Σοκ και δέος. Πώς η Γερμανία θα αναγκαστεί να κάνει αιματηρές περικοπές σε συντάξεις, επιδόματα και παροχές. Κοινωνικό κράτος τέλος

<img height="355" src="https://www.bankingnews.gr/media/k2/items/cache/d6043aababc18bd332375788e940f91e_XL.jpg?v=2" width="701" /><br /><br /><div>Η κατάρρευση του αναπτυξιακού μοντέλου και η παγίδα του κράτους πρόνοιας οδηγεί σε οδυνηρές λύσεις και κοινωνικές – πολιτικές αναταράξεις<br /><br />Ειρωνεία της ιστορίας… Εκεί που η Ελλάδα ήταν το... μαύρο πρόβατο και έπρεπε να «διδαχθεί» μέσω των μνημονίων, τώρα η Γερμανία θα καταντήσει να επιβάλει στον… εαυτό της μια σειρά αιματηρών μέτρων που θα οδηγήσουν στην κατάργηση του περίφημου κοινωνικού μοντέλου.<br />Η «γραφειοκρατικοποίηση» της οικονομίας του κάποτε παγκόσμιου εξαγωγέα, σε συνδυασμό με το τεράστιο ενεργειακό κόστος που έφερε η κρίση στην Ουκρανία, εκτροχίασε για τα καλά την πάλαι ποτέ ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας.<br /><br />Οι βαθύτερες αιτίες<br /><br />Οι πολιτικές του κοινωνικού κράτους στη Γερμανία, οι οποίες επεκτείνονται από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, έχουν οδηγήσει σε ένα κράτος πρόνοιας - Λεβιάθαν το οποίο αποτελεί, πλέον, τόσο μεγάλο δημοσιονομικό βάρος, ώστε ο καγκελάριος Friedrich Merz έχει δηλώσει ότι το τρέχον σύστημα δεν μπορεί πλέον να χρηματοδοτηθεί.<br /><br />«Το κράτος πρόνοιας, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, δεν μπορεί πλέον να χρηματοδοτηθεί από την οικονομία μας».<br />Με αυτή τη φράση, ο Καγκελάριος Friedrich Merz έσπασε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά ταμπού της Γερμανίας και της Δυτικής Ευρώπης, τολμώντας να αμφισβητήσει το ιερό καθεστώς του κράτους πρόνοιας, σε μια εποχή που το οικονομικό του κόστος δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί από κανένα.<br />Για δεκαετίες, η Γερμανία θεωρείτο το οικονομικό υπόδειγμα Ευρώπης.<br />Η μεταπολεμική της Soziale Marktwirtschaft – η «κοινωνική οικονομία της αγοράς» την οποία η Καγκελάριος Merkel είχε καταστήσει επίσημο δόγμα – συνδύαζε τη δυναμική της ελεύθερης αγοράς με περιορισμένη πρόνοια για όσους είχαν πραγματικά ανάγκη, τροφοδοτώντας την ανάδειξη της Δυτικής Γερμανίας από τα ερείπια του πολέμου σε ένα από τα πιο ευημερούντα έθνη του κόσμου.<br />Σήμερα, όμως, αυτό το μοντέλο παραπαίει.<br /><br />Η Γερμανία αντιμετωπίζει στασιμότητα στην ανάπτυξη, πτώση της ανταγωνιστικότητας και το μεγαλύτερο βάρος πρόνοιας στην ιστορία της – σημάδια ότι η «οικονομική μηχανή» της Ευρώπης μπλοκάρει υπό το βάρος του ίδιου του συστήματος που κυοφόρησε.<br /><img src="https://media.licdn.com/dms/image/v2/D4E22AQFhg7-Z4ApoTw/feedshare-shrink_800/B4EZpLvY01HcAg-/0/1762207306902?e=2147483647&v=beta&t=XY4F44sbU6NfaJC8lqZJr36XjBP13ojtjoP1yjsr2L4" /><br /><br /></div><div>Η εφιαλτική εξέλιξη - Από το «οικονομικό θαύμα» στην «παγίδα του κράτους πρόνοιας»<br /><br />Η οικονομική άνοδος της Γερμανίας από τα μεταπολεμικά ερείπια βασίστηκε στο οικονομικό όραμα του Ludwig Erhard – ένα σύστημα που ισορροπούσε την ελεύθερη επιχειρηματικότητα με ένα μετριοπαθές κοινωνικό δίχτυ ασφάλειας μέσα σε ανταγωνιστικό οικονομικό πλαίσιο.<br /><br />Με την απελευθέρωση των τιμών και του εμπορίου, τη σταθεροποίηση του νομίσματος και τη μείωση των φόρων, ο Erhard απελευθέρωσε τον ανταγωνισμό, τερμάτισε τον πληθωρισμό και πυροδότησε το λεγόμενο Wirtschaftswunder – το «οικονομικό θαύμα» που έφερε ταχεία ανάπτυξη, πλήρη απασχόληση και αυξανόμενο βιοτικό επίπεδο.<br />Ωστόσο, το όραμα του Erhard για ένα μετριοπαθές δίχτυ ασφαλείας σταδιακά υποχώρησε μπροστά σε μια εκτεταμένη επέκταση της πρόνοιας – αποδεικνύοντας γιατί το κράτος δεν πρέπει ποτέ να του εμπιστεύεται κανείς τη δύναμη να «οργανώνει» την κοινωνική ισορροπία με τα χρήματα των φορολογουμένων.<br />Μόλις οι κυβερνήσεις αποκτήσουν νομιμοποίηση να παρεμβαίνουν στην οικονομία «για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης», η παρέμβαση σπάνια σταματά - απλώς αυξάνεται μέχρι να πνίξει, όπως αποδεικνύεται, την οικονομική ανάπτυξη.<br />Ξεκινώντας με τη μεταρρύθμιση συντάξεων του 1957 και συνεχίζοντας κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970, διαδοχικές κυβερνήσεις επέκτειναν την ασφάλιση υγείας, την υποστήριξη στην εκπαίδευση, τα οικογενειακά επιδόματα, τις επιδοτήσεις στέγασης και την προστασία από την ανεργία – θέτοντας τα θεμέλια για ένα από τα πιο γενναιόδωρα συστήματα πρόνοιας στην Ευρώπη.<br /><br />Δημογραφικό και αύξηση των δαπανών για πρόνοια και συντάξεις<br /><br />Σήμερα, η Γερμανία δαπανά 31% του ΑΕΠ της – περίπου 1,3 τρισεκατομμύρια ευρώ– για κοινωνικά προγράμματα, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ (Organisation for Economic Co-operation and Development, OECD)<br />Το συνταξιοδοτικό σύστημα είναι το πιο ξεκάθαρο παράδειγμα αυτής της υπερβολής, καταναλώνοντας το 12% του ΑΕΠ – πάνω από το διπλάσιο του ποσοστού που δαπανάται στη Βρετανία (5,1%).<br />Καθώς ο πληθυσμός γερνά και το εργατικό δυναμικό συρρικνώνεται, η πίεση στα δημόσια οικονομικά έχει γίνει αναπόφευκτη.<br />Το 1962, έξι εργαζόμενοι στήριζαν κάθε συνταξιούχο, σήμερα, μόλις δύο – και ο αριθμός αυτός αναμένεται να μειωθεί ακόμη περισσότερο τα επόμενα χρόνια.<br />Ένα σύστημα που βασίζεται σε τέτοια δημογραφικά δεδομένα δεν μπορεί να διαρκέσει• μπορεί να επιβιώσει μόνο μέσω υψηλότερων φόρων, αυξανόμενου χρέους και διογκούμενων ελλειμμάτων.<br /><br />Εκτόξευση του κόστους εργασίας, χωρίς παραγωγικότητα<br /><br />Για να διατηρηθεί αυτό το μοντέλο, οι Γερμανοί εργοδότες πληρώνουν το τίμημα.<br />Σύμφωνα με τη γερμανική νομοθεσία, πρέπει να καλύπτουν το 50% των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων τους, επομένως κάθε επέκταση της πρόνοιας αυξάνει άμεσα το κόστος εργασίας.<br />Από την πανδημία και μετά, το μη μισθολογικό κόστος εργασίας έχει αυξηθεί ταχύτερα από τους συνολικούς μισθούς, περιορίζοντας τα κέρδη και αφήνοντας ελάχιστο περιθώριο για αυξήσεις.<br />Οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, που παρέμεναν σταθερές κάτω από το 40% των μισθών, έχουν πλέον φτάσει στο 42,5% και προβλέπεται να αγγίξουν το 50% μέσα σε μία δεκαετία.<br />Το αποτέλεσμα είναι προβλέψιμο: εργοδότες στο χείλος του γκρεμού, λιγότερες προσλήψεις, μικρότερες αυξήσεις και πτώση της ανταγωνιστικότητας.<br /><br />Πώς η επέκταση του κράτους πρόνοιας υπονόμευσε την ευημερία<br /><br />Το οικονομικό τίμημα του διογκωμένου κράτους πρόνοιας της είναι πλέον αδιαμφισβήτητο.<br />Κάποτε η ατμομηχανή ανάπτυξης της Ευρώπης, η Γερμανία έχει μετατραπεί σε μία από τις ουραγούς της.<br />Από το 2017, το ΑΕΠ έχει αυξηθεί μόλις κατά 1,6%, σε σύγκριση με 9,5% στο υπόλοιπο της Ευρωζώνης.<br />Μέχρι το 2023, είχε καταταγεί ως η χειρότερη σε επιδόσεις μεγάλη οικονομία του κόσμου, σημειώνοντας συρρίκνωση 0,3% και 0,2% για δύο συνεχόμενα έτη – την πρώτη ύφεση από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 – και συνέχισε να υποχωρεί υπό τη νέα κυβέρνηση, με το ΑΕΠ να μειώνεται κατά 0,3% το Β’ τρίμηνο του 2025.<br /><br />Το παράδειγμα της αυτοκινητοβιομηχανίας<br /><br />Πουθενά αυτή η παρακμή δεν είναι πιο εμφανής από ό,τι στον αυτοκινητοβιομηχανικό τομέα – τη ραχοκοκαλιά της μεταπολεμικής ευημερίας της Germany.<br />Κάποτε παγκόσμιοι πρωτοπόροι, οι Volkswagen, Mercedes-Benz και BMW υστερούν πλέον έναντι των πιο ευέλικτων κινεζικών και αμερικανικών ανταγωνιστών.<br />Το κόστος εργασίας που φτάνει τα 62 ευρώ ανά ώρα (σε σύγκριση με 29 ευρώ στην Ισπανία και 20 ευρώ στην Πορτογαλία), σε συνδυασμό με τη υπερβολική ρύθμιση και τους άκαμπτους εργασιακούς κανόνες, έχουν διαβρώσει την ανταγωνιστικότητα.<br />Η αργή μετάβαση από τους κινητήρες εσωτερικής καύσης στα ηλεκτρικά οχήματα (EVs) επέτρεψε στις BYD και Tesla, με ταχύτερους κύκλους καινοτομίας, προηγμένη τεχνολογία και ανταγωνιστικές τιμές, να κατακτήσουν την πρωτοπορία στον κλάδο.<br /><br />Η εκτόξευση του ενεργειακού κόστους λόγω της απεξάρτησης από το ρωσικό φυσικό αέριο<br /><br />Η ενεργειακή κρίση έχει επιδεινώσει περαιτέρω τα προβλήματά τους:<br />Η ξαφνική απώλεια του φθηνού ρωσικού φυσικού αερίου, σε συνδυασμό με την – κατά πολλούς – βραχυπρόθεσμη απόφαση της κυβέρνησης να εγκαταλείψει την πυρηνική ενέργεια, άφησε τις γερμανικές βιομηχανίες να πληρώνουν έως και πέντε φορές υψηλότερες τιμές ηλεκτρικής ενέργειας από τους Αμερικανούς ή Κινέζους ανταγωνιστές τους.<br />Υπό το βάρος του υψηλού κόστους και της αργής προσαρμογής στις νέες τεχνολογίες, οι κατασκευαστές αυτοκινήτων αναγκάστηκαν να λάβουν οδυνηρά μέτρα περικοπών κόστους – από κλεισίματα εργοστασίων έως μαζικές απολύσεις.<br />Από το 2019, ο κλάδος έχει ήδη χάσει 46.000 θέσεις εργασίας, και άλλες 186.000 ενδέχεται να χαθούν έως το 2035.<br /><br />Το τέλος της δημοσιονομικής πειθαρχίας<br /><br />Εν τω μεταξύ, το κράτος πρόνοιας και το δημόσιο χρέος συνεχίζουν να αυξάνονται.<br />Η περίφημη δημοσιονομική πειθαρχία της Γερμανίας – που κάποτε βασιζόταν στο συνταγματικά κατοχυρωμένο «φρένο χρέους» (debt brake) – έχει σχεδόν καταρρεύσει.<br />Ανασταλμένο επανειλημμένα από την εποχή της πανδημίας, ο κανόνας παρακάμπτεται μέσω εκτός προϋπολογισμού χρηματοδοτικών εργαλείων και “έκτακτων” δαπανών, για τη χρηματοδότηση κοινωνικών προγραμμάτων και επιδοτήσεων ενέργειας.<br />Τώρα, το Βερολίνο σχεδιάζει να δανειστεί 174 δισεκατομμύρια το 2026 – τριπλάσιο ποσό από εκείνο πριν δύο χρόνια και το δεύτερο υψηλότερο στην μεταπολεμική ιστορία – απειλώντας όχι μόνο τη δική του σταθερότητα αλλά και την αξιοπιστία των δημοσιονομικών κανόνων της Ευρώπης.<br /><br />Στη ρίζα της κακοδαιμόνίας της Γερμανίας βρίσκεται μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση: ότι ένα γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας μπορεί να συνυπάρχει με υψηλή παραγωγικότητα.<br />Όταν η αναδιανομή υπερβαίνει τη δημιουργία πλούτου, η ευημερία αρχίζει να εξαφανίζεται.<br />Αν μείνει ανεξέλεγκτο, το κράτος πρόνοιας αναπτύσσεται ταχύτερα από τις οικονομίες που το χρηματοδοτούν, διαβρώνοντας την παραγωγικότητα και επιβαρύνοντας τις μελλοντικές γενιές.<br />Ωστόσο, η μεταρρύθμιση παραμένει ταμπού – οι ηλικιωμένοι ψηφοφόροι αντιστέκονται στις περικοπές, οι πολιτικοί φοβούνται την αντίδραση, και οι νεότεροι πληρώνουν το τίμημα ενός συστήματος που ίσως να μην επιβιώσει.</div><div><br />Η Ευρώπη παρακολουθεί στενά.<br />Αν η Γερμανία – το σύμβολο της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της βιομηχανικής ισχύος της ηπείρου – αποκαλύψει τα όρια του υπερμεγέθους κράτους πρόνοιάς της, τότε η ευρωπαϊκή πίστη στα εκτεταμένα συστήματα πρόνοιας μπορεί τελικά να καταρρεύσει.<br />Το πρώτο βήμα είναι να τερματιστεί η άρνηση - το επόμενο είναι να ανακτηθεί ο ρεαλισμός που κάποτε τροφοδότησε το Wirtschaftswunder.<br />Η Γερμανία κάποτε δίδαξε στην Ευρώπη πώς να ξαναχτίσει την ευημερία μέσα από τα ερείπια - τώρα πρέπει να τη διδάξει πώς να αντιμετωπίσει την αλήθεια για τα κράτη πρόνοιας – προτού αυτά καταρρεύσουν υπό το ίδιο τους το βάρος.<br /><br /><a href="http://www.bankingnews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Σοκ και δέος. Πώς η Γερμανία θα αναγκαστεί να κάνει αιματηρές περικοπές σε συντάξεις, επιδόματα και παροχές. Κοινωνικό κράτος τέλος

Η κατάρρευση του αναπτυξιακού μοντέλου και η παγίδα του κράτους πρόνοιας οδηγεί σε οδυνηρές λύσεις και κοινωνικές – πολιτικές αναταράξεις Ει...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο Πρόεδρος Trump πρέπει να πεθάνει πριν από την 250ή επέτειο των ΗΠΑ, αλλιώς… θα παραβεί τον νόμο.

<img height="394" src="https://www.bankingnews.gr/media/k2/items/cache/e5e561fe808ede8a38ad9d45ea3f0d4b_XL.jpg?v=2" width="695" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ ανακοίνωσε σχέδια για την έκδοση ενός νομίσματος του ενός δολαρίου, αφιερωμένου στα 250 χρόνια από τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας…</span></h3>Ένα αιώνα μετά το πρώτο και μοναδικό νόμισμα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών που απεικόνιζε εν ενεργεία πρόεδρο, το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ σχεδιάζει να επαναλάβει το ίδιο αμφιλεγόμενο βήμα, αυτήν τη φορά με τον Donald Trump.<br />Το γεγονός έχει ήδη προκαλέσει έντονες αντιδράσεις και νομικές αμφισβητήσεις.<br />Το 1926, με αφορμή τη 150ή επέτειο της ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών, το αμερικανικό Νομισματοκοπείο κυκλοφόρησε ένα αναμνηστικό μισοδόλαρο που απεικόνιζε τον George Washington και τον τότε πρόεδρο Calvin Coolidge.<br />Ήταν η πρώτη –και μέχρι σήμερα μοναδική– φορά που η εικόνα εν ενεργεία προέδρου τοποθετήθηκε σε αμερικανικό νόμισμα, παραβιάζοντας μια βαθιά ριζωμένη παράδοση που ξεκίνησε με τον ίδιο τον Washington, ο οποίος είχε διακηρύξει το ιδεώδες της δημοκρατίας με τη φράση «Χωρίς βασιλιάδες».<br />Σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται.<br />Το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ ανακοίνωσε σχέδια για την έκδοση ενός νομίσματος του ενός δολαρίου, αφιερωμένου στα 250 χρόνια από τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, με τον νυν πρόεδρο Donald Trump να απεικονίζεται και στις δύο όψεις του.<br /><br />Το αμφιλεγόμενο σχέδιο<br /><br />Σύμφωνα με το προσχέδιο που δημοσιοποίησε ο Αμερικανός Θησαυροφύλακας Brandon Beech, το νόμισμα παρουσιάζει τον Trump στο προφίλ να καλύπτει μερικώς τη λέξη LIBERTY στην εμπρόσθια όψη, ενώ στην πίσω όψη απεικονίζεται να κρατά υψωμένη γροθιά κάτω από το σύνθημα «FIGHT FIGHT FIGHT».<br />Η κίνηση αυτή έχει διχάσει την αμερικανική κοινή γνώμη και εγείρει ερωτήματα για τη νομιμότητά της, καθώς ο Νόμος περί Νομισμάτων του 2005 απαγορεύει ρητά την απεικόνιση εν ζωή προέδρων σε νομίσματα, ώστε να αποφευχθεί κάθε σύνδεση με την έννοια της μοναρχίας ή της προσωπολατρίας.<br /><br />Η σύγκρουση με την παράδοση και τον νόμο<br /><br />Η παράδοση που ξεκίνησε το 1792 με τον Coinage Act, όριζε ότι τα αμερικανικά νομίσματα θα φέρουν αλληγορικές μορφές της Ελευθερίας – όχι πολιτικούς ή εν ζωή ηγέτες.<br />Αυτή η επιλογή είχε σαφή πολιτική και ιδεολογική σημασία: οι Ηνωμένες Πολιτείες γεννήθηκαν μέσα από την απόρριψη της βασιλικής εξουσίας και των προσωπολατρικών συμβόλων της.<br /><br />Ωστόσο, ο υπουργός Οικονομικών Scott Bessent επικαλέστηκε νόμο του 2020, υποστηρίζοντας ότι το προφίλ του Trump «συμβολίζει την 250ή επέτειο της χώρας» και ότι «δεν υπάρχει πιο αντιπροσωπευτική εικόνα για το έθνος μας».<br />Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι το ίδιο νομικό πλαίσιο απαγορεύει την απεικόνιση του ίδιου προσώπου και στις δύο όψεις του νομίσματος, κάτι που ήδη προκαλεί νομικά ερωτήματα και πολιτικές αντιδράσεις.<br />Οι απόψεις των ειδικών διίστανται.<br />Ο συγγραφέας Anthony Swiatek, ειδικός στα αναμνηστικά νομίσματα, δήλωσε ότι «ο George Washington θα ενέκρινε ένα τέτοιο κέρμα, ως σύμβολο της επιτυχίας του Προέδρου Trump».<br />Αντίθετα, ο ιστορικός Douglas Brinkley από το Πανεπιστήμιο Rice χαρακτήρισε την πρωτοβουλία «εντελώς αντιαμερικανική».<br />Όπως είπε, η 250ή επέτειος της χώρας θα έπρεπε να αποτελεί «έναν εορτασμό της δημοκρατίας και του αμερικανικού λαού, όχι μιας λατρείας προσωπικότητας που θυμίζει απολυταρχικά καθεστώτα».<br /><br />Το πολιτικό μήνυμα πίσω από το νόμισμα<br /><br />Η κυβέρνηση Trump έχει επιχειρήσει επανειλημμένα να συνδέσει το πρόσωπο του προέδρου με τους εθνικούς θεσμούς.<br />Από τη στρατιωτική παρέλαση για τα γενέθλια του προέδρου έως τις προτάσεις για μετονομασία του John F. Kennedy Center προς τιμήν του ίδιου και της Melania Trump, η τάση προσωποποίησης της εξουσίας είναι εμφανής.<br />Για τους επικριτές του, το νέο νόμισμα αποτελεί ένα ακόμη βήμα προς αυτή την κατεύθυνση — μια συμβολική αλλά ισχυρή υπενθύμιση της επιθυμίας του Trump να καταγραφεί στην ιστορία όχι μόνο ως πολιτικός ηγέτης, αλλά ως εθνικό «σύμβολο».<br /><br />Ένα ιστορικό déjà vu<br /><br />Όταν το 1926 κόπηκε το μισό δολάριο Washington-Coolidge, σχεδόν 860.000 από το 1.000.000 νομίσματα αποσύρθηκαν και έλιωσαν λόγω χαμηλής ζήτησης και δημόσιας αδιαφορίας.<br />Ίσως αυτό να αποτελεί προειδοποιητικό σημάδι: η αμερικανική ιστορία δείχνει ότι τα νομίσματα που επιχειρούν να προσωποποιήσουν την εξουσία σπάνια αντέχουν στον χρόνο.<br />Αν λοιπόν η 250ή επέτειος της αμερικανικής ανεξαρτησίας γιορταστεί με ένα νόμισμα που φέρει την εικόνα του Donald Trump, τότε οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν έρθει αντιμέτωπες με το ίδιο δίλημμα που είχε ο George Washington πριν από δυόμισι αιώνες:<br />Θα παραμείνει η Αμερική μια δημοκρατία των αρχών ή θα γιορτάσει την ελευθερία της με το πρόσωπο ενός εν ενεργεία ηγέτη επάνω στο ίδιο της το νόμισμα;<br /><br /><a href="http://www.bankingnews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.

Ο Πρόεδρος Trump πρέπει να πεθάνει πριν από την 250ή επέτειο των ΗΠΑ, αλλιώς… θα παραβεί τον νόμο.

Το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ ανακοίνωσε σχέδια για την έκδοση ενός νομίσματος του ενός δολαρίου, αφιερωμένου στα 250 χρόνια από τη Διακή...

Διαβάστε την συνέχεια

Τι ετοιμάζει η ΕΕ για την στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία και γιατί απειλείται η Ελλάδα με νέο μνημόνιο.

<img height="372" src="https://www.pentapostagma.gr/sites/default/files/styles/big_teaser/public/2025-11/%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1_1.jpg?itok=3z2OnkIG" width="694" /><br /><br />Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προειδοποίησε ότι οι χώρες της ΕΕ ( συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος) θα αντιμετωπίσουν πιθανόν ετήσιες πληρωμές τόκων έως και 5,6 δισεκατομμυρίων ευρώ επ' αόριστον, εάν δεν καταφέρουν να καταλήξουν σε συμφωνία για ένα πακέτο δανείου 140 δισεκατομμυρίων ευρώ για την Ουκρανία, ειδικά αν δεν υπάρξει συγκατάβαση για κατάσχεση των παγωμένων ρωσικών κεφαλαίων.<br /><br />Σύμφωνα με έγγραφο της Επιτροπής που δημοσίευσαν οι Financial Times, η προειδοποίηση αυτή έρχεται μετά την αποτυχία της ΕΕ στη σύνοδο κορυφής του περασμένου μήνα να εγκρίνει ένα σχέδιο για τη στήριξη των οικονομικών του Κιέβου τα επόμενα δύο χρόνια, χρησιμοποιώντας ρωσικά κρατικά περιουσιακά στοιχεία.<br /><br />Η πρόταση μπλοκαρίστηκε από το Βέλγιο, όπου βρίσκεται η Euroclear, (το αποθετήριο τίτλων που βρίσκονται όλα τα παγωμένα περιουσιακά στοιχεία).<br /><br />Οι βελγικές αρχές απαίτησαν ισχυρές εγγυήσεις για να διασφαλίσουν ότι η χώρα τους, δεν θα αντιμετωπίσει νομικές ή οικονομικές επιπτώσεις εάν η Ρωσία προβεί σε οικονομικά ή άλλα αντίποινα, αλλά η ηγεσία της ΕΕ σφυρίζει αδιάφορα.<br /><br />Το έγγραφο της Επιτροπής, που κυκλοφόρησε στις πρωτεύουσες της ΕΕ, τονίζει τις οικονομικές συνέπειες της χρηματοδότησης της Ουκρανίας χωρίς να βασίζεται στα παγωμένα περιουσιακά στοιχεία.<br /><br />Σημειώνει ότι εάν το σχέδιο παραμείνει εκτός συζήτησης, τα κράτη μέλη της ΕΕ πρέπει είτε να εγκρίνουν τον κοινό δανεισμό, κάτι που θα προσθέσει δισεκατομμύρια σε νέες υποχρεώσεις στους ήδη πιεσμένους εθνικούς προϋπολογισμούς, είτε να παράσχουν στην Ουκρανία άμεσες επιχορηγήσεις συνολικού ύψους 140 δισεκατομμυρίων ευρώ.<br /><br />Το έγγραφο προειδοποιεί επίσης ότι και οι δύο επιλογές «ενδέχεται να απαιτήσουν δημοσιονομικές προσαρμογές σε ορισμένα κράτη μέλη» και «θα επηρέαζαν άμεσα το έλλειμμα και το χρέος τους».<br /><br />Η εξυπηρέτηση ενός κοινού δανείου 140 δισεκατομμυρίων ευρώ θα μπορούσε να κοστίσει έως και 5,6 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, με τη Γαλλία, η οποία είναι ήδη υπερχρεωμένη, να πληρώνει σχεδόν 1 δισεκατομμύριο ευρώ.<br /><br />Η Ιταλία θα συνεισέφερε 675 εκατομμύρια ευρώ και το Βέλγιο, το οποίο αγωνίζεται να περάσει έναν εθνικό προϋπολογισμό για το επόμενο έτος, θα αντιμετώπιζε σχεδόν 200 εκατομμύρια ευρώ ετησίως σε πληρωμές τόκων.<br /><br /> Το έγγραφο προειδοποιεί επίσης ότι ο δανεισμός ενός τέτοιου ποσού θα μπορούσε να έχει «πιθανές αλυσιδωτές επιπτώσεις τόσο για την απορρόφηση της αγοράς όσο και, ιδίως, για το επιτόκιο που η Ένωση θα πληρώνει γενικά για τον δανεισμό της», και μπορεί επίσης να δημιουργήσει πρόσθετο έμμεσο κόστος για άλλα χρηματοδοτικά προγράμματα της ΕΕ.<br /><br />Αντιθέτως, η Επιτροπή τόνισε ότι το σχέδιο που μπλόκαρε το Βέλγιο τον περασμένο μήνα θα συνεπαγόταν μόνο μια προσωρινή «ενδεχόμενη υποχρέωση» για τα κράτη μέλη να εγγυηθούν το δάνειο, πριν τα κεφάλαια μεταφερθούν στον κοινό προϋπολογισμό της ΕΕ το 2028.<br /><br />"Το έγγραφο επιλογών, το οποίο συζητείται ενόψει της συνόδου κορυφής του Δεκεμβρίου, την οποία οι αξιωματούχοι περιγράφουν ως την τελική προθεσμία για την επίτευξη συμφωνίας σε ένα οικονομικό σχέδιο για την υποστήριξη της Ουκρανίας, προτείνει επίσης λύσεις σε ορισμένες από τις ανησυχίες του Βελγίου.<br /><br />Οι οικονομικές εγγυήσεις που παρέχονται αρχικά από τις πρωτεύουσες των μελών και αργότερα από τον προϋπολογισμό της ΕΕ θα «καλύπτουν τον υπολειπόμενο κίνδυνο επιτυχούς εκτέλεσης μιας διαιτητικής απόφασης κατά ενός κράτους μέλους», ανέφερε το έγγραφο.<br /><br />Επιπλέον, το έγγραφο τονίζει ότι μια «κεντρική προϋπόθεση» για τη χρήση των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων είναι «η συνεχής ακινητοποίησή τους» και υπογραμμίζει την ανάγκη δημιουργίας μιας νομικής δομής για τη διατήρηση των περιουσιακών στοιχείων, παγωμένων πέραν των τρεχουσών εξαμηνιαίων περιόδων ανανέωσης βάσει του δικαίου κυρώσεων της ΕΕ.<br /><br />Το Βέλγιο φοβάται ότι εάν οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ ασκήσει βέτο σε μια απόφαση για παράταση των κυρώσεων, η Ρωσία θα μπορούσε να ανακτήσει τα παγωμένα κεφάλαια και να αναγκάσει τις πρωτεύουσες της ΕΕ να αποπληρώσουν το πλήρες ποσό του δανείου.<br /><br />Με λίγα και απλά λόγια, η ΕΕ απειλεί με ωμό τρόπο ότι αν δεν δεχθούν οι χώρες της Ένωσης να κατασχεθούν τα ρωσικά κεφάλαια κινδυνεύουν με ένα τεράστιο ετήσιο χαράτσι, που για την Ελλάδα μπορεί να σημαίνει και νέο μνημόνιο. <div><br /></div><div><a href="https://www.pentapostagma.gr/"> πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Τι ετοιμάζει η ΕΕ για την στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία και γιατί απειλείται η Ελλάδα με νέο μνημόνιο.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προειδοποίησε ότι οι χώρες της ΕΕ ( συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος) θα αντιμετωπίσουν πιθανόν ετήσιες πληρωμές τό...

Διαβάστε την συνέχεια

Τί σηματοδοτεί η ρωσική κατάληψη του Ποκρόφσκ.

<img height="390" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2025/11/russia-oukrania-polemos-zelenski-prokrovsk-SLpress-825x607.jpg" width="698" /><br /><br /><b>ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ</b><br />Μετά από ένα συσσωρευτικό αποτέλεσμα ολέθριων στρατηγικών και επιχειρησιακών σφαλμάτων, η Ουκρανία αντιμετωπίζει σήμερα στην περιοχή του Ποκρόφσκ μία καταστροφική ήττα, που πιθανότατα δημιουργεί νέα δεδομένα στον πόλεμο. Οι Ρώσοι μετά από 16 και πλέον μήνες συνεχών επιθετικών προσπαθειών, καταβάλλοντας μάλιστα υψηλό τίμημα σε απώλειες, έχουν κατορθώσει να εγκλωβίσουν τις αμυνόμενες ουκρανικές δυνάμεις στον θύλακα των πόλεων-οχυρών Ποκρόφσκ και Μύρνοχραντ στο Ντονιέτσκ. Ισχυρά μάλιστα τμήματα τους βρίσκονται ήδη μέσα στο μεγαλύτερο μέρος αυτών.<br /><br />Παρόμοια κατάσταση εξελίσσεται στις πόλεις Λυμάν και Σιβέρσκ και στον Βορά στο Κουπιάνσκ, αλλά και στο Σούμι. Όταν τα κέντρα βάρους της αμυντικής τοποθεσίας κατέρρευσαν και η συνέχιση του αγώνα δεν είχε πλέον στρατιωτικό νόημα και θα έπρεπε οι ουκρανικές δυνάμεις να απαγκιστρωθούν με την μικρότερη δυνατή πίεση των Ρώσων για να διασωθούν και να χρησιμοποιηθούν αλλού, η Ανώτατη Διοίκηση, προφανώς με πολιτική εντολή, δεν επέτρεψε κάτι τέτοιο. Έτσι φθάσαμε στην περικύκλωση δύναμης 4.500 περίπου ανδρών, οι οποίοι καθημερινά καταστρέφονται, ή αιχμαλωτίζονται, ή κατά τους Ρώσους παραδίδονται για να σωθούν!<br /><br />Ο Αρχιστράτηγος της Ουκρανίας Αλεξάντρ Σίρσκυ που να ξαναθυμίσουμε ότι είναι… Ρώσος, δεν διέθετε τις απαραίτητες εφεδρείες και για να ενισχύσει αυτήν την κρίσιμη περιοχή του μετώπου και για να ενεργήσει προς απεγκλωβισμό των δυνάμεων του εκεί. Η διατήρηση στρατιωτικής δύναμης σε έναν χώρο, όπου η μάχη έχει κριθεί, είναι κολοσσιαίο λάθος.<br /><br />Για καθαρά πολιτικούς λόγους έγινε το ίδιο, τόσο στην Μαριούπολη στην αρχή του πολέμου, όσο και αργότερα στο Μπαχμούτ και στην Αβντίβκα. Το δίδυμο Ζελένσκι-Γιέρμακ αντιμετωπίζει πλέον σφοδρή κριτική, διότι θυσιάζονται εξαντλημένοι Ουκρανοί στρατιώτες προκειμένου να πειστεί η Δύση και ιδιαίτερα ο Λευκός Οίκος ότι η Ουκρανία αμύνεται επιτυχώς και εξαντλεί την Ρωσία.<br /><br />Πως φθάσαμε μέχρι εδώ<br /><br />Πρώτα απ’ όλα μετά την επιτυχή αντιμετώπιση της πρώτης φάσης της ρωσικής στρατιωτικής εισβολής υπήρξε πολιτική ακαμψία και αδυναμία στρατηγικής υπέρβασης από πλευράς του Κιέβου, με επαναπροσδιορισμό των πολεμικών στόχων. Αυτά σε συνδυασμό με την κακοδιαχείριση από την λεγόμενη Δύση, παρά την τεράστια βοήθεια της που χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε Ουκρανία σήμερα, με απατηλές θεωρίες νίκης – με ανάκτηση της κατεχόμενης ουκρανικής επικράτειας στα σύνορα του 1991 – οδήγησε την χώρα σε ένα μακροχρόνιο τέλμα φθοράς, το οποίο η Ρωσία δομικά βρέθηκε πιο ικανή να αντιμετωπίσει.<br /><br />Οι επιθέσεις στο Χάρκοβο και στην Χερσώνα του 2022 ήταν το αποκορύφωμα της ουκρανικής επιχειρησιακής ικανότητας. Η Ουκρανία είχε την πρωτοβουλία, το ηθικό ήταν υψηλό, η δυτική πολιτική και υλική υποστήριξη ήταν ισχυρότατη και η ρωσική διοίκηση ταλαιπωρούνταν από υπερβολική επέκταση και υλικοτεχνική δυσλειτουργία. Η εκτίμηση μας είναι ότι εάν η Ουκρανία είχε αξιοποιήσει την τότε πλεονεκτική της θέση για να διαπραγματευτεί με μερικές εδαφικές παραχωρήσεις, διατηρώντας παράλληλα την κυριαρχία και την ενσωμάτωση της στη Δύση, θα μπορούσε να είχε αναδειχθεί ως ένα ευθυγραμμισμένο με τη Δύση κράτος, με βιώσιμες εγγυήσεις ασφάλειας. Κάτι που έχει επισημάνει και ο πρώην Αμερικανός ΑΓΕΕΘΑ Μαρκ Μίλει.<br /><br />Το σημείο καμπής όμως ήταν η λεγόμενη η παταγώδης αποτυχία της ουκρανικής “αντεπίθεσης” του καλοκαιριού του 2023, που οδήγησε σε μία ολοκληρωτική καταστροφή από την οποία η Ουκρανία δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει. Από τότε κάθε μέρα η κατάσταση γινόταν όλο και χειρότερη, με αυξανόμενη αδυναμία αναπλήρωσης των τεραστίων απωλειών και φυσικά των οπλικών συστημάτων που της έδωσε η Δύση. Από τότε – χωρίς ουσιαστικά επιθετικές δυνατότητες, παρά τα δημοσιεύματα των δυτικών ΜΜΕ και τα έωλα λόγια των Ευρωπαίων – οι Ουκρανοί δεν αγωνίζονται για την… νίκη, αλλά για να περιορίσουν τα αργά αλλά σταθερά αυξανόμενα εδαφικά κέρδη της Ρωσίας, με την απατηλή ελπίδα ότι η Μόσχα κάποτε θα εξαντληθεί και θα διαπραγματευτεί.<br /><br />Σε μία απέλπιδα προσπάθεια εντυπώσεων και χωρίς καμία στρατιωτική λογική το Κίεβο δαπάνησε<a href="https://defenceredefined.com.cy/%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8D%CE%B2%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81/"> τις τελευταίες επιθετικές του δυνατότητες στην επιχείρηση στο Κουρσκ</a> που αποδείχτηκε, όπως πολλοί αναλυτές εκτίμησαν, “λάθος τζογάρισμα”, έστω και αν οι Ρώσοι έκαναν έναν ολόκληρο χρόνο να ανακαταλάβουν την περιοχή.<br /><br />Τι σημαίνει η κατάληψη του Ποκρόφσκ <br /><br />Σε πολιτικό επίπεδο ο Πούτιν με την απώλεια του Ποκρόφσκ μπορεί ευκολότερα να “πείσει” τον Πρόεδρο Τραμπ (σημ. όχι ότι δεν είναι πεπεισμένος) για το “αναπόφευκτο της νίκης” του και τη ματαιότητα της βοήθειας προς την Ουκρανία», όπως επισημαίνει ο Μικόλα Μπιελιέσκοφ, ερευνητής στο Εθνικό Ινστιτούτο Στρατηγικών Μελετών της Ουκρανίας! Από την άλλη πλευρά ο Ζελένσκι δεν θα μπορεί να ισχυριστεί πλέον ότι ενισχυόμενος θα μπορούσε να αλλάξει την ροή του πολέμου! Αποκαλυπτική ήταν η πρόσφατη συζήτηση μεταξύ Τραμπ και του Ούγγρου Πρωθυπουργού στον Λευκό Οίκο, όπου συμφώνησαν ότι μόνον με ένα θαύμα η Ουκρανία θα μπορούσε να νικήσει.<br /><br />Οι δυτικές χώρες θα δυσκολεύονται πλέον να πείσουν την κοινή γνώμη τους ότι συνεχίζοντας την με κάθε τρόπο υποστήριξη της Ουκρανίας μπορεί να την σώσουν! Η απώλεια του Ποκρόφσκ επηρεάζει αρνητικά το ηθικό των Ουκρανών στην αρχή ενός χειμώνα με ρωσικές επιθέσεις στις ενεργειακές υποδομές της χώρας – Σάββατο μάλιστα μετά από εναέριες προσβολές βυθίστηκε στο σκοτάδι το Κίεβο, το Χάρκοβο και άλλες πόλεις. Από την άλλη ενισχύεται το φρόνημα των Ρώσων, οι οποίοι στην πλειονότητα τους πιστεύουν ότι μάχονται εναντίον του ΝΑΤΟ και της Δύσης που τους… επιβουλεύονται.<br /><br />Ο θύλακας του Ποκρόφσκ-Μύρνοχραντ είναι στρατηγικής σημασίας. Αποτελεί βασικό στήριγμα της όλης ουκρανικής αμυντικής τοποθεσίας, που υλοποιείται με μία σειρά βιομηχανικών πόλεων εκτεινόμενες από Βορρά προς τον Νότο από το Σλαβιάνσκ μέχρι την Κοστιαντίνοβκα, ενώ παράλληλα συνιστά κόμβο συγκοινωνιών και επιμελητείας.<br /><br />Η κατάληψη του διευκολύνει την περαιτέρω ρωσική προχώρηση προς Κραματόρσκ και Σλαβιάνσκ, που σημαίνει ότι καταλαμβάνοντας αυτές τις πόλεις η Μόσχα εξασφαλίζει και το τελευταίο 10% της περιφέρειας του Ντονιέτσκ, περίπου 5.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αυτό δηλαδή που απαιτεί ο Πούτιν προκειμένου να συμφωνήσει σε εκεχειρία. Τέλος ο ρωσικός έλεγχος του Ποκρόφσκ θα μπορούσε επίσης να ανοίξει τον δρόμο για πιθανές ρωσικές επιθέσεις προς τις περιοχές Ντνιπροπετρόφσκ και Ζαπορίζια στα δυτικά και νοτιοδυτικά.<br /><br />Αν θα είχαν κατορθώσει μέχρι τώρα να συμπτυχθούν και να διασωθούν οι ουκρανικές δυνάμεις, καθώς επίσης άλλες φρέσκιες να έχουν εγκατασταθεί σε μία νέα οργανωμένη αμυντική προς τα πίσω τοποθεσία, θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι ναι μεν πρόκειται για σημαντική ήττα – μάλλον την σημαντικότερη μετά την Αβντίβκα – η οποία όμως δεν συνιστά “σημείο καμπής”! Τώρα όμως δεν μπορώ να το υποστηρίξω. Η πτώση του Ποκρόφσκ θα είναι απλά ένα κύριο γεγονός του πολέμου που, μαζί και με κάποια, πιθανώς να οδηγήσουν στην κατάρρευση της Ουκρανίας, αν δεν υπάρξει σύντομα εκεχειρία όπως απεγνωσμένα επιζητούν Ζελένσκι και Δύση.<div><br />Αντί επιλόγου<br /><br />Στον πόλεμο φθοράς που διεξάγει η Ρωσία, δίνεται προτεραιότητα στην μείωση της ικανότητας του αντιπάλου να πολεμήσει. Οι Ουκρανικές Δυνάμεις μάχονται ηρωικά, αλλά έχουν εξαντληθεί. Σε πολλές από τις μονάδες τους το ποσοστό επανδρώσεως δεν υπερβαίνει το 50%. Υπάρχουν 150 χιλιάδες φυγόστρατοι, ενώ αυξάνεται ανησυχητικά και ο αριθμός των λιποτακτών και των αυτομόλων. Στο Κίεβο η ευρισκόμενη σε κρίση πλέον πολιτική ηγεσία προσπαθεί να δημιουργήσει εικονική πραγματικότητα και κάποιοι αναλυτές φοβούνται ένα πιθανό “ντόμινο”, μιας και σε πολλά σημεία του μετώπου υπάρχουν ισχυρές πιέσεις από τους Ρώσους.<br /><br />Για μία ακόμα φορά διαπιστώνουμε το πόσο εύκολα ένας πόλεμος αρχίζει και το πόσο δύσκολα τελειώνει! Εδώ και δύο χρόνια περίπου έχουμε επισημάνει, με τίμια γλώσσα και χωρίς εξωραϊστικές υπεκφυγές, ότι η Ουκρανία αιμορραγεί και καταστρέφεται, πως η παράταση του πολέμου ευνοεί τον Πούτιν και η Ουκρανία κινδυνεύει να χάσει περισσότερα απ’ όσα είχε. Δυστυχώς για την Ουκρανία αυτοί οι φόβοι επαληθεύτηκαν.<br /><br />Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι συμβαίνει σήμερα στο Ποκρόφσκ και αύριο πιθανότητα στο Κουπιάνσκ και μεθαύριο κάπου αλλού στο μέτωπο, είναι απλά το αποτέλεσμα μία φθίνουσας ουκρανικής στρατιωτικής δύναμης ευρισκόμενης στα όρια της αντοχής της και ενός πολιτικού μηχανισμού στο Κίεβο παγιδευμένου σε έναν άκαρπο πόλεμο εξάντλησης, χωρίς στρατηγική εξόδου! Και για αυτό ευθύνονται πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που μάλλον συνειδητά συγχέουν τους ευσεβείς πόθους με την αδυσώπητη πραγματικότητα. Μία ολοκληρωτική στρατιωτική ήττα για την Ουκρανία, αν τελικά συμβεί, θα είναι αναντίρρητα και μία στρατηγική ήττα και για αυτές τις κυβερνήσεις…</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Τί σηματοδοτεί η ρωσική κατάληψη του Ποκρόφσκ.

ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Μετά από ένα συσσωρευτικό αποτέλεσμα ολέθριων στρατηγικών και επιχειρησιακών σφαλμάτων, η Ουκρανία αντιμετωπίζει σή...

Διαβάστε την συνέχεια

Οι “μυστικοί θησαυροί” του προέδρου Ερντογάν.

<img height="465" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2025/11/kalin-fidan-tourkia-israel-erdogan-mit-pkk-SLpress-825x600.jpg" width="702" /><br /><b><br /></b><div><b>ΣΤΕΛΛΟΥ ΒΑΝΑ</b><br />Ο καθένας ξεχωριστά έχει χαρακτηριστεί, πολλές φορές, ως ο απόλυτος εξ απορρήτων του Προέδρου Ερντογάν ή, όπως το έθεσε κάποτε ο ίδιος ο Ερντογάν, «των μυστικών της Τουρκίας». Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Χακάν Φιντάν, και ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, Ιμπραχίμ Καλίν, έχουν αναδειχθεί σε δύο από τις πιο πολυσυζητημένες και επιδραστικές μορφές της κυβέρνησης Ερντογάν. Κατά γενική ομολογία, θεωρούνται από τους πιο ικανούς και αποτελεσματικούς σε δύσκολες αποστολές.<br /><br />Φιντάν και Καλίν κινούνται στο σταυροδρόμι διπλωματίας και πληροφοριών, διαμορφώνοντας πολιτική σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, ενώ προσελκύουν έντονο ενδιαφέρον από ξένες πρωτεύουσες – ιδιαίτερα από το Ισραήλ, όπου οι εκτιμήσεις για τον ρόλο τους λειτουργούν πλέον και ως ενδείξεις για τη μελλοντική δομή εξουσίας της Τουρκίας. Και οι δύο έχουν γίνει αντικείμενο ανταγωνιστικών αφηγήσεων, που αποκαλύπτουν εξίσου τις επιδιώξεις ξένων κυβερνήσεων –ιδίως του Ισραήλ– όσο και τις εσωτερικές αντιπαλότητες της Τουρκίας.<br /><br />Η εκτίμηση του Ερντογάν ότι τοποθετεί τον Φιντάν – τον οποίο έχει χαρακτηρίσει ως τον “μυστικό του θησαυρό” – επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας, ως επιβράβευση για τη μεταμόρφωση της ΜΙΤ που παίζει ενεργό ρόλο σε όλες τις περιφερειακές εξελίξεις, από τη Λιβύη έως τη Συρία, από την Ουκρανία έως τον Καύκασο, ξεχωρίζει. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 κυκλοφορούν αναφορές ότι το ισραηλινό σύστημα πληροφοριών θεωρούσε τότε τον Φιντάν, επικεφαλής της ΜΙΤ, σκληροπυρηνικό”. Αρχικά, Ισραηλινοί αξιωματούχοι τον παρουσίαζαν ως “άνθρωπο της Τεχεράνης” μέσα στην τουρκική κυβέρνηση. Λίγα χρόνια αργότερα, το αφήγημα άλλαξε: Tον περιέγραφαν πλέον ως αδιάλλακτο ισλαμιστή.<br /><br />Την ίδια περίοδο, το θρησκευτικό δίκτυο του Γκιουλέν – που αργότερα κατηγορήθηκε ως εγκέφαλος του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 2016 – είχε στοχοποιήσει τον Φιντάν, επιδιώκοντας να επεκτείνει την επιρροή του στην ΜΙΤ. Το 2012, ένας εισαγγελέας προσκείμενος στο κίνημα Γκιουλέν κάλεσε τον Φιντάν και τρεις ακόμη αξιωματούχους της ΜΙΤ να καταθέσουν σχετικά με τον ρόλο τους στις μυστικές ειρηνευτικές συνομιλίες του Όσλο με το PKK το 2009 — μια κίνηση που θα μπορούσε με βεβαιότητα να οδηγήσει στη σύλληψή του.<br /><br />Η κλήση έγινε την περίοδο που ο Ερντογάν υποβαλλόταν σε χειρουργική επέμβαση – σύμπτωση; Μάλλον όχι. Ο Φιντάν κατάφερε να συναντήσει τον Ερντογάν και να του εξηγήσει την κατάσταση. Ο Ερντογάν τον συμβούλευσε να μην καταθέσει. Ο Φιντάν δεν παρουσιάστηκε να καταθέσει, προκαλώντας μια αλυσιδωτή σύγκρουση ανάμεσα στο κυβερνών AKP και τα γκιουλενικά στελέχη στη δικαιοσύνη και την αστυνομία – σύγκρουση που τελικά κορυφώθηκε στο πραξικόπημα του 2016. Ο (τότε πρωθυπουργός) Ερντογάν δήλωσε αργότερα ότι, εάν ο Φιντάν είχε προσέλθει για κατάθεση, θα είχε συλληφθεί, κάνοντας λόγο για “συνωμοσία του κινήματος Γκιουλέν”.<br /><br />Αναφορές εκείνη την περίοδο έκαναν λόγο ότι η Μοσάντ διοχέτευε ψευδείς πληροφορίες στο δίκτυο του Γκιουλέν και το ενθάρρυνε να στοχοποιήσει και να συλλάβει τον Φιντάν. Ισραηλινοί δημοσιογράφοι με διασυνδέσεις στις υπηρεσίες πληροφοριών δεν έκρυβαν την καχυποψία τους, παρουσιάζοντάς τον συχνά ως εχθρικό προς το Ισραήλ. Το κοινό μυστικό είναι πως, το πολιτικό και μυστικοπαθές κατεστημένο της χώρας δεν τον συμπαθεί – ίσως ακόμη και να τον φοβάται. <b><a href="https://slpress.gr/diethni/oi-mistikoi-thisavroi-tou-proedrou-erntogan/">ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ</a></b></div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Οι “μυστικοί θησαυροί” του προέδρου Ερντογάν.

ΣΤΕΛΛΟΥ ΒΑΝΑ Ο καθένας ξεχωριστά έχει χαρακτηριστεί, πολλές φορές, ως ο απόλυτος εξ απορρήτων του Προέδρου Ερντογάν ή, όπως το έθεσε κάποτε ...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Ελλάδα πληρώνει χρυσάφι τον πόλεμο του Ζελένσκι, που έρχεται στην Αθήνα.

<img height="360" src="https://omegapress.gr/images/ZELENSKI.jpg" width="698" /><div><br /></div><div>Του<b> Σωτήρη Σιδέρη </b><br />Χωρίς να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια, μιας και η αντιπολίτευση βρίσκεται σε λήθαργο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποφύγει κάθε ουσιαστική συζήτηση για τα ιλιγγιώδη ποσά και τον εξοπλισμό που στέλνει στον Ζελένσκι, συμμετέχοντας σε έναν πόλεμο, χωρίς να έχει καμία συμβατική υποχρέωση, μιας και η Ουκρανία δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ. . Η υποταγή του Έλληνα πρωθυπουργού στα πολεμοχαρή σχέδια των ευρωπαικών χωρών, υπό το δόγμα “είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία” , στοιχίζει δις στον ελληνικό λαό χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα. <br /> Ενόψει της επίσκεψης Ζελένσκι εντός του μηνός στην Αθήνα, είναι αναγκαία μια αποτίμηση της στάσης της χώρας, καθώς υπάρχουν ακόμη πολύ σημαντικές εκκρεμότητες. Ταυτόχρονα , παρατηρείται μια όλο και αυξανόμενη τάση του Κυριάκου Μητσοτάκη να αποκρύπτει πολύ σημαντικές πληροφορίες για όσα συμβαίνουν στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και τις αποφάσεις που ο ίδιος στηρίζει, προκειμένου να αποφύγει το πολιτικό κόστος. Τι έχει κερδίσει η Ελλάδα από την άκριτη ένταξή της στο αντιρωσικό μπλοκ; τίποτα απολύτως και έχει και κόστος, ενώ η Τουρκία απολαμβάνει τα οφέλη της ουδετερότητας. <br /><br />Η βουλή και τα δις στην Ουκρανία, αλλά όχι για την κοινωνία<br /><br /> Από την έναρξη του πολέμου, η ΕΕ και τα κράτη μέλη έχουν διαθέσει 177,5 δισ. ευρώ προς στήριξη της Ουκρανίας, ενώ εκκρεμεί η εφαρμογή της PURL (“Προτεραιοποιημένη Λίστα Απαιτήσεων Ουκρανίας”), του ΝΑΤΟ και η ενίσχυση στο πλαίσιο της χρηματοδότησης μέχρι το 2027. <br />Οι Μητσοτάκης και Ζελένσκι υπέγραψαν τον Οκτώβριο του 2024, διμερή συμφωνία Ασφάλειας, αλλά ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν την έχει φέρει ακόμη προς κύρωση στη βουλή, φοβούμενος ίσως μια νέα κρίση εντός της ΝΔ, αλλά και την σύμπηξη μετώπου της αντιπολίτευσης εναντίον του. Ο Ουκρανός πρόεδρος πιέζει, οι ΗΠΑ πιέζουν αλλά ο Έλληνας πρωθυπουργός φοβάται επίσης, ότι στη βουλή θα αναγκαστεί να κάνει μια πλήρη συζήτηση για την Ουκρανία και θέλει να την αποφύγει. Το ερώτημα είναι τι ακριβώς περιλαμβάνει η συμφωνία και γιατί , αφού ο Μητσοτάκης την υπέγραψε, δεν θέλει να την φέρει στη βουλή. Κατά συνέπεια, αναμένουμε με ενδιαφέρον τι θα περιλαμβάνει η επίσκεψη Ζελένσκι, πέραν του ενθουσιασμού του για τον κάθετο αγωγό που θα τροφοδοτεί τη χώρα του με το αμερικανικό LNG. <br /><br />Το επόμενο ζήτημα αφορά την ελληνική συνεισφορά στο πρόγραμμα “ Μέσο διευκόλυνσης για την Ουκρανία” για την περίοδο 2024-2027 που ανέρχεται στα 50 δις και περιλαμβάνει χρηματοδότηση για ανάκαμψη, ανοικοδόμηση και εκσυγχρονισμό, ενώ επιπλέον, αναστέλλονται ορισμένοι εμπορικοί δασμοί και ποσοστώσεις για την Ουκρανία, ενώ έχει συμφωνηθεί η επανεξέταση της συμφωνίας βαθιάς και ολοκληρωμένης ζώνης ελεύθερων συναλλαγών (DCFTA). Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να εγγράψει το ποσό που αντιστοιχεί στην Ελλάδα, γύρω στα 1,5 δις ευρώ και αυτά είναι διαφορετικά από τα όπλα, τους δασμούς κλπ. <br /><br />Επειδή τον επόμενο μήνα θα έχουμε την συζήτηση για τον προυπολογισμό του επομένου έτους, είναι προφανές ότι ο πρωθυπουργός θα δυσκολευθεί πολύ να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι έχει χρήματα για την Ουκρανία , αλλά όχι για το ΕΣΥ, για τους αγρότες και το κοινωνικό κράτος, Για όλη αυτή τη βοήθεια , η Ελλάδα δεν παίρνει το παραμικρό αντάλλαγμα. Το αίτημα του Μητσοτάκη να αναλάβουν ελληνικές επιχειρήσεις την ανοικοδόμηση του λιμανιού της Οδησσού δεν φαίνεται να ικανοποιείται, αλλά η επίσκεψη Ζελένσκι ίσως μας κάνει σοφότερους, αν και αυτή η υπόθεση ελάχιστα αφορά τον ελληνικό λαό. Γενικότερα, οι ΗΠΑ, η Αγγλία, η Γερμανία, η Τουρκία και άλλες χώρες θα πάρουν την μερίδα του λέοντος.<br /><br /> Η εξέλιξη αυτή προκαλεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση οδηγεί σε διάλυση το ΕΣΥ, το εκπαιδευτικό σύστημα, το κοινωνικό κράτος και γενικότερα τις κοινωνικές δαπάνες για να χρηματοδοτεί έναν πόλεμο που δεν αφορά την άμυνα και την εθνική ασφάλεια αλλά τα συμφέροντα των ΗΠΑ και ορισμένων δυτικών χωρών. Μετά και την υπογραφή της συμφωνίας με τις ΗΠΑ για την αγορά φυσικού αερίου που μέσω της Αλεξανδρούπολης θα μπορεί να προμηθεύεται και η Ουκρανία, ο Ζελένσκι είναι πολύ ικανοποιημένος.</div><div>  <br />Οι προσωπικές επιλογές του Μητσοτάκη<br /><br />Όλη η πολιτική της Ελλάδας στον πόλεμο της Ουκρανίας , δεν βασίστηκε ούτε μια στιγμή σε έναν στρατηγικό σχεδιασμό, προκειμένου να έχει η Ελλάδα μια πολιτική αρχών, αλλά ταυτόχρονα να έχει μια εθνική προσέγγιση, δεδομένου ότι και η χώρα μας δέχεται απειλές πολέμου. Όλη η πολιτική αποτελεί προσωπική επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, χωρίς την συμμετοχή της κυβέρνησης και απλά το υπουργείο Εξωτερικών περισσότερο στοιχίζεται με αποφάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, παρά έχει δική του τακτική. Εκ των πραγμάτων, η Ελλάδα είναι η χώρα που δέχεται πιέσεις , δεν έχει φωνή, δεν έχει κανένα σχέδιο και σύρεται από κάθε κατεύθυνση. Αυτή είναι και η προσωπική εικόνα ενός πρωθυπουργού που δεν έχει κανένα κύρος, σε κανένα τραπέζι. <br />Ως προς τον πολεμικό εξοπλισμό που θα προσθέσει η Ελλάδα στον πόλεμο οι πληροφορίες διίστανται γιατί είναι δύσκολο να διασταυρωθούν , καθώς το σχέδιο έχει χαρακτηριστεί απόρρητο. Υπάρχουν πιεστικά αιτήματα από ΗΠΑ και Ζελένσκι για αποστολή των S-300 , αποστολή των Patriot, άλλου πολεμικού υλικού το οποίο η Ελλάδα θα αντικαταστήσει με νέες αγορές όπλων από το Ισραήλ, ενώ έντονα φημολογείται και η αποστολή αεροσκαφών Mirage 2000-5. Πολλά από αυτά , φυσικά δεν μπορεί να ικανοποιηθούν, αλλά θα ακούσουμε τον Ζελένσκι που ίσως πει και δημόσια τι θέλει. Η επίσκεψη πάντως περιβάλλεται από μυστικότητα για λόγους ασφαλείας.<br /><br /> Να σημειωθεί πως μετά τις νυχτερινές περιπλανήσεις της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, και την αποικιοκρατικού τύπου συμφωνία για το φυσικό αέριο από τις ΗΠΑ, σειρά έχει η Ουκρανία. Ήδη οι ΗΠΑ έχουν κάνει διάβημα προς το ΥΠΕΞ από τον περασμένο Αύγουστο να προχωρήσει η Αθήνα στην υπογραφή και πλήρη αποδοχή της PURL ώστε να καταστεί υποχρεωτική η εφαρμογή της. Πράγμα που σημαίνει ότι η Ελλάδα θα μπει σε μια χωρίς επιστροφή διαδικασία τροφοδότησης της Ουκρανίας με πολεμικό εξοπλισμό, τον οποίο έχει πληρώσει χρυσάφι ο ελληνικός λαός για την δική του άμυνα και ασφάλεια και ο Μητσοτάκης τον διαχειρίζεται με όρους προσωπικής διπλωματίας ή με ιστορικού μεγέθους ανικανότητα και ενδοτικότητα, για να είμαστε πιο ρεαλιστές. <br />Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα καλώς εξοπλίζει την Ουκρανία και της δίνει και δις ευρώ σε βοήθεια, το ερώτημα που πλανάται στην ατμόσφαιρα, ποια είναι η στρατηγική σημασία αυτής της στάσης. Ωφελεί την Ελλάδα και πως; η απάντηση όσων αντιλαμβάνονται την εξωτερική πολιτική ως δράση για την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων, η απάντηση είναι αρνητική. Οπότε καλό είναι να τεθεί η ερώτηση , επίσημα στον πρωθυπουργό από την αντιπολίτευση και ας δώσει τις απαντήσεις του.. <br /><br />Οι σχέσεις με την Ρωσία είναι προ πολλού παγωμένες. Σήμερα, 10 Νοεμβρίου, μια υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία από τη Μόσχα βρίσκεται στο Κάιρο και συζητά θέματα στρατηγικής συνεργασίας και ασφάλειας μεταξύ Αιγύπτου -Ρωσίας. Και φυσικά η Αίγυπτος έχει άριστες σχέσεις με τις ΗΠΑ , αλλά δεν είναι σε πόλεμο με την Ρωσία…...</div><div><br /></div><div><a href="https://omegapress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Η Ελλάδα πληρώνει χρυσάφι τον πόλεμο του Ζελένσκι, που έρχεται στην Αθήνα.

Του Σωτήρη Σιδέρη Χωρίς να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια, μιας και η αντιπολίτευση βρίσκεται σε λήθαργο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποφ...

Διαβάστε την συνέχεια

Rafale vs Eurofighter. Το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού στο Αιγαίο.

<a href="https://economico.gr/wp-content/uploads/2025/11/Rafale-vs-Eurofighter.jpg"><img height="360" src="https://economico.gr/wp-content/uploads/2025/11/Rafale-vs-Eurofighter-696x392.jpg" width="695" /></a><br /><br />Την επέκταση του στόλου των Rafale με τις πιο προηγμένες εκδόσεις F4 και F5, εξετάζει η Ελλάδα, μετά την αγορά 20 μαχητικών αεροσκαφών Eurofighter Typhoon από την Τουρκία.<br />Μετά από μια παρατεταμένη προσπάθεια αναβάθμισης της παρωχημένης Πολεμικής της Αεροπορίας, η Τουρκία υπέγραψε συμφωνία ύψους 10,66 δισεκατομμυρίων δολαρίων για 20 Eurofighter Typhoon στις 27 Οκτωβρίου, με οψιόν για την αγορά περισσότερων αργότερα. Η συμφωνία περιλαμβάνει ένα ολοκληρωμένο πακέτο όπλων, συμπεριλαμβανομένου του φονικού πυραύλου αέρος-αέρος MBDA Meteor και του πυραύλου κρούσης εδάφους Brimstone, όπως ανέφερε το Reuters, επικαλούμενο ενημερωμένες πηγές. Το πρώτο από αυτά τα ευρωπαϊκά αεροσκάφη αιχμής αναμένεται να φτάσει στην Τουρκία μέχρι το 2030.<br />Εκτός από τα ολοκαίνουργια μαχητικά, η Τουρκία βρίσκεται σε συζητήσεις για την προμήθεια 24 Eurofighter Typhoon Tranche 3A από το Κατάρ και το Ομάν. Αυτά τα παλαιότερα αεροσκάφη θα χρησιμεύσουν ως ενδιάμεση λύση μέχρι να φτάσει η πιο προηγμένη έκδοση του Eurofighter Typhoon.<br /><br />Η Ελλάδα απαντά με… περισσότερα Rafale<br /><br />Ανησυχώντας για τη συγκέντρωση ενός στόλου 44 μαχητικών Typhoon από την Τουρκία, η Ελλάδα εξετάζει τώρα την επιλογή αγοράς επιπλέον μαχητικών Rafale από τη Γαλλία στην τελευταία διαμόρφωση F4 ή στη μελλοντική F5. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι απόκτηση των 20 Eurofighters από την Τουρκία δεν θα άλλαζε την ισορροπία στο Αιγαίο, καθώς η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία (ΠΑ) διατηρεί την τεχνολογική και επιχειρησιακή κυριαρχία με τους υφιστάμενους στόλους της από F-16 Viper και Rafale, καθώς και με την προγραμματισμένη απόκτηση των αεροσκαφών stealth F-35.<br />Ωστόσο, ότι η Αθήνα παρακολουθεί στενά την απόκτηση από την Τουρκία του μαχητικού πολλαπλών ρόλων 4,5ης γενιάς, εξοπλισμένου με ικανότητες Πέραν του Οπτικού Ορίζοντα (BVR), όπως οι πύραυλοι Meteor.<br /><br />Rafale vs Eurofighter<br /><br />Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τόσο το Eurofighter Typhoon όσο και το Rafale είναι δικινητήρια μαχητικά πολλαπλών ρόλων 4,5ης γενιάς, με διάταξη δέλτα-πτερύγιο canard, εξαιρετική ευελιξία, ραντάρ AESA και πυραύλους Meteor BVR. Γεννήθηκαν από το ίδιο ευρωπαϊκό έργο της δεκαετίας του 1980—η Γαλλία αποχώρησε για να κατασκευάσει το Rafale, και τα υπόλοιπα μέλη δημιούργησαν το Typhoon.<br />Επί του παρόντος, το Rafale F4 βρίσκεται σε πλήρη παραγωγή, το F5 έχει συμβόλαιο για παραγωγή τη δεκαετία του 2030, και το Tranche 5 Typhoon μόλις εισέρχεται στην παραγωγή.<br />Το γαλλικό F4 είναι μια εξέλιξη του Rafale F3R και διαθέτει ανώτερες δυνατότητες, συμπεριλαμβανομένων του λογισμικού ραδιοφώνου Thales, δορυφορικών επικοινωνιών και άλλων βελτιώσεων στο ραντάρ RBE2 AESA, στον ατρακτίδιο σκόπευσης Talios, στο σύστημα οπτρονικής εμπρόσθιου τομέα, και στις δυνατότητες της οθόνης κράνους. Διαθέτει επίσης έναν νέο ψηφιακό παρεμβολέα για τη σουίτα αυτοάμυνας/ηλεκτρονικού πολέμου SPECTRA.<br />Οπλίζεται με τον πύραυλο αέρος-αέρος MICA NG (Next-Generation) της MBDA και την έκδοση των 1.000 κιλών του AASM “Hammer” της Safran (πυρομαχικό καθοδηγούμενο ακριβείας). Η έκδοση των 1.000 κιλών παρέχει στο Rafale ενισχυμένη ικανότητα κρούσης. Το αεροσκάφος μπορεί πλέον να μεταφέρει τρεις από αυτές τις βόμβες.<div><br />Ένα νέο ενσωματωμένο σύστημα πρόωσης στις βόμβες επεκτείνει το εύρος προσβολής από απόσταση ασφαλείας. Επιπλέον, η έκδοση F4 διαθέτει επίσης μια έκδοση AASM με καθοδήγηση λέιζερ, ιδιαίτερα κατάλληλη για την καταστροφή κινούμενων στόχων σε αποστάσεις αρκετών χιλιομέτρων με υψηλή ακρίβεια. Είναι επίσης δυνατός ο έλεγχος του χρόνου πτήσης του πυρομαχικού, του φωτισμού λέιζερ και των ρυθμίσεων όπλου εν πτήσει για τα τερματικά καθοδηγούμενα με λέιζερ AASM.<br />Η έκδοση Rafale F5, που αποκαλείται επίσης «Super Rafale», βρίσκεται επί του παρόντος υπό ανάπτυξη και θεωρείται η πιο προηγμένη έκδοση του αεροσκάφους που έχει σχεδιαστεί μέχρι σήμερα.<br />Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Dassault Aviation, Eric Trappier, δήλωσε νωρίτερα φέτος ότι η «έκδοση F5 του Rafale θα έχει πιο ισχυρούς κινητήρες, βελτιωμένη επιβιωσιμότητα και συνδέσεις δεδομένων, και θα συνοδεύεται από ένα μη επανδρωμένο μαχητικό αεροσκάφος (UCAV) βάρους άνω των 10 τόνων».</div><div><br />Το Rafale F5 αναπτύσσεται για να λειτουργήσει ως ενδιάμεση λύση μέχρι οι Γαλλικές Ένοπλες και Διαστημικές Δυνάμεις να κατασκευάσουν το μαχητικό επόμενης γενιάς. Συχνά θεωρείται ως ένας τακτικός ιπτάμενος θάλαμος διοίκησης για αισθητήρες, σύντηξη δεδομένων και επεξεργασία. Αυτό είναι παρόμοιο με τις δυνατότητες του F-35, το οποίο διαθέτει πρωτοποριακή, σχεδόν απαράμιλλη τεχνολογία σύντηξης αισθητήρων.<br />Το Υπουργείο Ενόπλων Δυνάμεων κατέθεσε μια τροπολογία τον Μάιο του 2023 για να παρέχει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις επερχόμενες προσπάθειες του προγράμματος Rafale. Δήλωσε ότι δύο νέες δυνατότητες επρόκειτο να εισαχθούν στο Rafale F5: ένα drone-«πιστός φτερού» (όπως συζητήθηκε παραπάνω) και η καταστολή των εχθρικών αεράμυνων (SEAD). Αναγνωρίστηκε ότι ήταν πλέον απαραίτητο να εξοπλιστεί το Rafale στις μελλοντικές του εκδόσεις με την ικανότητα καταστολής των εχθρικών αντιαεροπορικών αμυνών.</div><div><br />Εν τω μεταξύ, το νέο Eurofighter Tranche 5 (που έχει παραγγελθεί μόνο από τη Γερμανία μέχρι στιγμής) θα εξοπλιστεί με τους πιο πρόσφατους αισθητήρες. Το νέο ηλεκτρονικό ραντάρ E-Scan, που μερικές φορές ονομάζεται ραντάρ ECRS (European Common Radar System) Mk 1 AESA (Ενεργής Ηλεκτρονικής Σάρωσης Συστοιχία), σημειώνεται ιδιαίτερα μεταξύ αυτών. Ταυτόχρονα, η Airbus ισχυρίζεται ότι θα ενσωματώσει τη σουίτα αισθητήρων Saab Arexis τόσο σε νέα όσο και σε υπάρχοντα αεροσκάφη για να προσθέσει ικανότητες ηλεκτρονικού πολέμου (EW). Επιπλέον, ένα καλύτερο περιβάλλον εργασίας πιλοτηρίου και αυξημένη Διαλειτουργικότητα Ραδιοσυχνοτήτων (RFIO) φέρονται να περιλαμβάνονται στο πακέτο, αυξάνοντας έτσι τη φονικότητα και την επιβιωσιμότητα. Αν και έχει αποκαλυφθεί ότι αναπτύσσεται μια Οθόνη Μεγάλης Περιοχής (Large Area Display) για το Typhoon, προς το παρόν δεν είναι σαφές εάν αυτό θα αποτελέσει μέρος του νέου, βελτιωμένου περιβάλλοντος εργασίας πιλοτηρίου.<br />Προς το παρόν, δεν είναι σαφές εάν η Τουρκία θα επιλέξει την έκδοση Tranche 5 του Eurofighter ή εάν η Ελλάδα θα αγοράσει μια πιο προηγμένη έκδοση του Rafale.<br /><br />Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι<br /><br />Η Ελλάδα κινήθηκε με αστραπιαία ταχύτητα για να αναβαθμίσει την αεροπορική της ισχύ και να δημιουργήσει ένα ποιοτικό στρατιωτικό πλεονέκτημα στο Αιγαίο, αφότου η Τουρκία αποβλήθηκε από το πρόγραμμα F-35 Joint Strike Fighter (JSF). Η αμυντική της βιομηχανία είχε επιβληθεί κυρώσεις βάσει του νόμου CAATSA (Countering America’s Adversaries Through Sanctions Act) από τις ΗΠΑ για την αγορά του ρωσικού συστήματος αεράμυνας S-400.<br />Η Ελλάδα υπέγραψε συμφωνία τον Ιανουάριο του 2021 για την αγορά 12 μεταχειρισμένων και 6 νέων μαχητικών Rafale για να αναβαθμίσει την αεροπορική της ισχύ και να αποτρέψει την Τουρκία. Η συμφωνία αργότερα επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει 6 επιπλέον Rafale, ανεβάζοντας το σύνολο σε 24 από αυτά τα μαχητικά 4,5ης γενιάς.</div><div><br />Η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία ολοκλήρωσε επίσημα την απόκτηση 24 μαχητικών Rafale τον Ιανουάριο του 2025, ένα ορόσημο που χαιρετίστηκε ως κομβικό για τη χώρα. Εκείνη την εποχή, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης δήλωναν με περηφάνια ότι η ΠΑ είχε επιτύχει πλήρη αεροπορική υπεροχή έναντι της Τουρκίας, η οποία εξακολουθούσε να επιχειρεί παλαιότερα μαχητικά F-16 Block 30-50.<br />Το ορόσημο αποδόθηκε όχι μόνο στο Rafale, αλλά και στον πύραυλο Meteor, ο οποίος θα ενσωματωθεί στο γαλλικό μαχητικό. Ο πύραυλος, γνωστός για την ικανότητά του να εμπλέκει στόχους υψηλής ταχύτητας σε αποστάσεις έως και 200 χιλιόμετρα και ταχύτητες που ξεπερνούν τα Mach 4, είναι ανώτερος από όλους τους πυραύλους αέρος-αέρος στο τουρκικό απόθεμα.<br />Γι’ αυτόν τον λόγο η Τουρκία, κοιτάζοντας έναν ολοένα και πιο παρωχημένο στόλο, επέκρινε την προμήθεια Rafale από την Ελλάδα, υποστηρίζοντας ότι υπονόμευε την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα.</div><div><br />Το 2023, ενώ η Τουρκία εξακολουθούσε να αγωνίζεται να εξασφαλίσει την προμήθεια των τελευταίων αεροσκαφών F-16 Viper Block 70/72 από τις ΗΠΑ, ο Διοικητής της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας, Στρατηγός Abidin Ünal, προειδοποίησε ότι η Ελλάδα θα είχε ένα αποφασιστικό πλεονέκτημα στην αεροπορική υπεροχή εάν η Τουρκία αποτύγχανε να εκσυγχρονίσει τον στόλο της.<br />Από την πλευρά της, η Ελλάδα συνέχισε να αναβαθμίζει τα αεροσκάφη της F-16 Block 52+ στη διαμόρφωση F-16V Viper Block 72 βάσει σύμβασης του 2018 με τη Lockheed. Και τα 84 μαχητικά F-16 θα αναβαθμιστούν έως το 2027.</div><div><br />Με το χάσμα δυνατοτήτων με την Ελλάδα να διευρύνεται, η Τουρκία προώθησε τις εργασίες για το δικό της μαχητικό πέμπτης γενιάς (KAAN) και αποφάσισε να αποκτήσει ένα αεροσκάφος 4+ γενιάς. Τον Νοέμβριο του 2023, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας, Yasar Gular, ανακοίνωσε ότι η χώρα βρισκόταν σε συνομιλίες με την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο για την αγορά Eurofighter Typhoons.<br />Τον Φεβρουάριο του 2024, η Τουρκία εξασφάλισε μια σημαντική νίκη όταν οι ΗΠΑ ενέκριναν την πώληση μαχητικών F-16 Block 70/72 με αντάλλαγμα την επικύρωση της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.</div><div><br />Ωστόσο, η Ελλάδα έβγαλε σύντομα έναν άσο από το μανίκι της τον Ιούλιο του 2024, ανακοινώνοντας ότι θα αποκτήσει μαχητικά F-35 μέσω του προγράμματος Foreign Military Sales (FMS) των ΗΠΑ. Πρόκειται να αποκτήσει 20 αεροσκάφη, με οψιόν να παραγγείλει 20 ακόμη στο μέλλον.<br />Εν τω μεταξύ, η επιδίωξη της Τουρκίας για το Eurofighter αντιμετώπισε ένα τεράστιο εμπόδιο όταν η Γερμανία αρνήθηκε να επιτρέψει την εξαγωγή των μαχητικών στην Τουρκία, επικαλούμενη τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Άγκυρας. Το βέτο άρθηκε τελικά τον Ιούλιο του 2025.<br />Η Τουρκία πιέζει επίσης για την επιστροφή της στο πρόγραμμα F-35. Νωρίτερα φέτος, ο Ερντογάν δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι ήταν αισιόδοξος για την πρόοδο στην προσπάθεια να πείσει τον Λευκό Οίκο να άρει τους περιορισμούς που εμποδίζουν την Τουρκία να αποκτήσει μαχητικά F-35. Επιπλέον, η Τουρκία πρόκειται τώρα να επαναλάβει διαπραγματεύσεις υψηλού επιπέδου με τη Lockheed Martin για να τερματίσει ένα παρατεταμένο αδιέξοδο τιμών σχετικά με το πρόγραμμα απόκτησης F-16 ύψους 23 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Αξιωματούχοι Άμυνας και από τις δύο πλευρές θα συναντηθούν τις επόμενες εβδομάδες για να επιλύσουν αυτά τα ζητήματα. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η Τουρκία αναβαθμίζει τον στόλο της F-16 για να αντιμετωπίσει τα ελληνικά F-16, πιέζει για την αγορά F-35 για να αντιμετωπίσει τα ελληνικά F-35, και αποκτά το Eurofighter Typhoon για να ανταγωνιστεί τα ελληνικά Rafale.</div><div><br />Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να διατηρήσει το ποιοτικό της πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας. Εκτός από την αναβάθμιση της δικής της Πολεμικής Αεροπορίας, έχει ασκήσει πιέσεις στους συμμάχους για να αποτρέψει την Τουρκία από την απόκτηση φονικών πυρομαχικών.<br />Τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, ο Έλληνας Υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας δήλωσε στη Laurence Auer, τη Γαλλίδα πρέσβειρα στην Ελλάδα, ότι η Γαλλία αντιτίθεται στην πιθανή πώληση πυραύλων Meteor στην Τουρκία από μια κοινοπραξία στην οποία συμμετέχει και η Γαλλία. «Εξέφρασα στη Γαλλίδα πρέσβειρα την έντονη αντίθεση της Ελλάδας σε μια τέτοια πιθανότητα, η οποία δεν συνάδει με τις εξαιρετικές στρατηγικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών», δήλωσε ο Έλληνας Υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας στη Laurence Auer.</div><div><br /></div><div><a href="https://economico.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Rafale vs Eurofighter. Το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού στο Αιγαίο.

Την επέκταση του στόλου των Rafale με τις πιο προηγμένες εκδόσεις F4 και F5, εξετάζει η Ελλάδα, μετά την αγορά 20 μαχητικών αεροσκαφών Eurof...

Διαβάστε την συνέχεια

Ηχηρό «όχι» του Ισραήλ σε τουρκική στρατιωτική παρουσία στη Γάζα.

<img height="400" src="https://www.tribune.gr/wp-content/uploads/2025/11/ERDOGAN-1-630x400.jpg" width="694" /><br /><br />Σε πολύ υψηλούς τόνους κινήθηκε η αντιπαράθεση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, με αφορμή την έκδοση τουρκικών ενταλμάτων σύλληψης και τη συζήτηση για τη συμμετοχή τουρκικών δυνάμεων σε μια μελλοντική Διεθνή Δύναμη Σταθεροποίησης στη Γάζα.<br /><br />Η άμεση απάντηση του Ισραήλ στα τουρκικά εντάλματα<br /><br />Ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας, Ίσραελ Κατζ, εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση εναντίον του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μετά την έκδοση ενταλμάτων σύλληψης από την Άγκυρα για τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου και άλλα 36 ανώτερα πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη του Ισραήλ, με την κατηγορία της «γενοκτονίας».<br /><br />Σε ανάρτησή του στην πλατφόρμα X/Twitter, ο Κατζ, σε ένα μήνυμα που δημοσιεύτηκε και στα τουρκικά και στα εβραϊκά, δήλωσε:<br /><br />«Πάρτε αυτά τα γελοία εντάλματα σύλληψης και φύγετε από εδώ.<br /><br />»Ταιριάζουν περισσότερο στη σφαγή που διαπράξατε εναντίον των Κούρδων.<br /><br />»Το Ισραήλ είναι ισχυρό και δεν φοβάται.<br /><br />»Θα μπορέσεις να δεις τη Γάζα μόνο με κιάλια».<br /><br />Ο υπουργός Άμυνας απέρριψε κατηγορηματικά το ενδεχόμενο συμμετοχής τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων στη δύναμη διατήρησης της ειρήνης στη Γάζα.<br /><br />Μάλιστα, συνόδευσε την ανάρτησή του με μια εικόνα, παραγόμενη από Τεχνητή Νοημοσύνη, που δείχνει τον Ερντογάν να κοιτάζει τη Γάζα μέσα από κιάλια με την ισραηλινή σημαία να επισκιάζει τους φακούς.<br />Απόλυτη άρνηση για τουρκική παρουσία στη Γάζα<br /><br />Παράλληλα με την έντονη δήλωση του Κατζ, εκπρόσωποι της ισραηλινής κυβέρνησης ξεκαθάρισαν τη θέση τους σχετικά με τη φημολογούμενη συμμετοχή της Τουρκίας στη Διεθνή Δύναμη Σταθεροποίησης.<br /><br />Ο εκπρόσωπος του Ισραηλινού Πρωθυπουργού προς τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης δήλωσε:<br /><br />«Δεν θα υπάρξουν τουρκικές δυνάμεις στη Γάζα, ούτε στο παρελθόν, ούτε στο παρόν, ούτε στο μέλλον, ειδικά όσον αφορά τις διεθνείς δυνάμεις σταθεροποίησης».<br /><br />Αντίστοιχα, η εκπρόσωπος της ισραηλινής κυβέρνησης, Σος Μπέντροσιαν, απάντησε σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφων με την αιχμηρή φράση:<br /><br />«Δεν θα υπάρξει τουρκικό πόδι στο έδαφος».<br /><br />Η εν λόγω δύναμη, η οποία δεν έχει ακόμη συσταθεί, προβλέπεται στο σχέδιο του Προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, για τον τερματισμό του διετούς πολέμου.<br /><br />Σκοπός της είναι η σταδιακή ανάληψη της ασφάλειας της Γάζας από τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF).<br />Πολλές χώρες ζητούν η δύναμη αυτή να έχει εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.<div><br />Η θέση των ΗΠΑ<br /><br />Σχετικά με τις ισραηλινές αντιρρήσεις, ο Πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Τουρκία, Τομ Μπάρακ, δήλωσε νωρίτερα αυτόν τον μήνα σε διάσκεψη ασφαλείας στη Μανάμα ότι η Τουρκία θα συμμετείχε.<br /><br />Ωστόσο, ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζέι Ντι Βανς, είχε αναφέρει τον προηγούμενο μήνα ότι η Άγκυρα θα έχει έναν «εποικοδομητικό ρόλο», αλλά η Ουάσιγκτον δεν θα επέβαλε τίποτα στο Ισραήλ όσον αφορά την παρουσία ξένων στρατευμάτων «στο έδαφός τους».<br />Συνάντηση τουρκικών μυστικών υπηρεσιών με τη Χαμάς<br /><br />Εν τω μεταξύ, η ένταση αυτή εκτυλίσσεται παράλληλα με τις διαπραγματευτικές διεργασίες: Ο επικεφαλής της τουρκικής υπηρεσίας πληροφοριών ΜΙΤ, Ιμπραήμ Καλίν, συναντήθηκε την Τετάρτη στην Κωνσταντινούπολη με τον επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας της Χαμάς, Χαλίλ Αλ-Χάγια.<br /><br />Σύμφωνα με τουρκικές πηγές ασφαλείας, συζήτησαν τα βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν για την εφαρμογή των επόμενων φάσεων του σχεδίου κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα, καθώς και τρόπους για τη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας της διαδικασίας και την υπέρβαση των υπαρχόντων προβλημάτων.<div><br /></div><div><a href="https://www.tribune.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div></div>

Ηχηρό «όχι» του Ισραήλ σε τουρκική στρατιωτική παρουσία στη Γάζα.

Σε πολύ υψηλούς τόνους κινήθηκε η αντιπαράθεση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, με αφορμή την έκδοση τουρκικών ενταλμάτων σύλληψης και τη συζήτησ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκική γλώσσα στη Συρία: Ένα βήμα προς την ενίσχυση της πολιτισμικής κατανόησης και των ακαδημαϊκών ανταλλαγών με την Άγκυρα.

<a href="https://i0.wp.com/echedoros.blog/wp-content/uploads/2025/11/%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B5%CF%81%CF%82%CE%B50%CE%BF%CF%81%CE%B7%CF%82%CE%B9%CF%8109%CF%82%CE%B8%CF%81%CF%82-0%CE%B9%CE%BA.jpg?ssl=1"><img height="542" src="https://i0.wp.com/echedoros.blog/wp-content/uploads/2025/11/%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B5%CF%81%CF%82%CE%B50%CE%BF%CF%81%CE%B7%CF%82%CE%B9%CF%8109%CF%82%CE%B8%CF%81%CF%82-0%CE%B9%CE%BA.jpg?resize=640%2C542&ssl=1" width="698" /></a><br /><br />Το Πανεπιστήμιο της Δαμασκού ανακοίνωσε την έναρξη λειτουργίας ενός νέου τμήματος τουρκικής γλώσσας στη Σχολή Τεχνών και Ανθρωπιστικών Επιστημών, από το ακαδημαϊκό έτος 2025-2026. Αυτή η κίνηση στοχεύει στην ενίσχυση των ακαδημαϊκών και πολιτιστικών ανταλλαγών μεταξύ Συρίας και Τουρκίας.<br /><br />Η απόφαση εντάσσεται σε ένα σχέδιο για την ανάπτυξη της γλωσσικής εκπαίδευσης και τη σύνδεση των Σύρων φοιτητών με την τουρκική ακαδημαϊκή εμπειρογνωμοσύνη, συμβάλλοντας έτσι στην προετοιμασία αποφοίτων ικανών για αποτελεσματική επικοινωνία με τις περιφερειακές και διεθνείς κοινότητές τους.<br /><br />Αυτή η απόφαση έρχεται στο πλαίσιο μιας πορείας για την ανάπτυξη ακαδημαϊκών και πολιτιστικών σχέσεων μεταξύ Συρίας και Τουρκίας, μετά την υπογραφή αρκετών συμφωνιών στον τομέα της επιστημονικής συνεργασίας τον περασμένο Μάιο μεταξύ των υπουργείων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης των δύο χωρών, οι οποίες περιλάμβαναν την ίδρυση ενός κοινού πανεπιστημίου και την ανταλλαγή εμπειρογνωμοσύνης και ακαδημαϊκών προγραμμάτων, σύμφωνα με ρεπορτάζ του καταριανού δικτύου Al Jazeera.<br /><br />Συμβαδίζοντας με την ανάπτυξη<br /><br />Ο Πρόεδρος του Πανεπιστημίου της Δαμασκού, Μουσταφά Σαΐμ Αλ-Νταρ, επιβεβαίωσε ότι το νέο τμήμα θα δεχτεί περίπου 100 φοιτητές κατά τη διάρκεια του τρέχοντος έτους, μετά την ολοκλήρωση των υλικοτεχνικών προετοιμασιών και την πρόσληψη εξειδικευμένου προσωπικού για τη διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας και λογοτεχνίας.<br /><br />Ο Αλ-Νταρ εξήγησε ότι το άνοιγμα του τμήματος τουρκικής γλώσσας αποτελεί ένα στρατηγικό βήμα που συμβαδίζει με τις φιλοδοξίες του πανεπιστημίου «να χτίσει ακαδημαϊκές και πολιτιστικές γέφυρες με την Τουρκία και είναι συνεπές με το όραμά του να προετοιμάσει αποφοίτους που διαθέτουν γλωσσική και πολιτιστική επάρκεια ικανούς να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο, λαμβάνοντας υπόψη την αυξανόμενη σημασία της τουρκικής γλώσσας και την περιφερειακή και διεθνή παρουσία της».<br /><br />Επεσήμανε ότι το πανεπιστήμιο εργάζεται για τον συντονισμό με την τουρκική πλευρά για την αποστολή καθηγητών από τουρκικά πανεπιστήμια για να διδάξουν στο τμήμα, εκτός από τη δυνατότητα φιλοξενίας φοιτητών κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών σε τουρκικά πανεπιστήμια με στόχο την ενίσχυση των γλωσσικών και πολιτιστικών τους δεξιοτήτων.<br /><br />Προώθηση πολιτισμών<br /><br />Από την πλευρά του, ο Κοσμήτορας της Σχολής Τεχνών και Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Δαμασκού, Αλί αλ Λαχάν, έκρινε ότι το νεοσύστατο τμήμα αποτελεί μια «ποιοτική προσθήκη» στο σύστημα γλωσσικής εκπαίδευσης στη Συρία, το οποίο περιλαμβάνει και άλλες γλώσσες όπως τα αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά, τα ισπανικά, τα ρωσικά και τα περσικά.<br /><br />Εξήγησε ότι η εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας στο κολέγιο «ενισχύει την αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των πολιτισμών και ανταποκρίνεται στις αυξανόμενες κοινωνικές ανάγκες για σύνδεση με την Τουρκία στους τομείς του πολιτισμού, του εμπορίου και του τουρισμού».<br /><br />Επανέναρξη των σχέσεων<br /><br />Οι ακαδημαϊκές σχέσεις μεταξύ Συρίας και Τουρκίας σημείωσαν αξιοσημείωτη βελτίωση στο πλαίσιο της πολιτικής και οικονομικής προσέγγισης μεταξύ των δύο χωρών κατά την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, ιδίως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας Ασφαλείας των Αδάνων μεταξύ των δύο πλευρών το 1998, καθώς οι δύο χώρες ξεκίνησαν μια νέα φάση ανοίγματος που περιλάμβανε τη συνεργασία στους τομείς της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και της επιστημονικής έρευνας.<br /><br />Οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Συρίας και Τουρκίας διακόπηκαν στη συνέχεια το 2012, λόγω της υποστηρικτικής στάσης της Άγκυρας προς την αντιπολίτευση κατά τη διάρκεια της συριακής επανάστασης (2011-2014), με αποτέλεσμα το κλείσιμο και των δύο πρεσβειών και τη διακοπή της πολιτικής, οικονομικής και ακαδημαϊκής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών.<br /><br />Με την επανέναρξη των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Δαμασκού και Άγκυρας μετά την πτώση του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Άσαντ στις 8 Δεκεμβρίου 2024, οι δύο χώρες άρχισαν να επανενεργοποιούν και να αναπτύσσουν τομείς διμερούς συνεργασίας, συμπεριλαμβανομένης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και της επιστημονικής έρευνας.<br /><br />Η τουρκοσυριακή συνεργασία βρίσκεται σε εξέλιξη σε διάφορους τομείς, κυρίως στην οικονομία, το εμπόριο και τις μεταφορές, καθώς η Τουρκία έχει άρει τους εμπορικούς περιορισμούς που είχαν επιβληθεί κατά την εποχή του εκδιωχθέντος καθεστώτος, ενώ οι τουρκικοί δημόσιοι και ιδιωτικοί φορείς παρέχουν διάφορες μορφές βοήθειας στη Συρία, τόσο επίσημα όσο και σε λαϊκό επίπεδο, σημειώνει το αραβικό δημοσίευμα.<div><br /></div><div><a href="https://echedoros.blog/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Τουρκική γλώσσα στη Συρία: Ένα βήμα προς την ενίσχυση της πολιτισμικής κατανόησης και των ακαδημαϊκών ανταλλαγών με την Άγκυρα.

Το Πανεπιστήμιο της Δαμασκού ανακοίνωσε την έναρξη λειτουργίας ενός νέου τμήματος τουρκικής γλώσσας στη Σχολή Τεχνών και Ανθρωπιστικών Επιστ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τουρκία: «Θέλετε να πάνε οι Σύροι σε Στρατιωτικές Ακαδημίες της Ελλάδας και του Ισραήλ;»… Εμείς είχαμε αυτοκρατορία!

<a href="https://i0.wp.com/echedoros.blog/wp-content/uploads/2025/11/%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%8298%CF%81%CF%82%CF%85%CE%B8%CE%B50-%CF%82%CE%B8%CF%81592%CF%82423--1024x576.jpg?ssl=1"><img src="https://i0.wp.com/echedoros.blog/wp-content/uploads/2025/11/%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%8298%CF%81%CF%82%CF%85%CE%B8%CE%B50-%CF%82%CE%B8%CF%81592%CF%82423-.jpg?resize=640%2C360&ssl=1" /></a><br /><br />Όταν το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας ανακοίνωσε ότι 49 Σύριοι στρατιωτικοί φοιτητές θα λάμβαναν εκπαίδευση στη Στρατιωτική Ακαδημία του Εθνικού Πανεπιστημίου Άμυνας, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξέσπασαν σε αναβρασμό, γράφει τουρκικό δημοσίευμα.<br /><br />Κυκλοφορούσε μια σειρά από κενές προφητείες, που κυμαίνονταν από την ιδέα ότι Σύριοι αξιωματικοί θα υπηρετούσαν στις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, ότι ένας Σύρος θα γινόταν τελικά Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, ότι η επιρροή του τουρκικού στρατού στις ένοπλες δυνάμεις θα μειωνόταν σταδιακά και ότι οι Σύριοι σύντομα θα αποτελούσαν την πλειοψηφία του πληθυσμού.<br /><br />Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του να λέμε «Ας μην δεχτούμε Σύρους φοιτητές στις Στρατιωτικές Ακαδημίες» και του να σκεφτόμαστε «Ας εκπαιδεύσουμε τους υποψήφιους αξιωματικούς της γειτονικής μας Συρίας σε άλλες χώρες, όπως το Ισραήλ ή την Ελλάδα, και ας τους αφήσουμε να αποφοιτήσουν από τις στρατιωτικές τους ακαδημίες με τις πολιτικές απόψεις αυτών των χωρών, δηλαδή ως εχθρούς της Τουρκίας, και ας παραμείνουμε αδιάφοροι σε μια τέτοια πιθανότητα και ας την αγνοήσουμε».<br /><br />Όσοι έκαναν φασαρία για τους Σύρους φοιτητές το συνειδητοποίησαν αυτό αρκετά αργά:<br /><br />Η Τουρκία δέχεται στρατιωτικούς φοιτητές από ξένες χώρες στις στρατιωτικές της ακαδημίες εδώ και 90 χρόνια.<br /><br />Η πρακτική αυτή ξεκίνησε το 1935, κατά την εποχή του Ατατούρκ, με μια ομάδα φοιτητών από το Αφγανιστάν, και ο αριθμός των χωρών αποστολής έχει αυξηθεί με την πάροδο των ετών.<br /><br />Ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης παγκόσμιας επιρροής της Τουρκίας και των προσπαθειών του Εθνικού Πανεπιστημίου Άμυνας σε αυτόν τον τομέα, το ποσοστό των ξένων φοιτητών, γνωστών ως «φιλοξενούμενο στρατιωτικό προσωπικό», στις στρατιωτικές ακαδημίες αντιπροσωπεύει πλέον το 10% του τουρκικού φοιτητικού πληθυσμού.<br /><br />Υπάρχουν περίπου 1.800 ξένοι φοιτητές σε σύγκριση με περίπου 18.000 Τούρκους φοιτητές<br /><br />Ο αριθμός των ξένων χωρών που δέχονται φοιτητές έχει αυξηθεί από 23 πριν από τις 15 Ιουλίου σε 45, και αυτές οι χώρες περιλαμβάνουν το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενιστάν, τους Τουρκοκύπριους, το Πακιστάν, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, το Κοσσυφοπέδιο, τη Λιβύη, τη Νότια Κορέα, τη Βόρεια Μακεδονία, τη Γεωργία, την Ιορδανία, την Μπουρκίνα Φάσο, το Μάλι, τη Σενεγάλη, τη Σομαλία, τη Μογγολία και τη Σαουδική Αραβία.<br /><br />Οι αφρικανικές χώρες που κάποτε ήταν γαλλικές αποικίες αλλά τώρα έχουν προβλήματα με τη Γαλλία, τώρα μας επιλέγουν.<br /><br />Πολλαπλά τα οφέλη<br /><br />Η παροχή εκπαίδευσης σε φοιτητές από ξένες χώρες στις στρατιωτικές μας ακαδημίες προσφέρει πολλά οφέλη στην Τουρκία.<br /><br />Οι νέοι αξιωματικοί που είναι απόφοιτοι των στρατιωτικών μας ακαδημιών και μιλούν άπταιστα τουρκικά στο επίπεδο διοίκησης αυτών των χωρών είναι πολύ καλά εξοικειωμένοι με τα τουρκικά όπλα και την τουρκική αμυντική βιομηχανία.<br /><br />Σύντομα θα έχουν λόγο σε στρατιωτικά ζητήματα στις χώρες τους, ιδίως στην προμήθεια όπλων.<br /><br />Το πιο σημαντικό είναι ότι οι στρατοί αυτών των χωρών θα περιλαμβάνουν αξιωματικούς που είναι εξοικειωμένοι με την Τουρκία και συμπαθούν την Τουρκία.<br /><br />Είμαστε το κυρίαρχο στοιχείο της Αυτοκρατορίας<br /><br />Η Τουρκία αγνοεί ένα σημαντικό χαρακτηριστικό: ότι είμαστε οι κληρονόμοι μιας αυτοκρατορίας.<br /><br />Είναι ιστορική παράδοση ότι, μετά τη διάλυση μιας αυτοκρατορίας, το πρώην κυρίαρχο κράτος αυτής της αυτοκρατορίας φροντίζει τους πρώην υπηκόους του.<br /><br />Με άλλα λόγια, οι μεγάλες αυτοκρατορίες της αρχαιότητας αντιμετώπιζαν πάντα τα προβλήματα των κρατών που κάποτε κυβερνούσαν, αλλά αργότερα αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν ανεξαρτησία.<br /><br />Για παράδειγμα, η Γαλλία, η οποία κάποτε κατείχε σημαντικά εδάφη στην Αφρική, εξακολουθεί να εμπλέκεται όσο το δυνατόν πιο στενά στις υποθέσεις των πρώην αποικιών της.<br /><br />Οι Βρετανοί έχουν παρόμοια συνήθεια να παρακολουθούν την κατάσταση. Μέσω της Κοινοπολιτείας, διατηρούν συνεχή επαφή και συνεργασία με τις νέες χώρες που κάποτε αποτελούσαν μέρος της πρώην αυτοκρατορίας τους.<br /><br />Μέσω του Λονδίνου, συνεχίζουν να ενεργούν ως προστάτες για μικρές, ιδιαίτερα φτωχές, χώρες σε μακρινές ηπείρους.<br /><br />Και άτομα από χώρες που κάποτε ήταν αυτοκρατορικά εδάφη αλλά τώρα είναι ξεχωριστά κράτη μπορούν να κατέχουν σημαντικές θέσεις στην πρώην αυτοκρατορική πρωτεύουσα, και αυτό δεν θεωρείται ασυνήθιστο.<br /><br />Για παράδειγμα, μέχρι πρόσφατα, ένας Ινδός διετέλεσε Πρωθυπουργός της Αγγλίας.<br /><br /> Ο Δήμαρχος του Λονδίνου και ο Υπουργός Εσωτερικών είναι επί του παρόντος ινδικής καταγωγής. Ομοίως, μέχρι πρόσφατα, ένας Ινδός διετέλεσε Πρωθυπουργός της Σκωτίας.<br /><br />Μια παρόμοια κατάσταση ισχύει και για τις σύγχρονες αυτοκρατορίες, που τώρα ονομάζονται «πολυεθνικά κράτη», όπως αποδεικνύεται από την ανάθεση της Ρωσικής Κεντρικής Τράπεζας σε μια γυναίκα ταταρικής καταγωγής και την πρόσφατη νίκη ενός Μουσουλμάνου Ινδού ως Δημάρχου της Νέας Υόρκης.<br /><br />Ας μην ξεχνάμε ότι η καταγωγή του πρώην Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον προέρχεται από μια άλλη αυτοκρατορία, την Οθωμανική Αυτοκρατορία, και ότι ο Τζόνσον είναι δισέγγονος του Τούρκου δημοσιογράφου και πολιτικού Αλί Κεμάλ.<br /><br />Επειδή δεν θυμόμαστε πλέον ότι η Τουρκία ήταν αυτοκρατορία στο παρελθόν, και επειδή έχουμε πέσει μάλιστα στην παράξενη παγίδα να αντιλαμβανόμαστε την αυτοκρατορία ως κακή έννοια για κάποιο λόγο, παρόμοιες εξελίξεις δεν είναι ευπρόσδεκτες εδώ, πόσο μάλλον να τις σκεφτόμαστε καν.<br /><br />Μερικοί από εμάς δεν μπορούν καν να ανεχθούν την εκπαίδευση Σύριων φοιτητών στις στρατιωτικές μας ακαδημίες.<br /><br />Όλες οι στρατιωτικές ακαδημίες στους γείτονές μας, ειδικά στις αραβικές χώρες, ιδρύθηκαν από αξιωματικούς που αποφοίτησαν από τη στρατιωτική ακαδημία της Κωνσταντινούπολης κατά την οθωμανική εποχή!<br /><br />Μόλις τα τελευταία χρόνια η Τουρκία άρχισε να εκπληρώνει αυτόν τον ρόλο του «μεγάλου αδελφού» που επιφυλάσσεται για τα κυρίαρχα στοιχεία των πρώην αυτοκρατοριών.<br /><br />Αρχίσαμε επιτέλους να θυμόμαστε και να νοιαζόμαστε για περιοχές όπως η Λιβύη, η Συρία και η Γάζα, τις οποίες έχουμε παραμελήσει από τη δεκαετία του 1920, ακόμη και να τις απορρίπτουμε με ένα είδος άρνησης της κληρονομιάς.<br /><br />Πριν από περίπου σαράντα χρόνια, πήγα ως δημοσιογράφος στη Ντζαμένα, την πρωτεύουσα του Τσαντ στην καρδιά της Αφρικής, μια πόλη που αποτελούνταν από σπίτια από λάσπη και παράγκες και δεν είχε ούτε ένα διώροφο κτίριο εκτός από το προεδρικό μέγαρο.<br /><br />Η Λιβύη και η Γαλλία πολεμούσαν η μία την άλλη εκεί επειδή ο Καντάφι είχε βάλει στο μάτι τα πολύ πλούσια κοιτάσματα ουρανίου στη Λωρίδα Ούζου στο βόρειο Τσαντ.<br /><br />Αλλά δεν υπήρχε κάτι τέτοιο όπως «στρατός του Τσαντ». Τα εμπόλεμα μέρη ήταν η Λιβύη και η Γαλλία… Το Τσαντ δεν είχε ποτέ έναν πραγματικό στρατό εξαρχής, οι λίγες μονάδες που είχε διαλύθηκαν από μια σειρά πραξικοπημάτων, και όταν τα στρατεύματα του Καντάφι άρχισαν να καταλαμβάνουν την Ουζού, η Γαλλία έστειλε αμέσως τους λεγεωνάριους και τα βομβαρδιστικά της, τα Μιράζ, στη Ντζαμένα…<br /><br />Ρώτησα έναν από τους Γάλλους αξιωματικούς της λεγεώνας: «Τι κάνετε στη Λιβύη; Υπάρχει τόση αφθονία ουρανίου στο Ουζού;»<br /><br />Ο άντρας είχε απαντήσει: «Πού εξορύξατε το ουράνιο, κύριε;» «Αυτή ήταν κάποτε η Γαλλία, και όταν ο Καντάφι προσπάθησε να εισβάλει, ήρθαμε να βοηθήσουμε την παλιά μας γη! Το ουράνιο και όλα αυτά είναι πολύ μακριά!»<br /><br /><div><a href="https://echedoros.blog/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Τουρκία: «Θέλετε να πάνε οι Σύροι σε Στρατιωτικές Ακαδημίες της Ελλάδας και του Ισραήλ;»… Εμείς είχαμε αυτοκρατορία!

Όταν το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας ανακοίνωσε ότι 49 Σύριοι στρατιωτικοί φοιτητές θα λάμβαναν εκπαίδευση στη Στρατιωτική Ακαδημία του Εθνικού ...

Διαβάστε την συνέχεια

H Τουρκία συζητά για F-16 με τη Lockheed και τα θέλει με δικά της ραντάρ.

<a href="https://i0.wp.com/echedoros.blog/wp-content/uploads/2025/11/%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%B9%CF%85%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CF%8198%CF%82%CF%81908-90%CF%82212541232-1024x680.jpg?ssl=1"><img height="397" src="https://i0.wp.com/echedoros.blog/wp-content/uploads/2025/11/%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%B9%CF%85%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CF%8198%CF%82%CF%81908-90%CF%82212541232.jpg?resize=640%2C425&ssl=1" width="695" /></a><br /><br />Η Τουρκία προχωρά με τις προσπάθειές της να εισάγει 40 σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη F-16 Block 70 – γνωστά και ως «Viper» – στον στόλο της πολεμικής αεροπορίας της, ενώ παράλληλα εργάζεται για την ενσωμάτωση εγχώριας παραγωγής ραντάρ και ηλεκτρονικών συστημάτων και την απόκτηση πρόσβασης σε τμήματα του πηγαίου κώδικα του μαχητικού αεροσκάφους, γράφει το <a href="https://www.bloomberg.com/news/articles/2025-11-06/turkey-to-hold-new-talks-with-lockheed-over-f-16-costs">Bloomberg</a> .<br /><br /> Τούρκοι αξιωματούχοι προετοιμάζονται για έναν νέο γύρο συνομιλιών με την αμερικανική εταιρεία Lockheed Martin για την επίλυση των εκκρεμών διαφωνιών που έχουν καθυστερήσει την ολοκλήρωση της συμφωνίας.<br /><br />Παρόλο που το Κογκρέσο των ΗΠΑ ενέκρινε τη συμφωνία τον περασμένο Φεβρουάριο, η Ουάσινγκτον έχει μέχρι στιγμής απορρίψει το αίτημα της Τουρκίας για ενσωμάτωση τοπικών συστημάτων και απόκτηση του πηγαίου κώδικα, εμποδίζοντας την υπογραφή της τελικής συμφωνίας.<br /><br />Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έθεσε το ζήτημα απευθείας στον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ κατά τη διάρκεια συνάντησης τον Σεπτέμβριο.<br /><br />Πρέπει να σημειωθεί ότι το μαχητικό αεροσκάφος F-16, το οποίο πέταξε για πρώτη φορά το 1976, εξακολουθεί να βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη μέσω νέων εκδόσεων, με την έκδοση Block 70 να είναι το τελευταίο μοντέλο, εξοπλισμένο με προηγμένα ψηφιακά αεροηλεκτρονικά συστήματα και ένα υψηλής τεχνολογίας ραντάρ AESA APG-83.<div><br /></div><div><a href="https://echedoros.blog/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

H Τουρκία συζητά για F-16 με τη Lockheed και τα θέλει με δικά της ραντάρ.

Η Τουρκία προχωρά με τις προσπάθειές της να εισάγει 40 σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη F-16 Block 70 – γνωστά και ως «Viper» – στον στόλο της πο...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Λατινική Αμερική νέο σημείο σύγκρουσης των Μεγάλων Δυνάμεων

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.in.gr/wp-content/uploads/2020/07/Eisenhower_ape_2407_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="731" data-original-width="1024" height="457" src="https://www.in.gr/wp-content/uploads/2020/07/Eisenhower_ape_2407_1.jpg" width="680" /></a></div><div><br /></div>ΤΗΣ <b>ΦΡΟΣΩΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ</b><br />Η Βενεζουέλα παραμένει στο επίκεντρο της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας, με το αεροπλανοφόρο Τζέραλντ Φορντ, συνοδευόμενο από καταδρομικά, αντιτορπιλικά με κατευθυνόμενους πυραύλους και ειδικές δυνάμεις σε ετοιμότητα. Ταυτόχρονα, τα B-52 πετούν στην περιοχή και η CIA συνεχίζει επιχειρήσεις πληροφοριών.<br /><br />Ο Νικολάς Μαδούρο και ο Κολομβιανός πρόεδρος Γκουστάβο Πέτρος έχουν τεθεί υπό κυρώσεις για διακίνηση ναρκωτικών, ενώ οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν το μεταναστευτικό και οικονομικές πιέσεις για πολιτική επιρροή. Η στρατηγική συνδυάζει οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά εργαλεία, ενισχύοντας την αμερικανική παρουσία στην περιοχή.<br /><br />Η Κίνα ενισχύει την οικονομική της διείσδυση, αγοράζοντας σημαντικό μέρος του πετρελαίου της Βενεζουέλας και χρηματοδοτώντας μεγάλα έργα υποδομής όπως το λιμάνι Τσανκάι στο Περού και την επέκταση του λιμένα Σάντος στη Βραζιλία.<br /><br />Επιπλέον, κατασκευάζει σιδηροδρομικές γραμμές που συνδέουν λιμάνια με αγροτικές περιοχές και συμμετέχει στον Νέο Δρόμο του Μεταξιού με πιστωτικές γραμμές σε Βενεζουέλα, Βραζιλία, Ισημερινό και Αργεντινή. Τα λιμάνια και οι υποδομές παρακολούθησης εξυπηρετούν και στρατηγικούς σκοπούς, προκαλώντας ανησυχία στις ΗΠΑ.<br /><br />Στη Βραζιλία, οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν δασμούς και περιορισμούς βίζας για πολιτική πίεση σε δικαστικές διαδικασίες και συμμαχίες, ενώ στην Αργεντινή η οικονομική βοήθεια συνδέεται με την εκλογική επιτυχία του Χαβιέρ Μιλέι. Το Μεξικό και η Κεντρική Αμερική προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στις κινεζικές επενδύσεις και την αμερικανική πίεση, και η Βολιβία επαναπροσεγγίζει τις ΗΠΑ χωρίς να διαταράσσει τις σχέσεις με την Κίνα.<br /><br />Η Τουρκία μέσω οικονομικών συμφωνιών και διπλωματικών επαφών αυξάνει την παρουσία της σε χώρες όπως η Βραζιλία και η Αργεντινή, συνδέοντας στρατηγικά έργα υποδομής με εμπορικές δραστηριότητες. Ο ελληνισμός παρακολουθεί μέσω επενδύσεων και εμπορίου, διατηρώντας διπλωματική παρουσία, ενώ η Ρωσία παραμένει ενεργός παράγοντας σε εμπορικές και στρατιωτικές συμφωνίες στη Βενεζουέλα, τη Βραζιλία και την Αργεντινή, ενισχύοντας την πολυπολική ισορροπία.<br /><br />Η πολιτική των ΗΠΑ καθορίζεται από εσωτερικά ζητήματα όπως η μετανάστευση και τα ναρκωτικά, που λειτουργούν ως πρόσχημα για επέμβαση. Η στρατιωτική παρουσία, οι κυρώσεις και οι οικονομικές πιέσεις διατηρούν τη Λατινική Αμερική υπό αμερικανική επιρροή, ενώ η Κίνα αναζητά οικονομική και ενεργειακή αυτονομία καθώς η Ρωσία και η Τουρκία επηρεάζουν τις περιφερειακές ισορροπίες.<br /><br />Η περιοχή μετατρέπεται σε πεδίο γεωπολιτικού ανταγωνισμού, όπου στρατιωτική ισχύς, οικονομική διείσδυση και πολιτικές παρεμβάσεις συγκλίνουν σε μια σκακιέρα. Το Δόγμα Μονρόε 2.0 των ΗΠΑ διασφαλίζει ότι η περιοχή παραμένει στρατηγικό προπύργιο, ενώ η Λατινική Αμερική καλείται να διαχειριστεί στρατιωτική, οικονομική και πολιτική πίεση χωρίς να χάσει την κυριαρχία της.<br /><br />Τυχόν μετατόπιση της Τουρκίας προς Ρωσία και Κίνα αποτελεί πρόκληση και ευκαιρία για τον ελληνισμό ευρύτερα και την Κύπρο. Βραχυπρόθεσμα αυξάνει τον κίνδυνο ταραχών στην ΑΟΖ και δυσκολεύει επενδύσεις, ενώ μακροπρόθεσμα δημιουργεί παράθυρο για ενίσχυση ευρωπαϊκών και νατοϊκών εγγυήσεων και για στρατηγική αναβάθμιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, εφόσον Αθήνα και Λευκωσία ενεργήσουν γρήγορα και συντονισμένα.<br /><br />Η Ελλάδα συνεπώς αποκτά αναβαθμισμένο ρόλο ως γέφυρα ισχύος, έχοντας σταθερή θέση στη νατοϊκή διάρθρωση και σημαντική γεωστρατηγική αξία λόγω της θέσης της ανάμεσα στην Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο και την Κύπρο.<br /><br />Τυχόν απομάκρυνση της Τουρκίας από τη Δύση ίσως δεν αποτελέσει απειλή για την Ελλάδα. Αντιθέτως, μπορεί να είναι η στιγμή ισχυρότερης γεωπολιτικής αναβάθμισης της χώρας από το 1952. Η Ελλάδα γίνεται πυλώνας, η Τουρκία μετατρέπεται αντίθετα σε μεταβλητή, που δεν καθορίζει ακριβώς τους όρους του παιχνιδιού.<br /><br />Αυτό κλειδώνει το Αιγαίο ως ελληνικό νατοϊκό χώρο, περιορίζει την τουρκική επιθετικότητα σε ρητορικό επίπεδο και μετατρέπει τη Λέσβο, τη Χίο, τη Ρόδο, την Κάρπαθο και την Κρήτη σε γεωπολιτικά θεμέλια της δυτικής στρατηγικής. Αν η Τουρκία διαρρήξει τη σχέση της με τη Δύση, η Ελλάδα δεν θα χρειάζεται να ζητά διεθνή στήριξη. Θα την έχει ως στρατηγική αναγκαιότητα.<br /><br />Ό,τι παρατηρείται στη Λατινική Αμερική με την αντιπαράθεση ΗΠΑ Κίνας συμβαίνει παράλληλα και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Κίνα έχει επενδύσει στρατηγικά στον Πειραιά ως ευρωπαϊκή πύλη του Νέου Δρόμου του Μεταξιού, ενώ οι ΗΠΑ ενισχύουν στρατιωτικές βάσεις όπως η Σούδα και η Αλεξανδρούπολη.<br /><br />Η Ελλάδα βρίσκεται πάνω στη νέα γραμμή αντιπαράθεσης ισχύος όπως η Βενεζουέλα και η Κολομβία στη Λατινική Αμερική. Η εποχή που έρχεται θα καθοριστεί από όσους καταλαβαίνουν καθαρά τις γραμμές δύναμης που διασταυρώνονται μπροστά τους.<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Η Λατινική Αμερική νέο σημείο σύγκρουσης των Μεγάλων Δυνάμεων

ΤΗΣ ΦΡΟΣΩΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Η Βενεζουέλα παραμένει στο επίκεντρο της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας, με το αεροπλανοφόρο Τζέραλντ Φορντ, συνοδ...

Διαβάστε την συνέχεια