ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Οι άλλοι Κούρδοι της Τουρκίας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0fWLu1A1WJUyE0Cs13EzbUcZvsdYomlP4azka0SZD3n5msmozB3X35ZUXWTfVgvR0RT1ZxpiuV-faMp_DV0n0g27HBI9UpBgkUrQDXCFRUk9SS5c52sUGLaEe_p93TiTq5rrzGWGzoCdv/s1600/oi+alloi+koyrdoi+tis+toyrkias.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="448" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0fWLu1A1WJUyE0Cs13EzbUcZvsdYomlP4azka0SZD3n5msmozB3X35ZUXWTfVgvR0RT1ZxpiuV-faMp_DV0n0g27HBI9UpBgkUrQDXCFRUk9SS5c52sUGLaEe_p93TiTq5rrzGWGzoCdv/s640/oi+alloi+koyrdoi+tis+toyrkias.jpg" width="640" /></a></div>
 
Μπρος ισλαμιστές και πίσω ρέμα 
Ο πολιτικός πλουραλισμός στην κουρδική πολιτική είναι το κλειδί για οποιαδήποτε βιώσιμη συμφωνία ειρήνης. Εδώ και πολύ καιρό, θρησκευτικά, κεντρώα και αριστερά κουρδικά κόμματα αποκλείονται από την πολιτική διαδικασία. 
Εδώ και μήνες, το βασικό κουρδικό ισλαμιστικό κόμμα της Τουρκίας έχει επικρίνει το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) επειδή το απέκλεισε από τις εν εξελίξει ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ της κυβέρνησης και των Κούρδων. Τον Ιανουάριο, οι ηγέτες αυτού του κόμματος, του «Κόμματος της Ελεύθερης Αιτίας» (Huda- Par), ζήτησε να αναγνωριστεί ως τρίτο μέλος στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, παράλληλα με το παράνομο Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ), μια κοσμική αυτονομιστική ομάδα που το ΑΚΡ θεωρεί τρομοκρατική οργάνωση. 
Με την έμφασή του στο Ισλάμ, το Huda-Par θα αποτελέσει άμεση απειλή για το ΑΚΡ στις εκλογές τον προσεχή Ιούνιο, όπου θα ανταγωνιστεί με το ισλαμιστικό AKP ενάντια στο κοσμικό σοσιαλιστικό Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (HDP) που απευθύνεται σε θρησκευτικά συντηρητικούς Κούρδους. Πράγματι, δεδομένου ότι η διαρκής ειρήνη στην χώρα μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με μια συλλογική διαδικασία, η απόφαση της κυβέρνησης να αποκλείσει το Huda-Par μπορεί να ερμηνευθεί ως μια προσπάθεια να χειραγωγηθεί η διαδικασία με την βία. 
Η ουσία του προβλήματος αφορά το γεγονός ότι το αντιπολιτευτικό Ισλάμ έχει μια μακρά ιστορία στην νοτιοανατολική Τουρκία -μια περιοχή που εξελίχθηκε παράλληλα με την κουρδική εθνικιστική ιδεολογία, όχι σε αντίθεση με αυτήν. Η μεγαλύτερη έμφαση του ίδιου του ΑΚΡ στο Ισλάμ και την ισλαμική παράδοση, από την στιγμή που ανέβηκε στην εξουσία το 2002 δημιούργησε πολιτικό χώρο στις κουρδικές περιοχές για να μπορέσουν οι εναλλακτικές ομάδες να αμφισβητήσουν την εκκοσμίκευση του ΡΚΚ. Το HDP ενστερνίζεται όλο και περισσότερο μια ηπιότερη πολιτική σε ό, τι αφορά την θρησκεία, αναζητώντας εξέχουσες θρησκευτικές προσωπικότητες ώστε να ενταχθούν στις τάξεις του κόμματος, υποστηρίζοντας ισλαμικές ομάδες της κοινωνίας των πολιτών στο Ντιγιαρμπακίρ και διοργανώνοντας «φροντιστήρια» για το Ισλάμ και την αδικία της κουρδικής ταλαιπωρία με σκοπό να περιορίσει το ποσοστό των ψήφων του AKP από τους θρησκευόμενους Κούρδους. Αλλά μπορεί το Huda-Par να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο του, το οποίο θα προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει τα ισχυρότερα θρησκευτικά του διαπιστευτήρια, ενώ θα προβάλλει ταυτόχρονα την φιλοκουρδική του στάση. 
 
 
ΕΝΑΣ ΤΡΙΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ; 
Το Huda-Par ιδρύθηκε στα τέλη του 2012 από μια ομάδα ισλαμιστών στους οποίους συμπεριλαμβάνονταν πρώην μέλη της παράνομης τουρκικής Χεζμπολάχ, η οποία πρότεινε την δημιουργία ενός κράτους που βασιζόταν στον νόμο της σαρία. Η πολιτική ιστορία της Χεζμπολάχ στην Τουρκία είναι σκοτεινή και μπερδεμένη, με ισχυρισμούς ότι το κράτος δημιούργησε στην πραγματικότητα την οργάνωση για να την χρησιμοποιήσει ως μυστικό πληρεξούσιο στον ένοπλο αγώνα του εναντίον του ΡΚΚ. 
Αν το Huda-Par θεωρεί το τουρκικό κράτος υπεύθυνο για τις αμαρτίες της καταπίεσης και της αφομοίωσης των Κούρδων, παρουσιάζει το PKK και το HDP ως προδότες επειδή διαστρέβλωσαν την αυθεντική ισλαμική ταυτότητα της κουρδικής κοινωνίας. Το Huda-Par έχει κατηγορηθεί για συνεργασία με το AKP εναντίον του ΡΚΚ και του HDP, και πιο συγκεκριμένα ότι ετοιμαζόταν να συνεργαστεί με το ΑΚΡ εν όψει των τοπικών εκλογών του περασμένου έτους. Απαξίωσε τις φήμες για μια σιωπηλή συμφωνία με το ΑΚΡ, αλλά οι δεσμοί μεταξύ των δύο κομμάτων διέπονται σε μεγάλο βαθμό από μια αίσθηση αλληλεγγύης που βασίζεται στην ρητορική κοινών ισλαμικών αξιών. Το να καταφέρει να προσελκύσει τους Κούρδους ψηφοφόρους είναι περίπλοκο, όμως. Οι συντηρητικοί θρησκευόμενοι Κούρδοι γενικά υποστηρίζουν τους στόχους του ΡΚΚ -κάποια μορφή αυτοδιοίκησης και παροχής κρατικής χρηματοδότησης για την δημόσια εκπαίδευση στην κουρδική μητρική τους γλώσσα. Αυτό, ωστόσο, δεν μεταφράζεται πάντα σε ψήφους στην κάλπη για τα κουρδικά πολιτικά κόμματα (ή τα κουρδικά πολιτικά κόμματα που έχουν την υποστήριξη του ΡΚΚ). Έτσι το Huda-Par περπατά σε τεντωμένο σχοινί -η προτεραιότητά του ήταν να παρουσιαστεί κυρίως ως ισλαμικό κόμμα και μετά ως κουρδικό κόμμα. Το πρόγραμμά του, δημοσιοποιήθηκε πρώτα στην αραβική και την τουρκική και μετά στην κουρδική γλώσσα. Όταν το Huda-Par υπερασπίζεται ρητά τα δικαιώματα των Κούρδων, το κάνει στο πλαίσιο μιας ευρύτερης συζήτησης σχετικά με τις ισλαμικές αξίες κοινωνικής δικαιοσύνης. 
Φυσικά, υπάρχει ένας αρκετά μεγάλος αριθμός Κούρδων που δεν επιθυμούν να ακούσουν την άποψη του Huda-Par σχετικά με την κοινωνική δικαιοσύνη. Στο Ντιγιαρμπακίρ, το κόμμα αποτελεί μια οδυνηρή υπενθύμιση των εκτελέσεων με συνοπτικές διαδικασίες, των μαζικών τάφων και των κελιών βασανιστηρίων που ήταν κοινά όταν οι μαχητές της Χεζμπολάχ περιφέρονταν στην περιοχή την δεκαετία του 1990. Πράγματι, οι περισσότεροι Κούρδοι παραμένουν δύσπιστοι σε ό, τι αφορά την αλλαγή σελίδας του Huda-Par σχετικά με το βίαιο παρελθόν του. Σχεδόν 40 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους τον Οκτώβριο του 2014 κατά την διάρκεια διαδηλώσεων στο Ντιγιαρμπακίρ και διάφορες άλλες πόλεις εναντίον της τουρκικής αδράνειας στην συριακή κουρδική πόλη, Kobani. Μερικά από τα επεισόδια βίας που σημειώθηκαν μεταξύ του Huda-par και των υποστηρικτών του ΡΚΚ, όταν ισλαμιστές κατηγορήθηκαν ότι τάχθηκαν με το μέρος του Ισλαμικού Κράτους (που ονομάζεται επίσης ISIS) εναντίον των Κούρδων της Συρίας. Τον Δεκέμβριο, ξέσπασε ακόμα περισσότερη βία στην πόλη Cizre ανάμεσα στους υποστηρικτές του Huda-Par και το παρακλάδι της νεολαίας του PKK (YDGH). Τρεις έχασαν την ζωή τους. 
 
<a href="http://www.foreignaffairs.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Οι άλλοι Κούρδοι της Τουρκίας

Μπρος ισλαμιστές και πίσω ρέμα Ο πολιτικός πλουραλισμός στην κουρδική πολιτική είναι το κλειδί για οποιαδήποτε βιώσιμη συμφωνία ειρήνης....

Διαβάστε την συνέχεια

Η ξεχασμένη κληρονομιά της «Τρίαινας»

Ellada simera 0 κόσμος 17:18

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO4-FaG0btqDmzJnAB_GyEXZ9cT5AB9T7gb-FigE0MTpeejkNuMddaIyyNCDkADwPMAgjdInmgE9IbNFvPDxiio-bAN0MF4bVTQGjaeXJsQiWUBfmkWiuRBIduEax4pjTM5MFwXQy8ydQY/s1600/h+xexasmeni+klironomia+tis+triainas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="412" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgO4-FaG0btqDmzJnAB_GyEXZ9cT5AB9T7gb-FigE0MTpeejkNuMddaIyyNCDkADwPMAgjdInmgE9IbNFvPDxiio-bAN0MF4bVTQGjaeXJsQiWUBfmkWiuRBIduEax4pjTM5MFwXQy8ydQY/s640/h+xexasmeni+klironomia+tis+triainas.jpg" width="640" /></a></div>
 
Όταν συνεργάστηκαν το Ιράν, το Ισραήλ και η Τουρκία Του Yossi Alpher  Στο διάστημα μεταξύ 1956 και 1979, το Ισραήλ μοιράστηκε πληροφορίες των μυστικών του Υπηρεσιών με το Ιράν και την Τουρκία σε μια ανεπανάληπτη κλίμακα, γεγονός που αποτέλεσε ένα από τα πιο εκτεταμένα και ολοκληρωμένα επιτεύγματα της εξωτερικής πολιτικής του Ισραήλ. Η συμμαχία «Τρίαινα», μέσω της οποίας, στο διάστημα μεταξύ 1956 και 1979, το Ισραήλ μοιράστηκε πληροφορίες των μυστικών του Υπηρεσιών με το Ιράν και την Τουρκία σε μια κλίμακα που δεν έχει ιδωθεί έκτοτε, αποτέλεσε ένα από τα πιο εκτεταμένα και ολοκληρωμένα επιτεύγματα της εξωτερικής πολιτικής του Ισραήλ. Το πρόγραμμα εκπροσώπησε την πρωτοπορία του ισραηλινού δόγματος για την αντιμετώπιση των γειτόνων του και παρείχε στο έθνος για πρώτη φορά από την ίδρυσή του μια μεγάλη στρατηγική. Η σχέση της Ιερουσαλήμ με την Τεχεράνη διήρκεσε περισσότερο από 20 χρόνια, μέχρι την ανατροπή του Ιρανού σάχη Mohammad Reza Pahlavi το φθινόπωρο του 1979. Η στρατηγική σχέση του Ισραήλ με την Τουρκία συνεχίστηκε με παύσεις για αρκετές δεκαετίες, τελειώνοντας με τα καυστικά σχόλια του Τούρκου προέδρου, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κατά την σύνοδο κορυφής του Νταβός το 2009 . [1] Αν και φιλόδοξη, η «Τρίαινα» αποτελούσε μόνο μια από την σειρά των ισραηλινών προσπαθειών για εξεύρεση κοινού εδάφους με μη Άραβες συμμάχους -οι περισσότερες από τις οποίες απέδωσαν μόνο μια φευγαλέα επιτυχία. Το Ιράν και η Τουρκία ψήφισαν κατά της δημιουργίας του Ισραήλ από τα Ηνωμένα Έθνη το 1947, και δεν υποστήριξαν το αίτημα του Ισραήλ για ένταξη στον ΟΗΕ το 1949. Παρ’ όλα αυτά, και οι δύο χώρες προχώρησαν σε αναγνώριση του Ισραήλ σε μια ουσιαστική βάση, θεσπίζοντας χαμηλού επιπέδου ή αδύναμα συγκεκαλυμμένες σχέσεις μέσω εμπορικών αποστολών. Το Ιράν και η Τουρκία είχαν μια σειρά από κίνητρα για να συνάψουν σχέσεις με το Ισραήλ και να τις διατηρήσουν σε χαμηλά και συχνά διαψεύσιμα επίπεδα. Αρχικά, οι σχέσεις των χωρών αυτών με τους Άραβες γείτονές τους ήταν συχνά τεταμένες, ενώ η δημιουργία φιλικών ή εχθρικών σχέσεων με το Ισραήλ αποτελούσε χρήσιμο πλεονέκτημα. Επιπλέον, υπήρχε και η διάσταση των ΗΠΑ: Ο ισραηλινός πρωθυπουργός, Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, παρουσίασε την «Τρίαινα» στην Ουάσιγκτον ως βοηθητικό παράγοντα για την Δύση εναντίον της σοβιετικής διείσδυσης στην Μέση Ανατολή και ως δύναμη για την καταπολέμηση του αραβικού ριζοσπαστισμού. Τόσο το Ιράν όσο και η Τουρκία καταλάβαιναν την σημασία της εβραϊκής επιρροής στις Ηνωμένες Πολιτείες και αντιλαμβάνονταν ότι μια στενή σχέση με το Ισραήλ θα σήμαινε ότι η εβραϊκή ομάδα πίεσης των ΗΠΑ θα εξέφραζε τις ανάγκες τους στην Ουάσιγκτον. Η «Τρίαινα» διαμόρφωσε επίσης τα περιφερειακά γεωστρατηγικά ελατήρια. Τα επιτεύγματα του Ισραήλ στην εκστρατεία του Σινά το 1956, το ασταθές καθεστώς του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ στην Αίγυπτο, το ιρακινό πραξικόπημα του 1958 και οι αυξανόμενοι φόβοι για σοβιετική εισβολή οδήγησαν στο σύνολό τους το Ιράν, το Ισραήλ και την Τουρκία σε μια σχέση ανταλλαγής πληροφοριών που μορφοποιήθηκε σε μια σειρά ξεχωριστών συναντήσεων στην Ευρώπη, την Άγκυρα και την Τεχεράνη από το 1956 έως το 1958. Κατά την πρώτη τριμερή συνάντηση, ο επικεφαλής της κάθε εθνικής Υπηρεσίας πληροφοριών οργάνωνε μια εντυπωσιακή σειρά συνεργατικών επιχειρήσεων πληροφοριών, κάποιες από τις οποίες κατέληξαν σε σχέδια ανατροπής που στράφηκαν εναντίον της νασεριστικής και της Σοβιετικής περιφερειακής επιρροής. Εκείνη την περίοδο, η ισραηλινο-ιρανική πλευρά της τριμερούς σχέσης ήταν γενικά πιο δραστήρια από την ισραηλινο-τουρκική διάσταση ˑ οι Ιρακινοί Εβραίοι που διέφυγαν από το καθεστώς της Βαγδάτης και μετέβησαν στο ιρακινό Κουρδιστάν ήταν τότε σε θέση να μεταναστεύσουν στο Ισραήλ και αλλού, μέσω του Ιράν. Οι Ισραηλινοί διοικητές εκπαίδευσαν τις ιρανικές δυνάμεις, ενώ το Ισραήλ πουλούσε όπλα στον σάχη. Η σχέση του Ισραήλ με την Τουρκία βασίστηκε σε μια ιστορική συνεργασία: Η Τουρκία προστάτευσε τους Εβραιούς κατά την διάρκεια της ισπανικής Ιεράς Εξέτασης και της ναζιστικής κατοχής της Ευρώπης. Η απόφαση της Άγκυρας να ενταχθεί στην συμφωνία, ωστόσο, είχε τις ρίζες της στους φόβους που υπήρξαν κατά τη περίοδο του Ψυχρού Πολέμου σχετικά με τον περιφερειακό κομμουνισμό και τον θυμό για την αραβική στήριξη της Ελλάδας στην Κύπρο. Φυσικά, όμως, από τις πρώτες μέρες της «Τρίαινας», η Άγκυρα και η Τεχεράνη θα υποβάθμιζαν προσωρινά τους δεσμούς τους με το Ισραήλ κάθε φορά που η αραβική πίεση γινόταν προβληματική. Τόσο η Τουρκία όσο και το Ιράν επέτρεπαν στους εαυτούς τους να προσβάλουν τις ισραηλινές ευαισθησίες ˑ πίστευαν ότι το Ισραήλ χρειαζόταν αυτούς τους μυστικούς δεσμούς με εκείνους πολύ περισσότερο από ό, τι χρειάζονταν εκείνοι το Ισραήλ. Ενώ η «Τρίαινα» άνθιζε αθόρυβα, η Τουρκία ανύψωνε και υποβίβαζε το προφίλ της εμφανούς σχέσης της με το Ισραήλ, ανάλογα με τις ευαισθησίες που προκαλούσαν οι αραβικές πιέσεις σε ό, τι αφορούσε το παλαιστινιακό ζήτημα. Κατά την διάρκεια των αραβο-ισραηλινών πολέμων τόσο του 1967 όσο και του 1973, η Τουρκία αρνήθηκε να επιτρέψει στις αμερικανικές στρατιωτικές προσπάθειες ανεφοδιασμού να χρησιμοποιήσουν τις τουρκικές βάσεις ή τον εναέριο χώρο, προκειμένου να βοηθήσουν το Ισραήλ. Το 1975, η Άγκυρα ψήφισε ακόμη και για την πρόταση «Ο Σιωνισμός είναι Ρατσισμός» στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ˑ το 1991, όταν η πρόταση ανακλήθηκε, η Τουρκία απείχε. Ακόμα και όταν η Τουρκία έθεσε τελικά τις σχέσεις με το Ισραήλ σε επίπεδο πρεσβευτών, το 1991 -πολύ μετά την «Τρίαινα»- τις ισορρόπησε αναγνωρίζοντας την Παλαιστινιακή Απελευθερωτική Οργάνωση ως κράτος. <a href="http://www.foreignaffairs.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η ξεχασμένη κληρονομιά της «Τρίαινας»

Όταν συνεργάστηκαν το Ιράν, το Ισραήλ και η Τουρκία Του Yossi Alpher Στο διάστημα μεταξύ 1956 και 1979, το Ισραήλ μοιράστηκε πληροφορίε...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο πόλεμος του φυσικού αερίου επεκτείνεται στην Ευρώπη - Αποτυχία του αμερικανικού πραξικοπήματος στη πΓΔΜ

Ellada simera 0 Ενέργεια, Ευρώπη, Ξένη αρθρογραφία 16:51

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuu53V7YfxObzMnbaxBJOOC5an7O43gdM83Z0iddAmW38H29vru8Sm0fg9sOHxsgeEG0t9nRgj1FH-YiAcPy6wKH6C5MlH4vbie-QhmzRZ4RVj2o1kIvfkxVFkv56DNxrnjoQyHtE9dJGn/s1600/o+polemos+fysikoy+aerioy+epekteinete+stin+eurwpi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="478" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuu53V7YfxObzMnbaxBJOOC5an7O43gdM83Z0iddAmW38H29vru8Sm0fg9sOHxsgeEG0t9nRgj1FH-YiAcPy6wKH6C5MlH4vbie-QhmzRZ4RVj2o1kIvfkxVFkv56DNxrnjoQyHtE9dJGn/s640/o+polemos+fysikoy+aerioy+epekteinete+stin+eurwpi.jpg" width="640" /></a></div>
Ο Πρωθυπουργός της πΓΔΜ Νικόλα Γκρουέφσκι ανακοινώνει το τέλος της επίθεσης εναντίον των τρομοκρατών. 
 
<div class="MsoNoSpacing">
Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος (Γαλλία)            (μτφρ. Κριστιάν)</div>
<div class="MsoNoSpacing">
</div>
 
 
Η πΓΔΜ αφόπλισε μια ένοπλη ομάδα της οποίας παρακολουθούσε τους εντολοδόχους για τουλάχιστον οκτώ μήνες. Πρόλαβε ως εκ τούτου μια άλλη προσπάθεια πραξικοπήματος, που είχε προγραμματιστεί από την Ουάσιγκτον για τις 17 Μαΐου. Σκοπός ήταν να επεκταθεί στη πΓΔΜ το χάος που υπάρχει ήδη στην Ουκρανία, προκειμένου να αποφευχθεί η διέλευση ενός ρωσικού αγωγού προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. 
 
Η περίπτωση του Κουμάνοβο 
 
Η αστυνομία της πΓΔΜ ξεκίνησε στις 9 Μάη 2015, στην αυγή, μια επιχείρηση για να συλλάβει μια ένοπλη ομάδα που είχε διεισδύσει στη χώρα και για την οποία είχε την υποψία ότι προετοίμαζε διάφορες επιθέσεις. 
Η αστυνομία είχε εκκενώσει τον πληθυσμό πριν από την επίθεση. 
Οι ύποπτοι άνοιξαν πυρ, ακολούθησε μια σκληρή μάχη που προκάλεσε 14 νεκρούς από την πλευρά των τρομοκρατών και 8 από την πλευρά των αρχών επιβολής του νόμου. 30 άτομα πιάστηκαν και φυλακίστηκαν. Υπάρχουν πολλοί τραυματίες. 
 
Όχι τρομοκρατική ενέργεια, αλλά απόπειρα πραξικοπήματος 
 
Η αστυνομία της πΓΔΜ ήταν σαφώς καλά ενημερωμένη πριν από την έναρξη της επιχείρησης της. Σύμφωνα με τον υπουργό Εσωτερικών, Ίβο Κοτέβσκι, η ομάδα ετοίμαζε μια πολύ σημαντική επιχείρηση για την 17η Μάη (δηλαδή στη διαδήλωση της αλβανόφωνης αντιπολίτευσης στα Σκόπια). 
 
Η ταυτοποίηση των υπόπτων επέτρεψε να διαπιστωθεί ότι ήταν σχεδόν όλοι μέλη του UCK (Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου). 
 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0TEeBy7aPk-NGkI3bT8Chaa-XCAJ0p8P5aIazLVyljLTyxEXRQsX6MV6QdAwf3XFLHDU0jBHI9aHrMKb9ZC_1w8MESxqA66CU1qtou549aoE3G45aH-OOyFexfOjqb8yfgEq3h1KVr7c/s1600/2_-_1_1_-3-ce31d.jpg"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0TEeBy7aPk-NGkI3bT8Chaa-XCAJ0p8P5aIazLVyljLTyxEXRQsX6MV6QdAwf3XFLHDU0jBHI9aHrMKb9ZC_1w8MESxqA66CU1qtou549aoE3G45aH-OOyFexfOjqb8yfgEq3h1KVr7c/s640/2_-_1_1_-3-ce31d.jpg" width="480" /></a> 
Η Φωλιά του ένοπλης ομάδας στο Κουμάνοβο μετά την επίθεση. 
 
Ανάμεσα τους βρίσκονται: 
• ο Σάμη Ukshini, ο λεγόμενος «Διοικητής Σοκόλη», του οποίου η οικογένεια έπαιξε ιστορικό ρόλο μέσα στο UCK. 
• ο Rijai Μπέης, πρώην σωματοφύλακας του Ραμούς Χαραντινάι (ο ίδιος διακινητής ναρκωτικών, στρατιωτικός ηγέτης του UCK και ύστερα πρωθυπουργός του Κόσοβου. Δικάστηκε δύο φορές από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία για εγκλήματα πολέμου, αλλά αθωώθηκε επειδή 9 σημαντικοί μάρτυρες δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της δίκης του). 
• ο Dem Σέχου, σημερινός σωματοφύλακας του ηγέτη και αλβανόφωνου ιδρυτή του κόμματος DUI, Αλί Αχμέτι. 
• ο Μιρσάντ Ndrecaj, ο λεγόμενος «διοικητής του ΝΑΤΟ», εγγονός του Μηλικού Ndrecaj, διοικητή της 132ης Ταξιαρχίας του UCK. 
 
Οι κύριοι ηγέτες αυτής της επιχείρησης, από τους οποίους ο Fadil Φεϊζουλάχου (πέθανε κατά τη διάρκεια της επίθεσης) ανήκουν στο περιβάλλον του πρέσβη των ΗΠΑ στα Σκόπια Paul Wohlers. 
 
<img height="484" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEjGqoKlMJp5EHpp93TjJBuWKZ_tiQvKpjXgJaNTyqimii7jJTUk7kGWOCIz3caZtyimQPfGoXWntb902UJdu4ciQkH-8yaTSsEjv_a0JuFTAbs_H25V3jtWgNVLAAHuEKwb5Gvitei7CbkGW08brPnAAj5DdQT5Nj7iY2YNz5dP0I5OyjPD5IUBS4hGVw=" width="640" /> 
Ο Φαντίλ Φεϊζουλάχου, ένας από τους ηγέτες της ένοπλης ομάδας που έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια της επίθεσης, με τον προϊστάμενό του, τον πρέσβη των Ηνωμένων Πολιτειών στα Σκόπια Paul Wohlers. 
 
Ο τελευταίος είναι γιος του διπλωμάτη των ΗΠΑ, Lester Wohlers, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ατλαντική προπαγάνδα και διεύθυνε τη κινηματογραφική υπηρεσία της U.S. Information Agency. Ο αδελφός του Παύλου, Laurence Wohlers, είναι σήμερα πρέσβης στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Ο ίδιος ο Παύλος Wohlers, πρώην πιλότος του Ναυτικού, είναι ειδικός της αντικατασκοπίας. Διετέλεσε αναπληρωτής διευθυντής του Κέντρου Επιχειρήσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (δηλαδή, της υπηρεσίας παρακολούθησης και προστασίας των διπλωματών). 
 
<img height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEgeOxqoXsd-weX-yDJ5XgzP_R_elXa2q6BQ6gNJJlmagai2Ai81Ub761xc5ia_jHvl7gc0RAANPqLqZYP8Fqi5e-u7BTqUPg3XN32qRQGg2PLz_7hzaT0QLIQlbtUo1_1jfrqyeGqjiKR5k5AdZRIdGLkAJjhmdcKWp8OvSEO9VzJdV217pLI-42t-AzB0=" width="640" /> 
Ενώ η πΓΔΜ δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, ο Jens Stoltenberg «παρακολούθησε» την αστυνομική επιχείρηση στο Κουμάνοβο. 
 
Για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για τους εντολοδόχους, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Jens Stoltenberg, παρενέβη ήδη πριν από το τέλος της επίθεσης. Όχι για να καταδικάσει την τρομοκρατία και την υποστήριξή προς τη συνταγματική κυβέρνηση της πΓΔΜ, αλλά για να μετατρέψει την τρομοκρατική ομάδα σε μια νόμιμη εθνοτική αντιπολίτευση: «Με μεγάλη ανησυχία παρακολουθώ τα γεγονότα στο Κουμάνοβο. Θα ήθελα να εκφράσω τη συμπάθεια μου στις οικογένειες αυτών που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν. Είναι σημαντικό όλοι οι πολιτικοί ηγέτες και οι ηγέτες των κοινοτήτων να εργάζονται μαζί για να αποκατασταθεί η ηρεμία και να διεξαχθεί μια διαφανή έρευνα για να εξακριβωθεί τι συνέβη. Καλώ τον καθένα να επιδείξει αυτοσυγκράτηση και να αποφύγει περαιτέρω κλιμάκωση, προς όφελος της χώρας και ολόκληρης της περιοχής». 
 
Πρέπει κανείς να είναι τυφλός για να μην καταλάβει. 
 
<img height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEjmlOCvqRmIrUS_5UHN8emVKjo3i0TMVK2ocI2XOeM77R5KdBpDqB1DQR6sW3AnmbYtN0_OCN6av_xLYXkBhR1qSTZeag9GiKvSgowDBbGJTRuAq2YUcGncUzpBnLdQ2tiAHLsla4B2LbabzHG6s0h7r4d7Gu_EhQ0xyXWADVuibvllAlJxJHQb7eIN4ps=" width="640" /> 
Όταν ήταν κυβερνήτης της περιοχής της Στρούμιτσα, ο Ζόραν Ζάεφ κατηγορήθηκε ότι ευνόησε την κατασκευή ενός εμπορικού κέντρου και συνελήφθηκε για διαφθορά. Για να τον υποστηρίξει, το κόμμα του αποχώρησε από το Κοινοβούλιο. Τελικά, του δόθηκε χάρη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Μπράνκο Τσερβενκόφσκι, τότε πρόεδρο του κόμματός του. Εξελέγη πρόεδρος του SDSM, τον Ιούνιο 2013. 
 
Τον Ιανουάριο 2015, η πΓΔΜ απέτρεψε μια απόπειρα πραξικοπήματος υπέρ του επικεφαλής της αντιπολίτευσης των Σοσιαλδημοκρατών Ζόραν Ζάεφ. Τέσσερα άτομα συνελήφθησαν και κατασχέθηκε το διαβατήριό του κ Ζάεφ, ενώ ο ατλαντικός τύπος άρχισε να καταγγείλει μια «εκτροπή του αυταρχικού καθεστώτος» (sic). 
Ο Ζόραν Ζάεφ υποστηρίζεται δημοσίως από τις πρεσβείες των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασίλειου, της Γερμανίας και της Ολλανδίας. Αλλά δεν υπάρχει μέχρι στιγμής κανένα ίχνος στην απόπειρα πραξικοπήματος παρά μόνο η ευθύνη των ΗΠΑ. 
 
Στις 17 Μαΐου, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SDSM) του Ζόραν Ζάεφ σκόπευε να οργανώσει μια διαδήλωση. Έπρεπε να διανεμίσει 2.000 μάσκες για να εμποδίσει την αστυνομία να εντοπίσει τους τρομοκράτες στη διαδήλωση. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, η μασκοφόρη ένοπλη ομάδα έπρεπε να επιτεθεί σε διάφορα θεσμικά όργανα και να ξεκινήσει μια ψευδο- «επανάσταση» συγκρίσιμη με εκείνη της πλατείας Μαϊντάν στο Κίεβο. 
Αυτό το πραξικόπημα συντονιζόταν από τον Zechevich Mile, πρώην υπάλληλο ενός από τα ιδρύματα του George Soros. 
Για να κατανοήσουμε τη σπουδή της Ουάσιγκτον να ανατρέψει τη κυβέρνηση της πΓΔΜ, πρέπει να επιστρέψουμε στον πόλεμο των αγωγών. Διότι η διεθνής πολιτική είναι μια μεγάλη σκακιέρα όπου κάθε κίνηση ενός κομματιού προκαλεί συνέπειες στα άλλα. 
 
Ο πόλεμος του φυσικού αερίου 
 
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXn7p1dz8tcQv6nkKeTnKpc4cJFJFB3ejjdyGuXruqnAARY4o8ZxnCVSNjxMVKq2e-0_2qkag7EkgnW7gzH6S5GFxFdfudHmujiF8IgZMd8-5YvOd3hjoy05URfE8KWYEiA31NwJGnFl0/s1600/2_-_1-3-0147a.jpg"><img border="0" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXn7p1dz8tcQv6nkKeTnKpc4cJFJFB3ejjdyGuXruqnAARY4o8ZxnCVSNjxMVKq2e-0_2qkag7EkgnW7gzH6S5GFxFdfudHmujiF8IgZMd8-5YvOd3hjoy05URfE8KWYEiA31NwJGnFl0/s640/2_-_1-3-0147a.jpg" width="640" /></a> 
 
Ο αγωγός φυσικού αερίου Turkish Stream, θα πρέπει να περάσει μέσω της Τουρκίας, στην Ελλάδα, τη πΓΔΜ και τη Σερβία για να τροφοδοτήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ρωσικό φυσικό αέριο. Με πρωτοβουλία του Ούγγρου προέδρου Viktor Orbán, οι υπουργοί Εξωτερικών των εμπλεκόμενων χωρών συναντήθηκαν στις 7 Απριλίου στη Βουδαπέστη για να συντονιστούν ενώπιον των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
 
Από το 2007, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να κόψουν τις επικοινωνίες μεταξύ της Ρωσίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατάφεραν να σαμποτάρουν το έργο South Stream που αναγκάζοντας τη Βουλγαρία να ακυρώσει τη συμμετοχή της, αλλά τη 1η Δεκεμβρίου 2014, με γενική έκπληξη, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν εγκαινίασε ένα νέο σχέδιο καταφέρνοντας να πείσει τον Τούρκο ομόλογό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να συμφωνήσει μαζί του, παρότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Συμφωνήθηκε ότι η Μόσχα θα προμηθεύει φυσικό αέριο στην Άγκυρα και ότι η τελευταία θα το παρέδινε με τη σειρά της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παρακάμπτοντας το αντι-ρωσικό εμπάργκο των Βρυξελλών. 
 
Στις 18 Απριλίου 2015, ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, έδωσε την έγκρισή του για να περάσει ο αγωγός μέσω της χώρας του . Ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ Νικόλα Γκρουέφσκι είχε, εν τω μεταξύ, διαπραγματευτεί διακριτικά το Μάρτιο. Τέλος, η Σερβία, η οποία ήταν μέλος του έργου South Stream , είχε δηλώσει στον Ρώσο υπουργό ενέργειας Αλεξάντερ Νόβακ, κατά την επίσκεψη του στο Βελιγράδι τον Απρίλιο, ότι ήταν έτοιμη να συμμετάσχει στο σχέδιο Τουρκικό Ρεύμα. 
 
Για να σταματήσει το ρωσικό σχέδιο, η Ουάσιγκτον έχει εντείνει τις πρωτοβουλίες: 
στη Τουρκία, υποστηρίζει το CHP εναντίον του Πρόεδρο Ερντογάν ελπίζοντας ότι θα τον κάνει να χάσει τις εκλογές, 
στην Ελλάδα, έστειλε στις 8 Μαΐου, τον Amos Hochstein, διευθυντή του γραφείου των ενεργειακών πόρων, για να καλέσει την κυβέρνηση Τσίπρα να εγκαταλείψει τη συμφωνία της με την Gazprom, 
προέβλεπε –για κάθε ενδεχόμενο- να μπλοκάρει τη διαδρομή του αγωγού, τοποθετώντας μία από τις μαριονέτες της στην εξουσία στη πΓΔΜ, 
και στη Σερβία, ξαναξεκινά το σχέδιο της απόσχισης ενός κομματιού του εδάφους που θα επιτρέψει τη σύνδεση με την Ουγγαρία, τη Βοϊβοντίνα . 
 
Τελευταία παρατήρηση αλλά όχι από τις μικρότερες: το Τουρκικό Ρεύμα θα τροφοδοτήσει την Ουγγαρία και την Αυστρία, θέτοντας τέρμα στο εναλλακτικό σχέδιο που διαπραγματεύεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες με τον πρόεδρο Hassan Rouhani (ενάντια στη γνώμη των Φρουρών της Επανάστασης) για τη προμήθεια φυσικού αέριου από το Ιράν . 
 
Τιερί Μεϊσάν 
 
<a href="http://infognomonpolitics.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Ο πόλεμος του φυσικού αερίου επεκτείνεται στην Ευρώπη - Αποτυχία του αμερικανικού πραξικοπήματος στη πΓΔΜ

Ο Πρωθυπουργός της πΓΔΜ Νικόλα Γκρουέφσκι ανακοινώνει το τέλος της επίθεσης εναντίον των τρομοκρατών . Τιερί Μεϊσάν , Δίκτυο Βολταίρος ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ελλάδα και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

Ellada simera 0 Ελλάδα, Ευρώπη, Ξένη αρθρογραφία 16:39

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiztcehayRjewifjknXUHyPCBIRRZB5DhB0shcg6jhrFUoE9UYRPiDq3QcHKt7SlTWjgYskvC90BurLdgjx66OHQi_H6RJXTUYQU6oGWB86LdQX-bY2Kvx6jcgUdzgkQvXG4K2WM2bo2XwW/s1600/h+ellada+kai+h+eyropaiki+oloklirosi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiztcehayRjewifjknXUHyPCBIRRZB5DhB0shcg6jhrFUoE9UYRPiDq3QcHKt7SlTWjgYskvC90BurLdgjx66OHQi_H6RJXTUYQU6oGWB86LdQX-bY2Kvx6jcgUdzgkQvXG4K2WM2bo2XwW/s400/h+ellada+kai+h+eyropaiki+oloklirosi.jpg" width="397" /></a></div>
 
Πηγή:<a href="http://www.bruegel.org/nc/blog/detail/article/1623-europes-integration-overdrive/" target="_blank">bruegel</a> 
Του Ashoka Mody 
 
Πριν από 65 χρόνια στις 9 Μαΐου, ο Γάλος υπουργός Εξωτερικών Robert Schuman διάβασε μια Διακήρυξη, προκαλώντας την γέννηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακόμη στην σκιά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ευρωπαίοι αρχίζουν να δημιουργούν, όπως γράφει ο ιστορικός Tonty Judt, «ένα νέο και σταθερό σύστημα διακρατικών σχέσεων». Για να το θέσουμε απλά, οι Ευρωπαίοι έμαθαν για άλλη μία φορά να μιλάνε ο ένας με τον άλλον και να συνεργάζονται. Ήταν ένα θαυμάσιο επίτευγμα. 
 
Η 10η Μαΐου είναι η πέμπτη επέτειος της διάσωσης της Ελλάδας. Σχεδόν 60 χρόνια μακριά από την Διακήρυξη του Schuman, τα γεγονότα που προκλήθηκαν από την ελληνική διάσωση έχουν απελευθερώσει μια αποθαρρυντική πρόκληση για την ευρωπαϊκή συνεργασία και αρμονία. Πάνω από όλα, οι Ευρωπαίοι έχουν χάσει την ικανότητα να μιλάνε μεταξύ τους. Για μερικούς, αυτό δεν είναι ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα, είναι ελληνικό. Η Ελλάδα, από τη στιγμή που ισχύει αυτή η άποψη, είναι sui generis, και από τη στιγμή που επανέλθει στον σωστό δρόμο, τα συστήματα συνεργασίας θα επιστρέψουν στην κανονική λειτουργία τους. 
 
Αυτή είναι μια λανθασμένη άποψη. Το ελληνικό πρόβλημα δεν θα φύγει. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι το ευρώ τοποθέτησε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε ένα ανεξέλεγκτο overdrive. 
 
Αυτό το πρόγραμμα που προτείνεται από τους πιστωτές της Ελλάδας, απαιτεί περαιτέρω λιτότητα και μείωση των μισθών και των κοινωνικών επιδομάτων. Αυτά τα μέτρα θα βοηθήσουν κάπως, αλλά η αποπληθωριστική συρρίκνωση θα πάρει πιο ταχύ ρυθμό. Η Γερμανίδα Καγκελάριος Angela Merkel έχει κατηγορήσει τον προκάτοχό της Gerhard Schroeder για το ότι επέτρεψε στην Ελλάδα να ενταχθεί στην ευρωζώνη. Πραγματικά, η Ελλάδα δεν θα έπρεπε ποτέ να είναι στην ευρωζώνη. Αλλά το πραγματικό πρόβλημα  είναι η ίδια η δομή της ευρωζώνης. 
 
Ο Schuman είχε δηλώσει: «Η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί μονομιάς, ή σύμφωνα με ένα ενιαίο σχέδιο. Θα διαμορφωθεί μέσω συγκεκριμένων επιτευγμάτων τα οποία πρώτα δημιουργούν μια de facto αλληλεγγύη». Αυτή η φιλοσοφία ενσωματώθηκε θαυμάσια στην Συνθήκη της Ρώμης το 1957, όταν τα ευρωπαϊκά κράτη άνοιξαν τα σύνορά τους. Αμέτρητες εμπορικές σχέσεις δημιουργήθηκαν μεταξύ των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων και πολιτών. Η συμπάθεια για τους εμπορικούς εταίρους, δημιούργησε μια έννοια ευρωπαϊκής ταυτότητας. Η εμπιστοσύνη των πολιτών στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα ακολούθησε το μερίδιο του ενδοευρωπαϊκού εμπορίου. Η Συνθήκη της Ρώμης πέτυχε διότι ευθυγράμμισε τα εθνικά συμφέροντα. Κράτη και οι πολίτες τους, όλοι κέρδισαν μέσω ενός ενισχυμένου εμπορίου. 
 
Με το ευρώ, τα εθνικά συμφέροντα συγκρούστηκαν. Μια κοινή νομισματική πολιτική είναι πιο ευνοϊκή για κάποιους παρά για κάποιους άλλους. Και κυρίως, το ευρώ δημιούργησε το πάντα υπαρκτό ρίσκο ότι ένα κράτος θα πρέπει να πληρώσει για ένα άλλο. Η Συνθήκη της Ρώμης δημιούργησε ένα «επί ίσιοις όροις» επίπεδο, σύμφωνα με το οποίο τα έθνη συμμετέχουν ως ίσα. Στην ευρωζώνη, ορισμένα κράτη αναπόφευκτα είναι «περισσότερο ίσα από άλλα». Η Ελλάδα πρέπει να παίξει με τους κανόνες των πιστωτών της. Ακόμη και όταν αυτοί είναι προφανώς δυσλειτουργικοί. Οι υποστηρικτές επιμένουν ότι αυτό θα αποθαρρύνει τους άλλους από το να παρεκκλίνουν, και η πίστη προς τους κανόνες θα εξασφαλίσει μια σταθερή ευρωζώνη. Αλλά αυτή η ισορροπία, στην καλύτερη περίπτωση, θα είναι εύθραυστη. Τα προβλήματα θα επιδεινωθούν στην Ελλάδα και αναπόφευκτα θα ανακύψουν και αλλού. 
 
Το οικονομικό και πολιτικό κόστος της διάσπασης της ευρωζώνης είναι τόσο φρικτό που η ατελής νομισματική ένωση θα κρατηθεί ενωμένη. Αντιθέτως, το κόστος της απερίσκεπτης βιασύνης για το ευρώ και της κακοδιαχείρισης της Ελλάδας, τελικά θα είναι μια σημαντική διαγραφή του ελληνικού χρέους. 
 
Αλλά τώρα είναι μια καλή στιγμή για να γίνει ένα βήμα πίσω και να χαλαρώσουν οι ευρωπαϊκοί δεσμοί. Όπως δήλωσε ο Schuman, «η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί με βάση ένα σχέδιο». Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί μια de facto αλληλεγγύη –όχι να επιβληθεί μια εύθραυστη αγκαλιά. Μια νέα αρχιτεκτονική θα πρέπει να περιορίσει τις διαβρωτικές σχέσεις εξουσίας της κεντρικής οικονομικής εποπτείας. Αφήστε τα έθνη να διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους ανάλογα με τις προτεραιότητές τους. Και ενημερώστε τους ιδιώτες πιστωτές ότι θα επωμίζονται τις ζημιές για τον απερίσκεπτο δανεισμό. Η ευρωπαϊκή ένωση –η οποία κρατείται ενωμένη από εμπορικούς δεσμούς- ξεφτίζει καθώς οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις αναζητούν ταχύτερα αναπτυσσόμενες αγορές αλλού. Αυτή η ένωση θα μπορούσε να διαλυθεί εάν επιμείνουν η πολιτική διχόνοια και τα οικονομικά προβλήματα. Η ιστορία και ο Schuman  θα παρακολουθούν. 
 
<a href="http://www.capital.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Η Ελλάδα και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

Πηγή: bruegel Του Ashoka Mody Πριν από 65 χρόνια στις 9 Μαΐου, ο Γάλος υπουργός Εξωτερικών Robert Schuman διάβασε μια Διακήρυξη, προκα...

Διαβάστε την συνέχεια

Τον ασκό του Αιόλου ανοίγει η Βρετανία!

Ellada simera 0 Ευρώπη, Πολιτική 16:25

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsx5q4zg1BDkubReS-yN77CeJHHwapod4JrQgkreNGXx65-l7GT5Ff6GLwDpNktwuW7paHIyx3tOVHrwz9G4eCkX1WSRymWHMw1uzbIt9YG7OOJQJ0pXTsRz3-Mwl15a4iehfnshOjtcY4/s1600/ton+asko+toy+aioloy+anoigei+h+bretania.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="330" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsx5q4zg1BDkubReS-yN77CeJHHwapod4JrQgkreNGXx65-l7GT5Ff6GLwDpNktwuW7paHIyx3tOVHrwz9G4eCkX1WSRymWHMw1uzbIt9YG7OOJQJ0pXTsRz3-Mwl15a4iehfnshOjtcY4/s640/ton+asko+toy+aioloy+anoigei+h+bretania.jpg" width="640" /></a></div>
 
Γιώργος Καπόπουλος 
Με τα σημερινά δεδομένα η επαναδιαπραγμάτευση της Βρετανίας του Κάμερον με τις Βρυξέλλες, επί της ουσίας με το Βερολίνο για επιστροφή κυριαρχίας στο Λονδίνο έτσι ώστε να μην επικρατήσει το ναι στην αποχώρηση της χώρας από την ΕΕ προβάλλει ως αδιέξοδη και μάλλον ως προσχηματική. Ο Κάμερον έχει ενσωματώσει μεγάλο τμήμα των Ευρωσκεπτικιστών που πριν από έναν χρόνο ανέδειξαν το UKIP του Φάρατζ πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές και έχει οριακή πλειοψηφία πέντε εδρών στη Βουλή. Για να μπορέσει να προτείνει παραμονή του Λονδίνου στην ΕΕ θα πρέπει να παρουσιάσει ουσιαστικές παραχωρήσεις τις οποίες το Βερολίνο δεν θα θέλει και δεν θα μπορεί να του δώσει. 
 
Δεν θα θέλει γιατί θα δημιουργήσει προηγούμενο διεκδίκησης εξαιρέσεων από τον Νότο της Ευρωζώνης όχι σε θέματα κυριαρχίας αλλά στο πεδίο της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Δεν θα μπορεί γιατί η όποια παραχώρηση προς το Λονδίνο εν όψει του δημοψηφίσματος θα πριμοδοτήσει τη Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο που έχουν δεσμευθεί σε δημοψήφισμα για την αποχώρηση της Γαλλίας από την ΕΕ ένα εξάμηνο μετά την προεδρική εκλογή του 2017. 
 
Η ίδια η δέσμευση για το δημοψήφισμα και η μέχρι τώρα ρητορική του Κάμερον είναι σαφής τοποθέτηση ότι το Λονδίνο δεν αποδέχεται το σημερινό στάτους κβο στην ΕΕ παρά το ειδικό καθεστώς που διασφάλισε η χώρα στο Μάαστριχτ στα τέλη του 1991. Οποια παραχώρηση στη Βρετανία από τη Γερμανία πριμοδοτεί τον Ευρωσκεπτικισμό στη Γαλλία και μάλιστα μια στιγμή που ο Ολάντ βυθίζεται δημοσκοπικά, η Μαρίν Λεπέν έρχεται σε ρήξη με το σκληρό ακροδεξιό προφίλ του πατέρα της και ιδρυτή του Εθνικού Μετώπου Ζαν Μαρί Λεπέν και ταυτόχρονα γίνεται σαφές ότι οι δικαστικές εκκρεμότητες του Σαρκοζί δεν έχουν τελειώσει. 
 
Το πρόβλημα όμως δεν το έχει μόνον ο Κάμερον που δύσκολα θα μπορέσει να βρει το άλλοθι υπέρ της παραμονής στην ΕΕ. Το έχει και η Μέρκελ που, είτε προβεί σε παραχωρήσεις είτε φανεί αδιάλλακτη απέναντι στη Βρετανία, και στις δύο περιπτώσεις δύσκολα θα ελέγξει την άνοδο του Ευρωσκεπτικισμού στη Γαλλία. 
 
Υποχώρηση στην πίεση Κάμερον δικαιώνει μια σκληρή διαπραγματευτική στάση και αποδομεί τον μύθο της παντοδύναμης Γερμανίας, ενώ η αδιάλλακτη στάση νομιμοποιεί και πέραν της Μάγχης την άποψη ότι το πραγματικό δίλημμα των εταίρων του Βερολίνου στην ΕΕ είναι υποταγή ή ρήξη. 
 
<a href="http://www.ethnos.gr/" target="_blank">πηγή</a>

Τον ασκό του Αιόλου ανοίγει η Βρετανία!

Γιώργος Καπόπουλος Με τα σημερινά δεδομένα η επαναδιαπραγμάτευση της Βρετανίας του Κάμερον με τις Βρυξέλλες, επί της ουσίας με το Βερολί...

Διαβάστε την συνέχεια

La Tribune: Γιατί ο Βαρουφάκης είναι ανυπόφορος στους Ευρωπαίους

Ellada simera 0 Ελλάδα, Ευρώπη, Πολιτική, Πρωτοσέλιδα 13:47

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3VlkQ5BNSTmMVtiN0pUPA4Car7cYD_lo9f8NqwNPiTSkGbuzm-iLd46wfVxq2h4txGm4MhIMTqtMa6OemlSfCxATcJtpfjShQG6SrRLPAxRU_7c79YAa8oD2dH0jjlRAW6CS9rG_f0JGt/s1600/giati+o+baroyfakis+einai+anypoforos+stoy+eyrwpaioys.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="352" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3VlkQ5BNSTmMVtiN0pUPA4Car7cYD_lo9f8NqwNPiTSkGbuzm-iLd46wfVxq2h4txGm4MhIMTqtMa6OemlSfCxATcJtpfjShQG6SrRLPAxRU_7c79YAa8oD2dH0jjlRAW6CS9rG_f0JGt/s640/giati+o+baroyfakis+einai+anypoforos+stoy+eyrwpaioys.jpg" width="640" /></a></div>
 
 
Σε μια άκρως ενδιαφέρουσα ανάλυση προχωρά ο γνωστός Γάλλος αναλυτής επί της ελληνικής κρίσης χρέους Ρομαρίκν Γκοντάν στην εφημερίδα La Tribune. 
 
Η ανάλυσή του δεν περιστρέφεται ούτε γύρω από τη ρευστότητα που λιγοστεύει ολοένα και πιο πολύ ούτε γύρω από τις έντονες φήμες για διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην Ελλάδα, αλλά επιχειρεί να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους ο Ελληνας υπουργός Οικονομικών Γιανης Βαρουφάκης είναι «ανυπόφορος» στους Ευρωπαίους. 
Ο Γάλλος δημοσιογράφος σπεύδει εξαρχής να τονίσει ότι το Eurogroup επιθυμεί διακαώς να απαλλαγεί από εκείνον. Η αιτία δεν είναι, όπως κάποιοι επιφανειακά σπεύδουν να πουν, το εναλλακτικό στιλ του Ελληνα υπουργού με τα «παρδαλά πουκάμισα», ούτε το «υπερεγώ» του. «Οι αιτίες είναι πολύ βαθύτερες» σχολιάζει ο Γκοντάν και επισημαίνει πως έχει χυθεί πολύ μελάνι στα δημοσιεύματα που θέλουν το κεφάλι του επί πίνακι. Τελευταίο το χθεσινό άρθρο της γαλλικής εφημερίδας Le Monde που αναφέρει «Ο εξοργιστικός κύριος Βαρουφάκης», με τίτλο «Ο ροκ σταρ που προκαλεί ενόχληση στις Βρυξέλλες». 
 
Πάντως, ο αρθρογράφος της La Tribune επισημαίνει πως «το μοτίβο όλων αυτών των άρθρων είναι συχνά το ίδιο: ο άνθρωπος κρίνεται προφανέστατα άξιος (είναι δύσκολο να του αμφισβητήσει κανείς ότι είναι καλός οικονομολόγος, εκτός από το γεγονός ότι είναι μόνιμος πελάτης των οικονομικών εφημερίδων), αλλά και ανυπόφορος και δεν κάνει καμία απολύτως διαπραγμάτευση». 
 
Βαρουφάκης: Ο ενοχλητικός υπουργός με τα παρδαλά πουκάμισα και το ισχυρό υπερεγώ του 
Ο Γκοντάν σχολιάζει τις αμέτρητες αναφορές για τον «ενοχλητικό Ελληνα οικονομολόγο στα μάτια των Ευρωπαίων αξιωματούχων, με τα παρδαλά του πουκάμισα και το δυνατό “υπερεγώ” του». 
 
Κατά τον Γάλλο δημοσιογράφο, όμως, «το μεγαλύτερο έγκλημα» του Βαρουφάκη είναι «πως δεν άλλαξε (σ.σ.: από αυτά που έλεγε προεκλογικά) για “να παραμείνει εντός γραμμής”» των προκατόχων του και «κυρίως την πορεία που είχε χαράξει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος», όταν ήταν υπουργός Οικονομικών, ο οποίος και εκείνος αναγκάστηκε να «αλλάξει» στην πορεία. 
<blockquote class="tr_bq">
Το έγκλημα του Βαρουφάκη είναι ότι δεν μπαίνει εντός της γραμμής που θέλουν οι Ευρωπαίοι</blockquote>
Ο Γκοντάν συνεχίζοντας τον σχολιασμό του αναφορικά με το δημοσίευμα της ανταγωνιστικής του «Le Monde» τονίζει ότι και σε αυτό το άρθρο, όπως και σε άλλα πορτραίτα του Γιάνη Βαρουφάκη, δεν χρησιμοποιείται τυχαία ο χαρακτηρισμός του «ροκ σταρ» ο οποίος παρουσιάζεται ως «Ικαρος που προσελκύεται από τον ήλιο των μέσων ενημέρωσης». 
 
«Διαβάζοντας αυτές τις γραμμές ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι ο Γιανης Βαρουφάκης είναι ανυπόφορος, επειδή είναι ένας επιφανειακός νάρκισσος που κάνει επίδειξη. Ο ρόλος του δεν είναι να κουνάει τα χέρια του για να σαγηνεύσει κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων (τους δανειστές) όπως σα να πρωταγωνιστεί σε αμερικανική σειρά. Εν ολίγοις, αυτός ο υπουργός δεν είναι παρά ένας κλόουν» σχολιάζει ο αναλυτής. 
 
Ομως, ο Γκοντάν, επισημαίνοντας την αλλαγή που φαινομενικά παρουσιάστηκε σε σχέση με το Eurogroup στη Ρίγα της 25ης Απριλίου και εκείνου στις Βρυξέλλες προχθές, τονίζει ότι «όλα αυτά είναι προπέτασμα καπνού» και επισημαίνει ότι «στην πραγματικότητα δεν έχει υπάρξει πρόοδος στις διαπραγματεύσεις. Η κατάσταση παραμένει η ίδια [...] Με ή χωρίς τον Γιάνη Βαρουφάκη τα αδιέξοδα παραμένουν: Η Ελλάδα αρνείται πάντα τις “μεταρρυθμίσεις” στις συντάξεις και την αγορά εργασίας που απαιτούν από αυτήν οι δανειστές». 
<blockquote class="tr_bq">
«Στην πραγματικότητα, δεν είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης το πρόβλημα. Η απόρριψή του ήταν το σύμπτωμα της πολιτικής απόρριψης της νέας κυβέρνησης» τονίζει ο πολιτικός αναλυτής της La Tribune.</blockquote>
Στην πραγματικότητα δεν είναι ο Βαρουφάκης το πρόβλημα, αλλά η διάσταση πολιτικής Ελλάδας-δανειστών 
 
«Ετσι, η πραγματικότητα του “προβλήματος Βαρουφάκη” βρίσκεται αλλού και μπορεί να αναζητηθεί σε διάφορα σημεία» επισημαίνει ο Γκοντάν. 
 
Πρώτο σημείο, κατά τον Γάλλο δημοσιογράφο, είναι «η αποφασιστικότητα του Ελληνα υπουργού Οικονομικών να θέσει προ των ευθυνών τους τους ομολόγους του». Σε αυτό το σημείο, ο Γάλλος αναγνώστης ενημερώνεται για τις συνέπειες της λιτότητας που επέβαλαν οι Ευρωπαίοι στην Ελλάδα και τις αναλύσεις του Γιάνη Βαρουφάκη από το 2010 για τα αρνητικά αυτής της πολιτικής. 
 
Ομως, οι αιτιάσεις του Βαρουφάκη και άλλων οικονομολόγων περί λιτότητας είναι μια «λογική απαράδεκτη» για τους Ευρωπαίους ομολόγους του για δύο κυρίως λόγους: Πρώτον, «επειδή πάνω σε αυτή τη λογική συνίσταται το Eurogroup» και φυσικά δεν πρόκειται να αναγνωρίσει και να πει «mea culpa» και, δεύτερον και κυριότερο, «επειδή αυτή η πολιτική είναι ένα άλλο ευρωπαϊκό “storytelling” για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, ότι “οι μεταρρυθμίσεις αποδίδουν καρπούς”». 
<blockquote class="tr_bq">
Ο Βαρουφάκης έστρεψε τον καθρέπτη των ευθυνών στους Ευρωπαίους και για αυτό έπρεπε να φύγει από τη μέση</blockquote>
«Ωστόσο» προσθέτει ο Γκοντάν, «ο Γιάνης Βαρουφάκης ως καλός οικονομολόγος γνωρίζει πολύ καλά πως αυτή η “συνταγή” είναι και επιφανειακή και εύθραυστη». 
 
«Επειτα από μια πρωτοφανή για καιρό ειρήνης οικονομική κατάσταση, μόνο μια μαζική επενδυτική προσπάθεια στην Ευρώπη σε συνδυασμό με μια μεγάλης κλίμακας αναδιάρθρωση του χρέους μπορεί πραγματικά να βοηθήσει στην ανάκαμψη της χώρας» γράφει ο Γκοντάν, ενστερνιζόμενος τους ισχυρισμούς του Ελληνα υπουργού, επισημαίνοντας όμως πως «αυτό το όραμα έρχεται σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη στο Eurogroup: το πρόγραμμα είναι απαραίτητο και πρέπει να πραγματοποιηθεί μέχρι τέλους, ώστε να έρθει μια “υγιής ανάπτυξη”». 
 
«Κατά συνέπεια, ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι μέσα στο Eurogroup ένα ξένο ιδεολογικά σώμα που τους δείχνει στον καθρέπτη τα αποτρόπαια λάθη της Ευρώπης από το 2010. Με το να ζητά μια αλλαγή πολιτικής γύρω από την Ελλάδα, ο Ελληνας υπουργός φαίνεται σαν κακό και αφόρητο διάλειμμα στον μύθο της ανάκαμψης που φέρνει η λιτότητα», γράφει ο Γκοντάν. 
<blockquote class="tr_bq">
Και ο Βενιζέλος το '11 προσπάθησε, αλλά οι Ευρωπαίοι τον επανέφεραν εντός γραμμής</blockquote>
Και συνεχίζει: «Και ακόμα χειρότερα: Εκείνος επιμένει. Κι εδώ έγκειται όλο το νόημα της φράσης της ευρωπαϊκής πηγής στη Le Monde που ανέφερε και πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος άλλαξε. Επίσης, το 2011, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήθελε να προειδοποιήσει για αυτά τα λάθη. Ομως, ευτυχώς, επέστρεψε εντός γραμμής. Και έτσι μπορέσαμε να συνεχίσουμε αυτή την παράλογη πολιτική που κατέστρεψε την Ελλάδα. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν μπορεί να δεχθεί να κάνει το ίδιο λάθος. Και για αυτό τον λόγο έπρεπε να βγει από τη μέση». 
 
<div style="text-align: center;">
<img src="http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/varoufakis-insupportable.jpg" /></div>
<div style="text-align: center;">
Η ανάλυση του Γκοντάν στη «La Tribune»</div>
 
<div style="text-align: center;">
<img src="http://www.iefimerida.gr/sites/default/files/lemonde-varoufakis.jpg" /></div>
<div style="text-align: center;">
Το δημοσίευμα της Le Monde που παρουσιάζει τον Ελληνα υπουργό ως ενοχλητικό νάρκισσο ροκ σταρ και κλόουν 
 
<div style="text-align: left;">
<a href="http://www.logiosermis.net/" target="_blank">πηγή</a></div>
</div>

La Tribune: Γιατί ο Βαρουφάκης είναι ανυπόφορος στους Ευρωπαίους

Σε μια άκρως ενδιαφέρουσα ανάλυση προχωρά ο γνωστός Γάλλος αναλυτής επί της ελληνικής κρίσης χρέους Ρομαρίκν Γκοντάν στην εφημερίδα La T...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ελλάδα και το τρίγωνο Ευρώπη – Αμερική – Ρωσία

Ellada simera 0 Ελλάδα, οικονομία, Πολιτική, Πρωτοσέλιδα 12:29

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2KfYbm2FB6OG81KqxThWxL7BYtfetW8ZIiq3YGrGzGhWh1S6n8AlTgn3wi4WcBbjKlaQeIofOlhpjCHPho7ArnH2qfGTLAcXzdHH91JJaju6GTAh1b_ruIASgSyaNAzlT6EJ50OxmpKCu/s1600/h+ellada+kai+to+trigwno+eyrwpi,+ameriki,+rwsia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="280" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2KfYbm2FB6OG81KqxThWxL7BYtfetW8ZIiq3YGrGzGhWh1S6n8AlTgn3wi4WcBbjKlaQeIofOlhpjCHPho7ArnH2qfGTLAcXzdHH91JJaju6GTAh1b_ruIASgSyaNAzlT6EJ50OxmpKCu/s640/h+ellada+kai+to+trigwno+eyrwpi,+ameriki,+rwsia.jpg" width="640" /></a></div>
 
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος 
 
Η πρόταση του υφυπουργού Οικονομικών της Ρωσίας προς την Αθήνα για συμμετοχή της Ελλάδας στο αναπτυξιακό ταμείο της Ευρασίας και των BRICS, ανάλογο του ΔΝΤ, και συναλλαγές σε ρούβλι, δείχνει τη διεθνή κινητικότητα για μία νέα παγκόσμια ισορροπία ισχύος. 
 
Το λάθος που έχουν κάνει οι Ευρωπαίο από το 2010, να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ένα διεθνές «πειραματόζωο», όπου επί της χρεοκοπίας της να δοκιμάζονται μοντέλα διάσωσης και να συγκροτούνται διεθνείς θεσμοί διαχείρισης οικονομικών και νομισματικών κρίσεων, βρίσκει την προοπτική του. Διαφαίνεται όχι μόνο από την ρωσική πρόταση αλλά και από την αρθρογραφία διεθνών αναλυτών και διανοούμενων, όπως για παράδειγμα του Λεονίντε Μπερσίντσκι στο Bloomberg υπό τον εύγλωττο τίτλο «Bailout… για την Ελλάδα από εταιρείες κολοσσούς». 
 
Οφείλεται επιπλέον στο γεγονός ότι το πολιτικό και οικονομικό – τραπεζικό – επιχειρηματικό σύστημα της χώρας δεν είναι σε θέση να οργανώσει και, πολύ περισσότερο, να συντονίσει και να εφαρμόσει μία μακροπρόθεσμη στρατηγική εντός ή εκτός ευρώ, ενώ το ιερατείο των Βρυξελλών, με τη δική του μεθοδολογία, το μόνο που πέτυχε είναι να αυξήσει το ούτως ή άλλως από το 2009 μη βιώσιμο χρέος κατά 50% μέσα σε ελάχιστα χρόνια, αποσαθρώνοντας ταυτόχρονα την ό,ποια παραγωγική βάση και κρατική δομή της χώρας. 
 
Στην παρούσα φάση, η συζήτηση για την Ελλάδα σε επίπεδο Eurogroup έχει ένα σχετικό ενδιαφέρον, αφού για μία ακόμα φορά στο επίπεδο μέτρα – νέα δάνεια επιδιώκεται η σταθεροποίησή της όχι ως προοπτική οικονομίας της ζώνης αλλά προς αποφυγή μίας επιπλέον χρεοκοπίας στο όριο του default ως προς την αποπληρωμή των χρεών προς τους πιστωτές της. Άρα, με ένα ποσό 30-50 δισ. ευρώ η Ελλάδα να βρει το δρόμο της εντός ευρώ, ώστε να μην εκθέτει την ηγετική ομάδα χωρών της ζώνης. 
 
Το σπουδαίο όμως δεν μπορεί να είναι κάτι τέτοιο, που ούτως ή άλλως έχει δοκιμαστεί και αποτύχει, αλλά και δεν δίνει από μόνο του καμία προοπτική. 
 
Η Ελλάδα, με τη νέα κυβέρνησή της ή με έναν ευρύτερο συνασπισμό πολιτικών δυνάμεων σε συνεννόηση, θα πρέπει να επιδιώξει την ένταξή της στο διεθνές σύστημα με όρους εθνικής επιλογής που θα την καθορίσουν, αξιοποιώντας τα δεδομένα της διεθνούς πολιτικής σε επίπεδο G8. 
 
Για παράδειγμα, η Ελλάδα έχει λόγους να υποστηρίζει πλέον το τέλος της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη, με τη διεύρυνση της δυτικής ζώνης μέσα από την προώθηση και υποστήριξη της Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Εταιρικής Σχέσης με τις ΗΠΑ, την περίφημη ΤΠΡ. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα ταυτόχρονα δεν μπορεί να σταθεί στο πλευρό της Γερμανίας, στο εγχείρημα της Μέρκελ για συγκρότηση ζώνης ελεύθερου εμπορίου, ή οικονομικής συνεργασίας με τη Ρωσία. Αν το συμφέρον της Ελλάδας συμπλέει με το τέλος της έντασης στην Ουκρανία και με τη διεύρυνση των σχέσεων Ευρώπης – Ρωσίας – ΗΠΑ, έτσι όπως εξελίσσονται οι δεύτερες μετά τις συζητήσεις Κέρι – Λαβρόφ στο Σότσι, η Ελλάδα θα πρέπει να το επιχειρήσει. 
 
Όχι όμως μόνη της και όχι στη βάση της απομάκρυνσής της από τη «δυτική συμμαχία». Ακόμη και για τη Μόσχα ή το Πεκίνο, η Ελλάδα έχει μεγαλύτερη αξία εντός του ευρώ. Ακόμα και στη διατλαντική σχέση Ευρώπης – ΗΠΑ, αν δεχτούμε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να βρει διέξοδο στην προοπτική της οικονομίας της ως «ευρωπαϊκή βάση» εταιρειών – κολοσσών, όπως των Apple, Microsoft, Google, Cisco, που θα μπορούσαν να αγοράσουν μέρος του χρέους της, ώστε αυτό να γίνει βιώσιμο, για να έχουν μόνιμο ειδικό καθεστώς εντός ευρώ με βάση την Ελλάδα, αυτό μπορεί να επιδιωχθεί μόνο στη βάση του άξονα ΕΕ – ΝΑΤΟ. 
 
Από εκεί και πέρα, η Ελλάδα μπορεί να είναι κράτος με διεθνές κορπορατικό προφίλ, βάση headquarter διεθνών τραπεζών και εμπορίου μέσα από τον τεράστιο εμπορικό ναυτικό στόλο της. 
 
<a href="http://kostasxan.blogspot.gr/" target="_blank">πηγή</a>