμου.-
Δημοσίευση σχολίου