Πούτιν και Ερντογάν μετρούν ο ένας τον άλλον

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/09/putin_erdogan_2021-09-29-rusya-10.jpg"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/09/putin_erdogan_2021-09-29-rusya-10-696x496.jpg" /></a><br /><br /><b>Pepe Escobar</b>.Reseau International<div> Mετάφραση:<b> Μ. Στυλιανού <br /></b><br />Λίγα διέρρευσαν από την τρίωρη συνάντηση μεταξύ Ρώσων και Τούρκων ηγετών, αλλά η Συρία, η ενεργειακή συνεργασία και οι S-400 ήταν όλα στο τραπέζι.<br /><br />Όλοι στο τραπέζι το παρατήρησαν, και όλοι σε όλη την Ευρασία το παρατήρησαν επίσης.<br /><br />Στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής <a href="https://asiatimes.com/2021/09/eurasian-consolidation-ends-the-us-unipolar-moment/">του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης </a>(SCO) στο Ντουσάνμπε – όπου το Ιράν έγινε δεκτό ως πλήρες μέλος και το κύριο θέμα συζήτησης ήταν το Αφγανιστάν – η Τουρκία ήταν ουσιαστικά απούσα. Σαν να ήταν μόνο ένας μικρός και επαρχιακός ηθοποιός της Ευρασίας.<br /><br />Ωστόσο, η Τουρκία είναι παρατηρητής της SCO, στο ίδιο επίπεδο με το Αφγανιστάν.<br /><br />Δεν ήταν ακριβώς μια θριαμβευτική εισαγωγή σε αυτό που την Τετάρτη στο Σότσι ήταν η πρώτη πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση μεταξύ των Προέδρων Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Βλαντιμίρ Πούτιν από τη συνάντησή τους τον Μάρτιο του 2020 στο Κρεμλίνο.<br /><br />Κουβέντιαζαν για λιγότερο από τρεις ώρες. Κανένα δελτίο τύπου. Δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαρροές, με εξαίρεση μια άτυπη συζήτηση για τον Covid που αναμεταδόθηκε από την ομάδα του Κρεμλίνου.<br /><br />Ερντογάν: «Ποιο είναι το επίπεδο αντισωμάτων σας; »<br /><br />Πούτιν: “15-16 ».<br /><br /><br />Ερντογάν: “Είναι πολύ χαμηλά ».<br /><br />Πούτιν: «Οι υπολογισμοί μας είναι διαφορετικοί. Θα πρέπει να σας χορηγηθεί το Sputnik V για να ενισχύσετε την ανοσία σας ».<br /><br />Ερντογάν: “Έκανα την τρίτη ένεση ».<br /><br />Τουλάχιστον φαίνεται να είναι καλά προστατευμένοι. ΄Ενας άλλος διάλογος – απόκρυφος – θα μπορούσε να πήγαινε ως εξής:<br /><br />Ερντογάν: «Χρειάζομαι περισσότερους S-400».<br /><br />Πούτιν: «Τώρα, σχετικά με αυτούς τους μετριοπαθείς αντάρτες που οπλίζετε στο Ιντλίμπ… ».<br /><br />Εξάλλου, αυτές ήταν οι δύο ερωτήσεις στο επίκεντρο της συζήτησης:<br />Το περιβόητο ζιγκ-ζαγκ του Ερντογάν μεταξύ του ΝΑΤΟ και η πλήρους προσήλωσης σε αυτό που η Ρωσία ορίζει ως Μεγάλη Ευρασιατική Εταιρική Σχέση, και…<br />Τι ακριβώς θα μπορούσε να κάνει στη Συρία.<br /><br />Όλα για το Ιντλίμπ<br /><br />Στην <a href="https://www.rt.com/russia/535530-unga76-erdogan-crimea-ukraine/">ομιλία </a>του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ο Ερντογάν ανέφερε ότι η Κριμαία αποτελεί μέρος της Ουκρανίας, μια «προσάρτηση που δεν αναγνωρίζουμε». Πολύ περισσότερο από το να εκφράσει την επιθυμία του για αποκατάσταση ενός προτεκτοράτου που διατήρησαν οι Οθωμανοί μέχρι τα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, ο Ερντογάν υιοθέτησε ένα επιχείρημα του ΝΑΤΟ.<br /><br />Ερντογάν και Πούτιν έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσουν τη στρατιωτική-τεχνική συνεργασία της Άγκυρας με το Κίεβο, συμπεριλαμβανομένου του εξαιρετικά ευαίσθητου ζητήματος των μη επανδρωμένων αεροσκαφών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς.<br /><br />Πριν από τη συνάντηση στο Σότσι, ο Ερντογάν είχε ήδη εκφράσει στα αμερικανικά ΜΜΕ, ως σύμμαχος του ΝΑΤΟ, την απογοήτευσή του, φτάνοντας στο σημείο να μοιάζει με μία από τις Μονάδες Λαϊκής Κινητοποίησης (Σιίτες) στο Ιράκ. Εάν είχε επιλογή, θα ήθελε οι ΗΠΑ να «αποσυρθούν από τη Συρία και το Ιράκ, με τον ίδιο τρόπο που αποσύρθηκαν από το Αφγανιστάν. ».<br /><br />Στο Σότσι, το Κρεμλίνο έπαιξε το ήρεμο χαρτί, με την επίσημη ομιλία να τονίζει ότι ο Πούτιν επεσήμανε την «γόνιμη συνεργασία» μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας στη Συρία και τη Λιβύη.<br /><br />Ακολούθησαν και άλλα αστεία, με τον Πούτιν να ευχαριστεί τον Ερντογάν για τη «συνεπή στάση» του στην κατασκευή του πολυπόθητου αγωγού φυσικού αερίου Turk Stream. Συγκρίνετε αυτή τη συνέπεια με εκείνη της ΕΕ, η οποία μαχαιρώθηκε πισώπλατα, μη αποδεχόμενη μακροπρόθεσμες συμβάσεις σταθερής τιμής με την Gazprom όταν είχε την ευκαιρία.<br /><br />Ο Ερντογάν, εν τω μεταξύ, ήταν εκστασιασμένος με την κατασκευή του πρώτου πυρηνικού σταθμού της Τουρκίας, στο Ακούγιου, στη νότια ακτή, ο οποίος θα τεθεί σε λειτουργία το 2022.<br /><br />Αλλά η καρδιά του θέματος έπρεπε να είναι το Ιντλίμπ.<br /><br />Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, έφτασε κατευθείαν στο σημείο σχετικά με την τούρκο-ρωσική ειδική ρύθμιση που απαιτεί από την Άγκυρα να καταπολεμήσει τους τρομοκρατικούς σχηματισμούς στο Ιντλίμπ:<br /><br />« Το ζήτημα της εφαρμογής αυτής της υποχρέωσης θα εξεταστεί λεπτομερώς. Είναι σαφές ότι εφαρμόζεται αργά ».<br /><br />Μιλάμε για έναν βροντερό ευφημισμό που καλλωπίζει μια πρακτικά ασυμβίβαστη διαφορά. Οι Ρώσοι γνωρίζουν τα πάντα για το γεγονός ότι το Ιντλίμπ είναι μολυσμένο με Τζιχαντιστές, ενώ η Άγκυρα ανησυχεί μόνο ότι ο Σύρος πρόεδρος Ασάντ και ο Συριακός Αραβικός Στρατός (SAA), όπως μετονομάστηκε, εξαπολύουν την οριστική επίθεση στο Ιντλίμπ με μαζική ρωσική αεροπορική υποστήριξη.<br /><br />Η μέρα πλησιάζει γρήγορα, με μεγάλο βηματισμό όπου ο SAA θα φτάσει μέχρι το τέλος για να καταλάβει ολόκληρη την επαρχία.<br /><br />Ο τουρκικός στρατός, από την πλευρά του, διατηρεί περισσότερες από 60 «θέσεις παρατήρησης» στο Ιντλίμπ.<br /><br />Μια στρατηγική στενωπός που χρήζει προσοχής είναι το Al-Zalwiya, στη νότια ύπαιθρο του Ιντλίμπ. Είναι ένας σημαντικός κόμβος για τον Hay’at Tahrir al-Sham (HTS) – τους «μετριοπαθείς αντάρτες», τους τόσο αγαπητούς στην Ουάσιγκτον – και στόχος των σχεδόν καθημερινών ρωσικών αεροπορικών επιδρομών που μαίνονται στο Μεγαλύτερο Ιντλίμπ.<br /><br />Ο Πούτιν σίγουρα θα έχει αμφισβητήσει τον Ερντογάν για τις αδιάκοπες παραβιάσεις της κατάπαυσης του πυρός από το νεφέλωμα της Αλ Κάιντα. Μέχρι πρόσφατα, οι τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις στο Ιντλίμπ ήταν ουσιαστικά περιορισμένες σε αυτά τα «σημεία παρατήρησης» – σημεία ελέγχου – ενισχυμένες με δυνάμεις Τζιχαντιστών υπό τουρκική διοίκηση, αποκαλούμενων εδώ και χρόνια «Ελεύθερος Συριακός Στρατός».<br /><br />Αλλά τώρα υπάρχουν τακτικά τουρκικά στρατεύματα στο έδαφος – περίπου 3000. Οι Ρώσοι ισχυρίζονται ότι αυτό ισοδυναμεί επίσημα με την κατοχή κυρίαρχου συριακού εδάφους.<br /><br />Ο Λαβρώφ είναι ανένδοτος εδώ και μήνες. Αμέσως μετά την Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ κήρυξε το Greater Idlib ως το τελευταίο «φυλάκιο τρομοκρατών» στη Συρία – και αυτό είναι τεχνικά σωστό.<br /><br />Δεν είναι ρεαλιστικό να φανταστεί κανείς τον Ερντογάν να αντιμετωπίζει τον Πούτιν στο Σότσι, προσπαθώντας απεγνωσμένα να υπερασπιστεί τη δική του εκδοχή της κατάπαυσης του πυρός και ικετεύοντας τους Ρώσους να μην βομβαρδίσουν τα 3.000 ή έτσι τουρκικά στρατεύματα στο Ιντλίμπ.<br /><br />Κάθε κόκκος άμμου στην ύπαιθρο του Ιντλίμπ γνωρίζει ότι η Άγκυρα κάνει λιγότερο από το μηδέν για να σεβαστεί την κατάπαυση του πυρός, καθώς η συμμορία των «μετριοπαθών ανταρτών» προστατεύεται εκ των πραγμάτων από τον τουρκικό στρατό.<br /><br />Το Σότσι, στο τέλος, δεν έλυσε τίποτα. Αλλά τουλάχιστον ο Πούτιν κατάφερε να πάρει μια γεύση από το τι ετοιμάζει ο Σουλτάνος.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Πούτιν και Ερντογάν μετρούν ο ένας τον άλλον

Pepe Escobar .Reseau International  Mετάφραση: Μ. Στυλιανού Λίγα διέρρευσαν από την τρίωρη συνάντηση μεταξύ Ρώσων και Τούρκων ηγετών, αλλά ...

Διαβάστε την συνέχεια

“Χωρίς ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα ακόμη και η συμφωνία με τη Γαλλία θα ΄ναι εφήμερη”

<a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/panagiotopoulos_france_F16.jpg"><img src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2021/01/panagiotopoulos_france_F16-696x467.jpg" /></a><br /><br />Γράφει ο καθηγητής <b>ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ*</b><br />Η συμφωνία Γαλλίας-Ελλάδας είναι αδιαμφισβήτητα σημαντική και ως εκ τούτου απαιτείται να συνεκτιμάται δεόντως υπό το πρίσμα α) των Ελληνικών εθνικών συμφερόντων και στρατηγικής που τα εκπληρώνει και τις Ευρωστρατηγικές, Ευρωατλαντικές και πλανητικές στρατηγικές ανακατατάξεις που είναι ρευστές και εξ αντικειμένου θα συνεχίσουν να είναι ρευστές επί μακρόν.<br /><br />Εν τούτοις, η συμφωνία του AUKUS, οι νέες εξελίξεις στο επίπεδο Γαλλίας, οι Αμερικανικοί στρατηγικοί ελιγμοί πάνω στην Ευρασιατική ζώνη και πολλά άλλα, συχνά πυροδοτούν συζητήσεις εφήμερης σημασίας οι οποίες είτε θολώνουν την πραγματική μεγάλη εικόνα των στρατηγικών ανακατατάξεων και των αλλαγών ιεραρχήσεων των εμπλεκομένων είτε οδηγούν σε αλματώδεις εκλογικεύσεις που κατευνάζουν υποβόσκουσες επιθυμίες ή και αγωνίες.<br /><br />Είτε βρισκόμαστε στην Ελλάδα είτε σε άλλο κράτος οι αναλύσεις για τις καθημερινές εξελίξεις απαιτείται να συνεκτιμούν δεόντως τις στρατηγικές δομές και τους μακρόχρονους στρατηγικούς προσανατολισμούς των κρατών και ταυτόχρονα παραβλέπουν τα κύρια αίτια και τις παρεμβαλλόμενες μεταβλητές που τελικά συμπλέκονται απρόβλεπτα πλην διαμορφωτικά.<br /><br />Συντομογραφικά εάν όχι επιγραμματικά ακολουθούν μερικές πτυχές που αφορούν την όντως σημαντική εξέλιξη της ενίσχυσης του Ελληνικού στόλου με Γαλλικά πλοία.<br /><br />Κατά πρώτον, όταν ένα κράτος –και ας αναφέρουμε εδώ την Ελλάδα ως παράδειγμα– προχωρεί σε αποφάσεις στρατηγικής σημασίας, όλα αποδυναμώνονται ή και ματαιώνονται εάν δεν διαθέτει κρατικά επιτελεία ανάλυσης, εκτίμησης, χάραξης εναλλακτικών σχεδίων και ιεράρχησης εναλλακτικών αποφάσεων ανάλογα και αντίστοιχα με το πώς εξελίσσονται τα πράγματα.<br /><br /><br />Όταν αυτό ισχύει τα μέλη του πολιτικού προσωπικού ζυγίζουν και σταθμίζουν κάθε φράση και κάθε λέξη που εκφέρουν περί τις στρατηγικές υποθέσεις. Μια εδραιωμένη θέση στην στρατηγική ανάλυση είναι ότι «όταν ένας πολιτικός ηγέτης μιλά για την εθνική στρατηγική ακόμη και οι μορφασμοί του προσώπου μετρούν αρνητικά ή θετικά για την στρατηγική αξιοπιστία του κράτους και της στρατηγικής του».<br /><br />Δύο νομοτελειακής σημασίας πτυχές είναι οι εξής: <br /><br />Σε κάθε σοβαρό και αξιόπιστο κράτος θεωρείται δεδομένο ότι ορίζονται και ιεραρχούνται επακριβώς τα εθνικά συμφέροντα σε αναφορά με την διεθνή τάξη που προνοεί το διεθνές δίκαιο και οι Συνθήκες.<br /><br />«Βιώσιμο είναι εκείνο το κράτος που διαθέτει επαρκή ισχύ (και στρατηγική) εκπλήρωσης των προνοιών του διεθνούς δικαίου για την Επικράτειά του (<a href="https://piotita.gr/hans-j-morgenthau/">Morgenthau</a>)».<br /><br />Χωρίς να υπάρχει ανάγκη αναφοράς σε κυβερνήσεις ή πρόσωπα κανείς εύκολα μπορεί να διαβάσει δηλώσεις και θέσεις των τελευταίων ετών και τελευταίων μηνών για τα Ελληνοτουρκικά και να συναγάγει τα δικά του συμπεράσματα ως προς το τι απαιτείται εφεξής.<br /><br />Πόσο αντιφατικό είναι και τι παραστάσεις δημιουργούνται θέσεις όπως:<br /><br />α) «καζάν-καζάν» (για τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου)<br /><br />β) «η Τουρκία έχει μεγάλες ακτογραμμές (ενώ η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει μεγαλύτερες)»<br /><br />γ) «έχει και η Τουρκία δικαιώματα και συμφέροντα στο Αιγαίο» (ως και να τα αμφισβήτησε κάποιος εάν αφορούν τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου και των Συνθηκών) και<br /><br />δ) στην Κύπρο με «ενθουσιασμό» δεχόμαστε «Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα» (ως και να υπάρχει σοβαρός άνθρωπος Έλληνας ή ξένος που να μην γνωρίζει ότι αυτό σημαίνει Τουρκική συγκυριαρχία, τελικά Τουρκική κυριαρχία και γεωπολιτική αναβάθμιση της Τουρκίας και στρατηγική ομηρία της Ελλάδας όπου όμηροι θα είναι το ένα δέκατο του Ελληνισμού).<br /><br />Κοντολογίς, χωρίς ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα, χωρίς συντριπτική εσωτερική ομοφωνία υπεράσπισής τους και εκδηλωμένες αξιόπιστες αποτρεπτικές παραστάσεις διασφάλισής τους τελικά ακόμη και στρατηγικές κινήσεις και η αγορά όπλων όπως η προσέγγιση της Γαλλίας αποδεικνύονται είτε ασήμαντης και εφήμερης σημασία είτε και εξελίσσονται αρνητικά.<br /><br />Χωρίς αξιόπιστο κράτος και χωρίς αξιόπιστη στρατηγική όλα είναι έωλα και αβέβαια και αυτό ισχύει για όλες τις χώρες είτε είναι η Ελλάδα είτε κάποια άλλη χώρα.<br /><br />Η νέα σχέση με την Γαλλία μπορεί σε κάθε περίπτωση να αποτελέσει νέα αφετηρία αρχίζοντας ακαριαία με «νέα» κρατικά επιτελεία στελεχωμένα αυστηρά! με κρατικούς λειτουργούς.<br /><br />Αφού γίνει σαφές ότι δική μας εκτίμηση εδώ είναι πως η προσέγγιση της Γαλλίας είναι ορθολογιστική –πάντα όταν τηρούνται οι προαναφερθείσες προϋποθέσεις και πολλές άλλες–, στρατηγικές αποφάσεις ιδιαίτερα όταν αφορούν συμμαχικούς επανα-προσανατολισμούς απαιτούν την δέουσα συνεκτίμηση της ακριβούς Στρατηγικής και της εμβέλειας των δυνατοτήτων του «πωλητή», δηλαδή εδώ, της Γαλλίας.<br /><br />Απαιτείται επίσης σωστή συνεκτίμηση του πως επηρεάζεται αυτή η στρατηγική από ενδογενείς και εξωγενείς μεταβλητές που σχετίζονται με σημαντικά περιφερειακά και πλανητικά ζητήματα. Χωρίς να τα αναλύσουμε σήμερα εδώ, αναφέρουμε μερικά που ο υποφαινόμενος –επειδή η άποψή του δεν μπορεί να έχει την εγκυρότητα ενός αξιόπιστου κρατικού επιτελείου– μπορεί να μιλήσει μόνο για τους προσανατολισμούς και τις προϋποθέσεις που επηρεάζουν ορατές και αθέατες τάσεις.<br /><br />Προφήτες στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν ενώ υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ γνώμης, ιδεολογημάτων ή επικοινωνιακών τεχνασμάτων με τα συμπεράσματα μιας ανάλυσης που αφορά τα επίγεια και ιδιαίτερα το εν εξελίξει ρευστό Μεταψυχροπολεμικό στρατηγικό περιβάλλον. Ιδού λοιπόν μερικές χαρακτηριστικές μεταβλητές:<br /><br />Ανεξαρτήτως ζώσης καθημερινότητας τι σχεδιάζουν τα επιτελεία των μεγάλων δυνάμεων και ιδιαίτερα των ΗΠΑ για τις μακροχρόνιες εξισορροπητικές συμμαχικές (3, 5, 10 χρόνια ή και δεκαετίες) πάνω στην ζώνη της Ευρασίας που αρχίζει από την Ευρώπη και φτάνει στην Κίνα.<br /><br />Με δεδομένο σταθερό στρατηγικό κριτήριο το γεγονός πως η μεγαλύτερη στρατηγική αβεβαιότητα της Γαλλίας είναι το «Γερμανικό ζήτημα» –με κάθε κριτήριο κανείς πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός όταν μιλά ή γράφει για την Ευρώπη εάν δεν το γνωρίζει– ερωτάται: Πώς εξελίσσονται οι συμπλεκόμενες σχέσειςΓαλλίας-ΗΠΑ, Γαλλίας-Ρωσίας, Γαλλίας-περιφερειακά κράτη, Ρωσίας-Κίνας σε σχέση με ΗΠΑ ή αντίστροφα Ρωσίας-ΗΠΑ σε σχέση με τις ΗΠΑ, Ινδίας-Κίνας και πως αυτό συμπλέκεται με άλλες δυνάμεις, και πολλοί άλλοι παράγοντες μεγάλης κύμανσης.<br /><br />Με δεδομένο ότι η μεταπολεμική ΕΟΚ που το 1992 μετονομάστηκε σε ΕΕ «ήταν πάντα ένας στρατηγικός και πολιτικός νάνος και ένας νομικός γίγαντας που εκκολάφθηκε μέσα στο μεταπολεμικό στρατηγικό θερμοκήπιο» πώς θα επηρεάζεται η Ευρωπαϊκή πολιτική από εξελίξεις στο επίπεδο των στρατηγικών αποφάσεων των ΗΠΑ αλλά και όπως γράψαμε ξανά την στρατηγικά πολύ σκόπιμη κίνηση του Brexit που όπως γνωρίζουμε ενθάρρυνε εάν όχι υποκίνησε η Ουάσιγκτον.Πώς εν τέλει προσανατολίζεται μακροχρόνια και διαμορφωτικά το «στρατηγικό τετράγωνο» Λονδίνο-Παρίσι-Βερολίνο-Μόσχα.<br /><br />Καταληκτικά και λογικά θα επανέλθουμε, παρά τον αναγκαίο και μη εξαιρετέο προβληματισμό σε αναφορά με ευρύτερα στρατηγικά ζητήματα, με κανένα τρόπο δεν υποτιμούν την εξέλιξη των νέων δεδομένων Αθήνας-Παρισιού. Αντίθετα υπογραμμίζουν ότι για να εκπληρωθούν οι σκοποί απαιτείται μια νέα κρατική-θεσμική οργάνωση και –επιτέλους, τρεις δεκαετίες Μεταψυχροπολεμικών εξελίξεων– μια νέα στρατηγική θέαση προσαρμοσμένη στο ρευστό στρατηγικό περιβάλλον.<br /><br />Τονίστηκε και υπογραμμίστηκε, επίσης, ότι οι συζητήσεις και αναλύσεις είναι σημαντικές και έχουν νόημα όταν εντάσσονται σε μια Ελληνική στρατηγική μακροχρόνιων και μεσοπρόθεσμων στρατηγικών σκοπών και ευέλικτων αλλά προσεκτικών στρατηγικών σχέσεων που θα επηρεάσουν θετικά και αποφασιστικά την Ελληνική κρατική ασφάλεια και επιβίωση.<br /><br />Αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση για να έχει στέρεα και συμφέρουσα αποτελέσματα η ολοφάνερη επιτάχυνση των Γαλλικών αποφάσεων που πυροδότησε η συμφωνία AUKUS να συνεκτιμήσουν δεόντως τα Ελληνικά συμφέροντα. Για κάτι τέτοιο μεγάλης σημασίας είναι οι παραστάσεις αξιοπιστίας της Ελληνικής στρατηγικής που καλό είναι να αποκολληθούν από νοοτροπίες καζάν-καζάν και «το ένα δέκατο του Ελληνισμού κείται μακράν».<br /><br />Επιπλέον, απαιτείται να συνεκτιμάται δεόντως ότι το πώς θα εξελιχθούν οι προτεραιότητες της Γαλλικής στρατηγικής σχετίζεται τόσο με Γαλλικές ιεραρχήσεις των εθνικών συμφερόντων όσο και με το πώς εξελίσσονται ευρύτερα οι ευρωστρατηγικές και ευρωατλαντικές σχέσεις.<br /><br />Σε όλο αυτό το πλέγμα στρατηγικών σχέσεων το Ελληνικό κράτος απαιτείται να είναι παρόν, ενεργό και επιτελικά προετοιμασμένο για αποφάσεις και ελιγμούς που θα δημιουργούν παραστάσεις αξιοπιστίας. Για το τι είναι μια συμμαχία θα επανέλθουμε με άλλο κείμενο.<br /><br />Εδώ τονίζεται ότι συμμαχία σήμαινε και σημαίνει πάντα μια υπόσχεση συνδρομής και εξαρτάται πρωτίστως:<br /><br />α) από τα συμφέροντα του παρέχοντος<br /><br />β) τις δυνατότητές του σε σχέση με τις ανάγκες που δημιουργούν απειλές και<br /><br />γ) την αποτρεπτική αξιοπιστία του κράτους που αναμένει εμπράγματη συνδρομή. Και ενώ επικοινωνιακά οι εξελίξεις στις σχέσεις Γαλλίας-Ελλάδας σωστά συνδέονται με ένα «ευρωπαϊκό όραμα» καλό είναι να γνωρίζουμε ότι αυτό που μπορεί να γίνει στο ορατό μέλλον, για να μιλήσουμε με νόημα αφοριστικά, είναι «Ελλάδα-Γαλλία-Συμμαχία» εν μέσω ρευστότητας όλων των άλλων στρατηγικών σχέσεων μερικές από τις οποίες προαναφέραμαι.<br /><br />Υπό αυτό το πρίσμα, μείζονος σημασίας είναι η πρόσφατη βαρύνουσα θέση του προέδρου Μακρόν ότι το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικά νεκρό» αφήνοντας ταυτόχρονα αιχμές για τις σχέσεις με την Ρωσία.<br /><br />Η Ελλάδα, εν τέλει, έχει συμφέρον να γνωρίζει ότι τίποτα δεν κινείται σε κενό, όλα συμπλέκονται και ότι η δική της στρατηγική και οι δικές της δυνατότητες είναι μείζονος σημασίας και για τις αποφάσεις των άλλων.<div><br /></div><div><a href="https://www.militaire.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

“Χωρίς ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα ακόμη και η συμφωνία με τη Γαλλία θα ΄ναι εφήμερη”

Γράφει ο καθηγητής ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ* Η συμφωνία Γαλλίας-Ελλάδας είναι αδιαμφισβήτητα σημαντική και ως εκ τούτου απαιτείται να συνεκτιμάτα...

Διαβάστε την συνέχεια

Ελληνογαλλικό σύμφωνο: Τέλος καλό, αλλά όχι όλα καλώς καμωμένα…

<img src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2021/10/makron_mitsotakis_fregates_bellara_SLpress.gr_.jpg" /><br /><b><br />Τάρκας Αλέξανδρος</b><br />Δικαιολογημένα η κυβέρνηση υιοθετεί πανηγυρικούς τόνους για τη συμφωνία “Στρατηγικής Εταιρικής Σχέσης” Ελλάδας-Γαλλίας (ειδικά, για τη ρήτρα συνδρομής με τη γενναία διατύπωση περί «όλων των μέσων που θα έχει κάθε πλευρά στη διάθεσή της») και ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης ορθώς έσπευσε να διευκρινίσει πως δεν είναι ανταγωνιστική προς το ΝΑΤΟ, ενόψει και της επικείμενης ανανέωσης της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) με τις ΗΠΑ.<br /><br />Όμως, πέρα από τα επικοινωνιακά μηνύματα του Μαξίμου (που επιτέλους είναι και μια φορά δικαιολογημένα) και πέρα από το σύνηθες “κάλλιο αργά παρά ποτέ”, η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση, για διάστημα μεγαλύτερο του ενός έτους, υπέπεσε σε σωρεία λαθών και παραλείψεων. Σε αστοχίες, τόσο μεγάλου αριθμού και τέτοιας σοβαρότητας, ώστε οι συμφωνίες με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ να μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες για τα ελληνικά συμφέροντα, ενώ θα είχαν ήδη συμβάλει στην εδραίωση καλύτερων ισορροπιών με την Τουρκία.<br /><br />Ως προς τη Γαλλία, όσο και αν ο Έλληνας πρωθυπουργός χρειάζεται ικανό χρόνο στάθμισης όλων των δεδομένων πριν λάβει αποφάσεις σε στρατηγικά ζητήματα μακράς πνοής, οι αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες των υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας γνωρίζουν ότι το υπογραφέν κείμενο είναι σχεδόν ταυτόσημο εκείνου που ήταν ήδη έτοιμο το καλοκαίρι του 2020.<br /><br />Η παρούσα ρήτρα συνδρομής έχει τις ίδιες συντακτικές και γραμματικές διατυπώσεις με την περσινή που απαξίωσε και απέρριψε δημοσίως ο Μητσοτάκης στη ΔΕΘ του Σεπτεμβρίου 2020. Είχε δηλώσει τότε ότι ισχύει, ούτως ή άλλως, το σχετικό άρθρο 42(7) της Συνθήκης για την ΕΕ, υπονοώντας ότι η γαλλική πλευρά δεν μπορούσε να προσφέρει κάτι χρησιμότερο και πιο ουσιαστικό. Επομένως, είναι λογικό το ερώτημα τι άλλαξε μόλις σε έναν χρόνο. Πότε και πώς η ρήτρα ήταν χρήσιμη ή άχρηστη; Και πότε η αξιολόγηση του πρωθυπουργού ήταν σωστή ή λανθασμένη;<br /><br />Η ιστορία, ασφαλώς, δεν γράφεται με “αν” και υποθέσεις. Είναι πάντως βέβαιο ότι στην περίπτωση που η ελληνογαλλική Στρατηγική Σχέση είχε υπογραφεί το καλοκαίρι του 2020 (αντί του πρωθυπουργικού ενθουσιασμού για τη μυστική συμφωνία Σουρανή-Καλίν, υπό γερμανική καθοδήγηση, τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς), τότε η Άγκυρα δεν θα είχε αποτολμήσει τους –ίδιας μορφής– θερινούς και φθινοπωρινούς πλόες του Oruc Reis που έφεραν Ελλάδα και Τουρκία στο χείλος του πολέμου. Ή, αν ο πρόεδρος Ερντογάν είχε αποδειχθεί και πάλι εξίσου επιθετικός, σήμερα θα μιλούσαμε για πολύ διαφορετικές καταστάσεις στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο.<br /><br />Τι συνέβη με τις φρεγάτες<br /><br />Ταυτόχρονα, είναι γνωστό μεταξύ αρκετών διπλωματών, στρατιωτικών και ασχολούμενων με την αμυντική βιομηχανία, ότι το Παρίσι, κατά τη διαπραγμάτευση του 2020, συνέδεε μεν, αλλά δεν ταύτιζε και δεν εξαρτούσε την “Στρατηγική Εταιρική Σχέση” από την υπογραφή του συμβολαίου αγοράς των –εξαιρετικά προηγμένων– φρεγατών Belharra. Αντίθετα, κατά τις φετινές συζητήσεις, η σύνδεση των δύο θεμάτων ήταν άμεση και ευθεία.<br /><br />Όπως έχουμε αποκαλύψει σε ανύποπτο χρόνο, στις 28 Ιουλίου 2021, «το σημαντικό στοιχείο των τρεχουσών επαφών είναι ότι οι διαπραγματεύσεις για τη ρήτρα θα επαναληφθούν σύντομα με επισπεύδουσα, αυτή τη φορά, την ελληνική πλευρά. Η δε γαλλική φέρεται αποφασισμένη, σε αντίθεση με τις περσινές έμμεσες αναφορές, να συνδέσει άμεσα τη ρήτρα συνδρομής με το πρόγραμμα φρεγατών».<br /><br />Μια δικαιολογία, για την καθυστέρηση, θα ήταν ότι ο Μητσοτάκης διαπραγματευόταν καλύτερους οικονομικούς και βιομηχανικούς όρους για τις Belharra. Ωστόσο, ούτε αυτό συμβαίνει. Γιατί η κατασκευάστρια Naval Group, παρά τη βελτιωμένη οικονομική της πρόταση προ δεκαημέρου, δεσμεύεται πλέον από την πολιτική εξαγγελία ότι και οι τρεις Belharra θα ναυπηγηθούν στη Γαλλία. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό (και δυσεξήγητο) ότι, ενώ ο πρόεδρος Μακρόν στην κοινή συνέντευξη Τύπου άφησε μία ανοιχτή χαραμάδα, ο Μητσοτάκης ήταν κατηγορηματικός ότι «τα πλοία αυτά θα χτιστούν σε γαλλικά ναυπηγεία», προδικάζοντας ότι η Αθήνα δεν θα ζητήσει κάτι καλύτερο.<br /><br />Αμφότεροι, άλλωστε, απέφυγαν να δηλώσουν το παραμικρό για το παράλληλο πακέτο προμήθειας των κορβετών Gowind για τις οποίες η (ευέλικτη σε εμπορικές συνεργασίες και αιτήματα συμπαραγωγών) Naval Group είθισται να δέχεται τη ναυπήγηση των περισσότερων, εξ αυτών, στις χώρες που τις παραγγέλνουν. Δια της απόλυτης σιωπής της, η κυβέρνηση αποδέχεται μοιρολατρικά ότι τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά (ακόμα και υπό τη νέα ιδιωτική ιδιοκτησία τους) και Ελευσίνας (υπό το συνεχιζόμενο ασαφές καθεστώς) δεν θα μπορέσουν ποτέ να αναμιχθούν στις Gowind ή και στην πιθανή τέταρτη Belharra.<div><br />Η ιστορία δεν γράφεται με “αν”<br /><br />Παράλληλα, ως προς την MDCA (συμφωνία παροχής στρατιωτικών διευκολύνσεων) με τις ΗΠΑ, η αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας είχε θέσει, τον Αύγουστο 2019, το ερώτημα στην κυβέρνηση αν επιθυμούσε ετήσια ή πενταετή ανανέωση και ποια ήταν τα αιτούμενα ανταλλάγματα για την (πρώτη) αναθεώρηση λίγο μετά τις εκλογές. Η απάντηση του Μαξίμου ήταν ότι αρκούσε η ετήσια «και έχουμε καιρό» για άλλες συζητήσεις αργότερα, ενώ δεν αξίωσε ανταλλάγματα πέραν της χρηματοδότησης έργων σε βάσεις με κοινή ελληνοαμερικανική χρήση.<br /><br />Για τη δεύτερη (εν εξελίξει) αναθεώρηση της MDCA, η πρεσβεία κατέθεσε το Νοέμβριο 2020 αναλυτικό κατάλογο 23 αιτημάτων και η ελληνική πλευρά (μολονότι στην αρχή απάντησε με ισοδύναμη λίστα) δεν έσπευσε να ολοκληρώσει σε χρόνο-ρεκόρ τη διαπραγμάτευση, αξιοποιώντας τη σπάνια συγκυρία. Ο πρωθυπουργός ολιγώρησε. Όταν πια, φέτος το καλοκαίρι, η ελληνική πλευρά επέμεινε στην ένταξη της Λήμνου ή της Σκύρου και της Χρυσούπολης στην MDCA, η αμερικανική απάντηση ήταν και είναι απορριπτική με την υπόμνηση ότι η επικρατούσα άποψη στην Ουάσιγκτον άλλαξε άρδην από πέρυσι.<br /><br />Όπως και στην προαναφερθείσα περίπτωση της γαλλικής ρήτρας, η ιστορία δεν γράφεται με “αν”, ούτε στην περίπτωση των ΗΠΑ. Προ μηνών, η κυβέρνηση μάλλον ήταν σε θέση να εξασφαλίσει κάτι πολύ καλύτερο που θα βάρυνε στην πλάστιγγα υπέρ ημών και κατά της Τουρκίας. Τώρα πια –όπως αναφέρουν εγκυρότατες πηγές– ο πρεσβευτής στην Αθήνα Πάιατ είναι η πρώτη φορά, κατά την πενταετή θητεία του, που διευκρίνισε στην κυβέρνηση ότι δεν μπορεί να πράξει κάτι περισσότερο. Ενδεχομένως, να υπάρξει μόνο μια διφορούμενη διατύπωση, η οποία θα επιτρέπει την αισιόδοξη εκτίμηση μελλοντικής ένταξης κάποιας κρίσιμης βάσης των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στην MDCA.<br /><br />Παραπολιτικές λογικές<br /><br />Σε επίπεδο παραπολιτικής, εξάλλου, είναι περίεργο ότι στην Αθήνα αιωρείται η φήμη (υποδαυλίζεται εν μέρει από την κυβέρνηση) ότι οι ΗΠΑ είναι περίπου ενθουσιώδεις με την ελληνογαλλική συμφωνία, την προμήθεια των Belharra και τις δηλώσεις Μητσοτάκη για τον Ευρωστρατό. Όλα αυτά δήθεν σαν αντιστάθμισμα προς το βαρύ πλήγμα που υπέστη το Παρίσι με την AUKUS. Ουδέν ανακριβέστερο.<br /><br />Η Ουάσιγκτον, που όντως παρουσίασε στην Αθήνα μία κάκιστη πρόταση για τις φρεγάτες, προφανέστατα δεν είναι καθόλου ικανοποιημένη. Ούτε με τα διαφυγόντα δισεκατομμύρια ούτε με την παρουσία της Naval Group στο ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό για τα επόμενα 40 χρόνια. Ως συνήθως, σε παρόμοιες περιπτώσεις διεθνών εξοπλιστικών προγραμμάτων και αντιπαραθέσεων, οι ΗΠΑ θα κινηθούν, κάποια στιγμή, προς περιορισμό της γαλλικής επιρροής.<br /><br />Δυστυχώς, η κυβέρνηση, με τη στάση της ενώπιον ανάλογων διαρροών, θυμίζει λογικές ΣΥΡΙΖΑ. Όταν, το Δεκέμβριο 2018 κατά τον πρώτο γύρο Στρατηγικού Διαλόγου με τις ΗΠΑ, ο υπουργός Εξωτερικών Κατρούγκαλος εγκωμίασε τις προτάσεις Μακρόν για τον Ευρωστρατό, εισέπραξε την οργισμένη απάντηση του σημαντικότερου Αμερικανού συνομιλητή του, ο οποίος ήταν και από τους πιο ένθερμα διακείμενους προς την Ελλάδα. Ως γνωστόν, επίκειται ο τρίτος γύρος διαλόγου, στις 14 Οκτωβρίου, και τα φετινά μηνύματα των ΗΠΑ θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον.</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div>

Ελληνογαλλικό σύμφωνο: Τέλος καλό, αλλά όχι όλα καλώς καμωμένα…

Τάρκας Αλέξανδρος Δικαιολογημένα η κυβέρνηση υιοθετεί πανηγυρικούς τόνους για τη συμφωνία “Στρατηγικής Εταιρικής Σχέσης” Ελλάδας-Γαλλίας (ει...

Διαβάστε την συνέχεια

SCALP NAVAL στις ελληνικές φρεγάτες FDI Belh@rra: Τα χρειαζόμαστε; Νέο Ελληνικό Δόγμα ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ

<img src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/MdCN-SCALP-NAVAL-2-790x400.jpg" /><br /><br /><div>Του <b>ΖΑΧΑΡΙΑ Β. ΜΙΧΑ</b><br />(Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ/ISDA)<div><br />Η προμήθεια από τη Γαλλία των υπερσύγχρονων πολεμικών πλοίων επιφανείας FDI Belh@rra έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα για την ελληνική άμυνα. Όμως μια πλατφόρμα χωρίς τα όπλα που μπορεί να φέρει ως ολοκληρωμένο οπλικό σύστημα δεν επιφέρει αποτρεπτικό αποτέλεσμα, όσο σύγχρονη και να είναι. Κατά συνέπεια, είναι απόλυτα λογικό η συζήτηση μεταξύ ειδικών και μη να περιστρέφεται σε αυτά.<br /><br />Αντικείμενο του σημερινού άρθρου είναι η δυνατότητα / πιθανότητα οι ελληνικές Belh@rra να έχουν ως “κορωνίδα” του εξοπλισμού τους, μαζί με το αντιαεροπορικό σύστημα μεγάλης ακτίνας ASTER 30, τους περίφημους πυραύλους, τύπου cruise, υποστρατηγικής κρούσης, Scalp Naval (MdcN). Η συνήθης επιχειρηματολογία προκρίνει ως κομβική την ένταξη των πυραύλων αυτού του τύπου στο οπλοστάσιο των Belh@rra, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται τη μείωση του φόρτου πυραύλων άλλων τύπων, που θα μπορεί να αξιοποιήσει επιχειρησιακά το πλήρωμα της φρεγάτας.<br /><br />Ο υπογράφων θα χρησιμοποιήσει τρία στρατιωτικά και ένα πολιτικό / στρατηγικό επιχείρημα, με σκοπό να καταδείξει ότι ο τρόπος αξιολόγησης του αποτρεπτικού αποτελέσματος ενός όπλου σαν τους Scalp Naval είναι πιο ολιστικός (holistic). Η τελική απόφαση ανήκει στη στρατιωτική ηγεσία.<br /><br />Αυτό που έχει όμως μεγάλη σημασία και πρέπει να συνυπολογιστεί, είναι ο ρόλος της πολιτικής ηγεσίας στην αποτρεπτική ρητορική. Τυχόν άγνοια της ειδικής σημασίας όπλων όπως οι Scalp Naval στην ελληνική αποτροπή, άρα και της ορθής αξιοποίησής τους, μπορεί να οδηγήσει σε συνολική απαξίωση της επένδυσης.<br /><br />Σε αυτό το πλαίσιο, οι εξειδικευμένες “κόκκινες γραμμές” που θα πρέπει να χαράξει η πολιτική ηγεσία και θα αφορούν τους όρους χρήσης τους, έχουν ως προϋπόθεση την απαλλαγή από το γνωστό “φοβικό σύνδρομο“. Όπως έχει πολλάκις αποδειχθεί, αυτό δυστυχώς εκτρέφει τον αναθεωρητισμό του αντιπάλου. Δεν τον χαλιναγωγεί. Και φυσικά απαξιώνει την επένδυση, η οποία έχει καταστεί εφικτή από το υστέρημα του φορολογούμενου Έλληνα. Κατά συνέπεια η άγνοια των παραμέτρων είναι αυτοκαταστροφική σε πολλαπλά επίπεδα.<br /><br />Τα επιχειρήματα που θα παρατεθούν έχουν στόχο:<br />• Πρώτον, να καταδείξουν ότι η ανάλυση στο συγκεκριμένο θέμα δεν μπορεί να είναι γραμμική και να εξαντλείται στη δυνατότητα εξουδετέρωσης στόχων βαθιά στην ενδοχώρα του αντιπάλου –βεληνεκές μέχρι 1.000 χιλιόμετρα.<br />• Δεύτερον, να “πυροδοτήσει” μια πιο περιεκτική συζήτηση, προσθέτοντας παραμέτρους, είτε αυτή διεξάγεται στο επίπεδο των επιτελείων, είτε της κυβέρνησης, είτε τέλος, στο τμήμα της κοινωνίας που ενδιαφέρεται ζωηρά για τα θέματα άμυνας.<br /><br />Το πρώτο στρατιωτικής φύσεως επιχείρημα, είναι αντιστροφή αυτού που χρησιμοποιούν οι υποστηρικτές της ενσωμάτωσης των Scalp Naval στο οπλοστάσιο των Belh@rra. Οι πιθανότητες γενικευμένης σύγκρουσης με την Τουρκία που θα έθετε θέμα χρήσης αυτών των πυραύλων για ένα εντυπωσιακό πλήγμα υψηλού συμβολισμού, είναι πολύ λιγότερες από την προοπτική αψιμαχιών μεταξύ των δύο στόλων.<br /><br />Σημειωτέον, μέριμνα του ελληνικού τουλάχιστον Επιτελείου είναι να αποφύγει κινήσεις που θα οδηγούσαν σε κάθετη “ενδοπολεμική” κλιμάκωση. Ακόμα όμως κι αν εκτραχυνθεί η κατάσταση, το επιχείρημα είναι ότι ένα πετυχημένο πλήγμα σε τουρκική μονάδα επιφανείας θα έχει μεγαλύτερη επί της ουσίας σημασία από ένα πλήγμα π.χ. στο υπό κατασκευή “τουρκικό Πεντάγωνο“. Άρα έχει μεγαλύτερη σημασία περισσότερα “συμβατικά” όπλα στις Belh@rra.<br /><br />Θεαματικά πλήγματα στην “καρδιά” του αντιπάλου, από την πλευρά της Ελλάδας ή της Τουρκίας, θα έχουν υψηλό διεθνές κόστος και για τις δυο πλευρές. Η ελληνική πλευρά είναι πιο ευαίσθητη. Θα επιφυλάσσει τέτοιο πλήγμα στον αντίπαλο μόνο στο πλαίσιο ανταπόδοσης. Άρα, βασικός στόχος των Scalp Naval είναι η αποτρεπτική αξία τους.<br /><br />Scalp ναυτικοί vs. αεροεκτοξευόμενοι<br />Το ενδεχόμενο η Τουρκία, που διαθέτει ευμεγέθες βαλλιστικό οπλοστάσιο, να επιχειρήσει ένα τέτοιο πλήγμα, είναι υπαρκτό. Στόχος θα ήταν να πλήξει το ηθικό της ελληνικής κοινωνίας και να δημιουργήσει πανικό. Πώς θα απαντήσει τότε η Ελλάδα εάν δεν διαθέτει Scalp Naval;<br /><br />Η απάντηση που συνιστά ταυτόχρονα το δεύτερο επιχείρημα εναντίον της ολοκλήρωσης των Scalp Naval στις φρεγάτες, είναι ότι εάν απαιτηθεί τέτοιο πλήγμα μπορεί να το αναλάβει η Πολεμική Αεροπορία που διαθέτει τους αεροεκτοξευόμενους Scalp. Για ευνόητους λόγους δεν θα αναφερθούμε λεπτομερώς εάν και σε ποιο βάθος στην τουρκική ενδοχώρα θα πρέπει να διεισδύσουν τα ελληνικά μαχητικά κρούσης για να εξαπολύσουν αεροεκτοξευόμενους Scalp.<br /><br />Υπάρχει και το ζήτημα των διεθνών συνθηκών που επιβάλλουν περιορισμούς στο βεληνεκές των πυραύλων που μπορούν να πωλούνται από τις χώρες που διαθέτουν σχετική τεχνολογία και όπλα. Κι αν είχε δημιουργηθεί θέμα με τους Scalp της Πολεμικής Αεροπορίας, το βεληνεκές των οποίων –σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή– είναι 250 χλμ, το πρόβλημα με τους Scalp Naval θα ήταν μεγαλύτερο.<br /><br />Όσον αφορά τη δυνατότητα της τουρκικής αεράμυνας να καταρρίψει πυραύλους cruise, ιδίως σε περίπτωση ενεργοποίησης και αύξησης του αριθμού των πυροβολαρχιών του ρωσικού συστήματος αντιαεροπορικής και αντιβληματικής προστασίας S-400 Triumf, ό,τι ισχύει για τους Scalp Naval ισχύει και για τους Scalp που μπορούν να εκτοξεύσουν μαχητικά αεροσκάφη.<br /><br />Όλα αυτά, πέραν του ότι η δυνατότητα κατάρριψης τέτοιων από την πλευρά της Τουρκίας είναι θεωρητική, ή τουλάχιστον πολύ δύσκολη για ένα μη διασυνδεδεμένο δίκτυο αεράμυνας εξαιτίας της παρουσίας ανατολικής και δυτικής προέλευσης συστημάτων. Οι εν λόγω πύραυλοι διεισδύουν στην αντίπαλη περιοχή ακολουθώντας το ανάγλυφο του εδάφους. Παράλληλα, είναι αμφίβολο αν η Ρωσία θα αποδεσμεύσει στους Τούρκους την αντιβαλλιστική δυνατότητα του συστήματος S-400.<br /><br />Το τρίτο στρατιωτικό επιχείρημα εκπορεύεται από το δεύτερο! Εάν υποτεθεί ότι ο αντίπαλος θα στοχοποιήσει την πλατφόρμα εκτόξευσης των αεροπορικών ή των ναυτικών Scalp, η ζημιά που θα προκαλέσει σε περίπτωση επιτυχούς εξουδετέρωσής της είναι πολλαπλάσια στην περίπτωση του πολεμικού πλοίου επιφανείας. Ασφαλώς, το αντεπιχείρημα ότι οι πλατφόρμες αυτές θα στοχοποιηθούν έτσι κι αλλιώς, είναι απόλυτα έγκυρο…<br /><a href="https://www.defence-point.gr/news/scalp-naval-stis-ellinikes-fregates-fdi-belh-rra-to-chreiazomaste-elliniko-dogma-apotropis/mdcn-18"><img height="356" src="https://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2021/10/MdCN-SCALP-NAVAL.jpg" width="640" /></a><br /><br />Report MdCN in SSD<br /><br />Αυτοακυρώνονοντας την αποτρεπτική μας στρατηγική<br />Έχοντας ολοκληρώσει τα στρατιωτικά αντεπιχειρήματα στην προοπτική ένταξης των Scalp Naval στις φρεγάτες Belh@rra, περνάμε στο πολιτικό / στρατηγικό επιχείρημα. Διότι αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα για την ελληνική πλευρά, με βάση το “ιστορικό” της αποτρεπτικής συμπεριφοράς της.<br /><br />Το ερώτημα μπορεί να συνοψισθεί ως εξής: Μπορεί επιτέλους το ελληνικό πολιτικό σύστημα, δηλαδή οι κυβερνήσεις του τόπου, να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να χαραχτούν ξεκάθαρες “κόκκινες γραμμές”, πέραν των οποίων η ενεργοποίηση υποστρατηγικών όπλων θα πρέπει να θεωρηθεί αναπόφευκτη από τον αντίπαλο;<br /><br />Ας πάμε σε δυο πρακτικά παραδείγματα. Υπάρχει άλλος πιο αποτελεσματικός τρόπος να αποτρέψει η Ελλάδα επιτυχώς ενδεχόμενη απόπειρα της Τουρκίας να καταλάβει το Καστελλόριζο από το να απειλήσει με γενικευμένη ελληνοτουρκική σύρραξη και την αυτόματη εξαπόλυση πληγμάτων για την καταστροφή κρίσιμων υποδομών της γειτονικής χώρας; Το ίδιο πρέπει να ισχύει εάν η Τουρκία πλήξει κρίσιμες ελληνικές υποδομές, καθώς επίσης και εάν επιτεθεί με στόχο την τρομοκράτηση του πληθυσμού και την κάμψη του ηθικού του.<br /><br />Θα μπορούσε κανείς να επιχειρηματολογήσει ότι τέτοια όπλα μπορούν να αναβιώσουν αποτελεσματικά, δηλαδή αξιόπιστα, το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κύπρου. Το επιχείρημα-πρόσχημα που απαξίωσε το Δόγμα ήταν το τρομακτικό κόστος για την προμήθεια των κατάλληλων οπλικών συστημάτων. Επί της ουσίας, όμως, συγκάλυπτε την απροθυμία και τη φοβικότητα της ελληνικής πλευράς να αναλάβει ευθύνες.<br /><br />Το ερώτημα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρο: Θα αποτολμούσε η Τουρκία στρατιωτική κίνηση στην Κύπρο εάν είχε πειστεί ότι η Ελλάδα εννοεί πως θα αντιδράσει με γενικευμένο ελληνοτουρκικό πόλεμο σε χώρους που η ίδια θα επιλέξει; Διότι επιχειρησιακά το πρόβλημα της απόστασης όντως δίνει το τοπικό πλεονέκτημα στην Τουρκία.<br /><br />Πλέον, η προμήθεια φρεγατών με δυνατότητες αεράμυνας περιοχής, μαζί με μαχητικά πολύ μεγαλύτερης επιχειρησιακής εμβέλειας, συν το αμυντικό σύμφωνο με τη Γαλλία (η προέκταση του οποίου και στην Κύπρο θα πρέπει να τεθεί επί τάπητος) δίνει άλλες δυνατότητες.<br /><br />Οπότε το μοναδικό που παραμένει αμφίβολο είναι η κατανόηση του στρατηγικού περιβάλλοντος και η βούληση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Ας το σκεφτούμε…</div><div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.</div></div>

SCALP NAVAL στις ελληνικές φρεγάτες FDI Belh@rra: Τα χρειαζόμαστε; Νέο Ελληνικό Δόγμα ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ

Του ΖΑΧΑΡΙΑ Β. ΜΙΧΑ (Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ/ISDA) Η προμήθεια από τη Γαλλία των υπερσύγχρον...

Διαβάστε την συνέχεια