Οι «κακοτοπιές» της Συρίας και η έξοδος από την κρίση

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLUg8R4mtzIJj8EJ40xDD03Y9ZxfqlyqidM3VIpVCV-CqOvANSdWARjNFeqVLeJ-Nq5cdVXDuuMca79Vo6geGruJxHHc02aN70SlqA7xUcY8Rt5z3D8TYTtApw2K0JkfPBYhndc4CMQwQ/s1600/oi+kakotopies+stin+syria+ki+h+exodos+apo+tin+krisi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLUg8R4mtzIJj8EJ40xDD03Y9ZxfqlyqidM3VIpVCV-CqOvANSdWARjNFeqVLeJ-Nq5cdVXDuuMca79Vo6geGruJxHHc02aN70SlqA7xUcY8Rt5z3D8TYTtApw2K0JkfPBYhndc4CMQwQ/s1600/oi+kakotopies+stin+syria+ki+h+exodos+apo+tin+krisi.jpg" /></a></div> <br /> <b>Valeriu Kurtu </b><br /> Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και στη χερσόνησο του Σινά, αλλά και πιο πριν, η ρωσική παρέμβαση στον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, αύξησαν απότομα το ενδιαφέρον των μεγάλων παγκόσμιων παικτών σε αυτή την περιφερειακή κρίση. Και το αποτέλεσμα είναι ήδη φανερό: Στις προσπάθειες για την καταπολέμηση της οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος» («ΙΚ»), εντάσσονται ολοένα περισσότεροι νέοι παίκτες, και όχι μόνον από τη Μέση Ανατολή. Μόλις την περασμένη εβδομάδα, μια τέτοια απόφαση πήραν η Μεγάλη Βρετανία και η Γερμανία, χώρες που στο παρελθόν δεν επεδείκνυαν μεγάλη επιθυμία για ενεργό συμμετοχή στο Συριακό.<br /> Τι να περιμένουμε περαιτέρω; Δημιουργείται στην πραγματικότητα ο Συνασπισμός ενάντια στην τρομοκρατία, για τον οποίο όλοι μιλάνε; Μάλλον όχι. Ο κύριος λόγος γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι οι στόχοι και οι επιδιώξεις εκείνων που πρέπει υποχρεωτικά να συμμετάσχουν σε μια τέτοια συμμαχία, δεν συμπίπτουν.<br /> <h3 style="text-align: left;"> <span style="font-size: small;">Σύγκρουση  συμφερόντων</span></h3> Η κατάσταση είναι μάλλον παράδοξη. Παρά τις τεράστιες διαφορές στις προσεγγίσεις των μεγάλων παικτών (ΗΠΑ, Γαλλία, Ρωσία, Μεγάλη Βρετανία, κλπ.), οι δυνάμεις αυτές αναγνωρίζουν ποιος είναι ο κύριος εχθρός. Είναι η οργάνωση «ΙΚ», η οποία θα πρέπει να καταστραφεί, ή, στο πιο απαισιόδοξο σενάριο, να σταματήσει τη δραστηριότητά της. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού, απαιτείται η ενεργός κινητοποίηση όλων των παικτών, τόσο εντός της Συρίας, όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η ιδέα, λοιπόν, είναι να πραγματοποιήσουν οι ίδιοι τις σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ωστόσο, οι προτεραιότητές τους είναι διαφορετικές.<br /> <div class="incut i_wide"> <div style="text-align: left;"> Για την Τουρκία, η κύρια απειλή είναι το Κουρδικό ζήτημα, το οποίο θεωρείται για την Άγκυρα πολύ πιο επικίνδυνο απ’ ότι η «ΙΚ». Την ίδια στιγμή, στη Σαουδική Αραβία, ο τρόμος μιας ενδεχόμενης ιρανικής (σιϊτικής) επέκτασης είναι σαφώς μεγαλύτερος απ’ ότι ο φόβος απέναντι στους οπαδούς του  αλ-Μπαγκντάντι (του αυτοαποκαλούμενου ηγέτη του «Χαλιφάτου» - «ΙΚ»). Το Ιράν, από τη μεριά του, παίζει ένα πολύπλοκο περιφερειακό παιχνίδι και το «Ισλαμικό Κράτος» είναι μόνο ένα από τα ζητήματα που το ενδιαφέρουν. Επιπλέον, η γκάμα των αντιπάλων του Μπασάρ αλ-Άσαντ είναι αρκετά μεγάλη. Οι ριζοσπάστες ισλαμιστές περιλαμβάνονται σε αυτό το πάζλ, αλλά δεν είναι οι μοναδικοί αντίπαλοι του συριακού καθεστώτος. Στο μεταξύ, οι υπόλοιπες χώρες της περιοχής, σπασμωδικά, προσπαθούν να διατηρήσουν τον έλεγχο της κατάστασης στο εσωτερικό τους, κι’ έτσι είναι αναγκασμένες να ελίσσονται συνεχώς. Για το λόγο αυτό, δεν αντιλαμβάνονται πάντοτε την οργάνωση «ΙΚ» σαν τον κύριο εχθρό τους.</div> </div> <h3 style="text-align: left;"> <strong><span style="font-size: small;">Αμεση χερσαία επέμβαση</span></strong></h3> Αυτή η κατάσταση καθιστά -ρεαλιστικά- αδύνατη τη δημιουργία ενός μεγάλου Συνασπισμού. Ταυτόχρονα, μάλλον δυσάρεστες είναι οι προοπτικές που διαγράφονται για τις δυνάμεις εκτός της «στενής» περιφέρειας της Μ.Ανατολής. Όλοι το καταλαβαίνουν και όλοι μιλάνε γι’ αυτό: Χωρίς χερσαία επέμβαση και νίκες στο έδαφος, ο πόλεμος εναντίον της «ΙΚ» δεν θα κερδηθεί.<br /> Ετσι, η σκέψη είναι να διεξάγουν το πόλεμο οι ίδιοι οι «ένοικοι» της Μέσης Ανατολής. Πόσο μάλλον, αφού άπαντες στην περιοχή καταριούνται τους «αποικιοκράτες» για τις παρεμβάσεις τους εκεί. Όμως, αν θα πολεμήσουν, δεν θα είναι ενάντια στην τρομοκρατία, αλλά ο ένας ενάντια στον άλλο. Κι’ αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Κατά συνέπεια, όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τελικώς, η στρατιωτική παρουσία μάλλον είναι αναγκαία για τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, και για τους άλλους μεγάλους, παγκόσμιους παίκτες. Και, βέβαια, όλοι αυτοί γνωρίζουν τι σημαίνει και ποιους κινδύνους συνεπάγεται η άμεση επέμβαση στη Μέση Ανατολή.<br /> <h3 style="text-align: left;"> <strong><span style="font-size: small;">Αλλάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού </span></strong></h3> Τα κίνητρα της Ρωσίας στη «συριακή εκστρατεία» είναι πολυεπίπεδα. Η απειλή της ανεξέλεγκτης εξάπλωσης της τρομοκρατίας, φυσικά, είναι το βασικό. Ένα άλλο είναι οι σχέσεις της Μόσχας με την επίσημη κυβέρνηση της Συρίας, η οποία είναι ένας παλιός και γνώριμος εταίρος της Μόσχας. Αυτό το καλοκαίρι κατέστη σαφές ότι οι δυνάμεις του καθεστώτος εξασθενούν. Ήταν πολύ μεγαλύτερες απ’ ότι υπέθεταν στη Δύση το 2011, αλλά ο εξαντλητικός πόλεμος έχει αφήσει τα σημάδια του. Εκτός των άλλων, τέλος, η πτώση Άσαντ θα θεωρούταν απ’ όλους μια μεγάλη ήττα της Μόσχας. Σημαντικό ρόλο έπαιξε επίσης η «εργαλειοθήκη» που χρησιμοποιήθηκε στην κρίση. Για παράδειγμα, η τάση να διευρυνθεί το πεδίο της διαβούλευσης με τη Δύση, που τα τελευταία δύο χρόνια έχει σχεδόν μονοπωληθεί από το Ουκρανικό ζήτημα και τη διαδικασία του Μινσκ.<br /> Ωστόσο, τις ενέργειες της Ρωσίας στη Συρία θα πρέπει να τις δούμε ενταγμένες στο ευρύτερο παγκόσμιο γεωπολιτικό πλαίσιο. Η Μόσχα έχει «καταπατήσει» ένα δικαίωμα, το οποίο, μονοπωλιακά εδώ και 25 χρόνια (από την επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου» το 1991), κατέχουν στην περιοχή οι ΗΠΑ: Αυτό της χρήσης στρατιωτικής ισχύος. Δηλαδή, της δράσης τους ως «παγκόσμιου χωροφύλακα». Η Ρωσία, εισέβαλε σε ένα πεδίο, στο οποίο αποφασίζονται θέματα ιεραρχίας στην κορυφή του παγκόσμιου γεωπολιτικού Ολύμπου.<br /> Ο «μονοπολικός κόσμος» θεωρούσε ότι πόλεμοι δήθεν «στο όνομα της ειρήνης», έχουν μόνο Ηνωμένες Πολιτείες με τους συμμάχους τους. Η Μόσχα, λοιπόν, ξεκινώντας τη στρατιωτική επιχείρηση στη Συρία, άλλαξε την ισορροπία δυνάμεων και τις προοπτικές για τη διευθέτηση μιας σημαντικής διεθνούς σύγκρουσης, χωρίς μάλιστα να έχει κάποιο πρακτικό όφελος. Αυτό είναι προνόμιο της ανώτερης «στρατιωτικο-πολιτικής κατηγορίας», η οποία είναι σε θέση να υπαγορεύει την ατζέντα της ημέρας.<br /> <h3 style="text-align: left;"> <strong><span style="font-size: small;">Επιστροφή στην «Ρεάλ πολιτίκ» </span></strong></h3> Ένα άλλο σημαντικό σημείο της σημερινής κατάστασης στη Μέση Ανατολή, είναι ότι η σύγκρουση στη Συρία, πιθανόν, κλείνει την εποχή της «ανθρωπιστικής» - «ιδεολογικής» προσέγγισης για τη διευθέτηση τοπικών κρίσεων. Μέχρι πρόσφατα, το πιο σημαντικό στοιχείο της συζήτησης για τους αλληλοσκοτωμούς, ήταν οι κατηγορίες εναντίων κρατών για εγκλήματα κατά του ίδιου του λαού τους, η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων κ.ο.κ. Ο επικεφαλής κάθε χώρας που στιγματιζόταν από μια τέτοια συμπεριφορά, καταχωρείτο στην κατηγορία των ηγετών που έχουν «απωλέσει τη νομιμότητα». Συνακόλουθα, ο διάλογος με αυτούς, καθίσταται περιττός.<br /> Οι Σαντάμ Χουσεΐν και Μουαμάρ Καντάφι πέρασαν από αυτό το μονοπάτι, και ο Μπασάρ αλ-Άσαντ έπρεπε να το επαναλάβει. Αλλά τώρα, η ανθρωπιστική συνιστώσα φαίνεται ότι χάνει ξανά έδαφος από τη ρεαλιστική προσέγγιση. Η λογική του «μαύρου-άσπρου», η διαίρεση των ανθρώπων σε καλούς και κακούς, μας έφερε σε αδιέξοδο. Τώρα, θα πρέπει να διαπραγματευτούμε με όλους.<br /> Μια ριζικά νέα φάση για τη Συρία ήταν η συνάντηση στη Βιέννη. Αυτή είναι η δεύτερη -μετά τον ιρανικό «πυρηνικό» μαραθώνιο- περίπτωση διαπραγματεύσεων με ανοιχτό τέλος. Όταν, δηλαδή, τα σχήματα των αποφάσεων θα πρέπει να διαμορφώνονται κατά τη διάρκεια των διαβουλεύσεων, χωρίς το αποτέλεσμα να καθορίζεται εκ των προτέρων. Έτσι, αυτό που απομένει στα εμπλεκόμενα μέρη, είναι να συζητήσουν μόνο τους τρόπους για να πετύχουν τη λύση.<br /> Το πώς θα διαμορφωθεί η Συρία μετά από τον πόλεμο, κανείς δεν το ξέρει. Και αυτό είναι καλό. Είναι σαφές ότι δεν υπάρχει καμία εγγύηση επιτυχίας, αλλά εννοιολογικά, η προσέγγιση αυτή είναι πιο υγιής. Δυστυχώς, η οξεία ρωσο-τουρκική σύγκρουση που προκλήθηκε από την κατάρριψη ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους, αποτέλεσε ένα δυνατό χτύπημα στην παραπάνω περιγραφόμενη διαδικασία. Η Ρωσία δεν έχει ούτε τη βούληση, ούτε τους πόρους για να διεξάγει μια μεγάλη εκστρατεία στη Συρία. Και η Μόσχα χρειάζεται μια πολιτική λύση, όσο τη χρειάζονται και οι άλλοι. Τώρα, είναι αλήθεια, ότι η οποιαδήποτε διευθέτηση θα πρέπει να συμπεριλάβει στο σκεπτικό της και τη σημαντική στρατιωτική παρουσία της Ρωσίας στην Συρία. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι το Κρεμλίνο θα εγκαταλείψει γρήγορα τη στρατιωτική υποδομή που δημιούργησε εκεί, όπως άλλωστε και οι ΗΠΑ δεν έφυγαν εντελώς από το Αφγανιστάν μετά το τέλος της στρατιωτικής τους αποστολής στη χώρα.<br /> <h3 style="text-align: left;"> <strong><span style="font-size: small;">Στην κόψη του ξυραφιού</span></strong></h3> Η Ρωσία καλείται να ισορροπήσει με γνώση και εξυπνάδα. Καταρχάς, θα πρέπει να διασφαλίσει τη γεωπολιτική παρουσία της στη Συρία και στο μέλλον, ανεξάρτητα από το πώς θα διαμορφώνεται εκεί η εξουσία. Κατά δεύτερον, θα πρέπει να ενεργήσει έτσι ώστε να μην υπονομεύσει τις σχέσεις της με το Ιράν, έναν σημαντικό περιφερειακό εταίρο για μακροπρόθεσμη συνεργασία. Για την Τεχεράνη, η διατήρηση του σημερινού καθεστώτος, είναι ζωτικής σημασίας. Η Τεχεράνη εύλογα πιστεύει ότι οποιαδήποτε αλλαγή θα ήταν μοιραία για την ιρανική κυριαρχία στη Συρία. Για τις δύο χώρες, η «συριακή εποποιΐα», είναι  σχεδόν το μόνο θέμα που «δένει» τις μεταξύ τους σχέσεις. Σε όλα τα άλλα, η Τεχεράνη βλέπει τη Ρωσία με μια δόση επιφυλακτικότητας.<br /> Τρίτον, η Ρωσία θα πρέπει να χειριστεί την κατάσταση, έτσι ώστε να μην μετατραπεί σε μια υπερδύναμη, η οποία εξυπηρετεί τα περιφερειακά συμφέροντα του Ιράν στον ίδιο βαθμό που οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, εξυπηρετούν από καιρό τα συμφέροντα της Σαουδικής Αραβίας.<br /> Τέλος, οι ταχύτατες εξελίξεις τις τελευταίες εβδομάδες, μας αναγκάζουν να εξάγουμε ένα ακόμα απογοητευτικό συμπέρασμα. Η υπόθεση δεν αφορά μόνο τη Συρία. Αφορά το μέλλον ολόκληρης της περιοχής, και η διευθέτηση του Συριακού είναι αδύνατη χωρίς την πολιτική αναδιάρθρωση της Μέσης Ανατολής. Και αυτό το πρόβλημα είναι κατά πολύ μεγαλύτερο σε μέγεθος και με πολλαπλώς υψηλότερους κινδύνους. Η σημερινή Ρωσία, ωστόσο, είναι σαφές ότι δεν πτοείται προ των κινδύνων.<br /> <br /> <em>Ο Φιόντορ Λουκιάνοφ, είναι ο διευθυντής σύνταξης του περιοδικού «</em><em>Russia</em> <em>in</em> <em>Global</em> <em>Affairs</em><em>»</em><em> και επισκέπτης καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Οικονομίας.</em><br /> <br /> <a href="http://gr.rbth.com/" target="_blank">πηγή</a>

Οι «κακοτοπιές» της Συρίας και η έξοδος από την κρίση

Valeriu Kurtu Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και στη χερσόνησο του Σινά, αλλά και πιο πριν, η ρωσική παρέμβαση στον εμφύλιο πόλεμ...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6V255Y2qk0aKkYzaCJuPTOJVsYRwp0QhorPhIz4A3ndtZK0O02MVLzWvS99YOEpf0Xsb7G9m0nJxhjECwbNL7cC4aPrXmhyo4mCvxdb000rZxrVU7IwQv4Q6RBivMAEYjMhobzuKQnFw/s1600/h+energeiaki+asfalia+tis+eurwpis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6V255Y2qk0aKkYzaCJuPTOJVsYRwp0QhorPhIz4A3ndtZK0O02MVLzWvS99YOEpf0Xsb7G9m0nJxhjECwbNL7cC4aPrXmhyo4mCvxdb000rZxrVU7IwQv4Q6RBivMAEYjMhobzuKQnFw/s1600/h+energeiaki+asfalia+tis+eurwpis.jpg" /></a></div> <br /> <strong>Του Μιχάλη Διακαντώνη *</strong><br /> Η ενεργειακή επανάσταση που συντελέστηκε στις ΗΠΑ κατά την τελευταία δεκαετία –μέσω της αξιοποίησης των κοιτασμάτων σχιστολιθικού αερίου που η χώρα διαθέτει– της έδωσαν τη δυνατότητα να αποκτήσει την ενεργειακή της αυτονομία και ταυτόχρονα να αρχίσει απ’ το προσεχές έτος τις εξαγωγές φυσικού αερίου προς την ευρωπαϊκή και την ασιατική ήπειρο. Είναι ικανή αυτή η εξέλιξη να απεξαρτήσει την Ευρώπη απ’ το φυσικό αέριο της Ρωσίας; Ποια είναι η επίδραση των αμερικανικών εξαγωγών στον προϋπολογισμό της ρωσικής κυβέρνησης και πώς πρέπει να προετοιμαστούν τα ευρωπαϊκά κράτη για να ανταποκριθούν στην εξέλιξη αυτή;<br /> <br /> <div style="text-align: justify;"> <strong>Η παγκόσμια και η ευρωπαϊκή «εικόνα» της αγοράς φυσικού αερίου</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Καταρχάς, θα πρέπει να τονιστεί ότι στην παρούσα χρονική συγκυρία, <strong>η παγκόσμια αγορά φυσικού αερίου ευνοεί περισσότερο τους αγοραστές</strong>, παρά τους πωλητές (buyer’s market). Αυτό συμβαίνει, γιατί:</div> <div style="text-align: justify;"> <strong>*</strong> <strong>Η ζήτηση αερίου στην Ευρώπη και στην Ασία έχει περιοριστεί</strong>, εξαιτίας των χαμηλών ρυθμών οικονομικής ανάπτυξης, ως απότοκο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξέσπασε το 2008.<br /> <strong>* Οι εξαιρετικά χαμηλές τιμές του άνθρακα κάνουν πολλές χώρες να τον χρησιμοποιούν ακόμα ως ενεργειακή πρώτη ύλη</strong>, παρά τις σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις που αυτός προκαλεί.<br /> <strong>*</strong> Ενώ μετά το ατύχημα στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας αρκετές χώρες άρχισαν να περιορίζουν τα <strong>πυρηνικά τους προγράμματα</strong> (Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο), κάποιες άλλες (Γαλλία, Βρετανία) συνεχίζουν να επιθυμούν <strong>την επέκτασή τους</strong> για οικονομικούς αλλά και για περιβαλλοντικούς λόγους που σχετίζονται με τον περιορισμό των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα.<br /> <strong>*</strong> <strong>Η χρήση των ανανεώσιμων πηγών έχει αυξηθεί υποκαθιστώντας άλλες μορφές ενέργειας</strong>, αν και με ρυθμό αργότερο του προβλεπόμενου, εξαιτίας της έλλειψης ικανών επενδυτικών κεφαλαίων.<br /> <strong>*</strong> Στα τελευταία έτη, <strong>οι καιρικές συνθήκες ήταν σχετικά ήπιες</strong>, οδηγώντας σε μικρότερη ζήτηση φυσικού αερίου.</div> <div style="text-align: justify;"> Η δυνατότητα παραγωγής φυσικού αερίου σε ευρωπαϊκό επίπεδο προβλέπεται να μειωθεί μελλοντικά, ενώ, παράλληλα, η ζήτηση του θα αυξηθεί, δημιουργώντας ένα κενό της τάξης των 310 δισ. κυβικών μέτρων (bcm) μέχρι το 2020 και 420 bcm μέχρι το 2030, που θα πρέπει να καλυφθεί μέσω εισαγωγών. Ένα μέρος αυτών των ποσοτήτων θα μπορούσε δυνητικά να προέλθει απ’ το αέριο των χωρών της Β. Αφρικής, αλλά τα πολιτικά προβλήματα και η γραφειοκρατία στην Αλγερία και το πολιτικό-κοινωνικό χάος που επικρατεί στη Λιβύη αποκλείουν μια τέτοια πιθανότητα. Ταυτόχρονα, το νέο κοίτασμα Zohr στην Αίγυπτο, ενώ προβλέπεται να προσφέρει ενεργειακή αυτονομία στη χώρα, δύσκολα θα οδηγήσει σε σημαντικές ποσότητες εξαγωγών προς την Ευρώπη.</div> <div style="text-align: justify;"> Το ιρανικό αέριο είναι πιθανότερο να κατευθυνθεί προς την Ασία, ενώ η ασταθής πολιτική κατάσταση στο Ιράκ αποτρέπει την αξιοποίηση των σημαντικών κοιτασμάτων που η χώρα διαθέτει. Τα κοιτάσματα των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου (Ισραήλ και Κύπρου) θα πρέπει να αντιμετωπίσουν μια σειρά γραφειοκρατικών, πολιτικών αλλά και χρηματοδοτικών εμποδίων προτού κατευθυνθούν στις ευρωπαϊκές αγορές, ενώ το Αζερμπαϊτζάν δεν μπορεί να προσφέρει παραπάνω από 27 bcm μέχρι το 2030. Με βάση τα δεδομένα αυτά, προκύπτει ένα μεγάλο κενό ζήτησης που θεωρητικά μπορεί να καλυφθεί τόσο απ’ το ρωσικό φυσικό αέριο, που ικανοποιεί ήδη το 30% της ευρωπαϊκής ζήτησης, όσο και απ’ τις εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου από ΗΠΑ, Αυστραλία και άλλες χώρες.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <strong>Η επίδραση των αμερικανικών εξαγωγών αερίου στη Ρωσία</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Στις ΗΠΑ αυτήν τη στιγμή είναι σε εξέλιξη δεκάδες projects παραγωγής υγροποιημένου αερίου, που δυνητικά θα μπορούσαν να αποφέρουν μια ποσότητα φυσικού αερίου από 93 έως και 186 bcm ετησίως στο χρονικό διάστημα μεταξύ 2020-2025. Η διαφορά αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι δεν αναμένεται όλα τα έργα να λάβουν χρηματοδότηση ή να ολοκληρωθούν, καθώς οι χαμηλές τιμές του αερίου και η πρόσφατη άνοδος των επιτοκίων απ’ τη Fed θα καταστήσουν πολλές απ’ τις επενδύσεις αυτές οικονομικά ασύμφορες. Πολλοί πιστεύουν ότι σε περίπτωση που επικρατήσει το θετικό σενάριο παραγωγής (186 bcm) η ποσότητα αυτή που επαρκεί για να καλύψει όλες τις σημερινές εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου στην Ευρώπη (150 bcm το 2013) θα οδηγήσει <strong>στην πλήρη ενεργειακή απεξάρτησή της απ’ τη Ρωσία και ταυτόχρονα θα πλήξει σοβαρά τη ρωσική οικονομία</strong>. Είναι όμως η αλήθεια αυτή; <strong>Η απάντηση είναι όχι</strong>, γιατί:</div> <div style="text-align: justify;"> <strong>* Το μεγαλύτερο μέρος</strong> των αμερικανικών εξαγωγών αναμένεται να κατευθυνθεί <strong>προς τις ασιατικές αγορές</strong> (Ιαπωνία, Κορέα) και όχι στις ευρωπαϊκές.<br /> <strong>* Η καθαρή αύξηση της συνολικής παγκόσμιας παραγωγής,</strong> λόγω των αμερικανικών εξαγωγών,<strong> θα είναι πολύ μικρή</strong> (18 bcm ετησίως), καθώς θα αντισταθμιστεί απ’ τη μείωση της παραγωγής κυρίως στη Β. Αφρική αλλά και στην Ευρώπη, λόγω κόστους και άλλων αντικειμενικών δυσκολιών.<br /> <strong>*</strong> <strong>Αρκετές αμερικανικές εταιρείες δεν θα μπορέσουν να ανταγωνιστούν τις τιμές του ρωσικού αερίου</strong>, ιδιαίτερα μακροχρονίως, καθώς η αύξηση της παγκόσμιας προσφοράς αερίου αλλά και η αναμενόμενη διατήρηση ή και πτώση της τιμής του πετρελαίου (λόγω και της πρόσφατης άρσης του περιορισμού στις εξαγωγές αμερικανικού πετρελαίου) αναμένεται να δυσκολέψουν περαιτέρω τις συνθήκες για τους πωλητές, τουλάχιστον για τα επόμενα 5 έτη.<br /> <strong>*</strong> Τα έσοδα της <strong>Ρωσίας</strong> απ’ το φυσικό αέριο αποτελούν μόνο το 3% του ΑΕΠ της και το 14% της αξίας των εξαγωγών της, γεγονός που μαρτυρά ότι <strong>η σημαντικότερη πηγή εσόδων της είναι το πετρέλαιο</strong> (54% της αξίας των εξαγωγών). Συνεπώς, απ’ τα ανωτέρω προκύπτει ότι πιθανότερη εκδοχή –όπως εκτιμά και η BP σε πρόσφατη ανάλυσή της– είναι το ρωσικό αέριο να εξακολουθήσει να διατηρεί ένα σημαντικό μερίδιο της ευρωπαϊκής αγοράς (περίπου 30%) μέχρι το 2030.</div> <div style="text-align: justify;"> <strong>Η επίδραση των αμερικανικών εξαγωγών αερίου στην Ευρώπη</strong></div> <div style="text-align: justify;"> Το παραπάνω συμπέρασμα δεν σημαίνει όμως ότι η επίδραση των αμερικανικών εξαγωγών στην ευρωπαϊκή αγορά αερίου είναι μηδαμινή. Η αύξηση της παγκόσμιας προσφοράς αερίου, καθώς και η δυνατότητα μεταπώλησης του από τις ασιατικές στις ευρωπαϊκές αγορές, θα αναγκάσει την Gazprom να ρίξει τις τιμές της, προκειμένου να μπορέσει να ανταποκριθεί στον ανταγωνισμό. Το γεγονός αυτό ήδη έχει αρχίσει να λαμβάνει χώρα μετά την οικονομική κρίση του 2008 αλλά και τα γεγονότα στην Ουκρανία, αναγκάζοντας τη ρωσική εταιρεία να μειώσει τις τιμές της κατά περίπου 15%, ενώ έχει προβεί και σε αναδιαπραγμάτευση πολλών συμβολαίων της σχετικά με τη ρήτρα take or pay, που αναγκάζει τους πελάτες της να προπληρώνουν μια σημαντική ποσότητα του αερίου ανεξαρτήτως αν θα το καταναλώσουν ή όχι. Το αποτέλεσμα θα είναι να μειωθεί το ενεργειακό κόστος των ευρωπαϊκών χωρών, ελαφραίνοντας έτσι τους κρατικούς προϋπολογισμούς και δίνοντας ώθηση στην ευρωπαϊκή βιομηχανία. Παράλληλα, θα περιοριστεί ο κίνδυνος της ενεργειακής απομόνωσης της Ευρώπης σε περίπτωση που διαταραχθούν ξανά οι ρωσο-ουκρανικές σχέσεις, όπως συνέβη το 2006 και το 2009.</div> <div style="text-align: justify;"> Βεβαίως, για να μπορέσουν τα ευρωπαϊκά κράτη να αποφύγουν μελλοντικά παρόμοιες προκλήσεις, θα πρέπει να προβούν σε μια σειρά από ενέργειες, όπως τη δημιουργία τερματικών σταθμών υγροποίησης, την ανάπτυξη μιας πιο ανταγωνιστικής και ενοποιημένης αγοράς ενέργειας, την κατασκευή νέων δεξαμενών αποθήκευσης, την αύξηση της ευρωπαϊκής παραγωγής αερίου και τη βελτίωση της ενεργειακής αποτελεσματικότητας. Για να ολοκληρωθούν οι δράσεις αυτές, απαιτείται αφενός πολιτική βούληση και αφετέρου επενδυτικά κεφάλαια, τόσο απ’ τον ιδιωτικό όσο και απ’ τον δημόσιο τομέα, που δεν θα είναι ιδιαίτερα εύκολο να ανευρεθούν υπό τις παρούσες συνθήκες.</div> <div style="text-align: justify;"> Συμπερασματικά, το αμερικανικό αέριο –μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον– δεν θα μπορέσει να προκαλέσει την οριστική ενεργειακή απεξάρτηση απ’ τη Ρωσία. Θα δώσει, όμως, τη δυνατότητα στην Ευρώπη να διευρύνει τις επιλογές της στον ενεργειακό τομέα και να περιορίσει τις πιθανότητες ενεργειακού «στραγγαλισμού» της, εφόσον είναι πρόθυμη να πληρώσει υψηλότερες τιμές σε σχέση με το ρωσικό αέριο και να αναλάβει το πολιτικό και οικονομικό κόστος των νέων ενεργειακών επενδυτικών σχεδίων που απαιτούνται.</div> <div style="text-align: justify;"> <em><strong>* Ο Μιχάλη Διακαντώνη είναι Οικονομολόγος/Διεθνολόγος, συντονιστής στο Παρατηρητήριο Ανατολικής Μεσογείου στον Τομέα Ρωσίας Ευρασίας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης (ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ).</strong></em></div> <a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης

Του Μιχάλη Διακαντώνη * Η ενεργειακή επανάσταση που συντελέστηκε στις ΗΠΑ κατά την τελευταία δεκαετία –μέσω της αξιοποίησης των κοιτασμά...

Διαβάστε την συνέχεια

Η επίσκεψη Ντεμιρτάς στη Μόσχα, κίνηση ματ στο εσωτερικό της Τουρκίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4AbOymQ0rPCzJo5WomV9kQb4OXXRu5YjbSW9Q3NnWauIeXVSejQv5cAacygi297yOD9ozzD9tYos_ZC0Q_ibPCt7IyqY-gANxwh1dJ-jD3pWZ8w3BzIB3c2KoueQ4tuEHzJTCqY9-rcI/s1600/h+episkepsi+demitras+stin+mosxa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4AbOymQ0rPCzJo5WomV9kQb4OXXRu5YjbSW9Q3NnWauIeXVSejQv5cAacygi297yOD9ozzD9tYos_ZC0Q_ibPCt7IyqY-gANxwh1dJ-jD3pWZ8w3BzIB3c2KoueQ4tuEHzJTCqY9-rcI/s1600/h+episkepsi+demitras+stin+mosxa.jpg" /></a></div> <br /> <strong>Του Γεωργίου Κ. Φίλη Ph.D.*</strong><br /> <div style="text-align: justify;"> Επίσημη επίσκεψη στη Μόσχα πραγματοποιεί ο ηγέτης του φιλο-κουδρικού κόμματος HDP της Τουρκίας, Σελαχαντίν Ντεμιρτάς, κάτι το οποίο σημαίνει πως η Ρωσία, στα πλαίσια των κλιμακούμενων αντιποίνων της προς την Τουρκία, προχωράει και σε άμεση εμπλοκή στις εσωτερικές πολιτικές ισορροπίες της χώρας, σε έναν τομέα όμως που άπτεται θεμάτων εθνικής ασφαλείας.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Όπως μπορεί να γίνει κατανοητό, η κίνηση Ντεμιρτάς και κυρίως η στάση της Ρωσίας να προχωρήσει στη συγκεκριμένη συνάντηση αυτήν τη χρονική συγκυρία εξοργίζει την Άγκυρα ακόμα περισσότερο, εάν φυσικά ληφθεί υπόψη και το γεγονός πως η Μόσχα έχει διακόψει κάθε επίσημη επικοινωνία σε ανώτατο επίπεδο με την Άγκυρα, ενώ οι προγραμματισμένες συναντήσεις του Βλάντιμιρ Πούτιν με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχουν ματαιωθεί.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> Αξίζει να σημειωθεί πως, μεταξύ άλλων, ο Σ. Ντεμιρτάς θα γίνει δεκτός και από τον Ρώσο υπουργό εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, ενώ αναμένεται να εγκαινιάσει και τη λειτουργία γραφείων του κόμματός του στη ρωσική πρωτεύουσα. Αναφορικά δε με την ατζέντα της συζήτησης μεταξύ του ηγέτη του HDP και της ρωσικής ηγεσίας δεν έχει ανακοινωθεί κάτι το συγκεκριμένο.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <strong>Κίνηση ματ της Ρωσίας</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Με βάση όλα τα παραπάνω και λαμβάνοντας υπόψη τόσο τις εξελίξεις στη Συρία και το Ιράκ, αλλά κυρίως τη διάρρηξη των σχέσεων Μόσχας - Άγκυρας, είναι ξεκάθαρο πως η Μόσχα προχωράει σε μία πρώτης τάξεως στρατηγική κίνηση, η οποία σκοπό έχει να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο την κατάσταση για την τουρκική ηγετική ελίτ για τους παρακάτω λόγους:</div> <div style="text-align: justify;"> <br /> <ul> <li><strong> Πρώτον,</strong> η πραγματοποίηση της συγκεκριμένης επίσκεψης καταδεικνύει την απόφαση της Ρωσίας να χτυπήσει την Τουρκία όχι μόνο στο πεδίο της άμεσης και κατά μέτωπο σύγκρουσης στην Συρία και το Ιράκ αλλά σκοπό έχει <strong>να περάσει το μήνυμα πως έχει τη δυνατότητα να αποσταθεροποιήσει την Άγκυρα και στο εσωτερικό της</strong>.</li> </ul> </div> <div style="text-align: justify;"> Είναι ξεκάθαρο πως η Ρωσία θα δώσει τεράστια ώθηση στις απαιτήσεις και τις επιδιώξεις των Κούρδων της Τουρκίας. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να υπογραμμιστεί πως το HDP το υποστηρίζουν όχι μόνο Κούρδοι, αλλά και άλλοι Τούρκοι πολίτες οι οποίοι δεν βλέπουν θετικά την προσπάθεια ισλαμοποίησης της χώρας τους, ενώ εκτιμούν τον ηγέτη του κόμματος για τον γενικά μετρημένο βίο του, που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τον τρόπο διαβίωσης της ηγετικής κάστας του AKP.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /> <ul> <li><strong>Δεύτερον, η μη ανακοίνωση με ξεκάθαρο τρόπο της ατζέντας της επίσκεψης</strong> και της συζήτησης των δύο πλευρών, στην ουσία <strong>«φωνάζει» πως τα θέματα που θα προσεγγιστούν έχουν να κάνουν με τα πιεστικά ζητήματα των Κούρδων της Τουρκίας</strong>, οι οποίοι θα πρέπει να σημειωθεί πως έχουν πολύ στενούς δεσμούς με τους ομοεθνείς τους στη Συρία αλλά και στους τρόπους που θα πιέσουν την Άγκυρα να αλλάξει τη στάση τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό.</li> </ul> </div> <div style="text-align: justify;"> Μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο είναι λογικό να υποτεθεί πως η Ρωσία μέσω της συνάντησης του υπουργού Εξωτερικών της με τον ηγέτη του HDP θα ανακινήσει με τον πλέον επίσημο τρόπο θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και το πώς αυτά καταπατώνται από την Τουρκία αναφορικά με τους Κούρδους και όχι μόνο.</div> <div style="text-align: justify;"> Η Ρωσία θα προσπαθήσει να διεθνοποιήσει ακόμα περισσότερο τα τεκταινόμενα ειδικά αυτήν την εποχή στη νοτιοανατολική Τουρκία, κάτι το οποίο θα οδηγήσει την τουρκική ηγεσία σε ακόμα πιο δύσκολη θέση, εάν κάποιος λάβει υπόψη του πως η Μόσχα έχει μεταβάλει σε σημαία της τις κατηγορίες για διαφθορά και συνεργασία –στην καλύτερη περίπτωση ανοχή– της τουρκικής ηγεσίας σε ζητήματα λαθρεμπορίας πετρελαίου προς όφελος των ισλαμιστών του ISIS.</div> <div style="text-align: justify;"> Είναι επίσης σίγουρο πως η Μόσχα θα εγκαινιάσει μία πολιτική υποστήριξης του HDP σε κάθε επίπεδο, ηθικό, πολιτικό ίσως και οικονομικό, έτσι ώστε να καταστεί δυνατό να σταθεροποιηθεί στην εσωτερική πολιτική κονίστρα της Τουρκίας αλλά και να ενισχυθεί περαιτέρω.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /> <ul> <li><strong>Τρίτον, εάν κάποιος εκτιμήσει πως η Μόσχα κινείται σε ένα ορθολογικό πλαίσιο κλιμακούμενης έντασης με την Τουρκία, τότε η συγκεκριμένη κίνηση αναμένεται να οδηγήσει την Άγκυρα σε «αντίποινα» του τύπου όπως της άμεσης υποστήριξης οργανώσεων και ομάδων τόσο στην Ουκρανία, όσο και μέσα στον Καύκασο, οι οποίες αντιστρατεύονται τα συμφέροντα της Μόσχας</strong>. Κάτι τέτοιο φυσικά θα δώσει και άλλες αφορμές στο Κρεμλίνο να προχωρήσει σε νέα μέτρα.</li> </ul> </div> <div style="text-align: justify;"> Σε μία τέτοια περίπτωση είναι προφανές πως η Μόσχα, έχοντας λάβει τη στρατηγική απόφαση να αποδυναμώσει την Άγκυρα και την ηγεσία της, υπολογίζει στην «αμετροέπεια» των ηγετών της και ίσως να προκαλεί την Άγκυρα να προχωρήσει σε νέες «αψυχολόγητες» ενέργειες οι οποίες μεσο-μακροπρόθεσμα αναμένεται να την φέρουν σε μία ακόμα πιο δύσκολη θέση, όχι μόνο σε σχέση με τη Ρωσία, αλλά και σε σχέση με τους ίδιους της του συμμάχους στη Δύση.</div> <div style="text-align: justify;"> <br /> <ul> <li><strong>Τέταρτον, εάν κάποιος δεχτεί πως οι Κούρδοι του Βορείου Ιράκ ελέγχονται –σχεδόν– πλήρως από τις ΗΠΑ και εξαρτώνται από αυτές αναφορικά με την ασφάλεια και την περαιτέρω ανάπτυξη των κρατικών τους δομών στην περιοχή ελέγχου τους, η Ρωσία με την ανάπτυξη των σχέσεων με την πολιτική πτέρυγα των Κούρδων της Τουρκίας προχωράει σε μία εξισορροπητική προς την Ουάσιγκτον κίνηση.</strong> Δεχόμενοι το γεγονός πως η Ουάσιγκτον σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να «πλησιάσει» το HDP πέραν ενός ορισμένου σημείου, το οποίο δεν θα επιφέρει δυσφορία στην Άγκυρα, η Ρωσία –η οποία δεν έχει πλέον τέτοιες αναστολές αναφορικά με τις σχέσεις της με την Τουρκία– θα προσπαθήσει να «ελέγξει» προς όφελός της το κουρδικό στοιχείο της Τουρκίας, όπως η Ουάσιγκτον πράττει με αυτό του Βορείου Ιράκ.</li> </ul> </div> <div style="text-align: justify;"> Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν θα ήταν περίεργο να δούμε στο άμεσο μέλλον και πρωτοβουλίες της Μόσχας αναφορικά με τον έγκλειστο ηγέτη των Κούρδων της Τουρκίας Αμπντουλάχ Οτσαλάν αλλά και την άμεση εμπλοκή της Ρωσίας στον εσωτερικό «διάλογο» Τούρκων-Κούρδων προς επίλυση του ζητήματος.</div> <div style="text-align: justify;"> Τέλος, με την κίνηση αυτή η Μόσχα στην ουσία θα προσπαθήσει να «ευθυγραμμίσει» τη στρατηγική των Κούρδων της Τουρκία με αυτών της Συρίας, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις ισορροπίες στην περιοχή.<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <strong>Συμπεράσματα</strong><br /> <strong><br /></strong></div> <div style="text-align: justify;"> Η επίσκεψη του Σ. Ντεμιρτάς στη Ρωσία και το άνοιγμα γραφείων του κόμματός του στη Μόσχα ισοδυναμεί με την αναγνώριση κουρδικής πολιτικής οργάνωσης από το Κρεμλίνο, η οποία σκοπό έχει να μεταβάλλει όχι μόνο τις πολιτικές ισορροπίες στο εσωτερικό της Τουρκίας, αλλά φιλοδοξεί, εάν όχι να διαλύσει τη χώρα, τουλάχιστον να την (συν)ομοσπονδοποιήσει και σίγουρα να την αλλάξει. Με άλλα λόγια, η Ρωσία δείχνει στην Τουρκία πως έχει δυνατότητα μεταφοράς της αντιπαράθεσης στο «μαλακό της υπογάστριο» το οποίο δεν βρίσκεται πέραν των συνόρων της αλλά στο εσωτερικό της. Επιπροσθέτως, η Ρωσία προσπαθεί να εξισορροπήσει την επιρροή των ΗΠΑ επί του κουρδικού παράγοντα, ενώ εξωθεί την Άγκυρα σε περαιτέρω κλιμάκωση η οποία είναι σίγουρο πως θα της δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται πως θα επιλύσει.</div> <div style="text-align: justify;"> Η συνέχεια αναμένεται με ενδιαφέρον…<br /> <br /></div> <div style="text-align: justify;"> <strong>* Ο κ. Γεώργιος Φίλης είναι διδάκτωρ Γεωπολιτικής (Durham University, UK)</strong><br /> <br /> <a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a></div>

Η επίσκεψη Ντεμιρτάς στη Μόσχα, κίνηση ματ στο εσωτερικό της Τουρκίας

Του Γεωργίου Κ. Φίλη Ph.D.* Επίσημη επίσκεψη στη Μόσχα πραγματοποιεί ο ηγέτης του φιλο-κουδρικού κόμματος HDP της Τουρκίας, Σελαχαντίν ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η ανεξαρτησία των Κούρδων συνάρτηση της αμερικανικής στήριξης

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilw7vvr9nAy39w3_YZiU6oyWh_2OxPgXSf5vPZyGcjQDuL4Lr__-HeherPtjTd8zro-FjviGDS8ZRYBsVXcF3bPyPsdOx2JWsCSZ0jDWFNju7MgjwXCCqxA9n3L2aoTWdfBdN-o0rJFi8/s1600/dimioyrgia+koyrdistan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilw7vvr9nAy39w3_YZiU6oyWh_2OxPgXSf5vPZyGcjQDuL4Lr__-HeherPtjTd8zro-FjviGDS8ZRYBsVXcF3bPyPsdOx2JWsCSZ0jDWFNju7MgjwXCCqxA9n3L2aoTWdfBdN-o0rJFi8/s1600/dimioyrgia+koyrdistan.jpg" /></a></div> <br /> <br />Η πιθανότητα η κυβέρνηση του Μασουντ Μπαρζανί να προχωρήσει σύντομα σε δημοψήφισμα για την κουρδική ανεξαρτησία είναι μάλλον μικρή, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένες να στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Άνευ κάποιας αλλαγής στην αμερικανική στάση, οποιοδήποτε νέο κουρδικό κρατικό μόρφωμα δεν θα είναι μακροχρόνια βιώσιμο, καθώς η γεωγραφική του θέση και η σχετική του αδυναμία θα το καταστήσουν εύκολη λεία για την ομοσπονδιακή ιρακινή κυβέρνηση.<br /><br />Η κήρυξη ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν χωρίς εξωτερική βοήθεια είναι πρακτικά δύσκολη υπόθεση για δύο λόγους:<br /><br />Πρώτον, οι κουρδικές ένοπλες δυνάμεις δεν διαθέτουν τον απαραίτητο βαρύ οπλισμό (π.χ. αεροσκάφη, πυροβόλα, τεθωρακισμένα) για να μπορέσουν να σταθούν στο πεδίο της μάχης απέναντι σε έναν σχετικά σύγχρονο στρατό. Η ανεξαρτησία δύσκολα θα αλλάξει αυτήν την κατάσταση. Ενδεικτικά, ακόμη και μία παλαιότερη <b><a href="http://archive.defensenews.com/article/20120729/DEFREG03/307290008/Kurds-Secret-Weapons-Deal-Iraqi-Official">μυστική προσπάθεια</a> </b>των Κούρδων να εισάγουν σχετικά μικρό όγκο βαρέων όπλων κατέληξε σε αποτυχία λόγω της άμεσης αντίδρασης της κεντρικής ιρακινής κυβέρνησης.<br /><br />Δεύτερον, το κουρδικό κρατικό μόρφωμα θα είναι εξαιρετικά ευάλωτο σε εμπορικούς αποκλεισμούς. Με δεδομένη την αρνητική στάση της ιρακινής ομοσπονδιακής κυβέρνησης, η διεξαγωγή του διεθνούς εμπορίου, συμπεριλαμβανομένων των εξαγωγών πετρελαίου, της KRG βασίζεται στην καλή διάθεση των γειτονικών σε αυτό κρατών.<br /><br />Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν, σε περίπτωση που το επιθυμούν, να αντισταθμίσουν άνετα τα δύο αυτά μειονεκτήματα. Αρχικά, μπορούν να παρακάμψουν την κεντρική ιρακινή κυβέρνηση και να παρέχουν οπλισμό και εκπαίδευση απευθείας στις ένοπλες δυνάμεις των Κούρδων, όπως έχει <b><a href="http://www.defensenews.com/story/defense/2015/05/08/kurds-push-us-to-arm-them-directly/26994063/">ζητήσει</a> </b>και ο ίδιος ο Πρόεδρος της KRG, Μασούντ Μπαρζανί. Κατά δεύτερον, μπορούν να προστατεύσουν όσες αμερικανικές εταιρίες συνάπτουν συμβόλαια, π.χ. στον κρίσιμο τομέα της ενέργειας, απευθείας με την Κουρδική Περιφερειακή Διοίκηση, παρακάμπτοντας την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Οι δύο αυτές ενέργειες θα προλειάνουν, σε περίπτωση που πραγματοποιηθούν, το έδαφος, καθιστώντας επί της ουσίας την κουρδική ανεξαρτησία μη αναστρέψιμη.<br /><br />Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι, όμως, τουλάχιστον μέχρι στιγμής αντίθετες προς οποιαδήποτε ενέργεια θα έθετε σε κίνδυνο την ενότητα του Ιράκ. Για παράδειγμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν απλώς αρνηθεί να παρέχουν οι ίδιες άμεσα βαρύ οπλισμό στις κουρδικές δυνάμεις, αλλά έχουν <a href="http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/islamic-state/11712237/US-blocks-attempts-by-Arab-allies-to-fly-heavy-weapons-directly-to-Kurds-to-fight-Islamic-State.html"><b>αποτρέψει</b></a> και συμμαχικές τους κυβερνήσεις από το να το πράξουν.<br /><br />Με την αμερικανική αντίθεση στην κουρδική ανεξαρτησία δεδομένη, η μόνη εναλλακτική πηγή εξωτερικής υποστήριξης που διαθέτουν οι Κούρδοι του βορείου Ιράκ είναι η Τουρκία. Η Τουρκία αποτελεί τον κύριο δίαυλο διεξαγωγής του κουρδικού εξωτερικού εμπορίου (παρακάμπτοντας μάλιστα την κεντρική ιρακινή κυβέρνηση), διατηρεί <a href="http://e-amyna.com/?p=19891"><b>στενές σχέσεις</b></a> με την κυβέρνηση Μπαρζανί, και διαθέτει ένοπλες δυνάμεις που θα μπορούσαν να παρέχουν στήριξη σε ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν. Σε αυτό το πλαίσιο, μία συνεννόηση που θα καθιστούσε επί της ουσίας το ανεξάρτητο Κουρδιστάν προτεκτοράτο της Τουρκίας μάλλον δεν θα έβρισκε την Άγκυρα αντίθετη.<br /><br /><br /><a href="http://e-amyna.com/wp-content/uploads/2015/12/Davuto%C4%9Flu-ve-Barzani.jpg"><img height="456" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEhYS6RWRxqS0KK2lzwxhT0HIT5sqRB-CBEI28AGahfmcGQngobucgCjZ34oLm4Xu9dVbHyCndwE0S-o-Yv-FPMlIxupnjQKRf_LBh2JPj1spLI-yvG0mRrR69gCKAwb1L1PIPJmNOOhjhszZjaGnkf7KY9GHqy36pL6uBqofjxXocUm5vJZkRzbF2rB=" width="640" /></a><br /><br />Οποιαδήποτε τουρκική υπόσχεση για βοήθεια δεν είναι όμως μακροχρόνια αξιόπιστη για τους Κούρδους. Αρχικά, η Τουρκία δεν έχει δείξει επαρκή βούληση άμεσης εμπλοκής του στρατού ξηράς της σε ευρείας κλίμακας επιχειρήσεις στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, η Τουρκία δεν είναι διατεθειμένη να εμπλέξει τον στρατό ξηράς της (και ειδικά χωρίς την σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ) ούτε καν σε επιχειρήσεις ενάντια στις κυβερνητικές δυνάμεις στην Συρία. Επίσης, είναι σχετικά δύσκολο να είναι σίγουρος κανείς ότι η παρούσα τουρκική πολιτική ηγεσία θα είναι διατεθειμένη να απορροφήσει το πολιτικό κόστος μίας κουρδικής ανεξαρτησίας. Η τουρκική κοινή γνώμη δεν είναι έτοιμη να αποδεχθεί μία τέτοια κίνηση, καθώς <a href="http://www.dailysabah.com/opinion/2015/02/05/public-perception-of-turkeys-kurdish-question-what-has-changed-since-2009"><b>δημοσκοπήσεις</b></a> δείχνουν ότι ένα υψηλό ποσοστό είναι υπέρ της χρήσης στρατιωτικής ισχύος για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος. Επίσης, το γεγονός ότι το AKP φαίνεται να ενίσχυσε στην πιο πρόσφατη αναμέτρηση σημαντικά τα εκλογικά του αποτελέσματα <b><a href="http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2015/11/turkey-elections-akp-unexpected-victory-erdogan.html">αντλώντας</a> </b>ψηφοφόρους από την βάση του Εθνικιστικού Κόμματος αποτελεί έναν ακόμη παράγοντα που μειώνει την δυνατότητα ελιγμών που διαθέτει η τουρκική πολιτική ηγεσία στο κουρδικό, ειδικά εν όψει του διαφαινόμενου δημοψηφίσματος για το πολιτειακό ζήτημα.<br /><br />Σε αυτό το πλαίσιο, με βάση την αρνητική αμερικανική στάση και με βάση την κρισιμότητα της παροχής αμερικανικών δεσμεύσεων ως προϋπόθεση για την διαδικασία ανεξαρτητοποίησης, καθίσταται μάλλον εμφανές ότι όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες θα θέτουν ως προτεραιότητά τους την διατήρηση της ενότητας του Ιράκ, η ανακήρυξη ενός ανεξαρτήτου Κουρδιστάν θα καθυστερεί.<br /><br />Ευριπίδης Τσακιρίδης<a href="http://e-amyna.com/" target="_blank">πηγή</a> <!-- Blogger automated replacement: "https://images-blogger-opensocial.googleusercontent.com/gadgets/proxy?url=http%3A%2F%2Fe-amyna.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2015%2F12%2FDavuto%25C4%259Flu-ve-Barzani.jpg&container=blogger&gadget=a&rewriteMime=image%2F*" with "https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEhYS6RWRxqS0KK2lzwxhT0HIT5sqRB-CBEI28AGahfmcGQngobucgCjZ34oLm4Xu9dVbHyCndwE0S-o-Yv-FPMlIxupnjQKRf_LBh2JPj1spLI-yvG0mRrR69gCKAwb1L1PIPJmNOOhjhszZjaGnkf7KY9GHqy36pL6uBqofjxXocUm5vJZkRzbF2rB=" -->

Η ανεξαρτησία των Κούρδων συνάρτηση της αμερικανικής στήριξης

Η πιθανότητα η κυβέρνηση του Μασουντ Μπαρζανί να προχωρήσει σύντομα σε δημοψήφισμα για την κουρδική ανεξαρτησία είναι μάλλον μικρή, καθώς...

Διαβάστε την συνέχεια

Βίαιη καταστολή αντιτουρκικών διαδηλώσεων από τον στρατό του Ερντογάν

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqQzyc_P9mec9mW4v8xG6tNsFsS-vVmz7D1CEpSuGndGODh0tV-yHAiMOtfzsYObCtsmEMQdAHJVztnLrcLCLV1w3FwiRAsenm1E7jk3-N82iLTcdvjVEAFmc-F0bZFShMoa0kWy8BP7E/s1600/biaih+katastoli+antitoyrkikwn+dhlwsewn.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqQzyc_P9mec9mW4v8xG6tNsFsS-vVmz7D1CEpSuGndGODh0tV-yHAiMOtfzsYObCtsmEMQdAHJVztnLrcLCLV1w3FwiRAsenm1E7jk3-N82iLTcdvjVEAFmc-F0bZFShMoa0kWy8BP7E/s1600/biaih+katastoli+antitoyrkikwn+dhlwsewn.jpg" /></a></div> <br /> Πολλές χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι διαδήλωσαν εναντίον της απαγόρευσης της κυκλοφορίας στο Ντιγιάρμπακιρ, την κυριότερη πόλη της νοτιοανατολικής Τουρκίας, όπου πλειοψηφεί το κουρδικό στοιχείο, διαλύθηκαν βίαια από την αστυνομία, όπως μετέδωσε φωτοειδησεογράφος του Γαλλικού Πρακτορείου.<br /><br />Οι διαδηλωτές, ανάμεσά τους και βουλευτές της αντιπολίτευσης, προσπάθησαν να φθάσουν στη συνοικία Σουρ, θέατρο σφοδρών μαχών ανάμεσα σε δυνάμεις των τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας, όπου έχει επιβληθεί αυστηρή απαγόρευση κυκλοφορίας, αλλά εμποδίστηκαν να προχωρήσουν από ένα οδόφραγμα της αστυνομίας.<br /><br />Όταν μια ομάδα νεαρών πέταξε πέτρες εναντίον τους, οι δυνάμεις επιβολής της τάξης έκαναν εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων και εκτοξευτήρων νερού υπό πίεση για να διαλύσουν το πλήθος, μετέδωσε ο φωτοειδησεογράφος του Γαλλικού Πρακτορείου.<br /><br />Οι τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας διεξάγουν εδώ και μία εβδομάδα την μεγαλύτερη επιχείρηση των τελευταίων ετών με στόχο την εξάλειψη πυρήνων νεαρών υποστηρικτών του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (PKK) σε πολλές πόλεις της νοτιοανατολικής Τουρκίας, όπου οι μειονοτικοί Κούρδοι αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού.<br /><br />Στη Σουρ, οι μάχες που ακολούθησαν τον αποκλεισμό της συνοικίας στοίχισαν τη ζωή σε άλλα οκτώ πρόσωπα τα οποία ανήκαν στις τάξεις των Κούρδων ανταρτών χθες, σύμφωνα με το τουρκικό γενικό επιτελείο. Με τα νέα θύματα, ο απολογισμός της επιχείρησης σε αυτή τη συνοικία ανήλθε σε 15 νεκρούς. Εξάλλου επίσης χθες Δευτέρα σκοτώθηκε ένας στρατιώτης και τέσσερις άλλοι τραυματίστηκαν.<br /><br />Στην Τσιζρέ, στη γειτονική επαρχία Σιρνάκ, 103 «τρομοκράτες» σκοτώθηκαν μέσα σε μία εβδομάδα, σύμφωνα με την ίδια πηγή.<br /><br />Ήταν αδύνατον να επιβεβαιωθεί με ανεξάρτητο τρόπο ο απολογισμός αυτός άμεσα.<br /><br />Η εκεχειρία που διαρκούσε πάνω από δυο χρόνια κατέρρευσε το καλοκαίρι και ξανάρχισαν οι αιματηρές μάχες ανάμεσα στις τουρκικές δυνάμεις και το PKK, εξέλιξη που σηματοδότησε τον τερματισμό της ειρηνευτικής διαδικασίας που είχε αρχίσει το 2012 και είχε στόχο να τερματιστεί η σύρραξη η οποία έχει στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 40.000 ανθρώπους από το 1984.<br /><br />Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατηγόρησε χθες το PKK ότι «δηλητηρίασε την ειρήνη στη χώρα μας με τις ενέργειές της» και διεμήνυσε πως «η τρομοκρατική οργάνωση θα θαφτεί στα χαρακώματα που έσκαψε».<strong>ΓΑΛΛΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ, ΑΠΕ-ΜΠΕ</strong><br /> <br /> <a href="http://mignatiou.com/" target="_blank">πηγή</a>

Βίαιη καταστολή αντιτουρκικών διαδηλώσεων από τον στρατό του Ερντογάν

Πολλές χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι διαδήλωσαν εναντίον της απαγόρευσης της κυκλοφορίας στο Ντιγιάρμπακιρ, την κυριότερη πόλη της νοτιοανα...

Διαβάστε την συνέχεια

Λόγω αμερικανικών απειλών δέχτηκε το Ισραήλ την επαναπροσέγγιση με Τουρκία

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMbGTlhwEa7aBJ1w7LziMHfK1qDvDAd07e2r8wH5PEXAIqjbJbYL67KoGXcQGT5B8s63xFhbtWGyNG3hBmEbL9hpcKm_gYzvs-jNOjelYA7nslIemG5L29kMMeV8Vs_O9x7GRq5QT9VAM/s1600/ntetaniaxoy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMbGTlhwEa7aBJ1w7LziMHfK1qDvDAd07e2r8wH5PEXAIqjbJbYL67KoGXcQGT5B8s63xFhbtWGyNG3hBmEbL9hpcKm_gYzvs-jNOjelYA7nslIemG5L29kMMeV8Vs_O9x7GRq5QT9VAM/s1600/ntetaniaxoy.jpg" /></a></div> <br /> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> </div> <br /> Ισραήλ και Τουρκία μπορεί να αποκαταστήσουν τις διπλωματικές τους σχέσεις. Αυτός όμως θα έχει συμβεί μόνο υπό ισχυρές αμερικανικές πιέσεις. Το κόστος για το Ισραήλ είναι ήδη σοβαρό, όσον αφορά τις σχέσεις με την Ελλάδα και άλλες χώρες. <br /><br />Το ερώτημα είναι όμως για πόσο οι ΗΠΑ θα μπορούν να πιέζουν για την επαναπροσέγγιση Ισραήλ-Τουρκίας και με πιο τρόπο ο Λευκός Οίκος απείλησε τον Νετανιάχου για να την επιτύχει. <br /><br />Η αμερικανική διπλωματική πίεση προς το Ισραήλ για την επαναπροσέγγιση γίνεται διότι η Ουάσινγκτον θέλει να είναι σίγουρη ότι η Τουρκία θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στη Ρωσική πίεση. Για την Τουρκία η μόνη δέσμευση που ανέλαβε ήταν η απομάκρυνση από τη χώρα του υψηλόβαθμου στελέχους της Χαμάς Σαλέχ Αρουρί. <br /><br />Ο Νετανιάχου δέχτηκε και εσωτερική πίεση, καθώς πολλοί Ισραηλινοί δυσπιστούν έναντι της Τουρκίας. Οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν πάντως ακόμα και τον πρόεδρο του Ισραήλ για να πιέσουν τον Νετανιάχου. Όμως η απόφαση αυτή προκάλεσε την οργή της Αθήνας ή οποία απάντησε με την δέσμευση αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους. <br /><br />Η απόφαση της Ελλάδας όμως, δεδομένης της στρατηγικής συνεργασίας με Κύπρο, Αίγυπτο και Ισραήλ αποτελεί οπισθοδρόμηση. Η Ρωσία είναι δυσαρεστημένη από την επαναπροσέγγιση αλλά γνωρίζει πόσο μεγάλη αμερικανική πίεση ασκήθηκε στον Νετανιάχου για να την δεχτεί.<br /><br />Ο Νετανιάχου μπορούσε, έως τώρα, να αντιστέκεται στις αμερικανικές πιέσεις. Το ότι τώρα υποχώρησε σημαίνει πως οι πιέσεις-απειλές που δέχτηκε ήταν εξαιρετικά ισχυρές.<div> <br /><strong>Defense & Foreign Affairs Special Analysis</strong><br /> <br /> <a href="http://mignatiou.com/" target="_blank">πηγή</a></div>

Λόγω αμερικανικών απειλών δέχτηκε το Ισραήλ την επαναπροσέγγιση με Τουρκία

Ισραήλ και Τουρκία μπορεί να αποκαταστήσουν τις διπλωματικές τους σχέσεις. Αυτός όμως θα έχει συμβεί μόνο υπό ισχυρές αμερικανικές πιέ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τα σχέδια των ΗΠΑ για πυρηνική επίθεση στο σοβιετικό μπλοκ!

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibjWapQW0iYXLT3mljXDcPT4FN-zXrZGVGfT92YjDdoHRodv8tc7ezX29ppHFhhBkSJ9Qmmn1Y5cglo122QgAmKhACxnXnqX57N-QhF8ipU-WwuYpAmyvFYPaNTKdjJHtL2x2NwSid7MU/s1600/pyrinika+USA-+Rwsiko+mplok+1959.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibjWapQW0iYXLT3mljXDcPT4FN-zXrZGVGfT92YjDdoHRodv8tc7ezX29ppHFhhBkSJ9Qmmn1Y5cglo122QgAmKhACxnXnqX57N-QhF8ipU-WwuYpAmyvFYPaNTKdjJHtL2x2NwSid7MU/s1600/pyrinika+USA-+Rwsiko+mplok+1959.jpg" /></a></div> <br /> Ένας λεπτομερής κατάλογος -της εποχής του Ψυχρού Πολέμου- πυρηνικών στόχων, που φτιάχτηκε από την αμερικανική SAC (Στρατηγική Εναέρια Διοίκηση) στα τέλη της δεκαετίας του 1950, περιλάμβανε μια χωριστή κατηγορία στόχευσης «πληθυσμού», αποκάλυψαν τα Εθνικά Αρχεία και Στοιχεία Διοίκησης των ΗΠΑ (NARA).<br /><br />Σε ότι λέγεται ότι είναι η πιο ολοκληρωμένη λίστα πυρηνικών στόχων που αποχαρακτηρίστηκε μέχρι σήμερα και αποκαλύφθηκε την Τρίτη, η μελέτη των Απαιτήσεων Ατομικών Όπλων της SAC για το 1959, προσφέρει μια ανησυχητική εικόνα των αμερικανικών στρατιωτικών σχεδίων, για να προκαλέσουν «συστηματική καταστροφή» σε εχθρικές πόλεις και να στοχεύσουν τους «πληθυσμούς τους», σε περίπτωση πολέμου με τη Σοβιετική Ένωση.<br /><br />Με στόχους να ορίζονται σε πάνω από 1.200 πόλεις, μεταξύ των οποίων η Μόσχα, το Πεκίνο, το Βερολίνο και η Βαρσοβία, ο κατάλογος στόχων για κάθε πόλη περιέχει την Κατηγορία στόχου Νο 275, «πληθυσμός», παράλληλα με κατηγορίες στόχων στη βιομηχανία και τις υποδομές.<br /><br />Μια άλλη λίστα, που περιέχει πάνω από 1.100 αεροδρόμια σε όλο τον Σοβιετικό μπλοκ, στόχευε ειδικά τη σοβιετική δύναμη βομβαρδιστικών αεροπλάνων, σύμφωνα με τη NARA. Φτιαγμένη σε μια εποχή πριν από την έλευση των διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων (ICBM), η μελέτη έδινε προτεραιότητα στη στόχευση βομβαρδιστικών, τους μόνους φορείς πυρηνικών όπλων.<br /><br />Σύμφωνα με τη μελέτη του SAC, τα Σοβιετικά αεροδρόμια έπρεπε να στοχευθούν με βόμβες που κυμαίνονται από 1,7 έως 9 μεγατόνους, οι οποίες ήταν δυνατό να προκαλέσουν σημαντικές ζημιές. Το SAC επίσης πίστευε στην αναγκαιότητα μιας βόμβας 60 μεγατόνων (4.000 φορές μεγαλύτερη από ό,τι η βόμβα της Χιροσίμα 15 κιλοτόνων), για την παραγωγή «σημαντικών αποτελεσμάτων» σε περίπτωση πολέμου με το σοβιετικό μπλοκ.<br /><br /><a href="http://on-news.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Τα σχέδια των ΗΠΑ για πυρηνική επίθεση στο σοβιετικό μπλοκ!

Ένας λεπτομερής κατάλογος -της εποχής του Ψυχρού Πολέμου- πυρηνικών στόχων, που φτιάχτηκε από την αμερικανική SAC (Στρατηγική Εναέρια Διο...

Διαβάστε την συνέχεια

Ισλαμικό ΝΑΤΟ θέλει το Ριάντ λόγω ΗΠΑ… σύνδρομο εγκατάλειψης

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0Hza74-1zXW8Bagd_BRwcWp8XlH0-HmkqCFc3543yRYmfrI9bjPdoj7-zEES7pimKohZlVguyeKWL-tTaIWtBOj8e8RYn3Evb6mogLMhFZUw9U1egvdoxWy1fvMcq2aotqaUmOdd6uFw/s1600/islamiko+NATO+thelei+to+riant.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0Hza74-1zXW8Bagd_BRwcWp8XlH0-HmkqCFc3543yRYmfrI9bjPdoj7-zEES7pimKohZlVguyeKWL-tTaIWtBOj8e8RYn3Evb6mogLMhFZUw9U1egvdoxWy1fvMcq2aotqaUmOdd6uFw/s1600/islamiko+NATO+thelei+to+riant.jpg" /></a></div> <br /> <em><strong><span style="color: #444444;">Στις 14 Δεκεμβρίου ο Σαουδάραβας υπουργός Άμυνας πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν ανακοίνωσε τον σχηματισμό ενός ισλαμικού συνασπισμού κατά της τρομοκρατίας. Αν και ο χρόνος της ανακοίνωσης έπεισε ορισμένους στη Δύση ότι η Σαουδική Αραβία, με τον τρόπο αυτό επιδιώκει να ευθυγραμμιστεί με τη διεθνή κοινότητα και ιδίως με τις ΗΠΑ, επί του προκειμένου, τα κίνητρα μπορεί να είναι διαφορετικά. </span></strong></em><br /> <strong>Του Fahad Nazer</strong><br /> <strong>ΠΗΓΗ: <a href="http://www.al-monitor.com/">http://www.al-monitor.com/</a></strong><br /> Πιθανότατα η νέα συμμαχία αποτελεί αντίδραση στην αναποτελεσματική διεθνή εκστρατεία κατά του ΙΚ που για το Ριάντ στερείται καθαρής στρατηγικής και δεν αντιμετωπίζει τους δύο βασικούς παράγοντες που κατά τους Σαουδάραβες ενισχύουν τους τζιχαντιστές, η παραμονή του Άσαντ στην εξουσία και η παρουσία του Ιράν σε Συρία, Λίβανο και Υεμένη.<br /> <strong>Δεν είναι ξεκάθαρο αν ο τελικός στόχος του Ριάντ είναι ο σχηματισμός ενός ισλαμικού ΝΑΤΟ, δηλαδή μιας επίσημης συμμαχίας με συγκεκριμένες υποχρεώσεις για τα κράτη μέλη. Θεωρείται πάντως δεδομένο πως το Ριάντ αναζητά εναλλακτικό πλαίσιο ασφάλειας.</strong><br /> Το 2013 η Σαουδική Αραβία αρνήθηκε να καταλάβει τη θέση που είχε κερδίσει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Επίσης αμέσως μετά συγκρότησε μια συμμαχία κατά των σιιτών Χούτι στην Υεμένη, η οποία στρέφονταν κατά του Ιράν. Τώρα έκανε το τρίτο βήμα σχηματίζοντας την ισλαμική συμμαχία. Οι κινήσεις αυτές δείχνουν πως το Ριάντ προσδιορίζει τον ρόλο του στη Μέση Ανατολή και στον ισλαμικό κόσμο, αλλά και σε σχέση με τις ΗΠΑ.<br /> <br /> <strong>Η Σαουδική Αραβία, μέχρι πρόσφατα, είχε ως στόχο την διατήρηση της σταθερότητας την οποία επιτύγχανε με άφθονο χρήμα και μυστική διπλωματία. Ωστόσο, η αλλαγή στα μεσανατολικά πράγματα, με την ανάδειξη του Ιράν και του ΙΚ, υποχρέωσε την Σαουδική Αραβία να υιοθετήσει μια πιο επιθετική εξωτερική πολιτική.</strong><br /> Το νέο σαουδαραβικό δόγμα απαντά επίσης στη θέση ότι οι ΗΠΑ έχουν αποφασίσει να απεμπλακούν από τη Μέση Ανατολή και ακόμα και όταν αντιδρούν η αντίδρασή τους στερείται καθαρής στρατηγικής. Η Σαουδική Αραβία έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έχει διαφορετικές απειλές να αντιμετωπίσει από αυτές των ΗΠΑ. Τα βασικά για το Ριάντ ζητήματα, ο πόλεμος στην Υεμένη και την Συρία, δεν φαίνεται να ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τους Αμερικανούς.<br /> <strong>Την ώρα που το Ριάντ θεωρεί το Ιράν καίρια απειλή, οι ΗΠΑ υπογράφουν μια ιστορική συμφωνία με την Τεχεράνη. Αν και οι ΗΠΑ παρέχουν πληροφορίες και λογιστική υποστήριξη στον υπό την Σαουδική Αραβία συνασπισμό στην Υεμένη, ούτε η Ουάσινγκτον, ούτε η διεθνής κοινότητα, στο σύνολό της, ενδιαφέρεται για την ήττα των Χούτι στην Υεμένη. Αυτό που πέτυχε το Ριάντ είναι να πείσει 10 ακόμα αραβικές χώρες να συμμετάσχουν. Έτσι όμως το Ριάντ εκφράζει το νέο δόγμα της ανεξάρτητης εξωτερικής του πολιτικής.</strong><br /> Η Σαουδική Αραβία είχε προκαλέσει έκπληξη όταν τον 2013 αρνήθηκε να καταλάβει τη θέση που κέρδισε στο ΣΑ του ΟΗΕ διαμαρτυρόμενη για τις σφαγές στην Συρία. Στην πραγματικότητα το Ριάντ εξέφραζε απλώς την οργή του έναντι των ΗΠΑ τους που πρότασσαν τα δικά τους συμφέροντα αγνοώντας αυτά των συμμάχων τους.<br /> <strong>Μετά την ανακοίνωση της νέας ισλαμικής συμμαχίας ανακοινώθηκε πως μελετάται ακόμα και ο σχηματισμός μιας κοινής στρατιωτικής δύναμης με έδρα το Ριάντ. Ανακοινώθηκε επίσης ότι στόχος της νέας συμμαχίας θα είναι όλες οι τρομοκρατικές οργανώσεις, σουνιτικές και σιιτικές, στην περιοχή.</strong><br /> <!-- /metas --> <br /> Κατά συνέπεια δεν είναι και τόσο πιθανό ότι η ισλαμική συμμαχία θα υποστηρίξει απλώς τις δυτικές επιχειρήσεις σε Συρία και Ιράκ, ή τουλάχιστον θα ενεργεί απόλυτα ταυτιζόμενη με αυτές.<br /> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Ισλαμικό ΝΑΤΟ θέλει το Ριάντ λόγω ΗΠΑ… σύνδρομο εγκατάλειψης

Στις 14 Δεκεμβρίου ο Σαουδάραβας υπουργός Άμυνας πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν ανακοίνωσε τον σχηματισμό ενός ισλαμικού συνασπισμού κατά...

Διαβάστε την συνέχεια

Πόσο πιθανό είναι το Ισραήλ να γίνει… γεωπολιτικός «ντονμέ»;*

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfVeP9maLWD6MCgiXTLXVkpDP6uzTnyRfmlEVNOR2uKSlKkxy7idIrlePrctDM4RxzkanPsBUCE_m-Do46yVyWNsfgpJukIlRLot8eWZ2teoUWZMLxSu0ywpHpfTy297QMeAasHvPEEhg/s1600/poso+pithano+einai+to+israil+na+ginei+geopolitika+prosylito....jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfVeP9maLWD6MCgiXTLXVkpDP6uzTnyRfmlEVNOR2uKSlKkxy7idIrlePrctDM4RxzkanPsBUCE_m-Do46yVyWNsfgpJukIlRLot8eWZ2teoUWZMLxSu0ywpHpfTy297QMeAasHvPEEhg/s1600/poso+pithano+einai+to+israil+na+ginei+geopolitika+prosylito....jpg" /></a></div> <br /> <strong><span style="color: #666666;">Ντονμέ (Dönme) = προσήλυτος (τουρκική λέξη)</span></strong><br /> <em><strong>Η είδηση φαίνεται να αιφνιδίασε πολλούς αλλά κανέναν από όσους ασχολούνται με τις εξελίξεις στο γεωγραφικό σύμπλοκο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Η προσέγγιση μεταξύ Άγκυρας και Τελ Αβίβ δεν πραγματοποιείται επειδή το Ισραήλ αποφάσισε την άνευ όρων παράδοσή του στην τουρκική γεωστρατηγική, ούτε επιθυμεί να αποκτήσει τον ρόλο του γεωπολιτικού ντονμέ εντασσόμενο στο αναθεωρητικό πλαίσιο του νέο-οθωμανισμού, ως κράτος «γιουσουφάκι». </strong></em><br /> <em><strong><br /></strong></em> <strong><span style="color: #660000;">Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος</span></strong><br /> <strong><span style="color: #660000;">Δημοσιογράφος- Αμυντικός αναλυτής</span></strong><br /> Απεναντίας για μια ακόμη φορά ήλθε η ώρα της Γεωγραφίας να υποδείξει και να απαιτήσει από τους επιτελείς της παραϊσλαμιστικής Τουρκίας (σ.σ. ο γράφων εισάγει τον συγκεκριμένο όρο που υποδηλώνει «αυτόν που δρα παράλληλα με τον ισλαμιστή» τον οποίον θεωρεί ότι ανταποκρίνεται πληρέστερα στον τρόπο δράσης), να σεβαστούν την ρεαλιστική πραγματικότητα του χάρτη.<br /> Η Τουρκία θεωρεί εαυτόν ως την ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη, την οποίαν θα πρέπει να αντιμετωπίζουν με σεβασμό οι τέσσερις περιφερειακές ανταγωνιστικές δυνάμεις, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Ισραήλ και Ρωσία (σ.σ. σύμφωνα με την τουρκική οπτική). Ειδικότερα, το Ισραήλ μετά το συμβάν του Mavi Marmara προ πέντε ετών, στοχοποιήθηκε με όλους τους τρόπους και ζητήθηκε η σε βάρος του παρέμβαση των ΗΠΑ.<br /> <strong>Η πολιτική Ομπάμα δεν αποτελεί την καλύτερη ένδειξη συμπαράστασης προς την πολιτική του εβραϊκού κράτους, τουλάχιστον όπως αυτή ασκείται από τον Βενιαμίν Νετανιάχου, ο οποίος πιέσθηκε να ζητήσει συγγνώμη και υπό το βάρος της γεωστρατηγικής ανάγκης, λόγω του τότε μη συνεργάσιμου καθεστώτος της Τεχεράνης.</strong><br /> Το Τελ Αβίβ απέδειξε πως ξέρει να περιμένει και μετά από την επανεκλογή του Νετανιάχου στις 17 Μαρτίου, πριν από τις δύο τουρκικές εκλογικές αναμετρήσεις (Ιουνίου και Νοεμβρίου), έδωσε προτεραιότητα στην προώθηση των «ειδικών» σχέσεων με την Κύπρο και την Ελλάδα σε αμυντικό και στον ενεργειακό τομέα, συμπεριλαμβάνοντας και την Αίγυπτο στο πλαίσιο της πολιτικής συνεργασίας με επίκεντρο το φυσικό αέριο (φ.α.).<br /> <br /> Ωστόσο, οι Ισραηλινοί είχαν διαβλέψει εγκαίρως την δυσχερή θέση στην οποία είχε βρεθεί η Τουρκία, καθώς προσδοκούσε και στήριζε την προώθηση του ρωσο-τουρκικού αγωγού φ.α., ένα φιλόδοξο πρόγραμμα με έντονο το στοιχείο του γεωπολιτικού ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ, το οποίο προσέκρουσε – όπως αναμενόταν – στην άρνηση της ΕΕ.<br /> <strong>Ο Amit Mor Διευθύνων Σύμβουλος της Eco Energy Financial & Strategic Consulting σε συνέντευξή του στο Natural Gas Europe (21 Σεπτεμβρίου), επισήμανε μεταξύ άλλων την σημασία της κατάστασης στη Γάζα για την πιθανή βελτίωση των σχέσεων της Άγκυρας με το Τελ Αβίβ, και άρα των εξαγωγών ισραηλινού αερίου προς την Τουρκία, καθώς η ζήτηση φ.α. (σ.σ. από την Τουρκία) αναμένεται να αυξηθεί σημαντικά την επόμενη δεκαετία και προέβλεψε ότι οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να μειώσουν την εξάρτησή τους από το ρωσικό αέριο.</strong><br /> Η σχεδίαση των ισραηλινών ελάμβανε σοβαρά υπόψη την τροφοδοσία και της Αιγύπτου με ισραηλινό φ.α., τουλάχιστον για μια πενταετία και έως ότου το κοίτασμα Zohr καταστεί εκμεταλλεύσιμο από το Κάιρο. Η αιγυπτιακή άρνηση προμήθειας φ.α. από το Ισραήλ, λειτούργησε ως ανεπιθύμητος μοχλός πίεσης, με αποτέλεσμα η Άγκυρα να σπεύσει για να εκμεταλλευθεί την συγκυρία. Οι Ισραηλινοί δεν έδειξαν βιασύνη γνωρίζοντας ότι ακουμπούν σταθερά επί μιας πλατφόρμας δυνητικών επιλογών στο πεδίο των εξαγωγών, η οποία περιλαμβάνει από πλοία LNG έως και τον ύψιστης γεωενεργειακής αξίας αγωγού Eastmed Pipeline.<br /> Το Τελ Αβίβ δεν έχει λόγο να εκλιπαρεί την Άγκυρα, οι παραϊσλαμιστές ηγέτες της οποίας, έχουν συγγράψει τόμους πλήρεις με νέο-οθωμανικές προφητείες περί δυναμικής και αιματηρής απελευθέρωσης της κατεχόμενης από αλλοθρήσκους Ιερουσαλήμ. Ο διάσημος Ισραηλινός στρατηγικός αναλυτής Εφρέμ Ίνμπαρ είχε τονίσει μόλις τον περασμένο Μάιο μιλώντας στο πλαίσιο διεθνούς συνεδρίου που διοργανώθηκε στην Αθήνα με θέμα: «Ανατολική Μεσόγειος μεταξύ Ανατολής και Δύσης» και σε συνέντευξή του στην Καθημερινή, ότι:<br /> <strong>«Η κυβέρνηση Ερντογάν υποκινείται από τον νεοοθωμανισμό και τον ισλαμισμό. Δεν λειτουργεί εντός του status quo, έχει μεγάλα σχέδια και φιλοδοξίες…. Έχουμε έντονο συμφέρον να κάμψουμε την επιρροή της Τουρκίας, την επιρροή του ακραίου ισλαμισμού και να φέρουμε πίσω τους Αμερικανούς στην Αν. Μεσόγειο». </strong><br /> Εάν η Τουρκία αποφασίσει να αγοράσει φ.α. από το Ισραήλ, αυτό θα μπορούσε να είναι μια αξιόλογη αιτία εξομάλυνσης των σχέσεων και της ανταλλαγής πρεσβευτών, ως δείγμα καλής θελήσεως. Το φ.α. θα μπορούσε να μεταφέρεται π.χ. με LNG, αλλά θα ήταν εξαιρετικά επισφαλές για την τουρκική διπλωματία να νομίζει ότι μπορεί να προσδοκά την κατασκευή αγωγού, ο οποίος θα διοχετεύει σύμπαν το φ.α. της Ανατολικής Μεσογείου σε αντίστοιχες υποδομές οι οποίες θα διατρέχουν την Ανατολία.<br /> Σε αυτήν την περίπτωση το εβραϊκό κράτος (σ.σ. και όχι μόνον αυτό) θα εξαρτάτο απολύτως από την τουρκική γεωγραφία με ότι δυσλειτουργίες μπορούν να προκληθούν μελλοντικά από την παραϊσλαμιστική ηγεσία της. Εάν οι Ερντογάν και Νταβούτογλου εκτιμούν ότι θα μετατρέψουν το Ισραήλ σε γεωπολιτικό ντονμέ – ενεργειακό γιουσουφάκι, ασφαλώς θα πρέπει να ελπίζουν στην πρόταξη επιχειρημάτων που θα πείθουν πέραν της πίστης στο κισμέτ (προδιαγραφή…).<br /> <strong>Φαίνεται οξύμωρο, αλλά η Γεωπολιτική διαθέτει δύο «κισμετικούς» (σ.σ. Ας μου επιτραπεί να χαρακτηρίσω) πυλώνες: την Γεωγραφία και την Ιστορία. Αναφορικά με τον πρώτο, η Τουρκία έχοντας προκαλέσει στρατιωτικά τον σημαντικότερό της και πιο κοντινό, ενεργειακό συνέταιρο, μάλλον επιδιώκει την εύρεση εναλλακτικών οδών. Εντούτοις, το τουρκικό συμβούλιο εθνικής ασφάλειας γνώριζε τι θα συμβεί μετά την κατάρριψη του Su-24M οπότε είχε ήδη σχεδιάσει τις επόμενες ενέργειες.</strong><br /> <strong><a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/Turkey_Israel.jpg"><img alt="" class="aligncenter size-full wp-image-98980" height="230" src="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2014/03/Turkey_Israel.jpg" title="Turkey_Israel" width="400" /></a></strong><br /> Δηλαδή μετά από την εμπλοκή του ρωσοτουρκικού αγωγού από την ΕΕ και μέχρι να υπάρξει κάποια θετική εξέλιξη, η εγχώρια υποδομή θα υποστηριζόταν από τρεις εναλλακτικές πηγές: <strong>α)</strong> το Ιράν, <strong>β)</strong> το ιρακινό Κουρδιστάν και <strong>γ)</strong> την Ανατολική Μεσόγειο. Οι δύο πρώτες υπόκεινται πλέον σε σοβαρούς περιορισμούς που σχετίζονται με την γεωστρατηγική αντιπαλότητα μεταξύ Άγκυρας και Τεχεράνης, καθώς και λόγω της αποσταθεροποιητικής ένοπλης δράσης του ΡΚΚ.<br /> Η τελευταία έχει έναν σταθερό και έναν απροσδόκητο σύμμαχο, τις ΗΠΑ και την ελληνική κυβέρνηση, η οποία ακόμη και πρόσφατα (σ.σ. πρόσφατες δηλώσεις του ΥΠΑΠΕΝ Σκουρλέτη) ελπίζει στην ανάσταση του ρωσο-τουρκικού αγωγού! Η Ουάσιγκτον εκτιμά ότι η «ανάγκη» θα οδηγήσει (σ.σ. θα σύρει κυριολεκτικά) την Άγκυρα στο να εξομαλύνει τις σχέσεις της με το Τελ Αβίβ, μειώνοντας σημαντικά τις τουρκικές απαιτήσεις.<br /> <strong>Όμως οι παραϊσλαμιστές σύμμαχοι της Χαμάς φαίνεται να θεωρούν ότι οι ΗΠΑ θα πιέσουν το Ισραήλ όχι απλά να τους πωλήσει φ.α., αλλά να αναδειχθούν ως κέντρο εξαγωγής του προς την ΕΕ, έχοντας την υποστήριξη και της Ελλάδας, ευελπιστώντας και της Κύπρου (σ.σ. στο πλαίσιο βολικής λύσης του Κυπριακού), ενώ την ίδια στιγμή θα διαπραγματεύονται με τους Ρώσους και τους Αμερικανούς για το ουσιαστικό θέμα που δεν είναι άλλο παρά η τύχη του ρωσο-τουρκικού εγχειρήματος, την βιωσιμότητα του οποίου ΔΕΝ επιθυμεί ο αγγλοσαξονικός παράγοντας.</strong><br /> Ο επιτήδειος ουδέτερος σε όλη του τη νέο-οθωμανική μεγαλοπρέπεια. Για το αν η Τουρκία έχει ειλικρινείς προθέσεις έναντι του Ισραήλ, αποδεικνύεται μελετώντας απλώς το κίνητρο της παραϊσλαμιστικής ηγεσίας της που δεν είναι άλλο από το δίπτυχο Ισλάμ και νέο-οθωμανικό όραμα.<br /> Ο δεύτερος πυλώνας είναι η Ιστορία. Στην Ελλάδα ευδοκιμούν πολλές αφηγήσεις για τις σχέσεις μεταξύ Εβραίων και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν την δραματική ιστορία του τελευταίου Εβραίου Μεσσία, του εκ Σμύρνης Σαμπετάι Ζεβί ή Σεβί (1626-1676) τον 17ο αιώνα. Ο Ζεβί πίστευε πως ήταν ο εκλεκτός του Θεού, ο οποίος θα οδηγούσε τους Εβραίους στη λύτρωση, πείθοντας Μουσουλμάνους και Χριστιανούς για την μεσσιανική του φύση. Η Ευρώπη σπαρασσόταν από τον αφανιστικό Τριακονταετή Πόλεμο (1618-1648) γεγονός που βοήθησε στην εκκόλαψη εσχατολογικών απόψεων.<br /> <br /> <div style="text-align: left;"> <strong><i><span style="color: #444444;">Μετά από την ανακήρυξη του ως Μεσσία το 1651 και αφού έπεισε χιλιάδες ομόθρησκούς του να ασπαστούν τις απόψεις του (σ.σ. λέγεται ότι η φήμη του έφθασε μέχρι και τον Όλιβερ Κρόμγουελ στην Αγγλία) στις 16 Σεπτεμβρίου 1666 παρουσιάστηκε ενώπιον του Σουλτάνου Μωάμεθ Δ’ (1648-1687) σιδηροδέσμιος υπό την εποπτεία του Μεγάλου Βεζύρη Αχμέτ Κιοπρουλού. Ο Ζεβί απέτυχε να πείσει για την μεσσιανική του ιδιότητα και εκπλήσσοντας τους Εβραίους που ανέμεναν ένα συγκλονιστικό συμβάν, προσηλυτίστηκε στο Ισλάμ υπό την απειλή του αποκεφαλισμού. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε μια σειρά μαζικών αναγκαστικών προσηλυτισμών και την γέννηση του απαξιωτικού όρου dönme δηλαδή του αποστάτη του προσήλυτου…</span></i></strong></div> <div style="text-align: left;"> <strong><i><span style="color: #444444;"><br /> </span></i></strong></div> Η παρούσα ηγεσία του Ισραήλ γνωρίζει ότι <strong>οι νεοοθωμανοί παραϊσλαμιστές της Άγκυρας επιφυλάσσουν για την χώρα τους τον ρόλο του γεωπολιτικού ντονμέ,</strong> καθώς η αναδυόμενη ισχύς της Τουρκίας θα επιβάλλει στους «όμορους λαούς της Βίβλου» μια νέα τάξη πραγμάτων. Η διαδικασία «προσηλυτισμού» στο όραμα των Ερντογάν-Νταβούτογλου αρχίζει από το ζωτικής σημασίας πεδίο της ενέργειας.<br /> <!-- /metas --> <br /> Εάν κάποιοι στο Τελ Αβίβ θέλουν να μετατραπούν σε νέο-Σαμπατιστές (σ.σ. επίσης ονομασία των ντονμέδων στην Τουρκία)<strong> ας σκεφτούν ότι ο Ζεβί δεν είχε εναλλακτική λύση</strong>. Το Ισραήλ όμως σήμερα είναι πυρηνική δύναμη, διαθέτει την ισχυρότερη Αεροπορία στην ευρύτερη περιοχή και την «ευλογία» των ΗΠΑ. Απομένει να δούμε αν <strong>οι «γεωστρατηγικές προσευχές» του Νετανιάχου</strong> θα εισακουστούν στην Ουάσιγκτον.<br /> <a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Πόσο πιθανό είναι το Ισραήλ να γίνει… γεωπολιτικός «ντονμέ»;*

Ντονμέ (Dönme) = προσήλυτος (τουρκική λέξη) Η είδηση φαίνεται να αιφνιδίασε πολλούς αλλά κανέναν από όσους ασχολούνται με τις εξελίξεις ...

Διαβάστε την συνέχεια

Νταβούτογλου για Ισραήλ: "Συζητάμε αλλά δεν έχουμε ακόμη συμφωνήσει"

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWyq0X3jdG2imgbyuPnldued82sP9Y9atOONOvj1O7KN7iUDqMfa_XkjcT6feCum3rL1JePYxbYL7SpwgswGKgvrQbDBec5gxKR0ti0y4uMB4nAgGZnFS8U2jfXyrilU2hrWGhK0uSy2E/s1600/ntaboytoglou.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWyq0X3jdG2imgbyuPnldued82sP9Y9atOONOvj1O7KN7iUDqMfa_XkjcT6feCum3rL1JePYxbYL7SpwgswGKgvrQbDBec5gxKR0ti0y4uMB4nAgGZnFS8U2jfXyrilU2hrWGhK0uSy2E/s1600/ntaboytoglou.jpg" /></a></div> <br /> Η εφημερίδα SABAH αναφέρει ότι σε σύσκεψη της Επιτροπής διαμόρφωσης πολιτικής του ΑΚΡ, ο πρωθυπουργός <a href="http://www.onalert.gr/tags/"></a> Νταβούτογλου έδωσε λεπτομέρειες για τις διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ για την εξομάλυνση των σχέσεων των δύο χωρών. Στο δημοσίευμα τονίζεται ότι ενώ τα ισραηλινά ΜΜΕ προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση επίτευξης συμφωνίας μεταξύ των δύο χωρών, ο Νταβούτογλου υπογράμμισε ότι δεν υπάρχει ακόμη συμφωνία , αλλά πρόοδος των διαπραγματεύσεων προς την κατεύθυνση επίτευξης συμφωνίας . Ο Τούρκος Π/Θ τόνισε πως υπάρχουν 3 όροι της Τουρκίας για την εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ:<br /><br />Ο πρώτος όρος, η συγνώμη του Ισραήλ για την επιδρομή στον στολίσκο, έχει εκπληρωθεί. <br /><br />Ο δεύτερος όρος είναι η πληρωμή αποζημιώσεων στα θύματα του στολίσκου.<br /><br />Ο τρίτος όρος είναι η άρση του αποκλεισμού της Παλαιστίνης.<br /><br />Ο Νταβούτογλου πρόσθεσε ότι η ισραηλινή πλευρά δεν συμφωνεί με την άρση του αποκλεισμού της Παλαιστίνης, ωστόσο εμφανίζεται πρόθυμη να επιδείξει κάποια ευελιξία ώστε να ευχαριστήσει την Τουρκία, όπως το να μην εμποδίσουν βοήθεια που θα στείλει η Τουρκία στην Παλαιστίνη.<a href="http://www.onalert.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Νταβούτογλου για Ισραήλ: "Συζητάμε αλλά δεν έχουμε ακόμη συμφωνήσει"

Η εφημερίδα SABAH αναφέρει ότι σε σύσκεψη της Επιτροπής διαμόρφωσης πολιτικής του ΑΚΡ, ο πρωθυπουργός Νταβούτογλου έδωσε λεπτομέρειες γι...

Διαβάστε την συνέχεια