Ουκρανική παραδοχή: Οι Ρώσοι θα μείνουν μόνιμα-Σχεδιάζουν τρίτη γραμμή άμυνας.

<img height="384" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/main/public/2022-05/FTqZYhFWYAAcPDI.jpg?itok=_Sw188q4" width="764" /><br />Οι βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών… βγάζουν κατάλογο με ρωσικές αποτυχίες-Τι ετοιμάζεται στο Φιδονήσι<br />Τα ρωσικά στρατεύματα κατασκευάζουν ήδη μια τρίτη γραμμή άμυνας στη νότια Ουκρανία για να αποκτήσουν έδαφος εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, υποστηρίζει η ουκρανική υπηρεσία πληροφοριών. Αυτό υποδηλώνει την πρόθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας να κατακτήσει έδαφος σε αυτά τα εδάφη.<br /><br />Αυτό το συμπέρασμα κατέληξε ο εκπρόσωπος της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών της Ουκρανίας Vadym Skibitsky, όπως αναφέρει στο Facebook η υπηρεσία Τύπου της Κύριας Διεύθυνσης Πληροφοριών του Υπουργείου Άμυνας.<br /><br />Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η αύξηση οφείλεται στη μετακίνηση στρατευμάτων από το έδαφος της χερσονήσου της Κριμαίας, όπου προέρχονται από τη Ρωσική Ομοσπονδία. Η δύναμη της Ρωσικής Ομοσπονδίας στα νότια της Ουκρανίας, εκτός από τις χερσαίες δυνάμεις, περιλαμβάνει αεροπορικές και θαλάσσιες συνιστώσες.<br /><br />«Βλέπουμε ότι από τις αρχές Μαΐου τα στρατεύματα κατοχής άρχισαν να ενισχύουν την άμυνά τους. Ετοιμάζονται κατάλληλες μηχανικές δομές, ούτε μία ή δύο, αλλά ήδη χτίζεται μια τρίτη γραμμή άμυνας. Και αυτό υποδηλώνει ότι μπορούμε να μιλήσουμε για το μέλλον, ότι η Ρωσική Ομοσπονδία θέλει να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτές οι στρατιωτικές πτυχές, οι στρατιωτικοί δείκτες είναι που υποδεικνύουν τις προθέσεις της Ρωσίας να καταλάβει και να κρατήσει αυτά τα εδάφη», είπε ο Σκίμιτσκι.<br /><br />Ζαπορόζιε<br /><br />"Ο επικεφαλής του "DPR" Denis Pushilin είπε ότι "ο στρατός του" DPR "έχει ήδη εισέλθει στις περιοχές Kherson, Zaporozhye και Kharkiv της Ουκρανίας. Το εξηγεί ως μια στρατηγική «υπεράσπισης του Ντονμπάς», η οποία, κατά τη γνώμη του, δεν μπορεί να εφαρμοστεί με την είσοδο στα διοικητικά σύνορα της περιοχής του Ντόνιετσκ.<br /><br />Ειδικά στην κατεύθυνση του Zaporozhye, οι ρωσικές δυνάμεις ενισχύουν την ομάδα των στρατευμάτων στις περιοχές Pohovsky και Vasilyevsky της περιοχής. Πιθανώς, για την επανέναρξη των επιθετικών επιχειρήσεων προς την κατεύθυνση Vasilyevka - Kamenskoye, καθώς και προς την κατεύθυνση Orekhov και Gulyaipol. Η Ρωσία ανασυντάσσει τις υπομονάδες του και συσσωρεύει μεγάλο αριθμό στρατιωτικών και βαρέων οχημάτων. Το ενδεχόμενο πυραυλικών και αεροπορικών επιδρομών παραμένει. Αυτό ανέφερε η Περιφερειακή Στρατιωτική Διοίκηση του Zaporozhye στο Telegram.<br /><br />Βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών<br /><br />Οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες αφιέρωσαν την πρωινή τους αναφορά στην κατάσταση των ρωσικών αερομεταφερόμενων δυνάμεων, κατηγορώντας αυτά τα στρατεύματα για «αισθητές τακτικές αποτυχίες» στον πόλεμο στην Ουκρανία.<br /><br />Αυτό αναφέρεται στην περίληψη του βρετανικού υπουργείου Άμυνας, που δημοσιεύτηκε στο Twitter.<br /><br />Μιλάμε για απόπειρα επίθεσης στο Κίεβο μέσω Gostomel τον Μάρτιο, όπου Ρώσοι αλεξιπτωτιστές κατέλαβαν το αεροδρόμιο. Η ίδια η επίθεση, θυμόμαστε, απέτυχε, αν και η Ουκρανία επέστρεψε το Gostomel μόνο αφού όλα τα ρωσικά στρατεύματα εγκατέλειψαν την περιοχή του Κιέβου.<br /><br />Οι Βρετανοί χρεώνουν επίσης τους Ρώσους αλεξιπτωτιστές με μια ανεπιτυχή διέλευση στο Belogorovka και να σταματήσουν την προέλαση κοντά στο Izyum.<br /><br />«Τα αερομεταφερόμενα στρατεύματα χρησιμοποιήθηκαν σε αποστολές που ταιριάζουν καλύτερα στο βαρύ τεθωρακισμένο πεζικό και υπέστησαν σοβαρές απώλειες κατά τη διάρκεια της εκστρατείας», ανέφερε η υπηρεσία πληροφοριών.<br /><br />«Η αποτυχία να προβλεφθεί η ουκρανική αντίσταση και ο επακόλουθος εφησυχασμός των Ρώσων διοικητών είχε ως αποτέλεσμα σημαντικές απώλειες για πολλές από τις πιο επίλεκτες μονάδες της Ρωσίας», ανέφερε η υπηρεσία πληροφοριών.<br /><br />Στο Φιδονήσι<br /><br />Οι Ρώσοι οδήγησαν ένα αιχμάλωτο σκάφος των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας στο νησί Zmeiny (Φιδονήσι). Οι Ουκρανοί πιστεύουν πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί για προκλήσεις με βομβαρδισμό. Το ουκρανικό στρατιωτικό σκάφος αιχμαλωτίστηκε στο Μπερντιάνσκ<br /><br />«Είναι πολύ πιθανό ο εχθρός να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο σκάφος, επίσης υπό ουκρανική σημαία, στις προκλήσεις του με βομβαρδισμούς ξένων πολιτικών πλοίων και ίσως τις παράκτιες περιοχές τόσο της Ουκρανίας όσο και άλλων κρατών της περιοχής της Μαύρης Θάλασσας.» αναφέρει η έκθεση.<div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ουκρανική παραδοχή: Οι Ρώσοι θα μείνουν μόνιμα-Σχεδιάζουν τρίτη γραμμή άμυνας.

Οι βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών… βγάζουν κατάλογο με ρωσικές αποτυχίες-Τι ετοιμάζεται στο Φιδονήσι Τα ρωσικά στρατεύματα κατασκευάζουν ή...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο πλους του Ερντογάν στα νερά της Μέσης Ανατολής

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2022/05/erdogan-UAE.jpg" width="794" /><br /><br /><div><b>Τσιλιόπουλος Ευθύμιος</b><br />Οι “Συμφωνίες του Αβραάμ” με τις οποίες αραβικές χώρες βρήκαν ένα modus vivendi με το Ισραήλ, οι προσπάθειες του Ερντογάν να τα βρει με όλους όσους είχε προσβάλει, οι συνεχιζόμενες συνομιλίες της Δύσης με το Ιράν, αλλά ακόμη και η επίσκεψη Άσαντ στη Σαουδική Αραβία (μέσα Μαρτίου), έχουν θεωρηθεί από κάποιους αναλυτές ως σημάδια ότι η πολύπαθη Μέση Ανατολή έχει βρει μια ισορροπία. Πολλές φορές, όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, ή όπως κάποιοι θέλουν να τα βλέπουν.<br /><br />Όλη αυτή η διπλωματική και οικονομική δραστηριότητα αρέσει πολύ σε κύκλους της Ουάσιγκτον που ενθουσιάζονται με όρους, όπως “περιφερειακή αποκλιμάκωση” και “επανευθυγράμμιση”. Από την εποχή που οι ΗΠΑ πρωτοσκέφτηκαν την ιδέα της μετατόπισης του στρατηγικού τους βάρους στον Ειρηνικό, μέχρι που αυτή άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά, το σκεπτικό ήταν η Αμερική να απαγκιστρωθεί από τη Μέση Ανατολή, εφόσον οι περιφερειακοί παράγοντες συμπεριφέρονται υπεύθυνα και επιλύουν τις διαφορές τους. Στις ΗΠΑ, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι ομονοούν στην ανάγκη απαγκίστρωσης από την Μέση Ανατολή. Αυτές οι φωνές έγιναν πιο δυνατές όταν το ISIS ηττήθηκε.<br /><br />Η αποκαλούμενη Αραβική Άνοιξη καθυστέρησε την απαγκίστρωση, όξυνε, αλλά δεν δημιούργησε τα σημερινά στρατόπεδα στη Μέση Ανατολή. Στην μεταπολεμική εποχή οι χώρες της περιοχής χωρίζονταν σ’ αυτές που ασπάζονταν την δυτική τάξη πραγμάτων και στις άλλες που είχαν διαφορετικές πολιτικές. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 μια ομάδα χωρών τάχθηκε είχε στενή σχέση με τις ΗΠΑ. Οι χώρες αυτές ενστερνίζονται έβλεπαν τη Δύση ως εγγυητή της ασφάλειας και προσέβλεπαν στη ειρηνική διευθέτηση των αραβο-ισραηλινών συγκρούσεων και στη συνύπαρξη με το Ισραήλ.<br /><br />Οι άλλες χώρες έβλεπαν τη Δύση ως ιμπεριαλιστική δύναμη. Ασπαζόμενες τον αραβικό εθνικισμό κι αργότερα τον ισλαμισμό, ήταν πιο επιρρεπείς στην ένοπλη σύγκρουση με το Ισραήλ και ταυτόχρονα επεδίωκαν να εξάγουν επαναστατικές πολιτικές στις φιλοδυτικές συντηρητικές χώρες. Θα ήταν λάθος, πάντως, να συνδέουμε την προσκόλληση στη Δύση με την μετριοπάθεια και την αντιδυτική κατεύθυνση με την επιθετικότητα. Αρκετές φορές συνέβη το αντίθετο.</div><div><br />Αλλάζουν στρατόπεδο<br /><br />Ενώ η σύνθεση κάθε στρατοπέδου έχει αλλάξει με την πάροδο του χρόνου, η βασική διαίρεση έχει επιζήσει. Για παράδειγμα, τη δεκαετία του 1970, η Αίγυπτος, υπό τον Σαντάτ, μεταπήδησε στο φιλοδυτικό στρατόπεδο, ενώ η Ισλαμική Επανάσταση μετακίνησε το Ιράν στην άλλη πλευρά. Πιο πρόσφατα, η Τουρκία του Ερντογάν, παρότι μέλος του ΝΑΤΟ, έχει γίνει αναθεωρητική. Το Κατάρ έχει επίσης παρεκκλίνει από το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου (Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Κουβέιτ, Ομάν και Μπαχρέιν) σε πιο ισλαμιστικό προσανατολισμό.<br /><br />Πριν την Αραβική Άνοιξη, η στάση κάθε χώρας στη Μέση Ανατολή καθοριζόταν κυρίως από το Παλαιστινιακό. Το ένα στρατόπεδο υποστήριζε την ειρήνη με το Ισραήλ ως τη πιο στρατηγικά συμφέρουσα επιλογή για τα αραβικά κράτη, ενώ το άλλο αντιτάχθηκε, θεωρώντας ότι το Ισραήλ είναι ένα παράνομο κράτος που συμπεριφέρεται επιθετικά. Η Αραβική Άνοιξη όξυνε τον περιφερειακό διχασμό με δύο τρόπους:<br /><br />Πρώτον, σαν επαναστατικό κύμα, ενδυνάμωσε τους αντιδυτικούς. Το Ιράν και η Τουρκία πανηγύρισαν την Αραβική Άνοιξη ως ισλαμική αφύπνιση που θα δημιουργούσε περισσότερες ισλαμιστικές κυβερνήσεις. Και οι δύο χώρες προσπάθησαν να αποκτήσουν πλεονέκτημα από το κενό ισχύος που δημιουργήθηκε από την αποχώρηση των ΗΠΑ και την αποδυνάμωση των φιλοδυτικών αραβικών καθεστώτων. Το έπραξαν άμεσα, ή μέσω πληρεξούσιων, σε Συρία, Ιράκ, Υεμένη και Λιβύη.<br /><br />Δεύτερον, η Αραβική Άνοιξη προκάλεσε μια ριζική ανακατανομή ισχύος. Οι ΗΠΑ δεν παρείχαν πλέον επαρκή υποστήριξη, ενώ από το 1979, το Ιράν μετατράπηκε στον κύριο πόλο των αντιδυτικών κρατών. Τα κράτη του Κόλπου, αντίθετα –μέσω του άφθονου χρήματος και των παγκόσμιας εμβέλειας ΜΜΕ– είχαν άλλες ευκαιρίες να προβάλουν την ισχύ τους στο εξωτερικό, κυρίως σε χώρες που ήθελαν να παραμείνουν στο φιλοδυτικό στρατόπεδο, αλλά δοκιμαζόντουσαν οικονομικά, όπως η Αίγυπτος και η Ιορδανία.<br /><br />Τα περισσότερα από τα ευθυγραμμισμένα με τη Δύση αραβικά κράτη του Κόλπου ένιωσαν ότι απειλούνται από τις λαϊκές διαμαρτυρίες που πυροδότησε η Αραβική Άνοιξη και το ενδεχόμενο το Ιράν να εκμεταλλευτεί την αναταραχή, όπως έγινε στο Μπαχρέιν. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την απροθυμία των ΗΠΑ να παρέμβουν υπέρ τους, ώθησε την Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα να εμπλακούν σε πολιτικές και στρατιωτικές προσπάθειες κατά των αντιδυτικών στις συγκρούσεις σε Συρία, Λιβύη και Υεμένη.</div><div><br />Η Άγκυρα ρίχνει γέφυρες<br /><br />Πρόσφατα, πέραν των “Συμφωνιών του Αβραάμ”, οι οποίες εξομάλυναν τις σχέσεις του Ισραήλ με μετριοπαθείς αραβικές χώρες, η Άγκυρα επιδόθηκε σε μία εργώδη προσπάθεια να εξομαλύνει τις σχέσεις με κράτη της περιοχής, τις οποίες ο ίδιος ο Ερντογάν είχε καταστρέψει με την ρητορική αμετροέπεια του και κυρίως με τη στήριξη τζιχαντιστικών ομάδων. Η Τουρκία έριξε διπλωματικές γέφυρες προς όλα τα κράτη της περιοχής, εκτός από δύο: την Ελλάδα και την Κύπρο. Κι αυτό έχει τη σημασία του.<br /><br />Επιπλέον, η οικονομική κρίση στην Τουρκία έχει οξυνθεί με τον επίσημο πληθωρισμό να έχει φτάσει στο 70%. Ευρισκόμενος υπό πίεση, ο “σουλτάνος” έπαψε να αποκαλεί τους εμίρηδες πειρατές, αδαείς και ανίκανους. Mετέφερε επίσης τη δίκη (ερήμην) για τη δολοφονία του Κασόγκι στη Σαουδική Αραβία, βάζοντας τέλος σε κάθε πιθανότητα οι ένοχοι να λογοδοτήσουν. Με τις κινήσεις αυτές ελπίζει σε επενδύσεις από τα τεράστια κρατικά επενδυτικά ταμεία των κρατών του Κόλπου, εμπορικές συμφωνίες, swap χρεών και ίσως πωλήσεις drones.<br /><br />Η τουρκική προσέγγιση με το Ισραήλ δεν αφορά οικονομικά οφέλη. Η Άγκυρα δεν το θέλει απέναντί της και κυρίως σύμμαχο της Ελλάδας. Επίσης, πιστεύει ότι εάν τα βρει με το Ισραήλ θα εκτονωθεί η πίεση που ασκεί στην Τουρκία η Ουάσιγκτον. Οι Τούρκοι φαίνεται να πιστεύουν ότι οι εβραϊκές οργανώσεις στις ΗΠΑ θα τους υποστηρίξουν, ή τουλάχιστον δεν θα τους ανταγωνίζονται εάν αποκατασταθούν οι σχέσεις τους με το Ισραήλ. Το εβραϊκό λόμπι, όμως, δεν θα βοηθήσει την Άγκυρα για την άρση των αμερικανικών κυρώσεων για την αγορά των S-400, ούτε για τις τουρκικές παραβιάσεις των αμερικανικών κυρώσεων κατά του Ιράν, ούτε για το σκάνδαλο της τουρκικής Halkbank.<br /><br />Καχυποψία για τον Ερντογάν<br /><br />Όσον αφορά την προοπτική άρσης των κυρώσεων στο Ιράν, τα Εμιράτα έχουν ενδιαφέρον για επενδυτικές ευκαιρίες εκεί, ιδίως για ένα έργο ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Οι σχέσεις Ριάντ-Τεχεράνης δεν έχουν φτάσει μέχρι εκεί. Πίσω, όμως, από τα χαμόγελα και τις συνομιλίες για συνεργασία, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι έχει εξαφανιστεί η αμοιβαία καχυποψία, αν όχι εχθρότητα. Μετά από τόσα χρόνια εκατέρωθεν εκτόξευσης κατηγοριών και ύβρεων, οι διακηρύξεις περί αδελφικών σχέσεων εγείρουν μεγάλες επιφυλάξεις.<br /><br />Μην μπορώντας να επιβληθούν στους αντιπάλους τους με τη βία, οι χώρες της περιοχής προσπαθούν τώρα με διαφορετικό τρόπο. Δεν έχει αλλάξει κάτι στην γνώμη των Εμιράτων ή της Σαουδικής Αραβίας για τον Ερντογάν. Τα χαμόγελα των Αράβων ηγετών στις συναντήσεις τους με τον “σουλτάνο” απλά δείχνουν πόσο καλά γνωρίζουν την απεγνωσμένη ανάγκη του για επενδύσεις και οικονομική βοήθεια με σκοπό να στηρίξει την συνεχώς μειούμενη δημοτικότητά του εν όψει των κρίσιμων εκλογών της άνοιξης του 2023. Αυτό δίνει στους Άραβες του Κόμπου δυνατότητα άσκησης επιρροής στην Άγκυρα μέσω του οικονομικού εργαλείου, κάτι που δεν μπόρεσαν να κάνουν, υποστηρίζοντας τον Χαφτάρ στη Λιβύη.<br /><br />Αλλά και οι Ισραηλινοί είναι επιφυλακτικοί με την Τουρκία. Δεν εμπιστεύονται τον Ερντογάν, αλλά θέλουν να πάρουν ό,τι μπορούν από τη νέα πολιτική του, ιδίως να σταματήσει να στηρίζει τη Χαμάς. Οι Ισραηλινοί δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν τους ισχυρούς οικονομικούς και αμυντικούς δεσμούς με Ελλάδα και Κύπρο για χάρη της βελτίωσης των σχέσεών τους με την Άγκυρα. Παρομοίως, το φλερτ του Ερντογάν με την Αίγυπτο, δεν φαίνεται να αποδίδει καρπούς.</div><div><br />Ο χρόνος μετράει αντίστροφα<br /><br />Η τουρκική κυβέρνηση θέλει να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με Ισραήλ και Αίγυπτο, κυρίως για να αποστερήσει Ελλάδα και Κύπρο από δύο ισχυρούς φίλους. Το ίδιο ισχύει και για τα αραβικά κράτη του Κόλπου. Ενώ η προσοχή είναι στραμμένη στην Ουκρανία, ελάχιστοι έχουν παρατηρήσει την πρόσφατη απότομη αύξηση των τουρκικών εισβολών στον ελληνικό εναέριο χώρο στο Αιγαίο. Φαίνεται ότι η Τουρκία αποκλιμακώνει σε ορισμένα μέτωπα, ώστε να κλιμακώσει αλλού.<br /><br />Αναφορικά με την αντιπαράθεση του Ιράν με τα Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία, είναι εμφανές ότι τα δύο αραβικά κράτη είναι ευάλωτα έναντι της Τεχεράνης. Έχουν, λοιπόν, λόγους να μειώσουν τις εντάσεις με την Τεχεράνη, τώρα που δικαιολογημένα θεωρούν ότι δεν μπορούν πλέον να υπολογίζουν στη βοήθεια των ΗΠΑ. Αυτή η αποκλιμάκωση έχει σκοπό να εξοικονομήσει χρόνο στη Σαουδική Αραβία και στα Εμιράτα για να δουν πώς θα αντιμετωπίσουν την ιρανική απειλή. Στο πλαίσιο αυτό προσέγγισαν το Ισραήλ και συνεργάζονται με την Κίνα και τη Ρωσία, ενώ δεν αποκλείεται να αναπτύξουν και πυρηνικά όπλα.<br /><br />Το Ιράν βλέπει με ανησυχία τις στρατιωτικές κινήσεις της Τουρκίας στο Ιράκ και στη βορειοανατολική Συρία. Ωθεί, μάλιστα, σιιτικές πολιτοφυλακές να εκτελούν επιθέσεις εναντίον της τουρκικής παρουσίας. Η στάση του Ερντογάν στο Ουκρανικό ενισχύει την κρίση εμπιστοσύνης των Δυτικών έναντί του. Το γεγονός, μάλιστα, ότι η Άγκυρα απειλεί Ελλάδα και Κύπρο σε κάθε ευκαιρία δεν προοιωνίζεται κάτι καλό για την περιοχή. Ο “σουλτάνος” χρησιμοποιεί την απειλή βέτο για την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ σαν “πολυεργαλείο” για να πετύχει παραχωρήσεις από τους Σκανδιναβούς, να κεντρίσει το εθνικιστικό αίσθημα και να έρθει σε επαφή με τον Μπάιντεν. Αυτός ο ωμός εκβιασμός δεν περνάει απαρατήρητος από κανέναν.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ο πλους του Ερντογάν στα νερά της Μέσης Ανατολής

Τσιλιόπουλος Ευθύμιος Οι “Συμφωνίες του Αβραάμ” με τις οποίες αραβικές χώρες βρήκαν ένα modus vivendi με το Ισραήλ, οι προσπάθειες του Ερντο...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι επιλογές Ερντογάν εν όψει εκλογών: Ασυλία, εξορία, νοθεία ή θερμό επεισόδιο.

<img height="338" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2017/11/erdogan-ekloges.jpg" width="822" /><br /><br /><b>Λυγερός Σταύρος</b><br />Σε ένα περίπου χρόνο από σήμερα, ο Ερντογάν θα δώσει την πιο κρίσιμη μάχη της ταραχώδους πολιτικής σταδιοδρομίας του. Στις προεδρικές εκλογές του 2023 κατά πάσα πιθανότητα θα αντιμετωπίσει κοινό υποψήφιο της αντιπολίτευσης. Ο ισχυρότερος εχθρός του, ωστόσο, είναι η οξύτατη οικονομική κρίση, που ροκανίζει ασταμάτητα την εκλογική απήχηση του “σουλτάνου” κατά τρόπο που καθιστά πολύ πιθανή –εάν τα πράγματα εξελιχθούν ομαλά– την εκλογική ήττα του. Ο Ερντογάν έρχεται αντιμέτωπος με δύσκολες επιλογές.<br /><br />Επειδή, όμως, μιλάμε για Τουρκία, ας υπογραμμίσουμε το “εάν τα πράγματα εξελιχθούν ομαλά”. Κι αυτό, επειδή στην εξουσία σήμερα δεν υπάρχει ένα κόμμα, αλλά ένα καθεστώς. Προφανώς, το ΑΚΡ (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) κέρδισε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Δεν ανήλθε ούτε παρέμεινε στην εξουσία με τα όπλα. Στη δεκαετία 2002-12, μάλιστα, χρειάσθηκε να υπερνικήσει τις συνωμοσίες του κεμαλικού βαθέως κράτους για να εδραιωθεί. Αυτή ήταν και η πρώτη μεταπολίτευση διαρκείας από το μετακεμαλικό στο νεοοθωμανικό καθεστώς.<br /><br />Όταν το 2013 το μετακεμαλικό καθεστώς ουσιαστικά εξαρθρώθηκε, εκδηλώθηκε ο εμφύλιος πόλεμος στους κόλπους του νεοοθωμανικού κινήματος. Αναφέρομαι στη σύγκρουση Ερντογάν-Γκιουλέν, παρότι στην πραγματικότητα η εν λόγω σύγκρουση είναι πιο σύνθετη. Η δεύτερη μεταπολίτευση είναι η μετάβαση από το νεοοθωμανικό στο ερντογανικό καθεστώς.<br /><br />Από το 2014, το δίκτυο Γκιουλέν υφίσταται ανελέητους διωγμούς, ενώ και πολλά ανώτατα στελέχη του ΑΚΡ εγκατέλειψαν ή εκδιώχθηκαν από το κυβερνητικό σκάφος. Ο “σουλτάνος”, όμως, βρήκε νέους συμμάχους στο Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης του Μπαχτσελί και στην αντιδυτική πτέρυγα του βαθέως μετακεμαλικού κράτους. Το ιδεολογικό υπόβαθρο του νέου καθεστώτος είναι η ερντογανική εκδοχή της περιβόητης τουρκοϊσλαμικής σύνθεσης, που ρέπει στον ευρασιανισμό.<div><br />Η “βαθιά Τουρκία”<br /><br />Υπό την ηγεσία του Ερντογάν, το νεοοθωμανικό ρεύμα κατάφερε στη δεκαετία του 2000 να ξεδοντιάσει το μετακεμαλικό βαθύ κράτος, στηριζόμενο στην πολιτική αφύπνιση της “βαθιάς Τουρκίας”, η οποία αυτονομήθηκε από το πελατειακό σύστημα των παραδοσιακών μετακεμαλικών κομμάτων. Η εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη μετά την καταλυτική οικονομική κρίση του 2000-02 εδραίωσε την εκλογική επιρροή του κυβερνώντος ΑΚΡ, μετατρέποντάς το σε ηγεμονική πολιτική δύναμη. Σ’ αυτό συνέβαλε και η ισχυρή υποστήριξη της Δύσης.<br /><br />Μετά τη νίκη του επί του μετακεμαλικού βαθέως κράτους, ο Ερντογάν δρομολόγησε τη μετατροπή της Τουρκίας σε αυτονομημένη από τη Δύση περιφερειακή δύναμη. Αυτό οδήγησε σε τριβές με τις ΗΠΑ, σε ρήξη με το δίκτυο Γκιουλέν και σε μία ιδιότυπη συμμαχία με τον Πούτιν. Αποκορύφωμα της σύγκρουσης ήταν η απόπειρα πραξικοπήματος τον Ιούλιο 2016, στημένη ή όχι. Αυτή, πάντως, έδωσε το πρόσχημα για ένα νέο κύμα διώξεων και μαζικών εκκαθαρίσεων στους κρατικούς μηχανισμούς. Ο Ερντογάν και ο κύκλος του κατρακύλησαν σε ακραίο αυταρχισμό, αφού δεν υπάρχει δύναμη να εξισορροπήσει τις υπερεξουσίες τους.<br /><br />Αν και η τουρκική οικονομία έχει αποκτήσει σημαντική παραγωγική βάση, η αντιπαράθεση με τη Δύση υπονόμευσε την τουρκική λίρα, με αποτέλεσμα η μεγάλη υποτίμησή της να προκαλεί υπερπληθωρισμό και σοβαρότατα προβλήματα στην πραγματική οικονομία. Η κλιμακούμενη φτωχοποίηση ειδικά των λαϊκών στρωμάτων, που στήριξαν την τελευταία 20ετία τον Ερντογάν, ροκανίζει την εκλογική επιρροή του.</div><div><br />Οι προεδρικές εκλογές 2023<br /><br />Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, η ήττα Ερντογάν το 2023 συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν ο Ερντογάν θα αφήσει τα πράγματα να εξελιχθούν κατά τρόπο ομαλό, ή θα μεθοδεύσει κάποιου είδους εκτροπή με σκοπό να παραμείνει στην εξουσία; Αυτή τη στιγμή, κατηγορηματική απάντηση δεν μπορεί να δοθεί. Η Δύση αναμένει με προσδοκίες τη στιγμή που ο Ερντογάν θα βρεθεί εκτός εξουσίας λόγω εκλογικής ήττας το 2023. Επειδή, όμως, και οι Αμερικανοί δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν ομαλά, κινούνται στο παρασκήνιο για να το εξασφαλίσουν κατά το δυνατόν.<br /><br />Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι ο Ερντογάν έχει πάψει προ πολλού να είναι ένας πολιτικός ηγέτης που βρίσκεται στην εξουσία, γνωρίζοντας ότι θα κριθεί στις επόμενες εκλογές και μπορεί τότε να υποχρεωθεί να την εγκαταλείψει. Έχοντας ουσιαστικά αυτοαναγορευθεί “σουλτάνος”, έχει πολιτικο-ψυχολογικά ταυτισθεί με την εξουσία. Του είναι αδιανόητο, ή τουλάχιστον πάρα πολύ δύσκολο, να φανταστεί τον εαυτό του παροπλισμένο, έναν κοινό θνητό.<br /><br />Πέρα από αυτό, όμως, φοβάται δικαιολογημένα ότι θα διωχθεί δικαστικά και για σκάνδαλα διαφθοράς και για παράνομες πράξεις που έλαβαν χώρα την εποχή της παντοδυναμίας του. Υπενθυμίζω ότι έχει εμμέσως πλην σαφώς κατηγορηθεί ακόμα κι από τον Νταβούτογλου για αιματηρές προβοκάτσιες. Η πόλωση που υπάρχει στην Τουρκία υπερβαίνει ποιοτικά ακόμα και την ακραία πολιτική πόλωση σε δυτικές χώρες. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για καθεστωτικού χαρακτήρα πόλωση, η οποία δεν περιορίζεται στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος, αλλά επεκτείνεται και στην κοινωνία.</div><div><br />Οι επιλογές Ερντογάν<br /><br />Το ακραία πολωτικό κλίμα δυσκολεύει πολύ την ομαλή αλλαγή κυβέρνησης. Όπως προαναφέραμε, βλέποντας ο Ερντογάν ότι οι πιθανότητες να χάσει τις εκλογές του 2023 αυξάνονται, έρχεται αντιμέτωπος με δύσκολες επιλογές:Πρώτον, να επιχειρήσει κάποιου είδους εκτροπή με σκοπό να παραμείνει στην εξουσία.<br />Δεύτερον, να διαπραγματευθεί ασυλία για τον ίδιο και το περιβάλλον του όταν θα βρεθεί εκτός εξουσίας.<br />Τρίτον, να εγκαταλείψει την Τουρκία, επιλέγοντας έναν φιλικό σ’ αυτόν τόπο εξορίας. Είναι αξιοσημείωτο, πάντως, πως ήδη η αντιπολίτευση τον κατηγορεί ότι η οικογένειά του βγάζει πολύ μεγάλα ποσά στο εξωτερικό.<br /><br />Ας εξετάσουμε πρώτα την επιλογή της ασυλίας. Από τη φύση της, μία τέτοια διαπραγμάτευση είναι δύσκολη και το βαθύ ρήγμα στην Τουρκία την καθιστά πολύ δυσκολότερη. Ο Ερντογάν έχει λόγους να μην εμπιστεύεται την αντιπολίτευση, όπως κι αυτή δεν εμπιστεύεται αυτόν. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, η Ουάσινγκτον επιδιώκει να παίξει τον ρόλο του μεσεγγυητή, προσδοκώντας ότι η ομαλή διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών του 2023 και η πιθανολογούμενη ήττα του Ερντογάν θα οδηγήσουν σε ομαλή αλλαγή φρουράς.<br /><br />Οι Αμερικανοί εκτιμούν ότι όταν ο Ερντογάν βρεθεί εκτός εξουσίας, η Τουρκία θα επιστρέψει στο “δυτικό μαντρί”. Υποτιμούν το γεγονός ότι από το 2002 έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Στα 20 χρόνια που μεσολάβησαν στην Τουρκία έχει συντελεστεί όχι μόνο πολιτική, αλλά και κοινωνική μετάλλαξη. Οι κεμαλικοί δεν μπορούν να “ξανακλείσουν στο μπουκάλι” τη “βαθιά” νεοοθωμανική Τουρκία με το εγγενές ισλαμικό, εθνικιστικό κι αντιδυτικό πρόσημο, την οποία ο Ερντογάν έφερε στο προσκήνιο.<br /><br />Μία εκ των προτέρων συμφωνία με την αντιπολίτευση είναι εν μέρει αναγκαία και για την δεύτερη επιλογή, την εκδοχή της εξορίας. Μία άτυπη ασυλία θα διευκόλυνε αφενός η αλλαγή φρουράς να συντελεστεί ομαλά, αφετέρου ο Ερντογάν και η οικογένειά του να αποχωρήσουν χωρίς επεισόδια και να μην γίνουν στόχος διώξεων όταν θα βρίσκονται στην εξορία. Είναι, πάντως, παρακινδυνευμένο να προεξοφλήσουμε πως τελικώς θα προκύψει συμφωνία για ομαλή έξοδο του Ερντογάν από την εξουσία με αντάλλαγμα επίσημη ή άτυπη ασυλία.<br /><br /></div><div>Ποντάροντας στον εθνικισμό-επεκτατισμό<br /><br />Η τρίτη επιλογή του “σουλτάνου” είναι να καταφύγει σε κάποιον τυχοδιωκτισμό για να παραμείνει πρόεδρος. Ένας πρώτος προφανής τρόπος είναι να οργανώσει όση εκλογική νοθεία χρειάζεται για να βρεθεί μπροστά. Το γεγονός ότι ελέγχει σχεδόν απολύτως τους κρίσιμους κρατικούς μηχανισμούς καθιστά μία τέτοια επιχείρηση ευκολότερη. Προφανώς, η αντιπολίτευση θα καταγγείλει τη νοθεία, αλλά δεν θα έχει πρακτικό τρόπο να ανατρέψει το αποτέλεσμα που θα έχει προκύψει.<br /><br />Εκτός της νοθείας, ένας δεύτερος τρόπος είναι –στις παραμονές των εκλογών– ο Ερντογάν να μεθοδεύσει μία εξωτερική περιπέτεια για να συσπειρώσει γύρω του τους ψηφοφόρους, πουλώντας τους μία “εθνική νίκη”. Η συνταγή είναι αποτελεσματική. Ο εθνικισμός-επεκτατισμός αναδύεται όχι μόνο από το τουρκικό κράτος, αλλά και από την ίδια την τουρκική κοινωνία, επειδή είναι στο “γονίδιο” της, ως αποτέλεσμα του τρόπου που συγκροτήθηκε ιστορικά.<br /><br />Οι Οθωμανοί ήταν φυλές που είχαν ως “τρόπο παραγωγής” την κατάκτηση. Γι’ αυτό κι όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία έπαψε να επεκτείνεται και να κατακτά νέα εδάφη περιήλθε σε παρακμή. Όπως και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έτσι και στην Τουρκική Δημοκρατία, οι όποιοι εκσυγχρονισμοί επιβλήθηκαν αυταρχικά άνωθεν. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία δεν βίωσε ποτέ μια δημοκρατική επανάσταση.</div><div><br />“Εθνική νίκη” με θερμό επεισόδιο<br /><br />Ο οθωμανικός δεσποτισμός επιβίωσε μεταλλαγμένος. Η κοινωνία των πολιτών είναι υποτυπώδης. Η κοινωνία παραμένει υποταγμένη σ’ ένα κράτος που δεν είναι δημιούργημά της, ούτε προέρχεται από αυτή. Γι’ αυτό και ο εθνικισμός-επεκτατισμός ήταν και παραμένει όχι μόνο κρατική, αλλά και εθνική ιδεολογία, κατά τρόπο που λειτουργεί και ως κύριος συνεκτικός ιστός της τουρκικής κοινωνίας.<br /><br />Με δεδομένο το ακραία εθνικιστικό αυτό υπόστρωμα, ένας στρατιωτικός τυχοδιωκτισμός ή μία κίνηση που θα μεγαλώσει εδαφικά την Τουρκία είναι πιθανή. Η ευκολότερη λύση, την οποία θα υποχρεωθούν να υποστηρίξουν και οι κεμαλικοί, είναι η προσάρτηση της κατεχόμενης Κύπρου. Πρόκειται για κίνηση που δεν ενέχει κανένα ρίσκο. Προφανώς, ο Ερντογάν θα αντιμετωπίσει σοβαρές διπλωματικές αντιδράσεις, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ήδη κάνει βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.<br /><br />Το άλλο ενδεχόμενο είναι να προκαλέσει ένα θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα σε χώρο και χρόνο που θα εκτιμά ότι θα του εξασφαλίσει μία εύκολη νίκη. Ένα θερμό επεισόδιο έχει πάντα τον κίνδυνο να προκαλέσει γενικευμένη σύρραξη, αλλά στην Άγκυρα έχουν πεισθεί ότι η Αθήνα θα κάνει ό,τι πρέπει για να το αποφύγει. Γι’ αυτό και οι πιθανότητες να οδηγηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση δεν είναι καθόλου λίγες.<br /><br />Οι πρόσφατες πρωτοφανείς δηλώσεις Ερντογάν, μάλιστα, είναι σαφής ένδειξη ότι σκοπεύει να ανεβάσει ψηλά τη θερμοκρασία στο ελληνοτουρκικό μέτωπο και να προβεί σε συστηματικές προκλήσεις, οι οποίες αφενός θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις να καταλήξουν σε ένα θερμό επεισόδιο, αφετέρου να έχουν εξοικειώσει τη διεθνή κοινότητα με αυτό το ενδεχόμενο.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Οι επιλογές Ερντογάν εν όψει εκλογών: Ασυλία, εξορία, νοθεία ή θερμό επεισόδιο.

Λυγερός Σταύρος Σε ένα περίπου χρόνο από σήμερα, ο Ερντογάν θα δώσει την πιο κρίσιμη μάχη της ταραχώδους πολιτικής σταδιοδρομίας του. Στις π...

Διαβάστε την συνέχεια

«Βάστα Τούρκο να γιομίσω και οι πωλητές ψευδαισθήσεων».

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/05/mitsotakis_usa_22-05-16_0035__DPC0509-scaled.jpg"><img height="427" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2022/05/mitsotakis_usa_22-05-16_0035__DPC0509-696x464.jpg" width="722" /></a><br /><br /><div>Του <b>Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ</b></div><div>Γίνεται πλέον αντιληπτό αυτό για το οποίο επιμέναμε από την πρώτη στιγμή, σε πείσμα όλων εκείνων που θεωρούν ότι το αισιόδοξο αφήγημα μπορεί να στήνεται αυθαίρετα και κυρίως ανέξοδα στο μυαλό των ανθρώπων, ανεξάρτητα από τους χειρισμούς και τις επιλογές της πολιτικής ηγεσίας, η οποία σε κάθε περίπτωση εντέλλεται να το υπηρετεί με συνέπεια και αποφασιστικότητα. Τι μας έλεγαν λοιπόν οι παπαγάλοι της πολιτικής και οι καιροσκόποι της υποτιθέμενα «νηφάλιας και συνετής» στρατηγικής σκέψης…<br /><br />Μας έλεγαν – και επέμεναν ως προς αυτό – ότι ο πρωθυπουργός της χώρας, είχε την μοναδική ευκαιρία κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Ουάσιγκτον, να θέσει ενώπιον της Αμερικανικής πολιτικής ηγεσίας και των Αμερικανών νομοθετών, όλο το φάσμα των προβλημάτων τα οποία αντιμετωπίζει η χώρα μας εξ αιτίας των ανορθόδοξων και επιθετικών πρακτικών του «κακού γείτονα», προκειμένου να αποσπάσει έτσι την συμπάθεια, την εύνοια, την κατανόηση και την αμέριστη υποστήριξή τους. Και όταν το έκανε, έστω και με κουτσουρεμένο και ημιτελή τρόπο, αφού κρίσιμα προβλήματα ζωτικής σημασίας έμειναν έξω από την πρωθυπουργική αφηγηματική ατζέντα, όλοι αυτοί οι κύριοι πανηγύρισαν ξέφρενα, μιλώντας για απροσδόκητη “επιτυχία” του πρωθυπουργικού ταξιδιού. Ποια είναι όμως η αλήθεια…<br /><br />Η αλήθεια είναι ότι αυτή η ευκαιρία μπορεί να ήταν όντως «μοναδική» για να αφηγηθούμε προβλήματα και να αποσπάσουμε χειροκρότημα “παίζοντας” με τις εντυπώσεις, αλλά ο συγκεκριμένος χειρισμός, ΔΕΝ ήταν αυτό που χρειαζόταν αυτήν την στιγμή η πατρίδα μας, πράγμα που ψευδώς ισχυρίστηκαν οι θιασώτες του εξευμενισμού και του παρασιτικού προστατευτισμού, οι οποίοι κατέφυγαν σε αυτό το ευφυολόγημα προκειμένου να προωθήσουν από το παράθυρο και με εύσχημο τρόπο, την ιδέα μιας φλύαρης αλλά ουσιαστικά άφωνης και συμβιβασμένης Ελλάδας.<br /><br />Αντιθέτως… Ο συγκεκριμένος χειρισμός ήταν το «κάψιμο» και της τελευταίας ευκαιρίας που είχε η πολιτική ηγεσία του τόπου και την οποία όφειλε να αξιοποιήσει, όχι για να αναλωθεί αφηγούμενη πασίγνωστα πράγματα στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ, αλλά για να αποπνεύσει αποφασιστικότητα και δυναμισμό, έχοντας προετοιμαστεί…Α. Για μια ουσιαστική και εύστοχη δημόσια εμφάνιση στο επίπεδο των δηλώσεων, προκειμένου να στείλει τα σωστά μηνύματα στους σωστούς αποδέκτες και παράλληλα με αυτό…</div><div><br />Β. Για μια σοβαρή και με διάχυτη την αυτοπεποίθηση διαπραγμάτευση ουσίας, ώστε να αποσπάσει κρίσιμες, σαφείς και με ξεχωριστή στρατηγική σημασία δεσμεύσεις, η τήρηση των οποίων θα καθόριζε τελικά και την συνολική στάση της χώρας μας, στα περιβάλλοντα των Ευρωατλαντικών θεσμών, στις γεωπολιτικές διεργασίες που συντελούνται στην Βαλκανική και εν τέλει στην ίδια την ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ.<br /><br />Και ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε την υποχρέωση να κινηθεί σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, όχι μονάχα γιατί όφειλε να έχει επίγνωση του γεγονότος ότι τα πράγματα έχουν ήδη οδηγηθεί σε σημείο οριακό. Αλλά κυρίως διότι…Οι πολιτικές της παρατεταμένης υποτίμησης των εξοπλιστικών αναγκών…<br />Η σημαντική υστέρηση στην αναγκαία επικαιροποίηση της αμυντικής υποδομής έτσι ώστε να εναρμονίζεται πλήρως με την νέα γενιά κινδύνων και απειλών που έχουν ανακύψει. Και φυσικά… <br />Οι ολέθριες επιλογές δεκαετιών που αποδιοργάνωσαν πλήρως αντί να αναβαθμίσουν επαρκώς την αναιμική αμυντική βιομηχανία της χώρας…<br /><br />Συνιστούν μια κρίσιμη ενότητα παραμέτρων που καθιστά κατεπείγουσα την διασφάλιση σοβαρού και λειτουργικού στρατηγικού υποκατάστατου με έντονα και αδιαμφισβήτητα τα αποτρεπτικά του χαρακτηριστικά.<br /><br />Αυτή η ευκαιρία χάθηκε. Η στρατηγική διαχείρισης της μιζέριας έκανε και πάλι το θαύμα της. Και όταν η Τουρκική ηγεσία έσπευσε να σηκώσει το γάντι αξιοποιώντας την χρυσή ευκαιρία που της προέκυψε προκειμένου να διευρύνει έτι περαιτέρω τις απαιτήσεις της και να κλιμακώσει την επιθετική και αποσταθεροποιητική της ρητορική, οι καλοί μας «σύμμαχοι» αντί να προσφέρουν στήριξη στην καθ’ όλα πρόθυμη και δεδομένη Ελλάδα, την κέρασαν σιωπή και ισαποστακισμό, προτρέποντάς την να πάει με τον κηδεμόνα της και να τα βρει κατεπειγόντως με την Τουρκία.<br /><br />Η συγκεκριμένη εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη. Το μόνο που αιφνιδίασε όλους εμάς που την περιμέναμε, ήταν ο ρυθμός των γεγονότων που μεσολάβησαν και συνακόλουθα η ταχύτητα με την οποία κατέρρευσε αυτό το εθνικά κακόγουστο και επιζήμιο παραμύθι.<br /><br />Αν σε όλα τα παραπάνω κουμπώσουμε την αδύνατη γενικώς στήριξη των Εθνικών θέσεων στα διεθνή φόρα και ιδιαίτερα στον ΟΗΕ, όπου ο τουρκικός παραλογισμός έχει ουσιαστικά αφεθεί να «δουλεύει ανενόχλητος, καθώς και τις ανησυχητικές αξιολογήσεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και αφορούν στην αποτελεσματικότητα των νέων πολεμικών εργαλείων και ιδιαίτερα των UAV που έχει εντάξει στο οπλοστάσιό της η Τουρκία, φαίνεται ότι υπάρχει ένας πολύ κακός συνδυασμός που σχετίζεται ευθέως τόσο με την βούληση και την αποφασιστικότητα της πολιτικής ηγεσίας, όσο και με τις μη δημοσιοποιημένες δεσμεύσεις που πιθανότατα έχουν αναληφθεί πίσω από κλειστές πόρτες και είναι φανερό ότι οι πολίτες έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν.<br /><br />Η επικίνδυνη κλιμάκωση θα πρέπει να θεωρείται αναμενόμενη. Ο Ερντογάν με την στάση του, την έχει ουσιαστικά προαναγγείλει – ήδη την υλοποιεί – και τα πάντα συνηγορούν ότι η προαναγγελία αυτής της κλιμάκωσης, δεν ήταν μια τυχαία εξέλιξη. Όσοι θεωρούν ότι η Τουρκία θα δώσει την απαραίτητη πίστωση χρόνου στην χώρα μας προκειμένου να διασφαλίσει την εξοπλιστική της επάρκεια στην λογική του «βάστα Τούρκο να γιομίσω», καλό θα είναι να αλλάξουν πλευρό.<br /><br />Η Ελληνική κοινωνία δεν πρέπει να παραδοθεί στον εφησυχασμό που συντηρεί η κατευναστική φλυαρία, ούτε στις ψευδαισθήσεις που χτίζονται γύρω από το αφήγημα για τα F-35. Οφείλει να απαιτήσει ουσιαστική στροφή στην συνολική στάση της χώρας, πριν τα πράγματα οδηγηθούν σε σημείο που δεν θα υπάρχει επιστροφή.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

«Βάστα Τούρκο να γιομίσω και οι πωλητές ψευδαισθήσεων».

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Γίνεται πλέον αντιληπτό αυτό για το οποίο επιμέναμε από την πρώτη στιγμή, σε πείσμα όλων εκείνων που θεωρούν ότι το αισ...

Διαβάστε την συνέχεια

«Η εθνική των τουρκολάγνων σχολή και τα «εγκλήματα» της… Τριπολιτσάς».

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/ellinotourkika-1.png"><img height="378" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/ellinotourkika-1-696x411.png" width="746" /></a><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Ομολογώ ότι το φοβόμουν, αλλά δεν περίμενα να εκδηλωθεί τόσο γρήγορα σαν μήνυμα εθνικού επαναπροσδιορισμού κομμένου και ραμμένου στα μέτρα των ΕΛΙΑΜΕΠ πιστών συμβούλων, φίλων και παρατρεχάμενων της εξουσίας, οι οποίοι ξεσπάθωσαν για τα καλά μετά το ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ.</span></h3>Γράφει η <b>Κρινιώ Καλογερίδου</b><br />Ξεσπάθωσαν και, με αφορμή την ομιλία του στη Βουλή των Αντιπροσώπων του Κογκρέσου, άφησαν να ξεχειλίσουν οι χοληφόρες απόψεις τους στα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ αποδεικνύοντας αποκαλυπτικά το ποιοι κρύβονται πίσω απ’ τη πολιτική του ”ψυχρού ρεαλισμού” ο οποίος έχει προσαρμόσει στα ξένα συμφέροντα την Εξωτερική πολιτική μας.<br /><br /> Ποιοι κρύβονται πίσω από την πολιτική χωρίς συναισθήματα, η οποία — στην προσπάθειά της να μας απαλλάξει απ’ το χρόνιο σύνδρομο της Ψωροκώσταινας — έφτασε ήδη στο άλλο άκρο. Στην ταύτιση των διακοσίων χρόνων της εθνικής παλιγγενεσίας μας με τα χρόνια της εθνικής ύπαρξής μας.<br /><br /> Και όλα αυτά προς χάριν της σύγκλισης ελληνικών και δυτικών συμφερόντων! Γιατί η προσπάθεια απαλλαγής μας απ’ τον αυτοπροσδιορισμό με βάση τη συμπεριφορά του Τούρκου, δεν μας οδήγησε στον αυτοπροσδιορισμό με βάση τα ”θέλω” του Έλληνα, αλλά τα ”θέλω” του ”δυτικού ανθρώπου” (άλλοτε Γερμανού κι άλλοτε Αμερικανού), τον οποίο κατέστησε η καθεστηκυία πολιτική τάξη θεματοφύλακα του εθνικού βίου της χώρας μας.<br /><br /> Με τη λογική αυτή θυσιάστηκαν τα… ”κλισέ” της εθνικής μας παράδοσης και των πατρογονικών αξιών μας (όπως τα αποκαλούν οι ευρωλάγνοι) στα δυτικά νεοαποικιακά πρότυπα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι προτιμητέα τα ευρωασιατικά.<br /><br /> Με τη λογική αυτή μετατράπηκε η άλλοτε πλουσιόδωρη δημοκρατία μας σε ”μεταδημοκρατία” με κόμματα και κυβερνήσεις που χειραγωγούν τους πολίτες. Σε δημοκρατία κομμένη και ραμμένη στα όρια της πολιτικής των δύο μέτρων και δύο σταθμών των ”Μεγάλων” της Δύσης.<br /><br /> Είχε προηγηθεί ήδη απ’ τη δεκαετία του ’90 η υπερ-νεωτερικότητα της παγκοσμιοποίησης, του κοσμοπολιτισμού, της πολυπολιτισμικότητας και της δυτικής κουλτούρας. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για τις ”προκλήσεις” του 21ου αιώνα στον εθνικό βίο μας.<br /><br /> ”Προκλήσεις” που τσουβαλιάζουν και ρίχνουν στην πυρά τα σύμβολα των συνεκτικών δεσμών των Ελλήνων: πετραχήλια, σταυρούς, φουστανέλλες, παρελάσεις και εθνικές σχολικές γιορτές. ”Προκλήσεις” που, σε κάθε ευκαιρία ρήξης και ”αναστοχασμού”, γυρίζουν την πλάτη στα κλέη των αρχαίων προγόνων μας χαρακτηρίζοντας ”αρρωστημένη προγονοπληξία” και ”ιδεολογικές εμμονές” την προσπάθειά μας να μη χάσουμε την επαφή με το ιστορικό παρελθόν μας.<br /><br /> ”Προκλήσεις” που, αντί να ενώνουν, χωρίζουν τους Έλληνες με το να χαρακτηρίζουν ”εθνική αυτογνωσία” την τουρκική εκδοχή ότι η Γενοκτονία των Ποντίων απ’ τους Τούρκους (1919-’22) δεν διαφέρει από τα ”εγκλήματα στην Τριπολιτσά” των επαναστατημένων Ελλήνων.<br /><br /> Απάντηση στις θέσεις του Θάνου Τζήμερου περί ”σφαλμάτων και αγριοτήτων στην Ελληνική Επανάσταση” έδωσε ο Αντώνης Σαμαράς λέγοντας ότι μόνο όσοι τιμούν το παρελθόν είναι ικανοί να κερδίσουν το μέλλον. Ήταν όμως ήδη αργά, γιατί πρόλαβαν οι Τούρκοι να τις κάνουν σημαία (βλ. ανακοίνωση τουρκικού ΥΠΕΞ για ”ελληνικά εγκλήματα στην Τριπολιτσά το 1821”).<br /><br /> Κι αυτό, για να αμαυρώσουν την 103η Επέτειο Μνήμης των αιμοσταγών προγόνων τους, οι οποίοι ”έριξαν στον πάτο της θάλασσας τους Έλληνες του Πόντου”), καθ’ ομολογίαν Ντεβλέτ Μπαχτσελί, ηγέτη του ακροδεξιού ΜΗΡ (Ιούνιος 2018), που συνεργάζεται με το κυβερνών AKP του Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία.<br /><br /> Τώρα θα με ρωτήσετε, με το δίκιο σας:<br /><br /> – Ποιος ”ήρξατο χειρών αδίκων” για τον ανιστόρητο συγκριτισμό μεταξύ της Γενοκτονίας 353.000 Ποντίων (της δεύτερης μεγαλύτερης του 20ου αιώνα μετά από εκείνην των Αρμενίων) και του αιματηρού ξεσπάσματος των υπόδουλων στους Τούρκους Ελλήνων που ζητούσαν να εκδικηθούν για τα πάθη 400+ χρόνων Τουρκοκρατίας ;<br /><br /> Έχετε δίκιο, ότι κι αν πείτε. Κυλάει στο αίμα μας, προφανώς, το μικρόβιο της αυτοκαταστροφής. Αλλιώς δεν εξηγείται το αυτομαστίγωμα που εκδηλώνουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα με δηλώσεις που δίνουν χέρι βοήθειας στον Τούρκο και δοκιμάζουν την εθνική συνοχή μας.<br /><br /> Στις τάσεις αυτοκαταστροφής εντάσσονται και οι απόπειρες διχασμού των Ελλήνων σε ”σταλινοαριστερούς” (κοινώς…”πουτινόφιλους” ή ”ρωσόφιλους”) και ”ψεκασμένους δεξιούς” (Έλληνες της ”ιδιοτελούς προγονολατρείας”). Απόπειρες που ΔΕΝ πιάνουν, ευτυχώς, γιατί έρχονται κόντρα με το εθνικό DNA μας.<br /><br /> Και το εθνικό DNA μας δεν κάνει διαχωρισμούς. Αναγνωρίζει τη προσφορά των Ελλήνων όλων των εποχών που τίμησαν με τα λόγια και τις πράξεις τους τα οράματα της πατρίδας. Αναγνωρίζει και τιμά εξ ίσου τους Έλληνες οι οποίοι αναδείχθηκαν ως εθνικά, ιστορικά και θρησκευτικά ορόσημα αναφοράς των προγονικών καταβολών μας, με τους Έλληνες του Νεοελληνικού Διαφωτισμού που στήριξαν τον Αγώνα για την Εθνική Ανεξαρτησία μας και μεταλαμπάδευσαν τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό στην Ελλάδα.<br /><br /> Αυτοί οι τελευταίοι, βέβαια, δεν έχουν καμιά σχέση με τους δυτικόδουλους Έλληνες της εποχής μας οι οποίοι κήρυξαν ολοκληρωτική αποστασία από τον ορθόδοξο πολιτισμό και μετέτρεψαν την Ελλάδα σε παζάρι εκποίησης των πάντων, από ιστορικά ονόματα (βλ. ”Μακεδονία”, 2018) μέχρι εδάφη (Ίμια”, 1996).<br /><br /> Μετέτρεψαν τους Έλληνες σε ”ανθρώπους που πάσχουν βαριά από ξενομανία και ξενοδουλεία, έτσι που να μην έχουν επάνω τους τίποτα ελληνικό πέρα απ’ το σώμα και το πνεύμα τους”, όπως έλεγε ο Φώτης Κόντογλου για την εποχή του, η οποία είχε κοινά σημάδια αλλοίωσης της εθνικής ταυτότητας με τη δική μας. Την εποχή των ”εθνικά παραμορφωμένων Ελλήνων”.<br /><br /> Των εραστών της παγκοσμιοποιημένης Δύσης, δηλαδή, που δηλώνουν ”μινιμαλιστές” και χαρακτηρίζουν ”μαξιμαλιστές” και ”ψεκασμένους” μεγαλοϊδεάτες τους Έλληνες οι οποίοι διεκδικούν τα πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο [επέκταση των ΕΧΥ στα 12 νμ, με σφραγίδα ΟΗΕ (βλ. Σύμβαση για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (ΟΗΕ, UNCLOS), Montego Bay-1982)].<br /><br /> ”Τοῦ δὲ πολέμου οἱ καιροὶ οὐ μενετοί”, όμως, και οι ευκαιρίες έρχονται και παρέρχονται. Δεν περιμένουν, όπως λέει ο Θουκυδίδης (”Περικλέους Ἐπιτάφιος Λόγος”). Κι αυτό ας το έχουν υπόψη τους οι ”μινιμαλιστές” και οι… ”μαξιμαλιστές” Έλληνες.<br /><br /> Όπερ σημαίνει ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τις εθνικές ευκαιρίες αναξιοποίητες, αλλά σε κάθε περίπτωση να διατρανώσουμε ενωμένοι τα δίκαια του Ελληνισμού και την αποφασιστικότητά μας να μην επιτρέψουμε να σκιάσει το δίκαιο της πυγμής της Τουρκίας τα ιστορικά δίκαια των κοιτίδων του Ελληνισμού.<br /><br /> Η ειρήνη στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο δεν μακροημερεύει με μονόπλευρες (κατευναστικές) πολιτικές υποχώρησης της Ελλάδας και της Κύπρου προ των εκφοβιστικών απειλών της Τουρκίας, αλλά με σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας τους και των Συνθηκών, Συμβάσεων και Αρχών του Διεθνούς Δικαίου.<br /><br /> Με δεδομένα αυτά και κρατώντας ζωντανή στην μνήμη μας την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να περάσει η εκκολαπτόμενη από ξένα κέντρα (με στήριξη των ημεδαπών ”προθύμων” της πολιτικής μας σκηνής) η ”συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου (που ισοδυναμεί με διχοτόμηση).<br /><br /> Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να περάσει η διχοτόμηση της Κύπρου (την οποία προτείνουν οι Τούρκοι), αλλά και η ”δημοκρατία” των δύο μέτρων και δύο σταθμών την οποία εφηύραν οι Δυτικοί και διαχωρίζει το Ουκρανικό απ’ το Κυπριακό με κριτήριο την ταυτότητα του εισβολέα και τους βομβαρδισμούς σε καλούς (ΝΑΤΟϊκούς) και κακούς (ρωσικούς) ανάλογα με το ποιος εισβάλλει και ποιος βομβαρδίζει.<br /><br /> Κάτι που αντιβαίνει στο Δίκαιο, γιατί αφήνει στο απυρόβλητο την τρις εισβολέα Τουρκία (Κύπρος-Συρία-Ιράκ). Την Τουρκία που (κρυμμένη πίσω από προβιά λύκου) εκτρέφει τον μεγαλοϊδεατικό αναθεωρητισμό της με πρόσωπο ”ειρηνοποιού” ο οποίος επιβουλεύεται ανενόχλητος τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου…<div><br /><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

«Η εθνική των τουρκολάγνων σχολή και τα «εγκλήματα» της… Τριπολιτσάς».

Ομολογώ ότι το φοβόμουν, αλλά δεν περίμενα να εκδηλωθεί τόσο γρήγορα σαν μήνυμα εθνικού επαναπροσδιορισμού κομμένου και ραμμένου στα μέτρα τ...

Διαβάστε την συνέχεια

Ερντογάν: “Οι… μητέρες ΝΑΤΟ, Ευρώπης & Ισραήλ”, το Βέτο, το παζάρι.

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/erdogan_slpress.jpg" /><br /><br />Το ιστορικό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε σχέση με τη συμμαχία του ΝΑΤΟ υποδηλώνει ότι συχνά εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να εκβιάσει και να απειλήσει. Στο τέλος όμως πιεζόμενος πάντα υποχωρούσε. Τώρα πάλι ο Ερντογάν προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το αίτημα ένταξης Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, αλλά πλέον ο Ερντογάν δρα ανεξέλεγκτα καθώς δεν έχει αντίπαλο στο εσωτερικό της Τουρκίας τον στρατό. <br /><br />Υπενθυμίζεται ότι η Τουρκία είχε αντιδράσει, το 2009, στην επιστροφή της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και επίσης κατά την εκλογή του Δανού Ράσμουσεν στη θέση του γενικού γραμματέα. Η Τουρκία τελικά συμφώνησε με αντάλλαγμα άνοιγμα κεφαλαίων διαπραγμάτευσης με την ΕΕ. Τότε ο στρατός είχε δηλώσει στον Ερντογάν πως δεν θα επέτρεπε παιχνίδια με το ΝΑΤΟ. Τώρα όμως, μετά το «πραξικόπημα» παρωδία του 2016 ο στρατός δεν έχει πολιτικό ρόλο.<br /><br />Κατά συνέπεια ο Ερντογάν μπορεί την σημερινή κρίση να την τραβήξει όσο εκτιμά ότι εξυπηρετούνται τα τουρκικά συμφέροντα. Εξάλλου ο Ερντογάν δεν έχει κανέναν να φοβάται και η ενημέρωση στην Τουρκία είναι πλέον πλήρως «φιλτραρισμένη» σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Ο μόνος παράγοντας που δεν μπορεί να ελέγξει ο Τούρκος πρόεδρος στο εσωτερικό μέτωπο είναι η οικονομία, η οποία επιδεινώνεται ραγδαία, πλήττοντας τους μέσους Τούρκους που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα εν μέσω ραγδαίας αύξησης των τιμών των τροφίμων και της ενέργειας, της αυξανόμενης ανεργίας και της φθίνουσας αξίας της τουρκικής λίρας.<br /><br />Η Δύση, ειδικά οι Αμερικανοί, μπορούν να ασκήσουν σοβαρή πίεση χρησιμοποιώντας την οικονομία ώστε να αναγκάσουν τον Ερντογάν να υποχωρήσει. Με αυτό δεδομένο το Βέτο Ερντογάν στο ΝΑΤΟ μάλλον δεν έχει τύχη. Ο Ερντογάν θέλει να πιέσει τις ΗΠΑ όχι απαραίτητα ια F-16V ή F-35 αλλά απλώς για να ξανακαθίσει στο τραπέζι με τον Μπάιντεν που μέχρι τώρα τον κρατά σε απόσταση. Από το 2019 και τη δίξωη της Halkbank στις ΗΠΑ η Τουρκία αγωνίζεται για επαναπροσέγγιση. Τώρα βρήκε ή θεωρεί πως βρήκε την ευκαιρία. Ωστόσο ο Ερντογάν και λόγο της ισλαμιστικής του ιδεολογίας έχει ένα αντί-ΝΑΤΟϊκό και αντί-δυτικό υπόβαθρο στην Τουρκία.<br /><br />Ωστόσο η πολιτική κατευνασμού της Δύσης απέναντί του τον ενθαρρύνει.<br />Το τι ακριβώς πιστεύει ο Ερντογάν για την Δύση αποκαλύφθηκε από αμερικανική έρευνα σχετικά με την ιρανική Δύναμη Quds. «Όταν έχω την ευκαιρία, ξέρω τι να κάνω με το ΝΑΤΟ, την Ευρώπη και το Ισραήλ. Θα τσακώσω τις μητέρες τους. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ είναι τόσο τρομοκράτες όσο το Ισραήλ», αποκαλύφθηκε ότι έλεγε ο Ερντογάν.<br /><br /><div>Μπροστά στην πίεση, ο Ερντογάν πιθανότατα θα κάνει ένα βήμα πίσω για την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας. Θα περιμένει όμως την επόμενη ευκαιρία για να κάνει άλλη μια κίνηση κατά του ΝΑΤΟ. Η συμμαχία πληρώνει το τίμημα για τον κατευνασμό του Ερντογάν, ειδικά στον απόηχο του ψευδούς πραξικοπήματος του 2016 που ο Ερντογάν ενορχήστρωσε για να ξεκινήσει μια μαζική εκκαθάριση αξιωματικών.<br /><br />Πριν λίγες ημέρες ο Ερντογάν αποκάλυψε τα σχέδιά του για νέα στρατιωτικής επιχείρησης στη Συρία, λέγοντας ότι μόλις ο στρατός, οι μυστικές υπηρεσίες και η αστυνομία ολοκληρώσουν τις προετοιμασίες τους, η Τουρκία θα αρχίσει να επεκτείνει αυτό που αποκάλεσε μια ασφαλή ζώνη περίπου 30 χιλιόμετρα βαθιά στο συριακό έδαφος. από τα τουρκικά σύνορα. Ίσως η κλιμάκωση της αντιδυτικής ρητορικής του και η απειλή βέτο για τους νέους υποψηφίους για τη συμμαχία του ΝΑΤΟ σε κάποιο βαθμό έχει να κάνει με τη σχεδιαζόμενη κίνηση της Τουρκίας να ξεκινήσει μια νέα στρατιωτική εισβολή. Ελπίζει και πάλι στην σιωπή της Δύσης;</div><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ερντογάν: “Οι… μητέρες ΝΑΤΟ, Ευρώπης & Ισραήλ”, το Βέτο, το παζάρι.

Το ιστορικό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε σχέση με τη συμμαχία του ΝΑΤΟ υποδηλώνει ότι συχνά εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να εκβιάσει και ...

Διαβάστε την συνέχεια

Απειλεί ανοικτά τη Τουρκία: “Αποστρατιωτικοποίηση των νησιών ή… “

<img height="324" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2020/05/Greece_Turkey_Aegean-790x400.jpg" width="738" /><br /><br />Ο υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου απάντησε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων στο αεροπλάνο μετά την επίσκεψή του στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Υπουργός Τσαβούσογλου, «Θα γίνει νέα επιχείρηση στη Συρία;» Απάντησε ξεκάθαρα στο ερώτημα και είπε «Η απειλή για την Τουρκία αυξάνεται, θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί». Αντιδρώντας στον οπλισμό των νησιών από την Ελλάδα, ο Τσαβούσογλου είπε: “Δεν μπλοφάρουμε. Εάν η Αθήνα δεν συμμορφωθεί, θα πάμε τα πράγματα μπροστά”, είπε, σύμφωνα με την Χουριέτ.<br /><br />Απαιτώντας την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών ο Τσαβούσογλου είπε: “Δεν μπλοφάρουμε. Εάν η Αθήνα δεν συμμορφωθεί, θα πάμε τα πράγματα μπροστά”. Ο υπουργός Τσαβούσογλου έκανε τις εξής παρατηρήσεις σχετικά με τις δηλώσεις και τις κινήσεις της Ελλάδας τις τελευταίες ημέρες:<br /><br />«Έχουμε πει ανοιχτά στις ΗΠΑ: Οι ΗΠΑ έχουν μια πολιτική ισορροπίας τόσο στην Κύπρο όσο και στην Τουρκία – Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου… Βλέπουμε μια απόκλιση από αυτή την ισορροπία, το είπαμε στον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Blinken, κάναμε Η προειδοποίηση. ΗΠΑ” Αν και ο κόσμος είπε ότι οι βάσεις σε μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ δεν αποτελούν απειλή για μια άλλη χώρα του ΝΑΤΟ, αυτή η αύξηση δεν διέφυγε της προσοχής μας, φυσικά.<br /><br />Από την άλλη, είναι αντίθετο με το διεθνές δίκαιο να ακυρώνειι η Ελλάδα το καθεστώς των νησιών που της δόθηκε υπό όρους στο πλαίσιο των ειρηνευτικών συμφωνιών της Λωζάνης του 1923 και του Παρισιού του 1947. Όποιον λόγο και να επικαλείται η Ελλάδα δεν ισχύει. Ποιοι είναι οι όροι; Δεν θα στρατιωτικοποιήσει αυτά τα νησιά. Η Ελλάδα την έχει οπλίσει από το 1960 και είπαμε ότι αν δεν τα παρατήσει θα ξεκινήσει η συζήτηση για την κυριαρχία, είναι σαφέστατο και ξεκάθαρο…<br /><br />Είμαστε εξαιρετικά σοβαροί, δεν μπλοφάρουμε γιατί τους παραχωρούνται υπό όρους νησιά. Αν η Ελλάδα που το διεθνές δίκαιο σε κάθε ευκαιρία δεν συμμορφωθεί με αυτό, θα το πάμε παρακάτω. Η Τουρκία ακολουθεί επεκτατική πολιτική, δεν πρέπει λαμβάνει τα λόγια μας μη σοβαρά σαν να έχει το βλέμμα της στα εδάφη μας, αυτό είναι παραβίαση της συμφωνίας, στην πραγματικότητα, τα βήματα που κάνει η Ελλάδα έχουν στόχο να απειλήσουν την Τουρκία. Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν πειράζει, δεν μπορούμε να πούμε ότι όσο και να βάλει, θα σας ακολουθήσουμε όσο δεν σταματήσετε την παράβαση».<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Απειλεί ανοικτά τη Τουρκία: “Αποστρατιωτικοποίηση των νησιών ή… “

Ο υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου απάντησε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων στο αεροπλάνο μετά την επίσκεψή του στο Ισραήλ και την Παλαισ...

Διαβάστε την συνέχεια